အိမ်နီးချင်းကောင်း အပိုင်း ( ၁ )
ရေးသားသူ - အမည်မသိ။
“ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်”
အပြင်မှ တံခါးခေါက်သံကြောင့် တင်ထွန်းအောင် ကမန်းကတမ်း သွားပြေးဖွင့်လိုက်သည်၊ ဒီအချိန် တံခါးလာခေါက်တတ် သူသည် မမလတ်မှ လွဲ၍ မည်သူမျှ မဖြစ်နိုင် သည်ကို တင်ထွန်းအောင် တယောက် ကောင်းကောင်း သိနေသည်၊ တခါးပွင့်ပွင့်ခြင်း
“မမလတ် အချိန်ရောက်ပြီလား”
“အင်းလေ မောင်တင်ရဲ့၊ လာ သွားစို့”
“ဟုတ်ကဲ့၊ မေမေရေ၊ သား မမလတ်နဲ့ လမ်းသွားလျှောက်လိုက်အုံးမယ်”
တဆက်တည်း အိမ်ထဲမှာ အလုပ်ရှုတ်နေတဲ့ အမေ့ကို လှမ်းအော်ရင် ဖိနပ်ကောက်စီးလို့ အပြင်လှမ်းထွက်လိုက်သည်။
“အေး အေး၊ နင့် အမ ကိုသေချာတွဲနော်၊ လှေခါးလဲ သေချာဆင်းအုံး”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ၊ သွားပြီနော်၊ တံခါးစေ့ထားခဲ့တယ်”
“အေးအေး နောက် မေမေ လာပိတ်လိုက်မယ် သွားသွား၊ ဖြေးဖြေးလျှောက်နော်သား မလောနဲ့”
အပြင်ရောက်သည်နှင့် မမလတ်က ထုံးစံအတိုင်း လက်မောင်းကို လှမ်းတွဲလိုက်သည်။ မမလတ် တွဲသည်က လက်မောင်းကို လှမ်းချိတ်လိုက်သည့် ပုံမို့ ရင်သားအိအိက တင်ထွန်းအောင် လက်မောင်းနဲ့ ကပ်သွားသည်။
မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် တို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အခန်းက၊ ကိုယ်ဝန် ၆ လလောက်မှာ ယောက်ျားဖြစ်သူက အစိုးရ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ တနှစ်သင်တန်း ရုရှားနိုင်ငံထွက်သွားရတာမို့ အိမ်မှာ တယောက်တည်း ကျန်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်၊ ပြီးတော့ ဆွေမျိုးသားချင်းများကလဲ နယ်မှာမို့ မမလတ် နှင့် လာမနေနိုင်၊ ဒီခေတ်ကြီးမှာ စိတ်ချရတဲ့ အိမ်ဖေါ်ကလဲ ရှာရခက်တာမို့ တင်ထွန်းအောင်တို့ မိသားစုကဘဲ အစစအရာရာ ကူညီနေရသည်၊ ပြီးတော့ ခုလောလောဆယ် တင်ထွန်းအောင်က ကိုးတန်း ဖြေပြီး ကျောင်းပိတ်ထားသည်မို့ ပိုအဆင်ပြေသည်၊ မမလတ်ကလဲ မွေးဖွားခါနီး၊ နေ့စေ့လစေ့မို့ ဆရာဝန်က နေ့တိုင်း မှန်မှန် လမ်းလျှောက်ခိုင်းသည်မို့ တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် လမ်းလျှောက်ထွက်တိုင်း အဖေါ်လိုက်ကာ ကူညီနေခြင်းဖြစ်သည်။
မမလတ်နဲ့ တင်ထွန်းအောင်တို့ အိမ်နီးချင်းဖြစ်သည်မှာ မကြာသေး၊ နှစ်နှစ်ခန့်သာ ရှိအုန်းမည်၊ မမလတ်တို့ ပြောင်းခါစက တင်ထွန်းအောင် ၇ တန်းကျောင်းသား၊ တကယ့်ခလေး သာသာ၊ မမလတ် ယောက်ျားက အစိုးရ စစ်တပ်ထွက်၊ ခု စစ်တာဝန် မထန်းဆောင်ဘဲ ဌာန တခုတွင် ရာထူး ကောင်းကောင်းဖြင့် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေလေသည်၊ တင်ထွန်းအောင် ဖခင်က အရောင်းအဝယ်သမား၊ တနေ့ အစိုးရပစ္စည်း မှားယွင်း ရောင်းဝယ်မိသည့် ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြသနာတက်ရာ မမလတ် ယောက်ျားက ကူညီဖြေရှင်းပေးရာမှ စလို့ တင်ထွန်းအောင်တို့ မိသားစု နှင့်နှစ်အိမ့်တအိမ် ရင်းနှီးလာသည်၊ တင်ထွန်းအောင်တို့ မိသားစုကလဲ မမလတ် ယောက်ျားကို ကျေးဇူးတင်၍ မဆုံး၊ သူ မကူလျှင် လျှော်ရုံတင်မက ထောင်ပင်ကျနိုင်သည်၊ ခု မမလတ် ယောက်ျား အစွမ်းဖြင့် အပြစ်မှ ကွင်းလုံးလွတ်ရုံမက တပြားတချပ်မျှပင် မလျှော်လိုက်ရ၊ ထို့ကြောင့် မမလတ် ခုလို တယောက်တည်း အခက်အခဲ ဖြစ်နေချိန်တွင် တင်ထွန်းအောင်တို့ မိသားစုက စိတ်ရောကိုယ်ပါ ပြန်ကူညီနေကြခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မမလတ် ယောက်ျားက မမလတ်ကို တင်ထွန်းအောင်တို့ မိသားစုနှင့် စိတ်ချလက်ချ ထားခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်၊ ဒီလိုနှင့် မမလတ်နှင့် တင်ထွန်းအောင် တို့ မိသားစုသည် တဦးအခက်အခဲ တဦး ကူရင်း တကယ့်အိမ်နီးနားချင်းကောင်း များဖြစ်လာကြသည်။
မမလတ်ယောက်ျား နိုင်ငံခြား ထွက်သွားတော့ တင်ထွန်းအောင်က ၉ တန်းကျောင်းသား၊ လူပျိုပေါက်စ ဆိုတော့ မိန်းမကို စိတ်ဝင်စားခါစ၊ မမလတ်ကလဲ လှသည်၊ အသက်က ၃၀ ပင်မပြည့်သေး၊ ပြီးတော့ တင်ထွန်းအောင်ကို ခလေးသာသာ သဘောထားပြီး ရင်းရင်းနှီးနှီး နေထိုင်သည်၊ ဆက်ဆံသည်၊ ဒီလိုနဲ့ မမလတ် ယောက်ျားနိုင်ငံခြား ထွက်သွားပြီးကတည်းက စလို့ တဖြေးဖြေး တင်ထွန်းအောင် နဲ့ မမလတ် တို့ရင်းနှီးမှု့ကို တိုး၍ တိုး၍ လာလေသည်၊၊ ဒီကြားထဲ မမလတ်မှာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောစရာ တင်ထွန်းအောင် သာရှိသည်မို့ ကိုယ်ဝန်မရင့်ခင်ကပင် တင်ထွန်းအောင်က မမလတ်၏ တီးတိုး တိုင်ပင်ဖေါ် ဖြစ်လာသည်၊ စကားပြောဖေါ် မဲ့နေသော မမလတ်သည် တင်ထွန်းအောင် ကို သူ့ရင်ထဲက ခံစားချက်များ ရင်ဖွင့်တတ်သည်။
“မလတ်လေ တယောက်တည်း အားငယ်တယ် သိလား မောင်တင်ရဲ့”
“သားတို့ ရှိပါတယ် မမလတ်ကလဲ”
“အင်းလေ ဒါကတော့ ဒါပေါ့၊ မလတ် အားငယ်တာက တမျိုး မောင်တင်ရဲ့”
တင်ထွန်းအောင် က နားမလည်သလို မမလတ် ကိုကြည့်တော့ မမလတ်က
“ဒီလိုလေ မောင်တင်ရဲ့၊ မလတ်တို့ မိန်းမတွေက ခုလို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ချိန်ဆို အနားမှာ ကိုယ့်ယောက်ျား ရှိစေချင်တာ၊ အဲဒါကို ပြောတာ”
“သားရှိသားဘဲ”
“ဘယ်တူမလဲ မောင်တင်ရယ်၊ မလတ်က ကိုယ့်ယောက်ျား ပွေ့ပွေ့ပိုက်ပိုက်လေး နေတာ ခံချင်တာ၊ အဲဒါကို ပြောတာ”
“သားနဲ့နေပေါ့”
“ဟုတ်သားဘဲ ငါ့မောင်ရှိသားဘဲ၊ တို့တွေက တကယ့်မောင်နှမတွေဘဲ၊ ဟုတ်တယ်နော် မောင်တင်”
“အင်းပေါ့ မမလတ်ရ၊ ဘာအားငယ်စရာရှိလဲ”
“အင်း ဒါဆို လာ မမလတ်ကို လာဖက်ထားချီ”
တင်ထွန်းအောင် မမလတ် အနားတိုးထိုင်လိုက်တော့ မမလတ်က သူ့ရင်ခွင်ထဲ ကျောမှီချလိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်လဲ မရဲတရဲ မမလတ်ရင်သားအောက်နားနဲ့ ပူနေတဲ့ ဗိုက်ကြားကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်၊ မမလတ်က လှမ်းဖက်လာတဲ့ တင်ထွန်းအောင် လက် ၂ ဘက်ကိုလာအုပ်ကိုင်ရင် ရင်ခွင်ထဲ မှီထားတဲ့ ခေါင်းကို မော့လို့ တင်ထွန်းအောင်ကို ခပ်ပြုံးပြုံးလေး လှမ်းကြည့်သည်။
“မလတ်တော့ မောင်လေး တယောက်ရတာဘဲ၊ မောင်တင်က အားကိုးရတယ်”
“သားက မမလတ် အနားမှာဘဲ နေချင်တာ”
“လာနေလေ၊ ကျောင်းက ပြန်လာရင် မလတ်နဲ့ လာနေပေါ့၊ ပြီးတော့ မောင်တင်လဲ စာမေးပွဲ နီးနေပြီ မဟုတ်လား၊ မလတ်ဆီမှာ စာလာကျက်၊ မလတ် မင်းကို ဂိုက်လုပ်ပေးမယ်”
“တကယ်လား မမလတ်”
“အင်းပေါ့၊ တော်ကြာ မောင်တင့် မေမေကို မလတ်ပြောလိုက်မယ်လေ”
“အင်း လာကျက်မယ်”
“စာမရ ရင်တော့ မလတ်က ရိုက်မှာနော် မကြောက်ဘူးလား”
“မကြောက်ပါဘူး၊ သားက စာရပါတယ်၊ ကျောင်းမှာလဲ တဘာသာမှ မကျဘူး”
“သိပါတယ် ငါ့မောင်လေး ကတော်ပြီးသားဆိုတာ”
ဒီလိုနဲ့ တင်ထွန်းအောင် မေမေ ခွင့်ပြုချက်ဖြင့် နေ့စဉ် တင်ထွန်းအောင် တယောက် မမလတ်ဆီ စာလာကျက် ဖြစ်သည်။
စာကျက်သည်က စာကျက်သည် တကဏ္ဍ၊ မောင်နှမလို လက်ပွန်းတတီး နေတော့ သံယောဇဉ်က တဖြေးဖြေးတိုးလာသည်။
“မလတ် လှသေးလား”
“အင်း”
“မလှပါဘူး၊ ဒီမှာမတွေ့ဘူးလား ဗိုက်ကြီးကပူ၊ လူက ဝလာတဲ့ဟာ”
“အင်း”
“ဘာ အင်းလဲ၊ မလှဘူးပေါ့လေ ဟုတ်လား၊ မောင်တင်နော်”
“လှတယ်၊ လှတယ်လေ၊ လှတယ်လို့ ပြောတာ ဗိုက်ပူပြီး ဝလာလဲ မမလတ်က အလှဆုံး၊ အဲ့ဒါကိုပြောတာ”
“တကယ်လား”
“အင်း၊ ဟုတ်တယ်နော် ဗိုက်ထဲက ခလေးက ထွားတယ်ထင်တယ်”
တင်ထွန်းအောင်က ပြောရင် သူ့ကို မှီထိုင်နေတဲ့ မမလတ်ဗိုက်ကို အသာပွတ်ကြည့်သည်၊ မမလတ်က ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ အပွတ်ခံရင်း
“အင်း၊ ထွားမယ်ထင်တယ်၊ ပေါင်ချိန်တောင် တော်တော်တက်လာတယ်၊ မွေးလို့တောင် လွယ်ပါ့မလား မသိဘူး”
တဖြေးဖြေး ဗိုက်ကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်နေတဲ့ လက်က တဖြေးဖြေးနဲ့ ဆီးခုံနား ရောက်သွားတော့ မမလတ်က သူ့လက်နဲ့ တင်ထွန်းအောင် လက်ကို လာကိုင်သည်၊ နောက် အသာလမ်းကြောင်းလွှဲလို့ လက်ကို ပေါင်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်သည်။
လက်ပြန်အရုတ်မှာ မမလတ်လက်က ထောင်မတ်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင် ပေါင်ကြားက အရာကြီးကို မတော်တဆ တိုက်မိသည်။
သွေးမတော် သားမစပ် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် လူသား ၂ ဦး ကသံယောဇဉ်ကြီးကြီးဖြင့် မောင်နှမဟု မည်သို့ပင် အသံကောင်းဟစ် ကြွေးကြော်သော်ငြားလည်း တဖြေးဖြေး ဘင်္ဂလား နယ်ထဲ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်နေသည်ကို ၂ ယောက်သား သိသိကြီးနှင့် မသိကျိုးကျွန် ပြုနေကြလေသည်။
“မမလတ်”
“အင်”
“မမလတ် ဆံပင်တွေက မွှေးနေတာဘဲ”
“အင်း နေ့လည်က စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ စိမ်ပြေနပြေ ခေါင်းလျှော်လိုက်တာ၊ ဒီခေါင်းလျှော်ရည် ကောင်းတယ်၊ ဆံပင်လဲပျော့တယ်၊ ကိုင်ကြည့်ပါလား၊ ပျော့တယ်မို့လား”
“အင်း ဟုတ်တယ်၊ မမလတ် ဆံပင်က အရင်ကလည်း ပျော့ပါတယ်”
“ကွယ် ဒီခေါင်းလျှော်ရည်က ပိုပျော့ပါတယ်၊ တွေ့လား”
မမလတ်က ပြောပြောဆိုဆို ဆံပင်တွေ ဖွေးကနဲ ခါသွားအောင် ခေါင်းယမ်းပြသည်မို့ ဆံပင်စများက အနားကပ်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင် ခေါင်းကို သွားရိုက်မိသည်၊
“သားမွှေးကြည့်မယ်”
“မွှေးကြည့်လေ”
တင်ထွန်းအောင် က မမလတ် ကိုလှမ်းဖက်ပြီး ခေါင်းကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။
“ကြိုက်လား ဒီအနံ့”
“အင်း၊ ကြိုက်တယ် နမ်းလို့တောင် မဝဘူး”
“အမယ် လူပျိုလေးနော် မလတ်ကို ညာနမ်းတာမှုတ်လား”
“ကိုယ့်အမ ကိုယ်နမ်းတာဘဲ”
“အင်းပါ အင်းပါ၊ လူလည်လေးနော် ကိုယ့် အမဆိုပြီး”
အမူအရာပါပါ ခေါင်းမော့ပြောလာတဲ့ မမလတ် ကိုကြည့်ပြီ တင်ထွန်းအောင် မနေနိုင်၊ အရဲစွန့်ပြီး ပါးပြင်ကို ဖြတ်ကနဲ ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် ဖြတ်ကနဲ လှမ်းနမ်းလိုက်သည်ကို ပြုံး၍ကြည့်ရင်း
“ကိုယ့်အမနော်”
“အင်းပါ မမလတ် မမလတ်က သားရဲ့ မမလတ်”
ခွင့်ပြုချက်ရသွားသလို ဝမ်းသာအားရပြောရင်း မမလတ်ပါးပြင်ပေါ် ခပ်ကြာကြာလေး နှာခေါင်းတင်လို့ အားရပါးရ နမ်းရှိုက်လိုက်သည်၊
“မွှေးလား”
“အင်း”
“အင့်”
ခေါင်းကို စောင်းပြီး နောက်ပါးတဖက်ထိုးပေးတော့ တင်ထွန်းအောင် နှာခေါင်းက နောက်တဖက်ထဲ အကြာကြီး နစ်သွားပြန်သည်၊
“အမလေး မလတ်ပါးတော့ ချိုင့်ကုန်ပါပြီ”
မမလတ်က ရယ်သံမပွင့်တပွင့် နဲ့ ပြောတာကြောင့် တင်ထွန်းအောင်က နမ်းရင်းတမ်းလမ်း မမလတ်ကပခုံးကို အတင်းဆွဲဖက်လိုက်သည်၊ မမလတ်ကိုယ်က တင်ထွန်းအောင် ရင်ခွင်ထဲလဲသွားသလို ဖြစ်တာမို့ လက်က အလိုလို တင်ထွန်းအောင်ပေါင်ကို လှမ်းထောက်မိသည်၊ လူက ရင်ခွင်ထဲ လဲမလိုလိုဖြစ်နေတာမို့ လက်က ပေါင်ကိုထောက်မိပေမဲ့ လက်ဖျံက ပေါင်ကြားက ထောင်မတ်နေတဲ့အရာကို ထိမိသည်၊
မမလတ်က လက်ကို မရုတ်၊ ထိသည့်အတိုင်း နေသည်၊ တင်ထွန်းအောင် အဖို့ကလည်း မိန်းမ အတွေ့အကြုံတခါမှ မရှိသည်မို့ ချစ်မိသည့် မမလတ်ကို ခုလို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ နမ်းခွင့်ရသည့်အခိုက် ပါး ၂ ဘက်ကို ဟိုဘက် ဒီဘက် ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းကောင်းကောင်းနဲ့ နှာခေါင်းမခွာတမ်းကို တရွှတ်ရွှတ်ဖြင့် နမ်းနေလေတော့သည်။
“ကဲ တော်ပြီကွယ်၊ မလတ်ပါးတွေလဲ ကျိမ်းလှပြီ”
ဒီတော့မှ တင်ထွန်းအောင်က နှာခေါင်းက ကွာသွားသည်၊
“မောင်တင်နော် လူဆိုး ကိုယ့် အမဆိုပြီး တခါတည်း အမလို သဘောလည်းမထားဘူး”
“ထားပါတယ် မမလတ်ကလဲ”
“ဒါလား ထားတယ်ဆိုတာ”
မမလတ်က သူ့လက်ဖျံနဲ့ ထိနေသည့် အရာကို သိသိသာသာ ထပ်ထိပြရင်း ဆက်ပြောသည်၊
“သွား ကိုလူပျို စိတ်ထမနေနဲ့၊ သွား အနောက်မှာ လူပျို အလုပ်သွားလုပ်ချီ၊ စာကျက်ရအုံးမယ်၊ ဘယ်နှစ်နာရီရှိပြီလဲ၊ ရောက်ကတည်းက စာကိုမကျက်သေးဘူး”
“မမလတ်ကလဲ”
“အမယ် ခုမှ ရှက်မနေနဲ့၊ မလတ်က အပျိုလေး မဟုတ်ဘူး၊ ဒါတွေအားလုံးသိပြီးသား၊ တခါတည်း ကိုယ့်အမကို နှာဘူးကျနေတာ၊ ဒီလိုချည်းဖြစ်နေတော့ ဘယ်လိုစာကျက်မလဲ၊ သွားလုပ်လိုက်ချီလေ သွား၊ မလတ်စကား နားထောင်”
ပြောလည်းပြော မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်ရင်း အတင်းတွန်းလွှတ်သည်။
“ဟင်အင်း မမလတ် လုပ်ပေး”
“ဟိတ် ကိုယ့်အမကို”
“နော် မမလတ် နော်၊ သားလေ သား . . . .”
ပြောလဲပြော မမလတ်ကို အတင်းဆွဲဖက်လို့ နမ်းပြန်သည်၊ ပါးစပ်ကလဲ နော် နော် နော် နော် နဲ့ တနော်ထဲ နော်လို့၊
“မောင်တင် နော် မောင်တင် ကိုယ့်အမကို လုပ်ခိုင်းစရာလား”
ပါးစပ်ကသာပြောပေမဲ့ မမလတ်လက်က တင်ထွန်းအောင် လုံချည်ခါးပုံစနေရာက တိုးဝင်လာသည်၊ လုံချည်စ ပြေကာ လျှောကျသလိုလိုဖြစ်သွားတော့ နောက်တဖက်က ဆွဲတင်ပြီး ဖုံးသည်၊ ပြီးတော့မှလုံချည်ထဲဝင်နေသည့် လက်ကတင်ထွန်းအောင် ပေါင်ရင်းနဲ့ ပေါင်ကြားနှစ်ဘက်ကို ဝေ့ကာဝိုက်ကာဖြင့် ဖွဖွလေးပွတ်ကစားနေသည်၊ အလယ်က ထောင်မတ်နေသည့် အရာကိုတော့ တချက်တချက်သာထိသည်၊ သို့သော် လက်ဖဝါးဖက်အခြမ်းတော့မဟုတ်၊ လက်ချောင်းအပြင်ဘက်နဲ့ ဖြစ်သည်၊ လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် လက်ချောင်းအပြင်ဘက်နှင့် အထက်အောက် မထိတထိ ပွတ်ကစားလိုက်၊ ပြီးတော့ ပေါင်ကြားထဲ လက်ကတိုးဝင်သွားလိုက် အောက်ဘက် ဥ ကြားရောက်သွားလိုက်နှင့် ဆိုတော့ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ လူပျိုရိုင်းလေး ကတော့ မမလတ်ရဲ့ နူးညံ့လှတဲ့ လက်ချောင်းဒဏ်ကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေလေပြီ။
“ဟင်းအင်းအင်း မနေနိုင်ဘူး မမလတ် သေချာကိုင်ပြီး လုပ်ပေးလေ”
ပြောလဲပြော လုံချည်ထဲက မမလတ်လက်ကို လုံချည်ပေါ်ကကိုင်လို့ အတင်း သူ့ဟာနဲ့ ထိပေးသည်၊ မမလတ်ကခပ်ဖွဖွလေးဆုတ်ကိုင်လိုက်တော့ တင်ထွန်းအောင်က ဟင်းကနဲ စိတ်ကြေနပ်သွားလို လူက ညိမ်ကျသွားသည်၊ သို့သော် မမလတ်က ဘာမှ ဆက်မလုပ်ဘဲ တင်ထွန်းအောင် လက်လွှတ်လိုက်ပြီး ခနမှာ အသာဆုတ်ကိုင်ထားရာက လွှတ်လိုက်ပြီး စောစောကလို ပေါင်ကြားကို လက်ချောင်းလေးဖြင့် အသာပွတ်ပေးနေပြန်သည်၊ တင်ထွန်းအောင် မနေနိုင်တော့ စောစောကလို မမလတ်လက်ကို ကိုင်၍ သူ့ဟာကို ပြန်ကိုင်စေလို့ မမလတ်လက်ကို ပြန်မလွှတ်တော့ဘဲ အပေါ်က အုပ်ကိုင်ကာ သူ့ဟာသူ လူပျို အလုပ် စလုပ်လေသည်၊ မမလတ်လက်က ဆုတ်ကိုင်ထားတာမို့ စလုပ်လုပ်ချင်း ပါးစပ်က တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖီလင်တက်လာပြီး အချက် နှစ်ဆယ်လောက်မှာဘဲ ကိုယ်က ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်လို့ ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်လေတော့သည်။
“ကဲ လုံချည်တွေ အကုန်ပေကုန်ပြီ၊ မလတ်က လုံချည်လဲခိုင်းမလို့ဟာ တခါတည်း နဲနဲမှ မထိမ်းနိုင်ဘူး၊ ထွက်သွားတာကလဲ မြန်လိုက်တာ”
ပြောရင်း မမလတ်က ထရပ်လို့ အခန်းထဲ ဝင်သွားသည်၊ ပြန်ထွက်လာတော့ လုံချည်ဟောင်းတထည်ပါလာသည်၊ တင်ထွန်းအောင်ကို ကမ်းပေးရင်း
“ရော့ လဲလိုက်၊ ဘယ်လို အိမ်ပြန်မလဲ ဒီလောက် ကွက်ပြီးရွှဲနေတာ၊ တခါတည်း နောက်မှာ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သွားထုတ်လိုက်ဆို မရဘူး၊ အတင်းဘဲ ကိုယ့်အမကို”
မမလတ်က ဆူသလို ပြောပေမဲ့ အသံက ချိုနေသည်၊ တင်ထွန်းအောင် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်၊ ဘာပြောရမှန်းလဲ မသိ၊ စောစောက အဖြစ်ကို သူ့ဟာသူ ရှိန်လို့နေသည်၊ မမလတ် ကမ်းပေးတဲ့ လုံချည်ကို ခေါင်းကနေ စွပ်ချလို့ ခါးမှာချည်ပြီး ချွတ်ချလိုက်တဲ့ လုံချည်ကို ကောက်ယူအပြီးမှာတော့
“ဟဲ့ ဟဲ့ မလုံးလိုက်နဲ့ အကုန်လျှောက်ပေကုန်မယ်၊ ပေး မလတ် ပေတဲ့နေရာတွေ ကွက်လျှော်ပြီး ခြောက်အောင် မီးပူတိုက်လိုက်မယ်၊ မောင်တင် စာကိုစိတ်ဝင်တစား ကျက်တော့ ကြားလား မှတ်မိလား ဒီနေ့ ဘယ်ထိ ကျက်ရမယ်ဆိုတာ”
တင်ထွန်းအောင် ခေါင်းညှိမ့်ပြတော့
“ဒါဆို စကျက်တော့ တခါတည်း ကိုယ့်အမကို . . .”
ပြုံးစစနဲ့ ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းထိုးပြောရင်း တင်ထွန်းအောင် အနားတိုးလို့ နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိရုံ ပြွတ်ကနဲ နမ်းပြီး
“တကယ့်လူဆိုးလေး”
လို့ တိုးတိုးလေး ပြောရင်းနောက်ဖေးဘက် လှည့်ထွက်သွားသည်၊ ကျန်ခဲ့တဲ့ တင်ထွန်းအောင်ကတော့ ခုမှရင်ထဲပေါ့သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီးအားရပါးရပြုံးကာ စာကြည့်စားပွဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည်။
“သား၊ မင်းအမကနေ့လည်က အမေ့ကိုလာပြောတယ်”
ကျောင်းက ပြန်ရောက်ရောက်ခြင်း မေမေ့စကားကြောင့် တင်ထွန်းအောင် ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်၊ မနေ့က ကိစ္စများလား။
“စာကျက်ပြီး သူ့အိမ်မှာဘဲ အိပ်လို့ရတယ်တဲ့၊ သားစာကျက်ပြီးပြန်လာရင် အမေတို့ ထနေရတာအိပ်ရေးပျက်မှာ စိုးလို့တဲ့၊ မနက်ကျမှ ပြန်လာလဲ ရတယ်တဲ့၊ အဲဒါ သားအိပ်မှာလား၊ ပြန်လာမှာလား”
တင်ထွန်းအောင် စိတ်ထဲဝမ်းသာလုံးက ရုတ်တရက် ခုန်ထသွားသည်၊ ပျော်သွားသောမျက်နှာကို ဘယ်လိုမှ ဖုံးကွယ်မထားနိုင်။
“အင်း အင်း အိပ်မယ်၊ မမလတ် အိမ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်မယ် နော် မေမေ”
“ဟဲ့ သား၊ အိပ်တာကအရေးမကြီးဘူး၊ မင်း အမ ပေါ် မင်းမဆိုးရဘူးနော်၊ အနိုင်လဲ မကျင့်နဲ့၊ သူက မပေါ့မပါးနဲ့ ဟိုဟာ လုပ်ခိုင်း ဒီဟာ လုပ်ခိုင်းတွေ မလုပ်ခိုင်းရဘူးနော်၊ မင်း အမကို အစစအရာရာ ကူညီ သိလား၊ ကြားလား သား၊ လိမ်မာနော်၊ ဟိုက မင်းကို ချစ်လို့ စာမေးပွဲကို အဆင့်မြင့်မြင့် အောင်စေချင်လို့ ကူညီတာ၊ ဂိုက် တယောက်ငှားရင် ဘယ်လောက်ကုန်တယ်မှတ်လဲ၊ အဲဒါ မင်းသိလား၊ ဟိုက ကူညီတာ မင်းက စာကို သေသေချာချာကျက်၊ မင်း အမ စကားကို နားထောင်၊ ဟဲ့ သား မေမေပြောတာ ကြားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ သားသိပါတယ် မေေမေကလဲ”
“ဒါဆိုပြီးရော၊ ကဲ ကျူရှင်သွားဘို့လုပ်၊ မေမေလဲ တော်ကြာ သားအိပ်ဘို့ မင်း အမအိမ်မှာ အိပ်ယာသွားပြင်လိုက်မယ်၊ သားက ဧည့်ခန်းဘေးက အခန်းသေးလေးထဲမှာ အိပ်၊ ကြားလား သား၊ မနက်ထလာရင် အိပ်ယာကိုသန့်သန့်ပြန့်ပြန့်လုပ်၊ စောင်ကိုလဲ သေချာ ပြန်ခေါက်ခဲ့၊ မင်း အမကို မလုပ်ခိုင်းနဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့”
နောက်တောက်တောက် မေမေ့ကို ပြန်ပြောရင်း ကျူရှင်သွားဖို့ ပြင်လိုက်သည်။
တံခါးလာဖွင့်ကတည်းက ပြုံးဖြီးဖြီး နဲ့ ဟန်မဆောင်နိုင်အောင် ဝမ်းသာနေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်ကို မမလတ်က ပြုံးကြည့်ရင်း
“ဘာလဲ ငါ့မောင်လူဆိုးလေး၊ သဘောကျနေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား”
“ဟီး ဟီး မမလတ်ကလဲ”
ပြောပြောဆိုဆို အနားကပ်လာတဲ့ တင်ထွန်းအောင်ကို မမလတ်က လက်နဲ့ လှမ်းတွန်းထားရင်း
“အမယ် အမယ် ညာတာပါတေးနဲ့ အနားကပ်ဘို့ မစဉ်းစားနဲ့၊ စာအရင်ကျက်ရမယ် ဒါဘဲ”
“မမလတ်ကလဲ စာက ရပြီးသားပါ၊ အီးစီးကွီးစီး၊ ခု သွားဖြေ ခုအောင်တယ်”
“ဟဲ့ အောင်ရုံလေး ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ဒီမှာ မလတ်က ဂိုက်တာဝန်ယူထားတာ၊ အနဲဆုံး ဂုဏ်ထူး ၃ ခုလောက် ပါမှပေါ့”
“သားက ၉ တန်းလေ မမလတ်ရဲ့၊ ဂုဏ်ထူးပါလဲ အလကားဘဲ၊ ကျောင်းရတဲ့ ဆုကလဲ မဖြစ်စလောက်လေးများ၊ ၁၀ တန်းကျမှ ဂုဏ်ထူးပါအောင် လုပ်မယ်လေ”
“မရဘူး မရဘူး၊ ခု ၉ တန်းလဲ ဂုဏ်ထူးပါအောင်လုပ်ရမယ်၊ ငါ့မောင်ကို သင်ပေးတာ ဂုဏ်ထူးပါတယ်ဆိုတော့ မလတ် ဘယ်လောက်မျက်နှာရှိလဲ၊ မဟုတ်ဘူးလား”
“ဒါဆို ၂ ခု ၂ ခု၊ ၂ ခုဆို လွယ်တယ်”
“မရဘူးကွာ မရဘူး ၃ ခု၊ ၃ ခုရအောင်တော့ လုပ်ပါ ငါ့မောင်ရာ၊ ငါ့မောင်က လိမ်မာပါတယ်”
“မမလတ်ကလဲ ဒီ မြန်မာစာတို့ ပထဝီတို့ သမိုင်းတို့က ဂုဏ်ထူးရဘို့မလွယ်ဘူး၊ ဆရာတွေက အမှတ်ပေးတာ သူ့သဘောနဲ့သူ၊ သချာၤတို့ သိပ္ပံ တို့က ဖြစ်နိုင်သေးတယ်”
“ဘာသာစုံ ကြိုးစားလေ၊ အကုန်လုံးရရင် ကောင်းတာပေါ့၊ စာကျက်ပြီးမှ မလတ်နားကပ်ပေါ့၊ ဒါကြောင့် မလတ်က ငါ့မောင်လေး ကို ဒီမှာလာအိပ်ဖို့ သွားပြောတာ၊ စာကျက်ပြီးရင် မလတ်နဲ့ နေဘို့အချိန်တွေ အများကြီးရှိတဲ့ဟာ”
“တကယ်နော်၊ စာကျက်ပြီးရင် . . .”
“ဟိတ် မောင်နှမတွေနော်”
“အင်းပါ ဟီး ဟီး”
............................................................
“တွေ့လား အီးစီးကွီးစီး၊ ဒီနေ့ ကျက်ရမဲ့ စာတွေ အကုန်ပြီးပြီနော်”
“အင်းပါ အင်းပါ ငါ့မောင်က အရမ်းတော်တာ၊ အဲလို စကားနားထောင်မှ မလတ်က သဘောကျတာ၊ လာ လာ ဆုချရမယ်”
အနားလာထိုင်တဲ့ တင်ထွန်းအောင် ကိုလှမ်းဆွဲလို့ ပါးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်သည်၊ ဒီလို အစလာပျိုးတော့ တင်ထွန်းအောင်ကလဲ ဘယ်လွတ်မလဲ မမလတ်ကို ပြန်နမ်းတော့တာပေါ့၊ အားရပါးရ နမ်းပြီးတော့မှ မမလတ် ပခုံးပေါ် ခေါင်းတင်လို့ မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေရင်း
“မမလတ်က အရမ်းချစ်စရာကောင်းတာဘဲ”
“ချစ် ချစ် မင်း အမကို မင်းဘဲချစ်”
“မမလတ်ကလဲ သားက တကယ်ချစ်တာ”
“အင်းပါ၊ သိပါတယ်၊ မလတ်ကဘာပြောလို့လဲ”
“မမလတ်က သားပြောတာ မယုံသလိုဘဲ”
“ယုံပါတယ် ယုံပါတယ်”
“မမလတ် အသားကဖြူဖွေးပြီး အကြောလေးပါ မြင်နေရတယ်”
တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် လည်တိုင်က ထင်နေတဲ့ အကြောလေးတွေကို လက်ညိုးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း
“မမလတ်”
“အင်”
“သားကိုချစ်လား”
“ချစ်တာပေါ့၊ ကိုယ့်မောင်လေးဘဲဟာ”
“သားလဲ ချစ်တယ်”
ပြောပြောဆိုဆို မမလတ်ပါးပြင်ကို မော့နမ်းရင်း နှာခေါင်းက တဖြေးဖြေး လည်တိုင်ထဲကို တိုးသွားသည်၊
“အိ . . ယားတယ်၊ ကောင်လေးနော်၊ အတတ်ကောင်းတွေ”
“ပြောလိုက်မှ တင်ထွန်းအောင် ပိုကဲပြသည်။
“ယားတယ်ဆို”
မမလတ်က တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး တင်ထွန်းအောင် ခေါင်းကို လာတွန်းသည်။
“တော်ပြီကွာ ယားတယ်”
ဒီတော့မှ တင်ထွန်းအောင် နှာခေါင်းက ရွှေလည်တိုင်မှ ခွာတော်မူ၏။
“မမလတ် သိလား”
“ဘာလဲ”
“ဒါလေ ဒါ”
“ဟိတ် လက်က”
မမလတ် သူ့ရင်အုံပေါ်ရောက်လာတဲ့ တင်ထွန်းအောင် လက်ကို ကမန်းကတန်း လာကိုင်ပြီးတားသည်။
“တော်တော်ဖေါင်းလာတယ်”
“ကောင်လေးနော် ဘယ်လိုသိလဲ”
“သိတာပေါ့၊ ဟိုးအရင်က ဒီလောက်မှ မကြီးတာ၊ ခု သိသာကြီး ကြီးလာတာ”
“အင်းပေါ့၊ ကိုယ်ဝန်နဲ့ ဆိုတော့ သူ့သဘာဝ အတိုင်း ကြီးလာတာပေါ့”
ပြောရင်း တင်ထွန်းအောင် လက်က မမလတ်ဝတ်ထားတဲ့ ဗိုက်ဖုံးအကျႌပွပွရဲ့ လည်ပင်း ခပ်ဟိုက်ဟိုက် နေရာကို အသာဆွဲမလို့ ခေါင်းစောင်းပြီး ချောင်းကြည့်လိုက်သည်၊
“ဟိတ် ဘာလာကြည့်တာလဲ”
မမလတ် ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ ဖိရပြန်သည်၊
“မမလတ်”
တင်ထွန်းအောင်က မော့ပြီး ခေါ်လိုက်တော့ မမလတ်က ဘာလဲ ဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ့ ပြန်ကြည့်သည်။
“သား ကြည့်ချင်တယ်”
“ဟယ် . . ကောင်လေး၊ ကိုယ့်အမကို”
“အာ မမလတ်ကလဲ သားက ချစ်လို့ ဥစ္စာ၊ တခါမှလဲ မမြင်ဖူးဘူး၊ ကြည့်ချင်တာ”
“ကောင်လေးနော် မလတ်ကို မဆိုးနဲ့ကွာ”
“သားက ဘာဆိုးလို့လဲလို့၊ သားက ကြည့်ချင်လို့ တောင်းကြည့်တဲ့ဟာကို၊ သားကလေ သိလား၊ မလတ် တကိုယ်လုံးကို ကြည့်ချင်တာ”
“အယ် အယ် ကောင်လေးနော် တဖြေးဖြေး ကဲလာပြီ၊ လူပျိုလေးနော် လူပျိုဇာတိ လာမပြနဲ့”
“မလတ် ငြိမ်ငြိမ်နေနော် ဒီလိုလေး ဒီလိုလေး ချောင်းကြည့်မယ်”
စောစောကလို လက်နဲ့ အသာဆွဲဟ လို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်၊ ဒီတခါတော့ မမလတ်က လာမဖုံးတော့၊ လက်က တင်ထွန်းအောင် ပေါင်ကို လာကိုင်ထားသည်၊
“ဘာမြင်လို့လဲ တခါတည်း”
“ဘော်လီကြီး ဝတ်ထားတယ်”
“ဘရာဇီယာပါ”
“အတူဘဲဟာကို”
“မတူပါဘူး၊ ဘရာဇီယာက ဒီလို ရင်သားလေးဘဲ အုပ်ထားတာ၊ ဘော်လီဆိုတာ ခါးရှည်၊ လူပျိုဆိုပြီး ဘာမှလဲ မသိဘူး”
မမလတ်က ခပ်ပါးပါးဗိုက်ဖုံးအကျႌကို တင်းတင်းဆွဲလို့ ဘရာဇီယာ အရာပေါ်အောင်လုပ်ပြီး အနားစကို လက်ညိုးထိုးပြတော့
“အင်း ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူက ပါးတယ်နော်၊ ဒါ နို့သီးခေါင်း အရာလေး ဟုတ်လား”
ပြောလဲပြော လက်နဲ့ လှမ်းထိလိုက်တော့ မမလတ် ဆီက အသံထွက်လာသည်၊
“အိ ကောင်လေး”
“ချိုချိုစို့မယ်”
စကားသံတောင် မဆုံးသေး တင်ထွန်းအောင် ခေါင်းက တိုးဝင်လာပြီး နို့သီးခေါင်းနေရာကို ပါးစပ်နဲ့လာဟတ်လိုက်သည်။
“ဟဲ့ ဟဲ့ ဒီကောင်လေးတော့နော်”
မမလတ် လက်က တင်ထွန်းအောင် ပေါင်ကို တင်းကနဲ တချက် လှမ်းဆုတ်လိုက်ပြီးနောက် အလိုလို ပေါင်ကြားထဲနေရာရွှေ့လို့ ထုံးစံအတိုင်း ထောင်နေတဲ့ အရာကို လက်ညိုးနဲ့ လက်မကြား ထားရင်း လက်ချောင်းက ပေါင်ကြားကို ပွတ်ကစားနေသည်။
နှစ်ယောက်သား ခနမျှ အသံတိတ်သွားပြီးနောက်
“မောင်တင် မောင်လေး”
“အင် မမလတ်”
“လာ မလတ်နဲ့ လာအိပ်”
မမလတ် အပြောကြောင့် ရင်သားကို မျက်နှာအပ်ပြီး အကျႌပေါ်ကနေ တပြွတ်ပြွတ်လုပ်နေရာက ကမန်းကတမ်း မမလတ်ကို ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်သည်၊
“ဟိတ် . . ဘာလဲ၊ မလတ်ပြောတာ ဒီတိုင်း ရိုးရိုးသားသား တူတူအိပ်မှာကိုပြောတာ၊ လာအိပ်မလား”
“အင်း အင်း အင်း အင်း အင်း”
တင်ထွန်းအောင် တယောက် ပါးစပ်ကလဲ တအင်းအင်း နဲ့ လူက ပုတ်သင်ညိုလို ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညှိမ့်သွားသည်။
“နေအုံး မလတ်ပြောအုံးမယ်၊ သေချာနားထောင်နော်”
ထမဲ့ဟန်ပြင်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်က ပြန်ထိုင်ရင်း မမလတ် အပြောကြောင့် ခေါင်း တဆတ်ဆတ်ညှိမ့်သွားပြန်သည်။
“ဒီမှာတွေ့လား ဒါဘာလဲ”
မမလတ်ပြတဲ့ အရာက တင်ထွန်းအောင် မသိတာမဟုတ်၊ သိသည်၊ သို့သော် မမလတ် ဘာကိုပြောမှန်း နားမလည်၊ ဒါကြောင့် မမလတ်ကို တင်ထွန်းအောင် ငေးကြည့်နေမိသည်။
“ပြောလေ”
မမလတ်က အတင်းပြောခိုင်းတော့ တင်ထွန်းအောင်က သူသိသလို ပြောလိုက်သည်၊
“ဗိုက်”
“အင်း မလတ်က ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့နော်၊ အဲဒါ ငါ့မောင်သတိထားရမယ်၊ မလတ်ကို အတင်း ဘာမှ မလုပ်ရဘူး၊ ဗိုက်ကို မထိအောင်လဲ ဂရုစိုက်ရမယ်၊ နားလည်လား”
တင်ထွန်းအောင် ခေါင်း တဆတ်ဆတ်ညှိမ့်သွားပြန်သည်၊ မမလတ်က ပြုံးပြီး
“အင်း မလတ် ငါ့မောင်ကို ယုံပါတယ်၊ တော်ကြာ ငါ့မောင်က စိတ်မထိမ်းနိုင်ရင် ဗိုက်ထဲက ခလေး တခုခု ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ပါ၊ အဲလို ခလေး တခုခု ဖြစ်သွားရင် မလတ် အရမ်းစိတ်ဆိုးပြီး ငါ့မောင်ကို မုန်းလိုက်မှာ၊ မလတ်လေ မလတ် ဟောဒီက ငါ့မောင်လေးကို မမုန်းချင်ဘူး၊ ငါ့မောင်လေးကို မလတ် တသက်လုံး ချစ်သွားချင်တယ်၊ မလတ်စကားနားထောင်နော် မောင်တင်”
တင်ထွန်းအောင် ခေါင်းက ထုံးစံအတိုင်း ညှိမ့်သွားပြန်သည်၊
“ပါးစပ်က ပြောပါ၊ မလတ်က မောင်တင် နားလည်တဲ့ အကြောင်းပြောတာ ကြားချင်တာ”
“သား သိပါတယ် မမလတ်၊ သားလဲ မမလတ်ကို အရမ်းချစ်တာပါ၊ သား မမလတ်စကား အားလုံး နားထောင်မယ်၊ သား တကယ်ပြောတာ”
“အင်း ဒါမှ ငါ့မောင်”
မမလတ်မျက်နှာက ဝင်းပသွားသလို ပြုံးသွားပြီး တင်ထွန်းအောင် ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်လို့ ခပ်စူစူ ဖြစ်လာတဲ့ နှုတ်ခမ်း အစုံကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ အသာငုံခဲလို့ ခပ်ဖြေးဖြေး စုတ်ယူရင်း အနမ်းလက်ဆောင်ပေးလိုက်လေသည်၊ တင်ထွန်းအောင် အဖို့မှာကား အတွေ့အကြုံသစ် မမလတ် အနမ်းအောက် နစ်မြောသွားလေတော့သည်။
“လာ၊ မလတ်ကို ထူပါအုံး”
တင်ထွန်းအောင်က ထိုင်နေရာမှ ထလို့ မမလတ် လက်မောင်းကို အသာဖေးပြီး ထူပေးသည်၊ မမလတ်လဲ တင်ထွန်းအောင်ကို အားယူထရပ်ပြီး
“အိမ်ရှေ့မီးတွေ ပိတ်သွားတော့မယ်၊ တခါတည်း အိပ်တော့မှာ”
ပြီးတော့ မမလတ် ဦးဆောင်မှု့ဖြင့် ၂ ယောက်သား နောက်ဖေးရောက်သွားပြီး တယောက်တလှည့် ရေချိုးခန်းဝင်လို့ ညမအိပ်ခင် ထုံးစံအတိုင်းလုပ်နေကျ အလုပ်တွေ လုပ်အပြီးမှာတော့ မမလတ် အခန်းထဲ ရောက်လာကြသည်။
နှစ်ယောက်သား ကုတင်နား ရပ်မိတော့
“မောင်တင်”
မမလတ်က တင်ထွန်းအောင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး
“လက်မြှောက်”
တင်ထွန်းအောင် ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်လိုလို လက်နှင့်စွပ်ကျယ်အောက်နားစ ကို လုံချည်အောက်က ဆွဲထုတ်လို့ လှမ်းကိုင်ပြီး ချွတ်ပေးဘို့ ဟန်ပြင်ရင်း လက်မြှောက်ခိုင်းသည်၊ လက်ကို အလိုက်သင့် မြှောက်ပေးတော့ မမလတ်က အသာဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားတော့ မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် ရင်ဘတ်ကို အသာလက်ဖြင့်ပွတ်ကြည့်ရင်း
“ငါ့မောင်က နဲနဲပိန်တယ်၊ ယောက်ကျားဆိုတာ ဗလ ရှိမှ ကြည့်ကောင်းတာ၊ စာမေးပွဲပြီးရင် ငါ့မောင်ကို ဗလ ထွက်အောင်လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ခိုင်းရမယ်၊ ဒီလို ပိန်ပိန် ရှုနာရှိုက်ကုန်းလေး မလတ် မကြိုက်ပါဘူး”
ပြောလဲပြော ပြီးတော့တဆက်တည်း လက်က ခါးက ချည်ထားတဲ့ လုံချည်ခါးပုံစကို ဆွဲဖြေလိုက်တော့ လုံချည်က ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားသည်၊ မမလတ်က ငုံ့ကြည့်ရင်း လက်က တွဲလောင်းကျနေတဲ့ အရာကို အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း တချက်နှစ်ချက် ပွတ်လိုက်တော့ ချက်ခြင်း ထောင်မတ်လာသည်။
“အမလေး ငါ့မောင်က ဒေါသကြီးလှချည်လား”
ပြုံးစစနဲ့ ပြောရင်း
“ဘာလုပ်နေတာလဲ မလတ် အင်္ကျီ ကူချွတ်လေ၊ ငါ့မောင်က မလတ်ကို ကြည့်ချင်တယ်ဆို၊ သူဘဲပြောပြီး၊ ဘာလဲ မကြည့်ချင်တော့ဘူးလား”
တကယ်တန်း လက်တွေ့ ဖြစ်လာတော့ လူပျိုပေါက်လေးတင်ထွန်းအောင် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ မလတ်ဝတ်ထားတာက ဗိုက်ဖုံးအကျႌပွပွ၊ အောက်ထိ တဆက်တည်း၊ ကြယ်သီးတွေက ရှေ့မှာ၊ ရှင်းရှင်းလေး မြင်နေရပေမဲ့ တင်ထွန်းအောင် ဘယ်လိုချွတ်ရမှန်းမသိ၊ ယောင်ယောင်မှားမှား စောစောက မမလတ် သူ့ကို ချွတ်သလို အကျႌရှည်ကြီးကို အပေါ်ဆွဲတင်နေသည်၊
မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် ဖြစ်နေပုံကို တခစ်ခစ်ရီရင်း
“ကိုလူပျို ဒီမှာလေကြယ်သီး ဒါကိုဖြုတ်မှပေါ့၊ ခေါင်းက ဘယ်လိုချွတ်မလဲ”
ဒီတော့မှ တင်ထွန်းအောင် လက်နှစ်ဘက်က ကြယ်သီးဆီရောက်ပြီး ကမန်းကတမ်း ဖြုတ်လေသည်၊ ၃ လုံးလောက် အရောက်မှာ
“ရပြီ၊ ပခုံးကနေ လျောချလိုက်”
ဒီလောက်တော့ တင်ထွန်းအောင် သဘောပေါက်သည်၊ ပခုံးပေါ်က အကျႌစကို အသာလျှောချလိုက်တော့ အင်္ကျီ က လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ကျမသွား၊ ဗိုက်မှာ လာတစ်နေသည်။
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မရသေးဘူး နောက်တလုံး လိုသေးတယ်၊ ထပ်ဖြုတ်”
ဒီတော့ နောက်တလုံးကို သွက်သွက်လက်လက် ထပ်ဖြုတ်လိုက်သည်၊ ဒီတော့မှ အင်္ကျီ က လျှောကနဲ ခြေရင်းမှာ သွားပုံတော့သည်။
“လှလား မလတ်”
အပေါ်ပိုင်းမှာ အသားရောင် ဘရာဇီယာလေးသာကျန်တော့တဲ့ မမလတ်ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်က ထုံးစံအတိုင်း ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ညှိမ့်ပြပြန်သည်၊
“ဘရာဇီယာရော ချွတ်အုံးမလား”
ခေါင်းက တဆတ်ဆတ် ညှိမ့်သွားပြန်သည်။ မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် ဖြစ်နေပုံကို ပြုံးကြည့်နေရင်း နောက်လှည့်ပေးသည်။
“ဖြုတ်တတ်လား ချိတ်”
ခေါင်းညှိမ်ပြလား ခေါင်းခါပြသည်လား မမလတ်မမြင်၊ သို့သော် တင်ထွန်းအောင်လက်က ဘရာဇီယာ နောက်က ချိတ်ဆီ ရောက်လာသည်။ မမလတ် ဘရာဇီယာ တချက်မျှ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လျှောလျှောလျူလျူ ချိတ်ပြုတ်သွားသည်။
“အမယ် ငါ့မောင်က ဒါတော့ ဖြုတ်တတ်သား”
မမလတ် စကားမဆုံးခင် တင်ထွန်းအောင်လက်က သွက်သွက်လက်လက် ပခုံးသိုင်း ကြိုးကို ပခုံးမှ အသာလျှောချလိုက်သည်၊ ဒီလောက်ကတော့ တင်ထွန်းအောင်အဖို့ သင်စရာမလို၊ သို့သော် ဘရာဇီယာက အောက်ကို တခါတည်းကျ မသွား၊ မလတ်က သူ့ရင်သား အောက်နား ကနေလက်နှင့် အသာထိမ်းထားသည်မို့ အစနှစ်ဘက်က တွဲလောင်းကျနေပေမဲ့ ကျွတ်မကျသွားချေ၊
မမလတ်က ဘရာဇီယာ အုံ ၂ ဖက်ကို ရင်သားအုပ်မိအောင် လက်နဲ့ ထိမ်းရင်း တင်ထွန်းအောင်ဘက် ပြန်လှည့်သည်၊ မျက်နှာက ပြုံးစိစိဖြင့် တင်ထွန်းအောင်ကိုကြည့်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်က မမလတ်မျက်နှာကို မကြည့်၊ မျက်စိက မမလတ် လက်နှင့်ထိမ်းထားသော ဘရာဇီယာဆီ ရောက်နေသည်၊ သေချာကြည့်နေရင်း ဘရာဇီယာကိုထိမ်းထားတဲ့ လက်နှစ်ဘက်ကို အသာလှမ်းကိုင်လို့ ဆွဲခွါလိုက်သည်၊ မမလတ်က အလိုက်သင့် လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ဘရာဇီယာကဖုတ်ကနဲ အောက်ပြုတ်ကျသွားသည်၊ ဗြုံးကနဲ အပြည့်ပေါ်လာသော မမလတ် ရင်သားအစုံကို ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် တင်ထွန်းအောင် ငေး၍ကြည့်နေမိတော့သည်။
မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် ငေးကြည့့်နေတုန်းမှာ ကုတင်ပေါ် အသာဝင်ထိုင်လို့ တရွေ့ရွေ့ ဖင်တွန်းရွှေ့လို့ လှမ်းတက်ကာ လှဲအိပ်ချလိုက်တယ်၊ မမလတ် ကိုယ်ပေါ်မှာတော့ အသားရောင် အတွင်းခံ ဘောင်ဘီလေးမှ လွဲပြီး ဘာမှ မရှိတော့၊ မမလတ်လှဲချပြီးသည့်တိုင် တင်ထွန်းအောင်က မလှုတ်၊ မမလတ်ကိုဘဲ ငေးကြည့်နေသည်၊ မမလတ်က အိပ်နေရာက တင်ထွန်းအောင်ကို ကြည့်လို့ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း
“လာလေ ဘာငေးနေတာလဲ ကြည့်လို့ မဝသေးဘူးလား”
တင်ထွန်းအောင် ဒီတော့မှ သတိဝင်လာသလို ကုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး
“ဟို ဟို ဘောင်းဘီ”
“တော်ပြီကွယ်၊ နောက်များမှ နော်”
တင်ထွန်းအောင် ဘာမှ မပြောတော့ မမလတ်ဘေး အသာလှဲချလိုက်သည်၊
“လူဆိုး ဘာမှလဲ မသိဘဲ အားလုံးက ချွတ်ချင်သေး”
“သိပါတယ်”
“အမယ် အမယ် ကဲ သိတယ်ဆိုတဲ့ ကိုလူပျို၊ မလတ်ကိုလက်တွေ့ပြ”
ဒီတော့ တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် အနားအတင်းတိုးလို့ လှမ်းဖက်လိုက်သည်၊
“ဟဲ့ ဟဲ့ ဗိုက်ထိမယ်နော် ဖြေးဖြေး၊ အောက်နားက သိပ်မကပ်နဲ့”
“အင်းပါ”
အဲဒီညက နှစ်ယောက်သား တခစ်ခစ်ဖြင့် တော်တော်ညည့်နက်မှ အိပ်ဖြစ်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်က သူစွမ်းသလောက် မမလတ်ကို လက်တွေ့ပြလေသည်၊ သို့သော် နောက်ဆုံး တင်ထွန်းအောင်သာ မမလတ် လက်ချက်ဖြင့် တဆတ်ဆတ်တုန်လို့ နှစ်ယောက်သား ငြိမ်ကာ အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်လေတော့သည်။
နောက်နေ့ တနေ့တာကိစ္စပြီးလို့ အိပ်ယာပေါ်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် အနားအတင်းတိုးကပ်လိုက်သည်။
“မောင်တင် နေအုံး မလတ်ပြောမလို့”
တင်ထွန်းအောင်က ညိမ်ညိမ်လေး မမလတ် ပြောတာ နားစွင့်လိုက်သည်၊
“မင်း ချစ်တာကြီးကလဲ မလတ်ကို ခလေးတယောက်လို လာချစ်နေတာ၊ မလတ်က မင်းကို ချစ်တော့ မောင်တင်က ဘယ်လိုလာချစ်ချစ် သဘောကျပေမဲ့၊ တခြားမိန်းမတွေကို အဲလို သွားချစ်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ မင်းက လူပျိုဖြစ်ပြီလေကွယ်၊ လူပျိုဆိုတော့ လူပျိုလို ကျကျနန ချစ်တတ်ဘို့လိုတယ် သိလား”
“ဟင်အင်း သားက တခြားမိန်းမ မချစ်ပါဘူး၊ မမလတ် တယောက်တည်းဘဲ ချစ်မှာ”
“ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ကောင်းတာပေါ့၊ မလတ်ကလဲ မောင်တင်က မလတ်တယောက်တည်းကိုဘဲ ချစ်တာ လိုချင်တာ၊ ဒါပေမဲ့ မလတ်မှာ အကြောင်းရှိတယ်၊ မောင်တင် တခြားမိန်းမတွေကိုချစ်ကိုချစ်ရမယ်၊ ဒီရင်ဘတ်ကြီးထဲက မဟုတ်ဘူးနော်၊ ဒီရင်ဘတ်ကြီးထဲကတော့ မလတ်တယောက်တည်းကိုဘဲချစ်ရမှာ၊ ဒါတွေ နောက်မှ မောင်တင်ကို ပြောပြမယ်၊ ခု ကို ဘယ်ကို ကျကျနန မိန်းမ တယောက် သဘောကျအောင် ချစ်ရတယ်ဆိုတာ ပြပေးမယ်၊ လာ မလတ် အနားတိုး”
တင်ထွန်းအောင် ရင်ဘတ်ကို လက်နှင့် ပွတ်ရင်းပြောနေရာက ခေါင်းကို မျက်နှာနား ဆွဲယူလိုက်သည်၊
“မလတ် နမ်းပြမယ် သေချာမှတ်ထားနော်”
မလတ်က တင်ထွန်းအောင် နဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းအသာတေ့လို့ ဖွဖွလေး ငုံကာ လျှာနဲ့ ပွတ်ကစားလိုက် စုတ်လိုက် ဖြင့် နည်းမျိုးစုံ သုံးလို့ မရိုးမရွဖြစ်အောင် တင်ထွန်းအောင်ကို လုပ်ပြသည်၊ နမ်းတဲ့ အရသာ ဒီလောက်ကောင်းမယ်မှန်း တင်ထွန်းအောင် တယောက် တွေးပင် မတွေးမိ၊ မမလတ် နမ်းပြမှ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းတဲ့ အရသာကို သဘောပေါက်သွားသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ၂ ယောက်သား မောသလိုလို အလိုလို အသက်ရှုသံက ပြင်းလာကြသည်။ တင်ထွန်းအောင်လဲ အရှိန်ရလာကာ အားကျမခံ မမလတ်သူ့ကို နမ်းသလို ပြန်နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ကွာသွားတော့ မမလတ်က မောသံဖြင့်
“မောင်တင် တခါတည်း အတင်းမစုတ်နဲ့လေ၊ ဖွဖွလေးဘဲစုတ်၊ အဲလို စုတ်နေရင်းလျှာနဲ့ ကလိရတာ သိလား၊ မလတ်လျှာမင်းပါးစပ်ထဲ ဝင်လာရင် စုတ်ထားလေ”
“သားမှ မနေနိုင်တာ အတင်းစုတ်ချင်တာကိုး”
“အော် ကောင်လေးကလဲ အတင်းစုတ်တော့ မင်းအားနဲ့ နှုတ်ခမ်းနာတာပေါ့၊ နာအောင် မလုပ်ရဘူးလေ မောင်တင်ရဲ့၊ စိတ်ထအောင်ဘဲ လုပ်ရတာ၊ မရိုးမရွလေး ဖြစ်မှ စိတ်ကထတာ၊ နာတော့ ထနေတဲ့ စိတ်ပျောက်သွားမှာပေါ့၊ မှတ်ထားနော်၊ မင်းစိတ်ကို မင်းထိန်းရမှာ၊ စိတ်ရှိတိုင်း အရမ်းကြမ်းလို့ မရဘူးနော်”
“အင်း’
“ဒါဆို မလတ်ကို နမ်းအုံး၊ ဘာလဲ မောနေပြီလား၊ လူပျိုလေးနော်”
“မမောပါဘူး၊ ကြည့် သားနမ်းပြမယ်”
.........................................................................
“ဟင်း ကောင်းလိုက်တာ၊ မလတ် မောတောင်မောသွားတယ်၊ ငါ့မောင်က တခါတည်း ကောင်းကောင်းကို နမ်းတတ်သွားတာဘဲ၊ မလတ်ပြောတဲ့ အတိုင်းချည်းဘဲလဲ မဟုတ်ဘူးနော်၊ တခါတခါ မင်းစိတ်ထဲက ဖြစ်သလို ချစ်တတ်ရမှာ၊ တချက်တချက်လဲ ကြမ်းပေါ့၊ အမြဲတန်း နုနေလို့လဲ မဖြစ်ဘူး၊ သိလား မောင်တင်”
“အင်း သားသိပြီ မမလတ်၊ မမလတ်က အကုန်သိတာဘဲ”
“အော် မလတ်က အတွေ့အကြုံလဲရှိ မိန်းမလဲ မိန်းမဆိုတော့ ကိုယ်ကြိုက်တာ မောင်တင့်ကို ပြောပြလို့ ရတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လောက်ဘဲ တတ်တတ် မိန်းမတယောက်ကို ချစ်တဲ့ အချိန်မှာ ချစ်တဲ့ စိတ်ရှိနေဘို့က အရေးကြီးသေးတယ်၊ သိလား”
“သားက မမလတ်ကို ချစ်တဲ့ဟာ”
“အင်းပေါ့၊ မောင်တင်ကလဲ ချစ်၊ မလတ်ကလဲ ချစ်ဆိုတာ့ နမ်းတာ အရမ်းကောင်းသွားတာပေါ့၊ ပြီးတော့ အဲလို နမ်းလို့ မောလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ သိလား”
မောင်တင် ခေါင်းခါပြတော့
“လာ၊ နားရွက်တွေ လည်ပင်းလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ နမ်းကစားရတာ အမောပြေပေါ့”
“ယားတယ်ဆို”
“အော် ယားတယ်ဆိုတာက မောင်တင်က ကလိထိုးသလို လျှောက်နမ်းရင်တော့ ယားတာပေါ့၊ ကလိထိုးသလိုမနမ်းရဘူးလေ၊ ပါးစပ်ကို ဟ ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုတ်ဆွဲလေး တနေရာထဲကို နမ်း၊ ပြီးမှာ နောက်တစ်နေရာရွှေ့ နမ်း၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့ လည်ပင်းကို လျှောက်ပွတ်သလို လုပ်နေရင်တော့ ယားမှာပေါ့၊ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုတ်ဆွဲလေး လုပ်နေရင်းလဲ လျှာကလဲ တို့တို့ ကစားပေါ့၊ ဒီနေရာကို မလတ်ပြောသလို နမ်းကြည့်”
မမလတ်က သူ့ရင်ညွန့်ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။
“လည်ပင်းကိုဆို”
“အိုး ခု လည်ပင်းကို တခါတည်း နမ်းရင် မလတ်ယားမှာပေါ့၊ ခစ် ခစ်၊ လည်ပင်းက အရှိန်တက်လာမှ မသိမသာနမ်း၊ ခုတော့ ဒီနေရာအရင်နမ်းကြည့်”
တင်ထွန်းအောင် နှုတ်ခမ်းက မမလတ် ရင်ညွန့်ကို အသာစုတ်နမ်းလိုက်သည်။ မသင်ရဘဲ လက်က အလိုလျှောက် နို့ကို ကိုင်မိသွားသည်။
“အင်း ဟုတ်ပြီ၊ တအားကြီး မစုတ်နဲ့နော်၊ တအားကြီး တနေရာထဲ စုတ်နေရင် သွေးတွေက အဲဒီနေရာစုပြီး အမှတ်ကြီး ဖြစ်သွားမယ်၊ ယောက်ကျားလေးတွေက သူတို့ ချစ်တဲ့ ကောင်မလေးတွေဆို အဲလို အမှတ်ဖြစ်အောင် ပေးတတ်ကြတယ်၊ အဲဒါ မာကင်တဲ့၊ မလတ်ကတော့ လူမြင်သူမြင်နေရာ လာပေးတာ မကြိုက်ပါဘူး၊ လူမမြင်တဲ့နေရာဆိုတော်သေးတယ်”
“သား စုတ်ကြည့်မယ်လေ အဲလို အမှတ်ဖြစ်အောင်”
“နေအုံးလေ နောက်မှနမ်း၊ ဒီနေရာကို နမ်းနော်၊ လူမမြင်တဲ့နေရာ”
မမလတ်က လက်တဖက်ကို ခေါင်းပေါ်မြှောက်လို့ ချိုင်းနားက အတွင်းလက်မောင်းသား ဖွေးဖွေးနုနုလေး နေရာကို ပြသည်၊
“အဲဒီလက် နို့ကိုင်တာ ဒီလို ရဲရဲကိုင်စမ်းပါ၊ မောင်တင်ကိုင်နေတာ မထိတထိလေး၊ ဒီလို တလုံးလုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်၊ အပေါ်ဖက်ဆွဲတင်လိုက်၊ အောက်ကို ဆွဲချလိုက်၊ ချေလဲချေ၊ တအားကြီးတော့ မညှစ်နဲ့၊ တွေ့လား ဒီလို ဆွဲညှစ်လို့ ထိပ်လေး စူလာရင် လာ၊ လာငုံလိုက်၊ နို့သီးလေးတခုထဲ မဟုတ်ဘူးနော်၊ အကုန်လုံး၊ မောင်ထင် ပါးစပ်ထဲ ဝင်နိုင်သလောက် ထည့်စုတ်၊ အင်း ဟုတ်ပြီ၊ လျှာကို နို့သီးကို ကစားပေး၊ ဟုတ်ပြီ၊ ပြီးတော့ နို့သီးကိုလဲ ရက်၊ အင်း အင်း ရဲရဲလုပ်ပါ၊ တခါတည်း မရဲတရဲ လုပ်မနေနဲ့၊ မလတ်က ကိုင်ရင် ဒီလို အားရပါးရမှ ကြိုက်တာ၊ အင်း ရဲရဲလုပ် အင်း အင်း ဟုတ်ပြီ၊ တခါတလေ ခလေးလေး စို့သလိုလဲစို့”
................................................................................................................
“မောင်တင်”
“မမလတ်”
“မလတ် ကိုင်ပေးတာခံလို့ကောင်းလား”
“အင်း အရမ်းကောင်းတာဘဲ”
“ကောင်းတိုင်း ခနလေးနဲ့ ပြီးသွားအောင် အရည်မထုတ်ပြစ်ရဘူးနော်၊ မနေ့က မမလတ် မင်းဟာကို လုပ်ပေးတာ ခနလေးနဲ့ အရည်တွေ ထွက်ကုန်တာ အဲဒါမကောင်းဘူး သိလား”
“ဘာလို့လဲ”
“အော် ကွယ်၊ မင်းက ခနလေးနဲ့ အရည်တွေ ထွက်ပြီး ပြီးသွားတော့ တကယ်ဆက်ဆံရင် မိန်းခလေးက စိတ်ဘယ်ကြေနပ်မလဲ၊ ကြာနိုင်သမျှ ကြာအောင် အောင့်ထားနိုင်မှ မိန်းခလေးက ကြေနပ်တာ၊ နောက်တော့ မင်းသိမှာ၊ ခုတော့ မလတ် လုပ်ပေးရင် ခနလေးနဲ့ အရည်မထွက်အောင် အောင့်ထားနိုင်အောင်ကျင့်၊ သိလား”
“အင်း သား အတင်းအောင့်ထားကြည့်မယ်”
“ဒါမှ ငါ့မောင်”
မမလတ်က ထုံးစံအတိုင်း တင်ထွန်းအောင် ပေါင်ကြားကို စိတ်ထ သထက်ထအောင် ဝေ့ကာဝိုက်ကာ ကစားနေရာက အသာဆုတ်လို့ အထက်အောက် သွက်သွက်လေး လုပ်ပေးလိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်က မျက်စိကို စုံမှိတ်လို့ မမလတ် ပြောသလို အတင်းအောင့်ထားသည်၊ မရ။
“အား အား မရဘူး မရဘူး ထွက်တော့မှာ ရပ် ရပ်”
မမလတ်က ကိုင်ထားရာက လွှတ်လိုက်ပြီး
“ကွယ် ခုမှ ခနလေးဘဲ ရှိသေးတာ၊ မောင်တင်စိတ်ထဲ တစ်နှစ်သုံးလေး ရီထားလေ၊ အချက် ၁၀၀ လောက်ရောက်အောင် အရင်တောင့်ထားကြည့်”
မမလတ်လက်က စောစောကလို ညင်ညင်သာသာလေး ပြန်ပွတ်နေရာက
“ကဲ စမယ်”
တင်ထွန်းအောင် အဖို့ မမလတ်ရဲ့ညွှန်ပြမှု့က ကျောင်းစာထက် အဆပေါင်း များစွာလွယ်ကူလေသည်၊ တခါပြရုံဖြင့် ကောင်းကောင်း အသုံးချတတ်သွားသည်၊ ကျောင်းစာလို အလွတ်ကျက်မှတ်စရာမလိုတော့ ပိုပြီးတော့တောင် လွယ်ကူသေးသည်၊ မမလတ်ကလဲ တင်ထွန်းအောင် ချစ်ပြတိုင်း ဖီးလ်တက်လျှင် တက်သလောက် ပါးစပ်က ညင်ညင်သာသာ ထုတ်ဖေါ်ပြောတတ်သည်၊ အသံပေးတတ်သည်၊ အမူအရာဖြင့်ပြသည်၊ တင်ထွန်းအောင် အဖို့ ထိုအပြုအမူများ အားလုံးသည် စိတ်ကို ထက်သန်လာစေသည်၊ ရက် အနည်းငယ် အတွင်းမှာပင် မမလတ်၏ တီးတိုးညီးငြူသံကို နားထောင်ရင်း အနိမ့် အမြင့် အတက်အကျ ကို သဘောပေါက်သွားသည်၊ စန္ဒယား ဆရာတဦးလို တေးသွားကို လိုက်ပြီး ညက်ညက်ညောညော ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် တီးခတ်တတ်လာသည်၊ တင်ထွန်းအောင် ပြသနာ တက်နေသည်က အရည်ကို ကြာရှည် မထိန်းနိုင်သေးခြင်းဘဲ ဖြစ်သည်။ မမလတ် လက်အောက်ရောက်တိုင်း မမလတ် ချီးကျူးရလောက်အောင် ထိမ်းနိုင်ခြင်း စွမ်းရည် မရှိသေးချေ၊ အခြားဘာသာ ဂုဏ်ထူးထွက်နေသော်လည်း ဒီဘာသာက အားနည်းနေသည်။
ဒီနေ့လဲ ကုတင်ပေါ်ရောက်ပြီးလို့ ထုံးစံအတိုင်း ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ ချစ်ပွဲဝင်နေရင်း တင်ထွန်းအောင်လက်က မမလတ်တကိုယ်လုံးကို လျှောက်ပွတ်ကစားရင်း မမလတ် ဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီကို စမ်းမိသွားသည်၊ အဲဒီမှာ တင်ထွန်းအောင်က
“မမလတ်”
“ပြောလေ”
“ဘောင်းဘီ ချွတ်လိုက်မယ်နော်”
မမလတ်က ပြုံးပြီး
“အင်း မောင်တင် ချွတ်နိုင်ရင်ချွတ်ပေါ့”
မမလတ် အသံကြားတာနဲ့ ဘောင်းဘီဆွဲချွတ်ဘို့ ကမန်းကတမ်းထဘို့လဲ လုပ်ရော
“နေပါအုံး မလတ်ပြောတာက ဒီအတိုင်းချည်း ချွတ်ဘို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ မလတ်က မောင်တင်ချစ်တာခံရင်းနဲ့ မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာပြီး မောင်တင်က ဆွဲချွတ်လိုက်တာကို လိုလိုလားလား ခံချင်တာ”
“အဲဒါ ဘယ်လိုမျိုးလဲ၊ မမလတ် သေချာပြောလေ”
“မောင်တင်ကလဲ မိန်းမဆိုတာက တကိုယ်လုံး ကို ချစ်တာ ခံချင်ကြတာချည်းဘဲလေ၊ သိလား”
“သားလဲ မမလတ် တကိုယ်လုံးကို ချစ်နေတာဘဲဟာ”
“ကွယ် မလတ်ပြောတဲ့ တကိုယ်လုံးဆိုတာ ဟောဒီ နဖူးကနေ ခြေဖျားအထိကိုပြောတာ၊ မလတ်ပြမယ်၊ ထ၊ သွား မမ ခြေထောက်နား”
တင်ထွန်းအောင် ထလို့ လေးဘက်ထောက်သွားကာ မမခြေထောက်နားမှာ သွားထိုင်သည်၊ မမက သူ့ခြေတဖက် တင်ထွန်းအောင် ပေါင်ပေါ် တင်ပေးရင်း
“ကိုင်ကြည့်လေ မလတ်ခြေထောက်”
တင်ထွန်းအောင် မလတ်ပြောသလို ခြေတလုံးကို စကိုင်ကြည့်သည်၊ မလတ်ခြေထောက်လေးတွေက ဖွေးဖြူလို့ မီးရောင်အောက်မှာ ဝင်းပနေသည်၊ ကိုင်လို့လဲ ကောင်းသည်၊ ကိုင်မိတော့ မနေနိုင် တဖြေးဖြေး ပွတ်ကစားရာမှ စိတ်ထဲမှ မရိုးမရွဖြစ်လာသည်၊ မမလတ် ဘာကိုပြောသည်ဆိုတာ စိတ်ထဲ အလိုလို နားလည်သွားသည်၊ မျက်စိက ခြေတလုံးတင်မဟုတ်၊ ပေါင်တန်တွေကိုရောက်သွားသည်၊ တဖြေးဖြေး အထက်ရောက်လာလေ အသားအရေက ပိုဖြူပြီး ဝင်းပလာလေဟု တင်ထွန်းအောင် ထင်လာသည်၊ မမလတ်တကိုယ်လုံး ချစ်စရာကောင်းသည်ဆိုတာ သိလာသည်၊ နောက် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အဝါနုလေး အုပ်ထားတဲ့ ပေါင်ကြားဆီရောက်သွားသည်၊ ချည်သားအဝါနုဘောင်းဘီလေးက ပေါင်ကြားက မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးကို အတိအကျလေး ဖုံးကာနေသည်၊ အဲဒီအောက်က အရာကို တင်ထွန်းအောင် မြင်ချင်လာသည်၊ လက်က ခြေတလုံကို အသာပွတ်နေရင်း အလိုအလျှောက် ဆွဲမလို့ မျက်နှာဆီပင့်တင်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖြင့် အသာစုတ်နမ်းလိုက်သည်။
“ကဲ သိပြီလား”
တင်ထွန်းအောင် ဆီက ဘာသံမှ ထွက်မလာတော့ချေ၊ ခြေတလုံးသားကနေ ခြေဖမိုးထိ နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် အစုံအဆန် စုတ်နမ်းနေရာက တဖြေးဖြေး အပေါ်တက်လာသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က ထိုင်နေသည်မို့ ဒူးလောက်ထိ နမ်းမိအောင် ခြေထောက်ကို တော်တော်မြှောက်လိုက်ရသည်ဆိုတော့ ပေါင်ကကွေးလို့ ဘိုက်ကိုသွားထောက်သလိုဖြစ်သွားသည်၊
“မောင်တင် ခြေထောက်ကို အရမ်းမမြှောက်နဲ့လေ၊ ဘိုက်ကိုဖိမိမယ်”
မမလတ်သတိပေးတာကြောင့် မြှောက်နမ်းနေတဲ့ ခြေထောက်ကို အသာပြန်ချလို့ ပေါင်ကြားထဲ မှောက်ချလိုက်သည်။
“ကောင်ဆိုးလေးနော် ဘာလဲ မလတ် ဘောင်းဘီကို ချွတ်တော့မလို့လား”
“အင်း၊ သား မနေနိုင်တော့ဘူး၊ မမလတ်တကိုယ်လုံး အရမ်းချစ်ဘို့ကောင်းတာဘဲ”
“ဒါဆိုလဲ ချစ်ကွာ၊ မလတ်ကို ချစ်ကွာ”
မမလတ်ရဲ့ ခပ်ချွဲချွဲလေသံကြောင့် အစကတည်းက စိတ်ပါနေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်က အနားကပေါင်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုတ်နမ်းရင်း လျှာဖြင့် လှမ်းရက်လိုက်သည်၊ တဖြေးဖြေး နမ်းလိုက်၊ ရက်လိုက်နဲ့ ထိတက်သွားတဲ့ အခါမှာတော့
“ဟင်း . . . .မောင်တင် မောင်လေး”
အသံတိုးတိုးလေးထွက်လို့ ခြေတဖက်ကားပေးသည်။ တင်ထွန်းအောင် လက်က အဝါနုရောင် ဘောင်းဘီအုပ်ထားတဲ့ တြိဂံပုံ နေရာလေးကို အသာအုပ်ကိုင်လို့ ဘောင်းဘီ အနားစနား ကပ်ရက်လေးပေါ်နေတဲ့ ပေါင်အတွင်းသားကို နှုတ်ခမ်းနဲ့သာမက လျှာနဲ့ပါ ထိရင်း ဆွဲစုတ်လိုက်သည်။
“ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်၊ အင်း . . .”
ကျွတ်စ် စုတ်သံ နဲ့ ညီးသံလိုလို မမလတ်ဆီက ကြားလိုက်ရပြီး
“လက်ကလဲ ပွတ်ကွာ၊ ဒီအတိုင်း ကိုင်မထားနဲ့”
ညီးသံလိုလို အသံနဲ့ ပြောရင်း မမလတ်လက်က ခေါင်းကဆံပင်ကို လာဆွဲသည်။ လက်ကလှုတ်ရှားလိုက်တော့ မမလတ် ဆီက ညီးသံက ပိုကျယ်လာသည်၊ ဒူးတဖက်မြှောက်ထောင်လို့ အားပြုရင်း ကော့ပေးသလို ဖြစ်လာသည်၊ နှုတ်ခမ်းက ပေါင်ကြားနဲ့ ပေါင်အတွင်းသား တလျှောက် ပွတ်ဆွဲကစားလိုက် စုတ်လိုက်လုပ်ပေးရင်း လက်က အတင်းဖိလို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ကြိတ်ပွတ်ပေးလိုက်တော့ မမလတ် ရင်ကပါ ကော့တက်လာသည်။ မမလတ်ကော့တက်လာတာမြင်တော့ ကောင်းနေမှန်းသိတာနဲ့ တင်ထွန်းအောင် ခပ်သွက်သွက်လေး ထပ်ကစားပေးလိုက်သည်၊
“အီး ဟား ဟား ဟား အား ရှုး ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရာ ထိတယ်၊ အရမ်းထိတာဘဲ”
ညီးလဲညီး ပြောလဲပြော လက်ကလဲ ခေါင်းက ဆံပင်ကို အတင်းဆွဲနဲ့ အတင်းကော့ပေးသည်၊ ခနလေးကြာတော့မှ ဟင်း ကနဲ သက်ပြင်းချသံနဲ့ ကော့ထားတာ ပြန်လျှော့ကျသွားသည်၊ ဒီတော့မှ တင်ထွန်းအောင်က ပွတ်နေရာက ရပ်လို့ ဘောင်းဘီစကို ခါးကကိုင်လို့ ချွတ်ဘို့ ဆွဲချလိုက်သည်။
“ကောင်ဆိုးလေး မလတ်ကို မောအောင်လုပ်တယ်” မောသံနဲ့ ပြောရင်း ထောက်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို အားပြုလို့ ဖင်ကို မသိမသာကြွပေးသည်၊ ဆွဲချွတ်လိုက်ပေမဲ့ တင်ထွန်းအောင်က ပေါင်ကြားမှာ မှောက်ရက် အိပ်နေတော့ လွယ်လွယ်ကူကူ လျှောကနဲ မကျွတ်၊ တင်ထွန်းအောင်ကိုယ်က ဟိုလှဲ့ဒီလှဲ့ နဲ့ လွတ်အောင် လုပ်ရင်း မမလတ် ခြေတဖက်ကိုလဲ အသာမလို့ ကွေးပြီး အသာလျိုလို့ ခက်ခက်ခဲခဲ ချွတ်လိုက်ရသည်။
ကွင်းလုံးကျွတ်သွားမှ စောစောကလို နေရာတကျ ပြန်မှောက်ရင်း တကိုယ်လုံးက မမြင်ဖူးသေးတဲ့ နေရာကို သေချာကြည့်မိသည်၊ မမလတ်အဖုတ်က အမွေးထူထူထဲထဲကြီးမဟုတ်၊ ခပ်ပါးပါးနှင့် ပုံသွင်းထားသလို တိတိရိရိဖြစ်နေသည်၊ တင်ထွန်းအောင် အဖို့ ပထမဦးဆုံး မိန်းမ ပေါင်ကြားကို စမြင်ဖူးလိုက်သည်မို့ ငေးကြည့်နေမိသည်၊ ကြည့်လို့မဝ၊ ဘောင်းဘီ ချွတ်လိုက်ပြီး ဘာမှမလှုတ်ရှားဘဲ ပေါင်ကြားကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း နေတာကို ခေါင်းစောင်းကြည့်ရင်း
“ဟိတ် ကောင်လေး ဘာငေးနေတာလဲ” လှမ်းပြောရင်း ခေါင်းကိုလှမ်းပွတ်လိုက်တော့ တင်ထွန်းအောင် မမလတ် အဖုတ်လေးပေါ်ကို သူ့ပါးနဲ့အပ်ပြီး အိပ်ချလိုက်ရင်း
“မမလတ် မမလတ် သား သား ဘာလုပ်ရမလဲ”
“ချစ်ပေါ့ မောင်တင်ရယ်၊ ကောင်လေး ချစ်ချင်သလို ချစ်လေ”
“သား သား ဒီလိုလေးဘဲ နေချင်တယ်”
“နေပေါ့”
နှစ်ယောက်သား ဘာသံမှ မထွက်လာတော့ဘဲ ညိမ်သွားသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် အဖုတ်ပေါ် ပါးအပ်ပြီး မှိန်းနေသလို မမလတ်ကလဲ တင်ထွန်းအောင် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းနဲ့ ထိုးဖွကစားနေသည်၊ ခနမျှ ညိမ်သွားပြီးနောက် မမလတ်က ထောင်ထားတဲ့ ခြေတဖက်က ပေါင်ကို စေ့လိုက်တော့ ပေါင်ရင်းနဲ့ တင်ထွန်းအောင် မျက်နှာကို လာထိသည်၊ လာထိတော့ တင်ထွန်းအောင်က မမလတ်ပေါင်ကို လျှာထုတ်ပြီး လှမ်းတို့လိုက်သည်။ မမလတ်ဆီက အိ ကနဲ ရယ်သံလိုလို ထွက်လာပြီးရုတ်ကနဲ ပြန်ခွာသွားသည်၊ ခဏနေတော့ လာပြန်ထိသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က လျှာနဲ့ တို့လိုက်တော့ ပြန်ခွာသွားပြန်သည်၊ ဒီလို ၂ ယောက်သား ထိလိုက် တို့လိုက် နဲ့အပျော်လုပ် ကစားနေရာက တင်ထွန်းအောင်က ရုတ်တရက် ပါးအပ်ပြီး အိပ်နေရာက အဖုတ်ကို ကျကျနန ပါးစပ်နဲ့ အပ်လိုက်တော့သည်။
“ဟဲ့ ဟဲ့ အို မောင်တင် ကောင်လေး”
နမ်းနေကျအတိုင်း အပ်လိုက်တာနဲ့ လျှာက ထုတ်လို့ ရက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဆံပင်ကို ထိုးဖွကစားနေတဲ့ မမလတ် လက်က ဆံပင်ကို တင်းတင်းဆွဲလိုက်လို့ ခါးကော့သွားသည်၊ ခနနေတော့ မမလတ်ဆီက ညီးသံတွေ ထွက်လာတော့သည်။
တဖြေးဖြေးနဲ့ အရှိန်က တက်လာသည်၊ ညီးသံက ပိုကျယ်လာသလို မမလတ် ကိုယ်က စောစောကလို ကော့လာပြန်သည်။ တင်ထွန်းအောင်လဲ တင်ပါးအောက် လက်ထိုးလို့ အားရပါးရ မခွာတမ်းကို စုတ်နမ်းနေတော့သည်။
တော်တော်လေးကြာတော့မှ မမလတ်က စောစောကလို မောသံဖြင့်
“နေအုံး မောင်လေး တော်ပြီ၊ တော်ပြီ၊ ရပ်တော့၊မလတ်ပြမယ် လာလာ မလတ်ဘေး လာအိပ်” ဆိုပြီး မမှီ့တမှီ အတင်းဆွဲတော့ တင်ထွန်းအောင်လဲ ပါးစပ်အပ်ထားရာက လွှတ်လို့ ကုန်းထပြီး မမလတ်ဘေး လာအိပ်သည်။
တင်ထွန်းအောင် လာအိပ်တော့ မမလတ်က အားယူလေးဘက်ထောက်ထလိုက်ပြီး တင်ထွန်းအောင် ကိုယ်ပေါ်လှမ်းခွလိုက်သည်၊ လှမ်းခွရင်း
“မောင်တင် မလတ်က ယိမ်းနွဲ့ပါး ဓါးလိုဘဲနော်၊ မောင်တင်ကို သတိပေးထားရမယ်”
“ဟင် မမလတ် ဘာကိုပြောတာလဲ”
“အော် မောင်တင်ကလဲ ယိမ်းနွဲ့ပါး ဓါးက ဓါးအိမ်ထဲက ဓါးကို ချွတ်မိရင် သွေးမသောက်ဘဲ ပြန်မဝင်ဘူးလေ၊ ကြားဖူးတယ်မို့လား”
ပြောရင်း ကိုယ်ကို လေးဘက်ထောက်ခွထားပြီး အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လို့ တဖြေးဖြေး ထောင်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင် လီးနှင့် တည့်အောင် နေရာယူရင်း ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်သည်။
“အင်း ကြားဖူးတယ်၊ စာအုပ်ထဲမှာ ဖတ်ဖူးတယ်”
“မလတ်လဲ ဒီလိုဘဲ ဘောင်းဘီကျွတ်သွားရင် အထဲသွင်းလိုက်ရမှ သိလား၊ အဲဒါ မလတ်ဘောင်းဘီ ကို မောင်တင် ချွတ်လိုက်တော့ မောင်တင်ဟာကို သွင်းမှ ဖြစ်တော့မှာ၊ မရတော့ဘူး”
ရီသံနဲ့ နောက်သလိုပြောရင်း လက်က ထင်ထွန်းအောင် လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်နဲ့ ဘိုက်ပေါ်ကပ်သွားအောင် ဖိချလိုက်သည်။
“မောင်တင် သေချာအောင့်ထားနော်၊ မလတ် သွင်းပြီး ခနလေးနဲ့ အရည်မထုတ်လိုက်နဲ့”
သတိပေးရင်း ဘိုက်ပေါ်လဲကျနေတဲ့ တင်ထွန်းအောင် လီးပေါ်က နေ သူ့ အဖုတ်ကို လေးငါးဆယ်ချက် ပွတ်ဆွဲပြီး ကိုယ်ကို ကြွလို့ ထောင်တက်လာတဲ့ လီးကို သေချာကိုင်ပြီး အဝမှာတေ့လို့ အသာဖိလိုက်သည်။
“အား . . .”
မမလတ်ဆီက ဆွဲဆွဲငင်ငင် အားဆိုတဲ့ အော်သံနဲ့ အတူ တင်ထွန်းအောင် လီးက တဖြေးဖြေး နစ်ဝင်သွားသည်၊ လက်နှင့် ကိုင်ပေးတာနဲ့ မတူ၊ အရည်ချွဲချွဲတွေ စွတ်စိုနေတဲ့အပေါက်ထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်လျှောကနဲ တအိအိ ဝင်သွားတဲ့ အရသာ တမျိုး တင်ထွန်းအောင် ခံစားလိုက်ရသည်၊ တဝက်လောက်မှာ မမလတ်က အသာကြွလို့ ခပ်ဖြေးဖြေး ပြန်ထုတ်ပြီး သေချာကိုင်လို့ ပြန်သွင်းပြန်သည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရာ၊ အရမ်းကောင်းတာဘဲ”
အား အား နဲ့ ကောင်းတယ် ပြောရင်း အဆုံးထိ ထိုင်မိသွားသည်။
“မောင်လေး နဲနဲလေးကော့ . . . အား . . . . ကောင်းလိုက်တာ”
တင်ထွန်းအောင်လဲ မမလတ်ပြောသလို ပေါင်ကြောကို တင်းလို့ အသာကော့ပေးလိုက်သည်။
“အင်း ဟုတ်တယ်မောင်လေး အဲလို ကော့လိုက် လျှော့လိုက်လုပ်၊ ဖြေးဖြေးနော် ဖြေးဖြေး”
ပြောလဲပြော လက်က တင်ထွန်းအောင် ရင်ဘတ်ကို အားပြုရင်း တင်ထွန်းအောင် လှမ်းအကော့နှင့် စည်းချက်ညီညီ လှုတ်လိုက်သည်၊ သုံးလေးချက်မျှ လှုတ်ပြီး
“ကောင်းလား မောင်လေး၊ မလတ်ကောင်းလိုက်တာ’
“အင်း အရမ်းကောင်းတာဘဲ မလတ်ရာ၊ မရပ်နဲ့နော် သားလဲ မရပ်ဘူး”
“အင်းပါ မရပ်ဘူး မရပ်ဘူး၊ အား အား အား အား ကော့ပေး ကော့ပေး ကော့ပေး အင်း အင်း”
တင်ထွန်းအောင် စိတ်ထဲ ပြောပြလို့ မတတ်အောင် ခံစားလိုက်ရသည်၊ သူ့ လီးနဲ့ ထိနေတဲ့ မမလတ် အတွင်းက အရာအားလုံးက သူ့ကို ခံစားမှု့အရသာ အမျိုးမျိုးပေးနေသည်။ အတင်း အံကြိတ်ပြီး တင်းထားသည်၊ ဒီအရသာကို ကြာနိုင်သမျှ ကြာအောင် သူလိုချင်သည်၊ အတင်းအောင့်ထားသည် မရ၊ သူ့အရည်က အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားပြီ အတင်းတိုးထွက်သွားသည်။
အတွင်းက တင်ထွန်းအောင် လီးက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည်ကို မမလတ် သိလိုက်မို့
“ပြီးသွားပြီလား မောင်လေး”
“အင်း”
မောဟိုက်သံနဲ့ တင်ထွန်းအောင်ပြန်ဖြေသည်၊ မမလတ်ကမနားဘဲ ခပ်မှန်မှန်လေး လေးငါးဆယ်ချက် ဆက်လှုတ်နေပြီး မှ တဖြေးဖြေးရပ်လိုက်သည်။
“မောင်တင်ကလဲကွာ သေချာထိမ်းထားဆို”
“ထိမ်းတာဘဲ မမလတ်ရာ၊ မနိုင်ဘူး၊ မမလတ်ဟာ အရမ်းကောင်းနေတာ ဘယ်လိုမှ အောင့်လို့ကို မရဘူး”
မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် အပြောကို ရယ်ရင်း
“တွေ့လား ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ၊ ကျင့်နော် အကြာကြီးထိမ်းနိုင်အောင်ကျင့်၊ ကောင်းတာကတော့ အီဆိမ့်သွားအောင်ကိုကောင်းတာ၊ အကြာကြီးဆို ပိုတောင်ကောင်းအုံးမှာ၊ သိလား”
“အင်း ခုသိသွားပြီ၊ စောစောကလဲ သားမပြီးချင်ပါဘူး၊ တညလုံးတောင် အဲလို လုပ်ချင်နေတာ၊ မမလတ်ရော ပြီးလား”
“အင်း၊ ပြီးတော့ပြီးတယ်၊ မလတ်က ပထမတခါ မင်းပွတ်တုန်းက တခါပြီးတယ်၊ နောက် မင်း နမ်းတုန်းကလဲ ပြီးတာဘဲ”
“ခုရော”
“ခုက ပြီးမလိုလို ဖြစ်သွားတာ၊ မင်းက အရင်ပြီးသွားတာကိုး”
“ဒါဆို မမလတ်ပြီးအောင် နောက်တခေါက်ထပ်လုပ်မယ်လေ”
“တော်ပြီလေကွာ၊ ထပ်လုပ်ရင်တောင် စောစောကလို အရသာကောင်းကောင်းက ပြန်ရချင်မှ ရတော့မှာ အဲဒါမျိုးက စိတ်က ထန်မှ အရမ်းကောင်းတာ ခုတော့ တော်ပြီ အိပ်တော့မယ် မလတ်လဲ ကြေနပ်သွားပြီ”
ပြောရင်း မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် ကိုယ်ပေါ်က ကုန်းထလို့ ဘေးကို ခပ်ဖြေးဖြေးလှဲချလိုက်သည်။
“မောင်တင် မင်းဟာက ဟုတ်ရဲ့လား၊ ဒီနေ့ အစောကြီး ပြီးတာပါလား၊ စာကျက်တာကလဲ မြန်လိုက်တာ”
“မမလတ်ကလဲ၊ မမလတ် အကုန်စစ်ပြီးပြီလေ၊ သား အားလုံးဖြေနိုင်တဲ့ဟာ၊ ဒီလောက်ကတာ့ အီးစီးကွီးစီးပါ”
“ဟေ့ ဟေ့ ကောင်လေးနော်၊ မင်း မလတ်နဲ့ နေချင်တိုင်း၊ မလတ်မှန်းသလောက် ဂုဏ်ထူးမပါရင်တော့ နောက်နှစ် မလတ် အနားမကပ်ရဘူး”
“မမလတ်ကလဲ ဂုဏ်ထူးက ဆရာပေးမှရမှာ၊ ကျောင်းစစ်မှာ ဂုဏ်ထူးပါချင်ရင် လွယ်လွယ်လေး၊ ဆရာ့ကို ဆွဲခြင်း တလုံးလောက် လက်ဆောင်သွားပို့လိုက်ရုံနဲ့ ရတယ်”
“ဟိတ် မောင်တင် မဟုတ်တာတွေ မပြောနဲ့၊ ဘာလက်ဆောင်မှ မပို့ဘူး၊ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ကြိုးစား၊ ကိုယ်တော်လို့ ဂုဏ်ထူးမပေးရင် အဲဒီဆရာ မလတ် ရန်သွားဖြစ်မယ်၊ ဘာမှတ်လဲ”
“မမလတ်ကလဲ သားကြိုးစားတာ မမလတ်သိသားနဲ့၊ သား တကယ်ရလို့ ရတယ်ပြောတဲ့ဟာကို၊ တကယ်ပြောတာ ဂုဏ်ထူးက သူတို့ပေးမှရမှာ”
“အင်းပါ၊ သားစာမေးပွဲ ဖြေပြီးရင် မလတ်ကိုယ်တိုင် မောင်တင်ဖြေခဲ့တာ ပြန်စစ်မယ်”
“စစ်လေ၊ စာမေးပွဲ ဖြေပြီး ပြန်လာရင် သားကိုကြိုက်သလိုစစ်”
“အေးပါ မပူပါနဲ့ စစ်မယ်၊ အသေးစိတ်ကို စစ်မှာ၊ ခု စောသေးတယ်ကွာ မအိပ်သေးဘူး၊ လာ မလတ်နား လာထိုင် မလတ်ပြောမယ်”
တင်ထွန်းအောင် မမလတ်ဘေး လာထိုင်သည်၊ ထိုင်သာထိုင်ပေမဲ့ ညိမ်ညိမ်ထိုင်သည်တော့ မဟုတ်၊ မမလတ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးလို့ လူပျိုလက် ဝက်မြီး ဆိုတဲ့တိုင်း လက်က မမလတ်ဝတ်ထားတဲ့ ကြယ်သီး နှစ်လုံးကြား အပေါက်ထဲ အတင်းထိုးထည့်နေသည်၊ မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် အတင်းထိုးထည့်နေတာ ငုံ့ကြည့်ရင်း
“တခါတည်း ကြယ်သီး တလုံးဖြုတ် ဘာဖြစ်လဲ မဆန့်မပြဲ အတင်းထိုးနေတယ်”
တီးတိုးပြောရင်း ကြယ်သီးတလုံး ဖြုတ်ပေးသည်၊ ဒီတော့မှ တင်ထွန်းအောင်လက်က ကျွတ်ကျွတ်လွတ်လွတ် ဝင်ပြီး နို့ကို သွားကိုင်သည်။ ဒါတောင် ဘရာဇီယာ ကြားထဲ အတင်းလက်ထိုးပြီး ကိုင်လို့ မမလတ်က တင်ထွန်းအောင်ကို မျက်စောင်းလှမ်းထိုးရင်း
“မောင်တင် မလတ်ကို တကယ်ချစ်လား”
“အင်း”
ခေါင်းသာညှိမ့်လိုက်ပေမဲ့ အာရုံက သူကိုင်ထားတဲ့ နေရာရောက်နေတာမို့
“ကဲကွာ မလတ်ကိုကြည့်၊ မလတ်ပြောမယ်”
တင်ထွန်းအောင် မော့ကြည့်တော့
“မောင်တင်၊ မောင်တင်နဲ့ မလတ်က ဘယ်လောက်ချစ်ချစ် လူသိခံလို့ မဖြစ်ဘူး၊ အဲဒါရော သိလား”
တင်ထွန်းအောင် ခေါင်းညှိမ့်ပြသည်၊ ဒီလောက်တော့ ၉ တန်းကျောင်းသား တင်ထွန်းအောင် ကောင်းကောင်းသိသည်။
“ဒါကြောင့် လူတွေရှေ့ဆို မောင်တင် ဆင်ခြင်ရမယ်နော်”
ခေါင်းညှိမ့်ပြပြန်သည်၊ ခေါင်းညှိမ့်ပြပြီးသည်နှင့် ပြီးပြီထင်ပြီး တင်ထွန်းအောင်က သူမကိုင်ဘဲ လွတ်နေတဲ့ ဘက်ကို ခေါင်းထိုးလိုက်သည်။
“နေအုံးလေ မလတ်ကိုကြည့်ပါဆို၊ မလတ်စကားပြောနေတယ်လေ”
“တကယ်လို့ မလတ်က အခွင့်မသာလို့ မောင်တင်နဲ့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် မဆက်ဆံဖြစ်ရင် စိတ်ကောက်တာတွေ ဘာတွေ မဖြစ်ရဘူး၊ ဘာမှ မဖြစ်သလိုဘဲ နေရမယ်၊ ပြီးတော့မှ မလတ် မောင်တင်ကို ရှင်းပြမယ်၊ မလတ်ကို ဘာဖြစ်ဖြစ် စိတ်မကောက်ရဘူးနော်၊ ဒါ စည်းကမ်းချက် တစ်၊ စိတ်မကောက်ကြေး၊ နားလည်လား ကောင်လေး”
“အင်း”
“လွယ်လွယ်မပြောနဲ့လေ၊ သေချာပြော မလတ်လဲ မောင်တင့်ကို ဘာဖြစ်ဖြစ် စိတ်မကောက်ဘူး၊ မောင်တင်လဲ မလတ်ကို ဘာဖြစ်ဖြစ် စိတ်မကောက်ကြေး၊ ဘယ်လိုလဲ”
“အင်း”
“တကယ်နော်”
“အင်း”
“‘ဒါဆို ပြန်ပြော မလတ် ဘာပြောလဲ ဆိုတာ”
“စည်းကမ်းချက် တစ်၊ စိိတ်မကောက်ကြေး”
“အင်း၊ မှတ်ထား၊ မလတ် မောင်တင့်ကို ဘယ်တော့မှ မမုန်းဘူး သိလား၊ အခြေအနေအရကြောင့် တခုခု ဖြစ်ပေမဲ့ မောင်တင် ခေါင်းထဲ သိထားရမှာက မလတ် မောင်တင့်ကို မမုန်းဘူးဆိုတာဘဲ၊ သိတယ်နော် ကောင်လေး”
“သိပါတယ်၊ သားက မမလတ်ပြောသလိုနေမယ်၊ မမလတ် ခိုင်းတာလုပ်မယ်၊ မမလတ်ကိုဘဲ ချစ်တယ်”
“ပြီးရော ပြီးရော၊ တခါတည်း ဒါဘဲ အာရုံရောက်နေတယ်၊ မလတ်ပြောတာဖြင့် သေချာ နားမထောင်ဘဲ”
“နားထောင်ပါတယ်၊ သားသိပါတယ်မမလတ်ကလဲ”
“ဒါဆိုလဲ ပြီးရော၊ မောတယ်၊ သွား မလတ်သောက်ဖို့ ရေတခွက် သွားခတ်ပေး”
တင်ထွန်းအောင် မမလတ်ဘေးက ထလို့ နောက်ဖေး ကမန်းကတန်းပြေးသွားသည်၊ မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် နောက်ကြောကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေလေသည်။
ခနနေတော့ တင်ထွန်းအောင် တယောက် သောက်ရေဖန်ခွက်ကြီး ကိုင်ပြီး ပြန်ရောက်လာသည်၊ မမလတ်က လှမ်းယူရင်း အနားက စားပွဲပေါ် လှမ်းတင်လိုက်သည်၊
“အင် မသောက်ဖူးလား”
“သောက်မှာပေါ့ နောက်မှ၊ အမယ် အမယ် မထိုင်နဲ့အုံး၊ လာစမ်း မလတ်ရှေ့”
လက်ကိုဆွဲပြီး သူ့ရှေ့ဆွဲခေါ်သည်၊ တင်ထွန်းအောင် မမလတ်ရှေ့ရပ်လိုက်တော့၊ လက်က လုံချည်စကို ဆွဲချလိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်က ယောင်ပြီး မကမ်းကတမ်း လုံချည်ဖမ်းကိုင်လိုက်တော့ မလတ်က ဆွဲယူရင်း
“ချွတ်လိုက်ပါဆို”
တင်ထွန်းအောင် က ကိုင်ထားတဲ လုံချည်စကို လွှတ်ချရင်း
“အိပ်ယာထဲ မသွားဘူးလား”
မမလတ်က ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ တင်ထွန်းအောင် ပေါင်ကြားက တွဲလောင်းကျနေတဲ့ အရာကို သေချာကြည့်ရင်း လက်နှင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကိုင်လိုက်သည်နှင့် လူပျိုပေါက်စ တင်ထွန်းအောင် လီးက တချက်တည်း တောင်တက်လာသည်။
“လာပါ အနား”
ပြောရင်း တောင်နေသော လီးကို ကိုင်ထားရင်း ဆွဲလိုက်တော့ တင်ထွန်းအောင် ကိုယ်က ငိုက်ကျလာပြီး ကမန်းကတမ်း မမလတ်ကိုယ်ပေါ်မကျအောင် ထိုင်နေတဲ့ ကုလားထိုင် နောက်မှီကို လှမ်းထောက်ထားလိုက်ရသည်။ ဒီတော့ တင်ထွန်းအောင် လီးက မမလတ် မျက်နှာနှင့် ထိလုနီးပါး ကပ်လို့သွားသည်။ မမလတ်က သူ့ကိုယ်ကို ခုံမှာ အသာလျှောချလို့ ခေါင်းကိုမော့ပြီး ကိုင်ထားတဲ့ လီးကို ဒစ်ပေါ်အောင် သားရည်ကို ဆွဲချလိုက်တော့ တင်ထွန်းအောင် ရင်ထဲ ရုတ်တရက် အေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ ပေါ်လာတဲ့ ဒစ်ကို သေချာကြည့်ရင်း လက်တဖက်က တင်ထွန်းအောင် တင်ပါးကို သိုင်းဖက်လို့ ဆွဲယူလိုက်သည်၊ ဒီတော့ ထောင်နေတဲ့ လီးက မမလတ် မျက်နှာပေါ် အလျှားလိုက်ကပ်သွားသည်ပေါ့၊ တွဲလောင်ကျနေတဲ့ တင်ထွန်းအောင် ဥ နှစ်လုံးက မမလတ် မေးဖျားမှာ တင်လို့၊ မမလတ်က မျက်စိအသာမှေးပြီး ခုံနောက်ကျောကို လက်ထောက်ရင်း သူ့ကိုငုံ့ကြည့်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း လက်က တင်ထွန်းအောင် လီးနဲ့ သူ့မျက်နှာကို အတင်းဖိကပ်လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ မျက်နှာက ဟိုဘက် ဒီဘက်ယမ်းလို့ နှုတ်ခမ်း နှာခေါင်း တို့နဲ့ ပွတ်ကစားနေသည်။ ပြီးတော့ လီးကို နှာခေါင်းနဲ့ကပ်လို့ ရှုးကနဲ ရှုးကနဲ အသက်ကလဲ ပြင်းပြင်းရှုသလိုရှုရင်း လီးနံ့ ကိုရှုနေသယောင်ယောင်၊ ဒါတင်မက နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ လီး တံတလျှောက် တပြွတ်ပြွတ်နမ်းလိုက်၊ ပါးစပ်ဟလို့ လျှာကိုထုတ်ပြီး သူ့ မျက်နှာပေါ်တင်နေတဲ့ အချောင်းကြီးအောက်ပိုင်းကို လျှာနဲရက်လိုက်နဲ့ လုပ်နေသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် လုပ်နေသည်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း မမလတ်နဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံမိတော့ မမလတ်က
“ကြိုက်လား . . . ဟင် . . မောင်လေး”
“အင်း ကြိုက်တယ် မမလတ်ရာ၊ သား ဘယ်လို ပြန်လုပ်ပေးရမလဲ”
“ဟင်အင်း မလတ်လုပ်ပေးတာဘဲ ဇိမ်လေးနဲ့ ခံသိလား”
“အရမ်းကောင်းတာဘဲ မမလတ်ရာ၊ ရွစိ ရွစိ နဲ့ကိုဖြစ်နေတာ”
“အဲဒါ မောင်လေးကို မလတ်က အရမ်းချစ်လို့ သိလား”
နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပြွတ်ကနဲမြည်အောင် ဆွဲစုတ်နမ်းလိုက်၊ လျှာနဲ့ ရက်လိုက် လုပ်နေရင်းက စကားကို မမလတ်က လုပြောသည်၊ လက်ကလဲ မျက်နှာနဲ့ ထိအောင် အပေါ်ကဖိထားရုံတင်မက အချောင်းတလျှောက် တဖွဖွလေး ချော့မြူပွတ်ပေးနေသည် အောက်ကမျက်နှာကမော့လို့ တချက်တချက် တင်ထွန်းလီးကြောင့် အသဲယားသလို သူ့မျက်နှာပေါ်အတင်းဖိလို့ ဘယ်ညာရမ်းလိုက်လုပ်နေရင်း ပါးစပ်က တွဲလောင်ကျနေတဲ့ ဥ တလုံးကို လှမ်းဟပ်လိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင် ကိုယ်က တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို အောင့်တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်သွားသလိုပါ ခံစားလိုက်ရာမို့
“အ”
မမလတ်က အသာဆွဲစုတ်ထားသလို စုတ်ထားရင်းက ပြွတ်ကနဲ မြည်အောင်ပြန်ဆွဲထုတ်ရင်း
“နာလို့လား”
“ဟင်အင်း အောင့်သလိုလို တမျိုးလေး၊ ခံလို့ကောင်းတယ်”
“အရမ်းနာရင်ပြောနော်”
ဆိုပြီး နောက်တလုံးကို ထပ်ဟပ်လိုက်ပြန်သည်၊ စောစောကတိုင်း ဆွဲစုတ်သလို စုတ်ဆွဲရင်း ပါးစပ်က ပြွတ်ကနဲ ကျွတ်သွားအောင် ဆွဲထုတ်လို့ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းခေါင်းထိုးပြီး ဥ ကိုလျှာနဲ့ လာရက်ပြန်သည်၊ တင်ထွန်းအောင် မနေနိုင် ကောင်းလွန်းလို့ တဆတ်ဆတ် တုန်သလိုဖြစ်လာသည်။
“ကောင်လေး သေချာထိမ်းထားနော် မလတ်မျက်နှာပေါ် အရည်တွေ မထုတ်ပြစ်လိုက်နဲ့”
သတိသာပေးပေမဲ့ မမလတ်က မနား၊ မနားတဲ့ အပြင် ပိုတောင်ဆိုးလာသည်၊ လီးကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်က လေးငါးချက်လောက် ခပ်သွက်သွက် ဂွင်းတိုက်သလို တိုက်လိုက်ပြီး ဖြတ်ကနဲ ထိပ်ဖူးကို လှမ်းငုံလိုက်သည်။တင်ထွန်းအောင် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး ရှုးရှဲ ရှုးရှဲ နဲ့ အသက်ကို ပြင်းပြင်းမြန်မြန်ရှုလို့ အတင်းထိမ်းထားသည်။
မမလတ်က တင်ထွန်အောင် ဖြစ်နေပုံကို မော်ကြည့်ရင်း
“မောင်လေး ထိမ်းထား ထိမ်းထားနော် မလတ် ပါးစပ်ထဲ အရည်တွေ ဝင်ကုန်မယ်”
ကမန်းကတမ်း ပါးစပ်ထဲက ဒစ်ကိုထုတ်လို့ လှမ်းပြောရင်း ပြန်ငုံလိုက်သည်၊ ပြီးတော့မှ ဝင်နိုင်သမျှ ပါးစပ်ထဲ သွင်းပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဆွဲဆွဲစုတ်ပေးနေသည်၊ လျှာကလဲ ဝင်လာသလောက်ကို နေရာအန့ှံ အလွတ်မပေးဘဲ ကလိနေသည်။ ရှုးရှုးရှဲရှဲ နဲ့ တင်ထွန်းအောင် မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့လို့ အတင်းထိမ်းထားရင်း
“မမလတ် မမလတ် သား သား သား ဟင်း ဟင်း ဟင်း မအောင့်နိုင်တော့ဘူး”
မအီမသာ မျက်နှာနဲ့ လှမ်းပြောသည်၊ မမလတ်က မထုတ် အရင်းကို သေချာညှစ်ပြီး ဆွဲဆွဲစုတ်နေရင်း တင်ထွန်းအောင်ကို မော့ကြည့်ကာ မျက်လုံးပြူးပြရင်း ခေါင်းခါပြသည်၊ မထုတ်နဲ့အုံး တောင့်ထား ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။
မမလတ်က သူ့လီးကို ပါးစပ်ထဲက မလွှတ်တော့ တင်ထွန်အောင် ဘာမှလုပ်မရ၊ တကိုယ်လုံးအကြောအချင်တွေ တင်းအောင် ညှစ်ရင်း မမလတ် ပြောတဲ့ အတိုင်း ကိုယ်ကို တွန့်လိမ် အတင်းကြိတ်မှိတ်အောင့်ထားလေသည်၊ သူ မထိမ်းလို့ အရည်တွေ မမလတ် ပါးစပ်ထဲ ဝင်ပြီး တခုခု ဖြစ်သွားမှာ သူကြောက်နေသည်၊ မမလတ် စုတ်ကောင်းကောင်းနှင့် သူ့ဟာ စုတ်နေသည်ကိုလဲ သူမတားချင်၊ ဒါကြောင့် ဖင်ကြောကို ရှုံ့ကနဲ ရှုံ့ကနဲ ကြုံ့ချီ ကြွချည်နှင့် အတင်းထိမ်းနေလေသည်၊ ခနကြာတော့ မမလတ် က သူ့ပါးစပ်ထဲက အချောင်းကြီးကို ထုတ်လို့ တင်ထွန်းအောင်ဘိုက်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်၊ လက်က တင်ပါးကို ဖက်ပြီး ဖင်ကို အသာအယာပွတ်ပေးနေသည်၊ ဒီတော့ထောင်နေတဲ့ အချောင်းက မမလတ် ပခုံးနဲ့ လည်ပင်းကြား တိုးဝင်သွာသည်။
“မောင်လေး တော်တယ်၊ ထိမ်းတတ်လာပြီ သိလား အဲလို အမြဲ လုပ်တတ်အောင် ကျင့်နော်၊ ကောင်းလား မလတ် စုတ်ပေးတာ”
“အရမ်းကောင်းတာဘဲ မမလတ်ရာ၊ မောလိုက်တာ အတင်းအောင့်ထားရတာ”
“ဒါက အစမို့ပါ၊ ကြာရင် သူ့ ဟာသူ အကျင့်ဖြစ်ပြီး အောင့်တတ်သွားမှာ ခုလို ဘာမှ မမောတော့ဘူး၊ သိလား၊ အဲဒါအရေးကြီးတယ် မောင်တင်ရဲ့၊ မနေ့ကလို လုပ်ရင် ကြာကြာအောင့်ပြီး ထိမ်းနိုင်မှ မိန်းမတွေက စွဲမှာ”
“မမလတ်ကရော သားကိုစွဲလား”
“စွဲတာပေါ့၊ စွဲလွန်းလို့ ခုလို စုတ်ပေးတာလေ”
“သားလဲ မလတ်ဟာ ပြန်စုတ်ပေးမယ်”
“နေအုံးလေ မလတ် စုတ်လို့ မဝသေးဘူး ပြန်စုတ်အုံးမယ် သေချာထိမ်းနော်”
မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် လီးကို ကိုင်လို့ စောစောကလို ပြန်စလိုက်သည်၊ မောင်တင် လဲ အသက်ပြင်းပြင်း တချက်ရှုသွင်းလိုက်ပြီး စောစောက အရသာကို ပြန်ရင်ဆိုင်ဘို့ အားတင်းလိုက်သည်။
“အား မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး”
မမလတ် တင်ထွန်းအောင်ကို မော့ကြည့်ရင်း ခေါင်းခါပြပြန်သည်၊ ရှုးရှဲ ရှုးရှဲနဲ့ တင်ထွန်းအောင် ဒီလိုပြောနေသည်မှာ ဆယ်ကြိမ်မျှ ရှိနေပြီ၊ တကြိမ်မျှ မမလတ်သူ့လီးကို ပါးစပ်ထဲက ပြန်မထုတ်၊ အတင်းစုတ်ကာ ပါးစပ်ဖြင့် ရှေ့တိုး နောက်ငင် လှုတ်ကစားနေသည်။
“တကယ် တကယ် မရတော့ဘူး မမလတ်၊ အာ . . သွားပြီ သွားပြီ ထွက် ထွက် . . . .ဟင်း း း း”
တင်ထွန်းအောင် ဟင်း ကနဲ တင်းထားသမျှအားလုံး လွတ်ထွက်သွားပြီး သူလီး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မမလတ် ပါးစပ်ထဲ အရည်တွေ ပန်းထွက်သွားသည်၊ မမလတ် ဘာဖြစ်သွားသည်ကို သူမကြည့်ရဲ၊ မျက်စိကို တင်းတင်းပိတ်ထားရင်း တာရိုးကျိုးသလို အောက်ထားသမျှ အားလုံး လွှတ်ချလိုက်တော့သည်၊ ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ သူ့အရည်တွေ ပန်းထွက်သွားသည်မှာ အတော်ကြာသည်၊ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ပန်းနေပေမဲ့ သူ့လီးက မမလတ်က ပါးစပ်ထဲက မကျွတ်သွားတာ သူသိနေသည်၊ မကျွတ်သည့်အပြင် ပန်းထွက်နေတုန်း မမလတ် လျှာက သူ့ထိပ်ကို ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲနဲ့ လာလာရက်နေသလို ခံစားနေရသည်မို့ ပန်းထုတ်တဲ့ အရသာက ပိုကောင်းနေသလိုဖြစ်နေသည်၊ တဆတ်ဆတ်နဲ့ သူ့အရည်တွေ အကုန်ထွက်လို့ သူ့လီး ညိမ်သွားတော့မှ မမလတ်ကို သူငုံ့ကြည့်မိသည်၊ ဒီတော့မှ မမလတ်က သူ့လီးကို ပါးစပ်ထဲက သုံးလေးချက်မျှ ရှေ့တိုးနောက်ငင် စုတ်ဆွဲလေး စုတ်ရင်း မချွတ်ချင် ချွတ်ချင်နှင့် အသာဆွဲထုတ်သည်ကို တွေ့လိုက်သည်၊ ကျွတ်သွားသည်နှင့် သူ့ကို တချက်မော့ကြည့်ရင်း မမလတ်က နှုတ်ခမ်းကို လျှာနဲ့ မသိမသာလေးသတ်လို့ ဂလုကနဲ တံတွေးမြိုချသလို တချက် မြိုချရင်း စောစောက တင်ထွန်းအောင် ခပ်လာတဲ့ သောက်ရေခွက်ကို လှမ်းယူပြီး ပလုပ်ကျင်းသလို ကျင်းပြီး သောက်သည်။ တဝက်လောက် သောက်ပြီး ဖန်ခွက်ကို ပြန်ချလိုက်တော့ တင်ထွန်းအောင်က
“မမလတ် ဟို ဟို အရည်တွေ မမလတ် မြိုချလိုက်တာလား”
“အင်းပေါ့၊ ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်၊ မလတ်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကို မသိဘူး၊ လာထိုင် ပါအုံး၊ မလတ်ကို ဖက်ထားပေး”
“မြို မြိုချလိုက်ဘာ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလား”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ မဖြစ်ပါဘူး၊ အဲလို အားရပါးရစုတ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေ မြိုချလိုက်မှ အရသာရှိတာ၊ မောင်လေးလဲကောင်း၊ မမလတ်လဲကောင်း”
“ဒါဆို စောစောက မမလတ်က ပါးစပ်ထဲ ဝင်ကုန်မယ် အတင်းထိမ်းထားလို့ ဘာလို့ပြောလဲ”
မမလတ်က ပြုံးပြီး
“ကွယ် ဒါကတော့ မောင်တင် ထိမ်းတတ်အောင် တမင်ခြောက်ပြောတာပေါ့၊ မလတ်သိသားဘဲ မောင်တင် ပြီးတော့မယ် ဆိုတာ၊ မောင်တင့်ကို ကြာကြာထိမ်းနိုင်အောင် မလတ်က သင်ပေးတာ၊ မလတ်ကလဲ မောင်တင့်ဆီက အရည်တွေကို မြိုချချင်တာ၊ ဒါပေမဲ ခနလေးနဲ့ ထွက်သွားတာမျိုးတော့ မလတ် မကြိုက်ပါဘူး၊ မလတ်က အကြာကြီး လုပ်ချင်တာ၊ ဘာလို့လဲ သိလား”
“သားကို ချစ်လို့လား”
“အင်းပေါ့”
“သားလဲ မလတ်ကို လုပ်ပေးမယ်လေ”
“နေအုံးလေ၊ မလတ် မထချင်သေးဘူးကွာ၊ မလတ်မဝသေးသလိုဘဲ၊ လာ လာ မလတ်ဟာ ကိုင်ထား၊ တအားမပွတ်နဲ့ အုံးနော် အသာလေးဘဲ ကိုင်ထားတာဘဲကိုင်ကစား”
မမလတ်က ဘိုက်ပေါ်က ကြယ်သီး ကိုဖြုတ်လို့ ဟပေးသည်၊ တင်ထွန်းအောင်ကလက်ထိုးလိုက်တော့ ကိုယ်ကို လျှောထိုင်လို့
“ဘောင်းဘီ ထဲကို တခါတည်းနှိုက်ကွာ”
လက်က ဘောင်ဘီကြားထဲ ဝင်သွားတော့ မလတ်က ပေါင်ကားပေးသည်၊ တင်ထွန်းအောင်လက်က မမလတ် အဖုတ်ကို အုပ်မိသွားသည်၊
“အင်း လက်ခလယ်လေးနဲ့ အင်း အင်း အဲဒီ အကွဲလေးတလျှောက် ဖြေးဖြေးနော် ဖွဖွလေး အေးအေး ဟုတ်ပြီ”
“ချွဲကျိနေတာဘဲနော် မမလတ်”
“အင်းပေါ့ စောစောက မင်းဟာကို စုတ်တုန်းက စိတ်အရမ်းထတော့ အရည်တွေ ထွက်လာတာ၊ အဲဒီအရှိန်က ခုထိကို မသေသေးဘူး၊ မောင်လေးရာ မလတ်ဟာ ကိုင်ကစားစမ်းပါ”
“လာလေ မမလတ်၊ အိပ်ယာထဲသွားမယ်”
“နေပါအုံးဆို ခု ဇိမ်လေးနဲ့ ခန ခံအုံးမယ်၊ မထချင်သေးပါဘူးဆို”
တင်ထွန်းအောင်လဲ မမလတ် ဖြစ်နေတာကိုကြည့်ပြီး လက်က ဖွဖွလေးပွတ်ပေးရင်း အဖုတ်ထိပ်နားက ဖုတုတု မာတောင်နေတဲ့ အရာကို စမ်းမိလို့ အလိုအလျှောက် အသာဖိပြီး ပွတ်တော့
“အင်း ကျွတ််စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကောင်းလိုက်တာ မောင်တင်ရာ၊ သိလား၊ အဲဒီအစေ့လေးကိုထိရင် ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းကို မသိဘူး၊ မလတ် ဆတ်ဆတ်ကို လူးနေသွားတာ၊ အရမ်းကို ကောင်းတာ၊ မင်းနမ်းရင် ဒီဟာလေးကို လျှာနဲ့ ထိုးထိုးစုတ်၊ သိလား၊ အိုး . . မောင်တင် ဖြေးဖြေးပါဆို၊ အင်း အင်း ဖြေးဖြေးနော် ဖြေးဖြေး၊ အဲဒါလေးက အရမ်း အရမ်း ရွတာ၊ မနေနိုင်ဘူး”
အစေ့ကနေ က အကွဲကြောင်းတလျှောက် ဒရွတ်တိုက် ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့
“ဒါလေးလဲ ကောင်းတာ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားလေးလေ၊ ပွတ်ကြည့်၊ အဲဒီ နှုတ်ခမ်းသား ၂ ခုကြား လက်ချောင်း ထိုးလို့ရတယ်၊ ထိုးကြည့်၊ ဖြေးဖြေးထိုးကြည့်၊ အဲဒါ မောင်တင့်ဟာ သွင်းတဲ့ အပေါက်လေ”
မမလတ်ပြောတဲ့အတိုင်း လက်ချောင်းကို နှစ်လိုက်တော့ ထိုးထည့်လိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး လက်တဆစ်လောက် နစ်ဝင်သွားသည်။
“အင်း ရတယ် ရတယ်၊ ဖြေးဖြေးထိုး၊ အင်း အင်း ကောင်းတယ်ကွာ၊ လုပ်ကွာ အဲဒီအတိုင်းလေး ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်၊ မလတ် မနေနိုင်ဘူး၊ အိုး . . . အင်း ကောင်းလိုက်တာ ကောင်လေးရယ် ဟင်း ဟင်း ရတယ်ကွာ လက်ချောင်ကို အဆုံးထိထိုး ရတယ်၊ အား အား”
မမလတ် ဖီးလ်တက်နေတာကြည့်ပြီး တင်ထွန်းအောင် လက်က အားပါလာသည်၊ အစက ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေး လို့ ပြောပေမဲ့ မမလတ် ကိုယ်တိုင် မနေနို်င်၊ တင်ထွန်းအောင် လက်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း လုပ်ချင်ပေမဲ့ ဘောင်းဘီ ခံနေသည်မို့ မလွတ်လပ််၊ မမလတ်လက်ကလဲ ပြန်တောင်လာတဲ့ တင်ထွန်းအောင် လီးကို အတင်းဆုတ်ကိုင်လို့ ဂွင်းတိုက်ပေးနေလေပြီ၊
“မရတော့ဘူးကွာ၊ မလတ် ခံချင်ပြီ၊ လာ လာ”
ဗိုက်ကြီးနဲ့ မမလတ်က စိတ်ကဆောင်နေလို့လား မသိ၊ တင်ထွန်းအောင် ပုခုံးကို အားပြုပြီး ဆတ်ကနဲ ထရပ်လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ တင်ထွန်းအောင် လက်ကို ဆွဲလို့ အခန်းထဲ ဦးတည်လိုက်သည်။
အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် မမလတ်က ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချလို့
“မလတ်ဘောင်းဘီချွတ်လေကွာ”
တင်ထွန်းအောင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလို့ မလတ်ဘောင်းဘီ ကိုဆွဲချွတ်သည်၊ မမလတ်က သူ့ လက်ကျန်ကြယ်သီး တွေကို လှမ်းဖြုတ်သည်၊ ခန လေးအတွင်းမှာဘဲ နှစ်ယောက်သား အားလုံး ကျွတ်သွားတော့သည်။
“ကောင်လေး အကြာကြီးလုပ်မယ်နော်၊ စောစောကလို သေချာထိမ်း”
မမလတ် က တင်ထွန်းအောင် ကိုယ်ပေါ် လှမ်းခွရင်း ပြောသည်၊ ပြီးတော့ သေချာကိုင်တေ့လို့ အသာထိုင်ချလိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်လီးက နှုးညံ့ ချောမွေ့နေသည့် အပေါက်ထဲ တဖြေးဖြေး တိုးဝင်သွားသည်ကို သေသေချာချာ ခံစား သိရှိလိုက်လေသည်။မလတ်ခေါင်းက မော့သွားလို့ ကိုယ်ကို ကော့ရင်းတင်ထွန်အောင် ပေါင်ကို လက်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်ပြီး
“အား ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရာ” ကြေနပ်အားရသလို အသံထွက်လာလေသည်။ တင်ထွန်းအောင်ကလဲ အလိုက်တသိ တင်ပါးကို ကြုံ့ပြီး အားယူလို့ ခါးကို အသာပင့်တင်လိုက်သည်။
“ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် . . အင်း . .”
..............................................................................
ဒီလိုနှင့် တင်ထွန်းအောင်လဲ စာမေးပွဲပြီးသွားပြီး ကျောင်းပိတ်သွားတော့ မမလတ်ဆီ ညမအိပ်ဖြစ်တော့၊ မမလတ်လဲ နေ့မွေးမလား ညမွေးမလား နေ့စေ့လစေ့ ဖြစ်နေပြီမို့ တင်ထွန်းအောင် အမေကဘဲ ညရေးညတာ သွားစောင့် အိပ်ဖြစ်တော့သည်၊ ထုံးစံအတိုင်း သားဦးမို့ ဆရာဝန် မှန်းထားသည့် အတိုင်း အတိအကျ မဖြစ်၊ မွေးမည့်ရက်အနည်းတောင် ကျော်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်၊ ဒါကြောင့် မမလတ် ဗိုက်က အခုဆို အချိန်မရွေး ပေါက်ကွဲနိုင်သည့် ဗုံးလို ဖြစ်နေသည်။ မမလတ်ကလဲ လွန်ခဲ့တဲ့ တလလောက်တည်းကစလို့ ကိုယ်ဝန်ရင့်လာပြီ ဆိုပြီး ဆက်ဆံတာ မလုပ်တော့၊ နေလို့ထိုင်လို့ မကောင်းဘူးဟု ပြောသည်၊ ပြီးတော့ တင်ထွန်းအောင်ကို သူ့စကားအတိုင်း ကျောင်းပိတ်သည်နှင့် အားကစား လေ့ကျင့်ခန်း တွေ စလုပ်ခိုင်းသည်၊ နေ့ခင်းဆို တင်ထွန်းအောင် မေမေ မအားလို့ မမလတ်ကို သွားစောင့်ရင်း မမလတ်က ညွှန်ပြသလို လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်သည်၊ မမလတ် အိမ်မှာကလည်း သူ့ယောက်ကျား အရင်က ကစားသည့် ဝိတ်ပြားတွေ၊ အလေးမပစ္စည်းတွေ ရှိသည်၊ မမလတ်က သူကစားတာ ထိုင်ကြည့်သည်၊ သူ့ ကို ကျားကျားယားယား ယောက်ကျား တယောက်လို ဖြစ်အောင် အစစ သွန်သင်သည်၊ လမ်းလျှောက်တာက အစ မားမားမတ်မတ်နှင့် စတိုင်ကျကျ ဖြစ်အောင် လျှောက်ခိုင်းသည်။ တင်ထွန်းအောင်ကတော့ မမလတ် ခိုင်းသမျှ အားလုံးလိုက်လုပ်လေသည်။
ဒီနေ့လည်း မမလတ် အိမ်မှာ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်လို့ မောမောပန်းပန်းနှင့် ပြန်လာပြီး အိမ်မှာ ခြေပြစ်လက်ပြစ် ခန အနားယူ၊ ရေချိုး ထမင်းစား အပြီးမှာ မမလတ်က လမ်းလျှောက်ထွက်ဘို့ တံခါးလာခေါက်ခြင်းဖြစ်သည်။ တင်ထွန်းအောင်က သူ့အမေကို မမလတ်နဲ့ လမ်းသွားလျှောက်မယ်ပြောပြီး အပြင်ရောက်တော့ မမလတ်က ထုံးစံအတိုင်း သူ့လက်မောင်းလှမ်းတွဲလိုက်ရင်း
“မောင်တင်”
တင်ထွန်းအောင်က မမလတ်ကို လှမ်းကြည့်တော့
“မလတ် ဒီနေ့ ဘာဖြစ်နေလဲမသိဘူး၊ စိတ်ထဲက ခံချင်နေတယ်”
မမလတ်က သူ့ကို ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးပြီးပြောသည်။
“မွေးတော့မှာ ဖြစ်ပါ့မလား မမလတ်”
“မသိဘူး၊ ရမယ်ထင်တယ်၊ ခံချင်နေတာမှ အရည်တောင် သူ့အလိုလိုစိုနေပြီ၊ နေ့လည်ကတည်း မောင်တင် ကစားနေတာ ကြည့်ပြီး စိတ်က ထလာတာ၊ အရင်နေ့တွေက ဒီလို မဖြစ်ပါဘူး၊ ဒီနေ့မှ ဖြစ်လာတာ”
“ဒါဆို လမ်းသွားမလျှောက်တော့ဘူးလေ၊ မမလတ် အခန်းထဲ ပြန်သွားပြီး လုပ်မလား”
“အင်း၊ မလတ်လဲ ဒါကိုပြောမလို့၊ အသာလေး ထည့်ထားလိုက်ရင် မလတ် ဆန္ဒပြည့်မယ် ထင်တာဘဲ”
“ဒါဆိုလဲ လုပ်လိုက်လေ ကြာသလားလို့’
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အော် မောင်တင်ဟာရော ခု နဲနဲကြီးလာလား၊ မလတ်ပြောသလို ညည ဆို ညှစ်ညှစ်ပြီး ဆွဲဆွဲ ကစားပေးလား”
“အင်း ကစားတယ်၊ အခန်းထဲရောက်ရင် မမလတ်ကြည့် ကြည့်လေ”
“အင်း၊ မင်းဟာ မမြင်တာတောင် တပတ်ကျော်ပြီ၊ ရော့ ဒီမှာသော့၊ တံခါးဖွင့်”
ဒီလိုနှင့် လမ်းထွက်လျှောက်မဲ့ တင်ထွန်းအောင်နဲ့ မမလတ်တို့ အခန်းထဲ ပြန်ရောက်သွားသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် အခန်းတံခါးကို သေချာပြန်ပိတ်ပြီး မမလတ်နှင့် အတူ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ မမလတ်က ကုတင်ပေါ် အသာဝင်ထိုင်ရင်း
“ချွတ်စမ်းကွာ၊ မလတ် သေချာကြည့်အုံးမယ်”
တင်ထွန်းအောင် သူ့ အဝတ်အစားကို ကမန်းကတမ်းချွတ်လိုက်တော့
“လာ ဒီနား”
အနားကပ်လာတော့ လီးကို လက်နှင့် လှမ်းကိုင်လိုက်သည်၊ မမလတ် ပြောကတည်းက တင်ထွန်းအောင်လဲ မလုပ်ရတာ ကြာလို့ စိတ်ပါနေတာမို့ လီးက ချက်ခြင်းဘဲ ထွားတက်လာသည်၊ မမလတ်က သဘောကျသလို ပြုံးကြည့်ရင်း လက်က ထွားသထက် ထွားလာအောင်ဆက်တိုက် သွက်သွက်လေး ဂွင်းတိုက်ပေးလို့ သေချာထွားလာတော့မှ သေချာဆုတ်ကြည့်ရင်း
“အင်း နဲနဲကြီးလာပြီ၊ ဒီအတိုင်းသွားရင် နောက်နှစ်ဆို မင်းဟာ တကယ့် စံချိန်မှီကြီး ဖြစ်တော့မှာ၊ လာ မလတ်ကို တခါတည်းထည့်ပေး၊ နောက်ကနေထည့်နော်၊ အတင်းမဆောင့်နဲ့၊ အသာလေးဘဲ အထုတ်အသွင်းလုပ်”
“သားသိပါတယ် မမလတ်ကလဲ”
“အမယ် အမယ် မင်းက ဆရာကြီး ဖြစ်သွားပြီပေါ့လေ”
မမလတ်က ရီပြီးပြောရင်း မတ်တပ်ထရပ်လို့ ကုတင်ပေါ်လက်ထောက်ပြီးကုန်းပေးသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် ထမီကို အေက်ကို ပုံကျသွားအောင် ဖြေချပြီး လူကပါ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ မမလတ် ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချရင်း လက်က ပေါင်ကြားကို အသာစမ်းလိုက်သည်။
“အင်း ဟုတ်တယ် မမလတ်၊ အရည်တောင် ရွှဲနေပြီ”
“ခံချင်နေပါတယ် ဆိုမှ မောင်တင်ကလဲ”
ခြေထောက်ကို နဲနဲကားလို့ အသင့်ပြင်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်လဲ မမလတ် ဝတ်ထားတဲ့ ဗိုက်ဖုံးအကျႌကို ချွတ်မယ်ပြင်တော့
“မချွတ်နဲ့တော့ကွာ ဒီတိုင်းလုပ်”
မမလတ်အပြောကြောင့် တင်ထွန်းအောင်လဲ တင်ပါးဖုံးလောက်အောင် ကျနေတဲ့ ဗိုက်ဖုံး အကျႌကို ခါးပေါ်လှန်တင်ရင်း သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး ကုန်းထားလို့ ပြူထွက်နေတဲ့ မမလတ် အဖုတ်ကို စမ်းရင်း အသာထိုးထည့်လိုက်သည်။ တဆစ်ဆစ်ဖြင့် တင်ထွန်းအောင် လီး တချောင်းလုံး အဆုံးထိ စေးစေးပိုင်ပိုင်ဘဲ တန်းဝင်သွားသည်။
“အိုး ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရာ၊ ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး၊ မလတ် အရမ်းခံချင်နေတာ၊ ထုတ်ပြီး စောစောကလို ပြန်ထိုးပါအုံး”
ဆောင့်တာမဟုတ်၊ အသာအယာ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ဖြင့် မမလတ် စိတ်တိုင်းက တင်ထွန်းအောင် နောက်က သတိထားလို့ အထုတ်အသွင်း လုပ်ပေးနေသည်၊ မမလတ်ကလဲ တင်ထွန်းအောင် လီး တဆုံးထိ ဝင်လို့ရအောင် သူနိုင်သလောက် အနောက်ကို ကော့ထားပေးသည်။ ပါးစပ်ကလဲ ညီးညူသံဖြင့်ဘယ်လောက်ကောင်းကြောင်း တတွတ်တွတ် ပြောရင်း အရသာကို အပြည့်အဝ ယူနေသည်။ တင်ထွန်းအောင်လဲ သွက်သွက်တခါ မှန်မှန်တလှည့် သတိကြီးကြီးဖြင့်လုပ်ရင်း တော်တော်လေးကြာတော့ မမလတ်က
“အား ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရာ မလတ်ပြီးတော့မယ် မောင်လေးလဲ ပြီးအောင် လုပ်တော့ မအောင့်နဲ့တော့ လွှတ်လိုက် လွှတ်လိုက် အတူတူ ပြီးမယ်”
“အင်း အင်း သားလဲ ပြီးလိုက်တော့မယ်၊ အား အား အား”
ဘယ်လောက်ဘဲ သတိရှိရှိဖြင့်လုပ်လုပ်၊ ပြီးခါနီးဆိုတော့ တင်ထွန်းအောင်လဲ သတိလွတ်သွားပြီး စိတ်အလိုအတိုင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း သွက်သွက် ဆောင့်မိသည်။ မမလတ်လဲ မတားနိုင်တော့ ဖင်ကို နောက် အတင်းကော့ရင်း တအားအား ဖြင့် အတင်းခံမိသည်။ နောက်ဆုံး တင်ထွန်းအောင်လဲ သူ့လီးကို မမလတ် အဖုတ်ထဲ တအားထိုးထည့်ရင်း တဆတ်ဆတ်နဲ့ အောင့်ထားသမျှ အရည်အကုန်ထုတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ မမလတ်လဲ အား ကနဲ အသံရှည်ကြီး တချက်အော်လို့ ကုတင်ပေါ် လက်ထောက်ထားရာကနေ အားမရှိသလို ဖင်ကြီးကုန်းရင်း မျက်နှာကကုတင်ပေါ် ငိုက်ကျသွားသည်၊ ပါးစပ်ကလဲ
“အား မရတော့ဘူး မလတ်အားမရှိတော့ဘူး၊ မောင်တင် မလတ်ကို ဆွဲပါအုံး”
ကမန်းကတန်း ထင်ထွန်းအောင်က ကုတင်ပေါ် မျက်နှာအပ်သွားတဲ့ မမလတ်ကို မတ်သွားအောင် ဆွဲယူရင်း
“မမလတ် မမလတ် ရလား”
“အင်း”
ကုတင်ပေါ် အသာလှဲပေးသည်၊ တင်ထွန်းအောင်လဲ မမလတ်ဘေး ဝင်ထိုင်ရင်း
“သား လဲ ပြီးခါနီး မေ့ပြီး နဲနဲကြမ်းသွားတယ် မမလတ်”
“အင်း မလတ်လဲ ကောင်းပြီး ဘာမှမသိတော့တာ၊ တော်သေးတယ်၊ ဗိုက်ကို မထိလို့”
ခုမှ ၂ ယောက်စလုံး အသိက ပြန်ဝင်လာသည်။
“နောက်ခါ မလုပ်တော့ဘူးနော် မမလတ်၊ မွေးပြီးမှဘဲ လုပ်တော့မယ်”
“အင်း၊ မလတ်လဲ ကြောက်သွားပြီ၊ ကံကောင်းလို့၊ တခုခု ဖြစ်ရင် ကြော်မကောင်း ကြားမကောင်း"
မမလတ်က သူ့ဗိုက်ကို သူအသာပွတ်ရင်း ပြောတော့ တင်ထွန်းအောင်လဲ ဗိုက်ကို ဖွဖွလေး ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။
“မောင်တင် မောင်တင်”
မျက်စိမှိတ်ပြီး ခနမှိန်းသွားတဲ့ မမလတ်နားက ခွာပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်လို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် သန့်စင်ဆေးကြောနေတုန်း တင်ထွန်းအောင် မမလတ် ခေါ်သံကို ခပ်တိုးတိုးလေးကြားလိုက်ရသည်၊ ရေချိုးခန်း တံခါးက ဖွင့်ထားတာမို့ မမလတ် အသံကြားရခြင်းလဲ ဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့
“လာပြီ လာပြီ မမလတ်”
လို့ အသံပြန်ပေးရင်း မမလတ် အခန်းဆီ ပြန်လာတော့ မမလတ်က ဗိုက်ကိုကိုင်ရင်း မျက်နှာကြီး ရှုံ့လို့
“ဗိုက်ထဲက အောင့်တယ်၊ ခလေးလဲ အရမ်းလှုတ်တာဘဲ၊ မွေးချင်ပြီလား မသိဘူး”
မမလတ် ပုံကိုကြည့်ပြီး တင်ထွန်းအောင်လဲ ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားရာကနေ သတိဝင်လာပြီး ကမန်းတတန်း
“ဒါဆို မေမေ့ ကိုသွားခေါ်လိုက်မယ် ခန ခန”
ဆိုပြီး အပြင်ထွက်မလို့လဲ ပြင်ရော
“ဟဲ့ နေအုံး”
မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့ပြီး ပြောရင်း ဗိုက်ကိုကိုင်ထားတဲ့ လက်နဲ့ ပြသည်၊ တင်ထွန်းအောင် ကြည့်လိုက်တော့ မမလတ်က ဘာမှ ပြန်မဝတ်ရသေးတော့ အောက်ပိုင်းက ဗလာ၊ ခုနေ သွားပြေးခေါ်လို့ မဖြစ်ဘူးဆိုတာ တင်ထွန်းအောင် သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒါနဲ့ ကုတင်အောက်မှာစောစောက ချွတ်ထားတဲ့ မမလတ် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီနဲ့ ထမီကို ကမန်းကတမ်း ကောက်ယူပြီး ဝတ်ပေးမယ်လုပ်တော့
“မောင်တင် မလတ်ကို ရေချိုးခန်းထဲ အရင်ပို့ပေးအုံး၊ ရေအရင်ဆေးရမယ်၊ အရည်တွေ ပေပွနေတာ ဒီအတိုင်း သွားလို့ မဖြစ်ဘူး”
ပြောရင်း အားယူ ထထိုင်မယ် လုပ်တော့ တင်ထွန်းအောင် ကမန်းကတမ်း ပြေးထူရပြန်သည်၊ မမလတ်ကို တွဲပြီး ရေချိုးခန်းပို့၊ အိမ်သာအိုးပေါ်ထိုင်ခိုင်းပြီး သူကိုယ်တိုင် ရေပိုက်နဲ့ ကျကျနနပွတ်ဆေးပေးလိုက်သည်၊ မမလတ်ကတော့ မျက်နှာကို ရှုံ့လို့ ဗိုက်ကိုကိုင်ရင်း တကျွတ်စ်ကျွတ်စ် နဲ့၊ ပြီးမှ မမလတ်က ဘောင်းဘီ နဲ့ ထမီ သွားယူခိုင်းတော့ အခန်းထဲ ပြေးပြီး သွားပြန်ယူ၊ ရေချိုးခန်းထဲမှာဘဲ ဝတ်ပေးလိုက်သည်။
ပြီးတော့ မမလတ်ကို အခန်းထဲ ပြန်ပို့၊ တင်ထွန်းအောင်က ကပြေးပြီး သူ့ အမေသွားခေါ်၊ သူ့ အမေ အပြေးအလွှား ရောက်လာပြီးတော့ အလုပ်ရှုတ်သွားသည်၊ နောက်ဆုံးမှာတော့ မမလတ် ဆေးရုံရောက်သွားသည် ဆိုပါစို့။ တင်ထွန်းအောင်တော့ ဆေးရုံကို ပါမသွား။
မိုးတော်တော်ချုပ်တော့ မေမေက ဖုံးဆက်လာသည်။ မမလတ် မွေးပြီတဲ့ မိန်းခလေး တဲ့၊ ရောက်ရောက်ခြင်းဘဲ တခါတည်း မွေးခန်းထဲ တန်းဝင်တာဆိုဘဲ၊ ၂ ယောက်စလုံး ကျမ်းမာကြသည်တဲ့၊ ဒီတော့မှ တင်ထွန်းအောင် ရင်ထဲက ပူနေတဲ့ အရာတွေ အားလုံး ငြိမ်းလို့ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်အိပ်ပျော်သွားသည်။
ဆေးရုံမှာ ၃ ရက်မျှနေပြီး မမလတ် အိမ်ပြန်ရောက်လာသည်၊ မမလတ် ဆေးရုံတက်နေတဲ့ အချိန်အတွင်း တင်ထွန်းအောင် ၂ ခေါက်လောက်သာရောက်ဖြစ်သည်။ တင်ထွန်းအောင် အမေကဘဲ အားလုံး လုပ်ကိုင်ပေးသည်၊ မီးနေသည်မို့ တင်ထွန်းအောင် မေမေက မမလတ်ကို ဘာမှ လှုတ်လှုတ်ရှားရှား ပေးမလုပ်၊ မမလတ်အတွက် အစားအသောက်ကိုလဲ သူဘဲ စီမံချက်ပြုတ်ပေးသည်၊ ဒါကြောင့် မွေးခါစမှာ တင်ထွန်းအောင် မေမေက မမလတ် အိမ်အနေများသည်။ တင်ထွန်းအောင် စိတ်ထဲ ခလေးက မမလတ်နဲ့ အတော်ဆင်သည်ဟု ထင်သည်၊ တင်ထွန်းအောင် မေမေကလည်း မမလတ်နှင့် တူသည် ဟုပြောသည်။
နာမည်ကို တင်ထွန်းအောင် အမေက ရာဇဝင်ထဲက အမရာ၊ ကိန္နရီ၊ မယ်မဒီ၊ သမ္ဗူလ ဆိုတဲ့ တော်ဝင် မိန်းမမြတ် တွေထဲက အလွန်လဲလှ၊ ဉာဏ်ပညာနဲ့လဲ ပြည့်စုံ၊ မာနလည်းမကြီး၊ လင်သားအပေါ်မှာလဲ သစ္စာကြီးခဲ့တဲ့ မဟော်သဓာ ရဲ့ ဇနီး အမရာ အမည်ကို မှည့်ဘို့ အကြံပေးတော့ မမလတ်က သဘောကျသည်။ ဒီတော့ အမရာ ဆိုတဲ့ အမည်တွင်လို့ အားလုံးက ‘ရာရာ’ ‘ရာရာ’ နဲ့ ချစ်စနိုး ခေါ်လို့ ဝိုင်းချစ်ကြတော့သည်။
၂ ပတ်မျှနေတော့ မမလတ်လဲ တော်တော်လေးကို ထူထူထောင်ထောင် ဖြစ်လာသည်၊ ဒီတော့ တင်ထွန်းအောင် အမေက အချိန်ပြည့် မနေတော့၊ တင်ထွန်းအောင်ကလဲ ကျောင်းပိတ်ထားတုန်းမို့ အရင်ကလိုဘဲ မမလတ် အခန်းမှာ အနေများသည်။ မမလတ်ကလဲ လည်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်အမေ တယောက်တည်းရှိချိုန်ဆို အိမ်ရှေ့နို့လှန်တိုက်တတ်ပေမဲ့ သူတို့သားအမိ ၂ ယောက်စလုံး အိမ်မှာရှိသည့် အချိန်ဆို ခလေးကို သူ့အိပ်ခန်းထဲချီသွားကာ တံခါးပိတ် နို့တိုက်တတ်သည်၊ ထိုအချက်ကို တင်ထွန်းအောင် အမေ ရိပ်မိအောင်ပြသည်၊ ဒီတော့ တင်ထွန်းအောင် အမေက မမလတ်ရဲ့ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်တတ်မှု့ကို သဘောကျကာ သူ့သား လူပျိုပေါက် တင်ထွန်းအောင်ကို မမလတ်လက်ထဲ ဝကွက် အပ်တော့သည်။ ပါးစပ်ကလဲ တဖွဖွ မမလတ်တော်ကြောင်း ချီးမွှန်းခန်းဖွင့်လို့ တင်ထွန်းအောင်ကို မမလတ် စကား နားထောင်ဘို့ ခန ခန သွန်သင်ဆုံးမတော့သည်။
တင်ထွန်းအောင် အမေ မရှိသည့် အချိန်ဆိုလျှင်
“မောင်တင် မောင်လေး၊ တွေ့လား မလတ် နို့က အရမ်းသန်တာ၊ ဒီဘက်က ခလေး စို့ရင် ဒီဘက်က တောက်တောက်ကျနေတာ”
“အင်းနော်၊ သူ့အလိုလိုကျတောနော် မမလတ်၊ နို့ကလဲ ကြီးလာတယ်၊ နို့သီးခေါင်းလဲ ကြီးလာတယ်”
“အင်း၊ မလတ်က ကိုယ့်ခလေး ကိုယ့်နို့ဘဲ တိုက်ချင်တာ၊ နို့ဗူး မတိုက်ချင်ဘူး၊ မိခင်နို့က အားရှိတယ်’
“ဟုတ်လား အားရှိလား”
“အမယ် ကောင်လေး၊ ဘာလဲ မလတ်သိတယ်နော်”
“ဟီး ဟီး မမလတ်ကလဲ သားလဲ စို့ကြည့်ချင်တာပေါ့”
“မရွံဘူးလား”
“မမလတ်ကိုတော့ မရွံပါဘူး၊ မရွံလို့ . . . . . ဒါလဲရက်နေတဲ့ဟာ”
ပြောလဲပြော မျက်စ မျက်န နဲ့ ပေါင်ကြားကို ပြသည်။
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘာလဲ ဘာလဲ ဘာကိုရက်တာလဲ ပြော”
“မမလတ်ကလဲ သိသားနဲ့”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မသိပါဘူး၊ ပြောလေ၊ ပြောလေ၊ ဘာလဲ မပြောရဲဘူးလား လူပျိုလေး ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဘာလို့ မပြောရဲရမလဲ၊ ပြောရဲတယ်”
“ပြောလေ ဒါဆို ပြော”
“ခြောက်ဖုတ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကောင်လေး၊ နို့တောင် မစို့ရသေးဘူး စကားမပီတော့ဘူး၊ ကြီးမှ နို့ရည်သောက်ရင် စကားမပီဘူးတဲ့ သိလား”
“ဂျကား မပီဝူးလား”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကောင်လေး၊ လာ တကယ်မပီအောင် လုပ်ပေးမယ်၊ လာ ဒီဘက်က လာစို့”
တင်ထွန်းအောင်ကိုလဲ ရာရာလေး နဲ့အတူ တဖက်က နို့ကိုတိုက်လေသည်။ တင်ထွန်းအောင်လဲ ခလေးနဲ့ အပြိုင် မမလတ်ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးလို့ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် စို့တတ်သည်၊ ဒါကြောင့် ရာရာ လေးနဲ့ တင်ထွန်းအောင်တို့သည် နို့စို့ဖက်များ ဖြစ်လာကြသည်။
တင်ထွန်းအေင် နှင့် မမလတ် တို့ သံယောဇဉ်က တဖြေးဖြေး ခိုင်သထက် ခိုင်လာသည်၊ မမလတ်၏ ပြောဆို ညွှန်ပြ ထိမ်းသိမ်းမှု့အောက်တွင် တင်ထွန်းအောင် တဖြေးဖြေး နစ်ဝင်လာသည်၊ ကျောင်းပြန်ဖွင့်သည်နှင့် မမလတ်က တင်ထွန်းအောင်ကို ကြပ်ကြပ်မတ်မတ် သင်ပေးတော့သည်။ ဒီနှစ်အရေးကြီးသည်ဟုဆိုသည်၊ ပြီးတော့ စာလဲ မလွတ်စေရ၊ အားကစားလဲ မပျက်စေရ၊ ဒီကြားထဲ ကျောင်းပိတ်သည့် စနေ၊ တနင်္ဂနွေလို နေ့မျိုးမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှု့ရှိအောင် ဆိုပြီး တင်ထွန်းအောင်ကို နာမည်ကြီး တိုက်ကွမ်ဒို သင်တန်းတခုတွင် သွားကစားခိုင်းသေးသည်၊ တင်ထွန်းအောင် ညအိပ်သည့်နေ့တိုင်း အချစ်သင်တန်း ပို့ချသည်။ တင်ထွန်းအောင်ကတော့ အချစ်ကိစ္စတွင် ဂုဏ်ထူးထွက်သည့် သူတဦး ဖြစ်နေလေပြီ။
ဒါတင်မက မိန်းမသဘာဝ များကိုလဲ ရှင်းပြသည်၊ မမလတ်က နောက်ထပ် ခလေးမယူတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ထားတာမို့ ရာရာ့ကို မွေးပြီးကတည်းက သားကြောပါ ဖြတ်လာခဲ့သည်၊ သားကြောသာ ဖြတ်ခဲ့ပေမဲ့ တင်ထွန်းအောင်ကို သားသမီး ရနိုင်သည့် အခြေအနေတွေ ရှင်းပြသည်၊ မရအောင် ဆောင်ရန် ရှောင်ရန်တွေ သင်ပေးသည်၊ တခါတရံ အကျင့်ရစေရန် သုတ်ရည်ကို အထဲတွင် မထုတ်ဘဲ သူ့ကိုယ်ပေါ် ထုတ်ခိုင်းသည်၊ ကွန်ဒုံနှင့်လည်း ဆက်ဆံ ခိုင်းသည်၊ ဒီကိစ္စကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောခိုင်းရုံမက မိန်းမဆိုတာ ဒါမျိုးတွေ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောမှ ပိုကြိုက်တာ ဟုပြောသည်။
“မောင်လေး၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကြည့်စမ်း၊ အရင်ကနဲ့ တူသေးလို့လား”
မမလတ်က သူ့အိပ်ခန်းထဲက မှန်တင်ခုံ ရှေ့တွင် တင်ထွန်းအောင် အဝတ်အစားကို ဆွဲချွတ်ပြီ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ကြည့်ခိုင်းသည်၊ မမလတ် လက်ကလဲ အရင်ကလို ပြားချပ်ချပ် မဟုတ်တော့ဘဲ ကြွက်သား အနည်းငယ် ဖေါင်းတက်လာပြီ ဖြစ်တဲ့ တင်ထွန်းအောင် ရင်သားကို ခပ်ဖွဖွ ညှစ်ကစားရင်း ပြောသည်။
“လိုသေးတယ်၊ နေ့တိုင်းကစား သိလား၊ ယောက်ကျားဆိုတာ တောင့်တောင့်တင်းတင်း မာဆယ်တွေနဲ့မှ”
တင်ထွန်းအောင်လဲ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် မှန်ထဲ ပြန်ကြည့်ရင်း သဘောကျနေသည်၊ ၆ လကျော် ၇ လလောက်အတွင်း သူ တော်တော်တက်လာသည်ဟုထင်သည်၊ ဝိတ်သမားများလို အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုလို့ ရင်ကို ကော့ပြီး လက်မောင်းကို ကွေးလို့ ဗလ ထုတ်ကြည့်သည်၊ မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် ညှစ်ထုတ်ထားသည့် ကြွက်သားများကို လိုက်စမ်းရင်း
“တွေ့လား”
“ဒါမှ ငါ့မောင်၊ ရုပ်ကလဲ ချော၊ စတိုင်ကလဲ မိ၊ စာကလဲတော် ဆိုတော့ နောက်နှစ် ကောလိပ်တက်ရင်တော့ မိန်းခလေး တွေ ဝိုင်းနေတော့မှာ”
“မိန်းခလေးတွေ ဝိုင်းနေရင် မမလတ် သဝန်မတိုဘူးလား”
“မတိုပါဘူး၊ ဂုဏ်တောင် ယူသေး၊ ငါ့မောင် ချောလို့၊ ယောက်ကျားပီသလို့ မိန်းခလေး တွေဝိုင်းနေတာကို”
“အာ မမလတ်ကလဲ၊ ချစ်ရင် သဝန်တို တာဘဲ ကြားဖူးတာ၊ မတိုတော့ မမလတ်က သားကို မချစ်လို့ပေါ့”
“အမလေး ဘယ်လို ပြောလိုက်တာလဲ မောင်တင်ရယ်၊ မလတ်က မင်းကို ဘယ်လောက် ချစ်တယ် ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ ချစ်တိုင်း သဝန်တိုရတာ မဟုတ်ဘူး မောင်တင်ရဲ့၊ မလတ်က မောင်တင့်ကို တယောက်တည်း အပိုင်စီးပြီး သိမ်းထားလို့မှ မဖြစ်နိုင်တော့တာ၊ ဒီတော့ မလတ်အချစ်တွေ အားလုံးပေးမယ်၊ လူတလုံး သူတလုံး ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးမယ်၊ မောင်တင်က မလတ်ကို ကတိတခုပေး”
“ဘာကတိလဲ မမလတ်”
“မောင်တင် မလတ် သဘောတူတဲ့ မိန်းမနဲ့မှ လက်ထပ်ရမယ် ဆိုတာ”
“ဒါလေးများ၊ အီးစီးကွီးစီး၊ အင် အင် နေအုံး မလတ် သဘောတူပေမဲ့ သားက ချစ်တဲ့သူဖြစ်မှရမှာ”
“အင်းပေါ့၊ မောင်တင်ကလဲသဘောကျ၊ မလတ်လဲ သဘောတူတဲ့ သူနဲ့မှ၊ ဟုတ်ပြီလား၊ ဒါပေမဲ့ ကျောင်းပြီးမှနော်၊ ကျောင်းတော့ ပြီးအောင်တက်ရမယ်”
“အင်းပါ တက်မှာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ မိန်းမ မယူပါဘူး မလတ်ရာ သားက လူပျိုကြီးလုပ်မှာ၊ ပြီးတော့ မမလတ်ကိုဘဲ ဟဲ ဟဲ”
ပြောရင်း မမလတ်ကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။
“အင်းပါ အင်းပါ၊ ကြည့်အုံးမယ်၊ တော်ကြာ ကောလိပ်ကျောင်းရောက်သွားပြီး ဟိုက နုနုရွရွ လေးတွေ တွေ့သွားရင် မလတ်က မောင်တင်ရေ မလတ်ဆီ လာပါအုံးလို့ ပြောလို့ မလာရင်တော့လား ဒီဟာကြီးကို ဆွဲဖြတ်ပြစ်မယ်”
မမလတ်ကလဲ အားကျမခံ ပြန်ပြောရင်း လက်က မောင်တင့်လီးကို လှမ်းဆွဲပြီး ခပ်တင်းတင်းလေး ညှစ်လိုက်သည်။
“ဟီး ဟီး အဲဒါတော့ မပူနဲ့၊ မမလတ်သာ သားနဲ့ တွေ့ဘို့ ကြိုးစား၊ သားက မမလတ် အတွက်ဆို အဆင်သင့်၊ ဟော ဟော တွေ့လား တောင်လာပြီ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ မောင်တင့် လီးကတော့ စံချိန်ချိုးတော့မယ်၊ မလတ်က ကိုင်လိုက်ရင် ဒီလို လေးလေးပင်ပင် ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်းကြီးမှ”
မမလတ်က ရယ်ရင်း အသဲယားလာသလို ဖြစ်ညှစ်ပြီး မောင်တင်ရှေ့ထိုင်ချလို့ တင်ပါးကို လှမ်းဖက်လို့ လီးနဲ့ သူ့မျက်နှာ အပ်လိုက်သည်။
မမလတ်အကျင့်က မစုတ်ခင် လီးကို အမျိုးမျိုး နမ်းတတ်သည်၊ ရက်သည်၊ ပြီးမှ အားရပါးရ မလွှတ်တမ်းကို စုတ်တတ်သည်။
“မမလတ်၊ အကိုရဲက နောက် ၂ လလောက်ဆို ပြန်လာတော့မှာသေချာလား”
တင်ထွန်းအောင်လီးကို သူ့မျက်နှာနဲ့ ဆီးခုံမှာကပ်ပြီး အပေါ်ထောင်သွားအောင် အတင်းတိုးလို့ ပွတ်တိုက်နေရင်း
“အင်းလေ မောင်တင့်ကို ပြောပြီးသားလေကွယ်၊ အဲဒါ ကိုရဲ ပြန်လာလို့ရှိရင် မလတ်နဲ့ ခွဲနေရမှာနော်၊ မလတ် အိမ်မှာလဲ အိပ်လို့ မရတော့ဘူး၊ သားက မလတ်နဲ့ စာကျက်ပြီး ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်ရမှာ”
“သား သိပါတယ်၊ မမလတ်က အခွင့်သာတိုင်း သားနဲ့ တွေ့မယ်လို့ ပြောထားတယ်နော်”
“အင်းပါ တွေ့မှာပေါ့၊ မလတ်က မောင်လေးကို ချစ်တဲ့ဟာ၊ ချစ်လို့ မလတ်က မောင်တင့်ဟောဒီလီးကြီးကို ဒီလို ဒီလို နမ်းနေတာပေါ့၊ မလတ် ဒီလို ချစ်လွန်းလို့ နမ်းပေးတာ ၂ ယောက်တည်းရှိတယ်”
“ကိုရဲ နဲ့ သားလား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ သားနဲ့ နောက်တယောက်၊ ကိုရဲကို ဒီလို တခါမှ မနမ်းပေးဘူးဖူး၊ မလတ်က ကိုရဲကို ယူသင့်လို့ ယူလိုက်တာ၊ အရမ်းချစ်လို့မဟုတ်ဘူး၊ မလတ် ဟိုးအရင်က ချစ်ခဲ့ဘူးတာ တယောက်ရှိတယ်၊ ခုတော့ သူ့ကို မုန်းတာမှ ရက်ရက်စက်စက်ကို မုန်းသွားပြီ”
“ဘယ်သူလဲ မမလတ်”
“ဒါတွေ သားကို နောက်မှ ပြောပြမယ်၊ ခု မောင်တင်သိဖို့က အခု မလတ် အချစ်ဆုံးက မောင်တင်ဘဲ၊ ဒီနေ့လဲ မလတ်ကို တကိုယ်လုံးကို ကောင်းကောင်းလေး ရက်ပေး၊ အကြာကြီးလိုး၊ ပြီးတော့ အကြမ်းကြီးလဲ လိုး သိလား”
ခလေးမွေးပြီး တင်ထွန်းအောင်နဲ့ စအိပ်တဲ့ နေ့ကစလို့ မမလတ် ကြမ်းကြမ်းဆောင့်တာ ကြိုက်တတ်မှန်း သိလာသည်။
“အင်း လိုးပေးမယ်၊ သားလဲ ကြိုက်တယ်၊ နို့တောင် အကြာကြီးစို့ချင်တာ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နို့တော့ ချန်ထားပါအုံး မောင်တင်ရယ်၊ တော်ကြာနို့ရည်တွေ ကုန်သွားလို့ သမီးရာရာ ဘိုက်မဝဘဲ ဖြစ်နေပါ့မယ်၊ သမီးက ခု နဲနဲကြီးလာတော့ အစားကြီးလာပြီ၊ မလတ်ကလဲ အရင်လို အပိုအလျှံ သိပ်မထွက်တော့ဘူး”
“ဟီး ဟီး ဒါကြောင့် သားက ခု နို့ကိုသိပ်မစို့တော့တာ၊ ရာရာ့အတွက် ချန်ထားတယ်၊ ဟီး ဟီး၊ စောက်စေ့ကိုဘဲ စုတ်တော့တာ၊ သား စုတ်ပေးတာကောင်းလား”
“အမလေး မောင်တင်ရယ် မေးမှမေးတတ်တယ်၊ ကောင်းတာ ကောင်းတာ၊ ဖြတ်ဖြတ်လူးနေအောင်ကောင်းတာ၊ စောက်စေ့ရော စောက်ဖုတ်ရော အားလုံး အားလုံး မောင်လေးရက်ပေးတာ အရမ်းကောင်း၊ ရှယ်၊ ရှယ်၊ ရှယ်ကိုကောင်းတာ”
ပြောရင်း မမလတ်က စိတ်ထလာလို့ မျက်နှာနဲ့ ပွတ်နေတဲ့ လီးကို အတင်းဆွဲစုတ်လိုက်သည်၊ တဆက်တည်း ပါးစပ်နဲ့ ရှေ့တိုး နောက်ငင် ဂွင်းတိုက်သလို တိုက်ပေးရင်း တင်ထွန်းအောင်ကို မော့ကြည့်သည်။ တင်ထွန်းအောင်က ပြန်ငုံ့ကြည့်ပြီး မမလတ် ဆံပင်ကို အသာသတ်ပေးနေရင်း ပါးစပ်လှုတ်ရုံ လေသံနှင့်
“သားလဲ ကောင်းလိုက်တာ မမလတ်ရာ”
လို့ပြောရင်း လက်ကခေါင်းကိုကိုင်လို့ ခါးကို မသိမသာလေး ကော့ပေးလိုက်သည်။
.................................................................
“ဝါး ဝါး ဝါး ဝါး ဝါး ဝါး”
မေမေ ပေးခိုင်းလိုက်သည့် ဟင်းခွက်ကို ကိုင်ရင်း မမလတ် အခန်းရှေ့ တံခါးခေါက်လိုက်တော့ ရာရာလေး ငိုသံက နားထဲ ပြေးဝင်လာသည်။ ငိုနေတဲ့ ရာရာ လေးကို ချီရင်း တံခါးလာဖွင့်သူက မမလတ်ယောက်ကျား ကိုရဲနောင်၊ ကိုရဲနောင်က တင်ထွန်းအောင်ကို တွေ့တွေ့ချင်း
“ဟ အတော်ဘဲ မောင်တင်လာတာနဲ့၊ သမီးက ငိုလိုက်တာ၊ ဘယ်လိုမှ ချော့လို့ မရဘူးကွ၊ ချော့ပါအုံး၊ အကို့ကို အခုထိ စိမ်းနေသေးလားမသိပါဘူး၊ မင်းအမလတ် ကတော့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ”
“လာ လာ ရာရာလေး ဦးဦး ဆီလာ”
ပါလာတဲ့ ဟင်းခွက်ကို စားပွဲပေါ်လှမ်းတင်ပြီး လက်ကမ်းပေးလိုက်တော့ ခလေးက ငိုရင်း တင်ထွန်းအောင်ဆီ ကိုယ်ကို ကိုင်းလိုက်သည်။ တင်ထွန်းအောင်က အလိုက်သင့် ပွေ့ချီပြီး ချော့သံပေးလိုက်တော့ ငိုသံက တဖြေးဖြေး တိုးသွားသည်။ ရာရာလေး ငိုသံ တိတ်သွားတော့
“ကိုရဲ အတွက် မေမေက ဟင်းပေးခိုင်းလိုက်တာ၊ အိမ်မှာ ဒီနေ့ ငါးရံ ဆီပြန်ချက်တာ ကိုရဲ ကြိုက်တတ်တယ်ဆိုလို့တဲ့”
“အေး အေး၊ ကျေးဇူးဘဲကွာ၊ အတော်ဘဲ အကိုလဲ ထမင်းစောစောစားမလို့၊ တော်ကြာ ရုံးသွားရမယ်၊ ဝန်ကြီးက ပရောဂျက် အတွက် ပြောစရာရှိတယ် ဆိုပြီး ခေါ်ထားလို့”
“ရုံးမပိတ်ဘူးလား၊ ဒီနေ့ စနေနေ့လေ”
“ရုံးကတော့ ပိတ်တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဝန်ကြီးခေါ်တော့လဲ သွားရမှာပေါ့၊ ဘယ်ညင်းလို့ရမလဲ၊ မောင်တင်ဘဲ ခလေးခနကြည့်ထားပါလား၊ အကို ထမင်းစားလိုက်အုံးမယ်”
“ရတယ် ကိုရဲ၊ ကျနော် ရာရာ့ကို အိမ်ခေါ်သွားလိုက်မယ်၊ နောက်မှ လာပို့တော့မယ်”
မမလတ်ယောက်ကျား ကိုရဲနောင် ပြန်ရောက်တာ တလကျော်သွားပေမဲ့ ရာရာလေးက သူ့အဖေနဲ့ သိပ်မရင်းနှီးသေး၊ တခါ တခါ ရာရာ လေးက စိတ်လိုလျှင် ကိုရဲနောင် ချီတာ ခံပေမဲ့ တခါခါကျ ငိုတတ်သည်။ ခုဆို ရာရာလေးက ၁၀ လကျော်ပြီ ဆိုတော့ မမလတ်ကလဲ သူ့နို့ မတိုက်တော့၊ နို့ဗူး ပြောင်းတိုက်ရင်း တဖက်မှလဲ အစာပျော့ပျော့လေးတွေ စမ်းကျေွးနေသည်မှာ တလလောက်ရှိနေပြီ၊ ရာရာလေးလဲ လေးဘက်ထောက်လို့ တောက်တောက် တောက်တောက် နဲ့ သွားတတ်နေပြီ၊ စကားလဲ အူးဝါး အူးဝါး နဲ့ အပြောစသင်နေပြီ။
ကိုရဲနောင်လဲ ပြန်ရောက်ပြီး ၃ ရက်လောက် အိမ်မှာ နားပြီးသည်နှင့် အလုပ်ပြန်ဝင်နေသည်၊ အရင်လို ရန်ကုန် ရုံးချုပ်မှာ ဝန်ကြီးက သူ့ကို မပေးထိုင်ချင်တော့၊ သူက စက်ရုံအကြောင်းကို သွားရောက်လေ့လာ သင်ကြားခဲ့တော့ စက်ရုံရှိသည့် မြန်မာပြည် အလယ်ပိုင်းနားကို ဝန်ကြီးက သွားနေစေချင်သည်။ အဲဒီ အကြောင်းကို မမလတ်ကို ပြောတော့ မလတ်က ရန်ကုန်က မခွာဟု ပြောသည်၊ ကိုရဲနောင်ကလည်း ဝန်ကြီးကို ၃ လလောက် စက်ရုံ မှာနေ၊ တလ လောက် ရန်ကုန်ရုံးချုပ် ပြန်နေလို့ ရအောင် ပြောထားသည်ဟု ဆိုသည်။
တင်ထွန်းအောင် ရာရာလေးကို ခေါ်လာပြီး အိမ်မှာ ဆော့ကစားနေတုန်း နို့တိုက်ချိန်ရောက်ပြီ နို့တိုက်ရအောင် ဆိုပြီး မမလတ်ကလာခေါ်သည်၊ ဒီတော့ တင်ထွန်းအောင်လဲ ခလေးနဲ့ အတူ မမလတ် အခန်းလိုက်ခဲ့သည်။ မမလတ် အိမ်ရောက်တော့ မမလတ်က ခလေးကို ပေါင်ပေါ်တင်လို့ နို့ဗူးတိုက်တော့ တင်ထွန်းအောင်က မမလတ်ဘေး ကပ်ထိုင်ပြီး ပုခုံးကို လှမ်းဖက်လို့ ပါးကို လှမ်းနမ်းသည်။ တင်ထွန်းအောင် လှမ်းနမ်းတော့ မျက်လုံးပြူးပြီး နို့စို့နေတဲ့ ရာရာလေးက ဝူးဝူး နဲ့ အသံထွက်လို့ လက်တဖက်မြှောက်ပြီး တင်ထွန်းအောင်ကို ချိုမိုင်မိုင် လုပ်ပြသည်။
“မောင်တင်နော် ခလေးသိသွားအုံးမယ်”
“မမလတ်ကလဲ ခလေးက ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးတာ ဘယ်သိမလဲ”
တင်ထွန်းအောင်က ပြောရင်း လက်တဖက်က မမလတ် ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီအောက် ဝင်သွားပြီး
“မမလတ် နို့က ပြန်သေးသွားတယ်နော်၊ အရင်လိုဘဲ ပြန်ဖြစ်သွားပြီ”
“အင်းလေ၊ နို့ ဖြတ်လိုက်တော့ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားတာပေ့ါ၊ ဒါတောင်ခု နဲနဲ တွဲကျချင်သေးတယ်၊ ကြာရင်တော့ အရင်လို တင်းတင်းလေး ပြန်ဖြစ်သွားမယ် ထင်တာဘဲ”
“မတွဲပါဘူး မမလတ်ကလဲ”
တင်ထွန်းအောင်လက်က မမလတ် နို့အစုံကို ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်ရင်း ပြောသည်၊
“ခုက ဘရာဝတ်ထားတာကိုး ဘယ်သိသာမလဲ၊ ဘရာချွတ်လိုက်ရင် သိသာပါတယ်”
“ဟုတ်လား၊ ဘရာချွတ်ပြီး သေချာကြည့်အုံးမယ်၊ မမြင်တာကြာပြီ”
ပြောလဲပြော လက်က ဖြတ်ကနဲ ဘရာ ချိတ်ကို လှမ်းဖြုတ်လိုက်သည်။
“ကောင်လေး သမီးရှေ့မှာ”
မမလတ်က တားသလိုလိုပြောပေမဲ့ တင်ထွန်းအောင်က အကျႌကို နို့ပေါ်လာအောင် ဆွဲပင့်သည်။ မမလတ်ကလဲ ခလေးကို ပေါင်ပေါ်တင်ထားရင်း အကျႌလန်သွားအောင် ကိုယ်ကို အလိုက်သင့် ရွှေ့ပေးရင်း
“ခနလေးတောင် မအောင့်နိုင်ဘူးလား တခါတည်း၊ ခလေးက နို့စို့ပြီး တော်ကြာ အိပ်တော့မှာကို၊ မောင်တင် လုပ်နေတာနဲ့ ခလေးက တော်ရုံ မအိပ်ဘဲ နေအုံးမယ်”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး မအိပ်လဲ ဘာဖြစ်လဲ၊ နို့တိုက်ပြီး ရာရာလေးကို ဘေးမှာချထား၊ ပြီးတော့ သားနဲ့ မမလတ်က လုပ်ချင်တာတွေ လုပ်၊ ဟီး ဟီး ဟီး ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ”
“ကောင်းမနေနဲ့ မောင်တင် နေအုံး မလတ် မေးမလို့၊ ဟိုနေ့က ဘယ်သူ၊ မောင်တင် ပြောတဲ့ ကျူရှင်က ခပ်စွာစွာ ကောင်မလေး ဆိုတာလေ”
“ဘယ်သူ့ကိုပြောတာလဲ မမလတ်”
“ကွယ်၊ ဟိုနေ့က မလတ်ဆီ စာလာကျက်တော့ မင်းပြောတယ်လေ၊ ကျူရှင်မှာ သူ့ကို ရီးစားစာ လာပေးတဲ့သူကို ရန်ပြန်ဖြစ်တဲ့ ကောင်မလေး ဆိုတာလေ”
“အော် အော် သူ့နာမည်က သင်ဇာမြတ်မွန် တဲ့၊ ဘာလို့လဲ မမလတ်”
“ချောလား”
“အင်း ချောတော့ ချောတယ်၊ မဆိုးပါဘူး၊ ကျူရှင်မှာတော့ သူအလှဆုံးဘဲ”
“မောင်တင်နဲ့ သိလား၊ သူငယ်ချင်းလား”
“အာ မသိပါဘူး၊ တခါမှတောင် စကားမပြောဘူးဖူး၊ အမလေး သူကယောက်ကျားလေးတွေနဲ့ အပေါင်းအသင်းမလုပ်ဘူး၊ စကားလဲ မပြောဘူး၊ ပုံစံက ဟိုနေ့က သူ့ကို ရီးစားစာ လာပေးတဲ့ သူလဲ သူရန်ဖြစ်လိုက်လို့လား မသိပါဘူး၊ ရှက်ပြီး ကျူရှင်ကို မလာတော့ဘူး၊ သူကတော့ ခပ်တည်တည်ဘဲ”
“ဒါဆို မောင်တင် သူ့ကို လိုက်”
“အာ မလိုက်ပါဘူး၊ သားမှ မကြိုက်တာ”
“မဟုတ်ဘူးလေကွာ၊ မလတ်ပြောတာက တကယ်လိုက်ဘို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီလိုဘဲ မောင်တင်က သူ့ကို စိတ်ဝင်စားသလို အရိပ်အမြွက်လောက် ပြကြည့်လေ၊ ဒါကိုပြောတာ”
“ပြကြည့်တော့ . . .”
“အော် မလတ်က သိချင်တာက မောင်တင်လိုက်ရင်ရော အဲလို မိန်းခလေးက မောင်တင့်ကို ဘယ်လိုတုန့်ပြန်တယ်ဆိုတာကိုပေါ့”
“သိတော့ကော ဘာထူးမှာလဲ မမလတ်ကလဲ၊ သားမှ မကြိုက်တာ”
“ကွယ် မလတ်က သိချင်တဲ့ဟာ၊ ခု မောင်တင်ပုံစံကို မိန်းခလေးတွေ သဘောကျမကျ”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ကျတယ် ကျတယ်၊ သားသိတယ် တခြားမိန်းခလေးတွေက သားနဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်ချင်နေကြတာ၊ သူတို့က သားကို စကားလာလာပြောပြီး မိတ်ဆွေလာဖွဲ့ကြတာ၊ သားကခပ်တည်တည်နဲ့နေပြီး မရောလို့”
“အိုး မလတ်ပြောတာ အဲလို မိန်းခလေးတွေနဲ့ မဟုတ်ပါဘူး၊ စောစောကလို ယောက်ကျားကို စိတ်မဝင်စားတဲ့ မိန်းခလေးမျိုးကို ပြောတာ”
“ဒါဆို သားက ဘာလုပ်ရမလဲ”
“ပထမ မောင်တင်လုပ်ရမှာက သူ့ကို ရဲရဲကြည့်ဘို့ဘဲ၊ မောင်တင့်စိတ်ထဲမှာ သူ့ကို သဘောကျတဲ့ စိတ်မျိုးနဲ့ကြည့်၊ အဲလို မောင်တင်ကြည့်တာကို သူသတိထားမိသွားရင် သူ တခုခုမောင်တင့်ကို တုန့်ပြန်လိမ့်မယ်၊ အဲဒါ မလတ်ကို ပြန်ပြောလေ”
“အင်း ဒါဆို မမလတ်ပြောသလို သားလုပ်ကြည့်မယ်၊ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”
“ဘာရီတာလဲ”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး သိဘူး မမလတ်၊ စိတ်ထဲက တမျိုးဘဲ၊ ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့ကို ကြိုက်နေသလိုလို ဘာလိုလို လုပ်ပြရမယ်ဆိုတော့ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး၊ မမလတ်နော် သားက မမလတ်ကိုဘဲ ချစ်တာနော်၊ ခု မမလတ်ခိုင်းလို့ လုပ်တာ”
“အေးပါ၊ မလတ်သိပါတယ်၊ ဟော မလတ်တို့ စကားပြောနေတာနဲ့ ခလေးတောင် အိပ်ပျော်သွားပြီ၊ မောင်တင် ခု မလတ်ကို အဲ့ဒီကောင်မလေး ဘယ်သူ . . .”
“သင်ဇာမြတ်မွန်”
“အေး အင်း အင်း မလတ်ကို စိတ်ထဲက သင်ဇာမြတ်မွန်လို့ သဘောထားလိုက်၊ ပြီးတော့ ချစ်စမ်း၊ မင်းကြိုက်သလိုချစ်”
“အာ မမလတ်ကလဲ”
“အဲဒါမှ မောင်တင်က သူနဲ့ တွေ့ရင် သတ္တိရှိမှာပေါ့”
“ခုလဲ ရှိပါတယ် မမလတ်ကလဲ”
“ရှိရှိ မရှိရှိ၊ မလတ်ပြောသလိုလုပ်၊ ခု မလတ်ကို သင်ဇာလို့ သဘောထား”
ပြောပြောဆိုဆို မမလတ်က ခလေးကို အိပ်ယာပေါ် အသာချလို့ တင်ထွန်းအောင်ဘက် လှည့်လိုက်သည်။
လှည့်လာတဲ့ မမလတ်ကို တင်ထွန်းအောင်က စွေ့ကနဲ ကောက်ချီလိုက်သည်။ တင်ထွန်းအောင်လက်ထဲ မမလတ်က ပက်လက်လေး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပါလာသည်။ မမလတ်က တင်ထွန်းအောင် လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းခိုရင်း ပြုံးပြီး
“ကောင်လေး သင်ဇာက အပျိုလေးနော် သတိထား”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ အပျိုလေး အပျိုလေး ဆိုတော့ မထိတထိလေး ချစ်ရမှာပေါ့ ဟဲ ဟဲ ဟဲ”
တဟဲဟဲ နဲ့ မမလတ်ကို အိပ်ယာနားချီသွားလို့ အိပ်ယာပေါ် အသာချရင်း သူပါ မမလတ်ကိုယ်ပေါ် လဲကျသွားသည်။
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကောင်လေး း း”
.............................................................
မမလတ်ပြောသည့်အတိုင်း တင်ထွန်းအောင် သင်ဇာကိုစလိုက်သည်၊ စာမေးပွဲကလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကပ်လာပြီမို့ အချိန်က သိပ်မကျန်တော့၊ နောက် ၂ လ လောက်ဆိုစာမေးပွဲ ဖြေရတော့မည်၊ သင်ဇာနှင့်ကလဲ ကျူရှင်သာ တူသည်၊ ကျောင်းမတူ၊ ကျူရှင်ကလဲ နာမည်ကြီး ကျူရှင်မို့ ရန်ကုန် တမြို့လုံးကျောင်းပေါင်းစုံက ကျောင်းသားတွေ ပြည့်နေသည်။ အစကတည်းက တင်ထွန်းအောင်ကလဲ မိန်းခလေးတွေကို စိတ်မဝင်စားတော့ သင်ဇာ့ကို ဂရုမစိုက်၊ ခု မမလတ် ပြောမှ ဂရုစိုက်ကြည့်မိတော့ တင်ထွန်းအောင် စိတ်ထဲ သင်ဇာက တဖြေးဖြေးနှင့် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလာသည်၊ အပျိုစစ်လေးရဲ့ အဖုအထစ်က မမလတ် နဲ့ ကွာတာသတိထားမိလာသည်။ မမလတ်လောက် မထွားပေမဲ့ သူ့ဟာနဲ့ သူ အချိုးအဆစ်က တင်းတင်းရင်းရင်းနှင့် ကြည့်လို့ ကောင်းသည်။
မိန်းခလေးတို့ သဘာဝ အတိုင်း သုံးလေးရက်လောက်မှာဘဲ တင်ထွန်းအောင် သူ့ကိုကြည့်ကြည့်နေသည်ကို သင်ဇာ သတိထားမိသွားသည်၊ မိန်းခလေးကြားထဲ တီးတိုး နာမည်ကြီးနေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်က သူ့ကို စိတ်ဝင်စား သလိုလိုကြည့်နေသည်ဆိုတော့ သင်ဇာစိတ်ထဲ ဘာလိုလိုဖြစ်သွားသည်၊ ကျူရှင်မှာကလည်း ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေ ထိုင်ဘို့ ခုံတန်းရှည် ၂ တန်း ဘေးချင်းယှဉ်ထားပြီး တဖက်ခြမ်းက မိန်းခလေးတွေ ထိုင်လို့ ကျန်တဖက်က ယောက်ကျားလေးတွေ ထိုင်သည်၊ အရင်က တင်ထွန်းအောင်က ကြုံရာနေရာ ထိုင်ပေမဲ့ ခုတော့ သင်ဇာတို့ အတန်းထဲ ရောက်ပြီးမှ သူလဲ မလှမ်းမကန်းက တဖက်ခုံတန်းမှာ နေရာယူ ထိုင်တတ်သည်၊ တင်ထွန်းအောင် လှမ်းကြည့်လိုက်တိုင်း သင်ဇာ နဲ့ အတူထိုင်သည့် သူ့သူငယ်ချင်းများက သင်ဇာကို လက်ကုတ်လိုက် ပေါင်တို့လိုက်ဖြင့် သူ့ကိုတင်ထွန်းအောင် ကြည့်နေကြောင်း အချက်ပေးတတ်သည်၊ အလိုအလျောက် တချက် တချက် သင်ဇာနဲ့ တင်ထွန်းအောင် အကြည့်ချင်းဆုံတတ်သည်။
တင်ထွန်းအောင်နဲ့ သင်ဇာတို့ ကျူရှင်မှာ စာသင်ရင်းအကြည့်ချင်းဆုံနေကြသည်မှာ ၂ ပတ်မျှရှိနေပြီ၊ တင်ထွန်းအောင်ကလဲ သင်ဇာ့ကို ကြည့်သည်ကလွဲလို့ ဘာမှရှေ့ဆက်မတက်၊ သင်ဇာကလည်း တင်ထွန်းအောင် နှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံတိုင်း မနှစ်မြို့သည့် အမူအရာမပြ၊ တဖြေးဖြေးကြာလာတော့ အလိုအလျောက် မျက်လုံးချင်းဆုံတိုင်း တဦးနှင့် တဦး သိသည့်အလား မပွင့်တပွင့် ပြုးပြတတ်လာသည်၊ မမလတ်ကို ဒီအခြေအနေပြောပြတော့ မမလတ်က ပြုံးပြီး ကြေနပ်သလို ခေါင်းညှိမ့်သည်။
သင်ဇာဘက် အခြေအနေက ကောင်းသည်ဆိုပေမဲ့ တင်ထွန်းအောင်က ရှေ့ဆက်မတိုး၊ ဒီတော့ ဘေးကကြည့်နေတဲ့ သင်ဇာ့ သူငယ်ချင်းတွေက တယောက်နဲ့ တယောက် ဘာမှမပြောဘဲ မျက်လုံးချင်းဆုံနေတဲ ဇတ်လမ်းကို အားမရတော့လားတော့မပြောတတ်၊ တနေ့ ထုံးစံအတိုင်း သင်ဇာတို့ အတန်းထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး တင်ထွန်းအောင် အတန်းထဲ ဝင်လာတော့ သင်ဇာတို့ ထိုင်နေတဲ့ မလှမ်းမကမ်း ရှေ့ခုံတန်းမှာ နေရာမလွတ်တော့၊ ဒီတော့ တင်ထွန်းအောင်လဲ သင်ဇာတို့ ထိုင်နေတဲ့ ခုံတန်း နဲ့ တတန်းတည်းက ကပ်လျှက်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်၊ အစွန်းဆုံးမှာ ထိုင်နေတာက သင်ဇာ့ သူငယ်ချင်း၊ ပြီးမှ သင်ဇာ၊ ပြီးတော့ နောက် သူငယ်ချင်း၊ တင်ထွန်းအောင်က သူတို့ ဘေးက ခုံတန်းမှာ ဝင်ထိိုင်လိုက်တော့ သူတို့ သူငယ်ချင်း သုံးယောက် ခေါင်းချင်းပူးသွားလို့ တိုးတိုး တိုးတိုး နှင့်ပြောလို့ တခစ်ခစ် ရယ်တော့သည်။
တင်ထွန်းအောင်ကတော့ ခပ်တည်တည်ပင်၊ ကျူရှင်ချိန်ကလဲ စတော့မှာမို့ သူ့လွယ်အိပ်ထဲက စာအုပ်ကို ထုတ်သည်၊ အဲဒီအချိန်မှာ ဆရာရောက်လာတော့ စောစောစီးစီး အတန်းထဲမဝင်ဘဲ အပြင်မှာ ယောင်ပေ ယောင်ပေ ရပ်ရင်း လာသမျှကျောင်းသူတွေကို မလွတ်တမ်းကြည့်နေတဲ့ ကျောင်းသား အများစုကလဲ အတန်းထဲ ဝင်လာသည်ဆိုတော့ ကျူရှင် တခန်းလုံး နဲနဲ ဆူဆူညံညံဖြစ်သွားသည်။ အဲဒီအချိန်မှာ
“ဟိတ် ရွှတ် ရွှတ်”
ဘေးက ဟိတ် ကနဲ အသံပြုလို ရွှတ် ရွှတ် လား ရှုး ရှုး လား အသံကြားလိုက်ရတာမို့ တင်ထွန်းအောင်က ဘေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ကို လှမ်းခေါ်တာက သူ့ဘေးက ခုံတန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ သင်ဇာ့ သူငယ်ချင်း၊ တင်ထွန်းအောင် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့
“ခဲတံ အပိုပါလား”
အပိုပါလျှင် ငှားချင်သည့် သဘောမို့ တင်ထွန်းအောင်က သူ့လွယ်အိပ်ထဲ ဟိုနှိုက် ဒီနှိုက် နှိုက်လို့ လိုက်ရှာကြည့်လိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်က ခဲတံ သိပ်မသုံး၊ ရေးစရာ မှတ်စရာ အားလုံး သူ့ ဘောပင်နဲ့ဘဲ ရေးမှတ်သည်၊ တချို့ကျတော့ ရေးစရာရှိလျှင် ဘောပင်ဖြင့်ရေးပြီး ဆရာရှင်းပြသည်ကို မှတ်စရာရှိက ခဲတံဖြင့် မှတ်တတ်သည်၊ ကံအားလျှော်စွာဘဲ လွယ်အိပ်ထဲက ခဲတံ တချောင်းထွက်လာသည်။ တင်ထွန်းအောင်က ခဲတံကို ကြည့်ရင်း
“ပါတော့ပါတယ်၊ သိပ် မချွန်ဘူး”
“ရတယ် ခနငှားနော်၊ ဖြူ့ အတွက်မဟုတ်ဘူး၊ သင်ဇာ့အတွက်”
“အော် ရပါတယ် ယူထားလေ”
ဖြူဆိုသည့် ကောင်မလေး လှမ်းယူပြီး သင်ဇာကို ကမ်းပေးသည်၊ သင်ဇာက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ လှမ်းယူပြီး တင်ထွန်းအောင် ကိုလှမ်းကြည့်တော့ အကြည့်ချင်းဆုံလို့ တယောက်နဲ့ မတိုင်ပင်ရဘဲ ပြုံးပြဖြစ်သည်။ အဲဒါကို ဟို ဖြူ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက တွေ့သွားပြီး သင်ဇာ နားကပ်လို့ တိုးတိုးလေး ဘာပြောလိုက်သည်မသိ၊ သင်ဇာက အဲဒီကောင်မလေးပေါင်ကို လှမ်းရိုက်လိုက်သည်ကို မျက်နှာမလွှဲခင် တွေ့လိုက်သည်။
ကျူရှင်ပြီးတော့ ခဲတံ ပြန်ပေးရင်း တယောက်နဲ့ တယောက် မိတ်ဆက်မိကြသည်။ အဲဒီကနေ အစပြုလို့ သူတို့ သူငယ်ချင်း ၃ ယောက်နှင့် တင်ထွန်းအောင် သူငယ်ချင်း ဖြစ်သွားသည်။ ဖြူ လို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြောတဲ့ ကောင်မလေးနာမည်က စံပယ်ဖြူ၊ နောက်တယောက်က မို့မို့လွင် ဆိုတာ တင်ထွန်းအောင်သိလိုက်သည်၊ စံပယ်ဖြူ ဆိုသည့် ကောင်မလေးကလဲ ပိန်ပိန်ပါးပါးနဲ့ လှသလို၊ မို့မို့လွင်ကလဲ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေးနှင့် လှသည်၊ ပြီးတော့ ဘယ်ကျောင်းမှာ တက်တယ်၊ ဘာညာ တနေ့နဲနဲ ကျူရှင်ချိန်မှာ တယောက်အကြောင်း တယောက် စကားပြောဖြစ်ကြသည်။
စာမေးပွဲကလဲ တဖြေးဖြေးကပ်လာသည်၊ ထုံးစံအတိုင်း စာမေးပွဲ မဖြေခင် စာကျက်ချိန်ပေးသည့် အနေနဲ့ ကျူရှင်က တပတ်မျှ စောပိတ်ပေးသည်၊ ကျူရှင်နောက်ဆုံးနေ့မှာ တင်ထွန်းအောင်လဲ ကျူရှင်အလာ သူတို့ ၃ ယောက် ကျူရှင်လမ်းထိပ်မှာ ရပ်နေတာတွေ့တော့ သူတို့က ဒီနေ့ နောက်ဆုံးနေ့ ဘာမှသင်စရာလဲ မရှိတော့ဘူး၊ ကျူရှင်မတက်ဘဲ အအေးဆိုင်ထိုင်ရအောင် ဆိုတော့ အအေးဆိုင် အတူထိုင်မိကြသည်၊ အဲဒီမှာ သူတို့ ၃ ယောက်နှင့် စကားတော်တော်များများ ပြောဖြစ်သည်။ သူ့သူငယ်ချင်း ၂ ယောက်ရဲ့ အပို့ကြောင့် သင်ဇာနဲ့ တင်ထွန်းအောင်လဲ ပိုရင်းနှီးသွားသည်၊ သူတို့ ၃ ယောက်နဲ့ အိမ်လိပ်စာ ဖုံး နံပါတ် ဖလှယ်ဖြစ်သည်။
စာမေးပွဲရက်အတွင်း တယောက်နဲ့ တယောက် ဖုံးခေါ်လို့ ဖြေနိုင် မဖြေနိုင် မေးလို့ စာမေးပွဲအကြောင်း ပြောဖြစ်ကြသည်။ ပြီးတော့ စာမေးပွဲ နောက်ဆုံးရက်မှာ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ဖို့ ချိန်းဖြစ်သည်။ စခေါ်သူက ဖြူ ဆိုသည့် ကောင်မလေး။ တင်ထွန်းအောင်နဲ့က ကျောင်းချင်းမတူသည်မို့ ရုပ်ရှင်ရုံ နားက စားသောက်ဆိုင် တခုမှာ ဆုံမည်ဟု ပြောသည်၊ အဲဒီမှာ တခုခုစားပြီး ရုပ်ရှင်ကြည့်ကြမည်၊ လက်မှတ်ကို သူမကဘဲ ကြိုဝယ်ခိုင်းထားမည်ဟု ပြောသည်။ ဒါနဲ့ စာမေးပွဲဖြေပြီးတော့ သူတို့ပြောတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ရောက်တော့ သူတို့ အားလုံး ရောက်နေပြီ၊ သူတို့ ၃ ယောက်တင်မက သူတို့ နဲ့ ပက်သက်တဲ့ သူတွေပါတွေ့လိုက်ရသည်။ အဲဒီတော့မှ တင်ထွန်းအောင် သဘောပေါက်သွားသည်၊ စံပယ်ဖြူ နဲ့ မို့မို့လွင် ဆိုတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်မှာ ရီးစားကိုယ်စီနဲ့ ဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။ မိတ်ဆက်ပေးတော့ စပယ်ဖြူ့ ရီးစား နာမည်က အောင်ကြည်ဆိုတာ သိလိုက်ပြီး၊ မို့မို့လွင်ရဲ့ ကောင်လေးကတော့ ကိုကိုကြီး ဆိုဘဲ၊ သူ့ကိုကျတော့ သင်ဇာရဲ့ အတွဲလိုလို ဘာလိုလို စသလိုလို နောက်သလိုလို နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတော့ သင်ဇာက သူ့သူငယ်ချင်းကို မျက်စောင်းထိုးသည်။
နောက်တော့ ၆ ယောက်သား ရုပ်ရှင်ရုံ ရောက်သွားကြသည်၊ ထုံးစံအတိုင်း အထဲမှာစားဖို့ အချဉ်ထုတ်တို့ နေကြာစေ့တို့ ဝယ်ပြီး အထဲဝင်လာတော့မှ တင်ထွန်းအောင် သိလိုက်သည်၊ ထိုင်ခုံက တစုတဝေးထဲ မဟုတ်၊ ခုံကအတွဲခုံ၊ ဒါပေမဲ့ တနေရာစီ၊ အတွဲခုံမှာ ၂ ယောက်သား ပူးကပ်ထိုင်မိသည်။ ထိုင်မိတဲ့အထိ တယောက်ကို တယောက် စကားမပြောမိ၊ အတွဲခုံဆိုပေမဲ့ သိပ်တော့မကျဉ်း၊ တကယ်တမ်း တယောက်နဲ့ တယောက်မထိအောင် သတိထားထိုင်ရင်ထိုင်လို့ရပေမဲ့ ထိကပ်နေသည်၊ တမင်လုပ်တာမဟုတ်ပေမဲ့ ဘယ်သူကမှ ရှိုးတိုးရှန်းတမ်း မဖြစ်။
“ကိုထွန်း”
သူ့ကို တင်ထွန်းအောင် လို့ နာမည်အပြည်အစုံ ခေါ်နေရာက ရုတ်တရက် ကိုထွန်းလို့ ပြောင်းခေါ်လိုက်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ပြုံးစိစိ မျက်နှာနဲ့
“ဘာလဲ”
သူကပဲ ခေါ်ပြီး လှည့်ကြည့်တော့ သူကပဲ ပြုံးလို့ ဘာလဲ ဆိုပြီး လှမ်းမေးလိုက်သံကြောင့် တင်ထွန်းအောင် ဘာပြောရမှန်းမသိဘဲ ပုခုံး ၂ ဘက်တွန့်ပြလိုက်သည်။
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် . . ဘာမှလဲမပြောဘူး”
တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း သူ့ပုခုံးကို တိုက်ရင်း ပြောလိုက်တာမို့ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားသည်၊ အနီးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အားလုံး ပူးကပ်လို့၊ ဒါနဲ့ တင်ထွန်းအောင် လက်တဖက်က အလိုလို သင်ဇာ့ ပုခုံးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ သင်ဇာက သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးကြည့်သည်၊ မကြိုက်တဲ့သဘောတော့ မဟုတ်။ ပုခုံးကို ဖက်ထားရင်း သင်ဇာ့ကို တခုခုပြောလျှင်ကောင်းမည်ဟု စဉ်းစားမိသည်၊ စဉ်းစားနေတုန်း မီးက ရုတ်တရက် မှောင်သွားပြီး ပိတ်ကားပေါ် ကြော်ငြာစာတမ်းတွေ ပေါ်လာသည်၊
မိန်းခလေးတယောက်ကို ချစ်ကြောင်း ကြိုက်ကြောင်း မပြောဘဲ ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ဖက်ထားဘို့ မသင့်ဘူးဆိုတာ တင်ထွန်းအောင် သိသည်။ သင်ဇာက လှပေမဲ့ သူ့ကို မမလတ်လောက် မဆွဲဆောင်နိုင်ဟု သူထင်သည်၊ ခုလောလောဆယ် အခြေအနေက သင်ဇာ့ကို သူတခုခု ပြောမှ ဖြစ်တော့မည်၊ မမလတ်ကလဲ သူ့ကို တခြားမိန်းခလေးတွေ ချစ်ချင် ချစ်လို့ ရသည်ပြောထားသည်ဆိုတော့ ချစ်တယ်လို့ ပြောပြီး သင်ဇာနဲ့ ချစ်ကြည့်ချင်လာသည်။
“သင်ဇာ”
အမှောင်ထဲမှာ သင်ဇာ့ မျက်ဝန်းလက်လက်လေးကို သူတွေ့လိုက်သည်။
“ဟိုလေ ဟို သင်ဇာ့ကို . . . .”
တကယ်တန်း ပြောမယ်လုပ်တော့ ပါးစပ်က ရုတ်တရက် ပြောမထွက်၊ ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ ဖြစ်နေတုန်း သင်ဇာက လေသံဖြင့်တိုးတိုးလေး ရုတ်တရက် ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။
“ဘာလဲ ရီးစားစကား ပြောမလို့လား”
“အင်း”
“မပြောနဲ့”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သင်ဇာ ရီးစားမထားချင်ဘူး”
“အာ . .”
“ခိ ခိ ခိ ခိ . . ကိုထွန်း ခု သင်ဇာ့ကို ပြောလဲ တကယ်အတည်မှ မဟုတ်တာ၊ ပြီးတော့ သင်ဇာလဲ တကယ်ရီးစားမှ မထားချင်တာ၊ ခုလိုဘဲ နေတာကောင်းပါတယ်”
“အာ . . .”
“သင်ဇာသိပါတယ်၊ နောက်မှ ကိုထွန်းက တကယ့်ကို စိတ်ထဲက လိုလိုလားလား ဖြစ်လာမှ ပြောလေ၊ အချိန်တွေ အများကြီး ရှိသေးတာဘဲ”
သင်ဇာ့ အပြောကြောင့် တင်ထွန်းအောင် ငြိမ်သွားသည်၊ သူ သင်ဇာ့ကို သဘောကျသည် သို့သော် တကယ်ချစ် မချစ် သူမသိ၊ ဒါကို သင်ဇာက ဘယ်လိုသိသွားလဲ ဆိုတာ သူစဉ်းစားလို့မရ။
“ဟို ဟို ကျနော် အဲ အဲ . . ကို . . . .”
“ခိ ခိ ခိ ခိ . . ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ . . ကို လို့ဘဲ ပြောလေ၊ တခါတည်း . . . ဟွန်း”
ပြောလဲပြော လက်က သူ့လက်ကို ဖျတ်ကနဲလာရိုက်သည်။
“အင်း . . ကို . . ကိုက သင်ဇာ့ကို တကယ် . . ဟို . .”
တင်ထွန်းအောင် တယောက် သူ့စိတ်ထဲကသဘောထားအမှန်ကို ပြောမထွက်၊
“အင်းပါ သင်ဇာသိပါတယ်၊ ကိုထွန်းက သင်ဇာ့ကို ကြိုက်တယ်၊ သဘောကျတယ် အဲဒါပြောချင်တာ မဟုတ်လား”
“အင်း”
“အင်းလေ၊ သင်ဇာလဲ ကိုထွန်းကို သဘောကျလို့ ခုလိုနေတာပေါ့၊ သဘောကျရုံလေးနဲ့ သင်ဇာတို့ ချစ်သူတွေ မဖြစ်သင့်သေးဘူးလေ၊ မဟုတ်ဘူးလား”
သင်ဇာ့ အပြောကြောင့် တင်ထွန်းအောင် ငြိမ်သွားသည်၊ ဟုတ်သည်၊ သင်ဇာပြောတာမှန်သည်၊ ဒီလို သဘောကျရုံနဲ့တော့ သူဒီလိုမလုပ်သင့်၊ လက်က အလိုလို သင်ဇာ့ပုခုံးကို ဖက်ထားရာက ခွာဘို့ လက်ကိုကြွလိုက်သည်။ ကြွလိုက်သည့်လက်ကို သင်ဇာက ရုတ်တရက် ဖမ်းကိုင်ရင်း
“ကိုထွန်း . . . ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး”
“သင်ဇာ မကြိုက်ဖူး ထင်လို့”
“ဟွန်း . .”
တင်ထွန်းအောင်လက်ကို သူ့ပုခုံးပေါ် ပြန်ဆွဲချရင်း တင်ထွန်းအောင် အနားကိုယ်ကိုစောင်းရင်း ပိုကပ်လိုက်သည်၊ လူက စောင်းသွားတာမို့ ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ မုံ့တချို့က ဖုတ်ကနဲ အောက်ပြုတ်ကျသွားသည်၊ တင်ထွန်းအောင် ကမန်းကတမ်း ပြန်ကောက်မယ် ဟန်ပြင်လိုက်တော့ သင်ဇာက မကျဘဲ ကျန်နေတဲ့ မုန့်ထုတ်ပါ အောက်ကို တွန်းချလိုက်ရင်း
“မကောက်နဲ့တော့ မစားတော့ဘူး”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဟင်အင်း မစားချင်တော့ဘူး”
မော့ပြီး ပြောလာတဲ့ သင်ဇာ့ကို မီးရောင်မှိန်မှန်အောက်မှာ ငေးကြည့်မိသည်၊ သင်ဇာ့မျက်နှာက ပြုံးနေသလိုလိုမို့ သူ့စိတ်ထဲ တခုခုကို သိသွားသလို မပွင့်တပွင့် ဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံကို သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။
စောစောက နှုတ်သွက်လျှာသွက်နဲ့ တင်ထွန်းအောင် ထစ်ထစ်ငေ့ါငေါ့ ဖြစ်နေသမျှ ဒိုင်ခံဖြေရှင်းသွားပေမဲ့ တကယ်လက်တွေ့မှာတော့ သင်ဇာက အတွေ့အကြုံမရှိမှန်း သိသာလွန်းသည်၊ နှုတ်ခမ်းချင်းထိလိုက်သည်နှင့် သင်ဇာက လန့်သွားလို ရုတ်တရက် ကိုယ်ကတောင့်ကနဲဖြစ်သွားသည်၊ ပထမ သင်ဇာက ဘယ်လိုတုန့်ပြန်ရမှန်း မသိ၊ သူနမ်းတာ ငြိမ်ခံနေသည်၊ လူက အလိုအလျှောက် အကျင့်ပါသလို မမလတ်ကို နမ်းသလို နမ်းမိသည်၊ တချက်တချက် မထိတထိလေး နမ်းသလို တချက်တချက် ထိထိမိမိ အားရပါးရ ဆွဲစုတ်နမ်းသည်။ သူ့အနမ်းကြောင့် တဖြေးဖြေးနဲ့ သင်ဇာ့ကိုယ်က သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပျော့ကျလာသည်၊ လျှာက အလိုအလျေက် အလုပ်လုပ်တော့ သင်ဇာက မဝံ့မရဲ တုန့်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ တဖြေးဖြေးနှင့် ၂ ယောက်သားကြမ်းလာသည်၊ တယောက်ကို တယောက် အတင်းဖက်လို့ အပြိုင်နမ်းရင်း ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ခန အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားသည်။
ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်းမသိ၊ ရပ်လိုက်တော့ ၂ ယောက်စလုံး အားမရှိတော့သလို မောနေကြသည်၊ သင်ဇာက သူ့ရင်ခွင်ထဲမှီလို့ လက်တဖက်က သူ့ရင်ဘတ်ကို လာပွတ်နေတာမို့ တင်ထွန်းအောင်က သူ့အကျႌ ဘိုက်နားက ကြယ်သီး ၂ လုံးလောက် ဖြုတ်လို့ သင်ဇာ့လက်ကို သူ့ အကျႌအောက် ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်၊ သူက သင်ဇာ့ကို ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ထားရင်း ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းမှီထားတဲ့ သင်ဇာ့ဆံပင်ကို ခပ်ဖွဖွလေး ငုံ့နမ်းရင်း
“သင်ဇာ”
“အင်”
“ရီးစားဖြစ်သွားပြီလား”
သူ့အင်္ကျီအောက်ထဲက သင်ဇာလက်က သူ့ကိုယ်ကို ဟိုပွတ် ဒီပွတ်လိုက်ပွတ်နေရင်း သူ့ကိုမော့ကြည့်လို့
“ကိုထွန်းနော်”
“ရီးစား မဖြစ်သေးတဲ့ ရီးစားပဲလား”
“အင်း”
နှုတ်ခမ်းဟတတ လေးနဲ့ မပွင့်တပွင့် ပြောလာတော့ တင်ထွန်းအောင်ခေါင်းက အလိုလိုငုံ့လာတော့ သင်ဇာက သူ့နှုတ်ခမ်းဝမှာ လျှာကိုအသင့်ထုတ်လို့ကြိုသည်။ လာကြိုနေတဲ့ လျှာကို ဆွဲစုတ်လိုက်တော့ သင်ဇာ့လက်က အလိုလို အနည်းငယ်ဖေါင်းနေတဲ့ တင်ထွန်းအောင် ရင်ဘတ်ကကြွက်သား ကိုခပ်တင်းတင်း ဆုတ်ညှစ်လိုက်သည်။
ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီး ကိုကိုကြီးက သူ့ကားနဲ့ အားလုံးကို လိုက်ပို့သည်။ သင်ဇာတို့ ၃ ယောက်က စပယ်ဖြူအိမ်မှာ အတူတူ ဆင်းသွားကြသည်၊ စပယ်ဖြူ အိမ်ကတော့လွတ်လပ်သည်၊ မိဘတွေက စီးပွားရေး သမားတွေမို့ နေ့ဘက်ဆို အိမ်မှာ သူနှင့် အိမ်ဖေါ်မလေးသာ ရှိသည်၊ သူတို့သူငယ်ချင်းတွေ ဆုံနေကျ အတိုင်း စပယ်ဖြူ့ အခန်းထဲရောက်တော့
“သင်ဇာ မှန်မှန်ပြော၊ ဘယ်လိုလဲ နင်တို့ ရုပ်ရှင်ရုံထဲက ထွက်လာတဲ့ နင်တို့ ပုံစံက အသိသာကြီးနော် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဟေ့ ဟေ့ နင်ကြားလား ကားပေါ်မှာ သူ့ကောင်ကို ခေါ်တာ ကိုထွန်းတဲ့ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟုတ်လား ကိုထွန်းဖြစ်သွားပြီလား၊ ဟိုက ဘာလုပ်လိုက်လဲ ပြောစမ်း ပြောစမ်း”
“ဘာလဲ မနာလိုဘူးလား၊ နင်တို့လိုပေါ့၊ နင်တို့ဘဲ ပြောပြောနေတာလေ၊ ဘယ်လိုကောင်းကြောင်း အဲဒါ အဲဒါ သိပြီလား”
“အယ် ချက်ခြင်းကြီး၊ ညီးဟာာကလဲ အဖြေပေးတာ မြန်လိုက်တာ”
“အဖြေမပေးပါဘူး၊ သူငါ့ကို ရီးစားစကားပြောမလို့ဟ၊ ငါကရီးစားမထားချင်ဘူး၊ ရီးစားစကား မပြောနဲ့ လို့ပြောလိုက်တော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ”
“အဲတော့ . . ရီးစားမဖြစ်ဘဲ ဟိုက နင့်ကို အကုန်လုပ်လိုက်တယ်ပေါ့”
“ဟဲ့ အကုန်မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ နမ်းရုံဘဲ နမ်းတာပါ၊ သူက နင့်တို့ကောင်တွေလို မဟုတ်ဘူး၊ ငါက ရီးစားမထားချင်ဘူး လို့ပြောလိုက်တော့ သူက ငါ့ကိုလှမ်းဖက်လိုက်တဲ့ လက်တောင် ပြန်ရုတ်သွားတာ၊ ငါက နင်တို့ ကောင်းလိုက်တာ ပြောပြောနေတာနဲ့ စမ်းချင်လာလို့ ခွင့်ပေးလိုက်တာ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“အမယ် နင်ကိုယ်တိုင်က စိတ်ပါတာပါ၊ ငါတို့ ကြောင့်လို့မပြောပါနဲ့၊ သိသားဘဲ နင်စိတ်ဝင်စားနေတယ်ဆိုတာ၊ နင်က သူ့ကို တခြားကောင်တွေလို ကက်ကက်လန် မှ မဟုတ်တာ၊ ဟိုက နင့်ကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ နင်အရည် တတောက်တောက်ထွက်နေတာ . . ဟွန်း မပြောချင်ဘူး”
“အေးဟ သူက တခြားကောင်တွေလိုမဟုတ်ဘူး၊ ငါသတိထားမိတာကြာပြီ၊ ဘယ်မိန်းခလေးမှလဲ စိတ်မဝင်မစားဘူး၊ သူ့ဖာသာသူနေတာ၊ ငါ့ကို ဘာဖြစ်လို့ ရုတ်တရက်ကြီး ကြိုက်သွားလဲ မသိဘူး”
“ဘယ်သိမလဲ၊ နင့်ဖာသာမေးကြည့်ပေါ့၊ ကောင်းပါတယ်ဟာ၊ ရီးစားမထားတာ၊ ငါတောင် နင့် အိုင်ဒီယာ ကြိုက်သွားပြီ၊ ရီးစားထားတာ အလကား၊ ဘာမှ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မလုပ်ရဘူး၊ ငါ့ကောင်ဆို ငါ့ကို သူကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်း ကျနေတာဘဲ၊ ဟိုပြော ဒီပြောနဲ့၊ မို့မို့ကျ တော့ အဆင်ပြေသားဟ”
“အေးဟ၊ ငါ့ကောင်ကတော့ ဒါမျိုးတွေ မရှိဘူး၊ အေးဆေး၊ ငါ့သဘောဘဲ”
“နင်ကံကောင်းတာပေါ့ဟ၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သင်ဇာလိုမျိုးဘဲ ကောင်းတယ်၊ ရီးစားမထားဘဲ လုပ်ချင်တာလုပ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ကောင်မတွေ ငါ့ကိုပြောလိုက်တာ တပြားမှ မတန်ဘူး၊ အပေါစားများ မှတ်နေလား၊ ငါတို့က ရီးစားသာ မဖြစ်သာ တယောက်နဲ့ တယောက် စိတ်ထဲ သိနေပြီးသား ခိ ခိ၊ ရီးစားမထားချင်လို့၊ သိပလား၊ ဟိုဟာက ဟိုဟာ တကဏ္ဍ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဟဲ့ ဟဲ့ သူက နင့်ကို နမ်းရုံဘဲလား ဟိုဟာ ဒီဟာ မနှိုက်ဘူးလား”
“ဟိ ဟိ မနှိုက်ပါဘူး၊ နမ်းရုံဘဲ၊ နမ်းတာကတော့ ရှယ်ဘဲ၊ ရေလည်ကောင်းတာဟာ၊ ဝတောင်မဝဘူး ခိ ခိ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် သိပြီလား နောက်ခါဆို အကိုင်ခံ၊ ဆွေမျိုးပါမေ့သွားမယ်”
“ခိ ခိ ခိ ငါတော့ သူ့ အင်္ကျီထဲ လက်ထည့်ပြီး တကိုယ်လုံး ကိုင်ကြည့်ပြီးပြီ၊ ဟိ ဟိ ယောက်ကျားကိုယ်က ကိုင်လို့ကောင်းတယ်ဟ၊”
“အယ် ကောင်မ နင် လီးရောကိုင်လိုက်လား”
“စောက်ကောင်မ၊ ပြောပြီ၊ ပက်ပက်စက်စက်၊ မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ အဲဒီထိ ကိုင်မလား၊ ဒီနေ့မှ စတာ၊ သူက ငါ့လက်ကို သူ့အင်္ကျီအောက်ထည့်ပေးတော့ ငါလဲ လျှေက်ပွတ်ကစားတာ၊ ဒီလောက်ဘဲပေါ့”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နောက်မှ နောက်မှ နင်သိမယ်၊ ငါ့ကောင် အောင်ကြည် ရုံထဲမှာ ငါ့ဟာ နှိုက်ပြီး လုပ်ပေးတာ ပြီးတောင်ပြီးသွားတယ်၊ မို့မို့ နင်ရော ဘယ်လိုလဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ငါလဲ ဒီလိုဘဲ၊ ရုပ်ရှင်တောင် ဘာပြသွားမှန်းမသိဘူး၊ ငါလဲ ဘာရမလဲ ပြန်ကိုင်ပြီး လုပ်ပေးလိုက်တာ သူလဲ ပီးသွားတယ်၊ ခစ် ခစ် ခစ်”
“ငါရောဘဲ၊ မနေနိုင်ဘူးဟ၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လာနှိုက်ပြီး လူကို ဆွနေတာ၊ ပေါ်တင်ဘဲ ဇစ်ဖြုတ် ဆွဲထုတ်ပြီး ထုပေးလိုက်တယ်၊ မှတ်ရော၊ ခိ ခိ၊ ဘေးကိုတောင် ဂရုမစိုက်နိုင်ဘူး၊ အဲလို လူကြားထဲ ခိုးလုပ်တာ ကောင်းတယ်ဟ”
“နင့် အိမ်မှာ တွေ့တော့ရော”
“သဘောပေါက် ညီမလေးသင်ဇာ၊ သဘောပေါက် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဒီထက် ၁၀ ဆ၊ ၁၀ ဆ၊ ငါတို့ကြည့်တဲ့ ဆက်စ်ကား ထဲက အတိုင်းပေါ့ဟ၊ ခေါ်လာခဲ့ နင့် ကိုထွန်းကို ငါ့အိမ်၊ ငါချိန်းပေးရမလား၊ မို့မို့ဆို သူ့ကောင် ငါ့အိမ်ခေါ်ခေါ်လာပြီးလိုးတာ၊ ၃ - ၄ ခါလောက်ရှိပြီ၊ နေ့ဘက်ဆို ငါ့အိမ်မှာ အိမ်ဖေါ်မလေးဘဲ ကျန်တာ၊ နင်တို့ ငါ့ အခန်းထဲမှာ လုပ်ချင်တာလုပ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“မိဖြူ နင့်ပါးစပ်ကတော့လေ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် တွေ့မယ် တွေ့မယ် နင့်အလှည့်ကျ၊ နောက် နင်ကြိုက်သွားရင် ငါ ကိုထွန်းနဲ့ လိုးချင်လို့ နင့်အခန်း ခန ငှားနော်ဆိုပြီး ပြောမှ ငှားမယ် သိလား၊ မို့မို့ဆို သူ့ကောင်နဲ့ လိုးချင်ရင် ငါ့ကို ဒီလိုပြောပြီး အခန်းတောင်းတာ၊ ဟဲ့ ပြောလိုက်လေ မို့မို့ ဟုတ်မဟုတ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟုတ်တယ် သင်ဇာ၊ ဒီစောက်ကောင်မ မိဖြူက ညစ်စုတ်တယ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ငါက နင်တို့ကို အမှန်အတိုင်း ပြောခိုင်းတာ၊ လုပ်မနေနဲ့ ဘော်ဒါအချင်းချင်း ပြောတော့ဘာဖြစ်လဲ”
“မငှားဘူး နင့်အခန်း၊ ငါ့တို့ဖာသာ ငါတို့ ဟိုတယ် သွားမယ်၊ ခိ ခိ ခိ ခိ”
“သွားပါ သွားပါ၊ အဲဒါမှ ဟိုမှာ ချောင်းတဲ့သူတွေ ပြည့်နေတာ၊ ဗီဒီယိုပါ ခိုးအရိုက်ခံရပြီး စောက်ရှက်လုံးလုံးကွဲမယ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
.......................................................................................
“မောင်လေး မောင်တင် ခန”
ရာရာ့ တနှစ်မွေးနေ့ပွဲကို မမလတ်က အိမ်မှာဘဲ လုပ်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်လဲ စာမေးပွဲပြီး ကျောင်းပိတ်ထားသည်မို့ လာသည့် ဧည့်သည်များကို ကူညီဧည့်ခံပေးရင်း မမလတ် လှမ်းခေါ်သည်မို့ လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ချလို့ မမလတ် အနားလာခဲ့သည်။
“မောင်တင်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမလို့ ဒါ မလတ်ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်း ကေသီခိုင်တဲ့၊ မှတ်ထားနော်၊ ခု သူက ကုပ္ပဏီ ပိုင်ရှင် သူဌေးမကြီး၊ အဲဒါ မောင်တင်ကို သူ့လက်ထဲ အပ်ပြီး စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေ လေ့လာခိုင်းမလို့”
“မခိုင် ဒါ ငါပြောတဲ့ ငါ့မောင်လေး တင်ထွန်းအောင်လေ၊ ခု ၁၀ တန်း ဖြေပြီးပြီ၊ အဲဒါ အားနေတာ၊ နင့်ဆီမှာ နဲနဲပါးပါး စီးပွားရေး လုပ်ငန်း သဘောတရားလေး သိအောင် အပ်မလို့၊ ဘယ်လိုလဲ ခေါ်ထားမလား”
“ရပါတယ်ဟ၊ ငါ့ဆီလွှတ်လိုက်လေ၊ ကားမောင်းရော တတ်ပြီလား”
“မသင်ရသေးဘူးဟ၊ ဒီတပတ်မှ အမောင်းသင်ကျောင်းငါလွှတ်မလို့”
“အင်း ကားမောင်းတတ်မှ၊ နင့် မောင်လေးဆိုတော့ ငါ့မောင်လေးဘဲပေါ့ဟ၊ ဒါလေးများ ရပါတယ်၊ ရော့ မောင်တင် ဒါ မမ လိပ်စာကဒ်၊ နောက်တပတ် တနင်္လာ ကစပြီး မမဆီ အလုပ်ဆင်းတော့”
“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ သူငယ်ချင်းရာ”
“မလတ်ရာ အချင်းချင်း ကျေးဇူးတွေ ဘာတွေ မလိုပါဘူး၊ နင်နဲ့ ငါနဲ့ ကျောင်းတုန်းကတည်းက အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်းပါဟ၊ ဒါလေးများ ပြောစရာတောင် မလိုဘူး”
“ဟဲ့ နေပါအုံး နင်က ငါ့မောင်ကို ဘယ်ရာထူးနဲ့ အလုပ်ခန့်မှာလဲ”
“ဟဲ့ ရာထူးနဲ့ ခန့်စရာလား၊ နင်ဘဲပြောပြီး လုပ်ငန်းလေ့လာချင်တာဆို၊ ဒီတော့ ငါ့အလုပ်တွေ ငါ့နဲ့အတူ ဝိုင်းလုပ်ရင်း လေ့လာပေါ့၊ ဘော့စ် အလုပ်လေဟာ၊ ဘာလဲ ဒါမျိုးမဟုတ်ဘူးလား”
“အင်း အင်း ဒါမျိုး၊ တော်လိုက်တာ ငါ့သူငယ်ချင်းရာ”
“နင့်မောင်ကို မေးပါအုံး၊ လုပ်ချင်လားဆိုတာ၊ ငါဘယ်လောက်သင်သင် သူက လုပ်ချင်မှ တတ်တာဟ”
“အင်း လုပ်ချင်တယ် မမခိုင်၊ သားက စီးပွားရေး လုပ်တာဝါသနာပါတာ၊ ဆရာဝန်တွေ အင်ဂျင်နီယာတွေ မလုပ်ချင်ဘူး”
“အေးဟ ဒါကြောင့် ကောလိပ်တက်ရင် ငါတို့လို အီကိုဘဲ သူ့ကို ယူခိုင်းမှာ”
“နင့်မောင်က လူချောဟ၊ အီကိုက မိန်းမတွေပေါတာနဲ့တော့ နင့်မောင် ကျောင်းတောင်ပြီးပါ့မလား”
“အာ မမခိုင်ကလဲ သားက အဲဒါတွေ စိတ်မဝင်စားသေးပါဘူး”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ပြောတာဘဲ”
“သွား သွား မောင်တင် လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်တော့၊ ဟိုမှာ နင့်အကို ရုံးက လူတွေလာတာထင်တယ်၊ သွား သွား စားစရာတွေ ချပေး၊ မလတ် တော်ကြာလာခဲ့မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
တင်ထွန်းအောင် ထွက်သွားတော့မှ မမလတ်က မခိုင်အနားကပ်လို့ တိုးတိုးလေး
“မခိုင် နင်နော်နင်၊ ငါသိတယ် နင့်အကြောင်း”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ နင့်မောင်က လူချောဟ၊ ငါလဲ စီးပွားရေး စလုပ်ကတည်းက ကျောင်းတုန်းကလို ယောက်ကျားတွေနဲ့ မတွဲတော့ဘူးဟ၊ ပြတ်နေတာ၊ ခု နင့်မောင်ကို မြင်မှ စိတ်က နဲနဲ ပြန်လည်လာတာ ခိ ခိ”
“ဟဲ့ ငါ့မောင်က ခလေးဘဲ ရှိသေးတာ”
“ဘာ ခလေးလဲ၊ နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ငါသေချာကြည့်ပြီးပြီ၊ ခြေဖဝါးလဲကြီး၊ ခြေမဆိုတုတ်နေတာဘဲ ခိ ခိ၊ ငါ အသဲတောင်ယားလာပြီ၊ နင့်မောင် ငါ အပိုင်မယူပါဘူးဟ၊ ကပ်စီးကုတ်မနေပါနဲ့၊ နင်လဲ စားလို့ရတာမဟုတ်”
“ဟဲ့ ငါစားလို့မရပေမဲ့ နင့်အကြောင်းငါသိတယ်၊ နင်က အပေးကောင်းတာနဲ့ တော်ကြာ နင့်ကို စွဲသွားပြီး ဒါချည်းဘဲ ဖြစ်နေမှာစိုးလို့”
“နင်ကလဲ ဖြစ်လဲ ခနတဖြုတ်ပေါ့၊ မစိုးရိမ်ပါနဲ့၊ ငါကြည့်ထိမ်းလိုက်ပါ့မယ်၊ ဒါမှ နင့်မောင် ကျောင်းတက်ရင် ကျောင်းက ကောင်မတွေကို စိတ်မဝင်စားမှာ၊ ဟဲ့ ငါ အရင်ကလို လှသေးလား၊ အသက်က နဲနဲကြီးလာတော့ လူက နဲနဲလျှော့ရဲ ချင်လာတာ”
“အမလေး နင်က ခု ကြီးမှ အရင်ကထက်တောင် ပိုလှလာသေးတယ်၊ ဒါနဲ့ နင် အပျိုကြီးဘဲ လုပ်တော့မှာလား၊ အတည် ယောက်ကျား မယူတော့ဘူးလား”
“မယူတော့ပါဘူး၊ ယူလဲ ငါ့စိတ်နဲ့ ကိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ နင်သိတဲ့ အတိုင်း ငါက တယောက်တည်း ကြာကြာ မချစ်တတ်ဘူးဟ”
“အေး၊ ဒါဘဲနော် ငါ့မောင်ကို နင့်လက်ထဲ အပ်လိုက်ပြီ၊ တခုခု ဖြစ်လို့ကတော့ နင့်ကို ငါ လည်လာလှီးပြီသာမှတ်”
“မဖြစ်ပါဘူးဟ၊ စိတ်မပူပါနဲ့ နင့်မောင် ဒဏ်ရာတောင် မပေါ်စေရဘူး အာမခံတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
....................................................................
တင်ထွန်းအောင် မမခိုင် ကုပ္ပဏီတွင် အလုပ်ဝင်နေသည်မှာ တပတ်လောက်ရှိပြီဖြစ်သည်၊ မမခိုင်ကလဲ တင်ထွန်းအောင်ကို အနားတွင် ခေါ်ထားကာ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ အစစအရာရာ စိတ်လိုလက်ရ သင်ပေးသည်၊ ထုံးစံအတိုင်း မနက်တင်ထွန်းအောင်မမခိုင် တို့ ကုပ္ပဏီကို သွားဖို့ အိမ်ကထွက်မည်အလုပ် ဖုံးလာတာမို့ ကောက်ကိုင်လိုက်တော့ တဖက်က သင်ဇာ့သူငယ်ချင်း စပယ်ဖြူ။
“ဟေ့ တင်ထွန်းအောင် နင်အားလား”
“မအားဘူးဟ၊ ခုလေးတင် မမခိုင် ကုပ္ပဏီကို သွားမလို့”
သင်ဇာတို့အား သူ မမခိုင် ကုပ္ပဏီတွင် အလုပ်သင် ဝင်လုပ်နေကြောင်း ပြောထားပြီးသားလည်းဖြစ်သည်မို့ အလုပ်သွားမည့် အကြောင်းပြောလိုက်သည်။
“အာ . . နင်ကလဲ နေ့လည်မှ သွားဟာ၊ နင့် မမခိုင်ကို ဖုံးခေါ်လိုက်၊ နေ့လည်မှ လာမယ်လို့၊ ခု ငါ့ဆီ ခန လာဟာ”
“ဘာလုပ်မလို့လဲ အရေးကြီးလို့လား”
“အင်း”
“ခု ဖုံးထဲ ပြောလေ”
“ဖုံးထဲ ပြောလို့ မဖြစ်လို့ နင့်ကိုခေါ်တာပေါ့ဟာ”
စပယ်ဖြူ့ လေသံက အရင်လို ပေါ့ပါ့ပါးပါးမဖြစ်ဘဲ ခြောက်ကပ်ကပ်နဲ့ တမျိုးဖြစ်နေတာမို့ စပယ်ဖြူပြောသည့်အတိုင်း မမခိုင် ဆီဖုံးဆက်ပြီး တခုခု အကြောင်းပြလို့ နေ့လည်မှ လာမည်ဆိုသည့် အကြောင်းပြောပြီး စပယ်ဖြူ ဆီ အရင်ခနသွားတွေ့လိုက်မည်ဟု စဉ်းစားကာ
“အင်း ဒါဆိုလဲ ငါ မမခိုင်ကို ဖုံးဆက်ပြောပြီး လာခဲ့မယ်”
“အင်း”
စပယ်ဖြူ တို့အိမ်ရောက်တော့ တံခါးလာဖွင့်ပေးတဲ့ စပယ်ဖြူ့ မျက်နှာက ညိုးနေသည်မို့
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
မအောက်နိုင်တော့ဘဲ မြင်မြင်ချင်း မေးမိသည်။ စပယ်ဖြူက ချက်ခြင်း မဖြေဘဲ တံခါးကို သေချာ ပြန်ပိတ်ပြီး
“မကောင်းဘူးဟာ၊ နင်တို့ ယောက်ကျားတွေ တယောက်မှ မကောင်းဘူး”
ပြောလဲပြော အနားကပ်လို့ တင်ထွန်းအောင် ကိုယ်ကို သူ့လက်သီးနဲ့ တဘုန်းဘုန်း ထိုးလေသည်။ တင်ထွန်းအောင်က စပယ်ဖြူ ဘာဖြစ်သည်ကို သေချာနားမလည်သော်လည်း သူ့အပေါ် တခုခု အထင်လွဲနေသည်ဟုထင်ကာ လက်သီးချက်ကို သူ့လက်နဲ့ လိုက်ကာရင်း
“ဟေ့ ဟေ့ ငါ ဘာလုပ်လို့လဲ ဟ”
“လုပ်လုပ် မလုပ်လုပ် နင်လဲ ယောက်ကျားဘဲ ကောင်းကို မကောင်းဘူး”
“ဟ ဟ ဘာလဲဟ၊ နင့်ဟာကြီးကလဲ မဟုတ်သေးပါဘူး၊ ဘာကို မကောင်းတာလဲ”
ပြောလဲပြော တိုးဝင်လာတဲ့ လက်သီးကို သူ့လက်နဲ့ မလှုတ်နိုင်အောင် ဖမ်းဆုတ်ထားပြီး
“နေပါအုံး မိဖြူရာ ငါ့ကို သေချာပြောပါအုံးဟ”
ဒီတော့မှ စပယ်ဖြူက ခနငြိမ်သွားပြီး
“ဟိုကောင် အောင်ကြည် ကောင်မတကောင်နဲ့ တွဲနေတာ မနေ့က ငါတွေ့ခဲ့တယ်”
ဒီတော့မှ စပယ်ဖြူ ဒေါပွနေတာ သူ့ကို မဟုတ်ဘဲ သူ့ရီးစား အောင်ကြည့်ဆိုတာ သိသွားပြီး သူ့ကို ဘာမှမဆိုင်ဘဲဂလိုင်လာခေါက်တာမို့
“ဟာ နင်ကလဲ၊ အဲဒါ ငါ့နဲ့ ဘာဆိုင်လဲဟ သူ့ကို သွားပြောပါလား”
“မပြောဘူး၊ ဘာလို့ ပြောရမလဲ၊ အဲလို သူများနဲ့ တွဲလို့ လိုက်ပြောတဲ့ အစားထဲ ငါမပါဘူး၊ သူတောင် ဒီလိုဖြစ်သေးတာ ငါက သူ့ထက်တောင် ကဲပြလိုက်အုံးမယ်၊ လာ နင့်ကို ငါဘာကြောင့် ခေါ်လဲဆိုတာ ငါပြမယ် ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း”
ပြောလဲပြော တဟင်းဟင်း နဲ့ မင်းသမီး တယောက်လို လုပ်ရယ် ရယ်ရင်း တင်ထွန်းအောင်ကို လက်ဆွဲလို့ သူ့ အခန်းထဲ ခေါ်သွားသည်၊ တင်ထွန်းအောင်လဲ ဘုမသိ ဘမသိ စပယ်ဖြူ ဆွဲခေါ်ရာ ယက်ကန် ယက်ကန် ပါသွားရင်း ခုမှ သတိထားမသလို
“ဟေ့ ဟေ့ မဖြူ၊ နင့်အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလား”
“မရှိဘူး၊ အိမ်ဖေါ်မလေး ဘဲရှိတယ်၊ အရေးမကြီးဘူး၊ သူ့ကို ငါတို့နား မလာနဲ့ လို့ မှာထားပြီးသား”
အခန်းထဲရောက်တော့ စပယ်ဖြူက သူ့အခန်းတံခါးကို သေချာပိတ်ပြီး
“နင် နင် ငါ့ကို ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“ဘာလုပ်ရမှာလဲ နင်ယောက်ကျားမဟုတ်ဘူးလား၊ ဒါတောင် မသိဘူးလား”
ပြောပြောဆိုဆို စပယ်ဖြူက သူဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်၊ အစကတည်းက အတွင်းခံ မဝတ်ထားတာမို့ ချွတ်လိုက်သည်နှင့် ချက်ခြင်း ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသည်၊ တရုပ်သွေးပါသူမို့ စပယ့်ဖြူ အသားက နာမည်နှင့်လိုက်အောင်ပင် ဖြူဝင်းနေသည်၊ လူက ရုတ်တရက်ကြည့်လိုက်လျှင် ပိန်ပိန်ပါးပါးလို့ ထင်ရပေမဲ့ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့ အရိုးတငေါငေါနဲ့ မနေ၊ ကြည့်လို့ပင် ကောင်းသေးသည်၊ နို့ ၂ လုံးကလဲ သူ့ဟာနှင့်သူ အနေတော် လုံးဝန်းဝန်းလေး၊ ပန်းရောင် နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးက လုံးဝန်းနေတဲ့ နို့အုံအလယ်မှာ မသိမသာ ပြူနေသည်၊ ပေါင် ၂ ဖက်ကို မသိမသာလိမ်ပြီးရပ်နေတာမို့ ပေါင်ကြားက ဖေါင်းဖေါင်းလေးနှင့် အမွေးပါးပါးလေးကလည်း တမျိုးပင် ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်၊ အရိုးဆိုလို့ ဘိုက်သားချပ်ချပ်လေး ဘေးက ခါးရိုး ၂ ခုသာခပ်ငေါငေါဖြစ်နေသည်သာ မြင်ရသည်၊ တင်ထွန်းအောင် စိတ်ထဲ ဒါလေးကလဲ တမျိုးပင် ကြည့်ကောင်းသည်ဟု ထင်မိသည်၊ တင်ထွန်းအောင် တခါမှ သူ့နဲ့သက်ရွယ်ရွယ်တူ မိန်းခလေးတယောက်ကို ဝတ်လစ် စလစ် မမြင်ဖူးချေ၊ ဒါကြောင့် သတိလက်လွတ် ငေးကြည့်နေမိသည်၊
“ဟိတ် ဘာကြည့်နေတာလဲ ချွတ်လေ”
စပယ်ဖြူက ဖါးလားကျနေတဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကို လက်နောက်ပြန် နောက်ကနေ စုလိမ်လို့ သားရေကွင်းနဲ့ စည်းနေရာက သူ့ကို လှမ်းပြောသည်၊ ထိုသို့ လက်နောက်ပြန် မြှောက်လိုက်တော့မှ နို့ ၂ လုံးက ပိုကြွလာသည်၊
“မကောင်းပါဘူးဟာ”
“လျှာမရှည်နဲ့ တင်ထွန်းအောင်၊ ငါ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ၊ ဒါကြောင့် နင့်ကို ငါလှမ်းခေါ်လိုက်တာ၊ ငါ့ကို ဒီလို လာလုပ်လို့ မရဘူး”
ပြောပြောဆိုဆို တင်ထွန်းအောင် အနားကပ်လာလို့ အင်္ကျီကို လှမ်းချွတ်သည်၊
“နင်ကလဲဟာ တခြားတယောက်ကို ခေါ်တာမဟုတ်ဘူး”
“တင်ထွန်းအောင် စောက်ကောင်၊ နင်ငါ့ကို ဘယ်လို အစားများမှတ်နေလို့လဲ၊ ငါ့ကို တွေ့ကရာ လူနဲ့ လျှောက်လုပ်နေတယ်လို့များ မှတ်နေလား၊ ငါသိသမျှထဲမှာ နင့်ကို ကြည့်လို့ အရဆုံးမို့ နင့်ကိုခေါ်တာ၊ ပြီးတော့ နင်က ခု လောလောဆယ် ရီးစားလဲ မရှိဘူး၊ ငါသိပြီးသား နင်နဲ့ သင်ဇာက ရီးစား အတိအလင်းမဖြစ်သေးဘူး”
ပြောလဲပြော သူချွတ်လို့ ကျွတ်သွားတဲ့ တင်ထွန်းအောင် အကျႌကို အခန်းထောင့်လှမ်းပြစ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီ ကြယ်သီးကို လှမ်းဖြုတ်သည်၊ ကြယ်သီးပြုတ်သွားတော့ တဆက်တည်း ဇစ်ကိုပါ ဆွဲချလို့ စပယ်ဖြူက တင်ထွန်းအောင်ရှေ့ ဆတ်ကနဲ ထိုင်ချရင်း ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်သည်၊ Hanes တံဆိပ် အဖြူရောင် ချည်သား အောက်ခံဘောင်းဘီအပြတ်လေးက တင်ထွန်းအောင် ကိုယ်နဲ့ တိုင်းချုပ်ထားသလို တိတိကျကျ ပေါ်လာသည်၊
စပယ်ဖြူက ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်က ကျွတ်သွားအောင် ဆွဲယူနေသည်မို့ တင်ထွန်းအောင်က ဟန်ချက်ငြိမ်အောင် ထိုင်နေတဲ့ စပယ်ဖြူခေါင်းကို ကိုင်လို့ အလိုက်သင့် ခြေထောက်ကို တဖက်ဆီ ပင့်ပေးရင်း
“မဖြူ၊ မကောင်းဘူးထင်တယ်၊ နင်တို့ အချင်းချင်း တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် ဆွေးနွေးလိုက်ဟာ၊ သူက တကယ်ဖေါက်ပြန်လား မဖေါက်ပြန်လား မသိဘဲနဲ့ နင်ဒီလိုလုပ်တာ မကောင်းပါဘူး”
“မဆွေးနွေးဘူး၊ သူက အမြဲတမ်း ငါ့ကိုဆို ဟိုလူနဲ့ သဝန်တိုလိုက် ဒီလူနဲ့ သဝန်တိုလိုက်၊ ဟိုလို ဒီလို အမြဲတမ်း လျှောက်ပြောနေတာ၊ သူကျတော့ တစက်မှ မကောင်းဘူး၊ နင်ဘာသိလို့လဲ ဟိုကောင်မက သူ့လက်မောင်းကို သေချာချိတ်ပြီး တွဲသွားတာ ငါ့မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်တာ၊ ဟိုကောင်ကလဲ ပြုံးနေတာ ပါးစပ် နားရွက်တက်ချိတ်တော့မဲ့ အတိုင်း၊ မပြောလိုက်ချင်ဘူး၊ နင်မရှည်နဲ့ဟာ၊ ငါလဲ နေချင်သလိုနေမယ်”
မကြေနပ်ချက်တွေ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ပြောရင်း လက်က ဘောင်းဘီအောက်က တင်ထွန်းအောင် လီးကို ဖွဖွလေး လာဆုတ်ပြီး
“အာလား နင့်ဟာကြီးကလဲဟာ၊ နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ဒါတောင် သေချာ မတောင်သေးဘူး၊ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီလောက်တောင် ကြီးနေတာလဲ”
“ဘယ်သိမလဲဟ၊ ကြီးလို့လား၊ ပုံမှန်ဘဲမဟုတ်ဘူးလား”
“ကြီးတာပေါ့၊ ကောင်းတယ်ဟာ၊ အားရစရာကြီး၊ ငါကြိုက်တယ်၊ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း၊ ငါထင်တယ် နင့်လို ဗလမျိုးနဲ့ ဒါလဲ ခပ်သေးသေးတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း”
လက်က ဘောင်းဘီအပြင်ကနေ အရာပေါ်နေတဲ့ အချောင်းတိုင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေရာက လက်ကို ပေါင်ရင်းကနေ ဘောင်ဘီထဲထိုးသွင်းလို့ သေချာကိုင်လို့ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်၊ နောက်လက်ဖက်ကလဲ တင်ထွန်းအောင် လီးလွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဘောင်ဘီကြားက ထွက်လာအောင်ဂွကြားကဘောင်းဘီစကို ဆွဲဟပေးသည်၊ ထွက်လာတဲ့ လီးကို သူ့လက်နဲ့ ဆုတ်လို့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ဒစ်ပေါ်လာအောင် သားရည်ကို ဆွဲချပြီး ဂွင်းတိုက်သလို လက်က လီးကိုလှည့်ပတ်ကစားနေရာက တင်ထွန်းအောင်ကို မော့ကြည့်သည်၊
“သင်ဇာသာသိရင်ငါတို့တော့ ဘာဖြစ်မလဲမသိဘူး မိဖြူရာ”
“မသိပါဘူးဟာ၊ နင်နဲ့ငါ ဘယ်သူမှ မပြောရင် သူဘယ်လိုမှ မသိပါဘူး၊ ဒါတွေ ထားလိုက်ပါ၊ ခုလောလောဆယ် နင် ငါ့ကိုဘဲ စိတ်ဝင်စားစမ်းပါ၊ နင်ဟိုပြောဒီပြောနဲ့ ဒီမှာ လုပ်ရတာ ဖီးလ်ငုတ်တယ်၊ တခါတည်း ယောက်ကျားမဟုတ်တာ ကျနေတာဘဲ၊ တခါတည်း ငါ့ကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး လုပ်ချင်တာ လုပ်တာမဟုတ်ဘူး”
“ကဲဟာ ချွတ်လိုက်တော့ ငါ့ဘောင်းဘီ၊ နင့်သဘောနဲ့ နင်နော်၊ နောက်မှ နင်ငါ့ကို အပြစ်မပြောနဲ့”
“အေးပါဟာ၊ ဒီလိုလုပ်စမ်းပါ”
စကားလဲဆုံးရော လက်ကျန်တင်ထွန်းအောင် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီက လျှောကနဲ ကျွတ်သွားသည်။ တင်ထွန်းအောင်က ဘောင်ဘီးကို ခြေဖျားဖြင့် ဆတ်ကနဲ ကန်ထုတ်ရင်း
“ကဲလာ”
“နေအုံးဟာ ခန၊ ငါအရင်လုပ်မယ်”
တဆက်တည်း ခပ်တင်းတင်းလေး မာသယောင်ယောင်ဖြစ်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင် လီးကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် လှမ်းငုံလိုက်သည်။
“အု အု အု အု”
မျက်စိလေး အသာမှေးလို့ ခေါင်းကို မော့ပြီး ဇိမ်ခံနေရာက တအုအု နဲ့ အသံထွက်လာတာမို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်၊ စံပယ်ဖြူက သူ့လီးကို ပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိုးထည့်လို့ လက်တဖက်က လက်ဝါးကို ဖြန့်လို့ ငါးချောင်းဖြင့် ကျန်နေတဲ့ အပိုင်းကို အုပ်ထားပြီး သူငုံ့ကြည့်တော့ ကျန်တဖက်က သူ့ ပါးစပ်ဝကို လက်ညိုးထိုးပြသည်၊ တဆက်တည်း ထိုးထားတဲ့ လက်ညိုးက သူ့လီးအရင်းနားက အနည်းငယ်လွတ်နေတဲ့ အပိုင်းကို တန်းကျသွားသည်၊ ပြီးတော့ ပါးစပ်က တအုအု နဲ့ အသံဆက်ထွက်လာပြီး ခေါင်းကို ညှိမ့်လိုက် မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲဖြင့် သူ့လက်ကို ပြလိုက်ဖြင့် အချက်ပြသည်၊ စပယ်ဖြူ ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို တင်ထွန်းအောင် ရုတ်တရက် နားမလည်၊ ဒါကြောင့် စံပယ်ဖြူ ခေါင်းကို ကိုင်လို့ သူ့လီးကို ့ပါးစပ်ထဲက အသာဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ပါးစပ်ထဲက ထွက်သွားတော့မှ မောသံဖြင့်
“ကြီးလိုက်တာဟာ၊ ငါ့ပါးစပ်ထဲ အသကုန် ထိုးထည့်ထားတာတောင် နောက်က ငါ့လက်တဆုတ်မကဘူး ကျန်သေးတာ”
“သူများနဲ့ မတူဘူးလား”
“မသိဘူးဟ၊ ငါကလဲ အပြင်မှာဟိုကောင် အောင်ကြည် ဟာဘဲ မြင်ဘူးတာ၊ နင့်ဟာကတော့ ငါတို့ ကြည့်ဘူးတဲ့ အပြာကား ထဲက ဟာလောက်ကြီးလောက်ကို ရှိတာ”
“အောင်ကြည် ကဘယ်လောက်ကြီးလဲ”
“စောစောကလို ငါ့ပါးစပ်ထဲက နေတိုင်းရင် လက်တဆုတ်စာတောင်မရှိဘူး၊ အလွန်ဆုံး လက် ၃ လုံးဘဲ နင်က တဆုတ်တောင် မကဘူး၊ နောက်လက်တလုံးလောက်ပိုသေးတယ်၊ ဒါတောင် ငါက ဟိုး အာခေါင်ထိရောက်အောင် ထည့်ထားတာ၊ အန်တောင်ထွက်တော့မယ်၊ လုံးပတ်ကလဲ တုတ်လိုက်တာဟာ”
“အဲဒါကောင်းလား”
“အဲဒါကတော တော်ကြာသိမှာဘဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဖြေးဖြေးလုပ်ဟာနော်၊ နင့်ဟာကြည့်ပြီး ငါကြောက်တောင်ကြောက်လာပြီ”
“ဒါဆိုလဲ မလုပ်တော့ရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်”
စံပယ်ဖြူက ဖြန်းကနဲ တင်ထွန်းအောင် တင်ပါးကို လှမ်းရိုက်ရင်း
“စောက်ကောင်၊ ဘာမလုပ်တော့ဘူးလဲ၊ လုပ်၊ ငါ့ဟာပြဲသွားပစေ၊ နင့်ဟာကြီး ကြည့့်ပြီး ငါစိတ်ထနေတာကို နင်မို့ ပြောရက်တယ်”
“မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ နင်ကြောက်တယ်ဆိုလို့”
“ဟိတ် တကယ်တော့ ဘယ်ကြောက်မလဲဟ၊ နင်ကလဲ တုန်းလိုက်တာ၊ နင့်ဟာကြီး ကြည့်ပြီး အသဲယားနေတာ၊ စုတ်တာတောင် အာခေါင်ထဲ အတင်းထိုးထည့်ပြီး စုတ်တဲ့ဟာ၊ အားရတယ်ဟာ၊ ငါတော့ နင့်ကို ရေရေလည်လည်ကြိုက်သွားပြီ”
“ပြီရော ပြီးရော၊ နင်တို့ မိန်းခလေးတွေ အမျိုးမျိုးဘဲ၊ နားကိုမလည်ဘူး”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် learn learn၊ ဒီလိုဘဲပေါ့ဟ၊ ဒီလိုအချိန်မှာ ငါတို့ပြောရင် ဘယ်တော့မှ အတည်မမှတ်နဲ့၊ များသောအားဖြင့် ပြောင်းပြန်ပြောတာ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ငါ့ကို ပြောင်းပြန်မပြောနဲ့ဟာ၊ လိုချင်တာပြော”
“စောက်ကောင် ပြီးရော၊ ဒါဆို နင့်အလှည့်၊ ငါ ဇိမ်လေးနဲ့ ခံအုံးမယ်၊ ဟေ့ ဟေ့ ငါ့လိုမျိုး ပါးစပ်နဲ့ အရင်နော်၊ နင်ရွံတတ်လား”
“နင့်ဟာက ညစ်ပတ်လို့လား”
“ပတ်နေရင် နင့်ကို လုပ်ခိုင်းမလား၊ စကားကိုများတယ်၊ လုပ်ဟာ တကိုယ်လုံးကို၊ နင့်ကို ကြည့်ပြီး ငါအသဲယားလာပြီ၊ ကြာရင် ငါဆွဲကိုက်မိမယ်”
ပြောပြာဆိုဆို စံပယ်ဖြူက အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်လဲ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပါးပါးလှလှ စပယ်ဖြူ ကိုယ်လုံးလေးကို ခနမျှ စိုက်ကြည့်နေပြီး သူ့ကိုယ်ကို စံပယ်ဖြူကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်သည်။ ခနနေတော့ စီကနဲ စပယ်ဖြူဆီက အသံထွက်လာသည်။
“အိုး . . . ရှီး . . အီး . . . ကောင်းလိုက်တာဟာ . . .”
“စောက်ကောင် နင်ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ၊ ပြောစမ်း ပြောစမ်း နင် ဒါတွေ ဘယ်ကတတ်လဲ .အား အား . . .”
“လုပ်ဟာ ပြင်းပြင်း ကောင်းလိုက်တာ ကောင်းလိုက်တာ ရှီး သေပြီ သေပြီ အား အား မရပ်နဲ့ မရပ်နဲ့ လုပ် လုပ်”
“အား . . စောက်ကောင် . . ငါ ဘယ်လိုအော်အော် ဂရုမစိုက်နဲ့ . . . အား ကောင်းလိုက်တာ သေပြီ သေပြီ”
.................................................................................
“မမခိုင်လဲ ငွေ ၃ သောင်းလောက် ကွာတာများ သေချာစစ်နေလိုက်တာ၊ ၃ သောင်းဘာရှိတာမှတ်လို့”
“မောင်တင်၊ မှတ်ထား၊ အလုပ်ဆိုတာ အလုပ်နဲ့ တူအောင်လုပ်ရတယ်၊ အလုပ်မှာ စာရင်းဇယားက အရေးကြီးဆုံး၊ သုံးသောင်းမပြောနဲ့ ၃ ကျပ်ကွာလဲ အဖြေမှန်မရမချင်း ရှာရမှာဘဲ၊ ငွေနဲနဲလေးဘဲ ဆိုပြီး ပေါ့လျှော့လို့ မရဘူး၊ အထူးသဖြင့် ကိုယ့်အလုပ်သမားတွေနဲ့ လုပ်တဲ့အခါ အဲလို စေ့စပ်မှ သူတို့က အရေးတယူနဲ့ သေချာလုပ်မှာ၊ ကိုယ်က အရေးမကြီးဘူး နဲနဲပါးပါးဘဲ ဆိုပြီး လျှော့ပေါ့ပေးလိုက်လို့ကတော့ သွားပြီသာမှတ်”
သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့လဲ မမခိုင်ပြောသည်မှာ ဟုတ်လဲဟုတ်သည်မို့ တင်ထွန်အောင် ဘာမှစောဒက မတက်ဖြစ်တော့၊ မမခိုင်ရဲ့ အလုပ်သမားတွေအပေါ် အုပ်ချုပ်မှု့ကို သူအံ့သြလို့ မဆုံးပေ၊ ဘယ်အလုပ်သမားနှင့်မျှ သူငယ်ချင်းပေါင်း မပေါင်း၊ သို့သော် လခ ကိုသူများထက်ပိုပေးသည်၊ မမခိုင်လိုချင်သည်က တိကျသောတာဝန်ကျေပြွန်မှု့ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ ငွေကွာသည့် ကိစ္စကို စစ်ဘို့ မမခိုင်က သူ့ကို တာဝန်ပေးသည်၊ အတွေ့အကြုံရအောင် လုပ်ခိုင်းဖြစ်သည်၊ ဒီတော့ သူနဲ့ စာရင်းကိုင်မလေး ၂ ယောက် စာရွက်တထပ်ကြီးနှင့် ကွန်ပြူတာကြား ခေါင်းချင်းဆိုင် အဖြေမှန် ရှာနေသည်ကို မမခိုင်က ထိုင်ကြည့်နေသည်၊ နောက်ဆုံး အဖြေမှန်ပေါ်တော့ နေ့လည် ၂ နာရီထိုးပြီ၊ အဲဒီတော့မှ စာရေးမလေး ၂ ယောက် စာပွဲမှထပြီး ကမန်းကတန်း သူတို့ သယ်လာတဲ့ မနက်စာ ပြေးစားရသည်၊ သူနဲ့ မမခိုင်ကတော့ ဘာမှမစားရသေး။
အဖြေမှန်ရလို့ စာရေးမလေးတွေ ထွက်သွားမှ တင်ထွန်းအောင်က မမခိုင်အခန်းထဲမှသူ့အတွက်ပေးထားတဲ့ ခုံမှာ ခြေပြစ်လက်ပြစ် ထိုင်ရင်းပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်။
“တမနက်လုံး အဲဒီ ဂဏန်းတွေနဲ့ နပန်းလုံးလိုက်တာ သားတော့ ခေါင်းတွေနောက်ပြီး မျက်စိထဲ ဂဏန်းချည်းဘဲ မြင်နေတော့တယ်”
“ကဲ မောင်တင်ရေ၊ ဒါအစဘဲရှိသေးတယ်၊ တကယ်တန်း စီးပွားရေး လုပ်ငန်း လုပ်ရင် ဒါထက် ဆိုးတာတွေ အများကြီး လာအုံးမယ်၊ ကဲပါ ဒါတွေ ခေါင်းထဲက ထွက်သွားအောင် မခိုင်လုပ်ပေးမယ်၊ မနက်စာ ကောင်းကောင်း ဟိုတယ်မှာ သွားစားမယ်၊ ဟုတ်ပလား”
ဒါနဲ့ဘဲ ၂ ယောက်သား နာမည်ကြီး ဟိုတယ်က စားသောက်ခန်းမ ကိုရောက်လာကြသည်။ မမခိုင်က ဦးဆောင်ပြီး ကောင်းပေ့ အစားအသောက်များကို မှာသည်၊ မှာထားတဲ့ အစားအသောက်များကို စောင့်နေတုန်း မမခိုင် က ခန ဆိုပြီး ဟိုတယ်ထဲ ဝင်သွားသည်၊ တင်ထွန်းအောင် ထင်လိုက်သည်က မမခိုင် bathroom သွားသည်ဟု။
သို့သော် ထင်ထွန်းအောင် အထင်မှားသွားသည်ကို စားသောက်ပြီးမှ သိလိုက်ရသည်။ စားသောက်ပြီး မမခိုင်က မပြန်ဘဲ သူ့ကို ခေါ်ကာ အိပ်ခန်းများ ရှိရာဘက် ဓါတ်လှေခါး နဲ့ တက်လာခဲ့သည်။ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးသား တင်ထွန်းအောင်က ဖြတ်ကနဲ ရိပ်မိလိုက်သည်၊ မမလတ်ကလဲ သူ့သူငယ်ချင်း အကြောင်း အရိပ်အမွက်မျှ ပြောပြထားသည်၊ ကျောင်းတုန်းက ယောက်ကျားတွေ ထည်လဲတွဲတတ်သည့်အကြောင်း၊ သူ့ဆီက ပညာကို ရအောင်ယူဘို့၊ ဒီလို ကိစ္စများကို မသိနားမလည်သလို ဟန်ဆောင်ပြီး အလိုက်သင့် ဆက်ဆံဘို့ မှာထားသည်များကို ချက်ခြင်းသတိရသွားသည်။
“မမခိုင် ခု ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ဒီမှာလေ အခန်းယူထားတယ်၊ အေးအေးဆေးဆေး အနားသွားယူတာပေါ့၊ ခုလို စိတ်ထဲက ဖိစီးလာရင် လူက အကြောလျှော့ပေးရတယ် သိလား ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
မမခိုင်က သူ့လက်ထဲက သော့ကဒ် ကိုထောင်ပြပြီး ရီရင်းပြောသည်။
“ဘယ်လို အကြောလျှော့ မလို့လဲ၊ လေ့ကျင့်ခန်းလား”
“ဘယ်ကလာ၊ မောင်တင့်ကို အကြောလျှော့သွားအောင် နှိပ်ပေးမလို့ ခိ ခိ ခိ ခိ”
“အာ မလုပ်ပါနဲ့ မမခိုင်ရာ၊ မတော်တရော် . . မမခိုင်က သူဌေး . . . .”
“ဟိတ် ရွှတ် . . ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် . . ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ . . မသိရင် ငြိမ်ငြိမ်နေ . . ပြီးမှပြော . . သိပလား”
သူ့လက်မောင်းကို ဖြတ်ကနဲ ပုတ်ပြီး ပြန်မလွှတ်တော့ဘဲ ခပ်တင်းတင်း ဆွဲညှစ်ရင်း မမခိုင်ကပြောသည်၊ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဓါတ်လှေခါး ရပ်သွားလို့ တိင် ကနဲ အသံမြည်ကာ အလိုအလျှောက် တံခါးဖွင့်သွားသည်၊
“လာ”
ကန့်လန့် ကန့်လန့် နှင့် တင်ထွန်းအောင် မမခိုင် ဆွဲခေါ်ရာ ပါသွားသည်။ ဘယ်လိုဖြစ်သည်မသိ၊ ဒီအပတ်အတွင်း တင်ထွန်းအောင် အဖို့ မိန်းခလေးတယောက်က အခန်းထဲ ဆွဲသွင်းခြင်းကို ဒုတိယအကြိမ် မြောက်ခံလိုက်ရပြန်သည်။
“ဟား”
အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် မမခိုင်က လက်ကကိုင်လာတဲ့ ပိုက်ဆံအိပ်ကို ဆိုဖာပေါ် လှမ်းပြစ်တင်ပြီး ဝုန်းကနဲ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန် ခြေပြစ်လက်ပြစ် လှဲချရင်း ပါးစပ်က ‘ဟား’ ကနဲ သက်ပြင်းကြီးကို မှုတ်ထုတ်လို့ ခန ညိမ်သက်သွားသည်။ တင်ထွန်းအောင် ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ရပ်ရင်း ပက်လက်ကလေး အိပ်ယာပေါ် ညိမ်သက်သွားတဲ့ မမခိုင်ကို လှမ်းကြည့်နေမိသည်၊ ကုတင်ပေါ် အရှိန်နဲ့ ပြစ်လှဲလိုက်တာမို့ ဝတ်ထားတဲ့ ထမီက ဒူးပေါ်သည် အထိလောက် လန်တက်သွားသည်၊ လက်နှစ်ဘက်က အပေါ်မြှောက်လို့ ကုတင်ပေါ် ခြေပြစ်လက်ပြစ် ကားယားကြီး လဲနေတာတဲ့ မမခိုင် ပုံစံက ကြည့်လို့ကောင်းသည်မို့ တင်ထွန်းအောင် မမခိုင်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ခနကြာတော့မှ မျက်လုံး အစုံ ပွင့်လာလို့ ငေးကြည့်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်ကို
“ဟိတ် ဘာလုပ်နေတာလဲ လာလေ ဒီမှာ လာလှဲ”
သူ့ဘေးက နေရာလွတ်ကို လက်နဲ့ ဝေ့ယမ်းပြရင်း ပြောသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က ရုတ်တရက် မလှုတ်သည်လို့ မမခိုင်က စိတ်မရှည်သလို
“လာဆို”
ဒီတော့မှ တင်ထွန်းအောင် အသာအယာ ကုတင်ပေါ်ထိုင်လို့ မမခိုင်ဘေး လဲှချလိုက်သည်၊ သူဘေးလှဲလာတဲ့ တင်ထွန်းအောင်ကို မမခိုင်က မဆိုင်းမဆွ လှမ်းဖက်လိုက်ရင်း
“မောင်တင် ဘာလဲ မခိုင်ကို အံ့သြသင့်နေလား”
တကယ်တော့ တင်ထွန်းအောင် မအံ့သြချေ၊ တနေ့ ဒီလို ကြုံမည်ကို သူတွက်ပြီးသားပင်၊
“မအံ့သြနဲ့ မောင်တင်ရေ၊ မခိုင်က ကြိုက်ပြီဆို ဒီလိုဘဲ၊ ငါ့မောင်ကို မခိုင်က မြင်ကတည်းက သဘောကျတာ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ပြီးတော့လေ မခိုင်က ကိုယ်ကြိုက်တဲ့သူနဲ့ ဒီလိုနေပြီး သေချာပြုစုချင်တာ၊ ဘာလဲ မောင်တင်စိတ်ထဲမှာ မခိုင်က ချစ်စရာမကောင်းဘူး ထင်လို့လား”
“အာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကောင်း . . ကောင်းပါတယ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
မမခိုင်က သူ့ ကဘောက်ထိ ကဘောက်ချာ အပြောကို တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း တင်ထွန်းအောင်ကိုယ်ပေါ် သူ့ကိုယ်နှင့် တက်ဖိလိုက်သည်။ တင်ထွန်းအောင် နှာခေါင်းထဲ မမခိုင် ကိုယ်သင်းနံ့က တိုးဝင်လာသည်။
“မျက်စိမှိတ်ထား၊ မခိုင် ခေါင်းကို နှိပ်ပေးမယ်”
မမခိုင် လက်နုနုလေးတွေက သူ့ နားထင်ကို ဖွဖွလေး လာဖိပြီး နှိပ်ပေးတာ ခံလိုက်ရသည်။ မမခိုင်နှိပ်ပေးတာ ခံလို့ကောင်းသည်မို့ တင်ထွန်းအောင် လက်က အလိုလို မမခိုင် ကြောကို လှမ်းဖက်လို့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေမိသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် မမခိုင်လက်က သူ့ နားထင်မှတဆင့် မှိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးပေါ်ရောက်လာလို့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကာနှိပ်ပေးနေသည်၊ ပြီးတော့ သူ့ နှုတ်ခမ်းနွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်ကို သိလိုက်ရပြီး သူ့လက်က မမခိုင် ကြောကို တင်းတင်းကြီး ဖက်မိသွားသည်။
“ကောင်းတယ်ကွယ်၊ မခိုင်တော့ အားရတယ်၊ ဘယ်လိုလဲ မခိုင်လုပ်ပေးတာ ကြိုက်လား”
“အင်း”
“ကြုံဖူးလား ဒါမျိုး”
“ဟင်အင်း”
“ဟုတ်ရဲ့လား၊ မခိုင်တော့ မထင်ဘူး”
“မမခိုင်ကလဲ သားက ရီးစားတောင် မရှိတဲ့ဟာ”
“မသိဘူးလေ၊ ခုခေတ်ကောင်လေးတွေက အတတ်ဆန်းတွေ တတ်ပါဘိသနဲ့”
“အာ မမခိုင်ကလဲ ဗီဒီယိုလေး ဘာလေး ကြည့်ဖူးရုံလောက်ပါ”
“ဒါဆို ဒါကြီးက ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ထွားကြိုင်းနေတာလဲ၊ ပြော၊ ပန့်တွေ ဘာတွေ ဆွဲထားတာလား”
“ဘာလဲဟင် မမခိုင် ပန့်ဆိုတာ ဘာလဲ”
“တကယ်မသိဘူးလား”
“ဟင်အင်း”
“ဒါကြီးကို ကြီးအောင် လေစုတ်ဆက်လိုဟာမျိုးနဲ့ ဆွဲတာလေ၊ မခို်င်လဲ ကြားဘဲကြားဖူးတာ၊ မလိမ်နဲ့နော်၊ မခိုင်သိတယ် တခုခုတော့ တခုခုလုပ်ကို လုပ်ထားရမှာ”
“ဟီး ဟီး မမခိုင်ကလဲ သားက လက်နဲ့ ဘဲ ခန ခန လုပ်တာ”
တင်ထွန်းအောင်က ပြောပြီး ရှက်သလို မမခိုင် ရင်ခွင်ထဲ အတင်းမျက်နှာအပ်ပြီး အတင်းဖက်ထားသည်။ မမခိုင်က တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘာလဲ ကောင်လေး၊ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက နှာဘူးကျတယ်ပေါ့ဟုတ်လား၊၊ ဘယ်အရွယ်ထဲက စလုပ်လဲ ပြောစမ်း”
“ဟင်အင်း ဟင်အင်း”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟဲ့ ဟဲ့ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ယားတယ်၊ ဘယ်နေရာ လာနမ်းနေတာလဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ကဲ . . ဒီည မခိုင်နဲ့ဘဲ ဒီဟိုတယ်မှာ အိပ်တော့ ဟုတ်လား၊ မလတ်ဆီ ဖုံးဆက်ပြောလိုက်မယ်၊ အရေးကြီးတဲ့ အလုပ် လုပ်စရာရှိလို့ မောင်တင့်ကို ဒီညခေါ်ထားလိုက်တယ်လို့”
“အင်း မမခိုင် သဘော”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
.........................................................................................
“ဟော မောင်တင်၊ ဘယ်လိုလဲ ညက တော်တော်ပင်ပန်းသွားလား”
မမလတ်က တံခါး လာဖွင့်ပေးရင်း ခပ်တည်တည်ပြောသည်၊ ကိုရဲ အိမ်မှာမရှိမှန်း သူသိသည်၊ သူနဲ့တွေ့တိုင်း အမြဲတမ်း ပြုံးနေတဲ့မမလတ်က ခုလိုခပ်တည်တည် မျက်နှာထားကြောင့် တင်ထွန်းအောင် စိတ်ထဲက ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ မမခိုင်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူ့ကို စိတ်ကောက်သွားပြီလား။
“ဦးဦး”
အိမ်ရှေ့ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အရုပ်နှင့် ကစားနေတဲ့ ရာရာလေးက သူ့ကို မြင်သည်နှင့် လက်တဖက်က အရုပ်ကိုကိုင်ရင်း သူ့ဆီပြေးလာသည်။
“ဟေး . . . ရာရာလေး”
တင်ထွန်းအောင်က ရုတ်တရက်ထိုင်ချလို့ လက်နှစ်ဘက်ကမ်းပြီး ပြေးလာတဲ့ ရာရာလေးကို ဆီးကြိုလိုက်သည်၊ ရာရာလေးက သူ့လက်ကြားထဲ ပြေးဝင်လာတော့ အလိုက်သင့်ပွေ့ချီလို့ ပါးနှစ်ဖက်ကို တရွှတ်ရွှတ် နှင့် နမ်းပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ဦးဦး ဒီမှာတွေ့လား၊ သူ့နာမည်က ဘာဘီ (barbie) တဲ့၊ မေမေဝယ်ပေးတာ”
ရာရာလေးက သူ့လက်ထဲမှာ ကိုင်လာတဲ့ ရွှေရောင်ဆံပင် ဖားလားနဲ့ ဘိုမရုပ်အသစ်လေးကို ပြရင်းပြောသည်။
“ဟုတ်လား၊ ဘာဘီလား”
သူနှင့် ရာရာလေး အပြန်အလှန် ပြောနေသည်ကို ကြည့်ပြီး မမလတ်က တံခါးပြန်ပိတ်လို့ ခပ်တည်တည်နှင့် သူ့ အခန်းထဲ ဝင်သွားသည်၊ တင်ထွန်းအောင်လဲ ခလေးနှင့် စကားပြောရက် တန်းလမ်းမို့ ဘာမှမပြောလိုက်ရ၊ ချက်ခြင်း မမလတ်နောက်လိုက်သွားရင်လဲ ခလေးကပါလာပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောလို့ ဖြစ်မှာမဟုတ်သည်မို့ အလိုက်သင့် ရာရာလေးနှင့် အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် အရုပ်နှင့် ကစားနေလိုက်သည်။
ရာရာလေးကလဲ ခုတလော စကား တော်တော်တတ်လာသည်။ လူကြီးစကားပြောလျှင် သူမသိတာ ဝင်ဝင်မေးတတ်သည်မို့ ခလေးရှေ့မှာ ဆို စကားပြော ဆင်ခြင်နေရသည်။ အတန်ကြာ ရာရာလေးနှင့် ကစားပြီးနောက် ဦးဦး သမီးမေမေနဲ့ စကားသွားပြောလိုက်အုံးမယ်၊ သမီး ဒီမှာကစားနေအုံးနော် ဆိုတော့ ရာရာလေးက ခေါင်းညှိမ့်ပြသည်။
မမလတ်ရှိတဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာပြီး တံခါးကို လော့ချ် ချလို့ အိပ်ယာပေါ် လှဲနေတဲ့ မမလတ်ဘေးဝင်ထိုင်ရင်း
“မမလတ်”
“မခိုင်ကို သဘောကျသွားပြီမဟုတ်လား
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး မကျပါဘူး မမလတ်ကလဲ”
“ဘာမကျဘူးလဲ၊ မလတ်က သူ့အကြောင်းသိပြီးသား၊ သူက ယောက်ကျားတွေ စွဲအောင် လုပ်တတ်တယ်”
“မမလတ်လဲ သူက တခြားသူတွေကိုဘဲ လုပ်လို့ရမှာပေါ့၊ သားကိုတော့ ဘယ်ရမလဲ၊ သားစိတ်ထဲမှာက မမလတ် တယောက်ဘဲ ရှိတဲ့ဟာ”
“ဟွန်း”
“တကယ်ပြောတာ မမလတ်၊ သူဘယ်လို လုပ်လုပ် သားစိတ်ထဲမှာ မမလတ်က သားကို လုပ်နေတယ်ဘဲ ထင်တာ”
“တကယ်လား”
“ဘုရားစူး၊ မိုးကြိုးပြစ်၊ တကယ် တကယ်၊ မနေ့ညက သူ့နဲ့သာ နေ နေရတာ၊ မမလတ်ကိုဘဲ စိတ်ထဲက သတိရနေတာ”
ဒီတော့မှ မမလတ်က ပြုံးလို့ တင်ထွန်းအောင်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ် လှမ်းဆွဲချသည်။ ပြီးတော့ တင်းတင်းဖက်ရင်း
“မလတ်က မောင်တင် သူ့ကိုစွဲသွားပြီး မလတ်ကို ပြစ်သွားမှာ စိုးတာ”
“အာ မမလတ်ကလဲ၊ သူမပြောနဲ့ မိုးပေါ်က နတ်သမီး လာလဲ မမလတ်ကို မပြစ်ဘူး၊ သားစိတ်ထဲမှာ မမလတ် တယောက်ဘဲ ရှိတာ”
ပြောပြောဆိုဆို တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် လည်တိုင်တလျှောက် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ခပ်ဖွဖွ စုတ်နမ်းလေး လျှောက်နမ်းရင်း လက်က မမလတ် တကိုယ်လုံးကို လိုက်ပွတ်နေသည်။ မမလတ်လက်တဖက်က သူ့လည်တိုင်ကို ပြန်ဖက်လို့ လက်တဖက်က သူ့ပေါင်ကြားထဲ ရောက်လာကာ လက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် သူ့လီးကို လာပွတ်ကစားနေသည်။
“ချစ်တယ် မမလတ်ရာ၊ မမလတ်ကို အရမ်းချစ်တယ်”
“ချစ်ကွာ ချစ် ချစ်”
တဖြေးဖြေးနှင့် အရှိန်ရလာပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် တင်ထွန်းအောင်က မမလတ်အဝတ်အစားများကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားမို့ လွယ်လွယ်ကူကူပင် ကျွတ်သွားသည်။
“လေးဘက်ထောက်ပေး မမလတ်”
“အင်း”
မမလတ်က ကုန်းထလို့ ကုတင်စောင်းမှာ လေးဘက်ထောက်ပေးသည်။ တင်ထွန်းအောင်လဲ မတ်တတ်ရပ်လို့ နောက်ကနေ နေရာယူပြီး သူ့ဟာကို ကိုင်လို့အသာထိုးထည့်လိုက်သည်။ တဖြေးဖြေး နှင့် စေးစေးပိုင်ပိုင် သူ့လီးက မမလတ် စောက်ဖုတ်ထဲ နစ်ဝင်သွားသည်၊
“ကောင်းလိုက်တာ မမလတ်ရာ၊ မမလတ် စောက်ဖုတ်က သားလီးနဲ့ တကယ့်ကို ဖစ်ဆိုက်ဘဲ”
“ခပ်ဖြေးဖြး အရင်လုပ်နော် ကောင်လေး”
“သားသိတယ် မမလတ်”
တင်ထွန်းအောင် လက်တဖက်က မမလတ် ဖင်တုန်းတဖက်ကို ဆွဲဆုတ်ရင်း တချက်ချင်း ခပ်ဖြေးဖြေး အဝင်အထွက် လုပ်ပေးလိုက်တော့ တဖြေးဖြေးနှင့် မမလတ် စောက်ဖုတ်အတွင်းက သိသိသာသာ စိုရွဲလာကာ လျှောလျှောရှုရှုဖြစ်လာသည်။
“အင်း အင်း အင်း အင်း ရပြီ ရပြီ”
မမလတ်က အချက်ပေးတော့ လက်ကတင်ပါး ၂ ဖက်ကို စုံကိုင်လို့ အရှိန်နဲနဲမြှင့်လိုက်သည်။
“အ အ အ အ အ အ ဆောင့် ဆောင့် အ အ အ အ”
ဖိုးဖိုဖတ်ဖတ် နဲ့ ၂ ယောက်သား အရှိန်တက်နေတုန်း
“မေမေ မေမေ”
အခန်းအပြင်မှ ရာရာလေး ရဲ့ အသံစာစာနှင့် အော်ခေါ်သံ ၂ ယောက်သား ကြားလိုက်ရသည်။
“လာပြီ လာပြီ သမီး”
မမလတ်က အသံပြန်ပေးလိုက်တော့ တင်ထွန်းအောင်လဲ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည််။ ၂ ယောက်သား ကမန်းကတမ်း အဝတ်အစားကို ပြန်ကောက်စွတ်ရင်း တချက်တချက် တယောက်ကို တယောက် လှမ်းကြည့်ရင်း နောက်ဆုံး မနေနိုင်ကာ ရီမိကြသည်။
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး အရေးထဲကျမှ ရာရာလေးကလဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဘာလဲ၊ တော်ကြာ ခလေးနေ့လယ် တရေးအိပ်ရင် ပြန်စမယ်၊ ဒါဘဲနော် မမလတ်၊ ဒီနေ့ ပြီးအောင်ကို လုပ်မှာ”
“အင်းပါ အင်းပါ၊ နေအုံး၊ မလတ် အရင်ထွက်မယ်၊ နောက်မှ လိုက်လာ”
..............................................................
သင်ဇာ နှင့် တင်ထွန်းအောင်က တခါတရံ ဖုံးပြောဖြစ်သည်၊ ရီးစားမဟုတ် ဘာမဟုတ်မို့ ရီးစားတွေလို ချစ်ကြောင်း ကြိုက်ကြောင်း မဟုတ်ပေမဲ့ သံယောဇဉ် စကားတော့မထိတထိပြောဖြစ်သည်၊ အပြင်မှာ ထပ်တွေ့ချင်ပေမဲ့ တင်ထွန်းအောင် မမခိုင်ဆီမှာ အလုပ်သင် ဝင်လုပ်နေသည် ဆိုတော့ အခွင့်မသာ၊ ဒါပေမဲ့ တင်ထွန်းအောင် အားရက်တရက်မှာတော့ တွေ့မိကြသည်။ ဒါကလဲ သူတို့ သူငယ်ချင်း ၃ ယောက် ရှော့ပင် ထွက်ရင်း တင်ထွန်းအောင်ကို လှမ်းခေါ်ကာ ဆိုင်တဆိုင်တွင် စားသောက်ရင်း စကားပြောခြင်းမျှသာ ဖြစ်သည်။ အဲဒီတုန်းက စပယ်ဖြူ နှင့် တင်ထွန်းအောင် လဲဘာမှမဖြစ်သေး။ စကားပြောရင်း စပယ်ဖြူက တင်ထွန်းအောင်တို့ကို နင်တို့ တွေ့ချင် ငါ့အိမ်လာတွေ့လေ ဟု စသလိုလို နောက်သလိုလို ရီရင်း ပြောသွားသည်ကို အမှတ်ရလာသည်၊ ပြီးတော့ တင်ထွန်းအောင်ကိုယ်တိုင် စပယ့်ဖြူ အိမ်က လွပ်လပ်သည်ကို ကိုယ်တိုင် ကြုံလိုက်ရသည်။
တင်ထွန်းအောင်လဲ သင်ဇာလို အပျိုစစ်စစ်လေး တယောက်နှင့် ၂ ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်လာသည်၊ ခု သူကြုံခဲ့သူများအားလုံးက အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးသား သူတွေချည်းဖြစ်နေသည်။ တကယ့်လက်တွေ့ အပျိုစစ်စစ်လေးနဲ့ဆို ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ သူသိချင်သည်၊ ဒါနဲ့ တရက် သင်ဇာ နှင့် ဖုံးပြောဖြစ်တော့ စပယ့်ဖြူ့ အိမ်အကြောင်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ သင်ဇာကို သူမေးကြည့်သည်။
“သင်ဇာ ကိုမေးမလို့”
“ဘာလဲ ကိုထွန်း”
“သင်ဇာမှတ်မိလား၊ ဟိုတခါ စပယ်ဖြူ ပြောသွားတာလေ၊ ကိုတို့ တွေ့ချင် သူအိမ်လွတ်လွတ်လပ်လပ် လာတွေ့လို့ ရတယ်ဆိုတာလေ၊ အဲဒါ တကယ်လား”
“အင်း၊ ဟုတ်မယ် ကိုထွန်း၊ မို့မို့လဲ သူ့ရီးစား ခေါ်ခေါ်လာတယ် ပြောတာဘဲ”
“ကို တို့လဲ စပယ်ဖြူ အိမ်မှာ တွေ့ကြရင် မကောင်းဘူးလား”
“ဒါဆို ကိုထွန်း ဖြူဖြူ့ကို ပြောလိုက်လေ”
“အာ ကိုထွန်းဘယ်လိုပြောမလဲ၊ စပယ်ဖြူက သင်ဇာ့ သူငယ်ချင်းဥစ္စာ၊ သင်ဇာပြောလိုက်ပေါ့”
“သင်ဇာ မပြောချင်ပါဘူး၊ ဖြူဖြူက ညစ်စုတ်၊ အဲလို တွေ့မယ်ဆို သူ့ကို ရိုးရိုး ပြောလို့ မရဘူး”
“ဘယ်လို ပြောရလို့လဲ”
“အိုး မပြောချင်ပါဘူး ကိုထွန်းကလဲ”
“ဒါဆို မို့မို့က ရော”
“မို့မို့လဲ သူပြောခိုင်းသလို ပြောရတာပေါ့”
“ပြောလိုက်ပေါ့ သင်ဇာကလဲ သူငယ်ချင်း အချင်းချင်းဘဲဟာ”
“အာ . . ကိုထွန်းက သိလဲမသိဘဲနဲ့၊ အင်း . . သင်ဇာ သူကိုမေးကြည့်မယ်လေ၊ ပြီးမှ ကိုထွန်းကို ပြန်ပြောမယ်လေ”
................................................................................
“ဖြူဖြူလား”
“အင်း . . အော် . . သင်ဇာလား၊ ပြောလေ”
“နင့်ကိုပြောမလို့”
“ဘာလဲ ရှော့ပင် ထွက်အုံးမလို့လား၊ ဘယ်နေ့လဲ”
“မထွက်ပါဘူးဟ၊ ဟိုတနေ့ကဘဲ မားသားကြီးနဲ့ ထွက်လိုက်တယ်၊ စောစောက ငါ့ဆီ ကိုထွန်းဖုံးဆက်လို့”
“ဘာတဲ့လဲ၊ ခိ ခိ၊ သူ ပေါင်ကြားက ဟာကြီးက နေရင်းထိုင်ရင်း ကြီးကြီးလာလို့ နင့်ကို လာကြည့်ခိုင်းတာလား”
“စောက်ကောင်မစုတ်၊ ဒါဘဲ စဉ်းစားနေ”
“ခိ ခိ ခိ ခိ ခိ၊ ဘာတဲ့လဲ”
“ဟိုတခါက နင်ပြောသွားတာလေ၊ နင့်အိမ်မှာတွေ့လို့ရတယ်ဆိုတော့ ငါ့ကို နင့်အိမ်မှာ တွေ့ချင်လို့တဲ့ဟ”
“ဒါလေးများ နင်မတွေ့ချင်ရင် ပြောလို်က်ပေါ့ဟ၊ မတွေ့ဘူးလို့၊ ဒါမျိုးက အားနာနေစရာ မလိုဘူး၊ ခပ်ပြတ်ပြတ်ပေါ့”
“မဟုတ်ပါဘူးဟ နင်ကလဲ’
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကောင်မ တခါတည်း တန်းပေါ်တာဘဲ၊ အလိုးခံချင်ပြီပေါ့လေ၊ ခိ ခိ ငါ သိတယ် ငါသိတယ်”
“မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ ငါက အဲဒီလောက်ထိ မပေးသေးပါဘူး”
“ဘာမပေးဘူးလဲ၊ နင် ပေးလိုက်လို့ ပေးလိုက်မှန်းတောင် သိမှာမဟုတ်ဘူး၊ စစ်ကနဲ စစ်ကနဲ နာသွားမှ နင် အလိုးခံနေရမှန်း သိမှာ၊ ဘယ်နေ့ လာတွေ့မလို့လဲ”
“သဘက်ခါလောက်”
“ဟဲ့ ဟဲ့ နေအုံး နင် ရက်တွက်အုံးနော်၊ ရက်လွတ်မှတွေ့၊ တော်ကြာ တခါတည်း ကားတက်လာမယ်”
“ငါက ဟိုဟာ မပေးပါဘူးဆို၊ ပြီးတော့ ကိုထွန်းက ဒါမျိုးလုပ်ချင်မှ လုပ်မှာ”
“အမယ် အမယ်၊ နင့်ကိုထွန်းလား မလုပ်မှာ၊ ငါမပြောလိုက်ချင်လို့၊ လုပ်ချင်လို့ နင့်ကို ဒီလိုချိန်းတာပေါ့ဟ၊ ဒါ့အပြင် ဘာရှိမလဲ”
“သူက လွတ်လွတ်လပ်လပ် ငါ့ကို တွေ့ချင်လို့တဲ့”
“ခွိ ခွိ ခွိ ခွိ ငါနော် ရီလိုက်ချင်တယ်၊ နင့်ဖာသာ ပေး ပေး မပေးပေး လိုရ မယ်ရ ရက်တွက်ဟာ၊ ငါက အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား ငါသိတယ်၊ နင်တို့ ဘယ်လိုမှ အောက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“အမယ် ငါ့ကို နင့်တို့လိုများ မှတ်လို့လား”
“စကားမရှည်နဲ့ လွတ်လား သဘက်ခါ”
“နေအုံး ပြက္ခဒိန် သွားကြည့်အုံးမယ်၊ ခန”
“မလွတ်ဘူးဟ၊ နောက် ၅ ရက်လောက်မှ စလွတ်မယ်”
“အေး ဒါဆို အဲဒီနေ့ ချိိန်းလိုက်၊ အတော်ဘဲ ငါလဲ ဒီ တရက် ၂ ရက် လုပ်စရာရှိတာနဲ့၊ ဒါဘဲနော် ဒါ ပထမ အကြိမ်မို့ နင့်ကို ဟိုလို မပြောခိုင်းတော့ဘူး ခိ ခိ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နင်မပြောခိုင်းပေမဲ့ ငါ ပြောမယ်၊ ငါ့ကို မပြောရဲဘူးများ မှတ်နေလား၊ ငါ ကိုထွန်းနဲ့ လိုးမလို့ နင့် အခန်းငှားဟာ ကဲ ကဲ နင်ကြားချင်တာ ဒါမဟုတ်လား၊ စောက်ကောင်မ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ခိ ခိ ခိ ခိ အဲလို လုပ်စမ်းပါ၊ လိုး ဘာဖြစ်လဲ၊ လူတိုင်း လိုးနေတာဘဲ၊ ဟိုက မလိုးဘဲ အိစိ အိစိ လာလုပ်နေရင် နင်သူ့ကိုတက်လိုး ပလိုက်ပေါ့ဟ၊ ဘာဖြစ်လဲ”
“တော်ပြီ တော်ပြီ နင့်နဲ့ ဆက်ပြောနေရင် မလွယ်ဘူး၊ ဒါဘဲနော် နင့်ဘက်က သေချာရင် ငါကိုထွန်းကို ပြောလိုက်မယ်”
“အေး ပြောလိုက်၊ အားဆေးလဲ သောက်လာလို့ ခိ ခိ ခိ ခိ”
.............................................................................
“ဘာလဲဟဖြူဖြူ၊ ငါ့ကို ခေါ်ပြီး၊ နင့်ကောင်နဲ့ အဆင်ပြန်ပြေသွားပြီလား”
အိမ်ရှေ့ ဆိုဖာခုံ ပေါ် ဝင်ထိုင်ရင်း တင်ထွန်းအောင်အောင်က မေးလိုက်သည်၊ ဖြူဖြူက သူ့ကို ငါ့ဆီ ခန လာအုံးဟာ ဆိုပြီး ဖုံးနဲ့လှမ်းခေါ်သည်မို့ တင်ထွန်းအောင် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
“‘ဒီလိုပါဘဲဟာ၊ အီလည်လည်ကြီး၊ ဟိုတခါ ငါပြောတဲ့ ကောင်မက သူ့ကာဆင်တဲ့”
သူ့ဘေး ကပ်ထိုင်ရင်း ဖြူဖြူက ပြောသည်။
“ဖူး . . တော်သေးတာပေါ့”
“နင်ကလဲ၊ ကာဆင်တော့ တကယ့်ကာဆင်ပါဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ကာဆင်ဆိုပြီး ဒီလောက်တောင် တွဲနေမှတော့ ဘယ်ပြောနိုင်မလဲဟ၊ ကာဆင်တွေ ညားနေကြတာမှ တပုံကြီး”
“နင်ကလဲ ပြောလိုက်ရင်”
“ငါတော့ ဒီကောင့်ကို စိတ်သိပ်မပါတော့ပါဘူး၊ ကာဆင်ဆိုပြီး ဒီလောက်တွဲနေတာလဲ ငါမကြိုက်ဘူး၊ ထားလိုက်ပါ၊ ဒီကောင့်အကြောင်း”
“ခု နင် ငါ့ကို ဘာလုပ်ဖို့ ခေါ်တာလဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ နင်က ဘာလုပ်ဘို့ ထင်လဲ”
ရယ်ပြော ပြောရင်း ဖြူဖြူကလျှာနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို သူ့ဖာသူ သူသပ်ပြသည်၊ ရုတ်တရက် သဘောပေါက်သွားတဲ့ တင်ထွန်းအောင်က
“ဖြူဖြူ . . နင် နော် နင်”
“ခိ ခိ ခိ ခိ နင်ကလဲ၊ ဒါဆို နင်က ငါလှမ်းခေါ်လိုက်တာနဲ့ အေး အေး ဆိုပြီး ဘာလို့တခါတည်းလာလဲ”
“သိဘူးဟ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”
“လုပ်မနေနဲ့၊ ဘာ မသိဘူးလဲ၊ နှစ်ခါတောင် မပြောရဘူး၊ တန်းရောက်လာပြီး”
ဖြူဖြူ အပြောကြောင့် တင်ထွန်းအောင် လက်က အလိုလို လှမ်းဖက်လိုက်သည်၊ ဖြူဖြူက အလိုက်သင့် သူ့ရင်ခွင်ထဲကျလာပြီး လက်က သူ့ရင်ဘတ်ကို လာပွတ်သည်။
“သင်ဇာ နင့်ကို ပြောပြီးပြီလား”
“အင်း”
“အဲဒီနေ့ကျ နင်တို့ကို ငါ ရှောင်ပေးမယ်၊ သိလား”
“ကျေးဇူး”
“မလိုပါဘူးဟာ၊ နောက် နင့်ကိုပြောအုံးမယ်၊ ခိ ခိ ခိ ခိ၊ ငါ တို့ဟိုနေ့က ဖြစ်တာ မို့မို့ကို ပြောပြလိုက်တယ်”
“ဟမ် . . ဘာ ဘာ . . မို့မို့ကိုပြောလိုက်တယ် . . သေပါပြီဟာ . . ဟာ . . ဒုက္ခပါဘဲ၊ မို့မို့ ကနေ သင်ဇာ . . ပြီးတော့ . . အာ . . နင် . . ကွာ”
တင်ထွန်းအောင် သူ့နဖူး သူရိုက်ရင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်ပြောကာ ဖက်ထားတဲ့ ဖြူဖြူကို လွှတ်လို့ ဆိုဖာနောက်မှီပေါ်မှီချ လိုက်သည်။
“နင်ကလဲ ငါ့စကား ဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး၊ ဒီလိုဟ၊ မို့မို့နဲ့ ငါက ငယ်သူငယ်ချင်း၊ ဟိုး မူလတန်း လောက်ကတည်းက တွဲလာတာ၊ နင့် သင်ဇာ လို ငါတို့နဲ့ မနှစ်က မှသိတာမဟုတ်ဘူး၊ ငါတို့က တယောက်အကြောင်း တယောက် အတွင်းသိ၊ သူလဲဘာဖြစ်ဖြစ် ငါ့ကို ပြောတာဘဲ၊ ဒီအတွက်တော့ စိတ်မပူနဲ့၊ ခု နင့်ကို ခေါ်တာ အဲဒါလဲပါတယ်သိလား”
“ဘာကိုလဲဟ”
“လာ၊ နင်တွေ့ရင် သိမယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ဖြူဖြူက ထရပ်လို့ သူ့လက်ကိုဆွဲကာ အိပ်ခန်းဘက်ခေါ်သွားသည်၊ အခန်းထဲ ဝင်ဝင်ချင်း ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေတဲ့ မို့မို့ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ သူတို့ ဝင်လာတာတွေ့တော့ မို့မို့က လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်က မို့မို့ကို တွေ့သည်နှင့် အံ့သြသင့်သလို ကြောင်ကြည့်နေသည်၊ ဖြူဖြူက သူ့အခန်းတံခါးကို ပိတ်ပြီးသည်နှင့် ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်ကို နောက်ကျောမှ တခိခိ ရယ်ရင်း ကုတင်ဆီ တွန်းလာသည်၊ ကုတင်နားရောက်သည်နှင့် တင်ထွန်းအောင်ကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲချကာ ထိုင်ခိုင်းသည်။
“ခိ ခိ ခိ ခိ အံ့သြနေလား၊ မို့မို့လဲ ငါတို့ အဖွဲ့ထဲမှာ ပါမယ်ဟ၊ ဒါဆို နင်ဘာမှ စိတ်ပူစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့ ခိ ခိ ခိ ခိ”
“အာ . . .”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အာ မနေနဲ့”
တင်ထွန်းအောင် ဘာပြောရမှန်းမသိ၊ သူ့ဘေးက ကောင်မလေး ၂ ယောက်ကို တလှည့်စီ ကြည့်နေမိသည်။ သူတို့ ၂ ယောက်ကလည်း တင်ထွန်းအောင်ကို ပြုံးစိစိ နဲ့ပြန်ကြည့်ရင်း အချင်းချင်း မျက်စပြစ်ပြပြီး တိုင်ပင်ထားသလို ကုတင်ပေါ်မှ ပြိုင်တူ ဆင်းလို့ တင်ထွန်းအောင် ရှေ့မှာပင် အဝတ်များကို ချွတ်ချလိုက်သည်။
“ဟိတ် ငါတို့ ၂ ယောက် ဘယ်သူလှလဲ ပြော”
ဖြူဖြူက ပိန်ပိန်ပါးပါး နှင့် လှသလို၊ မို့မို့ကလဲ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနဲ့ ကြည့်လို့ လှသည်၊ နဂိုက ဖြူဖြူလောက် မဖြူဟု ထင်ရတဲ့မို့မို့က ချွတ်လိုက်မှ ပိုဝင်းသလိုဖြစ်နေသည်၊ အနည်းငယ် ပိုဝလို့လားမသိ ရင်သားကမို့မို့က ပိုထွားသည်၊ ဘိုက်ကလဲ ဖြူဖြူလောက် မချပ်ဘဲ အဆီနဲနဲတင်ကာ မမလတ်လိုပင် ခပ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးဖြစ်နေသည်၊ မို့မို့လဲ ဖြူဖြူ့လိုပင် ပေါင်ကြားထဲ အမွေးအမှင် သိပ်မရှိပေ၊ ခပ်ပါးပါးမျှသာ၊ တင်ထွန်းအောင် ၂ ယောက်စလုံးကို တလှည့်စီ ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲက ခပ်ချဉ်ချဉ်ဖြစ်လာသည်မို့
“တယောက်မှ မလှဘူး”
“စောက်ကောင်၊ နင်တော့လား သေဘို့သာပြင်”
အနားကပ်လာပြီး ထိုင်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်ကို လှမ်းဆွဲရင်း မတ်တပ်ဖြစ်သွားတော့
“မို့မို့ ချွတ် ဒီကောင့်ဘောင်းဘီ”
မို့မို့လက်က တင်ထွန်းအောင် ဘောင်းဘီက ကြယ်သီးဆီ ရောက်သွားသလို၊ ဖြူဖြူက သူ့ အင်္ကျီ ကြယ်သီး အပေါ်ကြယ်သီး ၂ လုံးလောက် ဖြုတ်ပြီး အကျႌကို စပို့ရှပ် ချွတ်သလို အတင်းလှန်တင် ဆွဲချွတ်သည်၊ တင်ထွန်းအောင် တဟဲ့ဟဲ့ နဲ့ ဟန်လုပ်အသံပြုရင်း အလိုက်သင့် နေပေးသည်။ အကုန်ကျွတ်သွားတော့ ဖြူဖြူက တင်ထွန်းအောင်ကို ကုတင်ပေါ်တွန်းချပြီး သူတို့က ဘေးတဖက်တချက် ဝင်ထိုင်သည်၊
“တွေ့လား မို့မို့ ငါပြောတာမှန်လား”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အေးဟ၊ ပျော့နေတုန်းတောင် ဒီလောက်ကြီး”
“ကိုင်ကြည့်၊ နင် လက်ကတောင် လွှတ်ချင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး၊ အားရစရာကြီးဟာ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နင် အရင်ကိုင်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ဖြူဖြူက ရယ်ရင်း တင်ထွန်းအောင် လီးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ဆွဲပွတ်ကစားရင်း သားရေကို ဆွဲချလိုက်တော့ ကားနေတဲ့ ဒစ်ကပေါ်လာသည်။
“ဟဲ့ အမလေး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဖယ် ဖယ် နင့်လက်၊ ငါကိုင်ကြည့်မယ်”
“အင့်၊ တင်ထွန်းအောင် နင့် ခြေထောက် ကုတင်ပေါ် နဲနဲ ရွှေ့တက်ဟာ၊ တခါတည်း မှိန်းမနေနဲ့၊ စောက်ကောင်”
သူ့ဖင်ကို ဖြူဖြူက ရိုက်ပုတ်ကလေး ပုတ်ပြီးပြောတော့ တင်ထွန်းအောင်က ကိုယ်ကို တွန့်လိမ်လှုတ်ရင်း ကုတင်အလယ်ရောက်အောင် ရွှေ့သည်၊
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ အေးဟ၊ နင်ပြောတာမှန်တယ်၊ အားရစရာကြီး”
“နင် ခု သူ့လီးကို ခန တာဝန်ယူထားလိုက်၊ ပြီးမှ နေရာလဲမယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ဖြူဖြူက တင်ထွန်းဘက်လှည့်လို့ မျက်နှာနား တက်ခွလိုက်သည်။ တင်ထွန်းအောင်က သူ့မျက်နှာနား ရောက်လာတဲ့ ဖြူဖြူ့ ပေါင်ရင်း ၂ ဘက်ကို သူ့လက် ၂ ဖက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်ရင်း လက်မဖြင့် အကွဲကြောင်းကြားထဲ ထိုးကစားလိုက်သည်၊ အောက်ဖက်က သူ့လီးလဲ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်မို့ အစိတ်အပိုင်း တော်တော်များများ မို့မို့ ပါးစပ်ထဲဝင်သွားမှန်း သိလိုက်ရသည်၊ သိသိသာသာ ဆွဲစုတ်ခံလိုက်ရသည်မို့ တင်ပါးက အလိုလိုကော့တက်သွားပြီး သူ့လက်မ နှစ်ဘက်က နှုတ်ခမ်းသား ၂ ဖက်ကို အသာဆွဲဖြဲလို့ ဖြူဖြူစောက်ဖုတ်ကို သူ့ပါးစပ်နားဆွဲကပ်ကာ လျှာကို တပ်နိုင်သမျှ အထဲထိုးသွင်းလို့ ကလိလိုက်သည်။
“အီး . . စောက်ကောင် . . အား ကောင်းလိုက်တာ အီး အီး နင် လေ နင် နင်”
“နေရာလဲမယ်ဟာ၊ လာ မို့မို့”
“အင်း”
“အား အား အား ဖြေးဖြေး တင်ထွန်းအောင် အရင်အဆုံးထိ သွင်းအုံး”
“ခန ခန နေအုံး၊ အာလားလား၊ နာလိုက်တာ၊ အထဲကို တော်တော်ထိတယ်ဟ”
“ဖြစ်ရဲ့လား မို့မို့”
“ခနနေအုံးဟာ၊ ပြန်ထုတ်လိုက်အုံး၊ ငါ အဆုံးထိ မခံနိုင်ဘူးနဲ့ တူတယ်”
“ခံနိုင်ပါတယ်ဟ၊ အစမို့ပါ၊ လာ တင်ထွန်းအောင် ငါ့ကို လာလုပ်၊ နင် ဒီလောက် နာနေရင် ခန နေအုံး”
“အင်း အင်း”
“အ အ အ အ အ . . ရတယ်၊ ရတယ်၊ ဆောင့် ဆောင့် အ အ အ အ”
“နင် မနာဘူးလား”
“အ အ အ အ နဲနဲတော့ နာတာပေါ့ဟ၊ အရမ်းမဟုတ်ဘူး အ အ အ”
“ဟေ့ ဟေ့ တင်ထွန်းအောင် . . အ အ . . ငါ့ထဲ မပြီးလိုက်နဲ့ အ အ အ ငါ ရက်မလွတ်ဘူးဟ . . အ အ အ မို့မို့ထဲပြီးလို့ရတယ် . အ အ အ”
“အား အား အား အား . . ကောင်းလိုက်တာဟာ . . ကျင်ပြီးတော့ကို ဆင်းသွားတာ၊ မို့မို့ နင့်အလှည့်”
“ရပါ့မလား မသိဘူး”
“ရပါတယ်၊ ငါတောင် ရသေးတာ၊ ကြာလေ ကြာလေ မနာတော့ဘူးဟ”
“ဖြေးဖြေးအရင်သွင်းနော် တင်ထွန်းအောင်”
“အေးပါ၊ နင်က လူက ဝသလောက် စောက်ဖုတ်က သေးတယ်”
“စောက်ကောင်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ရပြီလား”
“အင်း အင်း . ရပြီ ရပြီ . . အိုး အိုး ထိတယ်ကွာ အချက်တိုင်းကို ထိတာ၊ အိုး အိုး . .”
“အာ အား အရမ်းမဆောင့်နဲ့အုံးဟ”
“ဆောရီး ဆောရီး၊ နင့် အထဲကဟာက ထိလိုက်ရင် အိကနဲ အိကနဲ ဖြစ်သွားလို့၊ နင်က လုပ်လို့ ပိုကောင်းတယ်ဟ”
“ဟုတ်လား ငါ့ဟာ ပိုကောင်းလား၊ လုပ်ဟာ၊ ငါအောက်ခံမယ်”
“နင် နာတယ်ဆို မလုပ်ပါဘူးဟာ”
“လုပ်ဟာ ရပါတယ်ဆို၊ အရမ်းနာရင် ငါပြောမယ်”
“စောက်ကောင် ငါ့ဟာရော မကောင်းလို့လား”
“ကောင်းတယ်၊ မို့မို့ဟာက အထဲက ဆွဲစုတ်နေသလိုလိုဖြစ်နေတာ၊ ပိုကောင်းတယ်”
“အား အား အား အား . . . နင်ပြီးရင် ငါ့ထဲပြီးလိုက် . . အား အား အား”
.............................................................................................
“နင်ကလဲ နောက်ကျလိုက်တာ စောစောလာပါဆိုမှ”
“မမခိုင်က အရေးကြီးတယ်ဆိုပြီး မနက်က လှမ်းခေါ်ပြီး ခိုင်းလို့ဟ”
“သွားစရာ ရှိတယ်ပြောလိုက်ပေါ့၊ တခါတည်း”
ဖြူဖြူက မျက်စောင်းထိုးပြီးပြောသည်၊ မို့မို့က တခစ်ခစ်ရယ်သည်။
“ခု အလုပ်ပြီးတာနဲ့ တန်းပြေးလာတာ၊ သိပ်နောက်မကျပါဘူးဟာ၊ ဘာလဲ မနေနိုင်တော့ဘူးလား”
“အေး မနေနိုင်တော့ဘူး၊ စောက်ကောင်၊ နင်ကဘဲ ပြောရတယ်ရှိသေး”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”
သုံးယောက်သား တွတ်ထိုးရင်း အခန်းထဲ ရောက်လာသည်၊ တံခါးကို လှမ်းပိတ်ပြီး မတိုင်ပင်ရဘဲ ကိုယ့် အဝတ်ကို ဆွဲချွတ်ကြသည်။ အချိန်တိုလေးအတွင်း ၃ ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ဗလာမဲ ပေါက်သွားကြသည်။ ကုတင်ဘေး ဗလာမဲ ကိုယ်စီကိုင်ရင်း သုံးပွင့်ဆိုင် ရပ်ပြီး တယောက်ကို တယောက်ကြည့်ကာ တခစ်ခစ် တဟီးဟီး ရယ်ရင်း တင်ထွန်းအောင်က လက်ကားပေးလိုက်တော့ ကျန် ၂ ယောက်က မတိုင်ပင်ရဘဲ တင်ထွန်းအောင် ရင်ခွင်ထဲ အရှိန်နဲ့ ပြေးဝင်လာတော့ သုံးယောက်သား တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားမိသည်။ မတ်တပ်ကြီး သုံးယောက်သား ဖက်ထားရင်း ခနကြာတော့
“နင်သိလား၊ မို့မို မနေ့က ငါ့အိမ်မှာဘဲ အိပ်တာ”
“ဟုတ်လား၊ မပြန်ဘူးလား”
“နင်နဲ့ ဒီနေ့ ထပ်တွေ့ဘို့ ချိမ်းထားတာ ဆိုတော့ နောက်နေ့ ပြန်လာရမဲ့ အတူတူ ငါ့ဆီမှာဘဲ အိပ်လိုက်တာ၊ သူက ငါ့ဆီ အမြဲ အိပ်နေကျ”
“နင်တို့က အချစ်တော် တွေလား”
“ထွတ် . . ဘယ်ကလာ၊ ငါတို့က ယောက်ကျားဘဲ ကြိုက်တာ၊ ခိ ခိ ခိ ခိ”
“နင်တို့ ဘယ်နှစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ပြီးပြီလဲ၊ လျှာထုတ်ဟာ၊ စုတ်ကြည့်အုံးမယ်”
“စောက်ကောင် ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိရမလဲ၊ ခု ငါတို့ ရီးစားနဲ့ နင်ဘဲပေါ့ဟ၊ နင်ရော”
လျှာက အပြင်မထွက်ခင် စကားကို အရင်လုပြောလိုက်သေးသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က အပြင်ထွက်လာတဲ့ ဖြူဖြူ့လျှာကို နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့လို့ ခပ်ဖြေးဖြေး ဆွဲစုတ်လိုက်သည်၊ ပြီးမှ တဖြေးဖြေး ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုတ်လိုက်၊ သူ့လျှာနဲ့ ပွတ်ကစားလိုက်နဲ့ အချိန်ယူနမ်းပြီးမှ လွှတ်လိုက်ပြီး
“နင်တို့ဘဲပေါ့ဟ၊ ဘယ်သူရှိမလဲ၊ မို့မို့ နင့်လျှာရော ထုတ်လေဟာ”
ပြောပြောဆိုဆို စောစောကလို တစ်လစ်ထွက်လာတဲ့ မို့မို့လျှာကို ဆွဲစုတ်နေသည်၊
“မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊ နင်က ဒီလောက်ကျွမ်းနေတာ၊ ခု နမ်းတာတောင် ငါ့ကိုယ်ထဲက ကလီစာတွေ ပါသွားသလားတောင် ထင်ရတယ်၊ နင်ရော မို့မို့”
တင်ထွန်းအောင် ပခုံးကို ဖက်ထားတဲ့ မို့မို့ လက်က တချက်ထောင်လာပြီး ပြန်ကျသွားသည်၊ နောက်မှ ပြောမယ်ဆိုတဲ့ သဘော၊ တင်ထွန်းအောင်က စောစောက ဖြူဖြူ့ကို နမ်းသလို ဇိမ်ဆွဲနမ်းပြီး မခွါချင်သလို ခွာချင်သလိုနဲ့ ပြွတ်ကနဲ နေအောင် အသံထွက်အောင် ဆွဲစုတ်ရင်း လွှတ်လိုက်တော့မှ
“အင်း အရမ်းခံလို့ကောင်းတယ်၊ နေအုံးဟာ ငါ့ကိုနမ်းအုံး မဝသေးဘူး”
ဖြူဖြူဘက် လှည့်မည့် တင်ထွန်းအောင် ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ ဆွဲလို့ အတင်း သူ့ဘက်ပြန်လှည့်ပြီး သူ့ပါးစပ်နဲ့ ထပ်တေ့လိုက်သည်၊ ဖြူဖြူက မို့မို့ တင်ပါးကို ဖျန်းကနဲ တချက်ရိုက်လို့
“ကောင်မ”
သူ့သူငယ်ချင်းကို ထောပနာပြုရင်း ဖျန်းကနဲ ရိုက်လိုက်တဲ့လက်က တဆက်တည်း တင်ထွန်းအောင်လီးကို လာဆုတ်သည်။
“အီး မာနေပြီဟ”
ပြောပြောဆိုဆို တင်ထွန်းအောင် ပခုံးကို ဖက်ထားတဲ့ လက်ကိုလွှတ်လို့ တဖြေးဖြေးထိုင်ချကာ လီးနားကပ်နေတဲ့ မို့မို့ဘိုက်ကို ဘေးအသာတွန်းလို့ သူလုပ်နေကျ အတိုင်း တချက် နှစ်ချက် ဆွဲပွတ်လို့ လှမ်းစုတ်လိုက်သည်၊
ခနကြာတော့ မို့မို့လဲ ဖြူဖြူ့ဘေးထိုင်ချလာပြီး အဆုံးထိ မဝင်ဘဲ အပြင်ရောက်နေတဲ့ အရင်းပိုင်းကို လှမ်းကိုင်တော့၊ ဖြူဖြူက သူ့ပါးစပ်ထဲက လီးကို ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်အောင် ဆွဲထုတ်ပြီး
“သွား လာမလုနဲ့”
မို့မို့ကိုလှမ်းပြောရင်း ကမန်းကတမ်း လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ပြန်သွင်းသည်၊ မို့မို့လဲ ဘာမှမပြောသာဘဲ ဖြူဖြူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်နေတဲ့ လီးကို ငေးကြည့်ရင်း လက်က တင်ထွန်းအောင် ပေါင်ရင်း ပေါင်ကြားကို ဖွဖွလေး လျှေက်ပွတ်နေသည်။ ခနနေတော့မှ
“ငါ့အလှည့်လေဟာ၊ နင်ကကြာလှပြီ”
“ရော့”
သူ့ပါးစပ်က ချွတ်လို့ ရော့ ဆိုပြီး မို့မို့ကို ပြောရင်း သူက မတ်တတ်ရပ်လို့ တင်ထွန်းအောင်ကို အနားက ကုတင်ပေါ် တွန်းချလိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်ကုတင်ပေါ် ထိုင်ရက်ကျသွားတော့ လီးကိုင်ပြီး စုတ်မယ်ဟန်ပြင်နေတဲ့ မို့မို့လဲ အရှိန်လွန်လို့ လက်ဖက်က လီးကိုကိုင်ရင်း လက်တဖက်က လဲမကျအောင် ကြမ်းပြင်ကို လှမ်းထောက်လို့ လေးဘက်ထောက်သလို ကုန်းကုန်းကွကွဖြစ်သွားသည်။
ဖြူဖြူက မို့မို့ ခေါင်းပေါ်က သူကိုယ်ကို ခွကျော်ရင်း ကုတင်ပေါ် ဒူးထောက်ရက်လှမ်းတက်လို့ ထိုင်ရက်ဖြစ်နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင်ကိုပါ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်တွန်းချလို့ မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်သည်။ မို့မို့လဲ လက်တဖက်က လီကို ကိုင်ရင်း အနားတိုးလို့ ပေါင်ရင်းကြား မျက်နှာအပ်ကာ လျှာနဲ့ ပေါင်ကြားကိုလှမ်းရက်ပြီး လက်က ကိုင်ထားတဲ့ လီးကို ခပ်သွက်သွက် ထုပေးလိုက်သည်။
“ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာ နွေးသွားတာဘဲ၊ အရမ်းကောင်းတယ်ဟာ၊ အီး း း း”
ချက်ခြင်းဆိုသလို ဖြူဖြူ့ဆီက အသံထွက်လာသည်။
“နင်နဲ့တွေ့မှ ငါတို့လဲ မဟာမျိုး မဟာနွယ် ဖြစ်တော့တယ် ထင်ထွန်းအောင်ရယ်”
“ဘာလဲဟ နင်တို့က မင်းမျိုးမင်းနွယ်တွေမို့လား”
“ထွတ် . . ဘယ်ကလာ၊ တခါလိုး တခါကျယ် ကိုပြောတာဟ၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ မို့မို့တောင် ၂ ရက်ထဲနဲ့ တော်တော် ခံနိုင်လာပြီ”
“အေးဟာ နင်ကတော့ တကယ့်ကို စံချိန်ဘဲ”
“ခုနေ ငါတို့ ၃ ယောက်ကို ဒီလို ပုံ နဲ့ နင့်မိဘ တွေသာ တွေ့သွားရင် ဟို ရုပ်ရှင်ထဲက လို ဖြစ်သွားမလားမသိဘူး နော်ဖြူဖြူ”
သုံးယောက်သား ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ခွပြီးဖက်ထား သည်ကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရင်း မို့မို့က လှမ်းပြောသည်။
“ဘယ်ကားလဲ”
“ဟိုလေဟာ၊ သူတို့ မောင်နှမ ၂ ယောက် သူတို့ သူငယ်ချင်းကောင်နဲ့ အိပ်နေတာကို သူ့မိဘတွေ ပြန်လာတော့ တွေ့သွားတာလေဟာ”
“အော် အော် ခိ ခိ ခိ ခိ”
“အဲဒီကားလိုမျိုး နင့်မိဘတွေ က နင့်ကို သူတို့ရှိသမျှ ပိုက်ဆံတွေရော ဒီအိမ်ရော အကုန်ပေးပြီး နိုင်ငံခြားထွက်သွားရင် ကောင်းမယ်၊ ငါတို့တော့ အေးဆေးဘဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အေးဟ၊ တင်ထွန်းအောင် နင်သိလား အဲဒီကား”
“ဟင်အင်း”
“နင်ကလဲဟာ ဒါတောင် မသိဘူးလား၊ အဲဒီကားကောင်းတယ်ဟ၊ မနက်ဖြန်တော့ ထပ်တွေ့လို့ မရတော့ဘူးဟာ၊ weekend ဆိုတော့ ငါ့မိဘတွေ အိမ်မှာရှိတယ်”
“နင် နဲ့ သင်ဇာ ချိန်းထားတာ ဘယ်နေ့ . .”
“အင်္ဂါ”
“ဟဲ့ မို့မို့ အဲဒီကားမှာက ယောက်ကျားက ၂ ယောက်ဟ၊ ငါတို့က မိန်းမ ၂ ယောက် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လွဲနေပြီ”
“ယောက်ကျား ၂ ယောက်ပေမဲ့ သူ့အကိုက ဆက်စ် မလုပ်ဘူးဟ၊ သူ့ အမ ကို သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ လိုးခိုင်းပြီး သူက ကြည့်တာ”
“အင်း ဟုတ်သားဘဲ၊ ဒါဆို နင် မလုပ်နဲ့လေ၊ နင်က တင်ထွန်းအောင် နဲ့ မောင်နှမလုပ်၊ ပြီးတော့ ငါတို့ လိုးတာ ထိုင်ကြည့်”
“သေလိုက်ပါလား၊ နင်လုပ်ပါလား တင်ထွန်းအောင်နဲ့ မောင်နှမ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
.................................................................................................................................................................
“သင်ဇာ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ငို မလိုလို မျက်နှာထားနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝ ရောက်လာတဲ့ သင်ဇာကို ဖြူဖြူက ဆီးကြို တံခါးဖွင့်ပေးရင်း မေးလိုက်သည်၊ စောစောကတည်းက သင်ဇာ သူ့ဆီ ဖုန်းဆက်လို့ သူလာခဲ့မယ် ပြောတာမို့ သူက ဟဲ့ နင်တို့ ချိန်းထားတာ မနက်ဖြန်မှလေ ပြောပေမဲ့ သင်ဇာက မဟုတ်ဘူး နင့်နဲ့ ပြောစရာ ရှိတယ် ဆိုတာမို့ အေးလေ ဒါဆို လာခဲ့လေ လို့ပြောလိုက်ပေမဲ့ သင့်ဇာလေသံကြောင့် စိတ်ထဲက ထင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ ရုတ်တရက် ဖြူဖြူ စဉ်းစားမိလိုက်သည်က သူနဲ့ တင်ထွန်းအောင် အကြောင်း သင်ဇာ သိသွားပြီလားဟု။
ဒါနဲ့ မဆိုင်းမတွ သူ့ဘက်က စစ်ကူရအောင် မို့မို့ ဆီဖုန်းဆက်လို့ အကျိုးအကြောင်းပြောကာ သင်ဇာ သူ့ဆီ လာမည့် အကြောင်းပြောပြလိုက်သည်၊ မို့မို့က သူ့ငယ် သူငယ်ချင်းပီပီ ဒါဆို ငါလဲ လာခဲ့မယ်ဟာ၊ သူ့စကားနားထောင်ပြီး ငါတို့ ဆက်လုပ်တာပေါ့၊ သူနဲ့ တင်ထွန်းအောင် ရီးစားမှ မဖြစ်သေးတာ၊ သူ ဘာပြောလို့ ရမလဲ ဆိုပြီး အားပေးစကားပင် ပြောသွားသေးသည်။ ဒီတော့မှ ဖြူဖြူလဲ အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။
“ငါ မို့မို့လဲ ခေါ်ထားတယ်ဟ၊ ဘာအရေးကြီးလို့လဲ ပြောစမ်းပါအုံး၊ နင့်ကြည့်ရတာ မထိန့်သာ မလန့်သာ”
“ငါ . . ငါ . . ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူးဟာ၊ ငါ . ငါ . . သေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ဖြူဖြူ ကို ဖက်လို့ ရှိုက်ကြီး တငင် ငိုချတော့သည်။ ဖြူဖြူလဲ ဘုမသိ ဘမသိ သင်ဇာ့ကို အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ရင်း
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ပြောစမ်းပါဟာ၊ ငါတို့က သူငယ်ချင်း အရင်းကြီးတွေပါဟ၊ နင် ငါတို့ကို အကုန်ပြောလို့ ရပါတယ်ဟ”
သင်ဇာ့ အခြေအနေကို ကြည့်ပြီး ဖြူဖြူ စောစောက စိုးရိမ်သမျှ ပျောက်သွားသည်။ အခြေအနေအရ သူနဲ့ ထင်ထွန်းအောင် အကြောင်းတော့ မဖြစ်နိုင်၊ သူ့ အကြောင်း ဒါမှ မဟုတ် အခြား အကြောင်းတခုခု ဖြစ်မည် ဆိုတာ ဖြတ်ကနဲ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဖြူဖြူက သူ့ကို ဖက်လို့ ဝမ်းနဲတကြီး ငိုနေတဲ့ သင်ဇာကြောပြင်ကို ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ကာချော့ရင်း ပါးစပ်ကလဲ
“ဘာဖြစ်တာလဲဟ၊ ပြောစမ်းပါဟာ၊ ဘာလဲ နင့်ကို တယောက်ယောက်က စော်ကားလိုက်လား၊ ပြောစမ်း ဘယ်ကောင်လဲ”
“ဟင်အင်း ဟင်အင်း ဟင်အင်း . . ငါ ငါ ငါ ပြောမထွက်ဘူး ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”
ငိုသံဖြင့် ခေါင်းခါကာ အတင်းငြင်းသည်။
“ပြောပါဟာ နင်ပြောမှ ငါတို့ သိမှာပေါ့၊ ဘာဖြစ်ဖြစ် ငါတို့က သူငယ်ချင်းဟ၊ နင့်ဘက်က အမြဲရှိတယ်၊ ပြောဟာ”
တတွတ်တွတ် နဲ့ အားပေးကာ ချော့နေတုန်း တံခါးက ခေါင်းလောင်းသံ ကြားလိုက်သည်၊ ဒီတော့
“ဟော မို့မို့ ရောက်လာပြီလား မသိဘူး၊ ခနဟာ ငါ တံခါး သွားဖွင့်လိုက်အုံးမယ်”
ဆိုပြီး ဖက်ထားတဲ့ သင်ဇာ့လက်ကို အသာဖြည်လို့ အိမ်ရှေ့ တံခါးဆီ ထသွားသည်။ တံခါးဖွင့်ပေးရင်း မို့မို့ လေသံဖြင့် ဘာတဲ့လဲ ဆိုတဲ့ အမေးကို ဖြူဖြူက အသာခေါင်းခါရင်း မသိသေးဘူး၊ သူ့ကိစ္စဘဲထင်တယ်၊ ဘာမှန်းကို မသိသေးတာ၊ ရောက်ကတည်းက ငိုနေတာ လို့ လေသံဖြင့် ပြန်ပြောရင်း တံခါးပြန်ပိတ်လို့ သင်ဇာဆီ ၂ ယောက်သား အတူလျှောက်လာခဲ့သည်။
သူတို့ ၂ ယောက် သင်ဇာ့ တဖက်တချက် အသာဝင်ထိုင်လိုက်တော့ သင်ဇာက မို့မို့ ပုခုံးပေါ် ခေါင်းတင်လို့ ရှိုက်သံ သဲ့သဲ့ဖြင့်
“နင် . နင်တို့ ငါ့အကြောင်းသိရင် ငါ့ကို အထင်သေးသွားမှာ”
“ဟာ . . ဘယ်ကလာ၊ ငါတို့မှာ ဒီလို စိတ်မရှိပါဘူးဟ၊ နင်ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ငါတို့က နင့်သူငယ်ချင်းဟာ သူငယ်ချင်းပါဘဲဟာ၊ ဟုတ်တယ်နော် မို့မို့”
“အင်းလေဟာ၊ နင်ဘာဖြစ်လဲပြော၊ နင့်စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်သမျှ ငါတို့ကို ရင်ဖွင့်လိုက်၊ ဒါမှ နင့်စိတ်ထဲ ပေါ့သွားမှာ၊ ခုလို ငိုနေရုံနဲ့ ဘယ်ပြီးမလဲ ငါတို့ သိမှ နင့်ကို အကြံလေး ဘာလေးလဲ ပေးလို့ရတာပေါ့”
“ဟင့် ဟင့် ဟင့် ဟင့် . . ငါ . ငါ .”
“အင်း . . ဘာဖြစ်လဲ . . ပြော”
“ငါ . . ငါ . . ငါ့ . . ဖေ . . ဖေ . . . ဖေဖေလေး . . နဲ့ . . . .”
“ဘယ်က ဖေဖေလေး လဲ”
“အို . . ဟာ . . ငါ့ အဖေလေဟာ . .”
“နင့် အဖေ”
“မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး၊ အဖေ မဟုတ်ဘူး၊ သူက သူက ငါ့အမေ နောက်ယောက်ကျား . .”
“ဘာ ဘာ . . ဒါဆို နင့် ပထွေးပေါ့၊ ဘာလဲ သူက နင့်ကို စော်ကားလိုက်တာလာ၊ ဒါမျိုး ဘယ်ရမလဲ၊ ဘာမှ မကြောက်နဲ့၊ လာ ရဲစခန်းသွားမယ်၊ အမှု့သွားဖွင့်မယ်၊ ဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူး၊ ဘယ်သူ့မှလဲ ရှက်စရာမလိုဘူး၊ နင်ဘာမှ မပူနဲ့”
“မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး၊ စော်ကားတာ မဟုတ်ဘူး”
“ဒါဆို ဘာလဲဟ၊ နင့် ပထွေးက နင့်ကို ဘာလုပ်လို့လဲ၊ ပြောစမ်းဟာ နင်ကလဲ ငါတို့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း”
သင်ဇာက မို့မို့ ပခုံးပေါ် ခေါင်းတင်ရင်း တဟင့်ဟင့် ရှိုက်လိုက် တခွန်းပြောလိုက် လုပ်နေရာကနေ အသက်ခပ်ပြင်းပြင်း တချက်ရှုလို့ မန်သွင်းသလို အားတင်းလိုက်ပြီး
“ဒီလိုဟာ . . .”
ငါ့ အဖေဆုံးတော့ ငါက မွေးတောင် မမွေးသေးဘူးဟ၊ အမေက နေ့စေ့လစေ့ကြီး၊ အဖေက အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးသွားတုန်း သငေ်္ဘာမှောက်ပြီး ဆုံးတာတဲ့၊ အမေပြောတာကတော့ အဖေရှိစဉ်က ငါတို့ စီးပွားရေး ချောင်ချောင်လည်လည်ပါဘဲတဲ့၊ အဖေဆုံးပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်းမှ ငါတို့ ဘဝ စပျက်တာ၊ လူတွေက မကောင်းတာ၊ အဖေဆုံးတော့ အဖေလုပ်ထားတဲ့ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းလေးတွေကလဲ အဖေ့လက်ရင်း တပည့်တွေထဲက ဟိုလူလိမ် ဒီလူလိမ်၊ အမေကလဲ ဘာမှ မလုပ်တတ် မကိုင်တတ် ဆိုတော့ တဖြေးဖြေး လုံးပါးပါး လာတာာပေါ့ဟာ၊ အဲဒီမှာ အမေက ခု ငါ့ ဖေဖေလေးနဲ့ စတွေ့တာ၊ အဲဒီတုန်းက ငါက ခပ်ငယ်ငယ်ဘဲရှိသေးတယ်၊ ၅ နှစ် သမီးလောက်ပေါ့။
ဖေဖေလေးက သဘောကောင်းတယ်ဟာ၊ ငါ့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်၊ အမေ့ကိုလဲ ချစ်တယ်၊ အဲဒီမှာ အမေနဲ့ ဖေဖေလေးတို့ အိမ်ထောင်ပြုဖြစ်ပါရော၊ ငါလဲ ပျော်တာပေါ့၊ နင်တို့စဉ်းစားကြည့်ဟာ အရာရာ ချို့တဲ့နေတဲ့ ငါတို့ဘဝ ဖေဖေလေးနဲ့ တွေ့မှ ဖေါဖေါသီသီ စားနိုင် သုံးနိုင်လာတာ၊ ပြီးတော့ ဖေဖေလေးက ငါ့ကိုဆိုအရမ်း အလိုလိုက်တာ၊ ဒီတော့ ငါလဲ ဖေဖေလေးကို အရမ််းချစ်တာ။ ငါမှာ အဖေမှ မရှိခဲ့တာကိုး။
အဲဒါနဲ့ တဖြေးဖြေးအရွယ်ရောက်လာတော့ ငါ့ဖာသာ ငါသိလာတာပေ့ါ၊ အမေကလဲ ငါ့ကို ခန ခန ပြောတယ်၊ နင်နော် အပျိုလေးဖြစ်လာပြီ၊ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ဘို့၊ ဘာညာပေါ့ဟာ၊ သွယ်ဝိုက်ပြီးပြောတာပေါ့၊ ငါလဲ သိပါတယ်၊ ပထွေးနဲ့ ဒီလို ရင်းရင်းနှီးနှီး နေဘို့ မသင့်တော်ဘူး၊ အဖေလို ချစ်ပေမဲ့ တကယ့်အဖေမှ မဟုတ်တာဆိုတာကို၊ ဒီတော့ ငါ့ဖာသာငါ ထိမ်းပြီး ဖေဖေလေး ကို ချစ်ပေမဲ့ ငယ်ငယ်ကလို ပူးပူးကပ်ကပ်တော့ မနေတော့ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ငါ . . ငါ . . အဲဒီလို မနေသင့်ဘူးဆိုပြီး မနေတော့မှ ငါ့စိတ်ထဲက ဖေဖေလေးနဲ့ အရင်ကလိုဘဲ နေချင်တာ ဘယ်လိုမှ တားလို့မရဘူး။
အဲဒီမှာ ငါနဲ့ ဖေဖေလေးက တယောက်ကို တယောက် မဖွင့်ပြောရဘဲ အလိုလို လူကွယ်ရာဆို အရင်လို ပူးပူးကပ်ကပ် ပြန်နေဖြစ်တယ်၊ အမေ့အရှေ့ဖြစ်ဖြစ် တခြားသူတွေရှိနေရင် ဖြစ်ဖြစ် ရင်းရင်းနှီးနှီးစကားပြောပေမဲ့ ငယ်ငယ်ကလို ပူးပူးကပ်ကပ်တော့ မနေဘူးပေါ့ဟာ၊ အဲ ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့ အချိန်ဆို ငါလဲ ဖေဖေလေးကို ငယ်ငယ်ကလို ဟိုချွဲဒီချွဲ ချွဲလို့ ဖက်လိုက် နမ်းလိုက်၊ ဖေဖေလေးကလဲ ငါ့ကိုဆို ငယ်ငယ်ကလိုဘဲ ဖက်လိုက် နမ်းလိုက်ပေါ့၊ နမ်းတာကလဲ ရိုးရိုးပါဘဲ၊ ပါးတို့၊ နဖူးတို့လောက်ပါ၊ အဲဒါကလဲ ငါက မနေတော့ဘူးလို့ စဉ်းစားပြီးကာမှ ငါ့ဖာသာငါ မနေနိုင်ဘဲ စမိတာ၊ ဖေဖေလေးကလဲ ငါက အရင်လို ပြန်နေတော့ သူစိတ်ထဲ အရမ်းဝမ်းသာသွားတာ အသိသာကြီးဟာ၊ အဲဒါနဲ့ဘဲ အလိုလို ပြန်ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့ဟာ၊ ဒါပေမဲ့ ငါတို့က အဲဒီလို ရင်းရင်းနှီးနှီးနေပေမဲ့ ဟိုလေ နင်တို့ ရီးစားတွေနဲ့ ချစ်သလို ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါကလဲ ဖေဖေလေးကို ပူးပူးကပ်ကပ်နေပေမဲ့ အဲဒီလိုအထိတော့ မစဉ်းစားမိပါဘူး၊ ငါလဲသိတယ် ဖေဖေလေးလဲ ငါ့အပေါ် အဲဒီလို စိတ်မျိုး မရှိဘူးဆိုတာ။
ဒါပေမဲ့ဟာ ငါရဲ့ မသိစိတ်က တဖြေးဖြေးဖေါက်လာတာ ငါကိုငါ မသိဘူးဟ၊ ငါ ဘယ်ယောက်ကျားလေးကိုမှ စိတ်မဝင်စားခဲ့တာလဲ ဖေဖေလေးကြောင့်ဘဲ၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဖေဖေလေးဘဲ ရှိခဲ့တာကိုး၊ ပြီးတော့ ငါတဖြေးဖြေးသိလာတယ်၊ ချစ်သူရီးစားတွေ ဘယ်လိုနေတယ်ထိုင်တယ်၊ ဘာလုပ်တယ်ဆိုတာ၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ ဒါကို စိတ်ဝင်စားလာတယ်၊ ငါ့ကိုငါလဲ တဖြေးဖြေးသိလာတယ်၊ ဒါတွေက ဖေဖေလေးနဲ့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ၊ ဒါကြောင့် တင်ထွန်းအောင် ငါ့ကိုလာကြိုက်တော့ ငါက ခွင့်ပြုခဲ့တာ၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ငါ့အရှေ့ တင်ထွန်းအောင် ရှိနေတာတောင်မှ တချက် တချက် ငါ့စိတ်က ဖေဖေလေးကိုဘဲ သွားသွား သတိရတယ်ဟ၊ တင်ထွန်းအောင်ကိုလဲ ငါစိတ်ဝင်စားပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဖေဖေလေးကို ဖြောက်မရဘူးဟ၊ နောက်ဆုံးဟာ နင်တို့ ငါ့ကို အပြစ်ပြောချင်လဲ ပြောဟာ သူ ငါ့ကို ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ နမ်းတော့ ငါ့စိတ်ထဲ ဖေဖေလေး ငါ့ကို အဲလိုနမ်းရင် ဆိုတာ စဉ်းစားမိပြီး ကြက်သီးတောင် ထတယ်ဟာ၊ ငါ အတင်းဘဲ တင်ထွန်းအောင်ကို ပြန်ဖက်နမ်းမိတာ။ ငါ့စိတ်ထဲမှာ တင်ထွန်းအောင်ကို နမ်းတာလား၊ ဖေဖေလေးကို နမ်းတာလား ဆိုတာ၊ ငါ့ကိုငါတောင် သေချာ မသဲကွဲဘူး။
အဲဒီမှာ ငါလဲ မထူးဘူး၊ တင်ထွန်းအောင်ကလဲ ငါနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ချင်တယ်ပြောတော့ ငါလဲ သူ့နဲ့ ဖြစ်သွားလဲ ပြီးတာဘဲ၊ ဒါဆို တဖြေးဖြေး ဖေဖေလေး ငါ့စိတ်ထဲက ပျောက်သွားမှာဘဲ ဆိုပြီး လက်ခံခဲ့တာ။ ငါစိတ်ထဲကလဲ သိနေတယ်လေ၊ ဖေဖေလေးနဲ့ ငါက ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူး ဆိုတာ။ ဒါပေမဲ့ဟာ . . ဖြစ်ချင်တော့ အမေက အရင် သောကြာနေ့က သူ့နေခဲ့တဲ့ မြို့ကို ကိစ္စပေါ်လို့ ပြန်သွားတယ်၊ ငါ့ကို လိုက်မလားမေးသေးတယ်၊ ငါကမလိုက်ချင်တာနဲ့ မလိုက်ဘူး ဆိုပြီးနေခဲ့တာ။ ဒီလိုဖြစ်မယ်မှန်း ဘယ်သိမလဲ။
...........................................................................................................
မေမေထွက်သွားတဲ့ နေ့ကစတယ်လို့ဘဲ ပြောရမှာ၊ အဲဒီနေ့က ငါ နဲ့ ဖေဖေလေး အပြင်ထွက်ပြီး ညစာ သွားစားသေးတယ်၊ အဲဒီထိကတော့ ပုံမှန်ပါဘဲ၊ အရင်ကလဲ တခါ တခါ အဲဒီလို အပြင်ထွက်စားနေကျ၊ ပြန်လာတော့ တီဗီအတူထိုင်ကြည့်ပြီး ဟိုပြော ဒီပြော ပြောရင်းကနေ ငါက ဖေဖေလေးကို ငါရီးစားထားတော့မယ် အကြောင်း ပြောလိုက်တာ၊ ငါ့ ပါးစပ်ကလဲ အဲဒါ ဘာလို့ ပြောချင်သွားမှန်းကို မသိဘူး၊ ဖေဖေလေးက ရုတ်တရက် ငါပြောလိုက်တော့ အံ့သြသင့်သွားတယ်ဟ၊ ငါ့ကို သေသေချာချာကြည့်ပြီး ဟုတ်သားဘဲ ငါ့သမီးတောင် အပျိုကြီး ဖြစ်နေပြီဘဲ တဲ့၊ ငါ့ကို ခုထိ ခလေးမှတ်နေတာ ထင်တယ်၊ ဒီတော့ ငါကလဲ ဘာရယ်မှ မဟုတ်ဘူးဟ၊ ဘာလဲ ဖေက သမီးကို ရီးစားမပေးထားချင်ဘူးလား ဆိုပြီး နဲနဲချွဲလိုက်တာပေါ့ဟာ၊ ငါက ဖေဖေလေးကို တခါတလေ ချွဲစရာရှိရင် ဖေ လို့ဘဲ တလုံးထဲ ခေါ်ပြီးချွဲတာ၊ အိမ်မှာကလဲ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ စိတ်ထဲက လွတ်လပ်နေတာဘဲ ပါတယ်ဟ၊ ပြောရုံတင်မက လူကပါ ဖေဖေလေး ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းထိုးလိုက်သေးတာ၊ ဖေဖေလေးကလဲ ငါ့ကို ဖက်ပြီး ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ။
“အင်း မပေးထားချင်သေးဘူး” တဲ့၊ ခပ်တိုးတိုးလေးဘဲ ငါ့ ခေါင်းနား ကပ်ပြောတာ၊ ငါ့ ဆံပင်ကို ငုံ့နမ်းရင်း ပြောတာနဲ့ တူပါတယ်၊ ငါသိတယ် ဖေဖေလေး သူ့စိတ်ထဲရှိတဲ့ အတိုင်းပြောတယ်ဆိုတာ၊ ငါလဲ မထားချင်ပါဘူး၊ ဖေဖေလေးနဲ့ ဒီလို နေချင်တာ၊ ငါ အဲဒီလို သူ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ပြီး နေ နေရတာကိုက ငါ့စိတ်ထဲ ဘယ်လိုကြိုက်မှန်းမသိဘူး၊ အဲလို ဖေဖေလေးဆီက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ မပေးထားချင်ဘူး ဆိုတာ သိလိုက်တော့ ငါ့စိတ်ထဲမှာလဲ ပျော်သွားတယ်၊ ငါ့လက်ကလဲဟာ အလိုလိုဘဲ ဖေဖေလေး ရင်ဘတ်ကို ပွတ်ကစားနေတာ၊ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး “ဘာလို့” ဆိုပြီး မေးလိုက်တယ်။
“သမီးက ရီးစားရရင် ဖေ့ကို ဘယ်ချစ်တော့မှာတုန်း” တဲ့ဟာ၊ ငါလဲ ပက်ကနဲ ပြန်ပြောလိုက်တယ်၊ “ဖေ့ကို သမီးက အချစ်ဆုံး” လို့၊ အဲဒီမှာ ဖေဖေလေးက တဟားဟား ရယ်ပြီး “ဖေ့ကို အချစ်ဆုံး ဆိုပြီး ရီးစားထားတော့မယ်” ပေါ့လေ ဆိုပြီး ငါ့ကို လာရိတာဟ၊ ငါလဲ ဘာပြောရမှန်း မသိတော့ဘဲ သူပြောတာလဲ ဟုတ်တုပ်တုပ် ဆိုတော့ ရှက်ရှက်နဲ့ “အိုး မဟုတ်ပါဘူး” ဆိုပြီး စောစောက ပွတ်ကစားနေတဲ့ လက်နဲ့ ရင်ဘတ်ကို တဖက်ကထု၊ ငါ့မျက်နှာကလဲ သူ့ ဘက်လှည့်ပြီး သူ့ ချိုင်းအောက်နားက ရင်ဘတ်ကို ကိုက်ထည့်ပလိုက်တယ်။
အဲဒီမှာ ဖေဖေလေးက ငါကိုက်တာ နာလို့နေမှာပေါ့၊ အား ကနဲ ထအော်တာ၊ ငါလဲလန့်သွားတယ်၊ မသိဘူးဟ၊ စိတ်ထဲက ဘာလို့ကိုက်ချင်သွားမှန်း ကိုမသိတာ၊ အဲဒီတော့မှ သတိရပြီး နာသွားလား ဆိုပြီး ကမန်းကတမ်း သူ့ အကျႌဟ ကြည့်တော့ ငါ့သွားရာ အကွင်းလိုက်ကြီးဟာ၊ တော်သေးတယ် မပေါက်သွားတာ၊ သွေးတွေ ဘာတွေ မထွက်ဘူး၊ ငါလဲ ပျာရာခတ်ပြီး ဥုံဖွ ဥုံဖွ ဆိုပြီး အနာကို လက်နဲ့ပွတ်၊ တဖူးဖူးနဲ့ ငါ့ပါးစပ်နဲ့ ကပ်ပြိး အာငွေ့ပေး လုပ်ပေးတာပေါ့၊ ဖေဖေလေးကတော့ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ နဲ့ ရယ်ပြီး ရပါတယ် သမီးရဲ့ ဖေလေး မနာပါဘူး ပြောတာပေါ့၊ မနာဘဲ နေမလား၊ သွားရာမှ အကွင်းကိုက်ဟာ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီး ဖေ့ သမီးကို ပြန်ကိုက် ဆိုပြီး အတင်းပြန်ကိုက်ခိုင်းတာ၊ သင့်လား မသင့်လား စဉ်းတောင် မစဉ်းစားမိပါဘူးဟာ။
ဖေဖေလေးက ဘယ်ပြန်ကိုက်မလဲ၊ ဒီတော့ ငါက အတင်း ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်ပြီး သူ့မျက်နှာပေါ် ငါ့ရင်ဘတ်နဲ့ ဖိပြီး ပြန်ကိုက်ခိုင်းတာ၊ ဖေဖေလေးကတော့ အတင်းတွန်းဖယ်ပါတယ်၊ ငါက အတင်းဖိပြီး ဖေ နော် ဖေ သမီးကို ပြန်ကိုက်မှ သမီးကြေနပ်မှာ၊ မရဘူး မရဘူး ဆိုပြီး အတင်းပြောတော့ ဖေဖေလေးလဲ မတတ်နိုင်တော့ဘဲ သူ့မျက်နှာပေါ် ပိနေတဲ့ ငါ့ရင်ဘတ်ကို အသာလေး ဖွဖွလေး လာကိုက်တယ်၊ ငါက မရဘူး မရဘူး မနာဘူး နာအောင်ကိုက် နာအောင်ကိုက် ဆိုပြီး ပြောတော့ နဲနဲလေး ထပ်ဖိကိုက်တယ်၊ ဒါလဲ မနာဘူးဟ၊ ငါကလဲ မနာမချင်း ထပ်ကိုက်ဘို့ကို ပြောနေတာ၊ ငါ့လက်ကလဲ ဖေဖေလေး ခေါင်းကို ဖက်ထားတာ၊ ဖေဖေလေးကတော့ ငါ့ခါးကို ဖက်လို့ပေါ့၊ အဲဒါ ငါက အတင်းဘဲ နာအောင်ကို ကိုက်ခိုင်းတော့ ဖေဖေလေးက အားတင်းပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ကိုက်လိုက်တယ်၊ အဲလိုမှ မကိုက်ရင် ငါကမလွှတ်မှာ သူသိနေတဲ့ဟာ။
အဲဒီတော့မှ ငါလဲ တကယ်နာသွားပြီး သူ့လို အားကနဲ ထအော်တာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ဖေဖေလေးက နာသွားလား သမီး လို့ ကမန်းကတမ်း လှမ်းမေးတော့ ငါလဲ ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်ပြီး ငါ့အင်္ကျီကို ပခုံးကနေ လျှောချလို့ အကိုက်ခံရတဲ့ နေရာကို ကြည့်တာပေါ့၊ ငါက ဘရာဝတ်ထားပေမဲ့ ကိုက်လိုက်တဲ့ နေရာက ဘရာဖုံးနေတဲ့ နေရာမဟုတ်ဘူး၊ အစပ်ကလေးမှာ၊ ငါလဲ ဖေဖေလေးကို သွားရာထင်သွားတာပေါ့၊ အဲဒီတော့ ငါလဲ ကြေနပ်သွားပြီး တခစ်ခစ် ရယ်လို့ နာတာပေါ့၊ ဖေက အရမ်းဘဲ သမီးကို တကယ်ကိုက်တယ် လို့ ခလေးကို မူနွဲ့နွဲ့ လုပ်ရင်း ရင်ကိုကော့လို့ ဥုံဖွ လုပ်ပေး ဆိုပြီး ထပ်ရစ်တာ။
ငါလဲ တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး ဖေဖေလေး ဥုံဖွလုပ်ပေး၊ အာငွေ့ပေးတာ ခံတာပေါ့၊ ပြီးမှ စကားစ ပြန်ဆက်တာ၊ ဒါဆို ဖေ မကြိုက်ရင် သမီး ရီးစားမထားတော့ဘူး ပြောတော့ ဖေဖေလေးက သမီး သူ့ကို ချစ်လို့လား လို့ မေးတယ်၊ ငါက မသိဘူးဖေရ၊ ခိ ခိ ခိ ခိ ကောင်လေးကတော့ မဆိုးပါဘူး ဆိုပြီး လူကြီးလေသံနဲ့ ပြောတော့ ဖေဖေလေးက ရယ်တယ်၊ အဲဒီမှာ တောင်ပြော မြောက်ပြောနဲ့ နောက်ဆုံး ဖေဖေလေးကတော့ ပြောပါတယ်၊ သမီးသဘောတဲ့။
ပြီးတော့ ငါတို့ ကိုယ့်အခန်း ကိုယ်ပြန်အိပ်တာပေါ့၊ အိပ်ယာပေါ်ရောက်မှ စောစောက အဖြစ်တွေ ပြန်စဉ်းစားမိပြီး တညလုံး အိပ်မပျော်ဘူးဟာ၊ ငါစိတ်ထဲမှာ ဖေဖေလေး အခန်းထဲသွားပြီး ဖေဖေလေးနဲ့ အတူသွားအိပ်ချင်တဲ့ စိတ်တောင် ပေါ်တယ်။ တကယ့်ကို တညလုံး အိပ်မပျော်ဘူးဟာ။
.....................................................................................................................................
အဲ ထပ်ဖြစ်ချင်တော့ နောက်နေ့၊ စနေနေ့ဟ၊ weekend ဆို သူလဲ အနားယူတယ်၊ အလုပ်မသွားဘူး၊ ငါလဲ မိုးလင်းခါနီးမှ မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတာ နိုးတော့ တော်တော်တောင် နေမြင့်နေပြီ၊ အောက်ဆင်းလာတော့ ဖေဖေလေးက ကော်ဖီတွေ ဘာတွေ ဖျော်ပြီးပြီ၊ အဆင်သင့်၊ ငါ့ကိုတွေ့တော့ သမီး အိပ်ပုတ် ဆိုပြီး စလို့ မျက်စောင်းထိုးပြီး `ဂတ် ဂတ် ဂတ် ဂတ်” နဲ့ သွားချင်းရိုက်ပြပြီး အကိုက်ခံ ထိမယ် သဘောနဲ့ ပြတော့ ဖေဖေလေးက တဟားဟား နဲ့ရီတယ်၊ ပြီးတော့ ဖေဖေလေးက မေမေ ဟိုနေ့က ပြောထားတဲ့ ခြံနောက်အုတ်ကန်ဘေးမှာ ရေညှိတွေ တက်နေတာကို ကိုယ်တိုင် သွားရှင်းတာ၊ မေမေက အလုပ်သမား ခေါ်ရှင်းခိုင်းတာကို သူကသွားကြည့်ပြီး နဲနဲလေးဘဲ သူကိုယ်တိုင်ဘဲရှင်းလိုက်မယ် ဆိုပြီး သွားလုပ်တာ၊ ငါကလဲ လက်ဖက်ရည်သောက်ပြီး ပန်းကန် ဆေးမလို့ ရေစင် ပြူတင်းပေါက်က လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဖေဖေလေးက အုတ်ကန်ဘေးက မြောင်းထဲရောက်နေပြီ၊ ချော်လဲပြီး အရှိန်နဲ့ မြောင်းထဲရောက်သွားတာ၊ ငြိမ်တော့ မနေဘူး၊ သူ့ဖာသာသူ အတင်းကုန်းထနေတာ၊ ငါလဲ သူ့ဆီ ကမန်းကတမ်း ပြေးသွားတာပေါ့။
အနားရောက်တော့ ဖေဖေလေးကို ဘာဖြစ်တာလဲမေးတော့ ဖင်ထိုင်ရက် ကျပြီးမှ လျှောပြီး မြောင်းထဲရောက်သွားတာ ပြောတာဘဲ၊ ငါလဲ အတင်းဆွဲထူ၊ တွဲပြီးအိမ်ထဲခေါ်လာတာ၊ လက်ကလဲ ထောက်မိတော့ လက်ဆစ်ခေါက်ပြီး နာသွာတယ်၊ ဒူးကလဲ မြောင်းဘောင်နဲ့ ရိုက်မိပြီး တော်တော်နာသွားတယ်၊ တကိုယ်လုံးလဲ မြောင်းထဲက ရေညစ်ပတ်တွေ ပေလို့၊ ဆေးခန်းမသွားခင် အရင် သူ့ကို ရေချိုးခန်းထဲ သွင်းပြီး ဆေးပေးရသေးတယ်၊ မတတ်နိုင်ဘူးဟ၊ သူ့ကိုယ်သူတောင် သေချာမရပ်နိုင်တာ ငါပါ ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ပြီး ဆေးပေးရတာပေါ့၊ တကိုယ်လုံးကို ချွတ်ပြစ်ရတာ၊ သူကလဲ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မဝတ်ထားဘူး၊ ဖေဖေလေးက ရှက်လို့ထင်တယ်၊ သူ့ဟာကို သူ့လက်နဲ့ ကာထားတယ်၊ ငါလဲဂရုမစိုက် အားပါဘူး၊ ဒဏ်ရာဘယ်နေရာရလဲ ဘဲကြည့်ရတာ၊ တော်သေးတယ် ခေါင်းတွေ ဘာတွေ မထိသွားတာ၊ ဒူးဘဲ ဘောင်နဲ့ တိုက်မိလို့ ပွန်းပဲ့ပြီးသွေးထွက်တာ၊ ကျန်တာတော့ သွေးမထွက်ဘူး၊ တင်ပါးကတော့ ချက်ခြင်းကို ညိုတက်တာလာ၊ အရှိန်နဲ့ ကျလို့ ထင်တယ်။
ဆရာဝန်ကပြောတယ် ဘာမှ မကျိုးဘူးတဲ့၊ တော်သေးတာပေါ့၊ အမေ့ဆီ အကြောင်းကြားလိုက်ရမလား မေးတော့ မကြားနဲ့တဲ့ စိတ်ပူနေအုံးမယ်တဲ့၊ ခုတောင် တော်တော်ကောင်းနေပြီတဲ့၊ ဟုတ်လဲဟုတ်တယ်ဟ၊ ဆေးခန်းက ပြန်လာတော့ ထော့နဲ့ ထော့နဲ့ နဲ့ သူဟာသူတောင်လျှောက်လို့ ရပြီ၊ ဖြစ်စကသာ မရသာ၊ ဆရာဝန်ကတော့ လိမ်းဆေးရော သောက်ဆေးရော ပေးလိုက်တာ၊ လက်ကိုလဲ ပတ်တီးစီးပေးလိုက်တယ်၊ တင်ပါးက ညိုမဲနေတာကိုတော့ ရေခဲ ကပ်ပေးတဲ့။
ဒါနဲ့ ငါဘဲ အကုန်လုပ်ပေးရတာပေါ့၊ သူ့ဖာသာ သူမှ မလုပ်နိုင်တာ၊ လက်တဖက်ကလဲ နာထားတာဆိုတော့၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ငါလဲ ဘာဘာညာညာ စိတ်တွေ မရှိပါဘူး၊ သူ့ကိုဘဲ ဆူတာပေါ့၊ ရှည်တယ်၊ အလုပ်သမား ခေါ်ပါဆို မခေါ်ဘူး ဘာညာပေ့ါဟာ၊ ဂွင်ရတာနဲ့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ကိုဆူပေးလိုက်တယ်။ ညနေလောက်ရောက်တော့ သူလဲ တော်တော် သက်သာနေပြီ၊ ညနေစာတောင် အောက်မှာ ဆင်းစားတယ်၊ ထိုင်တော့ ဖင်တချမ်းစောင်းလေးပေါ့၊ တင်ပါးတဖက်က တော်တော်ထိထားတာဆိုတော့ နာနေသေးတာပေ့ါ၊ သူလဲ အားတင်းပြီး ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ်လုပ်ပါတယ်၊ ရေချိုးတာတောင် သူ့ဖာသာသူဘဲ ဝင်ချိုးတာ၊ ငါကစိတ်ပူပြီး ရေချိုးခန်း တံခါးဝ မှာရပ်စောင့် ပြီး တချိန်လုံး ရလား ရလား နဲ့ အသံပေးနေတာ၊
အဲဒါ ညနေစာ စားပြီး သူလဲ အခန်းထဲ ဝင် အနားယူသွားတယ်၊ ငါလဲ လုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်ပြီး အောက်မှာ ခန တီဗီ ထိုင်ကြည့်နေလိုက်သေးတယ်၊ စိတ်က ခုမှ အေးသွားတာဆိုတော့ ငါလဲ တောင်တွေး မြောက်တွေးနဲ့ ဖြစ်တုန်းက ဖေဖေလေး ကိုတကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး ရေချိုးပေးတာ ပြန်မြင်လာတယ်ဟ၊ နင်တို့ သိတဲ့အတိုင်း ငါက ဒါကို ဗီဒီယို ကားတွေထဲမှာ ဘဲ မြင်ဘူးတာ၊ သူ့ဟာသူ ကာထားတယ်ဆိုပေမဲ့ ငါက မြင်တာပေါ့၊ မြင်စကဘာမှ မဖြစ်ပေမဲ့ သွေးအေးသွားမှ စိတ်ကဖြစ်လာတာ၊ သေသေချာချာလေး ကြည့်ချင်တာလာဟာ၊ နင်တို့ ငါ့ကို တမျိုးထင်လဲထင်ဟာ၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်လာတာကိုပြောတာ၊ အရင်ကစိတ် ဒီလောက် တခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူးဟာ၊ ငါလေ ဖေဖေလေးနဲ့ အတူတူ ဖက်အိပ်ချင်စိတ်ကို ဖြစ်လာတာ၊ ငါ့စိတ်ကူးထဲမှာ ဖေဖေလေးက ငါ့ကိုယ်ပေါ် တက်ဖိထားတာချည်း ခံချင်နေတာ။
ငါသိတယ်ဟ၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးပေါ့၊ မလုပ်သင့်ဘူးပေါ့၊ ငါလဲ ငါ့ကိုယ်ငါ ထိမ်းပါတယ်၊ အဲဒါ စိတ်ပျောက်သွားအောင် ရေအေးအေးနဲ့ ခေါင်းလောင်းပြီး သွားချိုးလိုက်တယ်၊ ပျောက်မလားလို့ ရေစိမ်ချိုးလိုက်ပါတယ်၊ ငါ့ဟာငါ ပြန်ကိုင်မိပြီး စိတ်က ပိုထလာတယ်၊ အလိုလိုနေရင်း အရည်က တစိမ့်စိမ့်ကျလာတာဟာ၊ ငါ့ဟာငါ ပြန်စမ်းကြည့်တော့ ချွဲကျိနေတာ၊ ပြီးတော့ ငါ့ တကိုယ်လုံး ပူနေတာ၊ လက်ချောင်းနဲ့ ထိုးကစားလဲမပြေဘူးဟာ၊ ပိုဆိုးလာတယ်၊ စိတ်က တခြားဟာနဲ့ ဖြေလို့ကို မရတာ၊ စိတ်ထဲက ဖေဖေလေးနဲ့ဘဲ တွေ့ချင်နေတာ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲ ရေချိုးပြီး လွယ်လွယ်ကူကူ ညအိပ်ဝတ်စုံအပါးလေး တထပ်တည်း ဝတ်ပြီး ဖေဖေလေး အခန်းထဲကို ဝင်သွားတာ။
......................................................................................................................................
အခန်းထဲရောက်တော့ ဖေဖေလေးက ကြောပေးပြီး တခြမ်းစောင်းလေး အိပ်နေတာ၊ အိပ်တော့ဘယ်ပျော်မလဲ၊ မှိန်းနေတာ၊ အသံကြားလို့ ငါ့ကိုတောင် တချက်လှည့်ကြည့်ပြီး သူ့ဖာသာသူ ဟိုဘက် ပြန်လှည့်သွားတယ်။
“ဖေ့”
ငါလဲ အသံပြုပြီး ကုတင်ပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်တာပေါ့၊ ဖေဖေလေးကို ငါ့ကို လှမ်းကြည့်တယ်၊
“နာနေတုန်းလားဟင်”
“တော်တော်သက်သာသွားပါပြီ”
“တင်ပါးကရော တော်တော်ညိုနေသေးလား၊ ဆရာဝန်က ရေခဲကပ်ခိုင်းတာလေ ဖေလေး”
“နောက်မှ ဖေလေး ဖာသာဖေလေးဘဲ ကပ်လိုက်မယ်၊ သွားလေ သမီးသွားအိပ်ချေတော့”
“အစောကြီးရှိသေးတာကို မအိပ်ချင်သေးပါဘူး”
“အောက်မှာ တီဗီ ကြည့်မလို့လား၊ ဖေလေးက သိပ်မထိုင်နိုင်သေးလို့”
“ပြပါ ဘယ်လောက်ညိုနေလဲ ကြည့်ရအောင်”
ငါ့လက်က သူ့တင်ပါးပေါ်က လုံချည်ကို ကိုင်လိုက်တော့ ဖေဖေလေးက သူ့လုံချည်ကိုလှမ်းကိုင်ပြီး
“ရပါတယ် သမီးရဲ့”
“မရပါဘူး၊ ဘာလဲ သမီးကိုရှက်လို့လား၊ ဖေလေးတကိုယ်လုံး သမီးမြင်ပြီးသား”
ငါကပြောလဲပြော လုံချည်ကို ဆွဲချတော့ ဖေလေးက လွှတ်ပေးလိုက်တယ်၊ တင်ပါးအောက်နားမျာ ညိုနေတဲ့ အကွက်ကြီးမှ အကြီးကြီးဟာ၊ ငါလန့်တောင် လန့်သွားတယ်။ ဒါနဲ့
“အာ ဖေလေးကနဲ့ ညိုနေတာ နဲတာမဟုတ်ဘူး သမီးရေခဲကပ်ပေးမယ်၊ နေအုံး ခု သွားယူလိုက်မယ်”
ငါလဲ ကမန်းကတမ်း အောက်ပြေးဆင်းပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေခဲတွေ ဇလုံထဲ ထည့်ယူလာခဲ့တယ်။
ပြီးတော့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အသေးတခုကို ဘီဒိုထဲကယူပြီး ကုတင်ပေါ် ထိုင်လို့ ရေခဲကို ပုဝါနဲ့ ထုတ်လိုက်တယ်။ စောစောကလို လုံချည်ကို ဆွဲချလိုက်တော့ ဖေဖေလေးက မှောက်ပေးတယ်။
“တခါတည်း မပြောဘူး၊ ဘာရှက်စရာရှိလဲ၊ တခါတည်း အောက်ခံနေတယ်၊ ဒါမျိုးမကြိုက်ပါဘူး၊ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ကပ်လို့ ရမလား၊ လက်ကလဲ နာနေတဲ့ဟာ၊ ရေခဲတုံးပေါ် ဖင်ခုထိုင်မှ ရမယ်” ဘာညာပေါ့ဟာ၊
လက်ကလဲ ဒဏ်ရာကိုရေခဲကပ်၊ ဖေဖေလေးကိုလဲ စကားမရှိ စကားရှာလျှောက်ပြောတာပေါ့၊ ဟိုပြောဒီပြောပေ့ါ၊ ဖေဖေလေးကတော့ အင်း အဲ လောက်ဘဲ ပြန်ပြောတာ၊ အဲဒါ ကပ်နေရင်း ရေခဲက အရည်ပျော်ပြီး ရေစက်တွေ တဖြေးဖြေး စီးကျလာတာ၊ ငါက မွှေ့ယာ စိုမှာစိုးလို့ ပြေနေတဲ့ လုံချည်စနဲ့ စီးကျလာတဲ့ ရေစက်သုတ်တာပေါ့၊ ရေစက်က ပေါင်ကြားထဲ စီးကျသွားတာဆိုတော့ ငါလဲ ပေါင်ကို တွန်းကားပြီး အိပ်ယာမစိုအောင် လုံချည်စနဲ့ သုတ်တော့ ပေါင်ကြားက သူ့ဂွေးဥကပြူးပြူးကြီးထွက်နေတာ ငါ့လက် ထိမိတာပေါ့၊ ထိမိတော့ ဖေဖေလေးက တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားတယ်၊ ဘာမှတော့မပြောဘူး၊ မှောက်ရက်အိပ်နေတာဆိုတော့ အချောင်းကြီးကိုတော့ မမြင်ဘူး၊ ဘိုက်အောက်မှ ပိနေတာ။
ရေခဲက တော်တော်စွမ်းတယ်ဟ၊ မဲပြီးညိုနေတာ တဖြေးဖြေး ပျောက်သွားတယ်ဟ၊ ရေခဲကလဲ ကြာတော့ အပျော်ကမြန်တယ်၊ ခန ခန ရေသုတ်ရင်း ဂွေးဥ ကြီးကို ထိတာပေါ့၊ တခါ တခါ ဂွေးဥပေါ်က ရေစက်ကို လက်ညိုးနဲ့ သတ်ပေးလိုက်သေးတယ်၊ ထိလို့ ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ ငါ့ရင်ထဲ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ ခုန်နေတာ၊ ပြီးတော့ အရမ်းအေးနေလား ဖေလေး ဆိုပြီး ရေခဲထုတ်ကို မပြီး ဖင်တုန်းကို လက်ဝါးနဲ့ စမ်းစမ်းကြည့်တာ၊ ရေခဲကပ်ထားလို့ ဖင်တုန်းကြီးက အေးစက်နေပေမဲ့ ကိုင်လို့ ကောင်းတယ်ဟ၊ ဟိုဘက်ကို ပြောင်းကိုင်ကြည့်တော့ နွေးနေတာ၊ ငါမနေနိုင်ဘူးဟာ၊ တော်တော်လေး ညိုတာပျောက်သွားတော့ ရေခဲခွက်ကို ကုတင်အောက်ချလို့ မှောက်နေတဲ့ ဖေဖေလေး ကိုယ်ပေါ်ငါတက်ဖိ ချလိုက်တယ်။
“ဟဲ့ ဟဲ့ သမီး မတော်ပါဘူး၊ သွားတော့နော် သမီး၊ သွားကိုယ့်အခန်း ကိုယ်သွားအိပ်နော်”
“ဟင်အင်း ဟင်အင်း ဟင်အင်း”
ငါလဲ ဘာဖြစ်မှန်းကို မသိပါဘူးဟာ၊ ငါ့အသိစိတ်ထဲ မတော်မှန်း သိနေလို့နဲ့တူတယ်၊ လူကလဲ မနေနိုင်၊ စိတ်ထဲကလဲ မလုပ်သင့် အဲလို ဖြစ်ပြီး အလိုလို ဝမ်းနဲပြီး ဖေဖေလေးကို ဖက်ပြီး အလိုလိုမျက်ရည်ကျလာတာ၊ ဖေဖေလေးကလဲ အတင်းဘဲ ငါ့ကို အခန်းပြန်ခိုင်းတယ်၊ ငါကလဲ မပြန်ဘူး ဟင်အင်း ဟင်အင်း ဘဲ ငိုပြီးပြော၊ ဖေဖေလေး ကိုအတင်းဖက်၊ ပြီးတော့ ဖေဖေလေး လည်ပင်းတို့ နားရွက်တို့ အကုန် လျှောက်နမ်းတာ၊ အဲဒီမှာ ဖေဖေလေးလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ မှောက်နေရာက ပက်လက်လှည့်လာတာ၊ ပြီးတော့ ငါ့ကို အတင်းဖက်ထားတာ၊ ငါလဲ ဖေဖေလေး ပက်လက်လှည့်လာတာ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းတာ၊ ငါ့မျက်ရည်တွေဆို ဖေဖေလေး မျက်နှာမှာ ရွှဲနေတာဘဲ၊ နောက် ဖေဖေလေးကလဲ ငါ့ပါးကို ပြန်နမ်းတယ်၊ ငါတို့ ၂ ယောက် အပြန်အလှန် တယောက်တလှည့် ပါးကိုချည်း နမ်းနေတာ တော်တာ်ကြာတယ်ဟာ၊ ပြီးတော့ တယောက်ကို တယောက် ဖက်ထားတာ။ ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ဖက်ထားတာ အကြာကြီးဘဲ၊ သူပက်လက် လှည့်လိုက်တော့ င့ါပေါင်တဖက်က သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်နေတော့ ထိနေတာ ငါသိတယ်၊ သူ့ အချောင်းကြီးက တင်းတင်းကြီးနဲ့ မာနေတာ။ ငါလဲ အဲဒီမာမာကြီးကို ငါ့ပေါင်နဲ့ အတင်းကပ်ထားတာ။
နင်ပြောတာမှန်တယ် သိလားဖြူဖြူ၊ ဖေဖေလေးက ငါကို ဘာမှမလုပ်တော့ ငါကစရတာပေါ့၊ ငါကမှ မနေနိုင်တော့တာ၊ မသင့်တော်မှန်း သိသိကြီးနဲ့ကို မရတော့တာ၊ အဲဒီမာမာကြီးက ငါ့ပေါင်နဲ့ လာကပ်နေကတည်းက ငါ့ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်ဖြစ်နေပြီ၊ ငါအပေါ်ကနေ အနေအထား နဲနဲပြင်ပြီး ငါ့ ညဝတ်အင်္ကျီ ကို အပေါ်ဆွဲမတင်၊ လက်က ငါတို့ ၂ ယောက်ကြားထဲ ထိုးပြီး ဖေဖေလေး လီးကိုသွားကိုင်လိုက်တယ်၊ သူ့လုံချည်က အစောကြီးတည်းက ပြေနေပြီ၊ ဖွဖွလေးဘဲ ကိုင်လိုက်တာတောင် ငါ့စိတ်ထဲ ဘယ်လို အရသာ ရှိမှန်းကို မသိဘူးဟာ၊ နွေးနွေးကြီးနဲ တင်းတင်းမာမာကြီးက ငါ့ကို ဘယ်လိုမှ မထိမ်းနိုင်ဘူး၊ ဆွဲပြီး ငါ့ဟာနဲ့ တေ့လိုက်တယ်၊ ဖေဖေလေးကတော့ ငါကိုင်လိုက်ကတည်းက သမီး သမီး မလုပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့ အတင်းပြောတာ၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ငါ့ကိုလဲ မတွန်းထုတ်ဘူး၊ ပါးစပ်ကသာပြောနေတာ၊ ပိုပြီးတင်းတင်းဖက်လာသလိုလို၊ နဲနဲတောင်ကော့လာသလိုလိုဟ၊ သူလဲ တားသာတားနေရတာ စိတ်ထဲက မလွှတ်ချင်ဘူးနေမှာဟ၊ သူလဲ မလွှတ်ချင်၊ ငါလဲမရပ်ချင်၊ ဘယ်လိုမှ နေလို့မရတော့ဘဲ အဲဒါ တေ့ပြီး ဖိလိုက်တာ ချော်ထွက်သွားတယ်ဟာ၊ ငါ့အရည်တွေကလဲ တော်တော်ရွှဲနေတာ၊ အပေါ်ကို ချော်သွာတာ၊ ငါ့အစေ့ကို သွားထိုးသလိုဖြစ်သွားပြီး လူကတွန့်ကနဲတောင် ဖြစ်သွားတယ်၊ အဲဒါနဲ့ အတင်းဖိပြီး လေးငါးချက်လောက် ဖိပွတ်လိုက်သေးတယ်၊ နောက်မှ ထပ်ကိုင်ပြီး ပြန်ထိုးထာ ဒါလဲချော်တာဘဲဟ၊ ဒါနဲ့ မရဘူး သေချာကို ကိုင်ပြီး လက်ကို မလွှတ်ဘဲ အတင်းဖိချလိုက်တာ၊ အဝမှာ တချက် တင်းတင်းကြီး ဖြစ်သွားပြီး အထဲဝင်သွားတာ ဘယ်လောက်ဝင်သွားမှန်းတောင် မသိဘူး၊ ရင်ထဲမှာ မောကနဲ ဖြစ်သွားတာ။
အားတောင် ချက်ခြင်းဘဲ ပြတ်သွားသလိုဘဲဟ၊ဝင်သွားမှ ဖေဖေလေးက သမီး သမီး ဆိုပြီး ငါ့ကို ဖက်လို့ အတင်းဘေးကို လှဲချတာ၊ တွန်းထုတ်မဟုတ်ဘူးဟ၊ ငါလဲသူ့ဘေးကိုကျတော့ ဝင်နေတဲ့သူ့လီးလဲ ကျွတ်သွာတာ၊ အဲဒီမှာ ငါ့ကိုယ်ပေါ် သူတက်ဖိတာ၊ ငါအဖြစ်ချင်ဆုံးက ဒါဘဲဟာ၊ သူလဲ ဘယ်လိုမှ မအောက်နိုင်တော့ဘူး၊ ငါ့ကို ဖိပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ငါ့ နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုတ်တာ၊ ငါလဲ အတင်းဖက်ပြီး အတင်းပြန်စုတ်တာ၊ အဲဒီမှာ ငါတကယ် အမှောင်ထဲကျသွားတာ၊ ဘာမှကို မသိတော့ဘူးဟ၊ တချက် တချက် ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားတာတော့ သိတယ်၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေဆိုလဲ ပူကနဲ ပူကနဲ ဖြစ်သွားသလိုလိုဘဲ၊ ငါ့တကိုယ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကို ချစ်တော့တာ၊ တကယ့်ကို တကိုယ်လုံးဟာ တကိုယ်လုံး၊ ငါ့ကို မညှာမတာကို နယ်တာ နမ်းတာ စုတ်တာ၊ ငါ ဒီလို အရသာ တခါမှ မခံဘူးဖူးဟ၊ လူက တကယ့်ကို လေထဲလွင့်နေတာ၊ စူးကနဲ အောက်သွားလိုက် ပူကနဲ ဆင်းသွားလိုက်၊ ကျင်ကနဲ ဖြစ်လိုက် ဘာတွေမှန်းကို မသိတော့ပါဘူးဟာ၊ နင်တို့ရော ဒီလိုဘဲလား။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>
