Thursday, December 8, 2011

မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၈ )

 မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၈ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသည်။

ကိုတင်ထွတ် မနော်ကို ဆွဲရတာ အရသာတွေ့သွားသည်၊ မနော်ကလည်း ရမက်ပြင်းသည်၊ အလုပ်လည်း အဆက်မပြတ် လုပ်နေသူမို့ မနော်ရဲ့ ကိုယ်ခနွာက မာကျစ်နေပြီး သန်မာသည်၊ ကိုတင်ထွတ်ကို အပေါ်က တက်ခွ ဆောင့်တာများ၊ တဖန်းဖန်း နဲ့ ကိုအသံထွက်နေရအောင် ကြမ်းသည်။

ကိုတင်ထွတ်က အခု သူတို့ ကုမ္ပဏီ ရဲ့ ရုံးချူပ် ပြန်ရောက်နေတော့ အလုပ် မယ်မယ်ရရ မရှိ၊ မိန်းမ တယောက်လုံး ရှိသည်မဟုတ်လား၊ အခု တလော ဝင်းပပ လည်း မျက်နှာ မကောင်း တော့ ညဘက် လုပ်ဖို့လည်း သူက မစချင်၊ မနော်က လည်း ရှိနေပြီမို့ သိပ်အကြောင်းမဟုတ်တော့ ၊ ဒါပေမဲ့ မနော် က အမြဲတမ်း တော့ အဆင်မပြေ၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ရဖို့က တော်တော် ခက်ခဲသည်။

တခါတုန်းက ဖြစ်ခဲ့ ဖူး သည့် ယောက္ခမ ကြီး ဒေါ်ဒေါ်လှကို ပြန်ချောင်းပြန်တော့ သူ အမှတ်မထင် သတိမထားမိတာလေး တွေ သွားတွေ့သည်၊ မနော်သား ဖိုးသက်၊ နဲ့ သိပ် ပနာရ လွန်းနေသည်၊ သူနောက် အသေအခြာကို လိုက်ချောင်းတော့ ဖိုးသက် က ဒေါ်ဒေါ်လှ ရော၊ ဒေါ်ဒေါ်မြ ကိုပါ ဗြင်း နေကြောင်း သိလိုက်ရသည်။

ဟိုက် တယ်သွက်ပါလား၊ မအေပေး လေး၊ အဟီး၊ ကိုတင်ထွတ် ကိုယ့်ကိုကိုယ် စဉ်းစားရင်း ပြုံးမိသွားသည်၊ ဟုတ်တာပဲ၊ ငါက သူ့ အမေ ကို တကယ်ဆော်နေတာပဲ ၊ ဟီးဟီး၊ အဲလိုနဲ့ ကိုတင်ထွတ် ဖိုးသက်ကို ခြေရာခံ စဉ်ပဲ၊ တနေ့ ဝုန်းဒိုင်း အသံ နဲ့ အတူ ဖိုးသက် တယောက် မျိုးမမ အခန်းက ထွက်လာတာတွေ့လိုက်ရသည်။

ဟိုက်၊ ဒါတော့ လွန်ပြီထင်တယ် ဒီကောင်၊ ငါ့ မရီး အပျိုကြီးကို ပါ တွတ်နေတာပေါ့၊ တောက်၊ ငါ ဒီလောက် ဒီကောင့်ကို ချောင်းနေတာ ဒါ ဘယ်လိုလွတ်သွားတာလည်း၊ ကိုတင်ထွတ် ချက်ခြင်း သွေးဆူလာ၏၊ သူဝင်းပပနှင့် မရခင်ကထဲက မျိုးမမ ကို သူမှန်းပြီး ဂွင်းထုလာခဲ့ဘူးသည်။

အဲဒီ အချိန်လောက်ထဲက မျိုးမမ ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်က သူ့ မိန်းမ ဝင်းပပ ထက် ပိုထွားပိုတောင့်သည်၊ ဝင်းပပ နဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှ တို့ ကြားထဲက ဘော်ဒီဆိုဒ် မျိုး၊ နောက်တော့ ဝင်းပပ နဲ့ အိမ်ထောင်ကျ ပြီးတော့ မျိုးမမ အပေါ် သိပ်စိတ်မရှိတော့၊ အခုတော့ စိတ်ပြန်လည်လာပြီ၊ အရင်ကတော့ မရီးမို့၊ အခုတော့ ယောက္ခမ တောင် လုပ်ပြီးနေပြီ ဟာကို၊ မရီးလောက် ကတော့ နည်းတောင် နည်းသေးတယ် ပြောရမလား။ဖိုးသက် မျိုးမမ အခန်းက ထွက်လာတာ၊ ၊မျိုးမမ ထမိန် ကပိုကယိုနဲ့ လှေခါးထိပ်နား လိုက်ပို့ ပြီး သူ့ အခန်းထဲ သူပြန်ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတဲ့ ကိုတင်ထွတ် တယောက် စိတ်ဆုံးဖြတ်ချက်တခု ချလိုက်တော့သည်။

မျိုးမမ ဖိုးသက်ကို လှေခါးနားအထိ လိုက်ပို့ ပေးတော့ ဖိုးသက် တယောက် နည်းနည်း သက်သာသွား ပုံ ရသည်၊ မမမျိုး ကျနော် သက်သာသွားပြီ၊ ပြန်ဆက်နှိပ်ပေးရအုန်းမလား မေးတော့၊ အပျိုကြီး ရှက်နေပြီ မို့ ဟင့်အင်း နောက်တော့ မှ ပဲ ဟု ပြော လွှတ်လိုက်သည်။

အခု အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး ကုတင်ပေါ် ပြန် တက်လှဲ လိုက်တော့ အခု န ဖိုးသက်၊ ဂွေးမတက် ခင်က အချိန်လေး ကို ပြန် စဉ်းစား ပြီး အဖုတ် ထဲ မှာ အရည်စို့လာသည်၊ စောက်ကောင်လေး ၊ လူကသာ ငယ်တယ် မခေဘူးပဲ၊ ငါ့စောက်ဖုတ်တောင် ပေါ်တင် ကြီး နိူက်နေပြီ။

ကြည့်ရတာ အတွေ့ အကြုံရှိတယ်ထင်တယ်၊ မျိုးမမ ထမိန်ကို လျှော့လိုက်ပြီး သူ့လက်ချောင်းလေး တွေက အခုန ဖိုးသက်ကိုင်သွားတဲ့ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသားလေး တွေကို ဖွဖွလေး ပွတ်နေမိသည်၊ အခု မှပဲ စောက်ခေါင်းထဲ က တခုခု လိုနေသလိုလို ဟိုနားက ယားသလိုလို၊ ဒီနားက ယားသလိုလို ဖြစ်လာရသည်။

အခု န ကောင်လေး ပြန်လာမယ် ပြောတာ ခေါင်းညိမ့်လိုက်ရင် ပြီးရော၊ မျိုးမမ တွေးရင်း၊ သူ့ လက်ချောင်းလေး တွေက သူ့ရဲ့ အထိမခံ အယားဖု စောက်စေ့လေး ကို သွားပွတ်လိုက်မိရာ ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ် ပြီး သူ့ ပါးစပ်မှ ပင် ဟ..ဟ..ဟု အသံထွက်သွားမိသည်၊ အိုး အရည်တွေက လည်း ပိုများလာပြီ။

ငါ တခုခု ရှာမှ ပဲ လက်အစား တခုခု ထည့်လို့ရအောင်၊ မျိုးမမ အိပ်ယာမှ ထ မလို့ လုပ်တုန်း သူ့ အိပ်ခန်းတံခါး ဖြေးဖြေးချင်း ပွင့်လာ ပြီး အခန်းပြင်က မီးရောင်ပြပြ လေး ဝင်လာတာ တွေ့ လို့ ပြန်ငြိမ်လိုက် တယ်၊ ခွေးကောင်လေး အနာသက်သာ သွားတာနဲ့ သူလည်း မနေနိူင်ဘူး ထင်တယ်။

ပြန်လာပြီး၊ ငါက နန့်နန့် တက် ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာ မသိအောင် အသာ ငြိမ်နေလိုက် မယ်၊ မျိုးမမ က အိပ်ပျော်ရင်း လူးလိမ့်သလိုနှင့် သူ့ကိုယ်ကို အခန်းဝဘက် ကျောပေးကာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေလိုက်၏၊ သူလူးလွန့် ပြီး လှိမ့်လိုက်တော့ ခြေသံရုပ်တရက် ရပ်သွား သဖြင့် ကိုယ့်ကို ကိုယ်ပြန် အပြစ်တင်မိပြန် သည်။

ညည်း ကလေ ငြိမ်ငြိမ် ကို မနေဘူး၊ တော်ကြာ ကောင်လေး လန့်ပြေးသွားအုန်းမယ်၊ တွေးပြီး အသက်ရူသံ ကို တတ်နိူင်သလောက မှန်မှန်လေး လုပ်ရူကာ အိပ်ပျော်ချင်ရောင် ဆောင်နေလိုက်လေသည်၊ မကြာခင်မှာ ပင် ဖိုးသက်တယောက် သူ့ ထမိန် လျှော့ရဲရဲ ပေါ်မှ ပင် သူ့တင်သားအိအိ ကြီးတွေကို ရွရွ လေး ပွတ်သတ် ဆုပ်နှယ်လာသည်ကို ခံစားရလေသည်။

မျိုးမမ ဖိုးသက် ဟု ထင်နေသူ ကိုတင်ထွတ် မှာ အခု န ဖိုးသက်နှင့် ဘယ် အဆင့်ထိရောက် ခဲ့မှန်း မသိ ခဲ့လေတော့ တကယ်လို့ မျိုးမမ နိူးသွားရင်လည်း ဖိုးသက် နှင့် မျိုးမမ ဖြစ်နေတာကို လူတွေ သိအောင် ဖွင့်ချလိုက် မည်ဟု ချိန်းခြောက်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားသည်၊ အခု အပျိုကြီး ကိုယ်ဟန် အနေအထားနှင့် အသက်ရူသံကို ကြည့်ခြင်း အားဖြင့်လည်း အိပ်မပျော်သေး မှန်း သိနေသည်၊ ဆိုတော့ အပျိုကြီး လိုနေပြီ မှန်း သူသိလိုက်သည်။

သူ့ကို လည်း ဖိုးသက် မှတ် ပြီး ငြိမ်ခံ နေမှန်း သဘောပေါက် သည်၊ ထို့ကြောင့် တတ် နိူင်သမျှ အသံ မထွက်ပဲ လုပ်ဖို့ စဉ်းစားထားလိုက်သည်။ မျိုးမမ ထမိန် မှာ ပြေလျှော့ နေသဖြင့် အလွယ်တကူ ပင် အောက်ကို ဆွဲချလိုက်ရာ ကိုတင်ထွတ် တယောက် အိစက်နေသော မျိုးမမ ဖင်လုံးကြီး တွေကို တိုက်ရိုက် သူ့ လက်ဖဝါး တွေဖြင့် ပွတ်သတ် နေလို့ ရ နေပေသည်။

ကိုတင်ထွတ် ရဲ့ အတွေ့ အကြုံရှိ နေတဲ့ လက်ဖဝါးတွေက မျိုးမမ ဖင်လုံးကြီး တွေကို တချက်တချက် အားမလိုအားမရ ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်းက သူ့ လက်ချောင်းထိပ် ကလေး ဖြင့် ဖင်နှစ်လုံးကြားကို အသာ ပွတ်ဆွဲ သွားပြီး၊ ပေါင်ခွဆုံမှ စောက်မွေး အုပ်ဆီ ရောက်သွားတော့ သည်။

ကိုတင်ထွတ်လက်ချောင်း တွေက စောက်မွေး ထူထူ အောက်မှ အရည်ရွဲ နေပြီ ဖြစ်သော အဖုတ် နုတ်ခမ်းသား ကို ပွတ်သတ် နေသည့် အချိန်မှာတော့ မျိုးမမ အသက်ရူသံ ကို မှန်အောင် ထိန်းဖို့ မလွယ်တော့ ပါ၊ အသက်ရူသံ ပြင်းလာပြီး ငြီးသံလေး သဲ့သဲ့ ဖြင့် မျိုးမမ တယောက် ကိုတင်ထွတ် လက်ချောင်းတွေ ပိုပြီး လှုပ်ရှားလို့ ကောင်းအောင် ဖင်ကို အနောက် ဘက် ပစ်ကော့ပေးလာတော့သည်။

ကိုတင်ထွတ် လက်ခလည် က အရည်ရွှမ်း နေသော မျိုးမမ အဖုတ် တွင်း အဝင်အထွက် လုပ်ပေးနေ တော့ မျိုးမမ ခမျာ အသံမထွက်မိအောင် ခေါင်းအုန်း ထောင့်စွန်းကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ကိုက်ကာကြိတ်မှိတ် ခံ နေပေမဲ့၊ သူ ဖင်ကြီးတွေကတော့ နောက်ဘက်ကို ပိုပို ကော့ပေးလာမိတော့သည်။

ကိုတင်ထွတ် တယောက် မှာလည်း သူတချိန်တုန်းက မှန်းပြီး ဂွင်းတောင် ထုခဲ့ဘူးသည့်၊ မရီး အပျိုကြီး ကို ၊အခု သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ကြီးတွေကို အားရ ပါးရ ဆုပ်နှယ် ရုံမက၊ စောက်ဖုတ်ထဲကိုတောင် သူ့ လက်ဖြင့် ထိုးထည့်ခွင့် ရနေပြီ ဆိုတော့၊ သူ့လီးကြီးက မခံ မရပ်နိူင်အောင်ပင် တောင့်တင်း မာကြော နေရလေသည်။

သူလည်း အရစ် မရှည်ချင်တော့ ပထမ အချီကို တော့ ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်လိုက်ချင်လာသည်၊ သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ဖြေချလိုက်ပြီး ကုတင်စွန်းနားသို့ရောက်လုပြီ ဖြစ်သော မျိုးမမ ဖင်ကြီးကို ကုတင် အစွန်းမှ နည်းနည်းလေး အပြင်ထွက်အောင် ခါးလေး မှ ဆွဲယူ လိုက်ရာ၊ ကုတင်ဘေး ရပ်နေသော ကိုတင်ထွတ် ၏ လီးကြီး နှင့် တန်းမိနေတော့သည်။ကိုတင်ထွတ်က သူ့လီးကြီးကို တဘက်က ဆုပ်ကိုင်ရင်း တဘက်က မျိုးမမ အဖုတ်ကို လက်ချောင်းလေး ဖြင့် စမ်းရင်း တေ့ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်း လိုက်လေတော့သည်။

မျိုးမမ ၏ အရည်ရွဲ နေသော စောက်ခေါင်းအတွင်း မှ နွေးထွေးမှု ဖြင့် ကိုတင်ထွတ်၏ မာတင်းနေသော လိင်ချောင်းကြီးကို ရစ်ပတ် ကြိုဆို နေသည်ကို မှ မညာမတာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး တိုးဝင်သွားသဖြင့် မျိုးမမ ခမျာ အင့် ကနဲ အသံထွက်သွားရသည်။ 

အပျိုကြီးမှာ အပျို စစ်မည် မဟုတ်တော့ ဟု ကိုတင်ထွတ်က မှန်းထားသော်လည်း တင်းကြပ်လှသော စောက်ခေါင်း က ကိုတင်ထွတ် လီးကြီးကို အတင်းဆုပ်ထားသလို ခံစားရသဖြင့် ကိုတင်ထွတ် မှာ အရမ်း ကို စီးစီးပိုင်ပိုင် အရသာ ကို ခံစားနေရလေသည်၊ ကောင်းလွန်းလို့ ချက်ခြင်းပြီးသွားမည် စိုးသဖြင့် အစပိုင်း အရမ်း လောဘကြီးခဲ့သော်လည်း နောက်ပိုင်း မှာ ဇိမ်ခံ ၍ ဖြေးဖြေး ချင်း မှန်မှန်လေး လိုးနေခဲ့လေသည်။

သို့သော်လည်း မျိုးမမ မှာ မူကား ကိုတင်ထွတ်လီးကြီး သူ့ အဖုတ်ထဲ ဝင်ဝင်လာခြင်း သာ နည်းနည်း နာသွားသော်လည်း တဖြေးဖြေး ချင်း အရသာ ရှိလာခဲ့ ရာ၊ ကိုတင်ထွတ် ဇိမ်ခံ လုပ်နေမှုကို အားမရတော့ ပေ၊ သူ့ ကာမ ရေချိန် တအားတက်လာပြီး စောက်ခေါင်း အတွင်းထဲ မှ လည်း လှိုက်လှိုက် ယားလာသဖြင့် ဖင်ကြီး ကို အတင်း နောက်ဘက် ကော့ကော့ ပေးလာတော့သည်။

ကိုတင်ထွတ်ကလည်း မျိုးမမ လှုပ်ရှားမှုကို ကြည့်ပြီး အပျိုကြီး ပြီးချင်လာပြီ ကိုသိသည်၊ အခု လို အချိန်မှာ ကိုယ်လုပ်ချင်တာကို လုပ်လို့ ရတဲ့ အချိန် ဆိုတော့ သူလည်း အားရ ပါးရ လုပ်ပြီး ပြီးချင်တာမို့၊ မျိုးမမ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ကုတင်အောက် ဆွဲချလိုက်သည်၊ အခုတော့ မျိုးမမ က ကုတင်ဘေးမှာကုန်းပြီး ကုတင်ပေါ် မှောက်ရင် အနေအထားနှင့်၊ ကိုတင်ထွတ်က မျိုးမမ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားကာ အနောက်ကနေ၊ အားကုန် ကော့ကာ ဆောင့်နေတော့သည်။

“.ဖုတ်..ဖတ်...စွိ... ”

“ ဖုတ်..ဖတ်...စွိ... ”

သိပ်မကြာခင်ပဲ မျိုးမမ ကိုယ်လုံးကြီးတောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးလည်း ဆပ်ကနဲ ဖြင့် မျိုးမမ စောက်ခေါင်းထဲ မှာ အချစ်ရည်တွေ တဖြွတ်ဖြွတ် ပန်းထွက် သွားရပါတော့သည်။

ကုတင်ပေါ်မှာမှောက်ရက်ဖြင့် မှိန်းနေရာမှ မျိုးမမ တယောက် သံသယ ဖြစ်လာသည်၊ ဖိုးသက် ကိုယ်လုံးက ဒီလောက်ကြီး ပြီး ဒီလို လေး စရာ အကြောင်းမရှိပါဘူး ဟု ရုတ်တရက် ကုန်းထလိုက်မိသည်။

“ ဟင်..ကိုတင်ထွတ်...နင်နင်.... ”

“ ဟုတ်တယ်....မမမျိုး..ကျနော်ပါ....မမမျိုးကို ချစ်ချင်လွန်းလို့ ကြံမိတာပါ.... ”

“ ဟင် မဟုတ်တာကြီး..ငါ အဝင်း ကို ဘယ်လိုမျက်နှာချင်း ဆိုင်ရ မလဲ..အိုဒုက္ခ ပါပဲ...မှားကုန်ပြီ.. ”

“ မမှားပါဘူး မမမျိုးရယ်..အကုန်မှန်ပါတယ်...အခု နက အရမ်းကောင်းတယ် မဟုတ်ဘူးလား.. ”

“ အို..ငါက...ငါက..... ”

မျိုးမမ က ဖိုးသက်မှတ်လို့ ဟု ပြောမလို့ ကြံရင်း မှ သတိဝင်သွားပြီး ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိရပ်သွားသည်၊ ကိုတင်ထွတ်က ဆက်ပေးလိုက်သည်။

“ ဘာလည်း မမမျိုးက ကျနော့်ကို ဖိုးသက် မှတ်လို့ လို့ ပြောမလို့လား...အဟင်းဟင်း....ကျနော်သိပါတယ်..

“ ဟင့်..ဘာသိတာလဲ. ”

“ အင်းထားလိုက်ပါတော့ အဲဒါတွေ ကျနော် မသိချင်ပါဘူး၊..ကျနော် မမမျိုးကို ချစ်လို့ မဝသေးတာပဲ သိတယ်.. ”

“ ဟင့်..အို..မောင်တင်ထွတ်...အို့ကွယ်.... ”

ကိုတင်ထွတ် ရဲ့ အတွေ့ အကြုံရှိပြီး လား လက်တွေက မျိုးမမ ရဲ့ ဘရာဇီယာ မဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်ကို မတင်ပြီး ထိုးထောင်နေတဲ့ နိူ့သီးခေါင်းတွေကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေပြီ ဆိုတော့ မျိုးမမ ခမျာ ဘာဆက်ပြော နိူင်တော့မှာလည်း ၊ အခုတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကုတင်ပေါ်ကို လုံးထွေးကျ သွားပြီး၊ အိမ်ထောင်သည် ကိုတင်ထွတ် ရဲ့ ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ အချစ် ထိုးစစ် တွေကို နဂိုလ်ထဲက ရမက်ကြီးလှတဲ့ မျိုးမမ တယောက် ကလည်း လောဘကြီးကြီးနဲ့ ပြန်လည်တုန့်ပြန်နေမိပြီပေါ့။

.............................................................................................................................

ဝင်းပပ တယောက် အိပ် မပျော်၊ အိပ်ယာထဲ တလူးလူး တလွန့်လွန့် ဖြင့်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း နားမလည် နိူင်၊ ဖြစ် နေခဲ့ရသည်၊ တချိန်လုံး အလုပ်နဲ့ တကုပ်ကုပ်သာ နေခဲ့ပြီး၊ တခြား ဘာကိုမှ စိတ်မဝင်စား ခဲ့သူ၊ ခုတော့ သူ့ယောက်ကျား ကွယ်ရာ မှာ ဖေါက်ပြန်ပြီး၊ မိုးအောင်သူ နှင့် နောက်မီးလင်းခဲ့ မိသည်၊ ပထမတော့ ရမက်ဆန္ဒ ကြောင့်ဟု ထင်ပြီ၊ နောက်ကြတော့လည်း မိုးအောင်သူ ကို ချစ်မိသည်ဟု သူထင်လာခဲ့သည်။

မိုးအောင်သူ နှင့် အချစ်မုန်တိုင်း ထန်ပြီး သော်လည်း ၊ ကိုတင်ထွတ်နှင့် ကြတော့လည်း သူ့ ရမက်ဇောက ကျမသွား၊ ညလည်း ထန် မနက်လည်း ထန် ဖြစ်ခဲ့ရသည်၊ အဲ ဒီတုန်းက သူ့ကိုယ်သူ သိပ် သတိမထားမိသော်လည်း၊ မိုးအောင်သူနှင့် သူ ၏ ဓါတ်ပုံများ ဖြင့် သူ့ကို ချိန်းချောက်ပြီး ကာမ ဆက်ဆံ တာခံလိုက်ရပြီး နောက် မှာ ဝင်းပပ သူ့ကိုယ်သူ ထိပ်လန့် တကြား ဖြစ်လာမိတော့သည်။

အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော်၊ သူ့ကို ဘလက်မေးလ် လုပ်ပြီး ကာမ ဆက်ဆံ ခြင်း ပြုလုပ်ခံရတာကို သူ့ အနေနှင့် စက်ဆုပ်ရွံ့ရှာ ဖြစ်ရမည့် အစား သာယာမိခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်၊ အထိအတွေ့ ကြောင့် ထို အခိုက်အတန့်လေး သာယာ သွားမိသည်၊ ဆိုလျှင်လည်း ထားပါတော့၊ အခုတော့ နောက်ရက်တွေ များ မှာပင်၊ ထို အမည်မသိ မျက်နှာ မမြင်ရပဲ သူ့ကို ဆက်ဆံသွားသည့်သူကို တမ်းတ သတိယ ပြီး နောက်ထပ် ခံချင်စိတ်ပေါက် နေသည် မှာ ပုံမှန် မဟုတ်တော့ ဟု သူထင်လာ၏။

သူ့ ကိုယ်ခန္ဓာက တောင်းတ နေမှု ကိုလည်း ဦးနှောက်က မုန်းလာ၏၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အတင်း ကာမ ဆန္ဒကို ချိုးနှိမ် ပြီး ကိုတင်ထွတ် နှင့်တောင် မဆက်ဆံမိအောင် ကြိုးစား ကြည့်သည်၊ ဆားငံ ရေ ဆိုတာ မသောက်ရင် ငတ်မှာ မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ အဲဒါက သူ့ အတွေး ၊ ဒါပေမဲ့ မရ ပါ၊ အတွင်းထဲက လှိုက်လှိုက် ထလာတဲ့ ဆန္ဒ ကို ဖုံးဖိ ရင်းက ပေါက်ကွဲ ထွက်လုမတတ် ဆန္ဒတွေ က ကြီးထွား လာခဲ့ရသည်။

ယခု ညလည်း အိပ်ယာထဲ ကွေးရင်း သူ့ဘာသာ အဖုတ်ကလေး ကို ပွတ်နေရင်းက အောက်ဆင်းသွားသော ကိုတင်ထွတ် ကို စောင့်နေမိသည်၊ ပြန်လာရင်တော့ သူက စ မြူဆွယ်တော့မယ်၊ အဓိက က ငါ စိတ်ပျော်ရွှင်ရင်၊ သူများကိုလည်း ဒုက္ခ မပေးရင် ပြီးတာပဲ မဟုတ်လား။

အဲလို စောင့် နေမှ ကိုတင်ထွတ်ကလည်း ပေါ်လာခဲလိုက် တာ ဘယ်များသွားလို့ ဘာတွေ လုပ်နေတာလည်း၊ သူ့ အဖုတ်ကလေးကလည်း ပွတ်ရင်းနဲ့ အရည်တွေ ရွှဲနေပြီ၊ ရေသွားသောက်ရင်း၊ ကိုတင်ထွတ် ကိုလည်း ကြည့်လိုက်အုန်းမယ် အိပ်ယာပေါ် မြန်မြန်လာဖို့ ခေါ်ရမယ်၊၊ဟုတွေးရင်း အောက်ထပ်ဆင်းလာခဲ့သည်။

အလယ်ထပ် လှေခါးက ဆင်းကာနီး မမမျိုး အခန်းက အသံသဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရသည်၊ မမမျိုးများ နေမကောင်း လို့ များလား၊ ခနလောက်သွားကြည့်အုန်းမှ လေ၊ ဟုတွေးရင်း မျိုးမမ အခန်းနား ကပ်သွားမိသည်၊ ဒါပေမဲ့ အခန်းဝနားရောက်တော့ ကြားရသည့်အသံတွေက ကာမ ဆက်ဆံနေကြသည့် အသံမှန်း ကောင်းကောင်းသိသည်၊ ဝင်းပပ ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

မမမျိုး ဘယ်က ဘဲ ခေါ်လာပြီး သူ့အခန်းထဲ အလုပ်ဖြစ်နေတာလည်း၊ ညနေကလည်း ဘယ်သူမှ ခေါ်လာတာ မတွေ့ပါဘူး၊ ဒီအိမ်ထဲ မှာလည်း ယောက်ကျား ကြီး ဆိုလို့ သူတို့ ဖေဖေ ဦးဘတုတ် နှင့် ကိုတင်ထွတ်သာရှိသည်၊ ဝင်းပပ စိတ်ထဲ ထင့်ကနဲ က ပိုပြီးလေးလာသည်။

သူ့စိတ်ထဲ မှာ တခုခု ကသေခြာနေသလို ဖြစ်နေပြီ၊ ပိုသေခြာအောင်သာ လုပ်ဖို့ ရှိတော့သည်၊ ဝင်းပပ ခြေဖေါ့နင်းကာ မျိုးမမ အခန်းဝ ကို အသာကပ်သွားသည်၊ တံခါးက ဂလန့် မချထားတဲ လက်တလုံးလောက်ဟ နေသည်၊ အဲဒါကြောင့်လည်း အသံသဲ့သဲ့ ကို သူကြားလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

တံခါးကြားက ချောင်းလိုက်တော့ သူ့ အထင်က မှန်နေကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်၊ ညအိပ်မီး ပြာလဲ့လဲ့ အောက် မှာ မျိုးမမ နှင့် ကိုတင်ထွတ် နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးနဲ့၊ ကုတင်ပေါ်မှာ၊ ကိုတင်ထွတ်က မျိုးမမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းကာ အားရ ပါးရ ဆောင့်နေသည်။

ဝင်းပပ စိတ်ထဲ မှာ အံသြစရာကောင်းလောက်အောင် ဘလာဖြစ်နေသည်၊ ဘာကို တွေးလို့ ဘာကို စိတ်ဆိုးရမှန်းကို မသိ၊ ဘာမှန်း မသိ ဟာတာတာ နှင့် မျိုးမမ အခန်းဝ က ချာကနဲ လှည့်ထွက် ပြီး အိမ် အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့လိုက်မိသည်။

နောက် အိမ်ထဲ မှာ နေရတာ မွန်းကျပ်သလိုပဲ ခံစားရသဖြင့် မီးဖိုချောင်ဘေး အပေါက်မှ တဆင့် ခြံထဲ သို့ ထွက်လာ ခဲ့မိသည်၊ လရောင် မလင်းတလင်း မို့ ခြေဦးတည့်ရာ လမ်းလျှောက်လာမိသော ဝင်းပပ တယောက် တိုက်နောက်ဘက်ဒေါင့်နား ရောက်တော့ သတိရ ပြီး နည်းနည်း လှန့်လာလို့ အိမ်ဘက် လှည့် ပြန်မယ် လို့ အလှည့်

“ အို့..အု.... ”

“ အသံမထွက်နဲ့...ငါ့ခါးမှာ ဒါးရှိတယ်၊ အသံနည်းနည်း ထွက်တာနဲ့ ထိုးသတ်လိုက်မယ်၊ နားလည်လား.. ”

သူ့ပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးတဘက်ဖြင့်ဖိပိတ်ထားပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကို နောက်လက်တဘက်ဖြင့် တင်းကျပ်စွာချူပ်ထားသူက ဆက်ပြောလိုက်သည်။

“ နားလည်ရင် ခေါင်းငြိမ့်ပြ... ”

ဝင်းပပ ကြောက်ကြောက်လှန့်လှန့် နှင့် ခေါင်းငြိမ့် ပြမိသည်၊ သူ့ကို ဖမ်းချူပ်ထားသူ က သူ့ကျောဘက်မှာ ဆိုတော့ သူ မမြင်ရ ၊ ဒါပေမဲ့ အသံကို မှတ်မိနေသည်၊ သူ့ကို မျက်လုံးပိတ်ပြီး လုပ်ခဲ့တဲ့သူ မဟုတ်လား၊ အံသြစရာကောင်းလောက်အောင်သူ့ ကြောက်စိတ်တွေ ပျောက်သွားသည်။

သူ့ ကို တကယ် သတ်မဲ့သူ မဟုတ်ဆိုတာ သိသွားသည့် အပြင်၊ သူတိတ်တခိုးတောင်းတ ခဲ့ရသည်၊ အမည်မသိ၊ လူမသိပဲ သူ့ကို မျက်စေ့ပိတ် ပြီး သူ့ ဆီက ကာမ အရသာကို စားသုံး သွားခဲ့သူ၊ အဲလို ဆန်းဆန်း ပြားပြား မို့ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ ပြန်ဆုံချင်စိတ် ရှိနေသူ၊ အခုတော့ ပက်ပင်းကြီးပါလား၊ ဝင်းပပ အဖုတ်ထဲ မှာ အရည်စိမ့်ထွက်လာသည်။

“ ဟိုဘက်လှည့် လိုက်၊ နံရံကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ထောက်ထားပြီး နင့်ဖင်ကို ကုံးပေးစမ်း... ”

ထိုသူပြောသမျှကို ဝင်းပပ တသွေမတိမ်း လိုက်နာ နေမိသည်၊ ထိုသူက အနောက်မှ ဝင်းပပ ထမိန်ကို ဆွဲဖြေကာ ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်၊ လရောင် ပြပြ အောက်မှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာသည့် ဝင်းပပ ဖင်လုံး နှစ်လုံး ကို ကြည့်ရင်း ဦးလေးတင့် လီးကြီး လည်း ဒေါင်ကနဲ ဖြစ်ကာ မာတင်းလာရသည်။

ဦးလေးတင့် သူ့ကံကို တောင် သူ မယုံနိူင်၊ ဝင်းပပ ကို ဘလက်မေးလ် လုပ်ပြီး လုပ်ခဲ့ပြီးနောက် သူအပြင်မှာ ဝင်းပပ ကို တွေ့တိုင်း လီးကြီးမှာ တောင့်တင်း ပြီး တော်တော် နဲ့ ပြန်မကျ နိူင်တော့၊ သူမိန်းမ မနော်ကို ဆော်လိုက်၊ လစ်ရင် မေသူဇာလေး ကို ဆွဲလိုက် လုပ်နေသော်လည်း ဝင်းပပ ၏ အတွေ့ အထိ ကိုတော့ ခိုးစားရလို့လား မသိ တသသ စွဲလမ်း နေခဲ့ရသည်။

ခု ည လည်း သူ ဆာနေချိန်မှာ မနော်က စောစောစီးစီး အိပ်ပျော် သွားတော့ ခိုးလို့ ခုလုနှင့် အိပ်မပျော်၊ ခြံထဲ ဆင်းပြီး လမ်းလျှောက် ဆေးလိပ်ဖွာနေတုန်း အိမ်မကြီး က တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်းပပ ထွက်လာတာ တွေ့ ရ သည်၊ သူတို့ အိမ်ဘက်များ လာနေတာလားဟု ကြည့်လိုက်သော်လည်း မဟုတ်၊ အိပ်မက် မှာ လမ်းလျှောက်နေသလို ဦးတည်ရာ မရှိသွားနေ တာတွေ့တော့ ထူးဆန်းနေသည်။

သူတောင်းတ နေရသော ဝင်းပပ တယောက် ဒီလို အမှောင်ရိပ်တွေ ကြားထဲ တယောက် ထည်း မြင်ရခြင်းက သူ့ စိတ်တွေကို ကပြောင်းကပြန် ဖြစ်စေ၊သည်၊ နောက်ဆုံးတော့ ဦးနှောက် ရဲ့ တွေးတောဆင်ခြင်မှု လမ်းကြောင်းကို သူ့ ကာမ တဏှာဟော်မုန်းက အနိူင်ယူသွားသည်မို့ စွန်စား ကြည့်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

အခုတော့ ထင်တာထက်တောင် လွယ်နေပါလား၊ ဝင်းပပ နောက်သို့ ကော့ပေးလာသော ဖင်လုံးလုံးလေး တွေကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သတ် ကိုင်လိုက်ရတာနဲ့တောင် ဦးလေး တင့် တယောက် ပြီးချင်သွားသည်၊ ချောမွတ် အိစက်နေတာပဲ။

ဦးလေးတင့်က ဝင်းပပ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကား ရပ်စေ ပြီး ပေါင်ခွဆုံကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် အောက်မှ ပင့် ကိုင်လိုက်ရာ အမွေးအမြှင် မရှိပြောင်နေသော အဖုတ်ကြီးမှာ ဖေါင်းကားနေပြီး အဖုတ်နူတ်ခမ်းမှာ လည်း အရည်များဖြင့် စိုရွဲ နေသည်ကို တွေ့ ရရာ၊ ဒိကောင်မလေး လည်း လာနေတာပဲ ။

ကြည့်ရတာ သူလည်း ငါ့ကို စွဲသွားတယ် ထင်တယ် ဟု အတွေး ရ သွားပြီး သူ့ လီးကြီးမှာ သံချောင်းကြီးလို မာတင်းဖူးထလာရတော့သည်၊ ဦးလေးတင့် လီးကြီး သူ့ အဖုတ်၀ ကို ထိုးခွဲ ပြီး သူ့စောက်ခေါင်းတွင်းထဲ ပြည့်တင်းတင်းကြီး ဝင်လာတော့ ဝင်းပပ မအော်မိအောင် သူ့ နူတ်ခမ်းတွေကို ကိုက်ထားမိလေသည်။

ဦးလေးတင့် လိင်ချောင်းကြီး သူ့ စောက်ခေါင်းထဲက ဖြေးဖြေးချင်း ထွက်သွားတော့ ကျွတ်သွားမည် စိုးသဖြင့် သူ့ဖင်တွေကော့ကာ လိုက်သွားမိသည်၊ ဦးလေးတင့် က ပုံမှန် အဝင် အထွက်လေး လုပ်ပြီး မှန်မှန်လေး စလိုးနေတော့ ဝင်းပပ တယောက် အရှိန်တက်လာ၏။

သူ့ နိူ့နှစ်လုံးကို အနောက်ဘက်မှ သိုင်းဖက် လက်ဝါး နှစ်ဘက်ဖြင့် အုပ်နှယ်နေသော ဦးလေးတင့် လက်တွေကို သူ့လက်တွေဖြင့် အားမလိုအားမ့ ဖျစ်ညှစ်မိတော့သည်၊ ဦးလေးတင့်ကလည်း အလိုက်သိပါသည်၊ လိုးနေသော အရှိန်ကို တိုးမြင့်ကာ အားရ ပါးရ တဖတ်ဖတ် ဆောင့်နေလေတော့သည်၊များမကြာမှီပင် ဦးလေးတင့် လိင်ချောင်းကြီးမှ ပူကနဲ ဖြစ်ကာ သုတ်ရည်များ ဝင်းပပ စောက်ခေါင်းတွင်းသို့ ပန်းထုတ်ပစ် နေလေတော့သည်။

သူတို့ နှစ်ယောက် အချစ်မုန်တိုင်း ထန်နေသည်ကို မျက်လုံးအပြူးသား၊ ပါးစပ် အဟောင်းသားနှင့် သစ်ပင် အကွယ်မှ ချောင်းနေသူတယောက် ရှိနေသည်ကို သူတို့ သတိပင် မပြုမိကြခြေ၊ ထိုသူကား ညနေကမှ ဂွေးဥ ကို အကန်ခံလိုက်ရ ပြီး ကံကောင်းလို့ ဂွေးတက် မသေသွားရှာသော မောင်ဖိုးသက်ပေတည်း။

ဝင်းပပ တယောက် အခုတော့ စိတ်တွေ ရှင်းလင်း ပြတ်သား သွားခဲ့ ရပြီ၊ ဟိုနေ့ ညက သူ့ ကို တိုက်နဘေး မှာ အနောက်က နေ လုပ်သွားသည့် သူ မှာ မည်သူ ပင် ဖြစ်ပစေ သူက စိတ်မဆိုးတော့ ၊ သို့ရာတွင် ထိုသူမှာ သူ့ ကို သိစေချင်ပုံ မပေါ်ပဲ ပြီးတာနဲ့ လှစ်ကနဲ ပျောက်သွားခဲ့သည်။

သူ ကိုယ်တိုင်လည်း မိုးအောင်သူ နှင့် အကြိမ်ပေါင်း များစွာ ပုံစံ မျိုးစုံ လုပ်ခဲ့ ပြီးပြီ၊ ဆိုတော့ ကိုတင်ထွတ် ကိုလည်း မျိုးမမ နှင့် ဖြစ်သည့် အတွက် စိတ်ဆိုးစရာ မလိုတော့၊ ကိုတင်ထွတ် အဲ လို ဖေါက်ပြန်သည့် အတွက် သူလည်း ဘာမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လိပ်ပြာ မလုံ ဖြစ် စေရာ မရှိတော့ စသည်စသည်ဖြင့် တွေးရင်း စိတ်တွေ ပြန်ကြည်လာခဲ့သည်။

အလုပ်ထဲ မှာလည်း အရင်က လို ပြန် လုပ်ဖြစ်လာခဲ့သည်၊ မိုးအောင်သူကို လည်း လွမ်းဆွတ် လာမိသဖြင့် တနေ့ အလုပ်ကိစ္စ အကြောင်းပြ ပြီး၊ မိုးအောင်သူ ရှိရာ မြို့ သို့ သွားဖို့ ပြင်လေသည်၊ မိုးအောင်သူကို ကြို မပြောထား ပဲ ဗြုန်းကနဲ အံသြသွားအောင် လုပ်မည် ဟု ရည်ရွယ်ချက်နှင့် အသိမပေးထားခဲ့။ကိုတင်ထွတ် ကို ရုံးမှာ အလုပ်ရှိသည် ဟု ပြောကာ ထားခဲ့သည်၊ သို့သော် ဦးဘတုတ်က အဖေါ် တယောက်ခေါ်သွားဆိုလို့ အိမ်မှာ အားနေသည့် ဖိုးသက်လေး ကို ခေါ်သွားလိုက်သည်။

ဖိုးသက် မှာ အခွင့်ကောင်းတခု ရ ပြီ ဟု အရမ်းကို ဝမ်းသာ သွားသည်၊ သူ့ အဖေ ဝင်းပပ ကို လုပ်ခဲ့တာ မြင်ပြီး ကတဲက သူလည်း လုပ်ချင်နေတာ၊ အကွက်ချောင်းနေတော့ ၊ မုတ်ဆိပ် ပျားစွဲ သည်လို့ ယူဆ သည်၊ ဝင်းပပ မောင်းသည့် ကားပေါ် ဘေးက ထိုင်လိုက်ရင်း ဝင်းပပ ကိုယ်လုံးကို မသိမသာ ကြည့် သွားရည်ယိုရင်း လိုက်လာခဲ့ တော့သည်။

မိုးအောင်သူ ကို တာဝန်ပေးထားသော မြို့သို့ ရောက်တော့ မှောင်စ ပြုနေပြီ၊ မိုးအောင်သူ အတွက် ပေးထားသော အိမ်ရှိရာကို ဝင်းပပ က တန်းမောင်းသွားခဲ့သည်၊ အရင်က ကိုတင်ထွတ် နေခဲ့တာ ဆိုတော့ ဝင်းပပ ဘယ်လိုသွားရ မလည်း သိနေသည်။

ဖိုးသက် ကို ဘယ်လို ပထုတ်ရ မည် ဆိုတာတော့ မစဉ်းစားရသေး၊ ပွဲ ရုံ မှာပင် သွားအိပ်ရင် အိပ်ခိုင်းရမည်၊ လို့ တွေးထားသည်။မိုးအောင်သူ နေတဲ့ အိမ်ရှေ့ ရောက်လို့ တံခါးခေါက်လိုက်တော့ အမျိုုးသမီး တယောက် ထမိန်ရင်လျှားနှင့် တံခါး လာဖွင့်သည်၊ ပုခုံးပေါ်မှာလည်း သဘက် ခြုံထားတော့ ရေချိုးခါနီး ဖြစ်နိူင်သည်။

“ ဘယ်သူ နဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါလဲ... ”

ဝင်းပပ ရင် ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ် သွားချိန်မှာပင်၊ အတွင်းခန်းက အပေါ်ပိုင်း အင်းကျီကျွတ် နှင့် မိုးအောင်သူ ထွက်လာသည်။

“ ဟာ...အမဝင်း.... ”

ဝင်းပပ မျက်နှာကို ဘာမှ မဖြစ်သလို ပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး 

“ အော် မောင်မိုး..ဆောရီးပဲ ငါ ကြိုမပြောမိဘူး ဆင်းတာတဲ့ ဟာကို... ”

မိုးအောင်သူ တယောက် မျက်စေ့မျက်နှာပျက် နှင့် ဘာပြောရမှန်း မသိ ကြောင် နေစဉ်၊ ထို အမျိုးသမီးက၊

“ အော် အမကြီးက အမဝင်းပပ ဆိုတာလား အထဲ ဝင်ပါအုန်းရှင်... ”

ဝင်းပပ နှင့် ဖိုးသက် တို့ အိမ်ထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်၊ မိုးအောင်သူ က ထို အမျိုးသမီး နှင့် မိတ်ဆက်ပေး သည်၊ သူ့ ရီးစား ကောင်မလေး ၊ အခု အတူတူ နေကြ ပြီ၊ မကြာခင် လက်ထပ်ကြဖို့ ရည်ရွယ်ထားသည်။နောက်တော့ ထိုအိမ်မှာ အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းတွင် ဝင်းပပ အတွက် ပြင်ဆင်ပေးပြီး ဖိုးသက်ကို အိမ်ရှေ့ခန်း မှာခြင်ထောင်ထောင်ပေးသည်၊ မိုးအောင်သူ နှင့် သူ့ကောင်မလေးကတော့ အောက်ထပ်က အိပ်ခန်းမှာ ပဲ အိပ်ကြမည် ဖြစ်သည်။

မိုးအောင်သူက အနီးနား စားသောက်ဆိုင် တခု မှ ခေါက်ဆွဲ ကျော် ထမင်းကျော် များ သွားဝယ်လာပေးပြီး စားကြသောက်ကြသည်၊ မိုးအောင်သူ က အိုးတိုးအန်းတန်း ဖြစ်နေပေမဲ့ ဝင်းပပ ကတော့ ပုံမှန် ဖြစ်နေပါပြီ၊ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ အရင်က ကိုတင်ထွတ်ပေါ်မှာပင် အပြစ်မတင်တော့ သူကိုယ်တိုင်လည်း လိင်ကိစ္စ ကို ကျူးလွန်မိသူ ဖြစ်လို့ ၊ရုပ်ပိုင်း ဆိုင်ရာ ဖေါက်ပြန်မှုပဲ လေ။

မိုးအောင်သူ သူ့ ကို သံယောဇဉ် ဖြစ်နေသလား၊ ချစ်နေသလား ဆိုတာကို သာ သူက သံသယ ဖြစ်နေခဲ့သည်၊ အခု တော့ ရှင်းသွား ပြီ၊ မိုးအောင်သူ လည်း သူ့ ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်ခွင့်နဲ့သူ၊ ကိုယ့်ကို လုပ်တုန်းက သာ ချစ်တယ် ပြောခဲ့တာပဲ၊ အခု ဝင်းပပ စိတ်ထဲ မှာ သူ့ကို အမည် မသိသူ လုပ်ခဲ့တာ ကို သာယာမိတာ အပြစ် လို့ မထင်တော့ခြေ။

စိတ်ထဲ မှာ နည်းနည်း ဖီးအောက် သလိုသာ ရှိခဲ့သည်၊ ယောက်ကျားတွေ သူ့ကို လုပ်တုန်းက သာ ချစ်လိုက်တာ ကောင်းလိုက်တာ ပြောနေတာ၊ နောက်ကျတော့ လည်း တခြားမိန်းမ တွေနဲ့ တွေ့ ရင် အဲ လိုပြောနေကြတာပဲလေ၊ ဟု တွေးမိလာသည်။

ဒီကြားထဲ ဖိုးသက် အကြည့်တွေ က သူ့ အပေါ် မရိုးမှန်း လမ်းမှာထဲ က သတိထားမိလာသည်၊ ဒီကောင်လေး လည်း ယောက်ကျားပဲ လေ လို့ တွေးမိသည်၊ သူ့ကို ကုန်းလိုက် ရင်လည်း ဒီကောင်က ကောင်းလိုက်တာ အမဝင်းရယ်လို့ ပြောမှာပဲ ဟု တွေးမိသည်။

အပေါ်ထပ် တခု လုံးမှာ သူနဲ့ ဝင်းပပ ပဲ အိပ်ကြရတော့ ဖိုးသက် စွန့်စားဖို့ ကြံလိုက်၏၊ အောက်က လူတွေ အသံတိတ်သွား မှ ဝင်းပပ အခန်းတံခါးကို အသာခေါက်လိုက်၏၊

“ ဘယ်သူလဲ... ”

“ ကျနော်ပါ အမဝင်း..ဖိုးသက်ပါ... ”

“ လာလေ တံခါးက စေ့ရုံစေ့ထားတာပါ... ”

ဝင်းပပ ကုတင်ဘေးက နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖါပေါ်မှာ စာအုပ်တအုပ်နှင့် ထိုင်နေသည်၊ ဖိုးသက် အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး ဘေးမှာ ထိုင်လိုက်သည်၊ သူ့ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုံနေသည်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ မှာ နိူင်ကွက် ရှိတယ်လေ၊ မထူးပါဘူးကွာ ဆိုပြီး အရဲ စွန့်လိုက်သည်။

“ အမဝင်း ကို ဟိုနေ့ ညက ခြံထဲ မှာ တွေ့လိုက်တယ်... ”

ဝင်းပပ မျက်နှာ ရုတ်တရက် ပျက်သွားသည်၊ နောက် တချက်ထဲ မှာပင် အတွေးတခု တွေးမိပြီး ချက်ခြင်း စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်၊ ငါ အလိုးခံနေတာကို ဒီကောင်လေး တွေ့သွားတာပါလား၊ ငါ့ကို အမည်မသိလုပ်နေတာ ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ ဒီကောင်လေး သိမှာပေါ့၊ ဒီကောင်လေး သိတဲ့သူများလား၊ ဝင်းပပ သိချင် ဇော တအားများသွားသည်။

“ ဟင် နင်နင် တွေ့လိုက်တယ် ဟုတ်လား..ဒါဒါ ဆို အဲဒီလူ ဘယ်သူလည်း နင်သိလား... ”

ဖိုးသက် ရုတ်တရက် ကြောင်သွားသည်၊ ဟင်၊ ဒါဆို ရင် အမဝင်း က သူ့ အဖေကို ဘယ်သူမှန်း မသိပဲ နဲ့ အလိုးခံ နေတာပေါ့၊ ဖိုးသက် ဦးနှောက်စားသွားသည်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ ဆီက လျို့ဝှက်ချက်ကို တော့ လွယ်လွယ် နဲ့ မပေးနိူင်၊ သူလိုတာ ရမှ ပေးနိူင်မည်၊ဟု တွေးရင်း..

“ ဟင်းဟင်း..သိတာပေါ့.. ”

“ ငါ့ကို ပြောစမ်း အဲဒီလူ ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ ငါ နင်လိုချင်တာ ပေးပါ့မယ်... ”

“ တကယ် လိုချင်တာရမှာလား... ”

ဖိုးသက် လေသံနှင့် မျက်နှာ အနေအထားကို ကြည့်လိုက်ပြီး ဝင်းပပ တယောက် သူဘာလိုချင်မှန်း ချက်ခြင်း သိလိုက်သည်၊ အို ဘာဖြစ်လည်း ဝက်ဖြစ်မှ တော့ မစင်ကြောက်နေလို့ မဖြစ် ပါဘူး။

“ အင်း လိုချင်တာရ မယ် ပြော ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ ….. ”

“ ဟင့် ကျနော် လိုချင်တာက ဘာလည်း ဆိုတာတော့ မမေးသေးဘဲနဲ့.. ”

“ နင်လိုချင်တာ ငါသိနေပြီပဲ ဟာ..ပေးမယ်လို့ ပြောပြီးပြီပဲ ကဲ ပြော ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ.. ”

“ ဟင့်အင်း ကျနော် အခု ပြောလိုက်ရင် ကျနော်လိုချင်တာ မရတော့မှာ စိုးတယ်.... ”

ဖိုးသက်က ပြောပြော ဆိုဆိုနှင့် မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်၊ ဝင်းပပ က သူ့ရှေ့ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သော ဖိုးသက်ကို မော့ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်သည်၊ ဖိုးသက်လုံချည်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ ဖြောင်းကနဲ ထောင်မတ် ထွက်လာသော ဖိုးသက် လိင်ချောင်းကြီးက သူ့ မျက်နှာတည့်တည့်ကို ချိန်ရွယ်ထားသည်၊ အမယ် ကောင်လေးက လည်း ခေသူ မဟုတ်ပါလား တော်တော် ကြီးတဲ့ ဒုတ်ပဲ။

ဝင်းပပ ဖိုးသက် ကို သူထိုင်နေရာသို့ ဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး သူ့ ပါးစပ်နား ဝဲလာတဲ့ ဖိုးသက် ဒစ်ကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်၊ ဖိုးသက် နှင့် ဝင်းပပ တို့ ခန အတွင်းမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ အပေးအယူ ကိစ္စ ကို မေ့သွားကြပြီ၊ ဖိုးသက် ရဲ့ ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ အတွေ့ အကြုံက ဝင်းပပ ကို တအံတသြ ဖြစ်သွားစေသည်။ဖိုးသက် က ဒေါ်ဒေါ်လှ ဆီက ရထားတဲ့ အတွေ့ အကြုံတွေက တော်တော် များသည်၊ မိန်းမ တွေကို ဘယ်လို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးရ မလဲ ဆိုတာ ဒေါ်ဒေါ်လှ က မချွန်းမချန် ပြထားသည် မဟုတ်လား။

သူ့ ရီးစားလေး အိပ်ပျော်သွား တော့ မိုးအောင်သူ တယောက် ဝင်းပပ ကို တောင်းပန်စကားပြောမည် ဟု အကြံနှင့် အပေါ်ထပ် သို့ ခြေဖျားထောက် တက်လာခဲ့ရာ၊ ဝင်းပပ အခန်းထဲ မှ ဝင်းပပ နှင့် ဖိုးသက် တို့ ၏ ချစ်တလင်း ခေါ်နေကြသည့် ပြင်းပြင်းထန်ထန် လိုးပွဲ ကို ချောင်းကြည့်ပြီး အသာလေး ပြန်ဆင်းသွားရ ရှာတော့သည်။

ဖိုးသက် မှာ မျိုးမမ သူ့ဘောကို ကန်တာ ခံလိုက်ရပြီးကထည်းက ဘယ်သူနဲ့ မှ အလုပ် မဖြစ်ပဲ အောင်းထား ရသမျှ ကို ဝင်းပပ နှင့် မှ အတိုးချ လေ တော့ရာ ဝင်းပပ ခမျာ ၊ တကိုယ်လုံးကို နူံးဖတ် ပျော့ခွေသွားအောင် ခံလိုက်ရလေသည်၊ ဖိုးသက် တယောက် အပြင်ဘက်မှ လင်းကြက်တွန်သံကြားလို့ အိမ်ရှေ့ ပြန်ထွက်အိပ်တော့မှ ဝင်းပပ လည်း တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားရရှာတော့သည်။

.........................................................................................................................................

“ ကိုတင့်ရေ သမီးက သူ့ ရုံးခန်းက ပစ္စည်း တွေ အိမ်ပြန်သယ် ဖို့ အကူညီလိုလို့ သွားလိုက်ပါအုန်း.. ”

ကိုဘတုတ် မှာခဲ့လို့ ဦးလေး တင့် ဝင်းပပ ရုံးခန်းကို ရောက်ခဲ့ရပါတယ်။

“ အဝင်း ဘာတွေ အိမ်ကို ယူသွားရမှာလည်း အကိုကြီးက မှာခဲ့လို့ ဦးလေးတင့်လာခဲ့တာ.. ”

“ ဟုတ် ဦးလေးတင့် လာလာ ဟိုစတိုခန်းထဲ မှာ အဝင်းလိုက်ပြမယ်... ”

သူ့ရှေ့က လျှောက်သွားတဲ့ ဝင်းပပ ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ ကို ကြည့်ရင်း ဦးတင့် တယောက် လီးချက်ခြင်းတောင်လာရပါတယ်၊ အင်း၊ ဒီကောင်မလေး ကို ငါ ဘယ်လောက်ချရချရ ဝမှာ မဟုတ်ပါဘူးဟုတွေး နေမိသည်၊ ဝင်းပပ ကလည်း ဦးလေးတင့် ကြည့်နေသည်ကို သိနေသည့်အလား ဖင်တွေကို တလုံးချင်း လှုပ်ခါသွားအောင်ကို လျှောက်ပြသွားသည်။

စတိုခန်းထဲ ရောက်တော့ ဝင်းပပက ဦးလေးတင့် ဝင်သာအောင် လမ်းဖယ်ပေးပြီးအခန်းတံခါးကို အထဲက ဂျက်ချလိုက်လေသည်၊ နောက်တော့ အခန်းထဲ ရှိ နှစ်ယောက်ထိုင် သစ်သားခုံတန်းရှည်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး

“ ကဲ ကျမ ကို မျက်စေ့ပိတ်ပြီး အနောက်ကနေ ပဲ လိုးလိုးသွား တဲ့ လီးကြီးကို ကြည့်ရအောင် ပုဆိုးချွတ်လိုက်ပါအုန်း... ”

ဦးလေးတင့် ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ လန့်လည်း တအားလန့်သွားသည်၊ ကြမ်းပေါ်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ၊ကတုန်ကရီဖြင့် တောင်းပန်လိုက်သည်။

“ အဝင်း..ဦးလေးတင့် ကို ခွင့်လွတ်ပါကွယ်၊ အကိုကြီးကို မတိုင်ပါနဲ့နော်...”

“ မတိုင်ပါဘူး ဦးလေးတင့် ရဲ့ ကျမ ကို လေးငါးခါ မက လိုးပြီးနေတဲ့ လီးကြီးကို ကျမ တခါမှ မမြင်ရရင် ဘယ်တရားမလည်းလို့...”

ဝင်းပပ ၏ မျက်နှာ အမူအရာ နှင့် အနေအထားမှာ တကယ် စိတ်ဆိုးနေသူ မဟုတ်မှန်းသိလိုက်တော့ ဦးလေးတင့် လီး မှာ ချက်ချင် ပြန်မာလာ၏။

“ ကဲ ပါ ထပါ..အဝင်းကြည့်ချင်လို့..”

ဦးလေးတင့် မနေသာတော့ ၊ သူ့ လုံခြည် ရော အတွင်းခံပါ ချွတ်ချလိုက်သည်၊ ဦးလေးတင့်၏ ညိုညိုတုတ်တုတ် အကြောပြိုင်းပြိုင်းထ နေသော လိင်တန်ကြီးက ဝင်းပပ မျက်နှာရှေ့ မှာ တရမ်းရမ်း ပေါ်လာ၏။

“ အင်း ဦးလေးတင့် ဟာကြီးက ချောကလက်ကြီးလိုပဲ နော် ဟိဟိ..”

ဝင်းပပ က ပြောရင်းဆိုရင်း ဦးလေးတင့် လီးကြီးကို ဆွဲ ပြီး ငုံစုပ် လိုက်သည်၊ ဦးလေးတင့် ဆွေမျိုးမေ့သွားသည်၊ သူ့ ကိုယ်သူ အိမ်မက် များလားဟု လက်ကို လည်း ဆွဲ ဆိပ် မိသည်၊ ဝင်းပပ ရဲ့ ပုလွေပေးတာ ကောင်းလွန်းလို့ ဦးလေး တင့် ခနလေး နဲ့တောင် ပြီးချင် သွားသည်၊ ဝင်းပပ ကလည်း ရိပ်မိပုံ ရသည်။

“ ခနလေး ထိန်းထားအုန်းဦးလေးတင့် မပြီးနဲ့အုန်း … ”

ပြောပြော ဆိုဆိုနှင့် ဝင်းပပ က ထပြီး စားပွဲခုံလေး တခုစောင်းမှာ သူ့တင်ပါးကို မှီပြီး ထမိန်ကို လှန်တင်ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ် ပစ်လိုက်သည်၊ နောက် သူ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဦးတင့်ကို လာစေ၍ သူ့ အဖုတ်ဝ မှာ ဦးတင့်လီးကြီးကို တေ့ပေးလိုက်သည်။

“ ကဲ ဦးတင့် ကျမ ကို အနောက်ကနေကြီးပဲ လုပ်နေတာ အခု တော့ ရှေ့ကနေ လိုးပေးအုန်း.. ”

ဦးတင့် အတွက်ကတော့ နှစ်ခါ မပြောရပါ၊ ဝင်းပပ ခါးလေးကို ကိုင်ပြီး တအားကုန် ကော့ကော့ ဆောင့်လေတော့သည်၊ အရှိန်ရလာတော့ မအောင့်အီးနိူင်တော့သဖြင့် ဝင်းပပ ၏ နူတ်ခမ်းလှလှလေး ကိုပင် စုပ်နမ်းမိလိုက်လေသည်၊ ဝင်းပပ လည်း ကာမ စည်းစိမ် အထွတ်အထိတ်ကို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် သွားနေခြေလေပြီ။

ဖိုးသက် တယောက် မှာကား ဝင်းပပ ကို ခရီးစဉ် တလျှောက် အားရ ပါးရ လုပ်လာခဲ့ ရပြီး ဖြစ်ရာ၊ ဤ အိမ်ကြီးတွင် မျိုးမမ တယောက်သာ လုပ်စရာ ကျန်လေတော့သည်၊ မျိုးမမ မှာလည်း နဂိုလ်ထဲက မှ သူနဲ့ အလုပ်ဖြစ် ကာနီးလေး မှာ သူ ဘောအကန်ခံရ ၍ ဇာတ်သိမ်းခဲ့ရခြင်း ဖြစ်ရာ၊ ပြန်စ ဖို့ မခက် ဆိုတာ သူသိနေသည်။အဲ ဒါကြောင့် ရန်ကုန် ပြန်ရောက်တာနှင့် အလစ်ကို ချောင်းနေတော့သည်၊ တည မျိုးမမ ထမင်းစားပြီး သူ့ အခန်းပေါ်တက်ခါနီး မယောင် မလည် အနားကပ် ကာ ..

“ မမ မျိုး ကျနော် နိပ်ပေးရ မလား အခု အားနေတယ်လေ.. ”

“ အင်း ..လာခဲ့လေ.. ”

ဒီတခါတော့ ဖိုးသက် အချိန်ဆွဲ မနေတော့ပါ လေးငါး မိနစ် တွင်း မှာ မှောက်ရက် ကုတင်ပေါ် အိပ်နေသော အပျိုကြီးကို ထမိန်ခါးပေါ်ထိရောက်အောင် တွန်းတင် ၍ အဖုတ် ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ကိုင်ဆော့ နေလေပြီ၊ မျိုးမမ ကလည်း မျှော်လင့်ပြီး သား ဆိုတော့ အေးဆေးပါ။

သူလည်း ခနလေး နဲ့ ဖီလင်တက်လာပြီး အဖုတ်မှာ အရည်တွေ ရွဲ နေလေပြီ၊ ဖိုးသက် အဖုတ်ကို အောက်က ပင့်ပြီးကိုင်ဆွ နေသောကြောင့် မျိုးမမ ဖင်ကြီး ကြွတက်လာပြီး နောက်ဆံးဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပုံ ဖြစ်သွားသည်၊ ဖိုးသက် အနောက်ကနေ မျိုးမမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားက အဖုတ်ကို ကုံးယက် သည်။

အဖုတ်ကြီးက တော့ ဖေါင်းကြွနေလေပြီ၊ ဒီဖင်ကြီး နဲ့ အပျိုကြီး မမ ကို ဖင်ထောင်ချချင်နေတာ ကြာလှပြီမို့ ဖိုးသက် မအောင့်နိူင်တော့ သူ့ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက် သည်၊ နောက် တော့ ထောင်မတ်နေသော သူ့ လိင်ချောင်းကြီးကို မျိုးမမ အဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ ဖိသွင်း ဆောင့်ချလိုက်တော့သည်။

“ အိ..အား... ”

“ ဖွတ်..ဖတ်.စွိ... ”

ဖိုးသက် တော့ မျိုးမမ ၏ခါးကျင်ကျင်လေး ကို ကိုင်ကာ အားကုန် ဆောင့်နေလေပြီ ၊ မျိုးမမ ခမျာလည်း အောက်က ခေါင်းအုံးကို ဖက်ကာ ဖင်ကြီးကို ရမ်းကာရမ်းကာ နှင့် ခံလေရှာသည်၊ ၁၀ မိနစ်လောက် ကောင်းကောင်းဆောင့်ပြီးတော့ ဖိုးသက် ပုံစံပြောင်းချင်လာသည်။

သူ့လိင်ချောင်းကြီး ကို ဖြွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး မျိုးမမ ကို တဘက်သို့ တွန်းလှဲ လိုက်သည်၊ ဖိုးသက် လိင်တန်ကြီး သူ့ အဖုတ်ထဲက ထွက်သွားတော့ မျိုးမမ ရင်ထဲ အဖုတ်ထဲ မှာ ဟာကနဲဖြစ် သွား၏၊ ဖိုးသက် သူ့ကို ပက်လက်လှန်စေပြီး သူ့ပေါင်ကြားဝင်လာတော့ ပုံစံပြောင်းလုပ်ခြင်မှန်းသိလိုက်သည်၊ ထို့ကြောင့် အလိုက်သင့်ပင် ဒူးထောင်ပေါင်ကားပေးလိုက်သည်။

ဖိုးသက်က မျိုးမမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဝင်ကာ သူ့ လီးကြီး ကို မျိုးမမ အဖုတ်ဝတွင် တေ့ပြီး အသာ ဖိသွင်းလိုက်ပြန်၏၊ ဖိုးသက်က သူ့ဖင်နှင့်ခါးကို သုံးကာ မျိုးမမ စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လီးကြီး အဝင်အထွက် လုပ်နေရင်းက သူ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို မျိုးမမ ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်သည်။

မျိုးမမ ဂျိုင်းအောက် တဘက်တချက်မှာ သူ့ တတောင်ထောက်ထားပြီး မျိုးမမ မျက်နှာကို ငုံကြည့်တော့ အပျိုကြီး မျက်လုံးစုံမှိတ် ဇိမ်ခံနေကြောင်းတွေ့လိုက်ရသည်၊ ဖိုးသက် မျိုးမမ ၏ နူတ်ခမ်းထူထူ ကြီးတွေကို သူ့ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံပြီး အားရ ပါးရ စုပ်လိုက်သည်၊ မျိုးမမ လက်တွေက သူ့ လည်ဂုတ်ကို သိုင်းဖက်လာခဲ့သည်။

ဖိုးသက်က သူ့လျှာကို မျိုးမမ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး လျှာချင်း သွားပွတ်တော့ မျိုးမမ က သူ့လျှာကို ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်၏၊ ဖိုးသက် လီးကြီးကို ခလုပ်ဆွဲ ထည့်လိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး ဖိုးသက် လီးကြီးမှာ တဒုတ်ဒုတ် နှင့် မျိုးမမ အဖုတ်ထဲ သုတ်ရည်တွေ လွတ်ထွက်သွားရလေတော့သည်။

မျိုးမမ အဖုတ်တွင်းမှ လည်း စောက်ခေါင်းနံရံ များက လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ် ဖြင့် ဖိုးသက် လီးကြီးကို ဖျစ်ညှစ်ပေးနေလေတော့သည်။ခနနေမှ ဖိုးသက်သူ့ ပါးစပ်ကို မျိုးမမ နူတ်ခမ်းများမှ ခွာလိုက်ကာ

“ ကောင်းလိုက်တာ မမမျိုးရယ်.....”

“ ဒို့လည်း ကောင်းတာပါပဲကွယ်..မင်းလေး က လူသာငယ်တယ် ဆရာကြီးပဲ..ခစ်ခစ်... ”

.................................................................................................................................

ဖိုးသက်မှာ နှိပ်ပေးဖို့ ဆိုပြီး မျိုးမမ အခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့တာ ဖြစ်၍ အကြာကြီးနေလို့ မရ ၊ တချီပြီးတာနဲ့ ပြန်ထွက် သွားရသည်၊ သို့ ပေမဲ့ မဝသေး သဖြင့် မျိုးမမ ကို ကပ်ချွှဲ ပြီး အတင်း ပူဆာ ရာ မျိုးမမ က မနက်ဖြန် ကြည့်လုပ်ပေးမည်၊ ဟု ကတိပေး လိုက်ရသည်။

နောက်နေ့ မျိုးမမ က အလုပ်ကိစ္စ တခု ရှိ၍ ဖိုးသက် ကိုပါခေါ်သွားမည် ဆိုတော့ ဝင်းပပ က ပြုံးမိသည်၊ ဟင်း ဒီကောင်လေး လည်း ခေသူ မဟုတ်ပေပဲ၊ သူ့ အမ ကိုတောင် လုပ်နေပြီ ဆိုတာ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင် သိလိုက်သည်၊ ဦးဘတုတ် နှင့် ဒေါ်ဒေါ်လှ တို့ လင်မယားလည်း ခရီးထွက် သွား ရာ ဒီတခေါက် မေသူဇာလေး ပါ ပါသွား၏။

ဦးဘတုတ် မရှိ သဖြင့် အားနေသော ဦးလေးတင့် ကို ဝင်းပပ က သူနှင့် မိုးအောင်သူ တို့ သွားနေကြနေရာ၊ ( သူကို ဦးလေးတင့် မျက်စေ့ပိတ် လုပ်ခဲ့ရာနေရာ ) ကို ချိန်းလိုက်သည်၊ သူလည်း နိူးကြွလာသည့် ရမက် ဆန္ဒ အလိုကို မချူပ်တည်းတော့ပြီ။

ကိုတင်ထွတ် မှာလည်း မိန်းမ သူ့ သူငယ်ချင်း တွေ ဆီ သွားတယ် ဆိုတော့ အိမ်မှာ မနော် များ လုပ်ရမလားလို့ အိမ်ပြန်လာသော်လည်း မနော်က ဈေး ဆိုပြီး ထွက်သွားတော့ တအိမ်လုံးမှာ ဒေါ်ဒေါ်မြ သာ ကျန်ခဲ့သည်၊ ဒေါ်ဒေါ်မြ မှာလည်း ဖိုးသက် ကို ကုံးနေသည် ဆိုတာ ကိုတင်ထွတ် သိထားတော့ ဒီအပျိုကြီး ဒီစိတ် တွေ မကုန်သေးဘူးပေါ့ လို့ တွေးရင်း လီးတောင် လာ ကာ၊ ဒေါ်ဒေါ်မြ ကို ကြံ ဖို့ ကြိုးစားလေ တော့သည်။

..............................................................................................................................................

ဦးလေးတင့် နှင့် ဝင်းပပ မှာ ရောက်တာနှင့် ၂ ချီဆက်တိုက် လိုးလိုက်ကြပြီး ကုတင် ပေါ်လှဲ လျှောင်း ရင်း တယောက်ကို တယောက်ဖက် ကာ နားနေကြ လေသည်၊ ဦးလေး တင့် မှာ သူ့ကံ ကောင်းပုံကို ဘယ်လိုမှ စဉ်းစားလို့ မရ အောင် ဖြစ်နေရသည်။

၀င်းပပ မှာလည်း စိတ်ရှည် ပြီး အတွေ့ အကြုံများ၊ယုံ မက သူ့ ကို ပန်းပွင့်လေး လို ယုယုယယ ဆက်ဆံသော ဦးလေး တင့် ကို ကုံးရတာ ကာမ အရသာ ပြည့်ပြည့်ဝဝ ကျေကျေနပ်နပ် ခံစားရကြောင်းတွေးနေမိသည်၊ သူ့ကိုယ်သူ ပြောင်းလဲ သွားပုံကိုလည်း မယုံကြည်နီူင် ဖြစ် ခဲ့ရသည်။

လွန်ခဲ့သည့် နှစ်တွေ လောက်က ဆိုရင် ဝင်းပပ ဆိုသည်မှာ မာနကြီး သူဌေးသမီး အလုပ်ရှင် အားလုံးက ကြောက်ရွံ့ ရိုသေကြရသည်၊ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ဆို၍ သူ့ ယောက်ကျား ကိုတင်ထွတ် နဲ့သာ ဆက်ဆံခဲ့ဘူးသည်၊ အခု တော့ လီးပေါင်းစုံနေပြီ၊ဝင်းပပ က ဦးလေးတင့် ရင်ဘတ်ကို သူ လက်သည်းလှလှလေး နှင့် မနာအောင်ခြစ်ကစားနေရင်း

“ ဦးလေးတင့်...ဦးလေးတင့် အဝင်းကို ဘယ်အချိန်လောက်ထဲက လုပ်ချင်နေတာလည်းဟင်..နောက် အဲလိုညဏ်နီညဏ်နက် တွေ လည်း ထုတ်ပြီး အဝင်းနောက်ကို လိုက်ချောင်းနေတာပေါ့၊ ဘလက်မေးလုပ်ပြီး အဓမ္မ ကြံ လို့ရအောင် တခါထဲ စဉ်းစားနေတာပေါ့ ဟုတ်လား... ”

“ အင်း အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး အဝင်းရယ်၊ အဝင်းနဲ့ မိုးအောင်သူ ကတော့ ဦးလေးတင့် တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် တွေ့သွားတာပါ၊ အဝင်း တို့ကို စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားနေတာကတော့ အဟီး အဝင်းတို့ အပျို စဖြစ်တဲ့ အချိန်ထဲက ဆိုပါတော့၊ အဟီး... ”

“ ဟင်..အဝင်းတို့ ဆိုတော့..”

“ ဟုတ်ပါတယ်၊ မျိုးမမ နဲ့ အဝင်းနဲ့ပေါ့၊..မျိုးမမ က အပျိုအရင် စဖြစ်တာ ဆိုတော့ သူ့ကို အရင် လုပ်ချင်တာပေါ့၊ အပျိုဖေါ်ဝင်စ ဘော်ဒီလေး တွေက လှလာ နိူ့လေး တွေ စူ၊ ဖင်လေး တွေ ကားလာတော့ အရမ်းကို လုပ်ချင်တာ၊ အဲ ဒီအချိန်တုန်းက သာ နှစ်ယောက်ထဲ အတူလွတ်လွတ်လပ်လပ်သာ တွေ့လိုက်ရရင် မုဒိန်းတောင် ကျင့်မိမယ်ထင်တယ်..

အကိုကြီးက လည်း ရိပ်မိလား မသိပါဘူး၊ မနော် နဲ့ ဦးလေး တင့်ကို နေရာချပေးလိုက် တော့ ဦးလေးတင့် စိတ်ပြောင်း သွားတာပေါ့၊ မနော်ကို အားရ ပါးရ လိုးနေရတော့ ကိုယ့် အလုပ်ရှင် သမီးလေး တွေ ပစ်မှားချင်စိတ် လျှောသွားရတာပေါ့..

ဒါပေမဲ့ အဝင်းတော့ သိမလား မသိဘူး ယောက်ကျားတွေက အဖုတ်တခုကို လုပ်နေရပေမဲ့ နောက်အဖုတ်တခု အလွယ်ရရင် လုပ်ချင်တာပဲ ကွယ့်၊ လုံးဝ မလုပ်ရသေးတဲ့သူ တွေ လိုတော့ နှသိုးကြိုးပြတ် မဖြစ်ဘူးပေါ့နော်၊ မျိုးမမ ကို ဂါဝန်လေး နဲ့ ပေါင်လုံးလေးတွေ တွေ့လိုက်ပြီး စိတ်ထ လာရင် ညကျတော့ မနော်ကို အသေကြုံးပေါ့..

မျက်စေ့ထည်းမှာတော့ မျိုးမမ ကို ပုံဖေါ်လို့ပေါ့၊ အဝင်း အပျိုဖေါ်ဝင်တော့လည်း ဒီအတိုင်းပါပဲ၊ အဝင်းက မျိုးမမ ထက်စာရင် ဖြူဖြူနုနု လေး မို့ ပိုလုပ်ချင်မိတယ်၊ နောက် အဝင်းက အကိုကြီး က အလုပ်ထဲ မှာ အာဏာကုန် လွဲပေးခံထားရတဲ့ လူဆိုတော့ သြဇာအာဏာလည်း ရှိတယ်..

ယောက်ကျားတွေက အဲ လို မျိုး သြဇာအာဏာရှိ၊ ငွေရှိ ၊ကိုယ်လုံးတောင့်၊ ရုပ်ချော ဆိုရင် မမှန်းတဲ့သူ ဘယ်ရှိမလဲ ၊ မှန်းတယ် ဆိုတာ မှန်းပြီး ဂွင်းထုတာ၊ မှန်းပြီး ကိုယ်လုပ်လို့ရတဲ့ အဖုတ်ကို လုပ်တာကို ပြောတာနော်၊ အဟီး....”

“ဟင့် အဲ လိုဆိုတော့ ဦးလေးတင့်က မမမျိုးကို လည်း အခြေနေပေးရင် လုပ်ချင်တယ် ဆိုတဲ့သဘောပေါ့..”

ဝင်းပပ က ဦးလေးတင့်၏ လီးကြီးကို ပွတ်သတ် နေရင်းမှ မေးလိုက်ရာ ဦးလေး တင့် လီးကြီးမှာ နဂိုလ်ဇာတ်ကြောင်းပြန်နေကထဲက ဖြေးဖြေးချင်း မာလာရာမှ ဝင်းပပ မေးလိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ ချက်ချင်း ထောင်လာတာတွေ့ရလို့ ဝင်းပပ က တခစ်ခစ် ရီလိုက်သည်၊

“ ဦးလေးတင့် ဖြေစရာ မလိုတော့ဘူး၊ ဦးလေးတင့်ရဲ့ လီးကြီးက အဖြေပေးနေပြီ ခစ်ခစ်..ကဲ အဝင်းကို လုပ်ရင်တော့ မမမျိုး ကို မှန်းပြီး မလုပ်ရဘူးနော် ဒါပဲ၊ အခု လောက်ဆို မမမျိုး နဲ့ ဖိုးသက်နဲ့လည်း တနေရာမှာ လိုးနေလောက်ပီ... ”

“ ဟေ..”

“ ဟေ မနေနဲ့ နောက်မှ အဝင်းပြောပြမယ်၊ အခု အဝင်းကို အဲဒါကြီး အရင်ကျွေးအုန်း..လာ၊ အဝင်းဆာနေပြီ..”

ဝင်းပပ က ဦးလေးတင့် ၏ လိင်ချောင်းမာမာ ကြီးကို ဆွဲယူပြီး သူ့ အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးလိုက်တော့ လည်း ဦးလေးတင့် မှာ ခေါင်းထဲ ဘာမှ မရှိတော့ပါ၊ ဝင်းပပ ပေါင်နှစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ်တင် လို့ အားရ ပါးရ ဆောင့်ဖို့ သာ နေရာယူလိုက်ရ ပါတော့သည်။

..................................................................................................................


( ဒီနေရာမှာပဲ အဆုံးသတ် ပါရစေတော့ )

 ကိုကြပ်

 ပြီးပါပြီ။



မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၇ )

 မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၇ )

တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသည်။

ကိုတင်ထွတ် လည်း အိမ်ပြန်ရောက်လာ တော့ ပထမ ယောက္ခမ ကြီး နဲ့ မျက်နှာ ပူသလို ရှိုးတိုးရှန်းတန်း တွေ ဖြစ် နေသေးသည်၊ နောက်တော့ မယားချော ဝင်းပပ နဲ့ မချစ်ရတာကြာတော့ အတိုးချပြီး နေ့စဉ်ရက်ဆက် မှန်မှန် အောင်း ပေးနေ ရတော့ ယောက္ခမ ကြီး ကို သိပ် သတိမထားမိတော့ ၊ သူတို့ နှစ်ယောက်ဆက်ဆံရေး က ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွား ခဲကြသည်။

သို့သော်လည်း ရက်နည်းနည်း ကြာလာတော့ ဝင်းပပ ကို လုပ်ရတာ ရက်နည်းနည်း ခြားလာခဲ့ရသည်၊ ရိုးသွားတာ လည်း ပါမလား၊ ဒါမှ မဟုတ် အဖုတ် အသစ် စားဘူးနေတော့ နောက် အဖုတ်သစ် တခု လောက် စမ်းကြည့် ချင်စိတ် ပေါ်လာလို့လား၊ ဝင်းပပ ကိုယ်တိုင်ကလည်း သူနဲ့ လုပ်ရတာ ကို စိတ်မပါသလိုလို ပဲ လို့ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ နည်းနည်းလေး သံသယ ဖြစ်နေခဲ့သည်။

သို့သော်လည်း ဝင်းပပ ကို ဖေါက်ပြန်နေတယ် လို့ သူ လုံး၀ မထင်ပါ၊ ဝင်းပပ တယောက် အလုပ်မှာ အရမ်း နှစ်မြုပ်ထားတာ သူသိသည်၊ အဲ ဒါကြောင့်လည်း ယောက္ခထီး ကြီးက သူ့ သမီးအငယ်ပေါ်မှာ စီးပွားရေး တခုလုံးကို ယုံကြည် စိတ်ချ ကာ လွဲ ထားခဲ့ ခြင်း မဟုတ်လား၊ အလုပ်က သူ့စိတ်ကို စိုးမိုးနေလို့ ဖြစ်မည် လို့ ကိုတင်ထွတ် က ထင်မိသည်။

သူကတော့ မိန်းမ လုပ်သည့် ပေါ်တွင် မသိမသာ ရေသာခိုကာ လိုက်နေသူဖြစ်သည်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း သူသိသည်၊ ဆိုတော့ မိန်းမ ခိုင်းသမျှ မညီးမညူ လုပ်သည်၊ သူ့ ခေါင်းထဲ ဘာမှ ထည့်ထားစရာ မလို၊ စိတ်လက်ပေါ့ပါးသည်၊ သူ့ အ လုပ်လိုက်သွားရင်လည်း ဝင်းပပ လစ်ရင်၊ အလုပ်ထဲက ကောင်မလေး တွေကို မျက်စေ့ အရသာခံ ၊ ဟိုထိဒီထိ လုပ်တတ်သည်၊ ကောင်မလေး တွေကလည်း ဘော့စ် ယောက်ကျား ဆိုတော့ မျက်နှာသာ ရအောင် ပရောပရီ လုပ်ကြသည်။

ဒီနေ့ အလုပ်ပိတ်တော့ အိမ်မှာ နှပ်နေရ သည်၊ ဝင်းပပ ကလည်း သူငယ်ချင်း အိမ် သူတို့ မဆုံရတာ ကြာလို့ ဆိုပြီး သွားသည်၊ မျိုုးမမ ကလည်း အလုပ်ကိစ္စ တဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှ နဲ့ ဒေါ်ဒေါ်မြ၊ မေသူဇာ ဖိုးသက် တို့ က အလှုသွားကြသည်၊ ဦးဘတုတ်က ဦးလေးတင့်ကို ခေါ်ပြီး ဂေါက်ကလပ်သွားသည်။

သူတယောက်ထဲ ပျင်းလာ၏၊ မနော်ပြင်ပေးသည့် နေ့လည်စာစားပြီးတော့ သူ့ စိတ်တွေ စပြီး ဖောက်လာ၏၊ မီးဖိုထဲ မှာ လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ် လုပ်နေသော မနော် ဖင်ကြီးတွေ ကြည့်ပြီး လီးတောင်လာ၏၊ အိမ်ကြီး တလုံးလုံး မှာလည်း သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ ဖြစ်နှိင်ခြေ ရှိတယ် ဟု သူထင်လာ၏၊ ပုဆိုးပါးပါး လေး အောက်ခံ ဘောင်းဘီ မပါပဲ ဝတ်ပြီး မနော်နား ယောင်လည်လည် လုပ် ရင်း တိုလီမှုတ်စ အကူညီ ဝိုင်းလုပ်ရင်း အာရိုက်နေ၏။

မနော်က လည်း ကိုတင်ထွတ် အကြည့်တွေကို သိနေပြီး ရင် ဖိုလာ၏၊ သူလည်း အခုတလော ကိုတင့်ဆီက မရတာ လည်း နည်းနည်း ကြာနေသလို၊ ဦးဘတုတ်နဲ့ လည်း အခွင့်အရေးက သိပ် မရ တော့ ကိုယ်ခန္ဓာက တောင်းတ နေသည်၊ ကိုတင်ထွတ် ကို လည်း မသိမသာ ညှလာ၏၊

“ ကိုတင်ထွတ်..မရိုမသေ ဟိုဟာလေး တချက်လောက် ယူပေးပါအုန်း..”

ကိုတင်ထွတ် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ စင် အမြင့်လေး တခု ပေါ်တင်ထားသည့် ဒန်အိုးလေး တလုံးကို မနော် မမှီတမှီ လှမ်း ဆွဲ နေရင်းက ပြောလိုက်တာကိုတွေ့ရသည်၊ ခြေဖျားထောက်ထားသဖြင့် တုတ်ခိုင် လှသော မနော်၏ ခြေသလုံး များနှင့် ပေါင်လုံး တင်လုံးကြီးများကို အလှ ပြထားသလိုဖြစ်နေသည်။

ကိုတင်ထွတ် အနောက်နား ချက်ချင်းရောက်သွားသည်၊ သူ့ ပုဆိုးအောက်က မာတောင်နေသော လီးကြီးဖြင့် မနော် ဖင်နှစ်လုံးကြားကို သွားထောက်ကာ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ လိုဖြင့်

“ ဒီအိုးလား မနော်..”

“ ဟင့်အင်း ဟို အတွင်းထဲက …”

ကိုတင်ထွတ် ပိုထောက်လို့ကောင်းသွားသည်၊ မနော်ဖင်ကြားကြီးကို သူ့ လီးကြီး ဖြင့် အမြောင်းလိုက်ပွတ်ရင်း သူ့ခြေဖျားကို ထောက်လျှက်၊ တွေ့ကရာ အိုးတွေကို ဆွဲချနေသည်၊

“ ခစ်ခစ်..ကိုတင်ထွတ် ဟာကြီးကလည်း.”

“ ဆောရီး မနော် ဘော်ဒီက အရမ်းလှတော့ စိတ်မထိန်းနိူင်လို့ပါ..”

“ အော် မိန်းခလေး တွေ ဘော်ဒီလှရင် အဲ လိုဖြစ်တတ်သလား..”

“ တော်ရုံလောက်လှရုံနဲ့တော့ မဖြစ်တတ်ပါဘူး..မနော် ဘော်ဒီက တော်တော့်ကို လှလို့ပါ..”

“ ဟင်းဟင်း...အပြောကတော့ တော်တော်ကောင်း... ”

“ တကယ်ပါ မနော်ရယ်..”

အဲဒီအချိန်မှာတော့ ကိုတင်ထွတ်လက်တွေက မနော် နိူ့ကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်နေပြီ၊ မနော်ကလည်း ကိုတင်ထွတ်ရင်ဘတ်ကို ကျောမှီ ပြီး မျက်လုံးလေး မှေးထားသည်၊ နောက်တော့ ကိုတင်ထွတ်က မနော် ကိုယ်လုံးလေး ကို တပတ်လှည့်လိုက်စေပြီး နူတ်ခမ်းတွေ ကို စနမ်းတော့လေသည်။

နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း အိမ်ထောင်သည်၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားတွေ မို့ သိပ် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် မလုပ်ကြတော့ တခါတည်း၊ လိုရင်း ကို တန်းသွားကြသည်၊ ကိုတင်ထွတ် မနော် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထမိန်ပေါ်က အုပ်ကိုင်ပြီး စပွတ်နေတော့ မနော် က

“ ကိုတင်ထွတ် မီးဖိုချောင်ကြီးမှာ မကောင်းပါဘူး....”

“ အင်း..ဒါဆိုလည်း လာ မနော် ဟိုအခန်းထဲ သွားရအောင်..”

ကိုတင်ထွတ်က ဧည်သည် အတွက်ထားသည့် အိပ်ခန်း အပိုလေး ကို မနော်လက်ဆွဲ ပြီး ခေါ်သွားတော့သည်၊အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် မနော် အင်းကျီ ထမိန်တွေ ကို အငမ်းမရ ချွတ်ပစ် ပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း ပုဆိုး ကွင်းလုံးပုံ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်၊ မနော်၏ ကိုယ်လုံးမှာ ကရင်မ ပီပီ ဝင်းဝါ နေ၏၊ နှစ်ယောက်စလုံးက အတွေ့အကြုံ ရှိနေသူများမို့ ၊ ခနအတွင်းမှာပင် တဖတ်ဖတ် ဆောင့်သံ တအင်းအင်း ညီးသံ များဖြင့် အခန်းလေး တွင်းမှာ ဆူညံသွားလေတော့သည်။

..............................................................................................................................................

မာလာဖြိုးမှာ သန်းဇော်ဦး နှင့် ရက် အနည်းငယ် လုပ်လိုက် ရလို့ အာသီသ တွေ ပြေသွားသော်လည်း သန်းဇော်ဦး သူ့မိဘ တွေ ဆီ ပြန်သွားတော့ သူ့ သွေးသားတွေ က တဖြေးဖြေး ပြန်လည်၊ တောင်းဆိုလာပြန် လေသည်၊ သူယောက်ကျားက လည်း ဒီတခေါက်သွားတာ ကြာလိုက်တာ ဟု တွေးနေမိသည်။

နောက် ဝါဝါ့ ဆီမှ မောင်ဟန် နှင့် ဒေါ်မျိုးမမ တို့ ဘယ်လို လိုးကြသည် ဆိုတာကို တစ်တစ်ခွခွ ပြန်ကြား လိုက်ရတော့ စိတ်တွေက ပိုထန်လာသည်၊ ထို့ကြောင့် မောင်ဟန့် ကို စနေနေ့ သူ့ အိမ်မှာ အကူညီ လိုလို့ လာနိုင်မလား လို့ မေးလိုက်သည်။

မောင်ဟန် ကလည်း ဟိုတခေါက်ထဲက လုပ်ချင်နေတာ သဘောၤသား ကောင် ဝင်ရှုတ်သွားလို့ လွတ်သွားခဲ့ရသည့် သူ့ အစာ ကို ပြန် ရ တော့မည် ဆိုတာ သိတော့ မငြင်း ချက်ချင်း လာခဲ့မည် ဟု ပြောလိုက်သည်။

မောင်ဟန် ရောက်လာတော့ မာလာဖြိုး မှာ ရေမိုးချိုး သနပ်ခါး ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းထားပြီး ယိုးဒယား ဘရာဇီယာ ပျော့ပျော့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ပျော့ပျော့ ပြောင်းပြောင်း အသား တွေ အပေါ်က ပုခုံးကနေ ခြေမျက်စိထိ နီးပါး ရောက်သော ချည်သား ဂါဝန် ပွပွ ကို ဝတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။

ဂါဝန်မှာ ပွသော်လည်း ချည်သား ပါးပါးလေး ဖြစ်သဖြင့် တော်ရုံ အလင်းရောင် အောက်မှာဖြတ်သွားရင်တောင် ပေါင်လုံးတွေ ကို အထင်းသား မြင်နေရ၏၊ မာလာဖြိုးမှာ မောင်ဟန် ကို သိပ် အပြင်းအထန် ဖျားယောင်းရန် မလိုမှန်း သိပြီး ရိပ်မိပြီး ဖြစ်သည်၊ သူ ဖင်လှန်ပေးလိုက် တာနဲ့ တက်ချမည့် ကောင်မှန်း သိနေ၏၊ သို့သော်လည်း သူ့ ကိုယ်သူ အပေါ စား မဖြစ် စေလို၊ မောင်ဟန် စ မှ မသိမသာ လိုက်လျှောရသလိုနှင့် ပေးမည် ဟု ကြံထား၏။

ထို့ကြောင့် မောင်ဟန် ရောက်လာတော့ ဘာမှ မဟုတ်သည့် အလုပ်ကလေး တခုနှစ်ခု ခိုင်းပြီး ပြီးသွားတော့၏၊ မောင်ဟန် မှာလည်း မာလာဖြိုး ဂါဝန်အောက်မှ ရှိုးထားသော ကိုယ်လုံး ကို အရသာခံ ကြည့်ရင်း လီးက တောင်နေပြီ ဖြစ်သည်၊ သို့သော်လည်း ဘယ်က စရမည်မှန်း မသိဖြစ်နေ၏၊ မာလာဖြိုး သုပ်ပေးထားသော လဘက်နှင့် ရေနွေးကြမ်း သောက်နေရင်းမှ စကားစလိုက်၏။

“ မမာလာ လေ့ကျင့်ခန်း မှန်မှန်လုပ်သလား....”

...ဟင့်အင်း သိပ်မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး ဘာလို့လည်း ငါ သိပ်၀ နေလို့လား..ခစ်ခစ်..”

“ ဘယ်ကလာ၊ မမာလာ ဘော်ဒီက အရမ်းမိုက်နေလို့ မေးကြည့်တာ....အဟီး..”

“ အန်မယ် ..လဘက်ကျွေးထားတာတောင် အားမရသေးဘူးလား ဘာစားချင်လို့ မြှောက်နေရတာလဲ..”

“ အာ မဟုတ်ပါဘူး မမာလာက လည်း မိုက်လို့ မိုက်တယ်ပြောတာပါ....”

“ နင့်..မမမျိုး လောက်တော့ မလှပါဘူးကွာ ခစ်ခစ်..”

“ အာ မမာလာကလည်း ..ဘာ နင့် မမမျိုးလဲ ဗျ....”

“ အောင်မယ် ငါမသိရင် ခက်မယ် မောင်ဟန်...ငါတို့ ဟိုနယ် သွားတုန်းက ငါက မမမျိုး ခြင်ထောင်နဲ့ ကပ်ရက် အိပ်တာ မေ့သွားပလား ”

“ ဟင်..မမာလာ က သိတယ် ဟုတ်လား အဲ တုန်းက …”

“ ခစ်ခစ်..ငါတောင် နှခေါင်းမွန်ပြီး ထချေလိုက်သေးတယ်လေ၊ ခွေးကောင်လေး ”

“ အဲဒိတုန်းက ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး အပရိက ပါပဲ …”

“ ဟီး နောက်တခေါက်ကျ မှ အပီအပြင် ပေါ့ ဟုတ်လား၊ ငါ့ကို ဝါဝါ အကုန်ပြောပြပြီးပြီ..”

“ ဟင် ဟုတ်လား ဝါဝါ က ဘယ်လိုသိတာတဲ့လည်း..”

ဟဲ့ သူက နင်တို့ နဲ့ အခန်းချင်း ကပ်ရက် လေ မေ့နေပလား၊ သူက အိပ်ရေးတောင် မ၀ ဘူးတဲ့ နင်တို့ကို ချောင်းရတာနဲ့ ခစ်ခစ်..အံပါ့နော် ဟိုကလည်း အပျိုကြီး ဆိုပြီးတော့ ခစ်ခစ်...”

“ ဟင်းဟင်း..မမာလာ ကျေးဇူးပြု ပြီး ဒီကိစ္စ ကို နူတ်လုံပေးပါနော်၊ ဒီကောင်မလေး ဝါဝါ့ ကိုလည်း ပိတ်ရအုန်းမယ်..”

“ အမလေး ဝါဝါ ကလည်း ငါ့မို့ ပြောတာပါဟယ်..ငါ့ပါးစပ်ကတော့ စိတ်ချပါ..ဒါပေမဲ့ နင်င့ါကို ဒိတေး တော့ ပြောပြရမယ် ဟင့်..”

“ ပြောမပြတော့ ဘူးဗျာ..လက်တွေ့ပဲ လုပ်ပြတော့မယ်...”

မောင်ဟန်က သူနေရာမှ ထ၍ မာထာထွေး ဘေးမှာ သွားကပ်ထိုင်လိုက်သည်၊ မာလာထွေးက မချိုမချင် မျက်နှာပေးလေး ဖြင့်

“ အောင်မယ် ဘယ်သူက လုပ်ပြတာ ခံမယ် ပြောလို့လည်း....”

မောင်ဟန့် လက်တွေက မာလာထွေးကိုယ်လုံးလေး ကို သိုင်းဖက်ပြီးနေပြီ။

“ မမာလာ ကို ကျနော်က ချစ်ချင်နေတာ ကြာလှပါပြီ ဗျာ...”

“ အယ် ခု မှ လာပြီ အို့....”

မာလာထွေး စကားမဆုံးလိုက်ပါ၊ မောင်ဟန့် နူတ်ခမ်းတွေက သူ့ လည်တိုင် နှဖူးတွေကို တောက်လျှောက် နမ်းရှုံ့ လာခဲ့တော့ စကားမဆက်နိုင်တော့၊ သူ့သွေး တွေလည်း ဆူလာပြီ၊ လူပျို ပေမဲ့ အရိုင်း မဟုတ်တော့တဲ့ မောင်ဟန် ရဲ့ ကျွမ်းကျင်တဲ့ လက်တွေကလည်း သူ့ ဘရာဇီယာတွေ ပင်တီတွေကို ဂါဝန်နဲ့ အတူ ကြမ်းပေါ် ပုံကျ သွားစေခဲ့သည်။

“ မောင်ဟန်ရယ် အိမ်ရှေ့ကြီးမှာကွယ်....”

မောင်ဟန်က စကား ပြန်မပြောတော့ပါ၊ မာလာထွေးကို စွပ်ကနဲ ကောက်ချီပြီး မာလာထွေးတို့ လင်မယားအိပ်တဲ့ အခန်းထဲက ကုတင်ကြီး ဆီ မ လာခဲ့ပါတော့သည်၊

“ အရမ်းမကြမ်းနဲ့ နော် မောင်ဟန်၊ ဖြေးဖြေးနော်..”

တဲ့ မာလာထွေးရဲ့ နောက်ဆုံး စကား၊ နောက်တော့ ၊ တအင်းအင်း၊ အဟင်းဟင်း၊ တဖတ်ဖတ် အသံတွေ နဲ့ အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းတွေကသာ မာလာထွေးရဲ့ အခန်းထဲ မှာ လှိုက်ခတ်လို့ နေပါတော့သည်။

ဦးတင့်မှာ ဦးဘတုတ်ကို ဂေါက်ကွင်းလိုက်ပို့ပြီးသည်နှင့် အိမ်တအိမ်သို့ အမြန်သုတ်ခြေတင်လာတော့သည်၊ အိမ် ဆိုပေမဲ့ ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက် တခု မှ တိုက်ခန်းတခန်းပါ၊ သူက ဒီနေ့ ကြုံရမည့် အဖြစ်က သူ့ ကို အထူးစိတ်လှုပ်ရှား စေပြီး၊ သူ့ ဖွားဘက်တော်ကို လည်း ပူနွေးနေစေလေသည်၊၊

ဇာတ်လမ်းက ဒီလို၊ မကြာသေးခင်က တခုနေ့ နံနက်ပိုင်းလေး မှာ ဦးတင့်တယောက် ကိစ္စတခုနဲ့ သူ့ မိတ်ဆွေ တယောက်ဆီလာရင်း အမှတ်မထင် ဝင်းပပ နှင့် မိုးအောင်သူ တို့ ဝင်းပပ ကားလေး နဲ့ အိမ်တအိမ်ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရသည်၊ ခြံအကျယ်ကြီးနဲ့ မို့ ကားဝင်သွားတာနဲ့ ပျောက်သွားသော်လည်း သူ့မိတ်ဆွေ အပြော အရ ထို အိမ်ကြီးမှာ သမီးရီးစား တို့ ၊ ဇယား တို့ အတွက် အခန်းငှားစား နေသော အိမ်ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။

ထို့ အတွက်ကြောင့် တော်တော် ထူးဆန်းသလို ဖြစ်နေပြီး စပ်စုချင် လာသဖြင့် ခြံစည်းရုံး ချုံဘုတ်တွေ ကြားထဲက ချောင်းကြည့်မိတော့ မိုးအောင်သူ တယောက် ဝင်းပပ ခါးလေးကို ဖက်ကာ ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတော့ ဝင်းပပ တယောက် နောက်မီးလင်းနေ ပါလားဟု တအံ့ တသြ ဖြစ်သွားရ၏။

သူ ဘယ်လိုမှ မထင်တဲ့ ကောင်မလေး၊ အလုပ် အလွန် လုပ်လွန်းလို့ အဖေ ကတောင် ယုံယုံကြည်ကြည် စီးပွားတခုလုံး ပုံပြီး တာဝန်ပေးလုပ်ခိုင်းထားရသည့်သူ၊ ငယ်ရွယ်စဉ် က ဦးတင့်တို့ လက်ပေါ်မှာ ကြီးလာ ခဲ့သူ၊ ဘယ်လိုမှ ယုံစရာ မရှိ၊ သူများ လာပြောလို့ကတော့ ယုံ မှာပင် မဟုတ်၊ ခုတော့ ကိုယ့်မျက်စေ့နဲ့ တတ်အပ်၊ ဆိုတော့ နောက်တခါ မိုးအောင်သူ ဖက်ထားသော ခါးကျင်ကျင်လေး အောက်မှ ဝိုင်းစက် လုံးတင်းနေသော တင်ပါး အစုံက ဦးတင့် ဖွားဘက်တော် ကို ပူနွေး တင်းမာ လာစေသည်။အရင်တုန်းက တော့ အဲ လို အတွေးမျိုးတွေ မတွေးဖူးခဲ့၊ အခု သူများ လုပ်တော့မည် ဆိုတာ သိရတော့၊ မနာလိုသလိုလို၊ စိတ်ထဲ မှာ တမျိုးကြီး၊ အင်းလေ သူလည်း အရွယ်ရောက်နေပါပြီ ဆိုပြီး ထွက်လာခဲ့သည်၊

ဒါပေမဲ့ တနေ့လုံး အဲဒီအကြောင်းအရာက ခေါင်းထဲက မထွက်၊ ညနေစောင်း ဦးဘတုတ်ဝယ်ခိုင်းတဲ့ ပစ္စည်းလေး စတိုးဆိုင်မှာ ဝင်ဝယ်ရင်း၊ ကိုဒတ် တခါသုံးကင်မရာ တွေ ဈေးပေါပေါ နဲ့ ရောင်းနေတာ တွေ့ တော့ ခေါင်းထဲ မှာ စိတ်ကူး တခုပေါက်သွားပြီး တလုံးဝယ်လိုက်သည်။

နောက်တော့ ဝင်းပပ တို့ ဝင်သွားသော အိမ်မလှမ်းမကမ်း မှာ ကားရပ် ပြီး မယောင်မလယ်နှင့် မနက်က သူချောင်းခဲ့သော နေရာ မှာ သွားချောင်းလိုက်တော့ ဝင်းပပ ကားရှိနေသေးသည်၊ ဦးတင့် နာရီကြည့်လိုက်သည်၊ သူ့ အတွက် နာရီဝက်လောက် အချိန်ရသေးသည်။

ဒါပေမဲ့ ၁၅ မိနစ်လောက်ပဲ စောင့်မည် ဟု သူတွေး လိုက်သည်၊ ကံကောင်းရင် တွေ့ မှာပေါ့ လို့၊စိတ်လျှော့ထားသည်၊ ၁၅ မိနစ် ကြာလို့ ထွက်မလာ တော့မှ ကင်မရာကို အိပ်ထဲ ထည့်ပြီး ထိုနေရာမှ လှည့်ထွက်မလို့ကြံ တုန်းလူရိပ်တွေ့လိုက်သည်၊ ဦးတင့် ချက်ချင်း ပြန်လှည့်ပြီး ကင်မရာလေးနှင် ချိန်လိုက်သည်၊ ဝင်းပပ နဲ့ မိုးအောင်သူ ပါပဲ ၊ ဦးတင့် ကင်မရာလေး တဖျတ်ဖျတ် လှုပ်ရှားသွားတော့သည်။

ဝင်းပပ သူနာမည်နဲ့ စာအိပ်ရောက်လာတော့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တာမူးမေ့ချင်သလို ဖြစ်သွားရသည်၊ အထဲ က ဓါတ်ပုံ က တော့ လေးပုံလောက်ပဲ၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ ဘ၀ ပျက်သွားစေနိူင်သည့် ပုံတွေ၊ သူနဲ့ မိုးအောင်သူ တယောက်ကို တယောက် ခါးချင်း ဖက်ပြီး အိမ်ထဲက ထွက်လာပုံ၊ သူ့ကားနားမှာ ကားထဲ မဝင်ခင် မိုးအောင်သူ နှင့် ပါးစပ်ချင်း စုပ်နမ်းနေပုံ၊ ပထမ ပုံက မိုးအောင်သူက သူ့ ခါးကလေးကို ဖက်ထားသည်။

နောက်တပုံက သူ့တင်ပါးကြီး တွေကို အုပ်ကိုင် ထားပြီး သူ့ တို့ ခါးအောက်ပိုင်း ချင်းက ဖိကပ်နေကြသည်၊ နောက်တပုံက သူကားထဲ ငုံဝင်ခါနီး မိုးအောင်သူက အနောက်က သူ့ လည်ဂုတ်ကလေးကို အနောက်မှ ငုံနမ်းနေပုံ၊ ဓါတ်ပုံတွေ အကုန်လုံးက သူ့ ဘယ်လိုမှ ငြင်းလို့ မရ နိုင် တော့တဲ့ အခြေ အနေ။

နောက် စာလေးတစောင်၊ အဲဒီ ပုံတွေ ရဲ့ နက်ဂတစ် ကို လိုချင်ရင်၊ ထိုအိမ်ကို ဘယ်နေ့ ဘယ် အချိန်မှာ ပိုက်ဆံ တသောင်း နဲ့၊ တယောက်ထည်းလာဖို့၊ နောက်က လူတွေ ပါလာတာ၊ ရဲတိုင် တာလို့ လုပ်တာနဲ့ အဲဒီဓါတ်ပုံတွေ ကို သူ့ယောက်ကျား ဆီ ပို့ပေးမယ် ဖြစ်ကြောင်း၊ ထိုအိမ်က အခန်းနံပါတ် ၃ မှာ သော့ဖွင့်ထားမှာ ဖြစ်ပြီး အထဲကို ဝင်၍ အတွင်းထဲမှ တံခါးပိတ် ပြီးပါက စားပွဲ ပေါ်မှာ ညွှန်ကြားချက်ရေးထား သည့် စာအိပ်ရှိမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ အခု ရေးထားသမျှကိုမလိုက်နာပါက ထိုနေ့ ညနေမှာပင် ထိုဓါတ်ပုံများ ကော်ပီများကို သူ့ ယောက်ကျားနှင့်၊ သူ့ အလုပ်သမားများ ကို ဖြန်ေ၀ လိုက်မည် ဖြစ်ကြောင်း ရေးသားထားလေသည်။ 

ဝင်ပပ မှာ စိတ်လည်း ပူ၊ သို့သော်လည်း နည်းနည်း လည်း စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်၊ ငွေတသောင်း ဆိုသည်မှာ သူ့ အတွက် ဘာမှ ဖြစ်လောက်သည့် ငွေကြေး မဟုတ် တော့ ငွေပေးပြီး နက်ဂတစ်များကို ရယူဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်၊ သူက ထိုနေရာသို့ မသွားပဲ ငွေကိုသာ စာတိုက်က ပို့ပေးပြီး အလှဲအလှယ်လုပ်ချင်သောလည်း ဘယ်လိုဆက်သွယ်ရမည်မှန်း မသိ၊ ခြေရာ ပျောက်လုပ်ထားတာမို့ ထိုနေ့ ကြမှ ကိုယ်တိုင် သွားရတော့မည်ဟု စဉ်းစားထား မိလေတော့သည်။

ဦးလေး တင့်၊ က လည်း အကြံက ဝင်းပပ ကို လုပ်ချင်သာတာ ရှိသည်၊ ပိုက်ဆံက အဓိက မဟုတ်၊ ပိုက်ဆံက အခန်းခ နဲ့ သူ ထိုကိစ္စ တွေ ကုန်ကျတာ ကာမိဖို့လောက်သာ၊ သူ က ဝင်းပပ ကို တခါ လုပ်ရလျှင် တော်ပြီ၊ ထပ်ညှစ်ဖို့လည်း မစဉ်းစား ပါ၊ နဂ္ဂတစ် တွေ တခါတည်း ပြန်ပေးလိုက် ဖို့သာ စဉ်းစားထားသည်။သူမှန်းလည်း ဝင်းပပ မသိစေ ဘဲ လုပ်ဖို့ကိုလည်း ဦးနှောက်ထဲက ရှိသလောက် ညဏ်ကလေး ဖျစ်ညှစ် သုံးထားရသည်၊ ထို့ကြောင့် ဦးဘတုတ်ကို ပို့ပြီး သူ ထွက်လာတော့ ရင်တွေ အရမ်းခုံနေရခြင်း ဖြစ်လေသည်။

ဦးလေးတင့် ထိုအိမ်ကို ရောက်တော့ ကြိုတင် ဘုတ်လုပ်ထားတာမို့ အခန်းနံပါတ်သုံး သော့ကို ယူလိုက်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်သည်၊ အခန်းတံခါးကို စေ့ရုံ စေ့လိုက်ပြီး သူယူလာသော ပစ္စည်း တချို့ကို အဝတ်ထည့် သည့်ဘီရို တွင် ခန ပစ်ထည့်ထားလိုက်သည်။

အသင့်ရေးထားသော စာ ကိုကုတင် ဘေးက စားပွဲ ပေါ် တင်ထားလိုက်သည်၊ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ်က အိစက်နေသော မွေ့ယာကြီးကို သူ့ လက်ဖြင့် ဖိကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံးလိုက်မိသည်၊ အားပါး အိနေတာပဲ၊ ဒီပေါ်မှာ အဲဒီကောင်မလေးကို အားရပါးရ ဆော်ရ တော့မှာပါလား ဟု တွေးရင်း လီးက ချက်ချင်း မာတောင်တက်လာ၏။

အခန်းနံရံ ပေါ်က နာရီကြည့်လိုက်တော့၊ ချိန်းထားတဲ့ အချိန် နီးနေပြီ ကုတင်ခြေရင်းက အဝတ်ဘီရို အခန်းသို့ ဝင်ပြီး တံခါးကို ပိတ်ထားလိုက်၏၊ အတွင်းက တံခါးရွက်များက သေခြာ မစေ့လို့ အခန်းထဲကို သူက ကောင်းစွာမြင်နေရ၏၊ အခန်းထဲက တော့ သူ့ကို မြင်ရမည် မဟုတ်မှန်း သူသိ၏။

ခနအကြာမှာ တံခါးကို ဖြေးဖြေးလေး ခေါက်သံကြား၏၊ နောက်တော့ တံခါး ပွင့်လာသံကြားရ၏၊ နောက် တံခါးဂလန့် ချလိုက်ပြီး အခန်းထဲ လျှောက်ဝင်လာသံကြားလိုက်ရ၏၊ ဦးတင့် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုံနေခြေပြီ။ဝင်းပပ အခန်းထဲ ဝင်လာ ပြီး ကုတင်ဘေးက စားပွဲ ခုံပေါ်က စာအိပ်ကို တွေ့တာနဲ့ ကမန်းကတန်း ကောက်ယူပြီး အတွင်းက စာရွက်ကို ထုတ်ဖတ်လိုက်သည်။

စာရွက်ထဲ မှာ ရေးထားတာ ကတော့ ၊ အောက်က အချက်အလက်များကို သေခြာ ဖတ်ပါ၊ မလိုက်နာပါက ဖလင်နဂ္ဂတစ် များ ပြန်ရမည် မဟုတ်ပါ။

၁ - ပါလာသော ငွေကို ကုတင်ပေါ် တွင် ထုတ်တင်လိုက်ပါ။

၂ - အောက်က အံဆွဲ ထဲ မှာ ရှိသော ပုဝါ အနက် ဖြင့် မျက်လုံး ကို အုပ်စည်း လိုက်ပါ၊ မပြေစေရင် ခိုင်ခိုင် တင်းတင်းလေး ချည်ပါ၊ ပြေကျ သွားခြင်းကို လက်ခံလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။

၃ - နံရံ ကို မျက်နှာမူ ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ရပ်နေပါ၊ မျက်နှာဖုံးကို ဆွဲချွတ် မရ နိူင်အောင် လက်နှစ်ဖက်ကို ပုဝါစ ဖြင့် လာချည်ပါမည်၊ မလန့်ပါနှင့်။

၄ - ငွေများကို ပြည့်မပြည့် ရေ ပါမည်၊ ငွေ အရေအတွက်ပြည့်ပါက နဂ္ဂတစ် များ ထားသည့်နေရာ ကို ပြောပြ ပြီး လက်က ပုဝါကို ဖြေ ပေးပါမည်။

ဝင်းပပ မှာ စိတ်ထဲ က နည်းနည်း လှန့် သွားသော်လည်း အင်း ခနပဲ လေ ဟု တွေးပြီး ပိုက်ဆံထုတ်ကို ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်ပြီး အံဆွဲ ထဲ မှ ပိတ်သား အနက်ထူထူ တစ ကို ယူလိုက်ပြီး မျက်လုံးပေါ် အုပ်စီးကာ ခေါင်းနောက်ဘက်မှာ ချည်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ နံရံကို မျက်နှာ မူကာ ရပ်နေလိုက်၏ ၊ စာထဲက အတိုင်း လက်နှစ်ဘက်ကို နောက်ဘက် ပစ်ပေးထားလိုက်၏။

ဦးတင့် တယောက် ခြေဖျားထောက်ထွက်လာပြီး ဝင်းပပ လက်ကောက်ဝတ် နှစ်ဘက်ကို ပုဝါစ တခုဖြင့် သေခြာစွာ ဝက်တုတ်တုတ် လိုက်သည်၊ ဝင်းပပ ကလည်း အခန်းတည်း မှာ လူရှိနေတယ် ဆိုတာ သိလိုက်ရ လို့ လန့်သွားခဲ့၏၊ သို့သော်လည်း ဟန်ကိုယ့်ဘို့ ဖြင့်၊

“ ရှင် လိုချင်တဲ့ ပိုက်ဆံ မြန်မြန်ယူပြီး ကျမ ကို နဂ္ဂတစ် တွေ ပြန်ပေးပါတော့...”

ဦးတင့်မှာ သူ့ အသံ မမှတ်မိစေရန် ကွမ်းသီး ခြမ်း ပါးစပ်မှာ ငုံပြိး လေသံ မာမာ ဖြင့် ပြောလိုက်၏၊

“ အောင်မယ် ဒီလိုလွယ်လွယ်နဲ့ ဘယ်ရ မလည်း ၊ငါ အခု စိတ်ပြောင်း သွားပြီ၊ ဒီငွေလောက်နဲ့ မရ ဘူး ငါ့ အလို ဆန္ဒကို လိုက်ရော ပေးရမယ်၊ သဘောတူလား သဘော မတူရင်၊ အခု ထွက်သွားနိူင်တယ်၊ တူရင် တော့ ခနလေး ပဲ ငါ စိတ်ကျေနပ်တာနဲ့ အဲ နဂ္ဂတစ်တွေ ငါ ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားမယ်၊ နောက်လည်း ဘယ်တော့မှ အနှောက်အယှက် မပေးတော့ဘူး...”

“ ရှင် ယုတ်မာလှချည်လား....”

“ နင့်သဘောပဲလေ..ငါက အကြမ်းမကိုင်ပါဘူး... ”

ဝင်းပပ စဉ်းစား နေ၏၊ အင်း အခု ဘယ်သူမှ မသိပဲ ဒီအခန်းထဲ မှာ ဖြစ်သွားတာက လူတကာရဲ့ တံတွေးပင်လယ်ကြောမှာ မျော ရတာထက် တော့ တော်အုန်းမယ် ထင်တာပဲ လို့ တွေးရင်း

“ ကဲ ရှင် ပြီးရင် ဂတိမပျက်ရဘူး၊ ဓါတ်ပုံတွေရော နဂ္ဂတစ်တွေရော ထားခဲ့ ရမယ်...”

“ အေး ငါလိုချင်တာ နင်ပေးရင် နင်လိုချင်တာ ရမှာပေါ့....”

ဦးတင့်က ဝင်းပပက အနောက်မှ လက်ဆွဲ ခေါ်လာပြီး ကုတင်ပေါ် ကိုယ်တပိုင်း ကန့်လန့်ဖြတ် မှောက်ချလိုက်၏၊ ဝင်းပပ မှာ မွေ့ယာပေါ် မျက်နှာအပ်လျှက်ကျ သွားပြီး လက်က လည်း နောက်ပြန်ချည်ထားတာမို့ ကုန်းထလို့ မရ၊ ကုတင် ပေါ်မှာ ကိုယ်တပိုင်း မှောက်ရက် ဖြစ်သွားရတော့၏။

ဦးတင့်က အချိန်ဆွဲ မနေပါ၊ ဝင်းပပ ခါးကျင်ကျင်လေး မှ ထမိန်ကို ဖြေကာ အရင်းမှ ဆောင့်ဆွဲ ချွတ်ချလိုက်သည်၊ ဝင်းပပ ပေါင်တန်ကြီးတွေ ဖွေးကနဲ့ ပေါ်လာ၏၊ လုံးဝန်း အိတုန်နေသော ဝင်းပပ တင်သား လေးတွေကို သူ့ အသားပျော့ပျော့ ပင်တီလေးက အတင်း ဆွဲ စိထားသလိုပင်၊ ဦးတင့် လက်တွေက ဝင်းပပ တင်လုံးကြီး တွေကို အားမလိုအားမရ ညှစ်လိုက်ရင်းက ပင်တီလေး ကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

အား ဦးတင့် လီးကြီး ပေါက်ကွဲ လု မတတ် ဖြစ်သွားရသည်၊ ဝင်းပပ အဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးအမြှင် မရှိ ပြောင်နေပြီး သူ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှ အနောက်ဘက်ကို ပြူထွက်နေသည်၊ ဖောင်းမို့မို့ကြီး ဖြစ်ပြီး နူတ်ခမ်း သား ညိုညိုလေး တွေက တွန့်တွန့်လေး တွေ နှင့်၊ အတွင်းသား နီနီလေး ကို မသိမသာ မြင်နေရသည်။

ဦးတင့် က ဝင်းပပ ခါးကျင်ကျင်လေး ကို ကိုင်ပြီး ကုတင်စောင်းရောက်အောင် ဆွဲ ယူလိုက်သည်၊ နောက်တော့ ဝင်းပပ ပေါင်နှစ်လုံးကို လည်း သူ့ဒူးခေါင်း ဖြင့် ထိုးကားထားလိုက်သည်၊ ဦးတင့် ကုတင်ဘေး ဝင်းပပ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင် လိုက်တော့ ဦးတင့် မျက်နှာ နှင့် ဝင်းပပ အဖုတ် တတန်းထဲ ဖြစ်သွား၏။

ဦးတင့် ကသူမျက်နှာ ပိုဝင်လို့ လွယ်အောင် ဝင်းပပ ပေါင်နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် တွန်းကားထားပြီး ဝင်းပပ အဖုတ် ကြီး ကို ရှလွတ်ကနဲ လျှာဖြင့် ရက်လိုက်သည်၊

“ အမေ့...”

ဝင်းပပ ရုတ်တရက် စိုစွတ်စွတ် လျှာကြီး က သူ့ အဖုတ်ပေါ် လာရက်လိုက်တော့ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ထဖို့ ကြိုးစားလိုက်မိသည်၊ သို့သော်လည်း လက်နောက်ပြန်ချည်ထားတာမို့ ကိုယ်က ထလို့ မရပဲ ဖင်ကြီးပဲ ကြွလာ၏။

ဦးတင့် အကြိုက် ဖြစ်သွားပြီး ဦးတင့်က ဝင်းပပ တင်ပါးနှစ်လုံးကို လက်တဘက်တချက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ရင်း ဝင်းပပ အဖုတ်ကို အားရ ပါးရ ခွေးရေသောက်သလို ရက်တော့၏၊ ဝင်းပပ ၏ နူးညံ့သော အဖုတ် အတွင်းသား တွေကလည်း နူးညံ့စိုစွတ်ပူနွေးနွေး လျှာကြီး ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ကျလာပြီး အသည်း လည်း ယား၊ အရသာလည်း ရှိ ဆိုတော့ ဖင်တရမ်းရမ်း နှင့် ဖြစ်နေရရှာလေသည်။

ဦးတင့်က နောက် လျှာကို မာမာ လေးတောင့်ထားပြီး ဝင်းပပ စောက်ခေါင်းအတွင်း ဝင် နိူင်သလောက် ထိုးထိုးထည့်ရင်းက လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့်လည်း ဝင်းပပ စောက်စေ့လေးကို လှိမ့်ပွတ်ပေးနေရာ ဝင်းပပခမျာ မကြာခင်ပဲ ကိုယ်လေး တောင့်တင်း ပြီး တချီ ပြီးသွားရ ရှာလေသည်။

ဦးတင့်က တချီပြီးသွားသဖြင့် ပျော့ခွေကျ သွားသော ဝင်းပပ ကို တချက်ကြည့်လိုက်ရင်း ပြုံးလိုက်ကာ၊ ဒူးထောက်နေရာက ထ ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်လေသည်၊ ကုတင် စောင်းမှာ မှောက်လျှက် ဖင်လေးကုန်းပြီး ပေါင်နှစ်လုံး ကားလျှက် ဖြစ်နေသော ဝင်းပပ အနောက်မှာ ရပ်ရင်းက သူ အခုလေးတင် ရက်ထားသဖြင့် တံတွေးများ စောက်ရည်များဖြင့် ရွဲစို ပြီး ဟတတ လေးဖြစ်နေသော၊ ဝင်းပပ စောက်ပတ် အ၀ တွင် သူ့လီးကြီးကို တေ့လိုက်သည်။

နောက်တော့ သူ့လီးတန်ကြီး တဖြေးဖြေးချင်း ဝင်သွားသည်ကို အမြင် အရသာ အထိအရသာ တို့ ကို တလက်မ ချင်း ကောင်းကောင်း အရသာ ခံ နေတော့သည်၊ ဝင်းပပ ခင်မျာမှာလည်း အခု လေးတင် ပြီးထား ၍ အရည်များ ရွဲစို နေသော သူ့ စောက်ဖုတ် အတွင်း၊ ပူပူ နွေးနွေး လီးထိပ်ကြီးက တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် တိုးဝင်လာခဲ့ရာ၊ အသက်ရှု ပင် မှားသွားခဲ့ရသည်။သူ့ စောက်ဖုတ်တွင်းက အထိအတွေ့ အရသာက သူ့ ဦးနှောက်က ကြောက်ရွံ့၊ ရွံ့ရှာ၊ ရှက် စိတ်တို့ ကို ဖုံးလွှမ်း သွားစေခဲ့ရာ၊ လီးကြီး အဝင်ရ လမ်းကြောင်းဖြောင့်စေရန်၊ သူ့ဖင်ကြီး ကို ကော့မြှောက် ပေးနေမိ လေသည်။

ဦးတင့်မှာ လည်း ဝင်းဝါဖြူဖွေးနေသော ဝင်းပပ ဖင်ကြီး နှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နှိပ်ရင်းက သူ့ဒစ်ကြီးက ပွတ်ဆွဲ ပေးနေသည့် နူးညံ့ အိစက်နေသည့် ဝင်းပပ စောက်ခေါင်း အတွင်းသား နုနု လေး တွေရဲ့ အရသာကို မှိန်းခံရင်း မှန်မှန် စ ဆောင့်ပေးနေလေတော့သည်။

ဝင်းပပ အဖို့မှာလည်း လက်နောက်ပြန် ချည်ထားခြင်း ခံနေရသဖြင့် သူ့ ရင်သား အစုံမှာ မွေ့ယာပေါ် ဖိထားသလို ဖြစ်နေရသည်၊ အနောက်မှ မှန်မှန် ဆောင့်ပေးနေသော လီးကြီး အ သူ့ စောက်ခေါင်းတွင်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ကြီး ခံစားနေရသလို၊ သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို အနောက်မှ အမည်မသိသူ၏ ပေါင်ခြံက လာဖိတိုင်း သူ့ ရင်သားတွေနှင့် မွေ့ယာတို့ ဖိပွတ်နေမှုကလည်း သူ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို မာတင်းကာ တကိုယ်လုံး သွေးတွေ တဖြန်းဖြန်းထ ၊အရသာ တမျိုးခံစားနေရတော့သည်။

ဦးတင့် မှာ ဆောင့်လိုးလို့ အရှိန်ရလာသည်နှင့် အမျှ ဝင်းပပ အဖုတ်ထဲ မှ ပွစိပွစိ ညှစ်ပေးနေတာကို လည်း ခံစားနေရ၍ ကောင်မလေး လည်း စိတ်ထ နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းသိသည်။အခု အခြေအနေမှ တော့ မထူးတော့ ပြီ ဟု တွေးကာ ဝင်းပပ လက်နောက်မှာ ချည်ထားသည့် ပုဝါကို ဖြေပေးလိုက်လေသည်၊ နောက်တော့ ဝင်းပပ ခါးလေးကို ကိုင်ကာ အားရ ပါးရ တဖန်းဖန်း ဆောင့်လေတော့သည်၊ ပါးစပ်ကလည်း လေသံခပ်မာမာ ဖြင့်၊

“ စောက်ကောင်မ မျက်နှာဖုံးကို ဆွဲချွတ်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့နော် ၊ ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားတာနဲ့ နင် ဒုက္ခ ရောက်ပီမှတ်တော့...”

ဝင်းပပ မှာလည်း ဘာမှ ပြန်မပြောနိူင်တော့ပါ၊ အခုမှ မွေယာပေါ် လက်ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကို ပြန်ပြန် ကော့ပေးနေရှာတော့သည်။ ဦးတင့် မှာလည်း ဝင်းပပ ပေါင်အရှေ့ပိုင်း ကို လက်ဖြင့် ဆွဲကာ ဆောင့်ဆောင့်ပေးနေ ရင်း ပြီးချင်လာ ခဲ့လေသည်။

သို့သော်လည်း ပြီးလိုက်ရမှာကို နှမြောသလို ဖြစ်နေသဖြင့် စိတ် ကို တခြားဟာတွေ တွေးပြီး ထိန်းထားလေသည် ထို အချိန်မှာပင် ဝင်းပပ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်ကနဲ ဖြစ်ကာ ငြိမ်သွားသဖြင့် ဝင်းပပ ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားကြောင်းသိလိုက်ရလေသည်၊ ထို့ကြောင့်သူလည်း ရပ်လိုက်ပြီး မာတောင်နေသေးသော သူ့ လီးကြီးကို ဝင်းပပ စောက်ခေါင်းထဲ မှာ စိမ်ထားရင်း ဇိမ်ခံ နေလိုက်တော့သည်။

ခန အမောပြေ နားပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို ဝင်းပပ အဖုတ်ထဲ မှ ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ ဝင်းပပ ကို လက်ဆွဲ ပြီး ကုတင်ဘေး ကြမ်းပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်၊ နောက်တော့ သူ့ လီးကြီးကို ဝင်းပပ နှတ်ခမ်း၀ ကို တေ့လျှက်

“ ရော့ ငါ့လီး ကို စုပ်စမ်း..ကောင်းကောင်းစုပ်နော် သွားနဲ့ မခြစ်မိစေနဲ့..”

ဝင်းပပ တခုခုပြောမလို့ ကြံရင်း ပါးစပ်ဟလိုက်ချိန် ဦးတင့် လီးကြီးက သူ့ အာခံတွင်းထဲ ဝင်လာခဲ့ပြီ ဖြစ်လေသည်၊ ဦးတင့်က ဝင်းပပ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဝင်းပပ ပါးစပ်လေးထဲ သူ့ လီးကြီးကို ထိုးသွင်း နေတာမို့ ဝင်းပပ တယောက် ကမန်းကတန်း သူ့လက်ကလေးဖြင့် ဦးတင့် ပေါက်ခြံကို တွန်းထားမိလေသည်။

ထိုကြားထဲ မှပင်တချက် အာဂေါင် နားကို ထိုးမိသွားသဖြင့် အော့ကနဲ့ ဖြစ်သွားရလေသည်၊ ပုလွေမုတ် အတွေ့ အကြုံ ရှိသောသူ မို့ ဝင်းပပ က ဦးတင့်လီးကြီး သူ့ အာဂေါင် မထိုးမိစေရန်၊ သူ့ လက်ကလေး နှင့် ဦးတင့် လီးအရင်းကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ ပါးစပ်ထဲ အဝင်ခံနိူင်သလောက်သာ ပေးဝင်စေလျှက် သူ့ နှတ်ခမ်းတွေကို စိ၊ သူ့လျှာလေးဖြင့် ဦးတင့် ဒစ်ကြီးကို ထိုးဆွ ကစားပေးရင်း က စုပ်စုပ်ပေးလေသည်။

ဦးတင့် မှာ ဝင်းပပ ၏ တချက်တချက် စုပ်ပေးလိုက်သည့် စုပ်အားကြောင့်၊ ဆီးပြွန်ထဲ မှ ပင် စစ်ကနဲစစ်ကနဲ နေအောင် ကောင်းလှသဖြင့် ကြာကြာ မထိန်းနိူင်တော့ခြေ၊ ဝင်းပပ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်းက နောက်ဆုံတချီ ဆောင့်သွင်းလိုက်ပြီး သူ့ သုတ်ရည်များကို လွတ်ပေးလိုက်လေတော့သည်၊ ဝင်းပပ မှာ ဘယ်လိုမ ရုန်းထွက် လို့မရ သဖြင့် သူ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်လာသော သုပ်ရည်ပူပူ များကို အသက်ရူ လို့ရအောင် အမြန် မြိုချပစ် နေရလေတော့သည်။

ဦးတင့် မှာ တချီ ပြီးသွားသော်လည်း လွတ်ပေးရမှာ နှမြောနေသေးသဖြင့် ဝင်းပပ ကို ရေချိုးခန်းခေါ်သွားပြီး အပေါ့အပါး သွားကိုယ်လက် သန့်စင်ခိုင်းပြီး ကုတင်ပေါ် ပြန်ခေါ်လာခဲ့လေသည်၊ ထိုအခါမှ ဝင်းပပ ၏ အပေါ်ပိုင်း အင်းကျီကို ချွတ် ပြီး နိူ့ကြီး များကို အားရ ပါးရ စို့ခြင်း ဆုပ်နှယ်ခြင်းများ လုပ်ရလေတော့သည်။

ထို့ အတွက်ကြောင့်လည်း သူ့ လီးကြီး မှာ မကြာခင် ပြန်မာလာလေတော့သည်၊ဝင်းပပ မှာလည်း မထူးတော့ဘူး ဟုတွေးနေလို့လား၊ ဦးတင့်၏ အကိုင် အတွယ်များကြောင့်လား မသိ၊ ဘာမှ ကို မပြောတော့ပဲ ရေငုံနူတ်ပိတ်နေကာ ဦးတင့်ကို ပြန်လည် ဖက်တွယ်လာခဲ့တော့သည်။

သူတို့ နှစ်ယောက် နောက်ထပ် နှစ်ချီကို တက်ညီလက်ညီ လိုးဖြစ်ခဲ့ကြလေသည်၊ ဦးတင့် မှာ ဝင်းပပ အပေးကောင်းမှုကြောင့် စွဲသွားခဲ့ပြီး သူဘယ်သူ ဆိုတာကို အသိပေးခြင် ခဲ့သော်လည်း နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာ များကို ကြောက်သဖြင့် နောက်ဆုံးအချီ အပြီး ဝင်းပပ နားနေတုန်း ၊

“ ကဲ ကောင်မလေး ငါသွားပြီ နင့်နဂ္ဂတစ်ကိစ္စ စိတ်မပူနဲ့ နောက် ၁၅မိနစ်နေမှ နင့် မျက်နာဖုံးကို ဖွင့်ကြားလား..”

ဟု ပြောကာ လစ်ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။ဦးတင့် တံခါးပိတ်သွားသံကြားပြီး ခန အကြာမှာ ဝင်းပပ သူ့မျက်နှာဖုံးကို ချွတ်ကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ဘေး စားပွဲ ပေါ်မှာ စာအိပ်လေးနဲ့ ထည့်ထားသော ဖလင်နဂ္ဂတစ် ထုပ်ကို တွေ့လိုက်ရလေတော့သည်။

မျိုးမမ မှာ မောင်ဟန် နဲ့ ဖြစ်ပြီး တော့၊ နဂိုလ်ထဲက ပြင်းပြ သော ဆန္ဒ ရှိသူ ပီပီ၊ ခံစားမှု အရသာကို လည်း ကြိုက်သွား၊ မောင်ဟန် နဲ့လည်း သိပ်အခွင့် အရေး မရ တော့ ၊ ရမက်ဆန္ဒ တွေက တနေ့ တနေ့ အဲဒီ အကြောင်းပဲ တွေးနေမိသလို ဖြစ်နေရသည်။

ဦးတင့် ကြီး မနော်ကို လုပ်တာ ကို ချောင်းကြည့်ဘူးတော့ လည်း ဦးတင့် လီးကြီး ကို မြင်ဖူး နေပြန်တော့ ၊ ဦးတင့် ကို တွေ့လိုက်ရင် အောက်ပိုင်းကို လှမ်းကြည့်ကြည့် မိနေလေသည်၊ ကာမ ဆန္ဒ တွေ လိုချင်ရက် နှင့် မဖြည့်စည်း နိုင်လို့ လား မသိ၊ လူလည်း အကြောတက် သလို၊ အညှောင်းထ သလို ဖြစ် နေခဲ့ရသည်။

ဒေါ်ကြီး မြ တို့ သူ့မေမေ တို့ ဖိုးသက် ကို ခေါ်ခေါ် ပြီး နှိပ်ခိုင်း နင်းခိုင်း နေတာ တွေ့ မိတော့ သူလည်း အနင်းခံ ချင်စိတ် ပေါ်လာခဲ့၏၊ တနေ့ ညဘက် မျိုးမမ အစောကြီး အိပ်ယာပေါ် တက်နေပေမဲ့လည်း အိပ်မပျော် တလူးလူး လိမ့်လိမ့် နှင့် ဖြစ်နေတော့ ပရုပ်ဆီ ဗူးလေး အောက်ထပ်မှာ ထားခဲ့တာ သတိရည ပြီး အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းထဲ ဆင်းယူ မလို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထို အချိန် မှာပင် ဒေါ်ကြီး မြ အခန်းက ထွက်လာသော ဖိုးသက် ကို တွေ့လိုက် ရသည်။

“ ဟဲ့ ဖိုးသက်..ဘယ်က လာတာလဲ ဒေါ်ကြီးမြ ကို သွားနှိပ်ပေးတာလား..”

ဒေါ်မျိုးမမ ကို တွေ့ လိုက်ရသော ဖိုးသက် ရုတ်တရက် လန့် သွားသော်လည်း ဒေါ်မျိုး မမ ၏ မေးခွန်းကို ချော်လဲ ရောထိုင်ချလိုက်ရသည်။

“ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ မမမျိုး..ဒေါ်ကြီးမြ က အရမ်းညှောင်း နေတယ် ဆိုလို့....”

“ အေး ငါလည်း အဲဒါ ပြော မလို့ နင် အိပ်ချင်ပြီ လား..ငါလည်း ညှောင်းနေလို့ ခိခိ၊ ဒါပေမဲ့ နင် အခု တယောက် နှိပ်ပြီးရင် ပင်ပန်းနေပြီ ပေါ့ သွားသွား နောက်နေ့ ကျမှ...”

ဒါမျိုး အခွင့် အရေး မျိုး ဖိုးသက် ဘယ်လို လက်လွတ်ခံနိူင် မှာလဲ ဟင်းဟင်း၊ အခွင့်အရေး ဆိုတာ နောက်တခါ ရမရ ဘယ်လိုမှ မသိနိုင်ဘူးလေ။

“ အော် ရ ပါတယ် မမမျိုး ရဲ့ မပင်ပန်း ပါဘူး၊ ဒေါ်ကြီး မြ က တက်နင်းပေးရုံ ပါပဲ...”

ဖိုးသက် စိတ်ထဲ မတော့ ငါ့ ကံ တယ်ကောင်းနေပါလား၊ အခု တင်ပဲ ဒေါ်ကြီးမြ ကို ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေ အောင် လိုးလာခဲ့ရ ပြီး အခု မမမျိုးက လည်း အနှိပ်ခံချင်တယ် ဆိုပါလား၊ အဟီး၊ သိပ်မလော နဲ့ ဖြေးဖြေး ချင်း သိမ်းသွင်းမှ အဟီး၊ ဒီအပျိုကြီး မမ ကို ပါကင်ဖွင့်ခွင့်ရ ရင်တော့ သေပျော်ပါပြီ ၊ အဟီး ဆိုပြီး ဖြစ်နေလေသည်။

“ အေးလေ အဲ ဒါဆိုလည်း တလက်စ ထဲနဲ့ ငါ ဧည့်ခန်းထဲ က စားပွဲ ပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ပရုတ်ဆီ ဗူးလေး ပါ သွားယူပြီး လာခဲ့ဟာ ငါ့ အခန်းထဲကို...”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမ မျိုး ကျနော် အခုပဲ သွားယူလိုက်မယ်...”

မျိုးမမ မျက်စေ့ထဲ အမှတ်မထင် သတိထားလိုက်မိတာ၊ ဖိုးသက် ပုဆိုး အောက်က တခုခု လှုပ်သွားသလိုပဲ ၊ ဒီကောင်လေးများ ? အင်း ...?. ၊ မျိုးမမ မျက်နှာပေါ် အပြုံးရိပ် တခု ဖြတ်သန်းသွားလေသည်။

ဖိုးသက် အောက်ထပ်ဆင်း ပရုပ်ဆီ သွားယူနေတုန်း မျိုးမမ တယောက် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ကို ချွတ်ပစ်လိုက် သည်၊ ထမိန် အသား ပျော့ပျော့ ကို လဲ လိုက်သည်၊ အပေါ်ပိုင်းကတော့ အိမ်နေရင်း တီရှပ် ပွပွ ကို အောက်က ဘရာဇီယာ နဲ့ ဆိုတော့ ဘာမှ လဲ စရာ မလိုတော့၊ မျိုးမမ စိတ်ထဲ မှာတော့ ဖိုးသက် နဲ့ တကယ် လိုးဖြစ်လိမ့်မယ် လို့ မထင်။

ဖိုးသက် ဆိုတာ ခု မှ လူပျို ဖြစ်ကာ စ ဆိုတော့ ဟိုမုန်းထ ကြွ ပြီး မိန်းမ မြင်တိုင်း မုန်ယိုနေပြီး ဘာမှ လုပ်တတ် ကိုင်တတ်တာ မဟုတ်ဟု ၊ စာအုပ်တွေ ထဲ ဟိုနား ဒီနား မှာ ဖတ်ဘူး ထားသည်၊ ဆိုတော့ သူလည်း အယားပြေ၊ ဖိုးသက်ကို လည်း သူ့ အပျင်း ပြေ ဆော့ကစား လို့ ရမည့် ကောင်ကလေး လို့ ပင် စိတ်ထဲ ယူဆ ထားသည်။

ဒါကြောင့်လည်း ရဲရဲ တင်းတင်းပင် ဘယ်လို ကစားရ မလဲ လို့ စဉ်းစား နေလိုက်၏၊ သို့သော်လည်း နဂိုလ် အတွင်း စိတ်ဓါတ် အခံက ဆာနေသော မျိုးမမ တယောက်၊တွေးနေရင်းက ပင် သူ့ အဖုတ်ထဲ မှာ အရည်များ စို စွတ်လာခဲ့ရပေသည်။

ဖိုးသက် အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ မျိုးမမ သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ မှောက်ရက် လဲ နေ၏၊ မျိုးမမ ၏ဖေါင်းမို့ စွံ့ကား နေသော ဖင်ကြီး ကို ကြည့်ရင်း ဖိုးသက် လီး မှာ ဖြောင်းကနဲ မာလာ ရ၏၊ မျိုးမမ အခန်းတံခါးကို အသံ မမြည်အောင် ဂလန့် ထိုးပြီး ပြန်ပိတ် လျှက် ဖိုးသက်တယောက် မျိုးမမ ကုတင်ဘေး တို့ လျှောက်လာ ခဲ့လိုက်သည်။

“ မမမျိုး နင်း ပေးရမှာလား ၊ နှိပ်ပေးရမလား...”

“ အင်း ငါနင့် ကိုယ်ကြီး မခံနိူင်လောက်ဘူးထင်တယ်၊ ခြေသလုံး ပေါင်လေး လောက်ပဲ နင်လက်သန်သလောက် နှိပ်ပေးပါဟယ်၊ နောက် ဇက်ကြောလည်း နည်းနည်း လေး ဆွဲပေး၊ အဲ လောက်ပါပဲ....”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမမျိုး....”

ပြောရင်း ဆိုရင်း ဖိုးသက် တယောက် ကုတင်ပေါ်ရောက်နေလေပြီ၊ ပထမ တော့ ထမိန်ပေါ်မှ ပင် အုပ်ကိုင် ပြီး ခြေသလုံးသား တွေကို စနှိပ်ပေး၏၊နောက်တော့ နှိပ်ရတာ အားမရ သလို နှင့် ထမိန်ကို အသာ ဒူးခေါက်ကွေး နားလောက်ထိ တင်ကာ မျိုးမမ ၏ ခြေသလုံးသား များကို အားရ ပါးရ ဆုပ်နှယ်တော့သည်၊ ခြေသလုံးတွေက ချောမွတ် ပြီး ဝင်းနေလိုက်တာ၊ ပေါင်တွင်းသား တွေ ဆို ဘယ်လို နေမလဲ ၊ ဖိုးသက် နည်းနည်း လောဘ ကြီးလာ၏။

သို့သော် ပေါင် ကို တော့ ထမိန် မလှန်ရဲ ၊ တော်ကြာ အပျိုကြီး ထ အော်ပြီး သူ့ အဖေ ကို တိုင်ပြောပါက စောက်ပြဿနာ တက်အုန်းမည်၊ မျိုးမမ ခြေသလုံးကို အရသာ ခံပွတ်ရင်း မှ ပေါင် လုံး နားကို တက်တက် လာပြီး ထမိန် ကို ပါ သူ့ လက်ဖြင့် မသိမသာတွန်းတင် လာသည်။

ဒေါ်မျိုးမမ ပေါင်လုံး ကတော့ မေသူဇာထက် ကြီးသော်လည်း ဒေါ်ဒေါ်လှ လောက်တော့ မတုတ် အနေတော်ပင်၊ ဖိုးသက် က ဒါတောင် ဒူးအထက် တထွာလောက်ထိပဲ ရောက်သေးသည်။သရည် တမြှားမြှားကျ နေပြီ၊ ဒူးခေါက်ကွေး အထက် ပေါင်ဟဲ့..တွင်းနား ဖိုးသက်လက်ဖဝါး တွေ ရွေ့လာတော့ မျိုးမမ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ ဒါသူ့ ရဲ့ အားနည်း ချက်ပဲ အဲဒီနေရာ ထိလိုက်ရင် သူမခံနိူင် အရမ်းယားတတ်သည်၊ မျိုးမမ တွန့် ကနဲ ဖြစ်သွားတော့ ဖိုးသက်က မေးလိုက်သေးသည်၊ အမှုအမှတ်မဲ့ လိုဖြင့်..

“ မမမျိုး နာသွားလို့လား...”

“ ဟဲ့ယား လို့ဟဲ့...အဲနေရာကို မထိခလုပ်ထိခလုပ်ဆိုယားတယ်ဟ...”

မျိုးမမ ဘာအဓိပ္ပါယ်နဲ့ ပြောမှန်း သိပေမဲ့ ဖိုးသက်က ကိုယ်လိုရာ ကိုယ်ဆွဲတွေးပီး သဘောကျနေ၏။

“ အဲဒါဆိုလည်း ထိအောင် နှိပ်ပေးမယ်လေ..”

ဖိုးသက် လက်ဖဝါး တွေက ထမိန်အောက်မှ ပေါင်အရင်းသို့ ထိုးတက်ကာ လက်မ တွေက ပေါင် အတွင်းသားကို ပွတ်ပေးနေ၏၊ ဖိုးသက်လက်ဖဝါးက မျိုးမမ တင်သား အောက်ခြေ နား ရောက်လာတော့ သူ့လက်မ က စောက်မွှေး တွေကို စမ်းမိနေခြေပီ၊ ဟိုက် အပျိုကြီး အတွင်းခံတောင် မဝတ်ထားဘူး။

ဟာမထူးပါဘူးကွာ လို့တွေးရင်း ဖိုးသက် လက်မ က တောဝင်တိုးတော့သည်၊ ဟိုက် တောက မိုးရွာထားပြီ ထင်တယ် စိုလို့ပါလား၊ ဖိုးသက် လက်မ ထိပ်ဖျားက ခြုံဘုတ်အရင်းက တောင်ကုန်းမို့မို့ ကို ရောက်သွား၏၊ ဖိုးသက် ရှေ့ဆက် မသွားခင် ဒေါ်မျိုးမမ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

အပျိုကြီး မျက်လုံး အစုံပိတ်လို့ အိပ်ပျော်ချင်ယောင် ဆောင်နေသည်၊ ဖိုးသက် အတွက်ကတော့ မီးစိမ်း ပြသည့်သဘောပဲပေါ့၊ ဒီအိမ်ကြီး ပေါ်မှာ ဖိုးသက်စားလာ တဲ့ မိန်းမ ပဲ မနည်းတော့ပြီ၊ ဟဲဟဲ၊ ဖိုးသက် လောဘကြီးလာပြီ၊ တောင်ကုန်းပေါ်က ရေစိမ့်ထွက်နေတဲ့ ပတ်ကြားအက်ကို ရှာသည်၊ တွေ့ပြီ၊ ဖိုးသက် မမှီ မကန်းမို့ မျိုးမမ ခြေထောက်တဘက်ကို ခွ၊ ဒူးနှစ်ဘက်ထောက်ကာ ကုန်းနိုက်သည်။

နုတ်ခမ်းထူထူ ဖေါင်းမို့မို့ ကို စမ်းမိသည်၊ သူ့လက်က ထမိန်အောက်မှာ ဆိုတော့ လက်ချောင်းထိပ်ကလေး တွေနဲ့ သာ စမ်းနေရသည်၊ နောက်ပတ်ကြားအက်ထဲ လက်ချောင်းထိပ်ကို ထိုးထည့်ကာ ခပ်မာမာ အဖုလေးကို သွားပွတ်လိုက်မိသည်၊

“ အ...”

“ ဖုတ်....”

“ အား....”

“ ဒုံး...........”

“ ဟဲ့ဟဲ့....ဖိုးသက်....ဖိုးသက်...ဘာဖြစ်သွားတာလဲ...ဒုက္ခ ပါပဲ.......”

အပေါ်က အသံတွေ နဲ့ အဖြစ်အပျက် တွေကို သေသေခြာခြာ ရှင်းပြရရင်တော့၊ မှောက်ရက်အိပ်နေတဲ့ အပျိုကြီး ရဲ့ အဖုတ်နူတ်ခမ်းကို ဖိုးသက် လက်ဖျားလေးနဲ့ ပွတ်သတ်နေတုန်း အပျိုကြီးလည်း ဇိမ်ကျပြီး ငြိမ့် နေတာပေါ့။

အဲဒီအချိန် ဖိုးတက်က ဒူးထောက်ပြီး လက်ချောင်းကို ထိုးထည့်လိုက်တော့ အပျိုကြီး စောက်စေ့ ကို လက်ချောင်းနဲ့ ထိုးမိလိုက်တာ လက်သည်းပဲ ရှိနေလို့လားမသိ၊ အပျိုကြီး မျိုးမမ ဆတ်ကနဲ ရုပ်တရက် ခြေထောက်မတင်လိုက်တာ၊ သူ့ခြေထောက်ပေါ်ခွထားတဲ့ ဖိုးသက် ပေါင်ကြား တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ဘော ကိုသွားရိုက်မိလိုက်တော့ ဖိုးသက်ခမျာ အားကနဲ အော်ပြီး ကုတင်အောက် လိမ်ကျသွားတာပါ။

ဖိုးသက်တယောက် သူ့ပေါင်ခွဆုံကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ အုပ်ပြီး တအီးအီး အော်နေတော့ မျိုးမမ ခမျာလည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့၊ ခနနေမှ ဖိုးသက်တယောက် တဖြေးဖြေးနဲ့ ငြိမ်ကျသွားတော့ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း ရှက်ရှက်နဲ့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့တော့ သလို၊အရှိန်လည်း ပြန်ကျသွားရ ပါတော့သည်။

“ အေးအေး ဆောရီး ဖိုးသက် တော်ပါပြီ ကွယ် ဒီညတော့..”

“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ မမမျိုး....”

“ နင် လမ်းလျှောက်လို့ရရဲ့လားဟဲ့...”

“ အီး..ရ..ရ ပါတယ် မမမျိုး ရဲ့...”

သူ့ အခန်းထဲက ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ထွက်သွားတဲ့ ဖိုးသက်ကို ကြည့်ပြီး မျိုးမမ ခမျာ သူ့ကိုယ်သူ ဒေါပွ မဆုံးဖြစ်နေ ရပါတော့သည်။


အပိုင်း ( ၈ ) ဆက်ရန် >>>>



မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၆ )

မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၆ )

တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသည်။

ဒေါ်မျိုးမမ နူင့် မောင်ဟန် တို့ မှာ ပရောဂျက် ရှိရာ ဒေသ ရောက်ပြီး လုပ်စရာ ဆွေးနွေး စရာ များ ပြုလုပ် ကြပြီး ပြန်လာခဲ့ကြသည်၊ ထို မြို့လေး မှာ သူတို့ နူစ်ယောက် အတွက် အခွင့်အရေး မသာခဲ့ သဖြင့် ရန်ကုန် မပြန်မှီ အလာတုန်းက နားသော ဟော်တယ် ရောက် မှ ပင် ဆောင်တော် ကူးရတော့သည်၊ ထုံးစံ အတိုင်း သူတို့ နူစ်ယောက်၏ နူစ်ပါးသွားကို ဝါဝါ တယောက် သူ့ အဖုတ် သူဖိပွတ် ရင်းဖြင့် ချောင်းခဲ့ရပြန်သည်။

..........................................................................................................................................................

အခုတော့ ဒေါ်မျိုးမမ တို့ အိမ်ကြီး မှာ လူတွေ အစုံအစိ ပြန်ရောက် နေကြ လေပြီ၊ အိမ်ကြီး မှာ အပြင်ပန်း မှာ အရင်တုန်းက ကဲ့သို့ စည်စည်ကားကား သိုက်သိုက် ဝန်းဝန်း လို့ ထင်ရသော်လည်း ၊ တကယ်တန်းမှာ လူများ၏ ဆက်ဆံရေးမှာ အတော်ပင် ခြားနား သွားခဲ့ ပြီ ဖြစ်လေသည်။

ဝင်းပပ မှာ ကိုတင်ထွတ် ပြန်မရောက်မှီ ရက်ပိုင်း တွင် စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ဖြစ် နေခဲ့ရသည်၊ မိုးအောင်သူ နူင့် သူ တို့ ချစ်စခန်းဖွင့်ရာ သင်္ကန်းကျွန်း ဘက်က တိုက်ခန်း တခန်းမှာ နောက်ဆုံး အနေနူင့် တနေကုန်နီးပါး နေ ကာ လိုး ကြ သည်၊ မိုးအောင်သူ ၏ သက်လုံကို လည်း အံသြမိသည်။

ကိုတင်ထွတ် မှာ ရန်ကုန်တွင် ရှိစဉ်ကာလ အတွင်း ဝင်းပပ နားက ခွာမှာ မဟုတ်သည်ကို အရင် အတွေ့ အကြုံ များအရ သိထားသည်၊ ထို့ကြောင့် မိုးအောင်သူ ကို လည်း သူနူင့် ရင်းနှီးသည့် ပုံ လုံး၀ မပြ စေရန် အပြတ်ပြောထားသည်၊ မိုးအောင်သူ ကလည်း ဂတိတည်ပါမည်။

သူ့ ကို တရက်လုံးလုံး စိတ်ကြိုက် ချစ်ခွင့် ပေးပါ ဆိုသဖြင့် ထို ချစ်စခန်း သို့ ရောက်နေကြခြင်း ဖြစ်လေသည်၊ ထိုတိုက် ကြီး မှာ ၃ ထပ်ရှိပြီး တနေ့တာ ဘိလိုချင်သော စုံတွဲ များကိုသာ ငှားသည့် နေရာ ဖြစ်သည်၊ အခန်းတိုင်းမှာ အဲယားကွန်း မွေ့ယာ သန့်သန့် နူင့် ရေချိုးခန်း ရှိသည်။

အစားအသောက်လည်း အခန်းတွင်းသို့ မှာခိုင်းလို့ရသည်၊ မိုးအောင်သူ တယောက် သူငယ်ချင်း တယောက် ဆီမှ အဆက်အသွယ်ရခဲ့ချင်းဖြစ်သည်၊ ဈေးမှာ တော်ရုံလူ အနားမကပ်နိူင်သော်လည်း ဝင်းပပလို ပိုက်ဆံတတ်နိူင်ပြီး သူ့ ကားကိုပါ ဂိုဒေါင်တွင်း ဖွက်ထားလို့ ရပြီး ပိုက်ဆံတတ်နိူင်သူများသာ လာသောနေရာ မို့ သူတို့ ရွေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

မိုးအောင်သူ အဖို့ မှာကား ဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရာ အခင်းအကျင်းနူင့် ကိုယ့် ဘော့စ် မ ချောချောလှလှ တောင့်တောင့် ကြီး ကို ကြိုက်သလို လိုးခွင့် လုပ်ကိုင်ခွင့် တနေကုန် ရမည် ဖြစ်ရာ လူငယ်ပေမဲ့ တန်အောင် ဆိုပြီး သူငယ်ချင်း များထံ မှ ကောင်းနိူးရာရာ အားသန်ဆေး တွေ လည်း သောက်လာခဲ့ ပေရာ ဝင်းပပ တယောက် မှာ တကိုယ်လုံး နူံးချိ သွားအောင်ကို ခံရလေသည်။

မိုးအောင်သူက လည်း နိူင်ငံခြား စာအုပ်တွေထဲ ပါသမျှ အကုန် စမ်းချင် နေသော ပုံ ကို စမ်း သုံးလေရာ ဝင်းပပ မှာလည်း အသစ် အဆန်း နည်း များကြောင့် မိုးအောင်သူ ကို ပိုစွဲ သွားရလေသည်၊ မိုးအောင်သူက ဝင်းပပ ၏ ခရေပွင့် လေးကို ပါ စမ်းချင် ၍ တောင်းဆိုသော်လည်း ဝင်းပပ က ဒါတော့ အခု မလုပ်စေချင်ကြောင်း နောက် များကျ ရင် သူ စဉ်းစားမည် ဖြစ်ကြောင်း သူတခါမှ မခံဘူးလို့ တခုခု ဖြစ်ရင် မနက်ဖြန် ကိုတင်ထွတ်ရိပ်မိ ပြီး ပြဿနာ တက်နိူင်ကြောင်း တောင်းပန်သဖြင့် မိုးအောင်သူ လက်လျှော့ ခဲ့လေသည်၊ နေ့ ကုန် တော့ ဝင်းပပ ရော မိုးအောင်သူ ပါ ခြေကုန်လက်ပန်းကျ သွားရတော့သည်။

မျိုးမမ မှာလည်း ပြန်ရောက်ပြီးတော့ မောင်ဟန့် နူင့် လိုးခဲ့ ခံခဲ့ ရတာ တွေကို တသသ ဖြစ် ပြီး ၊ အခွင့်အရေး မကြုံတော့သဖြင့် အဖုတ် မှာ ဟာတာတာ ဖြစ်နေ ခဲ့ရလေသည်။ဦးဘတုတ် မှာလည်း နော်အေးမူ နူင့် နူစ်ယောက်တည်း တွေ့ပြီး လိုးရဖို့ ကို ကျားချောင်းချောင်းနေ တော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ်မြ မှာလည်း ဖိုးသက် နူင့် နူစ်ယောက်ထည်း တွေ့ရဖို့ သိပ်မလွယ်တော့ သဖြင့် စိတ် အလိုမကျ ဖြစ်နေရသည်၊ အပျိုကြီးတွေက ဒီလိုပဲ ထင်ပါသည်၊ ဖိုးသက် အဒေါ်နော်အေးမူ ညီမ နော်တုတ်ရှည်လည်း အဲ လိုပင် ဖြစ်ရမည် စိတ်ခန ခန ထွက်တတ်သည်၊ အဲဒါကြောင့်လား မသိဟု ဖိုးသက် က တွေးနေမိသည်။

ဦးလေးတင့် မှာလည်း နော်အေးမူ ကို လိုးတိုင်း မေသူဇာ ၏ အဖုတ်ကျပ်ကျပ် လေး ကို လွမ်းဆွပ်နေမိသည်၊ ဒီတခါ အခွင့် ရရင်တော့ ကောင်မလေး လမ်းမလျှောက်နိူင်အောင် ကို လိုးပစ်လိုက်အုန်းမည်ဟု စိတ်ထဲမှာ ကျိမ်းဝါးနေသည်။ဒေါ်ဒေါ်လှ တယောက်ကလည်း ကိုတင်ထွတ် အိမ်ပြန်ရောက်လာလျှင် သူ့ သမီးရှေ့ ဘယ်လို မျက်နှာချင်း ဆိုင်ရ မလဲ ဟု စဉ်းစား နေမိသည်။ ကိုတင်ထွတ် အလိုးအဆောင့် လေး တွေကိုတော့ လွမ်းသားဟု တွေးနေမိသည်၊

ဝင်းပပ တယောက် မိုးအောင်သူ တနေ့လုံး စိတ်ကြိုက် လိုးတာကို ခံခဲ့ ရပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ရေမိုးချိုး အိပ်ပစ်လိုက် ရာ မနက် အစောကြီး အိပ်ယာမှ နိူးလာ ခဲ့သည်၊ အိပ်ယာနိူးနိူးခြင်း ပင် သူ့ တကိုယ်လုံး ပေါ့ပါး ပြီး အားအင် ပြည့်ဖြိုး လန်းဆန်းနေတာ တွေ့ရ၏။

သူ မနေ့ ညနေက စိတ်ပူ သလို တကိုယ်လုံး နွမ်းနယ် ပြီး ကိုတင်ထွတ် တခုခု မသင်္ကာ ဖြစ်သွား မှာ လည်း ပူစရာ မလိုတော့၊ သူ့ မျက်နှာသူ မှန်ထဲ ကြည့်သော လည်း တရေးထည်း ညလုံးပေါက် တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားလို့ ပြည့်ဖြိုး နေသော သူ မျက်နှာလေး သူပြန်တွေ့ ရတော့ စိတ်ပူရတာ မတန်လိုက်တာ လို့တောင် တွေးမိသေးသည်။

ရေမိုးချိုး ပြီး သူ့ အခန်းကို ရှင်းလင်း မလို့ ကြည့်တော့ လည်း ဘာမှ ဒီလောက် လုပ်စရာ မလို၊ မနော် ရှင်းထားလို့ ရှင်းလင်း သပ်ယပ် နေတော့ အောက်ထပ်ဆင်း ပြီး မီးဖိုခမ်း ဝင်ပြီး ဒေါ်ဒေါ်မြ နဲ့ မနော် တို့ ပြင်ပေးတဲ့ မုန့်ဟင်းခါး လက်သုပ်လေး နဲ့ လဘက်ရည် တခွက် သောက်လိုက်သည်၊ ဖေဖေ နဲ့ မေမေ တောင် မနိူးသေး တော့ သူ တယောက်ထဲ စားနေတုန်း မမမျိုး အခန်းထဲ ဝင်လာတာ တွေ့ရသည်။

“ အော် အဝင်းတောင် နိူးနေပလား..ငါက နင် ဒီနေ့ အလုပ်မသွားဘူး ဆိုတော့ နင် နေမြင့်အောင် များ အိပ်နေ မလားလို့..”

“ အင်း လေ အကျင့် ပါနေတော့ အိပ်လို့ မရ ဘူးလေ နိူးနေရက်နဲ့ အိပ်ယာထဲ လှဲ နေရင်း ကျောပူ တာ မခံ နိူင်လို့ ထလာတာ..မမမျိုး ရော ဘယ်လိုလဲ ခရီး ပန်းလာ တယ် မဟုတ်လား ဒီနေ့ ရုံးသွားအုန်းမှာလား..”

“ အေး ငါ ကတော့ သွားရမယ် ဟို မြို့နယ်က လူ တွေ နဲ့ ဆွေးနွေးခဲ့တာတွေ ရီပို့ ရေးရအုန်းမယ်..ဂျီအမ်က သိချင်နေမှာ၊ ..နင့် ဆီမှာ မောင်ဟန့် ညီလေး ဘယ်လိုနေလည်း ..ခိုင်းလို့ အဆင်ပြေလား..”

ဝင်းပပ ရင်ထဲ ထိတ် ကနဲ ဖြစ်သွား၏၊ မမမျိုးများ တခုခု ရိပ်မိ နေလို့လား။

“ အင်း အဆင်ပြေပါတယ်..မောင်ဟန် က ဘာပြောလို့လဲ မမမျိုး..သူ မမမျိုးနဲ့ ခရီးမှာ ပါသွားတယ် မဟုတ်လား..”

ဒီတခါထိတ်သွားတာက မမမျိုး 

“ ဟင့်အင်း ဘာမှ မပြောပါဘူး၊ သူ့ညီလေး ကို ကြည့်ရူ့စောင့်ရှောက်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြော ပေးပါလို့ပဲ ပြောတယ်..”

“ အော်ရပါတယ် မမမျိုး ရယ် ကောင်လေးက လည်း စမတ် ဖြစ်ပါတယ်၊..အင်း ပြောရင်း ဆိုရင်း မှ ဒီမှာ စောင့်ရင်း အချိန်ဖြုံးမဲ့ အစား ရုံးမှာ အလုပ် နည်းနည်း ရှိနေတာ သွားလိုက်ပါအုန်းမယ်...”

...............................................................................................................

ဝင်းပပ ရုံးရောက် ချလာတော့ မိုးအောင်သူ အံသြသွားသည်၊ မနေ့က ပြောတော့ ဒီနေ့ ကိုတင်ထွတ်ကို သွားကြိုရမှာ မို့ မလာတော့ဘူးတဲ့၊ အခု တော့ ရုံး ထဲ ရောက်ချလာ လိုက်တာ အပါး လှလှခြေလား၊ ဒီနေ့ အပြာရောင် မင်းသမီးလေး ပါလား၊ အပေါ်က မိုးပြာရောင် ဗြောင် ကို လက်ပြတ်မကျ လက်စကလောက်လည်း မရှည် ခေတ်ဟောင်းတုန်းက စတိုင်မျိုးကို ခေတ်ဆန်ဆန်ပြန် ပြင်ထားတဲ့ ရင်စိ၊ ကော်လာထောင်လေးနဲ့ ခါးတို အောက်က ထမိန်အထက်ဆင် ဖုံးရုံလေး။

အောက်ကတော့ အပြာခံမှာ ကန်လန့်ဖြတ် လှိုင်းတွန့် အလုံးကြီးတွေ ပုံစံ အချိတ် ထမိန် နဲ့ အဲဒီ လှိုင်းကြီး က ဒူးဆစ် လောက်မှာပဲ ပတ်တယ် ရှမ်းထမိန်တွေ လိုမျိုး၊ ဆိုတော့ တင်သားနေရာ မှာက အပြာဗြောင်လေး ပဲ၊ ဖြစ်နေတယ်။

ခါးမှာတင်းတင်းလေး ပတ်ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန် ကြောင့် စွင့်ကား လုံးကျစ်နေတဲ့ တင်သားတွေက ထင်းထင်းကြီးဖြစ်နေ တယ်၊ မိုးအောင်သူ မနေ့က တနေ့ လုံး စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပြီးတာတောင် သူညီတော်မောင်က ချက်ချင်းခေါင်းထောင်ထ လာတယ်။

“ အမဝင်း ဒီနေ့ မလာတော့ဘူးမှတ်လို့..ဆရာ့ လေယာဉ်က ဘယ်အချိန်ဆိုက်မှာလဲ... ”

“ နေ့လည်မှလေ အဲဒါကြောင့် အိမ်မှလည်း နေရမှာ ပျင်း..ဒီမှာလည်းလုပ်စရာလေး တွေ ရှိ လို့ ထွက်လာတာ..”

ဝင်းပပ သူ့ အခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး လုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်နေတော့သည်၊ မိုးအောင်သူ မှာသာ ငေါင်တောင်တောင် ဖြစ် နေပြီး ၊ တကယ်လို့ ကိုတင်ထွတ် ပြန်ရောက်လာ လျှင် သူ ဘယ်လို နေရ ထိုင်ရ မလည်း ဆိုတာကို စဉ်းစား ဦးနှောက်စားနေလေသည်။

“ ဟေး မောင်မိုး ဒီဖိုင် ထဲ မှာ လိုနေတဲ့ အင်ဗွိုက်တွေ ရှာပြီး ဖြည့်လိုက်အုန်း..”

ရုပ်တရက် သူ့ စာပွဲရှေ့ရောက်လာပြီး ပြောလိုက်တဲ့ ဒေါ်ဝင်းပပ အသံကြောင့် မိုးအောင်သူ ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး အတွေးပျက်သွား၏၊ ရုပ်တရက် မျက်နှာပျက်သွားသော ၊ဆပ်ကနဲ တုန်သွားသော၊ မိုးအောင်သူ ကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်ဝင်းပပ လည်း တမျိုးကြီး ခံစာလိုက်ရသည်။

“ မောင်မိုး နေကောင်းရဲ့လား ”

“ ကောင်းပါတယ် အမဝင်း ..ဖိုင် တွေ ဆိုမှ ကျနော် တခု ပြစရာရှိသေးတယ် အဲဒါ အရေးကြီးမယ် ထင်တယ် ဟို ဖိုင်အခန်းထဲမှာ..ခနလောက် လိုက်ကြည့်ပါအုန်း..”

မိုးအောင်သူက ပြောပြောဆိုဆို ထထွက်သွားလိုက်၏၊ ဝင်းပပ တယောက် ချီတုန်ချတုံ ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်၊ သူတို့ မိုးအောင်သူ သူငယ်ချင်း ဆီက ဘိ ရပြီးကတဲက ထိုဖိုင်ခန်းလေး ကို လုံး၀ မသွားကြတော့ အန္တာရယ် အလွန်များ ၍ ဖြစ်သည်၊ အခု တော့ မိုးအောင်သူ တခုခု ပြောခြင်လို့ထင်သည်၊ ဟု တွေးကာ ဒေါ်ဝင်းပပ လိုက်သွားလိုက်လေသည်။

ဝင်းပပ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်နူင့် မိုးအောင်သူက အခန်းတံခါးကို ဂျက်ချလိုက်ပြီး ဒေါ်ဝင်းပပ ကို အတင်း ပွေ့ဖက်ကာ အသည်းအသန် နမ်းပစ်လိုက်သည်၊ ဝင်းပပ က အတင်းတွန်းထားပြီး.

“ မိုးလေး..မနေ့ က ပဲ ကိုယ်တို့ သဘောတူချက်ရပြီးပြီလေ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်ပါမယ် ဆိုတာ..”

“ အင်းလေ အမဝင်းရယ်..ကိုတင်ထွတ် လာရင် လို့ပြောထားတာလေ ကိုတင်ထွတ်မှ မရောက်သေးပဲဟာ..”

“ မိုးလေးက ရစ်ပြီကွာ..ကိုယ် ဒီကနေ သွားကြိုမှာ အဝတ်အစားတွေ ကြေလို့ မရဘူးလေ..”

“ အင်းပါ အမဝင်းရယ် အမဝင်းက အရမ်းလှလွန်းတော့ ကျနော့်ကောင်ကြီးပေါက်ကွဲတော့မယ်ဗျ ဒီမှာကြည့်..”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် မိုးအောင်သူ က သူ့လုံခြည်ကို ကွင်းလုံးပုံချွတ်လိုက်ပြီး အတွင်းခံကို ပေါင်လည်ဆွဲချလိုက်သည်၊ သူ့ ဖွားဘက်တော် လိင်တန်ကြီး က ထောင်ကနဲ ထွက်လာသည်၊ အကြောပြိုင်းပြိုင်း နှင့် ဖေါင်းကား တင်းမာနေသော လိင်ချောင်းကြီးက တလုံးထဲသော မျက်စေ့ဖြင့် ဝင်းပပ ကို ကြည့်နေ၏။

“ ကဲ ဒါဆိုလဲ လာ မမ စုပ်ပေး မယ် မြန်မြန်လေး စိတ်လျှော့လိုက်နော် မထိန်းထားနဲ့ …”

ဝင်းပပ က ပြောပြော ဆိုဆို မိုးအောင်သူ ကို လိင်တန်ကြီး မှ ဆွဲ ဆုပ်ကိုင် ခေါ်သွားပြီး အခန်းထောင့်က စက္ကူ ပုံးပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်၊ မိုးအောင်သူ မတ်တပ်ရပ်လျှက် ဝင်းပပ အထိုင် ၊ မိုးအောင်သူ လိင်ချောင်းကြီးနဲ့ ဝင်းပပ ပါးစပ်ပေါက်နဲ့ က တည့်နေပေတော့ရာ

ဝင်းပပ က ထုံစံအတိုင်း ပုလွေ ပညာပြကာ မိုးအောင်သူ လီးကြီး ကို စစုပ်လေတော့သည်၊ လီးကြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာသည် နှင့် ဒေါ်ဝင်းပပ တယောက် အပြင်လောက ကို မေ့လေပြီ ၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း ဖီးတွေ တက်လာပြီး အားတက်သရော စုပ်သလို သူ့ အဖုတ်တွင်းကလည်း အရည်ကြည် စိမ့် ထွက်ကျလာပြီ။

ဆယ်မိနစ်မျှ စုပ်ပေးသော်လည်း မိုးအောင်သူ တယောက် ပြီးမဲ့ ပုံမမြင်၊ ဘယ်ပြီးမလဲ မနေ့ က တနေကုန် တနေခန်း ဆော်ထားတာ ဆိုတော့ တချီပြီးဖို့ တော်တော်ကြာနေတာပေါ့၊ ဒေါ်ဝင်းပပ လည်း မထူးတော့ ဟု စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်၊ မိုးအောင်သူ လီးကြီးကို သူ့ပါးစပ်မှ ပြွတ် ကနဲနေအောင် ဆွဲထုတ်ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။

“ ကဲ မိုးလေး လာလာ ငါ့အဝတ်အစားတွေ မကျေအောင်လုပ်နော် …”

ဒေါ်ဝင်းပပ သူ့ ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ပြီး ကုလားထိုင်နောက်မှီမှာ ခေါက်တင်လိုက်သည်၊ နောက် သူ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ခြေကျင်းဝတ်ထိ ဆွဲချကာ ခြေထောက်တဘက်ကို မထုတ်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ စားပွဲခုံကို လက်နူစ်ဘက်ဖြင့်ထောက်ကိုင်ကာ ဖင်ကို နောက်သို့ ကော့ပေးလိုက်သည်။

မိုးအောင်သူ တယောက် ကမန်းကတန်း ပင် ဒေါ်ဝင်းပပ အနောက်မှာ နေရာယူ ပြီး သူ့ လီးကြီးကို သူလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဒေါ်ဝင်းပပ ပေါင်နူစ်လုံးကြားမှ အနောက်သို့ ပြူနေဟန်ရှိသည့် နူစ်ခမ်းထူထူ အဖုတ်ကြီး အဝတွင် တေ့လိုက်လေသည်။

နောက်တော့ ဖြေးဖြေးချင်း ဇိမ်ခံသွင်း ရာမှ အရှိန်တက်လာတော့သည်၊ နောက်တော့လည်း ဒေါ်ဝင်းပပ ဖင်လုံးများနှင့် မိုးအောင်သူ ပေါင်ခြံတို့ တဖတ်ဖတ် ရိုက်သံ များနဲ့ အတူ အသက်ရူသံတွေလည်း မြန်လာကြသည်။ မကြာခင် အတွင်းမှာပင် တယောက်နှင့်တယောက် အထာသိနေကြပြီ ဖြစ်သော သူနှစ်ဦးတို့ ပြိုင်တူ ကာမ အရသာ အထွတ် အထိပ် သို့ ရောက်ရှိသွားကြလေတော့သည်။

“ အချစ် ကြည့်စမ်း မတွေ့ရတာ ကြာ လို့ ပိုမိုက်လာတော့တာပဲ..”

“ အင်း ပါ တွေ့မှ ချွဲပြီ တခါထဲ အဝေး မှာတုန်းကတော့ ဖုန်းကို တပတ်တခါ အနိူင်နိူင် ဆက်ပြီးတော့..”

ကိုတင်ထွတ်က ဝင်းပပ ကိုယ်လုံးလေး ကို ထွေးဖက်ပြီး နူတ်ခမ်းအစုံကို ဖမ်းစုပ်လိုက်သည်၊ မတွေ့ရတာ ကြာနေပြီ ဖြစ်သော မယားချော လေးမို့ ကိုတင်ထွတ် ပစ္စည်းကြီးက မာတာတာ ဖြစ်လာပြီး ဝင်းပပ ပေါင် ရှေ့ပိုင်း ကို သွားထောက်မိလေသည်၊ ဝင်းပပ စိတ်ထဲ ကိုယ့်ကို ကိုယ် မလုံ မလဲ တော့နည်းနည်း ဖြစ်သွားသည်။

အခုန နာရီပိုင်းလေး က မှ မိမိ နူတ်ခမ်းတွေ က မိုးအောင်သူ လီးကြီး ကို စုပ်ခဲ့သေးသည်၊ ပြီးတော့ မိုးအောင်သူ က လည်း လိုးလိုက်သေးသည်၊ မိုးအောင်သူ က တော်တော် နဲ့ မပြီးနိူင်လို့ လေဆိပ် ထွက်ဖို့ အချိန်ကပ်သွားခဲ့ရသည်၊ ပလုပ်ကျင်းဖို့ အဖုတ်ဆေး ဖို့ အချိန်မရတော့။

မိမိ အဖုတ်ကို တစ်ရူး ဖြင့် သုတ်ကာ သန့်စင်ခဲ့သော်လည်း မိုးအောင်သူ သုတ်ရည်တွေက အတွင်းထဲ မှာကျန်နေသေးသည်၊ သူ လေဆိပ်ကို ကမန်းကတန်းမောင်းလာတော့သူ့ အဖုတ်တွင်းက တစိမ့်စိမ့် ပြန်ထွက်လာသဖြင့် သူ့ ပင်တီ မှာ စိုစိုစွတ်စွတ် ဖြစ်နေရသေးသည်၊ လေဆိပ်ရောက်တော့လည်း သူအတွင်းဝင်လို့ ရအောင် လုပ်ပေးမည့် အဆက်အသွယ်ကို လိုက်ရှာရ နောက် လေယာဉ် ကလည်း ဆိုက်လာပြီ ဆိုတော့ အချိန်မရတော့ခြေ။

ကိုတင်ထွတ် နူင့် ဝင်းပပ အခန်းတွင်း ရောက်သည်နှင့် ကိုတင်ထွတ် က ကြမ်းတော့သည်၊ ဝင်းပပ လည်း လင်တော် မောင် ဆိုတော့ မငြင်းဖယ်နိူင်၊ ကိုတင်ထွတ် အကိုင် အတွယ် အပွတ်အသပ်များ ဖြင့် ဆန္ဒရမက် တွေ ပြန်လည် နိူးထ လာရသည်၊ ကိုတင်ထွတ် သူ့အတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်တော့ မှ ဝင်းပပ သတိရသည်၊ ဒုက္ခ ပဲ ငါ ဆေးဖို့ မေ့သွားပြီ၊ သူများသိသွားမလား၊ ရင် ထဲ မှာ တထိတ်ထိတ် နှင့်..

“ အင်း အချစ် လည်း ကို့ ကို စောင့်နေရတာ ကြာနေပြီ ထင်တယ် ဟင်းဟင်း..အချစ် အရည် ဒီလောက်ရွဲ တာ တခါမှ တောင် မတွေ့ဘူးသလိုပဲ ..”

“ အို..ကိုကလည်း”

ကိုတင်ထွတ် က အားရဝမ်းသာ စွာဖြင့် သူ့ လိင်ချောင်းကြီး ကို စွပ်ကနဲ ဝင်းပပ အဖုတ်၀ တွင်တေ့ကာ စသွင်းကထဲက အားကုန် ဆောင့်လေတော့သည်၊ ဝင်းပပ မှာလည်း ပြီးခဲ့သည့် နာရီပိုင်းလေး ကမှ မိုးအောင်သူ လီးကြီး ဝင်ထွက်သွားခဲ့သော သူ့ အဖုတ်တွင်းသို့ ကိုတင်ထွတ်လီး ကြီး ဝင်ထွက်လာခဲ့ သည်မှာ စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်သော်လည်း သူ့ စိတ်တွေက ပိုမို တက်ကြွ သလို ဖြစ်နေခဲ့ရလေသည်။

ထိုအတွက် ကြောင့်လည်း သူ့ကိုယ်တိုင်က ကိုတင်ထွတ် ကိုယ်ကြီး ကို တအားဖက်တွယ်လျှက် သူ့ ဖင်ကြီးကို ကော့ကာကော့ကာ အားရ ပါးရ တုန့်ပြန် နေမိလေတော့သည်။

ကိုတင်ထွတ်မှာ ယောက္ခမ ကြီးထက်စာလျှင် ပိုမိုကျစ်လစ် ကာ နုပျို တောင့်တင်း သော ကိုယ်ခန္ဓာ ပိုင်ရှင် ဇနီးချောလေး ကို မလုပ်ရတာ ကြာပြီ မို့ စိတ်အရမ်း တက်ကြွနေရာ များ မကြာခင်မှာပင်၊ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်ပြီး တချီပြီးသွားရလေသည်။

ဝင်းပပ မှာလည်း သူ့ စောက်ခေါင်းတွင်းထဲ မှာ ယောက်ကျား နူစ်ယောက် ၏ သုတ်ရည်တွေ ရောနှော သွားပြီး သူ့ အဖုတ်တွင်းမှ ပင် လျှံကျလာကာ ဖင်ကြားသို့ စီးဝင်သွားတာ ခံစားသိနေရ လေရာ မကြုံစဖူး အတွေ့ အကြုံကြောင့် အကြောလေး တွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားရ လေတော့သည်။

................................................................................................................................

ဖိုးသက် တယောက် လည်း ခု မှ ပဲ စွဲနေပြီ လို့ ပြောရ မလို ဖြစ်နေသည်၊ စိတ်ကြိုက် အားမနာတိုင်း ထောင်းနိူင်သည့် ဆုံကြီး ဒေါ်ဒေါ်မြ ကို မထောင်းရ တာကြာလို့ တောင်းတ နေသည်၊ တကယ်တော့လည်း ဘယ်လောက်မှ ကြာသေးသည် မဟုတ်၊ သို့သော်လည်း လူပျိုပေါက် ပီပီ အမြဲဆာနေ တော့ ခက်နေပြီ။

ဒီနေ့ လည်း မယောင် မလည် နှင့် မီးဖို ထဲ သူ့ အမေ ဝင်ကူရင်း ဒေါ်ဒေါ်မြ ကို မျှော်မိသည်၊ ဒေါ်ဒေါ်မြ ကို မတွေ့ရ၊ နောက် တော့ မယောင် မလည် နှင့် သူနဲ့ ဒေါ်ဒေါ်မြ တို့ နေ့ခင်းဘက် လစ်ရင် ဆွဲလေ့ ရှိသော စတိုခန်းလေး ဘက် ကို ထွက်လာခဲ့သည်၊ တကယ်တော့ အဲ ဒီစတိုခန်းလေး မှာ အကြီးကြီး မဟုတ် တဲ့ အပြင် မှောင်လည်း မှောင် သည်၊ ပြတင်းပေါက် မရှိ။

တကယ်တော့ တခါတလေမှ သုံးတတ်သည့် ပစ္စည်း မျိုးတွေ ထားတာ၊ သင်္ဘောဆေးဗူး တို့၊ သစ်တို သစ်စ ၊ ကားပစ္စည်း အတို အစ ၊ အစရှိသည်တို့ ထားတာ၊ ကုတင် မရှိ ကုလားထိုင် မရှိ၊ သို့သော်လည်း လူလစ်ရင် ဒေါ်ဒေါ်မြ ကို သူ ဆွဲ ခေါ်သွားပြီး မော်တော် ဆပ် တတ်သည့်နေရာ၊ တယောက်ထည်း သွားပြီး ဂွင်းထု မလို့ ကြံ ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။

သူ က အခန်းထောင့် အကွေ့ ရုတ်တရက် ဒေါ်ဒေါ်မြ အခန်းလေး ထဲ ဖြတ်ကနဲ ဝင်သွားတာ တွေ့တော့ ပျော်သွားသည်၊ ကမန်းကတန်း အနောက်က လိုက်သွားကာ အခန်းထဲ လိုက်ဝင်ရင်း တံခါးကို ပိတ် ဂလန့် ချလိုက်သည်၊ အခန်းက မှောင်နေသော လည်း သူက အလွတ်ရပြီး သားမို့ ဒေါ်ဒေါ်မြ ကိုယ်လုံးကို လှမ်းဆွဲ ပြီး ဖက်လိုက်သည်။

“ ဒေါ်ကြီး ရယ် နေနိူင်လိုက်တာ ကျနော့် မှာ သေတော့မယ် လွမ်းလို့..”

ဖိုးသက်က ကိုယ်လုံးကို စမ်းပြီး မျက်နှာ အနှံ့ နမ်းလိုက်သည်၊ နောက်တော့ သူအရမ်းဆာနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်ဒေါ်မြ အဖုတ်ကို မှုတ်လိုက်အုန်းမယ် ဆိုပြီး အောက်ထိုင်ချ ထမိန်လှန်ကာ ပေါင်ခွဆုံကြားကို မျက်နှာ အပ်လိုက် လေသည်၊ ဖိုးသက် မှာ မျက်စိမှိတ် ၍၊ ( မျက်စေ့ဖွင့်လည်း ဘာမှ မမြင်ရမည့် အတူတူ ) ဒေါ်ဒေါ်မြ အဖုတ် ကြီးကို ကောင်းကောင်းကြီး ဘာဂျာကိုင်တော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ်မြ က သူ့ ခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ကာ သူ့ ပေါင်ကို ကွပေးလိုက်တော့ ဖိုးသက် ပါးစပ်ကြီးက ဒေါ်ဒေါ်မြ အဖုတ်ကို တိုက်ရိုက် မိမိ ရရ ပင် ခွင့်ကျကျ လုပ်ခွင့်ရနေတော့သည်၊ ဖိုးသက် စိတ်ထဲ ထဲ ဒီတခါဒေါ်ဒေါ် မြ ရေမွှေးတွေ ဘာတွေ သုံးထားပါလား၊ ငါ ကောင်းကောင်းမှုတ်ပေးမယ် ပြောထားလို့ထင်တယ် လို့ တွေးမိသေးသည်။

၅ မိနစ် ၁၀ မိနစ် ခန့် လျှာညှောင်း အောင် မှုတ်ပြီးတော့ ဖိုးသက် တယောက် ဒေါ်ဒေါ်မြ ထမိန်ကို လှန်ကာ ဒေါ်ဒေါ်မြ အနောက်ဘက်မှာ နေရာယူလိုက်သည်၊ သူ့ ပုဆိုးက တော့ကြမ်းပေါ်မှာ ကွင်းလုံး ကျန်ခဲ့ ပြီးသား၊ သူ ၏ ထောင်မတ် နေသော လိင်ချောင်းကြီး က ဝင်နေကြ တွင်းကို သိနေသည့် မြွေကြီး လို ဒေါ်ဒေါ်မြ ဖင်နူစ်လုံး ကြားမှ တိုးဝင်သွား၏။

ဒေါ်ဒေါ်မြ ကလည်း နံရံ ကို လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကို ကော့ပေးလာလို့ ဖိုးသက် လိုးလို့ ခွင်ကျ နေ၏၊ ဖိုးသက် မှာ သူ့ ဖင်ကို ကော့ကာကော့ကာ အားရ ပါးရ ဆောင့်နေရင်းမှ ဒေါ်ဒေါ်မြ နိူ့ကြီးတွေကို အင်းကျီပေါ် မှ ပင် လှမ်း ညှစ် ကိုင်ပေးလိုက်သေးသည်။

ဖိုးသက် စိတ်ထဲ မှာ ဒေါ်ဒေါ်မြ နိူ့ကြီး တွေလည်း ငါနှယ်ပါ များလို့ထင်တယ် ကြီးလာလိုက်တာ၊ အရင်တုန်းက ထက် ပိုကြီးလာသလိုပဲ၊ ပျော့လည်း နည်းနည်း ပျော့ လာတယ်၊ အဲ ဒီထက် ပိုမတွေးတော့ ပါ ငတ်နေတာ ကြာတဲ့ လီးကြီးက အားရ ပါးရ မာန်ဟုန်ပြင်းပြင်း နဲ့ ဝင်ထွက် နေပြီ မဟုတ်ပါလား၊ ဒေါ်ဒေါ်မြ ကလည်း အရင်က လို ငြိမ်ငြိမ်လေး မခံ တော့ဘူး ။

သူ့ ဖင်ကြီးတွေ ကို အသာလေး လှည့်ဝိုင်း ကော့ပေးတော့ ဖိုးသက် လီးကြီး ကလည်း စောက်ခေါင်း နရံ တွေ လျှောက်ထိုး ထိမိနေပြီး ၁၅ မိနစ်လောက် ဆောင့် အပြီးမှာတော့ သုတ်ရည် တွေ တဖြုတ်ဖြုတ် နဲ့ ဒေါ်ဒေါ်မြ စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်ပေးနေမိပါတော့တယ်၊။

တချီပြီးသွားတော့ ဖိုးသက်တယောက် ဒေါ်ဒေါ်မြ ကိုယ်လုံးကို အနောက်က ဖက်ထားရင်း

“ ကောင်းလိုက်တာ ဒေါ်ကြီးရယ် မလိုးရတာ ကြာလို့ထင်တယ် အရသာရှိလိုက်တာ .ဒေါ်ကြီးရောဟင်..”

“ အေး..ငါလည်း ကောင်းတာပါပဲ ဖိုးသက်ရယ်..”

ဒေါ်ဒေါ်မြ ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ အသံကြားလိုက်ရတဲ့ ဖိုးသက် တယောက် ခေါင်းနပန်းကြီးသွားပါတော့တယ်၊ သူ ဒေါ်ဒေါ်မြ ဆိုပြီး အားရ ပါးရ တွယ်နေတာ ဒေါ်ဒေါ်မြ မှ မဟုတ်ပဲ၊ လက်စသတ်တော့ ဒေါ်ဒေါ်လှ ဖြစ်နေတာကိုး ၊ ဟာ၊ သူက သိရဲ့ သားနဲ့ ငါလုပ်တာကို ခံနေတယ်။

ဆိုတဲ့ အတွေးလည်း သူ့ခေါင်းထဲ ဒိုင်းကနဲ ဝင်လာတယ်၊ ဦးနှောက်က အင်ဖေါ်မေးရှင်းက ချက်ချင်းပဲ လီးကြီး ဆီ ရောက်သွားတော့ လီးကြီးကလည်း ဒေါင်ကနဲ မတ်လာပြီး ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်လုံးကြီးကို ဒုတ်ကနဲ သွားထိုးမိပါတော့တယ်။

...............................................................................................................................................

“ ဒေါ်ကြီး ကတော့နော် ဆောရီးဆောရီး …”

“ အောင်မယ် ခုမှ ဆောရီး မနေပါနဲ့ လုပ်တုံးကတော့ လုပ်ပြီး..ဒါနဲ့ မင်းနဲ့ မမြ တို့ ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ  ”

“ မကြာသေးပါဘူး ဒေါ်ကြီးရယ်၊ ဒေါ်ကြီးတို့ ဒီတခေါက် ခရီး ထွက်သွားတုန်းမှ ပါ..”

ဒေါ်ဒေါ်လှ က စကားသာ ပြောနေတာ သူ့လက်က ဖိုးသက် လီးကြီး ကို ကိုင်ထားပြီး ပွတ်ပေးနေတုန်းပဲ ဆို တာဖိုးသက် သတိထားမိသည်၊ ဖိုးသက် လီးကြီးက လည်း ဒေါ်ဒေါ်လှ ကိုတောင် လုပ်ခွင့်ရခဲ့တာ ငါကွ ဆိုပြီး အစွမ်းကုန် ထောင်မတ်နေသည်။

“ ဒေါ်ကြီး မထူးတော့ ပါဘူး နော် နောက်တချီလောက် ပေးလုပ်ပါလား ကျနော့်အရမ်း လုပ်ချင်နေလို့ပါ..”

“ အမလေး ဟဲ့ ဒီအရွယ်တွေ များ နော် အပေါက် ဆိုရင် ဘယ်အပေါက် ဖြစ်ဖြစ် လုပ်ရရင် ပြီးရောပဲ..”

“ အဲ လို မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်ကြီးရယ် ကျနော်က ဒေါ်ကြီး ကို အရမ်းလုပ်ချင်နေတာ ကြာပါပြီ..”

“ အန်မယ် ပြော စမ်းပါအုန်း ဘာလို့လဲ..”

“ ဒေါ်ကြီး ကျနော့် ကို ရော ဒေါ်ကြီး မြ ကိုရော စိတ်မဆိုးဘူး ဆိုရင်ပြောမယ်..”

“ အင်း ပြော”

တနေ့ အိမ်မှာ နေရာ မလွတ်လပ်တာနဲ့ ဒေါ်ကြီး တို့ လင်မယား ကုတင်ပေါ် မှာ ဒေါ်ကြီးမြ နဲ့ ကျနော်နဲ့ လုပ်ဖြစ်ကြတယ်၊ အဲဒီမှာ ကျနော် ကုတင်ဘေး အံဆွဲ ထဲ က ဒေါ်ကြီး မယ်ဘွဲ့ရ တုန်း က ဓါတ်ပုံတွေ တွေ့ တယ်လေ..အဲဒီက စပြီး ဒေါ်ကြီး ကို လုပ်ချင်နေတာ ..ဒေါ်ကြီး မြ ကိုလုပ်ရင်တောင် ဒေါ်ကြီး လို့ စိတ်ထဲ မှာတွေးပြီး လုပ်နေမိတာ..

“ ဟင့် ကောင်လေး လူက သာ ငယ်တာ တော်ကီကတော့ တယ်ကောင်း..လာ မြန်မြန် ကိုဘတုတ် ငါ့လိုက်မရှာခင်..”

ဖိုးသက် ဝမ်းသာအားရပဲ ဒေါ်ဒေါ်လှကို မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားမှာပဲ ဒေါ်ဒေါ်လှ ခြေတဘက်ကို ဘေးက ခွေးခြေကုလားထိုင်ပုလေး ပေါ်တင်လိုက် ပြီး ကားသွားတဲ့ ပေါင်ခွဆုံကြားဝင်လို့ သူ့ လီးကြီး ကို ဒေါ်ဒေါ်လှ အဖုတ်၀ မှန်းတေ့ ပြီး ကော့ကော့ ဆောင့်လေတော့သည်။

ဦးဘတုတ် တယောက်လည်း တင်းနေသည်၊ မနော် ကို ဖြုတ်ခဲ့ ပြီး နောက် ၊ အနု လေးတွေ ကို ပဲ စားချင်နေ မိသည်၊ ခုလည်း အိမ်ပြန်ရောက် ပြီးကထဲ က မနော်ကို ချောင်းနေ ခဲ့တာ အဆင် မပြေ လူမလစ်သေးလို့ ပိုပြီး တဏှာဇောတွေက နွေရာသီမှာ ကြွတ်ရွနေတဲ့ သစ်ရွက်ခြောက်တွေ လိုဖြစ်နေခဲ့ရသည်။

မီးပွားတချက်တောက် တာနဲ့ တတောလုံး လောင်မဲ့အခြေအနေမျိုး။ ဒီနေ့ လည်း ကြည့် သူ ချောင်းနေတာ အိမ်က လူတွေ အကုန်ကုန်သွားသလို မနော်လည်း ပါသွားသည်၊ မနော်နဲ့ ဒေါ်မြ က ဦးတင့် ကားနဲ့ ဈေး သွားကြသည်၊ မလှ က တော့ ထူးထူးခြားခြား သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်သွားတာ ဖိုးသက် ကိုခေါ်သွားသည်၊ ဝင်းပပ တို့လင်မယားနဲ့ မျိုးမမ က အလုပ်သွား တော့ သူနဲ့ မေသူဇာပဲ ကျန်ခဲ့သည်။

ဂေါက်သွားရိုက်ဖို့ကလည်း ပျင်းလာတာနဲ့ မသွားဖြစ်တော့၊ ကိုယ်လက် တွေ ညှောင်းညာ သလိုရှိလာတာ နဲ့ မေသူဇာကို သူ့ အခန်းထဲ လာဖို့ ခေါ်လိုက်သည်၊ ခါတိုင်းလည်း ဒီကောင်မလေး ကို နင်းနှိပ်ခိုင်းနေကြဖြစ်သည်။ မေသူဇာ မှာ မလှ တို့ဘက်မှ ဆွေမျိုးနီးစပ်သာ ဖြစ်ရာ သူနဲ့ ဆိုရင် တစိမ်းသာ ဖြစ်လေသည်။

အရင်တုန်းကတော့ ကောင်မလေး က သိပ်ငယ်လို့လား၊ သူကိုယ်တိုင်ကပဲ အရွယ်ရောက် တဲ့ စော်တွေကို ပဲ စိတ်ဝင်စားနေလို့လား မသိ၊ သတိမထားမိ၊ ခုတော့ မနော်ကို လည်း စားပြီး နုနုလေး တွေဆာနေတဲ့ အချိန်၊ ကောင်မလေးကလည်း အပျိုဖြစ်လို့ အဖုအဖေါင်းလေးတွေ မြင်နေရပြီ၊ အိမ်ကြီး တလုံးထဲမှာ သူတို့ ၂ ယောက်ထည်း။

နောက် သူ့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ၊ သူက မှောက်အိပ်ပြီး ကောင်မလေး သူ့ခြေသလုံးတွေ စနှိပ်တာနဲ့ သူ့လီးက တောင်နေပြီ၊ မွေယာသာ ရွံ့ မြေ ဆိုရင် တွင်းတူးပြီးသား ဖြစ်နေလောက်ပြီ၊ နောက်တော့ စိတ်က ပို ထသထက်ထလာတော့ အင်း ဆိုပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်သည်၊ သူ့ကောင်ကြီးက ပုဆိုးအောက်မှ အလံတိုင်ကြီးလို ထောင်မတ် နေသည်။

ကောင်မလေး ဘယ်လို တုန့်ပြန်မလဲ ဆိုတာ မျက်လုံးမှေးရင်း စောင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။ မေသူဇာ လည်း မျက်လုံးလေး ဝိုင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ သူလည်း ဦးလေးတင့် နဲ့ ဦးလေး တင့်တို့ အိမ်မှာ ဖြစ်ပြီးတော့ ဦးလေး တင့် ကို စွဲသွားခဲ့ရသည်။ 

သူ နဲ့ ဦးလေး တင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆုံဖို့ကလည်း သိပ်မလွယ်၊ ဦးလေး တင့်က တော့ လစ်ရင် လစ်သလို လက်သရမ်းသည်၊ သူ့ဖင်လေး ညှစ်လိုက်၊ နို့လေး ဖျစ်လိုက် လုပ်တတ်သည်၊ ဒါပေမဲ့ ကာမ အရသာ အဆုံးထိ၊ ရှင်းရှင်းပြောရရင် လိုးသည့် အဆင့်ကို အခွင့် မရခဲ့ပေ၊ ဖိုးသက် တကောင်ကလည်း သူ့ ကို အချိန် မပေးနိုင်လောက်ရအောင် ဘာတွေ အလုပ်ရှုတ်နေမှန်း မသိ။

ခု ဘဘကြီး ကို နှိပ်ပေးရင်း ဘဘကြီး လီးကြီး ပုဆိုး အောက်ထောင်နေတာတွေ့တော့ ဘဘကြီး ဘာလိုချင်မှန်း သူသိနေပြီ၊ အိမ်ကြီးထဲ မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ၊ ဘဘကြီး အခန်းထဲ က ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ဆိုတော့ သူလည်း အဖုတ် မှာ အရည်ရွဲနေပြီ။

ဘဘကြီး ပုဆိုးကို လှန်တင်လိုက်သည်၊ အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ လီးညိုကြီးက ထောင်မတ်နေသည်၊ ထိပ်ဖူးက မရမ်းစေ့ရောင် ဖြစ်နေပြီး ထိပ်အကွဲကြောင်းက အရည်ကြည်လေး စို့နေသည်၊ ဘဘကြီး လက်တွေက သူ့ ဂါဝန်အောက်က ပေါင်တန်လေး ကို ပွတ်နေသည်၊ မေသူဇာ ဘဘကြီး လိင်ချောင်းကြီးကို ငုံ့ စုပ်လိုက်တော့ ညီးသံလေးနဲ့ ဘဘကြီးလက်တွေက မေသူဇာ့ခေါင်းက ဆံပင်လေး တွေကို ဖွပေးလာသည်။

လိင်ချောင်း ကြီး ကို ရေခဲချောင်းလို စုပ်နေရင်းက မေသူဇာ သူ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ ဂါဝန်က တော့ အိမ်နေရင်း ပေါင်လည်လောက်သာ ရောက်သည့် အတို ဝတ်ထားတော့ ချွတ်နေစရာ မလို လှန်လိုက် လို့လွယ်သည်၊ ဘာမှ မပြောနေတော့ပဲ ( ပြောလို့လည်း မရ ပါးစပ်ထဲ မှာ ဦးဘတုတ် လိင်ချောင်းကြီး အပြည့်နဲ့ ဆိုတော့ ) သူ့ကိုယ်လေး ကို တပတ်လှည့်ကာ ဘဘကြီး မျက်နှာပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။

သူ့ အဖုတ်လေးနဲ့ ဘဘကြီး မျက်နှာ ကွက်တ်အပ်သွားသည်၊ ဦးဘတုတ် လက်တွေက မေသူဇာ့ ဖင်လုံးလေး နှစ်ဘက် ကို တဘက်တချက် ဆုပ်ကိုင် နှယ်ရင်း မေသူဇာ့ အဖုတ်ကို သူ့လျှာတွေနဲ့ စရက်နေသလို၊ မေသူဇာ ပါးစပ်ထဲကိုလည်း သူ့ ကောင်ကြီးနဲ့ ကော့ကော့ ကာ ထိုးပေးနေသည်၊ ဦးဘတုတ် တို့ ကုတင်ပေါ်မှာ မုန်တိုင်း စလေပြီ။

....................................................................................................................................................

ဖိုးသက် နဲ့ ဒေါ်ဒေါ် လှ တို့ မှာ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်နေကြပြီ၊ ပထမ ဆုံး အချီမို့ လှေကြီးထိုး ရိုးရိုး လှော်နေကြသည်၊ သူတို့ နှစ်ယောက် ရောက်နေတာက ဒေါ်ဒေါ်လှ သူငယ်ချင်း တယောက် အိမ်မှာ၊ ဒေါ်ဒေါ်လှနဲ့ အရင်းနီး ဆုံး သူငယ်ချင်း လေ၊ ဒေါ်ဒေစီ တဲ့၊ သူတို့ နှစ်ယောက် က တယောက်နဲ့ တယောက် ပွင့်လင်းသလား မမေးနဲ့၊ အနှိပ်သည် ကောင်လေး ချောချောတောင့်တောင့်လေး အသစ် ရှိတယ် ဆိုရင် တယောက်နဲ့ တယောက် လက်တို့ ပြီးသား ၊ ဇိမ်သွားခံလေ့ ရှိတယ်။

အပျိုဘဝတုန်းက ရှုတ်ခဲ့ကြတာတွေ လည်း တယောက်နဲ့ တယောက် အရသာခံ ပြောကာ စားမြှုပ်ပြန်ကြလေ့ ရှိသည်။ အခု တော့ ဒေါ်ဒေါ်လှ အချစ်တော် လေး ရနေပြီ ဆိုတော့ ဒေါ်ဒေစီ တော်တော် လေး ပျော်သွားသည်၊ သူ့ အိမ်မှာ သူ့ယောကျ်ား မရှိ တဲ့ အချိန် ဒေါ်လှလှ ကို အသိပေးပြီး ဖိုးသက်နှင့် ဒေါ်ဒေါ်လှလို့ ပျော်ပါး ဖို့ တခန်းသက်သက် ပေးထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။

ဖိုးသက် ကလည်း အခု မှ ပဲ၊တချိန်တုန်းက မယ်ဖြစ်ခဲ့ ဘူးပြီး ခုထိ တောင့်တုန်း ဖွင့်ထွားတုန်း ဒေါ်ဒေါ်လှ ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် အားရပါးရ နူစ်ယောက်အိပ် ကုတင် ကြီး ပေါ်မှာ ဆော် ရ လို့ လီးက အတောင် ကို မကျ ချင်ဘူး ဖြစ်နေရတယ်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ အဖို့ကလည်း မျက်ဖြူ ဆိုက်လေ ဆရာကြိုက်လေ ဆိုတဲ့ အတိုင်း ပဲ ကိုတင်ထွတ် နဲ့ လည်း မဖြစ် နိူင် တော့လို့ ၊ ပိုငယ်၊ ပို သက်လုံကောင်းတဲ့ ဖိုးသက် ကို လုပ်ချင်ရာ လုပ်ခွင့်ပြု ထား လိုက်တော့တယ်၊ သူတတ် ထားသမျှ ပညာတွေကို လည်း ပို့ချပေးလိုက်တယ်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ က ဖိုးသက် အတွက်ကတော့ ကျနော့် ကာမ ဆရာမ ကြီး ပါပဲ လေ၊ ( အဟီး ကျန်တဲ့ ဆရာမ တွေကိုတော့ သူကိုယ်တိုင်ရေး ကျနော်နဲ့ ဆရာမ များ စီးရီးမှာ သွားဖတ်ကြပါ) ။

ဖိုးသက် က အခု တော့ ဘဝင် လေဟတ် နေပြီ ၊ သူ့ အဒေါ်လေး နော်တုတ် ရဲ့ ဘဲကြီး စောလေးထောင် တခါတလေ ရိုက်တဲ့ လက်ချာ တွေထဲ မှာ ခေါင်ထိ အကုန်လဲ ဆိုတာ မျိုုး တွေလည်း ပါတော့၊ ခု သူက ဒီအိမ်ကြီး ရဲ့ ခေါင် ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှ ကို စားနေရပြီ ဆိုတော့ နောက် ဖြစ်နိူင်ခြေ တွေက သူ့ခေါင်းထဲ မှာ အစီအရီ။

အိမ်မှာ ကျန်နေသေးတဲ့ ၊ သူ အရမ်းကို အချ ချင်ဆုံး အပျိုကြီး မျိုးမမ၊ နောက် မျိုးမမ နဲ့ အပြိုင် အဆိုင် လှတဲ့ ဝင်းပပ၊ ဟင်း၊ တွေးရင်း နဲ့ တောင် ပိုမာ လာတဲ့ သူ့ လီးကြီးနဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှ စောက်ဖုတ် ထဲ တဖုန်းဖုန်း ပစ်ဆောင့်ပေးလိုက်မိတယ်။

“ ဟဲ့ ဖိုးသက်ရယ် ကြမ်းလိုက်တာ ဟင်းဟင်း.....”

ဒေါ်ဒေါ်လှ က ညှသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်ပေမဲ့ တကယ်က တော့ မနှောခွေ့နေတာလေ၊ ဒီကောင်လေး ကို ကောင်းကောင်း မွေးစားရတော့မယ် လို့လည်း တွေးနေမိတယ်၊ ဒေစီ ကလည်း ရှယ်ယာလိုချင်နေမှန်း သူသိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ခုထိတော့ မရှယ်ချင်သေးဘူး ၊ ဟင့်၊ ငါဝ မှ ပဲ ရှယ်တော့မယ် လို့ တွေးမိနေလေတော့သည်။

ဖိုးသက် က ဒေါ်ဒေါ်လှ ကို ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဒေါ့ကီ အားရ ပါးရ ဆွဲနေရင်း ပေါင်လုံးကြီး ဖင်လုံးကြီး တွေကို အားမလိုအားမရ ဖြန်းကနဲ ရိုက်လိုက်မိသည်၊

“ ဟဲ့ နာတယ် ဟဲ့ ဖိုးသက် ရဲ့ ဘာဖြစ်တာလည်း...ခစ်ခစ်..”

ပြောသာ ပြောလိုက် ရတာ ဖြန်းကနဲ တင်ပါး မှာ စပ်သွားသလို အဖုတ်ထဲ မှာ လည်း စိ ကနဲ အရည်ပို စိမ့်ထွက်လာသလိုပဲ ၊ ဖိုးသက် ကလည်း ဒီလို လုံးကြီးပေါက်လှ ထွားထွား ကြီးတွေ ကို ချရတာ တော်တော် ကောင်းတာပဲ၊ မေသူဇာက သူတိုကနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် ပေါင်လုံးသေးသေးလေး လိုပဲ၊ လို့တွေးနေမိသည်။

နောက်ပြီး ဒေါ်ဒေါ်မြ က အပျိုကြီး မို့ အရှက်ကြီးသည်၊ တခါမှ လည်း အလိုးမခံဘူးတော့ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိ၊ ဖိုးသက် ကလည်း လူပျိုု စိမ်း ဆိုတော့ ထိုးချင်ရာထိုး ထိချင်ရာထိ၊ အခု ဒေါ်ဒေါ်လှ ကြတော့ ကျွမ်းသည်၊ အိပ်ယာပေါ်ရောက်တာနဲ့ အရှက် ဆိုတာ ဘေးဖယ်ထား လိုက်တော့သည်။

သူ က ပင် ဖိုးသက် မသိသေးတာ တွေကို ပြရင်း အနေအထားမှန် အောင် ပြုပြင် ပေးရင်း ဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး ကာမ အရသာ ကို ထိထိ ရောက်ရောက် ရာနူံး ပြည့် ခံစားကြရသည်၊ ဖိုးသက်တယောက် တော့ မြင်းကို ဂျိုတတ် ပေးလိုက်သလို ဖြစ် နေရလေပြီ၊ ပညာလည်း စုံ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှုလည်း အပြည့် ဖြစ်နေရလေပြီ။

ဝင်းပပ တယောက် လည်း စိတ်ရှုတ်ထွေးနေရသည် ဘာမှန်း တော့ မသိ၊ ကိုတင်ထွတ် ပြန်ရောက် တော့ သူ့ငယ်ချစ် လည်း ဖြစ် လင်လည်း ဖြစ်သူ နူင့် အတူတူ ပြန်နေလိုက်ရ လျှင် မိမိ ဘ၀ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွား လိမ့်မည် ဟု ထင်ထားခဲ့သော်လည်း တကယ် တမ်းကြ တော့ ထင်သလို မဖြစ် နိူင်တော့မှန်း တဖြေးဖြေး ရိပ်မိလာခဲ့ ရသည်၊ ကိုတင်ထွတ် နူင့် သူ ခွဲနေရတာ ကြာ လို့ ညတိုင်း လိုလို အလုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

သူ ကလည်း မိုးအောင်သူ နှင့် အတွေ့ အကြုံအသစ်များ ရလာခဲ့ သလို၊ ကိုတင်ထွတ် ကလည်း ဒေါ်ဒေါ်လှ ဆီ က အတွေ့အကြုံ များ ရခဲ့တာကို တော့ သူ သတိမထားမိ၊ ည ဘက် ကို တင်ထွတ် နဲ့ ကောင်းကောင်း အလိုးခံ ခဲ့ရပြီး အလုပ်ရောက် လာတော့ မိုးအောင်သူ နှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင် စေ့စေ့ မကြည့်ရဲ မျက်နှာပူသလို ဖြစ်နေရသည်။

မိုးအောင်သူ ၏ မျက်လုံး မျက်နှာထား တွေက ကြေကွဲ ဆွေးမြေ့နေ သလိုလို ၊ နှမြောနေ သလိုလို ဖြစ်နေသည်ဟု ဝင်းပပ စိတ်ထဲ မှာ ထင်နေ ခဲ့သည်၊ တကယ်က မိုးအောင်သူ နှင့် သူ က ကို တင်ထွတ် အပေါ် ဖေါက်ပြန် ခဲ့ သော်လည်း၊ အခု ဝင်းပပ စိတ်ထဲ မှာတော့ သူ မိုးအောင်သူ အပေါ်မှာ သစ္စာဖေါက်မိ နေသလို ခံစားနေရ၏၊

ဝင်းပပ နှင့် ကိုတင်ထွတ်က လည်း ရုံးကို အတူတူ လာနေကြတာမို့ မိုးအောင်သူ အတွက် က လည်း အနားကပ် ဖို့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိူင်တော့ခြေ၊ ထို့ အပြင် မိုးအောင်သူ ကို လည်း အလုပ်မှာ စိတ်ချ အားကိုးရပြီမို့ ကိုတင်ထွတ် လုပ်ခဲ့သည့် မြို့ ကို လွတ် ဖို့ အစီအစဉ် ပင် လုပ်နေပြီ ဖြစ်လေသည်။မိုးအောင်သူ က လည်း ဒီအတိုင်း ရုံးမှာ စိတ်ဆင်းရဲ နေရမည့် အတူတူ စိတ်ပြေလက်ပျောက် နယ် ကို သွားတာက ပိုကောင်းမည် ဟုတွေးကာ အမြန် ဆုံးသွားနိူင်အောင် ပြင်ဆင်တော့သည်၊

မိုးအောင်သူ နယ် မသွားခင် အမဝင်း နဲ့ တရက်လောက် အားရအောင် ချစ်ပါရစေ လို့ တောင်း ဆိုလာပြန်တော့ နဂိုလ်ထဲ က မှ စိတ်ယိုင်နေသည့် ဝင်းပပ တယောက် သူကြိုးစား ကြည့်မယ် လို့ ပြောလိုက်ရလေသည်၊

မိုးအောင်သူ နယ်မသွားခင် တရက် ဝင်းပပ က သူ့ သူငယ်ချင်း တယောက်ကို အကူညီတောင်း ပြီး ကိုတင်ထွတ် ကို လိမ်ခိုင်းရလေသည်၊ သူတို့ ငယ်သူငယ်ချင်း တွေ မဆုံရတာ ကြာလို့ ဟု အကြောင်းပြ ပြီး မိုးအောင်သူ နှင့် သူ အချစ်စခန်း ဖွင့် လေ့ရှိသည့် ဘိ လေး ကို ရောက်လာခဲ့ရလေတော့သည်၊

မိုးအောင်သူ နှင့် ဝင်းပပ မှာ အခန်းထဲ ရောက်တာနှင့်၊ ခနတာ ဝေးနေကြရတာကို ပင် တနှစ်တာလောက် ထင်နေကြ သူများ ဖြစ်နေကြရာ မီးတောက်လုမတတ် အနမ်းတွေ ဖြင့် နမ်းစုပ် ပွေ့ဖက် မိကြလေသည်၊ ဝင်းပပ မှာ ကိုတင်ထွတ် နှင့် ညတိုင်း လုပ်ဖြစ်နေကြသဖြင့် မထောင်းသာသော်လည်း မိုးအောင်သူ တယောက်မှာ ကား နေ့တိုင်း သူလုပ်နေကျ ဘော့စ်မမ ကို ရုံးမှာ မြင်သာ မြင်ရ မကြင်ရ ဖြစ်နေရှာသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်ရာ မအောင့်အီးထားနိူင်တော့။

ထမိန် အတင်း ဆွဲချွတ်ကာ ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကာ အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်း ကို ကုန်းရက် တော့သည်၊ နောက်တော့လည်း လူပျို ရိုင်း ပီပီ အားအင် အပြည့်နှင့်၊ တန်အောင် ဆိုပြီး ထပ်သောက်လာခဲ့တဲ့ အားဆေးတွေနဲ့ ဆိုတော့ ဝင်းပပ တယောက် ကိုတင်ထွတ် တလလောက် လိုးသလောက် ကို ခံရလေသည်၊ နောက် ဆုံး အနေနှင့် သူတောင်းဆိုထားသော ဝင်းပပ ၏ ဖင်ပေါက် လေးကို ပါ ခွင့်ပြုချက်ရ သဖြင့် ခရေပန်းဦး ဆွတ်ခူးလိုက်ရလေသည်။

ခရေပန်းကို တော့ သူ သေခြာ လေ့လာထားသလို အရမ်း မလုပ်ပါ၊ အသင့်ယူလာသော ကေဝိုင် ဂျယ် နှင့် အပေါက် သေခြာ ချောဆီလက်နှင့် ထိုးပေးပြီး အဆင်ပြေလာမှ ကွန်ဒန် စွတ်ထားသော သူ့ လီး ကြီး ကို ဖြေးဖြေးချင်း ထည့် လေသည်။

ဝင်းပပ ၏ လှပ အချိုးပြေပစ်လှသော ဂစ်တာရှိတ် ကိုယ်လုံး ကြောင့် စွံကားနေသည့် တင်သား လုံးကြီး တွေကို လက် ဝါး နှစ်ဖက်ဖြင့် တဘက်တချက် ဆုပ်နှယ်ကာ စက်ဝိုင်းပုံ လိမ့်ပေးနေရင်းက ဝင်းပပ ခရေပွင့်လေးထဲ သူ့လိင်ချောင်း ကြီး တဖြေးဖြေး ဝင်သွားတာ ကြည့်ရတာ အရသာရှိနေရုံ တင် မက ခရေပွင့်လေး ၏ တင်းကျပ်စွာ ညှစ်ထားပေးမှုကြောင့် ကြာကြာ ထိန်းမထားနှိင်တော့ပဲ ခနလေး ဖြင့် သူ့ကွန်ဒန် ထဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားခဲ့ရလေသည်။

ဝင်းပပ ခမျာလည်း ပထမ ဆုံးအကြိမ် ဖင်ခံဖူးတာမို့ နည်းနည်း တောာ့ ကျိမ်းစပ်စပ် နှင့် အခံရခက်ခဲ့လေသည်၊ သို့သော်လည်း မိုးအောင်သူ ကို သနားသော စိတ် ဖြင့် ဒါ နောက်ဆုံးပဲ လေ ဟူသော အသိဖြင့် လည်းကောင်း၊ သူကိုယ်တိုင်က လည်း ဖင်အလိုးခံရတာ ဘယ်လိုနေ မလဲ သိချင်စိတ် အငုံ့လေး ကြောင့်လည်းကောင်း ခံဖြစ်သွားခြင်းသာ ဖြစ်လေသည်၊ ကေဝိုင်ဂျယ် များကြောင့်လည်းကောင်း မိုးအောင်သူ ၏ ညာှတာ ကြင်နာမှုကြောင့် လည်းကောင်း ဆိုးဆိုးဝါးဝါး သူထင်သလောက်တော့ မဆိုးဟု တွေးနေမိပါသည်။

မိုးအောင်သူက ခွဲခါနီး ဝင်းပပ နှုတ်ခမ်းလေး ကို အားရပါးရ စုပ်နမ်းရင်း

“ မမ ကို အရမ်းချစ်တယ် ဗျာ...ကျနော် တို့ တွေ့တာ နောက်ကျသွားတယ်နော်...”

“ မမ လည်း မိုးလေး ကို ချစ်ပါတယ်ကွယ်..ဒါပေမဲ့ ဘ၀ ကို လက်တွေ့ ကျကျ မြင်ပြီး ဖြစ်သင့်တဲ့ အမှန်တရားကိုတော့ တို့တွေ လက်ခံကြ ရမှာပေါ့နော်...”

“ မမ နောက် တကယ်လို့ အခွင့်ရ မယ် ဆိုရင်ရော ကျနော့် ကို အခု လို ချစ်ခွင့်ပေး မလားဟင်...”

ဝင်းပပ တယောက် မိုးအောင်သူ မျက်နှာကို ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်ရင်း ခေါင်းလေး ညိမ့်ပြလိုက်မိလေတော့သည်။


အပိုင်း ( ၇ ) ဆက်ရန် >>>


မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၅ )

 မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၅ )

တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသည်။

မောင်ဟန် တို့ ရန်ကုန်ပြန်ရောက် ပြီး ရုံးပြန်တက် ကြတော့ ခရီး အတူတူ သွားခဲ့ကြသူတွေ ပိုရင်းနှီး လာကြသလို ခံစားကြရသည်။

နောက်ပြောင် ပြော ဆို ပျော်ရွှင် နေကြသည်၊ သို့သော်လည်း ဒေါ်မျိုးမမ ရုံးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တိုင်း မောင်ဟန်တယောက် သူ့ အတွင်းခံ အတွင်းက ကောင်ကြီး ရုန်းရုန်းထ နေရသလို၊ ဒေါ်မျိုးမမ တယောက်လည်း မျက်နှာ တချက်တချက် နီမြန်းသွားတတ်သည်ကို မောင်ဟန် ကောင်းကောင်းကြီး သိနေရသည်။သို့သော်လည်း ဒေါ်မျိုးမမ ရုံးခန်း ဆိုတာက အလံ အခြုံ မဟုတ်၊ တံခါးကလည်း သော့ရှိတာ မဟုတ် လူတိုင်း အလွယ်တကူ တွန်းဝင်လို့ ရတဲ့ ဆင်နရွက်တံခါး လိုမျိုးလေး ဖြစ်သည်။

မာလာဖြိုး နူင့် မောင်ဟန် ကတော့ စားပွဲချင်း ဘေးတိုက် ယှဉ်ရက် မို့ တယောက်နူင့် တယောက် မသိမသာ အကြည့် တွေ က ရမက် ခိုးတွေ ဝေနေကြသည်၊ မာလာဖြိုးက တော့ အိမ်ထောင်ရှင် ပီပီ မောင်ဟန့် ကို ထိလိုက် ပုတ်လိုက် နူင့် စကားပြောလေ့ ရှိသည်။

တနေ့ မာလာ ဖြိုးက မောင်ဟန့် ကို တီးတိုး လာပြောသည်။

“ ဟေ့ မောင်ဟန် ဒီနေ့ ငါ တနေရာ သွားစရာရှိလို့ ငါ အမကြီး ကို ပြောထားတယ် စတို သွားမယ်လို့ နင်ငါနဲ့ အဖေါ်လိုက်ခဲ့..ငါနေ့လည်စာကျွေး ပါ့မယ်...”

“ ရပါတယ် မမာလာ ကလည်း၊ ကျွေးတော့လည်း စားရတာပေါ့ ဟီးဟီး...”

မောင်ဟန့် အနှောင့် အသွား မလွတ်သည့် စကားကို မာလာဖြိုးက မသိချင်ယောင် ဆောင် ပြီး ရုံးကား ဒရိုင်ဘာ ကြီး ကိုခေါ် ကာ ထွက်လာခဲ့ကြလေသည်၊ သူတို့ ဌာန စတို ခန်းမှာ တော်တော် ဝေးသော နေရာမှာ ရှိသဖြင့် ပထမဆုံး အဲဒီ အရင်သွားကြသည်၊ လုပ်စရာရှိတာ အမြန်လုပ်ပြီး တော့ မြို့ထဲ ပြန်လာကြသည်။

မြို့ထဲ က လမ်းတခု မှာ မာလာဖြိုးက ကားကို ရပ်ခိုင်းပြီး ဆင်းလိုက်သဖြင့် မောင်ဟန် လည်း လိုက်ဆင်း လိုက်ရသည်။ မာလာဖြိုး က ကားသမားကို သွားချင်ရာ သွားပြီး ရုံးကို ညနေ ရုံးဆင်းခါနီး လောက်မှ ပြန်ဟု မှာ လိုက်သည်။ ကားသမားက လည်း အံတို နေပြီ ဆိုတော့ ဟုတ်ကဲ့ မမ ဆိုပြီး လစ်သွားတော့သည်။

မောင်ဟန့် မှာသာ မာလာဖြိုး က ဘယ်လို အစီအစဉ်မှန်း မသိ၍

“ မ မာလာ ကျနော် တို့ က ဘယ်သွားမှာတုန်း..”

“ ဟယ်နင်က လည်း ငါ ဒီအပေါ်ထပ်က ဗေဒင်ဆရာ မှန်တယ် ဆိုလို့ အပွိုင့်မန့် .ယူထားတာ၊ အဲဒါ သွားမေးပြီးရင် ငါ့အိမ်လိုက်ခဲ့ ငါချက်ထားတဲ့ အမဲနှပ် ကျွေးမယ်.....”

ဗေဒင် ဆရာကလည်း အောက်ထပ်မှာ နေတာ မဟုတ်ဘူး ဟု ငြီးနေသော မောင်ဟန်တယောက်၊ ဒီလှေခါးထစ်တွေ ကလည်း တိုလိုက်တာ ဖြစ်သွားရ၏၊ ဘာကြောင့်လည်း ဆိုတော့ သူ့ရှေ့ က တက်သွားသော မာလာဖြိုး ၏ ဖင်လုံးလုံးလေး နူစ်လုံးက သူ့ ထမိန်အောက် မှာ တလုံးချင်း တလုံး ချင်း ခုံလိုက် ရမ်းလိုက် နူင့် ဖင်ကြုံစီး လိုက်သွားရတာ ဘယ်လိုဘယ်လို အပေါ်ထပ် ရောက်သွားမှန်း မသိသောကြောင့်ပေတည်း။

ဗေဒင် ဆရာတို့ ထုံးစံ အတိုင်း သူများ ကို လမ်းကြောင်း ပေးပြီး အနောက်မှ လိုက်ဝါး တတ်ရာ၊ ခနလေး နူင့် မာလာဖြိုး ၏ လင်မှာ သင်္ဘော ပေါ်မှာ နောက်တနူစ်လောက် ကြာအုန်းမည် ဖြစ်ကြောင်း သိသွားတော့သည်။ နောက် တော့ အနောက်နား မှာ ထိုင် ပြီး သန်းေ၀ နေသူ မောင်ဟန်ကို မသိမသာ မျက်ခုံးတဖက်တွန့် ပြလိုက်ရာ မောင်ဟန့် ခမျာ အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်သွားရတော့၏၊

“ ငါ့ တူမ လေး တို့ အိမ်ထောင်က အပျက် ကိန်းလေး သေးသေး လေး ရှိတယ်၊ အဆိုးကြီး မဟုတ်ပါဘူး ပြင်လို့ရပါတယ်...”

“ ဟင် ဟုတ်လား ဦးရယ် ယတြာ လေး ဘာလေး ရှိရင် လုပ်ပါအုန်း ..”

“ အေး ဦးကြည့်ကြည့်အုန်းမယ်..မျက်စေ့ ခနပိတ်ထားပြီးဘုရား အာရုံပြုနေလိုက် အုန်းအခု..”

မာလာဖြိုး မျက်စေ့စုံမှိတ် နေသော အချိန် တွင် ဗေဒင် ဆရာက လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် မောင်ဟန့် ကို မာလာဖြိုးကို စားချင်လား ဆိုတဲ့ ပုံမျိုး အထာပြတော့ မောင်ဟန် ခေါင်းတွင်တွင် ငြိမ့်မိသည်၊ ဗေဒင်ဆရာက တချက်ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့ အိပ်ကပ် ကို လက်ဖြင့် ထိုးပြ ရာ မောင်ဟန် ကခေါင်း ငြိမ့် ပြလိုက်လေသည်။

“ ကဲ ရပြီ တူမ ကြီး ယတြာ လည်း ရှိတယ် ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ ..ဦး ယတြာ က နည်းနည်းတော့ ဆန်းတယ် လက်တွေ့လည်း ကျတယ်ကွဲ့..ဒီက တူတော်မောင်ကြီး ရှေ့မှာ ပြောလို့ ရမလား...”

“ ရပါတယ် ဦးရယ် သူနဲ့ က မောင်နှမ လိုခင်တာပါ...”

“ တူတော်မောင်က ဘာနေ့သားလဲ ကွ...”

“ သောကြာပါ ဦးလေး …”

“ ဟားး ကောင်းလိုက်တာ တူမကြီး အတွက် အဆင်သင့်လိုက်လေ..ဦးပြောပြ မယ် လူရဲ့ ကံဇာတာ က ဖြစ်ဖို့ လမ်းကြောင်းပါပြီး ရင် ဖြစ်ရတာပဲ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ တားလို့ မရဘူး ၊ယကြာ ဆိုတာ လည်း အဲဒိသဘောပဲ အကြီး အကျယ် ဖြစ်ရမဲ့ သဘော ကို နည်းနည်း လေး ပေးဖြစ်လိုက်ရင် အကြီးကြီး မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့...ငါ့တူမ ကြီး တို့ လင်မယားကွဲကိန်း ရှိတယ်၊ အဲတော့ ယတြာ ခြေတဲ့ အနေနဲ့ စတိကွဲလိုက် သူသိစရာ မလိုဘူး၊ ပြီးရင် စတိ သောကြာသား တယောက် နဲ့ ခန လင်မယားလို နေလိုက်၊ တကယ်နေ ဖို့ ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော် စတိ ပြောတာ၊ ဥပမာကွာ ထမင်းခူးကျွေးတာတို့ ကိုယ့် ကုတင် မှာ ခနပေးအိပ်တာ တို့ လုပ်လိုက်ရုံပဲ..”

“ အဲဒါက ဘယ်နူစ်ခါလောက်လုပ်ရမှာလည်း ဦးလေးရဲ့ …”

“ အကြာကြီး လုပ်စရာ မလိုပါဘူး ရ ရက် လောက် ဆိုရင် ရပါပြီ ”

“ အင်း ….”

သူတို့ နူစ်ယောက် ထိုအခန်းက ပြန်ထွက်တော့ တံခါး၀ လိုက်ပို့တဲ့ ဗေဒင် ဆရာကြီး လက်ထဲ မောင်ဟန် သူ့အိပ်ထဲ ရှိသမျှ ပိုက်ဆံလိပ်ကလေး အသာ ထိုးထည့် ပေးခဲ့သည်၊ ခွိး လူလည်ကြီး စီးပွားဖြစ်နေတာ။မာလာဖြိုး နူင့် မောင်ဟန်တို့ တက်စီ တစီးငှားပြီး မာလာဖြိုး အိမ်သို့ ရောက်လာကြလေသည်။ မာလာဖြိုး တိုက်ခန်း ရှေ့ လှေခါးရင်း မှာ အထုပ် အပိုး တွေ နဲ့ ထိုင် စောင့်နေသော ဆံပင် ရှည်ရှည် ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ကောင်လေး တယောက် ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။

“ ဟော မမ ပြန်လာပလား..တော်သေးတာပေါ့ ကျနော်က ဒီထက်နောက်ကျ မယ်ထင်နေတာ...”

“ ဟယ် သန်းဇော်ဦး ...နင် က ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်တာလဲ ”

“ ဒီနေ့ ပဲ လေ မမ၊ ကျနော် ကလည်း ဟိုမှာ တပတ်လောက် နေရအုန်းမယ် ထင်တာ နောက်တော့ လေယဉ်လက်မှတ် က သူများ ကန်ဆယ်လုပ်တာကို ရလိုက်လို့ ချက်ချင်း လိုက်လာတာ ဟဲဟဲ...အိမ် ကိုတောင် နောက် အပတ်လောက်မှ ရောက်မယ် လို့ ပြောထားတာ၊ မနက်ဖြန်ကျ မှ ရထားဖြစ်ဖြစ် ကားဖြစ်ဖြစ် လက်မှတ်ဝယ်လိုက်ပီး လစ်မယ်လေ ”

“ အင်းလေ ဒါပေါ့...ဟဲ ဒိဟာက ကိုဟန်တဲ့ ငါတို့ နဲ့ အလုပ် အတူတူ ပဲ လေ အင်ဂျင်နီယာပဲ...မောင်ဟန် သူက ငါ့ ကိုကို ရဲ့ ညီဝမ်းကွဲ ပေါ့၊ သူတို့ သင်္ဘော အတူတူ လိုက်သွားကြတာလေ၊ လိုင်းတော့ မတူဘူးပေါ့...”

မောင်ဟန်တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် လက်ဆွဲ နူတ်ဆက် လိုက်ကြပြီး မာလာဖြိုး တိုက်ခန်းပေါ်တက်လာကြလေသည်။ မောင်ဟန် က တော့ အောင့်သီး အောက်သက် ဖြစ်နေရသည်၊ စာရခါနီး ပါးစပ် နားရောက်မှ ထမင်းလုပ် ပြုတ်ကျသူလို့ ခံစားနေရသည်။ သူ တို့ သုံးယောက်သား မာလာဖြိုး ချက်ထားသောအမဲနှပ် ဟင်း နဲ့ ထမင်း ကို မှိန်ရည်ယှက်ရည် စားသောက်ကြပြီး နောက် မောင်ဟန် ပြန်သွားခဲ့ရလေသည်။

သန်းဇော်ဦး မှာ သင်္ဘောသား လူပျို လည်း ဖြစ်၊ မိန်းမ အရက် ဖဲ အကုန် ဝါသနာ ပါသူ လည်း ဖြစ်လေရာ ရောက်ရာ နေရာတိုင်း မှာ ရ တဲ့ အရာ နူင့် ပျော်မွေ့ သူဖြစ်လေသည်၊ အခုလည်း သင်္ဘော က ဆင်း ပြီး တဆင့် ပြီး တဆင့် နိူင်ငံတွေ ဖြတ်၊ လေယဉ် တွေ စီး နူင့် ကောင်းကောင်း လှုပ်ရှားဖို့ အချိန် မရခဲ့ ၊ အိမ်လည်း ပြန်မရောက်တာ ကြာလို့ ပြန်ချင်ဇောသာရှိနေသည်။

လမ်းမှာ တွေ့သမျှ ကောင်မ တွေလည်း စိတ်ထဲ ကပဲ ပစ်မှား လာခဲ့ရသည်၊ ယခု ဗမာပြည်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း မတွေ့ရတာ ကြာသော ဗမာမ လေး တွေ ကို ကြည့်ပြီး ရမက် ဆန္ဒ တွေ နိူးကြွနေခဲ့ရသည်၊ မာလာဖြိုး မှာ သူ့ အကို ဝမ်းကွဲ ကိုကိုမောင် နဲ့ ယူကထဲ က သူ စိတ်ထဲ က ပစ်မှား မိနေသော စော်ကြီး ဖြစ်လေရာ အခု လို တိုက်ခန်း တခု မှာ နူစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ သူ့ ဘောင်းဘီ မှာ တချိန်လုံး တင်းကြပ် ပြီး နေထိုင်ရ ခက်နေလေတော့သည်။

ညနေဖက် တီဗီရှေ့ထိုင်ပြီး အလာပ သလာပ ပြောကြတော့ သန်းဇော်ဦးက သူ့ မှာ ပါလာသည့် ဝီစကီ တလုံး ကို ထုပ် ဖွင့်ကာ သောက် လေသည်၊ မာလာဖြိုး ကိုလည်း ယူမလား ဆိုတော့ နည်းနည်း ကုတ်လေး နဲ့ စပ်ပေးပါ ဆိုသဖြင့် ကိုကာကိုလာ များများ ဖြင့် ထည့်ပေးလိုက်လေသည်။

မာလာဖြိုး နူင့် အတူနေသော အဒေါ်ကြီး မှာ ကိစ္စ တခုနူင့် နယ်ပြန်သွား ကြောင်း ၊ ခါတိုင်း ဆိုရင် သူ့ အမေက လာနေပေးကြောင်း၊ အခုတော့ ခလေးမွေးပြီးစ၊သမီး အငယ်ဖြစ်သူ မာလာဖြိုး၏ ညီမ အိမ် မှာ နေနေသဖြင့် လောလော ဆယ်သူတယောက်ထဲ ဖြစ်နေရကြောင်း ၊ စသည်ဖြင့် ပြောနေကြလေသည်။

မာလာဖြိုး မှာ အရက်ရှိန်လေး လည်း နည်းနည်းရ လာပြီး သန်ဇော်ဦး ၏ သူ့ ကိုယ်လုံး ကို မသိမသာ ခိုးခိုး ကြည့်နေသည့်၊ အကြည့်များ မှာ ခေါတော တသိန်းအားလောက် ဖြစ်နေသဖြင့် သူကိုယ်တိုင်လည်း အဖုတ် ၀ မှာ အရည် စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေရလေသည်။ပြောရင်း ဆိုရင်း မှ ဒီနေ့ ဗေဒင်ဆရာ သွားကြည့်သည့် အကြောင်း ရောက်သွားပြီး ယတြာ ကိစ္စ ကို ရီစရာ တခု အနေနူင့် ပြောပြ ရာ သန်းဇော်ဦးက

“ ဟာမမ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် ကျနော် က သောကြာ သားပဲ ဟီး ၊ မမ အိမ်မှာ ညနေက ထမင်းလည်း စားပြီး ပြီ၊ ဒီည ကျနော် မမ ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်မယ်၊ မမ က ကျနော်အတွက် ပြင်ထားတဲ့ ဧည့်သည်ခန်းမှာ သွားအိပ်လေ ဟိဟိ၊..ဟင် နင်က သောကြာသား လား တိုက်ဆိုင်လိုက်တာဟယ် ခစ်ခစ်..ငါက အိပ်ယာပြောင်း ရင် တော်တော် နဲ့ အိပ်မပျော်တတ်ဘူးဟ.”

“ ဒါဆိုလည်း မမ တို့ ကုတင် မှာပဲ ကျနော်နဲ့ လာအိပ်လေ ကုတင်က အကျယ်ကြီးဟာကို ဟီဟီး..”

“ အောင်မယ် ..နင့် လို လူပျို ငရှုတ် ဝက်မြီး လက်နဲ့ တော့ တကုတင် ထဲ မအိပ်ရဲပါဘူး ခစ်ခစ်..”

ပြောသာ ပြောနေတာ အိုင်ဒီယာက မာလာဖြိုး ၏ ပေါင်ခွဆုံ မှာ အရည်တွေ စိုစွတ် လာရသလို သန်ဇော်ဦး ၏ ဘောင်းဘီ မှာလည်း ဖေါင်းဖေါင်း ကြီး ကို အထင် အရှား မြင်နေရ လေပြီ။စကားတွေက လည်း ဟိုလိုလို ဒီလိုလို အဓိပ္ပါယ် နူစ်ခွ တွေနဲ့ ဖြစ်လာကြသည်။ နောက် တခါ အရက် ထပ်ဖြည့် ပေးရင်း နူင့် သန်းဇော်ဦး မှာ ခပ်တည်တည် ပင် မာလာဖြိုး ထိုင်နေသော ဆိုဖါဘေး မှာဝင်ပြီး ကပ်ထိုင်လိုက်၏။

ပေါင်ချင်း ကိုယ်လုံးချင်း မထိခလုပ် ထိခလုပ် ဖြင့် နူစ်ယောက် စလုံး မှာ သွေးတွေ ဆူလာကြသည်၊ ရီေ၀ သော မျက်လုံး အချင်းချင်း လည်း အကြည့်တွေ ပိုရဲလာသည်၊ သန်းဇော်ဦး က မာလာဖြိုး ကိုယ်လုံးလေး ကို ဆွဲယူ ပွေဖက်ပြီး နူတ်ခမ်း ဖူးဖူး လေး ကို ငုံစုပ်ပစ်လိုက်၏။

မာလာဖြိုး မျက်လုံးလေး များကလည်း စင်းကျ သွားပြီး သန်းဇော်ဦး လည်ဂုတ် ပေါ်ကို သူ့လက်တွေနဲ့ တွယ်ဖက်လာခဲ့သည်၊ သူ့ ရဲ့ တုန့်ပြန် အနမ်းတွေ ကလည်း ရေငတ် နေသူ တယောက် စမ်းရေ အေးအေး လေး တွေ့ရလိုက်သလို၊ အငမ်းမရ ဖြစ်နေသလို

သန်းဇော်ဦး လက်ဖဝါးတွေက မာလာဖြိုး တင်ပါး အိအိ ကြီး တွေ ကို အားမလို အားမရ ဆုပ်ညှစ် ပေးနေမိသည်။မာလာဖြိုး တယောက် အသက်ရှု မဝတော့သဖြင့် သန်းဇော်ဦး ၏ ပါးစပ်မှ သူ့ နူတ်ခမ်းတွေ ကို ခနခွာပြီး အသက်မှန်မှန် လေး ခနရူနေတုန်း သန်းဇော်ဦးက တိုးတိုးလေး

“ မမ အိပ်ခန်းထဲ သွားကြရအောင် နော်...”

အိပ်ခန်းထဲ ရောက် လို့ နူစ်ယောက်စလုံး အင်းကျီ ထမိန် ဘောင်းဘီ တွေ ချွတ်ကြပြီး နောက် ငတ်နေကြတာ ကြာပြီ မို့ အပရိက တွေ ခနဖယ်ထား၊ ဖိုးပလေး တွေ ဖိုက်ပလေး တွေ ဂရုစိုက် မနေကြတော့ ပဲ အရေးကြီးသည့် ဟာကိုသာ တိုက်ရိုက် တန်း သွားကြတော့၏။ရှင်းရှင်း လေး ရေးရရင် သန်းဇော်ဦးးက မာလာဖြိုး ပေါင်တန် နူစ်လုံးကို ခွဲ၊ စိုနေသော စောက်ဖုတ် ကိုဖြဲကာ မာနေသော သူ့ လိင်တန်ကြီးကို တေ့ ဖိကာ သွင်းလိုက်လေတော့သည် ဟု ရေးရမည် ဖြစ်လေ တော့သည်။

မေသူဇာ တယောက် အခု တော့ အသားကျ သွားပြီ သူ့ အဖုတ်လေး ကလည်း မနာတော့၊ ဖိုးသက် လီးကြီး အကြောင်း တွေးလိုက်တိုင်း အခု တော့ အဖုတ်လေး မှာ အရည်တွေ စိုထိုင်းထိုင်းနဲ့ ဖြစ်ဖြစ် လာသည်၊ အန်တီ မျိုးမမ အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ သူတို့ မှာ အရင်လို မလွတ်လပ်တော့ ၊ အခု မှ သူ နှောင်တ ရသည်။

အလကား ကြောက်နေလို့ အခွင့်အရေးတွေ ဆုံရှုံးရသည်၊ ခု သူ လိုချင် ဆန္ဒပြင်းပြင်း ပြပြ ရှိသည့် အခါ ကျမှ အခွင့်ရေးက မချောင်ပီ ၊ ဒီနေ့ တော့ အိမ်ကြီး မှာ ဘယ်သူ မှ မရှိ သူ အိပ်ယာက နိူးတော့ ဒေါ်ကြီးလည်း မတွေ့ မီးဖိုချောင် မှာ မနော် တယောက်ပဲ အလုပ်ရှုတ်နေတာတွေ့သည်။

အဲဒါနဲ့ အသာ လေး လစ်ပြီး ဖိုးသက်တို့ အိမ်လေး ဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ဖိုးသက် နဲ့ တွေ့ရင် တနေရာ သွားချိန်းတွေ့ဖို့ ပြောရ မယ်လို့ တွေးလာခဲ့သည်၊ အိမ်ထဲ ဝင်ပြီးတော့ ဖိုးသက် အခန်း မှတ်ပြီး ဝင်လိုက်ရာ ရုတ်တရက် မေသူဇာတယောက် ကျောက်ရုပ်လို ဖြစ်သွားရသည်။

သူ မြင်လိုက်ရတာက ဦးလေးတင့်၊ ပက်လက်ကြီး အိပ်နေလိုက်တာ ပုဆိုးက လည်ပင်းတက်ချိတ်နေတယ်၊ သူ့ အလံတိုင်ကြီး က ထိုးထောင်ထနေသည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထ နေတဲ့ လိင်ချောင်း ညိုညို ကြီး က မေသူဇာ ဒူးတွေ ကို ညွှတ်ခွေကျ စေလောက်အောင် ကို စိတ်လှုပ်ရှားသွားရ၏။

သူ့ ကို ညို့ယူထားသလို ဖြစ်စေသော ဦးလေးတင့် လိင်တန်ကြီး ကို မေသူဇာတယောက် ငေးကြည့်နေခိုက် ဦးလေးတင့် အိပ်နေရာက လှုပ်လိုက်တာ မြင်သဖြင့် အိပ်ခန်းထဲ မှ ပြန်ထွက်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်၊ ထိုအချိန်မှာပင် အပြင် မှ လူဝင်လာသံ ကြားသဖြင့် ကမန်းကတန်း ပုန်းမိပုန်းရာ တံခါး၀ နားက ဘီဒို နောက်ဘက်သို့ ဝင်ပုန်း နေလိုက်မိလေသည်။

ဦးတင့် မှာ အိပ်နေရာမှ ရုတ်တရက် နိူးလာတော့ သူ့ အခန်းထဲ ဘီဒိုဘေး ရုတ်တရက် ပုန်းလိုက်သော မေသူဇာကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဒီကောင်မလေး ငါတို့ အခန်းထဲ ဘာလာလုပ်တာ ပါလိမ့်ဟု တွေးနေရင်း သူ့ ပုဆိုးက လိပ်တက်နေပြီး သူ့ လီးကြီးတောင်နေတာကို သတိထားမိသွား၏။

ဟိုက် ဒီကောင်မလေး ငါအိပ်ပျော် ရင်း လီးတောင် နေတာကို လာချောင်းနေတာပါလား၊ ဟင်း ဒီကောင်မလေး တော်တော် ရွနေပြီထင်တယ်၊ ဦးတင့် အတွေး မဆုံးခင် မှာပင် အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့ နော်အေးမူ ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ ဟယ် ကြည့်ပါအုန်း ဘယ်လို အိပ်နေတာလဲ အရှက် မရှိ တယောက်ယောက် အခန်းထဲကို ဝင်လာ မှ ဒုက္ခရောက်နေ ပါအုန်းမယ်..”

“ ဘယ်သူ မှ မဝင်ပါဘူးကွာ...မင်းကို အိမ်မက်ထဲ မှာတွေ့လို့ ကို့ မှာ ဒီလို ဖြစ်နေတာလဲ …”

“ အင်း သွားစမ်းပါ၊ အိပ်ယာနိူးပြီး သေးပေါက်ချင်လို့ မာနေတာများ..သွား..”

“ လာပါကွာ အမြန်လေး တချီလောက် ဆွဲလိုက်ရအောင် အိပ်ယာထလေး..”

“ ဟင့်အင်း ဟိုအိမ်ကြီး မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ၊ မီးဖိုထဲ မှာ လည်း ပဲဟင်းအိုးတန်းလန်းနဲ့ အမြန်ပြန်သွားမှ ရမှာ..နေ့ခင်းမှ ..”

“ ကဲ ပါကွာ စိတ်ကျေနပ်အောင် တစုပ်နူစ်စုပ် လောက်ပဲ ကဲ လာလာ ”

ဦးတင့်က နော်အေးမူ လက်ကို အတင်း ဆွဲ ပြီး သူ့ လိင်ချောင်းကြီး ကို စုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဦး တင့် ကုတင် စောင်း မှာ ခြေချပြီး ထိုင်လိုက် ကာ နော်အေးမူ ကို ကုတင်ဘေး ဒူးထောက်လျှက် ပုလွေ ကိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ နော်အေးမူ က ဦးတင့် ကျေနပ်အောင် ခေါင်းငုံ ပြီး အသာငုံစုပ်လိုက်သည်။

ထထိုင်လိုက်သော ဦးတင့် နေရာမှ ဆိုလျှင် မေသူဇာ တယောက် ပုန်းလို့ မလုံတော့၊ သူ နူင့် ဦးတင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံမိတော့သည်၊ ဦးတင့်က မေသူဇာကို မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြ ပြီး ပြုံးပြုံး ကြီး ကြည့်ရင်း မှ နော်အေးမူ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ နော်အေး မူ ပါးစပ်ထဲ သူ့ ကောင်ကြီး ကို အဝင် အထွက်လုပ်ပေးနေလေသည်။ ခနနေတော့ နော်အေး မူက အတင်း ရုန်းပြီး

“ တကယ်ပြောတာ ကို ဟို ပဲဟင်းတူး သွားရင် ပြဿနာတက်လိမ့်မယ် ..သွားမှ ရမယ်..”

“ အင်းလေ ဒါဆိုလည်း သွားတော့..”

နော်အေးမူ ထွက်သွားတာနဲ့ ဦးတင့်က ထလိုက်ပြီး တံခါး ကို သွားပိတ်လိုက်သည်။ လုံချည် ဝတ်မထားသဖြင့် တင့်ကား အမြှောက်ကြီးလို ဖြောင့်တန်း ထောင်မတ်နေသော လီးကြီး ဖြင့်ပင် မေသူဇာ ထိုင်ပုံးနေသော ရှေ့ ကို ရှောက်သွားပြီး

“ ကဲ ကောင်မလေး ဘယ်လိုလဲ...”

မေသူဇာ က သူ့မျက်နှာရှေ့တည့်တည့် မှာ နော်အေးမူ တံထွေး များဖြင့် စိုစွတ်နေသော လိင်ချောင်း ညိုညို ကြီး ကို ကြောက်လန့် တကြား စေ့စေ့ကြည့်ရင်း က ပြုံးစစ နင့် ငုံ့ကြည့်နေသော ဥိးတင့် မျက်လုံးတွေ ဆီ ကို ပြောင်းလဲ ကြည့်လိုက်မိလေသည်။

မျိုးမမ တယောက် ဘယ်လိုပင် စိတ် ကို ချူပ်ထိန်းသော်လည်း ရက်နည်းနည်း ကြာလာ တာနူင့် စိတ်က ပြန်လျော့ လာပြန်လေသည်။ မောင်ဟန့် လီးကြီး စုပ်ခဲ့ရတာ ပြန်သတိရ နေမိသည်၊ အင်း အဲဒါမျိုး အခွင့် အရေး ရရင် ဒီတခါတော့ အဆုံးစွန်ထိ သွားလိုက်မယ် ဟု တွေးနေမိသည်၊ အဲ လို အခွင့် အရေး ဆိုတာ ကလည်း သူဖန်တီး လျှင် ဖြစ်နိူင် သည် ဆိုတာ သိတော့ ၊ စိတ် အလို လိုက်ချင်နေမိသည်။

မကြာခင်ပဲ အခွင့် အရေး တခု ပေါ်လာသည်၊ မြစ်ဝကျွန်းပေါ် ဒေသ လေး တခု မှာ ပရောဂျက် အတွက် မြေ ရွေးထားတာ သွား စစ် ကြည့်ဖို့ရယ်၊ ထိုဒေသ အာဏာပိုင် များနူင့် စကားပြောဖို့ ရယ် ကိစ္စ ပေါ်လာတော့ ထုံးစံ အတိုင်း အင်ဂျင်နီယာ တယောက် အနေနူင့် မောင်ဟန် ကို ရွေးလိုက်သည်၊ ဒီတခါတော့ ကြည့်ရုံ၊ စကားပြောရုံ ဆိုတော့ လူသိပ်မလို၊ မိန်းခလေး အဖေါ် အဖြစ်၊ သူ့ စာရေးမ လေး ဝါဝါ ကိုသာ ခေါ်ခဲ့လေသည်။

ထိုကာလ အချိန် များမှာ မြစ်ဝကျွန်းပေါ် ဒေသ များသို့ ကားလမ်း များ မပေါက်သေးသဖြင့် ရေလမ်း ကိုသာ အဓိက ထားပြီး သွားလာကြရလေသည်၊ မြစ်ဝကျွန်းပေါ် က နာမည်ကြီး ထီးနူင့် ဟာလဝါထွက်သော မြို့ သို့ ပထမ သင်္ဘောဖြင့် သွားရမည်၊ ထိုမှ တဆင့် ရေစူး ရှစ်ပေလောက် ရှိသော မော်တော်ဘုတ် ကလေး ဖြင့် သွားမှ သာ သူတို့ ပရော်ဂျက် ရှိသည့် နေရာ ရောက်မည် ဖြစ်လေသည်၊ ထိုမော်တော် မှာလည်း နေ့တိုင်း မဆွဲပေ။

ထားပါတော့ မြို့ကို သွားမည့် သင်္ဘော ဖြူဖြူ ကြီးပေါ် ရောက်တာနဲ့ မောင်ဟန် အကွက်ကောင်းတွေ့လေပြီ၊ ဒေါ်မျိုးမမ လည်း ထိုနည်း လည်းကောင်းပင်၊ မောင်ဟန်နဲ့ ဝါဝါ မှာ လူပျို အပျို ငယ်ရွယ်တူချင်း မို့ ဘေးခြင်းကပ် အိပ်လို့ မဖြစ်နိူင်၊ ဒေါ်မျိုးမမ က အလယ်မှာ အိပ်ရမည်။

ထို့ကြောင့် ယောက်ကျားလေး တွေ ရှိတဲ့ဘက် မှာ မောင် ဟန် အိပ်ရသလို ၊ မိန်းခလေး တွေ ရှိသည့်ဘက်မှာ ဝါဝါ အိပ်ရသည်၊ ဒေါ်မျိုးမမ ကတော့ အလယ်မှာဒီတခါတော့ ခြင်ထောင် မရှိ၊ ဘေးမှာလည်း လူတွေ အများကြီး နဲ့၊ ဒါပေမဲ့ ခြုံထားတဲ့ စောင်ချင်း ကပ်နေသည်၊ ဒေါ်မျိုးမမ ရွ နေသလို၊ မောင်ဟန်လည်း တအားဆာနေပြီ။

ညနေစောင်းလို့ သင်္ဘောပေါ်မှာ မှောင် လာကာ ကုန်းပတ်ပေါ် လူ အသွားအလာ စဲတာနဲ့ မောင်ဟန့် လက်က ဒေါ်မျိုးမမ ပေါင် တွေပေါ်ကို စောင်ခြုံအောက်မှ ရောက်နေပြီ၊ ဒေါ်မျိုးမမ မနေတတ် သဖြင့် မောင်ဟန့် ကို ကျောပေး ကာ တဖက် လှည့်အိပ်လိုက်၏။

မောင်ဟန့် လက်က ဒေါ်မျိုးမမ တင်ပါးကြီးတွေ ပေါ် အလိုလို ရောက်သွား၏၊ မောင်ဟန်က အိတင်းတင်း တင်ပါးဆုံ ကြီး များ ကို အားမလို အားမရ ဖျစ်ညှစ်မိတော့၊ ဒေါ်မျိုးမမ ဖင်ကြီး တွေ မောင်ဟန့်ဘက် ကော့ပေးလာသည်။

မောင်ဟန်က လည်း စောင်အောက်မှာ ဆိုတော့ သူလက်တွေ ကို ထင်တိုင်း သရမ်းတော့သည်၊ ဒေါ်မျိုးမမ ထမိန်ကို တင်ပါးပေါ်ရောက်အောင် ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲတင်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ ဒေါ်မျိုးမမ ဝတ်ထားသော အသား ပါးပါး အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကို ပေါင်လည်ရောက်အောင် ဆွဲ ချလိုက်၏။

အခု တော့ ဒေါ်မျိုးမမ အဖုတ်ကြီး တခုလုံးက မောင်ဟန့် လက်ဖဝါး အောက်မှာ၊ တကယ်တော့ မောင်ဟန့် လက်ဖဝါး အပေါ်မှာ ဆိုတာက ပိုမှန်လိမ့်မည်၊ ဘာကြောင့်လည်း ဆိုတော့ မောင်ဟန် က ဒေါ်မျိုးမမ ပေါင်နူစ်လုံးကြား ဖင် အနောက်ဘက်မှ ပင့် ကိုင်ထားသောကြောင့်ဖြစ် လေသည်။

ဒေါ်မျိုး မမ စောက်ဖုတ်ကြီး က လည်း ဖေါင်းလို့ အရည်တွေ ရွှဲနေပြီ၊ မောင်ဟန့် လက်ချောင်း ထိပ်တွေက ဒေါ်မျိုးမမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းတွေ စောက်စိ ရှိနိူင်မဲ့နေရာတွေ အကုန် လျှောက်ပွတ် ပေးနေရာ မှ စောက်ဖုတ် အတွင်းသို့ ပင် အဝင် အထွက်လုပ်ပေးနေ လေပြီ။

အဖို ဆိုလို့ ယင်ဖိုတောင် မသန်းဘူးသေး သော ဒေါ်မျိုး မမ အဖုတ်ကြီး မှာ ပိုင်စိုးပိုင်နင်း အဝင်အထွက် လုပ်နေသည့် မောင်ဟန့် လက်ခလည် ကြီးကြောင့် အရည်တွေ တစွပ်စွပ် နူင့် ဖောင်းကား နေပေတော့သည်၊ ခန အကြာတွင် ဒေါ်မျိုးမမ မှာ မောင်ဟန့် လက်ကောက်ဝတ်ကို သူ့ လက်ဖြင့် တင်းတင်း ကြီး ဆုပ်ကိုင်ကာ သူ့ တကိုယ်လုံးလည်း တောင့်တင်း၍ သွားရာ တချီ ပြီးသွားမှန်း သိသာ လေသည်။

မောင်ဟန်က လည်း သူ့လက်ညှောင်း သွားသဖြင့် ခန နားချင်တာ နူင့် အတော် ဖြစ်သွား၏၊ လက်ညှောင်းပြေ သွားတော မောင်ဟန် မှာ သူ၏ မာတောင်နေသော လီးကြီး ၏ ပြဿနာ ကို ဖြေရှင်း ဖို့လည်း စကြိုးစားတော့၏၊ သူ က နောက် တကြိမ် အခွင့်အရေး ဆိုတာက ဘယ်နားနေ မည်မှန်း မသိ၊ သံကို ပူတုန်းထု ရ မည်ဆိုသော ပန်းဘဲ သမားတို့ ထုံး နူလုံး မူ ပြီး ကြိုးစားတော့၏။

ပထမ သူ့ စောင်ကြီး ကို သူနူင့် ဒေါ်မျိုးမမ နူစ်ယောက် ပေါ် လွှားခြုံလိုက်သည်၊ နောက် ထိုစောင်အောက်မှ တဆက့် ဒေါ်မျိုးမမ စောင်အောက်ကို သူ့ ကိုယ် ဝင်လိုက်၏၊ နောက်တော့ သူ့ ပုဆိုးကို လှန်တင်လိုက်သလို ပြန်ဆွဲချထားသော ဒေါ်မျိုးမမ ထမိန် ကိုလည်း သူက ခါးပေါ် အထိ ပြန်လှန်တင်လိုက်၏။

သူက ပုံစံ မှန် အောင် ဒေါ်မျိုးမမ ခါးကို သူ့ဘက်ဆွဲလိုက် ရာ ဒေါ်မျိုးမမ မှာ သူ့ ဘက်သို့ ဖင်ကြီး များ ကော့ပေးလာ၏၊ မောင်ဟန်က သူ့ဒူးတဘက်ဖြင့် ဒေါ်မျိုးမမ ပေါင် လုံး ကြီး နူစ်ခုကြား ထိုးထည့် လိုက်ပြီး ကွဲဟ သွားသော ဖင်နူစ်လုံးကြားမှ သူ့ လိင်တန်ကြီး ကို အသာလျှောထိုး လိုက်ရာ အခုန အရည်များ ဖြင့် စေးကပ်နေသော ဒေါ်မျိုးမမ စောက်ဖုတ် အ၀ ကို သွားထောက်မိလေသည်။

အင်းးး ကနဲ့ တုန် သွားသည့် ဒေါ်မျိုး မမ ကိုယ်လေး ကြောင့် ဒေါ်မျိုးမမ တယောက် မောင်ဟန် လုပ်သမျှ ကို သိနေ ပြီး လိုက်လျှောမည် ဆိုတာကိုလည်း မောင်ဟန် သိနေ၏၊ ထို့ကြောင့်လည်း အချိန် မဆွဲ တော့ဘဲ သူ့ လီးကြီး ကို ဒေါ်မျိုးမမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြေးဖြေး ခြင်း ဖိကာ ထိုးသွင်းလေ တော့သည်။

........................................................................................................................

ဒေါ်မျိုးမမ တို့ မြို့ ကိုရောက်တော့ သူတို့ သွားမည့် ရွာလေး သို့ သွားမည့် မော်တော် မှာ မနက်ဖြန်ညနေကျ မှ ထွက်မည် ဆိုသဖြင့် တည်းခိုခန်းတခု တွင် အခန်း ၃ခန်း ငှား ကာ တည်း လိုက်ရလေသည်။ဒေါ်မျိုးမမ မှာ ပထမ ဆုံးလီး အရသာ ကို သင်္ဘောပေါ်တွင် မလွတ် မလပ် ခံစားလိုက်ရ ၍ မချင့် မရဲ ဖြစ်နေရသလို ၊ ဒေါ်မျိုးမမ ၏ အပျိုစင် အဖုတ် ကို ပထမဆုံး ပန်းဦးချွေခွင့် ရလိုက်သော မောင်ဟန်က လည်း ဆပ်တငန့်ငန့် ဖြစ်နေရာ ညဘက်ရောက်တာနူင့် ဒေါ်မျိုးမမ အခန်းသို့ ဆောင်တော်ကူးလေတော့သည်။

သူတို့ နူစ်ယောက် မှာ အခု မှ ဟန်ဆောင်မှု မျက်နှာဖုံး တွေ ကွာကျ ပြီး တယောက်နူင့် တယောက် ပွေ့ဖက် နမ်းရှုံ့ ကာ အင်းကျီလုံချည် တွေ ဆွဲချွတ်ချ ကြသော်လည်း အသံတော့ အကျယ် ကြီး မထွက်ရဲကြ၊ ဘေးက ကပ်ရက် အခန်းမှာ ဝါဝါ ရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

တကယ်တော့ သူတို့က သာ မသိတာ ဝါဝါ တယောက် က သူတို့ နူစ်ယောက် ၏ အခဲ မကြေ လိုးပွဲ ကြီး ကို အစ အဆုံး တဖက်ခန်း မှ ချောင်းကြည့် မြင်နေခဲ့ရလေသည်၊ ထိုတည်းခိုခန်း များမှာ အရင့်အရင် လူများ ဖေါက် သွားခဲ့သည့် အပေါက် များမှာ များပြားလှသဖြင့် ကြိုက်သည့် ရူထောင့် က ချောင်းလို့ရ နိူင်ပေသည်။

မောင်ဟန် မှာ အခုမှ ပဲ ရဲရဲတင်းတင်း မို့ ဒေါ်မျိုးမမ ၏ နိူ့ကြီးများကို အားရပါးရ ဆုပ်နှယ် ပြီး နိူ့သီးခေါင်း တွေကို ဘယ်တလှည့် ညာတလှည့် နူင့် စုပ်၊ ဒေါ်မျိုးမမ ဗိုက်သား ပေါင်တွင်းသားတွေ ကို ပါ တရှိုက်မက်မက် နမ်းရှု့ှုံ့ ရင်း အရည်တွေ ရွဲနေသော အဖုတ် ကြီး ကိုလည်း ကုန်းရက်၊ သို့သော်လည်း အဓိက မှာ ဒေါ်မျိုးမမ အဖုတ် ကြီး ကို သူ့ လီးကြီးထည့် ကာ တအားဆောင့် ဖို့သာ စိတ်လောနေသဖြင့် တိုက်ရိုက်သာ ပေါင် နူစ်လုံးကြား ဝင်လုပ်လေ တော့သည်။

လူပျို ပေါက် မောင်ဟန် နူင့် အပျိုကြီး ဒေါ်မျိုးမမ တို့ နူစ်ယောက်မှာ လှေကြီး ထိုးရိုးရိုး နူင့် နူစ်ချီ၊ နောက် ကုတင်ပေါ်မှာ ဒေါ်မျိုးမမ ကို လေးဘက်ထောက်စေ၍ တချီ၊ ကုတင်ဘေး စားပွဲ ကို လက်ထောက်ကုန်းစေ၍ တချီ စသဖြင့် နားလိုက် လိုးလိုက် ညလုံးပေါက် လုပ်ကြလေသည်။ဝါဝါ ခမျာလည်း ချောင်းရင်း ကိုယ့်အဖုတ်ကိုယ် ပြန်ပွတ် ကာ အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ ပြီးရလေသည်။

မေသူဇာ ခမျာ စိတ်ညို့ ခံ ထားရသူ ပမာ ဦးလေး တင့် သူ့ လက်ကို ဆွဲခေါ်သွားရာနောက် ပါသွား ခဲ့ရလေသည်၊ သူ့ ဂါဝန်ကိုလှန်၊ သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကိုချွတ်၊ သူ့ပေါင်နူစ်လုံး ကို ဖြဲ ၊ သူ့အဖုတ်လေး ထဲ ဦးလေးတင့် လိင်ချောင်းကြီး ထိုးထည့်ကာ နီး အထိက သူ့ ကိုယ်သူ ရုပ်ရှင်ထဲ မှာ ပြန်ကြည့်နေရသလို ဖြစ်နေရသည်။

ဦးလေးတင့် လိင်ချောင်းကြီး သူ့ အဖုတ်ထဲ ဝင်လာ မှသာ ရုပ်တရက် အသိ ဝင်လာခဲ့ရသည်၊ သို့သော်လည်း သူ ဖိုးသက် တုန်းက ကြုံရသလို နာကျင် ပူစပ်မှုတွေ မဖြစ်တော့ပဲ စေးစေး လေး သာ ဝင်လာ ခဲ့ပြီး သူ့ စောက်ခေါင်း နံရံလေး များက ခံနိူင်ရည် ရှိနေပြီ ဖြစ်သည့် အပြင်၊ အရသာ ကို ပါ ခံစား တတ် နေတာကို သူ့ ဘာသာ တအံ့တသြော ဖြစ်မိနေရလေသည်။

သူ့ လက်ကလေး များက ဦးလေး တင့် ကျောပြင် ကြီးကို ဖက်တွယ် ထား နေမိပြီး ဦးလေးတင့် ဆောင့်သမျှ တဖတ်ဖတ် ကို အောက်က ကော့ကော့ ပေးနေမိတော့သည်။ဦးလေး တင့် အဖို့ မှာလည်း ဟ ဒီကောင်မလေး မခေပါလား ဒါ ပထမ ဆုံး အကြိမ်တော့ မဖြစ်နိူင်တော့ ဘူး၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ ငါ ကောင်းဖို့ ဖြစ်လာတာပေါ့ ဟာ တွေးကာ အားရှိပါးရှိ စိတ်ထင်တိုင်း ကျဲ လေတော့သည်။

မေသူဇာ ခမျာမှာလည်း ဖိုးသက်တုန်းက အပျိုစစ်စစ်လေး မို့ ဖိုးသက် နားမလည်ပါးမလည် စွတ်စက် လိုးခဲ့ရာ အရသာ မခံစားနိူင်ပဲ ပွန်းပဲ့ ပူစပ်ပြီး၊ အပျိုမြှေးလည်း ကွဲ သွေးထွက် သံယို ဆိုတော့ ဘာဆို ဘာမှန်းကို မသိခဲ့ ရာ က အခု မှ အရသာ ကို ကောင်းကောင်းခံစား မိလေတော့ရာ၊ ပုဇွန်ဆိတ်ကလေး ပင်လယ်ထဲ ကျသလိုဖြစ်ခဲ့ရလေတော့သည်။

.................................................................................................................

မေသူဇာ ဖိုးသက် ကို ရှာမတွေ့ ရတာ တကယ်တော့ ဖိုးသက်က အိမ်ကြီး ထဲ အပေါ်ဆုံးထပ် ဦးဘတုတ် တို့ လင်မယား အိပ်သည့် ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ဒေါ်ဒေါ်မြ နူင့် အပြတ် ဆွဲ နေကြ၍ ဖြစ်သည်၊ မျိုးမမ ပြန်ရောက်လာတော့ ဒေါ်ဒေါ်မြ တယောက် သူ့ အခန်းထဲ ဖိုးသက်ကို ခေါ် အလိုးခံဖို့ စိတ်မသန့်တော့။

မျိုးမမ အခန်းက သူနဲ့ ကပ်ရက် မဟုတ်လား ဆိုတော့ အပျိုကြီး ပီပီ ဆာလာတော့ ကြံမိကြံရာ ဝင်းပပ အလုပ်သွားနေ ချိန် သူ့ညီမ လင်မယားအိပ်ခန်း မှာ အလိုးခံဖို့ စဉ်းစားမိပြီး ဖိုးသက်ကို လူမသိအောင်တက်လာဖို့ ပြောလိုက်၏၊ ဖိုးသက်ကလည်း သူ့အမေ နော်အေးမူ ကို အပြင်သွားမလိုလို ဘာလိုလို အယောင် ပြပြီး အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ တက်လာ ခဲ့သည်။

ဦးဘတုတ် တို့ မွေ့ယာကြီးမှာ နိူင်ငံခြား မှ အထူးမှာထား သော မွေ့ယာကြီး ဖြစ်သဖြင့် အထူး ဇိမ်ကျ လှပေရာ ဖိုးသက် တယောက် ဒေါ်ဒေါ်မြ ကို စိတ်ကြိုက် ဆွဲတော့၏၊ အောက်က မွေ့ယာခင်းကို စွန်းကွက်ကုန်မည် စိုးသဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်မြ ထမိန်ကို ပင် ခင်းထားရ၏။

တချီပြီးသွားတော့ ဖိုးသက် တယောက် စပ်စပ်စုစု ဖြင့် ကုတင်ဘေး ဘီရို အံဆွဲတွေထဲက ဓါတ်ပုံ အယ်လ်ဘန်စာအုပ် ကို ရှောက်လှန် ကြည့်လိုက်ရာ၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ ၏ ငယ်ငယ် တုန်းက အလှရိုက်ထားသော ဓါတ်ပုံများကို တွေ့ရလေသည်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ မှာ မယ်ဘွဲ့ရ လည်း ဖြစ်သဖြင့် ရေကူးဝတ်စုံဖြင့် ပုံများ လည်း များစွာရှိလေရာ ကြည့်ရင်း ဖြင့် ဖိုးသက် တယောက် လီးကြီး ချက်ချင်း ပြန်တောင် လာခဲ့ရလေသည်။

“ အဲ့ ကောင်လေး..နင် မမလှ ပုံတွေ ကြည့်ပြီး လီးက ချက်ချင်း ပြန်မာလာပြီ ကြည့်စမ်း..”

“ ဟာဒေါ်ကြီးကလည်း မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်ကြီးကို လိုးလို့ မဝသေးလို့ပါ..”

“ အောင်မယ် ညာမနေပါနဲ့ ငါသိပါတယ်၊ ငယ်ငယ်တုန်းက ငါက ရီးစားတောင် တယောက်မှ မရှိသေးဘူး၊ မမလှက ယောက်ကျား ထည်လဲ တွဲ နေတာ၊ သူက အဲဒါလည်း အရမ်း စိတ်သန်တယ် လို့ လူပြောများတယ်...”

“ ဟုတ်လို့လား..ကျနော် ကတော့ ကိုယ် မလုပ်ဘူးတာ မသိဘူး လုပ်ဖူးတဲ့ ဒီက ဒေါ်ကြီး ကိုပဲ စွဲ တယ်..”

ဖိုးသက်က ပြောပြော ဆိုဆို နူင့် ဒေါ်ဒေါ်မြ နိူ့ကြီး တွေကို တပြွတ်ပြွတ် ကုန်း စုပ် လိုက်သည်၊ နောက် တော့ ဒေါ်ဒေါ်မြ ကို အနောက်ဘက်မှ ပေါင်တချောင်းကျော် လိုးကာ ဆောင့်နေသည့် အချိန် သူ့စိတ်ထဲ မှာတော့ ဒေါ်ဒေါ်လှ ကို လိုးနေရသည်ဟု မှန်းနေမိတော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ် မြ တောင်မှ ဒီလောက်ထန်နေရင်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ သာ ဆိုရင် ဘယ်လိုနေမလဲ ၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ တို့ ပြန်လာရင် ဒေါ်ဒေါ်လှ ကို လိုးရအောင် ဘယ်လိုကြံရင် ကောင်းမလဲ ဟု အတွေး နယ်ချဲ့ နေမိတော့သည်၊၊


အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>