Tuesday, October 29, 2019

ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ အပိုင်း ( ၃ )

ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ အပိုင်း ( ၃ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

နောင်ရဲ ရေးသည်။

တစ်လအတွင်းမှာ နောင်ရဲတစ်ယောက် အရက်ပဲ လှိမ့်သောက်နေမိသည်။ မင်္ဂလာဆောင် ကိစ္စအတွက် နောင်ရဲ အမေနဲ့ ဂျစ်တူးမကသာ အစစအရာရာ လုပ်နေကြသည်။ မပါမဖြစ်ကိစ္စမှသာ နောင်ရဲ လူကိုယ်တိုင် လိုက်ရသည်။ အမေကလည်း ဘာမှ မပြော။ သူ့သားလေး စိတ်ညစ်နေတာကို ကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်ရုံသာ ရှိတော့သည်။ အဖေကလည်း ဘာမှ မပြော။ တစ်ခါတစ်ခါ ငိုင်နေသော နောင်ရဲကို ပုခုံးလာပုတ်ပြီး သက်ပြင်းချချသွားသည်။ ဒီကြားထဲမှာ ကောင်မလေးဆီက ဖုန်းလာသည်။ နောင်ရဲ မကိုင်တော့။ 

ကောင်မလေးနှင့် ပတ်သက်ပြီး ဘာမှ မသိချင်တော့။ နောင်ရဲ အလုပ်ကနေ ထွက်လိုက်သည်။ အစိုးရက အလုပ်မခေါ်သေးသောအချိန်ဖြစ်သောကြောင့် ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိ။ အရက်သောက်သည် ဆိုသော်လည်း ညနေပိုင်းတစ်ချိန်သာ ဖြစ်သည်။ တစ်နေ့လုံး ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီး အခန်းထဲ အောင်းလို့ပေါ့။ မင်္ဂလာမဆောင်ခင် တစ်ရက် အလိုမှာတော့ အဖေက နောင်ရဲ အခန်းထဲဝင်ပြီး စကားလာပြောသည်။

“ သား...ဖေဖေ သားကို မပြောပဲ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားခဲ့တယ်...ဘာလို့လဲဆိုတော့ ခံစားနေရတဲ့ အချိန်မှာ အတင်းကြီး အဖေ့ဘက်က မချုပ်ချယ်ချင်ဘူး..သားကို အဖေ နားလည်ပါတယ်...ဒါပေမယ့်..သား...သားလည်း ပညာတတ်တစ်ယောက်ပဲ...စဉ်းစားဆင်ခြင်ကြည့်ပါကွာ....မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ခံစားရတယ်ဆိုရင် ဒီလောက်ဆို တော်သင့်ပြီထင်တယ်...သား အသက်ငယ်သေးတယ်....

နောက်လုပ်စရာတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်...ကိုယ့်အသက်ကို ဆုံးရှုံးခံနိုင်တယ်ဆိုရင်တော့ လောကအတွက် အကျိူးပဲဖြစ်စေချင်တယ်..သားအမေ ဆိုရင် သားကို ဘာမှ မပြောပေမယ့် ညတိုင်းငိုနေတာ...သူ့အသက်နဲ့ ရင်းပြီး သားကိုမွေးထားတာလေ...သားအရွယ်ရောက်ပြီး ပညာတတ်ကြီး ဖြစ်အောင်လည်း ဘယ်လို ပံ့ပိုးခဲ့ရလည်းဆိုတာ သားအသိပဲ...ဒီလို ပုံစံကြီး မမြင်ချင်ဘူးတဲ့...သေချာစဉ်းစားပါကွယ်....”

နောင်ရဲ ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်။ အဖေ့ကိုသာ မျက်ရည်စက်လက်နဲ့ ငေးကြည့်နေသည်။

“ သား....အခု ဖေဖေပြောနေတာတွေက သင်ခန်းစာတွေပေါ့ကွာ...ကိုယ်တိုင်ရင်းပြီး ရလာတဲ့နောင်တ ကို သူများကိုပြောရင် သင်ခန်းစာဖြစ်တာပေါ့...သားကိုယ်တိုင်က နောင်တကို မယူပါနဲ့ကွာ...ငါ့သား လောကကြီးကို အလှဆင်ပေးတာ အဖေနဲ့ အမေ မြင်ချင်သေးတယ်ကွာ...ငါ့သား ငိုပြီးရင် ထတော့....အလှဆုံး အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြီး လောကကို အံတုပါကွာ..”

နောင်ရဲကို လာပြီးထွေးပွေ့သော အဖေ့ကို ပြန်ဖက်ကာ နောင်ရဲ ငိုချလိုက်သည်။

“ ဖေဖေနဲ့ မေမေကို စိတ်မကောင်းဖြစ်အောင် လုပ်မိတာ သားကို ခွင့်လွှတ်ပါ...အခုချိန်ကစပြီး ဖေဖေတို့ စိတ်ချမ်းသာစွာ ပြုံးနေနိုင်အောင် သားကြိုးစားပါ့မယ်”

“ အေးပါ...သားရယ်...ဖေဖေ ယုံပါတယ်”

အဖေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ အဖေလည်း မျက်ရည်စတွေနဲ့။ နောင်ရဲ တသက် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့သော အဖေ့ရဲ့မျက်ရည်ပါ။  “သား မိုက်မဲခဲ့တာကို ခွင့်လွှတ်ပါ..ဖေဖေ” ဟု နောင်ရဲစိတ်ထဲကနေ ရေရွတ်လိုက်သည်။ အခန်းအပြင်ထွက်တော့ အမေက ဆီးကြိုပြီးပွေ့ဖက်လို့ပေါ့။

“ မေမေ...စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့နော်....သား ပြန်ပြီး ကြိုးစားပါ့မယ်”

အမေက နောင်ရဲကို ရင်ခွင်ပိုက်ကာ ကလေးလေးလို ခေါင်းလေး ပွတ်သပ်ပေးနေတော့သည်။

ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ အထင်ကရ ဟော်တယ်လ် တစ်ခုမှာ မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲကျင်းပသည်။ ခန်းမဆောင်အရှေ့ရဲ့ စင်အထက်ကနေ ပရိတ်သတ်တွေကို ကြည့်နေသည့် စုံတွဲ။ မြန်မာဆန်ဆန် အဝါရောင် ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ပြီး ဧည့်ပရိတ်သတ်တွေကို ပြုံးပြနေသည့် ဂျစ်တူးမဘေးတွင် မောင့်ကျက်သရေခေါင်းပေါင်းနှင့် အသားရောင်တိုက်ပုံ၊ ပြီးတော့ အဝါရောင်ပုဆိုးကို ဝတ်ဆင်ထားသော နောင်ရဲ ကို တွေ့ရမည်။ နောင်ရဲ ပြုံးပြသည်။ 

သူ သိသော သူ မသိသော လူပေါင်းများစွာကို ပြုံးပြနှုတ်ဆက်သည်။ ဧည့်ခံပွဲပြီး အပြန်လည်း နှုတ်ဆက်ရသေးသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေလည်း လာကြသည်။ အကြောင်းသိ သူငယ်ချင်းတွေက စကားပြောချင်ပေမယ့် အချိန်မရသောကြောင့် တခြားသူတွေလည်း ရှိသောကြောင့် နောက်ကြုံမှဟု အချင်းချင်း မျက်ရိပ်ပြကာ ပြောလိုက်သည်။ ညဘက်ရောက်တော့ နောင်ရဲ သူငယ်ချင်းတွေရော၊ ဂျစ်တူးမ သူငယ်ချင်းတွေရောနှင့် အတူ dinner party လုပ်ကြသည်။ နောင်ရဲ သိပ်မသောက်ဖြစ်။ အမူးလွန်သွားမည်စိုးသောကြောင့်ပင်။

“ မောင်...” 

ဂျစ်တူးမ ခေါ်သံပင်။

“ သောက်ဦးလေ...ဘာလို့ မသောက်တာလဲ...”

“ ကို...မသောက်ချင်ဘူး....မင်းပဲ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အေးဆေးသောက်ပါ”

“ ဘာလဲ..ကိုနောင်ရဲ....မူးပြီး မှောက်သွားမှာစိုးလို့လား...အကြံအစည် တစ်ခုခုတော့ ရှိရမယ်...ခိခိ” ဂျစ်တူးမ သူငယ်ချင်းမ တစ်ယောက်က လှမ်းစသည်။

“ အကြံအစည်” 

နောင်ရဲ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြလိုက်သည်။

“ ရှိတာပေါ့....” 

ဂျစ်တူးမကို လှမ်းကြည့်လိုက်ကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ နောင်ရဲ ရဲ့အပြုံးကို အဓိပ္ပာယ်ဖော်နိုင်ရင်တော့ ညဘက် ဘာဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာ ဂျစ်တူးမ တစ်ယောက် သိနိုင်ပေလိမ့်မည်။

.................................................................................................................................

ညမိုးချုပ် ဒင်နာကအပြန်မှာတော့ အရက်အများကြီးမသောက်ထားသော နောင်ရဲကိုယ်တိုင် ကားမောင်းလာသည်။ အရက်နည်းနည်းသောက်ထားသောကြောင့် ကားအရှိန်ကို ပုံမှန်မောင်းနေကြထက် အနည်းငယ်လျှော့ထားလိုက်သည်။ သတိဆိုတာ ပိုတယ်ရယ်လို့မှ မရှိတာကိုး။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည၁၂နာရီကျော်ပြီ။ တစ်အိမ်လုံးမှာ နောင်ရဲတို့ ၂ ယောက်ထဲ။ အိမ်အကူရှာထားတာ နောက်အပါတ်မှ လာမယ်လို့ ဂျစ်တူးမက ပြောပြထားသည်။ အိမ်ဆိုသော်ငြားလည်း ဂျစ်တူးမရဲ့ မိဘတွေက လက်ဖွဲ့ထားသော ၂ခန်းတွဲ တိုက်ခန်းဖြစ်သည်။

တိုက်ခန်း ၂ ခန်း (အပေါ် အောက်) ကို အလယ်ကနေ ဖောက်ဆက်ထားသောကြောင့် ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းတော့ ရှိသည်။ ယိုင်တိုင်တိုင်ဖြစ်နေသော ဂျစ်တူးမကိုတွဲခေါ်ကာ အခန်းရှိရာ ဒုတိယအလွှာသို့ တက်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် အိပ်ခန်းသို့ ခေါ်သွားကာ ကုတင်ပေါ်သို့ လှဲစေလိုက်သည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် သူ့ကိုကြည့်နေသည်။ နောင်ရဲလည်း ရေချိုးခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။

တော်သေးသည်။ နောင်ရဲ လိုချင်တာ တွေ့သွားလို့။ Bathtub ပေ့ါ။ တစ်နေကုန် ပင်ပန်းသမျှကို ရေနွေးနွေးလေးစိမ်ကာ ဇိမ်ကျကျ ဖြေဖျောက်ချင်သည်။ ရေပူရေအေးစက်လည်း ရှိသောကြောင့် အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ ရေနွေးစပ်ကာ bathtub ထဲသို့ ရေဖြည့်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အပြင်ပြန်ထွက်ကာ နောင်ရဲအိမ်မှ သယ်လာသော စာအုပ်ပုံထဲမှ ဂျာနယ်ကျော်မမလေး ရဲ့ “သူလိုလူ” ဆိုသော စာအုပ်ကို ထုတ်လိုက်ကာ အိမ်သာထဲသို့ သွားလိုက်သည်။ အခုထိတော့ ဂျစ်တူးမတစ်ယောက် အိပ်ရာပေါ်မှာ မှေးနေတုန်း။ 

နောင်ရဲလည်း စာအုပ်ဖတ်နေကာ ဗိုက်ထဲ တင်းသမျှကို လျှော့လိုက်သည်။ ရေနွေးပြည့်လောက်မည့် အချိန်ကို မှန်းကာ ထွက်လာလိုက်သည်။ ရေနွေးနွေးထဲသို့ စံပယ်အနံ့နှင့် menthol ရောစပ်ထားသော အမှုန့်တွေထည့်လိုက်သည်။ အိမ်ကို ပြင်ဆင်တုန်းက နောင်ရဲ မလိုက်ပေမယ့် ဂျစ်တူးမက အမေ့ကိုမေးကာ ပြင်ဆင်ထားသောကြောင့် အားလုံး နောင်ရဲအကြိုက်တွေပင် ဖြစ်သည်။ 

ရေပန်းထဲမှ ရေနွေး တဖြောက်ဖြောက်လေးနဲ့ အရင် ရေချိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ရေနွေးနွေးထဲ ဝင်စိမ်နေလိုက်သည်။ ပင်ပန်းထားသမျှ ပြေပျောက်သွားသည်။ မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ကာ လောကစည်းစိမ်ကို ခံစားရင်း နောက်လုပ်ရမယ့် အလုပ်တွေအကြောင်း စဉ်းစားနေမိသည်။ အဖေနဲ့ အမေ့ကို ကတိပေးခဲ့ပြီမဟုတ်လား။ ထိုအခိုက် bathtub ရဲ့ ဘောင်ပေါ်တင်ထားသော လက်ပေါ်သို့ ဆုပ်ကိုင်သလို အတွေ့အထိကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ နောင်ရဲကို ကြင်နာစွာ စိုက်ကြည့်နေသော ဂျစ်တူးမ ခေါ် အိသက်ချို။

“ မောင်...ဘာလို့ ချို့ကို ရေချိုးဘို့ မခေါ်တာလဲ....စိတ်ဆိုးနေတုန်းလား...မောင်”

“ ဒါတော့ မင်းလုပ်ထားတာ မင်းသိမှာပေါ့...မင်းလည်း ငါ့နေရာမှာဆို ဘယ်လိုနေမလဲ”

“ ချို..နားလည်ပါတယ်..မောင်....ချို အတ္တကြီးသွားတဲ့အတွက် မောင့်ကို ချိုတောင်းပန်ပါတယ်...ချို့အတွက်ပဲ ချိုစဉ်းစားခဲ့တယ်....ချိုပြောတာကို နည်းနည်းလေးပဲ ဖြစ်ဖြစ် နားထောင်ပေးပါ”

နောင်ရဲ ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်။ ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဂျစ်တူးမရဲ့ လက်ကိုပင် ပြန်မဖယ်မိ။ ဘာမှ မလုပ်ချင်၊ ဘာမှ ပြန်မပြောချင်သောကြောင့် မျက်လုံးပြန်မှိတ်နေလိုက်သည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ ဘေးနားမှာ နောင်ရဲ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း မတ်တပ်ရပ်ကာ စကားဆက်ပြောနေသည်။

“ ချိုတို့ ဒီရပ်ကွက်ကို စပြောင်းတော့ မောင့်ကို သတိထားမိတယ်...ရုပ်ချော ပြီးတော့ သဘောကောင်းတဲ့ မောင့်ရဲ့ အနားမှာ ချိုလည်း နေချင်မိတာပေါ့...ဒါပေမယ့် မောင်က ဆရာဝန်..ချိုက ဘာမှ မဟုတ်တဲ့ မိန်းကလေး....မောင့်အနားကို ဘယ်ကပ်လို့ရမလဲ...ပြီးတော့ ချို့အကြောင်းက ကောင်းသတင်းမှ မရှိတာ...ချို ဆိုးခဲ့တယ်ဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ်...အိမ်မှာက ဒက်ဒီကော မာမီကောက တချိန်လုံး စီးပွားရေးပဲ လုပ်နေကြတယ်.. ဒီအတောအတွင်းမှာ စီးပွားရေးက ကျလာလို့ တိုက်နဲ့ ခြံကို ရောင်းပြီး စီးပွားရေး ဆက်လည်ပတ်အောင် လုပ်နေကြတာတဲ့...

ဒါပေမယ့် ချို လိုချင်တာ အဲ့ဒါတွေ မဟုတ်ဘူး...မိသားစုဘဝ နွေးနွေးထွေးထွေးလေးနဲ့နေချင်တာ...အဲ့လို ဖြစ်မလာတော့ ချို အရွဲ့တိုက်ပြီး ဆိုးမိတာပါ...ပျော်မလားဆိုပြီး ရည်းစားတွေသာ ထားမိတယ်...သူတို့တွေက ချို့ကို ချစ်တာမှ မဟုတ်တာ...ချို့ကို အပိုင်ဖမ်းဘို့ပဲ စောင့်နေကြတာ...မောင် ယုံချင်မှ ယုံပါ...ချို့ဘဝကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးခဲ့ပါဘူး..ဟိုနေ့ညကမှ မောင့်ကို ဘားတစ်ခုမှာ တစ်ယောက်ထဲတွေ့လို့ နှုတ်ဆက်မိတာ..မောင်က ဘာမှ မသိလောက်အောင်ကို မူးနေတယ်လေ...အဲ့ဒါနဲ့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ဒီလို ကြံစည်လိုက်ရတာပါ...မောင်နဲ့ အဲ့ညက ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး...”

“ ဘာ...မင်း...မင်း....လုပ်ရက်တယ်ကွာ”

နောင်ရဲ ဒေါသထွက်သွားသည်။ အလိမ်ခံလိုက်ရလေပြီ။ ချက်ချင်း bathtub ထဲကထွက်မလို လုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သတိရကာ bath towel နဲ့ အုပ်ကာ ထွက်လာသည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကျန်နေခဲ့သည်။ ငိုနေလား ဘာလုပ်နေလဲ နောင်ရဲ လှည့်မကြည့်တော့။ နောင်ရဲလည်း ရေစင်အောင် သုတ်ကာ ညဝတ်အင်းကျီလဲပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေလိုက်သည်။ ဒေါသအရှိန်ရှိသော်လည်း ပင်ပန်းထားသောကြောင့် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။

ညီတော်မောင်မှာ နွေးကနဲ ခံစားအသိကြောင့် ဆက်ကနဲ နိုးလာသည်။ ဂျစ်တူးမက ညီတော်မောင်ကို စုပ်ပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ခက်တော့ ခက်နေပြီ။ ဦးနှောက်က စိတ်ဆိုး ဒေါသထွက်နေပေမယ့် သွေးသားဆန္ဒကတော့ မလွန်ဆန်နိုင်ပေပြီ။ အရသာထူးက ပေးနေလေပြီ။ ကောင်မလေးနဲ့တုန်းက မခံစားခဲ့ရသော အရသာ။ ညီတော်မောင်ကလည်း အကြောတွေထောင်လာကာ ဆန္ဒပြနေသည်။ 

ဂျစ်တူးမကို ဆွဲထူလိုက်ကာ ပက်လက်အိပ်စေလိုက်သည်။ ဆန္ဒအရ လုပ်ချင်ပေမယ့် ကိုယ်မချစ်တဲ့မိန်းမနဲ့ လုပ်ရမယ်ဆိုတော့ နူးနပ်ဘို့ပင် မစဉ်းစားတော့။ ဂျစ်တူးမရဲ့ ညဝတ်အကျီ ၤကို အတင်းဆွဲချွတ်ကာ ညီတော်မောင်ကို ထိုးထည့်တော့သည်။ မဝင်ပေ။ အရေးထဲ အပေါက်ကလည်း ချော်နေသည်။ ဂျစ်တူးမကလည်း အောက်ကနေ အစွမ်းကုန် ပေါင်ကိုကားပေးရင်း အံကြိတ်နေသည်။ နောင်ရဲလည်း ညီတော်မောင်ကို သေချာကိုင်ကာ အပေါက်ဝကို တေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက်မှာတော့ အားနှင့်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဝင်သွားသည်။

ညီတော်မောင်လည်း တော်တော်လေး နာသွားသည်။ ဂျစ်တူးမကလည်း အားကုန်အော်သည်။ နောင်ရဲရဲ့ကျောကုန်းကို ထုသည်။ လက်သည်းနှင့်ခြစ်သည်။ ညီတော်မောင် အနာသက်သာအောင် ခဏစိမ်ထားလိုက်သည်။ သက်သာလာတော့မှ အားနှင့် အစွမ်းကုန် လုပ်တော့သည်။ နောင်ရဲစိတ်ထဲမယ် ကောင်မလေးကိုလည်း သတိရသွားသည်။ သူ့ကို အသည်းခွဲခဲ့သည့်အဖြစ်ကိုလည်း ကမ္ဘာမကြေသေး။ ဂျစ်တူးမကလည်း သူ့ဘဝကို လိမ်လည်ပြီး ယူသည်။ ဒေါသအစုံပေါင်းကာ ဂျစ်တူးမကို အားကုန်လုပ်တော့သည်။ မျက်နှာကြီး နီရဲကာ အားနှင့်လုပ်နေသော နောင်ရဲကို မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနှင့် ဂျစ်တူးမ ကြည့်နေသည်။

“ ခဏထဦး...ငါ့ကို မှောက်ပေးစမ်း”

ဂျစ်တူးမ ဘာမှ ပြန်မပြော။ သူခိုင်းသလို မှောက်ပေးသည်။ ညီတော်မောင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သွေးတွေနဲ့။ ဂျစ်တူးမရဲ့ ညီမလေး စုတ်ပြတ်သွားတာလား၊ ဒါမှမဟုတ်။ အို ဒါတွေ သူမစဉ်းစားနိုင်သေး။ ဂျစ်တူးမရဲ့ မှောက်ခုံအနေအထားကနေ ပြူထွက်လာတဲ့ ပိပိထဲသို့ ညီတော်မောင်ကို ထပ်ထည့်လိုက်သည်။ အားနှင့် တဖြောင်းဖြောင်းနေအောင် ဆောင့်သည်။ အနောက်ကနေ ဂျစ်တူးမရဲ့ စည်းနှောင်ထားတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကို ဆောင့်ဆွဲသည်။ အနောက်ကနေ လည်ပင်းကို ညှစ်ပြီး ဆောင့်သည်။ 

နောင်ရဲ လုပ်သမျှကို တအားအားအော်ရင်း ဂျစ်တူးမ အောက်ကနေ ခံနေသည်။ အရှိန်တဖြည်းဖြည်းတက်ကာ အချက် ၅၀ လောက်မှာ နောင်ရဲ ပြီးလိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းထုတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ညီတော်မောင်ကို ရေဆေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေကာ မျက်စိမှိတ်လိုက်သည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ သူ့ကို ကျောပေးထားသည်။ တအောင့်လောက်အကြာမှာ မွေ့ယာက လှုပ်နေသောကြောင့် နောင်ရဲ မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ကို လက်အုပ်ချီကာ ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ကန်တော့နေသော ဂျစ်တူးမကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ မောင်..ချို့အပေါ်မှာ စိတ်ဆိုးတာတွေ ရှိရင် ပြေပါတော့နော်...ခုဏတုန်းက ချိုတအားကြောက်တယ်..မောင်...မောင့်မျက်လုံးတွေမှာ ဒေါသတွေ ပြည့်နေတယ်...ချိုတောင်းပန်ပါတယ်....ချို့ကို ခွင့်လွှတ်ပါနော်...မောင့်ဘဝကို ချိုက မတရားသဖြင့် ယူလိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် ချိုလည်း ချို့ဘဝကို မောင့်ကို ပေးလိုက်တာပါပဲ..ချိုလိုချင်တဲ့ မိသားစုဘဝလေးကို ပေးပါ...မောင်...”

မျက်နှာကို အုပ်ပြီး ငိုနေတော့သည်။ နောင်ရဲလည်း ဂျစ်တူးမကို သနားသွားသည်။ လှဲနေရာမှ အသာထကာ ဂျစ်တူးမရဲ့ ဆံပင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

“ ကိုလည်း တောင်းပန်ပါတယ်...ခုဏက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆက်ဆံမိတယ်...သွေးတွေတောင် ထွက်နေတာ..အခုကော နာတာ သက်သာပြီလား”

“ နာနေသေးတယ်..မောင်.....ဒါ ချို့အတွက် ပထမဆုံးပါမောင်...ချို့မှာ နာမည်ပျက်တွေ ရှိပေမယ့် ချိုဟာ အပျိုစင်ပါမောင်...”

“ ကို ယုံပါတယ်...”

နဖူးလေးကို ငုံ့ကာ နမ်းလိုက်သည်။ ဂျစ်တူးမက ခေါင်းငုံ့လိုက်သောကြောင့် ခိုးချလိုက်သော နောင်ရဲရဲ့ သက်ပြင်းတိုလေးကို မမြင်မိလိုက်ပေ။

“ ကဲကဲ....သွားဆေးလိုက်ဦးနော်..ပြီးရင် အိပ်တော့”

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...မောင်....ချို့ကို အခုလို ဂရုစိုက်ပေးလို့ပါ...”

နောင်ရဲရဲ့ ပါးတစ်ဖက်ကို “ရွှတ်” ကနဲ  နမ်းသွားသည်။

“ နောင်ရဲရေ....မင်း သေလို့ရတယ်....ပစ်မယ့် သားကောင်ရဲ့ မျက်လုံးကိုမှ သွားကြည့်မိတဲ့ မုဆိုးဖြစ်နေပြီကိုး.....ခံပေအုန်းတော့ကွာ” 

ဟု တစ်ယောက်ထဲ ရေရွတ်နေမိတော့သည်။

......................................................................................................................

တစ်လ - နှစ်လ အတွင်းကတော့ နောင်ရဲအတွက် အချစ်ဦးကိုပင် သတိရချိန်မရ။ ဂျစ်တူးမရဲ့ အပေးအယူကောင်းမှုကြောင့် လောကနတ်စည်းစိမ် ခံစားနေရသလိုပင်။ အစားအသောက်အတွက်ကလည်း အိမ်အကူကောင်မလေးရဲ့ အချက်အပြုပ်ကောင်းမှုကြောင့် ခဏလေးအတွင်းမှာပင် ဝဖီးတက်လာသည်။

ဘယ်လောက်ပင် ကာမအာရုံ ခံစားပါစေ၊ အချိန်ကြာလာတော့ ရိုးအီလာသည်။ ကာမဆက်ဆံခြင်းကို ရိုးအီခြင်းမဟုတ်ပါ။ တစ်ယောက်ထဲနှင့် ဆက်ဆံရတာကို မတင်းတိမ်ဖြစ်လာသည်။ စိတ်ထဲတွင် တခြား တစ်ယောက်နှင့် ဆက်ဆံချင်နေသည်။ ဒါဟာ နောင်ရဲတစ်ယောက်ထဲရဲ့ မရောင့်ရဲနိုင်မှုလား မဝေခွဲနိုင်။ အချစ်ဦးကောင်မလေးနှင့်ကလည်း အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားသည်မှာ အတော်ပင် ကြာပြီဖြစ်သည်။

ပျင်းရိငြီးငွေ့စပြုလာသော အိမ်ထောင်ရေးကို ခဏလှစ်လျူရှုကာ အလုပ်ဝင်ရန်ကြိုးစားရတော့သည်။ ဘွဲ့ရပြီး ၈ လ လောက်အကြာမှာတော့ အစိုးရအလုပ်ဝင်ရန် ပြင်ဆင်ရတော့သည်။ အလုပ်ဝင်ခွင့်လျှောက်ရန် နေပြည်တော်သို့ သွားရမည် ဖြစ်သည်။ ဂျစ်တူးမကို ပြောပြတော့ သူမ မလိုက်တော့ဟု ဆိုသည်။ နောင်ရဲတစ်ယောက် လွတ်လပ်ရေးရသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ 

သို့နှင့် နေပြည်တော်သို့ သွားရန် သူငယ်ချင်းများကို ဆက်သွယ်ကာ ကားလက်မှတ်၊ တည်းခိုစရာ နေရာတို့ကို စီစဉ်ကာ အထုပ်အပိုးများကို ပြင်ဆင်နေသည်။ အနည်းဆုံးကတော့ ၃-၄ ရက် ကြာမှာပေါ့။ ကားဂိတ်အထိကို ဂျစ်တူးမက လိုက်ပို့ပေးသည်။ သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ပြန်တွေ့ပြီး ခရီးသွားရသည်မှာ ပျော်စရာကောင်းလှသည်။ တစ်ကားလုံးမှာလည်း တခြားသူမပါသလောက်ပင် ဖြစ်နေသောကြောင့် ခရီးလမ်းတစ်ခုလုံး ဆူဆူညံညံနှင့်ပင် ဖြစ်သည်။ အစ၊အနောက်သန်လွန်းသော၊ ငယ်ပေါင်းများဖြစ်သောကြောင့်လည်း စိတ်ဆိုးဖွယ်ရာများ မရှိ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နှစ်လောက်က ခရီးအတူထွက်ဖူးသော ကောင်မလေးကို သွားသတိရမိသည်။

“ ဘာတွေများ လုပ်နေလဲ၊ ကောင်မလေးရယ်"

နေပြည်တော်ကို ည ၇ နာရီလောက်ရောက်တော့ အားလုံး ဗိုက်ဆာနေသောကြောင့် စားသောက်ဆိုင်ကို အရင်ပြေးကာ ဗိုက်ဖြည့်ကြသည်။ တည်းခိုမည့် ဟိုတယ်ကို ဖုန်းဆက်ကာ အကြောင်းကြားလိုက်သောကြောင့် အေးအေးဆေးဆေး စားသောက်ရန် အချိန်ရသည်ပေါ့။ ည ၈း၃၀ နာရီလောက်မှာတော့ ဟိုတယ်သွားကာ အခန်းယူပြီး ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲကြသည်။ 

၉ နာရီလောက်မှာ အခန်းတစ်ခန်းတွင် လူပြန်စုကာ ကျိတ်ဝိုင်းလေး သောက်ကြသည်။ အလာတုန်းကတော့ ကျောင်းနေဘက်သူငယ်ချင်းတွေ အများကြီးဆိုပေမယ့်လည်း ညဘက် လူစုကြတော့ တွဲနေကြ လူတွေနှင့်သာ ဝိုင်းဖွဲ့ကြသည်။ အတော်လေး သောက်ပြီးသောအခါမှာတော့ ဘော်ဒါ၊ ဘော်ဂျွတ်တွေက ဆန္ဒပြကြလေပြီ။ ညောင်းညာကိုက်ခဲသောကြောင့် အနှိပ်သွားခံရန် စကားစလာသည်။

“ နောင်ရဲ…အနှိပ်ခန်းသွားရအောင်ကွာ”

“ မင်းတို့ဘာသာ သွားတော့ကွာ…ငါက အဲ့လိုမျိုး အကြောမတက်တတ်ဘူးကွ”

“ ဟာ…မင်းကလည်း….အနှိပ်ခန်းသွားတယ်လို့ သာပြောတာကွ…အဓိကက စော်သွားချမလို့ကွ”

“ အာ…..မင်းတို့ကလည်း အဲ့ဒါဆို ပိုဆိုးတယ်ကွ….ငါ အရင်ထဲက အဲ့ဒါတွေ မလုပ်တာ မင်းတို့သိသားပဲ…ပြီးတော့ ငါက မိန်းမနဲ့ကွ”

“ မင်းချစ်လို့ ယူထားတာမှ မဟုတ်ပဲကွာ….ဘာစောင့်ထိန်းစရာလိုလဲကွ”

“ ဟေ့ကောင်…မင်း စကားဒီမှာတင် ရပ်တော့….ပြီးတော့ ငါ့အရှေ့မှာ ဒီလိုစကားမျိုး ထပ်မပြောနဲ့တော့….ငါမလိုက်ဘူး…မင်းတို့ ဘာသာသွား.....”

“ ရှစ်....ပြီးရောကွာ......လာ.....ဟေ့ကောင်တွေ သွားမယ်”

သူငယ်ချင်းများ ထွက်သွားသောအခါမှာ၊ စိတ်လှုပ်ရှားနေသော နောင်ရဲတစ်ယောက်သာ ကိုယ့်အခန်းကို ပြန်လာနေလိုက်သည်။   ဒီကောင်ပြောသလိုမျိုး ငါ့ဘက်က စောင့်ထိန်းစရာလိုလား၊ ငါကကော ဂျစ်တူးမကို ချစ်နေမိတာလား။ သေချာသည်။ ဂျစ်တူးမကို လုံးဝမချစ်ပေ။ 

သနားစိတ်၊ ငဲ့ညာတတ်သောစိတ်၊ မဖောက်ပြားချင်သော သူ့စိတ်ဓါတ်ကြောင့်သာ စောင့်ထိန်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ တကယ်လို့များ ကောင်မလေးနဲ့ ပြန်တွေ့မိရင်ကော ဒီလိုမျိုး စောင့်ထိန်းနိုင်မှာလား။ မရေရာ မသေချာပေ။ ဖြစ်သမျှအကြောင်းတွေကို ပြန်တွေးရင်း၊ ဒီတစ်ညတော့ အနှောင်အဖွဲ့ လွတ်ကင်းစွာ နောင်ရဲ အိပ်စက်ခွင့်ရလိုက်သည်။

...........................................................................................................................

မနက်အာရုံလင်းရောင်ခြည်အောက်မှာ နောင်ရဲတို့ သူငယ်ချင်းတသိုက် မနက်စာစားသောက်ရန် စားသောက်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ဟု ဆိုသော်ငြားလည်း ရန်ကုန်မှ တိုက်ရိုက်လာဖွင့်သော ဆိုင်များဖြစ်သောကြောင့် အစားအစာစုံလင်လှသည်။ ထုံးစံအတိုင်း မုန့်ဟင်းခါး၊ ထမင်းပဲပြုပ်ဆီဆမ်းကို ကြက်ဥဟတ်ဖရိုက်ကြော်လေးနှင့် မနက်စာကို လွှေးလိုက်သည်။ ထမင်းလုံးစီနေခိုက် လက်ဘက်ရည်ချိုဆိမ့်တစ်ခွက်ကို ဇိမ်ခံကာ တစ်ငုံချင်းစီ သောက်နေသည်။ ထိုအခိုက်

“ နောင်ရဲ....ဟိုမှာ...ဟိုမှာ...လှည့်ကြည့်လိုက်ဦး....မင်းကောင်မလေးကွ....သူလည်း လာတယ်”

နောင်ရဲလည်း ကပြာကယာ လမ်းမတန်းဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ တက္ကစီကားလေးကို မြင်လိုက်သော်လည်း ကားအနောက်ပိုင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ကောင်မလေးကို မတွေ့မိလိုက်ပေ။

“ ဟေ့ကောင်...မင်းက သေချာလို့လားကွ...ငါက ကားအနောက်ပိုင်းပဲ မြင်လိုက်တာ”

“ သေချာပါတယ်...နောင်ရဲရ...ကားအနောက်ခန်းမှာ မင်းကောင်မလေးနဲ့ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကွ....ကြည့်ရတာတော့ သူ့မားသားကြီးဖြစ်မယ်နဲ့ တူတယ်”

“ ဝှူး.....စိတ်ထဲ မအီမသာကြီးကွာ....အဲ့လိုမှန်းသိရင် ငါ..နောက်နေ့မှ လာပါတယ်....သူနဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်ဘူးကွာ”

“ ဟာ....မင်းကလည်း...မင်းဘက်က အနေသာကြီးကို....သူ့ဘက်က စဖြတ်တာလေကွာ....သူလာခေါ်ရင် ပြန်ခေါ်လိုက်ကွာ.....မင်းဘက်က စပြီး မခေါ်နဲ့ပေါ့ကွ....”

“ အေးပါကွာ......ဒါပေမယ့်......”

နောင်ရဲ ကျန်စကားများကို ဆက်မပြောဖြစ်။ သူနှင့် ကောင်မလေး ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဖြစ်။ ဒီလောက်အတိုင်းအတာတစ်ခုထိ ချစ်ခဲ့ပြီးမှ မုန်းတဲ့သူမဟုတ်တောင်၊ ချစ်သူ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ မိတ်ဆွေလည်း ဘယ်ဖြစ်နိုင်ပါတော့မလဲ။ အလုပ်အတွက် လျှောက်လွှာတင်မယ့် ရုံးမှာတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတွေ့တန်ကောင်းပါရဲ့ ဟုသာ ဆုတောင်းနေမိသည်။

ဆုတောင်းတိုင်း မပြည့်သည့် လောကကြီးရဲ့ နိယာမအလိုအတိုင်းပင် ကောင်မလေးနှင့် တည့်တည့်ဆုံတွေ့ပါတော့သည်။ သူမကပင် အရင်စကာ နှုတ်ဆက်သည်။ သူငယ်ချင်းတွေကလည်း အလိုက်တသိ ဘေးနားမှာ နေပေးသည်။

“ အစ်ကို...မတွေ့တာတောင် တော်တော်ကြာပြီ...ဝလို့ ဖြီးလို့ ပါလား....မေမေ....ဒါက ကိုနောင်ရဲတဲ့....သမီးရဲ့ စီနီယာပေါ့....သဘောလည်း ကောင်းတယ်.....သမီးကို သင်ပေးတာတွေ အများကြီးပဲ....” 

ဟု သူ့အမေဘက် လှည့်ပြောကာ နောင်ရဲကို စကားလုံးတွေ စီကာထည့်ထားသော မျက်လုံးဖြင့် လှမ်းကြည့်သည်။ ပြီးတော့ သူငယ်ချင်းများနှင့်ပါ မိတ်ဆက်ပေးသည်။

“ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် အန်တီ...ကျနော် နောင်ရဲပါ....”

“ အေး...အေး...ဝမ်းသာပါတယ်ကွယ်...”

“ သတင်းတွေ ကြားပါတယ်နော်....ကိုနောင်ရဲက အခု အိမ်ထောင်နဲ့...မေမေရ...သမီးကိုတောင် မဖိတ်ဘူး”

“ အာ...အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးကွယ်...ညီမက နယ်ပြန်သွားတယ်ဆိုတော့ ဘယ်လိုမှ အဆက်အသွယ်မရလိုက်လို့ပါ”

“ ဟုတ်ပါပြီ....အခုကော form တင်ပြီးပြီလား...ဘယ်ကို ဦးစားပေး လျှောက်ထားလဲ...ညီမကတော့ ညီမရဲ့ မြို့ကိုပဲ လျှောက်ထားတယ်”

“ အင်း...ကောင်းတာပေါ့...အစ်ကိုတို့ကတော့....ဘယ်နေရာ ရောက်ရောက်ပေါ့....ငယ်တုန်းလေး နယ်ဘက်တွေ သွားရမှာ......ပြီးရင်တော့ master ဝင်ဖြေမှာပေါ့....အစ်ကိုတို့အားလုံး အတူတူပဲ....”

“ ကောင်းပါတယ်....စကားပြောတာ ကောင်းနေတာနဲ့ အစ်ကိုတို့ form တင်တာ နောက်ကျနေဦးမယ်...ညီမကတော့ တင်ပြီးသွားပြီ....ညနေကားနဲ့ မြို့ပြန်တော့မှာလေ.....ညီမတို့ကို ခွင့်ပြုဦးနော်...”

“ ဟုတ်ကဲ့...ကောင်းပါပြီဗျာ...အန်တီ...ကျနော်တို့ကိုလည်း ခွင့်ပြုပါဦးဗျာ”

“ အေးပါကွယ်”

ချောင်းသာအသွားတုန်းက နောင်ရဲတစ်ယောက် ဆိတ်ဆိတ်နေခဲ့ခြင်းက ပြန်တွေ့သောအခါ မမှတ်မိနိုင်လောက်အောင် အခွင့်ပေးသွားခဲ့ပုံရသည်။ “အိမ်ထောင်နှင့်”ဟု ကောင်မလေးက ပြောလိုက်သောကြောင့်လည်း သူ့ကို လုံးဝ သံသယမရှိပုံလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အတွေးစတွေကို ခဏဖြတ်ကာ တိုးတိတ်ညှင်သာစွာ ခုန်နေသော ရင်ခုန်သံကို နားထောင်ရင်း သူငယ်ချင်းတွေနှင့်အတူ ရုံးခန်းသို့ တက်လာခဲ့တော့သည်။ သူ့ကို ကျော်ဖြတ်သွားသော ကောင်မလေးရဲ့ အနောက်ကိုတော့ လှည့်မကြည့်မိအောင် ကြိုးစားနေလိုက်သည်။ အသက်ဝိဉာဉ် ပြန်ပါသွားမည် စိုးသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။

.....................................................................................................................

တာဝန်ကျရာ မြို့လေးက နယ်စွန် နယ်ဖျား မဟုတ်တဲ့ မြို့ငယ်လေး တစ်ခုမှာ တာဝန်ကျတော့ နောင်ရဲ တစ်ယောက်ထဲ အရင်ထွက်လာကာ ဆေးရုံကို အကြောင်းကြားပြီး၊ ဆေးခန်းဖွင့်ဘို့လည်း လုံးပန်းရသည်။ ဆရာဝန်ငယ် တစ်ယောက်အတွက် လူနာ ရဘို့ဆိုတာ ဘုရားပေးတဲ့ ဆုလာဘ်တစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ နယ်မြို့လေး ဆိုတော့ကာ မူရင်း ရှိပြီးသား ဆရာဝန်၊ ကျန်းမာရေးမှူးများ၊ နပ်စ်များ ဖွင့်သော ဆေးခန်းများမှာ လူစည်တတ်သည်။ ထားပါတော့လေ။ 

ဒါလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကိုယ့်ဘက်က အမှားမပါ၊ စေတနာနဲ့ ဆက်ဆံရေးကောင်းရင် လူနာတွေ လာမှာပဲ ဟု အားတင်းထားလိုက်သည်။ တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ဂျစ်တူးမဆီမှ ဝမ်းသာစရာ စကား ကြားရသည်။ မိမိတို့၏ ရင်သွေးလေး လွယ်ထားရတယ်တဲ့။ ပျော်တာပေါ့ဗျာ။ ကျနော့်ရဲ့ မျိုးဆက်သစ်လေး။ ရင်ခွင်ထဲ ထွေးပွေ့ပြီး တယုတယ ပြုစုရမယ့် ကျနော့်ဘဝကို ဦးဆောင်မယ့် အလင်းတန်းလေးပေါ့။ ဒီက အလုပ်တွေ နည်းနည်း ဖြတ်လို့ ရတာနဲ့ ပြန်လာမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။

ရန်ကုန် ပြန်ရောက်တော့ ဂျစ်တူးမရဲ့ ကိုယ်ဝန်အတွက် အစစ အရာရာ လုပ်ဆောင်ပေးရသည်။ အိမ်အတွက် အိမ်အကူလည်း ခေါ်ထားရသည်။ ဂျစ်တူးမကို မချစ်တာတော့ သေချာသည်။ ဒါပေမယ့် မိမိရဲ့ ရင်သွေးလေးကို လွယ်ထားသော မိန်းမတစ်ယောက်အနေနဲ့ တန်ဘိုးထားသည်။ သံယောစဉ်တော့ တွယ်မိသည်ဟု ထင်သည်။

ကျောင်းသားဘဝထဲက ရင်းနှီးသော အိုဂျီမမ နဲ့လည်း ဗိုက်အပ်ထားလိုက်သည်။ အိုဂျီမမကတောင် ပြောသည်။ ဗိုက်အပ်တာ စောလိုက်တာဟု။ သားဦးလေဗျာ။ ဒီတော့လည်း ဒီအဖေက အကဲပိုရတာပေါ့ဟု ပြန်ပြောခဲ့သည်။ ကိုယ်ဝန် ၆ လ လောက်ဆိုရင်တော့ သွေးစစ်မည်တဲ့။ ကလေးနှင့် အမေ သွေးအုပ်စု တူ၊ မတူရယ်။ ကလေးကို ကူးနိုင်တဲ့ ရောဂါတွေ ရှိ၊ မရှိရယ်ကို စစ်ဆေးမည်ပေါ့။ 

အစစ အရာရာ ဂရုစိုက်ဘို့ မှာကြားရင်း တာဝန်ကျရာ မြို့ငယ်လေးဆီ ပြန်သွားရသည်။ ထူးဆန်းသည်။ ရင်သွေးငယ်လေးရဲ့ စိတ်နဲ့ပဲ မိမိ အာရုံမှာ လွှမ်းမိုးခဲ့သည့် ကောင်မလေးရဲ့ အရိပ်တွေက ပျောက်သွားသည်။ တခါတရံ တွေးတတ်သည်က ကောင်မလေးနှင့်သာ ရခဲ့ရင် ဆိုတဲ့ မဖြစ်နိုင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်လေး ဖြစ်သည်။

၆ လ လောက်ကြာတော့ လှည်းကူးမြို့မှာ ဝန်ထမ်းမွမ်းမံပြုပြင်ရေးသင်တန်း တက်ဘို့ ရန်ကုန်ကို ခဏ ပြန်လာရသည်။ ရောက်ရောက်ချင်း ရက်မှာပင် ဆေးခန်း သွားပြကာ သွေးစစ်၊ ဆီးစစ်၊ ဗိုက်အယ်ထရာဆောင်း ရိုက်သည်။ နောက်တစ်ပတ်နေမှ အဖြေ ရမည်တဲ့။ လှည်းကူးနဲ့ လိုင်းကားစီးရင် ၂ နာရီ လောက်ပဲ ကြာတော့ ပိတ်ရက်တွေ မိန်းမအနားကပ်မည်ဟု ပြောထားသည်။ အကဲပိုရမည်လေ။ 

ဒီမိန်းကလေးက ကိုယ့်ရင်သွေးကို လွယ်ထားတာ မဟုတ်လား။ ရောက်ရောက်ချင်း ညမှာတော့ ဂျစ်တူးမနှင့် ချစ်ပွဲဝင်ကြသည်။ ၆ လ လောက် စုထားတဲ့ ပိုးကောင်လေးတွေက တန်းစီစောင့်နေတာကိုး။ ဗိုက်ရှိနေသောကြောင့် မိန်းမပက်လက် အနေအထားနှင့်ပင် လုပ်သည်။ တစ်ချက် တစ်ချက်တော့ နာသည်ဟု ပြောတတ်သည်။ အောက်ကနေ ပက်လက်အနေအထားနဲ့ အလုပ်ခံနေသော ဂျစ်တူးမကို ကြည့်ပြီး သံယောစဉ်တွေ စွတ်တိုးလာသည်။ ပထမ တစ်ခေါက် (မလုပ်တာ ၆ လ လောက် ကြာပြီဆိုတော့) မှာ မြန်မြန် ပြီးသည်။ 

ဒါကိုလည်း ဂျစ်တူးမက နားလည်သည်။ မိမိကို ဆွဲထူကာ ရေချိုးခန်းကို လိုက်ပို့သည်။ ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲထိ ဝင်ကာ ညီလေးကို သေချာ ဆေးကြောပေးသည်။ သူ့ညီမလေးကိုလည်း ဆေးကြောရင်းပေါ့။ ဆေးပြီးတော့မှ ပုဝါနဲ့ တယုတယ သုတ်သင်ပေးကာ နောင်ရဲ လက်ကို ဆွဲကာ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ ယခုမှ သတိထားမိသည်။ ကိုယ်ဝန် ၆ လ ဆိုတော့ ဗိုက်လေးကတော့ ပူထွက်နေသည်။ 

တင်ပါးကလည်း အရင်ထက် ပိုပြီး ကားသယောင် ရှိသည်။ နောင်ရဲ ကြည့်တာကို ရိပ်မိလို့လား မသိ။ အနောက်ကို သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ အပျိုဖြန်းလေးလို ရှက်ပြုံး ပြုံးကာ ပြန်လှည့်သွားသည်။ ဒီကောင်မလေးလည်း တော်တော် ချစ်စရာ ကောင်းလာပါလား။

ကုတင်နားကို ရောက်တော့ ကုတင်စောင်းလေးမှာ ဂျစ်တူးမကို ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မတ်တတ်ရပ် ကျန်နေခဲ့တဲ့ နောင်ရဲကို မော့ကြည့်ပြီး ပြုံးပြကာ ပျော့ခွေနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ညီလေးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး စုပ်ပါတော့သည်။ ညီလေးကလည်း အလိုက်တသိ သူမ၏ ပါးစပ်ထဲတွင် ထောင်မတ်လာပါတော့သည်။ ပါးစပ်ထဲ ငုံထားပြီး အထဲကနေ လျှာနဲ့ ဆော့ပေးသေးသည်။ ပြီးတော့မှ ဥ ၂ လုံးကို လက်နဲ့ အသာ ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပါးစပ်နှင့် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ညီလေးကို စုပ်ပေးပါတော့သည်။ 

တဖြည်းဖြည်း အရှိန်တက်လာတော့ သူမ၏ ပါး ၂ ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ခေါင်းမော့စေကာ ကြည့်လိုက်သည်။ ညီလေး တန်းလန်းနှင့် မိမိကို မော့ကြည့်နေသော ဂျစ်တူးမက အရင်ထက် ပို လှလာသလိုပင်။ ညီလေးကို ပါးစပ်မှ ဖြုတ်ခိုင်းလိုက်ကာ ကုတင်ပေါ်ကို အသာလေး လှဲခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ညီမလေးကို နမ်းလိုက်သည်။ အမွှေးတွေ မရိပ်ထားတော့ နှာခေါင်းမှာ ယားတာပေါ့လေ။ ဒါနဲ့ပဲ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ညီမလေးကို အပေါ်စီးကနေ အုပ်ပြီး အမွှေးတွေကို မ တင် ထားလိုက်သည်။ 

မြင်ကွင်းရှင်းတော့မှ လမ်းကြောင်းကို အစုန်အဆန် အထက်အောက် လျှာဖျားနဲ့ ထိုးကာ ကစားလိုက်သည်။ ညာဘက်လက် မှ လည်း လက်ညှိုး လက်မ အသုံးပြုကာ အစိ ကို ပွတ်ချေလိုက်သည်။ တဆက်ဆက် နှင့် တွန့်လာကာ ဂျစ်တူးမ ဖီးလ်တွေ တက်လာသည်။ ညီမလေးကလည်း အရည်တွေ ရွှဲလာတာပေါ့။ ဆောရီးနော်၊ ကလေးလေး၊ ခေါင်း ဆောင့်ရင် အဖေ့ကို ခွင့်လွှတ်နော် ဆိုပြီး ဂျစ်တူးမရဲ့ ပူထွက်နေတဲ့ ဗိုက်ကို ပွတ်ပြီး ပြောတော့ ဂျစ်တူးမက ရယ်သည်။

ဂျစ်တူးမရဲ့ ညီမလေးထဲကို ညီလေးက နေရာဝင်ယူနေပြီး အသွင်း အထုတ်၊ ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်၊ အဆောင့် အပင့် တွေက စည်းဝါးရိုက်နေသည်။ ငြီးသံ၊ အော်သံ၊ သက်ပြင်းသံတွေနှင့် အတူ ၂ ယောက်သား လမ်းဆုံး ရောက်သွားကြသည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် ဂျစ်တူးမရဲ့ နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်ကာ ချစ်တယ် ဟု ပြောလိုက်မိသည်။ အံသြသင့်တဲ့ ဝမ်းသာပီတိဖြစ်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ မော့ကြည့်နေတဲ့ ဂျစ်တူးမဆီက မျက်ရည်တွေပါ ထွက်လာသည်။ 

ချို့ ကို ချစ်တယ် ပြောလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မောင်ရယ်။ ချို အရမ်း ပျော်တာပဲ ဟု ပြောသည်။ မမျှော်လင့်ပဲ ဖြစ်လာတဲ့ အိမ်ထောင် ဖြစ်ပေမယ့် ခိုင်မာအောင် တည်ဆောက်ဘို့တော့ ကြိုးစားမည်ဟု နောင်ရဲ တွေးမိသည်။ ဒီမိသားစုအတွက် မနက်ဖန်တိုင်းဟာ လှပရမည်လေ။

လှည်းကူး သွားလိုက်၊ ရန်ကုန် ပြန်လိုက်နှင့် သင်တန်း တက်နေရသည်။ ဆေးစစ်ထားတာ ရပြီးဟု ဆေးခန်းက လှမ်းအကြောင်းကြားသည်။ မမအိုဂျီကလည်း မိမိနှင့် တွေ့ချင်သည်တဲ့။ ဘာအရေးများ ပေါ်လာပါလိမ့်။ မမအိုဂျီ ရှိရာ ဆေးခန်းကို အသွား၊ လမ်းမှာ ကောင်မလေးရဲ့ မောင်ဝမ်းကွဲနှင့် ဆုံသည်။

“ ဟာ ... အကို ... မတွေ့တာ တော်တော် ကြာပြီ ... ဝ လို့ ပါလားဗျ ...”

“ အေးကွာ.. အလုပ် ပင်ပန်းတော့ စွတ်စားမိတာပေါ့ ... ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားမှုကလည်း အရင်လို မရှိတော့ လွှတ် ဝ သွားတာပေါ့ကွာ.. ဟားဟား.. မင်းရော... ဘာလုပ်နေလဲ...”

“ ကျနော်တော့ အဆိုတော် ဖြစ်ဘို့ ကြိုးစားနေတယ်အကိုရေ... ပထမတော့ မော်ဒယ် လုပ်ရမလား .. အဆိုတော် လုပ်ရမလား .. ဝေခွဲမတတ် ဖြစ်နေတာ... နောက်တော့မှ အဖေက ကိုယ် တကယ် ဝါသနာ ပါတာ ဘာလဲဆိုပြီး သေချာ စဉ်းစားခိုင်းတော့မှ အဆိုတော်လိုင်းဘက် ရွေးလိုက်တာ... နောက်နှစ် ၈ လ ပိုင်းလောက် ကျနော်တို့ အဖွဲ့ အခွေ ထွက်မယ်ဗျ...”

“ ဟာ... မိုက်တာပေါ့... အေးကွာ...ကိုယ် ဝါသနာ ပါရာ လုပ်ရတော့ ပင်ပန်းလည်း ပင်ပန်းတယ်လို့ကို မထင်ဘူး...”

“ ဟုတ်တယ်.. အကိုရေ... ဒါနဲ့ အစ်မတောင် ယောကျ်ား ယူတော့မယ်တဲ့...”

“ ဟေ..ဟုတ်လား... ငါလည်း မင်းကို မေးချင်တာ မျက်နှာပူလို့ကွာ...”

“ ဟားဟား...ဖြစ်ရမယ်... ကျနော်နဲ့က ဘော်ဒါပေါင်း ပေါင်းပါဗျာ... ဘာမှ မျက်နှာ မပူနဲ့... အကို့ကို စတွေ့ထဲက ခင်တာ...”

“ အေးကွာ...ကျေးဇူးပဲ...ဒါနဲ့... ဘယ်တော့ မင်္ဂလာဆောင်လဲကွ..”

“ အခုတော့ ဒီလထဲ စေ့စပ်မယ် ပြောတယ်... နောက် ၄ - ၅ လ လောက်မှ မင်္ဂလာဆောင်မယ်တဲ့...”

“ အေးကွာ...ဝမ်းသာတယ်.... ကဲ ... ငါလည်း သွားစရာရှိသေးလို့ သွားဦးမယ်ကွာ...”

“ အိုခေ...အကို...အစ်မကို ဘာမှာပေးရဦးမလဲ...”

“ ဘာမှ မရှိပါဘူးကွာ...သွားပြီ...တာ့တာ.."

“ ဟုတ်..အကို...သားလေးမွေးရင် အကို့နာမည် ပေးခိုင်းလိုက်ရမလား...ဟားဟားဟား...”

“ ဟာ...မင်းကတော့ နောက်တော့မယ်...”

မမအိုဂျီ ဆေးခန်းကို ရောက်တော့ ခဏ စောင့်လိုက်ရသည်။ လူနာ တစ်ယောက် စမ်းသပ်အပြီးမှာ မိမိကို ဝင်ခိုင်းသည်။ မိမိ ဝင်လာသည်နှင့် မမအိုဂျီ မျက်နှာက အနည်းငယ် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေဟန်။ နှုတ်ဆက်စကားနှင့် ဟိုဒီ အကြောင်း စကားတွေ အနည်းငယ် ပြောပြီးသောအခါမှ မိန်းမရဲ့ ဆေးစစ်အဖြေကို ပြောပြသည်။ ဘယ်လိုမှ မထင်မှတ်ထားသော စကားပင်။ မိန်းမတွင် HIV ခေါ် ခုခံအားကို ကျဆင်းစေတတ်တဲ့ ရောဂါပိုး ရှိနေပြီတဲ့။ 

ခေါင်း က မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည်။ အိမ်ရောက်တော့ ဂျစ်တူးမကို အော်ခေါ်ပြီး အပြစ်တင်မိသည်။ မိမိဘက်က သေချာသည်လေ။ ဘာအမှားမှ မလုပ်ခဲ့ဘူး။ ဒီရောဂါ ဖြစ်ရတဲ့ အကြောင်းကလည်း သွေး က တဆင့်၊ လိင်ဆက်ဆံရာက တဆင့် ကူးစက်တာဆိုတော့ ဂျစ်တူးမ ဆီကပဲ ဖြစ်မည်။ သေချာသည်။ မိမိပါ ကူးစက်ကာ ဒီရောဂါ ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာ။ ဂျစ်တူးမကလည်း ငိုယိုကာ သူ မဟုတ်ကြောင်း ပြောသည်။ နောက်ဆုံး ဒူးထောက်ကာ လက်အုပ်လေး ချီပြီး သူမ မဟုတ်ကြောင်း အကြိမ်ကြိမ် ငြင်းဆန်သည်။ ဒေါသတွေ အကြီးအကျယ် ထွက်ကာ စကားများပြီး အိမ်ပြင် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုကာ ကျန်ခဲ့သည်။

အပြင်ထွက်လာတော့ ဘယ်သွားရမလဲ မသိ။ ပထမတော့ စိတ်ညစ်ကာ အရက်သောက်မည်ဟု ကြံသည်။ သို့သော် မိမိတွင် ဒီရောဂါပိုး ရှိနေနိုင်သောကြောင့် (မစစ်ရသေးသော်လည်း သေချာနေသည်လေ) မသောက်ဖြစ်တော့ မသေချင်သေးဘူးလေ။ ဒါနဲ့ပဲ ရွှေတိဂုံဘုရားကို သွားလိုက်သည်။ မိမိရဲ့ မွေးနံ စနေထောင့်မှာ ထိုင်ပြီး ဘုရားကို အကြိမ်ကြိမ် ရှိခိုးကာ ဆုတောင်းနေမိသည်။ တကယ် မဖြစ်ပါစေနဲ့ပေါ့။ တရားထိုင်ကြည့်တော့လည်း မရ။ စိတ်က ပျံ့နေသည်။ ဖြစ်သမျှကို ပြန်စဉ်းစားမိသည်။ 

ဒေါသ အတန်ငယ် ပြေပျောက်တော့မှ စိတ်အေးအေးနဲ့ စဉ်းစားလို့ ရတာကိုး။ ဂျစ်တူးမက သူ မဟုတ်တဲ့ အကြောင်း အကြိမ်ကြိမ် ငြင်းဆန်သည်။ သူ့လိပ်ပြာ သူ ယုံသည့်နှယ်။ ဒါဆို နောင်ရဲပေါ့။ မိမိဘက်ကိုလည်း စဉ်းစားသည်။ သွေးသွင်းဖူးခြင်း မရှိဘူး။ အပျော်အပါးလည်း မလိုက်စားတတ်ဘူး။ မိမိနှင့် လိင်ဆက်ဆံဖူးသည်က ကောင်မလေး နှင့် ဂျစ်တူးမ ၂ ယောက်ထဲ။ ကောင်မလေးဘက်ကလည်း နောက်ကြောင်းရှင်းသည်။

ဒါဆို ဘယ်ကနေ ကူးတာလဲ။ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာဆိုတော့ အပ်နှင့် ရှတာများ ရှိနိုင်သလား လို့ စဉ်းစားတော့မှ၊ လက်အိတ်မစွပ်ပဲ ဆေးသွင်းဖူးတာကို ပြန်မြင်ယောင်မိသည်။ အကြိမ်ကြိမ်ပဲလေ။ လက်ရှသွားပေါင်းလည်း မနည်းဘူး။ သေချာသည်။ အဲ့ဒီကနေပဲ ကူးတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ နောင်ရဲ တစ်ယောက် ယူကြုံးမရ အပူလုံးက ကြွလာသည်။ အော်ငေါက်အပြစ်တင်မိသည့် ဂျစ်တူးမ၏ ငိုယိုနေသော မျက်နှာကို ပြန်မြင်ယောင်လာသည်။

နောင်ရှေ့ရေးအတွက် ဘာလုပ်မလဲ စဉ်းစားသည်။ ဒီရောဂါ ပိုးဝင်တာရဲ့ နောက်ဆက်တွဲက ခုခံအား ကျဆင်းလာတာပဲ ဖြစ်သည်။ ပုံမှန်ဆို ခန်ဓါကိုယ်ရဲ့ အပြင်လောက က ပိုးမွှားတွေ ဝင်ရောက်လာလျှင် တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် ခုခံအား ဆဲလ်လေးတွေက တိုက်ထုတ်ကြသည်။ အခုတော့ ဒီဆဲလ်လေးတွေက တဖြည်းဖြည်း နည်းလာတာ ဖြစ်သည်။ ဒါကို ဘယ်လို ကာကွယ်ရမလဲ ဆိုလျှင် ပိုးမွှားတွေ မဝင်အောင် အထူး ဂရုစိုက်ရမည်။ ဆရာဝန် ဖြစ်သော နောင်ရဲက မိမိအတွက်ရော ဂျစ်တူးမအတွက်ရော သေချာ ကာကွယ်မှုလုပ်ရမည်။ လိင်ဆက်ဆံလျှင်လည်း ရောဂါ ရှိသူခြင်း ဆက်ဆံတာပဲလေဆိုပြီး အကာအကွယ် မယူပဲ ဆက်ဆံ မိရင် ရောဂါက ပိုဆိုးလာတတ်သည်။ 

ဒါဆိုရင်တော့ အစွပ် စွပ်ပြီးမှ လုပ်မှ ဖြစ်မည်။ ဒါဆို မိမိတို့ ရင်သွေးလေးအတွက်ရော။ ခေတ်မီ ဆေးတွေ ပေါ်လာတော့ မိခင်မှ ရင်သွေးငယ်ကို မကူးစက်အောင် လုပ်ပြီး မွေးလို့ ရပြီ ဖြစ်သဖြင့် ရင်သွေးလေးအတွက်တော့ ရင် နည်းနည်း အေးမိသည်။ မိမိက ဆေးကုစားနေလို့ မဖြစ်တော့ သင်ကြားရေးဘက် ပြောင်းတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဆေးကုရင် လူနာတွေဆီက ရောဂါပိုးတွေက မိမိဆီ ကူးစက်လွယ်တာကိုး။ 

အနာဂါတ်အတွက် အစီအစဉ်တွေ ချပြီးတော့ အိမ်သို့ ပြန်လာလိုက်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကုတင်ပေါ် လှဲကာ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေသော ဂျစ်တူးမကို ဖက်ပြီး အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန် မိသည်။ တောင်းပန်ရင်း ဝမ်းနည်းလာကာ ကိုယ်တိုင်ပါ ငိုမိသည်။ ၂ ယောက်သား ဖက်ပြီး ငိုနေသည်မှာ အချိန်တော်တော်လေး ကြာတော့မှ ဖြစ်ကြောင်းကို ပြောပြမိသည်။

“ ပထမတော့ မောင့်ကို ချို အရမ်း စိတ်ဆိုးမိတယ်... ချို့ဘက်မှ လုံးဝ အမှား မလုပ်ဘူး... ချို မမှားပဲနဲ့ ချို့ကို စွပ်စွဲတော့ စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်တယ်... ဝမ်းလည်း နည်းတယ်... ဒေါသလည်း ဖြစ်တယ်.. အခု မောင့်ကြောင့် ဖြစ်တယ်ဆိုတာ ချို သိတော့ မောင့်ကို အပြစ်မတင်ရက်ဘူးလေ... မောင်က လူနာကို ဆေးကုတာပဲ... မောင့်အပြစ်လည်း မဟုတ်ဘူးလေ... ချို့ကို မပစ်သွားပါနဲ့ မောင်... ချို့ ဘဝဟာ မောင့်ကို ချစ်တဲ့ စိတ် တစ်ခုထဲနဲ့ ရှင်သန်ဘို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာပါ... အခုတော့ ရင်သွေးလေးလည်း ရတော့မယ်ဆိုတော့ ချို တအားပျော်တယ် မောင်... ဒီရောဂါကို ဆရာဝန် ဖြစ်တဲ့ မောင်ကပဲ ဂရုစိုက်ပေးပါနော်... မောင့်ကို အရမ်း ချစ်တယ်..”

နောင်ရဲ တွေဝေသွားသည်။ ငေးငိုင်သွားသည်။ ဆွံ့အသွားသည်။ သူ့အပေါ်ကို သူ့ထက် ပိုချစ်သော ဇနီးကို ရလိုက်လို့လည်း ဝမ်းသာသွားသည်။ ဂျစ်တူးမရဲ့ နဖူးကို အကြိမ်ကြိမ် နမ်းရှုံှု့ကာ မောင့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ ချို ဟူသော စကားသာ ပြောနေမိတော့သည်။ ဒီ တစ်ညတော့ လင်မယား ၂ ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ထွေးပွေ့ပြီး ဖက်ထားကာ ည ကို ဖြတ်သန်းကြသည်။ အိပ်လို့လည်း မရသလို၊ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့်လည်း လိင်ဆက်ဆံချင်စိတ်က မရှိဖြစ်နေသည်။ ထားပါတော့။ ဒါကမှ တကယ့် လင်မယား သံယောဇဉ်ဟု ထင်မှတ်မိသည်။

နောက်နေ့မှာ နောင်ရဲရဲ့ အတွေးထဲ ကောင်မလေး ဝင်လာသည်။ သူမရော ရောဂါ ကူးစက်နိုင်သလား။ ကွန်ဒုံးမစွပ်ပဲ သူမကို ဆက်ဆံမိဖူးသည်။ လက်ကို အပ်ရှသည့် အချိန်နှင့် ဆက်ဆံမိသည့်အချိန်ကို သေချာ မသိတော့ ကူးနိုင်၊ မကူးနိုင် မမှန်းဆနိုင်ပေ။ သူမကို ပြောသင့်၊ မပြောသင့် ဝေခွဲမရခဲ့။ အကြိမ်ကြိမ် စဉ်းစားပြီးမှ အသိပေးလိုက်မည် ဟု ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည်။ 

ကောင်မလေးဆီ ဖုန်းဆက်ကာ အကျိုးအကြောင်း ပြောပြလိုက်သည်။ ပြောပြီးပြီးချင်း ကောင်မလေးဆီက တုန်လှုပ်တဲ့ အသံနှင့် သေချာသလားဟု ပြန်မေးသံ ကြားရသည်။ နောင်ရဲလည်း ကောင်မလေးကို အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန်မိသည်။ ကောင်မလေးကတော့ ဆေးစစ်လိုက်ဦးမည် ပြောသည်။ တကယ်လို့ သူ့မှာလည်း ဒီရောဂါပိုးရှိမယ်ဆိုရင် သူမ မင်္ဂလာဆောင်ကို ဖျက်ပစ်မည်ဟု ပြောသည်။ မဖျက်ဘို့ရန် တားဆီးဘို့တော့ နောင်ရဲမှာ အင်အားမရှိ။ ဟုတ်သည်လေ။ သူမ အပြင် သူမ အမျိုးသားဖြစ်လာမည့်သူ၊ ပြီးတော့ သူတို့ရဲ့ ရင်သွေးပါ ထပ်ကူးတော့မှာကိုး။ နောင်ရဲကတော့ အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန်နေမိတာပါပဲ။ ဖုန်းမချခင် ကောင်မလေးက ပြောသွားသည်။

“ ဂရုစိုက်ပါ အကို... တကယ်လို့ ညီမလည်း ဒီရောဂါ ဖြစ်ခဲ့သည် ရှိသော် အကို့ကို အပြစ်မတင်ပါဘူး... အကို့အပြစ်မှ မဟုတ်တာ...နောက်တစ်ခုက အခု အကိုတို့ မိသားစုအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြောင်း ပြောပါရစေ... ညီမရဲ့ ဘဝ တစိတ်တပိုင်းမှာ အကို ရှိခဲ့တဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ.. ရှေ့လျှောက် ညီမကို အကို့ရဲ့ တကယ့် ညီမအရင်းလို သဘောထားပေးပါနော်... ဒါပဲနော် အကို..”

အခြေအနေဆိုးတွေ ကြုံနေရပေမယ့် နောင်ရဲကို နားလည်ပေးသော မိန်းကလေး ၂ ယောက်နှင့် ပတ်သက်ခဲ့ရလို့ ကျေနပ်မိသည်။ ငယ်စဉ်ထဲက ဖြစ်ချင်ခဲ့သော ခွဲစိပ်ဆရာဝန် ဘဝ၊ မိမိ ပထမဆုံး ချစ်သူနှင့်  ပေါင်းသင်းခြင်း၊ မိမိ ဘဝ လက်တွဲဖော်နှင့် အိုမင်းမစွမ်း သည့်တိုင် နေထိုင်ခြင်း စသည် မျှော်လင့်ချက်တွေကတော့ အိပ်မက် တစ်ခုမျှသာ ဖြစ်သွားတော့သည်။ 

ဆေးကျောင်းတွင် စာသင်သော ကျောင်းဆရာ ဘဝကို ရွေးချယ်ကာ ဂျစ်တူးမနှင့် နောင် မကြာမီ လူ့လောကထဲ ရောက်လာမည့် ရင်သွေးလေးကို ဂရုစိုက်ရတော့မည်။ ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များကို တမ်းတ မနေတော့ပဲ မနက်ဖန်တိုင်းကို လှပအောင် လုပ်ရတော့မည်။


ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (၂၀၁၇ ဒီဇင်ဘာ)


မှတ်ချက်။    ။အတွေးပင်လယ်ထဲမှာ ၂၀၁၃ ထဲက နေ စပြီး ရေးထားတာ နောက်ဆုံးပိုဒ် မရောက်ခင်အထိ စာပိုဒ်လေးကို ၂၀၁၃ ထဲမှာပဲ ရေးဖြစ်တယ်။ ဇာတ်လမ်းကို ဇာတ်သိမ်းဘို့ မစဉ်းစားထားဘူး။ ဂျစ်တူးမနဲ့ ဇာတ်လမ်း ထပ်ဆက်ဦးမယ်ဆိုပြီး စဉ်းစားထားတာ။ ဒါပေမယ့် ရေးစ ပြတ်သွားတော့ တော်တော်နဲ့ မရေးဖြစ်တော့ဘူး။

၂၀၁၇ မှာမှ ကောင်မလေးရဲ့ မင်္ဂလာဆောင် သတင်းကို တွေ့လိုက်ရပြီး ထပ်ရေးဘို့ စိတ်ကူးလိုက်တာ။ ဇာတ်လည်း တခါထဲ သိမ်းချလိုက်တယ်။ ဒီ နောက်ဆုံးပိုဒ်လေးပေါ့။ ကိုယ်တွေ့လားလို့တော့ မမေးနဲ့ဗျာ။ စိတ်ကူးယဉ်စရာကောင်းတဲ့ ကိုယ်တွေ့တစ်ခုလို့ပဲ ဖြေပါရစေ။ ကျနော် အရေးအသား ညံ့လို့ စာဖတ်သူတွေ စိတ်ကျေနပ်မှု မရှိရင် ဆောရီးပါဗျာ။ တခါတလေလည်း ဘဝဟာ ရင်ဘတ်နဲ့ ခံစားပြီး ဦးနှောက်နဲ့ ရွေးခြယ်ရတာကိုး။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။




ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ အပိုင်း ( ၂ )

ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ အပိုင်း ( ၂ )

နောင်ရဲ ရေးသည်။

မနက်စောစော အိပ်ရာထကာ ရေအမြန်ချိုးပြီး အိမ်မှ ထွက်လာသည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၆နာရီ။

“ ဟဲ့..သား..အစောကြီးနိုးနေပါလား..ဘာတွေ အရေးတကြီးရှိလို့လဲ”

“ ကောင်မလေးပါ..ဆေးရုံမှာ လူနာတွေ တအားများနေလို့ လာကူပေးပါဆိုလို့”

“ အေး...အေး...ဖြည်းဖြည်းသွားဦးနော်...အားရင် အိမ်လာလည်ဦးလို့ သမီးလေးကို ပြောလိုက်ဦးနော်...သားက မနက်စာ မစားတော့ဘူးလား”

“ မစားတော့ဘူး..မေမေ...ဂျူတီအထွက်မှ ကောင်မလေးနဲ့ အတူ စားလိုက်မယ်”

“ အေး..အေး...ဂရုစိုက်ပြီးသွားနော်”

အမေဖြစ်သူကို နှုတ်ဆက်ကာ ဆေးရုံသို့ နောင်ရဲထွက်လာသည်။ ဆေးရုံရောက်တော့ လူနာများ ဆေးထိုးချိန် ဖြစ်သဖြင့် နောင်ရဲပါ ဝိုင်းကူလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာ သိချင်စိတ်က ပြင်းပျနေသော်လည်း အလုပ်များနေသဖြင့် မမေးမိသေးချေ။

“ ဆရာ...ဒီမှာ cannula သွင်းတာ မဝင်လို့ လာကြည့်ပေးပါဦး”

ကောင်မလေး လာခေါ်ခြင်းပါ။ ဆေးရုံတွင်း အပြန်အလှန် လေးစားသမှုဖြင့် ဆရာ၊ ဆရာမ ဟု ခေါ်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ (မှတ်ချက်။  ။ Cannula ဆိုသောအရာမှာ သွေးကြောထဲသို့ ဆေး ခဏခဏ သွင်းမည့်သူများအတွက် အဆင်ပြေစေရန် သွေးကြောထဲသို့ ပြွန်ချောင်းထည့်ထားကာ အရေပြားပေါ်မှ အပိုင်းကို tape နှင့် ကပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ အနည်းဆုံးတော့ ၃ ရက်လောက် ခံသည်။ 

ဆေး ၉ ကြိမ်-၁၂ ကြိမ် ထိုးရမည့်သူ အတွက် ၁ ကြိမ်သာ အနာခံရခြင်းဖြစ်သည်။ သွေးကြောထဲသို့ မထိုးခင် အရေပြားပေါ်မှာ သွေးကြောလေးတွေ ပေါ်လာအောင် လုပ်ရသည်။ အဝလွန်သူများ၊ သွေးရောဂါ ရှိသူများ၊ သွေးကြောသေးငယ်သော ကလေးငယ်များတွင် အနည်းငယ် ခက်ခဲသည်။)

နောင်ရဲ ရောက်လာသောအခါ လူနာကုတင်ထက်တွင် ရုန်းကန် လှုပ်ရှားနေသော ကလေးငယ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ ဆရာမ..ကျနော် လုပ်လိုက်ပါ့မယ်...ဆရာမ လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်ပါ”

“ ဟုတ်ကဲ့” ဟုဆိုကာ တခြား ကုတင်သို့ ကူးသွားသည်။

နောင်ရဲလည်း ကလေးငယ်၏ လက်ဖျံကို အသာကိုင်ကာ သွေးကြောရှာလိုက်သည်။ ဘယ်ဘက်လက်မှ လက်ကောက်ဝတ် အထက်ကို တင်းတင်းကိုင်ပြီး ညာဘက်လက်မှ cannula ကိုင်ကာ အသာထိုးထည့်သည်။ ထိုအချိန် ကောင်မလေးက ဟိုဘက် ကုတင်ကနေ လှမ်းအော်သည်။ နောင်ရဲလည်း သွေးကြောကို အာရုံစိုက်နေသဖြင့် ဘာမှ မကြားရသော်လည်း “ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ” ဟုသာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ 

ကလေးက နာကျင်သောကြောင့် ရုန်းကန်လိုက်သည်။ သွေးကြောထဲသို့ ဝင်လက်စ cannula ထိပ်ပိုင်း (အပ်) က ပြန်ထွက်လာကာ လက်ကောက်ဝတ်အထက်ပိုင်းကို ကိုင်ထားသော နောင်ရဲရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်ကို လာရှသည်။ လက်အိတ်ဝတ်ထားသော်လည်း လက်အိတ်မှာ ရှရာဖြတ်ကြောင်းလေးကို တွေ့လိုက်သည်။ နောင်ရဲ လည်း ကလေးပဲဟုဆိုကာ ဘေးမှ နေသော ကလေးအဒေါ်ကို ကလေးရဲ့ လက်မောင်းမှ အားဖြင့်ချုပ်ကာ ကိုင်ခိုင်းထားသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ တံကောက်ကွေးနေရာမှ သွေးကြောခပ်ကြီးကြီး ရှာကာ သွင်းလိုက်သည်။

Cannula သွင်းပြီးနောက် ဆေးထိုးလိုက်ကာ နောင်ရဲလည်း အမြန် လက်သွားဆေးလိုက်သည်။ လက်ချောင်းတွေကို ကြည့်တော့ ဒဏ်ရာတော့ မတွေ့။ ထို့နောက် ကောင်မလေးဆီ အမြန်သွားကာ ကူညီပေးလိုက်သည်။ ၉ နာရီ ဆရာဝန်ကြီး ward round ပြီးသောအခါမှ နီးစပ်ရာ စားသောက်ဆိုင်သွားကာ မနက်စာ စားတော့သည်။

“ ညီမ...ပြောဦးလေ...အခြေအနေ....”

“ ကို...စိတ်ခိုင်ခိုင်ထားနော်....ဆီးစစ်စရာမလိုတော့ဘူး....ကိုယ်ဝန်ရှိတာ သေချာသွားပြီ”

“ ဟင်...ဘယ်လိုသိတာတုန်း...မစစ်ပဲနဲ့...”

“ ညီမ စိတ်ကသိတာပေါ့”

“ အာ...လာနောက်နေတယ်....”

“ ဟုတ်တယ်..ကို..ရ”

“ အကောင်းပြောပါကွာ...ဒီမှာ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာ...”

“ ဟီး...ကိုကလည်း နောက်တာပါ....ဆီးစစ်စရာမလိုတော့ဘူး..ရာသီ မနေ့ညက လာလို့”

“ အာ...ဒီကောင်မလေး တအားနောက်..”

“ ခစ်ခစ်”

“ ဒီလောက်နောက်တာကို အပြစ်ပေးရမယ်...ဒီနေ့ အိမ်မပြန်နဲ့ဦး...ကို့အိမ်လိုက်ခဲ့”

“ ဟင်...ဘာမှလည်း မဆိုင်ဘူး...နေဦး..ကိုရဲ့...ဒီနေ့ ညီမ အမေ ရန်ကုန်ကို ဆင်းလာမှာ...ဒီနေ့တော့ မလိုက်တော့ဘူးနော်...နောက်တစ်ခေါက်မှနော်”

“ သြော်...ယောက္ခမကြီး လာပြီလား...ကိုတို့ အကြောင်းဘာတွေ ပြောသေးလဲ...”

“ အခုထိတော့ ဘာမှ မပြောသေးဘူး...အရင်ကတော့ သဘောမတူဘူးလို့ ပြောတယ်လေ.”

“ အင်းပေါ့...စောင့်ရဦးမှာပေါ့.......”

စားသောက်ပြီးနောက် ကောင်မလေးအိမ်ကို လိုက်ပို့ကာ နောင်ရဲလည်း အိမ်ပြန်ပြီး နေ့လည်ခင်း တရေးတမော အိပ်လိုက်သည်။

.....................................................................................................................................

ကောင်မလေး အမေ ရန်ကုန်ကို ဆင်းလာတာက ကောင်မလေးရဲ့ ၂၃ နှစ် ပြည့် မွေးနေ့ကို celebrate လာလုပ်တာပေါ့။ အဖေကတော့ မွေးနေ့ နီးခါနီးမှ လာမည်။ သူ့အမေရှိတော့လည်း နောင်ရဲတို့ ခဏခဏ မတွေ့ဖြစ်ကြ။ ဆေးရုံမှာ ခဏသွားတွေ့ပြီး အရင်လိုတော့ မုန့်တွေ လျှောက်မစားဖြစ်။ နောင်ရဲနဲ့ ကောင်မလေးမွေးနေ့က တစ်လထဲမှာပင် ၁၂ ရက်သာကွာသည်။ ရည်းစားဖြစ်ပြီး ပထမဆုံးကြုံမယ့် မွေးနေ့မှာပင် ၂ ယောက် အတူ မဆင်နွှဲနိုင်ခဲ့။ “နောင်နှစ်တွေတော့ အတူတူ ဖြတ်သန်းချင်တယ် ကောင်မလေးရယ်”

ကောင်မလေး အဖေနဲ့ အမေ နယ်ကို ပြန်သွားပြီဖြစ်လို့ ကောင်မလေးရှိရာကို မနက်စောစောစီးစီး အပြေးလာခဲ့သည်။ Night off ဖြစ်သောကြောင့် အရင်လို အိပ်မှုံစုံဝါး ရုပ်ကလေးနဲ့ အထုပ်တွေသယ်လာကာ ထွက်လာသည်။ နောင်ရဲကို တွေ့သောအခါ

“ ကို...ဒီမှာ အိတ်တွေ လာသယ်ပေးဦး...ပင်ပန်းလိုက်တာ....ညက လူနာတွေ ဆေးရုံတက်တာများတယ်...ဗိုက်လည်း ဆာပြီ...မနက်စာ သွားစားရအောင်နော်”

အဲ့ဒီလို ခရားရေလွှတ် စကားတွေ ပြောပြီး အိတ်ကို နောင်ရဲဆီသို့ ထိုးပေးသည်။ ထို့နောက် တက္ကစီငှားကာ မြေနီကုန်းရှိ ဒေါ်တင်တင်အေး မုန့်ဟင်းခါး သွားစားကြသည်။ မုန့်စားပြီးတော့ သူမအိမ်သို့ ပြန်ပို့သော်လည်း

“ ကို...မပြန်နဲ့ဦး...ခဏစောင့်...ကိုနဲ့ လိုက်ခဲ့မယ်”

ပြောပြီး အိမ်ပေါ်သို့ တက်သွားသည်။ ထို့နောက် အပေါ်မှ နောင်ရဲကို လှမ်းခေါ်သည်။ နောင်ရဲ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့

“ သား ပါလာတာ..တခါထဲ အိမ်ပေါ်မတက်လာဘူး..သမီးက သူ့ သူငယ်ချင်းမွေးနေ့ပွဲ သွားမလို့ သားကို ချောဆွဲထားတယ်ဆို”

နောင်ရဲ ရုတ်တရက်တော့ ကြောင်သွားသည်။

“ ဟုတ်တယ်..အန်တီ....ကျနော်နဲ့လည်း ခင်နေတော့ ကျနော့်ကိုပါ ခေါ်နေလို့ လိုက်ပို့ပေးမလို့....ခဏလေးပဲ ကြာမယ်ဆိုလို့ ကျနော်က အောက်ကနေ စောင့်နေလိုက်တာ...ရိုင်းသလိုဖြစ်သွားရင် တောင်းပန်ပါတယ်...အန်တီ”

“ မဟုတ်တာကွယ်...ရပါတယ်...နောက်ဆိုရင် အိမ်ပေါ်တက်လာခဲ့လေ....အခုလည်း မွေးနေ့ပွဲပြီးရင် ပြန်လာမှာလား”

“ မဟုတ်ဘူး..အန်တီ...ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ဦးမယ်” ကောင်မလေး အခန်းထဲမှ လှမ်းအော်သည်။

“ အေး...အေး....သား..ညီမလေးကို ဂရုစိုက်ကွယ်...သူက တဇွတ်ထိုးလုပ်တတ်တယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့...အန်တီ”

ကောင်မလေးလည်း အခန်းထဲမှ ထွက်လာသောကြောင့် အန်တီ့ကို နှုတ်ဆက်ကာ နောင်ရဲအိမ်သို့ ကားငှားကာသွားကြသည်။ ၂ ယောက်သား ကြင်စဦး ဇနီး မောင်နှံ ပုံစံဖြင့် မတွေ့တာတော်တော် ကြာသောကြောင့် စကားတွေလည်း ပြောမဝပင်။

နောင်ရဲ အိမ်တံခါးပိတ်လိုက်သောအခါ အောင့်အီးထားသမျှတွေ အတိုးချ ချစ်ပစ်ရန် ကောင်မလေးက သူ့ကို လှမ်းဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပါတော့သည်။ အပြန်အလှန် နမ်းနေရင်း နောင်ရဲ အခန်းသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားကြသည်။ ကုတင်ခြေရင်းနား ရောက်သည်နှင့် ကောင်မလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့တွန်းလှဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကောင်မလေးထမီကို ဆွဲချွတ်ကာ ပင်တီကိုချွတ်ပြီး ပိပိကို လျှာနဲ့ ယက်လိုက်တော့သည်။ အောင့်အီးထားတာ ကြာပြီဖြစ်သောကြောင့် အလျင်စလို လုပ်မိနေခြင်းပင်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပိပိက အရည်တွေ ရွှဲတက်လာသည်။ နောင်ရဲရဲ့ တံတွေးတွေနဲ့ ပိပိအရည်တွေနဲ့ ရောပြီး ပိပိက ပြောင်လက်လက်လေးဖြစ်နေသည်။

“ အ...အ....ကို....ကောင်းတယ်”

“ ကို....ခဏလေး..ညီမအလှည့်...လာ...ဒီမှာ လာလှဲချည်”

နောင်ရဲလည်း ကုတင်ပေါ်သို့ တက်ကာ လှဲနေလိုက်သည်။ နောင်ရဲရဲ့ ပုဆိုးနဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ကောင်မလေးက ချွတ်လိုက်တော့ ညီတော်မောင်က ငေါက်ကနဲ  ထောင်နေသည်။

“ အား....ကို့ဟာကြီးက ကြီးလာသလိုပဲ...မိုက်တယ်” ဟုဆိုကာ ညီတော်မောင်ကို အရင်းမှ ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ ကောက်ထည့်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်...ပြွတ်ဆိုပြီး ၂ ချက်လောက်စုပ်ပြီးတော့ ညီတော်မောင် အဆုံးထိကို ပါးစပ်ထဲ အတင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။

“ ဝေါ့.....”

ကောင်မလေး ပျို့တက်လာခြင်းပင်။ အခုမှ စစုပ်တာဆိုတော့ အနေအထား မထားတတ်တော့ အန်မလိုဖြစ်တော့တာပေါ့။

“ ညီမ...အစပိုင်းက အဲ့ဒီလိုပဲလေ.....အန်ချင်နေတယ်ဆိုရင်တော့ ဆက်မလုပ်နဲ့တော့နော်...လိုရင်းကို သွားရအောင်”

ကောင်မလေးက စိတ်မကောင်းလေဟန်ဖြင့်..

“ ကို့ကို ပါးစပ်နဲ့ လုပ်ပေးချင်လို့...အခုတော့ အန်ချင်သလိုဖြစ်နေပြီ...နောက်တစ်ခေါက် သေချာလုပ်ပေးမယ်နော်....အခုတော့ ကိုပြောသလို လိုရင်းသွားရအောင်...ခစ်ခစ်”

“ အင်း....ဘယ်လို ပုံစံလုပ်ချင်လဲ”

“ ကို အပေါ်နဲနဲတက်ပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်းက နံရံကို မှီလိုက်နော်....ကို့မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ညီမက အပေါ်ကနေလုပ်မယ်လေ...နေဦး....ဒီအတိုင်းလုပ်မလို့လား...ဟိုတစ်ခါလို ဖြစ်နေဦးမယ်နော်...”

နောင်ရဲလည်း ကောင်မလေးပြောသလို နေလိုက်ရင်း သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲကနေ ကွန်ဒုံးထုတ်ကာ လှမ်းပေးလိုက်သည်။

“ ရော့ပါဗျာ....ဒါတွေသိလို့ အဖော်ခေါ်ထားတာပေါ့...”

“ ခစ်ခစ်....ကိုပဲ စွပ်လိုက်နော်...ညီမ ရှက်လို့..နောက်တစ်ခေါက်မှ လုပ်ပေးမယ်နော်....အခုတော့ ပညာယူလိုက်ဦးမယ်”

“ အေးပေါ့....ငှက်ပျောသီးကိုပဲ စွပ်ပေးတတ်တာဆိုတော့ ဘယ်သိပါ့မတုန်းနော့”

“ ကိုနော်...မစနဲ့...မြန်မြန်လုပ်....ဒီမှာ ထည့်ချင်နေပြီ“

နောင်ရဲလည်း ကွန်ဒုံးမြန်မြန်စွပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် နောင်ရဲ အပေါ်မှ ကောင်မလေးက တက်ထိုင်လိုက်ကာ ညီတော်မောင် အရင်းကို ကိုင်ပြီး ကောင်မလေးက ပိပိနှင့် ပွတ်နေသည်။ ပွတ်နေရင်းနဲ့မှ ဒစ်ဝင်ရုံလေး ထည့်လိုက်ကာ အသွင်းအထုတ်လုပ်နေသည်။

“ အ...အ...အ....ကို..ထည့်လိုက်မယ်နော်”

နောင်ရဲလည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ဒစ်ဝင်ရုံလေးထည့်နေရင်းမှ အဆုံးထိကို အားနှင့် ဆောင့်ချလိုက်သည်။ “အ..” ကောင်မလေးဆီမှ သံပြတ်လေးပေါ်လာသည်။ နည်းနည်းနာသွားပုံရသည်။ ညီတော်မောင်ကို မထုတ်သေးပဲ ခဏစိမ်ထားပြီးမှ သူ့ရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို အပေါ်အောက် လှုပ်ရှားတော့သည်။ ခါးသေးသေး၊ တင်ထွားထွားကြီးအောက်ကနေ ညီတော်မောင် က “ဗြွတ်..ဗြွတ်....ဘွတ်...” လို့ အသံပေါင်းစုံမြည်ကာ ပိပိကို မိန်ရည်ယှက်ရည် စားသုံးနေတော့သည်။ တခါတခါ ကောင်မလေးက မျက်လုံးများကိုမှိတ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ဖီးလ်ဖြစ်နေတာကို ကြည့်ရတာ နောင်ရဲအတွက်တော့ တစ်မျိုးလေးပင်ဖြစ်သည်။ အချက် ၃၀ လောက်ကြာတော့ ကောင်မလေးက

“ ကို...ညီမ...ပြီးချင်နေပြီ....ပြီးလိုက်မယ်နော်....”

“ အင်း....ပြီးလိုက်လေ....ကို့ကို ဖက်ထားလိုက်...” ဟုဆိုကာ နောင်ရဲက အောက်ကို လျှောချလိုက်သည်။ ထိုင်နေတဲ့ ပုံစံမဟုတ်တော့။ ပြီးတော့မှ ပေါင်နည်းနည်းကားလိုက်ကာ ကောင်မလေး တင်ပါးထွားထွားကြီးကို လက်နှင့် အားရပါးရကိုင်ရင်း အောက်ကနေ ညီတော်မောင်ကို ပင့်ပင့်ပြီး ဆောင့်ထိုးလိုက်သည်။

“ အ...အား......ကို....ညီမ...ပြီးပြီ...ညီမ...ပြီးပြီ” 

ဟု အော်ဟစ်ကာ တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားတော့သည်။ နောင်ရဲလည်း ဆောင့်နေရာမှ အရှိန်လျှော့လိုက်ကာ လှုပ်ရုံလောက်လေးသာ လှုပ်ပြီး အသာငြိမ်နေလိုက်တော့သည်။ ကောင်မလေးလည်း မောနေသောကြောင့် အပေါ်ကနေ နောင်ရဲကိုဖက်ပြီး နားနေသည်။ တအောင့်ကြာတော့မှ ညီတော်မောင်ကို ချွတ်ကာ ကုတင်မှာလှဲလိုက်ပြီး နောင်ရဲကို ကျောပေးကာ တဘက်လှည့်နေသည်။

“ ကို....အနောက်ကနေ ထည့်ပေးလေ..”

ကောင်မလေးက နောင်ရဲမပြီးသေးတာကို သိသောကြောင့် ဆက်လုပ်ခိုင်းနေခြင်းပင်။ နောင်ရဲလည်း မထည့်သေးပဲ အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ကာ ပိပိကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ခဏအကြာမှာတော့ ပိပိကနေ အရည်တွေ ပြန်ထွက်လာသည်။ အဲ့ဒီတော့မှပဲ အနောက်က ပိပိကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်သည်။ တဇောင်းလှဲနေသောကြောင့် ကောင်မလေးတင်ပါးက ဖုထစ်ကာ ထွက်နေသည်။ 

တင်ပါးပေါ်ကို နောင်ရဲလက်တင်လိုက်ကာ ဖစ်ညှစ်နေရင်း ပိပိထဲသို့ ညီတော်မောင်ကို အသွင်းအထုတ်လုပ်နေတော့သည်။ တချက် တချက်မှာတော့ “ဖြန်း...ဖြန်း” ကနဲ မြည်အောင် တင်ပါးဖြူဖြူလေးကို ရိုက်လိုက်သည်။ တင်ပါးဖြူဖြူလေးက ရိုက်လိုက်တဲ့အရှိန်နဲ့ နီရဲလာသည်။ ကောင်မလေးကလည်း ရိုက်လိုက်သောအခါမှ ပိုပြီး ဖီးလ်ဖြစ်သလို အော်နေတော့သည်။ နောင်ရဲလည်း တင်ပါးနီနီလေးကို ကြည့်ကာ ပြီးချင်လာသည်။

“ ညီမ...ခဏထဦး...ကို့ကို  ဖင်ကုန်းပေးနော်....ဒေါ့ကီဆွဲချင်လို့”

နောင်ရဲပြောသလို ထလိုက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးသည်။ နောင်ရဲလည်း လိုချင်တဲ့ပုံစံဖြစ်အောင် ပြုပြင်ပေးလိုက်သည်။ ခုဏက ရိုက်ထားသော တင်ပါးနီနီလေးကြားထဲမှ ပိပိလေးက ဖောင်းဖောင်းလေး ပြူထွက်လာသည်။ နောင်ရဲလည်း ညီတော်မောင်ကို ကိုင်ကာ ပိပိတလျှောက် ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ဆောင့်ကာ ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“ ဗြောင်း...ဗြောင်း...ဗြောင်း....ဘုတ်...ဘုတ်....ဘုတ်....ဘွတ်”

“ အ.....အ.......အင်း.......အ.....ကို....ကောင်းး.....အ...တယ်....”

“ ကိုလည်း.......ကောင်းတယ်...”

ကောင်မလေးရဲ့ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို လက်ဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်ကာ ဆောင့်ထည့်တော့သည်။ အရှိန်ကို မြှင့်လိုက်တော့ ပိပိကြားထဲမှ အရည်များ ပန်းထွက်လာကာ ကောင်မလေး ပြီးသွားတော့သည်။ နောင်ရဲလည်း ညီတော်မောင်ကို ဖွင့်ချခွင့်ပေးလိုက်သည်။ ကွန်ဒုံးမခံလို့ကတော့ ပိပိလေးထဲသို့ ဆောင့်ပြီး ဝင်သွားမှာ အသေအချာပင်။ ထို့နောက် ၂ ယောက်သား အိပ်ရာပေါ်လှဲချကာ ခဏအမောဖြေလိုက်သည်။ ကွန်ဒုံးကို ချွတ်လိုက်သောအခါ သုတ်ရည်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးတွေက ကွန်ဒုံးအထဲကနေ တွဲလောင်းလေးကျနေသည်။

“ ဟာ..ကို အများကြီးပဲ.....ဘယ်လောက်တောင် အောင့်ထားတာလဲ...”

“ ကြာပေါ့...ညီမနဲ့ နောက်ဆုံးတွေ့ထဲကလေ”

“ လက်နဲ့ မလုပ်ဘူးလား...”

“ မလုပ်ဘူးလေ...”

“ ဘာလို့လဲ...”

“ သြော်...ညီမ တစ်ယောက်လုံးရှိတာကို ညီမကလွဲရင် ကျန်တဲ့မိန်းမ မပြောနဲ့ လက်ကိုတောင် လုပ်ခွင့်မပေးထားဘူး...”

“ ကိုကတော့ ပိုပြီ...အဲ့ဒါလေးတွေကြောင့် ဟော့ဒီက ညီမကလည်း ကို့ကို အသည်းစွဲချစ်တာပေါ့ရှင်...ခစ်ခစ်.”

၂ ယောက်သား စကားပြောကာ ခဏနားနေရင်းမှ နေ့လည် ၂ နာရီလောက်မှာ ရေချိုးလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဖက်ထားရင်းနဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် လက်နှင့် လုပ်ပေးကြသည်။ ပြီးသွားတော့မှ အဝတ်အစားလဲကာ နေ့လည်စာကို Feel 3 မှာ သွားစားကြသည်။ ၂ ယောက်သား အားပျက်နေသောကြောင့် စားလိုက်ကြတာမှ ဝေသာလီပြည်ကြီး ဘီလူးဝင်စီးနေသလိုပင်။ ဗိုက်တင်းအောင် စားပြီးမှ ကောင်မလေးကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးလိုက်သည်။ ညနေဘက်ကျတော့ နောင်ရဲလည်း ဆေးခန်းသွားထိုင်သည်။ ညဘက် အိပ်ရာဝင်တော့ ကောင်မလေးဆီ ဖုန်းဆက်တာပေါ့။ ပြောနေကျစကားလေးပဲ ပြောဖြစ်သည်။

......................................................................................................................

ဒီဇင်ဘာလရဲ့ အတန်ငယ်အေးသော ရန်ကုန်ဆောင်းရဲ့ နေ့တစ်နေ့မှာ နောင်ရဲတို့ ဘွဲ့ယူကြသည်။ ဘွဲ့ဝတ်စုံများ ဝတ်ကာ ချွေးတဒီးဒီးကျနေသော်လည်း ဓါတ်ပုံရိုက်ရာတွင် အပြုံးမပျက်သော သူငယ်ချင်းကောင်မလေးများကို ကြည့်ကာ နောင်ရဲတစ်ယောက် ရယ်မိသည်။ နောင်ရဲလည်း မိဘ ၂ ပါးနှင့် အတူ ဓါတ်ပုံရိုက်နေစဉ်

“ သား ကောင်မလေးကော မလိုက်လာဘူးလား” အမေကလှမ်းမေးသည်။

“ သူ ဂျူတီရှိလို့ ...မေမေ...ညဘက် ဒင်နာတောင် မလိုက်ဖြစ်ဘူး...အခု ဒီမှာ ဘွဲ့ယူပြီးရင် သူ့ခဏသွားတွေ့လိုက်ဦးမယ်နော်..”

“ အေး..အေး”

နေ့လည် ၂ နာရီလောက်မှ မိဘ ၂ ပါးနှင့် အတူ အပြင်မှာပင် ထမင်းအတူစားပြီးနောက် နှုတ်ဆက်ကာ ကောင်မလေးဆီကို သွားလိုက်သည်။ ကောင်မလေးနှင့်တွေ့တော့ သူ မလိုက်နိုင်သည်ကို ခွင့်လွှတ်ရန်တောင်းပန်စကား ဆိုသည်။ နောင်ရဲလည်း ဘာမှ မဖြစ်ကြောင်း ပြန်ပြောကာ ကောင်မလေး အလုပ်တွေကို ကူလုပ်ပေးလိုက်သည်။ 

ညနေ ၅ နာရီလောက်မှာတော့ ဆေးရုံမှ ပြန်ထွက်ကာ အိမ်ပြန်၊ ရေချိုး၊ အဝတ်အစားလဲပြီး ဂုဏ်ပြုပွဲဒင်နာ ကို သွားသည်။ ကောင်မလေးမလိုက်နိုင်သော်လည်း သူငယ်ချင်းများနှင့် ပျော်ကာ ဒင်နာအပြီး ၁၉ လမ်းတွင် ဘီယာသွားသောက်ကြသည်။ ကောင်မလေးဆီ ဖုန်းဆက်ပြောတော့

“ ကို ပျော်ရင်ပြီးတာပါပဲ...အမြဲတမ်းတော့ မသောက်နဲ့နော်...အများကြီးလည်း မသောက်နဲ့ဦး”

“ အင်းပါ...ဒါ့ကြောင့် ညီမကို ချစ်တာ...ဆေးသောက်ပြီးပြီလား....”

“ ဟုတ်”

“ ဒါဆို ကို အခု သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆိုတော့....မနက်ဖန်မှ လာခဲ့တော့မယ်နော်...ချစ်တယ် သိလား”

“ ဟုတ်...ညီမလည်း ချစ်တယ်”

နောင်ရဲ တစ်ယောက် ဘွဲ့လည်း ရပြီးပြီဆိုတော့ သူ့ အနာဂါတ်အတွက် plan ဆွဲတော့သည်။ နောင်ရဲ အဖြစ်ချင်ဆုံးက ခွဲစိပ်ဆရာဝန်၊ ကောင်မလေး အဖြစ်ချင်ဆုံးက ဆေးပညာဆရာဝန်၊ လောလောဆယ် အစိုးရဆီမှာ အလုပ်ဝင်ရန် ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ Master ကို တခြားနိုင်ငံမှာ သွားတတ်တဲ့သူနဲ့၊ ဂျမေကာနိုင်ငံမှာ ဆရာဝန်သွားလုပ်တဲ့သူနဲ့၊ အမေရိကန်တို့ အော်စီတို့မှာ ဆရာဝန်လုပ်ဘို့ စာမေးပွဲ ဝင်ဖြေမယ့်သူနဲ့။ နောင်ရဲလည်း သူတို့လို ဆက်တက်ချင်သော်လည်း ပိုက်ဆံ အခက်အခဲကြောင့် သွားလို့ မရနိုင်။ 

နောင်ရဲ စီစဉ်ထားသည်က ၂ နှစ်ခန့် အလုပ်ဝင်၊ ပြီးရင် ဒီမှာပဲ Master degree အတွက် ကျောင်းဆက်တက်မယ်။ ဘွဲ့လွန် ပြီးတော့မှ အလုပ်အခြေကျတော့မှ ကောင်မလေးနှင့် အတူနေနိုင်အောင် ကြိုးစားရမည်။ အနည်းဆုံး ၅-၇ နှစ်ကြာနိုင်သည်။ ကောင်မလေးကလည်း အဲ့ဒါကို သဘောတူသည်။ ကောင်မလေးက သူ့အတွက် ဘာမှ မရှိရင်နေပါ၊ ဂိမ်းအတူတူ ဆော့ရရင် ကျေနပ်ပြီတဲ့။ ၂ ယောက်လုံးက ဂိမ်းသရဲတွေ။ အိပ်ခန်းထဲမှာ Flat TV အကြီးကြီးထားပြီး home theatre လို ထားကာ ဆော့ချင်နေကြသည်။ ဘယ်အရာမဆို အကြိုက်တူကြသည်။ အနာဂါတ်အတွက် ရင်ခုန်ရင်းနဲ့ ၂ ယောက်သား အချိန်တွေကို အလုပ်ထဲမှာ နှစ်ရင်း၊ အားတဲ့ အချိန်လျှောက်လည်ရင်းနဲ့ ကုန်ဆုံးလိုက်သည်။

နောက်တစ်နှစ်အကြာ ဇန်နဝါရီလ။

ကောင်မလေးလည်း အလုပ်သင်ဆရာဝန်တာဝန်ပြီးလို့ ဘွဲ့မယူခင်ကြားမှာ သူနေထိုင်ရာ မြို့လေးသို့ ပြန်မည်။ နောင်ရဲတို့ ၂ ယောက်အကြောင်းကို ကောင်မလေး မိဘတွေက သဘောမတူသေး။ တစ်ရက်မှာတော့ ကလေးဆေးရုံကအပြန် အမေရိကန်စင်တာရှိရာ လမ်းလေးမှ ဖြတ်ကာ ပြည်လမ်းမကြီးဆီသို့ လမ်းလျှောက်လာကြသည်။ အဲ့ဒီ လမ်းမကြီးက လူရှင်းတယ်လေ။ ချစ်သူ ၂ ဦး စကားတွေ တပြောပြောနဲ့ လမ်းလျှောက်လို့ အကောင်းဆုံး နေရာပေါ့။

“ ကို...ညီမကို တကယ်ချစ်တာလားဟင်”

“ မေးဘို့ လိုသေးလို့လား...ညီမ.......ညီမဟာ ကို့ရဲ့အချစ်ဦးပါ...နောက်ထပ်တခြားသူကို ချစ်နိုင်မယ်ဆိုရင်တောင် ညီမလောက်ချစ်မှာမဟုတ်ဘူး...အခု ဘာဖြစ်လို့လဲ....ညီမအိမ်က ယတိပြတ် ပြောလိုက်လို့လား...သဘောမတူဘူးဆိုပြီး”

“ ဖုန်းဆက်တိုင်း ညီမလည်း မေးတာပဲ....ဘာမှ ပြတ်ပြတ်သားသား မသိရသေးဘူး...”

နောင်ရဲ နှုတ်ဆိတ်နေလိုက်သည်။

“ ဒါပေမယ့် စိတ်မပူပါနဲ့ ကို.....ကို့ကို ညီမ တအားချစ်တယ်....ကို့အနားမှာပဲ ရှိနေမှာပါ...”

“ ညီမကို ကို ယုံပါတယ်...မယုံတာက ကံကြမ္မာကိုပဲ....ညီမ ကို့ဘက်ရှိနေတယ်ဆိုရင်ပဲ ကိုကျေနပ်ပါတယ်...ဘာဖြစ်ဖြစ် ညီမကို ကိုချစ်တယ်နော်...သြော်...တကယ်လို့ ကိုနဲ့ ဝေးရမယ်ဆိုရင်လည်း  ဆေးသောက်ဘို့တော့ မမေ့နဲ့နော်”

“ သြော်...ကိုရယ်....”

ကောင်မလေး မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်စက်တွေ တွဲလွဲခိုလာသည်။ နောင်ရဲလည်း ကောင်မလေးရဲ့ ပုခုံးကို အသာအယာ ညှစ်ကာ အားပေးလိုက်သည်။ နောင်ရဲ ပုခုံးကို မှီကာ လက်မောင်းကို ချိတ်ပြီး လမ်းလျှောက်ကြသည်။ ရန်ကုန်ဆောင်းရဲ့ ညနေခင်း လေအေးက နောင်ရဲတို့ ၂ ယောက်ရဲ့ ရင်ထဲက အပူမီးကို မငြိမ်းသတ်ပဲ ဘေးကနေ ဖြတ်သွားသည်။

ညဘက်ကျတော့  နောင်ရဲဆီသို့ ကောင်မလေးက ဖုန်းဆက်သည်။ သူ မနက်ဖန် မနက် လေယာဉ်နှင့် သူမမြို့သို့ ပြန်မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်။ နောင်ရဲ ရုတ်တရက် တွေဝေသွားသည်။

“ ကို့ကို ဘာလို့ ကြိုမပြောတာလဲ...ညီမရယ်...”

“ ကို..ဝမ်းနည်းနေမှာစိုးလို့....မနက် ၈ နာရီ လေယာဉ်နဲ့ သွားမှာ....လိုက်မပို့နဲ့တော့နော်....ရန်ကုန်ရောက်နေတဲ့ မောင်အလတ်က လိုက်ပို့မှာမို့လို့”

“ ညီမကလည်းလေ...လုပ်လိုက်ရင် အလျင်စလိုပဲ....ကို့ကိုတော့ ပြောပြထားသင့်တာပေါ့”

“ စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်....ကို...”

“ ကဲပါ....ဖြစ်ပြီးသွားပြီဆိုမှတော့ အပြစ်မပြောတော့ပါဘူး....ဟိုရောက်ရင် ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်နော်...ကို့ဆီကိုလည်း ရောက်ရောက်ချင်း ဖုန်းဆက်နော်...ဆေးသောက်ဘို့လည်း မမေ့နဲ့နော်”

“ ဟုတ်...ကို”

ဘာလို့လဲတော့ မသိ၊ အဲ့နေ့က ဖုန်းနဲ့ စကားပြောတာပင် နာရီဝက်လောက်ကြာသွားသည်။ အဲ့ဒီလောက်ထိ နောင်ရဲတို့ ဖုန်းနဲ့ စကားကြာကြာ မပြောဖူးဘူး။

စနေနေ့ မနက် ၇ နာရီမှာ နောင်ရဲဆီသို့ ဖုန်းလာသည်။ ကောင်မလေးဆီက နှုတ်ဆက်ကြောင်းပေါ့။ ဖုန်းအဆက်အသွယ်လုပ်ရန် အထပ်ထပ် အခါခါ ပြောသည်။ နောင်ရဲကို အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ ကတိပေးသည်။ သူမ ပြန်လာပါမည်လို့။ လူကိုယ်တိုင်ချင်း တွေ့ပြီး မနှုတ်ဆက်ရတော့ ဖုန်းထဲမှာပင် ပြောလိုက်သည်။

“ ချစ်တယ်...ညီမ....ဒီစကားကို နောက်မပြောရတော့မှာပဲ ကို စိုးရိမ်မိတယ်....ဒါပေမယ့် ညီမ ကို့ဘက်မှာ ရှိမယ်လို့တော့ ယုံကြည်ပါတယ်....ထပ်ဆုံတွေ့ပါရစေနော်...ကို့ဆီ ပြန်လာနော်”

“ ဟုတ်”

ကောင်မလေး အသံက လှိုက်မောကာ တုန်ရီနေသည်။

“ ကို...check-in ဝင်တော့မှာမို့လို့...ဒါပဲနော်...ကိုလည်း ဂရုစိုက်နော်....ကို့ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...ညီမကို အဲ့ဒီလောက်ထိ အလိုလိုက်ပြီး ချစ်လို့..တာ့တာနော်”

နောင်ရဲ ဘာမှ မပြောခင် ဖုန်းချသွားသည်။ ကောင်မလေးနှင့် ဖုန်းပြောကာ နှုတ်ဆက်ပြီး နေ့တစ်နေ့တာကို ဘာမှန်းမသိ ဖြတ်သန်းနေရသည်။ ကောင်မလေးဆီက သူမမြို့ကို ပြန်ရောက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း ဖုန်းကို မျှော်နေမိသည်။ ညကုန်ဆုံးသွားသည်အထိ ဖုန်းသံမမြည်ပါ။ နောင်ရဲတစ်ယောက် ကြိတ်မှိတ်ကာ ဘုရားရှိခိုးဆုတောင်းနေရသည်။

“ ထင်ထားသလို ဖြစ်မလာပါစေနဲ့ ကောင်မလေးရယ်....မင်းကို ငါ....တအားချစ်တာ...”

.........................................................................................................................

စောင့်ဆိုင်းရတဲ့သူအတွက် ကြာချိန်တွေက ငရဲဆိုရင် နောင်ရဲတစ်ယောက် အခု ငရဲခန်းထဲမှာ လူးလိမ့်နေရပေပြီ။ ကောင်မလေးဆီက ဖုန်း မျှော်သော်ငြားလည်း မလာပါ။ နောင်ရဲကို နယ်က ဖုန်းနံပါတ် မပေးသွားပါ။ ဟန်းဖုန်းကို ခေါ်သော်လည်း မကိုင်ပေ။

“ ရင်ထဲမှာ ပူဆွေးရပါလား ကောင်မလေးရယ်...မင်း အဆင်မှ ပြေရဲ့လား....ကိုယ့်ဆီ အမြန်ဆက်သွယ်ပါကွာ” 

နောင်ရဲ တစ်ယောက်ထဲ ရေရွတ်နေသည်။ အလုပ်ထဲမှာလည်း စိတ်မပါပေ။ ဘာလုပ်လုပ် အဆင်မပြေ။ညဘက် ဆေးခန်းက ပြန်တော့ ရေမိုးချိုးကာ ထမင်းကို စားတယ်ဆိုရုံလေး စားလိုက်သည်။ လူလည်း လုံးပါးပါးကာ ဒီ အတောအတွင်း ကိုယ်အလေးချိန်ပါ ကျလာသည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေကာ နဖူးပေါ်လက်တင်ပြီး ကောင်မလေးအကြောင်း စဉ်းစားနေသည်။ ထိုအချိန်တွင် နောင်ရဲ အမေက လှမ်းခေါ်သည်။

“ သားရေ....ဖုန်းလာနေတယ်...သား ကောင်မလေးဆီက”

နောင်ရဲ ပျော်သွားသည်။ ဖုန်းရှိရာသို့ မပြေးရုံတမယ် လျှောက်လာသည်။

“ အမယ်...အမယ်...ကောင်မလေးဆီကဆိုတာနဲ့ ပျော်သွားလိုက်တာ...ငါ့သားလေး...ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက်ဦး”

“ ဟုတ်ကဲ့...မေမေ”

နောင်ရဲအမေလည်း သူ့အခန်းထဲ သူပြန်ဝင်သွားသည်။ နောင်ရဲ လက်က ကတုန်ကယင်နှင့် ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

“ ဟယ်လို”

“ ဟယ်လို...ကို.....နေကောင်းလား.....”

“ နေကောင်းပါတယ်...ညီမ...ညီမဆီက ဖုန်းကို မျှော်နေတာ...ဘာလို့မဆက်တာလဲဟင်”

“ အဲ့အကြောင်းပြောမလို့....ညီမလည်း စိတ်ညစ်တယ်.....လေယာဉ်ပေါ်က ဆင်းတာနဲ့ အိမ်အပြန်လမ်းမှာတင် အမေက ပြောတာ...ကိုနဲ့ ဖြတ်ဘို့ဆိုပြီး”

နောင်ရဲတစ်ယောက် ဆုတောင်းသော်လည်း မပြည့်ပါလား။ အခုတော့ ဖြစ်လာပြီ။

“ အင်း....ဘာတွေ ပြောလို့လဲ...ညီမကကော ဘယ်လို ဖြစ်စေချင်တာလဲ”

“ ပြောတာကတော့....ကို စိတ်လည်း မဆိုးပါနဲ့နော်......ကိုနဲ့ လုံးဝ သဘောမတူဘူးတဲ့.....ကိုက ဘာကြီးပဲ ဖြစ်နေနေ...ဘာတွေပဲ လုပ်နေနေ.....ကို...နားထောင်နေလား”

“ အင်း...ဆက်ပြောပါ...ညီမ...ကို နားထောင်နေတယ်”

“ စိတ်မဆိုးနဲ့လို့တော့ မပြောချင်ပေမယ့် တောင်းဆိုပါရစေ”

“ အင်း...ပြောမှာသာ ပြောပါကွယ်”

“ ဟုတ်....ဘယ်လိုပြောရမလဲ....ကိုတို့မိသားစုနဲ့ ညီမတို့မိသားစုက အတူတူပဲတဲ့..ပြောရရင်တော့ ၀ နဲ့ ၀ ပေါင်းလို့ ဘယ်တော့မှ ၁ မဖြစ်ဘူးတဲ့...နှုတ်ခမ်းပဲ့ချင်း မီးမမှုတ်ပါနဲ့တဲ့.....”

နောင်ရဲ တစ်ယောက် ဒေါသဖြစ်သွားသည်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက ဖြူဖြူစင်စင် ကြိုးကြိုးစားစားနေလာသည်။ တစ်နေ့ အောင်မြင်သော ခွဲစိပ်ဆရာဝန် ဖြစ်ရန်လည်း ဇွဲမလျော့ပေ။ သူ့မာန်မာနကို စော်ကားတာ ဒါ ပထမဦးဆုံးပင်။ သူ သိပ်ချစ်သော ကောင်မလေးရဲ့ မိဘတွေ ဖြစ်နေလို့ ဘာမှတော့ ပြန်မပြောဖြစ်။ ဒေါသနဲ့ ပြောသလို ဖြစ်မည်စိုးသောကြောင့် လေသံကို တိုးနိုင်သမျှ တိုးကာ မေးလိုက်သည်။

“ အဲ့တော့ ညီမကကော ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်ထားလဲ”

“ ညီမက ငယ်ငယ်လေးထဲက မိဘနဲ့ ခွဲနေရတော့ မိဘတွေကို စိတ်မဆင်းရဲစေချင်ဘူး...ညီမလည်း မပြောတတ်တော့ဘူး...ကိုရယ်...”

ကောင်မလေး စကားကို ကြားရတော့ မိုးကြိုးပစ်ချခံလိုက်ရသလိုပင်။ ကောင်မလေး စိတ်ကို မြင်လိုက်ရသောကြောင့်ပင်။

“ ညီမက ကိုနဲ့ သူတို့ ပြောသလို လမ်းခွဲမယ်ပေါ့...”

“ ကို...ညီမကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော်...”

“ မဆိုးပါဘူး...ညီမ...ညီမကို ကိုက တအားချစ်တာကိုး...ဘာလုပ်လုပ်ခွင့်လွှတ်ပါတယ်....တစ်ခုပဲ မေးချင်တယ်....”

“ ဟုတ်”

“ ကိုမရှိလည်း ညီမ အဆင်ပြေလား...ဒီအခြေအနေအတိုင်း ညီမ အဆင်ပြေလား...”

“ အဆင်ပြေအောင်တော့ နေရမှာပေါ့...ကိုရယ်.....”

“ အိုကေ....ညီမ ဘက်က အဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ကို့အတွက် မစိုးရိမ်နဲ့တော့...ကိုက ဘာမှ မဖြစ်ဘူး.....ကို စိုးရိမ်တာ ညီမကိုပဲ...”

“ ဟုတ်....ဒါဆို ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်နော်”

“ နေဦး....”

“ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ပြောပါရစေ........ညီမကို တအားချစ်တယ်”

ဒီတစ်ခါတော့ နောင်ရဲ ဖုန်းချလိုက်သည်။ ရင်ဘတ်ထဲက ဒေါသရယ်၊ ချစ်သူကို ဆုံးရှုံးရတဲ့ ပူလောင်မှုရယ်က ရင်ဘတ်ထဲ အောင့်စေသည်။ နောင်ရဲ အခန်းထဲသို့ ပြန်လာသည်။ ကုတင်ပေါ်လှဲချကာ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်သည်။

“ နောင်ရဲ...မင်းမငိုနဲ့...မိန်းမတစ်ယောက်အတွက်နဲ့ မင်းမငိုနဲ့....”

သို့သော် မျက်ဝန်းထဲက အလိုလို လှိမ့်ကျလာသော မျက်ရည်တွေကိုတော့ နောင်ရဲ မတားနိုင်တော့ပါ။

.........................................................................................................................................

နောင်ရဲကို ကောင်မလေးက မေ့ပစ်ရန် ပြောသော်လည်း အဆက်အသွယ်တော့ မပြတ်ပါ။ ညတိုင်း ကောင်မလေးက ဖုန်း လှမ်းဆက်သည်။ နောင်ရဲ ပထမ တစ်ရက်သာ ကြေကွဲနေသော်လည်း ကောင်မလေးနဲ့ အချိန်တိုင်း စကားပြောရလို့ ပျော်သည်။ ကောင်မလေးနှင့် ပြတ်သွားသည်ဟုပင် မထင်တော့။ ခြွင်းချက်ကတော့ “ချစ်တယ် ကောင်မလေးရေ” ဆိုတဲ့ စကားလေးကို တိုးတိုးလေး တကိုယ်တည်း ပြောနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးနဲ့ ပြောတဲ့ စကားတွေက တနေ့ တနေ့ မရိုးနိုင်။ 

နောင်ရဲ အလုပ်အကြောင်း၊ ကောင်မလေး အလုပ် အကြောင်းပေါ့။ နောင်ရဲကတော့ clinic တစ်ခုမှာ ဆက်လုပ်နေတုန်းပင်။ ကောင်မလေးကတော့ သူ့မြို့က ဆေးရုံမှာ ဝင်လုပ်သည်။ ဘွဲ့ မရသေးသော်လည်း နယ်ခံ ဆရာဝန်ဖြစ်တာက တစ်ကြောင်း၊ သူ့အဖေနှင့် ဆေးရုံအုပ်ကြီးက ရင်းနှီးတာတစ်ကြောင်းကြောင့် လခ မရသော်လည်း ဝင်လုပ်နေသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ အလုပ်ကအကြောင်း ပြောသည်။

“ အစ်ကို သိလား...ဟိုတနေ့ကလေ....ခွဲစိပ်ခန်းထဲကို ကောင်လေး တစ်ယောက် ဝင်လာတယ်....ဆရာဝန်ဆိုလို့ ညီမတစ်ယောက်ထဲရယ်..နပ်စ်မတွေတော့ ရှိတာပေါ့...အဲ့ဒါ ဘာလုပ်ရတယ်ထင်လဲ ”

“ အင်း...ပြောပါဦး...ဘာဖြစ်လဲ”

“ လိင်အင်္ဂ ါထိပ် အရေပြားဖြတ်ဘို့ လာတာတဲ့..အသက်က ၂ဝ ဝန်းကျင်ပဲရှိဦးမယ် ထင်တယ်....ညီမကလည်း mask တပ်ထားပေမယ့် ရယ်ချင်တာပေါ့...ရှက်လည်းရှက်တာပေါ့...အမယ်....ကိုယ်တော်ချောက ညီမထက် ပိုရှက်နေတယ်လေ...မျက်နှာကြီး နီရဲပြီးတော့ မျက်စိကို အတင်းမှိတ်ထားတာ..အဲ့ဒါ ဖြတ်မယ့် ဝန်းကျင်တဝိုက်ကို သန့်ရှင်း လုပ်ပေးရတယ်လေ..နောက်တော့မှ ဆရာဝန်ကြီး ဝင်လာလို့ တော်သေးတယ်”

“ ဟားဟား...အဲ့ဒါ မိန်းကလေး ခွဲစိပ်ဆရာဝန်တွေ အရင်ကြုံရမယ့် ဟာပေါ့....”

အဲ့လိုလေးတွေ ရယ်စရာ ပြောဖြစ်သလို တခါတလေလည်း ရင်ထဲ မကောင်းတာလေးတွေ ပါသည်။

“ ညနေ ညီမက ဆေးခန်းတစ်ခုမှာ ဝင်ထိုင်တယ်လေ..အဲ့မှာ ကောင်လေး၊ ကောင်မလေး စုံတွဲရယ် ကောင်မလေး အမေရယ် ဆေးခန်းထဲ ဝင်လာကြတယ်...ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတော့ အမေလုပ်သူက ပြောတာပေါ့...အခု ကောင်မလေးမှာ ကိုယ်ဝန်နဲ့ပေါ့....အဲ့ဒါ ကောင်လေးဘက်ကလည်း ဘာမှ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးတော့ ဖျက်ချချင်တယ်ပေါ့....အစ်ကို့ကိုတောင် သတိရသွားသေးတယ်...ခိခိ..”

“ အင်း....ပြီးတော့ကော”

“ အင်း..အဲ့မှာ ညီမလည်း ကောင်လေးတွေကို ကြည့်တာပေါ့...ငယ်ငယ်လေးပဲ ရှိသေးတယ်..အစ်ကိုရ....အလွန်ဆုံး ရှိမှ ၁၈-၁၉ လောက်ပေါ့....ဒါပေမယ့် ညီမ သူတို့ကို ရှင်းပြရတာပေါ့..ကောင်မလေးကို စမ်းသပ်လိုက်တော့ ၂ လ ကျော်ကျော် ရှိနေပြီ...ဒါနဲ့ ညီမလည်း သားအိမ်ပုံကို ဆွဲပြပြီး ရှင်းပြတာပေါ့”

“ အင်း...ဘယ်လိုရှင်းလိုက်လဲ...လုပ်ပါဦး...ဆရာမကြီး”

“ ခစ်ခစ်...ဟုတ်.....သားအိမ်ပုံကို ဆွဲလိုက်တာပေါ့...ဘေးနားမှာက မမျိုးဥအိမ် တစ်ဘက်တစ်ချက်မှာ ရှိတာပေါ့...အဲ့တော့ ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမ ဆက်ဆံပြီးသွားရင် ယောကျ်ားမျိုးဥတွေက (sperm) သားအိမ်ခေါင်းကနေ တဆင့် မမျိုးဥပြွန်ထဲကို ဝင်သွားတာပေါ့...အဲ့ကနေမှ မျိုးဥအိမ်ထဲကနေ ကြွေကျလာတဲ့ မမျိုးဥ (ovum) နဲ့ ပေါင်းပြီး သန္ဓေသားကို ဖန်တီးတာပေါ့....

အမှန်က မျိုးဥ ၂ ခု ပေါင်းပြီးတာနဲ့ သန္ဓေသားရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆဲလ်ပွားခြင်းနည်းနဲ့ တည်ဆောက်တယ်လေ...၃-၄ ပတ်ဆိုတာနဲ့ပဲ အသည်းတို့ နှလုံးတို့ အရေးကြီးတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေ ဖြစ်လာတယ်လေ....အဲ့တော့ လူတစ်ယောက် နီးနီး ဖြစ်လာတာဆိုတာ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချလိုက်တယ်ဆိုရင် လူသတ်သလို ဖြစ်မနေဘူးလား..တခြားနိုင်ငံတွေမှာတော့ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချတာကို လူမှုရေးရှုထောင့်ကနေကြည့်ပြီး တရားဝင် ဖျက်ချခွင့်ပေးထားတယ်...မြန်မာနိုင်ငံမှာတော့ မရဘူးပေါ့....မောင်လေးတို့ ညီမလေးတို့ အန်တီကောပေါ့...လူ့လောကကြီးထဲကို တိုးဝင်လာတော့မယ့် ကလေးလေး တစ်ယောက်ကို သတ်ပစ်ကြတော့မလား....မောင်လေးက အခု ငယ်သေးပေမယ့် အလုပ်လုပ်တယ်လို့ ပြောတယ်နော်...ဒီ့ထက် ကြိုးစားရင်ကော မဖြစ်ဘူးလား...”

“ ညီမလည်း အဲ့လို ပြောလိုက်ရော..ကောင်မလေးက ငိုချပါလေရော....သူ ဖျက်မချတော့ဘူးတဲ့...ဒီကလေးလေးကို သနားတယ်တဲ့....မရရအောင် မွေးမယ်တဲ့...ကောင်လေးကလည်း သူ ကြိုးစားပါတော့မယ်တဲ့...အန်တီကြီးကတော့ ငိုနေတဲ့ သူ့သမီးလေးကို ချော့ရင်း သူတို့ကို ပေးစားမယ်တဲ့...ဘယ်သူတွေ ဘာပြောပြော..ညီမကတော့ ဝမ်းသာသွားတယ်...နောက်လိုတဲ့ အကူအညီရှိရင်လည်း လာခဲ့လို့ ပြောထားတယ်...ပီတိဖြစ်တယ်..အစ်ကိုရ”

“ အင်းပေါ့....ငါ့ညီမ အရမ်းတော်တယ်...အစ်ကိုတောင် အဲ့လို မပြောတတ်ဘူး...”

“ အစ်ကို....ညီမကို ချစ်သေးလားဟင်”

နောင်ရဲ ရင်ခုန်ရပါသည်။

“ အရမ်းချစ်တာပေါ့ ကောင်မလေးရယ်”

“ ညီမကို အိမ်က တခြားတစ်ယောက်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးနေတယ်....သူလည်း နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်နေတာ...အခုတော့ အင်တာနက်ကနေပဲ တွေ့တာပေါ့”

“ အင်း...အဲ့တော့ ...”

“ ညီမ..အစ်ကို့ဆီကို ပြန်လာချင်တယ်....အစ်ကို့ကို တအားချစ်တယ်...”

“ အင်း...လာခဲ့ပေါ့...ညီမရဲ့....အစ်ကိုက ညီမအတွက်ဆို အမြဲတမ်း အဆင်သင့်ပဲ”

“ ဟုတ်...အစ်ကို...ညီမလည်း စဉ်းစားနေတာ....ဆုံးဖြတ်ချက် ချရမှာပေါ့လေ...သြော်...ညီမတို့ ဘွဲ့ယူရတော့မှာနော်...၄ လပိုင်းမှာ....အဲ့ဒါ ကို လာမလား”

“ အင်း...အစ်ကို လာခဲ့မယ်....ညီမအတွက် လက်ဆောင်ပေးချင်တယ် ဘာလိုချင်လဲ...”

“ အင်း.....ဟယ်ရီပေါ်တာ ရဲ့ ဘာသာပြန်စာအုပ်လိုချင်တယ်...အဲ့ဒါပေးပါလား”

“ အိုခေ...အစ်ကို လက်ဆောင်အနေနဲ့ ပေးမယ်နော်...”

“ ဟုတ်...ဒါဆို တာ့တာနော်...”

“ ဆေးကော သောက်ပြီးပြီလား...ညီမ...”

“ ဟုတ်...သောက်ပြီးပြီ...”

“ ဒါဆို တာ့တာနော်...”

မုန်တိုင်း မတိုက်ခင် လေပြည်အေး တိုက်ခြင်းလား။ မုန်တိုင်းပြီးလို့ လေနုအေးသွေးခြင်းလား။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အခု အခြေအနေလေးမှာ နောင်ရဲ ပျော်နေသည်။ ဘွဲ့လာယူမယ့် ရက်ကို မျှော်လင့်ရင်း ရင်ခုန်နေဆဲပါ ကောင်မလေးရယ်။

..............................................................................................................................

သင်္ကြန်မတိုင်ခင်လေးမှာ ကောင်မလေးတို့ ဘွဲ့ယူကြသည်။ အစမ်းလေ့ကျင့်တဲ့ရက်မှာ နောင်ရဲ ဘွဲ့နှင်းသဘင်ကျင်းပရာသို့ ရောက်သည်။ လူအုပ်များကြားထဲမှာ ကောင်မလေးကို ရှာလို့မရ။ နောင်ရဲနှင့် ခင်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကို တွေ့သောကြောင့် နောင်ရဲ တစ်ယောက်ထဲ ကြောင်မနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီလိုနဲ့ ၅ မိနစ်လောက် လူအုပ်ကြားထဲ တိုးဝှေ့ ရှာတော့ ကောင်မလေးကို တွေ့ရသည်။ 

အစိမ်းရောင်ဝမ်းစက်လေးနဲ့ နည်းနည်းလေး ဝလာတာက လွဲရင် အရင်အတိုင်းပဲ လှနေသည်။ နောင်ရဲကို ကောင်မလေးတွေ့တော့ မျက်ရိပ်ပြသည်။ ဘေးနားမှာ သူ့မိဘတွေ ရှိနေသည့်သဘော။ နောင်ရဲလည်း အနားမကပ်ဝံ့တော့။ ထို့နောက် ကောင်မလေး သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် လာပြောသည်။ မနက်ဖန် ဘွဲ့နှင်းသဘင် ဂုဏ်ပြုညစာကို လာခဲ့ရန် ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးနဲ့ စကားတွေ တဝကြီးပြောချင်သော်လည်း အောင့်အီးထားကာ နောက်ပြန်လှည့်လာခဲ့သည်။ မနက်ဖန်ည တွေ့ရမှာပဲလေဆိုကာ မိမိကိုယ်ကို နှစ်သိမ့်ခဲ့သည်။

ညစာ စားပွဲသို့ လာရန် အလုပ်အားလုံးကို ခွင့်ယူထားသည်။ နွေရာသီ ဖြစ်သောကြောင့် ၁၀ တန်း ဂိုက်တော့ မရှိ။ ညဘက် ဆေးခန်းထိုင်တာကိုတော့ ၂ ပါတ်အကြိုလောက်ထဲက ခွင့်ယူထားသောကြောင့် ပြသနာတော့ မရှိ။ ကောင်မလေးတို့ သူငယ်ချင်းထဲတွင် နောင်ရဲတို့ နှစ်မှ စာမေးပွဲကျသွားပြီး ကောင်မလေးတို့နှင့် တစ်နှစ်ထဲ ဖြစ်သွားသော သူငယ်ချင်းများလည်း ရှိသည်။ ထို့အတွက် သိပ်ပြီး ကိစ္စမရှိ။ 

ကျောင်းကြီးရဲ့ အလယ် ကွင်းပြင်ထဲမှာ စားပွဲခုံနှင့် ထိုင်ခုံများ အစီအရီ ချထားသည်။ ကျောင်းဝန်းထဲ ဝင်သည်နှင့် ဟိုနား တစ်အုပ်စု၊ ဒီနား တစ်အုပ်စု တွတ်တွတ်ထိုးနေကြသည်။ ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်နေကြသည်။ ဒီနေ့က သူငယ်ချင်းများနှင့် အတူရှိခြင်းမှာ နောက်ဆုံးဖြစ်နိုင်သောကြောင့်ပင်။ နောင်ရဲလည်း ကောင်မလေးကို ရှာတော့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ ဓါတ်ပုံရိုက်နေသည်။ နောင်ရဲကို တွေ့တော့ နောင်ရဲအနားသို့ ကောင်မလေး လျှောက်လာသည်။ အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်မှာ ဘော်ကြယ်လက်လက်လေးနဲ့၊ ဒေါက်ဖိနပ်အနက်ရောင် အမြင့်လေးနှင့် တအားလှနေသည်။

“ အစ်ကို...မတွေ့တာကြာပြီ...နေကောင်းလား...”

“ အင်း.....ကောင်းပါတယ်....ညီမကော”

“ ဟုတ်...ညီမလည်း ကောင်းတယ်...အစ်ကို နေကောင်းတယ်သာ ပြောတယ်...မျက်ကွင်းတွေလည်း ချောင်လို့...တအားပိန်သွားတယ်...”

“ ကောင်းပါတယ်...ညီမ.....အခုတလော အလုပ်ပင်ပန်းလို့ပါ...သြော်....ရော့...ညီမအတွက် လက်ဆောင်”

ကောင်မလေး မှာထားသော စာအုပ်ကိုပေးလိုက်သည်။ စာအုပ်ကို ကောင်မလေး လှန်ကြည့်သည်။ စာအုပ်အစတွင် နောင်ရဲရေးထားသော စာကို တွေ့သွားသည်။

"ညီမအတွက် လက်ဆောင်

ချစ်တဲ့

နောင်ရဲ"

“ သြော်...အစ်ကိုရယ်...ညီမ...အစ်ကို့ကို ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိပါဘူး”

“ ဟင်...ဘာဖြစ်လို့လဲ....ညီမပဲ..အစ်ကို့ဆီလာမယ်ဆို...အစ်ကိုနဲ့အတူ ဘဝကို ဖြတ်သန်းမယ်ဆို...အစ်ကို့အနားမှာ သေအတူ ရှင်မကွာဆို”

“ ညီမ တောင်းပန်ပါတယ်..အစ်ကိုရယ်....ညီမ...အစ်ကို့ကို ချစ်ပါတယ်...ဒါပေမယ့် မိဘတွေကိုလည်း စိတ်ချမ်းသာစေချင်တယ်...ညီမမှာ ရွေးစရာလမ်း မရှိလို့ပါနော်...ငယ်ငယ်လေးထဲက မိဘနဲ့ ခွဲနေရတော့ မိဘတွေကို လိုလားတယ်...သူတို့တွေ စိတ်ဆင်းရဲတာကို ညီမ မလိုချင်ဘူး”

နားထောင်နေရင်း နောင်ရဲ မျက်နှာတွေ နီလာသည်။ ဒေါသတွေ ထွက်လာသည်။ တပြိုင်တည်း သိမ်ငယ်လာသည်။ သူ့မှာ ဘာချို့ယွင်းချက် ရှိလဲ။ သူ့မှာ ဘာအားနည်းချက် ရှိလဲ။ သူဟာ မကြိုးစားတဲ့ သူတစ်ယောက်လား။ မေးခွန်းပေါင်းများစွာ ခေါင်းထဲဝင်လာသည်။ ခဏလေးအတွင်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားသွားသည်။ ဒါဆို ကောင်မလေးကို ဘယ်လို စည်းရုံးမလဲ။

“ ညီမရယ်...အစ်ကို့ဘက်လည်း လှည့်ကြည့်ပါဦး...ကို....ညီမကို တအားချစ်တယ်...ညီမနဲ့ မခွဲနိုင်ဘူး...ညီမ မိဘတွေနဲ့ စကားလာပြောမယ်လေ...ကို့မှာ အားနည်းချက်ရှိရင်လည်း ပြင်ပါ့မယ်...သူတို့ လိုချင်တဲ့ ပုံစံဖြစ်အောင် ကြိုးစားမယ်လေ...”

“ အစ်ကိုရယ်...လက်လျှော့လိုက်ပါ...အစထဲက ညီမက မိဘတွေကို အဲ့အကြောင်းပြောပြီးသားပါ...လုံးဝ လက်မခံဘူးတဲ့...ပြီးတော့ ဟိုတလောက သူတို့ သဘောတူတဲ့သူက နိုင်ငံခြားကနေ ပြန်လာလို့ ညီမနဲ့ တွေ့ပြီးပြီ....ညီမလည်း မိဘတွေ စိတ်ချမ်းသာစေချင်တာရယ်...ငြင်းစရာမလိုလောက်ဘူးလို့ ထင်တာရယ်ကြောင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်”

“ ဘာ"

နောင်ရဲ အသံ ဟိန်းပြီးထွက်လာသည်။ ဘေးနားမှာ လူသိပ်မရှိသောကြောင့် တော်သေးသည်။ စိတ်ထဲမှာ နာကျည်းစိတ်၊ ဝမ်းနည်းစိတ်၊ ဒေါသစိတ်၊ သိမ်ငယ်စိတ်၊ အားလုံးပေါင်းကာ လက်ကလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ ကောင်မလေး ပုခုံးကို ညှစ်ပြီး ကိုင်လိုက်သည်။ ကောင်မလေး က ခေါင်းငုံ့ပြီး ငိုနေသည်။

“ ခေါင်းမော့ပါဦး...ညီမ”

ကောင်မလေး မျက်ရည်စတွေနှင့် နောင်ရဲကို လှမ်းကြည့်သည်။

“ ညီမကို ကို တအားချစ်တယ်....ကို မရှိတော့တဲ့ အချိန် ဆေးမှန်မှန်သောက်ပါ...ဂရုစိုက်ပါ....”

နောင်ရဲ ကောင်မလေး နဖူးကို နမ်းလိုက်သည်။ ဒေါသဖြစ်စိတ်တွေ၊ နာကျည်းခြင်းတွေက ကောင်မလေးကို သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်သည်။ သို့သော် နောင်ရဲ အရမ်းချစ်သော ကောင်မလေး ဖြစ်သောကြောင့် အနမ်းနှင့်ပင် ကောင်မလေးကို သတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ ညီမကို ကို့အနမ်းနဲ့ သတ်ပစ်လိုက်ပြီ...ကို့ နှလုံးသားထဲကနေ ပြန်လည် ရှင်သန်မလာပါနဲ့တော့...” 

နောင်ရဲ စိတ်ထဲကနေ ပြောခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ခပ်တင်းတင်း ဆုတ်ထားသော ကောင်မလေး ပုခုံးကို လွှတ်ပြီး ကောင်မလေးလက်ထဲက စာအုပ်ကို ပြန်ယူလိုက်သည်။

“ ညီမဘဝမှာ ကို မရှိမှတော့ ဒီလက်ဆောင်လည်း မလိုတော့ပါဘူးလေ”

စာအုပ်ကို ဆုတ်ဖြဲပြီး နင်းခြေလိုက်သည်။ လူကို သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်နေသော်လည်း အရမ်းချစ်တဲ့ ကောင်မလေး ဖြစ်သောကြောင့် မျက်စိထဲ မြင်ရာ စာအုပ်ကိုပင် ယိုးမယ်ဖွဲ့လိုက်သည်။

ထို့နောက် ကောင်မလေး မျက်ဝန်းကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ကာ “သွားပြီ”ဟူသော တစ်ခွန်းထဲသော စကားကိုဆိုပြီး နောင်ရဲ လှည့်ထွက်လာသည်။ ဘာဆိုဘာမှ သူ့ခေါင်းထဲမှာ မရှိတော့။ ကောင်မလေးရဲ့ မျက်ရည်စလည်း မမြင်တော့။ ကောင်မလေးရဲ့ ခေါ်သံသဲ့သဲ့ကိုလည်း မကြားတော့။ 

သူ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ဆိုတာကိုလည်း လျစ်လျူရှုထားလိုက်တော့သည်။ ဘာမှ လည်း မစဉ်းစားနိုင်တော့။ ခြေလှမ်းတွေက ခဏသာ မေ့မြောသွားစေနိုင်မည့် အရက်ရှိရာ နေရာလေးတစ်ခု။ အရက်ဘားတွင် လူတော့ သိပ်မရှိ။ အရက် တခွက်ပြီး တခွက် မှာသောက်လိုက်သည်။ စားချင်စိတ်လည်း မရှိသောကြောင့် အရက်ချည်းဖိသောက်လိုက်သည်။ လူလည်း ခေါင်းက ချာချာလည် ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးကြားလိုက်ရတဲ့ စကားတစ်ခွန်းကတော့

“ ဟိတ်...ယူ...တစ်ယောက်ထဲလား”

.........................................................................................................................................

နောင်ရဲ မျက်စိ ၂ လုံးကို အားယူပြီး မနည်းဖွင့်ရသည်။ ခေါင်းက မူးနေတုန်း။ ပြူတင်းပေါက်ကနေ တဆင့် အပြင်ဘက်က ကောင်းကင်ပြာပြာကို လှမ်းမြင်ရသည်။ ဘေးနားက စားပွဲခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ နာရီက ၇ နာရီ ၁၀ မိနစ်ကို ညွှန်ပြနေသည်။ နေဦး။ ဒါ သူ့အခန်းမဟုတ်။ ဘေးနားက ကုတင်စောင်းကို အားပြုပြီး ထကြည့်သည်။ မရ။ ချာလပတ်ရမ်းပြီး အိပ်ရာပေါ် ပြန်ကျသည်။ 

သို့နှင့် ဘယ်ဘက်ကို စောင်းလိုက်သည်။ နောင်ရဲ အံ့သြသွားသည်။ သူ့ဘေးနားမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၊ အဆစ်အပေါက် အချိုးကျကျ ရှိလှသည်။ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ထားသော်လည်း ကိုယ်ကျပ် ဘောင်းဘီနှင့် အင်္ကျီကလည်း ကျပ်ကျပ် ဖြစ်သောကြောင့် အဖုအထစ်တွေ ပေါ်နေသည်။ ဒါဘယ်သူလဲ။

နောင်ရဲ တဖြည်းဖြည်း အမျိုးသမီးနားသို့ ကပ်လိုက်သည်။ ညက အကြောင်းတွေ ပြန်စဉ်းစားတော့ ဘာမှ မမှတ်မိ။ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး အိပ်နေသော အမျိုးသမီး ခန္ဓာကိုယ်ကို သူ့ဘက် ဖြေးညင်းစွာ လှည့်လိုက်သည်။ အုပ်နေသော ဆံပင်တွေကြားထဲက မျက်နှာကို တွေ့ပြီး နောင်ရဲ အံ့သြသွားသည်။ ဒီကောင်မလေးကို သူသိသည်။ သူတို့ ရပ်ကွက်ထဲက နာမည်ပျက် ရှိနေသည့် တစ်ယောက်။ ရည်းစားတွေ မှိုလိုပေါက်အောင် ထားသည်။ တခါတလေ အိမ်ပြန်မအိပ်တတ်။ မိဘတွေက မနိုင်သောကြောင့် လွှတ်ထားသော ကောင်မလေး။ နာမည်က။ နေဦး...နာမည် ဘာလဲ။ နောင်ရဲ မသိ။ “ဂျစ်တူးမ” လို့တော့ ခေါ်သံကြားဖူးသည်။ ကောင်မလေး မျက်စိတွေ ပွင့်လာသည်။

“ မောနင်း ကိုနောင်”

“ ဟင်....မင်းက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ငါနဲ့ အတူရှိနေတာလဲ... နေဦး...ဒါ ဘယ်နေရာလဲ....ငါနဲ့ နင်နဲ့ ဘာဖြစ်ပြီးပြီလဲ...ငါ့ကို အမှန်အတိုင်းပြော”

“ ကိုနောင်ကလည်း လောလိုက်တာ...တခုချင်းစီ ဖြေမယ်နော်...ဒါက ဟော်တယ်လ်တစ်ခု...ဘာဖြစ်လို့ မီးနဲ့ အတူရှိနေလဲဆိုတော့.....ခစ်ခစ်”

“ မြန်မြန်ပြော......ငါ့ကို ဒေါသထွက်အောင် မလုပ်နဲ့”

“ ညတုန်းက မီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့  ကလပ်သွားပြီး အပြန်၊ အိမ် မပြန်ချင်သေးလို့ တစ်ယောက်ထဲ အရက်ဘားလာတာ...အဲ့မှာ ကိုနောင် တစ်ယောက်ထဲ အရက်တွေ လှိမ့်သောက်နေတယ်လေ...အဲ့ဒါနဲ့ မီးလည်း အိမ်ပြန်ဘို့ အဖော်ရတယ်ဆိုပြီး ကိုနောင့်ကို နှုတ်ဆက်တာ....ကိုနောင်က မီးကိုတွေ့ရော မူးပြီး မှောက်ပါလေရော....အဲ့ဒါနဲ့ ဝိတ်တာတွေကို ခေါ်ပြီး ကိုနောင့် ကို မခိုင်းပြီး မီးရဲ့ ကား ဆီကို ခေါ်လာတာ...မီးလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဒီဟော်တယ်လ်ကို ရောက်လာတာ....ဒီက ဝန်ထမ်းတွေပဲ ကိုနောင့်ကို ထမ်းခေါ်လာရတာပေါ့...”

“ အင်း....ဆက်ပြောဦး...”

“ အခန်းထဲရောက်တော့ ကိုနောင်က တအင်းအင်းနဲ့ ရေလှမ်းတောင်းတယ်...မီးလည်း ရေခပ်ပြီး ကိုနောင့် ကို ရေတိုက်တာပေါ့.....အဲ့မှာ ...မီးကို...မီးကို”

“ ဟင်....ငါ နင့်ကို ဘာလုပ်လိုက်လဲ...မြန်မြန်ပြော...ဆက်ပြောစမ်း”

“ ကိုနောင်ကလည်း ကျားကိုက်ပါတယ်ဆိုမှ အပေါက်ကြီးနဲ့လား လုပ်နေတယ်...မီး မပြောချင်တော့ဘူး...မီး ရှက်တယ်”

“ ဟင်....ဒါဆို ငါမသိလို့ ဖြစ်သွားတာ...ငါ့မှာ တာဝန်မရှိဘူး...ငါသွားတော့မယ်...မင်းနဲ့လည်း နောက် ပတ်သက်စရာ အကြောင်းမရှိဘူး....”

နောင်ရဲ ...ဂျစ်တူးမ ပြောနေတာကို မယုံ။ သူ ညကမူးနေသည်။ ဖြစ်ပျက်တာတွေကိုလည်း မမှတ်မိ။ သို့ပေမယ့် ညထဲက ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျ ီဘောင်းဘီက ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေတုန်း။ သူ့ကို သူ ပြန်ဆန်းစစ်သည်။ လိင်ဆက်ဆံခဲ့သလို ဖြစ်မနေ။ အရက်မူးထားလို့သာ ငြီးစီစီ ဖြစ်နေတာ။ သို့နှင့် ကုတင်ပေါ်ကနေ အား သုံးကာ ထလိုက်သည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ ဘာမှ မပြော။ သူ လုပ်နေတာကို ပြုံးစိစိ ကြည့်နေသည်။ 

နောင်ရဲတစ်ယောက် ကုတင်ကနေ အခန်းတံခါးနား ရောက်ဖို့ကိုပင် ခြေလှမ်းတွေ မနည်း လှမ်းရသည်။ တံခါးဖွင့်ရန် လက်ကိုင်ဘုကို လှမ်းကိုင်လိုက်စဉ်မှာပင် တံခါးက အလိုလို ပွင့်လာသည်။ နောင်ရဲ ငေးကြောင်ကာ ကြည့်နေခိုက် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာတာကတော့ ဟော်တယ်လ်ဝန်ထမ်းများနှင့်အတူ နောင်ရဲ မိဘများကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နောင်ရဲ ခေါင်းက မိုက်ကနဲ ဖြစ်ကာ လောကကြီးနှင့် အဆက်ပြတ်သွားတော့သည်။

နောင်ရဲ သတိရလာတော့ ဟော်တယ်လ်အခန်းထဲမှာပင် ရှိသေးသည်။

“ သား မေ့သွားတာ ၁၀ မိနစ်လောက်ရှိပြီ...တော်သေးတာပေါ့ သတိရလို့....အမေတို့က ဆေးရုံသွားဘို့တောင် စီစဉ်နေတာ”

“ သား ခုဏက အိမ်မက်မက်နေတာလားဟင်”

“ မဟုတ်ဘူး..သား...တကယ်....ဒီက ကလေးမလေးက အဖေတို့ဆီကို မနက် ၆ နာရီလောက်က ဖုန်းဆက်တယ်....သားက သူ့ကို ခေါ်သွားပါတယ်ဆိုပြီးလေ...နောက် သိပ်မကြာဘူး ကလေးမ မိဘတွေလည်း အဖေတို့အိမ်ကို ရောက်လာတော့ အဖေတို့လည်း လိုက်လာကြတာ”

“ မဟုတ်ဘူး...သား ရှင်းပြတာ နားထောင်ပါဦး”

“ သား....ဒီအချိန်ရောက်မှ မရှင်းပြပါနဲ့တော့...ငါ့သားကို အဖေယုံတယ်....တစ်ဘက်သားရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကိုလည်း ငဲ့ရဦးမယ်လေ....သားနဲ့ ဒီကလေးမလေးကို အိမ်ထောင်ချပေးရမှာပေါ့”

“ မဟုတ်ဘူး...အဖေ...မဟုတ်ဘူး....အမေ...ပြောပေးပါဦးဗျာ....ကျနော် ဘာမှ မလုပ်ဘူး...ကျနော့်ကို ကယ်ပါဦးဗျာ”

အမေကလည်း မျက်ရည်စမ်းစမ်းနှင့် “သား....သားက လိမ္မာတယ်နော်....အမေက မိန်းကလေးချင်း ကိုယ်ချင်းစာလို့ပါ....ပြီးတော့ ဟော့ဒီက ဦးလေးတွေကိုလည်း ငဲ့ညှာပါဦးသားရယ်”

နောင်ရဲ ဘာမှ မပြောလိုတော့။ လူတွေကိုလည်း မကြည့်ချင်တော့။ ပြူတင်းပေါက်တံခါးကနေသာ အပြင်ကို   လှမ်းကြည့် နေလိုက်တော့သည်။

“ အမေတို့ ကောင်းသလိုသာ စီမံပေးပါတော့...”

“ နေ့ကောင်းရက်သာ ရွေးပြီးတော့ သားတို့ကို နေရာချပေးရမှာပေါ့ကွယ်”

“ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ အစ်မကြီးရယ်....ကျနော်တို့မှာလည်း ဒီသမီးလေး တစ်ယောက်ထဲ ရှိတော့ စိတ်ပူနေရတာ....အစ်မကြီးတို့ရဲ့ သားလိမ္မာလေးကို သားမက်တော်ရတော့ သမီးလေး နောင်ရေး စိတ်အေးရပါပြီ....သားကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်....ဦးလေးတို့ရဲ့ အရှက်နဲ့ သိက္ခာကို ကြည့်ပေးတဲ့ အတွက်ပါ”

နောင်ရဲ နှုတ်ဆိတ်နေသည်။ သူ့ကို ကြည့်နေသော ဂျစ်တူးမကိုသာ ဒေါသမီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

“ မင်း...ငါ့အကြောင်း သိစေရမယ်...ဂျစ်တူးမ” ဟု စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်သည်။

(ဒီဇာတ်လမ်းက ၂၀၁၃ လောက်က အတွေးပင်လယ်ပြာ မှာ စတင်ရေးသားခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ။ ၂၀၁၇ မှ ဇာတ်သိမ်းနိုင်တော့တယ်။ ကျောင်းထဲက သူတွေကိုလည်း ဖတ်စေချင်လို့ ဒီမှာ တင်လိုက်ပါတယ်။ #credit to atwaypinlel)


အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>




ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ အပိုင်း ( ၁ )

ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ အပိုင်း ( ၁ )

နောင်ရဲ ရေးသည်။

ဒီနေ့ နောင်ရဲ တစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ ညနေကျရင် သူချစ်သော ကောင်မလေးနှင့်အတူ အပျော်ခရီးထွက်ရမည်ဖြစ်သောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ညတစ်ညလုံးလည်း ရင်ခုန်နေသောကြောင့် အိပ်မရပေ။ အားလုံးပေါင်း ယောကျ်ားလေး ၅ ယောက်နှင့် မိန်းကလေး ၄ ယောက် ချောင်းသာသို့ သွားမည်ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲအတွက် အဲ့ဒီကောင်မလေးက သူ၏ အချစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း ကောင်မလေးတွင် အရင်ရည်းစား ၃ ယောက်ရှိထားဖူးသည်။ လတ်တလောရည်းစားနှင့် အဆက်ဖြတ်ရန်ပင် နောင်ရဲက အကြံပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

တကယ်ဆို သူမနှင့် ခင်မင်သည်မှာ တစ်လလောက်ပဲရှိသေးသည်။ သို့သော် နောင်ရဲတို့လို အလုပ်သင်ဆရာဝန်အနေနဲ့ကတော့ နေ့ရော၊ ညပါ တာဝန်အတူဆင်းရသောကြောင့် ရင်းနှီးမှုအတိုင်းအတာ ပို ပိုလာခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ အရင်ရည်းစားနှင့်တုန်းက နှစ်ဘက်မိဘက သဘောတူသော်လည်း ကောင်လေးဘက်က အလွန်ရှုပ်သောကြောင့် နောက်ထပ်ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် တွဲနေသောကြောင့် နောင်ရဲကိုယ်တိုင် အဲ့ဒီကောင်နှင့် အဆက်ဖြတ်ရန်အကြံ ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ 

ဒါတွေထားပါတော့။ ဒီကောင်မလေးကို နောင်ရဲတကယ်ချစ်သောကြောင့် အချစ်ဦးလည်းဖြစ်သောကြောင့် ဘာဆိုဘာမှ အပြစ်မမြင်ရက်ပေ။ ဒီည ခရီးသွားရင် ကောင်မလေးကို သူချစ်ကြောင်း ဖွင့်ပြောရမည်။ ရင်ခုန်လိုက်တာ ကောင်မလေးရယ်.....

ညနေဘက် ရန်ကုန်မြို့ကြီးရဲ့ ဆည်းဆာအလှက မြင့်မြင့်မားမားထောင်ထောင်မောင်းမောင်းရှိတဲ့ တိုက်အိမ်တွေကြားကို တိုးဝင်နေတဲ့ အချိန်။ ချိန်းဆိုထားသော အချိန်ထက် နောင်ရဲ တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းကောင်မလေးအိမ်သို့ ကြိုရောက်နေသည်။

“ ဟဲ့..နောင်ရဲ..နင်ကလည်းစောလိုက်တာ..ငါဖြင့် ရေတောင်မချိုးရသေးဘူး”

“ နင်ကလည်းဟာ ချောင်းသာသွားမယ့်ကိစ္စကို...နေတော့...ဟိုရောက်မှ ရေချိုး...ကမ်းခြေကကို ပြန်မတက်လာနဲ့”

“ သေနာကောင်...နင့်အကြံ ငါသိတယ်နော်..ဟင်းဟင်း....ခဏတော့စောင့်...ရေအမြန်ချိုးပြီးထွက်လာမယ်”

သို့နှင့် နောင်ရဲတစ်ယောက် သူငယ်ချင်းကောင်မလေးကို မ ပြီးတော့ သူမဆီ အမြန်ပြေးရသည်။ တက္ကစီတားပြီး သွားလိုက်သည်။ အမှန်က သူငယ်ချင်းကောင်မလေးနှင့် ကောင်မလေး အိမ်မှာ သိပ်မဝေးသော်လည်း ကားဂိတ်သို့ သွားရမည်ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ခါတည်း ငှားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူမအိမ်အောက်ရောက်တော့ ည ၇ နာရီထိုးပြီ။ အိမ်အောက်သို့ ရောက်နေကြောင်းကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ချက်ချင်း ဆင်းလာမည်တဲ့။

ဟော...ဆင်းလာပါပြီ။ ရိုးရိုး ဂျင်းဘောင်းဘီ အရှည်ကို အပေါ်က တီရှပ်ဝတ်ပြီး ဦးထုပ်ဆောင်းလာခြင်းသာ ဖြစ်သော်လည်း နောင်ရဲကတော့ နတ်သမီးလေး လို့ စိတ်ထဲက ခေါ်နေမိသည်။ သူမ အနောက်တွင်တော့ အမေနဲ့ သူမ မောင်လေးက အထုပ်အပိုးတွေ သယ်လို့ လိုက်ပို့ကြသည်။

“ အန်တီ...နေကောင်းတယ်နော်။ သမီးတို့က သူ့ရဲ့ စီနီယာတွေပါ။ အခုလည်း ချောင်းသာသွားမှာ စိတ်မပူနဲ့နော်။ မိန်းကလေး အားလုံး ၄ ယောက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အခု ပါလာတာက နောင်ရဲ တဲ့။ သူတို့က သမီးတို့ ငယ်နိုင်တွေဆိုတော့ ဘာမှ စိတ်မပူရဘူး။ ခိုင်းလို့ ရအောင် ခေါ်သွားတာ...ဟီးဟီး”

နောင်ရဲက နှုတ်ဆိတ်နေသည်။ ရယ်သာပြလိုက်သော်လည်း သူမ အမေကတော့ ပြုံးတောင် မပြုံးပြပေ။ (ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ ယောက္ခမလောင်းကြီးရယ်)

ရေပက်မဝင်ပြောနေသော သူငယ်ချင်းကောင်မလေးကိုသာ နောင်ရဲ စိတ်ထဲကနေ ကျေးဇူးတင်နေသည်။ ထို့နောက် သူမ မိသားစုကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကားဂိတ်သို့ ထွက်လာကြသည်။ အဲ့ဒီတော့မှ တချိန်လုံးတိတ်ဆိတ်နေသော နောင်ရဲ စကားစပြောဖြစ်သည်။

“ ညီမ..ထမင်းစားပြီးပြီလား...”

“ ဟုတ်..အစ်ကို”

“ ဒါဆို ကားဂိတ်ကိုရောက်မှ ကော်ဖီသောက်ကြရအောင်နော်”

“ ဟုတ်....”

ထို့နောက်တွင်တော့ သူငယ်ချင်း ကောင်မလေးနှင့်သာ သူမ စကားတွေပြောနေသည်။ နောင်ရဲလည်း ချစ်စကားတွေ အတွက် စကားလုံးစီနေမိသည်။

.....................................................................................................................

ထို့နောက် ကားဂိတ်နဲ့အနီးဆုံး လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ကော်ဖီသောက်ရင်း သူငယ်ချင်းတွေကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ ကားနှင့်အတူ လိုက်ပါမည့် ခရီးသွားများလည်း အသီးသီး အလျှိုလျှို ရောက်လာကြသည်။ နောင်ရဲတို့ အဖွဲ့ရဲ့ ခေါင်းဆောင် စီနီယာ အစ်မကြီးလည်း လာပါပြီ။

“ ကဲ...ငါတို့ အဖွဲ့လူစုံပြီလား...မှတ်ပုံတင်တွေ ပါကြလား...ပိုက်ဆံအိတ်တွေကို ဂရုစိုက်မယ်နော်...တစ်ခုခုဖြစ်ရင် အစ်မကို ပြောနော်..အားလုံး အပျော်ခရီးသွားပေမယ့် သတိဝီရိယနဲ့ သွားကြမယ်နော်...ပြီးတော့ ရန်မဖြစ်ရဘူး...ကြားကြလား”

“ အစ်မကလည်း ရန်ဖြစ်စရာလား....ဖြစ်ခြင်းဖြစ်ရင်...အချစ်ဆုံးသူတွေပဲ ဖြစ်မှာပေါ့”

နောင်ရဲတို့ကို ကြည့်ကာ..သူငယ်ချင်းတွေက လမ်းကြောင်းပို့နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

ကားထွက်ရန် အချိန်ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း စပယ်ယာက ကြေငြာမောင်းခတ်သောအခါ ခရီးသည်များ အသီးသီး နေရာယူကြသည်။ သူမ က နောင်ရဲရဲ့အနောက်ဘက်က ခုံမှာ ခုဏက သူငယ်ချင်းကောင်မလေးနဲ့အတူထိုင်နေသည်။ ကား စတင်ထွက်ခွာသောအခါမှာတော့ သူမမှာပါလာတဲ့ ပုတီးလေးစိတ်ပြီးတော့ မေတ္တာပို့ ဆုတောင်းနေလေရဲ့။ (ဘယ်လောက် ဘာသာရေးသိပြီး ချစ်ဘို့ကောင်းလိုက်လဲဗျာ) ထို့နောက် နောင်ရဲ ကို အနောက်မှ နေပြီး လက်တို့ကာ

“ အစ်ကိုလည်း စိတ်ထဲကနေ ဘုရားရှိခိုးပြီး မေတ္တာပို့နေနော်”

“ အင်း..ညီမ...အစ်ကို့အတွက်လည်း မေတ္တာပို့ပေးဦးနော်”

“ ဟုတ်....”

နောင်ရဲ စကားပြန်ပြောလိုက်သော်လည်း ခုဏက သူ့ကို လာတို့သော ချစ်လှစွာသော လက်ချောင်းလေးက သူမဆီကို ပြန်မရောက်တော့။ ဒီတစ်ခါတော့ နောင်ရဲ ရဲ့လက်ကနေ ရင်ခုန်သံတွေ ဖလှယ်နေပြီလေ။ ကံတရားက နောင်ရဲဘက်မှာ မားမားမတ်မတ်ရပ်တည်နေသည်။ ဘာကြောင့်ဆိုသော်..“ဝုန်း”ကနဲ မြည်သံနှင့် အတူ ကောင်မလေးတို့ ထိုင်နေတဲ့ ခုံက အောက်ကို ချိုင့်ဝင်သွားသောကြောင့်ပင်။ နောင်ရဲ အလျှင်အမြန် ဦးနှောက်ကို အလုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ ဟဲ့...ဟိုကောင်မလေး...နင်က အရှေ့ကိုလာထိုင်လိုက်...နင်က ဝ နေတော့ ထိုင်ခုံက အလေးချိန် ဘယ်ခံနိုင်မတုန်းဟ”

“ အေးပါဟာ..လာပြီ..လာပြီ”

တိတ်တခိုးချိတ်ထားခဲ့သော လက်ကလေးကို အသာဖြုတ်ပြီး နေရာပြောင်းကာ မသိမသာ သူများတွေမသိအောင် လက်ဖဝါးနုနုလေးကို အုပ်မိုးထားလိုက်သည်။ ဒီလိုပဲနေကာ စကား အများကြီးမပြောဖြစ်ဘဲ ကားစီးလာနေရင်းက ကားရဲ့ TV ကနေပြနေတဲ့ ဇာတ်လမ်းလည်းပြီးသွားသောအခါ မီးချောင်းများကို ပိတ်လိုက်ပါတော့သည်။ သို့တိုင်အောင် ၂ ယောက်သား စကားမပြောဖြစ်သေး။ လက်ကလေးတွေကို ကိုင်ကာ မျက်ဝန်းထဲမှ အချစ်ကို ရှာဖွေနေကြသည်။ ည ၃ နာရီထိုးလောက်မှာ နောင်ရဲ မနေနိုင်တော့ စကားစပြောသည်။ အမှန်မှာ ချစ်စကားကို ချောင်းသာမြေပေါ် ခြေချတာနဲ့ ပြောဘို့ စီစဉ်ထားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

“ ညီမ....အစ်ကို့ကို ချစ်လား”

သူမ ရုတ်တရက် ကြောင်သွားပုံရသည်။

“ ဟင်...အစ်ကို ကလည်း.. ညီမ ကို ချစ်လားလို့ မေးရအောင် ညီမကို ချစ်တယ်လို့ ပြောထားလို့လား... အစ်ကို့ဘက်ကလည်း ဘာမှ စ မပြောပဲနဲ့”

“ ဟုတ်သားပဲ...အစ်ကို လောကြီးသွားတာ....ညီမကို အစ်ကို တအားချစ်တယ်... ညီမကို စတွေ့တုန်း က ပုံရိပ်က အခုထိ မျက်စိထဲက မထွက်ဘူး... အင်္ကျ ီပန်းရောင်လေးနဲ့ ပြီးတော့ ပါဝါမျက်မှန်ကိုင်းကလည်း ပန်းရောင်လေးနဲ့လေ... ဆေးရုံထဲမှာဆိုတော့ ဆံပင်ကို စည်းထားတာ... အရမ်းချစ်ဘို့ ကောင်းတယ်”

“ သွား...ပိုပြီ....ညီမလည်း သတိထားမိပါတယ်...ဘာလဲဆိုတော့ အစ်ကို ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံး စူးရှရှတွေကိုလည်း...ညီမလည်း ရည်းစားနဲ့ ဆိုတော့ ကိုယ့်ဘာသာထိန်းနေရတယ်လေ...တော်ကြာ...ညီမကြောင့် ပြသနာဖြစ်သွားမှာကို မလိုလားဘူး...အခုတော့ ရှင်းသွားပါပြီလေ”

“ အင်း....အဲ့ဒါဆို အဖြေပေးတော့”

“ ဟာ..အစ်ကိုကလည်း....ညီမ စဉ်းစားဦးမယ်လေ..နော်”

“ ဟင့်အင်း..မရဘူးကွာ...အစ်ကိုရဲ့ အချစ်ဦးက ညီမပဲ...အစ်ကို အရမ်းချစ်သလို ညီမဆီက အချစ်ကိုလည်း အမြန်လိုချင်တယ်”

“ ဇွတ်ပဲကွာ...အစ်ကိုကလည်း စဉ်းစားကြည့်လေ....ဘာမှမဖြစ်ပဲနဲ့ လက်အကိုင်ခံမလားလို့...”

“ အစ်ကိုမှ ရည်းစားမထားဘူးတာ..ဘယ်သိမတုန်းလို့....အဲ့ဒီတော့ ညီမက ပြောပြ”

“ ဟာ....ရဘူးကွာ...ဒါဆို အချိန်တော့ပေး..ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရင် ပြောမယ်”

“ No....မရဘူး...ဒီလိုလုပ် ချောင်းသာမြေကို ခြေချတာနဲ့ အဖြေပေး..အစ်ကို့အတွက် အမှတ်တရဖြစ်အောင်ပေါ့...နော်”

“ အစ်ကိုကလည်း ဇွတ်ကြီးပဲ...ဟုတ်ပြီ..ဟုတ်ပြီ...အဲ့တော့မှ ပေးမယ်”

လက်ကလေးကိုင်ရက်သားနဲ့ ၂ယောက်သား လေပြေအေးအေးလေးနဲ့ ချစ်စကားများ စီကာပတ်ကုံး ပြောနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ချောင်းသာရောက်တဲ့ အထိ လက်ကို နောင်ရဲ မလွှတ်ပေးတော့။

ချောင်းသာမြေပေါ်ခြေချသည်နှင့် နောင်ရဲက သူတို့ရဲ့စီနီယာဖြစ်သော တစ်ဦးတည်းသောအစ်မကို ခွင့်သွားပန်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးနဲ့ ဟိုးနားက ကျောက်တုံးလေးဆီ သွားမယ်လို့။ အစ်မကလည်း နောင်ရဲတို့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို သိနေတော့

“ အေး....သွား...သွား...မြန်မြန်သွား...မြန်မြန်လာနော်...ငါ့ညီမလေးကို စိတ်ချမယ်နော်...နင်..ဘာမှမလုပ်နဲ့နော်”

“ ဟုတ်..အစ်မ...ဒါဆိုသွားပြီ....တာ့တာ”

“ ဟိုကောင် ....နောင်ရဲ...ဒါဘယ်လဲ.. အခုမှ ရောက်တာလေကွာ.. ငါတို့ကို မချန်ထားနဲ့လေ... နေပူတယ်ကွ”

အနောက်မှ သူငယ်ချင်းများရဲ့ အသံကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကျောက်ဆောင်လေးနားသို့ အမြန် ခြေလှမ်းသည်။ အနောက်က ကောင်မလေးကလည်း မပြေးရုံတမယ် လိုက်လာသည်။

“ အစ်ကိုရယ်...ဖြေးဖြေးသွားပါ..အနောက်က ကျားလိုက်တာကြနေတာပဲ”

“ ညီမကလည်း....နောက်ကျလို့ မဖြစ်ဘူးလေ...အစ်ကို က အဓိဌာန်ထားတာ..ဒီအချိန် ညီမဆီက အဖြေရမှ ဖြစ်မှာ..မဟုတ်ရင် အစ်ကို ရူးသွားမယ်”

“ အစ်ကို ကတော့ ပိုပြီကွာ”

“ ကဲ...ရောက်ပြီ...ကားပေါ်က စကားလေးပြန်ဆက်ရအောင်”

“ ဘာပါလိမ့်”

“ ညီမ..မနောက်နဲ့နော်....နောက်ရင် အစ်ကို ကိုက်စားပစ်မှာ...လာခဲ့”.....နောင်ရဲ လက်ကြီးကို ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။

“ ဟိတ်...လူတွေနဲ့...ဘယ်လိုဖြစ်နေတုန်း....ပြောမယ်...သေချာနားထောင်....အစ်ကို့ကို ချစ်တယ်”

မျက်လွှာလေးချပြီး တိုးတိုးလေး နောင်ရဲ ရဲ့နားကို လေချိုသွေးသွားသည်။ နောင်ရဲ သေချာ ပီပီသသ ကြားလိုက်ရသည်။ ချစ်သူ စကား တိုးသော်ငြားလည်း ဝမ်းသာပီတိ ဂွမ်းဆီထိနေသည်။ သို့သော်ငြားလည်း

“ဟင်...ဘာပြောလိုက်တာလဲ..အစ်ကို မကြားလိုက်ဘူး....လှိုင်းသံတွေနဲ့ ဆိုတော့ ပြန်ပြောနော်....ဒီတစ်ခါ နည်းနည်းကျယ်ကျယ်ပြော...အစ်ကိုလည်း အာရုံစိုက်ပြီးနားထောင်မယ်”

“ ဟင်း..အစ်ကိုကလည်းလေ...လူကို ရစ်နေပြီ....ဒီတစ်ခါသေချာနားထောင်နော်....”

“ အင်းပါ.....”

“ အစ်ကို့ကို ညီမ ချစ်တယ်”

“ အား”

“ ဟင်...ဘာဖြစ်လို့လဲ အစ်ကို”

“ ပျော်လို့ပေါ့...ညီမရာ....အဲ့ဒါနဲ့ ပင်လယ်ကြီးဆီကို လှမ်းအော်လိုက်တာ...ပင်လယ်ကြီးကို ကြွားပလိုက်တာ....”

“ အစ်ကိုကတော့ ပိုပြီ....ပြန်ရအောင်နော်..ဟိုမှာ စောင့်နေကြတယ်....”

“ အင်း....ပြန်မယ်...မသွားခင် သေချာအောင် နောက်တစ်ခေါက်လောက်ပြောဦး”

“ လူဆိုး...ချစ်တယ်...ချစ်တယ်....ချစ်တယ်....ကျေနပ်ပြီလား”

“ ဟားဟား..ကျေနပ်ပါပြီဗျာ...အစ်ကိုလည်း ညီမကို တအားချစ်တယ်...ဘယ်တော့မှ မခွဲဘူးလို့ ပင်လယ်ကြီးကို တိုင်တည်ပြီး သစ္စာပြုတယ်...ယုံနော်”

“ ဟုတ်”

ထို့နောက် ၂ ယောက်သား အဆောင်သို့ ပြန်လာကြသည်။ အခန်းတွေကို check in လုပ်ပြီးသွားသော သူငယ်ချင်းများနဲ့ စီနီယာ အစ်မက လှမ်းစ သည်။

“ ဘယ်လိုလဲ..နောင်ရဲ....ဇာတ်လမ်းလှလှလေးတွေ ရေးလာပြီလား”

“ မင်းတို့ ကလည်း နောင်ရဲဆိုတဲ့ ငါက မပိုင်ရင် ခြင်တောင်မရိုက်တာ မင်းတို့ သိပါတယ်” မရှိ ရှိသော လူလည်ကျတတ်မှုကို ကြွားလိုက်ခြင်းပင်။ အခုမှ ရည်းစားထားတာကို ပင် ဂုဏ်ယူစွာ ကြွားလိုက်ခြင်းပင်။

“အံမယ်....အစ်ကိုကတော့ ပြောင်းပြန်ပြောတော့မယ်...အဲ့ဒီခြင်ကြီးက ဒီနားကို လာဝဲနေလို့ ညီမ က ဟောဒီလို ရိုက်လိုက်တာကိုများ”

“ ဖြန်း”

“ ဟားဟားဟားဟား”

ရယ်သံများနှင့် ချောင်းသာ ခရီးဦးလေးက ပျော်စရာ အတိပင်ဖြစ်သည်။ အဲ့ဒီနေ့ က စနေနေ့။ မိုးမရွာဘူးဗျာ။

...........................................................................................................

နေ့လည်နေ့ခင်းကျတော့ သူငယ်ချင်းတွေ က အိပ်တဲ့သူ အိပ်၊ ဖဲရိုက်တဲ့သူ ရိုက်ပေါ့။ နောင်ရဲတို့ ချစ်စကြင်စ စုံတွဲလေးကတော့ ကမ်းခြေကို မျက်နှာမူထားတဲ့ ဘန်ဂလိုအရှေ့ထိုင်ခုံလေးမှာ ထိုင်လို့ စကားတွေပြောနေလေရဲ့။ အရှေ့မှာ ကမ်းခြေရှိသော်လည်း ပင်လယ်ရဲ့အလှက ချစ်သူအလှကို ဘယ်မှီမှာတုန်းဗျာ။ လှိုင်းခွပ်သံလေးတွေက ချစ်သူစကားသံလောက် ဘယ်သာယာမှာတုန်း။ ညနေကျတော့ အားလုံး ရေဆင်းကူးကြသည်။ နောင်ရဲတို့စုံတွဲကတော့ တတွဲတွဲ မခွဲစတမ်းပေါ့။ 

ညဘက် ညစာစားကြပြီးတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ ဖဲရိုက်ကြသည်။ နောင်ရဲ တစ်ယောက် ကံဇာတာ တက်နေသည်။ စုတ်ရော လာဘ်ရော ဝင်ခြင်းပင်။ အနိုင်နဲ့ ပိုင်းကာ ဖဲဝိုင်းသိမ်းပြီး ချစ်သူနဲ့ ကမ်းခြေမှာ လမ်းလျှောက်မယ်ဆိုပြီး ထွက်ခဲ့သည်။ 

ပင်လယ်ကမ်းစပ်ကို တဝေါဝေါနှင့် လာရိုက်နေသော လှိုင်းလုံးကြီးတွေ၊ မှောင်မဲနေသော ပင်လယ်ပြင်အထက်က တထိန်ထိန်သာနေတဲ့ လမင်းငယ်၊ ပင်လယ်ဘက်က တိုက်ခတ်လာသော လေအေးအေး၊ ဖြူဖွေးနေသော သဲသောင်ပြင်ကြားမှာ ချစ်သူလက်ကို ဆုတ်ကိုင်ရင်း လမ်းလျှောက်ကာ စကားပြောနေရသော အရသာကို ဘယ်အရာနဲ့မှ နောင်ရဲ မလဲနိုင်တော့။

ကြည်နူးလိုက်တာ ချစ်သူရယ်။

ဒီလိုနဲ့ လမ်းလျှောက်လာရင်း ဘန်ဂလို တစ်ခုရဲ့အရှေ့က ခုံတန်းလေးမှာ ထိုင်နေလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက နောင်ရဲရဲ့ ရင်ခွင်ကို မှီပြီး နောက်ပြန်ထိုင်ချင်းသာ။ ၂ ယောက်လုံး ပင်လယ်ကို ငေးလို့ပေါ့။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်း နောင်ရဲရဲ့ ပေါင်ကို ခေါင်းအုံးအနေနဲ့ ထားကာ မှီပြီး လှဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် ၂ယောက်သား စကားမပြောဖြစ်ပဲ တစ်ယောက် မျက်လုံး တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ နောင်ရဲ ရင်ဘတ်ထဲ ကုလားဘုရားပွဲလှည့်သလိုပင်။ တဒိန်းဒိန်းပေါ့။ 

တဖြည်းဖြည်း ခေါင်းကို ငုံ့ကာ ချစ်သူ နှဖူး ကို နမ်းလိုက်တာ။ ပထမဦးဆုံးအနမ်းပင်။ လေထုထဲက ပါလာသော ချစ်သူရဲ့ကိုယ်သင်းရနံ့လေးက မွှေးလိုက်တာဗျာ။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ဆင့်တက်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းသို့ အနမ်းပွင့်ခြွေရန် ကိုယ်ခန္ဓာကို အနည်းငယ်ကိုင်းလိုက်သည်။ ချစ်သူကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ရင်ခုန်နေပုံရသည်။ 

နှုတ်ခမ်းနီ မဆိုးတတ်သော ကောင်မလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို နောင်ရဲတစ်ယောက် နယ်မြေကျူးကျော်လိုက်သည်။ အစကတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းထိရုံမျှသာ။ အရှိန်တက်လာတော့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားကို နောင်ရဲ လျှာလေးနဲ့ထိုးကာ ဖွင့်ဟလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရှိသမျှအားစုကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်လိုက်သည်။ စက္ကန့် ၃၀ လောက်ကြာတော့ အသိစိတ်ကပြန်ဝင်လာသည်။ အပြင်မှာဆိုတော့ မကောင်းဘူးပေါ့ဆိုပြီး အဆောင်ကို ပြန်လာကြသည်။ ၂ ယောက်သား စကားမပြောဖြစ်။ အပြုံးလေးတွေသာ မျက်နှာမှာ တပ်ဆင်လျှက်။

အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ ပင်လယ်ဘက်ကလေက အေးလွန်းလို့တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် လက်ဆစ်တွေ ကိုက်နေသည်။ အရင်ဘာဖြစ်ဖူးလို့လဲလို့ မေးတော့ အဆစ်အမြစ်ကိုက်တဲ့ ရောဂါရှိတယ်တဲ့။ ၁၀ တန်းတုန်းက အာသီးရောင်ပြီးတော့ အဲ့ဒီကနေ အဆစ်အမြစ်တွေပါ ရောင်ကုန်တာတဲ့။ Pen V ကို နေ့တိုင်းသောက်နေရတယ်တဲ့။ နောင်ရဲတစ်ယောက် စကားပြောတာ ခဏရပ်တန့် သွားသည်။

“ ကို ဘာဖြစ်တာလဲ စကားလည်းပြန်မပြောဘူး...ဘာလဲ ညီမကို ရောဂါသည်ဆိုပြီး စိတ်ပျက်သွားတာလား”

“ ဟင်....ခုဏက ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ....”

“ ကို..လို့ခေါ်တာလေ...မခေါ်ရဘူးလား...မကြိုက်ဘူးလား”

“ မကြိုက်စရာလား....ချိုသာလွန်းလို့...အဲ့ဒီလိုပဲ ဆက်ခေါ်နော်”

“ ဟုတ်..ကို”

“ အင်း....လိမ္မာတယ်....ခုဏက စကားမပြောတာက ကို့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အဖြစ်ကို သတိရလို့ပါ....သူ့မိန်းမက ညီမလို ပဲ ရောဂါရှိတယ်လေ....နောက်တော့ ရောဂါက ဆိုးလာပြီး နှလုံးရဲ့အဆို့ရှင်ကိုပါ သွားဒုက္ခပေးတာ...နောက်တော့ သူတို့ ကားတွေအိမ်တွေရောင်းပြီး ကုတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်လည်း မခံနိုင်ဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားလေရဲ့”

“ စိတ်မကောင်းလိုက်တာ..ကိုရယ်”

“ အဲ့ဒါကြောင့် ညီမကို ကိုက ပြုစုမယ်....ဂရုစိုက်မယ်....ဆေးသောက်ဘို့လည်း မမေ့နဲ့နော်...”

“ ဟုတ်....ကျေးဇူး..ကို....ညီမကို ဂရုစိုက်တဲ့အတွက်”

“ ဒါဆို ကစ်စ်”

“ ရွှတ်”

နောင်ရဲရဲ့ ပါးလေးကို အနွေးဓါတ်ပေးသွားခြင်းပင်။ ကောင်မလေးရဲ့ လက်ဖဝါးလေးကို ပွတ်ကာ လက်ကိုက်နေတာကို ကုစားနေသည်။ (စုန်းပညာ မဟုတ်ပါ။ အေးလွန်းသောကြောင့် လက်ကိုက်နေခြင်းကို သွေးနွေးသွားအောင်လို့ လက်ပူတိုက်ကာ အပူပေးခြင်းပင် ဖြစ်သည်)

ဒီလိုညမျိုး အမြဲတမ်းဖြစ်ပါစေကွယ်။ ချစ်သူနဲ့ ပထမဆုံး ညအချိန်ကို ၂ ယောက်ထဲ ဖြတ်သန်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ အရင်က ညဘက် တာဝန်အတူတူကျသော်ငြားလည်း မိန်းကလေးဆရာဝန်အတွက် အခန်းတစ်ခန်း၊ ယောကျ်ားဆရာဝန်အတွက် တစ်ခန်း ဖြစ်သည့်အပြင် လူနာများရဲ့ ကျန်းမာရေးအခြေအနေကိုလည်း အမြဲတမ်း လေ့လာစောင့်ကြည့်နေခြင်းတို့ကြောင့် ဒီလိုမျိုးည မရခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

................................................................................................................................

နောက်ရက်တွေမှာတော့ နောင်ရဲတို့အတွဲ ပုံမှန်အတိုင်းပင် သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ရေဆင်းကူးလိုက်၊ ဖဲရိုက်လိုက်၊ သောင်ပြင်မှာ ဘောလုံးကန်လိုက်၊ ညနေခင်းကို ဘီယာဝိုင်းလေးနဲ့အတူ ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုလိုက်ပေါ့။ ထို့နောက် ချစ်သူလက်ကို ဆွဲကိုင်ကာ ရန်ကုန်မြေကို အောင်နိုင်သူ စစ်သူကြီးပမာ ရင်ဆန့် ခါးကော့ပြီး ပြန်လာသည်။ ထိုနေ့က တနင်္ဂနွေနေ့ပေါ့။ ချစ်သူနဖူးလေးကို နမ်းကာ အိမ်အောက်သို့ အရောက်ပို့ပေးလိုက်သည်။

ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့လည်း ပုံမှန်အတိုင်းပင် ဆေးရုံတာဝန်တွေနဲ့ လည်ပတ်နေဆဲ။ နောင်ရဲကတော့ တခြားဆေးရုံကို ပြောင်းသွားရသည်။ ကောင်မလေးကတော့ နောင်ရဲ ရဲ့ ဂျူနီယာဖြစ်သောကြောင့် အရင်ဆေးရုံမှာပင် နောက်တစ်လနေမှ ပြောင်းရမှာဖြစ်သည်။ နောင်ရဲ အလုပ်များတာပေါ့။ ဆေးရုံ ၂ ရုံ ကို တာဝန်ကျလို့လေ။ ဖေဖော်ဝါရီ ၁၄ ရက်နေ့ကိုပင် ညဂျူတီကျသောကြောင့် သူများစုံတွဲတွေလို မပျော်ပါးနိုင်ပါ။ နေ့ခင်းဘက် ထမင်းစားချိန်လေးသာ ကောင်မလေးဆီကို ပြေးပြီး နှင်းဆီပန်း ဆက်သခဲ့သည်။ 

၃ လပိုင်းကုန်တော့ နောင်ရဲအတွက် အလုပ်သင်ဆရာဝန်အဖြစ်ကနေ တာဝန်ပြီးဆုံးလေပြီ။ ဘွဲ့ကလည်း နောက်တော်တော်ကြာမှ ပေးမှာဆိုတော့ အချိန်တွေအားနေသည်။ ဝမ်းရေးအတွက် ၁၀ တန်းကလေးတွေကို ဂိုက်လုပ်ပေးသည်။ ကျန်တဲ့အချိန်တွေကိုတော့ ကောင်မလေးအတွက်ပေးထားသည်။ နောက်တော့ ညဂျူတီပါ အတူတူဆင်းဖြစ်သွားသည်။ သူငယ်ချင်းတွေကတောင် အလုပ်သင်ဆရာဝန်မာစတာ တက်နေတာလို့တောင် နောက်လိုက်သေးသည်။ ဒီလိုနဲ့ နောင်ရဲဘဝကို ပုံပြောင်းပေးမယ့် နေ့လေးတစ်နေ့ ရောက်လာသည်။

ကောင်မလေးက ဆေးရုံ အသစ်မှာ တာဝန်ကျသည့် စစဦးဆုံးနေ့ပေါ့။ အဲ့ဒီဆေးရုံက လူနာ သိပ်မရှိဘူးပေါ့။ အလုပ်သင်ဆရာဝန် အရေအတွက်လည်း နည်းတော့၊ ကောင်မလေးနဲ့ အတူ နောက်ထပ်ဆရာဝန်မတစ်ယောက်ပဲ ရှိသည်။ အလုပ်ပိတ်ရက်ဖြစ်သောကြောင့်လည်း နေ့ခင်းဘက်တွင် အခြားတာဝန်ကျ ဆရာဝန်များမရှိပေ။ 

ဒီလိုနဲ့ နောင်ရဲတစ်ယောက် ကောင်မလေးနဲ့ စကားပြောလိုက်၊ သူ့ သူငယ်ချင်းမနဲ့ စကားပြောလိုက်၊ စာဖတ်လိုက်၊ ညနေဘက်ရောက်တော့ ဂိုက်ပြရန် ပြေးလိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်သွားသည်။ ဂိုက်ပြပြီး ကောင်မလေးဆီ ပြန်သွားတော့ ညဘက် ၈ နာရီကျော်နေပြီ။ အဲ့ဒီမှာ ကောင်မလေး သူငယ်ချင်းက သူအိမ်ပြန်တော့မယ်။ ကောင်မလေးနဲ့ကလည်း သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးမဟုတ်တော့ မဆင်းချင်ဘူးဆိုတဲ့သဘောပေါ့။

“ အိုကေလေ...ရတယ်...ဒီမှာ ကိုနောင်ရဲလည်း ရှိနေတယ်ဆိုတော့ နင် ပြန်ချင်ရင်ပြန်လေ”

ကောင်မလေး ပြန်ပြောလိုက်တာပါ။ နောင်ရဲ ရင်ဘတ်ထဲ မိုးကြိုးအစင်းလိုက် ပစ်ချသွားသည်။ ဟုတ်တယ်လေ။ ဘာဘာ ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာ ဘာဘာ ဘာမှ မသိသေးဘူးလေ။ ဒီလိုနဲ့ ညဘက် အိပ်တော့မယ်ပေါ့ဆိုပြီး တစ်ယောက် တစ်ကုတင်အိပ်သည်။ ဒီဆေးရုံမှာ ဆရာဝန်အခန်းက တစ်ခန်းထဲ ရှိတာကိုး။

“ ညီမ ...အိပ်ပြီလား”

“ မအိပ်သေးဘူး...ကို....ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ဒါဆို...ညီမနဲ့ စကားပြောချင်တယ်”

“ ပြောလေ...အခုပြောလို့ ရတာကို”

“ ဟင့်အင်း.....တိုးတိုးလေးပြောမလို့....”

“ ဘယ်လိုပြောမှာလဲ”

“ ညီမအနားကို လာခဲ့မယ်လေ....ညီမကို ဖက်ရင်း စကားပြောချင်လို့”

“ ကိုကတော့လေ...အခွင့်အရေးမရလိုက်နဲ့....ကျားချောင်း ချောင်းနေသလိုပဲ....တစ်ခါတည်း ပြောထားမယ်နော်....အဆင့်တွေ မကျော်လာနဲ့နော်..”

“ ညီမကလည်း ကို့ကို မယုံဘူးလား....စိတ်ချ....ဘာမှ မလုပ်ဘူး...ညီမ နာကျင်မယ့်ကိစ္စကို ကိုကလုပ်ပါ့မလား”

“ ဒါဆိုပြီးရော...လာခဲ့”

နောင်ရဲ အပြေးအလွှား ကုတင်ကူးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက နောင်ရဲရဲ့လက်မောင်းကို ခေါင်းဦးပြီးတော့ ရင်ခွင်ထဲမှာ မှေးနေသည်။  ထို့နောက် နောင်ရဲ ကောင်မလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကလည်း ပြန်နမ်းလာသည်။ ၂ ယောက်လုံး အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာကြသည်။ နောင်ရဲ လက်ကို တာဝန်ပေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေး ခန္ဓာကိုယ်ဗေဒကို လေ့လာဘို့ပေါ့။ လူပျိုလက် ဝက်မြှီး ဆိုသည့်အတိုင်း ကောင်မလေး ကိုယ်ပေါ်အနှံ့ လျှောက်ပွတ်နေသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် ကောင်မလေး ထရယ်သည်။

“ ကို....ကလိမထိုးနဲ့ကွာ...ယားတယ်”

“ ဟုတ်လား...ကိုလည်းမသိဘူးလေ...မသိဆို လူပျိုစစ်စစ်ကိုးကွ”

“ ပါလာပြန်ပြီ...ဒီကြော်ငြာက”

“ ရှူး..တိတ်တိတ်နေ...မျက်လုံးမှိတ်ပြီးပြန်နေနော်...”

“ ဟုတ်”

နောင်ရဲ လက်က ကောင်မလေး လည်တိုင်ကနေပြီးတော့ ရင်ဘတ်ကို တဖြေးဖြေးဆင်းလာသည်။ အင်္ကျ ီအောက်ကနေ လက်လျှိုလိုက်ပြီးတော့ အောက်ခံဘရာကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်သည်။ နည်းနည်းတော့ ကျပ်နေသည်။ သို့သော် ကိစ္စမရှိ၊ ကောင်မလေးက အလိုက်သင့် နေပေးထားသည်။ ရင်နှစ်မွှာထဲက ညာဘက်ကို အရင်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လက်တစ်ခုလုံး ပြည့်ကျပ်ပြီး ကိုင်ရတာ စီးစီးပိုးပိုး ရှိသည်။ 

ခန့်မှန်းခြေ ပေါက်စီဆိုက်ဒ်ပေါ့။ ဒါဆို ၃၄ က အနည်းဆုံးပဲ (အထက်ပါအရည်အချင်း ပြည့်စုံတာပေါ့)။ ထို့နောက် ဘယ်ညာ ပြောင်းပြီး ကစားလိုက်သည်။ လှန်ပြီး စို့ချင်သော်လည်း ဆေးရုံမှာ ဖြစ်သောကြောင့် မလုပ်ဝံ့ပေ။ နောက်တော့ အောက်ပိုင်းကို လေ့လာချင်လာသည်။ လက်က ရင်ဘတ်မှ တဆင့် ချက်ကလေး ကို ဖြတ်ကာ၊ ကောင်မလေးထမီနား ရောက်လာသည်။

“ ကို....မလုပ်နဲ့နော်...ဆေးရုံမှာနော်”

“ အင်းပါ”

အင်းပါ ဆိုပြီးတော့လည်း မရပ်သွားပါ။ ထမီအပေါ်ကနေ  ပိပိနေရာကို ပွတ်နေသည်။

“ ဒေါက်...ဒေါက်...ဒေါက်”

အခန်းကို တံခါးလာခေါက်နေခြင်းဖြစ်သည်။

“ လာပြီ...လာပြီ...ခဏလေး”

ကောင်မလေး အင်္ကျီကို အမြန် ပြန်ပြင်လိုက်သည်။

“ ဆရာမ....လူနာက ချုပ်ထားတဲ့နေရာက နာနေလို့တဲ့...အဲ့ဒါ လိုက်ကြည့်ပေးပါဦး”

လူနာစောင့် လာခေါ်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ လူနာ သွားကြည့်ပြီး ပြန်လာသောအခါ နောင်ရဲ က ရှေ့ဆက်တက်ရန် ပြင်တော့။

“ ကို...တော်တော့....အခုတောင် ဘယ်လောက်လန့်ဘို့ ကောင်းလဲ...မလုပ်နဲ့တော့နော်....မနက်ဖန်ကျရင် night off လေ..အဲ့ဒီတော့မှ ကိုနဲ့ အတူလိုက်ခဲ့မယ်..ဟုတ်ပြီလား....”

“ တကယ်...ပျော်လိုက်တာ.....အင်း....လောလောဆယ်တော့ ...စရန်သဘောအနေနဲ့ ကစ်စ်လေးတော့ပေး”

“ တော်တော်ကဲ”

“ ရွှတ်”

မနက်ဖန်အတွက် ရင်ခုန်နေတော့ ဒီညအတွက် ဘယ်လိုမှ အိပ်မပျော်နိုင်တော့ပေ။

.............................................................................................................................

တစ်ညလုံး နောင်ရဲတို့ ၂ ယောက် မအိပ်ဖြစ်ကြပေ။ ကောင်မလေးက သူ့လူနာတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်လို့ပေါ့။ နောင်ရဲကတော့ ကောင်မလေးကို လုပ်သင့် မလုပ်သင့် စဉ်းစားချိန်ဆနေရသည်။ ကောင်မလေးကို သူတကယ်ချစ်သည်။ အနာဂတ်ကို နောင်ရဲ မမှန်းဆတတ်။ မယုံနိုင်သေးပေ။ တစ်ညလုံး စဉ်းစားနေသော်လည်း တိကျတဲ့ အဖြေကတော့ မထွက်။ မနက် ၈နာရီခွဲရောက်တော့ ဆရာဝန်ကြီးက ဝဒ်ရောင်း (ward round) လှည့်သည်။ ဂျူတီချိန်းပြီးသောအခါ ဆေးရုံထဲက ထွက်လာကြသည်။ အလုပ်သင်ဆရာဝန်မတွေရဲ့ Night off က မစားသာပေ။ အထုပ်အပိုးတွေက နည်းတာမဟုတ်။

“ ကို...လောလောဆယ် မနက်စာ သွားစားမယ်နော်...ဗိုက်ဆာလို့...ပြီးရင် အိမ်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်...အခု ဂျူတီအတူဆင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းမိန်းကလေး အိမ်က ဆေးရုံနားမှာမို့လို့ သူ့အိမ် ခဏသွားနားမယ်လို့...ပြီးမှ အိမ်ပြန်လာမယ်ဆိုပြီးပေါ့...ညက ကို့ကို ကတိပေးထားတာပဲဟာ....မမေ့ဘူးနော်..ဟွန့်”

တစ်ညလုံး စဉ်းစားနေသော နောင်ရဲ ဒီလိုအခြေအနေကို လက်မလွှတ်တော့ပေ။ နောက်ဆုံးတော့ ဆန္ဒက ဦးနှောက်ကို အနိုင်ယူသွားပြီ။ အခြေအနေကလည်း ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်ကိုး။ မီးစိမ်းပြမှတော့ မထူး၊ ဖြတ်မောင်းရန် အရှိန်ယူလိုက်သည်။ Lucky seven လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ဝမ်းမီးကို အရင်ငြှိမ်းသည်။ ကောင်မလေးအတွက် သူကြိုက်တတ်သော တို့ဟူးနွေး နဲ့ ovaltine တစ်ခွက်၊ နောင်ရဲကတော့ ပဲပြုပ်ထမင်းဆီဆမ်းနဲ့ ကြက်ဥကြော်၊ ကြက်ဥ ကာကျက် ၂ လုံး၊ နွားနို့ တစ်ခွက် မှာလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက နောင်ရဲဗိုက်ခေါက်ကို လာဆွဲဆိတ်သည်။

“ ကို...ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ....လူတွေမြင်ရင် မကောင်းဘူး...ဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘူး..အားပြတ်နေပြီလား...”

“ မဟုတ်ဘူးလေ...စစ်မရောက်ခင် မြှားကုန်တာမျိုးမဖြစ်အောင် ကြိုတင်ပြင်ဆင်နေတာ...”

“ တော်တော် စကားတတ်...ပြောလို့ မနိုင်တော့ဘူး...ကျမ ပဲ အရှုံးပေးပါတယ်တော်”

“ ဟားဟားဟား”

မှာထားသော အစားအစာများကို စားပြီးနောက်မှာတော့ ကောင်မလေးကို သူ့အိမ်သို့ ခေါ်လာသည်။ နောင်ရဲ မိဘများက အစိုးရဝန်ထမ်းဆိုတော့ တနင်္လာနေ့ ဒီအချိန်မျိုးဆို အိမ်မှာ မရှိတော့။ အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း ကောင်မလေးက ရေချိုးချင်သည်ဆိုသောကြောင့် ရေချိုးခန်းကို ပြကာ သူ့ရဲ့ ညဝတ် အင်္ကျ ီတွေကို ကောင်မလေးကို ပေးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးထွက်လာသော ကောင်မလေး၊ ယောကျ်ားလေး အင်္ကျ ီနှင့် တစ်မျိုးတစ်ဖုံ လှနေသည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်တွင် နားနေစေကာ နောင်ရဲလည်း ရေချိုးခန်းသို့ ဝင်လာသည်။ ညီတော်မောင်ကိုလည်း ဆပ်ပြာနှင့် အသေအချာ ဆေးကြောပွတ်တိုက်လိုက်သည်။

“ ဟေ့ကောင်ကြီး...ခဏနေရင် မင်း တွင်းအောင်းရမှာနော်....ကြိုးစားလိုက်ဦးကွာ”

ညီတော်မောင်ကလည်း နားလည်သည့်အလား တဆတ်ဆတ် တုန်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြနေသယောင်။ ရေချိုးခန်းမှ ထွက်လာတော့ ကုတင်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါဝယ်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေလေသည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ်။ နောင်ရဲ ကောင်မလေးကို နှိုးရန် စဉ်းစားလိုက်သော်လည်း ညက မအိပ်ရသေးသော ကောင်မလေးကို သနားပြီး မနှိုးရက်တော့။ 

ကောင်မလေးဘေးနားတွင် ဝင်လှဲကာ ခေါင်းကို အသာမပြီး သူ့လက်မောင်းကို ဝင်လျှိုလိုက်သည်။ နဖူးလေးကို အသာနမ်းကာ “ချစ်တယ် ညီမရယ်” လို့ ပြောလိုက်သည်။ နောင်ရဲလည်း ခေါင်းမတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို အသာအယာ ချော့ကာထိန်းချုပ်ထားလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ နောင်ရဲလည်း အိပ်ပျော်သွားသည်။

ပါးပြင်မှာ လေတိုးနေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးကို တဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကာ ကောင်မလေးဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက သူ့ဘက်ကို တစောင်းလှည့်ပြီး ခေါင်းကို လက်နဲ့ ထောက်ကာ နောင်ရဲကို ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ ကို....နိုးပြီလား....မောနင်း...မဟုတ်ပေမယ့်..မောနင်းနော်...ခစ်ခစ်....ကို အိပ်နေတာ ချစ်ဘို့ ကောင်းတယ်သိလား....”

“ နိုးနေတာကြာပြီလား...ညီမ”

“ မကြာသေးဘူး ကိုရဲ့...ခုလေးတင်...ကိုကလည်း ရေချိုးပြီးတော့ ညီမကို နှိုးရောပေါ့လို့....”

“ သြော်...ညီမအိပ်နေတာကို....ကိုက ဘယ်နှိုးရက်မတုန်း...အခု တော့ အိပ်လိုက်ရတော့ အားပြည့်ပြီမလား....လာထား...အာဘွား”

“ ခစ်ခစ်ခစ်ခစ်”

ကောင်မလေးကို လဲှလိုက်ကာ နောင်ရဲက အပေါ်စီးမှ နေပြီး နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကလည်း အလိုက်သင့် ပြန်စုပ်ပြီး နမ်းသည်။ လက်ကလည်း အင်္ကျီ ီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ မနေ့ညက ကြင်သာကြင်ပြီး မမြင်လိုက်ရသော ကောင်မလေးရဲ့ နို့တွေ ပြူးထွက်လာသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးက ပန်းရောင်လေးထလို့၊ နို့ကွင်းလေးတွေက လည်း ပန်းဆီရောင် ရင့်ရင့်လေးပေါ့။ နို့တွေက လက်နဲ့ အသာအယာ ဆုပ်ကိုင်သယောင် ဖွဖွလေး ညှစ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေရာမှ အနမ်းတွေကို လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဆီ ပို့လိုက်သည်။ ကောင်မလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေး မှိတ်ကာ ခေါင်းလေးကို မော့ပြီး အသက်ရှူမြန်နေပုံပင်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဖွဖွလေး နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်”

“ အင်း....ဟင်း”

ကောင်မလေးဆီက အသံကြားလိုက်လို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့ ခေါင်းလေးထောင်ကာ သူ့ကို ကြည့်နေသည်။ နောင်ရဲလည်း ဟိုဘက်ဒီဘက် ၂ ဘက်မျှအောင်လို့ နို့တစ်ဘက်ကို စို့နေရင်းနဲ့ နောက်နို့တစ်ဘက်ကို လက်နဲ့ အသာအယာ နယ်နေလိုက်သည်။ နယ်လို့ အားရတော့မှ လက်ကို အောက်ပိုင်းဒေသ ပို့လိုက်သည်။ ပင်တီအပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ပင်တီ အောက်ကို လက်လျှိုပြီး အစိကို လိုက်ရှာလိုက်သည်။ တော်တော်နဲ့ လိုက်လို့ မတွေ့။ 

စိတ်မရှည်ဖြစ်လာကာ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အမွှေးတွေက သိပ်တော့မများပေ။ နီညိုရောင်လေး။ အစိကတော့ ရှာမတွေ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ပိပိ အတွင်းသားလေးကို ဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ ပိပိ နှုတ်ခမ်းသားကလည်း သိပ်မထူပေ။ ပါးပါးလေး။ သေချာကြည့်တော့မှ ပိပိ ရဲ့အပေါ်နားလေးမှာ အစိကို ရှာတွေ့သည်။ အစိကလည်း သေးနေသောကြောင့် သူ လက်နဲ့ စမ်းလို့ မမိခြင်းဖြစ်သည်။ အစိကို အသာအယာလေး လက်ခလယ်နဲ့ ပွတ်လိုက်သည်။

“ အ....”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ညီမ”

“ မသိဘူး..ကို....ဘယ်လိုလေးမှန်း မသိဘူး...တစ်မျိုးလေး”

“ ဘယ်လို တစ်မျိုးလေးလဲ”

“ သေချာမသိဘူး ကိုရ...ကျင်ကျင်တက်သွားတာ...”

“ မကောင်းဘူးလား”

“ အင်း...ကောင်းတယ်”

“ ဒါဆို ဆက်လုပ်ရမယ်ပေါ့”

“ ဟုတ်...ဆက်လုပ်ပေးနော်..ကို”

နောင်ရဲလည်း ကောင်မလေးရဲ့ ပိပိကို လက်တစ်ဘက်နဲ့ ညှပ်ထိန်းကာ အစိကို လက်ခလယ်နဲ့ ပွတ်ပေးနေတော့သည်။ ပိပိထဲကနေ အရည်တွေက စိမ့်ထွက်လာသည်။ အရောင်ညစ်ညစ်ကြီးလည်း မဟုတ်။ အရည်ကြည်လေးတွေ၊ အနံ့ နမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း ငပိနံ့ တော့ မထွက် နည်းနည်း ညှီစို့စို့လေး။ နောင်ရဲကတော့ မွှေးသည်လို့ ထင်သည်။ 

နောင်ရဲ ရဲ့ ညီတော်မောင်ကလည်း ပုဆိုးကြားကနေ ထောင်ထွက်နေသည်။ ကောင်မလေးကို ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာမှ မရှိတော့ပေမယ့် နောင်ရဲ အဝတ်တွေကတော့ အခုထိ ကိုယ်ပေါ်မှာ ကပ်နေတုန်း။ ကောင်မလေးအရှိန်တက်လာတာကို ခဏလေးစောင့်ကာ နောင်ရဲ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်သည်။ ညီတော်မောင်က ပေါက်ကွဲတော့မယောင် သွေးကြောတွေက ဖောင်းကာနေသည်။ ညီတော်မောင်ကို ကြည့်ကာ ကောင်မလေးက ရှက်သယောင်မျက်နှာပေးနှင့်

“ ကို့ဟာကလည်း ပြောင်ချောကြီးပါလား...”

“ အင်း....အဲ့ဒါတောင် အရေပြားမဖြတ်ရသေးဘူးလေ....ဆွဲဆွဲပေးနေလို့သာ ဒစ်ပေါ်လာတာ”

“ ကိုက တစ်နေ့ ဘယ်နှစ်ခါ လုပ်လို့လဲ”

“ သိပ်မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး...၂ ရက်နေမှ တစ်ခါပေါ့....ကဲပါ..စကားပြောတာကြာတယ်...အဲ့ဒီ ပြောင်ချောကြီးနဲ့ ညီမ ပိပိထဲထည့်မယ်...အိုကေလား”

“ အဲဗားရယ်ဒီပါပဲရှင်....ခစ်ခစ်....”

တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ခေါင်းရမ်းနေသော ညီတော်မောင်ကို လက်နဲ့ အသာထိန်းကာ ကောင်မလေးရဲ့ ပိပိ နားမှာ တေ့ထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ တဖြည်းဖြည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ထည့်ကြည့်သည်။ မဝင်ပေ။ ထပ်ကြိုးစားကြည့်သည်။ ညီတော်မောင်တောင် ခေါင်းနာနေပုံရသည်။ သေချာအောင် အပေါက်ရှာကြည့်သည်။ ပိပိကို သေချာဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ တွေ့ပြီ။ အပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းလေး။ 

သေချာမှတ်ကာ ထပ်ထည့်ကြည့်သည်။ နည်းနည်းလေး ဝင်သည်။ အားနှင့်လည်း မထိုးရဲပေ။ ကောင်မလေး နာသွားမည်စိုးသောကြောင့်၊ ညီတော်မောင်ကလည်း ပထမဦးဆုံး အတွေ့အကြုံဖြစ်သောကြောင့် ပေါက်ထွက်ချင်နေပြီ။ ကောင်မလေးက အောက်ကနေပြီး ပေါင်ကားထားသော်လည်း အပေါက်က ကျဉ်းနေသောကြောင့် နောင်ရဲ အားနဲ့ နည်းနည်းဆောင့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ အား...ကို နာတယ်”

“ ဆောရီးနော် ..ညီမ...အခုထိမဝင်သေးလို့..နည်းနည်းလောသွားတာ....ဖြည်းဖြည်းထည့်ပေးမယ်နော်...ရတယ်မလား”

“ ဟုတ်...ကို”

ကောင်မလေး အရှိန်မပျက်ရအောင် လက်တစ်ဘက်နဲ့ အစိကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ညီတော်မောင်ကိုလည်း ထိုးထည့်နေသည်။ နောင်ရဲ တစ်ယောက် ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ပေါ့။ နောက်တော့ ပိပိအရည်တွေလည်း ရွှဲလာကာ တဖြည်းဖြည်း ဒစ်ဝင်စ ပြုလာပြီ။ ကောင်မလေးဆီက ညည်းသံလည်း ကြားလာရပြီ။

“ အ...အင်း.....အင်း.......”

အသံက ခပ်တိုးတိုးလေးပင်။ နောင်ရဲလည်း အားတက်လာကာ ဆောင့်ချလိုက်သည်။

“ အား...ကို...မရဘူး...နာတယ်....အား...”

နောင်ရဲလည်း..အပေါ်ကနေ ကောင်မလေးကို ကုန်းပြီးဖက်လိုက်သည်။ နဖူးကို လက်နဲ့အသာသပ်လိုက်ကာ

“ ခဏလေးနော်....အပျိုအမြှေးပါး ပေါက်သွားတာ...အနာရှိန်သက်သာအောင် ခဏရပ်ပေးမယ်နော်...တဖြည်းဖြည်းတော့ ကောင်းလာမှာပါ”

“ ဟုတ်...နာအောင်တော့ မလုပ်နဲ့နော်”

နောင်ရဲလည်း ညီတော်မောင်ကို တွင်းထဲက မထုတ်ပဲ အသာစိမ်ထားလိုက်သည်။ တအောင့်ကြာတော့မှ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ကြည့်သည်။ ကောင်မလေးမျက်နှာကို ကြည့်တော့ နည်းနည်း မဲ့သွားပေမယ့် ဘာမှ မပြောတော့။ ဒါဆို အခြေအနေကောင်းနေပြီပေါ့။ ပိပိထဲကို ၁၀ ချက်လောက် အသွင်းအထုတ် လုပ်ပြီးသောအခါမှာတော့ ညီတော်မောင် ပေါက်ကွဲသွားသည်။ အရည်တွေက ကောင်မလေးရဲ့ ပိပိထဲကို အရှိန်အဟုန်နဲ့ ဝင်သွားသည်။

“ ဟင်..ကို...ပြီးပြီလား”

“ အင်း...ပြီးသွားပြီ..ညီမ...ဒါ ပထမဆုံးဆိုတော့ ကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်လို့”

“ ညီမက အခုမှ ကောင်းလာတာကို...”

“ ဒါဆို ကိုလက်နဲ့ ဆက်လုပ်ပေးမယ်နော်...ပြီးတဲ့အထိ”

“ အင်း...ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ...ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးနော်”

ဒါနဲ့ပဲ ညီတော်မောင်ကို မချွတ်ပဲနဲ့ အပေါ်ကနေ လက်မလေးနဲ့ အစိကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ညီတော်မောင်ကို မချွတ်တာကတော့ ကောင်မလေးစိတ်ထဲမှာ သူ့ပိပိထဲမှာ ညီတော်မောင်ရောက်နေခြင်းကို ဖီးလ် ဆက်တက်စေရန် ဖြစ်သည်။ ၅ မိနစ်လောက်အကြာမှာ

“ အ...အား...အားးးးးးးး...ကို ပြီးပြီ.....ညီမ ပြီးပြီ”

ကောင်မလေးရဲ့တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်လာကာ အပေါ်ကို မြောက်မြောက်တက်လာသည်။ ညီတော်မောင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်ကြည့်သောအခါမှာတော့ “ပြွတ်”ကနဲ အသံနဲ့ အတူ အရည်တွေပါ ပိပိထဲကနေ စီးကျလာသည်။ ညီတော်မောင်ကတော့ သွေးစွန်းလာသည်ပေါ့။ နောင်ရဲတစ်ယောက် First loveဆီကနေ First blood ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးက မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ အနားယူနေသည်။

“ ကောင်းလား..ညီမ.”

ကောင်မလေး ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

“ နောက်တစ်ခါတော့ ကို မြန်မြန်မပြီးအောင် ထိန်းထားမယ်နော်...လေ့ကျင့်ခန်းတွေ ရှိတယ်လို့တော့ကြားဖူးတယ်...ကို ကြိုးစားကြည့်လိုက်ဦးမယ်”

“ ဟုတ်”

“ ဒါဆို ခဏနားရအောင်နော်...ထပ်လုပ်ချင်ပေမယ့် ညနေ ၃ နာရီထိုးတော့မှာဆိုတော့ ညီမကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်နော်...နောက်တစ်ခေါက်တော့ အကြာကြီး စစ်ခင်းရအောင်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်...ကို့ကို ချစ်တယ်ဆိုတာ ယုံပြီနော်”

“ အစထဲက ယုံပါတယ်ဗျာ...ညီမက သက်သေပြတော့လည်း ပိုပြီး ယုံကြည်သွားတာပေါ့...ဒါပဲနော်...ကို့ကို တသက်လုံးမခွဲနဲ့တော့...ကို့ရဲ့ လူပျိုဘဝကို ညီမကိုပေးလိုက်တာ”

“ အံမယ်....ညီမက ပြောရမှာကို...ညီမကိုပဲ တသက်လုံးချစ်ရမယ်နော်....”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ...ဆရာမ....ဟားဟားဟား”

“ ခစ်ခစ်ခစ်”

ထို့နောက် ကောင်မလေးကို ရေအရင်ချိုးခိုင်းကာ အဝတ်အစားလဲစေပြီး နောင်ရဲလည်း ရေချိုးကာ အဝတ်အစားလဲပြီး ကောင်မလေးအိမ်သို့ ပို့လိုက်သည်။ လမ်းမှာအားပြည့်အောင် မုန့်ဝင်စားလိုက်သေးသည်။ ကောင်မလေး ကြိုက်တတ်သော မင်းလမ်းမုန့်တီဆိုင်မှာပေါ့။

ညဘက်ရောက်တော့ ကောင်မလေး ဖုန်းဆက်သည်။

“ ကို...ညီမ အဖြူတွေဆင်းနေတယ်...ပြီးတော့ အထဲက စပ်နေတယ်....ဖြစ်ပါ့မလားဟင်...ညီမ ကိုယ်ဝန်ရသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

အဲ့ဒီတော့မှ နောင်ရဲ သတိရသည်။ ကောင်မလေးကို ဆေးမတိုက်လိုက်ဖြစ်။ အခု ညနေ ၇ နာရီဆိုတော့ ဆေးဝယ်ပြီး ပို့ရင် မှီသေးသည်။

“ ညီမ..အိမ်အောက်ဆင်းလာလို့ရမလား...ကို ဆေးဝယ်ပြီးလာပေးမယ်”

“ အင်း....စာအုပ်အငှားဆိုင်သွားမယ်ဆိုပြီး ဆင်းလာခဲ့မယ်လေ”

“ အိုကေ..ဒါဆို ခဏစောင့်နော်...ကို မိနစ် ၃၀ အတွင်း ရောက်မယ်...ရောက်ရင် ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်မယ်နော်...အာ...နေဦး...ဖုန်းဆက်ရင် လူကြီးတွေ ရိပ်မိနေဦးမယ်ဆိုတော့ ညီမ ဝရံတာကနေ နောက် မိနစ် ၃၀ကြာရင် စောင့်ကြည့်နေနော်...ကိုလာတာနဲ့ ဆင်းလာခဲ့လိုက်”

“ ဟုတ်...ဒါဆို တာ့တာ”

နောင်ရဲ လည်း ဆေးဆိုင်သို့ အမြန်ပြေးကာ Ecee 2 ဝယ်ပြီး ကားငှားကာ ကောင်မလေးအိမ်သို့ သွားသည်။ တိုင်ပင်ထားသည့်အတိုင်းပင် ကောင်မလေးဆင်းလာသည်။ နောင်ရဲဆီက ဆေးယူကာ

“ ကို သွားတော့နော်...မနက်ဖန်မှ တွေ့မယ်.....အိမ်ကို ခဏပဲဆိုပြီး ဆင်းလာတာ....”

“ အင်း...ဒါဆို ဆေးသောက်လိုက်နော်...ကိုသွားတော့မယ်...ဂွတ်နိုက်..”

“ ဟုတ်...တာ့တာ”

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နောင်ရဲ မအိပ်နိုင်သေး။ ဆေးကျောင်းက စာတွေ ပြန်ကျက်နေသည်။ နောက်လကျရင် private clinic တစ်ခုမှာ part time အနေနဲ့ ဝင်လုပ်ဘို့ ပြောတာ အဆင်ပြေသောကြောင့် စာပြန်နွှေးနေရခြင်းဖြစ်သည်။ ညအိပ်တော့ အိပ်မပျော်နိုင်ပေ။ ပျော်ပြီးတော့ မအိပ်နိုင်တာလား။ စိုးရိမ်ပြီးတော့ မအိပ်နိုင်တာလားတော့ နောင်ရဲလည်း မစဉ်းစားနိုင်တော့ပေ။ ဘာဖြစ်ဖြစ် နောင်ခါလာ နောင်ခါဈေး ဆိုပြီး ဇွတ်အိပ်လိုက်သည်။ အိမ်မက်ထဲမှာ ကောင်မလေးနှင့် နောက်တစ်ခေါက်ပေါ့။

......................................................................................................................

နောက်နေ့မနက် အိပ်ရာနိုးတော့ ကောင်မလေးဆီက ဖုန်းလာသည်။ နောင်ရဲလည်း ဒီနေ့ ဂိုက်ပြစရာ ရှိသောကြောင့် ညနေ သူ ဆေးရုံ ဂျူတီဆင်းချိန်မှ လာကြိုတော့မည်လို့ ပြောလိုက်သည်။ အခြေအနေကတော့ ပုံမှန်ပဲပေါ့၊ နည်းနည်း စပ်သေးသည်လို့တော့ပြောသည်။ နောင်ရဲလည်း အိပ်ရာမှ ကုန်းရုန်းထကာ ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး ဂိုက်ပြရန်ပြေးတော့သည်။ ၁၀ နာရီလောက်မှာ ပြီးတော့ ၁၀ နာရီခွဲ နောက်တစ်ချိန်ကို ဆက်ပြရသည်။ ၁၂ ခွဲလောက်မှာ လက်စသပ်လိုက်သည်။ ဗိုက်လည်း တော်တော်လေးဆာနေပြီ ဖြစ်သည်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဂိမ်းဆော့ရာ ဆိုင်လေးကို ပြေးလာသည်။

နောင်ရဲတို့ သူငယ်ချင်းတွေက ဂိမ်းဆော့ရာမှ လိုင်းစုံသည်။ ကွန်ပြူတာဂိမ်းလည်း ရှိသမျှဂိမ်း အကုန်ဆော့တဲ့အပြင် PS-2လည်း အလွတ်မပေးပေ။ သူငယ်ချင်း ၄-၅ ယောက် စုကာ ဘောလုံးကိုကန်ကြသည်။ Firstရတဲ့သူက ဂိမ်းဖိုးရှင်းစရာမလိုတဲ့အပြင် yum yumချဉ်စပ် ကြက်ဥနဲ့ တစ်ပွဲ၊ အအေးတစ်လုံး သောက်လို့ ရသည်။ ဒုတိယ ကတော့ ဂိမ်းဖိုး free ပင်ဖြစ်သည်။ ဂိမ်းဆိုင်ရောက်ရောက်ချင်း နောင်ရဲ မကစားနိုင်သေး၊ ဗိုက်အမြန်ဖြည့်ရသည်။ ထို့နောက် cup လုသည်ပေါ့။ ဘယ်သူနိုင်သလဲတော့ မပြောတော့ဘူးနော်။ ညနေ ၃ နာရီလောက်ကျတော့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကိုသွားကြသည်။ သူငယ်ချင်း အားလုံးပေါင်း ၆ ယောက်ပေါ့။

“ နောင်ရဲ...မင်းလည်း ပျောက်တာ တော်တော်ကြာပြီ...ငါတို့ဆီကို ဆက်သွယ်ပါဦးဟ...ဒီနေ့တောင် မင်း ကံကောင်းလို့ ငါတို့နဲ့တွေ့တာ...ငါတို့ ၃ ယောက်က နောက်လ အလုပ်စဝင်ရမှာဟ...PSI ဆိုတဲ့ NGOမှာပေါ့...ဟိုကောင် ၂ ကောင်ကတော့ ငါတို့နဲ့မလိုက်ပဲ ဆေးကုမ္ပဏီမှာ ဝင်လုပ်မလို့တဲ့”

“ ဟုတ်လား...အေးကွာ...ငါလည်း ၁၀တန်း ဂိုက်ပြလိုက်၊ ငါ့ကောင်မလေးဆီကို ပြေးလိုက်ဆိုတော့ အချိန်မရဘူး ဖြစ်နေလို့ဟ...ဒီနေ့တောင် မနည်း အချိန်လုလာတာ...ညနေ ၄ နာရီခွဲဆို ငါလစ်ဦးမယ်”

“ မင်းလည်း ဒါပဲ...မင်းဘဝအတွက် တိုးတက်အောင် လုပ်ဦးကွ....အခုတောင် အစိုးရက အလုပ်မခန့်သေးတော့ ငါတို့အချိန်တွေ တော်တော်လေး လွင့်တယ်ကွာ...စိတ်လေတယ်.....”

“ အေးပါကွာ...ငါလည်း နောက်လ clinic တစ်ခုမှာ part time ဝင်လုပ်တော့မှာကွ”

“ ဟုတ်လား...ကောင်းတယ်ကွ....ဒါနဲ့ နေဦး...မင်းကောင်မလေးနဲ့က ဘယ် level ရောက်ပြီလဲကွ”

“ ဘာလဲကွ...ဘာ level လဲ”

“ မင်းကွာ...ရည်းစားထားပြီး ဒါတောင်မသိဘူးလား...ငါရှင်းပြမယ်”

“ Level 1 က ကောင်မလေး ရဲ့ လက်ကို ကိုင်လို့ ရပြီ”

“ Level 2 ကတော့ ကောင်မလေး ပုခုံးကို ဖက်လို့ ရပြီကွာ....ကျန်တာ မင်းဘာသာ စဉ်းစားကြည့်...ငါ့သူငယ်ချင်း ဒီလောက် မညံ့ဘူးမလား”

“ အေး....Level 3 က ဖြစ်နိုင်တာ kissing ဆွဲရပြီမလား”

“ ဟုတ်တယ်ကွ...”

“ 4 ကတော့ နို့နှိုက်လို့ ရလောက်ပြီထင်တယ်...နေဦး...level က ဘယ်လောက်ထိ ရှိတာလဲ”

“ မင်း dota ခုတ်တာပဲ ....အကြမ်းဆုံး level က ဘာလဲ...”

“ 6 မလား..အိုကေ..ဆက်ပြောမယ်...5 ကျတော့ အောက်ဆင်းလိုက်မယ်....အင်ဂျင်ဝိုင် တိုင်းလို့ ရလောက်ပြီမလား..”

“ နောက်ဆုံး level ကတော့ အကြမ်းဆုံး အပူချောင်းကြီး ထိုးထည့်မယ်ကွာ...ဟားဟား...”

“ ဟားဟား..ဟားဟားဟား”

“ ဟုတ်တယ်ကွ...ကဲပြော..ငါတို့ကိုတော့ မလျှိုနဲ့နော်..ဘယ်အဆင့်ထိ ရောက်ပြီလဲ”

နောင်ရဲ ခေါင်းကုပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ ပြန်ဖြေရသည်။

“ မင်းတို့ကလည်း အခု သူနဲ့ ရည်းစားဖြစ်တာမှ ၇ လ ကျော်ရုံလေးတင်.....မညာစတမ်းဆိုရင်တော့ 4 တော့ ရပြီကွာ”

“ ဘယ်လိုလဲ....ဘယ်လောက်ရှိလဲဟ”

“ ဟ...မင်းတို့ကလည်း ပြောစရာလား...”

နောင်ရဲ တစ်ယောက် ပေါက်ဆီကို လှမ်းကိုင်ကာ ကောက်ဝါးလိုက်သည်။

“ မင်းမပြောလဲ..နေတော့....မင်းအခုတလော ပေါက်ဆီကိုက်ပုံကို ကြည့်ကထဲက သိလိုက်ပြီ...ဟားဟား..”

“ ခွေးသားတွေ.....မင်းတို့နဲ့ မပြောတော့ဘူး....ဒါပေမယ့် ပေါက်ဆီကတော့ စားလို့ ကောင်းတယ်ကွ...ဟားဟား..”

“ ဟားဟားဟား”

.............................................................................................................................

ညနေ ၄ နာရီကျော်တော့ ကောင်မလေး ရှိရာဆေးရုံသို့ ရောက်သွားသည်။ ဆေးရုံအောက်က ထိုင်ခုံမှာပင် ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ ကောင်မလေး ဆင်းလာပါပြီ။ အင်္ကျ ီအပြာရောင် T-shirt လေးနဲ့ အောက်က ထမီစကပ်အမဲရောင်ကို ပန်းပွင့်လေးတွေနဲ့ ဝတ်ထားသည်။ ပါဝါမျက်မှန် ပန်းရောင်လေးနဲ့ပဲပေါ့။ လက်တစ်ဘက်က ခြင်းတောင်းသေးသေးလေး ဆွဲထားသည်။

“ ဟေး...ကို...ရောက်တာကြာပြီလား.....အပေါ်မှာ ဟိုကောင်တွေကို ကူညီပေးနေလို့..”

၂၄ နာရီ ဂျူတီကျသူများသည် တစ်နေကုန် လာသမျှ လူနာတွေကို ကြည့်ရသည်။ လူနာများလျှင်တော့ တခြားသူများက ညနေ ၄-၅ နာရီ အထိ ကူလုပ်ပေးကြသည်။

“ ခုလေးတင်ပဲ....ဗိုက်ဆာပြီလား....ဘာစားချင်လဲ”

“ အင်း...ဆာပြီ.....ခေါက်ဆွဲသုပ် ချဉ်ငံစပ်စားချင်တယ်...ရေခဲသုပ်လည်း စားချင်တယ်...”

“ ဒါဆိုရင် တရုတ်တန်းသွားမလား...”

“ ဟင့်အင်း.....မသွားချင်ဘူး...ဒီအချိန် ကျောင်းကလူတွေ အများကြီး ရှိတယ်...”

“ ဒါဆို ကျားကွက်သစ်သွားမယ်လေ...”

“ အင်း...မဆိုးပါဘူး...”

နောင်ရဲတို့ ၂ ယောက် ကျားကွက်သစ်ထဲမှာ မုန့် စားကြသည်။ စားချင်တာတွေ အပြင် မြင်မြင်သမျှ မုန့်ကို ဝယ်စားနေသော ကောင်မလေးကို..

“ ညီမ အစာတွေစုံပြီး ဗိုက်မကောင်းပဲ နေဦးမယ်...တော်တော့နော်”

“ ဟုတ်...ပျော်လို့ပါ...ရည်းစားဖြစ်ထဲက အဲ့ဒီလိုမျိုး တစ်ခါမှ မသွားဖူးတာကိုး...အမြဲတမ်း ဆေးရုံမှာပဲ တွေ့နေကြဆိုတော့ မလွတ်လပ်ဘူးရယ်...”

“ အင်းနော်....ကိုတို့ ပန်းခြံလည်း မရောက်ဖူးသေးဘူး...ရုပ်ရှင်လည်း မကြည့်ရသေးဘူး...ခရေပင်လမ်းလည်း မလျှောက်ဖူးသေးဘူး...ပြီးတော့...”

“ ဘာလဲ...ပြီးတော့ဆိုတာ..”

“ သြော်...သူများတွေလို ဟော်တယ်လည်း မရောက်ဖူးသေးဘူးလို့”

“ အန်...ဟော်တယ်မရောက်ဖူးပေမယ့် သူများတွေ လုပ်သလို လုပ်သွားတာပဲမလား..ဟွန့်...”

“ အင်းပါ...ဟုတ်ပါပြီ....ညီမ..ဆေးကော သောက်ပြီးပြီလား...”

“ ဟုတ်..သောက်ပြီးပြီ...”

နောင်ရဲ နေ့စဉ်မပြတ် မေးနေကြဖြစ်သော မေးခွန်းပါ။ Pen V သောက်ရန် အမြဲ သတိပေးနေကြလေ။

“ ဟိုဆေးကော”

“ အင်း...အဲ့ဒါလည်း သောက်ပြီးပြီ....အဲ့ဒီဆေးက ခေါင်းမူးတယ်...သိလား..ပြီးတော့ အန်လည်း အန်ချင်တယ်...”

“ ဟုတ်လား...နောက်ဆို မသောက်ခိုင်းတော့ဘူးနော်....”

“ အင်း...ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ...တားဆေးတော့ မသောက်ချင်ဘူးနော်...ထိုးဆေးလည်းမသုံးချင်ဘူး...ဝမှာစိုးလို့”

“ အင်းပါ....အစွပ် စွပ်ကြတာပေါ့...”

“ အင်း...ပြီးရော...”

“ အခု ၅ နာရီ ထိုးပြီဆိုတော့ ညီမ အချိန်ရသေးလား..”

“ ရပါတယ်...ဘာဖြစ်လို့လဲ..ကို”

“ သြော်..ကျားကွက်သစ်ရောက်နေမှတော့ ..နီးနီးနားနား....ကန်တော်ကြီး ပန်းခြံ သွားမလားလို့လေ”

“ အင်း..ကောင်းသားပဲ...အတွဲသွားချောင်းကြတာပေါ့...”

“ ကိုတို့ကပဲ ချောင်းမလား..အချောင်းခံရမလား..မသိဘူးနော်”

“ ဟုတ်ပါ့...ကိုနော်..ပန်းခြံထဲမှာ လမ်းပဲသွားလျှောက်မယ်နော်..မကဲနဲ့...ကြားလား..”

“ အင်းပါ...ဒါဆို သွားရအောင်”

၈ လပိုင်း မိုးရာသီ ဖြစ်သော်ငြားလည်း..အဲ့ဒီနေ့က မိုးမရွာပါ။ အုပ်မှိုင်းမှိုင်း မိုးကောင်းကင်အောက်မှာ စိမ်းမြမြ သစ်ပင်အရိပ်ကို ခိုလှုံရင်း အတွဲတွေ အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ပန်းခြံထဲရောက်တော့ နောင်ရဲတစ်ယောက် မျက်လုံးကစားလိုက်သည်။ ဘယ်နေရာကောင်းသလဲပေါ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ကြည့်သော်လည်း ဘယ်နေရာမှ မလွတ်။ ဒါနဲ့ပဲ လူမြင်ကွင်းဖြစ်သော ကျောက်တုံးလေးတွေ ရှိရာ သွားထိုင်လိုက်သည်။ 

ကိုယ်တွေက ဘာမှ မလုပ်တာပဲဆိုပြီးတော့ပေါ့။ လူမြင်ကွင်းဆိုသော်လည်း လူသိပ်မရှိပေ။ ကောင်မလေး ပုခုံးကို ဖက်လိုက်ကာ နောင်ရဲ ပုခုံးပေါ် ခေါင်းမှီစေပြီး စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေလိုက်သည်။ အများဆုံးပြောဖြစ်တာကတော့ ရှေ့ရေးပေါ့။ 

၂ ယောက်သား အစိုးရအလုပ်ဝင်လုပ်ကာ ရသမျှပိုက်ဆံလေးစုပြီး ၂ ယောက်ဘ၀ ထူထောင်ရန် ဆွေးနွေးနေကြသည်။ ကောင်မလေးကတော့ သူ့မိဘတွေရှိရာ နယ်မြို့လေးသို့ ပြန်အလုပ်လုပ်ချင်သည်။ ကောင်မလေးတို့ မိသားစု အားလုံးက နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာပါ။ ကောင်မလေး ၈ တန်းလောက်မှာ ရန်ကုန်က အဒေါ်ဆီကို ပို့ပြီး ကျောင်းတက်ခိုင်းခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ မောင်နှမတွေ အားလုံးကို ရန်ကုန်ပို့ကာ ကျောင်းထားသည်။ ဒီ့အထဲမှာမှ ကောင်မလေးက အထူးချွန်ဆုံးပေါ့။ ဆေးကျောင်း ရောက်လာသည်။

လက်ရှိ နောင်ရဲ တို့ အခြေအနေ ကို ကောင်မလေး မိဘတွေက သိသည်။ သူတို့ သဘောတူထားတဲ့ သူနဲ့ ပြတ်သွားခြင်းကိုလည်း အခုထိ အစာမကြေဖြစ်နေကြသည်။ နောင်ရဲကတော့ သူ့မှာ ဘာမှ ချို့ရွင်းချက်မရှိသောကြောင့် နောက်ပိုင်း သဘောတူမှာပဲဟု လွယ်လွယ်တွေးထားသည်။ ကိစ္စမရှိ၊ နောက်ပိုင်း မရတော့ရင်တော့ ခိုးပြေးမည်ပေါ့။ ထို့နောက် စကားတွေက ဟိုရောက်ရောက် ဒီရောက်ရောက်ပေါ့။

“ ကို...မေးစရာရှိတယ်....ညီမကို ဘာလို့ ညီမလို့ ခေါ်တာလဲဟင်..သူများတွေလို ချစ်စနိုးလေးခေါ်ပေါ့လို့”

နောင်ရဲ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်။

“ ဒါက ဒီလိုရှိတယ်...ညီမက ကို့ထက် အသက်ငယ်တယ်မလား..ကို စဉ်းစားဖူးသေးတယ်...ငယ်..ဒါမှမဟုတ် ငယ်ငယ် ဆိုပြီး ခေါ်မလားပေါ့..ဒါပေမယ့် ညီမမှာ အရင် ရည်းစားရှိတယ်..ပြီးတော့ သူတို့ကလည်း ညီမထက် အသက်ကြီးတယ်ဆိုတော့ အနည်းဆုံး တစ်ယောက်လောက်ကတော့ အဲ့လို ခေါ်ပြီးလောက်ပြီလို့”

“ ကိုကလည်းလေ..တကယ် တွေးတတ်တယ်နော်...ဟုတ်တယ်..အရင်တစ်ယောက်က ငယ်လေး ဆိုပြီးခေါ်တာ..”

“ အင်း....ဒါကြောင့် ကို မခေါ်တာပေါ့..အခုလည်း ညီမလို့ ခေါ်တာက ရည်းစားလိုချစ်တဲ့အပြင် ညီမလေးလိုလည်း ဂရုစိုက်မလို့လေ... ဒါကြောင့်...”

“ ဟုတ်...ကျေနပ်ပါပြီရှင်....သဘောတော်မြတ်အတိုင်းပါရှင်”

“ ဟားဟား...”

“ ကို သိလား...နောက်တစ်ခု ပြောရဦးမယ်...စိတ်တော့မဆိုးနဲ့”

“ အင်း...ပြောလေ”

“ အရင် ရည်းစားတုန်းက ပြောဖူးတယ်သိလား...သူ့သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာတဲ့...ရည်းစားမဖြစ်ပဲနဲ့ အတူတူနေကြတာရှိတယ်တဲ့”

“ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”

“ သြော်....ညီမတို့ မနေ့က နေသလိုပေါ့”

“ တကယ်...”

“ အင်း..တကယ်....ရည်းစားမရှိပေမယ့် စမ်းသပ်ချင်ကြတယ်ဆိုပြီး ၂ ယောက် သဘောတူလုပ်ကြတာတဲ့...ရည်းစားရသွားရင်လည်း ဘာ အကပ်မှ မရှိဘူးတဲ့”

“ ကောင်းပါ့ကွာ....အယ်...နေဦး...ညီမကို ဒီကောင်က ဘာကိစ္စ အဲ့ဒီအကြောင်းပြောပြရတာတုန်း”

“ ဟီး...သူက ညီမကို မြူဆွယ်တာပေါ့.....”

“ အဲ့ဒီတော့ ညီမလည်း ဘယ်ငြိမ်မတုန်း...လိုက်သွားလိုက်တာပေါ့”

“ ဘာ”

“ ဟီးဟီး..ကိုကလည်း စိတ်မဆိုးနဲ့လေ...လိုက်စရာလားလို့...ညီမတို့က အရင် ရည်းစားဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် မိဘကလည်း သဘောတူထားပေမယ့် ညီမ အပျိုစင်ဘဝကို လက်ထပ်တဲ့ရက်မှ ပေးမယ် ဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်”

“ အင်း..အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ဒီကောင်လည်း ရတဲ့ တစ်ယောက်ကို ပြောင်းသွားတာဖြစ်မယ်.”

“ အင်း..ဟုတ်မယ်....ကိုနဲ့ ရည်းစားစဖြစ်တော့ ညီမကို ဆက်သွယ်သေးတယ်....ညီမက တော်ပြီလို့....အခု ကိုက ရှင့်ထက် ပိုဂရုစိုက်တယ်လို့... ပြီးတော့ ကို့ကိုပဲ ချစ်တယ်ဆိုပြီးပြောလိုက်တယ်”

“ အမယ်..ဒီကောင်မလေး....ဒါနဲ့ပဲ ကို့အချစ်တွေကို ညာယူနေတာ”

“ ဟုတ်တယ်..ကိုရဲ့...ကို့ကိုလည်း ညီမက တအားချစ်လို့ ညီမဘဝကို ပေးလိုက်တာ....မိဘသဘောမတူသည့်တိုင်အောင် ညီမချစ်ရတဲ့ ကိုအတွက် ညီမဘဝကို ပေးလိုက်တာ ညီမပျော်ပါတယ်...ဘယ်တော့မှ နောင်တမရဘူး”

ကောင်မလေး မျက်တောင်ခတ်နေတာကို နောင်ရဲတွေ့လိုက်သည်။ မိဘသဘောမတူသေးကြောင့် ဖြစ်မည်လို့ နောင်ရဲတွေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကို အနမ်း တစ်ချက်ခြွေလိုက်သည်။ တော်သေးတာပေါ့။ ခုဏက ၂ ယောက်လုံး ခေါက်ဆွဲသုပ်စားရင်း ကြက်သွန်ဖြူမစားထားလို့။ ပြီးတော့ ရေခဲသုပ်သောက်ထားလို့ အနံ့ သိပ်မနံပေ။ 

ဘေးဘီကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ မှောင်ရီဝိုးတဝါး အချိန်လေးမှာ လမ်းမီး မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်နဲ့မို့လို့ လူလည်းရှင်းသည်။ နောက်တစ်ဆင့် ထက်တက်လိုက်သည်။ ကောင်မလေး အင်္ကျ ီကို လက်လျှိုကာ နို့ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ တလုံးတခဲကြီး ပါလာသည်။ အသာအယာ ဆုပ်နယ်နေလိုက်သည်။ ကောင်မလေးဆီက အသံတွေထွက်လာသည်။ နောက်တစ်ဆင့်အနေနဲ့ ထမီပေါ်ကို လက်ပို့လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက တားသည်။

“ ကို နောက်နေ့မှ လုပ်နော်...နေဦး...စနေနေ့...ကိုအားလား...စနေနေ့ကျရင် အဒေါ်က ကို့ကို တွေ့ချင်လို့တဲ့...အဲ့ဒါ အိမ်မှာ ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲလုပ်စားမယ်တဲ့..ကိုလာခဲ့နော်....အိမ်က သဘောမတူပေမယ့် လောလောဆယ် သူလေ့လာဦးမယ်ဆိုပြီး အိမ်ကိုပြောထားလို့ အခုလို တွေ့လို့ရတာ.”

“ အင်း...လာခဲ့မယ်လေ...ဘယ်အချိန်လောက်လဲ...”

“ မနက် ၁၀ နာရီလောက် လာခဲ့...ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲစားပြီးရင် မောင်နှမ တစ်ဝမ်းကွဲတွေနဲ့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင်...ပြီးရင်တော့ ကို့နောက်လိုက်ခဲ့မယ်နော်...အဲ့တော့မှ သဘောကျလုပ်...ဟုတ်ပြီလား”

“ အင်း...မဆိုးပါဘူး...”

ထို့နောက် ၂ ယောက်သား ပန်းခြံကနေ ပြန်ကာ ကောင်မလေးအိမ်ကို လိုက်ပို့လိုက်သည်။ အိမ်ရောက်တော့ ပြက္ခဒိန်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ စနေနေ့က ၈ လပိုင်း ၇ ရက်နေ့ပဲ။ ကောင်မလေးနဲ့ နောင်ရဲ ရဲ့ မွေးနေ့ ရောက်ဘို့လည်း သိပ်မလိုတော့ပေ။ အချိန်တွေရယ် မြန်မြန်ကုန်ပါကွယ်။

..........................................................................................................................................

စနေနေ့ မနက် ၁၀ နာရီ ချိန်းထားသော်လည်း နောင်ရဲ တစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားကာ ၆ နာရီခွဲလောက်ထဲက နိုးနေလေပြီ။ ၁၀ နာရီလောက်မှာ ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲ စားမှာဖြစ်သော်လည်း အခုမှစတွေ့မည့် သူမအဒေါ်ရှေ့တွင်တော့ အားပါးတရမစားလိုပေ။ ထို့ကြောင့် မနက်စာကို အိမ်မှာ မေမေလုပ်ပေးသော ပေါင်မုန့်ကင်၊ ကြက်ဥကြော်နှင့် နွားနို့ တစ်ခွက်သောက်လိုက်သည်။ 

ကောင်မလေးအိမ်က နည်းနည်း အလှမ်းဝေးသောကြောင့် ၉ နာရီလောက်တွင် ထွက်လာသည်။ လူကြီးနှင့် တွေ့မည်ဖြစ်သောကြောင့် ကော်လံဂတုံး ရှပ်အင်္ကျ ီအဖြူရောင်၊ အမြင်မရိုင်းအောင် ပုဆိုးအကွက်စိပ်လေး ဝတ်သွားလိုက်သည်။ ကောင်မလေးအိမ်အောက် ရောက်တော့ ၉နာရီ ၄၅ မိနစ်။

“ တင်း..တောင်........တင်း.....တောင်” (တံခါးဘဲလ် နှိပ်နေသံနော်)

“ ကို ရောက်လာပြီ..အန်တီရေ...ဒီမှာ ကိုနောင်ရဲ ရောက်လာပြီ....ကို...အထဲဝင်....ဟင်းရည်ကတော့ ကျက်ပြီ....အချိုတည်းဘို့ ကျောက်ကျောလုပ်ထားတာ လှီးနေလို့...ဟဲ့..ဟို ၂ ကောင်...လာဦး...ဒီမှာ မိတ်ဆက်ပေးမလို့”

တစ်ခါထဲနှင့် လူ ၄-၅ ယောက်နှင့် စကားပြောသွားကာ နောင်ရဲ ကို အိမ်ထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ အိမ်က နောင်ရဲတို့အိမ်ထက်ကျယ်သည်။ တိုက်ခန်းတွေဖြစ်သော်လည်း ၂ ခန်းတွဲရက် ဝယ်ပြီး အလယ်ကနေ ဖောက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်း ဆက်တီခုံပေါ်မှာ နောင်ရဲထိုင်နေလိုက်သည်။ တအောင့်ကြာသော် အခန်းထဲမှ အသက် ၅၀ ဝန်းကျင်လောက်ဟု ခန့်မှန်းရသော အန်တီထွက်လာသည်။ နောင်ရဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

“ သားက နောင်ရဲလား...သမီးကတော့ ခဏခဏပြောတယ်...ထိုင်..ထိုင်...သား....ဘာမှ အားမနာနဲ့”

“ ဟုတ်ကဲ့..အန်တီ...တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ဗျာ”

“ အေး..အေး..အန်တီလည်း ဝမ်းသာတယ်....သမီးရေ...ဒီမှာ ညည်းအစ်ကို သောက်ဘို့ အအေးယူလာခဲ့ဦး”

“ ဒါနဲ့ သားက ဆေးကျောင်းပြီးပြီပေါ့နော်....သမီးရဲ့စီနီယာလို့ တော့ပြောတယ်”

“ ဟုတ်...အန်တီ...ကျနော် ကျောင်းပြီးသွားပါပြီ...ဘွဲ့ယူဘို့ စောင့်နေတာပါ...လောလောဆယ်တော့ ၁၀ တန်းကလေးတွေကို စာပြပေးနေရင်းနဲ့ နောက်လမှာ ဆေးခန်းတစ်ခုမှာ အလုပ်ဝင်လုပ်မလို့ပါ”

“ အေး..အေး..ကောင်းတယ်ကွယ်...လူငယ်ဆိုတာ အဲ့ဒီလို အချိန်ကို အကျိုးရှိရှိ အသုံးချတာ အန်တီတော့ ကြိုက်တယ်ဟေ့...သားမိဘများကကောကွယ်”

“ အဖေနဲ့ အမေက အစိုးရဝန်ထမ်းတွေပါ...မောင်နှမကတော့ မရှိပါဘူး.”

ထိုအချိန်တွင် ကောင်မလေးက အအေးခွက်လေးတွေကို ကိုင်လာကာ ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။

“ ကို..သောက်နော်”

“ အေးပေါ့ကွယ်...မောင်နှမ မရှိဘူးဆိုတော့ သားညီမလေးကို ညီမလေးလို စောင့်ရှောက်ပါကွယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့...အန်တီ”

“ သား ဘွဲ့ယူပြီးရင်ကော ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ”

“ ကျနော်ကတော့ ခွဲစိပ်ဆရာဝန်လုပ်ချင်တယ်ဗျ...အစိုးရအလုပ်ပဲ ဝင်လုပ်ရင်းနဲ့ Master တန်းတက်မလို့ စဉ်းစားထားတယ်ဗျ”

“ အင်း...ကောင်းပါတယ်...ခွဲစိပ်ဆရာဝန်ဆိုတော့ ပိုက်ဆံပိုရတာပေါ့”

“ ကြိုးစားကြည့်ရမှာပဲပေါ့ အန်တီ”

“ အေး...သမီးရေ ဟင်းရည်အိုးလေး တစ်ချက်နွှေးလိုက်ပါဦး...ပူလာရင် စားရအောင်လို့”

စားဖိုဆောင်မှ ကောင်မလေးရဲ့ ညီမတဝမ်းကွဲကို လှမ်းအော်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် နောင်ရဲတို့ ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲ စားကြသည်။ ကြက်သားဟင်းအနှစ်လေးနဲ့ အပေါ်ကနေ မုန့်ကြွပ်လေးပါတော့ နောင်ရဲအကြိုက်ပင်။ ဟင်းရည်ကလည်း ကြက်သားစွပ်ပြုတ်လေး။ နောင်ရဲ အားနာနာ နှင့် ၂ ပန်းကန်စားလိုက်သည်။ သို့သော် ဖြည်းဖြည်းချင်း စားခြင်းသာဖြစ်သည်။

“ ဟို ၂ ယောက်...ဒါ ကိုနောင်ရဲ တဲ့..မှတ်ထားနော်....ကို ဒါက ညီမရဲ့ ညီမတဝမ်းကွဲနဲ့ မောင်တဝမ်းကွဲပေါ့။ ညီမကတော့ အဝေးသင်အီကို တက်နေလေရဲ့ ပထမနှစ်ပေါ့။ မောင်လေးကတော့ အခုမှ ၁၀ တန်းအောင်ထားတာ..သူက အဆိုတော်ရူးလေ..”

“ ဟာ...မမကလည်း သားကို အဲ့လိုမပြောပါနဲ့....အဆိုတော်ရူးမဟုတ်ဘူး..တကယ့်အဆိုတော်ဖြစ်မှာဗျ”

“ ဟုတ်လား...ညီက အခု စီးရီးလုပ်နေပြီလား...”

“ ဟုတ်တယ်..အစ်ကို...ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေစုပြီး တီးဝိုင်းလုပ်ထားတယ်....သီချင်းအမျိုးအစားကတော့ အခု ခေတ်စားနေတဲ့ hip hop တော့မဟုတ်ဘူးဗျ....Metal ဘက်ပေါ့...ကျနော်နဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ပင်တိုင် အဆိုတော်ပေါ့။ ပြီးတော့ ကျနော်က lead guiterကိုင်တာ..”

“ ကောင်းတာကွာ....အခွေကြမ်းရှိရင် အစ်ကို့ကို ပေးနားထောင်ဦး.”

“ ရှိတယ်..အစ်ကို...ပြန်ရင် ထည့်ပေးလိုက်မယ်...ဝေဖန်ပေးဦးနော်...ကောင်းတယ်လို့ပဲ ကြားချင်တယ်”

“ ဟားဟား..အေးပါကွာ...”

“ အန်တီလည်း တစ်နေ့ တစ်နေ့ သားတစ်ယောက်ထဲနဲ့တင် ချာလပတ်ရမ်းနေတယ်ကွယ်...ဟိုသွားလိုက် ဒီသွားလိုက်နဲ့..နောက်ပိုင်းတော့ အန်တီ မလိုက်နိုင်လို့ လွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့...ကြိုးစားရင် ဘာမဆိုဖြစ်မှာပါ...ဇွဲတော့မလျှော့နဲ့ ညီရာ...”

“ ဟုတ်ကဲ့..အစ်ကို...”

“ သြော်...အန်တီ့ကို ခွင့်တောင်းစရာရှိတယ်....ဒါပြီးရင် ဒီက ညီတွေ ညီမတွေနဲ့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မလို့..အဲ့ဒါ အန်တီ ခွင့်ပြုတယ်မလား..”

“ အေး..အေး...ခွင့်ပြုပါတယ်ကွယ်...နောက်လည်း အန်တီတို့အိမ်ကို ဝင်ထွက်ပါကွယ်...အပြင်မှာ မင်းညီမကို တွေ့တာထက် အန်တီတို့ အိမ်မှာတွေ့တာ ပိုကောင်းတာပေါ့...”

“ ဟုတ်ကဲ့...အန်တီ”

အဒေါ်ဖြစ်သူကတော့ ဘာမှ မဖြစ်စေချင်လို့ သူ့အိမ်မှာပဲ တွေ့ခိုင်းနေတာ။ နောင်ရဲတို့ ဖြစ်ထားတာကို သိလို့ကတော့ မလွယ်ကြောပဲ။ စားသောက်ပြီးသောအခါ ဦးလေးဖြစ်သူ အပြင်မှ ပြန်လာသည်။ နောင်ရဲနှင့် မိတ်ဆက်စကားပြောကာ အနားသွားယူမည်ဆိုကာ အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ နောင်ရဲလည်း ကောင်မလေးတို့ မောင်နှမတစ်သိုက်ကို အဝတ်အစားလဲရန် ပြောလိုက်သည်။ 

ထို့နောက်မှာတော့ သမ္မတရုပ်ရှင်ရုံသို့ ချီတက်လာကြသည်။ ရုပ်ရှင်နာမည်က ဟော့ရှော့ဆိုလားပဲ။ နောင်ရဲ မမှတ်မိ။ အမှောင်ကြားမှာ အထူးသဖြင့် မောင်နှမတွေကြားမှာ ကောင်မလေးခါးကို ခိုးခိုးဖက်နေသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ လည်း နောက်ပြောင်ကာ ကလိထိုးလိုက်သေးသည်။ တော်သေးတာပေါ့။ ကြည့်နေတာ ဟာသကား ဖြစ်နေလို့။ ရုပ်ရှင်ရုံကနေ ထွက်တော့ ဗိုက်ဆာလာပြီဖြစ်သောကြောင့် တရုတ်တန်းသို့ သွားကာ ကောက်ညှင်းထုပ် ဝင်စားကြသည်။

“ ကဲ...ငါ့ညီမတွေ မမတို့ ပန်းခြံ ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်...မကြာဘူး ခဏပဲလို့...နင်တို့အရင်ပြန်နှင့်နော်...အန်တီ့ကိုလည်း ပြောလိုက်...ကိုနောင်ရဲ ကိုယ်တိုင် အိမ်ကို လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့”

“ ဟုတ်..မမ...မကြာနဲ့နော်...အစ်ကိုကလည်း ကျနော့် အစ်မကို ဂရုစိုက်လိုက်ဦးနော်...နောက်တစ်ခေါက်လာရင် PS-2 ဘောကန်ရအောင်ဗျာ...”

“ အေး...လာခဲ့မယ်လေ...အစ်ကို့ကို လျှော့တော့ကန်ပေါ့ကွာ..မဆော့ဖြစ်တာ ကြာနေပြီ...”

“ ဒါဆို အိုကေ..မမ..သွားတော့မယ်...အစ်ကိုသွားပြီနော်...နောက်တစ်ခေါက်လာရင် မမနဲ့ ကြိုပြောလိုက်နော်”

“ အေး...အေး..တာ့တာ”

နောင်ရဲတို့လည်း ဒီမောင်နှမ ၂ ယောက်ကို မြင်ကွင်းမှ ပျောက်သည်အထိကြည့်ကာ ဟော်တယ်သို့ ပြေးဝင်လာကြသည်။

.......................................................................................................................

ဟော်တယ်တွေ မှိုလိုပေါက်နေသော တရုတ်တန်းတွင် နီးစပ်ရာထဲမှ ကောင်းနိုင်မည့် ဟော်တယ်တစ်ခုကို ရွေးလိုက်သည်။ ညနေစောင်းပြီဖြစ်သောကြောင့် နောင်ရဲအိမ်ကလည်း လူရှိနေပေပြီ။ ၂ ယောက်သား ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သောကြောင့် ဟော်တယ်ထဲသို့ မဝင်ရဲကြပေ။ ဟော်တယ်အရှေ့မှ ဖြတ်ကာ ဝင်မလို ထွက်မလို ဖြစ်နေကြသည်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ကောင်မလေးက စိတ်ဆုံးဖြတ်ချက်ချကာ ရှေ့ဆုံးမှ ဦးဆောင် ဝင်သွားသည်။ (တော်လိုက်တဲ့ ကောင်မလေး)

နောင်ရဲက အနောက်ကနေ ဝင်လာကာ ကောင်တာအရှေ့မှာ ရပ်စောင့်နေသော ကောင်မလေးနားသို့ ဝင်ရပ်လိုက်သည်။

“ အချိန်ပိုင်းလား အစ်ကို”

“ အင်း..ဟုတ်တယ်..ညီလေး”

“ ညနေ ၆ နာရီအထိပဲ ရမယ် အစ်ကို....၆၀၀၀ ကျမယ်”

“ အင်း...အခု ၄ နာရီပဲ ရှိသေးတော့...အိုကေလေ....ရော့..ညီလေး..ပိုက်ဆံ”

“ အခန်းကို ကျနော်တို့ လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်”

ကောင်မလေး မျက်နှာက အိုးမလုံ အုံပွင့် ရယ်ချင်သလို မျက်နှာ၊ ကောင်မလေးကို ကြည့်ပြီး ရယ်ချင်လာသည်။ ထို့နောက် ဘဲလ်ဘွိုင်းကောင်လေး လိုက်ပြရာသို့ ၂ ယောက်သား မချိုမချဉ် မျက်နှာနှင့် လိုက်သွားကြသည်။

“ အစ်ကို ..ဒီမှာ အခန်းသော့..ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ အအေးတွေ ဘီယာတွေရှိတယ်...သောက်လို့ရှိရင်တော့ အခန်းပြန်အပ်မှ ပိုက်ဆံရှင်းပေးရမှာပါ အစ်ကို....လိုတာရှိရင် ကောင်တာဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ”

“ အိုကေ...ညီလေး....”

နောင်ရဲ တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်းဘေးနားမှာ ထိုင်နေသော ကောင်မလေးဆီကို လျှောက်သွားပြီး ဘေးနားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ညီမ....ရှက်နေတာလား...”

“ မရှက်ပါဘူး..ကိုရဲ့...ရယ်ချင်လို့...ကိုက ဘာလို့အရင်မဝင်တာလဲလို့”

“ ရှက်တာကိုးကွ...တစ်ခါမှ မလာဖူးတာကိုး”

“ သြော်..ညီမကျတော့ လာဖူးတာ ကြနေတာပဲ..ဟွန့်”

“ အင်းပါ....နောက်ဆို မဖြူရဲ့ မျက်နှာဖုံးတွေ စွပ်လာကြရမယ်...သူများတွေ မမြင်အောင်လို့” (ဖြူဖြုကျော်သိန်းရဲ့ မျက်နှာဖုံးကို ဆိုလိုတာပါ)

“ ဟုတ်တယ်နော်....ညီမ...ရေခဏချိုးလိုက်ဦးမယ်နော်”

“ အင်း...သေချာဆေးလိုက်ဦးနော်.”

“ ဟုတ်....အာ...ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ...ရှက်စရာကြီး..”

ကောင်မလေး ရေချိုးခန်းထဲသို့ ထွက်ပြေးသွားသည်။ နောင်ရဲလည်း အဝတ်အစားချွတ်ကာ အနောက်က ပြေးလိုက်သွားသည်။

“ ဟင်...ကို...ဘာလို့ ဝင်လာတာလဲ...မလာနဲ့လေ...ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ညီမရယ်...ဟိုနေ့ကတောင် ဖြစ်ပြီးသွားပြီဟာကို”

“ ဟာ...ကိုကလည်း မသိဘူး...ရှက်တယ်ဆိုမှ....”

“ ညီမနဲ့ အတူတူ ရေချိုးချင်လို့နော်.....လာခဲ့...ဂျီးတွန်းပေးမယ်” ဟုဆိုကာ ကောင်မလေးကို သူ့ဘက်လှည့်လိုက်သည်။

ရေပန်းမှ ထွက်ကျသော ရေမှုန်ရေမွှားတွေကြားမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပကတိ လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ ကောင်မလေး နှုတ်ခမ်းကို အသာအယာ ဆွဲငုံလိုက်သည်။ ထို့နောက် တကိုယ်လုံးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ဖက်လိုက်သည်။ နောင်ရဲရဲ့ လက်၂ဘက်ကတော့ ကောင်မလေးရဲ့ ဖင်လုံးကြီးများကို နယ်နေလိုက်သည်။ ကောင်မလေးဖင်က လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးမို့ ကိုင်လို့ တော်တော် ကောင်းသည်။ နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကလည်း ထောင်မတ်နေကာ ကောင်မလေးရဲ့ချက်ကို သွားထောက်နေသည်။

“ အမလေး...ဘာကြီးလဲ..”

“ လန့်သွားလားဟင်...မလန့်ပါနဲ့...ကို ဘောင်းဘီချွတ်တာ ဆပ်ပြာတိုက်မလို့ပါ”

“ ဟင်...ဘာမှလည်း မဆိုင်ဘူး..ခစ်ခစ်....လာခဲ့ဦး ပြောင်ချောကြီး...နင်နဲ့ မတွေ့တာ တော်တော်ကြာပြီ”

နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို လက်နှင့် ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။

“ အ”

“ နာလို့လား ကို”

“ အင်း...နာတယ်..”

“ ညီမ မှ မကိုင်တတ်တာ....ဆောတီးနော်...”

“ အင်း...ဖွဖွလေးကိုင်ရတယ်..ညီမရဲ့....ပြီးရင် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေးနော်”

“ ဒီလိုလား..”

“ အင်း...ဟုတ်တယ်...နေဦး...ဆပ်ပြာတိုက်ပြီးမှ လုပ်ပေး..ချောချောလေးဆိုတော့ လုပ်ရတာ ပိုဖီးလ်ဖြစ်လိမ့်မယ်”

“ ဟုတ်....”

၂ ယောက်သား ဆပ်ပြာ အပြန်အလှန်တိုက်ကြသည်။ ထို့နောက် ကောင်မလေးကို ကျောပေးပြီးရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီးတော့ ဘယ်ဘက်လက် က ကောင်မလေးရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကို ဆုပ်ပေးလိုက်သည်။ ညာဘက်လက်ကတော့ မရောက်တာကြာပြီ ဖြစ်သော ကောင်မလေးရဲ့ ပိပိလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ချက်အောက်ကနေ တဖြည်းဖြည်းဆင်းကာ ပိပိ အမွှေးတွေနားမှာ တစ်ချက်ရပ်ပြီး အမွှေးတွေကို သာသာယာယာ ဆွဲလိမ်လိုက်သည်။ 

ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းသားလေးကို အသာဖြဲကာ အစိနေရာကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကလည်း ညာဘက် လက်နောက်ပြန်နှင့် နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ကွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ ၃ မိနစ်လောက်ကြာတော့ နောင်ရဲတစ်ယောက် မထိန်းနိုင်ဖြစ်ကာ အရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။

“ ဟင်..ကို ပြီးပြီလား...”

“ အင်း...ပြီးသွားပြီ...ဒါပေမယ့် စိတ်မပူနဲ့ နောက်တစ်ခါ ပြန်ထောင်ရင် လုပ်ရအောင်နော်...ဒုတိယအကြိမ် ဆိုရင် နည်းနည်းကြာတတ်တယ်တဲ့”

“ ဟုတ်လား...တကိုယ်လုံး ဉာဏ်ချည်းပဲနော်”

“ ဟဲဟဲ...ဒီလိုပဲ ဖြစ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေမှာ တတ်သလို ကြည့်လုပ်ရတာပေါ့ကွ..”

နောင်ရဲကတော့ ကောင်မလေးကို ပွတ်ပေးနေတာ အရှိန်မလျှော့လိုက်ပေ။ လက်ခလယ်ထည့်လိုက်ချင်သော်လည်း..ညီတော်မောင်နှင့် ဦးစွာလုပ်ချင်သောကြောင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးသာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“ အ...အ...ကို...ညီမ...အ...ပြီးပြီ....အားးးး”

ကောင်မလေး တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်သွားသည်။ ကောင်မလေးကို ပွေ့ချီကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ မိုးကာခေါင်းစွပ်ပဲ ချွတ်လိုက်ကာ ရေမသုတ်တော့။

“ ကို....ကွန်ဒုံးမပါဘူးလား....စိတ်ချရပါ့မလား...”

“ ဟိုတစ်ပါတ်လေးတင် ဆေးသောက်လိုက်တာလေ...ရမှာပါ...ကို မစွပ်ချင်လို့”

“ အင်း...ပြီးတာပါပဲ...ကို ဒီအတိုင်းလုပ်ချင်တယ်ဆိုရင်”

“ အင်း....လောလောဆယ် ပြောင်ချောကြီးကို ပြန်ကစားပေးဦးနော်”

“ ဟုတ်”

နောင်ရဲကို လှဲစေကာ ဘေးနားမှအိပ်ပြီး ညီတော်မောင်ကို ပြန်နှိုးနေသည်။ နောင်ရဲလည်း ရုတ်တရက် ထလိုက်ကာ ကောင်မလေးကို လှဲလိုက်ပြီး ပေါင် ၂ ခြမ်းကို ဖြဲလိုက်ကာ ပိပိကို လျှာနဲ့ ယက်လိုက်သည်။

“ အ...ကို...ဘာလုပ်တာလဲ...ငရဲကြီးတော့မှာပဲ...”

“ ရပါတယ်...အဲ့ဒီလိုလုပ်ရင် မိန်းကလေးတွေ နတ်ပြည်ရောက်သွားတယ်ဆိုလို့လေ...ဘာလဲ မကောင်းလို့လား..”

“ ကောင်းတာတော့ ကောင်းတာပေါ့..ကို့ကို အားနာလို့”

“ ဒီလူနဲ့ ဒီလူကို ....ကဲ မျက်စိမှိတ်....နတ်ပြည်ခဏတက်လိုက်ဦး...”

နောင်ရဲ တစ်ယောက် ကောင်မလေး ပိပိကို ဘေးနှုတ်ခမ်းသားကနေ စကာ ယက်လိုက်သည်။ ဘယ်ညာ ပြောင်းပြီး တဖြည်းဖြည်း အစိနားရောက်လာသည်။ ခုဏက ပြီးထားသော ပိပိက ဟန်မဆောင်နိုင်၊ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။ နောင်ရဲတစ်ယောက် အရည်တွေကိုပါ ယက်ကြည့်လိုက်သည်။ ငံကျိကျိအရသာလေး။ တစ်မျိုးလေးပေါ့။ အစိကို ယက်နေရာမှ ညာဘက်လက်မဖြင့် ပိပိနဲ့ စအိုကြားက နေရာလေးကို ဖိလိုက်သည်။

“ အ..ကို...ကောင်းတယ်...ညီမ မနေနိုင်တော့ဘူး...ထည့်ပေးတော့နော်”

“ ဘာထည့်ပေးရမှာလဲ...”

“ ကိုနော်...သိရက်သားနဲ့...မြန်မြန်ထည့်ပေးကွာ”

“ မသိလို့ပေါ့...ပြော..ဘာထည့်ပေးရမှာလဲ....”

“ အာ...ကိုရဲ့ဟာကြီးကို ပြောင်ချောကြီးကို..ညီမ ပိပိထဲထည့်ပေးနော်”

“ အင်း..ဒီလိုမှပေါ့...ဒီလိုတောင်းဆိုတော့လည်း ထည့်ပေးရမှာပေါ့”

ပွဲဦးထွက်ကို လှေကြီးထိုးနဲ့ပဲ စလိုက်သည်။ ကောင်မလေး ပေါင်ကို ဖြဲလိုက်ကာ ပိပိ အသားကို ညီတော်မောင်နှင့် ၁၀ ချက်လောက် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ညီတော်မောင်ရဲ့ဒစ်လေးကို ပိပိဖောင်းဖောင်းလေးကြားထဲသို့ အတင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“ အ........ကို...နာတယ်...ဖြည်းဖြည်း”

“ အင်း...ခဏနော်...နောက်....ကောင်းသွားမှာပါ”

ပေါင်ကားထားသော ကောင်မလေးရဲ့ပိပိကြားမှာ ညီတော်မောင်က မြုပ်ချည်နစ်ချည်နှင့်၊ အရည်တွေလည်း ရွှဲလာကာ တခါတရံမှာပင်

“ ဗြွတ်..ဗြွတ်....”

“ အ...အ....အင်း.....အ..”

၂ ယောက်လုံးလွတ်လွတ်လပ်လပ် အော်ဟစ်ကာ ကာမစည်းစိမ်ခံစားနေကြသည်။ အချိန်အနည်းငယ်ကြာသောအခါ ကောင်မလေးကို ကုန်းခိုင်းစေပြီး doggy ဆွဲလိုက်သည်။ ပထမ စစချင်းတော့ ကောင်မလေး မနေတတ်ပေ။ နောင်ရဲလည်း အနေအထားကို အပေါ်စီးကကြည့်ကာ ညီတော်မောင်ထည့်ထားကြည့်ပြီး လိုအပ်သလို ပြင်ပေးလိုက်သည်။ ဖင်ပြောင်ပြောင်ဖွေးဖွေးလေးကြားမှ ပိပိ နီနီရဲရဲလေးက ပြူးပြီးထွက်လာသည်။ ခုဏက ထည့်ထားကြည့်သော ညီတော်မောင်ကို အခုမှ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ထည့်ရမည်။ ညီတော်မောင်ကို အရင်းကနေ လက်နှင့် အသာညှစ်ကာ ကိုင်ပြီး ပိပိရဲရဲလေးဆီသို့ ဒစ်မြှုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အနောက်ကနေ သာသာယာယာလေးဆောင့်နေလိုက်သည်။

“ အ...အ....အ....ကောင်းလား..ကို”

“ အင်း...ကောင်းတယ်....ညီမ”

“ အ....အ....ညီမလည်း...အ...ကောင်းတယ်...ရွှီး.....”

“ ကို....မြန်မြန်ဆောင့်တော့...ညီမ...ပြီးချင်လာပြီ.....အ....အ...”

“ အင်း....ဒါဆို ကိုလည်း ပြီးလိုက်မယ်နော်...”

“ ဟုတ်....အ....”

အချက် ၂၀ ခန့် အားပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်လိုက်သောအခါ..

“ အ....အ......အား....ကို....ညီမ...ထပ်ပြီးပြီ....အ.....”

“ ကိုလည်း ပြီးပြီ....အားးးးးးးးးးးးးး”

ညီတော်မောင်ရဲ့ ပေါက်ကွဲရည်များ ပိပိထဲသို့ ဆောင့်ဆောင့်တက်ပြီး ဝင်သွားပါတော့သည်။ ထို့နောက် တရေးအိပ်ကာ ၅ နာရီခွဲလောက်မှာတော့ ကောင်မလေးအိမ်ကို ပြန်ပို့ပေးလိုက်တော့သည်။ ညဘက်အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ကောင်မလေးဆီက ဖုန်းလာသောအခါ

“ ကို....ဘာလုပ်...မောနေပြီလား.....”

“ မမောပါဘူးကွ....နောက်တစ်ပွဲအတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်နေတာ...”

“ ကိုကတော့ လွန်ပြီ...”

“ ဟားဟား...ဒါတောင် ဒီနေ့ ၁၀ မိနစ်လောက်ပဲ လုပ်လိုက်ရလို့ အားမရဖြစ်နေတာ”

“ တော်ပါ...ဒီမှာ ကျိန်းစပ်နေတာပဲ..မနက်ဖန် မတွေ့တော့ဘူးနော်...တနင်္လာနေ့မှ တွေ့မယ်”

“ အင်း...ဆေးရုံပဲ လာခဲ့တော့မယ်နော်....ကိုလည်း ဂိုက်မရှိဘူးဆိုတော့ တစ်နေကုန် ညီမအနားနေလို့ ရတယ်”

“ ဟုတ်....မုန့်ဝယ်လာခဲ့နော်...ရွှေပုဇွန်က ဖာလူဒါနဲ့ ဆနွင်းမကင်း စားချင်လို့”

“ အင်း..ဒါဆို အိပ်တော့နော်....ဆေးကောသောက်ပြီးပြီလား...”

“ ဟုတ်...သောက်ပြီးပြီ...တာ့တာနော်..ကို...”

“ ဂွတ်နိုက်”

........................................................................................................................................

ကောင်မလေးအိမ်သို့ သွားလည်အပြီး နောက် တစ်ပါတ်အကြာ စနေနေ့မှာတော့ ကောင်မလေးရဲ့ တောင်းဆိုချက်အရ နောင်ရဲမိဘတွေနဲ့ ကောင်မလေးကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။ နောင်ရဲ အခုမှပဲ သက်ပြင်းချနိုင်သည်။ လောလောဆယ် အခြေအနေအရ သူ့ အဒေါ်အိမ်နဲ့လည်း အဆင်ပြေ၊ နောင်ရဲမိဘတွေနဲ့လည်း အဆင်ပြေသောကြောင့် တစ်ချိန်ချိန် သူတို့ အတူတူနေရမည်မှာ ကျိန်းသေသလောက်ပင်။

ကောင်မလေးရဲ့ ဆေးရုံသို့ နောင်ရဲ မနက်စောစောစီးစီး ထွက်လာသည်။ လမ်းတွင် ကောင်မလေး ကြိုက်တတ်သော ပဲပလာတာနဲ့ ချိုဆိမ့်လက်ဘက်ရည် ဝယ်သွားလိုက်သည်။ ဆေးရုံရောက်လို့ မနက်စာ အတူစားကြပြီး ကောင်မလေး အလုပ်တွေကို ကူလုပ်ပေးနေသည်။ ဒီနေ့ ကောင်မလေး ဂျူတီဖြစ်သောကြောင့် စကား သေချာမပြောရသေး။ နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ ကန်တင်းသို့ သွားကာ ထမင်းစားကြသည်။

“ ကို...ညီမတို့ ဒုက္ခရောက်ပြီလားမသိဘူး...မလာတာ တစ်ပါတ်လောက်ရှိပြီ...ကို့ကို ပြောပြမလို့ကို သေချာအောင်လို့ စောင့်ကြည့်နေတာ..လုပ်ပါဦး”

အဆုံးအစ မရှိသော ကောင်မလေး စကားကြောင့် နောင်ရဲ ထမင်းနင်မလိုတောင် ဖြစ်သွားသည်။ ဘာပြောတာလဲဆိုတာကိုတော့ နောင်ရဲ နားလည်လိုက်သည်။

“ သေချာလား..ညီမ....အချိန်မှန်မှန်လာရဲ့လား...ပုံမှန်ကော နောက်ကျတတ်လား”

“ မှန်မှန်တော့ လာတာပဲ..ကိုရဲ့...ဒီလိုပဲ နောက်ကျတတ်တယ်...အဲ့ဒါကြောင့် ညီမလည်း သို့လောသို့လော ဖြစ်နေတာ”

“ အင်း...တကယ်လို့ ကလေးရှိသွားရင် ညီမက ဘာလုပ်မယ်လို့ စဉ်းစားလဲ”

“ ညီမ...မပြောတတ်ဘူး...ကိုနဲ့လည်း အတူနေချင်တယ်....မိဘတွေ သဘောတူတဲ့အချိန် အထိ ညီမတို့ဘက်က ဘာမှ အမှားကို မလိုချင်ဘူး..ဘာလုပ်ရမှန်းလည်း မသိဘူး...ကို့သဘောလေ...ကို ဆုံးဖြတ်တာကို လိုက်နာမယ်”

“ ကို့သဘောကတော့ ကလေးရရင်လည်း လူကြီးတွေကို ဖွင့်ပြောပြီး ယူရအောင်လေနော်...လူကြီးတွေ စိတ်ဆိုးလဲ ခဏပေါ့”

“ ဟုတ်...ကို....ကို့သဘောပါပဲ”

နောင်ရဲ သဘောအတိုင်းတာ ဟုဆိုလိုက်သော်လည်း ကောင်မလေး ထမင်းကောင်းကောင်း မစား။ တွေဝေနေသည်။ နောင်ရဲက ဘဝကို သိပ်ပြီးတော့ အလေးအနက်မထားချင်။ ဖြစ်လာတဲ့ ဘဝကို ဖြစ်သလို ကြုံသလို ရှင်းပစ်သည်။ နောင်ရေးအတွက် သိပ်မတွေးတတ်။ ရှိသမျှအပူတွေကိုလည်း အပြင်လူတွေ မသိအောင် သိုဝှက်ထားသည်။ သို့သော် ရင်ထဲမှာတော့ စိတ်ပူတတ်သည်သာ။ အခုလည်း ကောင်မလေး ငိုင်နေတော့ ရယ်စရာတွေနဲ့ ကောင်မလေး စိတ်မညစ်အောင် စနောက်မည်ပေါ့။

“ ဟိုတနေ့က ကို့သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့တယ်...သူ့ကို တွေ့မှ သူ တတိယနှစ်မှာ စာမေးပွဲဖြေတာကို သွားသတိရတယ်”

ကောင်မလေး ထမင်းပွဲကို ဇွန်းနဲ့ ဆွနေရာမှ သူ့ကို လှမ်းကြည့်သည်။

“ တတိယနှစ်တုန်းက ခွဲစိပ်စာမေးပွဲ လက်တွေ့ ဖြေရတုန်းကပေါ့...ဒီကောင်က ဆေးရုံသိပ်မလာဘူးလေ...လူနာနဲ့ နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ဆိုတော့ လူက ပြာနေတာပေါ့....”

နောင်ရဲ စကားစကို ခဏရပ်ကာ ကောင်မလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ စကားကို စိတ်ဝင်တစားနားထောင်နေသည်။

“ အဲ့ဒါ သူဖြေရတာက ရင်သားကင်ဆာဖြစ်နေတဲ့ အဒေါ်ကြီးပေါ့...ဆရာက သူ့ကို စမ်းခိုင်းတာပေါ့..ပထမဆုံး လူနာကို ခွင့်တောင်းတာပေါ့....ဒီအထိက အေးဆေးပဲ...ပြီးတော့ စာမေးပွဲစစ်တဲ့ ပတ်လည်ကိုလည်း ခန်းဆီးကာထားတော့ ဘေးနားက မမြင်ရဘူးပေါ့...လူနာကလည်း အင်္ကျီချွတ်ပေးလိုက်တာပေါ့... ဟိုကောင့် လက်ကလည်း တုန်တုန်ရယ်.. လက် ၂ ဘက်လုံး မြောက်လာပြီးတော့ လက်ပုံစံက ညှစ်တော့မယ့်ပုံစံလေ”

ကောင်မလေး နည်းနည်းပြုံးလာသည်။

“ အဲ့မှာ ဆရာက ဆဲတော့တာပေါ့...နင့်မေဘိုးအေတဲ့မှ.....လူနာ စမ်းခိုင်းပါတယ်ဆိုမှ...မင်းတို့ မာဆက်က စော်တွေကို ကိုင်သလို လာမလုပ်နဲ့ဟ.... အဲ့မှာ ဒီကောင် စာမေးပွဲကျရောပေါ့....”

“ ခစ်ခစ်ခစ်”

ကောင်မလေး ရယ်လာပြီ။ (မှတ်ချက်။  ။ အမျိုးသမီးလူနာ စမ်းသပ်သောအခါ အမြဲတမ်း ဆရာဝန်ဘက်မှ အဖော် နပ်စ် ဖြစ်ဖြစ်ခေါ်ထားရသည်။ လူနာရဲ့  privacy ကို အလေးထားကာ တခြားသူများမမြင်အောင် ဆောင်ရွက်ရသည်။ ရင်သားကို စမ်းသပ်ရာတွင် လက်တစ်ဘက်ထဲဖြင့် လက်ဝါးကို ဆန့်တန်းကာ စမ်းသပ်ရသည်။ အကြမ်းအားဖြင့် ရင်သားကို နေရာ ၅ နေရာခွဲထားသည်။ အပြင်ဘက်အခြမ်းကို အပေါ် အောက်နှင့်၊ အတွင်းဘက်အခြမ်းကို အပေါ် အောက် ခွဲကာ စမ်းသပ်သည်။ စမ်းသပ်ရာတွင် လက်ဝါးဆန့်ကာ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထိုထို နေရာများကို ဖိကာ စမ်းသပ်သည်။ နောက်တစ်နေရာကတော့ အလယ်က နို့သီးခေါင်းနေရာများပင်။)

“ နောက်တစ်ခု ရှိသေးတယ်ကွ...ဒါကတော့ ကို့ စီနီယာ အစ်ကိုကြီးဖြစ်တာ... တစ်နေ့ သူ VE (vaginal examination /ယောနိလမ်းကြောင်း စမ်းသပ်ခြင်း) လုပ်ရသည်။ လူနာအမျိုးသမီးရဲ့ အသက်အရွယ်က ၃၀ ဝန်းကျင်လောက်ပေါ့။ အဲ့မှာ သူကလည်း လူနာကို သေချာရှင်းပြပြီးတော့ စမ်းသပ်တာပေါ့... နောက်နေ့လည်း ကျရော..သူ့ဆီကို အဲ့ဒီအမျိုးသမီးရောက်လာတယ်တဲ့...သူ ဘယ်လိုစမ်းလိုက်လဲတော့ မသိဘူး...ဆရာ....မနေ့တုန်းကလို ထပ်မစမ်းတော့ဘူးလားတဲ့...”

“ ခစ်ခစ်...ခွိခွိခွိ...အရမ်းရယ်ရတယ်...ကိုရ”

“ နောက်တစ်ခုကတော့ ကိုတို့ နောက်ဆုံးနှစ်မှာ ဖြစ်တာ...ဒီတစ်ခါတော့ တော်တော်များများဖြစ်ကြတာ...သားဖွားမီးယပ်ဘာသာလက်တွေ့ ဖြေတုန်းကပေါ့...အဲ့မှာ ကွန်ဒုံးအကြောင်း ဖြေရတယ်မလား...ကိုယ်တိုင်လည်း စွပ်ပြရတယ်လေ”

“ အင်း...ဟုတ်တယ်...ညီမလည်း အဲ့ဒါ ဖြေလာတာ”

“ အဲ့မှာ ကွန်ဒုံးရဲ့ ကောင်းကျိုးဆိုးကျိုးတွေကို ရှင်းပြပြီးသကာလ...တော်တော်များများ ကွန်ဒုံးစွပ်တော့ ဆရာမတွေ ရယ်ကြလေရဲ့ ”

“ ဟင်...ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ကွန်ဒုံးစွပ်ဘို့ကို ငှက်ပျောသီးအရုပ် ပေးထားတယ်လေ...အဲ့ဒါကို စွပ်ပြကြတာပေါ့...အမှန်က ငှက်ပျောသီးအရုပ်ကို အပေါ်ကနေ ထက်ပိုင်းလောက် ဆွဲတင်လိုက်ရင် လိင်အင်္ဂါပုံပေါ်လာတယ်လေ...”

“ ဟီး...ဟုတ်လား...ညီမလည်း ဒီအတိုင်းဖြေလာတာ....”

“ အင်း...ဒီကောင်မလေးတော့ ကျောင်းပြေးတယ် ထင်ပါ့”

“ ဟုတ်တယ်..ကိုရ..အဲ့တုန်းက သီအိုရီတွေ မရသေးလို့ စာတွေစုကျက်ကြတာ.ဆေးရုံမသွားဖြစ်လိုက်ဘူး...လက်တွေ့ကျတော့လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စုကျက်ပေမယ့် အဲ့လိုပစ္စည်းတွေ သုံးတယ်ဆိုတာ မသိဘူးလေ.”

“ ဟားဟား..ဒီတစ်ခါတော့ ငါ့ကောင်မလေးကို ရယ်ရတော့မှာပေါ့...ဟားဟား...”

“ ကိုနော်...”

ကောင်မလေး ရယ်လာတော့လည်း နောင်ရဲတစ်ယောက် စိတ်ပေါ့ပါးသွားသည်။ လောလောဆယ် ပြသနာက ဘာမှန်းမသေချာသေးတော့ ဘာမှ ပြောလို့မရ။ ကလေးရရင်တော့ ယူမယ်ပေါ့။ ဘာမှ အဆင်သင့်မဖြစ်ပေမယ့် ကောင်မလေးနဲ့ ဘဝထူထောင်ရန် နောင်ရဲ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ညနေစောင်းတော့ ဆီးစစ်တဲ့ အတံလေး သွားဝယ်ပေးလိုက်သည်။ ညဂျူတီကိုတော့ နောင်ရဲနေလို့ မရ။

ဆေးခန်းသွားရမည် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။ ဆေးသောက်ရန် မှာကာ နောက်နေ့ မနက်လင်း ဆီးသွားရင် ဆီးစစ်ဘို့ မှာထားလိုက်သည်။ နောင်ရဲ ဆေးခန်းသို့ သွားကာ အလုပ်လုပ်နေရပေမယ့် စိတ်ကတော့ ကောင်မလေးဆီမှာ။ ညဘက် အိပ်တော့ ကောင်မလေးဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ဆက်လို့ မရ။ အလုပ်ရှုပ်နေမည်ထင်သောကြောင့် Phone message သာ ပို့ထားလိုက်သည်။ မနက်ဖန် ရယ် မြန်မြန်ရောက်ပါတော့။ နောင်ရဲအတွက်ကတော့ အဖြေဘာဖြစ်ဖြစ် သတင်းကောင်းပင်။


အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>