မောင်မနိုးပါစေနဲ့ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ။
ဆောင်းဦးပေါက်ကာစ ညနေခင်းဟာ သာယာ ညွတ်နူးဖွယ် ကောင်းလှပါတယ်။ ကောင်းကင်ပြင်ဟာ တိမ်မျှင် တိမ်စ တစ်ချို့က လွဲပြီး လင်းရှင်း နေတော့တယ်။ အမှောင်လည်း မဝင်ရောက်သေး။အလင်းရောင်လည်း မဆုတ်သာသေးပေ။
နေဝန်းနီနီဟာ လည်း ဟိုးးးမိုးကုတ်စက်ဝိုင်း အနောက်ဘက် ယွန်းယွန်းဆီမှာ နစ်မြှုပ် ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်နေတယ်။ ဒီလို ဆောင်းဦးပေါက်စ ညနေခင်းတွေကို ဇင်မာ အလွန်ပဲ သဘောကျတယ်။ ဒီလို ညနေခင်းရှုခင်းတွေကို ထိုင်ကြည့်ရတာ စိတ်ထဲမှာ ပျော်တယ်။
ပြီးတော့ စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးစိတ်နဲ့ အကြည်ဓါတ်ကလေး တလှပ်လှပ် တိုးဝင်နေတော့တယ်။အိပ်တန်းပြန် ငှက်တို့ဟာလည်း ဇင်မာ ခေါင်းပေါ်မှ တငြိမ့်ငြိမ့် နဲ့ပျံသန်းနေကြတယ်။ ဆောင်းဦးပေါက် လတ်ဆတ်တဲ့ လေညှင်းကလေးတို့ကလည်း ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရစ်သိုင်းကာ ကျီဆယ် ဆော့ကစားနေကြတယ်။ ထို လတ်ဆတ်တဲ့ လေညှင်းကလေးတွေကို ဇင်မာ တစ်ဝကြီးရှူ သွင်းလိုက်မိတယ်။
နှာခေါင်းထိပ်မှာ အေးမြမြ အထိအတွေ့ကို ဇင်မာ သဘောအကျကြီး ကျနေတော့တယ်။
“ ဟဲ့…ကလေးတွေ မိုးချုပ်နေပြီ လာအိမ်ထဲဝင်ကြ ”
လို့ အော် လိုက်တဲ့ ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့် အသံကြားမှ မိုးစုန်းစုန်းချုပ်မှန်း ဇင်မာ သိရပါတော့တယ်။ မဟုတ်ရင် ထိုင်ကောင်းကောင်းနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ ဘယ်လောက် ထိုင်နေမိမယ် မသိ။ ဇင်မာတို့က ခြံဝန်းတစ်ခုထဲမှာ အဆောင်ပုံစံ ဆောက်ထားတဲ့ အခန်းတွဲမှာ ငှားနေကြခြင်းဖြစ်တယ်။
အခန်းအားလုံး သုံးခန်း။ အလယ်ခန်းမှာ ဒေါ်ဒေါ်မြင့် တို့မိသားစု။ ဘယ်ဖက်အစွန်ခန်းမှာ ညားကာစ လင် မ ယားနှစ်ယောက်နဲ့ ညာဘက် အစွန်ဆုံးမှာ ဇင်မာတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် နေကြရတယ်။ အခန်းတွေက ကျဥ်း လွန်းလှပါတယ်။ ဆယ်ပေ ငါးပေ ခန်းတွေ အိပ်ယာလည်း ဒီနေရာ၊ ထမင်းချက်လည်း ဒီအခန်းကျဥ်းလေးထဲမှာပဲ ဖြစ်တယ်။အခုလိုနေရတာကို ဇင်မာ စိတ်ကုန်တယ်။
တစ်နေ့ကျရင် ကိုယ်ပိုင်အိမ်ကလေး တစ်လုံးတော့ ဝယ်နိုင် ရမယ်လို့ တွေးထားတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း စီးတဲ့ရေ ဆည်တဲ့ ကန်သင်း ဆိုသလို လင်တော်မောင် ရှာသမျှ ရသမျှ ပိုက်ဆံကို ချိုးခြံချွေတာတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ မောင်ကတောင်
“ ငါ့မိန်းမရယ် ချွေတာ တာလည်းချွေတာ တာပေါ့.. ကိုယ့်ဝမ်းဝအောင် ခါးလှအောင်တော့ ဝတ်ဦးစားဦးပေါ့ကွာ ”
လို့ ပြောတတ်ပါတယ်။
ဇင်မာ တို့မချွေတာလို့ မဖြစ်။ အခု သားသမီး မရှိသေးလို့။ နောင်များမှာ သားသမီး ရလာရင်ဖြင့် ဒီအခန်းလေးထဲမှာ ဇင်မာတို့ မိသားစုဘယ်လို နေကြမလဲ။
“ အိုး ”
ဇင်မာတွေးတောင် မတွေးကြည့်ရဲဘူး။ ခတ်ရချည်ရဲ့ရှင်။ ဇင်မာ အိမ်ရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင် တွေးနေတာကို ရပ်ပြီး နာရီကို မော့ကြည့်မိတော့တယ်။ ည ၈ နာရီတောင် ကျော်ပါပေါ့။ မောင့် အတွက် ညစာပြင်ထားဖို့ အချိန်တောင်ရောက်နေပြီ။ မောင်က Taxi မောင်းခြင်းဖြစ်သည်။ မနက်စောစောထွက် ညဆို ၉ နာရီလောက်မှပြန်ရောက်တတ်တယ်။
မောင့်အတွက် ထမင်းပွဲပြင်ပြီး ဘာမှလုပ်စရာမရှိတာနဲ့ အိပ်ယာထဲမှာ လှဲနေဖို့ဆုံး ဖြတ်လိုက်တယ်။ ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့် ယောင်္ကျားပန်းရံဆရာ ပြန်လာသံ ကြားရတယ်။ အိပ်ယာထဲ လှဲမယ်လုပ်ပြီးမှ ဇင်မာ သတိရမိတယ်။ ဒီနေ့က သောကြာနေ့။ ဇင်မာတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ရည်လူးကြမယ့် ည။ ဒီလိုလေးတွေးမိရုံနဲ့ ဇင်မာစိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပျော်ရွှင်စိတ်ကလေး တိုးဝင်လာတယ်။
ဟုတ်တယ်လေ။ ဒီလို ညမျိုးရောက်ဖို့ ခြောက်ရက်ကြီးများတောင် ဇင်မာ စောင့်ခဲ့ရတယ်မလား။ ဇင်မာရဲ့မောင်က စည်းကမ်း ကြီးတယ်။ ညားကာစကတော့ ညတိုင်း မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ရည်လူးကြပေမယ့် ၆ လလောက်ကြာတော့ မောင်က စည်းကမ်း ထုတ်လာတယ်။
တစ်ပါတ်ကို သောကြာ ညတစ်ညထဲ အတူနေမည်ဟု သတ်မှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်တယ်။ ဇင်မာလည်းသဘောတူ လိုက်ရတယ်။ မတူလို့လည်း မရ။ အနေကြာလာတာနဲ့အမျှ မောင့်လီးက သိပ်မလန်းချင်တော့။ ဇင်မာ ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးတာတောင် မတောင်လာတော့။ အရက်သောက် ဆေးလိပ် သောက်တာကြောင့်လည်းပါမယ်။
ဒါကြောင့်လည်း မောင်ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ဇင်မာ သဘော မတူလို့ မဖြစ်။ မောင်မှ မလုပ်နိုင်တာ ဇင်မာ ဘာတတ်နိုင်မှာလည်းရှင်။ တစ်ပါတ်တစ်ခေါက်တော့ ဇင်မာကို ပုံမှန် လိုးပေး လုပ်ပေးပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်ဟာ ဇင်မာရဲ့ ချစ်လင်လေ။ ဇင်မာ ချစ်လို့ ယူထားတာလေ။ ဇင်မာကို မောင်လုံးဝ မလိုးပေးနိုင်ရင်လည်း ဇင်မာ ချစ်မှာပါပဲ။
အိုကွယ်…မောင်ရေ…မောင်ရေ… မောင့်ကို ကျမ ဘယ်လောက် ချစ်လိုက်ရလည်းဆိုတာ သိရဲ့လားရှင့်။ အိပ်ယာထဲ လှဲမယ် စိတ်ကူးပြီးမှ ညအိပ် ဝတ်စုံ တစ်ခါတည်း လဲထားမည်ဟု ဇင်မာ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ညအိပ်ဝတ်စုံဆိုတာ တခြားမဟုတ် ။ ခရမ်းရောင် ဇာပေါက်ကလေးတွေနဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ဖြစ်တယ်။ မောင်က ဒီလို ဂါဝန်ရောင်စုံ ငါးထည်လောက် ဝယ်ပေးထားတယ်။
ဇင်မာ အဝတ်အစား အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဘော်လီကအစ ချွတ်ပြီး အဲဒီ ဂါဝန်တစ်ထည်ထဲ ဝတ်ထားလိုက်တယ်။ ဂါဝန်အောက်မှာ ဇင်မာ ကိုယ်လုံးကလေးက ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား လှနေတော့တယ်။ လက်ညှိုးတစ်ထောက်စာ ဇာပေါက်ကလေးတွေ ပါပြီး ကိုယ်ကြပ်လည်း ဖြစ်နေတာကြောင့် ဇင်မာရဲ့ ဖွံ့ထွားနေတဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက အပေါက်ကလေးတွေ ကြားကနေ ပြူ ထွက်နေပြန်တယ်။
ဒီလို ဝတ်စုံဝတ်ထားရင် မောင်အလွန် သဘောကျတတ်တယ်။
“ ငါ့မိန်းမ ဒီဝတ်စုံဝတ်လိုက်တိုင်း ယောင်္ကျား လီးတောင်လာတော့တာပဲကွာ ”
ဟုပြောတတ်တယ်။ မောင့်ရှေ့မာ ဇင်မာရဲ့ လုံးဝန်းကြီးထွားလှတဲ့ ဖင်လေးကုန်းပြီး ညုတုတုလေး လုပ်ပြလိုက်တာနဲ့ မောင့်လီး တကယ် တောင်လာတတ်တယ်။
ဒါပေမယ့် ဇင်မာ စဖုတ်လေးထဲ မောင့်လီးမထည့်ခင် ပြီးသွားတတ်တာ ဆိုးတယ်။ အများစုက မောင့်လီး ဇင်မာ စဖုတ်ထဲဝင်လို့ သွေးတောင် မပူသေးဘူး လက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး မောင်ပြီး သွားတတ်တယ်။
“ တောင်းပန်ပါတယ် မိန်းမရယ်..မောင် မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ ”
ဟု တောင်းပန် တိုးလျိုးနေတတ်တယ်။ ဒီလိုဆိုတော့ မောင့်ကို သနားရပြန်တယ်။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ ဇင်မာ မပြီးလည်း ရှိပါစေတော့ပေါ့။ မောင် ကောင်းတယ်။ ဇင်မာ စဖုတ်လေးကို စွဲတယ်ဆိုရင် ပြီးတာပါပဲ။တစ်ခါတစ်လေ မောင်က ချစ်လိုက်တာ မိန်းမရယ်ဟု ပြောပြီး ဇင်မာ ပေါင်ကို ဖြဲကားကာ ဇင်မာ စဖုတ်ကို တရှုံရှုံ နမ်းနေတတ်တယ်။
မောင့်ဆီက ကာမ အရသာကို မရပေမယ့် အဲဒီလိုလေး မောင့်ရဲ့ချစ်ပြမှုတွေကြောင့် ဇင်မာ ကျေနပ်ရပါတယ်။ ဇင်မာ အိပ်ယာထဲ လှဲချလိုက်တယ်။ မလုံ့တလုံ ဂါဝန်လေးက ဆီးစပ် အပေါ်နား အထိ လိပ်တတ်လာတယ်။ တစ်ယောက် တည်းမို့ ဇင်မာလည်း ပြန်ဆွဲချမနေတော့။ ဇင်မာ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို ဒူးထောင်လျှက်သား ဖြဲကား လိုက်တယ်။ ဇင်မာ စဖုတ်လေးကို ဖြဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး စဖုတ်အဝလေးမာ အေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။
မောင့်အကြောင်း တွေးရင် ဇင်မာ စဖုတ်လေးကို လက်နဲ့ ကိုင်ကြည့်တယ်။ အိုး..စဖုတ်လေးမှ မဟုတ်ပဲနဲ့ ဇင်မာ ဟာက စဖုတ်ကြီး။ အမွှေးကိုပြောင်အောင် ရိတ်ထားတာ ကြောင့် စဖုတ်ကြီးက အထင်းသားပြဲကားနေတယ်။
“ မောင်ရေ မြန်မြန် ပြန်လာပါတော့ ဇင်မာ စဖုတ်ကြီးကို အဆင်သင့် ဖြဲထားတယ် ရှင်ရယ် ”
ဟု စိတ်ထဲကပြောမိတယ်။ ဇင်မာ စဖုတ်ထဲကနေ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ စဖုတ်အဝကို လက်ညှိုးနဲ့ သပ်ယူကြည့်လိုက်တော့ အရည်အကြည် ချွဲပြစ်ပြစ်လေးတွေ။
ဇင်မာ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ်ကကြောင့် မောင့်ကိုသာ တမျော်မျှော် ဖြစ်နေတော့တယ်။ မောင်ရေ…ဇင်မာကို လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ လီးကြီးကြီးနဲ့ လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် လိုးညှောင့်ပါတော့လား ရှင်ရယ်။ ပြောသာပြောရတာ မောင့်လီးက ဇင်မာ လက်မလောက်သာ။ ဇင်မာ စဖုတ်ထဲ ထည့်တာနဲ့တန်းပြီးတာကို တွေးပြီး ဇင်မာ စိတ်အမောကြီး မောသွားမိသည်။ ဇင်မာ စဖုတ်က ကြီးသမှ သိပ်ကြီးတာ။
တင်ပဆုံကြီးတာကြောင့်များလား။ ဇင်မာ မတွေးတတ်တော့။ ကော့ကောက် လုံးဝန်းနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ ကိုယ့်ဘာသာ လက်နဲ့ပင့် မပြီးပါးစပ်နဲ့တောင် ပြန်စုပ်လို့ရတဲ့ နို့ကြီးတွေ လက်သန်းလက် တစ်ဆစ်လောက် ရှိမယ့် စောက်စိကြီးနဲ့ ဒီစဖုတ် အကြီးကြီးကို မောင်လီးလေးနဲ့ ဘယ်လိုများ အားရနိုင်ပါ့မလဲ ရှင်တို့ရယ်။
ဇင်မာ ဒူးကွေးပြီး ဘေးတစ်စောင်းလေးများ အိပ်နေရင်လေ ဇင်မာ စဖုတ်က နောက်မှာ ဖောင်းပြီး ပြူးထွက်နေတာ။ အဲဒီလို ပုံစံနဲ့များ မောင်တတ်လိုးရင် နှစ်ချက်လောက်စောင့် ပြီးတာနဲ့မောင် လက်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာတော့တာပဲ။ ရင်မောရပါလား မောင်ရယ်။ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ချစ်တဲ့စိတ် တစ်ခုထဲနဲ့ ဇင်မာ အလိုဆန္ဓတွေကို မြိုသိပ်ထားပါတယ် မောင်။ ပြီးတော့ ဇင်မာက မောင့် မိန်းမလေ။ ဇင်မာ ကို မောင်တစ်ယောက်ပဲ ပိုင်တယ်။
တခြား ဘယ်သူမှ ဇင်မာကို လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိစေရဘူး။ ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့်တို့ ဟောက်သံကြားတော့ ဇင်မာ နာရီကို အလန့်တကြား မော့ကြည့်မိသည်။ ဟင် ဇင်မာ အတွေးလွန်နေလိုက်တာ ၁၁ နာရီတောင် ထိုးပါကောလား။ မောင်လည်း ပြန်မလာသေး။ မောင်တစ်ယောက် အရက်များသောက်နေတာလား။ ဇင်မာ စိတ်ပူသွားသည်။ အရက်သောက်ပြီးရင် မောင်က ကုလားသေ ကုလားမော အိပ်တာ။ ဇင်မာကို လိုးဖို့နေနေသာသာ ဆင်တတ်နင်းရင်တောင် နိုးမှာ မဟုတ်ဘူး။
ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာ ပါလိမ့်။ မောင်က ညတိုင်းသောက်တတ်ပေမယ့် ဒီလိုညဆို မသောက်ဘဲ စောစော ပြန်လာတတ်တယ်။ မောင် အရက် သောက်မလာပါစေနဲ့လို့သာ ဇင်မာ ကြိတ်ဆုတောင်းမိတယ်။ တစ်ပါတ်မှ တစ်ညလေး လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ကြည်နူးကြတာကိုတော့ ဇင်မာ လက်လွှတ်မခံနိုင်ပါ။
“ မိန်းမရေ တံခါးဖွင့်ပါဦးကွာ ”
မောင်ပြန်လာပြီ။ ဇင်မာ ဆုတောင်းမပြည့်ပါ။ မောင့်အသံက အတော်ကို မူးနေတဲ့ အသံ ပေါက်နေတယ်။ ဘယ်လောက်တောင် သောက်လာတယ် မသိ။ ဇင်မာလည်း အိပ်ယာထဲမှ ခပ်မြန်မြန် ထပြီး တံခါးသွားဖွင့်လိုက်တယ်။ မောင်က အတော်ကို မူးနေပြီ။ လမ်းတောင်ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်တော့။ မောင့်သူငယ်ချင်းကို သက်လွင်က ဘေးက တွဲလာရသည်။ ဇင်မာကို မြင်တော့ မောင်က
“ ငါ့မိန်းမလေးကို ငါချစ်လိုက်တာ ကွာ ”
ဟု ပြောပြီး ဇင်မာကိုလှမ်းဖက်တယ်။ ဇင်မာလည်း မောင့်ကို အလိုက်သင့် တွဲပြီး အိမ်ထဲ ဆွဲခေါ်လာရတယ်။
“ မောင်ရယ် ဘာလို့ အဲ့လောက်တောင် သောက်လာတာလဲ ”
လို့ ဆူလိုက် ပူလိုက်ချင်ပေမယ့် မပြောရက်ခဲ့။
“ မောင် ထမင်းစားတော့ မလား ”
ဟုသာ မေးမိတယ်။
“ မစားတော့ဘူး မိန်းမရေ ဒီနေ့ ကိုသက်လွင်ကြီး သူ့ကားရောင်း ထွက်လို့ အောင်ပွဲခံလာတာ။ သူ့ကားရောင်းလိုက်တော့ မောင့်ကားနဲ့ပဲ ပြန်လိုက်လာတာ..ဒီည အိမ်မှာ အိပ်လိမ့်မယ်။ လာ ကို သက်လွင် ထိုင် ”
ဟု ပြောပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။
ဟင်..မောင်ကတော့ မူးမူးနဲ့ပြောချလိုက်ပေမယ့် ဇင်မာ မျက်လုံးပြူးပြီး။ ခေါင်းအတော် ကြီးသွားတယ်။ ဒီအခန်းထဲမှာ ဇင်မာ တို့ လင်မယားနဲ့ ကိုသက်လွင် ဘယ်လို အိပ်ကြမလဲ။ အခုတောင် သုံးယောက်သား အိပ်ယာပေါ် တတ်ထိုင်နေကြရတာ။ နေရာ အပိုမှ မရှိတာ။ ဇင်မာ ဘယ်လို လုပ်ရပါ့မလဲ။
ကိုသက်လွင်ဆိုတာလည်း တခြားသူ မဟုတ်။ မောင့်ရဲ့ အရင်းဆုံး သူငယ်ချင်း။ Taxi လောကမှာ တွဲဖက်။ ဇင်မာနဲ့လည် းအတော်လေး ရင်းနှီးနေသည်။ အရင်ကလည်း အိမ်လိုက်လာဖူးပေမယ့် မောင်နဲ့ သောက်စားပြီး ပြန်တာပဲ။ အခုလို တစ်ခါမှ ညမအိပ်ဖူး။ ဇင်မာ သက်ပျင်းမောကြီးချမိတယ်။
“ ဘယ်လိုလုပ် သင့်တော်မှာလည်း မောင်ရယ် ”
လို့ ပြောချင် ပေမယ့် ကိုသက်လွင် ရေ့မှာမို့ အားနာတာနဲ့ ပြောမထွက်။ မောင်ကလည်း အတော်ကလေးမူးနေတာကြောင့်ပြောလို့ ရမယ့်ပုံ မပေါ်။ ကိုသက်လွင်လည်း မူးနေပေမယ့် မောင့်လောက်တော့ မဆိုးသေး။
“ ကဲ ကိုသက်လွင် မပြန်နဲ့တော့ ကားလည်းမရှိတော့ဘူး.. ဒီမှာပဲ ကြုံရာဝင်အိပ်ပြီး မနက်မှ ကျနော်လိုက်ပို့ပေးမယ် ”
ဟု ပြော ပြီး အိပ်ယာထဲ လှဲချလိုက်တယ်။ ဇင်မာမှာသာ မျက်လုံးပြူးမျက်စံပြူးနဲ့ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ။ ကိုသက်လွင်ကို ပြောပြီး ပြန်ခိုင်းလိုက်ချင်ပေမယ့် ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်လို ပြန်မလဲ။ ဇင်မာ စိတ်ကို ဒုန်းဒုန်းချလိုက်ပြီး
“ အိမ်က ကျဥ်းတော့ အားနာလိုက်တာရှင် ”
ဟု ပြောပြီး ကိုသက်လွင်ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
ကိုသက်လွင်က
“ ဟာ ရပါတယ် မဇင်မာရယ် ..ကျနော်ကသာ အားနာနေတာ.. ဘယ်လိုမှ မ တတ်နိုင်တာရယ်ကြောင့်ပါ ဗျာ ”
ဟု ပြောပြီး ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံးကိုသိမ်းကျုံးကြည့်နေတယ်။ ပြီးမှ အားနာသွားဟန်နဲ့ မျက်နှာကို တခြားဖက်လှည့်သွားတယ်။ အို…ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားတယ်။ ရှက်လိုက်တာလည်း ပြောမနေနဲ့တော့။မျက်နှာကိုသာ တစ်နေရာ သွားဖွက်ထားလိုက်ချင်တယ်။ ဇင်မာ ဝတ်ထားတာ ဇာအပေါက်တွေနဲ့ ဂါဝန် အကြပ်။ အောက်မှာလည်း ဂါဝန်က လိပ်တတ်နေတာကြောင့် စဖုတ်လေး ပေါ်လုပေါ်ခင် ဖြစ်နေပြီ။ စောစောက စိတ်ရှုတ်တာရော ဇောကပ်နေတာရောကြောင့် သတိမထားမလိုက်။
မောင်ပြန်လာရင် အမောပြေ ကြည့်ဖို့ ဝတ်ထားတာကို အခုတော့ ကိုသက်လွင်… ဇင်မာ ရှက်လိုက်တာလေ။ ခေါင်းကို ချက်ချင်း ငုံ့ထားမိလိုက်တယ်။ ဘာမှ မလုပ်တတ် မကိုင်တတ်တော့။ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်တုန် လာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ကြည့်တော့ ဇာအပေါက်တွေကြား ကနေ နိုးလုံးကြီးတွေက ပြူးပြဲ ထွက်နေတယ်။ ကြီးမား တောင့်တင်းတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေက အထင်းသား။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ကြည့်ရင်းရှက်ဖူးတာ ဒီတစ်ခါပဲရှိသေးတယ်။
“ ကျနော် မီးထပိတ်လိုက်မယ်နော် ”
ဟု ပြောပြီး ကိုသက်လွင်ထတယ်။ ဇင်မာလေး ကိုသက်လွင်ကို ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ ထိုင်တောင် ကန်တော့လိုက်ချင်တယ်။
ကိုယ့်ရဲ့ နမော်နမဲနိုင်တာကို တွေးပြီး ရှက်ကလဲရှက်။ ဒေါသလည်း ထွက်မိတယ်။ ကိုသက်လွင် မီးပိတ်ပြီးတာနဲ့ ဇင်မာ ခြင်ထောင်ချပြီး မောင့်ဘေးမှာ လှဲအိပ်လိုက်တယ်။ စောင်တထည်ကို ယူပြီးမောင်နဲ့အတူ ခြုံလိုက်တယ်။
အခုမှ သတိထားမိတာက မောင်က နံရံဘက်ကို လှည့်ပြီး နံရံနားမှာ ကပ်အိပ်နေတာပဲ။ မောင့်ကို မနှိုးချင်တာနဲ့ ဇင်မာလည်း မောင့်ဘက်ကို စောင်းပြီး နောက်ကြောကနေ မောင့်ကို လှမ်းဖတ်ပြီး တစောင်းလေး လှဲအိပ်လိုက်တော့တယ်။
တစောင်းလှဲအိပ်တော့မှပဲ ဂါဝန်က ဒုက္ခပေးတော့တာပါပဲ။ တင်းပါးပေါ်တဲ့ အထိ လိပ်တတ်လာတာကြောင့် စောင်အောက်မှာ ဇင်မာ ဖင်တုံးလုံး ဖြစ်နေတယ်။ ဒီကြားထဲ စောင်ကသေးတော့ နှစ်ယောက်ခြုံလို့မလောက်။ တစောင်း အနေအထားနဲ့ ဇင်မာဖင်ကြီး စောင်အပြင်ကို ပြူးထွက်နေတယ်။ မီးပိတ်ထားလို့ တော်ရော့မယ် လို့ ဇင်မာတွေး နေမိတယ်။ ပေါ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးကြားမှာဇင်မာ စဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်နေတာ မဟုတ်လား။
အဲဒီလိုလေး တွေးမိတော့ ဇင်မာ ရင်မှာ လှပ်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။
“ အို……ငါဘာတွေ တွေးနေတာလဲ ”
ဟု ကိုယ့်ဘာသာ ပြောပြီး မောင့်ကိုသာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားမိတယ်။ ခဏနေတော့ ကိုသက်လွင် ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်လာပြီး ဇင်မာနောက်ကြောမှာ ဝင်အိပ်တယ်။ ဇင်မာ စိတ်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကြောထဲကနေ ချမ်းစိမ်စိမ့် ဖြစ် လာတာကြောင့် မောင့်ကိုသာ တိုး၍တိုး၍ ဖတ်ထားမိတော့တယ်။
“ ဒီမောင်တစ်ယောက်နဲ့ ခတ်တော့တာပဲ ”
လို့ စိတ်ထဲက ပြောမိလိုက်တယ်။ မောင်ကတော့ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်။ အိပ်မောကျ ကောင်းတုန်း။
ဇင်မာကတော့ ဘယ်လိုမှ မအိပ်နိုင်။ ကိုယ့်ယောင်္ကျားကို ကိုယ်က ဖတ်အိပ်နေပြီး သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်က ဇင်မာ နောက်ကြောမှာ ကပ်အိပ်နေတာ။ ဇင်မာ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့များ အိပ်ပျော်နိုင်ပါ့မလဲ ရှင်တို့ရယ်။ ကိုသက်လွင် တစ်ယောက် ဇင်မာ ဘက်စောင်းအိပ်နေ တာလားမသိ သူ့ရဲ့အသက်ရှုလိုက်တိုင်း ထွက်လာတဲ့ လေနွေးနွေးတွေက ဇင်မာ နားနောက်ကြောကို လာလာထိနေတယ်။
အို ဒီအတိုင်းဆို ကိုသက်လွင် ဇင်မာ နောက်ကို ကပ်အိပ်နေတာပါလား။ ဇင်မာကို ထိလုထိခင် ဖြစ်နေ ပြီလား မသိ။ ဒါဆို စောင်အပြင်ကို ပြူးထွက်နေတဲ့ မို့မောက် ဖုကြွနေတဲ့ဇင်မာ ဖင်ကြီး ဖင်ကြားမှာ ဖောင်းပြီး ဆူနေတဲ့ စဖုတ်ကြီး။ ကိုသက်လွင် ဒီဘက်ကို နည်းနည်း လောက် တိုးကပ်လာရင်ဖြင့် ...အို……ဇင်မာတွေးရင်း ဖင်စအိုဝ ကိုရှုံ့ပြီး စဖုတ်ကြီးကို တအားညှစ်လိုက်မိတော့တယ်။
ညနေက မောင်ပြန်လာရင် အလိုးခံမယ် လို့ တွေးပြီး ထန်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကြောင့် စဖုတ်ထဲမှာ အရည်ကထွက်ချင်ချင်။ အခုလို စဖုတ်ကို ညှစ်လိုက်မိတော့ စောက်ရည်တွေ တရွှဲရွှဲ ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။ ဇင်မာ ယောင်ပြီး မောင့်လီးလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတော့တယ်။ လူရော လီးရော အိပ်မောကျနေတဲ့ မောင်ကတော့ ဘာမှ သိမယ် မထင်။
ဇင်မာ နောက်ကြောမှာ လှုတ်လျှားသံ ကြားရတယ်။ အို…ကိုသက်လွင် သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တာပါလား။ ဟင်…ဇင်မာ ဆံပင်လေးတွေကို နောက်ကနေ ခပ်ဖွဖွ လာနမ်းတယ်။ ဇင်မာ စဖုတ်ကို ထပ်ညှစ်လိုက်မိပြန်တယ်။ မောင့်လီးကို လည်း တိုးပြီး ဆုတ်လိုက်မိတယ်။
ဇင်မာ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ် တစ်ခုပဲ ရှိတော့တယ်။ ဇင်မာလို အခြေအနေမျိုးမှာ ဘယ်လို မိန်းမကရော အလိုးမခံချင်ပဲနေ နိုင်ပါ့မလဲရှင်တို့ရယ်။ ဇင်မာဖင်ကြီးတွေကို နောက်ကို တိုးပြီးကောက်ထားမိတယ်။ ပိုပြီးလည်း ကော့ထားလိုက်မိတယ်။
ဇင်မာ စဖုတ်ကြီး နောက်မှာ ပြူးထွက်နေမယ်ဆိုတာ ဇင်မာ သိနေတယ်။ ပြီးတော့ စောက်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲကျနေမယ်ဆိုတာလည်း ဇင်မာ သိတယ်။ ဒီအချိန် ကိုသက်လွင် လီးကြီးသာ နောက်ကနေ ထိုးသွင်းလိုက်ရင် လျှော ကနဲ ဝင်သွားမှာပဲလို့ ဇင်မာတွေး နေမိတယ်။
ကိုသက်လွင်က တစ်ဆင့် တတ်လာပါတယ်။ ဇင်မာ ပါးလေးကို ခပ်ဖွဖွ တိုးနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ နောက်ကြောကနေ ဇင်မာ ဖင်လုံးကြီးကို ပွတ်ပြီး စဖုတ် အကွဲကြောင်းတစ်လျောက် လက်နဲ့ ပွတ်ဆွဲနေပြန်တယ်။စောက်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေတာကြောင့် ကိုသက်လွင် လက်ချောင်းတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေနဲ့ ပေကြံ ကုန်တယ်။
ကိုသက်လွင်က ဇင်မာရဲ့ လက်သန်းလောက်ရှိတဲ့ စောက်စိကနေ ဖင်စအိုဝအထိ သူ့လက်ချောင်းကြီးတွေနဲ့ ပွတ်စွဲနေတယ်။ ဇင်မာ မောင့်လီးကို တိုးပြီး ဆုတ်ကိုင် ထားမိပြန်ပါတယ်။ အသားချင်းထိတဲ့ အထိ ဇင်မာ အနားကို ကိုသက်လွင် တိုးကပ်လာတယ်။
သူ့လီးကြီးနဲ့ ဇင်မာဖင်ကြားကို လာထိတယ် ။ ပူနွေးနွေး အထိအတွေ့မှာ ဇင်မာလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ တိုးကော့ပေးလိုက်မိပြီး ပေါင်ကို အနည်းငယ် ဟကာ စဖုတ်ကိုလဲ ပြဲနိုင်သလောက် ပြဲအောင် ဖြဲကား ပေးထားမိတယ်။
ကိုသက်လွင် လီးကြီးက ဇင်မာ့စဖုတ်ထဲ တဖြည်းဖြည်းတိုးဝင် လာပါတော့တယ။ အို…ကြီးလိုက်တဲ့ လီးကြီး ။ ဇင်မာ စဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်ပြီး အူတွေ အသဲတွေ အထိ လာထိသလိုတောင် ထင်မိတယ်။ ဇင်မာ တစောင်းလေး အိပ်နေတာကြောင့် ကိုသက်လွင် လီးကို ဖျစ်ညှစ်ထားသလို ဖြစ်နေပြီး စောက်ရည်တွေ ဒီလောက်ထွက်နေတာတောင် စဖုတ်ထဲမှာ လီးကြီးက စီးစီးပိုင်ပိုင် ဝင်နေတယ်။
ဇင်မာ လည်း ဖင်ကို နောက်ကို အားကုန်ပြစ်ထားပြီး ကိုသက်လွင် လိုးတာကို အလိုက်သင့်လေး ခံနေတော့တယ်။ ကိုသက်လွင်လည်း နောက်ကနေ အသက်ရှူ သံတွေ မြန်လာပြီး ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးညှောင့်လာတယ်။ ဇင်မာလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်ဘက်ကော့ကော့ပြီး အလိုးခံနေရင်း နဲ့မောင့်လီးကို တိုးပြီးဆုပ်ကိုင်ထားပြန်တယ်။
ကိုသက်လွင်က အားမရဟန်နဲ့ ဇင်မာ့ ဂါဝန်ကို အပေါ်ထိ ဆွဲမပြီး ဇင်မာနို့ကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါရ လိုးနေပါတော့တယ်။
ဇင်မာလည်း မောင့်လီးကို တိုး၍တိုး၍ ဆုပ်ကိုင်ရင်း နို့တစ်လုံးက ကိုသက်လွင် ညှစ်တာခံရင်း နောက်နို့တစ်လုံးက မောင့်ကြောကုန်းကို သွားထိနေတယ်။ ဇင်မာ့အနား တိုးကပ်ပြီး ဇင်မာ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလားတဲ့ ကိုသက်လွင်ကို ရမ္မက်ဇောတွေနဲ့ ပြန်လည်စုပ်နမ်းကာ ဇင်မာ့ဖင်ကြီးကို အားရပါးရ ပြန်လည် ကော့စောင့်နေမိတယ်။
ပြီးတော့ ဇင်မာရော ကိုသက်လွင်ရော တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ယောက်ကိုက်ပြီး စောက်ရည်နဲ့ လရည်တွေကို အတူတူ ပန်းထုတ်လိုက်ကြပါတော့တယ် ။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
