နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၄ )
ရေးသားသူ - Steven Law
ဆုမှာ ကုန်းလျက်ပင် ကိုရဲ အလိုးကို ခံနေရသည်။ ကိုရဲက ဆု အဖုတ်ကို လိုးရင်း လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖင်သားများကို ဖြဲပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။
" ဗျစ် ဗျိ ဗျစ် ဖတ် ဖတ် ဖန်း"
" အာ!အင်းးဟင်းးဟင်းး"
မိမိ ချစ်သောသူ မဟုတ်သော်လည်း အဖုတ်ထဲက အရည်စိုစိ ထွက်လာပြီး ကာမဖီလင် တက်လာလေသည်။ ပထမဆုံးအကြိမ် မိမိချစ်သူရှေ့ အလိုးခံရခြင်း ဖြစ်သော်လည်း မိမိချစ်သူမှ ကြည်ဖြူစွာ ပေးလိုးခြင်း ဖြစ်၍ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ခြင်းတော့ မဖြစ်ပေ။
ထူးဆန်းသည်က ကိုရဲ၏ အလိုးကို အရသာ ခံကြည့်ခြင်းပင် ဖြစ်ပြီး ကိုဇော်ဇော်နဲ့ လိုးသည်ထက် ဘာများပို၍ ကွာခြားသည်ကို သိလို၍ မျက်စိမှိတ်ကာ ဖင်ဇိမ်ခံကြည့်ခြင်းကိုပင် လုပ်မိလေသည်။ တချက်တချက် ပြွပ်သိပ်စွ ာဝင်လာသော လီးကိုပင် ဂရုစိုက်မိလေရာ အရသာထူးသကဲ့သို့ပင် ခံစားလိုက်ရသည်။
ကိုရဲက ဆုရည်၏ အတွေ့အကြုံကို လေးစားမိသည်။ ဖင်ပင်ခံဖူးသည်ဟု ဆိုသဖြင့် ဂျေထုပ်အား ဖောက်ပြီး ဆုရည်၏ စအိုဝဆီ လောင်းထည့်လိုက်ရင်း လက်လယ်နှင့် ထိုးသွင်းမွှေလိုက်သည်.
" ဗျစ် ဖြစ် ဗျစ်"
ဂျေသုတ်ပြီး လက်ထည့်သော်လည်း စအိုရဲ့ သဘောသဘာဝအတိုင် ကျပ်ထုပ်နေရာ ဖင်ခံဖူးသော ဆုရည်မှာ ဖင်ဇိမ်ကိုလည်း ရရှိလေသောကြောင့် ညည်းသံဆူထွက်လာသည်။ ဆုရည် ညည်းသံကြောင့် ကိုဇော်ဇော်မှာ ရတီကို လိုးရသည်မှာ အားတက်လာသည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော ရတီအား ဘေးတစောင်းပြုလုပ်ပြီး ပေါင်တစ်ချောင်းကို မပြီးလိုးတော့သည်။
ဆုရည် အလိုးခံနေသည်ကို ကြည့်ပြီး ပို၍ ဖီးလာနေသလို ခံစားရကာ သုတ် မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ရတီအဖုတ်ထဲမှာပင် သုတ်လွှတ်မိတော့သည် ။ဘေးတစောင်း အိပ်ပျော်နေသော ရတီအား ထားခဲ့ပြီး ကုန်း၍ ခံနေသော ဆုရည်အနားကို ကပ်ကာ သုတ်ထွက်၍ ပျော့နေသော လီးအား ဆုရည်ပါးစပ်၌ တေ့ပေးလိုက်သည်။ ဆုရည်လည်း ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာသေ ာကိုဇော့်လီးအား စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သုံးမိနစ်ပင် မကြာချေ ။ ကိုဇော်ဇော် လီးထောင်မတ်လာသည်။ ကိုဇော်ဇော်လဲ ဖီးတက်နေပြီ။ ဒူးထောက်ပြီ းကုန်းလိုးနေသော ကိုရဲက
" ဒူးညောင်းပြီကွ ာငဇော်"
" ပုံစံပြောင်းလိုးပေါ့ကွာ၊ ငါလဲ လိုးချင်နေပြီ"
" ဆု ကိုရဲ အပေါ်က တက်"
" ဟွန့် ကိုရဲ နှစ်ယောက် လုပ်မလို့လား"
" အင်းလေ ကိုရဲလည်း မပြီးသေးသလို ငဇော်ကလဲ လုပ်ချင်နေပြီ"
" အင်းပါ ကိုကို ဖြေးဖြေးနှော်"
" အင်းပါ ဆုရဲ့"
ကိုရဲ ကုတင်ပေါ်ပက်လက်အိပ်လိုက်တော့ လီးက မိုးပေါ်ထောင်နေတယ်၊ ဆုရည်လည်း ကိုရဲ အပေါ်က ခွကာ လီးနဲ့အဖုတ်တေ့ပြီး ဖိချလိုက်တယ်။
" ဗျစ် ဗျိ ဗျိ ဇွိ"
လီးက တဇွိ တဗျိဗျိနဲ့ အဖုတ်ထဲ တဆုံးဝင်သွားတယ်။ ကိုရဲက ဆုရည်ကို ဆွဲဖက်လိုက်ရာ ဆုရည်မှာအလိုအလျောက် ကုန်းပြီးသား ဖြစ်ရတော့တယ်။ ကိုဇော်လည်း ဒူးထောက်ကာ ဆုရည် ဖင်ကို လီးတေ့ပြီး ဖိသွင်းချလိုက်တော့တယ်။
" ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ ဗျစ် ဗျစ်"
" အာ့! ဖြေးဖြေး ကိုကို အောင့်တယ်"
လီးက တဆုံးဝင်သွားပြီး ဖင်ထဲမှ ာတင်းကျပ်နေတယ်။ ကိုဇော်က ဆုပြောတဲ့အတိုင်း တဖြေးဖြေးချင်းလိုးလိုက်တော့တယ်။ ကိုဇော်က လိုးတိုင်း ဆုရည်မှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ဖြစ်ကာ ကိုရဲကို လိုးသလို ဖြစ်နေပြန်တော့ ကိုရဲလည်း တဖြေးဖြေးနဲ့ ဖီးတက်လာတယ်၊
" ဘွတ် ဖတ် ဖတ် ဖန်းးဖန်းး"
" အာ့ အိုးဟိုးး အားးးရှီး"
လီးနှစ်ချောင်းက အလွှာလေး တလွှာသာခြားပြီး ထိကပ်နေသလိုပါပဲ။ လီးနှစ်ချောင်းက တနေရာစီကို အရသာတမျိုးစီ ပေးနိုင်စွမ်းရှိနေတော့ ဆုလည်း ကာမအရသကို ခံစားရလာတယ်၊ မြန်မြန်ပြီးချင်သလို သာ ခံစားလာရတော့သည်။ နောက်ဆုံး ဆုရည်မနေနိုင်တဲ့အခါ ကိုရဲနှုတ်ခမ်းကို လှမ်းနမ်းစုပ်တာ့သည်။ ကိုရဲလဲ ဆုရည်ရဲ့ပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးပြီး မွှေသည်။ ဆုရည်ကလည်း တဖန်ပြန်လုပ်ပေးပြန်သည်။ ဆယ်မိနစ်ခန့်လိုးပြီးသောအခ ကိုဇော်က ဆုရည်ဖင်ထဲက လီးကို ထုတ်ပြီး လီးတချောင်း ဝင်နေသော ဆုရည် အဖုတ်ကိုထိုးထည့်ရာ
" အားကိုကို အိုး သေပါပြီ"
အပျိုစစ်စစ် မဟုတ်တော့ပေမယ့် လီးနှစ်ချောင်းတော့ မဝင်ပေ။ ထို့ကြောင့်ပြန်ထုတ်ပြီး ဖင်ထဲ တဖန်ထည့်ပြီး လိုးသည်။ ဇော်ဇော်လည်း ကြာကြာမလိုးနိုင်တော့ သုတ်တွေကို ဖင်ထဲကိုသာ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ အောက်မှပက်လက်နေပြီး အလိုးခံနေသော ကိုရဲလဲ ဖီးတက်ပေမယ့် မြန်မြန်မပြီးနိုင်ပေ။
" ငဇော် မင်းပြီးရင်ဖယ်ကွာ ၊ငါဆက်လုပ်မယ်"
" အေးပြီးပြီလုပ် မနက်ကြတော့ လင်းဆွဲလေးလိုးကြမယ်"
" အေးအေး"
ဆုရည်ကို အပေါ်ကနေဆင်းခိုင်းပြီး ဖင်ကုန်းကာ ဖင်ထောင်လိုးပေးလိုက်သည်။
" ဗျစ် ဘွတ်ဖွတ် ဖတ်ဖတ် ဖန်းးဖန်း"
" အာ့ရှီးးရှီးးးအိုးး"
ဆုရည်လဲ ပြီးတော့မည်ဖြစ်၍ ညည်းသံထွက်တော့သည်။ မကြာမီမှာပင် ကိုရဲလဲ သုတ်တွေထွက်သွားတော့သည်။ အားရအောင် လိုးလိုက်ပြီးနောက် လေးယောက်သား ကုတင်ပေါ်မှာပင် ကန့်လန့်အိပ်ကြတော့သည်။
မနက်မိုးလင်းလာတော့ ရတီနိုးလာသည်။ အဝတ်အစားလဲ မရှိပေ။ မိမိ တစ်ယောက်တည်း အဝတ်အစား မရှိသည် မဟုတ် ။ ရှိသမျှသော လူလေးယောက်လုံး အဝတ်အစားမရှိပေ။ မနေ့ညက အိမ်မက်မက်နေသလိုမျိုးခံစားလိုက်ရသည်။ အိမ်မက်ထဲမှာ ကိုရဲနှင့်လိုးနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ မိမိပိပိကို စမ်းမိသည်။ သုတ်ရည်များစိုရွှဲနေသည်ကိုတွေ့ရပြီး အိမ်မက်တော့ မဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ သိလိုက်သည်။ တွေးနေစဉ်မှာပင်ကိုရဲကနိုးလာပြီး
" ရတီ နိုးပြီလား"
" အင်းနိုးပြီ၊ မနေ့ညက တော်တော်မူးသွားတယ်"
" ဟုတ်တယ် ရတီ အရမ်းမူးနေလို့ ကိုရဲ အားမရလိုကျဘူး"
" ဟာ ကွာ ကိုရဲကလဲ၊ ရတီ မူးနေတာကို အခွင့်ကောင်း ယူပြန်ပြီ"
" အခွင့်ကောင်းယူတာ မဟုတ်ရ ပါဘူး ရတီရယ်၊ မနေ့ညက ဆုနှင့်ငအောင်လုပ်ကြတော့ ကိုရဲလဲ မနေနိုင်ဘူးလေ၊ အာ့မို့ လုပ်တော့လုပ်လိုက်မိတာ"
" ဟွန်း ကိုရဲနှော် အာ့ဆို့ ကိုအောင်နဲ့ဆုကလဲ မြင်နေရမှာပေါ့"
" အင်း မြင်တယ်"
" ဟာကွာ ရှက်လိုက်တာ ကိုရဲ"
" ရတီကလဲ ဘာရှက်စရာလိုလို့လဲ အချင်းချင်းတွေပဲဥစ္စာ"
" အချင်းချင်းလဲ ရှက်တာပဲ"
ထိုစဉ် ဆုရည်နှင့်အောင်အောင် နိုးလာပြီး အောင်အောင်က ဆုရည်နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့လိုက်တယ်။
" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်"
" အာ့!..အင်းးဟင်းး ဖြေးဖြေးစို့ပါကိုကို ဆုနို့က ထွက်မပြေးပါဘူး"
အဖုတ်ကို လက်တဖက်က နှိုက်ရင်း ကိုအောင်က နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့တော့သည်။ ရတီ သူတို့ ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး
" ဆုရည်တို့ကတော့ လုပ်ပြန်ပြီ"
" ရတီ ကလဲ အချိန်ရှိခိုက်လုံ့လစိုက်တာ၊ အချိန်နဲ့ ဒီရေ လူကို မစောင့်ဘူးတဲ့ ရတဲ့အချိန်လေး လုပ်ထားရတာ"
" ဟော့တော့ မနိုင်စိတ်တွေပဲ"
ရတီက ပြောနေတုန်း ဆုရည်က အိပ်ရာကထလာကာ ကိုအောင့်လီးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပြန်သည်။
" လုပ်ပီ ဆုရည်ကတော့ မနက်ပိုင်းပဲ ရှိသေးတာ"
" မနက်စောစေ ာဆုရည် အားရှိအောင် နို့တိုက်နေတာ"
" ဟင့် "
ရတီမှာလည်း ကိုရဲက အဖုတ်နှိုက်ရင်း နို့ကိုစို့နေတော့ ရတီ့အဖုတ်ပြန်စိုလာရသည်။
" ဟာ ကိုရဲတော်ပြီကွာ"
" လင်းဆွဲလေးက ပိုကောင်းတယ် ရတီရဲ့"
" ဟင့် တော်ပြီဆို"
" မရဘူး မနေ့ညက အားမရတော့ ဒီမနက်တော့ အားရအောင် လုပ်သွားမှာ"
ရတီ ခွင့်ပြုရ ကောင်းမလား မကောင်းဘူးလား စဉ်းစားနေစဉ် အချိန်အတွင်းမှာပင် ဆုရည်က ပက်လက်ပြန်အိပ်ပေးပြန်သည်။ ရိုးရိုးပဲ လုပ်ကြမည်ဟု ရတီထင်လိုက်သေးတယ်။ သို့သော် အဖုတ်အား လိုးခြင်းမဟုတ်ပဲ ဖင်ကိုလိုးနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ဖင်လိုးကြသည်ကို သိသော်လည်း ဆုရည်ဖင်မခံလောက်ဘူးဟု တွေးထားခဲ့ ပေမယ့် ယခုမူ ဆုရည် ဖင်ထဲကိုအောင်က လီးကို ထိုးသွင်းနေသည်၊ သေချာအောင် ကုန်းထ၍ ကြည့်စဉ် ကိုရဲလဲထလာပြီး ရတီ့ခါးကိုဖမ်းဆွဲပြီး နောက်ကနေကုန်းလျက် လိုးတော့သည်။
" ပြွတ် ဗျစ် ဗျိ ဗြစ်"
" အာ့ကို ရဲ အိုးကျွတ် ကျွတ်"
အဖုတ်ထဲ လီးကလျောကနဲပင် ဝင်ရောက်သွားသည်။ ရတီရုန်းဖို့ မစဉ်းစားတော့ချေ။ ကုန်းလျက်သာ ခံလိုက်တော့သည်။ လီးက တဇွိဇွိ တဗျိဝင်လာသည်။ ခံနိုင်နေပြီး နာကျင်မှု့လည်း မဖြစ်တော့တဲ့ အတွက်ကာမအရသာကို ရလေသည်။ ထူးခြားသည်မှာ လူရှေ့အလိုးခံရ၍ အစတော့ ရှက်နေပေမယ့် ဆုရည်က ဖင်လိုးခံရင်း တအင်းအင်း ညည်းနေတော့ စိတ်ထဲပို၍ ထကြွနေမိသည်။ ပိပိကိုလည်း ညှစ်နေမိသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ဆုရည်က ရတီ့နို့ကို ကိုင်လေရာ ရတီလန့်သွားသေးသည်။
" ရတီ ဒီဘက်ရွှေ့ပေးဟာ"
ဆုရည်က ဖင်လိုးခံနေရာကနေ ရတီ ရင်ဘတ်အောက် ဝင်လာပြီး ရတီနို့ကိုလှမ်းစို့သည်။
" အာ့ ဆု မသာမ ငါ့နို့ကို မစို့နဲ့ဟ"
ဆုရည်က ရတီ့ကို ဖက်ထားပြီး
" မရဘူး စို့လို့ အရမ်းကောင်းတယ်"
ဆိုပြီး ဆက်စို့တော့သည်။ ရတီမှာ ရှက်နေပြီး ရုန်းထွက်မရပေ။ ဆုရည်က ရတီကို ဖက်ပြီး နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေသည်။ ရတီမှာ ရှက်ရှက်နဲ့ ငြိမ်ခံရင်း အရသာတမျိုးတွေ့တော့သည်၊ ကိုရဲက ရတီကို ဆုရည်ဖက် ထပ်ရွှေ့ပြီး ဆုရည်အဖုတ်ကို လှမ်းပွတ်လိုက်သည်။
ဆုရည်မှာလည်း အရမ်းကို ကာမစိတ်ဖြစ်နေပြီး နို့စို့လိုက် ညည်းလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ရတီက နောက်ဘက်ပြန်လှည့်ကြည့်သော အခါ ကိုရဲက ဆုရည်အဖုတ်ကို ပွတ်နေသည်ကို မြင်ပြီး
" ကိုရဲ ဘာလုပ်တာလဲ"
" ဟီး ဆုရည် ကောင်းအောင် လုပ်ပေးလိုက်တာပါ"
" ရတီ မကြိုက်ဘူး"
" ရတီမကြိုက်ရင် မလုပ်တော့ဘူး"
ဆိုကာ ရတီခါးကိုသာ ကိုင်ဆွဲပြီး အားပါးတရ လိုးတော့သည်။ ရတီလဲ စိတ်ဆိုးပြေပြီးနောက် ကိုရဲ အလိုးနဲ့ ဆုရည် နို့စို့ကို ခံလိုက်သည်။
" ဗျစ်ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖန်းးဖန်း"
" အာ့အင်းဟင်းးဟင်း"
" ဘွတ်ဖွတ် ဗျစ် ဖန်းဖန်းးဖန်း"
" အာ့ရှီးးရှီးးး"
မကြာမှီပင် ရတီရောဆုရည်ပါ ပြီးချင်လာသဖြင့် တအာ့တရှီးရှီး အသံတွေ ထွက်လာသည်။ ဆုရည်လဲ ရတီနို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့လိုက်သည်။ ကိုရဲရေ ာကိုအောင်ပါ ပြီးချင်လာသည်။ ရတီမှာလဲ အရသာကို တွေ့နေရဖြင့်အပြီးမြန်လေသည်။
" ဗျစ် ဘွတ် ဖန်းဖန်း"
" အာ့ရှီးရှီးးအားး ပြီးပြီ ပြီးပြီ"
ရတီ ပြီးပြီးနောက် ကိုရဲလဲ ပြီးလိုက်တော့သည်။ သုတ်ရည်များ သားအိမ်ထဲ ပူနွေးစွာ ဝင်ရောက်သွားပြီး ရတီလဲ မှောက်ကျသွားတော့သည်။ ကိုရဲမှ မှောပ်မှောက်လျှက် လဲနေသော ရတီအပေါ်က ခွလျှက် လီးကို ပျော့သည်အထိ စိမ်ထားလိုက်သည်။ အလိုးခံပြီးပြီးသွားသည်နှင့် ကိုရဲခန္ဓာ ကိုယ်က လေးသလိုခံစားရသဖြင့်
" ကိုရဲ ဆင်းတော့ကွာ လေးလာပြီ"
" ဆင်းပါပြီကွာ ရတီရာ"
ကိုရဲက ရတီအနားကပ်ပြီး လှဲချကာ ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ ဆုရည်တို့လဲ ပြီးသွားပြီးနောက် ရေချိုးခန်းသို့ ပြေးကြပြီးနောက် မျက်နှာသစ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ မနက်စာ စီစဉ်ုကြသည်။ အားလုံးစီစဉ်းပြီးမှသာ ရတီနှင့်ကိုရဲ အိပ်ရာမှထပြီး မနက်စာထစားကြသည်။ ကိုရဲနှင့်ကိုအောင်တို့ တနေ့လုံးမပြန်ပဲ ရတီတို့အခန်းမှာပင် အချိန်ကုန်ခဲ့သည်။
ရတီကို စိတ်ညစ်ပြေစေရန် အကြောင်းပြပြီး အချိန်ဖြုန်းကြသည် ။ ရတီလဲ ဆေးသောက်ရန် သတိရသော်လည်း ဆုရည်က ဆေးကုန်နေသဖြင့် နောက်နေ့မှဝယ်ပေးမည် ပြောသဖြင့် ထိုအတိုင်းသာ နေမိတော့သည်။ ညနေရောက်တော့
" ရတီရေ ငါ့အမေ့အိမ်ကို ခဏပြန်ချင်တယ်"
" ငါတစ်ယောက်တည်း ကျန်နေမှာပေါ့ဆု"
" ကိုရဲ ဒီနေ့အားတယ်လေ ရတီနှင့်နေပေးမှာပေါ့"
" အေးအေး ရတယ် ဆု"
ဆုရည်နှင့် ကိုအောင်အောင်တို့ ပြန်သွားသည်။ ကိုရဲက ဆုရည်တို့ ထွက်သွားပြီးနောက် အားဆေးများသောက်ကာ အားဖြည့်ထားလိုက်သည်။ တညလုံးရတီကို ရသမျှလိုးမည်ဟု ကြံရွယ်ထားလိုက်သည်။ ဆုရည်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေက
" သမီး လေးဆု အဆင်ပြေလား"
" ပြေတယ် မေမေ"
" အေးသမီး အမေချေးထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေနောက်လဆို ပြန်ရတော့မယ်"
" အားလုံးလား မေမေ"
" အေးသမီး"
" မေမေ ဘယ်လိုလုပ်မယ် စဉ်းစားထားလဲ"
" မေမေလဲ အကြံရှိတယ်။ မေမေ့အသိနဲ့ ညှိထားတယ်။ သူ့ကို ပိုကိဆံပေးပြီး ပြသနာဖြေရှင်းရမှာပေါ့"
" လွယ်ပါ့မလား မေမေ"
" လွယ်ပါတယ် မေမေညှိပြီးပြီ"
" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"
" သမီးက ဒီနေ့ပြန်မှာလား"
" မပြန်ဘူးမေမေ ဒီနေ့ ဒီမှာအိပ်မယ်"
" အင်း မေမေလဲ သမီးကို လွမ်းနေတာ"
" သမီးလဲ လွမ်းပါတယ် မေမေ"
" သမီး က ရတီအားနည်းချက်ကို ရပြီလား"
" ရပြီ မေမေ "
" သေချာလဲ သိမ်းထားဦး သမီး ၊ မေမေစီစဉ်သလို မဖြစ်လာမှ အဲဒါကို သုံးရမယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ရတီကိုပူးပြီ းသတ်ရမှာ၊ အဲဒါမှမေမေတို့ လုပ်မှန်းမသိအောင် လုပ်ရမှာပေါ့"
" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"
ရတီ အမေ့အိမ်တွင် တစ်ညအိပ်၍ မနက်မှ ရတီ့အိမ် ပြန်ခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ နောက်တစ်လ ကြာသောအခါ ရတီမှာ ရာသီ မလာပေ။ ခါတိုင်းလဲ မမှန်သဖြင့်ခပ်ပေါ့ပေါ့သာ နေခဲ့သည်။ ကိုရဲနှင့်လဲ တပတ်တကြိမ်တွေ့ရသည်။ ဆုရည်မှာတော့ အိမ်ပြန်သည် အကြောင်းပြ၍ ကိုရဲနှင့်ကိုအောင်တို့၏ အလိုးကို ရတီမသိအောင် ခံရသည်။ နောက်တလခန့်ကြာသောအခါ ကိုအောင်ကနယ်ကို ခရီးသွားသည်။ ရတီမှာ ရာသီထပ်မလာ၍ ကိုရဲကိုပြောရာ
" ကိုရဲ ရတီ့ အဝှာမလာဘူး"
" ဟင် ဆေးမသောက်ဘူးလား ရတီ"
" မသောက်မိဘူးလေ"
" ဟာ ဘာလို့ မသောက်လဲ"
" မေ့သွားလို့"
" ဘာ မေ့တယ် ၊ဒီလောက် အရေးကြီးတာကို"
" ဘာလဲ ကိုရဲက တာဝန် မယူချင်တာလား"
" ကိုရဲမှာ အခု နယ်က မိန်းကလေးနဲ့ ကိုရဲမိဘတွေက ယူခိုင်းနေတာ"
" ဘာ ကိုရဲ၊ ရတီကို ပစ်ချင်လို့လား"
" မတတ်နိုင်ဘူး ရတီ ကိုရဲလဲ မိဘတွေကို မလွန်ဆန်ရဲဘူး"
" ယောက်ျားဖြစ်ပြီး ဒီစကားပြောရလား ကိုရဲ။ ရတီတောင် အိမ်က ဆင်းလာခဲ့တာ"
" ရတီ ယောက်ျားဆိုတာ မိန်းမယူရင် ပိုက်ဆံရှာရတယ်။ ပင်ပန်းတယ် ငါ မရှာချင်ဘူး၊ ငါ အဲဒီမိန်းမကို မယူရင် အမွေပြတ်စွန့်လွတ်လိမ့်မယ်"
" အမွေပြတ်စွန့်လွှတ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ ရတီတို့မှာ အိမ်ရှိသားပဲ"
" ရတီသာ မိဘနှင့်ခွဲနိုင်တာ ကိုရဲ မခွဲနိုင်ဘူး"
" ဘာပြောတယ် "
" နောက်ဖုန်းမဆက်နဲ့ ရတီ ဒါပဲ"
ကိုရဲ ဖုန်းချသွားသည်။ ပြန်ခေါ်ရာ စက်ပိတ်ထားသည်နဲ့သာ တွေ့ရတော့သည်။ ရတီဝမ်းနည်းစွာ ငိုကြွေးမိသည်။
" ရတီ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
" ငါ့ကို ကယ်ပါ သူငယ်ချင်းရာ"
" ရတီ ဘာဖြစ်လဲပြော"
" ငါ ကိုယ်ဝန်ရနေပြီ"
" ဟင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ရတီရယ်"
" ငါကြောက်တယ် ဆု"
" အေ းငါလဲ မလုပ်တတ်ဘူး၊ မေမေကို ပြောကြည့်ရမလား ရတီ"
" မပြောနဲ့ဦး ဆု၊ ငါဘာလုပ်ရမလဲ မသိသေးဘူး"
" အေးပါဟယ်၊ ဒုက္ခပါပဲ"
No comments:
Post a Comment