မင်းလောင်းမှန်ရင် ဖုတ်သွင်းရထားဆိုက်လိမ့်မယ် ( ၂ )
ရေးသူ - အမည်မသိ
‘ မောင်အေး ရေ ... လာပါဦးကွ ... လက်ဖက်ရည်သောက်ရအောင် .. ’
ရုံးအောက်မှ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် မောင်မောင်စိုး တယောက်တည်းထိုင်နေစဉ် စာရေးလေး မောင်အေး ဆိုင်ရှေ့မှ ဖြတ်လျှောက်သွားသဖြင့် အသာလှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
ဒီရုံးတွင် မောင်မောင်စိုးအလုပ်ဝင်တာ တပါတ်ကျော်ရှိပြီမို့ ဒီကောင်လေး သဘောကောင်းမှန်း အူတူတူ အတတ လေးမှန်း သိနေပြီ။ .. သူ့အနေနှင့် တင်တင်စောအကြောင်းတွေ ဒီ့ထက်ပိုပြီး သိဘို့လိုနေပါသေးသည်။ရုံးတွင် လူလစ်လျှင်လစ်သလို နို့ကိုင်လိုက် အဖုတ်နှိုက်လိုက် လုပ်နေရသော်လည်း ရုံးကလဲ ခပ်သေးသေး ခပ်ကျဉ်းကျဉ်း လေးမို့ အပီအပြင် စားဘို့ဝါးဘို့တော့ ဘယ်လိုမှ အခြေအနေဖန်တီးလို့ မရဖြစ်နေရသည်မဟုတ်ပါလား။
‘ ဒါနဲ့ စကားမစပ် .. မေးရဦးမယ် ... ငါတို့ ရုံးအုပ် မမ တင်တင်စော လိပ်စာ မင်းများသိသလားလို့ .. ’
လက်ဖက်ရည်တခွက်နှင့် စီးကရက် နှစ်လိပ်ဖိုးလောက် ရင်းလိုက်ပြီးသည်နှင့် မောင်မောင်စိုး သူသိလိုသည့်ကိတ်စကို အသာ တောက်ကြည့်လိုက်သည်။ ရုံးက မိန်းကလေးတွေနှင့်က သိပ်မရင်းနှီးသေးသည်မို့ သွားမေးလို့ မဖြစ်သေး ။ တခြား ယောက်ျားတွေသွားမေးလျှင်လည်း အထာပေါက်ကုန်မှဖြင့် မစားရပဲ နာမည်ပျက်နေဦးမည်။ မောင်အေးကတော့ အတတ မို့ သူမေးလည်း အရိပ်အကဲကို ရိပ်မိမည့်ပုံမပေါ်ပါ။ ..
‘ ဟာ .. သိတာပေါ့ အကိုကလဲ၊ .. ကျနော်တို့ တခါတလေ ရုံးကိစ္စနဲ့ သူ့အိမ်လိုက်သွားပေးရတာတွေ ရှိဘူးတယ် .. ’
‘ သြော် .. အေး ။ သိရင်လဲ အကို့လဲပြောထားပါဦး။ အကိုလဲ ကိစ္စရှိတဲ့အခါ မင်းတို့လို သွားလို့ရတာပေါ့ .. ’ မောင်မောင်စိုးက မှင်သေသေနှင့် နှိုက်သည်။
‘ သိပ်မဝေးပါဘူး အကိုရ ... ။ စမ်းချောင်းထဲက ( xx ) လမ်း .. အိမ်နံပါတ်က ( x ) .. ‘ မောင်မောင်စိုး ကိုယ့်နားပင်ကိုယ်မယုံနိုင်ဖြစ်သွားရသည်။ ..
အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုလိပ်စာသည် သူနှင့်အရမ်းရင်းနှီးနေပြီးဖြစ်သောကြောင့်ပင် ... ။ထိုအိမ်လေးသည် လုံးချင်းအိမ်လေးဖြစ်ပြီး ၂ကန့် ကန့်ထားတာလဲ သူသိသည်။ တဖက်တွင် အိမ်ရှင်လင်မယား နေသည်ဟုသာ သိထားသော်လည်း ဒီ့ထက်ပိုပြီး ဘာမှ မသိခဲ့။ စိတ်လဲမဝင်စားခဲ့ .. ။သူစိတ်ဝင်စားခဲ့သည်က ဒီဘက် အိမ်ငှားအခြမ်း။ .. ထို အခြမ်းမှ မြစပါယ် ဆိုသူ နှာထန်လှသည့် ရှမ်းတရုတ်မကို သူ့သူငယ်ချင်း မိုက်ကယ်နှင့် သူ မြစပါယ်ယောက်ျားမရှိသည့် နေ့လည်နေ့ခင်းများတွင် မကြာမကြာ သွားပြီး ဝါးနေကျဖြစ်သည်။
ဇာတ်လမ်းရှာပေး ခဲ့သည်က မိုက်ကယ်မို့ သူကတော့ ပိုပြီး အသွားအလာများသည်။ .. မောင်မောင်စိုးကတော့ တခါတလေမှသာ ။ ဒီအတိုင်းဆိုလျှင်တော့ သူ့အတွက် ဖုတ်သွင်းရထား ဆိုက်လေပြီ။ .. တင်တင်စောကို ကျုံးသွင်းဘို့ ငှက်ပျောသီးအခွံနွှာ ရသည်ထက်ပင် လွယ်တော့မည်။
ပြီးခဲ့သည့် စနေ၊တနင်္ဂနွေကပင် မိုက်ကယ်နှင့်တွေ့ကြတော့ ဟိုဘက်ခန်းမှ အိမ်ရှင် အမျိုးသမီးသည် မြစပါယ်ကို မိုက်ကယ် ပြီးခဲ့သည့်အပါတ်ထဲတုန်းက အပီဖြိုနေသည်ကို ထရံဖောက်ပြီး ချောင်းကြည့် နေသည်ကို သူရိပ်မိခဲ့ကြောင်း .. တနေ့နေ့တွင် ထိုမိန်းမကိုလည်း သူတို့ ဝါးနိုင်ကောင်း ဝါးနိုင်လိမ့်မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား ။
ယခုတော့ တိုက်ဆိုင်လေစွ .... ။
ထိုနေ့ နေ့လည် ရုံးပြန်တက်တော့ တင်တင်စော အခန်းအတွင်း လူရှင်းနေစဉ် မောင်မောင်စိုး မယောင်မလည်နှင့် ဖိုင်တွဲတချို့ကောက်ကိုင်ပြီး အသာ ဝင်လာလိုက်သည်။ တင်တင်စောက ရုံးစာတစောင် စိတ်ဝင်တစားရေးနေသည်။မောင်မောင်စိုးက လက်ထဲတွင် အပြ ကိုင်လာသော ဖိုင်တွေကို စားပွဲပေါ် အသာတင်လိုက်ပြီး တင်တင်စော ဘေးနား အသာကပ်သွားလိုက်၏။ စာထဲတွင် စိတ်ရောက်နေသော တင်တင်စောက ရုတ်တရက် မြင်ပုံမရသေး ။
‘ အို .. အမေ့ .. ’
စိတ်က အလုပ်ထဲရောက်နေခိုက် ရုတ်တရက် ဘေးတွင်လူရိပ်တခုရောက်လာပြီး တချိန်တည်းမှာပင် နို့ကြီးတွေကို လှမ်းအကိုင်ခံလိုက်ရသဖြင့် တင်တင်စော လန့်သွားသည်။ .. နှာထန်သူပီပီ ကာမသွေးတွေက ဝုန်းကနဲ ထကြွသည်။မော့ကြည့်လိုက်တော့ မောင်မောင်စိုးက ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ပြုံးပြနေ၏။ .. လက်တွေကတော့ အငြိမ်မနေ၊ .. သူမနို့တွေကို မနားတမ်း ကိုင်ညှစ်ဆုပ်နယ်နေသည်။ .. တင်တင်စော မျက်နှာတွေ ပူတက်လာ၏။
‘ မမ .. မမ အိမ်လိပ်စာ ကျနော်သိပြီ .. ’
မောင်မောင်စိုး၏ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ပြောလိုက်သံကြောင့် တင်တင်စော ခေါင်းနားပမ်းကြီးသွားမိ၏။ ဟန်ကိုယ့်ဘို့ ဆိုသည့်စကားအတိုင်း ‘ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး .. ’ ဟု ခပ်တိုးတိုး ငြင်းမိသည်။ မောင်မောင်စိုးမျက်နှာပေါ်တွင် ပိုင်နိုင်ဝင့်ကြွားသည့် အပြုံးတခု ပေါ်လာ၏။
‘ ဟဲဟဲ .. ဘာလို့မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ။ .. မြစပါယ်ကို မိုက်ကယ်တင်မကဘူး ကျနော်ပါ တခါတလေ လာဝါးနေကျ မမရဲ့၊ ပြီးခဲ့တဲ့ အပါတ် ကျနော်ရုံးစဝင်တဲ့နေ့က မမ နေ့ဝက်ခွင့်ယူပြီးပြန်သွားတော့ သူတို့လိုးတာကို ချောင်းကြည့်တယ်ဆို၊မိုက်ကယ် ကျနော့်ကို ပြန်ပြောပြတယ် .. ’
တင်တင်စော နားထဲတွင် အနုမြူဗုံး ပေါက်ကွဲသွားသည်။
တကိုယ်လုံး ထူပူပြီး မျက်နှာတွေ နီမြန်းလာသည်။ အသက်ရှုတွေမြန်ပြီး ရင်တွေ ပေါက်ထွက်မတတ် တဒိန်းဒိန်းခုန်လာ ရလေ၏။ အရှက်အကြောက်ကြီးသူ မိန်းကလေးတဦးအဖို့ သူများစုံတွဲ ဖောက်ပြန်ပြီး လိုးနေကြသည်ကို ချောင်းကြည့် မိသည်ကို လူမိသည့်အဖြစ်က တင်တင်စောကို အနေရခက်စေသည်၊ .. ပြောပြသူက မောင်မောင်စိုးဖြစ်နေပြန်လေတော့ ဆိုဖွယ်ရာပင် မရှိတော့။ ..
‘ အဲဒါ .. လာမယ့် အင်္ဂါနေ့နေ့လည် တနာရီခွဲလောက်ကျရင် မမ အိမ်မှာစောင့်နေပေးပါ .. ။ ရုံးက ခွင့်ယူရင်ယူ အကြောင်းပြပြီးထွက်ရင်ထွက်ခဲ့ပေါ့ ။ .. မဟုတ်ရင်တော့ .. ဟဲဟဲ ... ’
မောင်မောင်စိုးက ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချိန်းဆိုပြီး တင်တင်စောနို့ကြီးတဖက်ကို ခပ်နာနာညှစ်ကာ အခန်းပြင်ပြန်ထွက်သွား တော့သည်။ .. တင်တင်စောမှာ ငူငူကြီးထိုင်ကာ ကျန်ခဲ့ရလေတော့၏။
......................................................................................................................
ချိန်းဆိုထားသော အင်္ဂါနေ့မရောက်မီကပင် တင်တင်စောမှာ စိတ်တွေဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေရသည်။ သည်ကြားထဲက စနေနေ့ညတွင် သူ့လင်တော်မောင် ကိုကျော်အေးက မစို့မပို့လိုးခဲ့ပြန်ရာ တင်တင်စောအဖို့ ပို၍ပင် အနေရခက်စရာ ဖြစ်လာရသည်။
မပြည့်ဝသော ရမက်ဆန္ဒများအ တွက် မောင်မောင်စိုး၏လီးကို တမ်းတနေမိတာကတော့ အမှန်ပါ။ဒါပေမယ့် သူလိုးတာခံဖို့ သူချိန်းဆိုထားသည့်အတိုင်းတွေ့ဖို့ (လိုးရန်ချိန်းထားသည့်နေရာကလည်း သူမ၏ အိမ်ခန်း ဖြစ်နေပြန်သည်) ကတော့ အတော့်ကို အရှက်နည်းစရာဖြစ်သည်။
မိမိ၏အရှက်နှင့် ဂုဏ်သိက်ခာ အစစအရာရာတို့ကို မေ့ပြစ်မှသာ ထိုချိန်းဆိုမှုကို လုပ်နိုင်မည်။ ပြီးတော့ ချိန်းဆိုသည့်အချိန်ကလည်း တကယ့်အချိန်ကေင်း။ အင်္ဂါနေ့ဆိုလျှင် မြစပယ်နှင့်မိုက်ကယ်တို့သည် ချိန်းတွေ့ကာ စပ်ယှက်ပျော်ပါးမှုကို ( ၁၂ ) နာရီမှ ( ၁ ) နာရီလောက်အထိ လုပ်ကြသည်ကို တင်တင်စောသိထားသည်။
မောင်မောင်စိုးသည် တနင်္လာနေ့တစ်နေ့လုံး ဣန္ဒြေသိပ်ကောင်းနေသည်။ တင်တင်စောကို ဘာမှမလုပ်။ စေ့စေ့ပင်မကြည့်။ရုံးအလုပ်များကိုသာ ရိုးရိုးကုပ်ကုပ် လုပ်နေသည်။ တင်တင်စောသည် ချိန်းဆိုထားရာသို့ မိမိမလာနိုင်ကြောင်း မောင်မောင်စိုးကို ပြောဖို့ အကြိမ်ကြိမ် အဖန်အဖန်ကြံနေမိသည်။
ရုံးတွင်းပြော တယ်လီဖုန်းကို မပင့်ကာ ဆက်သွယ်မည်ပြုပြီး ပြန်ချရတာက မနည်းတော့။ စာရေး၍ ပြောဖို့စိတ်ကူးမိသည်ကလည်း အခါခါ။ သို့သော် တကယ်တမ်းတွင်တော့ မပြောဖြစ်။ သူမ၏ သွေးသားများနှင့် ရမက်ဇော တို့က ထိုသို့ လုပ်ခွင့်မပြု။
သိတတ်သောစိတ်၊ စဉ်းစားတတ်သောစိတ် ဦးဏှောက်တို့က မောင်မောင်စိုးနှင့် ဆက်မသွားသင့်တော့ကြောင်း ဆင်ခြေပြောဆိုနေသော်လည်း သူမ၏ သွေးသားများကတော့ မောင်မောင်စိုးနှင့် အရမ်းကို တွေ့ချင်နေသည်။မောင်မောင်စိုး ချိန်းဆိုထားသည့်အတိုင်း သွားဖို့တိုက်တွန်းနေသည်။ မောင်မောင်စိုးနှင့် လိုးရန် စေ့စော်နေသည်။ ထိုသို့ဖြင့် အင်္ဂါနေ့သို့ရောက်လာလေတော့သည်။
သူမအနေဖြင့် ရုံးမှ သည်မျှလောက် အချိန်ကြာကြာ အပြင်ထွက်နေလျှင် အခြားသော ရုံးသူ ရုံးသူရုံးသားများသံသယဝင်လာနိုင်သည်။ ထိုသံသယများကြောင့် စပ်စပ်စုစုနှင့် လိုက်လံ စုံစမ်းကြည့်ကြလျှင် သူမနှင့် မောင်မောင်စိုးတို့ ‘‘ဖြစ်’’ နေကြမှုတွေကို သိကုန်ကြပါက တင်တင်စော မတွေးဝံ့။
သည်နေ့ နံနက်ပိုင်းတစ်ချိန်လုံးပင် တင်တင်စောတစ်ယောက် အလုပ်ကိုပင် ဖြောင့်ဖြောင့် မလုပ်နိုင်။ လုပ်စရာအလုပ်တွေက သိမ်မများသောကြောင့်သာ တော်ပေတော့သည်။ထိုသို့ဖြင့် ၁၂ နာရီထိုးသွားသည်။ အခုချိန်ဆိုလျှင် မြစပယ်နှင့် မိုက်ကယ်တို့ ကာမစပ်ယှက်ကြရန် အိပ်ခန်းသို့ ရောက်နေကြ လောက်ပြီ။ အလုပ်ပင် စဖြစ်ချင်စဖြစ်နေတော့မည်။
သူတို့နှစ်ယောက် စပ်ယှက်ခဲ့ပုံများကို မိမိချောင်းကြည့်တွေ့မြင်ခဲ့ရမှုတွေ တင်တင်စော၏ စိတ်အာရုံတွင် ထင်မြင်လာသည်။ ဒါတင် မက နဂိုကမှ နိုးထနေသော ရမက်ဇောအဟုန်မှာသည်လိုအတွေးစိတ်ကူးပုံရိပ်တွေပေါ်လာ တော့ ပို၍ ပြင်းထန်လာသည်။ မြစပယ်နှင့်မိုက်ကယ်တို့ လိုးကြတာတွေကို သွားချောင်း ကြည့်လိုစိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်။ မနည်းကြီး မျိူသိပ်ထိန်းသိမ်းထားရသည်။
၁၂ နာရီခွဲလောက်တွင်တော့ ချောင်းကြည့်လိုစိတ်တွေကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းသိမ်း၍ မရနိုင်တော့။သည်ကိစ္စမျိူးဆိုသည်ကလည်း လဘက်ရည်စွဲသလို၊ စီးကရက်စွဲသလိုမျိူးနှင့် ဆင်ဆင်တူ သည်။ ချောင်းကြည့်နေကျ အချိန်တွင် မကြည့်ရလျှင် နေလို့မရတော့။
တင်တင်စောသည် အကြောင်းတစ်ခုခုပြကာ ရုံးမှ အသာလစ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဟိုဟာလုပ် သည်ဟာပြောနှင့် ရုံးမှထွက်ရာတွင် အနည်းငယ် အချိန်ကြာသွားသည်။ ထို့ကြောင့် သူမရုံးမှ ထွက်လာသော အချိန်မှာ ၁၂ နာရီနှင့် မိနစ် လေးဆယ်ပင်ရှိနေလေပြီ။ အငှားကားတစ်စီးဖြင့် အိပ်ခန်းသို့ အမြန်သွားသည်။
လမ်းတွင် မီးပွိုင့်မိမှု၊ ကားလမ်းရှုပ်နေမှုတို့ကြောင့် အိမ်သို့ရောက်တော့ ၁၂ နာရီမိနစ် ၅၀ ပင်ရှိနေပြီ။ မြစပယ်တို့စုံတွဲလိုးလို့များ ပြီးကုန်ကြပြီလား။ စပ်ယှက်မှု စခန်းသိမ်းကြလျှင် အပြေးအလွှားပြန်လာရတာ မောကြောဘဲဟု တွေးပူနေမိသေးသည်။ တော်သေးသည်။တစ်ဘက်အိမ်ခန်း၏ အဝင်အထွက် တံခါးသည် အပြင်မှ သော့ခလောက် ဖြင့် ခပ်မထား။ အထဲမှသာ ပိတ်ထားသည်။ အိမ်ထဲတွင် လူရှိနေသေးသည်။ တင်တင်စော သည် မိမိတို့ဘက်ခြမ်းမှ အဝင်အထွက်တံခါးမှ သော့ခလောက်ကို အသံမထွက်အောင် သတိထားဖွင့်ကာ အိမ်ထဲသို့ လှစ်ကနဲဝင်သည်။
အိမ်ထဲသို့ဝင်မိသည်နှင့် တစ်ဘက်ခန်းမှ အသံပလံများကို နား အစွမ်းကိုန်ဖွင့်၍နားထောင်ကြည့်သည်။ သူမမျှော်လင့်ထားသလို ကာမ စပ်ယှက်ရာမှ ပေါ်ထွက်လာသော စကားသံများမကြားရပါ။ တစ်ဘက်ခန်းတွင် ငြိမ်သက်အား ကောင်းနေသည်။ တင်တင်စောလည်း သူမဖောက်ထားသည့် အပေါက်ရှိရာသို့ အမြန်သွား ကာ တစ်ဘက်အိပ်ခန်းထဲသို့ ချောင်း၍ကြည့်လိုက်သည်။
တစ်ဘက်အိပ်ခန်းထဲမှ နှစ်ယောက်အိပ်ခံတင်ကြီးထက်တွင် မြစပယ်ရှိနေသည်။ ကုလားဒိန် မိုက်ကယ်ကမူ မရှိတော့ပါ။ မြစပယ်သည် အဝတ်အစားများ မဝတ်သေးဘဲ ဗလာ ကိုယ်လုံး တီးနှင့် ခံတင်ပေါ် လဲလျောင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ မြစပယ်၏ မျက်နှာပန်းနုရောင်သန်းနေ သည်။
ဆူဖြိုးသော ရင်သားကြီးများနှင့် ကားအိသော တင်ပဆုံကြီးများပေါ်တွင် လက်ဝါး ရာများ၊ လက်ချောင်းရာများ မထင်မရှား ကျန်နေသေးသည်။ ပေါင်ဂွကြားမှ စော်ဖုတ်ကြီးက အပြတ်ကို မို့ဖေါင်းကာ စူကြွလို့နေသည်။ မိုက်ကယ်နှင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးပြီးသွား ကြောင်း သိသာထင်ရှားစေသော အမှတ်အသားများပင်တည်း။ မိုက်ကယ်နှင့် လိုးပြီးသွား သော်လည်း အဝတ်အစားတွေမဝတ်သေးဘဲ၊ ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ခံတင်ထက်တွင် ဆက်၍ ရှိနေခြင်းမှာ ဘာ့ကြောင့်လဲဟု တင်တင်စော တစ်ယောက် တွေးနေမိသည်။
ထိုအချိန်တွင် .... ‘‘ဒေါက်...ဒေါက်...’’
ဟော အိမ်ရှေ့ဘက်မှ တံခါးခေါက်သံသဲ့သဲ့ကြားရသည်။ မိမိတို့အခန်းကို မောင်မောင်စိုး တစ်ယောက် လာခေါက်တာများလားဟု တင်တင်စောထင်မိသေးသည်။
ပြီးမှ မိမိကို ချိန်းဆို ထားသည်က တစ်နာရီခွဲ၊ အခုမှ တစ်နာရီထိုးလုလုသာရှိသေးသောကြောင့် မိမိတို့အခန်းမှ မဖြစ်နိုင်ဟုတွေးလျှက် ဆက်၍ကြည့်နေသည်။သည်တံခါးခေါက်သံကို စောင့်လင့်နေဟန် ရှိသော မြစပယ်သည် ဇိုးဇက်ဆိုထကာ အိပ်ခန်းထဲမှ သုတ်ခနဲပြေးထွက်သည်။အဝတ်အစား ပင် မဝတ်။ ထမီလေးမှ ကောက်ယူ ရင်လျားမသွား။ ကိုယ်လုံးတီးကြီး ထွက်သွားသည်။
‘‘တော်တော်ထတဲ့ ကောင်မ။ သူ့မို့ အရှက်မရှိ ဧည့်ခန်းဘက်ကို ကိုယ်လုံးတီးကြီး သွားရဲတယ်’’
ဟု တင်တင်စော တစ်ယောက်ရေရွတ်မိသည်။ ထို့နောက် ဝင်လာမည့်သူကို ရင်ခန်စွာ စောင့်ကြည့်သည်။ တံခါးဖွင့်သံခပ်သဲ့သဲ့ကြားရသည်။ ထို့နောက် မြစပယ်၏ ညုတုတု ခရာတာတာ ရယ်မော ပြောဆိုသံ ဆက်ပေါ်လာသည်။
‘‘အိုး...ကြည့်ပါလား...ကဲချင်ပြီ..ခစ်ခစ်ခစ်..အိုး ... ဟင့်’’
မြစပယ်၏ အသံသည် ရုတ်တရက်ပြတ်ကာ ရပ်တန့်သည်။ ဘာဖြစ်သွားတာလဲဟု တင်တင် စော ခေါင်းပင်ထောင်ထသွားသည်။ ပြီးမှ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သဖြင့် အိမ်ထဲသို့ ရောက်လာ သူ ကို တင်တင်စော တစ်ယောက်တွေ့မြင်လိုက်ရတော့သည်။ ထိုသူကား မောင်မောင်စိုးပင် တည်း။ ........
‘‘ဒီကောင်လေးက တကယ်ဘဲ။ ဒီဟာမကြီးကို အရင်လိုးပြီးမှ ငါ့ဘက်ကို လာမှာကိုး။ တခြားမိန်းမတစ်ယောက်ကို လိုးပြီးကာစ လီးကြီးနဲ့ ငါဆက်ပြီး အလိုးခံ ရမှာပါလား။ ဒီလိုလုပ်တာတော့ မကောင်းပါဘူး။ သူချိန်းထားတာကို ငါစောင့်မနေဘဲ ပြန်သွားရရင်ကောင်းမလား’’
ဟု မိန်းမသားတို့သဘာ၀ မခံချင်၍သာ ထိုသို့တွေးမိခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်းလက်တွေ့မှာတော့ တင်တင်စောမှာ အိမ်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားလိုစိတ် စိုးစဉ်းမျှမရှိ။
မောင်မောင်စိုးနှင့် မြစပယ်တို့ ဘယ်လိုတွေ လုပ်ကြမှာလဲဟု ချောင်းကြည့် ချင်သည်။ ပြီးတော့ မောင်မောင်းစိုး မိမိကို လာလိုးတာကိုလည်း အရမ်းကို ခံချင်နေပါသည်။ကိုယ်လုံးတီးရှိနေသော မြစပယ်ကို ပွေ့ဖက်ကာ ပါးစပ်ချင်းတေ့စုပ်ပြီး နမ်းလိုက်သည်ကို တင်တင်စော မြင်လိုက်ရသည်။ သူမ၏ရင်ကတော့ တဒိန်းဒိန်းခုန်လို့နေပါသည်။ ခဏအကြာတွင်
‘‘ပြွတ် ပျပ်’’
ဟူသော ပါစပ်ချင်းကွာဟသွားသံ ..
‘‘ဖျန်း’’
ကနဲဖင်ပုတ်လိုက်သံနှင့် မြစပယ်၏
‘‘အိုး အား ..အား’’
ဟု မြည်တမ်းသံကို ဆက်ကြားရပြန်ရာ တင်တင်စော၏ ရင်ထဲ ကျလိ ကျလိ နှင့်ဖြစ်လာရသည်။
ခဏအကြာတွင် မြစပယ်နှင့် မောင်မောင်စိုးတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ခါးတစ်ယောက်ဖက် ကာ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာကြသည်ကို တင်တင်စော တွေ့ရလေတော့သည်။မောင်မောင်စိုး သည် ကျောပိုးအိတ်အငယ်စား တစ်ခုကို ဘယ်ဘက်ပခုန်းတွင် သိုင်းလွယ်ထားသည်ကို လည်း တင်တင်စော သတိထားမိသည်။
သည်နေ့ မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်ကို ကာမမှု အသစ်အဆန်းတစ်ခုနှင့် မိတ်ဆက်ပေးမည် ဟု ကြိုတင်ပြောပြထားခဲ့သည်။ ဘာလဲဆိုတာကိုတော့ မေးလို့မရ။ယခင်က သူမ မကြုံဖူး သောဖီလင်တစ်မျိူးခံစားစေရမည်ဟုသာ ဆိုထားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် မြစပယ်မှာ မောင်မောင်စိုးနှင့် သိပ်ကို တွေ့ချင်နေသည်။
မောင်မောင်စိုးက ဘယ်လိုများ အဆန်းထွင် လာမည်ဆိုခြင်းကို သိပ်သိလိုနေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုက်ကယ်နှင့် မြန်မြန်ပြီးအောင် လုပ်ကာ မောင်မောင်စိုးရောက်အလာကို ကြိုလင့်စောင့်စားနေခြင်းဖြစ်သည်။ဘယ်လိုမျိူးလုပ် မည်ကို မခန့်မှန်းနိုင်သော်လည်း မောင်မောင်စိုး လုပ်မည့်အရာမှာ ကာမစည်းစိမ် အရသာ ရှိမှာကိုတော့မြစပယ်သေချာပေါက်သိထားသည်။
‘‘အဆန်းလုပ်မယ်ဆို။ ကိုင်း ဘာလုပ်မှာလဲ။ တို့က ဘယ်လိုမျိူး နေပေးရမှာလဲ... လုပ်တော့လေ...’’
အိပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သည်နှင့် မြစပယ်က ခရာတာတာ အသံလေးနှင့်ပြောသည်။ ချောင်းကြည့်နေသူ တင်တင်စောမှာလည်း ထိုစကားများကိုကြားရလေရာ ဘယ်လို အဆန်း အပြားတွေများလုပ်ကြဦးမှာလဲဟု စိတ်ဝင်စားမှုဖြင့် ရင်လှိုက်ဖိုလာရတော့သည်။
‘‘လုပ်မှာပေါ့ မမရ။ အဝတ်တွေ အရင် ချွတ်ပါရစေဦး’’
မောင်မောင်စိုးက လွယ်ထားသော ကျောပိုးအိတ်ကို ခံတင်ခြေရင်းတွင် အသာတင်ပြီး ပြောသည်။ ထို့နောက် သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို ခပ်မြန်မြန် ချွတ်သည်။
မြစပယ် ရော တင်တင်စောတို့ပါ မောင်မောင်စိုးအဝတ်ချွတ်နေသည်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ချက်ချင်းလိုလိုပင် မောင်မောင်စိုးကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသည်။ လီးကြီးက မတ်တောင်၍ နေသည်။ အမျိူးသမီး နှစ်ယောက်လုံး၏ အကြည့်များသည် မတ်တောင်နေလေသော လီး ကြီးထံသို့ စူးစိုက်ရောက်ရှိကာ ရင်တွေခုန်၊ အသည်းတွေယားလာကြ၏။
‘‘မမ.. ဗိုင်ဘရေတာ..သုံးဖူးသလား’’
သူ့အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီးနောက် မောင်မောင်စိုးသည် ကိုယ်လုံးတီး လီးတန်ကြီးအတောင်သား နှင့် ခံတင်ပေါ်လှမ်းတက်လာရင်း မေး၏။
‘‘ဟင့်အင်း...မသုံးဖူးဘူး’’
‘‘မြင်ရော မြင်ဖူးလား’’
‘‘မမြင်ဖူးဘူး’’
‘‘ဗိုင်ဘရေတာအကြောင်း ကြားဖူးထားတာကော ရှိလား’’
‘‘အင်း...နည်းနည်းပါးပါးတော့ ကြားဖူးတယ်...မိန်းမတွေ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အရသာ ယူတဲ့ ပစ္စည်းဆိုလားဘဲ’’
တင်တင်စောမှာတော့ ‘
‘ဗိုင်ဘရေတာ’’
ဆိုသည်မှာ တကယ့်ကို အသစ်အဆန်းဖြစ်နေပါသည်။ ကြားပင်မကြားဖူးပါ။ ဘယ်လို ပစ္စည်းပါလိမ့်ဟု သိလိုစိတ် ပေါ်လာသည်။
‘‘ဒီနေ့..ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ မမကို ဖီလင် ရအောင်လိုးပေး မလို့ဗျ’’
‘‘ဟာကွာ...မင်းကတော့ လုပ်ပြန်ပြီ...’’
‘‘ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ စောက်ပတ်ထိုးပွတ်တာ နို့တွေအပေါ် ကပ်ပွတ်ပေးတာ ဖင်ထဲထည့်တာ ဘယ်လိုဖီလင်ရတယ်ဆိုတာ ခံစားကြည့်မှ သိမှာနော်။ သိပ်ကိုကောင်းတယ်ဆိုဘဲ...’’
‘‘တော်ပါ..’’
‘‘ဘယ်လိုလဲ ဗိုင်ဘရေတာ သုံးပြီး ဖီလင်ခံကြည့်မလား’’
‘‘မင်းမှာ ပါလာလို့လား’’
‘‘ပါလာတာပေါ့’’
‘‘ပြစမ်းပါဦး’’
‘‘ပြမှာပေါ့ မမရဲ့။ ကဲ ပြောလေ..ဗိုင်ဘရေတာ သုံးကြည့်မလား’’
‘‘ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်’’
‘‘ပြောစမ်းပါဦး မမရ။ သုံးကြည့်ချင်လား’’
‘‘အင်း...စမ်းထည့်မယ်...လုပ်လိုက်လေ..’’
‘‘နေဦး။ မမကို ပိုစိတ်ထလာအောင် အရင်လုပ်ဦးမယ်လေကွာ’’
‘‘အိုကွာ...မင်းကလဲ’’
ထို့နောက်မောင်မောင်စိုးသည် မြစပယ်ကို ပွေ့ဖက် ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်လေသည်။ သည်တစ်ခါအပွတ်အသတ်များသည်လည်း တမူထူးဆန်းသည်။ သိပ်ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အငမ်းမရ မလုပ်။
ညင်ညင်သာသာမှ တကယ့်ကို ညင်ညင်သာသာလေး၊ ဖွဖွလေးကိုင်ကာ ရွရွလေး ပွတ်သည်။ အကိုင်အတွယ် ညင်သာသော်လည်းနှိုးဆွမှုအားကတော့ ပြင်းလှသည်။ မြစပယ်မှာ တွန့်တွန့်ကိုလူးလာရသည်။ ရမက်လှိုင်းတွေထန်ပြီးရင်း ထန်လာရပြီး တအင်း အင်း အသံလေးများမြည်နေသည်။ မောင်မောင်စိုးက သိပ်အချိန်ကြာကြာတော့ နှိုးဆွမနေပါ။
(တင်တင်စောရှိရာဘက်သို့ ဆောင်တော်ကူးရဖို့ကလည်း ရှိသေးသည်။) နှစ်မိနစ်ခန့်သာ ပွတ်သပ်နှိုးဆွပေးပြီးနောက် သူ၏ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ဗိုင်ဘရေတာကို ထုတ်ယူလိုက်လေ တော့သည်။
ထိုအချိန်တွင် မြစပယ်မှာ ရမက်ဇောအဟုန် ပြင်းထန်နေလေပြီ။ ချောင်းကြည့် နေသော တင်တင်စောသည် မောင်မောင်စိုးထုတ်ယူလိုက်သော ဗိုင်ဘရေတာကို သေသေချာ ချာကြည့်သည်။ မြစပယ်ကလည်း ရမက်ခိုးပြည့်လျှံနေသော မျက်လုံးများဖြင့် ဗိုင်ဘရေတာ ကို ကြည့်သည်။ ဗိုင်ဘရေတာက အနက်ရောင်ဖြစ်သည်။ လုံးလုံးရှည်ရှည်နှင့်။
ခရမ်းသီးလိုလို၊ လီးတန်ပုံ လိုလို ကျပ်လုံးလောက်တော့ တုတ်မည်။ အဖျားပိုင်းခပ်သွယ်သွယ်ဖြစ်နေသည်။ အရင်းပိုင်း တွင် လက်ကိုင်လိုလို အပိတ်လိုက် အရစ်များပါရှိသော နေရာလေးရှိသည်။ မောငမောင်စိုး က ဓါတ်ခဲထည့်ထားပြီး အသင့်ရှိနေသော ဗိုင်ဘရေတာ၏ခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်ရာ တဒီဒီ အသံသဲ့သဲ့လေးနှင့်အတူ ဗိုင်ဘရေတာက သိမ့်သိမ့်လေး လှုပ်တုန်လို့လာသည်။
‘‘ဒါက လှုပ်အားအနိမ့်ဆုံးလုပ်ထားတာ။ ဗိုင်ဘရေတာကို ပိုတုန်ခါစေချင်ရင် အရှီန်မြှင့်ပေးလို့ရတယ်။ ရော့
...စမ်းသုံးကြည့်’’
ခလုတ်ဖွင့်ထား၍ သိမ့်သိမ့်ငြိမ့်ငြိမ့်လေး တုန်ခါနေသော ဗိုင်ဘရေတာကို မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်၏ လက်သို့ထည့်လိုက်သည်။ ညိမ့်ညိမ့်လေးတုန်နေသော ဗိုင်ဘရေတာမှာ အသက် ဝင်နေသလိုလို မြစပယ်ထင်ခဲ့သည်။
‘‘ဒါ......ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ.....ဟင်’’
မြစပယ်က မောင်မောင်စိုးကိုမေးသည်။
‘‘နို့သီးတွေကို အသာပွတ်ပေး။ အဲဒီလိုလုပ်နေတုန်း မမစောက်ပတ်ကို ကျွန်တော်ရက်မယ်....ပြီးမှ စောက်ပတ်ထဲဖြစ်ဖြစ် ဖင်ပေါက်ထဲဖြစ်ဖြစ် ဗိုင်ဘရေတာကို ထိုးထည့်ပြီး လိုးပေးမယ်...’’
မောင်မောင်စိုးက နည်းပေးလမ်းပြ လုပ်သည်။ မြစပယ်လည်း ဗိုင်ဘရေတာကို ညာလက် ဖြင့် အသာကိုင်ကာ၊ထပ်ဖူးပိုင်းနှင့် မိမိ၏ ဘယ်ဘက်နို့အုံပေါ်မှ နို့သီးခေါင်းကို လှမ်းတို့ ပွတ်ကြည့်လိုက်သည်။
ရမက်ဇောပြင်းထန်ချိန်မို့ မြစပယ်၏ နို့သီးခေါင်းတွေ ကော့ထောင် နေသည်။ တင်တင်စောမှာ မြစပယ်၏ အပြုအမူကို အသက်ရှုပင်မေ့ကာ သေသေချာချာကြီး ကြည့်နေမိသည်။နို့သီးထပ်နှင့် ဗိုင်ဘရေတာ စတင်ထိမိသည်နှင့် မြစပယ်တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ရင် သွားသည်။ ပါးစပ်မှလည်း အသံထွက်လာသည်။
‘‘အိုး..မားမား...ဟင့်ဟင့်...ယားကျိကျိနဲ့ကွာ။ တစ်မျိူးကြီးပါလား’’
‘‘ဖီလင်ကောင်းတယ်မဟုတ်လား..’’
‘‘အင်း..ကောင်းတယ်...ကောင်းတယ်...စောက်ပတ်ရက်ပေးမယ်ဆို...ရက်လေကွာ’’
မြစပယ်သည် ဘယ်ညာနို့သီးများကို ဗိုင်ဘရေတာဖြင့် တလှည့်စီ ပွတ်သည်။ သူမသည် နို့သီးဆွဲ၊ နို့စို့အမျိူးစုံခံဖူးသည်။ယခု ဗိုင်ဘရေတာနှင့် ထိုးကပ်၍ ခံစားရသော ဖီလင်က တော့ တစ်မူထူးခြားပါသည်။ မောင်မောင်စိုးကလည်းမြစပယ်၏စောက်ပတ်ကို ကုန်း၍ ရက်ပေးသည်။ လျှာနှင့် ထိုးကလိသလို စောက်စေ့ကိုလည်း မျှင်း၍စုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။
မြစပယ်အဖို့ စောက်ပတ်အရက်ခံရတာ၊ စောက်စေ့အစုပ်ခံရတာ၊ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လျှာ ထိုးမွှေပေးတာတွေကလည်း ခံလို့ကောင်း။ နို့သီးများကို ဗိုင်ဘရေတာနှင့် ထိကပ်ပွတ်နေရ တာကလည်း အရသာတွေ့၊ အရမ်းကို ဟော့နေကာ လူးလွန့်လှုပ်ရှားနေသည်။
‘‘အိုး..ဟင့်..ဟင့်...ကောင်းလိုက်တာကွာ...အပီပါဘဲလား..မောင်စိုးရာ.... အို..အို...ရက်ပေး.....အထဲကို ထိုးစမ်းပါ...အား...ယား...ယား...အင့်..ဟင့် ... ဟင့်..’’
စောက်ပတ်ကို ပို၍ ထိထိမိမိရက်ပေး စုပ်ပေးနိုင်စေရန် မြစပယ်က ဖင်ကြီးကို ကော့ပင့်၍ ပေါင်လုံးကြီးများကို အစွမ်းကုန် ကားပေးသည်။
‘‘မမစောက်ဖုတ်က တယ်မွှေးတာပဲကိုး....ကြည့်စမ်း..စောက်စေ့ကလည်း ကော့ထောင်နေလိုက်တာ...မှန်း...အပီစုပ်ပြစ်လိုက်မယ်.. .’’
‘‘အားပါးပါး....ရှီး...ရှီး....အိုအို....ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ.. ..မောင်စိုးရာ....ကောင်းလှချည်လားကွာ.......အိုအို..အို...’’
တင်တင်စောပင်လျှင် ချောင်းကြည့်ရင်း ရင်တွေ ပန်းတွေ တုန်လာသည်။ စိတ်အရမ်းလှုပ် ရှားလာသည်။ အဖုတ်ဖေါင်းကြွကာ အရည်ရွမှ်းလာသည်။
နို့အုံတွေ တင်းမာကာ နို့သီး ခေါင်းများ တင်းမာကော့ထောင်တက်လာ၏။ မြစပယ်ကလည်း ဖီလင်အရမ်းတက်နေရာ၊ သည်မျှလောက်နှင့် မကျေနပ်နိုင်တော့။ ဗိုင်ဘရေ တာကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ကာ လုပ်ကြည့်ချင်စိတ်များ ထိန်းမရတော့။
‘‘ဟင့်အင့်...ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ တို့ကို လိုးပေးတော့ကွာ။ တို့စိတ်တွေ အရမ်းထနေပြီ။ စောက်ပတ်လည်း သိပ်ယားနေပြီ။ မနေနိုင်တော့ဘူး။ လုပ်ပါကွ..’’
‘‘ကောင်းပြီ။ ဖီလင်အပြတ်ယူဖို့သာ ပြင်ပေတော့’’
မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်၏ ပေါင်ကြားမျက်နှာခွပြီး ပြော၏။ ပြီးတော့ မြစပယ်၏ လက်ထဲမှ ဗိုင်ဘရေတာကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ မြစပယ်သည် ပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းကို ကားနိုင်သမျှ ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။
အဖုတ်ကြီးမှာ မို့မို့ ဖေါင်းဖေါင်း ပြူးပြူးကြီး ပေါ်နေသည်။ စောက်မွှေးများ ရိတ်ထား၍ ပြောင်ရှင်းနေသည်မို့ အဖုတ်ကပို၍ ပြူးနေပါ သည်။ မောင်မောင်စိုးက ဗိုင်ဘရေတာဖြင့် စောက်ပတ်ကို အသာထိုးကာ ပွက်ကလိ ပေးပြန်ရာ မြစပယ် တဟင်းဟင်းဖြစ်လာသည်။
‘‘အိုအို...ဟင့်ဟင့်....လုပ်ကွာ....ထိုးထည့်လိုက်စမ်းပါ.....ပွတ်မနေပ ါနဲ့တော့။ အဖုတ်ထဲ အရမ်းယားနေပါတယ်ဆိုမှ
..ထိုးပါ...တို့အဖုတ်ထဲကို ဗိုင်ဘရေတာကြီး ထိုးသွင်းလိုက်စမ်းပါ....အဟင့်ဟင့်’’
မောင်မောင်စိုးက စောက်ပတ်ကို ဘယ်လက်ဖြင့် အသာဆွဲဖြဲသည်။ စပ်ယှက်ရာ စောက်ခေါင်းပြဲအာလာမှ ညာလက်တွင် ကိုင်ထားသော ဗိုင်ဘရောတာကို အသာတေ့ကာ တအိအိထိုးသွင်းသည်။အရည်တွေစိုနေသော စောက်ပတ်ထဲ ဗိုင်ဘရေတာက တိုးဝင်သည်။ အဝင်ချောသော်လည်း တင်းကြပ်သော ထိတွေ့မှုရှိပြီး မာကြောကြော တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးလည်း ဖြစ်သည်မို့ မြစပယ် အံကြိတ်ကာ စုတ်သပ်ညည်းရသည်။
‘‘အိုး...ကျွတ်..ကျွတ်...ကျွတ်....ဟင်း’’
‘‘နာလို့လား...မမ...’’
‘‘နည်းနည်းအောင့်သွားလို့..ရတယ်...ဖိသာထိုးထည့်ကွာ.....အားပါးပါး...အား .... အမလေးနော်........ဟင့်..ဟင့်....’’
ဗိုင်ဘရေတာက အဆုံးနီးနီးကို စောက်ပတ်ထဲဝင်သည်။ မြစပယ်မှာ ကာမဆိပ် ငယ်ထိပ် ရောက်ကာရှုးသွပ်လုမတတ်ကိုဖြစ်နေသည်။ စောက်ပတ်ထဲ တိုးဝင်လာသော ဗိုင်ဘရေတာ သည် သိမ့်သိမ့်လေး တုန်ခါနေရာ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ကိုင်တွယ်၍ ဖွဖွလေး လှုပ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ဒါက လီးတိုးဝင်မှုနှင့် မတူသော ထူးခြားလှသည့် ဖီလင် အရသာ ဖြစ်နေသည်။
‘‘ဆောင့်လေ.....ဆောင့်စမ်းပါ....ဒီအတိုင်းဘဲ ထိုးသွင်းမထားနဲ့။ ဟင့် ဟင့်.... လုပ်...လေ...........ထိုးဆောင့်ပေးပါရှင့်’’
ဖီလင်သိပ်ကောင်းလှသည်မို့ မြစပယ်သည် အာသာငမ်းငမ်းပြောမိသည်။ ဖင်ကြီးကိုလည်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဝေ့ဝိုက်ကာ လှုပ်ရှားပေးသည်။ မောင်မောင်စိုးကလည်း ဗိုင်ဘရေတာကို လက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ စောက်ပတ်ထဲ ထိုးသွင်းပြန်ထုတ် ခပ်သွက်သွက် ခပ်မြန်မြန် လုပ်ပေးသည်။
‘‘မမ..ဘယ်လိုလဲ....။ ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ ထိုးပေးတာ ဖီလင်တစ်မျိူးဆန်းတယ် မဟုတ်လားဗျာ....’’
‘‘အေးကွာ.....ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး။ သိပ်ကောင်းတာဘဲ...လုပ်လေကွာ..... ခပ်မြန်မြန်ထိုးသွင်းပြီး လုပ်ပေးစမ်းပါကွာ...’’
‘‘မမချည်းဘဲ ဖီလင်ယူမနေနဲ့။ ကျွန်တော်ဖီလင်ရအောင်လည်း လုပ်ပေးဦးလေ.......’’
‘‘ဘာလုပ်ပေးရမလဲ...ပြောလေ...ပြော..’’
‘‘လီးစုပ်ပေးပေါ့’’
‘‘ရတယ်......စုပ်ပေးမယ်လေ...လာလေ..’’
မောင်မောင်စိုးက မိမိ၏လီးကို မြစပယ်စုပ်နိုင်ရန် ကိုယ်ကို အနေအထားပြုပြင်ပေးသည်။ မြစပယ်ကလည်း ခေါင်းရှေ့တိုး၍ အငမ်းမရပင် ကြိုလင့်သည်။ လီးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံခဲကာ အားရပါးရ စုပ်ပေးသည်။ မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်၏ အဖုတ်ကို ဗိုင်ဘရေတာဖြင့် လိုး ဆောင့်ပေးသည်။ ဗိုင်ဘရေတာတုန်ခါအား ပိုမြင့်လာအောင် တစ်ထစ်တင်ပေးသည်။
‘‘ထိုး....ထိုး....ပြင်းပြင်း ထိုးပေးစမ်းပါ’’
လီးစုပ်ပေးရင်း မြစပယ်က ပြောသည်။ ပါးစပ်ထဲတွင် လီးကြီးပြည့်ကြပ်နေသည်မို့ သူမ၏ စကားသံက ပီပီသသမထွက်။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင်စိုးကတော့ အမျိူးသမီးဘာလိုချင်မှန်း ဒက်ထိသိသည်။ ထို့ကြောင့် ဗိုင်ဘရေတာကို ခပ်မြန်မြန် ခပ်သွက်သွက် ထိုးသွင်းပြန်ထုတ် ဆောင့်လုပ်ပေးသည်။စောက်စေ့ကို တုန်ခါနေသော ဗိုင်ဘရေတာနှင့် ကျကျနန ထိမိအောင် ဖိကပ်ပွတ်ဆွဲပေးသည်။ မြစပယ်မနေနိုင်တော့။ တအီးအီး တအားအား နှင့် ဆက်တိုက်ကို သုံးကြိမ်ပြီးသွားသည်။ မြစပယ် ထိုသို့ပြီးသွားချိန်တွင် မောင်မောင်စိုးကလည်း သုတ်ရည် များ လွတှ်ထုတ်ပေးလိုက်လေတော့သည်။
‘‘လာလေ..မမကော...စောက်ပတ်တွေ ဘာတွေ မဆေးတော့ဘူးလား’’ ခုတင်အောက်ရောက်တော့ မြစပယ်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ပြော၏။
‘‘မင်းအရင်သွားပါ။ တို့ကနောက်မှ......’’
‘‘လာစမ်းပါ မမရာ။ အတူတူဆေးကြတာပေါ့..လာပါ...’’
မောင်မောင်စိုးခေါ်၍ မြစပယ်လည်း ရေချိူးခန်းဆီ အတူလိုက်သွားရလေသည်။ တစ်ဘက် ခန်းမှ တင်တင်စောမှာတော့ စိတ်မရိုးမရွနှင့် ဖြစ်ကာ ကျန်နေခဲ့လေသည်။ မိမိထံမလာခင် မြစပယ်ကို အရင်တွေ့ခဲ့မှုကိုလည်းမခံချင်သလိုလိုဖြစ်နေသည်။ သိပ်မကြာပါ။ မောင်မောင် စိုးနှင့်မြစပယ်တို့ ရေချိူးခန်းမှထွက်ကာ အိမ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။
မောင်မောင်စိုးက ဗိုင်ဘရေတာကို သိမ်းသည်။ နှစ်ယောက်သား အဝတ်အစားများကို ဝတ်သည်။ ထို့နောက် မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်ကို နှုတ်ဆက်အနမ်း တစ်ချက်စုပ်နမ်းပြီး ထွက်သွား သည်။မိမိအခန်းဘက် ချက်ချင်းကူးလာမည်လား။ ဒါဆို မြစပယ် ရိပ်မိသွားလျှင် အခက်ဘဲဟု တင်တင်စောတွေးနေမိသေးသည်။
ဒါပေမယ့် မောင်မောင်စိုးက သည်လိုတော့ မလုပ်ပါ။ လမ်းထိပ်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် ခပ်လျှိူလျှိူလေးဝင်ထိုင်ကာ လက်ဘက်ရည်သောက်၍ မြစပယ်ထွက်သွားသည်အထိ စောင့် သည်။ မြစပယ်ထွက်သွားတော့မှ လမ်းထဲပြန်ဝင်ကာ တင်တင်စောထံသို့ လာလေသည်။
........................................................................................................................
တင်တင်စောအဖို့ သူမဘ၀ တစ်သက်တာတွင် စိတ်အလှုပ်ရှားဆုံး စောင့်ဆိုင်းရသည့် အချိန်ကာလဟု ဆိုရပေလိမ့်မည်။ ရင်လည်းမောရသည်။ နှလုံးလည်း ပိုခုန်သည်။ သွေးခုန် နှုန်းလည်း ပိုမြန်လာသည်။
တကိုယ်လုံးလည်း ပူသလိုလို အေးသလိုလိုဖြစ်လိုက်နှင့်။ မောင်မောင်စိုးနှင့် မတွေ့ရသေးမီကပင် တင်တင်စောတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှား ရင်ဖိုမှုကို ခံစားနေရသည်။မောင်မောင်စိုးရောက်လာ၍ ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ စပ်ယှက်လျှင်တော့ တွေးကြည့်ရုံနှင့်ပင် တင်တင်စော စောက်ပတ်ထဲက အရည်ကြည်လေးများ စိုလာတော့သည်။ ဟော ......
‘‘ဒေါက်.....ဒေါက်.....ဒေါက်......’’
တံခါးခေါက်သံက ခပ်သဲ့သဲ့။ သူမကို လိုးမည့်ယောက်ျား ရောက်ရှိလို့လာပါပြီ။ သည်တစ် ခါတွင်တော့ ဟိုဖက်အိပ်ခန်းကို လာခေါက်ခြင်းနှင့် မရောထွေးနိုင်တော့။ သူမထံသို့ ဆိုက် ဆိုက်မြိုက်မြိုက် လာရောက်တာ သိပ်ကိုသေချာနေသည်။ သည်တံခါးခေါက်သံကို ရင်ဖိုစိတ် ဖြင့် စောင့်လင့်နေသော တင်တင်စော အိပ်ခန်းထဲရှိ ခံတင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေရာမှ ငေါက်ကနဲ ထကာ အိမ်ရှေ့ ခန်းဘက်ဆီသို့ ခပ်သုတ်သုတ် မပြေးရုံတမယ် ထွက်လာခဲ့လေသည်။
စောစောတစ်ခေါက်တုန်းက တစ်ဘက်ခန်းမှ မြစပယ် သည်လိုလျှောက်လှမ်းထွက်သွားမှုကို ကိုယ်ချင်းစာကာ နားလည်မိသည်။ မြစပယ်လည်း ယခု မိမိလိုခံစားလှုပ်ရှားမှုမျိူး ထပ်တူ ရှိပေလိမ့်မည်။ တင်တင်စောသည် အိမ်ခန်းတံခါးကို အမြန်ပင် ဖွင့်လိုက်သည်။ တံခါးဝတွင် မားမားကြီးရပ်နေသူက မောင်မောင်စိုး။
‘‘မမက အစောကြီးကတည်းက ရောက်နေတာကိုး။ အခုမှ တစ်နာရီနဲ့ မိနစ် နှစ်ဆယ်ဘဲ ရှိသေးတယ်....’’
မောင်မောင်စိုးက လက်ပတ်နာရီကိုကြည့်ပြီးပြောရင်း အိမ်ထဲသို့လှမ်းဝင်သည်။ တင်တင်စော လည်း တံခါးကို အမြန်ပင်ပိတ်ကာ ချက်ထိုးချလိုက်သည်။ မောင်မောင်စိုးကို မကြည့်ရဲ။ ခေါင်းငုံ့ထားသည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ဆတ်ဆတ်တုန်၍ နေသည်။ ရည်းစားနှင့် ပထမဆုံး ချိန်းတွေ့သည့် ကောင်မလေးလို စိတ်လှုပ်ရှားခံစားမှုမျိူး ဖြစ်ပေါ်၍ နေသည်။
မောင်မောင်စိုး က ရှက်ကြောက်၊ စိတ်လှုပ်ရှားရင်ဖိုကာ၊ မျက်နှာကြီးနီရဲ၊ တကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန် လျှက်ရှိနေသော တင်တင်စောကို အားရကျေနပ်စွာ ကြည့်သည်။ သူသည် မိန်းမတွေ အများ ကြီးချခဲ့ဖူးပေါင်းများလှပြီ။ သို့သော် သည်လို စိတ်လှုပ်ရှား အရှက်ပိုကာ ရမက်လည်း ထန် နေသော အမူအယာအသွင်အပြင်နှင့် မိန်းမကိုတော့ ပထမဆုံးမြင်ရခြင်းဖြစ်သည်။
ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေကြသည်။ နှစ်ယောက်လုံးမည်သူမျှ မလှုပ်ရှား။ ငြိမ်သက်နေ ကြသည်။ လူတွေက ငြိမ်နေသော်လည်း စိတ်တွေကတော့ နိုးကြွလှုပ်ရှားနေကြသည်။တစ် ယောက်၏ ရင်ခုန်သံကို တစ်ယောက်ကကြားနေရသည်။ တစ်ယောက်၏ အသက်ရှုသံပြင်း ပြင်းကိုလည်း ကျန်တစ်ယောက်က သိရှိနေသည်။ တင်တင်စောက
ခေါင်းကြီးငုံ့ထားသည်။ မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကျူံးကာ စူးရဲပိုင်နိုင်စွာ ကြည့်နေ သည်။ ရုတ်တရက် မောင်မောင်စိုးက စတင်လှုပ်ရှားသည်။ ပခုံးတွင်လွယ်ထားသော ကျောပိုးအိတ် ကို အနီးရှိ ထိုင်ခုံတစ်ခုပေါ်ပစ်တင်သည်။ ပြီးတော့ တင်တင်စောကို ဆတ်ကနဲ သိုင်း ဖက်သည်။
ညာလက်က ခါးကိုဖက်ကာ ဘယ်လက်က လက်ပြင်တစ်ဝိုက် ဖိဆွဲလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ရင်ချင်းအပ်မိသည်။ တင်တင်စော၏ ရင်သားဆိုင်ကြီးများကမောင်မောင်စိုး၏ ရင်ဘတ်နှင့် အိကနဲနေအောင် ထိကပ်မိသည်။ ဆွဲပွေ့ပြီးသည်နှင့် မောင်မောင်စိုးက တင် တင်စော၏ နှုတ်ခမ်းကို ငုံခဲသည်။ တင်တင်စောမှာ မျက်နှာလေး ခပ်မော့မော့ ဖြစ်နေရာ စုပ်နမ်းဖို့ အလွန့်ကို လွယ်ကူ အဆင်ပြေသွားသည်။ စုပ်နမ်းမှုသည် ရမက်ပြင်းသည်။ ကြမ်းတမ်းသည်။ တပြွတ်ပြွတ် အသံများပင်မြည်သည်။
တင်တင်စော မျက်လုံးတွေ အလို လိုမှေးစင်းသွားသည်။ သူမ၏ကိုယ်သည်လည်း မောင်မောင်စိုး၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ခွေခွေ ပျော့ပျော့ဖြစ်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားများကို အားရပါးရ ငုံခဲပြီးနောက် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားသို့ လျှာထိုးသွင်းသည်။
လျှာသည် စေ့နေသော တင်တင်စော၏ ရှေ့သွားများကို အရင်ထိမိသည်။ တစ်စုံတစ်ရာသော စေ့စော်မှုတစ်ခုက စေခိုင်းသည့်အလား တင်တင်စော၏ စေ့နေသောသွားများ အလိုလိုပင် ဟလာသည်။ထိုအခါ လျှာက သူမပါးစပ်ထဲသို့ တိုးဝင်သွားသည်။ မောင်မောင်စိုးမှာ သည်လို စုပ်နမ်းမှု မျိူးတွင် ကျွမ်းကျင်နေရာ တင်တင်စောတစ်ယောက် ရင်လှိုက်ဖိုမောသွားအောင်ပင် ဖန်တီး လိုက်နိုင်သည်။
မောင်မောင်စိုးသည် လျှာကိုလှည့်ပတ်ကာ တင်တင်စော၏ သွားဖုံးများ အာခေါင် စသည်တို့ ကို တို့ရက်ပေးသည်။ ထို့နောက် လျှာကို တောင့်တောင့်ဖြစ်နေအောင်လုပ်ကာ တင်တင်စော ၏ ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းပြန်ထုတ် လှုပ်ရှားပေးနေသည်။
တင်တင်စောက နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး ကို စူတူတူလေးလုပ်ထားရာ လျှာက ထိုနှုတ်ခမ်းသားများကို အပြန်အလှန် ထိတွေ့ ပွတ် တိုက်ကာ တိုးဝင်ပြန်ထွက်နေသည်။ တင်တင်စော၏ ပါးစပ်ကို လျှာနှင့်ထိုးကာ လိုးပေးနေ သည့် လှုပ်ရှားလုပ်ဆောင်မှုမျိူးဖြစ်သည်။
‘‘အင်..ဟင်ဟင်း ... အင်းး...’’
တင်တင်စော၏ ပါးစပ်မှ ညည်းသံလေးများ မပီမသ ထွက်သည်။ တကိုယ်လုံး ကြက်သီး ထသည်။စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် သူမ၏ ပါးစပ်လည်း လှုပ်ရှားသွားရာ မရည်ရွယ်ပါဘဲနှင့် မောင်မောင်စိုး၏ လျှာကို သွားနှင့် ကိုက်မိသလို ဖြစ်သွားသည်။
‘‘အား’’
ကိုက်မိမှုကြောင့် အတော်နာနာကျင်ကျင် ဖြစ်သွားသည်မို့ မောင်မောင်စိုး တစ်ချက်အော်ကာ ပါးစပ်ချင်း စုပ်နမ်းနေရာမှ ခွာ၍ နောက်ဆီသို့ ရို့သွားသည်။
သို့သော် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ ခေါင်းနောက်ဘက်ကို ညာလက်ဖြင့် မိမိရရ ကိုင်ကာ ဆွဲထိန်းပြီး ပါးစပ်ချင်း ဖိကပ်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အာသာပြင်းပြင်း စုပ်နမ်း လိုက်ပြန်သည်။ တင်တင်စော၏ လျှာသည်လည်း အလိုလိုပင် တုံ့ပြန်လှုပ်ရှားလေသည်။ ထိုအခါ လျှာချင်း ထိမိပွတ်မိကြသည်။ ထိုထိတွေ့မှုသည် တင်တင်စောကို အသည်းတအေး အေးဖြစ်စေသည်။
တင်တင်စောက မိမိလျှာကို မောင်မောင်စိုးပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏လျှာကို ဆီး၍ ခပ်ပြင်းပြင်းစုပ်ပေးသည်။ စုပ်အား ပြင်းလှရာ တင်တင်စော၏လျှာမှာ အစွမ်းကုန် ဆန့်တက်သည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ဆတ် ဆတ်ခါ တုန်သွားသည်။
တင်တင်စော တအင်းအင်းညည်းရသည်။ မောင်မောင်စိုးက ဆံပင်တအားဆွဲကာ အပြတ်လှန် ထား၍ သူမ၏ခေါင်းက အစွမ်းကုန် နောက်လှန်ကာ မော့နေသည်။လည်ပင်းပင် နာသလို လို ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် တင်တင်စောသည် မောင်မောင်စိုး၏ ကြမ်းတမ်းသော ထိုအပြု မူကို ငြင်းဆန်ကန့်ကွက်ခြင်း မလုပ်မိ။
မောင်မောင်စိုး၏ ဘယ်လက်က တင်တင်စော ဝတ်ထားသော ထမီအထက်ဆင်စကို ဆုတ်ကနဲပင် ဆွဲဖြုတ်သည်။ သည်အလုပ်မျိူးလုပ်နေ ကြမို့ လှုပ်ရှားမှုမြန်ဆန်သေသပ်သည်။ တင်တင်စော ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိမီမှာပင် ထမီ အထက်ဆင်စ ပြုတ်သည်။ ထို့ပြင်ထမီသည်လည်း ပြေလျှော့ကာ အောက်သို့ကျွတ်သည်။ အစုပ်အနမ်းလုပ်နေရသောကြောင့် တင်တင်စောမှာ ပြေလျော့သွားသော ထမီကို လိုက်ဆွဲဖို့ ပင်မလုပ်နိုင်။
‘‘တောက်... မမ ဖင်ကြီးက တင်းရင်းနေတာဘဲ။ ဆုံကလည်း တော်တော်ထွားတယ်နော်။
ဒီလို ဆုံကောင်း ကောင်းမျိူးမှ ဆော်လို့ကောင်းတာဗျ’’
မောင်မောင်စိုး ပါးစပ်ချင်းတေ့ကပ်ထားသည်ကို အသာခွာရင်း အံကြိတ်ကာပြောသည်။ ရင့် သီးသော ထိုစကားအသုံးအနှုန်းများသည် တင်တင်စောကို ပိုစိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။ ပြောရင်း နှင့် ဖင်သားကြီးကိုလည်း ပို၍ တင်းတင်းဖျစ်ညှစ်ပြီး ဆိတ်၍ပင်ဆွဲလိုက်ရာ တင်တင်စော ပါးစပ်မှ
‘‘အိုး.......’’
ဟု အသံလေးပင် ထွက်သွားရလေသည်။ ထို့နောက် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော ဝတ်ထားသော အပေါ်အိမ်းကျီ၏ ရင်ဘတ် ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်သည်။
‘‘အိုကွာ....မလုပ်နဲ့...ဟင့်အင်း...ကြည့်ပါလား’’
တင်တင်စောမှာ အနေရခက် မျက်နှာပူသောကြောင့် နှုတ်မှ ကန့်ကွက်စကားတွေ တတွက် တွတ်ပြောနေသည်။ တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်က မိမိ၏အဝတ်အစားများကို ချွတ်နေသော ကြောင့် အလိုလိုငြင်းဆန်စကားများကို ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ ရမက်များ လွမှ်းမိုးအုပ်ဆိုင်းထား သော သူမ၏စိတ်ကတော့ ထိုသို့ အချွတ်အခွာခံရသည်ကို ကျေနပ်သဘောကျနေသည်။ ထို့ကြောင့် ပါးစပ်ကသာ ငြင်းပယ်စကားများပြောနေသည်။
လူကတော့ အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်ခြင်းမပြု။ ငြိမ်၍ပင်နေမိသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ကြယ်သီးအားလုံးပြုတ်သွားကာ ရင်ဘတ်ဖွင့်ဟသွားသည်။ ဘရာစီယာသာ စည်းနှောင်ထားသည်မို့ ရင်ညွနှ့်နှင့် ဝမ်းဗိုက်သား ခါးသားတွေ အဖွေးသားပေါ်လာသည်။ မို့ဝန်းသော ရင်နှစ်မွှာကတော့ ဘရာစီယာ ရင်ပုံ နှစ်ခုကာဖုံးထားသောကြောင့် ပေါ်မလာသေးပါ။
ရင်သားနှစ်ခုအကြား အညှာနေရာလေးက တော့ ဘရာစီယာရင်ပုံနှစ်ခုအလယ်တွင် မပြူတပြူဖြစ်နေလေ၏။မောင်မောင်စိုးက တဆက်တည်းဆိုသလိုပင် တင်တင်စောစည်းနှောင်ထားသော ရင်စီး ဘရာ စီယာ၏နောက်ကျောချိတ်ကို လှမ်းဖြုတ်သည်။
ဘရာစီယာနောက်ကျောချိတ် အလွယ်တကူ ဖြုတ်နိုင်စေရန် တင်တင်စောက ရင်ကိုပင် ခပ်ကော့ကော့ လုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။ ဘရာစီ ယာ နောက်ကျောချိတ် ပြုတ်သွားသည်။ခပ်တင်းတင်း စည်းနှောင်ထားသော ဘရာစီယာ လျှော့ရဲသွားသည်။ မောင်မောင်စိုးက ဘရာစီယာ ရင်ပုံများကို တင်တင်စော၏ လည့်ပင်းနား သို့ရောက်သွားအောင် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင လှန်တင်လိုက်သည်။
‘‘အို..ကြည့်ပါလား...တကယ်ကဲတယ်။ ဒီမှာ ရင်ဘတ် အကုန်ပေါ်ကုန်ပြီ’’
တင်တင်စောက အသံတုန်တုန်လေးနှင့် ခပ်သဲ့သဲ့ပြောသည်။ မောင်မောင်စိုးကိုလည်း ရှက် မျက်လုံးလေးဖြင့် တစ်ချက်ဝင့်ကာကြည့်သည်။ မောင်မောင်စိုးက ဘရာစီယာရင်ပုံများလှန် တင်ဖယ်ရှားပစ်လိုက်၍ အထင်းသားပေါ်လာသော ထွားကြိုင်းမို့ဝန်း ဆူဖြိုးသော နို့အုံကြီး နှစ်လုံးကို အားရပါးရပင် စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။
‘‘မမ နို့ကြီးတွေကလည်း ရှယ်ဘဲဗျာ။ တော်တော်ထွားတယ်။ စူပြီးမို့တက်နေတာဘဲ။ ကိုင်ကြည့်မယ်နော်’’
ပါးစပ်ကလည်းပြော လက်နှစ်ဘက်ကိုလည်း ဆန့်ထုတ်ကာ တင်တင်စော နို့အုံနှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ဆုပ်နယ်သည်။
‘‘အိုး.....ဟင့်......ဟင့်’’
သူမ၏နို့တွေသည် မောင်မောင်စိုးအတွက် အစိမ်းမဟုတ်ပါ။ မောင်မောင်စိုး ကိုင်တွယ်ဖူး သော နို့တွေဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခုလိုတော့ နို့အုံကြီးနှစ်ခုလုံး အဖွေးသားပေါ်အောင် ကိုင်တွယ်ခြင်းတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါ။မောင်မောင်စိုးအဖို့ ကိုင်တွယ် ဆုပ်နယ်ရတာ ပို၍ပင် စီးပိုင်အရသာတွေ့သလို နို့အကိုင်ခံရသော တင်တင်စောအဖို့လည်း ယခင်ကထက် ပို၍ ဖီလင်တက် သာယာမိသည်။
မောင်မောင်စိုးကတော့ တကယ့်လူပင်။ တင်တင်စော၏ နို့အုံ နှစ်လုံးကို အားမနာတမ်းပင် စိတ်ကြိုက်ကိုင်တွယ်နေသည်။ နိုအုံသားကြီးများကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နယ်ယုံသာမက နို့အုံသားအောက်ဘက်မှ လက်နှင့်မ၍ အအိ အတင်း အပျော့အတွဲတို့ ကို အလေးချိန်ဆသလို ကိုင်၍ကြည့်သေးသည်။
နို့သီးများကိုလည်း လက်ညိုးထိပ်ဖြင့် ဖိထောက်ကုတ်ပွတ်လိုက်သေးသည်။ တင်တင်စော၏နို့ကြီးသည် ကြီးထွား၍ လုံးဝန်းသည်။ သိပ်တွဲအိမနေ။ နည်းနည်းတော့ ပျော့၍နေသည်။မြစပယ်လောက်တော့ တင်းတင်းရင်းရင်း မရှိ။ ဒီမိန်းမနို့တွေကို သူ့လင်က အပီဆွဲထားလို့ နည်းနည်းတောင် ပျော့ကျနေပြီဟု မောင် မောင်စိုး၏ စိတ်ထဲတွင် တွေးမိလိုက်သည်။
ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေသော်လည်း နို့အုံသားများက ကြီးကာ မို့ဝန်းနေသောကြောင့် ဆုပ်ကိုင်ရ၊ ဆွဲရတာတော့ ကောင်းပါသည်။ နို့သီးခေါင်းက လည်း သိပ်လည်းမရှည် တိုစိစိ စူတူတူမျိူးလည်းမဟုတ်။ အနေတော် မတိုမရှည်ဖြစ်ကာ တင်းမာကော့ကောက်ကာ ချွန်နေသည်။ မောင်မောင်စိုးက ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းကို အသာပါးစပ်ဖြင့် ကုန်း၍စို့ပေးသည်။
ဘယ်ဘက်နို့သီးကို စုပ်ပေးချိန်တွင် ညာဘက် နို့သီး ကိုလည်း ခပ်နာနာလေး ညှစ်ပေးသည်။ လင်တော်မောင်က မကြာခဏ နို့ကိုင် နို့ဆွဲ လုပ် တတ်သောကြောင့် တင်တင်စောမှာ နို့ဆွဲခံရတာကို အလွန်ပင်သဘောကျ ဖီလင်ယူတတ်နေ သည်။ယခု မောင်မောင်စိုးက ကျွမ်းကျင်စွာ စို့ပေး ဖျစ်ညှစ်ပေးလာတော့ တင်တင်စော တစ်ယောက် အထူးပင် သဘောကျသွားသည်။ အကြိုက်တွေ့သွားသည်။
‘‘စို့ပေးစမ်းပါကွာ..တို့နို့သီးတွေကို အပီစို့ပေးစမ်းပါ။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလည်း ဆွဲညှစ်ပေး...လုပ်လေ....စို့စမ်းပါ။ ဆွဲညှစ်စမ်းပါ..ဟင့်ဟင့်’’
နို့စို့၊ နို့သီးညှစ်ခံရတာ ဖီလင်ရှိလွန်းသောကြောင့် တင်တင်စောက ပါးစပ်မှ ဖွင့်ဟကာ ထုတ်ပြောလိုက်မိလေသည်။ လူသူကင်းရှင်းသော နေရာတွင် နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ် လပ်လပ်ရှိနေသောကြောင့် တင်တင်စောမှာ အတော်လေးရဲတင်းနေသည်။ထိုသို့ ပွင့်အံ ပြောဆိုလာခြင်းသည် တင်တင်စောတစ်ယောက် မည်မျှ ရမက်ထန်ကာ တဏှာဇောတွေ ပြင်းပြနေကြောင်း ပြသခြင်းမို့ မောင်မောင်စိုးလည်း အားရကျေနပ်သွားသည်။
အမျိူးသမီး ၏ နို့သီးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းစို့သည်။ ဘယ်နို့သီးတစ်လှည့် ၊ ညာဘက်တစ်လှည့် ပြောင်း၍စို့ပေးသည်။နို့သီးတစ်ခုကို စို့ပေးနေချိန်တွင် ကျန်နို့သီးများကို ခပ်နာနာ ဖျစ် ညှစ်ဆွဲသည်။ နို့သီးများကို စို့ရုံသာမက နို့အုံသားကြီးကိုပါ ပါးစပ်ဟ၍ အားရပါးရ ငုံခဲလိုက်လေသေးသည်။
နို့အုံသားများက ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်ရာ ငုံခဲရသည်မှာ အမှည့် လွန်စပြုသော ပန်းသီးကို ကိုက်ရသည့်နှယ် အိတွဲတွဲနှင့် အရသာတစ်မျိူး ခံစားရသည်။ တင်တင်စောမှာ ခေါင်းတယမ်းယမ်း၊ အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းနှင့် လူးကာ ကော့ကာ ဖြစ် နေသည်။ တစ်ချိန်တွင် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ ညာဘက်နို့သီးကို သွားဖြင့် ကိုက်ချလိုက်သည်။
‘‘အား...နာတယ်ကွ...မကိုက်နဲ့လေ’’
ဖီလင်ယူကာ အရသာခံနေသော တင်တင်စော ဆက်ကနဲတွန့်သွား၍ အော်ဟစ်သံကလည်း ပေါ်လာသည်။ နို့စို့ပေးနေသော မောင်မောင်စိုး၏ ခေါင်းကိုလည်း ဆက်ကနဲ တွန်းဖယ် ပစ်သည်။ မောင်မောင်စိုး၏ ခေါင်းနောက်လန်ကာ ပါးစပ်ထဲမှ နို့သီးခေါင်း ကျွတ်ထွက် သည်။ သူကိုက်လိုက်သော နို့သီးခေါင်းလေးမှာ နီရဲကာ ဆတ်ဆတ်ပင် တုန်ခါ၍ ကော့ ထောင်ချွန်တက်နေသည်။
‘‘ဆောရီးဗျာ..နို့စို့ပေးရင်း မရိုးမရွဖြစ်လာလို့ ကိုက်လိုက်မိတာပါ... နာသွားလား’’
‘‘အိုး...နို့သီးကို သွားနဲ့ကိုက်တဲ့ဟာဘဲ....နာတာပေါ့ကွ’’
မောင်မောင်စိုးက ကြယ်သီးများပြုတ်နေပြီးဖြစ်သော တင်တင်စော၏ အိမ်းကျီကို အသာ ဖယ်ခွာပစ်လိုက်သည်။ ချိတ်ပြုတ်နေသော ဘရာစီယာကိုလည်း အသာဖယ်ရှားသည်။ တင် တင်စောသည် ထိုသို့ပြုမူမှုများကို ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ငြင်းဆန်ခြင်းမပြုဘဲ လိုးလား သဘောကျစွာ ခံနေသည်။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်က အဝတ်အစားများ ဆွဲဖယ်ခွာပေးမှု သည် တစ်မျိူးတစ်ဖုံ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းသည်ကိုလည်း လက်တွေ့ပင် သိရှိခံစားရ လေသည်။
မောင်မောင်စိုးက အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ ချန်မထား။ ပေါင်လုံးကြီးများ တလျှောက် ဆွဲချကာ ချွတ်ပစ်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်သောအခါ မောင်မောင် စိုးသည် တင်တင်စော၏ ခြေရင်းတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ လက်များကို ဆန့်တန်း၍ ဘောင်းဘီခါးစည်းမျှော့ကြိုးကို တစ်ဘက်တစ်ချက်ကိုင်၍
အောက်သို့ဆွဲချခြင်းဖြစ်သည်။ သိပ်မြန်မြန်ကြီးလည်းဆွဲမချ။ အသာအယာဆွဲချခြင်းဖြစ်ရာ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးသည် လိပ်၍ တုတ်ဖြိုးသော ပေါင်လုံးကြီးများအတိုင်း အောက်ဘက်ဆီ တဖြည်းဖြည်းချင်း လျှော ကျသည်။
ခြေကျင်းဝတ်များသို့ရောက်သောအခါ တင်တင်စောက ခြေထောက်တစ်ခုချင်းစီ အသာမြောက်ကြွကာ အောက်ခံဘောင်းဘီ ကျွတ်ထွက်သွားစေရန် ကူညီ၍ပင် ပေးလိုက်လေ သေးသည်။ ယခုအခါတွင် တင်တင်စော ရမက်အဟုန်ပြင်းထန်ကာ သူမ၏ တကိုယ်လုံး ကာမအဆိပ်တွေတက်နေရာ အရှက်အကြောက်တွေ ကင်းမဲ့လျှက် အထူးပင် ရဲတင်းနေ သည်။
ခါတိုင်း ထိန်းသိမ်းခဲ့သော သိက္ခာ တွေလည်း ဘယ်ရောက်မှန်းမသိနိုင်တော့ပါ။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေး ချွတ်ပစ်ပြီးနောက် မောင်မောင်စိုးသည် ဒူးထောက်နေရာမှ ခေါင်းမော့ကာ တင်တင်စောကို ကြည့်သည်။ ပေါင်ခွကြားမှ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်ရ သည်။ စောက်မွှေးများ အုပ်သလိုဖြစ်နေသည်မို့ အကုန်အစင်မမြင်ရ။ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူများ၏ အပြင်ဖက်ခြမ်းသာ ထင်ရှားစွာမြင်နိုင်သည်။
အဖုတ်အထက်ပိုင်းနှင့် အလည် ခေါင်အကွဲကြောင်းမှာမူ စောက်မွှေးတို့ ယှက်ဖြာဖုံးကာထားသောကြောင့် မပေါ့်တပေါ် ဖြစ်နေသည်။ ပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းကို စေ့၍ ရပ်နေသောကြောင့်လည်း အဖုတ်သည် ပေါင်ကြားတွင် ညပ်သလိုဖြစ်လျှက် ပေါ်သင့်သလောက် မပေါ်ပေ။
ရှပ်ဟိုက်သော ဝမ်းပျဉ်း သား အိအိထွေးထွေးများ၊ မို့ဝန်းလေသော နို့အုံသားကြီးနှစ်ခုတို့ကို ဆက်မြင်ရသည်။ အောက်မှ အပေါ်သို့ ပင့်ကြည့်သောကြောင့် နို့အုံသား အောက်ဘက်ပိုင်းကို ပိုပီပြင်စွာ မြင်ရပေရာ တင်တင်စော၏ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ကျွဲကောသီးအလတ်စား တစ်လုံး ထက်ပိုင်း ဝက်ကာ ကပ်ချိတ်ထားသည့်အသွင်မျိူး တွေ့နေရသည်။
‘‘ဘယ်လိုလဲကွ..လူကိုကြည့်ရုံဘဲ ကြည့်နေမှာလား’’
မိမိကို မော့၍ကြည့်နေသော မောင်မောင်စိုးကို တင်တင်စောက စိတ်မရှည်သလို ပြောသည်။
‘‘မမက တော်တော်တောင့်တာကိုးဗျ။ တုံးလုံးချွတ်ကြည့်မှ ပိုပီပြင်လာတယ်။ ဒါကြောင့် အားရအောင် ကြည့်နေမိတာပါ’’
‘‘အိုး..တော်ပါ...’’
‘‘ဒါပေမယ့် မမ စောက်မွှေးတွေက တော်တော်ရှည်တယ်။ စောက်ပတ်ကို ကောင်းကောင်း မမြင်နိုင်ဘူး။ စောက်မွှေးတွေ
ရိတ်လိုက်ရရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်... ရိတ်မလား....’’
‘‘ဟာ...မရိတ်ဘူး။ ... မလုပ်နဲ့’’
တင်တင်စောသည် ယခုပင် စောက်မွှေးအရိတ်ခံရတော့မည့်အလား စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါး နှင့် ဖုံးကာပစ်လိုက်ရင်းပြောသည်။ တင်တင်စောသည် စောက်မွှေးတစ်ခါမှ မရိတ်ဖူးပါ။ ယခု စောက်မွှေးရိတ်လျှင် လင်တော်မောင်တွေ့မြင်ပါက၊ ဖြေရှင်းရခက်နေပေလိမ့်မည်။
‘‘ဘာဖြစ်လို့လဲ မမရာ။ စောက်မွှေးရိတ်လိုက်ရင် စောက်ပတ်လေး ပြောင်ရှင်းသွားပြီး ပိုလှလာမှာပေါ့..’’
‘‘ဟာကွာ...မရိတ်ချင်ဘူး’’
ဒါကိုတော့ တင်တင်စောအပြတ်ငြင်းသည်။
‘‘ဒါဆို ပေါင်ကြီးတွေ ကားလိုက်လေ...ပေါင်စေ့ထားတော့ အဖုတ်က ပေါင်ကြား ညှပ်နေတယ်..’’
‘‘မင်းကလဲ ... တကယ်ဘဲ...’’
ထိုသို့ပြောသော်လည်း ပေါင်ကြီးတွေကိုတော့ ကား၍ ပေးလိုက်သည်။ ပေါင်ကားသွား တော့ အဖုတ်က အနည်းငယ် ပေါ်ပေါ်လွင်လွင်ဖြစ်လာသည်။ မောင်မောင်စိုးက တင်တင် စော၏ ပေါင်ကြီးများကို ဘယ်ညာ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ခြေသလုံးမှ ပေါင်ရင်းအထိ အသာ ပွတ်သပ်သည်။ ပေါင်ရင်းနားကို ဖျစ်ညှစ်ကာ ဟိုပွတ်သည်ပွတ်လုပ်သည်။ ပေါင်ချန်ကို ပွတ်ရင်း မသိမသာလေး ဘေးသို့ဆွဲဆွဲချပေးရာ စောက်ပတ်သည် မပြဲတပြဲ အာ၍ သွားသည်။
‘‘ဟိတ်... ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွ...မင်းဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ....’’
ပေါင်ရင်းတဝိုက် ပွတ်နေရာမှ စောက်ပတ်ကို ကျကျနန ဆွဲဖြဲလာသောအခါ တင်တင်စော က အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်ပြီးမေး၏။
‘‘မမ ဖီလင်တွေ အပြတ်တက်လာအောင် လုပ်ပေးမလို့ပါ...မမ ဇိမ်တွေ့စေရမယ်.....စိတ်ချ....’’
မောင်မောင်စိုးက ထိုသို့ပြောပြီးနောက် သူ့မျက်နှာကို တင်တင်စော၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံမှ စောက်ပတ်သို့ ထိကပ်အပ်ချသည်။ စောက်ပတ်ပေါ်ပါးစပ် ထိကပ်ရောက်ရှိသည်။ ရုတ်တရက် မထင်မှတ်သော ထိုအတွေ့အကြုံသည် တင်တင်စောကို တုန်ရင်သွားစေသည်။
‘‘အိုး....ဟေ့....’’
ပါးစပ်မှ ယောင်ယမ်းရေရွတ်သံပေါ်လာသည်။ နောက်သို့ဆုတ်ရန်လည်း ကြိုးစားသည်။ သို့သော် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ တင်ပါးကြီးကို မိမိရရသိုင်းဖက်ကာ ဆွဲထား ရာ တင်တင်စောမှာ နောက်မဆုတ်နိုင်ပေ။ပခုံးနှစ်ဖက်ဖြင့်ကြားမှ ကလန့်ကာ ဖိတွန်း ထားသလိုမျိူး လုပ်ထားသည်မို့လည်း တင်တင်စော အနေဖြင့် ကားပေးထားသော ပေါင် ကြီးနှစ်ခုကိုလည်း ပြန်စေ့ကပ်ခြင်းမပြုနိုင်။ မောင်မောင်စိုး၏ ပါးစပ်သည် စောက်ပတ် ပေါ်ကျကျနနထိမိသည်။
စောက်မွှေးများက မောင်မောင်စိုး၏ နှာခေါင်း ပါးများနှင့် နှုတ်ခမ်းတို့ကို ယားကျိကျိနှင့် ထိမိနေကြသည်။ မောင်မောင်စိုးသည် အဖုတ်အလည်ခေါင် အကွဲကြောင်း ဟတတ နေရာလေးကို လျှာနှင့် ထိုးကာ အသာရက်ပေးလိုက်သည်။ တင်တင်စော ဆက်ကနဲ တုန်သွားရပြန်သည်။
‘‘ဟိတ် ....မောင်စိုး....မလုပ်နဲ့ကွာ...ဒါတော့ မလုပ်နဲ့’’
ပါးစပ်မှလည်း ကမန်းကတမ်းပင် ပြောဆို ကန့်ကွက်သည်။ စောက်ပတ် အရက်ခံလိုက် ရမှုကြောင့် စိတ်တွေ အရမ်းတုန်ခါလှုပ်ရှားသွားသလို၊ ထိတ်လန့်ရှက်ကြောက်ခြင်းလည်း ပြင်းစွာဖြစ်သည်။
တင်တင်စောလို သေသေဝပ်ဝပ် နေထိုင်လာခဲ့သော မိန်းမတစ်ယောက် အတွက် စောက်ပတ်အရက်ခံရမှုသည် အတော့်ကို လွန်ကဲလှသော ကာမမှုဖြစ်သည်။ဖီလင် တွေ အပြတ်တက်နေသည့်တိုင် ထိုအပြုအမူကို ရုတ်တရက် လက်သင့်မခံနိုင်ပါ။ မောင် မောင်စိုးကတော့ တင်တင်စော ကန့်ကွက်ပြောဆိုနေမှုကို လုံးဝအရေးမထား။ စောက်ပတ် ကိုရက်သည်သာမက၊
စောက်စေ့ကိုပါ လျှာဖျားလေးနှင့် လှမ်းထိုးကလိလိုက်ပြန်သည်။ တင်တင်စော ထိုးထိုးတွန့်တွန့်ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ၏ တကိုယ်လုံး ထူပူဖိန်းရှိန်းသွား သည်။ ကျင်စက်နှင့် အတို့ခံလိုက်ရသလိုမျိူး ဖြစ်သွားသည်။မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ စောက်စေ့ကို ပါးစပ်ဖြင့်ကပ်ကာ စုပ်ပေးပြန်သည်။ ထိုထိတွေ့မှုကတော့ စောစော ပိုင်းက ခံစားရတာတွေထက်ပိုပြင်းထန်သည်။ တင်တင်စော တကိုယ်လုံးရှိသွေးသားတို့ ဆူပွက်ကုန်ပြန်သည်။
‘‘ဟေ့...မလုပ်ပါနဲ့..အိုးအိုး.....မလုပ်နဲ့လို့ဆိုနေမှ..ဟာ.....ဟ....ဒုက်ခဘဲ ရွံလည်း မရွံဘူး...’’
တင်တင်စောမှာ မိမိကိုယ်မိမိ ဘာဖြစ်မှန်းပင်မသိတော့ပါ။ မကြုံဖူးသော ဖီလင်ကို ခံစားရလျှက် ကာမယမ်းအိုး ပေါက်ကွဲကာ အလွန်ကို ရမက်ထန်လာသည်။ ယခုမောင်မောင်စိုး လုပ်နေသော အပြုအမူသည် ရွံရှာ
စက်ဆုတ်ဖွယ်ကောင်းမှန်းသိသော်လည်း ထိုအပြုအမူ၏ ဖီလင်အရသာကိုတော့ မိန်းမိန်းမူးမူးကြီးကို ခံစားနေရပြီ။ ငြင်းပယ်ကန့်ကွက်စကား တွေ ပြောနေချိန်မှာပင် သူမသည် စောက်ပတ်ကို ပို၍ ကော့ကော့ပေးမိသည်။မောင် မောင်စိုး အပီအပြင်ကို ရက်နိုင်ရန် အလိုအလျှောက်လှုပ်ရှားဆောင်ရွက်ပေးမိသည်။ ပေါင် ကြီးများလည်း ပိုကားထွက်သည်။ တင်တင်စော၏ စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်ကြည်တွေ ကတော့ တသောသောကိုထွက်နေသည်။ များလည်း များသည်။
စောက်ပတ်ရက်ပေး စုပ် ပေးနေသော မောင်မောင်စိုး၏ ပါးစပ်တဝိုက် ပေကျန်ကုန်ရုံမက၊ မေးစေ့ဆီသို့ပင် စောက်ရည်ကြည်အချိူ့ စီးကျကာ အောက်သို့ တောက်ကနဲ တောက်ကနဲပင် ပေါက်ပေါက်ကျနေသည်။မေးစေ့မှ တောက်တောက်ယိုကျလာသော စောက်ရည်ကြည်တို့ မှာ မောင်မောင်စိုး၏ ပုဆိုးပေါ်ကျ၏။
ထိုသို့ ကျသည့်နေရာသည် ပုဆိုးအောက်တွင် မတ် တောင်နေသော လီးချောင်းကြီး၏ အပေါ်သို့တည့်တည့်တန်း၍နေပြန်ရာ မောင်မောင်စိုး၏ လီးသည် ငေါ့ကနဲ ငေါက်ကနဲ ပိုလှုပ်လာသည်။ လီးနှင့်ထိနေသော ပုဆိုးအသားတစ် ဝိုက် စိုစိစိဖြစ်လာသည်။မကြာပါ။ တင်တင်စော၏ ကန့်ကွက်ငြင်းဆန်သံတို့ ပပျောက်ကုန်သည်။ တင်တင်စော၏ ပါးစပ်မှ တအိုအို တအင်းအင်း ညည်းတွားသံလေးများ မတိုးမကျယ်ပေါ်လာနေသည်။
သူမ၏ လက်များကလည်း ပေါင်ကြားရှိ မောင်မောင်စိုး၏ ခေါင်းနောက်ဘက်ပိုင်းကို လှမ်းကိုင်ကာ ရှေ့သို့ ဖိ၍ဖိ၍ဆွဲကာ ထူမသည်။ စောက်ပတ်ပေါ်ပို၍ ပါးစပ်ထိမိအောင် လုပ်ပေးသည်။မောင်မောင်စိုး၏ ဘယ်ညာလက်ချောင်းများသည် တင်တင်စော၏ ဖင်သား ကြီးနှစ်ခုကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ကာ ဆွဲဖြဲပေးသည်။ ဖင်ဖြဲခံရမှုကြောင့် ဖင်အကွဲကြောင်း ကြားထဲမှ စအိုပေါက်လေးသည် ပြဲ၍ပြဲ၍လာသည်။ ဖင်၀ ယားကျိကျိဖြစ်လာ၏။
မောင် မောင်စိုးသည် ဖင်ပေါက်ကို ဆွဲဖြဲရုံသာမက၊ စူထွက်လာသော စအိုပေါက်ကို ညာလက်မ ဖြင့် မထိတထိထိုး၍ ပွတ်ပွတ်နေပြန်ရာ စောက်ပတ်ရက်ပေးခံရမှုကြောင့် ရင်တုန်ကာ အပြတ်ဟော့နေအောင် တင်တင်စော ဖင်ပေါက်မှလည်း ဖီလင်တက် အရသာ တွေ့လာပြန် ကာ တဟင်းဟင်းပင်ရမက်ဇော တက်နေလေတော့သည်။
‘‘အား ဟင့်ဟင့် .. ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ...အိုးအိုး....ယားတယ် သိလား..... ဟင့် ဟင့်..... အမေ့........အိုး အိုး...........အိုး.......’’
တင်တင်စော၏ ခေါင်း ဘယ်ညာ ယမ်းခါနေသည်။ စည်းထားသော ဆံပင်များပင် ပြေလျှော ကျလာသည်။ တင်တင်စော ဆံပင်တွေက အတော်ရှည်သည်။ တင်ပါးကျော်ကျော်လောက် ကိုရောက်သည်။
ပြေကျလာသော ဆံပင်များသည် ဖင်သားကြီးများကို ဆုတ်ကိုင်ဆွဲဖြဲနေ သော မောင်မောင်စိုး၏လက်ခုံများပေါ်ကျနေသည်။ တင်တင်စောမှာ ခေါင်းဘယ်ညာ ယမ်းခါလှုပ်ရှားနေရာ မောင်မောင်စိုး၏ လက်ကို ထိမိသော ဆံပင်တို့ကလည်း ဟိုသည် လှုပ်ရှား ဆော့ကစား၍ မောင်မောင်စိုး၏ လက်များ ဆံပင်နှင့် ထိပွတ်ပေးသလိုမျိူး ဖြစ်နေလေတော့သည်။
‘‘အားပါး.....တကယ်ရက်လို့ ကောင်းတဲ့ စောက်ပတ်ပါလား...မို့ဖေါင်းပြီး အရည်ကလည်း အရမ်းရွမ်းတယ်....’’
မောင်မောင်စိုးသည် အဖုတ်ရက်နေရာမှ အသာခွာပြီး ပြောသည်။ မိမိရက်ပေးထားမှု ကြောင့် ဖီလင်အပြတ်တက်နေပြီး လေထိုးထားသည့်နှယ် မို့မို့ကြီးဖေါင်းကားပြီး ဆီပုလင်း မှောက်ကျထားသလို အရည်ကြည်တွေ ရွမှ်းရွမှ်းစိုနေသော စောက်ပတ်ကြီးကို အားရစွာ ကြည့်သည်။
တင်တင်စောမှာ ကျမ်းမာသန်စွမ်းပြီး သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်လည်း နေတတ်သော မိန်းမမို့ စောက်ပတ်နံ့က သင်းသည်။ စောက်နံ့စူးစူးလေးကပင် မွှေးသလိုမျိူးဖြစ်နေသည်။ ခပ်ဝိုင်းဝိုင်း ရှိသော စောက်အုံသည် မို့ဖောင်းနေရာ လေပူဖေါင်းကြီးအသွင်မျိူး ဖြစ်နေပြန်သည်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ကို လျှာနှင့် ကျွမ်းကျင်ထိမိစွာ ထိုးကလိပြန်သည်။
သည်တစ်ခါတွင် ရက်ပေးစုပ်ပေးခြင်းမဟုတ်တော့။ လျှာကိုဆန့်တန်းကာ တောင့်တောင့်လုပ်နိုင်သမျှ လုပ်ကာ စောက်ခေါင်းထိုးသွင်းကလိခြင်းဖြစ်သည်။ လျှာကိုသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်သည်။ လျှာကို စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်နိုင်သမျှ ဝင်အောင်ထိုးသွင်းကာ ဘယ်ညာ လှည့်ပတ် ထိုးကလိပေးသည်။ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက် အထက်အောက် ထိုးပွတ်ပေးသည်။
စောက်စေ့ကို လျှာဖျားနှင့် ထိုးထိလိုက်သေးသည်။ ဘယ်လိုဘဲ လုပ်လုပ် ပြုလုပ်ချက်တိုင်းသည် တင်တင်စောကို အသည်းတအေးအေး ဖြစ်စေသည်သာ။ အမျိူးသမီးမှာ တီကောင် ဆားတွန့်သည့်ပုံ တကိုယ်လုံး တုန်ခါလှုပ်ရှားနေသည်။ ရမက် ဇောထန်နေသည်ကလည်းဘယ်လိုပြင်းထန်သလဲမမေးနှင့်။ အဆင့်ကုန်သို့ပင်ရောက်နေ သည်။ ပြင်းထန်လွန်းသော ရမက်စိတ်ကြောင့် ဘယ်လိုမှ အောင့်မနေနိုင်တော့။ ဟန်ချက် ပင် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ယိုင်လဲကျသည်။
ပေါင်ကြားတွင် ဒူးထောက်ကာ စောက်ပတ်ကို အပီထိုးကလိရက်နေသော မောင်မောင်စိုး၏ အပေါ်သို့ တင်တင်စော၏ ကိုယ်လုံးတီး ခန်ခာ ကြီး အိကျသည်။ သည်လိုမျိူးလဲကျမည်ဟု ထင်မထားသော မောင်မောင်စိုးမှာလည်း တောင့်ခံထိန်းမထားနိုင်ဘဲ ပက်လက်လှန် လဲကျသည်။တင်တင်စောမှာလည်း ပက်လက်လှန် လဲကျသော မောင်မောင်စိုး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ထပ်ရက်သား ဆက်၍ ပါသွားသည်။
ရမက်ဇော ပြင်းထန်နေသော တင်တင်စောသည် မောင်မောင်စိုး၏လီးကို လှမ်းဆွဲသည်။ စိတ်ဇောထက်သန်နေမှုကြောင့် ပုဆိုးကိုပင် ဆွဲချွတ်ဖို့ သတိမရ။မတ်တောင်နေသော လီး ကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ လှမ်းဆုပ်ကိုင်ဆွဲခြင်း ဖြစ်သည်။ မောင်မောင်စိုး၏ပုဆိုးသည် လျှော့ တိလျှော့ရဲဖြစ်နေရာ အလွယ်တကူပင် ဆွဲချဖယ်ရှားပစ်နိုင်ပါသည်။
တင်တင်စောကတော့ လီးကိုသာ မဲနေသည်။ ဆုပ်ကိုင်တာကလည်း တအားပင် ညှစ်ဆွဲသလိုမျိူးဖြစ်နေသည်။ တင်တင်စောသည် လီးကိုတအားဆုပ်ကိုင်ရင်း မောင်မောင်စိုး၏ပါးစပ် ပါးပြင် လည်မျိူ တို့ကိုလည်း အငမ်းမရပင် တပြွတ်ပြွတ် တပျပ်ပျပ်မြည်အောင် စုပ်နမ်းနေသေးသည်။ ရမက်ဇော အပြည့်ပါသော ထိုအနမ်းအစုပ်တို့က ကြမ်းတမ်းသည်။
‘‘မမ..သိပ်မထန်နဲ့လေ...ဘယ်လိုများဖြစ်နေတာလဲ။ အရမ်းထနေပြီလား’’
မောင်မောင်စိုးကပင် ပြောယူရသည်။ တင်တင်စောအဖို့ အောင့်အည်း မျိူသိပ်ထားခဲ့ရသမျှ ကာမစိတ်အဟုန်တို့သည် ကျိူးပေါက်သော ရေကာတာကဲ့သို့ အရှိန်အဟုန် အထူးကို ပြင်း ထန်နေလေပြီ။
‘‘ဟာ...လုပ်လေကွာ....ငါ့ကိုတက်လုပ်တော့ ချစမ်းပါကွ....တက်လိုးပါတော့ ....ငါ့ကိုလိုးပါတော့ ....ဟင်းး
....ဟင်းး’’
တင်တင်စောသည် အငမ်းမရပင်ပြောဆိုသည်။ လီးကိုလည်း အပြတ်ကို ကိုင်ညှစ်ဆွဲသည်။
‘‘လုပ်မယ်...လိုးမယ်.....မမကိုလိုးမှာပေါ့။ လီးကို ဒီလိုကြီး ညှစ်ထားတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လိုးလို့ရမှာလဲ။ ဖယ်ပေးပါဦး’’
တအားညှစ်ကိုင်ထားသောကြောင့် ကြာလျှင် ဂွေးတက်လာနိုင်သည်မို့ မောင်မောင်စိုးက ထိုသို့ပြောရင်း သူ့လီးကို ကိုင်ညှစ်ထားသော တင်တင်စော၏လက်ကို ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ရ သည်။ သည်မိန်းမ ထန်တော့လည်း ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရတော့အောင်ပါဘဲလားဟုလည်း စိတ်ထဲမှပြောမိသည်။
‘‘ငါ့ကိုလိုးပါတော့ မောင်စိုးရာ .... ငါ့အဖုတ် အရမ်းယားနေပြီ..မနေနိုင်တော့ဘူး.....လိုးစမ်းပါ.....လို းစမ်းပါ......’’
တင်တင်စောကတော့ မရှက်နိုင် မကြောက်နိုင်ပင် တရစပ်ပြောနေသည်။ လီးက လက်မှ လွတ်သွားသော်လည်း မောင်မောင်စိုးကို အတင်းပင်ဖက်တွယ်ထားသေးသည်။ ကိုင်ဆောင့် သလိုပင် လုပ်လိုက်သည်။
‘‘လိုးမှာပေါ့.....လာ..လာ.....အိပ်ခန်းထဲမှာ သွားလိုးကြမယ်လေ...ကွာ...’’
မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စောကို အတင်းပင် ခါးဖက်ကာထိန်းချူပ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲ ခေါ် သွားသည်။ ပြေပြေလျှော့လျှော့ဖြစ်နေသော သူ့ပုဆိုးလည်း ကျွတ်ကျကျန်ခဲ့သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီကလည်းမပါတော့သည်မို့ သူ့ပုဆိုးကျွတ်ကျသွားသည်နှင့် မောင်မောင် စိုးမှာ ဖင်ကြီးအပြောင်သား၊ လီးကြီးအတောင်သားဖြင့် အောက်ပိုင်း ဘလာကျင်းနေတော့ သည်။
ကာမစိတ် အရမ်းဟော့နေသော တင်တင်စောကို မနည်းကြီးပင်ဖက်ကာ အိပ်ခန်းထဲအရောက် ခေါ် သွင်းရသည်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်သောအခါ ဖက်ရက်သား ကျသွားသည်။ တင်တင်စောက မောင်မောင်စိုး၏ လီးကိုလှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။
‘‘ကျွန်တော့်လီးကို စုပ်ပေးတော့...’’
မောင်မောင်စိုးက ခံတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်စင်းစင်းဖြစ်အောင်အိပ်လိုက်ပြီး ပြောသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားကာ တဏှာ အရမ်းထန်နေသော တင်တင်စောမှာ မောင်မောင်စိုး၏စကားကို ချက်ချင်းမကြား။ လီးကိုသာ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်နေသည်။
‘‘လီးစုပ်ပေးလေ’’
နောက်တစ်ခါထပ်ပြောမှ တင်တင်စော ကြားလေတော့သည်။
‘‘မလုပ်တော့ဘူးလားး’’
တင်တင်စောက ကမန်းကတမ်းမေးသည်။
‘‘လုပ်မှာပေါ့။ မလုပ်ခင် လီးအရင်စုပ်ပေးဦးလေ..’’
‘‘အို့...အရမ်းအလုပ်ခံချင်နေတယ်ကွာ....အရင်လုပ်ပေး ..ဟုတ်လား’’
ကာမမီးတောက် ဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်နေသော တင်တင်စောက မရှက်မကြောက်ပင် ပြောသည်။
‘‘မမ တစ်ခါပြီးအောင် အရင်လိုးပေးမယ်....လိုးပေးပြီးရင် မမက လီးစုပ်ပေး ’’
တင်တင်စော နှုတ်တွန့်နေသည်။ စောက်ပတ်ကိုရက်ပေးမှု၊ လီးကိုပါးစုပ်နှင့် ငုံစုပ်ပေးမှု တို့ကို ယခင်က တင်တင်စောကြားပင်မကြားဖူးခဲ့ပါ။မြစပယ်နှင့်မိုက်ကယ်၊ မြစပယ်နှင့် မောင်မောင်စိုးတို့လိုကာမစပ်ယှက်အပျော်ကြူးကြတာကို ချောင်းကြည့်တော့မှပင် မြစပယ်က လီးစုပ်ပေးမှု၊ မိုက်ကယ်နှင့် မောင်မောင်စိုးတို့က မြစပယ်၏ စောက်ပတ်ကို ရက်ပေးမှုများကို မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့မြင်ခဲ့ရသည်။
ချောင်းကြည့်ခဲ့ရတာကလည်း အသည်းယားရင်ဖိုခဲ့သော်လည်း ထိုကိစ္စများကို မိမိကိုယ်တိုင်ပြုလုပ်ကြည့်ဖို့တော့ စိတ် ပင်မကူးခဲ့ပါ။ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ကောင်းသော အလုပ်အဖြစ်သာ သဘောထားခဲ့သည်။ထို့နောက် မောင်မောင်စိုးက သူမစောက်ပတ်ကိုရက်ပေး စုပ်ပေး ကလိပေးတာကို အပီအ ပြင်ခံခဲ့ရကာ ၊ ရမက်ဇောလည်းအထူးပြင်းထန်လာ၍ အလိုးမခံရမနေနိုင်တော့အောင် ကြွရွ လာရသည်။
စောက်ပတ်ရက်ပေးတာခံမှုကို အရသာ တွေ့ခဲ့သော်လည်း စက်ဆုပ်ဖွယ်ရာ အဖြစ်သာ ထင်မြင်ထားမှုကတော့ မပျောက်သေးပါ။ လီးစုပ်ပေးဖို့ကတော့ အထူးကို ဝန် လေးနေသည်။ ထို့ကြောင့် မောင်မောင်စိုး၏ စကားကို တုံ့ပြန်ခြင်းမပြုနိုင်ဘဲနှုတ်ဆိတ်၍ သာနေသည်။ သို့သော် မောင်မောင်စိုးက တက်လိုးနိုင်ရန်တော့ အလိုက်သင့် ပက်လက် လှန်ကာ ဒူးထောက်ပေါင်ကားပေးလိုက်သည်။
‘‘မမ တော်တော်ခံချင်နေတာကိုး..ဒါဆို ကျွန်တော် အရင်တက်လိုးပေးမယ်... ပြီးတော့ လီးစုပ်ပေးပေါ့’’
မောင်မောင်စိုးက ထိုသို့ပြောရင်း လှဲအိပ်နေရာမှ ထကာ တင်တင်စော၏ ပေါင်ခွကြားကို တက်ခွလိုက်သည်။
‘‘ဘယ်လိုလဲ သိပ်အလိုးခံချင်နေတာလား’’
တက်ခွလိုက်သော်လည်း စောက်ပတ်ထဲ လီးကို ထိုးမသွင်းသေးဘဲ လီးကိုစောက်ပတ်မှ ခြောက်လက်မသာသာခန့်တွင် ထားကာ မောင်မောင်စိုးက မေးသည်။အလိုးခံချင်စိတ်များဖြင့် ကြွရွထနေသော တင်တင်စောကလည်း အရှက်အကြောက်တွေ ဘေးချိတ်ပစ်ကာ အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ပြန်ပြောသည်။
‘‘အင်းလေ......ဟင့်ဟင့်....မင်းသိနေသားနဲ့ကွာ။ လုပ်လေ...မင်းလီးကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပေါတော့လား.ဘာစောင့်နေတာလဲ.....ထိုးလိုက်စမ်းပါ..’’
‘‘ဖင်ကိုကြွတင်ပေးလေ..’’
‘‘အင်း...အင်း..’’
တင်တင်စောသည် မိမိ၏ခြေထောက်ကိုကွေးကာ ဒူးထောက်ကွေးနေရာမှ လက်ဖြင့်ဖမ်း ဆွဲတင်၍ ပေးလိုက်ရာ တင်ပါးဆုံကြီးသည် ကွေးညွတ်ကာ ကော့ကြွတက်လာသည်။ မောင် မောင်စိုးက သည်မျှလောက်ဖင်ကြွလာမှုကို အားမရသေး။
‘‘ဖင်က သိပ်မကြွသေးဘူး။ ဖင်ကြီးကြွနေအောင် လုပ်ပြီးမှ လိုးချင်တာ။ နည်းနည်းပင့်ပေးဦး’’
‘‘ကျွတ်.....ကွာ....ဒီမှာ အသားကုန်ကြွပေးထားပြီးပြီ။ ဒီလောက်ကော့ပင်တင်ပေးထားတာတောင် မရသေးဘူးလားကွာ...’’
‘‘နည်းနည်းလေး ထပ်ကြွစေချင်လို့ပါ။ ကဲ ..ခေါင်းအုံးလှမ်းလိုက်။ ဖင်အောက်မှာ ခုရအောင်....’’ ‘‘ရော့.....ရော့......တကတည်းမှဘဲ’’
တင်တင်စောက လက်လှမ်းမီရာတွင်ရှိနေသော ခေါင်းအုံးတစ်ခုကို လှမ်းဆွဲကာ မောင် မောင်စိုးကို ပေးလိုက်သည်။ မောင်မောင်စိုးက ခေါင်းအုံးကို တင်တင်စော ဖင်အောက်သို့ ထိုးခုသည်။ တင်တင်စောကလည်း ခေါင်းအုံးခုနိုင်ရန် ဖင်ကို ကြွ၍ ကူပေးသည်။
ဆွဲထောင်ထားသော ခြေထောက်ကို အောက်ချကာ ဒူးကွေးခြေထောက်ပြီး တင်ကြွပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ တင်တင်စော၏ဖင်အောက်သို့ ထိုးခုသော ခေါင်းအုံးမှာ လိုးရာတွင် အသုံးချဖို့ သီးသန့်လုပ်ထားသော တင်အုံးမဟုတ်။
တကယ့်ခေါင်းအုံးအစစ်ဖြစ်သည်။ မှို့အပြည့်အသိပ်ရှိရာ ဒုကအတော်မြင့်သည်။ ထိုခေါင်းအုံးကြီးဖင်အောက်ထိုးခုသောအခါ တင်တင်စော၏ တင်ပါးကြီးသည် မွေ့ရာအထက် ခြောက်လက်မကျော်ကျော်လောက်ကို မြင့်တက်နေသည်။ တင်တင်စောသည် မွေ့ရာပေါ် ခြေချထောက်ထားသော ခြေထောက်များ ကိုအလိုက်သင့်ပြန်ထောင်လိုက်ရာ ဒူးခေါက်ကွေးမှ ကိုင်ဆွဲစရာပင်မလိုဘဲ ခြေထောက် နှစ်ချောင်း ခပ်ကားကားနှင့် အလိုက်သင့်ဖြစ်သွားသည်။
မောင်မောင်စိုးက သူ့လီးကို စောက်ပတ်ဝတည့်တည့်တေ့မိအောင် လက်ဖြင့်ပင် ကိုင်ထိန်းစရာမလိုဘဲ လီးထိပ်သည် စပ်ယှက်ရာ စောက်ခေါင်းအပေါက်ဝတွင် ကျကျနနတေ့ထောက်မိသည်။တင်တင်စောသည် လူနည်းစုမိန်းမများ၏စောက်ပတ်ထဲတွင်သာ ထူးခြားစွာပါရှိတတ်သည့် စောက်စေ့ထိပ် တစ်ထွက်နေသော အတက်သေးသေးလေးနှင့် လီးဒစ်ထပ်ဖူးဖျားပိုင်းတို့ ကျကျနနထိမိရာ တင်တင်စောရော မောင်မောင်စိုးပါ ထူးခြားသော ပူနွေးဖိန်းရှိန်းသည့် အတွေ့အရသာကို ခံစားရလေသည်။
မောင်မောင်စိုး အံတစ်ချက်ကြိတ်မိသလို တင်တင်စောမှာလည်း
‘‘အိုး’’
ဟု ညည်းသံသဲ့သဲ့ လေးပြုမိရှာသည်။ ကြက်သီးလေးများလည်း ရှိန်းကနဲထသည်။ မောင်မောင်စိုးသည် လီးကို စပ်ယှက်ရာ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့ တည့်တည့်ဝင်အောင် ထိုးစိုက်သွင်းမချဘဲ တမင် ပင် ချော်ထွက်အောင် အပေါ်သို့လှန်ကာ ကော့ထိုးလိုက်သည်။
ဒစ်ဖူးသည် စောက်ဖုတ်အ ကွဲကြောင်းကိုကပ်ထိုးသလို ထိုးပွတ်ကာ ချက်အောက်နားကို လာ၍ ထိထောက်မိသည်။ စောက်စေ့အတက်လေးကိုသာမက စောက်စေ့တစ်ခုလုံးကိုပါ ကျကျနနထိတွေ့ပွတ်တိုက်မိ သွားရာတင်တင်စောမှာ စောက်ပတ်ထဲ လီးထိုးသွင်းခြင်းမရှိသေးမီမှာပင် ရင်တုန်မော ဟိုက်ကာ ‘‘ပြီး’’ လုလုဖြစ်သွားကာ ရင်တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာသည်။
‘‘ဟာ..ချော်ထွက်သွားပြီ။ ဝင်အောင်ချိန်ပြီး သွင်းမှပေါ့..တကယ်ပါဘဲ ဟင့်.........ဟင့် ဟင့်.........’’
ပါးစပ်မှလည်း အားမလို အားမရ ရေရွတ်မိသည်။
‘‘ဘေးချော်သွားတာမဟုတ်ဘူး မမရ။ တမင်ချော်ထိုးပေးလိုက်တာပါ။ စောက်စေ့ကို လီးနဲ့ ထိုးပွတ်လိုက်မိတာခံလို့မကောင်းဘူးလား’’
‘‘သိပ်ဆွမနေပါနဲ့တော့ မောင်စိုးရာ။ တို့အရမ်း ယားနေပြီကွာ။ သွင်းမှာသာ သွင်းလိုက်စမ်းပါကွယ်။ လုပ်ချင်လွန်းလို့ပါနော်......’’
‘‘အိုကေ အခုသွင်းပြီ....’’
မောင်မောင်စိုးသည် ဖင်ပြောင်ကြီးကို ခပ်ကွကွပြုကာ လီးနှင့်စောက်ပတ် တည့်မတ်အောင် ချိန်ကာ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ အနည်းငယ်အားစိုက်ကာ ခပ်ဖိဖိ ထိုးချလိုက်သည်မို့ စသွင်း လိုက်သည့် သွင်းချက်တွင်ပင်
လီးချောင်းကြီး၏တစ်ဝက်သာသာခန့် စောက်ပတ်ထဲ မြုပ် ဝင်သည်။ တဏှာအရမ်းထန်ကာ စောက်ရည်ကြည်များရွနှ်းရွနှ်းစိုနေလျှက် ပေါင်ကြီးများ ကိုလည်း အလိုက်သင့်ကား၍ လီးဝင်လမ်းကြောင်းဖြောင့်အောင် အဖုတ်ဖြဲပေးထားတိုင် မက်စ်အချိူရည်ပုလင်း ဖင်ပိုင်းလောက်အလုံးတုတ်သော လီးချောင်းကြီးသည် တင်းတင်း ကြပ်ကြပ်ကြီးနှင့် ထိုးနင့်နေ၏။
‘‘အား ကျွတ် .. ကျွတ်... ဝင်သွားပြီ ... ဟင့်’’
လီးအသွင်းခံလိုက်ရသော မိန်းမများ မြည်တမ်းလေ့ရှိသည့်စကားစုတစ်ခု တင်တင်စော ပါးစပ်မှ ပွင့်ထွက်လာသည်။
နောက်ထပ် ဆက်၍ထိုးသွင်းနိုင်ရန် စောက်ခေါင်းထဲမှ အရည်ချူသည့်အနေဖြင့် တစ်ပြူ တစ်ပြူလုပ်ပေးရန် မောင်မောင်စိုးက ဝင်သွားသော လီးအပိုင်းကို အသာအယာပြန်ဆွဲ ထုတ်သည်။ လီးကို အပြတ်တမ်းတလိုလားနေသော တင်တင်စော၏ စောက်ပတ်ကတော့ ဝင်နေသော လီးပြန်ကျွတ်သွားမှာ မလိုလားသည့်အနေဖြင့် လီးကြီးကို တင်းကြပ်စွာ ညှစ် ဆွဲယူထားသည်။
သူမ၏ဖင်ကြီးသည်လည်း အထက်သို့ အလိုလို တော့ကြွတက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် မောင်မောင်စိုး ဆွဲထုတ်လိုက်သလောက် လီးက အဖုတ်ထဲမှ ကျွတ်မလာ။ အဖုတ် ညှစ်အားကြောင့် လီးမှာ စစ်ကနဲ စစ်ကနဲပင်ဖြစ်လာသည်။ သည်လို အညှစ်ခံရမှု မျိူးမှာ ကြုံရခဲပြီး ဖီလင်လည်း အပြည့်ရှိသည်မို့ မောင်မောင်စိုး ခေါင်းမော့ဖင်ယမ်းပင် ဖြစ်သွားသည်။
‘‘အား ပါး ပါး........ မမစောက်ပတ်နဲ့လီးကို စုပ်ပြီးညှစ်ပေးတာ ကောင်းလှချည်လားဗျာ.... ထပ်ညှစ်ပေးပါဦး ..... ... ....’’
မောင်မောင်စိုးက အံကြိတ်ကာပြောသည်။ ဝင်နေသော လီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်ဖို့ မကြိုးစား တော့။စောက်ပတ်ကိုစသည့်အနေဖြင့်သာ တစ်ချက် ငေါ့ကနဲ ကော့လိုက်သည်။ ထိုကော့ လိုက်မှုသည် တင်တင်စောကို ဖီလင်ရသွားစေကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကလည်း လီးကြီးကို စောစောကလို ညှစ်၍ စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်။
‘‘အို...ဟင့်....ဟင့်....အားပါးရှီး....’’
‘‘အား....အိ...အိ....ဟင့်...အဟင့်...’’
နှစ်ယောက်စလုံး တုန်ခိုက်ခိုက်ဖြစ်လျှက် ပါးစပ်တွေကလည်း အသံများပွင့်ထွက်သည်။ မောင်မောင်စိုးက လီးကို ဖိ၍ ထိုးသွင်းသည်။ တစ်ချက်ဖိချလိုက်တိုင်း လီးတစ်လက်မခန့် စောက်ပတ်ထဲ ပိုဝင်သည်။ တင်တင်စောအဖို့ လီးပိုဝင်လာလေလေ ဖီလင်ပိုရလေလေဖြစ် ကာ စောက်ပတ်ကလည်း ညှစ်အား စုပ်အားပိုပြင်းလာသည်။ မောင်မောင်စိုးမှာ တင်တင် စော စောက်ပတ်ညှစ်အားကို အကြိုက်တွေ့နေမိသည်။
ထို့ကြောင့် လီးကို ပို၍ ဝင်အောင် ဖိသွင်းချသည်။ သို့နှင့် လီးတစ်ချောင်းလုံး စောက်ပတ်ထဲ မြုပ်ဝင်ကာ မောင်မောင်စိုး၏ ဆီးစပ်နှင့် တင်တင်စော၏ ဆီးစပ်တို့လည်း တစ်သားတည်း ကျလုမတတ် အပ်ကျမတ်ကျ ထိကပ်သည်။ လီးက ရှည်လှပေရာ ဒီပြဲလန်ကြီးသည် သားအိမ်ကို စိုက်မိနေသည်။ ထိုစိုက်မိမှုကို နှစ်ယောက်လုံးပင် ရင်ဖိုမောဟိုက်အောင် သိရှိခံစားနေရသည်။ နာသလိုလို၊ အောင့်သလိုလိုနှင့် ကောင်းလှသည်။
‘‘ ဟင့် အင့် ... မင်းလီးကြီး အကုန်လုံးထည့်သွင်းလိုက်ပြီလားဟင်’’
ဖီလင်တက်လွန်းလှသောကြောင့် မျက်လုံးပင် မဖွင့်နိုင်တော့။ မှေးမှေးစင်းစင်းဖြစ်နေသော တင်တင်စောက မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
‘‘ အင်း...လီးအဆုံးဝင်သွားပြီ။ ကျွန်တော့်လီးကို မမစောက်ပတ်နဲ့ ကောင်းကောင်းညှပ်ပြီး ညှစ်ဆွဲပေးပါဦး ....’’
မောင်မောင်စိုးက စောက်ပတ်ထဲ အဆုံးမြုပ်ဝင်နေသော လီးချောင်းကြီးကို အဆုံးတိုင်အောင် ခပ်နာနာလေး ဖိကပ် ထိုးသိပ်ထားရင်း ပြောသည်။
‘‘အို..ကွာ....လုပ်တတ်ဖူးကွ’’
တကယ်လည်း တင်တင်စောမှာ လီးကို စောက်ပတ်နဲ့ ညှပ်ကာ ညှစ်ယူဆွဲယူသည့် အပြုအ မူမျိူးကို နားမလည်ပါ။ မလုပ်တတ်ပါ။ သူမ၏ စောက်ပတ်က အလိုအလျှောက် လှုပ်ရှား ကာ ညှစ်ယူစုပ်ယူခြင်းသာဖြစ်သည်။ဒါကလည်း အကြောင်းမဲ့မဟုတ်။ သူမ၏ လင်တော် မောင်မှာ လီးသေးကာ သန်လည်း သိပ်မသန်၍ တက်ချပြီး ခဏလေးမှာပင် သုတ်ရည်ပန်း ထုတ်ပြီး လီးပျော့ကျသွားလေ့ရှိရာ ဖီလင်တက်အရသာတွေ့စ အချိန်တွင် ဆန့်တငံ့ငံ့ကြီး ဖြစ်ကျန်ခဲ့ရသော
တင်တင်စော၏ စောက်ပတ်က ရနိုင်သမျှ ဖီလင်အထိအတွေ့လေးများ ကို ဖျစ်ညှစ်ရယူခံစားသည့်အနေဖြင့် ပျော့ကျသွားသော လီးကိုညှစ်..စုပ်ဆွဲယူရာမှ အလေ့ အကျင့်သဘောမျိူးဖြစ်သွားခြင်းပင်။ ယခုလည်း တင်တင်စောမှာ ပါးစပ်က တကယ်ပင် မလုပ်တတ်ဟု ပြောလိုက်ချိန်တွင် သူမ၏ စောက်ပတ်ကတော့ အဆုံးတိုင် ဖိကပ်ထိုးထည့် ထားသော မောင်မောင်စိုး၏ လီးကြီးကို ညှပ်၍ညှစ်၍ စုပ်ယူဆွဲနေကြလေပြီ။
ခါတိုင်း လိုး နေသည့် လီးလို ပျော့လပတ်ကြီးမဟုတ်ဘဲ အားပြည့်သန်မာ၍ ထောင်မတ်နေလေသာ တုတ်တုတ်ခဲခဲ လီးတန်ထွားထွားကြီး ဖြစ်နေသောကြောင့် တင်တင်စော၏ စောက်ပတ်အ တွင်းသားများအနေဖြင့် ထူးကဲလှသော ထိတွေ့မှု အရသာကိုခံစားကြရကာ၊ ပို၍ရွစိတက် ကာ အားပြင်းပြင်းဖြင့် ညှစ်ယူနေကြသည်။ မောင်မောင်စိုးအဖို့လည်း အရသာထူးကို တနင့်တပိုးကြီးခံစားရလျှက် လီးချောင်းကြီးသည် ငေါ့ကနဲ ငေါက်ကနဲပင် လှုပ်ခါနေသည်။
မောင်မောင်စိုး၏ ဖင်ပြောင်ကြီးသည်လည်း ဘယ်ညာဝိုက်ခါ လှုပ်၍ နေရာ လီးကိုစောက်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ကြိတ်ဖိ ပွတ်သလိုမျိူးဖြစ်လျှက် တင်တင်စောအဖို့ ပို၍ ထိတွေ့မှုအားကောင်းကာ ဖီလင်ပိုရနေသည်။ ထိုအရသာမျိူးမှာ ထူးခြားလွန်းကဲ လွန်းလှပေရာ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆောင့်လိုးကာမခံရစေကာမူ တင်တင်စော၏ သွေးသား တွေ ဆူဝေလှုပ်ရှားကာ နှစ်ချီပင် ဆက်တိုက် ‘‘ပြီး’’ သွားရလေသည်။
‘‘အား ပါး ပါး.... ဟင့် .. ဟင့် ... အမလေးလေး ....အီးအီး....ထွက်ကုန်ပြီ...အားပါး....အထဲမှာ အရည်တွေ အရမ်းထွက်ကုန်ပြီ ...ကောင်းလိုက်တာ.....ကောင်းလိုက်တာ.....အမလေးလေး... .’’
တင်တင်စော၏ပါးစပ်မှ အော်ဟစ်မြည်တမ်းသံအမျိူးမျိူးပေါ်ထွက်နေသည်။ မောင်မောင် စိုးကိုလည်းတင်းကြပ်စွာဖက်ထားသည်။ သူမစောက်ပတ်ကလည်း ပို၍ အားပြင်းပြင်းနှင့် လီးချောင်းကြီးကို တအားပင်ညှပ်၍ ညှစ်၍ စုပ်ယူနေရာ မောင်မောင်စိုးလည်း အံတကြိတ် ကြိတ်နှင့် ထိုး ထိုးတွန့်တွန့် ဖြစ်သွားရသည်။
‘‘ပြီး’’ သွားသော အမျိူးသမီးပို၍ အရသာ တွေ့အောင် အားဖြည့်ဖန်ပေးသည့်အနေဖြင့် မောင်မောင်စိုးက လီးကို သုံးချက်မျှ ခပ်ပြင်း ပြင်း ဖိဆောင့်ကြိတ်ပေးလိုက်သည်။နောက်တော့မှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ခပ်နာနာ ဆွဲကိုညှစ်ပေးကာ လရည်များကို ပန်းထုတ်ပေးလိုက် လေတော့သတည်း။
ပြီးပါပြီ
