အစီအရင် အပိုင်း ( ၂ )
လမင်းကြီး ရေးသားသည်။
အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။
အခန်း ( ၅ )
ကျနော်လဲ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်တုန်းမှာပဲ အမေက ကျနော့်လီးကို ကျကျနနကြီး ကိုင်လိုက်တယ်ဗျ၊ ကျနော်လဲ ပူထူနေပြီ၊ သိနေတာက ဒါအမေ နောက်နေ ကစားနေတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်လဲ ဖြစ်နေတဲ့ အခြေအနေကြောင့် စောစောက အတော်ကြီးလန့်သွားတဲ့ စိတ်တွေ ပြန်မငြိမ်သေးဘူး။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ အကြောအခြင်တွေ ဆိုင်းကုန်သလို လှုပ်ရှားလို့ မရဘူး ဖြစ်နေတယ်။
အမေက ကျနော့်လီးကို သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ လက်ဆုပ်ကို အပေါ်အောက် လှုပ်ရှားပြီး ကစားတော့တယ်၊ ဒါ အမေက ကျနော့်ကို ဂွင်းထုပေးနေတာပဲဗျ၊ ကျနော် အခု မြင်နေရတာကို ကိုယ့်မျက်စိကိုယ် မယုံနိုင်ဘူး။ ကျနော့ တစ်သက် ဘယ်သူ့ရှေ့မှာမှ အခုလို ပုဆိုးချွတ် မပြခဲ့ဖူးဘူး။ တစ်သက်လုံး ဘယ်သူမှလဲကျနော့် လီးကို ဒီလို လာမကိုင်ဖူးဘူး။
ကျနော် ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဂွင်းထုပြီး အာသာ ဖြေခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုဟာက တခါမှ ဒီကိစ္စမျိုးနဲ့ပတ်သက်ပြီး အဆက်အဆံ မရှိခဲ့ဘူးတဲ့ ကိုယ့်အမေ ကိုယ်တိုင်ကိုက လာပြီး ဂွင်းကိုင်ပေးနေတော့ ကျနော်လဲ ဦးဏှောက်စားပြီး လည်ထွက်ကုန်ပြီ။
ကျနော် အခု ဘာလုပ်ရမှာလဲ ဂွေးလာကိုင်ပေးနေတဲ့ အမေ့ကို ရှက်လဲရှက်တယ်။ ကျနော်လဲ ဘယ်လိုမှ မနေတတ်တော့လို့ အမေ့ကို...
“ အမေ..ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ.. ”
အမေက လေသံ ပျော့ပျော့ တိုးတိုးလေးနဲ့..
“ အမေလုပ်မှ ဖြစ်မယ်..သား၊ သားဆီက ဘာမှ မရောနှောရသေးတဲ့ ပါဝါတွေကို ဆွဲထုတ် ရယူဖို့က ဒီတစ်နည်းပဲ ရှိတော့တယ်.. ”
အမေ ဒီလိုပြောတော့ ကျနော်လဲ ဘာမှ ပြောမထွက်တော့ဘူး။ အမေ ဘာဆက်လုပ်မလဲလို့ ငြိမ်ငြိမ်နေပေးပြီး ကြည့်နေလိုက်တော့တယ်။ ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ အမေက ခေါင်းကြီးငုံ့လာပြီး ပါးစပ်ကို ဟလို့ ခပ်ပျော့ပျော့ ကျနော့်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ ကျနော် ကြက်သီးမွေးညှင်းတွေ ထောင်ထအောင် ထပ်ပြီး လန့်သွားရပြန်ပြီ။ ကျနော့်ဆီက ပါဝါတွေကို အမေဘယ်လိုနည်းနဲ့များ စုပ်ယူမလဲလို့ သိချင်နေတုန်းမှာ ဘယ့်နှယ် ပါဝါမစုပ်ပဲ ကျနော့်လီးကို လာစုပ်နေပါလား၊ အဲ့ဒါ ဆိုင်သလား၊ အဲ့လိုပဲ ပါဝါ ယူရသလား။ အမေ့နည်းတွေကို ကျနော် လိုက်လို့ မမီတော့ဘူး..။
ကျနော် အကြီးအကျယ် လန့်သွားတော့ ထထိုင်ပြီး နောက်ဆုတ်ထွက်မယ် အလုပ်။ အမေ့ လက်က ကျနော့်ရင်ပတ်ကို မထနိုင်အောင် ဖိထားတယ်လေ။ အမေက မော့ကြည့်ပြီးတော့ အမိန့်ပေးသလို ပြောတယ်။
“ ငြိမ်ငြိမ်လေး အိပ်နေ..ထမလာနဲ့ ”
ပြီးတာနဲ့ အမေက ပြန်ငုံ့လို့ ကျနော့်လီးကို ပါးစပ်ထဲပြန်ထည့်လိုက်ပြီး ခေါင်းကြီး နိမ့်လိုက်ကြွလိုက်နဲ့ ဆက်စုပ်နေတော့တယ်ဗျ။ ကျနော်က မိန်းမတစ်ယောက်၊ ယောက်ျားလီးစုပ်ပြီး ပုလွေမှုတ်တယ် ဆိုတာ အပြာကားထဲမှာပဲ ကြည့်ဘူးတာဗျ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ကိုတိုင် ဒီလို အမှုတ် ခံရလိမ့်မယ်လို့ မထင်ခဲ့သေးဘူး။ အခုတော့ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ကြုံရပြီ၊ ပြီးတော့ လုပ်ပေးနေတဲ့ သူကလဲ တခြားသူ မဟုတ်ဘူး၊ ကျနော် ဘယ်လိုမှကို ထင်မထား၊ အိပ်မက် မက်မထားတဲ့ ကျနော်ရဲ့အမေ ကိုယ်တိုင် ဖြစ်နေတယ်။
ကျနော် ဘာလုပ်ရမှန်းကို မသိတော့ဘူးဗျ။ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေတာပဲ သိတယ်။ အမေ လုပ်နေတာကို ငြိမ်ပြီး ခံနေမိတယ်။ နောက်တစ်ခုက ကျနော့်အတွက် ထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရ ပြဿနာတက်လာတာ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။ အဲ့ဒါကတော့ သောက်လိုက်ကမ်းဆိုး မသိ၊ ကိုယ့်အမေရင်းမှန်း မသိ၊ ဘာမသိပဲနဲ့ ကိုရွှေလီးက သောက်တလွဲ ထကြွလာတာပဲဗျ၊ ကျနော် စိတ်ထိမ်းပေမယ့် ဘယ်လိုမှ ထိမ်းမရဘူး။
ကျနော့်ကောင် ထောင်လာတော့ အမေက မျက်နှာကို မော့် ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်ပြီး
“ ကောင်းတယ်သား..ဒီလိုမှပေါ့..”
ကျနော် အမေ ဘာဆိုလိုနေတယ်ဆိုတာကို နားမလည်ဘူး။ အမေက သူပတ်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ပိတ်ဖြူပတ်ထမီရဲ့ခါးမှစည်းထားတဲ့ အထုံးကို ဖြေချလိုက်တော့ လျော့ပြီး ပြေကျလာတဲ့ အခါ ခါးနဲ့ ဒူးတွေ ပေါင်တွေကို တစ်ပြိုင်ထဲ လှုပ်လို့ ခါချလိုက်တော့ ထမီက ခြေထောက်မှာ ကွင်းလုံးကျွတ် ပုံကျသွားတယ်။
ကျနော် မျက်လုံးမျက်ဆန်ပြူးရပြန်ပြီ။ ကျနော့် အိပ်ခန်းထဲမှာ မီးမှိတ်ထားပေမယ့် အမေ ဝင်လာတုန်းကထဲက တံခါးဟထားတော့ အပြင်ခန်းက မီးအလင်းရောင်က အခန်းထဲမှာ အရာရာကို တော်တော်ပြတ်ပြတ်သားသား မြင်နိုင်အောင် လင်းနေတယ်။
အမေ့ ထမီကြီး ကွင်းလုံးပုံကျသွားတော့ ဘာမှ မရှိတော့တဲ့ အမေ့ ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်း တစ်ခုလုံးကိုရှင်းရှင်းကြီး မြင်လိုက်ရတယ်လေ။ အမေက အတွင်းခံလဲ ခံဝတ်မထားဘူးဗျ။ အမှန်တော့ ကျနော့် အမေက ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းပုံ အချိုးအစားက အတော်လှတယ်ဗျ။ မျက်နှာကျကလဲ သာမန်ကြည့်ပျော်ရှုပျော် ဆိုတာထက် အများကြီး ပိုလှနေသေးတယ်။
အမေ့ အသက်ကလဲ ၄၀ ပြည့်ပြည့်ပဲ ရှိသေးတာကိုး။ ကျနော် သိတာပေါ့၊ မြို့ထဲက ယောက်ျားလတ်၊ ယောက်ျားကြီးတွေ အမေ့ကို ကြိုက်ကြ၊ စိတ်ဝင်စားကြတယ် ဆိုတာ။ ဒါပေမယ့် အမေ့ကို ဘယ်သူမှ မစရဲကြဘူး။ အမေ့ပုံစံက ဟိတ်နဲ့ ဟန်နဲ့၊ ဗေဒင်ဆရာမ ဖြစ်တဲ့ အပြင်၊ အထက်လမ်းဆရာမ လိုလို၊ ပရောဂဆရာမ လိုလို၊ ဂိုက်ဖမ်းထားပြီး၊ ဆွဲဆောင်မှု မရှိတဲ့ ဝတ်ဖြူတွေနဲ့ပဲ အနေများတော့၊ ရှိန်ကြတာပေါ့လေ။
ကျနော့် အနေနဲ့ကတော့ အမေ့ကို အမေဆိုတဲ့ အတွေးကလွဲလို့ တစ်ခါမှ ထွေလီကာလီ စိတ်မျိုးနဲ့ မမြင်၊ မတွေး၊ မကြည့်ဖူးဘူး။ ကျနော့်စိတ်က ကိုယ့်အမေ မပြောနဲ့။ အန်တီဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့လို သူများ သားအမိတွေ၊ မလျော်မကန်တာတွေ ကိုယ့်ရှေ့လုပ်ပြနေတာကို သဘောမကျတဲ့ အပြင်၊ စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေတာသာကြည်တော့....။
ကျနော့်မှာ အမေ့ကို အဲ့ဒီ စိတ်တွေ တစ်ခါမှ မရှိခဲ့ဘူးတဲ့အပြင်၊ အမေနဲ့ ကျနော့်ကြားမှာ မတော်တဆ ထိတွေ့မိလို့ အဲ့ဒီ စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာရတယ် ဆိုရလောက်အောင် ဘာတစ်ခုမှ ငြိစွန်းစရာ မရှိခဲ့တာ အမှန်ပါ၊အခု လောလောလတ်လတ် မိနစ်ပိုင်းလေးအထိ ဆိုပါတော့။
ဒါကြောင့်လဲ အမေ့အပြုအမူတွေကို ကျနော် အရမ်းထိတ်လန့် တုန်လှုပ်သွားရတာပါ။ ဒါပေမယ့် ထူးဆန်းတယ်ဗျာ။ အမေဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ဘာမှ ဖီလင်မရှိပဲ ပျော့နေတဲ့ဂွေးက အမေ့ပါးစပ်နဲ့ ၄ ကြိမ် ၅ ကြိမ်လောက်စုပ်ပေးလိုက်လို့ အာငွေ့လေးရတာနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ မထိမ်းနိုင်မသိမ်းနိုင် တောင်တက်လာရတာလဲ..။
ကျနော့်ကိုယ် ကျနော်လဲ နားမလည်နိုင်ဘူး။ အမေ့ကို တစ်ချိန်လုံး ချစ်ခင်ရိုသေနေတဲ့ စိတ်တွေကနေ အခုအမေ ထမီကွင်းလုံးကျွတ်ကြီး ချွတ်ချပြလိုက်တော့ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိ ရင်တွေ ဗြောင်းဆန်အောင် ခုန်လာတယ်။ အမေ့ လက်တွေကလဲ ကျနော့်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတုန်းပဲ။
အမေ ကုတင်ဘက်ဆီ နောက်တစ်လှမ်း တိုးလာပြီး ကုတင်ပေါ် ဒူးထောက် တက်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ အမေ့ပေါင်ကြီးတွေ၊ တင်သားလုံးလုံးကြီးတွေ၊ ဗိုက်သား ဖွေးဖွေးတွေကို ဘာမှ မဝတ်ထားပဲ၊ ဘဝမှာ ပထမဆုံးအနီးကပ် မြင်လိုက်ရတော့တယ်ဗျာ...။
အခန်းပြင်က ထိုးဝင်လာတဲ့ အလင်းရောင် မှိန်မှိန်အောက်မှာ ကျင့်သားရလာပြီဖြစ်တဲ့ ကျနော့် အမြင်တွေက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အကွေ့အခုံးတွေနဲ့ အမေ့ခန္ဓာကိုယ်ကို မြင်နေရတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး ဖွေးနေပေမယ့် ဗိုက်သားဖွေးဖွေး၊ ချက်ရဲ့အောင်ပိုင်း ပေါင်ခြံကြားမှာတော့ သုံးမြှောင့်တြိဂံ ပုံသဏ္ဍာန် အမွှေးအုံ မဲမဲထူထူကြီးဗျို့။ ဟိုတစ်နေ့က မြင်လိုက်ခဲ့ရတဲ့ အန်တီဝင့်ဝါစိုး ပစ္စည်းကြီးထက်တောင် ပိုထူသေးတယ်လို့ ထင်တယ်။
အခု အမေ့ အခြေအနေ ကြည့်ရတာ ကျနော်ကိုယ်ပေါ် တက်ခွတော့မယ့်ပုံ ပေါက်နေတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ကျနော် ကြည့်ဘူးတဲ့ အောကားတွေမှာ တက်ခွခါနီး အဲ့လိုအနေအထားမျိုးပဲ၊ အမေက ကျနော့် အိမ်မက်တောင် မက်မထားဘူးတဲ့ အပြုအမူတစ်ခုကို လုပ်တော့မယ်၊ ကျနော်လဲ လန့်ပြီး အိပ်ယာကို တံတောင်ထောက် အားပြုလို့ ထပြီး ဖင်ရွှေ့နောက်ဆုတ်ပြေးတယ်။
အဲ့ဒါကို အမေကလဲ ဖင်ကြီးနောက်ရွှေ့လိုက်လာပြီး ကျနော့်ပေါင်ပေါ် အတင်း လိုက်ထိုင်တယ်လေ။ ကျနောလဲ ကိုယ့်ငယ်ပါကို လက်နဲ့ အတင်း ဆုပ်အုပ်ကိုင်ထားရင်း..
“ အမေ..မလုပ်နဲ့..အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ အမေရာ..သား သိတယ်နော်..အမေ ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ"
အမေ ကျနော့်ကို တချက် မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ မော့ကြည့်တော့..သူ့မျက်လုံးမှာ ဝမ်းနည်းရိပ်တွေ သန်းနေသလိုပဲ။ ပြီးတော့ အသံ တုန်တုန်လေးနဲ့..
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ သား..အမေ့ကို ပေးလို့ မရဘူးလားဟင်.”
“ မဖြစ်နိုင်ဘူး အမေ..၊ အမေက သားရဲ့အမေအရင်းကြီးလေ...”
ကျနော် ပြန်ဖြေလိုက်တော့၊ ကျနော့် အသံတွေလဲ တုန်နေတယ်လေ။ အမေဆီက ခံစားချက်ကို အတင်းထိမ်းနေရပုံနဲ့ တစ်ချက်ရှိုက်လိုက်တာ တွေ့ရတယ်။ ပြီးတော့ ရှိုက်သံနဲ့ပဲ..
“ ဘာလို့ ဒို့ကျမှ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ သားရယ်၊ ထူးလေး..၊ သားသိလား..အမေလေ..ဒေါ်ဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့သားအမိကို အစီအရင် လုပ်ပေးရင်း၊ အကြိမ်ကြိမ်ကြည့်ရတော့ ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ကို ချုပ်တည်းနေခဲ့ရတယ်ဆိုတာ သားနားလည်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အခုအမေ သည်းခံနိုင်စွမ်းအားလဲ ကုန်သွားပြီ၊ အမေအခု ဒီ ပညာတွေ လိုက်စားနေပေမယ့်၊ အာသဝေါ ကုန်နေတဲ့ အရိယာ သူတော်စင် မဟုတ်ဘူး၊ သာမန်ပုထုဇဉ်၊ သာမန် မိန်းမသားတစ်ယောက် အဆင့်ပဲ ရှိသေးတယ်။ သားအဖေ ဒို့ကို ထားပစ်သွားပြီးကထဲကအမေ့မှာ အရမ်းအထီးကျန် ဆန်ခဲ့ရတယ်။ ဒါကြောင့် အလုပ်မှာ စိတ်မြှုပ်ထားတာ။
အမေလဲ သွေးနဲ့သားနဲ့ကိုယ်ပဲ၊ ကျောက်ရုပ်မှမဟုတ်တာ၊ အခု ဒေါ်ဝင့်ဝါတို့ သားအမိကို ကြည့်ပြီး အမေ မ နေနိုင်တော့ဘူး။ ဒေါ်ဝင့်ဝါလိုပဲ၊ သားကို အမေ ပိုင်ဆိုင်ခွင့် မရနိုင်ဘူးလား၊ ဒါမှမဟုတ် အမေ့ဆန္ဒတွေ ပြည့်အောင် နောက် လင်တစ်ယောက် ရှာယူပြီး၊ အမေနဲ့သားတို့ ကြားက ချစ်ချင်းမေတ္တာတွေကို တခြားသူတစ်ယောက်ကို ခွဲပေးလိုက်ရမှာလား၊ သားဆုံးဖြတ်လေ။
အမေကတော့ အရမ်း လိုချင်နေတယ်သား..အမေ့ကိုတောင် သားလေး မပေးနိုင်ဘူးလားဟင်....”
“ အမေ အရမ်း လိုချင်နေတယ် သား"
ဆိုတဲ့ စကားကြောင့် ကျနော့်ခန္ဓာကိုယ်ရော၊ စိတ်ထဲမှာပါ တပြိုင်ထဲ ရိုက်ခတ်တုန်လှုပ်၊ လှုပ်ခါသွားရတယ်ဗျာ။ ကျနော် နားလည်သွားပါပြီ။ တကယ်တော့ အမေဟာ အရွယ်ရှိသေးတဲ့ မုဆိုးမပျို တစ်ယောက်ပါ။ ကိလေသာ ရာဂမီးတွေ မလျော့သေးပဲ အားကောင်းတုန်း အရွယ်လို့လဲ ဆိုလို့ ရတယ်လေ။
သွေးသား လည်ပတ်မှု ကောင်းတုန်းအချိန်မှာ ခန္ဓာကိုက တောင်းဆိုမှုတွေကို ချုပ်တည်းထားရပြီး ကျနော်တို့ လက်ကျန်သားအမိ ၂ ယောက် တာဝန်အတွက် အလုပ်ထဲ စိတ်နှစ်ထားရရှာတယ်။ တကယ်တော့ အမေ နောက်လင်ယူဖို့ စဉ်းစားမယ် ဆိုရင်တောင် မခက်လှပါဘူး၊ ၂ ယောက်ထဲသာ ရှိတော့တဲ့ ကျနော်တို့ အကြား၊ နောက်လင်ကြောင့် မေတ္တာလျော့ပါးသွားမှာ စိုးလို့၊ အခု သူလိုချင်တဲ့ ဆန္ဒကို ကျနော့ဆီမှာပဲ မရှက်မကြောက် လာတောင်းခံနေတာကို သဘောပေါက်လိုက်ပြီ။
ကျနော့် စိတ်တွေ အရည်ပျော်ပြီး အမေ့ကိုလဲ အရမ်းသနားသွားတယ်။ အမေ့ ကျေးဇူးဆပ်တဲ့ အနေနဲ့ သူ့ရဲ့ရင်ထဲက လာတဲ့ စိတ်ဆန္ဒကို မပိတ်ပင်သင့်တော့ဘူးလေ။ ပြီးတော့ စောစောက အမေစုပ်ပေး၊ ဆွပေးထားတာကြောင့်လဲ ကျနော့်စိတ်တွေက ဝေဝါးပြောင်းလဲနေပြီ။ စိတ်တွေ ပါနေခဲ့ပြီ။
သနားစရာကောင်းလှတဲ့ ကျနော့် မွေးမေမေကို ကျနော် လိုက်လျော ပေးဆပ်လိုက်တော့မယ်လို့ စိတ်ဆုံးဖြတ် လိုက်မိတာနဲ့ တပြိုင်ထဲလိုလို၊ သွေးတွေက ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ အမြန်နှုန်းနဲ့ တိုးဝှေ့ စီးဆင်သွားပြီး၊တကိုယ်လုံး ပူနွေးလာသလို။ ခုနက ထိတ်လန့် ရောထွေးနေတဲ့ စိတ်ကြောင့် ပြည့်ပြည့်၀၀ မတင်းမာသေးတဲ့ ကျနော့် လီးက ထန်ကနဲ ထောင်တက်လာတော့တယ်။
ကျနော်က လိုက်လျောကြောင်း ပြတဲ့ အနေနဲ့ ပြန်လှဲချလိုက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး နေပေးလိုက်တော့တယ်။ အမေက အခုမှ ကျေနပ်ပြုံးလေး တစ်ချက်ပြုံးပြီး..
“ ဒီလိုမှပေါ့..သားရယ်...”
အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ထပြီး မာတောင်ထနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်လီးကို အမေက တင်းတင်းဆုပ်ပြီး လက်နဲ့ ၄ ကြိမ် ၅ ကြိမ်လောက် သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်ပြီးမှ သူ့ဖင်ကြီးကို ကျနော့်ခါးပေါ် မ,ရွှေ့လိုက်တယ်၊ ပြီးမှ သူ့ပေါင်ခြံနဲ့ ကျနော့်လီးကို တည့်အောင်ချိန်ပြီး ထိုင်ချလိုက်တော့တယ်ဗျ။ ကျနော်မျက်စိတွေ မှိတ်ထားပေမယ့် ခံစားချက်နဲ့ သိနေတယ်လေ။
အခုဟာက ကျနော်လီးကိုကိုင်ပြီးဂွင်းတိုက်ပေးနေတဲ့အမေ့ရဲ့လက်တစ်ခုထဲမဟုတ်တော့ဘူး။ကျနော့်ဆီးစပ်ကအမွှေးအုံထူထူကြီးရဲ့အထိအတွေ့ကိုရနေတယ်။လီးကပျော့ပျောင်းနူးညံ့နေတဲ့အရာတစ်ခုထဲထိုးခွဲဝင်ရောက်နေတာကိုသိလိုက်တယ်။နုနုအိအိအသားဆိုင်ကြီးတွေကကျနော့်ကပ္ပါယ်အိတ်ဂွေးဥကြီးတွေပေါ်ကိုပိကျလာနေတယ်။
.....................................................................................................................
အခန်း ( ၆ )
ကျနော်ငြိမ်ပြီး လှဲပေးနေတုန်းမှာပဲ အပေါ်က ကားယားကြီး ခွထိုင်နေတဲ့ အမေက စတင်လှုပ်ရှားလာတယ်။ ဖင်ကြီးကို မြှောက်ချည် ချချည်နဲ့ ကျနော့်လီးပေါ်မှာ ဖိဖိချပြီး လီးကို မွှေ့ပြီးနှဲ့ပေးနေတယ်လေ။ ကျနော် အမေ့ကို တုန်ယင်ပြီ အားမရှိတဲ့ အသံပျော့ကလေးနဲ့...
“ အမေ..သားဒီလို တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး...”
“ အမေ သိတယ်သား..ဒါပေမယ့် သားလဲ အန်တီဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့ ဘယ်လို လုပ်နေကြတယ်ဆိုတာကို တွေ့ဘူးတယ် မဟုတ်လား....”
ကျနော်လဲ ဘာမှ မပြောဖြစ်တော့ပဲ ခေါင်းကိုပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်ရတယ်။ အမေကလဲ ပြုံးပြုံးလေး လုပ်နေရုံကလွဲလို့ ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘူး။ သူ့လက်နဲ့ ကျနော့် လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး တည့်တည့်ထောင်လိုက်တယ်။ အမေ့ ဖင်ကြီး မြောက်ပြီး ကျနော့်ခါးပေါ် ဝဲလာတယ်။
ပြီးတော့မှ အမေ့ ပေါင်ခြံဂွဆုံက လီးနဲ့ တည့်တည့်အနေအထားအရောက် ကိုယ်ကို တဖြည်းဖြည်း လျှော့ချပြီး ထိုင်လိုက်တော့တယ်။ ကျနော့လီးက အမေ့ ပေါင်ကြားက နက်ရှိုင်းတဲ့ တစ်နေရာထဲကို ပြိကနဲ ဝင်သွားသလို ခံစားရတယ်။ ဒါပေမယ့် လွယ်လွယ်တော့ မဟုတ်ဘူး၊ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း ခက်ခက်ခဲခဲပဲ။ လီးနံရံတွေကို အတင်းပွတ်ပြီး တွန်းထိုးခံလိုက်ရသလို စပ်ဖျင်းဖျင်း နာသွားသလို၊ တစ်ဘက်ကလဲ ချွဲကျိကျိစိုထိုင်းထိုင်း အထိအတွေ့ကို ရလိုက်တယ်။
ကျနော်က ဘာမှမသိတဲ့ လူမမယ် ခလေးလေးမှ မဟုတ်တော့တာ၊ အရွယ်ရောက်ပြီးသား၊ နားလည်လေ့ကျက်ပြီးသား၊ လက်တွေ့ ပရက်တီကယ် မရှိခဲ့ပေမယ့် အခုကျနော့်လီးက အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားပြီဆိုတာတော့ ကောင်းကောင်း သိနေတယ်။
ကျနော့် ဘဝမှာ စောက်ဖုတ်ကို တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်တစ်ခါမှ မလိုးဖူးဘူး။ အခု ကျနော့် အမေကိုယ်တိုင်က ကျနော် လီးပေါ် ထိုင်ပြီး လိုးပေးနေပြီ။ စိတ်ထဲမှာ သိနေတာက အခုဝင်သွားတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးက တော်တော်ကြပ်လဲကြပ် ညပ်လဲညပ်တယ်။
ကျနော့် လီးတွေ ကျိန်းပြီး နာနေတယ်လေ။ ကျနော် နာလို့ ဆတ်ခနဲ လှုပ်လိုက်မိတော့ အမေက သဘော ပေါက်ပြီး သူ့ဖင်ကြီး ဖိကြိတ်ချလာတာကို ခဏရပ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ ယောင်ပြီး...
“ နာတယ်..နာတယ် အမေ ”
“ အမေလဲ နာတာပဲသား...လီးနဲ့မတွေ့ရတာ ကြာပြီ အရမ်းကြပ်နေတယ်။ ဒီလိုပါပဲ၊ ခဏကြာရင် ပျောက်သွားမှာပါ..”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့...”
အမေက ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး အချက်ကျကျ ထိုင်ညှောင့်နေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လီးက အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲ တစ်လက်မချင်း နစ်သည်ထက် နစ်ဝင်သွားပြီ။ အမေ့ဆီက အသံတိုးတိုးလေးကနေ စပြီး အသံကိုလွှတ်ပြီး ညည်းသံလေးတွေ ကျယ်လာတယ်။
“ အိုးးးး စစ်စ်စ် အိ...အာ့..အာ့..ဟင်းးး...ဟုတ်ပြီ.. ခေါင်းဝင်သွားပြီးမှတော့ ကျန်တာက မခက်တော့ပါဘူး..အားးးး..”
အစပိုင်းမှာ အမေဆိုတဲ့ အသိတစ်ခုကြောင့် သိပ်ပြီး မလာသေးတဲ့လီးဟာ အခုတော့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားတဲ့အတွက် အလိုလိုကို ထလာတော့တာ၊ မာထန်နေတာပဲ၊ လီးဆိုတာက စောက်ဖုတ်ပဲ သိတာ။ အမေဆိုတာကို သိတာ မဟုတ်ဘူးလို့တောင် တွေးနေမိသေးတယ်ဗျို့..။
အခုတော့ ကျနော်လီးက အရည်ကြည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာသလို အမေ့စောက်ခေါင်းထဲမှာလည်းအရည်တွေနဲ့ ချောကျိနေပြီ၊ အဲဒီအရည်တွေက ဘယ်လို ထွက်လာတယ်ဆိုတာကို ကျနော် အရင်းအမြစ်အထိလဲ စဉ်းစားမနေတော့ဘူး။
အခု အမေက သူဖင်ကြီးကို ကျနော့်လီးပေါ် ဆောင့်ဆောင့် ချနေတယ်။ ရွှဲအိနေတဲ့ အရည်တွေကြောင့် တစ်ချက်ထက် တစ်ချက် လွယ်လာပြီး၊ ပြိကနဲ၊ ပြိကနဲ ဝင်သွားလိုက်တာ၊ လီးကို စောက်ပတ်က ငုံမိပြီး ပျောက်သွားပြီ၊ စောက်ခေါင်းထဲက ခပ်နွေးနွေးအရသာကို ခံစားနေရတယ်။
အမေ့ ဖင်ကြီးက ကျနော့် ဥနှစ်လုံးကို ဖိထိုင်ထားတာ နဲတဲ့ ဝိတ်ကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ကျနော့်မှာ နာတာတွေ၊ လေးတာတွေ မရှိတော့ပဲ၊ လီးအရင်း အထိအကြောတွေက တဖြင်းဖြင်းနဲ့ ဆိမ့်နေတာပဲ သိတော့တယ်။
အမေ့မှာလဲ ဖင်ကို ဆောင့်ရင်းမျက်နှာလေးမော့ ခေါင်းကိုဘယ်ညာရမ်းပြီး တအင်းအင်းနဲ့ ဖီးတက်ပြီး ညည်းနေတော့တာလေ။ ကျနော်လဲ ကောင်းလာလို့ လီးကို ကော့ကော့တင်ပေးနေပြီ။ လက်တွေကလဲ ကျနော့်ခါးပေါ်ဖြတ်ခွထိုင်ထားတဲ့ အမေ့ ပေါင်လုံး ဖွေးဖွေးတစ်တစ်ကြီးတွေကို အားရပါးရ ပွတ်ပေးနေမိတယ်။
ကျနော် အရင်က အမေ့ပေါင်တွေ အတွင်းသားတွေ မပြောနဲ့၊ အပေါ်ယံတောင် အမေ့ခ န္ဓာကိုယ်ကို မသုံးသပ် ဖူးဘူး။ ကိုင်ခွင့် ရလိမ့်မယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး၊ စိတ်ကူးထဲလဲ မထည့်ခဲ့ဖူးဘူး။ အခု အမေ့ ပေါင်တွင်းသား နုနုအိအိကြီးတွေကို ပွတ်ပေးနေရတဲ့ အထိအတွေ့က ဖီးပဲဗျာ။
အမေက သူ့ကိုင်နေတာကို ဘာမှ မပြောဘူး။ သူ့ကိုယ်ကြီးကိုပဲ အားယူ ကုန်းထပြီး ကျနော့် ရင်ဘတ်ပေါ်လက် ၂ ဘက် နဲ့ ထောက်အားပြုပြီး နှိမ့်ချည်ကြွချည်နဲ့ ထိုင်ညှောင့်နေတယ်။ ကြွလိုက်တဲ့ အခါတိုင်းလဲ၊ ကျနော့်လီး ကျွတ်ထွက်မသွားအောင် ထိမ်းထားပြီး အချက် အတော်များများညှောင့်ပြီးလို့ အရှိန်ရလာတဲ့အခါ လီးကို စောက်ပတ်နဲ့ ကြိတ်ပြီး ရှေ့နောက်မွှေလိုက်။ စကောဝိုင်းလိုက်နဲ့ စိတ်ကြိုက် ပတ်ရမ်းနေတော့တာဗျို့။
ဆီးစပ်ချင်း ကြိတ်တော့ စောက်မွှေးနဲ့ လမွှေးတွေလဲ တပြိပြိကြိတ်မိနေပြီး၊ ကျွတ်တောင် ထွက်လာကြတယ်။
“ အားးး အမေ၊ သား အရမ်းကောင်းနေတယ် အမေရာ”
အမေက စောက်ပတ်ကို ပိုကြိတ်မွှေ့လိုက်ပြီး...
“ သားးး အမေလဲ တူတူပဲ အရမ်းကောင်းနေတာပဲ၊ ပေါင်ချည်းပဲ ပွတ်မနေနဲ့လေကွာ..သားကိုင်ချင် အမေ့တကိုယ်လုံး သားစိတ်ကြိုက်ကိုင်လို့ ရတယ်။ နို့ကိုင်ချင်၊ နို့စို့ချင်လဲ ရတယ်၊ သားသဘော...”
အမေ ဒီလိုပြောတော့ ကျနော် ၂ ခါ ထပ်စဉ်းစားမနေတော့ဘူး၊ နို့တွေဆီ လက်လှမ်းလိုက်တယ်၊ မျက်စိကလဲ ရောက်သွားတော့..၊ (အင်..အမေက အခုထိ၊ အပေါ်ပိုင်းကို မချွတ်ရသေးဘူးလေ) ဒါပေမယ့်..ပြောနေရင်းပဲ အမေက သူဝတ်ထားတဲ့ ပိတ်ဖြူ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို နှိပ်စေ့လေးတွေ တထောက်ထောက်နဲ့ ဆွဲဖြုတ်ပစ်ပြီး ချွတ်ချလိုက်တော့တယ်။
ဟင်...အမေက အတွင်းမှာ ဘော်လီခံ မဝတ်ထားဘူး။ အမေ့ နို့အုံက အင်္ကျီအချွတ်မှာ အန်ကျလာတယ်။ အမေက တခြားမိန်းမတွေ အများစုလို နို့အုံကြီးကြီးထွားထွား မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ဆိုဒ်က ခပ်သေးသေးရယ်။တချို့ မိန်းမတွေများဆိုရင် အင်္ကျီဝတ်ထားရင်းနဲ့ကကို ရုန်းကန်ထွက်နေတာ..။
ကျနော်က အိမ်မှာနေရင်း အမြဲသာတွေ့နေတာ၊ အမေ့နို့ဆိုတာကို အခုထိ သတိကို လုံးဝ မထားမိခဲ့သေးတာ။ အခု ချွတ်ချလိုက်တော့မှ မျက်စိရှေ့တစ်ပေသာသာမှာ အလုံးလိုက်ကလေး ပြူးကနဲ မြင်လိုက်ရဆယ်ဆိုပါတော့..
အဲ..ချွတ်လိုက်တော့လဲ သိပ်အကြီးကြီး မဟုတ်ဘူးဆိုပေမယ့် သူ့ဆိုဒ် သူ့ အလုံးအထည်နဲ့တော့ ရှိသားပဲ။(ကျနော်က အတွေ့အကြုံမရှိတော့ ကြည့်ရုံနဲ့ ဘယ်ဆိုဒ်ဆိုတာတော့ မမှန်းနိုင်၊ မပြောတတ်ဘူးဗျ၊) လွယ်လွယ်ပဲ ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ အလတ်စားပေါ့ဗျာ။ ဟိုနေ့က တွေ့လိုက်ရတဲ့ အန်တီဝင့်ဝါစိုး ရဲ့နို့ကြီးတွေကိုတော့ ဘယ်မီမလဲ။
လှမ်းလိုက်တဲ့ ကျနော့ လက်တွေက အော်တိုမက်တစ် နို့တွေကို ကိုင်မိရက်သားဖြစ်သွားပြီ၊ သေရော..ကျနော့ တစ်သက်မှာ တစ်ခါမှ မိန်းမနို့ မကိုင်ဘူး၊ မညှစ်ဖူးခဲ့တာပဲ ဟာပဲ။ လက်ရဲ့အထိအတွေ့မှာ နူးနူးညံ့ညံ့ အိကနဲ..။ အသက် ၄၀ တန်းရှိလာတဲ့ အိမ်တောင်ရှိပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုပေမယ့် အမေ့နို့တွေက ပြင်းတွဲပျော့ကျမနေပဲ တင်းတင်းလေးနဲ့ ခပ်အိအိလေးဗျ၊ ကြည့်လို့တောင် ကောင်းသေး။
အခုမှ အမေ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဖွက်ထားခဲ့တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ရင်သားအလှကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့ခွင့်ရတော့တယ်၊ ပြီးတော့ ပိုင်ရှင်တစ်ယောက်လို ကိုင်ခွင့်နယ်ခွင့်လဲ ရလိုက်ပြီ။ ကျနော် စိတ်လိုလက်ရနဲ့ အမေ့နို့တွေကို နယ်နေကိုင်နေလိုက်တာ အမေ့ကိုယ်က ကိုင်းပြီး ကျနော့ပေါ် စီးမိုးကျလာတယ်၊ သဘာဝက အလိုလိုသင် သွားတယ်၊ ကျနော့် ပါးစပ်တွေက အလိုလို အမေ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လှမ်းဟပ်ပြီး တပြွတ်ပြွတ် စို့နေမိပြီ။
အမေက မျက်နှာလေးမော့ပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းနေတယ်။ ဖင်ကြီးကလဲ အမွှေ့အဆောင့် မပျက်ဘူး။ အမေ့ အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းလာပြီး တဟောဟောနဲ့ မောသံလေးတွေ ထွက်လာခဲ့ပြီ။
“ အမေ မောလာပြီ မရတော့ဘူး..၊ အမေ့ကို သားတလှည့် လုပ်ပေးဦး...”
အမေက ကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး၊ ကျနော့် ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ် ပက်လက်လှဲ လိုက်တယ်၊ ဒူးလေးတွေက ထောင်လို့။ ကျနော် ထထိုင်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ အမေ့ကို မွေးရာပါ ဝတ်စုံနဲ့ လှပစွာ တွေ့လိုက်ရတော့တယ်။ အမေ့ အဝတ်အစားတွေက ကုတင်ဘေးမှာ တစ်စစီ အပုံလိုက်။
လှလိုက်တဲ့ အမေ၊ အခုမှ ကိုယ့်အမေကို မိန်းမ တစ်ယောက်အနေနဲ့ မြင်မိတယ်။ ထောင်နေတဲ့ ဒူးလေး ၂ ဘက် က မကားတကားလေး။ ပေါင်ကြားမှာ ဟပြဲလေး ဖြစ်နေတဲ့ အရာလေးတစ်ခုက ပြုံးပြနေတယ်။အရည်လေးတွေ ရွှန်းလဲ့လို့၊ အမေက ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ကျနော့ လက်တွေကို ကိုင်လို့ သူ့ ကိုယ်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားတယ်။
ကျနော်က အခုအမေ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ထပ်ရက်သားကြီး..
“ သား...လုပ်တော့လေကွာ..”
ကျနော် တစ်ခါမှ မိန်းမကို၊ ကိုယ်တိုင် မလုပ်ဖူးဘူး..၊ ဒါပေမယ့် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ အလိုလို သိနေသလိုပဲ။ ဒူးလေး ခပ်ဟဟထောင်ထားတဲ့ အမေ့ပေါင် ၂ လုံးကို ဖြဲချလိုက်တယ်။ အမေကလဲ အလိုက်သင့်ပဲပေါင်ကြီးတွေကို ကားပြီး ဘေးချပေးလိုက်တော့ အမေ့ပေါင်ကြားက ဟပြဲကြီး ဖြစ်သွားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးရှေ့ ဒူးထောက်လိုက်တယ်၊ အဖုတ်ဝမှာ လီးကို လက်နဲ့ ကိုင်တေ့ချိန်လိုက်ပြီး ဖင်ကို ကြွလို့ ဖိထိုးချလိုက်တော့..
ပြိ..ဗြစ်..ပြစ်...
“ အာ့..ဟ..”
စောက်ဖုတ်ရော လီးရော ခုနကမှ ချွတ်ထားလို့ အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ အတွက် ဗြစ်ကနဲ ပြစ်ခနဲ အလွယ်တကူဝင်သွားတယ်။ အမေလဲ နင့်ကနဲ ဖြစ်ပြီး အာ့..ကနဲ အော်လိုက်တယ်။ ၂ ချက်လောက် ဖင်ကြွညှောင့်ပြီးဆက်သွင်းလိုက်တော့ အဆုံး ဝင်သွားပြီ။ အဲ့ဒီမှ ကျနော်အမေ့ကို ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
လက်တွေကလဲ အမေ့ နို့လုံးလုံးလေးတွေကို အားရပါးရ နယ်နေလိုက်တယ်။ အမေကလဲ တဟင်းဟင်းညည်းရင်း၊ ဖင်ကြီး ကော့ကော့ပြီး ခံလာတယ်။
“ ကောင်းလိုက်တာ အမေ့သားရယ်၊ အမေ့ထဲမှာပဲ အရေတွေထုတ်ပြီး ပီးလိုက်နော်၊ အမေ အဲ့ဒီ အရေကိုလိုချင်နေတာ ကြာခဲ့ပြီ..”
ကျနော် စိတ်ထဲမှာ အခု၊ အမေဆိုတာရော၊ ရိုသေတာ၊ အားနာတာတွေရော၊ ဘာမှမရှိတော့ဘူး။ အမေ့ကိုလိုးနေရတာက သိပ်ကောင်းနေတာတစ်ခုပဲ သိတော့တယ်။ ကျနော် အမေ့ကို အားမနာတမ်း အဆက်မပြတ်ဒလစပ် ပစ်ဆောင့်ပြီး လိုးနေမိတယ်။ မကြာခင်မှာ အမေ့ကိုယ်လေးက တောင့်ကနဲ တက်လာပြီး၊ နှုတ်ခမ်းတွေကို သွားနဲ့ ကိုက်ရင်း အံလေးကြိတ်ပြီး တအိအိနဲ့ ညည်းရင်း တဆတ်ဆတ်ခါအောင် တုန်တက်ပြီး ငြိမ်ကျ သွားတော့တယ်။
ဒါပေမယ့် ရင်ပတ်ကြီးကတော့ မငြိမ်ပဲ ဖားဖိုကြီး ဆွဲထားသလို အမေ့ရဲ့မောဟိုက် အသက်ရှူသံတွေကတော့ တရှူးရှူးနဲ့.။ ကျနော်လဲ နောက်ထပ် အကြိမ်အတော်များများ ဆက်ဆောင့်ပြီးတော့မှ လရေတွေကိုအမေ့ စောက်ဖုတ်ထဲ တဖြင်းဖြင်း ပန်းထဲ့ပြီး လီးလဲ တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ပီးသွားတော့တယ်ဗျာ။
အမေ့ကို ကုန်းဖက်ပြီး၊ အမေ့နို့ပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး နားနေမိတယ်၊ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်နဲ့ လှိုင်းထနေတဲ့အမေ့ ရင်အုံပေါ် နားကပ်ထားမိတော့ အမေ့နှလုံးခုန်သံ မြန်မြန်ကို တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ကြားနေရတယ်။ မောလိုက်တာတော့ ပြောမနေနဲ့၊ တကယ်ပဲ၊ ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမလိုးကြတာ ဒါလောက် မောလိမ့်မယ်လို့ ထင်မထားမိခဲ့ဘူး။
...............................................................................................
အခန်း ( ၇ )
အဲ့ဒီ ညက အမောပြေတော့ ကျနော်တို့ သားအမိ ထပ်လိုး ဖြစ်ကြသေးတယ်။ အမေ့ကို ၂ ချီ လိုးပြီး (အမေကတော့ ၂ ချီမကဘူး ပြီးမယ် ထင်တယ်) အမေ ကျနော့ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။ မနက်လင်း အားကြီးမှာ ကျနော်နိုးလာတော့ ဘေးမှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ အိပ်နေတဲ့ အမေ့ကိုတွေ့ပြီး လီးထပ်တောင်လာတာနဲ့ အမေ့ကို ဖက်ပြီး ဆွမိတာ၊ နောက်ဆုံး လင်းဆွဲတစ်ချီ ထ ဆွဲဖြစ်လိုက်သေးတယ်၊ ပြီးမှ အမေရေထချိုး သန့်စင်ပြီး မနက်ပိုင်းလုပ်နေကျ ရှိခိုးတာတွေ မေတ္တာပို့တာတွေတောင် နဲနဲနောက်ကျပြီးမှ လုပ်နိုင်တော့တယ်လေ။ ကျနော်က ပြန်အိပ်ပျော်သွားတယ်။
အဲ့ဒီနေ့က အန်တီဝင့်ဝါစိုးတို့ သားအမိကို အစီအရင်ထပ်လုပ်ဖို့ ချိန်းထားတဲ့နေ့၊ မိုးစင်စင် လင်းလို့ အိပ်ရာက နိုးတော့ အမေက ဓာတ်ခန်း၊ ဟောခန်းတွေထဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း လုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်နေပြီ။ ကျနော်မျက်နှာ ထသစ်ပြီး ခေါင်းကြည်သွားတော့မှ၊ မနေ့ညက ကျနော်နဲ့ အမေ လုပ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်စဉ်းစားသတိရလာပြီး ခေါင်းတွေကြီးပြီး ပူထူသွားတော့တယ်။
“ သေတော့မှာပဲ..ငါတို့တွေ ဘာတွေ ဘယ်လို ဖြစ်ပြီး ဒီလို လုပ်မိပါလိမ့်။ မှားကုန်ကြပြီ..”
ဒါပေမယ့် အသွေးအသားထဲမှာတော့ ညကဖီလင်ဟာ ဘယ်လိုမှ မမေ့နိုင်တော့တဲ့ သိပ်သာယာတဲ့ ဖီလင်ပဲ၊ညက ကျနော့် ဘဝမှာ သိပ်ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ ချစ်ရည်လူးခဲ့ရတယ်။ အဲ့ဒီမိန်းမက ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အဲ့ဒီမိန်းမကို ကျနော် အရမ်းချစ်မိသွားပြီ။
အမေလဲ အမေပေါ့၊ မတတ်နိုင်တော့ဘူး၊ ကျနော့် လူပျိုရည်ပန်းဦးကို ဆွတ်ခူးသွားတာ အမေပဲ၊ ဒါကြောင့်အမေ့ကို သိပ်ချစ်မိသွားပြီ။
ဒါပေမယ့် ဒီမနက် အမေနဲ့ မျက်နှာချင်း ဆိုင်ရမှာကိုတော့ မျက်နှာပူနေမိတယ်။ ကျနော် အခန်းအောင်းနေမိတယ်။ဒါပေမယ့် ၈ နာရီလောက် ကျတော့ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ဗိုက်ဆာလာတော့ နောက်ဖေးခန်းထဲ ဝင်ခဲ့ပြီးတစ်ခုခု ရှာစားမယ်လုပ်တော့..အဲ့ဒီမှာပဲ နောက်ဖေးခန်းထဲမှာ အမေနဲ့ ပက်ပင်းတွေ့တယ်။
အမေက ကျနော့်ကို တွေ့တော့ ပြည့်ပြည့်၀၀ကြီး ပြုံးပြလိုက်တယ်၊ ကျနော်ကတော့ အမေ့ကို မျက်နှာပူပြီး ရှိန်နေတော့ တစ်ဝက်တစ်ပျက် အပြုံးလေးနဲ့ပဲ ပြုံးပြလိုက်ရတယ်၊ အမေက အပြုံးလေးနဲ့...
“ သားနိုးလာရင် ဗိုက်ဆာနေတော့မှာ သိလို့ အမေမနက်စာလုပ်နေတာ၊ အခုလေးတင် ပြီးတယ်၊ အတော်ပဲလာ..သား..”
စားပွဲပေါ်မှာ အမေက ထမင်းကြော်တစ်ပန်းကန် ပြင်ထားတယ်၊ ပြီးတော့ ပန်ကန်စောက် အသေးလေးထဲမှာ ကြက်ဥ မကျက်တကျက်ပြုတ် ၂ လုံး၊ နွားနို့က တစ်ဖန်ခွက်..၊ဒါတွေက ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ..။ ထမင်းကြော်ကတော့ ထားပါတော့၊ ခါတိုင်း ပုံမှန်အတိုင်းဆို အသောက်အတွက်၊ ကော်ဖီမစ်တစ်ခွက်ရေနွေးနဲ့ ဖျော်ပေးနေကျ၊ အခု ဒီနေ့ မနက်စာကတော့ စပါယ်ရှယ်ပဲ၊ ကျနော့်ကို အမေပေးတဲ့ မက်ဆေ့ရ်ှကတော့ အံ့မခန်းပဲ၊ သားအားရှိအောင်သာ အားမွေးထားတော့ ဆိုတဲ့ သဘောလား...??
ကျနော် ကြက်သီးတွေတောင် တဖြင်းဖြင်း ထသွားတယ်၊ သွေးတွေ ဆူတက်ပြီး အောက်က ကောင်တောင်ငေါက်ခနဲ ထလာတယ်။ အမေက ကျနော့အတွက် အကြံကြီးကြီး ကြံထားပြီး၊ ဖျူးချားပလန်တောင် သေချာ ချထားပြီပုံပဲ။ ကျနော် မနက်စာ စားနေတုန်းမှာ အမေက...
“ ဒီနေ့ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးတို့ သားအမိ ထပ်လာကြလိမ့်မယ်၊ အမေလဲ ပြင်ထားမှ၊ သားရော သူငယ်ချင်းနဲ့ ချိန်းထားတာ၊ ဘယ်အချိန် သွားမှာလဲ..”
ကျနော်လဲ စိတ်တွေ ထွေပြားနေတယ်။ မသွားချင်တော့ဘူး၊ လူလဲ နုံးနေသလိုပဲလေ။
“ သား..သူငယ်ချင်းဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး ဒီနေ့ အစီအစဉ် ဖျက်ပြီး နောက်မှ ထပ်ချိန်းတော့မယ် အမေ၊ သားဒီမှာပဲ အမေ့ကို ကူပေးတော့မယ်”
“ ဒါဆို ပိုကောင်းတာပေါ့ သား..အစီအရင် အတွက် သားရဲ့ပါဝါ ပါရင် ပိုကောင်းတယ်လေ..”
ဒါနဲ့ပဲ ကျနော်လဲ ချိန်းထားတဲ့ကိစ္စ ဖျက်လိုက်ပြီး မသွားဖြစ်တော့ဘူး။ မနက်ပိုင်းတော့ ပုံမှန် ပေဒင်မေး ယတြာချေသူတွေ လာကြတယ်၊ မွန်တည့်တာနဲ့ ကျနော်တို့ ဟောခန်း ပိတ်လိုက်ကြပြီ။
နေ့လည် ၁ နာရီလောက် အန်တီဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့ ရောက်လာကြတယ်။ အခန်းထဲ ဝင်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်းဖျာပေါ်မှာ ၂ ယောက်ကြုံ့ကြုံ့လေး လက်အုပ်ချီလေးတွေနဲ့ ထိုင်ပြီး မျက်စိမှတ်ထားကြတုန်း၊ အမေက ထိုင်နေကျနေရာမှာ ထိုင်ပြီး ဖယောင်းတိုင်တွေ ထွန်းလို့ စရွတ်တယ်။
ဒီနေ့မှာ အရင်ကလိုကျနော့်ကို အခန်းထောင့်မှာ ထိုင်မခိုင်းတော့ပဲ အမေနဲ့ လက်တစ်ကမ်းအကွာက အပေါ် ဆင့်မှာပဲ အမေ ရွတ်ဖတ်နေတုန်း အနီးကပ်ပါဝါ လွှတ်ပေးရတယ်။
ဒီနေ့တော့ ခါတိုင်းနေ့တွေလိုမဟုတ်ပဲ ထူးဆန်းတယ်ဗျို့၊ ခါတိုင်းလို အန်တီဝင့်ဝါက ကန်တော့ပွဲရှေ ထွက်မအိပ်ခင်မှာ ဆိုင်ရာတွေပင့်နေတုန်း၊ အန်တီဝင့်ဝါရော ရဲထိုက်ပါ သားအမိ၂ယောက်လုံး နေရာမှာတင် ထဖက်ပြီး ကစ်ဆင် ဆွဲကုန်ကြရောဗျာ။ သူတို့သားအမိ ၂ ယောက် ဂမူးရှူးထိုးနဲ့ တစ်ယောက်ကို တယောက်ဖက်ရမ်း နမ်းရှုပ်နေကြတယ်။
လက်တွေကလဲ အငြိမ်မနေကြဘူး၊ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် သွက်လက်စွာနဲ့ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက် လုပ်နေကြလေရဲ့၊ အမေက ဂါထာတွေ ဆက်ရွတ်နေပြီး အမွှေးနံ့သာတွေနဲ့ သစ်ရွက်တွေရောထည့်ပြီး မီးရှို့ထားတဲ့ အိုးပက်ပက်လေးထဲ ဆန်မန်းလိုလို၊ နှမ်းလိုလို အစေ့လေးတွေ လက်နဲ့ ဆုပ်ဆုပ်ပြီး ပက်ထဲ့ပေးနေတယ်၊ပက်လိုက်တိုင်းလဲ အဝါရောင် အခိုးအငွေ့တွေ အလိပ်လိုက် ထလာတာ တွေ့ရတယ်၊အခု ရဲထိုက်ကတောင် ဒီလောက်မဟုတ်ဘူး၊ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးက သူ့သားကို အတင်း နသားပါယား၊ အငမ်းမရဆွဲစုပ် နမ်းရှုတ်နေတာ၊ လက်တစ်ဖက်ကလဲ ရဲထိုက်ဝတ်ထားတဲ့ ပိတ်ဖြူပုဆိုးကို ဆွဲဖြေလိုက်တယ်။
ပုဆိုး ကျွတ်ကျသွားတော့ ရဲထိုက်ရဲ့ လီးငေါက်တောက်က ပေါ်လာပြီ။ သူ့အသက်အရွယ် အရ၊ ရဲထိုက်ရဲ့လီးက ဆိုဒ်သိမ်မကြီးသေးပေမယ့် ရာဂစိတ်တွေ ထန်တက်ပြီးအသားကုန် လိုးချင်စိတ်တွေ ပေါ်နေလို့လားတော့ မသိဘူး၊ အစွမ်းကုန် မာထန်ပြီးနေတော့ အတော်ကြီးတယ်လို့ ထင်နေရတယ်။
လီးကြီး ငေါက်ကနဲ ထွက်လာတော့ အမေလုပ်တဲ့ အန်တီဝင့်ဝါက အချိန်ကုန်မခံပဲ ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဂွင်း စထုပေးတော့တယ်။
ရဲထိုက်ကလဲ သူ့အမေရဲ့အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီး နို့ ၂ လုံးကိုကုန်းစို့တယ်။ မကြာခင်မှာပဲ သားအမိ ၂ ယောက် တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ၊ စုပ်ကြ၊ မှုတ်ကြ၊ လျက်ကြတော့တာဗျို့၊ သူတို့ကို ကြည့်ရတာ၊ မြိန်ရေရှက်ရေ ရှိလိုက်တာ..။
ခဏကြာတော့ ရဲထိုက်က သူ့အမေကို ပေါင်ကြီး ၂ ချောင်း မိုးမျှော်ထောင်ပြီး အသားကုန် ဖိဆောင့်လိုးတော့တယ်။ တကယ်ပဲ ညက ကျနော့်ဆီက ပါဝါတွေ အမေရသွားတာလား။ ကျနော်တို့ သားအမိ ဆက်ဆံလိုက်တာပဲ သြဇာလွှမ်းမိုးမှု တခုခုရှိသွားလို့လား၊ အရင် အခေါက်တွေကနဲ့ မတူ အန်တီဝင့်ဝါတို့ သားအမိတတွေ အားရပါးရ ဆော်ကြတော့တာဗျို့။
သူတို့တွေ ရေကုန်မီးကုန် အရှိန်တက်လာတော့၊ အမေ့ ဂါထာရွတ်သံတွေ တဖြည်းဖြည်း တိုးပြီးပျောက်ကွယ်သွားတယ်။ အမေ့ မျက်လုံးတွေက သူရှေ့မှာ အပြတ်လိုးပြနေတဲ့ သားအမိကို စူးစူးရဲရဲ မျက်တောင်မခတ်စတမ်း ကြည့်နေလိုက်တာဗျာ။ အမေ့ပါးစပ်လေး ဟလာပြီးနှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်လျှာနဲ့ သပ်လိုက်တာ တွေ့လိုက်ရသေးတယ်။
ပြီးလဲပြီးရော အမေက လက်တကမ်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ကို လှမ်းကိုင်လာပြီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားတယ်၊ အမေ့မှာ ရှေ့က သားအမိ ရေကုန်ရေခမ်း ဆော်ကြ လိုးနေကြတာ ကြည့်ပြီး ဖီလင်ပဲ လာနေတာလား၊ ကျနော့ဆီက ပါဝါကိုပဲ ဆွဲယူနေတာလား၊ ကျနော်လဲ မပြောတတ်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့် ပေါင် ၂ လုံးကို ကြိတ်ပြီး ဂဏာမငြိမ်တဲ့ အမေ့ခန္ဓာကိုယ် အမူအရာကတော့ ဖီလင်တက်၊ စိတ်တွေ လာနေတာဖြစ်ဖို့က ပိုများတယ်၊ ကျနော်က အမေ့လက်ကို ဖြေပြီး ကျနော့်လက်နဲ့ ပြန်အုပ်ကိုင်ပေးပြီးတော့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေမိတယ်၊ အဲဒီလို ပွတ်ပေးနေရင်းကနေ တဖြည်းဖြည်း ကျနော့်စိတ်တွေ မချင့်မရဲ ဖြစ်လာပြီး ပွတ်ပေးနေတဲ့ လက်တွေကနေ အမေ့လက်တွေကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ညှစ်ထားမိတယ်၊ ကျနော် သိလိုက်ပြီ စောစောက အမေ ကျနော့်လက်တွေဆုပ်ထားတုန်းက ဒီအတိုင်းပဲ နေမှာပဲဆိုတာ...၊ကျနော်ရင်ခုန်သံတွေ တအား မြန်လာနေတာကို သိလိုက်မိတယ်။
အဲ့ဒီ တဒင်္ဂလေးမှာပဲ အမေက အဓိပ္ပါယ်ပါပါ အကြည့်တစ်ခုနဲ့ ဖြတ်ခနဲ လှမ်းကြည့်လိုက်သေးတယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာလဲ ရှေ့ကအတွဲကို ကြည့်ပြီး အရမ်းထန်နေပြီ။
အခုပဲ အမေ့ကိုဆွဲလှဲပြီး တက်ချချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာသဗျို့၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့အလုပ်အရ ကုသမှု တစ်ခုလုပ်ပေးနေတာပါလားလို့ အတွေးပြန်ဝင်ပြီး စိတ်တွေကို ပြန်ထိမ်းချုပ်ထားရတယ်။
သူတို့ သားအမိ ၂ ယောက်ကတော့ ကျနော်နဲ့ အမေ့ကို ရှိတယ်လို့ကို မထင်ကြဘူးဗျ။ လိုးသံဆောင့်သံတွေတဖတ်ဖတ်၊ ညည်းသံတွေ တညံညံနဲ့ စိတ်လွှတ်ပြီး ဆော်နေကြတော့တာ။ ကျနော်ရော အမေရော တပိန်ပိန်တလိမ်လိမ်နဲ့ စိတ်တွေကို မနဲချုပ်တည်းထားနေရတာပေါ့။
သူတို့တွေ နာရီဝက်လောက် အားရပါးရ၊ နည်းမျိုးစုံနဲ့ဆော်ကြပြီးတဲ့နောက် အန်တီဝင့်ဝါရဲ့အပေါ်မှာ ရဲထိုက်က မှေက်ရက်ကြီး ထပ်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်လို့ ပြီးသွားတယ်ဗျ၊ အန်တီဝင့်ဝါရဲ့ စောက်ပတ်ကြီးမှာရော စောက်မွှေးတွေမှာပါ ပျစ်ချွဲချွဲ အရေတွေ ပေပွနေတယ်လေ၊ စောက်ခေါင်းထဲကနေ သုက်ရည်ဖြူဖြူတွေ၊ တအိအိစီးထွက်ကျလာနေတယ်။
၂ ယောက်သား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဖက်ထားရင်းက၊ လျှာချင်းလိမ်းလို့ တမေ့တမော ကစ်စင်ရိုက်နေကြပြန်တယ်။
ပြီးသွားကြလို့ ထလာကြတော့ အန်တီဝင့်ဝါတို သားအမိ ၂ ယောက်စလုံး သိပ်ရှက်နေကြတဲ့ ပုံတွေနဲ့ မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်နေကြပုံ ရတယ်၊ အရင်အပတ်တွေက အခု ဒီနေ့လို စိတ်လွတ် ကိုယ်လွတ် လွှတ်ပြီး ဝုန်ဒိုင်း မကြဲခဲ့ကြဖူးဘူးလေ။ သူတို့လဲရှက်ရှက်နဲ့ ကိစ္စပြီးတာနဲ့ အမေ့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ကြမယ် ပြင်တယ်။
အမေလဲ မှာစရာရှိတာတွေကို တိုတိုတုတ်တုတ်ပဲ မှာပြီး၊ သူတို့သားအမိကို အိမ်ရှေ့ပြန်လိုက်ပို့ပေးဖို့ ကျနော့်ကို ခိုင်းတယ်။ သူတို့ပြန်ကြတော့ ကျနော်လဲ အိမ်ရှေ့လိုက်ပို့၊ ခြံတံခါး အိမ်တံခါးအလုံပိတ်ပြီး ဓာတ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်တာနဲ့ အမေက ဓာတ်ခန်းဝမှာ စောင့်နေတယ်။
တယောက်အနား တယောက်ရောက်သွားတာနဲ့ တစ်ခုခုက ဆွဲဆောင်လိုက်သလို၊ ကျနော်တို့ သားအမိ ၂ ယောက်ခန္ဓာကိုယ်တွေ ပူးကပ်သွားပြီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားလိုက်မိကြတယ်။ ဘာစကားတစ်ခွန်းမှတော့ မပြောကြတော့ဘူး။
စောစောက ရဲထိုက်တို့ သားအမိလို ကျနော်တို့ ၂ ယောက်လဲ ဖက်မိတာနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းအပ်ပြီး တရှိုက်မက်မက် နမ်းမိကြတော့တယ်။ အမေ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ လျှာလေးတွေကနွေးပြီး ချိုနေတာပဲ။
“ သားလေး..အမေ့သား....သူတို့ သားအမိ လုပ်ပြတာနဲ့ မေမေစိတ်တွေကို ချုပ်တည်းထားရတာ ပင်ပန်းဆင်းရဲလိုက်တာကွယ်"
“ သားး..သား..လဲ အတူတူပဲ..အမေ့ကို အရမ်း ချစ်ချင်နေပြီ..”
“ ချစ်ချင်ရင်လဲ ချစ်ပေါ့ကွယ်.. အမေလဲ ဘယ်လိုမှ စိတ် ဆက်ထိမ်းထားလို့ မရတော့ဘူး..”
...................................................................................................
အခန်း ( ၈ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ကျနော် အမေ့ကို စောစောက အန်တီဝင့်ဝါတို့ သားအမိလိုးသွားတဲ့ ဖျာပေါ်မှာပဲ ပက်လက်လှန်ပြီး လှဲချလိုက်တယ်၊ အမေ့ ကိုယ်ပေါ်က ပိတ်ဖြူ ရင်ဖုံး အင်္ကျီလေးဆီ လက်လှမ်းလိုက်တော့ အမေကပဲ အလိုက်တသိ ချွတ်ပေးလိုက်ရော။
အောက်မှာတော့ ဘော်လီအဖြူလေး...၊ ကျနော့် လက်က ချက်ချင်းဘော်လီပေါ်ကပဲ အမေ့နို့တွေကို လှမ်းကိုင်လိုက်မိတယ်။
“ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဆရာရယ်..လောလှချည်လား”
အမေက မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး ပြောရင်း၊ လက်တွေ နောက်ပစ်ပြီး ဘော်လီချိတ်တွေ ဖြုတ်ပစ်လို့ လျှောချ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အမေ့နို့ လှလှလေးတွေကို ထပ်မြင်လိုက်ရပြန်ပြီ၊ ကျနော်အမေ့ နို့တစ်ဘက်ကို ပါးစပ်တပ်လို့ အရသာရှိရှိ စို့ပစ်လိုက်ပြီး လက်က ကျန်နေတဲ့ နောက်တဘက်ရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးနေတယ်။
“ အူးးး အစ်...အားးးး သားရယ်”
ကျနော့ လက်တွေ အောက်စုံဆင်းသွားပြန်ပြီး အမေ ထမီဖြူထဲကို လျှိုနှိုက်လို့ ပေါင်တွင်းသား နုနုလေးတွေကို ပထမ ပွတ်ပေးနေပြီး နောက်ဆုံးတော့ လက်က စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းထဲ ဝင်သွားပြီ၊ အမေတစ်ချက် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ရွှဲအိနေပါပကောလား။
ကျနော အမေ့ထမီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ အမေက ဖင်ကို ကြွပြီး ခြေထောက်တွေကို အလိုက်သင့်မြှောက်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်လက်ထဲကို ခြေဖျားကနေ ကွင်းလုံး ကျွတ်ပါလာတယ်။ ကျနော်က အဲဒါကိုဘေးမှာ ပုံထားပြီး အမေ့တံကောက်ကွေး ၂ ဘက်ကနေ ဒူးလေးတွေ ကွေးပြီးတွန်းတင်လိုက်တော့ ပေါင် ၂ ဘက်က ပြဲပြီး ကားသွားတယ်။ အမေ့ဟာလေးက ညကလိုပဲ ကျနော့်ကို လျှာတစ်လစ်ကလေးနဲ့ ပြုံးပြနေပြန်ပြီ။
ဒီ တစ်ခါတော့ ညကလို မလုံမလောက်၊ မသဲမကွဲ အလင်းရောင်နဲ့ မဟုတ်ပဲ၊ နေ့ဘက်လဲဖြစ်ပြန်၊ ဓာတ်ခန်းထဲမှာလဲ ၄ ပေ မီးချောင်းက ထွန်းထားတော့၊ အမေ့ပစ္စည်းလှလှ ဖောင်းဖောင်းကို ရှင်းရှင်း ပြတ်ပြတ်ကြီးမြင်နေရပြီ။ ပေါင်ဆုံဂွကြား ဖွေးဖွေးမှာ အရှည်လိုက်နှုတ်ခမ်း ၂ လွှာကြားက ကွဲကြောင်းက ပေါင် ၂ ချောင်း ကို ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက် ဖြဲပေးထားတော့ ဟပြဲလေးနဲ့ အတွင်းသား နီရဲရဲကို မြင်နေရတယ်။
သိပ်အထူကြီး မဟုတ်ပေမဲ့လဲ အတော်အတန် ယှက်နေတဲ့ အမွှေးတွေက စောက်ပတ်ရဲ့ပတ်လည်မှာ ဖုံးနေပေမယ့် ကွဲကြောင်းနေရာကတော့ ရှင်းရှင်းကြီးပဲ။ ထိပ်ပိုင်းနှုတ်ခမ်းသား၂ ခု ဆုံမိတဲ့ နေရာမှာတော့ လျှာကလေး..အဲလေ..စောက်စိကလေး။
စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းကြီးက ဖျာပေါ်မှာဝိတ်နဲ့ ဖိထားလို့ ပိမိနေတဲ့ ဖင်ဆုံဖွေးဖွေးအိအိကြီးရဲ့ ကြားကို လျှိုဝင် ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။ ကျနော့ကို လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၈ နှစ်လောက်တုန်းက ဒီကွဲကြောင်းကြီးထဲက မွေးထုတ်လာခဲ့တယ် တဲ့လား..။
ကျနော် မသိဘူး၊ အခုသိနေတာကတော့ အခုမြင်နေရတဲ့ ဟပြဲပြဲ ကွဲကြောင်းကြီးက၊ ကျနော့်လီးကို အင်မတန် တောင်တက်လာစေတယ် ဆိုတာကိုပဲ။ ကျနော် မနေနိုင်တော့ပဲ အမေ့စောက်ပတ်အုံကြီးဆီမျက်နှာက အလိုလို ရောက်သွားပြီး နမ်းမိတယ်။
ဘာလုပ်လို့ လုပ်လိုက်မှန်းကိုယ့်ကို ကိုယ် သတိမထားလိုက်မိခင်မှာပဲ ကျနော် အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှာနဲ့ အတွင်သား လျက်ပေးနေမိပြီ။ ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဘာဂျာမှုတ်ဖူးခြင်း ဖြစ်ပြီး၊ မှုတ်မိတဲ့ အဖုတ်ကလဲ ကိုယ့်အမေအရင်းရဲ့အဖုတ်ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ဘယ်လို ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်တောင် မသိဘူး။
အမေ့မှာ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တွန့်တွန့်တက်သွားပြီးတော့ ကျနော့် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ် ကိုင်ဖွနေတယ်။ အမေ့ နောက်လက်တစ်ဘက်က ကျနော်ပတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးဖြူကို ဆွဲချွတ် လျှောချလိုက်ပြီး ကျနော့်လီးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီး ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရှေ့နောက်လျှောတိုက် ဂွင်း ကိုင်ပေးတယ်ဗျ။ ပြီးမှ အမေက..
“ တစ်ယောက်ထဲ လုပ်မနေနဲ့လေကွာ...”
အမေက ထလာပြီး ကျနော်နဲ့ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် နေရာယူလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကုန်းပြီး ကျနော့်လီးကို စုပ်တော့တာပဲ။ အဲ့ဒီတော့ အမေ့ဖင်ကြီးက ကျနော့်မျက်နှာပေါ် ဝဲလာတယ်။ ကျနော်လည်း အမေ့ဖင်ကြီး ၂ လုံးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ပြီး မျက်နှာပေါ် ဆွဲနှိမ့်ချလိုက်တော့ အဖုတ်ကြီးက နှာခေါင်းပေါ် ပိကျလာတယ်။ ကျနော်လဲ ပါးစပ်ဟပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းဟပ်တော့တာပဲ။
အဲ့ဒီက စပြီး ကျနော်နဲ့အမေ စစ်တီနိုင်း ဆွဲကြတယ်။ ကျနော်တို့ သားအမိ ရာဂမြစ်ထဲမှာ စီးမြောနေလိုက်ကြတာ၊ အရာရာကို မေ့နေကြတယ်။ အချိန်အတော်ကြာမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိထားမိလိုက်တော့ ကျနော်က အမေ့ပေါ်မှာ ခွရက်ကြီးနဲ့ စိတ်လိုက်မာန်ပါ ဆောင့်လိုးနေပြီ။
ဖွတ် ဖွတ်.. ဖတ် ဖတ် ဖတ်...ပြိ..ပြိ..
ကျနော်တို့ အိမ်က အိမ်ကြီးရခိုင်မဟုတ်ဘူး၊ သိပ်တောင့်တာမှ မဟုတ်တာ။ ကျနော် အားကုန်ဆောင့်တော့ ခါနေတာက နဲနဲ သိသာလှတယ်။ ဓာတ်ခန်းတစ်ခုလုံး တုန်နေတယ်။
“ အားး ဟင့်..အားးး ဆောင့်..ဆောင့်..”
အမေက ကျနော့်လည်ပင်းကို လက်နဲ့ ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ပြီး ခိုတွဲထားတယ်။ ကျနော် ဒီအတိုင်းပဲ အရှိန်မသတ်နိုင်ပဲ အမေ့ကို လိုးနေမိတာပေါ့...။ မနေ့ညကမှ မိန်းမဆိုတာ ကျနော် စ,လိုးဘူးတာလေ၊ လိုးတဲ့ ပိုဇေရှင်အမျိုးမျိုးရှိတယ်ဆိုတာ ဗသုသူတအနေနဲ့ရော၊ အောခွေတွေကြည့်ဖူးလို့ရော သိပေမယ့် လက်တွေ့လုပ်ဖူးတာမှ မဟုတ်ပဲ၊ ညကလဲ အမေကပဲ အစစအရာရာ ဦးဆောင်သွားတာ၊ လက်တွေ့မှာ ကျနော်က အစိမ်းဆိုတော့ ဘာအိုင်ဒီယာမှ မရှိဘူး၊ အခုရော...ပိုဇေရှင်ကို ဂိုက်လုပ်ပေးတာ အမေပါပဲ။
အမေက ခံရင်းခံရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုထန်လာပုံရတယ်။ အလိုလို နေရင်းကလဲ စကား အသုံးအနှုန်းလေးတွေကလဲ ပြောင်းသွားတယ်။
“ အာ့..အ...အားးး မောင်..ကောင်းတယ်ကွာ။ မောင်က မထင်တာထက်တောင် တအားသန်တာပဲ..မ,ကို နောက်ကနေ လုပ်ပေးနော် ”
ပါးစပ်လေးဟ မျက်လုံးလေးမှိတ် ညည်းနေတဲ့ အမေက ဖီလင် အရမ်းတက်လာပြီး ကျနော့်ကို 'မောင်' လို့ခေါ်လာတယ်၊ သူ့ကိုယ်သူလဲ 'မ' တဲ့...။ ပြောပြီးတာနဲ့ အမေ ကျနော့်ကို ဖြေးဖြေးတွန်းထလိုက်တော့ ကျနော်လီးချွတ်ပေးလိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ အမေကဖျာပေါ်မှာ ဒူးနဲ့တံတောင်နဲ့ ထောက်ပြီး ကျနော်ဘက် ဖင်လှည့်လို့ လေးဘက် ကုန်းပေးလိုက်တယ်။
အမေက လေးဖက်ကြီး ဖင်ကြီးပြူးနေအောင် ကုန်းပေးတော့ အမေ့ စောက်ဖုတ်သား ဖောင်းဖောင်းဖောင်းကြီးတွေက မျက်စိရှေ့မှာ အတိုင်းသား။ ကျနော် မင်သက်ပြီး အမေ့ အင်္ဂါဇတ်ကြီးကို ကြည့်နေမိတယ်၊ သြော် အဖုတ်ဆိုတာ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ယောက်ျားတွေကို ဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်း ရှိလှပါလား...။
အရွယ်ကောင်းတုန်း အမေတစ်ယောက်ရဲ့ ပြည့်ဖြိုးနေတဲ့ စောက်ပတ်ကြီးကို ကျကျနနကြီး ပြူးနေအောင် မြင်နေရတဲ့ သားတစ်ယောက်အဖို့ ဘယ်လိုနေမလဲ...၊ ခင်ဗျားတို့တော့ မပြောတတ်ဘူး၊ ကျနော်ကတော့ အမေဆိုတာ ခေါင်းထဲမှာ ဆက်မရှိတော့ဘူး၊ ရှေ့ကတစ်တောင်အကွာလောက်မှာ ပြူးပြီး အရေရွှဲနေတဲ့အဖုတ်ကြီးကို ကျနော်အရမ်းချစ်တယ်။
“ မောင်..လုပ်တော့လေကွာ..ဟင့်.. ”
အမေ့က ကျနော် သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးပဲ စိုက်ကြည့်ပြီး တွေနေလို့ မချင့်မရဲနဲ့ ပြောတယ်၊ အသံလေးကလဲ ဖိတ်ခေါ်ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်နဲ့ အမေကိုယ်တိုင်က ကုန်းပေးနေမှတော့ ကျနော်လဲ အမေ့ဖင်ကြီးနောက် ဒူးထောက်နေရာ ယူလိုက်တော့တယ်။
အမေက ပေါင်ကြီး ၂ ချောင်းကို ထပ်ချဲပေးလိုက်တော့ စောက်ပတ်ကြီးက ဟပြဲလေး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော်က လီးကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး အမေ့ စောက်ပတ်ဝကို ဒစ်နဲ့တေ့ပြီး ပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အမေ့ဖင်ကြီးက နောက်ကို တွန်းလာတယ်။
ပြိ .. ပလစ်.. ဗြစ်..ဖျစ်..ဒုတ်..
အမေက ဖင်နောက်အတွန်း၊ ကျနော်ကလဲ ဖိအသွင်း..လီးက စောက်ပေါက်ထဲ တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ ဝင်သွားပါပြီ၊ သိပ်မခက်လိုက်ပါဘူး။ စောစောကထဲက ကျနော် လိုးထားပြီးသားဆိုတော့ အရည်တွေက ရွှဲပြီးချွဲပြီးသား...။ လီးက ဒုတ်ဒုတ်ထိ ဝင်သွားပြီလေ။ ကျနော်လဲ အမေ့ခါးလေးကို လက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ဒေါ့ဂီအပြတ်ဆွဲတော့တယ်၊
ဖန်း..ဖန်းး..ဖန်းးး ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..
“ အား..အားးးး မောင်...ဆောင့်..ဆောင့်..မပြီးတော့မယ်..အိ... ”
“ အားးးးး ခွီးးး ဖာ့ခ်...ရှီးး ကောင်းတယ်အမေ၊ သားလဲပြီးပြီ၊ အမေ့အထဲကိုထွက်ကုန်ပြီနော်...”
“ ထွက်လိုက်မောင်..ရတယ်...မအထဲမှာပြီးလိုက်..အူးးးး”
ပြီးခါနီးမှာ ကျနော်နဲ့ အမေတို့ အသေအလဲ ရေကုန်ရေခမ်း ရှိသမျှ အင်အားနဲ့ လှုပ်ရှားလိုက်ကြတာ ၂ ယောက် စလုံး အရုပ်ကြိုးပြတ် ထပ်ရက်ကြီး လဲကျသွားတော့တယ်ဗျ။ ကျနော့်လီးက အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲက မကျွတ်သေးဘူး။
လရည်တွေကို တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ တစ်စက်မကျန် အမေ့သားအိမ်ခေါင်းထဲ ညှစ်ချနေမိတယ်။ အမေ့ စောက်ခေါင်းကလဲ ကျနော့်လီးကို ဆွဲစုပ်ညှစ်ပေးနေတာလေ။ အမောအဟိုက်လေးပြေမှ ကျနော် လီးကို ချွတ်လို့ အမေ့ ကိုယ်ပေါ်က ကုန်းထလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီတော့မှ အမေက တစောင်းလေး ထထိုင်လိုက်တော့ ကျနော်လဲ အမေမျက်နှာလေး အနားဆွဲပြီး အနမ်းမိုးတွေ ရွာပစ်လိုက်တယ်။ အမေက မောသံလေးနဲ့..
“ မိန်းမကို ချစ်လားမောင်..”
ကျနော်လဲ အခုမှ အမေ့စကားကို သံယောင်လိုက်ပြီး..
“ ချစ်တာပေါ့ မ ,ရယ်၊ ချစ်လို့ အရာရာကို မေ့ပစ်ပြီး မ,ကို အခုလို လုပ်နေတာပေါ့၊ မ,က မောင့်မယား ဖြစ်သွားပြီပေါ့...”
“ အင်းပေါ့ ယောက်ျားရယ်”
အဲ့ဒီနေ့က ကျနော်နဲ့ အမေလဲ ဓာတ်ခန်းထဲမှာတင် နောက်ထပ် ရေကြီးအောင် ဆော်ဖြစ်ကြတယ် ဆိုပါတော့ဗျာ။ ဒါနဲ့...ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးတို့ သားအမိအကြောင်း နဲနဲ ပြောရဦးမယ်။ နောက်ပိုင်းမှ သိရလာတာက.. ဒီနေ့ မတိုင်မီက အထိ သူတို့တွေ အစီအရင် လုပ်တုန်းသာ ဆွဲဆောင်မှုတစ်ခုခုက လွှမ်းမိုးလို့ ထပြီး ဆက်ဆံကြပေမယ် အိမ်ပြန်ရောက်ရင်တော့၊ သားအမိတွေလို ပုံမှန်ပဲ၊ မချဖြစ်ကြဘူးတဲ့၊
အခုတော့ သူတို့ သားအမိ ၂ ယောက် ဒီတစ်ခေါက်ပြန်သွားပြီး ကထဲက အိမ်မှာ လူလစ်တာနဲ့ တကယ်လင်မယားတွေလိုပဲ နေဖြစ်သွားကြတယ်တဲ့၊ သူတို့အနေနဲ့ သူတို့ကိုယ်တိုင် နောက်ထပ် ဘယ်လို ကုစားရမယ်ဆိုတာ သိသွားကြပြီ၊ နောက်ထပ်လဲ ဆရာတွေရှေ့မှာ အစီအရင်လုပ်ဖို့ မလိုတော့ဘူးလေ။ စိုးထိုက်ရဲ့ရောဂါလက္ခဏာတွေလဲ နောက်ပိုင်း ပြန်မပေါ်တော့ပဲ လုံး၀ပျောက်သွားတယ်။
ကျနော်တို့ သားအမိလဲ ဘာထူးလဲ၊ ကျနော် အမေ့ကို သွေးသားဆန္ဒကြောင့် မဟုတ်ပဲ တကယ့် ချစ်သူလိုချစ်သွားမိခဲ့တယ်။ အမေ့အနားမှာ နေနေရရင်၊ အမေနဲ့ အတူတူ ဆက်ဆံနေရရင် ကြည်နူးပီတိ ဖြစ်ရတယ်။ အခုအိမ်ထဲမှာ ၂ ယောက်ထဲရှိတဲ့ အချိန်၊ အမေ့ပညာရပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကိစ္စဝိစ္စတွေပြီးတဲ့ အချိန်၊အများမျက်ကွယ်ဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်တွေမှာ တကယ့် လင်မယားတွေလိုပဲ နေဖြစ်ကြတော့တယ်..။
ပြောစရာတခုတော့ ရှိတယ်ဗျ၊ အခု နေ့စဉ်၊ ကျနော့် မနက်စာ ဘရိတ်ဖတ်အစီအစဉ်မှာ နေ့စဉ် နွားနို့တစ်ခွက်နဲ့ ကြက်ဥပြုတ် ၂ လုံး ပုံမှန် အမြဲ ပါလာတော့တာပါပဲ၊ (မနက်စာစီစဉ်သူက ကျနော့်အိမ်ရှင်မလေ၊ အခု ကျနော်အခေါ်အဝေါ်ပြောင်းခေါ်လိုက်ပြီဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ရဲ့ 'မ' ပေါ့...)
အစီအရင်တော့ လုပ်တာပဲ၊ သူများကိုပဲ ကုစားပြီး လုပ်ပေးခဲ့တာလား၊ ကိုယ့် သားအမိအချင်းချင်းပဲ ပြန်စီရင်မိလိုက်တာလား၊ မပြောတတ်တော့ပါဘူးဗျာ....။
အစီအရင် ပြီးဆုံးသွားပါပြီ။
အားလုံးကို ပျော်စေချင်တဲ့....
(လမင်းကြီး)
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
