Friday, May 18, 2018

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၅ )

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၅ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း 

နတ်ဆေး ရေးသည်။

“ မောင်မိုးဆွေ.. ”

“ ဟုတ်ပါတယ် …ကျနော် မိုးဆွေပါ …သူကြီး... ”

ဦးချမ်းသာ  …သူကြီးဘခက် အပါအဝင် အားလုံးက အံ့အားသင့်နေကြသည်။ မိုးဆွေက ဦးချမ်းသာကိုသေနတ်ဖြင့်ချိန်ထားချေပြီ။

“ မင်းက ဘယ်သူလဲ.. ”

“ ကျုပ်ကရဲအရာရှိ တယောက်ပဲ …မန်းဂ …ဒီနယ်တဝှိုက်မှာ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေ ပျောက်တယ်  ခင်များတို့ဂိုဏ်း ဒီနယ်ဖက်ကိုရောက်နေတယ် အသံကြားလို့ ဈေးသည်အသွင်နဲ့ စုံစမ်းဖို့ရောက်လာတာပဲ

“ တောက် ”

“ ခင်များ …သေနတ်ကိုမချရင်… ကျုပ်သေနတ်ထဲက ကျည်ဖူးတွေခင်များ ကိုယ်ထဲရောက်သွားလိမ့်မယ် …မန်းဂ ”

မတတ်သာတဲ့ အဆုံး ဦးချမ်းသာ ခေါ် မန်းဂ ကာသေနတ်ချလိုက်ရတော့သည်။

ဦးချမ်းသာ ရဲ့သေနတ်လှေပေါ်ကို ဒေါက် ခနဲကျသွားသည်နှင့်တပြိုင်နက်… တဒိုင်း… ဒိုင်းဖြင့် ကျွန်းမျော အိမ်ကြီးဆီမှ စတင်ပစ်ခတ်လာတော့သည်။  လှေပေါ်မှလူများအားလုံးလဲ လှေဝမ်းထဲ ဝပ်ချလိုက်ပြီး သူကြီး ဘခက် နဲ့ မိုးဆွေကာ အိမ်ကြီးဆီသို့ ပြန်လည်ပစ်ခတ်တော့သည်။ ထိုအချိန် အခွင့်အရေးကို ချောင်းမြောင်းနေသော် ဦးချမ်းသာမှာ ရေထဲသို့ ဒိုင်ဗင်ထိုးဆင်းသွားကာ အိမ်ကြီးဆီသို့ ငုပ်လျှိုကာ ကူးခတ်သွားတော့သည်။ 

အိမ်ကြီးဆီသို့ သာ သဲမဲနေကြချိန်ဖြစ်လို့ သူကြီး ဘခက်တို့ ဦချမ်းသာကို သတိမထားနိုင်တော့ စက်သပ်ထား၍လှေမှာလဲ ရေပြင်ပေါ်တွင်တဝဲလဲလဲ ဖြစ်နေသည်။ ရဲလေး မှာလဲ ဦးချမ်းသာ ဆီမှကျန်ခဲ့သည့်သေနတ်ဖြင့် မပစ်တတ်ပစ်ဖြင့် ပစ်နေသည်။ အိမ်ကြီးပေါ်၌ကာ လူမများလှ ဦးချမ်းသာအပါအဝင်မှ ခြောက်ယောက်သာရှိသည်။ သို့သော် သူတို့အားလုံးလက်ထဲမှာက သေနတ်ကိုယ်စီဖြင့်။

အဆက်မပြတ်ဝင်လာသည့် ကျည်ဆန်များကြောင့် သူကြီးဘခက်တို့ လူစုကာ အခြေအနေမဟန်တော့ ။ သေနတ်မရှိသည့် လူများကာ ဒုတ် ဓါး လက်နက်ကိုင်ဆွဲကာ ရေအောက်သို့ ငုတ်လျှို၍ အိမ်ကြီးဆီသို့ ချည်းကပ်သွားကြသည်။ ယင်းအချိန်၌ သူကြီးဘခက်ပစ်လိုက်သော ကျည်ဆံမှာ ဓါတ်ဆီပုံးကို ထိမှန်သွားဟန်တူသည် ။

ဝုန်း ဆိုသော ပေါက်ကွဲသံကြီး နှင့်အတူ အိမ်ကြီး ပေါ်မှ ဦးချမ်းသာ နှင့် ၎ရဲ့ တပည့်များ အပါအဝင် အတွင်းထဲမှ ရှေးဟောင်းရုပ်ထုများမှာ လွှင့်စင်ထွက်ကာ ရေအောက်သို့ နစ်မြှပ်၍ သွားတော့သည်။ ကောင်းကင်ယံကာ မီးရှုုးမီးပန်းများပန်းထွက်နေသကဲသို့ လင်းထိန်၍နေသည်။ အိမ်ကြီးမှာလဲ မီးစွဲလောင်ကာ တစစီဖြစ်နေပြီ ရေထဲ၌လဲ သွေးရောင်တို့ လွှမ်းခြုံနေတော့သည်။  ဦးချမ်းသာ သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြင့် ရေအောက်နစ်မြှစ်သွားသည်ကိုလဲ သူကြီးဘခက်တို့ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဦးချမ်းသာ ကာ နိဂုံးချုပ်ချေပြီ ။

အခြေအနေတွေ ငြိမ်သွားမှ ရဲလေးတို့ ကာလသားတွေလဲ ရေအောက်သို့ ရောက်သွားသည့် ရုပ်ထုများကို ငုပ်၍ ဆည်ယူရတော့သည် ။ အိမ်ကြီးကိုစွဲလောင်နေသည့် မီးညွှန့် မှာ ရေအောက်သို့ပင် လင်းထိန်နေသည်။ အချို့ ရုပ်ထုများ မှာ ပေါက်ကွဲမှု့ဒဏ်ကြောင့် ကျိုးပဲ့နေကြသော်လဲ အများစုမှ အကောင်းအတိုင်းသာရှိသည်။ သို့သော် သူကြီးဘခက် စိတ်ထဲ ဘဝင်မကျလှ။ သူ့ အဖေ လှုုခဲ့တဲ့ ကိန္နရီ ရုပ်ထုလေးကိုတော့ ရှာမတွေ့ ။ ရေစီးနဲ့ပင် မျောသွားပြီလား ။ ဒါမှမဟုတ် အရင်အကြိမ်တွေ ခိုးသွားတုန်းကပဲ ပါသွားတာလား တွေးနေသည်။

ရသမျှအရုပ်တွေ ဆည်ယူ့ပြီး ရွာသို့ ပြန်မောင်းခဲ့ကြ တော့သည်။ ကျွန်းတောင်ရွာ ကမ်းစပ်၌ကာ ရွာသားများစုဝေလျှက် သူကြီးဘခက်တို့ကို စောင့်မျှော်နေကြသည့် လူအုပ်ကြီးကို တွေ့ရသည်။ ကြိုက်ကုန်းရွာ သူ ရွာသားတချို့ကိုလဲ တွေ့ရသည်။ သတင်းကြား၍ ရောက်လာကြဟန်တူသည်။

လှေကမ်းကပ်တော့ ရွာသားများက ဆီးကြိုကြသည် ။ လှေပေါ်မှ ရုပ်ထုတွေကိုလဲ ဇရပ်ဆီသို့ သယ်သူက သယ်နေကြသည်။ ဦးချမ်းသာက မန်းဂ ဆိုတဲ့ လူဆိုးခေါင်းဆောင်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြတော့ ရွာသူ ရွာသားအားလုံမှာ ဟယ် ဟင် ဟုတ်လား နဲ့ အသီးသီး အံ့အားသင့်နေကြသည် ။ နှင်းရည် ပါ လူဆိုးအဖွဲ့ဝင် ဦးချမ်းသာ နဲ့ တဖွဲ့ထဲဆိုတာ သိရတော့ ပို၍ပင် မျက်လုံးပြူးရတော့သည် ။ ကောင်မ မထင်ရဘူး။ ရုပ်လေးလှတပတနဲ့ လုပ်ရဲတယ်  ဟု ဝိုင်းဝန်း ကြိမ်ဆဲနေကြပြီ။

အရက်သမား သားအေး ကလဲ မူးမူးရှုးရှုးနဲ့

“ ဒီကောင်မကို လိုးသတ်မယ်ကွာ လာတရွာလုံး သွားလိုးမယ်  ”

ဟု ဝင်ပြောသည်။

သူတို့အားလုံး နှင်းရည်တို့ အိမ်ဖက်ကို ထွက်သွားကြတော့တယ်..။

အောင်မောင်း နဲ့ဖိုးထောင်သာ ရဲလေး ကို စာနာသလို အားပေသည့် အနေဖြင့် ပခုံးဖက်ကာ နှစ်သိမ့်သည့် သဘောဖြင့် ကြည့်နေကြသည် ။ စကားနဲ့တော့ မပြော ။ ရဲလေး နဲ့ နှင်းရည် ဖြစ်နေကြတာ သူတို့လောက်ပဲသိကြတာ မဟုတ်လား။

“ ကိုဘခက်… အကိုဘာမှ မဖြစ်ဘူး မဟုတ်လား ”

သူကြီးဘခက် သူ့ဘေးနားရောက်လာသည့် ဝါဝါမြင့်ကို တွေ့တော့ သူ့မိန်းမရီရီခင် ကို လူအုပ်ထဲရှာကြည့်သေးသည်။  မတွေ့မှ

“ ဝါဝါ ဘယ်သူနဲ့ လာတာလဲ ”

“ ကိုမြဒင် နဲ့ ”

“ ဟုတ်လား …ဒီကောင် တွေ့သွားအုံးမယ်နော် ”

“ မတွေ့ပါဘူး …ဟိုဘက်နားထွက်သွားတယ် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သတင်းကြားလို့ ရောက်လာတာ …ကိုဘခက် ဘာမှမဖြစ်ဘူး မဟုတ်လား ”

“ ကိုယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အချစ် ရယ်… အဲ… ဝါဝါရယ် ”

သတိလက်လွှတ်ပြောပြီး မှ သူကြီးဘခက် ဘေးမှ လူတွေကို ကြည့်မိသည် ။

“ ဝါဝါ ကစိတ်ပူနေတာ …ကိုဘခက် လိုက်သွားတယ်ဆိုလို့ ”

သူ့ကို စိုးရိမ်တကြီးမေးနေတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကို ကြည့်ပြီး ဆွဲဖက်ပစ်ချင်စိတ်ကို သူကြီးဘခက် မနည်းထိန်းထားရသည်။

အဲ့ဒီအချိန် သူကြီးဘခက် မျက်လုံးဒေါင့်စွန်းထဲ ရီရီခင့် အရိပ်က ဝင်လာသည်။ ရီရီခင်က သူနဲ့ ဝါဝါမြင့် ကို မျက်ထောက့်နီကြီးနဲ့ ကြည့်နေတာတွေ့မှ သူကြီးဘခက် ဝါဝါမြင့်ကို နောက်မှတွေ့မယ် ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ကာ ရီရီခင့်ဆီထွက်သွားသည်။ သူခုဏက ကြည့်တုန်းက ရီရီခင့်ကို မတွေ့ပါဘူး ။ ခုမှရောက်လာဖြစ်မယ် ရီရီခင် ကသူ့ကိုမြင်တော့ ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။

ဒီလိုကျတော့ လဲ ငါ့မိန်းမ က သဝန်တိုတတ်တာပါလား ဆိုပြီး တွေးနေတုန်း မမြင်ချင် တဲ့မြဒင် အခွက်ကို သူကြီးဘခက် မြင်ရပြန်ပြီ မြဒင်က ရီရီခင့်ကို စကားဝင်ပြောနေတာမို့ သူကြီးဘခက် ရွာသားတယောက်ရဲ့အကွယ်ကနေ မသိမသာ အကဲခတ်နေသည် ။ မြဒင်ကတော့ သူ့ကိုမြင်ဟန်မတူ။ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကသာ သူရှိတဲ့ဘက်ကို တခါတခါ အကဲခတ်သလို ကြည့်ကြည့်နေပြီး မြဒင် ကိုခြေပုတ် လက်ပုတ်နဲ့ ရီမောကာစကားပြောနေသည်။ သူ့မိန်းမတော့ သူ့စိတ်ကို စမ်းနေပြီ သူ့ကိုရွဲ့နေပြီဆိုတာ သူကြီးဘခက် သဘောပေါက်လိုက်တယ် ။ မြဒင် ထွက်သွားတော့မှ ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ သူ့မိန်းမအနား လျှောက်သွားသည်။

“ ဟိုကောင် က ဘာလာပြောတာလဲ …ရီ ”

“ ဘာမှ ဟုတ်ပါဘူး ဒီလိုပါပဲ ”

ရီရီခင်က သူ့ယောကျ်ားကို အရေးမကြီးသည့်ဟန် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးအမူအရာနဲ့ မျက်နာမကြည့်ပဲ ပြောနေသည်။

“ သေချာလား… မလိမ်နဲ့နော် ”

ဒီတခါ ရီရီခင် သူ့ယောကျ်ားဘခက်ရဲ့ မျက်နာကိုကြည့်ပြီးမှ တိုးတိုးလေး

“ ဟုတ်တယ်… ကျမကို လိုးချင်လို့တဲ့  ”

သူမသိဘူး အထင်နဲ့ ရွဲ့ပီးပြောတာဖြစ်နိုင် သလို တကယ်ပြောသွားတာလဲ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ သူကြီးဘခက်တွေးနေသည်။

“ ရှင်တောင် ဝါဝါမြင့်ကို …အဲ့လို သွားပြောချင်ပြောနေမှာပဲလေ ”

“ သူက သူခိုးတွေမိလား မေးရုံပါ …အဲ့ဒီအကြောင်းပြောနေကြတာ ”

“ သူကြီး ဘခက် ကအဲ့လိုပြောတော့ ရီရီခင်က.. ”

“ ဟွန့်  …ယုံတယ်  ”

ဆိုပြီး ခနဲ့သလို ပြောကာ သူ့ရှေ့ကထွက်သွားလို့ သူကြီးဘခက် အနောက်က လိုက်သွားသည် ။ ဒီမိန်းမ သူကအရင် မြဒင်နဲ့ဖြစ်ပြီး ယောကျ်ားကိုကျတော့ တခြားမိန်းမနဲ့ဖြစ်မှာ သဝန်တိုတယ် တော်တော်တရားတယ် လို့ သူကြီးဘခက် တွေးနေပြီး လှုပ်လီ လှုပ်လဲ့ နဲ့လျှောက်နေတဲ့ သူ့မိန်းမဖင်ကြီးကြည့်ပြီး အချိန်အခါမဟုတ် လီးက တောင်ချင်နေသည် ။ အနောက်ကနေ ကပ်လိုက်သွားပြီး လူတွေမမြင်ခင်… ဖတ် ခနဲ့ တင်ပါးတခြမ်းကိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေးရိုက်လိုက်တော့ ရီရီခင်က သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ..

“ ရှင် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ လူတွေနဲ့နော် တဲ့ ”

အိမ်ရောက်ရင်လိုး ရအောင်လို့ ကပ်ပြောတော့ ရီရီခင်က ဝါဝါမြင့်ကို သွားလိုးလိုက်လို့ ပြန်ပြောသည်။ ဝါဝါမြင့်ကိုက လိုးပြီးပြီလို့သာ ပြောလိုက်ရင် သူ့မိန်းမ ရီရီခင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိလို့လဲ သူကြီးဘခက် တွေးနေမိသည်။

သူတို့ အားလုံး ကမ်းစပ်ကနေ နှင်းရည် ရဲ့ ဆိုင်ကိုရောက်တော့ အထဲမှာနှင်းရည်ကို မတွေ့ရတော့။ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေ အားလုံးရှိနေပေမဲ့ နှင်းရည်ကတော့ ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်သွားတော့သည်။ ရဲလေး ရင်ထဲတမျိုးကြီး ဖြစ်သွားသည်။ သူ ဒီဝေဒနာကို ကုစားရအုံးမည်။ နှင်းရည်ကို မေ့နိုင်အောင် ကြိုးစားရအုံးမယ် သူ နှင်းရည်ကို ချစ်ခဲ့တာပဲ ။

မိုးဆွေက ဦးဆောင်ပြီး နှင်းရည်အိမ်ထဲ ဝင်ရှာပေမဲ့ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားမတွေ့ရ ။

အားလုံး နှင်းရည်အိမ်က ပြန်ခဲ့တော့ မိုးပင်လင်းတော့မည်။ ဘယ်သူမှ မအိပ်လိုက်ရ။ သူကြီးဘခက် အိမ်မှာပဲ အစည်းအဝေးလုပ်ပြီး ကျန်သေးတဲ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေးကို ဘယ်လို ထိန်းသိမ်းရမယ်ဆိုတာ တိုင်ပင်ကြသည်။ မိုးဆွေက ရဲအရာရှိတယောက်ဆိုတာ ပြောပြတော့ တရွာလုံးက မိုးဆွေကို သူရဲကောင်းကြီး တယောက်လို ဝိုင်းဝန်းချီကျူးကြသည်။

လူတွေကြားထဲကနေ သူ့ကို အဓိပ္ပါယ်ပါတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ အိဝါ ကိုလဲ ရဲလေး မျက်နာချင်းမဆိုင်ရဲ ။

မိုးဆွေ ပြောပြလို့ နှင်းရည် ဟာ ဦးချမ်းသာခေါ် မန်းဂ ဦးဆောင်တဲ့ အဖွဲ့မှာ အရေးပါတဲ့ သူတယောက် နေရာက ပါဝင်တယ်ဆိုတာလဲ သိလိုက်ရသည်။ ခေါင်းဆောင် မန်းဂ မရှိတော့ပေမဲ့ ဒုတိယ ခေါင်းဆောင် နဲ့ကျန်သေးတဲ့ အဖွဲ့ဝင်တွေရှိနေနိုင်သေးကြောင်း သူတို့စခန်းဟာ ကျွန်းတောင်ရွာကနေ မိုင် ၃၀ လောက်ဝေးတဲ့ အထက်တောထဲမှာ ရှိနိုင်ကြောင်း အတိအကျမဟုတ်ပေမဲ့  တခါတရံမှာ ထိုနေရာ ဝန်းကျင်လောက်မှာ ယာယီသဘောမျိုးစခန်းချတတ်တယ်လို့ သတင်းရထားကြောင်း မိုးဆွေက ဆက်ပြောသည်။

သတင်းထူးရင် ကျန်တဲ့အဖွဲ့ဝင်တွေကို မိရင် အကြောင်းကြားမည်ပြောပြီး ရဲအရာရှိမိုးဆွေလဲ သူကြီးဘခက်အပါအဝင် ရွာသားတွေကို နှုတ်ဆက်ကာ ကျွန်းတောင်ရွာကနေ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။ ရွာသားတွေလဲ လူစုခွဲကာ ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။

နေ့လည်ပိုင်ရောက်တော့ အောင်သာမြို့က ရဲတွေရောက်လာပြီး ညက သူတို့နဲ့ ပစ်ခတ်ခဲ့ကြတဲ့ ကျွန်းမြော အိမ်ကြီးနဲ့ ဦးချမ်းသာတို့ အလောင်းတွေကိုလဲ ရှဖွေရှင်းလင်းရေလုပ်ကြပြီး တွေ့တဲ့ အလောင်းကတွေ့ မတွေ့တဲ့ အလောင်းကမတွေ့ ။ မတွေ့တဲ့ အထဲ ဦးချမ်းသာလဲပါကြောင်း ရဲလေး ပြန်ကြားရသည်။

ဝေဒနာကို ကုစားဖို့ ရဲလေး သံချောင်ရဲ့အရက်ဆိုင်ကို ပုံမှန်ရောက်ဖြစ်သလို ရွပြင်က မြင့်ဦး ရဲ့ ထန်းတောထဲလဲ အသွားမပျက်။ နှင်းရည် နဲ့ ပျော်ပါးခဲ့ကြတာတွေကို ရဲလေး ချက်ချင်းမေ့မရ ။ နှင်းရည် သူ့ကို လီးစုပ်ပေးခဲ့တာ ပဲစင်းငုံတန်းထဲမှာ ဖင်ကုန်းပီးအလိုးခံခဲ့တာတွေ။ ကျော့ရှင်းပြီး အချိုးအစားကျလှတဲ့ နှင်းရည် ရဲ့ ပုံရိပ်တွေက သူ့အာရုံထဲကနေ မောင်းထုတ်ရခက်လှသည်။ ဦးချမ်းသာကို အလိုးခံနေတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ ပုံရိပ်တွေကို မြင်ယောင်ပြန်တော့ လက်ထဲ အရက်ခွက်ကို တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ အဆက်မပြတ်မော့မိတော့သည်။

နောက် တပတ်လောက်အကြာမှာ အိဝါ ရဲ့ မင်္ဂလာသတင်း ကြားရပြန်တော့ ရဲလေး စိတ်ထဲ ဟာလာ ဟင်းလင်းကြီးဖြစ်နေသည်။ ဒီအချိန်မှာ အိဝါ အပေါ် ထားတဲ့ သူ့ခံစားချက်ကို ရဲလေး ပြောမပြတတ်။ သေချာတာက သူ့ကို ချစ်တဲ့ မိန်းကလေးတယောက်ကို ထပ်ပြီးဆုံးရှုံးရအုံးမယ်ဆိုတာကိုပဲ။

အိဝါ ရဲ့သတို့သားလောင်းက အောင်သာမြို့ က ကျော်စွာ ရဲလေးသိပ်တော့ မအံ့သြ ။ သူကိုယ်တိုင် အိဝါကို ကျော်စွာဆိုတဲ့ ကောင်ဖြုတ်နေတာ မြင်ခဲ့ပြီးပြီပဲ ။

မနက်ဖြန် အိဝါတို့ မင်္ဂလာဆောင်နေ့ပဲ။ သူတို့ရွာမှာအရင်ဆောင်ပြီး နောက်မှမြို့မှာ တခါပြန်ဆောင်မယ် တဲ့ ။ မဏ္ဍပ်ဆောက်တဲ့ဆီကိုလဲ ရဲလေး မသွား ။ သွားမဆောက်ကူ ။ နေ့လည်ထဲက မြင့်ဦး ထန်းရည် ဆိုင်မှာ သူတရောက်ထဲ ဆိုင်ရှင်မြင့်ဦး နဲ့ သူနဲ့ပဲရှိတယ်။ ကျန်တဲ့ ကာလသားတွေကတော့ သူကြီးအိမ်မှာ ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်လုပ်ကူနေကြတယ် ။ သူ့တကိုယ်လုံးလဲ ထန်းရည်တွေနဲ့ ရွှဲစိုးနေပြီ မျက်လုံးထဲ နှင်းရည် မျက်နာလေးပေါ်လာလိုက် ခေါင်းကနေ ထန်းရည်အိုးနဲ့ လောင်းချလိုက်နဲ့  မြင့်ဦး လဲ မနိုင်တော့လွှတ်ထားလိုက်ရပြီ။

ညနေစောင်းလို့ အမှောင်ထုစဝင်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ ရဲလေး မှောက်သွားပြီး ။

အချိန်ဘယ်လောက်ကြာကြာ မှောက်သွားလဲ မသိ။ ရဲလေး သတိရလို့ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်မိေ့တာ့ ကောင်းကင် ပေါ်က မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ် နဲ့ကြည့်လေးတွေကိုမြင်မှ အားယူပြီး ကုန်းထလိူက်တယ် ။ သူနဲ့မျက်နာချင်းဆိုင်မှာ ပထမဆုံးတွေ့လိုက်ရတဲ့ သူက အိဝါ။ ရဲလေး ခေါင်းကိုတချက်ခါလိုက်တယ်။ သူနိုးနေပြီပဲ။ အိပ်မက် မဟုတ်ပါဘူး။

“ သတိရပြီလား ”

အိဝါ ရဲ့ အသံချိုချိုလေးက ရဲလေး နားထဲဝင်လာသည်။

“ အိဝါ ”

“ အင်းလေ လူကိုတော့ မှတ်မိသေးတာပဲ ”

“ အိဝါက ဘယ်လိုလုပ် အကို့ဆီရောက်လာတာလဲ အကိုကရော ဘယ်ရောက်နေတာလဲ ”

“ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလဲ ကြည့်အုံးလေ ”

ရဲလေး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်တော့  သူနဲ့ အိဝါ ရောက်နေတာ ချောင်းစပ်တနေရာက လှေပေါ်မှာ ။ ဒါရွာပြင် သချိုင်းကုန်းအောက် ဖက်က ကမ်စပ်ပဲ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာလဲ သူ့အဝတ်အစားတွေ မဟုတ်တော့ပဲ ဘယ်သူ့အဝတ်အစားတွေမှန်း မသိတဲ့ ဟာတွေနဲ့။

“ အကို့ကို ရှင်းပြအုံးလေ အိဝါ ဒီအဝတ်အစားတွေကရော ဘယ်သူ့ ဟာတွေလဲ ”

“ ဖေဖေ့ ဟာတွေ ”

“ ဟမ် ”

“ သူကြီးအင်္ကျီ ”

“ အင်း အကို့တကိုယ်လုံး ထန်းရည်တွေနဲ့ရွှဲနေတာနဲ့ အဖေ့အင်္ကျီတွေ ဝတ်ပေးထားတာ အကို့ကို လှေပေါ်မှာထားခဲ့ပြီး အိဝါ အိမ်ပြန်ပြီး ဖေဖေ့အင်္ကျ ီတွေ ဖွက်ယူလာခဲ့တာ ”

“ ဒါနဲ့ အကို့ကလှေပေါ် ဘယ်လို ရောက်လာတာလဲ ”

“ အိဝါကတော့ အကို့ ကိုယ်ကြီးကို ဘယ်နိုင်မလဲ ကိုမြင့်ဦးကိုအကူအညီတောင်းပြီး လှေပေါ်တွဲခေါ်ခဲ့ရတာပေါ့ ..ဒါတောင်သူကကြောက်နေတာ အိဝါ မနည်းတောင်းပန်ပီးမှ အကူအညီတောင်းခဲ့ရတာ ဘယ်သူမှမသိစေရဘူးလို့လေ ကိုမြင့်ဦးက အဖေ့ကိုကြောက်နေတာ.. ”

“ အော် ဘာလို့ လှေပေါ်ခေါ်ခဲ့ရတာလဲ အကို့ကိုလေ ပီးတော့ အိဝါကရော ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ထန်းတောထဲရောက်လာတာလဲ ”

အိဝါ တော်တော်နဲ့ပြန်မဖြေ။တော်တော်ကြာကြာ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ ရုတ်တရက် သူ့ကို ဆွဲဖက်လိုက်လို့ ရဲလေး လန့်သွားတယ် ။

“ အိဝါ အကိုနဲ့ မခွဲနိုင်ဘူး ”

အိဝါက ရဲလေး ရင်ခွင်ထဲနေငိုသံလေးနဲ့ပြောနေသည်။

“ အိဝါ ကမင်္ဂလာဆောင်တော့မယ်လေ ကျော်စွာတောင် အိဝါ တို့အိမ်ရောက်နေပြီဆို ”

“ မသိဘူး အိဝါ အဲ့ဒါတွေ မသိဘူး သူ့လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတော့ အိဝါ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်မိပေမဲ့ တကယ်တမ်း လက်ထပ်ရတော့မယ်ဆိုတော့ အိဝါ သူနဲ့ မနေချင်ဘူး သူ့ကိုမချစ်ဘူး ဟိုပွဲကြည့်တဲ့ ညကလဲ အကို့ကို အရွဲ့တိုက်ချင်လို့ အကိုကြည့်နေမယ်မှန်းသိလို့ သူလုပ်တာကို လက်ခံခဲ့မိတာ ဘာရည်းစားမှလဲ မဖြစ်ခဲ့ဘူး အိဝါ ချစ်တာ အကို့ကိုပဲ အကို ရောအိဝါကို မချစ်ဘူးလား.. ”

“ အဲ  …ဟို … အဲ့ဒါကလေ ”

ရဲလေး ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမလဲမသိ ဖြစ်နေတယ် ။ ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်ကို အိဝါ ဟာ စိုးမိုးမှု့ရှိနေတယ်လို့ နှင်းရည်နဲ့တွဲခဲ့စဉ်းထဲက ရဲလေး ရိပ်မိတယ် ။ နှင်းရည် နဲ့အရင်မတွေ့ခင် အိဝါ ကိုတွေ့ခဲ့မယ်ဆိုရင် ဆိုတဲ့ အထိ သူစဉ်းစားခဲ့ဖူးတာပဲ။ အခုသူ့ဆီ အိဝါ ရောက်လာပြီ။

“ အကိုမလိမ်ပါနဲ့ အကို အိဝါကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာ  အိဝါ သိတာပဲ ”

မျက်ရည်လေးတွေ စို့နေတဲ့ အိဝါ ကိုရဲလေး ပြန်ဖက်လိုက်တယ်။ အိဝါကလဲ သူ့ကိုတင်တင်ကြီးပြန်ဖက်တယ်။

“ အကို သိလား အိဝါ အကို့ကို ခိုးပြေးလာတာ အကိုနိုးလာလို့ မဟုတိရင် ကိုမြင့်ဦးကို ထိုင်ရှိခိုးရရှိခိုးရ ဟိုဖက်ကမ်းကို လှေနဲ့ ပို့ခိုင်းမလို့.. ”

“ ဘယ်ကိုပို့ခိုင်မှာလဲ အိဝါ ”

အိဝါက ဖက်ထားရာက ခွာလိုက်ပြီး

“ ဟိုဖက်ကမ်းကိုလေ ကိုအောင်မောင်းတို့စောင့်နေတယ် ”

“ ဒီကောင်က အိဝါတို့အိမ်မှ ာလုပ်ကူနေတာ မဟုတ်ဖူးလား ”

“ ဟုတ်ပါဘူး သူလဲ ခင်မှုန့် ကိုခိုးပြေးသွားပြီ ”

“ ဟမ် ဟုတ်လား ”

“ အင်း သွားမယ် ဒီမှာကြာကြာနေလို့ မကောင်းဘူး ကိုအောင်မောင်းက ဟိုမှာ၁ ပတ် နှစ်ပတ်လောက်နေမယ်တဲ့  အဲ့နားကရွာမှာ သူ့အသိအိမ်လဲရှိတယ်တဲ့ …အော်… နေအုံး ပြော… အိဝါ ကိုချစ်လား ”

ရဲလေး စကားနဲ့မဖြေ။ အိဝါ  ရဲ့နခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်တော့

“ ဟွန့်… အရက်နံ့ကိုထောင်းနေတာပဲ တဲ့ ”

“ အိဝါကို နှင်းရည်ထက် အရင်တွေ့ခဲ့တယ်လို့ပဲ သဘောထားပါ့မယ် အိဝါရယ် ”

ဒီစကားကို ရဲလေး စိတ်ထဲကပဲပြောလိုက်ပြီး လှေကြိုး ဖြုတ်ကာ တဖက်ကမ်းကို လှော်သွားတော့သည်။ အိဝါမှာလဲ သာနေတဲ့လမင်းကြီး နဲ့ ကြယ်လေးတွေကို ကြည့်ကာကျေနပ်နေသည်။

တဖက်ကမ်းဆိုပေမဲ့ ကြိုက်ကုန်းရွာကိုတော်တော်ကြီးကျော်သွားပြီးမှ အိဝါက ပုပုတဲပျက်လေးတလုံးကိုလက်ညိုးထိုးပြမှ ရဲလေး လှေကိုကြိုးချည်ထားခဲ့ပြီး  အိဝါ လက်ကိုဆွဲကာ တဲလေးဆီကို လျှောက်နေတုန်း နီးလာတာနဲ့အမျှ တဲထဲက အသံတွေက ပီပီသသကြားလာရသည်။

“ အို့  …ကိုကိုအောင်မောင်း အရမ်း ဆောင့်တာပဲ တဲလဲ ပြိုကျကုန်ပါအုံးမယ် ”

“ ကိစ္စမရှိဘူး အချစ်…ပြိုကျလဲ တဲကနိမ့်နိမ့်လေး တစ်တောင် တောင်မရှိချင်ဘူး ”

“ ဇွိ …ဇွိ  …ဇွပ် … ဇွပ် ”

“ အာလား …ကောင်းတဲ့  စောက်ဖုတ်ကွာ… အချစ် အဖုတ်ပီးရင် ဖင်လိုးမယ်နော် … အုန်းဆီပါတယ်မဟုတ်လား.. ”

“ အုန်းဆီ တော့ မပါဘူး… ကိုကိုရယ် စားဆီတော့ ပါတယ်.. ”

“ အိုကွယ်… ဘယ်ဆီပဲဖြစ်ဖြစ် ချောသွားပီးတာပဲ… မှုတ်ဖူးလား …ခွိခွိ ”

အောင်မောင် နဲ့ ခင်မှုန်ကတော့ သူတို့မရောက်သေးဘူ းအထင်နဲ့ပွဲကြမ်းနေပြီ။ အထဲကစကားတွေကြားတော့ အိဝါ  က ကမ်းစပ်ဖက်ကို ပြန်လျှောက်သွားလို့ ရဲလေး အနောက်က လိုက်သွားလိုက်တယ်။

“ အိဝါ …ဘယ်သွားမလို့လဲ ”

“ တဲထဲဝင်လို့မှ မရတာ အကိုကြားဖူးလား အထဲက အသံတွေ ”

အိဝါ က မျက်နာလေး အောက်ငုံ့ကာရှက်နေသည်။

“ လာ… ဒါဆိုဟို ကောက်ရိုးပုံနားသွားရအောင် ”

တဲ နဲ့တော်တော်လေးလှမ်းတဲ့ ကောက်ရိုပုံဆီကို ရဲလေး အိဝါ ကိုခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အိဝါ က သူ့ဘေးမှာ ကျူံကျူံ့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ထဘီတိုတိုဝတ်ထားလို့  ခြေသလုံးသားဖွေးဖွေးလေးတွေက လရောင်အောက်မှာ ဝင်းနေသည်။

အိဝါ  က သူ့ကိုဘာစကားမှမပြေူာသေး  အောင်မောင်းတို့ကိုတွေ့ပြီးရှက်နေပုံရလို သူကပဲ စကားစပြောလိုက်တယ်။

“ ဒီအချိန်ဆိုရွာမှာ  အိဝါကို လိုက်ရှာနေလောက်ပြီနော် မင်္ဂလာပွဲပျက်လို့ သူကြီး ဘယ်လောက်များစိတ်တိုနေမလဲမသိဘူး အိဝါမကြောက်ဖူးလား.. ”

“ ကြောက်ပါဘူး ဖေဖေကစိတ်သာကြီးတာ အိဝါကို အရမ်းချစ်တာ ကြည့်နေ အိဝါကို သူတို့ပြန်ခေါ်မှာ နောက်ပြီးလေ ဖေဖေက ဒီရက်ပိုင်း တစ်ခုခုကို တွေးနေသလိုပဲ ဘာတွေစဉ်းစားနေလဲမသိဘူး ”

“ ဟုတ်လား …ဒါနဲ့ အကို့ကို အဝတ်အစားလဲပေးတာ ဘယ်သူ လဲပေးတာလဲ အိဝါ ”

အိဝါ ရဲလေး ဖက်လှည့်လာပြီး

“ ဘယ်သူရှိရမှာလဲ အိဝါပဲရှိတာကို ”

ယောကျ်ားလေးပေမဲ့ ဒီတခါရဲလေး မျက်နာပူရပြီ ။ သူ အောက်ခံဘောင်းဘီလဲ ဝတ်မထား ။ ဒါဆိုသူ့ သူ့ကောင်ကြီးကို အိဝါ မြင်သွားပြီပေါ့..။

“ ဒါဆို အိဝါ အကို့တကိုယ်လုံး မြင်သွားပြီပေါ့ ”

“ အဲ  …ဒါက ဒီလိုရှိတယ် အကိုရဲ့ ”

အိဝါ သူ့မေးစိလေးကို လက်ညိုးလေးနဲ့ထောက်ပြီး ချစ်စဖွယ် အမူအရာလေးနဲ့

“ အိဝါကလေ ငယ်ငယ်ထဲက အရုပ်ဆက်ကစားရတဲ့ ဟာမျိုးဆိုရင် မျက်လုံးမှိတ်ပြီးလဲ ဆက်တတ်သလို…  ဖြုတ်လဲဖြုတ်တတ်တယ် သိလား ”

ပြုံစိစိနဲ့ပြောလာတဲ့ အိဝါကို ရဲလေး ပခုံးနှစ်ဖက်ကနေကိုင်ကာ အနောက်ကိုလှဲသိပ်လိုက်ပြီး အိဝါ ရဲ့ မျက်နာပေါ်နေရာအနှံ့နမ်းတော့သည်။ အိဝါကလဲဒီတခါ အရက်နံ့ နံတယ်မပြောတော့ ။ လိုလိုချင်ချင်နဲ့ပဲ ရဲလေး ရဲ့အနမ်းကိုခံယူတော့သည်။

ကာရန်တွေက ခက်ခက်ခဲခဲငြိစရာမလိုခဲ့ ။ နှစ်ယောက်စလုံးအဝတ်အစားတွေ မရှိကြတော့ တဲ့ အချိန် နှင်းရည် လိုပဲ ကားအယ်နေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေ အပြစ်အနာအဆာမရှိ ။ ဖြူဝင်းကာတောင့်တင်းလှတဲ့ အိဝါ ရဲ့အောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ပြီး ရဲလေး ပေါင်နှစိချောင်း ကြာဝင်ကာ အဖုတ်ဝ နဲ့လီးတေ့မလို့ လုပ်နေတုန်း..

“ ဟိုမိန်းမကို မေ့လိုက်တော့နော်  ”

ဆိုတဲ့ အိဝါရဲ့စကားကြောင့် ရဲလေး တုန့်ဆိုင်းသွားတယ် ။ အိဝါ က နှင်းရည်ဆိုတဲ့ မိန်းမကိုပြောတာ ကိုအောင်မောင်း မနေ့ကမှပြောလို့ သိရတာ ဆိုပြီး မျက်လုူံးလေးမှိတ်သွားပြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ရဲလေး ရဲ့ လီးကြီး ဝင်လာမှာကို စောင့်ဆိုင်းလို့နေသည် ။ ရဲလေး လဲ အိဝါ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနဲ့ အားလုံး သိသွားတာလဲကောင်းတာပဲ ဟု ယူဆကာ  အမွှေးရေးရေးလေးတွေကြားက  စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲ သူ့လီးကို တစ်ထစ်ချင်းတစ်ချင်းထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။

ရဲလေး ကလဲ အိဝါရဲ့  နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေကာ ဆောင့်လိုးသလို အိဝါကလဲ သူမဖင်ကြီးကို ကောက်ရိုးပြင် ကြမ်ပြင်ကနေ လွှတ်နေအောင်ကို ကော့ ကော့ခံသည်။

ကောင်းကင်မှ လမင်းကြီးကြီးမှာလဲ ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ချစ်ရည်လူးပွဲကို ဆက်၍မကြည့်ရဲတော့သည့်အလား တိမ်ထု၏ နောက်သို့ပျောက်ကွယ်ကာ သွားတော့သည်။

...............................................................

ယင်းအဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပွာပြီး နှစ်ပတ်ခန့်အကြာ၌  အသက် ၅ဝ ခန့် မုဆိတ်မွှေး ပါးသိုင်းမွှေးများနှင့် ထောင်ထောင်မောင်မောင် လူကြီးတရောက်သည် ။ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်တစ်လက်ကို ထမ်းကာ လက်တဖက်တွင်လဲ ယုန်သေနှစ်ကောင်အားကိုင်လျှက် တောအုပ်အတွင်း၌ သတိကြီးစွာထား၍ လျှောက်နေသည်။ တောတန်းမှာ  ကျွန်းတောင်ရွာနှင့် မိုင် ၃၀ ခန့်သာဝေးသည်။

ညဉ်းသိုးသိုးပုံစံရှိသော်လဲ လူကြီး၏မျက်လုံးများမှာ စွန်ရဲတကောင်ကဲ့သို့ စူးရှထက်မျက်လှသည်။ လူကြီး၏ စစ်ဖိနစ်ခြေလှမ်းများအောက်တွင် သစ်ရွက်ခြောက်တို့မှာ တချွပ်ချွပ်ဖြင့် အသံမြည်နေကြသည်ကလဲ စည်းချက်ကျလှသည်။

တောင်ကမူလေး တခုအပေါ်၌ ထိုးထားသော ဝါးတဲလေးနှစ်လုံးကို တွေ့ရသောအခါ လူကြီးသည် သတိထား၍ ချဉ်းကပ်သွားပြီး မလှမ်းမကမ်းမှ အပင်တစ်ပင်ပေါ်သို့တက်ကာ အပေါ်ကနေ တဲအိမ်အတွင်းထဲသို့ ကြည့်ရှု့ အကဲခတ်နေပြန်သည် ။ တဲအတွင်းထဲ၌  ကြေးဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ခြင်္သေ့ရုပ်  ဆင်ရုတ် နတ်သမီးရုပ် ဘီလူးရုပ် တို့ကိုတွေ့ရပြီး ကိန္နရီ ရုပ်ထုလေးကို တွေ့ရသည့်အခါတွင် လူကြီး၏ မျက်နာပေါ်၌အပြုံးရိပ်တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်သွားသည်။

တဲအတွင်းမှ  အမျိုးသမီးတစ်ဦးထွက်လာပြီး ထိုအမျိုးသမီးကို မြင်သောအခါ လူကြီးသည် မိန်းကလေး၏ မျက်နာကို သေချာစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ တဲအနီး ဝန်းကျင်တွင်လဲ  လက်နက်ကိုင် လူတစ်စုကိုတွေ့ရပြန်သည်။

လူကြီးသည်  အပင်ပေါ်မှပြန်ဆင်းခဲ့ပြီး တောင်ကမူလေး၏ အနောက်ဖက်သို့ ခြေသံလုံအောင် လျှောက်သွားပြီး မိုင်ဝက်ခန့်အရောက်တွင်  ဂူပုံသဏ္ဍန်စမ်းချောင်းလေးတခုကို တွေ့သဖြင့် လက်ခုပ်ထဲ ရေခပ်သောက်ပြီး အဝတ်အစားများချွတ်ကာ ရေချိုး၍ ၎င်း၏ မျက်နာအား ရေပြင်တွင်ကြည့်ကာ ကျေနပ်နေသယောင်ရှိနေသည်။ ထိုအချိန်ခြေသံလိုလိုကြားသဖြင့် လူကြီးမှာ ကျောက်ဆောင်ပေါ်၌ တင်ထားသော နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကိုဆွဲယူကာ အကွယ်မှအကဲခတ်နေသည်။

မိန်းမချောလေးတစ်ဦး ထဘီရင်လျှားလျှက်ဖြင့်ဆင်းလာမှ လူကြီးးသည် ချိန်းထားသော သေနတ်ကိုအောက်စိုက်ချလိုက်သည်။ မိန်းမချောလေးမှာ တဲအိမ်လေးအတွင်းမှ ထွက်လာသော သူချောင်းကြည့်နေစဉ်က တွေ့ခဲ့သောမိန်းမပင် ။ ထိုမိန်းမမှာ သူမတစ်ဦးထဲရှိသည် အထင်ဖြင့် ထဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေထဲဆင်းလာသည့် အချိန်တွင်တော့ လူကြီး၏ မျက်လုံးများသည်ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်လာသည်။

ရှိုက်ဖို ကြီးငယ်အသွယ်သွယ်ဖြင့် တောင့်တင်းလှသော မိန်းကလေးကိုကြည့်ကာ လူကြီးမှာ အကြည့်မလွှဲမိ။ မိန်းမချောလေးမှာ တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက် စိမ်ပြေနပြေချို၍ဝမှ ရေထဲမှကုန်းပေါ်သို့ ကျောက်တုံးတစ်ခုပေါ်မှ လှမ်းအတက် ရေညှိကြောင့်ချောထွက်သွားပြီး ဒူးဆစ်ခန့်သာရှိသည့် ရေထဲသို့ လဲကျသွားပြီးတော်တော်နဲ့ ပြန်မထနိုင်ဖြစ်နေမှ  လူကြီးသည်  သေနတ်ကို ကျေက်ဆောင်အကွယ်၌ ဖွက၍ထားခဲ့ပြီ သူ၏ဘောင်းဘီရှည် ကိုကောက်စွပ်၍ ဆံပင်များကိုလက်ဖြင့် ထိုးဖွ၍ကိုဖွာလန်ကျဲအောင်ပြုလုပ်ကာ မိန်းကလေးအနားသို့ လျှောက်သွားတော့သည်။

မိန်းခလေးမှာ လဲ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေသည့် သူမအနားသို့ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်ရောက်လာသည်ကို မြင်၍ အနည်းငယ် ရှိုးတို့ရှန်းတန်းဖြစ်သွားပြီးမှ ချက်ချင်းပင် လူကြီးအာ စူးစူးရဲရဲပြန်ကြည့်ကာ

“ ရှင်ဘယ်သူလဲ… ဒီနေရာကို ဘာလာလုပ်တာလဲ ”

လူကြီးမှာ အသံကိုအတက်နိုင်းဆုံးဖျက်ပြောလိုက်သည်။

“ ကျုပ်ကချောင်း တစ်ဖက်ကမ်းကပါ ဟင်းစာရှာ အမဲလိုက်ရင်း မျက်စိလည်ပြီး ဒီကိုရောက်လာတာ မင်းထနိုင်လား.. ”

သူ့ကို မသင်္ကကာသလို ကြည့်နေတာကြောင့် ကျောက်ဆောင်ပေါ်က ယုန်သေနှစ်ကောင်ကို ညွှန်ပြလိုက်မှ မိန်းကလေးမှာ အနည်းငယ် စိတ်ချသွားဟန်ဖြင့် ကုန်းထကြည့်သော်လဲ ရုတ်တရက်ထမရ ခြေခွင်၍အကြောမျက်သွားဟန်တူသည်။

“ ထူကူအုံးလေ… ကြည့်ကောင်းနေတာလား.. ”

လူကြီးလဲ မိန်းကလေးကို ချိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုကာ တွဲထူကူသည် မိန်းကလေးကလဲ လူကြီး၏ လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ကာ ထလာသည်။ လူကြီး၏ လက်တွေက မိန်းကလေးရဲ့ နို့အုံတခြမ်းကို ဖိမိနေသော်လဲ မိန်းကလေးကတော့ သတိထားမိဟန်ပင်မရှိ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြင့်ပူးကပ်ကာနေတဲ့ မိန်းမကလေးရဲ့ အထိအတွေအတွေ့ကြောင့် လူကြီးမှာ လီးပင်တောင်လာပြီ။ ကုန်းပေါ်ရောက်တော့ ကျောက်ဆောင်တခုကို မှီကာ မိန်းကလေးကို ချပေးပြီး ခြေချင်းဝတ်နေရာကို အနည်းပယ်နှိပ်နယ်ပေး ကွေးဆန့်လုပ်ခိုင်းရာ တဖြည်းဖြည်းချင်လှုပ်ရှားလာနိုင်၍ တယောက်ထဲ ထလာနိုင်သည်။

မရည်ရွဲပဲ လူကြီး၏ အကြည့်တွေက အမွှေးအမျှင်မရှိ ဖြူဝင်းစိုရွှန်းနေတဲ့ မိန်းကလေးရဲ့ ပေါင်ကြားနေရာ ကိုရောက်ရောက်သွားတာကို သိသော်လဲ မိန်းကလေးမှာတွေ့စကလိုရှက်ရွံ့ဟန်အလျှင်းမရှိ ။ လူကြီးကိုပင် မျက်လုံးရွှဲကြီးတွေဖြင့် ပြန်ကြည့်နေပြီးမှ သူမအဝတ်အစားတွေရှိတဲ့ဆီကို ထွက်သွားသည်။ လူကြီးမှာ ရမ်းခါ၍တင်းကားနေတဲ့ မိန်းမကလေး၏ တင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ကာ တံတွေးပင်မျိုချမိသည်။

ထိုစဉ် မိန်းကလေးမှာ သူမအဝတ်အစားတွေရှိတဲ့ ဆီသို့ မရောက်မှီ ရုတ်တရက် လူကြီးဆီသို့ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ပြန်လျှောက်လာသည်။ ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း မိန်းကလေး၏ နို့အုံကြီးများမှာ တုန်ခါနေပြီး ခါးသိမ်သိမ်လေးအောက်မှ တင်သားကြီးတွေမှာလဲ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။

“ ရှင့်ကို ကျေးဇူးတင်တယ် …ကျေးဇူးဆပ်တဲ့ အနေနဲ့ ”

မိန်းကလေးမှာ စကားကိုဆက်မပြောပဲ လူကြီးနှင့်မျက်နာချင်းဆိုင် ကိုယ်ချင်း ထိလုမတတ်ကပ်သွားပြီး လူကြီး၏ ပေါင်ဂွကြားမှဖုထစ်နေတဲ့နေရာကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးမှ

“ ရှင်က အဆင်သင့်တောင် ဖြစ်နေပြီပဲ … ”

ဟုဆိုကာ ဘောင်းဘီအတွင်းထဲသို့ သူမရဲ့လက်သွယ်သွယ်လေးကို ထိုးထည့်ကာ လဥတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ လူကြီးလဲ ၎င်းး၏ ခပ်နွမ်းနွမ်း ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချပေးလိုက်ချိန်တွင် လီကြီးမှာ နေရောင်အောက်တွင် တိုက်ပွဲဝင်ရန် အသင့်အနေအထားဖြင့် ထွက်လာတော့သည်။

မိန်းကလေးမှာ သူမရဲ့ လျှာလေးကိုတစ်ချက်သပ်လိုက်၍ လူကြီး၏ လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်ကာ ကုန်းစုပ်တော့သည်။ မနားတမ်းစုပ်သလို ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုလဲ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာငုံသည်။ ထို့နောက်တွင် လူကြီးက ကျောက်ဆောင်ကိုမှီကာ ထိုင်၍ ပေ့ါင်ကားပေးထားချိန်တွင်လဲ မိန်းကလေးမှာ လူကြီးပေါင်ကြား လေးဘက် ထောက်ကာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုပ်သည်။ လူကြီး၏ပေါင်ကြားနှင့် လီးပေါ်မှာလဲ မိန်းကလေး၏ သွားရည်များဖြင့် ရွှဲစိုလို့နေသည်။

မိန်းကလေး မှာ သူမစိတ်ကြိုက်လီးစုပ်လို့ဝမှ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပူးကပ်ကာ တံတွေးထွေးချ၍ နို့ဂွင်းတိုက်ပေးပြန်သည်။

လူကြီးလဲ မိန်းကလေးရဲ့ ပျစ်နှစ်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကြား ရင်ညွှန့်နား မှဲ့နက်လေးကြားက ထိုးထိုးထွက်လာတဲ့ သူ၏လီးကြီးကို အရသာခံကာကြည့်ရင်း ဒီမိန်းမကို ဘယ်လိုပုံစံ ဘယ်လို လိုးပစ်မယ်စဉ်းစားကာနေတော့သည်။

တချိန်ချိန်မှာ သူလိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းတစ်ခုကို ရဖို့အတွက် ဒီမိန်းမဟာ အသုံးဝင်ချင်ဝင်လာနိုင်တယ် မဟုတ်လား။ ဤမျှဆိုလျှင် စာရှု့သူများအနေနှင့်လဲ မိန်မချောလေး နှင့် လူကြီးတို့မှာ နှင်းရည် နှင့် သူကြီးဘခက်တို့ ဖြစ်ကြောင်း ရိပ်စားမိလောက်ပေလိမ့်မည်။


နတ်ဆေး




........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။



ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၄ )

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၄ )

နတ်ဆေး ရေးသည်။

ညတုန်းက ဝါဝါမြင့် ပြောလို့ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ရှေးဟောင်းရုပ်တုတွေ အခိုးခံရတယ် ကြားတုန်းက ဖာသိဖာသာနေခဲ့တဲ့ ဦးဘခက် အခု သူ့ရွာအထိပါ ကူးစက်လာတော့ မသိသလို နေလို့မရတော့ ။ သူခိုးက သူတို့ ရွာဖက်ထိ ကူးလာပုံရတယ်လို့လဲ တွေးမိနေသည်။

“ အဲ့ဒါ သူကြီးကို ဘုန်းဘုန်းနဲ့ ဦးချမ်းသာက လာပြောခိုင်းလို့ကျနော်လာပြောတာ. ”

ဦးချမ်းသာဆိုတာ ကပ္ပိယဆိုလဲ ဟုတ် ရုတ်တုတွေကို ထိမ်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရတဲ့ ဘုရားလူကြီး တစ်ဦး။ဖိုးကောက် ထွက်သွားတော့မှ ဦးဘခက် မျက်နာအမြန်သစ်ပြီး ထမင်းတောင် စားမသွား ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းကို ထွက်သွားတော့သည်။ ကျောင်းရောက်တော့ ဦးချမ်းသာနဲ့အတူ ကျေးရွာလူကြီး တချို့ရောက်နေကြပြီ။

“ လာ …ဒကာကြီး ဘခက်.. ”

ဦးဘခက် ဘုန်းကြီးကိုဦးချလိုက်ပြီးမှ လူကြီးတွေ ဘက်လှည့်ကာ

“ ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်းဗျ.. ”

“ ညကပဲဗျို့ …ပါသွားတာကတော့ လေး ငါးရုပ်လောက်ပဲ.. ”

“ ချစ်ဖွယ်ကရော မသိဘူးလား.. ”

ချစ်ဖွယ်ဆိုတာ ကြိုက်ကုန်းရွာကို သွားတုန်းက ဦးဘခက်တို့ကို စက်လှေနဲ့ လိုက်ပို့တဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသား တယောက် ။ သူကရုပ်ထုတွေထားတဲ့ ဇရပ်ပေါ်မှာ ညစောင့်အနေနဲ့ အိပ်တယ်။

“ မသိလိုက်ဖူးတဲ့ …အေးလေ …သူ့လဲ အပြစ် မဆိုသာပါဘူး အရင်က ဒီလိုတွေမှ မရှိပဲ …မောင်ဘခက်ရဲ့.. ”

အသက် ၇၀ ကျော်အရွယ် ရှေ့မီနောက်မီ အဖိုးလေး သောင်းကြိုင်က ဝင်ပြောသည်။

“ ကျုပ်တို့စောင့်ကြည့်ကြတာပေါ့ … အစောင့်ကိုလဲ တိုးချထားတာပေါ့.. ”

“ ဒီလိုပဲလုပ်ရမှာပေါ့ … ဦးချမ်းသာ.. ”

တဆက်ထဲ ဦးဘခက်ကပဲ သူကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ကြားခဲ့တဲ့ ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းတွေ ပျောက်တဲ့ အကြောင်းကို သူဝါဝါမြင့်ဆီ သွားတွေ့တဲ့ အကြောင်း မပါပဲ ပြောပြလိုက်တော့ အခု သူတို့ရွာမှာ ဖြစ်သွားတဲ့ ဖြစ်ရပ်နဲ့ ဆက်စပ်မှု ရှိလောက်တယ် လို့အားလုံးက မှတ်ချက်ပေးပြီး အရင်ပျောက်သွားတဲ့ ကြိုက်ကုန်းရွာက သတင်းကိုနားစွင့်ပြီး စောင့်ကြည့်ကြမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ကာ သူ့အိမ်ကိုယ့်အိမ် ပြန်သွားကြတော့တယ် ။

ဦးဘခက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မြို့ကို စတိတ်ရှိုးပွဲသွားကြည့်တဲ့ သူ့သမီး အိဝါပင်ပြန်ရောက်နေပြီ။ နောက်တရက် ရောက်တော့ ရွာသားတွေကို သူ့အိမ်မှာ အစည်းအဝေးခေါ်ပြီး ညရေးညတာ သတိရှိကြဖို့ရန်နဲ့ ဇရပ်မှာ အလှည့်ကြသွားအိပ်ဖို့ရာ အမိန့်ထုတ်၍ မင်္သကာစရာ လူတွေ့ပါကလဲ လူကြီးတွေကို အကြောင်းကြားဖို့ရန်မှာပြီး အစည်းအဝေးသိမ်းကာ ပြန်လွှတ်လိုက်တော့သည်။

ရဲလေး နှင်းရည်ဆီကို ရောက်သွားတော့ သူ့ကို အသိမပေးပဲ မြို့တက်သွားတာကို ဖြေရှင်းချက်ပေးနေရပြီ။ ရွာလေးကကျဉ်းကျဉ်းလေးမို့ ဘယ်သူဘယ်သွားတယ်ဆိုတာ တကူးတက စုံစမ်းစရာမလိုပဲ သတင်းက ရပြီးသား။

“ အိဝါ နဲ့ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးထဲ သွားကြတာဆို.. ”

“ သွားတုန်းက အောင်မောင်းနဲ့ သွားတာပါ နှင်းရယ် ..ပြီးမှ ဒီကောင်က သူ့စော်ခင်မှုန့်ကို ခေါ်တင်တော့ အိဝါက ကိုယ့်နောက်ကလိုက်ရတော့တာပေါ့.. ဖိုးထောင်ကလဲသူ့ညီမနဲ့လေ နှင်း ကို အသိမပေးမိတာက ဟိုကောင်တွေက နောက်ကျနေပြီ ပြန်လာမှရှင်းပြလိုက်ဆိုတာနဲ့ ဝင်မပြောမိတာပါ.. ”

“ ဒါနောက်ဆုံးဖြစ်ပါစေနော် နောက်တခါမိန်းကလေးတွေနဲ့ အတူတူသွားလို့ကတော့ အပြတ်ပဲ.. ”

“ စိတ်ချမသွားတော့ဘူး …အခုလဲ ဖိုးထောင်တို့ဇွတ်ခေါ်လို့ ပါသွားတာပါ နှင်းရည်ရယ်.. ”

“ အော် …အဲ့ဒီဖိုးထောင်က လီးစုပ်ဆိုရင်ရေ ာစုပ်မှာလား ယောက်ဖတွေ စကားကျနားထောင်တယ်.. ”

“ လီးက နှင်း ကိုစုပ်ခိုင်မှာ.. ”

ရဲလေးက သူ့ပုဆိုးကို ပေါင်လယ်လောက်ထိဖြေချကာ လီးထုတ်ပြတော့ နှင်းရည်က

“ စုပ်ဖူး… လာမလုပ်နဲ့ …သိပ်ကျေနပ်တာ မဟုတ်ဘူးနော် အငတ်ထားအုံးမှာ …မကြွေးဘူး.. ”

“ နှင်း မစုပ်ပေးရင် ကိုယ်စို့မယ်.. ”

“ အို… ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ.. ”

တီရှပ်ပွပွလေးကို အပေါ် ပင့်တင်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို ချိတ်မဖြုတ်ပဲ့ ဆွဲလှန်ကာ နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံ ဝင်းဝင်းလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ရဲလေး ဆွဲစုပ်တော့သည်။ ရင်ညွှန့်နားက မှဲ့နက်လေးနားအထိ လျှာဖြင့် ရက်သည်။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရည် ဒီမှဲ့နက်လေးနဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံကြီးတွေက လိုက်ဖက်လှတယ်လို့ လဲ ရဲလေး ထင်နေသည်။ တကယ်တမ် းနို့စို့ခံရ အညစ်ခံရပြန်တော့လဲ နှင်းရည်က ရင်ဘတ်လေးကို ကော့ထားပေးရှာသည်။

ရဲလေးစိတ်ထဲ နှင်းရည်ရဲ့နို့တွေနဲ့ အိဝါရဲ့နို့ ဘယ်သူ့ဟာပိုကြီးမလဲ မှန်းကြည့်နေပြီး အိဝါကိုတော့ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့မမြင်ဘူးလို့ သေချာမသိပေမဲ့ နှင်းရည်ထက်တော့ မလျော့နိုင်လို့ တွေးမိပြန်သည်။

မြို့ကနေ ပွဲကြည့်ပြီး ပြန်ခဲ့ကြတော့လဲ တလမ်းလုံး နှင်းရည်နဲ့ သူစကားမပြောဖြစ် ကျော်စွာတို့ အိမ်မှာရေသောက်ဆင်းချိန်ဆုံတုန်းက မဲ့ပြုံးလေးနဲ့ခနဲ့သလို ကြည့်သွားတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့အကြည့်တွေကိုလဲ ဘာသဘောလဲဆိုတာ ရဲလေး သိသလို ရှိလာတယ်။ နှင်းရည်က သူ့ကိုလွှတ်တဲ့ ငါးကြီးတယ်လို့ ထင်စေချင်နေတာ ။ တကယ်လဲ ငါးက ကြီးပါတယ်။  ဒါပေမဲ့ သူ့မှာနှင်းရည်ရှိနေတော့ ရဲလေး ရှေ့ဆက်မတိုးခဲ့။

“ လွှတ်… လွှတ် အပြင်မှာ လူသံကြားတယ်.. ”

“ ဟင် …ဟုတ်လား.. ”

အတွေးနဲ့ ကုန်းပြီးစို့နေတဲ့ ရဲလေး လူသံကြာတယ်ဆိုလို့ နှင်းရည်ကို အင်္ကျ ီလေးပြန်ဆွဲဖုံးပေးခဲ့ပြီး ဆေးလိပ်ဗူး တဗူးကောက်ယူကာ ဈေးဝယ်လာသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ပြန်ထွက်သွားသည်။ အိမ်အဝင်ဝမှာ နွယ်နီက သူ့ကို ပေစောင်းပေစောင်းနဲ့ကြည့်ပြီး အထဲဝင်သွားတယ်။ သူနဲ့နှင်းရည်ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေကြတာကို အောင်မောင်း ဖိုးထောင်နဲ့ ခင်မှုန်တို့လောက်ပဲ သိကြတာ မဟုတ်လား။ ရဲလေး နဲ့ နှင်းရည် နောက်ရက်တွေမှာလဲ လူလစ်ရင်လစ်သလို လိုးဖြစ်ကြတယ်။

နှင်းရည်ရဲ့ တိုးတက်လာတဲ့ အထဲမှာ လီးစုပ်တာလဲ တစ်ခု အပါအဝင်ပေါ့ ။ လျှာလေး နဲ့ လီးထိပ်ဖူးကို ပတ်ပတ်ပြီးရက်ပေး ကလိပေးတဲ့ အခါမျိုးဆို ကောင်းလွန်းလို့ ရဲလေး ဖင်ကော့ကာ အစုပ်ခံသည်။ လိင်ကိစ္စတခုထဲ အတွက်တင်မဟုတ် ။ နှင်းရည်ကို ရဲလေးလက်ထပ်ဖို့အထိ ရည်ရွှယ်ထားသည်။

ဒီကြားထဲ အိဝါနဲ့လဲ ရဲလေး မတွေ့ဖြစ်ဘူး။ ညဆိုရင်လဲ ဇရပ်မှာ အလှည့်ကျသွားအိပ်ရသေးတယ်။ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေ ပျောက်တယ်ဆိုလို့ ။ ဒါပေမဲ့ရဲလေး သွားအိပ်တဲ့ညမှာတော့ ဘာမှမထူးခြား။

.......................................................

ဦးဘခက် သူ့ရှေ့မှာ ထဘီရင်လျှားပြီး ရေချိုးပြီးကာစ သနပ်ခါးလိမ်းနေတဲ့ မိန်းမဖြစ်သူ ရီရီခင် ရဲ့ဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး လီးတောင်နေသည်။

“ ရီရီ.. ”

“ ရှင်.. ”

ဦးဘခက်ကခေါ်တော့ ရီရီခင် ခေါင်းဖြီးနေရာက သူ့ဖက်ကိုလှည့်လာတယ်။

“ အကို့လီး နဲ့ မြဒင်လီး ဘယ်သူ့ လီးက ပိုကြီးလဲ.. ”

ရီရီခင် ကြောင်သွားတယ် …သူနဲ့ မြဒင်ဖြစ်နေတာကို သူ့ယောကျ်ားသိသွားပြီလား ဆိုပြီးပေါ့..။

“ အာ … အကိုကလဲ ဘာတွေ မေးနေတာလဲ.. ”

သူ့မိန်းမရဲ့ မခို့တရို့နဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ပုံကို ကြည့်ပြီး နင်နဲ့ မြဒင်လိုးကြတာငါသိတယ်လို့ ပြောလိုက်ရင် ကောင်းမလား အထိ  ဦးဘခက် စဉ်းစားနေသည်။

“ အကို မေးတာသာဖြေပါ အခုချိန်မြဒင်က ရီ့… ကို အတင်းတက်လိုးမလို့ ကြံ့နေရင်… ရီ …ဘယ်လိုလုပ်မလဲ.. ”

ရီရီခင် …တော်တော်နဲ့ ပြန်မဖြေနိုင်..။

“ ဟင့်အင်း …မသိဘူး… တော်ပြီကွာ …အကို…မရစ်နဲ့တော့.. ”

ရီရီခင်က အခန်းထဲကထွက်ဖို့ပြင်သည်။ ဦးဘခက်ကအထွက်မခံ ရီရီခင့်ခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။

“ အကို …ဖယ်ကွာ… ညကျမှနော်… ရီ …ထမင်းချက်ရအုံးမယ်.. ”

“ သမီးကို ချက်ခိုင်းလိုက်.. ”

“ ပြွတ်… ”

ရီရီခင့် နခမ်းလေးကို ဦးဘခက် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

“ ဟယ်  …ဟုတ်လို့လား… အမြင်မှားတာ မဟုတ်ဘူးလား.. ”

အဲ့ဒီအချိန် အိမ်အောက်က သူ့သမီး အိဝါရဲ့ အသံကြားလို့ ဦးဘခက် နားစွင့်လိုက်တယ် တယောက်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေတဲ့ပုံပဲ..

“ ငါလိုးတယ်… ဘယ်က လူတွေရောက်နေပြန်ပြီလဲ.. ”

သူကြီးဘခက် ပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး အောက်ဆင်းမလို့ လုပ်နေတုန်း သူ့ထက် အရင် ရီရီခင်က ပြေးဆင်းသွားသည်။ ဆင်းခါနီး လက်သီးလေးဆုပ်ကာ အထက်အောက် လှုပ်ခါပြသွားသေးသည်။ တင်းနေရင် ဂွင်းထုလိုက်ဆိုတဲ့ သဘော အနေရခက်ခက်နဲ့ပဲ သူကြီးဘခက် အောက်ကို ဆင်းသွားတော့ သူ့သမီး အိဝါကို ရွာအထက်ပိုင်းက အပျိုကြီး စန်းစန်ကြည်နဲ့ စကားလက်ဆုံကျနေတာကို တွေ့ရပြီး  အိဝါကလဲ သူ့အဖေ ဆင်းလာတာကို မြင်တော့

“ ဖေဖေ လာပါအုံး… ဒီမှာ မမစန်း ပြောနေတာတွေက စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတယ်.. ”

“ မိစန်း …နင်ငါ့သမီးကို ဘာမဟုတ်တာတွေ လာပြောနေတာလဲ.. ”

“ သူကြီးရယ် …ကျမအမှန်တွေ ပြောနေတာပါ.. ”

“ ဆိုပါအုံး.. ”

ဦးဘခက် ရေနွှေကြမ်းတခွက်ငှဲ့ကာ စန်းစန်းကြည်ကို မေးလိုက်တယ်။  စိတ်ထဲကတော့ သိပ်မကြည်။

“ ဟို …ဟိုလေ ညက ကျမ နဲ့ … အို မရှက်တော့ပါဘူး မပြောပဲလဲ မနေနိုင်ဘူး …သူကြီးဘယ်သူ့မှတော့ သွားမပြောနဲ့နော်.. ”

“ ပြောမှာသာ ပြောစမ်းဟာ  …ငါ စိတ်မရှည်ဘူးနော်.. ”

“ ဟုတ်ဟုတ်… ဒီလိုပါသူကြီး.. ”

စန်းစန်းကြည် ကသူကြုံခဲ့ရတဲ့ ဟာတွေကို ဗွီဒီယိုထဲကလို နောက်ကြောင်းပြန်ပြောပြသကဲ့သို့ ပြောပြတော့သည်။

“ မနေ့ညကပေါ့… သူကြီးရယ်.. ”

“ စန်း … ကိုကိုချစ်ကို ချစ်လား.. ”

“ ချစ်လို့လဲ ဒီအချိန်ကြီးလာတွေ့ပေါ့လို့.. ”

စန်းစန်းကြည်က ချစ်ကြမ်းမောင်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ မှီကာ ပြောနေသည်။ စန်းစန်းကြည်ရဲ့ ဘေးမှာတော့ ချစ်ကြမ်းမောင်ရဲ့ ဂစ်တာကြီးက ထောင်လျှက်သား ရှိနေသည်။ အချစ်က တစ်ဖက် ဂစ်တာတစ်လက်ဆိုတဲ့ မျိုးကြီး ရဲ့သီးချင်းကို ချစ်ကြမ်းမောင်က အသက်သွင်းနေသည်။ ချောင်းစပ်ကမ်းပါးမှာ ရေပြင်ကိုကြည့်ကာ နှစ်ဦးသား ကြည်နူးနေကြသည်က ညည့်သန်းခေါင်ယံ အချိန် ၁၂နာရီ ဝန်းကျင်ခန့်။ ချစ်ကြမ်းမောင် ချိန်းသည့် ရွာထိပ်က ချောင်းစပ်ကို စန်းစန်းကြည် အရောက်လာခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်သူတွေဖြစ်ကြတာ မကြာသေး။ ရွာတွေက စုံတွဲတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ခြုံကြို ခြုံကြား အချိန်မတော် ချိန်းကြ တွေ့ကြတာကလဲ မထူးဆန်းတော့။

“ ကိုကိုက ဂစ်တာတီး အရမ်းကျွမ်းတာပဲနော်.. ”

“ ပါးပါးလေးပါ စန်းရယ်.. ”

“ စန်း တွေ့ဖူးတယ်… သိလား …တီဗွီထဲမှာလေ …ချစ်စမ်းမောင်ဆိုတဲ့ လူကြီးက ဂစ်တာကို နောက်ပြန်တီးပြသွားတာ အရမ်းမိုက်တယ် ကိုကိုရော အဲ့လိုတီးတတ်လား.. ”

“ ကိုကိုက အဲ့ထက် ပိုတီးတတ်တာပေါ့ စန်းရဲ့. ”

“ ဟုတ်လား …ဘယ်လိုတွေ တီးတတ်တာလဲ ပြောပြ ”

“ နားထောင် ပြောပြမယ် … လှေကြီးထိုးတီးနည်း… တပေါင်ကျော် တပေါင်ခွတီးနည်း … ပုဇွန်တုတ်ကွေးတီးနည်း …ဒေါ့ကီတီးနည်း …ဆောင့်တီးနည် …ညှောင့်တီးနည်း …ပက်လက်လှန်တီးနည်း ခွတီးနည်း …စစ်စတီနိုင်းပုံစံတီးနည်း  နောက်အများကြီးကျန်သေးတယ် …စန်း ရဲ့.. ”

“ ဟယ် …ကိုကိုက စုံနေအောင်တီးတတ်တာပဲနော် …စန်း ကိုလဲ တီးပြ ဘယ်ပုံအရင်တီးမလဲ.. ”

“ အရင်ဆုံး လှေကြီးထိုးနည်နဲ့ စလိုက်ရအောင် ပြီးမှ စစ်စတီနိုင်းနဲ့ဆွဲမယ်… ခွိခွိ.. ”

“ အင်း …ကောင်းသားပဲ ခ်ခ်.. ”

ချစ်ကြမ်းမောင်က ဂစ်တာကြိုးကို ငြိလိုက်ပြီး လှေကြီးထိုးနည်းနဲ့ တီးမလို့ ဟန်ပြင်နေစဉ်

“ ကိုကို …ကိုကို…ဟိုဟာကြီးက ဘာကြီးလဲ.. ”

ချစ်ကြမ်းမောင် စန်းစန်းကြည်ညွှန်ပြရာ ရေလယ်ဖက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ဟု ယူဆရသည့် မဲမဲအဆောက်အအုံတစ်ခုက ရေဆန်ကို ဖြတ်သန်းသွားနေသည်ကို အံ့ဖွယ် တွေ့လိုက်ရတော့သည်။

“ အိမ် …အိမ်ကြီးလား.. ”

“ သိဘူးလေ  …တစ္ဆေခြောက်တာလား မသိဘူးနော် …ကိုကို.. ”

“ လာလာ …အချစ်…အခြေအနေ မကောင်းဘူး  နောက်ရက်မှ ကိုကိုခြုံကောင်းကောင်းတစ်ခု ရှာထားမယ်.. ”

“ ဒါနဲ့ပဲ နင်တို့ ပြန်ခဲ့လိုက်တယ် ဆိုပါတော့.. ”

“ အင်းေပါ့ …သူကြီးရယ် …တစ္ဆေခြောက်ခံရမှတော့ ကျမတို့လဲ မနေရဲတော့ဘူးလေ.. ”

စန်းစန်းကြည်က သူကြုံခဲ့ရတဲ့ ဟာတွေကိုပြောပြီးတော့ မောသွားတဲ့ ဟန်နဲ့ ရေနွှေးကြမ်းတစ်ခွက် ငှဲ့သောက်သည်။

“ ကြည့်တော့ကြည့်တာပဲ မှောင်ကလဲ မှောင် နည်းနည်းလဲလှန်းတော့မရှင်းဘူး အိမ်လို့ ထင်တာပဲ ရေပေါ်မှာသွားနေတာ အမလေး ပြောရင်းနဲ့ ကြက်သီးတောင်ထလာပြီ ”

သူကြီးဘခက် မျက်မှောင်ကျူံ့ကာ စဉ်းစားရတော့သည် ။ အရင်တခ့ါ သာအေးကလဲ သူ့ကို ရေပေါ်မှာ အိမ်ကြီးသွားနေပါတယ် ဆိုပြီး လာပြောသွားသေးတာပဲ…။ တကယ်ပဲ တစ္ဆေခြောက်တာလား..။

“ လာစမ်း …ဟေ့ကောင် …သေသွားမယ် ”

အဲ့ဒီအချိန်ရွာထဲက ကာလသားတွေက လူတယောက်ကို လည်ဂုတ်မှဆွဲကိုင်ကာ သူ့အိမ်ထဲ ဝင်လာလို့ ဦးဘခက်မေးလိုက်တယ်။

“ ဟေ့ရောင်တွေ… ဘာဖြစ်လာတာလဲ ”

“ သူခိုး ဖမ်းလာတာပါ သူကြီး ”

သူကြီးဘခက်က ချုပ်ပြီးခေါ်လာတာ ခံရတဲ့ နက်ကျော်တို့လက်ထဲက လူကို ကြည့်လိုက်တယ် ။ အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်ခန့် လူငယ်ပိုင်းထဲကပဲ သူတို့ရွာကတော့ မဟုတ်။

“ သူက ဘယ်သူလဲ ”

“ ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်လေ သူကြီး ပွဲပြီးတော့ ကျန်ခဲ့တဲ့ ဈေးသည်တွေထဲ ကတယောက် ”

“ ကျုပ်သူခိုး မဟုတ်ဖူးဗျ ”

သူကြီး ဘခက် ထိုသူ့အနားကပ်သွားပြီး မျက်နာကို သေချာကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ရွာ ပွဲပြီးသွားပေမဲ့ မပြန်သေးပဲ ကျန်ခဲ့တဲ့ဈေးသည်တွေ စု့ပြီး သူ့ဆီမှာ ဒီရွာမှာခဏနေခွင့်လာတောင်းကြတဲ့ အုပ်စုထဲ အခုနက်ကျော်တို့ ဖမ်းလာတဲ့သူ ပါခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာကို သတိရတော့သည်။ နောက်တော့ ဈေးသည်တွေ အားလုံး စုပြီး စာသင်ကျောင်းပျက်ကြီးထဲ စုနေကြတာကို သူကြီဘခက် စဉ်းစားမိပြန်သည်။

“ မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ ”

“ မိုးဆွေပါ ”

“ ရုပ်ထုတွေခိုးတာ မင်းလား ”

“ မခိုးပါဘူးဗျာ …သူတို့ကျုပ်ကို စွပ်စွဲပြီးဖမ်းလာခဲ့တာပါ ”

“ နက်ကျော် …သူ့ကိုဘယ်လို တွေ့ခဲ့တာလဲ ”

“ ညက ကျနော်နဲ့ချက်ကြီး ညောင်ပင်စုရွာက ပြန်အလာ ရွာထဲဝင်ခဲ့တော့  ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေထားတဲ့ ဇရပ်ထဲကို သစ်ပင်ကွယ်ကနေ ချောင်းနေတဲ့ ဒီကောင့်ကို တွေ့လိူ့ဖမ်းခေါ်ခဲ့တာပါ ”

“ ခင်များတို့ကို ပြောပြီးပြီပဲ …လူရိပ် ဝင်သွားတာမြင်လို့ လိုက်ကြည့်မိတာပါလို့ ”

မိုးဆွေဆိုသူက ငြင်းပြန်သည်။

“ သူခိုးက ခိုးပါတယ်ပြောမလားကွ ”

သူကြီးဘခက် နက်ကျော်ကိုလက်ကာပြလိုက်ပြီး မိုးဆွေကိုကြည့်ကာ

“ နောက်တော့ အဲ့ဒီလူရိပ်က ဘယ်ရောက်သွားလဲ ”

“ ဇရပ်ဖက်ထွက်သွားတာပဲ တွေ့လိုက်တယ်… ကျန်တာတော့ မသိဘူး နောက်တော့ ဒီလူတွေ ကျုပ်ကို ဖမ်းခေါ်လာခဲ့တာပဲ ”

“ ညက ဇရပ်စောင့်က ဘယ်သူတွေကျတာလဲ …နက်ကျော် ”

“ သက်ခိုင် နဲ့ကျော်ဝေပါ ”

“ သူတို့ကို ရောမေးထားသေးလား ဒီကောင်ပြောတဲ့ အချိန်မှာ အပေါ့အပါးသွားတာနဲ့ ကြုံပြီး လူများမှားကြသလားလို့ ”

“ မေးပြီးပါပြီ သူကြီး …သူတို့မဟုတ်ဖူးတဲ့ ”

“ မင်းတို့ သူ့ကိုတွေ့တော့ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ ”

“ ၁၁ နာရီရှိပြီ… သူကြီး ”

“ ပစ္စည်းတွေရော ပျောက်သေးလား ”

“ ပစ္စည်းတော့ မပျောက်ဘူးဗျ …ဒီကောင်က အခုမှခိုးဖို့ချောင်းတုန်းကို ”

“ ကျုပ်ကရိုးရိုးသားသားဈေးသည်ပါဗျာ …သူခိုးမဟုတ်ရပါဘူး သူကြီးရယ်.. ”

“ မောင်ရင် …မပြေးသော်လဲ ကန်ရာရှိ ဆိုသလိုဖြစ်နေတော့ မင်း ခဏတော့ သီးခံလိုက်အုံးကွာ ”

“ ဗျာ… ”

မိုးဆွေ ကာမျက်နာငယ်လေးနဲ့ ဖြစ်နေသည်။

သူကြီးဘခက် သူ့အရင် သူကြီး လက်ထက်က အမွှေရထားတဲ့ တန်မလန်းထိပ်တုံးထဲ နက်ကျော်တို့ကို မိုးဆွေအား ထည့်ခတ်ခိုင်းထားလိုက်ပြီး လူစု ခွဲလိုက်သည်။ အရင်သူကြီး လက်ထက်ကကျန်ခဲ့တဲ့ နှစ်လုံးပြူး သေနတ်နဲ့ ထိပ်တုံးတခုက ယခုအချိန်ထိ ဦးဘခက်အိမ်မှာ ရှိနေသေးသည်။

ရီရီခင်ကို လိုးမယ့် အကြံလဲ သူ့သမီးအိဝါ တနေကုန် အိမ်မှာရှိနေလို့ ပျက်ရတော့သည်။ ညနေပိုင်း ရောက်တော့ ကျေးရွာလူကြီးတွေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ကျန်နေသေးတဲ့ ဆယ့်နှစ်ပွဲ ဈေးသည်တွေကိုလဲ သတိထားဖို့ သူ့ရွာကလူတွေကို မသိမသာနဲ့ စောင့်ကြည့်ခိုင်းထားသည် ။ မိုးဆွေသာ သူခိုးမှန်ရင် ဒီလူတွေနဲ့ တစ်ဖွဲထဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေနိုင်တယ် မဟုတ်လား။

ရဲလေး သူ့စိုက်ခင်းအလုပ်ကပြန်ခဲ့တော့ နေတောင် စောင်းနေပြီ။ ရာသီခွင်အလိုက် ပဲ နှမ်း စပါး စိုက်လိုက်နဲ့ ကျွန်းတောင်ရွာတရွာလုံး တောင်သူတွေကြီးပင် ။ ဆပ်ပြာခွက်လေးကိုင်  ပုဆိုးတထည် ပခုံပေါ်တင်ပြီး ချောင်းစပ်ကို ရေချိုးဆင်းခဲ့တော့ မတွေ့တာတောင် တော်တော်ကြာနေပြီဖြစ်တဲ့ အိဝါကို ခင်မှုန်နဲ့ အတူရေချိုးနေတာကို ရဲလေး တွေ့လိုက်ရသည်။ အခါတိုင် းအိဝါ ဒီနေရာမှာ ရေမချိုး သူ့အိမ်က ဘုံဘိုင်တွင်းမှာပဲ ချိုးလေ့ရှိပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ ခင်မှုန် ခေါ်လာပုံရသည်။

“ ကိုရဲလေး တယောက်ထဲလား ”

ခင်မှုန်က ရဲလေးကို နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

“ အေး …နင့်လူ အောင်မောင်းမပါလို့လား ”

“ ဟုတ်ပါဘူး …ကိုရဲလေးကလဲ ”

“ အိဝါ ပါ…ပါလာတယ်ပေါ့ ”

“ အင်း …ခင်မှုန်ခေါ်လာတာလေ ”

သူ့ကိုပြောနေပေမဲ့ အိဝါကတော့ ရဲလေးကို လှည့်ပီးတောင်မကြည့်။

ရဲလေး ရေနက်ပိုင်းထိ လက်ပစ်ကူးသွားပြီး ပင်ပန်းခဲ့သမျှကို ချောင်းရေနဲ့ ဆေးကြောပစ်သည်။ ကမ်းစပ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ခင်မှုန်က အဝတ်လျှော်နေပြီး အိဝါကတော့ ရင်လျှားထားတဲ့ ထဘီကြားထဲကနေ သူ့နို့အုံတွေကြားထဲ ဆပ်ပြာတိုက်နေတာကို မြင်ရပြန်တော့ ရဲလေး ခဏတော့ငေးကြည့်မိပြန်သည်။ 

မိန်းမတွေရဲ့ ဆဋ္ဌမအာရုံလို့ ဆိုရလောက်အောင်ပဲ သူကြည့်နေတာကို ရိပ်မိလို့ပဲလား မသိ ။ အိဝါကရုတ်တရက် သူ့ဆီလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကိုကြည့်နေတာကို အိဝါတွေ့သွားတော့ ရဲလေး အနေရ ခက်ပြန်ပြီ ။ သူခိုးခိုးကြည့်မိတာကို မိတာ နှစ်ခါရှိပြီလေ။ အိဝါက ဆပ်ပြာတိုက်နေရာက ထဘီကို ပြင်ဝတ်လိုက်တော့ အသက်အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် ပြည့်တင်းနေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို တစွန်းတစ တွေ့လိုက်ရပြန်ပြီ။ ရဲလေးစိတ်ထဲ အိဝါထဘီဝတ်တာ လိုတာထက်ပိုပြီး အောက်ကို လျှောနေသလား ထင်မိသည်။

ရဲလေး ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ကမ်းစပ်ကို ပြန်ကူးခဲ့ပြီး ဆပ်ပြာလာတိုက်တော့ အိဝါက ရေထဲဆင်းသွားပြီ ။ တကိုယ်လုံး ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ရေထဲပြန်ဆင်မလို့ လုပ်နေတုန်း အိဝါကို လူမတွေ့ရပဲ လက်လေးတင် မြင်နေရလို့ ရေများနစ်နေတာလား စိုးရိမ်သွားပြီး ရဲလေး အိဝါဆီ မြန်မြန်ကူးသွားကာ လက်တဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ အိဝါရဲ့ မျက်နားလေး ရေပြင်ပေါပေါ်လာပြီး ရဲလေးကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ရေထဲက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ်န္ဓာအထက်ပိုင်းတွေက ထိတွေ့နေပြီး ရင်ချင်းအပ်အနေအထား ပျော့အိအိနို့အုံကြီးတွေရဲ့ အတွေ့ကြောင့် ပုဆိုးအောက်က ဒုတ်ထမလာအောင်လဲ ရဲလေး သတိထားနေရသည်။

“ ရေနက်ထဲထိ မသွားနဲ့လေ ”

အိဝါက သူ့ကို ဘာမှပြန်မပြော ကမ်းစပ်ကိုပြန်သွားပြီး ခင်မှုန့်ကို တခုခုပြောကာ ထဘီရေစိုလဲပြီး ထွက်သွားတော့သည်။ ရဲလေးလဲ ရေချိုးလို့အပြီးပြန်တက်ခါနီးတော့ အဝတ်လျှော်နေတဲ့ ခင်မှုန်က သူ့ကိုလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ ကိုရဲလေး …အိဝါက ရေကူးတတ်တယ် သိလား တဲ့ ”

ခင်မှုန့်စကားကြောင့် ရဲလေး ငူငူကြီးရပ်ကာ အိဝါထွက်သွားတဲ့ ဖက်ကို ငေးကြည့်ကာကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။

.........................................

မိုးဆွေကို ချုပ်ထားပြီး ၅ ရက် လောက်အထိ ဘာမှမထူးခြားသေးပေမဲ့ ၆ ရက် မြောက်နေ့မှာတော့ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ရုပ်ထုတွေ ပျောက်ပြန်ပြန်ပြီဆိုတဲ့ သတင်းက ကျွန်းတောင်တရွာလုံသို့ ပြန်နှံ့လာသည်။

ဒီသတင်းကို စကြားတဲ့အချိန်က ည ၈ နာရီပင်ရှိပြီ သတင်းကြားကြားချင် မနက်ကျမှ လူကြီးတွေကို အစည်းအဝေခေါ်မယ်ဆုံးဖြတ်ပြီး ဦးဘခက် အိပ်ရာ ဝင်ခဲ့လိုက်သည် ။ သူခိုးတွေက ဘယ်နှစ်ယောက်တောင်များရှိနေတာလဲ သူတို့ရွာမှ ာကျန်ခဲ့တဲ့ သူတို့သံသယရှိနေတဲ့ ဈေးသည်တွေလဲ မပျောက် ပုံမှန်အတိုင်းပဲ ရှိကြသည်။ ဈေးသည်တွေ ခြေလှမ်းပျက်ရင် အကြောင်းကြားမဲ့ စောင့်ကြည့်နေတဲ့ ရွာခံတွေလဲ ရှိနေတော့ အကြောင်းထူးရင် သူ့ဆီလာပြောကြမည်မှာ အမှန် ။ အခုကြိုက်ကုန်းရွာမှာပစ္စည်းတွေ ထပ်ပျောက်ပြန်တယ်ဆိုတော့ သူခိုးက မိုးဆွေတော့ မဟုတ်နိုင် ။

ဒါမှမဟုတ် သူ့အပေါင်းအပါတွေ ကျန်နေသေးတာလား ။ အတွေးများနဲ့အိပ်ပျော်သွားတဲ့ သူကြီး ဘခက်  …သူကြီး …သူကြီး နဲ့အသံဗြဲကြီးနဲ့ အော်ခေါ်သံကြားမှနိုးလာသည်။ မိုးပင်လင်းနေပြီ သူ့ဘေးက မိန်းမဖြစ်သူ ရီရီခင်ကတော့ အိပ်ကောင်းတုန်း။ ဒီလိုအချိန်သူ့ကို ခေါ်ရင် နိမိတ်မကောင်းတတ်မှန်း သိလို့ သူကြီးဘခက် မျက်နာကြီးမှုန်မှုန်သုန်သုန်နဲ့ အောက်ထပ်ဆင်းသွားပြီး သူ့ကို စောင့်နေတဲ့ သံချောင်ကို မျက်နာမသာမယာနဲ့ တွေ့ရတော့။

“ ပြော… ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ  သံချောင်း ”

“ ခိုးသွားပြန်ပြီ …သူကြီး ”

“ တောက် … မင်းတို့ ညက ကင်းစောင့်တယ် မဟုတ်လား့ ဘယ်သူတွေစောင့်တာလဲ ”

“ ကျ  …ကျနော် နဲ့ချစ်ဖွယ်ပါ ”

သံချောင်းကာ စကားတွေပင်ထစ်နေသည် ။ သူတို့အစောင့်ကျတဲ့ညမှအခိုးခံရလို့။

“ သူကြီးရယ် ကျနော်တို့လဲသတိထားပြီးကို စောင့်တာပါပဲ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတဲ့ အချိန် ဝင်ခိုးသွားတာဖြစ်မယ်ဗျ ”

မိုးဆွေကို သူခိုးလို့ တထစ်ချယုံကြည်ထားလို့ ကင်းသမားတွေ ပေါ့နေကြမှန်း သူကြီးဘခက် ရိပ်မိလာသည်။

“ နောက်ပြီးလေ… ဟွာလေ …ဘယ်လိုပြောရမလဲဆိုတော့ သူကြီးရယ် ဟိုဒင်း… ”

“ သံချောင်း …ပြောစရာရှိတာ ပြောစမ်းကွာ ခွေးအကြီးလှည်းနင်းခံထားရသလို လုပ်မနေနဲ့ ”

“ ဟုတ် …ခိုးသွားတဲ့အထဲမှာ သူကြီး အဖေ လှူခဲ့တဲ့ ကိန္နရီရုပ်ထုလေးပါ …ပါသွားတယ်လို့ အဲ့ဒါလေး ပြောမလို့ ”

“ ဘာ …ဘာကွ ငါ့အဖေပစ္စည်းပါ အခိုးခံရတဲ့ အထဲပါ သွားတယ် ဟုတ်လား ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျ ”

“ လီး ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျလား ငါ့အဖေဒီပစ္စည်းကို ဘယ်လောက်တန်ဖိုးထားတယ် မြတ်နိုးတယ်ဆိုတာ မင်းတို့မသိဘူးကွ.. ”

သူကြီး ဘခက် သူအဖေဦးဘသက်တန်ဖိုးထားပြီး လှုုခဲ့တဲ့ ရုပ်ထုလေးပါ အခိုးခံလိုက်ရတယ်ကြားတော့ အခါတိုင်း ပစ္စည်းတွေ ပျောက်တုန်းကထက်ပင် ဒေါသထွက်ကာ ယမ်းပုံမီးကျဖြစ်နေသည်။

“ ဒီကောင်တွေ ငါ့အဖေပစ္စည်းခိုးတာ ငါ့ဖင်ကို တံတွေးဆွတ်ပြီး စိန်ခေါ်လိုက်သလိုပဲ  ဒါသက်သက်သွေးတိုးစမ်းတာ.. ”

“ သူကြီးက သွေးတိုးရှိလို့လား  ဆင်တုံးမနွယ်လေး ဘာလေအရည်ဖျော်သောက်လေ သူကသွေးတိုး ဆီးချိုကျတယ်.. ”

“ ဟေ့ကောင် သံချောင်း ငါ့ဒေါသတွေ မင်းအပေါ်ပုံမကျခင်မြန်မြန်ထွက်သွားကွာ ”

“ ဟုတ်ကဲ့…ခည ”

လက်လေးပိုက် ခေါင်းလေးငုံ ခါးကိုင်ပြီး သံချောင်းထွက်သွားမှ ဦးဘခက် အိမ်ပေါ်က သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို့အော်ပြောလိုက်သည်။

“ ရီရီ … ငါ့နှစ်လုံးပြူးကို ဂျီးချွတ်ပြီး ဆီသုတ်ထားစမ်း ပြောင်လက်နေအောင်.. ”

....................................................

အစည်းအဝေကိုတော့ နေ့လည်ပိုင်းလောက်မှာ သူကြီးဘခက်တို့ အိမ်မှာပဲ လုပ်လိုက်ကြသည်။ သူကြီးဘခက် ဦးချမ်းသာ နဲ့ ရွာကကျေးရွာလူကြီးတွေ အားလုံး သဘောတူဆုံးဖြတ်လိုက်တာက အရင်က နှစ်ယောက်စောင့်ကြရာကနေ ငါးယောက် တစ်အုပ်စု စီ အလှည့်ကျစောင့်ကြဖို့ရန်နှင့် တစ်အုပ်စုက ပစ္စည်းတွေထားတဲ့ ဇရပ်မှာ စောင့်နေရင် နောက်တစ်အုပ်စုက လှည့်ကင်းလှည့်ဖို့ရန်ပင်။

သူတို့ သူခိုးလို့ သံယရှိနေတဲ့ မိုးဆွေကို လဲ ဒီအတောအတွင်းဘယ်မှ ဝေးဝေးလံလံ မသွားဖို့ တရာခံ မမိမချင်း ရွာမှာနေဖို့ရာပြောပြီး ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ကြသည်။ အုပ်စုခွဲကြတဲ့အထဲ ရဲလေး အောင်မောင်း ချစ်ဖွယ် ဖိုးထောင်နဲ့ ကျော်ဝေ တို့က တစ်အုပ်စု ။ အစည်းအဝေးလုပ်တဲ့ ညမှာပဲ ဒုတ် ဓါး လေးဂွ အသီးသီးဆောင်သွားကာကင်းစစောင့်ကြတော့သည်။

သုံးရက်မြောက်သည့် ညအထိ မထူးခြား အားလုံးက ပုံမှန်ပင်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ကြိုက်ကုန်းရွာက နောက်ထပ် သတင်းတခုကလဲ ကြားရပြန်သည် နှစ်ရွာစလုံးက ပစ္စည်းတွေပျောက်နေတာ ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းတွေကို နယ်စပ်ကို ရောင်းစားနေတဲ့ မန်းဂ ဆိုတဲ့ လူဦးဆောင်တဲ့ အဖွဲ့က ဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ ကြိုက်ကုန်းရွာသားတွေ မြို့တက်တုန်းက ရဲစခန်းကို အသိပေးပြောပြကြရာမှ ထင်ကြေးအနေနဲ့ သိခဲ့ကြရတဲ့အကြောင်း၊ ဒီတခါ အကြောင်းထူးရင် သူတို့ကို အကြောင်းကြားဖို့ပါ မှာလိုက်တဲ့ အကြောင်၊ ကြိုက်ကုန်းရွာကပြန်လာတဲ့ ရွာသားတချို့ပြောပြလို့ သူကြီးဘခက် အပါအဝင် ကျွန်းတောင် တရွာလုံးက လူတွေရဲ့ ပါးစပ်ဖျားမှာ မန်းဂ ဆိုတဲ့ နာမည်တခုက ရေပန်းစားလာပြန်သည်။

မိုးဆွေမှာ မန်းဂရဲ့ တပည့် ဒါမှမဟုတ် မိုးဆွေကိုယ်တိုင်လဲ မန်းဂ ဖြစ်နိုင်ကြောင်း သူထင်ရာ ကိုယ်ထင်ရာတွေလဲ ပြောနေကြသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်ူးတောင်ရွာသူ ရွာသားတွေကတော့ သူတို့ရွာရဲ့ တန်ဖိုးထားကြတဲ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကို သတိထား ကာကွယ်နေကြလေပြီ။

ရည်းစားတွေ ဖြစ်ခါစက သွားခဲ့ကြတဲ့ ပဲစင်းငုံတန်းတွေကြားထဲ နှင်းရည်နဲ့ရဲလေး ရောက်နေကြပြန်ပြီ ။  နှင်းရည်အိမ်မှာ တွယ်ရတာ စိတ်မလုံတာနဲ့ ရဲလေး နှင်းရည်ကို ဒီကိုပြန်ချိန်းလိုက်တာ လမ်းရိုးအစပ်နားသွားကာ အပြင်မှာ လူရှိမရှိအကဲခတ်နေတဲ့ ရဲလေး သူ့နောက်ကျောက နူးညံ့တဲ့ အထိအတွေ့တခုကြောင့်လှည့်ကြည့်မိတော့  ကိုယ်အထက်ပိုင်း ဗလာကျင်းကာ အဝတ်အစားမဲ့နေတဲ့ နှင်းရည်က သူ့ကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လာသည် နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံကြီးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ရဲလေး လီးကလဲ ခပ်မြန်မြန်ပဲတောင်လာသည်။ နှင်းရည်က ထဘီတော့ဝတ်ထားဆဲ။

“ မရှိဘူး မဟုတ်လား ”

“ အင်း …မရှိဘူး သွားစို့ ”

ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် တယောက်ခါး တယောက်ဖက်ကာ သူတို့တွယ်နေကြ  နေရာကို လျှောက်သွားကြပြီး ရောက်သွားတော့ နှင်းရည်က သူ့ထဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရဲလေး နခမ်းတွေကို နမ်းစုပ်လာသည်။ ရဲလေးကလဲ နှင်းရည် ပေါင်ကြားစောက်ဖုတ်ပေါ်ကို လက်နဲ့ကိုင်လိုက်တယ် ။ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းက စောက်ဖုတ်ထဲ ရှောရှောရှူရှူပဲ ဝင်သွားသည် ။ နှင်းရည်လဲ စိတ်တွေလာနေတာပဲ မလိုးခင် ဒီလောက်အရည်တွေရွှဲနေတာ ရဲလေး တခါမှမမြင်ဘူးဖူး။

စံပယ်တင်မှဲ့ရှိတဲ့ မိန်းမတွေက ဆွဲဆောင်မှု့ရှိတယ်လို့ ကြားဖူးတယ် ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မှဲ့ရှိတဲ့ မိန်းမတွေလဲဆွဲဆောင်မှု့ရှိတယ်ဆိုတာ မသိကြဖူး ထင်တယ်နော်။

ရဲလေး နှင်ရည်ရဲ့ ဘယ်ဖက်နို့အုံ အထက်နားက မှဲ့နက်လေးကို လက်လေးနဲ့ပွတ်ကာ ပြောတော့ နှင်းရည်က

“ စံပယ်တင်မှဲ့က မြင်သာတယ်လေ ရင်ဘတ်ပေါ်ကမှဲ့က လှန်ပြမှပဲမြင်ရမှာကို ဘာလဲ ကျမ သူတို့ မြင်အောင်ပင် နို့နှစ်ဖော်ထားရမှာလား. ”

နှင်းရည်က ပြောလဲပြောပြီး ရဲလေးကိုကျောပေးကာ ပဲစင်းငုံပင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖင်လေးကော့ပေးထားတော့ ရဲလေး အနောက်ကနေ ဝင်လိုးတော့သည်။ တဝုန်းဝုန်းဆောင့်နေလို့ တုန်ခါနေတဲ့ နှည်းရည်ရဲ့ ကိုယ်လေးနဲ့အတူ ပဲစင်းငုံပင်မှာလဲ ယိမ်းနွှဲ့လို့နေသည်။ နှင်းရည်ကို အကြိမ်ကြိမ်အခါ လိုးနေရပေမဲ့လဲ ရဲလေး ရိုးမသွား အီမသွားခဲ့။ ဆုတောင်းကောင်းခဲ့တဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ စွဲမက်စရာရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်တို့ကို နောက်လဲ ရိုးသွားမယ်လို့ ရဲလေးမထင်မိ။ မျက်လုံမှိတ်ကာ အားကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုူးလိုက်တာ ပီးသွားကြတာကလဲ နှစ်ယောက်စလုံး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပင်။

သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ပဲစင်းငုံတန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြပြီး ရွာထဲကို ဝင်ခ့ါနီးတော့ နှင်းရည်က နောက်ကို တွေ့ချင်ရင် ဒီမှာပဲ တွေ့မယ် သူတို့အိမ်မှာက စိတ်မချရဘူး ပြောလို့ ရဲလေး ခေါင်းငြမ့်ပြလိုက်ပြီး လမ်းခွဲခဲ့လိုက်တယ်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ လုပ်စရာအလုပ်ကလဲ မရှိသေးတာနဲ့ တရေးတမော အိပ်လိုက်တာ ဖိုးထောင် သူ့အိမ်အထိ လာခေါ်လို့ ဖိုးထောင်နဲ့အတူ ရဲလေး ချက်ကြီးဆိုင်ကို ပါသွားသည်။

ချက်ကြီး ဆိုင်ရောက်ပြန်တော့လဲ အရင်ရောက်နှင့်နေတဲ့ အပေါင်းအသင်းတွေဆုံနဲ့ ပြန်တော့ တခွက်နှစ်ခွက်မော့ရာက တစ်လုံးနှစ်လုံးသုံးလေးလုံးဖြစ်လာပြီး လူကသွေးကြွလာကာ တယောက်တပေါက်ရောက်တက်ရာရာ ပြောနေကြတာ ချက်ကြီးဆိုင်ထဲလဲ ဆူညံနေတော့သည်။

“ ဘယ်လောက်ပဲ မာနကြီးတဲ့ မိန်းမဖြစ်ပစေ အားနည်းချက် ပျော့ကွက်ဆိုရှိတာပဲကွ မင်းလက်ခံလား စံထူး အေ့  ”

ဖိုးထောင်ကာ အရက်အရှိန်နဲ့ လေစတိုက်တော့သည်။

“ လက်တော့ ခံပါတယ် ကိုဖိုးထောင်ရယ် ..ဒိ့ပြင်ဟာတော့..မခံပါရစေနဲ့.. ဒါနဲ့ ကိုဖိုးထောင်ကြိုက်နေတဲ့ မငွေခင် နဲ့ရောအဆင်ပြေပီလား မာနကြီးတယ်လို့ကြားတယ်နော်.. ”

“ အစကတော့ မာနကြီးတာပေါ့ကွာ ငါပြောသလို သူ့အားနည်းချက် ပျော့ကွက်ကြီးကို …ဂွပ် …ခနဲကိုင်ချလိုက်မှငြိမ်ကျသွားတယ်မောင်.. ”

“ သူ့ပျော့ကွက်က အကြီးကြီးလား …ဂလုစ့်  ”

စံထူးက တံတွေမျိုးချရင်းမေးသည်။

“ လက်တဆုပ်စာလောက်ရှိတယ် မောင်… အဲ… ဟေ့ကောင် မင်းဘာပြောတာလဲ …မင်းစကား ငါနားလည်တယ်နာ်.. ”

သောက်လိုက် စားလိုက် ပြောလိုက်နဲ့ ချက်ကြီးဆိုင်ကနေ ဖိုးထောင်တို့နဲ့ လမ်းခွဲပြီ းပြန်အလာ သူ့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ည ၁၁ နာရီ ထိုးနေပြီ ။ အိမ်ထဲဝင်မလို့ လုပ်နေပြီးမှ နှင်းရည်ကို တွေ့ချင်လာတာနဲ့ ရဲလေး မူးမူးနဲ့ နှင်းရည်တို့အိမ်ဖက်ကို ထွက်သွားပြန်သည် ။ နှင်းရည်က ညမလာနဲ့ ပြေထားပေမဲ့ ရဲလေး ခြေလှမ်းတွေက ဆက်လျှောက်နေဆဲ။  နေ့လည်ကမှတွေ့ပြီးသွားကြပေမဲ့ အရက်လေး ဗိုက်ထဲဝင်လာတော့ ရဲလေး နှင်းရည်နဲ့တချီလေက်ထပ်ဆွဲချင်နေပြန်သည်။

နှင်းရည်တို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အပေါ်ထပ်က ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်မြင်ရတော့ ရဲလေး ပျော်သွားသည် ။ နှင်းရည်မအိပ်သေးဘူးပဲ ။ နွယ်နီ နဲ့ဘာတွေများပြောနေကြလဲ ။ နွယ်နီ အိပ်သွားရင်ရင်လဲ တိုးတိုးတိတ်တိတ်ခေါ်ပြီး လီးတော့ စုပ်ခိုင်းလိုက်အုံးမယ် အကြံနဲ့ ရဲလေးခြံကျော်ဝင်လိုက်သည်။ အထဲရောက်မှ သူမစဉ်းစားမိတာတခုကို သတိရမိသည် ။ သူလာမယ်လို့ ကြိုမပြောထားလို့  နှင်းရည်က တံခါးတွေအားလုံးကို ပိတ်ထားသည်။

နှင်းရည်အိပ်တဲ့ အပေါ်ထပ်က အခန်းကို ခဲနဲ့ ထုနိုးမလို့ စဉ်းစားမိပေမဲ ခြံထောင့်က ရေနံဂျီးသုတ်တဲ့ ဝါးလှေကားရှည်ကြီးကိုမြင်မှ သွားယူလိုက်ပြီး အိမ်နံရံမှီကာ တက်သွားလိုက်ပြီး နှင်းရည်အခန်းထဲကို ထရံပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ရဲလေး အသက်ရှုရပ်မတတ်ဖြစ်သွားပြီး လှေကားပေါ်ကနေ အောက်ပြုတ်မကျအောင် မနည်းထိမ်းထားလိုက်သည် ။ သူထင်သလို နှင်းရည်က နွယ်နီနဲ့ မဟုတ်။

နှင်းရည်က ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ကာ ကုန်းပေးထားပြီး လက်နှစ်ဖက်ကလဲ သူမ တင်ပါးကြီးနှစ်ခြမ်းကိုဆွဲဖြဲပေးထားကာ ယောကျ်ားကြီး တယောက်ရဲ့ အလိုးကိုခံနေသည်။ ခြင်ထောင်ကအပေါ်ကို လိပ်တင်ထားပေမဲ့ ဒူးထောက်က လိုးနေတဲ့ယောကျ်ားဖြစ်သူ နှင်းရည်ကို လိုးနေတဲ့ သူရဲ့ မျက်နာကိုတော့ ခြင်ထောင်အစွန်းနဲ့ ကွယ်နေလို့မမြင်ရ။ လမွှေးမဲမဲတွေကြားက လီးမဲမဲကောက်ကောက်ရှည်ရှည်ကြီးကိုသာ စောက်ရည်တွေ အရွှဲသားနဲ့ နှင်းရည်စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေတာသာ မြင်နေရသည်။

“ လိုးစမ်းပါရှင်… ကျမစောက်ပတ် ပြဲချင်ပြဲသွားစမ်းပါစေ.. ”

ရဲလေး ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့အတူ မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်။ နှင်းရည် သူ့နဲ့လိုး ဖြစ်ကြတဲ့အခါမျိုးမှာတောင် ဒီလိုစကားမျိုးမပြော ။

“ နင်တော်တော် ထန်တဲ့ မိန်းမပဲ မနေ့ညကလဲ တစ်ညလုံး ငါလိုးထားပီးပြီ ”

ရဲလေး ဒီအသံကို ကြားဖူးသလိုရှိပေမဲ့ ခေါင်းက ပူထူနေပြီး ရုတ်တရက် စဉ်းစားမရ ။ အသက်ကြီးပိုင်းထဲကပဲဖြစ်မည် ။ အသံက ခပ်သြသြ။ မနေ့ညကလဲ တညလုံးလိုးထားပီးပြီဆိုပဲ။

“ ကျမထန်တော့ ရှင်မကြိုက်ဖူးလား.. ”

“ သိပ်ကြိုက်…ဘယ်လိုလဲ ငါ့လီး   ကို  ကြိုက်လား.. ”

“ ကြိုက်တာပေါ့ …ကြိုက်လို့လဲ ကုန်းပေးတာပေါ့.. ”

“ စိတ်ချ ဒီတညလုံးမပြန်ဘူး တညလုံး လိုးပေးမယ် ဖင်ပါ လိုးမယ် လောလောဆယ် လီးစုပ်လိုက်အုံး နင်တချီပီးသွားပြီ မဟုတ်လား.. ”

“ အင်း …နောက်တချီတောင် အစပျိုးနေပြီ ”

နှင်းရည်က ကုန်းထလာပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ သူ့ကိုလိုးနေတဲ့ ယောကျ်ားကြီးရဲ့လီးကြီးကို စုပ်လိုက် ယက်လိုက် ထုလိုက် သူ့မျက်နာလေးပေါ်လီးတံနဲ့ တဖတ်ဖတ်ရိုက်လိုက်နဲ့ အကြိုက်တွေ့နေပုံရသည်။

“ လီးကြိုက်တဲ့… ကောင်မ …အင့် …အင့်… ဖတ်… ဖတ်… ဖတ် ”

ယောကျ်ားကြီးကလဲ သူ့လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်ကာ နှင်းရည် ရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ပေါ်ကို  အားနဲ့လွှဲပြီး တဖတ်ဖတ်ပြန်ရိုက်ပေးနေသော်လဲ နှင်းရည်ကတော့ စိတ်ဆိုးဟန်မရှိပဲ တခစ်ခစ်နဲ့ပင် ရီနေသည်။ ရဲလေး အိမ်ထဲကိုတံခါးကန်ဖွင့်ပြီ းပြေးဝင်သွားချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသည်။

အဲ့ဒီအချိန် တဖက်က နွယ်နီတို့ အိမ်ဖက်မှ နွယ်နီ့အမေကြီး အနောက်ဖေးကို ထွက်လာပြီး အိမ်သာထဲ ဝင်သွားတာ မြင်မှ ရိပ်မိသွားမှာ စိုးတာနဲ့ ရဲလေး အောက်ပြန်ဆင်ကာလှေကားကို သူ့နေရာသူပြန်ထားပြီး သူ့အိမ်ကို ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။ မူးနေတာတွေလဲ ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိတော့။ နှင်းရည် သူ့ကို ညမလာခိုင်းတော့တာ ဒီလူကြီးကို ခံနေလို့ပေါ့ ။ နွယ်နီ့ကိုလဲ ပထုတ်ထားပုံရသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်လို့ အိပ်ရာထဲ ရောက်သော်လဲ  ရဲလေး အိပ်မပျော် ။ တညလုံးနှင်းရည် ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ လူကြီးကို အလိုးခံနေတဲ့ ပုံရိပ်တွေသာ ကြီးစိုးနေပြီး မိုးစင်စင်လင်းခဲ့ရတော့သည်။

နှင်းရည် သူ့ကိုဘယ်လို ဖြေရှင်းချက်ပေးမလဲ ရဲလေးသိချင်သည်။ မနက် မိုးလင်းတော့ မနက်စာတောင် မစားပဲ မျက်နာသစ်ကာ နှင်းရည်ဆီကုိ သွားနေတုန်း အောင်မောင်းက သူ့အနားကို ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ရောက်လာပြီး  ညောင်ပင်စုရွာက စက်ပြင်ဆိုင်မှာ အပ်ထားတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းက မီးစက်သွားယူရန် သူ နဲ့ ရဲလေးကို ယူခိုင်လိုက်တဲ့ အကြောင်းပြောတော့  ရဲလေး မလိုက်ချင်လိုက်ချင်နဲ့ အောင်မောင်း ဆိုင်ကယ်နောက်က ပါသွားပြန်သည်။ 

စက်ပြင်ဆိုင်ရောက်တော့လဲ မပြင်ရသေးလို့ စောင့်ယူသွား အခုပြင်ပေးမယ် မကြာဘူး မကြာဘူးနဲ့ ပြင်နေတာ  နေတောင်ဝင်သွားပြီ ။ ထမင်းကိုလဲ ညောင်ပင်စုရွာမှာပဲ စားခဲ့ကြပြီး စက်ပြင်ပြီးလို့ သူတို့ရွာ ပြန်ရောက်တော့ ည ၈ နာရီခွဲနေပြီ။  အိပ်ပြန်ရောက်ပေမဲ့လဲ ရဲလေး တို့မနားရ ။ ဒီည သူတို့ အုပ်စု့ အလှည့်ကင်းကျတယ်ဆိုတာနဲ့  ဇရပ်ဆီကို ပြေးရပြန်သည်။ လူက ဇရပ်ဆီရောက်နေသော်လဲ ရဲလေး စိတ်တွေက နှင်းရည်ဆီမှာသာ ကပ်နေသည်။ နှင်းရည် သူ့ကို ဒီလိုလုပ်ရက်တယ်ဆိုပြီး လဲ ဝမ်းနည်းနေပြီး အခုအချိန်ထိ နှင်းရည်ကို လိုးတဲ့လူ ဘယ်သူလဲဆိုတာ စဉ်းစားမရဖြစ်နေတာကိုလဲ ကိုယ့် ကိုကိုယ်ဒေါ်သထွက်ရပြန်သည်။

ရေနွှေးကြမ်းသောက်လိုက် စကားပြောလိုက် နဲ့ ဘယ်အချိန် ဘယ်နေရာမှာပေါ်လာမယ်မှန်း မသိရတဲ့တရာခံတွေကို စောင့်နေကြရင်း ညသန်းခေ့ါင်ကျော် ၁၂ ခွဲလောက်မှာ ရွာထဲကနေ သူခိုး သူခိုးနဲ့ အော်ပြီး သူတို့ဆီကို လူတယောက်ပြေလာလို့ ရဲလေးတို့ ဒုတ်တွေ ဓါးတွေဆွဲကိုင်ကာ ဓါတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးကောက် ဖြစ်နေသည်။

“ ဖိုးကောက် …ဘယ်မှာလဲ သူခိုးက ”

အောင်မောင်းက မေးလိုက်သည်။ ဖိုးကောက်အသံကြားတော့ ရွာထဲမှာ ကင်းလှည့်နေတဲ့ အဖွဲတွေနဲ့ အတူ  နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကြီးကိုင်လာတဲ့ သူကြီးဘခက် နဲ့အတူ ဦးချမ်းသာတို့ပါ လိုက်လာကြသည်။

“ ရွာလယ်ကနေ ချောင်းစပ်ဖက်ကို ပြေးဆင်းသွားတာ တွေ့လိုက်တယ်ဗျ.. ”

“ သေချာလို့လားကွ... ”

“ သေချာပါတယ် ဦးချမ်းသာရဲ့ ဒီလူကျုပ်တို့ ရွာသားမဟုတ်ဖူးဗျ.. ”

“ ဖိုးကောက်ပြောတဲ့ လူတော့မတွေ့ဘူး အောက်ဖက်ကို လှေတစ်စီးလှော်သွားတာတော့  ကျုပ်တွေ့တယ် မသင်္ကာစရာပဲ ကိုဘခက် ”

“ လာကွာ… အဲ့ဒီလှေနောက်ကို လိုက်မယ်.. ”

စိတ်မြန်လက်မြန်ရှိတဲ့ သူကြီးဘခက်က ဦးဆောင်ပြီး ချောင်းစပ်က စက်လှေပေါ်ကို ရွာသားတွေနဲ့ အတူ ဖိုးကောက်လှေတွေ့တယ်ဆိုတဲ့ ဖက်ကို စက်ရှိန်တင်ကာ လိုက်သွားကြတော့သည်။ မကြာလိုက် လူနှစ်ယောက်လှော်ခတ်လာတဲ့ လှေတစ်စီးကိုတွေ့ရတော့ စက်သပ်ကာ အနားကပ်လိုက်ပြီး သူကြီးဘခက်က မေးလိုက်သည်။

“ ဟေ့ရောင်တွေ မင်းတို့က ဘယ်ကလဲ ဘယ်သွားမှာလဲ.. ”

“ ကြိုက်ကုန်းရွာကပါ ကျနော့် မိန်းမ မီးဖွားတော့မှာမို့ ဇီးပင်ကြီးရွာက ဝမ်းဆွဲဆရာမဆီကို သွားမလို့ပါ  ”

ဟုဆိုကာ လှေဝမ်းထဲမှာ စောက်ခြုံပြီးလိုက်လာတဲ့ ဗိုက်ကြီးသည် မိန်းမကို လက်ညိုးထိုးပြမှာ ဦးးဘခက်တို့လူစုလဲ ယခုမှပင် ထိုမိန်းမကို သတိထားမိတော့သည်။

“ ဖိုးကောက် မင်တွေ့တဲ့ လူပါလားဒီလူနှစ်ယောက်ထဲမှာ ”

“ မပါဘူး သူကြီး.. ”

“ ဦးချမ်းသာ ခင်များပြောတော့ မသင်္ကကားဘူဆို ”

“ မသိဘူးလေ  အချိန်မတော်ကြီးသွားနေတော့ ကျုပ်လဲ သူခိုးထင်မိတာပေါ့ ”

“ ရွာကိုပြန်မောင်းကွာ …မြန်မြန်မာင်း ”

သူကြီးဘခက် တစုံတခုကို စဉ်းစားမိကာ စက်ကုန်ဖွင့်မောင်းခိုင်းသည်။ သူတို့ ရွာ ကမ်းစပ်နား ရောက်တော့ ကျန်ခဲ့တဲ့ လူတချို့ကကမ်းစပ်မှာ ရပ်စောင့်နေကြပြီး စက်လှေကမ်းကပ်လိုက်တာနဲ့ တပြိုင်နက်

“ ပါသွားပြီ …သူကြီး ”

“ တောက် ”

သူကြီး ဘခက်ရဲ့တောက်ခေါက်သံကြီးက ဟိန်းထွက်လာသည်။

“ ဒီကောင်တွေ အယောင်ပြသွားတာဗျ သူကြီးတို့ ဟိုလှေနောက်ကိုလိုက်နေတုန်း ဝင်ခိုးသွားကြတာ ဖြစ်မယ် ”

“ ကျုပ်ပြောဖို့ တစ်ခုရှိသေးတယ်ဗျ ”

“ ဘာလဲ သက်ခိုင်..”

သက်ခိုင် ဘာပြောလာမလဲဆိုတာကို အားလုံးကစိတ်ဝင်စားနေကြသည်။

“ ကျုပ် ခုဏကမှ ကြိုက်ကုန်းရွာကပြန်လာတာ သူခိုးမိတယ်ဆိုလို့ ကျုပ်လဲ သွားကြည့်မိတယ်  သူုခိုးက ဘယ်သူ ထင်လဲ.. ”

“ အေး… ဘယ်သူလဲ ”

“ တခြားလူဟုတ်ရိုးလားဗျာ …ကျုပ်တို့ရွာက အားလုံးကသေသွားပြီလို့ ထင်နေတဲ့… ”

“ အောင်မလေး …အိမ်သရဲကြီးပါတော့် ”

သက်ခိုင်စကားပင်ဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရ။ မုဆိုးမစိန်ကြည် တယောက်အူရားဖားရားနဲ့ ပြေးလာလို့ စကားစပြတ်သွားသည်။

“ စိန်ကြည် ဘာဖြစ်လာတာလဲ ”

“ သူကြီး ချောင်းလယ်မှ ာအိမ်ကြီး သွားနေတာရှင့် ”

“ ငါ့ကိုရှင်းအောင်ပြောစမ်း …စိန်ကြည် ”

“ ကျမ ကလေး နို့တိုက်နေတုန်း ခွေးအူသံတစီစီကြားတာနဲ့  အိမ်ပေါ်ကနေကြည့်လိုက်တော့ လား…လား…ချောင်းလယ်မှာအိမ်မဲမဲကြီး ရေပေါ်မှာသွားနေတာ ကျမဖြင့်မျက်လုံးတွေကိူပြာသွားတာပဲ …သူကြီးရယ် ”

“ ဟေ့ကောင်တွေ…  အဲ့ဒီအိမ်ကြီးနောက် လိုက်မယ်လှေပေါ်ပြန်တက် ”

“ ဘယ်ကိုလိုက်မှာလဲ …ကိုဘခက် ”

“ အိမ်ကြီးနောက်ကိုလေ ဦးချမ်းသာ ”

“ အိုဗျာ …အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ ရေပေါ်မှာအိမ်ပေါ်တယ်ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး ”

“ ဖြစ်နိုင်… မဖြစ်နိုင်လိုက်ကြည့်ရင်သိမှာပဲ ဦးချမ်းသာ တက်ဗျာသွားမယ် ”

ဦးချမ်းသာမှာ မတက်ချင်တက်ချင်နဲ့လှေပေါ်တက်ခဲ့ရတော့သည်။

လရောင်သည်မှုံပျပျသာ မည်းမည်းတောတန်းသည် ည၏ သရုပ်ကိုဖော်ကျူးနေသည်။ ချောင်းသည် တောအုပ်အတွင်သို့ ဝင်သွားပြီး လရောင်ဖြင့်သာ မှန်းဆမောင်းနေရသည်။ ဝန်းကျင်တခုလုံး ခြင် ယင် မက်တို့၏ အသံမှတပါးအခြားမကြားရ ။ တနာရီခန့် လိုက်ခဲကြပြီးနောက် အိမ်ကြီးကို မှီလာသည်။ အိမ်မဲကြီးကာ ချောင်းရေညာကို တရွေရွှေ့ဖြင့်ဆန်တက်နေသည်။

“ ဟိုမှာ …ဟိုမှာ …အိမ်သရဲဆိုတာ ”

သူကြီးဘခက်လဲ ရွာသာတွေ လက်ညိုးထိုးညွှန်ပြနေတဲ့ အိမ်ကြီးဆီကို နှစ်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ ထိုးချိန်လိုက်စဉ်

“ သေနတ်ချလိုက်စမ်း …ဘခက် ”

လှေပေါ်မှလူအားလုံးတအံ့တြဖြင့် လှည့်ကြည့်မိရာ သူကြီးဘခက်ကို ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ ချိန်ထားတဲ့ဦးချမ်းသာကို တွေ့ရတော့သည်။

“ ဦးချမ်းသာ… ခင်များ ဘာလုပ်တာလဲ ”

“ ဟား ဟား ဟုတ်ပ ချမ်းသာတဖြစ်လဲ မန်းဂပေါ့ဗျာ ခင်များတို့သိပ်တွေ့ချင်နေတဲ့ မန်းဂ ဆိုတာ ဟော့ဒီကချမ်းသာဆိုတဲ့ ကျုပ်ပေါ့ ”

“ မန်းဂ ကခင်များ ”

“ ဟုတ်ပါ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကို နိုင်ငံခြားကိုရောင်းစားနေတဲ့  မန်းဂဆိုတာကျုပ်ပဲပေါ့ ”

ရွာသားများကာ အံ့သြလွန်း၍ ကြက်သေသေနေကြသည်။

“ ဒါဆို ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ဖမ်းမိတဲ့ လှမောင်နဲ့ခင်များက တဖွဲထဲလား.. ”

လှမောင်ဆိုတဲ့ အသံကြားရ၍ ရွာသားများစိတ်ဝင်စားသွားကြသည်ထက် ရဲလေးက ပိုပြီး စိတ်ဝင်စားမိသည်။  လှမောင်က နှင်းရည်ရဲ့ အကို။

“ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာဖမ်းမိတာ  လှမောင်လား သက်ခိုင်  ဒီကောင်သေသွားပြီ မဟုတ်လား ”

“ မသေဘူး သူကြီး ကျနော့်မျက်စိနဲ့ သေချာမြင်ခဲ့တာ …လှမောင်မှ လှမောင်အစစ် ”

“ ကဲပါလေ… ကျုပ်ပဲရှင်းပြလိုက်ပ့ါမယ်… အမှန်ပဲ… လှမောင်ကကျုပ်လူပဲ သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်ကို ခင်များတို့ရွာကို အတွင်းလူအဖြစ်နဲ့ လွှတ်ထား  ရှုပ်သွားပြီလားမသိဘူး …သူတို့လင်မယားဆိုတာက ခင်များတို့ မောင်နှမ လို့ထင်ထားတဲ့ လှမောင်နဲ့နှင်းရည်က လင်မယားတွေ ”

ရဲလေး ဒီအသံကို ကောင်းကောင်မှတ်မိသွားပြီ ။ ဟိုညက နှင်းရည်ကို လိုးနေတာ ဦးချမ်းသာ ခေ်ါ မန်းဂဆိုတဲ့ ဒီလူကြီးပဲ။  အခုဦးချမ်းသာ ပြောပုံအရဆို နှင်းရည်နဲ့ လှမောင်က လင်မယားတွေတဲ့ ။ ထင်ရက်စရာမရှိအောင် အပြစ်ကင်းတယ်လို့ ထင်ရတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့မျက်နာလှလှလေးကို မြင်ယောင်မိတော့ ရဲလေး ဝမ်းနည်းလာပြန်သည်။ သူနောက်ကျောကို ဓါးနဲ့ထိုးခံလိုက်ရပြီ ။

သူသိသလောက် ဆိုရင် နှင်းရည်က သူအပါအဝင် ဦးချမ်းသာ သူ့ယောကျ်ား လှမောင်နဲ့ပါဆို ယောကျ်ားသုံးယောက်ကို အလိုးခံထားပြီးပြီ။ လီးသုံးချောင်းနဲ့ တွေ့ပီးပြီ။ ဦးချမ်းသာကပဲ ဆက်ပြီး သူတို့ရဲ့ လှည့်ကွက်တွေကိုပြောပြနေသည်။

“ ခင်များတို့ အိမ်သရဲကြီးလို့ ထင်နေတဲ့ အိမ်ကြီးကလဲ တကယ်တော့ ကျွန်းမျောကြီးတခုပဲ .. အင်းလေးဖက်ကကျွန်းမျောတွေလိုပဲ .. ချောင်းထဲမှာ မြောလာတာတွေ့တာနဲ့ အကြံရပြီး စက်တပ်ပြီး ဆင်ထားတာလေ ..ဘယ့်နှယ်လဲ မပိရိဘူးလား ဟားဟားဟား ဒီတခါတော့ ကျွန်းတောင်ရွာကို အ့ပီးနှုတ်ဆက်ခဲ့တယ်ဗျို့ နိုင်ငံခြားမှာ သွားနှပ်လိုက်အုံးမယ် သွားပေအုံးတော့ ဘခက်ရေ ”

ဦးချမ်းသာခေါ် မန်းဂ က သူကြီးဘခက်ကို ပစ်တော့မည့်ဆဲဆဲ သေနတ်မောင်းဖြုတ်ခါနီးလေးတွင် ထင်မထားတဲ့ ဖြစ်ရပ်တစ်ခုက ဖြစ်လာပြန်သည်။

“ ခင်များ လက်ထဲက သေနတ်ကိုချလိုက်ပါ… မန်းဂ ”

လှေပေါ်မှလူအားလုံး အသံရှင်ဆီသို့ ကြည့်လိုက်ရာ စက်လှေမောင်းသူနေရာ၌ ဦးချမ်းသာခေါ် မန်းဂကိုသေနတ်ဖြင့် ချိန်ထားသည့် လူတဦးကို တွေ့ရပြီး ထိုသူက ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားသည့် ဝါးဖတ်ခမောက်ကို ချွတ်ချလိုက်သည့် အချိန်တွင်..

“ ဟင်… မင်း …မင်း …မိုးဆွေ... ”


အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>



ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၃ )

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - နတ်ဆေး

မျက်နာငယ်လေးတွေနဲ့ သာအေးတို့ အုပ်စုထွက်သွားမှ ဦးဘခက် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့သည်။

“ ကြီးကြီးလှ… ရဲလေးရှိလား.. ”

“ အေး …ရှိတယ် …ဒီနေ့အလုပ်ကလဲ လုပ်စရာမရှိသေးတော့ အိပ်တုန်းဟဲ့.. ”

အိမ်ပြင်က သူ့အမေနဲ့ အောင်မောင်းတို့ အသံတွေကြောင့် ရဲလေး အိပ်ရာက နိုးလာတယ် ။ သူအိပ်တဲ့နေရာအထိ ရောက်လာတဲ့ အောင်မောင်း ကို

“ ဘာလဲ… အောင်မောင်း.. ”

အောင်မောင်က သူ့အမေရှိတဲ့ ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ

“ မြို့ပေါ်တက်ရအောင် မင်းကိုလာခေါ်တာ.. ”

“ ကိစ္စရှိလို့လား.. ”

သူတို့ရွာနဲ့ အောင်သာမြို့က မိုင် ၄၀ လောက်ပဲ ဝေးသည်။ ဒီအကွာအဝေးက လမ်းကောင်းရင် ၁ နာရီခွဲလောက်နဲ့ ရောက်သွားနိုင်ပေမဲ့ လက်ရှိ လမ်းအနေအထားနဲ့ဆို ၃ နာရီခန့် မောင်းရသည်။ ကျွန်းတောင်ရွာက လူတွေအပါအဝင် ပတ်ဝန်းကျင်ကရွာတွေလဲ ဝယ်စရာခြမ်းစရာရှိပါက အောင်သာမြို့ကိုပဲ တက်ဝယ်ကြတယ် ။ ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားတဲ့သူကသွား ဒါမှမဟုတ်ရင် ကျွန်းတောင်ရွာကနေ ကားလမ်းအထွက်က ညောင်ပင်စုရွာက သူကြီးထောင်ထားတဲ့ စစ်ကျန်ဘတ်စကားစုတ်ကြီးကို ငွေ ၁၀၀၀ပေးပြီး လူစုကာ အဆင်ပြေသလို သွားကြသည်။

“ စတိတ်ရှိုးပွဲသွားကြည့်ရအောင်လို့… အဆိုတော်တွေလာမှာတဲ့ဟ.. ”

“ မင်းကို ဘယ်သူပြောလဲ.. ”

“ ခင်မှုန် ပြောတာ… သူ့ကိုက အိဝါက ပြောတာတဲ့.. ”

အိဝါဆိုတဲ့ နာမည်ကြားမှ အောင်သာမြို့မှာ အိဝါကျောင်းတက်ခဲ့တာကို  ရဲလေး သတိရတော့သည်။

“ သူက မင်းကိုတော့ မခေါ်ခိုင်းဘူးကွ.. ”

“ ဟင် … ဘယ်သူကလဲ.. ”

“ အိဝါလေ.. ”

“ အော်.. ”

အိဝါ သူ့ကိုစိတ်ဆိုးနေမှန်း ရဲလေးသိသည်။

“ ဒါဆို… မင်းက ဘာလို့လာခေါ်လဲ.. ”

“ ယောကျ်ားဆိုလို့ ငါနဲ့ဖိုးထောင်နှစ်ယောက်ထဲကို သွားရမှာကလဲ ကိုယ့်နယ်မှ မဟုတ်တာ အထီးများလေကောင်;လေပဲလေ မင်းသိပါတယ်… သူမခေါ်ခိုင်းပေမဲ့ မင်းပါလဲ ဘာမှပြောမှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ ငါတို့ကြည့်ပြောမယ် အဲ့ကိစ္စကိုထားလိုက်… လာထထ …မျက်နာသစ်လိုက်တော့.. ”

သူ့ကိုဆွဲထူနေတဲ့ အောင်မောင်းကိုကြည့်ပြီး 

“ ရဲလေး မဖြစ်လောက်ဘူး ထင်တယ်နော် အောင်မောင်း …ဟိုနေ့က ပွဲဈေးမှာမင်းလဲမြင်ပါတယ်.. ”

“ သိတယ်… မြင်တယ်… မင်းစော် နှင်းရည်ကိုတော့ ခေါ်မလာနဲ့ နှင်းရည်ပါရင်တော့ အိဝါလိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး ငါနဲ့ဖိုးထောင်နှစ်ယောက်ထဲလဲ မသွားချင်ဘူး မလွှဲမရှောင်သာရန်ဖြစ်ကြလို့ ဖဲ့ကြပြီဆို ဒို့နှစ်ယောက်အပြင် မင်းရောဆိုတော့ ပိုကောင်းတယ်လေ.. ”

ရဲလေးလဲ ပြောမရတဲ့အဆုံး  သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ရှိုးပွဲကြည့်ချင်တာနဲ့ မျက်နာလေး အမြန်သစ်ပြီး ထမင်းတောင် ဘယ်လိုမျိုကျသွားမှန်း မသိ။ အောင်မောင်းနဲ့အတူ သူ့အိမ်က 125 ဆိုင်ကယ်လေးထုတ်ကာ ရွာပြင်ကို ထွက်သွားကြသည်။ နှင်းရည်ကိုတော့ ရဲလေး ဘာမှမပြောခဲ့ရ။ လမ်းမှာအောင်မောင်းက ခင်မှုန်တို့အိမ်ကို ခဏဝင်လိုက်သေးသည်။

ရွာပြင်ရောက်တော့ ၁၅ မိနစ်လောက် စောင့်လိုက်ရပြီး ဆိုင်ကယ် ဆိုင်ကယ်နှစ်စီးဖြင့် ဖိုးထောင် အိဝါ နဲ့ ခင်မှုန်တို့ရောက်လာကြတယ် ။ ဖိုးထောင်ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ သူ့ညီမဝမ်းကွဲ သဲသဲလဲ ပါလာသည်။ အပျော်အပါးသွားကြမှာဆိုတော့ သူတို့ယောကျ်ားလေးတွေတင် မဟုတ် ။ ခင်မှုန် နဲ့ သဲသဲကပါ ဂျင်းကြပ်ကြပ်လေးတွေ ဝတ်လာကြတယ် ။ အိဝါတရောက်ပဲ ကြက်သွေးရောင် စကတ်စတိုးလေးနဲ့ လိမ္မော်ရောင်ကုတ်လေးဝတ်လာသည်။

လုံချည်နဲ့မြင်နေကြ အိဝါကို အခုလို တွေ့ရပြန်တော့ ရဲလေး မကြည့်ပဲလဲ မနေနိုင် ။ တင်းထုတ်နေတဲ့ တင်တင်သားကြီးတွေက ဆိုင်ကယ်ပေါ်ခွထိုင်ထားလို့ အနောက်ကိုပင် အစ်ထွက်နေသည်။ သူကြည့်နေမှန်း အိဝါကတော့ သတိတောင်ထားမိပုံမရ။ ရောက်ကထဲက သူ့ကိုမျက်နာချင်းမဆိုင် ။

“ ခရီးကဝေးတော့ ဒို့ယောကျ်ားလေးတွေပဲ မောင်းမယ် နင်တို့ အနောက်ကလိုက်ကြ.. ခင်မှုန့်က ကိုအောင်မောင်း နောက်ကလိုက်ပေါ့…  ဟိ ဟိ.. ”

လမ်းမှာအောင်မောင် ပြောပြခဲ့လို့ အောင်မောင်းနဲ့ခင်မှုန် ရည်းစားတွေဖြစ်နေကြပြီဆိုတာ ရဲလေး သိထားပြီးပြီ။

“ အိဝါကတော့ ရဲလေးနောက်က လိုက်နော်… ငါ့ညီမ.. ”

“ အို… လိုက်ချင်ပါဘူး … ကိုအောင်မောင်းပြောတော့ ကိုဖိုးထောင် ရယ် ခင်မှုန်ရယ်ပဲဆို… အခုသင်းသင်းလဲပါလာပြီ အိဝါက ကိုဖိုးထောင်နောက်ကလိုက်မလို့ စဉ်းစားထားတာ.. ”

“ သင်းသင်းက သူလဲ ကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ပါဟာ အိဝါကလဲ သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်စီးကြပါစေ နင်ကရဲလေးနောက်ကပဲလိုက်လိုက်နော် ဒီကောင်ကြီးကဆိုင်ကယ်စီးကျွမ်းပါတယ်ဟ… ဟီး ဟီးး.. ”

“ ဟွန့် … ”

သူ့ကိုမျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်တဲ့ အိဝါကို ရဲလေး မသိသလိုပဲ နေလိုက်တယ်။

“ ကဲ ကဲ …သွားပါ အိဝါရယ် …အခွင့်အရေးရတုန်းလေးပဲ …နင့်အဖေ စိတ်ကောင်းဝင်နေတုန်းလေးပဲနော် …သွား သွား ရဲလေးကိုခွကို… အဲလေ… ရဲလေးနောက်ကတက်လိုက် စကတ်ကြီးနဲ့ဆိုတော့ ခွလို့မရဘူးမေ့သွားတယ်… အဟီး.. ”

မျက်နာလေး စူပုတ်ပုတ်နဲ့ လျှောက်လာပြီး အိဝါ ရဲလေးဆိုင်ကယ်နောက်မှာ တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ အောင်မောင်း နဲ့ဖိုးထောင်တို့ကရှေ့ကမောင်းထွက်သွားကြပြီ။

“ ရပြီလာ အိဝါ …အကိုမောင်းတော့မယ်နော်.. ”

ဆိုင်ကယ်ထွက်ခါနီးမို့ အိဝါကို ရဲလေး သတိပေးလိုက်တယ်။

“ ရပြီ… မမြင်ဘူးလား.. ”

ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ ပြောလာတဲ့ အိဝါကို ကြည့်ပြီး ရဲလေး ရီချင်မိသလို အားလဲနာနေသည်။ အိဝါကို သူနမ်းသလို ဖြစ်ခဲ့သေးတယ် မဟုတ်လား ။ ဒါတွေကြောင့်ပဲ သူ့ကို အိဝါကမကြည်နေတာ။ ပြီးတော့ သူကနှင်းရည်နဲ့ဖြစ်သွားတယ်လေ။

ရှေ့က အောင်မောင်တို့ ဆိုင်ကယ်တွေ မောင်းသွားလို့ ဖုန်တွေ ထနေတဲ့အတွက် သူတို့ဆိုင်ကယ် နောက်ကကပ်မလိုက်ပဲ ခပ်ခွာခွာပဲ ရဲလေး မောင်းခဲ့လိုက်တယ် ။ ကားလမ်းပေါ် ရောက်ခဲ့သော်လဲ ကတ္တရာလမ်းလဲ မဟုတ်ပြန် ကျောက်စလစ်တုံးတွေ ခဲလုံးဂမူတွေကြောင့် ဆိုင်ကယ်ကဆောင့်လိုက် ခုန်လိုက်ဖြင့်သွားနေတာကြောင့် အိဝါကိုယ်လေးက ရဲလေး ကျောပြင်နဲ့ကပ်ကပ်လာသလို့ သူမရဲ့ တင်သားအိအိလေးတွေရဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် ရဲလေးသွေးပူချင်လာပြီ  ။

ဖုန်တွေကတော့ လမ်းပေါ်ရောက်လာတဲ့ အခါမှာ ဆိုးဆိုးရွားရွားမရှိတော့ တလမ်းလုံး ငြိမ်လိုက်လာတဲ့ အိဝါကို ရဲလေးကလဲ ဘာစကားမှသွားမပြောမိ ။ အောင်မောင်းကတော့ ခင်မှုန် က သူ့ခါးကိုဖက်ထားလို့ အပျော်လွန်ပြီး ရှေ့ဆုံးကနေဒုန်းစိုင်းနေသည်။ ပွဲက ညနေစောင်းမိုးချုပ်ကာနီးမှ စမှာကြောင့် အောင်သာမြို့က အိဝါရဲ့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာပဲ ညအိပ်ကြမယ်လို့ အောင်မောင်းပြောထားလို့ ရဲလေးသိထားသည် ။ တလမ်းလုံး ခုန်လိုက် ဆောင့်လိုက်နဲ့ မြောက်လိုက်နဲ့မောင်းလာလိုက်ကြတာ မြို့ထဲကို ညနေ ၄ နာရီလောက်မှ ရောက်သွားကြတယ် ။ သူတို့ယောကျ်ားလေးတွေကြီးပဲ ဆိုဒီလောက်မကြာဘူးလို့လဲ ရဲလေး တွေးနေသည်။

တလမ်းလုံး စကားတစ်ခွန်းမဟတဲ့ အိဝါက မြို့ထဲရောက်မှ ဟိုလမ်းကိုမောင် ဒီလမ်းကသွား ဆိုပြီး လမ်းညွှန်နေလို့ ရဲလေးတို့ အိဝါပြောတဲ့ လမ်းအတိုင်းမောင်းခဲ့လိုက်တာ နှစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံးရှေ့ ရောက်ကို ရောက်မှ အိဝါကရပ်ခိုင်းကာ အိမ်ထဲဝင်သွားပြီး သူနဲ့ရွှယ်တူယောကျ်ားလေးတယောက်နဲ့ ပြန်ထွက်လာကာ သူတို့ကိုလက်ယပ်ခေါ်နေလို့ ရဲလေးတို့အားလုံး လိုက်ဝင်သွားလိုက်ကြတယ်။ အိဝါ သူငယ်ချင်းကောင်လေးက ပုံစံကြည့်ရတာ ဂျစ်ကန်ကန်နဲ့ ဒေါင့်ကျိုးပုံမရှိပေမဲ့ ချမ်းသားပုံတော့ ရှိသည်။

အိမ်ထဲမှာလဲ ရဲလေးတို့ ဘာကားမှန်းမသိတဲ့ ကားကြီးကလဲ မဲနက်ပြောင်လက်နေသည်။ အိဝါက ရဲလေးတို့ကို သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပြီးနောက် ခဏအနားယူပြီး ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲကာ မြို့ထဲကထမင်းဆိုင်ကို အိဝါ သူငယ်ချင်းကားနဲ့ပဲ သွားစားကြတယ် ။ သူတို့ယောကျ်ားတွေကတော့ အဝတ်အစားအပိုမပါတာကြောင့် ရွာကဝတ်ခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲ ရှိပေမဲ့ အိဝါအပါအဝင် မိန်းကလေးတွေကတော့ ခင်မှုန့်လက်ဆွဲ အိတ်ထဲမှာ အပိုထည့်လာပုံရသည်။ အိဝါ ကတော့ အရောင်သာကွဲသွားတဲ့ အနက်ရောင် စကတ်အတိုလေးနဲ့ လက်ပြတ်ဆွဲသားလက်တိုလေးဖြင့် အလာတုန်းကထက်ပင် ပိုကြည့်ကောင်းနေတယ်လို ရဲလေးထင်နေသည်။

ထမင်းဆိုင်မှာ စားသောက် စကားပြောရင်း စကားပြောတယ် ဆိုတာကလဲ အိဝါနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း ကျော်စွာဆိုတဲ့ ကောင်ပဲ ပြောကြတာကြတာများများ  ပွဲလက်မှတ်ကိုလဲ ကျော်စွာကပဲကြို ဖြတ်ပေးထားပြီး လေးစောင်ပဲဖြတ်ထားတယ်လို့ သိရတော့ ရဲလေး အောင်မောင်းကို ဂျိုကြည့်ကြည့်သည်။ 

သူနဲ့ သင်းသင်းက အစီအစဉ်မရှိပဲ ပါခဲ့ကြတာ မဟုတ်လား ။ ကျော်စွာဆိုတဲ့ကောင် ပြောပုံအရတော့ လက်မှတ်ကျန်အုံးမှာပါ ။ စောစေ ာသွားကြတာပေါ့ ဆိုတာနဲ့ ပွဲလုပ်မဲ့ နေရာကို ကျော်စွာ့ကားနဲ့ပဲ သွားကြတယ် ။ ကားက ခြောက်ရောက်ပဲ ဆန့်ပေမဲ့ အနောက်ခန်းကနေ ၅ ယောက်ရအောင် ထိုင်ပြီး လိုက်သွားကြတယ် ။ အိဝါကတော့ အရှေ့ခန်းမှာ ကျော်စွာနဲ့ လေးပေးဖြောင့်ကာ ပြုံးလို့ရွှင်လို့ ကားမှန်ထဲကနေ ရဲလေးကိုလဲမသိမသာနဲ့ကြည့်တက်သေးသည်။

ရှိုးပွဲလုပ်မဲ့ နေရာကို ရောက်တော့ သူတို့ အားလုံးကားပေါ်က ဆင်းခဲ့ကြတယ်။ ကျော်စွာကတော့ လက်မှတ်ဖြတ် ဟု ဆိုကာ ဝင်ပေါက်ဘေးက မိုးကာအဆောက်အအုံလေးဖက် ထွက်သွားတုန်း ရဲလေး  အောင်မောင်းကို သူတို့အတွက် လက်မှတ်ဖိုးငွေကို ခင်မှုန့်ကို အိဝါကတဆင့် ကျော်စွာ့ကို ပေးခိုင်းလိုက်တယ်။ ဘာလို့မှန်းမသိ ရဲလေး ကျော်စွာနဲ့ စကားမပြောချင်။

ပွဲစဖို့ ၁ နာရီလောက်လိုသေးပေမဲ့ လူတွေကတော့ ပြည့်နေပြီ။ အဝင်ပေါက် လက်မှတ်စစ်နေရာကနေ တန်းစီပြီး ဝင်ကြရတယ် ။ ဘောလုံးကွင်းဟောင်း တခုဖြစ်ပုံရပြီး လေးဖက်လေးတန် အုတ်တံတိုင်း ကာထားတာကိုလဲ တွေ့ရသည်။

ကျော်စွာ လက်မှတ်ဝယ်ပြီးပြန်လာတော့ သူတို့ အုပ်စုလဲ ဝင်ခဲ့ကြတယ် ။ အပေါက်ဝမှာ အားလုံး ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့်တန်းစီပြီး ဝင်ခဲ့ကြပေမဲ့ အတွင်းထဲလဲ ရောက်ရော တိုးကြဝှေ့ကြနဲ့ ရဲလေးတို့ လူစု ကွဲသွားကြပြီး  အောင်မောင်း ခင်မှုန်နဲ့ သင်းသင်းတို့ကတဖက်ကို ရောက်သွားကြပြီး ရဲလေးနဲ့ဖိုးထောင်က တတွဲ  အိဝါနဲ့ကျော်စွာကတတွဲ ဖြစ်သွားကြသည်။ 

မျက်နာခေါင်းပိုင်းလေးတွေတော့ မြင့်ရသေးလို့ ဘယ်နေရာ ဘယ်သူရှိတယ်ဆိုတာတော့ တွေ့နေရသည်။ ရှေ့ဆက်တိုးလို့လဲ မရတော့လို့ ရဲလေးနဲ့ဖိုးထောင် ရောက်တဲ့ နေရာမှာပဲ ရပ်နေလိုက်ကြတယ် ။ ပွဲစဖို့နီးလာတာနဲ့ တီးလုံးသံတွေက အရင်ထွက်လာပြီး ပရိတ်သတ်တွေဖက်ကို ထိုးပေးထားတဲ့ မီးလုံးတွေကိုလဲ ပိတ်ပစ်လိုက်သည်။ မီးပိတ်လိုက်ပေမဲ့ စင်ပေါ်ကမီးရောင်ကတော့ ရှေ့ကလူအုပ်ကြီးထဲ ဖြာကျနေသေးသည်။

ဘာပွဲလဲ ဘယ်သူတွေလဲ ဆိုတာ သတိတောင်မရ ။ ရှေ့က ဆိုင်းဘုတ်ပင် မကြည့်ခဲ့ရတဲ့ ရဲလေးလဲ မျိုကြီးရဲ့လေပြေ သီချင်းနဲ့စဖွင့်လာမှ Iron Cross မှန်း အခုမှသိရသည်။ မျိုးကြီးကိုမြင်တော့ ရွာက ချစ်ကြမ်းမောင် ကိုပင် သတိရလိုက်သေး ။ မြူးကြွတဲ့ i.c ရဲ့ တီးလုံးသံတွေအောက်မှာ စစချင်း၌ပင် လူတွေက မြောက်နေကြပြီ မျိုးကြီးပြီးတော့ ဝိုင်ဝိုင်း အငဲ ဆက်တိုက်ဖျော်ဖြေနေကြသည်။ ရဲလေးလဲ သူရတဲ့သီးချင်ကို လိုက်ဆိုပြီး သံစဉ်တွေထဲ မျောနေတုန်း ဖိုးထောင်က သူ့ကိုလက်လာပုတ်လို့ ရဲလေး ဖိုးထောင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးထောင်က အုတ်တံတိုင်းနံရံဖက်ကို မေးငေါ့ပြလို့ ရဲလေးကြည့်လိုက်တယ် ။

ဘာမှမထူးခြား ။ အဲ့ဒီဘက်မှာ အနည်းငယ် မှောင်ရိပ်ကျနေတာကလွှဲလို့ လူတွေက စင်ပေါ်ကိုပဲ အာရုံရောက်နေကြသည်။ ရဲလေက ဘာလဲဟ ဆိုပြီး ဖိုးထောင်ကို မေးတော့ ဖိုးထောင်က ရဲလေးကို သေချာကြည့် အိဝါတို့လေ တမျိုးပဲ လို့ ပြောနေလို့ ရဲလေး ပြန်ကြည့်လိုက်တယ် ။ အခုမှသေသေချာချာသတိထားကြည့်မှ အိဝါနဲ့ကျော်စွာကို ရဲလေးမြင်သွားသည်။ ကျော်စွာက အိဝါရဲ့အနောက်မှာကပ်လျှက် ဖြစ်နေပြီး အိဝါကို စကားကပ်ပြောနေတာလား နမ်းနေတာလား မသဲကွဲလှ ။

ကျော်စွာရဲ့ ငုံ့နေတဲ့ ခေါင်းကြီးပဲ မြင်နေရတယ်။ ကျော်စွာ ခေါင်းဖယ်သွားပြန်တော့လဲ မူမမှန်တဲ့ အိဝါရဲ့အနေအထားကို ရဲလေး သတိထားမိပြန်သည်။ အိဝါရဲ့ ကိုယ်လေးက အနောက်ကနေ ကပ်ဆောင့် ခံနေရသူလို အရှေ့ကို ရင်ဘတ်လေးကော့သွားပြီး သူမကိုယ်လေးက မသိမသာ သိမ့်ကနဲ့သိမ်ကနဲ့ ဖြစ်ဖြစ်သွားတာကို သတိထားကြည့်မိတဲ့ ရဲလေး မြင်နေရသည်။ 

ရဲလေး အတွေးတွေ အမျိုးမျိုးတွေးနေမိပြီ။ အိဝါကလဲ ဝတ်သွားတာက ဒူးအထက်ပဲ ရှိတဲ့ စကတ်တိုလေး။ ကျော်စွာကလဲ အိဝါရဲ့ အနောက်ပိုင်းနဲ့ သူကိုယ်အရှေ့ပိုင်းက ကပ်လျှက်အနေအထား ။ အဲ့ဒီ အနားကလဲ အလင်းရောင်က သူနဲ့ဖိုးထောင်ရောက်နေတဲ့ နေရာလောက် အလင်းရောင်မရှိ ။ လူမျက်နာတွေတော့ မြင်နေရသည်။ ကျော်စွာကို စတွေ့ထဲက ကျော်စွာ အိဝါအပေါ် ပြောဆိုဆက်ဆံပုံ အကြည့်တွေက ဘယ်ကိုဦးတည်ချင်သလဲ ဆိုတာ မြွေမြွေချင်းမို့ ရဲလေး ရိပ်မိသည်။

ရဲလေး ဆက်မစဉ်းစားတော့ ။ သူထင်တာ တဝက်လောက်တော့ မှန်နေပြီ လို့ တွေးမိတော့ ရဲလေး စိတ်ထဲတမျိုးကြီး့ ဖြစ်သွားတယ်။ သူ အိဝါကို နှမြောမိတာလား ကျော်စွာ့ကို မနာလိုနေတာလား မသဲကွဲ။ အတွေးတွေနဲ့ မျောပြီး ဘေးတိုက်မြင်နေရတဲ့ အိဝါမျက်နာလေးကို ကြည့်နေတုန်း အိဝါက ရုတ်တရက် သူ့ဖက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ် ။ ရဲလေး မျက်နာမလွှဲမိ။ အိဝါကလဲ ရဲလေးကိုမြင်သွားပြီ ။ လျှင်လိုက်တဲ့ ဖိုးထောင်ကတော့ စင်ဖက်ကို မျက်နာရောက်သွားပြီ။ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ဘာလို့မျက်နာမလွှဲမိမှန်း မသိ။ အိဝါနဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံအောင်ကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။

အိဝါကလဲ သူမ အောက်နခမ်းလေးကို သွားလေးနဲ့ ဖိကိုက်ထားပြီး ရဲလေးကို စူးစူးရဲရဲ ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ကတာမဟုတ်ပဲ အိဝါကိုယ်လေး တုန်တုန်သွားတာက ပိုလို့ပင် အခေါက်စိပ်လာတယ်လို့ ရဲလေးထင်နေသည်။ တချက်တချက် အိဝါ မျက်နာလေး မဲ့ချင်သလို ဖြစ်သွားတာကိုလဲ တွေ့နေရသည်။ ခုံတခုသာရှိရင် ခုံပေါ်တက်ပြီး အိဝါနဲ့ ကျော်စွာတို့ရဲ့အောက်ပိုင်းကို ရဲလေး သေချာအောင်ကြည့်မိမလား မသိ။

ကျော်စွာဆိုတဲ့ ကောင်ကလဲ လူကြပ်တာ မှောင်ရိပ်ကျတာကို အခွင့်အရေး ယူပြီး အိဝါကို ကပ်ဆောင့်လိုးနေပုံရသည်။ ဘေးက လူတွေကလဲ စင်ပေါ်ကိုပဲ အာရုံရောက်နေကြလို့ အိဝါတို့ကို သတိထားမိပုံမရ ။ ကျော်စွာ့ အတွက်တော့ စကတ်လေးအသာလှန်ကာ ဇစ်ဖွင့်ပြီး လီးထုတ်ကာ ကပ်လိုးရုံပင်။ နှစ်ယောက်သားအပြန်အလှန် စိုက်ကြည့်နေကြတာကို အိဝါဖက်က အရင် မျက်နာလွှဲသွားသည်။

အဲ့ဒီတော့မှ အောင်မောင်းက ရဲလေး နား အနားကပ်ပြောသည်။

“ ကျော်စွာတော့ အိဝါကို ဖြုတ်နေပြီ အတင့်ရဲ လိုက်တဲ့ကောင် တဲ့ ”

ခါးကိုင်ပြီး ကပ်ဆောင့်နေတာ ငါခုဏက ခြေဖျားထောက်ကြည့်ထားတာ အိဝါ ခါးကို ဒီကောင် ဖက်ထားတာတွေ့တယ် ဆိုပြီး ပြောလာသည်။ ရဲလေး အောင်မောင်းကို ဘာ မှပြန်မပြောမိ ။ ကိုလေးဖြူဆီကိုပဲ ကြည့်ကာအာရုံလွှဲလိုက်သည်။ ဘောက်ကြီးတွေကနေ တဝုန်းဝုန်းထွက်လာတဲ့ အသံတွေက ရင်ဘတ်တွေ အထိရိုက်ခတ်လာတော့ ရဲလေး ရင်ခုန်သံတွေ ပိုမြန်လာသလို ခံစားရနေတယ်။  အိဝါဖက်ကိုလဲ သူမကြည့်ရဲတော့ ။ အိဝါကတော့ သူ့ကိုကြည့်နေမလား မသိ။

ည ၁၁ နာရီထိုးခါနီးတော့ အဆိုတော် လေးယောက်စလုံး ထွက်လာပြီး နေရောင်အောက်က အသက်ရှုုသံများ သီချင်းနဲ့ ပွဲကိုသိမ်းလိုက်ကြတယ်။

ပွဲပြီးတော့လဲ အပြင်ကို အလွယ်တကူပြန်ထွက်လို့မရ။ ခြေတလှမ်းကုဋေတသန်းနဲ့ ထွက်ခဲ့ကြရတယ် ။ ရဲလေး နဲ့ဖိုးထောင်  အပြင်ရောက်လို့ ကျော်စွာ့ ကားအနားရောက်တော့ အောင်မောင်းတို့က ပြန်ရောက်နေကြပြီ။  အိဝါတို့ကိုတော့ မတွေ့ရ။ တော်တော်လေးကြာမှ ရောက်လာကြတယ်။ ရဲလေး ကတော့ အိဝါနဲ့အတတ်နိင်ဆုံး မျက်နာချင်းမဆိုင်မိအောင် နေနေသည်။

ကာပေါ်ရောက်တော့လဲ အပြင်ကိုသာ ငေးပြီးလိုက်လာခဲ့တာ  ညအိပ်ရမဲ့ ကျော်စွာတို့ အိမ်ရောက်လာတာကိုတောင် ဖိုးထောင်သူ့ပေါင်ကို လာရိုက်မှ သတိထားမိသည်။

အိမ်ထဲရောက်တော့ ကျော်စွာက သူတို့ ယောကျ်ားလေးသုံးယောက်ကို အခန်းတစ်ခန်းထဲ ပို့ပေးပြီး စောင်တွေခြင်ထောင်တွေ လာပေးပြီး ထွက်သွားတယ်။ တခြားအိမ်သားတွေ မရှိတာကိုလဲ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်လို့ ရဲလေးတို့ မမေးမိ ။ မိန်းကလေ းသုံးယောက်က တခန်းသပ်သပ်  ။ အိပ်ခါနီးတော့ ဖိုးထောင်က တော်သေးတယ် ကျော်စွာဆိုတဲ့ ကောင် အိဝါကို သူ့အခန်းထဲ ခေါ်မအိပ်ဘူးဟ ဆိုပြီး နောက်သေးသည်။

“ ဒီကောင်က အိဝါကို ကြိုက်နေတာကြာပြီတဲ့  …ခင်မှုန်ပြောတာ.. ”

ဒီစကားကိုတော့ အောင်မောင်းက ဝင်ပြောသည်။

တယောက်တပေါက် ပြောနေကြတာကို ရဲလေးကပဲ စကားလမ်းစဖြတ်လိုက်ပြီး မနက်ကျရင် စောစောထရအုံးရမယ် .. အိပ်ကြတော့ကွာ ပြောပြီး မီးပိတ်ကာ အိပ်ရာဝင်ခဲ့လိုက်ကြတယ် ။ နောက်တနာရီလောက်ကြာတော့  ရဲလေး ပြန်နိုးလာပြီး ရေဆာတာနဲ့ အောက်ထပ်ကို ရေးဆင်းသောက်လိုက်သေးသည်။ အောက်ထပ်မှာတော့ ဘယ်သူမှ မအိပ်ကြသေး။ ရေသောက်ပြီးလို့ အပေါ်ပြန်တက်မလို့ နောက်ကို လှည့်လိုက်တဲ့  ရဲလေး သူ့နောက်ကို ဘယ်အချိန်ထဲက ရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ အိဝါကိုမြင်လိုက်ရ၍ ရုတ်တရက်မို့ လန့်သွားသည်။ ပြီးမှ

“ ရေသောက်မလို့လား… အိဝါ.. ”

အိဝါက ခေါင်းလေး ငြိမ့်ပြတယ်။ ရဲလေး ဝါတာကိုလာ ထဲက ရေကို ဖန်ခွက်နဲ့ တခွက်ထည့်လိုက်ပြီး အိဝါကိုလှမ်းပေးပြီး သူကတော့ အပေါ်ထပ်ကိုပြန်တက်မလို့ လုပ်နေတုန်း..

“ ကိုရဲလေး.. ”

သူ့ကိုခေါ်နေလို့ ရဲလေး အိဝါကိုပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

“ ဘာလဲ… အိဝါ.. ”

“ ကိုရဲလေး… ဘာလို့ အိဝါတို့ကို ကြည့်နေတာလဲ… ပွဲထဲမှာလေ.. ”

ထင်မထားတဲ့ မေးခွန်းကြောင့် ရဲလေး ဘယ်လို အဖြေပြန်ပေးရမလဲ စဉ်းစာရတော့သည်။ အိဝါကတော့ သူ့မျက်လုံးတွေကို သေချာစိုက်ကြည့်နေပြီး အဖြေတခုခုကို ရှာနေသလိုပင်။

ရဲလေး ဆီက အသံထွက်မလာတော့ အိဝါ အပေါ်ထပ်ကို ရဲလေးထက် အရင် တက်သွားသည်။ လှေကားထစ်တွေကို တလှမ်းချင်းတက်သွားတဲ့ အိဝါရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ရဲလေး ငေးကြည့်နေမိတယ် ။ အိဝါက အပေါ်ကို ရောက်သွားပြီး အောက်မှာကျန်ခဲ့ ရဲလေးကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ တင်ပါးတွေကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ရဲလေးကို မဲ့ပြုံးလေးပြုံးပြသွားကာ ထွက်သွားတော့သည်။

သူခိုး လူမိသလိုဖြစ်သွားတဲ့ ရဲလေးမှာလဲ မျက်နာပူကာ အပေါ်ထပ်သို့ လေးလန်တဲ့ ခြေလှမ်းများဖြင့် အိဝါ နောက်မှ လိုက်တက်သွားတော့သည်။

..................................................................................................................................

သမီးဖြစ်သူ အိဝါ မရှိတဲ့ အချိန်လေး မိန်းမနဲ့ တချီတမောင်း ဆွဲလိုက်အုံးမယ် ဆိုတဲ့ အကြံနဲ့ ဦးဘခက် ညရောက်မဲ့ အချိန်ကို စိတ်စောစွာနဲ့ အိမ်အောက်ထပ် ကုတင်ပေါ်မှာ စောင့်နေတုန်း သူတို့ ရွာက မဟုတ်တဲ့ လူငယ်လေးတယောက် သူ့အိမ်ထဲ ဝင်လာပြီး

“ ဦးက သူကြီးဦးဘခက်လားဗျ.. ”

“ အေး ပြော …မင်းက ဘယ်သူတုန်း.. ”

ကောင်လေးက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ သူ့ခါးပုံစကြားက စာရွက်ခေါက်လေးတခုကို ထုတ်ပေးပြီး ဒေါ်လေးဝါ ကပေးခိုင်းလိုက်တာလို့ ပြောပြီး ပြေးထွက်သွားသည်။

ဦးဘခက် ဒေါ်လေးဝါဆိုတဲ့ နာမည်ကြားတာနဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ဆန်ပြာနေတဲ့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို မြင်သွားသေးလား လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးက အိမ်သာထဲသို့ ပြေးဝင်သွားကာ ဖွင့်ဖတ်လိုက်တယ်။ စာထဲမှာ ဝါဝါမြင့် ရေးထားတာက ဒီညသူ့ယောကျ်ားမြဒင် မရှိဘူး ။ ဘယ်လိုလဲ ကိုမြဒင်ကို လက်စားမခြေချင်ဘူးလား ခ်ခ် စောင့်နေမယ် ဆိုပြီး ရေးထားသည်။

စာဖတ်ပြီး ဒီအရွှယ်ကြီးရောက်မှ ဦးဘခက် ရင်ခုန်နေရပြန်ပြီ ။ သူမြဒင်ကို လက်စားချေချင်တာပေါ့ ။ သူကြိုက်နေတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကိုလဲ ခိုးပြေသွားတယ် ။ နောက်လက်ရှိ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကိုလဲ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ တက်လိုးသွားတယ် ။ သူ့သမီးနာမည်ကိုတောင် ဝါပါတဲ့ အိဝါဆိုတဲ့ နာမည်ကို သူပဲချစ်စနိုးနဲ့ ခေါ်ခဲ့တာ ရီရီခင်ကကန့်ကွက်ပေမဲ့ ဦးဘခက် နောက်သလို ပြောင်သလိုနဲ့ စခဲ့နာမည်က ပြင်မရတော့ပဲ တွင်သွားခဲ့တယ်။

ဦးဘခက် ဒီလောက်အထိကို ဝါဝါမြင့်ကို ငယ်ရွယ်စဉ်ကကြိုက်ခဲ့တာ ။ စာရောက်လာပြီး နောက်မှာတော့  ညကျရင်မိန်းမနဲ့ နှစ်ပါးသွားမဲ့အစီအစဉ်ကို ဖျက်ပြီး ကြိုက်ကုန်းရွာကို ဘယ်လို အကြောင်းပြပြီး သွားရမလဲ  သူကြီးဘခက် ဉာဏ်နီဉာဏ်နက် ထုတ်ရတော့သည်။ အတန်ကြာစဉ်းစားပြီးနောက် ဦးဘခက် မျက်နာဝင်းသွားပြီး အိမ်ပေါ်တက်သွားပြီး ရီရီခင့် အနားသွားကာ

“ ရီရီ.. ”

“ ဟင်… ဘာလဲ ကိုဘခက်.. ”

ဆန်ပြာနေရာက သူ့ယောကျ်ားကိုမော့ကြည့်ရင်း ရီရီခင်မေးလိုက်တယ်။

“ ကိုဘခက် အစည်းအဝေး သွားရအုံးမယ်.. ”

“ ဟင်… ဒီအချိန်ကြီးမှ.. ”

“ အေးကွာ …ဘာတွေအရေးကြီးနေလဲ မသိဘူး ခုဏကမှညောင်ပင်စုရွာက ကောင်လေးတယောက်လာပြောသွားတာ.. ”

“ တယောက်ထဲ သွားမှာလား.. ”

“ အင်းလေ …အခါတိုင်းလဲ တယောက်ထဲပဲ သွားနေကြကို ဒီလမ်းတွေက.. ”

“ အော် …အခုကမိုးချူပ်တော့မှာမို့ ပြောနေတာ… ရီ …လိုက်ခဲ့ရမလား.. ”

“ အဲ …မလိုက်နဲ့ …ငါ့မိန်းမ ပင်ပန်းနေမှာပေါ့ ကိုကိုခက် တယောက်ပဲသွားမယ်.. ”

လိုက်မယ် ဆိုလို့ ဦးဘခက် အမြန်တားလိုက်တယ် ။ ရီရီခင် လိုက်ခဲ့လို့မှ မဖြစ်တာ ရီရီခင်က ရပ်ရေးရွာရေးနဲ့ ပတ်သက်လို့ သူ့အလုပ်ကိစ္စတွေကိုတော့ ဘယ်တော့မှ ဝင်မစွက်ဖက် ။ ဒီတချက်ကိုတော့ ဦးဘခက် သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို သဘောကျသည်။ အခုလဲ ဘာမှ မတားဆီး သတိထားသွားဖို့ ဆိုင်ကယ်ကောင်းကောင်းမောင်းဖို့ နဲ့ မိုးအရမ်းချုပ်ခန့်ထင်ရင် အဲ့မှာပဲ အိပ်ဖို့ရာလောက်ပဲ မှာနေတယ်။

ဦးဘခက် တို့လို ကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးမှုုးတွေကို အုပ်စုက အစည်းအဝေခေါ်ရင် ညောင်ပင်စုရွ ာကိုပဲ ခေါ်နေကြမို့ အခုလဲ ရီရီခင်ယုံအောင် အခုလဲ အဲ့လိုပဲပြောခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်လေးထုတ် ရွာပြင်ဖက်ကို ဟန်ပြမောင်းထွက်ခဲပြီး ဟိုရောက်တော့ ချောင်းစပ်ကချုံတောထဲ ဆိုင်ကယ်ကို ဖွက်ထားခဲ့ပြီး  ရွာမြီးက လှေရှိရာဖက်ကို ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ထွက်သွားလိုက်တယ်။

လှေက နှစ်စီးရှိတယ် ။ ဟိုဖက်ရွာနဲ့ဒီဖက်ရွာကူးဖို့ အသုံးပြုဖို့အတွက် ဘယ်သူမဆို သွားစရာရှိရင် ကြိုးဖြုတ်ပြီး လှော်သွားရုံပဲ။ စက်လှေကတော့ ဘုန်းကြီးသွားဖို့ရန်နဲ့ သူ့တာဝန်အလုပ်ကိစ္စရှိမှပဲ သုံးကြတယ်။ လှေကြိုးလေးကို အသာဖြုတ် ။ အတက်နိုင်ဆုံး ရေသံမထွက်အောင် ကြိတ်လှော်ပြီး ဦးဘခက် ကြိုက်ကုန်းရွာကို ကူးသွားသည် ။

တဖက်ကမ်း ရောက်တော့ ဝါဝါမြင့်တို့ အိမ်နဲ့ မလှမ်းမကမ်းလောက်ကို မှန်းပြီး လှေကို ကမ်းစပ်ဘက်ကို ဖြာကျနေတဲ့ ကိုင်းပင်တွေကြားထဲ ထိုးထည့်ကာ ကမ်းပါးတလျှောက်သတိထားပြီး ဝါဝါမြင့်တို့ အိမ်ဖက်ထွက်သွားတော့တယ်  ။ အချိန်က 7 နာရီခွဲလောက်ပဲ ရှိသေးပေမဲ့ ကျေးရွာတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ဒီအချိန်ဆို ကိုယ့်အိမ်သူ့အိမ် ခေါက်တီဗွီသေးသေးလေးတွေနဲ့ နှပ်နေကြပြီ။ ကာလသားတွေကလဲ အပျိုချောချော အိမ် ကျောင်းဆရာမလေးတွေဆီကို အနံ့ခံသွားနေကြချိန်မို့ လူက ရှင်းနေသည် တစ်ဦးစနှစ်ဦးလောက်ပဲ တွေ့ရသည်။

ဦးဘခက် ဝါဝါမြင့်တို့ အိမ်ကိုရောက်တော့ အနောက်ဖက်ခြံစည်းရိုးကနေ ကျော်ဝင်ခဲ့ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုအကဲခက် သတိကြီးကြီးထားကာ လှေကားအတိုင်းတက်သွားပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တော့ ဝါဝါမြင့်က လာဖွင့်ပေးသည်။ ဝါဝါမြင့်ကိုမြင်မြင်ချင် းဦးဘခက် ဖက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။

“ ဟယ်… ဇွတ်ကြီး.. ”

“ အိုကွယ် …ဝါကလဲ သူပဲခေါ်ပြီးတော့.. ”

“ နေပါအုံး …တံခါးလေး ပြန်ပိတ်ပါရစေအုံး.. ”

ဝါဝါမြင့်ကတံခါးကို ဂျက်ချပိတ်ခဲ့ပြီး နှစ်ယောက်သား တယောက်ခ့ါး တယောက်ဖက်က အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားကြတော့တယ်။

“ ဟိုသတ္တဝါက ဘယ်သွားတာလဲ.. ”

“ ဟင် …ဘယ်သတ္တဝါလဲ ကိုဘခက်ရဲ့.. ”

ဝါဝါမြင့် အံ့သြသလိုမေးလာသည် ။ သူတို့အိမ်မှာကလဲ သတ္တဝါဆိုလို့ ခွေးတောင်မွှေးမထား။

“ ဝါဝါ့ လင်ကြီးကိုမေးတာ.. ”

“ အော် ခစ်ခစ် မရှိဘူး.. ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုသွားတယ် ကြာမယ်တဲ့ အဲ့ဒါကြောင့် ကိုဘခကိကို ခေါ်လိုက်တာ.. ”

“ ဟင် …ဘုန်းကြီးကျောင်းတင်လား… ဖြစ်ပါ့မလား ဝါ ရဲ့ .. ”

“ ဖြစ်ပါတယ် တော်တော်နဲ့ ပြန်လာကြမှ ာမဟုတ်ဘူး အခုအချိန်ဆို ခေါင်းခြင်းဆိုင်နေကြလောက်ပြီ.. ”

“ အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့လား.. ”

“ ရှေးဟောင်းပစ္စည်တွေ အခိုးခံရလို့တဲ့  လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က ဘယ်သူ့ လက်ချက်လဲ မသိသေးဘူး..နှစ်ခါရှိပြီ အခိုးခံရတာ အဲ့ဒါကို သွားတိုင်ပင်နေကြတာ.. ”

“ အော်… ဟုတ်လား.. ”

ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းတွေက ကြိုက်ကုန်းရွာမှာတင် မဟုတ် ။ သူတို့ကျွန်းတောင် ရွာမှာလဲ ရှိသည်။ ပုဂံခေတ်  ပျူခေတ်က ပန်းပုလက်ရာ  ကြေးနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ခြင်္သေ့ ရုပ်ထုတွေ နတ်သမီးရုပ်ထုတွေ ကိန္နရီ ကိန္နရာရုပ်ထုတွေနဲ့ အခြား ရှေးခေတ် လူ့အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေ ဂျပန်ခေတ်က ဂျပန်တွေအနယ်နယ်အရပ်ရပ်က သိမ်းထားတဲ့ ဟာတွေက ဂျပန်တွေ မြန်မာနိုင်က ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း ကျန်ခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ဘုန်းကြီးက ဆက်ပြီးထိမ်းသိမ်းထားတာလို့ သူ့အဖေ ဦးဘသက် ပြောဖူး လို့ သူကြီး ဘခက် သိထားသည်။ သူတို့ဘိုးစဉ် ဘောင်ဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလာတဲ့ ကိန္နရီ ရုပ်ထုလေးပင် သူတို့ ရွာဦးကျောင်းက ဇရပ်မှာရှိသည်။ ဇရပ်ဆိုပေမဲ့ ရှေးဟောင်းအစ္စည်းတွေကြီးပဲ စုပြီး ထားတဲ့ နေရာတခုဖြစ်လို့ ညစောင့်ပင် ထားထားသည်။

“ ကဲပါ  …အဲ့ဒါတွေ ခဏမေ့ထားလိုက် လောလောဆည်အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်လိုက်ရအောင်.. ”

သူကြီးဘခက် သူ့ပုဆိုးကို ဖြေချကာ ဝါဝါမြင့်ကို အိပ်ရာပေါ် လှဲသိပ်လိုက်သည်။

“ ကိုဘခက် …ဝါ့ ကိုဘယ်အချိန်ထဲက လုပ်ချင်နေတာလဲ.. ”

လီးတန်လန်ူနဲ့ ဦးဘခက်ကို ဝါဝါမြင့်ကမေးလိုက်တယ်။

“ ဝါရယ်… ဝါ့ကို ကိုကိုခက်က အရင်ကြိုက်ခဲ့တာပါ ဝါ့ကို အဲ့ထဲကလုပ်ချင်နေတာပေါ့ ဝါကသာ ကိုကိုခက် အချစ်ကို လစ်လျှူရှု့ခဲ့တာလေ.. ”

“ သွားပါ… သူကဖြင့်အဲ့တုန်းက သူကိုယ်တိုင်လဲ လာမပြောပဲနဲ့ ကိုမြဒင်ကတဆင့်ပြောခိုင်းခဲတာကိုများ …ကိုဘခက်သာ ကိုယ်တိုင်လာပြောရင် ကိုဘခက်ကို ဝါဝါ မငြင်းပါဘူး အခုတော့ ကိုမြဒင်ရဲ့ စကားတွေထဲမြောသွားပြီး ခိုးရာလိုက်သွားမိတာ… အို အဲ့ဒါတွေ မပြောသင့်တော့ပါဘူးလေ.. ”

“ အဲ့ဒါကပဲ ကိုကိုခက်အမှားကြီးတခုဖြစ်သွားတာပဲ ဝါရယ် ဟိုခွေးကောင်ကို ယုံခဲ့မိလို့ပေါ့ …အခု သူ့မိန်းမကိုခွေးလိုးလိုးမယ် ကုန်းလိုက် …အချစ်… ဖြန်းး ”

“ အာ့  …ခစ်ခစ် …ဟုတ်ကဲ့ရှင့်.. ”

ဦးဘခက်က ဝါဝါမြင့် တင်ပါးကို တချက်ရိုက်လိုက်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းကာ သူပြောခဲ့သလိုပဲ ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားက ပြူထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးသွင်းကာ တဘုန်းဘုန်းနဲ့ ခွေးလိုးလိုးတော့သည်။ ဝါဝါမြင့် ကိုယ်ပေါ်မှာလဲ အဝတ်အစားတွေ မရှိတော့။ ဆောင့်နေလို့ ရမ်းခါနေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညစ်ခွဲ ညစ်ဖြဲကာ ကုန်းပြီးလဲ လိုးသည်။

လရည်တွေကိုလဲ ဝါဝါမြင့်စောက်ခေါင်းထဲပဲ ပန်းထည့်ပစ်ခဲ့လိုက်တယ်။  သူ့ကိုဝါဝါမြင့်က ရှင်က ကိုမြဒင်ထက် ပိုကြမ်းတယ်လို့ ပြောတော့ ဘခက်ကျေနပ်နေသည်။ သူကသာ တခါပဲ ပီးပေမဲ့ ဝါဝါမြင့်ကတော့ နှစ်ချီတောင် ပီးတယ်တဲ့ ။

ဖြစ်နိုင်ရင် ညအိပ်သွားချင်ပေမဲ့ မြဒင်ကလဲ ဒီရွာထဲမှာပဲမို့လို့ ဒီတချီထဲနဲ့ပဲ ဝါဝါမြင့်ကို နှုတ်ဆက်ကာ ဦးဘခက် သူ့လှေဆီအလာတုန်းကလိုပဲ့ ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။

သူတို့ ရွာဖက်ကမ်းရောက်တော့လဲ ပုံမပျက်လှေကို ယူသွားတုန်းကလိုပဲ ထားခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်ထုတ်ကာ ရွာထဲ မောင်းသွားခဲ့လိုက်တာ သူတို့ အိမ်နားရောက်ခါနီးမှ အိမ်ထဲကို လူတယောက် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ ခြံကျော်ဝင်နေတာကို လရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်မှာ တွေ့လိုက်ရတော့ ဦးဘခက် ဆိုင်ကယ်ကို စက်ပိတ်ရပ်ထားခဲ့လိုက်ပီး အိမ်နားကို ချဉ်းကပ်သွားသည်။ 

သူခိုးလဲ မဖြစ်နိုင် ။ သူတို့ရွာမှာ ဒီလောက်အတင့်ရဲပြီး လုပ်ရဲတဲ့သူမျိုးလဲမရှိ ။ ပြီးတော့ ဒီလူရဲ့ ပုံပန်းသဏ္ဍန်ကို မြင်ဖူးသလိုလဲ ရှိနေတာနဲ့ ဦးဘခက် အသံမပေးပဲ မရိပ်မိအောင် ကပ်လိုက်သွားသည်။ ထိုလူက လှေကာအတိုင်း တက်သွားပြီး အိမ်တံခါးကိုခေါက်လိုက်တော့ သူမိန်းမရီရီခင်က ဖွင့်ပေးလိုက်တာကိုလဲ ခြံအပြင်ကနေ သူကြီးဘခက် တွေ့လိုက်ရသည်။ တံခါးကို ရီရီခင်ကပြန်ပိတ်သွားမှ ဦးဘခက်  ခြံထဲ ကျော်ဝင်ခဲ့လိုက်ပြီး နောက်ဖေးရေသွန်ချောင်နားသွားကာ အိမ်အောက်က ကုတင်တလုံးကို ယူပြီး မရမက အိမ်ပေါ်ကိုရအောင် တက်သွားသည်။

သူတို့အိမ်က အိမ်ရှေ့တံခါးပိတ်ပေမဲ့ နောက်ဖေးဝင်ပေါက် တံခါးကတော့ မပိတ်တာက များများ ။ အခုလဲစေ့ရုံတင်စေ့ထားတဲ့ တံခါးကို အသာတွန်းဖွင့်ပြီး သူတို့အိပ်ခန်းဆီခြေဖျားထောက်ကာ ကပ်သွားလိုက်သည်။ သူတို့ အခန်းထဲကို ထရံပေါက်ကချောင်းကြည့်လိုက်တော့ သူထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ။ မြဒင်ရောက်နေတာကို ဦးဘခက် တွေ့လိုက်ရသည်။ တိတိကျကျပြောရရင် မြဒင် ကပက်လက်လှန်နေပြီး သူ့မိန်းမ ရီရီခင်က အပေါ်က တက်ဆောင့်နေတာကို သူကြီးဘခက် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီးမြင်နေရပြီ။

“ ဟူးး …ရီ မောပြီး  …အကို့အလှည့်.. ”

“ ရတယ် …ရီပက်လက်လှန် ပေါင်ကားထားလိုက် အကို အပေါ်က ဆောင့်ပေးမယ်… ပြီးရင်တော့ လီးစုပ်ပေးနော်.. ”

“ ဘယ်တုန်းက မစုပ်ပေးပဲနေဖူးလို့လဲ …ဟွန့်.. ”

သူ့မိန်းမရဲ့ ညုတုတုမျက်နာပေးနဲ့ လေသံကိုကြားပြီး ဘခက် တင်းသွားသည်။ နေပစေအုံ နောက်မှ အဲ့စောက်ပတ် ပြဲအောင်လိုးပစ်မယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ကြုံးဝါနေသည်။

အထဲက လူနှစ်ရောက်ကတော့ အသံထွက်လာပြီ ။ ဘာတွေပြောပြီး ဘာတွေဆက်လုပ်ကြမလဲ သိချင်တာနဲ့ ဦးဘခက်ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

သူ့မိန်းမ ရီရီခင်က အပေါ်ကနေဆောင့်နေရာကဆင်းပြီး မြဒင်နဲ့ စိမ်ပြေနပြေ နခမ်းချင်းစုပ်နေပြီးမှ ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ်။ မြဒင်ကလဲ ရီရီခင့် ပေါင်နှစ်ချောင်းပခုံးပေါ်ထမ်းပြီး တဖန်းဖန်းလိုးတော့သည်။ ရီရီခင်ကလဲ ကြိတ်ညည်းကာ ဖင်ကော့ခံသည်။

အထဲက ပွဲကကောင်းနေတာနဲ့ သူကြီးဘခက်လဲ ဆက်ကြည့်နေသည်။ သူ့လက်တွေကလဲ တမင်တကာ မခိုင်းစေရပါပဲ ပေါင်ကြားကလီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိနေပြီ။ လီးကြီးကလဲ ခုဏကမှ လိုးထားတယ် အခု အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင်ပဲ စမန်တက်နေပြန်သည်။ 

ဝါဝါမြင့် ပြောတော့ မြဒင်က ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားတာ တဲ့။ အခု ဘယ်လိုလုပ် သူ့မိန်းမဆီ ရောက်နေလဲ စဉ်းစားမိတော့ ဖြစ်နိုင်တာက  ဘုန်းကြီးကျောင်းက အပြန်  ဒီဖက်ကမ်းကိုကူးခဲ့ပြီး  ရီရီခင့်ကို လာချောင်း။  သူကလဲမရှိတာနဲ့ ကြုံတော့ ဝင်တွယ်လိုက်ပုံရသည် ။ စောက်ပတ်ယားနေတဲ့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကလဲ အကြိုက်နဲ့တော့ တွေ့သွားကြပြီ လို့ဦးဘခက် တွေးနေမိသည်။

မြဒင်မျက်နာကြီးရှုံ့မဲ့လာ၍ ပီးခါနီးပြီးဟု ယူဆကာ လာ ရာလမ်းအတိုင်း ပြန်ဆင်းသွားပြီး ဆိုင်ကယ်ကိုမှောင်ရိပ်ကျတဲ့နေရာကို တွန်းသွားပြီး စောင့်နေလိုက်တယ်။  ၅ မိနစ်လောက်နေတော့ မြဒင် ပုဆိုးခေါင်းမြီးခြုံကာ အိမ်အနောက်ဖက်ကနေ ကျော်ထွက်သွားတာ မြင်မှ ဆိုင်ကယ်သံပေးပြီး ဝင်သွားလိုက်တယ် ။ ဆိုင်ကယ်သံကြားတော့ ရီရီခင်က တံခ့ါးလာဖွင့်ပေးသည်။

“ အကို နောက်ကျတယ်နော်… ”

“ အင်း … ”

ဦးဘခက်ဒါပဲဖြေပြီး အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ ရီရီခင်ကလဲ အနောက်မှကပ်လိုက်သွားသည်။ သူ့ဘေးနား ရီရီခင်ရောက်လာမှ ဦးဘခက် ကြမ်းတော့သည် ။  ရီရီခင့်ကို့ အိပ်ယာပေါ်တွန်းလဲလိုက်ပြီး ထဘီကို ဆွဲချွတ် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဘေးကိုဖြဲကာ စောက်ပတ်ပေါ်တံတွေးထွေးချလိုက်ပြီး စသွင်းကထဲက အားကုန်ကြုံးလိုးတော့သည်။

ရီရီခင်မှာလဲ သူ့ယောကျ်ားရဲ့ အပြုအမူကြောင် ပါးစပ်လေးဟသွား၍ အံ့အားသင့်နေသော်လဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ယောကျ်ားဖြစ်သူကြောင့် ကြာကြာမအံသြနိုင် ရမ္မက်သွေးတွေ တဖန်ပြန်ကြွလာပြီး သူ့ဖင်ကြီးကိုပင် ဦးဘခက် ပေါင်ခွကြားအနားထိ ရောက်အောင် ပင့်တင်ပေးနေပြီ မြဒင်ကို အလိုးခံထားလို့မှ မကြာသေး ယောကျ်ားဖြစ်သူက မပြောညာမပြော ဝင်လိုးတော့ ရိပ်မိသွားမလား စိုးရိမ်စိတ်လေးတော့ ဝင်မိသည်။

ဦးဘခက်မှာလဲ တစ်ညထဲ မိန်းမနှစ်ယောက်ကိုလိုးပြီး မောမောနဲ့အိပ်ပျော်သွားတာ… သူကြီး …သူကြီး နဲ့ သူ့ကိုခေါ်နေတဲ့ အသံကြားတော့မှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိတယ်။ မိုးတောင်လင်းနေပြီပဲ။ သူ့ဘေးက ရီရီခင်ကတော့ အိပ်ကောင်းတုန်း။ အင်းလေ သူလဲ မြဒင် ရော သူရေ ာလိုးထားတော့ ဟိုက်သွားမှာပဲ။ မနိုးသေးပါဘူး ဆိုပြီး ဦးဘခက် သူတယောက်ထဲပဲ ထသွားသည်။

အိပ်မှုန်စုန်မွှားနဲ့ ထလာပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်ကြည့်တော့ ဆွမ်းချိုင့်တွေကိုင်ပြီ းအိမ်ရှေ့ရပ်နေတဲ့ ဖိုးကောက်ကိုတွေ့ရလို့

“ ဘာလဲ ဖိုးကောက် …စောစောစီးစီး.. ”

“ အခိုးခံရလို့ သူကြီး.. ”

“ ဘယ်ဟာအခိုးခံရတာလဲ …ရှင်းရှင်းပြောကွာ.. ”

“ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ရုပ်တုတွေ … ရှေးဟောင်းရုပ်တုတွေပါ …သူကြီး ”

“ ဘာကွ!!… ”


အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>



ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၂ )

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၂ )

နတ်ဆေး ရေးသည်။

လီးက တချောင်းလုံး ဖင်ထဲဝင်သွားသော်လဲ ဦးဘခက်က ဗူးထဲကလက်ကျန် အုံးဆီတွေ အားလုံး လောင်းချလိုက်ပြီး စစချင်ဖင်ဖွင့်ကာစမှာပဲ ပြင်းပြင်းထန်ထန် တွယ်တော့သည်။ ဒေါ်ရီရီခင်မှာလဲ အော်ပင်မအော်နိုင်တော့။ ခေါင်းအုံးအစွန်းလေးကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ကာဖြင့် ဖင်ကုန်းကာ ခံရတော့သည်။

အချိန်မှီလေးပဲ အိမ်အောက်မှ သူ့သမီး အိဝါရဲ့ အသံကြားရပြီးနောက် ဦးဘခက်ရဲ့ လရည်တွေ ရီရီခင် ဖင်ထဲပန်းထည့်ကာ ပီးသွားတော့သည်။ သူ့မိန်းမ ပီးမပီးတောင် မမေးနိုင်တော့ ။ ပုဆိုးကောက်ဝတ်ကာ ဘုရားစင်ရှေ့… သြကာသ… သြကာသ ရွတ်ဆိုကာ ဘုရားရှိခိုးချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်။

ရဲလေး ညနေစောင်တော့ နှင်းရည် ဆီကို ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ မနက်ပိုင်းကသွားတုန်းက နှင်းရည်တို့ ဆိုင်မှာ ရွာထဲက အားယားနေတဲ့ မိန်းမတသိုက် ဟိုလူ့အကြောင်း ဒီအကြောင်း စောက်တင်းတုတ်နေကြတာတွေ့တာနဲ့ လူရှုပ်တာကြောင့် မဝင်ပဲ လှည့်ပြန်ခဲ့လိုက်တာ ညနေကျမှ အေးအေးဆေးဆေးတွေ့မယ် ဆိုပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ သူ့ကိုမြင်တော့ နှင်းရည်က အပြုံးနဲ့ ဆီးကြိုးရင်း မေးလိုက်သည်။

“ မနက်ကလာပြီး ဘာလို့မဝင်ခဲ့တာလဲ.. ”

“ လူရှုပ်နေလို့.. ”

“ ဘာဖြစ်လဲ… ဝင်ခဲ့လို့ရတာပဲ.. ”

“ ငါက နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တာကို နှင်းရည်ရဲ့ ချစ်သူတွေပါဆိုနေမှလူအများကြီးရှေ့တွေ့လို့ ဘယ်ကောင်းမလဲ… ဟီးး.. ”

“ နင်နော်… ငါတို့ကရေ ာဘာလုပ်မှာမို့လို့လဲ ပီးတော့သူတို့မှမသိတာ  လာလေ… အထဲဝင်.. ”

ရဲလေး အိမ်ထဲဝင်လိုက်ပြီး နှင်းရည်ရဲ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ နှင်းရည်က သူနဲ့ခပ်ခွာခွာကို ရွှေ့တယ် ။ရဲလေးလဲ နှင်းရည်ရွှေ့တဲ့ ဘက်ကို လိုက်ကပ်တယ် ။ နှင်းရည်ကနေရာရွှေ့ရင် ရဲလေးက လိုက်ကပ်တယ်။

“ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ… ဒီမှာပြုတ်ကျတော့မယ်.. ”

“ နင်ကရောဘာလို့ရွှေ့နေလဲ.. ”

“ အရမ်း ကပ်နေလို့ပေါ့.. ”

“ ကပ်တာဘာဖြစ်လဲ အရင်ကလဲ ဒီလိုပဲထိုင်နေကြကို.. ”

“ တူမှမတူတာဟ အဲ့တုန်းကအခြေအနေနဲ့  လူတွေ ရိပ်မိကုန်မှာ ကြောက်တယ်.. ”

ဒီတခုကို ရဲလေးမကြိုက် ။ ရွာတွေမှာက မြို့မှာလို့မဟုတ် ။ မြို့က အတွဲတွေကတော့ သွားချင်တဲ့ဆီသွား လာချင်တဲ့ဆီလာ ။ ဘယ်သူ့မှ ဂရုစိုက်စရာမလို ။ ဘယ်သူကမှလဲ ကိုယ့်ကို ဂရုမစိုက် ။ တောရွာတွေမှာကတော့ သမီးရည်းစား အတွဲတွေဆိုလဲ လူသိမခံဝံ့။ ဘယ်မှလဲ အတူမသွားရဲ ။တယောက်ယောက်ကများတွေ့သွားလို့ကတော့ သွားပုတ်လေလွှင့် လျှောက်ပြေကြတာပဲ ။ အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေက နာမည်ပိုပျက်ရသည် ။ အဆိုးဆုံးကတော့ ချောင်းဖမ်းတတ်ကြတာပဲ။ အလျှော်အစားကလဲ ဘာများသလဲမမေးနဲ့ ။ အဲ့ဒါကြောင့် တိုးတိုးတိတ်တိတ် လှုပ်ရှားကြရတယ် ။တချို့တွေဆိုရင် ဖြစ်နေမှန်းတောင် မသိလိုက်ရ။ မင်္ဂလာဆောင်ဖိတ်စာကြီး ရောက်လာမှ အော် ဒီလိုပါလားဆို သိကြရသည်။

အကြောက်လွန်နေတဲ့ နှင်းရည်ကို ရဲလေး သူ့အနားဆွဲကပ်လိုက်ပြီး လက်လေး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။

“ ဟယ် … ရဲလိုက်တာ မနေကမှအဖြေပေးထာတယ် လူကိုပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့.. ”

“ ရဲဆို… နာမည်ကိုက ရဲလေးကိုဟ.. ”

“ လွှတ်ပါ… လူတွေ မြင်ကုန်လိမ့်မယ်.. ”

“ လွှတ်ဖူးး ဘယ်သူမှမ မြင်ပါဘူး .. နှင်းရည်ရယ် နင့်ကို ငါချစ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပီလဲ… ငါ့မျက်လုံးတွေကိုကြည့်ရင် နင်သိမှာပါ.. ”

“ မသိဘူး… ငါမှ နင့်မျက်လုံးတွေကို မကြည့်တာ.. ”

“ ဒါဆို ဘယ်ဟာကိုကြည့်တာလဲ.. ”

“ ကြည့်စမ်း ယုတ်မာတယ်.. ”

နှင်းရည်းက ရဲလေးပခုံးကိုသူ့လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ထုနေသည်။

“ ငါစိတ်မချဘူး နှင်းရည်ရယ်… နင်တယောက်ထဲဆိုတော့.. ”

“ နွယ်နီ လာအိပ်ပါတယ် …ငါမကြောက်ပါဘူး.. ”

“ ဒါတော့ ဒါပေါ့ဟာ… မိန်းကလေးတယောက်ထဲဆိုတော့ ရေရှည်မကောင်းဘူလေ… နင့်ငါ့ကို မြန်မြန်လက်ထပ်လိုက်ပါလား.. ”

“ အံမယ် …အကောင်းပြောနေတယ်ထင်တာ ကိုယ့်ဘက်ကိုယ့်ယက်တတ်တယ် …လိပ်ကြီး.. ”

“ လိပ်ကြီးကထိပ်လဲကြီး …အဲလေ  …လိပ်ကြီးကစိတ်လဲကြီးတယ်.. ”

“ ရွှတ်.. ”

“ ဟယ်.. ”

ရဲလေး အခုမှချစ်သူတွေဖြစ်တဲ့နေ့မှာပဲ အနီးကပ်နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့နေရတာကြောင့် စိတ်မထိန်းနိုင်တာနဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။ နှင်းရည် အငိုက်မိသွားသည်။

“ တော်ပီ… ပြန်တော့ဟာ.. ”

နှင်းရည် မျက်နာလေး ရဲနေကာ ရဲလေးကို နှင်လွှတ်နေသည်။

“ ပြန်ဘူး.. ”

“ လူမိတော့မှာပဲ ပြန်နော်… နောက်ရက်မှပြန်လာ နော် …ငါရင်တုန်လိုက်တာ.. ”

“ ဟင့်အင့် အစောကြီးရှိသေးတာ.. ”

“ ငါ့ကို ချစ်ရင်ပြန်ပါ ရဲလေးရယ် …တယောက်ယောက်မြင်သွားလိမ့်မယ်.. ”

“ ဒါဆို တံခါးပိတ်လိုက်.. ”

“ ပိတ်စရာလား.. ”

ထိုအချိန် ဆိုင်ရှေ့မှ နွယ်နီ့ခေါ်သံက ထွက်လာသည်။

“ မမနှင်း.. ”

နှင်းရည် ရဲလေး အနားမှထကာ ဆိုင်ရှေ့သို့ အမြန်ပြေးထွက်သွားသည်။ နှင်းရည် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ နွယ်နီ့ကိုပါ တွေ့ရ၍ ရဲလေးမျက်ကြီးက ရှုံ့တွနေသည်။ သူမပြန်ချင်လဲ ပြန်ရတော့မည် ။ နှင်းရည်ကတော့ ရဲလေးဖြစ်နေကိုကြည့်ပြီး ရီချင်နေသည်။ ဒီနေ့မှ မိုးတောင်မချုပ်သေး ။ အစောကြီးရောက်လာတဲ့ နွယ်နီ့ကိုလဲရဲလေး စိတ်ထဲမှ ကြိမ်ဆဲနေသည်။

သူအိမ်ထဲက ထွက်ခါနီ နှင်းရည်အနား ကပ်ကာ မနက်ဖြန်စောင့်နေဆိုပြီး တိုးတိုးလေး ပြောသွားပြီး ခေါင်ငိုက်စိုက်ချကာ ထွက်သွားတော့သည်။

ဒီလိုနဲ့ ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကြပြီး ရဲလေးကလဲ နေ့စဉ် နေ့တိုင် နှင်းရည်ဆီကို သွားသည်။ လူလစ်ရင် လစ်သလို ဖက်လိုက် နမ်းလိုက်ဖြင့် ကြာေ့တာ့ ရဲလေး တဏှာစိတ်တွေ ထကြွသောင်းကြမ်းလာသည် ။ နှင်းရည်အိမ်ထဲမှာမို့လို့ အခွင့်အရေးကလဲ မရပြန် မြို့တက်ပြီးတည်းခိုခန်းသွားမလား အထိ စဉ်းစားမိသေးသည်။

ကိုယ့်ရွာပတ်ဝန်းကျင်မှာလဲ နေရာကောင်းကောင်းခြုံကောင်းကောင်းကိုလဲ အရှာမပျက် ။ ဒီနေ့တော့ ရဲလေး လူအရောက်နည်းပြီး ချက်ကာကောင်းတဲ့ နေရာနှစ်ခုကို မှတ်ပြီး ပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ နောက်တနေ့ညနေရောက်တော့ နှင်းရည်ကို ရွာပြင် ချောင်းစပ်နားကစောင့်နေ အဲ့မှာတွေ့ရအောင် ပြောတော့ အစပိုင်းမှာ နှင်းရည်က အသဲအသန်ငြင်းပေမဲ့  မလာမချင်းမပြန်ဘူး သူစောင့်နေမှာဆိုပြီး ရဲလေး ရွာပြင်ချောင်းစပ်မှာ စောင့်နေသည်။

တကယ်တမ်း ကျပြန်တော့လဲ နှင်းရည်း ချိန်းထားတဲ့ဆီကို ရောက်လာသည်။ ရဲလေး ပျော်သွားပြီး သူ့ကြည့်ထားတဲ့ ညောင်ပင်ကြီးအောက်ကို နှင်းရည်လက်လေးဆွဲကာ သွားနေတုန်း ညောင်ပင်အောက်က လူ အသံကြားတာနဲ့ ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်သည်။

“ ကိုကို့ အင်္ကျီလေးက လှတယ်နော်.. ”

အသံရှင်ကြောင့် ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် မျက်လုံးပြူးရပြန်သည်။ ဒါ နှင်းရည်အိမ်ကို ညစောင့် လာလာအိပ်ပေးနေတဲ့ ဒေါ်သုန့်သမီး နွယ်နီ့ အသံ ။ ကောင်မလေးက အခုမှ ၁၃ နှစ် ၁၄ နှစ်လောက်ပဲ ရှိအုံမည်။

“ လှဆို …ဒါကိုရီးယားမင်းသာတွေ ဝတ်တဲ့အင်္ကျီပဲ လေ နွယ်လေးရဲ့.. ”

ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် ပိုပြီး အ့သြရပြန်သည်။ ယောကျ်ားလေးကာအခြားမဟုတ်။ သူတို့ရွာရဲ့ ရွာ့မျက်နာဖုံး သူဌေးစားရင်းဝင် ဦးတင်မြိုင်ရဲ့ သား အသက် ၃၀ ခန့်ရှိ့မည့် ကြောင်တောင်တောင်ကောင် ။ တင်အုန်း ဖြစ်နေလို့ပင် တင်အုန်းက မိဘပိုက်ဆံရှိသော်လဲ စာမတတ် စာမသင်။ မြို့ပေါ်ကို တခါတလေ သူ့အဖေနဲ့ပါပါသွားပြီး အင်္ဂလိပ်ကျောင်းပဲ တက်လာသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ရွာကို ပြန်ရောက်တော့ သူ့နာမည် တင်အုန်းရှေ့မှာ မိုက်ကယ် တပ်ကာ မိုက်ကယ်တင်အုန်း ဆိုပြီး သူ့ပေးကမ်းစာ စားနေရတဲ့ ရွာမှ ကာလသားတချို့ကို အရက်တိုက် ထန်းရည်တိုက်ကာ နာမည်ပေး ကင်မွန်းတပ်ပြီး မိုက်ကယ်တင်အုန်း ဟု အခေါ်ခိုင်းရာမှ နာမည်တွင်သွားသူ တယောက်။ အခုလဲအပျိုတောင် မဖြစ်တတ်သေးတဲ့ နွယ်နီ့ကို ချုပ်နေသည်။ ဘာတွေများဆက်ပြောကြမလဲ ရဲလေးနဲ့နှင်းရည်အကွယ်မှ ဆက်နားထောင်နေမိသည်။

“ တကယ် ကိုရီးယားမင်းသားတွေ နွယ် သိတယ် ..ဘယ်သူဝတ်တာလဲ ဂူဂျွန်ဖြိုးလား  …ရိန်းလား …လီဗြောင်ဟွန်းလား … ဂျွန်စောလား ဘယ်သူဝတ်တာလဲ..ကိုကို.. ”

“ ၀ေးသေးတယ်… အဲ့ကောင်တွေက နာမည်မရှိတော့ဘူး ချစ်ရဲ့ ..အခုနာမည်ကြီးနေတဲ့ ကိုရီးယားမင်းသားသစ်လေးလေ ဘာတဲ့…သူ့နာမည်တောင်  ”

“ ဘယ်သူလဲ.. ”

နွယ်နီကလဲ သိချင်ဇောဖြင့်မေးနေသည်။

“ အော် …သိပြီ  ရှာရွတ်ခန်း ဆိုတဲ့မင်းသာလေးပေါ့ ...သူဝတ်တာ မင်းသားသစ်လေးပေါ့..နွယ်ရဲ့.. ”

“ ဟုတ်လား… နွယ်တော့ အဲ့.မင်းသားနာမည်ကြားဖူးသေးဘူး သူလဲ..ကိုရီးယားပဲလား.. ”

“ အစစ်ပဲပေါ့.. ”

“ အင်း… အင်္ကျီကတော့..လန်းတယ်နော် ကိုကို.. ”

“ လန်းဆို …ဒီအင်္ကျီကိုဒီဇိုင်းဆွဲပေးတဲ့ ဒီဇိုင်နာ အဖွားကြီးကိုလဲ ကြည့်အုံးလေ …တကယ့်နာမည်ကြီး အမေရိကန် ဒီဇိုင်နာကြီးလေ နာမည်က ဘရက်ပစ်တဲ့ အဲ့မိန်းမကြီးထွင်ပေးတဲ့ ဒီဇိုင်းပေါ့.. ”

“ တကယ်.. ”

တင်အုန်းကတော့ သိသယောင် တတ်သယောင်နဲ့ နွယ်နီ့ကိုရွှီးနေပြီ။ သူကိုယ်တိုင်လဲ တကယ်ဆို ဘာမှရေရေရာရာ မသိ။

“ အင်းပါဆို…  ဒါနဲ့ …ကိုကိုမနေ့က တီးပေးတာ ကောင်းရဲ့လား ဘယ်လိုနေလဲ… ခွိခွိ… ”

“ အိုး … လူကိုပြိုင်းသွားတာပဲ …တော်သေးတယ် ..ညက မမနှင်းရည် မရိပ်မိလို့  …ခစ် ခစ် ခ်.. ”

မိုက်ကယ်တင်အုန်း နဲ့ နွယ်နီတို့ပြောနေတာကို ကြားရပြီး နှင်းရည် ရှက်ရှက်နဲ့ ရဲလေးကိုပင် မစောင့်တော့ပဲ လှည့်ထွက်သွားလို့ ရဲလေး ပြေးလိုက်သွားသည်။

“ နှင်းရည် ဘယ်ကိုသွားတာလဲ… ငါ့ကိုတောင် မစောင့်ဘူး.. ”

“ အိမ်ပြန်မယ်.. ”

“ ဟာ… တွေ့ဖို့လာတာကို ဘာလို့ပြန်မှာလဲ.. ”

“ နင့်နေရာ နွယ်နီတို့ ဦးသွားပြီလေ …နေရာမရှိတော့ဘူး မဟုတ်လား.. ”

“ ဟဲ… ဟဲ တနေရာ ရှိသေးတယ်.. ”

ရဲလေး နှင်းရည်လက်ကိုဆွဲကာ သူကြည့်ထားတဲ့ ဒုတိယ နေရာဖြစ်တဲ့ ပဲစင်ငုံတန်းတွေဆီကို ခေါ်သွားသည်။ ပြောရရင် ဒီနေရာက ညောင်ပင်အောက်ထက်တောင် နေရာကောင်းသေး ။ အမြင့် ၇ ပေ ၈ ပေ အထိရှိပြီး တစ်တန်းနဲ့တစ်တန်း သုံးတောင်အကွာရှိတဲ့ ပဲစင်းငုံတန်းတွေက အထဲဝင်လိူက်တာနဲအုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ အပြင်ကလူတော်ရုံမမြင်နိုင်။   မြက်နုနုေလေးတွေပေါက်နေတဲ့ ပဲစင်းငုံ အတန်းကြား  နှစ်ယောက်သားထိုင်လိုက်ကြပြီး နှင်းရည်က စကားစပြောလာသည်။

“ နွယ်နီကလဲနော် …လူကဖြင့်ပုဇွန်ဆိတ်လောက်လေ းရှိသေးတာ ရည်းစာတောင် ထားနေပြီ… မလွယ်ဘူး.. ”

“ နှင်းရည်ကလဲ ပုဇွန်ဆိတ်ကလေး ဘယ်လိုငယ်ငယ်ပင်လယ်ကူးတတ်တယ် ဆိုတာ မကြားဖူးဘူးလား …ကဲပါ သူများတွေအကြောင်းမပြောနဲ့တော့… ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်ပဲ လုပ်ကြရအောင်.. ”

“ ဘာအလုပ်ရှိလို့လဲ.. ”

“ ပြွတ်… ပြွတ်.. ”

ရဲလေး နှင်းရည်ကို သူ့ပေါင်ပေါ် ဆွဲလဲလိုက်ပြီး နခမ်းချင်း မိတ်ဆက်လိုက်သည် ။ နှင်းရည်ကလဲ သူတို့အိမ်မှာလဲ နမ်းတာလောက်က လုပ်နေကျမို့ ရဲလေးကို ပြန်နမ်းသည် ။ ရဲလေးရဲ့ လက်တွေကလဲ အငြိမ်မနေ ။ နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံလေးတွေကို အင်္ကျီ ပေါ်ကနေ ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်နေတယ်။ နှင်းရည်ဖက်ကမငြင်းမှ အားထည့်ကာ ညစ်ချေပေးတော့ နှင်းရည်ရဲ့ အနမ်းတွေက ပို၍ အသက်ပါလာပြီး ရဲလေး လည်ပင်းကိုပင် လက်နှစ်ဖက်နဲ့သိုင်းဖက်လာသည်။ ရဲလေးလက်တွေက နို့တွေပေါ်ကနေ တဖြည်းဖြည်းအောက်ကိုရောက်လာပြီး ထဘီအောက်ထိုးသွင်းလာတော့ နှင်းရည် ရဲလေးလက်ကိုကိုင်ကာ တားနေသော်လဲ ရဲလေး ဇွတ်အတင်းတိုးနေပြီ။

နှင်းရည် စကားနဲလဲ့ တားခွင့်မရ ။ ရဲလေးက သူမနခမ်းတွေကို မလွှတ်တမ်း ဖိစုပ်နေလို့ ရဲလေး လက်က နှင်းရည် ပေါင်ရင်းနားရောက်ကာနီးအထိ သူမ လက်နဲ့ထိန်းကိုင်ထားသော်လဲ အတွင်းခံဘောင်ဘီထဲထိ လက်ချောင်းတချောင်းက ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်နခမ်းသားလေးတွေကို ထိတွေ့လာတဲ့ အချိန်မှာ ရဲလေးလက်ကို ထိန်းကိုင်ထားတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ လက်တွေကအနည်းအားလျှော့သွား တယ်လို့ ရဲလေးလဲ ထင်မိသည်။

အခွင့်အရေးကို အမိအရအသုံးချတဲ့အနေနဲ့ ရဲလေး သူ့လက်ခလယ်တချောင်းကို နှင်းရည် အဖုတ်လေးထဲထိုးသွင်းလိုက်ေ့တာ့ နှင်းရည်ကိုယ်လေး တချက်တွန်းသွားသည်။ အဖုတ်ထဲမှလက်ချောင်းကို တဇွပ် ဇွပ် ဆက်တိုက်ထိုးထိုးမွှေပေးတော့ နှင်းရည်ရင်ဘတ်လေး ကော့လာပြီး  ရဲလေးလက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ သူမလက်ကလဲ အခုတော့ ရဲလေးခါးကို တင်းတင်းကြီး ဖက်လို့ထားနေပြီ နခမ်းလဲ မစုပ်နိုင်တော့ ရဲလေးရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးနစ်ကာ လက်ဖြင့်လိုးပေးမှု့ကို ခါးကော့ခံနေပြီ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်နာအပ်ကာနေလို့ နှင်းရည်မျက်နာကိုလဲ ရဲလေးမမြင်ရ နှင်းရည်အရှိန်တက်လာမှန်းသိတော့ သူမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ ထုတ်ကာမြက်ခင်းပြင်ပေါ် အသာချပေးလိုက်သည်။

နှင်းရည်ကတော့ ရဲလေးကို မကြည့် ။ သူမ ပုံမှာပင်လယ်ပြင်ကြီးကို လက်ပစ်ကူးလာသူ တယောက်ပမာ မောဟိုက်နေပုံရသည်။ ရဲလေး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးချွတ်၍ နှင်းရည်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားကာ ထဘီလေးကို ခါးပေါ်အထိလိပ်တင် အတွင်ခံလေးကို ဆွဲချွတ်တဲ့အထိ နှင်းရည် ရဲလေးကို မကြည့်။ ရဲလေး သူ့လီးကို အမွှေးနုနုရေးရေးလေးတွေဖြင့် ဖောင်းကြွနေတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည် ။ လက်နဲ့ကလိထားလို့ စောက်ရည်တွေဖြင့် ရွှဲနေသည့် အဖုတ်ထဲ လီးက သိပ်ခက်ခက်ခဲခဲ မသွင်းလိုက်ရ ။

သူမစောက်ပတ်ထဲ လီးတချောင်းလုံး ဝင်သွားမှ နှင်းရည် ရဲလေးကို ကြည့်မိသည် ။ ဘာမှတော့ မပြော။ ရဲလေးမှာလဲ မျက်နာလေ းတချက်တချက်မဲ့မဲ့သွားပြီး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ မျက်နာပေးကြောင့်ရော မက်မောစရာ ပျစ်နှစ်နေတဲ့ သူမရဲ့အောက်ပိုင်းအလှတို့ကြောင့် ရမ္မက်စိတ်တို့ ငယ်ထိပ်တက်ကာ ဖိဖိဆောင့်လိုးတော့သည်။ နှင်းရည်ကလဲ လူကြားမှာစိုးလို့လားမသိ ။ နခမ်းလေးစိကာ ကြိတ်ခံသည် ။ ဒါပေမဲ့ သူမလဲ ကောင်းနေတယ်ဆိုတာ ရဲလေးသိသည်။ ရဲလေးပီးခါနီးတော့ သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ အပြင်မှာပဲ ပီးလိုက်တယ်။

ဗိုက်ကြီးသွားမှာစိုးလို့ နှင်းရည်ကတော့ သူ့ထက်အရင် ပီးသွားပုံရသည်။ သူထင်တာ မမှားရင် နှင်းရည် နှစ်ချီတောင် ပီးတယ်လို့ ရဲလေး ထင်သည်  ။ လက်နဲ့လုပ်တုန်းကတခါ ယခုလီးဖြင့်တခါ။

ရဲလေး ပုဆိုးပြန်ဝတ်နေတုန်း နှင်းရည်ကလဲ သူ့ထဘီလေးကို ဆွဲချပြီးထလာသည်။ ရဲလေး နှင်းရည် ပခုံးလေးကိုဖက်ပြီး သွားစို့ ဟု ပြောတော့ နှင်းရည်က သူ့ကို ဒါလုပ်ချင်လို့ ခေါ်လာတာ မဟုတ်လား မေးတော့ ရဲလေး သွားဖြဲပြကာ.. အဲ့တခုထဲအတွက် မဟုတ်ပါဘူး နှင်းရည် ဟု..ဆိုကာ ပဲစင်းငုံတန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြသည်။ နောက်တခါ အင်္ကျ ီပါချွတ်ပေးလို့ပြောတော့ နှင်းရည်က ဘယ်သူက နောက်တခါတွေ့မယ်ပြောလို့လဲ လို့ပြောကာ မျက်စောင်းလေးထိုးနေသော်လဲ ရဲလေး ဘာမှနပူဂျပူပြန်မလုပ်မိ ။ သွားဖူးပီးသားလမ်းကို နောက်တကြိမ်ပြန်သွားဖို့ရာ မခက်ဟုယူထားလို့။

နှစ်ယောက် အတူတူလျှောက်လာခဲ့ကြပြီး ရွာအဝင်နားရောက်မှ သတိရတာ တခုကိုရဲလေး နှင်းရည်ကိုမေးလိုက်တယ်။

“ နှင်းရည် …ပွဲလာကြည့်အုံးမှာလား.. ”

“ မသိသေးဘူး.. ”

“ ငါလာခေါ်မယ် …အတူတူကြည့်ရအောင်ဟာ.. ”

နှင်းရည်က တွေးတွေးဆဆလေးစဉ်းစားနေပြီးမှ

“ သဘောပဲ … ”

လို့ ပြောလာသည်။

ပွဲရာသီ ရောက်လာပြီလေ။ နောက်နှစ်ရက်ဆိုရင် စပြီ ။ အခါတိုင်း နှစ်တွေကတော့ ဇာတ်ပွဲတွေ ထည့်ပေမဲ့ ဒီနှစ်တော့ သူကြီးဘခက်က ရန်လဲမများရအောင် ကိုယ့်ရွာက လူတွေပဲ အပျော်သဘောနဲ့ တက်ကခိုင်းမယ်  ဆိုခိုင်မယ် စီစဉ်ထားလို့  လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပတ်လောက်ထဲက ပါဝင်မဲ့သူတွေအကတိုက်တဲ့ သူကတိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေကြပြီ ။ ကျွန်းတောင်ရွာမှာ ရွက်ပုံးသီးဂီတဝါသနာအိုးတွေ ရှိတယ်ဆိုတာလဲ  သူကြီးဘခက်  သူ့သမီးကို လာလာဝှိုက်ပြီး ဂီတာတီးသီချင်ဆိုနေကြတဲ့ လူငယ်တွေကို ကြည့်ပြီး သူကောင်းကောင်းသိသည်။

နှင်းရည်က သူနဲ့အတူတူ ကြည့်မယ်ဆိုလို့ ရဲလေးပျော်သွားတယ် ။ရွာထဲကိုဝင်ခဲ့ကြတော့ နှင်းရည်ကို အရင်လွှတ်လိုက်ပြီး သူကတော့ ၁၅ မိနစ်လောက်ခွာပြီးမှ ဝင်သွားတယ် ။ အတူတူတွေ့သွားရင် မသင်္ကာဖြစ်နေမှာစိုးလို့။

နောက်ရက်ကစပြီး ပွဲစမည့်ညမတိုင်မှီ နေခင်နေ့လယ်ပိုင်းထိ ရဲလေးတို့ လူပျိုကာလသားတွေ အလုပ်များတော့သည်။ မဏ္ဍပ်ထိုး ဇာတ်စင်ဆောက်နဲ့ တနေကုန်သွားသည်။ ညနေစောင်းအိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထမင်စား ရေမိုးချိုးပြီး ရွာထိပ်မဏ္ဍပ်သို့ ဖိုးထောင် အောင်မောင်းတို့နဲ့ အတူ ရဲလေး ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။နှင်းရည်ကိုလဲ အဲ့ဒီကပဲ စောင့်ဆိုပြီး  မနက်ထဲက ရဲလေးကြိုပြောထားသည်။ ရွာထိပ်ကို သူတို့ရောက်တော့ အရင်နေ့တွေထဲ ကကြိုရောက်နေကြတဲ့ ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်တွေနဲ့ စည်ကားလို့နေပြီ ။ တခါတရံ ပွဲရက်တွေပြီသွားတာတောင် မပြန်ပဲ တစ်လနှစ်လ ရွာမှာပဲ ဆက်နေပြီး အနီးအနားရွာတွေထိ သွားပြီးဈေးရောင်ကြတဲ့ ဈေးသည်တချို့လဲ ရှိတတ်ကြသည်။

ရဲလေးတို့ ပွဲဈေးခင်းထဲရောက်သွားတော့ အရင်ကြိုရောက်နှင့်နေတဲ့ နှင်းရည်က ရဲလေး အနားရောက်လာပြီး ရဲလေး ဖိုးထောင် အောင်မောင်းတို့နဲ့အတူ ပွဲဈေးတရှောက် လျှောက်ကြည့်ကြ မုန့်ဝင်စားလိုက်နဲ့ လုပ်နေတုန်း အောင်မောင်းက ရဲလေးကို လက်တို့လိုက်လို့ ဘာလဲလို့ မေးတော့ အောင်မောင်းက နှင်းရည်မမြင်အောင် တဖက်သို့ မေးငေါ့ပြသည်။

ရဲလေး အောင်မောင်း မေးငေါ့ပြရာဖက်သို့ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို စူပုတ်ပုတ်မျက်နာလေးနဲ့ အောက်နခမ်းလေး ပြတ်ထွက်လုမတတ်ကိုက်ထားပြီး ကြည့်နေတဲ့ အိဝါကို တွေ့ရလို့ မျက်နာလွှဲလိုက်ပြီူး ရှောင်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ အောင်မောင်း နဲ့ဖိုးထောင်ကိုလဲ ရဲလေး မကျေနပ် ။ ဒီကောင်တွေ ချောက်ချထားလို့ အိဝါ အခုလို ဖြစ်နေတာ ။ သူ့ကိုနမ်းပြီး ကိုယ်က တခြားမိန်းကလေးနဲ့ တွဲနေတာကို ဘယ်မိန်းကလေးမှ ကျေနပ်နိုင်မယ် မထင်။

“ ဦးလေး ဝင်ထိုးသွားပါအုံးလား …လှံထမ်းလာတာပဲ မြင်ရတာနော် ကံထမ်းလာတာ မမြင်ရဘူးဗျ …အားပေးသွားပါအုံး.. ”

အရင်က ဂိန်းဂလုံးဂုံးလို့ခေါ်တဲ့ လိပ် ဆင် ကျား တွေ နေရာမှာအခုတော့ မင်းသမီး မော်ဒယ် အဆိုတော်မိန်းကလေးပုံတွေဖြင့် အစားထိုးနေရာယူထားပြီ ။ ဆိုင်ရှင်ကောင်လေးက သူတို့ရွာသား ဦးဖိုးတုတ်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသည်။ ဦးဖိုးတုတ်ကလဲ သူ့အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲက ပိုက်ဆံထုတ်ပြီး ထိုးမယ်ဟန်ပြင်နေလို့ ရဲလေးတို့ခဏရပ်ကြည့်နေမိသည်။

“ ဦးလေး ဘယ်သူ့ကို ထိုးမလဲ … ခင်ဝင့်ဝါကို ထိုးမလား သင်ဇာဝင့်ကျော်လေးထိုးချင်လား… ဒါမှမဟုတ် နီနီခင်ဇော်ကြီးဆော်ချင်လား… အဲ …ထိုးမလားပြောတာ.. ”

“ ဟေ့ကောင် …မင်းပြောတဲ့ ကောင်မတွေ တယောက်မှ မထိုးဘူး အိချောပိုပဲချမယ်.. ”

ပထမအကြိမ်မှာ ဦးဖိုးတုတ် အိချောပိုနဲ့ ကံစပ်လို့ပဲလား မသိ ။ အိချောပိုကျလာသည်။ နောက်အကြိမ်တွေမှာလဲ ခင်ဝင့်ဝါကို ထိုးလိုက် ။ သင်ဇာဝင့်ကျော်ကို တွယ်လိုက် ။ နီနီခင်ဇော်ကြီးကိုဆော်လိုက်ဖြင့် ရှုံးတလှည့်နိုင်တလှည့်ဖြင့် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသော်လဲ ပွဲချိန်နီးလာတာကြောင့် ရဲလေးတို့အားလုံး ရုံထဲဝင်သွားလိုက်ကြသည်။ ဖျာတချပ်ထဲမှာ အားလုံးစုထိုင်ကြပြီး ၁၅ မိနစ်လောက်စောင့်လိုက်ရပြီးနောက် ပွဲစတော့သည်။ အစပိုင်းအဖွင့်မှာ ကန်တော့ချိုးနဲ့ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေကို ပူဇော်ပသပြီးနောက် လူငယ်တွေစိတ်ဝင်စားတဲ့ စတိတ်ရှိုးအစီအစဉ်ဖြင့် စဖွင့်တော့သည်။

ရွာထဲမှ ကာလသားခေါင်းနက်ကျော်က ပထမဆုံးဖျော်ဖြေပေးမည့်သူရဲ့ နာမည်ကို ကြေငြာပေးလိုက်သည်။

“ ပထမဆုံး အလှည့်ကျတဲ့သူကတော့ … ချစ်ကြမ်းမောင် ပါခင်ဗျ.. ”

နာမည်ကြေငြာလိုက်တာနဲ့ စင်အောက်က လူထုကြီးကလဲ ဝေးးကနဲဝိုင်းအော်ကြသည်။ ချစ်ကြမ်းမောင် မှာ ရွာတောင်ပိုင်းမှလူပျိုကြီးဖြစ်ပြီး နာမည်အရင်း ချစ်မောင်မှ ဂစ်တာတီးတာရတာကို ရူးသွပ်သူဖြစ်ပြီး i.c အဖွဲ့မှ ချစ်စမ်းမောင်ကိုအားကျရာမှ သူ့နာမည်ကိုချစ်ကြမ်းမောင်အဖြစ် ခံယူထားသူဖြစ်သည်။

ဆံပင်ကြီးကျောလယ်လောက်နဲ့ ချစ်ကြမ်းမောင်က ထွက်လာ၍ ပရိတ်သတ်ကိုဦးညွှတ်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“ အခုလို… မင်္ဂလာကျက်သရေ အပေါင်းနဲ့ပြည့်စုံတဲ့ ညချမ်းအချိန်အခါလေးမှာ… အတိတ်နမိတ်နဲ့ပြည့်စုံတဲ့ သီချင်းလေးတပုဒ်နဲ့ ဧည့်ခံပါရစေ …ခင်ည.. ”

“ ဘယ်သီချင်းနဲ့ဧည့်ခံမှာလဲ ဗျို့ ”

စင်အောက်ကပရိတ်သတ်က မေးကြတော့ …ချစ်ကြမ်းမောင် က

“ ဟုတ်ကဲ့ …ကိုမျိုးကြီးရဲ့  …အဆိပ်ခွက်… နဲ့ပါ.. ”

“ ဖေလိုးမသားကြီး… အခွက်လာပြောင်နေတယ်.. ”

ရွာမှ သူနဲ့ရွယ်တူမိန်းမများက ချစ်ကြမ်းမောင်ကို ဝိုင်း၍မေတ္တာပို့ကြလေပြီ။

..........................................................................................................

ချစ်ကြမ်းမောင် က သူ့ရဲ အသံဝါကြီးနဲ့ ပရိတ်သတ်အား အဆိပ်ခွက်ဖြင့် ဧည့်ခံပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ ရွာမှရွက်ပုန်းသီး အနုပညာရှင်လေးတွေက တယောက်ပြီး တယောက် သီဆိုဖြော်ဖြေနေကြသည်။

စတိတ်ရှိုးအစီအစဉ်ပြီးခါနီးမှာ ရဲလေး နှင်းရည်ကို နှစ်ကိုယ်ကြားတိုးတိုးပြောလိုက်သည် ။ နှင်းရည်က အစပိုင်းမှာ ခေါင်းခါပြပြီးငြင်းနေပေမဲ့ လက်ဆွဲကာ အတင်းခေါ်နေလို့ မထချင်ထချင်နဲ့ နှင်းရည် ရဲလေးနောက် ပါသွားသည်။ ဖိုးထောင်တို့ကိုလဲ သူတို့သွားနှင့်မယ်ပြောတော့ သူတို့သဘောပေါက်တယ်ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့စပ်ဖြီးဖြီးလုပ်ပြတယ်။

မဏ္ဍအရှေ့ အပြင်ကို ရောက်ခဲ့ကြတော့ နှင်းရည်က ဘာလုပ်မလို့လဲ မေးလို့ ရဲလေးက နှင်းရည်တို့ အိမ်သွားရအောင် ပြောတော့ နှင်းရည်ကမဖြစ်ပါဘူး တယောက်ယောက်မြင်သွားမယ် ဆိုပြီး ငြင်းသေးသည်။

ရဲလေးကလဲ ဒီအချိန်ဘယ်သူမှ မရှိကြောင်း တရွာလုံး ပွဲကြည့်နေကြကြောင်း စိုးရိမ်စရာမရှိဘူး ဆိုပြီး ဇွတ်ခေါ်ပြန်တော့လဲ နှင်းရည် ချစ်သူအလိုကို လိုက်လျောမိပြန်သည်။ ရွာလမ်းတလျောက် လူရိပ် လူယောင်ကိုသတိထားပြီး လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ လူရှင်းသည်။

နှင်းရည်တို့ အိမ်ထဲရောက်တော့ အိမ်တံခါးသော့ခတ်ကာ အတွင်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ရဲလေး နှင်းရည်ကိုဖက်နမ်းလိုက်ပြီး သူမအင်္ကျီလေးကို ဆွဲချွတ်တော့သည် ။ နှင်းရည် ဘာမှမပြော လက်လေးနှစ်ဖက်မြောက်ပေးကာ ကူပင်ချွတ်ပေးလိုက်သေးသည်။

ဘော်လီချိတ်လေးပါ တခါထဲ ချွတ်ပေးလိုက်ချိန် မနိုင်မနင်းထုတ်ပိုးခံထားရတဲ့ နှင်းရည့်ရဲ့ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်အောက်မှာ ဝါဝင်းတင်းကားထွက်နေသည်။ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းနို့ကြီးတွေကို အရင်းမှကိုင်ကာ ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရဲလေး ကုန်းစို့တော့သည်။ ညစ်လဲ ညစ်သည်။ ပေါင်ကြားက လီးကအလုပ်လုပ်ရန် အသင့်အနေအထားရောက်လာမှ နှင်းရည်ကို သူမအိပ်ခန်းထဲ ပွေ့ခေါ်သွားပြီး ဆော်တော့သည်။ 

ပက်လက်လိုးပြီးနောက် ဖင်ကုန်းခိုင်းတော့ နှင်းရည်က ရှက်သလိုလို ဖြစ်နေသေးတာနဲ့ ရဲလေးကပဲ အနေအထားမှန်အောင် ပုံစံသွင်းပေးပြီး အနောက်ကနေ ခါးကိုင်ကာလိုးသည်။ ယခုတကြိမ်မှာတော့ နှင်းရည် အားး အားးး အင့်  နဲ့အသံလေးတွေ ထွက်လာပြီး ပဲစင်းငုံတန်းမှာတုန်းက လိုငြိမ်မနေတော့ ကုန်းပေးထားလျှက်နဲ့ ရဲလေးကိုပင် သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ တခါတခါနောက်ပြန်ဆောင့်ပေးနေပြီ ။ ရွာထိပ်ကပွဲက တီးလုံးသံတွေကလဲ တဝုန်းဝုန်း တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ဆူညံ့နေတာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်မှာလူရှိနေတောင် အသံမကြားရနိုင်ဆိုပြီ ရဲလေး အားကုန်ဆောင့်လိုးတော့သည် ။

ပထမ တချီပြီးသွားပီးနောက် ရဲလေးက နောက်အကြိမ်တွေ ထပ်ဆွဲချင်သေးပေမဲ့ နှင်းရည်က မိန်းကလေးတယောက်ထဲ နေတဲ့အိမ်လဲဖြစ်ပြန် မတော်တဆ မြင်သွား သိသွားကြပါက နှင်းရည်ဆိုတဲ့ မိန်းမက ရည်းစားကို သူ့အိမ်ပေါ်ထိခေါ်ပြီး ခံပေးတယ်ပြောခံရမှာစိုးတယ် ။ ပြောလို့ မပြန်ချင်ပြန်ချင်နဲ့ ရဲလေး ပြန်သွားတော့သည် ။ ရဲလေး နှင်းရည်ဆီကပြန်ခဲ့တော့ နံနက် ၃ နာရီ ပင်ထိုးနေပြီ ။ ပွဲကလဲပြီးခါနီးပြီမို့ သူ့အိမ်ကိုပဲ ပြန်သွားပြီး သူ့အဖေ အမေ တွေအသံမကြားအောင် ခြေဖွနင်းပြီး အခန်းထဲ ဝင်အိပ်လိုက်တော့သည်။

နောက်တည ။ အဲ့ဒီညက နောက်ဆုံးည ။ ရဲလေး မနေ့ညကလိုပင် နှင်းရည်နဲ့ ဆွဲချင်သေးမဲ့ နှင်းရည်က နောက်ဆုံးညဖြစ်လို့ အပြီးထိကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ ရဲလေး ဒီညအတွက် ညစာငတ်ရတော့သည် ။

နောက်တရက်ပွဲကြီးပြီးသွားတော့လဲ ရဲလေးတို့ ကာလသားတတွေ အလုပ်များကြရပြန်သည် ။ မဏ္ဍပ်စင်ပြန်ဖျက် မွှစာကြဲနေတဲ့ အမှိုက်တွေသိမ်း  ပစ္စည်းတွေသိမ်းဆည်းရနဲ့ တနေကုန်ရပြန်သည်။ ပွဲပြီးသွားပေမဲ့လဲ ထုံးစံအတိုင်း ဈေးလာရောင်ကြတဲ့ ဈေးသည်တချို့တော့ သူတို့ရွာမှာကျန်ခဲ့ပြန်သည်။  ကိုယ့်ရွာမှပြီးသွားပေမဲ့ တခြားရွာတွေက အခုမှ စမဲ့ပွဲတွေရှိသေးရင်လဲ အဲ့ဒီရွာကို ကူးသွားလိုက်ကြဖြင့် လုပ်ကိုင်စားသောက်နေကြရသည်က ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်တို့ရဲ့ ဘဝတခုပင်။

...................................

ဦးဘခက် လက်ထဲက ကိုင်ထားတဲ့ ဖိတ်စာကိုကြည့်ပြီး သွားသင့်မသွားသင့် စဉ်းစားနေသည်။ သူ ကြိုက်ကုန်းရွာကို မသွားမဖြစ်ကိစ္စမှလွှဲ၍ ဘယ်တော့မှ မသွား ။ အခုတော့ မသွားမဖြစ်သွာရမဲ့ အကြောင်းကပေါ်လာပြန်ပြီ ။ ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေဖြစ်ကြတဲ့ ကျော်ဝေနဲ့ ချိုချိုခိုင်တို့ရဲ့ အလှုုဖြစ်နေလို့ပင် ။ ကျော်ဝေ နဲ့ချိုချိုခိုင် ကသူတို့လင်မယား မြဒင်နဲ့ဝါဝါမြင့်တို့ လင်မယားနဲ့ပါ အကြောင်းသိ ငယ်ပေါင်းတွေ ။

ပိုဆိုးသည်က ကျော်ဝေတို့အိမ်နဲ့ မြဒင်တို့အိမ်က အိမ်ချင်ူကပ်လျှက် ။ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားမှာ သားသမီးမရှိ ။ မထွန်းကားခဲ့ကြတာကြောင့် ရွာထဲက ချို့တဲ့တဲ့ ကလေးတွေကို ရှင်ပြု နားသပြုလုပ်ပေးတဲ့ ပွဲ။  အကြွေးအမွှေးနဲ့ဆို သုံးရက်ကြာမယ်လို့ ဖိတ်စာထဲ ရေးထားသည်။ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားက ငွေကြေးပြည့်စုံကြသော်လဲ ကြွားကြွားဝါဝါ မနေတတ် ။ သိုသိုသိပ်သိပ်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ နေတတ်ကြတဲ့ သူတို့ကို ဘခက်ကလဲခင်သည်။ နေတဲ့အိမ်တောင် ထရံကာနှစ်ထပ်အိမ်လေး ။

မလွှဲသာတဲ့ အဆုံး ဦးဘခက်တို့လင်မယား ကြိုက်ကုန်ူးရွာကို နေမစောင်ခင်း စက်လှေနဲ့ ကူးသွားကြသည်။ နောက်သုံးရက်နေရင် ပြန်လာကြိုဖို့ လိုက်ပို့ပေးတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသား  ချစ်ဖွယ်ကိုမှာပြီး စက်လှေကို ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ ရွာလယ်လောက်ထိ အထုပ်အပိုးဆွဲပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် လျှောက်လာကြတာ ကျော်ဝေတို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကျော်ဝေနဲ့ ချိုချိုခိုင်က သူတို့လင်မယားကို ဆီးကြိုကာ အိမ်ထဲ ခေါ်သွားကြသည်။ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေဆုံပြန်တော့လဲ လေးရောက်သား စကားလက်ဆုံကျနေလိုက်ကြတာ ညနေပင်စောင်း သွားသသည်။

ညနေစောင်းတော့ ချက်ကူပြုတ်ကူမဲ့ ရွာထဲက လူတွေကလဲ တဖွဲဖွဲ ရောက်လာကြပြီး ပြင်ဆင်စရာပြင်ဆင်နေကြသည်ကို အိမ်ထဲက ဧည့်ခန်းကနေ ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း ကျော်ဝေနဲ့ ဦးဘခက်ကြည့်နေမိသည်။ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကလဲ ချိုချိုခိုင်နဲ့အတူ လုပ်ကူကိုင်ကူနေသည်။ ဖက်ကြမ်းဆေးလိပ်လေးဖွာရင်း ကျော်ဝေနဲ့စကားစမြည်ပြောနေကြရင်  ခြံထဲ ဝင်လာတဲ့ လူတရောက်ကြောင့် ဦးဘခက် မျက်နာကြီးက တင်းမာလာသည်။ ဝင်လာသူက တခြားသူမဟုတ် ။ သူ့ရဲ့ ရန်သူတော်ဟောင်းမြဒင် ။ ကျော်ဝေက့မြဒင်ကိုလက်ယပ်ခေါ်လိုက်တော့ မြဒင် ဘခက်တို့အနား လောက်လာသည် ။

ဘခက် ကိုမြင်တော့ မြဒင်လဲ မျက်နာပျက်နေသည်။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရဲ့ အကြောင်းကို အားလုံးသိထားတဲ့ ကျော်ဝေက သူတို့နှစ်ယောက်ကြားစကားကို ဖေးဖေးမမပြောနေသော်လဲ ဘခက် နဲ့မြဒင်ကတော့ စကားပြောဖို့ဝေးစွ မျက်နာချင်းပင်မဆိုင်။ ည ၇ နာရီ လောက်ကြမှ မြဒင်ပြန်သွားသည် ။ မြဒင်ပြန်တော့ ခြံထဲမှာ ဘယ်အချိန်ထဲက ရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကိုလဲ ဘခက်တွေ့လိုက်ပြီး ဝါဝါမြင့်ကလဲ ဘခက်ကိုတွေ့သွားတဲ့ အခိုက် ဦးဘခက်ရဲ့ မျက်နာပေါ်မှာဆွေးရိပ်သန်းလာသည် ။ သူငယ်ငယ်က အသဲအသန်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းမ။  မြဒင်နဲ့ ဝါဝါမြင့်ထွက်သွားတော့ ကျော်ဝေက ထမင်းစားကြရအောင် ရီရီ့ကို သွားခေဏလိုက်အုံးမယ်ဆိုပြီး ခြံရှေ့ထွက်သွားသည်။

ကျော်ဝေနဲ့ ရီရီခင် ချိုချိုခိုင် တို့ပြန်ဝင်လာကြပြီး ကျော်ဝေတို့ လင်မယားက ထမင်းစားပွဲဆီသို့ ရှေ့ကနေဦးဆောင်ခေါ်သွားသည်။ ဦးဘခက်နဲ့ ရီရီခင် အနောက်ကနေ လိုက်သွားနေတုန်း ခြံရှေ့ကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်နေတဲ့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင် ကို ဦးဘခက် လေသံမာမာနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

“ နင်က ဘယ်သူ့ကို မျှော်နေတာလဲ.. ”

“ ဟင်…  ဘယ်သူ့မှ မမျှော်ပါဘူး.. ”

ဦးဘခက်က ငါသိတယ်နော် ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ကြည့်နေလို့ ရီရီခင် ခေါင်းလေးငုံ့ပြီးလိုက်လာသည်။ စားသောက်ပြီးကြလို့ အိပ်ချိန်ရောက်တော့ ချိုချိုခိုင်က သူတို့လင်မယားကို အိမ်အပေါ်ထပ်က အခန်းတခုမှာ နေရာချပေးပြီး အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းသွားသည်။ ဦးဘခက် အဲ့ဒီညက သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို မလိုးဖြစ်ခဲ့။

နောက်တနေ့ ရောက်တော့ မနက် ၇ နာရီလောက်ထဲက ရှင်လောင်းစလှည့်ေ့တာ့သည် ။ ရှင်လောင်းဦးရေ ၅ဝ ခန့်ရှိသည်။ ရွာတပတ်လှည့်ပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ရေစက်ချ ဓမ္မာရုံပေါ်မှာ ထမင်းကျွေးပြီးသိမ်းခဲ့ကြတော့ မွန်းတည့်ချိန်ပင်ရောက်နေပြီ။ ကျန်တဲ့နောက်နှစ်ရက်က အလှုုထမင်းကျွေးရုံသပ်သပ် မနေ့ကလိုပဲ ညနေစောင်းရောက်တော့ ကျော်ဝေတို့အိမ်ကို လူတွေရောက်လာပြီး ပြင်ဆင်စရာရှိတာပြင်ဆင် ဒယ်အိုး ကြီးတွေနဲ့ဟင်းချက် ကြက်သွန်နွှာသူကနွှာ ထင်းခွဲသူကခွဲဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။

မီးမရသည့် တောရွာဖြစ်လို့ ညရောက်သည့်အခါမှာတော့ မီးစက်နိုးကာ ချက်ကြပြုတ်ကြရသည်။

ရီရီခင် ရေချိုးတော့ မိုးပင်ချုပ်လုပြီ ခြံရှေ့ကမီးရောင်က သူရေချိူးနေတဲ့အိမ်နောက်ဖက် ဘုံဘိုင်အနားထိအနည်းငယ်ဖျာကျနေလို့သာ အဆင်ပြေနေသည်။ သူ့ယောကျ်ား ဘခက်ကတော့ သူ့ထက် အရင် ခုဏကမှချိုးပြီးတက်သွားသည်။ ထဘီရင်လျှားပြီး မတ်တပ်ရပ်ကာ နို့အုံနှစ်လုံးကြားဆပ်ပြာ တိုက်နေတုန်းခြေသံကြားလို့ ရီရီခင် လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

“ အကို…  အဲ … ကိုမြဒင် ဘာလာလုပ်တာလဲ.. ”

သူ့ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ မြဒင်ကို ရီရီခင်မေးလိုက်တယ်။

“ သေးလာပေါက်တာ.. ”

“ အော် … ဟိုမှာလေ… အိမ်သာက.. ”

ရီရီခင် က အိမ်သာကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်တယ်။  အိမ်သာနဲ့  သူမ ရေချိုးတ့နေရာက သိပ်မဝေးလှ။

“ အရင်လို အကိုလို့ ခေါ်လဲရပါတယ်… ရီရယ်.. ”

“ အဲ့ဒါ …အကို့ …မိန်းမ အဲ …ကိုမြဒင်မိန်းမ ခေါ်ရမှာလေ.. ”

“ ရီရီလဲ ကိုမြဒင်မိန်းမဖြစ်ခဲ့ဖူးတာပဲမ ဟုတ်လား.. ”

မြဒင် ရည်းစားဦးကို ရေချိုးလျှက် ဝတ်လစ်စလစ်ပုံနဲ့ တွေ့ရတော့ ပြောသင့်မပြောသင့် မစဉ်းစားမိတော့ပဲပြောထွက်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေကလဲ ရီရီခင်ရဲ့ တစွန်းတစပေါ်နေတဲ့ ရင်သားမို့မို့လေးတွေကြား ရောက်ရောက်သွားတတ်သည်။ ရီရီခင်ကလဲ ဒါကိုသိတော့ သူ့ထဘီစလေးကို အပေါ်ဆွဲတင်သည်။ သူ့ယောကျ်ားဘခက်တွေ့သွားမှာလဲ စိတ်ပူနေသည်။

“ မပြောပါနဲ့တော့ …အဲ့ဒါတွေ ပြီးခဲ့ပါပြီ.. ”

ရီရီခင့် အသံလေးတိမ်ဝင်သွားသလို့ သူမ မျက်လုံးတွေကလဲ အိမ်ရှေ့သို့ မလုံမလဲကြည့်မိသည်။

“ ရီက လှတုန်းနော် … အရင်အတိုင်းပဲ.. ”

“ လှလဲ  အ …ကို … ကိုမြဒင်… ပစ်သွားတာပဲ မဟုတ်လား.. ”

ဒီစကားကိုတော့ ရီရီခင် တမင်ပြောဖို့မရည်ရွှယ်ပဲ ထွက်သွားသည်။ မြဒင် ဝါဝါမြင့်ကို ခိုးပြေးသွားတုန်းက သူငိုခဲ့ရတယ် မဟုတ်လား ခံစားချက်တွေက ပွင့်ထွက်လာသည်။

“ ရီရယ် ကိုယ်ဘယ်လို ဖြစ်သွားမှန်မသိဘူးကွယ်.. ဝါဝါ့အပေါ် ခဏတာသာယာမိသွားတယ် ထင်တာပဲ … အခုချိန်ထိ ဘခက်ကိုအားနာနေတုန်းပါကွာ တကယ်… တကယ်.. ”

“ ပြီးခဲ့တာတွေ ပြောမနေပါနဲ့တော့ရှင် …သွားပါတော့ ကိုဘခက်မြင်သွားပါအုံးမယ်… နဂိုကမှ စိတ်ကြီးရတဲ့အထဲ သွားတော့နော်.. ”

မြဒင် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး အိမ်သာဘေးသွား သေးပေါက်ကာ ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ထွက်ကာနီးပုဆိုးကိုလဲ ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။

သူ့ကိုကြည့်ကာ ပုဆိုးဝတ်နေတဲ့ မြဒင်ကိုလဲ ရီရီခင် အမှတ်တမဲ့ ပြန်ကြည့်မိတော့ ပုဆိုးအောက်ပေါင်ကြားက လီးမဲမဲရှည်ရှည်ကြီး တွဲလောင်းကျနေတာကိုမြင်တော့ ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်သွားပြီး မျက်နာလွှဲလိုက်တယ်  ။ သူမ ဒီလီးကြီးနဲ့ ဘယ်နှစ်ခေါက်တောင် အတွယ်ခံခဲ့ပြီးပြီလဲ မှတ်တောင်မမှတ်မိတော့  ။

မြဒင် ခြံရှေ့ပြန်ထွက်ခဲ့တော့ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားနဲ့အတူ ရွာထဲထွက်သွားတဲ့ ဘခက်ကို တွေ့ရ၍  ရီရီခင်ရေချိုးတဲ့ဆီကို ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ ရီရီခင်က ရေကန်နားမှာမရှိတော့  မြဒင် သူတို့ အိမ်ဖက်ကိုကြည့်လိုက်သေးသည် ။ သူ့မိန်းမ ဝါဝါမြင့်များ ဒီဘက်ခြံထဲရောက်နေပြီလားလို့ ခြံရှေ့သွားကြည့်တော့လဲ သူ့မိန်းမကို မတွေ့ရတော့မှ မြဒင် အတင့် ရဲလားသည် ။

ခုဏကရေချိုးနေတဲ့  ရီရီခင့်ကို မြင်လိုက်ထဲက ငယ်ငယ်ကဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ ဟာတွေက ပုံရိပ်ယောင်လို ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး ပြန်လည်တမ်းတမိသလို ဖြစ်လာသည်။ တဒိုင်းဒိုင်းမြည်နေတဲ့ မီးစက်သံ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ခြံထဲကလူတွေကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ မြဒင်အိမ်ပေါ်ကိုတက်လာသည်။ တခန်းထဲရှိတဲ့ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။

“ အို …ကိုမြဒင် ဘာလာလုပ်တာလဲ.. ”

ရီရီခင် အံ့သြသွားသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာသနပ်ခါးလိမ်းလို့ ပြင်နေတဲ့ ရီရီခင်က အင်္ကျ ီပင်မဝတ်ရသေး ခုဏကအတိုင်းပင် လုံချည်လေးပဲလဲထားသည်။

“ အကို… ရီရီနဲ့ စကားပြောချင်လို့ပါကွာ.. ”

တကယ်လဲ မြဒင် သံယောဇဉ်မပြတ်စွာနဲ့ စကားပြောဖို့ဆိုပြီး လာခဲ့ခြင်းပင်။ သို့သော် ဆံပင်လေး ဖြန့်ချထားပြီး ဒူးဆစ်ဖုံးရုံလောက်ပဲ ဝတ်ထားတဲ့ ထဘီအောက်က ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေ အနောက်ကိုပင်ကော့ကောက်နေတဲ့ တင်သားထည်ထည်ကြီးတွေကို တွေ့ရ မြင်ရတော့လဲ တဏှာစိတ်က ချွန်းအုပ်မရဖြစ်လာသည်။ အရွယ်တင်လွန်းတဲ့ ရီရီခင်ကလဲ ရှိရင်းစွဲ အသက်ထက်ပင် ပိုငယ်သည် ဟု ထင်ရလောက်သည်။

မြဒင် ရီရီခင့် အမေးကို ပြန်မဖြေမိ သူမ အနားကပ်သွားကာ ရီရီခင့် ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ကာ နခမ်းချင်း မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။ အတင်းဖိကပ်ထားတဲ့ နခမ်းတွေကို ခွာဖို့ကြိုးစားရင်းက ရီရီခင် စကားပြောဖို့ ကြိုးစားကြည့်သည်။

“ ကို … ကိုမြဒင်… မသင့်တော်ပါဘူး …လွှတ် … အွန့်…  ပြွတ် ပြွတ်.. ”

ရီရီခင်ကစကားပြောဖို့ ကြိုးစားလေ မြဒင်နခမ်းကို ဖိစုပ်လေ။

“ ကိုဘခက်…  တွေ့ …  တွေ့  ပြွတ် … ပြွတ်… ”

ဒီတခါတော့ မြဒင်… နခမ်းချင်းခွာပေးလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်

“ ဘခက် ရွာထဲသွားတယ် မရှိဘူး အချစ်  ”

ဟုဆိုကာနခမ်းပြန်စုပ်ပြန်သည်။ ရီရီခင်ပြန်ပြောချိန်တောင် မရလိုက် ။ မြဒင်က  နို့ညစ်… ဖင်ကိုင်… အဖုတ်နိုက်…ဆက်တိုက်လုပ်နေတော့သည်။ ထဘီလေးပင်ပြေကျလုလုဖြစ်နေပြီ။

ရီရီခင်မှာလဲ မြဒင်ရဲ့ အကိုင်အတွယ် အပွတ်အသပ်တွေအောက်မှာ သူမစိတ်တွေက ငယ်ဘဝကို ပြန်ရောက်သွားတော့သည်။ ဘခက်မရှိဘူးဆိုတဲ့ အသိကလဲ သူမကို တွန်းအား ပေးနေသလိုပင် မဖြစ်သင့်မှန်းသိပေမဲ့လဲ သူမရဲ့ စိတ်အစဉ်က မြဒင်နဲ့ ကဲခဲ့ ဖြဲ့ခဲ့ကြတာတွေကို စဉ်းစားမိပြန်တဲ့ အခါ မြဒင်ကိုယ်လုံကြီးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိကာ ထဘီလေးကိုပင် ဖြေချပေးလိုက်မိတော့သည်။

.................................................

ဘခက် ဘူန်းကြီးကျောင်းကနေ ရွာလမ်းတလျှောက် ဓါတ်မီးလေးထိုးကာ ကျော်ဝေတို့ အိမ်သို့ပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားကတော့ ဘုန်းကြီးနဲ့ တိုင်ပင်စရာရှိသေးတယ် ကြာအုံးမယ်ဆိုတာနဲ့ ကိုယ့်ရွာလဲ မဟုတ် ကိုယ်လဲမသိတဲ့ ကိစ္စတွေမို့ အရင်ပြန်ခဲ့လိုက်တယ် ။ သူပြန်ခါနီး ကျော်ဝေတို့ ပြောသံကြတာက အခိုးခံရတယ် ဆိုလား ကြားလိုက်ရသေးသည်။

ဦးဘခက် ကျော်ဝေတို့ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခြံထဲမှာ လူတွေကချက်ကြပြုတ်ကြတုန်း သူ့မိန်းမကို ကြည့်တော့လဲမရှိ။ အိမ်ပေါ်တက်ပြီး သူတို့ အိပ်ခန်းဆီလျှောက်လာတုန်း တံခါးဆွဲဖွင့်မယ်ပြင်တုန်း ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ အသံလိုလိုကြားတာနဲ့ မဖွင့်သေးပဲ ထရံပေါက်ကနေ အရင်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ သူကြီးဘခက်  ကျောက်ရုပ်ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါသတွေ ငယ်ထိပ်မှပေါက်ထွက်တော့မတတ် ဖြစ်လာသည်။

သူတို့အိပ်တဲ့ အခန်းထဲမှာ သူ့မိန်းမရီရီခင်က ပက်လက်လှန်အိပ်နေပြီး တကိုယ်လုံးလဲ အဝတ်အစားလဲ မရှိ။  မြဒင်ကတော့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင့် မျက်နာပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ခွထိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ကို လိုးသလို ရီရီခင့်ပါးစပ်ထဲလီးထည့်ကာ ခွဆောင့်နေသည် ။ သူ့မိန်းမကလဲ မြဒင်ရဲ့ တွဲကျနေတဲ့ ဂွေးဥနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပြီး လီးစုပ်ပေးနေသည်။

ဘခက် သွေးတွေ ဆူပွက်လာပြီး နှစ်ယောက်စလုံ းဓါးနဲ့ခုတ်သတ်မယ်အကြံနဲ့ အောက်ထပ်သို့ ပြန်ဆင်းနေတုန်း အတွေးတခုဝင်လာလို့  ဓါးမယူတော့ပဲ ခြံအနောက်သို့သွားကာ လူရိပ်လူခြေကြည့်ပြီး မြဒင်တို့ခြံဘက်ကို ခုန်ကျော်ဝင်သွားသည်။ အနောက်ဖေး တံခါးဖွင့်ထားတာတွေ့တာနဲ့ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ ဘခက်အိမ်ရှေ့ခန်းကို လျှောက်လာတုန်း  အပေါထပ်ကဆင်းလာတဲ့ ဝါဝါမြင့် သူ့ကို မြင်သွားသည်။

“ ဟယ် … ကိုဘခက်.. ”

အံ့သြနေတဲ့ ဝါဝါမြငိ့ကို ဘခက်  ရှုုးတိုးတိုးလို့ပြောပြီး လက်ယပ်ခေါလိုက်သည်။ ဘခက် ရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောမနေတော့။  ဝါဝါမြင့်ကို ဟိုဖက်အိမ်ကို လာခဲ့  မလာရင် နောင်တရလိမ့်မယ် လို့ ပြောပြီး လာရာလမ်းအတိုင် းပြန်ထွက်သွားသည်။ ဘခက် ကျော်ဝေတို့ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ပေါ်တက်သည့် လှေကားထစ်ကနေ စောင့်နေသည်။ ခဏကြာတော့ ဝါဝါမြင်ရောက်လာပြီး  ဘာလဲလို့ တိုးတိုးမေးတော့ ဘခက်က ခြံရှေ့က လူအခြေအနေကိုကြည့်ကာ ဝါဝါမြင့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူတို့အိပ်ခန်းရှေ့ခေါ်သွားတော့သည်။ ဝါဝါမြင့်မှာလဲ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ဘခက်နောက်ကပါသွားသည်။

ဘခက်က ထရံပေါက်ကနေ သူအရင်ပြီးမှ ဝါဝါမြင့်ကို ကြည့်ခိုင်းသည်။ ကိုယ်လေးကိုင်းကာ ဝါဝါမြင့်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဝါဝါမြင့် ပါးစပ်လေး ဟသွားပြီး အသံထွက်တော့မလို ဖြစ်သွားတာကြောင့် ဘခက်က ဝါဝါမြင့်ပါးစပ်ကို လက်နဲ့ပိတ်လိုက်သည်။ ဘခက်အခန်းထဲကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ မြဒင်က သူ့မိန်းမကို ဖင်ထောင်ပြီး တဘုန်းဘုန်းဆော်နေတာကို ခဏလောက်ကြည့်နေပြီးမှ ဝါဝါမြင့်ကို သူတို့အိမ်ကိုပြန်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူလဲ ခုဏကသွားခဲ့တဲ့ လမ်းအတိုင်း လိုက်သွားတော့သည်။

ဝါဝါမြင်တို့ အိမ်ကိုရောက်တော့ အနောက်ဖေးတံခါးကပဲ ဘခက်ဝင်ခဲ့လိုက်တယ် ။ အိမ်ရှေ့တံခါးကိုတော့ ဝါဝါမြင့်က ပိတ်ထားပြီး အိမ်ထဲမှာ လက်လေးပိုက်ကာ ရပ်နေရာမှ ဘခက်ဝင်လာတာကိုမြင်တော့ ဘခက်ဆီကို လျှောက်သွားပြီး ဘခက်ကိုသိမ်းကြုံးဖက်လိုက်ပြီး ဘခက်ရဲ့နခမ်းတွေကို အငမ်းမရစုပ်တော့သည်။ သူကြီးလုပ်စားနေတဲ့ ဘခက်ကလဲ ဝါဝါမြင့်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိတယ် ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ မေးစရာမလိုအောင် သိလိုက်ပြီမို့  ဝါဝါမြင့်ကို သူတို့ အိမ်ခန်းဆီ ပွေ့ခေါသွားသည်။

ဘယ်လို ရှေ့ဆက်ကြရမယ်ဆိုတာ နားလညိပြီသား ဝါဝါမြင့်က ဘခက်ကို လီးအရင်စုပ်ပေးသည်။ အဝတ်အစားဆိုတာလဲ နှစ်ယောက်စလုံးကိုယ်ပေါ်မှာမရှိတော့ ။ သူအရင်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းမမို့ ဘခက်ရဲ့ စိတ်တွေကလဲ တက်ကြွနေကာ ခုဏက ဒေါ်သထွက်နေတာတွေပင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိတော့ ။ သူ့မိန်းမရီရီခင့်ကို မြဒင် လိုးသလို ဝါဝါမြင့်ကိုလဲ ဖင်ထောင်လိုးသည်။

လီးနဲ့အတူ အပြင်ကို ပွင့်အာပြီးထွက်လာတဲ့ စောက်ပတ်နခမ်းသားတွေကို ကြည့်ပြီး ဘခက် စိမ်လိုးသည်။စောက်ပတ်လိုးတာဝတော့ မှ ဖင်ဝကို လီးတေ့လိုက်သည်  ။ ဖင်အတွေ့အကြုံရှိပုံရတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကလဲ  လှည့်ပင်မကြည့် ။ သူမလက်လေးထဲ တံတွေးထွေးထည့်ကာ သူ့ဖင်ဝမှာလာဆွတ်ပေးသည်။

ဖင်ထဲ လီးတချောင်းလုံးမြှပ်ဝင်သွားပြီးနောက်မှာတော့ သူကြီး ဘခက်လဲ ကားအယ်ထွက်နေတဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကနေဆွဲဖြဲကာ တဖန်းဖန်းဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။  ဖင်တလှည့်အဖုတ်တလှည့်စိတ်ကြိုက်ပြောင်းလိုးနေသည်။ ဝါဝါမြင့်ကအရင်ပြီးသွားပြီး သူကတော့ နောက်မှပြီးသွားတယ်  ။စောက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေပန်းထုတ်ကာ ဆန့်ငင်ဆန့်င်ဖြစ်နေတုန်း ကျော်ဝေတို့ အိမ်ဖက်က မီးစက်သံတိတ်သွားသောကြောင့် ပုဆိုးအမြန်ကောက်ဝတ်ကာ ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။ သွားခါနီး ဝါဝါမြင့်ကိုနောက်မှ အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောမယ်ပြောတော့ ဝါဝါမြင့်ကခေါင်းလေးငြိမ့်ပြတယ် ။ ဘခက် ထွက်သွားပြီးမကြာလိုက် မြဒင်မှာလဲ ပြန်ရောက်လာသည်။

ဘခက် ကျောိဝေတို့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျော်ဝေတို့ လင်မယား မှခုချိန်ထိပြန်မရောက်ကြသေး ။ အိမ်ပေါ်တက်အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တော့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကတော့ အိပ်ပျော်နေပြီ။ ဘယ်လောက်တောင်များ ခံဖြဲ ခံခွဲထားသလဲ မသိဟု တွေးကာ ဘခက်ဝင်အိပ်လိုက်တော့သည်။ နောက်ရက်ရောက်ပြန်တော့လဲ  ဘခက် ဝါဝါမြင့်ကို လိုးချင်သေးပေမဲ့ အခွင့်အရေးက မရပြန်။ 

ဘခက်လိုပဲ မြဒင်ကလဲ ရီရီခင့်ကို တွယ်ဖို့ချောင်းနေပေမဲ့ လူကမလစ် ။ ဘခက်ကိုယ်တိုင်ကလဲ ဝါဝါမြင့်ကိုတွယ်ထားပီးပြီဆိုတော့  ရီရီခင့်ကိုလဲ မြဒင်နဲ့အကြောင်းကို မမေးတော့ပဲ ဖာသိဖာသာနေလိုက်တယ် ။ သူတို့ပြန်မယ်ဲ့ နေ့အထိ ဘယ်လိုမှ အခွင့်အရေးမရတော့လို့  သူကြီးဘခက်တို့လင်မယား ရွာကိုပြန်ခဲ့လိုက်ကြသည်။ 

ကျွန်းတောင် ရွာကို သူတို့ ပြန်ရောက်တော့ ညမိုးပင်ချုပ်နေပြီ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားကတော့ မနက်မှပြန်ပါလား ပြောပေမဲ့ ရွာကလဲနီး စက်လှေကလဲ ရောက်နေလို့ ညတွင်းချင်းပဲ ဦးဘခက်တို့ပြန်ခဲ့လိုက်တယ် ။ သမီးဖြစ်သူ အိဝါပြင်ပေးထားတဲ့ အိပ်ယာမှာ မောမောနဲ့ ထိုးလှဲအိပ်လိုက်ပြီး ဆူဆူညံညံအသံတွေကြောင့် ဦးဘခက်ပြန်နိုးလာသည်။ နာရီကြည့်မိတော့ ၁ နာရီထိုး ဦးဘခက် အိမ်ရှေ့တခါးးဖွင့်ကာ ဓါတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်တော့ သူ့အိမ်ရှေ့မှာ ရွာထဲကကာလသား လေးငါးရောက်ခန့် ရပ်နေကြလို့မေးလိုက်သည်။

“ ဟေ့ရောင်တွေ… ဘာတွေဆူနေတာလဲ… ဒါလူအိပ်ချိန်ကွ.. ”

“ ဆူတာ မဟုတ်ပါဘူး သူကြီး …သာအေးကို တစ္ဆေခြောက်ခံရလို့ပါ.. ”

သူကြီးဘခက် သာအေးမျက်နာကို ဓါတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်လိုက်တော့ သာအေးမှာ အကြောက်လွန်နေပုံရသည်။ သာအေးဆိုတာ ဟိုတခါ သူ့မိန်းမ ဖင်မခံလို့ သူ့ဆီလာတိုင်တဲ့ တယေက် အရက်သမား။

“ မင်းကိုဘယ်လိုခြောက်တာလဲ သာအေး …ဘယ်နားမှာခြောက်တာလဲ.. ”

“ ရွာထိပ်က ချောင်းစပ်မှာပါသူကြီး.. ”

“ အေး …ဘယ်လိုခြောက်တာလဲလို့.. ”

ဦးဘခက်  သူအိပ်ကောင်းနေတဲ့ အချိန်မှရောက်လာလို့ စိတ်တိုတိုနဲ့ အော်မေးနေသည်။ လာတဲ့ကိစ္စကလဲ  သရဲခြောက်ခံရလို့ဆိုတော့ ပိုဆိုး။

“ အိမ်…  အိမ်မဲမဲကြီးလေ …သချီးး …ရေပေါ်မှာသွားနေတာဗျ.. ”

“ ဟမ်… ”

သူကြီးဘခက်  ဒေါသထိန်းမရတော့။

“ ဟေ့ရောင်တွေ …အဲ့ဒီငမူးကို ငါ့အိမ်ရှေ့ကနေ ခုချက်ချင်ခေါ်သွားကွာ.. ”


 အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>