ငါ့လင် ငါ့သား ငါ့သားမက် အပိုင်း ( ၄ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
အမရာမောင် ရေးသည်။
အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။
မနက်စောစောနိုးတယ်။သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အိမ်ထဲဒေါ်ထွေးရီကိုရှာတာမတွေ့ ။အိမ်ဖော်ကောင်မလေးအထုပ်အပိုးနဲ့ဆိုတော့
“ ဟဲ့ ဒေါ်ထွေးရီရော”
“ နင်ကရော”
“ ဈေးသွားတယ် ပြန်လာရင် သမီးကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့မလို့”
“ ဘာဖြစ်လို့”
“ သမီးကိုတစ်ပတ်လောက်ပြန်နားခိုင်းတာ ..လခရောမုန့်ဖိုးရောပေးထားတယ်”
ကောင်မလေးကပျော်နေတယ်။မနက့်စာစားပွဲပေါ်မှာ။ဦးနိုးလာရင်စားဖို့တဲ့။မနက်စာစားပြီးအားဆေးတစ်လုံးသောက်အခန်းထဲပြန်လှဲရင်းမှေးခနဲ။ကျနော့်နဖူးကိုလာစမ်းမှနိုးလာတယ်။ဒေါ်ထွေးရီ လက်ပြတ်အကျီသနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့။ကျနော်ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ရွာမှာတုန်းကဒေါ်ထွေးရီပြန်ဖြစ်သွားပြီ။ကျနော်တရစပ်နမ်းပလိုက်တယ်။ကျနော့်ကို့ကြင်နာစွာပြန်ကြည့်နေတယ်။
“ အရင်လိုပြန်နေခြင်တယ် ဖိုးသားရယ်"
ဖိုးသားရင်ထဲ သဉ္ဇာရှိနေတာ အမသိပါတယ်။သဘောလည်းတူတယ် ။သဉ္ဇာကိုလည်းသနားတယ်။မင်းကို အမြဲသတိရနေတာ။ဒို့မင်းတို့ ၂ ယောက်ဖြစ်နေတာသိတယ်။သဝန်တိုမိလို့ ဒီလိုဝေးကုန်တာ။နောက်ပြီးဟောဒီကိုဖိုးသားနဲ့ဝေးတော့ ယောကျ်ားတွေနုဲ့ပက်သက်ဆက်နွယ်ခဲ့ပေမဲ့ ဖိုးသားနဲ့လိုအရသာမျိုးအာသာမပြေမကျေနပ်ခဲ့ဘူး။
ယောကျ်ားအဖြစ်နဲ့ဖိုးသားနဲ့အမယူဖို့က ပတ်ဝန်းကျင်ရှိသေးမို့လား ထားပါတော့ ..ဒီညတော့နေပေးအုံး။မနက်ဖြန်ရွာကိုသွားကြမယ် သဉ္ဇာ ရှိတယ် ”
“ သဉ္ဇာ့ကို ချစ်သူရည်းစားလိုနှမလေးလိုပဲချစ်တာ လင်မယားလိုမချစ်ခြင်ဘူး"
“ လင်မယားလိုမချစ်ခြင်လို့ပဲ ၂ ခါတောင်လိုးတယ်ဆို”
“ အဲ့ဒါက ဟောဒိက ထွေးရီဆိုတဲ့ မောင့်မိန်းမကို တောင့်တလွန်းလို့ ဖြစ်သွားတာ"
“ အပိုတွေစကားတတ်တိုင်း"
“ မရီကလည်း မရီကို မိန်းမအဖြစ်နဲ့ယူခြင်တာ ဒီက"
“ ယူလို့ ရမလား"
“ လင်မယားမဖြစ်ခြင်ဘူးပေါ့"
“ အဲ့လိုပြောတာမဟုတ်ဘူး ပတ်ဝန်းကျင်ရှိသေးတယ်။သင့်ပါ့မလား အချစ်မွှန်ရမဲ့အရွယ်မဟုတ်ဘူး။သမီး ၄ ယောက်အမေ မြေးတောင်ရနေပြီ။ကိုယ့်သားအရွယ် သူငယ်ချင်းရဲ့ သားနဲ့ယူတယ်ဆို လူကြားကောင်းပါ့မလား"
“ ခုခေတ်ကြီးမှာ ကြားကောင်းပါတယ်”
“ တော်ပီစကားကပ်မပြောနဲ့ ကိုလီးသရမ်း ဟောဒိလီးက ရီ နဲ့ဝေးပြီးဘယ် ၂ ယောက်သရမ်းလဲပြော"
လီးကိုအတင်းလာကိုင်တော့ ရှောင်လိုက်တယ်။သူများဟာကြတော့ရှင်လုပ်ခြင်သလိုလုပ်ပြီး မရဘူးကိုင်မယ် ကြည့်မယ်။ကျနော်မရှောင်တော့ဘဲ ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ်။ကျနော့်လီးကိုကိုင်မိတော့ အံသြနေတယ်။ဘာတွေလဲပုဆိုးလှန်ပြီးကြည့်တယ်။ဘာတွေလဲလို့။အမလေးပြောင်းဖူးကြီးကျနေတာပဲ။ဂေါ်လီလုံးအသားကိုခွဲထည့်ရကြောင်း မိန်းမတွေအရသာရှိအောင်ထည့်ရခြင်းဖြစ်ကြောင်း ရှင်းပြရတယ်။
“ မနာဘူးလား”
“ နည်းနည်းတော့ နာတာပေါ့”
“ ထွေးရီ ဂေါ်လီနဲ့လိုးတာမကြိုက်ဘူးလား”
“ ကြိုက်ပါတယ်”
“ အရသာတမျိုးပဲ ကြိုက်လွန်းလို့ခက်နေတယ်..ဆရာကြီးရဲ့”
“ အာ့ဆို တချီလောက် လီးစုပ်ပေးအုံး”
“ ဟင့်အင်း မစုပ်ရဲဘူး”
“ စုပ်ပါကွာ. ထွေးရီမောင့်အပေါ်ခွလိုက်”
“ မောင်ပြန်ယက်ပေးမယ်”
ဒေါ်ထွေးရီမဝံမရဲနဲ့ လီးကိုငုံ့ပြီးစုပ်ရင်း ဖီးလာပြီးသေသေချာချာစုပ်ပေးလာတော့ ခြေထောက်ကိုဆွဲခွခိုင်း ထမိန်လှန် ဖင်ကြီးကိုကိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ပြန်ယက်ပေးတော့
လီးကြီးကိုကိုင်ပြီးဖီးတက်နေတယ်။ဂွင်းထုလိုက်လီးစုပ်လိုက် အပေးအယူမျှနေတယ်။ပြီးတော့ပက်လက်လှန်ပြီးလှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့တချီပြီးအောင်လိုးလိုက်တယ်။အိမ်ရှေ့ကလူခေါ်ခေါင်းလောင်းတီးနေတာခုမှသတိထားမိပြီး ထမိန်ဆွဲ ဆံပင်တွေသပ်ပြီး.ဒေါ်ထွေးရီထွက်သွားတယ်။ အကျီတွေလည်းပြုတ်လို့ အမေလာတာ
“ ညီးနဲ့အော်မကြားခေါ်မကြား ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ."
“ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ..အိမ်ခန်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတာ"
“ ဟုတ်လို့လားခလေးမလေးခိုင်းလို့ရတာ ..ခလေးမလေးရွာပြန်သွားလို့"
“ သြော် ဒါနဲ့ ငါ့သားရော"
“ အိပ်နေတယ်နဲ့ တူတယ် "
“ ညီးတို့သားအမိ အရင်လိုပြန်ဖြစ်သွားပြီလား"
“ အရင်လိုပဲ ဟာကို"
“ ကောင်မနော် နင်မွေးစားခြင်တာ ငါမသိဘူးမှတ်နေလား"
“ မြနော် မရစ်နဲ့"
“ ရစ်တာမဟုတ်ဘူး နင်နဲ့ဆိုတော့ ငါ့သားလေးမိန်းမလည်တွေနဲ့မတိုးဘူးပေါ့"
“ အံမယ် နင်ကတပ်အပ်ပေးစားနေတာပေါ့"
“ နင့်သားကအရင်လိုခလေးမဟုတ်ဘူး"
ဒေါ်ထွေးရီ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ပြောပါလေရော.။
“ နင်မြင်ဖူးကြုံဖူးမှာမဟုတ်ဘူး ဖိုးသားလီးမှာဂေါ်လီတွေနဲ့”
ဂေါ်လီအကြောင်းရှင်းပြနေတယ်။
“ မတူဘူး ခံရတာပိုကောင်းတယ်..နင်ခံကြည့်ပါလား”
“ မသာမ သားအမိချင်းပေးစားနေတယ်”
“ အေးပါ နင့်သားကို နင်ခံလို့မှမရဘဲ”
“ ငါခံတာ နင်ကျေနပ်တယ်မလား”
“ အေးပါ.”
“ ငါတစ်သက်လုံးချုပ်ကိုင်မထားပါဘူး”
“ သဉ္ဇာနဲ့ပေးစားပြီးအမွေခွဲပေးမှာပါ”
“ အေးပါနင့်ကိုငါယုံပြီးသား”
“ နင်ဂေါ်လီအရသာစမ်းခြင်ငါစီစဉ်ပေးမယ်”
“ မသာမ ငါပြန်တော့မယ်”
အမေပြန်သွားတော့ ဒေါ်ထွေးရီ အခန်းထဲဝင်လာတယ်။သူငယ်ချင်း ယောက္ခမ တော့ပြန်သွားပြီ..ဒီက သားသမက်လင်လေးနားမှာလားကစားမှာလား..မေမေ မမ ယောက္ခမ မိန်းမကလည်း ကစားမှာပေါ့..ဆိုတော့ရီတယ်။
သဉ္ဇာရှိရာရွာသို့သွားဖို့ ပထွေးဦးသိန်းရဲ့ surf နဲ့လဲထားတယ်။ရွာလမ်းတွေက ကားလေးဗိုက်မလွတ်ဘူးဆိုလို့ပါ။ရွာသွားရာလမ်းတွေကမြင်ကွင်းတွေပြောင်းလဲနေတော့မမှတ်မိ။ဒေါ်ထွေးရီပြတဲ့လမ်းအတိုင်းမောင်းရတယ်။တွေ့ခြင်လေပိုကြာလေ။ကားရှေ့ပိတ်နေတဲ့ဆိုင်ကယ်တွေကိုဟွန်းကြမ်းကြမ်းဖိတီးပစ်တယ်။နွားလှည်းတွေကို ချောက်ထဲကပတ်ပြီးကျော်တက် အလျင်လိုနေတဲ့ကျနော့်ကို ဒေါ်ထွေးရီနားလည်ပါတယ်။
ရွာရိပ်မှာသစ်ပင်ရိပ်တွေနဲ့အေးမြနေတယ်။ကားနောက်ကဖုန်လုံးကြီးတွေကိုထားခဲ့ပြီ။ရွာလယ်လမ်းအတိုင်းကားအရှိန်ကိုလျော့မောင်းရင်း သဉ္ဇာ့ကိုတွေ့ရင် ??စဉ်းစားရင်း ဘာမှထွက်မလာ။ရင်တလှပ်လှပ်ခုန်နေတာသာ ပိုကျယ်လောင်လာနေတယ်။ခြံထဲ ကားထိုးရပ်တော့
“ သား ဟွန်းတီးလိုက်"
“ တီ တီ တီ"
သဉ္ဇာ တစ်ပတ်လျိုဆံထုံးလေးနဲ့အကျီခပ်နွမ်းနွမ်းကို သပ်ရပ်စွာဝတ်ထားပြီး လူကောင်တောင့်လာတာကလွဲလို့ အရင်အတိုင်း မျက်နှာကတော့မရွှင်လန်းသလိုပဲ။ကားတံခါးဖွင့်ဆင်းလာတဲ့ဒေါ်ထွေးရီတွေ့မှ
“ သြော်အမေ့ အိမ်ကကားမဟုတ်တော့ လေတဲ့
ကျနော့်ကိုမမြင်ဘူး။ကားတစ်ဖက်မှာကျနော်ရပ်နေမိတယ်။
“ သမီး သဉ္ဇာ ကြည့်စမ်း ဘယ်သူလဲလို့"
ကျနော့်ဘက်လှည့်ပြီး ကြည့်တယ်။ကျနော့်ကို သေသေချာချာကြည့်တယ်။အံသြသွားတယ် ဆွံအသွားတယ်။ပြီးတော့ သဉ္ဇာချာခနဲ လှည့်ထွက်ပြေးတော့
ဒေါ်ထွေးရီ က
“ သမီး သမီးလေး"
“ သား လိုက်ပါအုံး"
သဉ္ဇာ့ကို ဒေါ်ထွေးရီ ယောကျ်ားအခါခါပေးစားခဲ့ပေမဲ့ငြင်းခဲ့တယ်လို့ဆိုတယ်။ကျနော်နဲ့ သဉ္ဇာရဲ့အချစ်ရေးကို ခွဲပစ်လို့ရပေမဲ့ သဉ္ဇာရဲ့ ကျနော့်အပေါ်ထားတဲ့စိတ်ကို နှိမ်နင်းလို့မရတဲ့အဆုံး ဒေါ်ထွေးရီ သဉ္ဇာကို ရွာမှာ ခပ်နွမ်းနွမ်းနဲ့အိမ်စောင့်သဘောလိုထားခဲ့တာအခြားသမီးတွေကိုအဆောင် အယောင်ပေးပေမဲ့ သဉ္ဇာ့ကိုတော့ မပေးခဲ့ဘူး။ဒေါ်ထွေးရီ ငိုတယ်။
“ သဉ္ဇာ သဉ္ဇာ "
ကျနော်ခေါ်ရင်းပြေးလိုက်သွားတယ်။လယ်ကွင်းထဲက ဇီးပင်တစ်ပင်အောက်မှာ သဉ္ဇာ့ကို ဖမ်းတားနိုင်လိုက်ပြီ။ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။သဉ္ဇာ ငိုနေတယ်။သဉ္ဇာ ငိုတော့ကျနော်လည်း မျက်ရည်တွေကျ။သဉ္ဇာနားမှာ နားပေါက်ကဟောင်းလောင်းနားကပ်ကလေးတရံတောင်ဆင်ထားတာမတွေ့။
သဉ္ဇာ အားရအောင်ငိုချလိုက် အချစ်ရယ်။ဇီးပင်ရိပ်မှာ သဉ္ဇာ အငိုတိတ်သွားတဲ့အထိ။ကျနော်ဘာစကားမှမပြောထွေးပွေ့ထားတယ်။သဉ္ဇာ ရှိုက်သံတိတ်သွားတော့မှ
“ သဉ္ဇာ ကိုယ်လည်းအိမ်ထောင်မပြုဘဲ သဉ္ဇာ့ကို ခုထိစောင့်နေတာ ခုတော့အားလုံးပြီးပါပြီ အိမ်ပြန်ရအောင်နော်"
သဉ္ဇာ့ကို အမြန်ဆုံးလက်ထပ်ပြီး အတူတူနေဖို့ ဆိုင်းပြင်းရတော့မယ်။သဉ္ဇာ့ကို တခါတည်းကားပေါ်တင်ခေါ်ပြီး။မြို့ခေါ်လာခဲ့တယ်။ဒေါ်ထွေးရီ သဉ္ဇာ့ကို လက်ဝတ်လက်စားတွေဆင်တယ်။အဝတ်အစားကောင်းပေ့ဆိုတာသွားဝယ်။ပြီးတော့ beauty saloon မှာ ခေါင်းကနေခြေအထိ သတော့တယ်။
အမေနဲ့ ပထွေးရောက်လာပြီး ရပ်ကွက်ထဲက လူကြီးတွေရှေ့မှောက်မှာ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းမဂ်လာပွဲလုပ်တယ်။ချိပ်ထမီဝမ်းဆက်နဲ့လှလိုက်တဲ့ သဉ္ဇာ။ရင်ခုန်သံတွေအသစ်ဖြစ်စေခဲ့ပြီ။မဂ်လာဆောင်ကို ဒေါ်ထွေးရီက အကြီးအကျယ်လုပ်ခြင်တယ်။ အားလုံးသူကျခံမယ်ချည်းအမေနဲ့ပထွေးက ကျနော်တို့နေတဲ့အိမ်ကို အပြီးအပိုင်လွှဲပေးမယ် ။မဂ်လာဆောင်ကုန်ကျငွေပါတာဝန်ယူမယ် ပြောလာတယ်။
ကျနော့်ပိုက်ဆံနဲ့ သဉ္ဇာကို တင့်တင့်တယ်တယ်လက်ထပ်ယူခြင်တာ ။ကျနော့်ကို သာမန်လခစားဝန်ထမ်းဆိုတာလို့ပဲ သိထားတာကြောင့်လဲပါတယ်။ကျနော်လူကြီးတွေရှေ့မှောက်မှာပဲ တရိုတသေပြောတယ်။
သဉ္ဇာ နဲ့ ကျနော် မဂ်လာပွဲကုန်ကျမယ့်ငွေကို မိဘမဲ့ကလေးတွေအတွက်လှူပြီး ဘုန်းကြီးရှေ့မှာ ရေစက်ချသာဓုခေါ်မယ်။မဂ်လာပွဲကုန်ကျငွေ ဘယ်လောက်ကုန်ကုန်ကျနော်ကျခံနိုင်ပါတယ်။ဒေါ်ထွေးရီကျနော့်အမေနဲ့ပထွေးတို့က မယုံဘူး။ဒီတော့ ကျနော်ဘဏ်အသီးသီးမှာအပ်ထားတဲ့ ဘဏ်စာအုပ်တွေကို အသင့်ယူလာတဲ့သားရေအိတ်ထဲကထုတ်ပြီး ချပြလိုက်တယ်။
ကျနော့်နာမည်နဲ့ပါ တစ်အုပ်ကို သိန်း ၅ ရာစီရှိပါတယ်။အားလုံးဝိုင်းကြည့်ကြတယ်။အကုန်လုံးအံ့သြနေကြတာပေါ့။ကျနော်မနက်ဖြန်ရန်ကုန်ပြန်မယ်။လုပ်ငန်းတွေသိမ်းစရာရှိတာသိမ်းမယ် လည်ပတ်စရာရှိတာကို ရှယ်ယာသမားနဲ့လွှဲဖို့လုပ်မယ်။ပြီးတာနဲ့ မဂ်လာဆောင်မလား မဂ်လာဆွမ်းကြွေးလှူမလားဆုံးဖြတ်ကြပေါ့။သဉ္ဇာ သဘောကရော လို့လူကြီးတွေကမေးတော့ အစ်ကို့သဘောအတိုင်းပဲ ဂုဏ်ပကာသနတွေမလုပ်ခြင်ဘူး။
အေးအေးချမ်းချမ်းကုသိုလ်ယူပြီး မဂ်လာပွဲပြီးခြင်တယ်တဲ့။သဉ္ဇာ နဲ့ ကျနော် ညဘက်အတူမအိပ်ရပါဘူး။ဘာမှလည်းမဘာရပါဘူး။ဘာခြင်စိတ်ထက် သနားစိတ်ငဲ့ညာစိတ် အချစ်စိတ်ပဲရှိနေတယ်။ဒေါ်ထွေးရီ ရန်ကုန်လိုက်ခြင်တယ် ကျနော်ပြန်မလာမှာစိုးလို့ တဲ့။
၂ ရက်နေပြန်လာခဲ့မယ်လို့ ကတိပေးခဲ့တယ်။ကျနော်ဘယ်မှာနေတယ်ဘာလုပ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှအတိအကျမသိဘူးလေ။ အမေရင်းတောင်မသိဘူးဆိုတော့ ပူရှာမှာပေါ့။ သဉ္ဇာ့ပါးလေးကိုမြတ်နိုးစွာနမ်းပြီး ကိုယ်ကတိပေးတယ်ဒီတခါဒို့ဘယ်လိုအကြောင်းနဲ့မှမဝေးကြတော့ဘူး။မသူဇာဆီသွားပြီး ကျနော့်မပြီးပြတ်တဲ့လုပ်ငန်းတွေ လွှဲပေးတယ်။ မသူဇာက စားသောက်ဆိုင် စင်တင်ဘက်ပြောင်းခြင်တယ်။ သူတစ်ယောက်တည်းမလုပ်ခြင်ဘူး။ကျနော့်ကို ရှယ်ရာတစ်ဝက်ပါစေ့ခြင်တယ်။
လောလောဆယ်တော့ သူလုပ်ထားမယ်။ကျနော့မဂ်လာကိစ္စပြီးစီးပြီး ၂ လလောက်အနားယူပြီးမှ ဝင်လုပ်ဖို့ ပြောတာနဲ့သဘောတူလိုက်တယ်။ မသူဇာက လက်ဖွဲ့ငွေသိန်းတစ်ရာနဲ့ကျနော့်ပိုငွေသိန်းတစ်ရာ့ငါးဆယ်ငွေသားချည်းထည့်ပေးလိုက်တယ်။ကျနော့်ကားလေးအပေါ် လိုအပ်တာတွေဝယ်တင်ပြီးပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ထဲမှာ လူစုစု ဆူညံညံနဲ့။ကောင်မလေးတံခါးဖွင့်ပေးတော့ ကားမောင်းသွားလိုက်တယ် ။ဒေါ်ထွေးရီတအံတသြကောင်မလေးကို အထုပ်တွေကူသယ်ခိုင်းရတယ်။
သဉ္ဇာအပြေးကလေးထွက်လာတယ်။အကို တဲ့ ။ ရော့ သဉ္ဇာ ဒါငွေထုပ်ပဲ ကိုယ်တို့နေမဲ့အခန်းထဲ ထည့်ထား။လူကြီးအတော်များများဧည့်ခန်းထဲမှာသောက်နေကြတယ်။ဒေါ်ထွေးရီခမျာ သမက်မတော်ခြင်ဘဲ လင်တော်ခြင်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့ ကျနော့်လုပ်ငန်းတွေကြောင်းအတိုချုံးပြောပြလိုက်တယ်။
ဘာလုပ်ငန်းလုပ်တယ်တော့မပြောဖူးပေါ့။နယ်တွေကအထင်သေးတတ်တယ်လေ။ခဏတာ ဝင်ရောပြီး အခန်းထဲဝင်တော့ သူ့ညီအမတွေနဲ့စကားပြောနေတဲ့ သဉ္ဇာ လိုက်လာတယ်။အခန်းတံခါးချက်ချလိုက်ပြီး ဆတ်ခနဲ သဉ္ဇာနုတ်ခမ်းကိုစုပ်လိုက်တယ်။ပထမတော့ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့။သဉ္ဇာမျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းကျသွားတော့မှ
“ သဉ္ဇာ ကိုယ်ကတိတည်တယ် မဟုတ်လား"
“ ဟုတ်ကဲ့"
“ ကိုယ်သိပ်ချစ်တယ်ကွာ"
“ ဒီကလည်း သိပ်ချစ်တာကို"
နှပ်မယ်ကြံသေး။ဒေါ်ထွေးရီ တံခါးလာခေါက်တယ်။သားနဲ့သမီးထွက်ခဲ့အုံး ဧည့်သည်တွေရောက်လာလို့။မိတ်ဆက်ပေးမလို့တဲ့။တော်တော်နဲ့ မပြီးဘူး။ဝိုင်းသိမ်းတော့ သဉ္ဇာအိပ်ပျော်နေပြီ။မဂ်လာဆွမ်းကြွေးလုပ်ဖို့ မိဘမဲ့ကလေးတွေအတွက်လှူဖို့နဲ့။အလုပ်တွေရှုပ်လူတွေရှုပ်ဆိုတော့
သဉ္ဇာ နဲ့ ကျနော် ဘာမှမဘာရရှာဘူး။ကျေနပ်တာတစ်ခုက သဉ္ဇာသိပ်ပျော်နေတာကိုပဲ။မဂ်လာဦးညလည်း မဘာရပါဘူး။ဧည့်သည်တွေနဲ့ဖွေးဖွေးထွေးထွေးညီအစ်မတွေကျောင်းပြန်တဲ့ နောက်နေ့ညမှာ အိမ်ဖော်ကောင်မလေးရယ် ဒေါ်ထွေးရီရယ် ကျနော်တို့ညားခါစမောင်နှံရယ်ပေါ့။
အားလုံးအိပ်ကြပြီဆိုမှ သဉ္ဇာနဲ့ကျနော်တစ်ကပြန်စရတယ်။သဉ္ဇာကတောသူအရိုးခံလေးဆိုတော့ နုတ်ခမ်းစုပ်တာမှာတင် ရင်တလှပ်လှပ်ခုန်နေရှာတယ်။ပါကင်ဖွင့်ဖူးသားပေမဲ့ ပြန်စိသွားလောက်ပြီလေ။ခုဟာက ဟိုတုန်းကဖိုးသားဟာမျိုးမဟုတ်တော့သတိထားလုပ်ရမှာ။ကျနော်အခန်းပြင်ထွက်မီးတွေမှိတ်ပြီး အကဲခတ်တော့
ဒေါ်ထွေးရီမအိပ်သေးဘူးအခန်းတံခါးစေ့ထားတယ်။အသံဗလံနားစွင့်နေတာဖြစ်မယ်။ကျနော်တို့အခန်းတံခါးကိုလည်းစေ့ရုံစေ့ထားပြီး ညအိပ်မီးဝါဝါလေးထွန်းထားလိုက်တယ်။သဉ္ဇာကရှက်နေတယ်။မိန်းမရယ် ကိုယ်ယောကျ်ားကိုမရှက်ပါနဲ့လို့ပြောမှ အဝတ်အစားတွေချွတ်ပေးတယ်။ပထမဆုံးနူးနှပ်တဲ့အဆင့်မှာ သဉ္ဇာညီးသံလေးထွက်လာတယ် ဟိုအရင်ကသဉ္ဇာလိုးတာတောင်အသံမထွက်။အခုတော့ အသံတိုးတိုးလေးထွက်ညည်းလာတယ်။သဉ္ဇာနာမှာစိုးလို့ နူးနပ်ပေးနေရတာ။နို့ကလေးတွေကို ယုယစွာညှစ်ကိုင် လျှာနဲ့ ရစ်ပတ်ခွေ စုပ်တာ
“ ပြွတ် ပလပ် ပလပ်"
အသံကျယ်အောင်စို့တော့ သဉ္ဇာ ခေါင်းလေးမော့လို့ ဗိုက်သားအတိုင်းလျှာထိုးဆင်းလိုက်တယ်။ဗိုက်သားတွေ နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်နဲ့ ချက်တိုင်ထဲ ထိုးဝင်လိုက်ပြီး ဆီးစပ်ဆီဆင်းတော့
“ အစ်ကို ဘုန်းနိမ့်ကုန်လိမ့်မယ်"
ဒါပေသည့် အဖုတ်နံ့လေးက ကျနော့်ကို စိတ်ကြွစေတယ်လေ။စက်ပတ်နုတ်ခမ်းလွှာကလေးက စက်ပတ်ဝကို အုပ်ထားတယ်လေ လျှာနဲ့ တံခါးတွန်းဖွင့်သလို ဖွင့်ပြီး ကလော်လိုက်တော့
“ အား အ အစ်ကို အ"
ခါးတွေကော့ပြီး ကျနော့်ခေါင်းကို ကိုင်ထားတယ်။
“ ပလပ် ပလပ် ရွှတ်"
“ အား ရှိ ..အား"
အစိကလေးကို လျှာနဲ့ပတ်ချာလည်ယက်ပေးတော့ ကျနော့်ခေါင်းကို အတင်းဖိထားတယ်။အပြန်အပြန်အလှန်အလှန်ယက်ပေးရင်း သဉ္ဇာ့ကို အခန်းတံခါးဖက် ခေါင်းထိုးစေပြီး ပေါင်ကလေးကို ဖြဲ ။လီးနဲ့အဖုတ် ပွတ်ခါ စောက်ခေါင်းဝလေးမှာတေ့ တဖြည်းဖြည်းဖိသွင်းလိုက်တယ်။အပျိုပဲလေ အရည်ထွက်နေတာမို့
“ ဗြစ်ဗြစ် ဒုတ် ဒုတ် ဘွတ်”
သဉ္ဇာ လက်ကလေးနဲ့အသာတွန်းထားတယ်။အဆုံးထိဝင်သွားပြီလေ။သဉ္ဇာ အသက်ရှူသံပြင်းနေတယ်။ခါးကလေးကိုကိုင်ပြီး တချက်ခြင်းဆောင့်တယ်။
“ ကျိ ကျိ "
ကုတင်ကမြည်တယ်။
“ အ အ အ ရှ် အင်း”
သဉ္ဇာကအော်တယ်။လက်ထောက်ခါတဆုံးထိ ထုတ် တဆုံးထိသွင်း အချက်နှစ်ဆယ်လောက်လုပ်တော့သဉ္ဇာကျနော့်လက်တွေကို ကိုင်ထားတယ်။အရှိန်မြင့်လိုက်ပြီ။
“ ဖတ် ဖတ် ပြွတ် ပြွတ် ကျိ ကျိ အား အ အား အား”
စေ့ထားတဲ့ အခန်းတံခါး နားမှာ လူရိပ်မြင်ရတယ်။ပြီးတော့ ရပ်နေတယ်။ဒေါ်ထွေးရီလေ။သမီးကိုလိုးတာ အမေကကြည့်နေတယ်ဆိုတော့။တအားလိုးလို့ကောင်းတာပဲ။သဉ္ဇာခြေနှစ်ဖက်ပုခုံးပေါ်တင်ပြီးတော့ကို ဆောင့်လိုးပစ်တယ်
“ အား အမေ့ အား အကို အား"
သဉ္ဇာနည်းနည်းတော့နာလိမ့်မယ်။နာပေမဲ့လည်း အရည်တွေထွက်လာတယ်။သဉ္ဇာအတင်းဖက်လာတော့ ကျနော်ပြန်ဖက်ပြီး တဝုန်းဝုန်းနဲ့ကျူံးတော့တာပေါ့။
“ အား အကိုရယ် ဆောင့်ပါ နာနာ အားအ ကိုရယ်”
သဉ္ဇာ ငြိမ်ကျသွားပြီ။အရည်တွေက ကျနော့်လိင်တံတစ်ခုလုံးပြစ်တွဲစိုရွဲနေတယ်။ဖြည်းဖြည်းကလေး ညှောင့်ရင်း ကစ်ဆင်ဆွဲတော့ သဉ္ဇာအငမ်းမရပြန်စုပ်တယ်။ဒီတော့ နို့ကလေးကို ကိုငိပြီးလိုးပေးလိုက်တယ်။သဉ္ဇာ့ကို ဆွဲထူပြီးလေးဘက်ထောက်ခိုင်းတယ်။သဉ္ဇာ မကုန်းတက်လို့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကားခိုင်းပြီးခါးကို နိမ့် ခေါင်းကိုမော့ခိုင်းအဖုတ်အဝမှာ လီးကိုကိုင်ပြီးမွှေလိုက်တယ်။
ဂေါ်လီတွေ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဝင်သွားတာကို သဉ္ဇာကော့နေတယ်။ဒေါ်ထွေးရီ ကြည့်နေတယ်။တချက်ခြင်းဆောင့်တယ်။
“ အား အမလေး သေပါပြီ အကိုရယ်”
ခါးကုံးပြီး ဖင်ရှုံ့လို့ လက်နဲ့ဖိရတယ်။
“ အောင့်တယ် အကိုရဲ့ ကျွတ် ကျွတ်”
ခြေထောက်ကို သဉ္ဇာဖင်အပေါ်ကနေ လိုးတော့တယ်။
“ အား အား.ကျိ ကျွိ အား အမေ့ အား”
ဂေါ်လီတွေ တဗြုန်းဗြုန်းကစားနေကြတာသဉ္ဇာ မခံစားနိုင်။ဒူးထောက်ကွေးပြီးသဉ္ဇာ့ကို ဆွဲမတ်ရင်း နောက်ကနေ သိမ်းဖက် မျက်နှာဆွဲလှ ည့်ကစ်ဆင်ဆွဲရင်းဖြည်းဖြည်းငြိမ့်ငြိမ့်ကလေးသဉ္ဇာ ခံလို့ကောင်းနေတယ်။
“ သဉ္ဇာ နာရင် နာတယ်ပြော အောင့်ရင်အောင့်တယ်ပြော”
ကောင်းရင်ကောင်းတယ်ပြော ။အကို လေးဘက်ထောက်လိုးရတာကြိုက်တယ်။သဉ္ဇာ ခံလို့ကောင်းရင် ကောင်းကြောင်းပြောနော်"
“ အင်း”
လေးဘက်ထောက်ပြန်လုပ်ပြီး သဉ္ဇာ ဖင်လုံးလေးကို ဆွဲယူဆောင့်တာမှာ အဆုံးထိ မလုပ်ဘဲ ဆောင့်ပေးတယ်လေ။
“ ကောင်းလား "
“ ကောင်းတယ်"
ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“ အား အောင့်တယ်"
အဆုံးထိသွင်းတာမှာ နှေးနှေးသွင်းပြီးဆက်ကာဆက်ကာလိုးပေးတော့
“ ကောင်းတယ် အကို အဲ့လို မြန်မြန်လေး"
“ ဖတ်ဖတ်ဖတ် ပလွတ်ပလွတ်အား အကို နာနာဆောင့် "
ကျနော်လည်း ပြီးခြင်ပြီလေ။သဉ္ဇာ ပုခုံးကိုကိုင်ပြီး ဒဲ့ ဆောင့်ပစ်သွင်းလိုက်တာ သားအိမ်နဲ့ထိုးမိတယ်။
“ သေပါပြီ အကိုရယ်.အားအား အား ကောင်းတယ်အား"
ဒေါ်ထွေးရီ တံခါးလက်ကိုင်ဘုကို ညှစ်လိုက်သံကိုတောင် ကြားလိုက်ရတယ်။သဉ္ဇာ စောက်ဖုတ်လေးထဲ နားထားတဲ့ ကျနော့်လီးထဲက။လရည်တွေ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ဝင်သွားတာပေါ့။သဉ္ဇာနဲ့ကျနော်ညတိုင်းလိုးတာ။ ၅ ရက်မြောက်နေ့ သဉ္ဇာရာသီလာလို့နားရတယ်။
၃ ရက်လောက်ကျနော်နားရတာပေါ့။ညနေဘက် ဒေါ်ထွေးရီက ရွာမှာ ကြွေးကိစ္စနဲ့မြေကိစ္စရှင်းရမယ်ဆိုပြီး ကျနော့်ကိုခေါ်ပါလေရော။ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားရတာ။လမ်းတစ်လျှောက်ကျနော့ခါးကိုဖက် သူ့နို့ကြီးနဲ့တိုက်တယ်။ဟိုရောက်တော့ ရေမိုးချိုးပြီး သမီးအကြီးမကို ထမင်းဟင်းပို့ခိုင်းတယ်။အရက် ၂ လုံးနဲ့စားသောက်ရင်း
“ အကြွေးသမားတွေလဲ မလာပါလား”
“ ဘယ်ကလာ ငါ့သမီးလေး သက်သာအောင် မင်းကိုခေါ်လာတာ လူလိုးမလိုးဘူး”
ကျနော်လည်း မူးလာတော့
“ ငါ့မိန်းမငါလိုးတာလေ”
“ ဟဲ့ ခံနိုင်အောင်လုပ်ပေါ့”
“ နင်ကျ ခံနိုင်လို့လား:”
မျက်နှာမဲ့လိုက်သေး။
“ လာခြင်သပ စာတင်ရ မဟုတ်ဘူး အဆင်သင့်ပဲ”
ဘယ်ရမလဲ ခုံပေါ်မှာတင် ထမိန်ချွတ်ပြီး တအားဆောင့်ပစ်တယ်။အဘွားကြီးပဲ ထန်နေလို့လားမသိ။တအီးအီးနဲ့ ကျနော့်ဖင်ကို လက်နဲ့ဆွဲယူပေးနေသေး။နောက်တော့ ဖျာခင်းပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျကျနနဇိမ်ခံလိုးတော့မှ
“ မောင်ရယ် စောစောကအရမ်းနာတာပဲ..အခုလိုလေးက အရမ်းကောင်းတယ်တဲ့”
နုတ်ခမ်းဆွဲစုပ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ လီးတေ့ထားရင်း
“ မရယ် သဉ္ဇာ့ကို မယားလိုလိုးရတာဖီးမလာဘူး..ထွေးရီဆိုတဲ့ မယားကြီးကိုပဲ လိုးရတာအရသာရှိတယ်”
“ အရသာရှိရင်နေ့တိုင်းလိုးပေါ့”
“ ကောင်းပါ့မလား”
“ နင်က ငါ့လင် ငါ့သား ငါ့သမက်လေ.ငါပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်လေ”
“ ဟုတ်ကဲ့ အေးပါကွာ မိန်းမ မေမေ မမ အို ငါလိုးမကြီးရယ်”
“ စောက်ကောင် စကားသိပ်တတ်”
ဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်ပြဲပြဲကြီးထဲက အရည်ရွှဲရွှဲကျနော့် ပြောင်းဖူးကြီးကိုဖင်ပေါက်ဝမှာ တေ့ပြီးသွင်းချလိုက်တော့တဗြိဗြိနဲ့ စအိုကညှစ်တော့ကောင်းလိုက်တာ။
“ အမလေးသေပါပြီ ယောကျ်ား ဘယ်ထဲထည့်တာလဲ ..အား အမေလေး ပြန်ထုတ်ပါဆို နာတယ်လို့”
နာတဲ့လူက ကျနော့်ခါးကို ခြေနဲ့ချိပ်ထားတယ်။စောက်ဖုတ်လိုးလိုက် ဖင်လိုးလိုက်နဲ့သဉ္ဇာ့ကိုတောင် မေ့သွားရတယ် အဲဒိည ။ ။
ပြီးပါပြီ။
