ဘာပဲပြောပြော အပိုင်း ( ၃ )

ဘာပဲပြောပြော အပိုင်း ( ၃ )

တိမ်ပြိုမိုး ရေးသည်။

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

ကျနော် အမေ့ဖုန်းကို အနေအထားမပျက် ပြန်ထားပေးလိုက်ပြီး ဘာလုပ်ရမလဲလို့ ထိုင်စဉ်းစားနေလိုက်တာ

“  ဟဲ့ သားဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ ရေချိုးမှာဆိုသွားချိုးတော့”

လို့ အမေက သူတို့ အိပ်ခန်းဝကနေ လှမ်းပြောမှ အသိပြန်ကပ်လာတဲ့ ကျနော်။ အမေ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရေချိုးခန်းက ထွက်လာတာမို့ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးခြုံထားပေမယ့် လွတ်နေတဲ့ နေရာက အမေ့ ရင်သားတွေက ရုန်းထွက်နေသလို မြင်နေရလို့ ငေးနေမိတယ်။ ကျနော်ရဲ့ အကြည့်ကြောင့် စောစောက ရေချိုးခန်းတံခါးဖွင့်တဲ့ အဖြစ်ကို အမေလဲ ပြန်သတိရသွားပြီး မျက်နှာလေးတွေ ရဲလို့။

“  ကြည့် ဒီခလေး ရေချိုးပါဆို”

ပြောပြီး သူ့အခန်းထဲအမြန်ဝင်သွားတာမို့ ကျနော်လဲ ရေချိုးဖို့ထွက်လာလိုက်တယ်။

..........................................................................................................

ညနေစာအတွက် ထမင်းပွဲပြင်တော့ အဖေက အစည်းအဝေးရှိလို့ နောက်ကျမယ်တဲ့။ အာ့နဲ့ သားအမိနှစ်ယောက်ပဲ စားဖို့ပြင်ရတာပေါ့ ။ ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး ထမင်းပွဲပြင်နေတဲ့ အမေကို သေချာကြည့်နေမိတယ် ။ အမေရဲ့ မူအရ ညအိပ်ရာဝင်တော့မှာမို့ ယောက်ျားလေးရှပ်နဲ့ အထဲက အခံမဝတ်ထားတော့ အမေလှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း နို့ကြီးတွေက တုန်ခါနေတာ မြင်နေရတယ်။ အစကအပျော့သားမို့ အသီးရာလေးတွေတောင် ထင်နေတယ်။

ရေချိုးပြီးခေါင်းလျော်ထားတာမို့ ဆံပင်ကို မထုံးမစီးပဲ ဖားလျားချထားတော့ ခါးလည်လောက်ထိ ကျနေတဲ့ဆံပင်တွေက နက်မှောင်လို့ အပျိုဖျန်းလေးလို ကြွကြွရွရွလေး အမေ။ အဲ့အမေက အခု ကိုအောင်ဇော်ကိုအလိုးခံဖို့ အချိန်းအချက်လုပ်ထားပါလားလို့ အသိဝင်လာတော့ နှမြောသလိုလို မကျေနပ်သလိုလို ခံစားရလို့ ထိုင်ရာကထပြီးအမေ့ကို ကူသလိုလိုနဲ့ အမေ့နားကပ်တော့..

“  ထိုင်နေလေ အမေ လုပ်လိုက်မယ်”

“  သားက အမေ့ကို ကူပေးမလို့”

“  ရပါတယ် အပန်းမှမကြီး အမေလုပ်နေကြပဲ”

အမေကို ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ နောက်ကနေသိုင်းဖက်လို့ အမေ့ပါးကို နမ်းလိုက်တယ်။

“  အာ့ကြောင့် အမေ့ကိုချစ်တာ”

အမေ့ကို နောက်ကဖက်တာမို့ ကျနော့်လီးက အမေ့တင်ပါးကို ထောက်နေမိတယ်။ အမေ့ရဲ့ အိစက်နေတဲ့ တင်ပါးနဲ့ ထိတွေ့လိုက်ရတော့ အောက်ခံမပါတဲ့ ကျနော့်လီးက ပိုသန်လာတယ်ဗျာ။ ပူပူနွေးနွေးလီးကြီးနဲ့ တင်ပါးကို ထောက်နေမှတော့ အမေ မသိပဲနေပါ့မလဲ။ ဒါပေမယ့် အမေက မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး

“  ဟယ် ဖယ်စမ်းပါသားရယ် ထမင်းခူးနေတာကို”

ဆိုပြီး ကျနော့်ရန်ကနေ ရှောင်ထွက်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ အမေ့စကားနားထောင်တဲ့ သားလိမ္မာလေးလုပ်ပြီးထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေလိုက်ပေမယ့် အမေလှုပ်ရှားနေတဲ့ အခါအမေ့နို့တွေ တုန်ခါနေတဲ့ အမေ့ ဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး အောကားထဲက စော်ကြီးတွေနေရာ အမေ့ထားပြီး စိတ်ကူးကြည့်နေမိတယ်။ ထမင်းစားလဲ အမေ့ကို ခိုးခိုးကြည့် နေတာမို့ အမေက

“  ကိုယ့်အမေကို မမြင်ဖူးဘူးလား အာ့လောက်ကြည့်နေတာ”

“  သားအမေက လှလို့ကြည့်တာလေ”

“  သားအမိချင်းမြှောက်နေပြန်ပြီ သားဘာလိုချင်လို့လဲ”

“  မြှောက်တာမဟုတ်ဘူး တကယ်ပြောတာ အာ့ကြောင့်လဲ”

“  တော်တော့ သားဆက်မပြောနဲ့”

ကျနော့် စကားကို အမေ အတင်းဖြတ်ချလိုက်တယ်လေ။ မဖြတ်ရင်လဲ ကျနော်က ကိုအောင်ဇော်က စွဲနေတာလို့ ပြောတော့မှာ အာ့ကို သိလို့လဲ အမေကတားတာ။ အမေရှက်သွားပြီး ထမင်းပဲငုံ့စားနေလို့ ကျနော်လဲအလိုက်သိသိ ထမင်းမြန်မြန်စားပြီး ထမင်းစားခန်းကနေ ထွက်လာလိုက်တယ်။

...........................................................................................................

ကျနော်နဲ့ အမေ TVက ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ ကြည့်နေချိန် အဖေပြန်ရောက်လာလို့ အမေက အဖေလက်ဆွဲအိတ် လှမ်းယူပြီးအဖေနဲ့အတူ ထွက်သွားခဲ့တယ်။ TV ဇာတ်လမ်းပြီးတော့ ကျနော်လဲ TV ပိတ်ပြီးအိပ်ရာဝင်ခဲ့တယ် အိပ်ရာဝင်ပေမယ့် မအိပ်နိုင်သေးဘူး။ အမေ့ အစီအစဉ်ပျက်အောင် ဘယ်လို လုက်ရမလဲ။ အာ့ပဲတွေးနေတယ်။အကြံကလဲမထွက်ဘူး။

အတွေးခနထားပြီး အမေနဲ့ ကိုအောင်ဇော် တွေ့ရင် အမေ့ကို ဘယ်လိုများလိုးမလဲလို့ တွေးလိုက်တာနဲ့ လီးကတောင်လာတယ် ။ ဘယ်လက်နဲ့ပုဆိုး ဖြည်ချပြီးကျနော်လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ တခဏမြင်လိုက်ရတဲ့ အမေ့နို့တွေကိုပုံဖေါ်ကြည့်နေမိသလို မဲနေတဲ့ စောက်မွှေးတွေ အောက်က အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလဲ မြင်ချင်နေမိတယ်။

နောက်တော့ အမေ့ကို မှန်းပြီးကျနော် ထုလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဂွင်းမင်းသမီးလေး အမေ့ပုံကို မှန်းထုလိုက်တာ တခဏနဲ့ပဲ သုတ်ရေတွေပန်းလို့ပြီးသွားတယ်။ ပြီးသွားမှ မာန်ကျသွားပြီး အမေ့အစီအစဉ်ကို မဖျက်ပဲ ကျနော်မြင်ချင်တဲ့ အမေ့ အတွင်းရတနာတွေကို မြင်ရဖို့အကြံထုတ်မိတယ်။ အိမ်မှာက အိပ်ခန်းတွေကိုပဲမျက်နှာကျက်တပ်ထားတယ်။

ကျန်တာတွေက အလွတ် အာ့ဆိုတော့ ကျနော်ငယ်ငယ်က အဖေအမေတို့ကို စိတ်ကောက်ရင် အဲ့အပေါ်ကိုတက်ပုန်းတာ။ အာ့ကိုသတိရလိုက်တော့ မနက်ဖြန်အမေ ကျနော့်ကို ပ ထုတ်ရင် ကျနော်ကလဲ အမေ မသိအောင် မျက်နှာကျက်ပေါ်တက်နေမယ်။ ဒါဆိုသူတို့ကိုပီပီပြင်ပြင်မြင်ရပြီလေ။

တယ်တော်တဲ့ ငါပါလား။ ကိုယ့်ဟာကိုပြန်ပြီးချီးမွမ်းလို့ ကျေနပ်စွာနဲ့ အိပ်ရာ ဝင်ခဲ့ပါတော့တယ်။

........................................................................................................................

မနက် အမေဈေးသွားတာနဲ့ ကျနော့် လုပ်ငန်းစတော့တာပဲ။ မျက်နှာကျက်ပေါ်တက်တဲ့ အပေါက်က အမေ့တို့ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ။ အပေါ်တက်ဖို့ကတော့ မခက်ခဲပါဘူး။ အဝတ်ဘီဒိုပေါ်ကအသာလေး တက်ရုံပဲ။ ဘာလို့ ကျနော်တက်ရသလဲဆိုတော့ အဲ့အပေါ်မှာက ဖုန်တွေ အမှိုက်တွေ ပင့်ကူအိမ်တွေချည်းလေ။ အာ့ကြောင့် သန့်ရှင်းရေးတက်လုပ်တာ။

ရှင်းလင်းပြီး စောင်ဟောင်းတစ်ထည်ပါ အပေါက်နား ခင်းထားလိုက်တယ်။ အာ့မှ ကျနော်ချောင်းရင် အသံလဲ မထွက် ဒူးနာလက်နာတာမရှိမှာ။ အားလုံးပြီးတော့ ကျနော် အစမ်းလေ့ကျင့်တဲ့ အနေနဲ့ စောင်ပေါ် ဝမ်းလျားမှောက်ပြီး အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။

အိုခေ အနေအထားက အမှန်အကန်ပဲ။ စနှိုက်ပါ သမားကြနေတာပဲ။ အားလုံးစစ်ဆေး ကျေနပ်တော့မှ ဆင်းပြီးပေကျံနေတာမို့ ရေချိုးခေါင်းလျော်လိုက်တယ်။ အမေဈေးကပြန်လာတော့ စောစောစီးစီး ရေချိုးခေါင်းလျော်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို တအံ့တဩနဲ့

“  ဟဲ့ ကျားသားမိုးကြိုး အစောကြီး ရေချိုးခေါင်းလျော်လို့ပါလား”

“ အပူတွေများလို့ အပူထွက်အောင်လို့ပါ”

တကယ်လဲ ရင်ထဲမှာပူနေတယ်။ မပူနေမလား ကိုယ့်အမေကို အဖေမဟုတ်တဲ့ သူက လိုးတော့မှာကို။

“  အော် အေးအေး အတော်ပဲ ထမင်းစားပြီးရင် မင်းဦးလေးဆီ အမေပေးစရာငွေသွားပို့ပေးအုန်း”

အော် အမေကအာ့လိုလားး ကျနော့်ရင်ထဲက မေးတာပါ အပြင်မှာတော့

“  ဦးလေးသန်းနိုင်လား အမေ”

“  သားမှာ ဦးလေးသန်းနိုင်က လွဲလို့ ဘယ်ဦးလေးများရှိသေးလို့လဲ”

ဟုတ်လဲ ဟုတ်သား။ အမေတို့က မွေချင်းဆိုလို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းရှိတာ ။ အာ့ကြောင့် မျိုးရိုးလိုက်သလား မသိပါဘူး ။ ကျနော့်ကို တစ်ယောက်တည်း မွေးထားတယ်။ ဦးလေးကမြို့ထဲမှာ မဟုတ်ဘူး ။ မြို့ရဲ့ အထွက် စိုက်ပျိုးရေးခြံသမားတွေနေတဲ့ နေရာ။ ဦးလေးကိုယ်တိုင်လဲ ခြံစိုက်ပြီး အသက်မွေးတာ သူ့မှာသားနှစ်ယောက် ။ ကျနော်နဲ့ရွယ်တူက တစ်ယောက် ။ အကြီးကတော့ ဘွဲ့ရလို့ အလုပ်တောင်ဝင်နေပြီ။

ကျနော့် ဦးလေးဆီ သွားရင် ညီအစ်ကိုဝမ်းကွဲနဲ့ အလွမ်းသင့်နေလို့ နေကုန်နေခန်းနေနေကြ။ ခုကျောင်းပိတ်ထားချိန်ဆိုတော့ ဘာပြောစရာလိုမလဲ။ အမေကလဲ အာ့ကို သိလို့ ကျနော့်ကို ငွေပို့အကြောင်းပြပြီးပထုတ်လိုက်တာ။ အမေ မသိတာက သူတို့အချိန်းအချက်ကို ကျနော့် သိထားတာပဲ။

“  ဟုတ်”

လို့ ခေါင်းငြိမ့်အဖြေပေးလိုက်ပါတယ်။

...............................................................................

နေ့လည်စာ စားပြီးတာနဲ့ အမေ ဂဏှာမငြိမ်တော့ဘူး။ ကျနော့်ကို ငွေထည့်ထားတဲ့ စာအိတ်ပေးပြီး

“  သွားမှာဖြင့်လဲ သွားတော့ နေပူမယ်”

“  ဟာ အမေကလဲ သွားမှာပေါ့ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ”

“  အမေက သားကို နေပူမှာစိုးလို့ပါ”

“  အေးဆေးပါအမေရယ် နေပူတာလောက်တော့ ခုမှစားပြီးတာ ထမင်းလုံးစီပါ့ပရစေအုန်း”

“  အေးပါ သားနေပူခံနိုင်ရင်ပြီးရော။နေပူထဲစက်ဘီးနင်းရပင်ပန်းမစိုးလို့”

ကျနော့်ကို ငယ်သေးတယ်ဆိုပြီး သူများတွေ ဆိုင်ကယ်စီးနေချိန် အဖေက စက်ဘီးပဲပေးစီးတယ်။ ကျနော်လဲအမေ့ကိုဆက်မရစ်ချင်တာနဲ့

“  ကဲ သွားတော့မယ်။အမေ ဘာမှာအုန်းမလဲ”

“  မှာစရာမရှိပါဘူး မင်းဦးလေးလက်ထဲသာ ငွေသေချာထည့်ခဲ့”

“  ဟုတ်”

ကျနော် အဖြေပေးပြီး အိမ်ကနေ စက်ဘီး စီးထွက်လာပြီး ခြံဝရောက်တော့ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ အမေကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေတုန်းပဲ။ ကျနော်လဲ အိမ်က ထွက်လာပြီး လမ်းထိပ်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရောက်တာနဲ့ ဆိုင်အနောက်ဖက်ကို စီးဝင်သွားပြီး ထင်းဂိုဒေါင်တံစက်မြိတ်အောက်မှာ စက်ဘီးကိုထောင်ထားလိုက်တယ်။

ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုင်ထိုင်ရင်ကြာတတ်တာမို့ ပါလာတဲ့ စက်ဘီးဆိုင်ကယ်တွေ ခုလိုပဲ ဆိုင်နောက်မှာထားနေကြ။ ဆိုင်ရှင်ကလဲ ဆိုင်မျက်နှာစာမှာ မရှုပ်တော့တာရယ် တစ်ရပ်ကွက်သားချင်း ဖြစ်တာတွေကြောင့် ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပါပဲ။ကျနော်စက်ဘီးထားပြီး ပြန်ထွက်မယ်လုပ်တော့

“  ပိုင်စိုး ထုံးစံပဲလား”

အဖျော်သမားက ကျနော့်ကို လှမ်းမေးလို့

“ နေအုန်းအစ်ကို ခဏ နောက်မှပြန်လာမယ် ကိစ္စလေးရှိနေလို့”

လက်ကာပြရင်းပြန်ပြောပြီး အိမ်ဖက်ကို အသာလစ်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကျနော် ခြံတံခါးဝနားက အိမ်ထဲကို လှမ်းအကဲခတ်လိုက်တယ်။ ဘာအရိပ်အရောင်မှ မတွေ့လို့။ အိမ်ဆီကို အသာလေးကပ်သွားလိုက်တယ်။ အပေါက်ဝဘေးကပ်ပြီး အိမ်ထဲကြည့်တော့လဲ အမေ့ကို မတွေ့ဘူး။ နားစွင့်တော့မှ ရေချိုးခန်းထဲက ရေလောင်းသံကြားရတယ်။

ကျနော်လဲ အမြန်အမေတို့ အိပ်ခန်းဆီးပြေးတော့တာပဲ ဖိနပ်ချွတ်လို့လက်ကကိုင်ပေါ့။ တော်ကြာ ဖိနပ်မြင်ရင်ပေါ်သွားမယ်လေ။ အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ဖိနပ်ပါ အပေါ်ကိုယူပြီးတက်လိုက်တယ်။ အပေါ်ရောက်တော့ ဖိနပ်ကို စောင်ဘေးနားချလိုက်ပြီး ရင်ခုန်နေတဲ့ အနေအထားကို စိတ်ငြိမ်အောင် အသာငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ကိုယ့်အိမ်ပေမယ့် သူခိုးလိုခိုးဝင်ရင် ရင်ခုန်ပန်းခုန်ဖြစ်တာကို ကြုံဖူးသူပဲ သိမယ်။

တော်တော်လေး အသားကျသွားမှ အမေရေချိုးနေတဲ့ ရေချိုးခန်းဖက်လားရာကို ကျနော့် အသာလေးဖက်ထောက်သွားလိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းနဲ့ ကျနော်ရှိနေတဲ့ မျက်နှာကျက်ကြားက လူသွားလမ်းငါးပေခြားနေသေးတော့ ရေချိုးခန်းကို ကြည့်ရင် အပေါ်ဖက်ပိုင်းပဲ မြင်ရတယ်။ ခုလဲ အမေ့ကိုနို့မြင်ရုံပဲ အောက်ဖက်မမြင်ရဘူး။

အမေ့က သူ့နို့တွေကို ဆပ်ပြာတိုက် ချေးတွန်းနေတော့ တခါမှအာ့လိုမမြင်ဘူးလို့ ကျနော့် အောက်ကကောင်က အတင်းထိုးထွက်နေတော့တာပဲ။ အပြင်သွားတော့ လုံချည်မဝတ်ပဲ ဘောင်းဘီဝတ်မိတာမှားပြီ။ ဘယ်သူမှမြင်တာမှ မဟုတ်တာဆိုပြီး ကျနော်ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်လိုက်တယ် ။ အောက်ခံ Base လေးနဲ့ လက်တစ်ဖက်က ဘောင်းဘီကိုင်ပြီး ကိုယ့်အမေ ကိုယ်ပြန်ချောင်းနေတဲ့ ကျနော်ကို တွေးမြင်ကြည့်ကြပါတော့ဗျာ။

.........................................................................................................................................

အမေ ရေချိုးပြီးအဝတ်လဲပြီးတာနဲ့ ဖုန်းခေါ်တာတွေ့ရတယ်။

“  အင်း လာတော့လေ”

ကိုအောင်ဇော်ဆီ ဆက်တာနေမှာ။ စပန့်သားဂါဝန်နဲ့ ဆိုတော့ အမေက ပိုနုနေသလိုပဲ။ အမေကြည့်ရတာအပျိုပေါက်လေးရီးစားနဲ့ ချိန်းတွေ့နေတဲ့ ခံစားမှုမျိုး။ အမေမှ မဟုတ်ဘူး။  မျက်နှာကျက်ပေါ်က ကျနော်လဲ တခါမှမကြုံဘူးတဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့ ဘယ်လို‌ဆိုတာကိုတောင် ပြောမပြနိုင်ဘူး။ ကျနော်ချစ်တဲ့ အမေကို ကျနော့်ရှေ့သူများလိုးတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် လီးကလဲ အလိုလိုတောင်နေသလို ရင်တွေလဲ ခုန်နေတယ်။ခဏနေတော့

“  အန်တီဝေ အန်တီဝေ”

လို့ ဘေးက အိမ်တွေကြားရင် သံသယမဖြစ်အောင်လို့ ကိုအောင်ဇော်က ခေါ်သံပေးတော့ အမေကလဲ

“  အော် မောင်အောင်ဇော်ပါလား လာလာ”

ဆိုပြီး ကြိုဆိုသံလေးပေးလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား အိပ်ခန်းဆီဖက်ကို လျှောက်လာတယ်။ အိပ်ခန်းဝရောက်တာနဲ့ ကိုအောင်ဇော်က အမေ့လက်ကို ဆွဲလို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီးတာနဲ့ အမေ့ကို ဖက်ပြီး နခမ်းစုပ်နမ်းတော့တာပဲ။ အမေကလဲ ပြန်ဖက်ထားပြီး နှစ်ယောက်သား အငမ်းမရနမ်းနေတာက အနောက်နိုင်ငံကရုပ်ရှင်ထဲကလိုပါပဲ။

ကိုအောင်ဇော်က နခမ်းစုပ်နေသလို သူ့လက်တွေက အမေ့နောက်ကျောပြင်တလျောက် ထက်အောက်ပွတ်သပ်နေပြီး အမေ့ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ပေးတော့ အမေလဲ ဖီးလာလို့နေမယ် ကော့ကော့သွားတာပဲ။

“  လွမ်းလိုက်တာ မမရယ်”

အမေ့ကို အနမ်းရပ် စေ့စေ့ကြည့်လို့ ပြောလိုက်ရင်ပဲ အမေကလဲ ရွန်းရွန်းကြီးပြန်ကြည့်ရင်း

“  မမ လဲလွမ်းတာပါပဲ မောင်ရယ်”

“  တကယ် လွမ်းတာလား”

“  တကယ်ပေါ့ မောင်ကလဲ”

ကိုအောင်ဇော်က သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ဘယ်လောက်တောင် အမေ့ကို လိုးချင်နေလဲ မသိဘူး ။  လီးက မြွေဟောက်ပါးပြင်ထနေသလိုပဲ။

“  ကြည့်လေ မမ သူလွမ်းလို့ ငိုငိုနေတယ်”

ဟုတ်လဲ ဟုတ်တယ် လီးထိပ်မှာက အရေကြည်တွေစို့နေတာ။

“  ဟာ မောင့်ဟာကလဲ လွန်ပါတယ်”

“  မလွန်ဘူး မောင် မလိုးရတာဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”

“  အော် မောင်ရယ်”

အမေ့ အသံက သနားဂရုဏာသံတွေနဲ့

“  မမ ကတော့ အဖိုးကြီးလိုးပေးနေလို့ မောင့်ကို သတိရမှာတောင် မဟုတ်ဘူး”

“  ဟာ အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ မောင်ရယ် အိမ်ကလူက သတိတောင်မရဘူး သူ့အလုပ်နဲ့သူ”

“  မမ တကယ်ပြောတာလား”

အမေကခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး

“  မောင့်ကို မမက ညာရမလား”

“  ဟားးးပျော်လိုက်တာ မမရယ် အာ့ဆိုမမလဲ ဆာနေရောပေါ့”

“  ဟာကွာ”

အမေ ရှက်နေတာကပိုချစ်စရာလေး ။ အမေ့ရှက်လို့ ခေါင်းလေးငုံ့နေတာကို ကိုအောင်ဇော်က အမေ့ မေးလေးကိုလက်နဲ့ပင့်ပြီးမျက်နှာချင်းဆိုင်လို့

“  ပြစမ်းပါအုန်း လီးဆာနေတဲ့ မျက်နှာလေး”

အမေ့ရှက်ရှက်နဲ့ ကိုအောင်ဇော့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ တဘုတ်ဘုတ်မြည်အောင်ထုရင်း

“  မောင် သိပ် ဆိုးတာပဲကွာ”

တဲ့။ အမေ့ကိုကြည့်ပြီးသဘောကျနေတဲ့ ကိုအောင်ဇော်က

“  မဆိုးရသေးဘူး ခုမှဆိုးမလို့ လာခဲ့”

ဆိုပြီး အမေ့ ဂါဝန်ကို အောက်က ပင့်မလိုက်တော့ အမေကလဲ လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ပေးတော့ ခေါင်းကနေ ချွတ်လိုက်တဲ့ခဏ ကျနော်တောင် အသက်ရှူမှားတယ်။ လှလိုက်တဲ့ အမေရယ်။ ဝင်းဝါတဲ့အသားအရေနဲ့ ထွားတဲ့ရွှေရင်အစုံက နို့ပြင်ပေါ်မှာ သွေးကျောအစိမ်းလေးတွေတောင် မြင်နေရတယ် ။

ကျဉ်သိမ်နေတဲ့ ခါးလေး မဆိုစလောက် အဆီစုနေတဲ့ ဆီးခုံပြင်အောက်မှာက မို့မို့ဖောင်းဖောင်း စောက်ဖုတ်ကြီးက အမွှေးတွေဖုံးထားလို့ သေချာမမြင်ရပေမယ် မြင်တာနဲ့ လိုးချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားဖြစ်စေတယ်။သွယ်လျတဲ့ပေါင်တံတွေနဲ့ အမေဟာအချစ်ဗီးနပ်ရုပ်လေးလိုပါပဲ။ ကျနော်ရော ကိုအောင်ဇော်ပါ သတိကင်းလွတ်ပြီ းအမေ့အလှကို ခံစားနေမိတာမို့ အမေကရှက်ပြီး

“  ဟာ ဘာလို့ အဲ့လောက်ကြည့်နေတာလဲ မမ မနေတတ်တော့ဘူးကွာ”

“  လှလွန်းလို့ပါ မမရယ်”

“  ဟင့် မမြင်ဖူးတာကြနေတာပဲ”

နှာသံလေးနဲ့ပြောတဲ့ အမေ့အသံက လီးပိုတောင်စေတယ် ။

“  မြင်ဖူးလဲ ကြည့်မဝဘူး လိုးလို့လဲ မဝဘူး”

“  ဟင့်”

အမူပိုချွဲနေတဲ့ အမေ့ကြောင့် ကိုအောင်ဇော်လဲ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ထင်တယ် ။ သူ့အကျီပါချွတ်ပြီး အမေ့ကို ကုတင်ပေါ် တွန်းတင်လိုက်တယ်။ အမေကလဲ ဘယ်အချိန်ထဲက အလိုးခံချင်နေလဲမသိဘူး ။ ပက်လက်လှန်ပြီး ပေါင်ကားပေးနေတယ်။ခုမှ အမေ့စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲထားတဲ့ပုံမြင်ရတော့တယ် ။

အမွှေးမဲတွေကြားကကွဲကြောင်းက ပန်းရောင်သန်းနေသလို အပေါ်ဖက်က စောက်စိကလဲ ထန်နေလို့နေမယ် ပြူးပြီး အပြင်တောင်ထွက်နေသေးတယ်။ ကိုအောင်ဇော်က အမေ့စောက်ပတ်ကို လက်နဲ့ဖြဲပြီး အစိကိုချေပေးတော့ အမေ့တွန့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး ကိုအောင်ဇော် လက်ကိုလှမ်းဖမ်းပြီး

“  မလုပ်နဲ့ မောင်ရယ် ”

အမေ့ စကားနားထောင်ပြီး ကိုအောင်ဇော်က သူ့လီးကိုကိုင်ပြီး အမေ့စောက်ပတ်ဝ တေ့တော့ အမေကအောက်က ဖင်ကော့ပြီး အပေါက်တည့်အောင် နေရာပြင်ပေးနေတယ်။ ကိုအောင်ဇော်က အပေါက်တည့်ပြီမို့ လိုးမယ်လုပ်တော့ အမေ့ကို အောင်ဇော့်ပုခုံးတွေကို ဖက်ထားပြီးမျက်စိလေးမှိတ်လို့

“  မောင် ဖြေးဖြေးနော်”

လို့ပြောရင်း လီးဝင်လာမယ့် အရသာကို ကြိုလင့်နေတယ်။ ကိုအောင်ဇော်ကလဲ

“  အင်းပါ မမရဲ့”

ပြောရင်း လီးကို အသာကြိတ်ပြီး တထစ်ချင်းသွင်းနေတော့ အမေလေ ဖင်ကို ကော့ပေးပြီး ကိုအောင်ဇော့်လည်ပင်းအောက်ခေါင်းအတင်းကပ်ပြီး

“  အဟင့် ဟင့်”

နှာသံပေးနေတော့တယ်။ လီးတဆုံးဝင်‌သွားတော့ ခဏအထဲမှာ စိမ်ထားလိုက်ကြတယ်။ ဘယ်လောက်များထန်နေကြသလဲ မသိဘူး ။ လီးနဲ့ စောက်ပတ်တပ်ထားတဲ့ကြားက စောက်ရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ယိုနေတယ်ဗျာ။ ကျနော်လဲ မနေနိုင်တော့ဘူး လီးထုတ်ပြီးလက်နဲ့ ကစားနေရတယ်။ လက်ကစားခဲ့တာကြာပြီ ခုလောက်အရသာ ကောင်းတာမကြုံဖူးဘူး။ ကိုယ့်အမေလိုးတာကြည့်ပြီး ကစားဖူးတာကလဲ အစဦးဆုံးမဟုတ်လား။

နောက်တော့ အမေ့ကို ကိုအောင်ဇော်က မညှာတမ်းဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့တာ ဘွတ် ဘွတ် ဗြွတ် ဖွတ် ဖွတ် အောက်ကအသံ တွေသံစုံမြည်နေသလို အမေ့နှုတ်ကလဲ အင့် အ။ အာ့ အဟင့်နဲ့ ပေါ့။

“  မောင် မောင့်”

“  ဟင် ပြောလေ မမ”

“  မောင်ရယ်”

“  အင်း မမ”

အမှန်က စကားပြောဖို့မဟုတ်ဘူး ။ လီးဆိပ်တက်နေတာ နှစ်ယောက်သား အတွဲညီညီနဲ့ လိုးနေလိုက်ကြတာ အခန်းထဲမှာ လိုးသံတွေညံနေတာပဲ။ တချက်တချက် ကိုအောင်ဇော်က လီးကို အပြင်ထိပြန်ထုတ်ပြီးမှ စောက်ပတ်ထဲကို အားနဲ့ ဆောင့်ချတာများ ကုတင်ကျိုးမလားထင်ရတယ်။

ဒုန်း ခနဲ့ ဒုန်း ခနဲ့ အဲ့အချိန် အမေက

“  အမလေး မောင်ရယ် သေပါပြီ”

“  ဘာမှမသေဘူး မမ စောက်ဖုတ်ကြီးက အာ့လို လိုးပေးမှတော်ရုံကြတယ်”

“  ဟင် ဘာလို့လဲ”

“  ဘာဖြစ်ရမလဲ ရွနေတာ မတွေ့ဘူးလား မောင့်လီးကိုဖြုံမှာမဟုတ်ဘူး မြင်းလီးနဲ့ လိုးပေးရမယ်”

“  မောင်နော်”

လိုးရင်း ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပြောတာ ပိုထန်တယ်ဗျ။ ကျနော်တောင် သူတို့ပြောတာကြားပြီး မထိန်းနိုင်ဘူး။ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။

“  မမ”

“  ရှင့်”

“  မောင် လိုးတာကောင်းလား”

အမေက ခေါင်းငြိမ့်ပြနေလို့

“  မမကလဲ ပါးစပ်ကဖြေပါ”

“  အမလေးနော် နားအရသာကလဲခံချင်သေး”

“  ခံချင်တယ် နားအရသာရော လီးအရသာရော”

“  ဟုတ်ကဲ့ရှင့် မောင်လိုးတာ သိတ်ကောင်းတာပဲ”

“  ဟားးအာ့ကြောင့်ချစ်တာ”

ပြောပြောဆိုဆို အမေ့ကို တလစပ် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးတော့ အမေ သူ့ပေါင်တွေကို ကိုအောင်ဇော့် ခါးကိုချိတ်ထားပြီး ကော့ပေးနေတာများ အားရစရာ။

“  မမ ယောက်ျားကြီးကို ကျေးဇူးတင်တယ်”

“  ဘာလို့လဲ မောင်”

“  သူဝအောင် မကျွေးလို့ မောင်စားနေရတာလေ”

“  မောင်နော် မောင်ပြောပုံက မမ ကပဲထနေရွနေသလို”

“  ဟုတ်ပါတယ် မမက မထမရွ ပေမယ့် မမလဲမိန်းမကျန်းမာသန်စွမ်းနေတာ ဆန္ဒဆိုတာရှိမှာပေါ့”

“  အင်း”

အမေကသဘောတူကြောင်းလက်ခံတော့

“  မောင်အရဲစွန့်လို့ ခုတော့မောင်ရော မမပါ ပျော်နေရတာ မမ မောင့်ကို ကျေးဇူးမတင်ဘူးလား”

“  တင်ပါပူး သူများကိုလာလုပ်နေတာကိုများ”

“  ဟားးသူများကလဲ အလိုးခံချင်နေတာမဟုတ်လား”

“  မခံချင်ပါပူးနော်”

“  မခံချင်လို့ပဲ စောက်ပတ်ကထွက်လိုက်တဲ့ အရေတွေ ဗွက်တောင်ပေါက်နေတယ်”

“  အဟင့်ဟင့် မောင်နော်”

ကြည်နူးစရာစကားတွေနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ချစ်ခရီးဆက်နေဆဲပေါ့။ တစ်ချီတစ်လားဆွဲပြီး နှစ်ယောက်သား ဖက်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင်လို့ အမောဖြေရင်း စကားတွေ ပြောနေချိန် ကျနော်လဲ အပေါ်မှာဝမ်းလျားမှောက်လျက်နဲ့ ကြုံခဲလှတဲ့ HD ကို ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

အမေ့က ကိုအောင်ဇော်ရဲ့ လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးလို့နေသလို ကိုအောင်ဇော်ကလဲ အမေ့ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်ထားပြီး သူ့လက်တွေကတော့ အမေ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ ဆုပ်နယ်ကစားနေတယ်။

“  မမ ရယ် ချစ်တယ်”

“  မမလဲ ချစ်ပါတယ် မောင်ရယ်”

“  မမလင်ကြီးနဲ့ မောင့်ကို ဘယ်သူ့ပိုချစ်”

“  အော် မောင်ရယ် မေးနေရသေးလား မောင့်ကိုချစ်တာပေါ့ ကိုကို ကအိမ်ကပေးစားလို့ ယူရတာကို”

အမေ့ စကားကြားတော့ အဖေ့အစားစိတ်တိုရသေးတယ် ။ အေးလေ ခုတော့ အလိုးကောင်းတဲ့ သူကို ချစ်ပြီပေါ့လို့ စိတ်ထဲပြောနေမိတယ်။

“  အာ့ တောင်မောင်စွန့်စားလို့ပါနော် နောက်မို့ဆို သူများတွေလိုပဲ မမ ဖင်ကြည့်ပြီး စိတ်လိုးပဲလိုးနေရမှာ”

“  ဟာ မောင်ဟာလေ စကားကိုပြောလိုက်ရင် တဆုံးတစချည်းပဲ ကြားရတာ ရင်တုန်ပန်းတုန်အောင်”

“  မောင် တကယ်ပြောတာ မမ အပြင်ထွက်ရင် သတိမထားမိဘူးလား”

“  ဘာကိုသတိထားရမှာလဲ မောင့်ရဲ့”

“  မမကို တစိမ်းယောက်ျားလေးတွေကြည့်တာလေ”

“  အော် အာ့လား”

“  အင်းလေ အာ့ပြောတာ”

“  ကြည့်တာတော့တွေ့တာပေါ့ မောင်ရဲ့”

“  ဘယ်ကိုကြည့်လဲ သိလား”

“  မသိပူးလေ”

“  ဘာမသိရမှာလဲ ဒါကြီးကို ဒါကြီးကို”

ဆိုပြီး အမေ့ဖင်ကြီးကိုဆုပ်ထားရာက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလှုပ်ခါပြတော့ အမေက ရီနေရော။

“  ချ ချ ဟိ ဟိ”

“  ရီမနေနဲ့ မမကိုဆို အကုန်ဝိုင်းလိုးနေကြတာ”

“  ဟယ် ယုတ်မာတာ”

“  ဘာယုတ်မာရမလဲ စောက်ပတ်ဆိုတာ လိုးဖို့ပဲ မောင်လဲ အဲ့ထဲပါတယ်”

“  တော်တော် ဆိုးတာပဲ”

“  နောက်ဆုံး မနေနိုင်လို့ ဘာဖြစ်ဖြစ်ဆိုပြီး အတင်းဝင်လိုးရတာ မမမ ကျေနပ်လို့ထောင်ကျလဲ ခံမယ်ဆိုပြီး”

ကိုအောင်ဇော်စကားက အမေ့ရင်ကိုထိတယ် ထင်တယ်။ အမေ ကိုအောင်ဇော်ပါးလေးကို ပွတ်ရင်းက

“  မောင်ရယ် မမကို အာ့လောက်ထိချစ်ရသလား”

“  ချစ်တာပေါ့ မမရယ် မမကရော မောင့်လိုချစ်ရဲ့လား”

“  မချစ်ပဲနေမလား မချစ်ရင်မောင်အလိုလိုက်ပါ့မလားခုဆို မမခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး မောင့်အပိုင်ပဲ”

“  တကယ်နော်”

“  တကယ်ပါဆို မောင်ကလဲ”

“  အာ့ဆို မောင်နို့စို့ချင်သေးတယ်”

“  ကဲ ကဲ မောင့်သဘောပါတဲ့ရှင်”

ပြောပြီး အမေက သူ့နို့ကို ကိုင်ပြီး ခလေးငယ်တွေ နို့တိုက်သလို ကိုအောင်ဇော်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲ တေ့ပေးတော့ ကိုအောင်ဇော်က ကျနော် စို့ခဲ့တဲ့နို့ကို နို့ရည် ထွက်မတတ်တပြွတ်ပြွတ်စို့နေသလို အမေက ကိုအောင်ဇော်ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ရင်း မျက်လုံးလေးဆင်းလို့ ကာမဂုဏ်အရသာကို ခံစားလို့နေတယ်။

မြင်နေရတဲ့ ကျနော်လဲ အမေ့နို့တွေကို စို့ချင်စိတ်တ အားဖြစ်နေတယ်။ ကိုအောင်ဇော် တယောက် နို့စိုရင်းလက်လဲ နောက်ဖင်ကနေ စောက်ပတ်ကို နှိုက်ပေးနေတော့ အမေအပေါ်က နို့စို့ခံရ အောက်က စောက်ပတ်ကို လက်နဲ့ မွှေခံနေရတော့ သူအငြိမ်မနေနိုင်တော့ပဲ တလူးလူးတလွန့်လွန့်နဲ့ ဖြစ်နေသလို နှုတ်ကလဲ

“  အာ မောင် ရယ် ဟင့် အင့် အင့် မောင်”

ဆိုတာတွေ ကတောင်စဉ်ရေမရ ထွက်ချင်သလိုထွက်နေပါလေရော။ နောက်တော့ ကိုအောင်ဇော်က ပက်လက်လှန်ပေးပြီး

“  မမ မောင့်လီးစုပ်ပေး”

ဆိုတော့

“  အာ မစုပ်ချင်ပူး”

“  မရဘူး စုပ်ပေး မမ”

ပြောရင်းက အမေ့ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး လီးဆီပို့လိုက်တော့ မစုပ်ချင်ဘူးပြောတဲ့ အမေ လီးကြီးကို သေချာကိုင်ကြည့်ပြီး ပါးစပ်လေး ဟ လို့ စုပ်ပေးလိုက်ရင်ပဲ

“  အားးးအီးး ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်”

ကိုအောင်ဇော်ရဲ့ ဖီးတက်အသံက အမေ့ကို အားပေးသလိုမို့ သူ့လိုးထားတဲ့ လီးကို မဆေးမကြောရသေးတဲ့တိုင်အောင် မက်မက်မောမော စုပ်နေတာများ အမေ့ရဲ့လှပတဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာကြား လီးအဝင်အထွက် မြင်နေရတော့ ကျနော်လဲ လီးကိုပြန်ကိုင်ကစားမိပြန်တယ်။ အို အမေရယ် အမေ့ကို ဒီလောက်နှာထန်မယ် မထင်မိဘူး။ မျက်ဝါးထင်ထင်မို့သာ သူများလာပြောရင် မယုံချင်စရာ။

ဘေးတိုက် ကွေးကွေးလေးနဲ့ လီးစုပ်နေတာမို့ ကျနော်ဖက်ကို အမေ့ ဖင်ပြထားသလိုပဲ။ တခါမှ မမြင်ဖူးတာမို့ကျနော်လဲ အမေ့ စောက်ပတ်ကို သေချာလေ့လာနေမိတယ်။ ပေါင်နှစ်လုံးစေ့ထားပေမယ့် စောက်ဖုတ်က နှစ်ခုကြားကနောက်ကို ပြူထွက်နေတာများလိုးချင်စရာကြီးဗျာ။ တော်တော်ကြာတော့

“  မောင် လုပ်ချင်လုပ်တော့ အကြာကြီးမနေနဲ့ မတော် သားပြန်အလာနဲ့ တိုးနေမယ်”

အမေ့ သတိပေးစကားကြောင့် ကိုအောင်ဇော်လဲ လီးအစုပ်ခံရပ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ဆင်းလိုက်ပြီး

“  လာခဲ့ မမ”

အမေ့ကို လက်လှမ်းပေးပြီး ခေါ်လိုက်လို့ အမေကလဲ သူ့လက်ကို လှမ်းပေးပြီး ကုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်တယ်.။

“  ဘာလုပ်မလို့လဲ မောင်”

“  မမ ကို ပေါင်တစ်ချောင်းကုတင်ပေါ် တင်လိုးမလို့”

“  ဟာ မောင်ကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်”

“  လာပါ မောင်ခိုင်းသလိုလုပ်”

“  မောင်နဲ့ကျမှ မမလဲအရုပ်ဖြစ်နေပြီ”

“  အဲ့အရုပ်လေးကိုချစ်တာ”

“  သွား အပိုတွေ”

“  လာ မမခြေတဖက် ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်”

ကိုအောင်ဇော်က အမေ့ ခြေတစ်ဖက်ကို ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်တော့ စောက်ပတ်က တစ်ခြမ်းအဖြဲခံထားရသလိုပေါ့။ ပြီးမှသူက အမေ့ပေါင်ကြားမတ်တပ်ရပ် ခါးညွှတ်ပြီး လီးကိုကိုင်လို့ အမေ့စောက်ပတ်ကို တေ့ရော။

“  မောင်ရယ် ရလို့လား”

“  ရပါတယ် မောင်လိုးပြမယ်”

အမေက ကိုအောင်ဇော် လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ထားပြီး သူ့စောက်ပတ်ထဲ လီးသွင်းတာ ဝင်အောင်လို့ ကော့ပေးနေရတယ်။ လီးတစ်ဝက်လောက်လဲ ဝင်ရော အမေ့ရဲ့ဖက်ထားတဲ့ လက်ကို ကိုအောင်ဇော်ကဖြုတ်ချပြီး

“  မဖက်ထားနဲ့ မမနောက်လှန်ပြီး ကုတင်တိုင်ကိုကိုင်ထား မောင်မမခါးကိုင်ဆောင့်လိုးမယ်”

အမေ့ကို သင်တန်းပေးနေသေးတယ်။ အမေက သူပြောသလို ကိုယ်ကိုနောက်လှန်ပြီး ကုတင်တိုင်ကို အားပြုလို့ သူ့စောက်ပတ်ကို ကော့ထားပေးလေတော့ ပြူးနေမို့မောက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက လီးကို စိမ်ခေါ်နေသလိုပါပဲ။ အဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် ကိုအောင်ဇော် တယောက် နှာရှူသံတွေပြင်းလာပြီး အမေ့ ခါးကို အရှေ့ဖက်ကနေ စုံကိုင်လို့ခပါကြမ်းကြမ်းဆွဲဆွဲပြီး လိုးပါတော့တယ်။

ဘတ် ဘတ် ဘွတ် ဘွတ် ဆိုတဲ့ လီးနဲ့ စောက်ပတ်အဝင်အထွက်သံ

“ အ အင့် အီးး မောင့် ဟင့်အမလေး”

ဆိုတဲ့ အမေ့နှုတ်က နှာကန်သံတွေနဲ့ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် အလိုးပွဲကျင်းပနေကြသလို ကျနော်လဲ ကိုယ်လက်အားကိုးပြီး နာနာထုနေမိတယ်။ခဏနေတော့

“  မောင် မမ ညောင်းနေပြီ”

အမေ့တောင်းဆိုမှုကြောင့်

“  အင်း မမ အာ့ဆို ကုတင်ပေါ်လက်ထောက်ပြီး မတ်တပ်ကုန်းပေး”

ဆိုပြီး သူ့လီးထုတ်လိုက်တယ်။ အမေကလဲ ပြောစကားကို မြေဝယ်မကျပါပဲ။ မတ်တပ် ကုန်းပေးထားတယ်။အစထဲက ကားစွင့်နေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးတွေက ကုန်းလိုက်တော့ ဘာပြောကောင်းမလဲဗျာ။ ကိုအောင်ဇော်လဲ နောက်ကနေ လီးထည့်လိုးတော့တာပဲ လိုးတာမှ မညှာမတာလိုးတာ တချက်တချက် အမေ ကုတင်ပေါ်ပစ်ကျသွားတယ်။

“  သေပါပြီ မောင်ရယ်”

လို့သာ ပါးစပ်က ပြောပေမယ့် အမြန်ပြန်ထပြီး ကုန်ူပေး သလို ထွက်သွားတဲ့လီးကိုတောင် သူ့လက်နဲ့ ဖမ်းပြီးအပေါက် တေ့ပေးနေလိုက်သေးတယ်။ မတ်တပ်ရပ်လိုးတာ ဆယ်မိနစ်လောက်ရှိမယ်။ တော်တော်လိုးနိုင်တာပဲ။ အမေ့စောက်ပတ်က လေထိုးတံနဲ့လေထိုးသလို ဖြစ်နေလို့ထင်တယ်။

တခါတလေ လီး ဆွဲထုတ်ရင် ဗွီ ‌ဗွီ ဘွတ် ဆိုတဲ့ လေအန်သံတွေတော င်ထွက်တယ် ။ နောက်တော့အားကုန် ပစ်ဆောင့်လို့ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ် အထပ်လိုက် မှောက်ရက်ကျပြီး ငြိမ်သွားကျသလို ကျနော်လဲ နောက်တခါထွက်ပြီးနုန်းသွားတာပါပဲ။

အမေ့ ပေါ်မှောက်ပြီးမှိန်းနေရာက အမေ့ပါးကို ဖွဖွလေးနမ်းပြီး

“  ချစ်လိုက်တာ မမရာ”

အမေကလဲ မှိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးလေးဖွင့်ပြီးကိုအောင်ဇော့် မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း

“  မောလိုက်တာ မောင်ရယ်”

“  မောင့် မမမောသွားလား အမော ပြေအောင် မောင်နမ်းပေးမယ်”

အမေ့ မျက်နှာပေါ်က နှာခေါင်း မျက်လုံး နဖူး နားရွက်မေးစေ့ တွေကို တရွတ်ရွတ်နဲ့ နမ်းပေးတော့ အမေက

“  ခစ်ခစ် မောင်ကတော့လေ”

ကျေနပ်ခြင်းနှစ်ခြိုက်ခြင်းတွေ လွှမ်းမိုးထားတဲ့ ရီသံနဲ့အတူ ချွဲနွဲ့တဲ့ အမေဟာ အပျိုလေးအလား ပေါ့ ။ ကို အောင်ဇော် အမေ့ပေါ်က ထလိုက်တော့ ဝမ်းလျားမှောက်ကျန်နေတဲ့ အမေ။ အဝတ်ဗလာနဲ့ ဆိုတော့ ပန်းပုဆရာ ထုဆစ်ထားတဲ့ မိန်းမပျိုရုပ်လေးလိုပါပဲ။ ဖွံ့ဖြိုးလွန်းတဲ့ တင်သားတွေက မို့မောက်လို့။ ကိုအောင်ဇော်လဲ အဲ့တင်သားကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးတော့။

အမေလဲ ခလေး‌ငယ်ချော့သိပ်ခံရသလို မျက်စိလေးမှေးလို့ အရသာခံနေတယ်။ ဘာ စိတ်ကူးပေါက်တယ်မသိဘူး ။ ကိုအောင်ဇော်တစ်ယောက် အမေ့ဖင်တွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေရာက ကုန်းပြီး ဖင်ကြီးကိုကိုက်ရော

“  အားးးမောင်ရယ် ဘာလုပ်တာလဲ ကျွတ်ကျွတ်နာလိုက်တာ”

အမေ ချက်ချင်းမှောက်ရာက ပက်လက်လှန်ပြီးအကိုက်ခံရတဲ့ နေရာကို ပွတ်ရင်း ကိုအောင်ဇော် ကိုမေးခွန်းထုတ်တော့

“  ဆောရီး မမ ။ မမဖင်ကြီးမြင်တော့ အသဲယားပြီး မနေနိုင်လို့ပါ”

“  ဟင့် အသဲယားတာနဲ့ ကိုက်ရလား နာလိုက်တာ မောင်ရယ်”

“  အင်းပါ မမရယ် စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ဖြစ်သွားတာပါ ကဲမကိုက်ဘူး နမ်းမယ်ပြန်မှောက်”

ပြောပြောဆိုဆိုအမေ့ကို ဝမ်းလျားပြန်မှောက်ခိုင်းတော့

“  မောင် တကယ်နော် မကိုက်နဲ့နော်”

“  အင်းပါမမရဲ့ နမ်းရုံပဲ”

အမေ ပြန်မှောက်ပေးလိုက်တော့ ကိုအောင်ဇော် အမေ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို နှာခေါင်းမြှပ်အောင်ဖိနမ်းတော့တာပါပဲ။ ဖင်အနှံ့နမ်းနေတော့ တချက်တချက် ဖင်ကြားနားနှာခေါင်းရောက်သွားရင် အမေ့ တွန့်ခနဲ့ တွန့်ခနဲ့ဖြစ်သလိုပါးစပ်ကလဲ အာ့ ဟင့် နဲ့ပေါ့။ အမေကုန်းထလိုက်ပြီး

“  တော်တော့ မောင်ရယ် မမကို အဲ့လောက်ချစ်ရလား”

ပြောရင်း ကိုအောင်ဇော့်ရင်ခွင်ထဲ မှီလို့ကို အောင်ဇော့်ကို သိုင်းဖက်ထားတယ်။

“  ချစ်တာပေါ့ မမရယ် ဘယ်လိုပြောပါလိမ့်”

“  မမက ခလေးအမေလေ”

“  ဘာဖြစ်လဲ ခလေးအမေကို အပျိုဆယ်ယောက်နဲ့ မလဲနိုင်ဘူး”

“  အာ့တော့ မောင်ပိုပြီ”

“  မပိုဘူး မမ ကိုလိုးလို့ကိုမဝဘူး ဒီမှာကြည့်”

ဆိုပြီး ပေါင်ကားပြီးပြတော့ နှစ်ချီလိုးထားတဲ့ လီးကမပျော့ပဲ ထောင်မတ်နေပြန်ရော

“  ဟယ် လွန်လွန်းတယ် မောင်ရယ်”

ပြောသာပြောတယ် လက်ကလီးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့လက်မနဲ့ ထိပ်ဖူးကို ပွတ်ပေးနေတယ်။

“  အာ့ သက်သေပဲ မမကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲဆိုတာ မမရော မောင့်ကိုချစ်လား ”

“  ချစ်တာပေါ့ မောင်ကလဲ ”

“  ချစ်ရင်သက်သေပြ ”

“  ဟင် ဘယ်လိုပြရမှာလဲ”

“  မောင့်လီး လိုပဲပေါ့ မမစောက်ပတ်ရွနေလား လို့”

ပြောပြီး အမေ့ ပေါင်ဖြဲတော့ အမေကသူ့ပေါင်လေးကို အတင်းစေ့ထားပြီး

“  ဟာ မောင်နော် မလုပ်နဲ့ကွာ ရှက်ပါတယ်ဆို”

“  မရှက်ရဘူးလေ မမရဲ့”

“  တော်တော့ မောင်ရယ် လိမ်မာတယ်။ နောက်နေ့မှတွေ့ရအောင်နော် သားပြန်လာရင်ခက်နေမယ် နော်နော်မောင်က လိမ်မာပါတယ်”

ကိုအောင်ဇော့် ပါးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီး ချော့မော့နေတဲ့ အမေ့ကို သနားလာမိတယ်။ ကျနော့်လိုပဲ ကိုအောင်ဇော်လဲ သနားလို့ပဲလား။ နှစ်ချီလိုးလိုက်ရလို့ပဲလား မသိဘူး။

“  ဟုတ်ပါပြီ မမစကားနားထောင်လိုက်မယ်။ မမပြောသလို နောက်နေ့တွေ့မယ်နော်”

“  အင်းပါ ”

အဲ့နောက်တော့ အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး အမေ ကိုအောင်ဇော်ကို အိမ်ပေါက်ထိလိုက်ပို့တယ် ။ ခွဲခါနီးတောင် အမေ့ကို ဖက်ပြီး နခမ်းစုပ်နေလို့ အမေ့က တွန်းထုတ်ပြီး

“ မောင်မဆိုးနဲ့ကွာ ဘေးက လူတွေမြင်မယ်”

ဆိုမှ အမေ့ကိုလက်ပြပြီး ထွက်သွားတယ်။ သူပြန်သွားမှ အမေ့သန့်စင်ခန်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ ဝင်ချိန် ကျနော်လဲအမြန်ဆင်းပြီး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပြေးရတော့တယ် ။

.....................................................................................................

နောက်နေ့ အမေ့ဖုန်းကိုကျနော်ကြည့်ချင်တော့ အကြံထုတ်ရတော့တယ်။

“  အမေ သားဖုန်းဘေကုန်နေလို့ အမေ့ဖုန်းတစ်‌ call လောက်ပေးပြော”

ဆိုပြီး အမေ့ကို သူဖုန်းပေးလိုက်တော့ ကျနော့်အကြံကို မသိတဲ့ အမေက လျိုဝှက်နံပါတ်ကို ကျနော့်ရှေ့မှာပဲရိုက်ထည့်တာမို့ ကျနော်မှတ်ထားလိုက်တယ်။ ဖုန်းကို အမေ့ရှေ့မှာပဲ ဝင်းစိုး ကိုခေါ်ပြီး စကားနဲနဲပြောပြီး အမေ့ပြန်ပေးလိုက်တယ်။

အခုဆို အမေက အရင်လို မဟုတ်တော့ဘူး ။ အလှပိုပြင်လာသလို အဝတ်အစားဆိုလဲ ပိုပြီး ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်လုပ်တတ်နေပြီ။ ကျနော်ကလဲ အမေ့အပါးကပ်ပြီး ချွဲနေနွဲ့နေတာပေါ့။ အမေ့နို့တွေက ကျနော်ပဲ ထင်တာလားမပြောတတ်ဘူး ။ ပိုကြီးလာသလိုပဲ။ ဖင်ကြီးတွေကလဲ ပိုကားလာတယ်။

ညညဆို အမေနဲ့ ကိုအောင်ဇော် လိုးတာကို ပြန်တွေးမြင်ပြီး ဂွင်းထုရတာလဲ မရိုးနိုင်အောင်ပါပဲ။ ကျနော် အမေ့ အလစ်ဆို အမေ့ဖုန်းယူပြီး သူတို့ပြောထားတာတွေဖတ်ရင်း ဂွင်းထုရတာကို သဘောကျနှစ်ခြိုက်နေမိပြီ။အမေ့ ဇာတ်လမ်းကိုကျနော် ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်ရမလဲ ဝေခွဲမရဘူး။ အမေက ကျနော့်ကိုသာ ကိုအောင်ဇော်ကို သံယောဇဉ်ရှိရုံလောက်ပြောတာ ကျနော်ကိုယ်တိုင်တွေ့မြင်ကြားသိတာမို့ အမေတစ်ယောက် ကိုအောင်ဇော်ကိုစွဲနေပြီဆိုတာ သဘောပေါက်ပါတယ်။

ဒါလဲ အမေ့ကို အပြစ်ပြောလို့ မရဘူး။ အမေ့ အသက်သုံးဆယ်ကျော်ဆိုတာ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အစွမ်းကုန်ပွင့်တဲ့ ပန်းကလေးလိုပါပဲ။ အပြည့်ဝဆုံးအချိန်မှာ သွေးသားလိုအပ်ချက်ကို ဖြည့်စွမ်းနိုင်ရုံမက ယုယုယယ အပြုစုတွေကလဲ မှိန်းမောစရာ မဟုတ်လား။ အမေ့ကို အတင်းအကြပ် တားဆီးမယ်ဆိုရင် အခန့်မသင့်ရင် ကျနော်တို့ သားအဖကို ကျောခိုင်းပြီးကျနော်တို့ ကမ္ဘာလေးထဲက ထွက်ခွာသွားကောင်း ထွက်ခွာသွားနိုင်တယ်။ အဲ့လိုကတော့ အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး။

ဒီတော့ အမေ့ကို သူစိတ်ချမ်းသာအောင် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တာ အကောင်းဆုံး။ နောက်မှအလျဉ်းသင့်သလို ဖန်တီးတော့မယ်လို့ ကျနော် ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ခုလဲ အမေ ဈေးသွာတုန်း အမေ့ဖုန်းလေးယူပြီး ကျနော်အိပ်ခန်းတံခါးပိတ်လို့ သူတို့ပြောထားတာတွေ ဖတ်နေမိတယ်။

“  မမ ရေ ”

“  ရှင့်”

“  လွမ်းတယ် မမရာ”

“  မမလဲ လွမ်းတာပါပဲ မောင်ရယ်”

“  မမ မောင်တို့မတွေ့ရတာကြာနေပြီကွာ တွေ့ချင်တယ် မောင့်ညီလေးက ဆာနေပြီတဲ့”

“  မောင်ရယ် မမလဲ တွေ့ချင်တာပဲ မလစ်မှမလစ်သေးတာ”

“  မမကြံရင်ရပါတယ် ကြံပါအုန်း မောင်မနေနိုင်တော့ဘူး”

“  အင်းပါ မမအခြေအနေ ကြည့်လိုက်အုန်းမယ် မောင့်ကို အကြောင်းပြန်မှာပေါ့”

“  တကယ်နော် မမ မညာရဘူး မောင်လာတွေ့ချင်ပြီ”

“  ဟယ် အဲ့လိုမလုပ်နဲ့လေ အကုန်ဒုက္ခရောက်ကုန်မယ်မမတွေ့လို့ရအောင်ကြိုးစားပါ့မယ့်”

“  မြန်မြန်လုပ်ပါ မောင် မမကို လွမ်းလှပြီ”

“  အော် မောင်ရယ်”

ကျနော် သူတို့ စာတွေဖတ်ရတော့ သူတို့ကို သနားမိသလိုပါပဲ။ အမေလဲ တွေ့ချင်နေရှာမှာ။ ဖုန်းလေးပြန်ထားလိုက်ပြီး အမေပြန်အလာကို မစောင့်ပဲ ဈေးဖက်ထွက်လာတယ်။ အမေ့ကိုတွေ့ရင် ဈေးခြင်း ဆွဲကူမယ်ပေါ့။အမေ့ကို ဈေးမှာရှာကြည့်တော့ မတွေ့ဘူး။ အာ့နဲ့လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ချိုဆိမ့်တစ်ခွက် မှာသောက်ပြီး အောင်မော်တို့အိမ်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ ကျနော်အောင်မော်တို့ အိမ်ရောက်တော့ လူကြီးတွေကအလုပ်ကိုယ်စီမို့ အိမ်မရှိကြဘူး ။ ကျောင်းပိတ်ထားလို့ အောင်မော်နဲ့ သူ့ညီမလေးသာ ဒီအချိန် အိမ်ရှိတတ်တာ။ ခုတလော သူ့ညီမလေးကလဲ အပ်ချုပ်ဆိုင်ကို အကူနဲ့ သင်နေတာမို့ ကျနော်တို့ လူပျိုပေါက်တွေ အတတ်ဆန်းတွေ စူးစမ်းရာဌာနဖြစ်နေတယ်ဆိုလဲ မမှားဘူးပေါ့။

ခုလဲ အိမ်တံခါးဝမှာ ဖိနပ်ကနှစ်ရံဆိုတော့ ဘယ်ကောင်များရောက်နေလဲလို့ တွေးရင်း အောင်မော်အိပ်ခန်းဆီကို ကျနော်သွားလိုက်တယ်။ အခန်းဝရောက်လို့ ခန်းစီးဖယ်မယ်အလုပ်

“  ပိုင်စိုး အမေကွ”

ဟင်! ကျနော့် အမေဆိုပါလား ဘာပါလိမ့်။ ဆိုပြီး ကျနော်ခြေစုံရပ်နားစွင့်လိုက်တယ်။

“  မင်းဟာက သေချာလို့လား ဟုတ်မှလဲပြောပါကွာ”

ဒါက ဝင်းစိုးအသံပဲ။

“  ဟာ မသေချာပဲပြောမလားကွ။ငါလဲအစကတော့မသိပါဘူး”

အောင်မော့်အသံက သူမြင်တွေ့တာကို မယုံတာ မကျေမနပ် စေ့စေ့စပ်စပ်ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြမယ့်ပုံ။

“  ကဲ ပြောပါအုန်းဘယ်လိုတွေ့တာလဲ”

“  ဒီလိုကွ ငါအသုံးလိုလို့ အကို့နားက ငွေတောင်းမယ်ဆိုပြီး ဆိုင်လိုက်သွားတာ ဆိုင်ရောက်တော့ အလုပ်သမားလေးကို အကိုရောဆိုတော့ အနောက်ခန်းမှာတဲ့”

သူ့အကိုဆိုင်က တစ်ထပ်တိုက်လေးကို မီနီစတိုးပုံလုပ်ထားတာမို့ လူလဲ အနောက်ဖက်နေ အရှေ့မျက်နှာစာကဆိုင်ခန်းဖွင့်ပေါ့။

“  အာ့နဲ့ ငါလဲ နောက်ခန်းသွားတာပေါ့။ ငါအခန်းဝကနေ ကြည့်လိုက်တော့ အကိုက စော်ဘုနေတာ အရင်လဲခုလိုပဲ စော်ခေါ်ခေါ်ဖြုတ်နေကြဆိုတော့ မထူးဆန်းဘူးလေ ငါနဲ့နှစ်ခါသုံးခါလောက်ကြုံဘူးတယ်ကွ အကိုက ငါ့ကိုတော့ ငယ်သေးတယ်တဲ့။ စော်နဲ့တော့ မလုပ်နဲ့အုန်းတဲ့”

သူ့အကိုနဲ့သူက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပါပဲ။ အမေနဲ့ဖြစ်လို့သာ ကျနော်တို့ကိုလဲ ညီအရင်းတွေလိုပဲ သဘောထားပြီး အခါသင့်တိုင်း ဆုံးမတတ်သလို အသုံးဆိုပြီးမုန့်ဖိုးလဲကြုံရင်ပေးနေကြ။

“  ဒါပေမယ့် အခု ငါတွေ့တဲ့ စော်ကြီးက အိုးကမိုက်တယ်အကိုက ကုန်းခိုင်းပြီးခါးကိုဆွဲဆွဲလိုးနေတာ ထမိန်ကို ခါးပေါ်လှန်တင်ပြီးလိုးနေတာမို့ ပေါ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးကလဲကွာ ဝင်းနေတာပဲ ငါလဲကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ကြည့်နေပြီးမှ မကောင်းပါဘူးဆိုပြီး ဆိုင်ရှေ့ပြန်ထိုင်နေတာ”

“  အေး အာ့ကို အန်တီ ခင်လေးဝေ လို့ ဘာလို့ပြောလဲ”

“  ဟ ခဏနေတော့ အကိုနဲ့ ပိုင်စိုးအမေ အရှေ့ထွက်လာတာ အဲ့ကြမှ အကိုလိုးနေတာ ပိုင်စိုး အမေမှန်းသိတာ”

“  ဟာ တကယ်ကြီးလား”

“  တကယ်ပေါ့ ငါက အန်တီပါလားဆိုတော့ အေးကွယ်လိုတဲ့ ပစ္စည်းလေး လာကြည့်တာတဲ့ ငါ့ကို မြင်တော့မျက်နှာပျက်နေတာကွ ငါလဲ စိတ်ထဲကတော့ အန်တီလိုနေတာ အကို့လီးလားလို့ မေးလိုက်တယ် ဟားးး”

“  ဟာ တကယ်ဆိုရင်တော့ မင်းအကို မိုက်ပြီ”

“  တကယ်ပါဆို မင်းမြင်တဲ့အတိုင်း ပိုင်စိုးအမေကကိတ်သလားမမေးနဲ့ ငါ့အကိုလဲ အသေလိုးတာ”

“  ငါ ကြည့်ချင်လိုက်တာကွာ”

“  မင်းမြင်ရင်သွားရေကျသွားမယ် စော်ကြီးကုန်းပေးထားတာ စောက်ဖုတ်က နောက်ကိုပြူးထွက်နေတာပဲ ငါ့အကိုကလဲ ခွေးလိုးသလိုပဲ တစွတ်စွတ်နဲ့”

“  အေး မင်းကတော့ဖိုးကံကောင်းပဲ မင်းအန်တီခင်လေးဝေမှန်းသိတော့ ဘယ်လိုခံစားရလဲ”

“  ဘာခံစားရမလဲကွ လိုးချင်တာလီးတောင် တောင်တယ်”

“  ဟာ မင်းကလဲ အာ့ကသူငယ်ချင်းအမေလေကွာ”

“  ဘာဖြစ်လဲ သူငယ်ချင်းအမေလဲ ဘာပဲပြောပြော လီးကစောက်ဖုတ်လိုးဖို့ စောက်ဖုတ်ကလီးခံဖို့ပဲ ”

“  ဟားး ဟားးး ”

ပြောရင်း ရီပွဲဖွဲ့နေတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကို ကျောခိုင်းလို့ကျနော်အိမ်ပြန်လာမိပါတယ်။ 

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>