ငါတို့မသိတဲ့ သူတို့အကြောင်း အပိုင်း ( ၁ )
ရေးသားသူ - CooCo
ဒီဟာကို အချစ်တက္ကသိုလ်မှာကတည်းက ဖွင့်ဖို့/ ရေးဖို့ စဉ်းစားခဲ့ဖူးသေးတယ်။ နောက်တော့ သိပ် စိတ်မပါတာရယ်.. အချိန် မရတာရယ်ကြောင့် မဖွင့်ဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ခုတော့ နည်းနည်း စိတ်ပါလာသလို.. အချိန်လည်း တော်တော် အားလာပြန်တဲ့ အပြင် အသက်ကလေးလည်းရလာတယ်။ ဆိုကြပါစို့ ကျွန်တော်တို့မှာပါတဲ့ ဂွေးဥလို့ခေါ်ကြတဲ့ ဘောဟာ ထနေနေ ထိုင်နေနေ ကင်းမြီးကောက်ထောင်နေနေ သူ့ဘာသူ အလိုက်သင့်လေး ရှိတယ်မလား။ အသက်ရလာပြီဆိုရင်တော့ အဲ့လိုမဟုတ်တော့ဘူး။ ကြွက်သားတွေ လျှော့လာတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ထိုင်ရင် ဖိမိလာမယ်။ ညှပ်လာမယ်။ ပိလာမယ်။ ဆိုတော့.. ကျွန်တော်ဟာ ဒီကိစ္စဘက်မှာ ထန်လှ.. မိုင်ကုန် ၁ဝနှစ်ပဲ။ ပြောရရင် ခင်ဗျားတို့နှင့် ပြိုင်ဘက် ဖြစ်မယ့် အခွင့်အရေး နည်းလာနေပြီ။ ဒါ့ကြောင့် သိထားကြုံထားသမျှတွေ့ ပြောမယ် စိတ်ကူးဖြစ်သွားတယ်။ ပြောမယ့် အကြောင်းအရာက လိင်မူဆိုင်ရာ ဆက်ဆံမူအကြောင်းပါ။ ကောင်းတာတွေလည်း ပါမယ်။ မကောင်းတာတွေလည်း ပါမယ်။
ဒီနေရာမယ် ကြိုတင် ဝန်ခံထားစရာ ကိစ္စက ကျွန်တော်ဟာ ဆေးပညာရှင် / ဆရာဝန် မဟုတ်ဘူး။ ဖြတ်သန်းလာခဲ့တဲ့ ဘဝတစ်လျှောက်မှာ ကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ မိန်းမတွေဆီက သင်ယူဆည်းပူး တတ်သိ နားလည်လာခဲ့တာတွေကို ပြန်လည် ဖောက်သည်ချ ဝေမျှတာ သက်သက်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း ကြုံတွေ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေ မို့လို့ အားလုံးအတွက် မှန်မယ်လို့တော့ အာမ မခံနိုင်ပါဘူး။ (မှားသွားတာ / လွဲသွားတာ ရှိရင် ပြန်လည် ဆွေးနွေး ထောက်ပြကြပါ။ ကလေးတွေ ဗဟုသုတ အမှတ်မှားမှာ စိုးလို့ပါ) သို့သော် ၇၅% လောက်တော့ အကျိုးသက်ရောက်မူ ရှိမယ်လို့ ယုံကြည်ပါတယ်။ မူလက ဆေးပညာခန်းဆိုင်ရာတွေထဲ တင်ဖို့ စိတ်ကူးပေမယ့် ကျွန်တော်က ဆေးပညာရှင်မ ဟုတ်လို့ ဆောင်းပါးလိုလို ကိုယ်တွေ့လိုလို ရေးတာပဲ ကောင်းမယ်လို့ ဆုံဖြတ်မိပါတယ်။ ယုံရင်လည်း ယူကြ ၊ မယုံလည်း အပျင်းပြေ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုလို့ သဘောထားပြီး ဖတ်ကြပေါ့။ မုသားမပါ လင်္ကာမချောဆိုပေသိ ဒီစာစုကြီးတစ်ခုလုံးကို မုသားတစ်လုံးမှ မပါအောင် ကြိုးစားရေးသွားပါ့မယ်။ ဥပမာ.. ပြောကြကြေးဆို ကျွန်တော့် ပထမဆုံး ဇနီးဖြစ်သူသာ ကလေးယူခဲ့လို့ရှိရင် အခုအချိန် သူ့အသက်ဟာ 23 နှစ် ဖြစ်နေပါပြီ။ ပထမဆုံး ဇနီးလို့ ပြောပါတယ်။ ပထမဆုံး လိင်ဆက်ဆံဖက်တော့ မဟုတ်ခဲ့ဘူး။
ကျွန်တော် ပထမဆုံး လိင်ဆက်ဆံ ဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့စဉ် အရွယ်က အသက်က ၁၄ နှစ် ၊ ၈ တန်း ကျောင်းသား။ ၆ တန်းက ကောင်မလေးကို ရည်းစားထားရင်း ညဘက် ခေါ် ချိန်းတွေ့ပြီး လုပ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့တာ။ မအောင်မြင်ပါဘူး။ ဖက်ရက် နမ်းရှုံ့ထားလို့ ထမီတစ်ထည်လုံး အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေပေမယ့် ထိုးသွင်းလို့ လုံးဝ မရခဲ့ဘူး။ ကျွန်တော် ထင်တာက အပေါ်က ထိုးသွင်းရမယ် ထင်ခဲ့တာ။ ကိုယ်ထင်တဲ့အတိုင်း ဘယ်လောက်ပဲ ဖိထိုးထိုး လုံးဝကို မဝင်ဘူး။ အချိန်အားဖြင့် နာရီဝက်နီးပါး ကျွန်တော်ကြိုးစားခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံး လူတစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေနစ်ပြီး တအားကို မောလာတော့မှ လက်လျှော့ပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်ရတာ။ ကံကောင်းတဲ့ နစ်နာမူ တစ်ခုပေါ့။ ကံကောင်းတယ်ဆိုတာ အဲ့အချိန် အဲ့ကလေးမနဲ့သာ ဖြစ်ခဲ့မိလိုက်လို့ရှိရင် ယူဖြစ်သွားကြရမှာ သေချာသလောက် ရှိတယ်။ အဲ့ဒါဆို ကျွန်တော့် ဘဝလမ်းကြောင်းဟာ သေချာပေါက် အခုလို ဘဝမျိုး မဟုတ်နိုင်ဘူး။ နစ်နာတာကတော့ အပျိုစင် စစ်စစ်လေး တစ်ယောက်ကို စားရကံကြုံခဲ့ရရဲ့သားနှင့် လက်လွှတ်ခံလိုက်ရတာပဲ။ ကောင်မလေးက ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ပျက်သွားသလဲဆို ချိန်းတွေ့ဖို့ မပြောနဲ့ လမ်းမှာတွေ့ရင်တောင် ရှောင်သွားတယ်။ သူ့ဘက်မှာလည်း တစ်ကယ့် ဟတ်ကော့ ဖြစ်မှာပေါ့။ သိပ်မကြာခင်ပဲ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်နဲ့ ကြိုက်သွားပြီး အလုပ်တွေ ဖြစ်ကုန်ကြရော ဆိုပါတော့။
အဲ့မယ် မခံချင်စိတ်ဖြစ်သွားတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားကြီးတွေဆီ ချဉ်းကပ်ပြီး နည်းနာယူရတယ်။ သင်ခန်းစာ ဆည်းပူးရတယ်။ သူတို့ပြောတာက အပေါ်က ဖိမထိုးရဘူး။ အလျားလိုက် တန်းတန်း ဇောင်းလျှော မြှောင်းလျှောလေး လျှောသွင်းရမယ်လို့ ဆိုတယ်။ ဒါနဲ့ နောက်တစ်ယောက်ပေါ့ ။ စမ်းကြည့်ပါတယ်။ အဆင်မပြေဘူး။ ကိုယ်က နည်းသိလာတော့ လက်တည့်က မတအား စမ်းချင်နေပြီ။ နူးတာတွေ နှပ်တာတွေ ဘာမှမလုပ်ပဲ။ အတင်းတက်ခွ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဖြဲဝင်ပြီး အတင်းသွင်းတာ။ မဝင်ပြန်ပါဘူး။ ဟိုက ဘာအရည်မှ မထွက်သေးခင် လုပ်မိနေတာကိုး။ အဲ့မယ် ဆရာ ကာလသားကြီးတွေက ပြောပြန်တယ်။ အရည်ထွက်အောင် အရင်လုပ်ရတယ်။ မစောင့်နိုင်ဘူးဆိုရင် စထွေးလေး စွတ်ပြီး ထည့်ရတယ်ဆိုပဲ။ ဒါပေမယ့် နောက် ရည်းစားတစ်ယောက် ထားဖို့က အတောကို် ရှက်နေပြီ။ ဘာလို့ဆို ခုန တစ်ယောက်ဟာ ပထမတစ်ယောက်ထက် ပိုဆိုးတယ်။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေက သူ့ကို သွားမေးလို့ (အောင်သွယ်စကား) ရှိရင် ပြန်ပြောတာက “ နင်တို့လူက အသုံးမကျဘူး၊ အလကားလူ” တဲ့။ အဲ့အတိုင်းကို ပြောလွှတ်လိုက်တာ။ မကြာဘူး။ သူလည်း ရည်းစားအသစ်နဲ့ အဆင်ပြေသွားကြရော။ အဲ့မယ် ကျွန်တော့်မှာ ဒီပျက်ရှင်တွေ ဝင်ပြီး ရည်းစား မထားရဲတော့ပဲ.. တစ်ကယ့် ပရက်တီကယ်ဆင်းဖို့ ဖာ ခေါ်ချရတော့တယ်။ အထက်တန်းကျောင်းသားလေး တစ်ယောက်အဖို့ (အဲ့ခေတ်၊ အဲ့အခါက) ဖာခေါ်ချဖို့ဆိုတာ လွယ်တဲ့ ကိစ္စတော့ မဟုတ်ဘူး။ အပေါင်းအသင်းဆိုး ဘော်ဒါကြီးတွေ ရှိဖို့လိုတယ်။ ဒီအတွက် ရပ်ကွက်ထဲက လူဆိုးလို့ နာမည်ကျော်သူတွေနဲ့ သွားပေါင်းရတယ်။ သူတို့ ဖာခေါ်ပြီဆို စရိတ်ကို အချိုးကျ ထည့်ဝင်ရတယ်။ အရက်ဝယ်ပေးရတယ်။ သူတို့ ဂစ်တာတီးတဲ့အခါ ဂစ်တာထမ်းပြီး လိုက်ရတယ်။ ရန်တွေ ဘာတွေဖြစ်ရင် ကူ ချပေးရတယ်။
သူတို့နဲ့ ပေါင်းမိတဲ့အချိန် စိတ်နာစရာ ဖြစ်လာတာ နောက်တစ်ခုက အဲ့လို လုပ်ကြပြီဆို ပထမဆုံး ဝင်ရသူက ကျွန်တော် ဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံးမှ ဝင်ရသူက ကိုကြီး.. ပဲဖြစ်တယ်။ (ကိုကြီးရဲ့ နောက်မှာ နာမည်ရှိပေမယ့် ထည့်မရေးတော့ပါဘူး)။ အကြောင်းရင်းက လိင်တံအသေးဆုံးသူက ကျွန်တော်ဖြစ်ပြီး ကိုကြီးက လိင်တံ အကြီးဆုံးမို့ပါတဲ့။ ခပ်သေးသေးသမား အရင်ဝင်ရင် မသိသာပေမယ့် ခပ်ကြီးကြီး ဝင်ထားရင် ချောင်သွားပြီး ဖီးလ်မလာတော့မှာ စိုးလို့ပါတဲ့။ အရင်ဝင်ရပေမယ့် တော်တော် ဖီးလ်ငုပ်တဲ့ ခံစားချက်ပါ။ အဲ့ဒါနဲ့ ကိုကြီးကို ချဉ်းကပ်ပြီး လိင်တံကြီးလာအောင် ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ မေးပါတယ်။ ကိုကြီးက အာကီဒိုသမား တစ်ယောက်ပါ။ ဂျပန်မှာ ၅ နှစ်လောက်နေခဲ့ဖူးတယ်။ သူကလည်း ဆရာစား မချန်ပဲ ပြောပြ/ သင်ပေးပါတယ်။ အိပ်ခါနီးတိုင်း မုန်ညင်းဆီနဲ့ ပြောင်းဆွဲရတာကို သာဂိထဲ ရေးဖူးတယ်။ တစ်ကယ်က ဆရာစားချန်ထားတာ။ ပိုကောင်းတာက နွားနို့စင်စစ်ထဲမှာပါတဲ့ မလိုင်ဖတ်နဲ့ ပြေင်းဆွဲကျင့်ရတာပါ။ နွားနို့က နေ့တိုင်း မဝယ်နိုင်/ မဝယ်ဖြစ်တဲ့အခါမျိုးကျမှ မုန်ညင်းဆီကို အစားထိုးရတာ ဖြစ်တယ်။ နောက် လေ့ကျင့်ခန်းတွေက Push Up ဒိုက်ထိုးရတယ် ။ တစ်နေ့ ၂၅ ကြိမ်။ Star Push Up လို့ခေါ်တဲ့ ခြေလက်ကားပြီး ဒိုက်ထိုးရတာက ၂၅ ကြိမ်၊ အိပ်ထမတင်က ၂၅ ၊ Hell Touch လို့ခေါ်တဲ့ ဒူးထောင်ခြေဖဝါးချထိုင်ပြီး ခြေကျင်းဝတ်တွေကို ဘယ်ညာလက်နှင့် ထိရတာက တစ်ဘက် ၂၅၊ Cobra Stretch ကင်းမြီးကောက် Plank က တစ်မိနစ်၊ လက်သီးဆုပ် Plankက ၁ မိနစ်။ Reverse Cruches လို့ခေါ်မလားမသိ .. ပက်လက်လှန်ခါးမြှောက်ရတာက အကြိမ် ၅၀ ။ နှစ်ပါတ်လောက်ကြာတော့ အကြိမ် ၅၀ စီနဲ့ ၂ မိနစ်.. နည်းနည်းကြာလာတော့ ထပ်တိုး။ နည်းနည်းကြာတော့ ထပ်တိုး။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ အကြိမ် ၁၀၀ စီနဲ့ ၁၅ မိနစ် Plank လုပ်နိုင်လာတယ်။ မလိုင်ဖတ်/ မုန်ညင်းဆီ ဆွဲတာကလည်း အကျင့်ပါရုံမက ရောဂါတစ်ခုလိုတောင် ဖြစ်လာတယ်။ ညတိုင်း မလုပ်ရရင် ၊ မပြီးရင် အိပ်မပျော်တတ်လာတော့ ခရီးတွေ ဘာတွေ သွားတဲ့အခါ အတော်ကို ဒုက္ခရာက်ရတဲ့ အထိပဲ။
အကျိုးဆက်က ချာတိတ်လေး ကျွန်တော်ဟာ အသက် ၂၅ ဝန်းကျင် ကာလသားကြီးတွေနဲ့ လိင်တံချင်း လည်ပယ်တူ ဆိုဒ်တူ ဖြစ်လာပါတယ်။ ဖြစ်လာရုံမက ဖာချတဲ့အခါမျိုးဆို တစ်ဖောင်းဖောင်းနဲ့ မြည်အောင်ကို အားရပါးရ ဆက်တိုက် လေး/ငါး မိနစ်လောက် ဆွဲနိုင်လာတာပဲ။ ပစ္စည်းက ကိုကြီးလောက် မဟုတ်သေးသလို ကိုကြီးလို ခပ်ကြာကြာ မဆွဲနိုင်သေးမယ့် ဆွဲနေတဲ့အချိန် ဆယ်မိနစ်ပါတ်ဝန်းကျင်လောက်ကတော့ ခေါ်ထားတဲ့အမျိုးသမီးခမျာ ခါးချိအောင် ခံရတယ်။ နောက်တော့ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဖာသည်တွေ လက်မခံတဲ့ ဖာလန်လေးဖြစ်လာသလို ရောဂါလည်း ပထမဆုံးအကြိမ် စ ကူးစက်ခံရတယ်။ ဂနိုကျတာပါ။ အတော်လေး ရှက်ရသလို တော်တော့်ကို ဒုက္ခရောက်ရတဲ့ ရောဂါလည်းဖြစ်တယ်။ ပြည်တွေက လိင်တံကနေ တစ်စက်စက်နဲ့ တောက်လျှောက်ကို ထွက်နေတာ။ ပုဆိုးစတွေ စိုနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဖခင်ဖြစ်သူက ရိပ်မိပြီး သူ့တပည့်တစ်ယောက်နဲ့ ဆေးခန်းလွှတ် ကုပေးမှ ပျောက်တယ်။ ကျွန်တော့်အခြေအနေကို ရိပ်မိသွားတဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူက ကျွန်တော့်ကို အားကစားဘက် လှည့်ပေးတယ်။ ဘောလုံးကန် ၊ ခြင်းခတ် ၊ ဘောလီဘောပုတ် ဒီ ၃ ခုကို ကျွန်တော် ၀ါသနာပါသွားတယ်။ ကျောင်းလက်ရွေးစင်အဆင့် ၊ မြို ့နယ်အဆင့် တွေမှာပါ ဝင်ကစားရင်း ကာလသားကြီးတွေနှင့် အဆက်ပြတ်သွားလို့ ဖာချတာတွေ ဘာတွေ မလုပ်ဖြစ်တော့ဘူး။
နောက်တော့ ကျွန်တော် ဆယ်တန်း အောင်တယ်။ ဝန်ထမ်းဖြစ်သူ ဖခင်ရဲ ့ ဆန္ဒအရ သက်မွေးကျောင်း ကောလိပ် တစ်ခုကို တက်တယ်။ မကြာခင်ပဲ အရာရှိပေါက်စလေး ဖြစ်တယ်ပေါ့။ ကျောင်းတက်တဲ့ ကာလတွေမှာတော့ ထွေထွေထူးထူး မရှိပါဘူး။ ဘောလုံးကန်လိုက် ၊ အရက်သောက်လိုက် ၊ ဖာချလိုက် ဆိုတာမျိုးပါပဲ။ ပြဿနာက ကျွန်တော် ဒီဘက်မှာ စိတ်ပြင်းထန်မှန်း ရိပ်မိသွားတဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူက သူ့အထက်အရာရှိရဲ ့ သမီးဖြစ်သူနဲ့ ပေးစားဖို့ စီစဉ်တာပါ။ အဲ့အချိန်တုန်းကတော့ ကျွန်တော်ဟာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆရာလို့ ထင်တာပေါ့လေ။ ကျွန်တော်ငယ်ငယ်တုန်းက ကြိတ်လေးစားခဲ့ရတဲ့ ကိုကြီးလို ဆိုဒ်မျိုး လိင်တံကို ပိုင်ဆိုင်ထားသလို ကိုကြီးလို ကောင်းကောင်းဆွဲတတ်နေပြီ ဖြစ်တဲ့အပြင် အတွေ့အကြုံသက်က တော်တော်လေးလည်း များနေပြီ။ တစ်ခုပဲ .. ကျွန်တော် ယူထားတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေဟာ ဖာတွေနဲ့သာ ဖြစ်ပြီး သာမန်မိန်းကလေးမျိုးနဲ့ အတွေ့အကြုံ တစ်စက်မှ မရှိသေးတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မသိခဲ့ဘူး။
အဲ့လိုနဲ့ ယူဖြစ်ကြရောဆိုပါတော့။ ပထမဆုံး မင်္ဂလာဦးည အပြီး နောက်တစ်နေ့မှာ မိဘအိမ် ပြန်ပြေးတဲ့ သတို့သမီးမျိုး ခင်ဗျားတို့ မြင်ဖူး / ကြားဖူးကြမယ် မထင်ဘူး။ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုယ်တွေ့ကြုံခဲ့ရတာ။ နှစ်ဘက်မိဘက ကျွန်တော်အလုပ်လုပ်ရာ ရန်ကုန်ကို တက်လာ ၊ မဂ်လာဆောင်ပေးပြီး နယ်ကို ပြန် ၊ ကျွန်တော်တို့ အသစ်စက်စက် လင်မယားနှစ်ယောက်က အစိုးရ လိုင်းခန်းလေးထဲမှာ ကျန်ခဲ့။ ညနေစောင်း ဘော်ဒါအပေါင်းအသင်းနဲ့ ဘတ်ချလာနိုက်ဘာညာ လုပ်ပြီး မူးမူးနဲ့ ကုတင်ပေါ် ထိုးတက် ၊ အတင်းနသားပါးယား ပေါင်ကြားထဲ ဒိုက်ဗင်ထိုးဝင်ပြီး ဇွတ် ထိုးထည့်လိုက်တာ။ နယ်မြို့လေးက အရာရှိကြီးသမီး ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိလေးဟာ တစ်ညလုံး ငိုနေတော့တာပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ ငတ်နေသမျှ အတိုးချပြီး လေး/ငါးခါများ ဖြစ်မလား မသိ။ လုပ်လိုက်.. မောရင် အိပ်ပျော်သွားလိုက် ၊ တစ်ရေးနိုးလာ ထလုပ်လိုက်နဲ့။ မနက်မိုးလင်းတော့ အသစ်စက်စက် မယားဖြစ်သူဟာ မရှိတော့ဘူး။ နယ်ကို ပြန်ပြေးပြီ။
ဒါဟာ.. ရေရှည် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဇိမ်ဆွဲ စားရမယ့် အစားအသောက်တစ်ခုကို အလောတကြီး အငမ်းမရ စားရင်း ပန်းကန်လွတ်ကျသွားတဲ့ အဖြစ်မျိုးလို့ အတော်လေး အသက်ရလာမှ သိတယ်။ အဲ့အချိန်ကတော့ မသိခဲ့ဘူး။ မသိတဲ့ အပြင် “ငါကွ” လို့တောင် ဂုဏ်ယူချင်သလိုလို။ တစ်ဘက် မိန်းကလေး ဘာတွေ ခံစားနေမလဲ ၊ ဘယ်လို ဖြစ်နေမလဲ တစ်ခုမှ မတွေးဖြစ်ဘူး။ ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲမှာက Sex ကိစ္စသာ ရှိနေပြီး သူ့ခေါင်းထဲမှာက မိဘနဲ့ ခွဲရတာ ၊ အသစ်စက်စက် တစ်စိမ်းနေရာကြီးရဲ ့ တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးတဲ့ အိမ်ထဲမှာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာလောက် မြင်ဖူးတဲ့ ယောက်ကျားတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ကုတင်တည်း အိပ်နေရတာ ၊ အသစ်စက်စက် အိမ်ထောင်တစ်ခုရဲ့ မပြည့်မစုံ ပရိဘောဂ အိမ်ထောင်ပစ္စည်းတွေ၊ မီးဖိုချောင် ပစ္စည်းတွေ အကြောင်း စဉ်းစားရင်း ရင်မောနေတာ.. စတာတွေ.. စတာတွေ.. တစ်ခုမှ ကျွန်တော် မရိပ်မိဘူး။ ရိပ်မိလည်း အဲ့အချိန်တုန်းက ကျွန်တော်ဟာ ဂရုစိုက်မှာ မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ .ကျွန်တော့်ရဲ ့ ပထမဆုံး အိမ်ထောင်ရေးဟာ အဲ့လို အကွဲအအက်လေးနဲ့ စခဲ့ပါတယ်။
သည်လိုတွေ အဆင်မပြေဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် တရားဝင် လက်ထပ်ထားတဲ့ လင်မယားဖြစ်တာမို့ သူ့ခမျာ ကြာကြာတော့ မရှောင်နိုင်ဘူး။ နှစ်ပါတ်လောက်နေတော့ ပြန်ရောက်လာပြန်တယ်။ ရောက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော်ကလည်း ဆွဲတာပဲ။ မူးရူးပြီး ငတ်နေသမျှကို အတိုးချဆွဲတာ။ ၅ ရက်လောက် ခံနိုင်သမျှ ခံပြီးတဲ့နောက် ခါးတွေ တင်ဆုံတွေ နာပြီး ပြန်ပြေးပြန်တယ်။ အဲ့ဒီလို ရောက်လာလိုက် ပြန်ပြေးလိုက်နဲ့ဟာ ၆ လလောက်ကြာအပြီး ကျွန်တော် သင်တန်း တစ်ခု တက်ဖို့ တာဝန်အပေးခံရတယ်။ သင်တန်းက ၃ လ လောက်ပဲကြာမှာပါ။ ဒါပေမယ့် မသွားခင် မယားဖြစ်သူကို အဝဆွဲဖို့ သိပ်မသောက်ဖြစ်တော့ဘူး။ မူးနေရင် တစ်ချီပြီးတာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတတ်လို့လေ။ အဲ့လိုနဲ့ မသွားခင် တစ်ရက်အလိုမှာမှ သူပြီးတာကို ကျွန်တော် တွေ့ရတော့တယ်။
တစ်ကယ် အံ့သြစရာကောင်းပါတယ်။ သူဟာ အရှက်အကြောက် ကြီးတဲ့ မိန်းကလေးပါ။ အသံ မထွက်အောင် နှုတ်ခမ်းတွေကို တင်းတင်းစေ့ထားတဲ့ကြားက အတွင်းထဲက လှိုက်ထွက်လာတဲ့ အသံကို သူ မထိန်းနိုင်ဘူး။ နောက်ပြီး သူ့အထဲကလည်း ကျွန်တော့်ကို ဆုပ်ညှစ်နေတာများ ဆက်တိုက်နီးပါး။ ပြီးတော့ သူ အသေကောင်လို ပျော့ခွေ မိန်းမောကျသွားတော့တယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ကိုယ့်ကြောင့် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ပြီးဆုံးခြင်းကို မျက်ဝါးထင်ထင်ကိုယ်တွေ့ ပထမဆုံး ကြုံဖူးတာ။ အဲ့ ခံစားချက်ဟာ ကျွန်တော့်ကို အတော်လေး ဘဝင်ဟတ်သွားစေတယ်။ အမှန်တစ်ကယ် ဝန်ခံရရင် သူ့ကို မိဘတွေ ပေးစားလို့သာ ယူထားတာ။ ချစ်တာတွေ မေတ္တာတွေ ဘာမှ မရှိဘူး။ ဒီအတိုင်း လိင်ဆက်ဆံဖော်တစ်ယောက်လို တွေးပြီး ကိုယ်လုပ်ချင်သလိုလုပ် ၊ ကိုယ်ပြီးတာနဲ့ အိပ်ပလိုက်တာပဲ။ သူက နာတယ် ပြောလည်း ဂရုမစိုက်ဘူး။ စပ်တယ်ပြောလည်း မသနားဘူး။ အောင့်တယ် ပြောလည်း လုပ်တုန်းပဲ။ ကျွန်တော်ဟာ ကိုယ်ပြီးဖို့သာ ကိုယ် အာရုံရှိတယ်။
ဒါပေမယ့် သူ ဒီလို မိန်းမော ပျော့ခွေပြီး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကို မြင်ရတာဟာ ကျွန်တော့်ကို အထူးအဆန်း ဖြစ်စေတယ်။ အချစ်မဟုတ်ပေမယ့် သံယောဇဉ်တွယ်လာတယ် ဆိုကြပါစို့။ အဲ့နောက်ပိုင်း ကျွန်တော် သူပြီးစေဖို့ကို စပြီး စဉ်းစားဖြစ်ပေးတော့တာ။ အဲ့လို စဉ်းစားမိပြီး လုပ်ပေးချိန်ကျမှ သူတို့ကို ပြီးအောင် လုပ်ပေးရတာ ထင်သလောက် မလွယ်ပါလားဆိုတာ သိတော့တယ်။ ဒါဟာ လိင်တံကြီးတာနဲ့လည်း မဆိုင်ဘူး။ ကြာအောင် လုပ်နိုင်တာနှင့်လည်း မဆိုင်ဘူး။ ဘာတွေ ခက်နေမှန်းလည်း အဲ့တုန်းက ကျွန်တော် မသိဘူး။
ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဘာတွေ ပြင်ဆင်ရမယ် ဆိုတာလည်း မသိဘူး။ ကံကောင်းချင်တော့ ဒေါက်တာ ခင်မောင်ညိုရဲ့ စာအုပ်တစ်ချို့ ကို ဌာနစာကြည့်တိုက်မှာ သွားတွေ့တယ်။ တစ်သက်မခွဲ ရွှေလက်တွဲလိုလျှင်တို့၊ သိပ္ပံနည်းကျ အိမ်ထောင်သည် ဘဝတို့ပေါ့။ ကျွန်တော် အကုန် လျှောက်ဖတ်တယ်။ အလွတ်ရသလောက် နီးပါးကို တစ်စိမ့်စိမ့်ဖတ်တာ။ ပြီးတော့ စဉ်းစားကြည့်တယ်။ ကျွန်တော်က တော်တော်ဆိုးတဲ့ လူ ဆိုတာကို မြင်လာတယ်။ အမြဲတမ်း ကျွန်တော့် ဘက်ကနေ တစ်ဘက်သတ်ချည်းပဲ တွေးနေမိခဲ့တာပါလား။ ဒါ့ကြောင့် သူ ဒီအိမ်မှာ မပျော်တာပါလားလို့ မြင်လာ သိလာတယ်။ မချစ်ဘူးဆိုပေမယ့် ကွဲဖို့လည်း စိတ်ကူးရှိတာမှ မဟုတ်ပဲလေ။ ကြင်ကြင်နာနာ ဆက်ဆံကြည့်ဖို့ ကြိုးစားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်မိတယ်။
နောက်ပြီး အိပ်ယာဝင် လုပ်ငန်း မစချင်မှာ Foreplay ကို သေသေချာချာ လုပ်ပေးဖြစ်တယ်။ အိပ်ယာ မဝင်ခင်တုန်းကလည်း ထမင်းစားဝိုင်းပြင်တဲ့အချိန် ခါတိုင်းလို ခွက်တစ်လုံးနဲ့ ထိုင်သောက်မနေပဲ ကူပြီးလုပ်ရင်း စကားတွေ ဘာတွေ ပြောဖြစ်သေးတယ်။ ခင်ဗျားတို့ ယုံပါ့မလား မသိဘူး။ အဲ့ညက သူ ၃ ခါဆက်တိုက် ပြီးတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးကို တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်နေတာပဲ။ ဗိုက်သားလေးတွေဆို မြင်ပြင်ထဲက လှိုင်းလုံးလေးတွေလို .. တစ်လိပ်လိပ်ထလို့။ အဲ့လောက် မောနေတဲ့ကြားက ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံးကို သူ မလွှတ်တမ်း ဖက်ထားတုန်း။ လောက နိမ္ဗာန်ဆိုတာ ဒါပါလားလို့ ကျွန်တော် စပြီး ခံစားမိတာ။ ပြောရကြေးဆို ကျွန်တော်က မပြီးသေးဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် ပြီးသွားတာထက်တောင် ကျေနပ်နေမိသေး။
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ရဲ ့ လောကနိမ္ဗာန်ဟာ ရေရှည်တော့ မခံပါဘူး။ သူ့ဘက်ကရော ကျွန်တော့်ဘက်ကရော ပြောင်းလဲဖို့ ကြိုးစားရင်းနှင့် နည်းနည်းချင်းစီ ပြောင်းလဲလာခဲ့ကြတာ မှန်ပေမယ့် သူ့မိဘ အသိုင်းဝိုင်းရဲ ့ အမြင်မှာ ကျွန်တော်က လူဆိုးသက်သက်ဖြစ်နေတုန်းမို့ သူတို့ သမီးကို စိတ်မချဘူး။ မကြာခဏ ပြန် ပြန်ခေါ်တယ်။ အဲ့ဒီခေတ်တုန်းက ကျွန်တော်တို့ ဝန်ထမ်းတွေမှာ တာဝန်နှင့် မသက်ဆိုင်တဲ့ အမိန့်တွေလည်း ရှိသေးတယ်။ တစ်ခြားဟာတွေက ထားတော့။ ညတိုင်း ဓမ္မာစကြာရွတ်ရမယ်တို့ ဘာတို့ကနေ ဌာနဆိုင်ရာအလိုက် ဓမ္မာစကြာ ပြိုင်ပွဲအထိ ရှိလာတယ်။ ဝတ်ရွတ်တယ်ဆိုတာ အမျိုးသမီးတွေ ရွတ်ရတာ များတယ်မလား။ ဒိတော့ ဝန်ထမ်းတွေရဲ ့ ဇနီးတွေဟာ ညတိုင်း ဝတ်ရွတ်ကျင့်ရတယ်။ အိမ်ခဏ ခဏ ပြန်နေတဲ့ ကျွန်တော့် ဇနီးတော့ မသွားနိုင်ဘူးပေါ့။ အစောပိုင်းကာလတွေ ကြည်ဖြူပေမယ့်လို့ ကြာလာတော့ ဌာန တာဝန်ခံဟာ မကြည်တော့ဘူး။ ဒီကိစ္စနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး မကြာခဏဆိုသလို ကျွန်တော့်ကို ရိသဲ့သဲ့တွေ ပြောတယ်။
သည်းခံနေပေမယ့် ခဏ ခဏ ကြုံတိုင်း အပြောခံနေရတဲ့ အခါ စိတ်ဆတ်တဲ့ ကျွန်တော့်မှာက ခံနိုင်ရည် ကုန်ပြီ။ ယောက်ခမအိမ်ကို ဖုန်းလှမ်းဆက်ပြီး ကောတာပဲ။ အဲ့မယ် ယောက်ခမ အမကြီးနဲ့ ပြဿနာတက်။ ပြီး အထီးကြီးနဲ့ ပါ ပြဿနာတက်။ နောက် တစ်အိမ်လုံးနဲ့ တက်။ နောက်ဆုံး စိတ်လိုက်မာန်ပါတွေ ဖြစ်လာပြီး နောက်တစ်နေ့ ရုံးတက် လက်မှတ်ထိုး ကွဲမယ်တွေ ဖြစ်ပြီး ကွဲကြတော့တာ။ အဲ့ဒီလိုနှင့် ၂ နှစ်တာ အိမ်ထောင်ရေးဟာ ဖျတ်ကနဲဆို ရုတ်တရက်ကြီးပဲ ပျက်ဆီးသွားတော့တယ်။ အဲ့နေ့က သူ ငို မနေခဲ့သလို ကျွန်တော့်ဘက်ကလည်း ရယ်ရယ်မောမောပါပဲ။ ဒါ ပေ မယ့် နှစ်ယောက်စလုံးဟာ ရင်ထဲမှာ ကိုယ်စီ ငိုနေမှန်း သူရော ကျွန်တော်ပါ အလိုလို သိခဲ့ကြတယ်။ သူဟာ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဘဝ အပျက်ခံပြီး လိင်မူကိစ္စ သင်ပေးခဲ့တဲ့ ကျေးဇူးရှင် ဆရာမ တစ်ယောက်ပါ။
သူသင်ပေးခဲ့တာတွေကို ပြောရရင် မိန်းမတွေကို ကိုယ်ချင်းစာ တရားထားရမယ်။ Sex ကိစ္စ မလုပ်ခင်အချိန်ရော ၊ လုပ်နေတုန်းမှာရော ၊ လုပ်ပြီးချိန်မှာပါ သူတို့ကို တန်ဖိုးထား မြတ်နိုးရမယ် (အပြင်မှာ အဲ့စိတ် တစ်ကယ် ရှိရှိ/ မရှိရှိ) ။ သူတို့ဘက်က ပေးဆပ်ချင်လာအောင် စတင် စည်းရုံးလှုံ့ဆော် တွန်းအားပေးသူက ကိုယ် ဖြစ်ရမယ်။ သူတို့ဘက်က မြူဆွယ်တာ ရှိရှိ / မရှိရှိ။ အနှစ်ချူပ်က သူတို့ဟာ မိန်းမတွေ ဆိုတာကို မမေ့ဖို့ပဲ။ ဘုရင်မကြီး အဲလိဇဘက်ပဲ ဖြစ်ပါစေဦး။ မိန်းမမှန်ရင် လွှမ်းမိုးခံချင်လိုတဲ့ စိတ် ၊ နွေးထွေးလုံခြုံမူရှိတဲ့ စိတ်ကို အလိုရှိတယ်။ အဲ့စိတ်ကလေး ဖြစ်ပေါ်လာအောင် အစကလေးသာ ပျိုးပေးလိုက်ရင် သူတို့ဘက်က ပေးဆပ်လိုမူဆိုတာ မတောင်းဆိုပဲနှင့်ကို ရလာမယ့် ဖြစ်ရပ်တစ်ခုပဲ။ လိုအပ်တာ တစ်ခုပဲ။ ကိုယ့်ဘက်မှာ လွှမ်းမိုးနိုင်တဲ့ အရည်အချင်း တစ်ခုတစ်လေတော့ ပိုင်ဆိုင်ထားရမယ်။
အဲ့ဒီလိုနဲ့ ပညာလေးက နည်းနည်း ၊ Sex ကိစ္စက များများ ခေါင်းထဲထည့်ထားတဲ့ တစ်ခုလပ် ပေါက်စ ကျွန်တော်ဟာ ညနေတိုင်း သောက်ဖြစ်တော့တာပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ဝန်ထမ်းလိုင်းခန်း ဝင်းကြီးရဲ ့ တံခါးဝ ခြံစည်းရိုးနားမှာက ဌာနဆိုင်ရာ တာဝန်ခံရဲ ့ အမျိုးမကင်းသူ အန်တီကြီးက စည်ဘီယာဆိုင် ဖွင့်ထားလေတော့ သူ့ဆိုင်ဟာ ကျွန်တော့် စားကျက်ဖြစ်လာတယ်။ ကောင်တာထိုင်တဲ့ အန်တီကြီး သမီး ပထမနှစ်ကျောင်းသူလေးက ကျွန်တော့် မျက်စိ အစာကျွေးရာပေါ့။
တစ်ခုလပ် တစ်ယောက်အနေနဲ့ အပျိုပေါက်လေးတစ်ယောက်ကို ပိုးပန်းရတာ နည်းနည်း အခက်ခဲရှိတယ်။ တစ်ခြား လူပျိုလူလွတ်တွေလို ဒဲ့ဒဲ့ရင်းရင်း စလို့ အဆင်မပြေနိုင်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ်။ ဒီ့ထက် သိတာက သူတို့တွေဟာ သနားတတ်တယ်ဆိုတာလည်း သိသေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အောက်လုံးလေးတွေနဲ့ဝင် ၊ ကြေကွဲဆို့နစ် သီချင်းလေးဘာလေးဆိုရင်း မိန်းမနဲ့ ကွဲအပြီး ၃ လ အကြာမှာ ရည်းစားတစ်ယောက် ရတယ်။ တစ်ခုလပ် နဲ့ အပျိုပေါက်လေးဆိုတာ တွဲဘက်မညီတဲ့ လက်ဝှေ့တွဲဆိုင်း တစ်ခုပဲ မဟုတ်လား။ ကောင်မလေးဟာ အရူးအမူးပဲ။ ဒါတောင် သူဟာ ပြီးခြင်းဆိုတဲ့ အရသာကို မသိသေးဘူး။ ကျွန်တော်ကြိုးစားပေမယ့် ကလေးမဟာ ကလေးစိတ်က များနေတာကြောင့် ဖြစ်မယ်ထင်တဲ့အပြင် တည်းခိုခန်းလိုမျိုး သူ သိပ် စိတ်မသန့််တဲ့ နေရာမျိုးမှာ ဆက်ဆံရတာကြောင့်လည်းဖြစ်မယ်။ ပြီးဆုံးခြင်းအထိ မရောက်ဘူး။ ဒါတောင် သူဟာ သာမာန် အရသာလောက်ကိုပဲ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေတုန်း။ ဒါ့ကြောင့် အချိန်ပေးတဲ့ အနေနှင့် တီဂျူတီ (တာဝန်အရ ခရီးသွားခြင်း) အလုပ်တစ်ခုကို တောင်းယူပြီး ကျွန်တော် ခရီးထွက်သွားလိုက်တယ်။
စိတ်ထဲတွေးတာက တစ်လလောက် ကင်းကွာနေပြီး ရုတ်တရက် ပြန်တွေ့တဲ့အခါ သူ့ စိတ်တွေ ဟုန်းကနဲ တောက်အောင် လောင်စာ စုပေးထားလိုက်တဲ့ သဘောပါ။ မျှော်လင့်သလို ဖြစ်သလားဆိုတော့ ဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ခါတည်းနှင့် နောက်ဆုံးအကြိမ်ပဲ။ ကျွန်တော် ခရီးက ပြန်ရောက်လာတော့ ဆိုင်မှာ သူမရှိတော့ဘူး။ ဆိုင်ရှင် အန်တီကြီးမျက်နှာကလည်း တော်တော် တင်းမာမာ အနေအထား။ ရိပ်မိလိုက်ပြီ။ ကျွန်တော်တို့အကြောင်း သူ သိသွားပြီ။ ကောင်မလေးကို တစ်နေရာရာ ပို့လိုက်ပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ စည်ဘီယာဆိုင်ဘက် ကျွန်တော် မရောက်တော့တာ တစ်လလောက်အကြာမှာ ရုံးဖုန်းကို ကောင်မလေးက ဆက်လာခဲ့တယ်။ နယ်ကို သွားနေရတော့မှာမို့ နှုတ်ဆက်တဲ့ အကြောင်း ဘာညာပေါ့လေ။ ကျွန်တော်ကလည်း အခွင့်အရေးကို ဘယ်လက်လွှတ်ခံမလဲ။ နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက်ခြင်း ၊ တွေ့ဆုံခြင်း ဘာညာ ပေါက်ကရပြောပြီး အပြင်ကို ချိန်း ခေါ်ုထုတ်တယ်။ လာပါတယ်။ တွေ့ပါတယ်။ ဆက်ဆံပါတယ်။ ကောင်မလေးဟာ တစ်လအတွင်းကို အတော် ရင့်ကျက်သွားတယ်။ ငိုတတ်လာတယ်။ ပြီးတော့ ပြီးတတ်သွားတယ်။ ပြန်ခါနီး ပြောသွားသေးတယ်။ ကံဆုံရင် ပြန်ဆုံကြမယ်တဲ့။ ဒါပေမယ့် ခုထိ ပြန် မဆုံဖြစ်ကြတော့ပါဘူး။
ဒီကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ကို သင်ပေးသွားတာ နှစ်ချက်ရှိတယ်။ ပထမအချက်က အပျိုစင်လေးတွေ အဖို့ ပြီးဖို့ဆိုတာ ခဲယဉ်းတာထက်ကို ပိုတယ် ဆိုတာပဲ။ သူတို့ ပြီးဖို့အတွက်က အကြိမ်ရေ တော်တော်များများလေးနှင့် လူချင်း ရင်းနှီးမူ တော်တော် လိုတယ်။ နောက်တစ်ချက်က သူတို့ဟာ မပြီးပဲနှင့်လည်း ကျေနပ်နေနိုင်ကြတယ်။ ပြီးတာက ပို ကောင်းတယ်ဆိုတာ မှန်တယ်။ သို့သော် မပြီးလည်း သူတို့ ကြိုက်တဲ့သူဆို ကျေနပ်တာပဲ ၊ ပျော်ရွှင်နေတတ်တာပဲဆိုတာ အသေအချာ သိလိုက်ရတယ်။ အဲ့တစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်ပြီးချိန်ကစပြီး ကျွန်တော်ဟာ သူတို့ ပြီးခြင်း / မပြီးချင်းအပေါ် သိပ် အာရုံ မထားတတ်တော့ဘူး။ သူတို့ စိတ်ကျေနပ်သလား / မကျေနပ်သေးဘူးလားဆိုတာ အပေါ်သာ အာရုံစိုက်ထားတတ်တော့တယ်။
ကောင်မလေးနဲ့ ဖြစ်အပြီး ကျွန်တော့်မှာ နယ်ကျဉ်းသွားတယ်။ အလုပ်ထဲမှာက တစ်နေကုန်။ ညနေမှ အလုပ်ဆင်း၊ မနက်အစော အလုပ်ပြန်ဝင်နဲ့ ရည်းစား အသစ်ထားဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုရှာရမှန်းကို မသိတော့ပါလား တွေးမိချိန် နယ်ပြောင်း အမိန့်စာက ရုတ်တရက်ကြီး ကျွန်တော့် လက်ထဲ ရောက်လာတယ်။ ဌာနတာဝန်ခံ အရာရှိ လက်ချက်ပေါ့။ သူ့ ဆွေမျိုးနီးစပ်လေးကို ကျွန်တော် ကောက်စားလိုက်တာနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး မဲဇာပို့လိုက်တာ။ သူကတော့ အမျက်နဲ့ မာန်ကျိုးအောင် ပို့တာဖြစ်ပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ မြင်စောင်းက လွှတ်တဲ့ မြင်းပျိုလေးလို ပျော်ရွှင် မြူးတူးလို့။ ဟုတ်တယ်။ ကျွန်တော် သွားရမယ့် နေရာက သက်မွန်မြင့်တို့ ၊ ဆုန်သင်းပါရ်တို့ အမျိုးတွေရှိရာ ၊ ဘုရားသခင်ပေးတဲ့ သားတော်များ ပေါ်ပေါက်ရာ ချင်းပြည်နယ်က မြို့လေးတစ်ခုမို့ပါ။
ချင်းပြည်နယ်ကို မရောက်ခင်တုန်းက ချင်းမလေးတွေကို သိပ် မျှော်လင့်မထားခဲ့မိတာ အမှန်ပါ။ ကျွန်တော်တို့ မြေပြန့်ဘက်မှာ တွေ့ဖူးမြင်ဖူးတဲ့ ချင်းမလေးတွေ တော်တော်များများဟာ ရုပ်ရည်ဘာညာ သိပ်အဆင်မပြေဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် တစ်ကယ့်တစ်ကယ်ရောက်လည်း သွားရော မဆိုးပါလားဟ ပေါ့။ ခက်တာက မဆိုးပါလားတွေက အတော်များတယ်။ တစ်ယောက်ဆို သက်မွန်မြင့်နှင့် အတော့်ကို တူတယ်။ ဒါမယ့် သူ့အနားကပ်ဖို့က မလွယ်ဘူး။ စစ်တပ်ဘက်က အရာရှိတွေရော၊ လမ်း/တံတားက အရာရှိတွေရောဟာ သူ့အနားမှာ မပြတ်ဘူး။ အဲ့လောက် လူအများကြီးကြားထဲ အချိန်ပေးပြီး လိုက်ရအောင်ကျ စိတ်က သိပ်မရှည်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူ့ စပြီး လိုက်ရမယ်မှန်းလည်း မသိဘူး။ ချင်းမလေးတွေ တော်တော်များများကတော့ ဖော်ဖော်ရွေရွေပါ။
ဒါနဲ့ပဲ.. ဘယ်သူ့ရယ်လို့ ရည်မှန်းထားတာမျိုး မဟုတ်ပဲ။ တွေ့တဲ့လူနဲ့ အဆင်ပြေသလို ပေါင်းရင်း သောက်လိုက်စား လိုက်ပေါ့။ သေက်လိုက်စားလိုက်ဆိုတာက ရန်ကုန်မှာထက်ကို ပိုတယ်။ ချင်းတောင်ဟာ တော်တော့်ကို အေးတယ်။ ကျွန်တော်ရောက်သွားတာ မတ်လ နွေခေါင်ခေါင်ကြီး။ ဒါပေမယ့် ချင်းတောင်မှာ အေးလွန်းလို့ အနွေးထည်အထူစားကြီးတွေ ဝတ်ထားရတယ်။ နေပွင့်တာက မနက် ဆယ်နာရီလောက်မှ ၊ နေ့လည် ၃ နာရီလောက်ဆို နေဝင်သွားပြီ။ ကျွန်တော်တို့ဟာ မနက် ၁၁ နာရိလောက်ဆို အရက် စသောက်ပြီ။ အဲ့ဒါဟာ ညဘက် အိပ်ယာမဝင်ခင်အထိ ဆက်တိုက် ဆိုသလိုပဲ။ အလုပ်လည်း ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် များသောအားဖြင့် အလုပ်ကြိးကြပ်အဆင့်က သူ့ဘာသူ လုပ်သွားတာ များတယ်။ သူတို့ကိုယ်တိုင်က ဝင် မပါစေချင်သလို ကျွန်တော့် အထက်အရာရှိကလည်း ဝင်ပါတာ မကြိုက်ဘူး။ ဒိတော့လည်း အေးဆေးပေါ့။ ပိုတောင် သက်သာသေးဆိုပြီး သောက်လိုက်စားလိုက် ၊ နည်းနည်းမူးလာရင် ကောင်မလေးတွေ အိမ်သွားလည်လိုက် ၊ အဆောင်ပြန်လာ အိပ်လိုက်နဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းတွေတောင် မလုပ်ဖြစ်ဘူး။
တစ်လလောက်ကြာတော့ နည်းနည်းရင်းနှီးလာကြသလို ဘယ်သူက ဘယ်သူဆိုတာတွေ မျက်မှန်း တန်းမိလာတယ်။ စစ်ဘက်ထောက်လှမ်းရေးက တပ်ကြပ်ဆရာတစ်ယောက်ဟာ မြို့အဝင် လမ်ဆုံနားက လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ဘေးမှာ အဖီလေးဆွဲပြီး စခန်းချနေတယ်။ ကျွန်တော်က သူ့ဆီ မကြာခဏ သွားပြီး ဆိုင်ကယ်ငှားတယ်။ အရာရှိ ပေါက်စဆိုပေမယ့် တရုပ်ဆိုင်ကယ်ကို ကျွန်တော် မဝယ်နိုင်ဘူးလေ။ ဆီကိုတော့ ဌာနဆိုင်ရာ ပီပီ အလျှံပါယ် သုံးနိုင်တယ်။ ဒီတော့ ဆိုင်ကယ်ကို သွားငှား၊ စီးချင်သလောက်စီးပြီးချိန် ဆီ အပြည့် ပြန်ထည့်ပေးလိုက်တော့ ထောက်လှမ်းရေးဆရာကလည်း ကြည်ဖြူတယ်။ ကြုံချင်တော့ အဲ့ဆရာ ငှားနေတဲ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လေးရဲ့ ပိုင်ရှင်အမျိုးသမီးကြီးမှာ သမီးပျို နှစ်ယောက်ရှိနေတယ်။ ဒီတော့ ဆိုင်ကယ် သွားငှားတဲ့ အခါတိုင်း သူတို့နှစ်ယောက်နှင့် ကျွန်တော် ဆုံဖြစ်တော့တာပေါ့။
နောက်ပိုင်းတွေကျတော့ ဆိုင်ကယ် မငှားဖြစ်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထဲမှာ ထိုင်ဖြစ်ပြီ။ အစောပိုင်းကာလတွေမှာ သာမန် သောက်သုံးသူ အဖြစ် စားပွဲဝိုင်းတွေမှာ ထိုင်ရင်း လက်ဘက်သောက်ခဲ့တာ ဖြစ်ပေမယ့် အချိန်တစ်ခု ရောက်လာတဲ့အခါ ကောင်တာနောက်မှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်ရင်း အရက်သောက်နေတဲ့ ရွိုင်ရယ် ကာစတန်မာကြီး ဖြစ်လာတော့တယ်။ ကျွန်တော်နှင့် ရင်းနှီးမူ ပိုသူက အကြီးမပါ။ အငယ်မက ခုမှ ဆယ်တန်းအောင်ကာစ ပေါက်စနလေး။ ချစ်စရာကောင်းပေမယ့် ကျွန်တော်က အမကြီးကိုပဲ ရွေးလိုက်တယ်။ ခု လူငယ်တွေ တော်တေ်ာများများတွေးသလိုပေါ့ ။ အပျို ဘာလုပ်ရမလဲ ၊ သင်ပေးရတာ အလုပ်တောင် ရှုပ်သေး ၊ သိပြီး တတ်ပြီးသားဆို ဘာမှမလို .. အဆင်သင့်ပဲဆိုတဲ့ အတွေးမျိုးနဲ့ပေါ့။ ဒီအရွယ် ယောက်ကျားတိုင်း ဒီလိုပဲ တွေးတတ်ကြတာ များသလို ကျွန်တော်လည်း အဲ့အရွယ်တုန်းက ဒီလိုပဲ တွေးခဲ့မိသပေါ့။ နောက်ပိုင်းကျမှသာ ပိုကောင်းတာက ဟိုဟာပါလားဆိုတာ သိတာ။
ထားပါတော့။ အမကြီးဖြစ်သူနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ကောင်တာနောက်မှာ ထိုင်ရင်း စစ်တုရင် ထိုးလိုက် ၊ ဂစ်တာတီးလိုက် နဲ့ ။ ဂစ်တာဆိုတဲ့နေရာမယ်.. ကျွန်တော်က ဂစ်တာ မတီးတတ်ဘူး။ သူက တီးတတ်တယ်။ ဒိတော့ သူက တီး၊ ကျွန်တော်ကဆို ။ သောက်လိုက် စားလိုက် တီးလိုက်ဆိုလိုက်နဲ့ ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မဲဇာ အပို့ခံထားရတာပါလားဆိုတာ သတိကို မရဘူး။ ညနေစောင်း မှောင်ရီပျိုး (၄ နာရီလောက်) ကျရင် ဆိုင်နောက်က လျှိုထဲကို ဆင်းပြီး ရေအတူတူ ချိုးကြတယ်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဆပ်ပြာတိုက် ဂျီးတွန်းပေးကြရင်း တစ်ကယ့် လင်မယားလိုလို ဘာလိုလိုတွေ ဖြစ်လို့။ ရေချိုးပြီး ပြန်တက်လာရင်တော့ သူ စသောက်ပြီ။ နည်းနည်း ရီဝေလာချိန် ည ၆ နာရီလောက်ဆိုတာနဲ့ သူ ဆိုင်ပိတ်တယ်။ ကျွန်တော်က ကုလားထိုင်တွေ ၊ စားပွဲတွေ ကူသိမ်းပေါ့။ ပြီးတာနဲ့ ကောင်တာနောက်မှာ ဖျာခင်း ၊ မွေ့ယာခင်းပြီး ယူကြတော့တာ။
အဲ့မယ် ကျွန်တော့် ဘဝမှာ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံလို့ ဆိုရမယ့် မျှော့ဆိုတာကို စတွေ့ဖူးတာပဲ။ စထည့်လိုက်ပါပြီဆိုကတည်းက သူဟာ အပျို စင်စစ် မဟုတ်မှန်း သိလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အပျိုစစ်စစ်ထက် ကောင်းတဲ့အရာက ရှေ့တစ်လက်မနေရာလောက်မှာ စောင်ကြိုနေတယ်။ တော်တော်ကို မာကျော နူးညံ့တဲ့ အရာတစ်ခုဟာ ကျွန်တော့်ိကို ရှေ့ဆက်မတိုးနိုင်အောင် ပိတ်ထားတယ်။ စိုရွှဲနေတဲ့ သူ့ အရည်တွေ အားကိုးနဲ့ပဲ ကျွန်တော် အတင်းတိုးဖြတ်တော့ လူတစ်ကိုယ်လုံးဟာ ဖိန်းကနဲပဲ။ အဲ့ဒီအရာဟာ ကျွန်တော် အထဲရောက်နေပေမယ့် အားပျော့သွားတာမျိုး မရှိဘူး။ ကျွန်တော့် အတံ အလယ်နားလောက်ကို ဖိညှစ် ထားတုန်း။ ကျွန်တော် လှုပ်ရှားနေလည်း သူက ဖိထားတုန်း။ ဆိုတော့ ကျွန်တော့်မှာ သူ့ကို ပညာပြဖို့ အစီစဉ်တွေ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ဘူး။ အဲ့ အထဲကနေ ထုတ်ကို မထုတ်ချင်တော့တာလေ။ ပုံမှန်အားဖြင့် ၁၅ မိနစ် မိနစ် ၂၀ ဆိုတာကို အသာလေး လုပ်နိုင်တဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ၅ မိနစ်တောင် မကြာလိုက်ဘူး ထင်တယ်။ ပြီးပါလေရော။ အဲ.. ပြီးနေချိန်ကျမှ ဒင်းက လုပ်လာတာက.. ထိပ်ဖျား၊ အလယ် ၊ အရင်း ၃ နေရာကို တစ်ချက်စီ ညှစ်ရင်း ကစားပြလိုက်တာပဲ။ ကျွန်တော့်မယ် ထွန့်ထွန့်ကို လူးကရော..
- ကိုယျကငြျ့တရားကို အတူနထေိုငျကွညျ့မှ သိနိုငျမယျ။
- ရိုးသားစငျကွယျမှုကို အတူစကားပွောတဲ့အခါမှာ သိနိုငျမယျ။
- ဉာဏျစှမျးအားကိုတော့ ဘေးအန်တရာယျ ကရြောကျတဲ့အခါမှာ သိနိုငျမယျ။
- ပညာကိုတော့ အတူတကှ ဆှေးနှေးတိုငျပငျ နှီးနှောတဲ့အခါမှာ သိနိုငျမယျ တဲ့။
ဗုဒ္ဓက ဒီသတ်တဇဋိလသုတျ ထဲမယ် ဟောကြားထားခဲ့ဖူးတယ်။ လူတွေ အကြောင်းကို ဘယ်လို သိနိုင်မလဲဆိုတဲ့ ကောသလမင်းကြီးရဲ ့ အမေးကို ဖြေရင်း ဟောခဲ့တာပါ။ ဆက်ဟောတာက အဲဒီလို သိနိုငျဖို့ရာလညျး အခြိနျကွာမှသိနိုငျမယျ။ သတိထားပွီးကွညျ့မှသာ သိနိုငျမယျ။ ပညာရှိတဲ့သူသာ သိနိုငျမယျလို့ လည်း ထပ်ဆောင်း ဟောခဲ့ပါသေးတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ကိုယ် သေချာ မသိတဲ့ သူတွေနဲ့ အရင်းနှီးဆုံးတွေချည်း ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ပထမဆုံး ဇနီးဆိုလည်း မြင်ဖူးရုံလောက် ရှိတာ။ စည်ဘီယာဆိုင်က ကောင်မလေးလည်း ထို့အတူ ၊ အခု ဒီချင်းမလေး ။ သူတို့ အကြောင်း သေချာ ဘာမှ မသိဘူး။ ပထမဆုံး တစ်ယောက်က ထားတော့ ဒုတိယ နှစ်ယောက်ဟာ တွေ့တယ်၊ ကြိုက်တယ်၊ လုပ်ချင်တယ်။ လုပ်ဖြစ်တယ်၊ ဒါဘဲ။
တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် မသိတဲ့အခါ တစ်ကယ့် တစ်ကယ် လက်တွဲကြတော့မယ် ဆိုတဲ့အခါ ရင်ဆိုင်ရမှာတွေ ၊ ဖြေရှင်းရမှာတွေ အများကြီးဖြစ်လာတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ကျွန်တော်ဟာ အမှတ်ရှိသလားဆိုတော့ မရှိခဲ့ပြန်ပါဘူး။ ထားပါတော့။ ချင်းမလေးနှင့် ကျွန်တော်ဟာ ၆ လလောက် အတူနေ အတူစား ၊ အတူအိပ်ပြီး တစ်ကယ့် လင်မယားတွေလိုပါပဲ။ သူ့မိဘတွေက ဘာမှ မပြောပေမယ့် ပါတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ ပြောစရာ ဖြစ်လာနေပြီ။ ဖြစ်ချင်တော့ ကျွန်တော်က ရာထူးတိုး သင်တန်း တစ်ခုတက်ဖို့ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ဒီသင်တန်းက မတက်မနေရမို့ ကျွန်တော့်ဘက်က အကြောင်းပြချက် ကောင်းကောင်းနဲ့ ခဏ ရှောင်လို့ ရသွားတယ်။ မြို့ကတော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို ပေးစားချင်နေပြီ။ ချင်းမလေးကတော့ ဘာမှ တောင်းဆိုခြင်း အလျင်း မရှိပါဘူး။ အကုန် ကျွန်တော့် သဘောချည်းပဲ။
အဲ့ဒီလိုနဲ့ အစိုးရ သင်တန်းကျောင်းကြီးတွေရှိရာ ပြင်ဦးလွင်ကို ရောက်လာခဲ့ပြန်တယ်။ သိပ်ကောင်းတဲ့ ချင်းမလေးကို ခဏတာ နှုတ်ဆက်ခဲ့ပြီးပေါ့။ သင်တန်းက ကာလမကြာပေမယ့် ၂ ခုလပ်လို ဖြစ်လာပြန်တဲ့ ကျွန်တော်ဟာ မနေတတ်ပြန်ဘူး။ သင်တန်းအိပ်ဆောင်ကြီး အနောက်ဘက်က ဝန်ထမ်းတွေ ဖွင့်ထားတဲ့ သက်သာဆိုင်တွေဘက် ခြေဦးလှည့်မိပြန်ပါတ်ယ။ ရည်ရွယ်ချက်က သောက်ရင်းစားရင်း အာသာပြေလေးတွေများ တွေ့မလားလို့ ။ တွေ့ပါတယ်။ ကြောင်ပါတယ်။ မရပါဘူး။ မရဆို .. သူတို့က သင်တန်းတွေ အဆက်ဆက် စျေးရောင်းစားလာခဲ့ကြသူတွေ ။ မြန်မာနိုင်ငံအရပ်ရပ်က သင်တန်းလာတက်သူ ဂေါ်ဆရာ ပေါင်းစုံရဲ ့ လက်တည့်စမ်းခြင်း၊ ပညာခန်းပြခြင်းတွေနဲ့ ယာဉ်ပါးနေခဲ့ကြတာ နှစ်ပေါင်းကြာလှပြီ။
သည်တော့လဲ .. သူငယ်ချင်းလို .. မောင်နှမလိုပေါ့လို့ ဖောရှောလုပ်ရင်း ငမ်းလိုက် ၊ ထုလိုက် ၊ သောက်လိုက် ပေါ့လေ။ ကံကောင်းချင်တဲ့ တစ်ရက်မှာ ဂေါ်နေကျဆိုင်က ကောင်မလေးကို ငမ်းရင်း သောက်နေတုန်း မျက်စောင်းထိုး ၀ိုင်းမှာ မမကြီး ၃ ယောက် ထိုင်နေတာ သတိထားမိတယ်။ ဝတ်စားထားတာ အဆင့်ရှိရှိပေမယ့် ဘာလို့ ဒီလိုဆိုင်ကုတ်လေးထဲ လာကြပါလို့ စူးစမ်းမိတော့ သူတို့ဝိုင်းမှာလည်း ပုလင်းထောင်ထားထားတာမှန်း တွေ့လိုက်ရတယ်။ နည်းနည်းအံ့သြသွားပေမယ့် စိတ်ထဲတော့ ဘယ်လိုမှ မနေပါဘူး။ ကိုယ်က ကောင်တာက ကလေးမလေးကိုပဲ အာရုံရနေတာကိုး။ အဲ့အချိန် ဆိုင်ရှင် အဘွားကြီး ထွက်လာပြီး ခုန မမကြီးတွေနဲ့ စကားပြောတယ်။ နောက် ပိုက်ဆံတစ်ထပ် ပေးတယ်။ သူက မမကြီးတွေဆီက ပိုက်ဆံချေးထားတာ။ လစဉ်ပေးရမယ့် အတိုး လာကောက်ကြတာ။ အဘွားကြီးဟာ သူ့သမီးကို ကြောင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သိတယ်။
လက်ယပ် လှမ်းခေါ်ပြီး မမကြီးတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပါလေရော။ သည်လိုနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ မမကြီး ၃ ယောက် အလည်မှာ စစရာ နောက်စရာ ငပေါလေးတစ်ယောက်အဖြစ် စတင် အသက်ဝင်လာတော့တယ်။ တစ်ကယ်တော့ အဘွားကြီးက သူ့သမီးဘက် လှည့်လာမယ့် မြှားဥိးကို အကောင်းဆုံး လမ်း လွှဲပေးလိုက်တာ ဖြစ်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ။ ဒါဟာ ကျွန်တော့် အတွက်ရော ၊ ကောင်မလေးအတွက်ရော နှင့် မမကြီးတွေအတွက်ပါ အဆင် အပြေဆုံး နည်းလမ်း ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ည ၉ နာရိလောက်ကျ သူတို့ ပြန်ကြမယ်ဆိုတဲ့အခါ အတော်လေး ရီဝေနေတဲ့ မမကြီးတစ်ယောက်က ဆိုင်ကယ် မစီးနိုင်တော့ဘူးတဲ့။ ဒါ့ကြောင့် သောက်ဖော်စားဘက် ကျွန်တော်က လိုက်ပို့ပေးရပါတယ်။ အပြန်ကို ဆိုင်ကယ် ယူသွား။ ဆိုင်မှာထား ၊ မနက်ကျမှ သူတို့ဘာ သူတို့ လာပြန်ယူမယ်တဲ့။ မူးနေပေမယ့် ဆိုင်ကယ် စီးနိုင်သေးသလို သတိကောင်းနေသေးတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ သူတို့တစ်ယောက်ချင်းစီကို အိမ်ရှေ ့နားတွေထိ လိုက်ပို့ပေးခဲ့သလို ဘယ်တစ်ယောက်ကိုမှ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ထိခဲ့ ကိုင်ခဲ့တာ မလုပ်ဘူး။ ဒါ့အပြင် သူတို့ ပိုက်ဆံအိတ်တွေ ၊ စလင်းဘက်အိတ်တွေ နှင့် ဆိုင်ကယ် တူးဘောက်တွေကို လက်ဖျားနှင့်မှ မထိခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ စာမေးပွဲ စစ်နေတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ်လေ။
နောက်တစ်ပါတ် သောကြာနေ့ ညနေစောင်းမှာ သူတို့ ရောက်လာကြပြန်တယ်။ ကုတ်ချောင်းချောင်းဆိုင်လေးထဲ က ချောင်တစ်ချောင်မှာ ထိုင်သောက်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းခေါ်ပြီး မြို ့ထဲက လူရှင်းရှင်း လမ်းသွယ်လေးရဲ ့ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ခြံလေးတစ်ခြံထဲ ခေါ်သွားကြတယ်။ မမကြီးတစ်ယောက်ရဲ ့ ခြံလို့ ပြောတယ်။ သူ့အကြောင်း အသေးစိတ် မပြောလိုတော့ဘူး။ နံပါတ်တစ် အရေးအကြီးဆုံးအချက်က သူ့မှာ ယောက်ကျားမရှိဘူး ဆိုတာပဲ။ ဒိလောက်ဆိုရင်ပဲ ကျွန်တော့် အတွက် အဆင်ပြေပြီလေ။ ဘာမှ ထပ်သိချင်စရာ အကြောင်း မရှိတော့ဘူး။ သူ့ခြံထဲမှာက အိမ် ၂ အိမ်ရှိတယ်။ အိမ်တစ်လုံးထဲမှာက လက်ရှိ လူနေနေပြီး မိသားစုဝင် တစ်ချို ့ နေတယ်။ ဒိဘက် အိမ်က အလွတ် ၊ နွေရာသီကျမှ ငှားစားတာ။ အဆင့်မြင့်မြင့် ပြင်ထားတယ်။ ပရိဘောဂ အစုံရှိတယ်။ သူတို့က ကျွန်တော့်ကို မနိုင်ရင်ကာ တိုက်ကြတယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ကျွန်တော်ဟာ အရက် ၇ ပက်လောက်မှ လစ်မစ် ပြည့်တဲ့သူ ။ တစ်ယောက်တည်းဆို တစ်လုံးလောက် ကုန်မှ မူးတယ်။
ခုတော့ လေးယောက်ကို နှစ်လုံးဆိုတော့ ကျွန်တော့်ဘက်က အာကောင်းလျှာကောင်းစ ရှိရုံ။ ဒါတောင် သူတို့ တစ်ခွက်ကို ကျွန်တော် နှစ်ခွက်။ ယောက်ကျားလေးမို့ ဦးစားပေးတယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို အမူးတိုက်နေကြတာ ။ ကျွန်တော်သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မူးလည်း ဘာမှမဖြစ်၊ မမူးလည်း ဘာမှမဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်က မသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်ပြီး ထည့်ပေးသမျှ သောက် ၊ ကျွေးသမျှ စားပြီး ရယ်စရာတွေ ထိုင်ပြောပေးနေလိုက်တာပဲ။ သူတို့ဟာ တဟားဟား ရယ်ရင်း မူးလာသလို တစ်ကယ်လည်း ပျော်လာကြပုံ ပေါက်တယ်။ သူတို့ အတွက်တော့ Relax ဖြစ်မယ် ထင်တယ်။ ကျွန်တော့် အတွက်ကျလည်း အပျင်းပြေရုံမက အရက်ဖိုးအပါအဝင် အမြည်းကောင်းကောင်းတွေကို တစ်ပြားမှ မကုန်ပဲ စားသောက်နေရတာဆိုတော့ ပျော်ပါတယ်။
သည်လိုနဲ့ ညဉ့်နက်စပြုလာချိန်မှာ သူတို့တွေ မှောက်ကုန်ကြပြီ။ နေရာမှတင်ပဲ ဖရိုဖရဲနဲ့ အိပ်ပျော်ကုန်ကြတာ။ ကျွန်တော် တစ်ယောက်ထဲ ငုပ်တုပ်ကြီး။ ဖရိုဖရဲ အိပ်နေတာကြီးတွေက ဟိုဟာ သည်ဟာတွေ မပေါ်ပေမယ့်လို့ မမကြီးတွေရဲ ့ ဆိုး်တွေအတိုင်း အလုံးအထည်တွေက တစ်တစ်ရစ်ရစ်ကြီးတွေဆိုတော့ မျက်လုံးထဲ အထင်းသားပဲ။ နောက်ဆုံး မနေနိုင်တော့လို့ သူတို့ကို စောင်တွေ ခြုံပေးခဲ့ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲက ပုလင်းတစ်လုံး ထပ်ယူ ၊ ဖန်ခွက်နှင့် ရေပုလင်းပါ ယူပြီး အိမ်ရှေ ့ ဝရံတာထွက် ထိုင်သောက်နေလိုက်တယ်။ သွားမထိရဲဘူးလေ။ ဒါဟာ နောက်ထပ် စာမေးပွဲ တစ်ခုဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ တစ်နယ်တစ်ကျေးကနေ သင်တန်းလာတက်နေရသူအဖို့ ပိုက်ဆံဆိုတာ အတော်ရှားတယ်။ စားရေးသောက်ရေးကို ဟိုတစ်ပေါက်နဲ့ မလဲနိုင်ဘူး။ စိတ်ပါတာက ပါတာ တစ်ပိုင်းပေါ့။
ကျွန်တော့်အထင် မှန်ပါတယ်။ ကျွန်တော် စာမေးပွဲ အောင်သွားတယ်။ တစ်နာရီလောက် အကြာမှာ ၃ ယောက်ထဲက အသားခပ်ညိုညိုနဲ့ မမကြီးတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ကျွန်တော့် ဘေးနား လာထိုင်တယ်။ ဟို နှစ်ယောက်က အခန်းထဲ ဝင်အိပ်သွားပြီတဲ့။ ပြောပြီး ကျွန်တော့် ပခုံးပေါ် ခေါင်းမီလာတယ်။ ဒိလောက် စင်ဂနယ်ဆိုရင်တော့ ရပြီ။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ဝရံတာမှာ တစ်ခါ အိပ်ယာထဲမှာ နှစ်ခါလောက် ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ ဖြစ်တိုင်းလည်း မမကြီးက ပြီးတာပဲ။ ဘယ်တုန်းကတည်းက ငတ်နေခဲ့တယ် မသိ။ ကျွန်တော် မသိတာ တစ်ခုက ဒီ မမကြီးက နောက်ထပ် စာမေးပွဲတစ်ခုဆိုတာကို မသိခဲ့တာ။ သင်တန်းတွေ ထုံးစံအတိုင်း စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ပိတ်တာဆိုတော့ ကျွန်တော်က အဆေင်ကို မပြန်ဘူး။ အဲ့အိမ်မှာပဲ နေလိုက်တယ်။ အဝတ်တွေကိုတော့ ခြံရှင် မမကြိးက လျှော်ပေးမယ်ဆိုပြီး ယူသွားတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ တစ်ဘက်ကြီး တစ်ထည်ပါတ်ပြီး အဲ့အိမ်ထဲမှာ ..
အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ မိန်းမတွေ ဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ ခန္ဒာကိုယ်နှင့် မျက်လုံးကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ခင်ဗျားဟာ ဒီကိစ္စဘက်မှာ စွမ်းဆောင်နိုင်သူလား ၊ အားနည်းသူလားဆိုတာ ၇၅% လောက်မှန်အောင် ကောက်ချက်ချနိုင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့တွေ သူတို့ တင်ပါးတွေနှင့် ပေါင်တံကားကားတွေကိုကြည့်ပြီး အိနေမှာပဲတို့ ၊ နင့်ကနဲ ဖြစ်မှာပဲတို့ တွေးမိသလိုမျိုး။ ခင်ဗျားတို့က ပြောမယ်။ ဟာာ.. မဟုတ်ပါဘူး။ မမကြီးတွေဆိုရင် ဘာညာဆိုရင်.. မှန်ပါတယ်။ မမကြီးတွေဆိုတာ အသက်အရွယ် တစ်ခု ရောက်နေတဲ့သူတွေ ၊ ပြန်မရနိုင်တော့တဲ့ နုပျိုခြင်းတွေကို တမ်းတလို့ မရတော့မှန်း သဘောပေါက်ထားပြီးသူတွေ။ သူတို့ လိုအပ်နေတာက နုပျိုခြင်းပဲ။ နုပျိုနေတာလေးတွေနဲ့ အတူနေမယ် ၊ ကိုယ်လည်း စိတ်ပျိုမယ် ၊ ကောင်လေးလည်း ကျေနပ်မယ်၊ ဟိုကိစ္စက သင်ပေးလို့ရတယ်။ လတ်တလော ဘာမှ မတတ်သေးတောင် သင်ပေးရင် ၁ လ ၂ လဆို အဆင်ပြေပြီ။
သင်ပေးလို့မရတာက နုပျိုခြင်းပဲ။ ဒါ့ကြောင့် မမကြီးတစ်ချို့ဟာ ကောင်ငယ်လေးတွေနဲ့ တွဲတတ်ကြတယ်။ နောက်ပြီးတော့ ယောက်ကျားဆိုတာမျိုးက ဒါမျိုးဆို စိတ်ပါ လက်ပါ သင်ချင်ကြတာမလား ၊ အမြန်ဆုံးကို အတတ်မြန်ကြတာ များပါတယ်။ သူတို့လိုတွေကြောင့် စားစော်ကြီးဆိုတဲ့ အသုံးနှုန်း ပေါ်လာခဲ့တာ။ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။ အဲ့ဒါမျိုးက သိပ်ရှားတယ်။ ကံရင်လည်း ကောင်းဦးမှ .. ခင်ဗျားဘက်ကလည်း ရုပ်ခံနှင့် ခပ်နုနု အသွင်အပြင်ရှိရမှာ ဖြစ်သလို.. ဖြစ်သင့်တဲ့ ခန္ဒာကိုယ် တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်မူလည်း ရှိဥိးမှ.. ဒါ့အပြင် သူတို့ လုံခြုံမူအတွက် စမ်းသပ်တဲ့ စာမေးပွဲ မေးခွန်းတစ်ချို့ကိုလည်း လက်တွေ အောင်မြင်အောင် ဖြေနိုင်မှ.. ဒါမျိုးနှင့် တွေ့ရမှာ။ ရုပ်ရှင်ထဲကလို စပွန်ဆာ ကောင်လေးဆိုတာမျိုးတော့ အိမ်မက်တောင် မမက်နဲ့ အပြင်မှာ တစ်ကယ် မရှိဘူး။ ခုလည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆရာ ထင်နေမိပြန်တဲ့ ကျွန်တော်ဟာ သူတို့နှင့်တွေ့မှ ဘာမှ မသိသေးမှန်း သိလာရပြန်ပါတယ်။
အဲ့ဒီနေ့က တစ်နေကုန် နီးပါး အဲ့အိမ်ထဲမှာ ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်းရယ်။ မနက်စာကို အသားဖြူဖြူ ၊ ခပ်ဝ၀ မမကြီးတစ်ယောက်က လာပို့ပေးတယ်။ ပို့ပြီးတာနဲ့ ပြန်သွားရော။ မနက် ၁၀ နာရီလောက်ကျတော့ ညက အတူနေခဲ့မိတဲ့ ခပ်ညိုညို မမကြီးက ပုလင်းတွေနဲ့ ရေသန့်ဗူးတွေ လာပို့ပြန်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ပြန်သွားပြန်တယ်။ နေ့လည်စာကို ခြံရှင် မမကြီးလာပို့ပေးတယ်။ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တွေလည်း ပါတယ်။ သူလည်း ပို့ပေးပြီးတာနှင့် ပြန်သွားတာပဲ။ ကျွန်တော့်မယ် အိမ်ထဲမှာ သောက်လိုက် ၊ စာဖတ်လိုက် ၊ အိပ်လိုက်၊ ထစားလိုက် ၊ ပြန်သောက်၊ ပြန်အိပ်နဲ့ ညနေစောင်းသွားရော။ ညနေစောင်းရေချိုးခါနီးကျမှ သူတို့တွေ အကုန် ရောက်လာကြတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူတို့ ၀ိုင်တွေ ယူလာကြတယ်။ ရေချိုးခါနီး ကျွန်တော် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေတုန်း ရောက်လာတာမို့ ကျွန်တော့်မယ် တို့လို့တန်းလန်း။ သူတို့က ဘာမှ မဖြစ်သလိုပဲ .. ၀ိုင်းဖွဲ့ထိုင်လိုက်ကြပြီး ကျွန်တော် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာကို ဆက်လုပ်ဖို့ ပြောတယ်။
ပြီးတော့ ကျွန်တော် လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်နေတာကို ၀ိုင်နှင့် မြည်းကြတယ်။ မိန်းမ ၃ ယောက် တည့်တည့်ကြီး ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ ရှေ့မှာ လုပ်ရတာ နည်းနည်း ရှက်သလိုပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်လည်း လူပျိုပေါက်စလေးမှ မဟုတ်တာ။ တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်တော့ မဖြစ်ပါဘူး။ ကျွန်တော် ရေချိုးပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်တော့ အခန်းက မှောင်နေတယ်။ ခုနလေးကမှ ကျွန်တော် မီးဖွင့်ထားခဲ့တာ။ ဖွင့်မလို့ ပြင်တော့ “ မဖွင့်နဲ့” ဆိုတဲ့ အသံကို ကြားရတယ်။ နောက်ပြီး ကျွန်တော့်ဘေးကို အရိပ်တစ်ခု ကပ်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို သိုင်းဖက်တယ်။ ကျွန်တော့် ကိုယ်ပေါ်က တစ်ဘက်ကြီးကို ဖြည်ပြီး ရေစက်တွေ သုတ်ပေးတယ်။ သိတဲ့ အတိုင်း ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ အကောင်ကလည်း ဟိုဟာကို ထိစရာမလိုဘူး။ ဒီလောက်နဲ့ကို ထောင်ထလာတာပဲ။
သူဟာ ကျွန်တော့် လိင်တံကို တစ်စက်လေးမှ မထိပါပဲ ခန္ဒာကိုယ် အနှံ့က ရေစက်တွေကို သုတ်ပေးသလိုလိုနဲ့ ကျွန်တော့် စိတ်တွေ ကြွသထက် ကြွအောင် လုပ်နေတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော် မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ သူ့ကို အတင်း ဖက် ဆွဲလှဲ၊ ကုတင်ပေါ် လှဲချပြီး ထိုးသွင်းမယ် လုပ်တော့ “ နေဦး.. မထည့်နဲ့ဦး.. စို့ပေးဦး..” ဆိုပြီး သူ့ နို့အုံတွေဆီ ကျွန်တော့် မျက်နှာကို ဆွဲကပ်တယ်။ ကျွန်တော့် လက်တွေကိုလည်း သူ့ မအင်္ဂါဆီ ဆွဲယူသွားပြီး ပွတ်ခိုင်းတယ်။ အင်း.. သူ့ အလှည့်ပေါ့လေလို့ တွေးပြီး သူခိုင်းသလို လုပ်ရတယ်။ နည်းနည်းကြာကြာ လုပ်ပေးအပြီး သူ အရည်တွေ ရွှဲလာပြီဆိုမှ ကျွန်တော့် မျက်နှာကို အပေါ်ဆီ ဆွဲယူတယ်။ ရပြီဆိုတဲ့ သဘော ထင်တယ်။ ကျွန်တော် ထိုးသွင်းမယ်လုပ်တော့ သူက ပြောလာပြန်တယ်။ “ချက်ချင်းကြီး အဆုံး မထည့်နဲ့.. ဖြေးဖြေးချင်း .. ဖြေးဖြေးချင်း.. ပြန် ထုတ်.. ဖြေးဖြေး.. ဖြေး ဖြေး.. ပြန်ထုတ်.. ဖြေးဖြေး.." ။ ပြောရမယ် ဆိုရင်တော့ တစ်ကယ်ကို စိတ် မရှည်စရာပါ။ သူ့ ဖြေးဖြေး၊ ပြန်ထုတ်ဟာ အကြိမ်ရေ အတော်များတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ချက်ထက် တစ်ချက် ပိုပို ဝင်သွားတာကိုလည်း သတိထားမိတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဆီးခုံချင်း ကပ်သွားတဲ့ထိအောင် သွင်းမိသွားတော့တယ်။ အဲ့တော့မှ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့် မူ အတိုင်း ဗျင်းမယ် ပြင်တဲ့ အခါ.. သူက “တစ်ချက်ချင်း.. တစ်ချက်ချင်း လုပ်.." လို့ ပြောတယ်။
ပြောလို့ ပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် မဟုတ်တဲ့ တစ်ခြား ကျွန်တော့်လို အရွယ်ကောင်မျိုးဆို ဒီလောက်မှာတင် ထွက်သွားမှာပဲ။ သူ့ တစ်ချက်ချင်းဟာ ကျွန်တော် အကြိမ်ရေ မှတ်ထားသလောက် အချက် ၆၀ တိတိမှာပါ။ တစ်ချက်ချင်းဆိုတာက အဆုံးအထိ ထုတ်၊ အဆုံးထိ ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်သွင်းကို တစ်ချက်လို့ ပြောတာ။ ကျွန်တော်က လေ့ကျင့်ခန်းတွေ အကျိုးကျေးဇူးနှင့် ရှေ ့ရှေ ့က ဆရာမတွေ ကျေးဇူးကြောင့် တော်ရုံနဲ့ မပြီးတတ်လေတော့ ဒီ အထိက ကောင်းကောင်းထိန်းထားနိုင်တယ်။ သူ့ဘက်က အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီဆိုရင် အချက်ပြပါတယ်။ ဒီ မမကြီး အချက်ပြတာက ခါးကို တွန်းထားတာကနေ လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်တာဖြစ်တယ်။
နောက် မမကြီး တစ်ယောက်ကျတော့ ကိုယ်လုံးကို တွန့်လိမ်၊ အသံလေး နည်းနည်းထွက်ရင်း လူကို လှမ်း ဖက်တာ။ နောက်တစ်ယောက်ကျတော့ မသိသာဘူး။ ပေါက်တွေကို ကပ်ထားရာကနေ ကားပေးလိုက်တာ။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ကတော့ မတူဘူး။ စကားစပ်လို့ ပြောရရင် ပုံပြင်လား.. သမိုင်းလား မသိတဲ့ စာထဲမှာ.. အဲ့ဒါ အားလုံးဟာ ဖန်တွတ်တွတ်တွေချည်းပဲလို့ ဥပမာပေး ပြောတာ.. မှတ်မိတယ် မလား။ တစ်ကယ်က မဟုတ်ပါဘူး။ ရသေ့ စိတ်ဖြေ စကားပါ။ ဘီယာကို အအေးခံထားတဲ့ ခွက်နဲ့ သောက်ရင် ဘယ်လိုနေသလဲ၊ အအေးမခံတဲ့ ခွက်နဲ့ သောက်ရင်ရော ဘယ်လို အရသာလဲ။ ဒီ့ထက် ပူကျစ်နေတဲ့ ခွက်ထဲ ထည့်သောက်ရင်ရော ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ။ နောက်ပြီး ဘီယာဆိုတာ အမျိုးစားတွေ အများကြီးနော်။ သူ့ တန်ဖိုးနဲ့သူ .. သူ့ အရသာနဲ့ သူ။ တူကို မတူဘူး။ ကန့်လန့် တစ်ယောက်မှ မပါဘူးဆိုတာတော့ မှန်တယ်။ သို့သော် လက်ဗွေရာတွေနှင့် မျက်နှာတွေတောင် မတူတာ .. ဟိုဟာကျမှ အတူတူလို့ ပြောရင် ဆိုက်ဝါးပဲလို့ ကျွန်တော် စွပ်စွဲမယ်။
အဲ့ဒီလို တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ဟာ မတူတဲ့ အတွက် ပိုကောင်းတဲ့ တစ်ယောက်ဆိုတာ ရှိလာတယ်။ အသားညိုညိုနဲ့ မမကြီးပါ။ ဘာမှ သိပ် ထူးခြားတာ မဟုတ်ပေမယ့် သူ့ ညည်းသံကို ကျွန်တော် သဘောကျတယ်။ တစ်ကယ်ဆို သေသေချာချာ စသင်ပေးတဲ့ ဖြူဖြူ မမကြီးက BJ ပါ ရှယ်လုပ်ပေးသေးတာ။ ဒါပေမယ့် လူဆိုတာ အာရုံ ငါးပါးစလုံး ခံစားရမှ ပြည့်စုံတယ် ထင်ကြတာ မလား။ ဒါ့ကြောင့် အသံထွက်ကောင်းတဲ့ ခပ်ညိုညို မမကြီးနဲ့ က ပိုပြီး နေဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော် သင်တန်းတက်နေတဲ့ ကာလ တစ်လျှောက်လုံး နီးပါးပဲ ဆိုပါတော့။ တစ်ကယ်တော့ သူတို့တွေဟာ အပျက်မတွေ မဟုတ်ကြဘူး။ စိတ်ဒဏ်ရာ ကိုယ်စီနဲ့ အဆင့်ရှိရှိ မိန်းမကြီးတွေပါ။ နောက်ပြီး သူတို့ ၃ ယောက်က ငယ်ကတည်းက ကျောင်းနေဘက်တွေလည်းဖြစ်တယ်။ ရင်းနှီးမူတွေ ပိုလာပြီး သိလာရတာက ဖြူဖြူ မမကြီးက အစိုးရ ဝန်ထမ်း အရာရှိ ၊ ခြံရှင် မမကြီးက မုဆိုးမ ခြံစိုက်တယ်.. အိမ်ငှားတယ်။ ခပ်ညိုညို မမကြီးကျမှ ယောက်ကျားရှိသတဲ့။ ကျွန်တော့်မယ် သိသိချင်း မိုးကြိုး ပစ်သလိုပဲ။ ဒါမျိုးတော့ ကျွန်တော် မလုပ်ဘူး။ ကြိုသိခဲ့ရင်ပေါ့လေ။ သို့သော် အခြေအနေတွေက လွန်ခဲ့ပြီ။ ဖြစ်ခဲ့ ပျက်ခဲ့တာတွေက ၂ လလောက်တောင် ရှိနေပြီ။
ခွာစစ်ဆင်ရတာ ခက်ခဲပါတယ်။ နဂိုလ်ကတည်းကလည်း သူတို့ဟာ သံယောဇဉ်နွယ်ဖို့ စိတ်ကူးမထားတဲ့ သူတွေဆိုသည့်တိုင် အဆက်ဖြတ်ရတာ အတော်ခက်တယ်။ သူဟာ အိမ်ထောင်နဲ့ဆိုတာ ကျွန်တော် သိသွားပြီ ဖြစ်လို့ မတွေ့ကြတော့ပါဘူးလို့ ပြောသည့်တိုင် သူဟာ ကျွန်တော့်ကို လာတွေ့နေတုန်း။ သင်တန်းပြီးလို့ ပြန်သွားရင် ဘယ်တုန်းကမှ မတွေ့ဖူးသလို နေကြမယ် ၊ ပြန်ဆုံလည်း သူစိမ်းတွေလို ၊ အခုတော့ ပျော်ပျော်နေကြရအောင်တဲ့။ ဘယ်လို ခွန်အားမျိုးနဲ့ ကျွန်တော် တွန်းလှန်မလဲ။ သူတို့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ ဘယ်လို ပြဿနာတွေပဲ ရှိရှိ သူတို့ကြား ကျွန်တော် ဝင်မပါလိုဘူး။ တရားခံလည်း အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။ ရှောင်လို့ရနိုင်သမျှ ရှောင်တယ်။ မူးနေချိန်ဆိုရင်တော့ ပါသွားတယ်။ နောက်ဆုံး အရက်ပါ ဖြတ်ပြီး စာကျက်ခန်းထဲ ဝင်ထိုင်နေမှ သူတို့နဲ့ ပြတ်တော့တယ်။
ကျွန်တော်ဟာ သိသိချင်း နောက်ဆုတ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့တာပါ။ ချက်ချင်းကြီး မဟုတ်တောင် တတ်နိုင်သမျှ အမြန်ဆုံး ကိစ္စဖြတ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်။ နံပါတ် ၁ အကြောင်းရင်းကတော့ ဝဋ်လည်မှာ ကြောက်လို့။ ဒါပေမယ့် မရပါဘူး။ လည်တာပါပဲ။ ထားလိုက်ပါတော့။ ဒီ မမကြီးတွေ သင်ပေးလိုက်တာဟာ နှစ်ချက်ရှိတယ်။ ပထမ အချက်က စစချင်း ဘယ်တော့မှ အဆုံး မထည့်ရဘူး။ အရည်တွေ ရွှဲနေပါစေဦး။ တစ်ထစ်ချင်း ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ထုတ်လိုက် တစ်ထစ်တိုးလိုက် ထည့်ရမယ်။ နောက်တစ်ချက်က အဆုံးထိ သွင်းပြီးရင်တောင် အမြန် မလုပ်ရသေးဘူး။ တစ်ချက်ချင်းကို အကြိမ်ရေ ၁၀၀ အထိ စိတ်ထဲကရေပြီး ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်ရမယ်။ ဒါပြီးရင် ခင်ဗျား ကြမ်းချင်သလောက် ကြမ်းလို့ရပြီ။ သူတို့အတွက်လည်း ပြီးဆုံးခန်းတိုင်ဖို့ အရမ်း လွယ်ကူသွားပြီ။ ခင်ဗျားသာ လုပ်တတ်မယ်ဆို ၂ ကြိမ် ၊ ၃ ကြိမ်လောက်ကတော့ သူတို့ ဆက်တိုက်ကို ပြီးသွားလိမ့်မယ်။
ပြင်ဦးလွင်က ပြန်လာလာချင်း ရှင်းရတဲ့ ပြဿနာက ချင်းမလေးနဲ့ ကိစ္စပါ။ အတူနေတာ အရမ်းကြာသွားလို့ မြို ့က တိုက်တွန်းတဲ့ အတွက် ယူဖို့ ၊ မဂ်လာဆောင်ဖို့ စကားတွေ ပြောရတယ်။ ကျန်တာတွေက ပြဿနာမရှိပါဘူး။ ရှိနေတာက ဘာသာရေး ကိစ္စပဲ။ သူ့အမေက နည်းနည်းလေး တစ်ဘက်စွန်းရောက်တယ်။ ကျွန်တော့်ဘက်က တစ်အိမ်တည်း ဘုရားစင် နှစ်ခု ထားဖို့ ဝန်လေးသူ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လုံးလုံးကြီး သူတို့ဘာသာထဲ ကူးပြောင်းလိုက်ဖို့ကျတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ကျွန်တော်က ဗုဒ္ဓဘာသာ ထုံးစံအတိုင်း ရှင်ပြု ရဟန်းခံ နှစ်ခုစလုံး လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ မိဘတွေရဲ ့ ပီတိမျက်ရည်ကိုလည်း မြင်ခဲ့ပြီးပြီ။ ပြောရရင် မိရိုးဖလာ ဗုဒ္ဓဘာသာအဆင့်ပဲ ရှိသေးတယ် ဆိုပေမယ့် မိန်းမတစ်ယောက်ကြောင့် ပြောင်းရမယ်ဆိုတာတော့ သိပ်အဆင်ပြေမယ် မထင်ဘူးလို့ ခံစားမိတယ်။ ဒါ့ကြောင့် ငြင်းတယ်။ ငြင်းတော့ သူတို့ဘက်ကလည်း အဆင်မပြေဘူးလို့ ပြန်ပြောတယ်။
ဒါဆို ပြီးပြီးပေါ့ဆိုပြီး ထပြန်လာလို့ကလည်း မရသေးဘူး။ အပျိုကြေး လျော်ရမယ် ဆိုတယ်။ အင်းလေ.. ကိုယ်လည်း မနေနိုင် မထိုင်နိုင် စားမိပြီးမှတော့ လျော်ဆိုလည်း လျော်ရမှာပေါ့။ ဘယ်လောက်လဲ ဆိုတော့ နွားနောက် တစ်ကောင်တဲ့။ ကျွန်တော့်မယ် ဘုရားတရော။ တရုပ်ဆိုင်ကယ် လော်ဂျားတစ်စီးမှ ၃ သိန်းလောက် ရှိတဲ့ အချိန်မယ် နွားနောက်တစ်ကောင်က ၅ သိန်းကျော် ပေါက်စျေးရှိတယ်လေ။ ဘယ် တတ်နိုင်မှာတုန်း။ မလျော်ဘူး မဟုတ်ဘူး .. လျော်ပါ့မယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျော်ပါ့မယ်ဆိုပြီး ကတိပေးတော့ သူတို့ဘက်က လက်ခံပါတယ်။ ပိုပြီး အဆင်ပြေစေတာက ချင်းမလေးဟာ နောက်တစ်ရက်ကျ သူကိုယ်တိုင်ပဲ တောင်ပေါ်တက် တောထဲဝင်ပြီး သူအမွေရထားတဲ့ နွားနောက်တစ်ကောင်ဆွဲလာလို့ သူ့အမေ လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တာပဲ။ ကျွန်တော်က လက်ထဲရှိသမျှ ပိုက်ဆံအကုန်ရယ်.. ဟိုက ဒီက ချေးလို့ရတာတွေရယ် ပေါင်းပြီး ၂ သိန်းကျော်လောက်တော့ သူ့ကိုပေးနိုင်လိုက်ပြီး ကျန်တဲ့ ပိုက်ဆံကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆပ်ပါ့မယ်လို့ ပြောတော့ သူက ကတိလားလို့ မေးတယ်။
ကတိပါလို့ဆိုတော့ ရပါပြီ သွားတော့တဲ့.. ပြောပြီး ချက်ချင်းပဲ ခဏနေဦးဆိုပြီး ကျွန်တော့် ပခုံးကိုဖက် ကျွန်တော့်ကို မျက်နှာကို မမီမကမ်း နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ သွားတော့တဲ့။ နောက် ဒီကို ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာနဲ့တော့။ ဖြစ်နိုုင်ရင် ဒီမြို့မှာ မနေနဲ့တော့တဲ့။ အလျော်ပေးပြီးတဲ့ မိန်းကလေးဆီကို အထူးသဖြင့် အကြွေး ကျန်နေတဲ့ မိန်းကလေးကို ထပ် မပါတ်သက်ရဘူး။ ပါတ်သက်ရင် သူတို့ ဆွေမျိုးတွေက စော်ကားတယ်ယူဆပြီး သတ်ဖို့ ကိုယ်စားလှယ်တစ်ယောက် ရွေးပြီး လွှတ်လိုက်လိမ့်မယ်တဲ့။ ပိုက်ဆံလည်း မပေးပါနဲ့တော့။ သူ့ဘက်ကလည်း ချစ်လို့ ဖြစ်ခဲ့ကြတာပဲတဲ့။
အဲ့ဒီလိုနဲ့ ချင်းမလေးနဲ့ ကျွန်တော် ဝေးခဲ့ကြတယ်။ ချင်းမလေးနဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ မျှော့ဆိုတာကို မသိသေးသူတွေအတွက် ပြောခြချင်တာက အဲ့ဒါ ကီးဂဲလ်လေ့ကျင့်ခန်းပါ။ ဘယ်မိန်းကလေးဆို လေ့ကျင့်လို့ရပါတယ်။ အချိန် တစ်လလောက်ပဲလိုတယ်။ သာဂိထဲမှာတော့ အသေးစိတ် ရေးဖူးတယ်။ ကိုယ်တိုင်လည်း မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို လေ့ကျင့်ပေးဖူးတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ ပါပါ့မယ်။ ချင်းမလေးနဲ့ ထပ်ပြီးဝေးစရာက ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဒီမြို ့မှာ မနေချင်/ မနေရဲတော့တဲ့အပြင် သင်တန်းဆင်းလာကစဖြစ်လို့ နယ်ပြောင်းလျှောက်ခွင့် ရတာလည်း ပါတာကြောင့် လျှောက်လွှာတင်တဲ့အခါ ခရိုင်မြို ့ကြီးတစ်ခုကို ပြောင်းမိန့်ကျလာတာလည်း ပါပါတယ်။ ရာထူးတိုးတာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် နေရာနှင့် လုပ်ပိုင်ခွင့်လေး တိုးတဲ့ သဘောမျိုးလောက်ပါ။ ပြည်နယ်ဘက်ကနေ ပြည်တွင်းကို ပြန်ပြောင်းရတော့လည်း လူက မနေတတ်ပြန်ဘူး။ ဟိုမှာက ဘာမှ မရှိပေမယ့် အေးချမ်းတယ်။ အများစုက ရိုးသားကြတယ်။ သူခိုး မရှိဘူး။ အိမ်တံခါးပိတ်တယ်ဆိုတာ မိုးပက်၊ နှင်းဝင်ပြီး ချမ်းလို့ ပိတ်တာ။ ဘာညာ ကြောက်လို့ မဟုတ်ကြဘူး။
ခုမြို ့လေးကကျ ခရိုင်မြို ့ဆိုပေမယ့် ရန်ကုန်လိုနေရာမျိုးမှာ တာဝန်ကျဖူးပြီး ၊ မြေလတ်ပိုင်း မြို ့ကြီးမှာ မွေးဖွားကြီးပြင်းလာသူ ကျွန်တော့်အတွက်က သာမာန်နယ်မြို ့လေးလောက်ပါပဲ။ ရောက်ရောက်ချင်း မနေတတ်တာက ပူတဲ့ ဒဏ်ကို မခံနိုင်တာ၊ မိန်းမ မရှိတာ။ အဆိုးဆုံးအချက်က ပူတော့ အရက်ကို သောက်ချင်သလို သေက်လို့ မရတာ။ ချင်းတောင်မှာတုန်းက အေးတယ် အကြောင်းပြပြီး နေ့နေ့ညည သောက် ၊ သင်တန်းကျတော့လည်း ပြင်ဦးလွင် ဆိုတော့ သိပ်မပူလို့ သောက်နဲ့။ သောက်ချင်တိုင်း သောက်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်အဖို့ အရက်ပြတ်သလို ဖြစ်ရတာ အတော်ဆိုး။ ပိုဆိုးတာက စိတ်ဖြေစရာ မိန်းမ တစ်ယောက်ယောက်ကလည်း အနားမှာ မရှိ။ ဆိုတော့ ကျွန်တော်ဟာ တစ်ကယ့်ကို နေမထိ ထိုင်မသာပါပဲ။
မရှိလို့ ရှာမယ်ဆိုတော့ မလွယ်ပြန်တာက မြို ့ခံတွေက ကျွန်တော့်ကို ခရိုင်အရာရှိဆိုပြီး တလေးတစားကြီး ဆက်ဆံကြတာ အတော်ဆိုးတယ်။ သူတို့က လေးစားပြလေလေ ကျွန်တော့်မယ် ပေါက်ကရလုပ်ဖို့ တွန့်လေလေပဲ။ ကဲလေ.. မထူးပါဘူး.. ဆိုးမရမယ့် အတူတူ လိမ္မာလိုက်ပါတော့မယ်ဆိုပြီး ဘုရားတွေ ဘာတွေ ရှိခိုး၊ အဓိဌာန်လေးဝင်ပြီး အလုပ်ကို သေချာ ဇောက်ချလုပ်လိုက်တဲ့အခါ နာမည်ကောင်းလေးက ထွက်လာပြန်တယ်။ နာမည်ထွက်လာတော့ ခိုင်းကောင်းတဲ့ ကောင်ဆိုပြီး တိုင်းရုံးက ခေါ်ပြန်တယ်။ အဲ့လိုနဲ့ တိုင်းရုံးကို အူတူတူ အတတနဲ့ ရောက်ပြန်ရော။ အဲ့မယ် သတိထားမိတာ ရုံးထဲက အဆင့်တူ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကိုပါ။ အသက်အားဖြင့် ကျွန်တော့်ထက် မဆိုစလောက်ကြီးပေမယ့် သူက နုတော့ အမြင်သက်သက်နဲ့ဆို ကြီးတယ် မထင်ရဘူး။ သူက ရုပ်နုရုံမက အတော်လေးလည်း ကြည့်ကောင်းတဲ့ အထဲမှာ ပါတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါ။ ရုံးပြောင်းလာရတဲ့ အချိန်ကလည်း သင်္ကြန်ကာလဖြစ်တော့ ရုံးမှာ မဏ္ဍပ်ဆောက် ရေပက်ရတယ်။ ရေစိုစို သူ့အလှဟာ လူအများကြားမှာ ထင်းနေတာပဲ။ သူက ကိတ်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ သူ့ကိုယ်လုံးလေးက ပြေပြေပျစ်ပျစ် တစ်ကယ့် ငါးရံ ့ ကိုယ်လုံးမျိုး။ ကျွန်မဟာ အပျို စင်စစ် ဧကန် မုချပါလို့ ကြွေးကြော်နေတဲ့ ခန္ဒာကိုယ် အချိုးအစားမျိုး။
သို့သော်လည်း ကျွန်တော့်မှာ စည်းရှိတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်တော့မှ သူများ အိမ်ထောင်ကို မပြစ်မှားဘူး၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက် အချင်းချင်း စိတ်မဝင်စားဘူး ၊ အရွယ်မရောက်သေးသူကို မစဘူးလို့ ကျွန်တော့် ငယ်ဆရာ ကိုကြိး သတိပေးထားတာကို စွဲစွဲမြဲမြဲ လိုက်နာကျင့်သုံးခဲ့တဲ့သူ။ မသိလို့ မှားခဲ့ဖူးပေမယ့် ပြန်ပြင်ဖို့တော့ ကြိုးစားခဲ့တာပဲ မလား။ အခုလည်း အဲ့အမျိုးသမီး ဘယ်လောက်ပဲ ကိုယ်နေဟန်တင့်တယ် ၊ တင့်တယ် ကျွန်တော့်ဘက်က အရိုးသားဆုံး နေဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်။ အမျိုးသမီးဘက်ကလည်း အစောပိုင်းတော့ ကျွန်တော့်ဟာ မာနကြိးတဲ့ ကောင်လား ၊ အထာကိုင်တာလား ဒါမှမဟုတ် ဂေးလားဆိုပြီး အကဲဖြတ်နေသေးတယ်။ နောက်တော့ သူ့အပေါ် မရိုးမသားစိတ် လုံးဝ မထားတာမှန်း (မရှိတာတော့ မဟုတ်) သိသွားတဲ့ အခါ ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံလာတယ်။ ကျွန်တော့်ဘက်က မကောင်းတဲ့ အကျင့်ကလည်း တစ်ခါတစ်လေ ရုပ်တည်နဲ့ နေတတ်ပေမယ့် မူရင်းစိတ်က ပျော်တတ်တာကြောင့် ဟာသတွေ ၊ ရယ်စရာတွေ လျှောက်ပြောနေမိတတ်တာပဲ။
အဲ့ဒါဟာ မိန်းကလေးတွေကို ဆွဲဆောင်ရာကျမှန်း ကောင်းကောင်းသိထားခဲ့တော့ တမင်ကို လေ့လာကျက်မှတ် ဆည်းပူးထားရတာလေ။ အခုကျတော့ မရည်ရွယ်ပါဘူးဆိုသည့်တိုင် အခွင့်ကြုံရင် အကျင့်ပါပြီး အရွှန်းဖောက်မိသလို ဖြစ်ဖြစ်သွားတော့ သူက တအားကို သဘောကျတယ်။ ကျွန်တော်နှင့်ဆို ပျော်တယ်ပေါ့။ နောက်တစ်ဖြည်းဖြည်း ရင်းနှီးမူတွေပိုလာတဲ့ အခါ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွေ ၊ အသုပ်ဆိုင်တွေ သွားတဲ့အခါ ကျွန်တော့်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းပြီး နှစ်ယောက် အတူသွားကြတယ်။ သူ့အကြောင်းတွေ မသိမသာ ပြောပြတယ်။ အပျိုကြီးတစ်ယောက် ၊ ငယ်ငယ်က ရည်းစားထားဖူးပြီး အသည်းကွဲခဲ့လို့ ယောက်ကျားတွေကို စိတ်နာနေတဲ့ တစ်ယောက် ၊ ယောက်ကျားတိုင်းဟာ နှာဗူးချည်းပဲလို့ ထင်နေတဲ့သူ ၊ အသက်ရလာလို့ မိဘက အိမ်ထောင်ချပေးဖို့ နားပူနားဆာ အလုပ်ခံနေရတဲ့ သူ။ သူက ကျွန်တော့်ကို လူကောင်းလို့ ထင်နေတယ်။ ကျွန်တော့်အကြောင်းတွေ အကုန်သာ သိရင် ကျွန်တော့်မျက်နှာကို တွံတွေးနဲ့များ ထွေးမလား မသိ။
အဲ့ဒါကြောင့် ဟိုအစောပိုင်းက ဘုရားဟော တစ်ပုဒ်ကို ကိုးကားပြီး ပြောခဲ့ဖူးသေးတယ်။ လူအကြောင်းဆိုတာ ပေါင်းကြည့်မှ သိတာ။ ပေါင်းတယ်ဆိုတာ လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ရုံ၊ စားသောက်ဆိုင် အတူသွားရုံ လောက်နဲ့ မရဘူး။ သူ့အကြောင်း ထဲထဲဝင်ဝင်သိဖို့ သူနဲ့ အရင်းနှီးဆုံး ဖြစ်ခဲ့တဲ့ လူတွေနဲ့ပါ ပေါင်းရတာ။ အကြောင်းသိအောင် အတူအိပ် ၊ အတူနေကြည့်မယ်ဆိုတာမျိုးတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး မလား။ ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက သုံးနှစ်သုံးမိုး လေ့လာတယ်ဆိုတာ တစ်ကယ် လိုက်လုပ်သင့်တဲ့ အချက်မျိုး။ ခုပဲကြည့် တစ်ကယ့် အမျိုးကောင်းသမီးလေးတစ်ယောက်ဟာ ကျွန်တော့်ကို တစ်ကယ့် လူကောင်း လူပျော် ခင်စရာ နှစ်လိုစရာ စိတ်ဖြူတဲ့လူလို့ ထင်နေတယ်။ ကျွန်တော်က ဟန်ဆောင် ဖုံးကွယ် ကြိတ်မှိတ် ထိန်းချူပ်နေရတာ ဖြစ်ကြောင်း တစ်စက်ကလေးမှ သူ မရိပ်မိဘူး။
ကြာလာတော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို ရုံးက လူတွေက သမုတ်လာကြသလို သူ့မိဘတွေဘက်က စုံစမ်းတာတွေလည်း ရှိလာခဲ့တယ်။ အဲ့တော့မှ သိရတာက သူ့မိဘတွေဆိုတာက အကောင်ကြီးကြီးတွေရဲ ့ အမျိုးပဲ။ ဂေါ်ဇီလာလောက် မဟုတ်တောင် ဆင်လောက်ရှိတဲ့ အကောင်မျိုးတွေပေါ့။ ကျွန်တော့်မယ် ပို သတိထားရပြီ။ ဘာမဟုတ် ညာမဟုတ် ဌာနတာဝန်ခံ အမျိုးကို ကောက်စားမိတာတောင် နယ်စွန်ရောက်တာ။ ဒါမျိုးဆို မြေကြီးထဲ ရောက်မယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်း သိတယ်။ နောက်ပြီး သူတို့သာ စုံစမ်းမယ်ဆိုရင် (စုံစမ်းနိုင်တဲ့ အရည်အသွေးတွေလည်း သူတို့မှာ ရှိတယ်) ကျွန်တော့် အကြောင်းတွေ အကုန်လုံးကို သိသွားကြမှာပဲ။ သဘောတူနိုင်မလားဆိုတာ ကိုယ်ပဲ သူတို့ဘက်က တွေးကြည့်လိုက်ရင်.. နိုး လို့ပဲ အဖြေထွက်တယ်။ ရလာဒ် မကောင်းနိုင်တဲ့ တိုက်ပွဲကို ဝင် မတိုက်တာ အကောင်းဆုံးပဲ။
အချိန်အားဖြင့် တစ်နှစ်နီးပါး ရင်းရင်းနှီးနှိးနေခဲ့ပြီးမှ ဖျတ်ကနဲ ရုတ်တရက် သူစိမ်းဆန်ပလိုက်တော့ သူဟာ ကျွန်တော့်ကို လုံးလုံးကို နားမလည်ဖြစ်သွားတယ်။ အစပိုင်းတော့ သူ မသိဘူး။ လာစကားပြောတုန်း ၊ ဟိုသွား ဒီသွား လာခေါ်တုန်း။ ကျွန်တော့်ဘက်က ရုပ်တည်နဲ့ တုံဏှိဘာဝေ လုပ်နေတဲ့အခါ ၂ ခါ ၃ခါလောက်ကျတော့ သူ သိသွားတယ်။ သူလည်း မာနနဲ့ပဲ။ သူတင်း ကိုယ်တင်း ဆိုတဲ့ ဒီဇိုင်းမျိုး ပြန်ဖမ်းတယ်။ အမှန်တော့ ဒီလို မလုပ်ရဘူး။ သူ့ကို အကျိုးသင့် အကြောင်းသင့် ပြောပြ ၊ နားလည်မူယူ ဒီလို လုပ်ရမှာ။ ခုတော့ ဒါက သူ့အတွက် ရောဂါ ပိုရင့်သွားစေတာမှန်း အဲ့တုန်းက ကျွန်တော် မသိဘူး။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သင်္ကြန်က ရောက်လာပြန်တယ်။ အစိုးရဌာနဆိုတော့လည်း မဏ္ဍပ်တွေက မလုပ်မနေရ ၊ လုပ်ပြန်တော့ မတက်မနေရ ဖြစ်တဲ့အခါ ရေစိုစို သူ့အလှကို မြင်ရ တွေ့ရပြန်တယ်။ မစားကောင်းတဲ့ အသီးမို့လို့လား မသိ။ သူက ပိုတောင် လှလာသလိုပဲ။
ကျွန်တော် ငေးနေမှန်း သိသွားပုံရတဲ့ သူဟာ တစ်ခြားဌာနဘက်က အလည်လာတဲ့ အရာရှိတစ်သိုက်ကို ရေသွားလောင်းတယ်။ ရွဲ ့တယ်ပေါ့။ ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော့် သဝန်တိုစိတ်ကို နှိုးဆွလိုက်တယ်ပေါ့။ ခက်တာက .. ကျွန်တော့် ရင်ထဲမှာက အချစ် မရှိဘူး။ ရှင်းရှင်း ဝန်ခံရရင် ကျွန်တော့် ခေါင်းကနေစပြီး ခြေဖျားအထိဟာ မိန်းမနဲ့ ပါတ်သက်လာရင် Sex လား ၊ ဒါမှမဟုတ် တစ်ခုခု အသုံးတည့်မယ့်သူလား ဆိုတာပဲ ရှိတာ။ သို့သော်လည်း အကျင့်ပါနေတဲ့ မျက်နှာက အလိုလို ညိုးချပလိုက်မိပြီ။ ပြီးတော့မှ .. ဟာ.. မဟုတ်သေးပါဘူး။ ငါ အဲ့လို လုပ်လို့ မရဘူးလို့ တွေးမိရင်း အကြီးအကဲဆီ ခွင့်တောင်းပြီး ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ ဆက်နေနေရင် သူ့မာယာ စီးချက်အတိုင်း အလိုက်သင့်လေး လိုက်က မိတော့မှာ မလို့။ မချစ်တတ်ပေမယ့် သံယောဇဉ်တော့ တွယ်တတ်တယ်လေ။ ဇာတ်သိမ်းမှ မကောင်းနိုင်တာ။ မဖြစ်တာ အကောင်းဆုံးလို့ပဲ တွေးတယ်။
ကျွန်တော့် အတွက် ပေးထားတဲ့ ၂ ခန်းတွဲ အိမ်လေးကို ရောက်တော့ ဟိုဘက် အခန်းက အရာရှိ အိမ်ဟာ သော့ခတ်ထားတာ တွေ့တယ်။ သူရှိရင်တော့ အပျင်းပြေသောက်ရင်း စစ်တုရင် ကစားမယ်လို့ ကြံလာခဲ့တာ။ သင်္ကြန်ဆိုတော့ သူလည်း လျှောက်လည်နေမယ်.. ကိုယ့်ဘာသာ တစ်ယောက်တည်း သောက်တာပေါ့လို့ တွေးပြီး ဧည့်ခန်းလေးထဲမှာ ပုလင်းဖွင့်ပြီး တစ်ယောက်ထဲ သီချင်းလေးဖွင့်လို့ သောက်နေမိတယ်။ လေးခွက်လောက် သောက်အပြီးချိန်ကျမှ အိမ်ရှေ ့တံခါးဝက လူရိပ်တစ်ခု တွေလို့ ကြည့်မိတယ်။ သူ .. တ့ခါးဝမှာ ကျော့ကျော့လေး ရပ်မီရင်း ကျွန်တော့်ကို ငေးငေးကြီး စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက အရည်လည်လို့ ။ သောက်လာခဲ့သေးများလား မသိ။
ကျွန်တော် ကမန်းကတမ်းထ နှုတ်ဆက်ရင်း အိမ်ခန်းထဲ ဝင် တစ်ဘက်တစ်ထည် သွားယူလိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ သူက ကျွန်တော့်ဘေး ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး ကျွန်တော့် ခွက်ထဲ အရက်တွေထည့်လို့ ယူသောက်နေတယ်။ သူ အရက် မသောက်တတ်ဘူး။ ရေသောက်သလို ဂလု ဂလုနဲ့ သောက်ချနေတာ။ ကျွန်တော် သူ့လက်ထဲက ခွက်ကို ဆွဲလုလိုက်တော့ မချိုမချဉ်ပြုံးရင်း နှမျောလို့လားလို့ မေးတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ဘာစကားတွေ စပြောရမယ်ဆိုတာ မသိအောင်ပဲ။ ဘာလုပ်ရမယ်မှန်းလည်း မသိဘူး။ မစားကောင်းတဲ့ အသီးလေ.. ရှောင်ရမယ်ဆိုတာပဲ စိတ်ထဲ ပေါ်လာပြီး "“ ပြန်တော့နော်.. လိုက်ပို့ပေးမယ်" လို့ ပြောမိတယ်။
အဲ့စကားအပြီး သူ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လိုက်တဲ့ အကြည့်ဟာ တစ်ကယ့် စူးစူးဝါးဝါးပဲ။ မျက်ဝန်းထောင့်က အရောင်တစ်ချက် လက်သွားတာကိုလည်း သတိထားမိတယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ အရောင်အဝါမျိုးပါ။ သူက မိန်းမ သိက္ခာကို စွန့်ပြီး လိုက်လာခဲ့တာ။ တစ်ကိုယ်လုံး ရေစိုနေတဲ့ အဝတ်အစားနဲ့။ သူ့ဘက်က ဒိလောက် မြောင်းတင်မက မြစ်လောက် ဖောက်ပေးထားတာကို တမံပိတ်ပြီး ရေစီး လွှဲလိုက်တာဟာ သူ့ရဲ ့ မိန်းမသားဖြစ်မူ ဘဝကို စော်ကားလိုက်တာဖြစ်တဲ့ အကြောင်း ၊ သူ့ရဲ ့ အလှနဲ့ သူ့ မာနကို ချိုးဖဲ့လိုက်တာ ဖြစ်ကြောင်း ကျွန်တော်ဟာ မသိခဲ့ပြန်ပါဘူး။ သူဟာ ဆတ်ကနဲဆို ထရပ်ပြီး အခန်းပေါက်ကို ခြေလှမ်းပြင်တယ်။ ကျွန်တော်က လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ လို့ဆိုပြီး သူ့ အကျင်္ ီစလေးကို လှမ်းဆွဲတော့ ကျွန်တော့်လက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ရိုက်ပုတ် ဖယ်ထုတ်ပစ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ ထွက်သွားတယ်။ ပြေပြစ်လွန်းတဲ့ ခန္ဒာကိုယ်လေးဆီက ခပ်ကျစ်ကျစ် တင်ပါးနှစ်မွှာဟာ ရေစိုစိုထမီမှာ တင်းရင်းကပ်သတ်နေတယ်။ သူဟာ လမ်းလျှောက်ရင်း လက်တစ်ဘက်က မျက်နှာဆီ ရောက်သွားတာလည်း တွေ့တယ်။ မျက်ရည်တွေကို သုတ်လိုက်တာလား၊ ဆံစပ်က ကျလာတဲ့ ရေတွေကို ဖယ်တာလားဆိုတာတော့ သူမှ သိမယ်။
ကျွန်တော်က ရိုးရိုးလေးသာ တွေးရင်း စိတ်ပေါ့နေတာ။ တစ်ကယ်က မဟုတ်ဘူး။ သူ့ဘက်မှာက အခြေအနေ အတော်ဆိုးနေတယ်။ နောက်မှ သိရတာပါ။ အဲ့တုန်းကဆို ကျွန်တော့်မယ် သက်ပြင်းတွေ ဘာတွေချအပြီး စိတ်လက်ပေါ့ပါးလို့ ။ မဏ္ဍပ်ပေါ်မယ် သီချင်းတွေ ဘာတွေတောင် တက်ဆိုလိုက်သေးတယ်။ ပျော်လို့ ရွှင်လို့ သောက်စားမြူးတူးလို့ပေါ့။ သင်္ကြန်အပြီး နှစ်လကျော် သုံးလလောက်အထိက ပုံမှန်ပါပဲ။ သူ့ဘက်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို ရှိတယ်လို့တောင် သဘောမထားတော့သလို ကျွန်တော့်ဘက်ကလည်း ဘာသိဘာသာ အလိုက်အထိုက်ပေါ့။ ပြဿနာက သူ နေမကောင်းရာက စတယ်။ ခေါင်းကိုက်တယ် ၊ အောင့်တယ်ဆိုပြီး ဌာနတွင်းဆေးခန်းကို သွားပြရာက သူ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းအရာဟာ တစ်ရုံးလုံးကို ပျံ ့သွားတယ်။ အားလုံးရဲ ့ အကြည့်ဟာ ကျွန်တေ့်ဆီမှာ .. ။
ကျွန်တော်က ပျော်ပျော်နေတတ်တယ် ၊ သိပ်အပူပင်ရယ်လို့ မထားဘူး ၊ မရှိဘူးလို့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ လူရယ်လို့ဖြစ်လာရင် ပူပင်စရာတွေကတော့ ရှိတာပေါ့။ စိတ်ထဲ သိပ်မထားဘူးလို့ ပြောတာ။ တော်တော်နဲ့ မချစ်တတ်ပေမယ့် သံယောဇဉ်ကတော့ ဖြစ်လွယ်တယ်။ သက်ရှိတွေအပေါ်မှာမှ မဟုတ်ဘူး သက်မဲ့တွေအပေါ်မှာပါ သံယောဇဉ်ဖြစ်တတ်မိတဲ့ ကောင်မျိုး။ ဥပမာပြောရရင် .. ကျွန်တော်က ခုထက်ထိ ဇော်ဂျီဖောင့်ကိုပဲ သုံးနေတုန်းပဲ။ ဒီမှာက ယူနီကုတ်ပဲ သုံးရမယ်လို့ ဆိုတဲ့အခါ ကွန်ဗက်တာနဲ့ ပြောင်းပြီး တင်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါက ဒါကို သုံးရမယ်လို့ အမိန့်ချသူတွေကို ဆန့်ကျင်တာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် သံယောဇဉ် ဖြစ်နေတဲ့ အရာကို စွန့်မပစ်ရက်နိုင်သေးတာ။ တစ်ချိန်ချိန်တော့ ပြောင်းမှာပေါ့လေ။ အခုတော့ မဟုတ်သေးဘူး။
ဒီလို သက်မဲ့တွေအပေါ်တောင် သံယောဇဉ် မဖြတ်နိုင်တဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ကိုယ်နှင့် မရတဲ့ ကလေးကို ထိန်းပေးရင်း ၊ ပြုစုရင်း သံယောဇဉ်တွေ ဖြစ်ခဲ့ဖူးရတယ်။ ခုန ကောင်မလေးရဲ ့ ကိုယ်ဝန်ဟာ ယောက်ကျားလေးပါ။ အချိန်တန် လစေ့တော့ မီးဖွားတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး ကျန်းကျန်းမာမာပါပဲ။ သူကိုယ်ဝန်ရသွားတာက သင်္ကြန်တွင်း ကျွန်တော့်အိမ်ကနေ စိတ်ဆိုးပြီးအပြန် မဏ္ဍပ်မှာတွေ့ခဲ့တဲ့ တစ်ခြားဌာနကလူနဲ့ တူတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို သွားနှုတ်ဆက်တယ်။ ဟိုက သူ မူးနေမှန်း / စိတ်ညစ်လာမှန်း သိတော့ ကားပေါ်တင်ခေါ်သွားပြီး ထပ်တိုက် ၊ အမူးတိုက် ၊ မှောက်သွားအောင် တိုက် .. လူမှန်းမသိတော့မှ လုပ်ချင်တာ လုပ် ပြီး ညမှောင်ချိန် ဝန်ထမ်းကဒ်ထဲက လိပ်စာကြည့် အဆောင်ရှေ ့ ပြန်လာချပေးသွားခဲ့တာ။ သူဟာ ကလေး အဖေ ဘယ်သူမှန်း လုံးဝ မသိလိုက်ဘူး။ ကျွန်တော်က ဟိုဌာနက လူမှတ်လို့ သွားစုံစမ်းတော့ ဟိုလူဟာ ကျွန်တော်တို့ မဏ္ဍပ်မှာ ညနေစောင်း မှောင်ခါနီးအထိ ရေဆော့နေခဲ့တာ မြင်တဲ့လူ အများကြီး၊ တွဲသောက်ခဲ့ကြတဲ့လူတွေလည်း အများကြီး။ အကျင်္ ီအရောင်နှင့် ပုံစံ တူတာကို သူ မှားသွားခဲ့တာဖြစ်မယ်။
ဒီလိုပဲ .. ကျွန်တော့် အိမ်ကနေ သူ ငိုပြီး ထွက်လာတာကို မြင်တဲ့သူတွေက မြင်လိုက်ကြပြန်တယ်။ မပြေးသော် ကန်ရာရှိ ဆိုတဲ့အတိုင်း ကျွန်တော့်ကိုပဲ ပြောစရာရှိကြတော့တာပေါ့။ ဒီအကြောင်းကို သာဂိထဲ ပြန်ရေးတုန်းက စိတ်ထဲပေါ့အောင် ရယ်စရာတွေ အစားထိုးပြီး လျှောက်ရေးခဲ့မိသေးတယ်။ ခုလို အစိမ်းသက်သက်ကြီး ပြန်တွေးကြည့်မိတော့ စာကို ဆက်မရေးနိုင်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အဲ့ကလေးက ကြာကြာမခံလိုက်ပဲ ဆုံးသွားလိုပါ။ သူ ကိုယ်ဝန်ရှိကြောင်း သိတဲ့ အချိန်မှာ ကျွန်တော် သူ့ကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းခဲ့တယ်။ အစကတော့ သူငြင်းတယ်။ ခါးခါးသီးသီးကို ငြင်းတာ။ နောက်တော့ ပျော့လာတယ်။ နောက်တော့ မငြင်းနိုင်တော့ဘူးပေါ့လေ။ သူ့မိဘတွေဘက်ကတော့ စိတ်ဆိုးလွန်းလို့ အဆက်အသွယ်ပါ ဖြတ်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကလည်း အကျဉ်းချံူးလောက်ပါပဲ ၊ ရုံးတက် လက်မှတ်ထိုး ၊ ဌာနမှာပဲ လက်ဘက်ရည်နှင့် မုန့်ကျွေးပြီး လုပ်လိုက်တာပါ။
အဲ့လိုနဲ့ ရုတ်တရက်ကြီး မိန်းမတစ်ယောက် ထပ်ရပြီးတော့ အပိုဆုက ဗိုက်တစ်လုံးပါ ပါလာတာ။ တစ်ကယ့်ကို မနေတတ် မထိုင်တတ်ပါပဲ။ လင်မယားဆိုတော့ တစ်အိမ်တည်းနေရတယ်။ အစောပိုင်းကာလတွေမှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ။ ကျွန်တော်က သူ့ကို သနား ၊ သူ့က ကျွန်တော့်ကို အားနာ။ တစ်ယောက်က နောက်ဖေးမှာနေရင် တစ်ယောက်က အိမ်ရှ့မှာ ၊ အိပ်တော့ သူက အိပ်ခန်းထဲ ကျွန်တော်က ဧည့်ခန်း။ နောက်တစ်ဖြည်းဖြည်း လတွေကြာလာပြီး နည်းနည်း အသားကျလာတော့ သူက ကျွန်တော့်ကို အိပ်ခန်းထဲ ဝင်အိပ်ခိုင်းတယ်။ အတူတူအိပ်ရင်း စိတ်မထဘူးလား မေးရင် ထတာပေါ့။ လုပ်ချင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူ့ဗိုက်က ၆ လလောက်ဖြစ်နေပြီ။ သွားမထိရဲဘူး။ တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာ ကြောက်တယ်။ စာအုပ်တွေထဲတော့ လုပ်လို့ရတယ် ဖတ်ဖူးတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့က ချစ်သူမှ မဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့အခါ ဒိလိုအခြေအနေမှာ ဒါကို ဘယ်လို စရမယ်မှန်း မသိဘူး။ အဲ့လိုနှင့် ဘာမှန်းမသိတဲ့ အခြေအနေတစ်ခုကို နှစ်ယောက်သား ကျော်ဖြတ်ရင်း သူ့ကိုယ်ဝန် နေ့စေ့လစေ့ဖြစ်တဲ့အချိန်မယ် မီးဖွားတယ်။ ခုနပြောတဲ့ အတိုင်း ယောက်ကျားလေးပါ။
သနားဖို့ကောင်းတာက ကျွန်တော်တို့ ဌာနတာဝန်ခံပဲ။ သူ့မယ် ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုဆက်ဆံရမယ်မှန်း မသိဘူး။ ကောင်မလေးမိဘတွေဘက်က မကြည်ဖြူတဲ့ကောင်ဆိုပြီး နှိပ်ကွပ်ပေးရမှာလား ၊ ဟိုလူတွေ သားမက်ဆိုပြီး ချီးမြှောက်ရမှာလားဆိုတာ သူ့မယ် ဝေခွဲလို့ မရရှာဘူး။ ဒါ့ကြောင့် တစ်ခါတစ်လေ ပစ်ပစ်ခါခါ နှိပ်ကွပ်ပြီး ရံဖန်ရံခါ မဟားတရား ချီးမြှောက်ပါတယ်။ ကလေးကို အစက နည်းနည်းစိမ်းနေပေမယ့် ကြာလာတော့ သူ့ကို တစ်ကယ့် ကိုယ့်ကလေးလို ထင်လာတယ်။ မဟုတ်မှန်း သိပေမယ့်လို့ပေါ့။ ကလေးအမေကကျတော့ ကျွန်တော့်ိကို မျက်ရည်ဝဲပြီး ကြည့်နေရုံလောက်ပါပဲ။ တစ်ကုတင်တည်း အတူအိပ်နေပေမယ့် ဟိုကိစ္စ မပြောနဲ့ ဖက်တဲ့ အဆင့်တောင် မရောက်ဖူးဘူး။ တစ်ခါပဲ။ သူ ကလေးကို နို့ဖြတ်တော့ နို့အုံတွေ ခဲပြီး နာနေတဲ့အချိန် မူးမူးနဲ့ ဝင်စို့ပေးမိတာ တစ်ခုပဲ ကိုယ်ထိလက်ရောက်ရှိဖူးတယ်။
အဲ့အချိန်တုန်းကဆိုရင် ကျွန်တော့်ကို ဟိုလူက နွားလို့ပြောလည်း ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံမှာပဲ။ ပြန်ပြောစရာ မရှိတဲ့အပြင် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့တောင် ပြောမိချင် ပြောမိဦးမလား မသိ။ ကျွန်တော် လက်မခံရဲပဲ ကြောက်ကြောက်နဲ့ ရှောင်နေတဲ့ ဘဝတစ်ခုကို သူ့ကြောင့် ပိုင်ဆိုင်လာရတာလေ။ အဲ့အချိန် ကျွန်တော့်အသက် ၂၆ ။ တစ်ကယ်ကို တည်ငြိမ်တဲ့ ဘဝတစ်ခုကို ပိုင်ဆိုင်လိုက်ခဲ့ရဖူးတာပါ။ ဟိုကိစ္စကလည်း လောလောဆယ် အဆင်မပြေသေးပေမယ့် မကြာခင် အဆင်ပြေလာတော့မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်ရော သူရော သိကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကံကြမ္မာက ကျွန်တော့်ဘက်မှာ မရှိဘူး။ တာဝန်ခံက ကျွန်တော့်ကို နယ်ဘက်တစ်နေရာကို ကွင်းဆင်းစစ်ဖို့ တာဝန်ပေးတဲ့အခါ သူတို့ သားအမိပါ လိုက်လာခဲ့တယ်။ တောနယ်ဘက်ဆိုတော့ ခြင်ပေါတယ်။ ခြင်ကိုက်ပြီး ကလေးက သွေးလွန်တုပ်ကွေးဖြစ်တယ်။ ကလေးက ရွာမှာ အပြင်းဖျားတဲ့အချိန် ကျွန်တော်က ရွာနှင့် အလှမ်းဝေးတဲ့ တစ်နေရာမှာ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေတုန်း။ နောက်တစ်နေ့မှ ဆေးရုံပို့တော့ နောက်ကျသွားခဲ့တယ်။ အသက် မမီလိုက်ဘူး။ အဲ့အချိန်ကျမှ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ ယောက်ခမ အထီးကြီးဆိုသူ ရောက်လာပြီး ဆူပူ ကြိမ်းမောင်းလိုက်တာဆိုတာ မပြောပါနှင့်တော့။ အမျိုးသမီးက ငိုယိုပြီး ဝင်ကာပေမယ့် ဘယ်လိုမှ မရဘူး။ နောက်တော့ သူလည်း စိတ်ညစ်ပြီး ပျောက်သွားတယ်။
ပျောက်တာမှ ညဘက်ပါ ပြန်မလာပဲ ပျောက်သွားတာ။ သူတို့တွေ စုံစမ်းမှ သိလာတာက ဖားအောက်တောရမယ် မယ်သီလရှင် ဘဝနဲ့ ၃ လ တရားစခန်း ဝင်သွားပြီတဲ့။ အဲ့လိုနှင့် ဘယ်နှစ်ခုလပ်မှန်း မသိဖြစ်သွားပြန်တဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ဝေလေလေဖြစ်သွားပါတော့တယ်။ အခါတိုင်း မိန်းမမရှိရင် မနေတတ်ပါဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ထင်နေတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ဟိုကလေး အသံတွေ ပြန်ကြားနေမိတတ်တယ်။ သူ့ ပုခက်လေး ၊ သူ့ ကစားစရာလေး .. တစ်ခုစီကို ပြန်မြင်တိုင်း အလိုလိုကို မျက်ရည်ဝိုင်းလာတာ။ စိတ်ပြေမလားလို့ အရက်သောက်တယ်။ မပြေတော့ ငယ်ကျင့်တွေ ပြန်ပေါ်လာပြီး ဖာခေါ်ချတယ်။ လူက အမြဲတမ်း မူးနေတော့တယ်။ မူးနေတော့ လုပ်မှား ကိုင်မှားတွေဖြစ် .. ဟိုလူကြီး သားမက် မဟုတ်တော့တဲ့အတွက် နှိပ်ကွပ်ရမယ့် တာဝန်ရှိလာပြီလို့ ခံယူထားတဲ့ အထက်လူကြီးကြောင့်လည်း ဝန်ထမ်းအဖြစ်က ပြုတ်တာ မြန်တယ်။
ဒီအရွယ်ထိ ဝန်ထမ်းပဲ လုပ်လာခဲ့သူအဖို့ ဝန်ထမ်းဘဝက ပြုတ်တဲ့အခါ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း မသိကြတဲ့ ဓမ္မတာအတိုင်း ကျွန်တော်ဟာ ပိုလို့ကို ဝေလေလေဖြစ်လာတယ်။ နောက်တော့ အပေါင်းအသင်းဟောင်းတစ်ချို ့နဲ့ ဆုံပြီး ပဲခူးရိုးမထဲ သစ်ခိုးတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်တယ်။ အစောပိုင်းတော့ မဆိုးပါဘူး။ ဝင်ငွေဖြောင့်တယ်။ အဲ့အချိန် ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် ထပ်ဆုံတယ်။ ကျွန်တော် သူ့ကို စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုကနေ ပြန်ရွေးထုတ်လာခဲ့ပေးထားတာ။ တရားဝင် မယူထားတဲ့ မယားပေါ့လေ။ သာဂိထဲတော့ သူ့ကို ကိုယ်ဝန်ပျက်ပြီး ဆုံးတယ်လို့ ရေးခဲ့ပေမယ့် တစ်ကယ်က သူဟာ ကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်နှစ်စီးကို မပြီး ထွက်ပြေးသွားတာ။ လူတွေက ပြောကြတယ်။ အရည်ဝင်ရင် အသေခင်တယ်တို့.. တစ်စက်ဝင်ရင် တစ်သက်ခင်တယ်တို့ .. မဟုတ်ဘူးဗျ။ လျှောက်ပြောနေတာ။ အဓိကက လူနဲ့ပဲ ဆိုင်တယ်။ အဲ့ကလေးမဆို ကျွန်တော်နှင့် တွေ့ချိန်မယ် တစ်ကယ့် အရိုင်းလေးပဲ။ ဘာအတွေ့အကြုံမှ မရှိဘူး။ သူ ဘယ်လောက်ကောင်းခဲ့ပြီး တစ်ရက် တစ်ရက် ဘယ်နှစ်ကြိမ်တွေ ပြီးခဲ့တယ်ဆိုတာတွေ ပြောပြမနေချင်တော့ဘူး။
ပြောချင်တာက အချစ် ဒါမှမဟုတ် သံယောဇဉ် မပါတဲ့ လိင်ဆက်ဆံမူဆိုတာ ဖာချတာထက် ဘာမှ မပိုဘူး။ ဘယ်နှစ်ခါတွေ ဘယ်လောက်ပြီးပြီး စွဲလမ်းသွားအောင်လည်း မတတ်နိုင်ပါဘူး။ နောက်ဆုံးမှာ သူတို့ စရိုက်အတိုင်း သူတို့ လျှောက်လှမ်းသွားကြတာပဲ။ တစ်ခုတော့ ရှိတာပေါ့လေ.. ကိုယ့်ဘက်ကလည်း သူ့အပေါ်ကြင်နာတယ်ရယ်လို့မှ မရှိခဲ့တာ။ ပဆံကုန်ရင် ထောက်ပံ့မယ်။ ညကျ မူးမူးနဲ့ အတူနေမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ပဲ ရှိတာကိုး။ သူနှင့်က သိစရာရယ်လို့ ဒိလောက်ပဲရှိလို့ အတို ချူပ်ပါရစေ။ ကျွန်တော် စီးပွားကျတဲ့အချိန်မှာ သူက ဆိုင်ကယ်တွေ မပြီး ထွက်ပြေးခြင်းအားဖြင့် ကူညီလိုက်တာကြောင့် ခပ်မြန်မြန်ပဲ အရင်းပြုတ်ပြီး လမ်းဘေးရောက်သွားတယ်။
ထိုင်ကြည့်မနေနိုင်တော့တာက ကျွန်တော့်အဖေ ၊ လမ်းဘေးရောက်ပြီး ဇေသောက်နေတဲ့ သားကို အိမ်ပြန်ခေါ် ၊ ဆေးကုပေးပြီး မလေးရှား ပို့ပေးလိုက်တယ်။ သူ လွှတ်ပေးလိုက်တုန်းကတော့ တရားဝင် ပါတ်စ်ပို့နဲ့ တရားဝင် အေဂျင်စီနဲ့ပါ။ သို့သော် ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ ကောင်က အဲ့လို အောက်ခြေသိမ်း General Worker အလုပ်မျိုးကို စိတ် ဝင်စားတဲ့သူ မဟုတ်တော့ အပေါင်းသင်းတွေဆီက တစ်ဆင့် စုံစမ်းတဲ့အခါ တစ်ခြားသော လုပ်စရာတွေလည်း အဆင်သင့်ရှိကြောင်း သိရတယ်။ အဲ့ဒါကတော့ အွန်လိုင်း ကာဆီနိုရုံတွေပါ။ ကျွန်တော့်ဘက်က မလေးစကား တတ်ပြီဆိုတာနဲ့ သူတို့ဘက်က အလုပ်ခန့်ဖို့ အသင့်ပဲ ဆိုပါတယ်။ တွေ့ကြပြီပေါ့.. မလေးမလေးတွေရယ်လို့ ရေရွတ်ပြီး ကျွန်တော်ဟာ မလေးရှားစကားပြောစာအုပ်ကြီးဝယ်ပြီး အလွတ်ထိုင်ကျက်နေပါတော့တယ်။
မလေးရှား အလုပ်သမား ဘဝဟာ သိပ်တော့ မလွယ်ဘူး။ မလွယ်ဘူးဆိုပေမယ့် ခက်သလားဆိုတော့လည်း ဒီလောက်ကြီးတော့လည်း မဟုတ်ဘူး။ သူသူကိုယ်ကိုယ် လုပ်နိုင်တာမျိုးတွေချည်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အနှိမ်ခံရတာမျိုး တွေတော့ ရှိတာပေါ့လေ။ ကျွန်တော် အဲ့ဒီမှာ အလုပ် မျိုးစုံ လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ စစချင်း အေဂျင်စီကပို့တဲ့ တရုပ်စားသောက်ဆိုင်မှာ .. စကားပြောသင်ဖို့ အကောင်းဆုံးနေရာက စားသောက်ဆိုင်ပဲ မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်ကျက်လာတဲ့ မလေးအသံထွက်တွေက သူတို့ပြောတာနဲ့ နည်းနည်းလွဲနေတော့ တော်တော်လေး ပြန်ပြင်ယူရတယ်။ ၆ လလောက်ကြာတော့ အဲ့ဆိုင်ကနေ အလုပ်ထွက် အိုဗာစတေးခံယူပြီး အွန်လိုင်းကာဆီနိုရုံတွေထဲ ခြေစုံပစ်ဝင်သွားလိုက်တော့တယ်။
အွန်လိုင်းကာဆီနိုဆိုတာ မကာအိုကနေ တစ်ကမ္ဘာလုံးကို Live လွှင့်ပြီး လောင်းကစားလုပ်တာကို ပြောတာပါ။ မလေးရှားမှာ အဲ့လုပ်ငန်းကို ချူပ်ကိုင်ထားသူ သူဌေးအုပ်စု ၃ စုရှိတယ်။ သူတို့ ထိပ်သီးပိုင်းကတော့ မဟာမိတ်တွေဆိုပြီး ပွဲတကာ အတူတူတက် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပြလိုက် ပခုံးဖက်လိုက် သောက်လိုက်ကြ စားလိုက်ကြ လုပ်ပြနေပေမယ့် အောက်ခြေပိုင်းမှာတော့ အချင်းချင်း စားခွက်လုကြရပါတယ်။ သူဌေးတွေရဲ ့ အောက်မှာ နယ်မြေပိုင်တွေ ၊ နယ်မြေပိုင်တွေရဲ ့ အောက်မှာ စူပါဗိုက်ဆာတွေ ၊ စူပါဗိုက်ဆာရဲ့ အောက်မှာ ဆိုင်တာဝန်ခံ ၊ တာဝန်ခံရဲ ့ အောက်မှာမှ ကက်ရှာနဲ့ ဆက်ကျူရတီဆိုပြီး ဖွဲ့စည်းထားကြတယ်။ သီးခြား ဝန်ထမ်းတွေက ရဲနှင့် ညှိရတဲ့သူ ၊ ကုမ္ပဏီ အပိုင်လူမိုက်နှင့် နယ်မြေပိုင်လူမိုက်ကို ညှိရတဲ့သူ ၊ စာရင်းကိုင် ၊ စတိုကိုင်နှင့် နည်းပညာသမားတွေဆိုပြီးလည်း ထပ်ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ အကိုတစ်ယောက်နဲ့ အဆက်အသွယ်နဲ့ ဆရင်ဘန်းမြို ့ အနီး၊ ကိုတာဓမ္မာဆာရာ ရပ်ကွက်ထဲက ဆိုင်မှာ အလုပ်ဝင်ခွင့်ရတယ်။
ဝင်ဝင်ချင်းလစာက ၁၂၀၀ ပါ။ ကော်မရှင်ကြေး ၊ ဘောက်ဆူးကြေးက တစ်လ နှစ်ထောင်နှင့်အထက်မှာ ရတယ်။ အင်ဂျင်နီယာတစ်ယောက် လစာ နှစ်ထောင်ကျော်လောက်ပဲ ရတဲ့အချိန်မယ် ကျွန်တော့်လစဉ် ဝင်ငွေဟာ သုံးထောင်ကျော်နေတဲ့အခါ မလေးရောက် အခြား မြန်မာတွေကြားထဲတော့ ကျွန်တော်ဟာ ထင်ပေါ်သူပေါ့။ မြန်မာမတွေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်ယူတယ်။ ယူတယ်ဆိုတာက ဒီလို။ အကြာင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် အလုပ်ပြုတ်လာခဲ့ပြီး နောက်အလုပ်တစ်ခု ရှာမရသေးခင် စပ်ကြား နေဖို့ ၊ စားဖို့ ၊ သုံးဖို့ ၊ အိမ်ပြန်ပို့ဖို့ စတဲ့ အခက်အခဲရှိနေတဲ့ အမျိုးသမီးတော်တော်များများဟာ မြန်မာစားသောက်ဆိုင်တွေမှာ လာထိုင်ရင်း အကူညီ ရှာတတ်ကြတယ်။ သည်အခါ ကျွန်တော်လို ကူညီချင်လွန်းသူ အမျိုးသားကောင်းတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဆုံမိရင် အဲ့အမျိုးသမီးကို အိမ်ခေါ်သွားပေးလိုက်တယ်။ အခမဲ့ နေခိုင်းတယ်။ ထမင်းကျွေးတယ်။ အဝတ်ဆင်တယ်။ လကုန်ရင် အိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့ တစ်သိန်းလောက် ပေးတယ်။ သူတို့ဘက်က လုပ်ပေးရမှာက လိုအပ်လာချိန်တိုင်း အတူတူနေပေးဖို့ပဲ။
အဲ့ဒီမယ် ကျွန်တော်ယူခဲ့တာ လေးယောက်ရှိခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးတစ်ယောက် အပြီးမှာ မြန်မာမဆို မယူချင်တော့တဲ့ စိတ် ဖြစ်သွားရော။ ကျွန်တော် သူ့ကို စခေါ်လာတော့ မေးတယ်။ အိမ်ထောင်ရှိလားဆိုတော့ မရှိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ ခေါ်ထားပြီး ပထမဆုံးလ .. သူ့အိမ်ကို ပို့ဖို့ ပိုက်ဆံပေးပြီး ကျွန်တော်က ခဏ အပြင်သွားတယ်။ ဘီယာကုန်သွားလို့ ထွက်ဝယ်တာပါ။ သူလည်း ပိုက်ဆံလွှဲဖို့ မြန်မာဆိုင်ဘက် သွားတယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ ကျွန်တော်ဝယ်နေကျ တရုပ်ဆိုင်က ပိတ်ထားတယ်။ ဒါနဲ့ မထူးပါဘူးဆိုပြီး မြန်မာဆိုင်ဘက်ပဲ ထွက်လာချိန်ကျမှ ပိုက်ဆံလွှဲတဲ့ ကောင်တာနားမှာ ရပ်နေတဲ့ သူ့ကို တွေ့တာ။ အနားသွားကပ်လိုက်တော့ သူက ဖုန်းပြောနေတာလေ.. သူ့ယောက်ကျားနဲ့ ။ လူကို ဘယ်လိုဖြစ်သွားပြန်မှန်း မသိပြန်ဘူး။
အဲ့ဒါနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း မောင်းထုတ်တော့ သူက အသနားခံတယ်။ တောင်းပန်တယ်။ အလုပ်မရှိပဲ ၊ နေစရာမရှိပဲ တစ်ယောက်တည်းဆို သူ ခွေးဖြစ်သွားမယ်ဆိုပြီး ငိုတယ်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်တယ်။ ဒိလိုသာ ထွက်သွားရင် သူ ဖာဖြစ်ချင်ဖြစ် ၊ မတော်လို့ ငါးဖမ်းလှေပေါ် ရောင်းစားခံရရင် ဖာထက်ဆိုးပြီး သေတောင် သွားဦးမယ်။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်တစ်လ။ မဖြစ်ချင်ဆုံး အဖြစ်ဆိုပေမယ့် ဖြစ်လာတော့လည်း ကျွန်တော်ဟာ မရှောင်နိုင်ပြန်ဘူး။ ဒါတွေဟာ နောက်ကျရင် ဝဋ်ကြွေးတွေ ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ မသိတာလည်း ပါတာပေါ့လေ။ နောက်လကျတော့ သူ အလုပ်ရသွားပြီး အိမ်က ဆင်းသွားတယ်။ အဲ့ကတည်းက ကျွန်တော် မြန်မာမတွေနှင့် မပါတ်သက်တော့ဘူး။ အစောပိုင်းတော့ ပါတူးပါဆာ စျေး အပေါ်က ဖာတန်းကို တစ်ပါတ်တစ်ခါလောက် သွားတယ်။
အဲ့လိုနဲ့ သိပ်မကြာခင်မှာ ကျွန်တော့်ဆိုင် ဓားပြအတိုက်ခံရတယ်။ တိုက်တဲ့သူက နှစ်ယောက် ၊ တစ်ယောက်က ဓားရှည်ကြီးနဲ့ ၊ တစ်ယောက်က စက်ဘီးချိန်းကြိုး ကိုယ်စီကိုင်လို့ ။ ဒါပေမယ့် သူတို့က ကလေးတွေ ။ မလေး လူမျိုး ကျောင်းသားအရွယ်လေးတွေ .. အသုံးပြတ်လို့ ဒါမှမဟုတ် မူးယစ်ဆေးစိတ်ထလို့ နိုင်ငံခြားသား ဗမာကောင် ထိုင်တဲ့ဆိုင်ကို အလွယ်တကူ ဝင်လုကြတာ။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော်ကလည်း မူးနေချိန်ဆိုတော့ အဲ့နှစ်ကောင်ကို ပြန်တွယ်လွှတ်လိုက်မိတယ်။ မကြာဘူး.. သူတို့ဆရာ နယ်မြေခံ လူမိုက်ရဲ ့ညီအရင်း မလေးနိုင်ငံသား အိန္ဒိယလူမျိုး တစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်ဆိုင်ထဲက အထွက်ကို စောင့်လို့ ဝင်ထိုးတယ်။ သူနဲ့ ကျွန်တော် တစ်ယောက် တစ်ပြန် ထိုးကြကြိတ်ကြရင်း သူက လမ်းဘေးက ရေမြောင်းထဲ ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ကံမကောင်းတာက မိုးရွာမထားလို့ မြောင်းထဲမှာ ရေမရှိတာကြောင့် အကျမတော်တဲ့ ကုလားဟာ လက်ကျိုးသွားပါလေရော။
ဆိုင်တာဝန်ခံက CCTV ကမြင်နေတာမို့ ချက်ချင်းကို ရောက်လာပြီး စူပါဗိုက်ဆာဆီ ပို့တယ်။ စူပါဗိုက်ဆာက ကျွန်တော့်ကို ချရတ်ဘာရူးဘက် ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ဒီမှာ ဆက်နေရင် ဟိုကောင့်အကိုက ကျွန်တော့်ကို သတ်တော့မှာကိုး။ အဲ့လိုနဲ့ ချရတ်ဘာရူးက ကွန်ဒိုအသစ်ကြီးအောက် ဆိုင်အသစ်ကြီးထဲမှာ လစာနဲ့ ရာထူးတိုးပြီး ကျွန်တော်တစ်ယောက် ကောင်းစားနေပြန်ပါတယ်။ ဒီ့ထက် ကံကောင်းတာက သည်ကွန်ဒိုမှာ တရုပ်တွေ အများကြီး ရှိတာပဲ။ တရုပ်တွေ များရင် လောင်းကစားလုပ်တဲ့သူ များတယ်။ တရုပ်မတွေ များတယ်။ အဲ့လိုနဲ့ ဆိုင်မှာ လာကစားတဲ့ တရုပ်မ တစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော် ကြိုက်ကြတယ်။ ပုံမှန် အားဖြင့်တော့ မလေးနိုင်ငံသူ တရုပ်ဖြစ်ဖြစ် ၊ အိန္ဒိယဖြစ်ဖြစ် ၊ မလေးဖြစ်ဖြစ်.. သူတို့ဟာ နိုင်ငံခြားသား အောက်ခြေ အလုပ်သမားကို ကြိုက်လေ့မရှိဘူး။ ဒိတရုပ်မကလည်း ကြိုက်တာမျိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူလည်း အဆင်ပြေ ကိုယ်လည်း အဆင်ပြေ နှစ်ဦး သဘောတူ ဒိတ်ကြတဲ့ သဘောသက်သက်ပဲ။ ဒိတ်တယ်ဆိုပေမယ့် တစ်ခြားနေရာမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အဲ့ဒိ ကွန်ဒိုရဲ ့ အပေါ်ထပ်တွေထဲက သူ့တိုက်ခန်းထဲမှာပါပဲ။
သူ့ဆီက အသစ်သိရတာ နည်းနည်းပဲ ရှိတယ်။ နောက်ပေါက်ဟာ ဘယ်လောက် သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထား လုပ်ထား အနံ့ ထွက်တယ်ဆိုတာပါပဲ။ နောက်ပြီး ကျပ်တယ် ကောင်းတယ်ဆိုတာဟာ စစချင်းလောက်သာ ဖြစ်ပြီး ခဏကြာရင် ရှေ့ပေါက်လောက်ကို မကောင်းတော့တာ။ ဒါပေမယ့် နောက်ပေါက်ကို လုပ်နေရင်း ရှေ့ကို ကလိခံရတာဟာ သူတို့အဖို့ ကော့ပျံလန်သွားအောင် ကောင်းတတ်တာ။ နောက်တစ်ခုက ပထမဆုံး ၃ /၄ ကြိမ်အထိသာ သူ့အတွက် တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေရွှဲပြီး ပေါင်လုံးလေးတွေ တစ်ဆတ်ဆတ််တုန်တဲ့အထိ ကောင်းနေပေမယ့် နောက် အခေါက်ရေများလာတဲ့အခါ ဘယ်လိုမှ မနေတော့တာမျိုး။ နောက်ပေါက်ဟာ ရှေ့ပေါက်လောက် ပြန်လည်ကျံူ ့နိုင်စွမ်း မကောင်းဘူး။ လုံးဝ မထိပဲ ၆ လလောက်ထားမှ ခုန ဖီးလ်မျိုး သူ ပြန်ရတယ်။ သူ့အဖို့က ဒါကို မစောင့်နိုင်ရင် ကျွန်တော့်ထက် အလုံးကြီးတဲ့ကောင်ကို ရှာဖို့ပဲ ရှိတယ်။
ချရတ်ဘာရူးမှာ တစ်နှစ်နီးပါးလောက် သာသာယာယာနဲ့ သုံးဖြုန်းပျော်ပါးနေတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ဗမာပြေ နာဂစ်ဖြစ်အပြီး တစ်နှစ်အကြာလောက်မှာ ဒုက္ခနှင့် လှလှ စတွေ့ပါတယ်။ ကာဆီနိုရုံတွေအားလုံးကို လောင်းကစား စီမံချက်နဲ့ မလေးရဲတွေက ဝင်စီးနေတာကြောင့် ဖြစ်တယ်။ နယ်မြေခံ ရဲတွေတောင် မသိလိုက်ပဲ ဗဟိုကနေ တိုက်ရိုက်လာဖမ်းတာကြောင့် အားလုံး အငိုက်မိကုန်တယ်။ ကျွန်တော့် သူဌေးဟာ သူ့ဆိုင်တွေအားလုံးကို ပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး အလုပ်သမားအားလုံးကို လုပ်ခ လစာ ၂ လစာနဲ့ အလုပ်နားခိုင်းလိုက်တော့တယ်။ ကျွန်တော်ရတဲ့ လခ ၂ လစာဟာ ၂ ပါတ်အတွင်း ကုန်သွားတယ်။ လူက အသုံးဖြုန်း လက်ဖွာနေပြီ။ မဆင်ခြင်တတ်တော့ ပြန်ဘူး။
ငှားနေတဲ့ အိမ်ခန်းကိုလည်း ဆက်မငှားနိုင်တော့လို့ ပြန်အပ်လိုက်ရတယ်။ အစောပိုင်းတော့ မြန်မာတွေ အများစု ရှိတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲသွား နေ့စားနဲ့ ပန်းရံလိုက်တာ ၊ ဝရိန်ဆော်တာ ၊ ဆေးသုတ်တာတွေ လိုက်လုပ်တယ်။ အဲ့မယ်လည်း ပြောစရာတစ်ခုက အဲ့လိုအလုပ်ကြမ်းတွေက စားသောက်ဆိုင်မှာ လုပ်တာထက် ပိုက်ဆံ ပိုရတယ်။ စားသောက်ဆိုင်မှာက တစ်ရက် ၂၆ ရင်းဂစ်လောက်ရတာ။ ဟိုအလုပ်တွေက အနည်းဆုံး တစ်ရက် ၄၅ ကျပ်။ ပင်တော့ ပင်ပန်းတာပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် ၄၅ ကျပ်ဆိုတာ ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်းအဖို့တော့ ၃ ရက်လောက် သောက်လို့လည်းရတယ်၊ စားလို့လည်းရတယ်။ ဒါ့ကြောင့် ကျွန်တော်ဟာ တစ်ရက်လုပ်ပြီး ၃ ရက် နားပါတယ်။ အကြောင်းရင်းက ပျင်းတာရယ် ၊ ကိုတာဓမ္မာဆာရာဘက်က ကုလားကို ရှောင်တာရယ်ပါ။
အပြင် မထွက်လေ .. သူ့လူတွေနဲ့ ဆုံနိုင်ချေ နည်းလေ မဟုတ်လား။ ဒီကြားထဲ သူတို့ဘက်က ရဲကိုပါ လက်တို့ပြီး ကျွန်တော့်ကို ရှာခိုင်းနေတဲ့ အကြောင်း ဆူပါဗိုက်ဆာက ဖုန်းလှမ်းဆက်တယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်ကို ပုန်းစရာနေရာတစ်ခု ရှာပေးပါ။ စရိတ်တွေ စိုက်ထားပေး။ အလုပ်ပြန်လုပ်ရင် ပြန်ဖြတ်လို့ အကူညီတောင်းတော့ သူကလည်း သဘောတူပါတယ်။ ဂျိုဟိုးဘက် ဂျက်တီတစ်ခုအနားက ဂိုထောင်တစ်ခုထဲ ကျွန်တော့်ကို ပို့လိုက်ကြတယ်။ အဲ့မှာက ကုမ္ပဏီပိုင် လူမိုက်တွေကို ထားတာ။ လူမျိုးကတော့ အစုံပဲ၊ ဘကုန်းကလွဲရင် အကုန်ရှိတယ်။ ဗမာလည်း နှစ်ယောက်ရှိတယ်။ တစ်ယောက်က RIT ကျောင်းသား ၊ ၈၈ ကာလကတည်းက နိုင်ငံရေးကိစ္စနဲ့ ပြေးလာရင်း ဒီမှာ အလုပ်အစုံလုပ်ရင်း လူမိုက်ဖြစ်လာတဲ့သူ။ ပညာတတ် လူမိုက်ပီပီ ရုပ်လည်းသန့်သလို ဦးဏှောက်လည်းကောင်းတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ သူ့ဆီက စာအုပ်တွေ အများကြီးကို ပျင်းပျင်းနှင့် ထိုင်ဖတ်ရင်း ၊ သူ့တရားတွေ နာရင်း စိတ်ဓာတ်တွေ ပြောင်းလာတယ်။
သူ့ဆီက ရလိုက်တဲ့ (ဒီဖိုရမ်နဲ့ဆိုင်တဲ့) ပညာက လိင်ကြီးဆေး ဗမာနည်းဖြစ်တယ်။ ဒေါက်ယပ် ၂ ကျပ်သား ၊ ဒဟဿကိုင်း ၂ ကျပ်သား ၊ ရွှေဖရုံသီး တစ်စိတ်တို့ကို ဆီနှင့် ဟင်းချက်သလို ကြေအောင် ချက်ပြီး တစ်နေ့ ၃ ကြိမ် ပြောင်းဆွဲကျင့်ရတာ။ နဂိုလ်ကတည်းမှ လေ့ကျင့်ရည်ပြည့်ဝပြီးသား အလျားအရှည် လူစဉ်မီပြီးသား ကျွန်တော်ဟာ ပို ပြည့်စုံသွားတယ် ပြောပါရစေ။ တစ်ခုတော့ ကြိုပြောထားချင်တယ်။ ဒီဆေးနည်းက ဗမာဆေးနည်းဖြစ်တယ်။ ရေရှည် (အနည်းဆုံး တစ်လလောက် ဆက်တိုက်) လိမ်းမှ ဆေးစွမ်းပြတာဖြစ်တယ်။ တစ်ပါတ်လောက်နဲ့က သိပ်မထူးခြားပါဘူး။ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဆေးစွမ်းက ဘာမှမပြဘူး ထားလိုက်ဦး ။ နွားနို့မလိုင်တို့ ၊ မုန်ညင်းဆီတို့နဲ့ ဂွင်းထုရတာထက် ဒီဟာနဲ့ ဂွင်းထုရတာက အများကြီး ပိုကောင်းတယ်ဆိုတာပဲ။ ဒေါက်ယပ်နှင့် ဒဟဿကိုင်းက အမှုန့်ကြိတ်ထားတာဖြစ်လို့ အဲ့အမှုန့်တွေဟာ ဂွင်းထုတဲ့အခါ ကျလိ ကျလိနဲ့ ကျဉ်တင်တင် ဖိန်းတိန်းတိန်းဗျာ..
အဲ့ဒီ အကိုဟာ တစ်ခြား ဘာဆေးမှ မသောက်ပဲ (အဲ့အချိန်က) အသက် ၄၀ ဝန်းကျင်ဖြစ်နေပေမယ့် အင်ဒိုနီးရှားမ ညီအမ နှစ်ယောက်ကို ကောင်းကောင်းထိန်းထားနိုင်တာကတော့ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့။ နောက်ပြီး သူ့ဆီက ထပ်ရလိုက်တာက နှစ်ပေါင်ကျော်နည်းပဲ။ သူက ညီအမနှစ်ယောက်နဲ့ အတူတူ အိပ်တာ။ အမြဲတမ်းလိုလို မယားကြီးဖြစ်သူ အမကို အရင်ပြီးအောင် လုပ်ပေးရတယ်တဲ့။ နို့မို့ အမကြီးလည်း ဖြစ်ပြန် မယားကြီးလည်းဖြစ်ပြန် ဆိုတော့ သူမပြီးသေးပဲနဲ့ ညီမကို လုပ်မိတဲ့အခါမျိုးဆို မျိုးစုံ နှောင့်ယှက်တတ်လို့လို့ ပြောတယ်။ နှစ်ပေါင်ကျော် နည်းဆိုတာက မိန်းမက ပက်လက်အိပ် ခြေစင်းထားတာကို ပေါင်နှစ်လုံးပေါ်က ခွပြီး သွင်းထည့်တာကို ပြောတာ။ ရိုးရိုး ဆောင့်ထည့်ရင်လည်း အထဲကို တစ်စောင်းစိုက်ပြီး ထိသလို အပေါ်က လျှပ်ထိုးပြီး ဆီးခုံချင်း ပွတ်ဆွဲရင်လည်း အစေ့ကို ထိပြီး ခဏနဲ့ ပြီးတာပဲ။ ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်အတွက် ပို ဖီးလ်ချင်ရင်လည်း သူ့လက်နှစ်ဘက်နှင့် ဥ နှစ်လုံးကို ပွတ်ခိုင်းထားလို့လည်း ရသေးတယ်။ တစ်ခုတော့ ရှိတာပေါ့လေ.. ခင်ဗျား လိင်တံက ၆ လက်မနှင့် အထက်ဖြစ်ဖို့တော့ လိုတယ်။ ဘာလို့ဆို သူတို့ လက်ကောက်ဝတ်က ၂ လက်မလောက် ရှိသလို ခင်ဗျားဘောကလည်း တစ်လက်မလောက် နေရာယူဦးမှာ ဖြစ်တဲ့အတွက် ၄ လက်မ သမားတွေဆိုရင်တော့ ပွတ်ခိုင်းလို့ အဆင်မပြေနိုင်ဘူး။ အထဲ ဝင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ခင်ဗျားတို့ မရှင်းမှာစိုးလို့ ညကမှ ရိုက်ထားတာကို သရုပ်ပြပေးလိုက်တယ်။ လက်တွေ့သာ စမ်းကြပါလေ.. ခင်ဗျားတို့ မရှင်းမှာစိုးလို့ ညကမှ ရိုက်ထားတာကို သရုပ်ပြပေးလိုက်တယ်။ လက်တွေ့သာ စမ်းကြပါလေ..
PM က မေးထားသူတွေအပြင် တစ်ခြားတွေပါ သုံးကြည့်ချင်ရင် ဝယ်ရလွယ်အောင် နေရာပါ ပြောပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒေါက်ယပ်နဲ့ ဒဟဿကိုင်း အမှုန့်တွေကို ရန်ကုန်မှာဆိုရင် သိမ်ကြီးစျေး A ရုံ အနီးတစ်ဝိုက်က ပရဆေးဆိုင်တွေမှာ ဝယ်နိုင်ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မလေးတုန်းက အဲ့ကနေ မှာခဲ့တာပါ။ အခုထက်ထိလည်း အဲ့ဆိုင်တွေ ရှိနေသေးတုန်းပါပဲ။ ချက်မယ်ဆို တစ်ခါသုံးစာ နည်းနည်းစီ ခွဲချက်ပါ။ နို့မို့ တစ်ပါတ်ကျော် ကြာရင် မှိုတက်တတ်တယ်။ ဆီများများထည့်ပါ။ နောက်ပြီး ပြောပြချင်တာလည်း ရှိသေးတယ်။ ဟိုး အစမှာ ပြောခဲ့သလိုပေါ့။ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ကျေနပ်အောင် လုပ်ပေးဖို့ဆိုတာမှာ ကြီးတာ ၊ ကြာတာ ၊ ကြမ်းနိုင်တာက အဓိက မဟုတ်ဘူးလို့ ဆိုခဲ့တယ်။ ယျေဘူယျအားဖြင့်တော့ ဒါက တော်တော်ကို မှန်တဲ့ အချက်ပါ။ သို့သော် အများသုံးတွေ ဖြစ်တဲ့ ဖာတွေကို ဆက်ဆံတဲ့အခါ ခင်ဗျားဘာသာ ခင်ဗျား ဘယ်လောက်ပဲ ကျွမ်းကျင်ပြီး ဘယ်လိုတွေပဲ နူးနူး.. သူတို့ဟာ ပြီးကို မပြီးတာ ခင်ဗျား သတိထားချင် ထားမိမယ်။
အကြောင်းရင်း နှစ်ခု ရှိတယ်။ ပထမအချက်က သူတို့ဟာက အကြိမ်ရေတွေ များလွန်းလို့ ထုံနေပြီ။ အာရုံခံစားမူရယ်လို့ သိပ်မရှိတော့ဘူး။ ပြီးတော့ ခင်ဗျား ဘယ်လောက် နူးနူး .. ဘာအရည်မှ မထွက်တာကိုလည်း ခင်ဗျား မြင်ရမယ်။ အရည်မထွက်ဘူးဆိုကတည်းက ရှင်းတယ်။ သူက ဒီကိစ္စအပေါ်မှာ ဘာအာရုံမှ ရှိမနေတာပဲ။ ဒါမှမဟုတ် အာရုံ ရှိနေသည့်တိုင်အောင် စိတ်ဆန္ဒကို ခန္ဒာကိုယ်က မလိုက်နိုင်တော့အောင် ၊ အရည်ခမ်းရလောက်အောင် လတ်တလောကို အကြိမ်ရေတွေ အရမ်း များထားလို့။ နောက်တစ်ခုက ခင်ဗျားအပေါ်မှာ ဘာစိတ်မှ မရှိတာ။ ပိုက်ဆံအတွက်သော်လည်းကောင်း .. တစ်ခြားအချက်တစ်ခုခု ကြောင့် သော်လည်းကောင်း ခင်ဗျား ဆန္ဒတွေကို လိုက်လျောပေးနေရတဲ့ အခြေအနေ တစ်ရပ်ကြောင့်ပဲဖြစ်ပြီး.. ပြီး ပြီးရော စိတ်ပဲ ရှိနေတဲ့ အတွက်ကြောင့်ပဲ။ ဒါမျိုးတွေကို ဖာမဟုတ်ပေမယ့် လူ အသုံးများလွန်းတဲ့ ကြိုက်ကုန်းတွေမှာ ၊ ရည်းစားတအား များလွန်းတဲ့ မိန်းကလေးတွေမှာ တွေ့ရနိုင်တယ်။ ဒါမျိုး ကြုံရပြီဆိုရင်တော့ သတိကို ကျပ်ကျပ်သာထားတော့။ အခန့်မသင့်ရင် ခင်ဗျား လှည်းကျိုး ထမ်းရနိုင်တယ်။
နောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော်ဟာ အပျိုစင် ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ဂုဏ်ယူဝမ်းမြောက်စွာနဲ့ ကျွန်တော် ရေးဖူးတဲ့ စာတွေထဲမှာ မကြာခဏ အမွှမ်းတင်ခဲ့ဖူးတယ်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက် အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် အပျိုရည် ပျက်ရခြင်းအပေါ် အပြစ်မြင်လိုတဲ့ စိတ် မရှိပါဘူး။ အဲ့လိုပဲ ရှေးရိုးစွဲ တယူသန်သမား မဟုတ်ရုံမက ငယ်တုန်းကဆို မမကြီးတွေက ပိုကောင်းတယ်လို့တောင် ထင်ခဲ့သူ။ ကိုယ့်ထက် သဘာရော ၀ါရော အတွေ့အကြုံရော ရှိပြီးသား ၊ ကိုယ်က သင်စရာမလို.. ကိုယ့်ကို ပြန်သင်ပေးမယ့်လူကို သဘောတောင် ကျမိသေး။ သို့သော် တစ်ကယ့် တစ်ကယ် လက်ထပ်တော့မယ် .. ယူကြတော့မယ်ဆိုရင်တော့ အပြန်အလှန် သေသေချာချာ စဉ်းစားကြည့်စေချင်တယ်။ အကြောင်းရင်းက ခန္ဒာကိုယ် အပျိုစင်ဆိုတာထက် စိတ်ရင်း အပျိုစင်ဆိုတာက ခင်ဗျားကို မတူညီတဲ့ ၊ လုံးဝကွဲပြားခြားနားတဲ့ အချစ်ကို ပေးမှာ ဖြစ်တဲ့ အတွက်ကြောင့်ပါ။
ဥပမာလေးပဲ ပြောပြရရင် .. ဖေ့ဘုတ်မှာ ဆိုင်းလန့် အတွဲခံနေရတဲ့ကောင်တွေ ။ ကောင်မလေးက ချစ်တာတွေ မေတ္တာတွေ တင်မယ် ၊ လွမ်းတယ်ဆိုပြီး ဖီးလ်မယ် ။ ဘယ်သူ့ကို ပြောမှန်းလည်း မသိဘူး။ သက်ဆိုင်သူကတော့ "“သြာ်.. ငါ့ ပြောနေတာပဲဖြစ်မယ်" ဆိုပြီး ဖီးလ်တွေတက် ၊ အေး.. ဖီးပဲတက်နေလိုက် ၊ မင်းလို တွေးနေတဲ့ကောင် နောက်ထပ် ၂ ယောက်လောက်ကတော့ အနည်းဆုံးရှိနေတယ်ဆိုတာပါ တစ်ခါတည်း ဆက် တွေးထား။ ခုခေတ်မှာ ဗာကျူရယ်လောကဟာ ကျွန်တော်တို့တုန်းကလို မဟုတ်တော့ဘူး။ အွန်လိုင်းမှာ ပေါ်ပြူလာဖြစ်တာနဲ့ ပိုက်ဆံရှာလို့ရတဲ့ခေတ် ၊ အပြင်မှာပါ အောင်မြင်လာတဲ့ ခေတ်။ လူတစ်ယောက်ကို အွန်လိုင်း အမြင်နဲ့တင် ဆုံးဖြတ်လို့ ရတဲ့ ခေတ် ဖြစ်လာနေပြီ။ ပြောရရင် အွန်လိုင်းဟာ ဗာကျူရယ် မဆန်တော့ဘူး။ လက်တွေ့ဘဝထဲကို ရာခိုင်နှုန်း ၅၀ လောက်အထိကို ထိရောက် ပါတ်သတ်လာနေပြီ။ သူငယ်ချင်း အစစ်တွေ ၊ မိဘ အစစ်တွေ ၊ ပါတ်ဝန်းကျင် အစစ်တွေရှိနေရဲ ့သားနဲ့ ရည်းစားအစစ်ကို ဖော်မပြရဲဘူးဆိုကတည်းက စိတ်မချရဖို့က ရာနှုန်းအတော်များပြီ။ တစ်ချို ့ကလည်း ပြောမယ်။ မယူဖြစ်ကြရင် ခုနလို တင်ထားမိတာတွေက ပို အခြေအနေဆိုးနိုင်တယ်မလားတဲ့။ မှန်တယ်။ ပြန်ပြောချင်တာကတစ်ခုတည်း .. မယူနိုင်လောက်မယ့် ကောင်ဆို အစကတည်း ပြန်မချစ်နဲ့လေ။ ဖီးမီးနစ်တစ်ချို ့ပြောတာလည်း ကြားဖူးတယ်။ နင်တို့ကျတော့ ရည်းစားပေါင်း သောင်းခြောက်ထောင်လောက် ထားနေပြီး ငါတို့ လေး/ငါး / ခြောက်ယောက်လောက်လေး ထားတာကို ဘာဖြစ်နေကြတာလည်း.. တဲ့။
မတူလို့ပေါ့။ ခန္ဒာကိုယ် ဖွဲ့စည်းပုံခြင်း စိတ်နေစိတ်ထားခြင်း ၊ ဒီကိစ္စအပေါ် ရှုမြင်ပုံခြင်း မတူကြလို့ပေါ့။ ဂျန်ဒါ ခွဲတာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောချင်ပေမယ့် မပြောတော့ပါဘူး။ ဘာလို့ဆို ခွဲကို ခွဲမှ ဖြစ်မယ့် ကိစ္စမို့လို့ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ခင်ဗျားတို့ ဖာချတယ်။ တစ်ခါ နှစ်ခါမက .. အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ။ တစ်ခါတစ်လေ တစ်ယောက်တည်းကို လေးငါးခြောက်ခါ ပြန်တွေ ဘာတွေ ခေါ်ဖူးကြတယ်။ သံယောဇဉ် ဖြစ်ဖို့ မပြောနဲ့ လေးငါးလလောက်အကြာဆို လမ်းမှာတွေ့တောင် မနည်းပြန်စဉ်းစားရတယ်။ မြင်ဖူးသလိုလိုပဲတို့ ဘာတို့။ ဒီလိုပဲ .. အစောပိုင်းကာလက ရည်းစားတွေဆိုလည်း နာမည်တောင် သေချာ မမှတ်တော့ဘူး။ ဖြစ်ရပ်လောက်သာ မှတ်မိပြီး တစ်ချို့တွေကိုဆို မျက်နှာတောင် ပြန်တွေးကြည့်လို့ မပေါ်တော့ဘူး။ ဒါက ခင်ဗျားတို့ ကျျွန်တော်တို့ ယောက်ကျားတွေရဲ ့ ဗီဇ။
သူတို့ကကျ ဒိလို မဟုတ်ဘူး။ သူတို့နဲ့ ပါတ်သက်ဖူးတဲ့ ယောက်ကျားတိုင်းဟာ သူတို့ ခေါင်းထဲမှာ အကန့်လိုက် အကန့်လိုက် ရှိနေတာမျိုး။ ခင်ဗျားက အကြောင်းအရာ တစ်ခုခုနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး စကားတစ်ခွန်းပြောမယ်ဆိုရင်တောင် ဒီလို စကားမျိုးကို ရှေ ့ကလူ တစ်ယောက်ယောက် ပြောပြီးသားဆိုရင် ဟိုလူဆို ဘယ်လိုပြောတာဆိုပြီး ဖျတ်ကနဲ ပြန်တွေးရင်း နှိုင်းယှဉ်ကြည့်တတ်တာမျိုး။ ပိုဆိုးတာက အိပ်ယာပေါ် ရောက်တဲ့အခါ ဟိုယောက်ကျား လက်မောင်းလောက် သူက မကြီးပါလား ၊ ဒီလူက ပို ရင်အုပ်တောင့်တယ် ၊ ရှင့်ရင်အုပ်တွေ မာတင်းနေတာပဲ ၊ ကိုင်လို့ ကောင်းလိုက်တာ။ သူက တအားငြင်သာတာပဲ ၊ အင်း.. မဆိုးပါဘူး ၊ သြော်.. သူက မလုပ်တတ်သေးဘူးပဲ ၊ အား.. အထဲထိ ထိတယ်။ ဒါမျိုးတွေ မတွေးတဲ့ အတွေ့အကြုံရှိမိန်းမ ရှိကို မရှိဘူး။ ခင်ဗျားဘာသာ ဘယ်လောက် ကျွမ်းကျင် ၊ ကျွမ်းကျင် ..သူ မိန်းမောသွားတဲ့ ကာလ မရောက်မချင်း ဒါတွေ တွေးပြီး နှိုင်းယှဉ်နေတယ်ဆိုတာတော့ ခင်ဗျား သိထားဖို့ လိုအပ်တယ်။ တစ်ကယ်လည်း ခင်ဗျားသာ မွှန်မနေပဲ သေချာ အကဲခတ်တတ်မယ်ဆိုရင် သူတို့တွေ မျက်လုံလေး ပေကလပ် ပေကလပ် လုပ်လိုက် ၊ မျက်တောင်လေး စင်းပြီး ဇိမ်ခံလိုက်၊ ခင်ဗျား မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး တွေးလိုက် လုပ်နေတဲ့ အကြောင်း မြင်မိမှာပါပဲ။
ဒီလိုတွေ တွေးနေတော့ ဘာဖြစ်လဲ ။ ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ ခင်ဗျားတွေးရင်တော့ ဆက်မဖတ်နဲ့ဗျ။ ခင်ဗျားကို စိတ်မညစ်စေချင်ဘူး။ ဖြစ်တယ်.. ခံစားရတာ တစ်မျိုးကြီးပဲ.. ဟာတာတာကြီး ဆိုရင်တော့ ဆက်ဖတ်ဖို့ သင့်ပြီ။ ဖြေပြီး ပြောပေးရရင် သူ့ဆီမှာ ကူးစက်တတ်တဲ့ ရောဂါတွေ အရင်လူတွေဆီက ရမလာခဲ့ဘူးပဲ ထားလိုက်ဦး ။ အချစ်ရဲ ့ ပြည့်စုံတဲ့ ခံစားချက်တစ်ခုဆီ ခင်ဗျား ဘယ်တော့မှ ရောက်ဖို့ မလွယ်ဘူး။ အဲ့ဒီ ခံစားချက်ဟာ အတော် ထူးဆန်းတယ်။ လိင်တံထဲက သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သွားတဲ့ ခံစားချက်ကို ယောက်ကျားတိုင်း ကြိုက်တယ်။ ယောက်ကျားတိုင်းလိုလို ကြုံဖူးတယ်။ မကြုံဖူးကြတာက အဲ့ဒီ ပြည့်စုံတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်ပဲ။ ဟိုးအရင်ခေတ်က မိန်းမတွေဟာ ပြီးဆုံးခြင်းတိုင်တယ်ဆိုတာ မသိကြဘူးတဲ့။ ဆရာကြီး ပီမိုးနင်းရဲ ့ စာ အုပ်တွေမှာ ဒီအကြောင်းကို မကြာခဏ ထည့်ရေးလေ့ရှိတယ်။ လိင်မူ အရသာကို မပေးတတ်တဲ့ ယောက်ကျားတွေဆိုပြီး စွပ်စွဲတယ်။ ကျွန်တော်က ဖြည့်ပြောချင်တယ်။ ခုခေတ်မှာ လိင်မူ အရသာ အပြည့်မရတဲ့ ယောက်ကျားတွေ အများကြီး ဖြစ်လာနေပြီ။ လိင်ဆက်ဆံခြင်း သက်သက်မဟုတ်တဲ့ ခန္ဒာနှစ်ခု တစ်သားတည်းဖြစ်ပြီး လုံးဝပြည့်စုံသွားတဲ့ ပန်းထည့်ပေးခြင်း လို့ ကျွန်တော်သုံးရင် အဆင်ပြေပါ့မလား မသိဘူး။
ထည့်ပေးတယ်လို့ သုံးလိုက်ပါတယ်။ ပေးလိုက်တာပါ။ ယူတာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့် စိတ်ထဲက ၊ ကိုယ့် နှလုံးသားထဲက ရှိသမျှ အရာတွေအားလုံး သူ့ဆီကို ပေးလိုက်တာ။ အဲ့လို ပေးလိုက်ရတဲ့အတွက် စိတ်ထဲမှာ အရမ်းကို ကျေနပ်ပြီး ပြည့်စုံသွားတာ။ ကျွန်တော် ပြောရဲပါတယ်။ ဒါမျိုး ကြုံဖူးတဲ့ ယောက်ကျား အတော်ကို ရှားတယ်။
အကယ်၍ ခင်ဗျားနဲ့ ဆက်ဆံနေတဲ့ မိန်းကလေးသာ အပျိုစင်ဆိုရင် ဒါမျိုး ကြုံရဖို့ ရာခိုင်နှုန်းအတော်ကို များတယ်။ အပျိုစင် မဟုတ်တဲ့ သူနဲ့ဆိုရင်ကော ကြုံနိုင်သလား မေးရင် ကြုံနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှားတယ်။ ကျွန်တော့် အထင် ခင်ဗျားဟာ ဒါမျိုးကို တစ်သက်မှာ တစ်ယောက်ဆီကပဲ ကြုံရနိုင်မယ့် အခြေအနေရှိတယ်။ ဒါဟာ ဝဋ်ကြွေးကြောင့် ဖြစ်နိုင်သလို ၊ အချစ်ဆိုတာကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ သေချာတာက သူနဲ့ အတူနေလိုက်လို့ ရတဲ့ ကျေနပ်မူမျိုးကို တစ်ခြား ဘယ်သူနဲ့နေနေ ၊ ဖြစ်နိုင်ရင် တတ်နိုင်လို့ နာမည်ကျော် မော်ဒယ်ကို ခေါ်ပြီး အတူနေလိုက်ဦး ၊ ဒါမျိုး မကြုံရစေနိုင်ဘူး။ ကျွန်တော်ဟာ ဒီအကြောင်းကို မလေးရှားက (၈၈ ကျောင်းသား) အကိုဆီက ကြားရတုန်းက သိပ် မယုံချင်ဘူး။ လေးစားရလောက်တဲ့ နိုင်ငံရေးသမား .. ပြည်ပကို ရောက်ပြီးမှ လုပ်စားနိုင်ငံရေးသမားတွေနဲ့ မပါတ်သက်ချင်လို့ ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ် ကျောင်းရင်း လူမိုက်ဖြစ်လာရတဲ့ သူ။ ဒီလို လူက ပြောလို့သာ လက်ခံမှတ်သားထားလိုက်ရတယ်။ သိပ်တော့ မယုံဘူး။ ဘာလို့ဆို အဲ့အချိန်ထိ ကျွန်တော် ဆက်ဆံခဲ့ဖူးသမျှ မိန်းမတွေ အတော်များပြီပဲ။ ဒါမျိုး တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အရသာ မကွာရင်သာ ရှိမယ် .. ပြီးသွားတော့လည်း ပြီးသွားတာတွေချည်းပဲလေ။ ကျွန်တော်ဟာ သူပြောတာတွေ မှန်တယ် ဆိုတာကို နောက် ၄ နှစ်လောက်အကြာ မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်ပြီးမှ သိခဲ့ရပါတယ်။
......................................................
ခုန ဝေဖန် အကြံပြုဆိုတဲ့ အထဲမှာ တွေ့လိုက်လို့ ။ နောက်ပေါက်အကြောင်းပါ။ ကျွန်တော် ဒီအကြောင်းကို သဘောလောက်ပဲ ရေးခဲ့ပြီး အသေး မစိတ်ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီ အမျိုးသမီးပြောတာ မှန်ပါတယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် နောက်ပေါက်ဆိုတာ လိင်ဆက်ဆံဖို့ သဘာဝက ဖန်တီးပေးထားတာ မဟုတ်တဲ့အတွက် ပြုပြင် ပေးထားတာမျိုး မရှိရင် တော်တော့်ကို နာကျဉ်မူကို ခံစားရနိုင်တယ်။ ဒါ့ကြောင့် ဖြစ်နိုင်ရင် နောက်ပေါက်ကို လုံးဝ မလုပ်ပါနဲ့။ လုပ်မယ်.. လုပ်ကို လုပ်ကြည့်ဖူးချင်တယ်၊ လုပ်မယ့် မိန်းကလေးကလည်း အမျိုးကောင်းသမီးဖြစ်တယ်ဆိုရင်တော့ အခု အောက်ကဟာတွေကို သေချာဖတ်ပါ။ အရေး မပါဘူးဆိုပြီး ထည့်မရေးဖို့ တွေးခဲ့မိပေမယ့် ဒီလို အကြောင်းကြောင့် ထည့်ရေးရရင် ဂိုထောင်မှာနေစဉ် ကာလအတွင်း ကျွန်တော့်မှာ ဝင်ငွေမရှိဘူး။ ဆူပါဗိုက်ဆာက စားစရာ သောက်စရာတွေ ပေးနေတယ် ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာလည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သုံးချင် စွဲချင်တာလေးတွေလည်း ရှိတာကိုး။ ဒီတော့ ဂိုထောင်ထဲက လူမိုက်တွေကို ညှိရတယ်။ သူတို့အထဲက တစ်ယောက်ယောက်များ မအားလို့ ၊ နားချင်လို့ စသဖြင့်ပေါ့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ခိုင်းတဲ့ နေရာ မသွားဖြစ်ရင် ကျွန်တော် သွားပေးပါ့မယ်၊ ပိုက်ဆံတော့ နည်းနည်းပါးပါးပေးပေါ့ ဆိုပြီး။
အင်ဒိုနီးရှား ခေါင်းဆောင်က ကျွန်တော်ပြောတာကို သဘောတူတယ်။ သူ့ကောင် အင်ဒိုတစ်ချို ့က ဆေးစွဲနေတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ တင်တာများသွားရင် အလုပ် မလုပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဒါ့ကြောင့် ရံဖန်ရံခါဆိုသလို အင်ဒို အုပ်စုနဲ့ ကျွန်တော် လိုက်သွားဖြစ်တယ်။ ထူးထူခြားခြား ရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဗမာအခေါ်ဆို သရဲခြောက်ပေးတာလောက်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ထူးခြားလာတာက အင်ဒိုအုပ်စုနဲ့ ပေါင်းပြီး အင်ဒို စားသောက်ဆိုင်တွေ ထိုင်ရင်း အင်ဒို စားပွဲထိုးမလေးတွေနဲ့ ငြိလာတာပဲ။ ကျွန်တော် နှစ်ယောက် ယူခဲ့တယ်။ ယူတယ်ဆိုတဲ့ စကားလုံးက မလေးရှားမှာ ခဏ အတူနေတာလို့ အဓိပ္ပါယ်ထွက်တယ်။ ပထမတစ်ယောက်တုန်းက တရုပ်မနဲ့ ပြတ်ခါစ ကျွန်တော်ဟာ တရုပ်မကို လုပ်သလိုပဲ နောက်ပေါက်ကို ချထည့်လိုက်တာ .. ချချခြင်းမှာပဲ ဖင်ကိုပိတ်ပြီး အိမ်သာကို တန်းပြေးတာပဲ။ နောက်ဘယ်တော့မှ အဲ့ဒီနေရာကို မပေးတော့ဘူး။
နောက်တစ်ယောက်ကျတော့ ကျွန်တော် နပ်ပြီ ၊ မစခင်ကတည်းက Youtube မယ် ဟောင်းတူလန်း အန်နယ်ဆက်စ်တွေ ဘာတွေ ခေါက်ရိုက်ပြီး ရှာဖွေ ကြည့်ခဲ့ပြီးပြီ။ သူ့ကို စစချင်း ပုံမှန်အတိုင်း နူးရ နှပ်ရတယ်။ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ ဆက်လုပ်ရတယ်။ ပြီးတော့ Doggy ဆွဲနေရင်း သူ့အရည်တွေနဲ့ ကိုယ့် လက်မကိုယ် စွတ်ပြီး တင်ပါးနှစ်ခုအကြား မြှောင်းလေးအတိုင်း ပွတ်ရင်း အဝကို ပွတ်ပေးရတယ်။ အစပိုင်းတော့ တွန့်လိမ့်မယ်၊ ခါလိမ့်မယ် ၊ ရုန်းလိမ့်မယ်။ ခဏပါ ၊ အရသာရသွားတာနဲ့ အဲ့လက်မကို အထဲ သွင်းလိုက်တော့။ အရည်တွေ စွတ်ဖို့တော့ မမေ့နဲ့နော်။ ပြောစရာတစ်ခုက ခင်ဗျားလက်မမှာ ကပ်ပါလာတာတွေကို မြင်ပြီး စိတ်မပါတော့ဘူး၊ လိင်တံကျသွားတယ်ဆိုရင်တော့ ရပ်လိုက်၊ ခင်ဗျားဟာ Anal Sex လုပ်ဖို့ အဆင်ပြေသူ မဟုတ်ဘူး။ ရှေ့လျှောက် ဒါ့ထက် ပိုဆိုးတဲ့ ပေကျံမူတွေ အများကြီး လာဦးမယ်။ ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုရင်တော့ ဆက်လုပ် .. ဒါကို ခင်ဗျားအနေနဲ့ နှစ်ပါတ်ကျော်လောက်အထိအောင် စရမယ်။ မမေ့ဖို့က Doggy ဆွဲရင်း လုပ်မှ ပိုအဆင်ပြေတယ် ဆိုတာပါပဲ။ လက်မကို သူ့အနေနဲ့ ကောင်းကောင်း ခံစားတတ်ပြီဆိုရင် နောက်တစ်ဆင့် အနေနဲ့ ပုတီးလုံးတွဲ ထည့်။ အခုတော့ အွန်လိုင်းမှာ ၊ ဖေ့ဘုတ်မှာ အပေါက်ချဲ ့ ပစ္စည်းမျိုးစုံဟာ စျေးချိုချိုနဲ့ ဝယ်လို့ရနေပါပြီ။ ကျွန်တော့်တုန်းကတော့ တရုပ်ဘုန်းကြီးကျောင်းက တောင်းလာတဲ့ တစ်ကယ့် ပုတီးတွေကို ကြိုးနှင့် ပြန်ချည်ပြီး ဆီစိမ်ထားခဲ့ရတာ။ ထားတော့.. အဲ့ဒီ ပုတီးတွဲကို တစ်လုံးချင်းစီ .. ဖြေးဖြေး.. တစ်ကယ့် ဖြေးဖြေးနော်.. ဖြေးဖြေးချင်းစီ.. တစ်လုံးချင်းစီ အထဲထည့်ပေး ၊ စစချင်းတော့ လေးလုံးလောက်ပေါ့။
လေးလုံးလောက် ဝင်သွားပြီဆိုတာနဲ့ တစ်လုံးချင်းစီ (ဖြေးဖြေးချင်း) တစ်ကယ့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန် ဆွဲထုတ်ပေးလိုက်၊ ခြေဖျားတွေကော့.. ပေါင်လုံးလေးတွေ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားကို ခင်ဗျား မြင်ရမယ်။ ဒီ့ထက်မြင်ချင်ရင် အစေ့လေးကိုပါ ပွတ်ပေးလိုက်၊ ပွဲပြီးပဲ။ ဒါပြီးရင်တော့ ခင်ဗျားဟာကို ထည့်လို့ရပါပြီ။ ဆီ/ ဂျယ် / ထောပါတ် တစ်ခုခုတော့ မဖြစ်မနေ သုံးရမယ်။ ရေရှည်စားချင်တယ်ဆိုရင်။ ခုန ပုတီးလုံးတွေက ခင်ဗျားဟာလောက်တော့ မကြီးဘူးမလား။ ဒိတော့ စစချင်း ခင်ဗျား တော်တော်လေး စိတ်ရှည်ရပါမယ်။ မဟားဒယားကို စိတ်ရှည်ရပါမယ်။ တစ်ရစ်ချင်း၊ တစ်ထစ်ချင်းကို သွင်းလိုက် ၊ ပြန်ထုတ်လိုက် (အဆုံးထိ မဟုတ်) ။ ရှေ့ပေါက်တုန်းက အဆုံးထိ ထုတ်ဖို့ ပြောခဲ့ပေမယ့် နောက်ပေါက်ကိုတော့ အဆုံးထိ မထုတ်ရပါဘူး။ ပြန်သွင်းရ ခက်တယ်၊ အစက ပြန်စသွားရပါလိမ့်မယ်။ ခေါင်းမြုတ်ရုံ ထုတ်၊ ပြန်ထည့်လို့ ဆိုလိုချင်တာပါ။
ဒီလို ထည့်လိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့ တဖြေးဖြေး ရှေ့တိုးလာနေရင်းက သားရေကွင်းစည်း တစ်ခုကို ခင်ဗျား ကြုံလာရမယ်။ ရှေ ့ပေါက်လိုဆို အပျိုမြေးပဲ။ နောက်ပေါက်မှာကျတော့ စအိုရှုံ ့ ကြွက်သားကွင်းလို့ ခေါ်မလား.. ဆေးပညာအခေါ်တော့ ကျွန်တော် မသိဘူး။ အဲ့ဒီ ကွင်းစည်းလေးတစ်ခုဟာ ခင်ဗျားကို ရှေ ့တိုးလို့မရအောင် တားဆီး ကန့်လန့်လုပ်နေတာ ခင်ဗျားကြုံရမယ်။ တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ အရှည် လေးလက်မလောက်ပဲ ရှိပြီး ကောင်မလေးက တင်ပါးကြီးတဲ့သူဆိုရတော့ ဒီလောက်ထိ မရောက်နိုင် လောက်ဘူး။ အထင်ပါ.. မှားနိုင်ပါတယ်။ ဆက်ပြောရရင် ခင်ဗျားဟာ ဒီစည်းကို ဖြေးဖြေးချင်း သွေးတိုးစမ်းရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် မထိတထိ ထိုးကြည့်ရင်း ရုတ်တရက် မညှာမတာ ထိုးခွဲဝင်ပစ်လိုက်ရမှာပါ။ အဲ့လိုမှ မရက်စက်ရင် ဝင်ကို မဝင်ပါဘူး။ အဲ့နေရာမှာတင် တန့်နေတာ ဖြစ်တယ်။
ထိုးခွဲလိုက်တဲ့အတွက်တော့ မိန်းကလေးမှာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားမယ်။ သွေးတွေ ဖျာကနဲဆို စိမ့်ထွက်ကျလာမယ်။ ကယောင်ကတမ်းတွေ ထအော်မယ်။ ခဏ ငြိမ်ပေးလိုက်။ ပြီးရင် ပါးစပ်ကလည်း ချော့ ၊ အောက်လည်း ညှောင့်တယ်ဆိုရုံ ညှောင့် ၊ အပျို ပါကင်ဖောက်သလို မျိုး ဆက်လုပ်။ မတူတာက တစ်ခုပဲ။ နည်းနည်းငြိမ်သွားပြီဆိုရင် တစ်ဆုံးထုတ် (ဒစ်ပါထွက်အောင် ထုတ်) တစ်ဆုံးသွင်း ကို ဖြေးဖြေးချင်း လုပ်ဖို့။ ဒါက ခံစားချက်ကို ကောင်းလာစေတယ်။ စစချင်း လေး/ငါးကြိမ်အထိတော့ အကြမ်းလိုက်နဲ့။ လုံးဝ မကြမ်းလိုက်နဲ့။ နောက်ပိုင်း ငတ်သွားမယ်။ ကောင်းသလားဆိုတော့ ခုန ကြမ်းခွင့်မရသေးတဲ့ လေးငါးကြိမ်ဟာ တစ်ကယ် ကောင်းတယ် (အနံ့အသက် ခံနိုင်ရင်ပေါ့လေ)။ သူက ခံနိုင်ရည်ရှိလာ .. အရသာခံတတ်လာပြီဆို ကိုယ့်ဘက်က မကောင်းတော့ဘူး။ အဲ့ဒါက တော်တော်ဆိုးတယ်။ ဒီ့ထက်ဆိုးတဲ့ အချက်က စအိုရှုံ ့ကြိုးကွင်း ပျက်ဆီးသွားတာမို့လို့ သူဟာ ဝမ်းကို မထိန်းနိုင်ဘူး။ အီးအီးပါချင်ပြီဆို လုံးဝကို မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ချက်ချင်းကို ထွက်ကျတဲ့အထိပဲ။ ဒါဟာ သာမန်မိန်းကလေးတစ်ယောက်အဖို့ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းစရာ ကိစ္စပဲ မလား။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ မိန်းကလေးကို အရှက်မရစေချင်ဘူး ဆိုရင် နောက်ပေါက်ကို လုံးဝ မလုပ်တာ အကောင်းဆုံးပါ။ စိတ်ထဲ မတအားကို ပါတယ်ဆိုရင်တော့လည်း တင်ပါးနှစ်ခုကြား ညှပ်ပြီး အာသာဖြေပေါ့။ အထဲအထိကိုတော့ ချစ်တယ်ဆိုရင်တော့ မလုပ်ကြပါနဲ့။ အဲ့တစ်ခုဟာ အတော် ဒုက္ခများတယ်။
........................
ကျွန်တော် မြန်မာပြည်ကို ပြန်လာဖြစ်ဖို့ တွန်းအားတွေ ဖြစ်စေတဲ့ အထဲမှာ ၈၈ ကျောင်းသား အကိုက ထိပ်ဆုံးက ပါပါတယ်။ ပညာတတ်တစ်ယောက် ၊ နိုင်ငံရေးသမားတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သူ ပြောတဲ့ စကားတွေ ၊ သူဟောတဲ့ တရားတွေ ၊ သူ့ဆီက စာအုပ်တွေဟာ ကျွန်တော့် အတွေး ကျွန်တော့်ခံယူချက်တွေကို တော်တော်များများ ပြောင်းလဲသွားစေနိုင်ခဲ့တယ်။ နာဂစ်အလွန် ကာလ ဖြစ်တဲ့အတိုင်း မြန်မာပြည်မှာက ပရဟိတတွေ အားကောင်းမောင်းသန် စဖြစ်လာချိန် ၊ မီဒီယာရဲ ့ အခန်းကဏ္ဍ စတင် အသက်ဝင်လာချိန် ကျွန်တော်ဟာ အဲ့လူတွေလို ဖြစ်ချင်လာခဲ့တယ်။ တိုင်းပြည်နဲ့ လူမျိုးအတွက် လုပ်နိုင်စရာတစ်ခုခုကို တစ်နေရာလောက်လေးကပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဝင်ပါချင်တယ်ပေါ့။
အဲ့ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော် ပြန်လာခဲ့တယ်။ ပြည်မ တရုပ် စစ်စစ်တွေရဲ ့ စိတ်ဓာတ်ဘယ်ရှိကြမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် မသိပါဘူး။ ပေါင်းလည်း မပေါင်းဖူးဘူးလေ။ မလေးတရုပ်တွေကတော့ စိတ်ထားကောင်းကြတယ်။ သူတို့ အပေါ်ကောင်းရင် ပြန်ကြည့်ရမယ့် တာဝန် သူတို့ရှိတယ်လို့ ခံယူထားကြသူတွေပါ။ ငါးနှစ်ကျော်လောက် သူတို့အပေါ် သစ္စာရှိရှိ ရိုးရိုးသားသား ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်ပေးခဲ့သူအတွက် အိမ်အပြန်ခရီးလက်ဆောင်အဖြစ် မလေးငွေ ငါးထောင်ရင်းဂစ် ပေးလိုက်တယ်။ ဆိုင်တာဝန်ခံနှင့် ဆူပါဗိုက်ဆာက သပ်သပ်ပေးတာတွေလည်း ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲတော့ ရိုးသားကြိုးစားမယ်ဆိုရင် ဘယ်အလုပ်ရှင်ကမဆို ကြိုက်ကြမှာပဲလို့ ခံယူချက်တိုးသွားတာပေါ့။
သို့သော်လည်း မြန်မာပြေကို တစ်ကယ်ရောက်ပြီး တစ်ကယ် လုပ်ငန်းခွင်ဝင်တဲ့ အချိန်ကျ အဲ့ အယူအဆဟာ တစ်ကယ့် သောက်တလွဲမှန်း သိလာတဲ့အခါ အံ့သြရပြန်တယ်။ မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ပရဟိတနယ်ပယ်ထဲ ဝင်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် အစိမ်းသက်သက်ကျွန်တော့်ကို လက်ခံမယ့်သူ ၊ ကြိုဆိုမယ့်သူ မရှိဘူး။ ကျွန်တော်လည်း သဘောပေါက်ပါတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ နှလုံးသားလှတယ်ပြောပြော ရင်းနှီးမူရှိမှ ၊ အကြောင်းသိလာကြမှ လက်ခံနိုင်မယ်ဆိုတာကို .. ဒါ့ကြောင့် တစ်ခြားရရာ အလုပ်ဝင်လုပ်ရင်း အဲ့နယ်ထဲက လူတွေနဲ့ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရင်း အချိန်တစ်ခုကို စောင့်ရတယ်။ ခုနပြောတဲ့ သောက်တလွဲတွေကို စတွေ့ရတော့တာပေါ့။ မြန်မာပြေမှာက ရိုးသားကြိုးစားဖို့ မလိုဘူး။ မန်နေဂျာတို့ ၊ အထက်လူကြီးတို့နဲ့ အဆင်ပြေဖို့ပဲ လိုတယ်။ တစ်ကယ့် ကိုရီးယားနန်းတွင်းကားတွေထဲက အတိုင်း ။ အစိုးရဝန်ထမ်းဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ ကျွန်တော်တောင် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားစေနိုင်တဲ့ သွေးခွဲအုပ်ချူပ်မူတွေ ၊ လက်သင့်ရာ စားတော်ခေါ်တဲ့ အကျင့်တွေ ၊ မြင်မြင်ကရာ ခြေတော်တင်တတ်ကြတာတွေ ၊ အိမ်ကြီးပေါ် အိမ်ငယ်ဆောက် ကုမ္ပဏီတစ်ခုထဲမှာတင် ဂိုဏ်းအဖွဲ့တွေ သုံး၊လေးဖွဲ့ကွဲပြီး ခြေပုန်းထိုး ခွက်စောင်းခုတ်ကြတာတွေ .. အို.. မျိုးစုံအောင်ပါပဲ။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော်က နိုင်ငံရေးသမားလက်ဟောင်းကြီးရဲ ့ တပည့်ရင်းဖြစ်ခဲ့သူမလား။ ဘယ်သူ့ ဘယ်သူကိုမှ ဆရာမတင်ပဲ ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန် ၊ ကိုယ့်ကုမ္ပဏီသာ ကိုယ့်သစ္စာခံရာ ဆိုသလို နေထိုင်ပြုမူ လုပ်ကိုင်တဲ့အခါ ရှိသမျှလူအားလုံးဟာ ကျွန်တော့် ရန်သူချည်းပါပဲ။
စိတ်တော့ ညစ်ပေမယ့် အားမလျှော့ခဲ့ဘူး။ ဒါ့အပြင် ကျွန်တော့်မှာ အဲ့အချိန်ကစပြီး အားနည်းချက်ဆိုလို့ အရက်သောက်တာရယ် ၊ တစ်လတစ်ခါလောက် ဖာချတာရယ်ပဲ ရှိတော့တာ။ မိန်းမကိစ္စကို အတော်လေး ကင်းကင်း နေနိုင်သွားခဲ့ပြီ။ ရည်းစား လုံးဝ မထားဘူး။ အထာပေးလည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်တယ်။ မျက်လုံးချင်းဆုံရင် လွှဲပစ်တယ်။ ပြောရရင် မိန်းမ မယူတော့ဘူးလို့ကို စိတ် ဆုံးဖြတ်ထားတာ။ ကျွန်တော့် ဘဝကို တစ်ခုခုအတွက် ရင်းနှီးမြုပ်နှံပစ်လိုက်ဖို့ စောင့်ဆိုင်းနေသလိုမျိုး။ တစ်လတစ်ခါ မနေသာလို့ အာသာဖြေရတဲ့ ဖာ မိန်းကလေးဘက်က ရင်းနှီးလွန်းလာနေတာတောင် ကျွန်တော့်ဘက်က သူစိမ်းဆန်ဆန်ပဲ။ နောက်ဆုံး သူ ကျွန်တော့်အဆောင်ထိ လိုက်လာချိန်မှာတော့ အဆက်ဖြတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နောက် မခေါ်တော့ဘူး။
အဆက်မဖြတ်ခင်လေးမှာတော့ သူ့ဘဝအတွက် ကီးဂဲလ်လေ့ကျင့်ခန်းကို သင်ပေးဖြစ်ခဲ့တယ်။ လွယ်လွယ်လေးပဲ .. ဆီးသွားတိုင်း အောင့်ထားပေးရတာ။ တစ်ခါတည်း မသွားပဲ။ ရပ်လိုက်သွားလိုက် ခြောက်ခါ/ ခုနှစ်ခါလောက် လုပ်ပေးရတာ။ အဲ့ဒါ အကျင့်ရသွားရင် ဆီးမသွားပေမယ့် ဆီးသွားနေတုန်းက ညှစ်သလို အားနေ အညှစ်ကျင့် ။ တစ်လကျော်ကြာရင် လက်ညိုးလေးထည့်ပြီး ညှစ်ကြည့်။ ဖိမိပြီ ၊ ညှစ်မိပြီဆိုရင် လေ့ကျင့်ခန်း အောင်မြင်ပြီပေါ့။ တစ်ပြိုင်တည်းမှာ တင်ပါးဆုံ ကြွက်သားလေ့ကျင့်ခန်းတွေပါ လုပ်နိုင်ရင် ပိုကောင်းတာပေါ့။ ညှစ်အားပိုသန်ပြီး ဆက်ဆံမိတဲ့ကောင် အသည်းစွဲဖြစ်သွားတာပေါ့။ အပျိုစစ်စစ်နဲ့တောင် မလဲဘူးတွေ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ကြတာ ဒါမျိုးတွေကြောင့်ပဲမလား။
ကိုယ့်ကိုကိုယ် တော်တော်လေး ထိန်းသိမ်းပြီး နေနေသလို အလုပ်ဘက်မှာလည်း တစ်ကယ့်ကို စေတနာထားပြီး ရိုးသားကြိုးစားပေးရင်း အချိန်တန်လာတဲ့အခါ ရဟန်းဝတ်ပြီး မယ်တော်ကြီးကို စောင့်ရှောက်မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ဆက်ရှင်သန်လာခဲ့တဲ့ ကျွန်တော်ဟာ မကြာခင်မှာပဲ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ အလွဲလွဲအချော်ချော် ဖြစ်သွားစေမယ့်ကံကြမ္မာတစ်ခုနဲ့ ရင်ဆိုင်ရတယ်။ ဝဋ်ကြွေးတွေရဲ ့ အစလို့ပဲ ပြောချင်တယ်။ ပရဟိတ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ဟာ ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ သိကျွမ်းခင်မင်လာရင်း ဖေ့ဘုတ်မှာပါ မိတ်ဆွေတွေ ဖြစ်လာခဲ့ကြတယ်။ အဲ့အချိန် ကျွန်တော်ကလည်း ဖေ့ဘုတ် သုံးနေပြီ။ အင်တာနက်ကို မလေးရောက်ပြီး မကြာခင်မှာပဲ စသုံးခဲ့ပေမယ့် ဖေ့ဘုတ်ကိုတော့ မသုံးဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ကျွန်တော်က ဖိုရမ်တွေပဲ ပျော်ပြီး ဘလော်ဂါတွေကို မိတ်ဖွဲ့တတ်သူ။ ဖေ့ဘုတ်ဆိုတာက အောင်မြင်လာမယ်လို့ မထင်တာလည်း ပါတာပေါ့။ သို့သော်လည်း ဖိုရမ်တွေ တစ်ခန်းရပ်လို့ ဘလော်ဂါတွေ ကျဆုံးပြီး ဖေ့ဘုတ်မှာ ဆယ်လီတွေ တစ်ခေတ်ထွန်းချိန်ကျမှ ကျွန်တော်ဟာ ဖေ့ဘုတ်ပေါ် ရောက်တယ်။
ဒါ့ကြောင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူရဲ ့ အသိ အမျိုးသမီးမိတ်ဆွေဟာ ကျွန်တော့် အသိဖြစ်လာပြီး သူ့ သူငယ်ချင်းတွေက ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း လစ်ထဲ ပါလာပါတော့တယ်။ အဲ့မယ် ကျွန်တော့် ဝဋ်ကြွေးလေးကို စတွေ့ခဲ့ပါတယ်။ ဆရာမင်းကိုနိုင်ပြောသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်လောကဓံလေးမှာ ပါးချိုင့်လေးနဲ့ ဆိုသလို .. ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ ကျွန်တော့် လောကဓံလေးကျ ချစ်ဖို့ သိပ်ကောင်းနေတယ်။ တစ်ကယ်တော့ အဲ့တုန်းက သူ ဖေ့ဘုတ်မှာ တင်ထားတဲ့ ပုံက အလှကြီး မဟုတ်ဘူး။ မျက်နှာလည်း သိပ်မပေါ်ဘူး။ သာမာန် ကောင်မလေး တစ်ယောက် ပုံစံမျိုးပဲ။ မျက်နှာတည့်တည့်ရိုက်ထားတဲ့ပုံကျ ပိုဆိုးတယ်။ ဖုန်းကင်မရာကို အောက်ကနေကိုင် ပင့်ရိုက်ထားလို့ မေ့စေ့ကကြီးပြီး လူပုံစံက တစ်မျိုးကြီး။ သို့သော် ဝဋ်ကပါလာလေတော့ ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ အကောင်ဟာ အဲ့ဒီမျက်နှာလေးကို မြင်မြင်ချင်း စွဲမိသွားပါလေရော။
အဲ့ပုံလေးကို ဆေ့ဗ်ထားပြီး သတိရတိုင်းကြည့်တယ်။ ပါးလေးကို ပွတ်ပြီး စကားပြောတယ်။ တစ်ယောက်တည်း အားတဲ့အချိန်ဆိုရင်ပေါ့လေ။ အပြင်တစ်ကယ့် လက်တွေ့ မက်စိန်ဂျာမှာတော့ “ ဟိုင်း.. စားပြီးပြီလား”ကနေ မတက်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ။ တစ်ခါတစ်လေ .. သူလည်းအား ကျွန်တော်လည်း အားနေတဲ့အချိန် စကားတွေ ပြောဖြစ်ကြတယ်။ ငယ်တုန်းက ဖတ်ထားမှတ်ထား လေ့ကျက်ထားဖူးတဲ့ ဟာသတွေဟာ ပြန်လည် အသုံးဝင်လာပြန်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သူ့ဘက်စပြီး စိတ်ညစ်လို့ ၊ အလုပ်ပင်ပန်းလို့ ရယ်စရာပြောပြ ဆိုပြီးတောင် စကားစပြောလာတာတွေတောင် ရှိလာတယ်။ မကြာခင်မှာ ကျွန်တော့် မွေးနေ့ကို ရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော်က မွေးနေ့ဆိုတာ အသက်တစ်နှစ်ကြီးလာတယ်ဆိုတာထက် ဘာမှမပိုဘူးလို့ မြင်ထားတဲ့သူ။ ထွေထွေထူးထူး လုပ်ဖို့ ဘာစိတ်ကူးမှ မရှိဘူး။ သို့သော်လည်း ဖေ့ဘုတ်ထဲတော့ ဟတ်ပီးဘတ်ဒေး ဘာညာနဲ့ ခင်မင်သူတွေ လာရေးကြတဲ့အခါ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်တော့ ပြန်ပြောရတာပေါ့။
အဲ့မယ် သူ သိသွားပြီး မွေးနေ့လက်ဆောင် လာပေးချင်တယ်။ ခင်စရာကောင်းတဲ့ သူမို့တဲ့။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လေး တစ်ဆိုင်ကို ချိန်းလိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရင်ခုန်နေရတဲ့သူမို့ နာရီဝက်လောက် စောရောက်နေခဲ့တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာ ကားလေးတစ်စီး ဆိုင်ရှေ ့ကို ထိုးရပ်ပြီး မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဆင်းလာတယ်။ ဆိုင်ထဲက ယောက်ကျားတွေ အားလုံးရဲ ့ အကြည့်ဟာ အဲ့ဒီ မိန်းကလေးဆီကို တိုင်ပင်မထားပဲ ပြိုင်တူကို ရောက်သွားကြတာ။ သူက တစ်ကယ်ကို .. တစ်ကယ်.. တစ်မျိုးပဲ။ ချောတာလားဆိုတော့လည်း မဟုတ်ဘူး၊ ချစ်စရာကောင်းတာလားဆိုတော့ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးက ငြင်းပြန်တယ်။ စွဲမက်စရာလားဆိုတော့ အပြစ်ကင်းဟန် ပေါက်တဲ့ မျက်နှာလေးကို အားနာစရာက ကောင်းပြန်။ သေချာတာကတော့ သူဟာ ကိုရီးယားမျက်နှာ ၊ ဟောလိဝုဒ်ကိုယ်လုံးနဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် အဆင့်ရှိရှိ ဝတ်ဆင်နေထိုင်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပဲ။ သူ့ကို ငေးကြည့်ရင်း သူဟာ ကျွန်တော့်ကို ပြန်ချစ်နိုင်လောက်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကိုလည်း တန်းပြီး သဘောပေါက်ခဲ့မိတာ။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ ကျွန်တော့် စားပွဲရှေ့ သူ ဝင်အထိုင်မှာ အဲ့အတွေးတွေ ပြန်ပျောက်သွားတာ။ ကျွန်တော့် ဘက်ကတော့ အရူးရင့်ပြီ။
အပိုင်း (၂ ) ဆက်ရန် >>>>>>
