နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၇ )

နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၇ )

ရေးသားသူ - နောင်ရဲ

အညှာလွယ်တဲ့ ဘဝ (Romance and General)

လင်းခက်နွေ သည် အစိုးရရုံးတစ်ရုံးရဲ့ စက်ရုံ ကြီးကြပ်ရေးမှူး တစ်ယောက်ပါ။ သူမရဲ့ လက်အောက်တွင် ရာပေါင်းများစွာသော အလုပ်သမား (အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေ များသည်) ကို အုပ်ချုပ်ရတာ တကယ်တော့ မလွယ်ပေ။ ပုံမှန် ခပ်တည်တည် နေတတ်သော လင်းခက်နွေသည် အလုပ်သမားများနှင့် ဆက်ဆံလျှင် ပိုပြီး အေးစက်စက် နိုင်လှသည်။ တကိုယ်တည်း အပျိုကြီး ဖြစ်တာကြောင့်လည်း ဘယ်အရာမဆို ခပ်ထက်ထက်တွေးပြီး ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောသည်။ အကုန်လုံးက လေးစားကြောက်ရွံ့ရတဲ့ သူပေါ့။

တစ်ရက်တော့ အစိုးရဌာန ထုံးစံအတိုင်း ဝန်ထမ်းအဆင့် ရာထူးတိုးဘို့အတွက် မွမ်းမံသင်တန်းကို ပို့ခြင်း ခံရသည်။ သင်တန်းပြီးမှ ရာထူးတိုးစာမေးပွဲ ဖြေရမည် ဖြစ်သည်။ လူအများ ပြောသည့် ဖောင်ကြီးဆင်းရင် ဖင်ကြီးစောင်းသွားမည် ဆိုသည့် ဖောင်ကြီးမြို့လေးကို ရန်ကုန်မှနေ လိုင်းကားစီးပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ ဖောင်ကြီးရောက်တော့ သတင်းပို့ပြီး မိမိ နေထိုင်ရမည့်နေရာသို့ လာကာ အနီးအနားက လူတွေနှင့် မိတ်ဆက်စကား ဆိုကြသည်။ 

နောက်တော့ မိမိမှာ စက်ရုံရဲ့ ကြီးကြပ်ရေးမှူးဖြစ်တာကြောင့် အဆောင် တစ်ဆောင်ရဲ့ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် ခန့်ထားခြင်း ခံရသည်။ သန့်ရှင်းမှု၊ စားသောက်ရေး အစုံကို စီစစ်ပေးရသည်။ ဖောင်ကြီးကအကြောင်းတွေတော့ ထားပါတော့လေ။ အဓိက က အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတွေလည်း လာတော့ အရမ်းဝေးလို့ ရှိရင် ပိတ်ရက်တွေ မပြန်နိုင်တော့ ဒီမှာပဲ နေကြသည်။ ၁ ပတ်လောက် ကြာတော့ ဇာတိက ပြလာသည်။ ကုတင်အောက်တွေမှာ သခွားသီးတွေ၊ ခရမ်းသီးတွေ ဆိုက်ဒ်စုံ တွေ့ရတော့သည်။

အပျိုကြီး ဖြစ်သူ (တနည်း လိင်ကိစ္စကို သွေးသားဆန္ဒရှိသော်လည်း မိမိဘာသာ မဖြေဖျောက်တတ်သူ၊ လိင်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်လျှင် ကကြီးမှ အ မသိသူ) လင်းခက်နွေ အနေနဲ့ အစပိုင်းတော့ ဘာမှန်း မသိခဲ့။ နောက်မှ တီးတိုး တီးတိုး အသံတွေနှင့် အတူ အပျိုကြီး တစ်ယောက် နားလည်လာရသည်။ မိန်းမဆောင် ဖြစ်သည်နှင့် အညီ (တဖြည်းဖြည်းလည်း ရင်းနှီးလာတော့) လိင်ဆက်ဆံရေးအကြောင်းတွေ ပြောရဲ ဆိုရဲ ရှိလာကြသည်။ ဒီတော့မှ အပျိုကြီးခမျာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် နားထောင်နေရသည်ပေါ့။ အပျိုကြီးဆိုပေမယ့် အသက် ၃၅ ဝန်းကျင်ပေါ့လေ။ ထိန်းသိမ်းတတ်လျှင် လှမြဲ၊ လှဲဆဲ ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားပေမို့ လင်းခက်နွေမှာ လှဆဲပင်ဖြစ်သည်။ သင်တန်းပြီးဆုံးသွားလို့ အိမ်ကို အသီးသီး ပြန်လာကြသည်ပေါ့လေ။

အသိပညာတစ်ခုကို သိသွားသည်နှင့် အညီ စမ်းသပ်ချင်စိတ်က ပြင်းပျလာတတ်ကြသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် စမ်းသပ်ဘို့ ကြိုးစားတော့သည်။ ဈေးထဲကို ချက်ချင်း သွားကာ ဟင်းချက်ဘို့ ဈေးဝယ်ရင်း စမ်းသပ်မှုအတွက် ဝယ်ဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ခက်တာက ဘာဝယ်ရမှန်း မသိဘူး။ သခွားသီးလား၊ ခရမ်းသီးလား။ အရွယ်အစား ယှဉ်ကြည့်လိုက်တော့၊ သခွားသီးက အရမ်းကြီးသည်ဟု ထင်ရသည်။ ဒါနဲ့ပဲ ခရမ်းသီး ဝယ်လာခဲ့သည်။ မတို မရှည်၊ အလုံးပတ် အနေတော်ပေါ့။ ဈေးဝယ်တော့ ကိုယ့်ဘာသာ လိပ်ပြာ မလုံဖြစ်ကာ ချွေးတွေ စို့နေသည်။

ဈေးကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဟင်းတောင် မချက်နိုင်သေး။ လင်းခက်နွေတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ အိမ်တံခါးကို ပိတ်ထားရဲ့သားနှင့် အခေါက်ခေါက် အခါခါ စစ်နေမိသည်။ ကျေနပ်လောက်ပြီ ဆိုမှ ဈေးမှ ဝယ်လာသော ခရမ်းသီးကို ရေအထပ်ထပ် ဆေးကာ ပြောင်အောင် အဝတ်နှင့် သုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းကုတင်ပေါ်သို့ ယူလာခဲ့သည်။ စိတ်တွေ တအားလှုပ်ရှားနေသည်။ ခရမ်းသီးကို သေချာ ကိုင်ကြည့်တော့မှ လက်နှင့် အပြည့် ကြီးသည်။ 

ကုတင်ပေါ် ရောက်တော့ ကုတင်စွန်းလေးမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး၊ ဝတ်ထားသည့် ထမီကို အပေါ်ထိ လှန်လိုက်ကာ၊ ခရမ်းသီးကို ကိုင်ထားပြီး တော် မတော် စဉ်းစားနေသေးသည်။ ဟိုမိန်းမတွေရဲ့ ပြောစကားအရတော့ ဘယ်လောက်ပဲ ကြီးနေပါစေ၊ မတော်တဲ့ အပေါက်ဆိုတာ မရှိတဲ့။ စိတ်မရဲတရဲနှင့် ထည့်ဘို့ ကြိုးစားမိသည်။ တကယ်တမ်းတော့ မတော်ဘူးလေ။ အတိအကျပြောရရင် မတော်သေးဘူးပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ၊ စိတ်ကို အရင်ဆွပေးဆိုတဲ့ သင်တန်းက မိန်းမတွေ စကားနဲ့ပဲ စိတ်က လိင်စိတ်ကို ပိုကြွလာအောင် စိတ်ကူးတွေ ယဉ်မိတော့သည်။ မိမိနှင့် နီးစပ်တာဆိုလို့ ရုပ်ရှင်းမင်းသားများပဲ ရှိသည်။ မင်းသား အောင်ရဲလင်း ဆိုလျှင် ဗလကြီးတွေ အဖုလိုက် ဆိုတော့ အမလေး ကြက်သီးတောင် ထသွားသည်။ ငယ်ငယ်က မိမိကြိုက်တဲ့ မင်းသားတွေ ရှိသော်လည်း၊ အခုအခါမှာ တုတ်ပေါကြီးတွေ ဖြစ်နေလို့ စိတ်ကူးယဉ်လို့ မကောင်းတော့။ 

အခုခေတ် မင်းသားထဲကဆို တော်တော်များများ ဘော်ဒီ ကစားလာတော့ အားလုံးကို  စိတ်ကူးယဉ်လိုက်သည်။ ထိုသို့ စိတ်ကူးယဉ်နေရင်းနှင့် လက်ကလည်း ညီမလေးကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။ ပွတ်ပေးနေရင်းနဲ့မှ အစေ့နားကို ပွတ်မိလျှင် ပိုပြီး ခံစားရတာ ကောင်းလာတာကို သတိထားမိသည်။ အစေ့လေးကို ပွတ်ပေးနေရင်းနဲ့မှ အပေါက်ထဲကို ထည့်ကြည့်ဘို့ စဉ်းစားမိသည်။ အရင်ဆုံး လက်ခလယ်တစ်ချောင်းကို ထိုးထည့်ကြည့်သည်။ ခပ်တင်းတင်းလေးနှင့်မို့ ထိုးထည့်ရတာ မိုက်နေသည်။ တစ်ချောင်းနဲ့ အားမလို အားမရ ဖြစ်လာကာ လက်ညိုးပါ ပေါင်းထည့်သည်။ အရည်တွေက စိမ့်ပြီး ထွက်လာတာမို့၊ ခပ်စေးစေးလေး ဖြစ်ကာ ခံရ ကောင်းလာသည်။ အသက်ရှူတာလည်း မြန်လာသည်။ နောက်တော့ သုံးချောင်းပြူးပြီး ထည့်ကြည့်သည်။ အစပိုင်းတော့ ခပ်တင်းတင်းလေး ဖြစ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်း အသွင်းအထုတ်က လွယ်လာသည်။ မိမိဘာသာ ခံနိုင်လောက်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး ဘေးနားမှာ ချထားသည့် ခရမ်းသီးကို ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားတော့သည်။

အရင်ဆုံး အာခေါင် ခြောက်လာလို့ ရေသွားခပ် သောက်ရသည်။ ရင်ထဲ အေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ ကုတင်ပေါ် ပြန်ထိုင်ပြီး ခရမ်းသီးကို အရင်းမှ ကိုင်ကာ ညီမလေးထဲ ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားတော့သည်။ ခရမ်းသီး သဘောက အဖျားဘက်က ကြီးပြီး တုတ်ပြီးတော့ အရင်းဘက် အညှာဘက်က သေးသေးသွယ်သွယ်လေး ဖြစ်သည် မဟုတ်လား။ အညှာကနေ ထိုးထည့်ဘို့ စဉ်းစားသေးသည်။ အညှာ ချိုးပြီး ထည့်လျှင် အညှာကနေ အသီးအစေးတွေ ထွက်လာနိုင်တာမို့၊ အဖျားဘက် ခပ်ကြီးကြီးဘက်ကနေပဲ စထည့်တော့သည်။ တော်တော်နှင့် မဝင်ပေ။ ညီမလေးကို ပွတ်လိုက်၊ အစေ့ကို ပွတ်လိုက်၊ လက်ချောင်းလေးတွေ စုံပြူးပြီး ထည့်လိုက်၊ ခရမ်းသီးကို ထည့်ကြည့်လိုက်နှင့် ခဏကြာမှ ဝင်သွားသည်။ ဝင်သွားတော့မှ ခရမ်းသီး အရင်းကနေ ကိုင်ပြီး တရစ်ချင်း သွင်းရသည်။ 

အဆုံးထိလည်း မသွင်းရဲသေးတာကြောင့်၊ ကြီးတဲ့ဘက်ကို နည်းနည်းလေး သွင်းလိုက်၊ ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ညီမလေးထဲ ကျင်းပြည့် ကျပ်ပြည့်နှင့်မို့၊ တင်းတင်းရင်းရင်းလေး ခံရတာ ပိုမိုက်လာသည်။ အရှိန်လည်း တဖြည်းဖြည်း မြန်လာကာ တရစ်ချင်း ညီမလေးကလည်း စုပ်သလို လုပ်နေတာကို သတိထားမိသည်။ တဖြည်းဖြည်း ထိုးထည့်ရင်းနဲ့မှ အဖျားပိုင်း (ကြီးတဲ့အပိုင်း) က အကုန်လုံး ဝင်သွားပြီး အရင်းပိုင်းသာ ညီမလေးဆီကနေ ငုတ်စိလေး ထွက်လောက်တဲ့ အနေအထားထိ ထိုးသွင်းမိသွားသည်။ ပြန်ဆွဲထုတ်ကြည့်သည်။ မရ။ ဒါနဲ့ပဲ အရင်းပိုင်းက အညှာကို ကိုင်ပြီး ဆွဲထုတ်ကြည့်သည်။ အညှာက ကျွတ်ထွက်လာပြီး လင်းခက်နွေ လက်ထဲ ပြန်ပါလာသည်။ ပြသနာတော့ တက်ပြီ။ အညှာ ပါလာတာနဲ့ အတူ ခရမ်းသီးက တစ်လုံးလုံး ညီမလေးထဲကို ပြွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။ ချွေးစေးတွေ ပြန်လာသည်။ နည်းအမျိုးမျိုးနှင့် ထုတ်ကြည့်သည် မရ။ 

ခက်တာက ညီမလေးကလည်း အထဲမှာ ခရမ်းသီး ဝင်သည်နှင့် အမျှ စုပ်ပြီး ယူသလို လုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စုပ်ယူလေ၊ အထဲဝင်လေ၊ အရည်ထွက်လေ၊ ပိုခံစားလို့ ကောင်းလေ နှင့် အကြိမ်ကြိမ် ပြီးမြောက်နေသည်။ လူလည်း မြော့မြော့ပဲ ကျန်တော့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ အိမ်နားက ဒေါက်တာနောင်ရဲကိုပဲ ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်ရသည်။

သြော်... တော်တော် အညှာလွယ်တာပါပဲလား... မဖြစ်ချေဘူး... ယောကျ်ားလည်း မြန်မြန်ယူမှ... မဟုတ်ရင်လည်း လူကြီးအရုပ်ရယ်လည်း ဝယ်ထားမှ ဖြစ်မည်...

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဖေဖော်ဝါရီ၊ ၂၀၁၉)

.................................................................

{ဒီဇာတ်လမ်းတိုလေးက ကျနော့်ကို ပီအမ်ကနေ တောင်းဆိုလို့ ရေးပေးလိုက်တာပါ။ အခုလတ်တလော ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်အသစ်လေးတွေလည်း မတွေ့တော့ ရေးစေချင်တဲ့ဟာလေးတွေ ရှိရင် တစ်ပို့စ်စာ အနေနဲ့ ကျနော်ရေးပေးပါ့မယ်။ ပီအမ်ကနေ လာပြောပေးပါ။ ဇာတ်လမ်းမရေးတတ်လို့ ကူညီပါဆိုရင်လည်း ကူညီပေးပါ့မယ်။ အဲ့လိုပြောလို့ ကျနော်လည်း စာရေးကောင်းတဲ့သူ မဟုတ်ပါ။ သိသလောက်လေးနဲ့ စာဖွဲ့ပေးမှာပါ။}

.....................................

B side (ဘီဆိုက်ဒ်) (Romance and General)

" သဲရေ... သဲ... မောင်ပြန်လာပြီ... တံခါးဖွင့်ပါဦး..."

" ဟင်... မောင်... ပြောတော့ နောက် ၂ ရက်လောက် ကြာဦးမှာဆို..."

" ဟုတ်တယ်... သဲနဲ့ ဖုန်းပြောတုန်းက အဲ့လိုပဲ... နောက်တော့ အလုပ်က စောစော ပြီးတာနဲ့ ဂျာကြီးကလည်း မင်း ပြန်ချင်ရင် ပြန်လို့ ရပြီ ဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်း မန်းလေးက ဆင်းလာတာ..."

" လာ... အထဲဝင်... မောင်... သဲ... ရေသွားခပ်လိုက်ဦးမယ်..."

" နေပါဦး... သဲရ... ရွှတ်..."

" မောင်နော်... အခန်းအပြင်ကြီးမှာ..."

" ဘာဖြစ်လဲ... ကိုယ့်အိမ်မှာ ကိုယ့်မိန်းမ ကိုယ်နမ်းတာကို... ဘယ်သူမှလည်း ရှိတာ မဟုတ်ဘူး..."

" သဲ ရှက်တာပေါ့လို့..."

" မရှက်ပါနဲ့... သဲရာ... မောင်လေ... သဲကို အရမ်း သတိရနေတာ... သဲရော... မောင့်ကို သတိမရဘူးလား..."

" မောင်ကလည်း ပိုကို ပိုတယ်နော်... မောင် ခရီးထွက်တာဖြင့် တစ်ပတ်လောက်ပဲ ရှိသေးတာကို..."

" သဲကလည်း... မောင်ပြောရင် လွန်တယ် ဖြစ်မယ်... ရော့... ကိုင်ကြည့်..."

" ဟင်... မောင်... အဲ့လောက်တောင် ဖြစ်နေတာလား..."

" ဟုတ်တယ်... သဲရ... သဲကို တွေ့တာနဲ့ မောင်ရဲ့ ညီလေးက အလိုလိုကို ထောင်လာတော့တာပဲ..."

" ခိခိ... နေပါဦး... အမောပြေ ရေလေးတော့ သောက်လိုက်... ပြီးရင်တော့ မောင့်သဘော..."

" အိုခေဗျာ..."

" ရော့... မောင်... ရေသောက်လိုက်ဦး..."

" ကျေးဇူးပဲ... သဲ... (ဂလု... ဂလု... ဂု...) ရေက အေးနေတာပဲ... သဲရာ... အမောကို ပြေသွားတာပဲ... လာဦး... အနားကို..."

" ဟွင့်... လူကို အနားတိုးခိုင်းပြီး တအားဝုန်းတော့မယ်ပေါ့လေ..."

" မဟုတ်ပါဘူး... သဲရာ... သဲ ဗိုက်လေးကိုလည်း ကိုင်ချင်လို့..."

" အထဲက ကလေးလေးရေ... မင်းတို့ အဖေ နှာဘူးကတော့ မပြောချင်တော့ဘူး... လွန်တယ်..."

" ဟားဟား... အဲ့လို ဘူးလို့ပဲ... သဲက ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူးလား..."

" ခိခိ... ဟုတ်တယ်... မောင်... မောင်က ဘာလေး လိုချင်တာလဲ..."

" မောင်က သားဦးလေး လိုချင်တယ်..."

" သဲကတော့ မိန်းကလေး လိုချင်တယ်... ဒါမှ သဲ အဖော်ရမှာ..."

" ဘာလေးပဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ သဲရာ... ချစ်ရမှာတော့ ချစ်ရမှာပဲပေါ့... မောင်ကလေ ယောကျ်ားလေး မွေးပါစေဆိုပြီး သဲနဲ့ နေ့တိုင်းနီးပါး... လုပ်နေတာပေါ့..."

" ဟင်... ဘာမှလည်း မဆိုင်ဘူး..."

" ဆိုင်တာပေါ့... သဲရ... သဲဗိုက်ထဲက ကလေးလေးကို မင်းဖြစ်ရမှာ ဒီလို အချောင်းကြီး ရှိတဲ့ ကလေးလေး ဖြစ်ရမှာနော် ဆိုပြီး နမူနာပုံစံ ပြပြနေတာ..."

" ခိခိ... မောင်ကတော့ ရူးပါ့ကွာ..."

" လာ... သဲ... နမူနာလေး ပြရအောင်လို့..."

" တွေ့လား... ဖေဖေနှာဘူးကြီးပါလို့... ခိခိ... အဲ့... မောင်... မနက်ဖန် အိုဂျီနဲ့ ချိန်းထားတယ်... မနက်ပိုင်းလောက်ပေါ့... ဒီညတော့ မလုပ်နဲ့နော်... ဆရာဝန်ကို အားနာစရာ ဖြစ်နေမယ်..."

" အင်း... အိုခေလေ... အခုက ညနေ ၅ နာရီလောက်ပဲ ရှိသေးတာဆိုတော့... ၂ ခေါက် ဆက်တိုက်တော့... လုပ်လို့ ရတယ်မလား..."

" အာ... မောင်ကတော့... တကယ့် နှာဘူးကြီးပဲကွာ... ခိခိ..."

နယ်ဘက်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားရာမှ ပြန်လာသော နောင်ရဲသည် သူ့အိမ်သူဖြစ်သော သဲမြတ်ထက် ကို အရမ်းကြီး လွမ်းကာ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ခြင်း အချစ်စခန်းသွားရန် ပူဆာနေတော့သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီး ၂ လ လောက်မှာ ကိုယ်ဝန်ရကာ၊ အခုဆိုရင် သဲမြတ်ထက်ရဲ့ ဗိုက်ကလေးသည် ၄ လ ကျော်ကျော်သို့ ရောက်ကာ တော်တော်လေးပင် ပူထွက်နေသည်။ ထူးခြားသည်က နို့တွေသည် အရင်ကနှင့် မတူပဲ ဆူထွက်လာသည်။ 

နို့သီးခေါင်းတွေကလည်း အရင်ကထက် ပိုကြီးလာကာ၊ နောင်ရဲ အကြိုက်ပင် ဖြစ်သည်။ အခုလည်း အိပ်ခန်းထဲကို သဲမြတ်ထက်ကို ခေါ်လာပြီး၊ အချစ်နမ်းတွေ ခြွေတော့သည်။ တစ်ပတ်လောက် မိန်းမနှင့် ဝေးနေတော့ လိင်စိတ်တွေကလည်း တအားကြွတက်နေသည်။ အနမ်းခြွေနေသော နောင်ရဲကို သဲမြတ်ထက်က ခဏရပ် ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ လက်ကာပြပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။

" မောင်ကလည်း... အရမ်း ညစ်ပတ်တယ်... အခုမှ အပြင်ကနေ ပြန်လာတာကို... ရေဆေးပါဦးလား... တော်ကြာ... ဒီအချောင်းကြီးမှာ ကပ်နေတဲ့ သဲတွေ၊ ပိုးမွှားတွေက သဲရဲ့ အထဲကို ဝင်သွားပြီး ရောဂါဖြစ်ရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ..."

" ဟုတ်သားပဲ... ဆောရီးပါ... သဲရယ်... မောင် လောသွားလို့ပါ..."

" ဟင့်... ပြောလိုက်ရင် ဒါမျိုးချည်းပဲ... လာ... သဲ ကိုယ်တိုင် ဆေးပေးမယ်... အဝတ်အစား ချွတ်ပြီး ရေပန်းအောက်ကို ဝင်..."

" ဒါဆိုလည်း သဲရယ်... ရေ တခါထဲ ချိုးရအောင်..."

" သဲက ချိုးပြီးသားလေ..."

" ဘာဖြစ်လဲ... နောက်တခေါက် မောင်နဲ့ အတူတူ ချိုး... နော်..."

" ပြီးရော... ပြီးရော... ဖေဖေနှာဘူး..."

" ဟားဟား..."

" သဲ... သဲကို နမ်းလို့ မရဘူးကွာ... အရမ်းချစ်တယ်... သိလား..."

" သဲလည်း ချစ်ပါတယ်... မောင်ရယ်... မောင်... သဲ... ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်နော်... ပြီးရင် သဲကို ပြန်တိုက်ပေး..."

" ပြန်တိုက်ပေးမှာပေါ့... သဲရ..."

" မောင်... ကျောကုန်းဘက် လှည့်လိုက်... အနောက်ကို ဂျီးတွန်းရအောင်... ဂျီးတွေက အများကြီးပဲ... ကြည့်ဦး... သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နေပါ... မောင်ရ..."

" သြော်... သဲရယ်... အခုမှ အပြင်က ကားစီးပြီး ပြန်လာတာကို..."

" မောင်... သဲ... မောင်ရဲ့ ညီလေးကို ဂျီးတွန်းပေးမယ်နော်..."

" အင်း..."

" မောင်... မောင့်ဟာက တနေ့ထက် တနေ့ ရှည်လာသလိုပဲနော်..."

" သဲကတော့ ပြောတော့မယ်... ဒီအတိုင်းပါပဲ... သဲရ... သဲ ကြိုက်လား..."

" ကြိုက်တယ်... မောင်... မောင့်ဟာကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးတာ ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နဲ့..."

" ဟုတ်လား... ခံချင်နေပြီပေါ့လေ..."

" မောင်နော်... အင်း... ဟုတ်တယ်... သဲလည်း မောင် ခရီးသွားထဲက လွမ်းနေတာ... ဒါပေမယ့် ဖြည်းဖြည်းတော့ လုပ်နော်..."

" အင်းပါ... သဲရ..."

" နေဦး... သဲ... မောင့်ဟာကို စုပ်ချင်သေးတယ်... သဲက ဗိုက်နဲ့ ဆိုတော့ ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ဘို့ မလွယ်ဘူး မောင်ရ... ရေချိုးခန်းအပြင်က ပလတ်စတစ်ခုံလေး ရှိတယ်... ယူပေးနော်... မောင်..."

" အင်း... ခဏစောင့်..."

" ဟုတ်..."

" ရပြီ... သဲ... ထိုင်တော့..."

" ဒါမျိုးဆို... အရမ်း စကားနားထောင်နော်... ချက်ချင်းကို လုပ်ပေးတော့တာပဲ..."

" ဟဲဟဲ..."

" မောင်... သဲ စုပ်တော့မယ်နော်...(ပြွတ်... ပြွတ်... ပြွတ်...) ကောင်းလား... မောင်..."

" အင်း... ကောင်းတယ်... သဲ... ဂွေးဥတွေကိုလည်း စုပ်ပေးဦး... သဲ..."

" ဟုတ်..." (ပြွတ်... ရှလွတ်...)

" ကောင်းလိုက်တာ သဲရယ်... ဂွေးဥစုပ်နေရင်း မောင့်ဟာကို သဲလက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ထုပေးတာ မိုက်တယ်ကွာ... သဲ ပညာတွေ တိုးတက်လာတယ်..."

" မောင် သင်ပေးတာကိုး... လုပ်တော့မလား... မောင်..."

" ဟင့်အင်း... မောင်... မလုပ်ပဲ တအားအောင့်ထားတာ ကြာတော့ အခု ပြီးချင်နေတယ်... သဲ ပါးစပ်ထဲ ပြီးလို့ ရမလား..."

" ရတာပေါ့... မောင်ရဲ့... မောင့်အချစ်ရည်တွေက သဲဗိုက်ထဲတောင် ရောက်လို့ ကလေးလေးတောင် ဖြစ်နေပြီ... သဲ အကုန် မြိုချပစ်မယ်လေ..."

" ချစ်လိုက်တာ... သဲရယ်... အား... အား... ပြီးပြီ... သဲ..."

" ကျေနပ်ပြီလား... မောင်..."

" အင်း..."

" ဒါဆို သဲကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးဦး..."

" ထိုင်ခုံမှာပဲ ဆက်ထိုင်နေ... မောင် ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်..."

ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေသော သဲမြတ်ထက်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးရန် နောင်ရဲသည် လက်ထဲသို့ ဆပ်ပြာရည် အများကြီး ညှစ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပုခုံး၊ ကျောကုန်း၊ ရင်ဘတ်၊ နို့ တွေကို ဆပ်ပြာတိုက် ဆေးကြောပေးသည်။ နို့တွေကို ဆပ်ပြာတိုက်တော့ အလုံးလိုက် အတစ်လိုက်ကြီးတွေမို့ ဆပ်ပြာတိုက်ပေးရင်းနှင့်ပင် နယ်ပြီး လုံးချေမိတော့သည်။ နို့သီးခေါင်းတွေကိုလည်း ပွတ်ချေပေးသည်။ ရေပန်းလေးနှင့် ဆေးချလိုက်တော့မှ သန့်ရှင်းပြီး ပြောင်လက်နေတဲ့ နို့်သီးခေါင်းတွေကို စို့တော့သည်။ 

သဲမြတ်ထက် ကတော့ မျက်လုံးတွေ စုံပိတ်ကာ နေသလို၊ တခါတခါလည်း လင်ဖြစ်သူ နောင်ရဲကို ရစ်ဝေနေသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည့်တတ်သည်။ နို့တွေကို စို့နေရင်းနှင့်မှ ဗိုက်ဖောင်းဖောင်း ပူပူလေးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးသည်။ ပြီးတော့မှ သဲမြတ်ထက်ရဲ့ ညီမလေးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးတော့သည်။ ဆပ်ပြာမတိုက်ခင်ထဲက ညီမလေးသည် အရည်များဖြင့် ချောကျိကျိ ဖြစ်နေသည်။ 

သဲမြတ်ထက် အနောက်ကနေ နေရာယူလိုက်ကာ အနောက်ကနေ ကိုယ်လုံးကို သိုင်းဖက်ရင်း ညီမလေးကို ပွတ်ပေးတော့သည်။ အစေ့ကလည်း ပုံမှန်ထက်ပင် ငေါထွက်သယောင် ကြီးလာသည်။ အတွင်းသားတွေကလည်း နူးညံ့နေသည်။ ရေဖြင့် ဆပ်ပြာတွေကို ဆေးကြောလိုက်ပြီးမှ ညီမလေးထဲသို့ နောင်ရဲသည် လက်ချောင်းလေးတွေ ထိုးသွင်းကာ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးတော့သည်။ အသက်ရှူသံတွေက တဖြည်းဖြည်း ကျယ်လာကာ၊ အော်သံတိုးတိုးလေးလည်း ထွက်လာသည်။

" အ... အ... မောင်... သဲ ပြီးပြီ... သဲ... ပြီးပြီ..."

" သဲရဲ့ဟာလေးထဲကို မောင် လက်နဲ့ လုပ်ပေးနေတာ ကောင်းလား..."

" ကောင်းတယ်... မောင်... တော်ပြီ... ရပ်တော့... အ... အ... မောင်... တော်ပြီ... အ..."

ဒူးနှစ်ချောင်းကို လိမ်သွားတဲ့အထိ ပေါင်ကို စေ့လိုက်သော သဲမြတ်ထက်ကို ကြည့်ကာ နောင်ရဲသည် လက်အသွင်းအထုတ်ကို မရပ်ပေးပဲ နေသည်။ ဆင့်ပွား ပြီးဆုံးခြင်းကို ခံစားစေလိုသောကြောင့် အဆက်မပြတ် လုပ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။

" အ... မောင်... တကယ်ကြီး... တော်ပြီ... ရပ်တော့နော်..."

" အင်း... ကောင်းလား... သဲ..."

" မောင်... လူဆိုး... သဲက ရပ်ဆိုတာကို မရပ်ဘူး..."

" သဲ ကောင်းနေတာကို ကြည့်ပြီး မောင်လည်း ဆက်လုပ်နေမိတာ..."

" မောလိုက်တာ... မောင်ရာ..."

" ကောင်းရော ကောင်းလား..."

" အင်း..."

" လာ... ပြီးရင် ရေသုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် သွားရအောင်..."

" ဟင်... ခုမှ သဲ ပြီးတာလေ..."

" ဒီမှာ ကြည့်ဦးလေ..."

" မောင့်ဟာကလည်း ထောင်ပြန်ပြီ... လွန်လွန်းတယ်..."

" မလွန်ပါဘူးကွာ... သဲကို ချစ်တဲ့ အချစ်တွေကြောင့် စွမ်းအားတွေ တိုးနေတာ..."

" ခိခိ... လာ... ဆပ်ပြာတွေ ကျန်သေးတယ်... ရေပန်းနဲ့ ချိုးရအောင်..."

ရေချိုးခန်းက ထွက်ပြီး၊ ကုတင်ပေါ်သို့ သွားကာ မပြီးဆုံးသေးသည့် အချစ်တိုက်ပွဲကို ဆက်လက် ဆင်နွှဲကျသည်။ နောင်ရဲ ကျေနပ်သည်အထိ သဲမြတ်ထက်က လုပ်စေသည်။ ပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်သား ဖက်ကာ အမောဖြေနေရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ အိပ်ရာက နိုးတော့ ၂ ယောက်သား အားတွေ ပြည့်လာသလို ခံစားရသည်။ သို့သော် ဗိုက်ကလည်း ဆန္ဒပြပြီလေ။ ဗိုက်ဆာလာသောကြောင့် မီးဖိုခန်းသွား ဝင်ကာ သဲမြတ်ထက်တစ်ယောက် ဟင်းချက်တော့သည်။ 

နောင်ရဲအကြိုက် ပုဇွန်တုတ်ဆီပြန်၊ ချဉ်ပေါင်ရွက်ကို ဝက်သုံးထပ်သား ပါးပါးလှီးပြီး ကြော်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ငပိရည်နှင့် စားရန် တို့စရာ အမြုပ်လေးတွေ အဖြစ် ခရမ်းကျွတ်သီး၊ သခွားသီး၊ ကန်စွန်းပြုတ်၊ ဘူးသီးပြုတ်လေးတွေကို စီစဉ်ပေးလိုက်သည်။ မိနစ်၃၀ လောက်နဲ့ အကုန် ချက်ပြုတ်အပြီးမှာတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေသည့် နောင်ရဲကို သွားခေါ်ကာ ညစာ အတူတူ စားတော့သည်။ ဗိုက်ဆာနေလို့လား၊ သဲမြတ်ထက် ချက်တာပဲ စားကောင်းလို့လား မသိ။ ထမင်း ပန်းကန် ၃ ပန်းကန်လောက်ထိ နောင်ရဲ စားပစ်လိုက်သည်။ ဗိုက်ကားသွားအောင် စားပစ်လိုက်သည်။

ညစာ စားပြီးတော့ MRTV4 ကနေ လာသည့် The voice Myanmar ကို ကြည့်ကျသည်။ နောင်ရဲနှင့် သဲမြတ်ထက်သည် အဆိုဝါသနာ ပါသောကြောင့်လည်း အတူတူ ထိုင်ကြည့်ကာ အားပေးကျခြင်းဖြစ်သည်။ အကြိုက်ကတော့ မတူဘူးပေါ့။ နောင်ရဲက ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွေ ကြိုက်သည်။ သဲမြတ်ထက်က ဟစ်ဟော့ကြိုက်သည်။ အဲ့ဒီတော့ အားပေးသူလည်း ကွာတာပေါ့။ ကိုယ်အားပေးရာ လူကို အားပေးကာ အချင်းချင်း စကားနာထိုးတာက နောင်ရဲနှင့် သဲမြတ်ထက်တို့ရဲ့ ပျော်စရာ စကားဝိုင်းလေး တစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ ည ၁၀ နာရီ ကျော်တော့ သွားတိုက်၊ မျက်နှာသစ်၊ ခြေလက်ဆေးကာ အိပ်ရာ ဝင်တော့သည်။

" သဲ... သဲ..."

" ဟင်... မောင်..."

" သဲ... မနက်ဖန် အိုဂျီက ဘယ်အချိန်လဲ..."

" မနက် ၁၀ နာရီလို့တော့ ပြောတယ်..."

" ၁၀ နာရီ ဆိုပေမယ့် ၁၂ နာရီလောက် ရောက်သွားနိုင်တယ်မလား..."

" အင်း..."

" ......."

" မောင်နော်... ဘာစဉ်းစားလဲဆိုတာ သဲသိတယ်... တော်ပြီနော်... ညနေထဲက ပြောထားပြီးသားနော်..."

" သဲကလည်း... ဒီမှာလည်း ကြည့်ပါဦး..."

" မောင်ကတော့ နာမည်ပြောင်းသင့်ပြီကွာ... အဲဗားထောင် လို့... ခိခိ..."

" နော်... သဲ..."

" အာ... မရဘူးကွာ... သဲ... မနက်ဖန် အိုဂျီနဲ့ ပြရင် အပေါက်ထဲမှာ အရည်တွေ စမ်းမိရင် ရှက်စရာကြီး... နော်... ဒီညတော့ မလုပ်နဲ့တော့နော်... ညနေတုန်းက မောင် အားရအောင် ပေးလုပ်တာပဲဟာ..."

" ဒါဆို... ပါးစပ်နဲ့ရော..."

" မောင်... ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲဆို..."

" လုပ်ပါ... သဲရာ... မောင် မနေတတ်လို့ပါ... မောင် တခြားလူတွေနဲ့ မဖောက်ပြန်တာလည်း သဲ အသိကို... သဲနဲ့ပဲ ဖြစ်တာမို့..."

" ဟွန့်... သူ့ဒဏ်က လွတ်အောင် သူ့ပဲ ရှုပ်ခိုင်းရမလို ဖြစ်နေပြီ..."

" ဟီး... မရည်ရွယ်ပါဘူးကွာ..."

" မောင်ကလည်းလေ... တကယ့် လူဆိုးကွာ... ဒီမှာ ဗိုက်ကြီးနဲ့ကို... မောင် ညနေက လုပ်လို့ ဗိုက်တောင် အောင့်တောင့်တောင့် ဖြစ်နေတယ်..."

" ဟုတ်လား... အာ... မောင် စဉ်းစားမိပြီ..."

" ဘာလဲ... မောင်..."

" မောင်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းက ကက်ဆက် ဖွင့်ဖူးတယ်ဟုတ်..."

" အင်း... သိတယ်လေ..."

" အေဆိုက်ဒ် (A side) က သီချင်းတွေ နားထောင်လို့ ကုန်သွားရင် ဘီဆိုက်ဒ် (B side) ကို လှည့်ပေးရတယ်မလား..."

" အင်းလေ..."

" အခုလည်း မောင်တို့ ဘီဆိုက်ဒ် သွားရအောင်..."

" ဘုရားရေ... မောင်..."

နောင်ရဲနှင့် သဲမြတ်ထက် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာတော့ သိမှာပါနော်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (မတ်၊ ၂၀၁၉)

............................................................

ရသာစုံ (Romance and General)

" အ... ကို... မြန်မြန်ဆောင့်... ငယ် ပြီးတော့မယ်..."

" အင်း... ကို အရှိန် ထပ်တင်လိုက်မယ်နော်..."

တဖြောင်းဖြောင်း တဘုန်းဘုန်း နှင့် နောင်ရဲသည် သူ့ချစ်သူ ငယ်ငယ် ရဲ့ သေးသိမ်နေသော ခါးကို ကိုင်ကာ မက်မွန်သီးဟန် စွံကားနေသော တင်ပါးကို ဆောင့်ချပြီး လိုးတော့သည်။

" အ... ကို... ငယ်... ပြီးပြီ..."

" အင်း... ငယ်... ကိုလည်း ပြီးတော့မယ်... ကို့ အရည်တွေ သောက်ဦးမှာလား..."

" မေးစရာ လိုသေးလို့လား ကိုရ... ငယ့် အကြိုက်ဆုံးလေ..."

" ဒါဆို ငယ့်ထဲကနေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်... စုပ်ပေးတော့..."

" လာခဲ့..."

ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲကနေ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်ကာ နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးက ကျွတ်ထွက်လာသည်။ ဖင်ကုန်းနေရာမှ ထိုင်သည့် ပုံစံ ပြောင်းနေချိန်တွင် ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲက ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် ဆိုသော လေအန်သံတွေကိုတောင် ကြားနေရသည်။ ငယ်ငယ်သည် ထိုင်လိုက်ပြီးသည့် အခါမှ နောင်ရဲရဲ့ ပြီးခါနီး စစ်ပွဲကျခါနီး ပေါက်ထွက်ခါနီး ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ပါတော့သည်။ တအောင့်အကြာမှာတော့ နောင်ရဲလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်ကာ ငယ်ငယ့်ပါးစပ်ထဲသို့ ပူပူနွေးနွေး အချစ်ရည်တွေကို ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ထွက်ကျလာသော အရည်များက ငယ်ငယ်ကလည်း တစက်မကျန် တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ယူကာ မြိုချတော့သည်။

" ကောင်းလိုက်တာ... ငယ်ရာ..."

" ကြိုက်တယ်မလား... ငယ် စုပ်ပေးတာ..."

" ကြိုက်တာပေါ့ကွာ... ငယ်ရော ကို လိုးပေးတာ ကြိုက်လား..."

" ကြိုက်လို့ပဲ ငယ်က ကို စိတ်ရှိတဲ့ အချိန် ခေါ်တိုင်း လာ ခံ နေတာပေါ့လို့... ခိခိ"

" ဟားဟား... စကားတွေက ပြောရဲလိုက်တာနော်..."

" ဆရာက ကျွမ်းတော့လည်း ဟော့ဒီ တပည့်က ညံ့လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ... ကို... နောက်တစ်ခေါက်ကျရင် ပျားရည်နဲ့ ကို့ဟာကို သုတ်ပြီးတော့ စုပ်ပေးမယ်လေ..."

" ဘာထူးမှာလဲ ငယ်ရ..."

" ငယ် ဖတ်ဖူးတာတော့ ပျားရည်နဲ့ သုတ်ပြီး ဆွဲပေးရင် ရှည်တယ်ဆိုလား... ငယ်လည်း ပျားရည်ကို သောက်ရတော့ ချိုတာပေါ့လို့... ခိခိ..."

" အယ်... အထူးအဆန်းတွေပါလား... ဘယ်က ဖတ်တာတုန်း..."

" ဘယ်ပြောမလဲ... အသေသတ်... ခိခိ"

" ဒါဆို... လာခဲ့..."

" အမလေး လေး... ကြောက်ပါပြီ..."

" ရေသွားချိုးမလို့ပါ ငယ်ရ..."

" ရေချိုးခန်းထဲ နောက်တခေါက် ဦးမလို့ မလား..."

" အဲ့လို အလိုက်သိတော့လည်း ကိုက ပြောစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့... ဟားဟား..."

" ကိုကိုလူဆိုး... ခိခိ"

နောင်ရဲ နှင့် ငယ်ငယ်သည် ချစ်သူ သက်တမ်း ၃ နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း လက်မထပ်သေးပဲ၊ ကိုယ့်ဘာသာ အလုပ်လုပ်ကာ ပိုက်ဆံစုပြီး တိုက်ခန်း တစ်ခု ဝယ်နိုင်တော့မှ လက်ထပ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားကြသည်။ အခုလို ပိတ်ရက်တွေကျမှသာ တည်းခိုခန်း တစ်ခုခုကို သွားကာ အချစ်ကြိုးတွေ ခိုင်မြဲအောင် ချည်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခုလည်း သင်္ကြန်ရက်မို့ အလုပ်တွေ ပိတ်သော်လည်း သူများတွေလို မဏ္ဍပ်လည်း မထိုင်ချင်၊ ကားနဲ့လည်း လျှောက်မလည်ချင်သောကြောင့် နောင်ရဲ ငှားနေသော တိုက်ခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ လာအောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ 

ငယ်ငယ်ကတော့ အိမ်မှာ သူ့မိဘတွေနဲ့ အတူနေသူမို့ သင်္ကြန် မဏ္ဍပ်ထိုင်မည်ဆိုပြီး ထွက်လာကာ လာနေခြင်း ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲနှင့်တော့ မိတ်ဆက်ပေးထားလို့ သူတို့ရဲ့ အနာဂတ်အရေးကိုလည်း တိုင်ပင်ထားတာမို့ သဘောတူထားသော်လည်း ပေါ်တင်ကြီးတော့ နောင်ရဲအိမ်မှာ သင်္ကြန်အတွင်း သွားနေမည်ဟုတော့ မပြောရဲ။ မနက်ပိုင်း ၉ နာရီလောက်ဆို နောင်ရဲက ငယ်ငယ့်ကို သွားခေါ်ကာ နောင်ရဲအိမ်နှင့် နီးသော သင်္ကြန်မဏ္ဍပ်နားကို သွားပြီး မုန့်တွေ စားကြသည်။ 

ပြီးမှ နေ့ခင်းဘက် အိမ်ပြန်လာကာ အပြင်ကနေ ဝယ်လာသော ထမင်းဟင်းတွေ စားပြီး ချစ်တလင်းမှာ စစ်ခင်းကြသည်။ ညနေ နေရိပ်တော့မှ ငယ်ငယ့်အိမ်ဆီ ပြန်ပို့ဖြစ်သည်။ သူတို့ ၂ ယောက် စပြီး လိင်ဆက်ဆံကထဲက ဆရာဝန်နှင့် တိုင်ပင်ပြီး လက်မောင်းထဲကို ကိုယ်ဝန်မရအောင် လုပ်ပေးသည့် ပစ္စည်းထည့်ထားသည်။ ပန်းထုတ်စရာလည်း မလိုသလို၊ မလိုအပ်ပဲ ကိုယ်ဝန် ရသွားမှာလည်း မလိုသောကြောင့် အမုန်းဆွဲတော့သည်။

" ကို... ဒီနေ့က သင်္ကြန် နောက်ဆုံးနေ့နော်..."

" အင်း... နောက် ၃ ရက်ဆို အလုပ် ပြန်တက်ရတော့မယ်..."

" အင်းနော်... ကို... ငယ်ကတော့ ကိုနဲ့ အခုလို နေရတာကို ကြိုက်တယ်... အတူနေချင်ပြီ... ကိုရယ်..."

" နေရမှာပေါ့... ငယ်ရ... ကိုနဲ့ ငယ် အတူတူ ပိုက်ဆံစုထားတာ သိန်း ၂၀၀ ကျော်နေပြီပဲ... ၃၀၀ တောင် ပြည့်တော့မယ်... ၃၀၀ ပြည့်ရင် ၂၀၀ တန်လောက် တိုက်ခန်း ရှာမယ်... ကျန် ၁၀၀ ကို စုပြီး တပိုင်တနိုင် ဘာလုပ်လို့ ရမလဲ စဉ်းစားကျတာပေါ့..."

" ဟုတ်ကဲ့... ကို... ငယ်ကတော့ ကိုနဲ့ နေရတာကို ပျော်တယ်..."

" ဘာလဲ... ကို လိုးပေးတာကို ကြိုက်တယ်လို့ ပြောတာလား..."

" ကိုနော်... ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ... လူကြားထဲမှာ..."

" အဲ့ဒါကြောင့် တိုးတိုးလေး မေးတာပေါ့..."

" ခိခိ... ဟုတ်တယ်... ကို လိုးပေးတာ အရမ်းကြိုက်တယ်..."

" ကိုလည်း ကိုပြီးခါနီး ငယ် စုပ်ပေးတာကို အရမ်းကြိုက်တယ်... တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ မြိုချနေတဲ့ ငယ့်ကို ချစ်တာ..."

" ဟွန့်... သူ ချစ်အောင်ပဲ ဒီက ငယ်က တချိန်လုံး အရည်သောက်ရမယ့် သဘောရှိတယ်..."

" ငယ် ကြိုက်မှတော့ ကိုက တိုက်ရမှာပေါ့... နေပါဦးငယ်ရ... အခေါက်တိုင်း စုပ်နေတော့ ဘာအရသာ ရှိလို့လဲ ငယ်ရ..."

" အင်း... ခါးတယ်... ဟုတ်တယ်... နည်းနည်း ခါးတယ်... ကိုရ..."

" ဒါဆို ကို... ကော်ဖီသောက်လို့ ဖြစ်မယ်... ကို ဖတ်ဖူးတာက လရည်တွေရဲ့ အရသာက စားတဲ့ အစားအသောက်ပေါ် မူတည်တယ်တဲ့..."

" အင်း... ဒါဆို ဟုတ်လိမ့်မယ်..."

" ငယ်ကရော ကြိုက်လို့လား..."

" ကြိုက်လို့ပဲ... သောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား..."

" ဟုတ်ဘူးလေ... ခါးတဲ့ အရသာ ကြိုက်လားလို့... ငယ် မကြိုက်ရင် ကို ကော်ဖီ မသောက်တော့ဘူးလေ..."

" သောက်ပါ... ကို့ရဲ့ အရည်က ဘာအရသာ ဖြစ်ဖြစ် ကြိုက်ပြီးသား... ခိခိ..."

" ပြောနေရင်းနဲ့ ကိုတော့ မရတော့ဘူး ငယ်ရာ... အိမ်ပြန် ရအောင်..."

" ဟွန့်... ကိုကိုနှာဘူး..."

" ငယ်ရော မလိုးချင်လို့လား..."

" ငယ့်ဟာလေးလည်း ရွှဲနေပြီ... ကိုရ..."

" ငယ်... ဘာစားမလဲ... တစ်ခုခု ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်ရအောင်..."

" ငယ်... ကိုရီးယား ခေါက်ဆွဲစားချင်တယ်... စပ်စပ်လေး စားချင်တယ်..."

" အိုခေ... ရယ်ဒီမိတ် ခေါက်ဆွဲထုပ် ဝယ်လိုက်မယ်လေ... အိမ်မှာ ကြက်ဥနဲ့ အရွက်လေးတွေ ရှိတော့ အတော်ပဲ... အစပ်ပြေ သောက်ရအောင် နွားနို့ပါ ဝယ်လိုက်မယ်..."

" ဟုတ်..."

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေနွေးအိုး တည်ပြီး ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကာ အရွက်တွေ ကြက်ဥတွေ ထည့်ပြီး အိုးလိုက် မကာ ထမင်းစားပွဲခုံပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အိုးထဲကနေ နည်းနည်းစီ ပန်းကန်ထဲ ခွဲထည့်ပြီး စားကျသည်။ ခေါက်ဆွဲပြုတ်က တော်တော်စပ်သည်။ ချွေးသီးချွေးပေါက် ကျနေသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ငယ်ငယ်က ရယ်သည်။

" ဘာရယ်တာလဲ... ငယ်ရ"

" ခိခိ... ကိုက အစပ် မစားနိုင်ဘူးလား... ငယ်ကတော့ အစပ်ကြိုက်လို့လား မသိဘူး... စားလို့ ကောင်းတယ်..."

" အစပ် စားရရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးပေါ့လေ... ဟုတ်လား..."

" ဟုတ်ပါ့..."

နောင်ရဲလည်း အစပ်ကို မစပ်သည့်ဟန် စားနေသော ချစ်သူ ငယ်ငယ်ထိုင်ရာ ထိုင်ခုံ အနောက်မှာ သွားရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ငယ်ငယ့် ချိုင်း ၂ ဘက်ကို ကိုင်ကာ ထိုင်ခုံမှ ထ စေပြီး ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်သည်။ ပင်တီ မဝတ်ထားသောကြောင့် ဖြူဖွေးဖွေး တင်ပါးကြီးက အလုံးလိုက် အပြွတ်လိုက်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေကို တူနှင့် ညှပ်ကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်နေသော ငယ်ငယ် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

" ကို... ဘာလုပ်မလို့လဲ..."

" အစပ်စားရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို... ငယ်က အစပ် စားလေ... ကိုက ငယ့်ကို စားမယ်... ဘယ်လိုလဲ..."

" ခိခိ... ကိုကတော့ လုပ်လိုက်ရင် အရမ်းပဲ... မဆိုးပါဘူး... အတွေ့အကြုံ အသစ်ရတာပေါ့..."

နောင်ရဲလည်း ငယ်ငယ်ရဲ့ ပင့်တင်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးအောက်ကနေ ထွက်လာတဲ့ တင်ပါး ဖြူဖြူကြားက ညီမလေးကို ညီလေးနဲ့ ပွတ်ပြီးတော့ ချော့ထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေ ရွှဲနေသေးတာကြောင့် စွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။ ငယ်ငယ့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အ ဆိုပြီး တချက် ငြီးတွားသံက လွဲပြီး စားပွဲခုံမှာ လက်တစ်ဘက် ထောက်ကာ ခေါက်ဆွဲ အစားမပြတ်။ ခေါက်ဆွဲပူပူစပ်စပ်ကို တရှူးရှူး မှုတ်စားနေတဲ့ ငယ်ငယ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်း ရဲရဲတွေကို ကြည့်ပြီး ညီတော်မောင်က တအား တောင်လာကာ ငယ်ငယ့် တင်ပဆုံတွေ ကိုင်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ 

အရှိန်မြှင့်လာသည်နှင့် အမျှ ငယ်ငယ် ခေါက်ဆွဲစားနှုန်းကလည်း နှေးလာသည်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်ကို ဆယ်ယူနေသော တူကိုင်ထားတဲ့ လက်ကလေးကလည်း တုန်လာကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာနီး ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေတောင် ပန်းကန်ထဲ ပြန်ကျသည်။

" ကို... မြန်မြန်ဆောင့်... အားနဲ့ ဆောင့်... ငယ် ပြီးတော့မယ်... အ..."

" အစပ် စားနေရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို..."

" ကို လိုးနေမှတော့ အစပ်လည်း သတိမရနိုင်တော့ဘူး... မြန်မြန်လိုး... ကိုရာ... အ..."

" ကို... ဆောင့်လိုးပြီနော်..."

" ဟုတ်... အ... အ... ပြီးပြီ... ကို... ပြီးပြီ..."

ငယ်ငယ်သည် ဆန္ဒပြည့်သွားသည်နှင့် လုပ်နေကျအတိုင်း နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်ကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပုလွေမှုတ်တော့သည်။

" အ... အား... စပ်တယ်... ငယ်... လွှတ်... လွှတ်... အား..."

ဂွေးတန်းလန်းနှင့် ရေချိုးခန်းကို ပြေးသွားသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ငယ်ငယ်တစ်ယောက် ကျန်ခဲ့သည်။ ငယ်ငယ့် ပါးစပ်မှာလည်း ဆီတွေ ဝေ့နေကာ နှုတ်ခမ်းက နီရဲဖူးတွတ်နေလေသည်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဧပရယ် ၂၀၁၉)

....................................................

မောင့်လက်ဆောင် (Romance and General)

ခက်ခက်နွယ် တစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ ချစ်သူ နောင်ရဲက နောက်တစ်ပတ်ဆို သင်္ဘောလိုက်နေရာက ပြန်လာတော့မည်။ နောင်ရဲက သင်္ဘောက ပြန်လာတိုင်း လိင်ဆက်ဆံမှုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အသစ်အဆန်းပစ္စည်းတွေ ပါလာတတ်သည်။ ပြီးခဲ့တဲ့ တခေါက်ကတော့ စအိုပေါက်ထဲကို ထည့်ရတဲ့ အသီးလေးတွေကို သီထားတဲ့ အချောင်းတံလေး ပါလာသည်။ အသီးလုံးလေးတွေကလည်း ဆိုက်ဒ်စုံသည်။ အရင်ဆုံး စထည့်ရသည့် အပိုင်းက အသီးလုံးလေးတွေက သေးပြီး တဖြည်းဖြည်း ကြီးလာသည်။ စတွေ့ခါစက ကြက်သီးများပင် ထသွားသည်။ 

နောင်ရဲနှင့် ပုံမှန် လုပ်နေရင်းက ခွေးလိုးလို့ ခေါ်သည့် သူမကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောင်ရဲက ခက်ခက်နွယ် အနောက်ကနေ နေရာယူပြီး ညီမလေးကို လုပ်တုန်းကပေါ့။ စအိုဝကနေ အေးကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ နောင်ရဲ ပြောတာတော့ ဂျယ်လ် လေးကို သူ့ရဲ့ လက်မ မှာ သုတ်ပြီး စအိုကို ကလိတာလို့တော့ ပြောသည်။ စိတ်ခံစားမှုက ညီမလေးဆီကနေ တဖြည်းဖြည်း စအိုဘက်ကို ရောက်လာသည်။ ပွစိ ပွစိလေး ဖြစ်လာသလို ခံစားရသည်။ 

ပြီးတော့ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ စအိုထဲကို တစ်ခုခု ဝင်လာသလို ခံစားရသည်။ အနောက်ကို သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့၊ နောင်ရဲက ခက်ခက်နွယ်ကို လုပ်နေရင်းနဲ့ သူမ စအိုထဲကို အသီးလုံးလေးတွေ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး ထည့်လိုက် ထုတ်လိုက်နှင့် ကစားနေသည်လေ။ အရင်ကထက် ခံစားလို့ ပိုကောင်းလာသည်။ စအိုထဲကို အသီးလုံး အကြီးဆုံး ထည့်ပြီးချိန်မှာတော့ ပြန်ပြီး မထုတ်ပေးပဲ ဒီအတိုင်း ထားသည်။ အဲ့ဒီအချိန်က နောင်ရဲက ခက်ခက်နွယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲကို သူ့ညီလေး ထိုးထည့်တိုင်း၊ စအိုလမ်းကြောင်းနဲ့ ယောနိလမ်းကြောင်းက နံရံတွေက ပါးလာသလို ဖြစ်ပြီး နောင်ရဲ ညီလေးနဲ့ စအိုထဲက အသီးလုံးလေးတွေ ပွတ်တိုက်သွားပြီး တအား ခံစားလို့ ကောင်းခဲ့သည်။ 

အဲ့နောက်ပိုင်းကစပြီး နောင်ရဲနဲ့ ဆက်ဆံတိုင်း စအိုထဲကို အသီးလုံးလေးတွေ ထည့်ထားတော့သည်။ နောက်တော့ anal plug လို့ ခေါ်တဲ့ အချောင်းကြီးကို စအိုထဲ ထည့်ထားတတ်တော့သည်။ တခါတလေလည်း နောင်ရဲက အနောက်ပေါက်ကို ဆက်ဆံတတ်သည်။ ချောဆီဂျယ်လ်တွေကို သူ့ညီလေးမှာ များများလူးပြီးပေါ့။ အရှေ့ပေါက်ကို လုပ်တာလည်း ကောင်းသလို၊ အနောက်ပေါက်ကို လုပ်တာလည်း ကောင်းသည်။ ဒါ့ကြောင့်လည်း အလွန် ချောမောလှပသော တက္ကသိုလ်ကွင်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ ခက်ခက်နွယ်သည် ရုပ်ဆိုးဆိုး အပေအတေပုံစံ နောင်ရဲကို လက်မလွှတ်နိုင်ဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

နောင်ရဲကို ရန်ကုန်အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်ကနေ သွားကြိုပြီးတော့ ညစာစားရန် ၈ မိုင်က ရွှေဘဲစားသောက်ဆိုင်မှာ ဝင်စားကြသည်။ ညနေ စောနေသေးသော်လည်း ညစာ အရင်စားကာ ပြီးမှ ဈေးသွားဝယ်ပြီး ရုပ်ရှင် ဝင်ကြည့်ပြီးမှ အတူနေတဲ့ အိမ်လေးကို ပြန်မှာ ဖြစ်သည်။ လက်မထပ်သေးသော်လည်း အတူနေကာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် လေ့လာကြသည်။ လိင်ဆက်ဆံမှုမှ မဟုတ် လူနေမှုဓလေ့၊ သူ့အကြိုက် ကိုယ့်အကြိုက်၊ ပြီးတော့ ဟိုဘက် ဒီဘက် အသိုင်းအဝိုင်း၊ အစစ အရာရာ လေ့လာပြီးမှ လက်ထပ်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ အရေးကြီးဆုံးက ပိုက်ဆံရောပေါ့။ ကိုယ်ပိုင် အိမ်လေး ဝယ်ပြီးမှ လက်ထပ်ရန် ဖြစ်သည်။ နောက်၂ နှစ်ဆိုရင်တော့ ဆန္ဒတွေ ပြည့်တော့မည်။

" ခက်... လွမ်းလိုက်တာ... ခက်ရယ်..."

" ခက်လည်း မောင့်ကို လွမ်းနေတာ..."

" ညီမလေးကရော ညီလေးကို မလွမ်းဘူးလား..."

" ရှူး... တိုးတိုး... မောင်ကလည်းလေ... အခုတော့ အရည်စိုနေပြီ... သိလား..."

" ဟားဟား... ခက်ကလည်း သီးသန့်ခန်းထဲမှာလေ... ဘယ်သူက ကြားမှာလဲ... သြော်... ခက်အတွက် လက်ဆောင်ပါတယ်..."

" ဘာလေးလဲ မောင်... ရိုးရိုးလက်ဆောင်လား... ရှယ်လက်ဆောင်လား..."

" ရိုးရိုးလက်ဆောင်က နောက်မှယူတော့... အများကြီး ဝယ်လာတာ... ရှယ်လက်ဆောင်က အခု ပေးမယ်... ရော့..."

" ဟင်... မောင်ကလည်း ပါဆယ်တွေဘာတွေ ထုပ်ထားပါလား..."

" အင်း... အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး... ခက်ရဲ့... အိမ်သာထဲသွားပြီး အခု လဲလာခဲ့ပါလား..."

" မောင်ကတော့ လုပ်ပြီ... အခုလား..."

" အင်း... အခု..."

" ဟင်း... ခဏစောင့်..."

အိမ်သာထဲကို သွားပြီး အထုပ် ဖြည်ကြည့်လိုက်တော့ အနက်ရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး။ G-string ပေါ့။ အရင်ကလည်း နောင်ရဲသည် အဲ့လို ဘောင်းဘီလေးတွေ လက်ဆောင်ပေးပြီး ချက်ချင်း ဝတ်ခိုင်းတတ်တာကြောင့် အခုလည်း အထွေအထူး ပြောမနေတော့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီတခေါက် ဘောင်းဘီလေးကတော့ G-string ပုံစံဖြစ်သော်လည်း အလယ်နေရာက နည်းနည်းလေး ဖောင်းကြွနေသည်။ အထဲမှာ ပစ္စည်း တစ်ခုခု ပါနေသလိုမျိုး။ အခု နောက်ထွက်တဲ့ ပုံစံပဲ ဖြစ်ရမည်ဟု တွေးကာ အိမ်သာထဲက ထွက်လာကာ နောင်ရဲရှိရာ အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ 

နောင်ရဲက ခက်ခက်နွယ်ကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေသည်။ ပြီးတော့ စားတာတွေ လက်စသတ်ပြီး ဈေးဝယ်ရန် စူပါမားကတ်ကို သွားကြသည်။ ခက်ခက်နွယ် ထည့်သမျှ ပစ္စည်းတွေကို တွန်းလှည်းထဲ ထည့်ပြီး အနောက်ကနေ နောင်ရဲက လိုက်လာသည်။

" မောင်... အိမ်ရောက်ရင် စားဦးမှာလား..."

" မစားတော့ဘူးလေ... ခက်... မောင်... သောက်ချင်သေးတယ်... အိမ်မှာ အမြည်း ဘာရှိလဲ..."

" အင်း... လက်ဘက်သုပ်တော့ ရှိတယ်... ကန်စွန်းရွက်ကြော်ပေးမယ်လေ... ဝက်အူချောင်းရော စားဦးမလား..."

" မစားတော့ဘူး... ကန်စွန်းရွက်ပဲ ကြော်ပေးတော့..."

" ဟုတ်... အ..."

စကားပြောနေရင်းနဲ့ ညီမလေးကနေ ဆစ်ကနဲ တုန်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ နောင်ရဲကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လက်ထဲမှာ တစ်ခုခုကို ကိုင်ထားပြီး ခက်ခက်နွယ်ကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ နောင်ရဲတော့ တစ်ခုခု လုပ်ပြီ ဆိုတာ ရိပ်မိပြီး နောင်ရဲနားကို ကပ်ကာ တိုးတိုးလေး မေးရတော့သည်။

" မောင်... ခုဏက ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ..."

" ဘာဖြစ်လို့လဲ ခက်..."

" အာ... ဟိုနေရာက ဆစ်ကနဲ ဖြစ်သွားလို့..."

" ဘယ်နေရာလဲ..."

" အာ... မောင်နော်... ညီမလေး နေရာက... ဘာလုပ်ထားလဲ ပြော..."

" ဟားဟား... ဒီမှာ ကြည့်..."

" ဘာကြီးလဲ မောင်... လက်ထဲက..."

" မောင်... ဒီခလုတ်လေးကို နှိပ်ပြမယ်..."

" အ... မောင်... အ... တော်တော့..."

" ကောင်းလား..."

" မောင်နော်..."

" အခု အပြင်သွားတုန်း... အဲ့ဘောင်းဘီ မချွတ်နဲ့နော်... လူကြားထဲမှာ ညီမလေး က အဲ့လို ဖြစ်သွားတဲ့ ဖီးလ်လေး မိုက်တယ်ဟုတ်..."

" အာ... မောင်ကတော့ကွာ... ပြီးပြီမလား... ဘာဝယ်ဦးမလဲ..."

" မဝယ်တော့ဘူးလေ..."

" ပြီးရော..."

ပိုက်ဆံရှင်းရန် ကောင်တာသို့ ထွက်သွားသော ခက်ခက်နွယ်နောက်သို့ နောင်ရဲသည် ရယ်ကျဲကျဲနှင့် လိုက်လာပါတော့သည်။ ပိုက်ဆံရှင်းရမယ့် အလှည့်မှာ ပစ္စည်းတွေကို ကောင်တာက ကောင်မလေးက တွက်ချက်နေစဉ် နောင်ရဲသည် ခလုတ်လေးကို နှိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ ခက်ခက်နွယ်သည် တုန်ကနဲ ဖြစ်ကာ နောင်ရဲကို အံလေးကြိတ်ပြီး ပြန်ကြည့်သည်။ နောင်ရဲက အရှိန်နည်းနည်းမြှင့်လိုက်သောအခါမှာတော့ အ ကနဲ ခက်ခက်နွယ်ဆီက အသံ သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရသည်။ ကောင်တာက ကောင်မလေးကလည်း ကြားပြီး ခက်ခက်နွယ်ကို လှမ်းကြည့်လေသည်။ ခက်ခက်နွယ်က ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးပြီး ကောင်မလေးကို အိမ်သာသွားချင်လို့ မြန်မြန်လုပ်ပေးနော် လို့ ပြောလိုက်သံ ကြားရသည်။ 

ပြီးမှ နောင်ရဲဘက် လှည့်ပြီး အံကြိတ်ပြကာ အသံမထွက်ပဲ ပါးစပ်လှုပ်ရုံလေး မောင်... တော်တော့ ဟု ပြောလေသည်။ နောင်ရဲလည်း ခက်ခက်နွယ်ကို ကြည့်ပြီး အရှိန်လျှော့ပေးလိုက်သည်။ ရပ်တော့ မရပ်ပစ်။ ခက်ခက်နွယ်လည်း နေသားကျသွားသည် ထင်သည်။ အမူအရာ သိပ်မပျက်တော့။

ဈေးဝယ်ပြီးတော့ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ကြသည်။ အရင်ကဆို ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ညီမလေးကို နှိုက်နေကျ နောင်ရဲက အခုတော့ ခပ်တည်တည်ပင် နေသည်။ ခက်ခက်နွယ်က လှမ်းကြည့်ပြီး နောင်ရဲ ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လိုက်သည်။ အဲ့တော့မှ ဘောင်းဘီထဲက ပစ္စည်းက တုန်ခါလာတော့သည်။ 

ရင်ခွင်ထဲကို ဝင်မှီနေသော ခက်ခက်နွယ်သည် နောင်ရဲရဲ့ နားကို ကပ်ကာ ခပ်တိုးတိုးလေး ငြီးညူတော့သည်။ အရှိန်မြှင့်လေ၊ အော်သံ ပိုကျယ်လာလေ၊ အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာလေပေါ့။ အိမ်ပြန်ရောက်ရင်တော့ အချစ်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲစိုနေတဲ့ ညီမလေးကို နောင်ရဲတစ်ယောက် နွားသိုးကြိုးပြတ် လုပ်မှာ မြင်ယောင်နေတော့သည်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဧပရယ်၊ ၂၀၁၉)

.......................................................

ကျောင်းဆင်းချိန် (Romance and General)

" မွန်... မွန်... မဟုတ်လား..."

" ဟင်... နောင်... အဲ... နောင်ရဲ..."

" မတွေ့ရတာ ကြာတော့ ရုတ်တရက် မမှတ်မိလိုက်ဘူး... ဘယ်သွားမလို့လဲ..."

" ငါ့ကလေး သွားကြိုမလို့ဟ... ဒီနေ့ ငါ့အလုပ်က ပိတ်တော့ နေ့လည်စာ အပြင်မှာ စားပြီးမှ သွားကြိုမယ် ဆိုပြီး ထွက်လာတာ..."

" စားပြီးပြီလား... မစားရသေးရင် ငါနဲ့ အတူ စားရအောင်လေ... အချိန်ရော ရသေးလား..."

" ရပါတယ်... သားက ညနေ သုံးနာရီလောက်မှ လွှတ်မှာ..."

" ဒါဆို လာခဲ့... ဟိုနားက တရုတ်စားသောက်ဆိုင်လေး ကောင်းတယ်... သွားစားရအောင်..."

မွန်မွန်နှင့် နောင်ရဲသည် ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ၊ အိမ်လည်း နီးသောကြောင့် အမြဲ ဆော့ဘက်။ ကြီးလာတော့လည်း ရည်းစားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ရဲ့ ခန္ဓာဗေဒကို အချင်းချင်း လေ့လာခဲ့ကြသည်။ ၆ နှစ်လောက် တွဲပြီးမှ၊ မွန်မွန်သည် သူ့အဖေရဲ့ တဘက်သတ်စီစဉ်မှုဖြင့် တခြားသူနှင့် အိမ်ထောင်ကျသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ယောက်ျားက နယ်လှည့်ဈေးရောင်းသူ။ ပိုက်ဆံရှိ လူတန်းစားထဲကပေါ့။ ဟုတ်သည်လေ။ လောကမှာ ဒုတိယ ဘုရားသခင် ဖြစ်တဲ့ ငွေ မျက်နှာပဲ ကြည့်တာကိုး။ ဒါနဲ့ပဲ မွန်မွန်နှင့် နောင်ရဲ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသည်မှာ ၅ နှစ်ခန့် ရှိပြီလေ။

" လာ... မွန်... ဒီဆိုင်လေး စားကောင်းတယ်... ငါ အမြဲ လာစားဖြစ်တဲ့ ဆိုင်လေး... ဒီဆိုင်က ကြက်ချိုချဉ်နဲ့ ဝက်ပဲငပိလေး မဆိုးဘူးဟ... နင်ကြိုက်လောက်မယ်..."

" အေးပါ... ဘာဖြစ်ဖြစ် ရပါတယ်... နောင်... ငါ နင်နဲ့ သီးသန့်စကားပြောချင်လို့..."

" အင်း... ရတယ်လေ... ဒီမှာ သီးသန့်အခန်းကျဉ်းလေးတွေလည်း ရှိတယ်... အဲ့မှာ စားမလား..."

" အင်း... ဟင်းကတော့ နင်ပဲ မှာလိုက်တော့... ငါမစားဖူးတော့ မသိဘူး..."

" အေးပါ... ငါ့တာဝန်ထား... ညီလေးရေ... အစ်ကိုတို့ကို သီးသန့်ခန်းလေး ရနိုင်မလား..."

" ဟုတ်... ရပါတယ်... အစ်ကို... ဒီဘက်ကို ကြွပါ..."

စားပွဲထိုးကောင်လေး စီစဉ်ပေးတဲ့ အခန်းလေးထဲ ဝင်လိုက်သည်။ အခန်းက သီးသန့်ခန်းဆိုသော်လည်း လင်းလင်းရှင်းရှင်း၊ အခန်းတံခါးပိတ်ထားသော်လည်း အတွင်းအပြင်ကို မြင်နိုင်သည်။ စကားသီးသန့်ပြောဆိုလို့ ကောင်းမည့် နေရာလေးပါ။ ဒီလိုနဲ့ နောင်ရဲ မှာပေးသည့် ဟင်းများရောက်လာတော့ ထမင်းစားကြသည်။ အအီပြေ ဝက်ကြံမဆိုင်ဟင်းရည်ချဉ်ချဉ်လေးလည်း ပါလို့ ထမင်း စားကောင်းသည်။

" ကဲ... ဆို... မွန်... နင် ငါ့ကို ရင်ဖွင့်စရာ ရှိနေပြီလား..."

" ဟင်... နင် ဘယ်လို သိလဲ..."

" နင်ကလည်း ငါနဲ့ နင်နဲ့က ဟိုးအရင်ထဲက ပေါင်းလာတာ... ရှင်းရှင်းပြောရင် အတူနေဘို့ အထိတောင် စဉ်းစားထားကြတာမလား... နင့်မျက်နှာကြည့်တာနဲ့ ငါ အကဲခတ်တတ်ပါတယ်ဟ..."

" နင့်ကို အားနာလိုက်တာ နောင်ရာ... ငါ့ကို စိတ်မဆိုးဘူးလား..."

" မဆိုးပါဘူးဟ... နင် ငါ့ကို မုန်းလို့ ထားခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ... နင်အဆင်ပြေရင် ပြီးရော..."

" ကျေးဇူးပါ... နောင်..."

" ကဲ... ဆို... နင် ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲ..."

" ဒီလိုဟ... ငါ အခု အိမ်ထောင်ကွဲသွားတာ ၄ လ လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်..."

" ဟင်... ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ မွန်... နင့်အပေါ် ဟိုလူက မကောင်းလို့လား... နင်ကလည်း ကလေး ရနေပြီးတော့မှ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲဟာ..."

" သားလေး ရတဲ့အထိက အေးဆေးပါဟာ... သားလေး ကျောင်းတက်တော့မှ ဖြစ်တာ..."

" ဟာ... ဘာဖြစ်တာလဲ... ဟိုလူက နောက်တစ်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်လို့လား..."

" ဟင့်... ဟိုလူ မဟုတ်ဘူး... ဖြစ်တာ ငါ..."

" ဘာ... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မိမွန်ရယ်... ငါ လုံးဝ မထင်ထားမိဘူး..."

" ဟင့်... ဟင့်..."

" ပြောပါဦး... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ..."

" ဒီလိုဟာ... ငါ သူနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးထဲက နင့်အပေါ် ထားတဲ့ စိတ်တွေ အကုန်လုံး ငါ ဖျောက်ထားခဲ့တယ်... သူ့အပေါ်လည်း မိန်းမပီသစွာ ငါ နေခဲ့တယ်... သားလေး မွေးလာတော့လည်း ငါ့အတွက်က အချစ် မရှိပေမယ့် ဘဝက ပြည့်စုံနေတယ်ဆိုတဲ့ အထဲမှာ ပါတယ်... ဒါပေမယ့်... နောင်... ငါ... နင့်ကို အဆုံးစွန်အထိ ရင်ဖွင့်လို့ ရလားဟင်..."

" မွန်... ငါ့ဘဝက နင့်ကို ပေးထားတာ ဟိုးငယ်ငယ်ထဲက... နင်လိုအပ်ချိန်တိုင်း ငါရှိတယ်... ငါ့ကို ဟိုးအရင်လိုပဲ ယုံကြည်တယ်ဆို ပြောလို့ ရတယ်..."

" ကျေးဇူးပါ... နောင်... ဒီလိုဟာ... ငါ့ယောကျ်ားက မိဘပေးစားလို့သာ ယူလိုက်ရတာ ငါ့ထက် အသက်ကြီးတာ နင်သိတယ်မလား..."

" အေးလေ... ဘယ်နှစ်နှစ် ကြီးမှန်းသာ မသိတာ..."

" ၁၅ နှစ်ကျော်လောက် ကြီးတယ်ဟ..."

" ဟာ... အဲ့လောက်ထိ အသက်ကြီးလား..."

" အေးဟယ်... ငါ အပွင့်လင်းဆုံး ပြောမယ်နော်... နင်နဲ့ ငါကလည်း ဟိုးအရင် အရမ်း ပွင့်လင်းခဲ့တာ ဆိုတော့..."

" အေးပါ..."

" ငါ အိမ်ထောင်ရေး မသာယာဘူးဟယ်... နင်နဲ့လည်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးတော့ ငါက ဒါဟာ ဘယ်လောက်ထိ သာယာမှု ရှိလဲ ဆိုတာ သိနေတယ်လေ... အိမ်ထောင်ကျခါစကတော့ ငါ့အပေါ် ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ပါတယ်... သားလေးလည်း ရရော... သူလည်း အသက်ကြီးလာတာလည်း ပါမယ်... အဲ့အပိုင်းတွေ လျော့လာတယ်ဟယ်..."

" ဒါနဲ့ပဲ နင်က ဖောက်ပြန်တယ်ပေါ့လေ..."

" နင်ကလည်း ငါက အဲ့လို လုပ်မလားဟယ်... ငါလည်း ဆင်ခြင်ပါတယ်ဟ... ဒါ့ပေမယ့်ဟာ..."

စကားပြောတာ ခဏနားလိုက်ပြီး ရေသောက်နေသော မွန်မွန့်ကို နောင်ရဲသည် စာနာသနားသော၊ ချစ်ခင်နေသော၊ ကြင်နာသော မျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ရေသောက်ပြီးမှ မွန်မွန်သည် စကားပြန်ဆက်လေသည်။

" ဖြစ်တာကတော့ သားလေး အသက် ၃ နှစ်ပြည့်လို့ မူကြို စထားတဲ့ အချိန်ပေါ့ဟာ..."

" အင်း... ဘယ်သူနဲ့ ဖြစ်တာလဲ..."

" သားလေးတို့ ကျောင်းကပဲ... သားလေးနဲ့ အတူတူ တက်နေတဲ့ ကလေးအဖေနဲ့ ဖြစ်တာ..."

" ဟာ... မွန်ရယ်... ဖြစ်ရလေ... ဆက်ပြောပါဦး..."

" အစကတော့ ကလေးမိဘချင်းဆိုတော့ ရိုးရိုးသားသားပဲ ခင်တာပါ... နောက်တော့ သားလေးကလည်း အဲ့ကောင်လေးကို တအားခင်တော့ ညနေ ကျောင်းလွှတ်တာနဲ့ ကျောင်းနားက ပန်းခြံမှာ သွားဆော့ကျတယ်ဟယ်... သူကလည်း ညဘက်မှ အလုပ်လုပ်ရတဲ့ သူဆိုတော့ သူ့မိန်းမကလည်း ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ ရာထူးကြီးကြီးထဲကပဲဟ... အဲ့ဒီတော့ ကျောင်းဆင်းချိန်တိုင်း ကလေး နှစ်ယောက်နဲ့ ငါတို့ နှစ်ယောက်က အတူတူ ရှိနေတာပေါ့..."

" အင်း... အနေနီးလာတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စိတ်ဝင်စားကြတာပေါ့လေ..."

" အဲ့လိုပဲ ဆိုရမှာပေါ့ဟယ်... ငါ့ယောက်ျားကလည်း နယ်ဘက်ပဲ တချိန်လုံးသွားနေတာဆိုတော့... ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရင် ငါ့ဆန္ဒတွေအတွက် သူ့ကို တောင့်တမိတယ်ဟယ်..."

" နင်က ဆန္ဒတွေကို မြိုသိပ်ထားတတ်ပေမယ့် မျက်လုံးက စကားပြောတတ်တယ်..."

" အင်း... ဒါကိုလည်း ဟိုလူ သိသွားပုံရတယ်... တစ်ရက်တော့ ကလေးတွေ ကျောင်းဆင်းလာတော့ မိုးရွာနေပြီလေ... ဟိုလူကလည်း မလာသေးဘူး... အဲ့ဒါနဲ့ ငါလည်း ကျောင်းနဲ့ နီးနေတဲ့ ငါ့အိမ်ကိုပဲ ခေါ်သွားလိုက်တယ်... သူ့ကိုတော့ ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောလိုက်တာပေါ့... နာရီဝက်လောက်နေမှ ဟိုလူလည်း ရောက်လာပြီး သူ့ကလေးကို ခေါ်သွားတယ်... အဲ့နောက်ပိုင်း ငါက သူ့ကလေးကို ငါ့အိမ်မှာ ခေါ်ပြီး သားလေးနဲ့ ဆော့ခိုင်းတာပေါ့... နောက်ပိုင်းတော့ သူလည်း ငါ့အိမ်ကို လိုက်လာပြီး ကလေးတွေ အတူတူ ဆော့နေချိန်... ငါတို့က ကော်ဖီသောက်ရင်း စကားပြောကျတာပေါ့ဟယ်..."

ဘာမှ မပြောပဲ သူပြောသမျှကို ငြိမ်ပြီး စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်နေသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး မွန်မွန်သည် ရေသောက်ကာ စကားဆက်ပြောပြန်သည်။

" ဒီလိုနဲ့ တစ်လလောက် ကြာလာတော့ ကလေးတွေကလည်း ကျောင်းဆင်းတာနဲ့ ငါ့အိမ်မှာ ဆော့... ပြီးတော့ ပင်ပန်းပြီး အိပ်... သူတို့ ပြန်နိုးလာမှ ဟိုလူက အိမ်ပြန်နဲ့... ပုံမှန်လို ဖြစ်နေပြီပေါ့... တစ်ရက်မှာတော့ ကလေးတွေက ဧည့်ခန်းထဲမှာ အိပ်ပျော်သွားပြီဆိုတော့ ငါတို့လည်း ကော်ဖီသောက်ထားတာမို့ ပန်းကန်တွေ ဆေးဘို့ မီးဖိုချောင်ကို သယ်သွားတယ်... ငါ ခွက်တွေ ဆေးနေတုန်း... ငါ့အနောက်ကနေ ငါ့ကို သိုင်းဖက်တာကို ခံလိုက်ရတယ်... ပြီးတော့ ငါ့ကို ဆွဲလှည့်ပြီး နမ်းတယ်ဟယ်..."

" ဟင်... နင်က မအော်ဘူးလား... မတွန်းဘူးလား..."

" အဲ့အချိန်မှာ ငါ အော်ဘို့ နေနေသာသာ... ငါ့ကိုယ်ငါ ဘာဖြစ်နေမှန်းတောင် မသိဘူး..."

" အင်း... နင်က အစထဲက သူ့ကို စိတ်ဝင်စားနေမိတာကိုး..."

" ငါ့စိတ်နဲ့ ငါ့ကိုယ် ပြန်ကပ်ချိန်မှာ ငါ သတိထားမိတာက ငါ့... ငါ့ညီမလေးထဲကို သူ့ဟာကြီး ဝင်နေပြီဟယ်... ငါတို့ ဘယ်လိုဘယ်လို ကုတင်ပေါ် ရောက်သွားမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး..."

" နင်ကတော့ မပြောချင်တော့ဘူး... အရင်အတိုင်းပဲနော်..."

" ငါ ပြောတာ နားထောင်ပါဦးဟယ်..."

" အေးပါ... အေးပါ... ဆက်ပြော..."

" အဲ့နေ့က စပြီး ငါတို့တွေက ပေါက်တဲ့ နဖူး မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး နေ့တိုင်း အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ လုပ်မိနေတော့တယ်ဟာ... ငါ့မှာ ဆင်ခြင်တုံတရား ကင်းမဲ့သွားတယ်... ငါ့ဆန္ဒတစ်ခုထဲ နောက်ကိုပဲ လိုက်မိတယ်..."

" အင်းပေါ့..."

" ဒါနဲ့ တစ်ရက်မှာ ငါတို့တွေ လုပ်နေတုန်း... ငါ့ယောကျ်ားနဲ့ ပက်ပင်းတိုးပါလေရော... သူကလည်း ပြန်လာမယ်ဆိုတာ အကြောင်းမကြားဘူးလေ... သားလေး ၄ နှစ်ပြည့် မွေးနေ့ ရောက်တော့မှာမို့ ပြန်လာတာတဲ့... အဲ့ဒီအချိန် ငါတို့က ကုတင်ပေါ်မှာ လုပ်ကောင်းနေတုန်း ငါ့အခန်းတံခါးက ဖြည်းဖြည်းလေး ပွင့်လာပြီး ငါတို့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးကို တွေ့လိုက်ရတယ်... ဟိုလူကလည်း ငါ့ကို လုပ်တာ ပြီးခါနီးဆိုတော့ အားနဲ့ ဆောင့်နေတဲ့ အချိန်ဟာ... ငါ့ယောကျ်ားကို ငါ ပြန်ကြည့်နေရင်းနဲ့ ဟိုလူ့ အရည်တွေ ငါ့ထဲ ဝင်သွားတဲ့ ခံစားချက်က တမျိုးပဲဟာ... အားနာသလို... ကြောက်သလို... ကောင်းသလို... ဘယ်လိုမှန်း မသိတာ..."

" ဟာ... နင့်ယောကျ်ားက ဝင်မကြမ်းဘူးလား..."

" ဘာမှ မပြောပဲ... တံခါးပိတ်ပြီး ပြန်လှည့်သွားတယ်... ဒါနဲ့ ငါလည်း ဟိုလူ့ကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြီး ဧည့်ခန်းထဲ မြန်မြန်သွားရတယ်... ငါတို့လည်း ရောက်ရော ဟိုလူ့ကို ခများ သွားတော့တဲ့... ဒါပဲ ပြောတယ်... ပြီးတော့ ငါ့ကို ဘာဆက်လုပ်ချင်လဲတဲ့... ငါကလည်း မှားနေတယ်လေဟယ်... ဒါပေမယ့် ငါ ဒူးမထောက်ချင်ဘူး... ငါ့ကို ကွာပေးဘို့ပဲ တောင်းဆိုမိတော့တယ်... သူကလည်း အိုခေတဲ့... ကွာပေးမယ်တဲ့... သားလေးကိုရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲတဲ့... ငါကတော့ ငါ့သားလေးမို့ ငါပဲ ထိန်းမယ် ပြောမိတာကို... ဘာလဲ... အခုလိုပဲ ဧည့်ခန်းမှာ အိပ်ခိုင်းမလို့လားတဲ့... ငါ့မှာလေ... ငါ့အမှားကို အဲ့လို ပြောတော့ ငါ့မှာ ပြန်ပြောနိုင်စွမ်း မရှိတော့ဘူး... ဒါပေမယ့် ဒီလူက တွက်တတ်ပါတယ်... ဥပဒေနဲ့ လုပ်မယ်တဲ့... သားလေးကို အသက် ၁၀ နှစ်လောက်အထိ မိခင်ဖြစ်သူ ငါနဲ့ နေခိုင်းပြီးမှ နောက်ပိုင်း သူ ထိန်းမယ်လို့ ပြောတယ်လေ... ငါလည်း သဘောတူလိုက်ရတာပေါ့... အခုတော့ ငါ့ဘာသာ အလုပ်လုပ်တယ်... သားလေးကို မူကြိုထားတယ်... အလုပ်က အပြန်ကျတော့ သွားကြိုတယ်... ဒီလိုပဲ လည်ပတ်နေရတယ်ဟယ်..."

" ဟင်း... နင့်ဇာတ်လမ်း နားထောင်ရတာလည်း မလွယ်ပါလားဟာ..."

" ဒါနဲ့ နောင်... နင်ရော အိမ်ထောင်မကျသေးဘူးလား..."

" ယူချင်စိတ် မရှိပါဘူးဟာ... ယူဘို့ထက် မချစ်ရဲတော့တာ..."

" နင်ရော ဆန္ဒတွေ မကြွတက်လာဘူးလား... ခိခိ..."

" ဆန္ဒရှိရင် ဝယ်စားတာပေါ့ဟာ... လူတယောက်လုံးကိုကျ မချစ်ပဲနဲ့ တာဝန်မယူချင်ဘူး..."

" အင်းပါ... ငါလည်း နင့်ကို ထားခဲ့မိလို့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရပါတယ်..."

" စကားပြောကောင်းနေတာနဲ့ ထမင်းစားလိုက်ဦးဟ... နှစ်နာရီတောင် ခွဲတော့မယ်..."

" နင်ကရော ဘယ်သွားမလို့လဲ..."

" ငါ့တူလေး ကျောင်းလာကြိုတာလေ... ဘေဘီဟုမ်း ဆိုတဲ့ မူကြိုမှာ..."

" ဟင်... ဟုတ်လား... ငါ့သားလေးလည်း အဲ့မူကြိုမှာပဲ..."

" ဒါဆိုလည်း အတူ သွားကြိုတာပေါ့ဟာ..."

" အချိန် အားရင် ငါ့အိမ် လာလည်ဦးလေ... နောင်..."

" ကျောင်းဆင်းချိန်တိုင်း ရောက်နေမိမယ် ထင်တယ်... မွန်..."

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဧပရယ်၊ ၂၀၁၉)

နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၆ )

နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၆ )

ရေးသားသူ - နောင်ရဲ

တကယ့် အကြောင်းပြချက်

" သီတာရေ... သီတာ..."

" ရှင်... ကို... လာပြီ..."

" ဝှူး... မောလိုက်တာကွာ..."

" ရော့... ကို... ရေအေးအေးလေး သောက်လိုက်..."

" လိမ္မာလိုက်တဲ့ မိန်းမ..."

နောင်ရဲသည် သီတာ လှမ်းပေးသော ရေခွက်ထဲမှ ရေကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှ ဆိုဖာခုံတွင် ထိုင်ကာ ရေကို မော့ချလိုက်သည်။ သီတာကတော့ နောင်ရဲ ကမ်းပေးသည့် အိတ်တွေကို လှမ်းယူပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ကာ စားပွဲခုံပေါ် သွားတင်ထားသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော သီတာ့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

" သီတာရေ... လာပါဦး... ပြောစရာ ရှိလို့..."

" အင်း... ပြောလေ... ကို..."

" ကို... မနက်ဖန်ကျရင် စင်္ကာပူကို အလုပ်ကိစ္စ သွားရမှာ... အဲ့ဒါ ၂ ရက် တော့ ကြာမယ်... သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ပါ့မလား..."

" ဖြစ်ပါတယ်... ကိုရ..."

" အိမ်အကူ ကောင်မလေးတွေကို ရွာပြန်လွှတ်လိုက်တော့... သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်မှာ စိုးရိမ်တယ်..."

" မစိုးရိမ်နဲ့... ဘာမှ မဖြစ်ဘူး... ကို သာ စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့ အလုပ်ကိစ္စ လုပ်စရာ ရှိတာ လုပ်... ပြီးတော့ ကောင်မလေးတွေနဲ့ ပျော်ချင် ပျော်လာခဲ့... ခိခိ... ဂေလန်း သွားလိုက်ဦးနော်..."

" ဟာ... မသွားပါဘူး.. သီတာကလဲ..."

" သွားပါ... ကိုရ... သီတာက အခု မပေါ့မပါးကြီးနဲ့... ကို့အလို ကို မဖြည့်ပေးနိုင်ဘူး... ကိုကလည်း သီတာ ဗိုက်ရှိတယ်ဆိုပြီး လုပ်မှ မလုပ်တာ..."

" ရပါတယ်... သီတာက ကို့ကို ပါးစပ်နဲ့ လုပ်ပေးတာပဲကိုး..."

" ခိခိ... အခုရော... လုပ်ပေးရမလား..."

" အင်း... အဲ့ဒါကြောင့် ချစ်တာ... နေဦး... ကို ရေချိုး လိုက်ဦးမယ်..."

" ဒါဆို သီတာ ပါ လိုက်မယ်လေ... တခါထဲ ဂျီးပါ တွန်းပေးမယ်..."

" ဟားဟား... လာခဲ့..."

ချစ်မိန်းမ သီတာ့ကို ဆွဲထူလိုက်ကာ ပုခုံးမှ ဖက်ပြီး ရေချိုးခန်းသို့ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ သီတာက ပုလွေ မှုတ်တာတော့ တကယ့်ရှယ်ပါ။ အဲ့... ပုလွေ တစ်ခုထဲ ကောင်းတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ အကုန် ကောင်းတယ်။ မြင်းစီးလည်း ကောင်းသလို၊ ဒေါ့ဂီပုံစံ ဆိုရင်လည်း စွင့်နေအောင် ကားထားတဲ့ တင် က တကယ့်ရှယ်ကြီး။ ကိုယ်ဝန် မရခင်တုန်းကတော့ ၂ ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ တဖြောင်းဖြောင်း တဒိုင်းဒိုင်း တဒုန်းဒုန်း တပြွတ်ပြွတ် နဲ့ နေ့ရော ညရော ချစ်တင်းနှောကြသည်။ 

အခုတော့ ကိုယ်ဝန် ရှိလာတော့ သားဦးလေး ဆိုတော့လည်း ကိုယ်ဝန် ထိမည်ကို စိုးသဖြင့် သီတာက ခွင့်ပြုသည့်တိုင် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့။ သီတာ့ ပုလွေနဲ့ပဲ စခန်းသွားတာ များသည်။ အခုလည်း ရေချိုးခန်းထဲက ရေချိုးဇလုံ (bathtub) ထဲမှာ ၂ ယောက်သား ဝင်စိမ်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ကာ အချင်းချင်း ဂျီးတွန်းနေကျသည်။ နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကတော့ ထောင်မတ်လို့ပေါ့။ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားမှ သီတာသည် နောင်ရဲကို ဂျီးတွန်းပေးရာမှ ညီတော်မောင်ကို ကိုင်ကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ ရေထဲမှာ ဆပ်ပြာရည်တွေနှင့် ဆိုတော့ ချောနေတာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ နောင်ရဲကို ရေချိုးဇလုံရဲ့ ဘောင်ပေါ်မှာ တက်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ညီတော်မောင်မှာ ရှိတဲ့ ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေကို ရေပန်းနှင့် ဆေးချလိုက်သည်။ 

ပြီးတော့မှ ညီတော်မောင် အရင်းကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်ပြီး စုပ်တော့သည်။ တခါတလေ ညီတော်မောင်ရဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို လျာဖျားနှင့် တို့ထိကာ ကစားနေသေးသည်။ ညီတော်မောင်ကို စုပ်နေရင်းနှင့်လည်း ဥ တွေကို အပြုံလိုက် ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး လုံးခြေလိုက်၊ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး စုပ်လိုက်နှင့် ဆိုတော့ တော်တေ်ာလေး ခံစားလို့ ကောင်းသည်။ သီတာရဲ့ အပြုအစုအောက်မှာ ကျဆုံးခဲ့ရပေါင်း မနည်းသော နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်သည်လည်း အမှတ်သည်းခြေ မရှိ ကျဆုံးပြန်သည်။ ညီတော်မောင်မှ ထွက်လာသမျှ အရည်တွေကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ရင်း မြိုချနေသည့် သီတာကို ကြည့်ကာ အချစ်စိတ်တွေလည်း များသထက် များလာသည်။

ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာကာ အဝတ်အစား ဝတ်ပြီးတော့ ညစာ အတူ စားကြသည်။ နောင်ရဲတို့ အိမ်သည် မကြီးလွန်း၊ မသေးလွန်း ၂ ထပ်တိုက် အိမ်ကလေး ဖြစ်သည်။ ၂ ယောက်လုံး အလုပ် အတူတူ လုပ်သောကြောင့် အိမ်အကူကောင်မလေး တစ်ယောက် ခေါ်ထားသော်လည်း အိမ်အလုပ်ဆိုပြီး သိပ်မလုပ်ရပါ။ ဒါ့ကြောင့် အပိုငွေ မကုန်အောင် မခေါ်ပဲ ထားမလားဟု စဉ်းစားမိသော်လည်း အခုတော့ သီတာ ဗိုက်ကြီးနေသောကြောင့် ထိုကောင်မလေး ခေါ်ထားတာ ခပ်ကောင်းကောင်း ဟုပင် တွေးမိသည်။

နောင်ရဲရဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူက လျှပ်စစ်ပစ္စည်းဆိုင်ရာ လုပ်ငန်းလေး ထူထောင်ထားသောကြောင့် အခုလို နေထိုင်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သီတာ ဆိုသည်မှာလည်း နောင်ရဲ ရဲ့ ဖခင် ဖြစ်သူ ဦးအောင် ရဲ့ အတွင်းရေးမှူး လုပ်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် ထက်မြက်သူမို့ ဖခင်ဖြစ်သူက သီတာ တော်လွန်းကြောင်း မိသားစု ထမင်းဝိုင်းတွင် တဖွဖွ ပြောသည်။ အဲ့ဒီ အချိန်မှာ နောင်ရဲသည် ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့ သူငယ်ချင်း ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်သင်အဖြစ် ပညာသင်ယူ အလုပ်ဝင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ 

သီတာ အလုပ်ဝင်ပြီး ၅ နှစ်လောက် ကြာတော့ နောင်ရဲ ရဲ့ မိခင်သည် ရင်သားကင်ဆာ ဖြင့် သေဆုံးခဲ့သည်။ မိန်းမ သေဆုံးပြီးနောက် ဦးအောင်သည် အသက် ၅၅ နှစ်လောက်သာ ရှိသေးသော်လည်း နောက် အိမ်ထောင် မပြုတော့။ အိမ်ထောင် မပြုသော်လည်း တခါတရံ အပျော်အပါးလေးတွေတော့ ရှိတတ်သည်။ သီတာ့ကိုတော့ ဦးအောင်သည် မထိ။ နောင်ရဲကိုလည်း မိမိ လုပ်ငန်းကို ဆက်လက် ဦးဆောင်စေကာ သီတာနှင့် အလုပ် အတူ တွဲလုပ်စေခဲ့သည်။ အိုးချင်းထား အိုးချင်းထိ ဆိုသည့်အတိုင်း လူငယ်တွေ ဖြစ်သည့် နောင်ရဲ နှင့် သီတာတို့ ထိကြ ငြိကြသည်။ 

နောင်ရဲနှင့် သီတာကို လက်ထပ်ပေးကာ မိမိတို့ လက်ရှိ အိမ်မှာပင် နေစေပြီး ဦးအောင်ကတော့ အိမ်ခွဲနေလိုက်သည်။ လူငယ်တွေကို လွတ်လပ်စေချင်သလို၊ မိမိလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေစေလိုသောကြောင့် ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့်ပင် ခွဲနေခြင်း ဖြစ်သည်။ တခါတလေတော့လည်း နောင်ရဲတို့ အိမ်ကို အလုပ်ပိတ်ရက်တွေဆို လာကာ တစ်ည နှစ်ညလောက် အိပ်တတ်သည်။ အခုလည်း ဦးအောင်သည် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ခရီးထွက်နေသည်ဟုသာ ပြောသွားသည်။

မနက် မိုးလင်းတော့ နောင်ရဲသည် ဇနီးဖြစ်သူ သီတာ့ကို နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ သီတာလည်း အိမ်တံခါး ပိတ်ပြီး အဝတ်လျှော်စက်ထဲ အဝတ်တွေ ထည့်ကာ လျှော်ထားခဲ့ပြီး၊ မိမိတို့ အိပ်ခန်းကိုသာ ဖုန်စုပ်စက်ဖြင့် သန့်ရှင်းရေး လုပ်သည်။ ကျန် အခန်းတွေကိုတော့ အိမ်အကူ ကောင်မလေး ပြန်လာမှ လုပ်ခိုင်းရမည်။ သူကလည်း တစ်ပတ်လောက် ပြန်မည်ဟု ပြောသဖြင့် ခွင့်ပြုခဲ့သည်။ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးတော့ မိမိ စားချင်နေသည့် ရှောက်သီးသုပ်၊ ကြက်ဥမွှေကြော်၊ ပဲနီလေးဟင်းချို နှင့် ငါးသလဲထိုးကြော် အပြင် ချဉ်ပေါင်ကြော် (ဝက်သားသုံးထပ်သားနှင့်) တို့ကို ချက်ပြုတ်တော့သည်။ 

ချက်ပြုတ်ပြီးတာနှင့် ကိုယ်လက်တွေ နည်းနည်း ထုံထိုင်းနေတာနဲ့ နှိပ်နေကျ ဖြစ်သော အနှိပ်သည် ဒေါ်စိန်အေးကို ဖုန်းလှမ်းဆက် ခေါ်လိုက်သည်။ တော်သေးသည်။ ဒေါ်စိန်အေး အားတဲ့ အချိန်နဲ့ တိုးလို့ နေ့လည် ၁ နာရီလောက် လာမည် ဟု ပြောသည်။ သူကလည်း လက်မလည်ဘူးလေ။ လက် တော်တေ်ာ ထိသည်ဟု ပြောရမည်။ အနှိပ်ခံဘို့ ချိန်းပြီးမှာတော့ လျှော်ထားသော အဝတ်တွေကို လှမ်းကာ၊ ရေချိုး ထားလိုက်သည်။ 

ရေချိုးခန်းထဲကနေ အထွက်မှာတော့ အဝတ်အစား မဝတ်ခင် ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်တွင် မိမိကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ ဗိုက်က တော်တော်ကြီး ပူထွက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အပျိုဗိုက်ဆိုတော့ ၄ လ လောက် အထိက သိပ်မပူပေမယ့် အခု ၆ လ လောက် ရောက်တော့ လုံးလုံးလေး ထွက်လာသည်။ နို့ကြီးတွေကလည်း အရင်ကထက် စာရင် လုံးပြီး ကြီးထွက်လာသည်။ တင်ပါးတွေကလည်း ဘေးကို ကားထွက်လာသည်မှာ တော်တော်လေး သိသာသည်။ နို့ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ကို တစ်ယောက် ဒီ နို့တွေကို စို့ပေးရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ ဆိုပြီး ဖီးလ်တွေ တက်လာသည်။ နို့တွေကို လုံးခြေနေမိသည်။ မိမိဘာသာ ကောင်းတာတောင် တော်တော်လေး ကောင်းနေသည်။ 

ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းမှ အသံ မြည်လာသည်။ ဒေါ်စိန်အေး စောထွက်လာသည် အထင်နှင့် အဝတ်အစား ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။ အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတာကတကြောင်း၊ အနှိပ်သည်ကလည်း လူရင်း ဒေါ်စိန်အေး ဖြစ်နေတာက တကြောင်းကြောင့် အတွင်းခံတွေ ဘာမှ မဝတ်တော့ပဲ အိမ်နေရင်း ဂါဝန်နှင့် ဝန်းဆက် အကျီ သာ ဝတ်လာခဲ့သည်။ အပေါ်ကနေ အနွေးထည်ပါးပါးလေး တစ်ထည်သာ ဝတ်ခဲ့သည်။

အိမ်တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့မှ ခြံဝ တွင့် စောင့်နေသော ယောက္ခမ ဖြစ်သူ ဦးအောင် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လူတွေ့နေပြီးတော့မှ အိမ်ထဲဝင် အပေါ်ထပ် တက်ကာ အဝတ် ပြန်ဝတ်နေရင် ကြာမည်စိုးသောကြောင့် ပြန်ဝင်မနေတော့ပဲ ခြံတခါး သွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်။

" ဦးအောင်... ဖုန်းလည်း ကြိုမဆက်ဘူး... နောက်တစ်ပတ်လောက်မှ လာမယ် ထင်နေတာ..."

" ဟုတ်တယ်... သီတာရေ... အမှန်က ချောင်းသာကနေ ပြန်လာတာ... ဒါပြီးတာနဲ့ ပုဂံ ဆက်တက်မယ်လို့ စီစဉ်ထားတာလေ... ဦးအောင် ဘော်ဒါ ကျော်စွာ့ကို သိတယ်မလား..."

" ဒီကောင် စဖောက်တာနဲ့... မသွားဖြစ်တော့ဘူး... ဒါနဲ့ပဲ သားတို့ဆီ ခဏ သွားနေဦးမှ ဆိုပြီး လာတာ..."

" သြော်... ဦးကျော်စွာလား... သူက မိန်းမကြောက်ရတယ် ဆိုတော့... သူ့မိန်းမ ပါမစ် ဆက်မကျလို့ ထင်မယ်... ခိခိ..."

" ဟုတ်ပါ့... အသေအချာပဲ... ဒါနဲ့ သားရော... ဒီနေ့ ပိတ်ရက် မဟုတ်ဘူးလား..."

" ဦးအောင် သားက အခု စင်္ကာပူ သွားနေတယ်... ခဏနေရင်တော့ viber ကနေ ဖုန်းလှမ်းခေါ်မယ် ထင်တယ်..."

" အေး... ဒီကောင်ကတော့ ငါ့ထက် ခြေသွက်တယ်ဟေ့... ငါ့လုပ်ငန်း ဒီကောင့်ကို ဆက်လုပ်ခိုင်းတာ မှန်သွားပြီ... ညည်းဗိုက်တောင် တော်တော် ထွက်လာပြီပဲ..."

" ဟုတ်တယ်... ဦးအောင်.. အိမ်ထဲ ဝင်ရအောင်..."

ခြံတခါးဖွင့်နေရင်းနဲ့ စကားကောင်းနေရာမှ အိမ်ထဲသို့ လှည့်ဝင်သောအခါ ဦးအောင် ကပဲ ဦးဆောင်ပြီး အရှေ့က ဝင်သွားလိုက်သည်။ မဝင်လို့လည်း မရ။ နေရောင် လင်းလင်း တောက်တောက် အောက်က သီတာရဲ့ ညဝတ်ပါးပါးလေးကနေ တဆင့် မြင်ရသည့် သီတာ ကောက်ကြောင်းက ဦးအောင် ကို စိတ်ကြွစေသည်လေ။ ဒီကောင်မလေး ဘောင်းဘီ မဝတ်ထားပါလား ဆိုသည်က ညီတော်မောင်ဆီကို သတင်းပို့လိုက်သည့် အလား တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မဖြစ်ချေဘူး။ ညအိပ်မနေတော့ပဲ၊ နေ့လည်စာ စားပြီး ကိုယ့်အိမ်ကို ချက်ချင်းပြန်မှ ဖြစ်မည်။

" ဦးအောင်... ထမင်း စားတော့မလား..."

" အေး... စားမယ်ဟာ... ဗိုက်ဆာနေတာ တော်တော် ကြာပြီ... ညည်းလက်ရာ မစားတာ ကြာလို့ လာဝင်စားတာ..."

" ဟီး... ဒီနေ့တော့ သီတာ တစ်ယောက်ထဲမို့ ပြီးစလွယ်ပဲ ချက်လိုက်တယ်..."

" အေးပါ... ဘာဖြစ်ဖြစ် စားမယ်..."

ထိုစဉ် viber မှ သားဖြစ်သူ နောင်ရဲက သီတာ့ဆီကို လှမ်းခေါ်တာ ကြားလိုက်သည်။

" ကို... ဒီမှာ... ဦးအောင် ရောက်နေတယ်လေ... အကြောင်းမကြား ဘာမကြားနဲ့..."

" ဟုတ်လား... ကို... ဖေဖေနဲ့ ပြောလိုက်ဦးမယ်..."

" အေး... သား... အလုပ်ကိစ္စ သွားတာဆိုတော့ ကြာမှာလား..."

" မကြာဘူး... ဖေဖေ... ၂ ရက် ပဲ... အများဆုံး ၃ ရက်ပေါ့..."

" အေး... အေး... ဒါဆို ပြီးရော... အိမ်မှာ ကောင်မလေးလည်း မတွေ့တော့ သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေလို့..."

" အဲ့ဒါ ပြောမလို့... ဖေဖေ... ဖေဖေ တခြား လုပ်စရာမရှိရင်... အိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်ပါလား... သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်လို့ စိတ်ပူလို့... အခု ခေတ်ကလည်း သိပ်ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး..."

" ဟေ... တခြားတော့ ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိပါဘူး... ခရီးသွားဘို့ ပျက်သွားတာနဲ့ စောစော ပြန်လာဖြစ်တာလေ..."

" ဒါဆိုလည်း သားပြန်လာတဲ့ အထိ စောင့်ပေးပါ... ဖေဖေရာ..."

" အေးပါကွာ... မင်းသာ အလုပ်ကို သေချာ လုပ်လာခဲ့..."

" အဖေ့သားပါ... ဒါလောက်တော့ အေးဆေး... ခဏနေရင် အလုပ်ကိစ္စ စကားပြောတော့မှာလေ... အဖေ... သီတာ့ဆီ ဖုန်း ပြန်ပေးပေး..."

" အေး... အေး... ခဏကိုင်ထား..."

" ကို... ပြော..."

" သီတာ... ခုဏက အဖေနဲ့ ပြောတာ ကြားတယ်မလား... အဲ့ဒါ ကို ပြန်လာတဲ့ အထိ အဖေ့ကို အိမ်မှာ စောင့်အိပ်ခိုင်းထားတယ်..."

" အိုခေ... ကို... ကိုလည်း ဂရုစိုက်ဦးနော်... ဘာပြောစရာ ရှိသေးလဲ..."

" မရှိပါဘူး... ကိုလည်း ခဏနေ... အလုပ်ကိစ္စ စကားပြောတော့မှာ... ပြီးမှ လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်..."

" ဟုတ်... သီတာ ပြောတဲ့ နေရာလည်း သွားဘို့ မမေ့နဲ့နော်..."

" ဟားဟား... အိုခေ... ကို သွားလိုက်မယ်..."

နောင်ရဲနှင့် စကားပြောပြီးသောအခါ ချွေးမဖြစ်သူနှင့် ၂ ယောက်ထဲ တစ်အိမ်ထဲ ညအိပ်ရမည်ဆိုသောကြောင့် ရင်ထဲ အပူလုံးကြီး ကြွလာသည်။ ထမင်းစားနေရင်းနှင့် ရေ ခဏခဏ သောက်ရသည်။ ထမင်းစားသောက်ပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတုန်း အနှိပ်သည် ဒေါ်စိန်အေး ရောက်လာသည်။ တံခါးသွားဖွင့်ပေးပြီး ဒေါ်စိန်အေးနှင့် အတူ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာသော သီတာက ဦးအောင်ကို လှမ်းပြောသည်။

" ဦးအောင်ရေ... သီတာ... အညောင်းမိနေလို့... အနှိပ်ခံလိုက်ဦးမယ်..."

" ဟေ... ဦးအောင်လည်း အနှိပ်ခံချင်လို့... ရလား... မစိန်အေး..."

" မရတော့ဘူး... ဦးအောင်ရေ... ကျမ က ခဏပဲ အချိန်ရတာ... ပြီးရင် လွှတ်တော် အမတ်ကို သွားနှိပ်ပေးရဦးမယ်... တစ်ယောက်ပဲ နှိပ်ပေးလို့ ရမှာ..."

" ညည်းကလည်း... မရရင် မရဘူးပေါ့... ငါ့ကို လွှတ်တော် အမတ်နဲ့တောင် ချိန်းခြောက်လိုက်သေးတယ်..."

" ဟီး... တကယ်ပြောတာပါ... ဦးအောင်ရ..."

" ဒါဆို သီတာ အနှိပ်မခံတော့ဘူးလေ... နောက်နေ့ ရသေးလား... ဒေါ်စိန်အေး... နောက်နေ့မှ နှိပ်တော့မယ်..."

" ဒီတပတ် မအားဘူး... သီတာရေ... မနက်ဖန်ကျရင် နေပြည်တော် တက်ရမှာ..."

" မစိန်အေးရယ်... ညည်းမလဲ အစိုးရထက်တောင် အလုပ်များနေသေးတယ်..."

" ဦးအောင်... ဦးအောင်ပဲ အနှိပ်ခံလိုက်တော့... သီတာက နောက်တစ်ပတ်မှ အနှိပ်ခံတော့မယ်..."

" ရပါတယ်... သီတာပဲ အနှိပ်ခံတော့..."

" ကဲ... ဒီ ၂ ယောက်ကတော့ မြန်မြန် ရွေးကျရှင်... ကျမ အချိန်မရပါဘူးဆိုမှ..."

" ကဲပါ... သီတာပဲ အနှိပ်ခံတော့... ဗိုက်ကြီးသည် ဆိုတော့ ညောင်းညာနေမှာ... သွား... သွား..."

သို့နှင့် သီတာက သူတို့ အိပ်ခန်းဆီသို့ ဒေါ်စိန်အေးကို ခေါ်သွားလိုက်သည်။ ဦးအောင်လည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်ကာ DVD ခွေကြည့်ရန် မွှေနှောက်ကြည့်လိုက်တော့၊ အများဆုံးက ကိုရီးယားကားတွေ သာ တွေ့ရသည်။ ကြည့်ချင်စိတ် မရှိတော့ပဲ၊ မိမိ အခန်း ရှိရာ အောက်ထပ်က အိပ်ခန်းလေးထဲ ဝင်ပြီး တရေးတမော အိပ်နေတော့သည်။ ပြန်နိုးလာတော့ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ ၄ နာရီတောင် ခွဲနေပြီ။ အိပ်ခန်းအပြင် ထွက်လာတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ကိုရီးယားကား ကြည့်နေသည့် သီတာကို တွေ့ရသည်။

" ညည်းလည်း ကိုရီးယားကား ကြည့်တာ မပျက်ဘူးနော်... အရင်အတိုင်းပဲ..."

" ဟီး... ဦးအောင်ကလည်း... သီတာ အလုပ် လုပ်ရင် စိတ်နှစ်ပြီး လုပ်တယ်လေ... အားလပ်ချိန်ဆို ဒါလေးနဲ့ပဲ အပန်းဖြေရတာ... အခုတော့ အလုပ် လုပ်စရာ မရှိတော့ ဒါပဲ ကြည့်ဖြစ်တာပေါ့..."

" ကဲ... ဦးအောင် ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်... ပြီးရင် အပြင်မှာ ထွက်စားရအောင်... ဦးအောင် လိုက်ကျွေးမယ်..."

" ဟေး... ဒါမှ ဦးအောင်ကွ..."

" ငါ နင့်ယောက္ခမ ဖြစ်နေပြီလေ... အလုပ်ထဲက အတိုင်း အော်မနေနဲ့..."

" ဟီး... အကျင့်ပါသွားလို့ပါ... ဦးအောင်ရ..."

" ဦးအောင်... ရေချိုးခန်းထဲမှာပဲ အဝတ်တွေ ပုံထားလိုက်... သီတာ မနက်ဖန်ကျရင် အဝတ်လျှော်ရင်းနဲ့ တခါထဲ လျှော်လိုက်မယ်... အဲ့ဒါကြောင့် ပြောတာ.... သီတာတို့နဲ့ အတူ လာနေပါလို့... ဝေယဝစ္စ လုပ်ပေးလို့ ရတာကို..."

" နေပါစေဟာ... ငါ့ဘာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေပါရစေ..."

ရေချိုးခန်းဘက်ကို ထွက်သွားသော ဦးအောင်သည် ကျောဘက်မှာ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မိမိကို လူတစ်ယောက် ကြည့်နေမည် ဆိုလျှင် ဖြစ်သွားတတ်သော မသိစိတ်ထဲက ခံစားချက်မျိုးပေါ့။ အနောက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့လည်း သီတာက တီဗွီဘက်ကို မျက်နှာမူလို့ ကိုရီးယားကား ကြည့်ကောင်းနေတုန်း။ စိတ်အထင် ဖြစ်မှာပါလေဟု တွေးကာ ရေချိုးနေလိုက်သည်။ 

တကယ်တော့ ကျော်စွာတို့နှင့် ချောင်းသာ သွားတာ မှန်သော်လည်း ပုဂံသွားမှာကတော့ ကျော်စွာတို့နှင့် မဟုတ်။ သူနှင့် လတ်တလော ဒိတ်နေသော ကောင်မလေးနှင့် ဖြစ်သည်။ သွားခါနီးမှ သူ့အမေ နေမကောင်းဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် မသွားဖြစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရီး အတူသွားလျှင် ထိုကောင်မလေးကို လုပ်ရတော့မည်မှာ သေချာသဖြင့် အားမွေးထားသော်လည်း ခုတော့ တောင်မောကြီး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ရေချိုးနေရင်းနှင့် ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ကွင်းထုနေတော့သည်။ သို့သော်လည်း စိတ်က အာသာမပြေ။ ရေချိုးတာ ကြာလျှင် သီတာ တမျိုး တွေးမည် စိုးသောကြောင့် ကွင်းတိုက်တာကို ရပ်ကာ အပြင် ပြန်ထွက်လာတော့သည်။

သီတာ ကြိုက်တတ်သော တရုတ်တန်း ရွှေတောင်တန်းလမ်းက စကားဝါဆိုသော ကြေးအိုးဆိုင်သို့ သွားကာ စားသောက်ကြသည်။ ဟိုးအရင် အလုပ် အတူတူ လုပ်တုန်းကဆို အခုလိုပဲ ဝန်ထမ်းတွေနှင့် အတူ ညစာ ထွက်စားကြသည်။ ခုတော့ သီတာလို့ ခေါ်တဲ့ အတွင်းရေးမှူး တဖြစ်လဲ ချွေးမ နှင့်ပေါ့။ စားသောက်ပြီး ပြန်တော့၊ တရုတ်တန်း orange မှာပဲ ဈေးဝင်ဝယ်ကြသည်။ 

ဦးအောင် သောက်တတ်တာကို သိတော့ သီတာက ဘီယာ ဝယ်လာပေးသည်။ ပြန်ထွက်တော့ ၁၉ လမ်းထိပ်က ဆာတေး အကင်ဆိုမှာ ဝက်ဆာတေးကင်၊ ငါးကင် ခဲပတ်နှင့် အမဲ အူစုံသုပ် ဝယ်လာသည်။ အင်း... မြန်မြန်သောက်ပြီး မြန်မြန် အိပ်တာပဲ ကောင်းမည်ဟု ဦးအောင်ကတော့ တွေးနေသည်ပေါ့လေ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ အမြည်းနှင့် ဘီယာ စီစဉ်ပေးပြီး၊ ဦးအောင်က ဘီယာသောက်၊ သီတာက အမြည်းစားလိုက်နှင့် လေကန်နေသည်ပေါ့။ ဘီယာ ၂ ဗူးလောက် ကုန်တော့ ပြောစရာ စကားလည်း သိပ်မရှိတော့။ ဇာတ်လမ်းခွေ ကြည့်ရန် သီတာက ပြောသည်။

" နေ့လည်က ငါ ရှာကြည့်သေးတယ်... ကိုရီးယားကားတွေချည်းပဲ... ဒါနဲ့ ငါလည်း မကြည့်တော့တာ..."

" ဦးအောင် သားကို သပ်သပ် သိမ်းခိုင်းထားတာ... သီတာ့ ကိုရီးယား ကားတွေနဲ့ ရောမှာ စိုးလို့... သီတာလည်း သူ့ကားတွေ စိတ်မဝင်စားလို့ ကိုင်တောင် မကြည့်ဘူး... နေဦး... သီတာ သွားယူပေးမယ်..."

လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ နှင့် ဖင်ကို ရမ်းကာ ထွက်သွားသော သီတာ့ကို ကြည့်ပြီး ငါတော့ မြန်မြန် အိပ်မှ ရမယ် ထင်တယ် ဟု တွေးတာ ဘီယာ ၁ ဗူး ထပ်ဖွင့်ကာ non-stop သောက်ချလိုက်သည်။ ကုန်သွားတော့မှ စားပွဲပေါ်က ဝက်ဆာတေး ၁ ကင်ကို ကောက်ဝါးလိုက်သည်။ ခေါင်းက အူလည်လည်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ သီတာ ပြန်ထွက်လာသော လက်ထဲမှာ CD ထည့်သည့် အိတ်ကြီး တစ်အိတ် ပါလာသည်။ ဦးအောင် လက်ထဲကို ထိုးထည့်ကာ အမြည်းကုန်တော့မှ အိမ်မှာ ရှိတဲ့ အခြောက်အခြမ်း သွားယူပေးမယ် ဆိုပြီး ထွက်သွားလေရဲ့။

အိတ်ရဲ့ ဇစ်ကို ဖွင့်ပြီး ခွေတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ အများစုက 18+ ကားတွေ။ နောင်ရဲလည်း ငါ့သွေးပေမို့ ငါ့လိုပဲ ဒီကိစ္စ ဝါသနာ တော်တော်ကြီးတာပဲဟု ကြံဖန် ဂုဏ်ပြုလိုက်သေးသည်။ အနည်းကျဉ်း ဖြစ်တဲ့ ကားထဲမှာမှ သီတာလည်း ကြည့်လို့ရအောင် Mr.Bean ဟာသကားပဲ ရွေးလိုက်သည်။ သီတာ ပြန်ရောက်လာတော့ ခွေ ထိုးပေးပြီး ဖွင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ သီတာက အခြောက်အခြမ်းတွေ အပြင် ကြက်ဥကြော်လာပေးသည်။ ရေလည်း ယူလာပေးသောကြောင့် ခြောက်နေသော အာခေါင်ကို စိုစွတ်အောင် ရေ တဂွတ်ဂွတ် နှင့် သောက်ချလိုက်သည်။

Mr.Bean ကား ကြည့်တော့လည်း ရယ်ရလွန်းလို့ အမူးတောင် ပြေမလိုပင် ဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့ သောက်လိုက်၊ ပေါက်လိုက်နှင့် Mr.Bean ကားကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ခရီးသွားထားတာကနေ ညောင်းညာလို့ လက်ကလည်း မိမိ ခြေသလုံးကို မိမိ ပြန်နှိပ်ပေးနေမိသည်။ ဒါကို သီတာက မြင်သွားသည်။

" ဦးအောင်... သီတာ နှိပ်ပေးမယ်လေ... အဲ့ဒါကြောင့် ပြောတာ... ညနေတုန်းက အနှိပ်ခံလိုက်ပါဆိုတာကို..."

" နေပါအေ... ညည်းက မပေါ့မပါးကြီးနဲ့ကို..."

" လုပ်ပြန်ပြီ... သားဖြစ်သူကလည်း ဒီမပေါ့မပါးကြီးကိုပဲ ခလုတ်တိုက်ပြီး... အဲ..."

" ဘာဖြစ်လို့လဲ..."

" ဟီး... ဘာမှ မဟုတ်ဘူး... သီတာက မပေါ့မပါးပေမယ့် လုပ်နိုင် ကိုင်နိုင်ပါတယ်... ဒါကို ဟိုဟာ မလုပ်နဲ့ ဒီဟာ မလုပ်နဲ့ ဆိုပြီး ပြောနေလို့..."

" သြော်... ဒါတော့ သူ့ရင်သွေး ထိခိုက်မှာ စိုးလို့ပေါ့..."

" ကဲပါ... သီတာ နှိပ်ပေးမယ်... ဦးအောင် ဘာသာ အေးဆေး နေပြီး ခွေကြည့်နေ..."

တားလည်း မရမယ့် အတူတူ သီတာ အနှိပ်ကို ခံရတော့မည်။ ဦးအောင် ထိုင်နေသော ၂ ယောက်ထိုင် ဆိုဖာကြီးဆီသို့ သီတာက လာထိုင်သည်။ ဦးအောင်ကို လှဲအိပ်စေလိုက်ကာ သီတာရဲ့ ပေါင်ပေါ်သို့ ဦးအောင်ရဲ့ ခြေသလုံးကို တင်ခိုင်းပြီး သီတာက နှိပ်ပေးပါတော့သည်။ သီတာကတော့ နေ့လည်က တွေ့ခဲ့တဲ့ အိမ်နေရင်း အကျီပါပဲ။ ဒီတခေါက်လည်း အတွင်းခံတွေ မဝတ်လာဘူး ထင်သည်။ ဦးအောင်ကတော့ ညအိပ်လျှင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြစ်သည့် ပုဆိုးသာ ဝတ်အိပ်တတ်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်က လူပျို ဖြစ်ထဲက ဝတ်လေ့ မရှိပေ။ ဘောက်ဆာ သာ ဝတ်လေ့ရှိသည်။ 

ဦးအောင်ရဲ့ ခြေသလုံးတွေကို နှိပ်ပေးနေသော သီတာ့ကို မကြည့်မိအောင် ထိန်းကာ တီဗွီဘက်ကိုပဲ ခေါင်းလှည့်ပြီး ကြည့်နေသည်။ ကြာတော့လည်း ဇက်ညောင်းလာသောကြောင့် ခေါင်းအတည့်ထားကာ မြင်နေရသည့် သီတာ့ကိုပဲ ကြည့်မိနေတော့သည်။ အနှိပ်သည် အစစ် မဟုတ်သောကြောင့် သီတာ နှိပ်နေသည်မှာ ဦးအောင်အတွက် ဘာမှ ထူးခြားပြီး အညောင်း မပြေပေမယ့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် သာယာလာသည်။ ညီတော်မောင်ကလည်း ၃၀% လောက် တောင်လာသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ရှိနေကျ အရွယ်အစားထက် နည်းနည်း ဖောင်းပွလာသော်လည်း ထောင်မတ်သည့် အဆင့်တော့ မရောက်သေး။ အရက် မူးနေတာကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

သီတာက ခြေသလုံးကို နှိပ်နေရာမှ ပေါင်ကို တဆင့်တက်ပြီး နှိပ်ပေးသည်။ ဒီတော့မှ အခြေအနေက ပိုဆိုးသွားသည်။ ညီတော်မောင်က ထောင်သထက် ထောင်လာသည်။ ဒီပုံအတိုင်းဆို ပုဆိုးကနေ ဖောင်းတက်နေသည့် ညီတော်မောင်ကို သီတာ မြင်မည်မှာ မလွဲ။ ရှက်ရှက်နှင့် မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်သည်။ သီတာ့ရယ်သံ ကြားတော့မှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ တီဗွီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း ဘယ်အချိန်ထဲက ပိတ်ထားမှန်းမသိသော တီဗွီစကရင် မဲမဲကြီးသာ မြင်ရသည်။

" ခိခိခိခိ..."

" ဘာဖြစ်လို့လဲ... သီတာ..."

" ဒီမှာ... ကြည့်လေ... ဦးအောင်ရဲ့ နဂါးကြီး နိုးနေတာကိုး..."

" ညည်းက နှိပ်တော့လည်း ဖြစ်မှာပေါ့ဟ..."

" ဟင်... အရင် ဒေါ်စိန်အေး နှိပ်ပေးတာပဲ... အဲ့လို ဖြစ်လို့လား..."

" လူမှ မတူတာ... သူက ညည်းလို ချောချောလှလှလေးမှ မဟုတ်တာ..."

" ခိခိ... ဦးအောင်ကတော့ ပြောတော့မယ်..."

ဒီပုံအတိုင်းဆို ကြိုးချင်းငြိတော့မည်ကို တွေးမိပြီး စကားလမ်းကြောင်းကို အမြန်ပြောင်းလိုက်တော့မှ ပိုဆိုးသွားတော့သည်။

" နောင်ရဲရော ဖုန်းဆက်သေးလား..."

" အင်း... ညနေ ဦးအောင် အိပ်နေတုန်းက ဆက်တယ်... အိပ်နေရင် မနှိုးပါနဲ့တော့ဆိုလို့..."

" ညရော မဆက်ဘူးလား... ဒီကောင်တော့... ကိုယ့်မိန်းမကို ပစ်ထားတယ်..."

" ခိခိ... သူ့ကို ဂေလန်း သွားခိုင်းထားတာလေ..."

" ဘာရယ်..."

" ဟီး... ဟုတ်တယ်... သီတာ့ကို မပေါ့မပါးကြီးနဲ့ ဆိုပြီး သူက ဟို... ဟို... မဆက်ဆံဘူးလေ... အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ဟိုရောက်ရင် သွားဖြစ်အောင် သွားဆိုပြီး လွှတ်လိုက်တာ..."

" သြော်... ညည်းက မပေါ့မပါးနဲ့ ဆိုတော့ အဲ့ဒီ စိတ်တွေ မရှိတော့ဘူးပေါ့..."

" ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ... ဦးအောင်ရ..."

စကားမှားပြီး လွန်သွားပြီဆိုသည့် ဟန်ဖြင့် သီတာသည် ဆက်မပြောတော့ပဲ ခေါင်းငုပ်ကာ ရှက်နေတော့သည်။ ခေါင်းငုပ်ပြီး ရှက်တာက အကြောင်းမဟုတ်။ သီတာက ပေါင်ကို နှိပ်နေရင်းနဲ့မှ ပေါင်ရင်းကို ရောက်ကာ ညီတော်မောင်ကိုလည်း မထိတထိ အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။ ဒီလို အခြေအနေ ဖြစ်လာတော့မှ ဦးအောင်လည်း မထူးဇာတ် ခင်းရတော့မည်။ 

ညီတော်မောင်ကို မထိတထိ ဖြစ်နေသော သီတာ့လက်ကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး ညီတော်မောင်ဆီ အရောက်ပို့လိုက်သည်။ ၂ ယောက်သား အကြည့်ချင်း ဆုံသွားသည်။ ဘာစကားမှ မပြောတော့။ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ရမည် ဆိုတာကို အလိုအလျောက် သိသွားတော့သည်။ ပုဆိုးကို ဖြေလျှော့ပေးပြီး တောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို သီတာက ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ ပြီးတော့ ဦးအောင်ကို မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းပြီး သီတာရဲ့ ပုလွေအစွမ်း ပြတော့သည်။ အရက်တန်ခိုးကြောင့် ၂ ဆ တိုးပြီး သွေးကြောတွေ ထောင်ထွက်နေသော ညီတော်မောင်ကလည်း တော်ရုံနှင့် မပြီးပေ။ 

ဒီတခါတော့ ဦးအောင် အလှည့်ပေါ့။ သီတာ့ကို ဆိုဖာခုံမှာ လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ဘာဂျာအစွမ်းပြတော့သည်။ နောင်ရဲက မထိရက် မကိုင်ရက်သော ရင်သား ၂ မွှာ ကိုရော၊ အမွှေးနုနုတွေနှင့် ဖောင်းပွနေသော ညီမလေးကိုရော ကိုင်သည်၊ စုပ်သည်၊ ပြီးတော့ ထင်ရာဆိုင်းပါတော့သည်။ ၂ ယောက်ထဲ ရှိသော အိမ်လေးသည် အသံတွေ ဆူညံနေလို့ပေါ့။

" အဲ့ဒါကြောင့် သီတာ့ကို ပြောတာပေါ့... ဦးအောင် ဒီမှာ သီတာတို့နဲ့ အတူတူ မနေချင်တဲ့ အကြောင်းရင်း..."

" အဲ့ဒါကြောင့် သီတာကလည်း ဦးအောင်ကို ပြောတာပေါ့... သီတာတို့နဲ့ လာနေစေချင်တဲ့ အကြောင်းရင်း..."

" သြော်... သီတာရယ်..."

(နောင်ရဲရေ... မင်း ငါ့မိန်းမ နို့ကို စို့ထားတာ... ငါလည်း မင်းမိန်းမ နို့ကို စို့တာ မင်း အပြစ်မြင်မှာ မဟုတ်ပါဘူးနော်...)

၂ ရက်လောက် အချိန်ရသဖြင့် ဦးအောင်နှင့် သီတာမှာ ကြင်စဦး ဇနီးမောင်နှံ ပမာ။ နောင်ရဲ ပြန်လာတော့ အရာ အားလုံးက ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ထူးခြားသည်မှာက ဦးအောင်သည် သားဖြစ်သူ ချွေးမဖြစ်သူတို့ဆီ အလည်လာတာ များလာကာ၊ နောက်တော့ ဟိုဘက်အိမ်ကို ရောင်းလိုက်ပြီး အတူတူ နေကြတော့လေသည်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (၂၀၁၉ ဇန်နဝါရီ)

................................................................................

ဆရာမရဲ့ အားပေးမှု

ဒီနေ့ နောင်ရဲ တစ်ယောက် အထက်တန်းတုန်းက ကိုယ့်ကို ဂိုက်လုပ်ဖူးသော အစ်မတစ်ယောက်နှင့် ချိန်းထားသည်။ အခုတော့ နောင်ရဲလည်း ဘွဲ့ရပြီး၊ လုပ်ငန်းခွင်ထဲ ဝင်ရတော့မည် ဖြစ်သည်။ အထက်တန်းတုန်းကတော့ ဂိုက်မမ မှာ ရည်းစား ရှိသည်။ တခါတလေ ဂိုက်မမကို လာကြိုတတ်သည်။ နောင်ရဲသည် လူပျိုပေါက်အရွယ်မို့လို့၊ နီးစပ်ရာ ဆရာမကို အရမ်း စိတ်ဝင်စားသည်။ ဆရာမသည် အဲ့တုန်းက အင်ဂျင်နီယာကျောင်း တက်နေတာ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းဆင်းဆင်းချင်း နောင်ရဲကို စာလာသင်ရရင် သူတို့ကျောင်းက ယူနီဖောင်းဝတ်စုံနှင့်မို့ ဆရာမက အရမ်းကြည့်ကောင်းသည်။ 

အနီးကပ် ထိုင်ရသောကြောင့် ဆရာမရဲ့ ချွေးနံ့ နှင့် ရေမွှေးနံ့ ရောထားသော ကိုယ်သင်းနံ့လေးက နောင်ရဲကို တအား စွဲဆောင်သည်။ လူပျိုပေါက်အရွယ် တွေ့လို့လည်း ကိုယ်ရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထား၊ ပြောင်းလဲပုံက အစ ဆရာမက အစ်မသဖွယ် ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့သည်။ နောင်ရဲနှင့် ဆရာမသည် အသက်အားဖြင့် ၅ နှစ်လောက်သာ ကြီးသည်။ ဆရာမရဲ့ အနီးကပ် သင်တန်းပို့ချမှုကြောင့် အထက်တန်းကို အောင်မြင်ခဲ့ပြီး၊ ကွန်ပြူတာတက္ကသိုလ် ဝင်ခွင့်ရခဲ့သည်။ ခေတ်ရှေ့ပြေး ကြည့်တတ်သော ဆရာမကြောင့်လည်း ကွန်ပြူတာတက္ကသိုလ်အပြင် တခြား ကွန်ပြူတာသင်တန်းကျောင်းများကိုလည်း တက်ဘို့ အကြံပေးခဲ့သည်။ အခုတော့ ဘွဲ့လည်း ရပြီမို့ အလုပ်ခွင်ဝင်ရမည့် အရေးကို နောင်ရဲ ကြောက်နေသည်။

နောင်ရဲသည် ငယ်စဉ်ထဲက မိဘတွေ အိမ်ထောင်ကွဲခြင်းကြောင့် အမေနှင့်သာ နေခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အားငယ်စိတ်တွေ၊ ပူပင်စိတ်တွေ၊ ကြောက်ရွံ့မှုတွေ ကြားမှာ နေသားကျကာ ဘာမဆို လုပ်ရမှာ ကြောက်နေသည်။ တခုခု ကို စလုပ်ရမည်ဆိုလျှင် သေလောက်အောင် ကြောက်တတ်သည်။ တက္ကသိုလ် စတက်တုန်းကဆို ဆရာမ နှင့် အမေပါ ကျောင်းကို လိုက်ပို့ရသည်။ တစ်ပတ်လောက် နေသားကျမှ လိုက်မပို့တော့တာ ဖြစ်သည်။ အခုလည်း လုပ်ငန်းခွင် ဝင်ရမည်ဆိုသည်နှင့် နောင်ရဲမှာ ကြောက်နေမိသည်။ အမေကလည်း ဆရာမကို ဆက်သွယ်ကာ တစ်ခုခု ကူညီဖေးမပေးပါဦးဟု ဆိုသောကြောင့် ဒီနေ့ သူမ နေထိုင်ရာ မြို့လယ်ထဲက အထပ်မြင့် တိုက်ခန်းလေးဆီသို့ ချိန်းဆိုထားခြင်း ဖြစ်သည်။

နောင်ရဲ အိမ်က ထွက်ထဲက စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည်။ အစ်မနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ ၃ နှစ်နီးပါး ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ ဖုန်းဖြင့်သာ အဆက်အသွယ် ရသည်။ အစ်မ ဘယ်လိုမျိုး ပြောင်းလဲနေပြီလဲ။ အစ်မ ရည်းစားနဲ့ အတူတူ နေပြီလား။ စသော မေးခွန်းပေါင်း များစွာဖြင့် အစ်မရဲ့ တိုက်ခန်းလေးဆီ တက်လာခဲ့သည်။ အထပ်မြင့်လို့သာ ပြောပြီး ဓါတ်လှေကားလည်း မရှိသော ခြောက်ထပ်တိုက်ပေါ်သို့ တက်ခဲ့သည်။ အစ်မရဲ့ မိဘတွေက နယ်ဘက်မှာ ဖြစ်ပြီး၊ အစ်မတစ်ယောက်ထဲ ရန်ကုန်မှာ အခြေချနေထိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အမေတွေက ငယ်သူငယ်ချင်း ဖြစ်သောကြောင့် ဟိုဘက်အိမ်၊ ဒီဘက်အိမ် သူစိမ်းမဆန်တာလည်း ပါသောကြောင့် အစ်မနှင့် ဆိုလျှင် ပြောရဲဆိုရဲခြင်း ဖြစ်သည်။

" တင်း... တောင်..."

" ဟော... နောင်ရဲ ရောက်ပြီပဲ... ခဏလေး... အစ်မ တံခါးဖွင့်ပေးမယ်..."

" ဟုတ်... အစ်မ..."

" မင်းတောင် မတွေ့ရတဲ့ အတောအတွင်း ဝဖြိုးပြီး ကြည့်ကောင်းလာတာပဲ..."

" ကျောင်းပြီးတော့ အလုပ်မတွေ့ခင် စားလိုက် အိပ်လိုက်မို့ပါ... တကယ်တော့ အစ်မက ပိုလှလာတာဗျ..."

" ဒီကောင်လေးကတော့... အစ်မ မုန့်ကျွေးမှာပါကွ... လာ... ထိုင်..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

" ကဲ... ကောင်လေး... ဘာစားမလဲ... ဘာသောက်မလဲ... အဲ့လိုမေးလို့ မင်းစားချင်တာ အစ်မဆီမှာ မရှိရင် ပြသနာ... ဒီတော့ အစ်မ မုန့်ဟင်းခါး ချက်ထားတယ်... အကြော်တော့ မန်းကြော်နဲ့ အီကြာကွေးပဲ ရှိတယ်ကွာ... အိုးဘဲဥတော့ အိုးထဲမှာ ရှိဦးမယ်... စားမလား... ကော်ဖီလည်း ရှိတယ် ဆိုတော့... စားသောက်ရင်း တို့တွေ စကားပြောတာပေါ့..."

" ဟုတ်... အစ်မ... အစ်မ ကိုယ်တိုင် ချက်တာလား... စားကြည့်ဦးမှပဲ..."

" အေး... မြည်းကြည့်လိုက်... နေဦး... မင်း အစ်မအိမ်ကို လာတာ လမ်းမှတ်မိရဲ့လား..."

" မှတ်မိပါတယ်... အစ်မ... ဘာလို့လဲ..."

" အစ်မ ချက်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး စားပြီး မင်း အားလုံးကို မေ့သွားမှာ စိုးလို့..."

" ဟားဟားဟား..."

တခြားသူတွေနဲ့ စကားပြောရင် နှုတ်စေးနေသလို၊ ပါးစပ်က လှုပ်လို့မရ။ ဘာစကားလုံးမှ ပြောမထွက်သလောက်။ အစ်မနှင့် စကားပြောလျှင် ပျော်ရွှင်နေမိသည်။ အစ်မသည် လုံးဝ မပြောင်းလဲ။ သူ့အပေါ် အရင်အတိုင်း ခင်ခင်မင်မင် ပြောဆိုသည်။ ပြောင်းလဲတာက အစ်မ နည်းနည်းလေး ပြည့်လာသည်။ လှမြဲ လှဆဲ ဆိုတာထက် လှသထက် လှနေသည် ဆိုတာက မှန်မည်။ မုန့်ဟင်းခါး အတူတူစားပြီး၊ ကော်ဖီသောက်ကာ ရှေးဟောင်း နှောင်းဖြစ်တွေနှင့် ကျောင်းတက်တုန်းက ကြုံရပုံများကို ပြောဖြစ်သည်။ 

အစ်မကလည်း သူ့အလုပ်အကြောင်းတွေ ပြောပြသည်။ အစ်မက အခု MBA တက်နေသည်။ သူက လျှပ်စစ်ဆိုင်ရာ အင်ဂျင်နီယာမို့လို့ လောလောဆယ်တော့ လျှပ်စစ်ပစ္စည်းများ ရောင်းရာ နေရာတွေ ပညာရှင် အဖြစ် လုပ်နေသော်လည်း MBA ပြီးပါက စီမံအုပ်ချုပ်ရေးပိုင်းသို့ ပြောင်းကာ ရာထူးတိုးလာနိုင်သည်။ သူ့ရည်းစားအကြောင်း မေးတော့ မျက်နှာပျက်သွားတာကို ပြန်ထိန်းကာ ရည်းစားနှင့် အဆင်မပြေ ဖြစ်လို့ ပြတ်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်။ အစ်မ စိတ်ဆင်းရဲမှာစိုးလို့ အပြည့်အစုံ မမေးလိုတော့။ နောင်ရဲအတွက် အခွင့်အရေး ရသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။

" ကဲ... မင်းက နောက်လက စပြီး အလုပ်ဝင်ရတော့မှာ ဆိုတော့... စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အဆင်ပြေပြီလား..."

" ဟုတ်... အစ်မ... ကျနော် အလုပ်အတွက် အင်တာဗျူးသွားဖြေတုန်းကတော့ အစ်မပြောသလို စိတ်ကို ပြင်ဆင်ပြီး သွားတာပဲ... တော်သေးတာက ဟိုမှာ ကျနော့်ကို ဗျူးတာက အန်ကယ်လ်ကြီးတွေ အန်တီကြီးတွေ ဆိုတော့ ကျနော် ပြောရဲဆိုရဲ ဖြစ်သွားလို့..."

" နေပါဦး... ကောင်လေး... မင်းက တကယ့်ကို ကောင်မလေးတွေနဲ့ စကားပြောလို့ မရတာလား... မပြောရဲတာလား..."

" ဟို... အဲ့ဒါက ကျနော် ပြောဘို့ ကြိုးစားကြည့်တယ်... အစ်မ... စကားလုံးတွေ လုံးဝကို ထွက်မလာတာ..."

" ဒါဆို အစ်မကို ကျတော့ ဘာလို့ ပြောလဲ..."

" အဲ့ဒါလည်း ကျနော် မသိဘူး... ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း စဉ်းစားရင် အံ့သြမိတယ်..."

" ဒါဆို မင်း ရည်းစား မထားဖူးဘူးပေါ့..."

" အစ်မရယ်... မိန်းကလေး သူငယ်ချင်းတောင် မရှိတာ..."

" ဒါဆို လက်ရော ကိုင်ဖူးလား..."

" ဟင်... မရှိပါဘူးဆိုမှ..."

" မဟုတ်ဘူးလေ... မတော်တဆ ဖြစ်ဖြစ် ကိုင်ဖူးလား မေးတာ..."

" အင်း... ကိုင်ဖူးတာထက် ထိဖူးတာဆိုလို့ အစ်မလက်ပဲ ရှိတယ်..."

" ဟုတ်ပြီ... ဒါဆို အဲ့တုန်းက ဘယ်လို ခံစားရလဲ..."

" မပြောတတ်ဘူး... ရင်ထဲ လှိုက်ကနဲပဲ ဓါတ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားတာ..."

" ခိခိ... မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ပဲကွာ... ဒါဆို အစ်မလက်ကို အခု ကိုင်ချင်လား..."

" တကယ်လား... အစ်မ... ဟီး.. ကိုင်ချင်တာပေါ့..."

" အိုခေ... ပေးကိုင်မယ်... ဒါပေမယ့် ဒီအတိုင်း မရဘူး... ဂိမ်းဆော့မှ ရမယ်... လာ... လိုက်ခဲ့..."

အစ်မသည် သူတို့ တိုက်ခန်းလေးရဲ့ ဝရံတာနားက စက်တီခုံမှာ သွားထိုင်သည်။ တိုက်ခန်းက အမြင့် ဖြစ်သည့်အပြင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း အဲ့လောက် အမြင့် တိုက်ခန်း မရှိသောကြောင့် လင်းရှင်းနေပေမယ့် မိမိတို့ကို အလွယ်တကူ မမြင်နိုင်သည့် အနေအထားပင်။ နောင်ရဲလည်း အစ်မရဲ့ ဘေးနားမှာ သွားထိုင်လိုက်သည်။ အစ်မက နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်ထိုက်သဖြင့် နောင်ရဲလည်း လှည့်လိုက်ရာ စက်တီခုံပေါ်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။

" ကဲ... ကောင်လေးငယ်... အစ်မလက်ကို ကိုင်ရမယ်... ဒါပေမယ့် ဂိမ်းကစားရအောင်..."

" ဟုတ်... အစ်မ... ဘယ်လို ကစားရမှာလဲ..."

" အစ်မလက်ကို ဒီမှာ ထားထားမယ် (အစ်မရဲ့ ရင်ဘတ်အရှေ့မှာ လက်နှစ်ဘက်ကို ထောင်ကာ ဖြန့်ရင်း) ... အဲ့ဒါကို မင်းက လိုက်ဖမ်းရမှာ..."

" ဟုတ်ပြီလေ... ဒါဆို လောင်းကြေးကရော..."

" ဟိတ်... မင်း အစ်မလက်ကို ကိုင်လို့ ရပြီလေကွာ..."

" အစ်မကလည်း ဒီအတိုင်းက ကစားလို့ မကောင်းဘူး... ကစားနည်းတိုင်းဟာ လောင်းကြေးရှိမှ ကစားလို့ ကောင်းတာ..."

" ဟုတ်ပြီလေ... နိုင်တဲ့သူ က ကြိုက်တာ တစ်ခု တောင်းဆိုကြေး..."

" အိုခေ... စိမ်လိုက်လေ..."

" အစ်မက ၁ ၂ ၃ အော်မှ ဖမ်းရမှာနော်..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

" စမယ်နော်... ၁ ၂ ၃"

နောင်ရဲသည် အစ်မရဲ့ ၃ မတိုင်ခင်မှာပင် အစ်မရဲ့ လက်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ တဒင်္ဂအတွင်း ကမ္ဘာကြီး ရပ်သွားသလို၊ လောကကြီး တိတ်သွားသလို၊ အစ်မ တစ်ယောက်ပဲ လင်းလက်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

" ဟိတ်... လူညစ်လေး... အစ်မ အော်တာ ၃ တောင် မရောက်သေးဘူး..."

" ဟီး... စိတ်လောသွားလို့ပါ... အစ်မ... ပြန်စနော်..."

" အိုခေ... ပြန်စမယ်နော်..."

" ၁ .၂. ၃"

ဒီတခေါက်တော့ နောင်ရဲ လက်နှေးသွားသည်။ အစ်မ လက်ကို မမိတော့။ နောက်အခေါက်တွေမှာလည်း မမိဘူး။ မမိလေ၊ အစ်မက စလေ ဆိုတော့ မခံချင်စိတ် ဖြစ်လာသည်။ ဒါနဲ့ပဲ၊ နောင်ရဲသည် အစ်မရှိရာ အရှေ့ကို နည်းနည်း တိုးလိုက်သည်။ ဒီတခေါက်တော့ မလွတ်စေရဘူးပေါ့... အစ်မရာ။

" ကဲ... ကောင်လေးငယ်... စပြီနော်..."

" ၁ .၂ .၃"

ကြွေးကြော်ထားသလို မဖြစ်လာခဲ့။ အစ်မလက်ကို လွတ်သွားပြန်သည်။ သို့သော် နောင်ရဲ မိလိုက်တာ ရှိသည်။ အစ်မရဲ့ ရင်သား နှစ်မွှာကို။ တိတိပပ ပြောရရင် အဝတ်သား ပျော့ပျော့လေးနှင့် ချုပ်ထားသော ဘရာ ကို ဝတ်ထားသည့် အစ်မရဲ့ နို့ ၂ လုံးကို။ အရှိန်နှင့် အုပ်လိုက်သောကြောင့် လက်အနေအထားက ကွက်တိပင် လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ လက်ကနေ တဆင့် ခံစားရတဲ့ ကျင်တက်သွားသော ခံစားမှုလေးသည် နှလုံးသားကို ဖြတ်ကာ ဦးနှောက်သို့ သတင်းပို့လေသည်။ နှလုံးသားကို ဖြတ်လာသောကြောင့် နှလုံးသားက သတင်း အမှောင်ချလိုက်သည်။ ဒီတော့ ဦးနှောက်က ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ပဲ၊ လက်သည် အစ်မရဲ့ နို့ကို အုပ်လို့ကောင်းတုန်း၊ ကိုင်လို့ ကောင်းတုန်း။

" အဟင်း... အဟင်း... ကောင်လေးငယ်... သတိထားပါဦး..."

" ဟာ... အစ်မ... ဆောရီး... ကျနော် သတိလက်လွတ်သွားတယ်..."

" ခိခိ... အေးပါဟယ်... မင်းကလည်း အရှိန်နဲ့ကို အုပ်ကိုင်တော့တာပဲ..."

" ဟီး..."

" ဘယ်လိုလဲ... ဘယ်လို ခံစားရလဲ..."

" ဟဲ... မပြောတတ်ဘူးဗျ..."

" မင်းလည်း အဲ့ မပြောတတ်ဘူးဆိုတာချည်းပဲ ပြောနေတယ်..."

" ကဲ... ဂိမ်း ပြန်ကစားမှာလား..."

" ကစားမယ်... အစ်မ..."

" ဒီတခါတော့ သတိထားနော်... စပြီ... ၁ ၂ ၃"

ဒီတစ်ခေါက်တော့ အစ်မက အလျော့ပေးလိုက်သည် ထင်သည်။ အစ်မလက်ကို အလွယ်တကူ ဖမ်းဆုတ်မိသွားသည်။ အစ်မလက်တွေသည် ထင်ထားသည်ထက် ပိုနူးညံ့နေသည်။ သွယ်လျပြေပြစ်သည်။

" ကဲ... ကျနော် နိုင်သွားပြီ... ကျနော် လိုချင်တာ တောင်းဆိုလို့ ရပြီလား..."

" ခိခိ... အေးပေါ့... သနားလို့ လျှော့ပေးလိုက်တယ် မှတ်ပါ..."

" ဘာဖြစ်ဖြစ်... ကျနော်နိုင်တယ်... ဒါပဲ... ကျနော် လိုချင်တာက..."

" အင်း... ပြောလေ..."

" တကယ်ပြောရင် အစ်မ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်..."

" ပြောပါ... မင်း တောင်းဆိုမှုပေါ် မူတည်ပြီး ဆုံးဖြတ်ရမှာပဲ..."

" ဟို... ဟို... အစ်မရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းချင်တယ်..." (ပြောပြီး... အစ်မကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲတာကြောင့် ခေါင်းငုံ့နေရသည်)

" ခိခိ... မင်းကတော့လည်း တုံးတာလား... ရဲတာလား... မပြောတတ်တော့ပါဘူး..."

" အစ်မ စိတ်မဆိုးဘူး မလား..."

" မဆိုးပါဘူးကွာ..."

" ဒါဆို..."

" နေပါဦး... အစ်မ ပြောဦးမယ်... မင်းရဲ့ တောင်းဆိုချက်ကို အစ်မလက်ခံတယ်... ခြွင်းချက်အနေနဲ့ အစ်မ ပြောတဲ့ အတိုင်း လုပ်ရမယ်... ဘယ်လိုလဲ..."

" ရတယ်... အစ်မ... ဘယ်လို ဖြစ်ဖြစ်..."

" ဟားဟား... မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ကွာ... နေဦး..."

အစ်မသည် ထိုင်ခုံပေါ်ကနေ ထလိုက်ပြီး ထမင်းစား စားပွဲခုံဘက်ကို ထွက်သွားသည်။ အစ်မကို အနောက်ကနေ မြင်ရတဲ့ အစ်မကောက်ကြောင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ၄ နှစ်လောက်က နောင်ရဲရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်နတ်သမီးလေးရဲ့ ကောက်ကြောင်းပါ။ ထမီ ဝတ်ထားသောကြောင့် ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးအောက်မှာ နိမ်တုံမြင့်တုံနဲ့ လှုပ်နေတဲ့ တင်ပါးတွေက အရမ်းကြီးကို မိုက်နေသည်။ အစ်မသည် ထမင်းစားပွဲကနေ တစုံတခုကို ကောက်ယူပြီး ပြန်လှည့်လာတော့ နောင်ရဲနှင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံသွားသည်။ နောင်ရဲလည်း ရှက်သလို ဖြစ်သွားကာ ခေါင်းကို ပြန်ငုံ့ထားလိုက်သည်။ အစ်မဆီက ရယ်သံလွင်လွင်လေး ကြားရသည်။

" ရော့... ဒါနဲ့ အုပ်..."

" ဟင်... microwave မှာ အပူပြန်နွေးရင် သုံးတဲ့ wrapping ကြီးပါလား..."

" အေးလေ... ပလတ်စတစ် အပါးလေးဆိုတော့ မင်းနဲ့ အစ်မနဲ့လည်း တိုက်ရိုက်ကြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ထိစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့... ပြီးတော့ မင်းဆန္ဒအတိုင်း အစ်မနှုတ်ခမ်းကို နမ်းပြီးသား ဖြစ်တာပေါ့..."

" ဟာ... အစ်မကတော့ လူလည်ကျတယ်ကွာ..."

" ခိခိ... ဘာလဲ... မလုပ်ဘူး ဆိုလည်း ရတယ်နော်... အစ်မက ဒါတောင် မင်းမို့လို့ လိုက်လျောထားတာ..."

" ဟီး... မရ ရတာ ယူရမှာပဲ... နမ်းမယ်..."

" ခိခိ... တကယ့်ကောင်..."

အစ်မရဲ့ နှုတ်ခမ်း တဝိုက် အရွယ်အစားအတိုင်း ပလတ်စတစ်အလွှာလေး ကို ဖြတ်ပြီး အစ်မနှုတ်ခမ်းပေါ် တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အစ်မနှုတ်ခမ်းသားအပေါ်မှာ မင်းမူနေတဲ့ ပလတ်စတစ်လေးကိုပဲ နောင်ရဲ နမ်းလိုက်သည်။ အစ်မရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားသာ ဆိုလျှင် ဘယ်လောက် နူးညံ့မည်နည်း။ အစ်မရဲ့ နှာခေါင်းဝဆီကနေ ထွက်လာတဲ့ မောဟိုက်နေတဲ့ လေပြေညှင်းတွေကလည်း နောင်ရဲရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို လာတိုးသည်။ နောင်ရဲ စိတ်တွေ ယောက်ယက်ခတ်လာသည်။

" ကဲ... ကောင်လေးငယ်... တော်ပြီ... မင်း... အခုဆို မိန်းမတစ်ယောက်ကို တော်တော်လေး ထိတွေ့လိုက်တာဆိုတော့ နောက်ဆိုရင် မိန်းကလေးတွေနဲ့ စကားပြောရင် ပြောရဲပြီမလား..."

" ကျနော်တော့ မထင်ဘူး... အစ်မ... ကြိုးစားကြည့်ရမှာပဲ..."

" မင်းကလဲ... အစ်မက ဒီလောက် လုပ်ပေးထားတာတောင်... မင်းက စိတ်ထဲ ဘဝင်မကျဖြစ်နေပုံပဲ..."

" ကျနော် နောက်ထပ် တောင်းဆိုချင်တာလေး ရှိသေးတယ်..."

" တကယ်လို့... မင်းအခု တောင်းဆိုတာကို အစ်မက လိုက်လျောရင် မင်းအနေနဲ့ နောက်ဆိုရင် ကောင်မလေးတွေနဲ့ စကားပြောရဲလာပြီလို့ အာမ ခံနိုင်လား..."

" မကျိမ်းသေပေမယ့် ကျနော် ကြိုးစားမယ်လို့တော့ အာမ ခံနိုင်တယ်... အစ်မ..."

" မင်းကတော့ တော်တော် တတ်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ ကောင်ပဲ... ကဲ... ပြော... ဘာ ဆက်လုပ်ချင်လဲ..."

" ကျနော်... ကျနော်... အစ်မရဲ့ ချွေးနံ့သင်းနေတဲ့... ပင်တီကို ရှူချင်တယ်..."

" ဟာ... မင်းက တကယ့်ကောင်ပါပဲ..."

" ဟီး... ကျနော့်ကို ဂိုက်လာသင်ထဲက အစ်မကို သဘောကျနေတာ... အဲ့အချိန် အစ်မက ကျောင်းဝတ်စုံလေးနဲ့ လာရင် အစ်မရဲ့ ချွေးနံ့လေးနဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးက တအားမွှေးတယ်... ဘယ်လို စိတ်လဲတော့ မသိဘူး... အစ်မရဲ့ ပင်တီလေးကိုသာ ရှူလိုက်ရရင်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့တင် ကျနော့်ရဲ့... ဟိုဒင်းဟိုဟာကလည်း မတ်လာတယ်..."

" မင်းကတော့ တကယ် မလွယ်ဘူးဟေ့... မိန်းကလေးတွေကို စကားမပြောတတ်ပေလို့ပဲ... အခုကျတော့ ကိုယ့်အစ်မကို ပြောတာ တော်တော်ကြီး ရဲတင်းပါလား..."

" မသိဘူး... အစ်မရယ်... အစ်မနဲ့ စကားပြောနေရင်းနဲ့ကို ဘယ်က ဘယ်လို ပွင့်လင်းမှန်း မသိ ပွင့်လင်းလာတာ..."

" ကဲ... ဒါဆိုလည်း လွယ်လွယ်နဲ့ မရဘူး... ဂိမ်း ကစားဦးမယ်..."

" ခုဏကလိုလား..."

" မဟုတ်ဘူး... မင်းကျောကုံးပေါ်ကို အစ်မက လက်ချောင်းတွေနဲ့ စာရေးပြီး မေးခွန်း မေးမယ်... မင်းက အဲ့မေးခွန်းတွေကို ဖြေပေါ့..."

" လက်ဝါး မဟုတ်ဘူးလား အစ်မ... ကျောကုံးလား..."

" အင်း... လက်ဝါးဆိုတာက ခံစားမှုအာရုံကြောတွေ များတယ်... ကျောကုံးက နည်းတယ်... ဒါကြောင့် ကျောကုံးမှာ ရေးမှာ..."

" ဟုတ်... နိုင်ရင်တော့ အစ်မ ပင်တီကို ရမှာပေါ့နော်..."

" အင်း... ဟုတ်တယ်..."

" အစ်မ နိုင်ရင်ရော..."

" အဲ့တော့မှ ပြောမယ်လေ..."

" အိုခေ..."

" ကဲ... ဟိုဘက်လှည့်..."

နောင်ရဲရဲ့ အပေါ်ကဝတ်လာတဲ့ တီရှပ်ကို ချွတ်လိုက်ကာ အစ်မဆီသို့ ကျောပေးလိုက်သည်။ အစ်မရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ကျောကုံးကို အပေါ်ကနေ အောက် ကုတ်ခြစ်ကစားနေသည်။ ပြီးတော့မှ လက်သည်းချွန်ချွန်လေး တစ်ချောင်းထဲနှင့် စာလုံးတွေလို လျှောက်ခြစ်နေတော့သည်။ အစ်မ ရေးတာကို မသဲကွဲလို့ ထပ်မံတောင်းဆိုပြီး နောက်တစ်ခေါက် ရေးခိုင်းရသည်။

" သိပြီ... အစ်မ... အစ်မ မေးထားတာက... မင်း လူပျို စစ်လား... ဟုတ်တယ်မလား... အဲ့မေးခွန်း..."

" အင်း..."

" စစ်သမှ သိပ်စစ် အစ်မရေ... ရေတောင် မရောဘူး..."

" ခိခိ..."

" ကဲ... ကျနော့် အလှည့်..."

အစ်မကို ကြည့်လိုက်တော့ တခုခုကို စိုးရိမ်နေဟန် ရှိသည်။ နောင်ရဲ စဉ်းစားကြည့်လိုက်သည်။ နောင်ရဲကို ဒီမေးခွန်းမေးထားတော့ သူ့ကိုလည်း ဒီမေးခွန်းပဲ မေးမည်ကို စိုးရိမ်နေသလားလို့ ထင်မိသည်။ အစ်မကို ကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး ဟိုဘက်လှည့်ခိုင်းလိုက်သည်။ အစ်မ လုပ်သွားပုံလေးက ချစ်စရာ ကောင်းသည်။ သူ့ကို မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြပြီးတော့ ဟိုဘက်ကို လှည့်ကာ သူ ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျ ီကို ခေါင်းပေါ်ကနေ ချွတ်ပြီး လက်နေရာမှာတင် ထားတာ ရင်ဘတ်ကို အုပ်ထားလိုက်သည်။

" ကဲ... ကောင်လေးငယ်... မင်း စာရေးရမှာ နေရာ သိပ်မရှိပဲ နေမယ်... အစ်မရဲ့ ဘရာကို ချွတ်လိုက်..."

" ဟာ... တကယ်လား... အစ်မ..."

" ကဲ... အစ်မ နှစ်ခါ မပြောချင်ဘူး..."

" ဟုတ်... ဟုတ်... အစ်မ..."

နောင်ရဲလည်း ဘရာကို ချွတ်ချင်သော်ငြားလည်း ဘယ်လို ချွတ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ အစ်မက မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ကွာ ဆိုပြီး သူ့ဘာသာ ချွတ်ပေးသွားသည်။ ဒါနဲ့ပဲ အစ်မရဲ့ ကျောကုံးလေးကို နောင်ရဲ လက်သည်းနှင့်ခြစ်ကာ မေးခွန်း မေးလိုက်သည်။

" မရှိဘူးကွ... အခုလောလောဆယ် တို့က စင်ဂဲ ပဲကွာ..."

အစ်မရဲ့ စကားလုံးတွေ သုံးနှုန်းတာ ပြောင်းသွားသည်။ ဒီတခါတော့ နောင်ရဲ အလှည့်။ အစ်မ ရေးခြစ်လိုက်သည်က နောင်ရဲပင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် အမေးရှိက အဖြေ ရှိရမည်လေ။

" ၅ လက်မ ခွဲ ရှိတယ်... မ..."

နောင်ရဲလည်း သူ့ကို မ လို့ တစ်လုံးထဲ ခေါ်လိုက်သည်။ ဒီတခါ နောင်ရဲ အလှည့်ပေါ့။ ဘာမေးရမှန်း မသိ။ ဒါနဲ့ပဲ အသဲပုံလေး ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့ သူ့ဘက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လှည့်လာကာ၊

" တို့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြောကွာ..."

" မ ကို ကျနော် ချစ်တယ်..."

" ချစ်တယ် ဆိုတာက သကာလိမ်းထားတာပဲကွ... အဓိက အကြောင်းရင်းကို ပြောကွာ..."

" မ ကို ကျနော် လိုးချင်တယ်..."

" ခိခိ... မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ပဲကွာ... ကဲ... တို့ မေးအလှည့်... ဟိုဘက်လှည့်..."

" ဟုတ်..."

ဒီတခါတော့ အစ်မ ရေးတာက အင်္ဂလိပ် စာလုံးလေးတွေ။ အစဦးဆုံးက အေ... ပြီးတော့ အက်စ်... နောက်တစ်ခုက ယူ... ပြီးတော့ အစဉ်လိုက်အတိုင်း အယ်လ်.. အိုင်.. ခေ.. အီး...။ ဒါဆို အစ်မ ပြောချင်တာက as u like ပေါ့။ နောင်ရဲလည်း အစ်မဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။ သူ့ရင်ဘတ်မှာ အုပ်ထားတဲ့ အင်္ကျ ီ ကို ဆွဲချလိုက်တော့ နို့ အကြီးကြီးတွေ ပေါ်လာသည်။ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

" ဟိတ်... တို့အိတ်... အိပ်ခန်းထဲမှာ ရှိတယ်... အဲ့ထဲမှာ မင်းအတွက်ဆိုပြီး ဝယ်ထားတာ ရှိတယ်... သွားယူလိုက်..."

အစ်မ ပြောသည့်အတိုင်း အစ်မအိတ်ကို သွားရှာတော့ ကွန်ဒုံး အတွဲလိုက် တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ မြင်္ဟသာ တဲ့။ ဆွဲပြီလေ။ ဝရံတာ နားက ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး အချစ်ပွဲ ဆင်နွှဲကြသည်။ တကယ်လို့များ အခုခေတ်လိုသာ မိုးမျှော်တိုက်တွေ များလာလျှင် နောင်ရဲတို့ စုံတွဲလည်း အဲ့လို လုပ်လို့ရမည် မထင်ပေ။

......................................

နောက် ၅ နှစ် ခန့် ကြာသော်...

" မရေ... မောင် အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ်နော်... အလုပ်ကိစ္စ စကားပြောစရာ ရှိတယ်... ပြီးရင် သူတို့နဲ့ အတူ စားရင်းသောက်ရင်း ကာရာအိုကေ သွားကျမယ် ပြောတယ်..."

" မောင်... အိုခေလေ... စောစော ပြန်လာခဲ့ဦး... သားလေးက ဒီနေ့ အမေတို့ အိမ်မှာ အိပ်မယ်တဲ့... နေခဲ့တယ်..."

" ဟုတ်လား... ပြန်လာခဲ့မယ်..."

" သြော်... မောင်... အိတ်ထဲမှာ ကွန်ဒုံးပါတယ်မလား... မောင့်ကို ဘာမှ မပိတ်ပင်ဘူးနော်... မ အတွက် အားလေးသာ နည်းနည်း ချန်လာခဲ့... ခိခိ..."

" ဟုတ်ကဲ့ပါ... မ... မ ကျေးဇူးကြောင့်ပဲ... မောင် မိန်းမတွေ အားလုံးကို ရင်ဆိုင်သွားနိုင်တာ..."

" ခိခိ... ပြန်လာရင် ကျေးဇူးဆပ်... ဒါပဲ..."

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဖေဖော်ဝါရီ၊ ၂၀၁၉)

.................................................................

အဖိုးမဖြတ်နိုင်ခဲ့သော

" အူဝဲ... အွဲ... အွဲ..."

" မွေးပြီ... အဘ ရေ... မွေးပြီ..."

" ဘာလေးလဲ... လုံးတင်ရေ..."

" ယောကျ်ားလေးတော့... ခြေလက်စုံတယ်..."

" မိကြည်ရေ... နင့်သမီးက ငါတို့အတွက် မြေးယောကျ်ားလေး မွေးပေးတယ်ဟ..."

" ကိုဖိုးအေး... ကျုပ်လည်း ကြားပါတယ်တော်... တကယ်ထဲ ဖြစ်နေတာ..."

" ဟိုကောင်... ကျော်စိန့်ကို အကြောင်းကြားဘို့ လုပ်... နေတော့... နေတော့... ငါပဲ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်..."

ဦးဖိုးအေးသည် ရွာထိပ်သို့ ထွက်ကာ ကုန်စုံဆိုင်လေးဆီက ပီစီအို ဖုန်းလေးနှင့် မြို့က အထည်ချုပ် စက်ရုံမှာ မန်နေဂျာ အနေနဲ့ အလုပ်လုပ်နေသော သူ့သားမက် ကျော်စိန့်ဆီကို ဖုန်းဆက်ပါတော့သည်။

" အေး... ကျော်စိန်လား...  ဂျစ်... ဂျစ်... ဟဲလို... ကျော်စိန်လား... ဂျစ်..."

" တီ... ဂျစ်... ဂျစ်... ဂျစ်... အဘ... ဂျစ်... ဂျစ်... ဂျစ်... ကြားရလား..."

" ကျော်စိန်... ငါကြားတယ်... ဂျစ်... မင်းရော ကြားလား... ဂျစ်... ဂျစ်..."

" အသံ တိုးတယ်... အဘ... တဂျစ်ဂျစ်နဲ့... ဂျစ်... ဂျစ်... အော်ပြောပေး... အဘရေ... ဝိန်းစိန်ရော နေကောင်းလား... အဘ..."

" အေးဟေ့... အော်ပြောပေးမယ်... ကြားလား... ဂျစ်... ဂျစ်..."

" ဟုတ်... အဘ... ဂျစ်... ရပြီ..."

" အေး... ဝိုင်းစိန် မွေးပြီဟ... ဂျစ်... ဂျစ်... ယောကျ်ားလေး မွေးတာ... ဂျစ်..."

" အဘ... ဝိုင်းစိန် မွေးပြီလား...တူ တူ... ဂျစ်... ဘာလေးလဲ... မကြားရလို့... ဂျစ်..."

" ယောကျ်ားလေးဟ... ဂျစ် ဂျစ်..."

" ဟင်... ဘာလေးလဲ... ဂျစ်..."

" တူ... ဂျစ်.. ဂျစ်... ရွှေပန်း... ငေါက်တောက်လေးနဲ့ဟ... လခွီးတဲ့မှ..."

" ခိခိ..." (ကုန်စုံဆိုင်မှ ကောင်မလေးက အရေးထဲ လာရယ်နေသည်)

" ဗျာ... ယောကျ်ားလေးပေါ့... ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ... ဂျစ်..."

" ဝိုင်းစိန်ရော... တူ... နေကောင်းလား... ဂျစ်... သားလေးရော နေကောင်းလား... ဂျစ် ဂျစ်..."

" အေး... ကောင်းတယ်... မင်း ဂျစ်... ခွင့် အမြန်တင်ပြီး လာခဲ့တော့..."

" ဟုတ်ကဲ့... အဘ... ဂျစ်ဂျစ်... ကျနေ်ာ... အမြန်ဆုံး လာခဲ့မယ်..."

" တူ... အေး... ဂျစ်... ဒါပဲ..."

" ဂွပ်..."

" နင်တို့ ဖုန်းက တဂျိဂျိ နဲ့... မကောင်းတာလား... စုတ်နေတာလား..."

" မဟုတ်ပါဘူး အဘရယ်... ဖုန်းလိုင်းကြိုးတွေကိုက မကောင်းတာပါ..."

" ဒါဆိုလဲ လဲလိုက်ဟာ... ပိုက်ဆံပေး ပြောတာပဲ အဆင်ကို မပြေဘူး... ငါ့ ပျော်တာလေးတောင် ပျောက်သွားတယ်..."

" ဟီး... အဘ ကလည်း ဖုန်းလိုင်းကြိုးက သမီးတို့လည်း ဘာမှ လုပ်လို့ မရဘူး... မဝိုင်းစိန်က ယောက်ျားလေးမွေးတာလား.. အဘ..."

" အေး... ဟုတ်တယ်ဟေ့..."

" ဘယ်သူနဲ့ တူလဲ... အဘ..."

" ဟာ... ဟုတ်သဟ... ငါ့မြေးကို ငါတောင် မကြည့်ရသေးဘူး... တော်ပြီဟေ့... အိမ်အမြန်ပြန်ပြီး ငါ့မြေးကို သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်..."

.........

ဒီလိုနဲ့ ဖိုးအေး ရဲ့ မြေး ဖိုးခွေးသည် ကျောင်းနေတတ်တဲ့ အရွယ် ရောက်လာတော့သည်။ ရန်ကုန်မှာ ရှိတဲ့ ကျော်စိန်ကလည်း တဖြည်းဖြည်း စီးပွားရေး အဆင်ပြေလာသောကြောင့် ရန်ကုန်တွင် အိမ်ပိုင်လေး တစ်လုံး ဝယ်ကာ အတူနေရန် ဝိုင်းစိန်နှင့် ဖိုးခွေးကို ရန်ကုန် ခေါ်တော့သည်။ ဒီကြားထဲတော့ ကျော်စိန်က ရွာနှင့် ရန်ကုန်ကို သွားသွားလာလာပဲပေါ့။ အဆောင်မှာ နေပြီး ငွေကို ခြစ်ကုတ်စုတော့ အိမ်တစ်လုံး အပိုင်ရပြီလေ။ 

ဦးဖိုးအေးနှင့် ဒေါ်ကြည့်ကို ရန်ကုန်တွင် အတူနေရန် ခေါ်သော်လည်း ရွာထဲမှာပင် ခေါင်းချလိုသောကြောင့်၊ ရွာသံယောဇဉ်ကြီးသောကြောင့်၊ မလိုက်နိုင်ဟု ပြောခဲ့သည်။ ဝိုင်းစိန်နှင့် ဖိုးခွေးတို့ ရန်ကုန် မသွားခင် ၂ ပတ်လောက် အလိုမှာတော့ ဦးဖိုးအေး တစ်ယောက်၊ ရွာထဲက မွစ္စလင်လူမျိုး တစ်ယောက်ကို အိမ်သို့ ခေါ်လာပါတော့သည်။

" ဖိုးခွေး... မြေးလေး... လာပါဦးကွ..."

" လာပြီ... အဘရေ..."

" ငါ့မြေး ဘာလုပ်နေတုန်း..."

" ဟိုမှာ ဂွက်ထော်တို့ သောင်းစိန်တို့ နဲ့ ကစားနေတာ..."

" အေး... အေး... ဒီမှာ အဘ က ဒီဦးဦးကို ခေါ်လာတာ... ဦးဦးက ငါ့မြေးရဲ့ ရွှေပန်းလေးကို ပိုကြီးလာအောင် ပိုကောင်းလာအောင် လုပ်ပေးမှာ..."

" ဟုတ်လား... ဒါဆို သား... ရွှေပန်းက ပိုကြီးလာမှာပေါ့နော်..."

" အေးပေါ့ကွ..."

" တော့်... ကဖိုးအေး... တော် ဘာလုပ်နေတာတုန်း..."

" ဖိုးခွေးကို ကုလားရှင်ပြုပေးမလို့ဟ..."

" တော်... အခု ချက်ချင်းရပ်... ကျုပ် ခွင့်မပြုဘူး... မြေးလေး သွေးထွက်သံယို ဖြစ်မှာတော့်..."

" ဟာ... မိကြည်ကလည်း... ယောကျ်ားလေးပဲ... အဲ့ဒါလုပ်ထားရင် နောင်အကျိုးရှိလာမှာလေ... နင်လည်း သိသားနဲ့..."

" တော်... အသက်လည်း ကြီးနေပြီ... တော်ပြီ... ဆက်မပြောနဲ့တော့... ကျုပ် ဒါတွေ မကြားချင်ဘူး... ခွင့်လည်း မပြုဘူး... မြေးလေး... သွား... သွား... ဟိုမှာ... သား သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားဆော့..."

" ဟုတ်... ဖွား..."

စောင်းငဲ့ စောင်းငဲ့ ကြည့်သွားသော ဖိုးခွေးကို ကြည့်လိုက်၊ သူ့ကို ဆူနေသော မိကြည်ကို ကြည့်လိုက်နှင့် ဖိုးအေး တစ်ယောက် စိတ်အလိုမကျဖြစ်နေသည်။

...........................

" အဘ... ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ..."

" ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာ..."

" ဘာလဲ... ဖွားကို လွမ်းနေတာလား..."

" ပျောက်သောသူ ကြာရင်မေ့..."

" ဟာ... မဟုတ်ဘူးလေ... အဘ... ပျောက်သောသူ ရှာရင်တွေ့ သေသောသူ ကြာရင်မေ့ပါ..."

" အေး... အေး.. မြေး ပြောသလိုပေါ့... အဘတော့ မင်းဖွား ကို မမေ့နိုင်ပါဘူးကွာ..."

" ဆေးပေးမီးယူ နောက်တစ်ယောက် ယူလိုက်ပါလား... အဘ ရ...."

" နေပါစေ... မြေးရာ... အခုတောင် မင်းဖွား ဆုံးကထဲက မင်းတို့နဲ့ လိုက်နေတာ... နောက်မိန်းမယူပြီး ရှာမကျွေးနိုင်မှ ခက်နေဦးမယ်..."

" ဟားဟား... အဘက တကယ်လိုချင်တယ်ဆိုရင်တော့ ယူလိုက်ပေါ့ဗျာ..."

" တော်ပါပြီ... မြေးရာ... ဒါနဲ့ မြေးတောင် နောက်လ ထဲ တက္ကသိုလ် တက်ရတော့မယ်... ရည်းစား ရနေပြီလား..."

" မရသေးဘူး...  အဘရေ... မထားချင်သေးဘူး... သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ ရည်းစားရှိတဲ့ ကောင်တွေကို ကြည့်ပြီး... မလွတ်လပ်သလို ခံစားရလို့..."

" အေး... ဒါတော့ ဟုတ်သကွ... မင်း လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လို့ မရဘူး... အဘတောင် မင်းဖွားကိုပဲ ကြည့်နေရတာ... ဒါနဲ့ ငါ့မြေးလည်း အရွယ်ရောက်ပြီ ဆိုတော့ အဘ မင်းကို ကုလားရှင်ပြုပေးမလို့... မင်း ငယ်ငယ်ထဲက လုပ်ပေးချင်နေတာ... မင်းဖွားက ကန့်ကွက်လို့သာ..."

" ဟီး... အဘ ပြောမှ သတိရတယ်... တော်ပါပြီ... ကျနော် မလုပ်ချင်ဘူး... အဘ... အသားနာမှာ ကြောက်တယ်... သွေးတွေ တအားထွက်လာမှာ... မလုပ်ဘူး..."

" မင်းတော့... ခက်တာပဲ... လုပ်ပြီးမှ အဘ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ဖြစ်နေမယ်..."

" မလုပ်တော့ပါဘူး... အဘရာ... အခုလည်း အဘ ကျနော်တို့ ဘေးနား ရှိနေတာနဲ့တင် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."

...............................

" နောင်ရဲ... နင့်ငယ်နာမည်က ဖိုးခွေးဆို..."

" ဟုတ်တယ်... စန္ဒာ... ငါ့အဖိုးက ဦးဖိုးအေးဆိုတော့ သူ့မြေးဖြစ်တဲ့ ငါ့ကို သူပဲ နာမည်ပေးသွားတာ... ဒါနဲ့... နင့်ဆီက အဖြေတောင်းတာနဲ့ ငါ့ငယ်နာမည်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ..."

" ခိခိ... တကယ်လို့ နင်သာ အဲ့နာမည်အတိုင်း ဖြစ်မယ်ဆို... ငါက ငါ့ချစ်သူကို ဖိုးဖိုး လို့ ခေါ်ရမလား... ခွေးခွေး လို့ပဲ ခေါ်ရမလား... စဉ်းစားနေတာ..."

" ဟားဟားဟား... နင်ကတော့ နောက်ပြီ... ဟန်... နေပါဦး... ခုဏ ဘာပြောလိုက်တာ... ငါ့ချစ်သူ... ဟုတ်လား..."

" ခိ... ဟုတ်တယ်လေ... ငါ့ချစ်သူကို ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲလို့... ပြောတာ..."

" ဒါဆို... နင်... ငါ့ကို..."

" အင်း..."

" ဘာ... အင်း... လဲ..."

" အင်း... ပါဆိုကွာ..."

" ချစ်လိုက်တာ... စန္ဒာရယ်... ရွှတ်..."

" ဟိုး... ဆရာ... လက်ကလည်း သွက်ပါ့... အခုပဲ အဖြေပေးတယ်... အခုပဲ နှဖူးလာနမ်းတယ်..."

" ငါက နင့်နှဖူးမှာ ရှိတဲ့ အမွှေးနုနုလေးက အစ ချစ်တာဟ..."

" တော်ပါ... လူပို..."

" ဒါနဲ့... ငါ့ကို ဘယ်လို ခေါ်မှာလဲ..."

" ခွေး..."

" ဟာ... ဒီကောင်မလေးတော့... နောက်တစ်ခေါက် နမ်းလိုက်ရ..."

" ခိခိ... နောင် လို့ ခေါ်မယ်လေ... ရလား..."

" နောင်... အင်း... မဆိုးပါဘူး... မောင် နဲ့ နီးစပ်တဲ့ နောင် ပေါ့..."

" ခိခိ"

.................................

" စန္ဒာ... နောင်တို့ လက်ထပ်ရအောင်ကွာ... နောင်... ဒီတခေါက် ကိုရီးယားကို အထည်ချုပ်လုပ်ငန်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီးပဲ လေ့လာဘို့အတွက် သွားရမယ်... ခြောက်လလောက် ကြာမယ် ထင်တယ်... အဖေ့ပါဝါလည်း ရှိတုန်း... နောင် လည်း အစွမ်းရှိတုန်း... နည်းနည်းလေး အပေါ်ခုန်တက်လိုက်ဦးမယ်.."

" အင်း... နောင့်သဘောလေ... စန္ဒာမိဘတွေကတော့ နောင် သိတဲ့အတိုင်း နောင်နဲ့ သဘောတူပြီးသား... ရည်းစားသက်တမ်း ၅ နှစ်ကျော်နေလို့ နင်တို့ မယူသေးဘူးလားတောင် အမေ က မေးနေတာ..."

" ဒါဆို... နောင် ကိုရီးယားကို မသွားခင် စန္ဒာ့ကို စေ့စပ်ဘို့ လုပ်မယ်လေ... နောင် ပြန်လာတော့မှ လက်ထပ်ရအောင်..."

" အင်း... နောင့်သဘော..."

" အဖေနဲ့ အမေ ရှိနေပေမယ့်... အဘနဲ့ ဖွားကို သတိရတယ်... သူတို့က ငါ့မြေးလေး ကလေးမွေးရင် ထိန်းပေးမှာဆိုပြီး ပြောခဲ့တာ... ခုတော့ သူတို့တွေ သူ့မြစ်လေးကို မချီနိုင်တော့ဘူး..."

" နောင်နော်... ယူတောင် မယူရသေးဘူး... ကလေးမွေးဘို့က ပြောနေပြီ... ကြောက်တောင် ကြောက်လာပြီ..."

" မကြောက်ပါနဲ့... စန္ဒာရယ်... နောင်တို့ ကလေး ခြောက်ယောက်လောက်ပဲ ယူမှာပါ..."

" အမလေးတော်... ရှင် ရှာကျွေးနိုင်ရင် ကြိုက်သလောက် ယူပါတော်... တကထဲ..."

ချစ်သူရဲ့ မျက်စောင်း နုနုလေးကလည်း ချစ်ဘို့ကောင်းသား။

.................................

ကိုရီးယားကို ရောက်တော့ ဘာသာစကား အခက်အခဲက လွဲရင် ကျန်တာ အဆင်ပြေသည်။ မြင်မြင်သမျှ ခေတ်မှီတိုးတက်နေတော့လည်း အားလုံးက ငေးမောစရာပင်။ ထူးခြားချက်က ကိုရီးယားမလေးတွေ တအားချောသည်။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ရုပ်ခြင်းတောင် တော်တော်ဆင်သည်ဟု ထင်မိသည်။ အစားအသောက်ကလည်း ရန်ကုန်မှာထဲက ကိုရီးယားစာ စားတတ်သဖြင့် နောင်ရဲအတွက် သိပ်မခက်ခဲလှ။ ပြသနာ စ တက်တာကတော့ ကိုရီးယားဆောင်းတွင်းအချိန် ဖြစ်သည်။ အနှုတ် ၁၀ လောက်အထိ အေးသောကြောင့် ရန်ကုန်ဆောင်း ပမွှားလေးကို ပျက်ရယ်ပြုမိသလိုပင်။ အိမ်မှာနေရင်လည်း heater အပူပေးစက်ကို တောက်လျှောက်ဖွင့်ထားရသည်။ အပြင်ထွက်တော့လည်း ခေါင်း၊ လည်ပင်းက အစ သေသေချာချာ လေမဝင်အောင် လုပ်သွားရသည်။ 

ဒုက္ခရောက်တာကတော့ သေးပေါက်ချိန်ပင် ဖြစ်သည်။ ရာသီဥတုက အေးတော့ လည်ပင်းကခြောက်ရော၊ အဲ့ဒီတော့ ရေများများ သောက်မိရော၊ အကျိုးဆက်က သေးများများပေါက်ရရောပေါ့။ အိမ်သာထဲဝင် သေးပေါက်မယ် လုပ်တော့ ရွှေပန်းကို အပေါ်က အရေပြား ဖုံးထားတာက သိသိသာသာကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဆောင်းတွင်း ပိုအေးလေ၊ ပိုကျုံ့လေ၊ အရေပြားပိုဖုံးလေပါပဲ။ 

တစ်ရက်တော့ အလုပ်ထဲ ရှိနေတုန်း အိမ်သာတက်ချင်လာသဖြင့် အိမ်သာသို့ ပြေးရသည်။ ဗိုက်နာလာတာ ဖြစ်သော်လည်း ဝမ်းမသွားခင် ဆီးသွားသည့် လူ့အကျင့်ကြောင့် ဆီးသွားလိုက်သည်။ ဖြစ်ချင်တော့ ဘိုထိုင်အိမ်သာမှာ ယောကျ်ားလေးတွေ သေးပေါက်ဘို့အတွက် အပေါ်က လှန်တင်ရတဲ့ အဖုံးလေးနဲ့ အိမ်သာအိုးကြားက အဟ လေးကနေ သေးတွေက အပြင်ကို ငေါက်ကနဲ ထွက်သွားသည်။ 

ဖြစ်စဉ်ကတော့ ရွှေပန်းမှာ အရေပြားက သေချာကြီးကို ဖုံးထားတော့ ဆီးတွေက အရေပြားကြားက အတင်းတိုးထွက်တော့ ပုံမှန်ထက် ပိုဝေးဝေးပြေးသည်။ အဲ့ဒီတော့ အောက်မှာ ချွတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီတွေ အကုန်ရွှဲပေါ့။ ခေါင်းချွေးပြန်သွားသည်။ ဟုတ်သည်လေ။ ဒီပုံအတိုင်း အပြင်ထွက်လို့ကတော့ အကုန်ဝိုင်းကြည့်မှာ မလွဲ။ အိမ်သာသုံး စက္ကူတွေကို သုံးပြီး ဘောင်းဘီကို အရင်သုတ်သည်။ ပြီးတော့ လက်ဆေးနေရာက ရေအခြောက်ခံစက်မှာ သွားပြီး ဘောင်းဘီကို အပူပေးကာ အခြောက်ခံရသည်။

ထိုစဉ် ကိုရီးယားကောင် က အိမ်သာထဲသို့ ဝင်လာကာ လက်ဆေးဇလုံနားက လက်အခြောက်ခံစက်ရှေ့မှာ ဖင်တုံးလုံးနှင့် ရပ်ပြီး ဘောင်းဘီတွေကို အခြောက်ခံနေသော နောင်ရဲ ကို ကြည့်ပြီး၊ တဟားဟား နှင့် ရယ်ကာ အပြင်ထွက်သွားတော့သည်။ သေပြီလေ။ သောက်ရှက်တွေ တဖြန်းဖြန်း ကွဲပါပြီ။ အပြင်ကလည်း မထွက်လို့ မရတော့၊ ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ကာ၊ မျက်နှာနီ မျက်နှာပြောင်နှင့်ပင် ထွက်ရတော့သည်။ 

နောင်ရဲ ထွက်လာတော့မှ အလုပ်က လူ အကုန်လုံးက နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ရယ်ပါတော့သည်။ အလုပ်ထဲက လူကြီးကပါ ရယ်ပြီး နောင်ရဲကို အခန်းထဲ ခေါ်ကာ စကားပြောသည်။ ဒီလို ဖြစ်တာ ရွှေပန်းက အရေပြားကြောင့် ဖြစ်ကြောင်း၊ သူတို့ဆီမှာတော့ ယောကျ်ားလေး မွေးရင် ၇၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက်က ကုလားရှင်ပြုကြကြောင်း၊ နောင်ရဲကိုလည်း ထိုသို့ လုပ်ရန် အကြံပေးသည်။

ညရောက်တော့ စန္ဒာနှင့် ထိုအကြောင်းကို ပြောပြီး ၂ ယောက်သား ရယ်မောကြသေးသည်။ နောင်ရဲကတော့ ရှက်ရယ်ရယ်ပေါ့လေ။ စန္ဒာကလည်း နောင်ရဲကို ကုလားရှင်ပြုရန် တိုက်တွန်းသည်။ နောင်တစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူး၊ စန္ဒာ့အတွက်လည်း အကျိုးရှိတယ်လို့ ပြောသွားသည်။ ဘာများ သူ့အတွက် အကျိုးရှိမှာပါလိမ့်နော်။ ဒါနဲ့ပဲ၊ ရန်ကုန် ပြန်ရောက်တာနဲ့ အရေပြားဖြတ်ရန် စီစဉ်ပေးဘို့ စန္ဒာကို အကူအညီတောင်းထားတော့သည်။

(အဘရေ... အဘ မဖြတ်နိုင်ခဲ့တာ... အခုတော့ ကျနော် ဖြတ်ရတော့မယ်ဗျ... သြော်... အဖိုးမဖြတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ အဖိုးတန်လေးပါလား...)

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဖေဖော်ဝါရီ၊ ၂၀၁၉)

............................................................................

{ဒီဇာတ်လမ်းက ဖေ့စ်ဘုတ်ဘ်က ဖတ်ရတဲ့ စာတိုလေး တစ်ပုဒ်ကို ဆီလျောအောင် ပြန်ရေးထားတာပါ။}

အကြံပိုင်ချက်ကတော့

ဒေါက်တာ နောင်ရဲသည် ရုံးဖွင့်ရက်များနှင့် စနေနေ့တွင်သာ ဆေးခန်းကို ဖွင့်ပြီး၊ တနင်္ဂနွေတစ်ရက်သာ ပိတ်ရက် အဖြစ်ယူကာ နားတတ်သည်။ လူနာတွေကတော့ သူ့ဟာနဲ့ သူ အဆင်ပြေသည်။ အားလတ်ရက်လေးမှာလည်း လူနာတွေ လာတတ်သည်။ များသောအားဖြင့် လူနာအဟောင်းတွေ follow up လာပြလေ့ ရှိသည်။ နောင်ရဲရဲ့ ဆေးခန်းသည် နပ်စ် ၄ ယောက်ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ၂ ယောက်က အပြင်ဘက် ကောင်တာပိုင်း တာဝန်ယူပြီး၊ ကျန် ၂ ယောက်ထဲက ၁ ယောက်ကို မိမိနဲ့ အတူ လူနာစစ်ရာတွင် နေစေကာ၊ ၁ ယောက်ကိုတော့ လူနာ သွားခေါ်တာမျိုး၊ လူနာကို လိုက်ပို့တာမျိုး လုပ်သည်။ ဒီနေရာမှာ အလျှင်းသန့်သောကြောင့် ဆေးခန်းရဲ့ လုပ်စဉ်ကို ရှင်းပြမည်။

လူနာတစ်ယောက် ဝင်လာလျှင် အရင်ဆုံး ကောင်တာမှာ နာမည်သွားပေးရသည်။ ကောင်တာမှနေပြီး စာရွက်တစ်ရွက်ပေးလိုက်ကာ ဖြည့်ပေးရသည်။ ရေးပေးရမည့် အချက်အလက်တွေကတော့ ကိုယ်ရေး ရာဇဝင်ရယ်၊ အခု ခံစားနေရတာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အသေးစိတ် ရေးပေးရမည် ဖြစ်သည်။ ထို့နောက်တော့ ကောင်တာရှေ့က ထိုင်ခုံတွေမှာ ထိုင်စောင့်ပြီး အလှည့်ကျရင် ဝင်ရုံသာ ဖြစ်သည်။ အရှေ့က လူနာကို စစ်ဆေးပြီးသည်နှင့် နောက်လူနာရဲ့ ကိုယ်ရေးအချက်အလက် စာရွက်တွေကို နောင်ရဲက ကြည့်ကာ ကွန်ပြူတာထဲ မှတ်တမ်းတင်လိုက်ပြီး အနီးစပ်ဆုံး ရောဂါကို ခန့်မှန်းနေသည်။ ထိုလူနာ လာသည်နှင့် စစ်ဆေးစရာ ရှိသည်များကို စစ်ဆေးကာ ရောဂါနာမည်တပ်ပြီး ကုသမှုပေးရသည်။ ဆေးကတော့ မရောင်း။ ဆေးခန်းဘေးနားတွင် ဆေးဆိုင်ဖွင့်ဘို့အတွက် pharmacy ဆေးဝါးကျွမ်းကျင်က လူတွေ ကိုယ်တိုင် ဆေးဆိုင် လာဖွင့်ပေးထားသည်။ ဒါ့ကြောင့် ခေါင်းသိပ်မခဲဘူးပေါ့။

ဒီစနေတော့ လူနာ နည်းနည်းပါးသည်။ စနေနေ့ဆိုလျှင် နေ့လည် ၁၂ ခွဲ အထိပဲ ဆေးခန်း ထိုင်သောကြောင့် အခု ၁၁ ခွဲ ပြီမို့။ ဆေးခန်း ပိတ်ရန် သိပ်မလိုတော့။ ဆေးခန်း ပိတ်ပြီးသည်နှင့် ချစ်သူဖြစ်သော မိုးဝတ်ရည် သွားတွေ့ရဦးမည်။ စေ့စပ်ထားပြီး ဖြစ်ကာ နောက်နှစ်ဦးတွင် မင်္ဂဆောင်ရန် ပြင်ဆင်နေကြချိန် ဖြစ်သည်။ အခု လူနာတစ်ယောက် ကြည့်ပြီးလျှင် ကြိုတင်ချိန်းဆိုထားသော လူနာစာရင်း ကုန်ပြီ ဖြစ်သဖြင့် အားလပ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ လူနာကြည့်ပြီးချိန်မှာတော့ နပ်စ်မှ နောက်ထပ် လူနာ ထပ်ခေါ်လာသည်။ ဒီနေ့မှ စပြမယ့် လူနာပေါ့။ ကြည့်လိုက်တော့ အသက် ၆၅ ဝန်းကျင်လောက် ရှိမည့် စုံတွဲ တစ်တွဲ။

" ဆရာ... ကျနော်တို့... ဆရာနဲ့ တိုင်ပင်ချင်လို့ပါ... ဆရာ တစ်ယောက်ထဲနဲ့ ပြောလို့ ဖြစ်မလားဗျ..."

" ကျနော့်ဘက်က ဒီနပ်စ်ကိုတော့ ဘေးနား ခေါ်ထားမှ ဖြစ်မယ်ဗျ... ဒါကလည်း မဖြစ်မနေ မလုပ်မနေရတာမို့ပါ... ဒါကိုတော့ နားလည်ပေးစေချင်တယ်... ပြောစရာ ရှိတာကိုတော့ ပြောပါဗျာ... ကျနော်တို့တွေက လူနာတွေကို အစွမ်းကုန် ကုသရမယ့် တာဝန် ရှိပါတယ်..."

" ဒါဆိုလည်း ပြောရမှာပေါ့... ဆရာ... ဒီလို ဆရာ... ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောပါမယ်... ကျနော်တို့ ၂ ယောက် ချစ်တာကို ဆရာ ကြည့်ပေးပါ..."

" ဗျာ... ရှင်..." (ဘေးနားမှာ ရပ်နေတဲ့ နပ်စ်မလေးပါ လိုက်အော်ခြင်း ဖြစ်သည်)

" ဟုတ်တယ်... ဆရာ... အဲ့ဒါကြောင့် ဒီနပ်စ်လေး ရှိနေလို့ ရှောင်ခိုင်းတာပါ..."

" ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ..."

" ကျနော်တို့ ဆက်ဆံပုံ တခုခု ဖြစ်နေသလားလို့ပါ... သိတတ်တဲ့ ဆရာဝန်ဆီမှာ ပြထား ပိုကောင်းမယ် ထင်ပြီး ဆရာ့ဆီ လာတိုင်ပင်တာပါ..."

" ဟုတ်ပြီလေ... ကျနော် စီစဉ်ပေးပါ့မယ်... ခဏနေရင် ကျနော့် ဆေးခန်း ပိတ်မှာဆိုတော့ ခဏစောင့်ဗျာ...၁၂ ခွဲ နောက်ပိုင်းမှ ဒီက ဦးတို့ကို စစ်ဆေးတာပေါ့..."

" ဟုတ်ကဲ့ပါ... ဆရာ..."

ဒီလိုနဲ့ သူတို့ ဆက်ဆံတာကို ကြည့်တော့လည်း ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး မရှိပေ။ ပြီးသည်နှင့် ဆေးခန်း စမ်းသပ်ခဟု ဆိုကာ ဒေါ်လာ ၅၀ ပေးသွားသည်။ ထူးဆန်းသော စုံတွဲ အဖြစ် မှတ်ချက်ပေးရုံမှ တပါး မရှိပြီ။ အချိန်နည်းနည်း ကြာတော့လည်း နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ပြန်လာကာ၊ ထပ်ကြည့်ခိုင်းပြန်သည်။ နောင်ရဲအတွက် စမ်းသပ်ကြည့်တော့ ထူးခြားမှု မရှိရပေ။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ် တစ်ခေါက်လောက် နီးပါး ရောက်ရောက်လာသည်။ ပြီးတော့ သူတို့ ဆက်ဆံတာကို ကြည့်ပြီး ပြန်ပြန်သွားကြသည်။ တစ်လလည်း မဟုတ်၊ နှစ်လလည်း မဟုတ်၊ အပတ်စဉ် လစဉ် ဖြစ်လာတော့ စိတ်ထဲ သံသယဝင်ကာ အဖိုးကြီးကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မေးရတော့သည်။

" အဖိုး... အဖိုးတို့ စုံတွဲက ဘာမှလည်း ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး... ဘာရောဂါမှလည်း မရှိဘူး... အဲ့ဒါတောင် ပိုက်ဆံပေးပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်ခိုင်းတာကတော့ နည်းနည်း စဉ်းစားမရ ဖြစ်လာလို့..."

" သြော်... ဆရာနဲ့ကလည်း သိတာ နည်းနည်း ကြာလာပြီဆိုတော့ အကြောင်းစုံ ပြောပြပါ့မယ်... ဒီလို... ဆရာ... ကျနော်တို့ ချစ်ချင်တိုင်း ချစ်လို့ မရဘူး... သူလည်း သူ့မိသားစု ရှိသလို.... ကျနော်လည်း ကျနော့် မိသားစု ရှိတယ်... တွေ့လို့ရတာကလည်း ပိတ်ရက်တွေ ဆိုတော့ ဟော်တယ်ခကလည်း ဈေးကြီးတယ်... ဆရာ... အနိမ့်ဆုံး ဟော်တယ်တောင် ဒေါ်လာ ၉၀ လောက် ရှိတယ်... အခုတော့ ဆရာ့ကို စစ်ဆေးခိုင်းပြီး မြို့နယ်ရုံးကို ပြန်ပြရင် ဆေးကုသစရိတ် ၄၃ ဒေါ်လာ ပြန်ရတယ်လေ... ကျနော် စိုက်ရတာ ၇ ဒေါ်လာပဲ ရှိတယ်..."

" ဟိုက်... ပိုင်လိုက်တဲ့ အကြံကွာ..."

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဖေဖော်ဝါရီ၊ ၂၀၁၉)

..............................................................................

မေလေးနှင့် ခဏတာ (သို့မဟုတ်) တသက်တာ

" နောင်ရဲရေ... မနက်ဖန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်... ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ... မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်... မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့... မင်း... အထုပ်အပိုးတွေ မေလေး ပြင်ပေးထားတယ်... မင်းလည်း စာမေးပွဲ ပြီးနေပြီဆိုတော့... အေးဆေးပဲမလား..."

" ဟုတ်... မေလေး... အေးဆေးပါပဲ... အဖေက ဘာလို့ ခေါ်တာလဲဗျ..."

" သြော်... သူလည်း တို့တွေနဲ့ ခွဲနေရတာ ၄ လ လောက် ရှိတော့ လွမ်းလို့ နေမှာပေါ့... မင်းလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ခေါ်လိုက်တာ... ဘာလဲ... ရည်းစားတွေ လွမ်းကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့လား..."

" ဟုတ်တယ်... မေလေးရ... စောစော ပြောရောပေါ့ဗျာ... အခုမှ စာမေးပွဲ ပြီးလို့... နောက်ရက်တွေ သူတို့နဲ့ လျှောက်လည်မလား မှတ်တယ်..."

" ဟေ... သူတို့ ဆိုတော့... ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ရှိတုန်းကွ..."

" နှစ်ယောက်ပါ... မေလေးရာ... အချင်းချင်းလည်း သိတယ်... ဘော်ဒါအကန့်သဘောမျိုး ထားကြတာ..."

" ဟ... မင်းက စွံလှချည်လားကွ... ရိုးရော ရိုးကြရဲ့လား..."

" မေလေးကတော့ လုပ်ပြီ... ရည်းစားထားပါတယ်ဆိုမှ... ရိုးရဲ့လား ဆိုတော့... ကျနော်က ဘယ်လို ပြန်ဖြေရမှာလဲ... ဖန်ပေါင်းချောင်ထဲ ထည့်ပြီး ထိုင်ကြည့်နေတယ်လို့ ဖြေရမလား..."

" ခိခိ... မင်းကတော့ အဖေ့ခြေရာ နင်းပါ့ကွာ... ကဲ... ထားပါတော့... ဟိုမှာ တစ်လ လောက် နေပြီး မင်းဘာသာ ပြန်ချင်လည်း မင်းအဖေကို ပြောပြီး ပြန်ပေါ့... မေလေးတော့ ဟိုမှာ ဘယ်လောက် ကြာကြာ နေရမလဲ မသိသေးဘူး..."

" ဟုတ်ပါပြီ... မေလေးရာ... ဒါဆိုလည်း ကျနော် အခုမှ စာမေးပွဲခန်းက ပြန်လာတာဆိုတော့... သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘီယာဆိုင် သွားလိုက်ဦးမယ်..."

" အေးအေး... စောစောတော့ ပြန်လာခဲ့... ဒီက ဒေါ်သိန်း နဲ့ ဦးဖိုးတုတ်ကို မနက်ဖန် မနက် ရွာပြန်လွှတ်မှာမို့..."

" ဟုတ်ကဲ့... မေလေး... သွားပြီ..."

အိမ်မှ ထွက်ခွာသွားသော နောင်ရဲ ရဲ့ ကျောင်ပြင်ကို ကြည့်ပြီး မေလေး ခေါ် ဒေါ်မေဝသန် သည် သူမ ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ အသက် ၃၀ သာ ရှိသေးသော မေဝသန် သည် နောင်ရဲ ရဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးအောင် နှင့် လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်ကမှ အိမ်ထောင်ကျသည်။ မုဆိုးဖိုဖြစ်လို့ သနားပိုကာ ကြင်နာမိရာမှ ငြိကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က နယ်စပ်က ပစ္စည်းတွေကို မြို့ကြီးတွေကို သွင်းသည့် အလုပ် လုပ်သည်။ ထိုက်သင့်သလောက် ပိုက်ဆံ ရှိလို့လည်း လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတော့ မေဝသန် မငြင်းဖြစ်။ နောင်ရဲက အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက အသက် ၁၆ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ လူပျိုပေါက် အရွယ်မို့ ထိန်းရခက်သော်လည်း သူ့ဘာသာ အေးဆေး နေတတ်သည်။ 

မေဝသန်လည်း အစက သူစိမ်းဆန်ဆန် ဖြစ်ပေမယ့် နောင်ရဲ အသက်အရွယ် ရောက်လာတာနဲ့ အမျှ သူငယ်ချင်း ပုံစံ ပေါင်းဖြစ်ကြသည်။ သူ့ကိုလည်း သူ့အမေ နေရာဝင်လာတာမို့ အမေ လို့တော့ မခေါ်နိုင်ပေမယ့် နာမည် အဖျားဆွတ်တဲ့ မေလေး ဟုပင် နောင်ရဲ ကိုယ်တိုင် နာမည် ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က မေဝသန်ထက် ၁၀ နှစ် ကြီးသည်။ ဆိုတော့ သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက်နဲ့ ဆိုရင် ၁၀ နှစ်ကြီး၊ ၁၀ နှစ်ငယ် အနေအထား ဖြစ်သည်။

ဦးအောင်က ကာမကိစ္စမှာ သန်သည်။ အထာနပ်သည်။ ဦးအောင် ရန်ကုန်မှာ ရှိနေလျှင် ညတိုင်း သူနှင့် ဆက်ဆံသည်။ နယ်က ပြန်လာလာချင်း ညတွေ ဆိုရင် မိုးလင်းတဲ့ အထိ လုပ်တတ်သည်။ အဲ့လို အချိန်ဆို မေဝသန် တစ်ယောက် နောက်နေ့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး စပ်နေကာ ကိုင်ဆောင့်ထားသလိုပင်။ တကယ်လည်း ဦးအောင်က ကိုင်ဆောင့်ခဲ့တာပဲလေ။ အသက် ၄၀ ကျော်မို့ သန်တုန်း မြန်တုန်းပင် ဖြစ်သည်။ အားဆေးတွေလည်း စုံအောင် စားသည်။ 

ဟိုးတခေါက်ကဆို မြစ်ကြီးနားက ဖျံသို အရက် ဆိုပြီး ဝယ်သောက်ကာ မေဝသန်ကို အသေကြုံးထည့်သေးသည်။ အခုလည်း လားရှိုးကို သွားနေတာ ၄ လ လောက် ရှိနေပြီး၊ ကုန်ပစ္စည်းတွေက နည်းနည်း ကြာနေသဖြင့် မေဝသန်တို့ကို လှမ်းခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က အပြင်မိန်းမကိစ္စတော့ စိတ်ချရသည်။ ဦးအောင်သည် အစွဲအလမ်းကြီးသည်။ ဒါ့ကြောင့်ပဲ မေဝသန်ကို သူ့ တလက်ကိုင် အနေနဲ့ပဲ ထားခြင်းကြောင့် လက်ထပ်ယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ညဘက်ကျတော့ နောင်ရဲ စောစော ပြန်ရောက်လာသည်။ မေဝသန်နှင့် အတူ ဒေါ်သိန်းတို့ရဲ့ အထုပ်အပိုးတွေကို ကူသိမ်းပေးပြီး၊ စောစော အိပ်ကြသည်။ ဒေါ်သိန်းတို့က နောင်ရဲ ငယ်ငယ်ထဲက အိမ်မှာ ကူဖော်လောင်ဘက် လုပ်ပေးကြတာ။ ဆွေမျိုးတွေလို ဖြစ်နေပြီ။ မနက်စောစော ထကြကာ၊ ဒေါ်သိန်းနှင့် ဦးဖိုးတုတ်တို့ လင်မယားကို ရန်ကုန်ဘူတာကြီးမှာ နေရာချခဲ့ပြီး သူတို့ ပြန်လာရမယ့် ရက်ကို ဖုန်းဆက် အကြောင်းကြားမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ 

ရန်ကုန်အထွက် သပြေရိပ်မှာ ဝင်ကာ မနက်စာ စားကြသည်။ မေဝသန်ကတော့ မုန့်ဟင်းခါး ကို အိုးဘဲဥ၊ အီကြာကွေးနှင့် မန်းလေးပဲကြော် ထည့်စားကာ လက်ဘက်ရည်ချိုဆိမ့် သောက်ပြီး၊ နောင်ရဲကတော့ ထမင်းကြော်ကို ဆိတ်သားဟင်းနှင့် စားသည့်အပြင် တိုရှည်တစ်ပွဲ၊ ပေါက်ဆီ နှစ်လုံးနှင့် နွားနို့ တစ်ခွက် သောက်နေသည်။ ဒီလောက်စားလို့လည်း ဒီခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်တာဟု မေဝသန် တွေးနေမိသည်။ ဟုတ်သည်။ ဦးအောင်ရော၊ နောင်ရဲရော လူကောင်ကြီးသည်။ ဦးအောင်သည် လူကောင်ကြီးသည်နှင့် အမျှ ညီတော်မောင်ကလည်း တော်တော်ကြီးသည်။ နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးရော တော်တော်လေးမှ ကြီးရဲ့လားလို့ မဆီမဆိုင် စဉ်းစားရင်း မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးက စိုစိစိ ခံစားလိုက်ရသည်။

ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့် ထွက်လာသောကြောင့် သက်တောင့်သက်သာနှင့် အေးဆေးပဲ မောင်းလာခဲ့သည်။ အစပိုင်းတော့ မေဝသန် မောင်းနေပေမယ့် သပြေရိပ်က အထွက်မှာတော့ နောင်ရဲ တလှည့် မောင်းပေးသည်။ ညနေ ၅ နာရီလောက်မှာ မန္တလေးမြို့ထဲ ရောက်သွားသည်။ တည်းခိုစရာ မရှာသေးပဲ၊ မန္တလေး မဟာမြတ်မုနိဘုရားကို ဝင်ဖူးကြသည်။ ပြီးမှ အနီးအနားက တရုတ် ထမင်း၊ ဟင်းရောင်းရာ ဆိုင်တစ်ခုထဲ ဝင်ပြီး ညစာ စားကြသည်။ နောင်ရဲက ပင်လယ်စာ အထူးသဖြင့် မုတ်ကောင်တွေ ခရုတွေကို တအား စားသည်။ ဒါလည်း သူ့အဖေ ဦးအောင်နှင့် တူသည်။ 

အဲ့ဒါကြောင့်လည်း ဦးအောင်သည် အိပ်ရာပေါ်က ကိစ္စတွေမှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့် ရောက်တာဟု ထင်သည်။ ညစာစားပြီးမှ ဟော်တယ်ပတ်ရှာရသည်။ အဲ့ဒီတော့မှ ပြသနာ ဖြစ်တော့သည်။ အခုချိန်က ခရီးသွားရာသီမို့ အခန်းတွေ အားလုံး ပြည့်နေသည်။ ဒီလိုနဲ့ ဟော်တယ် တစ်ခုပြီး တစ်ခု ပတ်ရှာလိုက်တာမှာ နှစ်ယောက်ခန်းတော့ ရသေးသည် ဆိုတာ သွားတွေ့သည်။ နောင်ရဲကတော့ မေဝသန်ကို နောက်ထပ် ထပ်ရှာဦးမလား မေးသော်လည်း၊ လူက ပင်ပန်းတာက တကြောင်း၊ နောက်ထပ် ရှာလည်း ရမရ မသေချာတာက တကြောင်းကြောင့် ဒီမှာပဲ အခန်းယူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ တစ်ခန်းထဲ အတူတူ နေရမှာကို ဘယ်သူမှ မပြောရန် မေဝသန်က နောင်ရဲကို မှာသည်။

အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်တော့မှ တကယ့်ကို ချွေးပြန်စရာ ဖြစ်သွားသည်။ အခန်းအလယ်မှာ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင် တစ်လုံးပဲ ရှိသည်။ နောင်ရဲကတော့ မေဝသန်ကို သူ အောက်မှာ ဆင်းအိပ်ပေးမည်ဟု ပြောသော်လည်း မန္တလေးဆောင်းရဲ့ အအေးကို ခံနိုင်မည် မဟုတ်တာကြောင့် သူနှင့်ပဲ ကုတင်ပေါ် အတူအိပ်ရန် မေဝသန်က ပြောသည်။ အလယ်မှာ ခွခေါင်းအုံး (ဖက်ခေါင်းအုံး) ခြားထားမည်ဟု ပြောသည်။ နုံးကာ ပင်ပန်းသောကြောင့် မေဝသန်က အရင်ဆုံး ရေဝင်ချိုးလိုက်သည်။ ရေပန်းအောက်က ဖွာကျလာတဲ့ ရေနွေးနွေးတွေက ပင်ပန်းနွမ်းနွယ်မှုကို ဆေးချပေးသည်။ 

ထိုနည်းအတူ လန်းဆန်းတက်ကြွမှုတွေ ဝင်လာကာ လန်းဆန်းလာသည်နှင့် အမျှ သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာပြီး လိင်စိတ်လည်း ဖြစ်လာသည်။ မေလေးသည် သူမရဲ့ ဆူဖြိုးနေသော နို့ ၂ လုံးကို မိမိဘာသာ ဆုတ်နယ်လိုက်ပြီး၊ အောက်က ညီမလေးကိုလည်း လက်ချောင်းတွေနှင့် ပွတ်သပ်နေမိသည်။ သွေးသားမစပ်တဲ့ ယောကျာ်းလေး တစ်ယောက်နှင့် အခန်း တစ်ခန်းထဲ အတိအကျ ပြောရရင် ကုတင်တစ်ခုထဲမှာ အိပ်ရမည် ဆိုသည့်အတွေးက မိမိရဲ့ သွေးသားတွေကို ဆူပွက်စေသည်။ မိမိရဲ့ လင်ယောကျ်ား ဖြစ်သူ ဦးအောင်ကို သတိရမိသည်။ 

ဦးအောင်နဲ့သာ ဒီအချိန်ဆိုလျှင် စိတ်တိုင်းကျ ဖြုတ်ကျတော့မည်မှာ မလွဲ။ အခုလည်း အခန်းထဲ ရှိနေတာ ဦးအောင်ရဲ့ သွေးသားရင်းဖြစ်သူ နောင်ရဲ။ နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးကရော အကြီးကြီးပဲလား။ သူ့အဖေလိုပဲ ကာမကိစ္စကျွမ်းကျင်မည်လား။ ဆိုသော အတွေးပေါင်းများစွာဖြင့် ညီမလေးကို ပွတ်သပ်ရင်း၊ လက်ချောင်းတွေ ထိုးထည့်ရင်း၊ ပြီးမြောက်သွားသည်။ ညဘက် ဘာဖြစ်မလဲ မေဝသန်လည်း မတွေးနိုင်ပေ။

မေဝသန် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာပုလင်းကို ယူသောက်နေသည့် နောင်ရဲကို တွေ့လိုက်သည်။ မေဝသန်က ရေချိုးတဘက်ကို ကိုယ်လုံးပတ်ပြီး ထွက်လာသဖြင့် ကောက်ကြောင်းတွေက ပေါ်လွင်သည့်အပြင်၊ နို့တွေကလည်း တင်းရင်းပြီး တဘက်ပတ်ထားသည့်ကြားမှ ပေါက်ထွက်လုမယောင်။ မေဝသန်ရဲ့ ရေချိုးအလှကို ကြည့်ပြီး နောင်ရဲက ဂလု ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဘီယာသောက်တာလား၊ တံတွေးမြိုချတာလားတော့ ကာယကံရှင် နောင်ရဲပဲ သိလိမ့်မည်။ ဘီယာကို လက်စသတ်ပြီး နောင်ရဲလည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်တော့ မေလေးရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့တွေ ကျန်နေသေးသည်။ ဆပ်ပြာအနံ့ မွှေးအီအီလေးရော၊ ခုဏက သောက်ထားတဲ့ ဘီယာတန်ခိုးရော၊ ရေနွေးနွေးလေးရဲ့ခံစားမှုကောင်းလေးကရော က နောင်ရဲရဲ့ လိင်စိတ်ကို နှိုးဆွနေသည်။ 

ထကြွနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဆပ်ပြာ အမြှုပ်တွေ အများကြီး ဖြစ်အောင် ပွတ်တိုက်ပြီး၊ ခုဏ မြင်လိုက်ရသည့် မေလေးရဲ့ ရေချိုးအလှကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ ကွင်းတိုက်နေတော့သည်။ မေလေးကို လုပ်ချင်စိတ်တွေ တအားတက်လာကာ ကွင်းတိုက်တဲ့ အရှိန်ကိုလည်း မြှင့်လိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ပြီးမြောက်သွားပြီးမှ ရေဆက်ချိုးပြီး၊ ရေချိုးခန်းအပြင် ထွက်လာခဲ့သည်။

ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်တော့ မေလေးက ဦးအောင်နှင့် ဖုန်းပြောနေသည်။ နောင်ရဲကို ဖုန်းပြောနေရင်း လှမ်းကြည့်ကာ တိတ်တိတ်နေ ဟု သဘောရတဲ့ လက်ညှိုးလေးကို ဖုန်းပြောနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနားတိုးကာ ပြသည်။

" ဟုတ်... ကိုကြီး... မေလည်း လွမ်းပါတယ်... ကိုကြီးက သွားတာ ကြာတာကိုးလို့..."

" ခိခိ... ကိုကြီးနော်... သိပ်မဆိုးနဲ့..."

" ကိုကြီးသားတော့ ဟိုဘက်ခန်းမှာ အိပ်နေလား မသိဘူး... မေလည်း ရေချိုးပြီးကာစ ကိုကြီးဖုန်း လာလို့ ပျော်သွားတာ..."

" ကိုကြီးနော်... မနက်ဖန်... တွေ့ရမှာပဲကို... နော်... လိမ္မာတယ်..."

" အင်းပါ... ဒါပဲနော်... ချစ်တယ်... ချစ်တယ်... မနက်ဖန်မှ ကိုကြီး သဘောကျ... ဟုတ်ပြီလား..."

နားမထောင်လည်း ကြားနေရသော စကားလုံးတွေက နောင်ရဲရဲ့ သွေးသားကို ဆူပွက်အောင် လုပ်နေသည်။ ခုဏက ပြန်ငြိမ်သွားသော ညီတော်မောင်သည် ပြန်မတ်စ ပြုလာသည်။ နောင်ရဲသည် ရေကို ခြောက်အောင် သုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ရင် ဝတ်နေကျ ဖြစ်သော ဘောက်ဆာ တစ်ထည်ထဲကို ဝတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျ ီ က စွပ်ကျယ် အဖြူ လက်နှင့်။

" နောင်ရဲ... ဒါပဲ ဝတ်အိပ်တာလား..."

" ဟုတ်တယ်... မေလေး... ကျနော် ညအိပ်ရင် ခန္ဓာကိုယ်မှာ များများစားစား ဝတ်အိပ်တာ မကြိုက်ဘူး... အိပ်လို့ မပျော်ဘူး... ရတယ်မလား... မေလေး..."

" အေးပါ... မင်းက မအိပ်တတ်ဘူးဆိုတော့လည်း တို့က ခွင့်ပြုရုံမှ တပါး တခြား မရှိဘူးလေ..." (နောင်ရဲရဲ့ ဖောင်းပွနေသော ဘောက်ဆာကို ကြည့်ရင်း မေဝသန် က ပြောလိုက်သည်။

" ခုဏ မင်းအဖေ ဖုန်းဆက်တာ တို့တွေ တစ်ခန်းထဲ အတူတူ အိပ်တယ်ဆိုတာ သိရင် တမျိုး မြင်သွားနိုင်တယ်... ဒါ့ကြောင့် လွှဲပြောလိုက်တာ... မင်းလည်း နှုတ်လုံပါစေနော်..."

" ဟုတ်ကဲ့ပါ... မေလေး... ဟော... ပြောနေရင်းနဲ့ အဖေ့ဆီက ဖုန်းလာနေတယ်..."

" တိ..."

" ဟေး... ဖုန်းမကိုင်ပဲ ဘာလို့ အသံပိတ်လိုက်တာလဲ..."

" ဖုန်းမကိုင်တော့ဘူးလေ... မေလေးရ... ဒါမှ ကျနော် အိပ်နေတယ် ထင်ပြီး ယုတ္တိ ရှိမှာပေါ့..."

" ခိခိ... လူလည်လေး... ကဲ... တို့တွေ အိပ်ရအောင်... မနက်ဖန်လည်း ကားမောင်းရဦးမှာဆိုတော့..."

" ဟုတ်... မေလေး"

နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ပေါ်မှာ အလယ်ကနေ ခွခေါင်းအုံး ခြားပြီး အသီးသီး နေရာယူကြသည်။ ခဏကြာတော့ နောင်ရဲသည် အဲကွန်းက အရမ်း အေးသည်ဟု ဆိုကာ အအေးလျှော့လိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ပူသည် ဖြစ်ကာ အပေါ်က ခြုံထားသည့် စောင်ပါးလေးကို အောက် ဆွဲချလိုက်သည်။ မေဝသန်ကတော့ ခြုံရက်သားလေးပါပဲ။

" နောင်ရဲ... တို့ကို ခွခေါင်းအုံးပေး... တို့က ခွပြီးမှ အိပ်တတ်လို့... မင်းဘက်လှည့်ပြီး ခွလို့လဲ မဖြစ်ဘူးလေ... ရတယ်မလား..."

" ရတယ်လေ... မေလေး ယူလိုက်ပါ..."

" ကျေးဇူး..."

ခွခေါင်းအုံးကို ခွယူပြီးတော့ ဟိုဘက်ကို ပြန်လှည့်သွားသည်။ ဘီယာသောက်ထားသော နောင်ရဲ၊ အအေးဒဏ်ကြောင့် လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။ ကုတင်မှ ထကာ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေဗူး သွားယူပြီး၊ သောက်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာတော့၊ ဟိုဘက် လှည့်အိပ်နေသည့် မေလေးရဲ့ ကောက်ကြောင်းက စွဲဆောင်နေသည်။ ရေသောက်ပြီးသည်တောင် အာခေါင်တွေ ခြောက်တုန်း။ မေလေးရဲ့ ဘေးနား အသာ ဝင်လှဲလိုက်သည်။ 

မေလေးရဲ့ ပူလို့ ထင်သည်၊ စောင်ကို မခြုံပဲ ထားထားသည်။ ဒီအတွက် သူမရဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေက ထင်ပေါ်နေသည်။ ခွခေါင်းအုံးကို ဖက်ထားသဖြင့် တင်ပါးက အနောက်ကို ပစ်ထားသလို ဖြစ်ကာ တင်သားကြီး တစ်ခုလုံး ဖုပြီး ထွက်နေသယောင်။ ကြည့်နေရင်းနဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင်သော နောင်ရဲသည် မိမိရဲ့ ဘောက်ဆာ ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ ငေါက်တောက် ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို ကွင်းတိုက်နေမိသည်။ မေလေးရဲ့ အနားမှာ လှဲနေရင်း၊ မေလေးကို ကြည့်ပြီး ကွင်းတိုက်ရတာက တော်တော်လေး အရသာကောင်းလှသည်။ မေလေး အိပ်နေလောက်ပြီဟု ထင်သဖြင့် လက်က အားပါလာသည်။

" နောင်ရဲ... ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ..."

" ဟာ... မေလေး မအိပ်သေးဘူးလား..."

" မင်းက လှုပ်နေတော့ ကုတင်က လှုပ်နေတာပေါ့... တို့လည်း အိပ်ပျော်မယ် ကြံကာ ရှိသေး..."

" ဆောရီးပါ... မေလေးရယ်... မေလေးကို ကြည့်ရင်း မနေနိုင်လို့..."

" မင်းတော့ ခက်လှချည်ရဲ့... ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လုပ်ကွာ... ပြီးရင် အိပ်တော့..."

" ကျနော် မပြီးသေးဘူး... မေလေးရ..."

" မင်းဟာ... ခက်လှချည်ရဲ့... တို့ အိပ်ချင်နေပြီ..."

" မေလေး... မအိပ်သေးဘူးဆိုတော့... ကူညီပေးပါလားဗျာ..."

" ဟေ... မင်းကလည်း မခက်ပေဘူးလား..."

" မခက်ပါဘူး... မေလေးရယ်... ကျနော် မြန်မြန်ပြီးမှ မေလေး အိပ်လို့ ရမှာမလား..."

" ရှစ်... မင်းတော့ တော်တော် မလွယ်တာပဲကွာ... ကဲ... မျက်စိမှိတ်ထား..."

ဟိုဘက်ကနေ မလှည့်ပဲနဲ့ စကားပြောနေရာကနေ နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်လာကာ မေဝသန်သည် နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဖမ်းဆုတ်ကိုင်ယူလိုက်သည်။ အ... မင်းလည်း လက်နက်ကြီး ပိုင်ထားတာပဲ ဟု ပြောကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ မေဝသန်ရဲ့ လက်သာ ညောင်းလာသည်၊ နောင်ရဲ ကတော့ လုံးဝ မပြီးသေး။ ဘယ်လက်ညောင်းတော့ ညာလက်ပြောင်း ဆိုသည့်အတိုင်း လက်ပြောင်းပေးသည်။ အချိန်ကြာလာသော်လည်း နောင်ရဲ ရဲ့ ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်နေတုန်း။

" မင်းက တော်တော် လွန်တယ်ကွာ... မပြီးသေးဘူးလား..."

" မပြီးသေးဘူး... မေလေးရယ်... ကျနော့်ကို ပြီးစေချင်ရင် တစ်ခု တောင်းဆိုလို့ ရလား... မေလေး..."

" ပြောလေ..."

" ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးပါလား... မေလေး..."

" မင်း ဒီလိုပြောမယ်လို့တော့ ထင်သားပဲ... မင်းဆော်တွေတော့ မင်းဒဏ်ကို တော်တေ်ာ ခံရမှာပဲ..."

" သူတို့ကတော့ ကျနော်ကြာလေ... သူတို့ အတွက် ကောင်းလေပဲလို့တော့ ပြောတယ်... မေလေးရော... ဖေဖေ က မကြာလို့လား..."

" အာ... မင်းအဖေလည်း တကယ့် လူသန်ကြီးကွ... တို့မှာ ကြိတ်မှိတ်ခံရတာ..."

" ကောင်းတော့ ကောင်းတယ်မလား... မေလေး..."

" တော်ပြီ... စကားမများနဲ့..."

မေဝသန်သည် ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးကာ လှဲနေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် ထည့်ပြီး လွေပေးတော့သည်။ အချောင်းလိုက် စုပ်လိုက်၊ ဥ ကို စုပ်လိုက်နှင့် ပုလွေမှုတ်ပေးတော့သည်။ တရွှီးရွှီး နှင့် တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေသော်လည်း မပြီးသေးပေ။ ၅ မိနစ်မှ ၁၀ မိနစ် ကြာလာသည်။ ဒါလည်း မပြီး။ မေဝသန် ပါးတွေ ချိုင့်နေအောင် စုပ်သော်လည်း မပြီးသဖြင့် စိတ်တိုလာသည်။

" နောင်ရဲ... မင်းက လွန်လွန်းတယ်ကွာ... တို့ ဒီလောက် စုပ်ပေးနေတာတောင် မပြီးဘူး..."

" ကျနော်လည်း အံ့သြနေတာ... မေလေး... ဟို နှစ်ယောက်နဲ့တုန်းကတော့ ကျနော် ပြီးချင်တဲ့ အချိန် ကောက်ပြီးလို့ ရတယ်... အခုတော့ မေလေးက စုပ်ပေးနေတယ်... မဝသေးဘူး... ဆက်ခံချင်သေးတယ် ဆိုတဲ့ မသိစိတ်က တင်းခံနေလား မသိဘူး... တော်ရုံနဲ့ မပြီးဘူး..."

" ဟာ... စိတ်မတင်းထားနဲ့လေကွာ... တို့လည်း အာတွေတောင် ညောင်းလာပြီ... နောက်ဆုံး လုပ်ပေးစရာ ဒီဆောက်ဖုတ်ပဲ ကျန်တော့တယ်..."

" ဟီး... အဲ့ဆောက်ဖုတ်နဲ့ ထည့်လိုးပေးပါလား... မေလေး... ဒါဆို အရမ်း မိုက်သွားမှာ..."

" အယ်တော့... တို့ စကားမှားသွားတာ..."

" မမှားပါဘူး... မေလေးရ... မေလေး ပြောတဲ့ မေလေးရဲ့ ဆောက်ဖုတ်က အခုတွေ အရည်တွေ ရွှဲနေပြီလေ..."

နောင်ရဲသည် ပြောလည်း ပြော၊ လက်က မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးကို ဆွဲယူပြီး ပွတ်လိုက်သည်။ အ... ဆိုသော အသံတိတ်လေးနှင့် အတူ မေဝသန်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းသွားသည်။ ခဏလေးပဲ ပွတ်ပေးရသေးသည်၊ မေဝသန်သည် နောင်ရဲရဲ့ လက်တွေကို ဖယ်လိုက်ကာ၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ညဝတ်ဂါဝန်ဝမ်းဆက် အင်္ကျ ီကို အပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မေဝသန်ရဲ့ အတွင်းခံတွေ မဝတ်ထားသော နို့ ၂ လုံးနှင့် ညီမလေးက အထင်းသား ပေါ်လာသည်။ ညီမလေး ရဲ့ အမွှေးတွေက မရိတ်ထားသော်လည်း အတို ဖြစ်အောင် ညှပ်ထားပုံ ရသည်။ ပုံစံ တကျ၊ မတိုမရှည်လေး။ 

ဦးအောင်ရဲ့ တလက်ကိုင် ပွဲတက်မယားမို့လို့လည်း ပစ္စည်းတွေက အလတ်ကြီး ရှိသေးသည်။ နောင်ရဲရဲ့ ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို အရင်းကနေ ကိုင်ထားပြီး မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးထဲသို့ ထိုးထည့်တော့သည်။ အဲ့ဒီညက နောင်ရဲ နဲ့ မေဝသန်တို့ရဲ့ အချစ်တိုက်ပွဲက ပြင်းထန်သည်။ ၃ ချျီလောက် လုပ်ပြီးမှ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ကာ အိပ်ကြသည်။

နောက်နေ့မှာတော့ မနက် ၉ နာရီလောက်မှ ကားနှင့် လားရှိုးကို ဆက်တက်သည်။ တောင်ပေါ်ဒေသ ဖြစ်လို့ လမ်းမှာ တဖြည်းဖြည်း အေးစိမ့်လာသည်။ လမ်းတွင် ကားနည်းနည်း ပြတ်သည်နှင့် ကားလမ်းဘေး ခဏရပ်ကာ စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်၊ နှိုက်လိုက်၊ ထုလိုက် နှင့် လားရှိုးရောက်သည်အထိ ပျော်ပါးကြတော့သည်။ လားရှိုးကို ရောက်တော့ ဦးအောင် က သူ့အသိကား ယူလာပြီး လာကြိုသည်။ မေဝသန်က ဦးအောင် ကားနဲ့ လိုက်သွားပြီး၊ နောင်ရဲက သူတို့ကား နောက်က လိုက်လာသည်။ 

လားရှိုးက ရှမ်းဆိုင်လေးတွေ တော်တော်လေး စားလို့ ကောင်းသည်။ ရှမ်းမလေးတွေလည်း ချောသည်လေ။ လားရှိုးမှာ နောင်ရဲတို့ တစ်လလောက် ကြာသွားသည်။ ဦးအောင်ရဲ့ ပထမ ကြန့်ကြာနေတဲ့ အလုပ်က အဆင်ပြေသွားပေမယ့် ဒီတခေါက်တော့ တရုတ်ပြည် ယူနန်အထိ တက်ယူရမည်ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲလည်း ပျင်းလာသောကြောင့်၊ ရန်ကုန်က မိမိရည်းစားတွေကိုလည်း သတိရသောကြောင့် ပြန်မည်ဟု ပြောကာ ပြန်ခဲ့သည်။ မေဝသန်ကတော့ ယူနန်ကို လိုက်လည်ပြီး ဈေးဝယ်ချင်သေးသည်ဆိုကာ ဦးအောင်နှင့် အတူ ပါသွားသည်။

ရန်ကုန်က အိမ်တွင် နောင်ရဲ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်သောကြောင့် ဒေါ်သိန်းနဲ့ ဦးဖိုးတုတ်တို့ကို မခေါ်သေးပဲနေခဲ့သည်။ အားရင် အားသလို၊ အချိန်ရရင် ရသလို ရည်းစား ၂ ယောက်ကိုလည်း အလှည့်ကျ အိမ်ခေါ်ပြီး ဖြုတ်ပစ်သည်။ ၂ ပတ်လောက် အကြာမှာတော့ နောင်ရဲ အပြင်က ပြန်အလာ အိမ်က မီးလင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ အဖေနဲ့ မေလေးတို့ ပြန်ရောက်နေပြီ ဟု ထင်မိသည်။ အိမ်တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေသော မေဝသန်ကိုသာ တွေ့လိုက်သည်။

" မေလေး... ပြန်ရောက်ပြီလား... အဖေရော..."

" မင်းအဖေက ပစ္စည်းတွေနဲ့ အတူ ကားလမ်းကြောင်းက ပို့ရမှာမို့... ဂိတ်အဆင့်ဆင့် ဖြတ်ရမှာမို့လို့တဲ့လေ... ဒါနဲ့ပဲ တို့ အရင် ပြန်လာလိုက်တာ... မင်းအဖေက မန္တလေးထိတော့ လိုက်ပို့ပေးတယ်လေ..."

" သြော်... ဖုန်းဆက်လိုက်ရောပေါ့... ကျနော် လာကြိုမှာပေါ့..."

" ရပါတယ်ကွာ... အခုလည်း အဲ့လောက် ပင်ပန်းတာမှ မဟုတ်တာ..."

" ဒါနဲ့ ဒေါ်သိန်းတို့ရော... ပြန်မလာသေးဘူးလား..."

" ကျနော် ပြန်မခေါ်သေးတာ... မေလေး... တစ်ယောက်ထဲမို့လို့... အေးဆေး နေမယ် ဆိုပြီး မခေါ်ဖြစ်တာ..."

" မင်းနော်... မင်း ရည်းစားတွေကို ဘယ်နှစ်ခေါက်လောက် အိမ်ခေါ်ပြီးပြီလဲ..."

" ဟီး... မေလေးကလည်း အချိန်အားတော့မှ ခေါ်ဖြစ်တာပါ... အခု မေလေး ရောက်လာပြီပဲ..."

" ဟိတ်... တို့ ကြိုပြောထားမယ်နော်... တို့တွေ ပတ်သက်တာ ရပ်ဘို့တော့ မပြောလိုဘူး... တို့လည်း မင်းကို သဘောကျတယ်... ယူဘို့တော့ မဖြစ်ဘူး... ဒီတော့ မင်းရည်းစားတွေနဲ့လည်း အဆက်ဖြတ်စရာ မလိုဘူး... တို့တွေ ခဏလောက် ဖြစ်ဖြစ် လုပ်လို့ ရတာပဲ... ဒါပေမယ့် တသက်လုံး မသိသလို လုပ်လို့ ရတယ်..."

" ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်... မေလေးရာ... အေးဆေးပါ... ကျနော် ဒေါ်သိန်းတို့ကို ဘယ်တော့ ခေါ်ရမလဲ..."

" မင်းအဖေက နောက် တစ်ပတ်လောက် ကြာဦးမယ် ပြောတယ်... ဘယ်တော့ ခေါ်မလဲ ဆိုတာ မင်းသဘောပဲ..."

" ဒါဆို အဖေ ပြန်မလာခင် ၂ ရက် အလိုလောက်မှ ခေါ်လိုက်မယ်လေ..."

" သဘောပါ... ကိုယ်တော်..."

" ဒါဆို... လာလေ... မေလေး... သွားရအောင်..."

" ဘယ်သွားမလို့လဲ..."

" အချစ်ကမ္ဘာထဲ သွားမလို့... လိုက်မှာမလား..."

" အင်း..."

ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးနေသော မေဝသန်ရဲ့ ပုခုံးကို ဖက်ကာ အိပ်ခန်းဆီသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဖေဖော်ဝါရီ၊ ၂၀၁၉)