ကျွန်တော့်ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၁ )

ကျွန်တော့်ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - ၂၄မျက်နှာ

(Romance, Soft core)

၂၀၁၁ ခုနှစ် နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက် အစပိုင်းတွင် ဖြစ်သည်၊ ကျွန်တော်သည် တစ်ဝမ်းကွဲအကို သင်ပေးထားသော အခြေခံနုတ်များဖြစ်သည့် C D Am F ကို အိမ်ရှေ့ကအဖီတွင် ဒေါင်ဒေါင်ဒင်ဒင်ဖြင့်ဂစ်တာတီးလေ့ကျင့်နေလေသည်။ ထိုအသံကို ဖြိုခွင်းလိုက်သူမှာ မာတာမိခင် ဒေါ်ခင်လေးဖြစ်လေသည်။

“ ရဲမာန်....သားရေ......ဆယ်တန်းအဆောင်သွားဖို့ပြင်ပြီးပြီလား  ”

“ ဗျာဟုတ်....သိမ်းပြီပြီ အမေ  ”

“ အေးအေး၊ ပစ္စည်းတွေသေချာစစ်နော်....အရင်နှစ်တုံးကလို အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေ ကျန်ခဲ့အုံးမယ်  ”

“ အကုန်ထည့်ပြီးပြီ အမေ  ”

ကျွန်တော် အဖို့တော်တော် စိတ်ညစ်သွားလေသည်၊ ကိုးတန်းဖြေပြီးလို့ နားရသည်မှာ တစ်ပတ်ပင်မပြည့်သေး..။ ယခု ဆယ်တန်းအတွက် နွေရာသီပတ်ရက်ကတည်းက သွားရတော့မည်ဖြစ်သည်။ ဘယ်တတ်နိုင်မည်လဲ... ကျောင်းစပိတ်ကတည်းကသူကြည့်နေသော ထောင်ဖောက်ကားစီးရီး (Prinson Break) ကို season 4 ကို ဒီနေ့ည မပြီးမချင်းကြည့်မည်ဟု တေးထားလိုက်လေသည်။

နောက်တစ်နေ့ နံနက်ရောက်သော အခါတွင် မိမိတို့အိမ်ရှိ လိုက်ထရပ်ကားပေါ်သို့ သေတ္တာများ လိုအပ်သောပစ္စည်းပစ္စယများအားတင်၍ ဘော်ဒါအဆောင်သို့သွားကြလေသည်၊ ဘော်ဒါနာမည်မှာ "အောင်ကောင်းထက်" ဖြစ်လေသည်။ အဆောင်သို့ရောက်သောအခါတွင် အဖေနှင့်ရဲမာန်တို့နှစ်ယောက် ပစ္စည်းများအားကားပေါ်မှ နေရမည့်အခန်းအတွင်းသို့ရွေ့ပြီး ဘော်ဒါပိုင်ရှင်ကျောင်းဆရာ ဦးကျော်ဌေး နှင့် ရဲမာန်မိဘများစကားပြောကာ သူတို့သားအားအပ်ခဲ့လေသည်။ ဆရာနှင့်ပြောအပြီးတွင်ရဲမာန်အဖေကသူ့သားအားအမှာစကားပြောကြားခဲ့လေသည်။

“ ဒီမှာငါ့သား....ဆယ်တန်းကို အမှတ်များများနဲ့အောင်နိုင်အောင်ကြိုးစား ၊ ဆယ်တန်းအောင်လို့ တက္ကသိုလ်ကောင်းကောင်းရောက်ရင် အဖေဆိုင်ကယ်ဝယ်ပေးမယ်၊ ကျန်းမာရေးလည်းဂရုစိုက်  ”

ဟူ၍ လိုရင်းတိုရှင်းမှာကြားလေသည်။ မာတာမိခင်မှာမူ အမေတို့၏ ထုံးစံအတိုင်း ပစ္စည်းများထိန်းသိမ်းဖို့ကအစ စာကြိုးစားဖို့အဆုံး ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာအောင်ပင်မှာကြားလိုက်လေသည်။ ကျွန်တော်ကစိတ်မရှည်တော့ပဲ

“ သိပါပြီအမေရာ၊ ဟိုမှာ၈နာရီခွဲအတန်းချိန်စတော့မှာ သားနောက်ကြလိမ့်မယ်  ”

ဟူ၍ စကားစဖြတ်နှုတ်ဆက်ပြီး လိုအပ်သော ဖတ်စာအုပ် ရေးစာအုပ်များယူ၍ စာသင်ခန်းအတွင်းသို့ဝင်ရောက်ခဲ့လေသည်။ စာသင်ခန်းသို့အရောက်တွင် ကျောင်းသားကျောင်းသူတော်တော်များများ လူစုံနေပြီဖြစ်သည်၊ ကျွန်တော်လည်းဘယ်နေရာထိုင်ရင်ကောင်းမလဲဟု အတန်းထဲဝေ့ကြည့်လိုက်သည်၊ ဘော်ဒါဆောင်တည်ထောင်ပြီးသည်မှာ သုံးနှစ်ခန့်မျှသာရှိသေး၍ကျောင်းသားကျောင်းသူ အရေအတွက်သိပ်မများသေချေ၊ ယျောက်ကျားလေး ၃၀ မိန်းခလေး ၅၀စုစုပေါင်း အယောက်ရှစ်ဆယ်ခန့်မျှသာရှိသည်။ ဆရာဦးကျော်ဌေးသည်ယျောက်ကျားလေးများ အနောက်တန်းဘက်တွင်နေရာယူ၍ ကမြင်းကြမည်ကိုဆိုးသည့်ထင့်.. ကျွန်တော်အခန်းထဲဝင်ပြီးဂိုက်ဆရာလေးကမြင်မြင်ခြင်း ရှေ့တန်းကိုသွားဟုဆိုဖြင့် ဒုတိယတန်းနေရာလွတ်တွင် ဝင်ထိုင်ပြီးဘေးက တစ်ယောက်ဖြင့် စကားစမည်ပြောကြလေသည်။

“ မင်းနာမည်ကဘယ်သူလဲ  ” ဟု ကျွန်တော့်ဘေးနားထိုင်နေသော တစ်ယောက်ကမေးလိုက်လေသည်။

“ ငါ့နာမည်ရဲမာန် ၊ မင်းနာမည်ကကော  ”

“ ငါက ဟိန်းထက်၊ အထက ၂က.....မင်းကရောဘယ်ကျောင်းကလဲ  ”

“ ငါလည်းဒီနှစ် အထက ၂ ကို ပြောင်းမှာ၊ အရင်နှစ်က သာစည်မှာနေတာ၊ ဆယ်တန်းရောက်တော့ မိတ္ထီလာကအဒေါ်လည်းက ဒီဘော်ဒါကိုအောင်ချက်ကောင်းတယ်လို့ပြောလို့ရောက်လာတာ  ”

“ မင်းတို့သာစည်မှာလည်း ဘော်ဒါတွေရှိတာပဲဟာ  ”

“ ရှိတာတော့ရှိတာပေါ့၊ ငါအမေက ငါကိုးတန်းတုံးကနေတဲ့ ဘော်ဒါကိုသိပ်မကြိုက်လို့တဲ့  ”

ထိုသို့ပြောနေစဉ်အတွင်းမှာပဲ အနောက်တန်းတွင်မတ်တပ်ရပ်နေသော ဂိုက်ဆရာမလေးက

“ ဆရာလာနေပြီ.....အားလုံးတိတ်ကြတော့  ”

ဟုပြောလေသည်။ ထိုအခါ တွတ်ထိုးနေသော ကျောင်းသူကျောင်းသားများသည် မီးကျီးခဲကိုရေနှင့်ညိမ်းလိုက်သလို ရှဲကနည်းအသံတိတ်သွားသည်....ကျွန်တော်လည်းပဲ အသံလာရာ အနောက်သို့ သမင်လည်ပြန်ငေးကြည့်မိလိုက်လေသည်။ 

“ ဟိုက်ရှားလဗား   ” (ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှ အာမေဋိတ်အသံဖြစ်သည်)

ဂိုက်ဆရာမလေးမှာ ကျွန်တော့်ဘဝ၌ တွေ့ဆုံဖူးသော မိန်းမပျိုများအနက် လှပပြီးကျက်သရေရှိလွန်းလှသည်၊ သူမ၏ ဝတ်စားပုံမှာ မြန်မာဆန်ဆန်ဝမ်းဆက်ဝတ်စုံလေးနှင့် သူမ၏နက်မှောင်ပျော့ပျောင်းသော ဆံနွယ်တို့မှာ အလွန်တရာလိုက်ဖက်လွန်းလှသည်...အရပ်အမြင့်ကတော့ ခန့်မှန်းချေ ၅ပေ ၅လက်မလောက်ရှိမည်..... အသားရေမှာ နို့နှစ်ရောင်သဖွယ် ဖြူဝင်းပြီးမျက်လုံးမျက်ခုံးလည်းကောင်းလေသည်။ မျက်နှာပေါက်မှာလုံးဝန်းပြီးချစ်စရာကောင်းလေသည်....ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားမှာမူ သူ့အိုးနှင့်သူ့ဆန်တန်ရုံ အသင့်အတင့်အနေအထားတွင်ရှိသည်၊ (မျက်စိထဲ မြင်သာအောင်ပြောရလျင် ယခုမော်ဒယ် ဖုန်းသိရိကျော်နှင့် တော်တော်တူလေသည်) ။ ကျွန်တော်လည်ပြန်ကြည့်တာ ဘယ်နှစ်စက္ကန့်လောက်ကြာသွားသည်မသိ.... ဘေးနားက ဟိန်းထက်ကလက်တို့ပြီးတော့ 

“ ဟေ့ကောင် ဆရာကအရှေ့ရောက်နေပြီ မျက်နှာပိုးသတ်တော့  ” ဟုပြောယူရလေသည်။

ဆယ်တန်းဘော်ဒါဆောင် ဂိုက်ဆရာဆရာမများ၏အဓိကတာဝန်မှာ ဆရာစာသင်နေစဉ်အတွင်း ကျောင်းသားများစိတ်ပျံလွင့်ပြီး လျောက်မဆော့စေရန် စာသင်ခုံတန်း တစ်လျောက် အရှေ့သွားအနောက်သွားဖြင့် ကြပ်မတ်ကြရသည်၊ အိပ်ငိုက်သောကျောင်းသားကို နိုးသည်။ စကားများနေသောကျောင်းသူကိုသတိပေးသည်....ဘော်ဒါအုပ်ကြီးဦးကျော်ဌေး၏ဟာကွက်မရှိသောအစီအစဉ်များပင်ဖြစ်လေသည်၊ ဟာကွက်မရှိဟုဆိုသော်ငြားလည်း ဆရာမလေးဝသုန်လို ဂိုက်ချောချောလေးခန့်ထားခြင်းသည်ကိုက ကျွန်တော့်အဖို့စိတ်ပျံလွင့်စရာတစ်ခုဖြစ်နေလေသည်၊ ပထမဆုံးစာသင်ချိန်မှာပင် ရူပဗေဒဆရာအား သိပ်အာရုံမစိုက်နိုင်ချေ.... ကျောင်းသူထုကြီးအား ထိန်းကျောင်းနေသော ဂိုက်ဆရာမလေးကိုပင် မကြာခဏဆိုသလိုကြည့်ဖြစ်နေလေသည် ၊( ဤသည်ကားကျွန်ုပ်အပြစ်မဟုတ် သူ့ကိုခန့်ထားလေသော ဘော်ဒါအုပ်အပြစ်ဖြစ်လေသည် ဟီးဟီး😁) ။ ရူပဗေဒဆရာသည် သီအိုရီကိုရှင်းပြီး၍ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်ပုစ္ဆာတွက်နေချိန်တွင် ဘေးနားက ဟိန်းထက်အား တိုးတိုးလေးမေးလိုက်လေသည်

“ ဟေ့ရောင်.....မင်းဂိုက်ဆရာမလေးနာမည်သိလား”

“ ဘာလဲ မင်းကြွေသွားလို့လား....သွားမစမ်းနဲ့သားကြီး... သူကမာနကြီးတယ်ကွ.....မင်းလိုပဲသူ့ကိုကြိုက်တဲ့ R ကြီးတစ်ကောင်တောင် ရည်းစားစာပေးပြီး ဦးကျော်ဌေးကိုသွားတိုင်လို့ ခြေသလုံးစုတ်သွားတယ်ကွ” (Rကြီးဆိုသည်မှာ Repeater အကိုကြီးကိုဆိုလိုသည်)

“ နာမည်က ဝသုန်ဖူး တဲ့၊ သူအဖေကတပ်ထဲက အမေကစည်ပင်ရုံးကတဲ့..အိမ်ကစည်းကမ်းကြီးပုံရတယ်.. အခုလည်းအဝေးသင်တက်ရင်း ဒီမှာဂိုက်ဆရာမလုပ်နေတာ”

“ ဒါပေမယ့်သဘောကောင်းမယ့်ပုံပဲကွ”ဟု ပြန်ပြောလိုက်ရာ

“ စာတော်ပြီးစကားနားထောင်ရင်တော့ သူကသဘောကောင်းပါတယ်၊ မာနကြီးတယ်ဆိုတာကလည်း ရည်းစားထားတဲ့ကိစ္စမှာပါ၊ ပုံမှန်ကတော့ပြုံးပြုံးလေးပါပဲ”

ထိုသို့ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စကားများနေသည်ကို ဂိုက်ဆရာက "စကားမများနဲ့" ဟု သတိပေးလေသည်၊ ထိုအခါမှသာ စကားစပြတ်သွားလေသည်။ ရူပဗေဒအချိန်ပြီး၍ နောက်တစ်ချိန်မြန်မာစာအချိန်မရောက်ခင် ဆယ်မိနစ်ခန့်အနားပေးလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင်ဂိုက်ဆရာက....

“ ကျောင်းသားအသစ်လား နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ.....အဆောင်ကောနေမှာလား"ဟုမေးလေသည်။

“ ဟုတ် ဆရာ အခန်းတော့မရသေးဖူး၊ ပစ္စည်းတွေတော့ အဆောင်အောက်မှာချထားပြီးပြီ"

“ ကျွန်တော့အခန်းမှာ တစ်နေရာစာလွတ်နေသေးတယ်ဆရာ၊ သူ့ကိုထည့်လိုက်မယ်ဟု” ဟိန်းထက်ကဝင်၍ပြောလေသည်။

“ အေးအေး.... မြန်မာစာအချိန်ပြီးရင် မင်းကကူပြီးနေရာချပေးလိုက်”

“ ဆရာ့နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ” ဟုမေးလိုက်ရာ ဂိုက်ဆရာလေးက

“ ငါ့နာမည်က မျိုးကိုကို၊ ကျောက်ပန်းတောင်းက ဒီအဆောင်မှာတော့ ဆရာကျောက်ပန်းတောင်းလို့ပဲ ခေါ်တာ ရတယ်...ဆရာမျိုးပဲခေါ်ခေါ် ဆရာကျောက်ပန်းတောင်းပဲခေါ်ခေါ်....အခုလောလောဆယ်တော့ ယျောက်ကျားလေးကနည်းတော့ဂိုက်ဆရာက နှစ်ယောက်ပဲရှိတာ၊ နောက်တစ်ယောက်နာမည်ကဆရာကျော်စိုးတင့် တဲ့..ရန်ကုန်က ဦးဌေးမြင့်ရဲ့တစ်ဝမ်းကွဲတူတော်တယ်၊ ဟောပြောရင်းပဲ သူလာပြီလေ....နှုတ်ဆက်လိုက်ဦး”

“ မင်းနာမည် ရဲမာန်မလား.....သာစည်က စောနကဆရာဦးကျော်ဌေးပြောလို့သိပြီးပြီ” ဟုကျွန်တော်စမပြောခင်သူကအရင်ဦးအောင်ပြောလိုက်လေသည်။

ထိုသို့ပြောနေစဉ်မှာပဲ မြန်မာစာဆရာဝင်လာ၍ နောက်တစ်ချိန်ဆက်သင်ကြလေသည်၊ ဂိုက်ဆရာမလေးဒေါ်ဝသုန်ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူမရှိတော့နောက်ထပ်ဂိုက်ဆရာမနှစ်ဦးအစားဝင်နေလေသည်၊ အတန်းချိန်အရ အလှည့်ကြစောင့်ရတာပဲဟုတွေးမိလိုက်လေသည်။

၁၁ နာရီခွဲတွင် အတန်းချိန်ပြီး၍ ဟိန်းထက်နှင့်အတူထမင်းစားပြီးတော့ အခန်းထဲသို့ပစ္စည်းများနေရာချကြလေသည်၊ နေရာချရာတွင် ဟိန်းထက်က ကူညီပေးလေသည်၊ ဟိန်းထက်သည် ကျွန်တော်နှင့်အဝတ်သေတ္တာကိုအတူရွေ့ရင်း

“ မင်းငါနဲ့အခန်းအတူကျတာကံကောင်းတယ်ကိုယ့်လူ”

“ ဘာလို့လဲကွ....ငါတို့အခန်းကတစ်ခြားအခန်းထက်ပိုကျယ်လို့လား”

“ ခဏနေကြရင်ပြောပြမယ် အခုခဏနားပြီးရေချိုးကြတာပေါ့ကွာ”

အောင်ကောင်းထက် အဆောင်နေရာ ပုံစံကိုပြောရလျင် ခြံဝန်းနှစ်ခုအားကျောချင်းကပ်ရက် အနေအထားဖြစ်သည်၊ စာသင်ဆောင်နှစ်ခုနှင့် ရုံးခန်းမှာ ခြံဝန်းတစ်ခုတွင်ဖြစ်ပြီး မိန်းခလေးအဆောင်သည် ကျောချင်းကပ်ရပ် ခြံဝန်းထဲတွင်ဖြစ်သည်၊ ယျောက်ကျားလေးအဆောင်မှာမူ တည်ဆောက်နေဆဲဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့အဆောင်နေယျောက်ကျားလေးများမှာ ရုံးခန်းအပေါ်ထပ်တွင် နေကြရသည်။ (ထိုစဉ်က ယခုခေါတ်လောက်ကိုယ်ပိုင်ကျောင်းလက်မှတ်များ အစိုးရက များများမချပေးသဖြင့် ဘော်ဒါတွင်ကျူရှင်သဘောမျိုးတက်၍ညမအိပ်အဆောင်မနေပဲ ကိုယ့်အိမ်ကိုပြန်ကြတာများလေသည်...။ နေ့လည်ခင်းတွင်အစိုးရကျောင်းတက်၍ ကျောင်းမတက်ခင်နံနက် ကျောင်းတက်ပြီးညနေမှသာ ဘော်ဒါတွင်စာသင်ရလေသည်၊ ကျွန်တော်ကမူ သာစည်ကဖြစ်သဖြင့် ညအိပ်အဆောင်နေရလေသည်....ဟိန်းထက်မှာမူမြို့ခံဖြစ်သော်ငြားလည်း အိမ်ပြန်ရောက်လျင်စာမလုပ်မှာဆိုးသဖြင့် မိဘများက ညအိပ်ထားလေသည်)

ဒီလိုနဲ့ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သားရေမိုးချိုးပြီး၍အခန်းထဲသို့ အဝတ်လဲပြီးသကာလ ကျွန်တော်ကဟိန်းထက်အား

“ ပြောပါဦး ဒီအခန်းကဘာတွေများကောင်းလို့လဲ၊ တခြားအခန်းတွေလောက်လဲမကျယ်ပါဖူး"

“ ထူးလားမထူးလားသိချင်ရင် ဟော့......ဒီမှာကြည့်လိုက်” လို့ပြောပြီး ခေါင်းရင်းအုတ်နံရံကြားထဲထိုးထည့်ထားသော စက္ကူလုံးအားဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။

“ ကြည့်လိုက်သားကြီး၊ သရေတွေထွက်လာရင်သုတ်ဖို့ သရေခံပုဆိုးလေးပါပတ်ထားဦး”

ကျွန်တော်လည်းဘာများလဲလို့ကြည့်လိုက်ရာ ဟိုဘက်ခြံဝန်းထဲကမိန်းခလေးအဆောင်မှ မိန်းခလေးများ ရေချိုးနေသောမြင်ကွင်းကိုမြင်လိုက်ရလေသည်၊ (ဆရာဦးကျော်ဌေးကတော်သည် မိန်းခလေးများရေချိုးသော ရေကန်ပတ်ဝန်းကျင်အား ထရံများဖြင့်ကာပေးထားသော်လည်း ကျွန်တော်တို့သည် အပေါ်ထပ်ကမြင်ရသည်ဖြစ်၍ ဘွင်းဘွင်းရှင်းရှင်းမြင်ရလေသည်...။ ကျွန်တော်တို့အခန်း၏ခေါင်းရင်းတွင် ပြတင်းပေါက်လည်းမရှိရာ မိန်းခလေးအဆာင်ဘက်မှကြည့်လျင်ဘာမှတွေ့ရမည်မဟုတ်ချေ....ကျွန်ုပ်တို့ကမူ အပေါ်စီးကဖြစ်၍ ဝါးထရံကော အုတ်တံတိုင်းကိုပါမမူချေ... ဟိဟိ)။ ကျွန်တော်သည်ငယ်စဉ်ကတည်းက ကိုယ်နှင့်အသက်ရွယ်တူ မိန်းခလေးများရေချိုးသည်ကိုမမြင်ဖူးခဲ့ချေ ၊ယခု ဟိန်းထက်ကျေးဇူးဖြင့် ချောင်းကြည့်ပေါက်မှတွေ့လိုက်ရသောအခါ ခန္တာကိုယ်ထဲမှသွေးများစူပွက်လာပြီး အောက်ကညီလေးမှာနိုးထလာလေတော့သည်။

မြင်ရသောမြင်ကွင်းကိုလည်းကြည့်ပါဦး..ဒုတိယတန်းတွင်ထိုင်သော ကောင်မလေးသူငယ်ချင်းသုံးယောက် စကားတပြောပြောဖြင့်ရေချိုးနေလေသည်....။ ထမိန်ရင်လျားထားသည်ဆိုသော်လည်း ပျိုမြစ်နုနယ်သော ရင်သားအစုံ တင်ပါးတို့မှာ ရေစိုဝတ်ကြောင့်ကပ်နေရာအတိုင်းသားမြင်နေရလေသည်၊ သူတို့လေးတွေမှာမူ အကာအရံတွေရှိတယ်ဆိုပြီး စိတ်လွတ်လက်လွတ်ချိုးနေလေကြသည်....။ဆပ်ပြာတိုက်သည့်အချိန်တွင် ရင်လျားထားသောထမိန်ကိုဖြေ၍ အတွင်းထဲလက်နှိုက်ပြီးဆပ်ပြာပွတ်သည့်အခါတွင် ပန်းနုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးများနှင့် နို့အုံလေးများကိုပါတစ်ချက်တစ်ချက်တွေ့လိုက်ရလေသည်၊ ရေချိုးပြီး၍ ရေလဲထမိန်လဲသည့်အခုတွင်မူ ကံကောင်းရင်ကောင်းသလို ဖင်လုံးလုံးလေးများ....အမွှေးနုနုပေါက်နေသော အဖုတ်လေးများကိုတွေ့ရလေသည်၊ ယခုလိုမြင်ကွင်းကို ပထမဦးဆုံး မြင်လိုက်ရသောကျွန်တော့်အဖို့ စစချင်းတွင် မျက်စိများပင်ပြာသွားလေသည်၊ နောက်တွင် တစ်ကိုယ်လုံးပူလာပြီး ရှိန်းတိမ်းတိမ်းဖြင့် နေလို့ကောင်းလေသည်.....မျက်စိသူငယ်အိမ်များသည် နဂိုထက်နှစ်ဆကျယ်သွားသယောင်ဖြစ်ပြီး ရေချိုးနေသော ကျောင်းသူများအား အနီးအဝေးချိန်ကြည့်နေလေသည်၊ ရေချိုးနေသည်ကိုချောင်းကြည့်နေရသောဖီးလ် သည် ယခင်ကမိဘများအလစ် အောကားအခွေထိုးကြည့်ရသည် ထက်ပိုစိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းလေသည် ( ချောင်းကြည့်ဖူးသော သိုင်းသမားများတော့သိလိမ့်မည် 😁😅) ထိုသို့ အရသာများကိုခံစားနေစဉ်မှာပင် ဟိန်းထက်က

“ ဟေ့ကောင်....မင်းကလည်းမလွယ်ပါလား ကြည့်နေလိုက်တာ ရွေလက်စွပ်ပျောက်လို့ရှာနေတဲ့အတိုင်းပဲ”

“ မင်းပဲ ကြည့်ဆို...ဟီးဟီး မိုက်သကွ ငါလည်းအခုမှပထမဆုံးမြင်ဖူးတာမို့ပါ”

“ ပထမဆုံးဖြစ်လည်း ခဏရပ်လိုက်ဦး....ငါလည်းကြည့်ချင်သေးတယ် ဟေ့ရောင်ရေ...ဒီမြင်ကွင်းကရိုးအီသွားတယ်ကိုမရှိပါဖူးကွာ...ခဏပဲစောင့် မင်းကိုအလှည့်ပြန်ပေးမယ် ဒီအချိန်လောက်ဆို ငါ့ရဲ့ ယုပွင့်ထက်ခိုင်လေး အိပ်ရာနိုးပြီးရေချိုးတော့မှာကွ”ဟု ဟိန်းထက်ကပြောလေသည်။

“ အော်....မင်းကြိုက်နေတယ့်စော်လား ဘယ်အတန်းမှာထိုင်တာလဲ"

“ တတိယတန်းထောင့်စွန်းကကွ၊ စာလည်းတော်ပုံရတယ်..ဆရာစာမေးတိုင်းလိုက်ဖြေနိုင်တာချည်းပဲ...အပြစ်ကင်းတဲ့ပုံစံလေးမို့ငါကြွေသွားတာပေါ့ကွာ”

“ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးတဲ့တစ်ယောက်လား”

“ မင်းမျက်စိကလည်းလျင်တာဆိုကွာ..ဟုတ်တယ် ငါလိုက်မှာနော်သားကြီး၊ မင်းကရောစိတ်ဝင်စားလို့လား”

“ မဟုတ်ပါဖူးကွာ...ငါကဟိုဂိုက်ဆရာမလေးပဲစိတ်ဝင်စားတာကွ.....စိတ်ထဲမှာတောင် ရည်းစားဖြစ်ရင် မမဝသုန်လို့ခေါ်မယ်လို့တောင်စဉ်းစားထားပြီးပြီ”

“ ကျားအမှီးမှ မဆွဲချင်စမ်းပါနဲ့ရဲမာန်ရာ၊ အတန်းထဲမှာလည်း အချောလေးတွေရှိပါတယ်ကွ... မင်းအခုအချိန်အီထားပြီးတော့ ဆယ်တန်းအောင်တဲ့အချိနိကြလိုက်ရင်ကွက်စတိပဲကိုယ့်လူ၊ ဂိုက်ဆရာမလေးက မင်းနဲ့လေးနှစ်လောက်ကွာတာ မင်းလိုချာတိတ်တော့စိတ်ဝင်စားမယ်မထင်ဖူး၊ သူ့ကိုလာလာရှိုးနေတဲ့ တက္ကသိုလ်ကနှင်းဆီခိုင်တွေတောင် ငြင်းလွတ်တာတဲ့ဟေ့ရောင်ရေ”

“ အနည်းဆုံးတော့ကြိုးစားကြည့်ရမှာပဲငါ့ကောင်ရေ ဒါနဲ့ ဂိုက်ဆရာမတွေကောဒီမှာပဲရေချိုးတာလား”

“ မဟုတ်ဖူး ငါ့တို့အိမ်သာဘေးနားမှာရုံးခန်းနဲ့ကပ်လျက်ရေချိူးခန်းရှိတယ်အဲ့မှာချိုးတာ”

“ အဲ့တာဆိုမတွေ့တော့ဖူးပေါ့” ဟုကျွန်တော်က နှမြောတသ အသံနှော၍ပြောလိုက်လေသည်

“ အင်း...မင်းကပြောလေကဲလေပဲ ရှိစေတော့.....အခုတော့ငါ့ကိုစကားလာမပြောနဲ့တော့ ငါ့ကြိုက်တဲ့ ယုပွင့်ထက်ခိုင်လေးရေချိုးဖို့လာနေပြီ”

ထိုသို့ဖြင့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အချောင်းကောင်းသဖြင့် တစ်ရေတမောအိပ်ချိန်တွင် မအိပ်လိုက်ရချေ (စောက်ရမ်းကြိုးစားကြတာ စာများအဲ့လိုလုပ်ရင် ခြောက်ဘာသာလုံးဂုဏ်ထူးရမှာမလွဲချေ )၊ သုံးနာရီထိုး ညနေပိုင်းအတန်းချိန်အရောက်တွင်မူ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အိပ်ငိုက်လာလေပြီ......ဖြစ်ချင်တော့အဲ့အချိန်က English စာအချိန်ဖြစ်နေလေသည်၊ ဖင်ပြောင်လေးများကို ထမိန်ရင်လျားအောက်မှ တွေ့ရလိုတွေ့ရငြားငေးနေတုံးက အားစိုက်ရ၍ မျက်လုံးညောင်းသွားပုံရလေသည်၊ stage ပေါ်တွင်စာသင်နေသော ဆရာသည်ဘာတွေပြောနေမှန်းပင်မသိတော့ချေ၊ ဂိုက်ဆရာများအနောက်ကနေ နာရင်းအုပ်ခံရမည်စိုးသဖြင့် စာလိုက်မှတ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရသေးသည်.....ထိုစာများကိုနောက်မှပြန်ကြည့်ရာ ကုလားစာလိုလို ဘာတွေမှန်းပင်မသိချေ😅၊ အဂ်လိပ်စာအချိန်ပြီး၍ ဆယ်မိနစ်နားချိန်တွင် အပေါ့အပါးမသွားနိုင်ဘဲ ခုံပေါ်တွင် ခဏတာမှောက်အိပ်မိတော့သည်၊ ထိုသို့ခုံပေါ်တွင်ငါးမိနစ်ခန့်လောက်အိပ်ပျော်ပြီးအကြာတွင် ကျွန်တော့်၏ဂုတ်ပိုးပေါ်သို့ နှိပ်ပေးနေသော လက်ချောင်းလေးများ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် နိုးလာလေသည်၊ ဂိုက်ဆရာ ကိုမျိုးအနှိပ်ကောင်းလှချေလားဟု တွေးမိရုံရှိသေး.....နှိပ်ပေးနေသည်မှာ ဂိုက်ဆရာမျိုး မဟုတ် ကျွန်တော့်ရဲ့ဂိုက်ဆရာမလေး ဒေါ်ဝသုန်ဖြစ်နေလေသည် (ကျွန်တော်သည် အနှိပ်ခံ အနင်းခံရသည်ကို ဘယ်တုံးကမှမကြိုက်ခဲ့ပါ၊ အနှိပ်အနင်းမခံနိုင်သောလူစားမျိုးထဲကဖြစ်လေသည်.....သို့သော် ဆရာမလေးဝသုန်ရဲ့ ဂုတ်ပိုးလေးအားခပ်ဖွဖွလေးနှိပ်ပေးသည်ကို မနောပိတိဂွမ်းဆီထိသကဲ့သို့ အရမ်းသဘောတွေ့လှသည်.....ယခုထက်ထိတိုငိပင် မမေ့နိုင်သေး) ၊ ဒေါ်ဝသုန်သည်နှိပ်နေရင်းကနေ

“ မင်းနာမည်ဘယ်သူ...ရဲမာန်လား...ပထမရက်ရှိသေးတယ်ဒေါင်းတော့မှာလား”

“ မဟုတ်ဖူးဆရာမ... ပစ္စည်းတွေနေရာချရင်း အိပ်ချိန်မရလိုက်လို့ပါ” (တကယ်တော့ ဗဟုသုတရှာဖွေနေတာပါ ခိခိ)

“ နောက့်နေ့ကြ နေ့လည်အိပ်လာခဲ့ ဒါမှလန်းလန်းဆန်းဆန်းစာသင်နိုင်မှာ၊ ကျောင်းဖွင့်ရင်ပိုဆိုးမှာ ကျောင်းဆင်းတာနဲ့ နေ့လည်အချိန်စမှာနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ”

“ အေးအေး လန်းပြီဆိုရင်လည်း အနောက်ခဏသွားလိုက်ဦး၊ Bio ဆရာကရောက်နေပြီ”

“ ဟုတ်ဟုတ်”

ထိုသို့နှင့် အောင်ကောင်းထက်ဘော်ဒါဆောင်တွင် နေထိုင်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ပတ်ဝန်းကျင်နှင့်အသားကျလာလေသည်၊ ဟိန်းထက်တင်မက တခြားယျောက်ကျားလေးဘော်ဒါများလည်း ပိုများလာလေသည်၊ စာသင်သောဆရာများသာမက ဂိုက်ဆရာ ဆရာမများ စိတ်နေစိတ်ထား ဘဘောသဘာဝကိုပါ သိရှိလာလေသည်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ဆရာမလေး ဝသုန်မှာ ပုံမှန်အားဖြင့် သဘောထားကောင်းသူဖြစ်ပြီး..သူ့စကားနားထောင်၍စာကြိုးစားသောကျောင်းသားကျောင်းသူများအား သဘောကျလေသည်....ကျွန်တော့်အပေါ်တွင်လည်း စာပေလေ့လာမှုတွင် အသင့်အတင့်တော်ပြီး သူ့စကားလည်းနားထောင်သောကြောင့် မောင်လေးတစ်ယောက်လိုဂရုစိုက်လေသည်၊ ကျန်ရှိသောဂိုက်ဆရာမ သုံးယောက်အနက် ဒေါ်ဝသုန်နှင့်အတူ ညဘက်ယျောက်ကျားလေးစာကြည့်ခန်းစောင့်သော ဆရာမနာမည်မှာ ဟေမာန်ဖြစ်လေသည် (ဆရာမဟေမာန်နှင့်လည်း စာကြည့်ရာတွင် စာမေးစာဖြေအနည်းငယ်ပြုလုပ်ဖူး၍ရင်းနှီးလေသည်) ၊ကျန်နှစ်ယောက်မှာ စန္ဒာနှင့် သီတာဖြစ်၍ ယျောက်ကျားလေးအဆောင်ဖက်အလာနည်းသဖြင့် မျက်မှန်းတန်းမိရုံမျှသာဖြစ်လေသည်။

ဂိုက်ဆရာလေးများထဲမှာ ဆရာကျောက်ပန်းတောင်းက အနေအေးသလောက်...ဆရာကျော်ကတော့ လူငယ်အထာပေါင်းသင်းလို့ကောင်းသည်၊ စည်းကမ်းပိုင်းတွင်တော့ နှစ်ယောက်လုံးအတူတူပင်ဖြစ်လေသည်၊ စာသင်ကျောင်းများမဖွင့်သေး၍ အားလပ်သော တနဂ်နွေ ညနေခင်းများတွင် ခြံဝန်းထဲရှိ မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်ကကွတ်ပြစ်ပေါ်တွင် ဂိုက်ဆရာများ၊ ဘော်ဒါများနှင့်စကားဖောင်ဖွဲ့ကြလေသည်၊ ဆရာကျော်သည် ကျွန်တော်တို့လူပျိူပေါက်စများအတွက် လိင်ပညာပေးသည့်နေရာတွင် ဆရာတစ်ဆူဖြစ်လေသည်၊ အမှန်အတိုင်းပြောရလျင် ဆယ်တန်းစာနားမလည်၍ ဆရာကျော်အားမေးမြန်းသည့်အခေါက်မှာ လက်ချိုးရေလို့ရလေသည် (တို့ကတော့ ဒေါ်ဝသုန်ကိုပဲ အမြဲမေးဖြစ်ပါတယ်😅)

လိင်ပညာပေး စော်လိုက်နည်း ပညာကိုမှု ဆရာကျော်ဆီက အမြဲတမ်းတက်ကြွစွာသင်ယူလေ့ရှိလေသည်၊ ညနေပိုင်းမန်ကျည်းပင်အောက်စကားဝိုင်းသည် ဆရာကျော်၏ အညီအဟောက်သင်ခန်းစာများပို့ချရာ အချိန်ဖြစ်ပြီး.....နားမလည်သည်များ မေးချင်သည်များကိုတော့ အဆောင်ကသူအခန်းထဲသို့ ညစာကြည့်ချိန်အပြီးသွားရောက်၍ ခေါက်ဆွဲခြောက်ထုတ်ပြုတ်တိုက်ကာ ကျွန်တော်နှင့် ဟိန်းထက်သည် မေးလေ့ရှိလေသည်။ (တကယ်လည်း ခေါက်ဆွဲပြုတ်ရင်းရတာတန်အောင်သူသိသလောက် ပြန်ပြောပြပေးလေ့ရှိသည်၊ အောစာအုပ်များ အောကားများသည် လိင်ဖျော်ဖြေရေး အစီအစဉ်မျှသာအသုံးဝင်ပြီး တကယ့်လက်တွေ့တွင်မူ ဆရာကျော်၏ လက်ချာများသည်သာအသုံးအဝင်ဆုံးဖြစ်သည်ကို နောင်တွင်တွေ့ရှိခဲ့ရလေသည်)၊ အခုလည်း ကျွန်တော်နှင့်ဟိန်းထက်တို့နှစ်ယောက် လှေကားခြေရင်းအောက်ထပ်ထပ်က ဆရာ့ကျော့်အခန်းထဲအလည်ရောက်နေလေသည်၊ ဟိန်းထက်ကစ၍

“ ဆရာကျော် ကစ်ဆင်ဆွဲရင်ဘယ်လိုဆွဲရတာလဲ၊ ဘယ်လိုခံစားရလဲ”

“ ကစ်ဆင်ဆွဲတာက ရိုးရိုးလေးပါပဲကွာ၊ အပေါ်နှုတ်ခမ်းအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုအရင် စုတ်ပေး၊ ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်းချင်းမင်းရဲ့လျာလေးကို သူ့ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်...သူ့ဘက်ကစိတ်ပါလာပြီဆို လျာချင်းကစား...ဒါပါပဲ” ဟု ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကိုတစ်လုတ်ရှူးကနဲ လွေးပြီးပြောလေသည်။

“ အဲ့လိုဆွဲပေးရင် မိန်းခလေးတွေကအောက်ကတောင် အရည်စိုလာတယ်ဆို..ဆရာဟုတ်လား"

“ အဓိကအချက်တစ်ခုကိုပြောပြမယ်...နားထောင်ကြ၊ မင်းတို့ဘာသာမင်းတို့ချိန်းတွေ့ရင် ကစ်ဆင်ပဲဆွဲဆွဲ....နို့ပဲကိုင်ကိုင်.....ကြွက်တွင်းပဲနှိုက်နှိုက် ငါ့အတွေ့အကြုံအရပြောရရင်တော့ တစ်ဖက်မိန်းခလေးအဖို့ သူ့ရဲ့ စိတ်လုံခြုံမှု ရှိဖို့ကအရေးကြီးဆုံးပဲ၊ အဲ့တာကြောင့် စီနီယာအကိုကြီးတွေက အတွဲချိန်းတွေ့ရင် လူပြတ်တဲ့နေရာတို့ တည်းခိုခန်းတို့သွားကြတာပေါ့ကွ၊ လူရှုပ်တဲ့နေရာတွေ ပန်းခြံလိုနေရာမျိုးတွေမှာတော့ စစချင်းမှာ လက်မသရမ်းတာအကောင်းဆုံးပဲ၊ သူတို့စိတ်လုံခြုံမှုမရှိရင် မင်းတို့ဘာလုပ်လုပ် သိပ်ခရီးတွင်မှာမဟုတ်ဖူးကွ၊ မှတ်ထား”

“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ....ဟိုလေ အတူနေရင်ကောဘယ်လိုခံစားရလဲ၊ ဂွင်းပလေးရတာထက်ကောင်းလား”

“ မင်းကလည်းကွာ မေးလည်းမေးချင်သေးတယ်ရှက်ကနေသေးတယ်၊ လိုးတဲ့အခါလို့ပြောလည်းရပါတယ်.....ငါလည်း ရည်းစားသုံးယောက်လောက်ပဲထားဖူးသေးတာကွ ပထမတစ်ယောက်နဲ့တုံးကမနေဖူးပေမယ့် နောက်နှစ်ယောက်ကျတော့ အားတိုင်းလုပ်ကြတာပဲ၊ မင်းနှယ်ဘယ်ပြောကောင်းမလဲကွာ ဂွင်းပလေးတာကပိုကောင်းရင် ဂွင်းပဲထုနေတော့မှာပေါ့ကွ၊ မိန်းမတွေနာပူနာစာလုပ်တာတွေစိတ်ရှုပ်ခံပြီးရည်းစားဘယ်ထားတော့ပါ့မလဲ”

“ ဟိဟိ ဆရာကလည်း၊ ကျွန်တော်ကလည်း မသိလို့မေးတာပါ၊ ဆက်ပြောပြပါဦး”

“ လိုးတာကတော့ မင်းတို့အခွင့်အရေးရရင် လိုးပေါ့ကွာ၊ အရေးကြီးတာတစ်ခုကတော့ ကိုယ်ဝန်မရအောင် လိုးတက်ဖို့ပဲ၊လိုးပြီးရင် တားဆေးတွေပဲစွတ်မတိုက်နဲ့ဦး မိန်းခလေးတွေအတွက်မကောင်းဖူး၊ ပလိန်းချချင်ရင်လည်းတစ်ခါနှစ်ခါလောက်ပဲချ...ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ကွန်ဒုံးသုံးတာအကောင်းဆုံးပဲ”

“ ဟုတ်ဆရာအခုလောလောဆယ်တော့ ရည်းစားတောင်ရှိသေးလို့....ပါးလေးတောင်မနမ်းဖူးသေးဖူးဆရာရေ” ဟုဟိန်းထက်ကပြောလေသည်။

“ မလောပါနဲ့ငါ့ကောင်တို့ရာ အခုဆယ်တန်းမှာတော့အဲ့တာတွေ ခဏမေ့ထားလိုက်ဦးကွ...ဘယ်လောက်ပဲစိတ်ခိုင်တယ်ပြောပြော အခုအချိန်မှာတော့အဆိပ်အတောက်ဖြစ်တယ်ကွ၊ ကောင်မလေးတွေကိုမကြိုက်နဲ့လို့ပြောတာတော့မဟုတ်ပါဖူး၊ ကြိုက်တာတော့ကြိုက်ပေါ့ ဆယ်တန်းပြီးမှလှုပ်ရှား၊ တက္ကသိုလ်ရောက်ရင်လည်းတွေ့အုံးမှာ၊ အခုလှုပ်ရှားရင်တော့ ဦးကျော်ဌေးကြိမ်လုံးစာမိမှာပဲ”

“ ဒါနဲ့နေပါဦး....ဟိန်းထက်က ယုပွင့်ထက်ခိုင်ကိုကြိုက်တာပြောပြထားလို့သိပြီးပြီ၊ ရဲမာန်ကရော ကြိုက်တဲ့သူတွေ့ပြီလား”

“ ဟုတ်....ရှိတော့ရှိတယ်ဆရာ”

“ ယျောက်ကျားချင်းပဲကွာ၊ ကြိုက်ရင်ကြိုက်တယ်ပေါ့....မင်းကြိုက်တာဘယ်သူလဲကွ”

“ ဆရာမဝသုန်လေ၊ အဲ့ကောင်ကြိုက်နေတာ”ဟု ကျွန်တော်မပြောခင်ဟိန်းထက်က အရင်ညော်လိုက်လေသည်။

“ ဟေ..... ဝသုန်ကငါတောင် အစကအကွက်ရွေ့မို့အီစီအလီလုပ်ကြည့်တာတောင် ဦးကျော်ဌေးသွားပြောလို့ ငါတောင်တပ်ဆုတ်လာတာ၊ အခုတော့ မင်းတို့ဆရာမဟေမာန်လေးနဲ့အဆင်ပြေနေပြီ...မင်းတို့နှစ်ယောက်ပဲသိထားနော်၊ ကျန်တဲ့သူတွေမပြောပြနဲ့”

“ ရဲမာန်...မင်းက ကျားအမှီးမှဆွဲချင်တာပဲ၊ ဟိုက သဘောတူထားတဲ့သူရှိတယ်လို့လည်းသတင်းသဲ့သဲ့ကြားထားသေးတယ်၊ သူ့ဖားသားကြီးက တပ်ထဲကဆိုတော့ ခပ်ကြီးကြီးတစ်ယောက်ရဲ့သားနဲ့လို့တော့ပြောတာပဲ၊ မင်းဖြစ်ပါ့မလား၊ ကြိုးတော့ကြိုးစားကြည့်ပေါ့ကွာ”

ဆရာ့ကျော်ရဲ့စကားကြားတော့ ကျွန်တော့်အဖို့ စိတ်ဓာတ်အနည်းငယ်ကျသွားလေသည်၊ တစ်လှမ်းမျှပင်အရှေ့မတိုးရသေး အနောက်နှစ်လှမ်းပြန်ဆုတ်နေရသည့်အခြေအနေဖြစ်သည်ည၊ သို့သော် "လှေခွက်ကြီးကျန်အလံမလှဲ”ဆိုသလို ကျွန်တော်သည် လွယ်လွယ်နှင့်လက်လျော့တက်သူမဟုတ်သဖြင့် (တကယ်တော့မွှန်နေတာပါ😂) မရရအောင်ကြိုးစားရမည်ဟုသံဓိဌာန်ချလိုက်လေသည်။ ထိုသို့စဉ်းစားနေချိန်တွင် ဟိန်းထက်က ဆရာကျော်အား

“ ဆရာကျော်..ဟို..မလိုးခင်လေ နူးနှပ်ပေးရတယ်ဆို အဲ့တာလေးလည်း ဗဟုသုတဝေမျှပေးပါဦး”

“ ဒီမှာငါ့ကောင်တို့ မသေမချင်းမှတ်ထား.....ငါးသလောက်ပေါင်းဟင်းမှန်လျှင် အရိုးပင်နူးအိအောင် ပေါင်းမှအရသာရှိသကဲ့သို့ စောက်ဖုတ်မှန်လျှင် ဘယ်လိုစောက်ဖုတ်ပင်ဖြစ်ပစေ နူးအောင်နှပ်ပေးမှစားလို့ကောင်းမည်ဟူ၍ ရှေးစာဆိုတို့ဆိုရိုးရှိခဲ့လေတယ်တဲ့” (သောက်ဆန်းကြီးနော် ဆိုရိုးကလည်း😁)

“ ဟုတ်ဆရာ....ဆက်ပြောပါဦး”

“ နူးတဲ့နေရာမှာ အဓိကအခရာကြတာကတော့ လက်သိုင်းပဲ ငါ့ကောင်တို့ရေ၊ လက်သိုင်းဆိုလို့ လက်ချည်းပဲတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ ပါစပ်ကလည်းကစ်ဆင်လေးဆွဲ၊ လည်တိုင်လေးကိုဖွဖွလေးနမ်း၊ နားရွက်လေးကိုလည်းကလိပေးရတယ်၊ လက်ကလည်း နို့အုံလေးတွေကိုဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်ပေး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း လက်မနဲ့လက်ညိုးနဲ့ဖြေးဖြေးလေးချေပေး၊ အောက်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းပဲသွား စိတ်မလောနဲ့ ကွ ၊ အပေါ်ပိုင်းနှံ့ပြီဆိုရင် အောက်ပိုင်းကိုဖြေဖြေးချင်းဆင်းပေး ပေါင်းအတွင်းသားလေးတွေကိုအရင်ပွတ် ပြီးမှစောက်ဖုတ်လေးကိုမွှေပေါ့ကွာ ၊ ဒါတွေကိုမင်းတို့အောကားထဲ မြင်ဖူးတာပဲ”

“ အဲ့လိုအလုပ်မခံပဲမူနေရင်းရောဆရာ၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”

“ အကြမ်းနည်းတစ်ခုတော့ရှိတယ်ကွ ၊ ဒါပေမယ့်အဲ့တာက အခြေအနေအရကြည့်သုံးရတယ်ကွ”

“ ဘာများလဲ ဆရာကျော်”

“ ဟေ...ဂျာပေးလိုက်ပေါ့ကွ.. မင်းတို့ကလည်းဒုံးဝေးတာဆို ကောက်မှုတ်ရင်ဆောက်ဖုတ်မှန်သမျှကြွေရတာချည်းပဲ ၊ မင်းတို့အမှုတ်တော်ရင်တော်သလိုပဲ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့စော်လေးတွေမပြောနဲ့ ကွမ်ရင်မယ်တော်တောင် သာခွေယိုင်ဖြစ်သွားစေရမယ်”

“ အီး...ဆရာကျော်ရောလုပ်ဖူးလား ၊ ရွံစရာမကောင်းဖူးလား”

“ ငါလည်းအစတုံးကတော့အင်တင်တင်ပေါ့ကွာ ၊ ဂျာကြည့်လိုက်တော့လည်းမဆိုးပါဖူး၊ အနံအသက်ကတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တော့မတူဖူးကွ ၊ ကိုယ်သင်းနံလို့ပေါ့ကွာ...အခုတော့လည်းဂျာရတာအရသာတွေ့သွားပြီကွ၊ ဂျာရင်အဆင်ပြေအောင်လို့ကွမ်းယာဝါးရင်းနဲ့ ကွမ်းယာဆွဲသွားတာတော့ ဆိုးပါတယ်ကွာ....ဒါပေမယ့်ဂျာပေးရင်တော့အဆင်ပြေတာပေါ့”

“ ဂျာပေးလိုက်တော့ဆရာ့စော် အဆင်ပြေသွားလား”

“ အစကတော့ မလုပ်ပါနဲ့ကိုရယ် ဘုန်းနိမ့်လေ့မယ်ဘာညာပေါ့ကွာ၊ ငါကအတင်းဂျာပေးလိုက်တော့ နောက်ဆို ချိန်းတွေ့ရင်မငြင်းတော့ဖူး လိုးချင်တိုင်းလိုးလို့ရတာပေါ့၊ မိန်းခလေးတွေက ပထမဆုံးတစ်ခေါက်ပဲခက်တာ၊ နောက်ပိုင်းကြတော့ကိုယ်တောင်မနိုင်ချင်ဖူးဟေ့”

“ ဆရာစော်တွေပြီးတယ်ဆိုတာဘယ်လိုမျိုးလဲ”

“ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကမတူကြဖူးကွ၊ တချို့ကြတော့လည်း အရည်ရွမ်းတယ်၊ တချို့ကြတော့လည်း ယျောက်ကျားလေးတွေလို အဖြူသုတ်ရည်ထွက်တယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့်သိသာပါတယ်ကွာ ပြီးခါနီးရင်စောက်ဖုတ်ထဲက ကြွက်သားတွေကအတင်းညစ်တော့တာပဲကွ၊ အဲ့အချိန်မင်းတို့မပြီးအောင်ဂရုစိုက်ဖို့လိုတယ်၊ ဘာလို့ဆိုသူတို့များများပြီးလေ မင်းတို့နောက်တစ်ခါစားဖို့အခွင့်အလမ်းပိုရတာပဲကွ”

“ ဆရာမပြီးအောင်ဘယ်လိုစိတ်ထိန်းရမလဲဗျ၊ အထိအတွေ့မရှိသေးတယ့်တချို့လူပျိုလေးတွေဆိုရင် စောက်ဖုတ်နဲ့ထိတာနဲ့ပြီးတာဆိုဗျ၊ တော်ကြာကျွန်တော်လည်းအဲ့လိုဖြစ်ရင် ရှက်စရာကြီးဗျ”

“ အေးပေါ့ကွာ တပ်ထွက်ဖြစ်ရင်တော့ ကောင်မလေးဘက်က မင်းကို အင်ပရက်ရှင်ဒေါင်းမှာပေါ့၊ မစိုးရိမ်ပါနဲ့ကွာ...မင်းတို့ဂွင်းတိုက်ရင်း သုတ်ထိန်းတာကိုလေ့ကျင့် ပြီးခါနားနီးပြီလို့ခံစားရရင် စိတ်ကိုတခြားလွဲလိုက်၊ ငါကတော့ထိန်းရင် ငါ့ဦးလေးဦးကျော်ဌေးမျက်နှာကြီးမြင်ယောင်လိုက်တာပဲ ပြီးချင်တာတွေခဏပျောက်သွားတာပေါ့ကွာ၊ မင်းတို့လည်းဂွင်းထုရင်းလေ့ကျင့်ထား လက်တွေ့ကြအသုံးဝင်တယ်၊ စော်ကိုအနည်းဆုံးသုံးခါလောက်ပြီးအောင်လုပ်ပေးပြီးမှ မင်းတို့သုတ်လွှတ်လိုက်၊ အဲ့တာကစော်ချစ်ဆေးပဲကွ”

“ ဟုတ်ဆရာ အားတိုင်းလေ့ကျင့်နေတော့မယ်ဆရာကျော်ရေ”

“ ဘယ်အရာမဆိုတန်ဆေးလွန်ဘေးပဲ ငါ့ကောင်တို့ ၊ မီးစင်ကြည့်ကကြ...ဟော ပြောရင်း ည ၁၁ နာရီထိုးပြီ သွားအိပ်ကြတော့၊ မနက်ကြအတန်းချိန်ရှိသေးတယ်”

ဒီလိုနှင့် နှစ်ကောင်သားဆရာကျော်အခန်းက ပြန်၍ကိုယ်အခန်းကိုဝင်ပြီး အိပ်ကြတော့လေသည်။ နောင်အခါများတွင်လည်း အားလပ်ချိန်ရောက်တိုင်း ဆရာကျော် အခန်းသို့လည်၍ ရောက်တက်ရာရာဗဟုသုတများ စုဆောင်းမျှဝေကြလေသည်။

ဘာလိုလိုနှင့် “ အောင်ကောင်းထက်”အဆောင်သို့ရောက်သည်မှာတစ်လပင်ပြည့်ခဲ့လေပြီ၊ လစဉ်စာမေးပွဲတွင် ကျွန်တော်ကအဆင့် ၅၊ ဟိန်းထက်ကအဆင့်၈ ရရှိလေသည်....ဘော်ဒါအုပ်ဆရာဦးကျော်ဌေးသည် ဂုဏ်ထူးရှင်အလောင်းအလျာလေးများဖြစ်သော ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်အား တခြားသူတွေထက်စာလျှင် သိပ်မကြပ်တော့ချေ၊ ဒါ့အပြင်ကျွန်တော်သည်လည်း ဆရာမဝသုန်နှင့်ပို၍ရင်းနှီးလာလေသည်...ချစ်ရပါသော်လည်း အခြေအနေအရအခွင့်မသာသေးသဖြင့် ကာလံဒေသံအရ မောင်လေးတစ်ယောက်လိုပင် ဆဟန်ဆောင်နေရလေသည်၊ စာကျက်ချိန်တွင်လည်း ဆရာမဝသုန်စောင့်သောအချိန်များတွင် ပင်ပန်း၍ ဂုတ်ညောင်းသယောင် ဘာယောင်ဆောင်ပြီး အနှိပ်ခံတတ်လေပြီ၊ (ယျောက်ကျားမာယာတွေပေါ့ ငိငိ) ၊ တက္ကသိုလ်ရောက်မှရအောင်ပြန်လာဝိုက်မယ်ဟူ၍လည်းတေးထားလေသည်။

.....................................................................

ဧပရယ်လ အလယ်ရောက်သောအခါတွင်မူ ခါသြက်န်ရောက်သဖြင့် ကျူရှင်ကောဘော်ဒါဆောင်များပါပိတ်၍ အဆောင်နေကျောင်းသားအများစုအိမ်ပြန်ကုန်ကြလေသည်၊ ကျွန်တော်၏ချစ်သူငယ်ချင်းဟိန်းထက်အပါအဝင်ဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော်သည်ကား သာစည်မြို့ပြန်ကဲရမှာပျင်းသည်ကတစ်ကြောင်း၊ ဆရာမလေးဝသုန်ကအဆောင်တွင်ကျန်ခဲ့မည်ဆိုတာကလည်း တစ်ကြောင်း အကြောင်းကြောင်းကြောင့် အဆောင်တွင်နေခဲ့လေသည်၊ ယျောက်ကျားလေးအဆောင်တွင်ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်ခဲ့လေသည်၊ ဂိုက်ဆရာများ၌လည်း ဆရာကျော်၊ ဆရာမဝသုန်နှင့်ဟေမာန်သာကျန်ခဲ့လေသည်၊ အယုတ်စွဆုံးဆရာဦးကျော်ဌေးတို့လင်မယားပင် သူတို့ဇာတိမလှိုင်မြို့သို့ပြန်ကြလေရာ အဆောင်တွင်ကျန်ခဲ့သောသူများအဖို့လွတ်လပ်ရေးရနေ ကြလေသည်၊ အပျော်ဆုံးမှာမှု ဆရာကျော်ဖြစ်လေသည်...။

ညနေဘက်လမ်းလျောက်ရင်းကွမ်းယာဝါးလိုက် ကျွန်တော်နှင့် ps2 ဆိုင်ထိုင်၍ဘောလုံးဂိမ်းဆော့လိုက်...အဆောင်တွင်ကျန်ခဲ့သော ဆရာမဟေမန်အား ဖွန်လိုက်နှင့် ဦးကျော်ဌေးဆိုသောကြောင်ကြီးမရှိခင် ကြွက်များသောင်းကျန်းနေလေတော့သည်။ သြက်န်ရက် ရောက်သောအခါတွင် အကြိုနေ့နှင့်အကျနေ့တွင် ကျွန်တော်နှင့် ဆရာကျော်သည် မိတ္ထီလာတွင်ဆိုင်ကယ်သြက်န်ကျလေတော့သည်၊ အကြတ်နေ့တွင်ကား အဝတ်လျော်စရာရှိ၍ အဆောင်တွင်နေခဲ့လေသည်၊ ဆရာကျော်ကား ဆရာမဟေမာန်ကိုဘယ်လိုမြူစွယ်ပြီးခေါ်သွားသည်မသိ ၊ထမင်းစားခန်းထဲတွင် ဆရာမဝသုန်နှင့်စကားပြောမှသိရလေသည်၊ ဆရာမဝသုန်က

“ ဟေ့ရဲမာန်...မင်းတို့ဆရာကျော်တော့ အခုချိန်ပျော်နေပြီထင်တယ်”

“ ဒီနေ့တစ်ယောက်ထည်းထွက်သွားခဲ့တာပဲ မသိပါဖူးဆရာမရယ်"

“ ဘယ်ကသာတစ်ယောက်ထည်းရမှာလဲ၊ ဆရာမဟေမာန်ကိုပါခေါ်သွားလေရဲ့”

“ ဟင် ဆရာကျော်ကအဖြေရပြီလား၊ သူတို့ကအီစီကလီတွေပဲဟာ”

“ အဲ့တာသတင်းပေါက်ကြားမှာဆိုးလို့မင်းတို့ကို လျိုထားတာ၊ ရည်းစားဖြစ်တာသုံးလလောက်ရှိနေပြီ အရင်ဆယ်တန်းတစ်သုတ်ပြီးကတည်းက”

“ အော်ဟုတ်လား မသိပါဖူး၊ ဒါကြောင့်မလို့ ကျွန်တော်မလိုက်တာကိုပျော်နေရှာတာကိုး”

“ ဟုတ်ပ...ဟုတ်ပ ရန်ကုန်သားတွေများလည်ချက်....သူ့ဦးလေးသိရင်တော့ အသတ်ခံရမှာ သူ့ဦးလေးမရှိတော့ လွတ်လပ်ရေးရနေတာပေါ့”

“ ဆရာမကော ရည်းစားမရှိဖူးလား၊ မလည်ဖူးလား” ဟု မသိမသာ သဘာဝကျကျ စကားအစ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါမဝသုန်သည် သရော်ဟန်အပြုံးပြုံးကာ

“ မရှိပါဖူးကွာ၊ ရည်းစားထားဖို့လည်းအစီအစဉ်မရှိပါဖူး၊ ကိုယ့်ဘာသာအေးဆေးနေတာပဲကောင်းတယ်”

“ မင်းကော အတန်းထဲကဘယ်ကောင်မလေးကို ကြိုက်နေတာလဲ၊ ကောင်မလေးတွေဘက်ကို စာသင်နေတုံးခဏခဏလှည့်ကြည့်တာတွေ့တယ်နော်”ဟူ၍ ကျွန်တော့်ဘက်ပြန်လှည့်လာလေသည်။ တကယ်တန်းတော့ကျွန်တော်လှည့်လှည့်ကြည့်နေသည်မှာ ဆရာမပါဟုပြောချင်သော်လည်း

“ မဟုတ်ပါဖူးဗျာ၊ ခေါင်းညောင်းလို့ပါ...ဘေးနားက ဟိန်းထက်မျက်နှာကြီးလည်းမကြည့်ချင်လို့... ကျောင်းသူတွေတစ်ယောက်မှမကြိုက်ပါဖူးဗျာ” (ဆရာမကိုပဲ ကြိုက်တာ 😁)

“ ရဲမာန်ကလည်သားပဲ...စကားလည်းတတ်တယ်၊ ဆရာကျော့်တပည့်လို့မပြောရဖူး”

ထို့နောက် ထမင်းစားပြီး၍ ထမင်းလုံစီပြီးအိပ်ရန် အဆောင်အပေါ်ထပ်သို့တက်လာခဲ့လေသည်၊ နွေရာသီကားပူလွန်းလှလေသည်.....နေ့လည်ခင်းအိပ်သည့်အချိန်တွင် ချွေးစေးများထွက်ကာနိုးလာတတ်လေသည်၊ အခုတစ်ခါလည်း ချွေးစေးများထွက်၍နိုးလာချိန်တွင် အောက်ထပ်ဆရာကျော်အခန်းထဲက အသံသဲ့သဲ့ကြားလေမိလေသည်၊ အသံပိုင်ရှင်ကား ဆရာကျော်အသံနှင့် ဆရာမဟေမန်အသံဖြစ်လေသည်၊ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် ဆရာကျော်တော့ အခန်းထဲချိန်းတွေ့နေပြီထင်တယ် ၊ ချောင်းကြည့်ရမယ်ဆိုပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ရှိဖျာကြမ်းကိုအသာဖယ်၍ သစ်သားပြားကြား အဟလေး ထဲကနေချောင်းကြည့်လိုက်လေသည်၊ ( အစကပြောသလို ကျွန်တော်တို့ယျောက်ကျားလေးယာယီအဆောင်သည် ရုံးခန်းအပေါ်ထပ်တွင်ဖြစ်သည်၊ ဆရာကျော့်အခန်းသည် ရုံးခန်းနှင့်ကပ်လျက် အခန်းငယ်တစ်ခုဖြစ်လေသည်၊ ဆရာကျော်၏ အခန်းအပေါ်ထပ်ကား ကျွန်တော်နှင့်ဟိန်းထက်တို့အခန်းဖြစ်လေသည်၊ အဆောက်အဦးကား အုတ်တိုက်ဖြစ်သော်လည်း....အပေါ်ထပ်ကိုမူ ပျဉ်ပြားများနှင့်သာ ခင်းထားလေသည်၊ ထိုချောင်းကြည့်ရာအပေါက်လေးကို တံမျက်စည်းလှည်းစဉ်တွေ့ထားခြင်းဖြစ်သည်)၊ အောက်ထပ်ကမြင်ကွင်းကိုပြောပြရလျှင်..... ဆရာကျော်၏တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ပေါ်တွင် ဆရာကျော်နှင့် ဆရာမဟေမန်တို့ ဘေးတွဲယှဉ်ထိုင်နေကြပြီး ဆရာကျော့်လက်က ဆရာမဟေမာန်ပုခုံးပေါ်ရောက်နေလေသည်...သူတို့နှစ်ဦးပြောနေသောစကားများကိုနားထောင်ကြည့်ရာ.....

ဆရာကျော်က

“ ဒီနေ့ကိုနဲ့လည်ရတာပျော်လားချစ်၊ မနက်ဖြန်အတက်နေ့လည်းလည်ကြရအောင်လေ”

“ ဟင့်အင်း...လည်တော့ဖူးလေ၊ အဆောင်က ကလေးမတွေရိပ်မိသွားလိမ့်မယ်..ဒီနေ့တောင်ဟေမာန် မနည်းလစ်ထွက်ခဲ့တာတာကိုရဲ့”

“ ဒါဆိုအခုတော့အချိန်ပေးနော်” ဟုပြောကာ ဆရာကျော်က ဟေမာန်ရဲ့ ပါးလေးကိုရွတ်ကနဲ့ နမ်းလိုက်လေသည်။

“ ကို....သိပ်မဆိုးနဲ့နော်..အပေါ်မှာရဲမာန်ရှိတယ်”

“ ကိုစောနတုံးကတက်ကြည့်ပြီးပြီ...အဲ့ကောင် ကုလားသေကုလားမော အိပ်ပျော်နေတာ...အေးဆေး ဒီဘက်ခြံထဲမှာဘယ်သူမှမရှိဖူးရယ်” 

လို့ ပြောပြီး ဆရာမဟေမာန်ရဲ့ မျက်နှာတစ်ဝိုက်ကို ဆရာကျော်အနမ်းဗုံးကျဲလေတော့သည်။ မဟေမာန်၏ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားမှာ အကိတ်ဘက်မရောက်ပဲ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းလေးဖြစ်သည်၊ အသားအရေမှာ နို့နှစ်ရောင်ရှိပြီး အရပ်အမြင့် ၅ပေ၄လက်မလောက်ရှိမည်၊ ဆံပင်မှာမျိုးရိုးအရ လှိုင်းတွန့်လေးဖြစ်ပြီး မျက်လုံးမျက်ခုံးကောင်း၍ မျက်နှာတွင် မှည့်ပေါသောသူဖြစ်သည်၊ ခါးသွယ်၍ဖင်မှာမူ သူအရပ်နှင့်အနေတော်ကျစ်ကျစ်လေးဖြစ်လေသည်။

ဆရာကျော်သည် ဆရာမဟေမာန်၏ပါး၊ နှဖူး ၊ နားသယ်တို့ကိုဖွဖွလေးနမ်းပြီးသော် ဟေမာန်၏နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ညင်သာစွာနမ်းလေသည်၊ တဖြည်းဖြည်းချင်းအရှိန်ရလာသောအခါတွင် ဆရာမဟေမာန်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲ ဆရာကျော်လျာကြီးဝင်သွားသည်ထင့်၊ ဆရာမဟေမာန်၏အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းကို အပေါ်ထပ်မှ ကျွန်တော်ပင်ကြားနေရလေသည်၊ ဆရာကျော်က နမ်းနေရင်းနှင့်ပင် ဆရာမဟေမာန်အားကုတင်ပေါ်ပက်လက်လေးလှဲအိပ်စေလိုက်သည်၊ ထိုသို့အနမ်းချင်းဖလှယ်ရင်း ဆရာကျော်လက်က ဆရာမဟေမာန် ၏စပို့ရှပ်လေးအပေါ်ကနေ နို့လုံးလုံးလေးကို အုပ်ကိုင်ပြီးချေပေးနေလေသည်၊ ပြီးနောက် အကျီအောက်ကနေဗိုက်သားလေးကိုပွတ်ရင်း တဖြည်းဖြည်းချင်းအပေါ်တက်လာကာ ဟေမာန်ဝတ်ထားသောဘော်လီအမဲရောင်လေးကိုအသာလေးအပေါ်သို့မတင်လိုက်လေသည်။

ထိုအခါ ဆရာမဟေမာန်၏ နို့အုံအိစိစိလေးမှာ တုံကနဲထွက်ပေါ်လာလေသည်၊ ထွက်ပေါ်လာသော နို့အုံလေးကိုအောက်ကနေပင့်၍ဖြည်းဖြည်းချင်းကိုင်လေသည် ၊ နှုတ်ခမ်းကမူအနမ်းမပျက်ချေ........ထိုသို့ဖွဖွလေးကိုင်ရာတွင်နို့အုံ၏ဘေးသားများအား အရင်ဖွဖွလေးပွတ်ကိုင်လေသည်.....ပြီးနောက်နို့သီးခေါင်းညိုတိုတိုလေးအနားကို မထိခလုတ်ထိခလုတ်လေးစလေသည်၊ နို့သီးခေါင်းလေးကိုတန်းမကိုင်ဝေ့ဝိုက်နေလေသည်.....ထိုအချိန်တွင်ဆရာကျော်က နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းတာကိုခဏရပ်လိုက်ပြီး မဟေမာန်၏ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးအားစုပ်နမ်းနမ်းလေသည်၊ ဆရာမဟေမာန်ဖီးတက်လာသည်ထင့် စောနကနစ်ဝင်နေသောနို့သီးခေါင်းညိုတိုတိုလေးမှာ အခုရှည်ထွက်လာပြီး ပါးစပ်ကလည်း....ဟင်း..ဟင်း...နှင့်သက်ပြင်းသံများထွက်နေလေသည်။ 

ဒီတွင် နို့သီးခေါင်းလေးကိုမထိပဲနို့ခံအမဲဝိုင်းနားတွင် လှည့်လည်နေသော ဆရာကျော့်လက်ချောင်းများသည် နို့သီးခေါင်းလေးအား လက်မနှင့်အသာလေးဖိချေပြီးပြန်လွှတ်လိုက်လေသည်၊ ထိုသို့ဖိချေလိုက်သောအခါတွင် ဆရာမဟေမာန်၏ ခန္တာကိုယ်လေးသည် ဓာတ်လိုက်ခံရသောသူသဖွယ်တုန်တက်သွားလေသည်၊ ပြီးနောက်မှ ဆရာကျော်ကလက်ဝါးကြီးဖြင့် နို့အုံအားဆုပ်ကိုင်ကာ နို့သီးခေါင်းများအားလက်ညိုးနှင့်လက်မကြားထဲချေ တော့လေသည်၊ ဆရာမဟေမာန်မှာ ဘယ်အချိန်ကတည်းကတောင့်တနေသည်မသိ၊ နို့အုံကိုချေလိုက်တိုင်း တအင်းအင်းဖြင့် ညည်းနေလေသည်။ ဆရာကျော်သည်လည်ပင်းအားနမ်းနေသည်ကိုခဏရပ်ကာ ဆရာမဟေမာန်နို့လေးအား သေချာစိုက်ကြည့်လေသည်...

“ ဘာတွေစိုက်ကြည့်နေတာလဲကိုရဲ့ ရှက်စရာကြီး”

“ ဟေမာန့် နို့လေးတွေက လှလို့ကြည့်နေတာ၊ တအားလည်းမကြီး တအားလည်းမသေးဖူး အနေတော်လေး..”

ဟု ပြောကာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုစုတ်လေတော့သည်၊ ဘယ်ဘက်နို့ကိုစို့လျင် ညာဘက်နို့အားလက်ကကလိလေသည်၊ ဆရာကျော်သည် တိုက်စစ်အား အနားမယူပဲဆက်တိုက်လေသည်၊ နို့စို့ရင်းနှင့်ပင် ဘယ်ဖက်လက်က နို့တစ်လုံးအားချေရင်း ညာဖက်လက်က ဆရာမဟေမာန်၏ဗိုက်သားပြင်ပေါ်ကနေတဖြည်းဖြည်းအောက်ကိုဆင်းကာ နယ်မြေချဲ့လေတော့သည်၊ မဟေမာန်ဝတ်ထားသော ထမိန်ကိုဘယ်အချိန်ကဆွဲချွတ်လိုက်သည်မသိ ပင်တီခရမ်းရောင်လေးသာကျန်တော့လေသည်။ ထိုပင်တီခရမ်းရောင်၏အလည်တွင် ဆရာကျော်၏လက်စွမ်းကြောင့် အရည်များထွက်ကာ စိုနေသည်ကိုမြင်ရလေသည်။

ဆရာကျော်သည် သူဝတ်ထားသောအိမ်နေရင်းပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကိုချွတ်လိုက်ရာ လီးကြီးမှာ အမောက်ထောင်နေသောမြွေသဖွယ်ထွက်လာလေသည်၊ ဆရာမဟေမာန်၏ ပင်တီခရမ်းရောင်ကိုလည်းသူ့လက်တစ်ဖက်နှင့်ပင်ချွတ်စေပြီး စောက်ဖုတ်အနီးအနားရှိ ပေါင်သားလေးတွေကိုဝေ့ကာဝိုက်ကာပွတ်လေသည်........သူ့မြွေကြီးအားလည်း ဆရာမဟေမာန်လက်ထဲထည့်ကာကိုင်စေလိုက်သည်။

“ ကို့မြွေကြီးက သူ့ရဲ့ကျွင်းလေးကိုလွမ်းနေတာဟေမာန်ရဲ့၊ မဝင်ရတာကြာလို့လွမ်းနေလေရဲ့”

“ အဲ့မြွေကလည်းဝင် ဝင်နိုင်လွန်းတယ်၊ ဟေမာန့်ကျွင်းကလွဲလို့တခြားကျွင်းမဝင်ရဖူးနော်”ဟုပြောရင်း သူမ၏လက်ကို အပေါ်အောက်ဖွဖွလေးလေးဆွဲကာ ဂွင်းထုပေးလေသည်။

“ ဟေမာန်ရဲ့ညီမလေးကလည်းလွမ်းနေတယ် ထင်တယ်....အရည်တွေကိုထွက်လို့ပါလား” 

ဟုပြောကာဆရာကျော်က စောက်ဖုတ်လေးပေါ် ဝလုံးလေးဆွဲလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် မဟေမာန်၏ စောက်ဖုတ်အမြောင်းလေးကြားထဲ လက်ခလည်လေးကိုအပေါ်အောက်ဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်ဆွဲပေးလိုက်လေသည်၊ ကောင်းမကောင်းတော့မသိ ပွတ်ဆွဲနေရင်း စောက်စိလေးကိုထိမိသွားသည်အခါတွင် ဟေမာန့်ဖင်လေးတွန့်တွန့်သွားလေသည်...၊ ဖင်လေးတွန့်သွားလျှင် အနောက်ကအသင့်စောင့်နေသော လီးကြီးဖြင့်ပြန်ညောင့်လေသည်၊ ဆရာမဟေမာန်မနေနိုင်တော့.....

“ ကို...လုပ်တော့လေ၊ ဟေမာန်မနေတတ်တော့ဖူး”

“ အင်း.....ချစ်အပေါ်ကအကျီချွတ်လိုက်မယ်နော် မပူဖူးလား၊ ကိုတော့ပူလို့ချွတ်ပြီ” ဟုပြောကာ ဆရာမဟေမာန်၏အကျီကောဘော်လီကိုပါချွတ်လိုက်လေသည်။

ဆရာကျော်သည် ကုတင်ပေါ်တွင် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံပြင်လိုက်လေသည်၊ သူ့ရဲ့လီးကြီးအား စိုရွဲနေသော အဖုတ်လေးအပေါ် အထက်အောက်ပွတ်ပေးလေသည်၊ မဟေမာန်သည် မနေနိုင်တော့ ဆရာကျော့်နောက်ကျောအားအတင်းဖက်၍ သူ့ဘက်ဆွဲလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင် ဆရာကျော်ကသူ့လီးကြီးအား ဇွိကနဲအဖုတ်ထဲသွင်းလိုက်လေသည်၊ မဟေမာန်မှာ ကောင်းလွန်း၍ အားကနဲအော်မိရာ ဆရာကျော်ကအမြန်နမ်း၍နှုတ်ပိတ်လိုက်လေသည်၊ အပေါ်ကကြည့်သော ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်ဖြစ်သော ကျွန်တော့်အဖို့ လှေကြီးထိုးပုံစံသည် ဆရာကျော်ဖင်ပြားဖင်မကြီးသာမြင်ရ၍ အနည်းငယ်ဖီးငုတ်လေသည်၊ သူတို့စုံတွဲမှာတော့ ၇ မိနစ် အကြာလောက်တွင် တဖြည်းဖြည်းပဲကြမ်းလာလေသည်။

“ ကောင်းလားချစ်.....ကို့မြွေကြီးကိုကြိုက်လား”

“ အင်း.....ကောင်းတယ်ကို...မြန်မြန်လေးဆောင့်ပေး”

“ ဘတ်...ဘတ်...ဘတ်.....အားအား.... ကိုကောင်းတယ်....ကောင်းတယ်....အဲ့လိုလေးမွှေပေး”

“ အင်း....ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်” ဟုဆရာကျော်သည် အောက်ကလည်းမွှေအပေါ်ကလည်း နို့သီးခေါင်းများကိုစို့၍ နို့အုံလေးကိုနယ်ပေးလေသည်။

“ အင်း.....ကိုကောင်းလာပြီကို.....ပြီးတော့မယ်..အားအား...ဟေမာန်ပြီးပြီ”ဟုအော်ကာ အောက်ကနေဆရာကျော်ကိုယ်လုံးကို အတင်းဖက်ကာ အော်လေသည်။

ဆရာကျော်သည် မဟေမာန်ပြီးသည်ကိုအရှိန်မပျက်အောင် တစ်မိနစ်ခန့်ဆက်လိုးပေးရင်းနှင့်

“ ချစ်....ကိုလည်းပြီးချင်လာပြီ...ပုံစံပြောင်းရအောင်...ကို့ကိုကုန်းပေး”

“ အင်း ကို့သဘောလေ” လို့ပြောကာလေးဘက်ကုန်းကာ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ခဏလေး....ကိုကုတင်အောက်ဆင်းလိုက်အုံးမယ် မော်တော်ဆပ်လေးချစ်ချင်တယ်”

“ သူပဲအမျိုးမျိုး....ကဲဒီလိုဆိုရပြီလား”ဟုပြောကာ ကုတင်ပေါ်ကဆင်း၍ မတ်တပ်လေး ကုန်းပေးလိုက်လေသည်။

“ အင်းအဲ့လိုလေးဟေမာန်.....လက်က ကုတင်ပေါ်ထောင်လိုက်..ခါးလေးနည်းနည်းနှိမ့်လိုက်ဦး”

ထိုအခါ ဆရာမဟေမာန်၏ အရည်ရွဲသောအဖုတ်ပြူးပြူးလေးသည် ဖင်နှစ်လုံးကြားထဲမှထွက်လာလေသည်။

“ ကို...ဘာကြည့်နေတာလဲ... လုပ်တော့လေ တော်ကြာဝသုန်ဒီဘက်ရောက်လာလိမ့်မယ်”

“ ချစ်အဖုတ်လေးကလှလို့ပါကွာ....အနမ်းလေးတောင်ပေးချင်လာပြီ” ဟုပြောကာ အဖုတ်လေးကို့ သူ့လျာပြားကြီးနှင့်ကောက်လျက်လိုက်လေသည်။

“ ပလက်...ပလက်....အား...ကို.....ကောင်းတယ်....အစိလေးကိုထိအောင်လျက်ပေး”

ဆရာကျော်သည်ဂျာပေးတာ ၅ မိနစ် ခန့်ကြာသော် နောက်ဆုံးတစ်ချီဆွဲရန်မတ်တပ်ရပ်လိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် ဆရာမဟေမာန်၏ခါးလေးကိုလက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖင်ကြားထဲက အဖုတ်လေးအားလီးနှင့်ညောင့်ပေးရင်း ပါးစပ်ကလည်း ဂုတ်ပိုးသားလေးတွေကိုဖွဖွလေးနမ်းပေးလေသည်။

“ အီး....ကို ဟေမာန်ကိုလုပ်ပေးတော့လေ၊ အထဲထည့်လိုက်တော့”

“ ကို့ကိုကြည့်ပြီးပြောချစ်...ချစ်မျက်နှာလေးတွေ့ချင်တယ်”

“ ဘာလဲကွာ..”ဟု ဆရာမဟေမာန်စိတ်မရှည်စွာပြောရင်း အနောက်သို့သမင်လည်ပြန်လေးလှည့်လာလေသည်။

“ ဘာထည့်ပေးရမှာလဲချစ်...စောနကချစ်ပဲထည့်ပေးဆို”

“ အာ...ဘာကြီးမှန်းလည်းမသိဖူး.....လုပ်ပါတော့ဆို”

“ ကိုကဘာထည့်ပေးရမှာတုံး ချစ်ရဲ့”

“ ဟေမာန့်အဖုတ်လေးထဲကို ကို့မြွေကြီးထဲ့လိုက်လို့....တကယ်ထဲမှပဲ နားအရသာခံချင်နေသေးတယ်”

“ ဒါဆိုထည့်ပြီနော်....ပလွတ်” ဟုရုတ်တရပ်ချက်ချင်းဆိုသလို လီးကြီးထည့်ပြီး မွှေပေးလိုက်ရာ ဆရာမဟေမာန် ဒူးမခိုင်ပဲအောက်ညွန့်သွား၍ ခါးကနေဆွဲကိုင်ပြီးအားရပါးရအနောက်ကနေဆောင့်လေတော့သည်။

“ အား....ကိုကောင်းတယ်...ဆောင့်ပေးအဲ့လိုလေး.....အားအား”

“ အနောက်ကနေလိုးပေးတာကြိုက်လားချစ်....ရော့ကွာ..ရော့”

“ ဖတ်...ဖတ်...အား...အားကောင်းတယ် ဟေမာန်ပြီးတော့မယ်...အား..အား...ဆောင့်ပေး”

“ အား.....အား....အား.....အား....ပြီးတော့မယ်...အား”

သူတို့စုံတွဲသည်အရှိန်တက်လာသည်ထင့် အပေါ်မှာ ကျွန်တော်ရှိသည်ကိုတောင် မေ့သွားပုံရသည်၊ ပေးသည့်သူကလည်း ဖင်လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကို အနောက်ပြန်ကော့ပေးနေလေသည်....ဆောင့်သည့်ဆရာကျော်ကလည်း တဘမ်းဘမ်းနှင့် အဖုတ်ပွင့်ထွက်မတက်အနောက်ကနေဆောင့်ပေးနေလေသည်၊ ၈ မိနစ် ခန့်အကြာလောက်တွင်...

“ အင်း...အင်း ကိုလည်းပြီးတော့မယ်”

“ အား ဟေမာန်တော့ ဘယ်ပြီးတာဘယ်နှစ်ခါရှိပြီမှန်းကိုမသိတော့ဖူး....အား...အား ကိုပြီးတော့မှာလား....ဟေမာန့်နို့လေးတွေကိုကိုင်ပေး”

“ နို့လေးတွေကကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ....ရော့...ရော့ ကိုပြီးတော့မယ်”ဟုပြောကာ မီးပွင့်မတက်ဆောင့်ပေးလေသည်။ထိုသို့ doggy စတိုင်အနောက်ကနေဆောင့်ရင်းနို့လေးလှမ်းကိုင်ကာ အပြီကြုံးနေတော့သည်။

“ အား...အား....ကိုပြီးခါနီးပြီ...အား..အား”

“ ဖတ်..ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အား...အားကိုပြီးပြီ”

အော်ကာ ဆရာမဟေမာန်အဖုတ်လေးထဲ သုတ်ရည်များပန်းထည့်ကာပြီးလိုက်လေသည်။ ထို့နောက်နှစ်ယောက်လုံးအားကုန်သွားရောထင့် အိပ်ရာပေါ်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်၍အနားယူနေကြလေသည်( မမောရှိပါ့မလား နွေရာသီပူပူကြီးထဲ ဖုတ်နေကြတာကို အပေါ်ထပ်ကပဲကြည့်ပရိတ်သတ်ပင် ချွေးစီးများပြန်နေပြီလေ😫)၊ ဆရာမဟေမာန်အဖုတ်လေးထဲက ဆရာ့ကျော့်သုတ်ရည်တွေကော သူ့အဖုတ်ရည်တွေပါ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကြလာရာ ဆရာကျော်က သူ့ပုဆိုးနှင့်ပင်သန့်ရှင်းပေးလိုက်လေသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာချစ်ရယ်၊ ဒီလိုနေ့တိုင်းချစ်ချင်လိုက်တာ”

“ ဒီလိုသာနေ့တိုင်းဆိုရင် ဟေမာန့်အဖုတ်လည်း ရစရာရှိမှာမဟုတ်တော့ဖူး၊ ကဲအမောပြေပြီဆိုတော့ ပြန်တော့မယ် တစ်ယောက်ယောက်မိသွားရင်မကောင်းဖူး”

“ စောနကကြကောင်မလေးတစ်ယောက်က အော်တုံးကကြမကြောက်ဖူးနော်” ဟုဆရာကျော်ကစလိုက်လေသည်၊ ဆရာမဟေမာန်က မျက်စောင်းလေးထိုးကာ

“ အော်အောင်လုပ်တဲ့သူရှိလို့ အော်မိတာပေါ့၊ အဲ့တာဆိုနောက်တစ်ခါမလုပ်နဲ့”

“ စတာပါချစ်ရယ်...စိတ်မဆိုးနဲ့မွမွ....အဆောင်ရောက်ရင်ကိုဝယ်ပေးထားတဲ့ ဆေးလေးသောက်ဦးနော်..မမေ့နဲ့”

“ ဟုတ်ပါပြီကိုယ်တော်ရယ်၊ ဟေမာန်သွားပြီ”ဟုပြောကာအဝတ်အစားတွေ ပြန်ကောက်ဝတ်ရင်းထွက်သွားလေသည်။

ထို့နောက် ဆရာကျော်သည် အပေါ်ထပ်သို့ကုန်းကုန်းကွကွဖြင့်တက်လာလေသည်၊ အပေါ်ထပ်သို့ရောက်ရောက်ခြင်း ကျွန်တော်က....

“ ဆရာကျော်အခြေအနေ၊ ကြက်ဥနဲ့စပါကလင်ခေါက်ပေးရမလား”ဟုစလိုက်လေသည်။

“ ခွေးသားလေး သိရင်လည်းငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း၊ ပါးစပ်မဖွာနဲ့”

“ အဲ့တာဆို မနက်ဖြန်ဂိမ်းဆိုင်ရောလက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကောသွားမှာ၊ ဆရာဒကာခံပေါ့၊ မဟုတ်ရင်တော့ လိုက်ဖွရမှာပဲ...ဟဲဟဲ”

“ အေးပါကွာ....ငါမောလာလို့တစ်ရေးလောက်အိပ်လိုက်ဦးမယ်”

“ ကိုယ့်အိပ်ရာကိုယ်သွားအိပ်လေ အပေါ်ထပ်ကပူကပူနဲ့”

“ အေးပါငါလည်း တံမြက်စည်းလာယူတာပါ၊ မင်းတို့အခန်းထဲမအိပ်ပါဖူး”

“ ဟုတ်ဟုတ် ၊ကျွန်တော်လည်းရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်၊ ပြီးရင်မန်ကြည်းပင်အောက် သချ်ာတွက်ရင်းစောင့်နေမယ်၊ ဆရာနိုးရင်ဂိမ်းဆိုင်သွားရအောင်....နှစ်ဆန်းနှစ်ရက်နေ့ကြ ဦးကျော်ဌေးပြန်ကြွလာတော့မှာ”

“ အေးအေးချွေးတိတ်မှချိုးနော်... အပူရှပ်အပတ်ရှုနေအုံးမယ်”

“ ခင်ဗျားကြီးပဲ ချွေးတလုံးလုံးနဲ့ အပူရှပ်နေပြီးတော့”

“ အဲ့လိုအပူရှပ်တာကကောင်းတယ်ကွ...မင်းမသိပါဖူးကွာ”

.................................................

အဲ့လိုနှင့် ရေချိုးဖို့ရေလဲပုဆိုးနှင့် တဘက်ယူကာ ရေချိုးကန်သို့ထွက်ခဲ့လေသည်၊ ယျောက်ကျားလေးများရေချိုးသောရေကန်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတော့ ကာရံထားခြင်းမရှိ၊ ဟင်းလင်းပြင်ဖြစ်သဖြင့် နေပူနေသေးသည်၊ ထို့ကြောင့် ရုံးခန်းနှင့်ကပ်ရက် ဂိုက်ဆရာမများရေချိုးသော ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်ချိုးကြည့်ရန်စိတ်ကူးမိလိုက်လေသည်၊ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုလျင် ချိုးခွင့်ရမည်မဟုတ်၊ ဒီဘက်ခြံဝင်းထဲဘယ်သူမှမရှိတာကတစ်ကြောင်း၊ ဦးကျော်ဌေးတို့မရှိတာကတစ်ကြောင်း၊ ရေကန်ဝန်းကျင်နေပူနေတာကတစ်ကြောင်းမို့ ရေချိုးခန်းထဲချိုးကြည့်တာပေါ့ကွာဟုတွေးရင်း ဆပ်ပြာခြင်းတောင်းကိုသယ်ကာ ရေချိုးခန်းသို့သွားလေသည်။

ရေချိုးခန်းသို့ရောက်သောအခါ ရေချိုးရန်ရေချိုးဘောင်းဘီတိုလဲလိုက်လေသည်၊ ထို့နောက်ရေချိုးခန်းပဲဟာ ဂျပန်ချိုးချိုးကြည့်ရမယ်လို့အတွေးပေါ်လာကာ တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်၍ ရေစချိုးတော့သည်၊ ဆပ်ပြာတိုက်သည့်အချိန်ရောက်သောအခါ အောက်ကညီငယ်လေးအားဆပ်ပြာနှင့်ပွတ်ရင်း ဂွင်းတစ်ကြောင်းပြေးချင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်မိ၏၊ စောနကပွဲကြည့်ထားသောအရှိန်ကြောင့်လည်း လီးထိပ်လေးတွင်အရည်များစိုကာ တစ်ထောင်ထောင်ဖြစ်နေရှာလေသည်၊ နောက်ကြမင်းလည်းအဖုတ်စားရမှာပေါ့ကွာ....အခုတော့နေလို့ကောင်းအောင်ထုပေးမယ်ဟုနှစ်သိမ့်ကာ မိန်းခလေးအဆောင်ဖက်ကရေချိုးစဉ်ချောင်းထားသော repeater အမကြီး၏အိုးကိုမှန်း၍ စတိုင်ကြကြ မတ်တပ်ထုနေလေသည်၊ မှန်းသောအမကြီး၏အိုးကို နောက်ပြန်လိုးလိုက်ရလျင်ဘယ်လိုအရသာရှိမလဲဟုတွေးကာ ဂွင်းပလေးရင်း ပြီးခါနီးလာလေသည်၊ ထိုစဉ်....

“ ဟဲ့....ပလုတ်တုတ်..ဘာကြီးလဲ” ဟုအသံကြား၍ကြည့်မိရာ ဆရာမဝသုန်ဖူးသည်ရေချိုးရန် ထမိန်ရင်လျားပြီးအပေါ်ပိုင်းကို တဘက်အစိမ်းလေးနှင့်ပတ်ထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်၊ ရေချိုးခန်းသို့ဝင်မချိုးမှီ ကလန့်သေချာမချခဲ့သောကိုယ့်ကိုယ်ကိုအပြစ်တင်မိလေသည်၊ လီးကလည်းထုလက်စတန်းလန်း ထောင်တောင်တောင် ပြီးခါနီးလည်းဖြစ်သည့်အချိန်တွင် ဆရာမဝသုန်ဝင်လာ၍ ခေါင်းနားပန်ကြီးကာ ဟိုဖက်လှည့်လိုက်လေသည်။

“ ဆရာမကန်တော့ကန်တော့...ဟိုဘက်မှာနေပူနေသေးလို့ ဒီဘက်လာချိုးနေတာ”

“ အေးအေး..ချိုးချိုး.ပြီးမှလာခဲ့တော့မယ်”

ဟု ပြောကာ ရှက်ရှက်နှင့်ထွက်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်အဖို့လည်း အလွန်ရှက်သွားလေသည်၊ လူပျိုဖော်ဖြစ်ကာမှ ကိုယ့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ဘယ်သူမှပင်မပြဖူးချေ၊ ယျောက်ကျားလေးဘော်ဒါတွေနှင့်တောင် အလွန်ဆုံး အောက်ခံဘောင်းဘီနှင့်သာနေဖူးလေသည်၊ အခုတော့ ဆရာမဝသုန်ဖူးက အကုန်မြင်သွားပြီလားမသိ၊ တောင်နေသောလီးကိုမမြင်လိုက်တောင် အနည်းငယ်တော့မြင်သွားလိမ့်မည်၊ "အား...ရှက်လိုက်တာ ဘယ်လိုမျက်နှာပြရပါ့” လို့စိတ်ထဲတွေးမိလေသည်( ထိုစဉ်ကအဖြူထည်လေးဖြစ်၍ ရှက်တက်သေးလေသည်၊ အခုများတော့ရှက်ကြောပြတ်သွားလေပြီ😁)၊ ထုနေသည့်စိတ်ကူးလေးလည်းဘယ်ဆီလွင့်သွားသည်မသိ၊ မြန်မြန်ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။

အခုတော့ သြက်န်ကျောင်းပိတ်ရက်ပြီး၍ အားလပ်ချိန်သိပ်မရှိတော့ချေ၊ ဆရာဦးကျော်ဌေးသည် စာသင်သောအရှိန်ကို မြင့်လိုက်လေသည်၊ ဇွန်လအစတွင် ကျောင်းများဖွင့်၍သာ အနည်ငယ်အသက်ရှုချောင်လေသည် ဘော်ဒါတွင်စာလုပ်ခဲ့ရသမျှ ကျောင်းတွင် အနားယူလေသည်၊ သကောင့်သားဟိန်းထက်ကတော့ သူ့ရဲ့crush ယုပွင့်ထက်ခိုင်ရှိသော Aခန်းအနားတွင် အမြဲတဝဲလည်လည်လုပ်ကာ အီစီကလီလုပ်ရန်ကြောင်ဖားကြီးကဲ့သို့ ချောင်းနေလေသည်၊ ကျွန်တော့်အဖို့မှာမူ ရေချိုးခန်းကိစ္စပြီး ကတည်းက ဆရာမဝသုန်ဖူးအား သေချာမျက်လုံးချင်းဆုံ အောင်ပင် သိပ်မကြည့်ဖြစ်တော့၊ ညဘက်စာကြည့်ခန်းတွင်လည်း နားမလည်သည်များကိုဆရာကျေသာအများဆုံးမေးဖြစ်တော့သည်၊ ဆရာမဝသုန်ကတော့ ကျွန်တော်ရှက်နေသည်ကို သိနေသည်ထင့် .... ပြုံးစိစိနှင့်ကြည့်နေတက်လေသည်၊ ခက်သည်ကသူပြုံးစိစိကြည့်လေ ပိုရှက်လေဖြစ်နေလေတော့သည်၊ တစ်ခါတစ်ရံ စာကြည့်ရင်းအိပ်ငိုက် နေသည့်အခါတွင် မပြောမဆိုနှင့် ဂုတ်လာလာနှိပ်ပေးရင်း လူကိုလာစလေသည်။ (နောင်တစ်ချိန်တွင်တော့ စမည့်သူက ကျွန်တော်ရဲမာန်ဖြစ်လာပြီး အစခံရမည့်သူက မမဝသုန်ဖြစ်လာမည်ကို ပရိတ်သတ်ကြီးသိအောင် ကြိုပြောပြလိုက်ရပါသည်...ဟီး)

အ.ထ.က (၂) တွင် ကျွန်တော်နှင့်ဟိန်းထက်သည် Bခန်းထဲအတူတူကြလေသည်၊ ဆယ်တန်းကျောင်းသားစည်းကမ်းပျက်စရင်းဝင်များဖြစ်သည့်အလျောက် စာသင်ချိန်မုန့်ခိုးစားခြင်း၊ အိပ်ငိုက်ခြင်း၊ အခန်းထဲကကောင်မလေးများဘယ်သူ့အိုးကဘယ်လောက်ရှိကြောင်းဆွေးနွေးခြင်း၊ အတန်းချိန်ပြီး၍ ဆရာမအားနှုတ်ဆက်ရန် မတ်တပ်ထချိန်တွင် ဘယ်ကောင်မလေးတော့ဖြင့် ထမိန်ဖင်ကြားညပ်နေပြီဟုတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်လက်တို့ပြောခြင်း၊ အတန်းခေါင်းဆောင်ကိုဝိုင်းနှိပ်ကွတ်ခြင်း အစရှိသော သမိုင်းပေးတာဝန်များကို မပျက်မကွက်လုပ်ဆောင်နေလေသည်။ အခုလည်း မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန် မိနစ်၂၀ခန့်တွင် ယုပွင့်ထက်ခိုင်နောက်လိုက်ရန်ဟိန်းထက်မှ အတင်းခေါ်သဖြင့် မှောက်အိပ်ရန်ကြံနေသာ ကျွန်တော်သည်စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပုဆိုးပြင်ဝတ်ကာ သူ့နောက်အဖော်လိုက်ခဲ့ရလေသည်။

“ မင်းဟာကလည်းကွာ....နေ့တိုင်းချောင်းနေတာချည်းပဲ၊ စကားလေးဘာလေးသွားပြောကြည့်လေကွာ၊ ပြီးတော့တစ်ဘော်ဒါထဲအတူတူဟာကို”

“ ငါကြောက်လို့ပေါ့ကွ ရဲမာန်ရ၊ သူ့ဘေးနားကသူငယ်ချင်းတွေကလည်း ငါနောက်ကလိုက်လာပြီဆိုရင် တခွိခွိနဲ့ရယ်နေကြတာကွ”

“ ယျောက်ကျားလေးပဲကွာ ဘာဖြစ်လဲ၊ပြောစရာရှိတာပြောလိုက် ”

“ ဟိုမှာ ယုပွင့်သူအခန်းထဲကနေထွက်လာပြီ....သွားသွား” 

ဟု ပြောကာ ပေကပ်ကပ်လုပ်နေသော ဟိန်းထက်အား တွန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ ဆရာသမားက ယုပွင့်အနားသို့အရောက်တွင်ခေါင်းကုတ်ခြေကုတ်ဟန်ဖြင့်တစ်ခုခုပြောလေသည်၊ ယုပွင့်နှင့်သူမ၏ ဘော်ဒါများကလည်းတခိခိနှင့် ရယ်နေကြလေသည်၊ ကျွန်တော်မှာမူ ခပ်လှမ်းလှမ်းကဖြစ်၍ ရုပ်မြင်အသံမကြားချေ၊ အင်း....ငါလည်း ဆရာမဝသုန်သာမကြိုက်မိဖူးဆိုရင် ကျောင်းကကောင်မလေးတစ်ယောက်ယောက်ကို အခုလိုလိုက်စကားပြောနေရမှာဟု တွေးမိနေလေသေးသည်။

မုန့်စားဆင်းချိန်ရောက်တိုင်း ဟိန်းထက်က ယုပွင့်ထက်ခိုင်နောက်ကိုလိုက်၍ စကားပြောရမှတဆင့် ယခုဆိုလျင် ဟိန်းထက်တင်မက ကျွန်တော်နှင့်ပါ ခင်မင်သိကျွမ်းခဲ့လေတော့သည်။ ဆရာမဝသုန့်ဆီ ယုပွင့်မှတစ်ဆင့် ရည်းစားစာပေးလျင်ကောင်းမည်ဟု စဉ်းစားမိသေးသော်လည်း သိပ်မနိပ်လှသဖြင့် အကောင်အထည်မဖော်ဖြစ်ခဲ့ချေ၊ ဤသို့ဖြင့် နှစ်ဝက် စာမေးပွဲပင်ရောက်ရှိခဲ့လေသည်၊ ရေချိုးခန်းကိစ္စပြီးကတည်းက ဆရာမဝသုန်အား မေးထူးခေါ်ပြောကလွဲ၍ စကားမပြောဖြစ်သေးချေ၊ စာမေးပွဲပြီး၍ သီတင်းကျွတ်ကျောင်း ၈ရက်ပိတ်၍ အဆောင်နေကျောင်းသားကျောင်းသူများ ဌာနေသို့ပြန်ကြလေသည်၊ ကျွန်တော့်အိမ်ကမူ အမျိုးများနှင့် တောင်ကြီးဘက်ခရီးထွက်ကြရာ မလိုက်ချင်သဖြင့် အဆောင်မှာပင်နေခဲ့လေသည်။ 

သကောင့်သားဟိန်းထက်မှာလည်း ဆရာကျော်နှင့်ဆရာမဟေမာန်ပွဲအကြောင်း ကျွန်တော့်ဆီမှကြားပြီးသကာလ လက်ဝှေ့ပွဲကြည့်ရလိုကြည့်ရငြား အိမ်မပြန်ပဲအဆောင်တွင်အကြံနှင့်နေခဲ့လေသည်၊ တကယ်တန်းလက်တွေ့တွင်မူသူထင်သလိုမဖြစ်လာခဲ့ ၊ ဦးကျော်ဌေး တို့လင်မယားသည် သြက်န်တုံးကလိုရွာမပြန်ပဲ အဆောင်တွင်သီတင်းကျွတ်လေရာ ကျန်ရစ်ခဲ့သောသူများအဖို့ အီးပိတ်ကြလေသည်။ သို့သော်လည်းတစ်ရက်တွင် ဦးကျော်ဌေးက ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည်မသိ၊ ညနေခင်းပိုင်းကိုအပြင်ပေးထွက်လေသည်၊ ထို့သို့ဖြင့်အဆောင်တွင်ကျန်ခဲ့သော သူများကလမ်းလျောက်၍ မိတ္ထီလာကန်ဘောင်ဖက်သို့လမ်းလျောက်ထွက်ခဲ့လေသည်။ ကျွန်တော်နှင့်ဟိန်းထက်ကတစ်တွဲ ဆရာကျော်နှင့်ဆရာကျောက်ပန်းတောင်းကတစ်တွဲ ဂိုက်ဆရာမ ဝသုန်နှင့် ဟေမာန်ကတစ်တွဲလမ်းလျောက်ထွက်ကြလေသည်၊ ဆရာကျော်ကကန်ဘောင်သို့အရောက်တွင် ဆရာမဟေမာန်အနားကပ်၍ စကားပြောလေသည်၊ သူတို့နှစ်ယောက်အကြောင်းသိသူများသာဖြစ်၍ အားလုံးကရှောင်ပေးကြလေသည်။ ထိုစဉ် ဟိန်းထက်က

“ ဟိုမှာ၊ မင်းဆရာမဝသုန်တစ်ယောက်ထည်းဖြစ်သွားပြီ...သွားစကားလေးဘာလေးသွားပြောလေ”

“ အင်း....ကောင်းပါ့မလား” ကျွန်တော်က ရေချိုးခန်းကိစ္စကိုပြန်သတိရသွား၍ အင်တင်တင်ဖြစ်နေလေသည်။

“ ငါ့အလှည့်တုံးကကြအတင်းတွန်းထုတ်ပြီးတော့၊ သွားမှာဖြင့်သွားစမ်းပါကွာ၊ လှုပ်ရှားမှမုန့်စားရမယ့်ကိုယ့်လူ”

“ မင်းကရော ဘာလုပ်မှာလဲ”

“ ငါကဆရာကျောက်ပန်းတောင်းနဲ့ ဂိမ်းသွားခုတ်မို့၊ ရှုံးတဲ့လူပိုက်ဆံရှင်းကြေး...ဟေးဟေး”

“ မင်းကငါတို့နဲ့မလိုက်တော့ဖူးလား”

“ အတွဲတွေကြားထဲဘာလိုက်လုပ်ရမှာလဲကွ၊ ပြီးတော့ငါစိတ်ဝင်စားတာလည်းမပါဖူးရယ်၊ မင်းဘာသာမင်းသာလှုပ်ရှားစမ်းပါ၊ ဒါပဲကွာ သွားပြီဟေ့”

ထို့နောက် ကျွန်တော်သည်...သင်းကွဲမလေးဖြစ်နေသော ဆရာမဝသုန်ဆီ ခြေလှမ်းသွက်သွက်လှမ်း၍ အနားကပ်လိုက်လေသည်။

“ ဆရာမ....သီတင်းကျွတ်အိမ်မပြန်ဖူးလား”

“ အမလေးကိုယ်တော်ရယ် ငါ့ကိုအခုမှစကားပြောဖော်ရတော့တယ်၊ ငါကရှက်ရမယ်မရှိဖူး သူကပိုရှက်နေတာ”

“ ဟိုရေချိုးခန်းကိစ္စကိုပြောတာလား ဟီး.....ရုတ်တရပ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်လည်းကြောင်သွားတာ”ဟု အရှက်ပြေပြောလိုက်လေသည်။

“ ငါ့အဖေက ပြင်ဦးလွင်ဘက် ခဏတာဝန်ကျနေလို့ အမေရောလိုက်သွားတာ၊ အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိလို့မပြန်တော့တာ၊ ဒီမှာက ဟေမာန်လည်းရှိတယ်လေ”

“ အော်...ဟုတ်လား” 

ထို့နောက် ကျွန်တော်သည်ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ချေ၊ မတွေ့ခင်က ဘယ်လိုဘယ်ညာပြောမည် ဟု တွေးထားသော်လည်း လက်တွေ့တွင်မူ အတွေးများက ရေငွေ့လိုလွင့်ပျောက်သွားလေသည်၊ ပထမဦးဆုံးစကားလိုက်ပြောတာမို့ကြောင့်လည်းဖြစ်မည်၊ ရင်ထဲကတော့တဒိတ်ဒိတ်နှင့် ကုလားဘုရားပွဲလှည့်နေလေသည်။ အဆောင်တွင် ပိတ်မိနေသည်မှာ လအတော်အတန်ကြာပြီဖြစ်၍ အခုလိုကန်ဘောင်ပေါ်ဖြတ်လာသော လေနုအေးလေးကို ရှုရှိုက်ရသည်မှာ အရသာရှိလှချေသည်၊ ဘေးနားက ဆရာမဝသုန်၏ ဘေးတိုက်အလှကိုလည်း ပေါ်တင်ငမ်းခွင့်ရလေသည်.....အလွန်လှပသောညနေခင်းလေးပါတကား၊ ဤသို့ ပေါ်တင်ငေးရင်းလမ်းလျောက်နေစဉ်တွင် ဆရာမဝသုန်က ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်လာ၍ ငမ်းသူလူမိဖြစ်သွားလေသည်၊ ထိုအခါကျွန်တော်ကစကားရှာ၍

“ ဆရာမ ဖောင်တော်ဦးလှေပြိုင်ပွဲ ကြည့်ဖူးလား”

“ ဟေ...ကြည့်ဖူးတာပေါ့ ငါကမိတ္ထီလာသူပဲဟာ၊ မင်းကောကြည့်ဖူးလား”

“ ကျွန်တော်လည်း သာစည်ကနေလာကြည့်တာပေါ့ဗျာ၊ နှစ်တိုင်းတော့မဟုတ်ဖူးပေါ့၊ ဒီနှစ်တော့အဆောင်ရောက်နေလို့ မကြည့်လိုက်ရဖူး၊ ဘယ်အဖွဲ့နိုင်သွားတယ်မသိဖူး”

“ မြစ်ဆုံလူငယ်အဖွဲ့ လို့တော့ပြောကြတာပဲ၊ ငါလည်းမသိဖူးမင်းတို့ကိုထိန်းနေရတာပဲဟာ”

“ ကျွန်တော်ကတော့ လိမ္မာတဲ့ထဲပါတယ်မလား”

“ လိမ္မာတဲ့ထဲပါလားတော့ မသိပါဖူး၊ ရေချိုးခန်းထဲရေခိုးချိုးရင်တော့...ဂလန့်သေချာပိတ်နော်”

ဟု ပြောလိုက်ရာ ကျွန်တော်အသံပြန်တိတ်သွားလေသည်။ ထိုစဉ် အရှေ့က ဆရာကျော်တို့အတွဲက ရဟတ်စီးရအောင်ဟု ပြောလေသည်၊ ထိုသို့ဖြင့် သူတို့အတွဲက တစ်ခြမ်း၊ ကျွန်တော်နှင့်ဆရာမဝသုန်က တစ်ခြမ်းထိုင်၍ ရဟတ်စီးကြလေသည်၊ ဆရာကျော်တို့အတွဲကတော့ ပခုံးချင်းဖက်၍ တီတီတာတာပြောနေကြလေသည်၊ ဆရာမဝသုန်ကတော့ ကန်ရေပြင်ကို ငေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ထုံးစံအတိုင်း ချစ်ရပါသောဆရာမလေးအားငေးကြည့်နေမိသည်၊ လေအဝှေ့တွင် ကျွန်တော့်ဘက်ရောက်လာသော သူမ၏ဆံနွယ်လေးများအား ခိုးနမ်းမိလေသည်၊ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က သနပ်ခါးရနံသည်ဘယ်လိုရှိမည်ကို စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်သည်၊ သူမ၏ပုခုံးလေးအား ရင်ခွင်ထဲသို့ ထွေးပွေ့ချင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်မိလေသည်။

ရဟတ်ယာဉ်သည် အပေါ်မှအောက်သို့တဖြည်းဖြည်းချင်းကြသည့်အခါတွင် ဆရာမဝသုန်ကအသည်းအေး၍ ကြောက်သည်ထင့်၊ ဘေးနားထိုင်နေသော ကျွန်တော့်လက်အား လာဆုပ်ကိုင်လေသည်၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ဆရာမဟေမာန်ကလည်း အမလေးတ၍ ဆရာကျော့်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လေသည်၊ကျွန်တော်ကလည်း အားကျမခံ ဆရာမဝသုန်လက်ကလေးအား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်၊ ဆရာမဝသုန်က

“ မင်းရောအမြင့်ကြောက်တာလား၊ ငါကတော့ အပေါ်ကနေကျလာရင် ရင်ထဲတလှပ်လှပ်နဲ့”

“ ကျွန်တော်လည်းအတူတူပဲ” (တကယ်တော့လက်ကိုင်ချင်လို့ ဉာဏ်ဆင်တာပါ....အငယ်တုံးကဆို မန်ကျည်းပင်ပေါ်ကို အပေါ်နဲ့အောက်အမြဲတက် ကမြင်းနေကြ..ဟိဟိ)

အမြင့်ကြောက်သောသူများအဖို့တော့ ဒီချားရဟတ်စီးလျင် မြန်မြန်ပြီးပါစေဟုဆုတောင်းမည်ဖြစ်သော်လည်း လက်ကိုင်ခွင့်ရသောကျွန်တော့်အတွက်တော့ မပြီးပါစေနဲ့ဟုသာဆုတောင်းရလေသည်။ ရဟတ်စီးပြီး၍ မြေကြီးအောက်ပြန်ရောက်ထိတိုင် လက်ကိုမလွတ်ချင်သေး၊ ရူးချင်ယောင်ဆောင်၍ ဆက်ကိုင်ထားလေသည်၊ ဆရာမဝသုန်၏လက်ဖဝါးလေးမှာ ချွေးစေးများပင်ထွက်နေလေသည်၊ ထိုသို့ကိုင်ထားရာမှ ခြေလှမ်းငါးလှမ်းလောက်လျောက်အပြီးတွင်

“ ကိုယ်တော်.ကျွန်မလက်ကိုလွှတ်ဖို့စိတ်ကူးမရှိတော့ဖူးလား”

“ ယောင်သွားလို့ပါဗျာ”

“ ကြောက်တယ်သာပြောတယ်၊ မင်းကြည့်ရတာကြောက်တဲ့ပုံလည်းမပေါ်ပါဖူး”

“ ဒါကတော့ ဘေးနားဆရာမရှိနေလို့လေ”

“ ဟုတ်ပါပြီ ကိုတက်ပကြီးရယ်...လာမုန့်သွားဝယ်စားရအောင်၊ ဟိုအတွဲတော့တို့တောင်မစောင့်ဖူး ၊ မုန့်ရေပါးသွားဝယ်နေကြပြီ”

ထိုနေ့ညတွင် ကျွန်တော့်အဖို့ တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်နိုင်ချေ၊ ဆရာမဝသုန်ဖူး၏လက်ကို မထင်မှတ်ပဲကိုင်ခွင့်ရတာကတစ်ကြောင်း၊ အခုလိုလျောက်လည်ရသည်ကို ရင်ထဲတဒိတ်ဒိတ်နှင့် ရင်ခုန်ကြည်နူးမှုအား ပြန်လည်စားမြုံ့ပြန်နေလေသည်။ ဘေးနားက ဟိန်းထက်ပင် အိပ်ရာပေါ်တွင် ပြုံးပြုံးကြီးလှဲနေသော ကျွန်တော့်အားစောက်မြင်ကတ်စပြုလာလေသည်၊ "လက်ကလေးပဲကိုင်ရလို့ပေါ့ကွာ....ပါးကလေးများနမ်းလိုက်ရရင် မင်းတော့အချစ်နွံထဲက ကိုပြန်ထနိုင်မှာမဟုတ်ဖူး” လို့ဟိန်းထက်က စကားနာထိုးသော်လည်း စိတ်မဆိုးမိချေ၊ မင်းမှမသိတာကွာဟုသာပြော၍ ဘေးနားကဖက်လုံးအား အားရပါးရဖက်လိုက်ကာ "ငါ့ကောင်ကြီးမနာလိုဖြစ်မနေနဲ့ ၊ မင်းလည်းယုပွင့်လက်ကိုတစ်နေ့ကိုင်ရမှာပါကွာ” ဟု ပြန်လည်စကားနာ ထိုးကာ ပြုံးပြုံးကြီးအိပ်ပျော်သွားလေသည်။

.......................................................

သီတင်းကျွတ်ပိတ်ရက်ပြီးသည့်နောက်တွင်မူ ဘော်ဒါအုပ်ကြီး ဦးကျော်ဌေးအပါအဝင် စာသင်သောဆရာများကပါ နောက်ဆုံးစာမေးပွဲအတွက်အသားကုန်မောင်းလေတော့သည်၊ ဦးကျော်ဌေးမပြောနှင့် အရင်ကကျွန်တော်တို့နှင့် ဟီးဟီးဟားဟားလုပ်နေသော ဆရာကျော်ပင်အနည်းငယ်ကျပ်လာလေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့်ဟိန်းထက်တို့နှစ်ဦးလည်း နှလုံးသားရေးရာ ဘာညာဘာညာ များကိုအသာဘေးချိတ်၍ စာအုပ်စာပေလူ့မိတ်ဆွေလုပ်နေရလေသည်၊ တစ်ခုကောင်းသည်မှာ မိဘများက ဘာလိုလိုဖြည့်စည်းပေးခြင်းနှင့် ဆရာကျော်က ရံဖန်ရံခါ စိတ်ဖိစီးမှုလျော့အောင်ဟုဆိုကာ သူ၏ glaxy s2ဖုန်းထဲကနေ ထိုအချိန်က အကျော်ကြားဆုံးဖြစ်သည့် သဇင်အောကား၊ ဂျပန်ကားများကို ခိုး၍ပြတတ်လေသည်။(ဆရာသမားကတကယ့် ပရော်ဖက်ရှင်နယ်😂)

စာကျက်စာပြန်၊ စာတွက်လိုက်နှင့် လေးလလောက် ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရာယခုဆိုလျင် ဘာသာစုံ အောင်မှတ်အပိုင်ဖြစ်နေလေပြီ၊ တချို့ကိုယ်ပိုင်သောဘာသာများကို ဂုဏ်ထူးမှတ်မှီအောင်ထပ်ဆောင်းကျက်မှတ်ရလေသည်။ စာလေးအနည်းငယ်ပိုင်လာတော့ ဖွန်လိုင်းဘက်အနည်းငယ်ကူးချင်လာကြသည်၊ ယခုအချိန်သည် စာမေးပွဲအတွက်အရေးကြီးနေချိန်ဖြစ်သောကြောင့် လှုပ်ရှား၍မဖြစ်၊ သို့သော် ရှေ့ဆက်ရန် ပလန်များကို ရှေးရှုကာရေးဆွဲကြလေသည်။ ဟိန်းထက်က

“ စာမေးပွဲပြီးရင် မင်းဘာဆက်လုပ်မှာလဲ၊ မင်းဆရာမဝသုန်နဲ့တွေ့ရတော့မှာမဟုတ်ဖူးနော်”

“ မင်းကရော ဘာတွေလုပ်မှာလဲ”

“ ငါကတော့ ယုပွင့်ဖားသားကြီး ဖုန်းနံပါတ်တောင်းထားတယ်၊ ပြီးတော့ငါတို့က တစ်မြို့ထဲဆိုတော့ သိပ်တော့မခက်ပါဖူးကွာ ၊ ပြီးရင်လည်း တက္ကသိုလ်တက်ကြအုံးမှာပဲဟာ”

“ ဆရာမဝသုန်က ကီးပတ်ဖုန်းလေးတော့ကိုင်တာတွေ့ဖူးတယ်၊ ဖုန်းနံပါတ်တောင်းကြည့်ရင်ကောင်းမလား၊ သြ....ငါသိပြီ ယုပွင့်ဆီအကူအညီတောင်းလိုက်မယ်.......မိန်းခလေးချင်းဆိုတော့ လွယ်လွယ်ပေးမှာပဲ”

“ မင်းတို့အိမ်မှာဖုန်းရှိလို့လား”

“ ငါ့အဖေဆီမှာတော့ တစ်လုံးရှိတယ်၊ သူမရှိတဲ့အချိန် ခိုးဆက်ရမှာပေါ့ကွာ” (ထိုစဉ်က အော်ရီဒူး၊ တယ်လီနောတို့မပေါ်သေးသဖြင့် Sim card များဈေးကြီးလျက်ရှိသေးသည်၊ လူတိုင်းမကိုင်နိုင်သေးချေ)

ထိုသို့ ပလန်များရေးဆွဲ ပြီး၍ အကောင်အထည်ဖော်လေရာ ယုပွင့်ကမုန့်ဝယ်ကျွေးရင်ပေးမည်ဟုဈေးကိုင်လေသည်၊ သို့သော်လည်း ရှေ့ဆက်ဖို့လမ်းစအတွက် မုန့်ဖိုးအနည်းငယ်ကိုရင်းရတာ တန်ပါသည်ဟုတွေးကာရင်းလိုက်လေသည်။ ဟိန်းထက်ကတော့ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့တွင် ယုပွင့်အားရည်းစားစာပေးမည်ဟုဆိုကာ ကြိုတင်ရေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုနှင့်သာကျေနပ်လိုက်ရလေသည်။

Bio ဖြေပြီးနောက်ဆုံးနေ့တွင် ဟိန်းထက်ကရည်းစားစာပေးမည်ဟုဆိုကာ ကျွန်တော့်အား အဖော်ခေါ်၍ ယုပွင့်ဖြေသောအခန်းရှေ့တွင်စောင့်နေလေသည်။

“ သားကြီး ငါရင်တွေခုန်နေတယ်ကွာ”ဟု ဟိန်းထက်ကပြောလေသည်။

“ ဟေ....ငါတော့ရည်းစားစာမပေးဖူးသေးတော့မသိဖူးကွ၊ ပြီးတော့ငါက လက်ရေးမလှတော့ရည်းစားစာထက် ပါးစပ်ကနေပဲ ရည်းစားစကားအဖြစ်ပြောချင်တာ”

“ အင်း...ငါတော့မပြောရဲဖူးတော်ကြာပါးချခံရရင်ဒုက္ခ၊ ရည်းစားစာက ပေးပြီးလစ်ထွက်လို့ရတယ်၊ ပြီးမှအဖြေတောင်းတာပေါ့....ဟိဟိ”

“ ဟောဟိုမှာ စာမေးပွဲအခန်းထဲကထွက်လာပြီ၊ သွားတော့ ဖြေနိုင်လားအရင်မေးအုံးနော်၊ အခြေအနေကောင်းမှလှုပ်ရှား”

ထို့နောက် ဆရာသမားက ပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်ကာ ကုတ်ကုတ်နှင့် ယုပွင့်အနားသွားလေသည်၊ ဆယ်မိနစ်လောက်စကားပြောအပြီး ယုပွင့်လက်ထဲရည်းစားစာထည့်လိုက်သည်ကို မနီးမဝေးမှစောင့်နေသော ကျွန်တော်တွေ့လိုက်ရလေသည်၊ အခြေအနေတော့ ဂွတ်ပုံရလေသည်...ရည်းစားစာက ပေးပြီး ဆရာသမားက ကိုယ့်ဆီပြန်လာလေသည်။

“ အခြေအနေဘယ်လိုလဲ”

“ အခြေအနေကတော့ရေမြွေပဲသားကြီး၊ အဆိပ်မရှိဖူး ပြီးမှအဖြေတောင်းလိုက်မယ်..... အိမ်ကအဆောင်ကိုလာကြိုနေပြီထင်တယ် ပြန်ကြရအောင်”

အဆောင်သို့ပြန်အရောက်တွင် ကျွန်တော့အဖေရောအမေပါ ဆီးကြို၍ ဖြေနိုင်လား ဘာညာသရကာ မေးပြီး အိမ်ပြန်ရန် အထုတ်များသိမ်းလေသည်၊ အခန်းထဲသို့အရောက်တွင် အဆောင်နှင့်ခွဲရမည်မှာ လွမ်းသလိုလို ခံစားချက်ဖြစ်မိလေသည်၊ ဒီနွေတော့ ငါတို့ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ချောင်းပေါက်လေးကိုလွမ်းနေရတော့မှာပဲလို့ ဟိန်းထက်နှင့်ပြောကာ နှစ်ယောက်သားရယ်မိကြသေးသည်၊ အဆောင်မှူးဦးကျော်ဌေးကို နှုတ်ဆက်၍ ပြန်မည်အလုပ်တွင် ဆရာမဝသုန်အား ရုံးခန်းထဲစာရေးမထိုင်ခုံတွင်တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဝင်ရောက်နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။

“ ဆရာမရေ....ပြန်တော့မယ်နော်”

“ အေးအေးရဲမာန်၊ ဖြေနိုင်တယ်မလား...မင်းကတော်ပြီးသားပါ ၊ ဂုဏ်ထူးကောဘယ်နှစ်ဘာသာလောက်မှန်းလဲ”

“ တစ်ဘာသာလောက်ပါပဲဗျာ.....ဒါနဲ့ နောက်ကြရင် ဆရာမဆီဖုန်းဆက်လို့ရမလား”

“ ငါ့ဖုန်းနံပါတ်သိရင်ဆက်ပေါ့ကွာ”

“ အမေတို့စောင့်နေပြီ၊ ပြန်ပြီနော်ဆရာမ....ကျွန်တော့်ကိုလည်းလွန်းမနေနဲ့ဦး”

“ နင့်မလွန်းအားပါဖူး အညာသားကြီးရယ်” ဟုပြန်ပက်လေသည်။

သာစည်မြို့အိမ်သို့ပြန်ရောက်ပြီး တစ်ပတ်ခန့်တွင် အဆောင်တွင်မလုပ်ခဲ့ရသော ဇာတ်ကားကြည့်ခြင်း၊ စားခြင်းအိပ်ခြင်း၊ ရက်ကွက်ထဲကဘော်ဒါများနှင့်ဟေးလေးဝါးလားလုပ်ခြင်းဖြင့်သာအချိန်ကုန်ဆုံးခဲ့လေသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ အိမ်ကမာတာမိခင်၏ လုပ်ငန်းဖြစ်သော အထည်ဆိုင်တွင် ဝင်ကူခြင်း၊ ညနေခင်းပိုင်းများတွင် ဘောလုံးကန်ခြင်းများဖြင့်သာ လည်ပတ်နေလေသည်။ အောင်စာရင်းထွက်သောအခါ ကျွန်တော်သည် ဂုဏ်ထူးနှစ်ဘာသာပါလေသည်၊ ဟိန်းထက်က တစ်ဘာသာပါသည်ဟုသိရလေသည်၊ ထို့နောက်တက္ကသိုလ်လျောက်သည့်အခါ အဖေက GTC တက်ဖို့ပြောသည်၊ အမေကတော့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်လျောက်ရန်ပြောလေသည်၊ ကျွန်တော့်ကတော့ ဘယ်လိုင်းရောက်ရောက် နောက်ဆုံးအိမ်ကလုပ်ငန်းအား ဆက်ခံရမည်ကိုကြိုသိနေသဖြင့် နှစ်ဦးလုံးစိတ်ချမ်းသာစေရန် နှစ်ခုလုံးအား ဦးစားပေးအနေဖြင့်လျောက်ထားလိုက်လေသည်။

အလုပ်အားသည့်နေ့များတွင် ဆရာမဝသုန်အားလွမ်းမိတက်လေသည်၊ ယုပွင့်ဆီမှရလာသောဖုန်းနံပါတ်ကို အဖေ့ဖုန်းဖြင့် သုံးခါလောက်ခိုးဆက်ကြည့်ဖူးလေသည်.....ဖုန်းမကိုင်ချေ၊ ဖုန်းနံပါတ်အစိမ်းမို့လို့လား...မအားလို့ပဲလားတော့မသိ၊ ယုပွင့်ထက်ခိုင် ဂျင်းထည့်သွားခြင်းတော့မဖြစ်နိုင်ဟုသာတွေးရလေသည်။ ကံကောင်းသည်တစ်ခုကတော့ 1500 တန်ဆင်းကဒ်များ အစိုးရမှမဲဖောက်ပေးရာ အိမ်အတွက် GSM တစ်ကဒ်ရလေသည်၊ ဂုဏ်ထူးနှစ်ဘာသာပါသဖြင့် အိမ်တွင် ကျွန်ုပ်တစ်ယောက် မျက်နှာပွင့်နေသည်ဖြစ်ရာ အမေကို Smart phone ပူဆာရာ အမေက Glaxy note 2ဖုန်းလေးဝယ်ပေးလေသည်၊ အဖေကတော့သူ့ဂတိအတိုင်း ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဝယ်ပေးလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်လေးရှိလာတော့ လူပျိုတို့ထုံးစံအတိုင်းအိမ်သိပ်မကပ်ချင်တော့ ၊ မိတ္ထီလာသွား၍ ဟိန်းထက်ဆီသွားလည်ခြင်း၊ ဆိုင်အတွက်လိုအပ်သောပစ္စည်းပစ္စယများကို ဆိုင်ကယ်နှင့်သယ်ပေးခြင်း၊ မြို့ခံသူငယ်ချင်းများနှင့် ဆိုင်ကယ်လျောက်စီးခြင်းစသည်တို့ကို ပျော်ပျော်ပါးပါး နေ့စဉ်ဒူဝပြုလုပ်နေလျက်ရှိလေသည်။

တစ်နေ့သောအခါ စာတိုက်မှ တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့် အကြောင်းပြန်စာရောက်ရှိလေသည် ၊ကျွန်တော်ကော ဟိန်းထက်ပါ မိတ္ထီလာစီးပွားရေး တက္ကသိုလ်သို့ဝင်ခွင့်ရရှိလေသည်၊ အမေကတော့ ဘယ်စီးပွားရေးလုပ်လုပ် ဒီပညာတွေသင်ရမှာပဲဟုဆိုကာ ပျော်ရွင်နေလေသည်၊ ကျွန်တော့်အဖို့ကတော့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ရတာထက် ဟိန်းထက်နှင့်အတူတူ တက္ကသိုလ်တက်ရမည်ကို ပို၍ပျော်လေသည်.......ဟိန်းထက်နှင့်က ပြောမနာဆိုမနာဘော်ဒါဖြစ်သလို အဓိကအနေဖြင့် ဆရာမဝသုန်နှင့်လည်း နီးစပ်အောင်ဆောင်ရွက်၍ ကောင်းသည်မဟုတ်သလော....ဟိဟိ။

ထိုသို့ဖြင့် ကျောင်းမဖွင့်မှီနှစ်ရက်အလိုလောက်ကတည်းက ဟိန်းထက်နှင့်ကျွန်တော်တို့ မိတ္ထီလာစီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ရှိရာ သပြေဝရွာတွင်အတူဆုံရန်ဖုန်းဆက်ပြောထားကြသည်၊ အဆောင်နေဖို့အတွက်လည်း ဟိန်းထက်က သူ့အဒေါ်အသိဖြင့် ယျောက်ကျားလေးအဆောင်တွင် နှစ်ယောက်ခန်းငှားပြီးပြီဟု ကျွန်တော့အားပြောလေသည်၊ နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် ပစ္စည်းများဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်၍ အိမ်ကထွက်လာခဲ့လေသည်၊ သပြေဝလမ်းဆုံအရောက်တွင် ဟိန်းထက်အားရောက်ကြောင်းဖုန်းဆက်လိုက်ရာ ဟိန်းထက်မှလာကြိုလေသည်၊ ဟိန်းထက်မှ

“ မတွေ့ရတာကြာပြီနော် ငါ့ကောင်ကြီး......မင်းအရပ်လည်းရှည်လာသလို အသားလည်းမဲသွားပါကော”

“ မင်းလိုသူဌေးသားမှမဟုတ်တာ၊ ကျောင်းပိတ်ရင်အိမ်ကူလုပ်ပေးရတယ်လေ”

“ အေးနောက်မှပြောတာပေါ့၊ လာအဆောင်သွားရအောင်”ဟုဆိုကာ အဆောင်သို့ဦးဆောင်ခေါ်သွားလေသည်။ အဆောင်သို့ရောက်သောအခါ အဆောင်မှူးနှင့်မိတ်ဆက်ပေးပြီး နေရာချလေသည်....ယျောက်ကျားလေးတစ်ကိုယ်ရေစာဆိုတော့ တစ်နာရီမပြည့်ခင်မှာပင် နေရာချပြီးသွားလေသည်၊ ဟိန်းထက်က

“ ရဲမာန်....မင်းကျောင်းအပ်ပြီးသွားပြီလား”

“ အေး အရင်တစ်ပါတ်ကတည်းက အမေတို့နဲ့လာအပ်ပြီးသွားပြီ၊ မင်းကော”

“ ငါလည်းအပ်ပြီးသွားပြီ၊ သားကြီး.....ဒါနဲ့မင်းကိုသတင်းကောင်းပြောစရာရှိတယ်”

“ ဘာလဲကွ.....ပြောပါဦး”

“ ယုပွင့်လည်း ငါတို့ကျောင်းပဲကွ...ဟိဟိ၊ ပြီးတော့ငါအဖြေရပြီးသွားပြီ”

“ ဒါဆိုတစ်ဝိုင်းပဲကိုယ့်လူရေ၊ မင်းငါ့ကိုတောင်လျိုထားတာလား...ဘယ်တုံးကအဖြေပြန်ရတာလဲ”

“ အရင်လတုံးကမှပါ...မင်းဆီဖုန်းဆက်မလို့ပဲ.....ငါမအားတာနဲ့မဆက်ဖြစ်တာ”

“ မင်းကဘာအလုပ်ရှိလို့လဲ”

“ ယုပွင့်နဲ့ဖုန်းပြောရတယ်လေ”

“ အေးပါကွာ ”

“ ဒါနဲ့မနက်ဖြန်ကြ လိုတဲ့ဘာသာရပ်စာအုပ်သွားဝယ်မလို့၊ မင်းကငါနဲ့အခန်းအတူတူပဲ၊ အချိန်ဇယားလည်းငါကူးခဲ့ပြီးပြီ၊ စာအုပ်ဝယ်ရုံပဲကျန်တော့တာ”

“ အေး...မနက်ဖြန်သွားကြတာပေါ့ကွာ”

ထိုနေ့ညတွင် ဟိန်းထက်က ရည်းစားရခြင်းအထိန်းအမှတ်အနေဖြင့် ဘီယာဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် လိုက်လံပြုစုလေသည်၊ ကျွန်တော်အပြင် အဆောင်ကဘော်ဒါအသစ်အချို့လည်းပါလေသည်၊ မိဘများအိမ်က လွတ်ထွက်လာသော ခံစားချက်ကတော်တော်လွတ်လပ်ပါလားဟုတွေးမိလေသည်။ ထို့အပြင်အရင်လို state ကျောင်းသားမဟုတ်တော့ Uni ကျောင်းသားဖြစ်ပြီဆိုတော့ တချို့ပိတ်ထားသော ခံစားခွင့်များကိုရရှိလာလေပြီဖြစ်သည်၊ အိမ်ကအဖေကပင်တက္ကသိုလ်ရောက်တုံး ရည်းစားထားဖြစ်အောင်ထားဟုပင် မှာကြားလိုက်လေသည်။

နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် ညကပြဲလန်အောင်သောက်မိ၍ ခေါင်းခဲနေ၍ ပေအိပ်နေရာ ဟိန်းထက်၏ဖုန်းသံမြည်မှနိုးလာလေသည်။

“ 🎼🎼🎼ချစ်သူ့ဆီကိုအတောင်ပံ ဖြန့်ကျက်လို့သွားချင်တယ်.........” (Ringtone အသံ)

“ ဟေ့ရောင်ဟိန်းထက်၊ ဖုန်းလာနေတယ်....ကိုင်လိုက်ဦး” ဟုကျွန်တော်ပြောသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ဆက်အိပ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကနားငြီးမခံနိုင်၍ သူ့ဖုန်းကိုယူလိုက်လေသည်။

“ ဟေ့ကောင်.....ယုပွင့်ဆက်နေတာကွ....ငါကိုင်လိုက်ရမလား” ဟုပြောကာမှပင် သကောင့်သားက ငေါက်ကနည်းထလာလေသည်။

“ ပေးပေး....ငါကိုင်လိုက်မယ်....ဟယ်လို.....ချစ်....ကိုလား..အင်း အခုမှနိုးတာ၊ ထမင်းစားပြီးလာခဲ့မယ်....အင်း...အင်း”

ဟိန်းထက်နှင့်ကျွန်တော်သည် အဆောင်မှူးအမျိုးသမီးရောင်းသော နံနက်စာထမင်းအားစားသောက်ပြီးသကာလ ရေမိုးချိုး၍ အပြင်သို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။

“ ဟိန်းထက်.....ငါတို့နှစ်ယောက်ပဲဟာ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးပဲယူသွားရအောင်”

“ မဟုတ်ဖူးလေ...ယုပွင့်ကောစာအုပ်ဝယ်လိုက်မှာ တစ်ယောက်တစ်စီးယူခဲ့တာကောင်းတယ်”

“ အေးပေါ့ကွာ စော်ရတော့ ငါကဘေးချိတ်ခံရတာပေါ့”

“ သိပ်လည်းဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့... ယုပွင့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လည်းပါဦးမှာ...ချောချောလေးကွ မင်းဆိုင်ကယ်နောက်ခေါ်ခဲ့ရမှာ”

“ ငါက ကယ်ရီသမားပါထပ်ဖြစ်ပြန်ပြီပေါ့”

“ မင်းကလည်း ဆရာမဝသုန်တစ်ယောက်ပဲ မိန်းခလေးရှိတာကြနေတာပဲ၊ မင်းအခု မိန်းမလှကျွန်းရောက်နေတာနော်....ဟဲဟဲ...မဖြစ်နိုင်တဲ့အိုးကို လွတ်ချပြီးနိုင်တဲ့ဟာလေးတွေမစမ်းပါ၊ မင်းကပါလည်းရှိသားနဲ့ မင်းအစားအားမရလိုက်တာ” ဟုဟိန်းထက်မှကောလေသည်။

သူပြောမှပင် ဆရာမဝသုန်နှင့်အဆက်အသွယ်မရတာ ၈လ လောက်တောင်ရှိပြီဟုတွေးမိလေသည်။ ယုပွင့်တို့ မိန်းခလေးအဆောင်ရှေ့သို့ရောက်သောအခါတွင်၊ ဟိန်းထက်က ယုပွင့်ဆီဖုန်းဆက်လေသည်။

“ ချစ် ကိုအဆောင်ရှေ့ရောက်ပြီထွက်ခဲ့တော့”

တစ်ခဏကြာသောအခါတွင် ယုပွင့်ထက်ခိုင်နှင့် သူ၏သူငယ်ချင်းမလေးတစ်ယောက် အဆောင်ထဲကထွက်လာကြလေသည်၊ ယုပွင့်တောင် ဆယ်တန်းတုံးကဆံပင်ဂုတ်ဝဲနှင့် ကလေးပုံစံပျောက်၍ အပျိုမလေးဖြစ်လာလေပြီ၊ သူ့ဘေးနားက သူငယ်ချင်းကလည်း ညိုချောလေးချောလေသည်၊ နှစ်ယောက်လုံးဆံပင်ခါးလည်လောက်ထိချထားပြီး မိန်းခလေးလွယ်သည့်လွယ်အိပ်ပေါက်စန လေးများလွယ်ထားကြလေသည်။

“ ကိုရေ....ရောက်ပြီ ယုပွင့်စောင့်လိုက်ရတာဆို ညကအိပ်ရာဝင်တာနောက်ကြလို့လား”

“ အင်းဟုတ်တယ်....ရဲမာန်ရောက်လာတာနဲ့ လေဖုတ်နေကြလို့”

“ သြ.....ရဲမာန်လား....အရပ်တွေရှည်လာပြီးအသားညိုသွားတယ်..အဲ့တာကြောင့်တူပါတယ်လို့ကြည့်နေတာ”

“ အေးပေါ့...ရည်းစားရသွားတော့ရည်းစားတစ်မျက်နှာပဲကြည့်နေတော့တာပေါ့”

“ စတာပါအေ....ဒါနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးအုံးမယ်.....သူက စုမြတ်နိုးတဲ့ ငါရဲ့သူငယ်ချင်းပဲ State ကတည်းကခင်လာတာ၊ ဟဲ့.....စုမြတ် ဒါက ရဲမာန်တဲ့သာစည်က ငါနဲ့ အောင်ကောင်းထက်ဘော်ဒါဆောင်မှာခင်ခဲ့တာ” ဟု ယုပွင့်ကမိတ်ဆက်ပေးလေသည်။ စုမြတ်နိုးဆိုတဲ့ကောင်မလေးကတော့ပြုံးရုံလေးပြုံးပြသည်၊ ကျွန်တော်လည်းအပြုံးနှင့်ပင်ပြန်လည်နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။

“ ရဲမာန်သွားရအောင်.....စာအုပ်သွားဝယ်ကြမယ်၊ လူများရင်တိုးနေရလိမ့်မယ်”

“ စုမြတ်....နင် ရဲမာန်နောက်ကလိုက်စီးလိုက်”ဟု ယုပွင့်ကပြောကာ သူ့ရည်းစားဟိန်းထက် ဆိုင်ကယ်နောက်တို့တက်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သားမောင်းသွားလေသည်။ ကျန်ခဲ့သောကောင်မလေးကမူ အခုမှသိသောကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ရန် ရှို့တို့ရှန်းတန်းဖြစ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကနေရမခက်စေရန်

“ လာလေတက်...သွားရအောင်၊ တရုတ်ပြည်ရောင်းမစားပါဖူးဟ”

ဟု ပြောကာမှပင် ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်လာလေသည်၊ နံနက်ခင်းရေချိုးတုံးက ဆံပင်ပါ လျော်ထားသည်ထင့်..အမျိုးသမီးသုံးခေါင်းလျော်ရည်ရနံလေးကို ရလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်ဝယ်ပြီးကတည်းက အမေနှင့်ဆိုင်တွင်ကူရောင်းသော တစ်ဝမ်းကွဲအမကလွဲ၍ ဆိုင်ကယ်နောက်မတင်စီးဖူးသော ကျွန်တော့်အဖို့ မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်အနောက်ကတင်ခေါ်ရသည်မှာ အထူးအဆန်းဖြစ်နေလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်မောင်းနေရင်းကျွန်တော်က

“ ဘယ်အခန်းကြလဲ.......ယုပွင့်နဲ့အတူတူပဲလား”

“ အခန်း***** မှာတက်ရမှာ ယုပွင့်ကအမှတ်များတော့ ရှေ့ဆုံးအခန်းရတယ်၊ နင်ကောဘယ်အခန်းလဲ” ဟု စုမြတ်နိုးကပြောလေသည်။

“ ငါလည်းနင်နဲ့အခန်းအတူတူပဲ ဟိန်းထက်ရောပဲ....အချိန်ဇယားကူးပြီးပြီလား၊ မကူးရသေးရင်ငါ့ဆီမှာရှိတယ်၊ စာအုပ်ဝယ်ပြီးရင်ကူးလိုက်”

“ အင်း.....major ကဘယ်လိုခွဲမှာလဲသိလား....ဟိန်း...ဘယ်သူ”

“ ဟိန်းထက်ပါ..... အဆောင်ကအကိုကြီးတွေပြောတာကတော့ တစ်လလောက်နေမှ ခွဲတာတဲ့ အမှတ်နဲ့ခွဲတာတဲ့”

“ အဲ့တာဆို ငါတို့ major တူလောက်တယ်နော်၊ စာအုပ်က ပထမနှစ်တွေအကုန်လုံးဘာသာအတူတူသင်ရတာလား”

“ အင်းဟုတ်တယ်၊ ကျောင်းရောက်ပြီ ဟိုနှစ်ယောက်စောင့်နေတယ်၊ သွားရအောင်”

ထို့နောက် လိုအပ်သော ဘာသာရပ်စာအုပ်များအား ဝယ်ပြီးသကာလ နေလည်ထမင်းစားချိန်တွင် လေးယောက်သားကန်တင်းသို့သွားကာ နေ့လည်စာစားကြလေသည်၊ ထမင်းစားနေရင်းကျွန်တော်က

“ ယုပွင့်....နင်ပေးထားတဲ့ ဆရာမဝသုန်ဖုန်းနံပါတ်က ဆက်လို့လည်းမရဖူး”

“ အော်အေး ငါပြောမလို့ပဲ၊ ဆရာမက ဖုန်းနံပါတ်အသစ်ပြောင်းကိုင်နေတာ ဖုန်းလဲလိုက်လို့”

“ နင့်ဆီမှာရှိတယ်မလားငါ့ကိုပေးဦး”

“ အင်းအင်းလိုက်မှတ်လိုက်”

ထိုနေ့ညနေခင်းတွင် ဆရာမဝသုန်ဖူး အားလောက်မည့်အချိန် လောက်မှန်းကာ ဖုန်းဆက်လိုက်လေသည်၊ ဖုန်းဝင်သံ တူ....တူ....တူ ဆိုသည့်အသံနှင့်အတူ ကျွန်တော့်၏ရင်ခုန်နှုန်းများလည်းမြန်ဆန်နေလေသည်။ (ဖုန်းဆက်ရုံနှင့် ရင်ခုန်သည်ဟုဆိုသောကြောင့်တချို့က အကဲပိုသည်ဟုမြင်လျင်မြင်လိမ့်မည်....သို့သော် သင်တို့လည်း ပထမဆုံးချစ်ရသူဆီဖုန်းစဆက်စဉ်က ရင်ခုန်နှုန်းမြန်ခဲ့မည်ဟု ထင်ပါသည်😂😅)

“ ဟယ်လို....ဟယ်လို..ဆရာမဝသုန်ဖူးလား မသိဖူး”

“ ဟုတ်ပါတယ်ရှင်.....ဘယ်သူမလဲမသိဖူး”

“ ကျွန်တော်ရဲမာန်ပါ......မှတ်မှိသေးလားမသိဖူး”

“ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ ရေချိုးတဲ့ ကောင်လေးမလား မှတ်မိတာပေါ့”

“ မနောက်ပါနဲ့ကွယ်.....ကျွန်တော်က သတိရလို့ဆက်လိုက်တာ”

“ အင်း...မင်းဂုဏ်ထူးနှစ်ဘာသာထွက်တယ်ကြားတယ်၊ ဘယ်ကျောင်းရလဲ”

“ ဟုတ်အခုက သပြေဝမှာ....စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ရတယ်”

“ အင်းကောင်းသားပဲ၊ အဲ့မှာကောင်မလေးတွေပေါတယ်ကြားဖူးတယ်၊ ပျော်နေမှာပေါ့”

“ ဆရာမလောက်မချောပါဖူး...ဒီကကောင်မလေးတွေက”

“ ပြောတာပဲ....ဒါနဲ့နင့်သူငယ်ချင်းဟိန်းထက်ကော၊ ဘယ်ကျောင်းတက်လဲ”

“ ကျွန်တော်နဲ့အတူတူပဲ”

“ အေးအေး...စာကြိုးစားကြနော် ကောင်မလေးတွေပဲလိုက်ငမ်းမနေနဲ့”

“ ဒါနဲ့ဆရာမ ဟိုဆယ်တန်းလည်းပြီးပြီဆိုတော့ အမလို့ပဲခေါ်မယ်နော်၊ အသက်လည်းလေးနှစ်လောက်ပဲကွာတာဆိုတော့”

“ အင်း...မင်းသဘော၊ ဘယ်လိုခေါ်ခေါ်”

“ အမရဲ့မွေးနေ့က ဒီဇင်ဘာ၁၅ ရက်မလား၊ ဘာကျွေးမှာလဲ”

“ မင်းဘယ်လိုသိတာလဲ၊ မုန့်ဝယ်ကျွေးတာကတော့ ပေးတဲ့လက်ဆောင်ပေါ်မူတည်မှာပဲ”

“ ဆရာမ ဟေမာန်ဆီမေးကြည့်ထားတာ၊ အမမုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်ဆို ၁၅ရက်နေ့ကြလာခဲ့မယ်လေ”

“ အေးအေး..လာခဲ့ လက်ဆောင်ကစတာနော်၊ ငါလည်းဘုရားသွားချင်တယ်၊ နံနက်စောစောလာခဲ့”

“ ဘယ်ကိုလာကြိုရမှာလဲ ဦးကျော်ဌေးအဆောင်မှာပဲလား”

“ မဟုတ်ဖူး ငါအဝေးသင်ပြီးလို့ စည်ပင်ရုံးမှာစာရေးကြီး ဝင်လုပ်နေတာ၊ ဝန်ထမ်းအိမ်ယာဘက်ကို ****လမ်းကနေလာခဲ့”

“ ဟုတ်”

ထိုသို့ဖြင့် ကျောင်းတက်လေရာ တစ်ပါတ်ခွဲပင်ပြည့်ခဲ့လေပြီ၊ တက္ကသိုလ်ရောက်လျင် ကဲချင်သလိုကဲ...ဆယ်တန်းပဲခက်တာဟု ပြောခဲ့သော ဆရာများကို ဒေါသထွက်မိလေသည်၊ ကိုယ့်စရိတ်ကိုချွေတာသုံး...စာဖို့သောက်ဖို့စီမံ...ပြီးတော့ ကိုယ့်ဘာသာအားပေး၍ စာသင်ခန်းထဲဝင်ရသည်မှာထင်သလောက်မလွယ်ချေ၊ ဆယ်တန်းတုံးကမှ တစ်ဘာသာလျင် ၄၅ မိနစ် တစ်ချိန်သာရှိသည်၊ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်တွင်မူ မိနစ်၁၀၀ ကိုတစ်ချိန်မှတ်ယူ၍ ဖင်ပူအောင်ထိုင်စာသင်ရလေသည်၊ သင်ကြားရသောဘာသာအားလုံးနီးပါးကလည်း English စာနှင့်သင်ကြားရလေသည်၊ အပူအပင်မရှိသော တက္ကသိုလ်မှာ မြန်မာရုပ်ရှင်ဗီဒီယို ထဲတွင်သာရှိလေသည်၊ ဆယ်တန်းတုံးကလို အနောက်တွင်စောင့်နေသော ဂိုက်များမရှိသဖြင့် စကားခိုးပြောရသည်တော့လွတ်လပ်လေသည်၊ အခုလည်းဟိန်းထက်နှင့် စာလိုက်နားမထောင်ပဲ စကားပြောနေလေသည်၊ ဟိန်းထက်က

“ မနက်ဖြန် ဆရာမဝသုန်မွေးနေ့မလား၊ မင်းဘာလက်ဆောင်ဝယ်ပြီးပြီလဲ”

“ မီနီယံအရုပ်လေးပေးမလို့......ညနေကြအရုပ်ဆိုင်လိုက်ခဲ့ပေးဦး”

“ အင်း...ဒါနဲ့ မင်းဘယ်တော့ဖွင့်ပြောမှာလဲ”

“ မနက်ဖြန်”

“ ဘယ်လိုပြောမှာလဲကွ”

“ မသိသေးဖူး...မီးစင်ကြည့်ကရမှာပဲ၊ အစီအစဉ်က ဆွဲထားလည်းဖြစ်ချင်မှဖြစ်တာ”

“ ကံကောင်းပါစေဟေ့၊ ရည်းစားဖြစ်ရင်တော့တစ်ဝိုင်းနော”

“ နေပါဦးကွာမင်းကလည်း....ဘာမှတောင်မဘာရသေးဖူး”

ဒီဇင်ဘာ ၁၅ ရက်နေ့ နံနက်ခင်း ၆ နာရီ အချိန်တွင် ဖုန်း Alarm မည်၍ အမြန်ထပြီး ရေမိုးချိုးကာ အဝတ်အစား လဲလေသည်၊ ဘုရားသွားမည်ဖြစ်၍ ဆယ်တန်းတုံးက ဝတ်ခဲ့သော လည်ဂတုံးအကျီအဖြူနှင့် ယောပုဆိုးအားဝတ်ကာ ဆရာမဝသုန်ရှိရာ မိတ္ထီလာမြို့ပေါ်သို့ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် စီးသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်တို့ကျောင်းရှိရာ သပြေဝစက်မှုဇုန်နှင့် မိတ္ထီလာမြို့သည် ၇မိုင်ခန့်ဝေး၍ စောထွက်ရခြင်းဖြစ်လေသည်၊ ဆိုင်ကယ်စီးနေစဉ် ချစ်ခွင့်ပန်ဖို့ စကားများစဉ်းစားပါသော်လည်း ဘာမှထွက်မလာချေ၊ ထိုသို့ဖြင့် ဆရာမဝသုန်ရှိရာ ဝန်ထမ်းအိမ်ရာ ခြံဝန်းအရှေ့သို့အရောက်တွင် ရောက်ကြောင်းဖုန်းဆက်လိုက်လေသည်၊ ဆယ်မိနစ်ခန့်အကြာတွင် ကျွန်တော်သိပ်ချစ်ရပါသော ဆရာမလေးဝသုန် (သို့မဟုတ်) ကျွန်တော့်ချစ်သူအလောင်းအလျာလေးက မြန်မာဝတ်စုံ အဝါဝမ်းဆက်လေးနှင့် ထွက်လာလေသည်။

“ မင်းရောက်နေတာကြာပြီလား၊ တော်တော်စောင့်လိုက်ရလား”

“ မကြာသေးဖူးဆရာမ အဲ....အမ၊ ဆရာမလို့ခေါ်တာနှုတ်ကျိုးနေလို့”

“ ကဲပါ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကြီးရယ်၊ ဗိုက်စာနေပြီမလား၊ တစ်ခုခုသွားစားရအောင်”

“ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်လေ အမ....ဒါနဲ့ဘယ်ဆိုင်သွားမှာလဲ”

“ ဆေးရုံကြီးရှေ့က Lucky 7လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သိတယ်မလား၊ အဲ့သွားစားမယ်လေ”

“ ဟုတ်”

ဆိုင်သို့ရောက်သောအခါတွင် အစားအစာများကိုမှာယူစားသောက်ရင်း စကားမပြောကြပဲတိတ်ဆိတ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က ဆရာမဝသုန် အစားစားသည့်အချိန်တွင် ခိုးခိုးကြည့်ရင်း သူမ၏အလှတွင်နစ်မျောနေလေသည်၊ သူမ ဝတ်ဆင်ထားသော အဝါရောင်ဝမ်းဆက်နှင့် နို့နှစ်ရောင်သန်းနေသော သူမ၏မျက်နှာလေးမှာလိုက်ဖက်လွန်းလှသည်၊ ဆံပင်ကိုလည်း တရုတ်သိုင်းကားထဲက မင်းသမီးများလို သေးသေးလေးများကျစ်ကာ အနောက်သို့ချထားလေသည်၊ အစားတစ်လုပ်စားတိုင်း သူမ၏နားထင်ရှိဆံစလေးမျာကို နားရွက်နောက်သို့ သပ်လိုက်တိုင်း ကျွန်တော့အဖို့ အသက်ရှူရပ်မတက်ခံစားရလေသည်၊ ငမ်းတာများသွားသည်ထင့်......သူမက

“ ရဲမာန်စားလေ အစားအသောက်တွေအေးကုန်လိမ့်မယ်၊ ငါ့ကိုပဲ ကြည့်မနေနဲ့”

“ ဆရာမကအရင်ကထက်ချောတာလို့ပါ”

“ မင်းကတော့အသားတွေညိုသွားတယ်...အရပ်လည်းရှည်လာသလိုပဲ”

“ ဟုတ်တယ်အမ ဆယ်တန်းတုံးက ၅ပေ၆လောက်ရှိတာ အခု၅ပေ ၉လောက်ဖြစ်သွာတာ”

“ မင်းကို လန်ဘားလို့ခေါ်ရမယ်ထင်တယ်..ခစ်ခစ်၊ စားပြီးရင်ဘုရားသွားကြမယ်”

Lucky 7 လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင်စားသောက်ပြီးသောအခါ သူမနှင့် ကျွန်တော် ရေလည်ဘုရားသို့ သွားလေသည်၊ ဆရာမဝသုန်က ပန်းဝယ်ပြီး လာ...ဘုရားကပ်ရအောင်ဟုခေါ်ကာ ရေလည်ဘုရားရှိရာသို့ တံတားပေါ်မှဦးဆောင်ခေါ်သွားလေသည်၊ ဘုရားကိုဆီမီးပူဇော်ပြီးပန်းကပ်ကာ ဘုရားရှစ်ခိုးလေသည်၊ ကျွန်တော်ရှစ်ခိုးပြီးသည်ထိ သူမ မပြီးသေး၊ ပဌာန်းဒေသနာ ဆက်၍ပူဇော်နေလေသည်၊ သူမဘုရားရှစ်ခိုးနေစဉ် ကျွန်တော်သည် ဆိုင်ကယ် tool box ထဲမှလက်ဆောင်ဝယ်လာသော မီနီယံအရုပ်ကလေးကို ထုတ်ယူကာ သူမအနောက်ကနေစောင့်ကြည့်နေလေသည်၊ မြန်မာဝတ်စုံဝမ်းဆက် အဝါရောင်လေးနှင့် ပုဆစ်တုတ်ပူဇော်နေသည်မှာ ကျက်သရေရှိလှလေသည်၊ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် ရင်ခုန်ခြင်းနှင့်ကြည်နူးခြင်းကို ရောနှော၍ခံစားနေရလေသည်၊ ထို့နောက် ကျွန်တော့်ဖုန်း Contant ထဲတွင် ဆရာမဝသုန်ဖူး ဆိုသည့်နာမည်အား Edit လုပ်ကာ နေကြာပန်းလေးဟူ၍ 🌻🌻🌻အီမိုဂျီလေးနှင့် တွဲမှတ်လိုက်လေသည်။ ဘုရားရှစ်ခိုးပြီးပြီးချင်းသူမက နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ရာ ကျွန်တော်က မီနီယံအရုပ်ကလေးအား လှမ်း၍ပေးလိုက်လေသည်။

“ ဟယ်ချစ်စရာလေးအဲ့အရုပ်လေးက...ဟိုကာတွန်းကားထဲက အကောင်လေးတွေ၊ ဘာနားနား ဘာနားနားနဲ့”

“ မီနီယံလို့ခေါ်တယ် ဆရာမရဲ့၊ ရော့မွေးနေ့လက်ဆောင်”

“ ကျေးဇူးပါရှင်  ”

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>>