ကျွန်တော့်ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၇ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ရေးသားသူ - ၂၄ မျက်နှာ
(Romance, Soft core)
ခဏကြာတော့ သူမ ရေချိုးခေါင်းလျော်ပြီး ထွက်လာလေသည်၊ သူမက ဒီနေ့အတွက် အပြာရောင်နှင့် အဖြူစင်းဖြင့် ပုံဖော်ထားသော ဂါဝန်ရှည်လေးကို ဝတ်ဆင်လိုက်လေသည်၊ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် သူမက လိုးရှင်းလိမ်းနေစဉ် ကျွန်တော်က သူမကိုကူညီပြီး သူမရဲ့ ဆံနွယ်များကို dryer ဖြင့် မှုတ်ပြီးအခြောက်ခံပေးလေသည်၊ ပြီးနောက်ခေါင်းလိမ်းဆီပါလိမ်းပေးလိုက်သေးသည်။
ပြီးတော့ မဝသုန်က သူမရဲ့ ခရီးသွားအိတ်ထဲကနေ ပျော်ပွဲစားထွက်ရာတွင် အောက်ခံအနေဖြင့် သုံးသော အဝတ်စအရှည်ကို ထုတ်လိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်က
“ ပျော်ပွဲစားထွက်ရင်သုံးဖို့ ယူလာတာလား”
“ ဟုတ်တယ်...ထင်းရှူးတောထဲ လမ်းလျောက်ပြီးတော့ အဲ့မှာပဲ နေ့လည်စာစားကြမယ်လေ...ဒါကိုအခင်းအဖြစ်သုံးတာပေါ့ အဲ မောင်လည်း လွယ်အိတ်ထဲအခင်းထဲ့ပြီးယူခဲ့...မနက်စာစားပြီးရင် ကလောမြို့မဈေးထဲ သွားလည်ပြီး အစားအသောက်တွေဝယ်ရင် လွယ်အိတ်ထဲထည့်လို့ရအောင်”
“ အင်း...မ.ကရော...ဘာသယ်မှာလဲ”
“ ဘာမှသယ်ဖူးလေ..မောင့်နောက်လိုက်ရုံပဲ...ခစ်ခစ်..ဒီအဖြူရောင်ဦးထုတ်လေးဆောင်းပြီးတော့ အလှလိုက်ရုံပဲ...ခစ်ခစ်”
“ ရပါတယ်ဗျာ”
“ ကဲ..အဲ့တာဆို အောက်ဆင်းပြီး မနက်စာစားရအောင် အခန်းပြန်မလာတော့ဖူး ..လွယ်အိတ်ပါယူခဲ့တော့..အခန်းသော့လည်းမေ့မနေနဲ့ဦးနော်”
“ Yes...sir”
ထို့နောက် ဟိုတယ်ကကျွေးသော နံနက်စာဘူဖေးကိုစားပြီး နှစ်ယောက်သား ထင်းရှူးတောဖက်သို့ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ အရင်ဆုံး ကလောမြို့မဈေးထဲသို့ ဝင်ပြီး ဒေသအစားအစာများကို ဝယ်ယူကြလေသည်၊ ဈေးထဲလည်း တစ်ပတ်လှည့်ကာ လျောက်ကြည့်လိုက်သေးသည်၊ ပြီးမှဝယ်ယူလာသောရိက္ခာအစုံအလင်ကို ကျောပိုးအိတ်ထဲထည့်ပြီး ထင်းရှူးတောဖက်သို့သွားကြလေသည်။
ထင်းရှူးတောနားအရောက်တွင် ဈေးဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်တွေ့သဖြင့် သူတို့ဆိုင်က မုန့်အနည်းငယ်ဝယ်ယူအားပေးပြီ ဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးဆီဆိုင်ကယ်အပ်ခဲ့ကာ ထင်းရှူးတောဖက်သို့ခြေလျင်ခရီးဆက်ကြလေသည်။
မဝသုန်ကတော့ တော်တော်ပျော်နေပုံရသည်....အရှေ့ဆုံးကနေ ခြေလှမ်းသွက်သွက်ဖြင့်လျောက်ကာ ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားနေလေသည်၊ ရှူ့ခင်းလှသောနေရာများရောက်သည့်အခါတွင် သူမကိုလည်း ထုံးစံအတိုင်း ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးရသေးသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ကျောပိုးအိတ်လွယ်ပြီး ပုံမှန်အတိုင်းလမ်းလျောက်လျက် ရှူ့ခင်းများကိုကြည့်ရှူ့ခံစားလေသည်။
ချစ်သူမဝသုန်ကတော့ အပြာနုရောင်ဂါဝန်ရှည်လေးဖြင့် ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်ကာ အနောက်ပြန်လမ်းလျောက်လိုက်..ဦးထုတ်အဖြူရောင်လေးကိုကိုင်ပြီး ယုန်မလေးလိုခုန်ပေါက်လိုက်နှင့် ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေလေသည်၊ သွားရင်းနှင့်ပင် ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်ကာ စကားများကလည်းပြောနေသေးသည်။
“ မောင်...ညောင်းပြီလား”
“ မညောင်းပါဖူး...ဘော်လုံးသမားပဲဟာ သက်လုံကောင်းတယ်ဗျ..ဒီလောက်ကတော့အပျော့..ဘာလဲ...မ.ကလွယ်အိတ်ကူသယ်ပေးချင်လို့လား”
“ နိုးပါ...ဒို့ကမေးရုံမေးကြည့်တာ..ခစ်ခစ်...ကိုယ့်ဘာသာလွယ်”
“ အဲ့တာဆိုဘာလို့မေးနေသေးတာလဲဗျ”
“ ရော်..မေးချင်လို့လေ..ခစ်ခစ်”
ဟုပြောပြီး သူမရဲ့လျာလေးကိုထုတ်ကာ ကျွန်တော့်ကိုပြောင်ပြလေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ထင်းရှူးသီးရနံများသင်းနေသော ထင်းရှူးတော၏အတွင်းပိုင်းသို့ရောက်ရှိသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်က
“ မ..ရေ..ဆက်သွားဦးမှာလား..အထဲတော်တော်ရောက်နေပြီ”
“ ရောက်တုံးရောက်ခိုက် အဆုံးထိသွားကြည့်မယ်လေ...လာပါမောင်ရဲ့ ”
“ အတွင်းထဲရောက်သွားရင် လူပြတ်မှာဆိုးလို့မရဲ့”
“ အခုအပြင်မှာကော လူရှိလို့လား”
“ အင်းပါ...သူများတွေက ထင်းရှူးတော အစပ်နားမှာပဲ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးပြန်ကြတာကို၊ အထဲထိဆိုတော့လည်း နှစ်ယောက်ထည်းဆိုတော့လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပေါ့...ဟီးဟီး”
တော်တော်ကြာကြာသွားလိုက်တော့ ထင်းရှူးတော၏တစ်ဖက်အစွန်းထိရောက်ရှိသွားလေသည်၊ ထိုအခါ ဘေးနားတွင် ဂငယ် ပုံသဏ္ဍန်အပွင့်ဖြစ်နေသော စိန်နားပန်ခြုံတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုအဝိုင်းထဲတွင်ရှိသော သစ်ရွက်ခြောက်များအား သစ်ကိုင်းတစ်ခုနှင့်ရှင်းလင်းလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် အခင်းအားလွယ်အိတ်ထဲကနေထုတ်ပြီး ခင်းလိုက်လေသည်၊ အခင်းပေါ်တွင် နှစ်ယောက်သားကျောချင်းကပ်ထိုင်ပြီး အရှေ့မြင်ကွင်းရှိ ထင်းရှူးတောကြီးကို ကြည့်၍ အမောဖြေကြလေသည်။
ခဏအမောဖြေပြီးသော အခါတွင် မဝသုန်က ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လမ်းလျောက်ကြည့်လိုက်သေးသည်၊ လာပါဦး...ဒီဘက်ကနေဓာတ်ပုံရိုက်ပေးဦး ဟုဆင့်ခေါ်လေရာ ဓာတ်ဖမ်းသမားလေးကျွန်တော်မောင်ရဲမာန်က သွား၍ဓာတ်ဖမ်းပေးရသေးသည်၊ ၁၅မိနစ်လောက် အဲ့နားဝန်းကျင်တစ်ဝိုက် ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးမှပင်စိတ်ကျေနပ်သွားလေသည်။
မဝသုန်သည် ကလေးတစ်ယောက်လိုလျောက်ဆော့ပြီး မောကာမှပင် အခင်းဆီသို့ပြန်လာထိုင်လေသည်၊ ကျွန်တော်က ဗိုက်ဆာပြီလား..မရေ..ဟု မေးတော့သူမက စားမယ်..စားမယ် ဟု ကလေးလေးလို ပြန်ဖြေလေသည်၊ ကျွန်တော်က မနက်ကဈေးထဲက ဝယ်လာသော ကောက်ညှင်းကျည်တောက်နှင့် ပျားလိမ္မော်သီးအချို့ကို လွယ်အိတ်ထဲကနေထုတ်ယူလိုက်လေသည်။
သူမက ကျွန်တော့်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကို ကျောရိုးမဲ့သတ္တဝါလေးလိုမှီပြီး ခြေဆင်းထိုင်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က ကျောက်ညှင်းကျည်တောက်ကို နွှာပြီးပါးစပ်ထဲခွံကျွေးရသေးသည်...သူမကိုလည်းကျွေး..ကိုယ်လည်းစားပေါ့၊ ကောက်ညှင်းကျည်တောက်နှစ်ချောင်းအကုန်တွင် လိမ္မော်သီးကိုဆက်ပြီးနွှာကျွေးလေသည်၊ လိမ္မော်သီးစားရင်းသူမက
“ စားပြီးရင် ဟိုဘက်နားလေးလမ်းလျောက်လိုက်ဦးမယ် မောင်လိုက်ဦးမလား”
“ လိုက်ခဲ့မယ်လေ အဝေးကြီးမသွားနဲ့နော် တောထဲရောက်သွားလိမ့်မယ်”
“ မောင်ကလည်း မသွားပါဖူး...အိမ်ကအဖေကြီးကျနေတာပဲ အိမ်နဲ့ခရီးသွားရင် ကတိုက်ကရိုက်နဲ့ဇိမ်မရှိလို့ သူနဲ့လာပါတယ်ဆို သူကလည်းပွစိပွစိနဲ့”
“ စိတ်ပူလို့ပြောတာပါ...မောင်လည်းလိုက်ခဲ့မှာပေါ့”
“ မောင်က အဲ့လိုမှပေါ့..ဟီးဟီး”
စားသောက်ပြီးသူမနှင့် အနီးနားတစ်ဝိုက်လမ်းလျောက်ကြသေးသည်။ လမ်းတွင် တောနေကြာရိုင်းများပွင့်နေသည်ကိုတွေ့သဖြင့် မဝသုန်က နေကြာပန်းတစ်ခိုင်ချိုးခဲ့သေးလေသည်၊ လမ်းလျောက်သည်ကနေပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော်ကအခင်းပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်လှဲလိုက်ပြီး လက်ကိုခေါင်းအုံးကာ ကောင်းကင်ကြီးကိုမေ့ာကြည့်လိုက်လေသည်၊ မဝသုန်ကလည်းကျွန်တော့်ဘေးနားတွင် လာလှဲအိပ်လေသည်။
သစ်ပင်အောက်တွင်ပက်လက် အနေအထားဖြင့် လှဲအိပ်ရာတွင်မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းမှာ အလွန်တရာလှပလွန်းလေသည်၊ နွေဦးကျရောက်တော့မည်ဖြစ်၍ လေရူးများတိုက်ခတ်သဖြင့် ထင်းရူးပင်၏အကိုင်းအခက်တို့မှာ ဘယ်ညာယိမ်းထိုးနေလေသည်၊ မွန်းလွဲနေကလည်း ထင်းရှူးပင်များကိုဖြတ်၍ ချစ်သူနှစ်ဦးအပေါ် ရွှေဝါရောင် နေရောင်ခြည်ပျောက်များ ဖြာလဲ့ကျနေလေသည်။
(ကျစ်..ကျစ်...ကလိ...ကလိ...ကလိ...ဥသြ...ဥသြ.....ကျစ်...ကျစ်.....ဥသြ...ဥသြ (ကျေးငှက်များအော်သံ))
မဝသုန်ကဘေးနားကနေ
“ ဟင်...နွေတောင်မရောက်သေးဖူး ဥသြသံတွေကြားနေရပြီ”
“ ဆောင်းအကုန် နွေးအကူးလေမရဲ့ ”
“ ဟိတ်..ကောင်လေး...တို့လှလား”
ဟု ဘေးနားလှဲနေသော မဝသုန်က ကျွန်တော့်ဖက်သို့တစောင်းလေးလှည့်ကာ သူမကိုကြည့်ခိုင်းလေသည်။
မဝသုန်က စောနတုံးကချိုးလာခဲ့သော တောနေကြာရိုင်းကိုင်းမှ နေကြာပွင့်တစ်ပွင့်ကို ချိုးပြီး သူမနားတွင်ပန်ထားလေသည်၊ နေကြာပန်းအဝါရောင်က သူမရဲ့ဖြူစင်ဝင်းပနေသော မျက်နှာပေါ်အရောင်ဟက်ကာ ပိုမိုလှနေသယောင်....ကျွန်တော်ကသူမရဲ့ ပါးပြင်လေးကိုသပ်ပြီး ကိုင်လိုက်လေသည်၊ သူမမျက်နှာကိုလည်း သေသေချာချာလေးကြည့်လိုက်လေသည်၊ သူမရဲ့ သမင်မျက်လုံး....ဇင်ယော်မျက်ခုံး...ဖြောင့်စင်းနေသော နှာခေါင်းလေးအပေါ်က မှည့်ပျောက်လေး...သူမရဲ့နားရွက်အောက်ခြေနားလေးက နားသယ်မွှေးနုနုလေးတွေ၊ ဒါတွေကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရသည်မှာ ကျွန်တော့်အတွက် ဘုရားကပေးတဲ့ ဆုလာဘ်တစ်ခုအလား၊ သူမက...
“ မောင်...လှလားလို့”
“ လှလွန်းလို့ မှင်သက်မိနေတာ”
“ မြှောက်သွားပြီ..ခစ်ခစ်”
သူမက ပက်လက်လှဲအိပ်နေသောကျွန်တော့်ကို စတင်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း လာနမ်းလေသည်၊ သူမအနမ်းကရှက်ရွံရွံနဲ့...မထိတထိလေးနမ်းပြီးတော့ ခေါင်းကိုအနောက်ပြန်ဆုတ်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်က သူမရဲ့ဂုတ်ပိုးလေးကို လက်နှင့်ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး သူမမပြီးပြတ်သေးသော အနမ်းတစ်ချို့ကိုဆက်လိုက်လေသည်.....အနမ်းတွေဟာချိုမြမြ...နေကြာပန်းလေး၏ဝတ်မှုန်လေးတွေကို စုပ်ယူစားသုံးနေသည့် ပျားပိတုန်းနှယ်၊ အသက်ရှူသံတွေမှားသည်အထိ အနားမယူပဲ နှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်မိကြလေသည်။
အနမ်းတွေလှိုင်းထန်ပြီးသောအခါ သူမအားကျွန်တော်နှင့် ဆက်ကျင်ဖက်သို့ တစောင်းလေးလှည့်စေလိုက်သည်။ သူမရဲ့နောက်ကျောပြင်တစ်ခုလုံးကို ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ကြားလေမသွေးနိုင်အောင် ထည့်ထားလိုက်သည်။ သူမရဲ့ပုခုံးပြင်ကိုအနောက်ကနေ ဖွဖွလေး နှုတ်ခမ်းလေးနှင့်ဖိကိုက်ကာ ခရီးဆက်လေသည်။ ကျွန်တော့်လက်တွေကလည်း သူမရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်တွင်ရှိသော တောင်ကုန်းနှစ်ခုပေါ်သို့ ခရီးနှင်စေလေသည်၊ တောင်ကုန်းပေါ်ကနေ အောက်သို့တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာပြီး သူမရဲ့ချိုင့်ဝှမ်းဒေသတွင် ခရီးတစ်ထောက်နားလေသည်၊ သွားလည်ရာတွက် အတားအဆီးဖြစ်နေသော ဂါဝန်ရှည်အစကို အပေါ်သို့ပင့်တင်လိုက်လေသည်။
သူမရဲ့ ချိုင့်ဝှမ်းဒေသက ဧည့်သည်အဖြစ်အလည်အပတ်လာရောက်သော ကျွန်တော့်လက်ချောင်းလေးမျာကို နွေးထွေးစွာပွေ့ဖက်၍ ခရီးဦးကြိုပြုလေသည်၊ ဒေသထွက် သဘာဝအကျိအချွဲရေကန်တွင် လက်ချောင်းလေးကိုစိမ်ကာ အပန်းဖြေလေသည်၊ မပြန်ခင်တွင် ချိုင့်ဝှမ်းဒေသ၏ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သော ပန်းနုရောင် အစိဘုရင်မလေးနှင့်ပါ ထိတွေ့နှုတ်ဆက်ခဲ့သေးသည်။
မဝသုန်ရဲ့ ကိုယ်ခန္တာကပေးသော အထိအတွေ့အာရုံကြောင့် ကျွန်တော့်ခန္တာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွင် အိပ်ပျော်နေသော မြွေကြီးနိုးလာလေသည်၊ မြွေကြီးကအတင်းရုန်းကန်လေရာ ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီးမြွေကြီးကိုလွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်လေသည်၊ သူမရဲ့ပေါင်တံတစ်ချောင်းကို လက်ဖြင့်မတင်ပြီး ကျွန်တော့်မြွေကြီးကို ချိုင့်ဝှမ်းဒေသရှိ လှိုင်ဂူထဲသို့ လေ့လာရေးခရီးစဉ်ပို့ပေးလိုက်လေသည်၊ လှိုင်ဂူထဲသို့ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လည်ပတ်ရသည်မှာပျော်ကြောင်း မြွေကြီးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိမ့်ပြလေသည်။
ကျွန်တော်လည်း သူမ၏ခေါင်းလေးကိုကျွန်တော့်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ကာ ရမ္မက်ထန်သော အနမ်းများဖြင့် နမ်းရှုံ့ပေးလေသည်၊ လက်ကလည်း ဂါဝန်အပေါ်ပိုင်းကနေ အတင်းထိုးထည့်ကာ သူမ၏ရင်နှစ်မွှာကို ယုယစွာကိုင်တွယ်ပေးလေသည်၊ ချစ်သူနှစ်ဦးက တဖြည်းဖြည်းချင်း အချစ်ဆိပ်တက်လာကြပြီး တစ်ကိုယ်လုံးပူထူလာ၍ နှလုံးခုန်နှုန်းများ အမြင့်ဆုံးအထိရောက်ရှိသွားကြလေသည်၊ မဝသုန်က ပါးစပ်လေးမဟတစ်ဟဖြင့်...
“ အင်း....အင်းး..အင်း...မောင်....အင်း....အင်း...ကောင်းတယ်”
“ ဇွိ..ဇွိ....ဇွိ”
“ အင်း....မ.ရဲ့ရင်သားကိုတအားမကိုင်နဲ့...အင်းးး..မောင်..အင်းးး...အွန်းးးးး” ဟု ငြီးလေသည်။
ကျွန်တော်က တစ်စောင်းလှဲ၍ ဆက်ဆံရသည်မှာ အားမရ၍ ထိုင်လိုက်လေသည်၊ အနည်းငယ်ပူလာ၍ ကျွန်တော့်အကျီကိုလည်းချွတ်လိုက်လေသည်... ပုဇွန်တုတ်ကွေးလေးကိုလှဲနေသော မဝသုန်၏အောက်ပိုင်းကိုအကုန်မြင်ရအောင် ဂါဝန်ကို ခါးအထိမတင်လိုက်လေသည်၊ ထိုအခါမှပင် လုံးဝန်းဖြူစွတ်နေသော ဖင်လုံးလုံးလေးကိုရော..အထုတ်အသွင်းလုပ်နေသည့် သူမရဲ့ ပခြုပ်ထဲကအရည်ဖြူများဖြင့်စိုရွှဲနေသော မြွေကြီးကိုရော သေချာမြင်ရလေသည်၊ သူမ၏တင်ပုဆုံကနေသေချာကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အဆုံးထိရောက်အောင် သွင်းပေးနေလေသည်၊ မကြာခင်ပင် သူမရဲ့ငြီးညူသံလေးများပေါ်လာကာ အဖုတ်ထဲကတဆစ်ဆစ်ဖြင့် ညှစ်၍ မဝသုန်တစ်ယောက် တိမ်တွေပေါ်သို့ရောက်ရှိသွားလေသည်။
“ ဇွိ......ဇွိ......ဇွိ....ဖတ်....ဖတ်....ဖတ်...အင်း...မောင်....အင်း...အင်းး....အွန်း....အွန်း....အွန်း...အွန်း.....အီး....အီး...အွန့်...အွန့်.....အင်းး”
ကျွန်တော်ကတော့ အခုထိတစ်ကြောင်းမပြီးသေး...ချစ်ရသော နေကြာပန်းလေး ဖူးငုံနေရာမှ ပွင့်အာလာအောင် စိတ်နှစ်ထားရသောကြောင့်ဖြစ်သည်၊ ဒီတစ်ခါက သူမအတွက် ဒုတိယအကြိမ်ဆက်ဆံမှုဖြစ်၍ ပထမဆုံးတစ်ခေါက်ကလို နာကျဉ်မှုသိပ်မရှိပဲနှင့် အရသာကိုပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားစေလိုသောကြောင့်ဖြစ်သည်၊ သူမခရီးဆုံးတိုင်ရောက်သွားသောအခါတွင် ခဏနားစေပြီး သူမရဲ့ကိုယ်ပေါ်ရှိသောဂါဝန်ရှည်ကိုရော...ဘော်လီကိုပါ ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။
ထင်းရှူးတောထဲက စိန်နားပန်ခြုံနားတွင် ချစ်သူနှစ်ဦး အဝတ်ဗလာကျင်းကာ သဘာဝနှင့် တစ်သားထဲ ဖြစ်သွားလေသည်၊ သူမကို လှဲနေရာမှဆွဲထူလိုက်ပြီး ဖားမလေးလို လက်ထောက်စေပြီး...ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကား၍ထားစေသည်၊ သူမရဲ့ သဘာဝတင်ပါးနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်ပွတ်သတ်ပြီး ဖြစ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်၊ ပြီးနောက် အချစ်ရည်များဖြင့် စိုရွဲနေသော သူမရဲ့ ပန်းဖူးလေးကို အနမ်းပေးလိုက်လေသည်၊ အနမ်းပေးတာ ခဏကြာတော့သူမက
“ အား....မောင်...ပြန်ဖြစ်လာပြီ...အား...အထဲကယားတယ်...မောင်...မောင်”
“ အား.....မောင်ရေ...လူများကိုမနှိပ်ဆက်နဲ့တော့ကွာ......မောင်...ချစ်ပေးတော့ကွာ...မောင်...အားးးးးး....ရှီးးးးး”
ကျွန်တော်က ပန်းဖူးလေးကို အနမ်းပေးတာကိုရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်မြွေကြီးကို ပန်းဖူးလေးနှင့် တေ့ပေးလိုက်လေသည်၊ သူမက ဖင်ကိုအနောက်သို့ကော့ပြီး စီးကြိုလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း ရုတ်တရပ် ဆတ်ကနည်း အထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ အား.....ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်... အင်းးး.အင်း...အင်း...အင်း”
“ မ.ကအနောက်ကနေလည်း အရမ်းလှတာပဲဗျာ...ကျွန်တော်မထိန်းနိုင်တော့ဖူး...ရော...ရော့...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဗြစ်...ဗြစ်..ဗြစ်...ဗြစ်”
“ အီး...အင်း...အင်း...အင်း...အင်း....အွန်း...အွန်း..အွန်းးးးး”
ကျွန်တော်က သူမလက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး ဂျိုင်းနှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်ကာ အပေါ်အောက်ခုန်နေသော သူမရဲ့ချိုဗူးနှစ်လုံးကို နယ်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးလိုက်သည်၊ သူမကလည်း အနောက်ပြန်လှည့်ကာ ကျွန်တော်နှင့်အနမ်းချင်းဖလှယ်လေသည်။
“ အွန်း....ဝွန့်....ဝွန့်...ဝွန့်....အင်း.....ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်....ပြွတ်စ်... ပြွတ်စ်”
“ ဖတ်....ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အား........အား.....အင့်....အင့်...အင်.....အွန်း....အွန်း...အွန်း....မောင်...အွန်း”
“ မောင်...မောင်...မောင်...ကောင်းတယ်...ကောင်းတယ်.....အား...အား..အား...အားးးးးးးးး”
သူမက နောက်တစ်ခေါက် ဂိတ်ဆုံးသို့ရောက်သွားကာ သူမခန္တာကိုယ်အရှေ့ပိုင်းက အပေါ်သို့ကော့တက်သွားပြီး အောက်တွင်ခင်းထားသောအခင်းပေါ် မှောက်ယက်ကျသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း မကြာခင် ခရီးဆုံးတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် သူမရဲ့ခါးပေါ်ရှိ တင်ပုဆုံးရိုးနှင့် ကျောရိုးဆက်သော နေရာလေးရှိ အခွက်လေးနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ချောင်းထည့် ခါးကိုအပြီကိုင်ကာ လူ့ဘဝ၏ နိဗ္ဗာန်သို့ ချစ်သူနှင့်အတူရောက်သွားကြလေသည်။
“ ဖုန်း...ဖုန်း...ဖုန်း....ဖတ်....ဖတ်...ဖတ်....ဖတ်...ဖတ်......အင်း..အင်း..အင်း..အင်းမောင်.....အား..အား..အား”
“ ဖတ်...ဖတ်...ဇွိဇွိဇွိ..... ဇွိဇွိဇွိ.....အင်း....အား...အား...အား...အား....အား....မ..ကျွန်တော်ပြီးပြီဗျာ....ရော့..ရော့...ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်...ဖုန်း..ဖုန်း..ဖုန်း”
“ အင်း....အင်း...အွန့်...အွန့်....ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်...ယား....အား..အား..အားးးးးးး”
ခရီးဆုံးထိ ရောက်ပြီးသောအခါ ချစ်သူနှစ်ဦး တစ်ဦးကိုတစ်ဦးပွေ့ဖက်ပြီး သဘာဝအလှတရားကြားထဲတွင် ဘဝ၏အလှအပကိုခံစားကြလေသည်၊ အမောပြေတော့ ပြန်လည်၍ ချစ်စခန်းဝင်ပြီး လောကရဲ့နိဗ္ဗာန်ကို အတူသွားဖြစ်ခဲ့ကြလေသည်။
ကျွန်တော်နှင့် မဝသုန်တို့နှစ်ယောက်သား ထင်းရှူးတောဆီသို့ပျော်ပွဲစား ထွက်ပြီး ဟိုတယ်သို့ပြန်အရောက်တွင် ရေမိုးချိုးပြီး ကိုယ့်ကုတင်ပေါ်ကိုယ်လှဲကာ အနားယူနေကြသည်၊ မဝသုန်ကတော့ သူမဖုန်းကိုနားကြပ်တပ်ကာ ဇာတ်ကားကြည့်နေသည်ထင်သည်၊ ကျွန်တော်က ထင်းရှူးတောထဲမှာသိုင်းချရတာများသွားသဖြင့် အစာစားပြီး ဗိုက်ပြည့်တော့ အိပ်ရာပေါ်တက်ပြီး အိပ်ဖို့ရာကြံရွယ်လိုက်လေသည်။
အိပ်ခါနီး မဝသုန်ဆီသို့သွားကာ နားကြပ်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်က..
“ မ..မအိပ်သေးဖူးလား...ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ”
“ ကိုရီးယားကားလေ...မောင်.ပင်ပန်းနေပြီမလား..အိပ်တော့လေ”
“ အင်း..မ..ရောဘယ်အချိန်အိပ်မှာလဲ”
“ မလည်းခဏနေအိပ်တော့မယ်...ဇာတ်ကားကကောင်းခန်းရောက်နေလို့ အိပ်တော့လေ...မောင်..မနက်ကြစောစောထကြမယ်နော်”
“ ဟင်..ဘယ်သွားစရာကျန်သေးလို့လဲ”
“ ဘယ်မှမကျန်ပါဖူး..မနက်ဖြန်နောက်ဆုံးရက်ဆိုတော့ ဟိုတယ်မှာပဲ နားကြမလားလို့ ..ဒီရောက်ကတည်းက မနက်ဆို နောက်ကြမှပဲနိုးကြတာကိုး...အဲ့တာကြောင့် မနက်အစောထပြီး လမ်းလျောက်ကြမလားလို့ပါ”
“ ဟုတ်ပြီလေ...လမ်းလျောက်တာလည်းသဘောကျတယ်...ဟိုတယ်မှာနားမယ့်အစီအစဉ်တော့ ပိုတောင်သဘောကျသေးတယ်..ဟီးဟီး”
“ နှာဘူးလေး...မင်းဘာတွေးနေတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်နော်”
“ မ..လည်း သဘောကျတယ်မလား”
“ မသိဖူး...ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ..သွား..အိပ်ချေတော့”
“ ဟုတ်ကဲ့...good night နော်..မ..မွ”
မနက်ခြောက်နာရီရောက်တော့ မဝသုန်ပေးထားသည့် alarm က တဂွီဂွီအော်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကသူမထက်အရင်နိုးလာလေသည်....သူမကတော့ သူ့ဘေးနားဖုန်းက အော်နေတာတောင်မနိုး....ခေါင်းမူးခြုံပြီးဆက်အိပ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က သူမခြုံထားသောစောင်ကိုဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး....
“ မ..ရေ..ထတော့လေ...သူပဲ မနက်အစောလမ်းလျောက်မယ်ဆိုပြီးတော့”
“ အွန်း...အင်းး....နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ပဲမောင်...နှပ်လိုက်ဦးမယ်”
“ ပြီးတာပဲ”
ငါးမိနစ်ဆိုသော်လည်း ကျွန်တော်သန့်စင်ခန်းထဲဝင်ကာ မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးသည်ထိ မမက အိပ်ရာပေါ်ကခြေမချသေး။ ထို့ကြောင့် အကြမ်းနည်းသုံးကာ စောင်ကိုလည်းဆွဲဖယ်ပြီး လူကိုလည်းလက်ကနေအားဖြင့်ဆွဲထူလိုက်ရသည်...ဒါတောင်သူမက
“ နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ပဲကွာ...မောင်ကလည်း..ခဏပဲ..အွန်း...အွန်း”
ဟူ၍ အပျင်းကြီးနေသေးသည်၊ ကျွန်တော်ကလက်မလျော့ပဲထူပေးလိုက်မှပင် သူမကလက်မောင်းကိုအပေါ်သို့ဆန့်တန်းကာ အကြောဆန့်လိုက်ပြီး တဝါးဝါးဖြင့် သန့်စင်ခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်၊ မျက်နှာသစ်ပြီးပြန်ထွက်လာတော့ကျွန်တော်က
“ မ..ရဲ့မျက်လုံးကြီးတွေကလည်းမို့အစ်နေတာပဲ...ညက ကိုရီးယားကားကြည့်ရင်းငိုထားလို့လား”
“ မဟုတ်ပါဖူး...ညကအပြီးထိကြည့်လိုက်တော့ ညနည်းနည်းနက်သွားလို့...ကဲ..အဝတ်အစားလပြီး သွားကြမယ်လေ”
“ ကျွန်တော်ကပြီးပြီ..မ.ကိုစောင့်နေတာ”
သူမအဝတ်အစားလဲပြီး နောက်နှစ်ယောက်သား အောက်ဆင်းကာ ထမင်းစားကြပြီး မြို့ထဲသို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလမ်းလျောက်သွားကြလေသည်၊ လမ်းတစ်လျောက်တွင် ကလောမြို့၏ ရှူ့ခင်းအလှများ...အိမ်ယာအလှများကို ကြည့်ပြီး လတ်ဆတ်သောလေကို တဝကြီးရှူကာ နှစ်ယောက်အတူ လမ်းလျောက်ကြလေသည်။
၉ နာရီ လောက်ရောက်တော့ ဟိုတယ်ကိုပြန်ရောက်ခဲ့ကြလေသည်၊ရေချိုးရန် ချွေးတိတ်အောင် ခဏနားကြလေသည်...ခဏကြာတော့ မဝသုန်က ထမိန်ရင်လျားကာ ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ရန်ပြင်လေသည်၊ ရေချိုးခန်းတံခါးနားအရောက်တွင်သူမက...ကုတင်ပေါ်လှဲနေသောကျွန်တော့်ဖက်သို့လှည့်ကာ ပြုံးစိစိဖြင့်...
“ မောင်....ရေအတူချိုးကြမလား” ဟုမေးလေသည်၊ ဒီကလည်းနှစ်ခါမမေးရ ဖိုးကျိုင်းတုတ်လေးဆိုတော့...
“ ဟဲဟဲ...ငါးစက္ကန့်ပဲစောင့်” ဟုပြောပြီး အကျီရော ဘောင်းဘီရောချွတ်ကာ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် သူမနောက်သို့လိုက်သွားလေသည်။
ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ သူမအနောက်ကနေသိုင်းဖက်ပြီး ရင်လျားထားသောထမိန်အားဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်၊ သူမက..
“ မောင်...လက်ကငြိမ်ငြိမ်နေဦး ရေအရင်ပြီးအောင်ချိုးရအောင်...ရေချိုးကန်ထဲ မ.ရေနွေးစပ်ထားတယ်...သွား ဆပ်ပြာနည်းနည်းထပ်ထည့်လိုက်ဦး အမြုတ်ကလိုနေသေးတယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ညာ”
“ အင်း မောင်..အရင်ရေထဲစိမ်နှင့်...မ..ကဒီနေ့ခေါင်းမလျော်တော့ ဆံပင်ကိုထုံးပြီး ရေမစိုအောင် အကာနဲ့စွပ်လိုက်ဦးမယ်”
“ မြန်မြန်လာခဲ့နော်...”
ကျွန်တော်ကသူမစပ်ထားသော ရေနွေးပူပူထဲတွင် ဆပ်ပြာရည်ထပ်ထည့်ကာ အမြုတ်များများထွက်ရန်ပြုလုပ်လိုက်ပြီး ရေကန်ထဲသို့ဝင်ကာ ရေစိမ်နေလိုက်လေသည်၊ ခဏကြာတော့ သူမက ရေကန်ထဲသို့ဝင်လာပြီး ကျွန်တော့်ဘက်ကိုကျောပေးကာ ခြေဆင်းထိုင်နေသော ကျွန်တော့်ပေါင်ကြားထဲသို့သူမဖင်ကြီးဖြင့်ထိုင်ချလိုက်လေသည်၊ ပြီးတော့သူမက အနောက်ကိုမှီပြီး ရင်ခွင်ထဲတိုးဝှေ့ကာ ခေါင်းကိုကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်တင်ထားလေသည်၊ သူမက..
“ ရေနွေးစိမ်ရတာကောင်းလိုက်တာနော်...အညောင်းပြေတယ်..ရေနွေးနဲ့ချိုးတာ”
“ အင်း...ဟုတ်တယ်မ..ကျွန်တော်ဂျီးတွန်းပေးရမလား”
“ ခဏနေမှတွန်းလေ...အခုမှရေထဲစစိမ်တာ...ရေနူးအောင်လုပ်လိုက်ဦး”
“ အင်းပါ...မရယ်...အင်း...ပြွတ်...ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်”
ကျွန်တော်ထိန်းမထားနိုင်တော့ ပုခုံးပေါ်မှီပြီး စကားပြောနေသော သူမရဲ့ဟန်ပန်လေးက အင်မတန်မှချစ်စရာကောင်းလွန်းနေလေသည်။ သူမအသက်ရှူသွင်းရှူထုတ်လိုက်တိုင်း နှာခေါင်းထဲကလေလေးက ကျွန်တော့်ရဲ့လည်ပင်းပေါ်ကိုကျီစယ်နေလေသည်၊ ထို့ကြောင့် သူမရဲ့မျက်နှာလေးပေါ်ကို အနမ်းများကြဲချလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းမိတော့ သူမကလည်း လျာဖျားလေးကိုထုတ်ကာသွင်းကာ ပြန်လည်တုန့်ပြန်နမ်းလေသည်။
ရေနူးသည်...မနူးသည်တော့မသိ။ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးပြင်နှစ်ခုလုံးကတော့ သူမရဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာပေါ်တွင် ဆော့ကစားနေသည်၊ သူမလည်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။ အထဲသို့နစ်ဝင်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးများက တဖြည်းဖြည်းကြွတက်လာသည်၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ မြွေကြီးကလည်း သူမခုထိုင်နေသော ဖင်နှစ်ခြမ်းအောက်တွင် နိုးထလာလေသည်။
ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်က မဝသုန်ရဲ့ချိုဗူးကြီးတွေဆီကနေ စောက်ဖုတ်မုန့်ပေါင်းလေးဆီသို့ တဖြည်းဖြည်း ဆင်းသွားလေသည်၊ ဂီတာကြိုးညှိသလို အသံထွက်မှန်အောင် ကြိုးကိုအလျော့အတင်းလုပ်ရသလို မဝသုန်ရဲ့ညီမလေးကိုလည်းလက်ချောင်းလေးဖြင့်... ညင်သာစွာအထုတ်အသွင်းပြုလုပ် ပေးလိုက်သည့်အခါ...မဝသုန်တစ်ယောက် တအင်းအင်းဖြင့် အသံထွက်လာလေသည်။
မဝသုန်ရဲ့ ရွှေလည်တိုင်ကိုလည်းအလွတ်မပေး။ တရှိုက်မက်မက် စုပ်နမ်းပေးလေသည်။ လည်တိုင်ပြီးတော့ သူမရဲ့ နို့အုံလေးအလှည့်ပေါ့။ သူမကတော့ အရသာကောင်းကောင်းသိနေပြီဖြစ်၍ နို့သီးခေါင်းလေးကိုစုတ်ယူပြီးလျာဖြင့် ကစားပေးလိုက်သောအခါများတွင် ရင်ဘတ်ကိုကော့ကော့ပေးလေသည်၊ အောက်ကလက်ကလည်း...အစိလေးကိုပွတ်...အပေါ်ကလည်း ချိုဗူးကိုမလွတ်တမ်းစုပ်ပေးလိုက်တော့ မဝသုန်တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာကာ သာယာနာပျော်ဖွယ် ညည်းသံလေးထုတ်ပြီး တစ်ချီပြီးသွားရှာလေသည်။
“ မောင်...ဟင်း....ဟင်း...အင်း...မောင့်.....အင်း...အွန်း.....အွန်း....အွန်း...အွန်းးးးးးးးးး”
သူမပြီးခါနီးတော့ ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုလိမ်ဖယ်...လိမ်ဖယ်ဖြင့် လှုပ်နေသဖြင့် ကန်ထဲကရေတော်တော်များများလျံကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ဖိတ်စင်သွားလေသည်၊ သူမပြီးသွားတော့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲတွင် ခဏအနားယူပြီး ငြိမ်သက်နေလေသည်၊ ပြီးတော့သူမက
“ လာ...ထတော့ ရေကိုပြီးအောင်အရင်ချိုးရအောင်”
ဟုပြောပြီး ကန်ထဲရှိတဲ့ရေကိုဖောက်ချလိုက်လေသည်။
ပြီးသောအခါမှရေပန်းဖြင့် မတ်တပ်ရပ်ကာ အပြီးသတ်ရေချိုးကြလေသည်။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုလည်းဆပ်ပြာဖြင့်ပွတ်တိုက်ဆေးကြောပေးလေသည်၊ သိတဲ့အတိုင်း စောနတုံးက အရှိန်ကြောင့် လီးကမိုးမျှော်ထောင်မတ်နေရာ။ မကျနိုင်ဘဲ ဟိုဘက်ရမ်းလိုက် ဒီဘက်ရမ်းလိုက်နှင့်ရှိနေလေသည်။ ဆပ်ပြာတိုက်ရေချိုးပြီးတော့ သူမက ကျွန်တော့ကို ရေချိုးတဘတ်ဖြင့်ရေသုတ်ပေးလေသည်၊ ပြီးမှသူမရဲ့ ခန္တာကိုယ်ကိုသုတ်လေသည်။ ပြီးတော့ မပြောမဆို ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့လီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးလေသည်၊ ဂွင်းထုပေးရင်း...ကျွန်တော့်ညီလေးကိုပြုံးစိစိဖြင့်ကြည့်နေလေသည်..ကျွန်တော်က...
“ ဘာတွေပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေတာလဲ” လို့မေးတော့ သူမက
“ အောင်ကောင်းထက် အဆောင်မှာတုံးက မောင်ရေချိုးရင်း ဂွင်းထုနေတာကို မ တွေ့သွားတဲ့ဟာကိုသတိရမိသွားလို့ပါ...ခစ်ခစ်”
“ အဲ့ဒီ့တုန်းက မ.အကုန်မြင်သွားသေးလား”
“ မြင်တာပေါ့...အဲ့တုန်းက မ.ကယျောက်ကျားလေးဟာဆိုလို့ ကလေးတွေဟာပဲ မြင်ဖူးတာ၊ မောင့်ဟာကို ရေချိုးခန်းထဲမှာတွေ့လိုက်ရတော့ လန့်ဖြန့်သွားတာ”
“ ကျွန်တော်လည်း အဲ့တုန်းကတော်တော်ရှက်သွားတာ...ဟီး”
“ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ချိုးရင်လည်း ဂလန့်သေချာမချဖူး...ပြီးတော့ မဟုတ်ကဟုတ်ကကလည်း လုပ်နေသေးတယ်...နှာဗူးလေး...ဖြန်း”
မဝသုန်က ဂွင်းထုပေးနေရင်း မပြောမဆို ကျွန်တော့်ဖင်ကို လက်ဝါးဖြင့်ရိုက်ထည့်လိုက်တော့ တွန့်တက်သွားလေသည်၊ ရိုက်ပြီးမှသူမက အပေါ်သို့မော့ကြည့်ကာ
“ နာသွားလား..”
“ အင်းနည်းနည်းပါ...ရပါတယ်”
“ အနာပြေအောင်လုပ်ပေးမယ်...ဖွ..အွင့်”
“ အား....ရှီး....မ..အား...”
သူမက အနာပြေအောင်လုပ်ပေးမယ် ပြောပြီး ဒစ်ဖျားကိုအနောက်သို့ ဆွဲလှန်လိုက်ကာ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကိုဟပြီး ပါးစပ်ထဲဆွဲစုပ်ပြီး ပလွေမှုတ်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်ချစ်ရတဲ့ ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ကို ဒီလိုပြုစုပေးလာတော့...ကြည်နူးခြင်း နှင့် အားနာခြင်းကိုရောပြွန်းခံစားလိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော်က သူမရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး လီးနှင့် ခွာလိုက်ကာ..
“ မ..အားနာစရာကြီး...ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့”လို့ပြောတော့ သူမက
“ မောင်လည်း မကို မရွံမရှာလုပ်ပေးခဲ့သေးတာပဲ၊ မလည်း မောင့်ကိုကောင်းအောင်လုပ်ပေးချင်တယ်..မနေ့ညက ဘယ်လိုလုပ်ရလဲတောင် အင်တာနက်ထဲကရှာကြည့်ထားရတာ... မ.လုပ်ပေးတာအဆင်ပြေတယ်မလား”
“ ကောင်းပါတယ်...ဒါပေမယ့်...ဖြန်း..အား”
“ ကောင်းရင်ငြိမ်ငြိမ်နေ...စကားမများနဲ့...အွန့်...ပြွတ်...ပြွတ်”
ကျွန်တော်က ငြင်းဆန်နေတော့ သူမက ကျွန်တော့်ပေါင်ကိုအသာရိုက်လိုက်ပြီး ဆက်လက်၍ မှုတ်ပေးလေသည်၊ ညက သူမသင်ခဲ့သည့် သင်ခန်းစာတွေအတိုင်း သဝေမသိမ်းလိုက်လုပ်ပေးနေရှာပုံပေါ်သည်၊ ကပ္ပါယ်အိတ်လေးကိုလည်း...ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်..ငုံလိုက်.... လီးဒစ်လေးကိုလည်း လျာလေးဖြင့်ရစ်ပတ်ရင ပါးစပ်ထဲသို့အာလေးဖြင့်ဖိကာ ဂွင်းတိုက်ပေးလေသည်၊ကျွန်တော့်ညီလေးကလည်း သူမရဲ့အပြုအစုကို အင်မတန်သဘောကျနေလေသည် သူမ ပလွေပေးတာ..နှစ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ကျွန်တော်က..သူမခေါင်းကိုဆွဲခွာလိုက်ကာ.
“ မ..တော်တော့..ကျွန်တော်လုပ်ချင်ပြီဗျာ..ထတော့”
“ ဟင့်အင်း..ပြီးအောင်လုပ်ပေးမယ်လေ”
“ နောက်တစ်ခါမှလုပ်တော့..ထ”
ဆိုပြီးထိုင်နေသော သူမကိုဆွဲထူလိုက်လေသည်။
ပြီးနောက်သူမကို အနောက်သို့လှည့်ကာ ဘေစင်ပေါ်တွင် လက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဖင်ကိုကော့ပြီးခါးကိုကုန်းစေလိုက်သည်....သူမကလည်း ကျွန်တော့်အလိုကိုလိုက်ပေးရှာသည်၊ ကျွန်တော်က ဒီတစ်ခါငါ့အလှည့်ပဲကွာဟုတွေးပြီး ထိုင်လိုက်ကာ သူမရဲ့ပေါင်ကားထားသောအောက်သို့ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။
မဝသုန်က ဘေစင်ပေါ်တွင်လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးထားသဖြင့် ထိုင်လိုက်သောအခါ ပြူးပြူးလေးထွက်နေသော အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကိုမြင်ရလေသည့်၊ ကျွန်တော်က အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲလိုက်ပြီး အဖုတ်ကိုလျက်ပေးလိုက်လေသည်။
“ မောင်....အာ့....မောင်....အင်း....အွန်း...ဟင်း...ဟင်း...မောင်ရေ...အား”
“ ပလပ်...ပလပ်...ပလက်...အား...ဟင်း...အွန်း...ဝွန်း...အင်း.....ပလက်..ပလက်..ပလက်...ပြွတ်....ပြွတ်.....အင်း...မောင်...ထည့်ပေးတော့ကွာ....အား...အထဲကယားနေပြီ...လုပ်ပေးတော့..ဟင့်...ဟင့်”
သူမရဲ့အဖုတ်ထဲ အရည်များပြန်စိုလာတော့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးနေသော မဝသုန်ရဲ့ အဖုတ်ဖူးဖူးလေးထဲသို့ အကြောများထောင်နေသောလီးကို သူမတောင်းဆိုနေသလို သွင်းပေးလိုက်လေသည်....
“ ဇွိ...ဇွိ..ဇွိ....ဗြစ်...ဗြစ်..အင်း..မောင်..ကောင်းတယ်...အဆုံးထိထည့်ပေး...အင်း....မောင်...ကြိုက်တယ်.......အင်း..အင်း”
“ ဆောင့်ပြီနော်...မ.ရေ...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်.....ဖတ်...ဖတ်...ဇွိ..ဇွိ..ဇွိ...ဗြစ်ဗြစ်ဗြစ်....အင်း....အင်း...အင်း...မောင်...ဆောင့်ပေး...အင်း..မြန်မြန်လေး...အား”
“ အား...ဟင့်...အား...အား...မောင်ရေ...အား...အား..ကောင်းတယ်ကွာ....မ.ရဲ့နို့လေးတွေကို ကိုင်ပေး...အား...အား..အင်း...ဟုတ်တယ်...အဲ့လိုလေးနယ်ပေး...အား”
“ မ..ရာ..နို့တွေက ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ...ရော့....ရော့...ဖတ်...ဖတ်...ကျွန်တော်လုပ်ပေးတာကိုကြိုက်လား...အင့်..အင့်”
“ အင်း..အင်း..ကြိုက်တယ်.....အင်း..အင်း”
ရေချိုးခန်းထဲက ဘေစင်ကိုလက်ထောက်ပြီး သူမကတင်ပါးကိုအနောက်ပြန်ပြီးဆောင့်ပေးလေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ရှိသမျှအားကုန်ထုတ်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလေသည်၊ ဘေစင်ရှေ့က မှန်ကရေငွေ့ရိုက်သဖြင့် ဝါးနေရာ လက်ဖြင့် ကြည်အောင်ပွတ်လိုက်တော့ ရမ္မက်ထန်နေတဲ့ မဝသုန်ရဲ့မျက်နှာလေးကို မြင်ရလေသည်။ သူမရဲ့ထန်နေတဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီးဆောင့်ပြီးလိုးပေးတာ ပိုပြီးအရသာထူးလေသည်။ သူမရဲ့ဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်ကိုလျိုကာ ဘယ်ညာယိမ်းနေသော ရင်သားနှစ်မွှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ကာ အရှိန်ကိုအဆုံးထိတင်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်လေသည်။
“ ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အား...အား..အား...မောင်...အား..ကြပ်တယ်ကွာ......မ.ပြီးတော့မယ်..အားအား...မြန်မြန်လေး...အား..မောင်”
“ ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်..ဇွိ...ဇွိ...ဇွိ...ဗြစ်...ဗြစ်...ဗြစ်...အင်း...အွန့်....အား...ကောင်းတယ်..အား..အား...အွန်းးးးး”
“ ဖတ်ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အား....အား...အား......အားးးးးးးးးးးးး” (fuck combo ×2 ×3 ×4 ×5 ×6 ×7 ×8 ×9 ×10 ×11 ×12 x13 x14 👉👉👌👌👌🔥🔥🔥💦💦💦💦💦🌬🌬🌬🌈🌈🌈🌈🌈☄☄☄☄🌚🌚🌚)
မဝသုန်ရော ကျွန်တော်ပါ ဒူးများခွေညွတ်ကျပြီး ပြီးသွားလေသည်၊ သူမရဲ့အဖုတ်လေးထဲသို့ သုတ်ရည်များကို တဆစ်ဆစ်ဖြင့်ပန်းထည့်ပြီး နဖူးကလေများပင် တစီစီဖြင့်ထွက်သွားလေသည်။
စိတ်ရှိတိုင်းနှစ်ယောက်သား ထင်တိုင်းကြပြီးလို့အားရတော့မှ ရေချိုးခန်းထဲကနေထွက်လာခဲ့ကြတယ်....ကျွန်တော်က အဝတ်အစားဝတ်ရန်ပြင်နေတဲ့ မဝသုန်ကို အနောက်ကနေဖက်ကာ လီးကိုညှောင့်ပြီး ထောက်လှမ်းရေးလုပ်လိုက်လေသည်....သူမက..
“ ဟာ...မောင့်ဟာက ပြန်ဖြစ်လာပြန်ပြီလား၊ ညမှလုပ်တော့နော်...သိလားလို့...မောင်..ဟာ”
“ အခုလည်းအားနေတာပဲကို...ဟဲဟဲ..ညကြတော့လည်းနောက်တစ်ချီပေါ့”
“ မဟုတ်ဖူး..မ.အပြင်သွားစရာရှိလို့...ခဏဖယ်ပေးဦး”
“ ပြောတော့ ဘာအစီအစဉ်မှမရှိဖူးဆို”
“ မောင်နဲ့ပဲမရှိတာလေ....မ..အဝေးသင်တက်တုံးက သူငယ်ချင်းကောင်မလေးတစ်ယောက်က ဒီမြို့မှာတာဝန်ကြနေတာ အဲ့တာသူနဲ့သွားတွေ့မလို့”
“ မောင်ကရော”
“ မောင်ကလိုက်လို့မဖြစ်ဖူးလေ...နှစ်ယောက်ထည်းခရီးထွက်တာ သိသွားမှာပေါ့”
“ အော်ပြီးတာပဲ...ကြိုလည်းမပြောဖူး...ဒီမှာက တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေပြီ”
ဟုပြောရင်း ထောင်မတ်နေသော အောက်ကအကောင်ကို လက်ညိုးနှင့်ထိုးပြလိုက်သည်...သူမက..ကျွန်တော့်အငယ်ကောင်ကိုဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို...
“ ညမှကောင်းကောင်းလေး ပြန်ချော့ပေးမယ်လေ...မောင်...သိတယ်မလား အားမွေးထားလိုက်ဦး...ခစ်ခစ်”
ဟုပြောလေသည်၊ ကျွန်တော်ကမကျေမချမ်းဖြင့်
“ ဒါဆိုလည်းပြီးတာပဲဗျာ...ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”
“ ညနေစောင်းမယ်ထင်တယ်...ဗိုက်ဆာရင်မှာစားထားနှင့်နော်...မ.ကတော့အပြင်ကပဲစားခဲ့ဖြစ်လောက်တယ်”
မကြာခင်ပင် သူမ အဝတ်အစားလဲပြီးထွက်သွားသဖြင့်အခန်းထဲ တစ်ကောင်တည်းကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်၊ ကျန်ရှိသောနေ့လည်ခင်းကို အိပ်လိုက် အင်တာနက်သုံးလိုက် ဟိုတယ်က tv ကိုကြည့်လိုက်နှင့် အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်သည်၊ မဝသုန်က တော်တော်နှင့်ပြန်မရောက်သေး...ည ၈နာရီမတ်တင်းလောက်မှ ပြန်ရောက်လာလေသည်၊ အခန်းထဲဝင်လာတော့ ယိုင်တိုင်တိုင် ခြေလှမ်းများနှင့်ဝင်ရောက်လာသဖြင့် ကျွန်တော်က..
“ မ.ရေ..နောက်ကြတယ်နော်..ခေါင်ရည်သောက်လာပြန်တာလား”
“ နည်းနည်းပါ..မောင်ကလည်း..မဆူပါနဲ့...ဒါနဲ့ လုပ်ငန်းစကြတော့မလား...ခစ်ခစ်..ဒို့ကတော့ ရယ်ဒီပဲနော်”
“ ရယ်ဒီဖြစ်လွန်းလို့ တစ်ဖက်ကမ်းရောက်ပြီး ဟိုဖက်ကမ်းကနေတောင်ပြန်ကူးလာပြီ လွမ်းလိုက်တာဗျာ...မွ...မွ...မွ”
“ အာ...မောင်ကလည်း ခဏ..ကိုယ်လက်သတ်လိုက်အုံးမယ်”
“ သတ်မနေနဲ့တော့ ချွေးပြန်ထွက်မယ့်အတူတူ”
“ အ..မောင်ကလည်း...အား....အင်း...ပြွတ်...ပြွတ်စ်...ယားတယ်မောင်...အား”
“ ..........................................”
“ .........................................”
“ .............................."
ထိုနေ့ညက ကျွန်တော်နှင့်မဝသုန်တို့နှစ်ယောက် တစ်ချီဆွဲလိုက် နားလိုက်...တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်နှူးနှပ်ပေးလိုက်....ပြီးလျင်ပြန်ပြီး တစ်ကြောင်းကစ်လိုက်နှင့် ဆွဲလိုက်တာ ညသန်းခေါင်အရောက်မှပင် နှစ်ယောက်လုံးမောပြီး အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။
မနက်ခင်းကျွန်တော်နိုးလာတော့ ၈နာရီ ရှိနေလေပြီ။ သူမနှင့်အတူအိပ်ခဲ့သောအိပ်ရာပေါ်တွင် ကျွန်တော်တစ်ယောက်သာ အိပ်ယာပေါ်ကျန်ခဲ့လေသည်၊ သူမကတော့ထနှင့်ပြီထင်သည်။ အိပ်ရာပေါ်ကထလိုက်ပြီး....ရေချိုးခန်းထဲမှာလား လို့ကြည့်လိုက်တော့လည်း မရှိချေ၊ အော်...အစောနိုးပြီးဗိုက်ဆာလို့ ထမင်းသွားစားနှင့်ပြီနေမှာဟုတွေးမိလိုက်ပြီး ကိုယ့်ဘာ့သာ ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ပြီး မျက်နှာသစ်သွားတိုက်လိုက်သည်။
ရေချိုးခန်းထဲကပြန်ထွက်လာသောအခါတွင် အခန်းကိုပတ်ကြည့်လိုက်သောအခါ သူမအဝတ်အစားတွေရော အိတ်ကိုပါမတွေ့မိ၍ ခေါင်းနားပန်ကြီးသွားလေသည်၊ ထို့ကြောင့်အားသွင်းထားသော ဖုန်းကိုကြိုးဖြုတ်ကာ သူမရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုဆက်လိုက်လေသည်။
“ တူ....တူ...လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသောဖုန်းမှာ ဆက်သွယ်ရေး ဧရိယာပြင်ပသို့ရောက်ရှိနေပါသဖြင့် ခေါ်ဆို၍မရနိုင်ပါရှင်”
မဝသုန် ကျွန်တော့်ကို blacklist ထဲထည့်လိုက်သည်ကိုမယုံနိုင်သေး...နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ခေါ်လိုက်လေသည်.....
“ တူ....တူ...လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသောဖုန်းမှာ ဆက်သွယ်ရေးဧရိယာပြင်ပသို့ ရောက်ရှိနေပါသဖြင့် ခေါ်ဆို၍မရနိုင်ပါရှင်”
ဒီလောက်ဆိုသေချာသွားလေပြီ။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း အကျိုးအကြောင်းမှမပြောပဲနဲ့ ထွက်သွားလေပြီ။ အတွေးတွေက လွင့်ပျံကာ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိတော့ချေ၊ လူရောစိတ်ပါ ထူပူနေလေပြီ။ အလှပြင်တဲ့မှန်တင်ခုံပေါ်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ရှူးဗူးနှင့်ဖိထားသည့် စာရွက်တစ်ရွက်အားတွေ့လိုက်လေသည်၊ ထိုစာရွက်အားဖွင့်ဖတ်ကြည့်လိုက်သောအခါ
“ မောင်ရေ..
မ..အစကတည်းက ဒီလိုနေ့ကိုရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ ကြို တင်တွေးထားမိပေမယ့် ဒီလောက်မြန်မြန်ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်လို့တော့ မထင်ခဲ့မိဖူး၊ မောင့်ကိုအစကတည်းက ဒီအကြောင်းတွေပြောပြမလို့ပါပဲ....မောင်က စာမေးပွဲဖြေနေတာကြောင့် စိတ်မညစ်စေချင်လို့ မပြောဖြစ်ခဲ့တာပါ။
အမှန်တကယ်ကတော့ မ.တို့အိမ်က လူကြီးချင်းသဘောတူထားတဲ့ အကိုကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ်...မ.နဲ့လည်း အငယ်ကတည်းက သူငယ်ချင်း....သူ့အဖေနဲ့ အမရဲ့ အဖေနဲ့က တပ်ရင်းချင်းအတူတူဆိုတော့ အမတို့နှစ်ယောက်ကို ကြီးလာရင်နေရာချစီစဉ်ပေးဖို့ အငယ်ကတည်းကပြောထားကြတာ....ဒါကိုမလည်းသိပါတယ်....မ.ကိုကရူးမိုက်ပြီး မောင့်အပေါ် သံယောဇဉ်တွယ်ခဲ့မိတာပါ။
အရင်လကတည်းက မ.နဲ့သဘောတူထားတဲ့ အကိုကြီးက အရာခံဗိုလ်ဖြစ်လာတော့ အမတို့ကို စီစဉ်ပေးဖို့ကိစ္စပြောပြီး သူတို့ဖက်က မ.ကိုလာတောင်းကြတယ်၊ အမက အမေတို့အဖေတို့ကို သမီးမှာချစ်သူရှိတယ်ဆိုပြီး ငြင်းတာကိုလက်မခံ ဖူး...ဇွတ်အတင်းပဲ သူနဲ့ပဲပေးစားကြတယ်...ငါတို့ကိုမျက်နှာပျက်အောင်လုပ်တာလား ဘာလားနဲ့လည်း အဆူခံရတယ်၊ အဲ့တာကြောင့် မ.က စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အခုလိုမောင်နဲ့ခရီးထွက်ဖြစ်ခဲ့တာ။
အစကတော့ သူတို့ပေးစားတာကို ငြင်းဆန်ရင်း မောင် အလုပ်အကိုင်နဲ့ဖြစ်တဲ့အထိစောင့်မလို့ပါပဲ..မောင်ရယ်...ဒါပေမယ့် မနေ့ညက အဖေ့ဆီကဖုန်းဝင်လာတော့ အမေက အမကြောင့် စိတ်ထိခိုက်လို့ နှလုံးရောဂါကြောင့် စစ်ဆေးရုံတက်နေရတယ်တဲ့၊ ဒါကိုကြားပြီးတော့ မလည်း ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုချလိုက်တယ်....မနက်ဖြန်ကြရင် မောင်နဲ့ နောက်ဆုံးအနေနဲ့အတူတူပျော်ပြီး နေကြမယ်လို့ပေါ့နော်.....မောင့်ကိုလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ဒီအကြောင်းတွေ...ပြောမထွက်ခဲ့ဖူး...မ.ကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်..
မောင့်ကို မောင်လေးအရင်းတစ်ယောက်လိုရော...တပည့်တစ်ယောက်လိုရော....ချစ်သူယျောက်ကျားလေးတစ်ယောက်လိုပါ သိပ်ချစ်ခဲ့ပါတယ်မောင်ရယ်.....ဒါပေမယ့် လက်တွေ့ဘဝက ကိုယ်ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်းမှ မဖြစ်နိုင်တာ.....ဒါကြောင့် ဒီဘဝတော့ဒီမျှနဲ့ပဲ လမ်းခွဲကြတာပေါ့၊ မောင်က အမထက် အများကြီးငယ်ပါသေးတယ်.... မ.အပြင်နောက်ထပ် မောင့်ကိုချစ်ပေးနိုင်မယ့် ကောင်မလေးတွေလည်း ရှိအုံးမှာပါ.... မ..စိတ်ရင်းနဲ့ မောင့်ကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်...မောင့်အတွက် ညနေကားလက်မှတ်ကိုခေါင်းအုံးအောက်မှာထားခဲ့ပေးတယ်။
မောင့်ကိုသိပ်ချစ်တဲ့........
မဝသုန်ဖူး.. ”
မဝသုန်ချန်ခဲ့သော စာကိုဖွင့်ဖတ်ပြီး ထိုနေရာမှာပင် မလှုပ်မယှက်ပဲ နာရီဝက်အကြာလောက် ငေးငိုက်နေမိသည်၊ အရာအားလုံးဟာ မနေ့ကနဲ့တစ်ခုမှမတူတော့....အားလုံးပြီးဆုံးသွားခဲ့လေပြီ။ ကျွန်တော်ဟာ အိမ်မက်ကောင်းလေးမက်နေစဉ် လန့်နိုးလာတဲ့သူတစ်ယောက်လို ငေးငိုင်နေမိလေသည်၊ ဖြစ်နိုင်လျင် လက်ထဲကစာရွက်ဖတ်ရသည်ကိုပင် အိမ်မက်ဆိုးတစ်ခုသာဖြစ်စေချင်သည်....မဖြစ်နိုင်မှန်းသိသော်လည်း သူမရဲ့ဖုန်းကို နောက်တစ်ခါဆက်လိုက်လေသည်...
“ တူ....တူ...လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသောဖုန်းမှာ ဆက်သွယ်ရေးဧရိယာပြင်ပသို့ရောက်ရှိနေပါသဖြင့် ခေါ်ဆို၍မရနိုင်ပါရှင်”
သူမကတော့ အကြောင်းပြချက်တွေပေးပြီး စာလေးတစ်စောင်နှင့်ထားရစ်ခဲ့လေသည်။ ကျန်ရစ်ခဲ့သူကို...မေးခွန်းထုတ်ခွင့်တစ်ခုမှမပေး...လုပ်ရက်လေသည်၊ ဒီလိုတော့အဖြစ်မခံနိုင်။ မဝသုန်သည် ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဒီကမ္ဘာပေါ်တွင် အချစ်ရဆုံးသော သူစိမ်းတစ်ယောက်...သို့မဟုတ်...အချစ်ဦးဖြစ်လေသည်၊ မိတ္ထီလာသွားပြီး သူမနှင့်ဆုံကာ အကြောင်းပြချက်သွားတောင်းမည်...ဖြစ်နိုင်လျင် ကျွန်တော်နှင့်အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်မည်၊ ကျွန်တော်ကျောင်းမပြီးသေးသော်လည်း တစ်နှစ်သာကျန်တော့၍ မဂ်လာဆောင်ပြီးမှဆက်တက်၍ လည်းရသည်....ဟုတ်တယ်...သူ့ဆီသွားတွေ့ပြီးစကားပြောကြည့်ရအုံးမယ်....ဒီလိုတော့အဆုံးမသတ်နိုင်။
မိမိကိုယ်ကိုယ်စိတ်သက်သာရာ ရကြောင်းကိုတွေးပြီး အားတင်းကာ အဝတ်အစားများကိုသိမ်းဆည်းပြီး ဟိုတယ်မှ check out လုပ်ပြီး ကားဂိတ်ကိုထွက်ခဲ့လေသည်၊ အချိန်တွေကဘယ်လိုကုန်ဆုံးသွားသည်မသိ....ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော်ပင် မသိလိုက်ခင်မှာပင် Express ကားပေါ်ထိုင်နေလေပြီ၊ စိတ်နဲ့လူနဲ့သိပ်မကပ်ချင်တော့....ကျွန်တော်ဝတ်ထားသော အပေါ်ထပ်အနွေးထည်တွင် သူမရဲ့ကိုယ်သင်းနံအငွေ့အသက်လေးက အခုထိကျန်ရှိနေသေးသည်၊ သူမနဲ့ နှစ်နှစ်တာပျော်ခဲ့ဖူးတဲ့ အမှတ်တရတွေကို ပြန်တွေးရင်း မျက်ရည်မကျအောင် မျက်တောင်မခတ်ပဲထိန်းထားရလေသည်။
ကားပေါ်တွင်တစ်ညလုံး အိပ်ပျော်တစ်ဝက်နိုးတစ်ဝက်ဖြင့် ဖြတ်သန်းလာပြီးနောက် မိတ္ထီလာအရောက်တွင် အထုတ်များဆွဲကာ ဆိုင်ကယ်ထားခဲ့သော အဒေါ့်အိမ်သို့ဝင်ပြီး ဆိုင်ကယ်မောင်းကာ မဝသုန်နေထိုင်သော ဝန်ထမ်းအိမ်ယာဖက်ထွက်ခဲ့လေသည်၊ အပေါက်ဝအရောက်တွင် အရင်တစ်ခါက မဝသုန်ကိုခေါ်ပေးခဲ့ဖူးသော ကလေးက ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့..
“ အကိုကြီး...မဝသုန်ရှိဖူးဗျ...စောနကပဲ သူ့အိမ်က ကားနဲ့လာခေါ်သွားပြီ”
“ ဟုတ်လားညီလေး....သူ့အိမ်ပြန်သွားတာလား”
“ မဟုတ်ဖူးထင်တယ်...သားအမေတို့ ပြောတာတော့ မဝသုန်ကိုယျောက်ကျားပေးစားမလို့တဲ့.....သူ့နဲ့ယူမယ့် အကိုကြီးက နေပြည်တော်မှာတာဝန်ကျလို့ အဲ့ဒီ့မှာပဲ မဂ်လာဆောင်မှာတဲ့ဗျ”
“ ဟုတ်လား....ကျေးဇူးပဲကွာ”
“ ဒါနဲ့ အကိုက မဝသုန်နဲ့ အမျိုးတော်တာလား....မဝသုန်ကို ခဏခဏလာကြိုတာတွေ့လို့လေ..ဒါမှမဟုတ်...အကိုက မဝသုန်ရဲ့ ရည်းစားလား”
“ ..................”
ကျွန်တော့်ရင်ထဲဆို့နင့်သွားသည်။ မေးခွန်းထုတ်လာသော ကောင်လေးကို ဘာအဖြေပြန်ပေးရမှန်းမသိတော့...။ ကျွန်တော်ကသူမရဲ့ချစ်သူလား....သူစိမ်းသက်သက်လားပင်...ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပင် မဝေခွဲတက်တော့၊ စပ်စုနေသောကောင်လေးကို ပြုံးရုံသာပြုံးပြခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို လီဗာအဆုံးထိ တင်စီးကာ အိမ်ကိုပဲ ပြန်ခဲ့လေတော့သည်။
အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ အမေက ခရီးသွားတာပျော်ခဲ့ရဲ့လားလို့မေးတော့...ကျွန်တော်က ပျော်ခဲ့ပါတယ်အမေလို့သာပြောပြီး ခရီးပန်းခဲ့သည်ဟုအကြောင်းပြကာ အိပ်ယာထဲသို့ဝင်ခဲ့လေသည်၊ အခုတော့အားလုံးတကယ်ပြီးဆုံးသွားလေပြီ...ကျွန်တော်လုပ်နိုင်တာဘာမှမရှိတော့....အရှုံးသမားမဖြစ်ချင်ခဲ့သော်လည်း...နောက်ဆုံးတော့လက်ခံခဲ့ရလေပြီ၊ ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းအိမ်က မျက်ရည်များကိုမထိန်းထားနိုင်တော့....မျက်တောင်မခတ်ပဲစိတ်တင်းထားသော်လည်း မျက်ရည်များကအလိုအလျောက်စီးကျလာလေသည်၊ စိတ်ထဲတွင်သူမကို မတွေးမိအောင်ကြိုးစားကြည့်သော်လည်း အမှတ်တရများက တစ်ခုချင်း ခေါင်းထဲပြန်ပေါ်လာလေသည်....ကျွန်တော်မတက်နိုင်တော့...စိတ်ကိုလွှတ်ချပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် ငိုမိခဲ့လေသည်....ဘယ်အချိန်တွင် မောပြီး အိပ်ပျော်သွားသည်ကို မသိခဲ့လေတော့....။
...........................
အခုဆို အိမ်ပြန်ရောက်ခဲ့သည်ပင် တစ်လခန့်ကြာမြင့်ခဲ့လေပြီ။ အချိန်က လူကိုကုစားပေးသည်ဟုဆိုသော်လည်း အခုထက်ထိ သူမနှင့်အတူရှိခဲ့သော အတိတ်တွေထဲမှာပင်ချောင်ပိတ်မိနေစဲ။ အိမ်ကိုတော့ ဘာမှမပြောဖြစ်...လုပ်စရာရှိသောအလုပ်များကိုသာ ကူလုပ်ပေးနေလေသည်၊ သူမကတော့ကျွန်တော့်ဖုန်းကို အခုထိ ဘလော့ထားသည်...ဖုန်းနံပါတ်အသစ်နှင့် တစ်ခါဆက်ကြည့်တုံးကလည်း ကျွန်တော့်အသံကြားတော့ ချက်ချင်းဖုန်းချသွားလေသည်။
တစ်နေ့ကြတော့ Facebook တွင် ဆယ်တန်းတုံးက ဂိုက်ဆရာမ ဟေမန်၏ acc ကိုတွေ့သဖြင့် သူမကို friend request လုပ်ပြီး fri ဖြစ်သောအခါတွင် သူမရဲ့ messenger ကိုသွားပြီး မဝသုန်ရဲ့ သတင်းကိုမေးလေသည်၊ မဟေမာန်က သူသိသမျှပြောအကြောင်းပြောပြလေသည်...မဝသုန်က ဒီနှစ်ထဲဝါတွင်းမရောက်ခင် မဂ်လာဆောင်မည်ဖြစ်ကြောင်း...သူတို့နှစ်ယောက်စေ့စပ်လမ်းကြောင်းပြီးပြီဖြစ်ကြောင်းနှင့် သူမကိုမေ့လိုက်ရန်နားချလေသည်၊ ကျွန်တော်က နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်အနေနဲ့ စကားပြောချင်တယ်လို့ မဝသုန်ကိုပြောပေးဖို့တောင်းဆိုလိုက်လေသည်။
နောက်တစ်နေ့ရောက်တော့ ဆရာမဟေမန်က message ပြန်ပို့လေသည်၊ မဝသုန်က ကျွန်တော့်ကိုတွေ့ဖို့ လက်ခံလိုက်ကြောင်းနှင့် တစ်ဘက်ခါတွင် မိတ္ထီလာကန်ရှိရေလယ်ဘုရားတွင် မနက်ခြောက်နာရီခန့်တွက်လာတွေ့ရန် ပြောလေသည်၊ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့်အိမ်ကို ဟိန်းထက်ဆီသို့အလည်သွားမည်ဟူသောအကြောင်းပြချက်ဖြင့်ပြောပြီး ထွက်ခဲ့လေသည်။
ချိန်းထားတဲ့ရက်ရောက်တော့ ဟိန်းထက်အိမ်ကနေအစောထွက်ကာ သူမနှင့်တွေ့ရန် ရေလယ်ဘုရားဆီသို့ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ ဘုရားသို့ရောက်သောအခါသူမ ရောက်မလာသေး...ထို့ကြောင့် ရေလည်ဘုရားဆီသို့သွားသော လျောက်လမ်းတံတားပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူမကိုစောင့်နေလေသည်။
လွန်ခဲ့သောနှစ်နှစ်ကျော်ခန့်က သူမရဲ့မွေးနေ့တွင် ပထမဆုံးသူမနှင့်နှစ်ယောက်ထည်း စတွေ့တဲ့နေ့တုံးကလိုပဲ မိတ္ထီလာကန်ကြီးကတော့ လှိုက်းကြက်ခွပ်လေးအနည်းငယ်....လေကလေးတဖြူးဖြူးဖြင့်သာယာနေဆဲ.....ကျွန်တော်နှင့်မဝသုန်နှစ်ယောက်သာ အရင်ကနှင့်မတူပဲပြောင်းလဲသွားကြလေသည်၊ ခဏကြာတော့ တံတားထိပ်ကနေ ကျွန်တော့်ဆီလမ်းလျောက်လာသော မြန်မာဝတ်စုံလေးနှင့် သူမကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော့်နားရောက်လာတော့ သူမက ကျွန်တော့်နှင့် မျက်နှာလွဲပြီးတော့ စကားပြောလေသည်။
“ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်အနေနဲ့တွေ့ချင်တယ်ဆိုလို့လာ..ခဲ့တာ..ဘာပြောမလို့လဲ..ပြောလေ”
“ မ..ကျွန်တော်နဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား...ကျွန်တော်တို့ ခိုးပြေးရအောင်လေ”
သူမကမဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး....
“ မင်းခိုးပြေးမယ်ဆိုလည်း တို့ကမလိုက်နိုင်တော့ဖူး...မင်းသိတဲ့ အတိုင်းတို့မှာ စေ့စပ်ထားတဲ့သူရှိတယ်”
“ ဟာ...လာဗျာ...အဲ့တာတွေကျွန်တော်မသိချင်ဖူး....သွားရအောင်..လာ”
ကျွန်တော်ကသူမလက်ကိုအတင်းဆွဲပြီးခေါ်တော့ သူမကရုန်းကန်ပြီးကျွန်တော့်ကို ရိုက်နှက်ထုလေသည်...သူမက
“ ရဲမာန်...မင်း..လွှတ်နော်..ငါအော်လိုက်မှာနော်”
“ မရဖူးဗျာ...မ.ကသူ့ကိုတကယ်ယူတော့မှာလား..တကယ်ချစ်လို့လား”
“ ချစ်တာမချစ်တာထက်...အခုသူ့ကိုပဲ ယူရတော့မှာ သူနဲ့စေ့စပ်ပြီးပြီ”
“ အဲ့တာဆို...ကျွန်တော်ကရော...ကျွန်တော်ကရော ခင်ဗျားကြီးအတွက်ဘာကောင်လဲဗျ”
ကျွန်တော်ဒေါသကိုမထိန်းထားနိုင်တော့ ရင်ထဲမျိုသိပ်ထားရတာတွေကို သူမရဲ့လက်မောင်းနှစ်ခုကိုလှုပ်ကိုင်ကာအော်မေးလိုက်သည်၊ သူမကဘာမှပြန်မပြော သူမရဲ့ပါးပြင်ပေါ်ကတော့ မျက်ရည်များလှိမ့်ဆင်းလာလေသည်...သူမငိုကြွေးလေပြီ...
မဝသုန်မျက်ရည်ကျတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက ဒေါသများကနေဝမ်းနည်းမှုအဖြစ် ပုံစံပြောင်းသွားလေသည်၊ သူမကိုရင်ထဲသို့ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထားလိုက်လေသည်...သူမကဖက်ထားတာကနေအတင်းရုန်းထွက်ကာ...
“ ရဲမာန်...အမတို့က မဖြစ်သင့်တော့ဖူးလေ...သိလား...မ.လည်းဒီလို ဖြစ်ချင်ခဲ့တာမဟုတ်ဖူးလေ၊ ငါမင်းကိုချစ်ပါတယ်..ဒါပေမယ့် ဘဝတစ်ခုလုံးနဲ့ မိဘတွေနဲ့တော့ အလဲအလှယ်လုပ်တဲ့အထိတော့ မဟုတ်ဖူး”
“ ဟက်...အဲ့တာဆို..ကျွန်တော့်ကိုအပျော်တွဲခဲ့တာလား”
“ ဒီမှာ...အမမျက်နှာကိုကြည့်မောင်လေး...ဒီမှာ..အပျော်တွဲခဲ့တာ မဟုတ်ဖူးဆိုတာမင်းလည်းသိပါတယ်....မင်းကိုအကုန်အလိုလိုက်ခဲ့တာပဲ...မင်းကိုချစ်လို့ပဲ အိပ်ရာပေါ်ကကိစ္စတောင် ငါ့ဘက်ကအလျော့ပေးပြီး လိုက်လျောခဲ့တာပဲကွာ”
“ အဲ့တာဆို ဒီအတိုင်းလက်လွှတ်ရတော့မှာလား..ပြောလေ”
“ ဟုတ်တယ်...ဒီအတိုင်းပဲငါ့ကိုမေ့လိုက်တော့...မင်းအသက်ငယ်ပါသေးတယ်..ငါ့ထက်မင်းအပေါ်ကောင်းပေးနိုင်မယ့်တစ်ယောက်ရှိဦးမှာပါ”
“ မသိတော့ဖူးဗျာ...လွှတ်...ကျွန်တော့်လက်ကိုလွှတ်”
“ ငါတောင်းပန်ပါတယ်..ရဲမာန်ရယ်...အခုလိုနောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်တွေ့တဲ့အခါလေးကို ဒီလိုစကားများပြီးတော့..အဆုံးသတ်ချင်တာလား”
“ .........”
ကျွန်တော်ဘာမှမပြောထွက်တော့...ရင်ထဲမှာ ခံပြင်းခြင်း...သိမ်ငယ်ခြင်း...ဝမ်းနည်းချင်းတို့ကို တစ်လှည့်စီခံစားနေရသည်၊ သူမကလည်း ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် တရှုံ့ရှုံ့ငိုကြွေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်က..
“ အဲ့တာဆိုနောက်လထဲပေါ့.....မဂ်လာဆောင်ပွဲက”
လို့ မေးတော့ သူမက ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်၊ ကျွန်တော်ကပင်ဆက်၍..
“ ကျွန်တော်နောက်ဆုံးအကြိမ်မေးမယ်... မ.တကယ်ပဲကျွန်တော့်ကိုထားခဲ့တော့မှာလား”
“ .......”
“ အဲ့တာဆိုလည်းပြီးတာပဲဗျာ....ပျော်ရွင်ပါစေပေါ့...ဟက်ဟက်..ပြန်တော့လေ...အိမ်ကစိတ်ပူပြီးလာခေါ်နေဦးမယ်”
“ အမတကယ်...တောင်းပန်ပါတယ်..ရဲမာန်ရာ”
“ ရပါပြီ...မလည်း မငိုပါနဲ့တော့....မ.ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်းဖြစ်စေရမယ်ဗျာ..ဟုတ်ပြီလား”
“ .................”
“ ………………..”
နှစ်ယောက်လုံး ငါးမိနစ်လောက်ငြိမ်သက်သွားပြီး ဘယ်သူမှစကားမပြောပဲ ငြိမ်သက်နေကြသည်၊ သူမကပင်စ၍ ငြိမ်သက်မှုကိုဖြိုခွင်းလိုက်လေသည်....
“ ရော...မင်းရဲ့လက်စွပ်..ငါနဲ့မထိုက်တန်ပါဖူး”
ဟုပြောပြီး လက်ဆောင်ပေးခဲ့သောလက်စွပ်လေးကို ကျွန်တော့လက်ထဲသို့ထိုးထည့်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က ပြောစရာစကားများပင်မရှိတော့...သူမကိုပဲငေးကြည့်နေမိသည်၊ မဝသုန်က..
“ ပြန်တော့မယ်နော်.....ရဲမာန်...ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်...ငါသွားပြီ”
“ အင်း....အမရောပဲ”
နောက်ဆုံးတော့ မဝသုန်က ကျွန်တော့်အားကျောခိုင်းပြီး ပြန်လှည့်ထွက်သွားလေသည်။ သူမရဲ့နောက်ကျောကိုငေးကြည့်ရင်းကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်၊ ဒီနေရာမှာဆက်မနေချင်တော့သဖြင့် လမ်းလျောက်ထွက်ခဲ့လေသည်။ ကျွန်တော်လှမ်းနေသောခြေလှမ်းတစ်လှမ်းစီချင်းက ကျွန်တော့်ရဲ့နှလုံးသားပေါ်တက်နင်းချေနေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။
သူမအားနောက်ထပ်ပြန်တွေ့ရတော့မည်မဟုတ်ဖူးဆိုသည့် အတွေးကြောင့် ရင်ဘတ်ထဲ ဗလောင်ဆူနေသည်....မျက်ရည်ကိုထိန်းကာ လည်ချောင်းမှတံတွေးကို အကြိမ်ကြိမ်မျိုချမိလေသည်။
သူမရဲ့အပြုံးလေးတွေကို ကျွန်တော်မပိုင်ဆိုင်ရပဲနဲ့ တစ်ပါးသူလက်ထဲရောက်သွားပြီ ဟု တွေးမိသောအခါ နာကျည်းရသည်၊ ချစ်လျက်နှင့် ခွဲခွာရခြင်းက...ကမ္ဘာပေါ်မှာ အဆိုးဆုံးခံစားရခြင်းတစ်မျိုးဖြစ်ကြောင်း နားလည်သိရှိသွားလေသည်၊ ရှေ့လျောက် ကျွန်တော့်ကမ္ဘာထဲတွင် သူမ ရှိနိုင်တော့မည်မဟုတ်တော့။
မိတ္ထီလာကန်ဘောင်တွင် တစ်ယောက်ထည်းငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ဘာအကြောင်းအရင်းမှမပါပဲနဲ့ ကန်ရေပြင်ကိုငေးကြည့်နေမိသည်၊ ယျောက်ကျားတန်မဲ့ မျက်ရည်များကလည်း ထွက်ကျလာလေသည်။ မိတ္ထီလာကန်တွင် သူမနှင့်အမှတ်တရများစွာရှိခဲ့ဖူးလေသည်၊ ဒီနေရာတွင်ပဲ သူမဆီက ချစ်ပါသည်ဆိုသောအဖြေကိုရရှိခဲ့သည်..။ ဒီနေရာတွင်ပဲ သူမနှင့် ရက်ပေါင်းများစွာပျော်ရွှင်ခဲ့ဖူးသည်....အခု ဒီနေရာတွင်ပဲ.။ သူမက ဘဝအတွက်ဟုအကြောင်းပြပြီး ကျွန်တော့်ကိုထားခဲ့ပြန်လေသည်၊ သေချာတာတစ်ခုကတော့ ဒီမိတ္ထီလာကန်ကို ကျွန်တော်နောက်တစ်ခေါက်ပြန်လာဖြစ်မည်မထင်တော့..။
ငြိမ်သက်နေသောရေပြင်ထဲကို ........ငွေရောက်လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်း....အရှိန်နှင့်ကျလာလေသည်...
“ ပလုံ....”
ငွေရောင်လက်စွပ်ကျသွားသော နေရာတွင် လှိုင်းကြက်ခွပ်..အဝိုင်းလေးအနည်းငယ် လှုတ်ခပ်သွားလေသည်.....။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကန်ရေပြင်ဟာ နဂိုအတိုင်း ပြန်လည်တည်ငြိမ်သွားလေတော့သည်။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
