ချစ်မ (စ/ဆုံး)
ရေးသူ - cmuguy
လူပျိူတစ်ယောက်အတွက် သူချစ်နေတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ ပထမဆုံး အထိအတွေ့ဟာ မမေ့နိုင်စရာပါ။
ပထမဆုံး အထိအတွေ့က ကြိုက်နေတဲ့ အစ်မကြီးတစ်ယောက်နဲ့။ သူက ကိုယ့်ထက် ၂ - ၃ နှစ်လောက် ကြီး ပါ တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၀ နှစ်ကျော်၊ အသားဖြူ၊ အရမ်းဝတာ မဟုတ် ဘဲ ကိုယ်လုံးခပ်ပြည့်ပြည့်။ လုံးလုံးလေး။ (ကျနော်က ပိန်ပြီး ကိုယ်လုံးလှတဲ့ ကောင်မလေးတွေနဲ့ သိပ်မဝဘဲ ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့် (ကိတ်တာမျိုးမဟုတ်) ကောင်မလေးမျိုးကို ပိုပြီး ရင်ခုန်တယ်။ ချစ်မက ဂုတ်ဝဲထက် နည်း နည်းရှည်တဲ့ ဆံပင်ဖြောင့်စင်းလေးနဲ့။ သနပ်ခါးပါးပါးလေး လူးထားတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးက သိပ်ချစ်စရာ ကောင်း တယ်။ အသားဖြူတော့ ပို ပြီး ကြည့်လို့ ကောင်း၊ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးနဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတော့ ဒီကကောင် ရူးတာပေါ့။
ချစ်မက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ စကားပြောတာကအစ ရင့်ကျက်တဲ့ပုံပေါက်တယ်။ သူ့ကို ကြိုက်တဲ့သူတွေလည်း မနည်းဘူး လို့ သိရတော့ စိတ်တွေပူ။ ကိုယ်က အခြားမြို့မှာ တတိယနှစ်၊ အခြား နယ် တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှာ ဂုဏ် ထူးတန်းတက်နေတဲ့ သူ့ကို ကိုယ်က တကူးကတ လိုင်းကား စီးပြီး သွားတွေ့ရတယ်။ ချစ်တယ် ပြောတယ်။ အစ်မတွေ၊ အဒေါ်တွေကြားထဲမှာ ကြီးပြင်းခဲ့ရတာမို့ ချစ်မက အပျိုကြီး ပုံစံ ခပ်ရှက်ရှက်ရယ် လို့ ထင်မိတယ်။ (ခုထိလည်း အပျိုကြီးတဲ့။ ၄၀ လောက် ရှိပြီပေါ့)။ အဖြေကို ပြတ် ပြတ်သားသား မပေးဘူး။ လက်ခံတော့ တွေ့ တယ်။ သူ့အဆောင်ရှေ့က ဗာဒံပင်ရိပ်မှာ သူနဲ့တွေ့တိုင်း ရင်ထဲမှာ ခပ်နွေးနွေး၊ တလှပ်လှပ် ခံစားရတယ်။ ပြန် စဉ်းစားရင် အဲဒီ ခံစားမှုကို သတိရတယ်။ ရင်ခုန်တယ်။
အရည်လဲ့ပြီး မျက်တောင်ကော့ကော့နဲ့ မျက်လုံးဝိုင်း ဝိုင်းလေး၊ ပန်း ရောင်နုနု သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တမေ့ တမော ငေးကြည့် နေခဲ့ဖူးတယ်။ ကိုယ်က သူငယ်ချင်း မိန်း ကလေးလည်း မရှိ၊ မိန်းကလေးတွေနဲ့ အနေမနီးလို့ သူနဲ့ နီးနီးလေး ကပ် ပြီး စကားပြောရတာ၊ မျက်နှာ လေး ကို ငေးကြည့်ရတာ တကယ့်အထူးအဆန်း ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ အဖြေလည်း မရ၊ အခြားသူတွေကို အရေးပေး တာ မျိုးလည်း မရှိ၊ ကိုယ်ကလည်း ဘဝက မတည်ငြိမ်တော့ ဆက်ပြီးလည်း အတင်းအကျပ် မတောင်းဆို တော့ ပါ ဘူး။ ကျောင်းပြီးခါနီးပြီးဆိုတော့ ဘဝအတွက် အရေးကြီးတာတွေ လုပ်ရတော့မယ် ဆိုတဲ့အသိနဲ့ အချစ်ကိစ္စ တွေကို သိပ်မစဉ်းစားဖြစ်တော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းပြီးတော့ ရန်ကုန်ဆင်း၊ အလုပ်ရှာနဲ့ ချစ်မနဲ့ မတွေ့ရ တော့ ဘူး။ ဖုန်းတော့ တစ်ခါတလေ ဆက်ဖြစ်တယ်။ သူကလည်း ဆက်တယ်။
ချစ် မ ကြီး နဲ့ မမျှာ်လင့်ဘဲ ရင်းရင်းနှီးနှီး နေဖြစ်သွားတာ သူ ရန်ကုန် ကိုလာပြီး ကျူတာ စာမေးပွဲ ဖြေတုန်းက။ ချစ်မက အလုပ်ဖုန်းကို ဆက်တော့ ဒိတ်ခနဲ ရင်ခုန်သွားပြီး အံ့ဩသွားတယ်။ ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ တွေ့တယ်။ အရင် အတိုင်းပဲ လှလှပပ။ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း အရင် လို ပြည့်ပြည့် တင်းတင်း၊ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆွဲဖက် ထား ချင်စရာလေး။ နွေးအိနေမှာပဲ လို့တောင် စိတ်ကူးမိတယ်။ အလုပ် အကြောင်း၊ သူငယ်ချင်းတွေ အကြောင်း ဟိုပြောဒီပြောပြောရင်း စိတ်ကူးရလာတာနဲ့ အချိန်ရလား၊ ရုပ် ရှင် ကြည့်မလားလို့ မေးတော့ ကြည့်လေ တဲ့။
နေပြည်တော် ရုပ်ရှင်ရုံ ကို ရောက်သွားတယ်။ ဂျက်လီ ကား။ ချစ်မ ရဲ့ လက်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားက အလင်းပြန်နဲ့ မျက်နှာ ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ခုထိ သတိရ နေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ ချစ်မကို ကွာစေ့ အခွံနွှာ ကျွေး သလိုနဲ့ ချစ်မရဲ့ ရင်ဘတ်ကို မထိတထိ လုပ်မိတယ်။ အိထွေးတဲ့ အထိအတွေ့၊ သူလည်း ရင်တွေ ခုန်နေမှာပဲလို့ ခန့်မှန်းမိတယ်။ အရဲကိုးပြီး ချစ်မရဲ့ လုံခြည်ပေါ်ကနေ ချစ်မရဲ့ ညီမလေးရှိရာကို အသာ စမ်း လိုက်တယ်။ ချစ်မ ငြိမ်နေတယ်။ မရုန်းဘူး။
ကိုယ့်လက်ကို အသာလေး ကိုင်ထားပြီး သက်ပြင်းရှိုက်သံ ခပ်တိုးတိုးလေးကြားရ တယ်။ ချစ်မရဲ့ ညီမလေးဟာ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးနေမှာပဲ လို့ စိတ်ထဲမှာ မှန်းဆမိတယ်။ အောက်ခံ ဘောင်းဘီအောက်က ညီလေးက လည်း ရုန်းကြွနေပြီ။ တစ်ချိန်လုံး ချစ်မရဲ့ အဖုတ်လေးကို လုံခြည်ပေါ်ကနေ အုပ် ကိုင်လိုက်၊ အမွေး လေးတွေနဲ့ ဟကွဲ ကြောင်းရှိမယ့်နေရာ စမ်းလိုက်၊ ပွတ်လိုက်နဲ့ ချစ်မလည်း feel တွေ တက်နေမှာပဲ၊ ကိုယ် လည်း ရင် တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေခဲ့တယ်။ ချစ်မရဲ့ လုံခြည်မှာ အရည်တွေ ရွှဲနေတာပဲ။
ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ ချစ်မက အိမ်သာသွား၊ လုံခြည်ကို အသေအချာ ပြန်လှည့်ပြီး ဝတ်လာတယ်။ မျက်နှာလေးက နီရဲရဲလေး ဖြစ်နေတယ်။ ချစ်မက ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ သိပ်စကားမပြောဘူး။ အအေးသောက်တယ်။ ပြီးတော့ ပြန်တော့မယ်တဲ့။ သူနေတဲ့ နေ ရာလိုက်ပို့မယ်ဆိုတော့ မလိုက်နဲ့တဲ့။ နေခဲ့ဆိုပြီး ကားငှားပြန်သွားတယ်။ သူ ရန်ကုန်မှာ ကျနော်နဲ့ လာတွေ့တာ ကို သူများတွေတွေ့မှာ စိုးလို့ ထင်ပါရဲ့။ ကိုယ်လည်း အိမ်ပြန်ရောက်မှ တင်းထားတာတွေ လျှော့လိုက်ရတော့ တာပေါ့။ နောက်တစ်ခါ သူ နယ်မပြန်ခင် တွေ့တာက တစ်ခါ။
ချစ်မပြန်ခင် တစ်ရက်မှာတော့ ကိုယ်နေတဲ့ တိုက်ခန်းကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အဲဒီတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စမ်းချောင်း မှာ တိုက်ခန်း (hall type) ငှား ပြီး အတူနေကြတာ။ နေ့ခင်းဘက်ဆိုတော့ အားလုံးကိုယ်စီ အလုပ် သွားကြတော့ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ တိုက်ခန်းကို လိုက်ခဲ့ပါ၊ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောနိုင်တာပေါ့ ဆိုပြီး ချစ်မကို ပြောတာ့ သဘောပဲလေ ဆိုပြီး ဘယ်အချိန်ဆိုရင်တော့ ပြန်ရမှာ တဲ့။
ဒီလိုနဲ့ တိုက်ခန်း ကို နှစ် ယောက် တည်း ရောက်သွားတယ်။ တကယ်တော့ ခေါ်လို့သာ ခေါ်သွားတာ၊ ကြီးမားတဲ့ မျှော်လင့်ချက်၊ ဘာတွေ ဘယ်လို လုပ်လိုက်မယ် ဆိုပြီး စိတ်ကူးယဉ်ထားတာတွေ လုပ်ကြည့်မယ်ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကြီးနဲ့ ခေါ်တာ မျိုးတော့ မဟုတ် ဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ လူက ဘာကိုမှ သိပ်မစဉ်းစားဘူး ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ရှားရှားပါးပါး ချစ်မ ရန် ကုန် ရောက်တုန်းလေး သီးသန့်တူတူနေကြည့်ချင်တယ် ဆိုတာပဲ သိတယ်။
ရောက်တော့ ချစ်မ အေးဆေး နားနော် ဆို ပြီး ကျနော်အိပ်တဲ့ ဖျာပေါ်မှာ နေရာပေးလိုက်တယ်။ ဘေးမှာ သေတ္တာတွေ၊ စာအုပ်ပုံတွေ ရှုပ်ပွ လို့ပေါ့။ နေ့ ခင်းဆိုတော့ ဆူညံမှုမရှိ အေးအေးဆေးဆေးတော့ အရှိသား။ ချစ်မ က ကျနော့်ဖတ်တဲ့ စာအုပ်တွေ လျှောက် လှန်ကြည့်တယ်။ ကျနော်လည်း ပေါ့ပေါးပါးပါး အဝတ်အစား လဲပြီး ချစ်မ ကိုယ်တစောင်းလှဲနေတဲ့ နေရာနား ထိုင်ချလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ချစ်မ ပါးဖောင်းလေးကို အသာနမ်းလိုက်တယ်။ ချစ်မက တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ် နေ တယ်။ ကြောက်နေတယ် ထင်တယ်။ ကျနော့်ကို မျက်လွှာကြီး လှန်ကြည့်ပြီး ဘာမှတော့ မပြောဘူး။ ကျနော် လည်း ရင်တွေ သိပ်တုန်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ချစ်မကို အသာ လှဲချ၊ ချစ်မ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားမှ မျက်နှာနဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အနှံ့နမ်းတော့တာပဲ။ အားမရတော့ ချစ်မ အင်္ကျီကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ မရဘူး။ အဲဒါနဲ့ ကြယ်သီးလေးပဲ ဖြုတ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ ချစ်မရဲ့ ရင်သားလေးတွေကို ဆုပ်ခြေကြည့်တယ်။ ထွေးအိနေတဲ့ အထိအတွေ့ကို တကယ် မမေ့တော့ဘူး။ ဖြူဆွတ်နေတဲ့ ရင်သားဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို ထိကိုင်ရတာ စိတ် လှုပ်ရှားရတယ်။
ချစ်မ ရဲ့ နို့တွေက တင်းတင်းရင်းရင်းတော့ သိပ်မရှိလှဘူး။ အကြီးကြီးလည်းမဟုတ်ဘူး။ ဘေး ကို နည်းနည်းလေး အိကျနေတယ်။ နို့သီခေါင်း နီရဲရဲလေးကိုလည်း အသာ ဖြစ်ညှစ်ကြည့်မိတယ်။ ချစ်မရဲ့ ဗိုက် က သာမန် အတိုင်း ဆိုရင် နည်းနည်း စူထွက်တယ် ထင်ရပေမဲ့ ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ ဗိုက်ပူတတယ် မထင် ရဘူး။ ချပ်ချပ်လေးလိုပဲ။ ကျနော်လည်း နို့တွေ တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက် ပြောင်းစို့လိုက်၊ ကိုင်ညှစ်လိုက်၊ ချစ်မ နှုတ်ခမ်း၊ လည်တိုင် လေးကို နမ်းလိုက်နဲ့ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေခဲ့တာပဲ။ အဲဒီအချိန်က မိန်းကလေး တစ်ယောက်ရဲ့ အပေါ်ပိုင်း လုံးတီးအလှကို ပထမဆုံး ကိုယ်တွေ့ မြင်ဖူးတွေ့ဖူးတာမို့ ထူဆန်းအံ့ဩနေခဲ့တာ။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော်လည်း အဆင့်တွေတက်မိတော့တယ်။ နို့တွေ စို့ရင်း ချစ်မရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ဆင်း၊ ချက်ကလေးကို နမ်း၊ ပြီးတော့ ချစ်မရဲ့ ထဘီကို ဖြေလိုက်ပါတယ်။ အသာလေးပဲ ပြေသွားတယ်။ ပြီးတော့ ချစ်မရဲ့ ပင်တီလေးကို ရင်ခုန်စရာတွေ့ရတယ်။ အောက်က အမွေးလေးတွေကြောင့် အနက်ရောင် သမ်းနေတဲ့ နေရာလေးကို တွေ့တယ်။
ကျနော့် ဘာမှ သိပ်စဉ်းစားမနေဘူး။ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက် တော့ ချစ်မ ရဲ့ ညီမလေး ဖောင်းဖောင်းလေး ပေါ်လာတာပေါ့။ အမွေးလေးတွေကို လက်နဲ့ ကစားတယ်။ ဖွတယ်။ အက်ကွဲ ကြောင်းလေးကို ဖြဲကြည့်တယ်။ အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတယ်။ အက်ကွဲကြောင်းရဲ့ အပေါ်ထိပ်မှာ ပန်းနု ရောင် အစေ့လေးကိုလည်း တွေ့ရတယ်။ မမအဖုတ်နားကပ်ပြီး ကျနော် နမ်းကြည့်သေးတယ်။ ညှီအဲ့အဲ့ အနံ့ လေးရသလိုပဲ။
ကျနော် ပါးစပ်နဲ့၊ လျှာနဲ့ တော့ လျှက်မပေးခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန်းက အဲလို မလုပ်ချင်ဘူး။ အော ကား ကြည့်တဲ့အခါမှာလည်း အဖုတ်ကို နမ်း၊ ယက်ပေးတာတွေ မခံစားနိုင်ဘူး။ ငါဆိုရင်တော့ မလုပ်ဘူး လို့ပဲ စိတ် ထဲမှာ ပြောမိတယ်။ (ခုတော့ စိတ်ပြောင်းခဲ့ပါပြီ။) ချစ်မရဲ့ အဖုတ်လေးကို ရင်ခုန် အံ့ဩစွာ ကြည့်ရင်း၊ ဟိုဆွ၊ ဒီ ကိုင်၊ နှိုက်ရင်း သတိရလို့ ချစ်မ မျက်နှာကို မေ့ကြည့်လိုက်တော့ ချစ်မက မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားတယ်။
အဲလောက် အဆင့်ရောက်နေမှတော့ ကျနော့် ညီလေးကလည်း တော်တော် ထောင်မတ်နေပါပြီ။ ကျနော်လည်း ချစ်မရဲ့ အဖုတ်လှလှလေးကို တဝကြီးကြည့်၊ မွှေနှောက် ကိုင်ကြည့်ပြီးတော့ ခဏနားလိုက်ပြီး ချစ်မ ဘေးကို လှဲလိုက်တယ်။ ချစ်မကို ဖက်ထားရင်း ချစ်မရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို အသာယူပြီး တင်းမာထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့် ညီလေးဆီကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ချစ်မက ညီလေးကို အသာလေး ကိုင်ထားပေးတယ်။ ပြီးတော့ မရဲ တရဲ မျက်လုံးလေး ဖွင့်ကြည့်ပြီး အကြီးကြီးနော် လို့ တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။ ချစ်မဘက်ကို လှည့်ပြီး ဖြူ ဖွေးတဲ့ ချစ်မရဲ့ ပေါင်တံကို ကျနော့် ညီလေးနဲ့ ပွတ်ဆွဲပြီး ဆော့ကစားနေတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ ချစ်မရဲ့ ညီမလေးအထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ လုံးဝ စိတ်မကူးမိဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ရန်ကုန်ကို ဆင်း အလုပ်လုပ်က တည်းက အိမ်ထောင်ကျလို့တော့ မဖြစ်သေးဘူး ဆိုတဲ့ အသိက ခိုင်ခိုင်မာမာ ရှိခဲ့လို့ပါပဲ။ နောက်ပိုင်း ရည်းစားလည်း မထား၊ နောက်ပိုင်း သူငယ်ချင်းမက၊ ရည်စားမကျ တွေ ရှိခဲ့ပေမဲ့ ကိုယ့်ဘက်က စည်း မကျော်အောင် လုံးဝ သတိ ထားပါတယ်။ အခု ချစ်မကြီးနဲ့ အတူရှိချိန်မှာလည်း အဲလိုပါပဲ။ သူနစ်နာသွား အောင်မလုပ်ဘူး ဆိုတဲ့ အတွေးက ရှိနေတယ်။ (တကယ်တော့ စဉ်းစားကြည့်ရင် ဒီလို နှစ်ယောက်တည်း ရှိနေ တာကိုက သူ့အတွက် နစ်နာနေပါပြီ။
ဒါပေမဲ့ အဲဒီတုန်းကတော့ ထိုးသွင်းကိစ္စလုပ်ပြီးမှ ကိုယ့်တာဝန်ဖြစ် သွား တာ လို့ ယူဆခဲ့တာပါ။ မိန်းမရလို့ မဖြစ် သေးဘူးဆိုတဲ့ အသိက တား ထားတာ။) တကယ်တမ်း နှစ်ယောက် တည်း တွေ့တဲ့အချိန် နှစ်ဦး သဘောတူ ဖြစ်လာရင်လည်း နောက်ဆုံးဘူတာထိ မသွားဘူး၊ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံး ဘူထာမရောက်ခင်အလို တစ်ဘူတာထိတော့ သွားမယ် ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးတော့ ရှိတယ်။
အဲဒီတော့ ကျနော်ရဲ့ လက် ကမြင်းမှု၊ နမ်း စုပ်မှုတွေကြောင့် ချစ်မကြီး ဘယ်လို ခံစားရတယ်ဆိုတာကို ကျနော် မစဉ်းစားမိ ဘူး။ ထိုး သွင်း မှုလုပ်ရင် သူ ခွင့်ပြု၊ မပြုလည်း ကျနော် မသိဘူး။ ကွန်ဒုံးသုံးလို့ရတာပဲ ဆိုပြီးတော့လည်း ကြိုတင် ရည် ရွယ် ပြီး စီစဉ်မထားဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ညီလေးထဲက loading တွေကို လျှော့ပစ်ဖို့ လိုတယ်။ ဒီအတိုင်းလည်း လက် နဲ့ မာစတာဗေးရှင်း မလုပ်ချင်ဘူး။ အဲဒီတော့ ချစ်မကို ချစ်မ၊ ခဏ ထဦးနော်။ ရေချိုးခန်းထဲ သွားရအောင် လို့ ခေါ်ပါတယ်။ ချစ်မက ဘာမှ ငြင်းဆန်မနေဘဲ အသာလေး ထဘီ ပြင်ဝတ်ပြီး အတူ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက် သွားကြ တယ်။
ရောက်တော့ ချစ်မ လုံချည်ကို ခြွတ်ပစ်ကလိုက်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို ဆပ်ပြာနဲ့တိုက်၊ ပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်လျက်ပဲ မျက် နှာချင်းဆိုင်က ချစ်မရဲ့ စေ့ထားတဲ့ ပေါင်ကြားထဲ ထိုးထည့်ပါတယ်။ ချစ်မက ထူးဆန်း သလို ကြည့်တယ်။ ဘာမှတော့ မပြောဘဲ လိုက်လျောပါတယ်။ ကျနော်က အရပ်မြင့်တော့ နည်းနည်း ကုန်းကွ ကွ ဖြစ်နေတယ်။ မကြာဘူး။ တင်းထား၊ ထိန်းထားရတာတွေများတော့ မကြာခင်ပဲ ညီလေးထဲက အရည်တွေ ထွက်ပြီး ပြီးသွားပါတယ်။ ချစ်မရဲ့ ပေါင်အတွင်းသားတွေ ပေကုန်တာပေါ့။
ကျနော်လည်း ချစ်မ ရေဆေးပေး၊ ကိုယ့်ကိုယ် ကိုယ် လည်း ဆေးကြောပြီး ရေချိုးခန်းထဲကနေ အတူ ထွက်လာ ခဲ့တယ်။ ကျနော်က ဒူးတွေ တုန် ပြီး ခပ်ယိုင် ယိုင် တောင် ဖြစ်နေခဲ့သေးတယ်။ ပြီးတော့ ချစ်မနဲ့ စောနက ကျနော် အိပ်တဲ့ ဖျာပေါ်မှာ အသာ ဆက်ပြီး အတူ လှဲနေ တယ်။ အတော်လေးကြာတော့ ချစ်မက နာရီကြည့်ပြီး ပြန်တော့မယ် တဲ့။ ကျနော်လည်း အဲဒီအချိန်ကျမှ သတိရပြီး ချစ်မကိုလမ်းထိပ်ကို လိုက်ပို့ပါတယ်။
ချစ်မနဲ့ပတ်သက်ပြီး အဲဒီ ၂ ခါထဲမို့ ခေါင်းစဉ်နဲ့တော့ ကိုက်ပါ့မလား မသိဘူး။ အလုပ်ထဲမှာတွေ့တဲ့ ကောင်မ လေး (နောက်တော့ရည်းစားပေါ့) နဲ့ အနေနီးအတွေ့အကြုံအချို့ကို ရေးချင်ပါတယ်။ ခေါင်းစဉ်ကိုတော့ နောက် မှ သင့်တော်သလို ပြောင်းရင် ရပါသလား။
အလုပ်ထဲမှာက အခြားဌာနက ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ ငြိခဲ့တယ်။ သူက ကျနော့်ထက် ၄ နှစ်လောက် ငယ် တယ်။ အဲဒီအချိန် သူက ကျောင်းပြီးခါက အသက် ၂၂-၂၃ လောက် ရှိမှာပေါ့။ သူ့နာမည်ကို စန္ဒာလို့ပဲ ဆိုပါစို့။ တကယ်တော့ ကျနော်က ကောင်မလေးတွေနဲ့ သိပ်ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ စကားလည်း သိပ်ပြော ဆိုတတ်တာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ရုံးက လူတွေတစ် သိုက်ကြီးနဲ့ ရုံးနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ တစ်ခါတလေ လက်ဖက်သုပ်သွားစားရင် သူနဲ့ပါ ရင်းနှီးသွားတယ်။
စန္ဒာက ရန်ကုန် ဇာတိ။ အသားဖြူဖြူ။ စန္ဒာက မာဂရက်မစ်ချယ်က စကားလက်ရဲ့ အလှကို ဖွဲ့သလို အလှကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ ယောက်ျားတွေ လှည့်ကြည့်ရတဲ့ ပုံစံမျိုး။ ခန္ဓာကိုယ်က သေး သေး သွယ်သွယ် မဟုတ်။ အရပ် မြင့်မြင့်။ တောင့်တောင့်။ အသက်ရလာရင် စိုးမြတ်သူဇာလို ဖြစ်လာမယ့်ပုံမျိုး။ အပျိုဖော်ဝင်စအချိန်မှာ လေ့ ကျင့် ခန်း တွေလုပ်၊ အစားတွေ အများကြီးစားခဲ့လို့ ခန္ဓာကိုယ်က ထွားလာတာလို့ သူက ပြောဖူးတယ်။
ဆံပင်က ကျော လယ်မရောက်တရောက်။ နောက်ကျောမှ ကျနေတဲ့ ဆံပင်ရဲ့ ၄ ပုံ ၃ ပုံလောက်ကို လှိုင်းတွန့်လေးတွေလို ဖြစ် အောင် ကောက်ထားတယ်။ သူက ခေတ်မီတယ်။ အဝတ်အစားကိုလည်း ခန္ဓာကိုယ်အလှပေါ်လွင်အောင် လှလှပပဝတ်တတ်တယ်။ ရေမွှေးကို အကောင်းစားဆွတ်တယ်ထင်တယ်။ သူ့ခန္ဓာ ကိုယ်ကနေ စူးရဲ တဲ့ အနံ့ မဟုတ်ဘဲ ချိုအီအီလေး ဖြစ်နေတဲ့ ရေမွှေး နံ့ သင်းပျံ့ပျံ့လေး ရနေတတ်တယ်။ ခုချိန်ထိ အဲဒီ ရေမွှေးနံ့ရရင် သူ့ကို ချက်ခြင်း သတိရမိတယ်။ တကယ်တော့ သူ့မှာ အခြားရည်စားတွေလည်း ရှိမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီတုန်းကတော့ အခြားရည်းစားတွေ ရှိတယ်လို့ မထင်မိ ဘူး။
တကယ်တော့ စန္ဒာနဲ့က အနေနီးလို့ ဖြစ်သွားတာ။ သူ့မှာ စိတ်ညစ်စရာ မိသားစု ပြဿနာတချို့ ရှိတယ်။ သူ့ အဖေ နဲ့ အမေ က အတူမနေဘူး။ သူက အဖွားနဲ့ နေတယ်။ အဲဒါတွေ ပြောပြရင်း၊ ကိုယ့်အကြောင်း သူ့ အကြောင်း စပ်စု၊ မေးစမ်းရင်း ရင်းနှီးသွားတာ။ ရိုးသားမှု အရင်းခံလို့ ကျနော့်ကို ချစ်တယ်လို့ သူ ပြောဖူး တယ်။ ကျနော်ကတော့ အဲဒီအချိန်မှာ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားလှရယ်တော့ မဟုတ်ဘူး။
သူ့အမေ က နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ မို့ ကျနော်တို့ ကာရာအိုကေ ဆိုတဲ့အခါ အမေ သီချင်း တွေ ဆိုရင် သူ မျက်နှာ မကောင်းဘူး။ သူ သူ့အမေကို ချစ်ပေမဲ့ စိတ်လည်း နာနေတဲ့ သဘော ရှိတယ် ဆိုတာ ကျနော် သိရလို့ နောက်ဆို အမေ သီချင်း မဆိုတော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ စန္ဒာ က ကျနော့်ကို အရေးပေးတော့ အတူ သွား၊ လာ၊ စားသောက်ရင်း သဒ္ဓါလွန်တော့ တဏှာကျွန် ဆိုသလို သူငယ်ချင်းအဖြစ် ကနေ ရည်းစားမကျ အဖြစ်ကို ရောက် မှန်းမသိ ရောက်တော့တာပဲ။
သိတဲ့အတိုင်း တစ်ရုံးထဲမှာ ရည်းစား ထား ရင် ရုံးက မကြိုက်ဘူး မဟုတ် လား။ office romance တွေက ကုမ္ပဏီရဲ့ productivity ကို ထိခိုက်စေ တယ်လေ။ ဒီတော့ အသာလေး သိသာသိစေ၊ မမြင်စေနဲ့ ဆိုသလို လူကြီးတွေ၊ မန်နေဂျာတွေ မျက်စိမနောက် အောင် အလုပ်ကို ကြိးစား လုပ် ရင်း အသာ လေး နေရတာပေါ့။
ဒီလိုနဲ့ စနေ့နေ့တစ်ရက်တော့ ရုံးက သူ့သူငယ်ချင်း အစ်မကြီးတစ်ယောက်က သူ့အိမ်ကို နေ့လယ်စာ လာစားဖို့ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက်ကို ဖိတ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မြို့ထဲက သူနေတဲ့ တိုက်ခန်း အပေါ်ဆုံး ထပ်ကို ရောက်သွား တယ်။ သူ့အိမ် မှာ သူတစ်ယောက်တည်း ချက်ပြုတ်နေတာ၊ စန္ဒာ နဲ့ ကျနော်လည်း ကူညီချက်ပြုတ်ပြီး စား သောက်ကြ၊ ပြီး တော့ နင်တို့နှစ်ယောက် နားကြဦး ဆိုပြီး ထပ်ခိုးပေါ်သွားကြ၊ ဆေးကြော ပြီးရင် ငါလာခဲ့ မယ် လို့ ပြောတာနဲ့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်တည်း ထပ်ခိုး (ဟောင်ကောင် ပုံစံ တိုက်ခန်း) မှာ ဖျာတစ်ချပ်စီနဲ့၊ စာအုပ်တစ်အုပ်စီနဲ့ ငြိမ့်ကြတာပေါ့။
အဲဒီအချိန်ထိ ဘာမှ ထူးထူးထွေထွေ စိတ်ကူးတွေ မရှိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အိမ်ရှင် အစ်မကြီး က လည်း ရောက်မလာသေး၊ ထပ်ခိုးမှာ ငါတို့ နှစ်ယောက်ထဲပါလား ဆိုတဲ့ အသိ ဝင်လာ တဲ့အချိန် စိတ်ကူး ရိုင်း တွေ ဝင်တော့တာပဲ။ ဖျာ ပေါ်မှာ ကိုယ်တစောင်း လှဲနေတဲ့ သူကလည်း ကျနော့် ကို မကြာမကြာ သူ့မျက်လုံးကို လှန်ပြီး ကြည့်တယ်။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲ၊ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ စန္ဒာဟာ အတော်တော့ လှသား လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးမိတယ်။
စာဖတ်ရင်း ရောက်တတ်ရာရာ ပြောနေတဲ့ ကျ နော့် အသံတွေ လည်း စိတ် လှုပ် ရှား နေတော့ အသံတွေလည်း တုန်လာတယ်။ ပြီးတော့ စကားမပြော ဖြစ် ကြတော့ဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ သင်ဖျူး ပေါ်က သူ့လက်မောင်းဖြူဖြူအတွင်းသားလေးကို ကျနော် နမ်းမိတယ်။ သူ မငြင်းဘူး။ စန္ဒာ့ကို ချစ်လား ဟင် လို့ လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ မေးတယ်။ ကျနော်လည်း အင်း လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ ပြီးတော့ တိတ်ဆိတ်သွားပြန်ရော။ အဲဒီ အချိန်မှာ အိမ်ရှင်အစ်မကြီးက ‘ ဟေး ရေနွေးလာပြီဟေ့ နင်တို့ နှစ်ယောက် သောက်ဖို့’ ဆိုပြီး ရေနွေးခရားနဲ့ ပန်းကန်လုံးလေးတွေ လာချတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ရှင်းလိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး ဆင်းသွားပြန်ရော။ ကျနော်တို့ နှစ် ယောက်ကို တမင် ရှောင်ပေးတယ် ထင်ပါတယ်။
ကျနော့် သူ့ပါးလေးတွေကို နမ်းမိတယ်။ ရေမွှေးနံ့ အီအီလေး ရတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ အဖြူရောင်ချည်ထည် အင်္ကျီ လေးနဲ့ စန္ဒာဟာ အဲဒီအချိန်မှာ သိပ်လှနေတာပဲ။ သူ့ပုခုံးလေးတွေကို အသာဆုပ်ကိုင်မိတယ်။ အသားလေး တွေ က နုညက်နေတယ်။ အသားအရေကို ပြု ပြင်ထိန်းသိမ်းတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အနီးကပ်မြင် ရတာ အသက် ရှူမှားစရာပါပဲ။ နှုတ်ခမ်းလေးက တုန်နေသလိုပဲ။ မျက်လုံးက ပိုပြီး ဝိုင်းစက်နေ နေပြီး ကျနော့် ကို ကြည့်တဲ့အကြည့်ကို ဘာသာမပြန်တတ်ဘူး။ စိုးရိမ်နေသလို၊ တစ်ခုခုကို တောင်းဆိုနေသလို၊ အဓိပ္ပာယ်တွေ ပါ တယ်လို့ ထင်တယ်။
သူ့အသက်ရှူသံကို ကျနော် ကြားရသလို ကျနော့် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်လာ တာ လည်း သူ သတိထားမိမှာပဲ။ ကျနော် သက်ပြင်းတွေ အခါခါ ချမိတယ်။ စိတ်တွေလည်း ယောက်ယက်ခတ် နေတယ်။ အခြေအနေက လုံးဝ လုံခြုံ၊ လွတ်လပ်တဲ့ အခြေအနေ မဟုတ်လို့ အဲဒီလို အသည်း တယား ယား၊ ရင် တဖိုဖိုကကို အရသာတစ်မျိုး ဖြစ်နေတယ်။ အောက်က အစ်မကြီး တက်လာရင် ဟန်မပျက်နေနိုင်အောင် လည်း စဉ်းစားထားရသေးတယ်။
ကျနော် ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို ချထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အရဲကိုး ပြီး စန္ဒာ ရဲ့ ရင် ဘတ်ပေါ်ကို ကျနော့်လက်တင်လိုက်တယ်။ အိအိလေးရယ်။ ရင်သားတွေက မကြီးဘူး။ ခပ်ငယ် ငယ်ပဲလို့ ထင် တယ်။ သူမရုန်းဘူး။ သူ့ရင်သားလေး တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ အငမ်းမရ နမ်းမိ တယ်။ သူက ကျနော့်ဆံပင်တွေ ကို ဖွတယ်။ ကျနော်အားမရတော့လို့ သူ့အင်္ကျီ အောက်က အသာလျိုပြီး သူ့ရင်သားလေးတွေကို ကိုင်စမ်းမိ တယ်။ နမ်းတယ်။ အင်္ကျီပေါ်ကနေ နမ်းစုပ်တယ်။ တကမ္ဘာလုံးကို မေ့သွား စေမယ့် အထိအတွေ့ပါပဲ။
အတော်လေးကြာတော့ ကျနော်မနေနိုင်တော့ဘူး။ ရင်သားလေးတွေကို ဆုပ်နယ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်က တောင် ဘက် ဆီ ဆင်းသွားတော့တယ်။ သူ့ဗိုက်သား ရှပ်ရှပ်လေးကို ပွတ်ပြီး လုံခြည်အောက်က အသာလျို၊ အောက်ခံ ဘောင်းဘီအောက်က သူ့ ညီမလေးကို စမ်းမိ တယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ သူက သူ့လက်တစ်ဘက်နဲ့ ကျနော့် လက်ကို ဆွဲထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့်လက်က သူ့ ညီမလေး ဆီ ရောက်နေပြီ။
စမ်းမိသမျှ အ မွေး တွေ သိပ် မရှိဘူး။ စိုတော့ စိုနေတယ်။ ကျနော့် လက်ချောင်း တွေမှာ စိုစိစိ၊ ခပ် နွေးနွေး ခံစားရတယ်။ ဒီတစ်ခါမှာ တော့ သူ့လက် က အတော်ရုန်းတယ်။ ကျနော့်လက်ကို အဇွတ် ပြန် ဆွဲတယ်။ ကျနော်က မျက်စိကို မှိတ်၊ သူ့ နို့လေး တွေ မပြတ် နမ်းရင်း လက်က အင်ဂျင်ဝိုင်တိုင်းဖို့ ကြိုး စားနေတာ။ ဒါပေမဲ့ စန္ဒာဟာ သူ့အောက် ပိုင်းကို ကျူး ကျော်တာ မကြိုက်ဘူး ဆိုတာ သိရတော့ ကျနော် လက်လျှော့လိုက်ပါတယ်။
အဲဒီ အချိန်မှာ သူလည်း စိတ်တွေ ပြေ လျော့ သွားပြီ ထင်တယ်။ အစ်မကြီး တက်လာ လိမ့်မယ် လို့ တိုးတိုးလေး ပြော ရင် ကျနော့် ခေါင်း ကို အသာ ဆွဲ ဖယ် တယ်။ ပြီးတော့ လှဲနေ ရာကနေ ထထိုင် တယ်။ ကျနော်လည်း လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်ပြီး သူ့ဘေး မှာ ငုတ် တုတ် ပေါ့။ သူ စိတ်မဆိုးဘူးဆို တာ တော့ သိတယ်။ တောင်းလည်း မတောင်းပန်မိဘူး။ ရှက်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာ ခပ်ရဲရဲ လေးက သိပ်ချစ်စရာ ကောင်း နေခဲ့ တယ်။ သူ့ပုခုံးလေးကို လက် နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ် ကိုင်ရင်း ဘာ စကားမှ မပြော ဘဲ အဲဒီ အခိုက် အတန့် လေးရဲ့ သာယာမှုကို ငြိမ်ငြိမ် သက်သက်လေး ခံစားနေမိ တယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ရင်ထဲ မှာတော့ မုန်တိုင်းက ပြီးမသွားသေးဘူး။ မုန်တိုင်း ပြီးဖို့ လိုတယ်။ မဟုတ်ရင် စန္ဒာ့ကို နောက် တစ်ခါ ထပ် ရန် ရှာမိလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် အိမ်သာသွားဦးမယ်နော် လို့ ပြောပြီး အောက်ထပ်က အိမ်သာထဲမှာ တင်းကျပ်နေမှု တွေပြေလျော့အောင်၊ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်း အပူ ထုတ်လိုက်ရပါတယ်။ အဲလို လုပ်ပြီးမှပဲ နေသာ ထိုင်သာ ရှိသွား ပြီး ရင်ထဲက မုန်တိုင်းလည်း ပြီးသွားပြီး ငြိမ်း ချမ်းသွားတော့တယ်။
ကိုယ်တွေ့အဖြစ်အပျက်တွေ ဆိုပေမဲ့ ရင်ခုန်စရာကောင်းတဲ့ လိုရင်းကို မရောက်ဘဲ ရှည်လျားပေများကုန်တယ်။ နှစ်ကိုယ်ကြားအတွေ့အထိ၊ အတွေ့အကြုံတွေက သိပ်မျှော်လင့်ထားသလောက် မဟုတ် ရင် သည်းခံကြပါနော်။ ကိုယ်တကယ် ဖြစ်ခဲ့၊ ကြုံခဲ့တာကို ရေးတာမို့ romantic မဆန်၊ ရင်မခုန်ရလို့ ပျင်းစရာ ဖြစ်နေလား မသိဘူး။ အတွေ့အထိကြောင့်ဖြစ်ရတဲ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရဲ့အချစ်စိတ် အပြောင်း အလဲကို လည်း တစ်ပိုင်းတစ်စ ထင်ဟပ်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်။
စန္ဒာနဲ့ကအစမှာ သိပ်အလေးအနက်ကြီးမဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရူးအမဲသားကျွေးမိသလို ဖြစ်ပြီး အတွေ့ အထိကို စွဲလမ်းသွားတော့တယ်။ သူရော၊ ကိုယ်ရော ယူဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ မပြောဘဲ သိနေပေမဲ့ နှစ်ဦး သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အဖော်လုပ်ပေးရတာကို အခြေအနေ မပေးလို့ ဆိတ်ကွယ်ရာ နှစ်ဦးသား တွေ့တဲ့ အချိန်တော့ မရှိ လှ တော့ဘူး။ ကြံတော့ ကြံ စည်နေတာပဲ။ တိမ်တိုက် အမှတ် ၉ ဆီ ပျံသန်း ချင် နေတာလေ။ အဲဒီ အချိန်ဟာ ကျနော့် ဘဝမှာ မွှန်ထူတဲ့ ကာလ ဖြစ်မယ်။
အလုပ်ထဲက အစ်ကိုကြီးတွေက မင်းမူပျက်နေတာ သိပ်သိသာ တယ် တဲ့။ ၆ လ လောက်ကြာတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စန္ဒာက ခပ်ခွာခွာလုပ် လာတယ်။ ကျနော်လည်း ပျာ တော့ တာ ပဲ။ ဘာ ဖြစ်လို့လဲ လို့ ဖုန်းဆက်ပြီး ခဏခဏ မေးတယ်။ သူက လှည့် ပတ်ဖြေတယ်။ နောက်ဆုံး တော့ ကွယ် ဝှက် မနေတော့ဘဲ မေ့လိုက်ပါ လို့ ပြောတော့တာပဲ။
အဲဒီမှာ ကျနော်မွန်ထူပြီး ဆင်ခြင်မှုမရှိတော့သလိုကို ဖြစ် သွား တယ်။ နှစ်ဦးသား ယူဖြစ်မှာလည်း မဟုတ်၊ မက်မောသာယာစရာကောင်းလှတဲ့ အတွေ့အထိကို ဆုံးရှုံးရ တော့ မှာကြောင့် ဖြစ်မယ်။ အဲဒီတုန်းက အသည်းကွဲဒဏ်ရာနဲ့ မိုးရွာကြီးထဲ စမ်းချောင်း ကနေ ကမာရွတ်ကို ခြေ ကျင် လမ်းလျှောက်ပြန်ခဲ့တာ။ အဆောင်ရောက်တော့ ညောင်းကိုက်နေတာပဲ။
နောက်ပိုင်း သွေးအေးသွားတဲ့အခါကျမှ ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။ ဘာကြောင့် စန္ဒာကိုမှ အရူးအမူးဖြစ်သွားခဲ့ တာလဲ၊ အရင်က လည်း ချစ်မကြီးနဲ့ (နောက်ဆုံး ဘူတာ အထိမဟုတ်ပေမဲ့) အတွေ့အထိ အတွေ့အကြုံတွေ ရှိခဲ့ တာပဲ။ ကိုယ် တကယ် ချစ်ခဲ့တဲ့၊ တစ်မြို့ တစ် နယ်စီကိုတောင် တကူးတကသွားတွေ့ရအောင် ချစ်ရတဲ့ ချစ်မကြီး ကို တော့ စွဲစွဲလမ်းလမ်း မဖြစ်တော့ဘဲ လပိုင်း လောက် ရင်းနှီးခဲ့တဲ့ စန္ဒာကိုမှ ဘာကြောင့် စွဲလမ်းသွားရ တာလဲလို့ ကိုယ့် ကိုယ်ကိုယ် မေးမိတယ်။ ဒီလို အဖြေရ တယ်။
ချစ်မကြီးက ဣန္ဒြေကြီးတယ်။ မပွင့်လင်း၊ အရှက်အကြောက်ကြီး။ စကားကိုလည်း ဝေဝေဆာဆာ မပြောတတ်။ ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်နဲ့ လှပေမဲ့ ပြင်ဆင်မှုက ရိုးရိုးပဲ။ ငြိမ်သက်တည်ငြိမ်တဲ့ အလှ။ အနေဝေးတယ်။
စန္ဒာကတော့ လှတယ်ဆိုတာထက် ပြင်ဆင်ဝတ်စားတတ်တယ်။ ခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်းတွေက ပူပြင်း လောင်မြိုက်တဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်။ လုံခြည်ကို တင်းနေအောင် ဝတ်ထားရင် သူ့ တင်ပါးပြည့်ပြည့်လေးကို မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်အောင်ပဲ။ စကားပြောတာ၊ အမူအရာ ချစ်စရာကောင်းတယ်။ အလိုက်သိတယ်။ တွေ့တဲ့လူ တိုင်း (ယောက်ျားတိုင်း) ချစ်အောင် ပြောတတ်တယ်။
လူကြီးတွေအမြင်မှာ ခေးကြီးတစ်ယောက်၊ သိတတ်လိမ္မာ လွန်းလှသော သူငယ်မကြီး တစ်ယောက်ပဲ။ ကက်ဆက်ခွေထဲ အသံသွင်းပြီး ချစ်တဲ့ အကြောင်းတွေ ပြောတာ၊ စက္ကူစုတ်လေးတွေမှာ စာတိုလေးတွေရေးပြီး အမှတ်တရပေးတာ စသည်ဖြင့် စွဲလမ်း သွားအောင် လုပ်တတ် တယ်။ အနေနီးတယ်။ အဲဒီ ကျွမ်းကျင်မှုတွေမှာ ကျနော် အရည်ပျော်ကျတော့ တာပဲ။
နောက်မှ သူငယ်ချင်းတွေဆီက ကျနော် ပြန်သိရတာက စန္ဒာက သူ့ကို ဆလွန်းကားလေးနဲ့ မကြာခဏ လာကြို တဲ့ အသက်ကြီးကြီး သူ့အစ်ကိုဝမ်းကွဲဆိုတဲ့ သူနဲ့ မရှင်းမလင်း ဖြစ်နေတာ။ အဲဒီ အစ်ကိုကြီးက စပွန်ဆာ ဆိုပါ တော့။ အဲဒီလို သိရမှ ကျနော် ပိုအသည်း ကွဲတာပဲ။ သံသယတော့ရှိပေမဲ့ ဖြစ်နိုင်ချေ ရှိတယ်လို့ ထင်တယ်။ သူ့ အနေနဲ့ ဈေးကြီးတဲ့ အဝတ်အစားတွေ၊ အသုံးအဆောင်တွေ သုံးနိုင်တာ ဒါကြောင့်ဖြစ်မယ် လို့ ကောက် ချက်ချ မိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဘဝမှာ အသည်းကွဲတဲ့ ဝေဒနာ ပထမဆုံး ခံစားခဲ့ရတာပဲ။ ခါးသီးလှ၊ အခံရဆိုး လှပါတယ်။
(နိုင်ငံခြားမထွက်ခင် တစ်ခါ စန္ဒာနဲ့ မမျှော်လင့်ဘဲ မနက်စောစော ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ တွေ့တော့ သူက စခေါ် တယ်။ အချိန်ရလားဟင် ဆိုပြီး ဗိုလ်အောင်ကျော်လမ်းထဲက ကော်ဖီဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း သူ့ အကြောင်းတွေ ပြော ရင်း ငိုလိုက်တာ။ မျက်ရည်တွေဆိုတာ တစ်စက်စက်ကျရင်း ရှေ့က စားပွဲခုံပေါ်မှာ အိုင် ထွန်းနေတာပဲ။ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ရဲ့ မျက်လုံးထဲက မျက်ရည်တွေ အဲလောက် ထွက် တာ အံ့ဩစရာပဲ။ သူစိမ်းကားခဲ့တာ တောင်းပန်တယ်။ ခွင့်လွှတ်ဖို့ ပြောတယ်။ ဒီကလည်း စိတ်နာတာတွေပျောက်ပြီး ဘာမှ မပြောခင် အရည်ပျော်ကျလုလုရယ်။ အရင်လို ပြန်နေရအောင်၊ ပြန် ချစ်ရအောင် လို့တော့ မပြောဘူးခင်ဗျ။ ဒီလိုနဲ့ သူငယ်ချင်း ပြန်ဖြစ်သွားပါတယ်။ ခုတော့ FB မှာ တွေ့ရပေမဲ့ မဆက်သွယ်ဖြစ် တော့ပါ။ သူဆွတ်တဲ့ ရေမွှေးနံ့ရရင် သူ့ကို သတိရမိတုန်း။)
စန္ဒာနဲ့ချစ်တဲ့အချစ်ကတော့ ဆရာသိန်းဖေမြင့်က သူ့ရည်းစားတစ်ယောက်ကို ချစ်တဲ့အချစ်ကို ဦးနုက မှတ် ချက် ချသလို infatuation ရူးမိုက်တဲ့အချစ် လို့ ပြောရမှာပဲ။ အတွေ့အထိ နဲ့ ပတ်သက်လာရင် ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းဖို့ အင်မတန် ခက်တယ်ဗျာ။ ကိုယ်တွေ့ပါ။
စန္ဒာကြောင့် အသည်းကွဲပြီးနောက်ပိုင်း အသည်းနှလုံးကို အလိုလိုက်လို့ မဖြစ်ဘူး။ ဘဝ ပျက် သွား မယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဆုံးမရင်း နောက်တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ဟက်တက်ကွဲနေတဲ့ အသည်းကို ကုသ ပေး မဲ့သူ ပေါ်လာခဲ့ပါ တယ်။ သူနာမည် မှာ နွယ် ပါလို့ နွယ် လို့ပဲ ဆိုပါစို့။ သူက ကျနော် စန္ဒာနဲ့ ရည်းစားလိုလို ဖြစ် နေကတည်းက ကျနော့်ကို ကြွေနေခဲ့တာဆိုပဲ။ ကုမ္ပဏီ မတူပေမဲ့ အလုပ်သဘာဝချင်း ဆက် စပ်လို့ စန္ဒာ ကို လည်း သိနေတယ်။ သူ စိတ်တိုရင် မကြာခဏ ခနဲ့တတ်တယ်။
နွယ် က ပိန်ပိန်ပါးပါး။ အသားက ညိုစိမ့်စိမ့်ရယ်။ ဆံပင်ကတော့ ခါးအထိရောက်တယ်။ အရပ်ခပ်ပုပု။ လှတဲ့ အထဲတော့ မပါ။ ရွက်ကြမ်းရေကျိုထက် နည်းနည်းလေးပဲ သာမယ်။ စန္ဒာနဲ့စာရင် နွယ့်မျက်နှာက plain ပဲ။ ပြင်ဆင်ချယ်သမှု ရှိပေမဲ့ တစ်ခုခု လိုနေသလိုပဲ။ ( နှိုင်းယှဉ်ရရင် ခိုင်သင်းကြည် နဲ့ သူ့ သမီးမျက်နှာမျိုး။ သူ့သမီး လည်း လှပေမဲ့ တစ်ခုခု လိုနေသလိုပဲ။) နွယ်က စန္ဒာလို့ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်၊ အောက်ပါ အရည်အချင်း၊ အထက်ပါ အရည်အချင်းတွေတော့ မရှိလှ။
အထက်ရော အောက်ရော ခပ်ပြား ပြား ပဲ။ နွယ်ခြေစုံရပ်ပြီး မတ် တပ် ရပ်နေရင် သူ့ခြေသလုံး နှစ်ဘက်က မသိ မသာလေး အပြင်ဘက်ကို ကွေးထွက် နေတယ်။ ကာတွန်း စော မင်း ဝေရေးတဲ့ မိန်းကလေးပုံတွေလိုပဲ။ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို စိတ်ဝင်စား အောင် ပြော တတ်တယ်။ ခံယူချက် ရှိတယ်။ ရည်မှန်းချက်ရှိတယ်။ နွယ်က စိတ်ကူးယဉ်တာတွေ မရှိဘူး။ လက်တွေ့ကျကျစဉ်းစား တယ်။
ဆရာကြီး တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်က မိန်းကလေး အလှဖွဲ့ရာမှာ အသားညိုတဲ့ မိန်းကလေးဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အလှကို ဖွဲ့တာ အနုပညာမြောက်လှတယ်။ ရှေးကဗျာလင်္ကာ စာသားတွေရော၊ သူကိုယ်တိုင် တီထွင်ရေးဖွဲ့တဲ့ စကားလုံး တွေကြောင့်ရော အသားညိုတဲ့သူတွေ လှရင် အသားဖြူသူတွေ မမီဘူးလို့ တွေးမိတယ်။ ရှေ့က ချစ်မ၊ စန္ဒာ နှစ် ယောက်လုံး အသားဖြူကြတော့ မလှပေမဲ့ အသားအရေ ညိုညက်ညက်နဲ့ နွယ်ကိုအပြောင်းအလဲတစ်ခု အဖြစ် စိတ်ဝင်စား မိတာလည်း ပါမှာပဲ။
နွယ် က မိဘနဲ့ ညီငယ်တွေကို ထောက် ပံ့နေရတဲ့ ကျနော့် ဘဝကိုလည်း နားလည်တယ်။ သူ့ကိုတော့ ရင်ခုန် တာထက် သူ့ရဲ့နား လည်မှုကြောင့် ချစ်မိ တာက ပို တယ်လို့ ထင်တယ်။ သူနဲ့ အတူသွား၊ လာရတာ ပျော်ပြန် ရော။ သူက ပျော် အောင် လုပ်တာ များပါ တယ်။ IC ပွဲ တောင် အတူသွား ကြည့်လိုက်သေးတယ်။
ကာယကံမြောက် အချစ်နယ်ကျွံကြတဲ့ အကြောင်းကို ရောက်အောင် ခပ်တိုတို ပြောပါမယ်။
ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်နဲ့ နီးစပ်တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေ ရှိခဲ့တော့ နွယ်နဲ့ အနီးကပ်နေရတာတွေကို အရင်ကလောက် ရင်တထိတ်ထိတ်ခုန်ပြီး လှုပ်လှုပ်ရှားရှားတော့ မဖြစ်လှဘူး။ ဒါပေမဲ့လည်း ယောက်ျား လေးဆိုတော့ သိတယ် မလား။ လူပျို့လက်ဝက်မြီး ဆိုသလိုပဲ။ တစ်ရက် မိုးတွေ သည်းသည်းရွာလို့ တက်စီနဲ့ အိမ်ပြန်လိုက်ပို့၊ တက် စီ က ဖြေး ဖြေးပဲ မောင်းလို့ရ၊ မသိမသာလေး နွယ့်ပုခုံးလေးတွေ ဖက်ရင်း ရင်သားတွေကို အုပ်ကိုင်မိတယ်။
သူ ကျနော့် ကို အရေးပေး၊ အလို လိုက် တာတွေ သိ ထားတော့ စိတ်ထဲမှာ နွယ်က ကန့်ကွက်မှာမဟုတ်ဘူးလို့သိနေတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက် ရဲ့ intuition ခေါ် မလားဘဲ။ နွယ့် ရင်သားတွေက လုံးလုံးကြွကြွမဟုတ်ဘဲ ခပ်မို့မို့ လေးရယ်။ A လောက်ပဲ ရှိမယ်။ နို့သီးလေး တွေကတော့ ခံတံချောင်းထိပ်က ခဲဖျက်ထက် နည်းနည်းလေးပဲ ကြီး မယ် ထင်တယ်။
နောက်တော့ ကျနော်နေတဲ့ တိုက်ခန်းရယ်၊ ဟိုတယ် မှာ ၂ ခါ တွေ့ဖြစ်တယ်။ အေးအေးဆေးဆေး နားလို့ ရအောင် အိမ်လိုက်ခဲ့၊ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ဆိုပြီး ခေါ်တော့ လိုက်လာတယ်။ ချက်ပြုတ်စားကြ၊ နမ်း၊ ပွတ် သပ်တာ လောက်ပါပဲ။ တောင်ဘက်အရပ်က ခြုံပုတ်လေးဆီလည်း အလည်သွားလို့ ရနေပြီ။ အမွေး သိပ်မရှိလှ။ ဒုတိယ အကြိမ်မသွားခင် တစ်ခုခု ဝယ်လိုက်ဦးမယ်နော်ဆိုပြီး ကွန်ဒုံးဝယ်လိုက်တယ်။ နွယ်မြင်တယ်။ ဘာမှ မပြော ဘူး။ နွယ်ကိုတော့ ယူဖြစ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးပြီ။ နွယ်နဲ့ ၂ ခါ ရေအတူချိုးတယ်။
သူက ရှင်နဲ့ ရရင် တော့ အအေးပတ်ပြီး ဖျားမှာပဲ တဲ့။ ပထမထိုးသွင်းမှုမှာ အတော်နာကျင်ပုံရတယ်။ သွေးစ တော့ မတွေ့ရ။ စပ် ဖျဉ်း ဖျဉ်း ဖြစ်နေတယ်လို့ ပြောတယ်။ ပထမဆုံးအကြိမ်မှာ သူရော၊ ကိုယ်ရော ကျေနပ်မှု သိပ်မရပါ ။
ဒါပေမဲ့ ငါ့ ကြောင့် နွယ် defloration ဖြစ်သွားပြီ ဆိုပြီး သူ နာကျင်နေမလား ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့အတူ ထူးထူးခြားခြား တစ် မျိုးလေးတော့ ကျေနပ်နေသလို၊ ဂုဏ်ယူနေသလို ခံစားရတယ်။ ယောက်ျား တစ်ယောက်ရဲ့ အတ္တစိတ်ပဲ။ နောက် တစ်ခါတော့ ဟိုတယ်ခန်းတစ်ခုမှာ။ အဲဒီထဲမှာ ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ရှိတယ်။ ကုန်းပေးနေတဲ့ နွယ့်ကို နောက်ကနေ လုပ်ရင်း သူ့ကို ဒူးထောက်ပုံစံဖြစ်သွားအောင် ဆွဲလှန်လိုက်တယ်။
ကိုယ်က သူ့နောက် မှာ ဒူးထောက်လို့ ၊ ညီ လေးကတော့ နွယ့်ညီမလေးထဲကို ထိပ်ဖျားလောက်ပဲ ဝင်မယ်ထင်တယ်။ သူ့ကျောပြင်နဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်က ကပ်နေတယ်။ သူ့ချိုင်းကြားကနေ ရင်သားနှစ်ဘက်ကို ဆုပ်လိုက်တယ်။ သူနဲ့ ကျနော် နှစ် ယောက်စလုံးရဲ့ ပုံရိပ် ကို ရှေ့ကမှန်မှာ မြင်ရတာ သိပ်စိတ်လှုပ်ရှားကျေနပ်ဖို့ ကောင်းတာ မှတ်မိနေတယ်။ သူလည်း ကြိုက်တယ်တဲ့။ သူလည်း သူ့ လုံးတီးပုံကို ခုမှ မှန်ထဲမှာ မြင်ဖူးပြီး ရင်ခုန်နေတယ်။ အဲဒီအတွေ့အကြုံက မမေ့နိုင်စရာပဲ။
ခန္ဓာကိုယ်ချင်းရင်းနှီးပြီး သွားတော့ နှစ်ယောက်သား ပိုပြီး နားလည်မှု ရသွားသလို ခံစားရတယ်။ ပိုပြီး တစ် သားတည်းဖြစ်သွားသလိုပဲ။ ရှေ့ဆက်ဖို့ ခွန်အားတွေလည်း ရလာတယ်။ နှစ်ယောက်တစ်အိပ်မက် ရည်မှန်း ချက်တွေ လည်း ပြတ်သားလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကံကြမ္မာ ဖြစ်လာပုံက လူကြီးပိုင်းတွေ အလုပ်ထွက်ကြပြီး ကုမ္ပဏီက ခပ်ယိုင်ယိုင် ဖြစ်လာတယ်။ ပရောဂျက်တွေလည်း မသေချာမရေရာ ဖြစ်လာတယ်။
သူ့အိမ်က ကျ နော် နဲ့ တွဲနေတာ သိပေမဲ့ ဘာမှ မကန့်ကွက်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်း နွယ်က နေ့တိုင်း အိမ်လိုက်မပို့နဲ့ တော့ နော် လို့ ပြောတော့ ပြဿနာ ရှိတာကို ရိပ်မိလာတယ်။ တိုတိုပြောရရင် နောက်ဆုံး အဆက်ဖြတ်ရမလို ဖြစ် လာ တယ်။ နွယ်ကအစပိုင်းတော့ကြိုးစားပုံပဲ။ ဒါပေမဲ့အနာဂတ်မသေချာတဲ့ကျနော့်လိုကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းတစ် ယောက် ရဲ့ အနာဂတ်ကို သူ့အစ်မတွေက သဘောကျပုံမရဘူး။
ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက် မှာ နွယ်က သူ့ဘက်က အခြေ အနေ တွေ ကို ရှင်းပြပြီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြော ပြီး လမ်းခွဲကြဖို့ ပြောတယ်။ သူနဲ့ သက်တူရွယ်တူ ကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင် လူငယ် တစ် ယောက်ရဲ့ ကမ်းလှမ်းမှုကို လက်ခံ လိုက် ပြီတဲ့။ ကျနော် အံ့ဩမိတယ်။ သူနဲ့ ကျနော် အရင်းနှီးဆုံးဖြစ် ခဲ့ကြ ပြီနော်။ နွယ်က လက်တွေ့ကျကျ ဆုံးဖြတ်သွားတာပဲ လို့ ယူဆမိတယ်။ နွယ့်ကို ကျနော်က စ ချစ်ခဲ့ တာ မဟုတ် ပေမဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ တော်တော်လေး လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မညှာ တမ်း ပြန်မေးကြည့်တော့ နွယ့်ကို ချစ်တဲ့အချစ်က စန္ဒာတုန်းကလောက် လှိုက်လှိုက် လှဲလှဲ မဟုတ် လှဘူး။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ကို သူတို့တွေ မလိုချင်ကြပါလား ဆိုပြီး ငြင်းပယ်မှု ခံရသူ တစ်ယောက်ရဲ့ တုန်လှုပ်မှုကြောင့် ပါ။ ယောက်ျား တစ် ယောက်ရဲ့ မာနကို ထိသွားလို့ပါ။ ဖြစ်ရပ်မှန်၊ အရှိတရားဖြစ်တဲ့ ကိုယ့်အခြေအနေကို လက်မခံချင်ဘဲ လက်ခံလိုက်ရလို့ပါ။ နွယ်နဲ့ ကျတော့ အသည်းကွဲတယ်ဆိုတာထက် မခံချင် စိတ်က ပိုများ တယ်။ ငြိမ်မနေ နိုင်လို့၊ ဘာမှလည်း မတတ်နိုင်လို့ ရက်အတော်ကြာ အားကစား ကွင်း ကြီးထဲ ပတ်ပြေး၊ အလေးတွေ မ လုပ်နေခဲ့ရတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ပြည်တွင်းမှာတော့ မဖြစ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ရရာနေရာက ပိုက်ဆံချေး၊ စင်ကာပူထွက်၊ အလုပ်ရ၊ ဇနီးလောင်းနဲ့တွေ့၊ လက်ထပ်။ အခု ကလေးတစ်ယောက်ရ၊ ဒါပါပဲ။
ပြီးပါပြီ။
