ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၃ )

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၃ )

(Drama, Romance)

ရေးသားသူ -  Niko Soe

အခန်း (၃၁)

“ ဖတ်…….ဖတ်……ဖတ်……ဖတ်”

“ အင့်…….အင့်……..အ……အင့်…..အင့်”

“ ဟင့်……အာ……..အ……..အင့်……..ဟင့်”

“ ဟ………..အာ…….အ…….အ”

အခန်းထဲက သက်ရှိလူသားနှစ်ဦး မမောနိုင်မပန်းနိုင်ချစ်ခရီးနှင်နေကြသည်။ ရတီ ဟနေသော တံခါးပေါက်ကနေ အထဲကို ခိုးကြည့်နေသည်။ မေမေနဲ့ ဦးဖေက တံခါးပိတ်ထားခဲ့သည်ဟု ထင်နေသလားပဲ။ အားရပါးရအော်ဟစ်မြည်းတွားနေကြသည်။

သူမက ဤမြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ဘဝင်ဆူလာသည်။ အာခေါင်တွေခြောက်လာသည်။ ခြေထောက်တွေ ခွေယိုင်ချင်သလိုဖြစ်လာသည်။

မြင်ကွင်းနဲ့ သူမရပ်နေသောနေရာ မျက်စောင်းထိုး ခပ်လှမ်းလှမ်းအနေအထားလို ဖြစ်နေသည်။ မေမေတို့သာ ကုတင်အတိုင်း လိုးမယ်ဆို သူမ ကောင်းကောင်းမြင်ရမှာမဟုတ်။ အခုက ကုတင်ကို ဇောက်ထိုးပြောင်းပြန်ကြီးဖြစ်အောင် သောင်းကျန်းနေကြခြင်းဖြစ်သည်။

မေမေက ကုန်းနေရကနေ မခံနိုင်တော့လားမသိ။ ဖင်ဘူးကြီးပဲထောင်နေသည်။ မေမေအပေါ်ပိုင်း တခြမ်းလုံးက ကုတင်မွေ့ရာပေါ် ရင်ချင်းအပ်ထားသည်။ မေမေလက်တွေက ကုတင်မွေ့ရာစတွေကို ဆုပ်ကိုင်လျက်။

“ အင်း…..ကောင်းတယ်…..မောင်……အင့်…..အင့်……အင့်”

“ ချစ်……..ချစ်တယ်……မောင်….မောင်………အင့်….အင့်”

“ ဖတ်…..ဖတ်…..ဖတ်…..ဖလတ်…..ဖတ်….ဖတ်”

ဦးဖေက မေမေနောက်ကနေ အားပါးတရလိုးပေးနေသည်။ ဦးဖေ လီး အဝင်အထွက်ကိုတော့ သူမ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရ။ ဦးဖေရဲ့ ရင်ခေါင်းထဲက ထွက်လာသော အော်မြည်းသံ၊ အသားစိုင်နှစ်ခု၏ “ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်” ဟု ရိုက်ခိုက်သံတို့က သူမ အသွေးအသားတွေကို ဆူပွက်စေသည်။

ကြည့်နေရင်း၊ ကြည့်နေရင်း မေမေ က မခံနိုင်တော့နဲ့ တူသည်။ ဖင်ထောင်နေရာကနေ အောက်က လျောကျသွားသည်။ ကျွတ်ထွက်သွားသော ဦးဖေရဲ့ လီးချောင်းကြီးကို ရတီအခုမှ မြင်ဖူးတော့သည်။

“ အို” 

သူမ အသံမထွက်အောင် တော်တော်ထိန်းလိုက်ရသည်။ သန်မာထွားကြိုင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ သူမရည်းစား “ကောင်းသန့်” လီးနဲ့ သူမ အလိုးခံဖူးပေမဲ့ ဦးဖေဟာလောက် မကြီးမား။ အဝေးကနေပဲမြင်ရတော့ ဦးဖေဟာက ရှည်ပြီးတုတ်တာတော့ သေချာသည်။

မေမေက ကုတင်ပေါ် ပျော့ခွေကျသွားပေမဲ့ ဦးဖေက ပြီးသေးပုံမပေါ်။ သူဆက်လုပ်မည့် သဘောရှိသည်။ ကုတင်မွေ့ရာပေါ် မှောက်ခုံကြီး ဖြစ်နေသည့် မေမေကိုယ်ပေါ် ဦးဖေက တက်ခွလိုက်သည်။ အထူးသဖြင့် မေမေ ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခုအပေါ် ဦးဖေနေရာယူလိုက်သည်။ ဦးဖေ က သူ့လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ကာ မေမေစပ်ပတ်ထဲ ထည့်လိုက်ပြန်သည်။

“ ဟင့်……ဟင့်…….အင့်……အင့်”

“ ဖတ်…..ဖလတ်……ဖတ်…..ဖတ်”

“ ဟင့်……အ…..ဟင့်…..ဟင့်”

ဦးဖေ၏ ကြီးမားသော ကိုယ်လုံးကြီးက မေမေတစ်ကိုယ်လုံးအပေါ် အုပ်မိုးထားသလို ဖြစ်နေသည်။ မေမေက အော်သာအော်နေပေမဲ့ သူမကိုယ်တိုင်က ဦးဖေ လုပ်သမျှကို ကျေကျေနပ်နပ်ခံယူနေတာပင်။ ဦးဖေရဲ့ ပေါင်ကြွက်သားတွေ၊ တင်ပါးလုံးလုံးလေးက သူ့လီးချောင်းထိုးထည့်လိုက်တိုင်း တင်းခနဲ့ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်ကို ရတီမြင်နေရသည်။

မေမေ ဖင်တုံးကြီးတွေဆို လီးချောင်းကြီး ဝင်လာဆောင့်တိုင်း လှိုင်းလိုမျိုးပုံစံတွေတောင် ထသည်အထိ။ ရတီ ကြည့်ရင်း၊ ကြည့်ရင်း သူမလက်က သူမစပ်ပတ်ဆီ ရောက်သွားသည်။ ညအိပ်ဝတ်ဘောင်းဘီကနေ အရည်တွေစိမ့်ထွက်နေသည်ကို သူမ သိလိုက်သည်။

သူမ လက်တွေက ဘောင်းဘီရှုံ့ကြိုးကြားကနေ အတွင်းသားဆီရောက်တော့ သူမ ဆတ်ခနဲ့ တုန်သွားသည်။ အခုလက်ရှိအချိန်တွင် သူမ စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ မအင်္ဂါစေ့လေးက အထိမခံ ရွှေပန်းကန် ဖြစ်နေသည်။

“ မောင်…ပြီးတော့မယ်…နု….အ……အ……အား”

“ အင်း….မောင်…..ဟင့်….အင့်….အင့်”

“ ဖတ်….ဖလတ်…..ဖတ်…….ဖတ်…..ဖတ်”

“ ပြီးတော့မယ်………..ဖလတ်….ပြီး…..ပြီးပြီ….အ……အား…….အား”

“ ဟင့်……အင့်…..အင့်…..အင့်”

သူမ လက်နဲ့ စပွတ်သပ်မည်အလုပ် အထဲက နှစ်ယောက်က ဆုံးခန်းတိုင်ထိ ရောက်သွားကြသည်။ ဦးဖေက မေမေကိုယ်ပေါ်မှာပဲ မှောက်လျက်ကြီး အပန်းဖြေနေသည်။

မေမေက နောက်ကို လှည့်ကာ ဦးဖေကို နမ်းနေသည်။ နှုတ်ခမ်းအချင်းချင်း စုပ်ယူနေတင်မက လျှာတွေပါ ကစားနေကြသည်။ သူမ မေမေနဲ့ ဦးဖေက ဒီလောက်ထိ ပက်ပက်စက်စက် အချစ်ကြမ်းတတ်ကြမှန်း သူမ မသိခဲ့ပေ။

ဦးဖေကိုဆို ခပ်ချောချောနဲ့ ရိုးရိုးအေးအေး လူကြီးလို့သာ သတ်မှတ်ထားတာပင်။ အခုမှ နည်းပေါင်းစုံနဲ့ အချစ်ပွဲနွှဲတတ်သော လူဆိုးကြီးဖြစ်နေသည်။ မေမေလည်း ထိုနည်းတူစွာပင်။ ဦးဖေအလိုတော်အတိုင်း မငြီးမငြူ လိုက်ပါဆောင်ရွက်တတ်သူ မဟုတ်လား။ ဦးဖေက မေမေ့ကို နမ်းလည်းနမ်းသည့်အပြင် သူ့လက်တွေက မေမေ့ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ပြန်သေးသည်။

ထိုမျှတင်မက။

မေမေရင်သားတွေဆီ သူ့မျက်နှာကို အပ်ကာ ရင်သားထိပ်လေးတွေကို လှမ်းလှမ်းခဲပြန်သည်။ သူမ ရင်ထဲ ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်ရင်း ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းမသိ။ မေမေ့နေရာမှာ သူမသာ ဖြစ်လိုက်ချင်တော့သည်။

ကြည့်နေရင်း ဦးဖေနဲ့ မေမေတို့ လိုးလို့ပြီးတော့ တီတီတာတာတွေ ပြောနေကြသည်ကို ရတီ မြင်တော့ သူမ အခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ အပြေးလေးတက်လှမ်းလာခဲ့သည်။ မတော်လို့ သူမချောင်းကြည့်နေသည့် တွေ့သွားခဲ့ရင် အရှက်တကွဲ၊ အကျိုးနည်းတွေဖြစ်ကုန်လိမ့်မည်။

သူမအခန်းတံခါးပိတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲလိုက်သော်လည်း သူမအတွေးတွေက ခဏက အကြောင်းအရာပဲ အတွေးထဲ တဝဲဝဲ တလည်လည်ဖြစ်ကျန်ရစ်တုံး။

ဦးဖေ၏ ယောကျ်ားပီသမှု။ မေမေ ၏ အော်ဟစ်ငြီးတွားနေမှု။ သူမ အတွေးထဲ မထုတ်နိုင်။ နောက်ဆုံးမရကောင်းသည့်အဆုံး သူမ တစ်ခုခုလုပ်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

................................................................................................

အခန်း (၃၂)

တလောကလုံးက တိတ်ဆိတ်လျက်။ ညပုစဉ်း‌တွေရဲ့ အော်သံတချို့က လွဲပြီး အရာအားလုံးက ဆိတ်ငြိမ်လျက်။ အိမ်အောက်ထပ်မှာတော့ ချစ်တင်းနှောပြီးသွားသဖြင့် အပန်းဖြေနေသော စုံတွဲတစ်တွဲတော့ ရှိသော်ငြား အိမ်ပေါ်ထပ်တွင် ရမ္မက်သွေးကြွနေေသာ ဖူးသစ်စဆယ်ကျော်မတစ်ယောက်။

အစွန်းကုန်ချစ်စခန်းဖွင့်ခဲ့သော အဖိုနဲ့ အမ စုံတွဲတစ်တွဲကို အပြင်မှာ အရှင်လတ်လတ်ကြီး မြင်ခဲ့ရတော့ ရတီခမျှာ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အသွေးအသားတွေက ပွက်ပွက်ဆူနေသည်။ သူမ အပေါ်ထပ်က အခန်းထဲကို ရောက်သောအခါ သေချာအောက်တံခါးဂျက်ချလိုက်သည်။

ထို့နောက် သူမ ညအိတ်ဝတ်စုံ အင်္ကျီ နဲ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ အတွင်းတွင် ဘာအတွင်းခံမှ မဝတ်ထား။ သူမ အိပ်ခန်းထဲရှိ ကိုယ်ပေါ်လုံးမှန်ထဲသို့ သူမကိုယ် သူမ ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ ဖူးငုံသစ်စ အလှတရားတွေနှင့် ပြည့်နှက်နေသော သူမ။

တုံ့ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး သူမ ပက်လက်လှဲချလိုက်သည်။ သူမ ဖာသာ သူမ စိတ်ကူးယဉ်ကမ္ဘာတစ်ခု ဖန်တီးပစ်လိုက်သည်။

ဦးဖေ နဲ့ သူမ။

သူမ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက သူမ မျက်နှာလေးကို ရွရွလေး စမ်းကြည့်ကြည့်သည်။ စိတ်ကူးထဲမှာတော့ ဦးဖေ သူမကို အနမ်းတွေပေးနေသည်ပေါ့။ သူမ လက်ချောင်းလေးတွေက သူမ ပါးပြင်တလျှောက် ခပ်ရွရွလေးပွတ်သပ်ပြီးသည်နောက် သူမ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ထိကိုင်ကြည့်လိုက်သည်။

ဦးဖေ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူနေတာလား။ သူမပါးစပ်ထဲ သူမ လက်ညှိုးလေး ထိုးထည့်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ လက်ချောင်းကို ခဏက ကျွတ်ထွက်လာသည့် ဦးဖေ လီးချောင်းကြီးအဖြစ် မှန်းဆပစ်လိုက်သည်။

ဦးဖေ၏ သုတ်ရည်တွေပေနေသည့် ငန်ပျပျ လီးချောင်းကို သူမ စုပ်နေသည်ပေါ့။ သူမဖာသာသူမ လက်ချောင်းတချောင်းလုံး ထည့်လိုက်စုပ်ကြည့်လိုက်လုပ်ရင်း အတွေးစိတ်ကူးထဲ ယစ်မူးနေမိသည်။

အားနေသော နောက်လက်တစ်ဖက်က သူမရင်သားတွေဆီ ပွတ်သပ်လျက်။ သူမနို့သီးခေါင်းလေးကို သူမကိုင်ကြည့်ကြည့်တော့ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေပါ ထသည်အထိ အလွန်အကြူး sensitive ဖြစ်နေသည်။ သူမရင်သားတစ်ခုလုံးကို သူမလက်သေးသေးနဲ့ ဆုပ်ချေကြည့်ကြည့်သည်။ အရသာရှိလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

ဦးဖေ မေမေရင်သားတွေကို ငုံခဲနေသလို သူမဟာလေးကိုကော ငုံပါ့မလား။ အတွေးနဲ့တင် ကောင်းလွန်းလှသည်။ စုပ်နေသော လက်ညှိုးလေးကို ရပ်လိုက်ကာ နောက်ဆုံးအဓိက သော့ချက်နေရာ သူမ မအင်္ဂါဆီ လက်လှမ်းလိုက်သည်။

အရည်ကြည်တွေက အပြင်ထိပါ စိမ့်ထွက်လျက်ရှိသည်။ သူမလက်ဖဝါးလေးနဲ့ အပြင်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်သည်။

" အင့်......ဟင့်......ဟင့်"

အကြောပေါင်းတထောင်စုမိနေသည့်နေရာမို့လို့လားပင်။ အထိအတွေ့တိုင်းကို လုံးစေ့ပတ်စေ့ခံစားသိရှိနေသည်။ ဦးဖေလျှာကြီးနဲ့ သူမဟာကို လျက်ပေးခဲ့ရင်...။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတက်မက အတွင်းထဲက မအင်္ဂါစေ့လေးကို ပွတ်လိုက်သည်။

" အ"

ဓာတ်လိုက်သလို ကျဉ်တက်သွားသည်။ သူမခန္ဓာကိုယ်၏ လက်ရှိအနေအထားက ဆန့်ကျင်ဘက်အမျိုးသားတယောက်ကို အလွန်အမင်းလိုအပ်နေသလို။ ကျဉ်ပေမဲ့ ကောင်းသည်။ ကျဉ်ကောင်းလေး။ ကျဉ်တယ်ဆိုတာထက် ဖော်ပြနိုင်သော စကားလုံးမရှိလို့သာပင်။

ထိုထက်ထူးခြားဆန်းပြားသော အရသာမျိုး။ သူမ ကောင်းသန့်နဲ့တုန်းကတောင် ထိုကဲ့သို့ ခံစားမှုမရခဲ့ဘူး။အခု သူမဖာသာ သူမ စိတ်မှန်းနဲ့ ရည်ရွယ်တမ်းတမိကာမှ ရရှိသွားသည်။

" ဟင့်............ဟ............အင့်.........အင့်"

လက်က အပြင်နှုတ်ခမ်းသား၊ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသား၊ အစေ့ကိုပါ မအားလပ်အောင် ပွတ်သပ်ကိုင်ဆွနေပေမဲ့ သူမမျက်လုံးမှိတ်ထားပြီး စိတ်ကူးထဲက ကမ္ဘာငယ်လေးတွင် ဦးဖေ သူမကိုလျက်ပေးနေသည်။

သူ့လျှာကြမ်းကြီး‌တွေနှင့် လျက်ပေးသည်။ သူပါးစပ်ထဲ သူမ အစေ့လေးကို ငုံခဲပေးနေသည်။ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်မှာ မြင်မကောင်း။ အိပ်ယာခင်းတွင် အိုင်ထွန်းနေသည်။

သူမလက်ချောင်းနဲ့ လက်ခလယ် သွယ်သွယ်လေးကို သူမ စပ်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ကြည့်ကြည့်သည်။  သူမ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းစာက ဝင်ခဲ့ဖူးသော ကောင်းသန့်လီးလောက်ကြီးတောင်မဟုတ်။ သူမ စပ်ပတ်အတွင်းသားတွေက နွေးထွေးစွာပင် သူမ လက်ချောင်းလေးကို ကြိုဆိုရှာသည်။

ထွက်ကျသော အရည်ကြည်တွေက သူမလက်ချောင်းတွေကို ဝင်ရလွယ်အောင် လျောလျောရှူရှူကူပေးနေသည်။ သူမ အာရုံထဲတွင်‌တော့ ဦးဖေလီးကြီး တစ်ရစ်ချင်း တစ်ရစ်ချင်း ဝင်လာခြင်းမျိုး။

" ဟင်း......ဟင်း..........ဟင်း.....ဟင်း"

" အင့်........ဟင်း.......ဟင်း.......အင့်.........ဟင့်"

သူမလက်ချောင်းနှစ်ချောင်းစာ သူမ စပ်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ကြည့်တာတောင် စွဲလမ်းမက်မောဖွက် အတိ။ တကယ့်ထွားကြိုင်းသော လီးချောင်းအစစ်သာ ဝင်လာခဲ့ရင် သူမ ရူးခါမတတ်ကြိုက်မိမလား။ လက်ချောင်းတွေကို နှိုက်လိုက် ထည့်လိုက် လုပ်နေသည်။ တချက်တချက် အင်္ဂါစေ့ကို ပွတ်လိုက်သေးသည်။

စိတ်ကူးယဉ် ကမ္ဘာထဲမှာတော့ ဦးဖေ မေမေ့ကို လိုးနေသလို ‌တဖြောင်းဖြောင်းမြည်အောင်ကို သူမကို လိုးပေးနေသည်။ ဦးဖေ၏ ဒုတ်ချောင်းကြီးက သူမဟာလေးထဲကို အတင်းကာရော ထိုးထည့်ပစ်နေသည့် အတွေးမျိုးနဲ့။

" ကြိုက်တယ်.....ဦးဖေ....ကြိုက်..ကြိုက်တယ်"

" ကြမ်းကြမ်းလေး....ဒီထက် ကြမ်းကြမ်းလေး လိုးပေး.......ဟင့်.......အင်....အင့်"

သူမ တစ်ယောက်တည်း ကုတင်ပေါ်မှာ အရူးတစ်ယောက် အော်မြည်နေသည်။ ပွတ်သပ်နေရင်း သူမဆုံးခန်းတိုင်ရောက်တော့မည် ဖြစ်သဖြင့် လက်တစ်ဖက်က ပွတ်သပ်လိုက်၊ ထိုးထည့်လိုက် လုပ်နေသော်‌လည်း နောက်လက်တစ်ဖက်က  အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

" အင့်"

သူမ အသက်ရှူဖို့ တစ်ချက်မေ့ခနဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံနဲ့ မအင်္ဂါစေ့ဆီက သယ်ဆောင်လာသော သာယာမှုဆီ တစ်ကိုယ်လုံးဆီက အကြောတွေဆီ ပျံနှံ့သွားသည်။

သူမ တီကောင်ဆားတွန့်သလို ကုတင်ပေါ်တွင် တုန်ခါတွန့်လူးနေသည်။ သူမလက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကို အတွင်းနံရံတွေက ဆုပ်ကိုင်ညစ်ယူထားမှုကို သူမ သိရှိနေသည်။ တာဝေးပြေးခဲ့ရသလို မောပန်းကြီးစွာနဲ့ အသက်ကို လုရှူနေရသည်။

ကောင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ သာယာလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ မိန်းမောလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ဒါဂာ သူမဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် အာသာဖြေမိခြင်းပင်။

ဒီလိုစိတ်ကူးနှင့် ပွတ်သပ်ကြည်နူးစရာကောင်းမှန်း သူမ မသိခဲ့ပေ။ ကောင်းသန့်နဲ့ သူမ လိင်ဆက်ဆံခဲ့တာတောင် ဒီလိုထူးကဲမှုမျိုး မခံစားရခဲ့ပေ။ အကုန်လုံးတစ်စထက် တစ်စ ငြိမ်ကြသွားတော့ သူမ နွမ်းနယ်သွားပြီး အိပ်ချင်သွားသည်။ လုပ်လက်စ စာတွေကို သူမ မတွေးနိုင်တော့။

သူမ ချွတ်ထားသော အဝတ်အစားကို ပြန်ဝတ်လိုက်ပြီး အိပ်မက်ကမ္ဘာဆီ ခုန်ကူးလိုက်တော့သည်။ သူမ အတွေးတွေသာ စိတ်ကူးနဲ့ လက်တွေ့ တစ်ထပ်တည်းကျပြီး အပြင်မှာ လက်တွေ့ကြုံလာခဲ့မယ်ဆိုလျှင် သူမ ဘယ်လိုမျိုး နေမိမှာပါလိမ့်။

............................................................................................

အခန်း (၃၃)

စာမေးပွဲနောက်ဆုံးရက်

" ဟယ်လို မေမေလား"

" အင်း....သမီးလေး"

" မေမေ ခဏကြာသမီးကို လာကြိုပေးတော့"

" ဟောတော့.....ဘယ်လိုရတာတုံး...သမီးပဲ အစက ညနေ(၃)နာရီ လာကြိုဆို"

" မသိဘူး...မေမေရာ....သမီးပြန်ပြီး နားချင်ပြီ"

" အေးပါ....အေးပါ....ခဏကြာကားလွှတ်လိုက်မယ်နော် သမီး"

နုငယ် ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက်  သက်ပြင်းတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ ရတီက အစကတည်း သူတို့သူငယ်ချင်း ခရိုနီသူဌေးသား "Tony" အိမ်မှာ လုပ်သည့် Home party ပွဲမှာ သွားဖို့ခွင့်တောင်းထားတာ။ စာမေးပွဲဖြေပြီး စိတ်ထွက်ပေါက် အနေနဲ့ဆိုတော့ နုငယ် ကိုယ်ချင်းစာသည်။

နုငယ်လည်း Tony အဖေနဲ့ အမေကို ရင်းနှီးပြီးသားဆိုသော ယုံယုံကြည်ကြည် သွားခိုင်းလိုက်တာပင်။ ဘယ်လောက်ထိ သူမသမီးကို သူမ ခွင့်ပြုထားသလဲဆိုတာ ဘီယာတွေ၊ ဝိုင်တွေ သောက်ချင်သောက်နိုင်သည်ဟု ပြောထားပေးသည်။

အရက်တော့ အသက်(၁၈)နှစ်ပြည့်မှ သောက်လို့ရမည်ဟု ဆုံးမထားသည်။ ဝိုင်တွေ၊ ဘီယာတွေကို သောက်နိုင်သည်ဆိုသော်ငြား ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် မူးနေသည်အထိ သူမ ခွင့်မပြုထားပေ။ သူမသမီးကို သူမယုံကြည်မှုအပြည့်ပေးထားသည်။

စာမေးပွဲက နေ့လည်(၁၁)နာရီထိုး၊ လွှတ်လိုက်သည်နှင့် ကလေးတွေက တန်းသွားကြပြီး ပျော်ကြမည်။ ရတီက ညနေ(၃)နာရီ လာကြိုဟုပြောထားသည်။ နုငယ် နာရီကြည့်လိုက်တော့ အခုမှ နေ့လည်(၁)နာရီကျော်ရုံလေး။

ဒီကောင်မလေး ဘာတွေများ ဖြစ်နေပါလိမ့်။ ကြိုဖို့ လေးညိုကို ညနေ (၃)နာရီပြောထားတော့ ကျန်သော အထည်ကိစ္စတွေနဲ့ ခိုင်းထားသဖြင့် အခုလက်ရှိမအားဘူးဖြစ်နေသည်။

နောက်ဆုံးဘူတာကတော့ ကိုသက်ငြိမ်ဆီ ဆက်ရောက်လာသည်။ နုငယ် ကိုသက်ငြိမ်ဆီ ဖုန်း‌ဆက်လိုက်သည်။

" ဟယ်လို....မောင်လား"

" ဟယ်လို....နုလေး...ပြော"

" မောင်ရေ....ထုံးစံအတိုင်း...သမီးလေးကို ကြိုပေးအုံး"

" ကျောင်းမှာလား"

" မဟုတ်ဘူး...မောင်...သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ...လိပ်စာကို နု အခုပို့ပေးလိုက်မယ်"

" အင်း....အင်း"

" အစကလေ သမီးကို ညနေ(၃) နာရီမှ သွားကြိုရမှာဆိုတော့ လေးညိုကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခိုင်းထားတာ မောင်ရဲ့။  မောင် မီးလေးကို တစ်ချက်တင်ခေါ်ပေးနော်"

" မောင်လည်း အခု နေ့လည်နေ့ခင်း အလုပ်ခဏပါးနေလို့ အိပ်ငိုက်နေတာနဲ့ အတော်ပဲပေါ့"

" အင်းနော်.....ဒါဆို...နုဖုန်းချလိုက်တော့မယ်"

" အင်း...အင်း"

ကိုသက်ငြိမ် အိပ်ငိုက်နေပေမဲ့ ခဏကြာ ရင်တုန်ပန်းတုန်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ကြုံမယ်မှန်းသိရင် ထိုကဲ့သို့ စကားမျိူးပြောမိမှာမဟုတ်ပေ။

..........................................................

လွန်ခဲ့သော (၁)နာရီခန့်က

ရတီ ဒီနေ့ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးဖြေအပြီး စာမေးပွဲအခန်းထဲက ထွက်လာကတည်းက ပေါ့ပါးနေသည်။ စာတွေက အကုန်ဖြေနိုင်ခဲ့သည်အပြင် အမှတ်မြင့်မှာ သေချာသဘ်။

ဒါကြောင့် သူမ ကျောင်းကောင်းကောင်းတစ်ခုရွေးချယ်နိုင်မည်မှာ အမှန်ပင်။ ဘယ်နိုင်ငံက College ကို တက်မည်ကို အောင်စာရင်းထွက်လာတဲ့အချိန်မှ စဉ်းစားရွေးချယ်တော့မည်။

ထို့နောက်အစကတည်းက နောက်ဆုံးရက်အပြီး ပျော်ဖို့လုပ်ထားသော Tony အိမ်ကို စုစုနဲ့ အတူ သူတို့အိမ်က ကားနဲ့ သွားခဲ့ကြသည်။

Tony အိမ်ရောက်မှ သန့်စင်ခန်းထဲမှာ အလှပြင်ပစ်လိုက်သည်။ လက်တစ်လုံးကြီး ဘလောက်အင်္ကျီအမည်းရောင် ကိုယ်ကျပ်လေးနဲ့ skinny ဂျင်းဘောင်းဘီ အရှည်လေးကိုဝတ်ထားသည်။ အပေါ်က ဂျင်းဂျက်ကတ်လေးက တိုနှံ့နှံ့။

အခုခေတ်စားနေသော ဂျင်းဂျက်ကတ်အပွကိုမှ ခါးတိုပုံစံမျိုး။ မျက်ခွံလေးကို အသားရောင် ခပ်ရင့်ရင့် ကာလာတင်ထားကာ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း လိမ္မော်ရောင် Lip gloss လေး ဆိုးထားလိုက်တော့ ဖူးဖူးအိအိလေးဖြစ်မေသည်။

သူငယ်ချင်း စုစုလည်း ဖြီးလိမ်းပြင်ဆင်၍ ပြီးသွားပြီ။

" ကောင်မ......sexy ဖြစ်လိုက်တာဟယ်"

"ဟိ....ဟိ.....ဟုတ်လား......နင်လည်းလှနေပါတယ်ဟယ်"

" နင်..ကောင်းသန့်နဲ့ ချိန်းထားမလား...ဒီနေ့"

" နင် အဇမ်းတွေတော်နေတာ ကြည့်စမ်း"

Tony အိမ်က တော်တော်ကျယ်သည်။ သူမတို့ကျောင်းက သူငယ်ချင်းတွေအကုန်နီးပါးပင်။ ရေကူးကန်ပါရှိတော့ Pool side party လို လုပ်ပေးထားသည်။ သောက်စရာ၊ စားစရာတွေမှ အလျှံပါယ်။ Sound box ဆီက မြူးမြူးကြွကြွ EDM music က လွင့်ပျံ့နေသည်။

စုစုနဲ့ ရတီ နှစ်ယောက် အစားအစာတွေ နှိုက်စားလိုက်၊ ဝိုင်လေးတွေ ‌သောက်လိုက်၊ ကြားနေရသော သီချင်းသံနဲ့အညီ လူက အလိုက်သင့် ကခုန်နေသည်။ ဝိုင် အရှိန်ပါတက်လာတော့ လူက ပိုမျောလွင့်လာသည်။ ကောင်းသန့်ကို ရောက်ကတည်းက ရှာနေပေမဲ့ အခုထိ မတွေ့သေး။

ရတီ ကလိုက်၊ ရှာလိုက်လုပ်နေပြီး အရှေ့က သူငယ်ချင်းအသိတယောက်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။

" နင်....ကောင်းသန့်ကို တွေ့သေးလား"

" အင်း.......ခဏက ထမင်းစားခန်းထဲ မြင်လိုက်သလိုပဲရော"

" အေး"

ရတီ ထမင်းစားခန်းကိုတောင် မနည်းရှာလိုက်ရသည်။ အိမ်က ကျယ်သည့်အပြင် အခန်းပေါင်းများစွာဆိုတော့ ရှာရသည်မှာ မူးနောက်နေသည်။ သူမ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်မည်လုပ်လိုက်တော့ ကောင်းသန့်နဲ့ သူမတို့အခန်းထဲက ခပ်လှလှ ကောင်မလေးတယောက်နဲ့ စကားဖောင်ဖွဲ့နေကြသည်။

ရတီ ထောင်းခနဲ့ ဒေါသထွက်သွားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ထဲ Alcohol အနည်းငယ်ဝင်ထားတော့ လူက မူးရူးရဲဆန်ချင်နေသည်။

သို့သော် ဇတ်ခနဲ့ မဝင်သေးဘဲ အပြင်ကနေ အခြေအနေလှမ်းကြည့်နေသည်။ ကောင်မလေးက ကောင်းသန့်နားထိပါ တီးတိုးပြောလိုက်ပြန်သည်။ ကိုယ်တော်ချောက ဘာတွေကြားလိုက်ဘို့လဲ မသိ။ မျက်နှာက မှိုရထားသလို ပြုံးစိစိနဲ့။ ရတီ ထိုမြင်ကွင်းကို ဆက်မကြည့်နိုင်တော့သဖြင့် လှည့်ထွက်ခဲ့သည်။

ရင်ထဲမှာတော့ ကွဲအက်နာကျင်နေသည်။ လုပ်ရက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ရတီ အိမ်ပြန်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီး မေမေကို လာခေါ်ဖို့ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။

Tony အိမ်ရှေ့ကနေ ကားစောင့်နေဖို့ သူမပြင်လိုက်သည်။ သူငယ်ချင်း စုစုက သူမ အခြေအနေမကောင်းမှန်း ရိပ်မိလိုက်သည်။

" ဟဲ့........နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ"

" နောက်မှပဲ ပြောတော့မယ်......အခုငါပြန်တော့မယ် စုရေ"

" ဗြုန်းစားကြီးဟယ်.......နင်ကလည်း"

" ငါပြန်ချင်လို့...အိမ်ကို ဖုန်းတက်ထားပြီးပြီ...လာကြိုလိမ့်မယ်"

" အေး...အေး...ဒါဆိုလည်း ပြီးရော...ကောင်မ ဂရုစိုက်အုံး"

" အေးဟာ...ကျေးဇူးပဲ"

ရတီ အိမ်ရှေ့မှာ ကားအလာကို ရပ်စောင့်နေသည်။ မိနစ်(၂၀)လောက်ကြာတော့ သူမရှေ့ ကားတစ်စီးထိုးရပ်လာသည်။ ကားထဲကြည့်လိုက်တော့ ဦးဖေဖြစ်‌နေသည်။

" သမီး......တက်.....တက်"

ဦးဖေကတော့ သူလုပ်နေကြအတိုင်း ကားအောက်ဆင်းလာပြီး Lover seat ဖက်ခြမ်းက ကားတံခါးဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်သည်။

သူမ မျက်နှာစူပုတ်ပုတ်နဲ့ ကားပေါ်တက်လာသည်။ သူမ အဆင်မပြေနေတာကိုလည်း ဦးဖေရိပ်မိသည်ထင်ပ။ ဘာမှ မပြော။ ခပ်ဆိတ်ဆိတ်သာနေပေးရှာသည်။

" ဦးဖေ.....မီး အိမ်မပြန်ချင်ဘူး....ကားလျှောက်စီးချင်သေးတယ်....မြို့ပြင်မောင်းပေး"

ရတီက ဤသို့ ပြောလာတော့ ဦးဖေလည်း ကားကို မြို့ပြင်ဆီဦးတည်လိုက်တော့သည်။

.......................................................................................

အခန်း (၃၄)

ကားက မြို့ပြင် အဝေးပြေးလမ်းမပေါ် တရိပ်ရိပ်ပြေးနေသည်။ ကားမှန်တံခါးကို ရတီဖွင့်လိုက်တော့ တိုက်ခိုက်လာသော လေပြေတွေ၏ အေးမြမှုကြောင့် စိတ်အနည်းငယ်ကြည်လင်သွားသည်။

သို့သော် သောက်ထားသော ဝိုင်အရှိန်နဲ့ လေပြေတွေရဲ့ အရှိန်ကြောင့် ပိုမူးစေသလား။ ရတီ ပိုပြီးရီဝေဝေဖြစ်လာသည်။

“ သမီး…….အဆင်ပြေလား”

“ ဦးဖေ ကားခဏရပ်လိုက်ပါလား။ သမီး ရင်ထဲ အန်ချင်သလိုကြီး ဖြစ်လာလို့”

ခဏက မကျေနပ်ချက်တွေနဲ့ စုပေါင်းပြီး ရတီ ဝိုင်တွေအများကြီး သောက်ပစ်လိုက်သည်။ ထိုကြောင့်မို့ ပိုမူးနေတာပင်။ ကားက လမ်းဘေးခပ်ချောင်ချောင်တစ်နေရာထဲထိုးရပ်လိုက်သည်။

ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အသွားအလာတောင် မရှိသလောက်ပင်။ နေ့လည်နေ့ခင်းဆိုတော့ ကားအပြင်မှာ ရာသီဥတုပူနေပေမဲ့ ကားထဲမှာတော့ အဲယားကွန်းကြောင်း အေးမြနေသည်။ ရတီ အပြင်က ဝတ်ထားသော ဂျင်းဂျက်ကတ်နှင့် ကားခါးပတ်ကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းမှာ ဝတ်ထားသော ကိုယ်ကျပ်အမည်းရောင်းအင်္ကျီက သူမ၏ ရွှေဝါရောင်အသားအရေပေါ် ထင်းထွက်နေသည်။

ကိုယ်ကျပ်လေးဆိုတော့ ရွှေရင်အစုံ၏ ဖွံထွားမှုကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ သူမအင်္ကျီက ခပ်ဟိုက်ဟိုက်ဆိုတော့ အကုန်လုံးကို ဖုံးကွယ်မထားနိုင်ပေ။ ရင်သားအပေါ်သားတချို့ ပေါ်လျက်ရှိနေသည်။

ဦးဖေ ရင်သားနှစ်မွှာကြားက ကွဲကြောင်းရာလေးကို ကြည့်ပြီး စိတ်ထဲ လှုပ်ရှားလာသည်။

တလောက သူမ၏ ကျောင်းဆင်းပွဲနေ့က ပန်းရောင်ဘရာဇီယာလေးကိုပါ အမှတ်ရမိလိုက်သည်။

“ အင့်……ဟင့်……ဟင့်…..ဟင့်”

“ မီးလေး….ဘာဖြစ်တာလဲ….သမီးရယ်”

ဦးဖေက စိတ်ပူစွာနဲ့မေးရှာသည်။

“ မီးဘဲက ကောင်မလေး နောက်တစ်ယောက်နဲ့ အကြူဇယားခင်းနေလို့….အဟီး…..ဟီး”

ကလေးလေးတယောက်လို ငိုနေသော ရတီကို ကြည့်ရင်း သူရယ်ချင်သွားသည်။ သို့သော် ရယ်လို့မဖြစ်။ မျက်နှာပိုးသတ်ရမည်။

“ အင်း….အင်း”

“ ရော့ Tissue တွေ၊ သုတ်လိုက်အုံး…သမီးရေ”

ရတီအစက အားရပါးရငိုနေသော်လည်း အခုငိုလို့ဝသွားကာမှ အမ်းသွားသည်။

“ ငိုလို့ဝပြီလား…သမီး”

“ အင်း….ဦးဖေ”

ရတီ မျက်ရည်တွေ၊ နှပ်တွေသုတ်ရင်း အခုမှ ဦးဖေကို သေချာကြည့်မိသည်။ သူမဖက်ခြမ်းကနေ ဘေးတစောင်းမြင်နေရသော ဦးဖေရုပ်က ယောကျ်ားပီသလွန်းနေသည်။ မျက်နှာမှာ ကားဝပ်ရှော့ကနေ ဆီတွေအနည်းငယ်ပေကျံနေသည်။

ရိတ်သင်ထားသော နှုတ်ခမ်းမွှေး၊ မှုတ်ဆိတ်မွှေးနေရာက စိမ်းမြမြနဲ့။ ကားအင်ဂျင်ဝိုင်ကုမ္ပဏီကလက်ဆောင်ပေးထားသည့် တီရှပ်နဲ့ လုံခြည်ကို ခပ်ရိုးရိုးသာ ဝတ်ထားသည်။ ဘာမှ ဆန်းပြားပြားမဝတ်ထားသော်လည်း သူမမျက်လုံးထဲ ဦးဖေက ကြည့်ကောင်းလွန်းနေသည်။ ပြီးတော့ သူ အားကလည်း သန်သေးသည်။

အချစ်ကလည်း ကြမ်းသေးသည်။ စာမေးပွဲ မဖြေခင် ညတစ်ညအကြောင်း သူမ အမှတ်ရလိုက်သည်။

“ ပြွတ်”

သူမ ဦးဖေပါးက ဖြတ်ခနဲ့ နမ်းလိုက်သည်။ ရုတ်တရက်မို့လို့ ဦးဖေကြောင်သွားသည်။

“ မီးလေး….ဒါ…ဒါဘာ….”

သူ့ကို စကားဆုံးအောင် ရတီပြောခွင့်မပေးတော့။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူမဖက်ခြမ်းကနေ ဦးဖေရှိရာဆီသို့ သူမ ဦးဖေကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဦးဖေမျက်နှာကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ နမ်းချင်နေသော ဦးဖေနှုတ်ခမ်းဆီသို့ သူမနမ်းလိုက်သည်။

“ ပြွတ်……ပြွတ်…..ပြွတ်”

နှုတ်ခမ်းသားတွေရဲ့ နူးညံ့မှု၊ ဦးဖေပါးပြင်ဆီက မှုတ်ဆိတ်မွှေး ကြမ်းရှရှအရသာတွေဆီ သူမ ပျော်ဝင်သွားသည်။ အစက ဦးဖေက လျပ်စီးလျက်သလို မြန်လွန်နေသည့် အဖြစ်အပျက်ကို ဘာတုံပြန့်လို့ တုံ့ပြန်ရမှန်းမသိ။ သူ့ကိုယ်အပေါ် နူးညံ့အိစက်သော ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တယောက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ပူးကပ်လာသည်။

ထိုသူမ ကလည်း တစ်စိမ်းမဟုတ်။ သူဇနီးမယား နုငယ်၏ ရင်နှစ်သည်းချာသမီးလည်း ဖြစ်ပြန်သေးသည်။ ထိကပ်လာသော မွှေးပျံ့ချိုမြသည့် နှုတ်ခမ်းသားတစ်စုံ၏ အထိအတွေ့မှာ သူ မျောသွားသည်။

“ ဝိုး…..အိုး…..ဟိုး……ဟိုး….ခဏ….ခဏ”

ဦးဖေ ပူးကပ်နေသော ရတီ ကိုယ့်ကို လက်နဲ့ထိန်းကာ ဆွဲခွါလိုက်သည်။

“ သမီးလေး…..ဦးဖေတို့ ဒါက မဖြစ်သင့်ဘူးလေ”

“ မသိဘူး….ဦးဖေ…..အခုလက်ရှိ…မီး…ဦးဖေကို လိုချင်တယ်….ချစ်ချင်တယ်…ဒါပဲသိတယ်”

ရတီခန္ဓာကိုယ်ထဲ တစ်စုံတစ်ယောက်ပူးကပ်နေသည့်အလား သူမဖွင့်ဟနေမိသည်။

“ မ..မဖြစ်သင့်ဘူး….သမီးရယ်”

“ ဦးဖေ…..မီး..တစ်ခုတော့မေးမယ်…..မီး မျက်လုံးကို သေချာကြည့်ပြီးဖြေ…..မီးအပေါ် ဘာစိတ်မှမရှိတာ သေချာလား”

အကြည့်ချင်နှစ်ခုဆုံသွားသည်။ ရတီမျက်လုံးက ချစ်ရည်ရွှန်းနေသည့်အပြင် မှန်မမှန်ဆန်းစစ်နေသည့် အကြည့်။ ဦးဖေမျက်လုံးတွေက ဒွိဟတွေနဲ့။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဦးဖေဆီက အဖြေပြန်မလာ။ အလုပ်နဲ့သာ သက်သေပြလိုက်သည်။

ရတီမျက်နှာနုနုလေးကို သူ့လက်နဲ့ဆွဲကာ သူမနှုတ်ခမ်းဆီ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့ နမ်းပစ်လိုက်တော့သည်။

......................................................................................................

အခန်း (၃၅)

မြို့ပြင်လမ်းတစ်ရော ကားတစ်စီးက ထိုးရပ်လျက်။ မှန်အမည်းတွေချည်း တပ်ဆင်ထားသော အထဲကို ဘာမှမမြင်ရ။ အထဲကလူသားနှစ်ဦးကတော့ ရုန်းမထွက်နိုင်သော ကာမနွံဆီ ခုန်ဆင်းပစ်ရန် ပြင်ဆင်နေကြသည်။

“ ပြွတ်…..ပြွတ်……ဖလပ်…..ပြွတ်……ပြွတ်”

ဦးဖေဆီက တုံ့ပြန်လာသော အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေကြောင့် သူမ အချစ်နွံထဲ နစ်ဝင်မိစပြုနေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုထိကပ်ရုံဖွဖွလေးမဟုတ်။ သူမ နှုတ်ခမ်းနုနုဘေးကိုပါ သူစုပ်ယူပစ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးနောက် ဦးဖေလျှာကြီး သူမ ပါးစပ်ထဲဝင်လာသည်။

အစကတော့ သူမလန့်သွားသည်။ သို့သော် သူမလည်း ခေသူမှမဟုတ်ချေ။ ဝင်လာသော သူ့လျှာကြမ်းကြီးကို သူမနှူတ်ခမ်းသားတွေက စုပ်ယူပစ်လိုက်သည်။

ထို့မှတင်မက။

ဦးဖေ မျက်နှာကို သူမပါးပြင်နုနုလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ကြည့်သည်။ ကြမ်းရှသော ခံစားချက်။ သူမ ခံစားလိုသော အချင်းအရာက ထိုဟာပင်။ ဦးဖေလက်တွေက သူမကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်နေသည်။ သူမကို ဦးဖေကိုယ်ပေါ်တက်ခွထားသလိုဆိုတော့ ရင်ချင်းအပ်အနေအထားနဲ့။

ဦးဖေက သူမလည်တိုင်တွေဆီ နမ်းသည်။ အနမ်းတွေက မူးမူးမေ့မေ့။ သူမနားရွက်ကနားသီးလေးတွေကိုပါ ငုံခဲသေးသည်။ သူမရည်းစား ကောင်းသန့်တောင် ဦးဖေလို မနမ်းတတ်။သူမဆီက ဝိုင်လိုရစ်မူးစရာအောင်သော မွှေးရနံ့တွေကို ဦးဖေ ရှူရှိက်နေမိသည်။

သူလက်ဖဝါးတွေက သူမရင်သားတွေကို စတင်ဆုပ်ကိုင်စပြုလာသည်။ အပြင်က အင်္ကျီအမည်းလေးကတစ်ထပ်၊ အတွင်းခံ ဘရာဇီယာက တစ်ထပ် စုစုပေါင်းနှစ်ထပ်ကို ကျော်လွန်ကာ ဦးဖေ သူမရင်နှစ်မြွှာကို ဆုပ်ကိုင်ချေယူနေသည်။ အပျုမလေး၏ သားမြတ်နှစ်စုံက အိအိစက်စက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဆော့ကစားဖို့ ကောင်းလွန်းနေသည်။

ဒါတောင် သူမရင်သားကို တိုက်ရိုက်ကိုင်နေတာမဟုတ်။ အလွှာနှစ်လွှာခြားထားသေးသည်။ အကယ်လို့ ဗလာကျင်းနေသော ရင်သားသာ ဖြစ်ခဲ့မယ်ဆို ဦးဖေလက်ရာတွေတောင် သူမဟာလေးတွေပေါ် ထင်နေလောက်မည်။ ပြီးနောက် သူမရင်နှစ်မြွှာကြားက အချိုင့်လေးနေရာကို သူခေါင်းအပ်လိုက်ကာ နမ်းရှိုက်ပြန်သည်။

ဦးဖေက ပုဆိုးဝတ်လာတော့ သူမပေါင်တွေဆီကတော့ အောက်က တစ်စုံတစ်ရာက ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖောင်းကြွလာတာကို သူမသိနေသည်။

“ဟိုး…….တော်ပြီ…..ဦးဖေတို့……..ဒီမှာပဲရပ်လိုက်ရအောင်”

ဦးဖေ နမ်းနေရာက ရပ်လိုက်ပြီး သူမကိုယ်ကို ဆွဲခွါလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူမကို Lover seat နေရာကိုပြန်ချလိုက်သည်။ သူမလည်း သူမလိုချင်တာရလိုက်သလို ခံစားရသဖြင့် ကျေနပ်သွားသည်။ တကယ်ဆို ဦးဖေ သူမကို ဒီထက်ပို အခွင့်အရေးယူလိုက်မယ်ဆိုရင်လည်း သူမခွင့်ပြုဖို့အသင့်။

ဦးဖေကလည်း ဒီထက်ပိုအဆင့်ထက်လာရင် သူအဆုံးစွန်ထိသွားမိလိမ့်မည်။ ဒီလောက် နူးအိဖူးရွသော ကောင်မလေးက ဒီလောက်ထိ ရေလာမြောင်းပေးလုပ်နေမှတော့ ဘာမှမလုပ်ဘဲလက်ပိုက်ကြည့်နေမည့် ယောကျ်ားသားဆိုတာ မရှိ။

ကျားဆိုတာ အသားလာကျွေးရင်တော့ စားကြမှာပင်။ ဒီအတိုင်း ဥပုဒ် စောင့်နေမှာမဟုတ်။ မဖြစ်သေး။ ဆိုးဆိုးရွားရွားတွေ မဖြစ်လာခင်ရပ်ရမည်။

Alcohol အရှိန်နဲ့ ရီဝေနေသော ရတီက ကားခုံပေါ်နေရာကျလို့ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည်နှင့် အိပ်ပျော်သွားသည်။ သက်ငြိမ်…မင်းစိတ်ထိန်းစမ်း။ ကောင်မလေးက မူးနေလို့နေမှာ။ ပြီးတော့ မင်းနဲ့သူက သွေးမတော် သားမစပ်ပေမဲ့ မင်းမိန်းမသမီးလေကွာ။ မဖြစ်သင့်ဘူး ဟေ့ကောင်ရေ။

ဦးဖေ သူ့ဖာသာ သူ စိတ်ထဲက ပြန်ဆုံးမနေသည်။ အောက်က ညီတော်မောင်ကတော့ စားရခါနီး လက်လွှတ်ပစ်လိုက်လို့ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ တင်းကြွနေတာ ပြန်မကျသေး။ သို့သော် ခဏက နူးညံ့သော အထိအတွေ့က စိတ်ထဲ တဝဲဝဲ တလည်လည် ဖြစ်နေသေးသည်။

တော်ပြီ။ အိမ်ကိုပဲပြန်တော့မည်။ အိမ်ပျော်နေသော ရတီကို ခါးပတ်ပတ်ပေးကာ အိမ်ဆီမောင်းလာလိုက်သည်။ အိမ်ရောက်တော့ လာကြိုသော ကြီးမေကို ကားပေါ်မှာ အိပ်ပျော်လာသည်ဟု ညာပြောလိုက်သည်။ အိပ်ချင်စုံမွှားနဲ့ ရတီလည်း ကြီးမေနဲ့အတူသူမ အခန်းထဲဝင်သွားတော့သည်။

အချိန်ပိုနေသေးသဖြင့် မိန်းမဖြစ်သူ နုငယ်ကို သွားကြိုလိုက်တော့မည်။ တင်းကြွပြီး ထန်နေသောစိတ်တွေကို ညကျမှ နုငယ်ဆီ အသားကုန်လွှတ်ပေးလိုက်ကာ ဗျင်းလိုက်တော့မည်။ နုငယ်ကတော့ ဘုမသိ ဘမသိနဲ့ လင်တော်မောင်ကြမ်းရမ်းခြင်းကို ခံရတော့မည်။

..........................................................................

အခန်း (၃၆)

“ အ……အင့်….အ……မောင်…….မောင်ရေ”

“ ဖတ်……ဖတ်…..ဖလတ်……ဖတ်…..ဖလတ်”

“ အ…..အ……အာ……အ…..အ”

“ ဖလတ်……ဖလတ်…..ဖလတ်”

နုငယ်ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကြီး။ သူမပေါင်နှစ်ခေါင်းလုံးကို ကိုသက်ငြိမ်က ဆွဲဖြဲထားသဖြင့် စပ်ပတ်မို့မို့လေးက အပေါ်ပြူးတက်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်လက်နှစ်ဖက်စလုံး နုငယ်ပေါင်ကို ထိန်းကိုင်ကာ အားပါးတရလိုးခွဲနေသည်။

နုငယ်စိတ်ထင် ကိုသက်ငြိမ် ဒီနေ့ သူတော်တော်သောင်းကြမ်းနေသည်။ ညစာ ထမင်းစားပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာကတည်းက သူလုပ်ငန်းစနေခြင်းဖြစ်သည်။

အခုက ကိုသက်ငြိမ်က တစ်ကြိမ်ပြီးသွားပြီ။ သူမက နှစ်ကြိမ်။ အခုကိုသက်ငြိမ်က နောက်တစ်ချီ ထပ်စနေခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျတာ (၄)လလောက်ရှိလာတော့ လင်တော်မောင်အကြောင်း သိစပြုလာသည်။

ကိုသက်ငြိမ်က တကယ့်ကို မထင်ရက်စရာ ရုပ်ရည်လေးနဲ့ အလိုးကောင်းသူဖြစ်သည်။ သူ့ကြောင့် သူမ နတ်ပြည်ကို အကြိမ်ကြိမ်အခါခါရောက်နေသည်မှာ မနည်းလှပြီ။ သူနဲ့ အတူတူနေရသည်ကို နုငယ် နတ်ပြည်လို့သာ တင်စားချင်ပါတော့သည်။

တကယ့်ကို အားကောင်းမောင်းသန်ပင်။ လိုးနေတဲ့အချိန်က မုန်ယိုနေသည့် ဆင်ရိုင်းကြီးလို ဖြစ်နေပေမဲ့ လိုးပြီးသွားလို့ အမောဖြေနေသည့်အချိန်ဆို သူမ ရင်နှစ်မြွှာပေါ် ကိုသက်ငြိမ် အုံးစက်သည်မှာ ပီဘိကလေးငယ်အတိုင်း။

ဤအချင်းအရာတွေကြောင့် သူမ အချစ်ပိုရသည်။ ထို့ပြင် သူမသမီးကိုလည်း ကောင်းကောင်းဂရုစိုက်ပြန်သေးသည်။ ဒါတွေကြောင့် သူမ ပြည့်စုံနေပြီဟု ခံစားမိတာပင်။

အခုလည်းကြည့်လေ။ မျက်ကြောကြီးတွေထောင်လို့၊ နဖူးက ချွေးတဒီးဒီးကြလို့ သူမကို အားပါးတရ လိုးခွဲနေတာပင်။။ သူမ လွင့်ထွက်သွားမှာစိုးသဖြင့် ကုတင်ခေါင်းရင်းက အတန်းကို ဆွဲကိုင်ထားရရှာသည်။ သူဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်းမှာ သူမရင်သားတွေက စည်းချက်နဲ့အညီ လိုက်ခုန်နေသည်။

“ ဖတ်……ဖလတ်…..ဖတ်……ဖတ်”

“ မောင်…အခုလိုးနေတာ…ကောင်းလား….ကောင်းလား….နုငယ်လေး……ချစ်လေး”

“ ဟင့်…..အင့်……အ……အင့်…..ကောင်း….ကောင်းတယ်…..အရမ်း…ကောင်း…တယ်……အ..ရမ်းကြိုက်…..ကြိုက်..တယ်…..အင့်…….အင့်….ဟင့်……အင့်”

“ ထိလား…ထိ…လား…..ရော့…..ရော့…….အ….အ”

“ ဖတ်…..ဖတ်……..ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်”

အသားစိုင်နှစ်ခု ပွတ်တိုက်မှုက စိပ်သထက်စိပ်လာသည်။ နောက်ထပ် ပန်းတိုင်တစ်ခုဆီ လှမ်းမြင်နေရပြီ။

“ မောင်….ပြီး….ပြီးပြီ……အ…..ဟား…….ဟား….ဟော..ဟဲ…..ဟား……ဟား……အား…….ဟား”

အချစ်မေတ္တာရဲ့နောက်ဆုံးပန်းတိုင်ဆီ တက်လှမ်းလိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ် လီးချောင်းကတော့ အဆုံးစွန်မှုကို ခံစားသိရှိလိုက်ကာ သုတ်လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပထမတစ်ကြိမ် ပြီးထားသဖြင့် အရမ်းကြီးတော့ မများ။

ဒါပေမဲ့ အတော်အသင့်ရှိကျန်သေးသော အချစ်သုတ်ရည်တွေကို နုငယ်ခန္ဓာကိုယ်ထဲဆီ မျိုးစေ့ချပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက ကလေးယူရင် ရနိုင်သော အရွယ်တွင်ရှိသေးသည်။

နုငယ်က အခုမှ(၃၅)စွန်းစွန်း။ ကိုသက်ငြိမ်က (၄၁)။ အသက်(၄၀)ကျော်နေပေမဲ့ လူငယ်တယောက်နီးပါး သန်မာလွန်းနေသည်။ ကလေးရရင် ယူကြမည်ဟု နှစ်ယောက်သားတိုင်ပင်ထားသဖြင့် ဘာတားဆေးမှမသုံးထားကြပေ။

ကိုသက်ငြိမ် ရင်အုပ်ကြီးတစ်ခုလုံး ဖားဖိုကြီးလိုမို့မောက်စွာနဲ့ လေကို အငမ်းမရရှူသွင်းပြီး အမောဖြေနေသည်။  နေ့လည်ကတည်းက အစားမစားရသော သူ့ညီတော်မောင်ကို ဝဝလင်လင်ကျွေးနေတာပင်။ အစကတော့ နုငယ်အပေါ် အားနာစိတ် ရှိနေသေးသည်။

သို့သော် တကယ်လိုးလိုက်သည့်အချိန်တွင် အားနာနေသော စိတ်တွေလည်း ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်။ အခုကျတော့ အာသီသလည်း ပြေရှာပြီ။ နုငယ်လည်း ဘာထူးလဲ။ တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသည်။

နုငယ် သောင်းကျန်းသူ ကိုသက်ငြိမ်လက်ချက်နဲ့ နုံးချိနေပါပြီ။ ထုံးစံအတိုင်း ပျော့ခွေကြသွားပြီဖြစ်တဲ့ ကာမဒုတ်ချောင်းကို ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ သူမနံဘေးနား လှည့်ပစ်လိုက်သည်။ အချစ်ဇောကပ်နေသည့်အသံနှင့် ကိုသက်ငြိမ်ပြောရှာသည်။

“ အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ် မိန်းမရာ……လိုးမဝဘူးကွာ”

“ မောင်…ဒီနေ့ အရမ်းသောင်းကျန်းနေတာသိလား”

“ ဟင့်အင်း…မသိဘူး….ချစ်တာပဲ…သိတယ်”

“ ခစ်….ခစ်….ဟုတ်ပါပြီရှင်…..ဟုတ်ပါပြီ”

“ တကယ်ပြောတာ……နုကို ပိုင်ဆိုင်ရနေပါလားဆိုတဲ့ အတွေးကကွာ….ပြောပြမတတ်ဘူး”

“ ပြီးတော့….မောင်လိုးသမျှ ခံနိုင်သေးတယ်”

“ ခစ်…..ခစ်….ခစ်….ခစ်”

“ မောင့်ကို အမြဲလိုးခွင့်ပေးနော်”

“ စိတ်ကြိုက်၊ကြိုက်သလောက် လိုးပါရှင်…ခစ်…ခစ်”

နုငယ်တောင် ပြောရဲလာသည်။ အိမ်ထောင်သက် လအနည်းငယ်ရှိလာတော့ လင်မယားနှစ်ကိုယ်ကြားပြောတဲ့ စကားကြမ်းကြမ်း၊ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပါပြောတတ်လာကြသည်။ လိုးပြီးတိုင်းပြောတဲ့ ဒီလိုအမှောင်စကားလေးတွေက နှစ်ဦးသားကို ပိုရင်းနှီးချစ်ကြည်နူးစေသည်။

နုငယ် စပ်ပတ်ထဲ ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ နှစ်ကြိမ်စာ သုတ်ရည်တွေက အပြည့်။ သူမ မိန်းမကိုယ်တစ်ခုလုံးလည်း သူ့သုတ်ရည်တွေနဲ့ စေးကပ်ပွထနေသည်။ အရမ်းကြီးစေးစေးထန်းထန်းကြီးဖြစ်လာလျှင် သူမ မနေတတ်သဖြင့် ရေနဲ့ဆပ်ပြာနဲ့ဆေးလေ့ရှိသော်လည်း အခုကျ ကုတင်ပေါ်ကနေ မထချင်လောက်အောင် နုံးခွေနေသည်။

မိုးလင်းရေချိုးတဲ့အချိန်ကျမှပဲ တစ်ပါးတည်း ဆေးလိုက်တော့မည်။ အခုတော့ အမောလည်းပြေပြီ။ နားလည်းနားချင်ပြီ။ မျက်ကြောလည်းစင်းလာပြီ။ သာယာမှုတွေကို မိုင်ကုန်ခံစားပြီးနောက် သူမ အိပ်စက်အနားယူတော့မည်။

နုငယ်လည်း နှစ်ယောက်အိပ်စောင်ကို ကိုသက်ငြိမ်ဖက်ရော၊ သူမဖက်ကိုရော လုံခြုံအောင် ခြုံလွှမ်းလိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ် နုငယ်ကိုဖက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားရှာသည်။ အိပ်ပျော်နေရင်း မှေးကနဲ့ ဖြစ်ရုံရှိသေး။

ကိုသက်ငြိမ် ညီတော်မောင်ဆီက တင်းမာမှုကို ခံစားခံလိုက်ရသည်။ နူးညံ့နွေးထွေးသည့် အာခေါင်၏ အတွင်းသားကိုပါ ခံစားလိုက်ရသည်ဟုထင်သည်။ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ သူ့ညီတော်မောင်ကို စုပ်နေသော ရတီ။

“ ဟင်”

တကယ့်ကို အားရပါးရစုပ်ပေးနေသည်။ ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ။ သူ သိချင်မိပါသည်။

....................................................................................................................

အခန်း (၃၇)

ရတီက ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ လိင်တံကို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့စတင်စုပ်ပေးနေသည်။ ခဏလေးတင်က အချစ်ပွဲနွှဲပြီးသွားလို့ ပျော့ကြနေသော လီးချောင်းက နူးညံသော အထိအတွေ့တွေ လာထိမိသည်နှင့် တဖြည်းဖြည်းချင်းဒုံးပျံလို မတ်ထောင်လာသည်။

“ မီးလေး….အ…..ဟာ…..ဒါ..ဘာလုပ်..နေတာလဲ”

ရတီ ဘာစကားမှမဆိုနေ။ သူ့ခြေရင်း၌ ခစားနေကာ သူမလက်ဖဝါးလေးတွေက သူ့လိင်တံကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။

ထိုမျှတင်မက။ သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးသေးသေးလေးနှင့် မှိုပွင့်ကြီးလို ငွါးစွင့်နေသည့် လိင်တံထိပ်ဖူးကို ငုံပြီး စုပ်ယူပေးနေပြန်သည်။

“ အ……အ…မီး….မီးလေး….ရယ်…ကောင်း…ကောင်းတယ်…..အ…..အ”

“ ပြွတ်…..ပြွတ်……….အုံ့…….အ……အ….အုံ့……အ……”

ရတီပါးဖောင်းဖောင်းတွေ ချိုင့်ဝင်သည်အထိ စုပ်ယူမှုတ်ပေးနေသည်။ လိင်တံကြီးက တဆတ်ဆတ်တုန်လျက်ရှိကာ ကြင်နာသူအောက် ယုယမှုကို ခံစားနေသည်။ ထိုစဉ် ကိုသက်ငြိမ်ပါးပြင်ကို တစ်စုံတစ်ယောက် လာနမ်းလိုက်ပြန်သည်။

“ မွ….မွ…..ပြွတ်”

ကြည့်လိုက်တော့ နုငယ်ဖြစ်နေသည်။ မျက်နှာက ပြုံးစိစိ မချိုမချဉ်ရုပ်နဲ့။ ကိုသက်ငြိမ် မှင်သက်နေတုန်း နုငယ်က သူမလုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်နေသည်။

ကိုသက်ငြိမ်ပါးကို နမ်းပြီး အောက်ဆင်းလာပြီး ရင်အုပ်ကားကားကို နမ်းလိုက်သည်။ လက်ဖဝါးနုနုလေးကို သူ့ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်နေသည်။

“ မွ……မွ….မွ”

ထို့နောက် ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးကို ငုံပြီးစုပ်ယူလိုက်သည်။

“ အ…..အ…..အင့်”

“ ပြွတ်….ပြွတ်…..အ…..အ”

ကိုသက်ငြိမ် အရသာနှစ်မျိုး ခံစားနေရသည်။ နုငယ်က သူ့နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်ကစားနေသည့်မှ ရသည့်ခံစားမှုနဲ့၊ အောက်က သူ့ညီတော်မောင် ဒုတ်ချောင်းကို စုပ်ယူပေးနေသော ရတီဆီက အာငွေ့နွေးနွေးလေးနှင့်။ သားအမိနှစ်ယောက် ကြိုးစားပန်းစား ကိုသက်ငြိမ်ကို ပြုစုပေးနေသည်။

အိပ်မက်လိုလို၊ တကယ်လိုလိုနဲ့။ ဘာဖြစ်နေမှန်း ကိုသက်ငြိမ် တွေးမနေချင်တော့ပါ။ လက်ရှိ နတ်ဘုံသမျှ သာယာနေသည့် အခြင်းအရာကိုသာ ပြည့်ပြည့်ဝဝခံစားလိုက်တော့မည်။ နုငယ်အောက်ကို ဆက်ဆင်းလာပြီး ကိုသက်ငြိမ်၏ လီးချောင်းဆီကို ရောက်ရှိသွားတော့သည်။

“ ပြွတ်….ပြွတ်….အု……အု….အ”

“ ကောင်းလိုက်…..ကောင်းလိုက်တာ…ငါ့မိန်းမတို့ရယ်”

“ အ…..အ…..အင့်….ဟ……..အ…….အ”

နုငယ်နဲ့ ရတီ တစ်ဖက်တစ်ချက် လိင်တံကို စုပ်ယူဆော့ကစားနေကြသည်။ ကိုသက်ငြိမ် အပေါ်မှ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကစားစရာအရုပ်တစ်ရုပ်လို၊ ကြိုက်နှစ်သက်သည့် ရေခဲမုန့်တစ်ခုကို စုပ်ယူဆော့ကစားနေသလို။ သားအမိနှစ်ယောက်က တခိခိနဲ့ မည်းပြောင်နေသော သူ့လိင်တံကို ဆော့ကစားနေကြသည်။

သူ့လိင်တံတချောင်းလုံးလည်း သူမတို့စုပ်ယူမှုကြောင့် တင်းမာထွားကြိုင်းထောင်မတ်နေကာ တံတွေးတွေနှင့် ပြောင်လက်နေသည်။

ထိုစဉ် ရတီက အပေါ်သို့ တရွေ့ရွေတက်လာသည်။

ဘာမှ မပြောမဆို သူမ ကိုသက်ငြိမ်ကိုယ်ပေါ် တက်ခွလိုက်ကာ သူမစပ်ပတ်ကို ကိုသက်ငြိမ် မျက်နှာဆီ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း အကင်းပါးသည်။ ဘာလိုချင်နေသလဲ ဆိုတာကို ဒက်ခနဲ့သိလိုက်သည်။ သူပါးစပ်ပေါ်က ရတီစပ်ပတ်နုနုလေးကို ဖြဲကာ လျှာနဲ့ ကလိပေးနေသည်။

အောက်က ကျန်ရစ်ခဲ့သော နုငယ်ကလည်း သူမသမီးနည်းတူ တက်ခွပြန်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်ကို ကျောပေးလိုက်ကာ သူမစပ်ပတ်ကို ကိုသက်ငြိမ်ဒုတ်ချောင်းကြီးပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ လီးချောင်းကြီးက တစ်ရစ်ရစ်ချင်း နူးညံ့သော အသားစိုင်ရှိရာ တိုးဝင်သွားတော့သည်။

“ ဖတ်………ဖတ်…….ဖတ်……ဖတ်”

“ အ…..အင့်…..ဟ….ဟ……..ဟ……အင့်…..အင့်”

“ ဖတ်………ဖလတ်…..ဖတ်…..ဖတ်…..ဖတ်”

“ အင့်…..ကောင်း…..ကြိုက်တယ်…..မောင်…….မောင်ရေ”

“ ဦးဖေ…..ဟင့်….အင့်………..အ…..ဟင့်…..အ…….အင့်……အင့်”

ကိုသက်ငြိမ်ခမျှာ အတော့ကို အလုပ်များနေသည်။ အပေါ်မှာ ရတီကို စပ်ပတ်လျှက်ပေးနေရသည်။ အောက်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်က နုငယ်ကို လိုးပေးနေရသည်။ မောလည်းမောသည်။ ပန်းလည်းပန်းသည်။

စိုင်းထီးဆိုင် သီချင်းထဲကလို “မောတော့မောတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မမောဘူး” ကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ ရတီက ပိုဇာတ်ရှိန်တက်လာလို့နှင့်တူသည်။ အားပါးတရာ သူ့မျက်နှာပေါ် တက်ခွထိုင်ထားသည်။

ကိုသက်ငြိမ် အသက်ရှူရတာတောင်ကြပ်လာသည်။ အောက်က လီးချောင်းကလည်း ဆုံးခန်းတိုင်ဆီ ဦးတည်နေသည်ကို သိရှိနေသည်။

“ အ……အ…..အာ…….အား…….အား………..ဟား”

အသက်ရှူမဝသည့်ကြား ကာမအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ လီးချောင်းက သုတ်ရည်တွေ နုငယ်ဆီ ထပ်မံပက်ဖြန်းလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်လုံးလည်း တွန့်လိမ်လျက်။ သူနှာခေါင်းတစ်ခုလုံးလည်း ရတီ စပ်ပတ်ကြားနစ်မြုပ်လျက်။ အသက်ရှူလို့ မရတော့သည်အထိဖြစ်လာသည်။

“ အင့်”

ရုတ်တရက်ဆိုသလို ကိုသက်ငြိမ် လန့်နိုးသွားသည်။

“ ဟော…..ဟဲ…..ဟော….ဟဲ”

မောဟိုက်စွာနဲ့ နိုးထလာသည်။ တော်ပါသေးရဲ့။ အိပ်မက်မလို့။ ကိုသက်ငြိမ် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ အရာအားလုံးကတိတ်ဆိတ်လျက်။ မနက် (၄)နာရီစွန်းစွန်းသာရှိသေးသည်။ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကြည့်လိုက်တော့ သူအိပ်မက်မက်ရင်း သုတ်လွှတ်ထားသည်။

စောင်မှာ သုတ်ရည်ကွက်စိုလျက်။

ငါ့နှယ်။ မကြီးမငယ် Wet dreamတွေ မက်နေပါလား။ နေ့လည်က ရတီနဲ့ သူ နမ်းခဲ့ရာမှ စိတ်စွဲပြီး အိပ်မက်တွေတောင်မက်သည်အထိ။

အိပ်မက်ကလည်း တကယ့်အကောင်းစား။ အိပ်မက်ကိုပြန်တွေးကြည့်တော့ ကိုသက်ငြိမ်ပြုံးမိသည်။

ကိုသက်ငြိမ် အိပ်ယာမှ ထပြီးရေချိုးခန်းဆီ အပေါ့သွားလိုက်သည်။ ကုတင်အောက်မှ ပုံနေသော Boxer အပွလေးကို ယူဝတ်လိုက်သည်။ ဘေးမှာ သူ့မိန်းမ နုငယ်ကတော့ အိပ်မောကျလျက်။ စောင်က မလုံ့တလုံ့ဖြစ်နေတော့ သူမရင်သားတွေ တပိုင်းတစပေါ်နေသည်။

မိန်းမဖြစ်သူကို စောင်လုံအောင်ခြုံပေးလိုက်သည်။ သူလည်း နောက်ထပ်တရေးလောက်အိပ်ရန် စောင်ကြားထဲတိုးကာ သူ့မိန်းမကို ဖက်ပြီး အိပ်လိုက်တော့သည်။ မကြာခင် ကြီးကြီးမားမား တစုံတခုဖြစ်လာတော့မည်ကို ကိုသက်ငြိမ် ခံစားမိနေသည်။

သို့သော် အရှည်ကြီးမတွေးလိုတော့။ နောင်ခါလာ နောင်ခါစျေးလိုပဲ သဘောပိုက်တော့မည်။ အခုတော့ မိန်းမကိုယ်နွေးနွေးလေးကို ဖက်ရင်း အိပ်ပစ်လိုက်သည်။

.........................................................................................

အခန်း (၃၈)

ရတီ အခုတလော ဦးဖေကိုမတွေ့မိအောင် ကြိုးစားပြီးရှောင်ရှားနေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိရော့မည်။ စာမေးပွဲပြီးတဲ့ရက် မူးမူးနဲ့ ဦးဖေကို တအားနမ်းခဲ့တာတွေ၊ ဦးဖေက သူမကိုပြန်ပြီး အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့ ပြန်လည်တုန့်ပြန်ခဲ့တာတွေကို သူမ အိပ်ပျော်ပြီး အမူးပြေသွားသည့်အချိန်တွင် ကောင်းကောင်းမှတ်မိပါသည်။

ဒါ့အပြင် ကောင်းသန့်ကို သူမ ရုတ်တရက် အဆက်အသွယ်ဖြတ်ချလိုက်တော့ သူက သူမကို နည်းလမ်းပေါင်းစုံနဲ့ ပြန်ချော့နေသည်။

ထို့နေ့က alcohol သောက်နေကျမဟုတ်လို့ အရက်ရှိန်နဲ့ လိုတာထက်ပိုပြီး ကောင်းသန့်ကို သူမမုန်းမိလိုက်တာလား။ သူဘာသာ ဟိုကောင်မလေးကို သူငယ်ချင်းလို သဘောထားပြီး ရိုးရိုးသားသားစကားပြောတာရောဖြစ်နိုင်သည်ပင်။

ဒါကြောင့် အခုသူမ အသိစိတ်ကောင်းကောင်းကပ်နေသည့်အချိန်တွင် ကောင်းသန့်ကိုပြန်ပြီးခွင့်လွှတ်ပေးဖို့တော့ တွေးထားသည်။

သို့သေည် အခုတော့မဟုတ်တော့။ တစ်ပတ်တန်သည်၊ နှစ်ပတ်တန်သည် အချိန်ဆွဲပြီး ညှင်းဆဲလိုက်အုံးမည်။ အခုက အအေးငတ်လာလို့ အိမ်အောက်ဆင်းပြီး အအေးဘူးယူလိုက်အုံးမည်။

သူမက ခဏကြာ ညအိပ်ယာဝင်တော့မှာဆိုတော့ရိုးရိုးချည်အင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီတိုအနီရဲရဲဝမ်းဆက်လေးကိုဝတ်ထားသည်။ အိပ်ခါနီးမို့လို ဘာအတွင်းခံမှ မဝတ်ထားပေ။

ဟောတော့။

အိမ်ရှေ့က ဆိုဖာမှာ ဦးဖေက ဘောပွဲကြည့်နေပါလား။ သို့သော် ခပ်တည်တည်ပဲ ဖြတ်သွားလိုက်တော့မည်။ ရုပ်သံမှာလွှင့်နေတာကတော့ မန်ယူနဲ့ ချက်ဆီးပွဲထင်သည်။ တီဗွီကနေ ရောင်ပြန်ဟပ်နေသောအလင်းရောင်မှတဆင့်မြင်နေရသော ဦးဖေမျက်နှာက မှုန်ကုတ်ကုတ်နဲ့။ လက်စသတ်တော့ မန်ယူရှူံးနေပါလား။ ဝမ်းဇီးနဲ့။ သူမ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင် ရေခဲသေတ္တာဖွင့်ကာ Coke Zero တစ်ဘူးယူလိုက်သည်။

ပုံမှန်ဆိုရင် အအေးဘူးယူပြီး အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းကိုပြန်မှာပင်။ သို့သော် စချင်လာတာနဲ့ပေးလိုက်သည်။

“ ဦးဖေ….ဘောပွဲကြည့်နေတာလား”

ဦးဖေ သူမကို ပြန်မကြည့်အား။ မှုန်သုန်သုန်နဲ့မျက်နှာနဲ့ ပြန်ဖြေသည်။

“ အေး…သမီး….မန်ယူနဲ့ ချက်ဆီးပွဲလေ”

“ ဘယ်သူနိုင်နေတာလဲ”

“ ချက်ဆီး..သမီး…အခု ဝမ်းဇီးနဲ့”

“ ဟုတ်လား…ပွဲကမိုက်မဲ့ပုံပဲရော…မီးလည်းကြည့်ချင်တယ်”

“ အင်း…အင်း”

ဦးဖေက သူမကို အတူတူကြည့်ဖို့ မခေါ်ခဲ့ပေမဲ့ သူမစချင်ဇောနဲ့ ဦးဖေကြည့်နေသော တီဗွီရှေ့က ဆိုဖာအရှည်ပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးဖေက သူမ၏ ဘယ်ဖက်မှာ။သူမ ဝင်လာထိုင်တာကို လုံးဝအရေးမစိုက်။ တီဗွီကိုသာ သဲသဲမဲမဲ လွတ်သွားမှာစိုးသည့်အလား ကြည့်နေသည်။ သူမ ဦးဖေကို ငေးကြည့်လိုက်သည်။

ညရောက်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် အိမ်ရှေ့တစ်ခန်းလုံးကို မီးခပ်မှိန်မှန်သာ ဖွင့်ထားသည်။ မေမေ ကိုမတွေ့ရ။ အခန်းထဲမှာ အိပ်နေပြီထင်သည်။ ဘေးမှာ ထိုင်နေသော ဦးဖေကို သူမငေးကြည့်နေသည်။

ဦးဖေလက်ထဲမှာတော့ “Heineken beer” ဘူးနှင့်။ ဦးဖေက တီရှပ်နဲ့ လုံချည်နွမ်းနွမ်းလေးကိုသာ ဝတ်ထားသည်။

သို့သော် သူမမျက်လုံးထဲမှာတော့ ဦးဖေက တော်တော်ခန့်ညားနေသည်။ မျက်လုံးတွေက စိတ်ဝင်စားမှုတွေကြောင့် အရောင်တလက်လက်နဲ့။ မျက်လုံးအောက်မှာတော့ ဇရာ၏ အရိပ်တွေဖြစ်သည့် ကျီးကန်းခြေရာတွေနဲ့။ နားသည်စပ်မှာလည်း ငွေမှင်ရောင်ဆံပင်တချို့ပေါက်နေသည်။

ရိတ်သင်ထားပုံရသော မှုတ်ဆိတ်မွှေး၊ ပါးသိုင်းမွှေးအရာတွေကြောင့် မေးရိုးနဲ့ပါးပြင်တလျှောက်စိမ်းမြနေသည်။ တီဗွီဖန်သားပြင်အောက်က ထွက်လာသော အလင်းရောင်တွေကြောင့် ပိုဆွဲဆောင်မှုရှိနေတာမျိုးလား။ သူမကြည့်နေရင်း ကြည့်နေရင်း လှိုက်ဖိုလာသည်။

ဦးဖေကို သူမ စချင်နေသည်။ ဒါကြောင့် မထင်မှတ်ထားသော အရာတစ်ခု သူမလုပ်မိလိုက်သည်။ ဦးဖေက သူ့ညာဖက်လက်ကို ဆိုဖာခုံပေါ်ထောက်ပြီးကြည့်နေသည်။ သူမ ဘယ်ဖက် လက်ဖဝါးလေးကို တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဦးဖေညာဖက်လက်ဖဝါးရှိရာသို့ သွားကာ လှမ်းတို့မိလိုက်သည်။

အစက ကိုသက်ငြိမ်လည်း ဘေးမှာ ဘာတွေဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းမသိ။ ရတီ ဝင်ထိုင်ပြီးကြည့်နေတာတော့သိလိုက်သည်။ သူအားပေးနေသော မန်ယူရှုံးနေသဖြင့် အခဲမကျေနိုင်သောစိတ်က ကြီးစိုးကာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို သိပ်စိတ်ဝင်မစားမိ။

သို့သော် သူ့ညာဖက်လက်ဆီ လာထိတွေ့သော နူးညံမှုကို သူသိလိုက်သည်။ ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ အရည်တလဲ့လဲ့တောက်နေသော မျက်လုံးတွေနဲ့ ခိုးကြည့်နေသော ရတီ။ သူခိုးလူမိသလို ဖြစ်သွားသဖြင့် သူမအကြည့်လွှဲကာ လက်ကို ဆတ်ခနဲ့ရုတ်လိုက်သည်။

သို့သော် သူမ နောက်ကျသွားလေပြီ။ သူမ မရုတ်ခင်စပ်ကြား လက်ဖဝါးလေးက ဖမ်းဆုပ်ခံလိုက်ရသည်။ ဦးဖေလက်ဖဝါးအကြီးကြီးက သူမ လက်လေးကို မလွှတ်ပေးတော့။ သူမ အငိုက်မိပြီး ခံရသည်ဟု ယူဆလိုက်သည်။ ဦးဖေက သူမလက်ကို ဖမ်းဆုပ်ပစ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်နေကြသည်။

တနေ့က မူးမေ့စေသောအနမ်းတွေပေးနေကြသည်ကို ပြန်အမှတ်ရလာပြန်သည်။

.........................................................................................

အခန်း (၃၉)

“ ဂိုး……….”

တီဗွီကနေ အော်ဟစ်သံတွေ ထွက်လာပြန်သည်။ ထပ်ပြီး မန်ယူအသွင်းခံလိုက်ပြန်သည်။ အခုတော့ တူးဇီး ဖြစ်သွားပြီ။ ဦးဖေ ဆုပ်ကိုင်ထားသောရတီလက်ကို ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး တီဗွီကိုသာ ပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

ရတီ ဦးနှောက်ထဲမှာတော့ “နင် အခုထထွက်သွားတော့” ဆိုပြီး တကြော်ကြော်အော်နေပေမဲ့ နှလုံးသားက တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ထွက်မသွားချင်ပေ။ ဘောဘွဲကို စိတ်ဝင်စားလိူ့ ကြည့်နေတာလားဟု မေးပြန်ရင်လည်း ဘောလုံးတစ်လုံးကို လူ(၂၂)ယောက်လုနေတာကလွဲပြီး သူမ သိမနေ။

သူမ ထွက်မသွားသောဘဲ ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။

ထိုစဉ် သူမပေါင်ကို တယောက်ယောက်လာပွတ်သပ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးဖေ။ ရုပ်က တီဗွီကို မျက်နှာမူထားပေမဲ့ သူ့လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းက သူမပေါင်ကို လာကိုင်တွယ်နေသည်။ လက်ဖဝါးက သူမ ပေါင်တံသွယ်သွယ်တလျှောက် အထက်အောင်စုန်ချည်ဆန်ချည် ပြန်သပ်နေသည်။

သူမ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေထလာသည်အထိပင်။ ဘောင်းဘီတိုက ပေါင်တံတစ်ဝက်လောက်ပဲရှိတော့ အသားချင်းပွတ်သပ်မှုက ပိုအသေးစိတ်ကျလျက်ရှိသည်။

သူမ ငြိမ်ခံနေတော့ ဦးဖေက တစ်ဆင့်တက်ရန်ကြိုးစားပြန်သည်။ သူ့လက်တွေက သူမဘောင်းဘီခါးရှုံးကြိုးမှ တစ်ဆင့် သူမ အတွင်းသားတွေဆီ ဦးတည်ရန်ကြိုးပမ်းနေပြန်သည်။ သူမ ရုတ်တရက် လန့်သွားကာ သူ့လက်ဖျံကို ကိုင်ဆုပ်တားမြစ်လိုက်သည်။

ဦးဖေက မျက်နှာငယ်ငယ်ဖြင့် သူမကိုတောင်းဆိုနေသည်။ နှစ်ယောက်သား နှုတ်တွေမှ တစ်ဆင့်တစ်ခွန်းမှ ဖွင့်ဟပြောဆိုခြင်းမပြုကြဘဲ အကြည့်ချင်းသာ၊ အပြုအမူချင်းသာ ဆက်သွယ်နေကြသည်။ မဖြစ်သင့်မှန်းသိသော အရာကို ရှေ့ဆက်တိုးရန် ကြိုးစားနေကြသည်။ ခိုးလုပ်နေရသဖြင့် ပိုအရသာရှိသည်ဟုလည်း ထင်နေကြသည်။

ညအမှောင်ကလည်း လုပ်ချင်တဲ့အရာတွေ၊ စေ့ဆော်နေတဲ့အရာတွေကို လုပ်ဖို့တွန်းအားပေးနေသလို။ သူမ သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားရာမှ ဖြေလျော့ပေးလိုက်သည်။

ထို့နောက်ခွင့်ပြုချက်ရသွားသည့်အလား ဦးဖေလက်တွေက ခါးမျော့ကြိုးမှတစ်ဆင့် သူမစပ်ပတ်ဆီ လာရောက်စတင်ပွတ်သပ်နေသည်။ အတွင်းခံ ဝတ်မလာမိတာက ပိုခရီးတွင်အောင် လုပ်မိလိုက်သလိုပင်။ သူ့လက်ဖဝါးတစ်ခုကို သူမစပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတစ်ခုလုံးကို ကောင်းကောင်းအုပ်မိုးနိုင်သည်အထိ။

သူ့လက်ချောင်းတွေက စပ်ပတ်ကြားဆီ အကြောင်းလိုက်ပွတ်ဆွဲသည်။ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုဆုံရာထိပ်က မအင်္ဂါစေ့ကိုလည်း မလွတ်စေရ။ ပွတ်သပ်ဆော့ကစားပြန်သည်။

ထိုမျှမက။

သူ့လက်ချောင်းတွေက သူမစပ်ပတ်အတွင်းသားတွေအထိ နှိုက်ကစားသေးသည်။ ဦးဖေ က မိန်းမအတွေ့အကြုံရှိလို့လားမသိ။ သူလှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း သူမ သာယာသည်။ ကြက်သီးထရသည်။ ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ရသည်။ နာကျင်မှုဆို ဝေလာဝေးစွ။

တကယ်ဆို အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဆီမှာ သူမ စပ်ပတ်အနှိုက်ခံနေရခြင်း ဖြစ်သည်။ နှိုက်သူကတည်း သူမမေမေယောကျ်ား (ဝါ) သူမပထွေးဖြစ်သူ ဦးဖေ။ အရာအားလုံးက မသင့်တော်မှန်း နားထဲ အချက်ပြသော်လည်း သူမခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက အထိအတွေ့တွေအောက်မိန်းမောနေသည်။

ဤကဲ့သို အခြင်းအရာတွေကပဲ ကာမမီးကို လောင်စာဖြည့်ပေးနေတာလား။ မတော် မေမေအိပ်ခန်းမှ ထွက်လာခဲ့ရင်တောင် သူမတို့နောက်ကျောကိုသာမြင်လျှင် ရိုးရိုးတန်းတန်း တီဗွီကြည့်နေကြသည်လို့သာ ထင်မည်။ တကယ်တော့ အဲလိုမှမဟုတ်ပဲ။

သာယာခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေသည့်၊ ရုန်းဖို့ခက်သည့် ကာမအမိုက်မှောင်ကို ပျော်ပျော်ကြီး ခုန်ဆင်းနေသည်ပဲ။ သူမ ပါးစပ်ဟပြီး အော်မြည်းငြီးငြူပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း ထိုကဲ့သို့လုပ်ခွင့်မသာပေ။

“ အင့်…..အင့်…….ဟ…..အင့်”

အသံက ထွက်သည်ဆိုရုံလောက်သာ ထွက်ရဲသည်။ ဦးဖေလည်း သူ့လက်ချက်နဲ့မိန်းမောနေသည့် ရတီကို အဆုံးစွန်ထိခံစားနိုင်ရန် အရှိန်တင်လိုက်သည်။ လက်တွေ၏ အရှိန်ကို ပိုမြှင့်တင်လိုက်သည်။ စပ်ပတ်ဆီက အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်ကို သူ့လက်ချောင်းတွေဆီက သိနေသည်။

ရတီ ထိုင်နေရင်းတန်းလန်း ခြေချောင်းလေးတွေ ကွေးကောက်ပြီး တချက်တွန့်သွားတာ သိလိုက်သည်။

“ အင့်………ဟင့်……ဟင့်……ဟင့်”

စပ်ပတ်အတွင်းသားတွေက ရှုံ့ချည်၊ ပွချည်နဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေကို ညှစ်ယူနေသည်။ သူမ သာယာမိန်းမောနေသည်။ ရုပ်သံက ဘောပွဲလည်း သူတို့ဂရုစိုက်မမိအားတော့။ မန်ယူလည်း ပက်ပက်စက်စက်ရှုံးနေသည်။

ခုနစ်ဂိုး ဇီးရိုးနဲ့။

ဦးဖေလည်း ခဏက စိတ်တိုနေတာတွေဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ။  သူ့လက်ချက်အောက် သူ့ကိုလာစသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို သူပြန်ပြီး ပညာပြနိုင်ခဲ့သည်မဟုတ်လား။ ရတီ မိန်းမောပြီးသွားသည်နှင့် ဦးဖေကို ကြည့်လိုက်တော့ သူမစပ်ပတ်ကိုနှိုက်ထားသော သူ့လက်မှာ အကျိအချွဲတွေနှင့်။ သူမဆီက ထွက်ကြထားတာတွေနှင့် ပိုတူသည်။

ပြီးတော့ ဦးဖေလုံခြည်အောက်ကနေ ထောင်မတ်နေသော အရာတစ်ခု။ သူမ ဦးဖေကို ပြန်လည် ဖြည့်ဆည်းပေးချင်သည်။

ထိုစဉ်

“ မောင်ရေ……..မအိပ်သေးဘူးလား”

.........................................................................................

အခန်း (၄၀)

နုငယ်တရေးနိုးလာပြီး ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ ကိုသက်ငြိမ် မရှိ။ အစကတည်းကတော့ ဘောပွဲကြည့်မည်ဆိုပြီး ညအိပ်ယာဝင်နောက်ကျမည်ဟု နုငယ်ကိုပြောထားသည်။ ဘေးက ကွက်လပ်ကြီးဖြစ်နေတော့ နုငယ်ရင်ထဲ ဟာတာတာနဲ့။

အခန်းတံခါးက ခပ်ဟဟပွင့်နေသဖြင့် အပြင်ဘောလုံးပွဲဆီကနေ အော်သံတွေကိုတော့ ခပ်သဲ့သဲ့ကြားနေရသည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့လည်း ညဉ့်နက်နေပြီ။ မနက်ကြလျှင်လည်း အလုပ်ကိုယ်စီ ကိုယ်စီသွားရအုံးမည်။ သူမလှဲနေရင်းနဲ့ပင် လင်တော်မောင်ကို အိပ်ရန်အော်ခေါ်လိုက်သည်။

“ မောင်ရေ……..မအိပ်သေးဘူးလား”

နုငယ်ကတော့ ဘာရယ်မဟုတ် အော်ခေါ်လိုက်တာပင်။ အိမ်ရှေ့မှာ အချစ်မူးမူးနေသောနှစ်ယောက်က ခေါ်သံကြားမှ အသိစိတ်ကပ်ဝင်လာသည်။ ကိုသက်ငြိမ် လန့်ဖျန့်သွားသည်။ လန့်ဆို သူကိုယ်နှိုက်က မစားကောင်းသော အသီးကို မြည်းစမ်းမိနေသည် မဟုတ်လား။

နုငယ်အသံကြားသိသည်နှင့် သူမတ်တပ်ရပ်မိကာ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။ ဘောပွဲကလည်း ပြီးနေပြီ။

ထို့ကြောင့် တီဗွီပိတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ မီးလေး…..နောက်မှ……..နောက်မှနော်”

ရတီလည်း ခေါင်းအသာညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူမက စိတ်နဲ့ကိုယ်ကပ်နေတာမျိုးမဟုတ်။ သူ့လက်ချက်နဲ့ ရတီ သာယာမှုကိုခံစားပြီးပြီ။ အတုံ့အလှည့်အနေနှင့် ပြန်လည်ဖြည့်ဆည်းချင်တာပဲရှိသည်။

သူအခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ရတီလည်း အပေါ်ထပ်ရှိသူမအခန်းကို တက်ခဲ့လိုက်သည်။ ဒီနေ့အဖြစ်အပျက်က လေတွေတင်းပြီး ပေါက်လုဆဲဆဲဖြစ်နေသော ဘူဘောင်းကို အပ်နဲ့ထိုးဖောက်လိုက်သလိုပင်။

သူ့နဲ့ကိုယ်နဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီးနားလည်သွားသလိုခံစားရသည်။

“ မောင်….နုကလေ…ညနက်နေလို့ ခေါ်လိုက်တာမောင်ရဲ့။ ဘောပွဲကောင်းရဲ့လား..မောင်”

နုငယ်ကတော့ ဘာမှမသိသဖြင့် ရိုးရိုးတန်းတန်းမေးလိုက်သော်လည်း ကိုသက်ငြိမ် မလုံ့မလဲနှင့်။

“ အင်း…ကောင်းပါတယ်…နုရဲ့”

“ မောင်အားပေးတဲ့ မန်ယူနိုင်တာလား”

ကိုသက်ငြိမ် ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။

“ ဪ…ဒါကြောင့် မောင့်မျက်နှာမကောင်းတာကို…လာ..လာ..နုဆီကို….ဖက်ပေးမယ်”

ကိုယ်ဖက်က အမှားတွေလုပ်မိထားသော နုငယ် ပြောနေတဲ့အရာမှန်သမျှ သူ့ကို စောင်းချည်ပြောနေသလားဟု ထင်မိသည်။ သို့သော် အမှန်တကယ်မှာ ထိုကဲ့သို့မဟုတ်မှန်းလည်း ကိုသက်ငြိမ်နားလည်ပါသည်။

နုငယ်က အိပ်ယာထဲကတော့ လက်နှစ်ဖက်ကားကာပွေ့ယူမည့် သဏ္ဌာန်နှင့် လုပ်ပြနေသည်။ သူလည်း နုငယ်ကို ပွေ့ဖက်ပစ်လိုက်သည်။ နုငယ် ရင်နှစ်မြွှာအပေါ် သူ့ခေါင်းကို အုံးစက်ရင်း။ နုငယ်က သူ့ဆံပင်တွေကို ကလေးလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေသလို အသာအယာလေးပွတ်သပ်ပေးနေသည်။

ကိုသက်ငြိမ်လည်း နုငယ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးအုံးမှေးစက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ အိပ်ပျော်နေသောကိုသက်ငြိမ်မျက်နှာကို နုငယ် ကြည့်မဝ၊ ချစ်မဝ။ သူ့ကြောင့် သူမနေ့ရက်တွေ ဖြတ်သန်းရတာ ပိုပိုအဓိပ္ပာယ်ရှိလာသလို။

သူ့အချစ်ကြောင့် သူမ လုံခြုံသည်ဟု ခံစားရတာပင်။ နောက်ကွယ်မှာ သူမ မသိအောင် ကြီးမားတဲ့လုပ်ရပ်တစ်ခုကို သိသိလျက်နဲ့ လုပ်မိမှန်း သူမ၌သိခဲ့ပါရင်။ အခုတော့ ကိုသက်ငြိမ်မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း သူမလည်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ အပေါ်ထပ်က ရတီလည်း ထိုနည်းတူစွာပင်။

အိမ်အောက်မှ ဘောပွဲလည်း တစ်ပွဲဆင်းကြည့်တာကို ဟိုးအဝေးကနေပြေးလာခဲ့ရသော အပြေးသမားလို နုံးချိနေသည်။ သူမ ညအိပ်ယာဘောင်းဘီတိုမှာတော့ ခဏက သူ့လက်ချက်ကြောင့် အရည်တွေစိုကွက်နေသည်။

မအိပ်ခင်လေး တစ်ဖြတ် ဖုန်းကြည့်မိတော့ ကောင်းသန့်ဆီက message ဝင်နေသည်။

“ နောက်တစ်ပတ်…Sunday တွေ့ချင်တယ်…ပြောစရာရှိလို့”

သူမဖက်ကနေ “အင်း” လို့ပြန်ပို့လိုက်သည်။ သူမ အခုလုပ်နေတဲ့ပုံစံက လှေနဲ့နှစ်ဖက် ခွနင်းထားသလိုမျိုး ဖြစ်နေတာလားပင်။ သို့သော် ဒါကိုအပြစ်လို့လည်း သူမ မတွေးမိ။ မခံယူမိ။

လူတိုင်းက ကိုယ့်ဖက်ကိုကြည့်ရင်တော့ မှန်တယ်လို့ပဲ မြင်တတ်ကြတာမျိုး မဟုတ်လား။ အခုက ရတီ ဦးဖေအပေါ်၌လည်း စိတ်ကစားနေသည်။ ကောင်းသန့်က တစ်ဖန်ပြန်ပြီး လာဆက်သွယ်တော့လည်း မဖြတ်ချနိုင်။ သူမကို လူဆိုးမ ဟု သမုတ်လျှင်လည်း သူမဆီကနေ ဘာအကြောင်းပြချက်မှ ပေးလိုစိတ်မရှိ။ လက်ရှိပစ္စပ္ပုန်အချိန်လေးမှာပဲ သူမ သာယာပျော်ရွှင်ပစ်လိုက်တော့မည်။

.....................................................................................................

အခန်း (၄၁)

ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး “Paradise” ကားဝပ်ရှော့က အလုပ်သမားတွေ ဘူနေကြသည်။ ကားဝပ်ရှော့က အလုပ်သမား (၂၀)နီးပါးမှာ (၁၅)ယောက်လောက်က မန်ယူရဲ့ အမာခံပရိသတ်တွေ။ ညက ပက်ပက်စက်စက်ရှူံးထားတော့ အကုန်လုံးက မချိတင်ကဲနှင့်။ ကျန်တဲ့ (၃)၊(၄)ယောက်က စချင်ပေမဲ့လည်း ဝိုင်းဗျင်းခံထိလျှင် မချောင်။

ထို့ကြောင့် ဆိတ်ဆိတ်သာနေပေးနေသည်။

“ အာစရိဗျာ…စဉ်းစားကြည့်ကြည့်ဗျာ…ဖြစ်သင့်လားဗျာ….တောက်…..မကျေနပ်ဘူး….လုံးဝမကျေနပ်ဘူး”

“ ဒိုင်ကလည်းဗျာ……xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx”

ပိုင်ရှင်ဖြစ်တဲ့ ကိုသက်ငြိမ်ကိုယ်တိုင်က ဘူနေသည်။ သူ့တပည့်တွေကတော့ ဘောပွဲရှူံးလို့ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်မှတ်နေသော်လည်း မဟုတ်ပေ။ ဘေးမှာ သူ့ကိုပွစိပွစိပြောနေသည့်စကားသံတွေက သူ့နားထဲမဝင်။ ညက ရတီနဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်ကသာ စိတ်ထဲ တဝဲဝဲ၊ တလည်လည်။ ပြန်စဉ်းစားကြည့်ပြီး ပျော်သလိုလို၊ ရင်ခုန်သလိုလို။ သူ့မိန်းမ နုငယ်မျက်နှာကိုလည်း မကြည့်ဝံ့။

သူကိုယ်တိုင် စမှားနေသလို ဖြစ်နေသည်မဟုတ်လား။

“ အာစရိ…ကြားလား…….ငါတို့ဆရာလည်း….အခြေအနေမကောင်းနေဘူးပဲ……ဟီ….ဟီ”

“ ဪ….အေး…အေး…ကြားပါတယ်ကွာ…မင်းတို့ကလည်း”

“ တီ….တီ”

ထိုစဉ် ကိုသက်ငြိမ် ဖုန်း၌ message ဝင်လာသည်။

“ ဦးဖေ….လမ်းထိပ်မှာ မီးစောင့်နေတယ်”

ရတီဆီက။ သူတစ်ချက်တုန်လှုပ်သွားသည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ နေ့လည်(၁၂)နာရီကျော်ရုံ။ သူ ဒွိဟတွေနှင့်။ သွားခေါ်ရင်ကောင်းမလား၊ မကောင်းဘူးလား။

သေချာတာကတော့ သူ သွားခေါ်မိတာနှင့် ဘာတွေဆက်ဖြစ်တော့မလဲဆိုတာ ကြိုသိနေမိသလို။

“ ဟေ့ကောင်တွေ…ငါဒီနေ့ စောစီးပြန်မယ်ကွာ…အကယ်လို့ လာပြင်နေကြ ဖောက်သည်တွေ ငါ့ကိုမေးရင် မနက်ဖြန်မှ လာတော့မယ်လို့ပြောပေးကွာ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ အာစရိ”

“ ပြီးတော့ ပြန်ရင်လည်း လောလောလောလောနဲ့ မထွက်သွားကြနဲ့အုံး။ တံခါးသေချာပိတ်ခဲ့လား၊ မပိတ်ခဲ့လား စစ်အုံးနော်..ဟေ့ကောင်တွေ။ မင်းတို့လည်း အကယ်လို့ (၄)နာရီလောက် လူရှင်းရင်ပြန်တော့ကွာ။ မန်ယူရှူံးလို့ ဝမ်းနည်းခြင်း အထိမ်းအမှတ်ပေါ့ကွာ”

“ အာစရိကလည်းဗျာ…..အနာဟောင်းကို ဆွနေပြန်ပြီ…ထပ်မပြောပါနဲ့တော့ဗျ…….နောက်ပွဲကျ မန်ယူ နိုင်မှာဗျ”

“ အေးပါကွာ”

ကိုသက်ငြိမ် အပေါ်အင်္ကျီ ထပ်ဝတ်ပြီး ကားနဲ့မောင်းထွက်သွားတော့သည်။ လမ်းထိပ်မှာ စောင့်နေသူက ရတီ။ နေ့လည်နေပူထဲ ထီးကလေးဆောင်းကာစောင့်နေရှာသည်။ ချည်ဂါဝန် အပြာရင့်ရောင်လေးကိုမှ အပွင့်နုတ်နုတ်လေးတွေနှင့်။ အပေါ်က ဆွယ်တာ အပြာနုရောင်ပါးပါးလေး ထပ်ဝတ်ထားသည်။

ဂါဝန်က အပေါ်အောက် တစ်က်ေတည်း ဆိုပေမဲ့ ဒူးဖုံးရုံလေးမျှသာ။ ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးက ဖူးစင်အုထွတ်နေသည်။ သူမရှိရာနံဘေးနား ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် သူမခပ်တည်တည်ပင် ကားတံခါးဆွဲဖွင့်ကာ ကိုသက်ငြိမ် ဘေးခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ပူလိုက်တာ….ဦးဖေရာ”

ကိုသက်ငြိမ် ဘာမှပြန်မပြော။ ငေးပြီးသာကြည့်နေသည်။

“ ဦးဖေ….ပြောနေတာ ကြားရဲ့လားလို့”

“ အင်း…အင်း”

“ ဘာဖြစ်လို့ အဲလောက်တောင် စိုက်ကြည့်နေတာလဲ”

“ လှလို့”

“ ခစ်…ခစ်…မီး လှမှန်း မီး သိပါတယ်…..ဒါနဲ့ ဦးဖေ…လူရှင်းတဲ့တစ်နေရာ သွားရအောင်လေ”

ရတီ မပြောခင်ကတည်းက ကိုသက်ငြိမ် ဘယ်နေရာကို သွားမလဲဆိုတာ ကြိုစဉ်းစားပြီးသား။ သိပ်ဝေးဝေးလံလံမဟုတ်။ ဒီအနီးအနားက သူ့တိုက်ခန်းကိုပင်။ အပြင်က ကော်ဖီဆိုင်တစ်ခုခုဆို အသိတယောက်ယောက်နဲ့တွေ့ရင် ပြဿနာတက်နေမည်။

ဒါကြောင့် အနီးအနားက သူ့ကွန်ဒိုကိုပင် ဦးတည်လိုက်သည်။

“ ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲ…ဦးဖေ”

“ ဦးဖေ…တိုက်ခန်းကို…”

“ မီး..မရောက်ဖူးသေးတာနဲ့ အတော်ပဲပေါ့”

ထုံးစံအတိုင်း မြေအောက်ထပ်မှာ ကားရပ်လိုက်ပြီး သူ့အခန်းရှိရာသို့ အတူတက်လာကြစည်။ ရတီလည်း ကိုသက်ငြိမ်ခေါ်ဆောင်ရာ နောက်ကနေ လိုက်လာခဲ့သည်။ ဓာတ်လှေကားရောက်တော့ ဓာတ်လှေကားစောင့်ဦးလေးနဲ့တောင် ကိုသက်ငြိမ် နှုတ်ဆက်လိုက်သေးသည်။

“ မင်္ဂလာပါ”

“ မင်္ဂလာပါ…မတွေ့ဖြစ်တာတောင်ကြာပြီနော်”

“ ဟုတ်ပကွာ….အဆင်ပြေတယ်မလား..လူလေး”

“ ပြေပါတယ်ခင်ဗျား”

ကိုသက်ငြိမ်စိတ်ထဲ အဆင်ပြေတာလွန်သွားလို့ အပြေလွန်တဲ့အဆင့်ထိတောင်ရောက်နေပြီဗျာ လို့တောင်ပြောလိုက်ချင်သေးတယ်။ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် သဘောကျသွားသဖြင့် ပြုံးစိစိဖြစ်နေသည်။ သူ့တိုက်ခန်းရှိရာအထပ်သို No.2 ကို နှိပ်လိုက်သည်။

ဘေးက ရတီလည်း ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို စူးစမ်းတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့လိုက်ပါလာသည်။

“ ဦးဖေက ဘောစိပဲ”

သူ့အခန်းရှေ့ လျှို့ဝှက်နံပါတ်ကို ရိုက်လိုက်ပြီးအခန်းထဲ ဝင်လိုက်ကြသည်။

...............................................................

အခန်း (၄၂)

“ ဝါး…..မိုက်လိုက်တာ…အကျယ်ကြီးပဲရော”

အရင်က သူ့အခန်းက အနည်းငယ်ရှုပ်ပွနေပေမဲ့ တစ်လတစ်ခါ နုငယ် လာလာရှင်းပေးတော့ အရာအားလုံးက သန့်ရှင်းပြောင်လက်နေသည်။

ရတီက တစ်ခန်းဝင်၊ တစ်ခန်းထွက် လိုက်စပ်စုနေသည်။ အရာအားလုံးက သဘောကျစွာနဲ့ “တဝါးဝါး” လုပ်နေရှာသည်။ အခန်းထဲ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်နေသဖြင့် ကိုသက်ငြိမ် အဲကွန်းကို ဖွင့်လိုက်သည်။

“ မီးလေး…ဘာစားချင်လဲပြော”

“ ဟင့်အင်း…မစားချင်ဘူး….တွေ့ချင်လို့လာတာ…အခုတွေ့လိုက်ရတော့ ကျေနပ်ပြီ”

ရတီဆီက မထင်မှတ်ထားသော စကားကြောင့် ကိုသက်ငြိမ် အရည်ပျော်ကြသွားသည်။

“ လာမီးလေး ….ဦးဖေတို့ စကားသေချာပြောကြရအောင်”

ဟိုအခန်းကူး၊ ဒီအခန်းကူးလုပ်နေသော ရတီကို အိမ်ရှေ့ဆိုဖာဆီ ဆွဲခေါ်လာပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ဦးဖေကလည်း….ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ”

“ မီးလေးက ငယ်သေးလို့ ဘာမဆို လုပ်ရဲကိုင်ရဲတယ်ဆိုပေမဲ့ ဦးဖေတို့အရွယ်က ဒီလိုမျိုး မဟုတ်တော့ဘူး..မီးလေးရဲ့။ ပြီးတော့လေ ဦးဖေတို့ အခု ဒီနေရာမှ ရပ်လိုက်ရင် မှီအုံးမယ်ထင်တာပဲ”

ရတီမျက်နှာတစ်ချက်တည်သွားကာ

“ ဦးဖေကဘာကိုမှီသေးတယ်လို့ ပြောချင်တာလဲ”

“ မီးလေးလည်း…သိရဲ့သားနဲ့ကွာ…ဦးဖေက မီးလေးမေမေရဲ့ ယောကျ်ားလေ”

“ ဒီတော့….”

“ ဒီတော့ ဦးဖေတို့ လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းမှာ ဒါမျိုးက မဖြစ်သင့်ဘူးလေ…မီးလေးရဲ့”

“ မီးလေးမေမေရဲ့ ယောကျ်ားဆိုပေမဲ့ မီးနဲ့ ဦးဖေက သွေးမတော်သားမစပ်လေ။ ဒါဆို ဦးဖေကို မီး မေးမယ်။ ဦးဖေ ဟိုနေ့က မီးကို ဘာလို့ နမ်းခဲ့တာလဲ။ ပြီးတော့ မနေ့ညကရော ဘာလို့မီးအပေါ် အဲလိုလုပ်ခဲ့တာလဲ…ဦးဖေကိုယ်တိုင်ကရော…မီးအပေါ်ဘာလို့အဲလိုတွေလုပ်ခဲ့တာလဲ။ မီး တစ်ခုတော့မေးမယ်။ ဟိုနေ့က မေးခွန်းပဲ..မီးမျက်လုံးကို သေချာကြည့်ပြီး ဖြေပေးပါ ဦးဖေ။ ဦးဖေ ကိုယ်တိုင်က အခု ဒီနေရာမှာ ရပ်လိုက်ချင်တာလား”

“ အဲလို….မဟုတ်…..မဟုတ်ဘူးလေ”

“ မီးဖက်က ဝန်ခံစရာတစ်ခုတော့ ရှိတယ်။ မီးမှာအခု complicated relationship နဲ့..ဦးဖေလည်း သိမှာပါ။ ပြီးတော့ အဲဘဲနဲ့လည်း အတူတူအိပ်ပြီးပြီ…ပြတ်ပြီးလားဆို အခုထိတော့ မပြတ်သေးဘူး…ဒါကို အခုကတည်းက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမီးဖက်က ဝန်ခံထားတာ…ဒါပေမဲ့…ဦးဖေ….မီး..ဦးဖေကို ချစ်တယ်…… မီးကို ပြန်ချစ်ပေးပါလား…..ဦးဖေရယ်”

“ မီးလေးရယ်…”

သူ့နဲ့ အသက်ထက်ဝက်မကကွာသည့်ကောင်မလေးတစ်ယောက်က သူ့ကို ချစ်ပါတယ်လို့ ဝန်ခံဖွင့်ဟနေတာ ကိုသက်ငြိမ် ဘယ်လို အသည်းမာနိုင်တော့ပါမလဲ။

“ ဦးဖေလေ…ဦးဖေလည်း မီးလေးကို သဘောကျပါတယ်..ဒါပေမဲ့လေ…”

“ ဒါပေမဲ့တွေ လုပ်မနေနဲ့တော့..ဦးဖေရာ…သတ္တိရှိပစ်လိုက်စမ်းပါ။ ဒီတော့ ဦးဖေရော၊ မီးရော တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်  ဖွင့်ဟပြီးပြီဆိုတော့ မီးတို့ချစ်သူဖြစ်သွားပြီပေါ့နော်….ခစ်….ခစ်”

ရတီ အခုမှပြုံးရယ်နိုင်တော့သည်။

“ မီးလေးမေမေသိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မီးလေးရဲ့”

“ ဦးဖေကလည်း မေမေ မသိအောင်ခိုးတွေ့မှာပေါ့။ အိမ်မှာဆို တယောက်နဲ့တယောက် ခပ်တန်းတန်းပဲ နေကြမယ်လေ။ ပြီးတော့ တစ်ပတ် (၁)ခါ၊ (၂)ခါလောက် ဒီကွန်ဒိုမှာတွေ့ကြမှာပေါ့”

ရတီက ဆယ်ကျော်သက်အတွေးဆိုတော့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေးမနေ။ သူမ ဖြစ်ချင်တာ၊ လိုချင်တာကိုသာ ဘွင်းဘွင်းရှင်းရှင်းပြောထုတ်တတ်သည်။

“ အခုတော့…ဦးဖေရာ…မီးလေးကို ချစ်ပေးကွာ…မီး..ဦးဖေကို အရမ်းချစ်ချင်နေပြီ”

ဘဝမှာ သမားရိုးကျ ခပ်ရိုးရိုးသာဖြတ်သန်းလာခဲ့သော ကိုသက်ငြိမ်လည်း အခု ရတီနဲ့တွေ့မှ အရည်ပျော်ကာ သူမစေညွှန်အတိုင်း လိုက်ပါဆောင်ရွယ်နေမိတော့သည်။ နှစ်ဦးသဘောတူ ကာမအမိုက်မှောင်ထဲ ပျော်ပျော်ကြီး ခုန်ဆင်းချရန်အတွက်လည်း သဘောတူခဲ့ပြီးပြီ။

နောင်ဖြစ်မဲ့အကြောင်းအရာတွေကို အရှည်ကြီးမတွေးတော့။ ချစ်ရည်ရွှန်းတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေသည့် ရတီကို ကိုသက်ငြိမ် အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေနှင့် တဝကြီးနမ်းချပစ်လိုက်တော့သည်။

.......................................................................................

အခန်း (၄၃)

အရာအားလုံးက စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်နဲ့သောင်းကျန်းနေကြသည်။ ဒီအခန်းထဲ အနှောင်အဖွဲ့တွေ မရှိ။ ငဲ့ညှာစရာတွေမရှိ။ နောက်ဆံတင်းစရာလည်း တစိုးတစိမျှ မရှိ။ ချစ်ခြင်းတရားနဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေသာရှိမည်။ ရမ္မက်တွေနဲ့သာ ပူလောင်မြူးတူးနေသည်။

ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ ရတီ စိတ်ရှိလက်ရှိနမ်းနေကြသည်။

“ ပြွတ်…..ပြွတ်….ပလပ်….ပြွတ်….ပြွတ်”

ရတီနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးလည်း ကျိန်းစပ်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က စုပ်ယူရုံတင်မက ကိုက်ခဲပြန်သေးသည်။ သူမ လျှာတွေဆီပါ ကလူ၊ ကလူ လာကျီစယ်သေးသည်။ သူမ ရင်တုန်အသည်းတုန်စွာနဲ့။

သူမလိုချင်သော်လည်း  မပိုင်ဆိုင်သင့်မှန်းအရာတစ်ခုက လက်ဝယ်ပိုင်ဆိုင်ရရှိနေသောအခါ ရတီ ပျော်ရွှင်နေမိသည်။

“ ဟိုး……ဟိုး…ခဏ…မီးလေး…ဦးဖေ အလုပ်ကနေ တိုက်ရိုက်ထွက်ခဲ့တော့ စက်ဆီနံ့တွေနဲ့။ ဦးဖေ ရေလေးချိုးလိုက်မယ်နော်”

“ ဟင့်အင်း…မချိုးနဲ့…..မီးက ဦးဖေ ဘယ်လိုနေနေ ကြိုက်တယ်”

“ မီးလေး…..မီးလေးရယ်”

ဒီတစ်ခါတော့ ကိုသက်ငြိမ် ဝတ်ထားသော အပေါ်ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ စွပ်ကျယ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ သူ၏ တောင့်တင်းသော ရင်အုပ်ကားကား၊ ရင်အုပ်မွှေးတွေ၊ ဗိုက်ချပ်ချပ်တွေကိုကြည့်ရင်း ရတီ မျက်နှာပူမိပြန်သည်။

ကိုသက်ငြိမ်က ရတီက တုန့်ဆိုင်းခွင့်မပြု။ သူမရဲ့ အပေါ်ဆွယ်တာ အပါးလေးကို ချွတ်ချကာအပေါ်အောက် ဂါဝန်ကို ခေါင်းက ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“ ဦးဖေ…ကလည်း…မီးဆံပင်တွေ ပွကုန်ပြီ”

“ ခဏကြာ မီးလေး ဆံပင် ဒီထက်ပိုပွမှာပဲဟာ”

“ ဟုတ်လား…ခစ်….ခစ်”

ဒီနေ့တော့ အသားရောင် ဘရာဇီယာလေး ရတီဝတ်လာသည်။ ဘရာဇီယာလေးက ရတီ၏ စွင့်စွင့်ကားကားရင်သားနှစ်မြွှာကို လုံခြုံအောင်မထိန်းသိမ်းနိုင်ရှာ။

အောက်က ပင်တီ အသားရောင်လေးလည်း ထိုနည်းတူစွာ။ တင်ခပ်ကားကားက စွင့်ကားနေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်အာခြောက်လာသဖြင့် တံတွေးမျိုချလိုက်သည်။

“ လှလိုက်တာ….မီးလေးရယ်”

ကိုသက်ငြိမ် သူ့မျက်နှာကို ရတီ၏ ရွှေရင်နှစ်မြွှာကြားအပ်ကာ နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။ လက်ကလည်း အငြိမ်မနေ။ ရတီကျောက ဘရာဇီယာချိတ်ကို အသာလေးဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။

ဘရာဇီယာ ကျွတ်ကျသွားသည်နှင့် ရင်နှစ်မြွှာအလှတရားက ပကတိအတိုင်းပေါ်ထွက်လာသည်။ နုငယ်လိုတော့ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားမဟုတ်။ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် တင်းတင်းအိအိလေး။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ပန်းရောင်သန်းစွာ။

ကိုသက်ငြိမ် သူမရင်နှစ်မြွှာကို လက်နဲ့အသာအယာဆုပ်ချေလိုက်သည်။ ခဲခဲကျစ်ကျစ်လေးနှင့် ကိုင်ရာသည်မှ အရသာအသစ်တစ်ခုလို။

ထိုမျှမက။

နို့သီးခေါင်းနီတာရဲရဲလေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ဆော့ကစားလိုက်၊ စုပ်ယူလိုက်လုပ်နေသည်။

“ ပြွတ်….ပြွတ်…..ပလပ်….ပလပ်….ပြွတ်…..ပြွတ်”

ကိုသက်ငြိမ်၏ ပြုစုယုယမှုက ရတီအဖို့ ကောင်းလွန်းလှသည်။ သာယာလှသည်။ ကောင်းသန့်နဲ့လည်း အတူတူနေခဲ့ဖူးပေမဲ့ ထိုကဲ့သို့ သာယာမှုမျိုး မရရှိခဲ့ပေ။ သူ့ဆီကနေ စက်ဆီနံ့ ရနေပေမဲ့ရွံစရာလို့မတွေးမိဘဲ ထိုအနံ့ကိုယ်နှိုက်က ရတီစိတ်ကို ပိုထကြွစေသလိုပင်။

ကိုသက်ငြိမ် လက်တွေက ရတီ စပ်ပတ်ဆီမှာ။ ပင်တီကမချွတ်ရသေးသဖြင့် အပေါ်ကနေ အုပ်ပြီး ပွတ်သပ်နေသည်။

“ အင့်……ဟင့်…..ဟင့်….အ…..အ………..အ”

“ ပြွတ်…..ပြွတ်…..ပြွတ်….ပလပ်….ပလပ်”

ကိုသက်ငြိမ် ကျန်နေသေးသော သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်ပေါင်လုံးကြီးက တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်နှင့်။ အောက်က ဝတ်ထားသော brief အနီရောင်အောက်မှာ ဖောင်းကြွနေသော အရာဝတ္ထုတစ်ခု။

ရတီ ကြည့်ရင်း ကြောက်လာသည်။

ကိုသက်ငြိမ် သူ့အတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်နှင့်အောက်က ဒုတ်ချောင်းက ဖျောင်းကနဲ့ အပြင်သို့ထွက်လာသည်။

“ ဦးဖေ…ဦးဖေဟာ….အကြီးကြီးပဲ”

ရတီ နှုတ်ကနေရေရွတ်မိသည်အထိ။ သူ့ဟာကို ဟိုးအဝေးကနေ မြင်ဖူးသော်လည်း ဤမျှ ထွားကြိုင်းလိမ့်မယ်လို့ ရတီမထင်ထားမိ။ ပြီးတော့ ကောင်းသန့်ဟာကို သူမ မြင်င်ဖူးသော်လည်း ကောင်းသန့်တုန်းက ဆီးခုံအမွှေးတွေမဲမဲကောက်ကောက်နှင့်။

အခုကျ လီးချောင်းဘေးမှာ အမွှေးတွေက ခပ်ရိတ်ရိတ်မျှသာ။ သူ အမွှေးတွေကို ရိတ်နေကျနှင့်တူသည်။ ပြီးသော ကိုသက်ငြိမ်၏ အသားအရေနဲ့မတူဘဲ သူ့တစ်ချောင်းတည်း ညိုမည်းပြောင်တည်းနေသည်။ လီးချောင်းက တဆတ်ဆတ်တုန်စွာ စားရမည့်သားကောင်ကိုမျှော်လင့်လျက်။

ကိုသက်ငြိမ်လည်း ရတီဆီကရေရွတ်သံကြားတော့ သူ့ပစ္စည်းအတွက် သူဂုဏ်ယူနေမိသည်။ သူ့လီးချောင်းကို မြင်ဖူးသည့်ဘယ်မိန်းမသားမဆို ထိုကဲ့သို့ရေရွတ်ကြသည်မလား။ ထို့အပြင် ကိုယ်နဲ့ လိင်ဆက်ဆံမည့်၊ အလိုးခံမည့် အမျိုးသမီးဟာ ကိုယ့်ပစ္စည်းကို ကြီးမားကြောင်းပြောပါက ယောကျ်ားသားတိုင်းလိုလို ငါကွ လို့သွေးနားထင်ရောက်ကြသည်မှာ ထုံးစံပင်။

ကိုသက်ငြိမ်လည်း ရတီကိုယ်ပေါ်က တစ်ခုတည်းသော အဝတ်အစား ပင်တီလေးကို လက်နဲ့လျှိုကာ ဆွဲချွတ်လိုက်တော့သည်။ ရတီရဲ့ဆီးခုံမွှေးတွေက ခပ်အုပ်အုပ်ပေါက်ရောက်နေသည်။ ထူထဲကြီးမဟုတ်သော် ရှိသင့်သလောက်တော့ ရှိနေသည်။

ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ လူသားနှစ်ဦး။

ကိုသက်ငြိမ်က စူးရဲစွာ ရတီရဲ့ ကိုယ်လုံးတီးအလှကိုကြည့်နိုင်သော်လည်း ရတီကတော့ ရှက်ရွံ့စွာ။

“ လာ….ဦးဖေတို့ အိပ်ခန်းကို သွားရအောင်”

“ အိုး…အမေ့”

ကိုသက်ငြိမ် ရတီကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်သေးသေးလေးကို ပွေ့ချီလိုက်သည်။ ရတီကတော့ သူ့လည်ပင်းပေါ် ယီလေးခိုရင်းပေါ့။ ပွေ့ခေါ်နေရင်း ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ရတီတင်ပါးပေါ် တစ်ချက်တစ်ချက် ထိမိလျက်။

ကိုသက်ငြိမ်အိပ်ခန်းကုတင်က ဟိုးအရင် သူ့ဇနီးအဟောင်းရှိကတည်း အတူတူအိပ်ခဲ့သော နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ဆိုပေမဲ့ အခုထိ ခိုင်ခန့်တုန်း။ နှစ်ယောက်အိပ်ဆိုပေမဲ့ လူ(၃)၊ (၄)ယောက်ထိ အေးဆေးအိပ်လို့ရသည်အထိ ကျယ်သည်။ ရတီ ကိုယ်လေးကို ကုတင်မွေ့ရာပေါ်အသာအယာ ချလိုက်သည်။

ဤကုတင်သာ စကားပြောတတ်ပါက ကိုသက်ငြိမ်ကို ချီးမွမ်းနေမလား။ ဆုံးသွားသော ဇနီးနဲ့ အတူတူနေစဉ် ချစ်ရည်လူးစဉ်ကတည်းကလည်း  ဒီကုတင်။

တစ်ခါတစ်လေ နုငယ် နဲ့ မီးကုန်ယမ်းကုန်သောင်းကျန်းချင်လျှင်လည်း ဒီကုတင်ပေါ်မှာပင်။

အခုလည်း ဖွေးဖွေးအုအု၊ သူ့နဲ့ အသက်ထက်ဝက်နီးပါးမျှကွာသော ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေး ရတီနဲ့ ချစ်ခရီးလှော်မည်ဆိုတော့လည်း ဒီကုတင်။

“ စွမ်းလှချည်လား ဘရာသားရေ” လို့ ချီးကျူးထောပနာပြုနေမလားပင်။

................................................................................................

အခန်း (၄၄)

ရတီ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လေး။ ရတီကို အသာလေးကုတင်ပေါ် ပွေ့ဆောင်လိုက်ပြီးနောက် ကိုသက်ငြိမ်လည်း ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်လာသည်။ မွေ့ယာအိအိအောက်မှာ သူမကိုယ်လုံးက အိဝင်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့ဦးတည်ရာသို့ ရည်ရွယ်လိုက်သည်။

ရတီကုတင်ခြေရင်နား ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။

“ မီးလေး….ပေါင်ကို အဲလိုမစေ့ဘဲနဲ့ ဖြဲလိုက်ပါလား”

ကိုသက်ငြိမ် အမိန့်အတိုင်း ရတီ သူမပေါင်သွယ်သွယ်လေးကို အသာအယာကားထုတ်လိုက်သည်။ ပေါင်လေးတွေက တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီရောက်သွားသည်နှင့် လျှို့ဝှက်အပ်သော အလှတရားလေးက မြင်သာစွာ ပေါ်ပေါက်လာသည်။

ကိုသက်ငြိမ် ရတီပေါင်ကြားထဲကို ရုတ်တရက်မျက်နှာအပ်ချလိုက်သည်။

“ ဦးဖေ….ဒါ…..ဒါဘာလုပ်တာလဲ…..မလုပ်ပါနဲ့…..ငရဲတွေကြီးကုန်မယ်”

ရတီ ဤစကားတစ်ခွန်းသာနောက်ဆုံးအငြင်းစကားဖြစ်လိမ့်မည်။ ကိုသက်ငြိမ်က ခပ်အုတ်အုတ်ပေါက်ရောက်နေသော ဆီးခုံမွှေးကြားကို ခေါင်းတိုးကာ အနမ်းခြွေလိုက်သည်။ လက်လေးနဲ့ အပြင်နှုတ်ခမ်းသားကို ဆွဲဟလိုက်သည်နှင့် ပန်းနုရောင် အတွင်းသားလေးတွေပေါ်လာသည်။

သူ့လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ထိုပန်းနုရောင် အသားစိုင်ဆီ လျှက်လိုက်သည်။ စုပ်ယူလိုက်သည်။ တစ်ဖန်ပြန်ပြီး ကိုက်ခဲပြန်သည်။

“ အင့်…….အ……အင့်……အင့်……..အင့်”

“ ပလတ်…….ပလတ်…..ပလတ်…..ပလတ်”

လျှာနဲ့ အတွင်းသားတွေကို လျှက်၍ပေါ်ထွက်လာသောအသံ၊ ရတီဆီကကာမဆိပ်တက်ပြီး နှုတ်မှ ညည်းညူသံသာ ဤအခန်းထဲတွင်ရှိမည်။

ရတီ မွေ့ယာစကို လက်နဲ့အသေဆွဲချေထားသည်။ နှုတ်ကနေလည်း အော်မိအော်ရာ။ ကိုသက်ငြိမ်လျှာနဲ့ သူမအသားစိုင်တွေကို လျှက်သွားတိုင်း သူမတွန့်တွန့်လူးနေသည်။

“ အင်း….အ……အ…..ကောင်း…ကောင်းတယ်.ဦးဖေ…ဦးဖေရေ…..ဟင့်…..အင့်…….ဟင့်”

“ ပလတ်…..ပလတ်……ပလတ်….ပလတ်”

ကိုသက်ငြိမ် အင်္ဂါစေ့ကို ငုံခဲစုပ်ယူလိုက်ကာ သူ့လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကို စပ်ပတ်အတွင်းနံရံဆီ ထိုးနှိုက်လိုက်သည်။

“ အ……အ…..အမေရေ……အ…….အ……အ”

ကိုသက်ငြိမ်၏ ပညာစွမ်းပြခန်းမှာ ရတီတယောက် ကောင်းလွန်းလှသည်။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်က ဒီလိုသာယာမှုပေးစွမ်းတတ်ပါလားဆိုတာ သူနဲ့ဆုံမှပင်။ အစက လိင်ဆံတယ်ဆိုတာ စပ်ပတ်ထဲ လီးထည့်၊ ဆောင့်၊ ပြီး။ ဒီလောက်မျှသာ ရတီနားလည်ထားသည်။

အခုတော့ စိမ့်တက်နေအောင်ကောင်းလွန်းလှသည့် ကာမအရသာဆိုတာ ရှိနေပါလားဆိုတာ အခုမှ သိရသည့်အဖြစ်။ ပြီးလျှင် “မ” အတွေ့အကြုံရှိသည်၊ မရှိသည်ကလည်း ဆိုင်မလားပင်။ ဆိုင်ဆိုင် မဆိုင်ဆိုင် အခုတော့ သူမ စပ်ပတ်ကနေ အရည်တစိုစိုနဲ့ သူ့လက်ချက်ကြောင့် စိမ့်ထွက်နေပါသည်။

ကိုသက်ငြိမ် လျှာကို ရတီစပ်ပတ်ထဲလိပ်ကာ ထိုးထည့်ပြန်သည်။ စုပ်ယူပြန်သည်။

“ အ….အ… ….ဟင့်……အင့်….အင့်.….အင့်………ဦးဖေရေ………ဦးဖေရေ……..အင့်……….ဟင့်….….ဟင့်”

ကိုသက်ငြိမ် အစေ့ကို ထပ်ငုံလိုက်ပြန်သည်။ ရတီ ကိုသက်ငြိမ်အာခေါင်ဆီက နွေးထွေးနူးညံ့မှုကို အစေ့လေးမှတစ်ဆင့် သိရှိခံစားလိုက်သည်။

ထို့ကြောင့် သူမ အသက်ရှူတစ်ချက်ရပ်သွားသည်။ သူမကိုယ်လုံးလေး ငါးပြေဆားနယ်သလို တွန့်တွန့်လူးနေသည်။ ကျဉ်ခနဲ့ စိမ့်တက်လာပြီး သူမ ကာမပန်းတိုင်ဆီ တက်လှမ်းလိုက်တော့သည်။

သူမအခြေအနေကို ကိုသက်ငြိမ်ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်သည်။ သူ့အတွေ့အကြုံကလည်း သူမရှေ့ (၂)ယောက်ရှိခဲ့သည်မဟုတ်လား။ မတူတာက ရတီ တုံ့ပြန်မှုတွေက ပွင့်လင်းလှသည်။ Sensitive ဖြစ်လွန်းလှသည်။

အတိုခြုံပြောရလျှင် သူ၏ အပြုအစု၊ အယုအယ ကိုတုံ့ပြန်မှု အားအကောင်းဆုံးဟု ဆိုရမလားပင်။ သူမမေမေ နုငယ်က သူ့လက်ချက်အောက် ညည်းညူတတ်ပေမဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖွင့်ဟတတ်သူမျိုးမဟုတ်။ ဇနီးဟောင်း “လွင်မာနှင်း” ဆိုပိုတောင်ဆိုးလောက်သည်။

အသံသိပ်မထွက်။ တအားကောင်းလှမှသာ တခွန်းလောက် ညည်းတတ်သည့်ပုံစံ။ အခုကျ တုံ့ပြန်မှုအားကောင်းလွန်းလှသည်။

ထို့ကြောင့် သူလုပ်ပေးရကျိုးနပ်သည်ဟု ပြောရမည်။

........................................................................................

အခန်း (၄၅)

ရတီ အသက်ဝဝရှူနေသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ….ဦးဖေရယ်…အရမ်းကောင်းပဲ”

သူ့ခေါင်းကို ရတီလက်နဲ့ ကိုင်ကာ စုပ်ယူနေခြင်းကို ရပ်ခိုင်လိုက်သည်။ ပေါင်ကြားကနေ မော့လိုက်လိုက်သော သူ့မျက်နှာက နှုတ်ခမ်းတဝိုက်မှာ အရည်တွေပေပွနေသည်။ စပ်ပတ်က ထွက်သည့်အရည်တွေကို အချိုရည်လိုမှတ်ပြီး သောက်နေတာလားကွယ်။ အားတွေလည်း နားရပါတယ်။

“ ပြွတ်….ပြွတ်…ပြွတ်”

ရတီနဲ့ကိုသက်ငြိမ် နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းလိုက်ကြပန်သည်။ သူ့ဆီကနေ ရတီ သူမဆီက ထွက်နေသော အရည်တချို့၏ အရသာကို သိလိုက်သည်။

“ လာ…ဒီတစ်ခါ…..မီးအလှည့်”

ဒီတစ်ခေါက် ရတီအစား ကိုသက်ငြိမ်က ကုတင်ပေါ် ပက်လက်စန့်စန့်ကြီး ဖြစ်လျက်။

“ မီးလေး က ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ ဦးဖေလီးကို မီးကပြန်ပြီးစုပ်ပေးမယ်လေ”

တကယ့်ကို စိတ်ထဲရှိတဲ့ပြောတတ်သည့် ကလေးမပင်။

“ မီးလေးက လီးစုပ်ဖူးလို့လား”

“ စုပ်တော့ မစုပ်ဖူးဘူးပေါ့..ဦးဖေရာ…ဒါပေမဲ့ လုပ်ရင်းတတ်သွားမှာပါ..ပြီးတော့ ဒါကြီးအရသာ ဘယ်လိုနေလဲဆိုတာ မီးသိချင်တယ်”

အပေါ်သို့ ဒုံးပျံကြီးလိုထောင်မတ်နေသည့်၊ (၆)လက်မခွဲနီးပါးလောက်ရှိသည့် တဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသော အမည်းရောင် မြွေဆိုးကြီး ရတီ ညွှန်ပြလိုက်သည်။

“ မီးလေးစုပ်ရင်းနဲ့ ဦးဖေလီးကြီးကျိုးသွားရင်းရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ ခစ်…ခစ်…ခစ်…ခစ် လီးစုပ်ပေးရင်း ကျိုးသွားတာမျိုး မကြားဖူးပါဘူးရှင့်…အကယ်လို့ တစ်ခုခုများဖြစ်ခဲ့ရင် ပြန်လျှော်ပေးပါမယ်ရှင်”

“ ဘယ်လိုလျှော်ပေးမှာလဲ”

“ တစ်ကိုယ်လုံး ကြိုက်သလို လုပ်ပိုင်ခွင့်ကို လျှော်ကြေးအနေနဲ့ပေးမှာပေါ့။ အခုတော့ အရမ်းသိချင်နေပြီ”

ရတီ လီးစုပ်ချင်တယ်ဟု ပြောသော်လည်း လီးရှိရာသို့မသွားသေး။ ကိုသက်ငြိမ် ကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်ကာ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ ကိုသက်ငြိမ်၏နှုတ်ခမ်းထူထူကို နမ်းရှိုက်နေသည်။

“ ပြွတ်…မွ…..အူမွ…….. ပြွတ်….ပြွတ်…ပြွတ်…မြွတ်…..မွ……ပြွတ်”

ပြီးနောက် သူမလက်နှစ်ဖက် ကိုသက်ငြိမ် ရင်အုပ်ကားကားကို ပွတ်သပ်နေသည်။ သူမ ထိုရင်အုပ်တွေကို ပွတ်သပ်ကြည့်ချင်နေမိတာ သူကားရေဆေးသောနေ့ကတည်းက။ အခုမှပဲ ဆန္ဒတွေပြည့်ဝရရှာသည်။

ထိုမျှတင်မက။

ရင်အုပ်ထိပ်က နို့သီးလုံးလေးကိုပါ ငုံပြန်သေးသည်။

“ ဟား….ဟား….ယားတယ်….ယားတယ်…မီးလေးရဲ့”

သူရယ်တော့ သူမလည်းပျော်မိတာပင်။

ထို့နောက် ဗိုက်က ဘယ်လီတုံးတွေလေးတွေကို တစ်လုံးချင်းဆီ ရွရွလေးနမ်းကာ အောက်သို့ဆက်ဆင်းလာသည်။

ကာမဒုတ်ချောင်းကတော့ ကြင်နာမဲ့သူကို ကြိုနေရှာပြီ။ ရတီ တဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသော လီးချောင်းကို သူမလက်ဖါးသေးသေးလေးနှင့် ဆွဲယူလိုက်သည်။ လုံးပတ်က သူမလက်တစ်ဆုပ်စာအပြည့်။

မှိုပွင့်ကြီးလို နီရဲပြောင်တင်းနေသည့် ထိပ်ဖူးလေးကို သူမအနမ်းတစ်ချက်အရင်ပေးလိုက်သည်။ ဒုတ်ချောင်းဆီက အသားညှီနံ့လိုလို။ သို့သော် သူမ မရွံရှာ။ သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဖွင့်ဟကာ ထိပ်လေးကို ငုံရန်ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

အပေါ်ကနေ ရတီလုပ်သမျှခံယူနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း သာယာမိန်းမူးစွာ။ ထိုအဖြစ်အပျက်က သူ့အတွက် “Dejavu” လိုလို ဖြစ်နေသည်။ တနေ့က မက်ခဲ့တဲ့အိပ်မက်ထဲမှာ ထိုကဲ့သို့ပင် သူ့လီးကို ရတီစုပ်ပေးခဲ့တာပင်။

အခုတော့ အိပ်မက်တွေက အပြင်လက်တွေ့မှာ တကယ်ဖြစ်လာနေပြီ။ ရတီ၏ အာခေါင်နွေးနွေးလေးက သူ့ဒစ်ထိပ်ကို ငုံခဲလိုက်သည်။

“ အ…..အာ…နာတယ်…မီးလေးရဲ့”

ရတီ စုပ်နေရင်းကနေ ရပ်ကာလှမ်းပြောလိုက်သည်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ..ဦးဖေရဲ့”

“ မီးလေး သွားက ဦးဖေလီးကို တချက်တချက် ခြစ်မိနေတာ”

“ ဟုတ်လား…..ဟိ…ဟိ….နောက်မဖြစ်အောင်လုပ်ပေးမယ်နော်”

ရတီ လျှာနဲ့ ပါးစပ်ကို အဓိက အားသုံးကာ ပြုစုပေးလိုက်သည်။

“ အု……အု…….အု…….အု”

“ အာ…ရှီး……ဟ…..အ…ဟ……ဟာ…..အ……အာ…..အ…..အ”

လီးချောင်းကြီးက ရတီပါးစပ်တစ်ခုလုံးအပြည့်နေရာယူထာသည်။ စုပ်ရင်း၊ စုပ်ရင်းနဲ့ ပိုကြီးလာသလိုခံစားရသည်။ တစ်ချောင်းလုံးဝင်အောင်တော့ ရတီမစုပ်တတ်။ ဒစ်ထိပ်ကျော်ရုံလေးမျှသာ စုပ်ပေးတတ်သည်။

စုပ်တာကလည်း ဝတ်ကျေတမ်းကျေစုပ်ပေးနေတာမျိုး မစုတ်ဘဲ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေ ခွက်ဝင်သည်အထိ။

“ မီးလေး….မီးလေး…ရပ်လိုက်တော့…မဟုတ်ရင်…ဦးဖေ သုတ်လွှတ်မိတော့မယ်”

ရတီ စုပ်နေရမှ ရပ်လိုက်သည်။ လိင်တံတချောင်းလုံးလည်း သူမတံတွေးနှင့် စိုရွှဲပြောင်လက်နေသည်။

“ လာ…အိပ်လိုက်…ဦးဖေ..လိုးချင်ပြီ”

“ လိုး” ဟု အသံကြားလိုက်သည်နှင့် သူမအသည်းတွေယားလာသည်။

“ ဦးဖေမှာ ကွန်ဒုံးမရှိဘူးကွ။ ပလိန်းကြီးလိုးလို့ရမလား”

ကိုသက်ငြိမ် ရတီကိုဖွင့်ဟမေးလိုက်သည်။

.......................................................................

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>