တနေဝင်သော် အပိုင်း ( ၂ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
ရေးသားသူ - အညတြ
နှစ်နိုင်ငံ နယ်စပ်က မဲပုံရွာကြီး ။ ဒီနယ်စပ်ဒေသက ရှေးခေတ်ကတည်းက မင်းမဲ့ဆန်ခဲ့သည် ။ ဝရမ်းပြေးတွေ လူဆိုးလူမိုက်တွေ ခိုအောင်း ကျက်စားကြတဲ့ ဒေသ ။ ရှေးခေတ်ကတည်းက ဟိုဖက်တိုင်းပြည် နယ်ခြားစောင့်ရဲလို အဖွဲ့တွေကလည်း ငွေပေးရင် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတတ်တဲ့ အမျိုး ။ ရွာကြီး ဆိုပေမယ့် မသေးလှ ။
ဟိုးရှေးရှေးက ဒီရွာကြီးမှာ ရဲစခန်း ရှိသည် ။ ရုပ်ရှင်ရုံအကြီးစား ရှိသည် ။ ဟိုတယ်တွေ ကေတီဗီဆိုင်တွေ အရက်ဆိုင်တွေ နိုက်ကလပ်တွေ အစုံ ရှိသည် ။ လောင်းကစားဝိုင်းတွေက နေ့ရောညပါ ၂၄ နာရီ ဖွင့်ထားသည် ။ အခုတော့ စစ်ကြီးကြောင့် လျှပ်စစ်မီး မရတော့ ။ ဓါတ်ဆီလောင်စာဆီတွေလည်း ပြတ်နေလို့ မဲမှောင်တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ တချက်တချက် လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ တပ်ဖွဲ့တွေ စီးတဲ့ မော်တော်ဆိုင်ကယ်သံတွေ တဗီးဗီးဘဲ ကြားနေရသည် ။ တခါတခါတော့ အရက်မူးလို့ မိုးပေါ်ထောင်ဖောက်တတ်တဲ့ မောင်ပွေးစခန်းက သေနတ်သံတွေ ကြားရတတ်သည် ။
အင်အားကြီးနိုင်ငံက လာဖွင့်ထားတဲ့ စစ်စခန်းကို အားပြိုင် အင်အားကြီး တစ်နိုင်ငံက ချေမှုန်းတဲ့ နျူကလီးယား ဗုံးကျလို့ ဒီဗုံးက မဲပုံရွာကြီးဆီကို ထိရောက်မှု ရှိခဲ့သည် ။ ပျက်စီးယိုယွင်းနေတဲ့ မြို့ပြ အဆောက်အဦးတွေ ကြားထဲ လူမိုက်ကံကောင်း မသေဘဲ ကျန်နေတဲ့ မောင်ပွေးသည် သူ့လူတွေကို ပြန်စည်းရုံးပြီး တစ်ဂိုဏ်းတစ်အုပ်စု ထူထောင်ပြီး လက်နက်မဲ့တွေ မိန်းမသားတွေ အသက်အိုမင်းသူတွေကို အနိုင်ကျင့်တော့တာဘဲ ။ တစ်လတစ်ခါလောက် လောခေါင်မောင်ပွေး တိုင်းခန်းလှည့်သည် ။ စုဆောင်း လုယက်ထားတဲ့ ဓါတ်ဆီ လောင်စာဆီတွေနဲ့ စက်သေနတ်ကြီးတွေ ဆင်ထားတဲ့ သူ့ဂျစ်ကားနှစ်စီးနဲ့ အနီးအနားမှာ လိုက်လုသည် ။ မိန်းမတွေကို ဖမ်းသည် ။ သူ့စခန်းမှာ ကျွန်အဖြစ်နဲ့ ဖမ်းလှောင်ထားတဲ့ လူတွေ ရှိသည် ။ မိန်းမတွေကတော့ ချောရင် လှရင် တောင့်ရင် သူ့မယားဘဲ ။
ကာမကို စိတ်တိုင်းကျ ရယူတဲ့ မောင်ပွေး ။ ခေတ်ပျက်ကြီးမှာ ကောင်းစားနေတဲ့ လူမိုက်ဘုရင် တစ်ဆူ ။ သူစားလို့ဝရင် ဆော်တွေကို ငြီးငွေ့လာရင် တပည့်တွေကို ပေးစားသည် ။ မဲပုံရွာကြီးရဲ့ တချိန်တုန်းက အိုရီးရင်တယ်ဆိုတဲ့ သုံးထပ်ဟိုတယ်သည် မောင်ပွေးရဲ့ စံအိမ်ကြီး ဖြစ်နေသည် ။
တအားလှတဲ့ မေရီကို တွေ့တွေ့ချင်း မောင်ပွေး ဆွဲကျင့်ပစ်လိုက်သည် ။ ကျင့်တာမှ အကြိမ်ကြိမ် ။ မေရီသည် လတ်တလော လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ မိဖုရားခေါင်ကြီး ဖြစ်နေသည် ။ နောက်ထပ် ဖမ်းမိတဲ့ ကောင်မလေးတွေသည် မိဖုရားငယ်တွေအဖြစ် ရှိနေပေမယ့် တအားလှ တအားတောင့်တဲ့ မေရီကို လောခေါင်မောင်ပွေး စွဲနေသည် ။ ခိုက်နေသည် ။ ကြိုက်နေသည် ။
မေရီသည် မုဒိန်းကျင့်ပြီး ဖမ်းခေါ်လာခဲ့တဲ့ မောင်ပွေးကို စစချင်းမှာ တအားမုန်းတီးသည် ။ သတ်ပစ်ချင်သည် ။ ရုန်းလေဗြုံးလေ ငြင်းလေဗျင်းလေ ဖြစ်နေတော့ မောင်ပွေးကို သူလိုတာပေးပြီး အေးဆေးဆက်ဆံတာက ပိုကောင်းလို့ မေရီ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပျော့လာသည် ။ နောက်ပိုင်း မောင်ပွေးရဲ့ လက်ရှိ မိဖုရားခေါင် ( မယားကြီး ) ဖြစ်ရတဲ့ တန်ဖိုးကို မေရီ သိလာသည် ။ မောင်ပွေးရဲ့ တစိတ်တဒေသ အာဏာကို မေရီ ရလာသည် ။
တပည့်တပန်းတွေက မေရီ့စကားကို နားထောင်ကြရသည် ။ မေရီသည် ပြောရေးဆိုခွင့်ရှိသူ ဖြစ်လာသည် ။ မေရီ့မှာ အခြွေအရံတွေနဲ့ ။ နင်းနှိပ်ပေးမယ့်လူနဲ့ ။ စစ်ရဲ့ အနိဌာရုံတွေကို ကြုံတွေ့ခံစားနေရတဲ့ ခေတ်ကာလမှာ အနူတောလူချော ဆိုသလို မောင် ပွေးက တပည့်တပန်း လက်နက်ကိုင်တွေ ခြံရံပြီး လိုချင်တာကို လက်နက်အားကိုးနဲ့ ရယူနေသည်လေ ။
“ မေရီ …..”
အသံနက်ကြီးနဲ့ အော်ခေါ်လိုက်တဲ့ လောခေါင်မောင်ပွေး ။
“ လာပြီ…ကိုကို……”
လောခေါင်မောင်ပွေးသည် မြင်းရိုင်းတွေကို ယဉ်ပါးလာအောင် လေ့ကျင့်တဲ့နေရာမှာ တဖက်ကမ်းခတ် ကျွမ်းသည်လို့ ပြောကြသည် ။ သူသည် မြင်းရိုင်းတွေကို သာမက မိန်းမတွေကိုလည်း ” ခြေသုတ်ပုဆိုး မြွေစွယ်ကျိုး ” ဆိုတဲ့ စကားလို တစ်ခွန်းပြောလိုက်တာနဲ့ ” ပွဲပြီး မီးသေ ” ဖြစ်အောင် ကျင့်နိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ပါ ။
“ ငါးခြောက်စားချင်တယ်…” ဆိုတာနဲ့ “ ဖုတ်ပြီးသား အသင့်ပါ ” လို့ သူ့မယားတွေက သူ့စိတ်ကြိုက် အဆင်သင့် လုပ်ပေးကြရသည် ။ လိုးမယ်ဟေ့ ဆိုတာနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ဖင်ထောင်ပေးထားကြရသည် ။
မေရီသည် လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ အရှေ့မှာ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ရောက်နေသည် ။
“ မေရီ… လာစမ်း….။ ငါ မုန်းကျင်းရွာဖက်ကိုသွားတာ နင့်ကိုဘဲ တအားလွမ်းနေခဲ့တယ်….။ ငါတို့ လိုးရအောင် . . .”
လို့ မောင်ပွေး ပြောလိုက်တာနဲ့ မေရီသည် သူမကိုယ်ပေါ်မှာ ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်တွေ အားလုံးကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။
“ လိုးလေ.. ကိုကို….။ မေရီ့ကို ဘယ်လိုပုံစံ လိုးချင်လဲ.. ဘယ်လိုပုံစံ နေပေးရမလဲဟင် …”
“ အရင်ဆုံး ငါလုပ်ချင်တာက နင့်စောက်ဖုတ်ကို ယက်ချင်တယ်….။ ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးစမ်း…. မေရီ …”
မေရီသည် လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ အလိုကျ ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်ပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်သည် ။ ဖြူဖွေးတဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေက ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးတဲ့အခါ ပိုပြီး ဝိုင်းစက် စွင့်ကားနေသလိုဘဲ ။ ဖင်စအိုပေါက် နီညိုညိုလေးက ဖြူဖွေးတဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေရဲ့ကြားမှာ ထင်းနေသည် ။ ကပ်ရက် အကွဲကြောင်း မိန်းမအင်္ဂါကြီးက အမွှေးရှင်းထားလို့ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွေနဲ့ တအားကြည့်ကောင်းနေသည်။
မောင်ပွေးသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မေရီ ဖင်ကုန်းပေးနေတဲ့ ကုတင်နားကို လျှောက်လာပြီး မေရီ့ဖင်တုံးကြီးတွေကို လက်နဲ့ဖြဲရင်း စောက်ဖုတ်နဲ့ ဖင်စအိုပေါက်ကို လျှာပြားကြီးနဲ့ အစုန်အဆန် ယက်ပါတော့သည် ။ မေရီသည် မောင်ပွေး အဖုတ်ယက်တာကို စွဲလန်းနေသည် ။ မောင်ပွေးသည် အစမှာ မေရီ့ကို အတင်း မုဒိန်းကျင့်ခဲ့ပေမယ့် မေရီသည် နောက်ပိုင်းမှာ သူယက်တာ သူလိုးတာတွေကို သဘောကျ စွဲလန်းသွားပြီး မထူးတော့တဲ့အတူတူ မောင်ပွေး ယက်တာ လိုးတာတွေကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံယူရယူနေပြီ ။
မောင်ပွေးသည် စောက်စိလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေနဲ့ ဆွဲယူ စုပ်ပေးသလို သူ့လျှာထိပ်နဲ့လည်း စောက်စိလေးကို ကလိပေးနေသည် ။ လျှာကို စောက်ခေါင်းထဲကို ရနိုင်သလောက် ထိုးသွင်းပေးနေသေးသည် ။
“ အို… အင်း…. အင်း…… အား……. ကောင်းတယ်… ကိုကို….. ကောင်းတယ်…… အီး…… တအား….. ကောင်း…..”
မောင်ပွေးက ဘာဂျာကိုင်နေတဲ့အချိန် မေရီရဲ့ ဖွံ့ထွားတင်းမာဆဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ညှစ်နယ်ဖတ်နေသည် ။ ခဏကြာတော့ စောက်ဖုတ်ကနေ မျက်နှာခွာလိုက်ပြီး
“ မေရီ….. လီးစုပ်ပေး…..”
လို့ ပြောရင်း ဒူးထောက်ရာက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည် ။ မေရီလည်း ကုတင်အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ရက်နဲ့ လီးတန်ကြီး တိုးကပ်ပေးလာတာကို ကုတင်ပေါ်ကနေပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည် ။ ညိုညိုမဲမဲ လီးတုတ်တုတ်ကြီးသည် မေရီ့ပါးစပ်ပေါက်ထဲ ပြည့်တင်းနေသည် ။
“ ပြွတ်ပြတ်ပြတ် ပြွတ်ပြွတ်ပြတ်ပြတ်…. ပြိပြိ.. ပြတ်ပြတ်….”
မောင်ပွေးသည် မေရီ လီးစုပ်ပေးတာကို အရမ်းကြိုက်သည် ။ သူ့မှာ ကောင်မတွေ အများကြီး ရှိနေပေမယ့် မေရီ လီးစုပ်ပေးတာကို အကြိုက်ဆုံးဘဲ ။ မေရီသည် လျှာကစားပေးပြီး စုပ်ပေးလေ့ရှိတာကြောင့် အရသာထူးသည် ။ လီးစုပ်ပေးနေရင်း မေရီသည် မောင်ပွေးရဲ့ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ဂွေးစိကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဖွဖွဆုပ် နယ်ပေးနေတာကလည်း အရသာတမျိုး ထူးကဲလှသည် ။
မေရီသည် ယောက်ျားဖြစ်တဲ့ စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်တစ်ယောက် အိမ်ကို ပြန်မလာတော့တာကြောင့် စစ်ပွဲကြီးထဲ သေဆုံးသွားပြီလို့ မှတ်ထင်ခဲ့သည် ။ ဘခက် မရှိတော့ပြီလို့ ထင်မိခဲ့တဲ့အချိန်မှာ လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ အဖမ်းကို ခံခဲ့ရပြီး မုဒိန်း အကြိမ်ကြိမ် ကျင့်တာကိုလည်း ခံရသည် ။ ကျွန်တစ်ယောက် အဖြစ် မဲပုံရွာကို ကြိုးတုပ်ပြီး ဖမ်းခေါ်လာတာကို ခံခဲ့ရသည် ။
မေရီ ကံကောင်းတာက မောင်ပွေးက မေရီ့ကို သူ့မိဖုရားခေါင် ( မယားကြီး ) အဖြစ် နေရာပေး ရွေးခဲ့လို့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် နေရပြီး အရေးပေးခံရသည် ..။ ဩဇာရှိလာသည် ။ မေရီ့စိတ်ထဲမှာ ဘခက်ကို တခါတရံ သတိရမိပေမယ့် သေပြီလို့ ယူဆမှတ်ယူခဲ့တာမို့ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်လာသည် ။
“ အား….. ကောင်းတယ်….. စောက်ရမ်းကောင်းတယ်……”
မောင်ပွေးက လီးကို မေရီ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်လို့ မေရီလည်း….
“ တော်ပြီလား..ကိုကို…”
လို့ မေးလိုက်သည် ။ မောင်ပွေးက
“ အင်း….လိုးကြရအောင်….”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မောင်ပွေးက မေရီ့ကို ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်ရင်း လီးကြီးကို မို့မောက်တဲ့ ဖောင်းဖောင်းကြွကြွ စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ လုပ်လိုက်တဲ့အချိန် ခပ်ဝေးဝေးက သေနတ်သံတွေ တဒက်ဒက်ကို ကြားရသည် ။
“ ဟာ….. ဘာလဲ…. ဘာဖြစ်တာလဲဟ….. စောက်ရေးထဲ…..”
လီးတန်းလန်းကြီးနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက စားပွဲကြီးဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ပြီး စကားပြောစက် ( ဝေါ်ကီတော်ကီ တူးဝေးရေဒီယို ) ကို ကောက်ယူလိုက်သည် ။
“ ရုပ်ဆိုး ရုပ်ဆိုး….. ကြားရင် အကြောင်းပြန်….”
“ ဆရာပွေး…. ဆရာပွေး….. ရုပ်ဆိုး… ရုပ်ဆိုး…. ရွာအဝင်ဂိတ်မှာ ရန်သူတွေ… လာတိုက်နေတယ်…”
“ ဟေ……အင်အားများလား…..”
“ များတယ်…..ဆရာပွေး…။ ကျုပ်တို့ကို စစ်ကူလွှတ်ပေးပါ…..”
“ ကောင်းပြီ….. တောင့်ထား….။ ရန်သူအင်အား ဘယ်လောက် ခန့်မှန်းလဲကွ……”
“ သုံးဆယ်ကျော်ကျော်… ရှိမယ်….. ဆရာပွေး….”
“ အိုကေ…..လာမယ်….လာမယ်…..”
မောင်ပွေးက ပြောရင်း ဘောင်းဘီ ပြန်စွပ်နေသည် ။ မေရီ့ကို
“ ရွာအဝင်မှာ ရန်သူတွေလာနေလို့ ငါပြေးလိုက်ဦးမယ်…..”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး နံရံမှာထောင်ထားတဲ့ အမ်ဖိုးမောင်းပြန်ကို ကောက်ယူကာ အိပ်ခန်းထဲကနေ ပြေးထွက်သွားသည် ။ မေရီ့အတွက်က ဒီလိုဖြစ်ပျက်တာတွေက မဆန်းဘူး ။ လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ ဘဝက အဲ့လိုဘဲ။ ပစ်လိုက်ခတ်လိုက် စားလိုက်မူးလိုက် လိုးလိုက်နဲ့ဘဲလေ ။
မဲပုံရွာအဝင်မှာ တိုက်ပွဲ ပြင်းထန်နေသည် ။ မောင်ပွေးရဲ့တပည့် ရုပ်ဆိုးတို့ ကင်းအဖွဲ့သည် ရန်သူတွေကို အပြင်းအထန် ပြန်တိုက်နေသည် ။ စကားပြောစက်က မောင်ပွေးက သူတို့ လိုက်လာနေပြီလို့ ပြောနေသံကို ကြားရလို့ ရုပ်ဆိုးသည် စိတ်အားတက်သွားသည် ။ သူ့အမွှာညီနောင် ပုတ်သိုးလည်း သူနဲ့အတူ ကြံ့ကြံ့ခံ တိုက်နေသည် ။
မောင်ပွေးသည် သူစီးနေကြ ဂျစ်ကားတွေနဲ့ ရွာအဝင်ဂိတ်ဖက်ကို ဒလကြမ်း မောင်းသွားနေသည် ။ ကားခေါင်းမှာ တပ်ထားတဲ့ ဆော စက်သေနတ်ကြီးနဲ့ ဒလစပ် ပစ်ခတ်ရင်း ရုပ်ဆိုး ပုတ်သိုးတို့ အဖွဲ့တွေကို ကူတိုက်သည် ။
“ ဘယ်ကကောင်တွေလဲကွ…”
“ ဗိုလ်ဇရက်တို့ ထင်တာဘဲ…..”
“ ဟေ….ချ…..ချ….. ငါးဇင်ရိုင်း…. လောင်ချာနဲ့ ထုစမ်း….. ထု…. ထု…..”
မောင်ပွေးက အင်အားသုံးပြီး အလုံးအရင်းနဲ့ တိုက်သည် ။ လက်နက်ကလည်း ကောင်းတော့ ရန်သူတွေ အတုံးအရုံး ကျဆုံးပြီး ဆုတ်ပြေးကုန်သည် ။ မသေဘဲ ဒါဏ်ရာရပြီး ကျန်ခဲ့တဲ့ ရန်သူတစ်ကောင်ကို သူတို့ စစ်မေးတော့ ဗိုလ်ဇရက်တို့အုပ်စုဆိုတာ သိရသည် ။ မောင်ပွေးသည် ဗိုလ်ဇရက်တို့ကို လိုက်တိုက်မည် လို့ လုပ်သေးသည် ။ ဒါပေမယ့် ရုပ်ဆိုးနဲ့ ပုတ်သိုးတို့က ဆက်မလိုက်ဖို့ တားကြသည် ။
မောင်ပွေး ပြန်ရောက်တော့ မေရီက ရေအေးအေး တစ်ခွက်နဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။
“ ရန်သူတွေက တော်တော်များလား ကိုကို..။ သူတို့က ဘာလိုချင်လို့ လာတိုက်တာလဲဟင်…..”
မေရီက မောင်ပွေးကို မေးလိုက်သည် ။ မောင်ပွေးက ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး
“ အားစမ်းတာ သက်သက်ပေါ့ မေရီ…..။ ဇရက်ဆိုတဲ့ကောင်…. သူက ဘဝင်မြင့်ရောဂါ ရနေတာ..။ သူ့ကိုယ်သူ လက်နက်ကိုင် ခေါင်းဆောင် ဆိုပြီး… သူက ငါ့ထက်သာချင်တယ်လေ…။ မဲပုံကို သိမ်းချင်တယ်…။ သူနဲ့အတူ နေဒွန်းဆိုတဲ့ ကောင်လည်း ပါလာတယ်။ နှစ်ဖွဲ့ပေါင်းပြီး ငါ့ကို ဖြိုချင်တာလေ.. ဟားဟား….။ မောင်ပွေးတို့က ဒါတွေ သိနေလို့ စောစောကတည်းက လက်နက်ကောင်းတွေ စုထားတာ….။ ဘာရမလဲ…. ပြန်ထုပစ်လိုက်တာ … ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးသွားရတယ်……”
လို့ ရေသောက်ပြီးတဲ့အချိန် ပြောပြသည် ။ မေရီက ပြုံးစိစိနဲ့
“ ကိုကိုနဲ့ မေရီ.. ဇာတ်လမ်း ပြန်ဆက်လိုက်ကြမလားဟင်…..”
လို့ မေးလိုက်သည် ။ မောင်ပွေးရဲ့ မျက်နှာကြီး ပြုံးသွားသည် ။
“ လာ…. ငါ့လီးကို စုပ်ပေး…….”
မောင်ပွေး သူ့ဘောင်းဘီကြီးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ မဲမဲတုတ်တုတ် လီးပုံပျက်ကြီး ပေါ်လာသည် ။ ဂေါ်လီတွေ ထည့်ထားလို့ လီးကြီးက အဖုအပိန့်တွေနဲ့ ပုံပျက်ပန်းပျက် ဖြစ်နေသည် ။ မေရီက ပုလွေသိပ်ကောင်းလို့ မောင်ပွေး တအားကြိုက်သည် ။ မေရီရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှ ဖောင်းဖောင်းလေးတွေက သူ့ဒစ်ပြဲကြီးကို ငုံလိုက်တဲ့အချိန် မောင်ပွေးရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းကျသွားသည် ။ လျှာလေး လှုပ်ရှားပေးနေလို့ တအား အရသာရှိနေသည် ။
စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်။ သူ့အိမ်ရှေ့က ထင်းရှူးပင်တောထဲမှာ ဓါးပေါက်ကျင့်နေတဲ့ စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်ဆီကို ဦးစိုင်းကျောက် ရောက်လာသည် ။
“ ကိုဘခက်… ခင်ဗျားရဲ့ မေရီကို ကယ်တင်မယ့် စွန့်စားခန်းကို ကျုပ် လိုက်လည်းကူချင်တယ်….။ ကျုပ်မြေးလေး နန်းစံကို အိမ်မှာ ထားခဲ့ရမှာလည်း စိတ်က တအားပူတယ်….။ ခင်ဗျား မဲပုံရွာကြီးထဲကို ဝင်ဖို့ နည်းလမ်း တွေ့ထားတယ်…။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် လိုက်လာကူမှ ကောင်းမယ်…….”
“ လုံမေနဲ့ ထားခဲ့ရင်ကော…။ ကျနော် လုံမေနဲ့ နန်းစံကို သေနတ်ပစ်နည်းတွေ သင်ပေးခဲ့ရင်ကော….”
“ ကျုပ်တို့ သူတို့ကို လူဆိုးလူသွမ်းတွေ ရန်မမူနိုင်အောင် ကာကွယ်တဲ့ နည်းလမ်းတွေ စီစဉ်ပေးခဲ့ရမယ် ကိုဘခက်…..”
“ စိတ်ချပါ ဦးစိုင်းကျောက်..။ ကျနော် သူတို့ ပုန်းအောင်းနိုင်မယ့် မြေတွင်းတစ်တွင်း အိမ်အောက်မှာ တူးပေးခဲ့မယ်….။ မဲပုံထဲကို ဘယ်လိုဝင်နိုင်မလဲ ဆိုတာလေး ပြောပြမလား…. ဦးစိုင်းကျောက်…..”
“ မောင်ပွေးက လူအင်အား များတယ်….။ အမြဲ အစားအသောက်အတွက် ရှာဖွေနေရ ပူပင်နေရတယ်…..။ ကျုပ်တို့ ကြက်တွေ ဝက်တွေကို မြင်းလှည်းနဲ့ တင်သွားပြီး သူ့ကိုရောင်းရင် မဲပုံထဲကို အစစ်အဆေး သိပ်မများဘဲ ရောက်သွားနိုင်တယ်လေ….။ ကျုပ်က သူ့အဖွဲ့က ‘အဝယ်တော် ရမ်းကား ‘ က အမြဲ ကြက်၊ ဝက်၊ နွားတွေ ဝယ်နေတယ်ဆိုတာ သိထားတယ်….။ ကျုပ် သူတို့ဆီဝင်ဖို့ ကြက်နဲ့ ဝက်တွေ ရှာမယ်….။ ခင်ဗျား…. သေနတ်တစ်လက်လောက် ရမလား….။ ဟိုဖက်ရွာက ဘိုကြုပ် ဆိုတဲ့ကောင်က သေနတ်လိုချင်နေတယ်..။ သူ့မှာ ကြက်နဲ့ ဝက်တွေ ရှိတယ်….။ သွားလဲလိုက်မယ်….”
“ ကောင်းပြီ…. ကျုပ် သေနတ်တစ်လက်နဲ့ ကျည်ဆံတွေ ပေးမယ်……”
စစ်ပြန်ကြီးဘခက် ပေးတဲ့ သေနတ်နဲ့ ကျည်ဆံတွေကို ယူပြီး ဦးစိုင်းကျောက်တစ်ယောက် တဖက်ရွာက ဘိုကြုပ်ဆိုတဲ့ လူဆီကို ထွက်သွားနေတဲ့အချိန်မှာ ဘခက်သည် စမ်းချောင်းလေးမှာ ရေဆင်းချိုးနေသည် ။ ဘခက်ရဲ့ တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်ပြီး ကြွက်သားအမြောင်း အထစ်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်တွေကို မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ငေးမောနေတာက နန်းစံ ။
နန်းစံသည် ညက လုံမေနဲ့ ဘခက်ကြီးတို့ ချစ်တင်းနှီးနှောနေကြတာကို ချောင်းကြည့်ပြီး စိတ်တွေထခဲ့ပေမယ့် ညဖက်ကြီးမို့ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ခဲ့ရ ။ ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ လိုးပွဲကို ချောင်းပြီး သူမဖာသာ လက်နဲ့ ပွတ်သပ် အာသာဖြေမိခဲ့ရပေမယ့် စိတ်တင်းတိမ်မှုကို မရဘဲ လီးအစစ်နဲ့ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ တအား ပေါ်ပေါက်ခဲ့ရသည် ။ အဖိုးဖြစ်တဲ့ ဦးစိုင်းကျောက် တဖက်ရွာကို ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် ဘခက်က
“ လုံမေရေ.. ငါ ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်…”
လို့ နှုတ်ဆက်နေသံကို နန်းစံ ကြားလိုက်သည် ။ ကြည့်လိုက်တော့ ဘခက်ကြီးသည် အဝတ်အပို ဘာမှပါမသွားဘူး ။ တောထဲက စမ်းချောင်းလေးမို့ လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ ကိုယ်တိုင်လည်း အဝတ်မပါဘဲ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ဘဲ ရေဆင်းချိုးခဲ့ကြတာမို့ ဘခက်လို ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်က ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ဘဲ ဆင်းချိုးမှာ သေချာနေသည် ။ ဒါကြောင့် နန်းစံသည် ဘခက်ကြီးရဲ့ အနောက်ကနေ တိတ်တဆိတ် လိုက်ပါသွားသည် ။
ဘခက် အဝတ်တွေ အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့အခါ နန်းစံသည် သူ့ပေါင်တန် နှစ်ဖက်ကြားက တွဲလောင်းကျနေတဲ့ လီးတန် တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ညက လုံမေကို လိုးတဲ့ လီးကြီး ။ အမလေး…. ဒီလီးတန်ကြီးနဲ့ လုံမေရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ဘယ်လိုများ သွင်းပါလိမ့်……။
နန်းစံလည်း လီးညိုကြီးကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း သွားရည်ယိုလာသည် ။ ညက လုံမေ လီးစုပ်တာတွေကို မြင်ခဲ့ရသည် ။ သဲသဲကွဲကွဲတော့ မဟုတ်ဘူး ။ အခုတော့ လင်းထင်းနေတဲ့ နေ့အချိန်မှာ ဘခက်ရဲ့ လီးကြီးကို အနီးကပ် မြင်နေရသည် ။ ဒါကြီးကို ပြေးစုပ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်ပေါက်နေရသည် ။ ဒါကြီးနဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို အလိုးခံလိုက်ချင်စိတ်တွေကလည်း ထိန်းလို့မနိုင်တော့ ။
ဘခက်လည်း ရေချိုးအပြီး ချောင်းထဲကနေ တက်လာတဲ့အချိန် ညစ်ပေနံစော်နေတဲ့ သူ့ဘောင်းဘီကြီးကို လျှော်ဖွတ်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့အချိန် ခြုံပုတ်တွေထဲက အသံတွေကို သူကြားလိုက်လို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။ တောကောင်လား….. ရန်သူလား…..။
ဘခက်ရဲ့လက်က ချောင်းစပ်က ကျောက်တုံးကြီးပေါ်မှာ ချထားတဲ့ သူ့သေနတ်ဆီကို ရောက်သွားသည် ။ အသံကြားတဲ့ ခြုံပုတ်ဆီကို သေနတ်ကို ချိန်ပြီး တိုးကပ်သွားသည် ။
“ ဟင်….”
ထွက်ပြေးဖို့ ကြိုးစားလိုက်တဲ့ နန်းစံကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
“ နန်းစံ….. နင် ငါရေချိုးတာကို လာချောင်းနေတာလား……”
နန်းစံက ဘခက်ကို ကြောက်လန့်တဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး
“ အင်း….”
လို့ ဖြေသည် ။ ထမိန်နွမ်းလေးကလည်း ပြေကျွတ်လို့ ။ သူ့ကို လာချောင်းပြီး လက်ဆော့နေပုံရသည် ။
“ နန်းစံက ရိုးသားတဲ့ တောင်ပေါ်သူလေးမို့ ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ ညကလိုးကြတာကို တွေ့ပြီး ကြားပြီး စိတ်တွေ ထကြွတယ်….။ လုံမေလိုဘဲ လိုချင်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ ဘခက်လည်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ လီးတန်တုတ်ကြီးကလည်း တန်းလန်းကြီး ။ လုံမေရဲ့ ပြောစကားကြောင့် ဘခက်ရဲ့ အတန်ကြီး ဆတ်ကနဲ ထထောင်လာသည် ။ ငေါငေါကြီး ။
နန်းစံလည်း လီးတန်ကြီးကို အနီးကပ် တွေ့လိုက်ရလို့ မျက်လုံးလေး ပြူးပြီး ကြည့်ရင်း ကိုင်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့အချိန် ဘခက်က
“ နင်ကိုင်လေ.. ရော့…”
ဆိုပြီး သူ့လက်ထဲကို လီးကြီး ထည့်ပေးသည် ။ ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျသွားသလိုဘဲ ။ လီးကြီး သူမလက်ထဲကို ရောက်လာတော့ နန်းစံလည်း လီးတန်တုတ်ကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ပွတ်သပ်လိုက်သည် ။ လီးတန်ကြီး ပိုကြီးထွားလာ ပိုမာလာ ထောင်လာသည် ။ အို… အကြီးကြီး ဖြစ်လာတယ်…..။ နန်းစံသည် လထစ်ပြဲကြီးကို စုပ်ပစ်ချင်တဲ့စိတ် ပေါက်နေသည် ။ ရှက်ကလည်း ရှက်သည် ။ ဘခက်က
“ စုပ်လိုက်….နန်းစံ ”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး တောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး နန်းစံရဲ့ ပါးစပ်ပေါက်နားကို တိုးကပ်ပေးလိုက်သည် ။
“ စုပ်..စုပ်….စုပ်ကြည့်…..”
နန်းစံ လထစ်ကြီးကို ငုံလိုက်ပြီး စုပ်သည် ။
“ အား…ကောင်းတယ်….စုပ်…စုပ်……”
ဘခက်လည်း နန်းစံရဲ့ လီးစုပ်ပေးတာကို ခံနေရင်း နန်းစံရဲ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ ဖမ်းစမ်းလိုက်တော့ စောက်ရည်တွေ တအားစိုပေနေတာကို သိလိုက်ရသည် ။
“ နင် အလိုးခံချင်လား….”
လို့ မေးလိုက်သည်။ နန်းစံ လီးစုပ်နေရာက ခေါင်းလေး ညှိမ့်ပြသည် ။
“ ရတယ်… ငါလိုးပေးမယ်…… စုပ်… စုပ်….. စုပ်ပြီးရင် စောက်ပတ်လည်း ယက်ပေးမယ်…. လိုးလည်းလိုးပေးမယ်….”
ဘခက် နန်းစံရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပေးနေသလို လက်တဖက်ကလည်း နို့တင်းတင်းလုံးလုံးလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေသည် ။ တင်းမာပြီး ထောင်လာတဲ့ နန်းစံရဲ့ နို့သီးခေါင်း လုံးလုံးလေးတွေကို ဘခက် စို့ပေးရင်း နန်းစံရဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားလိုက်သည် ။ ဖြူဆွတ်ဆွတ် ပေါင်တန်သွယ်လေးတွေရဲ့ ကြားခလယ်မှာ အမွှေးပါးပါးနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ။ လူက ပိန်သွယ်သလောက် စောက်ဖုတ်က ကြီးသလိုဘဲ ။ အကွဲကြောင်း နီညိုညိုကြီး ။
နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာနဲ့ ဝိုက်ယက်ပေးရာက ပေါင်ကြားကို ခေါင်းထိုးဝင်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ယက်ပေးသည် ။ နန်းစံလည်း လိုချင်နေတဲ့ ယောက်ျားအထိအတွေ့တွေကို ရလိုက်လို့ ကျေနပ်နေသည် ။ လျှာကြီးရဲ့ အထိအတွေ့တွေက တုန်နေအောင် ကောင်းလွန်းနေသည် ။ နန်းစံသည် လီးလည်း စုပ်ဖူးသွားရသလို စောက်ဖုတ်လည်း အယက်ခံနေရသည် ။ ဘခက်က သူ့စံချိန်မှီ လီးကြီးနဲ့ မကြာခင်မှာ လိုးပေးတော့မည် ဆိုတာကိုလည်း နန်းစံ သိနေသည် ။
“ ငါယက်တာ ကောင်းလား…..”
“ အွန်း…..”
“ ဘာအွန်းလဲ……”
“ ကောင်းတယ်……”
“ ငါ့လီးကို နင့်စောက်ပတ်ထဲ သွင်းပေးရမလား…..”
“ အင်း…..”
ဘခက် လိုးသွင်းခါနီးဆဲဆဲ သူတို့ လိုးနေတဲ့ မြင်းဇောင်း အပြင်ဖက်က ခြေသံလိုလို ကြားလိုက်တဲ့အတွက် ဘခက်လည်း နန်းစံရဲ့ ပေါင်ကြားက ခွာလိုက်ပြီး အပြင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဦးစိုင်းကျောက် ကြက်တွေ ဝက်တွေ တင်ထားတဲ့ လှည်းနဲ့ ပြန်ရောက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
“ နန်းစံ.. နင့်အဖိုး ပြန်ရောက်လာပြီ….။ နောက်ကြမှ နင်နဲ့ငါ ထပ်တွေ့ကြမယ်….”
“ အင်း . . .”
နန်းစံလည်း အဝတ်တွေကို ကောက်ယူ ဝတ်လိုက်သည် ။
——————————————–
မဲပုံရွာကြီးကို တောင်ပေါ်ကနေပြီး မှန်ပြောင်းကိုယ်စီနဲ့ ချောင်းမြောင်း လေ့လာနေကြတဲ့ စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့သည် မီးခိုးတလူလူနဲ့ တဲကြီးမှာ လူတွေ ချက်ပြုတ်နေကြတာကို တွေ့နေရသည် ။
“ ပွဲတစ်ခုခုလုပ်မယ့် သဘောဘဲ…. ကိုဘခက်…..။ ကျုပ်တို့ ကြက်နဲ့ဝက်တွေ သွားရောင်းရင် သူတို့ သဘောကျကြမှာ သေချာတယ်…..။ ကဲ…. ကျုပ်တို့ ပြင်ဆင်ကြစို့…..”
မဲပုံရွာကြီးရဲ့အဝင် စည်းရိုးဂိတ်မှာ ပုတ်သိုး ရှိနေသည် ။ ပုတ်သိုးသည် သူ့အစ်ကို ရုပ်ဆိုးနဲ့အတူ လောခေါင်မောင်ပွေးဆီမှာ တပည့်ခံနေတာ တော်တော်လေး ကြာခဲ့ပြီ ။ သူတို့ ညီနောင်သည် တုံးတိုက်တိုက် ကျားကိုက်ကိုက် မိုက်ပစ်တဲ့ လူမိုက်စစ်စစ်တွေ ။ ရိုက်ဆိုရိုက် ဖိုက်ဆိုဖိုက်… ခိုင်းတာလုပ် ခံမပြောတဲ့ တပည့်ကောင်းတွေမို့ မောင်ပွေးက သဘောကျသည် ။
မောင်ပွေးသည် သူ့ကိုယ်ပိုင် ခါးပိုက်ဆောင်တပ်တွေနဲ့ သူတလူငါတမင်း တစင်ထောင်နေတာ တော်တော်ကြာပြီ ။ မဲပုံသည် တကယ်တော့ မြန်မာဖက်ခြမ်းမှာ မဟုတ်ဘဲ ထိုင်းနိုင်ငံဖက်ခြမ်းက ရွာကြီးပါ ။
ပုတ်သိုးသည် မီးတောက် ချက်အရက်ကို ရေမရောဘဲ မော့ချပစ်လိုက်သည် ။
“ ထွီး…….”
ရင်ထဲ မီးစနဲ့ အထိုးခံလိုက်ရသလို ပူဆင်းသွားသည် ။ တပည့်ကျော် ဖိုးပေါ်က အသားကင်တစ်ခွက် ယူလာပေးသည် ။
“ ဘာအသားလဲကွ……ဖိုးပေါ်……”
“ တောကြောင်သားကင်…..ဆရာ……”
“ ဟေ… ဘယ်တုန်းက ရလိုက်တာလဲ….. တောကြောင်…..”
“ မနေ့ညက ဆရာ….။ ဘရိတ်ကီး ထွက်ပစ်တာ……”
“ ဟေ…. ဆရာမောင်ပွေးကို မင်းတို့ အမြည်းအနေနဲ့ ပို့ဖို့ကောင်းတယ်…..”
“ ဟီး….. ကုန်ပြီဆရာ…. ဒါဘဲ ကျန်တယ်….။ ဒါနဲ့ မမေရီ မွေးနေ့ပွဲအတွက် အသား မလောက်လို့ဆို…။ ကျုပ်တို့အဖွဲ့ တောပစ်ထွက်ပေးရမလား…. ဆရာ…..”
“ အေး… ငါ့ကို ကြက်၊ ဝက်၊ အမဲ ရှာခိုင်းထားတယ်…..”
ဒီအချိန်မှာ မဲပုံစည်းရိုးဂိတ်နားကို မြင်းလှည်းတစ်စီး တခွပ်ခွပ်နဲ့ လာနေတာကို မှန်ပြောင်းနဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ တပည့်တစ်ယောက်က ပုတ်သိုးဆီကို လှမ်းအော် သတင်းပို့သည် ။
“ ဆရာ…. မြင်းလှည်းတစ်စီး.. လူနှစ်ယောက် လာနေတယ်…..။ လှည်းပေါ်မှာ အကောင်ဘလောင်တွေနဲ့…”
“ ဟေ…. ဘာအကောင်ဘလောင်တွေလဲကွ……”
“ ကြက်တွေနဲ့ ဝက်တွေ…….”
“ ဟေ……”
ပုတ်သိုး တဲထဲကနေ ထွက်လိုက်သည် ။ ဂိတ် တာဝန်ကျ သူ့တပည့် ဂိုရမ်းကို
“ ဒီလှည်းက ကောင်တွေနဲ့ ငါ စကားပြောချင်တယ်… ဂိုရမ်း….. ခေါ်လိုက်စမ်း……”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မြင်းလှည်း ရောက်လာသည်။
“ ရပ်လိုက်…. ဘယ်လဲ… ဘာလာလုပ်လဲ….. ပြော…..”
ဂိုရမ်းက သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားရင်း လှမ်းအော်မေးလိုက်သည် ။ လူနှစ်ယောက် လှည်းပေါ်က ဆင်းလာသည် ။
“ ဆရာမောင်ပွေးကို ဝက်နဲ့ကြက် လာသွင်းတာပါ . . .”
“ ဟေ….”
ဂိုရမ်းက လှမ်းအော်ပြောလိုက်လို့ ပုတ်သိုး ရောက်လာသည် ။ ပုတ်သိုးက
“ မင်းတို့ ဘယ်ကလဲ…”
လို့ မေးလိုက်သည် ။
———————————————–
ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက် မဲပုံရွာကြီးထဲကို ရောက်နေကြပြီ ။ ရွာအဝင်ဂိတ်က ပုတ်သိုးတို့ ကင်းအဖွဲ့က သူတို့ကိုယ်တွေနဲ့ မြင်းလှည်းကို လက်နက်ပါမပါ စစ်ဆေးကြပြီး ရွာလည်က ချက်ပြုတ်တဲကြီးဆီကို ပါလာတဲ့ ကြက်တွေ ဝက်တွေကို ပို့ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်သည် ။ ပုတ်သိုးက
“ ဒီ ဝက်တွေ ကြက်တွေ အတွက် မင်းတို့ ဘာလိုချင်လဲ”
လို့ မေးတော့ ဦးစိုင်းကျောက်က
“ ဆရာမောင်ပွေး ပေးချင်တာပေး…. ကျုပ်တို့ ယူမည်….။ ဓါတ်ဆီ ရေနံဆီ ရရင်လည်း ကျေနပ်သည်”
လို့ ပြောခဲ့သည် ။ သူတို့ မြင်းလှည်းပေါ်မှာ ကြက်အရှင်တွေ တပုံကြီးနဲ့ ဝက်အရှင်တွေ သုံးကောင် ပါလာသည် ။ ဝက်တစ်ကောင်ကတော့ လမ်းခရီးမှာ သေသွားသည်လို့ ဦးစိုင်းကျောက်က ပုတ်သိုးကို ရှင်းပြခဲ့သည် ။ ပုတ်သိုးက ဝက်သေကို ကြည့်ပြီး
“ အခုဘဲ သေတာဆိုရင် ချက်ချင်း ခုတ်ထစ်ပြီး ချက်လို့ရတယ်…။ ချက်ပြုတ်ရေးတဲမှာ ပြောပြလိုက်…”
လို့ ပြောခဲ့သည် ။ ရွာလည်က ချက်ပြုတ်ရေးတဲကြီးဆီကို မရောက်ခင် ဘခက်က ဦးစိုင်းကျောက်ရဲ့ အကူအညီနဲ့ ဝက်သေရဲ့ ဗိုက်ထဲမှာ ပလပ်စတစ်စတွေနဲ့ ပတ်ရစ်ထည့်လာတဲ့ သေနတ်တွေ ကျည်ဆံကပ်တွေနဲ့ လက်ပစ်ဗုံးတွေကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။
“ လာသာလာခဲ့ရတယ်ကွာ.. ငါတော့ ငါ့မြေးမလေး နန်းစံကို တစ်စက်မှကို စိတ်မချဘူး …။ လူရမ်းကားတွေကြီးစိုးတဲ့ ခေတ်ကို ရောက်နေတယ် မဟုတ်လား…..”
လို့ ညည်းလိုက်တဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်ကို ဘခက်က
“ သိပ်လည်း ပူမနေပါနဲ့လေ..။ ကျနော် သူတို့ကို ပုန်းဖို့ မြေကျင်းကြီးတစ်ကျင်း အချိန်ယူပြီး တူးပေးခဲ့တာဘဲလေ..။ သေနတ်လည်း ပစ်ကျင့်ပေးခဲ့တယ်….။ လုံမေလည်း အတူရှိနေတာဘဲ ဦးစိုင်းကျောက်ရယ်…”
လို့ နှစ်သိမ့်လိုက်သည် ။ ချက်ပြုတ်ရေး တဲကြီးဆီကို ရောက်လာတော့ တဲကြီးထဲက မိန်းမဝဝကြီး တစ်ယောက် ထွက်လာသည် ။
“ ဟိတ်…ဘာတွေ ယူလာသလဲ…..”
“ ဝက်တွေနဲ့ ကြက်တွေပါ…..။ ခင်ဗျားက တာဝန်ခံလား……”
“ အင်း….. ဟုတ်တယ်…..။ နင်တို့ ဒီဟာတွေကို တစ်ခုခုနဲ့ လဲမှာလား…။ ဆရာကြီးမောင်ပွေး မရှိဘူး …..။ အသားလိုလို့ တောထွက်ပစ်တယ်…။ နင်တို့ သူလာတဲ့အထိ စောင့်မှရမယ်…….”
ဦးစိုင်းကျောက်က
“ ကောင်းပြီလေ…. ကျုပ်တို့ စောင့်မယ်…..”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မိန်းမကြီးက
“ နင်တို့ ဗိုက်ဆာလား….။ ဆာရင် ငါ ထမင်းကျွေးမယ်…. လိုက်ခဲ့….”
လို့ ခေါ်သွားလို့ သူတို့နှစ်ယောက် တဲကြီးထဲကို လိုက်သွားလိုက်ကြသည် ။ တဲကြီးထဲမှာ မိန်းမတွေ ဟင်းတွေ ချက်ပြုတ်နေကြတာကို သူတို့ တွေ့ရသည် ။ မီးကင်နေတာများသည်။ ညှော်နံ့တွေ မွှန်ထွန်နေသလို မီးခိုးတွေလည်း အူနေသည် ။ ဒီအချိန်မှာ တဲထဲကို စစ်ဝတ်စုံ ဝတ်ထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဝင်လာသည် ။
“ မိဆွေ …”
မိန်းမဝဝကြီးက
“ ရှင်…..ဆရာကတော်…..”
လို့ ထူးရင်း ဒီမိန်းမဆီကို ပြေးသွားလိုက်သည် ။
“ ဘာဟင်းကျက်ပြီလဲ…..မိဆွေ…..”
“ ဆတ်သားဟင်း….. ဆိတ်သားကင် ရပြီ…။ ဆရာကတော်…. စားတော့မလား……”
“ အေး….. ပြင်ပေးစမ်း……”
ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့ ဒီမိန်းမကို လှမ်းကြည့်လိုက်ကြသည် ။
“ ဟင်….”
ဘခက်ရဲ့ လက်တွေ ခြေတွေ တုန်ခါနေသည် ။
မေ……မေ……မေရီ . . ။ သူ့ချစ်ဇနီးလေး မေရီ ဖြစ်နေလို့ …။
ဦးစိုင်းကျောက်ကလည်း ဘခက် ဖြစ်နေတာကို သဘောပေါက်သည် ။ ဒါ မေရီ ဆိုတာကို ဦးစိုင်းကျောက် သိသည် ။
မေရီကလည်း မိဆွေပြင်ပေးတဲ့ ဟင်းနဲ့ ထမင်းနဲ့ကို မြည်းစမ်းကြည့်နေတဲ့အချိန် ဘခက်တို့ကို တွေ့သွားသည် ။
“ သူတို့က ဘာလာလုပ်တာလဲ…. အပြင်လူတွေလား…..”
မိဆွေကြီးက
“ ဟုတ်တယ်… ဆရာကတော်….။ ကြက်နဲ့ဝက်တွေ လာသွင်းတာ…..”
လို့ ရှင်းပြလိုက်သည်။ မေရီသည် သေပြီလို့ ထင်ထားတဲ့ ဘခက်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ငေးကြောင်ကြည့်နေသည် ။ သူမ မျက်လုံးတွေကို သူမ မယုံကြည်နိုင်ပါဘူး ။ အိပ်မက်များလား ။ မိဆွေကြီးကို မသိစေချင်လို့ မိဆွေကြီးကို ဟင်းရွက်ခူးခိုင်းလိုက်သည် ။ အိပဲ့အိပဲ့နဲ့ ဖက်တီးမကြီး ထွက်သွားပြီးတဲ့အခါ ဘခက်ရှိရာကို မေရီ လျှောက်လာသည် ။
“ အစ်ကို….. အစ်ကိုဘခက်……။ မေရီ့ဆီကို လိုက်လာတာလား….”
လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံလေးနဲ့ မေးလိုက်ပြီး မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက်နဲ့ ကျလာသည် ။
“ ဟုတ်တယ်…. မေရီ…။ ရှာနေတာ ကြာပြီ…။ အခုမှ သိလို့ ဒီက ဦးစိုင်းကျောက် အကူအညီနဲ့ မဲပုံထဲကို ဝင်လာတာ…..။ အစ်ကိုတို့ ဒီကနေ အမြန်ဆုံး ပြေးကြရအောင်……”
“ အစ်ကို…. မေရီ့ဘဝက ပြောင်းလဲနေပြီ …။ မဲပုံထဲကနေ အစ်ကိုထင်သလောက် လွယ်လွယ်ကူကူနဲ့ ထွက်သွားလို့ မရနိုင်ဘူး…..။ ကိုမောင်ပွေးမှာ လူအင်အား သိပ်များတယ်….။ အိကုနဲ့ မေရီ မလွတ်နိုင်ဘူး….။ မေရီ လိုက်လို့မဖြစ်ဘူး…။ အိကုဘဲ ပြန်လိုက်ပါ….။ အစ်ကို မေရီ့ကို မေ့လိုက်ပါတော့…..”
မေရီ့ပြောစကားတွေက ဘခက်ရဲ့ ရင်ထဲကို သံပူရည်တွေ လောင်းထည့်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရသည် ။
“ အစ်ကိုတို့ ကြိုးစားကြည့်ရအောင်….။ သေသေကြေကြေ အစ်ကိုတော့ တိုက်ပစ်လိုက်ချင်တာဘဲ…..”
လို့ မေရီ့ကို ပြောလိုက်တော့ မေရီက နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေး ကန့်လန့်ဖြတ် တင်ပြီး
“ အစ်ကို… တိုးတိုး…။ ကင်းတွေ ရှိတယ်….။ ကြားသွားမယ်…..”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဘခက်ရဲ့ လက်တဖက်ကို ဆွဲကိုင်ပြီး
“ လိုက်ခဲ့အစ်ကို…. တစ်နေရာမှာ သွားပြောကြမယ်….”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မေရီက မှောင်မဲနေတဲ့ တဲလေးတစ်လုံးထဲကို ဘခက်ကို ခေါ်သွားသည် ။
“ အစ်ကို… မေရီလေ.. အစ်ကို့ကို သိပ်ချစ်တယ်…။ အစ်ကို့ကို မျှော်နေခဲ့တာ ရက်ပေါင်းများစွာပါ..။ စစ်ကြီးဖြစ်တော့ အစ်ကိုကလည်း မရှိ……။ မေရီ.. ဒုက္ခတွေ များလိုက်တာလေ…….။ ကဲ…. အစ်ကိုရယ်…. ပြန်တွေ့ရတုန်း မေရီတို့ ပျော်ပျော်နေလိုက်ကြရအောင်…..”
မေရီက ဘခက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လိုက်ပြီး ဘခက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို သူမနှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် စုပ်လိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း ကွဲကွာနေတဲ့ ဇနီးချောလေးကို ပြန်စုပ်နမ်းရင်း တကိုယ်လုံးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်လေသည် ။ ဘခက်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က မေရီရဲ့ စွင့်ထယ်နေတဲ့ ဖင်တုံးတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည် ။ မေရီလည်း ဘခက်ရဲ့ ပေါင်ကြား ဂွဆုံနေရာကို လက်တဖက်နဲ့ လှမ်းဆုပ်လိုက်သည် ။ ပုံမှန် နမ်းစုပ်တာနဲ့ စလိုက်တဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် မိနစ် အနည်းငယ်အတွင်း တရှိန်ထိုး ထကြွလာတဲ့ ကာမစိတ်ရိုင်းတွေကြောင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက် ကိုင်ကြဆုပ်ကြ ဖြစ်လာသည် ။
မေရီကို တဲကြမ်းပေါ်ကို ဆွဲလှဲချပြီး ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်တဲ့ ဘခက်ရဲ့ပေါင်ကြားက လိင်တန်ဆာကြီးသည်လည်း မတ်မတ်ထောင်နေပြီ ။ မေရီရဲ့ တကိုယ်လုံး ဗလာကျင်းသွားတဲ့အချိန် ဘခက်ရဲ့ အငမ်းမရ အနမ်းတွေက ဖွံ့ထွားလုံးတင်းတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးပေါ်ကို အဆက်မပြတ် ကျရောက်နေသည် ။ မေရီကလည်း ဘခက်ရဲ့ ကာကီဘောင်းဘီကြီးကို ဇစ်ဆွဲချပြီး ချွတ်လိုက်သည် ။ ဘခက်ရဲ့ လုံးပတ်တုတ်တုတ် လိင်တန်ဆာကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။ မေရီလည်း အငမ်းမရ ဆွဲကိုင်ပြီး ငုံစုပ်လိုက်သည် ။
ကွဲကွာပြတ်လပ်နေတဲ့ ဘခက်နဲ့ မေရီတို့က ပြန်ပေါင်းထုပ်ခန်းက ကြမ်းသည် ။ နို့လုံးကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပေါင်ဖြဲကားပေးထားတဲ့ မေရီရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို လိင်တန် ထိုးမြှပ်လိုက်တော့ မေရီရဲ့
“ အိုးးးး…”
လို့ ညည်းလိုက်တဲ့ အသံလေး ထွက်လာသည် ။ တုတ်ဖီးလွန်းတဲ့ လီးက မေရီ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အပြည့်အသိပ်ကြီး ဖြစ်နေသည် ။
ဘခက် လိုးပြီ ။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပြီ ။ မေရီလည်း သူ့လည်ပင်းကို ဆွဲဖက်ထားရင်း ပေါင်တန်တွေကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးရင်း အောက်ကနေ ကော့ပင့်ပေးသည် ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေ ထွက်နေသည် ။ မေရီ့စောက်ဖုတ်က ကာမရှေ့ပြေး အရည်တွေက ယိုစီးပေစိုနေသည် ။ ဘခက်ရဲ့ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ဂွေးစိနှစ်လုံးက လိုးဆောင့်လိုက်တိုင်း မေရီ့ဖင်ကြားကို လွှဲကာရိုက်ခတ်လို့ တဘတ်ဘတ် အသံတွေလည်း ထွက်နေသည် ။
မေရီသည် သူ့ကို စွန့်စွန့်စားစား လာကယ်ထုတ်တဲ့ လင်ဖြစ်သူကို အားရပါးရ လိုးခိုင်းသည် ။ ပုံစံပြောင်းပြီး ဖင်ပူးတောင်းထောင်ရက်နဲ့ ကုန်းသည် ။ ဘခက်ကလည်း ချစ်ဇနီးလေးနဲ့ ပြန်ပေါင်းထုပ်ခန်းမှာ တာဝန်ကျေသည် ။ အပီအပြင် လိုးပေးသည် ။
မေရီလည်း ဘခက် ပြီးခါနီးပြီဆိုတာကို သိတော့ ဘခက်ကို လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲက ပြန်နုတ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ နှုတ်ခမ်းထူထူလှလှလေးနဲ့ လီးထိပ် ဒစ်လုံးကြီးကို တပြတ်ပြတ်နဲ့ စုပ်လိုက် ယက်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်တော့ လီးထိပ်ပေါက်ထဲက အရည်ဖြူဖြူတွေ တထပ်ထပ်နဲ့ ပန်းထွက်လာတော့သည် ။
“ အားးးးးးးးးးး”
ဘခက်ရဲ့ ညည်းသံကြီး ထွက်လာသည် ။ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါနေတဲ့ ဝါးတဲလေး တမဟုတ်ချင်း ငြိမ်သက်သွားသည် ။ တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို လွှမ်းမိုးသွားသည် ။ ဘခက်နဲ့ မေရီတို့သည် ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ တဲကြမ်းပြင်မှာ ဘေးချင်းယှဉ်ရက် လှဲလျောင်းနေကြသည်။
“ ဆရာကတော်….ဆရာကတော်……”
ဖက်တီးမကြီး မိဆွေရဲ့ အကြော်ကြော် အော်ခေါ်သံတွေကို ကြားလိုက်ရလို့ မေရီ လူးလဲထပြီး အဝတ်အစားတွေကို ပြန်ဝတ်သည် ။
“ အစ်ကို…. မေရီ သွားတော့မယ်နော်…။ အစ်ကို…. ဘေးကင်း အဆင်ပြေပါစေ……”
“ ဟင်… မေရီ…… မင်း.. အစ်ကိုနဲ့ ပြန်မလိုက်ဖူးလားဟင်…….”
စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်တဲ့ ဘခက် ။ မေရီက ခေါင်းခါသည် ။
“ မလိုက်တော့ဘူး.. အစ်ကို…။ မေရီ ဒီမှာဘဲ နေလိုက်တော့မယ်……”
“ ဘာ…..”
ဘခက်သည် မေရီ ပြောလိုက်တာကို မယုံကြည်နိုင်ဘူး ။ မေရီ ဘာလို့ သူနဲ့ ပြန်မလိုက်ချင်တာလဲ ။ လောခေါင်မောင်ပွေးသည် မေရီ့ကို လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ပြီး မြင်းနဲ့ တန်းလန်းဆွဲခေါ်ခဲ့တာ..။ အကြိမ်ကြိမ် မုဒိန်းကျင့်ခဲ့တာ…။
“ မေရီ… ငါ မင်းကို တစ်ရွာဝင် တစ်မြို့ထွက် အခက်အခဲတွေကို ကျော်ဖြတ်ပြီး ရှာခဲ့တာပါ …..။ မင်း ဘာလို့ ငါ့နောက်ကို ပြန်မလိုက်ချင်တာလဲဟင်……။ မင်း…… မင်း….. ငါ့ကို မချစ်တော့ဘူးလား…..။ လာပါ….. ပြန်လိုက်ခဲ့ပါ မေရီ…။ မင်းအပေါ် ငါ ဘာမကောင်းတာတွေ လုပ်မိခဲ့လဲ…..”
“ ကိုဘခက် …. ကျမ အကြောင်းပြချက် မပေးချင်ဘူး..။ အချိန်လည်း မရှိဘူး…။ ရှင် ပြန်လိုက်ပါ……။ ကျမကို ထားခဲ့လိုက်ပါ……”
ဒီအချိန်မှာ ဖက်တီးမကြီး မိဆွေ ရောက်လာသည် ။
“ အမလေး.. ရှာလိုက်ရတာ ဆရာကတော်ရယ်….။ ဆရာမောင်ပွေး ဆတ်တစ်ကောင် ရလာလို့ ပြန်လာနေပြီ..။ သူ စက်နဲ့ လှမ်းပြောတယ်…..။ သူ မကြာခင် ပြန်ရောက်မယ်လို့ ဆရာကတော်ကို ပြောပေးပါတဲ့။ သူရလာတဲ့ ဆတ်ကြီးနဲ့ ဓါတ်ပုံရိုက်မလို့တဲ့….”
မိဆွေ ခေါ်လိုက်တဲ့ (ဆရာကတော်) ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းကြောင့် ဘခက်လည်း မေရီ ဘာကြောင့် သူနဲ့ ပြန်မလိုက်ချင်သလဲ ဆိုတာကို နည်းနည်း သဘောပေါက်သွားသည် ။ မေရီသည် လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ မယား ဖြစ်နေပြီ ။ လောခေါင်မောင်ပွေးကို သံယောဇဉ် တွယ်ညိနေပြီ ဆိုတာ သေချာနေပြီ ။
ဖက်တီးမကြီးမိဆွေနဲ့ မေရီ လိုက်သွားသည် ။ တဲလေးထဲမှာ ဘခက် ငေါင်တောင်တောင်နဲ့ ကျန်နေခဲ့သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက် ရောက်လာသည် ။
“ ကိုဘခက်….. အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ……။ မေရီကို လစ်ကြဖို့ ပြောပြီးပြီလား…..”
ဘခက်သည် ဦးစိုင်းကျောက်ကို ဘာပြန်ပြောရမလဲ မသိတော့ ။ မကြာခင် မဲပုံရွာကြီးထဲကို လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ အဖွဲ့သည် ဂျစ်ကားကြီးနှစ်စီးနဲ့ ဒလကြမ်း မောင်းရင်း ပြန်ဝင်လာသည် ။
ပုတ်သိုးသည် သူ့ဆရာသမား သားကောင်ရလာတာကို ပျော်လွန်းလို့ အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ကို အပေါ်ထောင်ပြီး တထုံးထုံး ပစ်ဖောက်နေသည် ။ တပည့်တွေက တဟေးဟေး တဟားဟားနဲ့ အော်ဟစ်ပြီး ဆရာသမားကို ချီးကျူးထောပနာ ပြုနေကြသည် ။ မေရီသည် လောခေါင်မောင်ပွေးကို အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။
“ မေရီ… ကြည့်စမ်းပါဦး ကိုယ်ပစ်လာတဲ့ ဆတ်ပေါက်ကြီး….။ ကျည်ဆံက ဖင်ပေါက်ကနေ ဝင်သွားတာ….. ဟားဟားဟား…….”
မောင်ပွေးနဲ့ မေရီတို့ သာယာကြည်နူးနေကြတာကို ဦးစိုင်းကျောက် ငေးကြည့်နေသည် ။ ဪ…. ဒါကြောင့်ကိုး……။ ဦးစိုင်းကျောက် သဘောပေါက်သွားသည် ။
ဘခက်သည် အမှောင်ရိပ် တနေရာမှာ ခေါင်းငိုက်ဆိုက်နဲ့ ထိုင်နေသည် ။ သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ တအား နာကျင်နေသည် ။ မေရီနဲ့ မောင်ပွေးတို့ရဲ့ ရယ်သံတွေက သူ့နားထဲကို လေပြင်းမုန်တိုင်းတစ်ခုလို ပြင်းထန်စွာနဲ့ ဝင်ရောက်နေသည် ။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း
“ လာဗျာ.. ဦးစိုင်းကျောက်.. ကျနော်တို့ ပြန်ကြရအောင်..။ ဝက်၊ ကြက် အတွက်လည်း တောင်းမနေပါနဲ့တော့ဗျာ”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူတို့ရဲ့ မြင်းလှည်းဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ပါတော့သည် ။
————————————————
မဲပုံရွာကြီးနဲ့ ဝေးသထက် ဝေးလာသည် ။ ဘခက်သည် ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို မယုံနိုင်ဘူး ။ မေရီသည် သူနဲ့ ပြန်မလိုက်ရုံမက လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ ကြည်နူးပျော်ရွှင်နေတာကို သူ့မျက်စိနဲ့ တပ်အပ် မြင်ခဲ့ရသည်။
အင်းလေ.. ငါတောင် မေရီနဲ့ ခွဲခဲ့ရတာ ကြာသွားတော့ သွေးသားတောင်းဆိုတာကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘဲ လုံမေနဲ့ရော နန်းစံနဲ့ရော ဖြစ်ခဲ့တာဘဲ ။ မေရီလည်း လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ သံယောဇဉ် ဖြစ်သွားတာ မဆန်းတော့ဘူးပေါ့ ။
ဦးစိုင်းကျောက်က မြင်းလှည်းမောင်းရင်း
“ မိန်းမသဘော မြစ်ရေကြော….။ မြစ်တို့သည် ကွေ့ကောက်စီးဆင်းသလို မိန်းမတွေရဲ့ စိတ်သဘောတွေကလည်း တသမတ်ထဲ…..”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဘခက်က
“ တော်… တော်…. ဦးစိုင်းကျောက်…။ ကျနော် မကြားချင်ဘူးဗျာ….”
လို့ တားလိုက်သည် ။ မေရီကို တစ်တောဝင် တစ်တောင်ထွက် လိုက်ရှာဖွေခဲ့ရတဲ့ ဘခက်သည် မေရီကို ပြန်တွေ့ရပြန်တော့လည်း မေရီသည် အချစ်သစ်နဲ့ ဖြစ်နေပြီ ။ သူတို့ လောခေါင်မောင်ပွေးကို ဖိုက်ဖို့ ယူသွားတဲ့ သေနတ်တွေနဲ့ လက်ပစ်ဗုံးတွေလည်း တစ်ချက် တစ်တောင့်မှ မပစ်ဖောက်လိုက်ရ။
“ ကိုဘခက်… ဘာဆက်လုပ်မယ် စိတ်ကူးလဲ….”
“ ကျနော် စိတ်ညစ်ညူးနေတယ်ဗျာ..။ ခဏလေး.. စကား မပြောဘဲနဲ့ နေလို့မရဘူးလား…”
ဦးစိုင်းကျောက်က
“ ကျုပ်က ခင်ဗျားကို လူကြမ်းစိတ်ကြမ်းကြီးလို့ ထင်ခဲ့တာ….. အခုတော့ ကိုဘခက်က စိတ်တော်တော် နုတာဘဲ…..။ သူကြင်မှ ကိုယ်ကြင်…. ဂရုမစိုက်ပါနဲ့ဗျာ…..။ မသေသရွေ့.. ဘဝခရီးကြမ်းကို ကျုပ်တို့ ဆက်လျှောက်နေကြရမှာဘဲ….။ စိတ်မလျှော့ပါနဲ့ ကျုပ်တို့ ရှိပါတယ်…..”
လို့ ပြောပြန်သည် ။
————————————————
လုံမေသည် ဘခက် ပေးခဲ့တဲ့ အေကေ၄၇ မောင်းပြန်သေနတ်ကို ဘေးမှာ ထောင်ထားပြီး ဟင်းချက်နေသည် ။ နန်းစံက ငရုတ်သီး ကြက်သွန် ထောင်းနေသည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်နဲ့ နန်းစံ စိုက်ထားတဲ့ စိုက်ခင်းတွေက ထွက်တဲ့ အသီးအနှံတွေနဲ့ ဟင်းချက်နေကြတဲ့ သူတို့ရဲ့ အတွေးကိုယ်စီထဲမှာ မဲပုံရွာကြီးက သူ့မိန်းမကို သွားကယ်ထုတ်လာမယ့် ကိုဘခက်ကြီး ပြန်လာတဲ့အခါ သူ့မိန်းမနဲ့ ပြန်ပေါင်းထုပ်သွားပြီး ငါကတော့ ကျန်ရစ်ဖြစ်ရမှာပါလား…. လို့ တွေးနေကြသည် ။
“ မလုံမေ . .”
“ ဟင်.. ဘာလဲ နန်းစံ……”
“ မလုံမေတို့ ဟိုညက လုပ်ကြတာတွေ နန်းစံ အကုန်ကြားတယ်…. မြင်လည်း မြင်တယ်…သိလား……”
“ ဟင်..ဟုတ်လား….နင် အိပ်နေတယ် ထင်လို့….”
“ ဟွန့်.. အိပ်လို့ ရပါလိမ့်မယ် အားကြီး..။ သူတို့တွေက ဆူညံနေကြတာ…..”
“ ဟင်းဟင်း…. နင် ချောင်းကြည့်နေခဲ့တယ်ပေါ့လေ.. နန်းစံနော်…. တော်တော်ထ …”
“ အမလေး.. သူကဖြင့် ကိုဘခက်ကြီးကို စုပ်ပေးရတာနဲ့ ဖင်ကုန်းပေးရတာနဲ့ မလုံမေနော်…. အကုန်တွေ့ပါတယ်…..”
“ နန်းစံ… နင့်ကို ငါ မေးမယ်…။ နင် ငါတို့ လိုးတာတွေ ကြည့်ပြီး စောက်ပတ် ရွနေတယ် မဟုတ်လား…. ဟင်းဟင်း….”
“ ဒါပေါ့ မလုံမေ.. မရွဘဲ ဘယ်ခံနိုင်မလဲ….။ ဒါ သဘာဝဘဲလေ . . .။ နန်းစံလည်း သွေးနဲ့ကိုယ် သားနဲ့ကိုယ်…. ခိခိ….”
တစ်တောင်ဆင်း တစ်တောင်တက်နဲ့ ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့သည် အလာတုန်းက တွေ့ခဲ့တဲ့ ဖြတ်ကျော်ခဲ့တဲ့ လေယာဉ်ပျက်ကြီး အနားကို ပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ ဦးစိုင်းကျောက်က
“ ကိုဘခက်.. ကျနော်တို့ ခဏလေး နားကြမလား…။ လေယာဉ်ပျက်ကြီးထဲက ကျုပ်တို့အသုံးတဲ့မယ့် တစ်ခုခုများ ရလိုရငြား ဝင်ကြည့်လိုက်ချင်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဘခက်လည်း သဘောတူသည် ။ သို့ပေမယ့်
“ လောခေါင်မောင်ပွေးတို့ လူစု လာပြီး လိုချင်တာ အကုန် ယူသွားပြီးလောက်ပြီ ထင်ပါတယ်ဗျာ…..”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်လည်း မြင်းလှည်းကို လေယာဉ်ပျက်ကြီးနားမှာ ရပ်လိုက်သည် ။ ဘိုးအင်း၇၄၇ လေယာဉ်ကြီးသည် ပျက်ကျပေမယ့် မီးလောင်ပေါက်ကွဲတာ မဖြစ်လို့ အပိုင်းပိုင်း ပြတ်နေပေမယ့် အလတ်ကြီး ရှိနေသေးသည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်လည်း အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို အသင့်အနေအထားနဲ့ ကိုင်ရင်း လေယာဉ်ပျက်ကြီးဆီကို တိုးကပ်သွားသည် ။ ဘခက်ကတော့ မီးသေနေတဲ့ သူ့ဆေးပြင်းလိပ်တိုလေးကို မီးညှိလိုက်သည် ။
အင်း တနေဝင်သော် . . .
ညရောက်လာတဲ့အခါ လမင်းကြီး ထွက်လာရော …
ငါ့ဘဝလည်း မေရီ ငါ့ကို စွန့်ခွာသွားပေမယ့် လုံမေ နဲ့ နန်းစံတို့ ငါ့အတွက် ရှိနေတာဘဲလေ …..
နေကွယ်ရင် လထွက်မယ်…. ဆိုသလိုပါဘဲ ….
လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာက ရှေးဟောင်းသီချင်းလေး တပုဒ်ရဲ့ သီချင်းအလိုက်ကို ဘခက် လေချွန်လိုက်မိသည် ။
( နေရောင် တောင်စွယ်မှာ ကွယ်ရင်…. ငွေလမင်းလေး ထွန်းလင်းလာမယ်လေ…. မာယာရှင်လေး မုန်းသွားပါရင် ….. ကြင်နာသူလေး တစ်ယောက် လာမယ်လေ……)
“ ကိုဘခက်ရေ… လာ…. လာကြည့်စမ်း….။ ဟားဟားဟား….. ကျုပ်တို့တော့ ပွပြီ….။ ဟိုကောင်တွေ မမြင်ကြဘူး ထင်တယ်…..”
လေယာဉ်ပျက်ကြီးဆီက ဦးစိုင်းကျောက်ကြီးရဲ့ ဝမ်းသာအားရ အော်ခေါ်လိုက်တဲ့ အသံကြောင့် ဘခက်လည်း သေနတ်ကို ပုခုံးမှာထမ်းရင်း သူ့ဆီကို လိုက်သွားလိုက်လေသည် ။
———————————————–
လုံမေသည် ခြံအနောက်ဖက်ထဲက ခူးလာတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေနဲ့ ဟင်းတစ်ခွက်လောက် ချက်မည်လို့ စိတ်ကူးပြီး စဥ့်နီတုံးပေါ်မှာ လှီးချွတ်နေတုန်း ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ချောင်းဖက်ကို ထွက်သွားတဲ့ နန်းစံကို လှမ်းမြင်လိုက်လို့
“ နန်းစံ…. တစ်ယောက်ထဲ ဘာလို့သွားလဲ….။ ငါ့ကို ဘာလို့ မခေါ်တာလဲ….”
လို့ အော်လိုက်ပေမယ့် နန်းစံကတော့ ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်သွားနေသည် ။ ဟင်းချက်စရာတွေကလည်း ရှိနေတော့ ချက်ချင်း ထလိုက်မသွားနိုင်ပေမယ့် စိတ်ကမချဘူး ။ တစ်ခါလည်း ကိုယ်ပျက်နေတဲ့ ဇွန်ဘီလို ကောင်ကြီးတွေ လိုက်ဆွဲတာ ကြုံခဲ့ရပြီးပြီလေ ။ ကိုဘခက် ကယ်ပေလို့ဘဲ ။
“ မဖြစ်သေးပါဘူး…..ငါလိုက်သွားဦးမှပါဘဲ…….”
လုံမေလည်း မီးဖိုထဲကနံရံမှာ ထောင်ထားတဲ့ အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး နန်းစံ သွားတဲ့ စမ်းချောင်းဖက်ကို လိုက်သွားလိုက်သည် ။ နန်းစံသည် ရင်လျားထားတဲ့ ထမိန်နွမ်းလေးကို ချောင်းစပ်က မြက်တောထဲမှာ ချွတ်ချထားခဲ့ပြီး ချောင်းထဲကို မိမွေးတိုင်းကိုယ်နဲ့ ဆင်းလိုက်သည် ။ အေးမြတဲ့ စမ်းရေနဲ့ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက်ပြီး ချိုးရတဲ့ အရသာက ကြုံဖူးသူတိုင်း သိကြလိမ့်မည် ။ တောကြီးမြိုင်လည် အလည်ခေါင်ကို ဖြတ်စီးနေတဲ့ စမ်းချောင်းလေးထဲမှာ အချိုးအဆက်ကျနပြေပျစ်တဲ့ မိန်းမပျိုလေး တစ်ယောက်သည် အဝတ်မပါဘဲ ကိုယ်တုံးလုံး ရေချိုးနေတာ ။ နန်းစံသည် တစ်ခါဖြစ်ဖူးထားလို့ ရေချိုးရင်း ဘေးဘီကို မျက်လုံး ကစားပြီး ရန်သူကို သတိထားပါသည် ။ စိတ်ထဲမှာ ကိုဘခက်ကြီးကို လွမ်းသလိုလိုကြီး ။ သူပေးခဲ့တဲ့ ဝေဒနာတွေကလည်း တခါတခါ အရမ်း ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခံရသည် ။ သူ့ရဲ့ တုတ်ခိုင်ရှည်လျားတဲ့ ယောက်ျားတန်ဆာကြီးကို တမ်းတရတဲ့ ဝေဒနာတွေပေါ့ ။
ဒီအချိန်မှာ လုံမေသည် အေကေ၄၇ကို ပုခုံးထက် ထမ်းရင်း ချောင်းစပ်ကို ရောက်လာသည် ။ ရေဆင်းချိုးနေတဲ့ နန်းစံကို လှမ်းမြင်နေရသည် ။ စိတ်အာရုံမှာ ဇွန်ဘီလို ရုပ်ပျက်နေတဲ့ ကောင်ကြီးတွေများ ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေမလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်က ဖြစ်မိလို့ သေနတ်ကို အသင့်ကိုင်ရင်း မျက်လုံး ကစားလိုက်သည် ။
“ ဟင် ….”
လုံမေရဲ့ မျက်လုံးတွေက ချောင်းစပ်က မြက်တောရှည်ကြီးထဲမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို ဖျတ်ကနဲ မြင်လိုက်သည် ။ အဝါပေါ်မှာ အနက်စင်းနဲ့ တောကောင်တစ်ကောင် ။ နန်းစံရှိရာကို ဝပ်ချောင်းနေတဲ့ ကျားကြီး တစ်ကောင်ပါ ။ နန်းစံကတော့ ကျားကြီးချောင်းနေတာကို မသိ ။ မမြင် ။ သီချင်းလေး တအေးအေးနဲ့ သူမကိုယ်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်ရင်း ရေချိုးနေသည် ။ ကျားကြီးသည် နန်းစံ ကုန်းပေါ်ကို တက်လာတဲ့အချိန် ခုန်အုပ် ကိုက်ခဲဖို့ စောင့်နေဟန်တူသည် ။
လုံမေသည် မြက်တောထဲမှာ မုဆိုးဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်သည် ။ စိတ်တွေကတော့ မတည်ငြိမ်လှ ။ အေကေ၄၇ ရိုင်ဖယ်ကို ကျားကြီးဆီကို ထိုးချိန်လိုက်သည် ။
ရေချိုးလို့ ဝသွားတဲ့ ကျေနပ်သွားတဲ့ နန်းစံသည် အန္တရာယ်ကို မသိ မမြင်ဘဲ ချောင်းထဲက တက်လာသည် ။ ကျားကြီးသည် ခုန်အုပ်ဖို့ အကွာအဝေးကောင်းတဲ့ အချိန်မှာ ခုန်အုပ်ဖို့ အားယူပြင်ဆင်လိုက်တဲ့အခိုက် လုံမေက သေနတ်မောင်ကို ကွေးညှစ်ချလိုက်သည် ။ အော်တိုမက်တစ် သေနတ်မို့ ကျည်ဆံတွေက တဒုန်းဒုန်း အသံနဲ့ ကျားကြီးဆီကို ပြေးထွက်သွားကြသည်။ နန်းစံလည်း အနီးကပ် ပစ်လိုက်တဲ့ သေနတ်သံတွေကြောင့် တအားလန့်သွားသည် ။ ကျားကြီးသည် ထိမှန်လိုက်တဲ့ အေကေကျည်တွေကြောင့် တပတ်လည် ဂျွမ်းပစ်သွားသည် ။ နာနာကျည်းကျည်း အော်လိုက်တဲ့ အသံကြီးက အကျယ်ကြီးဘဲ ။
လုံမေသည် လူးလှိမ့်နေတဲ့ ကျားကြီးဆီကို တန်းချိန်ပြီး တစ်လှမ်းချင်း ရှေ့ကို တိုးသွားသည် ။ ကျားကြီးသည် မသေသေးပေမယ့် ထရန်မပြုနိုင်တော့ ။ တဂီးဂီး အော်ညည်းရင်း လဲနေသည် ။ နန်းစံသည် မြက်ပေါ်က ထမိန်နွမ်းလေးကို ဆွဲယူ ရင်လျားလိုက်ပြီး လုံမေဖက်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။ လုံမေက
“ နန်းစံ…. တစ်ယောက်ထဲ မသွားပါနဲ့လို့ ငါပြောတဲ့ကြားက….”
လို့ အပြစ်တင်လိုက်ပေမယ့် လှုပ်နေဆဲ ညည်းနေဆဲ တောကောင်ကြီးကို အလစ်မပေးသေး ။ သေနတ်ကို တည့်တည့် ချိန်ထားဆဲ။
“ ကျေးဇူးပါ မလုံမေ…..။ ကျမ တကယ်ဘဲ ဒီတစ်ခါတော့ သင်ခန်းစာ ရပါပြီ…..”
လို့ နန်းစံက လုံမေကို ပြောလိုက်ပါသည် ။
———————————————-
ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့သည် လေယာဉ်ပျက်ကြီးရဲ့ ကုန်လှောင်ခန်းထဲက ယခုအချိန်မှာ တန်ဖိုး ရှိနေတဲ့ ဆေးဝါးတွေ… ဆောက်လုပ်ရေး ကရိယာတွေ…. စားစရာ ဆီသွတ်ဘူးတွေ…. အများကြီး ရလိုက်ကြပြီး သူတို့မြင်းလှည်းနဲ့ သယ်နိုင်သလောက် တင်ခဲ့ကြသည် ။ သူတို့ရဲ့ ရွာလေးကို ပြန်ရောက်တဲ့အချိန် အိမ်ရှေ့မှာ ကျားသေကြီးတစ်ကောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့အတွက် စိတ်ပူသွားကြပေမယ့် အိမ်ထဲက ပြုံးရယ်ပြီး ထွက်လာကြတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
သူတို့လေးယောက်သည် ဒီညနေစာကို လေယာဉ်ကြီးထဲက ရလာတဲ့ အသားဆီသွတ်ဘူးတွေနဲ့ လုံမေရဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေနဲ့ ပေါင်းစပ်ပြီး ချက်စားလိုက်ကြသည် ။ မဲပုံရွာကြီးကနေ မထိမခိုက်ဘဲ ပြန်လာတဲ့အတွက် ဝမ်းသာကြပေမယ့် ကိုဘခက်ကြီးရဲ့ ဇနီးချောလေး မေရီတစ်ယောက် ပြန်ပါမလာတာကိုတော့ စိတ်မကောင်းကြ ။
တောစပ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ထိုင်ပြီး ဆေးပြင်းလိပ် သောက်နေတဲ့ ဘခက်ကြီးကို နန်းစံက
“ စိတ်မညစ်စမ်းပါနဲ့ ကိုကြီးရာ….။ နန်းစံ ကိုကြီးနဲ့ ရှိနေတာဘဲ… ပျော်ပျော်နေစမ်းပါ….”
လို့ ပြောလိုက်လို့ ဘခက်က လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် နန်းစံက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့
“ လိုးမလား ”
လို့ မေးလိုက်သည် ။ ချစ်စရာ ရှမ်းမလေးကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်မိတဲ့ ဘခက်သည် သူတို့နှစ်ယောက်ဆီကို လျှောက်လာတဲ့ လုံမေက
“ နေကွယ်ရင် လထွက်မယ် တဲ့…။ ဒါပေမယ့် ကံကောင်းတဲ့ ကိုဘခက်ကြီးကတော့ လနှစ်စင်း တပြိုင်နက် ထွက်နေတယ်ကွာ…”
လို့ ပြောလိုက်တာကို ကြားလိုက်ရသည် ။ နန်းစံက
“ မိန်းမတွေက မုန့်ကိုဘဲ ဝေစားမယ်…။ အချစ်ကိုတော့ ဝေမစားဘူးလို့ ပြောတတ်ကြတယ်….။ ကျမနဲ့ လုံမေကတော့ ဦးဘခက်ကြီးကို အတူတူဘဲ စား… အဲလေ….. ဟို အတူတူဘဲ မျှပြီး ချစ်ကြမယ်လို့ တိုင်ပင်ထားကြပြီးသား…”
လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဘခက်ကို ဖက်သိုင်းလိုက်တဲ့အချိန် လုံမေကလည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဖက်သိုင်းလိုက်ပါတော့သည် ။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
