ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၅ )

   ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၅ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း 

နတ်ဆေး ရေးသည်။

မောင်မိုးဆွေ..

ဟုတ်ပါတယ် …ကျနော် မိုးဆွေပါ …သူကြီး...

ဦးချမ်းသာ  …သူကြီးဘခက် အပါအဝင်အားလုံးကအံ့အားသင့်နေကြသည် မိုးဆွေကာ ဦးချမ်းသာကိုသေနတ်ဖြင့်ချိန်ထားချေပြီ။

မင်းကဘယ်သူလဲ..

ကျုပ်ကရဲအရာရှိတရောက်ပဲ …မန်းဂ …ဒီနယ်တဝှိုက်မှာ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေပျောက်တယ်  ခင်များတို့ဂိုဏ်းဒီနယ်ဖက်ကိုရောက်နေတယ်အသံကြားလို့ ဈေးသည်အသွင်နဲ့စုံစမ်းဖို့ရောက်လာတာပဲ

တောက်

ခင်များ …သေနတ်ကိုမချရင်… ကျုပ်သေနတ်ထဲကကျည်ဖူးတွေခင်များ ကိုယ်ထဲရောက်သွားလိမ့်မယ် …မန်းဂ

မတတ်သာတဲ့အဆုံး ဦးချမ်းသာ ခေါ် မန်းဂ ကာသေနတ်ချလိုက်ရတော့သည်။

ဦးချမ်းသာ ရဲ့သေနတ်လှေပေါ်ကို ဒေါက် ခနဲကျသွားသည်နှင့်တပြိုင်နက်… တဒိုင်း… ဒိုင်းဖြင့် ကျွန်းမျော အိမ်ကြီးဆီမှစတင်ပစ်ခတ်လာတော့သည်။  လှေပေါ်မှလူများအားလုံးလဲ လှေဝမ်းထဲဝပ်ချလိုက်ပြီး သူကြီး ဘခက် နဲ့ မိုးဆွေကာ အိမ်ကြီးဆီသို့ပြန်လည်ပစ်ခတ်တော့သည်။ထိုအချိန် အခွင့်အရေးကိုချောင်းမြောင်းနေသော် ဦးချမ်းသာမှာ ရေထဲသို့ ဒိုင်ဗင်ထိုးဆင်းသွားကာ အိမ်ကြီးဆီသို့ ငုပ်လျှိုကာ ကူးခတ်သွားတော့သည်။ 

အိမ်ကြီးဆီသို့ သာ သဲမဲနေကြချိန်ဖြစ်လို့ သူကြီးဘခက်တို့ ဦချမ်းသာကို သတိမထားနိုင်တော့ စက်သပ်ထား၍လှေမှာလဲ ရေပြင်ပေါ်တွင်တဝဲလဲလဲဖြစ်နေသည် ရဲလေး မှာလဲ ဦးချမ်းသာ ဆီမှကျန်ခဲ့သည့်သေနတ်ဖြင့် မပစ်တတ်ပစ်ဖြင့် ပစ်နေသည်။ အိမ်ကြီးပေါ်၌ကာ လူမများလှ ဦးချမ်းသာအပါအဝင်မှ ခြောက်ယောက်သာရှိသည်။သို့သော်သူတို့အားလုံးလက်ထဲမှာက သေနတ်ကိုယ်စီဖြင့်။

အဆက်မပြတ်ဝင်လာသည့် ကျည်ဆန်များကြောင့် သူကြီးဘခက်တို့လူစုကာ အခြေအနေမဟန်တော့  သေနတ်မရှိသည့် လူများကာ ဒုတ် ဓါး လက်နက်ကိုင်ဆွဲကာ ရေအောက်သို့ ငုတ်လျှို၍ အိမ်ကြီးဆီသို့ ချည်းကပ်သွားကြသည်။ယင်းအချိန်၌ သူကြီးဘခက်ပစ်လိုက်သော ကျည်ဆံမှာ ဓါတ်ဆီပုံးကိုထိမှန်သွားဟန်တူသည် ။

ဝုန်း ဆိုသော ပေါက်ကွဲသံကြီး နှင့်အတူ အိမ်ကြီး ပေါ်မှ ဦးချမ်းသာ နှင့် ၎င်းရဲ့တပည့်များအပါအဝင် အတွင်းထဲမှ ရှေးဟောင်းရုပ်ထုများမှာ လွှင့်စင်ထွက်ကာ ရေအောက်သို့နစ်မြှပ်၍ သွားတော့သည်။ ကောင်းကင်ယံကာ မီးရှုုးမီးပန်းများပန်းထွက်နေသကဲသို့ လင်းထိန်၍နေသည်။ အိမ်ကြီးမှာလဲ မီးစွဲလောင်ကာ တစစီဖြစ်နေပြီ ရေထဲ၌လဲ သွေးရောင်တို့လွှမ်းခြုံနေတော့သည် ဦးချမ်းသာ သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြင့် ရေအောက်နစ်မြှစ်သွားသည်ကိုလဲ သူကြီးဘခက်တို့တွေ့လိုက်ရသည် ဦးချမ်းသာ ကာ နိဂုံချုပ်ချေပြီ ။

အခြေအနေတွေငြိမ်သွားမှ ရဲလေးတို့ကာလသားတွေလဲ ရေအောက်သို့ရောက်သွားသည့် ရုပ်ထုများကို ငုပ်၍ဆည်ယူရတော့သည် အိမ်ကြီးကိုစွဲလောင်နေသည့် မီးညွှန့် မှာရေအောက်သို့ပင်လင်းထိန်နေသည် အချို့ ရုပ်ထုများ မှာ ပေါက်ကွဲမှု့ဒဏ်ကြောင့် ကျိုးပဲ့နေကြသော်လဲ အများစုမှ အကောင်းအတိုင်းသာရှိသည် သို့သော် သူကြီးဘခက် စိတ်ထဲ ဘဝင်မကျလှ သူ့ အဖေ လှုုခဲ့တဲ့ ကိန္နရီရုပ်ထုလေးကိုတော့ ရှာမတွေ့  ရေစီးနဲ့ပင် မျောသွားပြီလား ဒါမှမဟုတ် အရင်အကြိမ်တွေခိုးသွားတုန်းကပဲ ပါသွားတာလား တွေးနေသည်။

ရသမျှအရုပ်တွေဆည်ယူ့ပြီး ရွာသို့ပြန်မောင်းခဲ့ကြ တော့သည်။ ကျွန်းတောင်ရွာ ကမ်းစပ်၌ကာ ရွာသားများစုဝေလျှက် သူကြီးဘခက်တို့ကိုစောင့်မျှော်နေကြသည့် လူအုပ်ကြီးကိုတွေ့ရသည်။ကြိုက်ကုန်းရွာ သူ ရွာသားတချို့ကိုလဲ တွေ့ရသည် သတင်းကြား၍ရောက်လာကြဟန်တူသည်။

လှေကမ်းကပ်တော့ ရွာသားများက ဆီးကြိုကြသည် လှေပေါ်မှ ရုပ်ထုတွေကိုလဲ ဇရပ်ဆီသို့ သယ်သူကသယ်နေကြသည် ဦးချမ်းသာက မန်းဂ ဆိုတဲ့ လူဆိုးခေါင်းဆောင်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြတော့ ရွာသူ ရွာသားအားလုံမှာ ဟယ် ဟင် ဟုတ်လား နဲ့အသီးသီး အံ့အားသင့်နေကြသည် နှင်းရည် ပါ လူဆိုးအဖွဲ့ဝင် ဦးချမ်းသာ နဲ့တဖွဲ့ထဲဆိုတာသိရတော့ ပို၍ပင် မျက်လုံးပြူးရတော့သည် ကောင်မ မထင်ရဘူး ရုပ်လေးလှတပတနဲ့ လုပ်ရဲတယ်  ဟုဝိုင်းဝန်း ကြိမ်ဆဲနေကြပြီ။

အရက်သမား သားအေး ကလဲ မူးမူးရှုးရှုးနဲ့ ဒီကောင်မကို လိုးသတ်မယ်ကွာ လာတရွာလုံးသွားလိူးမယ် ဟုဝင်ပြောသည်။

သူတို့အားလုံး နှင်းရည်တို့ အိမ်ဖက်ကိုထွက်သွားကြတော့တယ်..

အောင်မောင်း နဲ့ဖိုူးထောင်း သာ ရဲလေး ကို စာနာသလို အားပေသည့်အနေဖြင့် ပခုံးဖက်ကာ နှစ်သိမ့်သည့် သဘောဖြင့်ကြည့်နေကြသည် စကားနဲ့တော့မပြော ရဲလေး နဲ့ နှင်းရည် ဖြစ်နေကြတာ သူတို့လောက်ပဲသိကြတာမဟုတ်လား။

ကိုဘခက်… အကိုဘာမှမဖြစ်ဘူးမဟုတ်လား

သူကြီးဘခက် သူ့ဘေးနားရောက်လာသည့် ဝါဝါမြင့်ကို တွေ့တော့ သူ့မိန်းမရီရီခင် ကိုလူအုပ်ထဲရှာကြည့်သေးသည် မတွေ့မှ

ဝါဝါ ဘယ်သူနဲ့လာတာလဲ

ကိုမြဒင် နဲ့

ဟုတ်လား …ဒီကောင်တွေ့သွားအုံးမယ်နော်

မတွေ့ပါဘူး …ဟိုဘက်နားထွက်သွားတယ် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သတင်းကြားလို့ ရောက်လာတာ …ကိုဘခက် ဘာမှမဖြစ်ဘူးမဟုတ်လား

ကိုယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အချစ် ရယ်… အဲ… ဝါဝါရယ်

သတိလက်လွှတ်ပြောပြီး မှ သူကြီးဘခက် ဘေးမှလူတွေကိုကြည့်မိသည် ။

ဝါဝါ ကစိတ်ပူနေတာ …ကိုဘခက် လိုက်သွားတယ်ဆိုလို့

သူ့ကို စိုးရိမ်တကြီးမေးနေတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကို ကြည့်ပြီး ဆွဲဖက်ပစ်ချင်စိတ်ကို သူကြီးဘခက် မနည်းထိန်းထားရသည်။

အဲ့ဒီအချိန် သူကြီးဘခက် မျက်လုံးဒေါင့်စွန်းထဲ ရီရီခင့် အရိပ်ကဝင်လာသည်။ရီရီခင်က သူနဲ့ ဝါဝါမြင့်ကို မျက်ထောက့်နီကြီးနဲ့ကြည့်နေတာတွေ့မှ သူကြီးဘခက် ဝါဝါမြင့်ကို နောက်မှတွေ့မယ် ဆိုပြီးနှုတ်ဆက်ကာ ရီရီခင့်ဆီထွက်သွားသည်။ သူခုဏက ကြည့်တုန်းက ရီရီခင့်ကိုမတွေ့ပါဘူး ခုမှရောက်လာဖြစ်မယ် ရီရီခင် ကသူ့ကိုမြင်တော့ ချာခနဲလှည့်ထွက်သွားသည်။

 ဒီလိုကျတော့ လဲ ငါ့မိန်းမ က သဝန်တိုတတ်တာပါလားဆိုပြီး တွေးနေတုန်း မမြင်ချင် တဲ့မြဒင် အခွက်ကို သူကြီးဘခက် မြင်ရပြန်ပြီ မြဒင်က ရီရီခင့်ကိုစကားဝင်ပြောနေတာမို့ သူကြီးဘခက် ရွာသားတရောက်ရဲ့အကွယ်ကနေမသိမသာ အကဲခတ်နေသည် မြဒင်ကတော့ သူ့ကိုမြင်ဟန်မတူ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကသာ သူရှိတဲ့ဘက်ကို တခါတခါ အကဲခတ်သလိုကြည့်ကြည့်နေပြီး မြဒင် ကိုခြေပုတ် လက်ပုတ်နဲ့ ရီမောကာစကားပြောနေသည်။ သူ့မိန်းမတော့ သူ့စိတ်ကိုစမ်းနေပြီ သူ့ကိုရွဲ့နေပြီဆိုတာ သူကြီးဘခက်သဘောပေါက်လိုက်တယ် မြဒင် ထွက်သွားတော့မှ ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ သူ့မိန်းမအနား လျှောက်သွားသည်။

ဟိုကောင် ကဘာလာပြောတာလဲ …ရီ

ဘာမှဟုတ်ပါဘူး ဒီလိုပါပဲ

ရီရီခင်က သူ့ယောကျ်ားကို အရေးမကြီးသည့်ဟန် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးအမူအရာနဲ့ မျက်နာမကြည့်ပဲပြောနေသည်။

သေချာလား… မလိမ်နဲ့နော်

ဒီတခါ ရီရီခင် သူ့ယောကျ်ားဘခက်ရဲ့မျက်နာကိုကြည့်ပြီးမှ တိုးတိုးလေး

ဟုတ်တယ်… ကျမကိုလိုးချင်လို့တဲ့ 

သူမသိဘူးအထင်နဲ့ ရွဲ့ပီးပြောတာဖြစ်နိုင် သလို တကယ်ပြောသွားတာလဲဖြစ်နိုင်တယ်လို့ သူကြီးဘခက်တွေးနေသည်။

ရှင်တောင် ဝါဝါမြင့်ကို …အဲ့လိုသွားပြောချင်ပြောနေမှာပဲလေ

သူက သူခိုးတွေမိလားမေးရုံပါ …အဲ့ဒီအကြောင်းပြောနေကြတာ

သူကြီး ဘခက် ကအဲ့လိုပြောတော့ ရီရီခင်က..

ဟွန့်  …ယုံတယ် ဆိုပြီး ခနဲ့သလိုပြောကာသူ့ရှေ့ကထွက်သွားလို့ သူကြီးဘခက်အနောက်ကလိူက်သွားသည် ဒီမိန်းမ သူကအရင် မြဒင်နဲ့ဖြစ်ပြီး ယောကျ်ားကိုကျတော့ တခြားမိန်းမနဲ့ဖြစ်မှာ သဝန်တိုတယ် တော်တော်တရားတယ်လို့သူကြီးဘခက်တွေးနေပြီး လှုပ်လီ လှုပ်လဲ့ နဲ့လျှောက်နေတဲ့ သူ့မိန်းမဖင်ကြီးကြည့်ပြီး အချိန်အခါမဟုတ် လီးကတောင်ချင်နေသည် အနောက်ကနေကပ်လိုက်သွားပြီး လူတွေမမြင်ခင်… ဖတ် ခနဲ့ တင်ပါးတခြမ်းကိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေးရိုက်လိုကိတော့ ရီရီခင်က သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ..

ရှင်ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ လူတွေနဲ့နော် တဲ့

အိမ်ရောက်ရင်လိုး ရအောင်လို့ကပ်ပြောတော့ ရီရီခင်က ဝါဝါမြင့်ကို သွားလိုးလိုက်လို့ပြန်ပြောသည်။ ဝါဝါမြင့်ကိုကလိုးပြီးပြီလို့သာ ပြောလိုက်ရင် သူ့မိန်းမ ရီရီခင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိလို့လဲ သူကြီးဘခက် တွေးနေမိသည်။

သူတို့ အားလုံး ကမ်းစပ်ကနေ နှင်းရည် ရဲ့ဆိုင်ကိုရောက်တော့ အထဲမှာနှင်းရည်ကို မတွေ့ရတော့ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေအားလုံးရှိနေပေမဲ့ နှင်းရည်ကတော့ ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားတော့သည်။ရဲလေး ရင်ထဲတမျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ သူ ဒီဝေဒနာကိုကုစားရအုံးမည် နှင်းရည်ကို မေ့နိုင်အောင်ကြိုးစားရအုံးမယ် သူ နှင်းရည်ကိုချစ်ခဲ့တာပဲ ။

မိုးဆွေက ဦးဆောင်ပြီး နှင်းရည်အိမ်ထဲဝင်ရှာပေမဲ့ ဘာမှထူးထူးခြားခြားမတွေ့ရ ။

အားလုံး နှင်းရည်အိမ်ကပြန်ခဲ့တော့ မိုးပင်လင်းတော့မည်။ ဘယ်သူမှမအိပ်လိုက်ရ သူကြီးဘခက် အိမ်မှာပဲ အစည်းအဝေးလုပ်ပြီး ကျန်သေးတဲ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေးကို ဘယ်လိုထိန်းသိမ်းရမယ်ဆိုတာတိုင်ပင်ကြသည်။ မိုးဆွေက ရဲအရာရှိတရောက်ဆိုတာ ပြောပြတော့ တရွာလုံးက မိုးဆွေကို သူရဲကောင်းကြီး တရောက်လို ဝိုင်းဝန်းချီကျူးကြသည်။

လူတွေကြားထဲကနေ သူ့ကို အဓိပ္ပါယ်ပါတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ အိဝါ ကိုလဲ ရဲလေး မျက်နာချင်းမဆိုင်ရဲ ။

မိုးဆွေပြောပြလို့ နှင်းရည် ဟာ ဦးချမ်းသာခေါ် မန်းဂ ဦးဆောင်တဲ့အဖွဲ့မှာ အရေးပါတဲ့သူတရောက်နေရာကပါဝင်တယ်ဆိုတာလဲ သိလိုက်ရသည်။ခေါင်းဆောင် မန်းဂ မရှိတော့ပေမဲ့ ဒုတိယခေါင်းဆောင် နဲ့ကျန်သေးတဲ့အဖွဲ့ဝင်တွေရှိနေနိုင်သေးကြောင်း သူတို့စခန်းဟာ ကျွန်းတောင်ရွာကနေ မိုင် ၃၀ လောက်ဝေးတဲ့ အထက်တောထဲမှာရှိနိုင်ကြောင်း အတိအကျမဟုတ်ပေမဲ့  တခါတရံမှာ ထိုနေရာဝန်းကျင်လောက်မှာ ယာယီသဘောမျိုးစခန်းချတတ်တယ်လို့ သတင်းရထားကြောင်း မိုးဆွေကဆက်ပြောသည်။

သတင်းထူးရင် ကျန်တဲ့အဖွဲ့ဝင်တွေကို မိရင် အကြောင်းကြားမည်ပြောပြီး ရဲအရာရှိမိုးဆွေလဲ သူကြီးဘခက်အပါအဝင် ရွာသားတွေကို နှုတ်ဆက်ကာ ကျွန်းတောင်ရွာကနေထွက်ခွာသွားတော့သည်။ရွာသားတွေလဲ လူစုခွဲကာ ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။

နေ့လည်ပိုင်ရောက်တော့ အောင်သာမြို့ကရဲတွေရောက်လာပြီး ညကသူတို့နဲ့ ပစ်ခတ်ခဲ့ကြတဲ့ ကျွန်းမြော အိမ်ကြီးနဲ့ ဦးချမ်းသာတို့အလောင်းတွေကိုလဲ ရှဖွေရှင်းလင်းရေလုပ်ကြပြီး တွေ့တဲ့အလောင်းကတွေ့ မတွေ့တဲ့အလောင်းကမတွေ့ မတွေ့တဲ့အထဲ ဦးချမ်းသာလဲပါကြောင်း ရဲလေးပြန်ကြားရသည်။

ဝေဒနာကိုကုစားဖို့ ရဲလေး သံချောင်ရဲ့အရက်ဆိုင်ကိုပုံမှန်ရောက်ဖြစ်သလို ရွပြင်က မြင့်ဦး ရဲ့ထန်းတောထဲလဲအသွားမပျက် နှင်းရည် နဲ့ပျော်ပါးခဲ့ကြတာတွေကို ရဲလေး ချက်ချင်းမေ့မရ နှင်းရည် သူ့ကိုလီးစုပ်ပေးခဲ့တာ ပဲစင်းငုံတန်းထဲမှာ ဖင်ကုန်းပီးအလိုးခံခဲ့တာတွေ ကျော့ရှင်းပြီး အချိုးအစားကျလှတဲ့နှင်းရည် ရဲ့ ပုံရိပ်တွေက သူ့အာရုံထဲကနေ မောင်းထုတ်ရခက်လှသည်။ ဦးချမ်းသာကို အလိုးခံနေတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ ပုံရိပ်တွေကို မြင်ယောင်ပြန်တော့ လက်ထဲ အရက်ခွက်ကို တဂွပ်ဂွပ်နဲ့အဆက်မပြတ်မော့မိတော့သည်။

နောက် တပတ်လောက်အကြာမှာ အိဝါ ရဲ့ မင်္ဂလာသတင်းကြားရပြန်တော့ ရဲလေး စိတ်ထဲဟာလာ ဟင်းလင်းကြီးဖြစ်နေသည်။ ဒီအချိန်မှာ အိဝါ အပေါ် ထားတဲ့သူ့ခံစားချက်ကို ရဲလေး ပြောမပြတတ် သေချာတာက သူ့ကို ချစ်တဲ့ မိန်းကလေးတရောက်ကို ထပ်ပြီးဆုံးရှုံးရအုံးမယ်ဆိုတာကိုပဲ

အိဝါ ရဲ့သတို့သားလောင်းက အောင်သာမြို့ က ကျော်စွာ ရဲလေးသိပ်တော့မအံ့သြ သူကိုယ်တိုင် အိဝါကို ကျော်စွာဆိုတဲ့ကောင်ဖြုတ်နေတာမြင်ခဲ့ပြီးပြီပဲ ။

မနက်ဖြန် အိဝါတို့ မင်္ဂလာဆောင်နေ့ပဲ သူတို့ရွာမှာအရင်ဆောင်ပြီး နောက်မှမြို့မှာတခါပြန်ဆောင်မယ်တဲ့ ။မဏ္ဍပ်ဆောက်တဲ့ဆီကိုလဲ ရဲလေး မသွား သွားမဆောက်ကူ နေ့လည်ထဲကမြင့်ဦး ထန်းရည် ဆိုင်မှာ သူတရောက်ထဲ ဆိုင်ရှင်မြင့်ဦး နဲ့ သူနဲ့ပဲရှိတယ် ကျန်တဲ့ကာလသားတွေကတော့ သူကြီးအိမ်မှာ ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်လုပ်ကူနေကြတယ် ။ သူ့တကိုယ်လုံးလဲ ထန်းရည်တွေနဲ့ရွှဲစိုးနေပြီ မျက်လုံးထဲ နှင်းရည် မျက်နာလေးပေါ်လာလိုက် ခေါင်းကနေ ထန်းရည်အိုးနဲ့လောင်းချလိုက်နဲ့  မြင့်ဦး လဲ မနိုင်တော့လွှတ်ထားလိုက်ရပြီ။

ညနေစောင်းလို့ အမှောင်ထုစဝင်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ ရဲလေး မှောက်သွားပြီး ။

အချိန်ဘယ်လောက်ကြာကြာ မှောက်သွားလဲမသိ ရဲလေး သတိရလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိေ့တာ့ ကောင်းကင်ပေါ်ကမှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ် နဲ့ကြည့်လေးတွေကိုမြင်မှ အားယူပြီးကုန်းထလိူက်တယ် သူနဲ့မျက်နာချင်းဆိုင်မှာ ပထမဆုံးတွေ့လိုက်ရတဲ့ သူက အိဝါ ရဲလေး ခေါင်းကိုတချက်ခါလိုက်တယ် သူနိုးနေပြီပဲ အိပ်မက်မဟုတ်ပါဘူး။

သတိရပြီလား

အိဝါ ရဲ့ အသံချိုချိုလေးက ရဲလေး နားထဲဝင်လာသည်။

အိဝါ

အင်းလေ လူကိုတော့မှတ်မိသေးတာပဲ

အိဝါကဘယ်လိုလုပ် အကို့ဆီရောက်လာတာလဲ အကိုကရော ဘယ်ရောက်နေတာလဲ

ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလဲကြည့်အုံးလေ

ရဲလေး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်တော့  သူနဲ့ အိဝါ ရောကိနေတာ ချောင်းစပ်တနေရာက လှေပေါ်မှာ ဒါရွာပြင် သချိုင်းကုန်းအောက် ဖက်က ကမ်စပ်ပဲ။သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာလဲ သူ့အဝတ်အစားတွေမဟုတ်တော့ပဲ ဘယ်သူ့အဝတ်အစားတွေမှန်းမသိတဲ့ ဟာတွေနဲ့။

အကို့ကိုရှင်းပြအုံးလေ အိဝါ ဒီအဝတ်အစားတွေကရောဘယ်သူဟာတွေလဲ

ဖေဖေ့ ဟာတွေ

ဟမ်

သူကြီးအင်္ကျီ

အင်း အကို့တကိုယ်လုံးထန်းရည်တွေနဲ့ရွှဲနေတာနဲ့ အဖေ့အင်္ကျီတွေဝတ်ပေးထားတာ အကို့ကို လှေပေါ်မှာထားခဲ့ပြီး အိဝါ အိမ်ပြန်ပြီး ဖေဖေ့အင်္ကျ ီတွေဖွက်ယူလာခဲ့တာ

ဒါနဲ့ အကို့ကလှေပေါ်ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ

အိဝါကတော့ အကို့ကိုယ်ကြီးကို ဘယ်နိုင်မလဲ ကိုမြင့်ဦးကိုအကူအညီတောင်းပြီး လှေပေါ်တွဲခေါ်ခဲ့ရတာပေါ့ ဒါတောင်သူကကြောက်နေတာ အိဝါ မနည်းတောင်းပန်ပီးမှ အကူအညီတောင်းခဲ့ရတာ ဘယ်သူမှမသိစေရဘူးလို့လေ ကိုမြင့်ဦးကအဖေ့ကိုကြောက်နေတာ..

အော် ဘာလို့လှေပေါ်ခေါ်ခဲ့ရတာလဲ အကို့ကိုလေ ပီးတော့ အိဝါကရော ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ထန်းတောထဲရောက်လာတာလဲ

အိဝါတော်တော်နဲ့ပြန်မဖြေ။တော်တော်ကြာကြာ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ ရုတ်တရက် သူ့ကိုဆွဲဖက်လိုက်လို့ ရဲလေး လန့်သွားတယ် ။

အိဝါ အကိုနဲ့မခွဲနိုင်ဘူး

အိဝါက ရဲလေး ရင်ခွင်ထဲနေငိုသံလေးနဲ့ပြောနေသည်။

အိဝါ ကမင်္ဂလာဆောင်တော့မယ်လေ ကျော်စွာတောင် အိဝါ တို့အိမ်ရောက်နေပြီဆို

မသိဘူး အိဝါ အဲ့ဒါတွေမသိဘူး သူ့လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတော့ အိဝါ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်မိပေမဲ့ တကယ်တမ်းလက်ထပ်ရတော့မယ်ဆိုတော့ အိဝါ သူနဲ့မနေချင်ဘူး သူ့ကိုမချစ်ဘူး ဟိုပွဲကြည့်တဲ့ညကလဲ အကို့ကို အရွဲ့တိုက်ချင်လို့ အကိုကြည့်နေမယ်မှန်းသိလို့ သူလုပ်တာကိုလက်ခံခဲ့မိတာ ဘာရည်းစားမှလဲမဖြစ်ခဲ့ဘူး အိဝါ ချစ်တာ အကို့ကိုပဲ အကို ရောအိဝါကို မချစ်ဘူးလား..

အဲ  …ဟို … အဲ့ဒါကလေ

ရဲလေး ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမလဲမသိဖြစ်နေတယ် ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်ကို အိဝါ ဟာစိုးမိုးမှု့ရှိနေတယ်လို့ နှင်းရည်နဲ့တွဲခဲ့စဉ်းထဲက ရဲလေး ရိပ်မိတယ် နှင်းရည် နဲ့အရင်မတွေ့ခင် အိဝါ ကိုတွေ့ခဲ့မယ်ဆိုရင် ဆိုတဲ့အထိ သူစဉ်းစားခဲ့ဖူးတာပဲ အခုသူ့ဆီ အိဝါ ရောက်လာပြီ။

အကိုမလိမ်ပါနဲ့ အကို အိဝါကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာ  အိဝါ သိတာပဲ

မျက်ရည်လေးတွေ စို့နေတဲ့ အိဝါ ကိုရဲလေး ပြန်ဖက်လိုက်တယ် အိဝါကလဲ သူ့ကိုတင်တင်ကြီးပြန်ဖက်တယ်။

အကို သိလား အိဝါ အကို့ကိုခိုးပြေးလာတာ အကိုနိုးလာလို့ မဟုတိရင် ကိုမြင့်ဦးကို ထိုင်ရှိခိုးရရှိခိုးရ ဟိုဖက်ကမ်းကို လှေနဲ့ ပို့ခိုင်းမလို့..

ဘယ်ကိုပို့ခိုင်မှာလဲ အိဝါ

အိဝါက ဖက်ထားရာက ခွာလိုက်ပြီး

ဟိုဖက်ကမ်းကိုလေ ကိုအောင်မောင်းတို့စောင့်နေတယ်

ဒီကောင်က အိဝါတို့အိမ်မှာလုပ်ကူနေတာ မဟုတ်ဖူးလား

ဟုတ်ပါဘူး သူလဲ ခင်မှုန့် ကိုခိုးပြေးသွားပြီ

ဟမ် ဟုတ်လား

အင်း သွားမယ် ဒီမှာကြာကြာနေလို့မကောင်းဘူး ကိုအောင်မောင်းကဟိုမှာ၁ ပတ် နှစ်ပတ်လောက်နေမယ်တဲ့  အဲ့နားကရွာမှာ သူ့အသိအိမ်လဲရှိတယ်တဲ့ …အော်… နေအုံး ပြော… အိဝါ ကိုချစ်လား

ရဲလေး စကားနဲ့မဖြေ။

အိဝါ  ရဲ့နခမ်းလေးကိုနမ်းလိုက်တော့

ဟွန့်… အရက်နံ့ကိုထောင်းနေတာပဲ တဲ့

အိဝါကို နှင်းရည်ထက် အရင်တွေ့ခဲ့တယ်လို့ပဲ သဘောထားပါ့မယ် အိဝါရယ်

ဒီစကားကို ရဲလေး စိတ်ထဲကပဲပြောလိုက်ပြီး လှေကြိုး ဖြုတ်ကာ တဖက်ကမ်းကိုလှော်သွားတော့သည်။

အိဝါမှာလဲ သာနေတဲ့လမင်းကြီး နဲ့ ကြယ်လေးတွေကိုကြည့်ကာကျေနပ်နေသည်။

တဖက်ကမ်းဆိုပေမဲ့ ကြိုက်ကုန်းရွာကိုတော်တော်ကြီးကျော်သွားပြီးမှ အိဝါက ပုပုတဲပျက်လေးတလုံးကိုလက်ညိုးထိုးပြမှ ရဲလေး လှေကိုကြိုးချည်ထားခဲ့ပြီး  အိဝါ လက်ကိုဆွဲကာ တဲလေးဆီကိုလျှောက်နေတုန်း နီးလာတာနဲ့အမျှ တဲထဲက အသံတွေက ပီပီသသကြားလာရသည်။

အို့  …ကိုကိုအောင်မောင်း အရမ်း ဆောင့်တာပဲ တဲလဲပြိုကျကုန်ပါအုံးမယ်

ကိစ္စမရှိဘူး အချစ်…ပြိုကျလဲ တဲကနိမ့်နိမ့်လေး တစ်တောင် တောင်မရှိချင်ဘူး

ဇွိ …ဇွိ  …ဇွပ် … ဇွပ်

အာလား …ကောင်းတဲ့  စောက်ဖုတ်ကွာ… အချစ် အဖုတ်ပီးရင် ဖင်လိုးမယ်နော် … အုန်းဆီပါတယ်မဟုတ်လား..

အုန်းဆီ တော့ မပါဘူး… ကိုကိုရယ် စားဆီတော့ပါတယ်..

အိုကွယ်… ဘယ်ဆီပဲဖြစ်ဖြစ် ချောသွားပီးတာပဲ… မှုတ်ဖူးလား …ခွိခွိ

အောင်မောင် နဲ့ ခင်မှုန်ကတော့ သူတို့မရောက်သေးဘူးအထင်နဲ့ပွဲကြမ်းနေပြီ အထဲကစကားတွေကြားတော့ အိဝါ  က ကမ်းစပ်ဖက်ကိုပြန်လျှောက်သွားလို့ ရဲလေး အနောက်ကလိုက်သွားလိုက်တယ်

အိဝါ …ဘယ်သွားမလို့လဲ

တဲထဲဝင်လို့မှမရတာ အကိုကြားဖူးလား အထဲကအသံတွေ

အိဝါ က မျက်နာလေး အောက်ငုံ့ကာရှက်နေသည်။

လာ… ဒါဆိုဟို ကောက်ရိုးပုံနားသွားရအောင်

တဲ နဲ့တော်တော်လေးလှမ်းတဲ့ ကောက်ရိုပုံဆီကို ရဲလေး အိဝါ ကိုခေါ်သွားလိုက်တယ် အိဝါ က သူ့ဘေးမှာ ကျူံကျူံ့လေးဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ထဘီတိုတိုဝတ်ထားလို့  ခြေသလုံးသားဖွေးဖွေးလေးတွေက လရောင်အောက်မှာဝင်းနေသည်။

အိဝါ  က သူ့ကိုဘာစကားမှမပြေူာသေး  အောင်မောင်းတို့ကိုတွေ့ပြီးရှက်နေပုံရလို သူကပဲစကားစပြောလိုက်တယ်။

ဒီအချိန်ဆိုရွာမှာ  အိဝါကိုလိုက်ရှာနေလောက်ပြီနော် မင်္ဂလာပွဲပျက်လို့ သူကြီးဘယ်လောက်များစိတ်တိုနေမလဲမသိဘူး အိဝါမကြောက်ဖူးလား..

ကြောက်ပါဘူး ဖေဖေကစိတ်သာကြီးတာ အိဝါကိုအရမ်းချစ်တာ ကြည့်နေ အိဝါကိုသူတို့ပြန်ခေါ်မှာ နောက်ပြီးလေ ဖေဖေကဒီရက်ပိုင်းတစ်ခုခုကိုတွေးနေသလိုပဲ ဘာတွေစဉ်းစားနေလဲမသိဘူး။

ဟုတ်လား …ဒါနဲ့ အကို့ကိုအဝတ်အစားလဲပေးတာ ဘယ်သူလဲ့ပေးတာလဲ အိဝါ

အိဝါ ရဲလေး ဖက်လှည့်လာပြီး

ဘယ်သူရှိရမှာလဲ အိဝါပဲရှိတာကို

ယောကျ်ားလေးပေမဲ့ ဒီတခါရဲလေး မျက်နာပူရပြီ သူ အောက်ခံဘောင်းဘီလဲဝတ်မထား ဒါဆိုသူ့ သူ့ကောင်ကြီးကို အိဝါ မြငိသွားပြီပေါ့..

 ဒါဆို အိဝါ အကို့တကိုယ်လုံးမြင်သွားပြီပေါ့

အဲ  …ဒါကဒီလိုရှိတယ် အကိုရဲ့

အိဝါ သူ့မေးစိလေးကို လက်ညိုးလေးနဲ့ထောက်ပြီး ချစ်စဖွယ် အမူအရာလေးနဲ့

အိဝါကလေ ငယ်ငယ်ထဲက အရုပ်ဆက်ကစားရတဲ့ဟာမျိုးဆိုရင် မျက်လုံးမှိတ်ပြီးလဲ ဆက်တတ်သလို…  ဖြုတ်လဲဖြုတ်တတ်တယ် သိလား

ပြုံစိစိနဲ့ပြောလာတဲ့ အိဝါကို ရဲလေး ပခုံးနှစ်ဖက်ကနေကိုင်ကာ အနောက်ကိုလှဲသိပ်လိုက်ပြီး အိဝါ ရဲ့ မျက်နာပေါ်နေရာအနှံ့နမ်းတော့သည်။အိဝါကလဲဒီတခါ အရက်နံ့နံတယ်မပြောတော့ လိုလိုချင်ချင်နဲ့ပဲ ရဲလေး ရဲ့အနမ်းကိုခံယူတော့သည်။

ကာရန်တွေကခက်ခက်ခဲခဲငြိစရာမလိုခဲ့ နှစ်ယောက်စလုံးအဝတ်အစားတွေမရှိကြတော့ တဲ့အချိန် နှင်းရည် လိုပဲ ကားအယ်နေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေ အပြစ်အနာအဆာမရှိ ဖြူဝင်းကာတောင့်တငိးလှတဲ့ အိဝါ ရဲ့အောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ပြီး ရဲလေး ပေါင်နှစိချောင်း ကြာဝင်ကာ အဖုတ်ဝ နဲ့လီးတေ့မလို့ လုပ်နေတုန်း..

ဟိုမိန်းမကို မေ့လိုက်တော့နော် ဆိုတဲ့ အိဝါရဲ့စကားကြောင့် ရဲလေး တုန့်ဆိုင်းသွားတယ် အိဝါ က နှင်းရည်ဆိုတဲ့မိန်းမကိုပြောတာ ကိုအောင်မောင်း မနေ့ကမှပြောလို့သိရတာဆိုပြီး မျက်လုူံးလေးမှိတ်သွားပြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ရဲလေး ရဲ့လီးကြီး ဝင်လာမှာကိုစောင့်ဆိုင်းလို့နေသည် ရဲလေး လဲ အိဝါ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနဲ့ အားလုံးသိသွားတာလဲကောင်းတာပဲ ဟုယူဆကာ  အမွှေးရေးရေးလေးတွေကြားက  စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲ သူ့လီးကို တစ်ထစ်ချင်းတစ်ချင်းထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။

ရဲလေး ကလဲ အိဝါရဲ့  နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေကာဆောင့်လိုးသလို အိဝါကလဲ သူမဖင်ကြီးကို ကောက်ရိုးပြင် ကြမ်ပြင်ကနေ လွှတ်နေအောင်ကို ကော့ ကော့ခံသည်။

ကောင်းကင်မှ လမင်းကြီးကြီးမှာလဲ ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ချစ်ရည်လူးပွဲကို ဆက်၍မကြည့်ရဲတော့သည့်အလား တိမ်ထု၏နောက်သို့ပျောက်ကွယ်ကာ သွားတော့သည်။

ယင်းအဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပွာပြီး နှစ်ပတ်ခန့်အကြာ၌  အသက် ၅ဝ ခန့် မုဆိတ်မွှေး ပါးသိုင်းမွှေးများနှင့် ထောင်ထောင်မောင်မောင် လူကြီးတရောက်သည် နှစ်လုံးပြူးသေနတ်တစ်လက်ကိုထမ်းကာ လက်တဖက်တွင်လဲယုန်သေနှစ်ကောင်အားကိုင်လျှက် တောအုပ်အတွင်း၌သတိကြီးစွာထား၍လျှောက်နေသည်။တောတန်းမှာ  ကျွန်းတောင်ရွာနှင့် မိုင် ၃၀ ခန့်သာဝေးသည်။

ညဉ်းသိုးသိုးပုံစံရှိသော်လဲ လူကြီး၏မျက်လုံးများမှာ စွန်ရဲတကောင်ကဲ့သို့ စူးရှထက်မျက်လှသည်။ လူကြီး၏စစ်ဖိနစ်ခြေလှမ်းများအောက်တွင် သစ်ရွက်ခြောက်တို့မှာ တချွပ်ချွပ်ဖြင့် အသံမြည်နေကြသည်ကလဲ စည်းချက်ကျလှသည်။

တောင်ကမူလေး တခုအပေါ်၌ ထိုးထားသော ဝါးတဲလေးနှစ်လုံးကိုတွေ့ရသောအခါ လူကြီးသည် သတိထား၍ချဉ်းကပ်သွားပြီး မလှမ်းမကမ်းမှ အပင်တစ်ပင်ပေါ်သို့တက်ကာ အပေါ်ကနေ တဲအိမ်အတွင်းထဲသို့ ကြည့်ရှု့အကဲခတ်နေပြန်သည် ။ တဲအတွင်းထဲ၌  ကြေးဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ခြင်္သေ့ရုပ်  ဆင်ရုတ် နတ်သမီးရုပ် ဘီလူးရုပ် တို့ကိုတွေ့ရပြီး ကိန္နရီ ရုပ်ထုလေးကိုတွေ့ရသည့်အခါတွင် လူကြီး၏မျက်နာပေါ်၌အပြုံးရိပ်တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်သွားသည်။

တဲအတွင်းမှ  အမျိုးသမီးတစ်ဦးထွက်လာပြီး ထိုအမျိုးသမီးကိုမြင်သောအခါ လူကြီးသည် မိန်းကလေး၏မျက်နာကိုသေချာစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။

တဲအနီး ဝန်းကျင်တွင်လဲ  လက်နက်ကိုင်လူတစ်စုကိုတွေ့ရပြန်သည်။

လူကြီးသည်  အပင်ပေါ်မှပြန်ဆင်းခဲ့ပြီး တောင်ကမူလေး၏အနောက်ဖက်သို့ ခြေသံလုံအောင်လျှောက်သွားပြီး မိုင်ဝက်ခန့်အရောက်တွင်  ဂူပုံသဏ္ဍန်စမ်းချောင်းလေးတခုကို တွေ့သဖြင့် လက်ခုပ်ထဲရေခပ်သောက်ပြီး အဝတ်အစားများချွတ်ကာ ရေချိုး၍ ၎င်း၏မျက်နာအား ရေပြင်တွင်ကြည့်ကာကျေနပ်နေသယောင်ရှိနေသည်။ ထိုအချိန်ခြေသံလိုလိုကြားသဖြင့် လူကြီးမှာ ကျောက်ဆောင်ပေါ်၌တင်ထားသော နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကိုဆွဲယူကာအကွယ်မှအကဲခတ်နေသည်။

မိန်းမချောလေးတစ်ဦး ထဘီရင်လျှားလျှက်ဖြင့်ဆင်းလာမှ လူကြီးးသည် ချိန်းထားသေသေနတ်ကိုအောက်စိုက်ချလိုက်သည်။မိန်းမချောလေးမှာ တဲအိမ်လေးအတွင်းမှထွက်လာသော သူချောင်းကြည့်နေစဉ်က တွေ့ခဲ့သောမိန်းမပင် ထိုမိန်းမမှာ သူမတစ်ဦးထဲရှိသည်အထင်ဖြင့် ထဘီကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေထဲဆင်းလာသည့်အချိန်တွင်တော့ လူကြီး၏မျက်လုံးများသည်ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်လာသည်။

ရှိုက်ဖို ကြီးငယ်အသွယ်သွယ်ဖြင့် တောင့်တင်းလှသောမိန်းကလေးကိုကြည့်ကာ လူကြီးမှာ အကြည့်မလွှဲမိ မိန်းမချောလေးမှာ တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက် စိမ်ပြေနပြေချို၍ဝမှ ရေထဲမှကုန်းပေါ်သို့ ကျောက်တုံးတစ်ခုပေါ်မှ လှမ်းအတက် ရေညှိကြောင့်ချောထွက်သွားပြီး ဒူးဆစ်ခန့်သာရှိသည့် ရေထဲသို့ လဲကျသွားပြီးတော်တော်နဲ့ပြန်မထနိုင်ဖြစ်နေမှ  လူကြီးသည်  သေနတ်ကို ကျေက်ဆောင်အကွယ်၌ဖွက၍ထားခဲ့ပြီ သူ၏ဘောင်းဘီရှည် ကိုကောက်စွပ်၍ ဆံပင်များကိုလက်ဖြင့်ထိုးဖွ၍ကိုဖွာလန်ကျဲအောင်ပြုလုပ်ကာ မိန်းကလေးအနားသို့လျှောက်သွားတော့သည်။

မိန်းခလေးမှာ လဲ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေသည့်သူမအနားသို့ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ရောက်ရောက်လာသည်ကိုမြင်၍အနည်းငယ် ရှိုးတို့ရှန်းတန်းဖြစ်သွားပြီးမှ ချက်ချင်းပင် လူကြီးအာ စူးစူးရဲရဲပြန်ကြည့်ကာ

ရှင်ဘယ်သူလဲ… ဒီနေရာကိုဘာလာလုပ်တာလဲ

လူကြီးမှာ အသံကိုအတက်နိုင်းဆုံးဖျက်ပြောလိုက်သည်။

ကျုပ်ကချောင်း တစ်ဖက်ကမ်းကပါ ဟင်းစာရှာအမဲလိုက်ရင်း မျက်စိလည်ပြီးဒီကိုရောက်လာတာ မင်းထနိုင်လား..

သူ့ကို မသင်္ကကာသလိုကြည့်နေတာကြောင့် ကျောက်ဆောင်ပေါ်ကယုန်သေနှစ်ကောင်ကို ညွှန်ပြလိုက်မှ မိန်းကလေးမှာ အနည်းငယ် စိတ်ချသွားဟန်ဖြင့် ကုန်းထကြည့်သော်လဲ ရုတ်တရက်ထမရ ခြေခွင်၍အကြောမျက်သွားဟန်တူသည်။

ထူကူအုံးလေ… ကြည့်ကောင်းနေတာလား..

လူကြီးလဲ မိန်းကလေးကိုချိုင်းအောက်ကနေလက်လျှိုကာ တွဲထူကူသည် မိန်းကလေးကလဲ လူကြီး၏လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ကာ ထလာသည် လူကြီး၏လက်တွေက မိန်းကလေးရဲ့ နို့အုံတခြမ်းကို ဖိမိနေသော်လဲ မိန်းကလေးကတော့ သတိထားမိဟန်ပင်မရှိ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့်ပူးကပ်ကာနေတဲ့ မိန်းမကလေးရဲ့အထိအတွေအတွေ့ကြောင့် လူကြီးမှာ လီးပင်တောင်လာပြီ ကုန်းပေါ်ရောက်တော့ ကျောက်ဆောင်တခုကိုမှီကာ မိန်းကလေးကိုချပေးပြီး ခြေချင်းဝတ်နေရာကိုအနည်းပယ်နှိပ်နယ်ပေး ကွေးဆန့်လုပ်ခိုင်းရာ တဖြည်းဖြည်းချင်လှုပ်ရှားလာနိုင်၍ တရောက်ထဲထလာနိုင်သည်။

မရည်ရွဲပဲ လူကြီး၏အကြည့်တွေက အမွှေးအမျှှုင်မရှိ ဖြူဝင်းစိုရွှန်းနေတဲ့ မိန်းကလေးရဲ့ ပေါင်ကြားနေရာကို

ရောက်ရောက်သွားတာကို သိသော်လဲ မိန်းကလေးမှာတွေ့စကလိုရှက်ရွံ့ဟန်အလျှင်းမရှိ လူကြီးကိုပင် မျက်လုံးရွှဲကြီးတွေဖြင့်ပြန်ကြည့်နေပြီးမှ သူမအဝတ်အစားတွေရှိတဲ့ဆီကို ထွက်သွားသည်။ လူကြီးမှာ ရမ်းခါ၍တင်းကားနေတဲ့ မိန်းမကလေး၏တင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ကာ တံတွေးပင်မျိုချမိသည်။

ထိုစဉ် မိန်းကလေးမှာ သူမအဝတ်အစားတွေရှိတဲ့ ဆီသို့မရောက်မှီ ရုတ်တရက် လူကြီးဆီသို့ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ပြန်လျှောက်လာသည် ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်းမိန်းကလေး၏ နို့အုံကြီးများမှာ တုန်ခါနေပြီး ခါးသိမ်သိမ်လေးအောက်မှ တင်သားကြီးတွေမှာလဲ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။

ရှင့်ကိုကျေးဇူးတင်တယ် …ကျေးဇူးဆပ်တဲ့အနေနဲ့

မိန်းကလေးမှာ စကားကိုဆက်မပြောပဲ လူကြီးနှင့်မျက်နာချင်းဆိုင် ကိုယ်ချင်းထိလုမတတ်ကပ်သွားပြီး လူကြီး၏ပေါင်ဂွကြားမှဖုထစ်နေတဲ့နေရာကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးမှ

ရှင်ကအဆင်သင့်တောင်ဖြစ်နေပြီပဲ …ဟုဆိုကာ ဘောင်ဘီအတွင်းထဲသို့ သူမရဲ့လက်သွယ်သွယ်လေးကိုထိုးထည့်ကာ လဥတွေကိုဆုပ်နယ်နေသည်။လူကြီးလဲ ၎င်းး၏ ခပ်နွမ်းနွမ်း ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချပေးလိုက်ချိန်တွင် လီကြီးမှာ နေရောင်အောက်တွင် တိုက်ပွဲဝင်ရန်အသင့်အနေအထားဖြင့်ထွက်လာတော့သည်။

မိန်းကလေးမှာ သူမရဲ့လျှာလေးကိုတစ်ချက်သပ်လိုက်၍ လူကြီး၏လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်ကာ ကုန်းစုပ်တော့သည်။ မနားတမ်းစုပ်သလို ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုလဲပါးစပ်ထဲထည့်ကာငုံသည်။ထို့နောက်တွင် လူကြီးက ကျောက်ဆောင်ကိုမှီကာထိုင်၍ ပေ့ါင်ကားပေးထားချိန်တွင်လဲ မိန်းကလေးမှာ လူကြီးပေါင်ကြားလေးဘက် ထောက်ကာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုပ်သည်။ လူကြီး၏ပေါင်ကြားနှင့် လီးပေါ်မှာလဲ မိန်းကလေး၏သွားရည်များဖြင့် ရွှဲစိုလို့နေသည်။

မိန်းကလေး မှာ သူမစိတ်ကြိုက်လီးစုပ်လို့ဝမှ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပူးကပ်ကာ တံတွေးထွေးချ၍ နို့ဂွင်းတိုက်ပေးပြန်သည်။

လူကြီးလဲ မိန်းကလေးရဲ့ ပျစ်နှစ်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကြား ရင်ညွှန့်နားမှဲ့နက်လေးကြားက ထိုးထိုးထွက်လာတဲ့ သူ၏လီးကြီးကို အရသာခံကာကြည့်ရင်း ဒီမိန်းမကို ဘယ်လိုပုံစံ ဘယ်လို လိုးပစ်မယ်စဉ်းစားကာနေတော့သည်။

တချိန်ချိန်မှာ သူလိုချင်တဲ့ပစ္စည်းတစ်ခုကို ရဖို့အတွက် ဒီမိန်းမဟာအသုံးဝင်ချင်ဝင်လာနိုင်တယ် မဟုတ်လား။ဤမျှဆိုလျှင် စာရှု့သူများအနေနှင့်လဲ မိန်မချောလေး နှင့် လူကြီးတို့မှာ နှင်းရည် နှင့် သူကြီးဘခက်တို့ဖြစ်ကြောင်းရိပ်စားမိလောက်ပေလိမ့်မည်။

နတ်ဆေး

ပြီးပါပြီ

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၄ )

  ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၄ )

နတ်ဆေး ရေးသည်။

ညတုန်းက ဝါဝါမြင့် ပြောလို့ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ရှေးဟောင်းရုပ်တုတွေအခိုးခံရတယ် ကြားတုန်းက ဖာသိဖာသာနေခဲ့တဲ့ ဦးဘခက် အခုသူ့ရွာအထိပါကူးစက်လာတော့ မသိသလိုနေလို့မရတော့ ။သူခိုးကသူတို့ ရွာဖက်ထိကူးလာပုံရတယ်လို့လဲတွေးမိနေသည်။

အဲ့ဒါသူကြီးကို ဘုန်းဘုန်းနဲ့ ဦးချမ်းသာက လာပြောခိုင်းလို့ကျနော်လာပြောတာ.

ဦးချမ်းသာဆိုတာ ကပ္ပိယဆိုလဲဟုတ် ရုတ်တုတွေကိုထိမ်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရတဲ့ ဘုရားလူကြီးတစ်ဦး။ဖိုးကောက် ထွက်သွားတော့မှ ဦးဘခက် မျက်နာအမြန်သစ်ပြီး ထမင်းတောင်စားမသွား ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုထွက်သွားတော့သည်။ကျောင်းရောက်တော့ ဦးချမ်းသာနဲ့အတူ ကျေးရွာလူကြီးတချို့ရောက်နေကြပြီ။

လာ …ဒကာကြီး ဘခက်..

ဦးဘခက် ဘုန်းကြီးကိုဦးချလိုက်ပြီးမှ လူကြီးတွေဘက်လှည့်ကာ

ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်းဗျ..

ညကပဲဗျို့ …ပါသွားတာကတော့ လေး ငါးရုပ်လောက်ပဲ..

ချစ်ဖွယ်ကရောမသိဘူးလား..

ချစ်ဖွယ်ဆိုတာ ကြိုက်ကုန်းရွာကိုသွားတုန်းက ဦးဘခက်တို့ကို စက်လှေနဲ့လိုက်ပို့တဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားတရောက် သူကရုပ်ထုတွေထားတဲ့ ဇရပ်ပေါ်မှာညစောင့်အနေနဲ့ အိပ်တယ်။

မသိလိုက်ဖူးတဲ့ …အေးလေ …သူ့လဲအပြစ်မဆိုသာပါဘူး အရင်ကဒီလိုတွေမှမရှိပဲ …မောင်ဘခက်ရဲ့..

အသက် ၇၀ ကျော်အရွယ် ရှေ့မီနောက်မီ အဖိုးလေးသောင်းကြိုင်ကဝင်ပြောသည်။

ကျုပ်တို့စောင့်ကြည့်ကြတာပေါ့ … အစောင့်ကိုလဲတိုးချထားတာပေါ့..

ဒီလိုပဲလုပ်ရမှာပေါ့ … ဦးချမ်းသာ..

တဆက်ထဲ ဦးဘခက်ကပဲ သူကြိုက်ကုန်းရွာမှာကြားခဲ့တဲ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေပျောက်တဲ့အကြောင်းကို သူဝါဝါမြင့်ဆီ သွားတွေ့တဲ့အကြောင်း မပါပဲ ပြောပြလိုက်တော့ အခုသူတို့ရွာမှာ ဖြစ်သွားတဲ့ဖြစ်ရပ်နဲ့ ဆက်စပ်မှု့ရှိလောက်တယ်လို့းလုံးကမှတ်ချက်ပေးပြီး အရင်ပျောက်သွားတဲ့ကြိုက်ကုန်းရွာကသတင်းကိုနားစွင့်ပြီး စောင့်ကြည့်ကြမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ကာ သူ့အိမ်ကိုယ့်အိမ်ပြန်သွားကြတော့တယ် ။

ဦးဘခက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မြို့ကိုစတိတ်ရှိုးပွဲသွားကြည့်တဲ့ သူ့သမီး အိဝါပင်ပြန်ရောက်နေပြီ။နောက်တရက်ရောက်တော့ ရွာသားတွေကို သူ့အိမ်မှာအစည်းအဝေးခေါ်ပြီး ညရေးညတာသတိရှိကြဖို့ရန်နဲ့ ဇရပ်မှာအလှည့်ကြသွားအိပ်ဖို့ရာ အမိန့်ထုတ်၍ မင်္သကာစရာလူတွေ့ပါကလဲ လူကြီးတွေကိုအကြောင်းကြားဖို့ရန်မှာပြီး အစည်းအဝေးသိမ်းကာပြန်လွှတ်လိုက်တော့သည်။

ရဲလေး နှင်းရည်ဆီကိုရောက်သွားတော့ သူ့ကိုအသိမပေးပဲ မြို့တက်သွားတာကို ဖြေရှင်းချက်ပေးနေရပြီ ရွာလေးကကျဉ်းကျဉ်းလေးမို့ ဘယ်သူဘယ်သွားတယ်ဆိုတာ တကူးတကစုံစမ်းစရာမလိုပဲ သတင်းကရပြီးသား

အိဝါ နဲ့ဆိုင်ကယ်တစ်စီးထဲသွားကြတာဆို..

သွားတုန်းက အောင်မောင်းနဲ့သွားတာပါ နှင်းရယ် ပြီးမှ ဒီကောင်ကသူ့စော်ခင်မှုန့်ကိုခေါ်တင်တော့ အိဝါက ကိုယ့်နောက်ကလိုက်ရတော့တာပေါ့ ဖိုးထောင်ကလဲသူ့ညီမနဲ့လေ နှင်း ကိုအသိမပေးမိတာက ဟိုကောင်တွေက နောက်ကျနေပြီ ပြန်လာမှရှင်းပြလိုက်ဆိုတာနဲ့ဝင်မပြောမိတာပါ..

ဒါနောက်ဆုံးဖြစ်ပါစေနော် နောက်တခါမိန်းကလေးတွေနဲ့အတူတူသွားလို့ကတော့ အပြတ်ပဲ..

စိတ်ချမသွားတော့ဘူး …အခုလဲဖိုးထောင်တို့ဇွတ်ခေါ်လို့ ပါသွားတာပါ နှင်းရည်ရယ်..

အော် …အဲ့ဒီဖိုးထောင်ကလီးစုပ်ဆိုရင်ရောစုပ်မှာလား ယောက်ဖတွေစကားကျနားထောင်တယ်..

လီးက နှင်း ကိုစုပ်ခိုင်မှာ..

ရဲလေးက သူ့ပုဆိုးကိုပေါင်လယ်လောက်ထိဖြေချကာ လီးထုတ်ပြတော့ နှင်းရည်က

စုပ်ဖူး… လာမလုပ်နဲ့ …သိပ်ကျေနပ်တာမဟုတ်ဘူးနော် အငတ်ထားအုံးမှာ …မကြွေးဘူး..

နှင်း မစုပ်ပေးရင် ကိုယ်စို့မယ်..

အို… ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ..

တီရှပ်ပွပွလေးကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကိုချိတ်မဖြုတ်ပဲ့ ဆွဲလှန်ကာ နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံဝင်းဝင်းလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ရဲလေးဆွဲစုပ်တော့သည်။ ရင်ညွှန့်နားက မှဲ့နက်လေးနားအထိလျှာဖြင့်ရက်သည်။ဖြူဝင်းတဲ့အသားအရည် ဒီမှဲ့နက်လေးနဲ့ နှင်းရည်ရဲ့နို့အုံကြီးတွေက လိုက်ဖက်လှတယ်လို့လဲ ရဲလေး ထင်နေသည်။တကယ်တမ်းနို့စို့ခံရ အညစ်ခံရပြန်တော့လဲ နှင်းရည်က ရင်ဘတ်လေးကိုကော့ထားပေးရှာသည်။

ရဲလေးစိတ်ထဲ နှင်းရည်ရဲ့နို့တွေနဲ့ အိဝါရဲ့နို့ဘယ်သူ့ဟာပိုကြီးမလဲ မှန်းကြည့်နေပြီး အိဝါကိုတော့ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့မမြင်ဘူးလို့ သေချာမသိပေမဲ့ နှင်းရည်ထက်တော့မလျော့နိုင်လို့တွေးမိပြန်သည်။

မြို့ကနေပွဲကြည့်ပြီး ပြန်ခဲ့ကြတော့လဲ တလမ်းလုံး နှင်းရည်နဲ့သူစကားမပြောဖြစ် ကျော်စွာတို့အိမ်မှာရေသောက်ဆင်းချိန်ဆုံတုန်းက မဲ့ပြုံးလေးနဲ့ခနဲ့သလိုကြည့်သွားတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့အကြည့်တွေကိုလဲ ဘာသဘောလဲဆိုတာ ရဲလေး သိသလိုရှိလာတယ် နှင်းရည်က သူ့ကိုလွှတ်တဲ့ငါးကြီးတယ်လို့ထင်စေချင်နေတာ တကယ်လဲ ငါးကကြီးပါတယ် ဒါပေမဲ့ သူ့မှာနှင်းရည်ရှိနေတော့ ရဲလေး ရှေ့ဆက်မတိုးခဲ့။

လွှတ်… လွှတ် အပြင်မှာလူသံကြားတယ်..

ဟင် …ဟုတ်လား..

အတွေးနဲ့ကုန်းပြီးစို့နေတဲ့ ရဲလေး လူသံကြာတယ်ဆိုလို့ နှင်းရည်ကိုအင်္ကျ ီလေးပြန်ဆွဲဖုံးပေးခဲ့ပြီး ဆေးလိပ်ဗူးတဗူးကောက်ယူကာ ဈေးဝယ်လာသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ပြန်ထွက်သွားသည်။အိမ်အဝင်ဝမှာ နွယ်နီက သူ့ကိုပေစောင်းပေစောင်းနဲ့ကြည့်ပြီး အထဲဝင်သွားတယ် သူနဲ့နှင်းရည်ချစ်သူတွေဖြစ်နေကြတာကို အောင်မောင်း ဖိုးထောင်နဲ့ ခင်မှုန်တို့လောက်ပဲသိကြတာမဟုတ်လား။ရဲလေး နဲ့ နှင်းရည် နောက်ရက်တွေမှာလဲ လူလစ်ရင်လစ်သလို လိုးဖြစ်ကြတယ်။

နှင်းရည်ရဲ့တိုးတက်လာတဲ့အထဲမှာ လီးစုပ်တာလဲတစ်ခုအပါအဝင်ပေါ့ လျှာလေး နဲ့လီးထိပ်ဖူးကိုပတ်ပတ်ပြီးရက်ပေး ကလိပေးတဲ့အခါမျိုးဆို ကောင်းလွန်းလို့ ရဲလေး ဖင်ကော့ကာအစုပ်ခံသည်။ လိင်ကိစ္စတခုထဲအတွက်တင်မဟုတ် နှင်းရည်ကို ရဲလေးလက်ထပ်ဖို့အထိရည်ရွှယ်ထားသည်။

ဒီကြားထဲ အိဝါနဲ့လဲ ရဲလေး မတွေ့ဖြစ်ဘူး။ ညဆိုရင်လဲ ဇရပ်မှာအလှည့်ကျသွားအိပ်ရသေးတယ် ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေပျောက်တယ်ဆိုလို့ ဒါပေမဲ့ရဲလေး သွားအိပ်တဲ့ညမှာတော့ဘာမှမထူးခြား။

ဦးဘခက် သူ့ရှေ့မှာ ထဘီရင်လျှားပြီး ရေချိုးပြီးကာစသနပ်ခါးလိမ်းနေတဲ့ မိန်းမဖြစ်သူ ရီရီခင် ရဲ့ဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး လီးတောင်နေသည်။

ရီရီ..

ရှင်..

ဦးဘခက်ကခေါ်တော့ ရီရီခင် ခေါင်းဖြီးနေရာက သူ့ဖက်ကိုလှည့်လာတယ်။

အကို့လီး နဲ့ မြဒင်လီး ဘယ်သူ့လီးကပိုကြီးလဲ..

ရီရီခင် ကြောင်သွားတယ် …သူနဲ့ မြဒင်ဖြစ်နေတာကို သူ့ယောကျ်ားသိသွားပြီလားဆိုပြီးပေါ့..

အာ … အကိုကလဲဘာတွေမေးနေတာလဲ..

သူ့မိန်းမရဲ့မခို့တရို့နဲ့ဖြစ်နေတဲ့ပုံကိုကြည့်ပြီး နင်နဲ့မြဒင်လိုးကြတာငါသိတယ်လို့ပြောလိုက်ရင် ကောင်းမလားအထိ  ဦးဘခက် စဉ်းစားနေသည်။

အကိုမေးတာသာဖြေပါ အခုချိန်မြဒင်က ရီ့… ကိုအတင်းတက်လိုးမလို့ကြံ့နေရင်… ရီ …ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..

ရီရီခင် …တော်တော်နဲ့ပြန်မဖြေနိုင်..

ဟင့်အင်း …မသိဘူး… တော်ပြီကွာ …အကို…မရစ်နဲ့တော့..

ရီရီခင်က အခန်းထဲကထွက်ဖို့ပြင်သည်။ဦးဘခက်ကအထွက်မခံ ရီရီခင့်ခါးကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ဖင်ကြီးတွေကိုဆုပ်နယ်နေသည်။

အကို …ဖယ်ကွာ… ညကျမှနော်… ရီ …ထမင်းချက်ရအုံးမယ်..

သမီးကိုချက်ခိုင်းလိုက်..

ပြွတ်…

ရီရီခင့် နခမ်းလေးကို ဦးဘခက် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

ဟယ်  …ဟုတ်လို့လား… အမြင်မှားတာမဟုတ်ဘူးလား..

အဲ့ဒီအချိန် အိမ်အောက်က သူ့သမီး အိဝါရဲ့ အသံကြားလို့ ဦးဘခက်နားစွင့်လိုက်တယ် တရောက်ရောက်နဲ့စကားပြောနေတဲ့ပုံပဲ..

ငါလိုးတယ်… ဘယ်ကလူတွေရောက်နေပြန်ပြီလဲ..

သူကြီးဘခက် ပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး အောက်ဆင်းမလို့လုပ်နေတုန်း သူ့ထက်အရင် ရီရီခင်ကပြေးဆင်းသွားသည်။ဆင်းခါနီး လက်သီးလေးဆုပ်ကာ အထက်အောက်လှုပ်ခါပြသွားသေးသည်။တင်းနေရင် ဂွင်းထုလိုက်ဆိုတဲ့သဘော အနေရခက်ခက်နဲ့ပဲ သူကြီးဘခက် အောက်ကိုဆင်းသွားတော့ သူ့သမီးအိဝါကို ရွာအထက်ပိုင်းက အပျိုကြီး စန်းစန်ကြည်နဲ့စကားလက်ဆုံကျနေတာကိုတွေ့ရပြီး  အိဝါကလဲသူ့အဖေဆင်းလာတာကိုမြင်တော့

ဖေဖေ လာပါအုံး… ဒီမှာ မမစန်းပြောနေတာတွေကစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်..

မိစန်း …နင်ငါ့သမီးကိုဘာမဟုတ်တာတွေလာပြောနေတာလဲ..

သူကြီးရယ် …ကျမအမှန်တွေပြောနေတာပါ..

ဆိုပါအုံး..

ဦးဘခက် ရေနွှေကြမ်းတခွက်ငှဲ့ကာ စန်းစန်းကြည်ကိုမေးလိုက်တယ် စိတ်ထဲကတော့ သိပ်မကြည်။

ဟို …ဟိုလေ ညက ကျမ နဲ့ … အို မရှက်တော့ပါဘူး မပြောပဲလဲမနေနိုင်ဘူး …သူကြီးဘယ်သူ့မှတော့သွားမပြောနဲ့နော်..

ပြောမှာသာပြောစမ်းဟာ  …ငါစိတ်မရှည်ဘူးနော်..

ဟုတ်ဟုတ်… ဒီလိုပါသူကြီး..

စန်းစန်းကြည် ကသူကြုံခဲ့ရတဲ့ဟာတွေကို ဗွီဒီယိုထဲကလို နောက်ကြောင်းပြန်ပြောပြသကဲ့သို့ ပြောပြတော့သည်။

မနေ့ညကပေါ့… သူကြီးရယ်..

စန်း … ကိုကိုချစ်ကို ချစ်လား..

ချစ်လို့လဲဒီအချိန်ကြီးလာတွေ့ပေါ့လို့..

စန်းစန်းကြည်က ချစ်ကြမ်းမောင်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှီကာပြောနေသည်။ စန်းစန်းကြည်ရဲ့ ဘေးမှာတော့ ချစ်ကြမ်းမောင်ရဲ့ ဂစ်တာကြီးက ထောင်လျှက်သားရှိနေသည်။အချစ်ကတစ်ဖက် ဂစ်တာတစ်လက်ဆိုတဲ့မျိုးကြီး ရဲ့သီးချင်းကို ချစ်ကြမ်းမောင်ကအသက်သွင်းနေသည်။ ချောင်းစပ်ကမ်းပါးမှာ ရေပြင်ကိုကြည့်ကာ နှစ်ဦးသာကြည်နူးနေကြသည်က ညည့်သန်းခေါင်ယံအချိန် ၁၂နာရီ ဝန်းကျင်ခန့် ချစ်ကြမ်းမောင် ချိန်းသည့် ရွာထိပ်ကချောင်းစပ်ကို စန်းစန်းကြည် အရောက်လာခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ချစ်သူတွေဖြစ်ကြတာ မကြာသေး။ ရွာတွေကစုံတွဲတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ခြုံကြို ခြုံကြား အချိန်မတော် ချိန်းကြ တွေ့ကြတာကလဲ မထူးဆန်းတော့။

ကိုကိုကဂစ်တာတီး အရမ်းကျွမ်းတာပဲနော်..

ပါးပါးလေးပါ စန်းရယ်..

စန်း တွေ့ဖူးတယ်… သိလား …တီဗွီထဲမှာလေ …ချစ်စမ်းမောင်ဆိုတဲ့ လူကြီးက ဂစ်တာကိုနောက်ပြန်တီးပြသွားတာ အရမ်းမိုက်တယ် ကိုကိုရောအဲ့လိုတီးတတ်လား..

ကိုကိုကအဲ့ထက်ပိုတီးတတ်တာပေါ့ စန်းရဲ့.

ဟုတ်လား …ဘယ်လိုတွေတီးတတ်တာလဲပြောပြ

နားထောင်ပြောပြမယ် … လှေကြီးထိုးတီးနည်း… တပေါင်ကျော် တပေါင်ခွတီးနည်း … ပုဇွန်တုတ်ကွေးတီးနည်း …ဒေါ့ကီတီးနည်း …ဆောင့်တီးနည် …ညှောင့်တီးနည်း …ပက်လက်လှန်တီးနည်း ခွတီးနည်း …စစ်စတီနိုင်းပုံစံတီးနည်း  နောက်အများကြီးကျန်သေးတယ် …စန်း ရဲ့..

ဟယ် …ကိုကိုကစုံနေအောင်တီးတတ်တာပဲနော် …စန်း ကိုလဲတီးပြ ဘယ်ပုံအရင်တီးမလဲ..

အရင်ဆုံး လှေကြီးထိုးနည်နဲ့စလိုက်ရအောင် ပြီးမှ စစ်စတီနိုင်းနဲ့ဆွဲမယ်… ခွိခွိ..

အင်း …ကောင်းသားပဲ ခ်ခ်..

ချစ်ကြမ်းမောင်က ဂစ်တာကြိုးကိုငြိလိုက်ပြီး လှေကြီးထိုးနည်းနဲ့ တီးမလို့ ဟန်ပြင်နေစဉ်

ကိုကို …ကိုကို…ဟိုဟာကြီးကဘာကြီးလဲ..

ချစ်ကြမ်းမောင် စန်းစန်းကြည်ညွှန်ပြရာ ရေလယ်ဖက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ဟုယူဆရသည့် မဲမဲအဆောက်အအုံတစ်ခုက ရေဆန်ကိုဖြတ်သန်းသွားနေသည်ကိုအံ့ဖွယ်တွေ့လိုက်ရတော့သည်။

အိမ် …အိမ်ကြီးလား..

သိဘူးလေ  …တစ္ဆေခြောက်တာလားမသိဘူးနော် …ကိုကို..

လာလာ …အချစ်…အခြေအနေမကောင်းဘူး  နောက်ရက်မှကိုကိုခြုံကောင်းကောင်းတစ်ခုရှာထားမယ်..

ဒါနဲ့ပဲနင်တို့ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်ဆိုပါတော့..

အင်းပါ့ …သူကြီးရယ် …တစ္ဆေခြောက်ခံရမှတော့ ကျမတို့လဲမနေရဲတော့ဘူးလေ..

စန်းစန်းကြည်က သူကြုံခဲ့ရတဲ့ဟာတွေကိုပြောပြီးတော့ မောသွားတဲ့ဟန်နဲ့ ရေနွှေးကြမ်းတစ်ခွက်ငှဲ့သောက်သည်။

ကြည့်တော့ကြည့်တာပဲ မှောင်ကလဲမှောင် နည်းနည်းလဲလှန်းတော့မရှင်းဘူး အိမ်လို့ထင်တာပဲ ရေပေါ်မှာသွားနေတာ အမလေး ပြောရင်းနဲ့ကြက်သီးတောင်ထလာပြီ။

သူကြီးဘခက် မျက်မှောင်ကျူံ့ကာစဉ်းစားရတော့သည် အရင်တခ့ါ သာအေးကလဲ သူ့ကိုရေပေါ်မှာအိမ်ကြီးသွားနေပါတယ်ဆိုပြီး လာပြောသွားသေးတာပဲ… တကယ်ပဲ တစ္ဆေခြောက်တာလား..

လာစမ်း …ဟေ့ကောင် …သေသွားမယ်

အဲ့ဒီအချိန်ရွာထဲက ကာလသားတွေက လူတရောက်ကိုလည်ဂုတ်မှဆွဲကိုင်ကာ သူ့အိမ်ထဲဝင်လာလို့ ဦးဘခက်မေးလိုက်တယ်

ဟေ့ရောင်တွေ… ဘာဖြစ်လာတာလဲ

သူခိုးဖမ်းလာတာပါ သူကြီး

သူကြီးဘခက်က ချုပ်ပြီးခေါ်လာတာခံရတဲ့ နက်ကျော်တို့လက်ထဲက လူကိုကြည့်လိုက်တယ် အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်ခန့် လူငယ်ပိုင်းထဲကပဲ သူတို့ရွာကတော့မဟုတ်။

သူကဘယ်သူလဲ

ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်လေ သူကြီး ပွဲပြီးတော့ကျန်ခဲ့တဲ့ဈေးသည်တွေထဲကတရောက်

ကျုပ်သူခိုး မဟုတ်ဖူးဗျ

သူကြီး ဘခက် ထိုသူအနားကပ်သွား့ပီး မျက်နာကိုသေချာကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ရွာပွဲပြီးသွားပေမဲ့ မပြန်သေးပဲကျန်ခဲ့တဲ့ဈေးသည်တွေစု့ပြီး သူ့ဆီမှာဒီရွာမှာခဏနေခွင့်လာတောင်းကြတဲ့အုပ်စုထဲ အခုနက်ကျော်တို့ဖမ်းလာတဲ့သူပါခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာကိုသတိရတော့သည် နောက်တော့ဈေးသည်တွေအားလုံးစုပြီး စာသင်ကျောင်းပျက်ကြီးထဲစုနေကြတာကို သူကြီဘခက် စဉ်းစားမိပြန်သည်။

မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ

မိုးဆွေပါ

ရုပ်ထုတွေခိုးတာမင်းလား

မခိုးပါဘူးဗျာ …သူတို့ကျုပ်ကိုစွပ်စွဲပြီးဖမ်းလာခဲ့တာပါ

နက်ကျော် …သူ့ကိုဘယ်လိုတွေ့ခဲ့တာလဲ

ညက ကျနော်နဲ့ချက်ကြီးညောင်ပင်စုရွာကပြန်အလာ ရွာထဲဝင်ခဲ့တော့  ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေထားတဲ့ ဇရပ်ထဲကို သစ်ပင်ကွယ်ကနေချောင်းနေတဲ့ဒီကောင့်ကိုတွေ့လိူ့ဖမ်းခေါ်ခဲ့တာပါ။

ခင်များတို့ကိုပြောပြီးပြီပဲ …လူရိပ်ဝင်သွားတာမြင်လို့ လိုက်ကြည့်မိတာပါလို့

မိုးဆွေဆိုသူကငြင်းပြန်သည်။

သူခိုးကခိုးပါတယ်ပြောမလားကွ

သူကြီးဘခက် နက်ကျော်ကိုလက်ကာပြလိုက်ပြီး မိုးဆွေကိုကြည့်ကာ

နောက်တော့ အဲ့ဒီလူရိပ်ကဘယ်ရောက်သွားလဲ

ဇရပ်ဖက်ထွက်သွားတာပဲတွေ့လိုက်တယ်… ကျန်တာတော့မသိဘူး နောက်တော့ဒီလူတွေကျုပ်ကိုဖမ်းခေါ်လာခဲ့တာပဲ

ညကဇရပ်စောင့်ကဘယ်သူတွေကျတာလဲ …နက်ကျော်

သက်ခိုင် နဲ့ကျော်ဝေပါ

သူတို့ကိုရောမေးထားသေးလား ဒီကောင်ပြောတဲ့အချိန်မှာ အပေါ့အပါးသွားတာနဲ့ကြုံပြီး လူများမှားကြသလားလို့

မေးပြီးပါပြီ သူကြီး …သူတို့မဟုတ်ဖူးတဲ့

မင်းတို့ သူ့ကိုတွေ့တော့ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ

၁၁ နာရီရှိပြီ… သူကြီး

ပစ္စည်းတွေရောပျောက်သေးလား

ပစ္စည်းတော့ မပျောက်ဘူးဗျ …ဒီကောင်ကအခုမှခိုးဖို့ချောင်းတုန်းကို

ကျုပ်ကရိုးရိုးသားသားဈေးသည်ပါဗျာ …သူခိုးမဟုတ်ရပါဘူး သူကြီးရယ်..

မောင်ရင် …မပြေးသော်လဲကန်ရာရှိဆိုသလိုဖြစ်နေတော့ မင်းခဏတော့သီးခံလိုက်အုံးကွာ

ဗျာ…

မိုးဆွေ ကာမျက်နာငယ်လေးနဲ့ဖြစ်နေသည်။

သူကြီးဘခက် သူ့အရင် သူကြီးလက်ထက်ကအမွှေရထားတဲ့ တန်မလန်းထိပ်တုံးထဲ နက်ကျော်တို့ကို မိုးဆွေအားထည့်ခတ်ခိုင်းထားလိုက်ပြီး လူစုခွဲလိုက်သည်။ အရင်သူကြီးလက်ထက်ကကျန်ခဲ့တဲ့ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ထိပ်တုံးတခုကယခုအချိန်ထိ ဦးဘခက်အိမ်မှာရှိနေသေးသည်။

ရီရီခင်ကို လိုးမယ့်အကြံလဲ သူ့သမီးအိဝါ တနေကုန်အိမ်မှာရှိနေလို့ပျက်ရတော့သည်။ညနေပိုင်း ရောက်တော့ ကျေးရွာလူကြီးတွေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ကျန်နေသေးတဲ့ ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်တွေကိုလဲ သတိထားဖို့ သူ့ရွာကလူတွေကို မသိမသာနဲ့စောင့်ကြည့်ခိုင်းထားသည် မိုးဆွေသာ သူခိုးမှန်ရင် ဒီလူတွေနဲ့ တစ်ဖွဲထဲဖြစ်ချင်ဖြစ်နေနိုင်တယ်မဟုတ်လား။

ရဲလေး သူ့စိုက်ခင်းအလုပ်ကပြန်ခဲ့တော့ နေတောင်စောင်းနေပြီ။ရာသီခွင်အလိုက် ပဲ နှမ်း စပါး စိုက်လိူက်နဲ့ ကျွန်းတောင်ရွာတရွာလုံးတောင်သူတွေကြီးပင်  ဆပ်ပြာခွက်လေးကိုင်  ပုဆိုးတထည် ပခုံပေါ်တင်ပြီး ချောင်းစပ်ကိုရေချိုးဆင်းခဲ့တော့ မတွေ့တာတောင် တော်တော်ကြာနေပြီဖြစ်တဲ့ အိဝါကို ခင်မှုန်နဲ့အတူရေချိုးနေတာကို ရဲလေးတွေ့လိုက်ရသည်။ အခါတိုင်းအိဝါ ဒီနေရာမှာရေမချိုး သူ့အိမ်ကဘုံဘိုင်တွင်းမှာပဲ ချိုးလေ့ရှိပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ ခင်မှုန် ခေါ်လာပုံရသည်။

ကိုရဲလေး တရောက်ထဲလား

ခင်မှုန်က ရဲလေးကိုနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်

အေး …နင့်လူအောင်မောင်းမပါလို့လား

ဟုတ်ပါဘူး …ကိုရဲလေးကလဲ

အိဝါ ပါ…ပါလာတယ်ပေါ့

အင်း …ခင်မှုန်ခေါ်လာတာလေ

သူ့ကိုပြောနေပေမဲ့ အိဝါကတော့ ရဲလေးကိုလှည့်ပီးတောင်မကြည့်

ရဲလေး ရေနက်ပိုင်းထိလက်ပစ်ကူးသွားပြီး ပင်ပန်းခဲ့သမျှကို ချောင်းရေနဲ့ ဆေးကြောပစ်သည်။ကမ်းစပ်မှာကျန်ခဲ့တဲ့မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ခင်မှုန်ကအဝတ်လျှော်နေပြီး အိဝါကတော့ ရင်လျှားထားတဲ့ ထဘီကြားထဲကနေ သူ့နို့အုံတွေကြားထဲဆပ်ပြာတိုက်နေတာကို မြင်ရပြန်တော့ ရဲလေး ခဏတော့ငေးကြည့်မိပြန်သည်။ 

မိန်းမတွေရဲ့ ဆဋ္ဌမအာရုံလို့ဆိုရလောက်အောင်ပဲ သူကြည့်နေတာကို ရိပ်မိလို့ပဲလားမသိ အိဝါကရုတ်တရက် သူ့ဆီလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကိုကြည့်နေတာကိုအိဝါတွေ့သွားတော့ ရဲလေး အနေရခက်ပြန်ပြီ သူခိုးခိုးကြည့်မိတာကို မိတာ နှစ်ခါရှိပြီလေ။ အိဝါက ဆပ်ပြာတိုက်နေရာက ထဘီကို ပြင်ဝတ်လိုက်တော့ အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်ပြည့်တင်းနေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို တစွန်းတစတွေ့လိုက်ရပြန်ပြီ ရဲလေးစိတ်ထဲ အိဝါထဘီဝတ်တာ လိုတာထက်ပိုပြီး အောက်ကိုလျှောနေသလားထင်မိသည်။

ရဲလေး ရှက်ရှက်နဲ့ပဲကမ်းစပ်ကိုပြန်ကူးခဲ့ပြီး ဆပ်ပြာလာတိုက်တော့ အိဝါကရေထဲဆင်းသွားပြီ  တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ရေထဲပြန်ဆင်မလို့လုပ်နေတုန်း အိဝါကို လူမတွေ့ရပဲ လက်လေးတင်မြင်နေရလို့ ရေများနစ်နေတာလားစိုးရိမ်သွားပြီးရဲလေး အိဝါဆီ မြန်မြန်ကူးသွားကာ လက်တဖက်ကိုဆွဲယူလိုက်တော့ အိဝါရဲ့မျက်နားလေးရေပြင်ပေါပေါ်လာပြီး ရဲလေးကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။ရေထဲက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကိုယ်န္ဓာအထက်ပိုင်းတွေကထိတွေ့နေပြီး ရင်ချင်းအပ်အနေအထား ပျော့အိအိနို့အုံကြီးတွေရဲ့အတွေ့ကြောင့် ပုဆိုးအောက်ကဒုတ်ထမလာအောင်လဲ ရဲလေး သတိထားနေရသည်။

ရေနက်ထဲထိမသွားနဲ့လေ

အိဝါကသူ့ကိုဘာမှပြန်မပြော ကမ်းစပ်ကိုပြန်သွားပြီး ခင်မှုန့်ကိုတခုခုပြောကာ ထဘီရေစိုလဲပြီး ထွက်သွားတော့သည်။ရဲလေးလဲရေချိုးလို့အပြီးပြန်တက်ခါနီးတော့ အဝတ်လျှော်နေတဲ့ ခင်မှုန်ကသူ့ကိုလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

ကိုရဲလေး …အိဝါက ရေကူးတတ်တယ်သိလာတဲ့

ခင်မှုန့်စကားကြောင့်

ရဲလေး ငူငူကြီးရပ်ကာ အိဝါထွက်သွားတဲ့ဖက်ကိုငေးကြည့်ကာကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။

မိုးဆွေကိုချုပ်ထားပြီး ၅ရက်လောက်အထိဘာမှမထူးခြားသေးပေမဲ့ ၆ရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ရုပ်ထုတွေပျောက်ပြန်ပြန်ပြီဆိုတဲ့သတင်းက ကျွန်းတောင်တရွာလုံသို့ပြန်နှံ့လာသည်။

ဒီသတင်းကိုစကြားတဲ့အချိန်က ည၈နာရီပင်ရှိပြီ သတင်းကြားကြားချင် မနက်ကျမှလူကြီးတွေကိုအစည်းအဝေခေါ်မယ်ဆုံးဖြတ်ပြီး ဦးဘခက် အိပ်ရာဝင်ခဲ့လိုက်သည် သူခိုးတွေကဘယ်နှစ်ယောက်တောင်များရှိနေတာလဲ သူတို့ရွာမှာကျန်ခဲ့တဲ့သူတို့သံသယရှိနေတဲ့ ဈေးသည်တွေလဲမပျောက် ပုံမှန်အတိုင်းပဲရှိကြသည်။ဈေးသည်တွေခြေလှမ်းပျက်ရင် အကြောင်းကြားမဲ့စောင့်ကြည့်နေတဲ့ရွာခံတွေလဲရှိနေတော့ အကြောင်းထူးရင် သူ့ဆီလာပြောကြမည်မှာအမှန် အခုကြိုက်ကုန်းရွာမှာပစ္စည်းတွေထပ်ပျောက်ပြန်တယ်ဆိုတော့ သူခိုးကမိုးဆွေတော့ မဟုတ်နိုင် ။

ဒါမှမဟုတ် သူ့အပေါင်းအပါတွေကျန်နေသေးတာလား အတွေးများနဲ့အိပ်ပျော်သွားတဲ့ သူကြီး ဘခက်  …သူကြီး …သူကြီး နဲ့အသံဗြဲကြီးနဲ့အော်ခေါ်သံကြားမှနိုးလာသည်။ မိုးပင်လင်းနေပြီ သူ့ဘေးကမိန်းမဖြစ်သူရီရီခင်ကတော့အိပ်ကောင်းတုန်း ဒီလိုအချိန်သူ့ကိုခေါ်ရင် နိမိတ်မကောင်းတတ်မှန်းသိလို့ သူကြီးဘခက်မျက်နာကြီးမှုန်မှုန်သုန်သုန်နဲ့ အောက်ထပ်ဆင်းသွားပြီး သူ့ကိုစောင့်နေတဲ့သံချောင်ကို မျက်နာမသာမယာနဲ့တွေ့ရတော့။

ပြော… ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ  သံချောင်း

ခိုးသွားပြန်ပြီ …သူကြီး

တောက် … မင်းတို့ညကကင်းစောင့်တယ်မဟုတ်လား့ဘယ်သူတွေစောင့်တာလဲ

ကျ  …ကျနော် နဲ့ချစ်ဖွယ်ပါ

သံချောင်းကာ စကားတွေပင်ထစ်နေသည် သူတို့အစောင့်ကျတဲ့ညမှအခိုးခံရလို့။

သူကြီးရယ် ကျနော်တို့လဲသတိထားပြီးကိုစောင့်တာပါပဲ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတဲ့အချိန်ဝင်ခိုးသွားတာဖြစ်မယ်ဗျ။

မိုးဆွေကို သူခိုးလို့တထစ်ချယုံကြည်ထားလို့ ကင်းသမားတွေ ပေါ့နေကြမှန်း သူကြီးဘခက်ရိပ်မိလာသည်။

နောက်ပြီးလေ… ဟွာလေ …ဘယ်လိုပြောရမလဲဆိုတော့ သူကြီးရယ် ဟိုဒင်း…

သံချောင်း …ပြောစရာရှိတာပြောစမ်းကွာ ခွေးအကြီးလှည်းနင်းခံထားရသလိုလုပ်မနေနဲ့

ဟုတ် …ခိုးသွားတဲ့အထဲမှာ သူကြီးအဖေလှုုခဲ့တဲ့ ကိန္နရီရုပ်ထုလေးပါ …ပါသွားတယ်လို့ အဲ့ဒါလေးပြောမလို့

ဘာ …ဘာကွ ငါ့အဖေပစ္စည်းပါ အခိုးခံရတဲ့အထဲပါသွားတယ် ဟုတ်လား

ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျ

လီး ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျလား ငါ့အဖေဒီပစ္စည်းကိုဘယ်လောက်တန်ဖိုးထားတယ် မြတ်နိုးတယ်ဆိုတာမင်းတို့မသိဘူးကွ..

သူကြီး ဘခက်သူအဖေဦးဘသက်တန်ဖိုးထားပြီး လှုုခဲ့တဲ့ရုပ်ထုလေးပါအခိုးခံလိုက်ရတယ်ကြားတော့ အခါတိုင်းပစ္စည်းတွေပျောက်တုန်းကထက်ပင်ဒေါသထွက်ကာ ယမ်းပုံမီးကျဖြစ်နေသည်။

ဒီကောင်တွေငါ့အဖေပစ္စည်းခိုးတာ ငါ့ဖင်ကိုတံတွေးဆွတ်ပြီးစိန်ခေါ်လိုက်သလိုပဲ  ဒါသက်သက်သွေးတိုးစမ်းတာ..

သူကြီးကသွေးတိုးရှိလို့လား  ဆင်တုံးမနွယ်လေးဘာလေအရည်ဖျော်သောက်လေ သူကသွေးတိုး ဆီးချိုကျတယ်..

ဟေ့ကောင် သံချောင်း ငါ့ဒေါသတွေမင်းအပေါ်ပုံမကျခင်မြန်မြန်ထွက်သွားကွာ

ဟုတ်ကဲ့…ခည

လက်လေးပိုက် ခေါင်းလေးငုံ ခါးကိုင်ပြီး သံချောင်းထွက်သွားမှ ဦးဘခက် အိမ်ပေါ်ကသူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို့အော်ပြောလိုက်သည်။

ရီရီ … ငါ့နှစ်လုံးပြူးကိုဂျီးချွတ်ပြီး ဆီသုတ်ထားစမ်း ပြောင်လက်နေအောင်..

....................................................

အစည်းအဝေကိုတော့ နေ့လည်ပိုင်းလောက်မှာ သူကြီးဘခက်တို့အိမ်မှာပဲ လုပ်လိုက်ကြသည်။သူကြီးဘခက် ဦးချမ်းသာ နဲ့ ရွာကကျေးရွာလူကြီးတွေ အားလုံးသဘောတူဆုံးဖြတ်လိုက်တာက အရင်က နှစ်ယောက်စောင့်ကြရာကနေ ငါးယောက် တစ်အုပ်စု စီအလှည့်ကျစောင့်ကြဖို့ရန်နှင့် တစ်အုပ်စုက ပစ္စည်းတွေထားတဲ့ဇရပ်မှာ စောင့်နေရင် နောက်တစ်အုပ်စုက လှည့်ကင်းလှည့်ဖို့ရန်ပင်။

သူတို့သူခိုးလို့သံယရှိနေတဲ့ မိုးဆွေကို လဲဒီအတောအတွင်းဘယ်မှဝေးဝေးလံလံဘယ်မှမသွားဖို့တရာခံမမိမချင်း ရွာမှာနေဖို့ရာပြောပြီးပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ကြသည်။အုပ်စုခွဲကြတဲ့အထဲ ရဲလေး အောင်မောင်း ချစ်ဖွယ် ဖိုးထောင်နဲ့ ကျော်ဝေ တို့ကတစ်အုပ်စု ။အစည်းအဝေးလုပ်တဲ့ ညမှာပဲ ဒုတ် ဓါး လေးဂွ အသီးသီးဆောင်သွားကာကင်းစစောင့်ကြတော့သည်။

သုံးရက်မြောက်သည့်ညအထိ မထူးခြား အားလုံးကပုံမှန်ပင်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်းကြိုက်ကုန်းရွာက နောက်ထပ်သတင်းတခုကလဲကြားရပြန်သည် နှစ်ရွာစလုူံးကပစ္စည်းတွေပျောက်နေတာ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကို နယ်စပ်ကိုရောင်းစားနေတဲ့ မန်းဂ ဆိုတဲ့လူဦးဆောင်တဲ့အဖွဲ့ကဖြစ်နိုင်ကြောင်း ကြိုက်ကုန်းရွာသားတွေမြို့တက်တုန်းက ရဲစခန်းကိုအသိပေးပြောပြကြရာမှထင်ကြေးအနေနဲ့သိခဲ့ကြရတဲ့အကြောင်း ဒီတခါအကြောင်းထူးရင် သူတို့ကိုအကြောင်းကြားဖို့ပါမှာလိုက်တဲ့အကြောင် ကြိုက်ကုန်းရွာကပြန်လာတဲ့ ရွာသားတချို့ပြောပြလို့ သူကြီးဘခက်အပါအဝင် ကျွန်းတောင်တရွာလုံးက လူတွေရဲ့ပါးစပ်ဖျားမှာ မန်းဂ ဆိုတဲ့နာမည်တခုကရေပန်းစားလာပြန်သည်။

မိုးဆွေမှာ မန်းဂရဲ့တပည့် ဒါမှမဟုတ် မိုးဆွေကိုယ်တိုင်လဲ မန်းဂ ဖြစ်နိုင်ကြောင်း သူထင်ရာ ကိုယ်ထင်ရာတွေလဲပြောနေကြသည်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်ူးတောင်ရွာသူ ရွာသားတွေကတော့ သူတို့ရွာရဲ့ တန်ဖိုးထားကြတဲ့ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကိုသတိထားကာကွယ်နေကြလေပြီ။

ရည်းစားတွေဖြစ်ခါစက သွားခဲ့ကြတဲ့ ပဲစင်းငုံတန်းတွေကြားထဲ နှင်းရည်နဲ့ရဲလေး ရောက်နေကြပြန်ပြီ  နှင်းရည်အိမ်မှာ တွယ်ရတာစိတ်မလုံတာနဲ့ ရဲလေး နှင်းရည်ကိုဒီကိုပြန်ချိန်းလိုက်တာ လမ်းရိုးအစပ်နားသွားကာ အပြင်မှာလူရှိမရှိအကဲခတ်နေတဲ့ ရဲလေး သူ့နောက်ကျောက နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့တခုကြောင့်လှည့်ကြည့်မိတော့  ကိုယ်အထက်ပိုင်းဗလာကျင်းကာ အဝတ်အစားမဲ့နေတဲ့ နှင်းရည်က သူ့ကိုအနောက်ကနေသိုင်းဖက်လာသည် နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံကြီးတွေရဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် ရဲလေး လီးကလဲ ခပ်မြန်မြန်ပဲတောင်လာသည် နှင်းရည်ကထဘီတော့ဝတ်ထားဆဲ။

မရှိဘူးမဟုတ်လား

အင်း …မရှိဘူးသွားစို့

ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် တရောက်ခါးတရောက်ဖက်ကာ သူတို့တွယ်နေကြ  နေရာကိုလျှောက်သွားကြပြီး ရောက်သွားတော့ နှင်းရည်က သူ့ထဘီကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး ရဲလေး နခမ်းတွေကိုနမ်းစုပ်လာသည် ရဲလေးကလဲ နှင်းရည် ပေါင်ကြားစောက်ဖုတ်ပေါ်ကိုလက်နဲ့ကိုင်လိုက်တယ် လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းက စောက်ဖုတ်ထဲ ရှောရှောရှူရှူပဲဝင်သွားသည် နှင်းရည်လဲ စိတ်တွေလာနေတာပဲ မလိုးခင် ဒီလောက်အရည်တွေရွှဲနေတာ ရဲလေးတခါမှမမြင်ဘူးဖူး။

စံပယ်တင်မှဲ့ရှိတဲ့ မိန်းမတွေကဆွဲဆောင်မှု့ရှိတယ်လို့ကြားဖူးတယ် ရင်ဘတ်ပေါ်မှာမှဲ့ရှိတဲ့ မိန်းမတွေလဲဆွဲဆောင်မှု့ရှိတယ်ဆိုတာ မသိကြဖူးထင်တယ်နော်။

ရဲလေး နှင်ရည်ရဲ့ ဘယ်ဖက်နို့အုံအထက်နားက မှဲ့နက်လေးကိုလက်လေးနဲ့ပွတ်ကာ ပြောတော့ နှင်းရည်က

စံပယ်တင်မှဲ့ကမြင်သာတယ်လေ ရင်ဘတ်ပေါ်ကမှဲ့က လှန်ပြမှပဲမြင်ရမှာကို ဘာလဲကျမ သူတို့မြင်အောင်ပင် နို့နှစ်ဖော်ထားရမှာလား.

နှင်းရည်ကပြောလဲပြောပြီး ရဲလေးကိုကျောပေးကာ ပဲစင်းငုံပင်ကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖင်လေးကော့ပေးထားတော့ ရဲလေး အနောက်ကနေဝင်လိုးတော့သည်။တဝုန်းဝုန်းဆောင့်နေလို့ တုန်ခါနေတဲ့ နှည်းရည်ရဲ့ ကိုယ်လေးနဲ့အတူ ပဲစင်းငုံပင်မှာလဲယိမ်းနွှဲ့လို့နေသည်။နှင်းရည်ကိုအကြိမ်ကြိမ်အခါ လိုးနေရပေမဲ့လဲ ရဲလေး ရိုးမသွူား အီမသွားခဲ့ ဆုတောင်းကောင်းခဲ့တဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ စွဲမက်စရာရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်တို့ကို နောက်လဲရိုးသွားမယ်လို့ ရဲလေးမထင်မိ မျက်လုံမှိတ်ကာအားကုန်ဆောင့်ဆောင့်လိုူးလိုက်တာ ပီးသွားကြတာကလဲနှစ်ယောက်စလုံးရှေ့ဆင့်နောက်ဆင်ံ့ပင်။

သူတို့နှစိယောက်စလုံး ပဲစင်းငုံတန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြပြီး ရွာထဲကိုဝင်ခ့ါနီးတော့ နှင်းရည်က နောက်ကိုတွေ့ချင်ရင် ဒီမှာပဲတွေ့မယ် သူတို့အိမ်မှာကစိတ်မချရဘူး ပြောလို့ရဲလေး ခေါင်းငြမ့်ပြလိုက်ပြီး လမ်းခွဲခဲ့လိုက်တယ်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ လုပ်စရာအလုပ်ကလဲမရှိသေးတာနဲ့ တရေးတမောအိပ်လိုက်တာဖိုးထောင်သူ့အိမ်အထိလာခေါ်လို့ ဖိုးထောင်နဲ့အတူ ရဲလေး ချက်ကြီးဆိုင်ကိုပါသွားသည်။

ချက်ကြီး ဆိုင်ရောက်ပြန်တော့လဲ အရင်ရောက်နှင့်နေတဲ့အပေါင်းအသင်းတွေဆုံနဲ့ပြန်တော့ တခွက်နှစ်ခွက်မော့ရာက တစ်လုံးနှစ်လုံးသုံးလေးလုံးဖြစ်လာပြီး လူကသွေးကြွလာကာ တရောက်တပေါက်ရောက်ပြောနေကြတာ ချက်ကြီးဆိုင်ထဲလဲဆူညံ့နေတော့သည်။

ဘယ်လောက်ပဲ မာနကြီးတဲ့မိန်းမဖြစ်ပစေ အားနည်းချက် ပျော့ကွက်ဆိုရှိတာပဲကွ မင်းလက်ခံလားစံထူး အေ့ဖိုးထောင်ကာ အရက်အရှိန်နဲ့လေစတိုက်တော့သည်။

လက်တော့ခံပါတယ် ကိုဖိုးထောင်ရယ် ဒိ့ပြင်ဟာတော့မခံပါရစေနဲ့ ဒါနဲ့ ကိုဖိုးထောင်ကြိုက်နေတဲ့ မငွေခင် နဲ့ရောအဆင်ပြေပီလား မာနကြီးတယ်လို့ကြားတယ်နော်..

အစကတော့ မာနကြီးတာပေါ့ကွာ ငါပြောသလိုသူ့အားနည်းချက် ပျော့ကွက်ကြီးကို …ဂွပ် …ခနဲကိုင်ချလိုက်မှငြိမ်ကျသွားတယ်မောင်..

သူ့ပျော့ကွက်ကအကြီးကြီးလား …ဂလုစ့် စံထူးကတံတွေမျိုးချရင်းမေးသည်။

လက်တဆုပ်စာလောက်ရှိတယ်မောင်… အဲ… ဟေ့ကောင် မင်းဘာပြောတာလဲ …မင်းစကားငါနားလည်တယ်နာ်..

သောက်လိုက် စားလိုက် ပြောလိုက်နဲ့ ချက်ကြီးဆိုင်ကနေ ဖိုးထောင်တို့နဲ့လမ်းခွဲပြီးပြန်အလာ သူ့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ည ၁၁နာရီထိုးနေပြီ အိမ်ထဲဝင်မလို့လုပ်နေပြီးမှ နှင်းရည်ကိုတွေ့ချင်လာတာနဲ့ ရဲလေး မူးမူးနဲ့နှင်းရည်တို့အိမ်ဖက်ကိုထွက်သွားပြန်သည် နှင်းရည်က ညမလာနဲ့ပြေထားပေမဲ့ ရဲလေးခြေလှမ်းတွေကဆက်လျှောက်နေဆဲ နေ့လည်ကမှတွေ့ပြီးသွားကြပေမဲ့ အရက်လေး ဗိုက်ထဲဝင်လာတော့ ရဲလေး နှင်းရည်နဲ့တချီလေက်ထပ်ဆွဲချင်နေပြန်သည်။

နှင်းရည်တို့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အပေါ်ထပ်ကဖယောင်းတိုင်မီးရောင်မြင်ရတော့ ရဲလေး ပျော်သွားသည် နှင်းရည်မအိပ်သေးဘူးပဲ နွယ်နီ နဲ့ဘာတွေများပြောနေကြလဲ  နွယ်နီ အိပ်သွားရင်ရင်လဲ တိုးတိုးတိတ်တိတ်ခေါ်ပြီး လီးတော့စုပ်ခိုင်းလိုက်အုံးမယ်အကြံနဲ့ ရဲလေးခြံကျော်ဝင်လိုက်သည် အထဲရောက်မှ သူမစဉ်းစားမိတာတခုကိုသတိရမိသည် သူလာမယ်လို့ ကြိုမပြောထားလို့  နှင်းရည်ကတံခါးတွေအားလုံးကိုပိတ်ထားသည်။

နှင်းရည်အိပ်တဲ့ အပေါ်ထပ်ကအခန်းကိုခဲနဲ့ထုနိုးမလို့စဉ်းစားမိပေမဲ ခြံထောင့်ကရေနံဂျီးသုတ်တဲ့ ဝါးလှေကားရှည်ကြီးကိုမြင်မှ သွားယူလိုက်ပြီး အိမ်နံရံမှီကာ တက်သွားလိုက်ပြီး နှင်းရည်အခန်းထဲကို ထရံပေါက်ကနေချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ရဲလေးအသက်ရှုရပ်မတတ်ဖြစ်သွားပြီး လှေကားပေါ်ကနေအောက်ပြုတ်မကျအောင် မနည်းထိမ်းထားလိုက်သည် သူထင်သလို နှင်းရည်ကနွယ်နီနဲ့မဟုတ်။

နှင်းရည်က ကုတင်ပေါ်မှာဖင်ဗူးတောင်းထောင်ကာကုန်းပေးထားပြီး လက်နှစ်ဖက်ကလဲ သူမ တင်ပါးကြီးနှစ်ခြမ်းကိုဆွဲဖြဲပေးထားကာ ယောကျ်ားကြီးတရောက်ရဲ့ အလိုးကိုခံနေသည်။ ခြင်ထောင်ကအပေါ်ကိုလိပ်တင်ထားပေမဲ့ ဒူးထောက်ကလိုးနေတဲ့ယောကျ်ားဖြစ်သူ နှင်းရည်ကိုလိုးနေတဲ့သူရဲ့မျက်နာကိုတော့ ခြင်ထောင်အစွန်းနဲ့ကွယ်နေလို့မမြင်ရ လမွှေးမဲမဲတွေကြားက လီးမဲမဲကောက်ကောက်ရှည်ရှည်ကြီးကိုသာ စောက်ရည်တွေအရွှဲသားနဲ့ နှင်းရည်စောက်ဖုတ်ထဲဝင်ထွက်နေတာသာမြင်နေရသည်။

လိုးစမ်းပါရှင်… ကျမစောက်ပတ်ပြဲချင်ပြဲသွားစမ်းပါစေ..

ရဲလေး ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့အတူ မျက်ရည်များဝဲလာသည်။နှင်းရည် သူ့နဲ့လိူးဖြစ်ကြတဲ့အခါမျိုးမှာတောင် ဒီလိုစကားမျိုးမပြော ။

နင်တော်တော် ထန်တဲ့မိန်းမပဲ မနေ့ညကလဲတစ်ညလုံးငါလိုးထားပီးပြီ

ရဲလေး ဒီအသံကိုကြားဖူးသလိုရှိပေမဲ့ ခေါင်းကပူထူနေပြီး ရုတ်တရက်စဉ်းစားမရ  အသက်ကြီးပိုင်းထဲကပဲဖြစ်မည်  အသံကခပ်သြသြ။မနေ့ညကလဲတညလုံးလိုးထားပီးပြီဆိုပဲ။

ကျမထန်တော့ ရှင်မကြိုက်ဖူးလား..

သိပ်ကြိုက်…ဘယ်လိုလဲငါ့လီး   ကို  ကြိုက်လား..

ကြိုက်တာပေါ့ …ကြိုက်လို့လဲကုန်းပေးတာပေါ့..

စိတ်ချ ဒီတညလုံးမပြန်ဘူး တညလုံးလိုးပေးမယ် ဖင်ပါလိုးမယ် လောလောဆယ်လီးစုပ်လိုက်အုံး နင်တချီပီးသွားပြီမဟုတ်လား..

အင်း …နောက်တချီတောင်အစပျိုးနေပြီ။

နှင်းရည်က ကုန်းထလာပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကထွက်လာတဲ့ သူ့ကိုလိုးနေတဲ့ယောကျ်ားကြီးရဲ့လီးကြီးကို စုပ်လိုက် ယက်လိုက် ထုလိုက် သူ့မျက်နာလေးပေါ်လီးတံနဲ့တဖတ်ဖတ်ရိုက်လိုက်နဲ့ အကြိုက်တွေ့နေပုံရသည်။

လီးကြိုက်တဲ့… ကောင်မ …အင့် …အင့်… ဖတ်… ဖတ်… ဖတ်

ယောကျ်ားကြီးကလဲ သူ့လီးကြီးကိုအရင်းမှကိုင်ကာ နှင်းရည် ရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ပေါ်ကို  အားနဲ့လွှဲပြီးတဖတ်ဖတ်ပြန်ရိုက်ပေးနေသော်လဲ နှင်းရည်ကတော့စိတ်ဆိုးဟန်မရှိပဲ တခစ်ခစ်နဲ့ပင်ရီနေသည်။ရဲလေး အိမ်ထဲကိုတံခါးကန်ဖွင့်ပြီးပြေးဝင်သွားချင်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားရသည်။

အဲ့ဒီအချိန် တဖက်ကနွယ်နီတို့အိမ်ဖက်မှ နွယ်နီ့အမေကြီး အနောက်ဖေးကိုထွက်လာပြီး အိမ်သာထဲဝင်သွားတာမြင်မှရိပ်မိသွားမှာစိုးတာနဲ့ ရဲလေး အောက်ပြန်ဆင်ကာလှေကားကိုသူ့နေရာသူပြန်ထားပြီး သူ့အိမ်ကိုပြန်ထွက်သွားတော့သည်။ မူးနေတာတွေလဲဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိတော့ နှင်းရည်သူ့ကိုညမလာခိုင်းတော့တာ ဒီလူကြီးကိုခံနေလို့ပေါ့ နွယ်နီ့ကိုလဲပထုတ်ထားပုံရသည်။အိမ်ပြန်ရောက်လို့အိပ်ရာထဲရောက်သော်လဲ  ရဲလေး အိပ်မပျော် တညလုံးနှင်းရည် ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့လူကြီးကို အလိုးခံနေတဲ့ပုံရိပ်တွေသာကြီးစိုးနေပြီးမိုးစင်စင်လင်းခဲ့ရတော့သည်။

နှင်းရည် သူ့ကိုဘယ်လိုဖြေရှင်းချက်ပေးမလဲ ရဲလေးသိချင်သည်။မနက်မိုးလင်းတော့ မနက်စာတောင်မစားပဲ မျက်နာသစ်ကာ နှင်းရည်ဆီကု်သွားနေတုန်း အောင်မောင်းကသူ့အနားကိုဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ရောက်လာပြီး  ညောင်ပင်စုရွာကစက်ပြင်ဆိုင်မှာ အပ်ထားတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကမီးစက်သွားယူရန် သူ နဲ့ရဲလေးကိုယူခိုင်လိုက်တဲ့အကြောင်းပြောတော့  ရဲလေး မလိုက်ချင်လိုက်ချင်နဲ့အောင်မောင်းဆိုင်ကယ်နောက်ကပါသွားပြန်သည်။ 

စက်ပြင်ဆိုင်ရောက်တော့လဲ မပြင်ရသေးလို့စောင့်ယူသွား အခုပြင်ပေးမယ် မကြာဘူး မကြာဘူးနဲ့ပြင်နေတာ  နေတောင်ဝင်သွားပြီ ထမင်းကိုလဲညောင်ပင်စုရွာမှာပဲစားခဲ့ကြပြီး စက်ပြင်ပြီးလို့ သူတို့ရွာ ပြန်ရောက်တော့ ည၈နာရီခွဲနေပြီ အိပ်ပြန်ရောက်ပေမဲ့လဲ ရဲလေး တို့မနားရ ဒီည သူတို့အုပ်စု့အလှည့်ကင်းကျတယ်ဆိုတာနဲ့  ဇရပ်ဆီကိုပြေးရပြန်သည်။ လူကဇရပ်ဆီရောက်နေသော်လဲ ရဲလေး စိတ်တွေက နှင်းရည်ဆီမှာသာကပ်နေသည်။နှင်းရည် သူ့ကိုဒီလိုလုပ်ရက်တယ်ဆိုပြီး လဲ ဝမ်းနည်းနေပြီး အခုအချိန်ထိ နှင်းရည်ကိုလိုးတဲ့လူဘယ်သူလဲဆိုတာစဉ်းစားမရဖြစ်နေတာကိုလဲကိုယ့် ကိုကိုယ်ဒေါ်သထွက်ရပြန်သည်။

ရေနွှေးကြမ်းသောက်လိုက် စကားပြောလိုက် နဲ့ဘယ်အချိန် ဘယ်နေရာမှာပေါ်လာမယ်မှန်းမသိရတဲ့တရာခံတွေကိုစောင့်နေကြရင်း ညသန်းခေ့ါင်ကျော် ၁၂ ခွဲလောက်မှာ ရွာထဲကနေ သူခိုး သူခိုးနဲ့အော်ပြီး သူတို့ဆီကိုလူတရောက်ပြေလာလို့ ရဲလေးတို့ဒုတ်တွေ ဓါးတွေဆွဲကိုင်ကာ ဓါတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးကောက် ဖြစ်နေသည်။

ဖိုးကောက် …ဘယ်မှာလဲသူခိုးက

အောင်မောင်းကမေးလိုက်သည်။ဖိုးကောက်အသံကြားတော့ ရွာထဲမှာကင်းလှည့်နေတဲ့အဖွဲတွေနဲ့အတူ  နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကြီးကိုင်လာတဲ့သူကြီးဘခက် နဲ့အတူ ဦးချမ်းသာတို့ပါလိုက်လာကြသည်။

ရွာလယ်ကနေ ချောင်းစပ်ဖက်ကိုပြေးဆင်းသွားတာတွေ့လိုက်တယ်ဗျ..

သေချာလို့လားကွ...

သေချာပါတယ် ဦးချမ်းသာရဲ့ ဒီလူကျုပ်တို့ရွာသားမဟုတ်ဖူးဗျ..

ဖိုးကောက်ပြောတဲ့လူတော့မတွေ့ဘူး အောက်ဖက်ကိုလှေတစ်စီးလှော်သွားတာတော့  ကျုပ်တွေ့တယ် မသင်္ကာစရာပဲ ကိုဘခက်

လာကွာ… အဲ့ဒီလှေနောက်ကိုလိုက်မယ်..

စိတ်မြန်လက်မြန်ရှိတဲ့ သူကြီးဘခက်က ဦးဆောင်ပြီးချောင်းစပ်ကစက်လှေပေါ်ကို ရွာသားတွေနဲ့အတူ ဖိုးကောက်လှေတွေ့တယ်ဆိုတဲ့ဖက်ကို စက်ရှိန်တင်ကာ လိုက်သွားကြတော့သည်။ မကြာလိုက် လူနှစ်ယောက်လှော်ခတ်လာတဲ့လှေတစ်စီးကိုတွေ့ရတော့ စက်သပ်ကာ အနားကပ်လိုက်ပြီး သူကြီးဘခက်ကမေးလိုက်သည်။

ဟေ့ရောင်တွေ မင်းတို့က ဘယ်ကလဲ ဘယ်သွားမှာလဲ..

ကြိုက်ကုန်းရွာကပါ ကျနော့် မိန်းမ မီးဖွားတော့မှာမို့ ဇီးပင်ကြီးရွာက ဝမ်းဆွဲဆရာမဆီကိုသွားမလို့ပါ ဟုဆိုကာ လှေဝမ်းထဲမှာစောက်ခြုံပြီးလိုက်လာတဲ့ ဗိုက်ကြီးသည် မိန်းမကိုလက်ညိုးထိုးပြမှာ ဦးးဘခက်တို့လူစုလဲ ယခုမှပင်ထိုမိန်းမကိုသတိထားမိတော့သည်။

ဖိုးကောက် မင်တွေ့တဲ့လူပါလားဒီလူနှစ်ယောက်ထဲမှာ

မပါဘူး သူကြီး..

ဦးချမ်းသာ ခင်များပြောတော့ မသင်္ကကားဘူဆို

မသိဘူးလေ  အချိန်မတော်ကြီးသွားနေတော့ ကျုပ်လဲသူခိုးထင်မိတာပေါ့

ရွာကိုပြန်မောင်းကွာ …မြန်မြန်မာင်း

သူကြီးဘခက် တစုံတခုကိုစဉ်းစားမိကာ စက်ကုန်ဖွင့်မောင်းခိုင်းသည်။သူတို့ရွာကမ်းစပ်နား ရောက်တော့ ကျန်ခဲ့တဲ့လူတချို့ကကမ်းစပ်မှာရပ်စောင့်နေကြပြီး စက်လှေကမ်းကပ်လိုက်တာနဲ့တပြိုင်နက်

ပါသွားပြီ …သူကြီး

တောက်

သူကြီး ဘခက်ရဲ့တောက်ခေါက်သံကြီးကဟိန်းထွက်လာသည်။

ဒီကောင်တွေအယောင်ပြသွားတာဗျ သူကြီးတို့ဟိုလှေနောက်ကိုလိုက်နေတုန်းဝင်ခိုးသွားကြတာဖြစ်မယ်

ကျုပ်ပြောဖို့တစ်ခုရှိသေးတယ်ဗျ

ဘာလဲ သက်ခိုင်း

သက်ခိုင် ဘာပြောလာမလဲဆိုတာကိုအားလုံးကစိတ်ဝင်စားနေကြသည်။

ကျုပ် ခုဏကမှ ကြိုက်ကုန်းရွာကပြန်လာတာ သူခိုးမိတယ်ဆိုလို့ကျုပ်လဲ သွားကြည့်မိတယ်  သူုခိုးကဘယ်သူထင်လဲ..

အေး… ဘယ်သူလဲ

တခြားလူဟုတ်ရိုးလားဗျာ …ကျုပ်တို့ရွာက အားလုံးကသေသွားပြီလို့ ထင်နေတဲ့…

အောင်မလေး …အိမ်သရဲကြီးပါတော့်

သက်ခိုင်စကားပင်ဆုံးအောင်မပြောလိုက်ရ မုဆိုးမစိန်ကြည် တရောက်အူရားဖားရားနဲ့ပြေးလာလို့ စကားစပြတ်သွားသည်။

စိန်ကြည် ဘာဖြစ်လာတာလဲ

သူကြီး ချောင်းလယ်မှာအိမ်ကြီးသွားနေတာရှင့်

ငါ့ကိုရှင်းအောင်ပြောစမ်း …စိန်ကြည်

ကျမ ကလေး နို့တိုက်နေတုန်း ခွေးအူသံတစီစီကြားတာနဲ့  အိမ်ပေါ်ကနေကြည့်လိုက်တော့ လား…လား…ချောင်းလယ်မှာအိမ်မဲမဲကြီး ရေပေါ်မှာသွားနေတာ ကျမဖြင့်မျက်လုံးတွေကိူပြာသွားတာပဲ …သူကြီးရယ်

ဟေ့ကောင်တွေ…  အဲ့ဒီအိမ်ကြီးနောက်လိုက်မယ်လှေပေါ်ပြန်တက်

ဘယ်ကိုလိုက်မှာလဲ …ကိုဘခက်

အိမ်ကြီးနောက်ကိုလေ ဦးချမ်းသာ

အိုဗျာ …အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ ရေပေါ်မှာအိမ်ပေါ်တယ်ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး

ဖြစ်နိုင်… မဖြစ်နိုင်လိုက်ကြည့်ရင်သိမှာပဲ ဦးချမ်းသာ တက်ဗျာသွားမယ်

ဦးချမ်းသာမှာ မတက်ချင်တက်ချင်နဲ့လှေပေါ်တက်ခဲ့ရတော့သည်။

လရောင်သည်မှုံပျပျသာ မည်းမည်းတောတန်းသည် ည၏သရုပ်ကိုဖော်ကျူးနေသည်။ ချောင်းသည် တောအုပ်အတွင်သို့ဝင်သွားပြီး လရောင်ဖြင့်သာ မှန်းဆမောင်းနေရသည် ဝန်းကျင်တခုလုံး ခြင် ယင် မက်တို့၏အသံမှတပါးအခြားမကြားရ  တနာရီခန့် လိုက်ခဲကြပြီးနောက် အိမ်ကြီးကိုမှီလာသည်။အိမ်မဲကြီးကာ ချောင်းရေညာကို တရွေရွှေ့ဖြင့်ဆန်တက်နေသည်။

ဟိုမှာ …ဟိုမှာ …အိမ်သရဲဆိုတာ

သူကြီးဘခက်လဲ ရွာသာတွေလက်ညိုးထိုးညွှန်ပြနေတဲ့ အိမ်ကြီးဆီကို နှစ်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ထိုးချိန်လိုက်စဉ်

သေနတ်ချလိုက်စမ်း …ဘခက်

လှေပေါ်မှလူအားလုံးတအံ့တြဖြင့်လှည့်ကြည့်မိရာ သူကြီးဘခက်ကို ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ချိန်ထားတဲ့ဦးချမ်းသာကို တွေ့ရတော့သည်။

ဦးချမ်းသာ… ခင်များဘာလုပ်တာလဲ

ဟား ဟား ဟုတ်ပ ချမ်းသာတဖြစ်လဲ မန်းဂပေါ့ဗျာ ခင်များတို့သိပ်တွေ့ချင်နေတဲ့ မန်းဂ ဆိုတာ ဟော့ဒီကချမ်းသာဆိုတဲ့ကျုပ်ပေါ့

မန်းဂ ကခင်များ

ဟုတ်ပါ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကို နိုင်ငံခြားကိုရောင်းစားနေတဲ့  မန်းဂဆိုတာကျုပ်ပဲပေါ့

ရွာသားများကာ အံ့သြလွန်း၍ ကြက်သေသေနေကြသည်။

ဒါဆို ကြိုက်ကုန်းရွာမှာဖမ်းမိတဲ့ လှမောင်နဲ့ခင်များကတဖွဲထဲလား..

လှမောင်ဆိုတဲ့ အသံကြားရ၍ ရွာသားများစိတ်ဝင်စားသွားကြသည်ထက် ရဲလေးကပိုပြီးစိတ်ဝင်စားမိသည် လှမောင်က နှင်းရည်ရဲ့အကို။

ကြိုက်ကုန်းရွာမှာဖမ်းမိတာ  လှမောင်လား သက်ခိုင်  ဒီကောင်သေသွားပြီမဟုတ်လား

မသေဘူးသူကြီး ကျနော့်မျက်စိဲနဲ့သေချာမြင်ခဲ့တာ …လှမောင်မှ လှမောင်အစစ်

ကဲပါလေ… ကျုပ်ပဲရှင်းပြလိုက်ပ့ါမယ်… အမှန်ပဲ… လှမောင်ကကျုပ်လူပဲ သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်ကို ခင်များတို့ရွာကို အတွင်းလူအဖြစ်နဲ့လွှတ်ထား  ရှုပ်သွားပြီလားမသိဘူး …သူတို့လင်မယားဆိုတာကခင်များတို့ မောင်နှမ လို့ထင်ထားတဲ့ လှမောင်နဲ့နှင်းရည်က လင်မယားတွေ။

ရဲလေး ဒီအသံကိုကောင်းကောင်မှတ်မိသွားပြီ  ဟိုညက နှင်းရည်ကိုလိုးနေတာ ဦးချမ်းသာ ခေါ မန်းဂဆိုတဲ့ဒီလူကြီးပဲ  အခုဦးချမ်းသာပြောပုံအရဆို နှင်းရည်နဲ့လှမောင်ကလင်မယားတွေတဲ့ ထင်ရက်စရာမရှိအောင်အပြစ်ကင်းတယ်လို့ထင်ရတဲ့နှင်းရည်ရဲ့မျက်နာလှလှလေးကိုမြင်ယောင်မိတော့ ရဲလေးဝမ်းနည်းလာပြန်သည်။သူနောက်ကျောကိုဓါးနဲ့ထိုးခံလိုက်ရပြီ ။

သူသိသလောက် ဆိုရင် နှင်းရည်က သူအပါအဝင် ဦးချမ်းသာ သူ့ယောကျ်ားလှမောင်နဲ့ပါဆို ယောကျ်ားသုံးရောက်ကိုအလိုးခံထားပြီးပြီ လီးသုံးချောင်းနဲ့တွေ့ပီးပြီ။ဦးချမ်းသာကပဲဆက်ပြီး သူတို့ရဲ့လှည့်ကွက်တွေကိုပြောပြနေသည်။

ခင်များတို့ အိမ်သရဲကြီးလို့ထင်နေတဲ့ အိမ်ကြီးကလဲ တကယ်တော့ ကျွန်းမျောကြီးတခုပဲ အင်းလေးဖက်ကကျွန်းမျောတွေလိုပဲ ချောင်းထဲမှာမြောလာတာတွေ့တာနဲ့ အကြံရပြီး စက်တပ်ပြီးဆင်ထားတာလေ ဘယ့်နှယ်လဲမပိရိဘူးလား ဟားဟားဟား ဒီတခါတော့ ကျွန်းတောင်ရွာကိုအ့ပီးနှုတ်ဆက်ခဲ့တယ်။

ဗျို့ နိုင်ငံခြားမှာသွားနှပ်လိုက်အုံးမယ် သွားပေအုံးတော့ဘခက်ရေ

ဦးချမ်းသာခေါ် မန်းဂ က သူကြီးဘခက်ကို ပစ်တော့မည့်ဆဲဆဲ သေနတ်မောင်းဖြုတ်ခါနီးလေးတွင် ထင်မထားတဲ့ဖြစ်ရပ်တစ်ခုကဖြစ်လာပြန်သည်။

ခင်များ လက်ထဲကသေနတ်ကိုချလိုက်ပါ… မန်းဂ

လှေပေါ်မှလူအားလုံး အသံရှင်ဆီသို့ကြည့်လိုက်ရာ စက်လှေမောင်းသူနေရာ၌ ဦးချမ်းသာခေါ် မန်းဂကိုသေနတ်ဖြင့်ချိန်ထားသည့်လူတဦးကိုတွေ့ရပြီး ထိုသူကခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားသည့် ဝါးဖတ်ခမောက်ကိုချွတ်ချလိုက်သည့်အချိန်တွင်..

ဟင်… မင်း …မင်း …မိုးဆွေ...

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၃ )

  ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသူ - နတ်ဆေး

မျက်နာငယ်လေးတွေနဲ့သာအေးတို့အုပ်စုထွက်သွားမှ ဦးဘခက် အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားတော့သည်။

ကြီးကြီးလှ… ရဲလေးရှိလား..

အေး …ရှိတယ် …ဒီနေ့အလုပ်ကလဲလုပ်စရာမရှိသေးတော့ အိပ်တုန်းဟဲ့..

အိမ်ပြင်က သူ့အမေနဲ့ အောင်မောင်းတို့ အသံတွေကြောင့် ရဲလေး အိပ်ရာကနိုးလာတယ် သူအိပ်တဲ့နေရာအထိရောက်လာတဲ့ အောင်မောင်ကို

ဘာလဲ… အောင်မောင်း..

အောင်မောင်က သူ့အမေရှိတဲ့ဘက်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ

မြို့ပေါ်တက်ရအောင်မင်းကိုလာခေါ်တာ..

ကိစ္စရှိလို့လား..

သူတို့ရွာနဲ့ အောင်သာမြို့က မိုင် ၄၀ လောက်ပဲဝေးသည်။ ဒီအကွာအဝေးကလမ်းကောင်းရင် ၁ နာရီခွဲလောက်နဲ့ရောက်သွားနိုင်ပေမဲ့ လက်ရှိလမ်းအနေအထားနဲ့ဆို ၃ နာရီခန့်မောင်းရသည်။ ကျွန်းတောင်ရွာကလူတွေအပါအဝင် ပတ်ဝန်းကျင်ကရွာတွေလဲ ဝယ်စရာခြမ်းစရာရှိပါက အောင်သာမြို့ကိုပဲတက်ဝယ်ကြတယ် ။ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားတဲ့သူကသွား ဒါမှမဟုတ်ရင် ကျွန်းတောင်ရွာကနေ ကားလမ်းအထွက်က ညောင်ပင်စုရွာက သူကြီးထောင်ထားတဲ့ စစ်ကျန်ဘတ်စကားစုတ်ကြီးကို ငွေ ၁၀၀၀ပေးပြီးလူစုကာ အဆင်ပြေသလိုသွားကြသည်။

စတိတ်ရှိုးပွဲသွားကြည့်ရအောင်လို့… အဆိုတော်တွေလာမှာတဲ့ဟ..

မင်းကိုဘယ်သူပြောလဲ..

ခင်မှုန် ပြောတာ… သူ့ကိုကအိဝါကပြောတာတဲ့..

အိဝါဆိုတဲ့ နာမည်ကြားမှ အောင်သာမြို့မှာ အိဝါကျောင်းတက်ခဲ့တာကို  ရဲလေး သတိရတော့သည်။

သူကမင်းကိုတော့မခေါ်ခိုင်းဘူးကွ..

ဟင် … ဘယ်သူကလဲ..

အိဝါလေ..

အော်..

အိဝါ သူ့ကိုစိတ်ဆိုးနေမှန်း ရဲလေးသိသည်။

ဒါဆို… မင်းကဘာလို့လာခေါ်လဲ..

ယောကျ်ားဆိုလို့ ငါနဲ့ဖိုးထောင်နှစ်ယောက်ထဲကို သွားရမှာကလဲကိုယ့်နယ်မှမဟုတ်တာ အထီးများလေးကောင်လေပဲလေ မင်းသိပါတယ်… သူမခေါ်ခိုင်းပေမဲ့ မင်းပါလဲ ဘာမှပြောမှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ ငါတို့ကြည့်ပြောမယ် အဲ့ကိစ္စကိုထားလိုက်… လာထထ …မျက်နာသစ်လိုက်တော့..

သူ့ကိုဆွဲထူနေတဲ့ အောင်မောင်းကိုကြည့်ပြီး 

ရဲလေး မဖြစ်လောက်ဘူးထင်တယ်နော် အောင်မောင်း …ဟိုနေ့က ပွဲဈေးမှာမင်းလဲမြင်ပါတယ်..

သိတယ်… မြင်တယ်… မင်းစော် နှင်းရည်ကိုတော့ ခေါ်မလာနဲ့ နှင်းရည်ပါရင်တော့ အိဝါလိုက်မှာမဟုတ်ဘူး ငါနဲ့ဖိုးထောင်နှစ်ယောက်ထဲလဲမသွားချင်ဘူး မလွှဲမရှောင်သာရန်ဖြစ်ကြလို့ ဖဲ့ကြပြီဆိုဒို့နှစ်ယောက်အပြင် မင်းရောဆိုတော့ပိုကောင်းတယ်လေ..

ရဲလေးလဲပြောမရတဲ့အဆုံး  သူကိုယ်တိုင်ကလဲရှိုးပွဲကြည့်ချင်တာနဲ့ မျက်နာလေးအမြန်သစ်ပြီး ထမင်းတောင်ဘယ်လိုမျိုကျသွားမှန်းမသိ အောင်မောင်းနဲ့အတူ သူ့အိမ်က 125ဆိုင်ကယ်လေးထုတ်ကာ ရွာပြင်ကိုထွက်သွားကြသည်။ နှင်းရည်ကိုတော့ ရဲလေး ဘာမှမပြောခဲ့ရ။လမ်းမှာအောင်မောင်းက ခင်မှုန်တို့အိမ်ကိုခဏဝင်လိုက်သေးတယ်။

ရွာပြင်ရောက်တော့ ၁၅ မိနစ်လောက်စောင့်လိုက်ရပြီး ဆိုင်ကယ် ဆိုင်ကယ်နှစ်စီးဖြင့်ဖိုးထောင် အိဝါ နဲ့ ခင်မှုန်တို့ရောက်လာကြတယ် ဖိုးထောင်ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ သူ့ညီမဝမ်းကွဲ သဲသဲလဲပါလာသည်။ အပျော်အပါးသွားကြမှာဆိုတော့ သူတို့ယောကျ်ားလေးတွေတင်မဟုတ် ခင်မှုန် နဲ့ သဲသဲကပါ ဂျင်းကြပ်ကြပ်လေးတွေဝတ်လာကြတယ် အိဝါတရောက်ပဲ ကြက်သွေးရောင်စကတ်စတိုးလေးနဲ့လိမ္မော်ရောင်ကုတ်လေးဝတ်လာသည်။

လုံချည်နဲ့မြင်နေကြ အိဝါကို အခုလိုတွေ့ရပြန်တော့ ရဲလေး မကြည့်ပဲလဲမနေနိုင် တင်းထုတ်နေတဲ့ တင်တင်သားကြီးတွေကဆိုင်ကယ်ပေါ်ခွထိုင်ထားလို့ အနောက်ကိုပင်အစ်ထွက်နေသည်။ သူကြည့်နေမှန်း အိဝါကတော့သတိတောင်ထားမိပုံမရ ရောက်ကထဲ သူ့ကိုမျက်နာချင်းမဆိုင် ။

ခရီးကဝေးတော့ ဒို့ယောကျ်ားလေးတွေပဲမောင်းမယ် နင်တို့အနောက်ကလိုက်ကြ…   ခင်မှုန့်ကကိုအောင်မောင်း နောက်ကလိုက်ပေါ့…  ဟိ ဟိ..

လမ်းမှာအောင်မောင် ပြောပြခဲ့လို့ အောင်မောင်းနဲ့ခင်မှုန် ရည်းစားတွေဖြစ်နေကြပြီဆိုတာ ရဲလေးသိထားပြီးပြီ။

အိဝါကတော့ ရဲလေးနောက်ကလိုက်နော်… ငါ့ညီမ..

အို… လိုက်ချင်ပါဘူး … ကိုအောင်မောင်းပြောတော့ ကိုဖိုးထောင် ရယ် ခင်မှုန်ရယ်ပဲဆို… အခုသင်းသင်းလဲပါလာပြီ အိဝါက ကိုဖိုးထောင်နောက်ကလိုက်မလို့စဉ်းစားထားတာ..

သင်းသင်းက သူလဲကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ပါဟာ အိဝါကလဲ သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်စီးကြပါစေ နင်ကရဲလေးနောက်ကပဲလိုက်လိုက်နော် ဒီကောင်ကြီးကဆိုင်ကယ်စီးကျွမ်းပါတယ်ဟ… ဟီး ဟီးး..

ဟွန့် …

သူ့ကိုမျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်တဲ့ အိဝါကို ရဲလေး မသိသလိုပဲနေလိုက်တယ်။

ကဲ ကဲ …သွားပါ အိဝါရယ် …အခွင့်အရေးရတုန်းလေးပဲ …နင့်အဖေစိတ်ကောင်းဝင်နေတုန်းလေးပဲနော် …သွား သွား ရဲလေးကိုခွကို… အဲလေ… ရဲလေးနောက်ကတက်လိုက် စကတ်ကြီးနဲ့ဆိုတော့ ခွလို့မရဘူးမေ့သွားတယ်… အဟီး..

မျက်နာလေးစူပုတ်ပုတ်နဲ့ လျှောက်လာပြီး အိဝါရဲလေးဆိုင်ကယ်နောက်မှာတက်ထိုင်လိုက်တယ်။

အောင်မောင်း နဲ့ဖိုးထောင်တို့ကရှေ့ကမောင်းထွက်သွားကြပြီ။

ရပြီလာ အိဝါ …အကိုမောင်းတော့မယ်နော်..

ဆိုင်ကယ်ထွက်ခါနီးမို့ အိဝါကို ရဲလေး သတိပေးလိုက်တယ်။

ရပြီ… မမြင်ဘူးလား..

ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ပြောလာတဲ့ အိဝါကို ကြည့်ပြီး ရဲလေး ရီချင်မိသလို အားလဲနာနေသည်။ အိဝါကိုသူနမ်းသလိုဖြစ်ခဲ့သေးတယ်မဟုတ်လား ဒါတွေကြောင့်ပဲ သူ့ကို အိဝါကမကြည်နေတာ။ပြီးတော့ သူကနှင်းရည်နဲ့ဖြစ်သွားတယ်လေ။

ရှေ့ကအောင်မောင်တို့ဆိုင်ကယ်တွေမောင်းသွားလို့ ဖုန်တွေထနေတဲ့အတွက် သူတို့ဆိုင်ကယ်နောက်ကကပ်မလိုက်ပဲ ခပ်ခွာခွာပဲ ရဲလေး မောင်းခဲ့လိုက်တယ် ကားလမ်းပေါ်ရောက်ခဲ့သော်လဲ ကတ္တရာလမ်းလဲမဟုတ်ပြန် ကျောက်စလစ်တုံးတွေ ခဲလုံးဂမူတွေကြောင့်ဆိုင်ကယ်ကဆောင့်လိုက် ခုန်လိုက်ဖြင့်သွားနေတာကြောင့် အိဝါကိုယ်လေးကရဲလေး ကျောပြင်နဲ့ကပ်ကပ်လာသလို့ သူမရဲ့တင်သားအိအိလေးတွေရဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် ရဲလေးသွေးပူချင်လာပြီ  ။

ဖုန်တွေကတော့ လမ်းပေါ်ရောက်လာတဲ့အခါမှာဆိုးဆိုးရွားရွားမရှိတော့ တလမ်းလုံးငြိမ်လိုက်လာတဲ့ အိဝါကို ရဲလေးကလဲဘာစကားမှသွားမပြောမိ အောင်မောင်ကတော့ ခင်မှုန် ကသူ့ခါးကိုဖက်ထားလို့ အပျော်လွန်ပြီး ရှေ့ဆုံးကနေဒုန်းစိုင်းနေသည်။ ပွဲကညနေစောင်းမိုးချုပ်ကာနီးမှစမှာကြောင့် အောင်သာမြို့က အိဝါရဲ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာပဲ ညအိပ်ကြမယ်လို့ အောင်မောင်းပြောထားလို့ ရဲလေးသိထားသည် ။ တလမ်းလုံးခုန်လိုက် ဆောင့်လိုက်နဲ့ မြောက်လိုက်နဲ့မောင်းလာလိုက်ကြတာ မြို့ထဲကို ညနေ ၄ နာရီလောက်မှရောက်သွားကြတယ် သူတို့ယောကျ်ားလေးတွေကြီးပဲ ဆိုဒီလောက်မကြာဘူးလို့လဲ ရဲလေးတွေးနေသည်။

တလမ်းလုံးစကားတစ်ခွန်းမဟတဲ့ အိဝါက မြို့ထဲရောက်မှ ဟိုလမ်းကိုမောင် ဒီလမ်းကသွား ဆိုပြီးလမ်းညွှန်နေလို့ ရဲလေးတို့ အိဝါပြောတဲ့ လမ်းအတိုင်းမောင်းခဲ့လိုက်တာ နှစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံးရှေ့ရောက်ကိုရောက်မှ အိဝါကရပ်ခိုင်းကာအိမ်ထဲဝင်သွားပြီး သူနဲ့ရွှယ်တူယောကျ်ားလေးတရောက်နဲ့ပြန်ထွက်လာကာ သူတို့ကိုလက်ယပ်ခေါ်နေလို့ ရဲလေးတို့အားလုူံးလိုက်ဝင်သွားလိုက်ကြတယ် အိဝါသူငယ်ချင်းကောင်လေးက ပုံစံကြည့်ရတာ ဂျစ်ကန်ကန်နဲ့ဒေါင့်ကျိုးပုံမရှိပေမဲ့ ချမ်းသားပုံတော့ရှိသည်။

အိမ်ထဲမှာလဲ ရဲလေးတို့ဘာကားမှန်းမသိတဲ့ ကားကြီးကလဲမဲနက်ပြောင်လက်နေသည်။ အိဝါက ရဲလေးတို့ကို သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့မိတ်ဆက်ပေးပြီးနောက် ခဏအနားယူပြီးရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲကာ မြို့ထဲကထမင်းဆိုင်ကို အိဝါသူငယ်ချင်းကားနဲ့ပဲသွားစားကြတယ် ။ သူတို့ယောကျ်ားတွေကတော့အဝတ်အစားအပိုမပါတာကြောင့် ရွာကဝတ်ခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲရှိပေမဲ့ အိဝါအပါအဝင်မိန်းကလေးတွေက တော့ ခင်မှုန့်လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှာအပိုထည့်လာပုံရသည်။ အိဝါ ကတော့အရောင်သာကွဲသွားတဲ့အနက်ရောင်စကတ်အတိုလေးနဲ့ လက်ပြတ်ဆွဲသားလက်တိုလေးဖြင့် အလာတုန်းကထက်ပင်ပိုကြည့်ကောင်းနေတယ်လိုရဲလေးထင်နေသည်။

ထမင်းဆိုင်မှာ စားသောက် စကားပြောရင်း စကားပြောတယ်ဆိုတာကလဲ အိဝါနဲ့သူ့သူငယ်ချင်း ကျော်စွာဆိုတဲ့ကောင်ပဲပြောကြတာကြတာများများ  ပွဲလက်မှတ်ကိုလဲ ကျော်စွာကပဲကြိုဖြတ်ပေးထားပြီး လေးစောင်ပဲဖြတ်ထားတယ်လို့သိရတော့ ရဲလေး အောင်မောင်းကိုဂျိုကြည့်ကြည့်သည်။ 

သူနဲ့သင်းသင်းက အစီအစဉ်မရှိပဲ ပါခဲ့ကြတာ မဟုတ်လား ကျော်စွာဆိုတဲ့ကောင်ပြောပုံအရတော့ လက်မှတ်ကျန်အုံးမှာပါ စောစောသွားကြတာပေါ့ ဆိုတာနဲ့ ပွဲလုပ်မဲ့နေရာကိုကျော်စွာ့ကားနဲ့ပဲသွားကြတယ် ကားကခြောက်ရောက်ပဲဆန့်ပေမဲ့ အနောက်ခန်းကနေ ၅ ယောက်ရအောင်ထိုင်ပြီးလိုက်သွားကြတယ် ။အိဝါကတော့ အရှေ့ခန်းမှာ ကျော်စွာနဲ့လေးပေးဖြောင့်ကာ ပြုံးလို့ရွှင်လို့ ကားမှန်ထဲကနေ ရဲလေးကိုလဲမသိမသာနဲ့ကြည့်တက်သေးသည်။

ရှိုးပွဲလုပ်မဲ့နေရာကိုရောက်တော့ သူတို့အားလုံးကားပေါ်ကဆင်းခဲ့ကြတယ် ကျော်စွာကတော့ လက်မှတ်ဖြတ်ဟုဆိုကာ ဝင်ပေါက်ဘေးကမိုးကာအဆောက်အအုံလေးဖက်ထွက်သွားတုန်း ရဲလေး  အောင်မောင်းကို သူတို့အတွက်လက်မှတ်ဖိုးငွေကို ခင်မှုန့်ကိုအိဝါကတဆင့် ကျော်စွာ့ကိုပေးခိုင်းလိုက်တယ် ဘာလို့မှန်းမသိ ရဲလေး ကျော်စွာနဲ့စကားမပြောချင်။

ပွဲစဖို့ ၁နာရီလောက်လိုသေးပေမဲ့ လူတွေကတော့ပြည့်နေပြီ အဝင်ပေါက်လက်မှတ်စစ်နေရာကနေ တန်းစီပြီးဝင်ကြရတယ် ဘောလုံးကွင်းဟောင်းတခုဖြစ်ပုံရပြီး လေးဖက်လေးတန်အုတ်တံတိုင်းထားတာကိုလဲတွေ့ရသည်။

ကျော်စွာလက်မှတ်ဝယ်ပြီးပြန်လာတော့ သူတို့အုပ်စုလဲဝင်ခဲ့ကြတယ်   အပေါက်ဝမှာအားလုံးရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်တန်းစီပြီးဝင်ခဲ့ကြပေမဲ့ အတွင်းထဲလဲရောက်ရော တိုးကြဝှေ့ကြနဲ့ ရဲလေးတို့လူစုကွဲသွားကြပြီး  အောင်မောင်း ခင်မှုန်နဲ့ သင်းသင်းတို့ကတဖက်ကိုရောက်သွားကြပြီး ရဲလေးနဲ့ဖိုးထောင်ကတတွဲ  အိဝါနဲ့ကျော်စွာကတတွဲဖြစ်သွားကြသည်။ 

မျက်နာခေါင်းပိုင်းလေးတွေတော့ မြင့်ရသေးလို့ဘယ်နေရာဘယ်သူရှိတယ်ဆိုတာတော့ တွေ့နေရသည်။ ရှေ့ဆက်တိုးလို့လဲမရတော့လို့ ရဲလေးနဲ့ဖိုးထောင်ရောက်တဲ့နေရာမှာပဲရပ်နေလိုက်ကြတယ် ပွဲစဖို့နီးလာတာနဲ့တီးလုံးသံတွေကအရင်ထွက်လာပြီး ပရိတ်သတ်တွေဖက်ကိုထိုးပေးထားတဲ့ မီးလုံးတွေကိုလဲပိတ်ပစ်လိုက်သည်။မီးပိတ်လိုက်ပေမဲ့ စင်ပေါ်ကမီးရောင်ကတော့ ရှေ့ကလူအုပ်ကြီးထဲဖြာကျနေသေးသည်။

ဘာပွဲလဲ ဘယ်သူတွေလဲ ဆိုတာသတိတောင်မရ ရှေ့ကဆိုင်းဘုတ်ပင်မကြည့်ခဲ့ရတဲ့ ရဲလေးလဲ မျိုကြီးရဲ့လေပြေ သီချင်းနဲ့စဖွင့်လာမှ Iron Cross မှန်းအခုမှသိရသည်။မျိုးကြီးကိုမြင်တော့ ရွာက ချစ်ကြမ်းမောင် ကိုပင်သတိရလိုက်သေး မြူးကြွတဲ့ i.c ရဲ့တီးလုံးသံတွေအောက်မှာ စစချင်း၌ပင်လူတွေက မြောက်နေကြပြီ မျိုးကြီးပြီးတော့ ဝိုင်ဝိုင်း အငဲဆက်တိုက်ဖျော်ဖြေနေကြသည် ရဲလေးလဲသူရတဲ့သီးချင်ကိုလိုက်ဆိုပြီး သံစဉ်တွေထဲမျောနေတုန်း ဖိုးထောင်က သူ့ကိုလက်လာပုတ်လို့ ရဲလေး ဖိုးထောင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးထောင်က အုတ်တံတိုင်းနံရံဖက်ကိုမေးငေါ့ပြလို့ ရဲလေးကြည့်လိုက်တယ် ။

ဘာမှမထူးခြား အဲ့ဒီဘက်မှာအနည်းငယ်မှောင်ရိပ်ကျနေတာကလွှဲလို့ လူတွေကစင်ပေါ်ကိုပဲအာရုံရောက်နေကြသည်။ ရဲလေက ဘာလဲဟ ဆိုပြီးဖိုးထောင်ကိုမေးတော့ ဖိုးထောင်က ရဲလေးကို သေချာကြည့် အိဝါတို့လေ တမျိုးပဲ လို့ပြောနေလို့ ရဲလေး ပြန်ကြည့်လိုက်တယ် အခုမှသေသေချာချာသတိထားကြည့်မှ အိဝါနဲ့ကျော်စွာကိုရဲလေးမြင်သွားသည်။ ကျော်စွာကအိဝါရဲ့အနောက်မှာကပ်လျှက်ဖြစ်နေပြီး အိဝါကိုစကားကပ်ပြောနေတာလား နမ်းနေတာလားမသဲကွဲလှ ။

ကျော်စွာရဲ့ငုံနေတဲ့ခေါင်းကြီးပဲမြင်နေရတယ် ကျော်စွာခေါင်းဖယ်သွားပြန်တော့လဲ မူမမှန်တဲ့အိဝါရဲ့အနေအထားကို ရဲလေး သတိထားမိပြန်သည်။ အိဝါရဲ့ကိုယ်လေးက အနောက်ကနေကပ်ဆောင့်ခံနေရသူလို အရှေ့ကိုရင်ဘတ်လေးကော့သွားပြီး သူမကိုယ်လေးကမသိမသာသိမ့်ကနဲ့သိမ်ကနဲ့ဖြစ်ဖြစ်သွားတာကို သတိထားကြည့်မိတဲ့ ရဲလေးမြင်နေရသည်။ 

ရဲလေး အတွေးတွေအမျိုးမျိုးတွေးနေမိပြီ  အိဝါကလဲဝတ်သွားတာက ဒူးအထက်ပဲရှိတဲ့ စကတ်တိုလေး ကျော်စွာကလဲအိဝါရဲ့အနောက်ပိုင်းနဲ့သူကိုယ်အရှေ့ပိုင်းက ကပ်လျှက်အနေအထား အဲ့ဒီအနားကလဲ အလင်းရောင်က သူနဲ့ဖိုးထောင်ရောက်နေတဲ့နေရာလောက် အလင်းရောင်မရှိ လူမျက်နာတွေတော့မြင်နေရသည်။ ကျော်စွာကိုစတွေ့ထဲက ကျော်စွာ အိဝါအပေါ်ပြောဆိုဆက်ဆံပုံ အကြည့်တွေက ဘယ်ကိုဦးတည်ချင်သလဲ ဆိုတာ မြွေမြွေချင်းမို့ ရဲလေး ရိပ်မိသည်။

ရဲလေး ဆက်မစဉ်းစားတော့ သူထင်တာတဝက်လောက်တော့မှန်နေပြီလို့ တွေးမိတော့ ရဲလေးစိတ်ထဲတမျိုးကြီး့ဖြစ်သွားတယ် သူ အိဝါကိုနှမြောမိတာလား ကျော်စွာ့ကိုမနာလိုနေတာလား မသဲကွဲ အတွေးတွေနဲ့ မျောပြီး ဘေးတိုက်မြင်နေရတဲ့ အိဝါမျက်နာလေးကိုကြည့်နေတုန်း အိဝါက ရုတ်တရက် သူ့ဖက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ် ရဲလေး မျက်နာမလွှဲမိ အိဝါကလဲရဲလေးကိုမြင်သွားပြီ လျှင်လိုက်တဲ့ဖိုးထောင်ကတော့ စင်ဖက်ကိုမျက်နာရောက်သွားပြီ  သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ဘာလို့မျက်နာမလွှဲမိမှန်း မသိ အိဝါနဲ့ မျက်လုံးချင်ဆုံအောင်ကိုစိုက်ကြည့်နေမိသည်။

အိဝါကလဲ သူမ အောက်နခမ်းလေးကို သွားလေးနဲ့ဖိကိုက်ထားပြီး ရဲလေးကိုစူးစူးရဲရဲပြန်ကြည့်နေတယ်။ကတာမဟုတ်ပဲ အိဝါကိုယ်လေတုန်းတုန်သွားတာကပိုလို့ပင်အခေါက်စိပ်လာတယ်လို့ရဲလေးထင်နေသည်။တချက်တချက် အိဝါ မျက်နာလေး မဲ့ချင်သလိုဖြစ်သွားတာကိုလဲ တွေ့နေရသည်။ ခုံတခုသာရှိရင် ခုံပေါ်တက်ပြီး အိဝါနဲ့ ကျော်စွာတို့ရဲ့အောက်ပိုင်းကို ရဲလေးသေချာအောင်ကြည့်မိမလားမသိ။

ကျော်စွာဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ လူကြပ်တာ မှောင်ရိပ်ကျတာကိုအခွင့်အရေးယူပြီး အိဝါကိုကပ်ဆောင့်လိုးနေပုံရသည်။ဘေးကလူတွေကလဲ စင်ပေါ်ကိုပဲအာရုံရောက်နေကြလို့ အိဝါတို့ကိုသတိထားမိပုံမရ ကျော်စွာ့အတွက်တော့ စကတ်လေးအသာလှန်ကာ ဇစ်ဖွင့်ပြီး လီးထုတ်ကာကပ်လိုးရုံပင်။နှစ်ယောက်သားအပြန်အလှန်စိုက်ကြည့်နေကြတာကို အိဝါဖက်ကအရင် မျက်နာလွှဲသွားသည်။

အဲ့ဒီတော့မှ အောင်မောင်းက ရဲလေး နား အနားကပ်ပြောသည်။

ကျော်စွာတော့ အိဝါကိုဖြုတ်နေပြီ အတင့်ရဲလိုက်တဲ့ကောင်တဲ့။ ခါးကိုင်ပြီးကပ်ဆောင့်နေတာ ငါခုဏကခြေဖျားထောက်ကြည့်ထားတာ အိဝါခါးကို ဒီကောင်ဖက်ထားတာတွေ့တယ် ဆိုပြီးပြောလာသည်။ ရဲလေး အောင်မောင်းကိုဘာ မှပြန်မပြောမိ ကိုလေးဖြူဆီကိုပဲ ကြည့်ကာအာရုံလွှဲလိုက်သည်။ ဘောက်ကြီးတွေကနေ တဝုန်းဝုန်းထွက်လာတဲ့ အသံတွေက ရင်ဘတ်တွေအထိရိုက်ခတ်လာတော့ ရဲလေး ရင်ခုန်သံတွေပိုမြန်လာသလိုခံစားရနေတယ် အိဝါဖက်ကိုလဲ သူမကြည့်ရဲတော့ အိဝါကတော့သူ့ကိုကြည့်နေမလားမသိ။

ည ၁၁ နာရီထိုးခါနီးတော့ အဆိုတော်လေးရောက်စလုံးထွက်လာပြီး နေရောင်အောက်ကအသက်ရှုုသံများ သီချင်းနဲ့ပွဲကိုသိမ်းလိုက်ကြတယ်။

ပွဲပြီးတော့လဲအပြင်ကိုအလွယ်တကူပြန်ထွက်လို့မရ ခြေတလှမ်းကုဋေတသန်းနဲ့ထွက်ခဲ့ကြရတယ် ရဲလေး နဲ့ဖိုးထောင်  အပြင်ရောက်လို့ ကျော်စွာ့ကားအနားရောက်တော့ အောင်မောင်းတို့ကပြန်ရောက်နေကြပြီ  အိဝါတို့ကိုတော့မတွေ့ရ တော်တော်လေးကြာမှ ရောက်လာကြတယ် ရဲလေး ကတော့ အိဝါနဲ့အတတ်နိင်ဆုံး မျက်နာချင်းမဆိုင်မိအောင် နေနေသည်။

ကာပေါ်ရောက်တော့လဲ အပြင်ကိုသာငေးပြီးလိုက်လာခဲ့တာ  ညအိပ်ရမဲ့ ကျော်စွာတို့အိမ်ရောက်လာတာကိုတောင် ဖိုးထောင်သူ့ပေါင်ကိုလာရိုက်မှသတိထားမိသည်။

အိမ်ထဲရောက်တော့ ကျော်စွာက သူတို့ယောကျ်ားလေးသုံးယောက်ကို အခန်းတစ်ခန်းထဲပို့ပေးပြီး စောင်တွေခြင်ထောင်တွေလာပေးပြီး ထွက်သွားတယ် တခြားအိမ်သားတွေမရှိတာကိုလဲ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်လို့ရဲလေးတို့မမေးမိ မိန်းကလေးသုံးယောက်ကတခန်းသပ်သပ်  အိပ်ခါနီးတော့ ဖိုးထောင်က တော်သေးတယ် ကျော်စွာဆိုတဲ့ကောင် အိဝါကိုသူ့အခန်းထဲခေါ်မအိပ်ဘူးဟ ဆိုပြီး နောက်သေးသည်။

ဒီကောင်က အိဝါကိုကြိုက်နေတာကြာပြီတဲ့  …ခင်မှုန်ပြောတာ..

ဒီစကားကိုတော့ အောင်မောင်းကဝင်ပြောသည်။

တရောက်တပေါက်ပြောနေကြတာကို ရဲလေးကပဲစကားလမ်းစဖြတ်လိုက်ပြီး မနက်ကျရင်စောစောထရအုံးရမယ် အိပ်ကြတော့ကွာ ပြောပြီးမီးပိတ်ကာအိပ်ရာဝင်ခဲ့လိူက်ကြတယ် နောက်တနာရီလောက်ကြာတော့  ရဲလေးပြန်နိုးလာပြီး ရေဆာတာနဲ့ အောက်ထပ်ကိုရေးဆင်းသောက်လိုက်သေးသည်။အောက်ထပ်မှာတော့ဘယ်သူမှမအိပ်ကြ ရေသောက်ပြီးလို့ အပေါ်ပြန်တက်မလို့ နောက်ကိုလှည့်လိုက်တဲ့ ရဲလေး သူ့နောက်ကိုဘယ်အချိန်ထဲကရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ အိဝါကိုမြင်လိုက်ရ၍ ရုတ်တရက်မို့လန့်သွားသည်။ ပြီးမှ

ရေသောက်မလို့လား… အိဝါ..

အိဝါက ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြတယ်။ရဲလေး ဝါတာကိုလာ ထဲကရေကိုဖန်ခွက်နဲ့တခွက်ထည့်လိုက်ပြီး အိဝါကိုလှမ်းပေးပြီး သူကတော့အပေါ်ထပ်ကိုပြန်တက်မလို့လုပ်နေတုန်း

ကိုရဲလေး..

သူ့ကိုခေါ်နေလို့ ရဲလေး အိဝါကိုပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

ဘာလဲ… အိဝါ..

ကိုရဲလေး… ဘာလို့ အိဝါတို့ကိုကြည့်နေတာလဲ… ပွဲထဲမှာလေ..

ထင်မထားတဲ့မေးခွန်းကြောင့် ရဲလေး ဘယ်လိုအဖြေပြန်ပေးရမလဲ စဉ်းစာရတော့သည်။အိဝါကတော့ သူ့မျက်လုံးတွေကိုသေချာစိုက်ကြည့်နေပြီး အဖြေတခုခုကိုရှာနေသလိုပင်။

ရဲလေး ဆီကမသံထွက်မလာတော့ အိဝါ အပေါ်ထပ်ကို ရဲလေးထက်အရင်တက်သွားသည်။လှေကာထစ်တွေကို တလှမ်းချင်းတက်သွားတဲ့ အိဝါရဲ့နောက်ပိုင်းအလှကိုရဲလေး ငေးကြည့်နေမိတယ် အိဝါက အပေါ်ကိုရောက်သွားပြီး အောက်မှာကျန်ခဲ့ ရဲလေးကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ တင်ပါးတွေကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ရဲလေးကို မဲ့ပြုံးလေးပြုံးပြသွားကာ ထွက်သွားတော့သည်။

သူခိုးလူမိသလိုဖြစ်သွားတဲ့ ရဲလေးမှာလဲ မျက်နာပူကာအပေါ်ထပ်သို့လေးလန်တဲ့ခြေလှမ်းများဖြင့်အိဝါ နောက်မှလိုက်တက်သွားတော့သည်။

..................................................................................................................................

သမီးဖြစ်သူ အိဝါ မရှိတဲ့အချိန်လေးမိန်းမနဲ့တချီတမောင်းဆွဲလိုက်အုံးမယ် ဆိုတဲ့အကြံနဲ့ ဦးဘခက် ညရောက်မဲ့အချိန်ကိုစိတ်စောစွာနဲ့ အိမ်အောက်ထပ်ကုတင်ပေါ်မှာ စောင့်နေတုန်း သူတို့ရွာကမဟုတ်တဲ့ လူငယ်လေးတရောက် သူ့အိမ်ထဲဝင်လာပြီး

 ဦးက သူကြီးဦးဘခက်လားဗျ..

အေး ပြော …မင်းကဘယ်သူတုန်း..

ကောင်လေးကဘာမှပြန်မပြောဘဲ သူ့ခါးပုံစကြားက စာရွက်ခေါက်လေးတခုကိုထုတ်ပေးပြီး ဒေါ်လေးဝါ ကပေးခိုင်းလိုက်တာလို့ပြောပြီးပြေးထွက်သွားသည်။

ဦးဘခက် ဒေါ်လေးဝါဆိုတဲ့နာမည်ကြားတာနဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာဆန်ပြာနေတဲ့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို မြင်သွားသေးလား လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးက အိမ်သာထဲသို့ပြေးဝင်သွားကာ ဖွင့်ဖတ်လိုက်တယ် စာထဲမှာ ဝါဝါမြင့် ရေးထားတာက ဒီညသူ့ယောကျ်ားမြဒင် မရှိဘူး ဘယ်လိုလဲ ကိုမြဒင်ကိုလက်စားမခြေချင်ဘူးလား ခ်ခ် စောင့်နေမယ် ဆိုပြီးရေးထားသည်။

စာဖတ်ပြီး ဒီအရွှယ်ကြီးရောက်မှ ဦးဘခက် ရင်ခုန်နေရပြန်ပြီ သူမြဒင်ကို လက်စားချေချင်တာပေါ့ သူကြိုက်နေတဲ့ဝါဝါမြင့်ကိုလဲ ခိုးပြေသွားတယ် နောက်လက်ရှိသူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကိုလဲ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာတက်လိုးသွားတယ် သူ့သမီးနာမည်ကိုတောင် ဝါပါတဲ့ အိဝါဆိုတဲ့နာမည်ကိုသူပဲချစ်စနိုးနဲ့ခေါ်ခဲ့တာ ရီရီခင်ကကန့်ကွက်ပေမဲ့ ဦးဘခက် နောက်သလိုပြောင်သလိုနဲ့ စခဲ့နာမည်က ပြင်မရတော့ပဲ တွင်သွားခဲ့တယ်။

ဦးဘခက် ဒီလောက်အထိကို ဝါဝါမြင့်ကို ငယ်ရွယ်စဉ်ကကြိုက်ခဲ့တာ စာရောက်လာပြီးနောက်မှာတော့  ညကျရင်မိန်းမနဲ့နှစ်ပါးသွားမဲ့အစီအစဉ်ကို ဖျက်ပြီး ကြိုက်ကုန်းရွာကို ဘယ်လိုအကြောင်းပြပြီးသွားရမလဲ သူကြီးဘခက် ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်ထုတ်ရတော့သည်။အတန်ကြာစဉ်းစားပြီးနောက် ဦးဘခက်မျက်နာဝင်းသွားပြီးအိမ်ပေါ်တက်သွားပြီး ရီရီခင့် အနားသွားကာ

ရီရီ..

ဟင်… ဘာလဲကိုဘခက်..

ဆန်ပြာနေရာက သူ့ယောကျ်ားကိုမော့ကြည့်ရင်း ရီရီခင်မေးလိုက်တယ်။

ကိုဘခက် အစည်းအဝေးသွားရအုံးမယ်..

ဟင်… ဒီအချိန်ကြီးမှ..

အေးကွာ …ဘာတွေအရေးကြီးနေလဲမသိဘူး ခုဏကမှညောင်ပင်စုရွာကကောင်လေးတရောက်လာပြောသွားတာ..

တရောက်ထဲသွားမှာလား..

အင်းလေ …အခါတိုင်းလဲတရောက်ထဲပဲသွားနေကြကို ဒီလမ်းတွေက..

အော် …အခုကမိုးချူပ်တော့မှာမို့ပြောနေတာ… ရီ …လိုက်ခဲ့ရမလား..

အဲ …မလိုက်နဲ့ …ငါ့မိန်းမပင်ပန်းနေမှာပေါ့ ကိုကိုခက်တရောက်ပဲသွားမယ်..

လိုက်မယ် ဆိုလို့ ဦးဘခက်အမြန်တားလိုက်တယ် ရီရီခင် လိုက်ခဲ့လို့မှမဖြစ်တာ ရီရီခင်က ရပ်ရေးရွာရေးနဲ့ပတ်သက်လို့ သူ့အလုပ်ကိစ္စတွေကိုတော့ဘယ်တော့မှဝင်မစွက်ဖက်  ဒီတချက်ကိုတော့ ဦးဘခက် သူ့မိန်းမရီရီခင်ကိုသဘောကျသည်။အခုလဲဘာမှမတားဆီး သတိထားသွားဖို့ ဆိုင်ကယ်ကောင်းကောင်းမောင်းဖို့ နဲ့ မိုးအရမ်းချုပ်ခန့်ထင်ရင် အဲ့မှာပဲ အိပ်ဖို့ရာလောက်ပဲမှာနေတယ်။

ဦးဘခက် တို့လိုကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးမှုုးတွေကို အုပ်စုကအစည်းအဝေခေါ်ရင် ညောင်ပင်စုရွာကိုပဲခေါ်နေကြမို့ အခုလဲ ရီရီခင်ယုံအောင် အခုလဲအဲ့လိုပဲပြောခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်လေးထုတ် ရွာပြင်ဖက်ကိုဟန်ပြမောင်းထွက်ခဲပြီး ဟိုရောက်တော့ ချောင်းစပ်ကချုံတောထဲ ဆိုင်ကယ်ကိုဖွက်ထားခဲ့ပြီး  ရွာမြီးကလှေရှိရာဖက်ကို ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ထွက်သွားလိုက်တယ်။

လှေကနှစ်စီးရှိတယ် ဟိုဖက်ရွာနဲ့ဒီဖက်ရွာကူးဖို့ အသုံးပြုဖို့အတွက် ဘယ်သူမဆိုသွားစရာရှိရင်ကြိုးဖြုတ်ပြီး လှော်သွားရုံပဲ စက်လှေကတော့ ဘုန်းကြီးသွားဖို့ရန်နဲ့ သူ့တာဝန်အလုပ်ကိစ္စရှိမှပဲသုံးကြတယ် လှေကြိုးလေးကိုအသာဖြုတ် အတက်နိုင်ဆုံးရေသံမထွက်အောင် ကြိတ်လှော်ပြီး ဦးဘခက် ကြိုက်ကုန်းရွာကိုကူးသွားသည် ။

တဖက်ကမ်းရောက်တော့ ဝါဝါမြင့်တို့ အိမ်နဲ့မလှမ်းမကမ်းလောက်ကိုမှန်းပြီး လှေကိုကမ်းစပ်ဘက်ကိုဖြာကျနေတဲ့ ကိုင်းပင်တွေကြားထဲထိုးထည့်ကာ ကမ်းပါးတလျှောက်သတိထားပြီး ဝါဝါမြင့်တို့အိမ်ဖက်ထွက်သွားတော့တယ်  အချိန်က 7နာရီခွဲလောက်ပဲ ရှိသေးပေမဲ့ ကျေးရွာတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း ဒီအချိန်ဆို ကိုယ့်အိမ်သူ့အိမ် ခေါက်တီဗွီသေးသေးလေးတွေနဲ့နှပ်နေကြပြီ ကာလသားတွေကလဲ အပျိုချောချောအိမ် ကျောင်းဆရာမလေးတွေဆီကိုအနံ့ခံသွားနေကြချိန်မို့ လူကရှင်းနေသည် တစ်ဦးစနှစ်ဦးလောက်ပဲတွေ့ရသည်။

ဦးဘခက် ဝါဝါမြင့်တို့အိမ်ကိုရောက်တော့ အနောက်ဖက်ခြံစည်းရိုးကနေကျော်ဝင်ခဲ့ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုအကဲသတိကြီးကြီးထားကာ လှေကားအတိုင်းတက်သွားပြီးတံခါးခေါက်လိုက်တော့ ဝါဝါမြင့်ကလာဖွင့်ပေးသည်။ဝါဝါမြင့်ကိုမြင်မြင်ချင်းဦးဘခက် ဖက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။

ဟယ်… ဇွတ်ကြီး..

အိုကွယ် …ဝါကလဲ သူပဲခေါ်ပြီးတော့..

နေပါအုံး …တံခါးလေးပြန်ပိတ်ပါရစေအုံး..

ဝါဝါမြင့်ကတံခါးကို ဂျက်ချပိတ်ခဲ့ပြီး နှစ်ယောက်သားတရောက်ခ့ါးတရောက်ဖက်က အိပ်ခန်းထဲကိုဝင်သွားကြတော့တယ်။

ဟိုသတ္တဝါကဘယ်သွားတာလဲ..

ဟင် …ဘယ်သတ္တဝါလဲ ကိုဘခက်ရဲ့..

ဝါဝါမြင့် အံ့သြသလိုမေးလာသည် ။သူတို့အိမ်မှာကလဲ သတ္တဝါဆိုလို့ ခွေးတောင်မွှေးမထား။

ဝါ့ဝါ့ လင်ကြီးကိုမေးတာ..

အော် ခစ်ခစ် မရှိဘူး.. ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုသွားတယ် ကြာမယ်တဲ့ အဲ့ဒါကြောင့်ကိုဘခကိကိုခေါ်လိုက်တာ..

ဟင် …ဘုန်းကြီးကျောင်းတင်လား… ဖြစ်ပါ့မလား ဝါ ရဲ့ ..

ဖြစ်ပါတယ် တော်တော်နဲ့ပြန်လာကြမှာမဟုတ်ဘူး အခုအချိန်ဆိုခေ့င်းခြင်းဆိုင်နေကြလောက်ပြီ..

အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့လား..

ရှေးဟောင်းပစ္စည်တွေအခိုးခံရလို့တဲ့  လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်လောက်က ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲမသိသေးဘူးနှစ်ခါရှိပြီ အခိုးခံရတာ အဲ့ဒါကိုသွားတိုင်ပင်နေကြတာ။

အော်… ဟုတ်လား..

ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းတွေက ကြိုက်ကုန်းရွာမှာတင်မဟုတ် သူတို့ကျွန်းတောင် ရွာမှာလဲရှိသည်။ ပုဂံခေတ်  ပျူခေတ်က ပန်းပုလက်ရာ  ကြေးနဲ့လုပ်ထားတဲ့ ခြင်္သေ့ ရုပ်ထုတွေ နတ်သမီးရုပ်ထုတွေ ကိန္နရီ ကိန္နရာရုပ်ထုတွေနဲ့ အခြား ရှေးခေတ် လူ့အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေ ဂျပန်ခေတ်ကဂျပန်တွေအနယ်နယ်အရပ်ရပ်ကသိမ်းထားတဲ့ဟာတွေက ဂျပန်တွေမြန်မာနိုင်ကထွက်သွားပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း ကျန်ခဲ့တဲ့ပစ္စည်းတွေကို ဘုန်းကြီးက ဆက်ပြီးထိမ်းသိမ်းထားတာလို့ သူ့အဖေ ဦးဘသက်ပြောဖူး လိူ့ သူကြီးဘခက်သိထားသည်။ သူတို့ဘိုးစဉ် ဘောင်ဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလာတဲ့ ကိန္နရီရုပ်ထုလေးပင် သူတို့ရွာဦးကျောင်းက ဇရပ်မှာရှိသည်။ဇရပ်ဆိုပေမဲ့ ရှေးဟောင်းအစ္စည်းတွေကြီးပဲစုပြီးထားတဲ့နေရာတခုဖြစ်လို့ ညစောင့်ပင်ထားထားသည်။

ကဲပါ  …အဲ့ဒါတွေခဏမေ့ထားလိုက် လောလောဆည်အချိန်ရှိခိုက်လုံ့လစိုက်လိုက်ရအောင်..

သူကြီးဘခက် သူ့ပုဆိုးကိုဖြေချကာ ဝါဝါမြင့်ကို အိပ်ရာပေါ်လှဲသိပ်လိုက်သည်။

ကိုဘခက် …ဝါ့ ကိုဘယ်အချိန်ထဲက လုပ်ချင်နေတာလဲ..

လီးတန်လန်ူနဲ့ ဦးဘခက်ကို ဝါဝါမြင့်ကမေးလိုက်တယ်။

ဝါရယ်… ဝါ့ကို ကိုကိုခက်ကအရင်ကြိုက်ခဲ့တာပါ ဝါ့ကိုအဲ့ထဲကလုပ်ချင်နေတာပေါ့ ဝါကသာကိုကိုခက် အချစ်ကို လစ်လျှူရှု့ခဲ့တာလေ..

သွားပါ… သူကဖြင့်အဲ့တုန်းက သူကိုယ်တိုင်လဲလာမပြောပဲနဲ့ ကိုမြဒင်ကတဆင့်ပြောခိုင်းခဲတာကိုများ …ကိုဘခက်သာ ကိုယ်တိုင်လာပြောရင် ကိုဘခက်ကို ဝါဝါ မငြင်းပါဘူး အခုတော့ ကိုမြဒင်ရဲ့စကားတွေထဲမြောသွားပြီး ခိုးရာလိုက်သွားမိတာ… အို အဲ့ဒါတွေမပြောသင့်တော့ပါဘူးလေ..

အဲ့ဒါကပဲ ကိုကိုခက်အမှားကြီးတခုဖြစ်သွားတာပဲ ဝါရယ် ဟိုခွေးကောင်ကိုယုံခဲ့မိလို့ပေါ့ …အခုသူ့မိန်းမကိုခွေးလိုးလိုးမယ် ကုန်းလိုက် …အချစ်… ဖြန်းး

အာ့  …ခစ်ခစ် …ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..

ဦးဘခက်က ဝါဝါမြင့်တင်ပါးကိုတချက်ရိုက်လိုက်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းကာ သူပြောခဲ့သလိုပဲ ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားက ပြူထွက်နေတဲ့စောက်ဖုတ်ထဲလီးသွင်းကာ တဘုန်းဘုန်းနဲ့ခွေးလိုးလိုးတော့သည်။ ဝါဝါမြင့်ကိုယ်ပေါ်မှာလဲ အဝတ်အစားတွေမရှိတော့  ဆောင့်နေလိူ့ရမ်းခါနေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညစ်ခွဲ ညစ်ဖြဲကာ ကုန်းပြီးလဲလိူးသည်။

လရည်တွေကိုလဲ ဝါဝါမြင့်စောက်ခေါင်းထဲပဲ ပန်းထည့်ပစ်ခဲ့လိုက်တယ်  သူ့ကိုဝါဝါမြင့်က ရှင်က ကိုမြဒင်ထက် ပိုကြမ်းတယ်လို့ပြောတော့ ဘခက်ကျေနပ်နေသည်။ သူကသာတခါပဲပီးပေမဲ့ ဝါဝါမြင့်ကတော့ နှစ်ချီတောင်ပီးတယ်တဲ့ ။

ဖြစ်နိုင်ရင်ညအိပ်သွားချင်ပေမဲ့ မြဒင်ကလဲ ဒီရွာထဲမှာပဲမို့လို့ ဒီတချီထဲနဲ့ပဲ ဝါဝါမြင့်ကို နှုတ်ဆက်ကာ ဦးဘခက် သူ့လှေဆီအလာတုန်းကလိုပဲ့ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။

သူတို့ရွာဖက်ကမ်းရောက်တော့လဲ ပုံမပျက်လှေကိုယူသွားတုန်းကလိုပဲထားခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်ထုတ်ကာ ရွာထဲမောင်းသွားခဲ့လိုက်တာ သူတို့အိမ်နားရောက်ခါနီးမှ အိမ်ထဲကိုလူတရောက် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ခြံကျော်ဝင်နေတာကို လရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်မှာ တွေ့လိုက်ရတော့ ဦးဘခက် ဆိုင်ကယ်ကို စက်ပိတ်ရပ်ထားခဲ့လိူက်ပီး အိမ်နားကိုချဉ်းကပ်သွားသည်။ 

သူခိုးလဲမဖြစ်နိုင် သူတို့ရွာမှာ ဒီလောက်အတင့်ရဲပြီးလုပ်ရဲတဲ့သူမျိုးလဲမရှိ ပြီးတော့ ဒီလူရဲ့ပုံပန်းသဏ္ဍန်ကိုမြင်ဖူးသလိုလဲ ရှိနေတာနဲ့ ဦးဘခက် အသံမပေးပဲ မရိပ်မိအောင်ကပ်လိုက်သွားသည်။ ထိုလူကလှေကာအတိုင်းတက်သွားပြီး အိမ်တံခါးကိုခေါက်လိုက်တော့ သူမိန်းမရီရီခင်ကဖွင့်ပေးလိုက်တာကိုလဲ ခြံအပြင်ကနေ သူကြီးဘခက်တွှေုလိုက်ရသည်။တံခါးကို ရီရီခင်ကပြန်ပိတ်သွားမှ ဦးဘခက်  ခြံထဲကျော်ဝင်ခဲ့လိုက်ပြီး နောက်ဖေးရေသွန်ချောင်နားသွားကာ အိမ်အောက်က ကုတင်တလုံးကိုယူပြီး မရမကအိမ်ပေါ်ကိုရအောင်တက်သွားသည်။

သူတို့အိမ်က အိမ်ရှေ့တံခါးပိတ်ပေမဲ့ နောက်ဖေးဝင်ပေါက်တံခါးကတော့ မပိတ်တာကများများ အခုလဲစေ့ရုံတင်စေ့ထားတဲ့ တံခါးကိုအသာတွန်းဖွင့်ပြီး သူတို့အိပ်ခန်းဆီခြေဖျားထောက်ကာ ကပ်သွားလိုက်သည်။ သူတို့အခန်းထဲကို ထရံပေါက်ကချောင်းကြည့်လိုက်တော့ သူထင်တဲ့အတိုင်းပဲ မြဒင်ရောက်နေတာကို ဦးဘခက် တွေ့လိုက်ရသည်။တိတိကျကျပြောရရင် မြဒင် ကပက်လက်လှန်နေပြီး သူ့မိန်းမ ရီရီခင်က အပေါ်ကတက်ဆောင့်နေတာကို သူကြီးဘခက်ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီးမြင်နေရပြီ။

ဟူးး …ရီ မောပြီး  …အကို့အလှည့်..

ရတယ် …ရီပက်လက်လှန်ပေါင်ကားထားလိုက် အကို အပေါ်ကဆောင့်ပေးမယ်… ပြီးရင်တော့ လီးစုပ်ပေးနော်..

ဘယ်တုန်းကမစုပ်ပေးပဲနေဖူးလို့လဲ …ဟွန့်..

သူ့မိန်းမရဲ့ညုတုတုမျက်နာပေးနဲ့လေသံကိုကြားပြီး ဘခက် တင်းသွားသည်။နေပစေအုံ နောက်မှ အဲ့စောက်ပတ်ပြဲအောင်လိုးပစ်မယ်လို့ စိတ်ထဲမှာကြုံးဝါနေသည်။

အထဲက လူနှစ်ရောက်ကတော့ အသံထွက်လာပြီ ဘာတွေပြောပြီး ဘာတွေဆက်လုပ်ကြမလဲသိချင်တာနဲ့ ဦးဘခက်ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

သူ့မိန်းမ ရီရီခင်က အပေါ်ကနေဆောင့်နေရာကဆင်းပြီး မြဒင်နဲ့စိမ်ပြေနပြေ နခမ်းချင်းစုပ်နေပြီးမှ ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ် မြဒင်ကလဲ ရီရီခင့် ပေါင်နှစ်ချောင်းပခုံးပေါ်ထမ်းပြီး တဖန်းဖန်းလိုးတော့သည်။ ရီရီခင်ကလဲ ကြိတ်ညည်းကာ ဖင်ကော့ခံသည်။

အထဲကပွဲကကောင်းနေတာနဲ့ သူကြီးဘခက်လဲဆက်ကြည့်နေသည်။သူ့လက်တွေကလဲ တမင်တကာမခိုင်းစေရပါပဲ ပေါင်ကြားကလီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိနေပြီ။လီးကြီးကလဲ ခုဏကမှလိုးထားတယ် အခုအံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင်ပဲ စမန်တက်နေပြန်သည်။ 

ဝါဝါမြင့်ပြောတော့ မြဒင်က ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားတာတဲ့အခုဘယ်လိုလုပ် သူ့မိန်းမဆီရောက်နေလဲ စဉ်းစားမိတော့ ဖြစ်နိုင်တာက  ဘုန်းကြီးကျောင်းကအပြန်  ဒီဖက်ကမ်းကိုကူးခဲ့ပြီး  ရီရီခင့်ကိုလာချောင်း သူကလဲမရှိတာနဲ့ကြုံတော့ ဝင်တွယ်လိုက်ပုံရသည် စောက်ပတ်ယားနေတဲ့သူ့မိန်းမရီရီခင်ကလဲအကြိုက်နဲ့တော့ တွေ့သွားကြပြီ လို့ဦးဘခက်တွေးနေမိသည်။

မြဒင်မျက်နာကြီးရှုံ့မဲ့လာ၍ ပီးခါနီးပြီးဟုယူဆကာ လာ ရာလမ်းအတိုင်ပြန်ဆင်းသွားပြီး ဆိုင်ကယ်ကိုမှောင်ရိပ်ကျတဲ့နေရာကိုတွန်းသွားပြီးစောင့်နေလိုက်တယ်  ၅ မိနစ်လောက်နေတော့ မြဒင် ပုဆိုးခေါင်းမြီးခြုံကာ အိမ်အနောက်ဖက်ကနေကျော်ထွက်သွားတာမြင်မှ ဆိုင်ကယ်သံပေးပြီး ဝင်သွားလိုက်တယ်  ဆိုင်ကယ်သံကြားတော့ ရီရီခင်ကတံခ့ါးလာဖွင့်ပေးသည်။

အကို နောက်ကျတယ်နော်…

အင်း …

ဦးဘခက်ဒါပဲဖြေပြီး အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ ရီရီခင်ကလဲအနောက်မှကပ်လိုက်သွားသည်။သူ့ဘေးနားရီရီခင်ရောက်လာမှ ဦးဘခက်ကြမ်းတော့သည်  ရီရီခင့်ကို့ အိပ်ယာပေါ်တွန်းလဲလိုက်ပြီး ထဘီကိုဆွဲချွတ် ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဘေးကိုဖြဲကာ စောက်ပတ်ပေါ်တံတွေးထွေးချလိုက်ပြီး စသွင်းကထဲက အားကုန်ကြုံးလိုးတော့သည်။

ရီရီခင်မှာလဲ သူ့ယောကျ်ားရဲ့အပြုအမူကြောင် ပါးစပ်လေးဟသွား၍အံ့အားသင့်နေသော်လဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးနေတဲ့ယောကျ်ားဖြစ်သူကြောင့် ကြာကြာမအံသြနိုင် ရမ္မက်သွေးတွေတဖန်ပြန်ကြွလာပြီး သူ့ဖင်ကြီးကိုပင် ဦးဘခက် ပေါင်ခွကြားအနားထိရောက်အောင်ပင့်တင်ပေးနေပြီ မြဒင်ကိုအလိုးခံထားလို့မှမကြာသေး ယောကျ်ားဖြစ်သူက မပြောညာမပြောဝင်လိုးတော့ ရိပ်မိသွားမလားစိုးရိမ်စိတ်လေးတော့ ဝင်မိသည်။

ဦးဘခက်မှာလဲ တစ်ညထဲမိန်းမနှစ်ယောက်ကိုလိုးပြီး မောမောနဲ့အိပ်ပျော်သွားတာ… သူကြီး …သူကြီး နဲ့သူ့ကိုခေါ်နေတဲ့အသံကြားတော့မှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိတယ် မိုးတောင်လင်းနေပြီပဲ။ သူ့ဘေးက ရီရီခင်ကတော့ အိပ်ကောင်းတုန်း အင်းလေ သူလဲ မြဒင် ရော သူရောလိုးထားတော့ဟိုက်သွားမှာပဲ မနိုးသေးပါဘူး ဆိုပြီး ဦးဘခက် သူတရောက်ထဲပဲထသွားသည်။

အိပ်မှုန်စုန်မွှားနဲ့ ထလာပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်ကြည့်တော့ ဆွမ်းချိုင့်တွေကိုင်ပြီးအိမ်ရှေ့ရပ်နေတဲ့ ဖိုးကောက်ကိုတွေ့ရလို့

ဘာလဲ ဖိုးကောက် …စောစောစီးစီး..

အခိုးခံရလို့သူကြီး..

ဘယ်ဟာအခိုးခံရတာလဲ …ရှင်းရှင်းပြောကွာ..

ဘုန်းကြီးကျောင်းက ရုပ်တုတွေ … ရှေးဟောင်းရုပ်တုတွေပါ …သူကြီး

ဘာကွ!!…

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၂ )

  ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၂ )

နတ်ဆေး ရေးသည်။

လီးကတချောင်းလုံး ဖင်ထဲဝင်သွားသော်လဲ ဦးဘခက်ကဗူးထဲကလက်ကျန်အုံးဆီတွေအားလုံး လောင်းချလိုက်ပြီး စစချင်ဖင်ဖွင့်ကာစမှာပဲ ပြင်းပြင်းထန်ထန်တွယ်တော့သည်။ဒေါ်ရီရီခင်မှာလဲ အော်ပင်မအော်နိုင်တော့။ ခေါင်းအုံးအစွန်းလေးကိုပါးစပ်နဲ့ကိုက်ကာဖြင့်ဖင်ကုန်းကာခံရတော့သည်။

အချိန်မှီလေးပဲ အိမ်အောက်မှ သူ့သမီး အိဝါရဲ့အသံကြားရပြီးနောက် ဦးဘခက်ရဲ့ လရည်တွေ ရီရီခင်ဖင်ထဲပန်းထည့်ကာပီးသွားတော့သည် သူ့မိန်းမ ပီးမပီးတောင်မမေးနိုင်တော့ ပုဆိုးကောက်ဝတ်ကာ ဘုရားစင်ရှေ့… သြကာသ… သြကာသ ရွတ်ဆိုကာဘုရားရှိခိုးချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။

ရဲလေး ညနေစောင်တော့ နှင်းရည် ဆီကိုထွက်ခဲ့လိုက်တယ် မနက်ပိုင်းကသွားတုန်းက နှင်းရည်တို့ဆိုင်မှာ ရွာထဲကအားယားနေတဲ့ မိန်းမတသိုက် ဟိုလူ့အကြောင်း ဒီအကြောင်းစောက်တင်းတုတ်နေကြတာတွေ့တာနဲ့ လူရှုပ်တာကြောင့် မဝင်ပဲလှည့်ပြန်ခဲ့လိုက်တာ ညနေကျမှအေးအေးဆေးဆေးတွေ့မယ်ဆိုပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။သူ့ကိုမြင်တော့ နှင်းရည်က အပြုံးနဲ့ဆီးကြိုးရင်းမေးလိုက်သည်။

မနက်ကလာပြီး ဘာလို့မဝင်ခဲ့တာလဲ..

လူရှုပ်နေလို့..

ဘာဖြစ်လဲ… ဝင်ခဲ့လို့ရတာပဲ..

ငါကနှစ်ယောက်ထဲတွေ့ချင်တာကို နှင်းရည်ရဲ့ ချစ်သူတွေပါဆိုနေမှလူအများကြီးရှေ့တွေ့လို့ ဘယ်ကောင်းမလဲ… ဟီးး..

နင်နော်… ငါတို့ကရောဘာလုပ်မှာမို့လို့လဲ ပီးတော့သူတို့မှမသိတာ  လာလေ… အထဲဝင်..

ရဲလေး အိမ်ထဲဝင်လိုက်ပြီး နှင်းရည်ရဲ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တော့ နှင်းရည်ကသူနဲ့ခပ်ခွာခွာကိုရွှေ့တယ် ရဲလေးလဲ နှင်းရည်ရွှေ့တဲ့ဘက်ကိုလိုက်ကပ်တယ် နှင်းရည်ကနေရာရွှေ့ရင် ရဲလေးကလိုက်ကပ်တယ်။

ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ… ဒီမှာပြုတ်ကျတော့မယ်..

နင်ကရောဘာလို့ရွှေ့နေလဲ..

အရမ်းကပ်နေလို့ပေါ့..

ကပ်တာဘာဖြစ်လဲ အရင်ကလဲဒီလိုပဲထိုင်နေကြကို..

တူမှမတူတာဟအဲ့တုန်းကအခြေအနေနဲ့  လူတွေရိပ်မိကုန်မှာကြောက်တယ်..

ဒီတခုကို ရဲလေးမကြိုက် ။ရွာတွေမှာက မြို့မှာလို့မဟုတ် မြို့ကအတွဲတွေကတော့ သွားချင်တဲ့ဆီသွား လာချင်တဲ့ဆီလဘယ်သူ့မှဂရုစိုက်စရာမလို ။ဘယ်သူကမှလဲကိုယ့်ကိုဂရုမစိုက် တောရွာတွေမှာကတော့ သမီးရည်းစာအတွဲတွေဆိုလဲ လူသိမခံဝံ။ ဘယ်မှလဲအတူမသွားရဲ ။တယောက်ယောက်ကများတွေ့သွားလို့ကတော့ သွားပုတ်လေလွှင့် လျှောက်ပြေကြတာပဲ ။အထူးသဖြင့်မိန်းကလေးတွေကနာမည်ပိုပျက်ရသည် ။အဆိုးဆုံးကတော့ ချောင်းဖမ်းတတ်ကြတာပဲ အလျှော်အစားကလဲဘာများသလဲမမေးနဲ့ ။အဲ့ဒါကြောင့်တိုးတိုးတိတ်တိတ်လှုပ်ရှားကြရတယ် ။တချို့တွေဆိုရင် ဖြစ်နေမှန်းတောင်မသိလိုက်ရ မင်္ဂလာဆောင်ဖိတ်စာကြီးရောက်လာမှ အော် ဒီလိုပါလားဆိုသိကြရသည်။

အကြောက်လွန်နေတဲ့ နှင်းရည်ကို ရဲလေး သူ့အနားဆွဲကပ်လိုက်ပြီး လက်လေးဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။

ဟယ် … ရဲလိုက်တာ မနေကမှအဖြေပေးထာတယ် လူကိုပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့..

ရဲဆို… နာမည်ကိုက ရဲလေးကိုဟ..

လွှတ်ပါ… လူတွေမြင်ကုန်လိမ့်မယ်..

လွှတ်ဖူးး ဘယ်သူမမြင်ပါဘူး  နှင်းရည်ရယ် နင့်ကိုငါချစ်နေတာဘယ်လောက်ကြာပီလဲ… ငါ့မျက်လုံတွေကိုကြည့်ရင် နင်သိမှာပါ..

မသိဘူး… ငါမှနင့်မျက်လုံးတွေကိုမကြည့်တာ..

ဒါဆို ဘယ်ဟာကိုကြည့်တာလဲ..

ကြည့်စမ်း ယုတ်မာတယ်..

နှင်းရည်းက ရဲလေးပခုံးကိုသူ့လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ထုနေသည်။

ငါစိတ်မချဘူး နှင်းရည်ရယ်… နင်တရောက်ထဲဆိုတော့..

နွယ်နီ လာအိပ်ပါတယ် …ငါမကြောက်ပါဘူး..

ဒါတော့ ဒါပေါ့ဟာ… မိန်းကလေးတရောက်ထဲဆိုတော့ရေရှည်မကောင်းဘူလေ… နင့်ငါ့ကိုမြန်မြန်လက်ထပ်လိုက်ပါလား..

အံမယ် …အကောင်းပြောနေတယ်ထင်တာ ကိုယ့်ဘက်ကိုယ့်ယက်တတ်တယ် …လိပ်ကြီး..

လိပ်ကြီးကထိပ်လဲကြီး …အဲလေ  …လိပ်ကြီးကစိတ်လဲကြီးတယ်..

ရွှတ်..

ဟယ်..

ရဲလေး အခုမှချစ်သူတွေဖြစ်တဲ့နေ့မှာပဲ အနီးကပ်နှစ်ယောက်ထဲတွေ့နေရတာကြောင့်စိတ်မထိန်းနိုင်တာနဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ် နှင်းရည် အငိုက်မိသွားသည်။

တော်ပီ… ပြန်တော့ဟာ..

နှင်းရည်မျက်နာလေးရဲနေကာ ရဲလေးကိုနှင်လွှတ်နေသည်။

ပြန်ဘူး..

လူမိတော့မှာပဲ ပြန်နော်… နောက်ရက်မှပြန်လာ နော် …ငါရင်တုန်လိုက်တာ..

ဟင့်အင့် အစောကြီးရှိသေးတာ..

ငါ့ကိုချစ်ရင်ပြန်ပါ ရဲလေးရယ် …တရောက်ရောက်မြင်သွားလိမ့်မယ်..

ဒါဆို တံခါးပိတ်လိုက်..

ပိတ်စရာလား..

ထိုအချိန် ဆိုင်ရှေ့မှ နွယ်နီ့ခေါ်သံကထွက်လာသည်။

မမနှင်း..

နှင်းရည် ရဲလေးအနားမှထကာ ဆိုင်ရှေ့သို့အမြန်ပြေးထွက်သွားသည်။နှင်းရည် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ နွယ်နီ့ကိုပါတွေ့ရ၍ ရဲလေးမျက်ကြီးကရှုံ့တွနေသည် သူမပြန်ချင်လဲပြန်ရတော့မည် နှင်းရည်ကတော့ ရဲလေးဖြစ်နေကိုကြည့်ပြီး ရီချင်နေသည်။ဒီနေ့မှမိုးတောင်မချုပ်သေး အစောကြီးရောက်လာတဲ့ နွယ်နီ့ကိုလဲရဲလေး စိတ်ထဲမှကြိမ်ဆဲနေသည်။

သူအိမ်ထဲကထွက်ခါနီ နှင်းရည်အနားကပ်ကာ မနက်ဖြန်စောင့်နေဆိုပြီး တိုးတိုးလေးပြောသွားပြီး ခေါင်ငိုက်စိုက်ချကာထွက်သွားတော့သည်။

ဒီလိုနဲ့ ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကြပြီး ရဲလေးကလဲ နေ့စဉ် နေ့တိုင်နှင်းရည်ဆီကိုသွားသည် လူလစ်ရင်လစ်သလို ဖက်လိုက် နမ်းလိုက်ဖြင့် ကြာေ့တာ့ရဲလေး တဏှာစိတ်တွေထကြွသောင်းကြမ်းလာသည် နှင်းရည်အိမ်ထဲမှာမို့လို့ အခွင့်အရေးကလဲမရပြန် မြို့တက်ပြီးတည်းခိုခန်းသွားမလားအထိစဉ်းစားမိသေးသည်။

ကိုယ့်ရွာပတ်ဝန်းကျင်မှာလဲ နေရာကောင်းကောင်းခြုံကောင်းကောင်းကိုလဲအရှာမပျက် ဒီနေ့တော့ ရဲလေး လူအရောက်နည်းပြီး ချက်ကာကောင်းတဲ့နေရာနှစ်ခုကိုမှတ်ပြီးပြန်ခဲ့လိုက်တယ် နောက်တနေ့ညနေရောက်တော့ နှင်းရည်ကို ရွာပြင် ချောင်းစပ်နားကစောင့်နေ အဲ့မှာတွေ့ရအောင်ပြောတော့ အစပိုင်းမှာနှင်းရည်ကအသဲအသန်ငြင်းပေမဲ့  မလာမချင်းမပြန်ဘူး သူစောင့်နေမှာဆိုပြီး ရဲလေး ရွာပြင်ချောင်းစပ်မှာစောင့်နေသည်။

တကယ်တမ်းကျပြန်တော့လဲ နှင်းရည်း ချိန်းထားတဲ့ဆီကိုရောက်လာသည်။ ရဲလေး ပျော်သွားပြီး သူ့ကြည့်ထားတဲ့ ညောင်ပင်ကြီးအောက်ကို နှင်းရည်လက်လေးဆွဲကာသွားနေတုန်း ညောင်ပင်အောက်က လူ အသံကြားတာနဲ့ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်သည်။

ကိုကို့ အင်္ကျီလေးကလှတယ်နော်..

အသံရှင်ကြောင့် ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် မျက်လုံးပြူးရပြန်သည်။ဒါ နှင်းရည်အိမ်ကိုညစောင့်လာလာအိပ်ပေးနေတဲ့ ဒေါ်သုန့်သမီး နွယ်နီ့ အသံ ကောင်မလေးက အခုမှ ၁၃နှစ် ၁၄ နှစ်လောက်ပဲရှိအုံမည်။

လှဆို …ဒါကိုရီးယားမင်းသာတွေဝတ်တဲ့အင်္ကျီပဲ လေ နွယ်လေးရဲ့..

ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် ပိုပြီးအ့သြရပြန်သည်။ ယောကျ်ားလေးကာအခြားမဟုတ် သူတို့ရွာရဲ့ ရွာ့မျက်နာဖုံးသူဌေးစားရင်းဝင် ဦးတင်မြိုင်ရဲ့သား အသက် ၃၀ ခန့်ရှိ့မည့် ကြောင်တောင်တောင်ကောင် တင်အုန်းဖြစ်နေလို့ပင် တင်အုန်းက မိဘပိုက်ဆံရှိသော်လဲ စာမတတ် စာမသင်။ မြို့ပေါ်ကို တခါတလေ သူ့အဖေနဲ့ပါပါသွားပြီး အင်္ဂလိပ်ကျောင်းပဲတက်လာသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ရွာကိုပြန်ရောက်တော့ သူ့နာမည်တင်အုန်းရှေ့မှာ မိုက်ကယ် တပ်ကာ မိုက်ကယ်တင်အုန်း ဆိုပြီး သူ့ပေးကမ်းစာစားနေရတဲ့ရွာမှကာလသားတချို့ကို အရက်တိုက် ထန်းရည်တိုက်ကာ နာမည်ပေးကင်မွန်းတပ်ပြီး မိုက်ကယ်တင်အုန်းဟုအခေါ်ခိုင်းရာမှနာမည်တွင်သွားသူတရောက်။အခုလဲအပျိုတောင်မဖြစ်တတ်သေးတဲ့ နွယ်နီ့ကိုချုပ်နေသည်။ဘာတွေများဆက်ပြောကြမလဲ ရဲလေးနဲ့နှင်းရည်အကွယ်မှဆက်နားထောင်နေမိသည်။

တကယ် ကိုရီးယားမင်းသားတွေ နွယ် သိတယ် ဘယ်သူဝတ်တာလဲ ဂူဂျွန်ဖြိုးလား  …ရိန်းလား …လီဗြောင်ဟွန်းလား … ဂျွန်စောလား ဘယ်သူဝတ်တာလဲကိုကို..

၀ေးသေးတယ်… အဲ့ကောင်တွေက နာမည်မရှိတော့ဘူး ချစ်ရဲ့ အခုနာမည်ကြီးနေတဲ့ ကိုရီးယားမင်းသားသစ်လေးလေ ဘာတဲ့…သူ့နာမည်တောင် 

ဘယ်သူလဲ..

နွယ်နီကလဲ သိချင်ဇောဖြင့်မေးနေသည်။

အော် …သိပြီ  ရှာရွတ်ခန်း ဆိုတဲ့မင်းသာလေးပေါ့ သူဝတ်တာ မင်းသားသစ်လေးပေါ့နွယ်ရဲ့..

ဟုတ်လား… နွယ်တော့ အဲ့မင်းသားနာမည်ကြားဖူးသေးဘူး သူလဲကိုရီးယားပဲလား..

အစစ်ပဲပေါ့..

အင်း… အင်္ကျီကတော့လန်းတယ်နော် ကိုကို..

လန်းဆို …ဒီအင်္ကျီကိုဒီဇိုင်းဆွဲပေးတဲ့ ဒီဇိုင်နာအဖွားကြီးကိုလဲကြည့်အုံးလေ …တကယ့်နာမည်ကြီး အမေရိကန်ဒီဇိုင်နာကြီးလေ နာမည်က ဘရက်ပစ်တဲ့ အဲ့မိန်းမကြီးထွင်ပေးတဲ့ဒီဇိုင်းပေါ့..

တကယ်..

 တင်အုန်းကတော့ သိသယောင်တတ်သယောင်နဲ့ နွယ်နီ့ကိုရွှီးနေပြီ။သူကိုယ်တိုင်လဲ တယ်ဆိုဘာမှရေရေရာရာမသိ။

အင်းပါဆို…  ဒါနဲ့ …ကိုကိုမနေ့ကတီးပေးတာကောင်းရဲ့လား ဘယ်လိုနေလဲ… ခွိခွိ…

အိုး … လူကိုပြိုင်းသွားတာပဲ …တော်သေးတယ် ညကမမနှင်းရည် မရိပ်မိလို့  …ခစ် ခစ် ခ်..

မိုက်ကယ်တင်အုန်း နဲ့နွယ်နီတို့ပြောနေတာကိုကြားရပြီး နှင်းရည် ရှက်ရှက်နဲ့ ရဲလေးကိုပင်မစောင့်တော့ပဲ လှည့်ထွက်သွားလို့ ရဲလေး ပြေးလိုက်သွားသည်။

နှင်းရည် ဘယ်ကိုသွားတာလဲ… ငါ့ကိုတောင်မစောင့်ဘူး..

အိမ်ပြန်မယ်..

ဟာ… တွေ့ဖို့လာတာကိုဘာလို့ပြန်မှာလဲ..

နင့်နေရာ နွယ်နီတို့ဦးသွားပြီလေ …နေရာမရှိတော့ဘူးမဟုတ်လား..

ဟဲ… ဟဲတနေရာရှိသေးတယ်..

ရဲလေး နှင်းရည်လက်ကိုဆွဲကာ သူကြည့်ထားတဲ့ ဒုတိယနေရာဖြစ်တဲ့ ပဲစင်ငုံတန်းတွေဆီကိုခေါ်သွားသည်။ ပြောရရင် ဒီနေရာက ညောင်ပင်အောက်ထက်တောင်နေရာကောင်းသေး အမြင့် ၇ ပေ ၈ ပေ အထိရှိပြီး တစ်တန်းနဲ့တစ်တန်း သုံးတောင်အကွာရှိတဲ့ပဲစင်းငုံတန်းတွေက အထဲဝင်လိူက်တာနဲအုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ အပြင်ကလူတော်ရုံမမြင်နိုင်  မြက်နုနုေလေးတွေပေါက်နေတဲ့ ပဲစင်းငုံအတန်းကြား နှစ်ယောက်သားထိုင်လိူက်ကြပြီး နှင်းရည်က စကားစပြောလာသည်။

နွယ်နီကလဲနော် …လူကဖြင့်ပုဇွန်ဆိတ်လောက်လေးရှိသေးတာ ရည်းစာတောင်ထားနေပြီ… မလွယ်ဘူး..

နှင်းရည်ကလဲ ပုဇွန်ဆိတ်ကလေးဘယ်လိုငယ်ငယ်ပင်လယ်ကူးတတ်တယ်ဆိုတာမကြားဖူးဘူးလား …ကဲပါ သူများတွေအကြောင်းမပြောနဲ့တော့… ကိုယ်•အလုပ်ကိုယ်ပဲလုပ်ကြရအောင်..

ဘာအလုပ်ရှိလို့လဲ..

ပြွတ်… ပြွတ်..

ရဲလေး နှင်းရည်ကိုသူ့ပေါင်ပေါ်ဆွဲလဲလိုက်ပြီး နခမ်းချင်းမိတ်ဆက်လိုက်သည် ။နှင်းရည်ကလဲသူတို့အိမ်မှာလဲနမ်းတာလောက်ကလုပ်နေကျမို့ ရဲလေးကိုပြန်နမ်းသည် ရဲလေးရဲ့လက်တွေကလဲအငြိမ်မနေ နှင်းရည်ရဲ့နို့အုံလေးတွေကို အင်္ကျီ ပေါ်ကနေဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်နေတယ်.နှင်းရည်ဖက်ကမငြင်းမှ အားထည့်ကာညစ်ချေပေးတော့ နှင်းရည်ရဲ့အနမ်းတွေကပို၍အသက်ပါလာပြီး ရဲလေး လည်ပင်းကိုပင်လက်နှစ်ဖက်နဲ့သိုင်းဖက်လာသည်။ ရဲလေးလက်တွေက နို့တွေပေါ်ကနေ တဖြည်းဖြည်းအောက်ကိုရောက်လာပြီး ထဘီအောက်ထိုးသွင်းလာတော့ နှင်းရည် ရဲလေးလက်ကိုကိုင်ကာတားနေသော်လဲ ရဲလေး ဇွတ်အတင်းတိုးနေပြီ.

နှင်းရည် စကားနဲလဲ့တားခွင့်မရ ရဲလေးကသူမနခမ်းတွေကိုမလွှတ်တမ်းဖိစုပ်နေလို့ ရဲလေးလက်က နှင်းရည်ပေါင်ရင်းနားရောက်ကာနီးအထိ သူမ လက်နဲ့ထိန်းကိုင်ထားသော်လဲ အတွင်းခံဘောင်ဘီထဲထိ လက်ချောင်းတချောင်းကရောက်လာပြီး စောက်ပတ်နခမ်းသားလေးတွေကိုထိတွေလာတဲ့အချိန်မှာ ရဲလေးလက်ကိုထိန်းကိုင်ထားတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့လက်တွေကအနည်းအားလျှော့သွား တယ်လို့ရဲလေးလဲထင်မိသည်။

အခွင့်အရေးကိုအမိအရအသုံးချတဲ့အနေနဲ့ ရဲလေးသူ့လက်ခလယ်တချောင်းကို နှင်းရည်အဖုတ်လေးထဲထိုးသွင်းလိုက်ေ့တာ့ နှင်းရည်ကိုယ်လေးတချက်တွန်းသွားသည်။အဖုတ်ထဲမှလက်ချောင်းကို တဇွပ် ဇွပ် ဆက်တိုက်ထိုးထိုးမွှေပေးတော့ နှင်းရည်ရင်ဘတ်လေးကော့လာပြီး  ရဲလေးလက်ကိုကိုင်ထားတဲ့သူမလက်ကလဲ အခုတော့ရဲလေးခါးကိုတင်းတင်းကြီးဖက်လို့ထားနေပြီ နခမ်းလဲမစုပ်နိုင်တော့ ရဲလေးရင်ခွင်ထဲခေါင်းလေးနစ်ကာ လက်ဖြင့်လိုးပေးမှု့ကိုခါးကော့ခံနေပြီ သူ့ရင်ခွင်ထဲမျက်နာအပ်ကာနေလို့ နှင်းရည်မျက်နာကိုလဲ ရဲလေးမမြင်ရ နှင်းရည်အရှိန်တက်လာမှန်းသိတော့ သူမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေထုတ်ကာမြက်ခင်းပြင်ပေါ်အသာချပေးလိုက်သည်။

နှင်းရည်ကတော့ ရဲလေးကိုမကြည့် သူမ ပုံမှာပင်လယ်ပြင်ကြီးကိုလက်ပစ်ကူးလာသူတရောက်ပမာ မောဟိုက်နေပုံရသည်။ ရဲလေး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးချွတ်၍ နှင်းရည်ရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲကားကာ ထဘီလေးကိုခါးပေါ်အထိလိပ်တင် အတွင်ခံလေးကိုဆွဲချွတ်တဲ့အထိ နှင်းရည် ရဲလေးကိုမကြည့် ရဲလေး သူ့လီးကို အမွှေးနုနုရေးရေးလေးတွေဖြင့်ဖောင်းကြွနေတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲထိုးသွင်လိုက်သည် လက်နဲ့ကလိထားလို့ စောက်ရည်တွေဖြင့်ရွှဲနေသည့်အဖုတ်ထဲ လီးကသိပ်ခက်ခက်ခဲခဲမသွင်းလိုက်ရ ။

သူမစောက်ပတ်ထဲလီတချောင်းလုံးဝင်သွားမှ နှင်းရည် ရဲလေးကိုကြည့်မိသည် ဘာမှတော့မပြော ရဲလေးမှာလဲမျက်နာလေးးတချက်တချက်မဲ့မဲ့သွားပြီး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့မျက်နာပေးကြောင့်ရော မက်မောစရာ ပျစ်နှစ်နေတဲ့သူမရဲ့အောက်ပိုင်းအလှတို့ကြောင့် ရမ္မက်စိတ်တို့ငယ်ထိပ်တက်ကာ ဖိဖိဆောင့်လိုးတော့သည်။ နှင်းရည်ကလဲလူကြားမှာစိုးလို့လားမသိ နခမ်းလေးစိကာ ကြိတ်ခံသည် ဒါပေမဲ့ သူမလဲကောင်းနေတယ်ဆိုတာ ရဲလေးသိသည်။ရဲလေးပီးခါနီးတော့ သူ့လီးကိုအဖုတ်ထဲမှဆွဲထုတ်ကာ အပြင်မှာပဲပီးလိုက်တယ်။

ဗိုက်ကြီးသွားမှာစိုးလို့ နှင်းရည်ကတော့သူ့ထက်အရင်ပီးသွားပုံရသည်။သူထင်တာမမှားရင် နှင်းရည် နှစ်ချီတောင်ပီးတယ်လို့ရဲလေး ထင်သည်  ။လက်နဲ့လုပ်တုန်းကတခါ ယခုလီးဖြင့်တခါ။

ရဲလေး ပုဆိုးပြန်ဝတ်နေတုန်း နှင်းရည်ကလဲ သူ့ထဘီလေးကိုဆွဲချပြီးထလာသည်။ ရဲလေး နှင်းရည်ပခုံးလေးကိုဖက်ပြီး သွားစို့ ဟုပြောတော့ နှင်းရည်က သူ့ကို ဒါလုပ်ချင်လို့ခေါ်လာတာမဟုတ်လားမေးတော့ ရဲလေး သွားဖြဲပြကာ အဲ့တခုထဲအတွက်မဟုတ်ပါဘူး နှင်းရည်ဟုဆိုကာ ပဲစင်းငုံတန်းထဲကနေပြန်ထွက်ခဲ့ကြသည်။နောက်တခါ အင်္ကျ ီပါချွတ်ပေးလို့ပြောတော့ နှင်းရည်က ဘယ်သူကနောက်တခါတွေ့မယ်ပြောလို့လဲ လို့ပြောကာမျက်စောင်းလေးထိုးနေသော်လဲ ရဲလေး ဘာမှနပူဂျပူပြန်မလုပ်မိ သွားဖူးပီးသားလမ်းကို နောက်တကြိမ်ပြန်သွားဖို့ရာမခက်ဟုယူထားလို့။

နှစ်ယောက်အတူတူလျှောက်လာခဲ့ကြပြီး ရွာအဝင်နားရောက်မှ သတိရတာတခုကိုရဲလေး နှင်းရည်ကိုမေးလိုက်တယ်။

နှင်းရည် …ပွဲလာကြည့်အုံးမှာလား..

မသိသေးဘူး..

ငါလာခေါ်မယ် …အတူတူကြည့်ရအောင်ဟာ..

နှင်းရည်ကတွေးတွေးဆဆလေးစဉ်းစားနေပြီးမှ

သဘောပဲ …လို့ပြောလာသည်။

ပွဲရာသီရောက်လာပြီလေ နောက်နှစ်ရက်ဆိုရင် စပြီ အခါတိုင်းနှစ်တွေကတော့ ဇာတ်ပွဲတွေထည့်ပေမဲ့ ဒီနှစ်တော့ သူကြီးဘခက်က ရန်လဲမများရအောင် ကိုယ့်ရွာကလူတွေပဲ အပျော်သဘောနဲ့ တက်ကခိုင်းမယ်  ဆိုခိုင်မယ်စီစဉ်ထားလို့  လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပတ်လောက်ထဲက ပါဝင်မဲ့သူတွေအကတိုက်တဲ့သူကတိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေကြပြီ ကျွန်းတောင်ရွာမှာ ရွက်ပုံးသီဂီတဝါသနာအိုးတွေရှိတယ်ဆိုတာလဲ  သူကြီးဘခက်  သူ့သမီးကိုလာလာဝှိုက်ပြီး ဂီတာတီးသီချင်ဆိုနေကြတဲ့ လူငယ်တွေကိုကြည့်ပြီး သူကောင်းကောင်းသိသည်။

နှင်းရည်က သူနဲ့အတူတူကြည့်မယ်ဆိုလို့ရဲလေးပျော်သွားတယ် ရွာထဲကိုဝင်ခဲ့ကြတော့ နှင်းရည်ကိုအရင်လွှတ်လိုက်ပြီး သူကတော့ ၁၅ မိနစ်လောက်ခွာပြီးမှဝင်သွားတယ် အတူတူတွေ့သွားရင် မသင်္ကာဖြစ်နေမှာစိုးလို့။

နောက်ရက်ကစပြီး ပွဲစမည့်ညမတိုင်မှီ နေခင်နေ့လယ်ပိုင်းထိ ရဲလေးတို့လူပျိုကာလသားတွေအလုပ်များတော့သည်။မဏ္ဍပ်ထိုး ဇာတ်စင်ဆောက်နဲ့ တနေကုန်သွားသည်။ ညနေစောင်းအိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထမင်စား ရေမိုးချိုးပြီး ရွာထိပ်မဏ္ဍပ်သို့ ဖိုးထောင် အောင်မောင်းတို့နဲ့အတူ ရဲလေး ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။နှင်းရည်ကိုလဲ အဲ့ဒီကပဲစောင့်ဆိုပြီး  မနက်ထဲက ရဲလေးကြိုပြောထားသည်။ ရွာထိပ်ကိုသူတို့ရောက်တော့ အရင်နေ့တွေထဲကကြိုရောက်နေကြတဲ့ ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်တွေနဲ့စည်ကားလို့နေပြီ တခါတရံပွဲရက်တွေပြီသွားတာတောင် မပြန်ပဲ တစ်လနှစ်လ ရွာမှာပဲ ဆက်နေပြီး အနီးအနားရွာတွေထိသွားပြီဈေးရောင်ကြတဲ့ ဈေးသည်တချို့လဲရှိတတ်ကြသည်။

ရဲလေးတို့ပွဲဈေးခင်းထဲရောက်သွားတော့ အရင်ကြိုရောက်နှင့်နေတဲ့ နှင်းရည်ကရဲလေးအနားရောက်လာပြီး ရဲလေး ဖိုးထောင် အောင်မောင်းတို့နဲ့အတူပွဲဈေးတရှောက် လျှောက်ကြည့်ကြ မုန့်ဝင်စားလိုက်နဲ့လုပ်နေတုန်း အောင်မောင်းက ရဲလေးကိုလက်တို့လိုက်လို့ ဘာလဲလို့မေးတော့ အောင်မောင်းက နှင်းရည်မမြင်အောင် တဖက်သို့မေးငေါ့ပြသည်။

ရဲလေး အောင်မောင်း မေးငေါ့ပြရာဖက်သို့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို စူပုတ်ပုတ်မျက်နာလေးနဲ့အောက်နခမ်းလေးပြတ်ထွက်လုမတတ်ကိုက်ထားပြီး ကြည့်နေတဲ့ အိဝါကိုတွေ့ရလို့ မျက်နာလွှဲလိုက်ပြီူး ရှောင်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် အောင်မောင်း နဲ့ဖိုးထောင်ကိုလဲ ရဲလေး မကျေနပ် ဒီကောင်တွေချောက်ချထားလို့ အိဝါ အခုလိုဖြစ်နေတာ သူ့ကိုနမ်းပြီး ကိုယ်ကတခြားမိန်းကလေးနဲ့တွဲနေတာကို ဘယ်မိန်းကလေးမှ ကျေနပ်နိုင်မယ်မထင်။

ဦးလေး ဝင်ထိုးသွားပါအုံးလား …လှံထမ်းလာတာပဲမြင်ရတာနော် ကံထမ်းလာတာမမြင်ရဘူးဗျ …အားပေးသွားပါအုံး..

အရင်က ဂိန်းဂလုံးဂုံးလို့ခေါ်တဲ့ လိပ် ဆင် ကျား တွေနေရာမှာအခုတော့ မင်းသမီး မော်ဒယ် အဆိုတော်မိန်းကလေးပုံတွေဖြင့်အစားထိုးနေရာယူထားပြီ ဆိုင်ရှင်ကောင်လေးကသူတို့ရွာသား ဦးဖိုးတုတ်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသည်။ ဦးဖိုးတုတ်ကလဲ သူ့အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲက ပိုက်ဆံထုတ်ပြီး ထိုးမယ်ဟန်ပြင်နေလို့ ရဲလေးတို့ခဏရပ်ကြည့်နေမိသည်။

ဦးလေး ဘယ်သူ့ကိုထိုးမလဲ … ခင်ဝင့်ဝါကိုထိုးမလား သင်ဇာဝင့်ကျော်လေးထိုးချင်လား… ဒါမှမဟုတ် နီနီခင်ဇော်ကြီးဆော်ချင်လား… အဲ …ထိုးမလားပြောတာ..

ဟေ့ကောင် …မင်းပြောတဲ့ကောင်မတွေတရောက်မှမထိုးဘူး အိချောပိုပဲချမယ်..

ပထမအကြိမ်မှာ ဦးဖိုးတုတ် အိချောပိုနဲ့ကံစပ်လို့ပဲလားမသိ အိချောပိုကျလာသည်။နောက်အကြိမ်တွေမှာလဲ ခင်ဝင့်ဝါကိုထိုးလိုက် သင်ဇာဝင့်ကျော်ကိုတွယ်လိုက် နီနီခင်ဇော်ကြီးကိုဆော်လိုက်ဖြင့် ရှုံးတလှည့်နိုင်တလှည့်ဖြင့်စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသော်လဲ ပွဲချိန်နီးလာတာကြောင့် ရဲလေးတို့အားလုံးရုံထဲဝင်သွားလိုက်ကြသည်။ဖျာတချပ်ထဲမှာအားလုံးစုထိုင်ကြပြီး ၁၅ မိနစ်လောက်စောင့်လိုက်ရပြီးနောက် ပွဲစတော့သည်။အစပိုင်းအဖွင့်မှာ ကန်တော့ချိုးနဲ့ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေကိုပူဇော်ပသပြီးနောက် လူငယ်တွေစိတ်ဝင်စားတဲ့ စတိတ်ရှိုးအစီအစဉ်ဖြင့်စဖွင့်တော့သည်။

ရွာထဲမှကာလသားခေါင်းနက်ကျော်က ပထမဆုံးဖျော်ဖြေပေးမည့်သူရဲ့နာမည်ကိုကြေငြာပေးလိုက်သည်။

ပထမဆုံး အလှည့်ကျတဲ့သူကတော့ … ချစ်ကြမ်းမောင် ပါခင်ဗျ..

နာမည်ကြေငြာလိုက်တာနဲ့စင်အောက်က လူထုကြီးကလဲ ဝေးးကနဲဝိုင်းအော်ကြသည်။ ချစ်ကြမ်းမောင် မှာ ရွာတောင်ပိုင်းမှလူပျိုကြီးဖြစ်ပြီး နာမည်အရင်း ချစ်မောင်မှ ဂစ်တာတီးတာရတာကိုရူးသွပ်သူဖြစ်ပြီး i.c အဖွဲ့မှချစ်စမ်းမောင်ကိုအားကျရာမှ သူ့နာမည်ကိုချစ်ကြမ်းမောင်အဖြစ်ခံယူထားသူဖြစ်သည်။

ဆံပင်ကြီးကျောလယ်လောက်နဲ့ချစ်ကြမ်းမောင်က ထွက်လာ၍ပရိတ်သတ်ကိုဦးညွှတ်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

အခုလို… မင်္ဂလာကျက်သရေ အပေါင်းနဲ့ပြည့်စုံတဲ့ ညချမ်းအချိန်အခါလေးမှာ… အတိတ်နမိတ်နဲ့ပြည့်စုံတဲ့ သီချင်းလေးတပုဒ်နဲ့ ဧည့်ခံပါရစေ …ခင်ည..

ဘယ်သီချင်းနဲ့ဧည့်ခံမှာလဲ ဗျို့

စင်အောက်ကပရိတ်သတ်က မေးကြတော့ …ချစ်ကြမ်းမောင် က

ဟုတ်ကဲ့ …ကိုမျိုးကြီးရဲ့  …အဆိပ်ခွက်… နဲ့ပါ..

ဖေလိုးမသားကြီး… အခွက်လာပြောင်နေတယ်..

ရွာမှ သူနဲ့ရွယ်တူမိန်းမများက ချစ်ကြမ်းမောင်ကို ဝိုင်း၍မေတ္တာပို့ကြလေပြီ။

..........................................................................................................

ချစ်ကြမ်းမောင် ကသူ့ရဲအသံဝါကြီးနဲ့ ပရိတ်သတ်အား အဆိပ်ခွက်ဖြင့်ဧည့်ခံပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ရွာမှရွက်ပုန်းသီးအနုပညာရှင်လေးတွေက တရောက်ပြီး တရောက် သီဆိုဖြော်ဖြေနေကြသည်။

စတိတ်ရှိုးအစီအစဉ်ပြီးခါနီးမှာ ရဲလေး နှင်းရည်ကိုနှစ်ကိုယ်ကြားတိုးတိုးပြောလိုက်သည် နှင်းရည်ကအစပိုင်းမှာခေါင်းခါပြပြီးငြင်းနေပေမဲ့ လက်ဆွဲကာအတင်းခေါ်နေလို့ မထချင်ထချင်နဲ့ နှင်းရည်ရဲလေးနောက် ပါသွားသည်။ ဖိုးထောင်တို့ကိုလဲ သူတို့သွားနှင့်မယ်ပြောတော့ သူတို့သဘောပေါက်တယ်ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့စပ်ဖြီးဖြီးလုပ်ပြတယ်

မဏ္ဍအရှေ့ အပြင်ကိုရောက်ခဲ့ကြတော့ နှင်းရည်ကဘာလုပ်မလို့လဲမေးလို့ ရဲလေးက နှင်းရည်တို့အိမ်သွားရအောင် ပြောတော့ နှင်းရည်ကမဖြစ်ပါဘူး တရောက်ရောက်မြင်သွားမယ် ဆိုပြီးငြင်းသေးသည်။

ရဲလေးကလဲ ဒီအချိန်ဘယ်သူမှမရှိကြောင်း တရွာလုံး ပွဲကြည့်နေကြကြောင်း စိုူးရိမ်စရာမရှိဘးူဆိုပြီး ဇွတ်ခေါ်ပြန်တော့လဲ နှင်းရည် ချစ်သူအလိုကိုလိုက်လျောမိပြန်သည်။ရွာလမ်းတလျောက် လူရိပ် လူယောင်ကိုသတိထားပြီးလျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။လူရှင်းသည်။

နှင်းရည်တို့ အိမ်ထဲရောက်တော့ အိမ်တံခါးသော့ခတ်ကာ အတွင်ထဲရောက်တာနဲ့ ရဲလေး နှင်းရည်ကိုဖက်နမ်းလိုက်ပြီး သူမအင်္ကျီလေးကိုဆွဲချွတ်တော့သည် နှင်းရည်ဘာမှမပြော လက်လေးနှစ်ဖက်မြောက်ပေးကာကူပင်ချွတ်ပေးလိုက်သေးသည်။

ဘော်လီချိတ်လေးပါ တခါထဲချွတ်ပေးလိုက်ချိန် မနိုင်မနင်းထုတ်ပိုးခံထားရတဲ့ နှင်းရည့်ရဲ့နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်မှာ ဝါဝင်းတင်းကားထွက်နေသည်။ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းနို့ကြီးတွေကို အရင်းမှကိုင်ကာ ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရဲလေး ကုန်းစို့တော့သည်။ ညစ်လဲညစ်သည်။ ပေါင်ကြားက လီးကအလုပ်လုပ်ရန်အသင့်အနေအထားရောက်လာမှ နှင်းရည်ကို သူမအိပ်ခန်းထဲပွေ့ခေါ်သွားပြီး ဆော်တော့သည်။ ပက်လက်လိုးပြီးနောက် ဖင်ကုန်းခိုင်းတော့ နှင်းရည်ကရှက်သလိုလိုဖြစ်နေသေးတာနဲ့ ရဲလေးကပဲအနေအထားမှန်အောင်ပုံစံသွင်းပေးပြီး အနောက်ကနေခါးကိုင်ကာလိုးသည် ယခုတကြိမ်မှာတော့ နှင်းရည်

အားး အားးး အင့်  နဲ့အသံလေးတွေထွက်လာပြီး ပဲစင်းငုံတန်းမှာတုန်းကလိုငြိမ်မနေတော့ ကုန်းပေးထားလျှက်နဲ့ ရဲလေးကိုပင် သူ့ဖင်ကြီးနဲ့တခါတခါနောက်ပြန်ဆောင့်ပေးနေပြီ ရွာထိပ်ကပွဲက တီးလုံးသံတွေကလဲ တဝုန်းဝုန်း တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ဆူညံ့နေတာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်မှာလူရှိနေတောင် အသံမကြားရနိုင်ဆိုပြီ ရဲလေး အားကုန်ဆောင့်လိုးတော့သည် ။

ပထမတချီပြီးသွားပီးနောက် ရဲလေးကနောက်အကြိမ်တွေထပ်ဆွဲချင်သေးပေမဲ့ နှင်းရည်က မိန်းကလေးတရောက်ထဲနေတဲ့အိမ်လဲဖြစ်ပြန် မတော်တဆမြင်သွား သိသွားကြပါက နှင်းရည်ဆိုတဲ့မိန်းမက ရည်းစားကိုသူ့အိမ်ပေါ်ထိခေါ်ပြီး ခံပေးတယ်ပြောခံရမှာစိုးတယ် ပြောလို့မပြန်ချင်ပြန်ချင်နဲ့ ရဲလေး ပြန်သွားတော့သည် ။ရဲလေး နှင်းရည်ဆီကပြန်ခဲ့တော့ နံနက် ၃နာရီပင်ထိုးနေပြီ ။ပွဲကလဲပြီးခါနီးပြီမို့ သူ့အိမ်ကိုပဲ ပြန်သွားပြီး သူ့အဖေ အမေ တွေအသံမကြားအောင် ခြေဖွနင်းပြီး အခန်းထဲဝင်အိပ်လိုက်တော့သည်။

နောက်တည ဒီညကနောက်ဆုံးည ရဲလေး မနေ့ညကလိုပင် နှင်းရည်နဲ့ဆွဲချင်သေးမဲ့နှင်းရည်က နောက်ဆုံးညဖြစ်လို့အပြီးထိကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ ရဲလေး ဒီညအတွက်ညစာငတ်ရတော့သည် ။

နောက်တရက်ပွဲကြီးပြီးသွားတော့လဲ ရဲလေးတို့ကာလသားတတွေအလုပ်များကြရပြန်သည် မဏ္ဍပ်စင်ပြန်ဖျက် မွှစာကြဲနေတဲ့ အမှိုက်တွေသိမ်း  ပစ္စည်းတွေသိမ်းဆဲရနဲ့တနေကုန်ရပြန်သည်။ပွဲပြီးသွားပေမဲ့လဲ ထုံးစံအတိုင်း ဈေးလာရောင်ကြတဲ့ ဈေးသည်တချို့တော့ သူတို့ရွာမှာကျန်ခဲ့ပြန်သည် ကိုယ့်ရွာမှပြီးသွားပေမဲ့ တခြားရွာတွေက အခုမှစမဲ့ပွဲတွေရှိသေးရင်လဲ အဲ့ဒီရွာကိုကူးသွားလိုက်ကြဖြင့် လုပ်ကိုင်စားသောက်နေကြရသည်က ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်တို့ရဲ့ ဘဝတခုပင်။

ဦးဘခက် လက်ထဲကကိုင်ထားတဲ့ ဖိတ်စာကိုကြည့်ပြီး သွားသင့်မသွားသင့်စဉ်းစားနေသည်။သူ ကြိုက်ကုန်းရွာကို မသွားမဖြစ်ကိစ္စမှလွှဲ၍ ဘယ်တော့မှမသွား အခုတော့ မသွားမဖြစ်သွာရမဲ့အကြောင်းကပေါ်လာပြန်ပြီ ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေဖြစ်ကြတဲ့ ကျော်ဝေနဲ့ ချိုချိုခိုင်တို့ရဲ့ အလှုုဖြစ်နေလို့ပင် ။ကျော်ဝေ နဲ့ချိုချိုခိုင် ကသူတို့လင်မယား မြဒင်နဲ့ဝါဝါမြင့်တို့လင်မယားနဲ့ပါ အကြောင်းသိငယ်ပေါင်းတွေ ။

ပိုဆိုးသည်က ကျော်ဝေတို့အိမ်နဲ့ မြဒင်တို့အိမ်က အိမ်ချင်ူကပ်လျှက် ။ကျော်ဝေတို့လင်မယားမှာ သားသမီးမရှိ မထွန်းကားခဲ့ကြတာကြောင့် ရွာထဲကချို့တဲ့တဲ့ ကလေးတွေကိုရှင်ပြု နားသပြုလုပ်ပေးတဲ့ပွဲ အကြွေးအမွှေးနဲ့ဆိုသုံးရက်ကြာမယ်လို့ ဖိတ်စာထဲရေးထားသည်။ကျော်ဝေတို့လင်မယားက ငွေကြေးပြည့်စုံကြသော်လဲ ကြွားကြွားဝါဝါမနေတတ် သိုသိုသိပ်သိပ်နဲ့အေးအေးဆေးဆေးပဲနေတတ်ကြတဲ့ သူတို့ကို ဘခက်ကလဲခင်သည်။ နေတဲ့အိမ်တောင် ထရံကာနှစ်ထပ်အိမ်လေး ။

မလွှဲသာတဲ့အဆုံး ဦးဘခက်တို့လင်မယား ကြိုက်ကုန်ူးရွာကို နေမစောင်ခင်း စက်လှေနဲ့ကူးသွားကြသည်။ နောက်သုံးရက်နေရင် ပြန်လာကြိုဖို့ လိုက်ပို့ပေးတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသား  ချစ်ဖွယ်ကိုမှာပြီး စက်လှေကိုပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ရွာလယ်လောက်ထိ အထုပ်အပိုးဆွဲပြီး လင်မယားနှစ်ယောက်လျှောက်လာကြတာ ကျော်ဝေတို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကျော်ဝေနဲ့ ချိုချိုခိုင်က သူတို့လင်မယားကိုဆီးကြိုကာ အိမ်ထဲခေါ်သွားကြသည်။ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေဆုံပြန်တော့လဲ လေးရောက်သားစကားလက်ဆုံကျနေလိုက်ကြတာညနေပင်စောင်း သွားသသည်။

ညနေစောင်းတော့ ချက်ကူပြုတ်ကူမဲ့ရွာထဲကလူတွေကလဲတဖွဲဖွဲ ရောက်လာကြပြီး ပြင်ဆင်စရာပြင်ဆင်နေကြသည်ကို အိမ်ထဲကဧည့်ခန်းကနေရေနွှေးကြမ်းသောက်ရင်း ကျော်ဝေနဲ့ ဦးဘခက်ကြည့်နေမိသည်။ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကလဲ ချိုချိုခိုင်နဲ့အတူလုပ်ကူကိုင်ကူနေသည်။ ဖက်ကြမ်းဆေးလိပ်လေးဖွာရင် ကျော်ဝေနဲ့စကားစမြည်ပြောနေကြရင်  ခြံထဲဝင်လာတဲ့လူတရောက်ကြောင့် ဦးဘခက် မျက်နာကြီးကတင်းမာလာသည်။ ဝင်လာသူက တခြားသူမဟုတ် ။သူ့ရဲ့ ရန်သူတော်ဟောင်းမြဒင် ။ ကျော်ဝေက့မြဒင်ကိုလက်ယပ်ခေါ်လိုက်တော့ မြဒင် ဘခက်တို့အနား လောက်လာသည် ။

ဘခက် ကိုမြင်တော့ မြဒင်လဲမျက်နာပျက်နေသည်။သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရဲ့ အကြောင်းကိုအားလုံးသိထားတဲ့ကျော်ဝေက သူတို့နှစ်ယောက်ကြားစကားကိုဖေးဖေးမမပြောနေသော်လဲ ဘခက် နဲ့မြဒင်ကတော့ စကားပြောဖို့ဝေးစွ မျက်နာချင်းပင်မဆိုင်။ ည၇နာရီလောက်ကြမှ မြဒင်ပြန်သွားသည် မြဒင်ပြန်တော့ ခြံထဲမှာဘယ်အချိန်ထဲကရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကိုလဲ ဘခက်တွေ့လိုက်ပြီး ဝါဝါမြင့်ကလဲ ဘခက်ကိုတွေ့သွားတဲ့အခိုက် ဦးဘခက်ရဲ့ မျက်နာပေါ်မှာဆွေးရိပ်သန်းလာသည် သူငယ်ငယ်ကအသဲအသန်ချစ်ခဲ့ရတဲ့မိန်းမ။  မြဒင်နဲ့ ဝါဝါမြင့်ထွက်သွားတော့ ကျော်ဝေက ထမင်းစားကြရအောင် ရီရီ့ကိုသွားခေဏလိုက်အုံးမယ်ဆိုပြီး ခြံရှေ့ထွက်သွားသည်။

ကျော်ဝေနဲ့ ရီရီခင် ချိုချိုခိုင် တို့ပြန်ဝင်လာကြပြီး ကျော်ဝေတို့လင်မယားက ထမင်းစားပွဲဆီသို့ရှေ့ကနေဦးဆောင်ခေါ်သွားသည်။ ဦးဘခက်နဲ့ ရီရီခင်အနောက်ကနေလိုက်သွားနေတုန်း ခြံရှေ့ကိုနောက်ပြန်လှည့်ကြည့်နေတဲ့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင် ကို ဦးဘခက် လေသံမာမာနဲ့မေးလိုက်တယ်

နင်က ဘယ်သူ့ကိုမျှော်နေတာလဲ..

ဟင်…  ဘယ်သူ့မှမမျှော်ပါဘူး..

ဦးဘခက်က ငါသိတယ်နော် ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ကြည့်နေလို့ ရီရီခင် ခေါင်းလေးငုံ့ပြီးလိုက်လာသည်။စားသောက်ပြီးကြလို့ အိပ်ချိန်ရောက်တော့ ချိုချိုခိုင်က သူတို့လင်မယားကိုအိမ်အပေါ်ထပ်ကအခန်းတခုမှာနေရာချပေးပြီး အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းသွားသည်။ ဦးဘခက် အဲ့ဒီညက သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကိုမလိုးဖြစ်ခဲ့။

နောက်တနေ့ရောက်တော့ မနက် ၇ နာရီလောက်ထဲကရှင်လောင်းစလှည့်ေ့တာ့သည် ရှင်လောင်းဦးရေ ၅ဝ ခန့်ရှိသည်။ရွာတပတ်လှည့်ပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာရေစက်ချ ဓမ္မာရုံပေါ်မှာထမင်းကျွေးပြီးသိမ်းခဲ့ကြတော့ မွန်းတည့်ချိန်ပင်ရောက်နေပြီ။ကျန်တဲ့နောက်နှစ်ရက်က အလှုုထမင်းကျွေးရုံသပ်သပ် မနေ့ကလိုပဲ ညနေစောင်းရောက်တော့ ကျော်ဝေတို့အိမ်ကို လူတွေရောက်လာပြီး ပြင်ဆင်စရာရှိတာပြင်ဆင် ဒယ်အိုး ကြီးတွေနဲ့ဟင်းချက် ကြက်သွန်နွှာသူကနွှာ ထင်းခွဲသူကခွဲဖြင့်အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။

မီးမရသည့် တောရွာဖြစ်လို့ ညရောက်သည့်အခါမှာတော့ မီးစက်နိုးကာ ချက်ကြပြုတ်ကြရတယ်။

ရီရီခင် ရေချိုးတော့ မိုးပင်ချုပ်လုပြီ ခြံရှေ့ကမီးရောင်က သူရေချိူးနေတဲ့အိမ်နောက်ဖက် ဘုံဘိုင်အနားထိအနည်းငယ်ဖျာကျနေလို့သာအဆင်ပြေနေသည်။သူ့ယောကျ်ား ဘခက်ကတော့ သူ့ထက်အရင်ခုဏကမှချိုးပြီးတက်သွားသည်။ ထဘီရင်လျှားပြီး မတ်တပ်ရပ်ကာ နို့အုံနှစ်လုံးကြားဆပ်ပြာတိုက်နေတုန်းခြေသံကြားလို့ ရီရီခင် လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

အကို…  အဲ … ကိုမြဒင် ဘာလာလုပ်တာလဲ..

သူ့ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ မြဒင်ကို ရီရီခင်မေးလိုက်တယ်။

သေးလာပေါက်တာ..

အော် … ဟိုမှာလေ… အိမ်သာက..

ရီရီခင် ကအိမ်သာကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်တယ်…  အိမ်သာနဲ့  သူမ ရေချိုးတ့နေရာက သိပ်မဝေးလှ။

အရင်လို အကိုလို့ ခေါ်လဲရပါတယ်… ရီရယ်..

အဲ့ဒါ …အကို့ …မိန်းမ အဲ …ကိုမြဒင်မိန်းမခေါ်ရမှာလေ..

ရီရီလဲ ကိုမြဒင်မိန်းမဖြစ်ခဲ့ဖူးတာပဲမဟုတ်လား..

မြဒင် ရည်းစားဦးကို ရေချိုးလျှက် ဝတ်လစ်စလစ်ပုံနဲ့တွေ့ရတော့ ပြောသင့်မပြောသင့်မစဉ်းစားမိတော့ပဲပြောထွက်သွားသည်။သူ့မျက်လုံးတွေကလဲ ရီရီခင်ရဲ့ တစွန်းတစပေါ်နေတဲ့ရင်သားမို့မို့လေးတွေကြားရောက်ရောက်သွားတတ်သည်။ ရီရီခင်ကလဲဒါကိုသိတော့ သူ့ထဘီစလေးကိုအပေါ်ဆွဲတင်သည်။ သူ့ယောကျ်ားဘခက်တွေ့သွားမှာလဲ စိတ်ပူနေသည်။

မပြောပါနဲ့တော့ …အဲ့ဒါတွေ ပြီးခဲ့ပါပြီ..

ရီရီခင့် အသံလေးတိမ်ဝင်သွားသလို့ သူမ မျက်လုံးတွေကလဲ အိမ်ရှေ့သို့မလုံမလဲကြည့်မိသည်။

ရီကလှတုန်းနော် … အရင်အတိုင်းပဲ..

လှလဲ  အ …ကို … ကိုမြဒင်… ပစ်သွားတာပဲမဟုတ်လား..

ဒီစကားကိုတော့ ရီရီခင် တမင်ပြောဖို့မရည်ရွှယ်ပဲထွက်သွားသည် မြဒင် ဝါဝါမြင့်ကိုခိုးပြေးသွားတုန်းက သူငိုခဲ့ရတယ်မဟုတ်လား ခံစားချက်တွေကပွင့်ထွက်လာသည်။

ရီရယ် ကိုယ်ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်မသိဘူးကွယ် ဝါဝါ့အပေါ်ခဏတာသာယာမိသွားတယ်ထင်တာပဲ … အခုချိန်ထိ ဘခက်ကိုအားနာနေတုန်းပါကွာ တကယ်… တကယ်..

ပြီးခဲ့တာတွေပြောမနေပါနဲ့တော့ရှင် …သွားပါတော့ ကိုဘခက်မြင်သွားပါအုံးမယ်… နဂိုကမှစိတ်ကြီးရတဲ့အထဲ သွားတော့နော်..

မြဒင် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး အိမ်သာဘေးသွား သေးပေါက်ကာပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ထွက်ကာနီးပုဆိုးကိုလဲပြင်ဝတ်လိုက်သည်။

သူ့ကိုကြည့်ကာပုဆိုးဝတ်နေတဲ့ မြဒင်ကိုလဲ ရီရီခင် အမှတ်တမဲ့ပြန်ကြည့်မိတော့ ပုဆိုးအောက်ပေါင်ကြားက လီးမဲမဲရှည်ရှည်ကြီးတွဲလောင်းကျနေတာကိုမြင်တော့ ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်သွားပြီး မျက်နာလွှဲလိုက်တယ်  သူမ ဒီလီးကြီးနဲ့ ဘယ်နှစ်ခေါက်တောင်အတွယ်ခံခဲ့ပြီးပြီလဲ မှတ်တောင်မမှတ်မိတော့  ။

မြဒင် ခြံရှေ့ပြန်ထွက်ခဲ့တော့ ကျော်ဝေတို့လင်မယားနဲ့အတူ ရွာထဲထွက်သွားတဲ့ ဘခက်ကိုတွှေု့ရ၍  ရီရီခင်ရေချိုးတဲ့ဆီကိုပြန်ထွကိခဲ့လိုက်တယ် ရီရီခင်က ရေကန်နားမှာမရှိတော့  မြဒင် သူတို့အိမ်ဖက်ကိုကြည့်လိုက်သေးသည် သူ့မိန်းမ ဝါဝါမြင့်များ ဒီဘက်ခြံထဲရောက်နေပြီလားလို့ ခြံရှေ့သွားကြည့်တော့လဲ သူ့မိန်းမကိုမတွေ့ရတော့မှ မြဒင် အတင့်ရဲလားသည် ။

ခုဏကရေချိုးနေတဲ့  ရီရီခင့်ကိုမြင်လိုက်ထဲက ငယ်ငယ်ကဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ဟာတွေက ပုံရိပ်ယောင်လိုပြန်မြင်ယောင်လာပြီး ပြန်လည်တမ်းတမိသလိုဖြစ်လာသည်။ တဒိုင်းဒိုင်းမြည်နေတဲ့မီးစက်သံ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ခြံထဲကလူတွေကိုတချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ မြဒင်အိမ်ပေါ်ကိုတက်လာသည်။ တခန်းထဲရှိတဲ့ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။

အို …ကိုမြဒင် ဘာလာလုပ်တာလဲ..

ရီရီခင် အံ့သြသွားသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာသနပ်ခါးလိမ်းလို့ပြင်နေတဲ့ရီရီခင်က အင်္ကျ ီပင်မဝတ်ရသေး ခုဏကအတိုင်းပင် လုံချည်လေးပဲလဲထားသည်။

အကို… ရီရီနဲ့စကားပြောချင်လို့ပါကွာ..

တကယ်လဲ မြဒင် သံယောဇဉ်မပြတ်စွာနဲ့ စကားပြောဖို့ဆိုပြီးလာခဲ့ခြင်းပင်  သို့သော် ဆံပင်လေးဖြန့်ချထားပြီး ဒူးဆစ်ဖုံးရုံလောက်ပဲဝတ်ထားတဲ့ထဘီအောက်က ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေ အနောက်ကိုပင်ကော့ကောက်နေတဲ့တင်သားထည်ထည်ကြီးတွေကိုတွေ့ရ မြင်ရတော့လဲ တဏှာစိတ်ကချွန်းအုပ်မရဖြစ်လာသည်။အရွယ်တင်လွန်းတဲ့ ရီရီခင်ကလဲ ရှိရင်းစွဲအသက်ထက်ပင် ပိုငယ်သည်ဟုထင်ရလောက်သည်။

မြဒင် ရီရီခင့်အမေးကိုပြန်မဖြေမိ သူမအနားကပ်သွားကာ ရီရီခင့်ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ကာ နခမ်းချင်းမိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။အတင်းဖိကပ်ထားတဲ့နခမ်းတွေကို ခွာဖို့ကြိုးစားရင်းက ရီရီခင်စကားပြောဖို့ကြိုးစားကြည့်သည်။

ကို … ကိုမြဒင်… မသင့်တော်ပါဘူး …လွှတ် … အွန့်…  ပြွတ် ပြွတ်..

ရီရီခင်ကစကားပြောဖို့ ကြိုးစားလေ မြဒင်နခမ်းကိုဖိစုပ်လေ။

ကိုဘခက်…  တွေ့ …  တွှေု့  ပြွတ် … ပြွတ်…

ဒီတခါတော့ မြဒင်… နခမ်းချင်းခွာပေးလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်

ဘခက် ရွာထဲသွားတယ် မရှိဘူး အချစ် ဟုဆိုကာနခမ်းပြန်စုပ်ပြန်သည်။ရီရီခင်ပြန်ပြောချိန်တောင်မရလိုက် မြဒင်က  နို့ညစ်… ဖင်ကိုင်… အဖုတ်နိုက်…ဆက်တိုက်လုပိနေတော့သည်။ထဘီလေးပင်ပြေကျလုလုဖြစ်နေပြီ။

ရီရီခင်မှာလဲ မြဒင်ရဲ့အကိုင်အတွယ်အပွတ်အသပ်တွေအောက်မှာ သူမစိတ်တွေက ငယ်ဘဝကိုပြန်ရောက်သွားတော့သည်။ဘခက်မရှိဘူးဆိုတဲ့အသိကလဲ သူမကိုတွန်းအားပေးနေသလိုပင် မဖြစ်သင့်မှန်းသိပေမဲ့လဲ သူမရဲ့စိတ်အစဉ်က မြဒင်နဲ့ ကဲခဲ့ ဖြဲ့ခဲ့ကြတာတွေကိုစဉ်းစားမိပြန်တဲ့အခါ မြဒင်ကိုယ်လုံကြီးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိကာ ထဘီလေးကိုပင်ဖြေချပေးလိုက်မိတော့သည်။

ဘခက် ဘူန်းကြီးကျောင်းကနေ ရွာလမ်းတလျှောက်ဓါတ်မီးလေးထိုးကာကျော်ဝေတို့အိမ်သို့ပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ကျော်ဝေတို့လင်မယားကတော့ ဘုန်းကြီးနဲ့တိုင်ပင်စရာရှိသေးတယ်ကြာအုံးမယ်ဆိုတာနဲ့ ကိုယ့်ရွာလဲမဟုတ် ကိုယ်လဲမသိတဲ့ကိစ္စတွေမို့ အရင်ပြန်ခဲ့လိုက်တယ် သူပြန်ခါနီး ကျော်ဝေတို့ပြောသံကြတာက အခိုးခံရတယ်ဆိုလားကြားလိုက်ရသေးသည်။

ဦးဘခက် ကျော်ဝေတို့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခြံထဲမှာလူတွေကချက်ကြပြုတ်ကြတုန်း သူ့မိန်းမကိုကြည့်တော့လဲမရှိ။အိမ်ပေါ်တက်ပြီး သူတို့အိပ်ခန်းဆီလျှောက်လာတုန်း တံခါးဆွဲဖွင့်မယ်ပြင်တုန်း ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့အသံလိုလိုကြားတာနဲ့ မဖွင့်သေးပဲ ထရံပေါက်ကနေအရင်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။သူကြီးဘခက်  ကျောက်ရုပ်ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါသတွေငယ်ထိပ်မှပေါက်ထွက်တော့မတတ်ဖြစ်လာသည်။

သူတို့အိပ်တဲ့အခန်းထဲမှာ သူ့မိန်းမရီရီခင်က ပက်လက်လှန်အိပ်နေပြီး တကိုယ်လုံးလဲအဝတ်အစားလဲမရှိ မြဒင်ကတော့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင့် မျက်နာပေါ ဆောင့်ကြောင့်ခွထိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ကိုလိုးသလို ရီရီခင့်ပါးစပ်ထဲလီးထညိ့ကာခွဆောင့်နေသည် သူ့မိန်းမကလဲ မြဒင်ရဲ့တွဲကျနေတဲ့ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုဆုပ်နယ်ပြီး လီးစုပ်ပေးနေသည်။

ဘခက် သွေးတွေဆူပွက်လာပြီး နှစ်ယောက်စလုံးဓါးနဲ့ခုတ်သတ်မယ်အကြံနဲ့ အောက်ထပ်သို့ပြန်ဆင်းနေတုန်း အတွေးတခုဝင်လာလို့  ဓါးမယူတော့ပဲ ခြံအနောက်သို့သွားကာ လူရိပ်လူခြေကြည့်ပြီး မြဒင်တို့ခြံဘက်ကိုခုန်ကျော်ဝင်သွားသည်။အနောက်ဖေးတံခါးဖွင့်ထားတာတွေ့တာနဲ့ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ဘခက်အိမ်ရှေ့ခန်းကိုလျှောက်လာတုန်း  အပေါထပ်ကဆင်းလာတဲ့ ဝါဝါမြင့် သူ့ကိုမြင်သွားသည်။

ဟယ် … ကိုဘခက်..

အံ့သြနေတဲ့ ဝါဝါမြငိ့ကို ဘခက်  ရှုုးတိုးတိုးလို့ပြောပြီးလက်ယပ်ခေါလိုက်သည်။ဘခက်ရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောမနေတော့ ဝါဝါမြင့်ကို ဟိုဖက်အိမ်ကိုလာခဲ  မလာရင်နောင်တရလိမ့်မယ်လို့ပြောပြီး လာရာလမ်းအတိုင်းပြန်ထွက်သွားသည်။ ဘခက် ကျော်ဝေတို့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ပေါ်တက်သည့် လှေကားထစ်ကနေစောင့်နေသည်။ ခဏကြာတော့ ဝါဝါမြင်ရောက်လာပြီး  ဘာလဲလို့တိုးတိုးမေးတော့ ဘခက်က ခြံရှေ့ကလူအခြေအနေကိုကြည့်ကာ ဝါဝါမြင့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူတို့အိပ်ခန်းရှေ့ခေါ်သွားတော့သည်။ဝါဝါမြင့်မှာလဲ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ဘခက်နောက်ကပါသွားသည်။

ဘခက်ကထရံပေါက်ကနေ သူအရင်ပြီးမှဝါဝါမြင့်ကိုကြည့်ခိုင်းသည်။ကိုယ်လေးကိုင်းကာ ဝါဝါမြင့်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဝါဝါမြင့်ပါးစပ်လေးဟသွားပြီး အသံထွက်တော့မလိုဖြစ်သွားတာကြောင့် ဘခက် ဝါဝါမြင့်ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့ပိတ်လိုက်သည်။ဘခက်အခန်းထဲကိုပြန်ကြည့်လိုက်တော့ မြဒင်ကသူ့မိန်းမကို ဖငိထောင်ပြီး တဘုန်းဘုန်းဆော်နေတာကို ခဏလောက်ကြည့်နေပြီးမှ ဝါဝါမြင့်ကိုသူတို့အိမ်ကိုပြန်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူလဲခုဏကသွားခဲ့တဲ့လမ်းအတိုင်း လိုက်သွားတော့သည်။

ဝါဝါမြင်တို့အိမ်ကိုရောက်တော့ အနောက်ဖေတံခါးကပဲ ဘခက်ဝင်ခဲ့လိုက်တယ် အိမ်ရှေ့တံခါးကိုတော့ ဝါဝါမြင့်ကပိတ်ထားပြီး အိမ်ထဲမှာလက်လေးပိုက်ကာရပ်နေရာမှ ဘခက်ဝင်လာတာကိုမြင်တော့ ဘခက်ဆီကိုလျှောက်သွားပြီး ဘခက်ကိုသိမ်းကြုံးဖက်လိုက်ပြီ ဘခက်ရဲ့နခမ်းတွေကို အငမ်းမရစုပ်တော့သည်။ သူကြီးလုပ်စားနေတဲ့ ဘခက်ကလဲ ဝါဝါမြင့်စိတ်ထဲဘယ်လိုရှိတယ် ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာမေးစရာမလိုအောင်သိလိုက်ပြီမို့  ဝါဝါမြင့်ကို သူတို့အိမ်ခန်းဆီပွေ့ခေါသွားသည်။

ဘယ်လိုရှေ့ဆက်ကြရမယ်ဆိုတာ နားလညိပြီသား ဝါဝါမြင့်က ဘခက်ကိုလီးအရင်စုပ်ပေးသည်။ အဝတ်အစားဆိုတာလဲနှစ်ယောက်စလုံးကိုယ်ပေါ်မှာမရှိတော့ သူအရင်ချစ်ခဲ့ရတဲ့မိန်းမမို့ ဘခက်ရဲ့စိတ်တွေကလဲတက်ကြွနေကာ ခုဏကဒေါ်သထွက်နေတာတွေပင်ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိတော့ သူ့မိန်းမရီရီခင့်ကို မြဒင် လိုးသလို ဝါဝါမြင့်ကိုလဲ ဖင်ထောင်လိုးသည်။

လီးနဲ့အတူအပြင်ကိုပွင့်အာပြီးထွက်လာတဲ့ စောက်ပတ်နခမ်းသားတွေကိုကြည့်ပြီး ဘခက် စိမ်လိုးသည်။စောက်ပတ်လိုးတာဝတော့ မှ ဖင်ဝကိုလီးတေ့လိုက်သည်  ဖင်အတွေ့အကြုံရှိပုံရတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကလဲ  လှည့်ပင်မကြည့် သူမလက်လေးထဲ တံတွေးထွေးထည့်ကာသူ့ဖင်ဝမှာလာဆွတ်ပေးသည်။

ဖင်ထဲလီးတချောင်းလုံးမြှပ်ဝင်သွားပြီးနောက်မှာတော့ သူကြီးဘခက်လဲ ကားအယ်ထွက်နေတဲ့ဖင်ကြီးတွေကို တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကနေဆွဲဖြဲကာ တဖန်းဖန်းဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်  ဖင်တလှည့်အဖုတ်တလှည့်စိတ်ကြိုက်ပြောင်းလိုးနေသည်။ ဝါဝါမြင့်ကအရင်ပြီးသွားပြီး သူကတော့နောက်မှပြီးသွားတယ်  ။စောက်ခေါင်းထဲလရည်တွေပန်းထုတ်ကာ ဆန့်ငင်ဆန့်င်ဖြစ်နေတုန်း ကျော်ဝေတို့အိမ်ဖက်က မီးစက်သံတိတ်သွားသောကြောင့် ပုဆိုးအမြန်ကောက်ဝတ်ကာ ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။သွားခါနီး ဝါဝါမြင့်ကိုနောက်မှအေးအေးဆေးဆေးစကားပြောမယ်ပြောတော့ ဝါဝါမြင့်ကခေါင်းလေးငြိမ့်ပြတယ် ။ ဘခက်ထွက်သွားပြီးမကြာလိုက် မြဒင်မှာလဲပြန်ရောက်လာသည်။

ဘခက် ကျောိဝေတို့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျော်ဝေတို့လင်မယားမှခုချိန်ထိပြန်မရောက်ကြသေး ။အိမ်ပေါ်တက်အခန်းထဲဝင်ခဲ့လိုက်တော့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကတော့အိပ်ပျော်နေပြီ  ဘယ်လောက်တောင်များ ခံဖြဲ ခံခွဲထားသလဲမသိဟု တွေးကာဘခက်ဝင်အိပ်လိုက်တော့သည်။ နောက်ရက်ရောက်ပြန်တော့လဲ  ဘခက် ဝါဝါမြင့်ကိုလိုးချင်သေးပေမဲ့ အခွင့်အရေးကမရပြန်။ 

ဘခက်လိုပဲ မြဒင်ကလဲ ရီရီခင့်ကိုတွယ်ဖို့ချောင်းနေပေနဲ့ လူကမလစ် ဘခက်ကိုယ်တိုင်ကလဲ ဝါဝါမြင့်ကိုတွယ်ထားပီးပြီဆိုတော့  ရီရီခင့်ကိုလဲ မြဒင်နဲ့အကြောင်းကိုမမေးတော့ပဲ ဖာသိဖာသာနေလိုက်တယ် သူတို့ပြန်မယ်ဲ့ နေ့အထိ ဘယ်လိုမှအခွင့်အရေးမရတော့လို့  သူကြီးဘခက်တို့လင်မယား ရွာကိုပြန်ခဲ့လိုက်ကြသည်။ 

ကျွန်းတောင်ရွာကိုသူတို့ပြန်ရောက်တော့ ညမိုးပင်ချုပ်နေပြီ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားကတော့မနက်မှပြန်ပါလားပြောပေမဲ့ ရွာကလဲနီး စက်လှေကလဲရောက်နေလို့ ညတွင်းချင်းပဲ ဦးဘခက်တို့ပြန်ခဲ့လိုက်တယ် သမီးဖြစ်သူအိဝါပြင်ပေးထားတဲ့ အိပ်ယာမှာမောမောနဲ့ထိုးလဲအိပ်လိုက်ပြီး ဆူဆူညံညံအသံတွေကြောင့် ဦးဘခက်ပြန်နိုးလာသည်။ နာရီကြည့်မိတော့ ၁နာရီထိုး ဦးဘခကိအိမ်ရှေ့တခါးးဖွင့်ကာဓါတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်တော့ သူ့အိမ်ရှေ့မှာ ရွာထဲကကာလသား လေးငါးရောက်ခန့်ရပ်နေကြလို့မေးလိုက်သည်။

ဟေ့ရောင်တွေ… ဘာတွေဆူနေတာလဲ… ဒါလူအိပ်ချိန်ကွ..

ဆူတာမဟုတ်ပါဘူး သူကြီး …သာအေးကိုတစ္ဆေခြောက်ခံရလို့ပါ..

သူကြီးဘခက် သာအေးမျက်နာဓါတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်လိုက်တော့ သာအေးမှာ အကြောက်လွန်နေပုံရသည်။သာအေးဆိုတာ ဟိုတခါ သူ့မိန်းမဖင်မခံလို့ သူ့ဆီလာတိုင်တဲ့တရောက် အရက်သမား။

မင်းကိုဘယ်လိုခြောကိတာလဲ သာအေး …ဘယ်နားမှာခြောက်တာလဲ..

ရွာထိပ်ကချောင်းစပ်မှာပါသူကြီး..

အေး …ဘယ်လိုခြောက်တာလဲလို့..

ဦးဘခက်  သူအိပ်ကောင်းနေတဲ့အချိန်မှရောက်လာလို့ စိတ်တိုတိုနဲ့အော်မေးနေသည်။လာတဲ့ကိစ္စကလဲ  သရဲခြောက်ခံရလို့ဆိုတော့ပိုဆိုး။

အိမ်…  အိမ်မဲမဲကြီးလေ …သချီးး …ရေပေါ်မှာသွားနေတာဗျ..

ဟမ်…

သူကြီးဘခက်  ဒေါသထိန်းမရတော့

ဟေ့ရောင်တွေ …အဲ့ဒီငမူးကို ငါ့အိမ်ရှေ့ကခုချက်ချင်ခေါ်သွားကွာ..

 အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>