Friday, May 20, 2016

အိုလည်းကောင်း ပျိုလည်းကောင်း (စ/ဆုံး)

အိုလည်းကောင်း ပျိုလည်းကောင်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

တိုက်ခန်း တံခါးဝကိုရောက်တော့ ဖွင့်လျှက်မို့ ကြည့်လိုက်သည်။ မိန်းမ ဖိနပ်တစ်ရံ တွေ့တာနဲ့ ဧည့်သည်ရောက်နေတယ်ဆိုတာ ခန့်မှန်းမိတယ်။ ဝင်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှလဲ မတွေ့ရ နောက် ကိုသိန်းအောင် အခန်းက အသံကြားနေရသည်။ အကျယ်ကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ပုံမှန်ထက်တော့ပိုသည်။ သုံးထပ်သားအခန်းဖွဲ့မို့ ကြားလိုက်ရသသည်။

“ နင်ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ဒါတော့ပေးလို့မဖြစ်ဘူး။ ငါအရင်း ပြန်ထည့်ရမှာပါ သိန်းအောင်ရယ် ငါတစ်ကယ် ဒုက္ခရောက်နေပြီ ငါသဘက်ခါ မပေးနိုင်ရင် တရားစွဲတော့မှာ လုပ်ပါဟယ် နင်ငါ့ကို ဆယ်သိန်းပဲချေးရမှာ နင့်ဆီမှာ အစိတ်တောင် ကျန်နေသေးတာကို… ” 

ဒါဟိုဘက်လမ်းက မအေးမိအသံပဲ ဘာတွေဖြစ်နေကြလဲတောမသိ အသံမပေးတော့ပဲ ဆက်နားထောင်လိုက်မိသည်။

“ အေး..ငါသဘက်ခါ မပေးလို့မရတော့ဘူး သိန်းအောင် နင့်ဆီကပဲ ဆွဲရမှာပဲ သိန်းအောင် နင်ဒီမှာကြည့်စမ်းဟာ ” 

“ မိအေး နင်ဘာလုပ်တာလဲ ” 

သိန်းအောင်ရဲ့တုန်တုန်ရီရီအော်သံကြောင့် တင်တင် အခန်းတံခါးရှိတဲ့အပေါက်ကို တိုးကြည့်လိုက်တော့ မြင်ရတာက တင်တင့်ကို မှင်သက်မိစေသည်။ မအေးမိက ကိုသိန်းအောင် ထိုင်နေတဲ့ ကုတင်ဘေးမှာ ထမိန်ကွင်းလုံးကြီးနဲ့ နောက်ပြီး တီရှပ်ကို ခေါင်းကချွတ်နေသည်။ ပါးစပ်ကလဲ

“ သိန်းအောင် ငါနင့်ဆီက ယူထားတာဟုတ်တယ် အေး.ငါပြန်ဆပ်မှာ အခု ဆက်တိုက်ရှုံးနေလို့ အတိုးမပေးနိုင်တာ ငါ့ကို မတင်စီးနဲ့ ငါဖာသည်လဲမဟုတ်ဘူး..” 

“ ဟဲ့ အေးမိ နင်သွားနော် သွားတော့…မဟုတ်တာ မလုပ်နဲ့ ငါတို့က သူငယ်ချင်းတွေဟာကို….. ” 

“ သိန်းအောင် နင် အောင်အောင့်ကို အားနာနေတာမလား…အောင်အောင်လဲ သေတာ တစ်နှစ်ကျော်လို့ နှစ်နှစ်တောင်ရှိတော့မယ် ” 

ကိုသိန်းအောင် ဘယ်လောက်တားတား မအေးမိကတော့ ဘရာကိုပါ ချွတ်လိုက်ပြီ၊ အပြင်ကနေ ကြည့်ရတာ ရင်တုန်စရာပဲ၊ တင်တင် လူလာလားလို့ အဝင်တံခါးကိုလဲ ကြည့်ရသေးသည်။

ခန်းစီးကနေ ပြန်ကြည့်တော့ မအေးမိ ကိုသိန်းအောင်ရှေ့မှာ ကိုယ်တုန်းလုန်းကြီးနဲ့ ခါးထောက်ပြီး သူ့စောက်ပတ်ကို ရှေ့တိုးရင်း……..

“ အေးမိ နင်ပြန်တော့ဟာ…. ” 

“ ဘာလဲ.သိန်းအောင် ငါကမုဆိုးမ‚မလို့လား၊ နင့်သူငယ်ချင်း အောင်အောင် ငါနဲ့ယူတာ ကိုးလလောက်ပဲ နေသွားလိုက် ရတာ ဒီမှာတွေ့လား ဘာမှမဖြစ်သေးပါဘူး။ ” 

မအေးမိ သူ့နို့တွေကိုလဲ ကော့ပြ ခြေထောက် တစ်ချောင်းပါ ကားပြနေသေးတယ်။

“ ဟဲ့ သိန်းအောင် တွေ့လား အပျိုကို ယှဉ်လို့ရသေးတယ်၊ နောက်ပိုင်းကိုလဲ ကြည့်လိုက်ဦး ” 

မအေးမိ သူ့တင်တွေကို လှည့်ပြပြီး၊ ကိုသိန်းအောင် ရှေ့မှာခါးကို ကုန်းပြနေသည်။ ဟုတ်ပါတယ် မအေးမိ ကိုယ်လုံးက တစ်ကယ်ကို အချိုးအစားကျပါတယ်။ အသားကလဲ လတ်တော့ ပိုကြည့်ကောင်းတယ်။ နို့တွေဆိုတာလဲ သူ့နေရာနဲ့သူ ခါးကလဲသေး ဗိုက်ကလဲ မဖောင်းတော့ အချိုးအစားကျတာပေါ့။ 

တင်သားတွေကလဲ အိုးကောင်းလို့ပြော ရမဲ့ အလုံးကြီးမျိုး တစ်ဖက်ဆီကို လုံးနေတာ လှမှလှ။ မအေးမိ ဖင်ကြီးကုန်းပြတော့ ကိုသိန်းအောင် စိုက်ကြည့်နေတာ တင်တင် အပြင်က မြင်နေရတယ်။မအေးမိ ကုန်းနေတာကနေ မတ်တပ်ရပ် သိန်းအောင်ဖက်ကိုလှည့်ပြီး.. 

“ ဟဲ့ သိန်းအောင် နင်အရင်.မှုတ်မလား ငါအရင်.မှုတ်ပေးရမလား… ”

“ အာ အေးမိ မဖြစ်ဖူး ပြန်ပါတော့ဟာ … ” 

မအေးမိ ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကိုသိန်းအောင်ဆီ ငုံလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ဆတ်ကနဲ ဖြည်လိုက်ပြီးမှ 

“ နင်မူလကျီ လုပ်မနေနဲ့ နင့်ဟာနင်ကြည့်ဦး တောင်နေပြီ ”

ဟုတ်ပ ကိုသိန်းအောင် ဟာကြီးကို တင်တင်ပါ လှမ်းမြင်နေရသည်။ တင်တင် လီးတောင်နေတာကို အပြင်မှာ အခုမှ စမြင်ဖူးတာ။ မအေးမိ ကိုသိန်းအောင် ပေါင်ကြားကို အတင်းတိုး ဒူးထောက်ပြီး ပုဆိုးကို အောက်က လှန်တင်လိုက်တော့တာပဲ။ကိုသိန်းမောင် ဘာမှလုပ်ချိန်တောင်မရဘူး။ အို…တင်တင် ကြည့်တောင်မကြည့်ရဲတော့ဘူး။ 

မအေးမိရယ်လေ ကိုသိန်းအောင် လီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်တာဆို တင်တင် ကြည့်ဖူးတဲ့ အောကားထဲကလိုပဲ အခုဟာက ကိုယ်သိနေတဲ့ ကိုသိန်းအောင်နဲ့ မအေးမိ အရှင်လတ်လတ်ကြီး မြင်နေရတာ မအေးမိက လီးကြီးကနေပြီးတော့ ပေါင်ရင်းတွေကို လျှာနဲ့ယက်နေတာ။ ကိုသိန်းမောင် ကုတင်ပေါ် ပက်လက်ကြီး လှန်ချလိုက်တော့ တောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို တင်တင် သေချာချောင်းကြည့်မိတယ် ကိုသိန်းမောင် လီးကြီးက မနေ့တစ်နေ့ကမှ ကြည့်မိတဲ့ ကားထဲက ကပ္ပလီ လီးကြီးလိုပါပဲလား၊ မအေးမိ ကိုသိန်းအောင်လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး အောက်ကနေ မော့မော့ပြီး ဥတွေကို ယက်တာများ ကြည့်နေတဲ့ တင်တင် တောင်မေ့ပြီး လျှာကို ကစားမိတယ်။

“ ဟဲ့..သိန်းအောင်.ကောင်းလား…လီးကလဲ.ကြီးလိုက်တာ…သိန်းအောင်ရယ်… ”

မအေးမိ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကိုသိန်းအောင် လီးကြီးကို ငုံပေးနေတယ်။ မြင်နေရတာ အသဲယားဖို့ ကောင်းလိုက်တာ မအေးမိ ပါးစပ်အပြည့် လီးမဲမဲကြီးက တင်တင်လဲ ကိုယ့်ပါးစပ်ထဲ လီးကြီး ငုံထားရသလိုလိုကြီးပဲ။ မအေးမိ လီးကြီးကို ပါစပ်ထဲက ထုတ်လိုက် ပြန်ထည့်လိုက် လုပ်နေတာများ လန့်ဖို့ကောင်းတယ်….အို…..ကိုသိန်းမောင် မအေးမိကို လုပ်ထည့်လိုက်ပြီ မအေးမိ “ အု..အု ” နဲ့ ဖြစ်နေတာ ပါးစပ် မဆန့်တာကြီးကို အတင်းခေါင်းကို ဖိထားတယ်။ အောင်မလေး တင်တင် ရင်တွေခုန်တာ တဒိန်းဒိန်းပဲ…။ 

“ သိန်းအောင် နင် နဲနဲပါးပါး နမ်းတာလဲ နို့စို့တာလေး လုပ်ပေးဦးလေဟယ် ငါပဲ အစအဆုံး လုပ်ပေးနေရမှာလား…. ” 

“ ငါဘယ်လို စရမလဲ စဉ်းစားနေတာ ” 

“ ဟောတော့ ,..သေပါတော့ သိန်းအောင်ရယ် အဝတ်လေး ဘာလေးချွတ်ဦးလေ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ ငါက ဖာသည်မ ကြနေတာပဲ သိန်းအောင် နင်ဘာကြောက်နေတာလဲ ငါက နင့်ကို ယူခိုင်းမှာစိုးလို့လား ဝေးသေး လုံးဝပဲ နင့်အကြွေးတွေလဲ မရှော်ခိုင်းဘူး ” 

ကိုသိန်းအောင် ကမန်းကတန်း အင်္ကျီချွတ်တယ် နောက်မအေးမိကို သိုင်းဖက်ပြီး မျက်နှာတွေကို နမ်းတော့တာပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းရက်ကနေ ကိုသိန်းအောင် လက်တွေ မအေးမိ နို့တွေကိုပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်တော့ မအေးမိ ခွထိုင်နေရာကနေ ဒူးထောက်ပြီး ဖင်ကိုလှုပ်နေတယ်၊ ကိုသိန်းအောင် လီးကြီးကို စောက်ပတ်နဲ့ ပွတ်နေတာ့ဖြစ်မယ်။

ခဏပဲ ကိုသိန်းအောင် ပက်လက်ပြန်ဖြစ်သွားပြီး၊ အို မအေးမိ.. မအေးမိတစ်ယောက် ကိုသိန်းအောင် လီးကြီးကိုင်ပြီး၊ သူ့စောက်ပတ်ကို ပွတ်နေတာ၊ အိုး တစ်ကယ် အရသာ ယူနေတာပါလား။ တင်တင် စောက်ပတ် ယားသလိုလို ယွသလိုလိုစလာပြီ။ တင်းတာတော့ တင်းနေတာ စကြည့်နေကတည်းက ခုတော့ စောက်ပတ် ကလိချင်တာနဲ့ နောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး တိုက်ခန်းတံခါးကိုပိတ်ရတယ်။

ပြန်လာတော့ လိုက်ကာ ဖြဲကြည့်တာ ဒိန်းဆို ရင်တွေတုန်သွားတယ် မအေးမိက ကိုသိန်းအောင် အပေါ်ကနေ ဘေးလက်နှစ်ဖက်ထောက်ပြီး ခါးကော့ ဖင်က ကုန်းကုန်းနဲ့ ဒူးကထောက်လို့။ အို ..မအေးမိ ကော့ထားတဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေး လုံးလုံးကြီးတွေ နောက်တော့ ဖောင်းပြီး ထွက်နေတဲ့ မအေးမိ စောက်ဖုတ်။ အဲ့ဒီမှာ လီးမဲကြီးက တန်းလန်းကြီး၊ အိုး တစ်ကယ့် ပက်ပက်စက်စက်မြင်ကွင်းပဲ တင်တင် တံတွေး မျိူချလိုက်ပြီ၊ လက်က စောက်ပတ်ကို စမ်းနေမိတယ် အို..ငါတောင်စိုနေပြီ၊ မအေးမိ ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး။ 

မြင်နေရတာ လီးက ကြောက်စရာကြီး၊ မအေးမိ စောက်ပတ်က ဝိုင်းနေတာပဲ။ လီးက မီးချောင်းလုံးလောက်ကြီး….အမလေးနော်…မအေးမိ လီးတန်းလန်းကြီးကို လှုပ်လှုပ်ထည့်နေတာဖြစ်မယ်။ ဖင်က ကြွလိုက်ဖိလိုက်နဲ့ နောက်ကို ဖင်တွန်းရင် စောက်ဖုတ် နှစ်ခြမ်းကြား လီးဝင်နေတာကြီးက အသဲယားစရာကြီး၊ တင်တင်စမ်းနေရင်း ပွတ်နေရင်းက စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ခလယ် လက်ညှိုး နှစ်ချောင်းပူးပြီး ထည့်လိုက်တယ်။

ဒီတော့မှ ကိုယ်လဲနေသာသလိုလို။

“ သိန်းအောင်ရယ်.. နင်ဟာကြီးက မတရားကျပ်နေပြီ နင်လူမှဟုတ်ရဲ့လား နင့်လီးကြီးက မြင်းလီးကြီးကျနေတာပဲ .တင်းကျပ်နေတာ အ အ အ အား…. ကျွတ်ကျွတ် နာလိုက်တာဟယ်….., ” 

မအေးမိ ဖင်ကို ဖိလိုက်ကြွလိုက်နဲ့ ဆက်တိုက်လုပ်တော့မှ ကိုသိန်းအောင် လီးမဲမဲကြီးက စောက်ပတ် အဝကနေ တိုးတိုးပြီး ဝင်သွားတယ်။ နောက်ဆုံး ကိုသိန်းအောင် လီးကြီး အဆုံးထိ စောက်ပတ်ထဲ ရောက်မှ မအေးမိ ရပ်တယ်။ တင်တင်လဲ စောက်ပတ်ထဲ လက်တွေ အဆုံးရောက်နေပြီ။ ကိုယ့်ဟာကိုတောင် ဘယ်လိုထည့်လဲ မသိဘူး။ လက်နှစ်ချောင်းလုံး စိုနေပြီ အရင်းကို ရောက်နေပြီလေ။ 

တင်တင်လဲ အဲ့အတိုင်းထည့်ထားပြီး ငေးကြည့်နေမိတယ်။နှုတ်ခမ်းတွေ စုပ်နေရင်းက ဟော မအေးမိလှုပ်နေပြီ၊ ဘယ်လိုများ လုပ် လဲမသိဘူး။ ဖင်လုံးပဲ လှုပ်တာ၊ လီးကိုလိုးပေးနေတာ၊ အပေါ်က နှုတ်ခမ်းပဲ စုပ်တာ၊ ဖင်ကနေပြီး ခါးနဲ့လိုးပေးနေတာဖြစ်မယ်။ အို အိုး တကယ်ပါပဲ ကြွလိုက်ရင် လီးက စောက်ပတ်ကနေ ထွက်လာလိုက် မအေးမိ ဖင်နှစ်ခြမ်း စိသွားလိုက် လီးပြန်ဝင်တော့ စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီး နောက်ကို ထွက်နေတာ။ အို တော်တော်ကောင်းမှာပဲ၊ တင်တင် စောက်ပတ်ကလေးထဲကို လက်နှစ်ချောင်း ပူးထည့်ရင်း သုံးချောင်းထည့်ရင် ကောင်းမလား တွေးမိပါတယ်။ သုံးချောင်းဆို ပြဲသွားရင်ဒုက္ခ ဟောဟော မအေးမိ စောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ဆောင့်နေပါလား။

“ သိန်းအောင်ရယ်…ကြီးလိုက်တဲ့ လီးဟယ်.,. ” 

“ အင့် အင့် ကောင်းလား ရော့ရော့ ကောင်းလား အီး အား ” 

သစ်ငုတ်ထိုင်ဆောင့်ပုံလေး၊ မအေးမိ ဆောင့်နေတာ တင်တင် တွေ့တာတော့ ကြက်ဖ ခွပ်သလို ဆောင့်နေတာ၊ စောက်ပတ်က လီးကို အပေါ်က စွပ်ပြီးထည့်နေတာပဲ… 

“ အေးမိ လုပ် လုပ် လုပ်ဟာ မြန့်မြန်….” 

“ သိန်းအောင် နင်ကောင်းနေပြီလား..နေဦးလေ မပြီးနဲ့ဦး ငါလဲ တူတူကောင်းမှာပေါ့ ဟင့် ဟင့် နင့်လီးကြီးနဲ့ ဟင့်ဟင့် မပြီးနဲ့ဦး…” 

မအေးမိ ပြောပြီး မဆောင့်တော့ဘူး ကိုသိန်းအောက်ပေါ်မှာ ထပ်ပြီးအိပ်နေတယ်။ ကိုသိန်းအောင် အောက်ကနေ ကော့ကော့လိုးနေတာ အားမရဘူး။

“ အေးမိ နင်ကလဲဟာ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ.. ” 

“ သိန်းအောင်ရယ်..ငါလဲ ပြီချင်တာပေါ့ ငါ.အလိုးမခံရတာ နင့်သူငယ်ချင်း သေကတည်းက ငါ့ကိုလဲစာနာပါဦး။ ” 

“ အင်း ” 

မအေးမိက ဒီလိုတော့လဲ သနားစရာပဲသူ့ယောင်္ကျားကလဲ စောစောစီးစီး သေရှာတယ်။ အေးလေ တင်တင်ဆို အလိုးတောင် ခံဘူးတာ မဟုတ်ဘူး။ အယ် ကိုသိန်းအောင် မတ်တပ်ရပ်ပြီ၊ တင်တင် မျက်လုံးဝိုင်းသွားတယ်။ ထိုင်ပြီး မအေးမိ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးနေပြီ။ ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်ပါလိမ့် မအေးမိလဲ ခြေထောက်တွေ ကားလို့ 

“ အို..အို..သိန်းအောင်ရယ် ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ အရမ်းမစုပ်ရဘူး နာတယ် ” 

ဟင် ,.ဘာစုပ်တာလဲ တင်တင် စဉ်းစားတော့၊ အင်း…မအေးမိ အစိကိုများ စုပ်တာလား တင်တင် အသဲတွေ ယားတက်လာတယ် ခေါင်းကြီးက ကွယ်နေတော့ သေချာမမြင်ရဘူး။ 

“ အို အိုး ကောင်းလိုက်တာ အား အား နင်.စောက်ဖုတ်.မှုတ်ဖူးလား..သိန်းအောင် ” 

ကိုသိန်းအောင် ဘယ်လိုလုပ်နေလို့ မအေးမိ ဘာတွေမေးနေတာ တင်တင်စဉ်းစားမရဘူး။ စိတ်ကူးထဲ မအေးမိ နေရာမှာ ခဏဝင်ကြည့်မိသည်။

အို…စောက်ပတ် တင်းလာပြန်ပြီ ညှစ်နေမိပြန်ပြီ အဲ့လို အယက်ခံဘူးချင်လိုက်တာ၊ 

“ အ အ အို အိုး မလုပ်ပါနဲ့ အဲ့လို မလုပ်ပါနဲ့ အား အီး အား စောက်ဖုတ်ပဲ လုပ်ပါ အား အဟင့် ဟင့် သိန်းအောင် ရယ် စောက်ဖုတ်ပဲ လုပ်ပါ ” 

ဟောတော့ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာပါလိမ့်။ အို..ကိုသိန်းအောင်.မအေးမိ.ဖင်လုံးတွေကိုင်ပြီး .အောက်က.ယက်နေတာပဲ၊ ဒါဒါ ဒါဆို ဟိုအပေါက်ပဲ စောက်ပတ်က အပေါ်မှာပဲ အို ကိုသိန်းအောင်ကြီး မအေးမိ ဖင်ပေါက်ကို ယက်နေတာပါလား၊။ 

“ အို….သိန်းအောင် တော်ပါတော့…ငါ့ကို လိုးပေးပါတော့..အို..အိုး..ငါ့ကို.လိုးပေးပါတော့..ငါ့ကို.မညှင်းဆဲပါနဲတော့”

မအေးမိ တော်တော် ဖီးလ်တက်နေပြီထင်တယ်။ အင်းလေ…တင်တင် တောင် တော်တော် ဟုတ်နေပြီ။ 

“ အား.အား.အမလေး.အ…အ.သေပါပြီ သနားပါဦး..ငါ့ကိုသနားပါဦး..အမလေး အရမ်းပဲဟယ် အောင့်အောင့်သွားတာပဲ ဖြေးဖြေးနော်..သိန်းအောင်.ဖြေးဖြေးလုပ်.နင်စားတတ်ရင်.တစ်ညလုံး.စားလို့ရတယ် ၊မလောပါနဲ့ဟာ.ဖီးလ်နဲ့.လိုးစမ်းပါ…ဒါဆို.နင်မပြန်နဲ့နော်.နေမှာလားပြော ”

“ အေး.မပြန်ဘူး.နင်ပဲ.လိုးနိုင်မလား.ငါပဲခံနိုင်မလား.ဘယ်သူ ဆေးရုံရောက် မလဲ.မသိဘူး ” 

ဟောတော့ တင်တင်ကျောချမ်းသွားပြီ။ မဖြစ်ဖူး ကိုယ်ကပြန်မှဖြစ်မှာ ခုတောင်တော်တော်ကြာနေပြီ။ အမေ လိုက်လာမှ ဟုတ်ပေ့ဖြစ်နေမယ်။ တင်တင် ထပ်ကြည့်ချင်ပေမဲ့ မဖြစ်တော့ပါဘူးလေ…

“ အ..အ..ကောင်းလိုက်တာ…ကောင်းလိုက်တာ နင်ရော နင်ဘယ်လိုလဲ …. ငါ့စောက်ပတ် ကောင်းရဲ့လား… ဟဲ့ အီး အီး ….ဟဲ့.ငါ့စောက်ပတ် ကောင်းရဲ့လား ပြောလေ ပြောလေ ပြောလိုး ပြောလိုး.အ..အ..လိုးကောင်းလား ” 

တင်တင် စိတ်ကိုလျှော့ နောက်ဆုံး အဝ ကြည့်ပြီး၊ အိမ်ပြန်လာခဲ့ရတယ် မျက်စိထဲမှာ မအေးမိကို ကိုသိန်းအောင် လိုးနေတာပဲ တဝဲလည်လည် မြင်နေတယ်။ သူတို့ ဘယ်လောက်ထိ လိုးကြမလဲ၊ ဘယ်လိုတွေရော လိုးဦးမှာလဲ၊ အောကားထဲကလို ပုံစံပေါင်းစုံ လိုးမှာလား။ ဟူး….တင်တင် စောက်ပတ် တင်းတာ ရွတာကလဲမပျောက်၊ ကိုင်မိပြန်ပီ၊ ဟင်း ငါ့ကိုများ ကိုသိန်းအောင် လီးမဲကြီးဆို အို..တင်တင် တော်တော်နဲ့အိပ်မရ ဟိုဘက်လှည့် ဒီဘက်လှည့်နှင့်စိတ်က ကိုသိန်းအောင်နဲ့ မအေးမိကိုသာ မြင်နေမိသည်။ 

လက်ကလဲ စောက်ပတ်ကို ကိုင်ရင်း ဟိုပွတ် ဒီပွတ် လုပ်ထားတော့ စောက်ရည်တွေ ဟိုကပ်ဒီကပ်နဲ့ မနက်တော့ ထမိန်လျှော်ဦးမှ ဒီလိုနဲ့သန်းခေါင်ကျော်မှ အိပ်ပျော်သည်။နောက်တနေ့ တင်တင် ရောက်သွားတော့ ဦးလေးကျော် ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတာတွေ့တယ်၊ စားပွဲပေါ်မှာ ပုလင်းတွေ ခွက်တွေ ဟင်းပုဂံတွေနှင့် 

“ ဟဲ့ တင်တင်ပါလား၊ ငါ့တူမကြီး ဘာလာလုပ်တာလဲ၊ မတွေ့တာတောင်ကြာလို့ အပျိုကြီးတောင်ဖြစ်နေပြီပဲ ……”

“ ဦးလေးကျော်ရော သင်္ဘောကနေ ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်တာလဲ…. သမီးတို့ သိတောင်မသိဘူး..ဘာလဲ.. လက်ဆောင် ပေးရမှာစိုးလို့လား..”

“ ဟေး..ဟေး..လုပ်ပြီ..ပါပါ့ဗျာ….ဒီမရောက်ခင်.စင်္ကာပူ ဝင်တော့ တီရှပ် တွေပါတယ်.ဦးလေး တစ်နေ့ကမှရောက်တာ ဒီနေ့မှ လမ်းထွက်ဖြစ်တာ၊ အဲ့တာ မောင်သိန်းအောင်အတွက်ဆိုပြီး ဝီစကီလေး လာပေးတာ ”

“ ဦးလေးကလဲ ကိုကြီးကမှ မသောက်တတ်တာ ဦးလေးကျော် သောက် ချင်တိုင်း ” 

“ အဟေး.ဟေး.သူလဲ ဦးလေးကျော်နဲ့မှ သောက်ဖြစ်တာပါ၊ သမီး သူလာတာစောင့်လေ ဦးလေး ကိုတင့်ဆန်းတို့ဘက် သွားနှုတ်ဆက်လိုက်ဦးမယ် ..ဟော ပြန်လာပြီ မောင်သိန်းအောင်ရေ ဦးလေး …ကိုတင်ဆန်းတို့ဘက် လှည့်လိုက်ဦးမယ် သိတယ်မလား စိတ်ဆိုးနေဦးမယ် ”

ဦးလေးကျော် ထွက်သွားတော့ ကိုသိန်းအောင် တံခါးထိ နှုတ်ဆက်ပြီး၊ ချက်ထိုးတယ် တင်တင် နဲနဲတော့ ထူးဆန်းသွားတယ်။

ကိုသိန်းအောင် ဘာမှမပြောပါပဲ စားပွဲပေါ်က အရက်ခွက်ကို ကောက်မော့တယ်၊ တင်တင်ကို စိုက်ကြည့်ပြီးမှ ကပ်လာပြီး…ညီမလေး နင်မနေ့က ဘာတွေမြင်ထားလဲ…အစမရှိအဆုံးမရှိ မေးတော့ တင်တင် လန့်သွားတယ်။ ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့နဲ့…

“ ဟို..ဟို..တင်တင် ဘာမှမမြင်ပါဘူး ကိုကြီး၊ တင်တက် ဘာမှမမြင်ပါဘူး … ” 

ကိုသိန်းအောင် လက်က ဖျတ်ခနဲဆို တင်တင်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် သိမ်းဖက်ပြီး၊ 

“ တင်တင် ညီမလေး ကိုကြီး နင့်အမေ..ဒေါ်လေးနဲ့ တွေ့ခဲ့တယ် မနေ့က ပိုက်ဆံချေးဖို့လာရင်း ညီး.. ဒီမှာ ထိုင်စောင့်နေတာတဲ့ ….မညာနဲ့တော့…” 

သွားပြီ…တင်တင် မနေ့က အမေ့ကို ကိုသိန်းအောင်ကို ထိုင်စောင့်နေရတာကြာလို့ ပြန်လာတာလို့ ပြောခဲ့တာ။ ဒုက္ခပဲ တင်တင် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ 

“ ဟို..ဟို..ကိုကြီး တင်တင် ဘာမှမမြင်ပါဘူး ကိုကြီးရယ် တစ်ကယ်ပါ တစ်ကယ်ပါနော်……” ကိုကြီးက တင်တင်ပါးကို ကပ်လိုက်ပြီးမှ… 

“ ညီမလေး အေးမိပြန်မှ ပြန် တာလား…” 

“ မဟုတ်ပါဘူး အစောကြီးပြန်တာပါ…..,”

“ ဘယ်ချိန်လဲ အေးမိ ပြီးမှလား ” 

“ အို မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး တင်တင် မသိဘူး…” 

ကိုကြီး တင်တင့်ကို တင်းနေအောင် ထပ်ဖက်လိုက်ပြီး၊ တင်တင့်ဖင်ကြားကို လက်နဲထိုးပြီး၊ ဖင်ပေါက်တည့်တည့်ကိုဖိတာ မလွတ်တော့ပဲ.. 

“ ဒါဆို အေးမိ‚ဖင်ကို ထည့်တုန်းကလား” ပြောရင်း တင်တင် ဖင်ဝလေးကို လက်နဲ့ကလိတော့တာ တင်တင် လန့်သွားတယ်၊

“ အို ဟုတ်ဖူး ဟူတ်ဖူး တင်တင် မသိဘူး…”

“ ညီမလေး မညာနဲ့နော် ကိုကြီးသိတယ်…..ဟိုအပေါက်မှာ ရပ်နေတာမလား၊ တင်တင့်ခေါင်းစီးချိတ်ကလေးတစ်ခု ကျန်ခဲ့တယ်…” 

“ အို သိဘူး သိဘူး ကိုကြီး တင်တင်ကို လွှတ်ပါ…တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကြီးရယ်…” 

“ တင်တင် ကြည့်ကိုကြည်နေတာပါ ဒါဆို ဖင်လိုးတာမဟုတ်ရင် စောက်ပတ်လိုးတာရော…..” 

ကိုကြီးက အဲ့လိုမေးပြီး ရှေ့ကနေ တင်တင် ထမိန်ကြား လက်ထိုးပြီး ပင်တီအောက်ကို နှိုက်တယ်၊

“ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း တင်တင် မတွေ့ဘူး၊ မကြည့်ပါဘူး ..” 

တင်တင် ဘယ်လိုငြင်းငြင်း ကိုကြီးလက်က စောက်ပတ်ကိုပွတ်ပြီး နှိုက်နေပြီ၊ ပြီးတော့ တင်တင့်ကို အတင်းဖက်ပြီး၊ ကိုကြီးအခန်းကို သွားတော့ သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ပြီ၊ ကိုကြီးက တင်တင်ကို ကုတင်ပေါ် အတင်းတွန်းချတယ်၊ ကုတင်ပေါ် လဲသွားရော အပေါ်ကနေ တစ်ခါထဲလှုပ်မရအောင် ဖိထားတာ တင်တင် အရမ်းကြောက်နေမိပြီ။ ကိုကြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ အော်ရင်ရော ဘယ်သူလာမှာလဲ အခန်းတံခါးက ပိတ်ထားတဲ့ဟာ၊ ကိုကြီး ဖိထားတာကနေ တီရှပ်ကို စွဲလှန်လိုက်တော့ ဘရာတွေပေါ်ကုန်ပြီ ဘရာကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲတင်ပြီးတော့ တင်တင် နို့သေးသေးလေးတွေကို တအားစုပ်တော့ တင်တင် အသက်ရှုမှားပြီ..၊ 

“ ကိုကြီးရယ် မလုပ်ပါနဲ့နော် တင်တင် တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကြီးတို့ဟာ တင်တင် ဘယ်သူမှမပြောပါဘူး ”

“ အေး အဲ့ဒါဆို မှန်မှန်ပြော ငါအေးမိနို့စို့တာ မြင်တယ်မလား ဟုတ်တယ်မလား နင်မြင်တယ် နင်လဲချွတ် ငါစို့ပြမယ်..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ တီရှပ်ကို အတင်းလှန်ချွတ်တော့ တင်တင် မတတ်နိုင်တော့ လက်တွေဆန့်ပြီး ကျောကော့ပေးလိုက်ရသည်။

တီရှပ်ချွတ်ပြီး ကျောမချခင် နောက်ကနေ ဘရာချိတ်ကို ဖြုတ်နေပြီ၊ အပေါ်ပိုင်း ဟောင်းလောင်းလေး ဖြစ်သွားတော့ ကမန်းကတန်း လက်နဲ့ အုပ်ထားပေမဲ့ ပေါ်နေတဲ့ နေရာအစုံကို ကိုကြီးကလျှောက်နမ်းနေတော့ တင်တင် ဘယ်နေရာ ကာရမှန်းမသိတော့ နို့ကိုအုပ်ထားပြီး ဘယ်ညာလူးနေရသည်။ တင်တင် ရုန်းနေရင်း ကိုကြီးက အောက်ကထမိန်ကို လှန်တင်နေသည်။ တင်တင် အပေါ်တက်လာတဲ့ ထမိန်ကို ဆွဲချတော့ နို့ကို စို့မိသွားပြီ။ လက်ကလဲ ပြန်တင်လို့မရတော့ ကိုကြီးက လက်ကို ဖိထား လေပြီ။ ညာဘက် နို့အုံတစ်ဖက်က ကိုကြီး ငုံထားတော့ ထူးခြားတဲ့ အရသာ ကို တင်တင် စသိရပြီ။ 

နွေးနေသလိုလို ပြီးတော့ လျှာနဲ့ထိုးနေတာ၊ ကိုကြီး ခေါင်းကို လက်နဲ့တွန်းဖယ်ဖို့ လုပ်လိုက်တာနဲ့ တင်တင့် နို့သီးခေါင်းလေးကို မလွတ်တမ်း စုပ်ယူထားတယ် နောက်လက်တစ်ဖက်ကလဲ နို့ကိုကိုင်နေပြန်ပြီ။ တင်တင့် နို့တွေကို ကိုကြီး အပိုင်သိမ်းလိုက်ပြီ။ တင်တင် ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ နို့စို့တော့ တင်တင်နို့ တင်းတင်းလေးမှ နွေးကနဲ နွေးကနဲ လိုနဲ့ တင်တင် အသက်ရှုမှားပြီး ရင်ဘတ်က မငြိမ်တော့ဘူး။ အလိုလို ကော့နေသလိုပဲ အော်ချင်သလိုလိုကြီး၊ ကိုင်မိကိုင်ရာ ကိုကြီးခေါင်းကို ကိုင်နေမိသည်။ တင်တင် နို့စို့တဲ့ အရသာခံတုန်း အောက်က တင်တင့် ဆီးခုံခွကြားထဲ လာထောက်နေသည်။

အို..ကိုကြီး ဘယ်ချိန်က တင်တင် ပေါင်ကြားထဲ ရောက်နေတာလဲ…တင်တင် ပေါင်ကလေးတွေကလဲ ကားပေးသလိုဖြစ်နေပြီ.. အို..တင်တင် ထမိန်လဲ ခါးမှာရောက်နေပြီ၊ အို..ရှက်လိုက်တာ …. ပင်တီခွကို ဘေးဖယ်နေပြီ လာထိနေပြီ ။

“ အဟင့် အင်း ဟင့် ကိုကြီး ဟင့်အင်း ”

စောက်ပတ်ကလေးထဲ တိုးဝင်လာတာ ကိုကြီးလက်ဖြစ်မည်။ နို့စို့နေတာ ခဏရပ်လိုက်ပြီး၊ 

“ အေးမိကို ဘာဂျာမှုတ်တာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ ညီမလေး ကိုကြီးကို ပြောပါဦး… ” 

“ အင့်အင်း သိဘူး တင်တင် သိဘူး၊ ဟင့် ဟင့် အို ကိုကြီး ” 

အောက်ကိုလျှောချပြီး ပင်တီခွကြားကိုဖယ်ပြီး၊ တင်တင့် စောက်ပတ်ကို လုပ်နေပြီ.. 

“ ကိုကြီး…ကိုကြီး..မလုပ်ပါနဲ့ တင်တင် မသိဘူး… မသိဘူး အ အအားအား ဟင်းဟင်း လုပ်ပါနဲ့ ကိုကြီးရယ် ”

ကိုကြီးလက်တွေက ပင်တီကို ဆွဲရင်းဆွဲရင်း ပင်တီက ဖင်ကနေကျွတ်ပြီး ပေါင်လည်ထိ ရောက်သွားပြီ၊ ခေါင်းက ပင်တီအောက်က ဝင်လာပြီး၊ တင်တင် စောက်ပတ်ကို ကြည့်နေတယ် အို..တင်တင် ရှက်လိုက်တာ လက်နဲ့ လှမ်းအုပ်ထားမိတယ်၊ ညီမလေး စောက်ပတ် ကလေးက ချစ်စရာလေး အမွှေးတွေကလဲ ပါးပါးလေးနဲ့ 

“ အို…ကိုကြီး ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ ” 

“ လူသာငယ်ပေမဲ့ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက ချစ်စရာကြီးကွာ အကြီးကြီးပဲ၊ ကိုကြီး ယက်ချင်လိုက်တာ လက်ဖယ်ပေးနော်.,..” 

“ ဟင့်အင်း ကိုကြီးမလုပ်ပါနဲ့ တင်တင်ကြောက်လို့ မလုပ်ပါနဲ့ ” 

တင်တင်ပြောနေပေမဲ့၊ ကိုကြီးက တင်တင်ဖုံးထားတဲ့ လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်နေပြီ။ ပြီးတော့ ကိုကြီးလေ ကိုကြီး တင်တင် ဖုံးထားတဲ့ လက်တွေကို ယက်ပေးနေတယ်။ တင်တင်မျက်လုံးပဲ ပိတ်ထားတော့တယ်။

“ အား ကိုကြီး မကောင်းဘူး အီး အီး အူး အို အိုး ” 

တင်တင် အုပ်ထားတဲ့ လက်တွေကို အဖျားကနေ တွန်းဖယ်ပြီး၊ ပေါ်လာတဲ့ဖင်ဝလေးကို သူ့လျှာနဲ့ယက်တာ တင်တင် မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ အကုန်လွတ်လိုက်ပြီး၊ ကိုကြီးခေါင်းပဲ ကိုင်နေမိတယ်။ တင်တင် လက်က ဖုံးထားတာ လွတ်တာနဲ့ စောက်ပတ်ကို စုပ်တယ် ပြီးတော့ အထဲကိုလဲ လျှာကြီးနဲ့ ထိုးထိုးပေးတာ တင်တင် သေတော့မှာပဲ…. စောက်ပတ်လေ စောက်ပတ်ကလဲအတင်းဖြစ်နေတာ အဲ့လျှာကိုပဲ ကော့ပေးနေမိတယ်။

ဟော တက်လာပြန်ပြီ အစေ အစေ့ အိုး ဘယ်လိုလဲ ကိုကြီးရယ်…သူစောက်ပတ်ကို လက်နဲ့ဖြဲထားပြီး ဖြဲထားပြီး…အိုအကုန် အကုန်ပဲ စောက်ပတ် တစ်ခုလုံး မကျန်တော့ပါဘူး… တင်တင် မရှက်နိုင်တော့ဘူး ကော့ပေးမိနေပြီ တင်တင် စောက်ပတ်လေးကို အယက်ခံရတာ ဘယ်လိုလဲဆိုတာ သိပါပြီ ကိုကြီးရယ်…ယက်ပါတော့ အားရပါးရသာ ယက်ပေးပါတော့။ တင်တင့် စောက်ပတ်ကလဲ ယားလှပြီ…

“ အီး ဟင်းဟင်း ကိုကြီးရယ် အတင်းပဲ အို..ဟင့် ဟင့်… ” 

“ တင်တင် ကလေး အရမ်းကောင်းလာပြီလား၊ စောက်ရည်လေးတွေ စိမ့်နေလိုက်တာ ကိုကြီးယက်လိုက်မယ် ” 

“ အို ကိုကြီးရယ်..” 

တင်တင့် စောပ်ပတ်ကိုဖြဲပြီး အတွင်းထဲကို လျှာနဲ့လုပ်နေပြန်ပြီ။ တင်တင် တအားကို အရည်ရွှဲနေပြီ။ ကိုကြီး စောက်ပတ်ကို မွှေနေတာ ရပ်လိုက်ပြီး၊ 

“ တင်တင် ကလေး ကိုကြီးတို့ ချစ်ရအောင်နော်… ” 

“ အို ကိုကြီး တင်တင် ကြောက်တယ်….” 

“ အို ကလေးကလဲ ဖြေးဖြေးလေးပဲချစ်မှာ မကြောက်နဲ့နော်…” 

ကိုကြီး ခေါင်းကိုမော့ပြီး ထတော့ ပင်တီလေးကိုပါ တစ်ခါထဲ ချွတ် ယူသွားသည်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးကို ချွတ်နေတာကြည်ပြီး တင်တင် ရင်တွေ တုန်နေပြီ ငြင်းလို့မရတော့ဘူးဆိုတာ တင်တင် သဘောပေါကိလိုက်ပြီ။ တင်တင့်ပေါင်ကြားမှာ ကိုကြီး ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တော့ အို…လီးကြီးကို သေချာမြင်နေရတယ် မအေးမိကို လိုးတုန်းက ဒီလောက်မသဲကွဲဘူး။ ခုတော့ ဒါကြီးနဲ့ ကိုယ့်ကိုလိုးတော့မယ် တင်တင် ဖင်စအိုလေး ကျုံ့ခနဲဖြစ်သွားတယ်။

ကိုကြီးက သူ့လီးကို တံတွေးတွေနဲ့ နယ်နေတာ ကြည်ပြီး တင်တင် ရင်တွေတုန်လွန်းလို့ ပေါင်တွေကို ကားပေးမိတယ်။ စောက်ပတ်ဝ ပွင့်နေတော့ ကိုကြီး သူ့လီးကိုင်ပြီး စောက်ပတ်ဝကိုသွင်းပြီ၊ တင်တင် မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားတယ် နှုတ်ခမ်းတွေလဲ ကိုက်ထားမိတယ်။ ကိုကြီးက လီးကိုမထည့်ဘူး၊ စောက်စိကို လီကြီးနဲ့ ပွတ်ပေးနေတော့ တင်တင် ကြောက်စိတ်နဲနဲပြေသွားတယ်၊ မျက်လုံးဖွင်ကြည့်တော့…

“ ကလေး အစိက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ လုံးလုံးလေး၊ ကိုကြီး လီးထိပ်က ကောင်းလား ထိရဲ့လား ကလေးရယ် ထိရဲ့လား အစိလေးကို … ”

“ အို ကိုကြီးကလဲ ထိနေတဲ့ ဟာကို ,.ထိအောင် လုပ်ပြီးတော့ ဟင့် တော်ပြီ အဲ့ကို မလုပ်နဲ့တော့ ကိုကြီးရာ … ” 

“ ဒါဆို.. ဘယ်ကိုလုပ်ရမလဲ စောက်ပတ်ကလေးကို လုပ်ရတော့မလား…” 

“ အို..ဘာတွေပြောနေတာလဲ သမီး ရှက်လို့သေတော့မယ် ” 

လီကြီးက စောက်ပတ်အဝမှာ ပွတ်နေတော့ တင်တင် တမျိုးကြီးဖြစ်နေပြီ။ အထဲထည့်တာကို တောင့်တမိနေသလိုလို ကော့ပေးချင်သလိုလိုဖြစ်အောင် လုပ်နေတာဖြစ်မယ် တမင်စောက်ပတ်ယားအောင် လုပ်နေတာ။ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ကော်ကော်ထိုးနေတယ်၊။

“ ကလေး စောက်ပတ်က မို့မို့ဖောင်းဖောင်းကြီးကွာ အရမ်းထန်တဲ့ စောက်ပတ်မျိုးပဲ တစ်နေကုန် အလိုးခံနိုင်တဲ့စောက်ပတ်မျိုး… ” 

“ အို ကိုကြီးကလဲ ဘယ်လိုတွေပြောနေတာလဲ သမီးက အပျိုလေးနော် ရှက်လို့သေတော့မယ် ”

“ အို ကလေးက ဘာတွေရှက်နေတာလဲ ကိုကြီးကတော့ ချစ်တော့မှာ ဖုတ်ဖုတ်ကလေးကို လက်နဲ့ဖြဲပေးထားပါလား၊ ကိုကြီး နဲနဲသွင်းချင်ပြီ ကလေးဟာလေး မနာအောင်ဖြဲပေးနော် ” 

တင်တင် စဉ်းစားမနေတော့ ဘာမှလဲ ပြောမနေတော့ လိုးမယ်ဆိုတာ သိနေပြီ အဲ့တော့ လက်နဲ့ အသာပဲ ဖြဲပေးထားလိုက်တော့တယ်။ တင်တင် ကားပြီးဖြဲတာနဲ့ လီးကြီးက လိုက်တိုးလာတယ်၊ 

“ အင့်.ဖြေးဖြေးနော် တင်တင်.ကြောက်တယ်.” 

နာတော့မနာဘူး။ အေးလေ ဝင်လဲမဝင်သေးဘူးဆိုတာ တင်တင်သိပါတယ်။ လီးက အဝမှာပဲ ဝင်နေသေးတာ၊ 

“ အေးပါ ကလေးရယ် ကိုကြီး ဖြေးဖြေးလေးပဲ ချစ်ပေးမှာပါ ” 

ပြောပြီး၊ တင်တင့်နို့ကို ကုန်းယက်တော့ အောက်ကနေ လီးကပါ တိုးဝင်လာတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဝင်ပြီ၊

“ အ .အ,ကိုကြီး အရမ်းမလုပ်နဲ့ …” 

“ အင်း ဝင်ပြီနော် ကလေး၊ စောက်ပတ်ကလေးရေ ဝင်တယ်မလား….” 

တင်တင့်ကို ကြည့်ပြီး ပြောတော့ တင်တင် ရှက်သလိုကြီးပဲ ဟော လုပ်ပြီ လုပ်ပြီ ဖိတိုးနေတာ တင်တင်လဲ ငြိမ်နေပေးလိုက်တယ်။ဝင်တော့ဝင်သလိုပဲ ဒါပေမဲ့ အားသိပ်မရသလို ဖြစ်နေတယ်။

“ အား.ကိုကြီး.ကိုကြီး.နာတယ် ဟင့်ဟင့်” 

ကိုကြီး ဖိထိုးနေရာကနေ အားနဲ့ဆတ်ကနဲ ထိုးလိုက်တာဖြစ်မယ်။စောက်ပတ်ထဲကို ဗျစ်ကနဲ မည်သလား အောင့်မေ့ရတယ် ဝင်တာ ဒီတစ်ခါတကယ်ဝင်တာ…စောက်ပတ် အဝမှာတင်းပြီး တစ်ဆို့ကြီးဖြစ်နေပြီ ..

“ နာသွားလား ကလေးရယ် ” 

“ အို နာတာပေါ့ အရမ်ကြီးလုပ်တာပဲ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဆို…” 

“ အင်း.နောက်ဆို မနာတော့ဘူး ” 

ကိုကြီး တင်တင်နို့ကို စို့ပေးနေပြန်ပီ ဒီလိုကြီး နေရတော့လဲ တစ်မျိုးကြီး လိုးရင်လဲ လိုးပေးတာ မဟုတ်ဘူး။  ကိုကြီးကလဲ ဘာမှန်းလဲမသိဘူး ကိုကြီးက တင်တင်ကို အသာလေးလုပ် နေတော့ တင်တင်လဲ အရသာရှိလာသလိုပဲ စောက်ပတ်အဝမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်နေတာ ကောင်းသလိုလေး။ ကိုကြီး စောက်ပတ်ထဲကို ဒစ်ကြီး ဝင်သထက်ဝင်အောင် လိုးနေတာ တင်တင် သိပါတယ်။

တင်တင် ကိုယ်တိုင်လဲ ထပ်ထပ်ဝင်စေချင်နေတာ … 

“ ကလေး ကောင်းလား၊ ကိုကြီး နဲနဲလေး ထပ်ချစ်လိုက်ချင်ပြီကွာ ” 

“ အင်း ဖြေးဖြေး နော် သမီး ကြောက်တယ် ကိုကြီးရယ် ” 

“ အို ကလေးကလဲကွယ် ဘာမှမကြောက်နဲ့ အစကဒီလိုပဲ အရမ်းကောင်းအောင်ချစ်ပြမယ် ကဲ ” 

“ အား အား အီးဟီး သေပါပြီ ကိုကြီးရယ် သေပါပြီ ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ ဟင့် ဟင့် နာလိုက်တာ အရမ်းနာတယ် ”

ဟင့်… တင်တင် တကယ်ကို နာတာပါ။ ကိုကြီးက လီးကြီးကို စောက်ပတ်ကနေထုတ်ပြီး အတင်းလိုးထည့်လိုက်တာ တင်တင့် စောက်ပတ်အသားကို လီးချောင်ကြီးက အရှိန်နဲ့ ထိုးဖြဲလိုက်သလိုပဲ နင့်ခနဲဝင်သွားပြီးမှ ရပ်တယ်။ ကိုကြီးက တင်တင့်လည်တိုင်ကို နမ်းတော့ တင်တင် အရမ်းဖက်ထားမိတယ်၊ မျက်ရည်တွေတောင်ဝဲတယ် နာနေတာ မပျောက်သေးဘူး…။ 

“ ကလေးက အပျိုမှေးခံနေလို့ ဆက်လိုးရင် မနာတော့ဘူးသိလား၊ ကောင်းပဲကောင်းတော့မှာ “ “ ဟင် ဒါဆို သမီးအပျိုမှေး ပေါက်သွားတာလား ”

ကိုကြီးက ဘာမှပြန်မပြောပဲ တင်တင့် စောက်ပတ်ကလေးကို ဆက်လိုးနေတယ်၊ ဖြည်းဖြည်းလေး လိုးပေးနေတော့ တင်တင့် စောက်ပတ်ထဲက ပြန်ရွလာရော စောက်ပတ်ထဲ ဝင်ဝင်လာတဲ့ အရသာကို တင်တင် သိလာ တယ်။

မအေးမိကို လိုးသလိုမျိုး အလိုးခံချင်လာတယ်။ မအေးမိလို ကိုကြီးအပေါ်ကနေ လီးကြီးကို တက်ဆောင့်လိုးရရင် ဘယ်လိုများနေမလဲ၊ တင်တင် ဖီးလ်ခံနေတုန်း၊ ကိုကြီးကလဲ ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်ပြီး၊ တင်တင် ခြေထောက်တွေကို ကိုင်မြှောက်တယ်။ ခြေနှစ်ချောင်းကားပြီး လိုးတာအရမ်းပဲ အင့်ဟာ အင့်ဟာ ဆိုပြီး အမြန်ကြီးလိုးတယ်၊ စောက်ပတ်ထဲ လီးကြီး စက်တပ်လိုးတာ ကြနေတာပဲကွယ်… ။

“ အ အအား လိုးလိုး ကိုကြီးလိုး အရမ်းကောင်းတယ် စောက်ပတ်ထဲက အရမ်းကောင်းတယ် အီး အိုး အရမ်းလိုးပါ အရမ်းလိုး ကိုကြီး….” 

တင်တင် ကိုကြီးရဲ့အဆက်မပြတ် အရမ်းလိုးနေတဲ့ လီးကြောင့် အရေတွေလဲ ထွက်ကုန်ပါပြီ။ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ဆက်တိုက်လိုးနေရင်းကနေ တောင့်တင်းတဲ့ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေ ထွက်ကုန်တာ စောက်ရည်ကုန်လို့ညစ်ထုတ်တုန်းမှာပဲ ကိုကြီးတစ်ယောက်

“ အ အား ကလေး ကလေး ” 

ဆိုတဲ့ အော်သံနဲ့ စောက်ပတ်ထဲ လီးကြီး အရမ်းဝင်ပြီး၊ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ဖြစ်လာတယ်။ စောက်ပတ်ထဲ ကောင်းလိုက်တာ စောက်ပတ်ကို လေးငါးခါလောက် အရမ်းလိုးပြီး၊ 

“ ကလေး ကိုကြီး ပြီးပြီတဲ့ ” 

“ သမီးလဲ ပြီးပါပြီ ကိုကြီးရယ်….” တဲ့….. ။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



လူကြီးရောဂါ အပိုင်း ( ၄ )

လူကြီးရောဂါ အပိုင်း ( ၄ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

အခန်း ( ၂၂ )

စနေနေ့။

အိမ်က ၈ နာရီခွဲလောက်ထွက်ခဲ့ပေမဲ့ လမ်းမှာ ကားကြပ်တာမို့ နဲနဲကြာသွားတယ်။ ရောက်ခါနီးလေးမှာဘဲ မီးဆီကဖုန်းလာတော့

“ခု ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ”

“ရောက်တော့မှာ အဆင်သင့်ဘဲလား”

“အင်း”

“ရေရောချိုးပြီးပြီလား”

“ပြီးပြီ”

“သေချာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားနော်”

“အမယ် နဂိုကတည်းက သန့်ပြီးသား”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟိုနေရာကိုပြောတာလေ သိတယ်မှုတ်”

“သိပါတယ်၊ အဲဒါကိုဘဲပြောတာ ရှယ် ရှယ် အာမခံ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ခု ဘာဝတ်ထားလဲ ချွတ်ရခက်တာတွေ ဝတ်မထားနဲ့နော်”

“ဦး ပေးထားတဲ့ အင်္ကျီ  လေ”

“အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီပေါ့”

“အင်းပေါ့၊ သူဘဲနောက်ကျနေတာ”

“အင်း လမ်းမှာ ကားနဲနဲပိတ်လို့ နောက် တမိနစ်ဆိုရောက်ပြီ၊ တခါးသာဖွင့်ထား”

“တကယ်လား၊ နေအုံး အပြင်မှာ အခြေအနေကြည့်လိုက်အုံးမယ်၊ တော်ကြာ အပေါ်ထပ်က တရုပ်မ ထွက်လာတာနဲ့ တိုးနေအုံးမယ်”

“အင်း ခု ကားရပ်နေပြီ၊ အခြေအနေကောင်းရင်ပြော တခါတည်း ပြေးဝင်လာခဲ့မယ်”

“လာတော့ လာတော့ မြန်မြန် ဘယ်သူမှမရှိဘူး”

“ဝုန်း”

အဲဒါကတော့ ဘာမှမဟုတ်။ ရေးစရာမရှိလို့ ဝုန်းထည့်လိုက်တာ၊ ဟိ ဟိ။

“မီး”

“ဦး”

“လွမ်းလိုက်တာကွာ”

“မီးလဲ အရမ်းလွမ်းတာဘဲ”

ပြောပြောဆိုဆို တံခါးကိုသေချာပိတ်နေတဲ့ မီးကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး

“ဘယ်မှာလဲ အိပ်ခန်း”

“ဟိုမှာ”

“ဝုန်း”

ဒီတခါတော့ တကယ်ဝုန်းတာ၊ အိပ်ယာပေါ် ၂ ယောက်ကျသွားတဲ့ အသံ။

“နေအုံး နေအုံး အဝတ်တွေ ချွတ်အုံးမယ်”

ကမန်းကတန်း ပြန်ထပြီး ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်တွေ အလျှင်စလို ချွတ်ချတော့ ဘောင်းဘီက ခြေထောက်နဲ့ ညိပြီး ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ ဖြစ်နေလို့..

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ ဦးရယ်”

“မအောက်နိုင်တော့ဘူးဟ၊ တခါတည်း ညီးက မကူဘူး”

“မီးက ဦးချွတ်နေတာ ကြည့်ချင်တာ”

အကုန်ကျွတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တော့ လူက မီးခြေထောက်ကြားတန်းကျသွားတယ်။

“ဟော ကြည့် လူကို အရင်နမ်းမယ်စိတ်မကူးဘူး”

“အင် . . ဒါ လူမဟုတ်ဘူးလား”

“မီးပြောတာ ဒီနေရာ ဒီနေရာ” မီးကပြောရင်း သူ့မျက်နှာကို လက်ညိုးထိုးပြတယ်။

“အင်းပါ လာမယ် လာမယ် အရင်တခေါက် အနမ်းဇတ်လမ်းက ဒီမှာဆုံးထားတာဆိုတော့ ဒီကပြန်စရမယ်၊ ကြည့်စမ်း ပေါင်သားလေးတွေ ဖွေးနေတာ သွေးကြောလေးတွေတောင်မြင်နေရတယ်၊ ပေါင်က မွှေးလား”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘယ်သိမလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ်နမ်းကြည့်”

“ကဲ လာလေရော့ အာဘွာာားးး”

“အို့ ယားတယ် ခစ် ခစ်၊ မွှေးလား”

“အနံ့လဲ မရဘူး၊ ညီးပေါင်က သေချာကားထားပါဟ”

“ကားထားတာဘဲဟာ အို့ လက်က”

“မြင်ရတာ အသဲယားလို့ အုပ်ထားတာ”

“ဦးရာ . . အင်း း း း ကွာ . . . . ဟင်း း း းး”

“အဲလိုလေး ပွတ်တာအရသာရှိလား”

“အင်း . .”

“ချစ်လား”

“အင်း . .ချစ်တယ်၊ အရမ်းချစ်တယ် ဦးရယ်”

“ညီးတကိုယ်လုံးမှာဒါ ရုပ်အဆိုးဆုံးသိလား”

“သွား”

“တကယ်ပြောတာ၊ ကြည့်ပါအုံး အမွေးတွေကလဲ၊ ဒီနားမှာလဲ ညိုတိုတိုနဲ့၊ လူကဖြူသလောက်”

“အိုး . . အတင်းမဖြဲနဲ့လေ”

“အတင်းမဟုတ်ပါဘူး အထဲကိုကြည့်တာ၊ အထဲမှာတော့ နီသား”

“ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ တခါတည်းလူကို”

“အမွေးတွေ ရိပ်လိုက်မလား”

“အိုး မရိပ်ပါဘူး . . ကဲပါ နမ်းချင်လဲနမ်း၊ လုပ်ချင်လဲလုပ်၊ တခါတည်း ကြည့်ပြီးတောင်ပြောမြောက်ပြောနဲ့”

“ရုပ်ဆိုးပေမဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းသား၊ ရုပ်ဆိုးမလို့ ခေါ်ရမယ်”

“ဘာရုပ်ဆိုးမလဲ လူကို”

“လူကိုမဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ဒါလေးကို”

“လုပ်ပါ သူဘဲ အချိန်မရဘူးဆို”

“ခံချင်နေပြီလား”

“အင်းပေါ့ တခါတည်း လူကို အမြဲ ရွစိတက်အောင်လုပ်တယ်”

“ရွစိတက်အောင်လုပ်တာ အရသာ၊ ဒီထောင်နေတဲ့ ဟာလေးကို ဒီလိုလေး ဒီလိုလေး”

“အိုး အို့ . . ဦး . . အ အာ ဘယ်လို . . အ အ အိ”

“ကောင်းလား”

“ဦးရာ လုပ်ရင်လဲ လုပ်တော့ကွာ ဆွမနေနဲ့၊ နေလို့မရဘူး”

“နမ်းအုံးမယ် ဒီရုပ်ဆိုးမလေးကို”

“အို့ . . အင်းးး ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် အင်းးး ဦးရာ . . ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ . . အင်း း း ကောင်းတယ်ကွာ . . . ချစ်တယ်ဦးရယ် . . ချစ်တယ် ချစ်တယ်”

“မောသွားပလား”

“အင်း”

“ပီးရောပီးသွားတယ်မှုတ်လား”

“အင်းပေါ့ အရမ်းကောင်းသွားတာ ဦးရယ်”

“သိပါတယ် ညီးပီးရင် သိသာကြီး တခါတည်း ကော့ကော့ပြီး တုန်တုန်သွားတာ”

“မီး ဒီလိုအရသာမျိုး ခုမှသိတာ”

“မိန်းမဖြစ်ရကျိုးနပ်သွားပြီပေါ့ ဟုတ်လား”

“အင်း ဦးဘဲ အတတ်ကောင်းတွေ အကုန်လာသင်ပေးနေတာကိုး”

“ညီးကလဲ ချစ်ရင် သူ့အလိုလိုတတ်သွားတာ၊ မချစ်ရင် ဘာမှမတတ်ဘူး”

“အင်းနော် အဲဒါမှန်တယ်”

“ဒါဆို ညီးလဲ ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာပြလေ”

“အင်း . . လာ ဒီနားမှာလာအိပ်”

“ဘာလဲ စောင်နဲ့ ဖုန်းထားအုံးမလို့လား”

“ဖုန်းပါဘူး၊ သေချာကြည့်၊ မီး ကောင်းကောင်းလေး ဦးကိုလုပ်ပေးမယ်”

“အရည်တွေ ပန်းထွက်တဲ့အထိလား”

“အင်းပေါ့”

“အဲဒီထိတော့ မလုပ်နဲ့လေဟာ၊ ငါက ညီးကို လုပ်ချင်သေးတာ၊ တော်ကြာ ပြန်မထောင်ရင် ဒုက္ခ”

“ဦးလား ပြန်မထောင်ဘဲနေမှာ၊ ဒီမှာ တခါတည်း မိုးမျှော်နေတာ၊ ခစ် ခစ် ဦးမိုးမျှော်ကြီး”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ရုပ်ဆိုးမ နဲ့ ဦးမိုးမျှော် ပေါ့”

“အင်း . . တခါတည်း မိုးမမျှော်နိုင်အောင် လုပ်ပေးလိုက်မယ်”

“ဟီး း း း း အား အား တကယ်ကောင်းတယ်ဟ၊ ညီး နော် ညီး”

“လုပ်တော့မယ်ဟာ မရတော့ဘူး”

“နေပါအုံး ဦးရဲ့၊ ဒီမှာကောင်းကောင်းလေး လုပ်ပေးနေတဲ့ဟာ”

“တော်ပြီ၊ တော်ပြီ မခံနိုင်တော့ဘူး၊ ကျင်ကျင်သွားတာ”

“အဲဒါမကောင်းဘူးလားလို့”

“ကောင်းလွန်းလို့ မခံနိုင်တော့တာမီးရာ၊ လုပ်တော့မယ်ကွာ”

“သဘော သဘော”

“ဒီတခါ အနောက်ကလုပ်မယ်”

“လေးဘက်ထောက်ပြီးလား”

“အင်း”

“နာမလားမသိဘူး”

“မနာပါဘူးဟာ၊ နာတာနဲ့ ပြောလေ”

“တအားကြီး အရင်မလုပ်နဲ့နော်”

“အင်းပါ၊ မှောက်လိုက်လေ”

“လေးဘက်ထောက်ဆို”

“အင်းပါ မှောက်ပြီး ထောက်လိုက်ပေါ့”

“ဒီလိုလား”

“အင်း နဲနဲလေး အပေါ်၊ အင်း . ခါးကိုနဲနဲကော့ . .”

“အိုး း း း ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေး အင်း း း း”

“အင့် အင့် အင့် အင့် အင့် . . . .”

“အသက်ကြီးပြီ မီးရာ သိပ်မချစ်နိုင်တော့ဘူး”

“အမလေး မချစ်နိုင်တော့လို့ဘဲ၊ ဦးတခါပီးရင် ဒီမှာ မျော့မျော့လေးဘဲကျန်တော့တာ”

“အသက်ကြီးလို့လားမသိဘူး အရည်က သိပ်မြန်မြန်ဆန်ဆန်မထွက်တော့ဘူး၊ သူ့ဟာသူ အဆင်ပြေလို့ ထွက်ချင်လဲ ရွှတ်ခနဲ”

“အဲဒီ ရွှတ်ခနဲ မီးတခါမှ မတွေ့ဘူးပါဘူး”

“ဟိုတခါ ကားပေါ်မှာလေ”

“ဘယ်ကရွှတ်ခနဲရမှာလဲ မီးလက်ညောင်းအောင် လုပ်ပေးရတာကို”

“အော် ဒါဆို ဟိုပထမတခါ ချော်ထိုးလေး ထိုးတုန်းက”

“အဲဒီတုန်းကလဲ မရွှတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မဝင်တော့ အဲ့လောက်မခံရဘူးပေါ့ ခစ် ခစ် နောက်ခါ အဲလို ချော်ထိုးဘဲလုပ်”

“ချစ်တယ်မီးရာ”

“အင်း မီးလဲ အရမ်းချစ်တာဘဲ ဦးရယ်၊ မီးတို့တော့ အရမ်းလွန်နေပြီထင်တယ်”

“ချစ်တာဘဲ မလွန်ပါဘူး၊ လာပါဖက်ထား၊ ခန နားမယ် ပြီးရင် ထမင်းစားမယ်၊ ဘိုက်ဆာပြီ၊ ဘာဟင်းရှိလဲ”

“ဝက်ဘိုက်သားကို ကြံမဆိုင်နဲ့ ပေါင်းထားတယ်၊ မုန်ညှင်းရွက်ကြော်ရှိတယ်၊ ကြက်ဥထပ်ကြော်လိုက်မယ်လေ”

“ရပါတယ် ထပ်မကြော်နဲ့တော့၊ ရှိတာဘဲစားတာပေါ့”

“ဟင်အင်း ဟင်အင်း ဦးကိုကြော်ကျေွးချင်လို့ ကြော်မှာဘဲ”

“အင်း အင်း ကြော်ကြော်၊ လာ ခု ခန နားမယ် ဖက်ထား”

ပြောလို့ပြောတာမဟုတ်၊ မီးနဲ့ နေရတာ အရမ်းစိတ်ထဲကကြေနပ်တယ်၊ အရင် ထားခဲ့ဘူးတဲ့ ရီးစားတွေထက်ရော၊ ခု ယူထားတဲ့ မိန်းမထက်ရော မီးကအပုံကြီးသာတာကတော့ အမှန်။ ရှေ့ဆက်ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိ။

...........................................................................................................................

အခန်း ( ၂၃ )

ရောဂါကတော့ အမြင့်ဆုံးရောက်နေပြီ၊ ကွန်ပြူတာကတွေ့လဲ ကွန်ပြူတာမို့၊ မီးကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်လို့မဝ၊ မီးကလဲ မီး၊ ၂ ခါမပြောရ၊ ရော့ အင့် ဆိုတော့ ဂွကျသား။ မနေ့ကဆို ကွန်ပြူတာက ကြည့်နေရင်း စိတ်ထဲကထလာတာနဲ့ ငါပွတ်ပေးသလို ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပွတ်ကြည့်စမ်း ဆိုပြီး စကားစမိတာ၊ ဟိုပြောဒီပြောနဲ့ ၂ ယောက်သား တချီဆီ ပြီးပါရောလား၊ အဲဒါ လူတွေ ပြောပြောနေတဲ့ ဆိုက်ဘာဆက်စ် ဆိုတာထင်တယ်။ အရသာတော့ အရှိသား၊ ကိုယ့်ဖာသာ လုပ်တယ်ဆိုပေမဲ့ သူက မြင်နေရတော့ ဖီးလ် ပိုတက်တာပေါ့။

ဒါပေမဲ့ဘယ်လောက်တက်တက် တကယ်တန်း လက်တွေ့နဲ့တော့ကွာသား၊ သူက ချက်ချင်းလက်ငင်း ထလာတဲ့ ရောဂါကို ငြိမ်းလိုက်ပေမဲ့ အပြည့်အဝ ရလိုက်တာ မဟုတ်တော့ ရောဂါ ပြန်ထတာ မြန်တယ်လို့ပြောရမယ်။

ဒါကြောင့်မို့ထင်ပါရဲ့၊ မနက် မိုးလင်း အစောကြီးကတည်းက ဦးမိုးမျှော်ဖြစ်နေတာ၊ အနားမှာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ကြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ချစ်ဇနီးကို ကြည့်တာတောင် စိတ်ထဲက မီးမှမီး။ ကျန်တာ ဖွဲနဲ့ ဇကွဲချည်းဖြစ်သွားပလားမသိ။

အလုပ်ရောက်တဲ့အထိ စိတ်ထဲက တခုခုကို အလိုမကျ၊ ငါကွာ လုပ်ထည့်လိုက်ရ ဆိုတာချည်းဖြစ်နေတော့ မထူးပါဘူး ဆိုပြီး မန်နေဂျာကို နေသိပ်မကောင်းလို့ အိမ်ပြန်တော့မယ် ပြောပြီး ကားမောင်းထွက်ခဲ့တယ်၊ အိမ်ကိုတော့မဟုတ်၊ ကားလက်ကိုင်က သူ့အလိုလို မီးဆီကို။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၈ နာရီ။

ကြားရက်ဆို ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်သွားတဲ့သူတွေ ပေါတာမို့ကားက နဲနဲကြပ်တယ် ပြောရပေမယ့်အခြေအနေကမဆိုး၊ မီးဆီကိုရောက်တော့ ၁၀ နာရီ ကိုစွန်းရုံလေး။ မီး အိမ်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း လောက်မှာ ကားရပ်ပြီး ကားပေါ်မှာဘဲ ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာလဲ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ လူကသွေးပူနေတယ်။ ရောဂါတိုးနေတာ။ အင်း ငါလာတာ မီးတော့သိမှာမဟုတ်။ ငါရောက်တာသိရင် ပျော်သွားမလားမသိ။

ခနကြာတော့ ဟိုလူအိမ်ထဲကထွက်လာပြီး အိမ်ရှေ့မှာရပ်ထားတဲ့ သူ့ကားပေါ်တက်လို့ မောင်းထွက်သွားတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဟိုလူ သွားပြီ ဆိုတဲ့ အသိက ရင်ခုန်သံကို ပိုမြန်စေပြီး သွေးကိုပိုပူလာသလိုဘဲ။ ငါနဲ့နော် ခုမှ ဘာတွေဖြစ်နေပလဲ။ အသက်ကို မှန်မှန်ရှုရင်း စိတ်ကို ငြိမ်အောင်ထိမ်းလိုက်ပြီး မီးဆီဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်တယ်။

“အယ် ဦး စောစောစီးစီး”

“အင်း လွမ်းလို့၊ တွေ့ချင်တယ် မီးရာ”

“ဦးကလဲ စနေကမှတွေ့ထားတဲ့ဟာ၊ ခု ဘယ်နှစ်ရက်များရှိသေးလို့လဲ”

“၄ ရက်တောင်ရှိပြီ”

“နက်ဖြန်လာမလို့လား”

“ဟင်အင်း ခု”

“ခုချိန်မှ လာတော့ နောက်ကျမှာပေါ့”

“ခု ရောက်နေပြီ၊ အိမ်ရှေ့မှာ”

“အယ် တကယ်”

“မယုံရင် တံခါးဖွင့်ပြီး ညဘက်ကိုကြည့်လိုက်”

“အင်း ခန . . အယ် တကယ်ကြီးရောက်နေတယ်၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ လာလေ မြန်မြန်”

“တခါတည်း ကြိုမပြောဘူး၊ ဒီမှာ သူများက ဘာမှအသင့်မလုပ်ထားဘူး၊ တကိုယ်လုံး ချေွးတွေနဲ့ ခု အိမ်ရှင်းနေတာ”

“မနက် အလုပ်ရောက်ပြီးမှ မနေနိုင်တော့လို့ ကောက်ထွက်လာတာ၊ အရမ်းချစ်တယ် မီးရာ”

ပြောပြောဆိုဆို မီးကိုဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းထပ်လို့ အငမ်းမရ နမ်းပြစ်လိုက်တယ်၊ နမ်းရင်း ၂ ယောက်စလုံး အိမ်ရှေ့ဆိုဖာပေါ်ကျသွားတယ်။ ခနကြာတော့

“အိုး အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ၊ မီးရေခဏ ချိုးလိုက်အုံးမယ်၊ ဒီမှာ ချေွးတွေနဲ့ နံနေမှာ”

“မနံပါဘူးဟ၊ အဲဒီချွေးနံ့လေး ပိုတောင်ကြိုက်သေး၊ ရှုလို့တောင်မဝဘူး ကဲ ကဲ”

“ဘယ်ကလာ ချွေးနံ့ဘဲ နံမှာပေါ့၊ တော်ကြာ လူကိုညစ်ပတ်တယ်လေး ဘာလေး နဲ့ လာမပြောနဲ့”

“မနံပါဘူးဆို၊ ညီးချွေးနံ့က ရေမွှေးနံ့လက်ကျန်လေးနဲ့ ရောသမထားတာဆိုတော့ တမျိုးလေး ရှုလို့ကောင်းတယ်ဟ”

“သဘော သဘော တော်ကြာ နံတယ်လေး ဘာလေး လာမပြောနဲ့ အစ် . . ခစ် ခစ် ခစ် ဘယ်နေရာ လာနမ်းနေတာလဲ”

“ဒီနေရာ နမ်းချင်နေတာကြာပြီ၊ ငါက ဟိုကြား ဒီကြား နမ်းချင်တာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အို့ . . ယားတယ် . . အိစ် အိစ် ခစ် ခစ်”

“လက်မြှောက်ထားပါဟ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ယားတဲ့ဟာ ဦးကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်”

“ယားတာခနအောက်ထားစမ်းပါဟာ ဒီမှာ ကောင်းကောင်းနမ်းလို့ကို မရဘူး”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ယားနေတဲ့ဟာ ဘယ်လိုအောက်မှာလဲ အိုး . .အိစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“အိမ်မှာနေတာကလဲ ဝတ်ထားတာ ဘောလီရော ဘယာရော ဘာရော ညာရော စုံလို့”

“အိုး . . မီး အဲလိုဘဲနေတတ်တယ်၊ နို့မို့ဆို နေရတာ စိတ်မလုံဘူး”

“ချွတ်ချွတ် ဒါတွေ ချွတ်”

“အိုး အိမ်ရှေ့ကြီးမှာမကောင်းပါဘူး၊ လာလာ အခန်းထဲမှာကြိုက်သလိုလုပ်”

“အကုန်မချွတ်ပါဘူးဟ၊ အတွင်းကဟာတွေဘဲ ချွတ်မှာ၊ အပြင်ကအကုန်ဝတ်ထား၊ ခန ထအုံး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီချွတ်မလို့”

“ဦး း း ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ၊ တခါတည်း ကမူးရှုးထိုး၊ အခန်းထဲသွားမယ်ဆို”

“မသွားပါဘူးဆို ဒီမှာ ဒါမျိုးလေးလုပ်ရတာ အရသာ အရသာ၊ ဒီမှာသေချာခွထားပါ၊ ညီးဂါဝန်ကို အောက်က ဒီလို လွတ်အောင်နဲနဲဆွဲ၊ အင်း အဲ့လို”

“ဘာထူးမှာလဲ ဒီမှာ ဦးဘောင်းဘီကြီးက ခံနေတဲ့ဟာ”

“လာမယ်လေဟာ၊ နဲနဲကြွ၊ ငါ့ဘောင်းဘီကို ဇစ်ဖြုတ်ပြီး အောက်လျှောချလိုက်မယ်”

“ဦးရာ ခက်ခက်ခဲခဲ”

“မခက်ပါဘူး လွယ်လွယ်လေး၊ ထိုင်တော့ရပြီ၊ ဟော တွေ့လား ဘယ်လောက်ဟန်ကျလဲ၊ အဲ့လိုကပ်နေတာဘယ်လောက်ကောင်းဘဲ”

“တော်ကြာ အရည်တွေစီးကျပြီး ဆိုဖာပေကုန်ပါအုံးမယ် ဦးရယ်”

“ဘယ်မလဲ နင့်အတွင်းခံ၊ ဟော ဟိုမှာ လှမ်းကောက်လိုက် ငါ့ ပေါင်ကြားထဲထည့်ပြီး ခံထားလိုက်မယ်၊ မပေအောင် ပေး”

“ဦးကတော့လေ တကယ်ဘဲ”

“ငါက အဲ့လိုချစ်ချင်တာ၊ ဟော တွေ့လား တွေ့လား သူ့အလိုလို တည့်သွားပြီ”

“ဦးဘဲ တမင်လုပ်နေပြီး ဘယ်က သူ့အလိုလို ရမှာလဲ”

“ဟော ဟော ဝင်တော့မယ် ဝင်တော့မယ် အဲ အဲ ဝင်ပြီ”

“ဦးရာ . . . ဟင်း း း”

“ကောင်းလိုက်တာ မီးရာ၊ အရမ်းလွမ်းနေတာ”

“အင်းး းး”

“အမယ် ဒီတခါကျတော့ မြန်သား”

“အင်း မနက်ကတည်းက စိတ်ထနေတာ၊ ခုမှဘဲ နေသာထိုင်သာရှိသွားတော့တယ်”

“နေသာထိုင်သာရှိသွားတာကလဲ အထဲမှာ မာတုန်း”

“ဟဲ ဟဲ ပီးသာပီးသွားတယ် စိတ်က သိပ်မကျချင်သေးဘူးဟ”

“သိပါတယ် ဦးအကြောင်း”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒီတခါ ညီးကိုကောင်းကောင်းလေးချစ်အုံးမယ်”

“အမယ် ဘယ်အခါကများကောင်းကောင်လေး မချစ်ဘူးလို့လဲ”

“မှုတ်ဘူးလေဟာ ဒီတခါ ဒီလိုလုပ်ရင်ကောင်းမလားလို့”

“ဘယ်လိုအတတ်ဆန်းအုံးမလို့လဲ ဦးနော်”

“ဒီလိုလေ မျက်စိကိုလဲ မမြင်အောင် တခုခုနဲ့ ပတ်ထား၊ လက် ၂ ဘက်၊ ခြေ ၂ ဘက်ကိုလဲ ကိုလဲ ကားနေအောင် ကုတင်နဲ့ ချည်ထား၊ ပြီးတော့မှ ငါက စိမ်ပြေနပြေနဲ့ ညီးတကိုယ်လုံး နမ်းချင်တဲ့နေရာနမ်း ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”

“သွား . . မီးက လှုတ်မရ ဘာမရနဲ့”

“အရမ်းကြီးတော့ တင်းနေအောင် ဘယ်ချည်မလဲ၊ နဲနဲပါးပါးတော့ လှုတ်လို့ရတာပေါ့ဟ”

“ဦးနော်”

“လုပ်မယ်လေဟာ”

“ဦးအလှည့်ပြီးတော့ မီးက ဦးကို အဲလို ပြန်ချည်ပြီးလုပ်မယ်”

“အင်း လုပ်”

“တော်ပြီ တော်ပြီတို့၊ မခံနိုင်တော့ဘူး တို့ မပြောကြေး”

“အင်း ညီးလဲ မပြောကြေး”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အင်း”

“လာ ဒါဆို ရေသွားချိုးမယ်၊ အတူတူချိုးမယ်”

“မီးကိုရေချိုးပေး”

“ချိုးပေးမှာပေါ့ လာ”

အမလေးဗျာ ကောင်းလိုက်တာ၊ ညနေ ၃ နာရီလောက်ပြန်တော့ ကိုယ်ထဲမှာ အရည်တစက်မှ မကျန်တော့လို့ မီးဆီက သောက်ရေ ၂ ဘူးလောက်ဆွဲခဲ့ရတယ်။

..................................................................................................................................................

အခန်း (၂၄)

ထုံးစံအတိုင်း အပြန်လမ်းမှာ ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့

“ဦး . . .”

“မီး . . .”

“အားမရှိတော့ဘူးဦးရယ် မထနိုင်တော့ဘူး”

“အမယ် ဒီလောက်တောင် ငါ့ဆီကအားဆေးရည်တွေ မြိုချထားပြီး”

“ဦး ပြန်ယူသွားတာကိုလဲ ထည့်ပြောအုံးလေ”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ကောင်းလား ဒီနေ့”

“အင်း . . အရမ်းကောင်းတာဘဲဦးရာ”

“အဲလို ခန ခန ချစ်ရရင် ကောင်းမယ်နော်”

“အင်းပေါ့၊ ဦး ခန ခန လာလေ”

“အမြဲတမ်း ဝဲလ်ကမ်း ဘဲလား”

“အင်း”

“အမြဲတမ်း ချစ်သွားမှာပေါ့”

“အင်းပေါ့”

“တကယ်လား”

“တကယ်ပေါ့ ဦးရယ်၊ ဦးကို အပိုင်ယူလို့မရလို့၊ ရရင် ယူလိုက်ပြီ”

“အပိုင်ယူလို့တော့ မဖြစ်ဘူး မီးရေ၊ ဦးကလဲ ခလေးနဲ့၊ ကွဲလို့မဖြစ်၊ ညီးလဲ အခုယူ အခုကွဲ ဘယ်ကောင်းမလဲ”

“ဒါကြောင့် ယူလို့မရလို့ လို့ပြောတာပေါ့”

“ဒီလို ခိုးချစ်တာလေးလဲ ကောင်းပါတယ်၊ အဲလို စိတ်ထလာရင် တဝကြီးလာချစ်လိုက်၊ နေ့တိုင်းဆို အဲလို တဝကြီး ချစ်ဖြစ်ချင်မှ ဖြစ်မှာ”

“ဖြစ်ပါတယ်၊ ဦးကိုတွေ့ရင် လူက နေရင်းထိုင်ရင်း ရွနေတဲ့ဟာ”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ကြိုက်သွားပြီမှုတ်လား”

“ကြိုက်လို့ပေါ့၊ မကြိုက်ရင် ဒီလိုတောင် တမ်းတမနေဘူး”

“ငါ့တယောက်တည်းနဲ့ ကြိုက်ရမှာနော်”

“ဦး နော် ဦး လူကို ဘာမှတ်နေလဲ ရန်လာမစနဲ့”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ငါက ညီးကိုချစ်တဲ့ဟာ၊ သူများနောက်ပါသွားမှာစိုးလို့”

“မပါဘူး မပါဘူး၊ ဘယ်တော့မှ မပါဘူး၊ စိတ်ချ၊ ဦးကိုမတွေ့ရရင် တရားမှတ်နေမယ်၊ လိုက်ရွမနေဘူး သိပြီလား”

“ဒါဆို တသက်လုံး အဲလိုဘဲ ချစ်သွားမယ်၊ သစ္စာမဖေါက်ကြေး”

“မီးက ဘယ်တော့မှ သစ္စာမဖေါက်ဘူး၊ ဦးဘဲ ကြာရင် မေ့သွားမှာ”

“မမေ့ပါဘူးဟ၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းလေး မေ့စရာလား”

“ဒါဆိုပြီးရော ကိုယ့်စကားကိုယ်မှတ်ထား”

“စိတ်ချ စိတ်ချ၊ ညီးကို တသက်လုံး ချစ်သွားမယ်၊ ဒါပေမဲ့ ခု နဲနဲတော့ ဆင်ချင်ရမယ်ဟ၊ တော်ကြာ တယောက်ယောက် ရိပ်မိသွားလို့ ပြသနာ တတ်မှာစိုးရတယ်၊ အခြေအနေအရ ကြည့်လုပ်ရမှာ”

“အင်း မီးလဲ အဲဒါပြောမလို့၊ ပြောမထွက်ဘူး ဦးရာ၊ မတွေ့ဘဲ မနေနိုင်လို့”

“အေးပါ ငါလဲ မနေနိုင်ပါဘူး၊ ခုဟာက အပတ်တိုင်းလိုဖြစ်နေတာဆိုတော့ အိမ်က ရိပ်မိသွားရင် လုပ်ရကိုင်ရ ခက်မယ်၊ ခု တပတ် ၂ ပတ်လောက် ခနနားတာပေါ့”

“မီးတော့ လွမ်းနေတော့မှာ”

“ကွန်ပြူတာက နေ့တိုင်း တွေ့လို့ရနေတာဘဲ”

“ကွန်ပြူတာက လူကိုမှမထိရတာ၊ မီးက ဦးကို အားရပါးရကြီး လုပ်ပြစ်လိုက်ချင်တာ”

“အောင်မြတ်လေး”

“တကယ်ပြောတာ”

“သိပါတယ် သိပါတယ်၊ နောက်ဆို ပိုအဆင်ပြေသွားမှာ ညီးကားမောင်းတတ်သွားပြီးရင်လေ၊ ခုတောင် ဖြေဘို့ စာတော်တော်ရနေပြီမှုတ်လား”

“အင်း၊ ကားမောင်းတတ်ဘို့အရေးကြီးတယ်၊ နောက်တပါတ် ရေးဖြေသွားဖြေမလားလို့”

“အော် ငါစဉ်းစားထားတာက ညီး ကားမောင်းတတ်ရင် တခြားအလုပ်မလုပ်နဲ့အုံး၊ ကျောင်းတက်ပါလားလို့၊ Insurance ရောင်းတဲ့ လိုင်စင်ဖြေလိုက်၊ ပြီး Insurance ရောင်း၊ အဲဒီအလုပ်က လွတ်လပ်တယ်၊ ညီးနဲ့ ကိုက်မယ်၊ ပြီးတော့ ဟိုသွားဒီသွား အဆင်ပြေတယ်ဆိုတော့ ငါနဲ့ လစ်ရင် လစ်သလို တွေ့လို့ရတာပေါ့”

“မီးက ဒါတွေနားမလည်ဘူးနော်”

“ငါရှင်းပြမှာပေါ့ဟ၊ ညီးက သွက်သွက်လက်လက်လဲရှိ၊ ရုပ်ရည်ကလဲ မိတော့ အဲဒီအလုပ်နဲ့ အဆင်ပြေမှာ၊ နောက်ဆို အိမ်ပွဲစား လိုင်စင်ပါ ယူပြီး ပွဲစားထိုင်လုပ်ရုံဘဲ”

“အင်း အဲဒါမျိုးဆို မီးလဲ ဝါသနာပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အင်္ဂလိပ်လိုကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ပြောတတ်မှ ဦးရဲ့”

“လွယ်ပါတယ်ဟာ ကျောင်းတက်ရင်း ပြောပါများ သူ့ဟာသူ တတ်သွားမှာပေါ့၊ ပူမနေပါနဲ့ ငါတယောက်လုံး ရှိပါတယ်”

“ဦးကိုဘဲ အားကိုးရမှာ”

“အေး အေး အားလဲကိုး အားလဲယူပေါ့၊ ဟုတ်လား ဟီး ဟီး ဟီး”

“အင်း ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“အော် ဒါနဲ့ ဟိုကောင်တွေ မနေ့က ဖုံးထဲ မက်ဆေ့ချ် ပို့လာတယ် ဒီတပတ် စနေတွေ့မယ်တဲ့”

“ဟင် ဦးကလဲ မီးနဲ့ကျ လာမတွေ့ဘူး”

“သူတို့နဲ့က ညဘက် တွေ့နေကျ၊ အိမ်ကသိပြီးသားလေဟာ၊ ညီးနဲ့ကျ ညဘက် တွေ့ဘို့မှ မဖြစ်နိုင်တာ၊ ညီးနဲ့ ညဘက်တွေ့လို့ရရင် လာလို့ရတာပေါ့”

“ဘာလဲ ဟို ဘားကို သွားအုံးမလို့လား”

“မသိသေးပါဘူး၊ သူတို့သွားရင်တော့ ရောက်ချင်ရောက်မှာပေါ့”

“ရောက်ရင် တယောက်ချင်းကတဲ့ အခန်းထဲ မသွားရဘူး”

“ဟီး ဟီး ဟီး မသွားပါဘူး၊ အဲဒါထက်သာတာ ညီးဆီမှာရှိတာဘဲ၊ ဘာလို့ပိုက်ဆံအကုန်ခံမှာလဲ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ဦး အမြင်မှန်ရလာပြီ”

“ညီး သူငယ်ချင်း ဂျနီဖာနဲ့ရော စကားပြောဖြစ်သေးလား”

“အင်း တခါတလေ ပြောဖြစ်တယ်၊ သူလဲ ကိုဂျင်နဲ့ အဆင်ပြေနေပုံဘဲ၊ ဦးသိလား”

“မသိဘူးဟ၊ ဟိုတခါတွေ့ပြီးကတည်းက တခါမှ သူတို့နဲ့ မပြောဖြစ်ဘူး၊ ငါတို့က အားအား ယားယား တယောက်နဲ့ တယောက် ဖုံးပြောနေတာမဟုတ်ဘူးဟ၊ တွေ့မှ အကြောင်းစုံကို တထိုင်တည်း ပြောတာ”

“အရက်မူးပြီး အာရိုက်ကြတာ မို့လား”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ”

..............................................................................

အခန်း ( ၂၅ )

တွေ့နေကျ ကိုဂျင့် တိုက်ခန်းကိုရောက်တော့ ကိုယ့်ဆရာတွေက ဘီယာပုလင်း ကိုယ်စီနဲ့ ငြိမ့်လို့၊ ကျနော့်ကိုတွေ့တော့

“ဆရာကြီး ဘယ်လိုလဲ၊ နောက်ကျလှချည်လား၊ ဘာလဲ မိန်းမက နင်းခိုင်းနေလို့လား”

တွေ့တွေ့ချင်း မိန်းမကို ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ် ပြုစုနေရတဲ့ အထွန်းက သူ့လုပ်နေကျအတိုင်း ပြောတော့

“ဟေ့ကောင် ဟေ့ကောင် အကြောင်းသိတွေနော်၊ ဒီမှာ ပုလင်းသစ် ဝင်ဝယ်နေတာ၊ တွေ့လား Tequila Patron တဲ့၊ silver နော် silver ၊ လာ ရှော့ ချမယ်၊ ကိုဂျင် ဆား နဲ့ သံပုရာသီး ရှိတယ်မို့လား”

“ဒီမှာလေ စားပွဲပေါ်မှာ အကုန်ရှိတယ်၊ အဘ လဲအမြည်းတွေ ယူလာတာ နည်းတာမဟုတ်ဘူး၊ အထွန်းလဲ ဘီယာတွေသယ်လာတာ”

“ငါသိတယ် အထွန်းလား ဘီယာလောက်ဘဲ ဝယ်တတ်တဲ့ကောင်၊ ဒါကြောင့် ငါအပြင်းဆွဲလာတာ၊ ဟ ဘဲကင်တွေ၊ အခေါက်ကင်တွေ အကင်ပေါင်းစုံပါလား၊ ဘယ်ဆိုင်က ဝယ်လာတာလဲ အဘ”

ကျနော့်တို့ အဖွဲ့မှာ အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်ရုံမက လူကလဲ မြင်တာနဲ့ အဘလို့ ခေါ်ချင်စရာ မို့ အားလုံးက အဘလို့ချစ်စနိုး ခေါ်ရင်း အဘဖြစ်သွားတဲ့ အဘက

“နေ့လည်က တရုတ်တန်းရောက်တာနဲ့ ဆွဲလာတာ”

“ဘာလဲ အဖွားကို သွားပို့တာလား”

“အဖွားကိုလဲပို့၊ တရုတ်မလေးတွေကိုလဲ ရှိတ် ဟဲ ဟဲ ဟဲ”

“သိတယ် သိတယ် အဘကတော့ ကြာရင် အဘူး ဖြစ်တော့မယ်၊ ဟိုသွားရင်လဲ သူဘဲ ထိပ်ဆုံးက စပယ်ရှယ်ခန်း”

“အသက်ကြီးပြီလေကွာ နေရတုန်း လူ့စည်းစိမ် အပြည့်အဝယူရမှာပေါ့၊ တော်ကြာ နတ်ပြည်မှာ အဲဒါမျိုး ရှိချင်မှရှိမှာ”

“ဟုတ်တယ် နတ်ပြည်မှာ ဒါမျိုးရှိတာတော့ မကြားဖူးဘူး၊ ဒါထက်ကောင်းတာဘဲ ရှိမယ်၊ ကဲ ကဲ ခွက်တွေထုတ်လေကွာ၊ ရှော့ ချတဲ့ ပက်ချင်ခွက် ရှိတယ်မှုတ်လား”

“ဒီမှာလေ အကိုကလဲ အဆင်သင့်ဘဲလေ”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ မတွေ့လိုက်ဘူးကွ”

“ဟေ့ကောင် ကိုဂျင် မင်း ဒီကောင့်ကို ဖားစရာမလိုဘူး၊ ဘာလဲ မင်းကို ကောင်မလေးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးလို့ စွပ်ဖားနေတာလား”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဖားရမယ် ဖားရမယ်”

“ရပြီ ရပြီ ချမယ် ပြီးမှ မင်းကောင်မလေး အကြောင်းပြော”

တယောက်တခွက်ဝင်သွားပြီး ဘီယာသောက် အမြီးစားရင်း စကားဝိုင်း ပြန်သွက်လာတယ်။

“လုပ်ပါအုံး ကောင်မလေးနဲ့ မင်းနဲ့ ခု အခြေအနေဘယ်လိုလဲ”

“ရေလည်ညိနေပြီ အကို”

“ဟ ဘယ်တုန်းက ညိသွားတာလဲ”

“ညိတာကတော့ စတွေ့ကတည်းက၊ တကယ်တော့ အဲဒီညက ကျနော်တို့ ဖြစ်သွားတာ၊ ကျနော်က သေချာမမှတ်မိတော့တာ၊ သူလဲ သေချာတော့မမှတ်မိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာ နိုးလာတော့ သူသိတယ်တဲ့”

“မိန်းခလေးကတော့ သိမှာပေါ့၊ ဒါနဲ့ အဲဒီအကြောင်း ဒီကောင်တွေသိပြီးပလား”

“အင်း အကိုမလာခင်ကလေးကဘဲ သူတို့နဲ့ ဒီအကြောင်းပြောနေတာ”

“ကွန်ကရယ်ကျူလေးရှင်း ကိုဂျင်၊ ဟဲ ဟဲ ကိုဂျင်ကတော့ ပထမရီးစားနဲ့ ကွိုင်တက်နေတဲ့ ပြသနာ ပြေလည်သွားပြီပေါ့၊ လာ ချမယ် နောက်တခွက်”

“ချီးယားစ်”

“သူ့ကိုတော့ ကျနော် တကယ်ချစ်တာအကိုရ”

“ထားလိုက်စမ်းပါ၊ အဲဒီကောင်မက မင်းကို တချိန်လုံး ပြသနာရှာနေတဲ့ဟာ”

“ဟုတ်တယ် ကိုဂျင်ရ၊ အဲဒီကောင်မလေးက မင်းကို တချိန်လုံး ဟိုဟာမလုပ်ရ ဒီဟာမလုပ်ရ၊ မထိရ၊ မကိုင်ရ၊ ကဂျီကကြောင်နဲ့ မင်းမို့၊ ငါသာဆို ဖြတ်ပြတ်လိုက်တာ ကြာလှပြီ” အဘကလဲ ဝင်ပြောတယ်။

“မဟုတ်သေးပါဘူး သူက မင်းကို ကောင်းစေချင်လို့ပြောတဲ့ဟာ၊ မင်းက စည်းမရှိ ကမ်းမရှိနဲ့ နေတာကိုး”

“ဟေ့ကောင် အထွန်း မင်းမိန်းမကြောက်ရတိုင်း လူများကိုသွားမမြှောက်နဲ့၊ မင်းထိုက်နဲ့ မင်းကံနေ”

“မင်းတို့ကလဲ မိန်းမအကြောင်းမသိဘဲနဲ့၊ မိန်းမဆိုတာ သူတို့ကို အလိုလိုက်ပေးမှ ကိုယ်လိုချင်တာ ရတာ”

“မင်း အလိုလိုက်တာက လွန်လွန်းပါတယ်”

“ဟေ့ ဟေ့ ဒါ ချစ်တာ ချစ်တာ၊ ဂျီးထဲမှဘဲ ဒါဘဲ င့ါလာလာပြောနေတယ်၊ တခါတည်း ငါနှိပ်ပေးတာ တွေ့ဘူးပြီး”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ကိုဂျင့် ကောင်မလေးက အလိုလိုက်လဲ မရပါဘူး၊ သူက အပျိုကြီးဇာတာ ပါပြီးသား၊ ဘယ်လိုမှ ပြင်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဖြတ်လိုက်ကွာ၊ သံယောဇဉ် မထားနဲ့တော့”

“ခု ဂျနီဖာနဲ့ တွဲနေတာ သူသိသွားလို့၊ ကျနော့်ဆီ မဆက်သွယ်တာ ကြာပြီ၊ ကျနော်လဲ မဆက်သွယ်ရဲဘူး”

“အေး ကောင်းတယ်၊ မင်းလဲ မဆက်သွယ်နဲ့တော့”

“မှုတ်ဘူး အကိုရ ဂျနီဖာက အရင်က ရီးစားနဲ့အတူနေဘူးတယ်၊ အတည်ထားလို့မဖြစ်ဘူးထင်တယ်၊ အဲဒါ အကိုတို့နဲ့ တိုင်ပင်မလို့”

“မင်းကလဲ ဒီခေတ်ကြီးမှာ ဒါတွေ မလိုပါဘူး၊ ခု မင်းတို့ ၂ ယောက် အဆင်ပြေရင် ပီးတာဘဲ”

“နေအုံး နေအုံး၊ ကိုဂျင် အပျိုစစ်စစ် ဘဲရှာပါကွာ၊ ဒီမှာ ရှာလို့မရရင် မြန်မာပြည် ပြန်ယူကွာ”

“အဘ မြန်မာပြည်ပြန်ယူလဲ အပျိုစစ် ရမယ်လို့ ဘယ်သူအာမခံမလဲ၊ အဘ အာမခံမလား”

“ခုကောင်မလေးက မင်းကိုယူခိုင်းနေလို့လား”

“မယူခိုင်းဘူး ကိုထွန်း၊ ဒီလိုဘဲ သူကျနော့်ဆီ လာအိပ်လိုက်၊ ကျနော် သူ့ဆီသွားအိပ်လိုက်နဲ့၊ ကြာရင် သံယောဇဉ်ပိုဖြစ်သွားမှာ”

“ရော့ ဒီမှာ နောက်တခွက် ချကွာ”

“လုပ်မနေနဲ့၊ မယူခိုင်းရင်လဲ ဒီတိုင်းဘဲနေပေါ့၊ အခြေအနေကြည့်ပေါ့၊ မင်းရီးစားဟောင်းကိုတော့ ဖြတ်ရမှာဘဲ၊ အဆင်မှမပြေတဲ့ဟာ၊ နောက်ကိစ္စ နောက်ရှင်း၊ မင်းလူပျိုဘဲ၊ ဘာအရေးလဲ”

“ဟုတ်တယ်၊ ဒီတိုင်းနေကွာ၊ အခြေအနေစောင့်ကြည့်၊ ကိုယ့်လက်ထဲ ရောက်ပြီး သူမဖေါက်ပြန်ရင်ပီးတာဘဲ၊ အဘပြောသလို မြန်မာပြည် ပြန်ယူပြီး ဒီရောက်မှ ဖေါက်ပြန်နေရင် ပြသနာ”

“အော် အကို၊ အဲဒီ အကိုသွားတွေ့တဲ့ ဂျနီဖာသူငယ်ချင်းကိုလဲ သူ့ယောက်ကျားက မြန်မာပြည်ပြန်ပြီး ယူလာတာမို့လား”

“အေး၊ ငါ့ယောက်ခမ သူငယ်ချင်းရဲ့ ချေွးမလေ၊ ကောင်မလေးက ချောချော သွက်သွက်လေးနော် မဆိုးဘူး”

“ဟုတ်တယ်အကို၊ အဲဒီနေ့ကအကို့ကို ဆက်ဆံတာ ကျနော်တောင်တမျိုးထင်တယ်၊ အဲဒီညက အကိုတို့ ရုပ်ရှင်သွားပြီး ဘာဖြစ်ကြသေးလဲ”

“ဂျီးမှဘဲ၊ ဘာဖြစ်ရမှာလဲဟ၊ ရုပ်ရှင်သွားပြပြီး အိမ်ပြန်ပို့လိုက်တာပေါ့၊ မင်းတို့နဲ့ မသွားချင်တာက မင်းကိုအကွက်ထွင်ပေးတာ၊ ဒါတောင် မင်းမရိပ်မိဘူးလား”

“သိပါတယ် အကိုရ၊ သေချာပြောပြပါအုံး အကိုနဲ့ သူဘယ်လို ဘယ်လိုကနေ သူ့ကို ဒီလို သွားတွေ့ဖြစ်တာလဲ”

“ဒီလို၊ ဟိုတခါသူတို့ မင်္ဂလာဆောင် ငါတို့သွားပြီး မိတ်ဆွေဖြစ်ခဲ့တာ၊ ပြီးတော့ သူက ကွန်ပြူတာ ဝယ်ချင်တယ်ဆိုလို့ အကူအညီတောင်းရာကနေ မိတ်ဆွေဖြစ်ပြီး သူ သူ့သူငယ်ချင်းဆီ လာလည်မယ်ဆိုလို့၊ ငါက သူ ဘိုဆိုင်တွေ မစားဘူးသေးဘူး၊ ရုပ်ရှင်လဲ မကြည့်ဘူးသေးဘူးဆိုလို့ ဆပ်ဆော့ပြီး ခေါ်ရာကနေ တွေ့ဖြစ်တာ၊ သူ့သူငယ်ချင်းလဲ ပါမယ်ဆိုတော့ အတော်ဘဲ မင်းနဲ့မိတ်ဆက်ပေးရင်ကောင်းမယ်၊ ငါတို့လဲ အဖေါ်ရတာဘဲ ဆိုပြီး မင်းကို ခေါ်သွားတာ”

“အဲ့လိုလား ကျနော့် စိတ်ထင် အကိုက အဲဒီကောင်မလေးကို စိတ်ဝင်စားနေတယ်ထင်လို့”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ကောင်မလေးက စိတ်ဝင်စားစရာတော့ ကောင်းသားနော် ဟေ့ကောင်၊ မင်းတွေ့တယ်မှုတ်လား သူ့ပုံစံ”

“အင်း မိတော့ တော်တော်မိတယ်၊ ခု မြန်မာမော်ဒယ်ဂဲလ်တွေလို ပုံမျိုး”

“မဖြစ်ပါဘူးကွာ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အေးအေးနေတာဘဲ ကောင်းပါတယ်၊ တော်ကြာသွားစလို့ အကုန်ရှော့လိုက်ကုန်မယ်၊ ဒါကြောင့် ငါနောက်ပိုင်း သူ့နဲ့ကို အဆက်အသွယ်မလုပ်တော့တာ၊ သူ့ကွန်ပြူတာ ဝယ်တဲ့ ကိစ္စလဲ ပြီးပြီဆိုတော့ ဆက်သွယ်ဘို့ အကြောင်းလဲ မရှိတော့ဘူး”

“အပျော်ပေါ့ ဘာဖြစ်လဲ ဆက်လုပ်တာမဟုတ်ဘူး”

“အာ မလုပ်နဲ့ အဘ၊ မဖြစ်ဘူး၊ ဒါမျိုးက စိတ်ကူးယဉ်လို့ဘဲကောင်းတာ တကယ်လုပ်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ အဘသိပါတယ်၊ နောက်က ပြသနာတွေ တသီတတန်းကြီး ဆိုတာ”

“ဟေ့ ဟေ့ အဲဒါက ကြာပြီ၊ အဲဒီတုန်းက ကောင်မလေးက ငါ့ကိုလာစလို့ ဖြစ်ခဲ့တာ၊ အမလေး တော်တော်ရှင်းလိုက်ရတယ်၊ ငါတို့လင်မယားတောင် ကွဲမလို့”

“ဟား ဟား ဟား ဟား ဒါနဲ့များ အဘက ကျနော့်ကို လာမြှောက်နေသေးတယ်”

“မင်းက စာရေးဆရာလေကွာ လူလည်၊ ငါ့တို့ထက်စာရင် ပိုလည်လည်ဝယ်ဝယ်ရှိတော့ မင်းဖာသာမင်း ပြသနာ ရှင်းတတ်မှာပေါ့”

“ဘယ်ကလာ စာရေးဆရာ ရမှာလဲ၊ ကျနော်က ပေါက်တတ်ကရ အပျော်ရှောက်ရေးနေတာ၊ ဒီကိစ္စက ဘယ်လိုလည်လည် မရဘူး အဘရေ၊ စမိရင် ရှုတ်မှာကတော့ ရှုတ်မှာဘဲ အနှေးနဲ့ အမြန်၊ ဝေးဝေးနေတာဘဲ ကောင်းပါတယ်”

“ဒါပေမဲ့ မင်းနဲနဲတော့ ရောဂါတက်သွားတယ်မို့လား၊ မလိမ်နဲ့ သတ္တိရှိရှိ ဝန်ခံ”

“စိတ်ကူးယဉ် လူကြီးရောဂါပေါ့ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ ချမယ် လက်ကျန် အကုန်မျှထည့်လိုက်မယ်၊ ဒါနဲ့ ဟိုကို သွားအုံးမလား၊ ဒါကုန်ရင်”

“မသွားလို့ဖြစ်မလား၊ ဒီကိုသွားချင်လို့ ဒီလိုလူစုတဲ့ဟာ၊ နောက်ဆို ငါတို့လဲ ဘိပျောက်မဲ့ကိန်း၊ ကိုဂျင့် ကောင်မလေး ဒီမှာလာနေရင်”

“မပျောက်ပါဘူး အဘကလဲ ဂျနီဖာက နားလည်မှု့ရှိပါတယ်၊ ဒီနေ့တောင် သူ့ကိုပါခေါ်မလို့၊ အဘတို့ကို အကြောင်းစုံ မပြောရသေးလို့”

“မင်းကလဲ ဘယ်လောက်ဘဲ နားလည်လည်ပေါ့၊ ငါ့တို့အကြောင်းတွေ လူသိသွားရင် ဘယ်ကောင်းမလဲဟ၊ ဟိုကောင်ပြောတဲ့ လူကြီးရောဂါလေကွာ ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ဒါဆို ခင်ဗျားလဲ လူကြီးရောဂါအကြောင်း ဇတ်လမ်းလေး တပုဒ်လောက် ရေးဗျာ၊ မရေးတာ ကြာပြီဘဲ၊ အပျင်းပြေဖတ်ရတာပေါ့”

“လာမြှောက်နေပြန်ပြီ၊ ကျနော်က နဂိုကတည်းက ရေးဘို့စဉ်းစားနေတာ၊ ရောဂါ စရကတည်းက ဟား ဟား ဟား ဟား၊ ဖေါက်ပြန်ရေး ဇတ်လမ်းကြီး ဖြစ်မှာမို့ စဉ်းစားနေတာ”

“ဟေ့ ဟေ့ ဒါမျိုးက ဖေါက်ပြန်ရေးဖြစ်မှ ဖတ်လို့ကောင်းမှာ”

“မှုတ်ဘူးလေဗျာ တော်ကြာ တခြားလူတွေ အတုလိုက်ယူနေမှ”

“ဟေ့ ဟေ့ ဖေါက်ပြန်တာ မကောင်းဘူးဆိုတာ ခလေးကအစသိတယ်၊ ဘယ်သူမှ အတုမယူဘူး၊ ယူချင်တိုင်းလဲ ယူလို့မရဘူ၊ လူတိုင်းလဲ ဖေါက်ပြန်နေတာမဟုတ်ဘူး၊ ဖေါက်ချင်တဲ့သူက မင်းမပြောလဲ ဖေါက်မှာဘဲ၊ ဟေ့ကောင်တွေ ငါပြောတာ မဟုတ်ဘူးလား၊ ဒီကောင့်ကို ရေးခိုင်းကွာ”

“ဟုတ်တယ် ရေးဗျာ၊ အကိုရေးပြီးရင် ကျနော်တို့ အဖွဲ့လုံး အကို့ ကို စပယ်ရှယ်ခန်းအတွက် ဒကာခံမယ် ဟုတ်တယ်မို့လား”

“အေး ခံမယ်ကွာ၊ မင်းသာပီးအောင်ရေး”

“ဟေ့ ဟေ့ တခါတည်းကို မင်းတို့ ၃ ယောက် မျှခံလို့မရဘူး၊ တယောက်တခါ၊ ငါ ၃ ခါဝင်မယ်၊ အဲဒါဆို ရေးမယ်”

“ခံမယ်ဗျာ”

“ချမယ်ကွာ ဒါဆို ရေးမယ်၊ ချကွာ ဒါကုန်ရင် သွားမယ် ဘယ်သူကားမောင်းမလဲ”

“ကျနော်မောင်းမယ်”

ဒါနဲ့ဘဲ နောက်နေ့ အမူးပြေတော့ ကွန်ပြူတာရှေ့ထိုင်ရင်း စာ စရိုက်မိတယ်။

လူကြီးရောဂါ

တစ်။

မီးကိုစတွေ့တာကတော့ မထူးဆန်း။ သာမန် ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် သဘောမျိုး။ . . . . .

ဟုတ်ကဲ့။ အစကနေဘဲ ပြန်ဖတ်ကြည့်ကြပါတော့ ခင်ဗျာ။

နားပါအုံးမယ်။

မောင်ဇော်ဦး

ဂျူလိုင်၊ ၂၀၁၂။


ပြီးပါပြီ



လူကြီးရောဂါ အပိုင်း ( ၃ )

လူကြီးရောဂါ အပိုင်း ( ၃ )

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

အခန်း ( ၁၆ )

မကိုင်၊ မက်ဆေ့စ်ထဲဝင်သွားတယ်၊ ဖုံးချပြီးထပ်နှိပ်တယ်၊ မကိုင်၊ နောက်တခါထပ်နှိပ်တော့မှ အိပ်ချင်မူးတူးအသံကြီးနဲ့ ကိုယ့်ကောင်က ထူးတယ်

“ဟဲလို”

“ဟေ့ကောင် ထ ထ၊ မိုးမီးလောင်နေပြီ”

ကမန်းကတန်းနဲ့ နောက်ကကျားလိုက်သလို လေသံနဲ့ပြောလိုက်တော့ ကိုယ့်ကောင် မျက်လုံး နဲနဲကျယ်သွားပုံရတယ်။

“ဘာ ဘာ ဖြစ်လို့လဲ . . . အကိုလား”

“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ၊ အဲဒါမင်းကိုမေးရမှာ၊ မင်းတို့ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ”

“အင် ကျနော် ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“မင်း နဲ့ ဂျနီဖာလေကွာ”

“အော် . . . အင်း ဟုတ်တယ်၊ အမူးလွန်သွားတာ”

“ကောင်မလေး အိမ်ပြန်မအိပ်ဘူးဆို”

“အင်း . . ကျနော့်အခန်းမှာဘဲ အိပ်လိုက်တယ်၊ ကျနော်လဲ မမောင်းနိုင်တော့ဘူး၊ အိမ်တောင် မနဲရောက်အောင်မောင်းလာရတယ်၊ တော်သေးတယ်နီးလို့”

“မင်းတို့ဘာဖြစ်ကြသေးလဲ”

“ဘာမှမဖြစ်ဘူးထင်တာဘဲ၊ ကျနော်လဲ သေချာမမှတ်မိတော့ဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ပြောစမ်းကွာ အစကနေ”

“သူနဲ့ကျနော် အဲ့ဒီရောက်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ ဘီယာသောက်ပြီး သီချင်းနားထောင်တယ်၊ အဲဒီမှာ အကိုရာ သီချင်းက မြူးတော့ ကတဲ့သူက ထွက်ကကြ နဲ့ ကျနော်တို့လဲ တဖြေးဖြေး ဘီယာကနေ အပျော်လွန်ပြီး အရက်ပြင်းတွေပါ ချကုန်ရော၊ ချတာမှ တခွက်ပြီးတခွက်၊ ချလိုက် ထွက်ကလိုက် နဲ့ ကျနော်လဲ ဘာမှမသိတော့ဘူး၊ သူလဲ တော်တော်မူးသွားတယ်”

“အဲ့ဒါပြီးတော့ရော”

“နောက်ဆုံးဆိုင်ပိတ်မှထွက်လာတာ၊ အိမ်ဘယ်လိုရောက်လာမှန်းကိုတောင် သေချာမသိဘူး”

“ဘာဖြစ်သွားကြသေးလဲ”

“အဲဒါ ကျနော်လဲ စဉ်းစားနေတာအကိုရ၊ လုံးလုံးကို မမှတ်မိတော့တာ”

“အဲဒီလောက်တောင်ဆိုးသွားလို့လား”

“ဆိုးချက်ကတော့ အကိုရာ၊ တခါမှ အဲလောက်မလွတ်ဘူးဘူး၊ အရက်လဲ မျိုးစုံနေတာဘဲ၊ တမျိုးပြီး တမျိုး၊ ဘားမှာတမျိုးပြီးတမျိုးလက်ညိုးထိုးပြီး ချတာ”

“ဟုတ်ရဲ့လား မင်းဟာက၊ မမှတ်မိတာသေချာလို့လား”

“တကယ်ပါအကိုရာ ဒီလူနဲ့ဒီလူ ကျနော်လိမ်မလား၊ ကျနော်တကယ်မမှတ်မိတာ၊ ကျနော်မှတ်မိတာ အဲဒီမှာ တော်တော်ရင်းနှီးသွားတယ်၊ တယောက်နဲ့ တယောက် နမ်းကြတဲ့ အထိတွေ ဘာတွေတောင် ဖြစ်ကုန်တာ၊ ပြီးတော့ အိမ်ရောက်လာတယ်၊ နေအုံး နေအုံး၊ ကျနော့်အိပ်ယာပေါ်ရောက်သွားတယ် အဲဒါကျနော်သိသလိုလိုဘဲ၊ မသေချာဘူး၊ နောက်တော့ ဘာတွေဖြစ်မှန်းကိုမသိတော့တာ”

“မင်းနိုးလာတော့သူကဘယ်မှာလဲ”

“သူအရင်နိုးတာ၊ ကျနော့်ကို သူလာနိုးမှ နိုးတာ၊ အဲ ထူးဆန်းတာက နိုးတော့ကျနော့် ကိုယ်ပေါ်မှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးဘဲရှိတာ”

“ဟေ၊ သူကရော”

“မသိဘူး အကိုရ၊ သူကျနော့်ကိုလာနှိုးတော့ မနေ့ကအတိုင်း ဝတ်ထားတာဘဲ”

“မင်းကိုမင်း မစစ်ကြည့်ဘူးလား”

“ကျနော်က ဘာကိုစစ်ကြည့်ရမှာလဲ”

“ဖင်တွေဘာတွေများ ကျိမ်းနေသလားလို့ပေါ့ဟ”

“ဟာ . . အကိုကလဲ”

“ဒီလောက်တောင် လွတ်မှတော့ မင်းကို ဟိုက ဖင်ချသွားရင်ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ”

“သူကမိန်းခလေးလေ ဘယ်လိုချမလဲ”

“မင်းက ခုမှတွေ့ဘူးတဲ့ဟာ၊ မိန်းမအစစ် ဟုတ်မဟုတ် မင်းဘယ်လိုသိမလဲ”

“အကိုကလဲ လာနောက်နေပြန်ပြီ”

“ငါအကောင်းပြောတာ”

“မိန်းမတော့ မိန်းမအစစ်ပါဘဲ အကိုရာ၊ အဲဒါတော့ သေချာပါတယ်”

“မင်းက ကိုင်ကြည့်လို့လား”

“အဲဒီမှာ သူနဲ့ ကျနော်ကတယ်၊ သူ့ကို ဖက်တယ်၊ ကိုင်တယ်၊ နမ်းတယ်၊ ဟုတ်ပါတယ် သေချာပါတယ်၊ မိန်းမအစစ်ပါ၊ အာ . . အကိုကလဲ လာစားနေပြန်ပြီ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား . . မင်းဟာမှာရော သဲလွန်စမကျန်ဘူးလား”

“ဘယ်ဟာလဲ”

“ဘယ်ဟာရမှာလဲ မင်းငေါက်တောက်မှာပေါ့ဟ၊ ဂျီးမှဘဲ”

“မကျန်ဘူးအကိုရ၊ အဲဒါကြောင့် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ ကျနော်ပြောရဲတာ၊ ဒါမှမဟုတ် ရေတွေဘာတွေများ ဆေးပြီး အတွင်းခံပြန်ဝတ်ပြီး အိပ်တာများလား”

“ဖြစ်နိုင်တယ်”

“မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်တယ်အကို၊ ဒီလောက်မူးနေတာ”

“မင်းကလဲ တခါတလေ လူကရှော့ဖြစ်သွားပြီး ဘာမှမမှတ်မိတော့တာ၊ လုပ်တာကိုင်တာကတော့ အကောင်းလိုဘဲ ကိုယ့်လူ၊ မင်းလဲ ဒါမျိုးဖြစ်သွားတာ လားမသိဘူး”

“ဖြစ်တတ်လို့လား”

“အဲဒါမျိုးဖြစ်တဲ့ ရုပ်ရှင်တောင်ရှိတယ်လေကွာ၊ အကုန်ရောကုန်ပြီး ဘာမှမမှတ်မိဘဲ၊ နောက်မှ တဖြေးဖြေးဘာလုပ်ခဲ့လဲ ဆိုတာ ပြန်ရှာရတဲ့အကြောင်း၊ ဟာသကားလေကွာ”

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ကျနော်ကြည့်ဘူးတယ်”

“အေး မင်းလဲ အဲဒါမျိုးဖြစ်သွားတာဆိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်တယ်”

“ဖြစ်နိုင် မဖြစ်နိုင်ထားပါ၊ ခု မင်းနဲ့ သူနဲ့ ရှေ့ ဆက်သွားမှာလား၊ ဇာတ်လမ်းပြီးပလား”

“မပြီးသေးဘူးအကိုရ၊ ခု သူနဲ့ ကျနော် သူငယ်ချင်းဖြစ်သွားပြီ”

“ကောင်းတာပေါ့၊ ဒါဆိုသူ့ကိုမေးကြည့်ပေါ့၊ ဘာတွေဖြစ်ကုန်လဲဆိုတာ”

“မနက်က မေးမလို့ဘဲ၊ လူက ခေါင်းတွေကိုက် သူလဲ ခေါင်းကိုက်တယ်ပြောတော့ ဘာမှ စကားကောင်းကောင်းမပြောဖြစ်ဘူး၊ ကျနော်လဲ သူ့ကို အိမ်ပြန်ပို့ပြီး ပြန်ခဲ့တာ”

“ကောင်းတယ်ကွာ ကောင်းတယ်၊ အော်ဒါနဲ့ ခု သူ အေပရယ်လ်ကို ရထားနဲ့ ပြန်လိုက်ပို့နေတယ်၊ ကားမမောင်းနိုင်လို့တဲ့ အဲဒါသိလား”

“ဟင်အင်း”

“ရထားနဲ့ဘဲ ပြန်လာမယ်၊ မင်းသူ့ဆီဖုန်းဆက်ပြီး ဘူတာမှလာကြိုရမလား ဘာလား မေးလိုက်ပေါ့”

“အင်း အင်း မေးလိုက်မယ်”

“ဟေ့ ဟေ့ ငါပြောတယ်လို့ မပြောနဲ့၊ မင်းဖာသာမင်း သူ့ကို သတိရလို့ ဆက်တယ်ပြော”

“သိပါတယ်အကိုရ၊ ဒါပေမဲ့ ခုထိ ကျနော်ခေါင်းထဲကမကြည်သေးဘူး၊ သွားကြိုပြီးလဲ ငေါင်တောင်တောင်ဖြစ်နေမှာ”

“အေး ဟိုကလဲ မင်းနဲ့ အတူတူဘဲနေမှာပေါ့၊ အဲဒါ သံပုရာသီးတွေပါ ဝယ်သွားပြီး နားထဲ တယောက်တလှည့် ညှစ်ထည့်ကြပေါ့၊ ဂျီးမှဘဲ၊ အိုကေ အိုကေ ဒါဘဲ မင်းဟာမင်းကြည့်လုပ်”

“အင်း အင်း ဒါဘဲလေ အကို”

ဝှုး မောတယ်၊ မီးနဲ့ ရင်မောရတာကတမျိုး၊ ဒီကောင်ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ပြောရတာ မောတာကတမျိုး၊ ငါ့နဲ့နော်။

............................................................................................................................

အခန်း ( ၁၇ )

မနက်အစောကြီး ရုံးရောက်ကတည်းက မီးကိုဖုံးခေါ်ချင်ပေမဲ့ သူ့ယောက်ကျားက ၁၀ နာရီကျော်မှ အိမ်ကထွက်တာမို့ခေါ်လို့မဖြစ်သေး၊ ဒါနဲ့ ၁၀ နာရီကျော်သွားပေမဲ့ ဘယ်လောက်ကျော်မှသွားတယ်ဆိုတာ အတိအကျမသိ၊ ၁၀ နာရီခွဲလောက်ဆို ရကောင်းပါရဲ့၊ စောင့်လက်စနဲ့ မထူးဘူး၊ ၁၀ နာရီခွဲမှ ခေါ်တော့မယ်လို့ စဉ်းစားနေတုန်း ဗြုံးဆို မီးဆီကဖုန်းဝင်လာပါရော

“မီး”

“ဦးကလဲ ဖုန်းခေါ်မယ်ဆိုပြီး ခေါ်လဲမခေါ်ဘူး”

“ခေါ်ချင်နေတာကြာပြီဟ၊ ညီးလူကဘယ်အချိန်အိမ်ကထွက်မှန်းမသိလို့ ၁၀ နာရီခွဲလောက်မှခေါ်မလို့”

“သူက များသောအားဖြင့် ၁၅ လောက်ဆိုထွက်ပြီ၊ မသကာ ၂၀ ပေါ့”

“အင်း . . ဘယ်လိုလဲ ညီး အားလုံးအဆင်ပြေလား”

“ပြေပါတယ်၊ သူကတော့ မေးတယ်၊ ဂျနီဖာက ဘာဖြစ်တာလဲတဲ့၊ သိဘူးလို့ မနက်အိပ်ယာထကတည်းက ခေါင်းကိုက်နေတယ်လို့ပြောတာဘဲလို့”

“ဒါဘဲလား”

“နောက်တော့ ဘယ်တွေရောက်လဲပေါ့”

“ဒီတော့ ဘာပြောလိုက်လဲ”

“ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ဖြစ်တယ်လို့ဘဲပြောလိုက်တယ်”

“ဘယ်သူနဲ့သွားလဲလို့မမေးဘူးလား”

“မေးပါဘူး၊ မေးလဲ ဦးနဲ့သွားတယ်လို့ ပြောလို့ဖြစ်မလား၊ တော်သေးတယ်၊ မမေးတော့ မလိမ်ရတော့ဘူးပေါ့”

“တော်သေးတာပေါ့၊ အားလုံးအဆင်ပြေလို့”

“အင်း”

“နောက်တခါတွေ့အုံးမလား”

“မလွယ်ဘူးလေ ဦးကလဲ၊ ခန ခန ဘယ်လိုလာမလဲ”

“ဒီတခါ ငါလာမှာပေါ့”

“တကယ်လား”

“အင်းပေါ့ဟ၊ မနက်ဖြန်လာ မလားမလို့”

“အယ် ချက်ခြင်းကြီး . . ဦးကလဲ ဟိုနေ့ကမှ တွေ့ပြီးတဲ့ဟာ”

“မနေ့ကလဲ မတွေ့ရ၊ ဒီနေ့လဲမတွေ့ရ၊ ၂ ရက်တောင်ရှိပြီ”

“ကြည့် ကဲတာ ကဲတာ တခါတည်း ရွကိုရွတယ်”

“ချစ်စ၊ ခင်စဆို ဒီလိုပေါ့”

“ပြောပြန်ပြီ၊ မကြားရဲပါဘူးဆို”

“မီးကလဲ မကြားရဲစရာဘာရှိလဲ ချစ်တာ ချစ်တာပေါ့”

“ဒါပေမဲ့ မီးတို့က လူလွတ်တွေမှမဟုတ်တော့တဲ့ဟာကို၊ အဲဒါကြီး ပြောနေလို့ ဘယ်ကောင်းမလဲ”

“မကောင်းပေမဲ့ ခု ကောင်းပြီးသွားပြီ၊ ဘာမှပြောင်းလို့မရတော့ဘူး၊ မျှားနတ်မောင်ကြီးက မှတ်ပုံတင်မစစ်ဘဲ ပြစ်ထည့်လိုက်ပြီ၊ ဒီတော့ ရှေ့ဆက်ကောင်းရုံဘဲ”

“ဦးကတော့လေ အပြောကတော့တကယ်ကောင်း”

“အပြောတင်မဟုတ်ပါဘူး၊ အလုပ်လဲ ကောင်းပါတယ် ဟုတ်တယ်မှုတ်လား”

“ကောင်းပါတယ်ရှင့် ကောင်းပါတယ်၊ ကောင်းလွန်းလို့ ဒီမှာ ခုထိလွမ်းနေတုန်း”

“ဒါကြောင့် မနက်ဖြန်လာတွေ့မယ်ပြောတာပေါ့၊ ဒီမှာလဲ မနေနိုင်တော့ဘူး”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မီးနဲ့ ဦးကတော့ ဟုတ်နေပါပြီ”

“တွေ့မယ်မှုတ်လား”

“ဘယ်လိုတွေ့မှာလဲ ဦးပြောလေ”

“မနက်ဖြန် ရုံးမတက်ဘဲ ခွင့်ယူပြီး လာခဲ့မယ်၊ ညီးက သူအိမ်ကထွက်သွားတာနဲ့ ထွက်လာပေါ့”

“ဘယ်သွားမှာလဲ”

“ဒီတခါ တနေရာဘဲသွားမယ်၊ ပြီးတော့ အဲဒီမှာ တနေ့လုံးနေမယ်”

“ဘယ်မှာလဲ”

“ဟိုတယ်”

“အိုး . . . ဦး . . . တကယ်ကြီးလား”

“အင်း . . အခန်းထဲကကိုမထွက်ဘဲ တနေ့လုံးနေမှာ”

“အမလေး . . ဦးနဲ့ အဲလိုနေရမှာ ကြောက်လာပြီ”

“အမယ် အမယ် မကြောက်ပါဘူးနော်၊ နောက်တော့ ညီးဘဲ လက်ကမလွှတ်တော့တဲ့ဟာ”

“ဦး လျှောက်မပြောနဲ့”

“အမယ် အမယ် တကယ်မလုပ်တာကျနေတာဘဲ”

“ဦးဘဲ အတင်းကြီး လုပ်ခိုင်းတဲ့ဟာ”

“အင်းပေါ့ဟ၊ တဖက်သတ်ချည်းဘယ်ကောင်းမလဲ၊ ၂ ဖက်စလုံ ဘက်ညီမှပေါ့ဟ”

“အဲဒါကိုကြောက်တာ”

“အင်းပါ အင်းပါ ဒီတခါ ဘာမှမလုပ်ခိုင်းတော့ဘူး၊ တနေ့လုံးအချိန်ရှိတယ်၊ ညီးဟာညီး အနားကပ်လာတာကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်ထိုင်စောင့်မယ်”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးကလေ ဉာဏ်ချည်းဘဲ၊ သူများကိုမကပ် ကပ်အောင်အမျိုးမျိုးလုပ်အုံးမယ်မှုတ်လား”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ လုပ်ရမှာပေါ့၊ ကဲ ညီးလိပ်စာ ငါ့ကိုပြောအုံး၊ ညီးနဲ့ နီးနီးနားနား ဟိုတယ် ရှာထားလိုက်မယ်၊ ညနေ ရုံးကပြန်မှ ဆက်ပြောမယ်”

“အင်း မီးလိပ်စာက . . . . . . . .”

အိမ်ရောက်ရောက်ချင်းဘဲ ကွန်ပြူတာဖွင့်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ မီးကရှိနေတယ်၊ ကွန်တက်လစ်ထဲက တခုတည်းသော သူ့အိုင်ဒီက စိမ်းနေတာကိုး။ ဒါနဲ့လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ ချက်ခြင်းဘဲ လက်ခံလိုက်တယ်။

“ခုဘဲပြန်ရောက်တာ”

“အမယ် ဦးက ရုံးသွားတာ ရှိုးနဲ့မိုးနဲ့”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ မိုက်လား၊ ကြိုက်လား၊ ခိုက်လား”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မိုက်တယ်၊ ကြိုက်တယ်၊ ခိုက်တယ်”

“ဒါဆို ချစ်လား”

“အင်း ချစ်တယ်”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ အဲလို ချစ်တယ်လို့ ရဲရဲပြောစမ်းပါ၊ နားထောင်ရတာ ဘယ်လောက်အရသာ ရှိလဲ”

“ပြောချင်တာပေါ့ဦးရယ်၊ မီးလဲ ဦးနဲ့တွေ့မှ ချစ်တတ်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ပြောရတာ မီးရင်ထဲကမကောင်းဘူး”

“အာ တခြားဟာ မေ့ထားလိုက်ပါ၊ ခု ညီးနဲ့ငါတွေ့ရင် ညီးနဲ့ငါဘဲရှိတယ်၊ တခြားဘာမှမရှိဘူး”

“မီး ခုနေ အပျိုပြန်ဖြစ်ရင် အရမ်းကောင်းမှာ”

“ခုလဲ အပျိုလေးအတိုင်းပါဘဲ”

“ဦးကလဲ၊ မီးပြောတာက အပျိုလေးပြန်ဖြစ်တော့ ဦးကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်လို့ရတာပေါ့”

“ခုလဲ ချစ်လို့ရတာဘဲဟာ အဲ့ဒါတွေမစဉ်းစားပါနဲ့ဆို”

“မစဉ်းစားပါဘူး၊ မစဉ်းစားလို့ဘဲ မိုက်တာပေါ့၊ အဲဒါဦးကိုချစ်လို့ သိလား၊ ချစ်တော့ ဘာမှမမြင်တော့ဘူး၊ မီးကအရူး”

“ကိုယ့်ကိုကိုယ်ရူးမှန်းသိတဲ့သူကမရူးဘူးတဲ့၊ မီးလဲမရူးဘူး၊ ဦးလဲမရူးဘူး၊ ဦးလဲ မီးကိုချစ်တာဘဲဟာ၊ ဦးကပိုဆိုးသေး၊ အသက်ကလဲကြီး၊ ပိုပြီး အသိရှိရမဲ့ဟာ မရှိဘဲ ပိုမိုက်တာ၊ ကဲ ကဲ ဒါတွေထားပါ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မှားမှန်းသိနေကြတာဘဲဟာ၊ ပြင်မှ မပြင်နိုင်တာ၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ၊ မဟုတ်ဘူးလား”

“အင်း ဟုတ်တယ်နော်၊ မီးတို့က စိတ်ပျော့တယ်”

“မပျော့ပါဘူးဟ၊ မာတယ်လုပ်စမ်းပါ၊ ဒါမျိုးကစိတ်မာမှ ဖြစ်မှာ”

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်၊ သူ့ဟာသူချစ်သွားတာ၊ ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး၊ ချစ်တာကို မချစ်အောင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲနော့”

“အေးပေါ့ဟ အဲ့လိုအမြင်မှန်ရစမ်းပါ၊ ချစ်လို့ဇွတ်တိုးပြီးမှတော့ နောက်ပြန်ဆုတ်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ”

“မီးကလဲ မဆုတ်ချင်ပါဘူး၊ အစကတည်းက ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ဦးကိုချစ်ခဲ့တဲ့ဟာ”

“ဒါများ ချစ်တယ်ဆိုတာမကြားရဲဘူးလေး ဘာလေး”

“ခစ် ခစ် အဲဒါက မီးရူးတာ၊ မီးတို့တယောက်နဲ့ တယောက် ချစ်တယ်မပြောဘဲ ချစ်ရင် ကောင်းမယ်ဆိုပြီး စိတ်ကူးနဲ့ ရူးတာ”

“ချစ်တယ် မပြောဘဲ ချစ်တော့ တလွဲတွေဖြစ်ကုန်မှာပေါ့ဟ”

“ဘယ်လိုတလွဲတွေလဲ”

“ဒါတောင်မသိဘူးလား၊ ငါကလဲ ဒီကောင်မလေး ရွပိုးထပြီး လာလုပ်တယ်၊ ညီးကလဲ ဒီလူကြီး ရွပိုးထပြီး ငါ့လာဖေါက်ပြန်တယ် ယုံထင်ကြောင်ထင်နဲ့ ဖြစ်ကုန်မှာပေါ့”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မီးက အဲ့လိုမထင်ပါဘူးနော်၊ ဦးဘဲ မီးကိုထင်မှာ”

“ငါကတော့ အဲ့လိုမထင်ပါဘူး၊ ညီးက အဲလိုထင်နေတယ် လို့ငါကထင်တာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးပြောမှ အကုန်ရှုတ်ကုန်ပြီ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား . .အော် . . ဟိုတယ်ရပြီ သိလား”

“ဘယ်နားမှာလဲ”

“ညီးအိမ်နဲ့ သိပ်တော့မဝေးဘူး၊ ၁၀ မိနစ်လောက်တော့ မောင်းရမှာပေါ့၊ Ramada Inn တဲ့၊ သိလား”

“မသိဘူး အဲ . . သိလား မသိလား မသိဘူး၊ မီး မှအပြင်သိပ်မရောက်တာ”

“မနက်ဖြန် ၁၀ နာရီခွဲလောက် ညီးကိုအိမ်မှာလာခေါ်မယ်၊ ဖြစ်တယ်မို့လား၊ ငါက အစောကြီးဒီရောက်မှာ၊ မနက် ၇ နာရီလောက်ကတည်းကအိမ်ကထွက်လာမှာ ဆိုတော့”

“အင်း သူထွက်သွားပြီးရင် ဦးဆီဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်လေ၊ ဒီတော့ လာခေါ်ပေါ့”

“အင်း . . . ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”

“ဘာ လူကိုကြည့်ပြီး အူမြူးနေတာလဲ၊ လူကြီးကိုက မသိရင်ခက်မယ် ဟွန်း”

“သိရင်ပြီးတာဘဲ၊ ဒီတခေါက်တွေ့ရင်တော့ ညီးကိုလား ပြောင်းဖူးစားသလို စားလိုက်အုံးမယ်”

“ဘာလဲပြောင်းဖူးစားသလိုဆိုတာ”

“မသိဘူးလား၊ ရင်သိမ့်တုန်စာရေးဆရာကြီး ဆွေလှိုင်ဦး ရေးဘူးတယ်လေ”

“မဖတ်ဘူးပါဘူး၊ သူကဘယ်လိုရေးလို့လဲ”

“ပြောင်းဖူးကို စကားဝှက်နဲ့ရေးတာ”

“ဘယ်လိုလဲဆို”

“ဇတ်လမ်းထဲမှာ ဇတ်လိုက်ဘခက်က တောထဲမှာ အစာသွားရှာတော့ ပြောင်းဖူးတွေရလာပါရော၊ အိပ်နဲ့ထည့်လာတော့ မင်းသမီးက ဘာတွေလဲတဲ့၊ ဒီတော့ သူက စကားဝှက်နဲ့ ပြောတာ ဘာတဲ့ သူ့အဝတ်ကိုချွတ်၊ သူ့အမွေးကိုဖြဲ၊ သူ့အစေ့ကိုကိုက် တဲ့ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး၊ ငါလဲနင့်ကိုတွေ့ရင် ပြောင်းဖူးလိုစားမှာ”

“အိုး . . ဦးးးးး ညစ်စုတ်၊ သွားးးး”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

............................................................................................................

အခန်း ( ၁၈ )

စောစောရောက်တာနဲ့ ဟိုတယ်ခန်း အရင်သွားယူလိုက်တယ်၊ ထုံးစံက ၁၁ နာရီကျော်မှ အခန်းပေးတယ်ဆိုပေမဲ့ ဖုန်းနဲ့ ဘွတ်ကင်လုပ်ကတည်းက ၁၀ နာရီမှာ ဝင်မယ်ပြောထားတာမို့ ဘာမှမပြောတော့။ အခန်းရပြီးတဲ့နောက် အခန်းထဲ သောက်ရေဘူးတွေရယ်၊ စားဘို့ အသင့်လှီးပြီးသား အသီးပေါင်းစုံကို ဘူးနဲ့ထည့်ထားတာတွေ ဝယ်လာတာကို ဝင်ထားလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မီးကိုခေါ်ဘို့ ထွက်လာခဲ့တယ်၊

အချိန်ကြည့်လိုက်တော့ နဲနဲစောသေးတာနဲ့ ဘယ်မှာအချိန်ဖြုန်းရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရင်း ရှေ့မှာ Walmart စတိုးဆိုင်ကြီးတခုကိုတွေ့လိုက်တယ်၊ ဂျီပီအက်စ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မီးအိမ်က နောက်ထပ် ၅ မိနစ်လောက်မောင်းရင် ရောက်လောက်တဲ့ အကွာအဝေး၊ အင်း . . ခန ဒီထဲအချိန်ဝင်ဖြုန်းလိုက်အုံးမှ ဆိုပြီး စတိုးဆိုင်ပါကင်ဝင်းထဲ ကားထိုးရပ်ပြီးဆိုင်ထဲဝင်ခဲ့တယ်။

ထုံးစံအတိုင်း တံခါးပေါက်တည့်တည့်မှာမိန်းခလေး အကျႌတွေ ရောင်းတာဆိုတော့ မီးအတွက် တခုခုလက်ဆောင်ဝယ်သွားရင်ကောင်းမယ် ဆိုပြီးအတွေးပေါက်တာနဲ့ မိန်းမအကျႌတန်းထဲ ဝင်ခဲ့တယ်၊ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လျှောက်ကြည့်ရင်း မျက်စိထဲ အကျႌတထည်သွားမြင်တယ်၊ ညဝတ်အကျႌ၊ ပိုးသားပျော့ပျော့လေးနဲ့ ချုပ်ထားပြီး ခေါင်းကစွပ်ချလိုက်ရုံ၊ အရှည်က ပေါင်လည်လောက်၊ ပခုံးက ကြိုး၂ ချောင်းနဲ့ ရေးထားတာက Sort Silk Sleepwear တဲ့၊ အမယ်ရောင်စုံရှိတယ်ပါလား။

တော်တော်သဘောကျသွားတယ်၊ မီးသာ ဒါမျိုးလေးဝတ်လိုက်မယ်ဆိုရင် . . ဟီး ဟီး၊ အောက်က ဘာအခံမှမပါဘဲ ငါ့ရှေ့ရောက်လာလို့ကတော့ အီး . . ဘာပြောကောင်းမလဲ စိတ်ကူးနဲ့တင် ဘိုက်ထဲက ကျလိ ကျလိ ဖစ်တွားဒယ် ဟီး၊ ဒါနဲ့ မီးနဲ့ ဘယ်ဟာတော်မလဲ လိုက်ရှာကြည့်တော့ အတော်ဘဲ tag မှာ ဆိုဒ်တွေ ရေးထားတာတွေ့တာနဲ့ မီးဆိုဒ်က ၃၂ ဆိုတာ တခါတည်းတန်းသတိရလိုက်တယ်၊ ဟ ငါမအိုသေး။

ဘာအရောင်ယူရင်ကောင်းမလဲ ဆိုပြီး ရွေးနေတာ အချိန်နဲနဲတောင်ကြာသွားတယ်၊ အကုန်လုံးလိုလို လှနေတာကိုး၊ နောက်ဆုံး နို့နှစ်ရောင်နဲနဲသမ်းနေတဲ့ အဖြူလေးကိုဘဲ စိတ်ဒုန်းဒုန်းချလိုက်ပြီး အဝမှာ ပိုက်ဆံပေးနေတုန်း မီးဆီက ဖုန်းလာတယ်။

“ထွက်လာလို့ ရပြီလား”

“အင်း ဦးကခုဘယ်မှာလဲ”

“Walmart မှာ၊ ခုလာခဲ့မယ်”

“ဒါဆို မီး အပြင်ထွက်လာခဲ့လိုက်မယ်၊ လမ်းထိပ်နားကစောင့်နေမယ်”

“အင်း အင်း အခုရောက်မယ်”

မီးရပ်နေတာတွေ့တာနဲ့ ကားကို ဘေးထိုးရပ်ပြီး အတွင်းကနေ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်၊ မီးကားထဲ ကမန်းကတမ်းဝင်ထိုင်ပြီး

“မောင်း မောင်း မြန်မြန်မောင်း” ဆိုတော့ ချက်ခြင်းကားကိုမောင်းထွက်လိုက်တယ်၊

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“သူများတွေ တွေ့သွားမှာစိုးလို့”

“ညီးနဲ့ သိတဲ့သူ ရှိလို့လား”

“ရှိတော့မရှိဘူးပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်ပြောလို့ရမလဲ၊ ဒါမျိုး တခါမှမလုပ်ဘူးတာ စိတ်ထဲက ကြောက်တာပေါ့ ဦးကလဲ”

“ဟိုတခါကလို အကြောက်ပြေအောင် လုပ်ပေးရအုံးမလား”

“အိုး နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး လမ်းမမှာ”

“အော် အေး အေး အခန်းထဲရောက်မှ”

“ဦး နော်၊ နဂိုကတည်းကကြောက်ပြီး တညလုံး အိပ်မပျော်ရတဲ့ကြားထဲ”

“အမယ် အမယ် ပျော်ပြီး အိပ်မပျော်တာမဟုတ်လား”

“တကယ်ဦးရာ တညလုံး အိပ်မပျော်ဘူး သိလား”

“ငါလဲ အိပ်မပျော်ပါဘူးဟာ”

“ဦးက ပျော်ပြီး အိပ်လို့မရတာမှုတ်လား”

“ညီးကရော”

“အစုံဘဲ၊ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ဦးရာ၊ ကြာရင်တော့ ရူးမယ်”

“ဟိုရောက်ရင် အိပ်၊ အိပ်ရေးပျက်ထားတာ အတိုးချပြီးအိပ်၊ ဟုတ်ပလား၊ အော် . . ဒီမှာ ညီးအတွက် ဝယ်လာတာ၊ ကြည့်ကြည့်အုံး လှလားလို့”

“အယ် . . . ဦး ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီးဒါကြီးဝယ်လာတာလဲ ခစ် ခစ်”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ညီးနဲ့ လိုက်မယ်ထင်လို့၊ မကြိုက်ဘူးလား”

“ကြိုက်တော့ကြိုက်သား၊ ခစ် ခစ် ဦးရှေ့ဒါကြီးဝတ်ပြရင် လာမြူဆွယ်နေတယ်ထင်မှာပေါ့”

“အမယ် ငါ့လို ဒီလောက် သမာဓိအားကောင်းတဲ့သူကို ဒါလေးလာဝတ်ပြလို့ ဘာဖြစ်မှာလဲဟ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးကတော့လေ အပြောကတော့ အကြောင်းမသိရင် တကယ်ထင်မယ်”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ညီးက အကြောင်းသိတော့ ဘယ်လိုထင်လို့လဲ”

“ပြောင်းပြန် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ မီးကိုဖက်ထားရာကနေပွေ့ချီလိုက်ပြီး

“အိုး”

ကုတင်ပေါ်လွှတ်ချလိုက်တယ်၊ မီးကုတင်ပေါ်ပက်လက်လေးကျပြီး အရှိန်နဲ့ အထက်အောက် လှုတ်နေတုန်း ကျနော် သူ့အပေါ်မှောက်ချလို်က်တယ်။

“အိုး”

ပြီးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ နမ်းမိတယ်၊ တကယ့်ကို အငမ်းမရပါဘဲ၊ မီးကလဲ ကျနော့်ကိုတင်းတင်းပြန်ဖက်ပြီး ကျနော့်အနမ်းကို သူအစွမ်းရှိသလောက် တုန့်ပြန်ရှာတယ်၊ အနမ်းက နှုတ်ခမ်းတင်မက မျက်နှာတခုလုံးနဲ့ လည်တိုင်ပါကူးစက်သွားတယ်။ တော်တော်ကြာကြာ စိတ်ထင်တိုင်းကြဲပြီး မောသွားတဲ့အခါမှာတော့

“မီး . . ”

“အင်”

“အရမ်းနမ်းလို့ကောင်းတာဘဲ၊ နှုတ်ခမ်းလေးကလဲချို၊ လျှာလေးကလဲ ချို၊ အားလုံး ချိုနေတာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မလာခင် သကြားရည်နဲ့ ချိုးလာတာ”

“ဟုတ်လား ဒါဆို တကိုယ်လုံး ချိုနေမှာပေါ့၊ ကဲ လာထား”

“အိုး . . ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“တကိုယ်လုံး ချိုမချို . . .”

“အိုး . . .”

မီးဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီ  ကို ဖိထားရက်ကနေ အတင်းမရ ရအောင်ချွတ်ဘို့ကြိုးစားတော့

“ထပါ ဦးရယ်၊ တော်ကြာ ပြဲကုန်ပါအုံးမယ်၊ တခါတည်းကပ်သီးကပ်သပ်”

မီးပြောမှ သတိထားမိသွားတယ်၊ ဝတ်ထားတဲ့အကျႌက ကြပ်တော့ ဒီတိုင်းအတင်းအိပ်ရက်တန်းလန်း ဆွဲချွတ်ဘို့မလွယ်၊ နောက်မီးက ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်ကြီးဝတ်လာတာဆိုတော့ မထလို့မဖြစ်တော့။

ကိုယ်ကို မီးကိုယ်ပေါ်ကလှိမ့်ချလိုက်ပြီး ဆွဲထူလိုက်တယ်၊ ကုတင်ပေါ်မှာ မီးက ငုတ်တုတ်လေးဖြစ်သွားမှ၊ အင်္ကျီ ချွတ်ဘို့လက်က မီးကိုယ်ပေါ်ဟိုစမ်းဒီစမ်းနဲ့ ခလုပ်ကိုရှာတော့

“အင် ညီး အင်္ကျီ  က ကြယ်သီးမပါ ဇစ်မပါ၊ ဘယ်လိုချွတ်လဲဟ”

“ဒီတိုင်းတီရှပ်တွေ ချွတ်သလိုလေ”

“အမလေး ဒီလောက်ကြပ်တဲ့ အကျႌကို ခေါင်းကစွပ်ပြီး ဝတ်လို့ရတာ အံ့ရော”

“သူ့အသားက အပျော့စားလေ၊ ဝတ်လို့ရပါတယ်၊ တအားကြီးဆွဲလို့တော့ဘယ်ရမလဲ”

“လက်မြှောက်”

မီးကလက် ၂ ဘက်မြှောက်ပေးတော့ အောက်ကပင့်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်၊

“နေအုံး နေအုံး ချွတ်လက်စနဲ့ အကုန်တခါတည်း ချွတ်လိုက်မယ်”

“သိပါတယ် ဒါပြီး ဒါလာတော့မယ်ဆိုတာ”

“မကြေနပ် ငါ့ဟာ နင်ပြန်ချွတ်”

“မချွတ်ပါဘူး၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ချွတ်”

“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ငါက အချွတ်တာဝန်ယူမယ်၊ ညီးက ပြန်ဝတ်ဘို့ တာဝန်ယူ”

“မယူဘူး”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး မယူနဲ့ မယူနဲ့ ငါက ယူမှာကြောက်နေတာ၊ ဖင်နဲနဲကြွပေးပါဟ၊ တခါတည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်တယ်မသိဘူး၊ အကြပ်တွေချည်း ဝတ်လာတယ်”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် . . . အိုး အတွင်းခံပါ ချွတ်မလို့လား”

“အင်းပေါ့၊ ငါ သမာဓိအားကောင်းပါတယ်ဟ မပူပါနဲ့”

“ဦးကတော့လေ ကောင်းပေလို့ဘဲ”

ကိုယ်လုံးတီးသွားတော့ မီးက ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်ခင်းထားတဲ့ စောင်အောက် လျိုဝင်လိုက်တယ်။ ကျနော်ကုတင်ပေါ်ကဆင်းရင်း

“ညီး မချွတ်ပေးတော့ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဘဲ ချွတ်ရမှာပေါ့လေ၊ အော်. . ကြည့်မလား ယောက်ကျားရှိုး”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အင်း”

ကိုယ်ကို ဟိုလှုတ်ဒီလှုတ်ကရင်း ရှိုးလို အဝတ်တွေကို တခုပြီးတခုခွါချလိုက်တယ်။ မီးကတခစ်ခစ်နဲ့ရယ်ရင်း အားပေးရှာတယ်၊ နောက်ဆုံး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးဘဲ ကျန်တော့မှ

“ပိုက်ဆံပါလား ဒီထဲ ထည့်ဘို့”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ပါတယ် လာအနားတိုး”

ကျနော် ကိုယ်ကို ကော့ကော့ ကော့ကော နဲ့ ကပြရင်း အနားတိုးလာတော့ မီးက တခစ်ခစ် ရယ်ရင်း ဘိုက်နာမှာ လက်နဲ့ဆွဲဟထားတဲ့ ဘောင်းဘီထဲ ပိုက်ဆံထည့်တဲ့ဟန်လုပ်တယ်၊ မီးလက်အနားရောက်လာတော့မှ ဘောင်းဘီကို ဟထားရာကနေ ရုတ်တရက်အောက်ကိုဆွဲချလိုက်တယ်။

“အမလေး”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ဦး ညစ်စုတ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လန့်သွားတာဘဲ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ဝုန်း”

လက်ကျန်ဘောင်းဘီကိုခွါချလို့ ကုတင်ပေါ်ကိုယ်ကိုလှဲချလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို စောင်အောက်ထဲတိုးဝင်လို့ မီးကိုတင်းတင်းဆွဲဖက်လိုက်တယ်၊ အဝတ်မပါတဲ့ ခန္တာကိုယ် ၂ ခုပူးကပ်သွားတော့

“အမလေး”

အဲဒါကတော့ မီးဆီက ဘာလို့မှန်းမသိ ထွက်လာတဲ့ အသံ။

“အဲလို အသားချင်းထိနေရတာလဲ အရသာနော် မီး”

“အင်း မီးကတော့ အဲလိုနေ နေရတာကိုဘဲ ကြေနပ်ပြီ”

“အင်းနော် တကယ့်ဖီလင်ဘဲ၊ အနားထပ်တိုးပါအုံး တကိုယ်လုံးထိအောင်ကပ်”

“အင့် အင့် ရော့ ဒီထက်ထပ်ကပ်ချင်ရင်ကော်သုတ်ပြီးကပ်မှရတော့မယ်”

“အား . . အင်း . . . အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ မီးတကိုယ်လုံး အိစက်ပြီး နွေးနေတာ၊ ဖက်ထား ဖက်ထား တင်းတင်းလေး”

“ပိုပြီ ပိုပြီ ဦးပိုတို့တော့ပိုပြီ”

“တကယ်ပြောတာဟ၊ အား ဟား မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ဖီလင်တွေစွပ်တက်လာပြီ”

“ဦး း း ဘာဖြစ်နေတာလဲဆို”

“ရွပိုးတွေ ထလာပြီ မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး အီး အီး အီး”

“အိုး အိုး အသားချင်းဘဲထိထားမယ်ဆို . . ဘာလာ . . . အိုး အိုး”

“မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး အသားချင်းထိရုံနဲ့ မရတော့ဘူး ဒါ ဒါလေးကို ငုံထားမှဖြစ်တော့မယ်”

“အိုး . . . ဖြေးဖြေးဦးရာ . . နော်”

“အင်းပါ ဖြေးဖြေးလေး ဖြေးဖြေးလေး”

ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်။

“အိုး အိုး ဘာတွေလျှောက်လုပ်အုံးမလို့လဲ အိုး ယားတယ် ယားတယ် အင်း အင်း ဦးကလဲနော်”

“ပြောင်းဖူး ပြောင်းဖူး”

“မကောင်းပါဘူး ဦးရယ် လာနော် လာ အပေါ်ပြန်တက်”

“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် မရတော့ဘူး”

“အိုးးး တကယ်ကြီး လုပ်ပြီ ဦးရယ်၊ အား အား အား ဦး ဦး အား အား သေပြီ သေပြီ၊ အမလေး အီး အီး အို့ အို့”

“ကောင်းတယ်မို့လား”

“သွား”

“ပြီးသွားလား”

“မပြီးနေမလား တခါတည်း မနားမှမနားတာ ဆက်တိုက်ကြီး”

“နောက်ခါဆို နားလိုက် လုပ်လိုက် လုပ်ရမယ် ခု ညီးအလှည့်”

“ဟင်အင်း ဟင်အင်း မီးမလုပ်တတ်ပါဘူး”

“အာ . . . မီးကလဲ ရွံလို့လား”

“သွား . . မီးမှမလုပ်တတ်တဲ့ဟာ”

“ခက်တဲ့အလုပ်မှမဟုတ်တဲ့ဟာကို မလုပ်ဘူးပေမဲ့ မီးတွေ့ဘူးနေတဲ့ဟာ”

“ဒါဘဲနော် စောင်ကိုမခွာနဲ့ ဒီနေရာမှာသေချာကိုင်ထား”

“အင်းပါ”

မီးကိုယ်လေး စောင်အောက်လျှောကနဲဝင်သွားတယ်။

ခနနေတော့ ပူနွေးတဲ့အရသာလေး ခံစားလိုက်ရပြီး

အား မီးရယ် . . ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ။

“တော်ပြီ နော် တော်ပြီ၊ တော်ကြာ အကုန်ပန်းထွက်ကုန်တော့မယ်”

“ထွက်ပစေပေါ့၊ အဲဒါမှ ဦး ငြိမ်သွားမှာ”

“အမယ် ငြိမ်လို့မဖြစ်သေးပါဘူး၊ လုပ်စရာတွေရှိသေးတယ်”

“ဦးနော် ဘာလုပ်အုံးမလို့လဲ”

“ဒါလေ”

ပြောပြောဆိုဆို မီးကိုယ်ပေါ်တက်ဖိလိုက်တယ်၊

“အ အ . . အဲဒါကြီး . . .”

ကျနော် မီးကိုယ်ပေါ်မှာ နေရာတကျဖြစ်အောင် ရွှေ့ရင်း

“ခြေထောက်တွေက ခါးကို ခွထားလေ”

“တကယ်လုပ်မလို့ ဟုတ်လား”

“အင်း . . တကယ့်ကိုလုပ်ချင်တာ မီးရာ၊ လုပ်ရမလား”

မီးက ခနငြိမ်သွားပြီး

“ဟင်းးး ဦးသဘောလေ၊ ဒီထိရောက်မှတော့ မထူးပါဘူး”

“မီးရော မခံချင်ဘူးလား”

မီးက ကျနော့်ကို အတင်းဆွဲဖက်လို့ နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောတယ်

“မခံချင်ဘဲနေမလားလို့ လူကို ဒီလောက်လာဆွနေတဲ့ဟာကို”

“ချစ်တယ်မီးရာ”

ကျနော့်ကောင်နဲ့ လမ်းကြောင်းလေးတလျေက် ပွတ်တိုက်ကစားတော့ မီးဆီက အရည်တွေ ရွှဲသထက်ရွှဲလာတယ်။

“တကယ်လို့ မလုပ်ဖြစ်ရင် မီးစိတ်ထဲကကြေနပ်ပါ့မလား”

“ဦးကလဲ မီးက ဒါအဓိကမဟုတ်ပါဘူး၊ ဦးကိုချစ်တာပါ၊ ဦးနဲ့နေရတာကိုက မီးပြည့်စုံပြီ”

“ဒီလိုလေးဘဲ လုပ်မယ်လေနော်၊ အထဲကို မသွင်းဘူးလေ”

“အင်း ဦးသဘော”

“မီး ခံလို့ကောင်းလား”

“အင်း . . တော်ကြာချော်ပြီး အထဲရောက်သွားမယ်နော် အရမ်းကြီးမလှုတ်နဲ့”

“လာ မီးလက်နဲ့ ဒီနားကဒီလိုလေး ထိမ်းထားပေး”

“အင်း အင်း ကောင်းလိုက်တာမီးရာ တကယ်လုပ်နေရတဲ့အတိုင်းဘဲ”

“အင်း မီးလဲကောင်းတယ် ဦးရယ် ဒီနားကိုပါထိအောင်လုပ်”

သူ့လက်နဲ့ ထိမ်းရင်းနေရာပြပေးတယ်။

“ဒီလိုလား”

“အင်း အား ကျဉ်ကျဉ်သွားတာဘဲ ကောင်းလိုက်တာတာ ဦးရယ်”

၂ ယောက်သား ချော်ထိုးဖီလင်ဝင်နေရာကနေ အတော်လေးကြာတော့

“အီး အား ဟား ဟား ကောင်းလိုက်တာ ထွက်တော့မယ် ထွက်တော့မယ်”

“အင်း အင်း ထုတ်လိုက် ဦး၊ ထုတ်လိုက် မီးလဲကောင်းတယ် ဒီနေရာကို ဒီနေရာကို အင်း အင်း အိုး ထွက်ပြီ ထွက်ပြီ”

မီးနဲ့ကျမှဘဲ မလုပ်ဖူးတာ လုပ်ဖူးတော့တယ်၊ တသက်နဲ့တကိုယ် မိန်းမတယောက်ကို မဝင်အောင် မလုပ်ဖူး။ သူများကြားရင်တော့ ရီတော့မှာဘဲ။

........................................................................................................

အခန်း ( ၁၉ )

မီးကိုဖက်ရင်းမှိန်းနေရာကနေ ရုတ်တရက်ဘိုက်ထဲကအချက်ပေးခေါင်းလောင်းမြည် လာတယ်၊ မီးကတော့မျက်စိလေးမှိတ်လို့၊ အိပ်နေတာလား၊ မှိန်းနေတာလားမသိ၊ ကျနော်လှုတ်လိုက်တော့ မီးလဲမျက်စိပွင့်လာတယ်။

“ဘိုက်ဆာပြီ၊ တခုခု သွားစားကြရအောင်”

“အင်း၊ ဘယ်မှာသွားစားမလဲ”

“ဘူဖေးသွားစားရအောင်၊ ဒီကနေသွားရင် သိပ်မဝေးဘူး”

“အင်း ထ၊ သူများကို မျက်နှာသုတ်ပုဝါသွားယူပေးအုံး”

“ဘာလဲ ရှက်တုန်းလား၊ စောစောကတော့မရှက်ပါဘူး”

“ဘာမရှက်ဘူးလဲ”

“လာပါဟာ၊ အတူတူသွားမယ်၊ ရှက်နေလို့အလုပ်မဖြစ်ဘူး ထ ထ”

ကုတင်ပေါ်က ဆင်းဆင်းချင်း တွေ့လိုက်ရတဲ့ မှန်ပေါ်က ပုံရိပ်ကြောင့်

“အိုး”

“ဟား . . ရေလည်မိုက်တယ်၊ ကြည့်စမ်း လှလိုက်တာ”

“ရှက်စရာကြီး ဦးကလဲ မကြည့်နဲ့”

“မကြည့်လို့ရမလားဟ ဒီလောက်လှတဲ့ဟာကို”

ပြောပြောဆိုဆို မီးနောက်ကနေရပ်လို့ ဘိုက်ကိုလှမ်းဖက်ပြီး မီးပခုံးပေါ်မေးတင်လို့ မှန်ထဲက ပုံရိပ်ကို တဝကြီး ကြည့်မိတယ်။

“ဦး လုပ်မှ မီးလဲ အရှက်ကုန်ပြီ”

မီးက ပခုံးပေါ်မေးတင်ထားတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ နောက်ပြန်လှမ်းဖက်ရင်း ပြောတယ်။

“ညီးနဲ့ငါ့နဲ့ကြား ဘာရှက်စရာလိုလဲ၊ ကြည့်စမ်း အမွေးလေးတွေက ပါးပါးလေးနဲ့ လှလိုက်တာ”

လက်က ဆီးစပ်က အမွေးတွေကို ဆွဲကိုင်ရင်းပြောတော့

“လုပ်ပြီ”

“တကယ်လှလို့ပြောတာပေါ့ဟ၊ နို့လေးတွေကလဲ လက်တအုပ်စာလေး၊ ဒီလိုလေး လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ထားလို့ကတော့ . . . .”

“အို့ ယားတယ်”

“ဟင် စောစောကတော့ မယားပါဘူး”

“မထိတထိလေးလာကိုင်တာကိုး”

“အဲလိုထိထိမိမိဆို မယားဘူးပေါ့”

“ကဲပါ ဘိုက်ဆာပြီဆို၊ ပြန်လာမှ ဆက်၊ ခု ရေချိုးခန်းဝင်အုံးမယ်၊ ဒီမှာ အကုန်ပေနေတာ”

ကားပေါ်

“မီး”

“အင်”

“လုပ်ချင်တယ်”

“ဟင် . .ဘာကိုလဲ”

“ဒါကို”

“ကြည့်၊ ပြောသားလဲ သဘောပါဆို၊ သူဘဲ”

“အေးဟာ၊ ငါလဲ ဘာတွေစဉ်းစားမှန်း မသိပါဘူး”

“ဦး ငရဲကြီးမှာ ကြောက်လို့မဟုတ်လား၊ မီးမတိုင်ပါဘူး ခစ် ခစ်”

“မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ ညီးက ပြောထားတော့ လူက နဲနဲတွန့်နေတာ၊ ညီးမပြောရင် ငါစဉ်းစားမိမှာတောင်မဟုတ်ဘူး”

“အဲဒီတုန်းက မီးကကြောက်တာကိုး၊ နောက်ပြီး ဦးက အဲလို အရမ်းကြီး ကဲမယ်လို့ ထင်မှမထင်ထားတာ”

“ညီးက ဘယ်လိုထင်ထားလို့လဲ”

“နဲနဲပါးပါး နမ်းတာပြုတာလောက်ဘဲထင်တာ . . . တကယ်ပြောတာ၊ ဦးက တခါတည်း စတွေ့ကတည်းက အကုန်နီးပါးကို . . . မပြောလိုက်ချင်ဘူး”

“ညီးကလူကို ချစ်ချင်အောင်လာနေတာကိုး၊ ခုကျတော့ ဘာလို့စိတ်ကပြောင်းသွားရတာတုန်း”

“မပြောင်းနေမလား၊ တခါတည်း လူကိုလာဆွနေတဲ့ဟာ”

“ဒါကြောင့်နေမှာ စောစောကညီး လာလာတေ့ပေးနေတာမို့လား”

“ဟင် ဦး သိတယ်၊ သွား”

“အဲ့ဒီတုန်းကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ ခုမှစဉ်းစားမိတာ”

“ဦး ကအဲလိုထောက်သွားရင် ဆက်မထိုးဘဲ ရပ်လိုက်တဲ့ဟာ”

“ဘယ်သိမှာလဲဟ ငါက ချော်ပြီးသွားထောက်တယ်လို့ထင်တာပေါ့၊ ညီးပြောပါလား”

“ပြောပါဘူး၊ ဦးဖာသာဦး လုပ်ချင်မှလုပ်ပေါ့၊ ဦးသဘောလို့ ပြောထားတဲ့ဟာ”

“ဒါဆို. . . .”

“သဘော သဘော ဦးသဘော ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဘူဖေးမှာ အားရှိတာတွေ များများစားလာရမယ်၊ ညီးတော့လား”

“ဦးနော်”

“ကွာ . . ဒီလိုမှန်းသိ စောစောကလုပ်ထည့်လိုက်ရကောင်းသား”

“သွားပါ ခုမှ”

“ဒါနဲ့ ညီးက ပူနိုင်လား”

“ဘာပူနိုင်တာလဲ”

“ဒါလေ”

“ခစ် ခစ် ယောက်ခမကြီးက ခလေးမြန်မြန်ယူဘို့ မီးကို တိုးတိုးလေးမှာထားတာ၊ သူ့သားအသက်ကြီးပြီတဲ့၊ ဒါပေမဲ့ မီး ဒီကိုလာကတည်းက ဘယ်သူမှမသိအောင် ဆေးကဒ်တွေယူလာတာ တနှစ်စာတောင်၊ ခလေးမယူသေးပါဘူး”

“အော် အော် . . အင်းလေ ညီးက ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာ မယူသေးတာကောင်းပါတယ်၊ အဲဒါမှ ငါတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် . . .”

“အင်းလေ နော့ .. မီးက ခုမှ အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ သိတဲ့ဟာ”

“အမယ် ညီးယောက်ကျားနဲ့ မချစ်ဘူးတာ ကျနေတာဘဲ”

“အိုး . . ဒါက ဦးနဲ့ ချစ်သလိုမျိုးမှမဟုတ်တာ၊ အလုပ်သဘောကြီး”

“အမ် အမ်”

“တကယ်ပြောတာ၊ ဘာလဲ မယုံလို့လား”

“မယုံဘူးလို့ မပြောပါဘူးဟ၊ အလုပ်သဘောကြီး ဆိုတော့ ဟီး ဟီး တမျိုးကြီး နားထောင်ရတာ”

“ဦးကလဲ လက်ထပ်ပြီးမှတော့ မီးကဘယ်လိုညင်းမလဲ၊ မီးပြောတာက ဦးနဲ့ ချစ်သလို စိတ်ထဲက လိုလိုလားလားမဖြစ်တာကိုပြောတာ၊ သူ ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ကိုင်တယ် တက်ခွတယ် ဒါဘဲပေါ့”

“အရည်တွေ ဘာတွေ မထွက်ဘူးလား”

“ထွက်တော့ထွက်တာပေါ့၊ ခုလို ရွှဲမနေပါဘူး၊ ခုလိုလဲ အရမ်းကြီးစိတ်ပါလက်ပါ မရှိပါဘူး”

“နဲနဲတော့ ပါတော့ပေါ့လေ”

“အော် ဦးကလဲ”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ သဝန်တိုတာလေဟာ”

“သွားပါ ခုမှ လာမတိုနေနဲ့၊ ဟွန်း ဦးလို မီးဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ဘူးဘူး၊ အဲဒါ မှတ်ထား”

“အေးပါ အေးပါ သိပါတယ်၊ တခါတည်း စွာလိုက်တာ”

“စွာမှာပေါ့၊ သူများကိုမယုံသလိုလို လေသံကိုက”

“ယုံပါတယ်ဟာ၊ ညီးချစ်လို့ ဒီလောက်ထိ စွန့်စွန့်စားစား အလိုလိုက်နေတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်”

“သိရင်ပြီးရော၊ မယုံလို့ကတော့ ဟွန်း ကိုက်ဖြတ်လိုက်မယ် ဘာမှတ်လဲ”

“အောင်မြတ်လေး”

“တကယ်ကိုက်မှာ”

“ညီးက ငုတ်စိလေး နဲ့ဘဲ ကြည့်ချင်လို့လား”

“ဖြစ်ပစေ ငုတ်စိလေး တခါတည်း ဒီလောက်ရွတဲ့ဟာ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

“သွား”

ဟိုတယ်

“စားပြီးတော့ လဲဘိုက်က လေးပြီးအိပ်ချင်ပြန်ရော ဝါးးး လာအိပ်စို့”

“ခနနော် ရေအိမ်ဝင်အုံးမယ်”

ရေအိမ်က ပြန်ထွက်လာတော့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါလေးပတ်လို့

“ဟီး ဟီး ရယ်ဒီဘဲလား”

“ဘာ ရယ်ဒီလားလဲ၊ တော်ကြာ အတင်းချွတ်ရင် ပြဲကုန်မှာစိုးလို့”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ ဒါလေးတွေချစ်ဘို့ကောင်းတာ၊ နေအုံး နေအုံး ငါလဲဝင်အုံးမယ်”

ဘာရမလဲ ကျနော်လဲ ပြန်ထွက်လာတော့ ပုဝါပတ်လို့ပေါ့။ မီးက ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ရယ်ဒီဘဲလား” တဲ့၊ သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော်ဝယ်လာတဲ့ ညဝတ်လေး ဝတ်လို့

“လှလိုက်တာ မီးရာ”

“တကယ်”

“အင်း . . လှချက်ကတော့ ဒီအတိုင်းလေးဘဲ ထိုင်ကြည့်ချင်တော့တယ်”

“ပိုပြီ ပိုပြီ”

မီးက ကုတင်ပေါ် ကိုယ်ကိုလှဲချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ်ကို ဟိုလှိမ့် ဒီလှိမ့်နဲ့ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းကိုပို့လိုက်တယ်။ ကျနော် မီးဘေးဝင်ထိုင်ရင်း

“တကယ်ဟာ ကြည့်လို့ကို မဝဘူး”

“ဒါဆိုလဲ ကြည့် ကြည့် . . ဟော . . လက်က၊ ကြည့်မဝဘူးဆို ဘယ်ကလာတာလဲ”

“လက်က ထိမဝဘူးလေ၊ ဒီလိုလေးစောင်းလိုက် . . . . . အမလေး အဲဒါကြီးကလဲ လုံးနေတာ၊ တခါတည်း တင်းနေတာဘဲ”

“အိုး အရမ်းမညှစ်နဲ့၊ နာတယ်”

“ညှစ်ချင်စရာကိုးဟ၊ တခါတည်းလုံးပြီးတင်းနေတာ၊ အဲလိုမျိုး တင်ပေါ့ လုပ်ထည့်လိုက်လို့ကတော့ . . ဟင်း . . စီးပိုင်နေမှာ”

“ပြောပြီ၊ ပြောပြီ၊ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ”

“တကယ်ဟာ၊ ညီးတကိုယ်လုံး ဘယ်ကစချစ်ရမှန်းတောင်မသိဘူး၊ ဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် ချစ်ချင်စရာကြီး၊ ပက်လက်ပြန်လှန်ပါအုံး”

“ဦးနော် လူကို မှောက်လိုက် လှန်လိုက်နဲ့”

“ကဲ ခုအလှည့်ကျတာကတော့ ဟောဒီကခြေထောက်လေး ၂ ချောင်းပါတဲ့ခင်ဗျား၊ ဟော မြှောက်လိုက်ပါပြီ၊ ဟော ကားသွားပါပြီ၊ ဟော . . .”

“အိုး . . ဦး း း း . . . လုပ်ပြန်ပြီ . . ဒါကိုဘဲ လာလာနမ်းနေတာဘဲ. . အ . . အာ . . . အား . . . အမလေး . . . သေပြီ သေပြီ၊ . . . အိုး . . အရမ်းမစုတ်နဲ့ . .”

“ကောင်းလိုက်တာ မီးရာ၊ အထဲမှာ ကြပ်နေတာဘဲ၊ မီးရောကောင်းလား”

“အင်း . . . အရမ်းကောင်းတာဘဲ၊ ဒီလိုလေးဘဲ နေပါ ဦးရာ”

“အင်းပါ၊ လှုတ်တောင်မလှုတ်ချင်ဘူး၊ အထဲမှာကောင်းလွန်းလို့”

“အင်း . . ဟော . . ဒီတိုင်းနေပါဆို . လုပ်ပြီ . . အင်း အင်း ကောင်းတယ်ကွာ”

“မရဘူး မီးရာ၊ နေလို့မရဘူး ဖြေးဖြေးလေး ဘဲလုပ်မယ်ကွာ”

“အ အ အ အ အ အ ဖြေးဖြေးလေးဆို ဘယ့်နှယ် . . အ အ အ အ အိုး . . လုပ် လုပ် လုပ် လုပ်. . အိုး . . ကောင်းလိုက်တာ”

“ဘာလဲပြီးသွားပြီလား”

“အင်းပေါ့၊ ဒီလောက်ကြမ်းတာ မပီးဘဲနေမလား”

“မကြမ်းပါဘူးဟာ၊ သွက်သွက်လေး လုပ်ပေးလိုက်တာ မီး စွဲသွားအောင်”

“ဒါမလုပ်လဲ စွဲနေပြီးသားပါတော်”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒါလုပ်တော့ ပိုစွဲသွားတာပေါ့”

“ဦးကတော့ မီးကိုမစွဲဘူးလား”

“စွဲနေလို့ ခုထိနှုတ်လို့မရသေးတာပေါ့”

“သွား . . ဒါမျိုးတော့ပြောတတ်တယ်၊ ဘာလဲ မပီးသေးလို့မှုတ်လား”

“ဒီတခါ မီးအပေါ်ကနေကွာ”

“အင်း”

“မောလိုက်တာဦးရာ၊ သူတခါပီးဘို့အရေး ဒီမှာသေတော့မယ်”

“မီးက ဘယ်နှစ်ခါပီးလဲ”

“မှတ်တောင်မမှတ်မိတော့ဘူး၊ ခန အိပ်အုံးမယ် ဦးရာ အားမရှိတော့ဘူး”

“အင်း အိပ် အိပ်၊ ဒါလေးတော့ ဒီအတိုင်းလေးဘဲ ထည့်ထားအုံးမယ်”

“ထပ်တော့မလှုတ်လိုက်နဲ့နော်၊ ဒီတခါဆို တကယ်အသက်ထွက်ပြီ”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး လှုတ်လို့လဲမရတော့ဘူးဟ၊ ပျော့သွားပြီ”

“အမလေး ပျော့ပေလို့ဘဲ”

နောက်ဆုံးတော့ ကျနော်တို့လဲ ဒီဘူတာ လာဆိုက်တာပါဘဲ။ အင်းလေ ဒီခရီးသွားမှတော့ ဒီဘူတာက မဆိုက်လို့ ရမလား။

................................................................................................................................

အခန်း ( ၂၀ )

ညနေ ၇ နာရီထိုးမှ ကမန်းကတမ်းထပြန်ဖြစ်တယ်၊ ဒီထက်နောက်ကျလို့မဖြစ်တော့၊ ၆ နာရီလောက်ကတည်းက ပြန်ဘို့ တာစူနေတာ သဘောကောင်းလွန်းတဲ့ ကုတင်ကြီးက ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ကို မထဖြစ်အောင် အတင်းဆွဲထားလို့မထဖြစ်၊ မထဆို ညနေစာတောင် ထွက်မစားဖြစ်ဘဲ ဝယ်ထားတဲ့ အသီးအနှံ့လေးနဲ့ဘဲ အဆာဖြေလိုက်ရတာကိုဘဲကြည့်။

ခုမှ မီးနဲ့ ကျနော်လဲတကယ့် အချစ်သမားကြီးတွေ လုံးလုံးဖြစ်သွားတယ်၊ အဆုံးစွန်ထိဖြစ်သွားတော့ ပိုပြီးပွင့်လင်းလာတယ်၊ မီးရဲ့ ရှက်ကြောကြီးကိုလဲ အောင်မြင်စွာ ဖြတ်လိုက်နိုင်တယ်ဆိုပါစို့။ ခုဆို မီးက ကျနော့်ရှေ့မှာ အဝတ်မပါဘဲ သွားလာလှုတ်ရှားတတ်သွားပြီ။ မတတ်လို့လဲ မရတော့ဘူးလေ၊ သူ့ခမျာ ရေထဆေးရတာခန ခနကိုး။

မီးကို အိမ်မှာ ပြန်ချပေးပြီး မြို့ထဲလမ်းအတိုင်း ဟိုင်းဝေးလမ်းမကြီးရှိရာကို မောင်းခဲ့တယ်။ ဟိုင်းဝေးပေါ်တက်တက်ခြင်း ဒုတိယလိန်းမှာ နေရာယူလိုက်ပြီး မီးဆီဖုန်းလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ ပိုတယ်ပြောလဲ ခံလိုက်ယုံဘဲ၊ တကယ့်ကို စိတ်ထဲက မီးနဲ့ မခွဲချင်သေး။

“ဦး . . ခုဘယ်ရောက်နေပြီလဲ”

“ဟိုင်းဝေးပေါ်မှာ . . မီး ကို အရမ်းသတိရလို့”

“မီးလဲ ဦးကို သတိရနေတာ”

“ဘာကို သတိရနေတာလဲ ပြော မှန်မှန်ပြော”

“အင် . . ဦးကလဲ အားလုံးကိုပေါ့”

“ပြောပါ ဘယ်ဟာပိုသတိရလဲ ဆိုတာ”

“ဦးနဲ့ နေခဲ့တာ အားလုံးပါဆိုမှ”

“နမ်းတာ ပိုသတိရတာလား၊ ချစ်တာ ပိုသတိရတာလား”

“နမ်းတာ နဲ့ ချစ်တာ မတူဘူးလား”

“နမ်းတာက နမ်းတာ၊ ချစ်တာက ဟိုဟာလုပ်တာ အဲ့ဒါပြောတာ”

“ခစ် ခစ် အဲ့လိုလား”

“အင်း ဘယ်ဟာ ပိုသတိရလဲ ပြော”

“၂ ခုလုံး”

“မရဘူး မရဘူး ဘယ်ဟာ ပိုကြိုက်လဲ အဲဒါပြော”

“ဦးကလဲ အကုန်ကြိုက်ပါတယ်ဆို၊ ဦးလုပ်တာဆို အကုန်ကြိုက်”

“နမ်းတာ ပိုကြိုက်တာမှုတ်လား”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အရင်နမ်း၊ ပြီးတော့လုပ် အဲဒါအကြိုက်ဆုံး”

“အင်း မဝသေးဘူး”

“ဒါဆို မနက်ဖြန် ထပ်လာလေ”

“လာလို့မဖြစ်သေးဘူး မီးရေ၊ အလုပ်ကရှိသေးတယ်”

“အင်းပါ မီးသိပါတယ်”

“မီးအနားမှာရှိရင်ကောင်းမယ်”

“အမလေး အနားမှာရှိရင်တော့ မလွယ်ဘူး”

“ဘာမလွယ်တာလဲ”

“ဦး လုပ်ပုံနဲ့ ခနလေး ဖွတ်ဖွတ်ကြေမယ်”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ညီးက ချစ်ခြင်စရာကြီးကိုးဟ”

“ဦး ချစ်တာက အရမ်းကြမ်းတာဘဲ”

“အမယ် ခုမှကြမ်းတယ်လေး ဘာလေးနဲ့၊ စောစောကတော့ ကြိုက်တယ်ဆို”

“အင်းလေ ကြိုက်တာကကြိုက်တာသတ်သတ်၊ ဦးကြမ်းတာက ကြမ်းတာဘဲ”

“ကြမ်းလို့ ကြိုက်တာမဟုတ်ဘူးလား”

“မှုတ်ပါဘူး၊ ကြိုက်တာက ဦးကိုချစ်လို့၊ ကြမ်းတာက ဦးလုပ်တာ”

“ဒါဆို နောက်ခါဆို ကြမ်းကြမ်းမလုပ်တော့ဘူး”

“အင်း . . ဒါပေမဲ့ မယုံပါဘူးနော်”

“ဘာလို့”

“ဦးက ထိမ်းမှ မထိမ်းနိုင်တဲ့ဟာ”

“ကြမ်းပေမဲ့ ညီးကို နာအောင်မလုပ်ပါဘူးနော်”

“လုပ်ပါတယ်၊ မီး နာလို့ အော်မှ လျှော့ပေးတာများ”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဆောရီး ဆောရီး အဲဒါက အရှိန်လွန်သွားလို့”

“မီးကအောင့်ခံပါတယ်နော်၊ အရမ်းနာမှပြောတာ”

“အင်းပါ အင်းပါ နောက်ခါဆို အဲလိုမဖြစ်အောင်သတိထားပြီး လုပ်မယ်နော်”

“တကယ်နော်”

“အင်းပေါ့၊ ညီးယောက်ကျားကရော နာအောင်မလုပ်ဘူးလား”

“လာပြီ၊ ဦးကလေ၊ နောက်တော့သူဘဲ သဝန်တိုတယ်လေး ဘာလေးနဲ့၊ သူများကို”

“မတိုတော့ပါဘူးဟာ၊ တိုလို့လဲရမှမရတာ၊ ညီးကသူ့မိန်းမဖြစ်နေတဲ့ဟာ”

“ဒါပေမဲ့ မီးက ဦးကိုတကယ်ချစ်တာပါ၊ အဲဒါကတော့ တကယ်ပါဦးရာ”

“သိပါတယ်၊ ငါကလဲ ညီးကို တကယ်ချစ်တာပါ၊ ဒါပေမဲ့ ညီးတို့ဘယ်လိုဆက်ဆံလဲ ဆိုတာတော့ သိချင်တာပေါ့”

“ဦးရော ဦးမိန်းမနဲ့ မလုပ်ဘူးလား”

“ခုလား၊ မလုပ်တာ ကြာလှပြီ၊ သူလဲ ဒါတွေစိတ်မဝင်စားတော့ဘူးလား မသိဘူး”

“တကယ်လား”

“လိမ်စရာလားဟ”

“ဒါကြောင့် မီးကိုလာချစ်တာမို့လား”

“အဲလိုတော့ မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ ညီးကို မြင်တာနဲ့ စိတ်ထဲက သူ့အလိုလို သဘောကျပြီးချစ်သွားတာ”

“တကယ်”

“ကယ်လားမကယ်လား ညီးအသိဆုံးနေမှာပေါ့ မှုတ်ဘူးလား”

“အင်း မီးလဲ ဦးလိုဘဲ၊ စတွေ့ကတည်းက ဦးကို မီးကြိုက်သွားတာ”

“ဘာကိုကြိုက်သွားတာလဲ”

“သိဘူး၊ ဦးစကားပြောတာကိုလဲကြိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ဦးမီးကို ကြည့်တာ. . သိဘူး ဦးရာ . . သူ့အလိုလို ဦးကိုကြိုက်သွားတာ”

“ဒါဆို ဖုန်းစဆက်ကတည်းက ညီးက ငါ့ကိုကြိုက်နေပြီပေါ့”

“အာ . . မကြိုက်သေးပါဘူး၊ မီးပြောတာက အဲဒီကတည်းက ဦးကိုကြိုက်နေပေမဲ့ မီးက ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကြိုက်မှန်းမသိသေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဦးနဲ့ စကားပြောရတာ ကိုကြိုက်တာ သွား . . သိဘူး ရှုတ်ကုန်ပြီ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဟား ဟား ဟား ဟား ဒါဆို ဘယ်တုန်းက သေချာစကြိုက်သွားတာလဲ”

“ဦးနဲ့မီး ကင်မရာကနေစကားပြောရင်း ဦးကိုကြိုက်သွားတာပေါ့၊ ဦးကရော”

“ငါက နင့်ကိုကြိုက်နေတာကြာလှပြီ၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုပြောမလဲ တော်ကြာညီးက ငါ့ကို ခင်ဘဲခင်တာ မကြိုက်ပါဘူး ဘာဘူး နဲ့လာငြင်းရင် ဒုက္ခဆိုပြီး မပြောရဲတာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ထင်သားဘဲ၊ ဒါကြောင့် မီးက ဦးရင်ခွင်ထဲ ပြေးဝင်လိုက်တာ၊ နို့မို့ဆို ဦးလား ပြောပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ပြောမှာပေါ့ဟ၊ ငါက ညီးလဲ ကြိုက်နေတယ်လို့ ရိပ်မိပါတယ်”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါတောင်မှ ရိပ်မိတုန်းဘဲ ရှိသေးတာများ”

“ကဲပါ ပြောပါ ညီးနဲ့ ညီးယောက်ကျားအကြောင်း”

“ပြောချင်ပါဘူး ဦးရာ၊ မီးက ဦးနဲ့ တွေ့မှ အချစ်ကို သေချာနားလည်တာ၊ အစက အချစ်ဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် သိတာမှုတ်ဘူး၊ စိတ်လဲမဝင်စားဘူး”

“သေချာပြောပြစမ်းပါ”

“ဦးကလဲ မီးကအဲလို ဆက်ဆံရင် စိတ်ထဲက အဲလို နှစ်နှစ်ကာကာကြီး ဖြစ်ပြီး အဲလို ကြီးဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ ခုမှ ခံဘူးတာ”

“ဘယ်လိုအဲလိုကြီးဖြစ်သွားတာကိုပြောတာလဲ”

“ပြောလို့မတတ်ပါဘူး၊ ဦးပြောသလိုပေါ့၊ ပီးသွားတာပေါ့၊ အရမ်းကောင်းသွားတာ”

“တကယ်”

“အင်း၊ အဲလိုဖြစ်တတ်တယ်ဆိုတာ အရင်ကတကယ်မသိဘူး”

“သူနဲ့ လုပ်ရင်အဲလိုတွေ မဖြစ်ဘူးလား”

“မဖြစ်ဖူးပါဘူး”

“ဒါဆိုဘယ်လိုဖြစ်လဲ သေချာပြောပါဟာ”

“ဦးကလဲ မီးလဲ ဘယ်လိုပြောပြရမှန်းတောင်မသိဘူး၊ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ သူက အဲလိုလုပ်ချင်ရင် လာပြီးတော့ဖက်တယ်၊ ပြီးတော့ နမ်းတယ်ပေါ့”

“ဟိုဟာကိုလား”

“ဟုတ်ပါဘူး၊ မျက်နှာက်ို၊ သူဘဲ သူများဟာကို အရင်ဆုံးနမ်းဘူးတာ၊ တခါတည်း၊ သူမို့”

“အေးပါ အေးပါ ဆက်ပြောပါ”

“ပြီးတော့ ရင်သားတွေ ဘာတွေ လာကိုင် ပြီးတော့ တက်ခွတာပေါ့”

“အဝတ်တွေ ဘာတွေ မချွတ်တော့ဘူးလား”

“ချွတ်တော့မချွတ်ဘူး အပေါ်လှန်လိုက်တယ်”

“ညီးကအောက်ခံမဝတ်ထားဘူးလား”

“ဝတ်ထားတာပေါ့၊ အဲဒါတော့ သူချွတ်တာပေါ့၊ ဦးကလဲ နှိုက်နှိုတ်ချွတ်ချွတ်အကုန်မေးတာဘဲ”

“သူကရောချွတ်လား”

“သူကတော့ ချွတ်မယ်ထင်တာဘဲ၊ မီးတော့ အဲဒါမျိုးလာစကတည်းက မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်တာ၊ ကြောက်လို့”

“ဘာကိုကြောက်တာလဲ”

“သိဘူး၊ မီးစိတ်ထဲမှာ အဲဒါမျိုးမလုပ်ချင်ဘူး၊ နောက်ပြီး သူနဲ့လုပ်ရင် အစပထမ နာတယ်၊ အဲဒါကိုကြောက်တာ”

“အရည်သိပ်မထွက်ဘဲ အရမ်းထိုးလို့ နာတာနေမှာပေါ့”

“အင်း ဟုတ်မယ်”

“ဒါမှမဟုတ် သူ့ဟာက အရမ်းကြီးလို့ နာတာများလား”

“အာ ဦးကလဲပေါက်ပေါက်ရှာရှာ”

“ငါ့နဲ့ ဘယ်သူပိုကြီးလဲ”

“ဦး  ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ”

“သိချင်လို့ပေါ့၊ ညီးက နာတယ်ဆိုတော့ ငါကစိတ်ပူလို့”

“မပူနဲ့၊ သူလဲ နေ့တိုင်းမလုပ်ဘူး၊ တရက်ခြား ၂ ရက်ခြားလောက်မှ တခါလုပ်တာ၊ နောက်ပြီး လုပ်ရင်လဲ ဦးလို အကြာကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ခနဘဲ၊ ဦးဘဲ တခါတည်း မပီးနိုင်ဘူး”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ငါလုပ်တာပိုကောင်းတယ်မို့လား”

“ဦးက တခါတည်း အကောင်းလွန်နေတာ”

“ငါလုပ်တာကျတော့ မကြောက်ဘူးလား”

“ပထမတခါကလုပ်မယ်ဆိုတော့ နဲနဲကြောက်တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဦးကအထဲထိမလုပ်တော့ မီးစိတ်ထဲ တမျိုးဘဲ၊ ရွစိ ရွစိနဲ့ ခံချင်လာတာပေါ့”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”

“မရီနဲ့၊ တကယ်ဘဲ ဦးနဲ့မှ မီးလဲ အကုန်ရွစိထပြီး တခါတည်း ဟို ဗီဒီယိုတွေထဲက အတိုင်းကို ဖြစ်ကုန်ပြီ”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ အဲလိုမှကောင်းတာပေါ့၊ ပြောစမ်းပါ ဘယ်သူပိုကြီးလဲဆိုတာ”

“တကယ်မသိတာဦးရာ၊ သူ့ဟာ တခါမှ သေချာမကြည့်ဘူးဘူး၊ မီးသိတာက ဦးဟာကြီး သွင်းလိုက်ရင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်နဲ့ ပြည့်သွားသလိုခံစားရတာ၊ သူ့ကျတော့ အဲလိုမဖြစ်ဘူး၊ မီးဘဲ သတိမထားမိတာလားမသိဘူး၊ အဲ. . ပထမ သွင်းခါစဘဲ နာတာ၊ နောက်တော့မနာတော့ပါဘူး၊ ကြီးတယ်ဆို အမြဲတမ်းနာနေမှာပေါ့ မှုတ်ဘူးလား”

“ပထမ မင်္ဂလာဦးညတုန်းကရော”

“အဲဒီတုန်းကလဲ အဲလိုဘဲ နာတယ်၊ ခုလဲ အဲလိုဘဲ နာတယ် ဘာမှမထူးဘူး”

“အဲဒီတုန်းက ပိုမနာဘူးလား”

“အင်း နာတော့နာတယ်၊ ပိုနာလား မနာလား မမှတ်မိတော့ဘူး၊ မီးသိတာက အဲဒီတုန်းကလဲ နာတယ်၊ ခုလဲနာတယ်”

“ငါ့နဲ့ရော”

“ဟင်အင်း၊ ဦးနဲ့က အရမ်းကောင်းတယ်၊ တခါတည်း အဆုံးထိ အတင်းထိုးလိုက်မှ အထဲကအောင့်အောင့်သွားပြီး နာတာ၊ မီးက အပေါ်ကထိုင်ချရင် စိတ်ရှိလက်ရှိတောင် မထိုင်ချရဲဘူး၊ နဲနဲလေးကြွထားရတယ်”

“သူ့နဲ့ရော အပေါ်ကမလုပ်ဘူးလား”

“မလုပ်ပါဘူး၊ သူလဲ ဘာမှမလုပ်ခိုင်းဘူး၊ ဦးဘဲ တခါတည်း နည်းပေါင်းစုံနဲ့ လူကို . . မပြောလိုက်ချင်ဘူး”

“အဲဒါမကောင်းဘူးလား”

“သွား . . ကဲ ဘာသိချင်သေးလဲ၊ တခါတည်း အကုန်ကိုသိချင်တာဘဲ၊ ဘာလဲ သိတော့ ဦးကဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ငါက ညီးကိုချစ်တော့ အဲဒီကိစ္စလဲ ငါကသာချင်တာပေါ့”

“အမလေး သာပါတယ် သာပါတယ်၊ သာတာမှ ၁၀ ဆသာတယ်၊ ကြေနပ်ပြီလား”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒီတခေါက်ထပ်တွေ့ရင် အဆတရာလောက်သာအောင်လုပ်အုံးမယ်”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လုပ် လုပ်၊ လုပ်ချင်သလိုလုပ်၊ မီးချစ်တဲ့သူလုပ်တာ အဆတရာလုပ်လုပ်၊ အဆတထောင်လုပ်လုပ် သဘောတောင်ကျသေး”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”

ကဲ . . ဘယ်သူဘာပြောချင်လဲ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ကို၊ မယုံရင်လဲ မတတ်နိုင်ဘူး။

......................................................................................................................................

အခန်း ( ၂၁ )

ထုံးစံအတိုင်း ကင်မရာကတွေ့တော့

“ဦး နဲ့တိုင်ပင်မလို့”

“ပြောလေ”

“မီးလဲ တနေ့ တနေ့ အိမ်မှာနေရတာ ပျင်းလာပြီ၊ အလုပ်လုပ်ချင်တယ်”

“ဘာအလုပ် လုပ်မလို့လဲ”

“သိဘူး အဲဒါ ဦးနဲ့ တိုင်ပင်မလို့ဆို”

“ငါတို့ ရုံးမှာ လာလုပ်မလား၊ ငါ့ စက္ကထရီ ပေါ့”

“ဦးနော် . . မီးကတကယ်ပြောနေတာ”

“အင်းပါ၊ ညီးက ဘယ်လို အလုပ်မျိုးဝါသနာပါလို့လဲ”

“သိပါဘူးဆို၊ ဟို ဦးပြောတဲ့စက္ကထရီလဲ မဆိုးပါဘူး၊ အဲဒါလဲ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး”

“ခု ညီးက ကွန်ပြူတာ စာရိုက်တာ တော်တော်ကျွမ်းပြီလား”

“အင်း ရတော့ရတယ်”

“ဒါဆို ဒယ်တာ အင်ထရီ အလုပ်လေး ဘာလေး သတင်းစာထဲ ငါကြည့်ပေးမယ်”

“အင်း အဲဒါကြောင့် ဦးကိုချစ်တာ”

“အမယ် လာမချွဲပါနဲ့၊ အလုပ်ရရင်တောင် နင်ကဘယ်လိုသွားမလဲ ကားမောင်းတတ်အောင် အရင်လုပ်ရမှာ”

“အင်းနော်”

“ညီး မြန်မာပြည်မှာ ကားမောင်းဘူးလား”

“အင်း . . နဲနဲပါးပါးလောက်ဘဲမောင်းတတ်တာ၊ အိမ်မှာဆို ဖါးသားကြီးကဘဲ မောင်းတာ”

“နဲနဲပါးပါးလောက်လဲ မဆိုးပါဘူးဟ၊ ဒါဆို ဒရိုင်ဘာလိုင်စင် စာဖတ်ပြီး ရေးဖြေ အရင်ဖြေထားလိုက်၊ ပြီးရင် ကားမောင်းသင်ပေါ့”

“ကားမောင်းက ဘယ်လိုသင်မှာလဲ”

“ကားမောင်းသင်တဲ့အေဂျင်စီတွေရှိပါတယ်၊ ၄ ရက်လောက်သင်လိုက်ရင် ရပြီ၊ ပိုက်ဆံတော့ နဲနဲပါးပါး ကုန်မှာပေါ့၊ သင်ခရော လိုင်စင်ဖြေရင် မောင်းဘို့ပါဆို အင်း . . ငါတို့မြို့မှာ ဟိုတခါ. . . ငါ့မိန်းမရဲ့ တူလေးလားမသိဘူး . . ဖြေတုန်းက ၄ - ၅ ရာလောက်ဘဲနေမှာ၊ နင်တို့ဆီမှာလဲ အဲလောက်ဘဲ နေမှာပေါ့”

“အင်း သူက သဘောတူပါ့မလားမသိဘူး”

“နင့်ယောက်ကျားလား၊ ရမှာပါ၊ နင်ပြောကြည့်ပေါ့”

“အင်း ပြောရမှာပေါ့၊ သူလက်မခံလဲ မီးက ဇွတ်လုပ်တော့မှာ၊ တခါတည်း ခု ဘယ်နှစ်လ ရှိပြီလဲ အိမ်မှာဘဲ တနေ့ တနေ့”

“သူ့အလုပ်ကလဲ ဒီလောက်တောင်ဆိုးလား”

“ဆိုးတာပေါ့၊၊ ဦးဘဲစဉ်းစားကြည့် သူလုပ်တဲ့ ဒီတရုပ် fast food ဆိုင်က ဘယ်လောက် ကပ်စီးနဲလဲဆို အလုပ်သမားကို ၃ ယောက်ဘဲထားတာ၊ ဒီထဲမှာ သူက သူဌေးလူယုံလိုဖြစ်နေတော့ သူမရှိရင် ဘာမှကိုမဖြစ်တဲ့သဘော၊ ဒါကြောင့် ခွင့်ကိုမရတာ၊ သူကလဲ ရောက်ကတည်းက ဒီအလုပ်ဘဲ လုပ်တာဆိုတော့ တခြားဘာမှ မလုပ်တတ်ဘူး၊ ဝင်ငွေကတော့ ကောင်းပါတယ်။ သူဌေးက လစာရော ကော်မရှင်ရော ပေးတာဆိုတော့”

“ဒါဆိုလဲ ညီးက အေးဆေး ထိုင်စားပေါ့”

“အာ မစားချင်ပါဘူး၊ မီးက အလုပ်လေးဘာလေးလုပ်၊ ကိုယ့်ဝင်ငွေနဲ့ မိဘကိုလဲ ကန်တော့ချင်တာပေါ့၊ နေရာတကာ သူ့ဆီက မတောင်းချင်ပါဘူး”

“အေးပါ အေးပါ ဒါဆိုလဲ ကားမောင်းလိုင်စင်အရင်ရအောင်လုပ်၊ ကားဝယ်၊ ပြီးတော့ အလုပ်ရှာ၊ ပြီးတော့ အလုပ်ပြေးပြီး ငါ့နဲ့တွေ့၊ ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အဲဒါနဲ့ အလုပ်ပြုတ်မယ်၊ ဦး . . လိုင်စင်ဖြေဘို့ စာက ဘယ်ကဖတ်ရမှာလဲ”

“အင်တာနက်ထဲမှာ ရှိပါတယ်၊ အဲဒီထဲက အမေးအဖြေတွေ နဲနဲပါးပါးလေ့လာလိုက်ရင် ရပြီဟ၊ ငါရှာပြီးပေးမယ်၊ အဆင်သင့်ဖြစ်ရင် သွားဖြေလိုက်ရုံဘဲ”

“ဦးဘဲ အကုန်လုပ်ပေးရမှာနော်”

“ခုလဲ ငါဘဲ အကုန်လုပ်တာမှုတ်ဘူးလား”

“စပြီ၊ စကားကောင်းပြောရင် ဇတ်လမ်းက၊ မီးလဲ လုပ်ပါတယ်၊ တခါတည်း သူချည်းလုပ်တာ ကျနေတာဘဲ”

“ငါတို့ ဘယ်တော့ထပ်တွေ့ရင်ကောင်းမလဲ”

“ဦးသဘောလေ၊ မီးကဘယ်လိုလာလို့ရမှာလဲ၊ ခစ် ခစ် ကားမောင်းတတ်ပြီးကားရှိရင် ဦးဆီ အရင်လာမယ်”

“ဟီး ဟီး ဒါဆို မြန်မြန်လိုင်စင်ရအောင်လုပ်ပေးရမယ်”

“အင်း အဲဒါမှ မီးတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားချင်ရာသွား”

“ဟဲ ဟဲ၊ ဒီစနေလာရင်ကောင်းမလား၊ စနေ ညီးယောက်ကျား အလုပ်သွားတယ်မှုတ်လား”

“အင်း သွားတယ်”

“ငါ့မိန်းမတော့ နားတယ်ဟ၊ ဒါပေမဲ့ ငါအကြောင်းတခုခုပြပြီးထွက်လာလိုက်မယ်၊ စောစောတော့ ပြန်မှဖြစ်မယ်”

“ဘယ်အချိန်ပြန်မလို့လဲ”

“ဒီလိုလုပ်ရင်ကောင်းမယ်၊ ငါက ဘရိတ်ဖတ်လေး ဘာလေးစားပြီး မနက် ၉ နာရီလောက်ထွက်လာ၊ ညီးဆီကို ၁၀ နာရီခွဲ ၁၁ နာရီလောက်ရောက်၊ ညနေ ၃ နာရီလောက်ပြန်ရင် ငါအိ်မ်ကို ၅ နာရီလောက်ပြန်ရောက်၊ ဘယ်လိုလဲ”

“အင် . . ၁၁ နာရီကကနေ ၃ နာရီဆိုတော့ . . ၄ နာရီထဲတွေ့ရမှာ”

“အင်း ငါလဲစဉ်းစားနေတာ၊ အဲဒီတွေ့တဲ့ ၄ နာရီမှာ အပြင်ထွက် ထမင်းသွားစား တာနဲ့ ဘာနဲ့ ညာနဲ့ ဆို . . ချစ်တဲ့အချိန်က နဲသွားအုံးမှာ”

“ဒီလိုလုပ်လေဦး၊ ဒီတခါ မီးအိမ်လာလေ၊ အပြင်မသွားဘူး”

“ဘယ်လို ဘယ်လို”

“အော် . . ဦးကလဲ မီး အိမ်လာခဲ့ပေါ၊ ဘယ်သူမှ မှမရှိတာ၊ အပြင်လဲထွက်စားစရာမလိုဘူး၊ ၄ နာရီလုံး တဝချစ် မဟုတ်ဘူးလား ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ကောင်းတယ်၊ ထမင်းစားရင်းတောင် ချစ်လို့ရတယ်ဆိုတော့ အဆင်ပြေတာပေါ့”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးနော်၊ ထမင်းစားရင်းတော့ ဘယ်လိုချစ်လို့ရမလဲ၊ တယောက်က အိပ်ရက် ဘယ်လိုစားမလဲ”

“ဟ ၂ ယောက်စလုံး ထိုင်ပြီးလေဟာ၊ ငါကထိုင်၊ ပြီးတော့ ညီးက ငါ့အပေါ် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်၊ သူ့ဟာသူ ဝင်နေမှာပေါ့ဟ၊ ဒီတော့ စားလို့ရပြီပေါ့၊”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးကတော့ ကြံကြံဖန်ဖန်အကုန်တတ်တယ်”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ မကြံဖန်နဲ့ ပြောရင်းစိတ်ထလာပြီ၊ ခု ညီးကိုသေချာကြည့်အုံးမယ် အင်္ကျီ  ချွတ်”

“ဟော ရောဂါက တက်လာရင် ချက်ခြင်း၊ စောစောကအကောင်း”

“လုပ်စမ်းပါဟာ မနေ့က ငါကိုင်လို့ရင်သားတွေ နာနေတာဆို ယောင်နေလား ကြည့်မလို့”

“ယောင်တော့မယောင်ပါဘူး၊ တင်းနေတာ”

“ပြစမ်းပါ”

“တကယ်ဘဲ ဦးကတော့ ဒီလောက်ဖြစ်တာ နောက်နေ့ဆိုဘာမှကိုမဝတ်ဘဲ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကိုနေအုန်းမယ်”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒါလဲကောင်းတာဘဲ၊ ခု အိပ်ယာပေါ်ကနေ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ စကားပြောလေ”

“သွား သူများက ရွဲ့ပြောတဲ့ဟာ”

“လုပ်ပါဟာ ငါက လွမ်းနေတာ ကြည့်ချင်လို့ လုပ်စမ်းပါ”

“မီးတယောက်တည်း အဲ့လိုမနေပါဘူး၊ ဦးပါနေရင် နေမယ်”

“ကြိုက်ပြီ အဲလို သတိ္တမျိုး၊ လာစမ်း၊ ငါနေလို့ ညီးမနေလို့ကတော့ အသိဘဲ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

တအောက်မျှကြာသော် . . .

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”

၂ ယောက်သား တယောက်ကိုတယောက်ကြည့်ပြီးရီလို့၊ ပြောချင်ပါဘူး၊ တော်ကြာ ကဲတယ်လို့ အပြောခံနေရအုံးမယ်။


အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>



လူကြီးရောဂါ အပိုင်း ( ၂ )

လူကြီးရောဂါ အပိုင်း ( ၂ )

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

“ကိစ္စပြီးသွားပလား”

“အင်း”

“အော် ဒါနဲ့”

“ဘာလဲ  ဦး”

“ကွန်ပြူတာကို နောက်နဲနဲတွန်းလိုက်ပါလားလို့ ပြောမလို့”

“အင် ဘာလို့လဲ”

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ ညီးဘယ်လိုပုံမျိုးလေး အိပ်နေလဲ ဆိုတာ ကြည့်ချင်လို့”

“ဦးနော် ဒီမှာ သူများက ဘိုက်နာပြီး နေမကောင်းနေတဲ့ဟာ”

“အင်းလေ အဲဒါကိုကြည့်ချင်တာ၊ ပြီးတော့ဟိုးတခါ တွေ့ပြီးကတည်းက ညီးကို သေသေချာချာမတွေ့ရသေးဘူးဟ၊ အရင်နေ့တွေတုန်းကလဲ မျက်နှာလေးဘဲ မြင်ရတာ၊ ခု အိပ်နေတုန်းလေးမို့ ကြည့်ချင်စိတ်ပေါက်လာလို့”

“ဦး အဲဒီတုန်းကလဲ မီးကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်လိုက်တာ၊ အားမနာပါးမနာ၊ မပြောလိုက်ချင်ဘူး”

“ဟဲ့ လှလို့ ကြည့်တာပေါ့ဟ၊ ငါကြည့်တာ ညီးသိလို့လား”

“မသိဘဲ နေမလား၊ ဒီလောက်တောင် ကြည့်နေတဲ့ဟာ”

“အေးဟ ငါမျက်စိထဲမှာ ညီးကအရမ်းကြည့်ကောင်းတာဘဲ၊ ဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် ကောင်းနေတာ”

“ကြည့်ကောင်းတိုင်း အားမနာ ပါးမနာ ကြည့်တာဘဲလား”

“ကြည့်ကောင်းတိုင်း မကြည့်လို့ ငါကဘာလုပ်ရမှာလဲဟ၊ ကြည့်ရင်းနဲ့ညီး ယောက်ကျားကိုတောင် လည်ပင်းထညှစ်ချင် စိတ်ပေါက်တယ်၊ တကယ်”

“အမ် ဘာဆိုင်လို့လဲ”

“မနာလိုလို့ပေါ့”

“အမယ် အမယ် ခုမှလာပြီး၊ သူ့ဟာသူ စောစောစီးစီး ရွစိထပြီး မိန်းမယူထားပြီး၊ ခုမှ သူများကို မနာလိုလာဖြစ်နေတယ်”

“မသိလို့ပေါ့ဟ၊ သိလို့ကတော့ အောက်ထားပြီး ညီး အသက်ပြည့်တာနဲ့ လာပြေးယူတာပေါ့”

“အမယ်၊ မီးက အသက်ပြည့်တာနဲ့ တခါတည်း မယူပါဘူး၊ ခု ယူချိန်တန်လို့ ယူတာ”

“လုပ်ပါဟာ ညီးကလဲ ကြည့်ချင်ပါတယ်ဆိုမှ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မပြပါဘူး”

“လုပ်ပြီ”

“ဦးကလဲ ဒီမှာ မီးက လွယ်လွယ်ကူကူ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဝတ်ထားတဲ့ဟာ၊ သိပ်လုံတာမဟုတ်ဘူး”

“ဟီး ဟီး ညီးပြောမှ ပိုတောင်ကြည့်ချင်စိတ်ပေါက်လာပြီ၊ အဲလို မလုံ့တလုံလေးမှ ကြည့်လို့ပိုကောင်းတာဟ၊ ဟိုလေဟာ မဂ္ဂဇင်းထဲမှာ ပါတဲ့ မိုဒယ်ဂဲလ်လိုပေါ့၊ ညီးပုံနဲ့ဆို မိုဒယ်ဂဲလ် ထက်ပိုမိုက်မှာ၊ လုပ်ပါဟာ ကြည့်ချင်ပြီဟ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် . . ဦးကလေ . . မပြောလိုက်ချင်ဘူး. . . နောက်မှ ကြည့်ပြီးသူများကို မကဲ့ရဲ့နဲ့ . . . ကဲ ကဲ အဲလောက်ရပြီလား”

“နောက် နဲနဲတွန်းအုံး၊ အင်း . . ရပြီ ရပြီ၊ ဖြေး ဖြေး အောက်ဘက်လှည့်၊ ဟိုးခြေထေက်ဘက် ထိ ဖြေးဖြေးချင်း လှည့်ပြီးပြ”

“မလွန်ဘူးလား၊ တခါတည်း ကားဝယ်တယ်များမှတ်နေလား၊ ကြည့်တာအစအဆုံး”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ . . ဘောနက်ဖုန်းကြီးတောင် လှန်ကြည့်ချင်စိတ်ပေါက်လာပြီ”

“ကြည့်စရာမလိုဘူးဦးရေ့၊ အင်ဂျင်က အလပ်ကြီး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ဟုတ်မယ်၊ ခုမြင်နေတာကိုက အသစ်အတိုင်းဘဲ ဝင်းနေတာဘဲ၊ စမ်းမောင်းကြည့်မှထင်တယ်”

“မောင်းလို့မရသေးဘူး ဆီလဲနေတုန်း ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် သွား . . ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဟား ဟား ဟား ဟား ညီးလဲ ပြောတတ်သားဘဲ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မီးလဲ ဦးနဲ့ တွေ့မှ ပါးစပ်လဲ စည်းမရှိတော့ဘူး၊ ဘာလဲ ဟိုနေ့က ဘားမှာမြင်ခဲ့ရတာတွေ သတိရပြီး လူကို လာကြည့်တာမို့လား”

“အမလေး မဟုတ်ရပါဘူး၊ ဘားက ကောင်မတွေ သတိတောင် မရတော့ဘူး၊ သူတို့ကို ကြည့်ရတာက ညီးကို ကြည့်ရသလောက် ရင်မခုန်ဘူး၊ ဘာမှမဆိုင်ဘူး အဝေးကြီး”

“ပြောကောင်း”

“တကယ်ပြောတာဟ လာခဲ့စမ်းပါဟာ ငါလိုက်ပို့မယ်၊ စနေနေ့ညလာလေ၊ ရုပ်ရှင်လဲလိုက်ပြမယ်၊ ဘားလဲပို့မယ်၊ ညီးသူငယ်ချင်းပါလိုက်မယ်ဆို ခေါ်ခဲ့ပေါ့ မကောင်းဘူးလား”

“သူ့ကို ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင်မသိဘူး”

“အဲဒါတော့ ငါလဲမစဉ်းစားတတ်ဘူးဟ၊ ငါတို့ယောက်ကျားလေးတွေကျတော့ ဒါမျိုးဆို လွယ်တယ်၊ အမှန်အတိုင်းပြောလိုက်တာဘဲ၊ အချင်းချင်း နားလည်မှု့ရှိတယ်ပေါ့”

“သူနဲ့ မီးက အရင်က သူငယ်ချင်းဆိုပေမဲ့ ခုမှ ပြန်တွေ့တာ၊ ကွဲနေတာဘယ်လောက်ကြာပလဲ၊ ၁၀ နှစ်လောက်ရှိပြီ”

“အင်းလေ သူနဲ့ စကားလေးဘာလေး ပြောပြီး သူ့အခြေအနေ အကဲခတ်ကြည့်လိုက်ပေါ့၊ ညီးက ဒါမျိုးကျွမ်းပါတယ်”

“အမယ် မကျွမ်းပါဘူး”

“မှုတ်ဘူးလေ၊ ငါပြောတာ . . .”

“ဟော ဟော ဖုန်းလာတယ်၊ ခဏ၊ အယ် ဂျနီဖါ၊ ကောင်မ အသက်ရှည်အုံးမယ်၊ ဦး ဒါဘဲနော် သူနဲ့ စကားပြောလိုက်အုံးမယ်”

“အင်း အင်း ကြိုးစားကြည့်နော်”

“အင်းပါ”

အမ် . . ငါနဲ့မီးနဲ့ ဘာဖြစ်သွားကြပြီလဲဟ . .

.................................................................................................................................

အခန်း (၁၀)

“ဘယ်လိုလဲ ရောဂါ သက်သာလား”

“အင်း၊ တော်တော်တော့ နဲသွားပြီ၊ တရက်တည်း နင်းကန်ဆင်းပြီး ရပ်သလောက်ဖြစ်သွားလို့ တော်ပါသေးရဲ့”

“မနက်ဖြန်ဆို ပျောက်ပြီလား”

“မပျောက်နိုင်သေးဘူးထင်တယ်၊ သဘက်ခါဆိုရင်တော့ ပျောက်ပြီ”

“ဘယ်လိုလဲ ညီးသူငယ်ချင်းဆီလာမှာလား”

“အင်း လာဘို့တော့ အစီအစဉ်ရှိတယ်၊ ညက သူ့ကို ပြောကြည့်တော့ သူလိုက်ပို့ရမယ် ထင်လို့လားမသိဘူး၊ ခွင့်ယူဘို့မလွယ်ဘူးထင်တယ် ပြောတာနဲ့ မီးသူငယ်ချင်းက လာခေါ်မှာဆိုတော့ ဘာမှတော့ ပြန်မပြောဘူး”

“ညီးလူကတော့ ခွင့်ပြုမှာပါ၊ ဒါပေမဲ့ ညီးသူငယ်ချင်းက ပိုအရေးကြီးတယ်”

“ဦးကလဲ ဘယ်လိုစိတ်ကူးပေါက်ပြီး အသဲအသန် တွေ့ချင်နေရတာလဲ”

“ဟဲ ဟဲ လူကြီးရောဂါပါဆိုမှ”

“မိန်းမငယ်ငယ်ချောချောလေးနဲ့ စုံတွဲခုတ််ချင်တဲ့ ရောဂါပေါ့လေ”

“ဟီး ဟီး မိန်းမငယ်ငယ်ချောချောလေးတိုင်းနဲ့တော့ မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ညီးနဲ့ ခုတ်ချင်တာ”

“ဟုတ်လို့လား”

“အမယ် အမယ် ငါ့ကိုများ မယုံတဲ့အတိုင်း၊ နှစ် ၂၀ ကျော်ပြီ ဘယ်မိန်းခလေးမှ စိတ်မဝင်စားခဲ့တာ”

“မီးနဲ့တွေ့မှ ဈန်လျှောသွားတယ်ပေါ့၊ ဟုတ်လား”

“အေးဟ စတွေ့ကတည်းက ညီးကို သဘောကျတာ၊ ညီးရော”

“ဟင်အင်း မပြောပြပါဘူး”

“အာ လုပ်ပြန်ပြီ၊ အဲလိုဘဲ အမြဲလူကို အသဲယားအောင်လုပ်တယ်”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လာ အနားကပ် ယားရင် ကုတ်ပေးမယ်”

“အင်း အင်း တွေ့မှ လက်မအားအောင်ကို ကုတ်ထားခိုင်းမယ်၊ ပြောဟာ ငါတကယ်သိချင်လို့”

“ပြောပြီး ဦးက မယုံရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ဒီလူနဲ့ ဒီလူ မယုံစရာလား၊ ကဲပြောပါအုံး ငါပြောတာတွေရော ညီးက မယုံလို့လား”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ယုံစင်ကြီးဆိုတော့ ယုံတာပေါ့”

“ဒါဆို ညီးလဲ ယုံစင်ကြီး ပြောပေါ့”

“အမယ် ယုံစင်ကြီး မလိုဘူး၊ မီးတို့က အမှန်အကန်ဘဲ ပြောတတ်တယ်၊ အပလာ မပြောဘူး”

“အေးပါ သိပါတယ် သိပါတယ် ပြောပါဟ”

“ဟို ပထမတရက်စတွေ့ကတည်းက ဦးကိုမီးခင်တာ၊ ဦးကခင်ဘို့ကောင်းတယ်၊ ဘာလို့လဲသိဘူး၊ မီးစိတ်ထဲက ခင်သွားတာ၊ နောက်တော့ မီးတို့ကို Mall လိုက်ပို့တယ်မို့လား၊ ဦးနဲ့ စကားတွေပြော ရီစရာတွေပြောရင်း မီးစိတ်ထဲမှာအရမ်းပျော်တာ၊ ပြီးတော့ ခစ် ခစ် အထင်မသေးနဲ့နော်၊ မီးစိတ်ထဲကအတိုင်းပြောတာ၊ မီးစိတ်ထဲမှာလေ ဦးလက်မောင်းကြီးကို ဖက်ပြီး အဲဒီ Mall ကြီးကို ၁၀ ပတ်လောက် ပတ်ပြစ်လိုက်ချင်တာ၊ မီးစိတ်ကို မီး မနဲထိမ်းထားရတယ်၊ မီးတခါမှ အဲလိုမဖြစ်ဘူးဘူး၊ ဒါပထမဆုံး မီး စိတ်ထဲမှာ အဲလိုဖြစ်ဘူးတာ၊ ဘာလို့မှန်းမသိဘူး မီးစိတ်ထဲမှာ ဦးကို အရမ်းရင်းနှီး သွားတာ၊ သိလား”

“ညီးကလဲ ဖက်ချင် လာဖက်ပေါ့၊ ငါဘယ်ညင်းမလဲဟ”

“အော အော ဖက်စရာလား၊ ခုတွေ့ ခုလက်လာဖက်တယ်ဆို ဦးကမီးကို ဘယ်လိုထင်မလဲ”

“ဟယ် ကြည့်စမ်း ကောင်မလေး သိတတ်လိုက်တာ၊ လို့ထင်မှာပေါ့”

“ဒါက ခုမို့ ဦးကပြောတာပါ၊ အဲဒီတုန်းကဆို အဲလို ထင်ချင်မှ ထင်မှာပေါ့၊ သူများကို အပေါစားလို့ ထင်မှာပေါ့”

“ဟဲ့ ဟဲ့ ငါက ဘယ်သူ့ကိုမှ အပေါစားလို့ မထင်တတ်ပါဘူးဟ၊ ညီးကိုဆို ပိုမထင် သေး၊ ညီး အပျိုတုန်းက ရီးစားမရှိ ဘာမရှိ နာမည်ပျက်မရှိ နေခဲ့တာ ငါသိနေတဲ့ဟာ”

“ဦး ကဘယ်လိုသိလို့လဲ”

“ညီး ယောက်ခမ လူလည်ကြီးက၊ သူ့သားကို မိန်းမ မပေးစားခင် သေသေချာချာ စုံစမ်းပြီးမှ စပ်တာ၊ ငါမသိတာလိုက်လို့”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးနဲ့တွေ့မှ မီးလဲအရမ်းကြီးကို ဘာဖြစ်မှန်းမသိဖြစ်ပြီး အရမ်းကြီး ဆိုးသွားပြီလားမသိဘူး”

“အဲဒါကောင်းတယ်ဟ၊ ဆိုးစရာဆို အရမ်းဆိုးလိုက်၊ ဆိုးလို့ဝရင် ပြန်လိမ္မာလိုက် . . ပြီးရင် ဆိုးချင်ပြန်ဆိုးလိုက် . . ဟဲ ဟဲ ငါ့လိုပေါ့”

“ဦးကလဲ လာမြှောက်နေပြန်ပြီ၊ တားမယ်စိတ်မကူးဘူး”

“မတားပါဘူး၊ ဆိုးဖေါ်ဆိုးဖက်ဆိုတာ တက်ညီလက်ညီ ဆိုးမှ မှုတ်ဘူးလား”

“အင်း ဦးနဲ့ မီးနဲ့တော့ ဟုတ်နေပါပြီ”

“ဟုတ်ရမယ်လေ ဟုတ်ရမယ် ဟုတ်တာတွေ အကုန်လုပ်မဲ့ဟာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟုတ်တာတွေလား”

“အင်း ဟုတ်တာတွေ၊ အမှန်အကန် ဟုတ်တာတွေ ဟဲ ဟဲ ဟဲ . . ကဲ ပြောပါအုံး ညီး သူငယ်ချင်းကို ဘယ်လိုပြောပြီးပလဲ”

“အရိပ်အမွက်လောက်တော့ ပြောထားတယ်၊ နင့်ဆီလာလည်ရင်း ငါ့မိတ်ဆွေနဲ့လဲ တွေ့မယ်ဆိုပြီး”

“သူကဘာပြောလဲ”

“အင်း အင်း . . ပေါ့”

“ဘယ်တော့လောက်လာမလို့လဲ”

“သူကတော့ ဒီ သောကြာညနေ လာခေါ်ရမလား မေးနေတာ၊ မီးက သိသေးဘူးလို့ ငါ့ယောက်ကျားကို မေးရအုံးမယ်ပြောထားတာ”

“ဒီလိုလုပ်လေ၊ ဒီသောကြာလာခဲ့၊ သူနဲ့တွေ့မှ ပြောလိုက် စနေညနေ ငါ့မိတ်ဆွေ ထမင်းစားလာခေါ်မယ်ပေါ့၊ နင်လိုက်မလားမေးကြည့်ပေါ့၊ သူက လိုက်မယ်ဆို ခေါ်ခဲ့၊ သူက မလိုက်ဘူးဆိုလဲ ပြီးတာဘဲ၊ ဒါနဲ့ နင့်သူငယ်ချင်းက အပျိုလား၊ သူ့ဖေ့ဘွတ်စ်မှာ တော့ single တဲ့”

“အင်း အပျို၊ ဒါပေမဲ့ သူပြောပုံအရ ရီးစားကတော့ ရလိုက် ပြတ်လိုက်တဲ့၊ ခုလောလောဆယ်တော့ ထပ်မထားသေးဘူး ပြောတာဘဲ၊ one night stand ဘဲကောင်းတယ်လို့ စသလို နောက်သလို ပြောတာဆိုတော့ ဒီကလူတွေလိုနေမှာပေါ့”

“ဒါဆို ညီးလဲ စသလိုနောက်သလို စနေနေ့ ငါလဲ ဒိတ်သွားမယ်လို့ ပြောကြည့်”

“အင်း အင်း ဟုတ်တယ် သူလာခေါ်ရင် နောက်သလိုနဲ့ အဲလို ပြောကြည့်လိုက်မယ်၊ ပြီးတော့ အခြေအနေ ဦးကို ဖုန်းနဲ့ပြောမယ်”

“သူလိုက်မယ်ဆိုရင်ပြော၊ ငါသူငယ်ချင်းတယောက်ခေါ်ခဲ့လိုက်မယ် သူအဖေါ်ရ အောင်”

“ကောင်းပါ့မလား၊ ဦးသူငယ်ချင်းတွေက အိမ်ထောင်နဲ့ချည်းဘဲမဟုတ်လား”

“တယောက်ရှိတယ်ဟ၊ လူလွတ်၊ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက်၊ ၃၅ - ၃၆ အနဲဆုံးနေမှာ၊ ခု သူ့ကောင်မလေးနဲ့ ကွိုင်တက်နေတာ၊ ပြတ်မလိုလို ပြန်ဆက်မလိုလိုနဲ့ ဇတ်မျောနေတာ ၃ - ၄ လလောက်ရှိရောပေါ့၊ သူတို့ချင်း တွေ့ပြီး ညိသွားလဲ ပြီးတာဘဲ မဟုတ်ဘူးလား”

“ဦးကတော့လေ”

“ဒီလိုဘဲ လုပ်ရမှာပေါ့ဟ၊ သူလိုက်လာပြီး သူ့အတွက် အဖေါ်မရှာပေးရင် သူတယောက်တည် ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေမှာပေါ့၊ သူလဲ ဒီမှာကြီးလာတာဘဲ၊ ဒါလောက်တော့ သူသဘောပေါက်မှာပေါ့ . . အော် သူ မလိုက်ရင်တာ့ အပြန်နောက်ကျမယ်ဆိုပြီး တခါတည်း သူ့အိမ်သော့ပါတောင်းခဲ့၊ မမေ့နဲ့”

“ဘယ်လောက်ထိနောက်ကျမှာမို့လဲ”

“၅ နာရီလောက်လာခေါ်တယ်ထား၊ ထမင်းစားမယ်ဆို ၂ နာရီလောက်ကြာမယ်ထား၊ ပြီးတော့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မယ်ဆို နောက်ထပ် ၂ နာရီ၊ ရုပ်ရှင်ပြီးရင် ထားပါတော့ ၉ နာရီ ၁၀ နာရီလောက်ရှိရောပေါ့၊ အဲဒီကနေ ဘားသွား ဆို သန်းခေါင်လောက်မှ ပြန်ရောက်မှာ၊ ဒါအစောဆုံးတွက်ထားတာ”

“အမလေး အဲလောက်ညကြီးမိုးချုပ် တခါမှ မလည်ဘူးပါဘူး”

“အေးပေါ့ဟ၊ မလည်ဘူးလို့ အတင်းခေါ်နေတာပေါ့၊ စေတနာလေ စေတနာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦး စေတနာ မီးသိပါတယ်”

“တဦးကစေတနာ တဦးကမေတ္တာတဲ့ စကားတောင်ရှိတဲ့ဟာ”

“အမလေး လူပေါင်းမှားပြီထင်တယ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဟား ဟား ဟား ဟား လူပေါင်းမှန်တယ် လုပ်စမ်းပါ”

အင်း . . သေချာပြီ၊ ဒီကောင်မလေးနဲ့ ငါတော့လူကြီးရောဂါ ရတာသေချာပြီ။

...............................................................................................................

အခနး (၁၁)

မီးပေးလိုက်တဲ့ လိပ်စာကိုသွင်းထားတဲ့ ဂျီပီအက်စ်က ညွှန်တဲ့အတိုင်း မောင်းလာရင်း you have arrived destination ဆိုတော့ ဒါဘဲဖြစ်မယ်ဆိုပြီး apartment ဝင်းထဲကကားပါကင်လော့ကြီးထဲ ထိုးဝင်လိုက်တယ်။ ကားစက်သတ်ပြီး တဆက်တည်း

“သူတို့ အခန်းက 4A တဲ့၊ အောက်ထပ်မှာဘဲတဲ့၊ ဟေ့ ရှာကွာ၊ ဟော ဟိုမှာ ဟိုမှာ”

ကျနော်ဘဲပြော ကျနော်ဘဲ ရှာလိုက်ရတယ်၊ ဒီကောင်လား ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ခါတိုင်း ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး၊ ခုမှ နေရင်းထိုင်ရင်း ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိ၊ တလမ်းလုံးလဲ ဟုတ်ရဲ့လားအကို၊ ဟုတ်ရဲ့လား အကိုနဲ့ ဆီမန်း မန်းသလို တတွတ်တွတ်၊ ကျနော်က ဟေ့ကောင် ဘာဖြစ်နေတလဲ လို့ စိတ်မရှည်သလို မေးတော့

“ကျနော်က အကိုခေါ်လို့သာ လိုက်လာရတယ်၊ အကို့ဟာက ဟုတ်ရဲ့လား”

“အာ မင်းနဲ့တော့၊ ငါပြောတဲ့ အထဲမှာ မဟုတ်တာ ဘာပါလို့လဲ”

“အကို လာတွေ့တဲ့ ကောင်မလေးက အိမ်ထောင်နဲ့ဆို”

“အင်းလေ၊ ဒါပေမဲ့ မင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းက အပျိုပါကွ”

“အဲဒါကို ပြောတာမဟုတ်ဘူး အကို့ကိုပြောတာ”

“ငါက ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“မကောင်းဘူးထင်တယ်”

“လာပြန်ပြီ၊ မကောင်းရအောင် ငါတို့က ဘာလုပ်နေလို့လဲ၊ မင်းကွာ”

“မဟုတ်ဘူးလေအကို၊ သူနဲ့ အပြင်သွားပြီးလျှောက်လည်တယ်ဆိုတော့”

“အဲဒါဘာဖြစ်လဲ”

“မကောင်းဘူးထင်တယ်”

“လာပြန်ပြီ၊ ကဲ ကဲ ပြောစမ်း မင်းပြောတဲ့ မကောင်းဘူး ဆိုတာကို ငါ့ကိုပြောစမ်း”

“ဟိုလေ အကို ဟို”

“အဲဒီ ဟို ကိုပြော၊ အားမနာနဲ့ ငါ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းသာပြော၊ မင်းနဲ့ ငါနဲ့က ညီအကို နေတာ၊ ပြောသာပြော”

“မသိတော့ဘူး အကိုရာ”

“ဘာလဲ မင်းပြောချင်တာက အိမ်ထောင်ရှိတဲ့ မိန်းမတယောက်နဲ့ ငါအပြင်သွားပြီး လျှောက်လည်လို့ မရဘူးပေါ့ အဲဒါလား”

“ရတော့ရပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့”

“ရတယ်ဆိုရင် ရပြီလေ၊ သိပ်မစဉ်းစားနဲ့၊ ငါတို့က ၂ ယောက်လုံး အိမ်ထောင်သည် တွေ တယောက်ကို တယောက်လိမ်ထားတာ ဘာတခုမှမရှိဘူး၊ ငါတို့ အခြေအနေ ငါတို့သိတယ်လေကွာ၊ မင်းသာ မင်းကိုမင်း နိုင်အောင်ထိမ်း”

“ကျနော်က ဘာကိုထိမ်းရမှာလဲ”

“ခု မင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ပေါ့၊ တော်ကြာ အကိုရေ ကျနော် သူ့ကိုကြိုက်သွားပါပြီ၊ မပြန်တော့ဘူးလာမပြောနဲ့၊ မင်းတို့က လူပျို အပျိုတွေ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ထိမ်းနိုင်တာမဟုတ်ဘူး၊ ကမူးရှုးထိုးသမားတွေ”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”

ခုမှ ကိုယ့်ကောင်က ဘာစိတ်ကူးပေါက်တယ်မသိ တဟီးဟီးနဲ့ထဟီတယ်၊ ပြီးတော့

“အဲ့လိုဆို အကို့ကောင်မလေးကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

အမယ် ဒါမျိုးတော့ အကွက်မြင်သား၊ သူ့ပြောပုံနဲ့ နရင်းတောင် နဲနဲအုပ်ချင်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူမရှိလို့မဖြစ်ဆိုတော့ သူ သဘောကျအောင်

“အဲ့လိုဆို သူ့ကို ငါခေါ်သွားပြီး အထွန်းတို့ အိမ်မှာ သွားသိပ်လိုက်မှာပေါ့”

“ဒါဆို အထွန်းကို ဖုံးဆက်ပြီး ကြိုပြောထားရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်”

သူ့အပြောကြားမှ နားရင်းပိုတီးချင်သွားပြီး

“ငါ့လခွီး မုန့်ဆီကြော်ကဘယ်မှာနေမှန်းမသိသေးဘူး ငါဆော်ထည့်လိုက်ရ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား နောက်တာပါ အကိုရ”

“ခွီးတဲ့မှဘဲ နောက်မနေနဲ့ လာ သွားမယ်”

တခါးဝမှာ ၂ ယောက်သား ကားပေါ်ထိုင်လာလို့ တွန့်နေတဲ့ အဝတ်တွေကို သတ်သတ်ယတ်ယတ်ဖြစ်အောင် ခေါင်းကနေစလို့ ခြေဖျားထိ လှုတ်ခါအပြီးမှာတော့ တခါးဘောင်က ဘဲလ်ကို နှိပ်လိုက်တယ်။

တိန်းတောင် ဆိုတဲ့ အသံကို ခပ်သဲ့သဲ့ ကြားရပြီးတဲ့အခါမှာတော့ တခါးလာဖွင့်တဲ့ သူက မီး၊ ကျနော့်ကို တွေ့တွေ့ချင်း ဝမ်းသာအားရနဲ့

“ဦး း း း” ဝမ်းသာအားရ ခလေးလိုဘဲ နှုတ်ဆက်တော့

“မီး း း း” လို့ သူ့လေသံအတိုင်း ပြန်နှုတ်ဆက်ရင်း လက်က အလိုအလျှောက် ကားလိုက်မိတော့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ပြေးဝင်လို့ ကြောကိုလာဖက်တယ်၊ ရင်းနှီးတဲ့သူအချင်းချင်း ပွေ့ဖက်နှုတ်ဆက်ကြသလိုပေါ့၊ ရင်ခွင်ထဲရောက်လာတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကို အသာပြန်ဖက်လို့ နှုတ်ဆက်ရင်း အမှတ်မထင် သူ့ခေါင်းက ဆံစကို နှာခေါင်းနဲ့ အသာနမ်းလိုက်ပြီး

“ဝါး . . မွှေးကြိုင်လို့ပါလား”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် . . လာ အထဲမှာထိုင်”

ဆိုပြီး ကျနော့်လက်ကို ဆွဲခေါ်တော့ ကျနော်လဲ နောက်မှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ရပ်နေတဲ့ ဇတ်လိုက်ကြီးကို “ဟေ့ လာကွာ” လို့ ထပ်ဆင့်ခေါ်ပြီး မီး ဆွဲခေါ်ရာနောက် ကောက်ကောက်ပါခဲ့တယ်။

ဆိုဖာဆီရောက်တော့ မီးက ကျနော့်ဘေးကပ်ထိုင်လိုက်တော့ ဇတ်လိုက်ကြီးလဲ လွတ်နေတဲ့ ဆိုဖါနောက်တခုမှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

“ဦး အိမ်ကိုရှာရလွယ်လား”

“အင်း လွယ်တယ်၊ ဂျီပီအက်စ်နဲ့ဆိုတော့ ပိုလွယ်တာပေါ့၊ သူ့ကို ဝင်ခေါ်ပြီးလာတာ၊ သိပ်မဝေးပါဘူး မိနစ် ၂၀ လောက်ဘဲ မောင်းရမယ်ထင်တယ်၊ ဟုတ်တယ်မို့လား ကိုဂျင်၊ အော် . . သူက ဦးသူငယ်ချင်းလေ Jimmy တဲ့၊ ဦးတို့ကတော့ ကိုဂျင်လို့ဘဲ လွယ်လွယ် ခေါ်တယ်၊ သူကငါပြောတဲ့ မီးလေ၊ နာမည်က April ဆိုပါတော့”

ဟိုနေ့ကမှ ဒီနာမည် ကျနော်ပေးထားတာ၊ မီးက သူ့မှာ ဘိုနာမည်မရှိသေးဘူး နာမည်ရွေးပေး ဆိုလို့ ကျနော်ကလွယ်လွယ်ကူကူ သူမွေးတဲ့လအတိုင်း အေပရယ်လ် ဆိုမကောင်းဘူးလားဆိုတော့ သူက သဘောကျတာနဲ့ ပူပူနွေးနွေး ဟိုတနေ့က မှဲ့ထားနဲ့ နာမည်နဲ့ဘဲ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တော့ မီးက သဘောကျပြီး ပြုံးတယ်။ အဲဒါကို ကျနော့် ဇတ်လိုက်ကြီးက သူ့ကိုပြုံးပြပြီး နှုတ်ဆက်တယ်ထင်လို့ ပြန်ပြုံးပြရင်း

“ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် မအေပရယ်လ်”

“ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် ကိုဂျင်မီ”

“ဟေ့ဟေ့ မင်းကလဲ အေပရယ်လ် လို့ဘဲခေါ်၊ မီးကလဲ ဦးတို့ခေါ်သလို ကိုဂျင်ပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား၊ ဒါနဲ့ ညီးသူငယ်ချင်းရော”

“အခန်းထဲမှာ အင်္ကျီလဲတုန်း မီးသွားကြည့်လိုက်အုံးမယ် ခန”

မီး လှစ်ကနဲ ထပြေးပြီး အခန်းထဲဝင်သွားတော့ ကိုဂျင်က ဟိုဘက် ဆိုဖါကနေ ကျနော့်ဘက် ခါးလေးကုန်းလို့ တိုးတိုးလေး

“အကိုတို့ဟာက မိတ်ဆွေတွေမှ ဟုတ်ရဲ့လား”

“မိတ်ဆွေတွေပါဘဲ၊ အရမ်းရင်းနှီးသွားကြတော့လဲ ဒီလိုပေါ့”

“အကိုတို့ ရင်းနှီးတာကြီးကလဲ”

ကျနော်လဲ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ၊ ဒီတော့ ပြန်မပြောတတ်တဲ့ သူတွေ လုပ်နေကျ အတိုင်း ပခုံး ၂ ဘက်ကိုဘဲ တွန့်ပြလိုက်ရတယ်၊ ကျနော်တွန့်ပြတာကို ကိုဂျင်လဲ ဘယ်လိုသဘောပေါက်သွားတယ်မသိ ဘာမှဆက်မပြောဘဲ ခါးပြန်မတ်သွားတယ်။ ခနကြာတော့ အခန်းထဲက ၂ ယောက်သားထွက်လာပြီး

“ဦး ဒီမှာ မီးသူငယ်ချင်း ဂျနီဖာ တဲ့၊ ဒါက ငါပြောတဲ့ ဦးလေ၊ သူကတော့ ကိုဂျင်မီ တဲ့၊ ကိုဂျင် ဂျနီဖာတဲ့”

မီးက မိတ်ဆက်ပေးတော့ ဂျနီဖာက ကျနော်တို့ကို လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်တယ် ပြီးတော့ ဘိုလို nice to meet you တဲ့။ ကျနော်တို့လဲ ထိုင်ရာကထပြီး သူ့အတိုင်း ပြန်ပြောရင်း လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ရတာပေါ့။

ပြောရရင် ကောင်မလေးကမဆိုးပါဘူး၊ အသားညိုညိုလေး နဲ့ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် လေးပါဘဲ၊ မျက်နှာပေါက်လေးကလဲ ချစ်စရာလေးပါ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် မျက်လုံးထဲမှာ တော့ မီးက ပိုလှနေသလိုပါဘဲ၊ အဲ . . ကျနော့် ဇတ်လိုက်ကြီး ကိုဂျင်အတွက်က တော့ ဂျနီဖာ ကပိုလှနေမလားဘဲ၊ ဒါကတော့ ကျနော်ထင်တာပေါ့လေ၊ မိတ်ဆက်မှု့ကဏ္ဍပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ကျနော်ကဘဲ

“ကဲ ခု ဘယ်မှာသွားစားကြမလဲ” ဆိုတော့

ဘယ်မှာဖြစ်ဖြစ် ရပါတယ် ဆိုပြီး ဆိုင်ရွေးတော့ တရုပ်ဆိုင်လဲ မစားချင် ဘိုဆိုင်လဲ မကြိုက် တယောက်တပေါက်နဲ့ ညှိကြရင်း နောက်ဆုံး အီတလီယန်စာ စားမယ်လို့ အတည်ပြုလိုက်ကြတယ်၊ ဒီတော့ ဂျနီဖာက အီတလီစာဆိုရင် သူတို့နားမှာ နာမည်ကြီး တဆိုင်ရှိကြောင်း လူအရမ်းများကြောင်း သူလဲမစားဘူးသေးကြောင်း ပြောတာနဲ့ အိုကေ အဲ့ဒီဆိုင်သွားမယ်ဆိုပြီး သဘောတူလို့ ထထွက်မယ်အလုပ် ကိုဂျင်က ဆိုင် ဖုံးနံပါတ်ရှိလား လူများတယ်ဆို reservation လုပ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်၊ တော်ကြာ အကြာကြီးစောင့်နေရမယ် ဆိုတာနဲ့ good idea ဆိုပြီး သွက်သွက်လက်လက် ဂျနီဖာက သူ့ အိုင်ဖုန်းလေးနဲ့ ဆိုင်ဖုန်းနံပါတ်ကို အင်တာနက်ကရှာလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ကိုဂျင့်ဆီ နံပါတ်ကို လှမ်းထောင်ပြရင်း here is it လို့ပြောတာနဲ့ ကိုဂျင်လဲ အားကျမခံ သူ့ အိုင်ဖုန်းကို ထုတ်လို့ ဂျနီဖာ ပြတဲ့ နံပါတ်ကို ကြည့်ပြီးလှမ်းနှိပ်လိုက်တယ်။

ကိုဂျင် reservation လုပ်တော့ ဆိုင်က ၇ နာရီမှ ရမယ်ဆိုတာကြောင့် ဖုံးကို ခန ဟိုးထားရင်း ကျနော်တို့ကို

“၇ နာရီမှရမှာတဲ့၊ ဘယ်လိုလဲ လုပ်လိုက်ရမလား၊ တခြားသွားမလား”

ဆိုပြီး လှမ်းမေးတော့ အားလုံးက ခုလဲ မဆာသေးဘူး ၇ နာရီဆို အိုကေ ဆိုတော့ ဆိုင်ကို အိုကေ ဆိုပြီး ၄ ယောက်တဝိုင်း ဘွတ်ခ်လုပ်လိုက်တယ်။ နာရီကြည့်တော့ ခုမှ ၅ နာရီခွဲ သာသာလောက်ဘဲ ရှိသေးတာဆိုတော့ ဘယ်သွားရင် ကောင်းမလဲ ကြားထဲ တနာရီလောက် အချိန်ရသေးတယ်ဆိုတော့ ဂျနီဖာက ဒီနားမှာတော့ ဆိုင်တွေဘဲရှိကြောင်း၊ တခုခု သောက်ကြပါလား နေအုံး ရေခဲသေတ္တာထဲ ဘာရှိလဲ မသိဘူး ဆိုပြီး သွားဖွင့်ပြီး orange juice ရှိတယ်၊ သောက်ကြမလား မေးတော့ ကျနော်က နောက်ဘာရှိသေးလဲဆိုတော့

“နောက် ဘီယာရှိတယ်၊ မလောက်တော့ဘူးထင်တယ်၊ ၂ ပုလင်းဘဲ ရှိတော့တာ coke ရှိတယ်၊ milk ရှိတယ်” ဆိုပြီး သူ့ထဲရှိသမျှ သောက်စရာ တန်းစီရွတ်ပြတယ်။

“အိုကေ အိုကေ ဘီယာသောက်မယ် ဘယ်သူသောက်ကြမလဲ” ကျနော်ကဘဲ ဦးဆောင်ပြီး ဘီယာသောက်ဘို့ စည်းရုံးရေးစလိုက်တယ်။

“ဘီယာက မလောက်တော့ဘူး ဦး၊ ၂ ပုလင်းဘဲရှိတော့တာ” ဆိုတာကြောင့်

“သွားဝယ်လိုက်မယ်လေ ဒီနားဆိုင်ရှိတယ် မို့လား”

“ရှိတယ် ဟိုဘက်ထိပ်မှာ နီးနီးလေး”

“ဒါဆို ကျနော်သွားလိုက်အကို ကားသော့ပေး”

“ရော့ အအေးခန်းထဲက မခဲ့ကွာ၊ နေအုံး၊ ဂျနီဖာသူ့ကိုဆိုင်လိုက်ပြလိုက်ပါလား၊ ပိုမြန်တာပေါ့”

“အိုကေ”

မီးသူငယ်ချင်းက ဒီမှာနေတာ ကြာလို့လားမသိ၊ ခုမှသိတဲ့သူတွေနဲ့ ရှိုးတိုးရှန်းတန်း ဖြစ်မနေ၊ သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိသား၊ ကျနော့် ဇတ်လိုက်လဲ စောစောက အူတူတူနဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မသိပေမဲ့ ခု မီးသူငယ်ချင်းကို တွေ့ပြီးတဲ့ နောက် သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ နဂိုပုံစံပြန်မှန်လာတယ်။

သူတို့ထွက်သွာပြီးနောက် ကျနော်တို့လဲ တခါးကို အသာစေ့လို့ အထဲပြန်ဝင်လာရင်း

“မီးရော ဘီယာသောက်မယ်မို့လား”

“ဦးသောက်တာ အကုန်သောက်မယ်၊ ဦးစားတာ အကုန်စားမယ်လေ”

“ဒီလိုမှပေါ့” လို့ဆိုရင်း သူ့ကို ပြုံးကြည့်နေတော့

“သွား ဘာကြည့်နေတာလဲ၊ တခါတည်း လူကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်း”

“ညီးက ငါ့မျက်စိထဲ ဘာလို့ အရမ်းလှနေရတာလဲဟ” ဆိုပြီး တွေ့စက နှုတ်ဆက်သလို သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ မီးက အလိုက်သင့် စောစောကလိုပြန်ဖက်ရင်း

“ဦးနော် လုပ်ပြန်ပြီ”

“မွှေးနေတာဘဲ၊ ပြန်တောင် မလွှတ်ချင်တော့ဘူး”

“မလွှတ်လို့ရမလား ဦးကလဲ၊ တော်ကြာသူတို့ပြန်လာတော့မယ့်ဟာ”

“ဒါဆို မပြန်လာမချင်း ဒီလို ဖက်ထားမယ်”

မီးဘာမှပြန်မပြော၊ ကျနော့်ကို တင်းတင်းပြန်ဖက်လို့ ပခုံးပေါ်ပါးအပ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ မီးကို တင်းတင်းပြန်ဖက်လို့ ၂ ယောက်သား ကိုယ်ကို ဟိုယိမ်း ဒီယိမ်း နဲ့ slow dance ကသလို အလိုက်သင့် ယိမ်းရင်း ဘာစကားမှ မဆိုမိကြ၊ ကပ်နေတဲ့ ရင်ဘတ်ကြီး၂ ခုက တော့ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သူတို့ဘာသာစကားနဲ့ ဘာတွေပြောနေ ကြတယ်မသိ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ အလိုလိုနားလည်သွားသလိုဘဲ၊ မီးလဲ ကျနော့်လို နားလည်မယ်ထင်တာဘဲလေ။

...........................................................................................................................

အခန်း ( ၁၂ )

တိန်းတောင် . . . . . .

ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်မသိ၊ တံခါးက ဘဲလ်သံကြားမှ သတိရပြီး

“ဟော ပြန်လာပြီ” လို့ပြောရင်း မီးက လူချင်းခွာဘို့ကြိုးစားတယ်။ ကျနော်လဲ မလွတ်ချင် လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်ပေးပြီး

“မြန်လိုက်တာ” လို့ တိုးတိုးပြောရင်း တံခါးသွားဖွင့်တော့ မီးနောက်ကနေ ကျနော့် ကြောကို အသာလှမ်းထုတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။

“မင်းတို့သွားတာ မြန်သားဘဲ” တံခါးဖွင့်ရင်း သူတို့ကိုပြောတော့

“နီးနီးလေးကို အကိုရ”

“ဟ ၂၄ လုံး pack ကြီးပါလား၊ ဘယ်လောက်တောင်သောက်ကြမှာလဲဟ”

“ကိုဂျင်ပေါ့၊ ပြောသားဘဲ ၁၂ လုံး pack လောက်ပြီဆိုတာ မရဘူး” ဂျနီဖာက တိုင်သလိုကျနော်ကိုပြောတော့

“May be မနက်ဖြန် သူလာသောက်ဘို့ ပိုဝယ်ထားတာနေမှာပေါ့”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် . . ဟုတ်လား ကိုဂျင်”

“မနက်ဖြန်ကျရင် သူ့ကို ပြန်ပို့ရမှာ၊ he can’t come”

“အကိုကလဲ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား နောက်တာပါဟ”

ဒါနဲ့ ကျနော်က ဘီယာပါကင်ကိုဖြဲပြီး အထဲကပုလင်းတွေကိုထုတ်၊ ဂျနီဖာက ဖေါက်တံသွားယူ၊ မီးက သူတို့ ဘီယာနဲ့မြီးဘို့ ဝယ်လာတဲ့ အာလူးကြော်နဲ့ nuts တွေ ထည့်ဘို့ ပုဂံသွားယူ၊ ကိုဂျင်ကအမြီးထုတ်တွေဖေါက်နဲ့ လူတိုင်းခနလေး အလုပ်ရှုတ် သွားပြီး

“ချီးယားစ်” ဆိုတဲ့ အသံတွေနဲ့အတူ ပုလင်းအချင်းချင်း ရိုက်သံ တောက်တောက်တောက်တောက်နဲ့ ထွက်လာပါတော့တယ်။

ပွဲက ဘီယာဝင်သွားမှ ပိုစီလာတယ်၊ ဒီကြားထဲ ဂျနီဖာက သီချင်းသွားဖွင့်တော့ ပိုမြိုင်သွားတယ်၊ နောက်တလုံးဆီ ထပ်ဖွင့်အပြီးမှာတော့ တယောက်နဲ့တယောက် ဟိုပြောဒီနောက်နဲ့ အသက်ကွာခြားမှု့ပျောက်သွားတယ်။

“အိုကေ အိုကေ သွားမယ်ဟေ့ ၇ နာရီထိုးတော့မယ်”

သီချင်းတွေအကြောင်းလေကန်နေတဲ့ ဂျနီဖာနဲ့ ကိုဂျင်ကို လောဆော်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာက ထလိုက်တယ်၊ ခုလောလောဆယ်သိလိုက်ရတာက သူတို့ ၂ ယောက်က သီချင်းဝါသနာတူတွေ၊ ကျနော်နဲ့ မီးကတော့ ဘီယာသောက်လိုက် အမြီးဝါးလိုက်၊ သူတို့ ပြောတဲ့ သီချင်းအကြောင်း နားထောင်လိုက်၊ ကိုသိတာဆိုဝင်ပြောလိုက်နဲ့ အချိန်က ခနလေးလိုပါဘဲ။

ဆိုင်ရောက်တော့ ကိုဂျင်က သူ့နာမည်ပြောလိုက်တာနဲ့ စားပွဲထိုးမလေးက အသင့်ပြင်ထားတဲ့ စားပွဲဆီ ဦးဆောင်လို့နေရာပြပေးတယ်၊ အပြင်မှာ စောင့်တဲ့သူ ၃ - ၄ ဖွဲ့လောက်ရှိပေမဲ့ ကိုယ်က ဖုံးနဲ့ ဘွတ်ကင်လုပ်ထားတာမို့ အဆင့်သင့်လုပ်ထား ပုံရတယ်၊ ဒီဆိုင်မဆိုး၊ တချို့ဆိုင်ဆိုရင် ဖုံးနဲ့ လုပ်ထားပေမဲ့ စောင့်ချင်စောင့်ရတတ် တာမို့ အချိန်အတိအကျနဲ့ ရောက်ရောက်ချင်း နေရာပေးတဲ့ ဒီဆိုင်ကို မဆိုးတဲ့ စာရင်းထဲ ထည့်လိုက်တယ်။

နေရာချပေးပြီး စားပွဲထိုးမလေးက ဘာသောက်မလဲမေးတော့ စားပွဲအလယ်မှာ ထောင်ထားတဲ့ beverage မီနူးကိုကြည့်ပြီး ဝိုင်ရှိတယ်၊ ဘီယာရှိတယ် သောက်မလား မေးကြည့်တော့ ဂျနီဖာက တော်ပြီ ဆိုတာနဲ့ မီးကိုလှမ်းမေးတော့ မီးက ဦးသဘောတဲ့၊ ကြည့်ရတာ ကောင်မလေးတွေလဲ မျက်နှာနဲနဲပန်းနုရောင်သန်း နေပြီဆိုတော့ သိပ်များသွားရင်မကောင်း၊ ကိုဂျင်ကိုသောက်အုံးမလား ဆိုတော့ ကိုဂျင်ကလဲ ခေါင်းခါတယ်၊ စောစောကတင် တယောက် ဘီယာ ၂ လုံးလောက်သောက်ခဲ့တာဆိုတော့ နဲနဲပြေအောင် orange juice ဆိုဘယ်လိုလဲ မေးတော့ ခေါင်းညှိမ့်တာနဲ့ အဲဒါဘဲအားလုံးအတွက်မှာလိုက်တယ်။

စားပွဲထိုးမလေးကမီနူးချပေးပြီး ကျနော်တို့မှာတဲ့ orange juice ကိုသွားယူတယ်။ မီးကို ဘာစားမလဲမေးတော့ မီးက “မသိဘူးလေဦး၊ ဘာကောင်းလဲ” ဆိုတာနဲ့ ကျနော်လဲ မီနူးကို ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ပြီး seafood ကြိုက်လားဆိုတော့ “အင်း” တဲ့၊ ဒါနဲ့ မီနူးထဲမှာ ပါတဲ့ ပုဇွန်တွေ ခရုတွေ ငါးတွေကို ရောပြီး သူတို့ အီတလီ စတိုင်ဟင်းနဲ့ ပေါင်မုန့် တွဲစားတာကိုပြပြီး “ဒါစားမလား” မေးတော့ “ဦးရောဘာစားမှာလဲ” တဲ့၊ “နင်က ဒါမှာ ငါက ဒါမှာမယ်၊ ပြီးတော့ တယောက်တဝက်” ဆိုပြီး ကျနော်က ပုဇွန်တွေကို ကင်ပြီး pasta နဲ့ရောချက်ထားတာပြတော့ သူက ခေါင်းညှိမ့်တယ်၊ အဲဒီမှာ ဂျနီဖာကလည်း “ဒါဆို မတူတာတွေ မှာပြီး အကုန် share ပြီးစားကြတာပေါ့” ဆိုတာနဲ့ “ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် အဲ့လိုစားတော့ အစုံစားရတာပေါ့” လို့ မီးကဝင်ပြောတယ်။

ဒါနဲ့ဘဲ စားပွဲထိုးမလေးက ဖျော်ရည်လာချပေးတော့ အစားအစာတခါတည်းမှာလိုက် တယ်၊ နောက်ပြီး အစားမစားခင် စောင့်နေတုန်းအပျင်းပြေစားဘို့ Calamari လို့ခေါ်တဲ့ အီတလီယန် နာမည်ကြီး squid ငါးကြော်တမျိုးပါမှာလိုက်တယ်။

မကြာပါဘူး၊ Calamari လာချတော့ ခရင်းနဲ့ ထိုးစားကြရင်း ဒါပြီးဘယ်သွားကြမလဲ မေးတော့ ဂျနီဖာက ကျနော့်ကို ဘယ်သွားမလို့လဲ လို့ပြန်မေးတယ်။ ကျနော်က စားပြီး မီးကို ရုပ်ရှင်လိုက်ပြမလို့ သွားမလားဆိုတော့ ဘာကားလဲတဲ့၊ ကျနော်က ခု နာမည်ကြီးနေတဲ့ 3D ရုပ်ရှင်ကိုပြောတော့ သူက ကြည့်ပြီးပြီတဲ့၊ ကိုဂျင်ကလဲ မနေ့ကမှ ပျင်းတာနဲ့ သွားကြည့်ခဲ့တာ တဲ့။ ဒါနဲ့ ကျနော့်ခေါင်းထဲ အတွေးဝင်လာတယ်၊ အတော်ဘဲ သူတို့ပါတယ်ဆို ကျနော်မီးနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရဘို့မလွယ်၊ ကျနော်နဲ့ မီးအခြေအနေက အင်း . . . သိတယ်မှုတ်လား။

ဒါဆို ဂျနီဖာကို မင်းနားထောင်နေကျ music live show ရှိတဲ့ နေရာလိုက်ပို့လိုက် ပါလား ဆိုတော့ ကိုဂျင်က အင်းကောင်းတယ်၊ ဂျနီဖာကို သွားမလား၊ ဒီလိုက်ဖ်ရှိုးက ဘယ်လိုကောင်းကြောင်း စနေညဆို လူပိုစုံကြောင်း၊ အမွှန်းတင်ပြောတော့ ဂျနီဖာလည်း သွားမယ်ဖြစ်ရော၊ အကုန်သွားကြရအောင်ဆိုတော့ မီးက ဒီရောက်ပြီး ရုပ်ရှင်မကြည့်ဘူးလို့ ခေါ်သွားပြမလို့ မင်းတို့ဘဲသွားလိုက်၊ ဒီလိုလုပ်ကွာ၊ ဒီကအပြီး ငါအရင် မင်းအိမ်ကိုပို့ပေးမယ်၊ အဲဒီမှာ မင်းကားဝင်ယူပြီး မင်းတို့ဖာသာသွားပေါ့၊ အပြန်တော့ မင်းဂျနီဖာကို မင်းဘဲပြန်ပို့လိုက်လေ ဆိုတော့ သူတို့က အိုကေတဲ့။

ဒါနဲ့ ဘယ်အချိန်ပြန်ဆုံမလဲ ဆိုတော့ ဂျနီဖာက သူ့အိမ်သော့ မီးကို လှမ်းပေးပြီး သူအိမ်သော့ ခန ခန မေ့တတ်တာကြောင့် အပြင်မှာ ဖွက်ထားတဲ့ တချောင်း အပိုရှိသေးကြောင်း၊ ဒီသော့ယူသွား၊ ပြန်ချင်တဲ့ အချိန်ပြန် ဆိုပြီးရယ်ရင်းပြောတယ်။

ဝှုး . . ခုမှအဆင်ပြေသွားတယ်၊ စိတ်ကတထင့်ထင့်နဲ့ မီးနဲ့လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွား ဘို့ အဆင်မှပြေပါ့မလားလို့ တွေးပူနေတာ၊ ဒါနဲ့ဘဲ စားစရာတွေရောက်လာပြီး စားကြ သောက်ကြ၊ ပြီးတော့ ကျသင့်ငွေကို ကိုဂျင်က အတင်းပေးတာနဲ့ ကျနော်က မလုပ်ပါနဲ့ ငါက မင်းတို့ကို ကျေွးဘို့ခေါ်လာတာ၊ ငါပေးပါ့မယ်၊ မင်းသာ ဂျနီဖာကို တာဝန်ကျေအောင် သေချာ take care လုပ်၊ မင်းတာဝန်မကျေလို့ကတော့ မင်းနဲ့ ငါအသိဘဲလို့ ခပ်တည်တည်နဲ့ ချွန်တွန်းလေး ပါလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ မသိရင် သူ့အတွက် ကိုယ်ကဖန်တီးပေးလိုက်သလိုလို။

အင်း . . လွယ်တော့မလွယ်ဘူး မီးရေ၊ မင်းနဲ့ရတဲ့ ရောဂါက ဆရာဝန်ပြလို့မဖြစ်ဘူး။

.........................................................................................................................

အခန်း ( ၁၃ )

အစီအစဉ်အတိုင်း ကိုဂျင်နေတဲ့ တိုက်ခန်းဝင်ချပေးပြီး သူတို့ ၂ ယောက်ဆင်း သွားတော့မှ လူကလွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွားတယ်။ ကားမောင်းထွက်လာပြီး ဘေးနားမှာ ထိုင်နေတဲ့ မီးကို ကြည့်လိုက်တော့ သူကလှမ်းကြည့်တာနဲ့တိုးတယ်။

“ဦး”

“ပြောလေ”

“မီးကြောက်လာပြီဦးရယ်၊ မီး တခါမှအဲလို မသွားဘူးဘူး၊ မီးလဲ ဦးနဲ့တွေ့မှ ဘာတွေဖြစ်လို့ဖြစ်ကုန်မှန်းကိုမသိတော့ဘူး”

ကျနော်ရုတ်တရက် လမ်းကြားတခုထဲ ချိုးဝင်ပြီး ကားရပ်လိုက်တယ်။ စက်ပါသတ်ပြီး ထွန်းထားတဲ့ရှေ့မီးကြီးပါပိတ်လိုက်တယ်။ ညဆိုတော့ ကားထဲမှာ အလင်းရောင်က သိပ်မရှိ။ နောက်ပြီး ကျနော့်ကားက ပြူတင်းပေါက်နေကာမှန် ဆိုတော့ အပြင်ကမမြင် နိုင်။

“မီးက ဦးကိုကြောက်နေတာလား”

“ဟင်အင်း ဦးကိုတော့မကြောက်ပါဘူး၊ မီး ခုလိုလုပ်နေတာကိုဘဲကြောက်တာ”

ကျနော်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ၊ သူကတော့ သူ့စိတ်ထဲရှိတာ ပြောချလိုက်တယ်ဆိုတာ သေချာတယ်၊ ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ မီးလက်ကို ဖမ်းဆုတ်လိုက်ပြီး ကျနော့်ဘက် ဆွဲယူလိုက်တော့ မီးကိုယ်က ဟိုဘက်ခုံကနေ ကျနော့်ဘက် ယိုင်ကျလာတယ်၊ ကျနော်လဲ အလိုက်သင့် ပြန်ယိုင်လို့ ကျလာတဲ့ မီးကိုယ်ကိုလှမ်းဖက်လိုက်တယ်။

ဟုတ်မယ်၊ မီးကြောက်မယ်ဆိုလဲ ကြောက်လောက်တယ်၊ ကျနော်တောင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် သိပ်လိပ်ပြာမလုံ၊ စိတ်ထဲက ကြောက်သလိုလို၊ ဘာကိုကြောက်လို့ ကြောက်မှန်းမသိ၊ ဒါပေမဲ့ မီးနဲ့ မတွေ့ဘဲလဲ မနေနိုင်၊ ဒါကြောင့်

“ဦးလဲကြောက်တာပါဘဲ မီးရယ်၊ ဒါပေမဲ့ မီးနဲ့မတွေ့ဘဲ ဦးမနေနိုင်ဘူး၊ ဦး မီးကို . . .”

“ဟင်အင်း ဟင်အင်း မပြောနဲ့ မပြောနဲ့”

ကမန်းကတမ်းကျနော့်ပါးစပ်ကိုသူ့လက်ဝါးနဲ့ လှမ်းပိတ်တယ်။ ပြီးတော့

“အဲဒါမပြောနဲ့နော်၊ ဦးစိတ်ထဲမှာလဲသိတယ်၊ မီးစိတ်ထဲမှာလဲသိတယ်ဆိုတော်ပြီနော်”

“ဟင်အင်း မီးကိုပြောချင်တယ်၊ တော်ကြာ မီးသိတာနဲ့ ဦးပြောချင်တာ လွဲနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“လွဲ လွဲ ဦးရာ၊ လွဲလဲကောင်းတာဘဲ”

“ဟုတ်လား လွဲလဲကောင်းလား”

“အင်း လွဲလဲကောင်းတယ်၊ မှန်လဲကောင်းတယ်၊ အဲဒါမပြောနဲ့၊ ခုမီးကြောက်တာကိုဘဲ မကြောက်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲပြော”

“ဒါဆို မကြောက်အောင် လုပ်ပေးမယ်၊ ဒီဘက်လှည့်”

လှည့်လာတဲ့ မျက်နှာက မျက်လုံးလေးပိတ်လို့၊ ဒီတော့ နဖူးလေးကို နမ်းတယ်၊ ပါးလေးကိုနမ်းတယ်၊ ပြီးတော့ မသိမသာလေး စူနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာတေ့လို့ လှမ်းငုံလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း အနမ်းနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ နောက်ဆက်တွဲ လေးတွေ . . . နဲနဲပါးပါး၊ ပြီးတော့ များများစားစား။

နမ်းလို့ကောင်းကောင်းနဲ့ဘယ်လောက်ကြာကြာ နမ်းမိသွားတယ်မသိ၊ မီးဆီက တီးတိုးအသံလေးထွက်လာတော့မှ မခွာချင်ဘဲ နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား ဘာမှမပြောနိုင်သေးဘဲ အသက်မှန်မှန်ရှုနေရာကနေ ခနလေးကြာတော့

“ဦး”

“အင်”

“မီးတို့ အရမ်းကြီးလွန်လွန်ကြူးကြူးဖြစ်လို့ မဖြစ်ဘူးနော်”

“အရမ်းကြီးဆိုတာ ဘယ်ထိလဲ”

“အိုး . . ဦးကလဲ သိသိကြီးနဲ့”

“ဒါဆို မဖြစ်အောင်ဦးအရမ်းကြီးလွန်လာရင် သတိပေးလေ”

“အာ . . ဦးကလဲ၊ မီးသတိမပေးပါဘူး၊ ဦးဟာဦး ရအောင်ထိမ်း”

“ဦးကကိုယ့်ဟာကိုယ် ဘယ်လိုထိမ်းလို့ရမှာလဲ မီးကိုတွေ့တာနဲ့ အဲလို လုပ်ချင်နေတဲ့ဟာ”

“သိဘူးကွာ သိဘူး၊ ရအောင်ထိမ်း၊ ရအောင်ထိမ်း၊ ဦးကလူကြီး”

“ဒါဆို ဟိုး နောက်ဆုံးတခုဘဲချန်ထားမယ်၊ ကျန်တာအကုန် ဘယ်လိုလဲ”

“သွား သိဘူး၊ မီးကိုဘာမှလာမတောင်းဆိုနဲ့ ဦးဟာဦး သိရင်ပြီးရော”

လက်သီးဆုတ်နဲ့ပေါင်ကို လာထုရင်းပြောလာတဲ့ အမူအရာကိုကြည့်ပြီးရယ်မိတယ်။

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ဘာရီတာလဲ”

“မီးကိုသဘောကျလို့၊ ဘာလဲ ခုထိကြောက်တုန်းလား”

“သွား . . မကြောက်တော့ဘူး၊ ဘာလဲ ကြောက်တယ်ဆို လာနမ်းအုံးမှာ မှုတ်လား”

“မကြောက်ဘူးဆိုလဲ နမ်းမှာပါဘဲ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် သိသားဘဲ၊ ရုပ်ရှင်သွားမယ်ဆို တော်ကြာနောက်ကျနေအုံးမယ်”

“ဟုတ်သားဘဲ၊ နေအုံး ဒီနားမှာရုပ်ရှင်ရုံရှာလိုက်အုံးမယ်”

ပြောပြောဆိုဆို ဂျီပီအက်စ်ကနေ အနီးဆုံးရုပ်ရှင်ရုံကိုရှာလိုက်တယ်၊ သိပ်မဝေး။

“တွေ့လား နီးနီးလေး၊ ကဲရုပ်ရှင်သွားမယ် ကစ်ပေး”

ပြောပြောဆိုဆို နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး သူ့ဘက်လှည့်တော့ မီးက တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေး ပြန်စူပေးတယ်။ နှုတ်ခမ်း ၂ စုံထိပြီး ပြွတ်ကနဲ မြည်သွားသလို ကားစက်ကလဲ ဝူးကနဲ နိုးသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကားထဲမှာ ရယ်သံလေး ညံသွားတယ်။

“ဟား ဟား ဟား ဟား . . . ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

ရောဂါကတော့ သဲပြီ။

.......................................................................................................................

အခန်း ( ၁၄ )

ရုပ်ရှင်ရုံ ပါကင်ဝင်းကြီးထဲ ကားထိုးရပ်လိုက်ပြီးနောက်

“လာ” 

ဆိုပြီး လက်မောင်းတဖက်ကားပေးလိုက်တော့မီးကအပြေးကလေးလာတွဲ တယ်။

“ရုပ်ရှင်ပြီး ဘယ်သွားမလဲ၊ ဟို ဘားသွားမလား”

“ဦးသဘောလေ”

“သွားရင်လဲ ခနသွားတာပေါ့၊ ဘီယာလေး တယောက်တလုံး သွားသောက်ပြီး ပြန်ထွက်လာတာပေါ့၊ ညီးအတွေ့အကြုံရတာပေါ့ မှုတ်ဘူးလား”

“ဦး သွားချင်လို့မဟုတ်ဘူးလား”

“မသွားချင်ပါဘူးဟာ၊ ညီး ငါ့အနားမှာရှိနေရင်အားလုံးပြည့်စုံနေတဲ့ဟာ”

“ဟုတ်လို့လား”

“ဘာလဲ မယုံလို့လား၊ လာလေ ကားထဲပြန်သွားမယ်၊ တခါတည်း သက်သေပြလိုက်မယ်”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ယုံပါတယ် ယုံပါတယ်၊ မယုံလို့လဲမရတော့ဘူး၊ ဒီမှာ အကုန် ကုန်ပြီ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား . . မကုန်ပါဘူးဟ၊ ကုန်တတ်တဲ့အရာမှမဟုတ်တာ”

“မကုန်တတ်လို့တော်သေးတာပေါ့၊ ကုန်များတတ်ရင် အရိုးတောင် ကျန်မှာမဟုတ်ဘူး”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ”

“ဘာရီတာလဲ”

“ညီးကလဲဟာ မတွန့်တိုပါနဲ့၊ ဒီမှာ အခုမှအစပျိုးနေတဲ့ဟာ”

“အမလေး . . အဲဒါ အစ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ခု ဘယ်နှစ်နာရီရှိပလဲ”

လက်မှတ်ပေါက်ဝမှာ ရုပ်ရှင်အချိန်ကိုကြည့်ရင်း မီးကိုလှမ်းမေးလိုက်တယ်။ မီးက သူ့လက်က နာရီကိုကြည့်ရင်း

“၉ နာရီ ၂၀”

“ဟော အတော်ဘဲ 3D က ၉ နာရီ ၃၅ တဲ့”

“ဘယ်မှာရေးထားတာလဲ”

“ဟိုမှာလေ 3D မဟုတ်တဲ့ကားက ၉ နာရီ ၄၅၊ ကားတိုင်းမှာ အချိန်တွေရေးထားတာ တွေ့လား”

“အော် . . အင်း”

လက်မှတ်ဝယ်ပြီး ရုံထဲဝင်လာတော့

“popcorn စားအုံးမလား”

“ပေါက်ပေါက်ဆုတ်မှုတ်လား၊ မစားချင်ပါဘူး၊ ဘိုက်တင်းနေပြီ”

“အအေးရော”

“တော်ပြီ . . အဲ ရေဘဲသောက်ချင်တာ၊ ရေတဗူးလောက်ဝယ်လိုက်ပါလား ဦးနဲ့ ၂ ယောက် အတူတူသောက်မယ်လေ၊ မီးတယောက်တည်းဆိုလဲမကုန်ဘူး”

ရေတဗူးဝယ်ပြီး အထဲဝင်တော့ အပေါက်ဝက လက်မှတ်စစ်ကို လက်မှတ်ပြလိုက် တယ်၊ သူကတဝက်ဆုတ်ပြီး “theater 4, your right” ဆိုပြီးလမ်းညွှန်တယ်။

“တွေ့လား အထဲမှာ ရုံတွေ နေအုံး ငါလဲဒီရုံခုမှရောက်ဘူးတာ. . . ၁ - ၂ - ၃ - ၄ . . . အားလုံး . . . ၁၂ ရုံရှိတယ်၊ ငါတို့က နံပါတ် ၄ ရုံမှာ၊ တွေ့လား ရုံဝမှာ ပြမဲ့ကားနဲ့ အချိန်ကို ကပ်ထားတယ်”

“အယ် အများကြီးဘဲ”

“အင်း . . ရုပ်ရှင်တရုံဆို ၅ ကား ၆ ကားလောက်ပြတာ၊ ငါတို့ ရောက်စကဆို လက်မှတ် တစောင်ဝယ်ပြီး အထဲမှာ ၃ ကားလောက် ဆက်ကြည့်ပြစ်လိုက်တာ၊ ထွက်လာရင် မူးနောက်နေတာဘဲ”

“အဲ့လိုကြည့်လို့ရလို့လား”

“ဘယ်ရမလဲဟ၊ ခိုးကြည့်တာပေါ့၊ တကားပြီးထွက်လာ၊ အိမ်သာလေးဘာလေးသွား၊ ပြီးတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ နောက်တကားပြတဲ့ရုံထဲ ပြန်ဝင်ကြည့်ပေါ့”

“လက်မှတ်မစစ်ဘူးလား”

“များသောအားဖြင့်တော့ အဝမှာတခါဘဲ စစ်လိုက်တာ၊ တော်ရုံတန်ရုံ လိုက်မစစ်ပါဘူး၊ ဒီကလူတွေလဲ အဲလိုမကြည့်ပါဘူး၊ အဲ ကြည့်တဲ့သူလဲ ရှိချင်ရှိမှာပေါ့၊ ခုတော့အဲလိုမကြည့်နိုင်တော့ပါဘူး၊ ရုပ်ရှင်ရုံမှာမကြည့်တာတောင် နှစ်နဲ့ ချီပြီ၊ ခု ညီးနဲ့တွေ့မှ သူငယ်ပြန်နေတာ”

“ခလေးနဲ့ ပေါင်းတာကိုး”

“ခလေးက ပေါင်းချင်စရာကြီးကိုးဟ”

“လူကြီးက ခလေးပေါင်းချင်လာအောင်လုပ်နေတာကိုး”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ခုတောင် ထပ်ပေါင်းချင်လာပြီ”

“ခစ် ခစ် ခစ် လာလေ . . ဒါဆို ကားထဲပြန်သွားမယ် ခစ် ခစ်”

“လာ သွားမယ်”

 ဆိုပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြန်လှည့်မယ်အလုပ်

“အို့ . . ဦးကလဲ ဒီမှာ ရုပ်ရှင်ပြတော့မှာ၊ မီးကနောက်တဲ့ဟာ”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ သိသားဘဲ၊ အိမ်သာသွားအုံးမလား၊ ရုပ်ရှင်က ၂ နာရီလောက်ကြာမှာ”

“အင်း သွားချင်တယ်”

“သွားလေ ဟိုမှာ၊ ငါလဲသွားအုံးမယ်၊ ပေး ပေး ရေဘူး ငါ့ကိုပေးထား”

ရုံပေါက်ဝမှာ 3D မျက်မှန်ကမ်းပေးတဲ့ သူဆီက မျက်မှန်လှမ်းယူပြီး ရုံထဲဝင်လိုက် တယ်၊ အထဲရောက်တော့ လူက သိပ်မများ၊ ပြနေတာ ၂ ပတ်လောက်ရှိပြီဆိုတော့ နာမည်ကြီးကားဖြစ်ပေမဲ့ ပြစလောက်လူမကြပ်တော့၊

“ဘယ်နေရာထိုင်မလဲ”

“ခုံနံပါတ်မပါဘူးလား”

“မပါဘူးလေ၊ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ နေရာထိုင်”

“တယ်ဟုတ်ပါလား”

“လာ လာ နောက်နားမှာ သွားထိုင်မယ်”

နေရာတကျထိုင်ပြီးနောက်

“ရုံထဲမှာ နဲနဲအေးတယ်နော်”

“အင်း တွေ့လား တချို့တွေ လက်ရှည်ယူလာတာ၊ လာ လာ နွေးသွားအောင်”

ပြောပြောဆိုဆို ပုခုံးကိုလှမ်းဖက်တော့ မီးက ကျနော့်ဘက် အတင်းတိုးပေးတယ်။တိတ်တိတ်ဆိပ်ဆိပ်နဲ့ ရုံထဲထိုင်နေရာက

“ဦး”

“အင်”

ဆိုပြီး မီးကိုကြည့်လိုက်တော့ မီးကခေါင်းခါပြတယ်၊

“ဘာလဲဆို”

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ ခေါ်ချင်လို့ ခေါ်ကြည့်တာ”

“ဒီလို အလကားခေါ်လို့ဘယ်ရမလဲ”

 ဆိုပြီး ကျနော့်ဘက်လှည့်ပြီးပြောနေတဲ့ သူ့ နှုတ်ခမ်းကို ကျနော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ လှမ်းကပ်လိုက်တယ်။

“အို့ . . လူတွေနဲ့”

“ဘယ်သူမှမကြည့်ဘူး၊ ဟော ဟော မီးမှိန်လိုက်ပြီ၊ ပြတော့မယ်၊ တယ်လီဖုံး ပိတ်ထားပါတဲ့ စာတမ်းထိုးနေပြီ၊ ဖုန်းပိတ်လိုက်အုံးမယ်၊ ညီး ဖုန်းပါလား၊ ပိတ်ထားလိုက်လေ”

“ဘာဖြစ်လို့ ပိတ်ခိုင်းတာလဲ”

“တော်ကြာ ရုပ်ရှင်ကောင်းနေတုန်း ဖုန်းထအော်ရင် ရုပ်ရှင်ကြည့်နေတဲ့သူတွေ အာရုံပျက်မှာ စိုးလို့ပေါ့”

“အော် . .အင်း ပိတ်လိုက်မယ်”

ကျနော် ခါးကြားထဲက ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး အားနေတဲ့လက်တဖက်နဲ့ပါဝါပိတ်လိုက်တယ်၊ မီးကလဲ သူ့ဖုန်းကို လက်ကိုင်အိပ်ထဲက ထုတ်လို့ပါဝါပိတ်လိုက်တယ်။

ရုပ်ရှင်ပြနေတဲ့ ကာလတလျှောက်လုံး မီးကို ဖက်ထားရတာ အဆင်ပြေပေမဲ့ နမ်းရတာကတော့ သိပ်အဆင်မပြေ၊ ဒီ 3D မျက်မှန်ကြီးက ကန့်လန့်ကန့်လန့်၊ နာမည်ကြီးကားမို့လားမသိ ပျင်းစရာအခန်း တောင်မပါ၊ ဒါကြောင့် အနမ်းကို အကြွေးမှတ်ထားပြီး ရုပ်ရှင်ကိုဘဲ စိတ်ဝင်တစားကြည့်မိတယ်။

“ကောင်းလား”

“အင်း အရမ်းကောင်းတာဘဲ၊ ကိုယ့်မျက်စိရှေ့ရောက်လာသလိုဘဲ လန့်လန့်သွားတယ် သိလား”

“ဒီလောက်ဖက်ထားတာ လန့်သေးလို့လား”

“လန့်တာပေါ့၊ ရုပ်ရှင်ကကောင်းလွန်းတော့ ဖက်ထားတာ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း တောင်မသိဘူး”

“ဟိုကို သွားအုံးမလား”

“အင်း သွားမယ်လေ၊ နောက် ခန ခန တွေ့ဘို့မှ မလွယ်တာ၊ ခု ဘယ်နှစ်နာရီရှိပြီလဲ မသိဘူး . . အဲတော့ ၁၂ နာရီတောင်ထိုးတော့မယ်၊ သွားလို့ရသေးလား”

“ရတာပေါ့”

ဒါနဲ့ဘဲ အဲဒီ ဘားရောက်သွားတယ်၊ အထဲဝင်သွားတော့ လူကများနေတာနဲ့ ကတဲ့စင်ပတ်လည်မှာ ထိုင်ဘို့ နေရာမရ၊ အထဲကို နဲနဲပါးပါးလျှောက်ကြည့် လိုက်တော့ ဒေါင့်နားက အတွဲတတွဲက ထသွားတာမို့ လှမ်းမေးလိုက်တယ်။

“are u coming back”

“no . . all yours”

“thanks”

“လာ” ဆိုပြီး မီးကို အထဲက ခုံမှာနေရာပေးလို့ ကျနော် အပြင်က ပိတ်ထိုင်လိုက်တယ်။

မီးက စင်ပေါ်မှာ တိုင်ကိုပတ်ပြီး အပေါ်ပိုင်း တုန်းလုံးနဲ့ ကနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ကိုငေးလို့။ သိတဲ့အတိုင်း သူတို့ကနေတာက ရိုးရိုးမဟုတ်၊ ကုန်းလိုက် ကွလိုက်၊ ဖြဲလိုက်၊ ကားလိုက်၊ နည်းမျိုးစုံနဲ့ အောက်ကထိုင်နေတဲ့သူတွေကို ရွပြနေကြတာ ဆိုတော့

“ဘာလဲ ညီးလုပ်တဲ့ exercises လိုဘဲလား”

“အိုး ဘယ်ကလာ၊ မီး အဲလောက် ပက်ပက်စက်စက်ကြီး မလုပ်ပါဘူး”

“ခု သိသွားပြီဘဲ နောက်လုပ်ပေါ့”

“သွား . . ဦးကဒီလာပြီး ဒါတွေ သရေလာကျနေတာ ဟုတ်တယ်မို့လား”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ကျချင်စရာကိုး . . oh .. yes. 2 corona please”

တဆက်တည်း အနားလာမေးတဲ့ စာပွဲထိုးမလေးကို ဘီယာ ၂ လုံးမှာလိုက်တယ်။ စာပွဲထိုးမလေးထွက်သွားပြီး၊ နောက်တယောက် ဘန်းလေးနဲ့ ရောက်လာတယ်၊ အဲဒါက အရက်ပြင်းတွေ ပက်ချင်ခွက်တွေနဲ့ထည့်ထားတာ၊ ဘာလဲလို့ မေးလိုက်တော့ hennessy တဲ့၊ ဒါနဲ့ ၂ ခွက်လှမ်းယူလိုက်တယ်၊ ပိုက်ဆံတောင်းတာနဲ့ တခါတည်း အရက်ဖိုးပါ ပေးလိုက်ရတယ်။

“ဦး အပြင်းတွေ သောက်မလို့လား”

“သောက်မယ်လေ၊ တယောက်တခွက်”

“မီး ဒီတခွက်ဘဲသောက်မှာနော်၊ နောက် ဦးသောက်ချင် ဦးဖာသာသောက်”

“ကြိုက်သလောက်သောက်၊ မူးပြီးလဲသွားရင်ချီခေါ်သွားပြီး ပြန်ပို့ပေးမယ်”

“မပို့ပေးလို့ရမလား”

ပြောနေတုန်း စောစောက မှာလိုက်တဲ့ ဘီယာလာချတယ်၊ သူလဲ ဘီယာဘိုး တခါတည်းရှင်းလိုက်ရတယ်။

“သူတို့က တခါတည်း ပိုက်ဆံပေးရတယ်ဟုတ်လား”

“အင်း ဒီမှာ ဒီလိုဘဲ၊ တော်ကြာအမူးလွန်သွားပြီး သူတို့ပိုက်ဆံမရမှာစိုးလို့နေမှာပေါ့”

“အင်း၊ ဟုတ်မယ်”

“ဒါအရင်ချမယ်”

ပြောပြောဆိုဆို စောစောကလှမ်းယူထားတဲ့ hennessy ခွက်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်တော့ မီးကလဲ တခွက်လှမ်းယူတယ်။ ခွက်ကိုမြှောက်လို့

“ချီးယားစ် . . နေအုံး နေအုံး ဘာပြောရမလဲ ဆိုတော့ . . .”

ခွက်ကို မြှောက်ရက်တန်းလန်း ကနေ ရုတ်တရက်

“ဦး နဲ့ မီး အပျော်ဆုံးည”

“ဟုတ်တယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးနဲ့မီး အပျော်ဆုံးည”

ဆိုပြီး ခွက်ချင်းတိုက်လို့ မော့ချလိုက်တယ်။ ကျနော်ကတချက်တည်း မော့ချလိုက်ပေမဲ့ မီးက သောက်နေကျမဟုတ်တော့ နဲနဲလေးသောက်ကြည့်ပြီး

“အား ပြင်းလိုက်တာ” တဲ့၊ မျက်နှာကို ရှုံ့မဲ့လို့။

“တခါတည်း မော့၊ တခါတည်း မြိုချလိုက်၊ ပြီးတာနဲ့ ဒီဘီယာကို နဲနဲသောက်ချလိုက်”

“ဘီယာအရင် နဲနဲသောက်လိုက်အုံးမယ်”

“အင်း ဘီယာတငုံလောက်သောက်ပြီးတာနဲ့ ဒါကိုတခါတည်းမော့၊ ပြီးဘီယာကိုပြန် သောက်”

“အီး . . . ပူလိုက်တာ၊ ရင်ဘတ်ထဲ တခါတည်း ပူဆင်းသွားတာဘဲ”

“အမလေး မသောက်ဘူးတာကျနေတာဘဲ၊ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ညီးမူးတာ ငါမသိဘူးများမှတ်နေလား”

“အဲလို ဘာမှမရောဘဲ တခါမှမသောက်ဘူး ဘူးဦးရ၊ အဲဒီတုန်းက အချိုရည်တွေ နင်းကန်ရောထားတာ”

“အဲလို ပူတာလဲ အရသာတမျိုးပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား”

“ဦးက မီးကို အတတ်ကောင်းတွေ သင်ပေးနေတယ်ပေါ့လေ”

“အင်း” ဆိုပြီး မီးနားအတင်းတိုးထိုင်လို့ ခါးကိုတင်းတင်းဆွဲဖက်ပြီး သူ့နား နားကပ်လို့ လေသံလေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်။

“အဲဒါဘာဖြစ်လို့လဲ သိလား”

မီးကလဲ ကျနော့်နား နားကပ်ပြီးလေသံလေးနဲ့ ပြန်ပြောတယ်၊

“သိတယ်”

“ဘာသိတာလဲ”

“သိပါတယ်ဆို”

“ပြောပြရမလား”

“ဟင်အင်း မပြောနဲ့”

“ဒါဆို နမ်းအုံးမယ်”

“ဒီလောက်လူတွေအများကြီး”

“ဟိုး မှာတွေ့လား နမ်းနေကြတာ၊ အဲဒါမှ ကိုယ်ပိုင်မှန်း သူများတွေသိမှာပေါ့”

တယောက်တလှည့် နား နားကပ်လို့ တိုးတိုးလေးပြောရတယ်။ အဲလိုမပြောလို့လဲမရ၊ အထဲမှာ သီချင်းသံက ဆူညံနေတာကိုး။

မီးကဘာမှပြန်မပြောတော့ တင်းတင်းဆွဲဖက်လို့ နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုတ်လိုက်တယ်၊ ခုမှ မီးနှုတ်ခမ်းက ပိုချိုနေသလိုဘဲ၊ အရက်ရှိန်နဲ့ မီးလဲစိတ်ပိုကြွနေတယ်ထင်တာဘဲ၊ အတော်ကြာတော့မှ အရှိန်နဲနဲပြေပြီး

“သူတို့ကတာ ကြည့်အုံးမယ်၊ ဦးကဲတာနဲ့ သူတို့ကတာ မကြည့်လိုက်ရဘဲနေအုံးမယ်”

“သေချာမှတ်ထား၊ နောက် ဦးကို ကပြ”

“မကတတ်ပါဘူး”

“ဒါကြောင့် သေချာကြည့်ထားဆို”

“အင်း ကြည့်ထားမယ်၊ ခေါင်းနဲနဲဖယ်အုံး ကွယ်နေတယ်”

စားပွဲထိုးမလေး လျှောက်လာတာနဲ့ နောက်ထပ် ဘီယာ ၂ လုံး ထပ်မှာတော့၊ သူက သောက်ထားတဲ့ အရက်ခွက်ကို သိမ်းလိုက်ပြီး ဒါရောယူအုံးမလားလို့ ထပ်မေးတာနဲ့ နောက် ၂ ခွက် ထပ်မှာလိုက်တယ်၊

“သူတို့က အောက်ပိုင်း မချွတ်ဘူးနော်”

“အင်း ဒီဆိုင်မချွတ်ဘူး၊ တချို့ဆိုင်လဲ ချွတ်တယ်၊ ဘာလဲ ချွတ်တာကြည့်ချင်လား”

“အိုး မကြည့်ချင်ပါဘူး မေးကြည့်တာ တခါ တခါ ရုပ်ရှင်ထဲပါလို့”

“ကြည့်ချင်ရင် ရတယ်လို့၊ ဟိုမှာ လူမည်းကြီး ထိုင်နေတဲ့ အနောက်က အခန်းတွေ့လား၊ အဲဒါ စပယ်ရှယ်ခန်း၊ အဲဒီထဲ ခေါ်သွားရင် စပယ်ရှယ်ကပြတာ၊ ကိုယ်လုံးတီး၊ ဈေးကြီးတယ်”

“မီးက ဘာသွားကြည့်မှာလဲ၊ ဦးတို့ဘဲ သွားတာမှုတ်လား”

“ဟင်အင်း ဦးလဲ အဲဒီထဲ တခါမှမသွားဘူးဘူး၊ ရိုရိုးခန်းဘဲသွားတာ၊ အောက်ပိုင်းမချွတ်ဘူး”

“မယုံပါဘူး”

“အော် တကယ်ပြောတာ၊ ဦးအတွက်က ရိုးရိုးဆိုလုံလောက်ပြီ အပြင်းပြေလာတဲ့ဟာ”

“ဦးနဲ့လာတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေရော စပယ်ရှယ်ခန်းမသွားဘူးလား”

“သွားတယ်၊ သူတို့ပြောပြလို့ သိတာ”

ပြောနေတုန်း မှာထားတာလာချပေးတော့ ပိုက်ဆံလှမ်းပေးရင်းဘောက်ဆူးပါ ပေးလိုက်တယ်။

“ကဲ နောက်တခွက်”

“တော်ပြီဆို”

“တဝက်သောက်”

“သိပ်မူးနေမှာ”

“မူးပစေပေါ့၊ မူးဘို့လာတဲ့ဟာ”

“ဦးကလေ၊ ပေး”

၂ ယောက်စလုံးခွက်ကိုယ်စီကိုင်ပြီး

“ဝမ်း တူး သရီး”

မော့ချလိုက်တယ်၊ မီးလဲကုန်သွားတယ် တခွက်လုံး၊ ပြီးတော့ ကမန်းကတမ်း ဘီယာကို တဂွတ်ဂွတ် နဲ့ မော့ချနေတယ်။ ပြီးတော့ နား နားကပ်ပြီး

“မီးကို အတင်းဖက်ထား”

နဂိုက ကပ်နေတဲ့အထဲ အတင်းထပ်ကပ်ပြီး ဖက်ထားတဲ့လက်က အားထပ်ဖြည့်လိုက်တယ်၊ အင့်ကနဲ အသံနဲ့အတူ မီးကိုယ်က ကျနော့်ကိုယ်နဲ့ တထပ်တည်းနီးပါးလောက် ကပ်သွားတယ်။

တဆက်တည်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းက မီးလည်တိုင်ဆီရောက်သွားပြီး ဖွဖွလေး နမ်းရင်း ပွတ်ကစားတော့ မီးဆီက ခိုးခိုးခစ်ခစ် အသံတိုးတိုးလေးထွက်လာတယ်။

မှာထားတဲ့ ဘီယာတွေကုန်တော့ မီးလက်ကနာရီကို ဆွဲကြည့်လိုက်တယ်၊ တနာရီခွဲခါနီး၊ ဘာလိုလိုနဲ့ အထဲမှာ တနာရီကျော်ကြာသွားတာ ခနလေးလိုပါဘဲ၊ ဒါနဲ့ မီးကိုမေးလိုက်တယ်။

“ပြန်တော့မလား”

“အင်း . . မပြန်ခင် မီးလဲ ဟိုမှာ ကနေတဲ့ သူတွေကို ပိုက်ဆံသွားထိုးချင်တယ်၊ ရမလား”

“ရတာပေါ့”

စင်အောက်မှာ ထိုင်နေတဲ့သူတွေက ကနေတဲ့သူ အနားရောက်လာရင် ကျပ်တန်လေးတွေ သူတို့ လက်တဝါးစာ ဘောင်းဘီကြိုးကြားထိုးထည့်ပေးလိုက်၊ ကမ်းပေးတဲ့ ပိုက်ဆံကို နို့၂ လုံးနဲ့ ညှပ်ယူလိုက်လုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီးပြောတယ်။

အတော်ဘဲ ညည့်နဲနဲနက်လာတော့ ထိုင်နေသူတချို့ထပြန်သွားလို့ ခုံကလွတ်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ အိပ်ထဲက ရှိသမျှ ကျပ်တန်တွေ ရှာထုတ်လိုက်ပြီး

“လာ”

စင်ရှေ့ခုံမှာ ထိုင်မိတော့

“ဦး အရင်လုပ်ပြ”

ခနနေတော့ ကနေတဲ့ ကောင်မလေးတယောက် လှုတ်တုတ်လှုတ်တုတ်လုပ်ပြရင်း ကျနော့်ရှေ့ရောက်လာတယ်၊ ကျနော်ကျပ်တန်လေးထောင်ပြတော့ နို့ ၂ လုံးနဲ့ ဆွဲညှပ်ယူသွားတယ်၊ ပြီးတော့ မီးဘက်ကို ဖင်ပေးပြီး လာလှုတ်ပြနေတယ်။

“ရော့ . ဘောင်းဘီကြားထဲ ထိုးပေးလိုက်”

ဆိုပြီး မီးကိုပိုက်ဆံလှမ်းပေးတော့ မီးက ဘောင်းဘီကြားထဲ ထိုးဘို့လုပ်တယ်၊ ကနေတဲ့ ကောင်မလေးက ထည့်ရလွယ်အောင် ဘောင်းဘီက လက်တဝါးစာ အစလေးကို ချည်ထားတဲ့ ကြိုးကို ဟပေးတယ်။

ထည့်ပြီးသွားလို့ ကောင်မလေးထွက်သွားတော့ မီးက ကျနော့်ကို ဖက်လို့ ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ပြီး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နဲ့ ရယ်တယ်။ ဘာကိုသဘောကျတယ်မသိ။ဒီလိုနဲ့ ကျနော့်ရှိသမျှ ကျပ်တန်လေးတွေ ပြောင်သွားတော့

“ကုန်ပြီ သွားစို့”

“အင်း”

“နေအုံး ရေအိမ်ဝင်အုံးမယ် ဘယ်မှာလဲ”

“ဟိုနားမှာ လာ”

မီးက မိန်းမအိမ်သာထဲ ဝင်သွားတော့ ကျနော်လဲ ယောက်ကျားအိမ်သာလှမ်းဝင် လိုက်တယ်၊ ကိစ္စပြီး အပြင်ရောက်လာတော့

“မူးနေလား”

“မူးတော့မူးတယ်၊ အရမ်းကြီးတော့ မမူးဘူး တော်သေးတာပေါ့”

“ပျော်လား”

“အင်း အရမ်းပျော်တာဘဲ၊ မီးတခါမှ အဲလိုတွေ မလုပ်ဘူးဘူး သိလား”

ဆိုပြီး ကျနော့်ခါးကို လာဖက်တယ်။

မီးသူငယ်ချင်းနေတဲ့ ပါကင်ဝင်းထဲရောက်တော့လွတ်တဲ့နေရာကားဝင်ထိုးလိုက်ပြီး

“အိမ်တောင်မပြန်ချင်သေးဘူး”

“မီးလဲ မပြန်ချင်သေးဘူး”

“တကယ်လား”

“အင်း”

“ဒါဆိုဟိုဘက် နဲနဲတိုး”

“ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“မပြန်သေးဘူးလေ၊ မီးနဲ့ ဒီကားထဲ အတူတူနေအုံးမယ်၊ ဟိုဘက်နဲနဲတိုး မီးခုံကို ကူးလာမလို့”

ကျနော် ဟိုဘက် မီးထိုင်တဲ့ ဘက်ကိုခွကျော်ပြီးရောက်သွားတော့

“ခုံကို နောက်ဆုတ်ပြီး အမှီကို အောက်လှဲချလိုက်မယ်၊ မီးက အပေါ်ကနေ၊ ၂ ယောက်အတူတူထိုင်လို့မရဘူး”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်”

၂ ယောက်သား နေရာကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ ဟိုရွေ့ဒီရွေ့ဖြစ်သွားပြီး နောက်ဆုံး ခုံပေါ်မှာ ကျနော်က ပက်လက်၊ မီးက ကျနော့်ပေါ်ခွလို့ မှောက်ရက်၊ အံကိုကျလို့။

ကျနော် အောက်ကနေ မီးခါးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးရင်း

“ခုမှ အဆင်ပြေသွားတယ်၊ မီးအပေါ်ကအဆင်ပြေလား”

“အင်း ဒီ ခါးပတ်ခေါင်းကြီးက လာထောက်နေတာ နာတယ်”

“ခါးပတ်မှဟုတ်ရဲ့လား”

“ဟုတ်ပါတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါကြီးကိုပြောတာ”

မီးက ကြားထဲ လက်လျိုလို့ ကျနော့်ဘောင်ဘီက ခါးပတ်ခေါင်းကိုဆွဲကိုင်ပြရင်း ပြောတယ်။

“ဖြုတ်လိုက်လေ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” မီးကရယ်ရင်း ကိုယ်ကိုအသာကြွလို့ ခါးပတ်ကို တကယ်ဆွဲဖြုတ်တယ်။ ခါးပတ်က ခေါင်းပြုတ်သွားပေမဲ့ ဂွင်းကလျိုထားတာမို့ တခုလုံးပြုတ်အောင် ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ခါးပတ်ပြုတ်သွားတော့ မီးက ကိုယ်ပေါ်ပြန်လှဲချလိုက်တယ်၊ မီးက ခါးပတ်ဖြုတ်ဘို့ ခွထားတဲ့ကိုယ်ကို အောက်နဲနဲလျှောလိုက်ရတာမို့ အခြေအနေတခုကို သတိထားမိသွားပြီး

“ထောက်တုန်းဘဲလား”

“သွား”

“ဒါက ဖြုတ်လို့မရဘူး”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

အဲဒီထောက်ထားတဲ့ နေရာ အပေါ်ကနဲနဲလှုတ်သွားတယ်၊ အဆင်ပြေသွားတော့

နှုတ်ခမ်းကို စုတ်တယ်၊အင်္ကျီ နောက်က ဇစ်ကိုဖြုတ်တယ်။အတွင်းက ဘရာချိတ်ကိုဖြုတ်တယ်၊ချောင်ချောင်ချိချိဖြစ်သွားတဲ့ အင်္ကျီအောက် လက်လျိုဝင်သွားတယ်၊

ခနကြာတော့ ပြန်ထွက်လာပြီး စကပ်ကဇစ်ကိုဖြုတ်တယ်၊ ပြီးတော့ ချောင်သွားတဲ့ စကပ်ကို ခါးထိ အပေါ်ပင့်တင်လိုက်တယ်။ မီးတကိုယ်လုံးကို ကိုင်ချင်သလိုကိုင်နေရာက

“မီး”

“အင်”

“မီးကို ဦး အရမ်းချစ်မိသွားပြီ”

“အိုး . . မပြောပါနဲ့ဆိုမှ”

“ဘာလို့လဲ”

“သိဘူးကွာ၊ မကြားရဲဘူး”

“မီးရော ဦးကိုချစ်လား”

“မသိဘူးလား၊ ဒီမှာ ဦးလုပ်သမျှအကုန်ခံနေတာ လူကို ရွစိတက်လို့ ခံနေတယ်များ မှတ်နေလား”

“ကြားချင်တာကိုး၊ တခါတည်း တခါတည်း တိုးတိုးလေး နားနားကပ်ပြော”

“ဒီမှာ ဦးကိုချစ်လို့ သေတော့မယ် သိလား”

“မီးရယ်”

“အမလေး အို့ . . အိုး . . . .”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ညီးကလေ”

“အိုး . . ဘယ်လာကိုင်တာလဲ”

“ဒီဘောင်းဘီ ကရှုတ်လိုက်တာ၊ ချွတ်လိုက်ရင်ကောင်းမယ်”

“အာ . . ဒါချွတ်လိုက်ရင် ကုန်ပြီပေါ့”

“တော်ကြာ အထဲလက်အတင်းထိုးထည့်လို့ ဒီအတွင်းခံပြဲသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ဦးကတော့လေ တော်တော်ကဲတယ်”

“ညီးကတော့လေ၊ ခြေထောက်ကို တည့်တည့်ဆင်းလိုက်လေ၊ ဒါမှချွတ်လို့ရမှာ”

“ဦးကတော့ တကယ်ဘဲကွာ၊ လူကိုမျိုးစုံလုပ်နေတာဘဲ”

“ကောင်းလား”

“သွား သိဘူး၊ ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ”

“သိပါတယ်နော် ဒီမှာရွဲနေတာ”

“တော်ပြီ တော်ပြီ ဘာမှမပြောနဲ့တော့၊ လုပ်လုပ် ကြိုက်သလိုလုပ်၊ တခါတည်း အကုန် လျှောက်ပြောနေတာဘဲ”

“ညီးလဲ ငါ့ကို ငါလုပ်သလိုလုပ်လေ”

“လုပ်ပါဘူး”

“လုပ်ချင်နေတာမို့လား”

“မလုပ်ချင်ပါဘူး”

“ခံဘဲခံချင်တယ်ပေါ့”

“ကြည့် ပြောပြန်ပြီ”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ကောင်မလေး ရှက်နေတယ်ဟေ့”

“သွား”

တဖြေးဖြေးနဲ့ နောက်တော့လဲ မရှက်တော့ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီညက ကားပေါ်မှာ အဆုံးစွန်ထိမဖြစ်လိုက်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ၂ ယောက်စလုံး စိတ်ကြေနပ်သွားကြတယ်။ လက်နဲ့ဘဲ ကိစ္စပြီးသွားကြတယ်ဆိုပါစို့၊ ကားပေါ်ပါလာတဲ့ တစ်ရှုးစက္ကူတဗူးကတော့ ကုန်လုနီးပါးဘဲ သုတ်လိုက်ရတာ။

..................................................................................................................................................

အခန်း ( ၁၅ )

မနေ့ညက မီးအိမ်ထဲဝင်သွားတော့ မနက် ၄ နာရီ နဲနဲတောင်စွန်းရောပေါ့၊ ပြန်တော့မယ်ပြောပြောပြီး ကားထဲက မထွက်ဖြစ်တဲ့ အကြိမ်ပေါင်းကမနည်း။ မီး သူ့သူငယ်ချင်းနေတဲ့ အခန်းထဲ သော့ဖွင့်ဝင်သွားတဲ့ အထိစောင့်ကြည့်ပြီးမှ ပြန်ခဲ့တယ်။ ဒါတောင် မခွဲချင်ဘဲ ခွဲခဲ့ရတာ။

အိမ်ရောက်ပြီး နေလို့မရ၊ ခါတိုင်းဆိုအဲဒီလို အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ အပြင်မှာဆုံပြီးရင် စိတ်ထဲဘာမှမကျန်၊ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အိ်ပ်လိုက်ရင်တုန်းကနဲ၊ နောက်နေ့ နေ့လည်စာ စားချိန်လောက်မှထပြီး မနက်စာနဲ့ နေ့လည်စာပေါင်းစားတတ်တဲ့ သူကခု ပြန်လာပြီး အိပ်မပျော်၊ ခေါင်းထဲမှာ တချိန်လုံး ဒီအကြောင်းဘဲ စဉ်းစားနေမိတယ်။

ငါမီးကို ချစ်မိသွားပြီ၊ အင်း ချစ်သွားပြီထင်တာဘဲ၊ အဲ မဟုတ်ဘူး ချစ်သွားတာသေချာတယ်၊ အာ မဖြစ်သေးပါဘူး၊ ချစ်လို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ အခြေအနေက ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်တဲ့ဟာ၊ ငါ့နဲ့နော် ချစ်တယ်လို့ ပြောဖြစ်အောင် ပြောလိုက်သေးတယ်၊ ငါကလဲငါ စိတ်ထဲဖြစ်လာရင်ပြောလိုက်ရမှ ရှေ့နောက်သိပ်မစဉ်းစား၊ မီးနဲ့မို့လဲ မစဉ်းစားဖြစ်တာနေမှာ၊ မီးနဲ့က ဒီလိုအားမနာတမ်းပြောနေကျဆိုတော့။

တကယ်ဆို မီးကိုချစ်တယ်လို့ ပြောဘို့ မရည်ရွယ်ထား၊ ချစ်နေမှန်းလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ်မသိ၊ အချစ်ဆိုတာ အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက ပြီးဆုံးသွားပြီထင်နေတာ၊ ခုလဲ မီးနဲ့ နေ့တိုင်း ပြောဆိုနေတာ သာယာပြီး ဘူးကျနေတယ် လို့ဘဲထင်ထားတာ၊ တကယ်တန်းရိုင်းရိုင်းဝန်ခံရရင် ရရင်ဗျင်းမယ်ကွာ လို့ဘဲကိုယ့်စိတ်ထဲက ထင်ထားတာ၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်စိတ်က အဲဒီဗျင်းမယ်ကွာ ဆိုတာကြီး ပျောက်ပြီး သံယောဇဉ်ဝင်နေတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် သတိမထားမိ၊ ခုမှသေချာသိတယ် ချစ်နေမှန်း။

ဟုတ်မယ်၊ မီးကတော့ ငါ့လိုခုမှ သေချာသိတဲ့ပုံမျိုးတော့မဟုတ်၊ သူအစောကြီးကတည်းက အဲဒါတွက်ထားပုံဘဲ၊ ငါ့ကိုငါ ဘာမှန်းသေချာမသိဘဲ သူ့ကို ဘူးနေကတည်းက ဒါကိုသူစဉ်းစားမိပုံဘဲ၊ ဒါကြောင့်နေမှာ သူငါ့ကို လွန်လွန်ကြူးကြူးမဖြစ်အောင်နေဘို့ ပြောတာ၊ သူလဲ ရွထလို့ တွေ့တယ်ဆို ဒါမျိုးဘယ်တားမလဲ၊ အပီယူသွားမှာပေါ့၊ အဲဒါလေးတခုထိမ်းလို့က ဘာအကျိုးထူးမှာလဲ၊ ငါကလဲ ငါ့မိသားစုနဲ့ငါ၊ သူကလဲ သူ့ဟာနဲ့သူ၊ ပတ်သက်မှု့မှမရှိတာ၊ ဟိုကိစ္စအတွက်သက်သက်ဆို ဟိုလိုဘဲ ပီပီပြင်ပြင်လုပ်သွားမှာပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ ငါ့ကိုသူကြွေအောင် လာလုပ်လို့ ဘာအကျိုးထူးမှာလဲ။

နေပါအုံး ဘာလို့ သူက ဒါကိုထိမ်းချင်တာလဲ၊ သူလဲအပျိုမှ မဟုတ်တော့တဲ့ဟာ၊ ဖြစ်သွားတော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ အင် . . ဒါဆိုငါကလဲ ဘာလို့ ဇွတ်မလုပ်တာလဲ၊ ငါလုပ်ရင်လဲရတဲ့ဟာကို၊ ငါလုပ်ရင် သူက ငြင်းမှာမို့လား၊ ငါကိုယ်တိုင်က ဒါကိုမလုပ်ချင်တာ၊ အဲမဟုတ်ဘူး မလုပ်ရဲတာ၊ အမလေး စိတ်မပါလို့မဟုတ်ဘူးမောင်၊ စိတ်ပါလိုက်တာမှ ဟိုဘက်ကမ်းတောင်လွန်သေး၊ ဒါပေမဲ့ ငါ့ရဲ့ မသိစိတ်တခုက ဒါကိုမဖြစ်အောင်တားနေသလိုဘဲ၊ မီးနေရာမှာ တခြားအပျော်မိန်းမတယောက်ဆို ငါလုပ်မိမှာကတော့ ကျိမ်းသေတယ်၊ မီးမို့လို့ ငါလုပ်ချင်ရက်နဲ့ မလုပ်တာ၊ ငါတို့ ၂ ယောက်ကြားမှာ စည်းတခုရှိနေလို့ ဒီထက်ပိုမဖြစ်သွားတာ၊ သူကငါ့ထက်ပိုတော်တယ်၊ အားလုံးကို ကြိုတွေးထားတယ်။

အဲ အဲဒါတခုကလွဲပြီး ကျန်တာအကုန်ဆိုတော့ သူများကိုပြောရင် အရူး၊ ဘာထူးလို့လဲ လို့ပြောမှာကတော့ အသေအချာ၊ ပြောလဲခံမယ် ကိုယ့်လူ၊ အဲဒီကျန်တာတွေကို မလုပ်ဘဲလဲ မနေနိုင်ဘူး၊ တွေ့တာက ကိုယ်ကြိုက်တဲ့သူပါဆိုမှ၊ လက်ပိုက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ် ဘယ်လိုထိုင်နေနိုင်မလဲ၊ နဂိုကတည်းက ထိချင်ကိုင်ချင်နေတဲ့ဟာကို၊ ထိချင်ကိုင်ချင်လို့လဲ ဒီလိုဖြစ်လာတဲ့ဟာကို၊ အကုန်လုပ်လိုက်ရင် စည်းအကုန်ဖေါက်သလိုဖြစ်သွားမှာပေါ့၊ အဲဒီတခုမလုပ်တော့ စည်းတခု မချိုးရာရောက်တာပေါ့၊ စိတ်သန့်တာပေါ့၊ ဟုတ်လား၊ အင်း ဟုတ်မယ်လို့ထင်တာဘဲ၊ မီးလဲ ငါ့လိုတွေးမိတာနေမှာ၊ ဒါကြောင့်မို့နေမှာ သူမထိမ်းဘူး ငါ့ကိုထိမ်းခိုင်းတာ၊ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး၊ မထိမ်းခိုင်းပါဘူး၊ ငါလုပ်ချင်ရင်လုပ်၊ သူကတော့ ဒီလိုရှိတယ်လို့ ပြောချင်တာနေမှာ၊ သူစကားကုန်ပြောပြီးပြီဘဲ။ ငါ့ကိုချစ်လို့ သေတော့မယ်တဲ့။

အချစ် . . တော်တော်ဂွကျတဲ့ကောင်၊ ဘယ်တော့မှ တသမတ်တည်းမနေဘူး၊ မလုပ်သင့်တဲ့ နေရာလဲ ဝင်ရှုတ်၊ လုပ်သင့်တဲ့ နေရာလဲ ဝင်ရှုတ်၊ နည်းမျိုးစုံနဲ့ လူတကာကို လိုက်ဒုက္ခပေးနေတဲ့ကောင်၊ ခုလူကိုပျော်အောင်လုပ်လိုက်၊ ခု စိတ်ညစ်အောင်လုပ်လိုက်နဲ့၊ ခုလည်း မီးနဲ့ ငါ့ကြားမှာ ဝင်ရှုတ်ပြန်ပြီ။

မီးကတော့ တခွန်းထဲပြောသွားတယ်၊ ငါ့ကိုချစ်လို့ သေတော့မယ်တဲ့၊ ဒီစကားက သေချာစဉ်းကြည့်ရင် တော်တော်တာသွားတာနော်၊ ဟုတ်မယ် ဒါကြောင့်နေမှာ ငါပြောတဲ့ စကားကိုမကြားရဲဘူးလို့ပြောတာကိုး၊ ဟုတ်တယ် တော်ပြီ တော်ပြီ ငါမီးကို ချစ်တဲ့အကြောင်းမပြောတော့မှနဲ့ တူတယ်။

အာ မပြောလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ပြောရမယ်၊ ချစ်တဲ့အကြောင်းရော လုပ်သင့်တာကိုရော ပြောရမယ်၊ တိုင်ပင်ရမယ်၊ တကယ်တမ်းဆို လုပ်သင့်တာကတော့ တခုဘဲရှိတယ်၊ ဘယ်သူ့မမေးမေး ဒီတခုထဲပြောမှာဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ငါတို့က ဒီတခုကို ခုလုပ်လို့မဖြစ်ဘူး၊ လုပ်လဲမလုပ်နိုင်သေးဘူး၊ လုပ်လဲမလုပ်ချင်သေးဘူး၊ ဒီတော့ကာ လုပ်သင့်တာကို မလုပ်ဖြစ်ဘို့ တိုင်ပင်ရမယ်၊ ဟုတ်တယ် မလုပ်သင့်တာ လုပ်ရမယ်။ မိုက်တယ်ပြောပြော ဘာပြောပြော၊ မီးကတော့ လက်ခံမှာပါ၊ အစကတည်းက လက်ခံ လို့ ဒီလိုတောင်ဖြစ်လာပြီးတဲ့ဟာ၊ ဟုတ်တယ် ရှေ့ဆက်တိုးရမယ်၊ မတိုးလို့မရဘူး၊ တိုးဘို့ဖြစ်လာပြီဘဲ၊ တိုးကိုတိုးရမယ်၊ တုံချိ တုံချိ နေလို့မဖြစ်ဘူး၊ ကဲ ကြာတယ်၊ လာထား၊ ဟိုစစ်ကားထဲကလို အော်လိုက်မယ်။

“ရဲဘော် . . တက်က်က်”

တမနက်လုံး ဟိုတွေး ဒီတွေးနဲ့ မှားယွင်းတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ချပြီးမှ စိတ်အေးသွားတယ်၊ ဘယ်နှစ်နာရီ ရှိပလဲမသိ၊ နေ့လည် ၁ နာရီတောင်ကျော်ပြီ၊ မီး အိမ်ပြန်ရောက်နေပလားမသိ၊ အာ . . မရောက်သေးဘူးထင်တယ်၊ ဟုတ်မယ် မသကာလမ်းမှာလောက်ဘဲရှိအုံးမှာ ဖုံးဆက်ကြည့်အုံးမှ။

မယောင်မလည်နဲ့ အိမ်ပြင်ထွက်လာပြီး ခြံထဲလျှောက်ကြည့်သလိုလိုနဲ့ မီးဆီဖုန်းလှမ်း ဆက်လိုက်တယ်။

“ဦး”

“ခု ဘယ်မှာလဲ အားလုံးအဆင်ပြေလား”

“အင်း ပြေတယ်၊ ခု ရထားပေါ်မှာ၊ ဂျနီဖာနဲ့”

“ဘယ်ကနေဘယ်လို ရထားပေါ်ရောက်သွားတာလဲ”

“ဂျနီဖာ မနက်ကမှအိမ် ပြန်ရောက်လာပြီး ကားမမောင်းနိုင်လို့ ခု ရထားနဲ့ ပြန်ပို့ပေးတာ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ညက သောက်တာများသွားပြီး ခု ခေါင်းကိုက်နေလို့တဲ့၊ ခုရထားပေါ်မှာ သူအိပ်နေတယ်”

“ဘူတာမှာ ညီးလူလာကြိုမှာလား”

“အင်း လာကြိုမယ်၊ ဖုန်းဆက်ထားတယ်၊ ဂျနီဖာကတော့ မီးကို သူ့လက်ထဲအပ်ပြီး ချက်ခြင်းပြန်မှာ”

“အင်း အင်း အဆင်ပြေတယ်နော်”

“ပြေပါတယ်ဆို”

“ဒါဆို မနက်ဖြန်မှ ဆက်မယ်၊ ရုံးက ဆက်လိုက်မယ်”

“အင်း . . ဒါဘဲနော်”

“အင်း”

ဟ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပလဲ၊ ညက ဂျနီဖာ ပြန်မအိပ်ဘူးဆိုဘဲ၊ အမူးလွန်သွားလို့တဲ့၊ အိမ်မပြန်နိုင်လောက်အောင် အမူးလွန်တယ်ဆိုတော့ ကိုဂျင် ဘာတွေလုပ်ချလိုက်ပြီလဲ မသိ၊ မေးကြည့်အုံးမှ။

ကမန်းကတမ်း ကိုဂျင်နံပါတ်ကိုဖုန်းထဲကရှာပြီးနှိပ်လိုက်တယ်။


အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>