ငယ်ငယ်လှလှ ဆရာမ အပိုင်း ( ၄ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
'' ဝုန်း''
စေ့ရုံသာစေ့ထားသော ကားဂိုဒေါင်တံခါး ပွင့်သွားသည်။
'' ဟေ့ ဒီမှာ ဒါတွေက ဘယ်လိုဖြစ်နေကြတာလဲ''
အော်ဟစ်ပြောဆိုသံကြီး ကြားရသည်။ အော်သံနှင့်အတူ လူတစ်ယောက် ကားဂိုဒေါင်ထဲသို့ ခြေသံပြင်းပြင်းနှင့် လျှောက်လှမ်းဝင်လာသည်။ ထိုသူမှာ ကိုစောမင်းပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။
'' ဟာ ''
'' ဟင့် ''
'' အို့''
'' အလို့ ''
'' ဟောတော့ ''
'' အီး ''
ကားဂိုဒေါင်ထဲတွင် အဝတ်အစား အကျွတ်ကျွတ်နှင့် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြလေသော လူစုမှာ အလန့်တကြား အာမေဋိတ်သံ အမျိုးမျိုးဖြင့် ရေရွတ်လိုက်မိကြသည်။ ဟာလာ ဟင်းလင်း ဖြစ်နေသော မိမိတို့၏ ကိုယ်များကို ကမန်းတန်း ဖုံးကြ ကာကြသည်။
ပြာပြာသလဲ လုပ်ကြရသည်ဖြစ်ရာ ဘယ်မှာလျှင် လုံလုံခြုံခြုံရှိကြပါမည်နည်း။ ကာသည့်ကြားထဲမှ ပေါ်နေသည်။ ဖုံးထားသည့်ကြားမှ ပြူထွက်နေသည်။ ကြည့်မည်ဆိုပါက ကောင်းကောင်းကိ ုမြင်နိုင်၏။ အထူးသဖြင့် ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ ထံမျက်စိကစားသည်။
ပထမတော့ သည်လို အဖြစ်မျိုးအတွက် ကိုစောမင်း ဒေါသအထွက်ကြီးထွက်မိသည်။ သို့သော် ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့၏ ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်စွာ ကပိုကရို ဖြစ်နေမှုကို မြင်ရသော အခါ ကိုစောမင်း၏ ခေါင်းထဲတွင် အကြံကောင်းတစ်ခု ရလာသည်။ ဤအခါ သူ၏ ဒေါသစိတ်များ၊ ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက် ပျောက်ကုန်သည်။
'' ဘာအခုမှ ကြောက်နေကြတာလဲ။ ကဲ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ကြစမ်း။ တကထဲ ကြည့်လို့မကောင်းအောင် ကိုဖြစ်နေလိုက်ကြတာ''
ကိုစောမင်းက အမိန့်ပေးသည်။ အသံက သိပ်မမာတော့။ ပါးစပ်ကသာ ကြည့်မကောင်းဘူး ပြောနေသည်။ ကိုစောမင်း၏ မျက်လုံးများက ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ထံ မှ မခွာနိုင်။ ထို အကြည့်များတွင် တဏှာ ရမ္မက်တွေ အပြည့်ပါနေကြောင်း ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ သိသည်။ ကမန်းကတမ်းပင် အဝတ်အစားများကို ကောက်ယူဝတ်ဆင်ကြသည်။
အရင်လို အနှေးဖြစ်ဆိုသလို၊ ချွတ်ထားသော အဝတ်အစားများထဲမှ မိမိတို့၏ အဝတ်အထည်များကို ရုတ်တရက် ရှာ၍မရနိုင်ပဲ ဖြစ်နေကြသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ရသမျှကောက်ယူဝတ်ကြရာ၊ ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ နှစ်ယောက်မှာ ဘရာစီယာနှင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီများ မဝတ်နိုင်ကြတော့ပဲ ထဘီနှင့် အင်္ကျီများကိုသာ ကောက်ယူဝတ်လိုက်ကြရသည်။
ကောင်လေးများသည်လည်း ဘောင်းဘီရှည်များကောက်စွပ်ကြ သူတွေသာများသည်။ စိုင်းမောင်တစ်ယောက်သာ အဝတ်အစား ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ဝတ်နိုင်သည်။
'' အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်နေခဲ့။ ကောင်လေးတွေ အပြင်ထွက်''
ကိုစောမင်းက ထပ်အမိန့်ပေးပြန်သည်။ စိုင်းမောင်နှင့် မင်းခေါင်စိုးတို့ နှစ်ယောက် ကားဂိုဒေါင်အပြင်ဘက်သို့ ကမန်းကတမ်းပင် အပြေးတစ်ပိုင်းထွက်သွားကြသည်။ ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ နှစ်ယောက် မှာတော့ ခေါင်းလေးတွေ ငုံထားလှက်ကျန်နေခဲ့ကြရသည်။ သူတို့သည်မှ မ ' အ' ကြပါ။ ကောင်လေးများကို အပြင်ထွက်စေကာ မိမိတို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်ကို ချန်နေခဲ့ ခိုင်းသည်မှာ ကိုစောမင်းတွင် အကြံတစ်ခုခုရှိမှန်း သူတို့ ရိပ်မိကြသည်။
ထိုအကြံသည် ဘယ်သို့သော အကြံမျိုးဖြစ်မည်ကိုလည်း ခန့်မန်းနိုင်ကြပါသည်။ ရန်ပိုင်ထက်ကလည်း ကိုယ်တိုင်က ဖျံ ကျခဲ့သူမို့ ကိုစောမင်း၏ စိတ်ကူးကို မှန်းဆမိသည်။ မိမိအတွက် အကွက်ဖန်နိုင်မည့် အချက်ကောင်းများကိုလည်း ရုတ်ချည်းပင်တွေးမိသည်။ ထို့ကြောင့် မင်းခေါင်စိုးနှင့် စိုင်းမောင်တို့ နှစ်ယောက် ကြောက်အားလန့်အားနှင့် ပြေးထွက်ကုန်ကြပြီ ဖြစ်သော်လည်း ရန်ပိုင်ထက်ကတော့ ယောင်ပေပေဖြင့် အသာချန်နေခဲ့သည်။
'' ဟေ့ကောင် ရန်ပိုင်ထက် မင်းက ဘာကြောင့် အပြင်ထွက်မသွားသေတာလဲ။ ထွက်သွားစမ်း မြန်မြန်''
ကိုစောမင်းက ရန်ပိုင်ထက်ကို စိမ်းစိမ်းကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
'' အဟဲ ဆရာ့ကို ပြောစရာ တစ်ခုရှိလို့ပါဗျ''
'' ပြောစမ်း ဘာလဲ''
'' ဆရာက ဒီဆော်နှစ်ပွေကို အပြတ်ဆော်မလို့ မဟုတ်လား''
'' အေး ဟုတ်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို လိုးမလို့''
ရန်ပိုင်ထက်က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမေးလာရာ ကိုစောမင်းကလည်း ပြောင်ပင်ပြန် အဖြေပေးလိုက်သည်။ သူ့တွင်ဘာ အကြံအစည်ရှိသည်ကို အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်လည်း သိစေလိုသည့် အတွက် ခပ်ရှင်းရှင်းပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကြိုတင်ရိပ်မိထားပြီး ဖြစ်သော်လည်း ကိုစောမင်း နှုတ်မှ ခပ်ရင့်ရင့် ပြောလိုက်သည့် စကားများကို ကြားရလေသောအခါ ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ နှစ်ယောက် ရင်တွေဘာတွေ တုန်ကာ မျက်နှာထူးအမ်းအမ်း ဖြစ်ကုန်သည်။
ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့သည် စောစောပိုင်းက အခြေအနေ ဖန်တီးမှု အမျိုးမျိုးတို့ကြောင့် သွေးသားများ လှုပ်ရှားဆူဝေကာ ရမ္မက်ဇောများ ထန်နေခဲ့သည့်အတွက် အသိစိတ်များ ပျောက်ကာ အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ရဲတင်းခဲ့ကြသော်လည်း ကိုစောမင်းရောက်လာကာ အော်ဟစ်ဆူပူသည့် အတွက် ထိန့်လန့်တုန်လှုပ်ကာ ကြောက်ရွံ့စိတ်များ ဝင်လာသောကြောင့် စောစောက ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့သည့် ရမ္မက်ဇောတက်ကြွမှုများ လည်း ပပျောက်ကုန်သည်။
ဤအခါ မိန်းမသားများသာ ဖြစ်ကြသည့် အတွက် ရမ္မက်စိတ် အနည်းငယ်လျှော့ကျသွားသည်နှင့် ရှက်ရွံ့စိတ်များက ဖြစ်ပေါ်၍လာသည်။ မိမိတို့ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရလောက်အောင် အာသာငမ်းငမ်းဖြစ်ခဲ့ရသည့် အတွက် တွေးကာ ရှက်သည်။ ထို့ပြင် ကိုစောမင်း၏ အကွက်ကောင်းကိုင်ကာ မုဒိန်းကျင့်မှု ကို မငြင်းဆန်သာပဲ လိုက်လျောကာ ခံကြရတော့မည့် အဖြစ်ကို စဉ်းစားကာ အလွန်ကြောက်နေသည်။ မျက်နှာပင် မထားတတ်အောင် ဖြစ်နေသည်။
'' သူတို့နှစ်ယောက် ဆရာ့အလိုကို မငြင်းဆန်နိုင်တော့ပါဘူး ဆရာရယ်။ ဆရာလိုးချင်တယ်ဆိုရင် သူတို့က ကုန်းကြရမှာပါပဲ။ ဒီတော့ ဘာကြောင့် အလောတကြီး နိုင်နေရတာလဲ။ အခုလောလောဆယ် အချိန်က သိပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ နေ့လည်ပိုင်း သင်တန်း ပြန်စရဖို့ကလည်း လိုသေးတာ မဟုတ်လား။ ဒီတော့ ညနေဖက်ကျမှပဲ ခေါ်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး တစ်ညလုံး လိုးပစ်လိုက်ပေါ့ ဆရာရဲ့။ အဲဒါမှ ဆရာ့အတွက် ပိုကောင်းမှာ။ ကျွန်တော်က စေတနာနဲ့ ပြောတာပါ ဆရာ''
ရန်ပိုင်ထက် ပြောမှပင် ကိုစောမင်းလည်း တွေးမိလာသည်။ ဟုတ်သည်။ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်နှင့် ချာတိတ်မ ဖြိုးငယ်ငယ်တို့မှာ သူ့လက်ခုပ်ထဲက ရေတွေ ဖြစ်နေဖြစ်နေကြပြီ။ ခြင်းထဲက ကြက်များ ဘဝရောက်နေကြပြီ။ သူတို့ ကုန်းခိုင်းလှင်ကုန်းကြရမည်။ သူလိုးချင်သလောက် လိုးတာခံကြရမည်။ အခုလောလောဆယ် ဆိုပါက အချိန်မရ။ ခပ်မြန်မြန်သာ လုပ်ရမည်။
'' အေး မင်းပြောတာ မဆိုးဘူးကွ။ သူတို့ကို ဘယ်မှာခေါ်လုပ်ရင် ကောင်းမလဲ''
ရန်ပိုင်ထက် ပြောသည်ကို သဘောကျသွားသော ကိုစောမင်းက အကြံထပ်တောင်းလိုက်လေသေး၏။
'' တခြား ဘာနေရာရှာနေစရာ လိုမလဲ ဆရာရဲ့။ ဒီဂိုဒေါင်ထဲမှာပဲ ဖိုက်ပေါ့။ ဟောဒီကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ မတ်ထရက် ခင်းထားမယ်။ ဘီယာတို့ စားစရာတို့ စီစဉ်ထားမယ်။ ကတ်ဆတ်တွေ ဘာတွေလဲယူပေးထားမယ်။ ဆရာက ဒီကသာစောင့်နေ။ ဆရာမနဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ်ကို သေသေချာချာအလှပြင်ခိုင်းပြီး ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် ဆရာ့ဆီ ခေါ်လာပေးမယ်''
'' အေ့း ကောင်းတယ်၊ ကောင်းတယ်''
'' တစ်ခုတော့ တောင်းခံပါရစေ ဆရာရယ်''
'' ပြော''
'' ဟိုလေ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဆရာသဘောရှိ ကျေနပ်အောင်လိုးပြီးဆော်ပြီးရင် ကျွန်တော့်ကို စွန့်ကြဲပါဆရာ။ ကျွန်တော်လည်း လိုးပါရစေ''
'' ဖြစ်တယ့် ဖြစ်တယ်''
'' ကျေးဇူးပဲ ဆရာရယ့် ကျေးဇူးပါပဲ''
__________________________________________________
ထိုနေ့ နေ့လည်ပိုင်း သင်တန်းချိန်တွင် ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်တို့မှာ အတော်လေးကို အနေအထိုင်ရခက်နေသည်။
အထူးသဖြင့် ကိုစောမင်းနှင့် ရန်ပိုင်ထက်တို့၏ စူးစူးရဲရဲ အကြည့်များကို ခံရသည့်အခါများတွင် ပိုဆိုးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးတီး ခန္ဓာကိုယ်များကို ကိုစောမင်းရော ရန်ပိုင်ထက်ပါ တွေ့မြင်ခဲ့ကြပြီး ဖြစ်ရာ ထိုသို့ အစူးစိုက် အကြည့်ခံရလေသောအခါ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်မှာ အလိုလိုပင် စိတ်မလုံမလဲ ဖြစ်ရသည်။
ထို့ပြင် သည်နေ့ညတွင်ကိုစောမင်းလိုးတာ ခံရပြီး၊ ရန်ပိုင်ထက်ကို ဆက်၍ ကုန်းရဦးမည်ဆိုသော အသိကလည်း ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်နှင့် ဆယ်ကျော်သက်မလေး ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ကို ကြောက်လန့်မှုနှင့် အတူရမက်စိတ် ပြင်းပြလာစေသည်။
ကိုစောမင်း လီး မည်မျှရှိမည်ကိုတော့ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်လုံး မတွေ့ဖူး၍ မသိကြသေး။ ရန်ပိုင်ထက်၏ လီးတန်ကြီး ရှစ်လက်မကျော်ရှည်ကာ ကျပ်လုံးထက်ပင်ပိုတုတ်လေသည်ကိုတော့ သူတို့ ကျကျနနမြင်ခဲ့တွေ့ခဲ့ရပြီးပြီ။ သူတို့ နှစ်ယောက်လုံးသည် ရန်ပိုင်ထက်၏ မည်းမည်းတုတ်တုတ်လီးတန်ကြီးကို မျက်စိထဲ မြင်ယောင်နေကြသည်။ ကရာတေး လေ့ကျင့်ရင်း လူချင်းပူးရကပ်ရသည့်အခါများတွင် ရန်ပိုင်ထက်နှင့် ကိုစောမင်းတို့၏ လက်ကမြင်းမှုကိုလည်း ခင်မြနိုင်တို့ ခံရသေးသည်။
ညဖက်ကျလျှင် မည်မှလောက် ဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင် အလိုးခံရမည် မသိ။ ယခု ကရာတေး လေ့ကျင့်ချိန်မှာပင် အခွင့်ကြုံတိုင်း နို့ဆွဲလိုက်၊ ဖင်ပွတ်လိုက်၊ ပေါင်ကိုင်လိုက် ပြုသမျှကို ရင်တဖိုဖို ရှက်သွေး တဖြန်းဖြန်းနှင့် ခံနေရသည်။ မင်းခေါင်စိုးကလည်း ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ကို ခိုး၍ ခိုး၍ကြည့်နေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း မသိမသာ လက်ကမြင်းတတ်၏။ ရန်ပိုင်ထက်နှင့် ကိုစောမင်းတို့လောက်တော့ အတင့်မရဲ။သူသည်ရန်ပိုင်ထက်က ကိုစောမင်းကို 'စွန့်ကြဲ' ရန်အခွင့်တောင်းထားသလို၊ မင်းခေါင်စိုးကလည်း ရန်ပိုင်ထက်ထံမှ ရှယ်ယာ တောင်းထားပြီးပြီ ဖြစ်သည်။
ဒါကို မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ မသိ။ သနားစရာကောင်းသည်မှာ စိုင်းမောင်။ သူသည် ပထမဆုံးလိုးဖူးသော သူ၏ ကာမနည်းပြ ဆရာမကလေး ခင်မြနိုင်ကို အတော်ပင်စွဲလန်းတွယ်တာနေမိသည်။ သူ့ဆရာမကလေးကိုသာမက သူ့ရည်စားဖြိုးငယ်ငယ်ကိုပါ ကိုစောမင်းနှင့် ရန်ပိုင်ထက်တို့က ညကျလှင် ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးကြတော့မည့် အဖြစ်ကိုတွေးကာ စိုင်းမောင် စိတ်မကောင်းဖြစ်၍ နေရသည်။
သူသည် မင်းခေါင်စိုးလို လူလည်ကျသူလည်း မဟုတ်ပေရာ၊ ရန်ပိုင်ထက် ထံမှ ရှယ်ယာတောင်းရ ကောင်းမှန်းလည်း မသိပါ။ နေ့လည်ပိုင်း ကရာတေးသင်တန်းက သုံးနာရီတွင် ပြီးသည်။သင်တန်းပြီးသည်နှင့် ရန်ပိုင်ထက်က ညဖက် 'လိုးပွဲ' အတွက် ပြင်ဆင်မှုများကို ဦးဆောင်ကာ လုပ်လေတော့သည်။
ကရာတေးလေ့ကျင့်ရာတွင် အောက်ခံအဖြစ်သုံးသော ရာမတ်ထရတ်စ်ကြီးနှစ်ခုကို ကားဂိုဒေါင်ထဲသို့ ယူသွားသည်။ မင်းခေါင်စိုးနှင့် စိုင်းမောင်တို့က လုပ်အားပေးကာ ထမ်းပို့ပေးရသည်။ ဂိုဒေါင်ထဲရှိ ရေစည်ပိုင်းတွင် ရေအပြည့်ဖြည့်သည်။ လပ်စ် ဆပ်ပြာမွှေး အသစ်တစ်တုံးဝယ်ထားလိုက်သည်။ ထို့ပြင် မုတ်ဆိတ်ရိတ်ဓားနှင့် ကရိယာများလည်း ထားပေးသည်။
ရေခဲဘူးကြီး တစ်ခုရှာကာ ဟဲနီကင် ဘီယာတစ်ဒါဇင်ထည့်၍ ရေခဲစိမ်ထားသည်။ အာလူးကြော် မြေပဲ ဝက်သားလိပ် ကော်ပြန့်ကြော် စသော စားသောက်ဖွယ်ရာများလည်း စီမံသည်။ နေရှင်နယ် အမျိုးအစား စပီကာနှစ်ခုပါ စတီရီယို ကတ်ဆတ်ကြီး တစ်ခုလည်းရအောင် လိုက်ရှာကာ ပို့ပေးထားသေးသည်။
ဤသို့စီစဉ်ပြင်ဆင်မှုများလုပ်ပြီး နောက် ကိုစောမင်းကို ကားဂိုဒေါင် အခန်းအပ်သည်။ ညနေ ခြောက်နာရီတွင် အလိုးခံရမည့် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို သွားခေါ်လေတော့သည်။ တညနေလုံး စိတ်လှုပ်ရှားနေကြလေသော ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့မှာ ရန်ပိုင်ထက်က လာခေါ်သောအခါ အလွန်ရှက်ရွံ့ပြီး မျက်နှာပင် မထားတတ်တော့အောင်ဖြစ်နေကြသည်။
သူတို့သည် ရမ္မက်ဇောထန်ကာ ရာဂကြွယ်ကြသည့် အမျိုးသမီးများ ဖြစ်သော်လည်း ယခုလိုပေါ်တင်ကြီး အလိုးခံဖို့ လာခေါ်ခံရသည်တွင် မိန်းမတို့ သဘာဝရှက်မိကြသည်သာ။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် သာမန်မှ အလှပြင်ထားရာ ငနဲသားက ရန်ပိုင်ထက်က သဘောမကျဟုဆိုကာ ထပ်မံအလှပြင်ခိုင်း၍ ပြန်လည် ပြင်ဆင်ကြရသေးသည်။ ထို့ပြင် ကရင်ပတ်စ်၊ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး စသည်များကို ယူခိုင်း၍ ယူလာရသေးသည်။ ပြီးမှ ရန်ပိုင်ထက်ခေါ်ရာနောက်သို့ ခေါင်းလေးများ ငုံ့ကာရှက်ရှက်ရွံ့ရွံ့နှင့် လိုက်ပါသွားကြရလေသည်။ လမ်းတွင်ရန်ပိုင်ထက်က လက်ကမြင်းအုံမှာလားဟု တွေး၍ လန့်ခဲ့ကြရသေးသည်။
သို့သော် ရန်ပိုင်ထက်က သည်တစ်ခါတော့ လိမ်မာနေသည်။ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို လက်ဖျားနှင့်ပင် မတို့။ သို့သော် ပါးစပ်အရသာခံ၍တော့ အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံပြောဆိုလာခဲ့သည်။ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့မှာ ရန်ပိုင်ထက်ပြောသမှ ငြိမ်ခံ၍ လိုက်လာခဲ့ကြရသည်။ မိမိတို့ ဘဝမှာ အော်ဒါလိုက်လာခဲ့ရသော ဇိမ်မယ်များနှင့် မခြားပါလားဟု တွေးကာ စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်မိကြသည်။
သို့သော် သူမတို့၏ သွေးသားတွေကတော့ မကြာမီကြုံရတော့မည့် ကာမစပ်ယှက်မှုများကို လိုလားကြိုဆို နေကြ သည့်အလား၊ လှုပ်ရှားဆူဝေစ ပြု၍နေကြပေပြီ။ အထူးသဖြင့် သူတို့ကို လိုးတော့မည့် ကိုစောမင်း၏ လီးကြီးက မည်မှလောက်ရှိမည်နည်း တစ်ယောက်ချင်းစီ ခေါ်လိုးမည်လား၊ ဒါမှမဟုတ် မိမိတို့နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူတစ်လှည့်စီ အလိုးခံကြရမည်လား စသဖြင့် တွေးတောနေကြသည်။ ခင်မြနိုင်ရော ဖြိုးငယ်ငယ်ပါ ကာမစပ်ယှက်မှုတွင် အရိုင်းများ မဟုတ်ကြပါ။
အတွေ့အကြုံအတော်ပင် ရှိကြသည်။ ယောင်္ကျားလီးနှင့် ထိတွေ့ယဉ်ပါးဖူးကြပြီး ဖြစ်သည်။ သို့သော် တစ်ပွေချင်းသာ ဖိုက်ခဲ့ကြရခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခုလို ယောင်္ကျားတစ်ဦးတည်းကို အခြား မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် အတူ ဖြေဖျော်စပ်ယှက်ရတာမျိုး ယခင်က အတွေ့အကြုံ မရှိဖူးပေ။
ထို့ပြင် ကျကျနန ပြင်ဆင်ထားသည့် လိုးမည့်နေရာသို့ အလှအပများ လိမ်းခြယ်သကာ အလိုးခံဖို့ သေသေချာချာ သွားရောက်ရသည့် အဖြစ်ကလည်း ယခုမှ ပထမဆုံးကြုံဖူးခြင်းပင်။ သည်နေ့ညဖက် တွေ့ကြုံရမည့် ကာမစပ်ယှက်မှုများသည် ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ နှစ်ယောက်လုံး အတွက် အတွေ့အကြုံဆန်းဖြစ်နေသည်။
ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေသည့်ကြားကပင် သွေးသားတို့ လှုပ်ရှားကာ ရမ္မက်ဇောတွေ ထကြွနိုးကြားလာသည့် သူတို့နှစ်ယောက်ကို အပြစ်ဆိုí မရနိုင်တော့ပါ။ နောက်ဆုံးတော့ လိုးပွဲကြီး ကျင်းပမည့် ကားဂိုဒေါင်သို့ ရောက်ရှိသွားကြလေတော့သည်။ ရန်ပိုင်ထက်က အလိုးခံရမည့် မိန်းမနှစ်ယောက်ကို ကားဂိုဒေါင်ထဲ ခေါ်သွင်းလာခဲ့သည်။
________________________
ရန်ပိုင်ထက်ကို ချီးမွမ်းရမှာပဲ။ ဒီကောင်က ကုလားသာဆိုတယ် အတော်ကို ခေတ်မီတာကလား။ ပြင်ဆင်ထားလိုက်တာ ကားဂိုဒေါင်ဟာ အတော် သားနားလာတယ်။ ကရာတေးလေ့ကျင့်တဲ့ မတ်ထရတ်စ် ရာဘာဖုံးနှစ်ခုထပ်ပြီး အပေါ်ကနေ အိပ်ရာခင်း အကောင်းစားအုပ်ထားတဲ့နေရာကိုတော့ ကျုပ်အကြိုက်ဆုံးပါပဲ။ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ကို ကောင်းကောင်း တင်ပြီး လိုးရမည့် နေရာလေ။ ဘယ်လိုကနေ ကြံကြံဖန်ဖန် အရရှာလာတယ် မသိဘူး။
ခေါင်းအုံး အသေးစားလေး သုံးခုလောက်တောင် ရှိနေသေး။ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်ကို ကျုပ်တက်လိုးချင်နေတာ ကြာပြီ။ သူ့ကို စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားပြီး လက်နဲ့အာသာဖြေခဲ့ရတာလည်း မနည်းတော့ဘူး။ ဖြိုးငယ်ငယ်ဆိုတဲ့ ချာတိတ်မ ဖြူဖြူတောင့်တောင့်ကြီးကိုလည်း ကျုပ်တွေ့တွေ့ချင်းကို သဘောကျနေခဲ့တာ။ ဟော ကျုပ်အတွက် ဒီညတော့ ကုသိုလ်အပြတ်ထူးပြီ။ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်ရော သင်တန်းသူကလေး ဖြိုးငယ်ငယ်ပါ အပြတ်ဆော်ရတော့မှာ။ ဆော်ရမည့်နေရာ အနေအထားကလည်း အတော်လေး သားသားနားနားရှိတာဆိုတော့ ကျုပ်အတွက် ဇိမ်ပဲပေါ့။
ကျုပ်လီးက အပြတ်တောင်နေပြီး အချိန်ကြာကြာ လိုးနိုင်ပါစေ လို့ပဲ ဆုတောင်းရတယ်။ ပြောရမယ်ဆိုရင် ကျုပ်လီးကျုပ် အားမရလှဘူး။ ဒီကောင်က တစ်ခါတစ်လေကျရင် အားသိပ်နည်းတာ။ တောင်ကို မတောင်နိုင်ပဲ ဖြစ်နေတာမျိုးလည်း ကြုံဖူးတယ်။ ဟော။ လာကြပါပြီ။ ရန်ပိုင်ထက်က ကျုပ်အတွက် မိန်းမနှစ်ယောက်ကို ကားဂိုဒေါင်ထဲ ခေါ်သွင်းလာခဲ့ပြီ။ အားပါးပါး လှမှလှဗျာ။ တောင့်မှတောင့်ဗျာ။
ရန်ပိုင်ထက်ကတော့ တကယ်ပါပဲ။ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို ကျကျနနကို ပြင်ဆင်ခြယ်သ ဝတ်စားခိုင်းပြီးတော့ကို ခေါ်လာတာ။ ဆရာမလေးခင်မြနိုင်က ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ကို တတောင်ဆစ်နားရောက်အောင် ခေါက်တင်ထားတာကို အပေါ်ပိုင်းမှာ ဝတ်ထားတယ်။ အောက်ပိုင်းကျတော့ အီလက်စတစ်အညိုနုရောင် ပွင့်ရိုက် ထဘီ။ ရှပ်အင်္ကျီရဲ့ အရှေ့ဘက် အောက်ခြေစကို စုပြီးချည်ထားတယ်။
ထဘီအထက်ဆင်ရဲ့ အပေါ်ဖက် မကျတကျမှာ ချည်ထားတာမို့ ဝမ်းဗိုက်သား ဝင်းဝင်းကလေး လက်တစ်လုံးသာသာလောက် မပေါ်တပေါ်လေး ဖြစ်နေတယ်။ ရှပ်အင်္ကျီရဲ့ အပေါ်ဆုံး ကြယ်သီးနှစ်လုံးကိုလည်း ဖြုတ်ထားသေးတယ်။ ရင်ညွှန့်လေးက ဖွေးနေတာပဲ။ အတွင်းခံ ဘရာစီယာရဲ့ အထက်ပိုင်းကိုလည်း မမြင်တစ်ချက် မြင်တစ်ချက်ဖြစ်နေတယ်။ ထဘီကို ခပ်တိုတိုဝတ်ထားတယ်။ ခပ်တင်းတင်းဝတ်ထားတယ်။ ခြေသလုံးသားဆိုတာ ဖွေးနေတာပဲ။ တင်ကြီးကလည်း တင်းရင်းလို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနားရစ်ကိုတောင် ကောင်းကောင်းကြီး မြင်နိုင်တယ်။
ဖြိုးငယ်ငယ်ကတော့ ဂျိုင်းပြတ် စပို့ရှပ်စွပ်ကျယ်ကြပ်ကြပ်လေးရယ်၊ ဒူးဆစ်သာသာလောက်ရှိတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီတို ကလေးရယ် ဝတ်ထားတယ်။ ချိုင်းပြတ် စပို့ရှပ်က တကယ့် တိုတိုကလေး။ ပုခုံးသား လုံးလုံးကလေးတွေ အထင်းသားပေါ်တယ်။ ကိုယ်နဲ့ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ထားတာမို့ ဘရာစီယာနဲ့ ခပ်တင်းတင်း စည်းစားတဲ့ ရင်သားဆိုင်တွေရဲ့ အမို့အဝန်းကို မြင်သာတယ်။ ဘရာစီယာရဲ့ အနေအထားကိုတောင်မှတွေ့နိုင်သေးတယ်။
'' ဟော ဒီမှာ ဆရာအတွက်။ ဆရာမနဲ့ ဖြိုးငယ်ကို ခေါ်လာခဲ့ပြီ။ ဆရာ့စိတ်ကြိုက်သာ ဖြုတ်ပေတော့။ ဘာမှပူမနေနဲ့။ အပြင်ဖက်ကနေပြီး ကျွန်တော်တို့ စောင့်ထားပေးမယ်။''
ရန်ပိုင်ထက်က အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ကို ကျုပ်လက်အပ်ပြီး ပြန်ထွက်သွားတယ်။ တော်တော်အလိုက်သိတဲ့ကောင်။ ခင်မြနိုင်နဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ကတော့ ခေါင်းလေးတွေ ငုံ့ပြီး ရပ်လှက်သားကျန်နေခဲ့ကြတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ရဲ့ ရှက်စနိုးနဲ့ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ဖြစ်နေကြတဲ့ အမူအရာကိုကြည့်ရင်း ကျုပ်သဘောကျမိတယ် ။
'' ရှေ့ကိုတိုးလာခဲ့ကြ''
ကျုပ်ကပြောလိုက်တယ်။ မိန်းမနှစ်ယောက် ရှေ့ကို တစ်လှမ်းချင်း လှောက်လှမ်းတတ်လာကြတယ်။ ကျုပ်ထိုင်နေတဲ့ မတ်ထရက်စ်နဲ့ ခြေလှမ်းငါးလှမ်းလောက်ကွာတဲ့နေရာကို ရောက်တော့ ကျုပ်က အရပ်ခိုင်းလိုက်တယ် ။ မိန်းမနှစ်ယောက် ချက်ချင်း ရပ်သွားတယ်။
'' အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပါ ဆရာမလေး''
ခင်မြနိုင်က အင်္ကျီကို ချွတ်နေရှာပါတယ်။ သူ့လက်ကလေးတွေ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေတာကို ကျုပ်သတိပြုမိတယ် သူကြောက်လန့်နေတာလား ရှက်ရွံ့နေတာလား။
ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်အပေါ် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ပြောဆိုစေခိုင်းနေနိုင်တာကို ကျုပ်ကျေနပ်မိတယ်။ ကျေနပ်စိတ်နဲ့ အတူ ရမက်ကလည်းထလာတယ်။ ကျုပ်လီးကြီးလည်း တောင်မတ်စပြုလာပြီ။ ရှပ်အင်္ကျီလေး ချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့ အခါ ဘရာစီယာသာ စည်းနှောင်ထားတဲ့ နို့အုံကြီးတွေ ပေါ်လာပါတော့တယ်။
ခင်မြနိုင်ဝတ်ထားတဲ့ ဘရာစီယာကလည်း အညိုနုရောင် ယိုးဒယားဘရာစီယာသေးသေးကလေး။ နို့အုံကြီးကို အုပ်မိရုံလောက်ပဲ။ ကြိုးသိုင်းကလေးတွေက ဘာရှိမှာလဲ။ လက်တစ်လုံးသာသာလောက်ပဲ ရှိတာ။ ဘရာစီယာက နို့အုံကြီးတွေကို လုံအောင် ဖုံးမိထားနိုင်တယ်ဆိုပေမယ့် သိုင်းကြိုးတွေက သေးတော့နို့အုံရဲ့ အလေးကိုတော့ နိုင်အောင် မထိန်းနိုင်ကြဘူး။ နို့အုံကြီး သိမ့်သိမ့်လှုပ်ရှားနေတယ်။ တတုန်တုန်ဖြစ်နေတယ်။
ပြီးတော့ ဘရာစီယာ အသားကလည်း ပါးပါးပျော့ပျော့ကလေး။ နို့အုံသားအနေအထားကို အတိုင်းသားမြင်နိုင်တယ်။ ဟော ကြည့်နေရင်းက နို့သီးလေး ထောင်တက်လာသောကြောင့် ဘရာစီယာမှာ ဖုဖုစူစူကလေးဖြစ်လာတာမြင်ရတယ်။ ငနဲမလည်း စိတ်လှုပ်ရှားပြီး နို့သီးတွေ ဘာတွေကော့တောင်လာပြီကိုး။
'' ထဘီကို ဆက်ချွတ်''
ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်ဟာ ကျုပ်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ထဘီကို ဆက်ချွတ်လိုက်ရရှာပြန်တယ်။ ဒီလိုထဘီအချွတ်မှာ သူ့မျက်နှာရဲကနဲ ဖြစ်သွားတာကို ကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင်က မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်မိသေးတယ်။ ရှက်သွားတာပေါ့။ အင့်း ယောင်္ကျားကြီးတစ်ယောက် စူးစူးစိုက် ကြည့်နေတဲ့ မျက်စိအောက်မှာ ထဘီချွတ်ပြတာကို ။ ရှက်တာ မဆန်းပါဘူး။ အခုဆိုရင် ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်ဟာ မလုံတလုံ ဘရာစီယာလေးရယ်။ တိုနံ့နံ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကလေးရယ်ပဲ ကျန်ပါတော့တယ်။
ဘေင်းဘီခွကြားက စောက်ဖုတ်မို့မို့ဖောင်းတက်နေတာကိုလည်း မြင်နိုင်တယ်။ ပေါင်လုံးကြီးတွေဆိုတာကတော့ ဖြူဖွေးဖြောင့်စင်းနေတာပဲ။ ကျုပ်က မလုံ့တလုံ့လေးဖြစ်နေတဲ့ ခင်မြနိုင်ကို အားရပါးရ ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြိုးငယ်ငယ်ကို မျက်လုံးအကြည့်ပြောင်းတယ်။ ချာတိတ်မလေးဟာ ခေါင်းကြီးကို အတွင်ငုံ့ထားတယ်။ လက်သီးဆုပ်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ထားတယ်။ သူ့ကိုယ်သူ အားတင်းနေတဲ့ပုံပဲ။ ဖြိုးငယ်ငယ်ကိုလည်း ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်လိုပဲ ဘရာစီယာ နဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီသာ ကျန်တဲ့အထိအဝတ်တွေ ချွတ်ခိုင်းမလို့ပါပဲ။
ဒါပေမယ့် စိတ်ကူးတစ်မျိုး ရလို့ မချွတ်ခိုင်းတော့ဘူး။
'' ဘာကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး ခေါင်းကြီးတွေ ငုံထားကြရတာလဲ။ ခေါင်းတွေ မော့လိုက်စမ်း။''
အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ခေါင်းတွေ မော့လာကြတယ်။ ကျုပ်ကိုတော့ မကြည့်ကြဘူး။ နှစ်ယောက်လုံး မျက်လုံး အကြည့်လွှဲထားကြတယ်။ မျက်နှာတွေ ရဲနေကြတယ်။ မျက်လုံးတွေမှာလဲ မျက်ရည်တွေဝဲနေကြတယ်။ ပြီးတော့ အသက်ရှုသံ ပြင်းလာသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ နို့အုံတွေကနိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်။ ဘရာစီယာလေးသာရှိနေတဲ့ ခင်မြနိုင်ရဲ့ နို့အုံ နိမ့်မြင့်လှုပ်ရှားမှုက ပို ပီပြင်တာပေါ့။ ဒီ မိန်းမနှစ်ယောက်အနက် ဘယ်သူ့ကို စလိုးရင် ကောင်းမလဲလို့ ကျုပ်စဉ်းစားရွေးချယ် နေမိတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အပျိုစင် မဟုတ်ကြတော့တာကိုတော့ ကျုပ်သိပါတယ်။
သူတို့နှစ်ယောက်လုံး လိုးခံနေကြတာကို ကျုပ်ပက်ပင်းတိုးပြီး မိခဲ့တာ မဟုတ်လား။ သူတို့ရဲ့ စောက်ဖုတ်တွေက ဒီပြင်ငတိတွေရဲ့ လီးတွေ တိုးဝင်ကြပြီးသားတွေ ဖြစ်နေပြီ။ အဲဒါကြောင့် သူတို့ အဖို့ မတွေ့မကြုံဖူးသေးတဲ့ ကာမ အရသာ ခံစားပုံနည်းလမ်းတွေနဲ့ အသုံးချကြည့်ဖို့ ကျုပ်ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
'' ကဲ ဒီနှစ်ယောက်ထဲမှာ ဘယ်သူက လီးစုပ်ပေးဖူးသလဲ။''
ကျုပ်က ဒီလိုပဲ မေးလိုက်ရော ခင်မြနိုင်နဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ်တို့နှစ်ယောက် မျက်လုံးပြူးပြီး အလန့်တကြားဖြစ်သွားသည်။ ဒီလောက်ဆို သိပါပြီ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အလိုးခံဖူးပြီဖြစ်ပေမယ့်၊ လီးမစုပ်ဖူးကြသေးဆိုတာ။ သူတို့ရဲ့ ပါးစပ်တွေက ဘယ်လီးကိုမှ ငုံဖူး စုပ်ဖူးကြသေးဘူးမှာ မဟုတ်ဘူး ကျုပ်လီးဟာ သူတို့အဖို့ ပထမဆုံး စုပ်ရတဲ့လီးဖြစ်ရမှာပေါ့
'' ပြောလေ။ ဘယ်သူလီးစုပ်တတ်သလဲ''
ကျုပ်က ထပ်မေးလိုက်တယ်။ တမင်ကိုပဲ ခပ်မာမာထန်ထန်လုပ်ထားလိုက်တာ။ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ဆတ်ကနဲ တုန်သွားကြတာကိုကြည့်ပြီးကျုပ် အတော်ကျေနပ်သွားတယ်။
'' ဟင့်အင့် ဟင့်အင်း ''
နှစ်ယောက်သား ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ပြိုင်တူ ဖြေကြတယ်။
'' အေး မစုတ်ဖူးသေးရင် လီးကိုဒီညတော့ စုပ်ဖူးသွားရမှာပေါ့ ဟုတ်လား''
'' မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာရယ်။ အဲဒါတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ရှင်''
ခင်မြနိုင် ပြာပြာသလဲ တောင်းပန်ရှာတယ်။
'' သမီးကိုလဲ အဲဒါမလုပ်ခိုင်းပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ် သနားပါရှင်''
ဖြိုးငယ်ငယ်ကလည်း အသနားခံသည်။ ဒီလို ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်အသနားခံ တောင်းပန်နေကြတာကိုက ကျုပ်ကိုတစ်မျိုး အရသာတွေ့စေတယ်။ သူတို့ဘယ်လောက်ပဲ တောင်းပန်တောင်းပန်။ ကျုပ်က အတင်းအကြပ် စုပ်ခိုင်းရင် လီးစုပ်ကြရမှာပဲ။ အဲ့ဒါတော့ အသေအချာပေါ့။့
'' ကဲ ဘာမှ စကားများ မနေကြနဲ့ လာ ဒီပေါ်တက်ကြ''
ကျုပ်က ခပ်ထန်ထန်ပြောလိုက်တော့ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက်ကိုင်ပြီး ရွံ့တွန့်တွန့် ကြောက်ဆုတ်ဆုတ်နဲ့ပဲ ကျုပ်ရှိနေတဲ့ မွေ့ရာပေါ် တက်လာကြတယ်။ ကျုပ်က အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ကို ကျုပ်ရဲ့ ဘေးတစ်ဖက် တစ်ချက်စီမှာ နေရာယူခိုင်းလိုက်တယ်။ ခင်မြနိုင်ကို ညာဖက်မှာ။ ဖြိုးငယ်ငယ်ကို ဘယ်ဖက်မှာ။ အင်း၊ ဆော်နှစ်ပွေနဲ့ ကျုပ်အဖို့ အပြတ်ကြည်နေပြီပေါ့။ ဒီဆော်နှစ်ပွေကို လည်းကျုပ်စိတ်ကြိက်၊ သဘောကျသလို လုပ်နိုင်တဲ့ အနေအထားမှာ ရှိနေတယ်။
သူတို့သဘောတူ ကြည်ဖြူတာ ဖြစ်စေ၊ မလိုလားငြူစူတာဖြစ်စေ ကျုပ် လိုချင်တာကို သူတို့လုပ်ပေးရမှာပဲ။ ကျုပ်က ကုန်းဆို ကုန်းရမယ်။ ကားဆိုကားရမယ်။ လီးစုပ်ဆို စုပ်ရမယ်။ ဂွေးရက်ဆို ရက်ရမယ်။ အိုး ကျုပ်ခိုင်းတာမှန်သမှ သတို့လုပ်ပေးကြရမှာပဲ။ ကျုပ်လိုးချင်သလို သူတို့ အလိုးခံကြရမှာပဲ။ အစတုန်းကတော့ တစ်ယောက်ချင်းစီ အလှည့်ကျ လိုးမလို့စိတ်ကူးထားခဲ့တာပါ။
ဒါပေမယ့် နှစ်ယောက်လုံးက လှလှပပ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်၊ တပွေ့တပိုက်၊ တစ်လုံးတစ်ခဲကြီးတွေ ဆိုတော့၊ ဘယ်သူ့ကို အရင်ရွေးရမယ်ဆိုတာ ဆုံးဖြတ်ရခက်နေတာကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူအသုံးချဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ဘယ်ညာမှာ နေရာယူခိုင်းလိုက်တာ။ အဲဒီနောက်တော့ ကျုပ်က လုပ်ငန်းစတော့တာပါပဲ။
ကျုပ်လုပ်ငန်းစဉ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့။ ဖက်ရမ်း ကိုင်တွယ်နမ်းစုပ်ကာ အစပျိုးတယ်။ တစ်မူထူးခြားတာကတော့ ဆော်နှစ်ပွေကို တစ်ချိန်တည်း တစ်ပြိုင်တည်းကိုင်တွယ်ပွတ်ရတာပါပဲ။ ခင်မြနိုင်ကိုရော ဖြိုးငယ်ငယ်ကိုပါ ဘယ်ညာလက်နှစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်တယ်။
အတတ်နိုင်ဆုံး ပါးနှစ်ဖက်ကို တစ်ပြိုင်တည်း နမ်းလို့ရအောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို ပြိုင်တူ စုပ်ယူလို့ရအောင် လုပ်တယ်။
အင်း အောင်မြင်တဲ့ အခါလည်း ရှိသလို တစ်ခုချင်းစီ နမ်းမိစုပ်မိတာလဲ ရှိတာပေါ့။ လက်နှစ်ဖက်ကတော့ ကောင်းကောင်းကြီး အလုပ်ဖြစ်ပါတယ်။ ညာလက်နဲ့ ခင်မြနိုင်ရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်နယ်တဲ့ အချိန်မှာ ဘယ်လက်က ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ ရင်သားစိုင်တွေကို အုပ်ကိုင်တယ်။ ညာလက်က ခင်မြနိုင် ဖင်ကြီးကို ဖျစ်ညှစ်နေတဲ့ အချိန်မှာ ဘယ်လက်က ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးကို အားရပါးရ ကိုင်တယ်။
ဒီအမျိုးသမီးနှစ်ယောက်လုံးဟာ ရင်ကြီးကြီး တင်ကားကားနဲ့ ဆိုက်ကြီးတွေချည်းပဲ အလုံးအရွယ်က တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်မကွာလှဘူး။ သူမသာ ကိုယ်မသာ ထွားထွားအယ်အယ် တင်းတင်းရင်းရင်းကြီးတွေချည်းပဲ။ ဒါပေမယ့် သေသေချာချာ ကိုင်တွယ်နှိုင်းယှဉ်ကြည့်တဲ့ အခါကျတော့မှ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ရဲ့ အထိအတွေ့အရသာချင်း မတူတာကို ကျုပ်သိရတော့တယ်။
တင်းရင်းတာချင်း အတူတူ ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ နို့အုံတွေက ပိုပြီး ကျစ်တယ်။ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ပွတ်သပ်ရတာ ပိုပြီး စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိတယ်။ မို့ဝန်းတာချင်းအတူတူ၊ ခင်မြနိုင်ရဲ့ နို့အုံတွေက ပိုပြီး အိစက်တယ်။ လေမပြည့်တပြည့်ထိုးထားတဲ့ ဘောလုံးကို ဖဲသားအုပ်ထားပြီး ကိုင်ရသလိုပဲ။ ပေါင်တန်တွေကျတော့ သိပ်မကွာလှဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ထဲမှာတော့ ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ ပေါင်ကြီးတွေ ကိုင်ရတာ ပိုကောင်းသလိုပဲ။ ဒီလို ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်နေရင်းက အမျိုးသမီးတွေရဲ့ အဝတ်အစားတွေကိုလည်း ကျုပ်က ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။
ခင်မြနိုင်ကတော့ ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး ချွတ်ပစ်စရာမှ မရှိတာ။ ဘရာစီယာနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုနံ့နံ့ကလေးပဲ ရှိနေတာ။ ကျုပ်က ခင်မြနိုင်ရဲ့ ဘရာစီယာကို ဆွဲချွတ်ဖြုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးအဖုံးအကာမရှိ၊ အတွင်းသား အရှင်းသား ပေါ်လာပြီလေ။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ တိုကလေးကိုတော့ မချွတ်သေးဘူး။ တမင်ချန်ထားတာ။ ဖြိုးငယ်ငယ်ကတော့ ချွတ်စရာ အဝတ်အစားများတယ်။
ဒါပေမယ့် ကျုပ်က သူ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်မပစ်ဘူး။ လှန်ပဲ တင်လိုက်တယ်။ ဂျိုင်းပြတ် စွပ်ကျယ် စပို့ရှပ်ကလေးကို လည်ပင်းနား အထိရောက်အောင် လှန်တင်တယ်။ ဘရာစီယာကိုလည်း နောက်ကျောချိတ်တွေ ဘာတွေ ဖြုတ်မနေတော့ဘူး။ တစ်ခါတည်း ဆွဲလှန်တင်လိုက်တာပဲ။
ဟော၊ ချာတိတ်မရဲ့ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးလဲ ပြူးပြူးကြီး ပေါ်လာရော။ ဒီအခါမှာ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ကို အသာယှဉ်ရပ်ခိုင်းပြီး နို့အုံနှစ်ခုကို နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပြန်တယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး နို့တွေက တော်တော်ထွားတယ်။ ပြီးတော့ အိတွဲမနေဘူး။ ဖြိုးငယ်ငယ်က ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ပဲ ရှိသေးတာမို့ နို့အုံအိတွဲမနေတာက သူ့အသက်အရွယ် သဘာဝပါပဲ။
ခင်မြနိုင်ကတော့ အသက်ကြီးနေပေမယ့် နို့တွေတွဲကျမနေပဲ တင်းရင်းမို့ဝန်းနေတာ ချီးမွမ်းဖို့ကောင်းတယ်။ သူက ကရာတေးလေ့ကျင့်နေတဲ့ အကျိုးလို့ခေါ်ရမယ်။ နို့သီးချင်းတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မတူကြဘူး။ ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ နို့သီးတွေက ပိုချွန်တယ်။ ပိုရှည်တယ်။ ခင်မြနိုင် နို့သီးတွေကတော့ ဖြိုးငယ်ငယ်လောက် မချွန်ဘူး။ မရှည်ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူကအလုံးတော့ ပိုကြီးတယ်။ တူညီတာတစ်ခုကတော့ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ခုံးခုံးတင်းမာကော့တောင်နေကြတာပါပဲ။
ဒါဟာသူတို့ စိတ်လှုပ်ရှားနိုးကြွနေတယ်ဆိုတာ ပြနေတာမို့ ကျုပ်ကြိတ်ပြီးပြုံးမိတယ်။ နောက်တော့ ကျုပ်က ခင်မြနိုင်နဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ်ကို ဘေးချင်းယှဉ်ပြီး ကပ်နေအောင်အထိုင်ခိုင်းတယ်။ ဖြိုးငယ်ငယ်က ခင်မြနိုင်ရဲ့ ဘယ်ဖက်မှာ ထိုင်တာ။
ဒီတော့ ချာတိတ်မရဲ့ ညာဖက်နို့အုံက ခင်မြနိုင်ရဲ့ ဘယ်ဖက်နို့အုံနဲ့ ထိကပ်နေတယ်။ ကျုပ်က ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ နို့အုံနှစ်ခုကို ကျုပ်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဘေးကနေ ဝိုက်တွန်းပြီး နို့သီးခေါင်းနှစ်ခု ပူးသွားအောင်လုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဒီလိုပူးကပ်သွားတဲ့ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို ပါးစပ်နဲ့ ကုန်းပြီး အားရပါးရ စို့ပေးတာ။ နို့သီးနှစ်ခုကို တစ်ပြိုင်တည်း စို့ပေးတဲ့ သဘောဖြစ်သွားရော။ အောက်ပိုင်းကိုလည်း ချမ်းသာမပေးပါဘူး။ ပေါင်တွေကားခိုင်းပြီး စောက်ဖုတ်တွေကို ဒူးခေါင်းနဲ့ ထိတွေ့ ပွတ်တိုက်ပေးတယ်။
ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို နေရာပြောင်းခိုင်းလိုက်တယ်။ ခင်မြနိုင်ရဲ့ညာဖက်ဘေးမှာ ဖြိုးငယ်ငယ်ရောက်သွားရော။ ခင်မြနိုင်ရဲ့ ညာဖက်နို့အုံနဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ်ဘယ်ဖက်နို့အုံကပ်ပြီး နို့သီးခေါင်းနှစ်ခု ပူကပ်သွားအောင်လုပ်ခိုင်းတယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်က နို့သီးနှစ်ခုလုံးကိုပါ ပါးစပ်နဲ့ ငုံစုပ်ပေးပြန်တယ်။ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို ပါးစပ်နဲ့ ပြိုင်တူစို့ပေးတာလေ။ ကျုပ်အဖို့တော့ အပြတ်ကို ကောင်းတယ်။ သူတို့လည်း ကောင်းကြမှာပါပဲ။ ကျုပ်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းစို့ပေးပြီးတော့ ရှေ့တစ်ဆင့်တတ်တယ်။ နို့သီးတွေကို အားရအောင်စို့ပေးပြီးတော့ ရှေ့တစ်ဆင့်တတ်တယ်။
'' ကိုင်း လီးစုပ်ပေးကြစမ်း။ နှစ်ယောက်ပြိုင်တူ စုပ်ပေးကြ။ ပထမဆုံး ဂွေးဥတွေကို စပြီးရက်ပေး။ ပြီးမှ လီးချောင်းအတိုင်း လှာနဲ့ ရက်ပြီး အပေါ်တတ်လာ။ လီးထိပ်ပိုင်း ရောက်တော့မှ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ စုပ် လုပ်ကြလေ။ ဘာငိုင်နေတာလဲ''
_________________
ဆရာက သူ့လီးကို စုပ်ခိုင်းတယ်။ လီးသာ မဟုတ်ပါဘူးလေ။ ဂွေးဥတွေကိုပါ ရက်ပေးရမှာတဲ့။ ပြီးတော့ ကျွန်မနဲ့ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်တို့ နှစ်ယောက် ပြိုင်တူ အလုပ်ခိုင်းတာ။ ကျွန်မဖြင့် အတော်ကိုကြောက်သွားတယ်။ ရှက်လည်းရှက်တယ်။ ရွံလည်းရွံတယ်။ ယောကျာ်းတွေရဲ့ လီးကြီးက ကျွန်မတို့ မိန်းမသားတွေကို ထူးခြားတဲ့ အရာတွေသာ ဖန်တီးပေးစွမ်းနိုင်တယ်ဆိုတာကိုတော့ ကျွန်မကိုယ်တိုင် အလိုးခံဖူးတာကြောင့် ကောင်းကောင်းကြီး သိထားပြီးသားပါ။ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထိုးသွင်းမယ်ဆိုရင် ခံဖို့ အသင့်ပါပဲ။ အခု ဆရာကိုစောမင်းက ကျွန်မတို့ကို အကြပ်ကိုင် အနိုင်ကျင့်နေတာဖြစ်ပေမယ့် သူနှိုးဆွပုံ တစ်မျိုးဖြစ်တာကြောင့် မရှက်တမ်းဝန်ခံရမယ်ဆိုရင် ကျွန်မဟာ အတော်လေး ကာမရမက် နိုးကြွနေပါပြီ။
အထူးသဖြင့် ဆရာမ ခြင်မနိုင်ရဲ့ နို့သီးနဲ့ ကျွန်မနို့သီး ပူးကပ်နေအောင်ကို နို့အုံတွေကို အတင်းဖိတွန်းယူပြီး ပါးစပ်နဲ့ငုံ နို့စို့ပေးတာ ခံရတုန်းကများဆိုရင် ကျွန်မအဖုတ်ထဲမှာ စိုကနဲရွှဲကနဲကို ဖြစ်ပြီး အရည်ကြည်တွေကို စိမ့်ထွက်ကျလာတာ။ ဒါကြောင့် ဆရာကိုစောမင်းက လိုးမယ်ဆိုရင် ကျွန်မခံဖို့ အသင့်ပါ။ သူက အတင်း လိုးတာဖြစ်ပေမယ့် ကျွန်မက အလိုးခံချင်နေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စောက်ဖုတ်ထဲထိုးသွင်းပြီး လိုးရတဲ့ လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံစုပ်ပေးရမယ် ဆိုတာ ကတော့ ရွံစရာကြီးပါ။ ကျွန်မ မစုပ်ချင်ဘူး။ စုပ်မပေးချင်ဘူး။ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်ကလည်း ကျွန်မလိုပဲ ခံစားရမှာပါ။ ကြောက်လန့်ရွံရှာနေမှာပါ။ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနဲ့ အလန့် တကြားဖြစ်သွားတာ ကျွန်မမြင်လိုက်ရသားပဲ။
ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်အဖြစ်က ဆရာကိုစောမင်းရဲ့ လက်ခုပ်ထဲက ရေ ဘဝပါ။ သူ့ကို မလွန်ဆန်နိုင်ပါဘူး။ သူသနားမှ ချမ်းသာကြရမဲ့ အခြေအနေပါ။ ကျွန်မရော ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်တို့ပါ လီးစုပ်မပေးပါရစေလို့ တောင်းပန်ကြပါတယ်။ အသနားခံကြပါတယ်။ ကျွန်မတို့ ဒါမျိုး တစ်ခါမှလည်း မလုပ်ဖူးသေးပါဘူး လို့လည်းပြောပြပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ကိုစောမင်းကတော့ မသက်ညှာပါဘူး။ အတင်းပဲ လီးစုပ်ခိုင်းတယ်။ သူခိုင်းတာ မလုပ်ရင် နေ့လည်က ကျွန်မတို့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ရဲတိုင်ပြီး အမှုဖွင့် အရေးယူမယ်လို့တောင် ခြိမ်းခြောက်လာတယ်။
ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် ဘာတတ်နိုင်တော့မှာလဲ။ စိတ်ထဲက ရွံရှာလှပေမယ့် ဆရာကိုစောမင်းခိုင်းတဲ့ အတိုင်း လီးစုပ်ပေးရပါတော့တယ်။ ဆရာကိုစောမင်းက ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ သူဟာ ကျွန်မတို့ကို လိုးနိုင်ဖို့ အစစ ပြင်ဆင်ထားတာပါ။ ပုဆိုးတောင် တစ်ထပ်တည်းဝတ်ထားတာ။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီမပါဘူး။ ပုဆိုးချွတ်လိုက်တော့ သူ့အောက်ပိုင်းက ဗလာကျင်းသွားပြီး လီးကြီးပေါ်လာတယ်။ သူ့လီးကြီးကတောင်တော့ မတောင်သေးပါဘူး။ ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ မတောင့်တတောင်၊ မမာ့တမာ အခြေအနေမျိုးမှာ ရှိနေတာ။ လီးက ဆိုးတော့မဆိုးပါဘူး။
ရန်ပိုင်ထက်ဆိုတော့ ကုလားကပြားရဲ့ လီးလောက်မကြီးပေမယ့် မင်းခေါင်စိုးဆိုတဲ့ တရုတ်ကပြားကောင်လေးရဲ့ လီးထက်တော့ ပိုကြီးတယ်။ ကျွန်မနဲ့ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်တို့ နှစ်ယောက် စုပ်ပေး၊ ယက်ပေးလိုက်ရင် မာန်ထစပြုနေတဲ့ ဒီလီးကြီး မတ်မတ်တောင်လာမှာပါပဲ။ သူ့လီးကြီးတောင်လာရင် ဆရာက ကျွန်မနဲ့ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်တို့ကို လိုးတော့မှာပါပဲ။
လိုးနိုင်အောင် လီးတောင်ဖို့ စုပ်ပေးရတော့မယ့် အဖြစ်ပါ။ ဆရာကိုစောမင်းက မွေ့ရာပေါ်မှာ ပေါင်ကြီးတွေ ကားပြီး ပက်လက်စင်းစင်း အိပ်နေတယ်။ လီးစုပ်ပေးရမယ့် ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်က သူ့ရဲ့ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာ ဒူးတုတ်ပြီး ထိုင်ကြရတယ်။ ကျွန်မက ညာဖက်က၊ ဆရာမလေးခင်မြနိုင်က ဘယ်ဖက်က။ ကျွန်မနဲ့ ဆရာမလေးတို့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်မိကြတယ်။ ဆရာမလေးရဲ့ မျက်နှာဟာ သနားစရာလေး။ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့။ ကျွန်မမျက်နှာလည်း ဒီလိုပဲ ဖြစ်နေမှာပါပဲ။ မလုပ်ချင်တဲ့ ရွံရှာတဲ့ အလုပ်ကို အကြပ်စေခိုင်းမှုကြောင့် မငြင်းသာပဲ လုပ်ပေးရတော့မှာကိုး။
'' ကိုင်း စကြတော့။ စောစောက ပြောထားတာတွေ မမေ့ကြနဲ့နော်''
ဆရာကိုစောမင်းက သည်လိုပြောပြီး ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဆံပင်တွေကို လှမ်းဆွဲပြီး အောက်ကို ဖိချလိုက်တာ။ ကျွန်မတို့ မျက်နှာတွေလည်း သူ့ပေါင်ကြားကို အပ်လှက်သားကျသွားကြပါတော့တယ်။
ကျွန်မအနေနဲ့ မလုပ်ချင်တဲ့အလုပ်ကို လုပ်နေရပါပြီ။ အသာပါးစပ်ကလေး ဟပြီး ဆရာကိုစောမင်းရဲ့ ဂွေးဥကြီး တစ်လုံးကို ငုံလိုက်ရပါတယ်။ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်ခမြာလည်း ကျွန်မနဲ့ ဘဝတူပါပဲ။ ကျန်နေတဲ့ ဂွေးဥကြီး တစ်လုံးကို သူ့ပါးစပ်လေးနဲ့ ငုံလိုက်တာကို ကျွန်မမြင်လိုက်သိလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဆရာတစ်ယောက် ဆတ်ကနဲတွန့်သွားပြီး ပါးစပ်က ဟင်းဆို အသက်ပြင်းကြီး ရှုလိုက်သံကိုလည်း သိလိုက်ကြားလိုက်ရတယ်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က သူ့ဂွေးဥကြီးတွေကို တစ်ယောက်တစ်လုံးစီ ပါးစပ်နဲ့ ငုံစုပ်ပေးလိုက်တာ ခံလိုက်ရလို့၊ ငနဲသားပီတိဖြစ်ပြီး ကျေနပ်သွားတာပါပဲ။
ကျွန်မမှာတော့ ဂွေးဥစုပ်ပေးရတာ ရွံလွန်းလို့ ရင်ထဲက ပျို့တက်လာတာကြောင့် မအော့အန်မိအောင် မနည်းကြီး ကြိုးစားနေလိုက်ရတယ်။ မျက်ရည်တွေကိုတော့ မထိန်းနိုင်ပါဘူး။ မျက်လုံးထဲက ယိုစီးကျနေပါတယ်။ ငုံထားမိမှတော့ မထူးပါဘူးလေ။ ကျွန်မဟာ သူ့ဂွေးဥကြီးတွေကို အသာပဲ စုပ်ပေးရက်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ပါးစပ်ထဲမှာ လုံးလုံးချောချောနဲ့။
ပြီးတော့ ကွေးကွေးကောက်ကောက် အမွှေးတွေကလည်း ပေါက်နေလိုက်သေးတယ်။ ဂွေးစုပ်ပေး ရက်ပေးရတာ ရွံမိတာ တစ်မျိုး၊ အမွှေးတွေနဲ့ နှာခေါင်း ထိမိပြီး ယားကျိကျိ ဖြစ်တာကတစ်မျိုးနဲ့ ကျွန်မဖြင့် သိပ်ကို အနေရခက်နေတာပဲ။ ကိုစောမင်းကြိုတင်ပြောထားတဲ့ အတိုင်းကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ဆက်ပြီး လုပ်ပေးရပါတယ်။ ဂွေးဥကို ယက်ပေးစုပ်ပေးပြီးတော့ အပေါ်ကို အသာတတ်လာရတယ်။ ပါးစပ်ကလေးဟပြီး သူ့လီးအတံကြီးကို အရင်းကစလို့ လှာနဲ့ရက်ပေးရတယ်။ ဒီအခါမှာ တစ်ဖက်ကနေပြီး လီးကိုလှာနဲ့ ရက်ပေးနေရလေတဲ့ ဆရာမလေးခင်မြနိုင်ရဲ့ ပါးစပ်နဲ့ ကျွန်မပါးစပ် သွားသွားထိမိကြတယ်။
တစ်ခါတစ်လေ လှာချင်းတောင် ခလုတ်တိုက်မိလား တိုက်မိရဲ့။ ဆရာကိုစောမင်းရဲ့ လီးကို ရက်ပေးနေရင်း ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်တစ်ယောက် ပါးစပ် တစ်ယောက်နမ်းမိနေကြပါတယ်။ ဆရာကိုစောမင်းက ကျွန်မတို့ရဲ့ နို့အုံတွေကို လှမ်းဆုပ်နယ်သေးတယ်။ အဖုတ်ကိုလည်း နှိုက်တယ်။ ဖင်လည်းပွတ်တယ်။ ကျွန်မလေ ကိုယ်တိုင်အနှိုက်ခံ ဖင်ပွတ်တာခံရတဲ့ အပြင်၊ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်လည်း တစ်ဖက်မှာ ကျွန်မလိုပဲ သူလက်ကမြင်းတာ ခံနေရတာကိုမြင်တော့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးဖြစ်လာတယ်။
အခုဆိုရင် ဆရာကိုစောမင်း ရဲ့လီးတန်ကြီးဟာလည်း တဖြည်းဖြည်းမာတောင်လာတာ သံချောင်းကြီးလိုလို ဖြစ်လာတော့တာပါပဲ။ ဒီလိုလီးတောင်လာတာဟာ ကျွန်မတို့ စုပ်ပေးရက်ပေးတာကြောင့် ဖြစ်တယ်လို့ စဉ်းစားမိတော့ ကျွန်မလေ ရွံရှာနေတဲ့ ကြားက စိတ်လှုပ်ရှားလာရတယ်။ ရင်ဖိုလာရတယ်။လီးတော့ တောင်လာပြီ။ မကြာခင် အလိုးခံရတော့မှာပါလား။
_________________________
ကိုစောမင်း တစ်ယောက်တော့ တကယ့်ကို စည်းစိမ်တွေ့နေတာ။ ခင်မြနိုင်နဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ် ဆော်နှစ်ပွေရဲ့ လှာလေးတွေနဲ့ လီးကို ရက်ပေး၊ ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးတာကို ခံရင်း အပြတ်ငြိမ့်နေတာ။ ဇိမ်ကတော့ တကယ့်ကိုဇိမ်ပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီအတိုင်း ကြာရှည်ဆွဲပြီး မှိန်းနေလို့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ဒီအတိုင်းဆို မကြာခင်ပဲ သူ့လီးက လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့မှာ။ ခင်မြနိုင်နဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ကို မလိုးလိုက်ရပဲ အလကားသက်သက် လေထဲမှာပဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ကိစ္စပြတ်သွားမှာ။
သူ့လီးက ဒီလိုသုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သွားပြီးရင် တော်တော်နဲ့ ပြန်တောင်တတ်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ သုတ်ထွက်မသွားအောင်ထိန်းပြီး သည်မိန်းမနှစ်ယောက်ကို လိုးထားမှ။ လိုးတော့မှ သုတ်လွှတ်ပေးလိုက်ရတာ ပိုကောင်းတယ်လေ။
'' ကိုင်း တော်ပြီ ရပ်တော့''
လီးကုန်းစုပ်ပေးနေကြရရှာတဲ့ ခင်မြနိုင်နဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ် နှစ်ယောက် ကိုစောမင်းပေါင်ကြားက မျက်နှာခွာလိုက်ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့ ပါးစပ်တစ်ဝိုက်မှာတော့ တံတွေးတွေ ပေကျန်နေတယ်။ လီးကနေတစ်ဆင့် ပြန်ပေကျန်ခဲ့ကြတာပါ။ မျက်နှာလေးတွေကလည်း ရဲတွတ်နေကြတယ်။
'' တစ်ကိုယ်လုံး ပြောင်ရှင်းနေအောင် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ကြပေတော့၊ ပြီးရင် မွေ့ရာပေါ်မှာ လေးဘက်ကုန်းပြီး၊ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပေး၊ လိုးတော့မယ်''
ကိုစောမင်းက တစ်တစ်ခွခွကြီးကို ပြောဆိုစေခိုင်းသည်။ သည်လိုပြောလိုက်တာကို ကြားရသူတော့ ဘယ်လိုနေမည်မသိ။ ကိုစောမင်းအဖို့တော့ အတော်ကို အရသာတွေ့၊ အာတွေ့သည်။ ခင်မြနိုင်က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ တစ်ခုတည်း ကျန်နေတဲ့ အဝတ်အစားဖြစ်တဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ တိုတိုနံ့နံ့ကလေးကို ချွတ်ပစ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ဖြိုးငယ်ငယ်ကတော့ ဂျိုင်းပြတ် စပို့ရှပ်စွပ်ကျယ်ကို ဆွဲချွတ်၊ဘရာစီယာကို ဖြုတ်၊ ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆက်ချွတ်ရတော့ နည်းနည်းအချိန်ယူရတယ်။
ခင်မြနိုင် ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်သွားချိန်မှာ ဖြိုးငယ်ငယ်က အဝတ်အစားတွေ ချွတ်နေရတုန်း။ ခင်မြနိုင်ဟာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ရပ်နေရင်း အဝတ်အစားတွေ ချွတ်နေလေတဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ်ကို အသာကြည့်နေတယ်။ ဒီလိုကြည့်ရင်း ခင်မြနိုင်ရဲ့ စိတ်တွေ တစ်မျိုး တစ်ဖုံလှုပ်ရှားလာရသလို ဖြိုးငယ်ငယ်ဟာလည်း ခင်မြနိုင်ကြည့်နေတာကို ခံရင်း စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီး ဖြစ်လာတယ်။
ဒီမိန်းမရယ် သူရယ် လီးတစ်ချောင်းတည်း အတူအလိုးခံ ဘဝရောက်တော့မှာပါလားလို့လည်း တွေးမိတယ်။ ဖြိုးငယ်ငယ် အဝတ်တွေချွတ်ပြီးတာနဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ဟာ ခုတင်ပေါ်မှာ ဘေးချင်းယှဉ်ကပ်ရပ်သား လေးဘက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးလိုက်ကြရရှာပါတော့တယ်။ ကုန်းပေးထားတဲ့ ဖင်ကြီး နှစ်လုံး တင်းနေ ပြောင်နေတာပဲ။ ကားပြီး အိနေတာပဲ။ လိုးရတော့မယ့် ငနဲသား မျက်လုံးတွေ တလက်လက်တောက်လာတယ်။ လျှာကို နှုတ်ခမ်းမှာ တစ်ချက်သပ်လိုက်မိတယ်။ သူ့လီးကလည်း ငေါ့ကနဲ ငေါက်ကနဲ လှုပ်ခါလို့။
'' ဆရာမက ဖင်ကြီးကို အပေါ်နဲနဲကြွတက်သွားအောင်ကော့တင်လိုက်။ ဖြိုးငယ်ငယ်က ပေါင်ကို နည်းနည်းကွပေး ဖင်ကို အောက်နည်းနည်းချ၊ ဟုတ်ပြီ။ အဲဒီအတိုင်းနေ''
ဖင်တစ်ခုက မြင့်ကာ တစ်ခုက နိမ့်နေရာ ကိုစောမင်းက တညီတည်းဖြစ်အောင် စေခိုင်းပြီး ဖင်တန်းညှိပေးလိုက်၏။ ကိုစောမင်းသည် ကုန်းပေးထားသော မိန်းမနှစ်ယောက်၏ တင်ပါးဆုံကြီးများ နောက်ဖက်တွင် အသာဒူးထောက်နေရာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခင်မြနိုင်၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခု ကြားမှ စူတူတူ စအိုဝလေးကို ကြည့်လိုက်ကာ ဘယ်နေရာကို လိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ သည်လို အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်သည် လီးမစုပ်ဖူးကြသလို ဖင်လိုးလည်း ခံဖူးကြသေးမှာ မဟုတ်။
သည်တော့ သူတို့၏ ဖင်များကို ဈေးဦးဖောက်ပေးလိုက်မည်။ နှစ်ယောက်လုံးကို ဖင်လိုးမည်။ ကိုစောမင်းသည် ခင်မြနိုင်၏ ဖင်သားကြီး နှစ်ခြမ်းကို ကျကျနနဆွဲဖြဲသည်။ ဖင်ပြဲထွက်ကာ ဖင်ပေါက်လေးစူထွက်လာသည်ကို သေသေချာချာကြည့်သည်။ ဖင်ဖြဲ အကြည့်ခံနေရလေသော ခင်မြနိုင်မှာ ရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်နေသည်။ မျက်နှာလည်း မထားတတ်တော့။ ဖြစ်ရသည့်ဘဝကတော့ တကယ့်ကို အရှက်ကုန်အောင်ကို ဖြဲí အကြည့်ခံနေရသည်။ ခင်မြနိုင်ပြီးတော့ ကိုစောမင်းက ဖြိုးငယ်ငယ်ကို ဖင်ဖြဲ၍ ကြည့်ပြန်သည်။ ကောင်မလေး ရင်ဖိုရပြန်ပြီ။
ဘာကြောင့် ဖင်ပေါက်ကို သည်လောက် ရက်ရက်ရောရောဖြဲကြည့်နေရလေသနည်းဟုလည်း ဖြိုးငယ်ငယ် စိတ်ထဲတွင်ထင်မိသည်။ ကိုစောမင်းသည် ဖြိုးငယ်ငယ်၏ ဖင်ပေါက်ကို ဖြဲထားရင်း တံတွေးထွေးထည့်လိုက်သည်။ တမင်ပင် ထွီ ကနဲအသံမြည်အောင် ပြုကာ တံတွေးထွေးချသည်။ တံတွေး ထွေးသံနှင့်အတူ ဖင်ဝတွင် တံတွေးများ စိုကနဲအေးကနဲဖြစ်သွားမှပင် ဖြိုးငယ်ငယ်မှာ ကိုစောမင်း၏ အကြံကို ရိပ်မိသည်။
ဖင်လိုးမည်ဆိုလှင် ဖင်ဝတွင် တံတွေးဆွတ်ပေးရကြောင်း အပြာစာအုပ်တစ်အုပ်ထဲမှာ ဖြိုးငယ်ငယ် ဖတ်ဖူးထားသည်။
'' ဖင်ကို ဘာဖြစ်လို့ တံတွေးဆွတ်ရတာလဲ ဆရာ''
ဖြိုးငယ်ငယ်က အလန့်တကြားမေးလိုက်တယ်။ ဒီအသံကြားရတော့ ခင်မြနိုင်လည်း ရင်ထိတ်သွားရတယ်။သူလည်း မ အ ပါဘူး။ ဖင်ပေါက်ကို တံတွေးဆွတ်တာ ဘယ်လိုရည်ရွယ်ချက်လဲဆိုတာ သိတာပေါ့ ။
'' သမီးကို ဖင်ချမလို့ တံတွေးဆွတ်တာပေါ့ ကွ''
ကိုစောမင်းက လေအေးအေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ပြောပြီးတာနဲ့ ခင်မြနိုင်ရဲ့ ဖင်ကိုဖြဲပြီး တံတွေးတွေ ထွီကနဲ မြည်အောင် ထွေးချလိုက်ပြန်တယ်။ နဂိုက ရင်ထိတ်နေတဲ့ ခင်မြနိုင်တစ်ယောက် ဖင်တံတွေး အဆွတ်ခံလိုက်ရတော့ ကျောရိုးကို စိမ့်ချမ်းအောင် ကြောက်လန့်သွားရရှာတယ်။
'' ဟာ ဒုက္ခပါပဲ''
'' သမီး အဲဒီမှာ တစ်ခါမှ အလုပ်မခံဖူးသေးပါဘူး ဆရာရယ်။ သမီးကြောက်တယ်''
ခင်မြနိုင်နဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ နှစ်ယောက်လုံး ဘယ်သူမှ ဖင်လိုး မခံဖူးကြသေးဖူး။ ဒါကြောင့်ဖင်ချခံရမှာကို တကယ်ကို ကြောက်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ ကိုစောမင်းကို ဘယ်လိုမှ တောင်းပန်အသနားခံလို့ မရနိုင်မှန်းလည်း သူတို့ သိကြတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ဖင်လိုးခံရမှာတော့ သေအချာပါပဲ။ နှစ်ယောက်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်ကို တုန်နေကြတယ်။ သူဖင်လိုးတာ ခံရတော့မယ့် မိန်းမနှစ်ယောက် ကြောက်လန့်ပြီး ဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကို ကြည့်ရင်း ကိုစောမင်းအတော်ကို ကျေနပ်နေတယ်။
ကိုစောမင်းဟာ ဖင်လိုး အတော်ဝါသနာပါတဲ့ လူပဲ။ ခင်မြနိုင်ရဲ့ဖင်နဲ့ သင်တန်းသူကလေး ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ရဲ့ ဖင်၊ ဖင်ပေါက်နှစ်ခုကို ဆက်တိုက်လိုးရဖို့ ဖြစ်လာပြီ။ မိန်းမနှစ်ယောက်လုံး ဘေးဘက်ကုန်း ဖင်ပူးတောင်းထောင်ရက်သားဖြစ်နေရုံ မက၊ ဖင်ပေါက်နှစ်ပေါက်လုံးကလည်း တံတွေးဆွတ်ပြီးပြီ။ လီးထိုးသွင်းပြီး ဖင်ဆော်ရုံပဲ ရှိတော့တယ်။ ကိုစောမင်းက ဘယ်ညာလက်ညှိုးနှစ်ခုကို ဖင်ပေါက်တစ်ပေါက်စီထဲကို ဆတ်ကနဲထိုးသွင်းလိုက်တယ်။
'' အားလားလား''
'' အို့ အမေ့ နာတယ် အား''
ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပြီး ကုန်းပေးထားရတဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက် ဖင်တွန့် ခါးကော့ပြီး အော်ဟစ်ညည်းတွားလိုက်ကြတယ်။ တစ်ခါမှ အလိုးမခံရဘူးသေးတဲ့ ဖင်ပေါက်တွေ မဟုတ်လား။ ကျဉ်းနေတယ်လေ။ လက်ညှိုးကို ဆတ်ကနဲထိုးထည့်လိုက်တော့ နာတာပေါ့။ လန့်အော်မိတာပေါ့။
'' ဆရာမ ကျုပ်လီးကိုဆွဲပြီး ဖင်ဝမှာ တေ့တပ်ပေး''
ကိုစောမင်းက ခင်မြနိုင်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို ထိုးကလိနေတဲ့ လက်ညှိုးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ပြောတယ်။ ကျန်တဲ့လက်ညှိုးတစ်ချောင်းကတော့ ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ စအိုထဲ ထိုးကလိနေတုန်းပဲ။ ဒီလိုစေခိုင်းလိုက်သံကို ဖြိုးငယ်ငယ်ကြားတယ်။ ဆရာမခင်မြနိုင်ပြီးရင် သူ့အလှည့်ရောက်လာရမှာမို့ တွေးကြောက်ပြီး ဟင့်ကနဲ ရှိုက်ငိုမိလိုက်တယ်။ မကြာပါဘူး။ ဗျစ်ဗျစ်ဗျစ်ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ဆရာမ ခင်မြနိုင်ရဲ့ စူးစူးဝါးဝါး အော်လိုက်သံကို ဖြိုးငယ်ငယ်ကြားရတယ်။
'' အာ့း အား နာတယ့် နာတယ့် အား့ ဖြည်းဖြည်း ဆရာရဲ့ ဖြည်းဖြည်း၊့ အားအားအား သေပြီသေပြီ''
ဖင်ကလိခံနေရရှာတဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ် အရမ်းကို ကြောက်လာတယ်။ အော်သံတွေ ကြောင့် မချိမဆန့်ကို နာကြင်နေမှာလည်း မှန်းဆမိတယ်။
ဟုတ်ပါတယ်။ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်ခမြာ၊ သူ့ဖင်ပေါက်ထဲ လီးကြီး တိုးဝင်လာတဲ့ ဒဏ်ကို တွန့်တွန့်လူးအောင်ကို ခံနေရရှာပါတယ်။ အမျိုးသမီးရဲ့ အော်သံက ကိုစောမင်းကို ပိုလို့ ရမက်ထန်စေတာကြောင့် တအားဖိဖိထိုးထည့်လိုက်တာ နောက်ဆုံးတော့ လီးတချောင်းလုံး ဖင်ခေါင်းထဲ မြုပ်ဝင်သွားပါတော့တယ်။ လီးအဆုံးဝင်အောင် သွင်းပြီးတော့ ကိုစောမင်းက ဆတ်ကနဲပြန်ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ ဖင်ထဲတစ်ချီပြောင်းထည့်ရအုံးမှာကိုး။ လီးအသွင်းရက်စက်သလို အထုတ်လည်း ကြမ်းတမ်းတာကြောင့် ခင်မြနိုင်အော်လိုက်ရပြန်တယ်။ ကိုစောမင်းက ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲ ထိုးကလိနေတဲ့ သူ့လက်ညှိုးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။
'' အမလေး။ သေတော့မယ်ထင်ပါရဲ့''
လက်ညှိုးဆွဲထုတ်သွားပြီးရင် လီးဝင်လာမှာကို ကြိုသိနေတဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ်က ငိုသံပါကလေးနဲ့ ရေရွတ်လိုက်မိတယ်။
'' ကိုင့်း သမီး။ ဖင်ဝမှာ လီးတေ့ပေးစမ်း''
ခင်မြနိုင်ကို ခိုင်းသလိုမျိုးပဲ၊ ကိုစောမင်းက ဖြိုးငယ်ငယ်ကို ခိုင်းလိုက်ပြန်တယ်။ ဖြိုးငယ်ငယ်ဟာလည်း ကြောက်ဆုတ်ဆုတ်နဲ့ပဲ၊ ညာဘက်လက်ကလေးကို နောက်ပစ်ပြီး ကိုစောမင်းရဲ့ လီးကြီးကို ကိုင်လိုက်ရရှာတယ်။ ခင်မြနိုင်ဖင်ထဲက ဆွဲထုတ်ထားခဲ့တာမို့ လီးမှာ ချောကျိနေတယ်။ ဖြိုးငယ်ငယ်သည် သက်ပြင်းရှိုက်ပြီး ထိုလီးကိုဆွဲယူကာ စအိုဝတွင်တေ့ပေးလိုက်ရသည်။
'' ဖြည်းဖြည်းသွင်းပါ ဆရာရယ် နော် ။ အား အား သေပါပြီဆရာရဲ့။ အမလေ့း အားအား''
ဖြိုးငယ်ငယ်က တောင်းပန်ရှာသော်လည်း အရှိန်တတ်နေပြီဖြစ်သော ကိုစောမင်းက မညှာ။ ဖင်ဝတွင် လီးတေ့ပြီးသည်နှင့် တအားဆောင့် ထိုးချလိုက်ရာ လီးကြီးသည် ကျဉ်းကြပ်လှသော စအိုထဲသို့ ထိုး၍ တိုးဝင်သွားသည်။လီးတစ်ချောင်း လုံး ဝင်သွားပြီးနောက် ကိုစောမင်းသည် ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်သည်။ ဖြိုးငယ်ငယ်တစ်ယောက် တအင့်အင့်ညည်းတွားရင်း ဖင်လိုးခံနေရရှာသည်။ ပြီးတော့ ဖြိုးငယ်ငယ်၏ ဖင်ထဲမှ ဆွဲဖြုတ်ကာ ဘေးဘက်တွင် အသင့်ကုန်းကာ စောင့်နေရလေသူ ခင်မြနိုင်၏ ဖင်ထဲ ပြောင်းထည့်သည်။
တအားထိုးထည့်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ချက်လိုးရာ ခင်မြနိုင်တွန့်တွန့်လူးပြီး အသံကုန်အော်ရရှာပြန်သည်။ ထို့နောက် ဖြိုးငယ်ငယ်၏ ဖင်ကို တဖန်ပြောင်းလိုးပြန်သည်။ မိန်းမနှစ်ယောက်၏ ဖင်ပေါက်နှစ်ခု တစ်ပေါက်တစ်လှည့်စီပြောင်း၍ လိုးနေရာ ကိုစောမင်းမှာလည်း အရမ်းကိုဇိမ်တွေ့လှက် အပြတ်နှာထန်ကာ မီးကုန်ယမ်းကုန်လိုးပစ်လိုက်ရာ၊ သိပ်ကြာကြာထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ သုတ်ရည်တွေ ထွက်ကုန်လေတော့သည်။ ထိုသို့ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သွားချိန်တွင် ခင်မြနိုင်၏ ဖင်ကို လိုးနေခိုက်ဖြစ်သည်။
ကိုစောမင်းမှာ တရားတော့ မျှတသည်။ သုတ်ထွက်သွားမှန်းသိသည်နှင့် ခင်မြနိုင်ဖင်ထဲမှ လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ဖြိုးငယ်ငယ်၏ ဖင်ပေါက်ထဲ အမြန်ပြောင်း၍ ထိုးထည့်သည်။ သို့သော် သူ့လီးသည် သုတ်ထွက်သွားသည်နှင့် ပျော့ကျသွားရာ ဖြိုးငယ်ငယ်၏ ဖင်ပေါက်ထဲသို့ ဝင်အောင်သွင်း၍မရတော့။ ပန်းထွက်လက်စ သုတ်ရည်အကြွင်းအကျန်အချို့သာလျှင် ဖြိုးငယ်ငယ်၏တင်ပါးသားကြီးများပေါ်ကျရောက်ပေကျန်ကုန်သည်။
ထိုအချိန်တွင် ခင်မြနိုင်နှင့် ဖြိုးငယ်ငယ်တို့နှစ်ယောက်မှာ ဖင်ဇိမ်တွေ့စ ဖြစ်သည်။ နာကြင်မှုပြွန်းသော ဖင်လိုးခံမှု အရသာကို ခံစားရစ ဖြစ်သည်။ ဖင်ခံရတာကောင်းမှန်း သိကာစဖြစ်သည်။ 'ပြီး' ဖို့ကတော့ ဝေးသေးသည်။ သည်လို အချိန်မျိုးတွင်မှ ကိုစောမင်း သုတ်ထွက်ပြီး လီးကပျော့ကျသွားရာ မိန်းမနှစ်ယောက်မှာ မချင့်မရဲကြီး ဖြစ်ကျန်နေခဲ့သည်။ ကိုစောမင်းမှာလည်း ခင်မြနိုင်နဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ် တောင့်တောင့်အယ်အယ် မိန်းမနှစ်ယောက်ကို ဆက်တိုက်လိုးနေချင်ပါသော်လည်း၊ လီးက ချက်ချင်းပြန်မတောင်နိုင်သောကြောင့် စိတ်သွားတိုင်းကိုယ်မပါ အနားယူရလေသည်။ အနားယူနေရင်း မျက်စိအရသာခံကာ ဇိမ်တစ်မျိုးခံရန် စိတ်ကူးရသောကြောင့် ရန်ပိုင်ထက်ကို လှမ်းခေါ်ယူလိုက်သည်။
သည်အခေါ်ကို စောင့်နေသော ရန်ပိုင်ထက်လည်း မဆိုင်းမတွပင် ကားဂိုဒေါင်ထဲ ဝင်ရောက်လာသည်။ ရန်ပိုင်ထက်နောက်မှ မင်းခေါင်စိုးက ကုတ်ချောင်းချောင်းနှင့် လိုက်ပါလာသည်။
'' ကဲ ရန်ပိုင်ထက်ရေ။ ဆရာတော့ ခဏနားအုံးမယ်။ ဆရာနားနေတုန်း မင်းကြိုက်ရာ တစ်ယောက်ကို ယူပြီး ချ။ ဟုတ်လား။ ဒါနဲ့ ဟိုကောင်ကကော ဘာလို့ပါလာတာလဲ''
'' သူကလဲ ဟို ဆရာစွန့်ကြဲတာလေးတွေ ရမလားလို့လိုက်လာတာပါ''
'' အေး ဒါဆိုလည်း သူ့လည်း မှလိုက်ကွာ''
ကုန်ခမ်းသွားနိုင်သည့် ပစ္စည်း မဟုတ်သောကြောင့် ကိုစောမင်းကလည်း စေတနာကောင်းနေသည်။
'' ကျေးဇူးပဲ ဆရာ။ကဲဟေ့ ဖိုးစိုး မင်းက ဆရာမလေးကိုဖိုက်။ ငါက ဖြိုးငယ်ကို ဆော်မယ်''
ရန်ပိုင်ထက်က ခွဲတမ်းချသည်။
'' ဟာကွာ မင်းကလဲ။ ဆရာမကို ငါနေ့လည်က တစ်ချီဆော်ပြီပြီပဲ။ အခုဖြိုးငယ်ကို ငါ့ပေးကွာ။ မင်းက ဆရာမကို တီးပေါ့''
မင်းခေါင်စိုးက ဈေးဆစ်သည်။
'' မင်းကလဲကွာ။ ဆရာမကို ဖိုက်ပြီးရင် ဖြိုးငယ်ကို ဆက်ချပေါ့ကွ့ ''
'' ဒါပေမယ့် ငါ့လီးက ပြန်တောင်ဖို့ မလွယ်ဘူးကွ။ တစ်ချီချပြီးရင် ပျော့ကျသွားမှာ။ ဖြိုးငယ်ကိုပဲ ချပါရစေကွာ''
မင်းခေါင်စိုးနဲ့ ရန်ပိုင်ထက် အဝေမတဲ့ဖြစ်နေရာ ကိုစောမင်းကကြားမှ ဝင်í ဖြန်ဖြေပေးသည်။
'' ဟေ့ မင်းတို့နှစ်ယောက် ဖြိုးငယ်ကို ချချင်ရင် အတူတူညှပ်ချကြပါလားကွ။ သူ့မှာ ချလို့ရတဲ့ အပေါက်က သုံးပေါက်တောင် ရှိနေတာပဲ။ ပြီးလို့ တတ်နိုင်သေးရင် ဆရာမလေးကိုလည်း ဒီလိုပဲ ညှပ်ချကြပေါ့''
ကိုစောမင်း၏ စကားကိုကြားသောအခါ ဖြိုးငယ်ငယ်ရင်ထိတ်သွားရသည်။
'' ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ။ ကိုင်း ငါက ဖြိုးငယ်ကို ဖင်ဆော်မယ်။ မင်းက အဖုတ်ကိုရှေ့ဘက်ကနေချပေါ့။''
ရန်ပိုင်ထက်၏ စကားကို ကြားရပြန်သောအခါ ဖြိုးငယ်ငယ် မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ ကြောက်လန့်၍နေသော်လည်း ဖြိုးငယ်ငယ်မှာ ငနဲသားနှစ်ယောက်၏ ဆန္ဒကို မလွန်ဆန်နိုင်ပါ။ ပြီးတော့ ဆန့်တငံငံဖြစ်နေခဲ့သော ဖင်လိုးခံမှု အရသာကိုလည်း ဆက်၍ ခံစားလိုသေးသည်။ ဒါပေမယ့် ရန်ပိုင်ထက်၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသော လီးကြီးဖြင့် ဖင်ပေါက်ထဲ ထိုးသွင်းခံရမှာကိုတော့ အတော်လန့်နေရှာသည်။
'' ရန်ပိုင်ထက်ရယ့် ငါ့ကိုဖင်လိုးရင် ဖြည်းဖြည်းသက်သာလုပ်ပါနော်။ နင့်ဟာကြီးနဲ့ တအားချရင် ငါ့ဖင်ကွဲသွားလိမ့်မယ်''
ဖြိုးငယ်ငယ်မှာ မျက်နှာပူပူနှင့်ပင် တောင်းပန်ရရှာသည်။
'' ဖင်လိုးတဲ့နေရာမှာ ငါက ဆရာပါဟ။ နင်နာပေမယ့် ကောင်းကောင်း အရသာတွေ့မှာပါ။ ကိုင်း စကြမယ်။ ဖိုးစိုးက ပက်လက်အိပ်။ ဖြိုးငယ်က ဒီကောင်ပေါ်တက်ခွပြီး အဖုတ်ထဲ လီးသွင်းယူ။ ပြီးတော့မှ ငါက အပေါ်ကနေပြီး ဖြိုးငယ်ရဲ့ ဖင်ကိုဆော်မယ်။''
ရန်ပိုင်ထက်က အနေအထား ပြောဆိုညွှန်ပြတယ်။ ထို့နောက် ရန်ပိုင်ထက်နှင့် မင်းခေါင်စိုးတို့သည် ဖြိုးငယ်ငယ်၏ ဖင်နှင့် စောက်ပတ်ကို ရှေ့နောက် ညှပ်ကာလိုးကြသည်။ ရန်ပိုထက်က စေခိုင်း၍ ခင်မြနိုင်သည် ထပ်ရက်သားလိုးနေကြသူ သုံးယောက်၏ အောက်ဖက်ပိုင်းတွင် လေးဘက်ထောက်ကာကုန်း၍ ရနု်ပိုင်ထက်၏ ဂွေးဥများနှင့် မင်းခေါင်စိုး၏ဂွေးဥများကို တစ်လှည့်စီ ရက်ပေးစုပ်ပေးရသည်။
ဒါကိုကြည့်ရင်း ကိုစောမင်း လီးတောင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် လေးဘက်ကုန်း၍ အသင့်ရှိနေလေသော ခင်မြနိုင်ကို နောက်မှနေ၍ လိုးလေတော့သည်။ စစချင်းဖင်ထဲသွင်းသည်။ နောက်တော့ စောက်ဖုတ်ကို ပြောင်းလိုးသည်။
ဤသို့ဖြင့် သူတို့လူစုသည် မိုးစင်စင်လင်းသည့်တိုင်အောင် နည်းလမ်းမျိုးစုံဖြင့် စပ်ယှက် စည်းစိမ်ခံကြလေတော့သည်။ မိန်းမနှစ်ယောက် ဖွတ်ဖွတ်ကြေကုန်ကြသလို၊ ယောင်္ကျားသုံးယောက်မှာလည်း ဖလက်ပြကုန်မှ တစ်စခန်းရပ်ကြလေတော့ သတည်း။
ပြီးပါပြီ။
