ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၁ )

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၁ )

(Drama, Romance)

ရေးသားသူ - Niko Soe

စာရေးသူ အမှာ

ဤဇာတ်လမ်းတွင် ပါရှိသော ဇာတ်ကောင်၊ အချိန်၊ နေရာ အကုန်လုံးသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ တစ်စုံတစ်ခုနှင့် တူညီနေသည်ဟု ထင်ပါက ၎င်းသည် တိုက်ဆိုင်မှုသက်သက်သာ ဖြစ်သည်ဟု မှတ်ယူစေလိုပါသည်။

အခန်း ( ၁ )

၂၀၁၃ ခုနှစ်

ညတစ်ည

“ ဖြန်း…….စောက်ကောင်မ……..နားညီးတယ်”

“ ဟီး…….ဟီး…….ဟီး”

“ နင့်ကို…ငိုနေတာတိတ်တော့လို့ ပြောနေတယ်လေ”

“ ဒီလောက်တောင်…..စောက်ကြောရှည်နေတာပဲ…………ဖြန်း”

“ အင့်……….ဟီး………ဟီး”

တစ်လောကလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေပေမဲ့ တိုက်အိမ်လေး တစ်လုံးထဲမှာတော့ အပူမီးတွေတောက်လောင်နေသည်။

“ နုနုငယ်” ငိုနေရုံမှ လွဲပြီး မတတ်နိုင်။

“ စည်သူစိုး” တချက်တချက် သူမကို ပါးချထည့်လိုက်တိုင်း သူမ ကုတင်ဘေး ပုံပုံကျသွားသည်။

“ ဖေဖေ……မေမေ့ကို မလုပ်ပါနဲ့…….အီး….ဟီး……..ဟီး”

နုငယ်တို့ အခန်းတံခါးဝမှာ စည်သူစိုးနဲ့ နုနုငယ်တို့၏ ရင်နှစ်သည်းချာ သမီးလေး “ရတီဝေ” ပါငိုနေသည်။ (၇)နှစ်ကျော်ရှိနေပြီ ဖြစ်သော ရတီဝေလေးက တော်တော်သိနားလည်သော အရွယ်ကို ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။

“ တိတ်စမ်း…….ငါဘာမှမကြားချင်ဘူး…….တော်စမ်း….သမီး”

“ ရှင်ကလေးကို ဒီလို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းတွေ မပြောပါနဲ့”

“ မသိဘူးကွာ…..နားညည်းတယ်”

“ အလုပ်ပင်ပန်းပြီး အိမ်ပြန်လာပါတယ်ဆိုမှ မိန်းမရော၊ သမီးရောက ချိုချိုသာသာဆက်ဆံမယ် မရှိဘူး”

“ မသာအိမ်ကျနေတာပဲ”

“ ရှင် ဘယ်လိုတွေပြောလိုက်တာလဲ”

“ လာ….လာ…သမီး…..မေမေတို့ အိပ်ကြရအောင်”

နုငယ် အပြင်မှာ ငိုနေသော သမီးဆီ ပြေးထွက်လာပြီး သမီးအခန်းဆီသို့ ခေါ်သွားသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ သမီးလေးကို ချော့သိမ့်ပေးနေသည်။ ရတီလေး က ငိုလို့ဝသွားတော့ မောပြီး အိပ်ပျော်ကြသွားသည်။ ကလေး အိပ်ပျော်တာသေချာကာမှ နုငယ် အခန်းဆီပြန်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲမှာတော့ သူမခင်ပွန်း စည်သူ က မအိပ်သေး။ မြည်တွန်တောက်တည်းဆဲဆိုနေဆဲပင်။

“ ကောင်မ….လာအုံး…..လင်က တနေ့လုံး အလုပ်လုပ်နေတာ အရမ်းညောင်းညာနေလို့ လာနှိပ်ပေးစမ်း”

နုငယ်မျက်နှာမှာ မျက်ရည်စက်လက်။ ခဏကလည်း ယောကျ်ားအားနဲ့ ပါး(၂)ချက် ချခံထားရတော့ မျက်နှာလေးက အနည်းငယ် ဖူးရောင်နေသလို။

“ ဟဲ့….ငါက လာဆိုလာလေ”

နုငယ် စိတ်မသက်မသာနဲ့ သူမယောကျ်ားစည်သူနောက်ကျောဆီသွားပြီး ပုခုံးတွေကို အသာနှိပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။

စည်သူဆီကနေ အရက်နံ့မွန်ထူနေသည်။ ဘယ်လောက်တောင် မူးရူးနေအောင် သောက်လာသလဲပင်။ စည်သူ ကလည်း အရက်ရှိန်အရမ်းတက်နေတဲ့အချိန်တွင် နူးနူးညံ့ညံ့အထိအတွေ့ကို ထပ်ခံစားလိုက်ရသဖြင့် လိင်စိတ်တွေ ထကြွလာသည်။

သူဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီကနေ လီးက အစာတောင်းစပြုလာသည်။

“ တော်ပြီ….တော်ပြီ…….နင့်အဝတ်တွေအကုန်ချွတ်လိုက်တော့…..ငါနင့်ကို လိုးချင်နေပြီ မိန်းမရေ”

နုငယ် ငြင်းဆိုချင်ပေမဲ့ မငြင်းဝံ့။ အသိစိတ်ပျောက်နေပြီး မူးမူးရူးရူးနဲ့ အလိုးခံရရင် ဘယ်လောက်တောင် နာကျင်ရလဲဆိုတာ နုငယ် အသိဆုံး။ ပြီးတော့ အရက်စော်နဲ့ ချွေးစော်နံ့နေသော စည်သူကို သူမ ရွံသည်။ သို့သော် သူမငြင်းဆိုလိုက်ပါက သူမ ထပ်အရိုက်ခံရမည်။ ဒီထက်ဆိုးလာရင် လက်သီးနဲ့ အထိုးခံချင်ခံရအုံးမည်။

နုငယ် သူမဝတ်ထားသော အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်နေသည်။

“ မြန်မြန်ချွတ်ကွာ…ငါ စိတ်မရှည်ဘူး….ဒီမှာ ငါ့လီးကို မြင်လား…….ငါအရမ်းလိုးချင်နေပြီ”

စည်သူ တစ်ကိုယ်တွင်လည်း အဝတ်မရှိတော့။ စည်သူက အရပ်မြင့်ပေမဲ့ လူက ပိန်သေးသေးလေး။ လီးက ရှည်တဲ့အထဲမပါ။ (၅)လက်မသာသာပဲ ရှိမည်။ ထို(၅)လက်မ လီးကပင် တဆတ်ဆတ်ခုန်ပြီး နီရဲနေသည်။

“ လှဲချလေ…….ကြာနေရင် ငါနင့်ကို ထပ်လုပ်မိမယ်နော်….ကောင်မ”

နုငယ် တစ်ကိုယ်လုံး အလှတရားများနဲ့ ဝင်းဝင်းစက်စက်။ မျက်နှာလေးကလည်း ဘုရားပေးတဲ့ဆုနဲ့ ပြည့်လို့လားမသိ။ မျက်လုံးလှလှ၊ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့။ ကိုယ်လုံးဘေးဆိုလည်း အဝတ်အစားခပ်ပွပွတွေထားရင်သာ မလှဘူးထင်ရပေမဲ့ ရင်စွင့်စွင့်၊ တင်ကားကားနဲ့ ဖြစ်သည်။ တကယ့်ကို သားကောင်းမိခင် မိန်းမတွေရဲ့ စရိုက် လက္ခဏာနဲ့ ပြည့်စုံသူပင်။

သို့သော် ကံမကောင်း၊ အကြောင်းမလှတော့ လင်ဆိုးမယား တဖားဖား ဖြစ်ကုန်သည်။ နုငယ် ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်သည်။ စည်သူက နုငယ်ကို ဘာမှ နမ်းရှိုက် နူးနပ်မနေ။ သူ့လီးကို နုငယ် စပ်ပတ်ဆီ တေ့ကာ အားနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ အ”

...................................................................................

အခန်း ( ၂ )

စပ်ပတ်ဆီက ဘာချောဆီမှ ထွက်မတော့ နုငယ်အတွက် တကယ့်နာကျင်မှုကို ခံစားရသည်။ ညရောက်ပြီး စည်သူအရက်တွေသောက်လာသော အချိန်ဆို နုငယ်အကြောက်ရဆုံး အချိန်ပင်။ သူမ အတွက် လိင်ဆက်ဆံခံရခြင်းသည် နတ်ပြည်မဟုတ်ဘဲ အရှင်လတ်လတ်ငရဲကြနေသလိုပင်။

“ ဖတ်……ဖတ်………ဖတ်……ဖတ်”

“ အ…..ဟ…….ဟ……ဟ”

“ အင့်……..အ……..အ………….အ”

နုငယ် ဘာအသံမှ မထွက်ဝံ့။ မျက်ရည်တွေ လိမ့်ဆင်းနေရုံမှ အပ ဘာမှ မပြောနိုင်။ နုငယ်စိတ်က လိုက်လျောချင်စိတ်မရှိသော်လည်း အလိုးခံနေရတာ အချိန်အနည်းငယ်ကြာပြီးတဲ့အချိန်မှာ နုငယ်စပ်ပတ်ဆီက သဘာဝအရည်ကြည်တွေ စတင်ထွက်လာတော့ သူမ နာကျင်မှု အတန်ငယ် သက်သာသွားသည်။

စည်သူက လှေထိုးကြီး ရိုးရိုးလိုးနေသည်။ သို့သော် နုငယ် ခံစားချက်ကို လုံးဝထည့်မတွက်။ သူ ပြီးမြောက်ဖို့ အတွက်သာ အားစိုက်နေသည်။

“ ကောင်မ….ကုန်းပေးအုံး”

စည်သူလီးက သိပ်မထွားသော်လည်း ကုန်းနေတဲ့အချိန်ဆို လီးက နုငယ်အတွက် ထိထိမိမိ ရှိသလိုပင်သို့သော်လည်း သူမ မခံစားနိုင်ပေ။ ဝမ်းနည်းမှု၊ နာကျင်မှုတွေသာ ရောပြွန်းနေသည်။ နုငယ် ကုန်းပေးလိုက်တော့ ဖင်သားလုံးလုံးလေးတွေက လုံးကစ်နေသည်။

စည်သူ နုငယ်ခါးကို ကိုင်ကာ လီးကို စပ်ပတ်ထဲ တဆုံးထိုးထည့်လိုက်သည်။

“ အား……”

“ စောက်သံထွက်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့ ကောင်မ”

“ ဖတ်………ဖတ်……ဖလတ်…..ဖလတ်”

နုငယ်၏ခါးသေးသေးလေးကိုကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသည်။ နာကျင်မှုက နုငယ်အတွက် အသားကျနေပြီ။ ဒီလူ့ငရဲမှ လွတ်မြောက်ချင်လှပြီ။

“ အ……အ……အာ…..အ”

“ ဖတ်…..ဖတ်…….ဖလတ်….ဖလတ်”

“ အင့်……အင်…….အင့်……..အင့်”

“ အ……..အာ……အ…….အာ…..အ…..အား”

စည်သူ လီးကနေ ကျဉ်တက်လာကာ သုတ်ရည်တွေ လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ လီးက သုတ်ရည် စင်အောင် ပန်းထုတ်နေသည်။ သုတ်လွှတ်လို့ ဝတော့ မောသွားသဖြင့် ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေကားယား၊ လက်ကားယားဖြင့် အမောဖြေနေသည်။

“ ဟူး……..ဟား……..ဟူး”

နုငယ်ကတော့ စည်သူသုတ်လွှတ်ပြီးသွားသဖြင့် ပျော်သွားသည်။ သူမ သာယာမှုကို ခံစားရသည်၊ မခံစားရသည် အပထား။ ယာယီခဏတော့ လွှတ်မြောက်သွားပြီ။ သူမက ကုတင်ပေါ်သို့ မှောက်ခုံကြီး ကျနေရာမှ အနေအထားပြန်ပြင်လိုက်သည်။ ပင်လက်ပြန်လှန်လိုက်ပြီး ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသော ကိုယ်လုံးကို စောင်နှင့် ဆွဲဖုံးလိုက်သည်။

သူမ နံဘေးမှာတော့ လင်တော်မောင် စည်သူ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် အိပ်ပျော်နေလေသည်။

“ ခူး…..ခလူး……..ခူး…….ခူး”

ဟောက်တောင်ဟောက်နေလိုက်သေးသည်။ သူမ အိပ်ခန်းနဲ့ တွဲလျက် ရေချိုးခန်းဆီသွားပြီး သူမ စပ်ပတ်မှာကျန်နေသော သုတ်ရည်တွေ အကုန်ဆေးချလိုက်သည်။ အဝတ်အစားပြန်ပြင်ဝတ်ကာ အိပ်ရန် ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်လာသည်။

သို့သော် သူမ အိပ်မပျော်။ ပါးရိုက်ခံထားရသဖြင့် ပါးနှစ်ဖက်စလုံးလည်း ကျိန်းစပ်နေသည်။ စပ်ပတ်ဆီကလည်း အောင့်တောက်တောက်။ သူမ အတွေးတွေ ဟိုးအရင်ဆီ ပြန်ရောက်သွားပြန်သည်။

..................................................................................

အခန်း ( ၃ )

နုငယ် နဲ့ စည်သူက တကယ်တော့ ရည်စားဦး၊ အချစ်ဦးတွေ။ နုငယ်နဲ့ စည်သူတို့ စတင်တွေ့ဆုံတာက ရန်ကုန် စီးပွါးရေးတက္ကသိုလ်မှာပင်။ သူမတို့နှစ်ယောက်စလုံးက မတူတဲ့ နယ်မြို့အသီးသီးကနေ ရန်ကုန်မြို့ရှိ စီးပွါးရေးတက္ကသိုလ်ဆီ ကျောင်းလာတက်ရမှ တွေ့ဆုံမိခြင်း ဖြစ်သည်။ နုငယ်က ပိုက်ဆံရှိသော အသိုင်းအဝိုင်းမှ မွေးဖွားလာခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ဦးတည်းသော သမီးဖြစ်သည့်အပြင် မိဘရှိရင်းစွဲအလုပ်က ပိုးထည်ချည်ထည်တိုက် ဆိုတော့ တော်တော့ကို လူတန်းစေ့နေနိုင်သည်။

မိဘက ငယ်ငယ်ကတည်းက ချုပ်ချယ်တတ်သဖြင့် အခုလို တနယ်တကျေးမှာ ကျောင်းတက်ရမှ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လူငယ်ဘဝ ကို ခံစားရသည်။

နုငယ်က အချောအလှပေါသော စီးပွါးရေးက္ကသိုလ်မှာ Queen ရလောက်သည်အထိ မကျော်ကြားသော်လည်း သူ့ဟာနဲ့သူ ပိုးပန်းတဲ့သူတွေကတာ့ ပေါလှသည်။ အထည်တိုက်ပိုင်ရှင်သမီးဆိုတော့ တနေ့တနေ့ မြန်မာဝတ်စုံလှလှလေးတွေနဲ့ မရိုးရအောင် ဝတ်သည်။ ဒီလောက်များပြားလှသော ယောကျ်ားတွေ အများကြီးရှိသော်လည်း မျက်စိလည် လမ်းမှားပြီး စည်သူကိုသာ အဖြေပေးမိခဲ့သည်။

စည်သူက အခုလို အရက်သောက်တတ်ဖို့ ဝေးစွ။ ရိုးရိုးအေးအေး သန့်သန့်ပြန်ပြန့်လူရိုးလေး တစ်ဦးပင်။အဖေ ဆုံးသွားပြီး မိခင်တယောက်နဲ့ကြီးပြင်းခဲ့ရသော စည်သူ၏ လူနေမှုအဆင့်အတန်းမှာ ပြေလည်ရုံသာရှိသည်။ တက္ကသိုလ်တက်တော့လည်း ရန်ကုန်ရှိ သူ့အမေ ညီမ သူ့အဒေါ်အိမ်ကနေ တက်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။

နှစ်ယောက်သား ရည်းစားဦး တွေဆိုတော့ ချစ်လိုက်ကြသည်မှာ မိုးမမြင်၊ လေမမြင်။ တကျောင်းလုံးကတောင် မျက်စိနောက်ရလောက်တဲ့အထိပင်။ First year နှစ်ဝက်လောက်ကတည်းက ချစ်သူရည်းစားဖြစ်နေကြသည်။

နုငယ်အတွက် သူစိမ်းယောကျ်ား၏ နမ်းရှုံ့ပွေ့ဖက်ခြင်းခံရသည်မှာ စည်သူနှင့်စတွေ့ကာမှ သိရှိသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် အဖိုနဲ့အမ အထိအတွေ့က အခုမှ နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့ကြုံဖူးရတော့ ရူးရူးမူးမူးကို ချစ်ကြသည်။ နွေရောက်သီ ကျောင်းပိတ်ရက်ကာလဆို နုငယ်အတွက် အပျင်းရိဆုံးကာလပင်။ တနေ့တနေ့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်မဲ့ရက်ကိုသာ လက်ချိုးရေရင်းမျှော်နေမိသည်။

အစကတော့ ချိန်းတွေ့သောအချိန်မှာဆို ပွေ့ရုံ၊ ဖက်ရုံ၊ နမ်းရုံ။ နောက်ကျ စည်သူက အဆင့်တွေတက်လာသည်။ နုငယ်ရင်သားတွေကို ကိုင်လိုက်၊ ဆုပ်နယ်လိုက်။ သူမထမိန်အောက် သူ့လက်ဝင်ပြီး သူမစပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်ဆွဲလိုက်၊ ကစားလိုက်နဲ့ စည်းတွေ တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့်ကျော်လာသည်။

ထိုလိုမျိုး ချိန်းတွေ့ပြီး နေ့တွေမှာဆို နုငယ်ထမိန်တွေဆို အရည်တွေစိမ့်ပြီး အကွက်လိုက်ကြီး ကျန်ခဲ့စမြဲ။ အဆောင်ပြန် Bus ကားစီးလျှင် သူမ မတ်မတ်တောင်ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်။ ရင်တွေ တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ခုန်နေသည်။ နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်တော့ သူမ စည်သူလိုချင်တဲ့ သူမအပျိုစင်ဘဝကို အပ်နှင်းလိုက်သည်။ အစက နာသလိုရှိပေမဲ့ နောက်ကျ ကောင်းသွားတာပင်။

နုငယ် အဲချိန်တုန်းက သန္ဓေတားရမယ်မှန်းလည်း သေချာနားမလည်ခဲ့ပေ။ အပြင်စာတွေကို အစကတည်းက ဖတ်တတ်တဲ့သူလည်း မဟုတ်သည့်အပြင် မိဘနှစ်ပါးကလည်း လိင်ကျန်းမာရေးနှင့် ပက်သက်ပြီး သင်ကြားပေးခဲ့ခြင်းမရှိတော့ နောက်ဆုံးကျ သူမ ကိုယ်ဝန်ရှိလာတာပင်။

နောက်ဆုံးနှစ် စာမေးပွဲကြီး မဖြေခင် (၃)လအလိုမှာ သူမကို သူမ ရာသီပျောက်သွားပြီး မသင်္ကာဖြစ်ရာမှ ဆီးစစ်လိုက်သဖြင့် (၂)ကြောင်းပေါ်လာခဲ့သည်။ သူမ အဲချိန်က ပူလောင်လိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။

စာမေးပွဲကလည်း ဖြေရတော့မည်။ ကိုယ်ဝန်ကလည်း ရှိနေပြီ။ နောက်ဆုံး ကြံရာမရသဖြင့် စည်သူကို ဖွင့်ပြောလိုက်သည်။

“ ကို……နုမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ”

“ ဟင်…”

“ ဟုတ်တယ်….ကို။ ဒါ ကိုနဲ့ ရတဲ့ကလေး။ နုက ကိုက လွဲပြီး ဘယ်ယောကျ်ားနဲ့မှ ဖြစ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး”

“ ကို သိပါတယ် နုရယ်”

“ ကိုလေ နုကို လက်ထပ်မှာပါ”

“ ကိုတို့ နောက်ဆုံးစာမေးပွဲပြီးရင် ခိုးပြေးကြမလား”

“ ကို တကယ်ပြောတာလား”

“ စ စရာလား နုလေးရယ်။ တကယ်ပေါ့”

“ ပြီးရော….နုက ကိုခေါ်ရာ ဘယ်နေရာမဆို လိုက်မှာ….ခစ်….ခစ်”

ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် ရူးမိုက်တတ်တဲ့အရွယ်ဆိုတော့ နှစ်ယောက်သား မစဉ်းစား မဆင်ခြင်ဘဲ အလျင်စလို ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ နုငယ် ယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့ ခိုးရာလိုက်ခဲ့သည်။ နုငယ် မိဘတွေကတော့ နုငယ်ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားမှန်း သိသွားသော အချိန်တုန်းက စိတ်ဆိုးလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

သို့သော် တဦးတည်းသော သမီးကို ကြာကြာမပစ်ထားနိုင်။ စည်သူ အကြောင်း စုံစမ်းကြည့်ပြန်တော့လည်း ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်း မဟုတ်တော့ လူကြီးမိဘတွေ ပြန်ခေါ်ကာ တရားဝင် လက်ထပ်ပေးလိုက်ကြသည်။ နုငယ် ဒီအချိန်က အရမ်းပျော်ခဲ့သည်။ သူမဘဝတလျှောက်လုံး အရမ်းသာယာတော့မည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။

ပုံပြင်တွေထဲမှာဆို မင်းသားနဲ့ မင်းသမီးညားပြီးသွားလျှင် ပျော်ရွှင်စွာ သက်ဆုံးတိုင် နေထိုင်သွားကြလေသတည်းဟု အမြဲပါခဲ့တော့ သူမလည်း ထိုကဲ့သို့ တွေးခဲ့တာပင်။ သို့သော် လက်တွေ့ကျ မဖြစ်လာခဲ့ပေ။

......................................................................................

အခန်း ( ၄ )

အိမ်ထောင်ဦးရက်တွေက တကယ့်ကို ပျားရည်ဆမ်းထားသလို။ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးရက်ဖြေပြီးမှ ခိုးရာလိုက်ခဲ့တော့ စာမေးပွဲကို အောင်ရုံဖြေနိုင်ခဲ့သေးသည်။ အောင်စာရင်းထွက်တော့လည်း နှစ်ယောက်စလုံး အောင်ပြီး ဘွဲ့တောင်ယူခဲ့သေးသည်။

နုငယ်တို့ မိဘက ရန်ကုန်မြို့လယ်က လူရည်သန့်တွေ နေတဲ့ရပ်ကွက်တစ်ခုမှ အိမ်တဆောင်လက်ဖွဲ့ပေးခဲ့သည်။ အိမ်ထောင်သည် အသစ်စက်စက်က အိမ်ခွဲနေရတော့ ပိုကြိုက်တာပင်။ ဘယ်သူ့ကိုမှ အားနာနေဖို့မလို။ နေ့၊ ညမရွေး ချစ်ကြသည်။

တချို့ရက်တွေဆို လိုးနေရင်း တနေကုန်သွားသဖြင့် ထမင်းတောင် မချက်ဖြစ်ဘဲ ခေါက်ဆွဲပြုတ်နဲ့ နှစ်ပါးသွားလိုက်ရသော ရက်တွေမှ အများကြီး။ အသက်တောင် နှစ်ဆယ်မပြည့်သေးတဲ့ အရွယ်တွေဆိုတော့ လိင်စိတ်ကြွမြန်တာလည်း လွယ်သည်။ ခဏကပင် လိုးလို့ပြီးသဖြင့် အမောဖြေနေသည်။ အခုနောက်တစ်ချီ ထပ်စနိုင်သည်။

အိပ်ခန်းထဲမှာတင် ချစ်ကြသည်မဟုတ်။ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းမှာ TV ကြည့်နေရင်း လိုးချင်လိုးလိုက်တာပင်။ ထမင်းစားခန်း၊ မီးဖိုခန်း၊ ရေချိုးခန်း မလိုးဘူးသော နေရာမရှိလောက်အောင် လိုးခဲ့တာပင်။ သို့သော် ဘယ်လောက်အချိန်တော်တော်ကြာ ချစ်သည်ဟုပြောပါစေ။ အချိန်တန်တော့ ဝမ်းရေးအတွက် အလုပ်လုပ်ရတာပင်။ နုငယ်အတွက်က မိဘတွေလုပ်နေသော ပိုးထည်တိုက် အခွဲအဖြစ် ရန်ကုန် စကော့ဈေးမှာ ဆိုင်သေးသေးလေးကစဖွင့်လိုက်သည်။

ငယ်ငယ်ကတည်းက ဤလုပ်ငန်းခွင်နဲ့ ရင်းနှီးကြီးပျင်းလာတော့ အထွေအထူးအခက်အခဲတော့ မရှိရှာ။ အထည်တွေ ဒီဇိုင်းဆန်းသစ်ခြင်း၊ အပြောအဆိုဖော်ရွေခြင်းကြောင့် နုငယ် ပိုးထည်ဆိုင်လေးက သူ့ဟာနဲ့သူ ရောင်းကောင်းသည်။

ဗိုက်ထဲက ကလေးအတွက် ပိုက်ဆံစုရမည်။ စည်သူကျတော့ ဘာအလုပ်သစ်မှ နုငယ်မလုပ်ခိုင်းတော့။ပိုးထည်တိုက်မှာပင် ပစ္စည်းဝယ်၊ ရောင်းသော ကိစ္စမှာပင် လုပ်ပေးနေသည်။ အဟန့်ယောကျ်ားလေးတယောက်ရှိတော့ အဆင်ပြေသည်။

သမီးလေး”ရတီဝေ” မွေးတော့လည်း ချစ်လိုက်ကြသည်မှာ ခိုက်ခိုက်တုန်။ ထိုကြည်နူးစရာကောင်းသော မိသားစုလေးက ဒီလိုတွေ ဖြစ်လာမယ်မှန်း နုငယ် စိတ်တောင်မကူးမိခဲ့ပေ။ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းက အရင်ကထက် ပိုပိုအဆင်ပြေလာတော့ ငွေရေးကြေးရေးကချောင်လည်ရုံတင်မက ပိုလျှံတဲ့အဆင့်ထိပါ ဖြစ်လာသည်။

ယောကျ်ားတွေက ဆင်းရဲတဲ့ ဒဏ်ခံနိုင်ပေမဲ့ ချမ်းသာတဲ့ဒဏ် မခံနိုင်ဘူးဆိုသော စကားက မှန်သည်ဟု ဆိုရမလား။ စည်သူ အရင်ကထက် ပိုက်ဆံပိုရှိလာတော့ အသောက်အစားလေးစွက်လာသည်။ အစကတော့ နည်းနည်းပါးပါး အပေါင်းအသင်းနှင့်တွေ့ရင် အာစွက်ရုံ၊ ပျော်စေပျက်စေရုံလေးပင်။ နောက်ကျ နည်းနည်းလေးပါ။ နည်းနည်းလေးပါ ဆိုရာကလေ စွဲလမ်းတဲ့အဆင့်ထိ ရောက်လာသည်။

အခုဆို ပိုးထည်တိုက်ကိုပင် မသွားတော့။ တနေ့လုံး မူးရူးစွာ သောက်စားနေသည်။ အစခပ်သိမ်း လုပ်ငန်းအဝဝကို နုငယ် ကသာ ဦးစီးဦးရွက်ပြုနေရတော့သည်။ အိမ်ခွဲနေ၍သာ တော်တော့သည်။ စည်သူ လို သောက်မျိုးစားပုံမျိုးဆို ယောက္ခမတွေကြည်ဖြူမဲ့ပုံမဟုတ်။

နုငယ်အတွက်က အရက်သောက်ရုံတင်ဆို ကြိုက်သလောက်သောက်။ လင်ယောကျ်ား စားချင်တာ မြည်းချင်တာ မှန်သမျှ စားပွဲပေါ်ထိ လာရောက် တည်ခင်းကျွေးမွေးမဲ့ မိန်းမမျိုးပင်။ သို့သော်လည်း စည်သူက သွေးဆိုးသည်ဟု ဆိုရမလား။

အရမ်းမူးလာရင် လူမှန်းသူမှန်း မသိတော့ဘဲ ရိုက်နှက်တတ်သော အကျင့်ဆိုးတစ်ခုပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ရိုက်နှက်တတ်သောအကျင့်က စပေါ်လာတာ သမီးလေး(၆)နှစ်ကျော်ကျော်ဆိုတော့ အခုဆို (၁)နှစ်နီးပါးရှိရော့မည်။

“ ဖြန်း…..ဖြန်း”

“ စောက်ကြောမရှည်နဲ့……နားငြီးတယ်”

နုငယ် အစက လုံးဝအံ့ဩသင့်ခဲ့ရသည်။ မိဘတောင် မရွယ်ခဲ့ဖူးသော သူမပါးပြင်ကို မိမိချစ်၍ယူထားသော ယောကျ်ားမှ ရိုက်ခဲ့လေခြင်း။ အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခု တည်ဆောက်ရသည်က ကံစမ်းမဲနှိုက်သလိုပဲ။ ကောင်းတာ ဆိုးတာ မသိရဘူးလို့ ပြောခဲ့ပါလျှင် သူမနှိုက်မိသည်က ဗလာမဲကြီး (ဒါမှမဟုတ်) ကံဆိုးစေတဲ့ မဲပဲ ဖြစ်နေမလားပင်။

စည်သူရိုက်ရုံတင်မဟုတ်။ သွေးဆိုးလာတဲ့အချိန်ကြ ကိုယ့်မိန်းမကို ကို မုဒိန်းကျင့်သလို ဆက်ဆံသည်။ နုငယ် ရွံမုန်းလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ အားမတန်လို့ မာန်လျော့ခဲ့ရပေမဲ့ အရင်က ချစ်ခဲ့သော အချစ်တွေက အခုအသည်းနှလုံးထဲ ဝင်ရှာကြည့်ပါက ဘာဆို ဘာမှမရှိတော့။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာအစား ရွံရှာမှု၊ မုန်းတီးမှုတွေသာ ကျန်တော့မည်။

အလိုမတူဘဲ မုဒိန်းကျင့်ခံရသလို လိုးခံနေရသည်ကို မုန်းသည်။ ပါးရိုက်ခံရသည်ကို ရွံသည်။ ကိုယ့်ထက် အားနွဲ့သော အမျိုးသမီးတယောက်ကို လက်ပါတတ်သော ယောကျ်ားတယောက်ကို စက်ဆုပ်သည်။ ယုတ်စွအဆုံး ချစ်စတုန်းက ချွေးအလူးလူးနဲ့ ပူးကပ်နေပေမဲ့ အခုကျ ချွေးစော်၊ အရက်စော်တွေနဲ့ အောက်သိုးသိုးဖြစ်နေသော သူ့ကိုယ်နံ့ကို မသတီ။

စိတ်ရှိတိုင်းသာဆို ကွာပစ်လိုက်ပြီ။ သမီးမျက်နှာကြောင့်သာ သည်းခံနေခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှု (Domestic Violence) ဖြစ်နေမှန်းသိသည်။ သို့သော် သူမ ဘယ်သူ့ကို ဖွင့်ဟပြောဆိုရမယ်မှန်း မသိ။ အတွေးတွေက ဟိုရောက်ဒီရောက်ဖြစ်ရင်း နုငယ်အသိစိတ်တွေ အခု လက်ရှိပစ္စပ္ပုန်ကာလဆီသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။

ညတောင် တော်တော်နက်နေပြီ။ သူမ အိပ်တော့မည်။ ဘေးက စည်သူတောင် တရေးရလို့ နိုးလာပြီး အရက်တွေအလွန်အကျွံသောက်ထားသဖြင့် အာခေါင်ပူခြစ်စွာနှင့် နိုးလာသည်။ ရေသောက်ရန်ဆိုပြီး ကျွတ်နေသော ပုဆိုးကို ကပိုကရိုဝတ်ကာ အိပ်အောက်ထပ်ရှိ မီးဖိုခန်းဆီ ဆင်းသွားခဲ့သည်။

ခဏဆို ခဏလေးပင်။

“ ဝုန်း……..ဒုန်း……ဒုန်း……..ဒုန်း”

“ အား…………”

နုငယ် မှေးကနဲ့ အိပ်ပျော်သွားရာမှ လန့်နိုးလာသည်။ ဘာဖြစ်သွားတာပါလိမ့်။

.................................................................................

အခန်း ( ၅ )

နုငယ် အော်သံတစ်ခုကြားလိုက်သဖြင့် ရုတ်တရက် လန့်နိုးသွားသည်။ အစက အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလို။ အိပ်ချင်းမူးတူးဖြင့် ထလာပြီး အပြင်မှာ ဘာဖြစ်နေလဲ ထကြည့်လိုက်သည်။

“ အမယ်လေး……ကိုရေ…….ကို”

စည်သူ ရေသောက်ဖို့ အိမ်အောက်အဆင်း အပေါ်ထပ်လှေကားကနေ ချော်ပြီး ပြုတ်ကြသွားဟန်တူသည်။ နုငယ်တို့ အိမ်လေးက (၂)ထပ်တိုက်။ နုငယ်တို့ လင်မယားက အပေါ်ထပ်က သတ်သတ်တစ်ခန်း၊ သမီးလေး ကိုက သတ်သတ်တစ်ခန်းထားသည်။

သူ့အဖေ အရက်မူးလာလျှင် သူ့အမေကို ရိုက်နှက်နေတတ်သော အဖြစ်အျပ်များကို သမီးလေး မှတ်ဉာဏ်တွင် စွဲမကျန်ရစ်စေချင်လို့ဖြစ်သည်။ အခုကြတော့ စည်သူတစ်ယောက် အောက်ထပ်က လှေကား ခြေရင်းမှာ ပုံ့ပုံ့လေး ခွေကြနေသည်။

“ ဘုရား…..ဘုရား…..ကိုရေ…..ကိုရေ….ကို”

နုငယ် အပြေးလေး အောက်ထပ်ကို ဆင်းချသွားသည်။ နုငယ် သွေးရူးတန်းရူးနဲ့ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိတော့။ ဒီအိမ်မှာလည်း ဒီမိသားစုဝင်(၃)ယောက်အပြင် လူပိုမနေ။ စည်သူအသက်ရှူနေသေးလားဟု နှာခေါင်းဝထိပ်လေးကို လက်ညှိုးနဲ့ ကပ်ကြည့်ကြည့်သည်။

ဘုရားရေ။ အသက်မရှူတော့။ နုငယ် စိတ်ကို မနည်းပြန်စုစည်းကာအရေးပေါ်ကားတစ်စီး လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ အဖြစ်အပျက်တွေက မြန်ဆန်လွန်းလှသည်။ လူနာကားတစ်စီး ဝင်လာပြီး လူနာကိုသယ်ထုတ်သွားတာ၊ နုငယ်ဆေးရုံကြီး ကိုလိုက်သွားတာ၊ ဆေးရုံက ဆရာဝန် နုငယ်ကို ပြောနေတာ အကုန်လုံးကြားတစ်ချက်၊ မကြားတစ်ချက် ဖြစ်နေသည်။

“ ညီမ…..ညီမ…ကျနော်ပြောနေတာ ကြားရဲ့လား”

“ ရှင်”

“ လူနာက ဆေးရုံကို ရောက်လာကတည်းက အသက်မရှိတော့ပါဘူး ခင်ဗျား”

“ ရှင်”

“ လူနာ ဘာကြောင့်ဆုံးရလဲဆိုတာ သိဖို့လည်း ရင်ခွဲစစ်ဆေးဖို့ လိုအပ်ပါလိမ့်မယ်”

“ ဒါကြောင့် မိသားစုဝင်က ရင်ခွဲစသိဆေးဖို့ လက်ခံကြောင်း လက်မှတ်ထိုးပေးဖို့ လိုပါလိမ့်မယ်”

“ ရှင်”

တာဝန်ကျဆေးရုံက ဆရာဝန်က ကိစ္စအဝဝကို ရှင်းပြနေသည်။ နုငယ် “ရှင်” တစ်လုံးမှလွဲပြီး ကျန်တာ မပြောတတ်တော့။ ငူငူငိုင်ငိုင်နဲ့ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။

“ ဟုတ်ကဲ့….ဒါဆို ရင်ခွဲစစ်ဆေးပြီးရင် ဘာကြောင့်ဆုံးပါးသွားသလဲဆိုတာ သိရပါလိမ့်မယ် ခင်ဗျား”

“ အဖြေထွက်လာရင် အလောင်းကို လာယူလို့ ရပါပြီ”

နုငယ် လမ်းမှာ တက္ကစီတစ်စီးငှါးပြီး အိမ်ပြန်လာတော့ မိုးတောင် စင်စင်လင်းနေပြီ။ အခုမှ သမီးလေး ကို သတိရသည်။ အိမ်ရောက်တော့ သမီး အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်တော့ သမီးက ခဏက အဖြစ်အပျက်တွေ ဘာမှ မသိရှာ။ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေသည်။

နုငယ် မုဆိုးမ ဖြစ်လေပြီ။ ရတီလေးလည်း ဖတဆိုးလေး ဖြစ်ရရှာပြီ။ ဒါတွေက သူမ လုပ်ခဲ့တာတွေမဟုတ်။ ကံစီမံရာဖြစ်လာခဲ့ခြင်းပင်။ နုငယ် မအိပ်နိုင်သေး။ နယ်က သူမ အမေနဲ့အဖေ၊ စည်သူ၏ အမေ နဲ့ အဒေါ်ကို အဖြစ်အပျက်တွေ အကုန်လုံး ဖုန်းဆက်ပြောလိုက်သည်။ အကုန်လုံးက အံ့ဩမှင်တက်ပြီး ဝမ်းနည်းနေရုံအပြင် ဘာမှ မတတ်နိုင်ရှာ။ နုငယ် စိတ်ပင်ပန်းစွာနဲ့မှေးကနဲ့ ဖြစ်တုန်း ဆေးရုံက ဖုန်းဝင်လာသည်။

“ အစ်မ အလောင်းလာထုတ်လို့ ရပါပြီ”

အသုဘ ရက်လည်မတိုင်ခင် ရဲတွေနဲ့ နုငယ် တွေ့လိုက်ရသေးသည်။ လူသေမှုက ရိုးရိုးသားသားသေဆုံးမှုလား၊ လူသတ်မှုလား သေချာအောင်ပင်။ နုငယ်ကတော့ အဲည က အဖြစ်အပျက်တွေအကုန်လုံး ကို မကွယ်ဝှက်စတမ်းပြောပြလိုက်သည်။

အလောင်း၏ ဆေးစာမှာ “လည်ပင်းအဆစ်လွဲပြီး သေဆုံးသည်မှအပ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေ၊ ရုန်းကန်မှု၏ အမှတ်အသားတွေလည်း မတွေ့ရှိ” ဟုဖော်ပြထားသဖြင့် ရိုးရိုးလူသေမှုအနေနှင့် ပြီးဆုံးသွားခြင်းဖြစ်သည်။ စည်သူဆုံးသွားတာက သူမအတွက် ကောင်းတာလား ဆိုးတာလား သူမ မသိ။ သေချာတာတစ်ခုက သူမဝဋ်ကျွတ်သွားလေပြီ။

နုငယ်တယောက် ရတီဝေလေးနဲ့ ဘဝကိုရှေ့ဆက်ရတော့မည်။ ဘာတွေ ဖြစ်လာအုံးမှာလဲ ပင်။

................................................................................................

အခန်း ( ၆ )

၂၀၂၂ခုနှစ်၊ မေလ

“ သမီးရေ။ မေမေသွားပြီနော်”

“ တစ်ခုခုရင် ဖုန်းဆက်လိုက်အုံး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေ။ မေမေ ကလည်း ဒါက ပထမဆုံးအခေါက်မှ မဟုတ်တာကို။”

“ အခေါက်တိုင်း ဒါတွေပဲ မှာမှာနေတော့ သမီး အကုန်အလွတ်ရနေပါပြီ”

“ ဟုတ်ပါပြီရှင်။ ဒါဆို မေမေစိတ်ချမယ်နော်။ သွားပြီ”

နုငယ် ရတီလေးကို မှာစရာရှိတာ မှာပြီး ကားဆီ အပြေးလေး သွားနှင့်လေပြီ။ နုငယ် ကားကို ကိုယ်တိုင်မောင်းကာ နယ်မြို့ဆီသို့ ဦးတည်လာခဲ့သည်။ ကားပေါ်မှာ နုငယ် ဖွင့်ထားသော သံချင်းသံက ပျံ့လွင့်လွင့်။

“ 🎶🎶🎶Country roads, take me home

To the place I belong

West Virginia, mountain mama

Take me home, country roads🎶🎶🎶”

နုငယ် သီချင်းလေးတငြီးငြီးနှင့် မောင်းနေသည်။ ကားက မြို့ပြင်သို့ရောက်စပြုလာသည်။ စိတ်ကကားမောင်းနေပေမဲ့ အတွေးဆီသို့လည်း တချက်ပျံ့လွင့်သွားပြန်သည်။ စည်သူဆုံးပြီး (၉)နှစ်ကျော် (၁၀)နှစ်နီးပါးကာလမှာ အားလုံးဟာ သူ့ဟာနဲ့သူ နေသားတကျဖြစ်နေပြီ။

စည်သူဆုံးပါးသွားသေည်လည်း နုငယ်က အခြေအနေ မယိုင်နဲ့သွား။ လုပ်နေကျ ပိုးထည်တိုက်ကိုပဲ ဆက်လုပ်သည်။ စိတ်အနှောင့်အယှက်ကင်းကင်း လုပ်ရတော့ လုပ်ငန်းက ပိုပိုအောင်မြင်လာသည်။ နုငယ် အဖေကတော့ လွန်ခဲ့သော (၃)နှစ်ခန့်က ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။

နုငယ် ကျန်ခဲ့သော အမေကို ရန်ကုန်ကို ခေါ်ပြီး အတူတူနေရန် ပြောသော်လည်း အမေက လက်မခံ။ အမေ က သူ့နဲ့ဆွေမျိုးနီးစပ် အဒေါ်ကြီး(၂)ယောက်နဲ့ အတူတူနေပြီး နယ်မြို့က ပိုးထည်ဆိုင်ကို ဆက်လုပ်နေသည်။

နုငယ်က စည်သူနဲ့ အတူတုနေခဲ့သော အိမ်မှာပဲ ဆက်နေနေသည်။ လူသေသွားသဖြင့် ကြောက်တတ်သောစိတ်တွေ သူမမှာ သိပ်မရှိ။ ရန်ကုန်မှာက သူမနဲ့ သမီးလေး နှစ်ယောက် တည်းနေသော အမေက စိတ်မချတာနဲ့ သူ့ရွာက လူရင်းလင်မယား(၂)ယောက်ကို ရန်ကုန်အိမ်သို့ပို့ပေးထားသည်။

“ ဦးလေးညို” နဲ့ “ဒေါ်ကြီးမေ” ပင်။

ဦလေးကြီးကို ခြံစောင့်အနေနဲ့ထားပြီး အဒေါ်ကြီးက အိမ်မှုကိစ္စတွေ လုပ်ပေးနေသည်။ နုငယ်တို့ ခြံနောက်မှာ နေရာပို့လေးရှိတော့ အိမ်အသေးလေးတစ်လုံးဆောင်ပြီး လင်မယားနှစ်ယောက်နေကြသည်။ အိမ်ကြီးပေါ်မှာက နုငယ်နဲ့ သမီး နှစ်ယောက်တည်းနေသည်။ ဦးလေး လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးက မနက်(၉)နာရီမှ ညနေ(၆)နာရီထိပဲ အိမ်ကြီးဆီလာသည်။ ပြီးရင် သူတို့အိမ်လေးရှိရာပြန်ကြသည်။

နုငယ်ကို ရံဖန်ရံခါ အမေက နောက်အိမ်ထောင်ပြုရန်ပြောပြောတတ်သည်။ ပြောလည်း ပြောချင်စရာပေ။ နုငယ်က အသက်ကြီးလာလေ ပိုလှလေပင်။ အသက်(၃၅)နှစ်အရွယ် အမျိုးသမီးတယောက်မှာရှိသော ကျက်သရေအဖြာဖြာနှင့်ပြည့်စုံနေသည်။

စိတ်ဆင်းရဲခြင်းတွေလည်း မရှိ၊ ခေတ်ကာလနှင့်အညီ ဝတ်တတ်စားတတ်တော့ နုငယ်၏ အလှတွေက ပုရိသတို့သရေကျချင်စရာဖြစ်နေသေည်။ နုငယ်က အသက်ကြီးလာပေမဲ့ သိပ်မဝလာပေ။ အနည်းငယ် ပြည့်လာသည်ဆိုရုံလေးမျှပင်။ ရင်သားတွေ၊ တင်ပါးတွေကတော့ ငယ်ငယ်တုန်းကနှင့်စာပါက ပိုထွားလာသည်။ ပိုးထည်ပိုင်ရှင်ဆိုတော့ မြန်မာဝတ်စုံလေးတွေ ဝတ်ပါက အလှတရားတွေက မဖုံးနိုင် မဖိနိုင် ငွါးငွါးစွင့်စွင့်။

သွေးသားဆူဖြိုးတုန်းအရွယ်ဆိုတော့ တခါတလေ အထီးကျန်ပြီး လိင်ဆန္ဒတော့ ထကြွတတ်သည်။ သို့သော် သူမ ယောကျ်ားတယောက်ကို ယူပါက သမီးမျက်နှာကို ကြည့်ရအုံးမည်။ ထို့အပြင် စည်သူလို ယောကျ်ားနှင့် ထပ်ညားပါက သူမ ငါးပါးမှောက်မည်။ မုဆိုးမ၊ တခုလပ်ဆိုတော့ အကဲစမ်းချင်သည့် ယောကျ်ားသားတချို့တော့ရှိသည်။

သူမ နေထိုင်ပုံ မှန်သဖြင့် ရှိန်ပြီး ရှေ့ဆက်မတိုးလာကြ။ သူမ နောက်အိမ်ထောင်ပြုရန် အခုထိတော့ စိတ်ကူးထဲမရှိ။ ထိုင်နေလျှင် အကောင်းသား။ ထသွားမှ ကျိုးမှန်းသိနေလျှင် ခက်ရော့မည်။ နုငယ် ဟိုတွေး၊ ဒီတွေးရင် ကားက အမြန်လမ်းပေါ်ရောက်လာသည်။

နယ်က အမေဆီ ခဏပြန်ပြီး အထည်ကိစ္စပြောရန် (၂)ညအိပ် ခရီးတကိုယ်တော် ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အမေတို့ရှိသော နယ်မြို့နဲ့သိပ်မဝေးတော့ ကားနဲ့ (၃)နာရီကျော်ကျော်သာ မောင်းရသည်။

“ ဖွတ်…….ဖွတ်…….ဖွတ်”

“ ဟင်”

ကားက မောင်းနေရင် အရှိန်လျော့လာက တဖြည်းဖြည်းထိုးရပ်သွားသည်။ နုငယ် ကားကို လမ်းနံဘေးဆီ ကျန်နေသော အရှိန်လေးနှင့် ထိန်းမောင်းလိုက်ကာ နားလိုက်သည်။

......................................................................................................

အခန်း ( ၇ )

“ ဒုက္ခပါပဲ”

နုငယ် လုပ်နေကျ ကား workshop ဆီဖုန်းဆက်ရန် ဖုန်းခေါ်လည်း လိုင်းမမိ။ သူမ ကားစီးသာ စီးသော်လည်း ကားအကြောင်း သေသေချာချာ မသိ။ လူသူအသွားအလာနည်းနေသော လမ်းတစ်နေရာမှာ နုငယ် ဇောချွေးတွေ ပြန်နေပြီး စိတ်ညစ်နေသည်။

“ ဟေး……တစ်ယောက်တည်းလား”

လမ်းပေါ်မှာ တစ်စီးတစ်လေ ဖြတ်သွားသောကားပေါ်က ကောင်လေးအချို့ လမ်းဘေးမှာကားတစ်စီးနှင့် ရပ်နေသော သူမ ကို ကြည့်ပြီး နှုတ်သရမ်းခဲ့ကြသေးသည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညနေ (၄)နာရီကျော်ကျော်။ မကြာခင် မှောင်တော့မည်။ နုငယ် ပိုပိုစိတ်ညစ်လာသည်။

ထိုစဉ် နုငယ်ရှိရာကားနောက်ဆီသို့ နောက်ကားတစ်စီး ထိုးရပ်လာသည်။ ကားပေါ်မှာ ယောကျ်ားတစ်ယောက် ဆင်းလာပြီး နုငယ်ဆီ လာနေသည်။

“ ညီမ….တစ်ခုခုဖြစ်နေလား မသိဘူး”

နုငယ် အသံပိုင်ရှင်ဆီ ကြည့်လိုက်သည်။ သက်လတ်ပိုင်း ဝန်းကျင် အမျိုးသားတစ်ဦး၊အသားလတ်လတ်၊ အရပ်မြင့်မြင့်ထောင်ထောင်မောင်းနဲ့။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ တန်ဖိုးကြီး အဝတ်အစားတွေတော့မဝတ်ထား။ ဖလန်ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို လက်တံတောင်ဆစ်ထိ ခေါက်တင်ထားပြီး ရင်ဘတ်ကြယ်သီး အပြည့်အစုံ မတပ်ထားသဖြင့် အတွင်းခံ စွပ်ကျယ်ကို မြင်နေရသည်။

အောက်ကလည်း ခပ်နွမ်းနွမ်းလုံခြည်တစ်ထည်နှင့်။ မျက်နှာက ယောကျ်ားဆန်သော မျက်နှာရှိပေမဲ့ မှုတ်ဆိပ်မွှေး၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေက သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ အပြိုင်းအရိုင်းပေါက်နေသည်။

“ ရှင်”

“ ကျနော် ဘာအကူအညီပေးရမလဲ ခင်ဗျား”

“ ကျနော် ကားစမ်းမောင်းရင်း လမ်းဘေးမှာ မိန်းမသားတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေလို့ လာကြည့်ပေးတာပါ ခင်ဗျား”

“ ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို။ ကျမကားလေ ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိဘဲ ထိုးရပ်သွားလို့”

“ ကျနော် ကြည့်ပေးရမလား။ ကျနော် ကားကိစ္စ နည်းနည်းပါးပါး နားလည်ပါတယ် ခင်ဗျား”

“ ဟုတ်လား။ အဆင်ပြေရင် ကြည့်ပေးပါလားရှင်”

“ ဟုတ်ကဲ့”

ထိုအမျိုးသား နုငယ်ကားရှေ့ဖုံးကို ဖွင့်ကာ ဟိုကြည့်၊ ဒီကြည့် ၊ ဟိုကိုင်၊ ဒီကိုင်လုပ်နေသည်။ နုငယ်က လုပ်သာ လုပ်ခိုင်းနေရသည်။ စိတ်အချကြီးရယ် မဟုတ်။

“ ညီမ ကားစက်ပြန်နှိုးကြည့်ကြည့်ပါလား။ ကျနော်စိတ်ထင် ရသွားပြီ ထင်တာပဲ”

“ ဟုတ်လား။ ဝမ်းသာလိုက်တာရှင်”

နုငယ် ကားထဲ ဝင်ပြီး စက်နှိုးကြည့်ကြည့်သည်။

“ ဝူး…..ဝူး……”

“ အစ်ကိုရေ။ နှိုးလို့ရသွားပါပြီရှင်။

နုငယ် ပျော်သွားပြီး ကျေးဇူးတင်စကားပြောရန် ကားပေါ်မှ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။

“ အစ်ကိုရေ။ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာရှင်”

“ ကျနော့ အတွက်အပန်းမကြီးပါဘူး ခင်ဗျား။ ကားမှာလေ ကြိုးနှစ်ချောင်းလွတ်နေလို့”

“ ဒါလေးပဲ တပ်ပေးလိုက်တာပါ။ အရမ်းကြီး ခက်ခက်ခဲခဲ မဟုတ်ပါဘူး”

“ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်”

“ အစ်ကိုရေ စိတ်တော့မရှိနဲ့နော်။ ကျမ ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ မသိဘူး။”

“ ပေးစရာမလိုပါဘူးဗျာ။ နောက်ခါ ကားကိစ္စတွေရှိရင် ဒီကတ်လေးကိုသာ သတိးလိုက်ပါခင်ဗျား”

ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက လိပ်စာကတ်လေး နုငယ်ဆီလှမ်းပေးလိုက်သည်။

“ Paradise

Car centre

Address………………….”

“ ဟုတ်ကဲ့။ ဒါနဲ့ ကျမနာမည် “နုနုငယ်” ပါရှင်။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်”

“ ကျနော့ နာမည်က “သက်ငြိမ်” ပါ။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ခင်ဗျား”

နုငယ်နဲ့ သက်ငြိမ် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ် ရဲ့ လက်ဖဝါးတွေက ကြမ်းရှပြီး အားပါလှသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့။ ဒါဆို ကျမ သွားစရာရှိသေးလို့ သွားလိုက်ပါအုံးမယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်ဗျား”

နုငယ် ကားမောင်းက သူမ ဦးတည်ရာဆီ ထွက်လာခဲ့သည်။ အမှတ်မထင်တွေ့ဆုံရာကနေ နောက်ကျ ထဲထဲဝင်ဝင်နဲ့ အမှတ်တရတွေ ဖြစ်လာမယ်မှန်း နုငယ်ကြိုမသိခဲ့ပါချေ။

.............................................................................................

အခန်း ( ၈ )

နုငယ် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီ။ ကားအဆင်ပြေသွားတော့ ကျန်တဲ့ ကိစ္စတွေပါ အဆင်ပြေပြေနဲ့ပြီးသွားခဲ့ပြီ။ နယ်က အမေနဲ့ပြန်တွေ့ပြီး အလွမ်းအဝသယ်၊ လုပ်စရာကိစ္စတွေပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာတော့ နုငယ် ရန်ကုန်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။

“ မေမေ၊ သမီးအတွက် မုန့်ပါရဲ့လား”

“ ပါတာပေါ့ မေမေ့သမီးအတွက်….ရော့..ဒါတွေက သမီးဘွားဘွားက သမီးအတွက် ထည့်ပေးလိုက်တာ”

“ ဟေး…..ဒါမှ တို့မေမေကွ….ချစ်တယ်….မေမေ….မွ……..မွ”

ရတီ က ကလေးလေးလို ခုန်ပေါက်ပျော်ရွှင်နေသည်။ ဒီနှစ်ဆို သူမ နိုဝင်ဘာလဆို အသက်(၁၇)နှစ်နှစ်ပြည့်တော့မည်။ ရတီဝေ က ကြီးကောင်ဝင်လာလေလေ နုငယ်ငယ်ငယ်တုန်းကနဲ့ ပိုပိုတူလာလေလေပင်။ အရပ် ၅ပေ ၃ နီးပါး၊ ပိန်ပိန်ပါးပါး၊ ဖြူဖြူလေးနဲ့၊ ဆံပင်အဖြောင့်လေးနဲ့ တကယ်ကို တက်ကြွနေသည့် အရွယ်လေးပင်။ နုငယ် သမီးလေးကို ပေးစရာရှိတာ ပေးပြီး သူမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်သည်။

သူမနဲ့ သမီးလေးက ငယ်ငယ်ကတည်းကအတိုင်း အခန်းခွဲအိပ်သည်။ သူမက အောက်ထပ်မှာ အိပ်ပြီး သမီးက အပေါ်ထပ်တွင် အိပ်သည်။ နုငယ် အခုမှ ခရီးစဉ်အစကို ပြနါတွေးနေမိသည်။ ကံသီသဖြင့် ဘာမှ ဆိုးဆိုးရွားရွားမကြုံခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုကိစ္စကိုလည်း သူ့အမေနဲ့ သမီးကို သူမ ထုတ်မပြောခဲ့။ စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ဖြစ်သည်။ “ကိုသက်ငြိမ်” လို လူမျိုးနှင့် ကြုံခဲ့၍သာတော်တော့သည်။

လူရမ်းကားတယောက်ယောက်နဲ့ ကြုံခဲ့ပါက သူမ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်မလဲဆိုတာ သူမ မတွေးဝံ့။ နောက်နှစ်ရက်လောက်ကြမှပဲ သူ့ကားဝပ်ရှော့ဆီ သူမလိုက်သွားပြီး လက်ဆောင်လိုက်ပေးတော့မည်။

နုငယ် ဒီနေ့ “ကိုသက်ငြိမ်” ၏ ကားဝပ်ရှော့ကို သွားမလို့အလှပြင်နေသည်။ မြန်မာဝတ်စုံ အဝါဖျော့ရောင် ချည်ဝမ်းဆက်ကလေးနဲ့ လှပနေတော့သည်။ အလိပ်လိုက်ပုံသွင်းထားသော ဆံပင်တွေကို ထွေထွေထူးထူး မပြင်နေတော့။ ပိုနီတေးပုံစံ စည်းလိုက်သည်။

မျက်နှာဖူးဖူးလေးက မိတ်ကပ်နည်းနည်းကူထားသဖြင့် ဝင်းအိနေသည်။ ကိုသက်ငြိမ် ကို လက်ဆောင်ပေးရန် သူမတို့ ပိုးထည်တိုက် ချည်ချောလုံခြည်တစ်ဖည်နဲ့ ပိုးပုဆိုး တစ်ထည် ထုပ်ပိုးလာခဲ့သည်။ ကိုသက်ငြိမ်ပေးထားသော Visiting card ရဲ့ လိပ်စာကို Google map မှာ ရိုက်ပြီး နုငယ်ကားမောင်းလာခဲ့သည်။

ဘေးဘီဝဲယာသေချာကြည့်ပြီး အိမ်ကနေ မိနစ်(၃၀)လောက်မောင်းပြီးသောအချိန်တွင် ကားဝပ်ရှော့ကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာခဲ့သည်။ နုငယ် ကားပေါ်မှ ဆင်းရင် ချီတုံချတုံဖြစ်နေသည်။

ကားဝပ်ရှော့က နေရာတော်တော်ကျယ်ပြီး အလုပ်လုပ်တဲ့နေသောသူတွေက ယောကျ်ားသားချည်း အယောက် (၂၀)ကျော်ကျော်လောက်ရှိမည်ထင်သည်။ ရောက်မှရောက်တော့ မထူးတော့ဘဲ နုငယ် ကားပေါ်မှဆင်းပြီး ဝပ်ရှော့ထဲဝင်လာသဘ်။

ငါးရံကိုယ်လုံးလေးနဲ့ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား အမျိုးသမီးတယောက်က ကားဝပ်ရှော့ထဲ တန်းတန်းကြီး ဝင်လာတော့ အထဲက ယောကျ်ားသားတွေ လုပ်လက်စအလုပ်ကို ရပ်ပြီး နုငယ်၏ အလှတရားတွေကို စူးရဲစွာကြည့်ရှုနေကြသည်။

ထိုထဲမှ ဖော်ရွေဟန်ရှိသော ကောင်လေးတစ်ယောက်က နုငယ်ဆီ လာမေးရှာသည်။

“ အစ်မ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ခင်ဗျား”

“ ဒီဝပ်ရှော့မှာလေ ကိုသက်ငြိမ် ဆိုတဲ့လူတစ်ယောက်ရှိလားရှင်”

“ ဪ အာစရိကို ပြောတာလား။ ရှိပါတယ်ခင်ဗျား”

“ ဟင် ကိုသက်ငြိမ်က ဒီက အလုပ်သမားမဟုတ်ဘူးလား”

“ မဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျား။ အာစရိက ဒီဝပ်ရှော့ပိုင်ရှင်ပါ”

ထိုကောင်လေးမှ အသံကျယ်ကြီးနဲ့ ကားဝပ်ရှော့ထဲ လှမ်းအော်လိုက်သည်။

“ အာစရိရေ။ ဧည့်သည်လာတယ်ဗျို့။ ဧည့်သည်……ဧည့်သည်”

“ အာစရိ ထွက်လာလိမ့်မယ်နော် ခဏလေးစောင့်ပေးပါခင်ဗျား”

(၁) မိနစ်လောက်ကြာ ကားတွေကြားထဲမှ ကိုသက်ငြိမ်ထွက်လာသည်။ အလုပ်လုပ်နေရင်းမို့ထင်သည်။ ဆီချေးတွေပေနေသော စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ခပ်စုတ်စုတ်တစ်ထည်နှင့် ချွေးသံရွှဲရွှဲထွက်လာသည်။

“ ဟင် ဟို့နေက ညီမ ပါလား။ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ”

ကိုသက်ငြိမ် စွပ်ကျယ်ချိုးပြတ်ဝတ်ထားတော့ သူ့ရင်အုပ်ကြွက်သားတွေ နဲ့ လက်မောင်းကြွက်သားတွေက ဖောင်းကြွနေကာ ချွေးတွေနှင့် ဝင်းလက်နေသည်။ သူအနားကပ်လာတော့ သူ့ဆီက ချွေးနံ့နှင့် ဆီချေးနံ့ရောနေသောအနံ့တစ်ခုကို နုငယ်ရလိုက်သည်။

“ ကျမကိုမှတ်မိမလား မသိဘူး။ ဟိုတစ်နေ့က ကျမကားကို အစ်ကိုပြင်ပေးသွားတာလေ”

“ ဒီလောက်လှလှပပမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ကားပြင်ပေးခဲ့တာ မမှတိမိပဲ နေမလားဗျား”

“ ကျနော်က အသက်ကြီးနေပြီ ဆိုပေမဲ့ မှတ်ဉာဏ်ကောင်းပါသေးတယ်”

ကိုသက်ငြိမ်ဆီက ရွတ်နောက်နောက်ပြန်နှုတ်ဆက်မှုကြောင့် နုငယ် စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။

“ ဒါနဲ့ ညီမလာတာက…”

“ ကျမ အစ်ကို့ကို ကျေးဇူးတင်လို့ လက်ဆောင်လာပေးတာပါ”

“ ဘာမှတန်ဖိုးကြီးတဲ့ ပစ္စည်းတွေတော့မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမဆိုင်က ချည်ပုဆိုးတစ်ထည်နဲ့ ပိုးပုဆိုးတစ်ထည်ပါ”

“ အားနာစရာကြီးဗျာ”

“ အားနာစရာမလိုပါဘူးရှင်။ အစ်ကိုသာ မပြင်ပေးရင် ကျမဘာဖြစ်နေမှာလဲ မတွေးရဲဘူး”

“ ရပါတယ်ဗျာ။ ဒီလို တစ်ကူးတစ်ကကြီး လာပေးတာကို ကျနော်က ပြန်ကျေးဇူးတင်ရမှာ”

“ ဒါနဲ့ တစ်လက်စတည်း ညီမရဲ့ ကား check လုပ်သွားပါလား”

ကိုသက်ငြိမ်ပြောဆိုမှုကို နုငယ် မငြင်းဆိုတော့။ ရောက်လက်စ မထူးတော့ဘဲ တစ်ပါတည်း ကားကို စစ်ဆေးလိုက်တော့မည်။

“ ကားကလေ အနည်းဆုံး မိနစ်(၃၀)၊ တစ်နာရီလောက်ကြမလားပဲ။ ညီမအဆင်ပြေလား”

“ အဆင်ပြေပါတယ်”

“ စောင့်လက်စနဲ့ တစ်ပါတည်း ကျနော်မုန့်လိုက်ကျွေးမယ်လေ။ မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ်ပေါ့”

“ ဒီလိုမျိုးဆို ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့ရှင့်…ခစ်…..ခစ်”

“ ကျနော်က အခုချွေးသံရဲရဲနဲ့ ညီမ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ ခဏလေးစောင့်ပြီး ရေချိုးလိုက်လို့ရမလား”

“ ရတယ်လေ”

“ ဒါဆို ညီမ ကျနော့ကားပေါ်တက်ပြီး နှစ်လမ်းကျော်က ကျနော့တိုက်ခန်းမှာ ခဏစောင့်ပေးလေ”

နုငယ် တစ်ချက်တော့ တွေခနဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ လိုက်သင့်၊ မလိုက်သင့် စဉ်းစားနေသည်။

“ ရတယ်လေ။ ဒါဆို တစ်လက်စတည်း အစ်ကို့အမျိုးသမီးနဲ့ ကျမကို မိတ်ဆက်ပေးပေါ့”

“ ကျနော့ အမျိုးသမီးဆုံးသွားတာ (၂)နှစ်ကျော်ပြီ”

“ အားနာလိုက်တာရှင်”

“ ရပါတယ်။ ညီမက တမင်သက်သက်ပြောတာမှ မဟုတ်ပဲ”

“ လာ….ဒါဆို သွားမယ်လေ….တက်…..ကျနော့ကားပေါ်”

ကိုသက်ငြိမ် ကားမောင်းတဲ့နေရာကို ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး နုငယ် က Loverseat မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ အစ်ကိုကားခါးပတ်က ကြပ်နေလား မသိဘူး”

နုငယ် ကားပေါ်ရောက်တော့ ခါးပတ်ပတ်တာ ခါးပတ်က ဆွဲလို့မရဘဲ ကြပ်နေသည်။

“ ပေး…..ပေး……ကျနော်လုပ်ပေးမယ်”

ကိုသက်ငြိမ် ကားမောင်းတဲ့သူနေရာမှ နုငယ်ရှိတဲ့ခြမ်းဆီကပ်လိုက်ကာ နုငယ် ကိုယ်လုံးကို ကျော်ပြီး ဘေးက ခါးပတ်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။

နုငယ်၏ ဝင်သက်ထွက်သက်တွေက ကိုသက်ငြိမ် ပါးကို ရိုက်ခတ်နေသည်။ နုငယ်ဆီက ခပ်ချိုချိုရနံ့လေးကိုလည်း သူရှူရှိုက်မိသေးသည်။ နုငယ်ကလည်း သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ နီးနီးကပ်ကပ်ထိတွေ့မှုက အခုမှ ပြန်ရရှိသလို ဖြစ်နေသည်။ နုငယ် က ကိုသက်ငြိမ် သူမ ကိုယ်လေးကို အုပ်ကာ ခါးပတ်ဆွဲယူပေးတဲ့ အချိန်တွင် သူမရင်ထဲ လှိုက်ခနဲ့ လှုပ်ရှားသွားသည်။

“ ခလောက်”

“ ရပြီ ညီမ”

“ ဟုတ်ကဲ့….ကျေးဇူးနော်”

ကိုသက်ငြိမ် နူးညံ့သော အထိအတွေ့မှာ မိန်းမောမိရင်း စကားတောင်မပြောဖြစ်ဘဲ သူ့တိုက်ခန်းဆီ မောင်းလာခဲ့သည်။

............................................................................................

အခန်း ( ၉ )

ကားက ကွန်ဒိုအထပ်မြင့် တစ်ခုဆီ ရောက်ရှိလာသည်။ ကားရပ်ရန် မြေအောက်ထပ်ဆီသို့ ကိုသက်ငြိမ် ဦးတည်လိုက်သည်။

“ ရောက်ပြီ ညီမရေ”

“ ညီမ ဒီကားထဲမှာပဲစောင့်မလား။ ကျနော့ အခန်းထဲမှာ စောင့်မလား”

“ ကြာတော့ မကြာပါဘူး ခင်ဗျား။ (၁၅)မိနစ်လောက်ပဲ”

နုငယ် အပေါ်ထပ်ကို တက်လိုက်ရင်ကောင်းမလား။ မကောင်းဘူးလားလို့ တွေးရင်း ဒွိဟဖြစ်နေသည်။ သူစိမ်းယောကျ်ားသား အခန်းဆီ တက်လိုက်ဖို့ကြတော့……

“ ရတယ်လေ…အစ်ကို။ ညီမ အပေါ်ထပ်ထိ တက်လိုက်ပြီး စောင့်နေလိုက်မယ်”

“ လာ…သွားမယ်….ဒါဆို”

ကိုသက်ငြိမ် ဦးဆောင်ပြီး နုငယ်ကို ခေါ်လာခဲ့သည်။ ဓာတ်လှေကားစောင့်တဲ့ ဦးလေးကတော့ ကိုသက်ငြိမ်ကို မျက်မှန်းတန်းမိနေသဖြင့် ဘာမှ မပြော။ ကိုသက်ငြိမ် တိုက်ခန်းကတ်တဲ့ ဓာတ်လှေကားကို ဖွင့်လိုက်သည်။

နှိပ်လိုက်တာက No.(2)။ ခဏလေးနဲ့ရောက်သွားသည်။ အခုနောက်ပေါ် တိုက်ခန်းတွေဆိုတော့ တံခါးထိပ်မှာ ကပ်ပြပြီး ဖွင့်ရင်ဖွင့်၊ မဟုတ်ရင် လျှို့ဝှက်ဂဏန်းရိုက်ဖို့ နေရာရှိသည်။

“ ဝင်လာလေ ညီမ။ ဒီမှာထိုင်…..ဘာသောက်မလဲ။ မေးသာမေးရတာ ကျနော့ အခန်းမှာက ရေနဲ့ ဘီယာဘူးပဲရှိတယ်”

“ ရေပဲသောက်ပါမယ်”

ကိုသက်ငြိမ် ပြသော ဧည့်ခန်းက ဆက်တီခုံပေါ် နုငယ် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အခန်းပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်လုံးနဲ့ တချက်ဝေ့လိုက်သည်။

ကိုသက်ငြိမ်က လူကသာ အကြမ်းပတမ်း၊ ပစလခတ်နေသည်။ ငွေကြေးကတော့ တော်တော်ပြည့်စုံပုံရသည်။ ဧည့်ခန်းမှာ ဆက်တီအကောင်းစားတွေနဲ့။ အမှိုက်မလှည်းဘူး ထင်သည်။ ဖုံတော့ နည်းနည်းရှိသည်။

“ ဒီမှာရေရပြီ ညီမ။ အားတော့နာတယ်။ ကျနော့တိုက်ခန်းမှာက ဧည့်သည်လာနေကြမဟုတ်တော့လေ”

“ ရပါတယ်ရှင်”

“ ဒါဆို ကျနော် ရေလေးအပြေးသွားချိုးလိုက်ပြီနော်”

ကိုသက်ငြိမ်ရေဝင်ချိုးကာမှ နုငယ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် စပ်စုပစ်လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းမှာရှိတဲ့ နံရံမှာ ဓာတ်ပုံ အသေးလေး(၃) (၄)တော့တွေ့သည်။ ကိုသက်ငြိမ်နှင့် တခြားမိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့။ တချို့ပုံမှာ မင်္ဂလာဆောင်ဝတ်စုံနဲ့ဆိုတော့ ခဏကပြောတဲ့ ဆုံးသွားတဲ့ သူ့အမျိုးသမီးလားပဲ။ ပုံထဲမှာ ကိုသက်ငြိမ်က နုနယ်ပျိုမြစ်ပြီး ချောမောခန့်ညားနေသည်။ ဘေးက အမျိုးသမီးလည်း ခပ်လှလှလေးပင်။

စားပွဲပေါ်မှာ ဘီယာဘူးခွံအချို့နဲ့ သောက်လက်စဆေးလိပ်တိုလေးတွေရှိနေသော နုငယ် သူမဝသီအရ မနေနိုင်။ အကုန်လုံးကို ရှင်းလင်းပစ်လိုက်သည်။ ဖုန်တွေခါလိုက်ပြီး ဘူးခွံ၊ အမှိုက်ခွံတွေကို စုကာ မီးဖိုချောင်ဆီက အမှိုက်ပုံးဆီ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ အခုမှပဲ ရှင်းသွားတော့သည်။ ထိုစဉ် လတ်ဆတ်သော ဆပ်ပြာအနံ့တစ်ခု နုငယ်ရလိုက်သည်။

“ ညီမ အမှိုက်လှဲနေတာလား။ အားနာလိုက်တာဗျာ”

“ ရပါတယ်။ ကျမလည်း မနေနိုင်တာနဲ့ ဝင်ရှင်းပစ်လိုက်တာ”

ရေချိုးပြီး ထွက်လာသော ကိုသက်ငြိမ်က စပို့ရှပ် အစိမ်းရောင်နဲ့ စတိုင်ဘောင်းဘီ အမည်းဝတ်ထားသည်။ သူ ရေချိုးရင်း မုတ်ဆိတ်မွှေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးကိုပါ ရိတ်သင်ခဲ့ဟန်တူသည်။ အခုမှ ရှင်းသန့်သော သူ့ရုပ်အခံကို မြင်ရသည်။

အစက တောပုန်းဓားမြလိုလို ညှင်းသိုးသိုးနဲ့။

“ လာ…သွားမယ်။ ညီမစောင့်နေရလို့ ဗိုက်တော်တော်ဆာနေပြီနဲ့တူတယ်”

“ ဘာစားမလဲ….ထိုင်းအစားအစာလား၊ တရုတ်အစားအစာလား”

“ ကျမ ဘာဖြစ်ဖြစ်အဆင်ပြေပါတယ်”

“ ဒါဆို တရုတ်ဆိုင်သွားမယ်လေ”

ကိုသက်ငြိမ်တို့ တရုတ်စားသောက်ဆိုင်ကောင်းလေးကို ဦးတည်မောင်းလိုက်သည်။ စားသောက်ဆိုင်ရောက်တော့ နုငယ်ကို ဦးစားမေးကာ အရင်မေးပေးရှာသည်။

“ ညီမ ဘာစားချင်လဲ။ ကျနော်ကျွေးမှာ အားမနာနဲ့”

“ အစ်ကိုကလည်း ကျမကျွေးမှာပေါ့”

ဘေးက waiter က သူကျွေးမယ်၊ ငါကျွေးမှာ ဆိုပြီး ငြင်းနေကြတော့ ခပ်ချောချောစုံတွဲကို ပြုံးစိစိနဲ့ စောင့်ပေးနေရှာသည်။

“ ကဲ…ကဲ…ဒါဆို ကျွေးပါဗျာ။ ဒီက ပိုက်ဆံပြောင်အောင် စားမှာနော်”

“ စားပါရှင်…စားပါ။ အစ်ကိုပဲ မှာပေးလိုက်တော့”

“ ဒါဆို ညီလေး အစ်ကိုတို့ကို ရေနွေးကြမ်း တစ်အိုး၊ ဘဲကင် တစ်စိတ်၊ ငါးရှဉ့်ခြောက်စပ်တစ်ပွဲ၊ မှိုကန်စွန်းတစ်ပွဲ၊ ဆယ်နှစ်မျိုးဟင်းချို ကြက်သားနဲ့ တစ်ပွဲ ဒါအရင်လုပ်ပေးနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်ဗျား”

Waiter ထွက်သွားတော့ ကိုသက်ငြိမ် က စကားပြန်ဆက်သည်။

“ နောက်ခါကျရင် ညီမ အမျိုးသားပါ ခေါ်လာခဲ့လေ”

“ ညီမအမျိုးသားလည်း ဆုံးသွားတာ (၁၀)နှစ်တောင် ပြည့်တော့မယ်”

“ Sorry နော် ညီမ”

“ ရပါတယ်။ အခု ကျမ က သမီးတစ်ယောက်နဲ့လေ။ သမီးတောင် အပျိုဖားဖားဖြစ်နေပြီ”

“ ဟုတ်လား”

“ အင်း….တစ်ကယ်တော့ အမျိုးသားဆုံးသွားတာ ခပ်ကောင်းကောင်းပါ အစ်ကိုရယ်”

“ ဟင်….ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ အမျိုးသားရှိတုန်းက သူ အရက်သောက်ရင် သွေးဆိုးတတ်တဲ့ အကျင့်ရှိတယ်လေ”

“ အဲတုန်းက ကျမအတွက် နေ့တိုင်းငရဲပဲ”

ပြောရင်း ပြောရင်း နုငယ် မျက်ရည်ဝေ့လာသည်။ ဘာလို့လဲ မသိ။ အခုမှ (၁)ခေါက်၊ (၂)ခေါက်ပဲတွေ့သေးသော သူစိမ်းအမျိုးသားတစ်ယောက်အရှေ့မှာ သူမအကြောင်းကို ရင်ဖွင့်မိလေခြင်း။ ကိုသက်ငြိမ်က အလိုက်တသိနဲ့ တစ်ရှူးbox ထဲကနေ တစ်ရှူးတွေ ဆွဲထုတ်ပြီး သူမ ဆီ လှမ်းပေးလိုက်သည်။

သူမ ဝေ့တက်လာသော မျက်ရည်တွေကို အသာအယာသုတ်လိုက်ရင်း…..

“ သူက အိမ်ပေါ်က လှေကားကနေ အရက်မူး ခြေချော်ကြပြီး ဆုံးသွားတာလေ”

“ ကြားရတာ စိတ်မကောင်းစရာပါပဲ”

“ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် နဲ့ ရူးရူးမိုက်မိုက်လုပ်မိုက်တာရဲ့ နောက်ဆက်တွဲ အပြစ်တွေပေါ့ အစ်ကိုရယ်”

နုငယ် စိတ်ကို ပြန်ထိန်းနိုင်သွားသည်။

“ အစ်ကိုရော….ပြောပြအုံးလေ….ကျမအကြောင်းချည်းပြောနေရတာ”

“ ကျနော့ အကြောင်းက ထွေထွေးထူးထူး မရှိပါဘူး ညီမရယ်”

“ ဆုံးသွားတဲ့ အမျိုးသမီးနဲ့ ကျနော်က ငယ်ငယ်ကတည်း လက်ထပ်ထားကြတာ”

“ လက်ထပ်တုန်းကဆို ကျနော်တို့ အသက်(၂၅) လောက်ရှိမယ်”

“ ကလေးက အမျိုးသမီးရဲ့ သားအိမ်မကောင်းလို့ ဆရာဝန်က ကလေးမယူခိုင်းတာနဲ့ ကလေးတော့ မကျန်ခဲ့ဘူး”

“ လွန်ခဲ့တဲ့ (၂)နှစ်က သူ ဦးနှောက်အကျိတ်တည်ပြီး ဆုံးသွားတာပေါ့”

“ အင်း”

“ အဲတုန်းကတော့ ကျနော် အရူးမီးဝိုင်းပေါ့”။ အခုပဲ အတူတူလိုက်သေတော့မလို ဖြစ်ခဲ့သေးတာပေါ့”

“ အချိန်ကာလ တစ်ခုရောက်ရင်တော့ အရာအားလုံးပြီးသွားတာပါပဲ”

“ ကျမတို့က ဘဝတူတွေပေါ့”

“ ဟုတ်ပဗျာ။ အခုမှ ဘဝတူတွေ လာတွေ့နေရတာ”

ပြောရင်းဆိုရင်း မှာထားသော ဟင်းပွဲတွေရောက်လာသဖြင့် စကားစဖြတ်ကာ စားလိုက်ကြသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က နုငယ်အတွက် ဟင်းလေးတွေ ခူးထည့်ပေးသည်။ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက် ဂရုစိုက်မှုခံရတော့ နုငယ် ကြည်နူးနေသည်။

“ ဗိုက်ဝသွားပြီဗျာ….နုငယ်ရော”

“ နုရောပဲ”

ခေါ်သော နာမ်စားများက မသိစိတ်က အလိုလို ပြောင်းလိုက်မိသလားပင်။

“ ကိုယ့် ကားရုံကို ပြန်ပို့ပေးမယ်နော်”

“ ဟုတ်ကဲ့”

ကားရုံရောက်တော့….

“ အစ်ကို….ဘယ်လောက်ကျသလဲ”

“ မပေးပါနဲ့တော့ နုငယ်ရယ်….မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ်ပေါ့”

“ အားနာစရာကြီးရှင်”

“ အားနာရင် နုငယ် ဖုန်းနံပါတ် ကိုယ့်ကို ပေးခဲ့”

“ ကိုယ့်ဖုန်းနံပါတ်လည်း မှတ်ထား၊ Facebook account ရော”

နုငယ်နှင် ကိုသက်ငြိမ် ဖုန်းနံပါတ်အပြန်အလှန်၊ Facebook account အပြန်အလှန် လှဲလှယ်လိုက်ကြသည်။

“ ကိုယ် ဖုန်းဆက်လို့ ရတယ်မလား”

“ အင်း”

နုငယ် ရှက်တက်တက်အပြုံးဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး သူမကားပေါ် တက်လိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ် ပါးစပ် အဖြီးသားဖြင့် ကျန်ခဲ့သည်။

“ အာစရိ ပါးစပ်ထဲ ယင်ကောင်ဝင်နေအုံးမယ်”

“ ဒီကောင်ကွာ……”

ခပ်ပျော်ပျော်အလုပ်သမားတစ်ယောက်နောက်လိုက်တော့ ကိုသက်ငြိမ် ရှက်သွားသည်။

.........................................................................................

အခန်း (၁၀)

ဒီလိုနဲ့ ကိုသက်ငြိမ် နုငယ်ကို သတိရတိုင်း  message ပို့တာ၊ ဖုန်းခေါ်တာ လုပ်တတ်လာသည်။ နုငယ်ကလည်း messenge ဝင်တဲ့ “ တီး…တီး” ဆိုတဲ့အသံကြားတိုင်း လှမ်းလှမ်းကြည့်ရတာ အမော။ ဘာရယ်တော့ မဟုတ်…..။

“ ထမင်းစားပြီးလား”

“ Facebook က ပုံလေး လှတယ်”

“ ညက ကောင်းကောင်းအိပ်နော်”

ဒါတွေပဲ အပြန်အလှန်ပို့ကြသည်။ (၁)လလောက်ကြာတော့ ကိုသက်ငြိမ်က ပြောစရာစကားရှိလို့ ဆိုပြီး နုငယ်က ကော်ဖီဆိုင် တစ်ဆိုင်မှာချိန်းလိုက်သည်။

နုငယ်လည်း ကိုသက်ငြိမ် ဘာပြောမယ်မှန်း ရိပ်မိနေသလိုပင်။ သွားတွေ့မဲ့ နေ့မှာ နုငယ် အစိမ်းဖျော့ရောင် floral ဂါဝန်လေးကို ဝတ်ထားသည်။ မသိတဲ့သူတို့ အသက်(၃၅)နှစ်ရှိသည်ဟု ထင်မှာမဟုတ်။ အဖျားကောက်ထားသော ဆံပင်တွေကို ဖားလျားချထားသည်။

ချိန်းထားသော Coffee ဆိုင်နဲ့ အထည်တိုက်က နီးတော့ နုငယ် လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်။ မိုးကတော့ ခပ်အုံ့အုံ့။ ကော်ဖီဆိုင်ရောက်တော့ ကိုသက်ငြိမ်ရောက်နှင့်နေပြီ။ သူ ဆံပင်တွေပါညှပ်ထားပြီး နောက်လှန်ဖြီးထားသဖြင့် ယောကျ်ားပီပီသသချောမောနေသညါ။ ပါးနှင့် နှုတ်ခမ်းတဝိုက် ရိတ်သင်ထားသဖြင့် စိမ်းဖန့်ဖန့်ဖြစ်နေသည်။

ခရမ်းရောင် ရှပ်အင်္ကျီ လက်ရှည် အစင်းလေးနှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ မီးခိုးရောင်လေးကို တွဲဖက်ဝတ်ထားသဖြင့် လူငယ်လေးတစ်ယောက်လိုကြည့်ကောင်းနေသည်။

“ ကိုသက်….စောင့်နေတာကြာပြီလား”

“ မကြာသေးပါဘူး…နုငယ်ရဲ့…..ခုနလေးတင်ရောက်တာ”

“ အင်း…..ပြောစရာရှိလို့ဆို…..ဘာပြောမှာလဲ….ပြောလေ”

ကိုသက်ငြိမ် နာမည်ကသာ သက်ငြိမ်နေပေမဲ့ ရင်က အရမ်းခုန်နေသည်။ လှပနေသော နုငယ်ကို ကြည့်မဝနိုင်။

“ လှလိုက်တာ….နုငယ်ရယ်”

“ အမယ်လေး…..မြှောက်နေပြန်ပြီ…ဒီနေ့ နုငယ်ပဲကျွေးပါမယ်ရှင်”

“ ကျွေးစေချင်လို့ပြောနေတာ မဟုတ်ပါဘူး…တကယ်လှနေလို့ပြောတာပါ”

နုငယ် ကျေနပ်သွားသည်။ ဒီကမ္ဘာမှာ လှတယ် လို့ ပြောရင် မိန်းမသားတိုင်းက ကျေနပ်ပျော်ရွှင်တာချည်းပင်။

“ မှာလေ…နုငယ်”

“ မုန့်တော့မစားတော့ဘူး…မိုးအုံ့နေတော့ ကော်ဖီပဲ သောက်တော့မယ်”

“ Latte တစ်ခွက်ပေးပါ”

“ ကျနော့ကိုက Ice Lemon Tea တစ်ခွက်”

Waiter ထွက်သွားတော့ နုငယ် စကားပြန်ဆက်သည်။

“ ကိုသက်…..ပြောစရာရှိတာပြောလေ”

“ နုငယ်….ဟိုလေ…..ဟို”

“ ပြောလေ….”

“ နုငယ်ကို ကိုယ် ချစ်မိနေပါပြီ”

နုငယ် ငြိမ်ကြသွားသည်။ သူမ ကြားချင်နေသော စကားပင်။

“ ပြီးတော့ လက်လည်းထပ်ချင်ပါတယ်”

“ ရှင်”

“ ဟုတ်ပါတယ်။ နုငယ်သာ ကိုယ့် အချစ်ကို လက်ခံရင် ဝါကျွတ်တာနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်”

“ ရှင်”

နုငယ် “ရှင်” တစ်လုံးကလွဲ ကျန်တာ မပြောထွက်တော့။

“ နုငယ်ကိုလေ ကိုယ် ကားပျက်တဲ့နေ့ကတည်းက စိတ်ဝင်စားမိတာပါ”

“ ဒီလိုနဲ့ ကြာလာတော့ နုငယ်အကြောင်း ပိုသိလာလေ နုငယ်ဘေးမှာနေပြီး နုငယ်နဲ့ ဘဝကို အတူတူကျော်ဖြတ်ချင်လေ ပါပဲ”

“ နုငယ် ကိုယ့်ကို လက်ခံမှာမလား”

စကားပွဲ တင်ထားသော နုငယ်လက်ကလေးတွေကို ကိုသက်ငြိမ် သူ့လက်တွေနဲ့ အုပ်မိုးဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“ ဟုတ်တယ်မလား….ဟင်”

“ အမှန်တိုင်းပြောရရင် နုငယ်လည်း ကိုသက်ကို စိတ်ဝင်စားပါတယ်”

“ ဒါပေမဲ့ နုငယ်မှာ သမီးလေးရှိနေသေးတယ်လေ”

“ နုငယ်သမီးကိုလည်း ကိုယ့်သမီးလို ကောင်းကောင်းစောင့်ရှောက်နိုင်ပါတယ်”

“ နုငယ် စဉ်းစားပါးစေအုံး”

“ အဲလိုပြောလို့ နုငယ်ကို မူနေတယ်လို့ မထင်ချင်ဘူး”

“ သမီးနဲ့ပြောပြီး လက်ခံရင် ကိုသက်ကို နုငယ် လက်ခံမှာပါ”

“ တကယ်ပြောတာလား…..ပျော်လိုက်တာ နုငယ်ရယ်”

“ ဟိုး….ဆရာကြီး အခုမှ စရံသတ်ရတုန်းပဲရှိသေးတယ်။ အပြည့်မဟုတ်သေးဘူး”

“ နုငယ်သမီးလေး လက်ခံမယ်လို့ ကိုယ်အာရုံရနေပါတယ်”

“ ဟုတ်ပါပြီ…အကြားအမြင် ပညာရှင်ကြီးရယ်”

“ သောက်လိုက်ပါအုံး….ကိုသက်မှာထားတဲ့ Tea”

“ ဟုတ်သားပဲ….အပျော်လွန်ပြီး သောက်ဖို့မေ့နေတာ”

“ နုငယ်ကို ပြန်ပို့ပေးအုံး….ကားမပါဘူး….လမ်းလျှောက်ပြီးလာခဲ့တာ”

“ ပို့ပေးမှာပေါ့”

ကော်ဖီဆိုင်က ထွက်မည်လုပ်တော့ မိုးက ရွာချလာသည်။

“ လာ…..လာ…..အမြန်ဝင်”

မိုးရွာချလိုက်တော့ နုငယ် အတန်ငယ်မိုးစိုသွားသည်။

“ ပြန်ရောက်ရင် အဝတ်လဲလိုက်အုံး…အအေးမိအုံးမယ်”

သူစိမ်းယောကျ်ား၏ ဂရုစိုက်မှာအောက်မှာ နုငယ်ပျော်ရွှင်နေသည်။ နုငယ် ပိုးထည်ဆိုင်ရှိကားနားလိုက်သည်။ နုငယ် ခါးပတ်ချွတ်ပြီး ဆင်းမယ်လုပ်တော့…

“ ဒီလို ပြန်တော့မလို့လား”

“ ဘာလို့လဲ ကိုသက်ရဲ့”

နုငယ်မေးလိုက်တော့ ကိုသက်မျက်နှာက နုငယ်ဆီ နီးကပ်လာသည်။ ကားက မှန်အမည်းတပ်ထားသဖြင့် အပြင်က လူတွေက အထဲကို မြင်နိုင်မှာမဟုတ်။ နီးကပ်လာသော ကိုသက်မျက်နှာကြောင့် နုငယ် မျက်စိမှိတ်လိုက်သည်။

ကိုသက်က နုငယ်နှုတ်ခမ်းလှလှတွေကို နမ်းလိုက်သည်။ နုငယ်လည်း ယစ်မူးစရာကောင်းသော အနမ်းတွေအောက် လွင့်မျောသွားသည်။ ကိုသက်က နမ်းရုံတင်မဟုတ်။ သူမနှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်သေးသည်။ သူမ ရင်တွေပေါက်ထွက်မတတ် တလှပ်လှပ် ခုန်နေသည်။

“ ပြွတ်…….ပလပ်…..ပလပ်”

“ ပြွတ်…….ပြွတ်”

ကိုသက် သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူလို့ ဝသွားမှ နမ်းတာ ရပ်လိုက်သည်။ နုငယ် ဆိုးလာသော နှုတ်ခမ်းနီလည်း ပျက်ပြီ။ နှစ်ယောက်သား နူးညံ့ရီဝေသော အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေကြသည်။

“ ချစ်တယ်……နုရယ်”

“ အင်း……သွားတော့မယ်နော်”

“ အင်း”

နှစ်ယောက်သား အခုမှ ရည်စားထားဖူးသော ဆယ်ကျော်သက်လေးတွေလို မခွဲနိုင် မခွါနိုင်ဖြစ်နေသည်။ ကိုသက်က အသက်(၄၀)ပြည့်သွားပြီဆိုသော်လည်း သူ့နှလုံးသားတွေက အခုမှဆယ်ကျော်သက်လို ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ ခုန်နေသည်။

သူ ဟိုရောက်ဒီရောက်တွေးရင်း သူ့ကားဝပ်ရှော့ဆီ မောင်းနေသည်။ သူနဲ့ ဆုံးသွားတဲ့ အမျိုးသမီး “လွင်မာနှင်း” က ကျောင်းကတည်းက ငယ်ရည်းစားတွေ။ သူ့အဖေ သူ့ကို ကားဝပ်ရှော့ထောင်ပေးလိုက်ကတည်းက သူ လွင်မာကို လက်ထပ်ယူခဲ့သည်။

လပ်ထပ်ကာစ အခြေအနေကပျော်စရာအတိ။ (၅)နှစ်လောက်ကြာတော့ ကလေးမရနိုင်သဖြင့် OG သွားပြရမှ သူ့မိန်းမမှာ ချို့ယွင်းချက်ရှိမှန်းသိခဲ့ရသည်။ လွင်မာ က သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ သူကတော့ ကလေးမရရင်လည်း ဘာမှမဖြစ်။

လွန်ခဲ့တဲ့ (၂)နှစ်ကမှ လွင်မာ ခေါင်းခဏခဏကိုက်ပြီး မေ့တတ်လာသဖြင့် ဆရာဝန်သွားပြရာမှ ဦးနှောက်တွင် ကင်ဆာအကျိတ် ဖြစ်နေမှန်းသိရသည်။ ကိုသက် ထိုအချိန်တုန်းက ယောကျ်ားတန်မဲ့ ငိုလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ကုန်ကုန် ကုမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားသော်လည်း ဆရာဝန်က ဘယ်နေရာမှာ ကုကု မထူးဘူးလို့ပြောသဖြင့် နောက်ဆုံး လွင်မာ ဆုံးတဲ့အချိန်ထိသာ ဂရုတစိုက် ပြုစုပေးခဲ့သည်။ လွင်မာ ဆုံးသွားပြီး သူ အနည်းငယ် စိတ်လွင့်ခဲ့သေးသည်။

မုဆိုးဖို၊ ခပ်ချောချော ပိုက်ဆံရှိသော ယောကျ်ားလေးဆိုတော့ ဇယားလာကပ်ချင်သည့် အမျိုးသမီးတချို့ ရှိသော်လည်း သူ ဇယားအရှုပ်မခံခဲ့ပေ။ တချို့အချိန်တွေ အရမ်း ကာမစိတ်ကြွလာပြီးထန်လာတဲ့အချိန်ဆို လက်နဲ့ပဲ အာသာဖြေပစ်လိုက်တာပင်။

ရောဂါကို ပိုက်ဆံပေးပြီးဝယ်မနေတော့။

အခု နုငယ် နဲ့ဆုံကာမှ သူ့နှလုံးသားလေး တဖန်ပြန်လည်နိုးထလာသည်။ ကားလမ်းဘေးမှာ စိတ်ရှုပ်နေသည့် အမျိုးသမီးလေးကို မြင်ကတည်းက စိတ်ဝင်စားမိသွားတာပင်။ နောက်တစ်ကြိမ် သူ့ဝပ်ရှော့ကို သူမလက်ဆောင်လာပေးတဲ့ အချိန်မှာတော့ သူမကို ရအောင်ကြိုးစားလိုက်မည်ဟု သိန္ဒိဌာန်ချထားတာပင်။

သို့သော် ဒီအရွယ်လှပသော အမျိုးသမီးတယောက်က ကာမပိုင်ယောကျ်ားရှိမှာကိုလည်း စိုးသည်။ စားသောက်ဆိုင်မှာ သူ့အကြောင်း၊ ကိုယ့်အကြောင်းပြောကြပြီးကတည်းက သူမဘဝကို ပိုပိုစာနာမိလာတော့သည်။ သူမရဲ့ အလှမှာ သူ နစ်မျောနေမိပြီ။

သူ နုငယ်ကို ရအောင် လက်ထပ်မည်။

.................................................................................

အခန်း (၁၁)

နုငယ် အိမ်ပြန်ရောက်ကတည်းက ကိုသက်ရဲ့ အနမ်းတွေကို စိတ်ထဲ စွဲထင်နေသည်။ သူမ ယောကျ်ားသားနဲ့ အထိအတွေ့မရှိတော့တာ နှစ်တော်တော်ကြာပြီလေ။ အခုမှ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို ပြန်ခံစားမိတော့ သူမနှလုံးသားက ပေါက်ထွက်မတတ်။

သူ့ရဲ့ ပြင်းပြတဲ့ အနမ်းကိုသာ နုငယ်စိတ်ထဲ ရစ်ဝဲနေမိတော့သည်။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး အထည်ဆိုင်မှာ သူမ စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်။

“ မမ နေကောင်းရဲ့လား”

“ အင်း…ကောင်းပါတယ် စုရဲ့”

“ မမကိုကြည့်ရတာ စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ မကပ်သလို ဖြစ်နေလို့”

“ အင်း…..အင်း……ဒီလိုပါပဲ”

နုငယ် ရင်တွေခုန်ကာ အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ ညရောက်လို့ ရတီအားတဲ့အချိန် သမီးကို သူမ အကျိုးအကြောင်းပြောရမည်။ သားအမိနှစ်ယောက် ကြီးမေချက်ပေးထားသော ညစာစားပြီး ရတီက သရက်သီး ပန်ကန်ကို အိမ်ရှေ့ TV ရှေ့က စားပွဲမှာချရင်း TV ကြည့်ရင်း စားနေသည်။

“ သမီး…..မေမေပြောစရာရှိလို့”

“ ပြောလေ….မေမေ”

“ ဟိုလေ….ဟို”

“ မေမေကလည်း သားအမိအချင်းချင်း ဘာတွေပြောဖို့ ခက်နေတာလဲ”

“ မေမေ…မှာ ချစ်သူရှိနေပြီ”

“ ဟင်”

“ အဲတာ သမီးနဲ့ တွေ့ပေးမလို့”

ရတီ အမေဆီက မထင်မှတ်သော စကားကိုကြားလိုက်ရသဖြင့် ကြောင်သွားသည်။ သူမအမေ ရည်းစားထားတာကို မကြိုက်လို့မဟုတ်။ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆို နောက်အိမ်ထောင်ပြုတောင်ပြုစေချင်သေးသည်။ သူမ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကျောင်းစာတွေအပြင် အပြင်စာတွေပါတော့ အမြင်ကျယ်သည်။ နောက်အိမ်ထောင်ပြုလိုက်လို့ စိတ်ဆိုးမဲ့ သမီးထဲ ရတီ မပါဝင်ပေ။ သူ့အမေ ချစ်တဲ့သူနဲ့ ပျော်ရင် သူမလည်း ပျော်မိမှာပင်။

သို့သော် အမေက ယောကျ်ားသနအကြောင်း တခွန်းမှကို မပြောတာ အဖေဆုံးပြီးကတည်းက ဆိုတော့ ဒီအတိုင်းပဲ သူမနဲ့အတူတူနေသွားတော့မှာလို့ ထင်မိတာပသ်။ အခုမှ ဗြန်းစားကြီး ဖွင့်ဟလာတော့ သူမ ကြောင်သွားခြင်းဖြစ်သည်။

“ အဲဒါလေ…သမီးဘယ်နေ့အားမလဲ…ကိုသက်နဲ့တွေ့စေချင်လို့”

“ နာမည်က ကိုသက်လား”

“ အင်း….နာမည်အရင်းက ဦးသက်ငြိမ်တဲ့”

“ မေမေ ထက် (၅)နှစ်လောက်ကြီးတယ်။ ကိုသက်က (၄၀)လောက်ရှိပြီ”

“ သမီးက ကျောင်းပိတ်ရက်ဆို အားတယ်လေ”

“ လာမဲ့ Sunday ကို စီစဉ်လိုက်ရမလား”

“ အင်း…ရတယ်..မေမေ…သမီးအားပါတယ်”

“ ငါ့သမီးလေး ခွင့်ပြုမှပါ။ သမီး ခွင့်မပြုရင် အမေ ဘာမှ ရှေ့မဆက်ပါဘူး”

“ အင်း…….”

“ ဒါဆို ဒီအပတ် တနင်္ဂနွေ့ မနက်(၉)နာရီ မေမေတို့အိမ် ချိန်းလိုက်မယ်နော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ…..”

“ ဒါဆို မေမေအခန်းထဲဝင်ပြီး အလုပ်လုပ်တော့မယ်…Good night နော် သမီး”

“ Good night ပါမေမ…..ချစ်တယ်နော်”

“ ချစ်တယ်..သမီးရေ”

သမီး ဆီက တရားဝင်ခွင့်ပြုချက်ရသွားသဖြင့် နုငယ်ပျော်သွားသည်။ ကိုသက်ဆီကို အကျိုးအကြောင်းလှမ်းပြောရသေးသည်။

“ Hello…ကိုသက်လား”

“ Hello…နုငယ်လား”

“ အင်း…ကိုသက်….ဘာလုပ်နေလဲအခု”

“ အခုလား…နုငယ်ကို လွမ်းနေတာတာလေ”

“ ခစ်…..ခစ်…စကားတော်တော်တတ်တယ်နော်”

“ မဟုတ်ရပါဘူး ခင်ဗျား….အချစ်နဲ့တွေ့လို့ပါ”

အခုမှ ဆယ်ကျော်သက်လေးတွေလို ညုတုတုဆိုနေကြသည်။

“ ဒါနဲ့ အခု နုငယ်ပြောစရာရှိလို့”

“ အင်း”

“ ကိုသက် ဒီအပတ် တနင်္ဂနွေနေ့အားလား”

“ အားပါတယ်…နုရဲ့”

“ ဒါဆို နုငယ်တို့အိမ်ကို မနက်(၉)နာရီ လာခဲ့ပါလား။ သမီးနဲ့ပေးတွေ့မလို့”

“ ဟင်”

“ ဟုတ်တယ်…ကိုသက်ရဲ့။ သမီးကို နုငယ်တို့အကြောင်း အကုန်ဖွင့်ပြောလိုက်ပြီ”

“ ဒါဆို နုငယ် သမီးက…….”

“ သမီးက အမြင်ကျယ်ပါတယ်။ နုငယ်က ကိုသက်နဲ့ သမီး တွေ့စေချင်တယ်လို့ ပြောလိုက်တာ သမီးက လက်ခံပေးပါတယ်”

“ ဟုတ်လား”

“ အင်း…ဒါဆို တနင်္ဂနွေနေ့မနက်(၉)နာရီ နုငယ်တို့ အိမ်လာခဲ့နော်။ နုငယ် အိမ်လိပ်စာပို့လိုက်မယ်”

“ ဒါနဲ့ ပြောရအုံးမယ်…သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးဝတ်လာခဲ့နော်”

“ အမိန့်တော်မြတ်အတိုင်းပါ မမဖုရား”

“ ခစ်….ခစ်…..ဒါဆို ဒီအပတ်တွေမယ်နော်….Bye”

“ Bye….နုလေး…Good night…ချစ်တယ်…မွ…..မွ”

“ ဟိ…ဟိ….ချစ်တယ်…မွ”

နုငယ် ကိုသက်နဲ့သမီးတွေ့ဆုံမှုကို စီစဉ်တာ အဆင်ပြေပြေတော့ဖြစ်သွားပြီ။ ကျန်တာတွေပါ အဆင်ပြေဖို့လိုတော့သည်။ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နဲ့ ပြီးဆုံးသွားဖို့သာ မျှော်လင့်တော့မည်။ ထိုအစပြုမှုရဲ့နောက်မှာ သပွတ်အူလို ရှုပ်လာမယ်မှန်း ကြိုသိခဲ့ပါရင် နုငယ်စီစဉ်မိမှာ မဟုတ်ခဲ့ပါချေ။

....................................................................................................

အခန်း (၁၂)

တနင်္ဂနွေနေ့

နုငယ် ဒီမနက် အစောကြီးနိုးနေသည်။

မနေ့ညနေကတည်းက ကိုသက်တို့ စားဖို့ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲချက်ထားတော့ ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး ထပ်ပြင်ဆင်နေဖို့မလို။ ဒီနေ့သူမ အဝါရောင်ဖျော့ဖျော့လေး မြန်မာ ဝတ်စုံရိုးရိုးကလေးကိုသာ ဝတ်ဆင်ထားသည်။ သူမ အကုန် ပြင်ဆင် အပြီး နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက်(၇)နာရီ။

သမီးလေး နိုးနေပြီးလားပဲ။ နုငယ် အပေါ်ထပ်တက်ပြီး သမီးအခန်းထဲ ဝင်ကြည့်တော့ ရတီက အိပ်မက်ကမ္ဘာမှာ ရှိတုန်း။

“ သမီး….သမီး…..ထတော့”

“ အင်း……မေမေကလည်း ဒီနေ့ကျောင်းပိတ်ရက်ကြီးကို အစောကြီးလာနိုးနေတယ်”

“ သမီးကလည်း မေ့နေတာလား။ မေမေတို့ ကိုသက်နဲ့တွေ့ဖို့ ချိန်းထားတာ ဒီနေ့လေ”

“ ဟင်….အင်း….အင်း”

“ အင်း….အင်း…လုပ်မနေနဲ့တော့….ထ..ထ..သမီးရေ”

ရတီ နိုးတာသေချာမှ သူမ အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်မှာရှိသော လေးညိုနဲ့ ကြီးမေကို သူမ အကြောင်းစုံပြောပြထားပြီးသားပင်။ နယ်မှရှိသော သူမအမေကိုပါ အကျိုးအကြောင်း ပြောပြထားပြီးသား။ အမေ ကတော့ သူမ စိတ်ချမ်းသာရင် ကြိုက်တာ လုပ်။ ငယ်တော့တဲ့အရွယ်လည်း မဟုတ်တော့သဖြင့် သူမ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆုံးဖြတ်နိုင်သည်ဟု သူမအမေက ယုံကြည်ထားသည်။

“ တီး….တောင်…..တီး…..တောင်”

ဟော…..အိမ်ရှေ့က ဘဲလ်သီးသံကြားလိုက်သည်။ လာပြီထင်သည်။ ကိုသက်ငြိမ် ဒီနေ့ နုငယ်အိမ်လာပြီး နုငယ်မိသားစုနဲ့တွေ့ရမှာမို့လို သေချာဝတ်စားပြင်ဆင်ထားသည်။ ကော်လာကတုံး လက်ရှည်အဖြူရောက်နဲ့ ပိုးပုဆိုး ခရမ်းရောင်ဝတ်ဆင်ထားတော့ လူကြီးလူကောင်းရုပ်ထွက်နေသည်။ ကားဝပ်ရှော့မှာ စက်ပြင်နေသည့်ရုပ်နှင့် လားလားမျှ မဆိုင်။

“ ကိုသက်…ရောက်ပြီလား”

“ အင်း….နုငယ်…..Morning….လှလိုက်တာ နုငယ်ရယ်”

နုငယ်က အိမ်ရှေ့တံခါးမှာ စောင့်နေသော ကိုသက်ငြိမ်ကို ဖွင့်ပေးရင်း ချီးကျူးစကားကြားလိုက်တော့ ပျော်သွားသည်။

“ ကိုသက်…ကားပါ အထဲသွင်းလိုက်လေ”

“ အင်း…..အင်း”

အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက် ကားကို ထိုးရပ်လိုက်သည်။

“ လာ….လာ…ကိုသက်….ဒီမှာထိုင်….နုငယ် သမီးကို ခေါ်လိုက်ဦးမယ်”

နုငယ် ကိုသက်ငြိမ်ကို အိမ်ရှေ့ ဆိုဖာခုံပေါ်မှာ နေရာချထားရင်း အပေါ်ထပ်သို့ ရတီကို လှမ်းခေါ်ရန် တက်သွားသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က အိမ်အနေအထားကို တချက်အကဲခတ်လိုက်သည်။ နုငယ်တို့လည်း ပိုက်ဆံတော်တော်ရှိသည့် လူတန်းစားပင်။ အိမ်ကြမ်းပြင်တစ်ခုလုံး ပါကေးအပြည့်ခင်းထားကာ တအိမ်လုံးပြောင်လက်နေသည်။ ပစ္စည်းတွေဆိုလည်း သူ့နေရာနဲ့ သူ စီစီရီရီ။

ကိုသက်ငြိမ်ကိုနေရာချပေးထားသော ဆိုဖာတွေကလည်း အကောင်းစားတွေ။ ထိုင်လိုက်တာနှင့် အိစက်နစ်ဝင်နေသည်။ ဆိုဖာနဲ့ မနီးမဝေးတွင် (၄၈)လက်မ တီဗွီကြီးလည်း ခံ့ခံ့ညားညားနေရာယူထားသည်။ ကိုသက်ငြိမ် ဟိုစပ်စု၊ ဒီစပ်စုနေရင်းမှပင် သားအမိနှစ်ယောက် လှေကားပေါ်မှ ယှဉ်ဆင်းလာသည်။

ရတီဝေ က ကာတွန်းတီရှပ် ပန်းရောင်လေးနှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီပေါင်တိုလေးကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ကိုသက်ငြိမ်မျက်လုံးထဲမှာတော့ အစွမ်းကုန် ပွင့်အားနေသော နှင်ဆီးပန်းနှင့် အခုမှ အဖူးအငုံလေးသာရှိသေးသော နှင်းဆီပန်း ဟု သူတို့နှစ်ယောက်၏ အလှအပကို တင်စားလိုက်ချင်သည်။

“ ကိုသက်….ဒါနုငယ်ရဲ့ သမီးလေ….ရတီဝေ တဲ့….အိမ်မှာတော့ ရတီလို့ပဲ အတိုကောက်ခေါ်ကြတယ်”

“ သမီး….ဒါ မေမေပြောပြထားတဲ့ ကိုသက်ငြိမ် လေ”

“ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် သမီးရတီ”

“ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်…ဦး…..သက်…”

“ ရပါတယ်….အဆင်ပြေသလို ခေါ်ပါခင်ဗျား”

နုငယ် မှ စကားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

“ သမီးက ကိုသက်ကို ဘယ်လိုခေါ်ချင်တာလဲ….မေမေနဲ့ ကိုသက် ပက်သက်တယ် ဆိုပေမဲ့ ဖေဖေ လို့ သမီး အတင်းကြီးခေါ်စရာတော့ မလိုပါဘူးကွယ်”

“ ဒါဆို သမီး….”ဦးဖေ” လို့ ခေါ်လိုက်မယ်လေ”

“ ရပါတယ်…သမီး အဆင်ပြေသလိုခေါ်နော်”

ရတီနှင့် ကိုသက်ငြိမ် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ရတီ စိတ်ထဲတွင်လည်း အတွေးတွေက ယောက်ယက်ခပ်နေသည်။

“ မေမေက ကြိုက်မယ်ဆို ကြိုက်ချင်စရာပဲ”

“ ရုပ်က သန့်သန့်ပြန်ပြန့်နဲ့….ခပ်ချောချောဦးလေးကြီး”

“ အသံကလည်း ခပ်အောအောနဲ့”

“ ဒါနဲ့ မေမေက ငါ့ထက် ချစ်ရမဲ့သူ ရှိသွားပြီပေါ့”

“ ဟင့်အင်း….မေမေက ငါ့ကိုပဲ ချစ်ရမှာ”

“ ဒါပေမဲ့ ငါ့ကို ဒီအရွယ်ထိ စောင့်ရှောက်လာတာလေ…..နားလည်ပေးရမှာပေါ့”

ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်လေးဆိုတော့ စိတ်တွေက တောင်ရောက်လိုက် မြောက်ရောက်လိုက်နှင့်။ ကိုသက်ငြိမ် လည်း ဘဝမှာ တစ်ခါမှ အခေါ်မခံဖူးသော “ဦးဖေ” ဆိုသည့် နာမ်စားအောက်မှ ရင်တွေက ခပ်ခုန်ခုန်။

ဘာရယ်ကြောင့် ခုန်နေမှန်း တိတိကျကျရယ် မရှိ။

“ ကဲ….ဒါဆိုလူစုံပြီဆိုတော့….ချက်ထားတဲ့ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲစားကြမယ်လေ”

“ ကိုသက်…အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲစားတယ်မလား”

“ စားတာပေါ့ နုငယ်ရဲ့”

“ လာ…ထမင်းစားခန်းထဲသွားရအောင်”

နုငယ်နဲ့ ကိုသက်ငြိမ်က စားပွဲရဲ့တစ်ဖက်၊ ကိုသက်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ရတီက ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ကိုသက်…စားနော်…..စား…..”

ဒီနေ့ နုငယ်ပဲ ဦးဆောင်ပြီး စကားကို ရွှန်းရွှန်းဝေအောင်ပြောနေသည်။ ရတီတောင် သူ့အမေဒီလိုပုံစံမျိုး မမြင်ဖူး သဖြင့် အံ့အားသင့်ရသည်။

“ ကောင်းလား…ကိုသက်….ကုန်ရင် ထပ်ထည့်စားအုံး”

“ သမီးရောပဲ….စားလေ…သမီး”

နုငယ်က မီးဖိုချောင်ထဲရှိနေသော ကြီးမေနှင့်ပါ ကိုသက်ငြိမ်ကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။

“ ဗိုက်ဝသွားပြီ…နုငယ်ရေ”

ကိုသက်ငြိမ်စားသောက်ပြီးတော့ စကားလမ်းကြောင်းဆွဲမနေတော့ဘဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်နေသော ရတီကို တည့်တိုးပြောချလိုက်သည်။

“ သမီးလည်း သိမှာပါ….ဦး ဒီနေ့ သမီးတို့အိမ်ကို ရောက်လာတဲ့ ကိစ္စကို”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

“ အဲဒါနဲ့ ပက်သက်ပြီး သမီးမေမေက သမီးရဲ့ သဘောတူချက်လိုတယ်ပြောလို့”

“ ဒါကြောင့် ဦးတို့ရဲ့ ကိစ္စအပေါ် သမီးရဲ့ အမြင်လေး သိချင်ပါတယ်”

“ သမီးကလေ….သမီး”

နုငယ်မှ ဝင်ပြောလိုက်သည်။

“ သမီး….ရင်ထဲရှိတဲ့ အတိုင်းပြော..သမီး….မေမေ့ကို အားမနာနဲ့”

“ သမီးအတွက်ကလေ….မေမေ့ရဲ့ ဆန္ဒက သမီးရဲ့ ဆန္ဒပါပဲရှင့်”

“ ဟင်”

“ ဟုတ်လား……ကျေးဇူးလိုက်တာသမီးရေ…ကျေးဇူးပါ…ဦးက သမီးမေမေကို သေချာစောင့်ရှောက်မှာပါ”

“ သမီး ဦးဖေ ကို တစ်ခြတော့ပြောပါရစေ”

“ ပြောဘေ…သမီး”

“ ဦးဖေ နဲ့ မေမေ တစ်ခါတစ်လေ စိတ်အခန့်မသင့်လို့ ရန်ဖြစ်ကြရင် သမီးမေမေအပေါ် လက်မပါဘူးဆိုတဲ့ ဂတိကို ပေးနိုင်လား”

“ ပေးမှာပေါ့…သမီးရယ်…ဦး..ပေးပါတယ်”

နုငယ် သမီးဆီ စကားတွေကြားရပြီး သူ့သမီးအပေါ် မြတ်နိုးစိတ်တွေ ပိုပိုတိုးလာရပြန်သည်။ သူ့အမေ သူ ငယ်ငယ်က ဘယ်လိုတွေကြုံတွေ့ခဲ့ရတယ်ဆိုတာ သူမှတ်မိနေသေးပါလား။

“ ဟင်….မေမေ ငိုနေတယ်”

“ ဟင့်….ဟင့်”

“ နုငယ်ရယ် မငိုပါနဲ့ကွယ်”

“ နုငယ်ပျော်လို့ပါ ကိုသက်ရယ်”

“ သမီးရယ်…မေမေကျေးဇူးတင်တယ်ကွယ်”

“ မေမေကလည်း….သားအမိအချင်းချင်း ပြောစရာလိုလို့လား..မငိုနဲ့တော့နော်…တိတ်…တိတ်”

ဒီနေ့တွေ့ဆုံမှုလေးကတော့ ကြည်နူးမှုနဲ့ပြီးဆုံးသွားလေသည်။ နုငယ် ဝမ်းသာ၊ ဝမ်းသာမှုတွေရောပြွန်းပြီး ပျော်ရွှင်နေမိသည်။ ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း ချစ်ရသော အမျိုးသမီးကို လက်ဝယ်ပိုင်ဆိုင်ရတော့မည် အတွေးနှင့် တက်ကြွနေသည်။

ရတီကတော့ သူမအမေပျော်နေလျှင် သူမပျော်သည်ပင်။

..................................................................................................................

အခန်း (၁၃)

“ ကြွပါရှင်…ကြွပါ”

“ ကိုသက်ရေ…ခင်ဗျားကို အားကျတယ်ဗျာ”

“ သူငယ်ချင်း…..ညကျ အားမွေးထားနော်….ဟိ…ဟိ”

“ ကောင်မ….နင်တော့ ကံကောင်းတာ…..ခစ်….ခစ်”

မင်္ဂလာခန်းမထဲ ချီးကျူးသံတွေ၊ စနောက်သံတွေနှင့် ဆူညံနေသည်။ ရတီ့ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရသည်နှင့် ကိုသက်ငြိမ် မင်္ဂလာရက်ကို စောနိုင်သမျှ စောအောင် သတ်မှတ်လိုက်သည်။ ရတီမွေးနေ့က နိုဝင်ဘာ(၁) ရက်နေ့ဆိုတော့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် အောက်တိုဘာ (၃၁)ရက်ကို မင်္ဂလာရက် သတ်မှတ်လိုက်သည်။

ကိုသက်ငြိမ်ရော၊ နုငယ်ရောက ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ထပ်မလုပ်ချင်သဖြင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ခုမှာ ရင်းနှီးတဲ့သူတွေကို ခေါ်ကာ မနက်ပိုင်း မင်္ဂလာဦးဆွမ်းကျွေးလုပ်လိုက်ကြသည်။ မင်္ဂလာအရောင်အဖြစ် ငွေရောင် ကိုရွေးထားသဖြင့် နုငယ်က ရင်ဖုံးငွေရောင်၊ ကြိုးကြီးချိတ်ငွေရောင်နှင့် နှင်းဆီဖြူတွေကို ဆံထိုးပေါ်ပန်ကာ လှချင်တိုင်းလှနေတော့သည်။

ကိုသက်ငြိမ်လည်း လည်ကတုံးအဖြူ၊ တိုက်ပုံငွေရောင်၊ ပိုးပုဆိုးငွေရောင်နဲ့ ပနံသင့်နေသည်။ ရတီ ဝေလေးလည်း ငွေရောင်ဖျော့ဖျော့ ရင်ဖိုးအင်္ကျီလေးနှင့် ချိတ်နုတ်လေးတွေထိုးထားသော ငွေရောင် ထမိန်နှင့် နုနယ်စွာလှပနေသည်။

ကိုသက်ငြိမ်ရော၊ နုငယ်ရော မောရမှန်းမသိ။ မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးပန်းတွေနှင့်ပြည့်နှက်နေသည်။ သူငယ်ချင်းတယောက် မင်္ဂလာဦးလက်ဖွဲ့ဆိုပြီး ဒီနေ့နှင့် မနက်ဖြန်အတွက် နာမည်ကြီး 5 stars ဟိုတယ်တစ်ခုမှာ ဘိုကင်ယူပေးထားသည်။

ထိုကြောင့်ပွဲပြီးထားနှင့် သူတို့နှစ်ယောက် ဟိုတယ်ကို တန်းသွား၊ ရတီက အိမ်ပြန်ရုံပင်။ နောက်ရက်တွေဆို နုငယ်တို့အိမ်ကို ကိုသက်ငြိမ် လာနေလိမ့်မည်။

ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းကို လောလောဆယ် နေမဲ့သူမရှိ။ တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ သူ့အခန်းဆီ သန့်ရှင်းရေး သွားသွားလုပ်မည်ဟု ကိုသက်ငြိမ်ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ နုငယ်က သမီးနှင့် မခွဲနိုင်ဘူးဟု ပြောသဖြင့် ကိုသက်ငြိမ်ဖက်ကပဲ အလျော့ပေးကာ နုငယ်တို့အိမ်ဆီပြောင်းလာလိုက်တော့သည်။

“ ကဲ….သမီးရေ…မေမေသွားပြီနော်…မနက်ဖြန်မှတွေ့မယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့မေမေ…bye”

“ Bye…bye”

ပွဲအကုန်ပြီးစီးတဲ့အချိန်ဆို နေ့လည် (၁)နာရီလောက်ရှိတော့မည်။ နုငယ် ကိုသက်ရဲ့ ကားပေါ်ကနေ သမီးကို လက်လှမ်းပြနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူမ ရင်တွေ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ခုန်နေသည်။ သူမနဲ့ ကိုသက်ငြိမ် ရည်းစား(၅)လကျော်ကျော်တွင် နမ်းတာ ရှိုက်တာတော့ လုပ်နေကြပေမဲ့ ချစ်တင်းတော့ မနှောဖြစ်ပေ။

ကိုသက်ငြိမ် တောင်းဆိုလျှင် သူမလိုက်လျောဖို့ အဆင့်သင့်ဖြစ်ပေမဲ့ သူက စည်းထပ်မကျော်လာခဲ့။အလွန်ဆုံး သူမရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ် နမ်းရှိုက်ရုံမျှသာ။

ထိုကဲ့သို့ ချိန်းတွေ့ပြီးသော နေ့တွေဆို သူမ စပ်ပတ်ဆီက အရည်တွေ ထွက်သည်မှ မြင်မကောင်း။ ဒီနေ့တော့ သူမ ဘယ်လိုအချင်းအရာတွေနှင့်တွေ့မလဲပင်။ ကိုသက်ငြိမ်က သူမလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ ချစ်ရည်ရွှန်းသော မျက်ဝန်းတွေနှင့် လှမ်းကြည့်သည်။

“ မောနေပြီလား…နုရဲ့”

“ မမောပါဘူး……မောင်ရဲ့”

အခေါ်အဝေါ်တွေကအစ ပြောင်းသွားကြပြီ။ ကိုသက်ငြိမ်က “နု” “နုလေး” လို့ခေါ်ပြီး နုငယ်က “မောင်” လို့ပြန်ခေါ်သည်။ ကားက ဘိုကင်ယူထားသော ဟိုတယ်ဆီ ရပ်လိုက်သည်။ ဧည့်ကြိုဌာနက မိန်းကလေးကိုပြောပြီး ကြိုဘိုကင်ယူထားသော အခန်းဆီ တက်လာကြသည်။ နုငယ်က ကိုသက်ငြိမ်နှင့် လက်ချင်းချိတ်ကို ပုခုံးပေါ်တွင် မှီနွဲ့လိုက်ပါလာသည်။

ဟိုတယ်အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ တကယ့်အပျံစားပင်။ အထူးသဖြင့် နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ရာကြီးက ရင်ခုန်စရာ။ နှင်းဆီပန်းတွေနှင့် အသည်းပုံဖော်ထားကာ ဘဲရုပ်လေးနှစ်ကောင် မျက်နှာချင်းဆိုင် တစ်တီတူးနေသည့် ပုံ။

“ နုလေး ….ရေချိုးချင်လား……မောင်တော့ချိုးချင်တယ်”

“ အင်း”

“ နုအရင်ချိုးမလား….မောင် အရင်ချိုးရမလား…ဒါမှမဟုတ်…နှစ်ယောက်အတူတူချိုးမလား”

“ ခစ်….ခစ်..မောင်အရင်ချိုး”

“ မောင်ချိုးပြီးရင် နုငယ်ချိုးမယ်”

“ အင်း”

ကိုသက်ငြိမ် ဝတ်ထားသော တိုက်ပုံ၊ လည်ကတုံး၊ စွပ်ကျယ်၊ လုံချည် အကုန်ချွတ်ချလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အတွင်းခံဘောက်ဆာ အမည်းလေးသာ ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုသက်ငြိမ်၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို အခုမှ သူမ မြင်ဖူးလေသည်။

ရင်အုပ်ကားကား၊ ဗိုက်ချပ်ချပ်၊ ပေါင်လုံးခပ်တုတ်တုတ်၊လက်မောင်းကြီးကလည်း ဖျစ်ညှစ်ချင်စရာ၊ ရင်ဘတ်မွှေးတွေကလည်း အသည်းယားစရာ။ အသက်(၄၀)အရွယ်ရှိသော ယောကျ်ားတယောက်အတွက် လိုတာထက်ကို သန်မာလွန်းနေသလားပင်။

နုငယ် အသည်းယားဆုံးက သူ့အတွင်းခံအောက်က ဖုဖောင်းနေသည့်အရာပင်။

“ ဟိတ်…..ကောင်မလေး…ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ”

“ အိုး….မောင်ကလည်း”

“ အေး…အေး…ခဏနေရင် တွေ့မယ်”

ကိုသက်ငြိမ်ရေချိုးခန်းထဲ အမောတကောပြေးဝင်ကာ ရေခပ်သွက်သွက်ချိုးလိုက်သည်။ အောက်က ညီတော်မောင်က ခဏကြာ အစာစားရတော့မယ်မှန်းသိနေသလား။ မြွေဟောက်ကြီး ပါးပျဉ်းထောင်သလို ထောင်မတ်နေသည်။ သူ ဆီးခုံမွှေးတွေ အကုန်ရှင်းထားတော့ ပုံမှန်ထက်ပိုကြီးနေသလိုပင်။

ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး ဟိုတယ်ပေးထားသော ညအိပ်ဝတ်ရုံကို ဝတ်ကာ ခါးစည်းကြိုးကို စည်းလိုက်သည်။ ခက်တာက အထဲတွင် ဘာမှမဝတ်ထားတော့ သူ့ပေါင်ကြားနေရာက ထောင်ထွက်နေသည်။ သူရေချိုးခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ နုငယ်က ရပ်စောင့်နေသည်။ သူမ ရင်နှစ်မွှာကို ထမိန်က လုံခြုံစွာ မထိန်းသိမ်းနိုင်သဖြင့် အပေါ်က အနည်းငယ် လျှံတက်နေသည်။

“ မောင်….ဖယ်လေ…ဘာကို ငေးကြည့်တာလဲမသိဘူး…သွား”

နုငယ် ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ အကြည့်ရိုင်းရိုငိးကို မခံနိုင်တော့ သဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြေးလိုက်သည်။ တံခါးကို လော့ချလိုက်သော်လည်း သူမရင်တွေ ဖိုးသိုးဖတ်သတ်ဖြစ်တုန်း။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကိုသက်ငြိမ်ဂွကြားနားက ထောင်မတ်နေသော အရာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။

သူမ က ယောကျ်ားဆို ဘယ်ယောကျ်ားနဲ့မှ မထိတော့သည်မှာ စည်သူ ဆုံးကတည်းက။ အခုမှ ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ ပြန်တွေ့မှ သူမရဲ့ ကာမစိတ်တွေပြန်ပေါ်လာသည်ပင်။

ကိုသက်ငြိမ်က လူကောင်က ထွားထွားကြီးကြီး။ ဘယ်လောက်တောင် အားသန်နေမှာလဲပင်။ ဟိုဟာကြီးကလည်း တရမ်းရမ်းနဲ့။ သူမဟာလေး ခံနိုင်ရည်ရှိပါ့မလားပင်။

“ ဒေါက်….ဒေါက်…နုရယ်…အဆင်ပြေလား…ကြာနေလို့ မောင်စိတ်ပူလို့မေးတာ”

အပြင်က ကိုသက်ငြိမ်က အချိန်နည်းနည်းကြာနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ဟုတ်ပ။ သူမ တော်တော်အတွေးများနေမိသည်ပဲ။ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ခုန်ကာ ခပ်သွက်သွက်ချိုးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးတော့ ရေချိုးခန်းမှန်ပေါ်တွင်ပေါ်နေသော ကိုယ်လုံးတီး သူမ ခန္ဓာကိုယ်ကို သူမ ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။

အတော်လှသည့် သူမပင်။ ရင်တွေ လုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်း။ အောက်ကို အတန်ငယ် ကျနေသည်ဆိုပေမဲ့ လျောကျ၊ တွဲကျနေသည့်ပုံစံမျိုးမဟုတ်။ သူမ တင်ပါးတွေဆိုလည်း ကားကားစွင့်စွင့်။ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတာနဲ့ ဒီခန္ဓာကိုယ်လေးက သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ ပြုသမျှ နုရတောမဲ့ အချိန်ကို ရောက်တော့မှာပါလား။

နုငယ် ကိုသက်ငြိမ်လိုပင် ဟိုတယ်ကပေးထည်း ညအိပ် ဝတ်ရုံရှည်ကို ဝတ်လိုက်သည်။ အထဲတွင် ဘာမှ ထပ်မဝတ်ထား။ ရင်ဘတ်က ဟိုက်ကျနေသဖြင့် သူမ ရင်နှစ်မွှာစလုံးပေါ်မတတ်။ အောက်ကအရှည်ကလည်း သူမ ပေါင်လည်မရောက်တရောက်။ ပေါင်သွယ်သွယ်လေး ရေစိုအလှနဲ့ ဝင်းစက်နေသည်။

“ ခလောက်”

ကုတင်ပေါက်မှာ ကိုသက်ငြိမ်က ဖုန်းပွတ်ရင်း သူမ ထွက်အလာကို စောင့်နေသည်။ သူမ ရင်တွေခုန်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

..........................................................................................

အခန်း (၁၄)

ကိုသက်ငြိမ် ရင်တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ နုငယ်ကို စောင့်နေသည်။ တံခါးဖွင့်သံကြားရပြီး အပြင်ကိုထွက်လာသော နုငယ်ရဲ့အလှတရားက ဝင်းလက်အိစက်နေသည်။

“ လာလေ…နုလေး….မောင့်နံဘေးမှာလာထိုင်”

ကိုသက်ငြိမ်က သူ့နံဘေးကနေရာကို ပုတ်ပြလိုက်သည်။ နုငယ် ရှက်ရွံစွာနဲ့ သူ့နံဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ လှလိုက်တာ….နုငယ်ရယ်……..အခု..မောင်စချစ်တော့မယ်နော်”

“ အင်း…..”

ကိုသက်ငြိမ် နုငယ်ပုခုံးနဖက်ကို သူ့လက်နဲ့အသာထိန်းကာ သူမနဖူးကို စတင်နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်ခုံး….မျက်ခွံ….ပါး….။ နောက်ဆုံးကျ နုငယ်တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော နုငယ်နှုတ်ခမ်းလေး။ ဖိုနဲ့မ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ထိတွေ့နမ်းရှိုက်မှုက အစကတော့ ငြင်ငြင်သာသာစုပ်နမ်းရုံ။

ပြီးမှ ကိုသက်ငြိမ် ပိုကြမ်းလာကာ နုငယ်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုပါ စုပ်ယူကာ သူ့လျှာကို နုငယ်အာခေါင်တွင်းသို့ စတင်ထိုးထည့်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ လက်ကလည်းအငြိမ်မနေ။ နုငယ် ညအိပ်ဝတ်ရုံဝတ်ထားသော ရင်ဖတ်ဟဗြဲကြား သူ့လက်တွေကို နှိုက်သွင်းကာ သူမ ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။

“ ပြွတ်…..ပြွတ်….ပလပ်….ပလပ်”

“ ဟင့်…..ဟင့်……..ဟင့်”

အစက ကိုသက်ငြိမ်လျှာကို ဝင်လာတော့ သူမလန့်သွားသည်။ သို့သော် သူမက အစိမ်းသက်သက်မှမဟုတ်ဘဲ။ အတွေ့အကြုံရှိဖူးပြီးသားဆိုတော့ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသောကိုသက်ငြိမ်လျှာကို သူမလျှာနဲ့ ပြန်ကလိပေးလိုက်သည်။

အနမ်းတွေက တစထက် တစထက်ပိုပြင်းထန်လာသည်။ နုငယ်ရင်သားတွေက ဆုပ်ကိုင်လို့ ကောင်းသည်။ နုငယ်က အပေါ်က အနမ်းလည်းခံရ၊ အောက်က သူမရင်သားတွေကို ကိုသက်ငြိမ် လက်ကြမ်းကြီးတွေနဲ့ဆုပ်နယ်ခံရလို့ ကောင်းတာက တပိုင်း၊ သူမ ကာမရှိန်တွေ တဖြည်းဖြည်းမြှင့်တက်လာသည်။

ကိုသက်ငြိမ် အားမရတော့သဖြင့် သူမ ဝတ်ရုံခါးစည်းကြိုးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သဖြင့် သူမတစ်ကိုယ်လုံး ဝတ်လစ်စလစ်။ ဘာအဝတ်မျှ မရှိတော့။ ရင်စွင့်စွင့်၊ ခါးသေးသေးလေးနှင့် မွှေ့ချီပစ်ချင်စရာ။ သူမ အင်္ဂါစပ်အနီးတဝိုက်ကို အမွှေးမရိတ်ထားသော်လည်း ခပ်ရိတ်ရိတ်လေး အမွှေးနုနုလေးတွေ ပေါက်နေသည်။

“ လှလိုက်တာ….လှလိုက်တာကွယ်”

ကိုသက်ငြိမ် ပြောလည်းပြော၊ သူ့ဝတ်ရုံကိုလည်း သူမနည်းတူ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“ အိုး….”

ကိုသက်ငြိမ် လိင်တံကြီးက မဲညိုပြောင်တင်းနေကာ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။

“ အကြီးကြီးပဲ”

နုငယ် နှုတ်မှ ဖွင့်ဟပြောမိသည်အထိပင်။ သူမပြောလည်း ပြောချင်စရာပင်။ သူမအတွက် သူစိမ်းယောကျ်ား လိင်တံက ဆုံးသွားတဲ့ စည်သူတစ်ယောက်ကိုသာ တွေ့ဖူးသည်။ စည်သူပစ္စည်းကလည်း ပုံမှန်အရွယ်အစားရှိရုံ။ ခုလိုမျိုးပုံမှန်ထက် ပိုထွားကြိုင်းနေတာမျိုးမဟုတ်။ ကိုသက်ငြိမ် လိင်တံက (၆)လက်မခွဲနီးပါးရှိမလားပင်။

ကိုသက်ငြိမ်က အသားမညိုပေမဲ့ သူ့လီးချောင်းကြီးက ညိုမဲနီရဲနေသည်။ ပြီးတော့ ခပ်တုတ်တုတ်။ အရင်းရှူးပြီး အဖျားတုတ်နေတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ တစ်ချောင်းလုံး တုတ်နေသည့်ပုံစံမျိုး။ သူမ ရင်တွေ ပေါက်ထွက်မတတ်။ နားထဲကနေ သူမရင်ခုန်သံကို သူမပြန်ကြားနေရသည်။

“ နုလေး…လှဲလိုက်ပါလား”

ကိုသက်ငြိမ် က နုငယ်ကို ခေါင်းအုံးပေါ်အုံးကာ မှေးခိုင်းလိုက်သည်။ သူက သူမကိုယ်ပေါ်အုပ်မိုးကာ နမ်းပြန်သည်။ သူမပေါင်တွေကို ခပ်မာမာအချောင်းတချောင်း လာလာထိနေသည်။ ဘာကြီးမှန်းလဲ သူမသိသည်။

ကိုသက်ငြိမ်က သူမရင်သားတွေကိုပါ စတင်ငုံယူနမ်းရှိုက်နေသည်။ သူမ ရင်သားတွေကို သူလျှာကြီးနဲ့ လျှက်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို သွားနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေးငုံခဲလိုက်နှင့်။

“ အဟင့်…..ဟင့်”

ကိုသက်ငြိမ် လက်ဖဝါးတွေက သူမရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွတ်သပ်လိုက်တိုင်း သူမကြက်သီးမွေးညှင်းထရသည်။ သူလဖါးတွေက ကြီးမားပြီး ကြမ်းရှအားပါလှသည်။ ရင်သားတစ်ဖက်ကို စုပ်ယူဆော့ကစားနေလျှင် နောက်ရင်သားတစ်ဖက်က သူ့လက်ဖဝါးတွေအောက် ဆုပ်နယ်ခံရတာပင်။

သူမ စပ်ပတ်ဆီက အရည်တွေ စိမ့်ထွက်စပြုလာသည်။ သူမရင်သားတွေကို နမ်းလို့ဝသော ကိုသက်ငြိမ်က သူမချက်ကလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်သည်။ သူမကိုယ်အောက်ပိုင်းရောက်လာလေ သူမ အရှိန်ပိုကောင်းလာလေပင်။

ရုတ်တရက်ကြီး သူမခြေရင်းဆီ ကိုသက်ငြိမ်ဆင်းသွားသည်။ သူ ဘာလုပ်မလို့လဲ ဟုတွေးနေတုန်းမှာပင် သူမ ခြေချောင်းလေးတွေကို ကိုသက်ငြိမ်က ငုံခဲစုပ်ယူနေသည်။

“ မောင်…….အားနာစရာ”

သူမပြောနေသည်ကို ကိုသက်ငြိမ်ကြားဟန်မပြု။ သူလုပ်ချင်တာကိုသာ တစိုက်မိုက်မိုက်ရှေ့ဆက်တိုးနေသည်။ ခြေချောင်းလေးတွေ…ပြီးတော့ သူမခြေဖဝါး။ သူမခြေဖဝါးတွေကို သူ့ပါးပြင်နဲ့ ပွတ်တိုက်လိုက်ပြန်သည်။

နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေရိတ်ထားသဖြင့် ကြမ်းရှရှဖြစ်နေသော သူ့ပါးပြင်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို သူမခြေဖဝါးမှ ခံစားမိကာ သူမ တိမ်တွေပေါ်ဆီလွင့်ထွက်သွားပြန်သည်။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ့ ကြင်နုယုယမှုဆိုတာ ဤကဲ့သို့ပါလား။

သူမ အချစ်ရမ္မက်နဲ့ ကင်းကွာနေသည်မှာ (၁၀)နှစ် နီးပါးလောက်ရှိနေပြီမဟုတ်လား။ အခုမှ ရေနဲ့ထိမိသောပန်းလေးလို ပြန်ပွင့်လန်းလာသည်ပင်။

...................................................................

အခန်း (၁၅)

နူးညံကြင်နာမှုတွေ တရစပ်ပေးသော ကိုသက်ငြိမ်က နုငယ် ခြေသလုံးသားတွေ၊ ပေါင်သားလေးတွေကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရှိုက်ကာ နောက်ဆုံးကျ အဓိကနေရာ သူဇာ၏ မအင်္ဂါဇာတ်ဆီ ဦးတည်လိုက်သည်။

သူ ဘာဆက်လုပ်မလဲဆိုတာ နုငယ် ရိပ်မိသလိုလို ရှိနေသည်။ သူမတွေးနေတုန်းပင် ကိုသက်ငြိပ်က သူမပေါင်ခွကြားနေရာ ခေါင်းအပ်လိုက်သည်။

“ မောင်……ဘာလုပ်နေတာလဲ…..ငရဲတွေကြီးကုန်ပါအုံးမယ်”

နုငယ် ဘဝမှာ သူမပစ္စည်းသည် ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ့ နမ်းရှိုက်မှုကို ခံရသော နေရာဟုမသတ်မှတ်ထား။ သူမ အရင်ယောကျ်ားကလည်း တစ်ခါမှ ထိုနေရာကို မနမ်းပေးဖူး။ လက်နဲ့သာ ကလိပေးဖူးသည်။ နုငယ်က ထိုကဲ့သို့ တားမြစ်နေသော်လည်း လူကြမ်းကြီး ကိုသက်ငြိမ်က မကြားဟန်ဆက်ပြုသည်။ သူ့အတွက်က ယောကျ်ား၊ မိန်းမ ချစ်ခရီးဖွင့်ကြလျှင် ယောကျ်ားတစ်ယောက်တည်း လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဝဖို့ကြီး ဦးစားမပေး။ ကိုယ့်လက်တွဲဖော်အမျိုးသမီးလည်း ဆန္ဒပြည့်ဝရမည်။

ဒါမှသာ အိမ်ထောင့်သုခပြည့်ဝမည်သာ။ သူ့အရင်မိန်းမတုန်းကလည်း ထိုကဲ့သို့လုပ်ပေးဖူးတာပင်။ ကိုယ့်ချစ်သူဇနီးမယား၏ အင်္ဂါဇာတ်ကို နမ်းရှိုက်စုပ်နမ်းရသည်ကို အောက်ကျနောက်ကျဖြစ်သည်ဟု တစ်ခါမှမတွေးတောထား။

ထို့အပြင် သူ ဆန့်ကျင်ဘက်အမျိုးသမီး၏ အထိအတွေ့နူးညံ့မှုတွေနှင့် ကင်းကွာနေသည်မှာလည်း (၃)(၄)နှစ်လောက်ရှိတော့မည်မဟုတ်လား။ အခုမှ ဝင်းစက်နူးအိလှပနေသော ချစ်ရသည့်အမျိုးသမီးကိုပါ ဆန္ဒတွေပြည့်ဝစေချင်သည်။

“ ပလပ်……ပလပ်”

ကိုသက်ငြိမ် အပြင်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လျှာနဲ့ လျက်ကာ သူနှုတ်ခမ်းလေးနှင့် ခပ်ဖွဖွ ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။ နုငယ်၏ စပ်ပတ်အပြင်နှုတ်ခမ်းသားတွေပါ မွှေးညင်းနုလေးတွေ ခပ်မျှင်မျှင်လေးပေါက်ရောက်နေသည်။ အရောင်ကလည်း ပန်းရောင်ခပ်သန်းသန်းလေးကိုမှ နည်းနည်းညိုချင်သည်။

ကိုသက်ငြိမ် အပြင်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လက်ညှိုး၊ လက်မနဲ့ ဖြဲကာ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတွေကို နမ်းမလို့ပြင်သည်။ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတွေက အကုန်လုံး ပန်းနုရောင်သန်းကာ ဖောင်းကြွနေသည်။ အရည်ကြည်တွေ ထွက်နေသည်ကိုပါ ကိုသက်ငြိမ် မြင်ရသည်။

“ အဟင့်……ဟင့်……..မောင်…….မောင်…….တော်ပါတော့”

ကိုသက်ငြိမ် မကြားဟန်ဆက်ပြုကာ လျှာနဲ့ အတွင်းနှုတ်ခမ်းတွေကို ထိုးကလိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုဆုံရာ ထိပ်မှာ မင်္ဂါစေ့လေးပါ မလွတ်စေရ။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ငုံလိုက်ကာ လျှာလေးနဲ့ ကလိပေးလိုက်သည်။

“ အိုး…….အမေ့……….အမေ့……..ဟင့်…….ဟင့်”

“ ဟင့်………….ဟင့်……ဟင့်”

“ ပလပ်…….ပြွတ်………ပြွတ်………ပြွတ်”

နုငယ် သူမပါးစပ်က ဘာတွေအော်လို့အော်နေမိမှန်းမသိတော့ပေ။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့လက်ညှိုးလေးပါ နုငယ်စပ်ပတ်လေးနဲ့သွင်းကြည့်ကြည့်သည်။ စပ်ပတ်အတွင်းသားတွေ ဝင်လာသော သူ့လက်ညှိုးလေးကို အတွင်းသားနံရံတွေက အတင်းကို ဖျစ်ညှစ်ထားသည်။

နုငယ်က ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ လိင်မဆံသည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာမြင့်နေပြီဖြစ်တော့ သူမစပ်ပတ်လေးက အပျိုလေးလို ကျဉ်းမြောင်းနေသည်။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့လက်ညှိုးဝင်တော့ လက်ခလယ်လေးပါ ထပ်သွင်းကြည့်ကြည့်သည်။

ပြီးတော့ ဝင်ချည် ထွက်ချည် ဆော့ကစားပေးနေသည်။

“ အိုး……..အင့်………အင့်……မောင်ရေ…….မောင်”

ကိုသက်ငြိမ် လက်ကို စပ်ပတ်ထဲနှိုက်နေပေမဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း အစေ့လေးကို ကလိလိုက်၊ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတွေကို နမ်းရှိုက်လိုက်နှင့် ဘာမှမကျန်ခဲ့ရအောင် အစွမ်းကုန် ချစ်စခန်းဖွင့်နေသည်။

“ ဟင့်……..အင့်……….အင့်………မောင်…….မောင်”

“ ပလပ်…….ပလပ်…….ပြွတ်……ပလပ်”

နုငယ် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်နေမှန်းမသိတော့။ သူမပေါင်ကြားမှာ မျက်နှာအပ်ကာ ပြုစုပေးနေသော ကိုသက်ငြိမ်ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ဆွဲမိသည်အထိ။ ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း အပြစ်မယူ။ ဒါဟာ ပြီးတော့မည် ဟု အချက်ပြသည်ဟုယူဆသဖြင့် သူ့လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေကို ပိုအရှိန်မြှင့်လိုက်သည်။

“ အင့်…….အား……..ဟင့်……..ဟင့်”

“ ပလပ်………ပလပ်…….ပလပ်…..ပလပ်”

“ ဟင့်………..အင့်………အင့်………အင့်”

“ ဟင့်……..ဟင်း………..အား……..အား”

နုငယ် တစ်ချက်လွင့်ထွက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ မျောကနဲ့။

တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်က “အား”ဟု ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်မိသည်အထိ။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး သွေးရောင်လွမ်းနေကာ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသည်။ ကိုသက်ငြိမ် သူမကို ပြုစုပေးနေသည်ကို ခဏရပ်ကာ သူမကောင်းခန်းရောက်နေသည်ကို ချစ်ရည်ရွှန်းသော မျက်လုံးတွေနှင့်ကြည့်နေသည်။

သူပါးစပ်နှင့် နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်တွင်နုငယ်ဆီက အရည်တွေကြောင့် ပေပွစိုရွှဲနေသည်။

“ မောင်ရယ်…….မောင်……..မောင်”

နုငယ် ကိုသက်ငြိမ်ကို အပေါ်ပြန်တက်ခိုင်းကာ သူနှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းလိုက်သည်။ သူမဆီက ထွက်သော အရည်တွေရဲ့ အနံ့ကို သူမဖာသာ ပြန်သိရှိမိသည်ပင်။

ဒါကြောင့် လူတွေအိမ်ထောင်ပြုကြတာများလား။ မိန်းမတစ်ယောက် ဆန္ဒပြီးမြောက်ခြင်းကို အစက သူမအရေးမကြီးဟု ယူဆထားခဲ့သည်။ လင်ယောကျ်ား ဆန္ဒပြည့်ဝဖို့သာ ဦးစားပေးရမည်ဆိုသော အတွေးအခေါ်နဲ့ သူမကြီးပြင်းလာခဲ့သည်။

စည်သူကလည်း သူမပြီးမြောက် မပြီးမြောက်ခြင်းကို ဂရုစိုက်ခဲ့တာမဟုတ်။ အစက လိင်ဆက်ဆံလို့ သာယာတာကိုပင် သူမ ကျေနပ်ခဲ့သည်ပင်။ အခုကျ ထင်ထားသမျှ မဟုတ်ခဲ့ပါလား။

ကိုသက်ငြိမ်က သူမကို သင်ပြပေးခဲ့တာပဲ။ သူမတို့နှစ်ယောက် ပိုပြီးစောစောဆုံစည်းခဲ့ရမှာ။ ထိုမှ သူမ အချစ်ရဲ့ အရသာကို ပိုစောစောမြည်းစမ်းခွင့်ရမည်မဟုတ်လား။ အခုတော့ နည်းနည်းလေး နောက်ကျသွားတာပဲ။ ဘာဖြစ်ဖြစ် သူမ အခုကြည်နူးမှုကို လက်ဝယ်ပိုင်ဆိုင်နိုင်နေပြီပဲ။

ချစ်တယ်…..မောင်။

.........................................................................................................

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>