စိတ်ရဲ့ခေါ်ဆောင်ရာ (စ/ဆုံး)

 စိတ်ရဲ့ခေါ်ဆောင်ရာ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်သို့ လေယာဉ်တစ်စင်း ဆင်းသက်လာလေသည် ။ ထိုလေယာဉ်ပေါ်မှ အသားဖြူဖြူ ဗလတောင့်တောင့်ဖြင့် ကြည့်ကောင်းသော ယောက်ျားတစ်ယောက် နေကာမျက်မှန်လေးတပ်ကာ ဆင်းလာခဲ့သည်။ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကို စတိုင်ကျကျလေး ဝတ်ကာ ဆံပင်တိုလေးကို ဂျဲလ်ထောင်ထားသည် ။ သူ၏ စတိုင်သည် တကယ်ကို ကြည့်ကောင်းပြီး ရုပ်ရည်အရလည်း ချောမောလှသဖြင့် မိန်းကလေးများ ငေးလောက်စရာဖြစ်သည် ။

သူ၏ နာမည်မှာ လင်းလရောင် ဖြစ်သည် ။ အသက် ၂၈ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ လင်းလရောင် ခရီးဆောင်အိတ်လှည်းလေးကို ဆွဲကာ အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။

“သား”

“အစ်ကိုကြီး”

မိမိအား ခေါ်လိုက်သံနှင့် တူသဖြင့် လင်းလရောင် ခေါ်သံကြားရာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မှန်ပေသည် ။ လင်းလရောင်ကို ခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည် ။ အသက် ၅၀ ကျော် အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးနှင့် အသက် ၂၃ နှစ်အရွယ် မိန်းကလေး တစ်ယောက်၏ ခေါ်သံဖြစ်သည် ။ လင်းလရောင် ထိုအသံလာရာမှ လူများကို မြင်ပြီး မျက်ရည်ဝဲတက်သွားသည် ။

ထိုနေရာတွင် လင်းလရောင်၏ အဖေ နှင့် အမေ ရှိနေသည့် အပြင် ညီမလေး ဆူးလရောင် နှင့် ညီမလေးနှင့် ရွယ်တူ ကောင်လေးတစ်ယောက် ရှိနေလေသည် ။ လင်းလရောင် ထိုသူများထံ အပြေးကလေး လာပြီး မိခင်ဖြစ်သူအား ပြေးဖက်လိုက်သည် ။ ကျန်မိသားစုဝင်များကလည်း ဝိုင်းလိုက်ကျသည် ။

“အမေ သားပြန်ရောက်ပြီ အမေရဲ့”

“ငါ့သားလေး မင်း နိုင်ငံခြားကို စသွားကတည်းက အမေ့မှာလေ နေ့တိုင်း စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေရတာ”

ထိုအခါ ဖခင် ဖြစ်သူလည်း မနေသာတော့ဘဲ လင်းလရောင်၏ ပခုံးကို ပုတ်ကာ

“ဟုတ်တယ် သား၊ သား နိုင်ငံခြားထွက်သွား ကတည်းက မင်းအမေက နေ့တိုင်း မျက်ရည် ကျနေရတာ”

မိခင်၏ မေတ္တာကို လင်းလရောင် ငတ်နေသည်မှာ ကြာလှပြီ ဖြစ်သည်။ ရည်မှန်းချက်များကြောင့် နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်သွားလုပ်ခဲ့ပေမယ့် ယခု လိုချင်သည့် ငွေပမာဏ အတိုင်းအတာ ရသဖြင့် မြန်မာပြည်သို့ ပြန်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် ။ လင်းလရောင် ဖခင် နှင့် ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီးသောအခါ မိမိအား ပြုံးပြီးကြည့်နေသော ညီမလေး ဆူးလရောင်၏ ခေါင်းလေးကို ပွတ်လိုက်သည် ။

“ငါ့ညီမလေးတောင် အရွယ်ရောက်လို့ အိမ်ထောင်တွေ ကျနေပြီ”

ဆူးလရောင်လည်း အစ်ကိုဖြစ်သူအား ဖက်သိုင်း လိုက်ပြီးမှ

“မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် ဒါ ညီမရဲ့ အမျိုးသား ဘုန်းသူရတဲ့”

ဘုန်းသူရလည်း မမြင်ဖူးသေးသော ယောက်ဖကြီး အား ပြုံးပြလိုက်ပြီး

“တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် အစ်ကိုကြီး”

လင်းလရောင်လည်း ဘုန်းသူရကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး

“အေးကွာ မင်းတို့ မင်္ဂလာဆောင်မှာ ငါမရှိတဲ့ အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်။ မင်းတို့ အတွက် လက်ဖွဲ့တော့ ပါလာတယ်”

အားလုံး နှုတ်ဆက်လို့ ပြီးလိုက်ချိန်တွင် မိခင်ဖြစ်သူမှ

“ကဲကဲ အိမ်ပြန်ကျစို့ အိမ်ရောက်မှ အေးဆေး စကားပြောကျတာပေါ့။”

“ဟုတ်ပါပြီ အမေရာ သားလည်း အမေ့လက်ရာ စားချင်နေတာ ကြာပေ့ါ ပြန်ကျစို့”

“ဟားဟား”

အားလုံး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နှင့်ပင် တက္ကစီငှားကာ အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့ကျသည် ။

အိမ်သည် လွန်ခဲ့သည့် ခုနှစ်နှစ်ကအတိုင်း ရှိနေသေးသည် ။ တိုက်အိမ်ငယ်လေးကို မြင်လိုက်သောအခါ လင်းလရောင် မိမိကိုယ်ကို လုံခြုံသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ မိမိ၏ အိမ် နှင့် မိသားစုသည် မိမိ ဘဝအတွက် အလုံခြုံဆုံး နှင့် အနွေးထွေးဆုံး ဆိုတာ လင်းလရောင် လက်ခံလိုက်မိသည် ။

မိသားစုများ အိမ်ထဲရောက်သည် နှင့် ရှေးဟောင်း နှောင်းဖြစ်များ ပြောရင်း စကားဖေါင်ဖွဲ့ သွားလေသည် ။

“အမေရေ တိုးတိုးတို့ ကေသီတို့ နေမင်းတို့ နေကောင်းကြလား၊ ဖုန်းအဆက်အသွယ် မရတော့တာ ကြာပြီ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့ လွမ်းလိုက်တာ အမေရာ”

ထိုအခါ မိသားစုများ အားလုံး မျက်နှာ မကောင်း ဖြစ်သွားကျလေသည်။ လင်းလရောင်လည်း စိတ်ပူရလေသည် ။

ထိုသူငယ်ချင်း သုံးယောက်မှာ လင်းလရောင် နှင့် ငယ်စဉ်တောင်ကျေး ဘဝထဲမှ ကျောင်းနေလည်းအတူ ဆော့ကစားလည်းအတူ အရမ်းချစ်ခဲ့ကြသည့် သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သည် ။ လင်းလရောင် နိုင်ငံခြား အထွက် လေဆိပ်အထိ လိုက်ပို့ကြသော သူငယ်ချင်းများကို မြင်ယောင် မိသေးသည် ။ အဓိကမှာ တိုးတိုး ဖြစ်သည် ။

တိုးတိုးက အနေအေးသည် ။ အရမ်းရိုးအသည် ။ လင်းလရောင် နှင့် ခွဲရတော့မည့်အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေသော မျက်နှာလေးကို မှတ်မိသေးသည် ။ သဘောကောင်းသည် ။ ပုံစံမှာလည်း ရိုးသားလွန်းလှသည် ။

ကေသီကတော့ တည်ငြိမ်သည် အိန္ဒြေကြီးသည် ။ သူမ၏ ရှည်လျားသော ဆံနွယ်များသည် သူမ အလှကို ထပ်ဆင့်ပံ့ပိုးထားသည် ။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် မှာလည်း နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နှင့် အလွန် ကြည့်ကောင်းလှသည် ။ လင်းလရောင် အဖို့ကတော့ ကေသီအပေါ် မောင်နှမ အရင်းလို ရိုးသားခဲ့သည် ။

နေမင်းမှာတော့ တိုးတိုး နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ငွေကြေးလည်း ချမ်းသာသဖြင့် လိုတိုင်းရသည့် သူဌေးသား၊ လိုချင်တာကို မရရအောင် ယူတတ်သည့် အကျင့်လေးရှိသည် ။ လင်းလရောင်ကို နိုင်ငံခြားထွက်ဖို့ ငွေကြေး ထောက်ပံ့ခဲ့သူလည်း ဖြစ်သည်။

“အမေ သူတို့ ဘာဖြစ်လို့လည်း ဟင်”

“သား… နေမင်းနဲ့ ကေသီ လက်ထပ်သွားတာ ကြာပြီ”

“ဟင် တိုးတိုးနဲ့ ကေသီက ချစ်သူတွေ မဟုတ်လား”

တိုးတိုးနှင့် ကေသီရဲ့ အကြောင်းကို လင်းလရောင် နှင့် နေမင်း အသိဆုံး ။ ငယ်ချစ်တွေ ဆိုတော့ ။

“ဒါဆို တိုးတိုးကရော”

“သား သူငယ်ချင်း တိုးတိုးကတော့ ဆုံးသွားပြီ သား”

“ဗျာ ဘယ်လိုဖြစ်တာလည်း အမေရာ”

“သားက အခုမှ ခရီးက ပြန်ရောက်တာဆိုတော့ မသိသေးတာ ကောင်းတယ်၊ သား တည်ငြိမ်သွားမှ အမေပြောပြမယ်၊ အမေ့စကား နားထောင်ပေးပါ သားရယ်”

လင်းလရောင်က လက်မခံချင်သော်လည်း ဒီတစ်ကြိမ် မိခင်စကား နားထောင်ပြီး ထိုအကြောင်း ဆက်မပြောဖြစ်တော့ ။ ထို့နောက် အနားယူ ရေချိုး မိသားစုနှင့်အတူ နွေးနွေးထွေးထွေး နေလိုက်လေသည် ။

သို့နှင့် ညအချိန်ပင် တိုက်ခဲ့လေပြီ ။ လင်းလရောင် အခန်းထဲတွင် လူးလိမ့်နေသည် ။ အိပ်လို့ မပျော် ။ တိုးတိုး သေဆုံးရသည့် ကိစ္စကို အမေကလည်း အသိမပေး ။ လင်းလရောင် အတွေးများဖြင့် ညနက်လာလေသည် ။ တိုင်ကပ်နာရီမှ တဂျောက်ဂျောက် မြည်သံကတော့ ထွက်ပေါ်နေသည် ။ လင်းလရောင် အိပ်မပျော်သေး ။ အဖေနှင့် အမေကတော့ အပေါ်ထပ်တွင် အိပ်ပျော်နေလောက်ပြီ ။

ညီမလေးတို့လည်း အိပ်ပြီလားမသိဘူး ဟူသော အတွေးဖြင့် လင်းလရောင်အခန်း နှင့် ကပ်ရပ်သား ညီမလေး အခန်းနံရံကို နားလေးကပ်ခါ နားဆွင့်လိုက်သည် ။ ကပ်လျက်သားမို့ တစ်ဖက်မှ အသံ သဲ့သဲ့များ ကြားနေရသည် ။

“အို့ အား အ အ မောင်ရယ် နာနာလေး လုပ်စမ်းပါ”

“တိုးတိုးပြောပါ ချစ်ရယ်၊ တော်ကြာ ကိုကြီး ကြားသွားပါဦးမယ်”

နားဆွင့်နေသော လင်းလရောင်ပင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်မလုံ ဖြစ်သွားသည် ။ မိမိက နားဆွင့် မိသည်ကိုး။ ချက်ချင်း ကုတင်ပေါ် ပြန်လှဲလိုက်သည် ။

“တော်တော်ထတဲ့ ငါ့ညီမဘဲ ဟူး”

လင်းလရောင်လည်း ကာမကိစ္စ မလုပ်ရတာ အတော်ကြာပြီ ဖြစ်သဖြင့် တစ်ဖက်အခန်းမှ လင်မယား၏ ချစ်ပွဲကြောင့် စိတ်လေး အနည်းငယ် ပြန်ထလာသည် ။ ကုတင်ပေါ်တွင် နဖူးပေါ် လက်တင်ပြီး နိုင်ငံခြားအလုပ်ရုံက စီနီယာမမ ခင်လွှမ်းကို ပြန်သတိရမိသည် ။

ခင်လွှမ်း မှာ လင်းလရောင်ထက် ၂ နှစ်ကြီးသလို အရင်ရောက်နှင့်သော စီနီယာလည်း ဖြစ်သည် ။ သူမ ကြောင့် လင်းလရောင် အစစအရာရာ အဆင်ပြေခဲ့ရသည် ။ ခင်လွှမ်းမှာ တစ်ခုလပ် တစ်ယောက် ဖြစ်သော်လည်း အလွန်ကြည့်ကောင်းသေးသည် ။ နဖူးပြင် ကျယ်ကျယ်လေးကို ဆံပင်ရှည်လေး အမြဲဖုံးထားတတ်သည် ။ အရပ်ရှည်ရှည် အသားညိုညို နှင့် ညိုချောလေး ဖြစ်သည် ။

လင်းလရောင် သူမနှင့် သမီးရည်စား မဟုတ် မိတ်ဆွေထက် မကသော ဆက်ဆံရေး ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံခြား ထွက်ခဲ့သော ခုနှစ်နှစ် အတိုင်းအတာတွင် အကြိမ်ကြိမ် နှစ်ဦးသဘောတူ အတူအိပ်ဖြစ်ခဲ့ကြသည် ။

ခင်လွှမ်း၏ ဘဝသည် သနားစရာကောင်းသည် ။ မြန်မာပြည်မှ မိခင် မုဆိုးမအား ငွေအမြဲ ထောက်ပံ့နေရသူမို့ မစုဆောင်းဖြစ်လှ ။ လင်းလရောင် မြန်မာပြည် အတူပြန်ပြီး ခင်လွှမ်းအား လက်ထပ်ဖို့ တိုင်ပင်ခဲ့သေးသည် ။ သို့သော် ခင်လွှမ်း ငြင်းဆန်ခဲ့သည် ။ ခင်လွှမ်းမှာ မြန်မာပြည်တွင် လက်ထပ်ရမည့်သူ ရှိသည်ဟုသာ ပြောပြီး နေရစ်ခဲ့ လေသည် ။

လင်းလရောင် ပြန်စဉ်းစားရင်း ခင်လွှမ်းနှင့် ဖြစ်ခဲ့သည်များကို ပြန်လည် မြင်ယောင်လာလေသည် ။ ပုဆိုးအောက်မှ လီးကလည်း ထောင်မတ်လာ သဖြင့် ခင်လွှမ်းနှင့် ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့သည်များကို ပြန်စဉ်းစားရင်း အာသာဖြေ ဂွင်းတိုက် ပစ်လိုက်သည် ။ ဆန္ဒများ ပြင်းထန်လွန်းနေသဖြင့် သိပ်ပင်မကြာလိုက် အထွတ်အထိပ်ရောက်ပြီး သုတ်နွေးနွေးများ ပုဆိုးပေါ် ပန်းထွက်သွားလေသည်။

“ဟူး ကောင်းလိုက်တာ လွှမ်းရယ်”

မောလည်း မောသွားသည် ။ လူလည်း နုံးသွားသည်မို့ တစ်ခဏအတွင်း အိပ်ပျော်သွားလေသည် ။

“ကိုကြီး ထတော့လေ”

မိမိအား ပုတ်နိုးလိုက်သော ညီမလေး ဆူး ကြောင့် လင်း နိုးလာခဲ့သည် ။

“အာ ညီမလေးရာ စောစောစီးစီ ကိုကြီး အိပ်ရေး မဝသေးဘူး”

“အမလေး ဘယ်က စောစောစီးစီး ရမှာလည်း နေမြင့်နေပြီ၊ ညီမလေး ယောင်္ကျားတောင် အလုပ်သွားပြီ”

“ဒီနေ့ ဥပုတ်နေ့တောင် အလုပ်သွားတယ်ပေါ့”

“သူက လောဘ ရှိတယ်လေ၊ ဒါနဲ့ အစ်ကိုကြီး ညက မအိပ်ဘူးလား”

လင်းလရောင် အိပ်မှုံစမွှားဖြင့် ထလိုက်ပြီး

“အေး ဘယ်အိပ်လို့ရမလည်း နင်တို့အသံတွေ ဒီလောက် ဆူနေတာကို”

“ဟင် ကို ကိုကြီး ကြားသွားတယ်ပေါ့ ရှက်လိုက်တာ ရှက်လိုက်တာ”

ဆူးလရောင် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းနေလေသည် ။ လင်းလရောင်လည်း ဆူး၏ခေါင်းကို ဒေါက်ခနဲ ခေါက်ထည့်လိုက်ပြီး

“တော်သေးတာပေါ့ ရှက်တတ်သေးလို့”

လင်းလရောင်လည်း လွှမ်းကို သတိရမိသေးသည်။ လွှမ်းလည်း ဆူးနှင့် သွားတူနေသည်။ ဆက်ဆံတဲ့ နေရာမှာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း အားရပါးရ တုန့်ပြန် တတ်သည့် အကျင့်တွေ ဖြစ်သည် ။ လင်းလရောင်လည်း မျက်နှာသစ်ရန် အိပ်ယာပေါ်မှ ကုန်းထ လိုက်စဉ် ညက လရည်ပေနေသော ပုဆိုးမှ အဖြူကွက်ကို ဆူး မြင်သွားသည် ။

“ကြည့်စမ်း သူများကျ အရှက်မရှိဘူးတဲ့၊ သူကျတော့ ဟွန့် ပြောစမ်း နိုင်ငံခြားက ရည်းစားကို သတိရလာတယ်ထင်ရဲ့၊ ဟဲဟဲ ယောင်းမက ချောလားဟင်”

“ဟာ ဒီကောင်မလေး လျှောက်ပြောနေတယ် အထင်ကြီးမနေနဲ့ နင့်အစ်ကို အဲ့လောက် မစွံဘူး”

“ဒါဆို ယောင်းမ အမြန် ရှာပေးမှပါ၊ တော်ကြာ တစ်သက်လုံး ငါ့အစ်ကို လက်သမား ဖြစ်နေဦးမယ်”

“ဟာ ဒီကောင်မလေး ငါ လုပ်ထည့်လိုက်ရ”

ဆူး ပြောင်စပ်စပ်ဖြင့် အခန်းထဲမှ ထွက်ပြေးသွား လေသည် ။ လင်းလရောင်လည်း စဉ်းစားမိသေးသည် ။ သူပေးတဲ့အကြံ မဆိုးဘူး၊ ငါ့ညီမကို ကောင်မလေး တစ်ယောက်လောက်နဲ့ အောင်သွယ်ခိုင်းဦးမှ။ လင်းလရောင်လည်း ရေပါတစ်ခါထဲ ချိုးပစ်လိုက်သည် ။

“ကိုကြီး ရေချိုးပြီးရင် သားသားနားနားလေး ဝတ်ထား၊ ညီမလေးကို ယောက်ခမအိမ် လိုက်ပို့ပေး”

လင်းလရောင်လည်း အိမ်မှာနေရတာ ပျင်းနေပြီမို့ လိုက်ပို့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

“သွားမယ်လေ ညီမလေး”

“ဟား ငါ့အစ်ကိုကတော့ သန့်တယ်ဟေ့၊ ကိုကြီး အခုသွားမည့် အိမ်မှာ ညီမလေးယောကျ်ား ဘုန်းသူရရဲ့ အစ်မ နှစ်ယောက်ရှိတယ်၊ အမွှာတွေနော်၊ အရမ်းလည်း လှတယ်”

“ဟုတ်လား ဟီဟီ သွားကြည့်ရအောင်”

မောင်နှမ နှစ်ယောက် အကြံဖြင့် ထွက်လာခဲ့ကြသည် ။ ဘုန်းသူရ အိမ်မှာ တစ်ဖက် လမ်းထဲတွင်မို့ သိပ်မဝေး ။

“မဖြူရေ မဖြူ”

ဆူး အိမ်ထဲ လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်သဖြင့် အသားဖြူဖြူ ခန္တာကိုယ်တောင့်တောင့် ခပ်ချောချော မိန်းမ တစ်ယောက် ထွက်လာသည် ။ လင်းလရောင် နှင့် ရွှယ်တူခန့် ရှိသည် ။

“လာပြီ ညီမရေ၊ အော် ဧည့်သည်လည်း ပါတာကိုး၊ ကြွပါရှင့်”

“ကိုကြီး လာ”

သို့နှင့် အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်ကြသည် ။ အိမ်ထဲတွင် မဖြူ ဟူသော အမျိုးသမီး နှင့် ရုပ်ချင်းခွဲမရအောင် တူသော နောက်ထပ် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရှိနေသေးသည် ။

“ဖေဖေ နှင့် မေမေကတော့ ဒီနေ့ ဥပုတ်နေ့ဆိုတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားပြီ ညီမလေးရဲ့”

“ဟုတ်တယ် မမဝါရေ အိမ်က ဖေနဲ့မေလည်း ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားပြီ”

“ဒါဆို ဒီနေ့ စျေးဆိုင်ပိတ်တယ်ပေ့ါ”

“တစ်ရက်တစ်လေတော့လည်း နားတာပေါ့၊ အော် မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်၊ ဒါက ဆူးရဲ့ အစ်ကို လင်းလရောင်တဲ့၊ ဒါက မမဖြူဖြူလှိုင်၊ ဒီဘက်က မမဝါဝါလှိုင်တဲ့။ ညီမလေးရဲ့ ယောက်မတွေလေ မချောဘူးလား”

ဆူး အပြောကြောင့် လင်းလရောင် နေရခက်သွားသလို အပျိုကြီး ညီအစ်မလည်း ရှက်သွားလေသည်။

“ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်၊ ကျွန်တော့် ညီမလေးကို မလိမ္မာရင် ဆုံးမလို့ ရတယ်နော်”

“ကိုလရောင်ရယ် ဆူးက လိမ္မာပြီးသားပါ၊ သူရကိုသာ ကိုလရောင် ဆုံးမရမှာပါ”

“အော် အော် ဟုတ်ပါပြီဗျာ။”

လင်းလရောင် အိပ်သာ မတက်ခဲ့သဖြင့် ဗိုက်ထဲ ရစ်လာလေသည် ။

“ဒါနဲ့ဗျ အိမ်သာ ခဏ သွားချင်လို့”

“ဟွန့် ကိုကြီးကတော့ လုပ်ပြီ”

ထိုအခါ ဝါဝါလှိုင် ဟူသော အမျိုးသမီးမှ

“အော် လာလေ ကိုလရောင်”

သူမ ရှေ့က ခေါ်သွားသဖြင့် လင်းလရောင်လည်း လိုက်သွားခဲ့သည် ။ သူမ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားသည့် ထမိန်အောက်မှ သူမအိုးက အလွန်လှသည် ။ အပျိုစစ်စစ်တွေမို့ တင်းကာ လုံးဝန်း စွင့်ကားနေသည် ။ လင်းလရောင် နောက်မှ အသာကြည့်ကာ အရသာ တွေ့နေလေသည် ။

ဝါဝါလှိုင်လည်း သူမ နောက်ပိုင်းအား လင်းလရောင် စားမတတ် ကြည့်နေသည်ကို ရိပ်မိသည် ။ သို့သော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ပိုလို့ပင် တင်လေးကောက်ခါ လျှောက်ပြမိသေးသည် ။ သူမ စိတ်ထဲ အကြည့်ခံနေတာ ကျေနပ်မိသလိုလို ဖြစ်နေသည် ။

“ရောက်ပြီ သွားလိုက်တော့နော်၊ အိမ်ရှေ့ကဘဲ စောင့်နေတော့မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်မျာ”

လင်းလရောင် အိမ်သာ အရင် ဝင်တက်လိုက်သည်။ အိမ်သာထဲတွင် ဝိတ်လျော့ပစ်လိုက်ပြီး အိမ်သာထဲမှ ပြန်ထွက်ခဲ့သည် ။

“ဟူး အခုမှ လူကို ပေါ့သွားတာဘဲ”

အိမ်သာအပြင်တွင် မည်သူမှမရှိ ။ လင်းလရောင်လည်း အိမ်ဖေးအပေါက်မှ အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်စဉ် အဝတ်တန်းလေး တစ်ခုတွင် လှန်းထားသော မိန်းမဝတ် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး သုံးထည်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ဒါ ဟို အပျိုကြီးတွေ ဟာဘဲ ဖြစ်မယ်။”

လင်းလရောင် ကြည့်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သဖြင့် လူရိပ် လူခြေ ကြည့်ပြီး ထိုအတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး သုံးထည်ထဲမှ အဝါရောင် ပန်းပွင့်လေးများပါတဲ့ တစ်ခုကို ကောက်ယူ နမ်းရှုံ့ပစ်လိုက်သည် ။ ဆပ်ပြာနံ့လေး သင်းခနဲ ရလိုက်သည် ။ လီးလည်း တောင်ခနဲ မတ်သွားသည် ။ မဖြူ ဟာလား မဝါ ဟာလား လင်းလရောင်လည်း မသိ ။ အခုလို နမ်းလိုက်ရလို စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်သွားသည် ။

သူမတို့ စောက်ပိနှင့် ထိထားသည့် အရာမို့ လင်းလရောင် ရင်တွေခုန်ကာ တစ်ဝကြီး နမ်းပစ်လိုက်ပြီး လူမိမည်စိုးသဖြင့် ဟန်မပျက် ပြန်ထားပြီး အပြင် ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။ အပြင်တွင် သမီးယောင်းမ သုံးယောက် စကားကောင်းနေသည် ။ လင်းလရောင်လည်း ရောက်လာသောအခါ ဆူးက ရှောင်ပေးသည်လား မသိ။ လင်းလရောင်ကို မျက်ဆပစ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားသည် ။ လင်းလရောင်လည်း အခွင့်အရေးကို အသုံးမချတတ် ။

“ကိုလရောင်က နိုင်ငံခြားက ပြန်လာပြီဆိုတော့ အခု ဘာလုပ်မယ် စိတ်ကူးလည်း”

“ကျွန်တော့် ရည်းမှန်းချက်ရှိတယ် မဝါရဲ့၊ ကျွန်တော်က ကိုယ်ပိုင်ကုမ္မဏီ အသေးစားလေး ထောင်မလားလို့၊ ပစ္စည်းတွေက ကျွန်တော်လုပ်ခဲ့တဲ့ စက်ရုံက မှာမှာပါ”

“အော် ကောင်းတာပေါ့၊ ဒါနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုဖို့ စိတ်မကူးသေးဘူးပေါ့”

မဝါကို လင်းလရောင် သေချာကြည့်လိုက်သည် ။ လင်းလရောင်ကို မြင်မြင်ချင်း ခိုက်နေပုံရသည် ။ ဧကန္တ ဆူးများ ဘာပြောထားပါလိမ့် ဟု တွေးလိုက်သေးသည် ။

“စိတ်ကူးတော့ ရှိတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာ ရည်းစားတောင် မရှိဘူးဗျ”

ဖြူဖြူလှိုင်မှာ

“အော်”

ဟု ဖော်လိုသာ လိုက်ပေမယ့် ဝါဝါလှိုင်ကတော့ သိသိသာသာ ပြုံးသွားသည်ကို လင်းလရောင် သတိထားမိလိုက်သည် ။

“ပြီးပြီလား ကိုကြီး ပြန်ကြရအောင်”

“ပြန်တော့မလို့လား”

“ဟာ ကိုကြီးက ကျန်ခဲ့ချင်လို့လား ခစ်ခစ်”

“အဲ ဟို မဟုတ်ပါဘူး ဟာ နင်ကလည်း ငါက သဘောမေးတာပါ”

အပျိုကြီး နှစ်ယောက်လည်း မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်ကုန်သည် ။ ကောင်းခန်းရောက်မှ ဒင်းက လာပြန်ဖျက်သတဲ့ ။ လင်းလရောင်လည်း

“ပြန်တော့မယ် မဝါရေ၊ နောက်မှ အေးဆေး စကားပြောကြတာပေါ့”

“ဟယ် ကြည့်စမ်း ဝါ့ကိုဘဲ နှုတ်ဆက်တယ်၊ ဖြူ့ကို ကြ နှုတ်မဆက်ဘူး ဟွန့်”

“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး မဖြူရယ် နှစ်ယောက်လုံးကို နှုတ်ဆက်တာပါ”

ဝါဝါလှိုင်ကတော့ ရှက်ပြုံးသာ ပြုံးနေသည် ။ သို့နှင့် မောင်နှမ နှစ်ယောက် အိမ်ပြန်လာခဲ့သည် ။ အိမ်ရောက်တော့ လင်းလရောင် ဝါဝါလှိုင်ကို ချဉ်းကပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ ဆူးကို အောင်သွယ်ခိုင်းဖို့လည်း ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ လင်းလရောင် ဗိုက်ဆာ လာသဖြင့် အိမ်နောက်ဖေး ဝင်လိုက်သည် ။

“ညီမလေး ဘာချက်လည်း”

ဆူးကတော့ အဝတ်လှန်းနေသည် ။

“ဟာ ဆူး ဒါ ဘယ်သူ့ဟာလည်း”

လင်းလရောင် ဆူး လှန်းနေသော တန်းမှ အဝါရောင်အပွင့် အတွင်းခံလေးကို လက်ညိုးထိုးလိုက်သည် ။

“ဒီအိမ်မှာ ဘယ်သူရှိလို့လည်း ညီမလေးဟာပေါ့”

“အော် ဟိုအိမ်မှာ ဒါနဲ့တူတာလေး တွေ့ခဲ့လို့၊ ပြောရမှာ ရှက်တောင် ရှက်တယ်၊ မဝါဟာလား မသိဘူး၊ ငါ မနေနိုင်လို့ ခိုးနမ်းခဲ့တယ် ဟ၊ ငါ့ကို မဝါနဲ့ အောင်သွယ်ပေးစမ်းပါ”

“နေပါဦး အစ်ကိုကြီးက ဟိုအိမ်မှာ ဒါမျိုးကို ယူနမ်း ခဲ့တယ် ဟုတ်လား”

“အေးလေ”

“သွားပြီး သေလိုက်တော့ အဲ့မှာ၊ အဲ့ဒါ မဝါဟာ မဟုတ်ဘူး ညီမလေး ဟာ၊ ဟိုနေ့က ကျန်ခဲ့လို့ အခုဘဲ သွားယူလာတာ”

“ဟေ ဒါဆို နင့်ဟာပေါ့”

“ဒါပေါ့ သုံးထည်ရှိတာတောင် ဆူးဟာမှ ရွှေးမိရတယ်လို့၊ ကိုကြီး လပ်ကီး မကောင်းဘူး၊ မဝါနဲ့ မဖြစ်လောက်တော့ဘူး”

“ဟာ အမလေး နင်ကလည်း မပြောကောင်း မဆိုကောင်း ငါ့ကို မဝါဟာ ခိုးပေးစမ်းပါ”

“ဘာလုပ်မလို့လည်း”

“မောင်နှမချင်း ပြောရမှာ အားတော့နာတယ်၊ သူ့ဟာလေး မှန်းထုချင်လို့”

“အမလေး လုပ်မနေနဲ့ လက်တွေ့လိုး၊ ညီမလေး ဖန်ပေးမယ်”

“ဟေးးး ဒါမှ ငါ့ညီမကွ”

လင်းလရောင် ပျင်းနေသဖြင့် သူငယ်ချင်းတိုးတိုး၏ အိမ်ဘက် သွားလိုက်လေသည် ။

“ဒေါ်ကြီးရေ မာလာရေ”

“ဘယ်သူလည်း ရှင့် လာပြီ လာပြီ”

မာလာ ဆိုသော မိန်းကလေး ထွက်လာလေသည် ။ မာလာမှာ တိုးတိုး၏ ညီမ ဖြစ်သည် ။

“ဟာ ကိုကြီးလရောင် ပါလား၊ ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်တာလည်း”

“မနေ့က ညီမရဲ့”

“လာ ကိုကြီး အိမ်ထဲဝင်”

“အေးအေး၊ ဒါနဲ့ ဒေါ်လေးရော”

“အမေက ကိုတိုး စိတ်နဲ့ မစားနိုင် မအိပ်နိုင် ဖြစ်ပြီး အိပ်ယာထဲ လဲနေတာ၊ အခုဆို ဆေးရုံ တင်ထားရတယ် အစ်ကိုရဲ့၊ ဒါနဲ့ ကိုတိုး သတင်း ကြားပြီးရောပေါ့”

“ဟုတ်တယ် မာလာ ဒီကိစ္စနဲ့ဘဲ လာခဲ့တာ၊ တိုးတိုးက ဘာရောဂါနဲ့ ဆုံးသွားတာတုန်း”

မာလာ မျက်ရည်များ သိသိသာသာ ဝဲသွားသည် ။ လင်းလရောင် နိုင်ငံခြား မသွားခင်က မာလာမှာ ကိုးတန်းကျောင်းသူ ကလေးမလေးသာ ရှိသေးသည် ။ အခုတော့ အရွယ်ရောက်နေသော ကောင်မလေး ဖြစ်နေပြီ ။ ဆင်းရဲတော့ သိပ်မဆင်နိုင်ရှာ ။ ရိုးရိုးလေး နှင့် ချစ်စရာကောင်းနေသည် ။

“ရောဂါနဲ့ဆုံးတာ မဟုတ်ဘူး အစ်ကိုရ အသတ်ခံရတာ”

မာလာ မျက်ရည်များ တပေါက်ပေါက် ကျဆင်းလာသည် ။

“ဟာ တိုးကြီးက အရမ်းအေးတဲ့ကောင် ရန်ငြိုး ရန်စလည်း မရှိပါဘူး၊ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာတုန်း ဘယ်သူ သတ်တာလည်း”

“အဲ့နေ့က ကိုတိုး တစ်နေကုန် ပြန်မလာလို့ စိတ်ပူနေတာ ညကျတော့ သတင်းကြားလိုက်တာဘဲ”

“ဘယ်လို၊ တရားခံက ဘယ်သူလည်း”

“ကြေးစားလူမိုက်တွေတဲ့၊ တစ်ယောက်ယောက်က အခကြေးငွေနဲ့ ခိုင်းတာ နေမှာပေါ့။ လူမိုက်တွေကတော့ ဝန်မခံဘူး၊ ကြည့်မရလို့ သတ်တာဆိုပြီး အဖမ်းခံသွားတယ်။ ညီမကတော့ ကိုနေမင်းရဲ့အဖေ လက်ချက်လို့ ထင်တယ်။ အစ်ကိုကြီး မရှိမှ သူ့သား နဲ့ မကေသီကို ပေးစားလို့ရမှာလေ။ သူက မကေသီကို ချွေးမ တော်ချင်နေတာ။ အိမ်မှာလည်း ကိုတိုး ကို ကေသီနဲ့ မပတ်သတ်ရင် သိန်းတစ်ရာ ပေးမယ်လို့ လာပြောသေးတယ်။ ကိုတိုး မရှိတော့ အမေလည်း အိပ်ယာထဲလဲ၊ ညီမကလည်း ဘာမှမလုပ်တတ်၊ အိမ်စရိတ်နဲ့ အမေ့ဆေးဖိုးတွေ အတွက် ညီမ အခု ဘဝပျက်နေပြီ”

“ဟာ မာလာရယ် အစ်ကို စိတ်မကောင်းပါဘူး။ တောက်… နေမင်းနဲ့ ကေသီကွာ မင်းတို့ လုပ်ရက် လိုက်တာ”

“သူတို့ကြောင့် တိုးတိုး သေတာ၊ တိုးတိုး သေလို့ ညီမလေး ဒီဘဝ ရောက်ရတာ”

လင်းလရောင် သူငယ်ချင်းအတွက် လက်စားချေပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ ငိုနေသည့် မာလာ့ကိုလည်း ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး

“မပူပါနဲ့ ညီမလေး၊ တိုးတိုးအတွက် အစ်ကို လက်စားချေမှာပါ”

လရောင်က နေမင်းကြောင့် လင်းရတယ် ဆိုပေမယ့် မတရားရင်တော့ နေမင်းလည်း ပြန်လောင်ကျွမ်းရမှာဘဲ။

“တကယ်လား ကိုလရောင်၊ ညီမတို့က ဆင်းရဲတော့ ကိုနေမင်းနဲ့ အားမပြိုင်ဝံ့ဘူး။ ကိုလရောင် တရားမျှတအောင် လုပ်ပေးပါ”

“စိတ်ချပါ ညီမလေး”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစ်ကိုရယ်၊ ကျေးဇူးဆပ် စရာဆိုလို့ ညီမမှာ ဘာမှမရှိပါဘူး။ ညီမ ခန္တာကိုယ်ဘဲ ရှိပါတယ်”

“ဟာ မာလာ ကိုလရောင်မှာ ဒီလိုစိတ် မရှိပါဘူး။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အနေနဲ့ လုပ်ပေးမှာပါ”

“ရပါတယ် အစ်ကိုရဲ့၊ အခု မာလာကလည်း ငွေနဲ့ ဝယ်တိုင်းရတဲ့ အပေါစား မိန်းမတစ်ယောက်ဘဲ၊ လိင်ဆက်ဆံမှုက ညီမအတွက် ဘာမှ ပိုဖြစ်မသွားပါဘူး”

မာလာ ဆတ်ခနဲ ထကာ အိမ်တံခါးကို တွန်းပိတ်လိုက်သည် ။ လရောင်းလည်း အံ့သြသွားသည် ။ မာလာ သူမ၏ ထမိန်ကို ဖြေချလိုက်ပြီး သူမ၏ စပို့ရှပ်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည် ။ အတွင်းခံလေး နှင့် ဘော်လီလေးသာ ကျန်သော မာလာ့ပုံစံကြောင့် လင်းလရောင် လီးချက်ချင်း တောင်သွားသည် ။ မလုပ်သင့်သည်ကို သိသော်လည်း လရောင် သူမ အလှမှာ ရုန်းမထွက်ချင်တော့ ။

မာလာမှာ အလွန်ချစ်စရာကောင်းသည် ။ ငယ်ငယ်လေးနဲ့ ပြည့်တန်ဆာ ဖြစ်ခဲ့သည့်အတွက် လင်းလရောင် နှမြောမိသွားသည် ။ မာလာ သူမ၏ ဘရာစီယာချိတ်လေးကို ဖြုတ်ပြီး ချွတ်ချလိုက်သည် ။ မာလာ့ရင်နှစ်မွှာကို မြင်ရပြန်တော့ လင်းလရောင် စိတ်တွေ အတော်ထလာသည် ။

မာလာကလည်း သူမ အတွင်းခံလေးကို ဆက်လက်ကာ ချွတ်ဆွဲပြသည် ။ အမွှေးစုစု အဖုတ်လေးသည် လင်းလရောင် စိတ်ကို အထိရောက်ဆုံး ဖမ်းစားခဲ့ ပြန်သည် ။ လင်းလရောင်လည်း မည်သို့မှ မထိန်းနိုင်တော့ ။ ခင်လွှမ်း သင်ပေးခဲ့သည့် စောက်ဖုတ်နမ်းသည့် ပညာကို ချက်ချင်း သတိရကာ မာလာ့ခြေထောက်များကို လှမ်းဖက်ကာ စောက်ဖုတ်ကို လှမ်းနမ်းလိုက်သည် ။ ရေမချိုးရသေးသဖြင့် သေးနံ့မွှန်မွှန်လေး ရလိုက်သည် ။

နိုင်ငံခြားမှာ ခင်လွှမ်းဟာကို အမြဲနမ်းနေကျမို့ မရွံဘဲ နမ်းရခြင်းကို လရောင် နှစ်သက်ခဲ့လေသည် ။ အားရအောင် ပေါင်များကို ဖက်ကာ အဖုတ်နမ်းနေသဖြင့် မာလာ ထောက်ထားသော ခြေများပင် မခိုင်ချင်တော့ ။ ယခုဆက်ဆံမှုသည် ယခင်လို ငွေကြေး အရ ဆက်ဆံခြင်း မဟုတ် ။ သူမကိုယ်တိုင် လိုလိုလားလား ပေးဆပ်ချင်နေသည့် အတွက် သွေးသားများ ထကြွနေသည် ။

မာလာ နို့သီးခေါင်းလေးများ ထောင်နေလေသည် ။ သူမ အဖုတ်အား တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းနေသည့် လရောင်၏ ခေါင်းလေးကို ပွတ်ပေးရင်း

“အစ်ကိုရယ် မာလာ ငရဲတွေ ကြီးနေပါ့မယ်”

“မကြီးပါဘူး မာလာရယ်၊ အစ်ကိုက အဖုတ်မြင်ရင် မနေနိုင်ဘူး”

“ဒါဆိုလည်း အစ်ကို့ စိတ်ကြိုက် နမ်းပါ”

လင်းလရောင် မာလာ့ အဖုတ်ကို အားရအောင် နမ်းပြီးမှ မာလာ့ ရင်သားများကို ပွတ်ပြီး ထောင်နေသော နို့ခေါင်းလေးကို ညှင်ညှင်သာသာလေး ငုံစို့ပေးလိုက်သည် ။

“အ့ ကောင်းလိုက်တာ အစ်ကိုရယ်”

လင်းလရောင်လည်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး မာလာ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်သည် ။ မာလာကလည်း စိတ်နှစ်ပြီး တုံ့ပြန်စုပ်ယူရင်း လင်းလရောင်၏ ပုဆိုးအောက်မှ လီးကို စမ်းလိုက်လေသည် ။ ဘောင်းဘီထဲမှာ လီးက တင်းနေသည် ။ လရောင်လည်း ပုဆိုးဖြေချလိုက်သည် ။ ထိုအခါ မာလာ ဘောင်းဘီပေါ်မှ တဆင့် လရောင်လီးကို ပွတ်ပေးနေသည် ။

မာလာလည်း လရောင်၏ ရင်ဘတ်များကို လိုက်နမ်းပြီး လရောင် နို့သီးကိုပင် လျှာလေးဖြင့် ကလိပေးလိုက်သည် ။ လင်းလရောင် စိတ်တွေ ပိုမိုထကာ လီးလည်း ပိုကြီးလာပြီး ဘောင်းဘီပင် တင်းလွန်းသွားလေသည် ။ မာလာလည်း လင်းလရောင် ဗိုက်များကို တဆင့် ဆက်နမ်းလိုက်ရင်း လရောင်ရှေ့ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး လင်းလရောင်၏ ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲလိပ်ကာ ချွတ်ချလိုက်သည် ။ ထိုအခါ ကန်ထွက်လာသော လင်းလရောင် လိင်တံသည် မာလာ့မျက်နှာ နုနုလေးကို ဖတ်ခနဲ ရိုက်မိသွားသည်။ မာလာလည်း သဘောကျသွားသည်။

လင်းလရောင် လီးကို သူမမျက်နှာပေါ် တင်ထားပြီး လရောင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည် ။ လင်းလရောင်လည်း မျက်လုံးများ စင်းကာ ဖီးလ်တက် နေလေသည် ။ မာလာ ကျေနပ်သွားသည် ။

“ပြွတ် ပြွတ်”

တွဲကျနေသော လင်းလရောင်၏ ဥကို မာလာ ဖမ်းစုပ်ပစ်လိုက်သည် ။ လိင်အတံကို မျက်နှာပေါ် အချောင်းလိုက် တင်ပေးထားသည် ။ ဥများကို တစ်လုံးစီ အလှည့်ကျ စုပ်ပေးပြီးမှ လရောင်လီးကို လက်ဖြင့် ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည် ။ လရောင်လီးက သူမ လက်ထဲ ထည့်နေသည် ။ ကိုယ်ထည်ကြီးသော လငုံပင်ဖြစ်သည် ။

မာလာ ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လက်ကလေးဖြင့် လုပ်ပေးလိုက်သောအခါ အရည်များကြားမှ လထိပ်ဖြူဖြူလေးက ပြူခနဲ ထွက်လာသည် ။ မာလာ ယုယုယယ ထိုထိပ်လေးကို လျှာလေးဖြင့် တို့ထိလိုက်သည် ။ လရောင် ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည် ။ မာလာ လည်း ပြုံးသွားပြီး

“အစ်ကို့ လီးက တစ်လုံးတစ်ခဲကြီးဘဲ”

ဟု ပြောပြီး သူမလျှာလေးဖြင့် ကျကျနန အနုစိတ် လီးတစ်ချောင်းလုံးကို လိုက်ယက်ပေးလေသည် ။

“ပြွတ် ပြွတ် ရှလွတ်”

လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ထိပ်မှစ၍ မာလာ ငုံစုပ်လိုက်သည် ။ သူမ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်သိပ်သွားတော့သည် ။ မာလာလည်း လရောင်၏ လီးကို အရသာရှိသော ထန်းလျက်ချောင်းလို သဘောထားပြီး သူမခေါင်းလေး လှုပ်ခါ မှန်မှန်လေး ထိထိမိမိ စုပ်ပေးလိုက်သည် ။

“အား ကောင်းလိုက်တာ ညီမလေးရယ်”

“ကြိုက်ရဲ့လား အစ်ကို၊ လိုးချင်လာရင် ပြောနော်”

“ဒါဆိုလည်း လုပ်ကြမယ်လေ၊ အစ်ကို မထိန်းနိုင်မှာစိုးလို့”

“ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို၊ ဘယ်ပုံစံ လိုးချင်လည်း”

“ညီမ အဆင်ပြေသလို လုပ်ပါ”

“ဒါဆို အစ်ကို ပက်လက်လှန်လိုက်”

လရောင် ပက်လက်လှန်ချပေးပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းအုံးလိုက်သည် ။ မာလာ လရောင်ပေါ် ခွထိုင်လိုက်ပြီး လရောင်လီးကို ကိုင်ပြီး သူမ စောက်ပတ်လေးထဲ မြုပ်သွင်းလိုက်သည် ။

“ပလွတ် အ”

မာလာ လေကို ပါးစပ်နဲ့ ရှူသွင်းလိုက်ပြီး လီးဝင်လာမှုကို မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ထိုင်ချပေးလိုက်သည်။ လရောင် လီးကြီးသည် မာလာ့ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်ဆွဲပြီး အခေါင်းပေါက်ထဲ လျှောခနဲ တိုးဝင်သွားသည် ။ အတွင်းသားများအား လီး၏ ပွတ်ဆွဲသွားမှုကို မာလာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ခံစားလိုက်ပြီး အဆုံးထိအောင် ဖြေးဖြေးခြင်း ဖိသွင်းပေးလိုက်သည် ။ လီး အဆုံးတိုင် မာလာ၏ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်နေပြီ ဖြစ်သည် ။ စေးကပ်ကပ် အရသာနှင့်အတူ လီးကို မာလာ စောက်ပိထဲ မြုပ်နေသည်ကို လရောင် ခံစားလိုက်ရသည် ။ မာလာ အသာလေး ပြန်ကြွလိုက်သည် ။ လျှောခနဲ ပြန်ထွက်လာပြီး ဒစ်ဖျားရောက်ခါနီးမှ ပြန်ဖိ ထိုင်ချလိုက်သည် ။ ထိုအခါ လျှောခနဲ ပြန်ဝင်သွားသည် ။

မာလာလည်း လရောင်ပေါ် မှောက်ချလိုက်သည် ။ မာလာ့ ဆံပင်များ လရောင် မျက်နှာပေါ် ဝဲကျလာသည် ။ နှုတ်ခမ်းလေး သပ်ခါသပ်ခါ ဖီးလ်တက်နေသော မာလာ့ မျက်နှာလေးကို လရောင် တက်မက်စွာ ကြည့်နေလိုက်သည် ။ နို့သီးနှစ်လုံးသည်လည်း မာလာ ယိမ်းကြွလိုက်တိုင် လှုပ်ရှားနေသဖြင့် လရောင် ပါးစပ်ဖြင့် လှမ်းဟပ်ခါ စုပ်ယူပေးလိုက်သည်။

“အား အစ်ကိုရေ ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ”

“အစ်ကိုလည်း အရမ်းကောင်းတာဘဲ”

လရောင် မာလာ့ ဖင်လေးကိုမကာ မြှောက်မြှောက်ပေးလိုက်သည် ။ မာလာကိုယ်တိုင်လည်း ဆောင့်သည်။ ထို့ကြောင့် မာလာ မြင်းဒုန်းစိုင်း စီးနေသလို ဖြစ်နေလေသည် ။ လီးဝင်ထွက်နေသံ ဆီးစပ်ခြင်း ထိမှန်နေသံများ ဆက်တိုက် ထွက်ပေါ် လာလေသည် ။ အချိန်တွေ မည်မျှ ကြာလာမှန်း မသိ လင်းလရောင် စိတ်လွတ်သွားပြီး မာလာ့ စောက်ခေါင်းထဲ လရည်များ ဗြစ်ခနဲ ဗြစ်ခနဲ ပန်းထွက်သွားသည်။

“အား ကောင်းလိုက်တာ အစ်ကိုရာ၊ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုက လူဆိုးဘဲ လရည်တွေ ထည့်လိုက်ပြီ”

မာလာ ဆေးသောက်ရမည့်အဖြစ် ရောက်ပြီ။

“ဟုတ်ပါရဲ့ ဆောရီးကွာ အစ်ကို တောင်းပန်ပါတယ်”

“မာလာက ကွန်ဒုံးမပါဘဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ လက်မခံဘူး၊ အစ်ကိုက ချွင်းချက်ပေါ့”

မာလာလည်း အဝတ်အစား ပြန်ဝတ်နေသည်။ လရောင်လည်း အဝတ်အစား ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။

“ရော့ ညီမလေး ဘယ်လိုမှ သဘောမထားနဲ့”

“ငွေတွေ များလှချည်လား၊ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မာလာ အစ်ကို့ကို ဒီရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ခံခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး”

“ဟုတ်ပါတယ် အစ်ကိုကလည်း ငွေပေးပြီး ဖာချတာ မဟုတ်ဘူး၊ စေတနာနဲ့ ထောက်ပံ့တာ၊ ညီမ ဒီအလုပ် ဆက်မလုပ်ပါနဲ့၊ အစ်ကို မကြာခင် ကုမ္မဏီထောင်တော့မှာ အလုပ်ဝင်လုပ်ပေါ့၊ ဒေါ်လေး ဆေးဖိုးလည်း အစ်ကိုဘဲ တာဝန်ယူပါရစေ”

“အစ်ကိုရယ်”

မာလာ ငိုမိသည်။ ဝမ်းနည် မျက်ရည်တော့ မဖြစ်နိုင်တော့ပေ…..။

ပြီးပါပြီ။ 

မုဆိုးလား သားကောင်လား (စ/ဆုံး)

 မုဆိုးလား သားကောင်လား (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ဘွား

ကျော်စိန်ဘ တောထဲ ရောက်နေသည် ။ သူသည် မုဆိုးတစ်ယောက်ပါ ။ တောသတ္တဝါတွေကို ချောင်းမြောင်း သတ်ဖြတ်တဲ့ မုဆိုး ။ သူ ပဲခူးရိုးမ တောင်ခြေ တောကြီးရဲ့ တောနက်ထဲမှာ ရောက်နေသည် ။ စိမ်းစိုထူထပ်တဲ့ တောနက်နက်ထဲမှာ တစ်ကိုယ်တော် သေနတ်သမား မုဆိုးကျော်စိန်ဘ သည် သားကောင်ကို ရှာဖွေနေသည် ။ အပင်မြင့်ကြီးတွေရဲ့ ထိပ်ဖျားမှာ မျောက်တစ်အုပ် တကွိကွိနဲ့ တစ်ပင်နဲ့ တစ်ပင် ကူးလွှဲ ပြေးလွှားနေသည် ။ လက်တန်ရှည်ရှည် အမြီး ရှည်ရှည်နဲ့ မျောက်လွှဲကျော်တွေ . . ။ တကိုယ်လုံး အနက်ရောင် ။ မျက်နှာတွေက အဖြူရောင် …။ တစ်ချက်တစ်ချက် ခပ်ဝေးဝေးဆီက ငှက်တွေ ဝုန်းကနဲ ထပျံတဲ့ အသံကိုလည်း ကြားရသည် ။

သူသည် ဝါရင့် မုဆိုးတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ သူသည် အဖော်အပေါင်းနဲ့ အမဲ မလိုက်တတ် ။ သူက တစ်ကိုယ်တော် ။ သားကောင်ကြီးတွေကို ချောင်းမြောင်း ပစ်ခတ်လေ့ရှိတဲ့ ဝါရင့်မုဆိုးတစ်ယောက် ပီပီ တစ်ကိုယ်ထဲ တစ်ယောက်ထဲ အမဲလိုက်ရတာကို ကြိုက်သည် ။ တခါတရံမှာတော့ တောခြောက်ပြီး ပစ်ခတ်ရင်တော့ ဒေသခံရွာသားတွေကို တောခြောက်ခိုင်းပြီး အထိတ်တလန့် ပြေးလာတဲ့ သားကောင်ကို သူက စောင့်ဆိုင်းပြီး ပစ်ခတ် သတ်ဖြတ်လေ့ ရှိသည် ။

ကျော်စိန်ဘသည် အရပ် ငါးပေဆယ်လက်မ မြင့်ပြီး ကြံ့ခိုင်တောင့်တင်းတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာပိုင်ရှင် ဖြစ်ပြီး ကျန်းမာရေးလိုက်စားသူ အားကစားသမားတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ အသားဖြူဖွေးဖွေး မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်း နှာတန်ပေါ်ပေါ်နဲ့ ရုပ်ရည် ကြည့်ကောင်းတဲ့ ကျော်စိန်ဘသည် တောထဲက သားရဲတွေကို လိုက်လံ ပစ်ခတ်တဲ့မုဆိုးတစ်ယောက် ။ ဒါတင်မက သူသည် မြို့ပေါ်က အချောအလှ မိန်းမပျိုလေးတွေကိုလည်း ချဉ်းကပ်ပြီး အရယူတတ်တဲ့ မနုသ မုဆိုး တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်သည် ။

ရှမ်းပြည်နယ်.. ကချင်ပြည်နယ်တွေက တောနက်နက်တွေထဲမှာ လူသားစား ကိုးတောင် ကျားဆိုးကြီးတွေကို အကြိမ်ကြိမ် ပစ်ခတ်ခဲ့ဘူးတဲ့ ကျော်စိန်ဘသည် သူကိုယ်တိုင်က မြို့ပေါ်က မိန်းမတွေရဲ့ အဆီအသားကို ဝါးမြိုတဲ့ လူသားစား ကျားကြီးတစ်ကောင် ပါ ။

ကျော်စိန်ဘသည် မိန်းကလေးတွေကို လက်ထပ် ပေါင်းသင်းဖို့ နည်းနည်းမှ စိတ်ကူးခဲ့သူ မဟုတ် ။ အပျော်သဘော အိပ်ရရုံအတွက် ( ကာမရယူဖို့အတွက် ) ဘဲ ဖန်ခဲ့တာချည်း ဖြစ်သည် ။ ကျော်စိန်ဘကြောင့် ကိုယ်ဝန်ရှိသွားရတဲ့ မိန်းကလေးတွေ တော်တော်များသလို ကျော်စိန်ဘ ဖျက်ဆီးခဲ့လို့ ဘဝပျက်.. မျက်ရည်နဲ့မျက်ခွက် ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းကလေးတွေလည်း တပုံတပင်ပါဘဲ ။

ကျော်စိန်ဘကတော့ အောင်ပွဲခံနေဆဲဘဲ ။ မိန်းကလေးတွေကို ကျေနပ်အောင် တဝကြီး ပျော်ပါးလိုက်ပြီး မိန်းကလေးက သူ့ကို နည်းလမ်းမျိုးစုံ သုံးပြီး လက်ထပ် အတည်ယူဖို့ လုပ်လာရင် ပြင်ဦးလွင်က ဘကြီးဆီကို ဖြစ်ဖြစ် သူ့မိဘတွေ အခြေစိုက် နေထိုင်တဲ့ နိုင်ငံခြားကိုဖြစ်ဖြစ် ရှောင်ထွက်သွားတတ်သည် ။ သူ့ခေါင်းထဲမှာ မိန်းမဆိုတာ သူ့အလိုကို ဖြည့်ပေးမယ့် သူတွေလို့ဘဲ သိသည် ။

မနက်အစောကြီးထဲက လက်စွဲတော် 30.06 အမဲပစ် ရိုင်ဖယ်သေနတ်နဲ့ တောနက်ထဲကို ထွက်ခဲ့တဲ့ ကျော်စိန်ဘသည် နေမြင့်တဲ့တိုင် ဘာသားကောင်းကိုမှ မတွေ့လို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ကျွန်းပင်ကြီးတစ်ပင်ရဲ့ ပင်စည်မှာ ကျောကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲမှာ ပါလာတဲ့ စားစရာထုပ်ကို စားဖို့ စဉ်းစားလိုက်သည် ။ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ ကန့်လန့်ဖြတ် တင်ထားပြီး အရင်ဆုံး ရေဘူးထဲက ရေကို မော့သောက်လိုက်သည် ။

ဟူး . . . မိုင်တော်တော်များများ ခရီးနှင်ခဲ့လို့ တကိုယ်လုံး ချွေးတွေ စိုနေသည် ။ ယူလာတဲ့ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ပဲပြုတ်ကို သူ စားနေတဲ့ အချိန် သူ့နောက်ကျောဖက်က လူသံလိုလို အသံတွေကို ကြားလိုက်သည် ။ စားစရာထုပ်ကို ဘေးကို အမြန်ချလိုက်ပြီး သေနတ်သမားပီပီ ဖျတ်ကနဲ မြန်ဆန်စွာနဲ့ သေနတ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။

လူသံတွေက ပိုကျယ်လာသည်။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ စူးစူးရှရှ အော်လိုက်တဲ့ အသံ ။ ယောကျ်ားတွေရဲ့ ဟားတိုက် ရယ်မောလိုက်တဲ့ အသံသြသြတွေ ။

ဘာတွေလဲ …။ သွေးရိုးသားရိုး အေးအေးဆေးဆေး မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ် ….။

သူသည် ခရီးစထွက်တဲ့ အချိန်ထဲက သူ့အမဲပစ်ရိုင်ဖယ်ကို ကျည်ထိုး မောင်းတင်ထားပြီးဖြစ်သည် ။ အရေးပေါ် ပစ်ခတ်ဖို့လိုအပ်လာရင် မောင်းထိန်းခလုပ် ( ဆေ့ဖ် )လေးကို တွန်းရွှေ့ပြီး ပစ်ခတ်ရုံဘဲ ။ အခုလည်း မောင်းထိန်းခလုပ်ကို တွန်းရွှေ့ကာ ပစ်ခတ်ဖို့ အဆင်သင့် အနေအထားနဲ့ ကျွန်းပင်ကြီးရဲ့ အခြားတဖက်ကို သူ အသာခေါင်းငဲ့ကာ ကြည့်လိုက်သည် ။

တောင်ကုန်း ဆင်ခြေလျှောလေးရဲ့ အောက်က ကွက်လပ်လေးမှာ ယောကျ်ားသုံးယောက်နဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ရှိနေသည် ။ ယောကျ်ားသုံးယောက်သည် တောခွေးတွေက သမင်ပေါက်လေးကို ဝိုင်း ဆွဲကြတဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ မိန်းမကို ဝိုင်းပြီး ဆွဲနေကြသည် ။

အို.. မိန်းမက အသက်ငယ်ငယ် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပါလား ။

အကြမ်းဖျင်း ခန့်မှန်းလိုက်တာ ဆယ့်ရှစ်နှစ် ဆယ့်ကိုးနှစ်လောက်ဘဲ ရှိမည် ။ နုပျိုလတ်ဆတ်တဲ့ မျက်နှာလေးသည် ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့နေသည် ။ လက်ရဲဇက်ရဲ လူသုံးယောက်ရဲ့ လက်ချက်ကြောင့် ဒီကောင်မလေးရဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသည် စုတ်ပြတ်ပြဲနေတဲ့ အင်္ကျီလေးနဲ့ မလုံခြုံတော့ ။ ဝင်းဝါတဲ့ အတွင်းသားတွေ တပိုင်းတစ ပေါ်နေသည် ။

“ မင်း အဖေကြီးဆီက ရစရာတွေ အားလုံးကို မင်းဆီကဘဲ ယူလိုက်မယ်ကွာ….။ ငြင်းမနေနဲ့… ဟားဟားဟား……”

“ နင်တို့ ငါ့ကို ညာခေါ်လာတယ်..။ ငါ့အဖေနဲ့ တွေ့ရမယ် ဆိုပြီး….”

“ အေးအေးဆေးဆေး…. ငါတို့နဲ့ ပျော်လိုက်ပါ … ထွေးထွေးရယ်….။ ဒါဆို နင့်အဖေကြီး ပေးစရာ အကြွေးတွေလည်း ဆပ်စရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့ ဟာ….”

ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း အသားမဲနက်နက် လူထွားကြီးက ကောင်မလေးရဲ့ တပိုင်းတစ ကျန်နေတဲ့ အင်္ကျီလေးကို ဗျန်းကနဲ ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်သည် ။

“ အို …. ”

အဝတ်မဲ့သွားတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားစိုင်နှစ်လုံးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ လူကြမ်းကြီးသုံးယောက်က တဟားဟား ရယ်မောလိုက်ကြပြီး တစ်ယောက်က ကောင်မလေးရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို အတင်းချုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ ကောင်မလေးက ရုန်းသည် ။ ရင်သားစိုင်တွေက ဗရမ်းဗတာ တုန်ခါလှုပ်နေကြသည် ။ နောက်တစ်ယောက်က ကောင်မလေးရဲ့ အနက်ရောင်နဲ့ အနီစင်းကြား ထမိန်နွမ်း စုတ်စုတ်လေးကို အတင်းဆွဲချွတ်သည် ။

“ လူစိတ်မရှိတဲ့ ခွေးတွေ….. ငါ့ကို လွှတ်… လွှတ်…. စောက်ကောင်တွေ…….. ခွေးကောင်တွေ ……..”

ရုန်းကန်နေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ အော်ဟစ်ဆဲဆိုသံတွေ လူကြမ်းကြီးတွေရဲ့ အော်ရယ်သံတွေက တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ တောကြီးထဲမှာ သိသာနေသည် ။ ကျယ်လောင်လွန်းနေသည် ။ ပွဲက ကြည့်မကောင်းဘူး ။ အားကောင်းမောင်းသန် ယောကျ်ားကြီး သုံးယောက်နဲ့ အားနွဲ့တဲ့ မိန်းမပျိုလေး တစ်ယောက် ။

အင်အားချင်း မမျှတဲ့ ပွဲကို ကျော်စိန်ဘ လက်ပိုက် ကြည့်မနေနိုင်ဘူး ။ ဝင်စွက်ဖက်နိုင်အောင်လည်း သူ့လက်ထဲမှာက အင်အားကြီးတဲ့ လူသတ်လက်နက် တစ်ခုက ရှိနေသည်လေ ။ ခလုပ်လေးကို အသာကွေးညှစ်လိုက်ရုံနဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ဇီဝိန်ကို ချက်ချင်း ချွေပစ်စေနိုင်တဲ့ သေနတ် က ရှိနေသည် ။ သေစေတဲ့ နတ် ..။ သေနတ် ..။ 30.06 တောဆင်ရိုင်းကြီးတစ်ကောင် ဒါမှမဟုတ် တောဘုရင်လို့ ခေါ်ရမယ့် ကျားရဲတစ်ကောင်ကို တုန်းကနဲ လဲသေသွားအောင် ပြင်းထန်တဲ့ အမဲပစ် ရိုင်ဖယ်…။ ကျွန်းပင်ကြီး အကွယ်ကနေ ထွက်လိုက်ပြီး

“ တော်လောက်ပြီဟေ့…. ရပ်လိုက်တော့..”

လို့ သူ ပြောလိုက်သည် ။ သူ့ရိုင်ဖယ်ပြောင်းက ဒီ လူစုတွေဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်ရွယ်ထားသည် ။ သူ့အသံကို ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရလို့ လူကြမ်းသုံးယောက် ခြာကနဲ လှည့်ကြည့်သည် ။ သူ့ကို ကြည့်လိုက် သူ့လက်ထဲက သေနတ်ကို ကြည့်လိုက် နဲ့ ..။ ထင်မထားကြ ။ အံ့သြနေကြသည် ။ ရွံရှာမုန်းတီးတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ …။

“ မင်း..မင်း…ဘယ်သူလဲ..ဘာကောင်လဲ…..”

လို့ တစ်ယောက်က ပြောလိုက်သလို နောက်တစ်ယောက်က

“ ဘာဝင်ရှုပ်တာလဲ.. မဆိုင်တာ ဝင်မပါနဲ့…”

လို့ အော်လိုက်သည် ။

“ မိန်းကလေး အလိုမတူရင်.. ဒါ မုဒိန်းမှုဘဲ..။ မင်းတို့ သူ့ကိုထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားလိုက်ကွာ….။ ငါ မပစ်ချင်ဘူး..။ ဒီသေနတ်က စွယ်စုံဆင်ကြီးတစ်ကောင်ကိုတောင် တစ်ချက်ထဲနဲ့ ဖင်ထိုင်ကျသွားရအောင်ကို ပြင်းထန်တယ်…။ မင်းတို့ ထွက်သွားလိုက်တာ အကောင်းဆုံးပါဘဲ…..”

လို့ သူက ပြောလိုက်သည် ။ လူကြမ်းကြီး သုံးယောက်ထဲက ထွားထွားမြင့်မြင့်ကောင်ကြီးက သူ့နောက်ကျောမှာ ထိုးထားတဲ့ ဓါးမြှောင်ကြီး တစ်ချောင်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ် ။

“ ဟေ့… ဟေ့….. မလုပ်နဲ့လေ… ငါက တကယ် ပစ်မှာ….”

သူ တကယ် ပစ်သည် ။ မောင်းခလုပ်ကို ကွေးညှစ်လိုက်သည် ။ သူတို့ဘေးက ကညင်ပင်ကြီးရဲ့ ပင်စည်ကို ပစ်ထည့်လိုက်သည် ။ ကျယ်လောင်တဲ့ ယမ်းပေါက်ကွဲသံ ထိန်းကနဲနဲ့အတူ သစ်ခေါက်ဖတ်တွေ ဖွာကနဲ လွင့်ထွက်ကုန်သည် ။ ပစ်ပြီးတာနဲ့ ချောက်ထရောက် ဆိုပြီး မောင်းတုန်းတံကို ဆွဲတင်လိုက်သည် ။ ကျည်ကပ်( မဂ္ဂဇင်းဘောက် )ထဲက တက်လာတဲ့ ကျည်ဆံတောင့်ကို မောင်းတုံးတန်ကို ပြန်တွန်းလိုက်ခြင်းအားဖြင့် ပြောင်းရင်းထဲကို ပို့လိုက်ပြီ ။ ပြောင်းရင်းထဲမှာ နောက်ထပ် ကျည်တစ်တောင့်က ရောက်နေပြီ ။

“ ကဲ သွားကြကွာ..သွားကြ..သူ့ကို ထားခဲ့လိုက်…..”

မောင်းခလုပ်ပေါ် လက်ညှိုးတင်ရင်း သူတို့ကို စောင့်ကြည့်သည် ။ အတော့်ကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားတဲ့ ဟန် ရှိပေမယ့် သူ့အခြေအနေကို လှမ်း အကဲခတ်နေကြသေးလို့ နောက်ထပ် တစ်ချက် သူတို့ရဲ့ရှေ့ မြေကြီးပေါ်ကို ထပ်ပစ်လိုက်သည် ။ ၃၀.၀၆ ကျည်ဖူးက မြေကြီးခဲတွေကို ဖွာထွက် လွင့်စင်သွားစေသည် ။ မောင်းတုန်းတန်ကို အနောက်ဆုတ်ရှေ့တိုးနဲ့ နောက်ထပ် ကျည်တစ်တောင့်ကို ထိုးလိုက်သည် ။

ပေစောင်းစောင်းနဲ့ တောက်ခေါက်ပြီး လူထွားကြီး အနောက်ကို ဆုတ်သွားသည် ။ သူ့လူနှစ်ယောက်ကို လက်ပြပြီး ခေါ်သည် ။ သူတို့ ခပ်ဝေးဝေးကို ရောက်သွားတဲ့အထိ သူ သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားသည် ။ အဝတ်အစား မလုံမလဲနဲ့ အပျိုဖျန်းကလေးသည် မြေကြီးပေါ်မှာ ဒူးကလေးထောက်ပြီး ကျန်ရစ်သည် ။ အလုံးလိုက် ပြူးထွက်နေတဲ့ သူမရဲ့ ရင်စိုင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ယှက်ကာထားပြီး ငိုရှိုက်နေသည် ။ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးတွေက ပါးပြင်နှစ်ဖက်ပေါ်ကို စီးကျနေသည် ။

လူကြမ်းသုံးယောက် မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်ကွယ်သွားတော့ သူ ကောင်မလေး အနားကို လျှောက်သွားလိုက်သည် ။

“ မင်းနာမည် ဘာလဲ.. မင်းက ဘယ်ကလဲ….”

ကျော်စိန်ဘက ကောင်မလေးကို မေးသည် ။ ကျော်စိန်ဘရဲ့ အသံက မာကျောကျော ..။

“ ကျမ… ကျမနာမည်…ထွေးထွေးရီ ပါ ….။ ကျမ…. အင်ကြင်းရွာကပါ ….”

လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံလေးနဲ့ ဖြေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ စုတ်ပြဲနေတဲ့ ထမိန်လေးကြောင့် အရင်းအထိ ပေါ်နေတဲ့ ပေါင်တန် ဖြူဖြူတစ်ချောင်းကို သူကြည့်မိသည် ။ ဝှူး….. ဖြူဆွတ်နေတဲ့ ပေါင်တွင်းသား ဖွေးဖွေးတွေကနေ သူ့မျက်လုံးတွေကို မလွှဲဖယ်ချင် ။

“ မင်းရွာက ဒီကနေ ဘယ်လောက်ဝေးသလဲ…..”

“ နည်းနည်းတော့ ဝေးတယ်…….။ ကျမအဖေက သစ်ခုတ်နေတယ် ဆိုပြီး.. အဲ့လူတွေက ကျမကို ညာခေါ်လာကြတာရှင့်….”

“ အင်း..ယောကျ်ားသုံးယောက် ခေါ်တာကို မင်း ဘာကြောင့် လိုက်ခဲ့သလဲ..။ မင်း…. ပေါ့ဆတာပေါ့…..”

“ ကျမ..ကျမ….အဖေ သစ်ခုတ်ရင်း ဒါဏ်ရာရနေတယ်.. စိုးရိမ်ရတယ်လို့ ပြောပြီး ခေါ်လို့ ကျမ…..ပူထူပြီး လိုက်လာမိတာပါ…။ ကျမ အပြစ်ပါ …. ”

“ မင်း ရွာကို မင်းဖာသာ ပြန်လို့ ဖြစ်ပါ့မလား….။ ဟိုသုံးယောက်နဲ့ တောထဲမှာ မင်း ပြန်တွေ့နေရင် ခက်မယ်…”

“ ဟုတ်..ကျမ မပြန်ရဲဘူး…။ ကျမ ပြန်လည်း မပြန်ချင်ဘူး …”

“ ဟေ…ဘာလို့လဲ……”

“ စောစောက သုံးယောက်ထဲက ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း တစ်ယောက်က ကျမတို့ရွာက ရွာလူကြီး…။ သူ့လက်ခုပ်ထဲကို ကျမ မပြန်ချင်ဘူး . . .”

“ ဟေ့..ကောင်မလေး …. မင်းက ရွာကို မပြန်ချင်ဘူး ဆိုတော့ ဘယ်ကို သွားမလဲ….။ ငါက အမဲလိုက် ထွက်လာတာ..။ မင်းကို မစဖို့ ဘုရာသခင်က .. နတ်ကောင်းနတ်မြတ်တွေက …. လွှတ်လိုက်တာ မဟုတ်ဘူး …။ မင်း ဘယ်ကိုသွားမလဲ …ပြော….”

“ ကျမ မသိဘူး …..။ ကျမ ရွာကို မပြန်ချင်တာတော့ သေချာတယ် . . . .။ အစ်ကိုကြီး ပြန်တဲ့အခါ ကျမ လိုက်ခဲ့လို့ရမလား ….”

“ ဘာ …ညည်းက ဘယ်ကိုလိုက်မှာလဲ….”

“ ကျမ ဒီကနေ ဝေးရာ နေရာကို ထွက်သွားချင်တယ်….။ အစ်ကိုကြီး ကျေးဇူးကြောင့် ဒီလူယုတ်မာတွေ… လက်ထဲက လွတ်ရတာ….။ မုဒိန်းအကျင့် ခံရဖို့ သီသီလေးဘဲ လိုတော့တဲ့အချိန် အစ်ကိုကြီး အချိန်မှီ ရောက်လာပေလို့ …”

“ ငါက ရန်ကုန်ကို ပြန်မှာ…..။ မင်းမှာ ရန်ကုန်မှာ ဆွေမျိုး မိတ်ဆွေ ရှိသလား……”

“ ရှိတယ် . . အစ်ကိုကြီး….။ အဒေါ်တစ်ယောက် ရှိတယ်….။ အဒေါ်အရင်းတော့ မဟုတ်ဘူး . ..။ အစ်ကိုကြီးနဲ့ … ကျမ ရန်ကုန်ကို လိုက်ခဲ့လို့ ရမလားဟင် ..”

“ သေချာလား.. မင်းအဖေက မင်းကို လိုက်မရှာဘူး ဆိုတာ…..”

“ သေချာပါတယ်… အစ်ကိုကြီး…။ သူက မူးရူးနေတာ..။ သမီးအရင်းကိုတောင် ရောင်းစားချင်တဲ့ အမူးသမားကြီး…….။ ကျမကို ရန်ကုန်ကို ခေါ်သွားပေးပါ….။ ကူညီပါ အစ်ကိုကြီးရယ် … နော်…… နော် . . . .”

ထွေးထွေးရီက မျက်ရည်ခံထိုး ခြေသလုံးဖက် တောင်းပန်သည် ။ ကျော်စိန်ဘ ထွေးထွေးရီကိုငုံ့ကြည့်သည် ။ စုတ်ပြတ်သတ်နေတဲ့ အင်္ကျီလေးကြောင့် ထွေးထွေးရီရဲ့ ဝင်းမွတ်လုံးတင်းနေတဲ့ စနေနှစ်ခိုင်ကို တွေ့နေရသည် ။ မိန်းမ ဝါသနာကြီးတဲ့ ကျော်စိန်ဘ တွေသွားသည် ။ ပစ္စည်းက ကောင်းသည် ။ သန့်သည် ။ ဟူး ..ဒါလေးကို စားလိုက်ရရင် …ကောင်းလိုက်မယ့်ဖြစ်ခြင်း ..။

“ အင်း.. ငါက ဒီလိုအလုပ်တွေ သူများအတွက် လုပ်လေ့လုပ်ထ မရှိဘူးဟ …။ အေးလေ… နင့်ကိုတော့ ဒီတောကြီးထဲမှာ မထားခဲ့ချင်ဘူး…….။ လာ…. ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ . . .”

လို့ ခေါ်လိုက်သည် ။

“ ကျေးဇူးပါဘဲ အစ်ကိုကြီးရယ် . . . ”

“ ဒါပေမယ့် နင့်ကိုယ်တွေက မလုံမခြုံ ဖြစ်နေတယ်…။ ငါ့ ဂျာကင်ကို ဝတ် …. ”

ကျော်စိန်ဘသည် သူ ဝတ်ထားတဲ့ အစိမ်းပုတ်ရောင် စစ်ဂျာကင်ကြီးကို ချွတ်ပေးလိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီကြောင့် သူ အမဲဆက်မလိုက် ဖြစ်တော့ ။ ဒီတောထဲမှာလည်း သူ မနေသင့်တော့ ။ ပြန်မည် ။ အိမ်ပြန်မည် ။ ရန်ကုန်ကို ပြန်မည် ။ လာရာလမ်းကို ပြန်ဖို့ ပြင်သည် ။ နောက်ကြောင်းကို ပြန်လှည့်ပြီ ။ သေနတ်ကို ပြောင်းဖျားက ကိုင်ပြီး ပုခုံးပေါ်ထမ်းကာ တောတိုးနေတဲ့ ကျော်စိန်ဘရဲ့ အနောက်ကို ထွေးထွေးရီလည်း ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ပါသွားပါတော့သည် ။

ကျော်စိန်ဘ သူ့ကားကို ထားခဲ့တဲ့ သပြေရိုးရွာကို ရောက်တော့ သူ့ကားကို အပ်ခဲ့တဲ့ ခင်နေတဲ့ ကိုသံချောင်းသည် သူ့အိမ်လေးမှာ မရှိနေ ။

“ ကဲ… ကားပေါ်တက်…. နင်လည်း အဝတ်တစ်ထည် ကိုယ်တစ်ခုနဲ့ဆိုတော့.. နင့်ကို အဝတ်အစား ဝယ်ပေးရမယ့် သဘော ရှိတယ်….”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်ကိုကြီးရယ်..။ အစ်ကိုကြီးကို ကျမ အားလုံး တစ်နေ့ကြ ပြန်ဆပ်ပါ့မယ်…”

သူ့ဂျာကင်ကြီးက ထွေးထွေးရီအတွက် ရှည်လျား ကြီးမားနေသည် ။ ပေရေညစ်ပတ်နေပေမယ့် အသားဖြူဖြူနဲ့ ရုပ်သန့်တဲ့ ဒီကောင်မလေးကို သူ သဘောကျမိသွားသည် ။

“ ဟယ်.. အစ်ကိုကြီးကားက တကယ့် အကောင်းစားကြီးနော်..။ အစ်ကိုကြီးက သူဌေးပဲ…..။ အစ်ကိုကြီးက စစ်ဗိုလ်ကြီးလားဟင်….”

လို့ ထွေးထွေးရီက ကားပေါ်တက်ရင်း မေးသည် ။ သေနတ်ကိုင်သူမို့ မေးသည် ထင်တာဘဲ ။

“ မဟုတ်ဘူး….”

လို့ ကျော်စိန်ဘ ဖြေလိုက်သည် ။ အမဲလိုက်ထွက်တာ အမဲမရဘဲ စိုပြေဖြူဝင်း တောင့်တင်းတဲ့ ကောင်မလေး သူ့နောက်ကို ပါလာသည် ။ သပြေရိုးရွာကနေ မြေနီလမ်းကြမ်းလေးအတိုင်း ကားလမ်းမကြီးဆီကို ရောက်ဖို့ မောင်းလာတဲ့အချိန် ထွေးထွေးရီက

“ အစ်ကိုကြီးက အိမ်ထောင်ရှိလားဟင်…..။ တစ်ယောက်ထဲ နေတာလား….။ ဘာအလုပ်လုပ်လဲ….”

ဆိုတဲ့ မေးခွန်းတွေကို တစ်ခုပြီး တစ်ခု မေးလာသည် ။ ကျော်စိန်ဘသည် စိတ်ထဲမှာ

“ ငါ ဒီကောင်မလေးကို ခေါ်လာတာ သူ့နို့လှလှကြီးတွေကို တပ်မက်မိသွားလို့လား….”

လို့ တွေးနေသည် ။ သူသည် အမေးအမြန်းထူတဲ့သူ စကားများတဲ့သူ ဆိုရင် ယောကျ်ားဖြစ်စေ မိန်းမဖြစ်စေ ပိတ်ဟောက်ပစ်တတ်သည် ။ ဘုပြောပစ်တတ်သည် ။ အခုတော့ ထွေးထွေးရီ မေးသမျှကို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ ဖြေနေသည် ။

“ ငါက တစ်ယောက်ထဲ နေတယ်….။ မိန်းမ မရှိဘူး……။ မိဘတွေက အမေရိကန်မှာ…။ ဘကြီးတစ်ယောက်တော့.. ပြင်ဦးလွင်မှာ ရှိတယ် …. …”

ကားလမ်းမကြီးကို ထိပြီ ။ ရန်ကုန်ဖက်ကို ဦးတည်မောင်းလိုက်ရင်း ထွေးထွေးရီကို

“ နင်.. ထမင်းဟင်း.. ချက်တတ်လား..”

လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုကြီး…..ချက်တတ်ပါတယ် . . ”

“ ထမင်းချက် အဝတ်လျှော် အလုပ်လုပ်ရင် တစ်လ ဘယ်လောက် လိုချင်လဲ…”

“ မသိဘူး အစ်ကိုကြီး.. ဘယ်လောက် ဖြစ်ဖြစ်ပါ..။ ကျမ ရန်ကုန်မှာ နေရရင် ပြီးရော…။ ရွာကို မပြန်ချင်ဘူးရှင့်..”

“အင်း… မင်း ငါ့ကို ထမင်းဟင်းချက်ပေး..။ အိမ်ရှင်း အဝတ်လျှော်ပေးဖို့ ငါ့အိမ်ကို လိုက်ခဲ့ချင် လိုက်ခဲ့ပေါ့…..။ ငါ လခ ကောင်းကောင်းပေးမယ်..။ ဒါပေမယ့် မင်းမိသားစုက ဘာမှ ငါ့ကို လာဒုက္ခပေး ရန်ရှာတာတော့ ငါ မလိုချင်ဘူးနော် . . ”

“ ဟာ…. အစ်ကိုကြီးက ကျမရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပါ…..။ ဟိုလူဆိုးကြီးတွေက ကျမကို မတရားကျင့်ကြပြီးရင်လည်း အရှင်ထားချင်မှထားမှာ..။ နှုတ်ပိတ်တဲ့အနေနဲ့ တခါထဲ အပျောက်ရှင်းပစ်ကြမှာ…။ ကျမနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အစ်ကိုကြီးကို ဘာမှ မထိခိုက်စေရပါဘူးရှင် ..။ ကျမကိုလည်း လခ ဘယ်လောက်ရယ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး….။ အစ်ကိုကြီး ပေးချင်သလောက်ဘဲ ပေးပါ….။ နေစရာ.. စားစရာလေး ရရင် ကျေနပ်ပါတယ်…”

“ အေးလေ…ကောင်းပြီလေ…ငါနဲ့လိုက်ခဲ့…..”

ထွေးထွေးရီ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကို သူ့အိမ်ကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ တစ်ကိုယ်တည်းသမား တစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်က ရှင်းလင်းဆေးကြောမယ့် လူတစ်ယောက်တော့ လိုအပ်နေသည် ။

ကျော်စိန်ဘ အနံ့အသက်တွေကြောင့် အိပ်မောကျနေရာက နိုးလာသည် ။ ဟွန်း….. ကြော်လှော်တဲ့ အနံ့တွေ …။ အောက်ထပ်က မီးဖိုခန်းက လာတာ…။ ညက ခေါ်လာတဲ့ ထွေးထွေးရီတစ်ယောက် ချက်ပြုတ်နေတာဖြစ်မယ် ။ ညက သူ့ကို မီးဖိုသုံးနည်းတွေ ပြပေးခဲ့တာ ။ မနက်စောစော ဘရိတ်ဖတ်စ်အတွက် ကြော်လှော်နေပြီနဲ့ တူတယ် ။

အင်း… ဆတ်မရဘဲ ဆတ်ပေါက်လေးဘဲ ရလာတယ်…. လို့ ကျော်စိန်ဘ ပြုံးပြုံးကြီး တွေးလိုက်ပြီး အိပ်ရာက ထလိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးလှလှတွေနဲ့ နို့အုံသားကြီးတွေကို မြင်ယောင်မိသွားသည် ။ ရေချိုးခန်းဆီကို လျှောက်သွားလိုက်တဲ့အချိန် သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားက အမွှေးမဲမဲတွေထဲက ထိုးထွက်နေတဲ့ လိင်တန်ချောင်း ငေါငေါကြီးက မနက်အိပ်ရာထခါစ ဖြစ်လေ့ရှိတဲ့အတိုင်း မာကြောတင်းထောင်လို့နေသည် ။

သွားတိုက်ရင်း ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်သည် ။ မနေ့ညက ထွေးထွေးရီကို အိမ်ခေါ်လာပြီး တစ်သက်လုံး တစ်ယောက်ထဲ နေလာတဲ့ ဖီလင်မျိုး မဟုတ်တော့တာ သိသိသာသာ ခံစားရသည် ။ လူတစ်ယောက် အိမ်မှာရှိနေတယ် ဆိုတဲ့ အသိရယ် ဒီလူက ကိုယ့်လို ယောကျ်ားသား တစ်ယောက် မဟုတ်ဘဲ မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာက ထူးခြားနေသည် ။ မိန်းမသားမှာမှ မီးယပ်ပိန် မီးယပ်ခြောက်လည်း မဟုတ်၊ အရုပ်ဆိုးဆိုးလည်း မဟုတ်၊ ဖြူဖွေးပြီး အချိုးကျ တောင့်တင်းတဲ့ အသက်ဆယ့်ကိုး နှစ်ဆယ်လောက်ဘဲ ရှိသေးတဲ့ မိန်းကလေး ။

ရေချိုးနေတုန်း ထွေးထွေးရီရဲ့ ရှိုက်ကြီးဖိုငယ် အသွယ်သွယ်ကို ပြန်လည်မြင်ယောင်မိလိုက်တာကြောင့် သူ့ရဲ့ မာတင်းထွားနေတဲ့ လိင်တန်ရှည်ကြီးကို ပွတ်တိုက်မိသွားရသည် ။ အင်း.. တစ်အိမ်ထဲ နေကြပြီဆိုတော့ ဒီအကွေ့အကောက် အစွင့်အကားတွေကို လျစ်လျူရှုထားပြီး နေနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ။ ကြိုးချင်းထား ကြိုးချင်းညိ အိုးချင်းထား အိုးချင်းထိ ကြမည်မှ မလွဲမသွေဘဲ လို့ သူတွေးမိလိုက်တော့ သူ့မျက်နှာကြီး ပြုံးသွားသည် ။

ရေချိုးအပြီး မွေးပွတဘက်ကြီးနဲ့ အရင်ဦးဆုံး ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သုတ်သည် ။ ပြီးတော့ တကိုယ်လုံး အနှံ့သုတ်သည် ။ တဘက်ကြီးကို ခါးမှာပတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့အချိန် သူ့အိပ်ခန်းဝမှာ ရပ်နေတဲ့ ထွေးထွေးရီကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ အစ်ကိုကြီး…. စားစရာ အဆင်သင့် ဖြစ်ပါပြီ…။ အပေါ်ကို ယူခဲ့ရမလား.. အောက်ထပ်က ထမင်းစား တဲ့ စားပွဲမှာ လာစားမလား….”

ကိုယ်လေးရို့ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ ထွေးထွေးရီကို ကြည့်လိုက်မိသည် ။

“ အေး.. ငါ အောက်ကို လာစားမယ်….”

လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ မျက်လုံးတွေက အခုတိုင် တဘက်အောက်က ငေါထွက်နေတဲ့ သူ့လိင်တန်ရှည်ထွားထွား ရှိတဲ့နေရာကို ငေးစိုက်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာ သူ သိလိုက်သည် ။

“ ဟုတ်…ဟုတ်..အစ်ကိုကြီး….”

ထွေးထွေးရီ ပြန်ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် သူ အဝတ်လဲသည် ။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ အလုပ်သွားဖို့ အချိန်တန်နေပြီဆိုတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ အလုပ်သွားတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို တစ်ခါထဲ ဝတ်လိုက်ပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားလိုက်သည် ။

ထွေးထွေးရီသည် ထမင်းစား စားပွဲမှာ ကြက်ဥနဲ့ မွှေကြော်ထားတဲ့ ထမင်းကြော်..ဝက်အူချောင်းကြော်
နဲ့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ကော်ဖီတစ်ခွက် ကို ပြင်ဆင်ထားသည် ။

“ ထွေးထွေးရီ …”

“ ရှင် ….”

“ မင်းကော စားလေ . . ”

“ ဟို..ဟို…နောက်…. နောက်မှ…. စားမယ် အစ်ကိုကြီး…..”

“ အာ..မဟုတ်တာ…လာ… လာ… လာထိုင်စား……. လာခဲ့…….”

“ ဟုတ် . . . ”

ထွေးထွေးရီ ပြင်ဆင်ထားပေးတာတွေကို စားသောက်ရင်း သဘောကျသွားပြီး….

“ ထွေးထွေးရီ…. မင်းလေးက တောရွာမှာနေတယ် ဆိုပေမယ့် ကြော်လှော်တာတွေက မြို့ဆန်နေတယ်…။ ကောင်းတယ်…. စားလို့..။ မင်း.. ဒါတွေ ဘယ်လိုလုပ်တတ်နေလဲ….”

“ ကျမတို့ရွာကို လာနေကြ သစ်တောဌာနက ဝန်ထောက် မိသားစုတွေကို လုပ်ကိုင်ပေးရလို့ လုပ်တတ်နေတာပါ အစ်ကိုကြီး …”

“ အော်..ဒီလိုလား …။ အင်း…. ဒီနေ့ညနေ ငါ ပြန်လာရင် မင်းအတွက် အဝတ်အစားတွေ ဝယ်လာခဲ့ပေးမယ် … ထွေးထွေးရီ…..”

“ ဟုတ်..ကျေးဇူးပါ အစ်ကိုကြီး ….”

ကျော်စိန်ဘသည် လက်မှတ်ထိုးရမယ့် စာရွက်စာတမ်းကို ရင်မှာပိုက်ပြီး သူဖုန်းပြောတာ ပြီးအောင်စောင့်နေတဲ့ ရုံးဝန်ထမ်း ကောင်မလေးကို အကဲခတ်နေသည် ။ ဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေး ။ ရင်သားတွေကိုတော့ စာရွက်တွေကွယ်နေလို့ မတွေ့ရ ။ တစ်ဖက်က သူနဲ့ ဖုန်းပြောနေတာက ဌာနတစ်ခုရဲ့ အကြီးအကဲတစ်ယောက်မို့ ဖြတ်လို့ မရသေး။ ကောင်မလေးရဲ့ ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ် အပေါ်နားက နာမည် ရင်ထိုးလေးကတော့ မြင်နေရသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်း…… တဲ့ ။

ကျော်စိန်ဘသည် မိန်းမတွေကို ကြည့်တဲ့နေရာမှာ မျက်စိက သိပ်လျင်သည် ။ ခြုံငုံသုံးသပ်တာ မြန်သည် ။ မိန်းမတွေကလည်း သူ့အကြည့်ကို သိသည် ။ သဘောပေါက်သည် ။ အထာပေါက်သည် ။ သူ့မျက်လုံးပြူးကြီးတွေက သိသာသည် ။ ရမက်ပြင်းတဲ့ မျက်လုံးတွေမှန်း မိန်းမတွေက သိသည် ။
ဒီဘဲကြီး ငါ့ကို ဘူးနေပြီ…. စားချင်ဝါးချင်နေပြီ လို့ သိကြသည် ။

ကျော်စိန်ဘသည် ဖုန်းပြောတာ ပြီးတာနဲ့ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်း ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကို မော့ကြည့်သည် ။

“ ဆရာ.. ဆရာလက်မှတ်ထိုးဖို့ စာရွက်စာတမ်းတွေပါ …”

“ အေး..အေး..ထားခဲ့မလား..စောင့်ယူမလား . . ”

“ ထားခဲ့ပါမယ်..ဆရာ..။ နောက်မှ သမီး ပြန်လာယူပါမယ် . . ”

ရွှန်းရတီမွန်း အခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားတဲ့အချိန် တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေ လှုပ်သွားတာတွေကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ငေးမောမိနေသည် ။ သိပ်မကြီးပေမယ့် တော်တော် ကြည့်ကောင်းတဲ့ တင်ပါးတွေ ။ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချပြီး လက်မှတ်ထိုးရမယ့် စာရွက်စာတန်းတွေကို ကောက်ယူလိုက်သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ တင်ပါးတွေကြောင့် သူ့စိတ်ရိုင်းတွေ တော်တော်လေး သောင်းကျန်းထကြွသွားသည် ။

ဒီကောင်မလေးသည် လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်လောက်က သူနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ခင်နှင်းဆီ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ တော်တော်လေး ရုပ်ဆင်သည် ။ ခင်နှင်းဆီသည် ဆင်းရဲသည် ။ တောက တက်လာပြီး ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက်တစ်ခုက မုန့်ဟင်းခါးရောင်းတဲ့ အဒေါ်နဲ့ လာနေပြီး အလုပ် ဝိုင်းကူလုပ်တဲ့ ကောင်မလေး ။ သူက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီကို သွားရင်း မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်လေးက သန့်ပြန့်ပြီး စားတဲ့လူတွေ အုံနေတာနဲ့ ကောင်းလို့ ဖြစ်မှာဘဲ ဆိုပြီး ဝင်စားရင်း ခင်နှင်းဆီကို တွေ့သွားတာ ။

ခင်နှင်းဆီက တဖျစ်တောက်တောက်နဲ့ တချိန်လုံး ပြောဆိုရေရွတ်နေတဲ့ အဒေါ် ခိုင်းသမျှကို လုပ်ပေးနေသည် ။ တောသူပေမယ့် အသားလေးက ဖွေးနုနေသည် ။ ကိုယ်နေဟန်လေးက ကျော့ကျော့ရှင်းရှင်းလေး ။

ကျော်စိန်ဘ မြင်မြင်ခြင်း ကြိုက်သွားသည် ။ တွေ့တွေ့ခြင်း ချစ်မိသွားသည် ။ ခင်နှင်းဆီကို တွေ့သွားပြီးတဲ့နောက် နေ့တစ်နေ့ရဲ့ အချိန်တွေ တော်တော်များများမှာ ခင်နှင်းဆီလေးကို သတိရ မြင်ယောင်နေမိလို့ ငါ တကယ်စွဲလမ်း ချစ်သွားမိပါပြီလား လို့ သိလိုက်ပြီး နောက်တစ်နေ့ မနက်စောစောမှာ ခင်နှင်းဆီတို့ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ဆီကို သူ ပြန်ရောက်သွားသည် ။

ဒီနေ့မနက်လည်း မနေ့ကလိုဘဲ ခင်နှင်းဆီရဲ့ အဒေါ်က အော်ငေါက် အပြစ်တင်နေသည် ။

“ခင်နှင်းဆီရေ…. နှေးမနေနဲ့ လုပ်စရာရှိ မြန်မြန်လုပ်စမ်း….. ပြောနေရတယ်.. တစ်ချိန်လုံး….. အမလေး.. မယ်မင်းကြီးမရဲ့..”

လို့ ပြောဆိုနေတာကြောင့်လည်း စတွေ့ကထဲက သူကလေးရဲ့ နာမည်ဟာ ခင်နှင်းဆီ ဆိုတာ သိခဲ့ရသည် ။ ခင်နှင်းဆီကို ကျွန်တစ်ယောက်လို အော်ငေါက် ခိုင်းစေနေတဲ့ အဒေါ်ဖြစ်တဲ့သူကိုလည်း စိတ်ထဲမှာ မုန်းတီးနေမိခဲ့သည် ။ ဒီလို ချောချောလှလှလေးသည် ဒီလို နေရာနဲ့ မတန်ဘူးလို့လည်း တွေးလိုက်မိသည် ။ ခင်နှင်းဆီကို ငေးပြီးကြည့်နေလိုက်တာ အတွေးတွေ လွန်သွားသည် ။ သူ့အဒေါ်ကြီးက

“ ဒီက ဆရာ.. ဘာလိုလဲဟင်… နောက်တစ်ပွဲ ထပ်ပြင်ပေးရမလား…”

လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ သူ သတိဝင်လာသည် ။

“ ဟုတ်တယ်… နောက်တစ်ပွဲ… အကြော်နဲ့ တစ်ပွဲ….”

လို့ အမြန်ဖြေလိုက်သည် ။

“ ဘာအကြော် ထည့်ပေးရမလဲ…”

လို့ မေးပြန်တော့..

“ ဘူးသီး..ငါးဖယ်…”

လို့ သူဖြေလိုက်သည် ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပန်းကန်တွေ ဆေးနေတဲ့ ခင်နှင်းဆီရဲ့ ဘေးတိုက် အနေအထား မြင်ကွင်းလေးမှာ အချိုးပြေပြေ လှနေပြီး ပေါင်တန်လှလှတွေကို မြင်နေရသည် ။ နွမ်းပါးတဲ့ ဒီအချောအလှလေးကို စေတနာဘလပွနဲ့ ငွေတွေ ရင်းပေးပြီး ဒီဘဝထဲက ဆွဲထုတ်ပေးနိုင်မယ် ဆိုရင် သူကလေးကလည်း စေတနာရှင် အစ်ကိုကြီး သူ့ကို ကျေးဇူးတုန့်ပြန်တဲ့ အနေနဲ့ အင်မတန်မှ အချိုးပြေပြေ ကျော့ရှင်းဝင်းပနေတဲ့ သူမကိုယ် အလန်းစားလေးကို သူ့ကို ပြန်ကျွေးမှာ သေချာတယ်လို့ သူ့ဖာသာတွေး သူ့ဖာသာ အကြိုက်တွေ့နေသည် ။

ခင်နှင်းဆီကို တွေ့ချင်လို့ မနက်တိုင်း သူနေတဲ့နေရာနဲ့ ဝေးတဲ့ ဒီရပ်ကွက်ကို သူ လာရသည် ။ သူတို့ဆိုင်က မုန့်ဟင်းခါးကို မနက်တိုင်း သူ လာစားတော့ ခင်နှင်းဆီရော သူ့အဒေါ်ရော သူ့ကို သတိထားမိလာကြသည် ။ မှတ်မိလာသည် ။ သူစားနေကြ အကြော်တွေကိုလည်း သူတို့ မှတ်မိသည် ။ စားနေကြ ဖောက်သည် ဖြစ်လာလို့ ဟင်းရည်ကို မတောင်းဘဲ အဆစ်ထည့်ပေးတာတို့ လုပ်လာကြသည် ။

တစ်နေ့မှာတော့ သူ တအား ပျော်သွားခဲ့သည် ။ အော်ငေါက် ပါဝါပြတဲ့ အဒေါ်ကို မတွေ့တော့လို့ ။

“ ညီမ….”

“ ရှင် . . .”

“ တစ်ယောက်ထဲလား…”

“ ရှင်…”

ခင်နှင်းဆီ မော့ကြည့်သည် ။

“ အော်.. ညီမအဒေါ် မလာဘူးလား..”

“ ဟုတ်တယ်…အဒေါ် နေမကောင်းဘူးရှင့် . . ”

ခင်နှင်းဆီလေးသည် တစ်ယောက်ထဲမို့ လက်မလည်ဘူး ဖြစ်နေသည် ။ ခဏကြာတော့ ကလေးမလေးတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ကူသည် ။

“ ဒါ ညီမရဲ့ ညီမလေးလား. . ”

လို့ သူ စပ်စုလိုက်သည် ။

“ မဟုတ်ဘူး… သူက အိမ်ဘေးကပ်ရက်က ကလေး… သိပ် ကူညီတတ်တယ် . . . ”

“ အော် . . ”

စားတဲ့လူတွေ အများကြီးက ခင်နှင်းဆီကို အကြောင်းရှာပြီး စကားပြောနေတဲ့ သူ့ကို “ မင်းရဲ့အကြံ ဒို့သိပါတယ် ” ဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးတွေနဲ့ ကြည့်တာကို သူ ခံရသည် ။ ဒါပေမယ့် အခွင့်အရေး ရတုန်း သူကတော့ ပြောရမှာဘဲ ။ ဘယ်သူ ဘာထင်ထင် ။ မျက်နှာပြောင်တဲ့လူဟာ အစားကောင်း စားရတယ်ကွ..။ ဒီဟာလုပ်ရင် မရှက်နဲ့..။ ရဲရဲသာဝင်..။ ဘေးလူတွေကို ဘေးချိတ်ထားကွ.. လို့ စော်ဖန်ကျွမ်းတဲ့ ကိုရဲမြင့်ဆိုတဲ့ အစ်ကိုကြီးက သူ့ကို ပြောဖူးတာ သူ ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး ။

သူ အဝင်ရဲတော့ ခင်နှင်းဆီ ဆိုင်သိမ်းအပြီး နောက်နေ့အတွက် ချက်ပြုတ်ဖို့အတွက် လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ဖို့ ဈေးသွားမယ့် အချိန်ကို သူ သိရသည် ။ အကြံသမားမို့ ခင်နှင်းဆီ အိမ်က ထွက်မယ့်အချိန်မှာ သူ ကားနဲ့ လမ်းထိပ်က လာစောင့်နေလိုက်သည် ။ ခင်နှင်းဆီကို ခရီးသွားဟန်လွှဲ တွေ့တဲ့ ပုံစံမျိုးနဲ့ ဈေးကို လမ်းကြုံ လိုက်ခဲ့ပါလား လို့ သူ ခေါ်သည် ။ ခင်နှင်းဆီက မလိုက်ဘူး ။ သူက အတင်းခေါ်သည် ။ လာစားနေကြ ဖောက်သည် ဖြစ်လို့ အခင်မင် မပျက်ချင်တာကြောင့်လား မသိ ။ ခင်နှင်းဆီ သူနဲ့ လိုက်လာသည် ။

သူ ဈေးကို ပို့ပေးသည် ။ အပြန်ကြ သူမဖာသာ တက်စီငှားပြန်ပါမယ်… လို့ ပြောလည်း မရ ။ သူ့ပစ္စည်းတွေ ဝိုင်းဆွဲ ဝိုင်းသယ်သလို အပြန်ကိုလည်း အိမ်နားအထိ လိုက်ပို့ပေးသည် ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ခင်နှင်းဆီနဲ့ ခင်မင်ခွင့်လေး သူ ရလိုက်သည် ။

“ ဆရာ…”

ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ အသံလေးကြောင့် သူ သတိဝင်လာသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းကို မော့ကြည့်သည် ။ အင်း… ခင်နှင်းဆီနဲ့ ရုပ်တော်တော်ဆင်သည် ။

“ အေး..ဒီမှာ အကုန် လက်မှတ်ထိုးပြီးပြီ …”

“ ဟုတ်…ဆရာ..ကျေးဇူး….”

ရိုရိုသေသေ လှမ်းယူလိုက်တဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ ငုံ့လိုက်လို့ ဟသွားတဲ့ လည်ပင်းပေါက်ထဲက ရင်မို့မို့တွေရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကို သူ ဖျတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်သည် ။ ပစ္စည်းရှိ လူတန်းစားထဲကပါဘဲ ။

ခင်နှင်းဆီအကြောင်းကို ပြန်တွေးမိတော့ သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်ရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်လို သူ ခံစားလိုက်ရမိသည် ။ တတ်နိုင်ရင် ပြီးခဲ့တဲ့ အတိတ် အချိန်က အကြောင်းတွေကို သူ ပြန်မစဉ်းစားလိုဘူး ။ လတ်တလောလည်း သူ့ဗီဇနဲ့ ဝါသနာအရ နောက်ထပ် လုပ်မိပြန်ပြီ ။ ထွေးထွးရီဆိုတဲ့ တောပန်းဖြူလေး တစ်ပွင့်ကို တောကြီးမျက်မဲထဲကနေ ကယ်တင်လာမိပြန်သည် ။

ထွေးထွေးရီသည် ခင်နှင်းဆီ လိုမလှပေမယ့် ဖြူဖြူဝင်းဝင်းနဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှလေး ။ ဆက်စီပိုဖြစ်သည် လို့ သူ ထင်သည် ။ ဟင်း… ဝတ္ထုစာအုပ်တွေထဲမှာ “ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် ” လို့ စာရေးသူတွေ တင်စား ရေးသားကြတဲ့ ဟာမျိုး . .။

အိမ်ကို ဖုန်းကောက်ဆက်လိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီသည် ရိုးမတောင်ခြေ ရွာလေးက ကောင်မလေးမို့ဖုန်းပြောတတ်ပါ့မလားလို့ သူတွေးမိတာ မှားနေသည် ။ ထွေးထွေးရီက ဖုန်းထူးသည် ။ ညနေကြရင် အဆင်သင့် စောင့်နေဖို့ ပြောလိုက်သည် ။

သူ့တီရှပ်တစ်ထည် ရှာဝတ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကို လိုက်ခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ သူတစ်ယောက်ထဲနေတဲ့ အိမ်ကို မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကို ခေါ်လာတာကို ဘေးကလူတွေ ဘယ်လို မြင်မလဲ.. ဘာပြောမလဲ ဆိုတာတွေကို သူ ဘာမှ ဂရုမစိုက်ဘူး ။ ဒါက ကျော်စိန်ဘရဲ့စတိုင် ။ ကျော်စိန်ဘရဲ့ အကျင့် ။

ကျော်စိန်ဘသည် လုပ်စရာတွေကို ပြီးပြတ်အောင် လုပ်နေသည် ။ ဒီလာမယ့် စနေ တနင်္ဂနွေနေ့တွေမှာ သူ တောလိုက်သွားမယ်လို့ ကြံစည်နေတဲ့အတွက် အလုပ်တွေကို အကြွေးမကျန်ရလေအောင် ဖြတ်နေတာ ဖြစ်သည် ။ တခါတလေ သူသည် သတ်မှတ်တဲ့ ရက်မှာ အလုပ် ပြန်မတက်နိုင်လို့ ခွင့်ယူလိုက်ရတာတွေ ဖြစ်တတ်လို့ပါ ။

ညနေ ငါးနာရီခွဲမှ ကျော်စိန်ဘ အလုပ်ကနေ ပြန်ဖြစ်သည် ။ ရုံးပေါ်က ဆင်းလာတဲ့အချိန် အိမ်ပြန်ဖို့ ဓါတ်လှေခါးရှိတဲ့ဖက်ကို လျှောက်အသွား ရိုးရိုးလှေခါးက ဆင်းဖို့ပြင်နေတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ တိုးသည် ။

“ ပြန်တော့မလား….ရွှန်းရတီ…..”

“ ဟုတ်….ဆရာ…….”

ရွှန်းရတီမွန်းက ကျော်စိန်ဘကို ပြုံးပြပြီး ဖြေလိုက်သည် ။

“ ဘယ်မှာနေလဲ…..”

“ ရန်ကင်းမှာပါ ..ဆရာ….”

“ အင်..ဟုတ်လား . . . . ကျနော် သွားမယ့်ဖက်ဘဲ … လမ်းကြုံတယ်….လိုက်ခဲ့ပါလား . . ”

“ နေ..နေပါစေ..ဆရာ……။ ရွှန်း…. ဘတ်စ်ကားနဲ့ဘဲ ပြန်ပါမယ်… ကျေးဇူး……”

ရွှန်းရတီမွန်း ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး လှေခါးကနေ ဆင်းသွားသည် ။ ကျော်စိန်ဘ သူခေါ်တာကို ကောင်မလေး မလိုက်လို့ နည်းနည်း စိတ်ခုသွားသည် ။ ( ဟွန်း…စေတနာနဲ့ ခေါ်တာကို သဘောမပေါက်ဘူး . .။ ဒီအချိန် ကားက ကြပ်မှကြပ်….။ အဲကွန်းလေးနဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်လေး စီးရမှာကို မလိုက်ချင်ဘူး .. ခက်သေးတယ်….) လို့ စိတ်ထဲမှာ ပြောနေမိရင်း ဓါတ်လှေခါးက အဆင်းခလုပ်လေးကို ဖိနှိပ်လိုက်သည် ။

ဟင်း….. မြင့်စေချင်လို့ နတ်ပြည်တင်.. ဖင်အေးလို့ မနေချင်ဘူး ဆိုပြီး ခုန်ချချင်တဲ့ ဟာတွေ……။ ဓါတ်လှေခါးက တော်တော်နဲ့ မလာဘူး ။ အိမ်က ထွေးထွေးရီ အကြောင်းကို စဉ်းစားလိုက်မိသည် ။ တောင့်တင်းဆူဖြိုးတဲ့ ထွေးထွေးရီကို ဖြုတ်ရရင် အရမ်းကိုငြိမ့်မည် .. လို့ တောထဲမှာ တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ အတွင်းသား ဝင်းဝင်းတွေကို ပြန်လည် မြင်ယောင်မိသည် ။ ပါးနပ်ဖို့တော့ လိုတယ် ။ အကိုင်အတွယ် တတ်ဖို့ပေါ့ ။ ကိုယ်ကလည်း လူလွတ် ..။ တွယ်ကပ်နေတာတို့.. မကျေနပ်လို့ သွားတိုင်တာတို့ မလုပ်ရအောင် အလိမ္မာသုံးပြီး ဖြုတ်ရမယ် ။

ကျော်စိန်ဘသည် မုဆိုးတစ်ယောက် ဖြစ်သလို ရက်စက်တတ်သူ သနား ကြင်နာစိတ် မရှိသူကြီး လို့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေက ပြောကြသည် ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူသည် သားကောင်တွေကို ပစ်ခတ်သတ်ဖြတ်တဲ့ နေရာမှာ တခါတလေ တချို့သော သားကောင်လေးတွေကို သူ မစားပါ ။ စားဖို့ အတွက် သူ အမဲလိုက်တာ မဟုတ် ။ လှုပ်ရှားနေတဲ့ သက်ရှိ ပစ်မှတ်တွေကို ရအောင် ပစ်ခတ်နိုင်တာကို ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားချင်လို့ .. ဂိမ်းတစ်ခုအနေနဲ့ အမဲလိုက်တာ ဖြစ်သည် ။

လူသားပစ်မှတ် မိန်းကလေးတွေကိုတော့ သူသည် အမဲလိုက်သလို အပျော်တမ်း လုပ်ချင်လို့ လိုက်တတ်တာ မဟုတ် ။ လူသား ပစ်မှတ်တွေကိုတော့ သူသည် အလွတ်ပေးခဲ့တဲ့ အစဉ်အလာ မရှိ ။ ထွေးထွေးရီလို ဝင်းဝင်းဖြူဖြူ တောင့်တောင့်တင်းတင်း တစ်ယောက် အိမ်မှာ ရောက်နေရက်နဲ့ ရွှန်းရတီမွန်း လို ချောချောလေးကို တွေ့လိုက်ပြန်ရင်လည်း ဖန်ချင်သည် ။ ကြံချင်သည် ။

ဓါတ်လှေခါးထဲမှာဆုံတဲ့ အပေါ်ထပ် ငွေစာရင်းဌာနက ရုံးအုပ်မန်နေဂျာ အပျိုကြီး ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်နဲ့ စကားပြောရင်း အောက်ထပ် ရုံးတံခါးပေါက်ကို ရောက်လာသည် ။ ဒီ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်သည် သူ့ကို အထာခင်းနေသည်လို့ ကျော်စိန်ဘ ထင်နေသည် ။ ဖန်လို့ရှိရင် စားရမည်လို့ သိနေသည် ။ သို့သော် ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကို သူ မလုပ်သေး ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်သည် သူ့ကို ချကျွေးသလို အမိအရ ဖမ်းမယ့် မိန်းမလယ်သိန်းကြွယ် တစ်ယောက်လို့ သူ့စိတ်ထဲ ထင်နေသည် ။

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သူနဲ့ ပတ်သက်ချင်နေတာ သိသာသည် ။ သူက ကားနဲ့လိုက်ရောင်းတဲ့ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်လေးက စားလို့ ကောင်းသည်လို့ ကြားတဲ့အကြောင်းကို သူ့ကို ပြောပြတာ… သူက အတူတူဆုံပြီး သွားစမ်းစားကြည့်ရအောင်လို့ ချိန်းနေသည် ။ ကျော်စိန်ဘ ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း လက်က ခပ်မြန်မြန် ။ လာမငြိနဲ့ ဆွဲစိလိုက်တဲ့ကောင် ။ အင်း.. အစားမတော် တစ်လုတ် ဆိုတဲ့ စကားကို သတိရပြီး ချင့်ချိန်နေဆဲ ။

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ ခါးတုတ်တုတ်အောက်က တင်ပါး အိပဲ့ပဲ့ကြီးကို စိတ်နဲ့ ပစ်မှားရင်း ရုံးဘေး ကွပ်လပ်မှာ ရပ်ထားတဲ့ သူ့ကားဆီကို လျှောက်သွားသည် ။ နေ့စဉ် ကြုံတွေ့ရတဲ့ ကားပိတ်တာကို ကြုံရပြန်သည် ။ တရွေ့ရွေ့နဲ့ သွားနေတဲ့ ကားတန်းကြီးထဲ လိုက်ပါမျောရင်း နေပူပူအောက် ဘတ်စ်ကား စောင့်နေတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ကားကို ဘတ်စ်ကား မှတ်တိုင်မှာ လူတွေ တပြုံကြီးနဲ့ အတူတူ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်း အရှေ့ကို ထိုးရပ်လိုက်မိသည် ။ မှန်ချတဲ့ ခလုပ်လေးကို ဖိနှိပ်လိုက်သည် ။

“ လာ..လာ..တက်….တက်…..”

လို့ ခေါ်လိုက်သည် ။ ဒီတခါတော့ လူတွေအများကြီးရဲ့ ရှေ့မှာမို့ လူတွေ ကြည့်နေတဲ့အတွက် မငြင်းတော့တာလား မသိ ။ ရွှန်းရတီမွန်း ကားပေါ်ကို တက်သည် ။ ကားကြပ်လို့ သိပ်မြန်မြန် မမောင်းနိုင်ပေမယ့် ရွှန်းရတီမွန်းအတွက် နေပူထဲ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်မှာ စောင့်နေရတာထက်စာရင် အဲကွန်းအေးအေးနဲ့ ကားထဲမှာ ထိုင်စီးနေရတာက ပို ကောင်းမှာပါလို့ သူတွေးမိသည် ။ သူကလေးသာ နေ့တိုင်း လိုက်မယ်ဆိုရင် ကားကြုံ တင်ခေါ်သွားဖို့ သူ ဝန်မလေးပါဘူး ။

ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ ဒူးအထိဘဲ ဖုံးနေတဲ့ စကပ်အပြာလေးအောက်က ခြေထောက် ဖြူဖြူလေးတွေကို သူ တွေ့နေရသည် ။ အသား တော်တော်ဖြူတာဘဲ ။

“ ရွှန်းရတီက ဘာလူမျိုးလဲဟင်…”

“ ရှင်…”

သူ့ဖက်ကို လှည့်ကြည့်သည် ။

“ အသား အရမ်းဖြူလို့.. ဘာလူမျိုးလဲလို့ မေးတာ..”

“ အဖေ မြန်မာ.. အမေ ရှမ်းပါ ….. ဆရာ …”

နှုတ်ခမ်းလေးတွေကလည်း ဆေးမဆိုးထားဘဲ ရဲနေသည် ။ ကျော်စိန်ဘရဲ့ စိတ်တွေ ဒီကလေးမလေးကို မေတ္တာသက်ဝင်ချင်လာပြီ ။

ဟိုးတုန်းက ခင်နှင်းဆီနဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်လာပြန်သည် ။ ခင်နှင်းဆီကို သူ့အဒေါ် နေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ သူ အခွင့်ကောင်းယူပြီး ဈေးကို နေ့တိုင်းလိုက်ပို့သည် ။ ပစ္စည်းတွေ ဝိုင်းသယ်ပေးသည် ။ စိတ်သဘောကောင်းတဲ့လူလို့ ခင်နှင်းဆီက ထင်မြင်လာသည် ။ အဲလို ထင်မြင်ပြီး သူ့အပေါ် ယုံကြည်မှု ရှိလာအောင် သူကလည်း လုပ်ပြနေတာဘဲလေ ။

ခင်နှင်းဆီနဲ့ ရင်းနှီးခင်မင်ခွင့် ရခဲ့သည် ။ အဒေါ်နေပြန်ကောင်းလာလို့ ဈေးသွားတာ အဒေါ် သွားနေပြီ ဆိုတော့ သူ့ရဲ့ဂွင်ကို ပြောင်းလိုက်သည် ။ အဒေါ်က သူ ဈေးသွားနေတဲ့ အချိန်မှာ ခင်နှင်းဆီကို အိမ်မှာ လှီးချွတ်စရာတွေ ပြင်ဆင်စရာတွေ ပြင်ဆင်ခိုင်းထားသည် ။ ချက်စရာတွေ ကြို ချက်ခိုင်းထားသည် ။ အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်နေတဲ့ ခင်နှင်းဆီကို သူ သွားတွေ့သည် ။ စကားပြောသည် ။ ခင်နှင်းဆီက အဒေါ်သိသွားရင် မကောင်းဘူးအစ်ကို.. ခင်နှင်းဆီကို ဆူလိမ့်မယ် လို့ ပြောပေမယ့် သူ့ကိုတော့ မနှင်ဘူး ။ သဘောကောင်းတဲ့ ကောင်မလေးလေ ။

သူလည်း တစ်လုံးသွင်း.. နှစ်လုံးသွင်းနဲ့ နောက်တော့ တပြုံလုံး သွင်းတော့တာဘဲ ။ ခင်နှင်းဆီကို ချစ်စကားပြောတော့

“ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး.. အစ်ကိုက သူဌေးသား…။ ခင်နှင်းဆီက လက်လုပ်လက်စား ဆင်းရဲသားပါ…”

လို့ ပြောပြီး ငြင်းတဲ့ ခင်နှင်းဆီတစ်ယောက် သူ့ကို ပြန်ချစ်လာအောင် နောက်ထပ် ပညာခန်းတွေနဲ့ သူ ထပ်သိမ်းသွင်းရပြန်သည် ။ မလျှော့သော ဇွဲလုံ့လနဲ့ ကြိုးစားတဲ့အတွက် သူ ဇွဲဆုကို နောက်ဆုံး ရသည် ။ ခင်နှင်းဆီရဲ့ ချစ်ပါတယ် ဆိုတဲ့ အဖြေစကားကို သူ ကြားရသည် ။ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြသည် ။

ကျော်စိန်ဘသည် ချစ်သူရဲ့အလှအပတွေကို ထိုင်ငေးကြည့်ပြီး ချစ်သူကို မေတ္တာသန့်သန့်လေးနဲ့ မင်္ဂလာဦးညအထိ စောင့်မယ့် လူစားမျိုး မဟုတ်တော့ ခင်နှင်းဆီကို သူ့ဒေါ်လေး တောကိုသွားနေတုန်းမှာ အတင်းကြံစည်တော့သည်

ခင်နှင်းဆီလည်း ကျော်စိန်ဘကို ချစ်သွားတာက တကြောင်း နဂိုထဲက သဘောကောင်း အားနာတတ်သူ ဖြစ်တာက တကြောင်းကြောင့် ကျော်စိန်ဘရဲ့ အလိုကို လိုက်မိလိုက်သည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း အထီး ဆိုလို့က ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးပါ ဆိုတဲ့ ချောလှတောင့်တင်းတဲ့ ခင်နှင်းဆီရဲ့ ပထမဆုံး ပန်းဦးပန်းဖူးလေးကို သုံးဆောင်လိုက်ရသည် ။ တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်၊ နှစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန် ဆိုသလို တစ်ခါ ဖြစ်ဖူးသွားတော့ နောက်တစ်ခါ ထပ်ဖြစ်ဖို့က မခဲယဉ်းတော့ ။

ကျော်စိန်ဘသည် လစ်ရင် လစ်သလို ခင်နှင်းဆီကို ဝင်ဝင်ကစ်တော့သည် ။ ခင်နှင်းဆီကလည်း သူ့ကို အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်ပေးသည် ။ သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေတဲ့ ဆားငံရည်ကို ကြိမ်ဖန်များစွာ သူတို့ သောက်သုံးဖြစ်နေတော့ တစ်နေ့သောအခါမှာ ခင်နှင်းဆီမှာ ခိုးစားထားတဲ့ ခြေရာလက်ရာတွေက မဖုံးနိုင် မဖိနိုင်ဘဲ ဘွားဘွားကြီး ပေါ်လာတော့သည် ။

ဒီအချိန်မှာ စားတုန်းက တအားစားခဲ့တဲ့ ကျော်စိန်ဘသည် မျက်ပြူးဆန်ပြာ ဖြစ်လာသည် ။ သူ့ဘကြီးက အမေရိကန်ကနေ ခေါ်လိုက်လို့ တစ်လလောက် သွားရမည်.. ပြန်လာတာနဲ့ ခင်နှင်းဆီကို တောင်းရမ်းလက်ထပ်မည် ဘာညာ သာရကာတွေ ပြောပြီး လစ်သွားသည် ။

သူ့ဂတိအတိုင်း သူ အမေရိကန်ကနေ ပြန်မလာ ။ ခင်နှင်းဆီလည်း ကိုယ်လေးလက်ဝန်ကြီးနဲ့ အဖေမပေါ်လို့ အရှက်တွေ ဟက်တက်ကွဲသည် ။ လူတကာရဲ့ ကဲ့ရဲ့တာကို ခါးစည်းခံရသည် ။ အဒေါ်အိမ်ကနေ ထွက်ပြေးသွားသည် ။ ခင်နှင်းဆီ ဘယ်ရောက်လို့ ရောက်မှန်း ကျော်စိန်ဘ မသိ ။ သူ ဂရုလည်း မစိုက်။

တစ်နှစ်ကျော်ကြာတော့ သူ ပြန်လာသည် ။ ခင်နှင်းဆီနေခဲ့တဲ့ အဒေါ်အိမ်ကို သူ သွားမေးသည် ။ ခင်နှင်းဆီ မရှိတော့ဘူး ဆိုတာကိုဘဲ သူ သိရသည် ။ ကြာတော့လည်း ကျော်စိန်ဘ တခါတခါမှဘဲ ခင်နှင်းဆီကို သတိရသည် ။ မိန်းမချောလေးတွေကို မြင်ရင် သူ လိုက်ဖန်သည် ။ ကြံစည်သည် ။ ရရင် လုပ်သည် ။ ဘယ်တော့မှတော့ သူ အတည်မကြံ ။ လက်မထပ် ။ တာဝန်ယူဖို့သူ မစဉ်းစား ။ လူလည်ကြီး သားသမီး လုပ်နေသည် ။

ခင်နှင်းဆီကို သူ သတိရတာက ခင်နှင်းဆီနဲ့ ချစ်သူ ဘ၀ ခိုးစားကြတဲ့ အချိန်တုန်းက ရင်သိမ့်တုန်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်လေးတွေကို အဓိကဘဲ ။ သူနဲ့ရတဲ့ ကိုယ်ဝန်အကြောင်းကို သူ ထည့်မတွက် ။ မစဉ်းစား။

ရွှန်းရတီမွန်းက ရန်ကင်းမှာ ဆင်းသွားသည် ။ သူက သူနဲ့ နေ့တိုင်း လမ်းကြုံလိုက်နိုင်တယ် လို့ ပြောလိုက်သည် ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သူမှာထားတဲ့အတိုင်း ထွေးထွေးရီက အဆင်သင့် စောင့်နေသည် ။ ထွေးထွေးရီကို ကုန်တိုက်ကို ခေါ်သွားပြီး အဝတ်အစားတွေ သူ လိုက်ဝယ်ပေးသည် ။ သဘောကောင်းတဲ့ လူတစ်ယောက်လို သူ ဟန်ဆောင်ပြန်ပြီ ။

ကျော်စိန်ဘသည် ထွေးထွေးရီကို အဝတ်အစားတွေ အများကြီး ဝယ်ပေးသည် ။ ဒါတင် မကသေး ။ အနားက ဆံပင်အလှဆိုင်ကို ပို့ပေးသည် ။ ထွေးထွေးရီလည်း ကျော်စိန်ဘက ဒီလို ဂရုစိုက်မည်လို့ မျှော်လင့်ထားပုံ မပေါ်ဘူး ။ အိမ်အပြန်မှာ သဘာ၀ ဆိုတဲ့ ထိုင်းအစားအစာ ကြော်လှော်ရောင်းတဲ့ ဆိုင်လေးမှာ ထမင်းကျွေးသည် ။

“ အစ်ကိုကြီး.. ထွေးရီ အိမ်မှာ ဝက်သားဟင်းတွေ ချက်ထားတယ်….။ အလကား ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်….။ အိမ်မှာ မစားဘူးလား”

လို့ ပြောပေမယ့်..

“ အလကား မဖြစ်ဘူး..။ နောက်နေ့ စားလို့ရတယ်…။ အခု ဒီမှာဘဲ စားကြရအောင်….”

လို့ ပြောပြီး ထွေးထွေးရီနဲ့ ဟင်းမျိုးစုံ မှာပြီး စားသည် ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျော်စိန်ဘ ထမင်းဝလို့ လီးက တောင်ပြီ ။ ရေဝင်ချိုးနေတဲ့အချိန် သူ့လီးကြီးက မတ်မတ်တောင်ပြီး ထကြွနေသည် ။ အင်း…. ထွေးထွေးရီနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ တတွဲတွဲ သွားလာစားသောက်ခဲ့တာတင် မကဘူး.. အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထွေးထွေးရီက ဝယ်လာတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ဝတ်ပြီး လာပြတဲ့အခါ ကိုယ်ဟန်ပြမယ်လေးလို ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြီး ပြတော့ ထွေးထွေးရီရဲ့ တင်ပါးလှလှကြီးတွေကို အနီးကပ် ရှုစားရတာက ကျော်စိန်ဘရဲ့ စိတ်တွေကို ထကြွစေခဲ့သည် ။

စာကြည့်စားပွဲမှာ ကွန်ပြူတာရှေ့ ထိုင်ရင်း အလုပ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အီးမေးလ်တွေ စစ်နေတဲ့အချိန်လည်း ထွေးထွေးရီရဲ့ ဆူဖြိုးကော့တင်းတဲ့ နို့လုံးကြီးတွေကိုဘဲ မြင်ယောင်နေမိပြီး ပေါင်ကြားက လီးကလည်း မာလွန်း တောင်လွန်းနေလို့ အခက်တွေ့နေသည် ။ ထွေးထွေးရီကို အခု သွားကြံလိုက်ရင် သိပ်များစောနေမလားလို့ တွေးပြီး စိတ်ကို ထိန်းချုပ်နေတာ ဖြစ်သည် ။ အိမ်နေရင်းဝတ် ပလေကပ် ပုဆိုးပါးပါးပျော့ပျော့အောက်ထဲက လီးက ထိုးထောင်ထနေတာကို လက်နဲ့ အသာပွတ်နေတဲ့အချိန်

“ အစ်ကိုကြီး…. အကြမ်းလေး သောက်လိုက်ပါလား….။ ကောက်ညှင်းမွှေး လဖက်ခြောက်လေး ခပ်ထားတာ.. မွှေးနေတာဘဲ….”

လို့ ပြောရင်း သူ့အခန်းပေါက်ဝမှာ ထွေးထွေးရီ ရောက်လာသည် ။ လက်ထဲမှာလည်း အငွေ့တထောင်းထောင်း နဲ့ မတ်ခွက်တစ်ခွက် ကိုင်လို့ ။

“ အင်း..အင်း..ကောင်းသားဘဲ….”

လို့ သူပြောသည် ။ စိတ်တွေကတော့ ကတုန်ကရင် နဲ့ ။ စိတ်ထနေတဲ့အချိန်မှာ စွင့်ကားလုံးထယ်နေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ တရမ်းရမ်းနဲ့ ထွေးထွေးရီ လာပြန်ပြီ ။ ဒီ တင်ပါးကြီးတွေကို တအား ဆုပ်ကိုင်လိုက်ချင်မိသည် ။

“ ထွေးထွေးရီ…..”

“ ရှင်..အစ်ကိုကြီး….”

“ ငါ တစ်ခု စဉ်းစားနေတယ်…..”

“ ဟုတ်..ဘာလဲးဟင်..အစ်ကိုကြီး…..”

“ ငါနဲ့ နင်နဲ့ အခုလို တစ်အိမ်ထဲမှာ နှစ်ယောက်ထဲ နေလို့ ကောင်းပါ့မလားလို့…”

“ ရှင် …”

“ အေးဟာ… နင်ကတော့ ဘယ်လိုနေလဲ မသိဘူး..။ ငါကတော့ နင်နဲ့ အခုလို နီးနီးစပ်စပ် နေတဲ့အခါ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်လာတယ်ဟ…..”

ထွေးထွေးရီက သူ့ကို မကြည့်ဘဲ ခေါင်းငုံ့ထားသည် ။ ကြမ်းပြင်ကိုဘဲ ကြည့်နေတဲ့ပုံ ။

“ ငါ့ရင်ထဲ ဘာဖြစ်နေလဲ သိလား ထွေးထွေးရီ….”

“ မသိဘူး အစ်ကိုကြီး…..။ အစ်ကိုကြီး ပြောပြမှ ထွေးရီက သိမှာပေါ့လို့….”

ထွေးထွေးရီက မတ်ခွက်ကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရင်း ပြောသည် ။

“ အေး.. နင့်ကို ကြည့်ကြည့်ပြီး ငါ့စိတ်တွေ တအား ဖောက်ပြန်နေတယ်.. ထွေးထွေးရီ …။ ကဲ နင်သွားတော့ သွားတော့.. နင့်အခန်း နင်ပြန်တော့…။ ကြာရင် ခက်ကုန်မယ် . . . . ”

“ ဟုတ် အစ်ကိုကြီး….”

လို့ ထွေးထွေးရီ ပြောပြီး သူ့အခန်းထဲက ခပ်မြန်မြန် ပြေးထွက်သွားသည် ။ ခါးသေးသေးလေးရဲ့ အောက်က ဝိုင်းကားတဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေ တုန်ခါလှုပ်သွားနေတာတွေကို ကျော်စိန်ဘ မျက်လုံးပြူးကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ရင်း အနောက်ကနေ ပြေးလိုက်သွားချင်စိတ် ပေါက်သွားသည် ။ အိပ်ရာထဲမှာ လီးကြီး တောင်ရင်း ထွေးထွေးရီဆီကို သွားလိုက်ရမလား… အကြိမ်ကြိမ် စဉ်းစားနေမိသည် ။ အင်း… မဖြစ်သေးပါဘူး … စောသေးတယ်လို့ တွေးမိပြီး လီးကို ပွတ်တိုက်ရင်း ဆက်အိပ်နေမိသည် ။

ပွတ်တိုက်လေ စိတ်က ထန်လေ ။ အိပ်လို့ မရဘူး ။ ထပြီး ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်.. အပြာဆိုက်တစ်ခုကို သွားလိုက်ပြီး လှလှတောင့်တောင့် အာရှမတစ်ယောက်ကို ဗျင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းတိုတစ်ခုကို ကြည့်ပြီး ဂွင်းတိုက်လိုက်သည် ။

တစ်ညလုံး ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်လို့ သူ မနက်မှာ အိပ်ရာထ နောက်ကျသည် ။ သူသည် ကားတွေ ကြပ်တာကြောင့် အလုပ်ကို စောစော သွားလေ့ရှိပေမယ့် ဒီနေ့တော့ နောက်ကျပြီ ။

“ အစ်ကိုကြီး… ထမင်းနဲ့ ပဲပြုတ်လေး ကြော်ထားတယ်..။ ကြက်ဥအလုံးလိုက် ကြော်လေးရော….။ ကော်ဖီမွှေးမွှေးလေးနဲ့ စားလိုက်ပါဦး….”

လို့ ပြုံးပြုံးလေး လာပြောလိုက်တဲ့ ထွေးထွေးရီကြောင့် နောက်ကျလည်း ကျတော့ကွာလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရင်း ထမင်းစား စားပွဲကြီးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီက စေတနာနဲ့ လုပ်ပေးလုပ်ကျွေးတာကို မငြင်းချင်ဘူးလေ . .။ အရင်က လက်သွက်သွက်နဲ့ မိန်းမဆိုရင် ခုန်အုပ်ခဲ့တဲ့ ကျော်စိန်ဘသည် မနေ့ညက လက်နှေးနေခဲ့သည် ။ ထွေးထွေးရီသည် မနေ့ညက ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို ပုံမျိုးနဲ့ ကျော်စိန်ဘကို ဂရုတစိုက် လုပ်နေသည် ။ ဘာဖြစ်လို့ သူ လက်နှေးသွားသလဲ ဆိုတာ အဖြေ ရှာလို့ မရဘူး ။

ရုံးကို ရောက်တော့ သူ့ရုံးခန်းထဲကို ဖိုင်တွဲတွေ လာပို့တဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းကို တွေ့ရတော့လည်း ထွေးထွေးရီကို သတိမရတော့ဘူး ။ ရွှန်းရတီမွန်းကို တပ်မက်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်ရင်း

“ ရွှန်းရတီ….”

လို့ ခေါ်လိုက်သည် ။

“ ရှင်..ဆရာ….”

လို့ ပြန်ထူးတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းကို

“ ရုံးဆင်းချိန် ကျနော့်နဲ့ လမ်းကြုံလိုက်ခဲ့နော်..”

လို့ ပြောလိုက်မိသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

“ ကျနော့်ကား မှတ်မိတယ် မဟုတ်လား..။ ကားနားက စောင့်…”

လို့ ထပ် ပြောလိုက်သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..ဆရာ..”

လို့ ပြန်ဖြေသည် ။ ကောင်မလေး လက်ခံလို့ အတိုင်းမသိ ဝမ်းသာသွားတာ အမှန် ။ ခြုံငုံအကဲခတ်ရင်း..“ ကောင်မလေး မဆိုးဘူး.. ပစ္စည်းက အတော်လတ်တယ်…” လို့ စိတ်ထဲကနေ ပစ်မှားနေမိသည် ။

နေ့လည် ထမင်းစားချိန်မှာ ရုံးဘေးနားက “မယ်ရီဘရောင်း ” ဆိုင်မှာ တစ်ခုခု သွားစားဖို့ ဆင်းလာတဲ့အချိန် အပေါ်ထပ်က ရုံးအုပ်မန်နေဂျာ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်နဲ့ တိုးသည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သူ့ကို အထာပေးနေတယ် ဆိုတာကို သိနေတာ ကြာပြီ ။ ရွှန်းရတီမွန်းတို့လို အငယ်လေးတွေကို မဲနေတဲ့အချိန် အရွယ်ဟိုင်းနေတဲ့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လို မိန်းမတစ်ယောက်ကို သူ လျစ်လျူရှုမိတာက သဘာ၀ ပါဘဲလေ ။ ဒီမိန်းမ အရွယ်က ညိလိုက်ရင် သူ လစ်ပြေးလို့ ရမှာ မဟုတ်တော့ ။ သူ့ကို အတင်းကြီး လက်ထပ်ယူခိုင်းမှာက သေချာနေတာကြောင့်လည်း သတိထား ခပ်ခွာခွာ နေနေတာ ။

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သူနဲ့ ထမင်းလိုက်စားပါလား.. ကျွေးချင်လို့ပါလို့ အထပ်ထပ် ခေါ်နေတာနဲ့ သူနဲ့ လိုက်သွားလိုက်သည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် ခေါ်သွားတာက လမ်းဘေး နံရံကပ် ထမင်းဆိုင်လေး ။ အမဲအူပြုတ်နဲ့ ထမင်းဆိုင် ။ အနေအထား မသန့်တာကလွဲပြီး အမဲအူပြုတ်က အရမ်းကောင်းသည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သူ့ကို တအား ဂရုစိုက်ပြသည် ။ ရုံးပိတ်ရက် စနေ တနင်္ဂနွေတွေမှာ အားလား.. ဘာလုပ်သလဲ မေးသည် ။ သူက အမဲလိုက်ထွက်သည်လို့ မပြောဘူး ။ များသောအားဖြင့် လူတွေက သတ္တဝါတွေရဲ့ အသက်ကို သတ်ဖြတ်တဲ့အလုပ်ကို စက်ဆုတ်ကြမှန်း အရင်က အတွေ့အကြုံတွေအရ သိသည် ။ အငြင်းပွားရမှာတွေ မလိုလားတော့ဘူး ။ သူက တောကောင်တွေကို မစားတာတောင် စိတ်လှုပ်ရှားမှု ( Excitement ) အတွက် လိုက် သတ်ဖြတ်နေတဲ့လူတယောက် မဟုတ်လား ။

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကလည်း ထွေးထွေးရီလိုဘဲ တောင့်တောင့်ကားကားကြီးတွေမို့ သူ့စိတ်ကို ကြွစေတာ အမှန် ။ သို့ပေမယ့် တစ်ရုံးထဲ လုပ်နေတာမို့ ရှောင်ပြေးဖို့က မလွယ်ကူလို့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကို ဗျင်းချင်ရက်နဲ့ သူ ငြိမ်နေခဲ့တာ ။ သိပ်ပြီး ပွတ်သီးပွတ်သတ် လာလုပ်နေရင်တော့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်… ဆွဲပြီး ဗျင်းလိုက်မိတော့မယ် ။

ရုံးကို အပြန်မှာ စနေနေ့ ညဖက်အားရင် သူနဲ့ ဆိုင်ကောင်းကောင်းမှာ ညစာ ထွက်စားရအောင်လို့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကို သူခေါ်လိုက်မိသည် ။ ရည်ရွယ်ချက် မရှိဘဲနဲ့ ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားသည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က ဝမ်းသာသွားတဲ့ပုံ ။

“ ဟုတ်..ဟုတ်….. ကိုကျော်စိန်ဘ … ရတယ်.. သွားမယ်…။ လာခေါ်မှာ မဟုတ်လား..။ ကျမနေတဲ့နေရာ သိတယ် မဟုတ်လား . . .”

လို့ ပြန်ပြောသည် ။ ရုံးခန်းကို ပြန်ရောက်ပြီး ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကို ချိန်းလိုက်တာ ငါ မှားသွားပြီလား လို့ တစ်ချက် တွေးမိသည် ။ ဒါပေမယ့်လတ်တလော နှာစိတ်တွေ တအားပြင်းထန်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ကို အားရပါးရ စပ်ယှက်ပစ်ချင်စိတ်တွေက မတရားကြီး ဖြစ်ပေါ်နေတာကြောင့် ဒီစိတ်တွေ လွှမ်းမိုးနေလို့ ဘာဖြစ်ဖြစ် လုပ်ပစ်မယ်လို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်တော့သည် ။

ညနေ ရုံးဆင်းချိန်ကို ရောက်ပြီ ။ နေ့လည်ပိုင်း ထမင်းစားချိန်အပြီး ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ တစ်ခေါက် တွေ့သေးသည် ။ သူက အိမ်သာဆီကိုအသွား ဝန်ထမ်းတွေ ထမင်းစားတဲ့ အခန်းလေးမှာ ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက် ထမင်းဘူးလေးတွေ ဖွင့်စားနေတာကို အမှတ်မထင် သူတွေ့လိုက်သည် ။ ဘဲဥပြုတ်ခြမ်းလေးနဲ့ စားနေတာကို သူတွေ့လိုက်ရလို့ စိတ်ထဲမှာမကောင်း ဖြစ်သွားသည် ။ ဒီကောင်မလေးသည် ရုပ်ကလေး ချောချောလေးနဲ့ ဆင်းရဲနွမ်းပါးနေသည် ။ သူကလေးကို ညနေကြရင် အစားတစ်ခုခု လိုက်ကျွေးချင်မိသည် ။ သူ လိုက်ပါ့မလားတော့ မသေချာ ။

သူ့ကားနားကို ရောက်တော့ ရွှန်းရတီမွန်းကို မတွေ့ဘူး ။ ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး စက်နှိုးလိုက်သည် ။ အဲကွန်းကို ဖွင့်လိုက်သည် ။ သူ ပြန်များသွားပြီလား မသိဘူး ။ မနက်တုန်းကတော့ ဟုတ်ကဲ့..ဟုတ်ကဲ့နဲ့ . . ။ အင်း… ငါလည်း မလွယ်ဘူး ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်နေမိဆဲ အဝေးက လျှောက်လာတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဒိတ်ကနဲ ဝမ်းသာသွားသည် ။ သူ လာရှာသားဘဲ ။

ရှက်သလို အပြုံးလေးနဲ့ ကားပေါ်တက်လာတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းကို မြင်လိုက်ရတာ သူ့စိတ်တွေ တအားကြီး ကျေနပ်မိသွားသည် ။

“ အလုပ်မပြတ်လို့လား .. ရွှန်းရတီ . .”

လို့မေးလိုက်သည် ။

“ ဟုတ်..ဆရာ….စူပါဘိုင်ဇာ ဦးထိန်ဝင်းလတ်က တစ်ခု ခိုင်းလိုက်လို့ ကြာနေတာ။ ဆောရီးနော်.. ဆရာ စောင့်နေရတာ . . ”

လို့ ပြန်ဖြေသည် ။

“ ရတယ်… ကိစ္စမရှိပါဘူး …. ”

လို့ ပြောလိုက်ရင်း ကားကို မောင်းထွက်ခဲ့သည် ။ လမ်းမှာ ရွှန်းရတီမွန်းကို သူ ဟိုမေး ဒီမေးနဲ့ စပ်စုသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ မိသားစု ဘက်ဂရောင်း အခြေအနေကို မေးကြည့်တာ ။ ကျော်စိန်ဘသည် ဒီကနေ့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကားသိပ်မကြပ်လို့ ရွှန်းရတီမွန်းနေတဲ့ ရန်ကင်းကို သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ ရောက်တော့မှာမို့ သူပြောချင်နေတာကို အမြန်ပြောချလိုက်သည် ။

“ ရွှန်းရတီ.. ဘာအစားအစာ ကြိုက်သလဲဟင်….”

ကျော်စိန်ဘ ပြောတာကို ရွှန်းရတီမွန်း နားမလည်သလို မော့ကြည့်သည် ။

“ အော်… ပြောချင်တာ လောသွားတယ်….။ ရွှန်းရတီမွန်း.. ဗိုက်မဆာဘူးလား…..။ တစ်ခုခု စားပါလား..။ ကျနော် ကျွေးပါရစေ …”

လို့ ပြုံးပြုံးကြီး ပြောလိုက်တဲ့ ကျော်စိန်ဘကို ရွှန်းရတီမွန်းက

“ ဟင့်အင်း… ကျမ ဆိုင်စာတွေ မစားတတ်ဘူး… ဆရာ….။ အိမ်မှာဘဲ မိသားစုနဲ့ ညနေစာ အတူတူ စားပါမယ်..။ ကျွေးမယ် ပြောတာကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ….”

လို့ ပြန်ပြောသည် ။ သူနေတဲ့နေရာကို ရောက်နေပြီမို့ ကားကို ရပ်ပေးလိုက်ရသည် ။

“ ကျေးဇူးဘဲနော်… ဆရာ..။ သွားလိုက်ပါဦးမယ်. . ”

လို့ ရွှန်းရတီမွန်းက နှုတ်ဆက်ပြီး ကားပေါ်က ဆင်းသွားတာကို ကျော်စိန်ဘ ငေးမောကြည့်နေသည် ။ အင်း… ဒါလေးနဲ့ ငြိမ့်လိုက်ရရင် လူဖြစ်ရကျိုး တော်တော် နပ်သွားမယ် . . လို့ တွေးရင်း ဒီဆော်လေးကို မရရအောင် ဖန်မည်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည် ။

အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ ထွေးထွေးရီက သူကားထိုးဆိုက်လိုက်တာနဲ့ သူ့ကားဆီကို ပြေးလာသည် ။

“ အစ်ကိုကြီး… ဘာသယ်ပေးရမလဲဟင် . . ”

“ မလိုဘူး…. ဘာမှသယ်စရာ မပါဘူး…..။ ထွေးထွေးရီ… အံမာ.. နင်က တယ်လှနေပါလား….. ပါးကွက်တွေ ဘာတွေနဲ့”

“ ဟီး…..”

ထွေးထွေးရီက မနေ့က သူ ဝယ်ပေးထားတဲ့ အဝတ်အစားသစ်တွေနဲ့ သနပ်ခါးတွေ လိမ်းကျံထားပြီး သန့်ရှင်းလှပနေသည် ။ အိမ်ထဲရောက်တော့ ထွေးထွေးရီက ဒီနေ့ ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ ဟင်းလျာတွေကို ရွတ်ပြသည် ။

“ အစ်ကိုကြီး စိတ်ထဲမှာ စားချင်တာတွေ စဉ်းစား.. ထွေးရီကို ပြောပြ.. ထွေးရီ ချက်ကျွေးမယ်…..။ ဒီမှာကြည့်.. ထွေးရီ ဟင်းချက်နည်း စာအုပ်လေးထဲကနေ အစ်ကိုကြီးကို ဘာတွေ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ချက်ကျွေးရမလဲ ဆိုတာ ဖတ်နေ လေ့လာနေတယ် အစ်ကိုကြီးရဲ့…..”

လို့ ပြောရင်း ဟင်းချက်နည်းမျိုးစုံ ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကလေးကို ပြသည် ။

“ အစ်ကိုကြီး ရေမိုးချိုးပြီးရင် ထွေးရီ ထမင်းပြင်ပေးမယ်နော် . .”

လို့ ပြုံးပြုံးလေး ပြောလိုက်တဲ့ ထွေးထွေးရီသည် ဖက်နမ်းချင်စရာ ကောင်းနေသည် လို့ ကျော်စိန်ဘ ထင်မိသည် ။

“ ထွေးထွေးရီ… နင်လည်း ငါနဲ့အတူတူ စားရမယ်နော်….”

လို့ သူပြောလိုက်သည် ။ ရေချိုးနေတဲ့အချိန် ပေါင်ကြားက သူ့လက်နက်က တအားထကြွနေသည် ။ ထွေးထွေးရီ အိမ်ကိုရောက်ကတည်းက ဒင်း တော်တော်လေး ကဲနေသည် ။ တစ်ချိန်လုံး ခေါင်းတထောင်ထောင်နဲ့ ။ အရင်တုန်းကဆို တခါတခါမှ မထချင် ထချင်နဲ့ကောင် ။ အခုတော့ အစာမြင်လို့ ကြွနေတာ ။ အဝတ်အစား လဲပြီးတဲ့ အချိန်

“ ထမင်း ပြင်ပြီးပြီ အစ်ကိုကြီး….”

လို့ အခန်းဝကနေ ထွေးထွေးရီ လာပြောလို့ ထမင်းစားခန်းကို သူ သွားလိုက်သည် ။ စားပွဲမှာ ထိုင်လိုက်ရင်း..

“ လာလေ.. ထွေးထွေးရီလည်း လာစား….”

လို့ခေါ်လိုက်သည် ။

“ အစ်ကိုကြီး စားပါ..။ ထွေးရီက နောက်မှစားမယ်…။ အစ်ကိုကြီး လိုအပ်တာတွေကို လုပ်ပေးချင်သေးတယ် . .”

လို့ ထွေးထွေးရီက ပြောပြီး သူ့ကို

“ ဒါက ဆိတ်သားဆီပြန်..။ ဒါက မုန်လာဥချဉ်ရည် ..။ ဒါက ပဲသီးနဲ့ ကြက်သားစဉ်းကောကြော် ”

ဆိုပြီး ဟင်းတွေကို သူ့ပန်းကန်ထဲကို ခပ်ထည့်ပေးသည် ။ စားလို့ကောင်းပေမယ့် အများကြီး မစားလိုက် ။

“ အစ်ကိုကြီး… သိပ်လည်း မစားဘူး…။ ထွေးရီ ချက်တာတွေကို မကြိုက်လို့လားဟင် . .”

“ ကြိုက်တယ်.. ထွေးထွေးရီ.. အရမ်းကြိုက်တယ်…။ ကြိုက်တိုင်းလည်း စားလို့ မဖြစ်ဘူးလေ….”

ထွေးထွေးရီကို ဧည့်ခန်းမှာ တီဗီဖွင့်ပေးခဲ့ပြီး သူက အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ခဲ့သည် ။ ထွေးထွေးရီကြောင့် သူ့ဒုတ်က တစ်ချိန်လုံး မြူးနေသည် ။ အင်း… စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး . . ။ ကွန်ပြူတာနဲ့ အလုပ်နဲ့ ပတ်သက်တာတွေ လုပ်ကိုင်နေတဲ့အချိန် ထွေးထွေးရီတစ်ယောက် သူ့အခန်းပေါက်ဝကို ရောက်လာပြန်သည် ။

“ အစ်ကိုကြီး …”

“ ဟင်..ထွေးထွေးရီ …ဘာဖြစ်လဲ…”

“ အစ်ကိုကြီး ညောင်းလားဟင်.. ထွေးရီ… နှိပ်နင်းပေးချင်လို့…..”

အင်း… ထွေးထွေးရီ…. နင်နဲ့ငါနဲ့တော့ ညားတော့မယ် ထင်တယ်…။ ဇာတ်လမ်းက လာစနေပြီကွာ …။ ဒါက စိတ်ထဲက ပြောလိုက်တာတွေပါ ။ ပါးစပ်ကတော့

“ အင်း..အင်း …ကောင်းသားပဲ…ထွေးထွေးရီ….”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီသည် သူ့ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ သူ့ကို မှောက်ရက်အနေအထားနဲ့ လှဲခိုင်းပြီး သူ့ဘေးမှာ လာထိုင်ပြီး စနှိပ်ပေးသည် ။ ထွေးထွေးရီဆီက သနပ်ခါး အနံ့လေးတွေကို သူ ရလိုက်လို့ စိတ်တွေ တော်တော့်ကို လှုပ်ရှားသွားရသည် ။ ပေါင်ကြားက ဒုတ်ကတော့ စောစောထဲက မာနေသည် ။

ထွေးထွေးရီရဲ့ လက်ကလေးတွေက ပေါင်ကို စနှိပ်နေသည် ။

“ အစ်ကိုကြီး…နှိပ်စေချင်တဲ့ နေရာကို ပြောနော်…။ ထွေးရီလက်က ပေါက်ရဲ့လား….”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့ ထွေးထွေးရီရဲ့ အသံလေးလည်း နည်းနည်း တုန်နေသလိုလို ထင်မိသည် ။ အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ နှစ်ယောက်ထဲ ရောက်နေကြတယ် ဆိုတော့ သူလေးလည်း ရင်ခုန်နေမှာ အသေအချာပေါ့ ။ စိတ်တော့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ထင်တာဘဲ ။ ထွေးထွေးရီက

“ ခါးကို တံတောင်နဲ့ ထောင်းပေးရမလား အစ်ကိုကြီး”

လို့ မေးပြန်သည် ။

“ အင်း..အင်း..”

လို့ သူဖြေလိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ တံတောင်ဆစ်နဲ့ ခါးကို ထောင်းပေးနေတဲ့အချိန် ထွေးထွေးရီရဲ့ ပေါင်တန်တဖက်နဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ ထိကပ်နေသည် ။

“ အစ်ကိုကြီး.. ဒီနေ့ စားလို့ကောင်းရဲ့လားဟင်….။ ထွေးရီလည်း အစ်ကိုကြီး ဘာကြိုက်မှန်း မသိဘူး….။ စဉ်းစားမိသလို ချက်လိုက်တာ..။ နောက်ဆို .. အစ်ကိုကြီး စားချင်တာရှိရင် ပြောနော်…. ထွေးရီ ချက်ကျွေးမယ်…..”

“ ဘာဖြစ်ဖြစ်ပါ.. ထွေးရီ…။ သိပ်စားကောင်းလို့ တအားကြီး ဝလာဦးမယ်……”

သူရယ်သလို ထွေးထွေးရီက လိုက်ရယ်သည် ။ ထွေးထွေးရီသည် တော်တော်ကြာကြာ ခါးကို တံတောင်နဲ့ ထောင်းပေးအပြီး ကျောပြင်နဲ့ ပုခုံးကို နှိပ်ပေးပြန်သည်။

“ အဆင်ပြေရဲ့လား အစ်ကိုကြီး….”

“ အင်း…. ပြေတယ်….။ ထွေးရီလည်း အိပ်ချင် အိပ်တော့လေ…. နှိပ်ပေးတာလည်း ကြာနေပြီ…”

“ ရပါတယ် အစ်ကိုကြီးကလည်း..။ ထွေးရီက အိမ်မှာဘဲ နေတဲ့လူ… နေ့လည်နေ့ခင်းမှာ တရေးလောက် အိပ်နိုင်တယ်..။ အစ်ကိုကြီးကဘဲ အလုပ်သွားရတဲ့လူ…”

အင်း… ထွေးထွေးရီ… နင်နဲ့ငါနဲ့တော့ ညားကြတော့မယ် ထင်တာဘဲ …။

“ ကဲ အစ်ကိုကြီး..ပက်လက်လှန်လိုက်….”

လို့ ထွေးထွေးရီက ပြောလိုက်တဲ့အခါ သူ ပက်လက်လှန်ဖို့ ဝန်လေးနေသည် ။ ပက်လက်လှန်လိုက်ရင် မာတောင် ကြီးထွားနေတဲ့ သူ့ဒုတ်ကြီးက ဘွားကနဲ ထင်ထင်ရှားရှား ပေါ်လာတော့မည် ။

“ အစ်ကိုကြီး.. လှန်လိုက်လေ… ခြေသလုံးတွေကို နှိပ်ပေးချင်လို့…”

“ အင်း..အင်း…”

ပက်လက်လှန်လိုက်တာနဲ့ ပုဆိုးကြားက ထိုးထိုးထောင်ထောင်နဲ့ လီးတန်ကို ထွေးထွေးရီ မြင်သွားသည် ။ စူးစိုက်ကြည့်နေပေမယ့် ဘာမှမပြောဘဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ခြေသလုံးတွေကို စနှိပ်သည် ။

“ အစ်ကိုကြီးရဲ့ ခြေသလုံးတွေက တင်းတောင့်နေတာဘဲ …။ ပြေလျော့သွားအောင် ထွေးရီ ကောင်းကောင်း နှိပ်ပေးမယ်နော်..”

လို့ ပြောရင်း ခြေသလုံးတွေကို နှိပ်ပေးနေပေမယ့် ထွေးထွေးရီရဲ့ မျက်လုံးတွေကတော့ ထောင်နေတဲ့နေရာကို ကြည့်နေသည် ။

“ ဟုတ်တယ်… ထွေးရီ….။ တောင့်တင်းမာကျောနေတဲ့ နေရာတွေ ငါ့ကိုယ်မှာ အများကြီးဘဲ..။ နင် ဖြေလျော့ပေးရင်တော့ သိပ်ကောင်းတာပေါ့ဟာ….”

“ ဟုတ် အစ်ကိုကြီး… ထွေးရီ လုပ်ပေးမယ်…..”

ခြေသလုံးတွေကနေ ပေါင်တွေဆီကို တဖြည်းဖြည်း ရွေ့ပြောင်းပြီး ထွေးထွေးရီ နှိပ်ပေးလာသည် ။ ထောင်နေတဲ့ သူ့လီးနဲ့ ထွေးထွေးရီရဲ့ နှိပ်ပေးနေတဲ့ လက်တွေက အရမ်းကို နီးကပ်နေပြီ ။

“ အစ်ကိုကြီး…. ဘယ်နေရာတွေ တောင့်တင်းနေသေးလဲဟင်….”

ထွေးထွေးရီရဲ့ အသံလေးတွေ တုန်ပြီး တိုးနေသည် ။ သူ့လက်က ထွေးထွေးရီရဲ့ နှိပ်ပေးနေတဲ့ လက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ လီးတန်ပေါ်ကို ပို့ပေးလိုက်သည် ။

“ ဟယ်… တအား မာတောင့်နေတာဘဲ အစ်ကိုကြီးရယ် . . .။ ထွေးရီ လျော့သွားအောင် နှိပ်ပေးမယ်နော် . . ”

“ အင်း….”

ထွေးထွေးရီက လီးတန်ကို လက်ကလေးတွေနဲ့ ဆုပ်ညှစ် ပွတ်တိုက်ပေးနေပြီ ။

“ ငါ့ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက် .. ထွေးရီ…..”

“ ဟုတ်.. အစ်ကိုကြီး……”

ထွေးထွေးရီသည် သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း သူ့ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည် ။ ဒစ်ကားကားနဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးသည် အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ထောင်ထလျက် မတ်မတ်ကြီး ပေါ်လာသည် ။ ထွေးထွေးရီက လက်ကလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ကိုင်တွယ် ပွတ်တိုက်ပေးနေသည် ။

“ နွေးနွေးကြီးနော် …။ အို.. ထိပ်က အပေါက်လေးက အရည်ကြည်လေးတွေ စီးကျနေတယ်… အစ်ကိုကြီး…..”

ထွေးထွေးရီရဲ့ လက်ညှိုးလေးက လီးထိပ်ပေါက်က စီးကျနေတဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေကို တို့ထိကြည့်လိုက်သည် ။

“ ထွေးရီ.. တင်းနေတာတွေ ပြေလျော့သွားအောင် တိုက်ပေးဟာ…..”

လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဂွင်းတိုက်နည်းကို ပြပေးလိုက်တော့ ထွေးထွေးရီသည် သူ့လီးတန်ကို ရှေ့နောက် ပွတ်တိုက်ပေးသည် ။

“ အစ်ကိုကြီ..ကောင်းလားဟင်…။ ထွေးရီ တိုက်ပေးတာ ကောင်းလား….”

“ အင်း.. တအားကောင်းတယ်….။ နင် စုပ်ပေးပါလား ..”

“ ထွေးရီ တစ်ခါမှတော့ မစုပ်ဖူးသေးဘူး… စမ်းကြည့်မယ်လေ . . .”

ထွေးထွေးရီသည် သူ့ဒစ်ထိပ်ဖျားကို ပါးစပ်နဲ့ အသာငုံလိုက်သည် ။ လက်တစ်ဖက်က လီးရဲ့ အရင်းပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်ထားသည် ။

“ အင်း..ဟုတ်တယ်…အဲလို..စုပ်..စုပ်…..”

ထွေးထွေးရီသည် မရဲတရဲနဲ့ လီးကို စမ်းစုပ်ပေးသည်။

“ အိုး..ဟုတ်တယ်.. စုပ်..စုပ်…… အား…. ကောင်းတယ်… စုပ်.. စုပ်…..”

လီးအရင်းအထိ ငုံကာငုံကာနဲ့ စုပ်ပေးနေပြီ ။ တစ်ချက်တစ်ချက် ပြွတ် ပြတ် ပြွတ် ပြတ် ဆိုတဲ့ အသံတွေ ထွက်နေသည် ။ တတ်လွယ်တဲ့ ထွေးထွေးရီသည် ကြာကြာ မသင်ပြလိုက်ရ ။ လီးကို အပီအပြင် စုပ်တတ်သွားသည် ။ လျှာလေးနဲ့ ကလိပေးတတ်သွားသည် ။

“ အိုး… ကောင်း.. ကောင်းလိုက်တာ.. ထွေးရီရယ် . . . အား……. အီး…….. အိုးအိုး……”

သူ အော်ညည်းနေရပြီ ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ ပုလွေ အစွမ်းက တအားကို ထူးထူးခြားခြား ကောင်းလွန်းနေသည် ။ လီးကို အရင်းအထိ ငုံထားပြီး ထွေးထွေးရီ ငြိမ်နေသည် ။ လီးတန်တစ်ချောင်းလုံးသည် ထွေးထွေးရီရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ရောက်နေသည် ။ သူ လီးကို အသာလေး ရှေ့နောက် လှုပ်ရှားပေးလိုက်သည် ။ တစ်နည်းအားဖြင့် ထွေးထွေးရီရဲ့ ပါးစပ်ပေါက်ကို သူ လိုးနေတာ ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးလိုက် ဆုတ်လိုက် လုပ်သည် ။ တော်တော်ကြာကြာ ဒီလိုထိုးညှောင့်ကစားနေပြီးမှ ထွေးထွေးရီရဲ့ ပါးစပ်ထဲကနေ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။

“ အစ်ကိုကြီး ကောင်းလားဟင်….”

“ အရမ်းကို ကောင်းတယ်.. ထွေးထွေးရီ….”

“ ဒါဆို ဘာလို့ ရပ်လိုက်တာလဲ အစ်ကိုကြီး….။ ထွေးရီ စုပ်ပေးတာ မကောင်းလို့လား…..”

“ မဟုတ်ဘူး.. အရမ်းကောင်းတယ်…. ထွေးရီကို တစ်လှည့် နမ်းပေးမလို့….”

“ ဟင်..နမ်းပေးမယ်… ဟုတ်လား… ဘယ်ကိုလဲ.. နှုတ်ခမ်းကိုလား . . ”

“ မဟုတ်ဘူး …ဒီကို ….”

ထွေးထွေးရီရဲ့ ပေါင်ကြားက ဖောင်းမို့မို့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို လက်နဲ့ ကိုင်စမ်းလိုက်သည် ။ အကွဲကြောင်းသည် တဏှာရှေ့ပြေး အရည်တွေနဲ့ စိုစိုရွှဲနေသည် ။

“ အို.. အစ်ကိုကြီးကလည်း…. ထွေးရီ အားနာတယ်… မနမ်းပါနဲ့….”

“ ဟင့်အင်း နမ်းမယ်….။ ထွေးရီက အစ်ကိုကြီးကို ကောင်းအောင် စုပ်ပေးသလို အစ်ကိုကြီးကလည်း ထွေးရီ ကောင်းအောင် နမ်းပေးချင်တာပေါ့ …”

လက်ကလေးနှစ်ဖက်နဲ့ ယှက်ကာထားတာကို အတင်းဖယ်ပစ်ပြီး သူ ထွေးထွေးရီရဲ့ အကွဲကြောင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး သူ့လျှာကြီးနဲ့ အောက်ကနေ အထက် ပင့်ကော်တင် ယက်လိုက်သည် ။

“ အိုး…..ကိုကြီး…အင်…….အာ…….”

ထွေးထွေးရီ သူမပေါင်တန်တွေကို စိဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် ကျော်စိန်ဘရဲ့ လက်တွေက ပေါင်တန်တွေကို ဆွဲဖြဲကိုင်ထားလို့ စိလို့ မရတော့ ။ ကျော်စိန်ဘရဲ့ လျှာကြီးက အပေါ်အောက် ယက်ပေးနေတာကို ဆက်တိုက် ခံနေရသည် ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ အော်ညည်းသံတွေ ထွက်လာသည် ။

“ အား…. အိုး….. အား….. အားရှီး…… အား…… ရှီး…….. အိုး….. အိုး……..”

ကျော်စိန်ဘရဲ့ လက်တစ်ဖက်က ထွေးထွေးရီရဲ့ နို့ကြီးတစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်ဆုပ်ထားသည် ။ လျှာထိပ်နဲ့ အစိလေးကို ကလိပေးသည် ။ ထွေးထွေးရီလည်း ထွန့်ထွန့်လူး တုန်ခါနေသည်..။

“ တော်ပါတော့ အစ်ကိုကြီးရယ်… ထွေးရီ မခံနိုင်ဘူး..။ အစ်ကိုကြီး လုပ်ပေးတာတွေ ထွေးရီ ကြိုက်တယ်…။ ကောင်းလွန်းလို့ ဆက်မခံနိုင်တော့ဘူး….. အစ်ကိုကြီးရယ်….”

လို့ ပြောရင်း သူ့နဖူးကို တွန်းလို့ အစိကို လျှာထိပ်နဲ့ ထိုးတာကို ရပ်လိုက်သည် ။ လိုးဖို့ အချိန်တန်ပြီဆိုတာ သိလိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ ပေါင်ကြားကို သူ့ကိုယ်ကြီးနဲ့ နေရာယူ တက်မှောက်လိုက်ပြီး သူ့လီးကို ထွေးထွေးရီရဲ့ စောက်ဖုတ်မှာ တေ့လိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီက မျက်လုံးလေး ပြူးပြီး..

“ အစ်ကိုကြီး..ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်….”

လို့ မေးသည် ။

“ အစ်ကိုကြီး… ထွေးရီကို ချစ်ပေးမလို့လေ…”

“ အို့… အစ်ကိုကြီး ချစ်တာကြီးက ကြောက်စရာကြီး…။ ထွေးရီကို အစ်ကိုကြီးဟာကြီးနဲ့ ထိုးသွင်းမလို့ မဟုတ်လား…”

“ ဟုတ်တယ်… ထွေးရီရော အစ်ကိုကြီးရော ကောင်းအောင် လုပ်မလို့…”

“ ဟင့်..တကယ် ကောင်းလို့လား….”

“ အင်း… ထွေးရီစောက်ပတ်ထဲက ယားနေတာတွေကို ပြေပျောက်သွားအောင် လုပ်ပေးမလို့လေ ..။ ထွေးရီလည်းကောင်း.. အစ်ကိုကြီးလည်းကောင်း…..”

“ အစ်ကိုကြီးဟာကြီးက ဧရာမကြီး… ထွေးရီဟာ ကွဲပြဲသွားမှဖြင့်…..”

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး.. ကိုကြီးက မနာအောင် လုပ်မှာ….”

“ တကယ်ဟုတ်လို့လား အစ်ကိုကြီးရယ်…. ကြောက်တယ် . . .”

ထွေးထွေးရီရဲ့ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်ကို လီးထိပ်နဲ့ စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်တိုက်ပေးသည် ။ ထွေးထွေးရီလည်း တဟင်ဟင်နဲ့ ဖင်ကြီးတွေ ဘယ်ညာ ရမ်းခါနေသည် ။ အရည်တွေက စိုလူးနေတာမို့ လီးထိပ် သည် အရည်တွေနဲ့ ပေစိုလူးနေသည်။ အပေါက်မှာ တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

“ အို့ အကိုကြီး…..”

လီးထိပ်လုံးကြီး ပိကနဲ တိုးဝင်သွားလို့ ထွေးထွေးရီ သူ့လက်မောင်းတွေကို တအားလှမ်းကိုင်လိုက်တာကို ခံရသည် ။ ဆက်ဖိသွင်းလိုက်တော့ လီးတန်ကြီး တဝက်လောက် တင်းကြပ်ကြပ် စီးစီးကြီးနဲ့ ဝင်သွားသည် ။

“ အိုး…. အစ်ကိုကြီး… အီး……. နာ… နာ…. နာတယ်……”

“ ခဏပါ ထွေးရီ….. နောက်တော့ ကောင်းသွားလိမ့်မယ် . . .”

အထိုးအဆုတ်လေးတွေနဲ့ ထွေးထွေးရီရဲ့ ညည်းသံလေးတွေ…။ လီးတန်က အတွင်းသား အိအိနုနုတွေကို ပွတ်တိုက်နေသည် ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ တုန်ခါနေတဲ့ နို့လုံးကြီးတွေကို တစ်ဖက်စီ တစ်လှည့်စီ ငုံစို့ပေးသည် ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ထွေးထွေးရီရဲ့ စောက်ဖုတ်က သူ့လီးကို လက်ခံလာနိုင်သည် ။ အရည်တွေ ထွက်လွန်းတာကလည်း အထောက်အကူပေးနေသည် ။

“ ကောင်းလား..ထွေးရီ….”

“ သိဘူး ….”

ထွေးထွေးရီက မျက်လုံးစုံပိတ်ပြီး မဲ့မဲ့လေး ပြောလိုက်သည် ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အထိုးအဆုတ်က သွက်လာသည် ။ ထွေးထွေးရီလည်း ခံနိုင်လာသည် ။ နို့ကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တစ်လုံးစီ ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း သွက်သွက်လေး ထိုးညှောင့်လိုးသည် ။ တအားကောင်းလာတဲ့အချိန် ပြီးခါနီးပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်လို့ လီးကို ထွေးထွေးရီ စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲနုတ်လိုက်တဲ့အချိန် သုတ်ရည်တွေ တဖျောဖျော ပန်းထွက်ကုန်ပြီး တအားကောင်းသွားသည် ။ သုတ်ရည်တွေက ထွေးထွေးရီရဲ့ ဝမ်းပျဉ်သား ဖြူဖွေးဖွေးလေး အပေါ်ကို ထိမှန်ကုန်သည် ။ ထွေးထွေးရီသည် သုတ်ရည်တွေကို အထူးအဆန်းလို သေသေချာချာ ကြည့်နေသည် ။

ထွေးထွေးရီသည် ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ကျော်စိန်ဘရဲ့ အိပ်ခန်းထဲက ခြေဖျားလေး ထောက်ပြီး အသာလေး ပြန်ထွက်သွားမယ် ပြင်ခိုက်

“ ဟိတ်..ဒါက ဘယ်လဲ..”

လို့ အသံသြသြကြီးနဲ့ မေးလိုက်တဲ့ ကျော်စိန်ဘရဲ့ အသံကြီးကို ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရလို့ ကိုယ်လုံးလေး တုန်သွားပြီး….

“ ထွေးရီ အခန်းကို ပြန်မလို့ပါ ကိုကြီး….”

လို့ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ ကျော်စိန်ဘသည် မျက်လုံးတွေ ပိတ်ထားပြီး တရှူးရှူးနဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ပုံမို့ ထွေးထွေးရီလည်း ကြမ်းပြင်မှာ ကျနေတဲ့ အဝတ်တွေကို ကောက်ယူပြီး သူ့အိပ်ခန်းထဲကနေ ထွက်ဖို့ ပြင်လိုက်တာပါ ။ မျက်လုံးတွေ ပိတ်ထားပြီး အိပ်မပျော်သေးတဲ့ ကျော်စိန်ဘက

“ ပြန်လာခဲ့… ဒီမှာဘဲ အိပ်…”

လို့ အမိန့်သံနဲ့ ပြောလိုက်တာကြောင့် ထွေးထွေးရီလည်း

“ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကြီး..”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက်သည် ။

“ လာ.. ဒီအနားကို…..”

သူ့အနားက မွေ့ရာကို လက်နဲ့ ပုတ်ပြပြီး ခေါ်တာကြောင့် ထွေးထွေးရီလည်း သူ့ဘေးနားမှာ ကပ်ပြီး လှဲအိပ်လိုက်ရသည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း ထွေးထွေးရီ သူ့ဘေးနားကို လှဲအိပ်ပြီးလို့ မကြာခင်မှာဘဲ ထွေးထွေးရီရဲ့ ပေါင်တန်ကို သူ့ညာလက်နဲ့ ကိုင်စမ်းလိုက်သည် ။ ပေါင်တန်တလျှောက် စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်သပ်သည် ။

“ ထွေးရီ….”

“ ရှင်..ကိုကြီး….”

“ နင်လည်း ငါ့ကို ပြန်ကိုင်လေ…”

“ ဟုတ်…”

ထွေးထွေးရီလည်း သူ့ပေါင်တန်ကို လက်နဲ့ ကိုင်လိုက်သည် ။ သူက ထွေးထွေးရီရဲ့ လက်ကို ဆွဲကိုင်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းရဲ့ ကြားခလယ်ကို ရွှေ့ပို့လိုက်သည် ။ အလုံးတုတ်တုတ် အတန်ကြီးက ပြန်လည် မာကြောနေတာကို ထွေးထွေးရီ အံ့သြဖွယ်ရာ စမ်းမိလိုက်သည် ။

“ ဟယ်… ကိုကြီးဟာကြီးက ပြန်မာနေပြီတော့ ..”

သူ ပြုံးသွားတာကို ထွေးထွေးရီ တွေ့လိုက်သည် ။ သူ ကျေနပ်အောင် ထွေးထွေးရီလည်း သူ့အတန်ချောင်းကြီးကို သူ ထွေးထွေးရီရဲ့ ပေါင်တန်ကို ပွတ်နေသလိုမျိုး ပွတ်ပေးနေမိသည် ။ သူ့လက်က ထွေးထွေးရီရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲကို ရောက်လာသည် ။ မို့ဖောင်းဖောင်း အင်္ဂါစပ်ကြီးကို သူ့လက်ချောင်းတွေက စမ်းနေသည် ။ ဘာကို သူ ရှာနေတာလဲ ။ အကွဲကြောင်းကြီးကို သူ့လက်ချောင်းတွေက တွေ့သွားတော့ အပေါ်အောက် ပွတ်သပ်ပေးသည် ။ မကြာလိုက်ဘဲ သူ့အတန်ကြီး တဟုန်ထိုး ထွားတက်လာသည် ။ ရှည်ထွက် ကြီးထွားလာသလို မာကြောလာသည် ။

“ ကိုကြီး..ထွေးရီ စုပ်ပေးရမလားဟင် . .”

ကျော်စိန်ဘ ထွေးထွေးရီက ဒီလိုမေးလိုက်တာကို သဘောကျသွားတဲ့ပုံဘဲ ။

“ အင်း… စုပ်ပေးဟာ..။ နင်က တစ်ထွာပြရင် တစ်တောင် မြင်တယ်..။ တော်တော် လိမ္မာတဲ့ အကင်းပါးတဲ့ ကောင်မလေး”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်သည် ။ ခြေထောက်နဲ့ တွန်းပြီး ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်တော့ သူ့တန်ဆာချောင်းကြီး မတ်မတ်ကြီး ထောင်နေတာကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ တုတ်တုတ်ခဲခဲ အတန်ကြီးသည် တအားကို မာကြောပြီး ထောင်နေသည် ။ ကိုယ်ထည် လုံးပတ်ကြီးမှာ အကြောကြီးတွေ ထင်းထင်းကြီး ထောင်ထနေသည် ။ ထိပ်လုံးကြီးက အသဲယားစရာ မှိုပွင့်ကြီး တစ်ပွင့်လိုဘဲ ။

ထွေးထွေးရီလည်း ဒါကြီးက ငါ့စောက်ပတ်ထဲကို ထိုးဆောင့်တဲ့ လက်နက်ကြီးပါလားလို့ တွေးလိုက်မိတော့ ကြက်သီးတွေ ဖျန်းကနဲ ထသွားရသည် ။ လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး အတန်ချောင်းကြီးကို နှာခေါင်းလေးနဲ့ အရင်ဆုံး ထိတွေ့ နမ်းရှုံ့လိုက်သည် ။

“ နင်က အရင်က တစ်ခါမှ လီးမစုပ်ဖူးဘူးပေါ့.. ဟုတ်လား….”

“ ဟုတ် ကိုကြီး….မစုပ်ဖူးပါဘူး….”

“ ဒါပေမယ့် နင်က လီးစုပ်တာ မဆိုးဘူး…။ ငါ အရမ်း သဘောကျသွားတယ် …”

“ ကိုကြီး ကြိုက်ရင် ထွေးရီ အမြဲ စုပ်ပေးမှာပေါ့….”

ထွေးထွေးရီလည်း မှိုပွင့်ထိပ်ဖူးကြီးကို လျှာလေးနဲ့ ယက်ပေးလိုက်သည် ။

“ အင်း….”

သူ့ပါးစပ်က ညည်းသံ ထွက်လာသည် ။ ထိပ်လုံး ဒစ်ကားကြီးကို ငုံပြီး လျှာလေးနဲ့ ကလိပေးလိုက်သည် ။

“ အိုး……ဟင်း…..”

ထိပ်က အပေါက်လေးကို လျှာထိပ်နဲ့ ထိုးထိုး ကလိပေးတော့ သူ ထွေးထွေးရီရဲ့ ခေါင်းကို သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ လာကိုင်လိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီလည်း သူ့အကြိုက်တွေကို ပထမဆုံး စုပ်ပေးကတည်းက သိပြီးပြီမို့ သူ့ကို အကောင်းစား ပုလွေစုပ်ချက်လေးတွေ ပေးလိုက်သည် ။

ထွေးထွေးရီသည် ကျော်စိန်ဘကို အမှန်အတိုင်း ပြောခြင်း ဖြစ်သည် ။ တစ်ခါမှ ယောကျ်ားနဲ့ လိင်မဆက်ဆံဖူးသလို တစ်ခါမှလည်း ပုလွေ မှုတ်ဖူးခြင်း မရှိခဲ့ပါ ။ သို့ပေမယ့် တောရွာမှာ ကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ အချိန် အသက်ကြီးကြီး မိန်းမကြီးတွေရဲ့ နှုတ်မစောင့်စည်းမှုကြောင့် သူတို့ အချင်းချင်း သန်းရှာရင်း နှိပ်နင်းပေးရင်း ပြောဆိုကြတဲ့ လိင်ဆက်ဆံခြင်း အတွေ့အကြုံတွေကို မကြားချင်ဘဲ ကြားနေခဲ့ရလို့ လိင်ကိစ္စကို အနည်းအကျဉ်း တီးမိခေါက်မိသလို သစ်တောဝန်ထောက်.. သစ်တောမင်းကြီးတို့ မိသားစုတွေ တောကို အလည်လာကြတော့ သစ်တောဘိုတဲမှာ ပျော်ပွဲစားအဖြစ် နေထိုင်ကြတာတွေကို လိုက်ကူညီ ချက်ပြုတ် မစပေးတဲ့အချိန် ညဖက် သစ်တောဝန်ထောက် လင်မယားသည် အရက်မူးမူးနဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ချွတ်တွေနဲ့ မီးထွန်းရက်ကြီး လိင်ဆက်ဆံကြတာတွေကို ညတိုင်းလို ထွေးထွေးရီ ကြားရ မြင်ရတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေလည်း ရှိခဲ့ပေသည် ။

သူတို့ရဲ့ အသံဘလံတွေကို ကြားရတဲ့အခါ ထွေးထွေးရီလည်း တစ်ဖက်ခန်းကနေပြီး အပေါက်ရှာပြီး ချောင်းကြည့်မိတဲ့အတွက် သူတို့ရဲ့ ကာမဇာတ်လမ်းတွေကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း တွေ့မြင်ဖူးခဲ့ရပေသည် ။ သစ်တောဝန်ထောက်ကတော်က သူ့ယောကျ်ားရဲ့ လိင်တန်ကို ကျကျနန စုပ်ပေးခဲ့တာတွေဟာ ထွေးထွေးရီရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ စွဲမှတ်ထားမိခဲ့တော့ ကျော်စိန်ဘကို စုပ်ပေးတဲ့နေရာမှာ ဒီအတွေ့အကြုံတွေက သူ့လုပ်ရပ်တွေကို ပိုမိုပံ့ပိုးပေးခဲ့တာ ဖြစ်သည် ။

ထွေးထွေးရီရဲ့ စုပ်ချက်ကောင်းတွေကြောင့် ကျော်စိန်ဘမှာ တအင်းအင်းနဲ့ ညည်းရင်း အရသာတွေ ထူးထူးကဲကဲ ရရှိခံစားနေရပြီး ထွေးထွေးရီကို လိုးချင်နေပြီ ။

“ တော်တော့ ထွေးရီ…။ နင် စုပ်တာတွေကို ရပ်လိုက်တော့..”

ထွေးထွေးရီလည်း စုပ်နေရာက မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နဲ့ တန်ဆာချောင်းကို ပါးစပ်ကနေ ချွတ်လိုက်ပြီး

“ ထွေးရီစုပ်ပေးတာ မကြိုက်လို့လားဟင်…”

လို့ မေးလိုက်လေသည် ။ ကျော်စိန်ဘက

“ ဟီးဟီး.. နင်စုပ်တာ ကြိုက်လွန်းလို့ ငါ့မှာ လရည်တွေ နင့်ပါးစပ်ထဲ ပန်းထုတ်မိတော့မလို့ဟဲ့…..။ ဒါကြောင့် မစုပ်နဲ့တော့လို့ တားလိုက်ရတာ…”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ထွေးထွေးရီလည်း သူစုပ်တာတွေကို ချီးမွမ်းလို့ သဘောကျ ကျေနပ်သွားသည် ။

“ ကဲ..ထွေးရီ.. ဒုတိယအကြိမ်လေး ဆွဲလိုက်ကြရအောင်….”

လို့ ကျော်စိန်ဘက ပြောလိုက်သောအခါ ထွေးထွေးရီလည်း ဒုတိယအကြိမ် အလိုးအညှောင့်တွေ ခံရတော့မည် ဆိုတာကို တွေးလိုက်တော့ ကြက်သီး‌တွေ တဖျန်းဖျန်း ထသွားရလေသည် ။

“ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲဟင်..ကိုကြီး….”

“ ဖင်ထောင်ကုန်းပေးစမ်းဟာ..။ နင့်ဖင်ကြီးတွေနဲ့ ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး လိုးရတာ တအားကို အရသာရှိတာဟ…..။ နင့်ဖင်ပေါက်လေးကလည်း ငါ့စိတ်တွေကို တအားထကြွစေတယ်…..”

“ ဟုတ်..ကိုကြီး…”

လို့ ပြောရင်း လေးဖက်ထောက်ပေးကာ ဖင်တွေကို ထောင်ပေးလိုက်လေသည် ။ ဖင်ပူးတောင်းထောင် ပုံစံနဲ့ ရှိနေတဲ့ ထွေးထွေးရီရဲ့ အင်္ဂါစပ်ဖောင်းမို့မို့ကြီးသည် ဖင်နှစ်လုံးကြားက ပြူးထွက်နေသည် ။ ကာမရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တွေကလည်း နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ချပ်မှာ ပေစိုနေကြလို့ မီးရောင်မှာ ပြောင်လက်နေကြသည်။ ကျော်စိန်ဘလည်း သူ့တုတ်ကြီးကို အကွဲကြောင်း တလျှောက် အပေါ်အောက် ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်သည် ။

“ အဟင့်ဟင့်…… ကိုကြီးရယ် . . ”

လို့ ထွေးထွေးရီရဲ့ ပါးစပ်က အသံထွက်လာသည် ။ ထွေးထွေးရီ စိတ်ထသထက်ထအောင် ကျော်စိန်ဘ လုပ်နေသလား မသိ ။ သူ့လိင်တန်ကို ထွေးထွေးရီရဲ့ အင်္ဂါစပ်ထဲကို မသွင်းထည့်သေးဘဲ အမျိုးမျိုး ကလိပေးနေသည်။ ထွေးထွေးရီရဲ့ ဖွံ့ဖြိုးတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း လျှာထိပ်လေးနဲ့ ဆွကလိနေပြန်သည် ။

ထွေးထွေးရီလည်း ဗိုက်ဆာလာရင် တစ်ခါထဲ ချက်ချင်း စားပစ်လိုက်ချင်တာ ။ စောက်ဖုတ်ထဲက တအား ယားတက်လာပြီး သူ့လီးကြီးကို ချက်ချင်း ထိုးထည့်စေချင်တာ ။ သူက ဟိုဒီ လျှောက်ကလိနေလို့ ထွန့်ထွန့်လူးခါလာသည် ။ မနေနိုင်တော့ဘဲ

“ ကိုကြီး….လုပ်ပါတော့…”

လို့ မကျေမနပ် ပုံစံလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း ထွေးထွေးရီရဲ့ ဒီပုံစံလေးကို ဟတ်ထိသွားသည် ။ ကြိုက်သွားသည် ။ အစက သူ့ကို ကျေးဇူးရှင် သူဌေးတစ်ယောက်လို ရိုရိုကျိုးကျိုးနဲ့ဘဲ ဆက်ဆံနေပြီး သူနဲ့ ရင်းနှီးမှု မရှိလှဘူးလေ ။ အခုတော့ မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး မကျေမနပ်လေး ပြောလိုက်တဲ့ပုံက ချစ်သူရည်းစားတွေလိုလို လင်မယားလိုလို ဖြစ်နေသည် ။

ကျော်စိန်ဘလည်း အချိန်ထပ်ဆွဲမနေတော့ဘဲ ထွေးထွေးရီရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့လိင်တန်ကို ဖိသွင်း စပ်ယှက်လိုက်သည် ။

“ အို.. အို….. အာ… ဟင်…..အင်….. အား..အား…. အား….. အား… အမလေး….. ကျွတ်ကျွတ်…… ကြီးလိုက်တာ…. ကိုကြီးရယ်….. အို့…. အာ့……”

ခပ်သွက်သွက် ထိုးဆောင့်နေတဲ့ ကျော်စိန်ဘသည် အသံမျိုးစုံ အော်ညည်းနေတဲ့ ထွေးထွေးရီကို

“ ဘာ အခုမှ ကြောက်ပါပြီလဲ..”

လို့ ပြုံးပြုံးကြီး ပြောလိုက်ရင်း ဖင်ကို ကော့ကာကော့ကာနဲ့ ဆောင့်ထည့်သည်။ ထွေးထွေးရီလည်း ပထမအချီတုန်းက ကျော်စိန်ဘ သင်ပြပေးသလို ဖင်ကြီးတွေကို စကောဝိုင်းသလို ဝှေ့ရမ်းလိုက် ကော့ပင့်လိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေသည် ။ အောက်ပေးကောင်းတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်အောင် သင်ပေးမည်လို့ ကျော်စိန်ဘက ပြောခဲ့သည်လေ ။

ကျော်စိန်ဘက ဖိဆောင့်လိုက်တဲ့အချိန် ထွေးထွေးရီကလည်း ကော့ပင့်လိုက်တဲ့အခါ လီးတဆုံးဝင်သွားပြီး နှစ်ယောက်စလုံး ငြိမ့်သွားကောင်းသွားကြရသည် ။ နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ပါလက်ပါ ဆွဲလိုက်ကြတာ မကြာခင် အရှိန်မြင့်သထက် မြင့်လာပြီး ကောင်းသထက် ကောင်းလာသည် ။ ဒီထက် ပြင်းပြင်းလေး ဆွဲလိုက်ရင် ပြီးတော့မည် ဆိုတာကို နှစ်ယောက်လုံး သိလာကြသည် ။

ကျော်စိန်ဘက ထွေးထွေးရီရဲ့ ခြေထောက်တွေကို ပုခုံးပေါ်ကို ထမ်းတင်လိုက်ပြီး အပီအပြင် ဆောင့်လေတော့ မကြာခင်မှာဘဲ ထွေးထွေးရီရော ကျော်စိန်ဘရော ပြိုင်တူလို ပြီးခြင်းကို ရောက်ရှိသွားကြသည် ။ ကျော်စိန်ဘက သူပြီးခါနီးလေးမှာ သူ့လိင်တန်ကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ထွေးထွေးရီရဲ့ မျက်နှာနားကို တိုးကပ်လိုက်တဲ့အခါ သုတ်ရည်တွေ တဖျောဖျော ပန်းထွက်ကုန်တဲ့အခါ ထွေးထွေးရီရဲ့ ဟထားတဲ့ ပါးစပ်ထဲကို သုတ်ရည်တွေ ဝင်ကုန်သည် ။ ထွေးထွေးရီလည်း ဝင်လာတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို မြိုချပစ်သည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း အပေးအယူမျှတဲ့ ထွေးထွေးရီကို အရမ်း သဘောကျသွားလေသည် ။

နောက်တစ်နေ့မှာ ကျော်စိန်ဘ ရုံးမတက်နိုင်တော့ ။ တစ်ညလုံး ထွေးထွေးရီနဲ့ လိုးလိုက်တာ မနက် ရုံးချိန်မှာ သူ ဖလက်ပြနေသည် ။ ရုံးကို ဖုန်းဆက်ပြီး သူနေမကောင်းလို့ မလာတော့ဘူးလို့ ပြောလိုက်သည် ။

ထွေးထွေးရီနဲ့ ကျော်စိန်ဘတို့ အရင်ကထက် ပို ရင်းနှီး နီးစပ်သွားကြသည် ။ ထွေးထွေးရီ ပြင်ဆင်ပေးတဲ့ ပဲပြုတ်နဲ့ နံပြားကို ကော်ဖီခါးခါးနဲ့ သောက်ရင်း တစ်ညလုံး ကဲခဲ့တာတွေကို ပြန်စဉ်းစားရင်း ကျော်စိန်ဘ ကျေနပ်နေသည် ။ ဟိုတုန်းက ခင်နှင်းဆီနဲ့လည်း သူ ဒီလိုဘဲ တစ်ညလုံး အပြတ် ကြမ်းခဲ့ဘူးတာကို ဖျတ်ကနဲ သတိရမိသွားရပြန်သည် ။

ခင်နှင်းဆီရဲ့အဒေါ် နယ်သွားနေတဲ့ အချိန်တွေမှာ ခင်နှင်းဆီကို သူ တဝကြီး လုပ်သည် ။ ခင်နှင်းဆီလေးသည် အခု ထွေးထွေးရီ သူ့ကို အားလုံးကို ဖြည့်ဆည်းပေးသလိုဘဲ ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည် ။ ခင်နှင်းဆီကို သူ စိတ်ကြိုက် လုပ်ခဲ့သည် ။ သူဘာလုပ်လုပ် ကြည်ဖြူခဲ့တဲ့ ခင်နှင်းဆီသည် မကြာခင်မှာဘဲ ကိုယ်ဝန်ရှိသွားခဲ့သည် ။ သူက ဒီကိုယ်ဝန်ကို ဖျက်ချခိုင်းသည် ။ ခင်နှင်းဆီက မဖျက်ချင်။ သူနဲ့ရတဲ့ ရင်သွေးလေးမို့ မွေးချင်သည် ။ သူက တကယ်တော့ ခင်နှင်းဆီကို အတည်တကျ လက်ထပ်ဖို့ စဉ်းစားတဲ့လူမှ မဟုတ်တာ ။ သူနဲ့ အရမ်း ရင်းနှီးတဲ့ ဆရာဝန်တစ်ယောက်နဲ့ ဖျက်ချခိုင်းဖို့ လုပ်သည် ။ ခင်နှင်းဆီက လက်မခံ ။ ခါးခါးသီးသီး ငြင်းဆန်ခဲ့သည် ။

အို…. သူ ဘာတွေ ပြန် စဉ်းစားနေမိပါလိမ့် ။ မျက်နှာပျက်သွားတဲ့ ကျော်စိန်ဘကို ထွေးထွေးရီက

“ ကိုကြီး.. ဘာဖြစ်လဲဟင်…. ထွေးရီ လုပ်ပေးတဲ့အစားတွေ မကြိုက်လို့လား..”

လို့ ပြာပြာသလဲ မေးလိုက်သည် ။

“ မဟုတ်ပါဘူး…. စားလို့ကောင်းပါတယ်…။ ကိုယ့်ဖာသာ အလုပ်အကြောင်းတွေးရင်း နည်းနည်း စိတ် ရှုပ်သွားလို့ပါ ထွေးရီ…”

လို့ သူ ပြန်ပြောသည် ။

ညနေပိုင်းရောက်တော့ ရွှန်းရတီမွန်းလေး ရုံးပြန်တဲ့အချိန် သူ့ကို ရုံးနားက စောင့်ပြီး အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမလားလို့ စိတ်ကူးပေါက်လာသည် ။ ဒါကြောင့် ရွှန်းရတီမွန်းကို ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို သူ မသိ ။ သူလုပ်တဲ့ ဌာနကို ဖုန်းဆက်ပြီး ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ ပြောချင်တယ်လို့ ပြောပြီး ခေါ်ခိုင်းသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက “ စောင့်နေမယ် ဆရာ…” တဲ့ ။

ဟင်း….. တစ်ညလုံး ထွေးထွေးရီလို အကောင်းစားလေးနဲ့ ကြမ်းခဲ့ရတာတောင် အားမရသေးဘဲ နောက်တစ်ယောက်ကို လှမ်းချင်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်သူလည်း ငါဟာ တကယ့်ကို “ အားကြီး ” တဲ့ လူတစ်ယောက်ပါလားလို့ ပြန်တွေးတောမိရင်း ပြုံးလိုက်မိသည် ။

“ ထွေးရီရေ.. ကိုကြီး ရုံး ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်ကွယ်..။ အလုပ်လေးတွေ လုပ်စရာ ရှိနေတယ်…”

လို့ နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်က ထွက်ခဲ့သည် ။ ရုံးနားကနေ ရွှန်းရတီမွန်းကို စောင့်နေတဲ့အခိုက် ရုံးထဲက ထွက်လာနေတဲ့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ သူ့ကို မြင်သွားမှာကို စိုးရိမ်လို့ ကားထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ဂျာနယ်တစ်စောင်ကို အမြန်ဆွဲယူပြီး ဖတ်နေသယောင် မျက်နှာကို ကာလိုက်သည် ။

တော်ပါသေးသည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သူ့ကို မမြင်ဘူး ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကိုတော့ သူ ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်လိုက်သေးသည် ။

ဟော….. လာပြီ……. လာနေပြီ……။

ရွှန်းရတီမွန်းလေးသည် အိတ်လေးကို စလွယ်သိုင်း လွယ်ထားရင်း ရုံးထဲက ထွက်လာနေသည် ။ ကျော်စိန်ဘ ကားပေါ်မှာ ရွှန်းရတီမွန်း ပါလာသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းသည် အရင်နေ့တွေကထက် ပိုပြီး တောက်ပနေသည် ။ ဒီနေ့ မိတ်ကပ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေးတွေ ခြယ်သလာတာကို သတိထားမိသည် ။ လမ်းခုလတ်မှာ ကျော်စိန်ဘက တစ်နေရာရာမှာ တစ်ခုခု ဝင်စားရအောင်လို့ ခေါ်လိုက်တဲ့အခါ ရွှန်းရတီမွန်းသည် ခါတိုင်းလို “ မစားတော့ပါဘူး….. နေပါစေ… အမေစောင့်နေလို့ အိမ်ကို အမြန် ပြန်ရမယ်…” ဆိုတာတွေကို မပြောတော့ဘဲ ကျော်စိန်
ဘကို

“ ဟုတ် ဆရာ.. စားလေ …”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်တာကြောင့် ကျော်စိန်ဘလည်း ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးကျယ်သွားသည် ။

“ ဟက်ပီး ” မှာ ကျော်စိန်ဘသည် ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ ထိုင်စားနေသည် ။ ကြွေရုပ်ကလေးလို ကော့ကော့လေး လှပနေတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ ရုပ်ကြမ်းကြမ်း ကျော်စိန်ဘတို့ မလိုက်ဖက်လှ ။ ဒါပေမယ့် မိန်းမတွေ ကြိုက်တဲ့ အရည်အချင်း အချက်အလက်တွေက ကျော်စိန်ဘမှာ ရှိနေသည် ။

ရွှန်းရတီမွန်းသည် ဒီကနေ့ အပြောင်းလဲကြီး ပြောင်းလဲသွားသည် ။ ကျော်စိန်ဘကို လိုလိုချင်ချင်နဲ့ စကားတွေ ပြောလိုက် ကျွေးတဲ့အစားတွေကို အားရပါးရ စားလိုက်နဲ့ ..။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် ဒီကောင်မလေးကို မကြာခင် သူ ဝါးရမည်လို့ ကျော်စိန်ဘ ခန့်မှန်းလိုက်သည် ။ ကောင်မလေးတွေကို စားရဖို့ဆို ငွေကို မနှမျောဘဲ အလုံးအရင်းနဲ့ ဖိဝင်တတ်တဲ့ ကျော်စိန်ဘသည် ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ မိသားစုတွေပါ ညစာစားကြဖို့ ဟက်ပီးက စားကောင်း သောက်ဖွယ်တွေကို ပါဆယ်ထုပ်ခိုင်းတော့သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းလည်း..

“ ဆရာရယ်.. ဆရာက စိတ်သဘော သိပ်ကောင်းတာဘဲနော်….။ ရွှန်းရတီအပေါ်မှာ အရမ်းကို စေတနာ ထားတယ်….”

လို့ ပြောရင်း အိမ်အတွက် အစားထုပ်တွေကို ဆွဲရင်း ကားပေါ်က ဆင်းသည် ။ ကျော်စိန်ဘသည် အောင်ပွဲခံပြီး အိမ်ကို ပြန်လာသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ အဆင်ပြေလာလို့ သူ ပျော်နေသည် ။ သူ့ရဲ့ သားကောင်ကို သူ မကြာခင် ရမိတော့မှာမို့ ကျေနပ် ပီတိဖြစ်နေတဲ့ မုဆိုးတစ်ယောက် ပါ ။

အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ ထွေးထွေးရီကို သနပ်ခါး အဖွေးသားနဲ့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း သစ်လွင်တဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ကိုကြီး.. ထမင်းစားမလားဟင်….. စားခဲ့ပြီးပြီလား…..”

“ ထွေးရီက ဘာများ စီစဉ်ထားသလဲ”

“ ကိုကြီး ကြိုက်တတ်တဲ့ ဟင်းလေးတွေပေါ့…… အစုံဘဲ….။ ကိုကြီး ဒီညစာ မစားတော့ဘူး ဆိုရင် မနက်ဖြန် အလုပ်ကို ထမင်းဂျိုင့် ထည့်ပေးလိုက်မယ်လေ….”

“ အင်း…မစားတော့ဘူး…..စားလာခဲ့ပြီးပြီ…….”

“ ဟုတ် ကိုကြီး….. ဒါဆို ထွေးရီ ထမင်း စားလိုက်တော့မယ်နော်….”

“ အေး…အေး….စား…စား.. နောက်ကို ငါ့ကို မစောင့်နဲ့.. စားနှင့်….”

သူ့အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်လာပြီး ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်လိုက်သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ chat လုပ်ဖို့ ချိန်းထားသည်လေ ။ ရွှန်းရတီမွန်းသည် သူ ခေါ်ရာကို လိုက်စားပြီဆိုတော့ သူကလည်း နေ့တိုင်း ခေါ်ရုံဘဲပေါ့ ။ စားသောက်ဆိုင်တွေ ပလာဇာတွေ ကုန်တိုက်တွေကို ခေါ်သွားမည် ။ လိုချင်တာတွေ ဝယ်ပေးမည် ။ အင်း.. နောက်တစ်ဆင့်က ဟိုတယ်ကောင်းကောင်းကို ခေါ်သွားဖို့ဘဲ ။

ည ၁၀ နာရီ ထိုးပြီ ။ ထွေးထွေးရီ မလာတော့ ။ သူမ အခန်းမှာဘဲ အိပ်ပြီ ထင်သည် ။ အင်းလေ.. သူ ပွဲကြမ်းထားတာ ကောင်မလေး ကိုယ်တွေ လက်တွေ ဟိုဒင်းတွေ နာကျင်ကျိန်းစပ်ပြီး နားရှာပြီ ထင်သည် ။ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ အချိန် အိပ်ခန်းအဝက

“ ကိုကြီး…အိပ်တော့မလား….”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့ ထွေးထွေးရီရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရသည် ။

“ ဟင်..ထွေးရီ….အိပ်သွားပြီ ထင်နေတာ..”

ထွေးထွေးရီသည် ဘလောက်စ်အင်္ကျီ ပွပွကြီးကို အတွင်းခံ မပါဘဲ တစ်ထပ်ထဲ ဝတ်ထားသည် ။ ဖြိုးကော့နေတဲ့ နို့လုံးကြီးတွေက လှုပ်တုပ်တုပ် ဖြစ်နေသည် ။ ကျော်စိန်ဘ စိုက်ကြည့်နေတာကို ထွေးထွေးရီ တွေ့သည် ။

“ ကိုကြီးကို ဘာလုပ်ပေးရမလဲ လာမေးတာ…..”

လို့ မေးလိုက်တဲ့ ထွေးထွေးရီရဲ့ အသံလေးက တုန်ရီနေသလိုလို …။

“ နင် နေကောင်းလို့လား…..”

ကျော်စိန်ဘ ဆိုလိုတာက မနေ့က တစ်ညလုံး ဖြုတ်ထားလို့ နင် ခံနိုင်သေးရဲ့လားလို့ ။

“ ကောင်းပါတယ် ကိုကြီး.. ထွေးရီ… နင်းနှိပ်ပေးရမလားဟင်……”

“ အင်း….”

ထွေးထွေးရီ သူ့ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ရောက်လာသည် ။ နင်းနှိပ်ပေးဖို့တော့ မဟုတ် ။ သူ့ လိုအင်ဆန္ဒတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ပါ ။ ထွေးထွေးရီက

“ ကိုကြီး…..ထွေးရီ ပါးစပ်နဲ့ လုပ်ပေးမယ်နော်….”

လို့ လေသံလေးနဲ့ မပွင့်တပွင့် ပြောလိုက်ရင်း ဖျတ်ကနဲ သူ့ပုဆိုးစကို ဆွဲဖြေချွတ်ပြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့ မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့တန်ဆာချောင်းကြီးကို လျှာလေးနဲ့ စပြီး ယက်ပါတော့သည် ။

“ အို…ထွေးရီ…နင်.. နင်….. နင် အလိုက်တယ်သိပါလားဟာ……”

ထွေးထွေးရီသည် ပုလွေကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် မှုတ်ပြသွားသည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း စေတနာကို တုန့်ပြန်သောအားဖြင့် ထွေးထွေးရီကို ဘာဂျာ အစွမ်း ပြပေးလိုက်သည် ။ နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထကြွသောင်းကျန်းလာကြသောအခါ စိတ်တူကိုယ်တူ အားရပါးရ စပ်ယှက်ကြလေသည် ။ ထူးဆန်းတာမှာ ကျော်စိန်ဘသည် ဒီည ထွေးထွေးရီနဲ့ စိတ်ကြိုက် စပ်ယှက် ပျော်ပါးပြီးသောအခါ သူသည် တစ်ချိန်က ခင်နှင်းဆီဆိုတဲ့ ချစ်သူလေးကို တအားချစ်ခဲ့ပြီး ယခု ထွေးထွေးရီနဲ့ ကာမစပ်ယှက်သလို စိတ်တူကိုယ်တူ ကာမစပ်ယှက်ခဲ့ကြောင်း.. ခင်နှင်းဆီက ရလာတဲ့ ကိုယ်ဝန်ကို ဖျက်မချချင် .. သူကလည်း ကလေး မယူချင်လို့ လမ်းခွဲသွားခဲ့ရကြောင်း ထွေးထွေးရီကို ပြောပြတာပါဘဲ ။

KFC ကြက်ကြော်ဆိုင်ထဲမှာ ကျော်စိန်ဘ ရောက်နေသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက ကြက်ကြော်စားချင်တယ် ဆိုလို့ ။ ရွှန်းရတီမွန်း စားတာကို သူ ပြုံးပြုံးကြီး ထိုင်ကြည့်နေသည် ။ ကြွေရုပ်ကလေးနဲ့ ကျော်စိန်ဘ ။

လူတွေက ရုပ်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ လူကြီးနဲ့ ကြွေရုပ်ကလေးလို လှတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းကို ကြည့်ကြည့်သွားကြသည် ။ မလိုက်ဖက်တဲ့ စုံတွဲပေမယ့် ဒါမျိုးတွေကို တွေ့ဖူးနေကြပါဘဲလေ ။ ကောင်မလေးတွေက ရုပ်ရည်ပုံပန်းကို ကြည့်ကြတာမှ မဟုတ်တာ ။ ဘဲကြီးတွေက ဘာလဲ.. သူတို့ဆီက ဘာတွေလာမလဲ ဆိုတာကိုဘဲ ကြည့်ပြီး တွဲကြတာတွေက အများကြီးဘဲလေ ။ အိမ်အပြန်မှာလည်း မိသားစု စားဖို့ပါ စေတနာရှင် ကျော်စိန်ဘက ဝယ်ထည့်ပေးလိုက်သေးသည် ။

KFC ကြက်ကြော် အထုပ်လေးတွေ ဆွဲပြီး ရွှန်းရတီမွန်းသည် ကျော်စိန်ဘရဲ့ ကားပေါ်က ဆင်းသွားသည် ။ ဒီနေ့ အခြေအနေက တိုးတက်လာသည် ။ ကျော်စိန်ဘသည် ရွှန်းရတီမွန်းက ရုံးပိတ်ရက်မှာ သူနဲ့ ဈေးဝယ်ထွက် ( ရှော့ပင်လုပ် )ဖို့ သဘောတူလိုက်လို့ အားတက်သွားသည် ။ နေ့လည်ကတည်းက ရုံးခန်းကို ရွှန်းရတီမွန်းသည် အကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့ ခဏခဏ လာသည် ။ သူ့ကို စိုက်စိုက်ကြည့်ပြီး ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ မျက်စိလွှဲလွှဲသွားသည် ။ သူ့အပေါ် ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ ကောင်းတဲ့ တုန့်ပြန်မှုလေးတွေကြောင့် သူ အရမ်း ကျေနပ်နေပြီ ။

ကျော်စိန်ဘလည်း လမ်းကြားလေးထဲကို လျှောက်ဝင်သွားတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းကို ကားမထွက်သေးဘဲ ငေးကြည့်နေသည် ။ ဒီနေ့ ကျော်စိန်ဘ တော်တော် စန်းထနေသည် ။ မနက်စောစော ရုံးရောက်ရောက်ချင်းလည်း သူ့ကို အထာပေးနေတဲ့ အပေါ်ထပ်က အကိတ်ကြီး ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သူနဲ့ ကော်ဖီသွားသောက်ဖို့ လာခေါ်သည် ။

ရုံးဘေးက ကော်ဖီဆိုင်မှာ ထိုင်ကြတော့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သူနဲ့ အရေးတကြီး စကားပြောစရာလေး တစ်ခုရှိသည် အကူအညီ အကြံဉာဏ်လေး တောင်းဖို့ပါလို့ ပြောလာသည် ။ ရုံးအဆင်းမှာ တွေ့ချင်တယ်လို့ ပြောတဲ့အခါ ကျော်စိန်ဘက အိမ်အပြန်ဆို ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ သူ တစ်နေရာရာကို ဝင်စားဖို့ ပြင်ထားတာကြောင့် အလုပ်တစ်ခုရှိလို့ ရုံးဆင်းဆင်းချင်းတော့ မအားဘူး လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က ည ခုနစ်နာရီလောက် ဆိုရင်ကော.. လို့ မေးတော့ သူ သဘောတူလိုက်သည် ။ ကျောက်ကုန်း မိုးကောင်းဘုရားနားက စားသောက်ဆိုင်လေးမှာ ဆုံကြဖို့ သူ ချိန်းလိုက်သည် ။ သူ့စိတ်ကူးက ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ တစ်ခုခု စားသောက်ပြီး ရွှန်းရတီမွန်းကို ရန်ကင်းကို ပို့ပေးပြီးတဲ့အခါ ကျောက်ကုန်းမှာ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်နဲ့ တွေ့မည် ဆိုပြီးပေါ့ ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သဘောတူသည် ။ ကြည့်ရတာ တော်တော် အရေးကြီးပုံဘဲ။

ချိန်းထားတဲ့ စားသောက်ဆိုင်လေးကို ကျော်စိန်ဘ ရောက်သွားတော့ ခုနစ်နာရီ မထိုးသေး။ ဆိုင်ထဲမှာ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် ရောက်နှင့်နေတာကို တွေ့ရသည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း KFC မှာ ရွှန်းရတီမွန်းနဲ့ စားခဲ့ပြီးလို့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်နဲ့ ညစာ မစားနိုင်တော့ ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကလည်း စတိသဘောနဲ့ ထမင်းကြော် တစ်ပွဲကို မှာလိုက်သည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း သူ့ကိုချိန်းတာ ဘာအတွက်လဲ ဆိုတာ သိချင်လှပြီမို့ တိုတိုနဲ့ လိုရင်း ပြောစေချင်လှပြီ ။

“ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် .. တိုင်ပင်ချင်တယ်ဆိုတာလေး သိလို့ရမလား….”

လို့ စကား စလိုက်သည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က

“ ဟုတ်ပါတယ်… ဆရာရယ်……။ ကျမမှာ ကူမယ့်လူ လုံး၀မရှိလို့ ဆရာ့ကို အကူအညီ တောင်းမလို့ပါ…။ ကျမ…. ကျမ….. အမေ ဆေးကုရလို့ အိမ်ပေါင်ထားတာ…. မရွေးရင် အိမ်ဆုံးတော့မှာမို့… ဆရာကူညီနိုင်မလားလို့ အကူအညီ တောင်းမလို့ပါ … ဆရာရယ်…။ ကူညီပါဦးနော်..။ ဆရာ့ကို ဘယ်လို ကျေးဇူး ဆပ်ရဆပ်ရ ဆပ်ပါမယ်….။ ကျမ တကယ့်ကိုဘဲ အခက်အခဲ တွေ့နေရလို့ပါ ဆရာရယ် ….”

လို့ မျက်ရည်ပေါက်တွေ တတောက်တောက် ကျလာပြီး ပြောရင်း သူ့လက်တွေကို လာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ ကျော်စိန်ဘသည် ငွေရေးကြေးရေးနဲ့ အကူအညီ လာတောင်းခံတာတွေကို ချက်ချင်း ငြင်းပယ်တတ်သူပါ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ ငွေချေးလေ့ မရှိ ။ ငွေချေးတယ် ဆိုကတည်းက ငွေမရှိလို့ ချေးတာ…။ ပြန်ဆပ်ဖို့ ရာခိုင်နှုန်းက အင်မတန်မှ နည်းပါးသည်…..။ မချေးလိုက်တာက အကောင်းဆုံးဘဲလို့ သူက အမြဲခံယူထားသည်။

အခုတော့ သူ သွားရည်ယိုပြီး တိတ်တခိုး ပြစ်မှားမှားနေတဲ့ အကိတ်ကြီး ဖြစ်နေလို့ သူ နည်းနည်း တုံ့နှေးနေသည် ။ အင်း.. အဲ… နဲ့ သူ စဉ်းစားနေသည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကလည်း မရမကကို တွယ်ကပ်ပြီး လက်မလွှတ်ချင် ။ သူ့စိတ်ရိုင်းတွေက

“ ဒီဟာမကြီးကို တစ်နေရာခေါ်သွားပြီး ဖြုတ်ခွင့်ရရင်တော့ ချေးကောင်း ချေးမိလိမ့်မယ် ”

လို့ တွေးတောမိသွားသည် ။ နို့လုံးကြီးတွေက တပ်မက် စရာကြီးတွေလေ ။ ဟီး.. ဖင်တုံးကြီးတွေကလည်း လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး ဒေါ့ဂီစတိုင် ဆွဲလိုက်လို့ကတော့ ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ တဆတ်ဆတ် ခါနေမှာ…..။

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်သည် မနောပေါက်လေသလား မသိ ။ သူ့စိတ်ထဲအှာ တွေးတောမိတာကို သိနေသလိုဘဲ ။

“ ဆရာရယ်… ကျမ ဘယ်လောက် ဒက်စပရိတ် ဖြစ်နေသလဲ ဆိုရင်.. ဆရာသာ ကျမကို ဒီဥစ္စာ ကူညီမယ် ဆိုလို့ရှိရင် ဆရာ့ကို ကျမကိုယ်ကို ကျမ ထိုးအပ်.. ဆရာ လိုရာသုံးစေဆိုပြီး ကျေးဇူးဆပ်ဖို့ အထိတောင် ပြင်ဆင်ထားတယ် ဆိုတာ အရှက်ကို ဘေးဖယ်ထားပြီး ပြောပြပါရစေရှင်….”

သူ့လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ပြောနေတာပါ ။

“ အေးဗျာ…… ခင်ဗျား ဒီလောက်တောင် ခက်ခဲနေတာကို တွေ့ရတော့လည်း ကျနော် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ငြင်းလို့ရမလဲလေ… အင်း…… ဒီလိုလုပ်…..”

“ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲဟင်.. ဆရာ…။ ဆရာ ဖြစ်စေချင်တာကို ပြောလေ….”

ငွေချေးတော့မယ့်ပုံ ပေါက်လာလို့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် အငို ရပ်သွားပြီး မျက်နှာလေး လန်းလာသည် ။

“ ဟိုဗျာ.. ဒါ ခင်ဗျား ပြောလာလို့ ကျနော်လည်း ပြောတာနော်…။ ဟိုဒင်း.. ခင်ဗျား ခုနပြောသွားတာ တကယ်လား…”

“ ဘာလဲဟင်..ဆရာ..”

“ လိုရာသုံးစေ ဆိုပြီး…..ထိုးအပ်မယ် ဆိုတာ…..”

“ တကယ်.. တကယ်ပြောတာပါ..။ ဆရာ လိုချင်တဲ့ အချိန်…… အဲနီးတိုင်းမ်ပါ.. ဆရာ…. အဆင်သင့်ပါဘဲ…..။ ငွေ အဆင်ပြေတာနဲ့လည်း ပြန်ဆပ်ပါမယ်… ဆရာ….။ ကူညီပါ ဆရာ.. ကယ်ပေးပါ…..”

သူ့ပါးစပ်က ထွက်သွားတဲ့ စကားကို သူ့ဖာသာတောင် မယုံချင် ။

“ ခင်ဗျားမှာ နေရာရှိလား….”

လို့ ပြောမိသွားသည် ။

“ နေရာ….. ဟို… တွေ့ကြဖို့လားဟင်….။ ဟုတ်.. ဟုတ်…… ရှိတယ်ဆရာ…။ ကျမ အမေက ဆေးရုံတက်နေရတာလေ..။ အိမ်မှာ ကျမ တစ်ယောက်ထဲ….။ ဆရာ… ကျမအိမ်ကို လိုက်ခဲ့လို့ ရတယ်…..”

ကျော်စိန်ဘ စိတ်ရိုင်းတွေ ထိန်းလို့မရတော့။

“ အိုကေလေ…..ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်..။ ခင်ဗျား ပြောတဲ့အတိုင်း အိုကေမယ်ဆိုရင် သွားကြတာပေါ့…။ ငွေကတော့ မနက်ဖြန် မနက်ကြမှ ထုတ်ပေးလို့ ရမယ်…..”

“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါ….ဆရာ….”

“ ကဲ..ကဲ..အချိန်ရှိတုန်း.. ခင်ဗျားအိမ်ကို သွားလိုက်ရအောင် . . ”

ငွေချေးပြီး အတိုးအနေနဲ့ ဒီအကိတ်ကြီးကို စိတ်ကြိုက် ဗြုံးခွင့်ရမယ် ဆိုတာကို တအားကြိုက်သွားသည် ။ ဒီလို အပေးအယူနဲ့ ဗြုံးရတာကို ကျော်စိန်ဘတို့က တအားကြိုက်သည် ။ သူသည် ကာမရာဂနဲ့ ပတ်သက်ရင် တအား လောဘကြီးတဲ့ လောဘသားတစ်ကောင် ဆိုတာကိုလည်း သူ့ဖာသာ သူ သိသည် ။ ထွေးထွေးရီလို ငယ်ငယ်တောင့်တောင့် အပေးကောင်း သဘောကောင်းလေး အိမ်ပေါ် ရောက်နေတာတောင် ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လို အကိတ်ကြီးကို စားရမယ် ဖြစ်လာတော့ ပြေးပြီး စားပစ်လိုက်ချင်ပြန်သည် ။ စားသောက်ဆိုင်ထဲက အထွက်မှာ အိမ်က ထွေးထွေးရီဆီကို ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်သည် ။

“ ထွေးရီရေ.. ငါ ဒီည အိမ်မပြန်ဖြစ်ဘူး…။ မနက်ဖြန်ကြမှ တွေ့မယ်…..”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း ငွေလိုချင်လွန်းလို့သာ လုပ်ရတာ ဖြစ်သည်။ ရှက်သလိုလို ပုံစံနဲ့ စိတ်တွေ တအားကို လှုပ်ရှားနေတဲ့ပုံ ရှိသည် ။ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေသည် ။ သူ့အိမ်ကိုရောက်ဖို့ ကျော်စိန်ဘကို လမ်းပြပေးနေတဲ့အခါ သူ့အသံတွေသည် သိသိသာသာ တုန်ခါနေသည် ။

“ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်….”

“ ဆွေလို့ ခေါ်ပါလား..ကိုကျော်စိန်ဘ…..”

“ ခင်ဗျား..အိမ်ထောင်ကျခဲ့ဖူးလား…..”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က ခေါင်းခါပြသည် ။

“ မကျဖူးဘူး.. ကိုကျော်စိန်ဘ…..”

လို့ ပါးစပ်က တိုးတိုး ပြန်ဖြေသည် ။

“ ရည်းစားကော ရှိခဲ့ဖူးလား…..”

“ ဟုတ်….ရှိခဲ့ဖူးတယ်…..”

ကျော်စိန်ဘရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ရည်းစားနဲ့တော့ အတွေ့အကြုံများခဲ့မှာပါ..။ ဒါကြောင့်လည်း ငါနဲ့ အိပ်ဖို့ကို သူ့ပါးစပ်က ပြောထွက်ရဲတာပေါ့..။ အတွေ့အကြုံကတော့ ကောင်းကောင်း ရှိပုံပေါက်တယ်… လို့ တွေးနေသည် ။

“ ကိုကျော်စိန်ဘကော.. အိမ်ထောင်ကျခဲ့ဖူးလားဟင်….”

“ မကျဖူးဘူး..မဆွေ…”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်တို့နေတဲ့ နေရာကို ရောက်သွားပြီ ။ သူတို့ အိမ်လေးက လမ်းအဆုံးက မီးရထား သံလမ်းနားက အုတ်တံတိုင်းနဲ့ ကပ်ရက်က အစွန်ဆုံး အိမ်လေး ဖြစ်သည် ။ အိမ်လေးဆီကို ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က အရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ပြီး လျှောက်သွားနေတဲ့အချိန် ကျော်စိန်ဘသည် လမ်းဓါတ်မီးတိုင်ရဲ့ အလင်းရောင်နဲ့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ နောက်ပိုင်း ကောက်ကြောင်းကို စူးစိုက်ကြည့်ပြီး လိုက်သွားနေသည် ။ သူ ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းတွေ သုံးနှုန်းခဲ့တဲ့ စကားတစ်ခုကို ဖျတ်ကနဲ သတိရလိုက်မိသည် ။

“ တင်ကြုံစီးသည် ” ဆိုတာ…။ အခုလည်း ကျော်စိန်ဘသည် တင်ကြုံစီးပြီး လိုက်နေသည် ။ အိမ်တံခါးကို သော့ဖွင့်နေသော ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ လက်တွေ တုန်နေလို့ တော်တော်နဲ့ သော့ပေါက်ထဲ သော့တံ မရောက်နိုင်တာနဲ့ ကျော်စိန်ဘက ကူညီလိုက်ရသည် ။

အင်း… ဆော်ကြီး စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေပြီ ။ သူလည်း ဒီလိုပါဘဲ ။ ဗျင်းရတော့မယ် ဆိုတာက သေချာနေပြီ ဆိုတော့ သူ့ငပဲက တအားကို ထကြွနေသည် ။

အိမ်လေးထဲမှာ မှောင်မဲနေသည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က မီးခလုတ်တွေကို တခြောက်ခြောက်နဲ့ လိုက်နှိပ်ဖွင့်လိုက်လို့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ဧည့်ခန်းလေးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ကိုကျော်စိန်ဘ..ထိုင်ဦးနော်..ခဏ…..“

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်သည် တင်ပါးကြီးတွေ တလှုပ်လှုပ်နဲ့ အတွင်းခန်းထဲကို ဝင်သွားသည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာလေးမှာ ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည် ။ အိပ်ဖို့နေရာကို သွားခင်းကျင်း ပြင်ဆင်နေတာ ဖြစ်မည်လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးလိုက်သည် ။ နံရံမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ပြက္ခဒိန်တွေကို သူ လိုက်ကြည့်နေရင်း ငွေချေးတာကလည်း တခြားမှာ ဘယ်လိုမှ ချေးလို့ မရနိုင်ဘူးလား… လို့ စဉ်းစားနေမိသည် ။ သူက မိန်းမကြိုက်တဲ့ ဘဲကြီး ဆိုတာ သူ သိနေလို့ ဖြစ်မည် ။

ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတောင့်တောင့်တင်းတင်းကြီးကို အမြဲဝါးနေရမယ် ဆိုရင် တော်တော်ကောင်းသည် ။ သူသည် ထွေးထွေးရီကို ဝါးလို့ရနေပေမယ့် ဘေးမှာ လိုက်ပွဲ အသင့်ဆောင်ထားတာက ပိုကောင်းသည် ။ တခါတလေ ပစ္စည်းကောင်း စားရဖို့က မလွယ်ဘူး ။

“ ကိုကျော်စိန်ဘ …လာလို့ ရပြီ….”

အတွင်းခန်းထဲက ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် ထွက်လာသည် ။ အိုး … အိမ်နေရင်း ညအိပ်ဝတ် ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို လဲလှယ် ဝတ်ဆင်ထားနေပြီ ။ သေချာတာက ဒီ ဂါဝန်အောက်မှာ ဘာအတွင်းခံမှ ခံဝတ်မထားဘူး ။ ဟူး….. ဆူဖြိုးတဲ့ ရင်သားစိုင် ထွားထွားကြီးတွေက လှုပ်တုပ်တုပ်နဲ့ …။

သူ့အနောက်က လိုက်သွားသည် ။ အိပ်ခန်းနှစ်ခန်း အနက် ဘယ်ဖက်က အခန်းထဲကို ခေါ်သွားသည် ။ ညအိပ် မီးလုံး ဝါကျင်ကျင်လေးဘဲ ထွန်းထားတဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်အိပ် ကုတင်လေးတစ်လုံး ရှိနေသည် ။ မှောင်နေလို့များ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းနေသလား မသိ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သူ့ကို ကုတင်ဆီကို ခေါ်သွားသည် ။ ကျော်စိန်ဘရဲ့ ဒုတ်က အဆင်သင့် မာကြောထောင်မတ်နေပြီ ။

“ ဆွေ… ဆွေ့ကို ဘာလုပ်စေချင်လဲဟင်…..”

ကုတင်ဘေးနားမှာ နီးနီးကပ်ကပ် မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်မိကြတဲ့အချိန် ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က တုန်ရီတဲ့ အသံလေးနဲ့ မေးလိုက်တဲ့အခါ ကျော်စိန်ဘလည်း

“ ဆွေ့ရဲ့ အဝတ်တွေကို အကုန်ချွတ်လိုက်..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကိုလည်း အမြန်ချွတ်လိုက်သည် ။ ညဝတ် ဂါဝန်ရှည်လေးကို တစ်ထပ်ထဲ ဝတ်ထားတာမို့ ချွတ်ပစ်တာက မကြာပါဘူး ။ တခဏ အတွင်းမှာဘဲ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်သည် ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားသည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း အဝတ်တွေကို အကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်တာမို့ ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဒုတ်ကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ဖြစ်နေပြီ ။ သူ့ဒုတ်ကြီးသည် လုံးပတ် တုတ်လွန်းသလို ရှည်လွန်းတာကြောင့် ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း ဒါကြီးကို ကြောက်လန့်သလို ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားနဲ့ ငေးကြည့်နေသည် ။

“ ကဲ… ဆွေ.. ကုတင်ပေါ်ကိုတက်.. လုပ်ကြရအောင်…..”

ပေါင်လုံး ဖြူတုတ်တုတ် ဖင်ကြီးကြီးနဲ့ ရေဆေးငါးကြီးကို ကြည့်ပြီး ကျော်စိန်ဘ စိတ်တွေ ထိန်းလို့မရတော့ ။ ဒုတ်ကလည်း ဘာနာသလဲ မမေးနဲ့ ။ ချက်ကို ကပ်နေပြီ ။ သူ့လက်နှစ်ဖက်က တင်းလုံးနေတဲ့ ရင်စိုင်ကြီး နှစ်မွှာပေါ်ကို ရောက်သွားကြသည် ။ ပွတ်သက်သလို ဆုပ်နယ်နေသည် ။ ရင်သီးလေးတွေက စူထွက်နေကြသလို မာတင်းနေသည် ။ ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ ကာမစိတ်တွေကြောင့် လိင်တန်ရဲ့ ထိပ်ပေါက်လေးထဲက အရည်ကြည်လေးတွေ ယိုစီး ကျနေကြပြီ ။

“ ဆွေ….ကိုယ့်ဟာကို စုပ်ပေးမလား…..”

ကျော်စိန်ဘက သူ့ဒုတ်ကြီးကို ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်သည် ။

“ ဟို..ဟိုလေ…… ဆွေ… ဆွေ…. ဆွေ… မစုပ်ဖူးဘူး…..”

“ ဆွေ မစုပ်တတ်ရင် ကိုယ် သင်ပေးမှာပေါ့…..”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ကျော်စိန်ဘရဲ့ လီးကြီး အဆန့်မပြဲ ရောက်နေပြီ ။

“ စုပ်..စုပ်….မဆွေ.. လျှာနဲ့ဝိုက်ပြီး ကလိပေး….”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း သူ့လီးကို လျှာနဲ့ ဝိုက်ကစားပြီး စုပ်ပေးနေတဲ့အချိန် တင်းလုံးပြီး ခပ်တွဲတွဲကျနေတဲ့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို သူကိုင်နယ် ကစားနေသည် ။ စူထွက်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးတွေကို လက်ညှိုးနဲ့ လက်မ သုံးပြီး ချေပေးနေသည် ။ ဒီဆော်ကြီးသည် သူ့ကို အထာပေးနေတာတော့ ကြာပြီ ။ ဒီလောက် မြန်မြန်နဲ့ ဒီအခြေအနေကို ရောက်သွားလိမ့်မယ်လို့ ကျော်စိန်ဘ မထင်ခဲ့ ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို သူ ကော့ကော့ထိုးသွင်းနေရင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်သည် ။

“ ဟူး…ကောင်းလိုက်တာ..စုပ်..စုပ်..။ ဒါ ပြီးရင် ခင်ဗျားစောက်ပတ်ကို ကျုပ် ယက်ပေးမယ်…..”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်သည် လိင်ဆက်ဆံဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့ပေမယ့် လိင်တန်ကိုစုပ်တဲ့ အတွေ့အကြုံ မရှိခဲ့ဘူး ဆိုတာ ကျော်စိန်ဘ သိလိုက်သည် ။ သူက ဘယ်လို စုပ်ရမည် ဆိုတာကို သင်ပြတာတောင် သူမသည် ကျွမ်းကျင်မှု မရှိ ။ ဒါကြောင့် သူမကို စုပ်နေတာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ သူမကို ဖင်ပူးတောင်းထောင် ကုန်းခိုင်းလိုက်သည် ။ ဖင်တုံးကြီးသူ ဖြစ်တာကြောင့် ဖင်ပူးတောင်း ထောင်လိုက်တဲ့အခါ ဖင်ကားကားကြီးတွေက ပိုကြီးသလို ထင်မှတ်ရပြီး ဖင်ကြီးတွေကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်နေသည် ။

ကျော်စိန်ဘလည်း ပက်လက် ပေါင်ကားခိုင်းပြီး ယက်ရတာထက် အခုလို ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ထားတဲ့အချိန် ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ယက်ရတာက ပိုကောင်းသည်လို့ ထင်ပြီး အခုလို ဖင်ပူးတောင်းထောင်တဲ့ ပုံစံကို လုပ်ခိုင်းလိုက်တာပါ ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း သူလုပ်ခိုင်းတဲ့ ပုံစံကို ချက်ချင်း လုပ်ပေးလို့ ကျော်စိန်ဘသည် ဒီမိန်းမ မဆိုးဘူးလို့ မှတ်ချက်ချသည် ။ ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီကို မယက်ခင် အရင် နမ်းရှုံ့လိုက်သည် ။

“ ဟင့်… ဘာလုပ်တာလဲကွယ်….. မနံဘူးလား…. အားနာလိုက်တာ…..”

“ ဟင်း.. အဲဒီအနံ့ကို ကျုပ်ကြိုက်တာ….။ ဒီအနံ့က ကျုပ်ရဲ့ လိင်စိတ်ထကြွတာကို အမြင့်ဆုံးကို ရောက်သွားစေတယ်…”

ပြောပြောဆိုဆို ကျော်စိန်ဘက ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ ခုံးဖောင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှာနဲ့ ယက်လိုက်သည်။ အောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်ကော် ယက်လိုက်တာပါ ။

“ အိုး…….ဟင့်…..အမလေး………”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း ဖင်တုံးကြီးတွေ ရမ်းခါသွားရအောင် တုန်လှုပ်သွားသည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးထားတဲ့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ လေးဖက်ထောက်ရက်နဲ့ သူမ စောက်ဖုတ်အကွဲကြီးကို လျှာနဲ့ ယက်နေတာမို့ ခွေးတွေ တစ်ကောင်နဲ့ တစ်ကောင် ဖင်ကို လျှာနဲ့ ယက်နေသလိုပုံစံ ဖြစ်နေသည်လို့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က ထင်မိလိုက်သည် ။

ကျော်စိန်ဘလည်း လျှာနဲ့ ဆက်တိုက် ဖိဖိယက်ပေးလိုက်ရင်း စိတ်တအား ကြွလာတော့ စောက်ဖုတ်ကို ပြွတ်ကနဲ စုပ်ယူလိုက်သည် ။

“ ဟား…..”

“ အိုး……”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း သူမ ဘဝမှာ ပထမဆုံး စောက်ဖုတ် အယက်ခံဘူးတာမို့ အတွေ့အကြုံသစ်ကို ထူးဆန်း သဘောကျနေသည် ။ ငွေအများကြီးကို အပူတပြင်းလိုလို့ အကူအညီပေးတဲ့ ကျော်စိန်ဘကို သူ့လိုအင်တွေ ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ရပေမယ့် တကယ်တမ်း သူမကိုယ်တိုင်လည်း ယောကျ်ားရဲ့ အထိအတွေ့တွေကို ငတ်မွတ် ငံ့လင့်နေခဲ့တာ မဟုတ်လား ။ ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျလိုက်သလို လိုချင်တာတွေကို ကျော်စိန်ဘက ပေးစွမ်းနေပြီ ။ သူ့လျှာကြီးက အပြားလိုက်ကြီး အကွဲကြောင်းတလျှောက် အပေါ်ကအောက် အောက်ကအပေါ် တပြတ်ပြတ်နဲ့ ယက်ပေးနေသလို လျှာထိပ်ချွန်နဲ့လည်း စောက်ဖုတ် အတွင်းထဲကို ထိုးပေးလာသည် ။

“ အိုး…အား…..အား……အား……….”

ဖင်ကြီးတွေ တကြွကြွနဲ့ တအား အရသာထူးကဲနေတဲ့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကို ဒီလောက် နှူးနှပ်ပေးရင် တော်ပြီလို့ ကျော်စိန်ဘ ယူဆသည် ။ သူမသည် ဖင်တကြွကြွနဲ့ စောက်ဖုတ် တအား ယားကြွနေပြီ ။

“ ကျုပ် ယက်တာတွေ ကြိုက်လား…မဆွေ…..”

“ ကြိုက်….ကြိုက်တယ်..ကိုကျော်စိန်ဘ……”

“ အင်း.. ကြိုက်ရမယ်လေ..။ ကျုပ်က စေတနာ ပါတယ်ဗျ……။ ခင်ဗျားကို ကောင်းစေချင်တယ်.. သိလား…”

“ အင်း..ဟုတ်ကဲ့ပါ…..”

“ ကဲ..ကျုပ်တို့ လိုးကြရအောင်ဗျာ……”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်တဝက် ပက်လက် အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျော်စိန်ဘက ကုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း သူမ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားစေသည် ။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပူးကာ မြှောက်ကိုင်လိုက်တော့ ပေါင်ကြားက အင်္ဂါစပ်ကြီးက ဖောင်းပြူး အစ်ထွက်နေသည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း ဒီမြင်ကွင်းကို စွဲမက်စွာနဲ့ ပြုံးပြုံးကြီး စိုက်ကြည့်နေလို့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း

“ အို.. လုပ်မှာဖြင့် လုပ်လေ..။ ဘာလို့ သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေတာလဲကွာ….”

လို့ လေသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်ရင်း သူမ မျက်လုံးတွေကို ပိတ်ထားလိုက်သည် ။

“ ခင်ဗျားရဲ့ အဖုတ်ကြီးက ကြည့်ကောင်းလွန်းလို့ပါဗျာ…”

လို့ ကျော်စိန်ဘက ပြောလိုက်သည် ။

“ ဒီလိုဘဲ ကြည့်နေတော့မှာလား “

လို့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က ပြောပြန်တော့ ကျော်စိန်ဘလည်း

“ လိုးပါပြီဗျာ..လိုးပါပြီ….”

လို့ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ပြောလိုက်ရင်း သူ့လိင်တန်ကြီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ အကွဲကြောင်းကြီးကို အောက်ကအထက် အထက်ကအောက် လိုင်းဆွဲ ပွတ်တိုက်လိုက်သည် ။ လိင်တန်ထိပ် ဒစ်လုံးကြီးက ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ အစိလေးကို ထိပွတ်သွားတာမို့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း ဆတ်ကနဲ တုန်သွားရသည် ။ သူ့လက်တစ်ဖက်က ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ နို့ကြီးတစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည် ။ မာတင်း စူထွက်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆွဲလိုက်တဲ့အချိန် လိင်တန်ကို အင်္ဂါစပ်အပေါက်ထဲကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

လုံးပတ်တုတ်လှတဲ့ သူ့လိင်ချောင်းကြီး အတင်းကြီး တိုးဝင်လာတာက ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင့်ကို အထူး အရသာ တွေ့သွားစေသည် ။ အင်္ဂါစပ် အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်သွားတာဆိုတော့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် တအားကို တုန်ခါသွားရသည် ။

“ အို…….အမလေး…. ကြီးလိုက်တဲ့ ဟာကြီး . .”

ကျော်စိန်ဘက သူ့ပစ္စည်းကို ကြီးတယ် ပြောလို့ သဘောကျသွားသည် ။ တင်းကြပ်နေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ပေါက်ထဲကို ဆက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့ လိင်တန်တုတ်ကြီးဟာ တထစ်ထစ်နဲ့ ဗျစ်ကနဲ ထပ်ဝင်သွားသည် ။ ကျော်စိန်ဘအတွက်လည်း တအားကြပ်လွန်းနေသည် ။ နောက်ကို ပြန်ဆုတ်ပြီး ဖိသွင်းတာတွေကို သုံးလေးကြိမ်လောက် လုပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့တန်ဆာချောင်းသည် အင်္ဂါစပ်ခေါင်းထဲမှာ လှုပ်ရှားလို့ ရလာသည် ။ ဖိဖိသွင်းတော့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ အော်ညည်းသံတွေလည်း ဆက်တိုက် ထွက်လာသည် ။ ကျော်စိန်ဘအတွက် အရသာ ရှိသလို ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် အတွက်လည်း ထူးကဲတဲ့ ကာမ အရသာထူးကို ရနေသည် ။ လိင်ဆက်ဆံခြင်းဟာ တစ်ဖက်ထဲအတွက် မဟုတ်ဘဲ သူကောင်းကိုယ်ကောင်း ယောကျ်ားရော မိန်းမပါ ကောင်းကြတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုပါလား ။

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ ခြေထောက်တွေကို သူ့ပုခုံး တစ်ဖက်တစ်ချက်ပေါ်မှာ တင်ပြီး အားနဲ့ ဖိဖိ ဆောင့်ထည့်တဲ့အခါ တဖပ်ဖပ် အသံတွေနဲ့ အရည်လိုက်လာလို့ တခါတခါ ဖွတ်ဖွတ်ဖွတ် ဆိုတဲ့ အသံတွေကိုပါ ကြားကြရသည် ။

“ ကောင်းလား.. မဆွေ……. ကျုပ် လိုးပေးတာ ကောင်းလား….”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း ကာမအရှိန်တွေ တအား တက်နေပြီ ။ တစွပ်စွပ် လိုးထည့်ပေးနေတဲ့ ကျော်စိန်ဘရဲ့ လိုးချက်တွေကိုရော လုံးပတ်တုတ်တုတ် လီးကြီးကိုရော တအားကြိုက်နေသည်မို့

“ ကောင်းတယ်.. တအားကောင်းတယ်…..”

လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ ကျော်စိန်ဘကလည်း

“ လိုးပြီဗျာ.. ကျုုပ်လည်း တအားကို ကောင်းတယ်..။ ခင်ဗျားအဖုတ်က ရေလည် လိုးလို့ အရသာ ရှိတယ်…..”

လို့ ပြောရင်း ဆက်တိုက်ဘဲ ဆောင့်ထည့် လိုးလေတော့သည် ။

“ အီး… တအား.. တအားဆောင့်.. ဆောင့်… ဆောင့်… အူး…. အူး……. တအားကောင်းနေပြီ… အို… ဆောင့်ပါ… ဆောင့်ပါ……”

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်တစ်ယောက် အထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်တော့မှာမို့ သွေးရူးသွေးတန်းတွေ ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာကို ကျော်စိန်ဘ သိတာကြောင့် တအား ဆက်တိုက် ဆောင့်ထည့်သည် ။ ထမ်းထားတဲ့ သူမ ပေါင်တွေကို ပြန်ချလိုက်ပြီး အားနဲ့ ဖိဖိဆောင့်သည် ။ ဖပ်ဖပ် ဖပ်ဖပ် အသံတွေနဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ရဲ့ အော်ညည်းသံတွေဟာ ကျော်စိန်ဘရဲ့ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းတွေနဲ့အတူ ထွက်ပေါ်နေသည် ။

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်သည် အင်္ဂါစပ် ကြွက်သားတွေကို တအားညှစ်လိုက်တာကြောင့် ကျော်စိန်ဘရဲ့ လိင်တန်ကို တအားဆုပ်ညှစ်တဲ့ ကြပ်တည်းတဲ့ ခံစားမှုနဲ့အတူ ကျော်စိန်ဘ တအားကောင်းလွန်းလာလို့ ပြီးခါနီးဆဲဆဲ ဖြစ်လာတဲ့ အချိန်မှာ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် အရင် ပြီးသွားသည် ။

“ အမလေး..အမလေး…ကောင်းလိုက်တာ… အို… အို….. ကောင်းလိုက်တာ……. အား……. အား…..”

လို့ အော်ရင်း ပြီးသွားသည် ..။ ကျော်စိန်ဘလည်း ဆက်တိုက် ဆက်ဆောင့်လိုက်သည် ။ သူလည်း တအားကောင်းတက်သွားပြီး သုတ်တွေ တအားပန်းထွက်သွားပြီး ပြီးသွားသည် ။

“ အား…… အား….. အား…….. ဟင်း… ဟင်း……….. ဟင်း……….. အိုး………”

“ ကိုကျော်စိန်ဘ….. ရှင့်ဟာကို မထုတ်နဲ့ဦး……”

အရေးထဲ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က သူ့ကို တဆုံး ဆက်သွင်းစိမ်ထားဖို့ ပြောနေပြန်သည် ။

အိမ်ကို ပြန်ရောက်ပြီ ။ ကျော်စိန်ဘ ရေချိုးနေသည် ။ အလုပ်က ခွင့်ယူထားသည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်နဲ့ အပြတ်ကဲလိုက်လို့ သူ့တကိုယ်လုံး နုံးချိနေသည် ။ ကာမဆန္ဒ ပြင်းထန်လိုလားနေတဲ့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်လည်း တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် ဖြစ်သွားလို့ ကျေနပ်နေသည် ။ ငွေလိုတာလည်း ငွေရ.. ကာမဆန္ဒလိုတာလည်း ကာမဆန္ဒ ပြည့်ရလို့ပါ ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထွေးထွေးရီက နွေးထွေးတဲ့ အပြုံးလေးနဲ့ ကြိုနေသည် ။ သူ့ကို ပြာပြာသလဲ ဂရုစိုက်သည်။ သူ ဘယ်သွားသည် ဘာလုပ်သည် ဆိုတာတွေကို မမေး ။ စပ်လည်း မစပ်စု ။ ဟင်းကောင်းတွေ ချက်ထားသည်..။ အစ်ကိုကြီး စားချင်တဲ့အချိန် ပြောပါတဲ့ ။

ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေပူပူတွေ တဝေါဝေါ ကျနေတဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ မျက်စိပိတ် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ရေချိုးလိုက်သည် ။

“ အစ်ကိုကြီး…..”

ဟင်… ထွေးထွေးရီ သူ့ဆီ ရောက်လာသည် ။ ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်လာသည် ။ ထွေးထွေးရီသည် ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်ဆိုလို့ ချည်တစ်မျှင်တောင် ကပ်မနေ ။ ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ ဝင်လာသည် ။

“ အစ်ကိုကြီးကို ချေးတွန်းပေးဖို့ လာတာပါ..”

လို့ ထွေးထွေးရီက ပြောလိုက်ရင်း သူ့ကျောပြင်ကို ထွားလုံးတင်းနေတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ဖိကာ ပွတ်ပေးတော့သည် ။ ကျောပြင်ကို ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ ရင်သားကြီးနှစ်လုံးက ချောမွတ် ပွတ်တိုက်နေသည် ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူ့ရင်ဘတ်ကို လာပွတ်နေသည် ။

“ ခံလို့ ကောင်းလားဟင်.. အစ်ကိုကြီး…..”

“ အင်း….ကောင်းတယ်…”

ထွေးထွေးရီက သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ သူမပေါင်ကြားထဲကို ပို့ပေးလိုက်သည် ။ သူမ ကိုင်စေချင်တဲ့နေရာကို ပို့ပေးလိုက်သည် ။ သူ့လက်သည် ထွေးထွေးရီရဲ့ မို့ဖောင်းတဲ့ ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ်ကို ရောက်နေသည် ။ အမွှေးပါးပါးနဲ့ ဖောင်းအိနေတဲ့ ထွေးထွေးရီရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို ကိုင်မိရတော့ သူ့စိတ်ရိုင်းတွေက ထိန်းကနဲ ထကြွလာရတော့သည် ။ ဘယ်လောက်ဘဲ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်နဲ့ တစ်ညလုံး ဆွဲထားထား.. ထွေးထွေးရီရဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့ ကျောကို ပွတ်နေကတည်းက သူ့လိင်တန်သည် တမဟုတ်ချင်း ကြီးလာထွားလာ ရှည်ထွက်လာခဲ့ပြီး အခုလို သူက ထွေးထွေးရီရဲ့ မိန်းမကိုယ်ကို ကိုင်လိုက်တော့ တအားကို ထကြွ ထောင်မတ်လာသည် ။

“ ဟိ.. အစ်ကိုကြီး ထလာပြီ ……. ဒုံးပျံကြီး ပစ်ဖို့ ရယ်ဒီ ဖြစ်တော့မယ်….. ခိခိ…..”

ထွေးထွေးရီက သူ့လိင်တန်ကို ထိပ်ပိုင်းကနေ ကိုင်ဆုပ်လိုက်သည် ။ ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ ရှေ့နဲ့နောက် ပွတ်တိုက်ပေးသည် ။

“ အူး…… အား… အား……. ထွေးထွေးရီ… နင်.. တတ်လည်း တတ်နိုင်တယ်ဟာ….။ ငါ့ကို မထထအောင် လာဆွနေတယ် . . .”

ထွေးထွေးရီက ပြုံးစိစိနဲ့ မတ်မတ်ထောင်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျော်စိန်ဘရဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီးကို ကွင်းတိုက် ကစားပေးနေရာက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ချလိုက်ပြီး ထိပ်ဖူးကားကြီးကို ငုံကာ စုပ်လိုက်လေသည် ။

“ ဟေး… အိုး…….. နင်… နင်…. လုပ်လည်း လုပ်တတ်တယ်…”

ထွေးထွေးရီသည် လိင်တန်ကြီးကို အားရပါးရ စုပ်နေပြီ ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ အစုပ်သည် ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ထက် ပိုသာတာက အမှန် ။ သူ့လိင်တန်ကြီး အစွမ်းကုန် တင်းမာပြီး ထွေးထွေးရီရဲ့ အစုပ်အယက် ကလိချက်တွေကြောင့် တအားထန်တင်းနေသည် ။

ထွေးထွေးရီကို နံရံမှာ လက်နှစ်ဖက် ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည် ။ ခြေထောက်တွေကို ကားခိုင်းလိုက်သည် ။ ဖင်တုံးတွေ ကြားက ပေါ်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်အမြောင်းထဲကို လိင်တန်တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

“ အား……”

ထွေးထွေးရီရဲ့ အော်သံလေး ထွက်လာသည် ။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး ဖိဖိထိုးညှောင့်ပစ်လိုက်သည် ။

“ အား…..အား….အား…..”

“ ဖပ်..ဖပ်…ဖပ်..ဖပ်……..”

ထွေးထွေးရီက

“ကုတင်ပေါ် ရွှေ့ကြရအောင် အစ်ကိုကြီး…”

လို့ ပြောသည် ။ ကုတင်ပေါ် ရောက်တော့

“ ကျမ အပေါ်က တက်ပါရစေ ”

လို့ ပြောတာကြောင့် ပက်လက်အိပ်ပေးလိုက်တဲ့အခါ ထွေးထွေးရီလည်း ပေါ့ပါးစွာနဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ခွတက်လာသည် ။ မာကျောတင်းထောင်နေတဲ့ သူ့လိင်တန်အပေါ်ကို ခွထိုင်လိုက်ပြီး လက်ကလေးနဲ့ လိင်တန်ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူမ စောက်ဖုတ်မှာ တေ့လိုက်တဲ့ ထွေးထွေးရီသည် ကာမစိတ်တွေ တော်တော် ပြင်းထန်နေပုံရသည် ။ နှာတန်အဖျားနဲ့ ပါးပြင် နားရွက်တွေ နီရဲနေသည် ။ လိင်တန်ပေါ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိထိုင်ချလိုက်တဲ့အချိန် တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းလိုက်တဲ့ အသံတွေ ထွက်လာသည် ။

“ အိုး..ကျွတ်..ကျွတ်…..”

ထွေးထွေးရီသည် သူမ စိတ်ကြိုက် ဖိဖိညှောင့်တော့သည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း အောက်ကနေ ပင့်ကော့ ထိုးပေးသည် ။ ဆောင့်အချနဲ့ ပင့်အထိုး စည်းချက်ညီနေသည် ။ တစွပ်စွပ် တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ထွက်နေသည် ။

“ အား…… အား… ကောင်းလိုက်တာ… အစ်ကိုကြီးရယ်…..”

သူ အားမရတာကြောင့် ထွေးထွေးရီကို ပက်လက်ပေါင်ဖြဲခိုင်းလိုက်ပြီး အားနဲ့မာန်နဲ့ တက်ဆောင့်တော့မှ တအားကောင်းသွားပြီး သူရော ထွေးထွေးရီကော ပြိုင်တူလို ပြီးသွားကြရသည် ။ ပက်လက်လှန်ပြီး အမောဖြေနေခိုက် ထွေးထွေးရီဆီက ထူးဆန်းတဲ့ စကားတွေကို သူ ကြားလိုက်ရသည် ။

“ အစ်ကိုကြီး….. အစ်ကိုကြီးနဲ့ ကွဲသွားခဲ့တဲ့ ခင်နှင်းဆီကို အစ်ကိုကြီး လိုက်ရှာသေးလားဟင်…..”

ကျော်စိန်ဘလည်း ထွေးထွေးရီကို ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။

“ ရှာတာပေါ့…. ဘယ်ကို ရောက်သွားသလဲ မသိတော့ဘူး…..”

“ အစ်ကိုကြီးရဲ့ ရင်သွေးလေး တစ်နေရာရာမှာ ရှိနေမှာဘဲနော်…”

“ အင်း…..”

“ အစ်ကိုကြီး… ပြန်တွေ့ချင်လားဟင်……”

“ ထွေးထွေးရီ.. နင်ဘာတွေ လာမေးနေတာလဲ…..။ ငါ့စိတ်တွေကို ကြေကွဲထိခိုက်အောင် လာလုပ်မနေနဲ့…..။ ငါ တွေ့ချင်တာပေါ့..။ ခင်နှင်းဆီကို ငါ တကယ် ချစ်ခဲ့ကြိုက်ခဲ့တာ….”

“ အော်.. အစ်ကိုကြီးရယ်… ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ…။ ဒါနဲ့များ .. သူ့ကိုထားပြီး နိုင်ငံခြားကို ထွက်သွားရတယ်လို့…”

“ အေး.. အဲ့တုန်းက ငါက ကလေးမယူချင်ဘူးဟ…။ ငါက တကယ်ဆို ပျော်လို့ အားမရသေးတာ..။ ငါ မှားပါတယ်…။ ငါ့ရဲ့ မိုက်မဲချက်တွေပေါ့ဟာ…”

ထွေးထွေးရီလည်း မထင်တာတွေ ကြားရလို့ အံ့သြနေသည် ။

“ ဒါဆို ခင်နှင်းဆီကို ပြန်တွေ့ရင် အစ်ကိုကြီး လက်ခံမှာလား….”

“ အင်း..လက်ခံမှာပေါ့…”

“ ဟင်..ဒါဆို.. ထွေးထွေးရီကို ဘယ်လို လုပ်မလဲဟင်….။ အစ်ကိုကြီးက ထွေးရီကို ကန်ထုတ်လိုက်တော့မှာလား..”

ထွေးထွေးရီက ပြုံးစိစိနဲ့ မေးလိုက်တာပါ ။ ကျော်စိန်ဘက ထွေးထွေးရီရဲ့ ဖင်ကားကားကြီးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ဖျန်းကနဲ ရိုက်ထည့်လိုက်ရင်း

“ နင့်ကို ငါ ဘယ်ကန်ထုတ်မလဲ..။ နင့်ကို ငါ အရံထားမှာပေါ့….။ ခင်နှင်းဆီကို လိုးလိုက်.. နင့်ကို လိုးလိုက်..။ တခါတလေ နှစ်ယောက်စလုံးကို တစ်ချိန်ထဲမှာ လိုးလိုက်နဲ့… ဟားဟားဟား……”

လို့ ပြောရင်း ရယ်မောလိုက်တဲ့အခါ ထွေးထွေးရီလည်း..

“ ဟာ…အစ်ကိုကြီး.. တအားဆိုးတာဘဲကွာ….”

လို့ ပြောရင်း ကျော်စိန်ဘရဲ့ ချွေးတွေ စိုနေတဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လှမ်းရိုက်လိုက်သည် ။

“ ဟားဟားဟား….”

ဒီနေ့ ရုံးကို ရောက်တော့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်တစ်ယောက် ဘယ်လိုနေသလဲ ဆိုတာ ကျော်စိန်ဘ သိချင်သည် ။ မနေ့က ဘဏ်ကနေ သူမ လိုတဲ့ ငွေတွေကို ကိုယ်တိုင် လိုက်ထုတ်ပေးလိုက်သည် ။ ငွေက တော်တော်များပေမယ့် ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ကြီးကို အပေါက်စုံအောင် လိုးခွင့်ရတာကိုလည်း ကျော်စိန်ဘ အင်မတန် ကျေနပ်နေသည် ။ ဆက်ဆက် ပြန်ဆပ်ပါမယ်လို့ အတန်တန် အထပ်ထပ် ဂတိပေးနေတဲ့ သူမကိုလည်း ယုံမိသည် ။ အတိုး တစ်ပြားမှ သူ မယူလိုဘူး ။ သူမက သူလိုတဲ့အချိန် သူ့လီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးတာတွေနဲ့ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးပြီး စိတ်ကြိုက် လုပ်ချင်သလို လုပ်ပါတော့လို့ စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ စအိုပေါက်ကို သူ့ကို ထိုအပ်တာတွေနဲ့တင် သူ ကျေနပ်နေပါပြီ ။

ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။ ဟင်…. ဖုန်းပိတ်ထားတာလား…။ ခေါ်လို့ မရဘူး….။ သူ့ရုံးဖုန်းကို ရုံးက ဖုန်းစာအုပ်မှာ ကြည့်သည် ။ ခေါ်ကြည့်သည် ။ မရဘူး ။ သူ့လက်အောက်က စာရေးကလေး အောင်ဇင်မိုး ကို လှမ်းခေါ်ပြီး

“ ဟေ့ကောင်.. အပေါ်ထပ်က ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် သိတယ် မဟုတ်လား….။ မင်း သူ့ဆီတက်သွားလိုက်ပြီး ငါ့ဆီကို ဖုန်းခေါ်ဖို့ သွားပြောစမ်းကွာ…”

လို့ ခိုင်းလိုက်သည် ။

“ ဟေ့ကောင် …”

အောင်ဇင်မိုး လှည့်ကြည့်သည် ။

“ သူ့စားပွဲမှာ မတွေ့ရင် သူ့ကို လိုက်ရှာကွာ….”

လို့ သူ ထပ်ပြောလိုက်သည် ။ အောင်ဇင်မိုးက

“ ဟုတ်..”

လို့ မျက်နှာပုတ်ပုတ်နဲ့ ပြန်ပြောပြီး ရုံးခန်းထဲက ထွက်သွားသည် ။

“ ဆရာ….”

ကျော်စိန်ဘ အလုပ်ထဲကို စိတ်ဝင်စားနေရာက ခေါ်သံကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်း….။
အို… အလှမိဖုရားမလေး…. လှလိုက်တာ အရမ်းပါဘဲ….။

“ ခေါ်ပြန်ပြီလား…..ဆရာလို့..”

ကျော်စိန်ဘရဲ့ အသံက လူငယ်လေး တစ်ယောက်လိုဘဲ ။

“ ဘယ်လို ခေါ်ရမှာလဲလို့….။ ဦး… လား…..”

ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ စိုက်ကြည့်တဲ့ ဒဏ်ကို သူ မခံနိုင်ဘူး..။ သူ့အသဲနှလုံးတွေကို ထိုးဖောက်သွားတဲ့ အကြည့်လို့ သူ တင်စားလိုက်သည် ။

“ ဘယ်လိုလဲ…. ရွှန်းရတီ…။ ကိုယ်နဲ့ ဒီညနေ ထွက်မှာလား…..”

ရွှန်းရတီမွန်းက တိုးတိုးလေး…

“ ထွက်ချင်တာပေါ့ ဦးရယ်…..။ ဦးရဲ့ စေတနာတွေကို ရွှန်းက တကယ် တန်ဖိုးထားပါတယ်..။ ရွှန်းကို တအား ဂရုစိုက်တယ် ဆိုတာ ရွှန်းသိတာပေါ့…..။ ရုံးမှာ တစ်နေကုန် အလုပ်လုပ်ထားတာ ဆိုတော့ ချွေးတွေသန်တွေနဲ့..။ ဦးနံမှာကို ရွှန်းစိုးတယ်.. အားနာတယ်….. ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းလဲ မသိတော့ပါဘူး…..”

လို့ ပြောသည် ။

“ ဒါအတွက် မပူပါနဲ့..။ ရွှန်းက စနေနေ့ထွက်လို့ မရဘူး ဆိုလို့ပါ…။ ရွှန်း အဝတ်တစ်စုံ အပိုထည့်လာခဲ့လေ…။ ကိုယ်က ဟိုတယ်ခန်း အကောင်းစား ငှားထားမယ်….။ ရုံးက ထွက်ထွက်ချင်း ရွှန်း ရေဝင်ချိုးလိုက်ပေါ့….”

“ အို.. ဟိုတယ်…. ရွှန်းကြောက်တယ်.. မသွားရဲပါဘူး.. ဦးရယ်…… ရှက်စရာကြီး…….”

“ ဒါတော့ ရွှန်းသဘောပါ..။ ရွှန်း မသွားချင်တာကို ကိုယ်က အတင်းကြီး ခေါ်လို့ မဖြစ်ပါဘူး…”

ကျော်စိန်ဘလည်း မျက်နှာညှိုးတဲ့ပုံနဲ့ ခေါင်းငုံ့လိုက်သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက

“ ဦး.. ရွှန်းကို စိတ်ဆိုးသွားလားဟင်…..”

လို့ မေးသည် ။

“ မဆိုးပါဘူး..။ ဦးက ရွှန်းနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တာလေ..။ ရန်ကင်းထိပ်က လဖက်ရည်ဆိုင်မှာဘဲ ပူပူလောင်လောင် လူတွေ ကြားထဲမှာဘဲ တွေ့ပေါ့..။ ရပါတယ်လေ…..”

“ ဟိတ်.. ဦး… ရွှန်းကို စိတ်ကောက်သွားတာလား…..”

“ ဟင့်အင်း…”

“ ဦးသဘော.. ဦးသဘော…..။ ရွှန်း ဦးခေါ်တဲ့ နေရာကို လိုက်မယ်….. ကျေနပ်လား…..”

“ အင်း…..”

ရွှန်းရတီမွန်း ရုံးခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားတော့ တပည့်လေး အောင်ဇင်မိုး ပြန်ရောက်လာသည် ။

“ ဆရာ….. ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် အလုပ်ထွက်သွားပြီ တဲ့…..”

“ ဘာ….”

“ ဟုတ်တယ် ဆရာ….။ အလုပ်ထွက်စာ တင်ထားတာ ၂ ပတ်ရှိပြီ..။ မနေ့က သူ့နောက်ဆုံးနေ့တဲ့..”

“ ဘာ…..”

“ ဟုတ်ရဲ့လားကွာ… မင်းကလည်း… သေချာရဲ့လား….”

“ သေချာပါတယ်… ဆရာ…”

ဟိုက်…. ဘယ်လိုကြီးလဲ…။ ညနေ ရုံးဆင်းချိန်မှာ ရွှန်းရတီမွန်းကို သူ ကြိုတင် ချိတ်ဆက်ထားတဲ့ ဟိုတယ်ကို ခေါ်သွားသည် ။ ပထမတန်းစား ဟိုတယ်ခန်းလေးကို ဈေးကြီးပေးပြီး ယူထားသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက ဒီလိုနေရာမျိုးကို ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခါမှ မလိုက်ဖူးလို့ ရွက်ရွံ့ကြောက်လန့်နေတဲ့ အမူအရာလေးနဲ့ ခေါင်းလေး ငုံ့ပြီး လိုက်လာသည် ။ ဒီနေ့မနက် ရုံးက ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်တစ်ယောက် အလုပ်က ထွက်သွားတယ် ဆိုတဲ့ သတင်းသာ မကြားရမသိရရင် ဒီအချိန်သည် ကျော်စိန်ဘ အတွက် တအားကို ပျော်စရာ ဖြစ်နေလိမ့်မည် ။ အခုတော့ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်တစ်ယောက် ဖုန်းလည်း မထူး.. အလုပ်ကလည်း အပြီး ထွက်သွားတဲ့ဟာကြီးက သူ့ခေါင်းထဲမှာ တစ်ချိန်လုံး ရှိနေသည် ။ ဘယ်လိုမှ မေ့ဖျောက်ပစ်လို့မှ မရနိုင်ဘဲ ။

ရွှန်းရတီမွန်းလေးကို အရေးကြီးတဲ့ စကားတွေ ပြောစရာရှိတယ် ဆိုပြီး ဟိုတယ်ခန်းကို ပင့်လာပေမယ့် ကျော်စိန်ဘသည် ဘာစကားကိုမှ မပြောဘဲ ရောက်တာနဲ့ ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး ရွှန်းရတီမွန်းကို တအားဖက် တအားနမ်းလေတော့သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက

“ ဦး…ရွှန်းကို တကယ် ချစ်တာလားဟင်….”

လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ ကျော်စိန်ဘလည်း အလွယ်တကူဘဲ

“ အရမ်းချစ်တာပေါ့..။ ဦးက ရွှန်းကို စွဲလန်းလွန်းလို့ အသဲတွေကို ကျွမ်းလုလုဘဲ”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ရွှန်းကို တစ်သက်လုံးပေါင်းဖို့ လက်ထပ်မှာလား..”

လို့ မေးပြန်တော့လည်း

“ ရွှန်းရယ်.. ကိုယ်က အပျော်အပျက် လုပ်နေတယ်လို့ ထင်နေတာလား..။ တကယ်ချစ်လို့ တကယ် လက်ထပ်မှာပေါ့လို့..”

လို့ ပြန်ပြောရင်း ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ အဝတ်တွေကို တစ်ခုပြီး တစ်ခု ချွတ်ခွာဖို့ ကြိုးစားတော့သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက

“ ဦး…. ရွှန်းပြောထားသလိုဘဲ တစ်နေကုန် ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်ထားတော့ ချွေးနံ့တွေ နံစော်နေတဲ့ အ
တွက် ရွှန်း.. စိတ်အိုက်တယ်… စိတ်မသန့်ဘူး…။ ရွှန်း ရေမိုးချိုးချင်တယ်ကွယ်…။ နံစော်ရင် မကောင်းဘူး… ဦးကို ရွှန်း သိပ်အားနာတာ…။ ရွှန်း ရေချိုးပါရစေနော် ..”

လို့ တောင်းပန်သည် ။ ဘရာစီယာလေးသာ ကျန်နေတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ကျော်စိန်ဘ ငေးမော စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း..

“ အိုကေလေ… ဒါကြောင့်လည်း ရေချိုးခန်း အပျံစား နဲ့ ဒီဟိုတယ်ကို ဦးက ကြိုငှားခဲ့တာပေါ့ …”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးရက်ထဲက ရွှေဂုန်တိုင်က ဒီဟိုတယ်မှာ အခုလို တွေ့ကြမယ့်အကြောင်း ရွှန်းရတီမွန်းကို သူ ကြိုပြောပြခဲ့သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းကို ညနေတိုင်း သူ ညစာကျွေးပြီး အိမ်သားတွေ အတွက်လည်း စားစရာ ပါဆယ်တွေ ထည့်ပေးလိုက်သည် ။ မနေ့ကဆိုရင် ကုန်တိုက်တစ်ခုကို ဝင်ပြီး ရွှန်းရတီမွန်းအတွက် လက်ကိုင်အိတ်တွေ ဖိနပ်တွေ အများကြီး ဝယ်ပေးလိုက်သည် ။ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင် ဒိုးသွားတာကို လိုက်မစုံစမ်းဖြစ်သေးဘူး ။ စိတ်ထဲမှာ ခိုးလိုးခုလု ဖြစ်နေသေးသည် ။ ဒါပေမယ့် ရွှန်းရတီမွန်းလေးကို အခွင့်သာတုန်း စားလိုက်ဦးမည် ။

“ ကဲ ဦး.. ခဏစောင့်နော်..။ ရွှန်း ရေအမြန်ချိုးလိုက်ဦးမယ် . . ”

လို့ ပြောပြီး ရွှန်းရတီမွန်းသည် ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်သွားသည် ။ အိုး… လှလိုက်တဲ့ အိုးကလေး …။ ဟီး… စားရချည်သေးရဲ့ …။ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲလျောင်းရင်း ကုတင်ဘေးက ကုလားထိုင်ပေါ် ပစ်တင်ထားတဲ့ သူ့တိုက်ပုံဆီကို လက်ရောက်သွားသည် ။ တိုက်ပုံအိတ်ထဲက ကွန်ဒုံးအထုပ်ကြီးကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။ လိင်ဆက်ဆံတဲ့နေရာမှာ သုံး တဲ့ အဆီပုလင်းလေးရော ။ သူ့ပေါင်ကြားကဒုတ်က တအားကို ထွားတက် ကြီးထွား မာကြောနေသည် ။ မကြာခင် စားရတော့မှာမို့ပေါ့ ။

ရွှန်းရတီမွန်းလေး ရေချိုးနေတဲ့ ရေသံတွေကို တရှဲရှဲ ကြားနေရသည် ။ ကိုယ်တုံးလုံးလေး ဖြစ်နေမယ့် ရွှန်းလေးကို မြင်ယောင်ကြည့်နေသည် ။ သူ့ဒုတ်က တအားကို ထကြွနေသည် ။

ချောက်….။ ရေချိုးခန်း တံခါး ပွင့်လာသည် ။ ဆံပင်ရေစိုလေးကို တဘက်နဲ့ သုတ်ရင်း ထွက်လာတဲ့ ရွှန်းရတီမွန်းသည် ကိုယ်လုံးမှာ တဘက်တစ်ထည်ကို ပတ်ချည်ထားသည် ။ ပေါင်တန်ဖြူဖြူတွေက ဝင်းထင်းနေသည် ။ ရင်ညွန့်ဖွေးဖွေး ပခုံးသားဖွေးဖွေးတွေကလည်း ဝင်းထင်းနေသည် ။

“ ဦး…. ရွှန်း တအား ရှက်မိနေတယ်ကွာ….။ ရွှန်း ဦးနောက်ကို လိုက်ခဲ့မိတာ မှားပြီလား မသိဘူး …”

ဒီအချိန်မှာ ဟိုတယ်ခန်းကို အပြင်ကနေ လာခေါက်သည် ။

“ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်…”

“ဆရာ.. ဆရာ.. ကျနော် ဟိုတယ်က ဝန်ထမ်းပါ…..။ ခဏလေး …တံခါးဖွင့်နိုင်မလား….”

ကျော်စိန်ဘ ဖီးငုတ်သွားသည် ။

“ ဟေ့…. ဘာလဲကွာ.. နောက်မှလာခဲ့…”

“ အရေးကြီးလို့ပါ ဆရာ..။ ခဏလေး…. ခဏလေးပါ….”

ကျော်စိန်ဘ ဒေါသထွက်သွားသည် ။ တံခါးကို ဖွင့်ပေမယ့် ဟရုံလေး ။ ရွှန်းက မလုံ့တလုံ ဖြစ်နေတယ် မဟုတ်လား …။

တံခါးဖွင့်လိုက်တာနဲ့ အပြင်က လူတွေ တပုံကြီး အတင်းတွန်းပြီး ဝင်လာကြသည် ။ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်း မန်နေဂျာ ကောင်လေးတင်မကဘဲ လူတွေ တပုံကြီး ။ တိုက်ပုံဝတ်တွေရော….. ရဲယူနီဖောင်းတွေရော…. ငိုယိုနေတဲ့ မိန်းမကြီးတွေရော….။

“ ဘာတွေလဲ.. ခင်ဗျားတို့က ဘယ်သူတွေလဲ…။ ဘာကြောင့် အတင်းကြီး ဝင်လာတာလဲ….”

ကျော်စိန်ဘက မေးလိုက်တဲ့အချိန် ရွှန်းရတီမွန်းသည် စောစောက ဆံပင်ကို ရေသုတ်နေတဲ့ တဘက်လေးကို ရင်မှာလွှားလိုက်ပြီး တအီးအီးနဲ့ ငိုနေသည် ။ ယူနီဖောင်းဝတ် ရဲက

“ ဒါတွေက ဒီက မိန်းကလေးရဲ့ မိဘတွေနဲ့ ဦးလေးတွေ.. သူတို့ရပ်ကွက်က အုပ်ချုပ်ရေးမှူးတွေ… ခင်ဗျားနဲ့ စကားပြောချင်ကြလို့ လာခဲ့ကြတာ…။ ခင်ဗျားက လူကြီးလူကောင်း အရာရှိတစ်ယောက်ဆိုရင်… အေးအေးဆေးဆေး ဆွေးနွေးလိုက်ပါဗျာ..။ ကျနော်တို့က ဘေးက ဝိုင်းဝန်းကြတဲ့ သဘောပါ..။ ခင်ဗျားတို့ အချင်းချင်း ပြေလည်ကြရင် ပြီးတာဘဲ…..”

လို့ စပြောလိုက်သည် ။ ခေါင်းဖြူဖြူနဲ့ ပိန်ပိန် အဖိုးကြီးတစ်ယောက်ကတော့

“ မင်း.. ငါ့သမီးလေးကို လုပ်ရက်တယ်ကွာ..။ တကယ်ဆို မိသားဖသား ပီပီ လာတောင်းရမ်းပြီး လက်ထပ်ဖို့ကောင်းတယ်….”

လို့ နီရဲနေတဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ အော်ပြောလိုက်သည် ။ သူ့မိန်းမလို့ ထင်ရတဲ့ ခပ်၀၀ မိန်းမကြီးကလည်း..

“ ဟုတ်ပတော်… ကျုပ်သမီး နုနုထွတ်ထွတ်လေးကို စော်ကားရက်တယ်….။ ကဲ…. ဘယ်လို လုပ်ပေးမလဲ..”

လို့ ဘေးက ဝင်အော်သည် ။

“ ကျနော်တို့… စကားပြောကြဖို့ ဒီဟိုတယ်ခန်းကို လာကြ…”

“ ဟေ့…. ဘာစကားပြောတာလဲ…။ ကြည့်စမ်း… ကွန်ဒုံးထုပ်နဲ့ အဆီပုလင်းနဲ့..။ ဒါလား ထိုင် စကားပြောမယ့်ကောင်..”

ရွှန်းရဲ့ ဦးလေးဆိုတဲ့ လူကြီးက လက်သီးဆုပ်ကြီး ရွယ်ရင်း အနားကို တိုးကပ်လာသည် ။ ဆွဲကြလွဲကြနဲ့ ဆူညံနေသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက

“ အီးဟီး.. ဦးက ရွှန်းကို တကယ်ချစ်တာပါ..။ အတည်လက်ထပ်မယ်တဲ့..။ ဦးကို ရန်မလုပ်ကြပါနဲ့”

လို့ အော်ပြောသည် ။ ရဲသားကြီးကလည်း

“ ပြေလည်အောင် လုပ်ကြပါဗျာ..”

ဆိုတာကို အကြိမ်ကြိမ် ရွတ်နေသည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း ချွေးပြန်နေပြီ ။ ခေါင်း အကြီးအကျယ် မီးတောက်နေပြီ ။

“ ကဲ..ကဲ..ရပ်ကွက်ရုံးကို လိုက်ခဲ့ကြ….”

ရပ်ကွက် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးက ခေါ်သည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းက

“ ရှက်တယ်… ရှက်တယ်…. အီးဟီး….. ဘယ်လို မျက်နှာနဲ့ ရပ်ကွက်ရုံးကို လိုက်ရမလဲ…”

လို့ အော်ပြီး ငိုသည် ။ ကျော်စိန်ဘသည် သူ့ဆီကို အကုသိုလ်သည် တစ်ကိုယ်တည်း မလာဘဲ အဖော်အပေါင်းနဲ့ လာနေပြီလို့ စဉ်းစားလိုက်သည် ။

“ ကဲ ပြေလည်အောင် ညှိပေးကြပါဗျာ……”

လို့ သူ ပြောလိုက်သည် ။ ကျော်စိန်ဘ ညစ်ညူးတဲ့ စိတ်နဲ့ အိမ်ကို ပြန်လာသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းရဲ့ မိသားစုကို ရွှန်းရတီမွန်းကို မကြာခင် ခမ်းခမ်းနားနား လက်ထပ်ပါမည်လို့ လူကြီးစုံရာ သက်သေတွေရဲ့ ရှေ့မှာ ဂတိပေးလာရသည် ။ တကယ်ဆို သူသည် ရွှန်းရတီမွန်းကို လက်ကလေးတောင် မကိုင်ရသေး ။ ရေချိုးခန်းထဲက တဘက်လေးပတ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ ရွှန်းရတီမိုးကြောင့် သူနဲ့ ချစ်စခန်းဖွင့်ပြီးကြပြီလို့ အားလုံးက စွပ်စွဲကြသည် ။ ရွှန်းရတီမွန်းကလည်း ဟုတ်သယောင် သံယောင်လိုက်ပြီး တအီးအီး ငိုကြွေးပြလိုက်သည် ။

အိမ်အပြန်လမ်းမှာ ဒေါ်ဆွေဆွေလှိုင်က ခေါင်းထဲကို ရောက်လာတာနဲ့ သူ့အိမ်ဖက်ကို ကွေ့ဝင်လိုက်သည် ။ အိမ်တံခါးကြီး သော့တွေ ခတ်ထားတာ တွေ့လို့ ဘေးအိမ်တွေကို မေးကြည့်တော့

“ ဒါ ငှားထားတဲ့အိမ်…။ အခု ပြောင်းသွားကြပြီ…”

လို့ ပြောကြသည် ။ ကျော်စိန်ဘလည်း လေးလံတဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး.. အိမ်ဆီကို လျှောက်လာပြီး အိမ်တံခါးက ဘဲလ်ခလုပ်လေး ကို နှိပ်လိုက်သည် ။ တင်တောင် တင်တောင် ဆိုတဲ့ အသံလေး မြည်ပြီး မကြာခင်မှာ တံခါးပွင့်လာသည် ။ ထွေးထွေးရီရဲ့ ပြုံးရွှင်တဲ့ မျက်နှာလေး ပေါ်လာသည် ။

“ အစ်ကိုကြီးရေ.. ဝမ်းသာစရာ တွေ့ရမယ်…။ ဟောဒီမှာ ကြည့်စမ်း..။ ဘယ်သူတွေ ရောက်နေသလဲ ဆိုတာ….”

လို့ ပြောပြီး ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာတွေ အနားမှာ ရှိနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ကလေးလေး တစ်ယောက်ကို ပြလိုက်သည် ။

“ ဟင်…..ခင်…ခင်နှင်းဆီ……”

ထွေးထွေးရီက

“ ဟုတ်တယ်.. အစ်ကိုကြီး…။ အစ်ကိုကြီး ပြန်တွေ့ချင်နေတဲ့ ခင်နှင်းဆီနဲ့ အစ်ကိုကြီးရဲ့ သမီးလေး….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကျော်စိန်ဘရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသည် ။

ပြီးပါပြီ