တစ်မိုးအောက် တစ်ယောက်ဖွား အပိုင်း ( ၄ )

တစ်မိုးအောက် တစ်ယောက်ဖွား အပိုင်း ( ၄ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - နတ်သား 

“ အီး..အီး…ထွက်..ထွက်ကုန်ပြီ.. ” 

ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် အကြာတွင်တော့ အပေါ်ကနေဖိကြိတ်ဆောင့်နေသူ မီကိုသည် တကိုယ်လုံး တုန်ခါကာ ပြီးသွားသည်။ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို ကိုအောင်နိုင်၏ ဆီးစပ်နှင့် ဂဟေစော်ထားသည့်အလား ဖိကပ်ထားသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားများကလဲ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ သန်မာနေဆဲ လီးတန်ကြီးကို ဖျစ်ညှစ်ပေးနေကြသည်။ ဘေးကိုတွန်းကာ ဆွဲဖယ်ထားသော ပင်တီလေး၏ အောက်နားတွင်ပင် စိမ့်ကြသည့် စောက်ရည်ကြည့်များကြောင့် ရွှဲရွှဲစိုနေသည်။

“ Now, Yuik, you can start ” 

ခနအကြာတွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်သည် ဘေးနားက သမီးဖြစ်သူ ယူကီကို အချက်ပေးလိုက်သည်။ တော်တော်လေး နွမ်းသွားဟန်ပေါက်နေသော မီကိုလဲ အသာပင်ထကာ ဘေးဖယ်ပေးလိုက်သည်။

“ ဗြွတ်… ” 

“ မင်းပင်တီကို ချွတ်ပြီး ငါ့အတန်ကြီးကို သုတ်လိုက်… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် တဆက်တည်းပင် မိမိ၏ ပေါင်ရင်းနားရောက်သွားသော ယူကီကိုပြောလိုက်သည်။ ယူကီလဲ ကိုအောင်နိုင်ပြောတာကို နားလည်ဟန်ဖြင့် ဖင်ကိုကြွကာ ပင်တီကို အသာချွတ်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ ပင်တီလေးကို လှန်ကာအထဲက ပျော့ပြောင်းသည့် အသားလေးနှင့် ကိုအောင်နိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။

“ Miko, take off your panty too.. ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် သူ၏ ဘယ်ဘက်ဘေးရောက်လာသူ မီကိုကိုလဲ ပင်တီချွတ်ပြစ်ရန် ပြောလိုက်သည်။ မီကိုလဲ တစ်ချီပြီးသွားမှုကြောင့် စောက်ရည်များစိုကာ အနေခက်နေရာ ကိုအောင်နိုင် အပြောတွင်တော့ ပင်တီကို ချွတ်လိုက်သည်။

“ Wipe it out and give it to me.. ” 

ကိုအောင်နိုင်၏ ခိုင်းသံက တဆက်တည်းပေါ်လာသည်။ လက်ဟန်ခြေဟန်နှင့်လဲ လုပ်ပြသည်။ မီကိုသည် ကိုအောင်နိုင်က ဘာလိုချင်လဲ ဆိုတာကိုသိကာ စိတ်တွေတမျိုးဖြစ်သည်။ အသာပင် သမီးဖြစ်သူ ယူကီလုပ်သလို ပင်တီကိုအတွင်းကနေလှန်ကာ မိမိစောက်ပတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ စောက်ပဝကိုလဲ အနည်းငယ်ဖြဲကာ စိုနေသည့် အရည်များကို အသာသုတ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ မရဲတရဲပင် ကိုအောင်နိုင်ကို ပေးလိုက်သည်။

တဖက်တွင်တော့ ယူကီသည် ကိုအောင်နိုင်၏ လီးတန်ကို သန့်ရှင်းပြီးသွားလေပြီ.။

“ မင်းဟာလဲ ငါ့ကိုပေး ..ပြီးရင်တော့ တက်ဆောင့်တော့.. ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ယူကီဆီက ပင်တီကိုလှမ်းတောင်းပြီးနောက်တွင်တော့ ကောင်မလေးကို တက်လုပ်ဖို့ အချက်ပေးလိုက်သည်။ ယူကီလဲ မဆိုင်းမတွပင် ကိုအောင်နိုင်ကို တက်ခွသည်။ ကောင်မလေး၏ အဖုတ်သည် ရိတ်ထားလို့လား မသိ။ အမွှေးအမင် မရှိဘဲ ပြောချောနေသည်။ အကွဲကြောင်းလေးကတော့ မဟတဟသာ။

ယူကီသည် ကိုအောင်နိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို အသာပင် ကိုင်ကာ စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့သည်။ လီးထိပ်အဝနှင့် အတေ့တွင်ပင် စောက်ပဝသည် တင်းကာသွားသည်။ ကာမစိတ်က တရိပ်ရိပ်တက်နေရာ ဂရုစိုက်မနေတော့ဘဲ ဇတ်ခနဲ ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ အီး..မာမီ….အင့် ” 

“ It hurts… အင့်.. အင့်.. ” 

ကောင်မလေးသည် အတော်ပင် နာကျင်သွားသည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ လိင်တန်သည် သူမ၏ ကျောင်းက Boyfriend နှင့်ဘာမှ မဆိုင်ချေ။ အလုံးကလဲပိုတုတ်။ အလျားကလဲ ပိုရှည်ပေရာ စောက်ခေါင်းပေါက်သည် အဆမတန်ပင် တင်းကြပ်ကာနေ၏။ စောက်ပတ်ဝသည်လဲ တစစ်စစ်နာကျင်သည်။ သို့သော် ဆေးအရှိန်ကြောင့်ပဲလား၊ ကာမအရသာကြောင့်ပဲလားတော့ မသိ။ ကောင်မလေးသည် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ကာ ထပ်ဖိချလိုက်သည်။

“ ဇွိ…အင့်..အီး..အီး.. ” 

ဒီတစ်ခါတော့ လီးတန်၏ သုံးပုံတစ်ပုံလောက် အထဲသို့ ဝင်သွားလေပြီ။ စောက်ပတ်အတွင်းသားများက စစ်ရှုံးသူများသဖွယ် တစ်လက်မချင်း နောက်ဆုတ်ကာ နေရာဖယ်ပေးရသည်။ အံကလေး ကျိတ်လိုက်၊ ဆောင့်ချလိုက်နှင့် နောက်ဆုံးတွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်၏ လိင်တန်ကြီးသည် ကောင်မငယ်လေး၏ စောက်ပတ်ထဲတွင်အပြည့်အ၀ နေရာယူသွားသည်။

မီကိုသည် ကိုအောင်နိုင်၏ ဘေးတွင် အသာလှဲအိပ်နေရာ ယူကီက လီးတန်ကြီးကို ဖိတ်ကြိတ်ကာ သွင်းနေမှုကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် မြင်နေရသည်။ သူမသည် ကာမဆေးအရှိန်ကြောင့် ခေါင်းထဲတွင် တခြားဘာမှ မတွေးတတ်။ ကိုအောင်နိုင်၏ လီးတန်ကြီးက သမီးဖြစ်သူ ယူကီ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားချိန်တွင်တော့ စိတ်တွေတမျိုးဖြစ်ကာ ရမက်စိတ်တွေ ပြန်ကြွလာသည်။ ကိုယ်ကို ကိုအောင်နိုင်နှင့် နီးအောင် တိုးနိုင်သမျှတိုးကာ လှမ်းဖက်လိုက်သည်။

ကိုအောင်နိုင်သည် ရင်ခွင်ထဲရောက်လာသည့် မီကို၏ ခေါင်းကို အသာကိုင်ကာ မိမိရင်ပတ်ပေါ်သို့ နေရာရွှေ့ပေး၏။ တစ်လစ်ထုတ်ထားသော မီကို၏ လျှာသည် အောက်ကိုလျှောတိုက်ဆင်းသွားပြီး ကိုအောင်နိုင်၏ ညာဘက်ကနို့သီကို စို့ပေးလိုက်သည်။

“ အီး..အီး… ကောင်းတယ်ကွာ.. ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ စိတ်ကလဲ ပိုထကာ အလိုအလျောက်ပင် လီးတန်ကြီးကို ကော့ကာ လှုပ်မိသည်။

“ အင့်.. အ ဟင့်..ဟင့်.. ” 

ကိုအောင်နိုင်၏ ကော့အပင့်တွင်တော့ ယူကီသည် အသက်ရှုမှားမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ အပြည့်အသိပ်ဖြစ်နေသည့် လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်အတွင်းသားများကို ဖိကြိတ်သွားသောကြောင့်ပင်။ မိန်းမူးရင်ဖိုအောင်ပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ အချောင်းကြီးသည် မိမိ၏ ကိုယ်တွင်းသို့ နက်ရှိုင်းစွာထိုးဖောက်ထားသည်လို့လဲ ယူကီထင်မိသည်။ သူမ၏ တကိုယ်လုံးကို လီးတန်ကြီးက အတွေ့ကသာ ကြီးစိုးထားသည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ ယူကီသည် ကိုယ်ကိုနောက်သို့ လှန်ကာ ကိုအောင်နိုင်၏ ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်သည်။ လီးတန်သည် နောက်ကိုလှန်လိုက်သလို ဖြစ်၍ အဝကနေ အနည်းငယ်ကျွတ်ထွက်သည်။ စောက်ပတ်ကို ကလော်ထားသလိုဖြစ်၍ ကောင်မလေး၏ စောက်စေ့နှင့် လီးကအပြတ်ထိနေသည်။

ထို့နောက် ယူကီသည် စတင်ပင် ဆောင့်တော့သည်။ အစတွင်တော့ သာသာပင်ဖြစ်သော်လဲ အရှိန်ရသွားတင်တော့ တော်တော်ပင် မြန်မြန်ဆောင့်သည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် ကောင်မငယ်လေး၏ စောက်ပတ်က ဖျစ်ညှစ်ပေးသည့် အရသာကို တကိုယ်လုံး ကျင်လာသည်အထိ ခံစားရသည်။ ဒီတစ်ချီတော့ သူသည် လရည်တွေ ပန်းထုတ်ပေးဖို့ စဉ်းစားထားသည်မို့ သူကလဲ အောက်ကနေကာ ဖင်ကြီးကို ကော့ပင့်ပေးသည်။

“ အင့်..အီး..အီး… ” 

“ ဖတ်..ဖတ်.. အင့်…အင့်… ” 

ယူကီသည် ကာမအရသာကို တခါမှ မကြုံဘူးအောင် ခံစားနေရသည်။ နဂိုက  အလိုးခံဖူးသော်လဲ အတွေ့ကောင်းလှသည့် ကိုအောင်နိုင်၏ လီးကြီးကိုတော့ အစွဲကြီးစွဲသွားသည်။ အရသာကလဲ ရှိလွန်းလှရာ သူမ၏ ကိုယ်မှာ လုူးလွန့်ကော့ပျံနေသည်သာ။ ဆောင့်ကောင်းကောင်းနှင့် ဆောင့်ပြစ်လိုက်ရာ သူမမှာ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ချေ။ အချက်တစ်ရာမပြည့်ခင်ပင် တစ်ချီပြီးသွားသည်။ လူလဲ ကိုအောင်နိုင် ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်သည်။

“ အင့်…အီး…. ” 

“ ထွက်..ထွက်..ကုန်ပြီ… ” 

ကိုအောင်နိုင်လဲ အဲဒီအချိန်တွင်ပင် ယူကီ၏ ခါးသေးသေးလေးကို ပင့်မကာ အောက်ကနေ အဆက်မပြတ် ဆောင့်သွင်းသည်။ ခါးအားက သန်သူမို့ အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်ရသော်လဲ အားကမသားချေ။ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်ပင် လီးတန်ကြီးသည် စောက်ပတ်ထဲကို ဝင်သည်။ ဒီတစ်ချီတွင်တော့ ကောင်မလေးက ကိုအောင်နိုင်ပေါ်မှောက်နေရာ လီးက စောက်ပတ်နောက်ပိုင်းကို လိုးပေးသလိုမျိုးဖြစ်သည်။ ယူကီ ခုနက နောက်လှန်ဆောင့်နေတုန်းက မထိသေးသော နေရာများနှင့် ထိမိသည်။

လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ဆောင့်ပြီးတွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်လဲ မထိန်းနိုင်တော့ချေ။ ဖင်ကြီးကို ကုတင်ပေါ်က ကြွမတတ် ပင့်တင်လိုက်ကာ လီးတန်ကြီးကို ကောင်မလေး၏ စောက်ပတ်အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လီးထိပ်မှလဲ လရည်များသည် ပြွတ်နှင့်ထိုးလိုက်သလို အရှိန်ဖြင့် ပန်းထုတ်လိုက်သည်။

“ အီး..အင့်… ရော့..ရော့ ” 

“ I’m cumming ” 

ကိုအောင်နိုင်၏ ပူနွေး၍ အရှိန်ပြင်းသော လရည်များနှင့် အတွေ့တွင်တော့ ကောင်မလေးသည် နောက်တစ်ချီထပ်ပြီးသည်။ အဖုတ်အနှံ့ ကိုအောင်နိုင်၏ လရည်များနှင့် သူမ၏ စောက်ရည်များပေါင်းကာ ပြည့်နှက်သွားသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဖင်ကြီးကို ပြန်အချတွင်တော့ လီးတန်သည် အနည်းငယ်ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ အနည်းငယ်ဟသွားသော စောက်ပတ်၀ အောက်ခြေလေးကနေ အရည်များစိမ့်ကြသည်။

ယူကီခဗျာတော့ နှစ်ချီဆက်တိုက်ပြီးသွားလို့ ထင်သည်။ ဟန်ပင် မဆောင်နိုင်တော့။ ချွေးသီးလေးများစို့သော မျက်နှာကို ကိုအောင်နိုင်၏ ရင်ပတ်ကျယ်ကြီးတွင် အပ်ကာ ငြိမ်သက်နေသည်။ ကိုအောင်နိုင်လဲ ကောင်မလေးကို ပြန်ဖက်ကာ အသာပင် မှိန်းနေလိုက်သည်။ သူ့အတွက်က လောစရာ မလိုချေ။ ညသည် နုပျိုနေဆဲပဲ မဟုတ်လား။

သည့်နောက်တွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်သည် မီကိုနှင့် ယူကီကို ပုံစံမျိုးစုံ လုပ်ပြစ်လိုက်သည်။ အစုံမှ တကယ့် အစုံပင်။ တခုတော့ ရှိသည်။ သူသည် အမျိုးသမီးနှစ်ဦးကို ဖင်တော့မချချေ။ သူက ဒါမျိုးလုပ်ရတာ ဝါသနာမပါလို့ ဖြစ်သည်။ မလုပ်ဘူးတာတေ့ မဟုတ်။ စမ်းတော့လုပ်ဖူးသည်။ အတွေ့ကိုလဲ သဘောကျပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုက စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်၍ သိပ်မလုပ်ချင်းသာ။

နောက်ပြီးတော့ မီကိုနှင့် ယူကီ၏ စောက်ပတ်တွေကလဲ ကျဉ်းကျဉ်လေးတွေပဲ ဖြစ်သောကြောင့် သူသည် စောက်ပတ်ကိုသာ မဲ၍ ချသည်။ သေချာသည်ကတော့ ဒီဂငယ်မ နှစ်ယောက်၏ စောက်ပတ်သည် နောက်နေ့တွင်တော့ တော်တော်ကျယ်သွားမည်သည်သာ။

မကျယ်ပဲလဲ ခံနိုင်ရိုးလား။ ကိုအောင်နိုင်သည် သူကပင် လေးချီပြီးအောင် ဆွဲပြစ်လိုက်သည် မဟုတ်လာ။  တစ်ချီကို တစ်နာရီလောက် ကြာအောင် ဆွဲနိုင်သူဆိုတော့ စဉ်းသာ စဉ်းစားကြည့်တော့။ နောက်ဆုံး အချီတွင်တော့ မီကိုနှင့် ယူကီသည် လှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်တော့။ ကိုအောင်နိုင်ချပေးထားသည် ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပုံစံနှင့်ပင် မလှုပ်မယှက် သူလုပ်တာကို ခံကြရှာသည်။

သူကတော့ ဒါကို ဂရုမစိုက် အမေဖြစ်သူ မီကိုကို တလှည့်။ သမီးဖြစ်သူ ယူကီကို တလှည့် အပီ ဟိုဘက် ဒီဘက်ပြောင်းကာ ဆွဲပြစ်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံးလရည်တွေ အထွက်တွင်တော့ လီးတန်ကို လုပ်နေသူ ယူကီ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ထုတ်ကာ ဘေးချင်းယှဉ် အိပ်နေသူ မီကိုနှင့်ယူကီ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် ပြီးလိုက်သည်။ လေးချီမြောက်ဖြစ်၍ လရည်တွေက သိပ်မများရှာပေ။ ဒါတောင်မှ မီကို၏ မျက်နှာပေါ်တွင် တခါ။ ယူကီ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် တစ်ခါ ကျသည်။ တတ်လဲတတ်နိုင်သည့် သူပင်။

ထို့နောက်တွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်သည် အသာထကာ ကင်မရာကို သွားယူသည်။ လရည်များ ပေကျံနေသည့် မီကိုနှင့် ယူကီ၏ မျက်နှာကို အနီးကပ် ရိုက်ယူသည်။ နီရဲနေအောင် ခံထားရသည် စောက်ပတ်ဝများကိုလဲ သေသေချာချာ အနီးကပ်ပင် ရိုက်သည်။ စိတ်ကြိုက်ဖြစ်မှ ကင်မရာကို ပိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဗီဒိုထဲက သဘက်တစ်ထည်ကို ယူကာ ရေချိုးလိုက်သေးသည်။

သူရေချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာချိန်တွင်တော့ မိသားစု သုံးယောက်သည် ပိုးစက်ပက်စက် အိပ်ပျော်နေချေပြီ။ ယောက်ျားဖြစ်သူ နာဒိုကတော့ သူထားခဲ့သည့် အတိုင်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ဖြစ်ကာ။ အမေနှင့် သမီးကတော့ ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကြီးပင် အိပ်ပျော်နေသည်။ ကိုအောင်နိုင်လဲ ကုတင်နားသို့ ကပ်သွားကာ ဘေးနားတွင် ရှိနေသည့် ပင်တီနှစ်ထည်ကို ကောက်ကာ ကုတ်အင်္ကျီအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ စောင်ကိုလဲ ဆွဲကာ အမနှင့်သမီးကို အုပ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ အောင်ပွဲရ စစ်သူကြီးနှယ် လေလေးတချွန်ချွန်နှင့် ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

............................................................................................

အခန်း ( ၅ )

ကိုအောင်နိုင်သည် ဒီလပိုင်းအတွင်း တော်တော်ကိုအလုပ်များသွားသည်။ နေခြည်နှင့် ပြောထားသည့် အလုပ်ကိစ္စအတွက် သူတော်တော် လုံးပန်းလိုက်ရသည်။ အမှန်ဆိုရင် သူသည် ဒီလောက်တောင် ကြိုးစားနေစရာမလို။ သူ့အတွက်က ဒီတစ်သက်တော့ မကြောင့်ကြအောင် နေလို့ရနေသည်။ သို့သော်လဲ သူ့အကျင့်က တစ်ဖက်သားကို ကတိပေးပြီးလျှင် ဘယ်တော့မှ မဖျက်တတ်ချေ။ အဲဒါကြောင့်လဲ သူသည် စီးပွားရေးလောကတွင် နေရာရနေခြင်း ဖြစ်သည်။ အခုလို နေခြည်လို လှပသည့် ကောင်မလေးဆိုရင်တော့ ပြောမနေနှင့်တော့။

ပထမဆုံး သူသည် နေခြည်ကို ဖိတ်ခေါ်ကာ Mr. Guitar တွင် တစ်ရက်တွေ့ကြသည်။ အံမယ်.. ကောင်မလေးက အဲဒီနေ့က တစ်ယောက်တည်းတောင် မလာ။ သူ့အမေဖြစ်သူပါ ပါလာသည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် အစောပိုင်းတွင် ဒါကိုနဲနဲတောင် ဘုသွားသေးသည်။ စီးပွားရေးတွဲလုပ်မည့် သူအချင်းချင်း မယုံတဲ့သဘောလား။ နောက်တော့မှ ဒီအသိုင်းအဝိုင်းတွေက ဒီလိုပဲပါ ဆိုကာ ဖြေသိမ့်လိုက်ရသည်။

အဲ..အလုပ်ကိစ္စ အကြောင်း တိုင်ပင်တဲ့ အခါတွင်တော့ အမေဖြစ်သူက ဘာမှဝင်မပြောချေ။ ကြည့်ရတာ ဘိုးတော်နှင့် ဘွားတော်က သူတို့သမီးကို လုပ်ချင်တာလုပ် ဆိုပြီး ခွင့်ပြုထားသည့်ပုံပင်။ ကိုအောင်နိုင်နှင့် နေခြည်သာလျှင် ပြောဖြစ်ကြသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သေချာရှင်းပြပြီး နေခြည်က သူမဖြစ်ချင်သည့် အကြောင်းအရာများကို ဖြည့်စွက်ကာပြောသည်။

သူတို့အကြံက ဒီလိုဖြစ်သည်။ ကိုအောင်နိုင်နှင့် နေခြည်ပေါင်းကာ ဖက်ရှင်စတိုးဆိုင်ကြီး တစ်ခုဖွင့်ရန်ပင်။ ရိုးရိုးဖက်ရှင်ဆိုင်တော့ မဟုတ်။ ဂျင်း (Jean) တွေကို အဓိကထားကာ ရောင်းသည် ဆိုင်ဖြစ်အောင် ဖွင့်ကြရန်ဖြစ်သည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် နဂိုကတည်းက ဒါကို ဆန္ဒရှိသည်။ သူက ခေတ်အမြင်ရှိသူမို့ အခုနောက်ပိုင်း လူငယ်လူရွယ်တွေသည် ဘယ်သွားသွားဘယ်လာလာ ဂျင်းကို တော်တော်ဝတ်လာကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ အဓိကတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဝတ်ကြသည်။ ကောင်မလေးတွေ ဆိုလဲ ဂျင်းစကပ်အတိုလေးတွေ၊ ဂျင်းဘောင်းဘီအတိုလေးတွေနဲ့ ဖြစ်လာသည်သာ။

တခုတော့ ရှိသည်။ ဒီလိုမျိုး ဂျင်းဆိုင်တွေက သူတို့ထက်အရင် ကြိုဖွင့်ထားတဲ့သူတွေ ရှိသည်။ ယိုးဒယားဖြစ် Nobody ဆိုရင်တော်တော်တောင် နာမည်ရနေသည်သာ။ သူ့ဈေးနှင့်သူတော့ ရောင်းနေရသည်။

ကိုအောင်နိုင်တို့ကျတော့ ဒီလိုမျိုးမလုပ်ချင်တော့။ နေခြည်ကလဲ စလုံးမှာနေလာသူ မဟုတ်လား။ ဒီတော့ သူတို့က Levi’s ကို တင်ဖို့စဉ်းစားကြသည်။ ဒီဟာက မြန်မာနိုင်ငံတွင် သေသေချာချာတင်ပြီး ရောင်းကြသေးသူတွေ မရှိသေး။ ဈေးကလဲ မြောက်သည် မဟုတ်လား။

ကိုအောင်နိုင်၏ အကြံကို နေခြည်ကလဲ သဘောတူသည်။ သွားတိုက်ဆိုင်ချင်တော့ သူမကလဲ ဂျင်းခရေဇီ ဖြစ်နေသည်လေ။ ထပ်မံပြီး သူမဖြည့်စွက်သည်ကတော့ ဂျင်းတွေအပြင် Dress လှလှလေး အချို့ကိုပါ တင်ရန်ဖြစ်သည်။ ကိုအောင်နိုင်ကလဲ ဒါကို မငြင်း။ ဒီတော့ နှစ်ဦးသား ဘယ်လိုလုပ်ကြမယ် ဘယ်နေရာမှာ ဆိုင်ဖွင့်မယ် စသည်ဖြင့် အသေးစိတ် ဆွေးနွေးကြသည်။

ဒီနောက်ပိုင်းတွင်တော့ သူတို့နှစ်ဦးသည် တော်တော်သွားသွားလာလာ ဖြစ်ကြသည်။ အစောပိုင်းတွင်တော့ နေခြည်အမေကြီးက လိုက်နေသေးတယ်လဲ နောက်ပိုင်းတွင်တော့ နေခြည်တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်လာသည်။ ကိုအောင်နိုင်ကလဲ ဒါကို ကျေနပ်နေသည်။

အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်ကို တော်တော်သဘောကျသည်။ နဂိုကတည်းက ဇရှိသူမို့ သူသည် ကောင်မလေးကို စလိုက်ရင် ဖြစ်သော်လဲ အခုတော့ ဒါမျိုးမလုပ်ချင်ဖြစ်နေသည်။ ဘာဖြစ်လို့မှန်းမသိ သူသည် နေခြည်ကို တွယ်တာမိသလို ဖြစ်သည်။ တန်ဖိုးထားမိသည်ဟု ပြောရမလိုပင်။

နေခြည်နှင့် စကားပြောနေရရင် သူပျော်နေသည်။ ကောင်မလေးက သူ့ကို စတာပဲ ဖြစ်ဖြစ်… သဘောကျလို့ ရယ်တာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒီအမူအရာလေးတွေကို ကြည့်ပြီး သူကြည့်နူးနေတတ်သည်။ ဒီလပိုင်းအတွင်း သူနေခြည်ကို ဖုန်းမဆက်ဖြစ်တဲ့ ရက်မရှိတော့။ ခါတိုင်းဆိုရင် ညဘက်ညဘက် သူသည် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ယောက်နှင့် သွားနှပ်နေသော်လဲ အခုတော့ သူ့မှာ ဒါကိုပင် သိပ်မလုပ်ဖြစ်တော့ချေ။

သူလက်ရှိ ကောင်မလေးတွေကတောင် သူအချိုးပြောင်းသွားတာကို တအံတသြ ဖြစ်ကြသည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် သူမတို့နှင့်တွေ့ရင် ဆန္ဒပြင်းတတ်သော သူသည် အခုတော့ သူမတို့ကို ညင်ညင်သာသာ ဆက်ဆံလာသည် မဟုတ်လား။ တခုခုကြောင့်တော့ ကိုအောင်နိုင် ပြောင်းလဲလာသည်ကို သိနေကြသည်။ ဘာမှန်းတော့ ထုတ်မမေးကြချေ။

သူတို့က မမေးသော်လဲ ကိုအောင်နိုင်က သူ့ကိုသူ မေးမိသည်။ အခုလိုမျိုး အသက် ၃၀ အရွယ်အထိ မိန်းမပေါင်းမျိုးစုံနှင့် တွေ့ကြုံရင်းနှီးခဲ့သော သူ့အဖို့ ဘာဖြစ်လို့ နေခြည်ဆိုသည့် ကောင်မလေးက ထူးခြားနေသလဲ ဆိုတာကို။ တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ သူမေးသည်က ခွေးတစ်ကောင် သူ့အမြီးကို သူပြန်ကိုက်နေသည်နှင့် တူသည်။ အမြီးက ဘယ်မှာရှိနေမှန်းသိသော်လဲ ချာချာလည်ကာ ဖမ်းမမိသလိုပင်။

ဒီလိုနဲ့ပင် ဆိုင်ဖွင့်ရက်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် စီးပွားရေး အမြင်ရှိသူ ဆိုတာကတော့ တကယ်မှန်သည်။ သူများတွေဆိုရင် ဆိုင်ဖွင့်မှ ကြေညာချင် ကြေညာမည်ဖြစ်သော်လဲ သူက ဆိုင်မဖွင့်ခင်ကတည်းက MRTV နှင့် MWD မှာ ကြေညာပြီး ဖြစ်နေသည်။ နောက်ပြီးတော့ နေခြည်ကိုလဲ အကြံပေးကာ MRTV-4 နှင့် အင်တာဗျူး ခိုင်းထားသေးသည်။

ဒီတော့ သူ့ဆိုင်သည် မဖွင့်ခင်ကတည်းက နာမည်က သိနေကြသည်။ နောက်ပြီးတော့ သူက နေခြည်နှင့် တိုင်ပင်ကာ ဖွင့်သည့် ရက်မှာ One for One ပေးဖို့ ကြံစည်ထားသည်။ နေခြည်ကလဲ ကိုအောင်နိုင် ကြိုက်မိတာ မပြောနှင့်။ သူဘာလုပ်လုပ် သဘောတူသည်။ ပြောရရင် သူမကလဲ ကိုအောင်နိုင်က အလိုလိုက်ကာ သူမဖြစ်ချင်သည်ကို လုပ်ပေးနေသည်ကို သဘောကျနေသူလေ။ ဒီတော့ သူမခမျာလဲ ကိုအောင်နိုင် အကြောင်းကို သိသော်လဲ နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးထားသူဖြစ်သည်….။

ကိုအောင်နိုင်နှင့် နေခြည်သည် တိတိလင်းလင်းသာ ထုတ်မပြောကြသေးသော်လဲ တစ်ယောက်ရင်ထဲကို တစ်ယောက် မြင်သည်အထိတော့ နှစ်ဦးသား ခံစားနေရသည်သာ….။

.........................................

“ ပင်ပန်းသွားပြီလား… နေခြည်… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ကားကို ဂရုစိုက်ကာ မောင်းလာရင်း ငြိမ်ပြီးတော့ ပါလာသည့် နေခြည်ကိုမေးသည်။ ကားမှန်ကို ချထား၍ လေအတိုးတွင် ကောင်မလေး၏ ဆံနွယ်လေးတွေက ယိမ်းကာခါနေသည်။

“ မပင်ပန်းပါဘူး.. ကိုနိုင်ရယ်… နေခြည်က ပျော်တောင်ပျော်နေသေးတာ… ” 

ညဘက်ရောက်နေပြီမို့ လမ်းက ကားအနည်းငယ် ရှင်းနေသည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် ကားကို လမ်းဘေးကပ်ကာ မနှေးမမြန်မောင်းလာသည်။ လမ်းတလျှောက် ကိုယ်ကလေးကို အနည်းငယ်စောင်းကာ သူ့ဘေးက လိုက်လာသည့် နေခြည်ကို အသာလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

နေခြည်ပြောတာ ဟုတ်လောက်သည်။ ကောင်မလေးသည် တစ်နေ့လုံး ကိုအောင်နိုင်နှင့်အတူ သူတို့ဆိုင်တွင် တစ်နေကုန်မတ်တပ်ရပ်ကာ အလုပ်လုပ်နေခဲ့သော်လဲ ပင်ပန်းဟန်တော့ မပြချေ။ လှပသောမျက်နှာသွယ်သွယ်လေးသည် သူ့ကို ပြုံးပြုံးလေးသာ ငေးကြည့်နေသည်။

ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်၏ အပြုံးချိုချိုလေးတွင် တနေ့လုံး မောပန်းထားသမျှ အမောပြေသွားသည်။ အမှန်ဆိုရင် သူသည် ဒီနေ့တော်တော်ပင်ပန်းသွားသည်။ မပင်ပန်းရော ခံနိုင်ရိုးလား။ သူသည် မနက် ၅နာရီ ထိုးကတည်းက ဆိုင်ကိုရောက်ကာ လိုအပ်တာများကို တစ်ယောက်တည်း လုပ်နေခဲ့သည်သာ။

သူထင်သည့်အတိုင်းပင်။ သူတို့ဆိုင်လေးသည် မဖွင့်ခင်ကတည်းက လူသိများနေသဖြင့် ဆိုင်ဖွင့်သည့် မနက်(၉) နာရီတွင်တော့ လူတွေက အလျှိလျှိနှင့် ရောက်လာကြသည်သာ။ ဆိုင်ရှေ့က ကားရပ်ဖို့ သတ်မှတ်ထားသည့် နေရာပင် အလွတ်မရှိလောက်အောင် ပြည့်နှက်သွားခဲ့သည်။

ရောင်းရသည်ကလဲ မမေးနှင့်တော့။ ကိုအောင်နိုင်တို့က အရောင်းကောင်မလေး လေးယောက် ခန့်ထားတာတောင် လက်မလည်ချေ။ တင်ထားသည်က ပစ္စည်း အစစ်တွေဖြစ်သည့် အပြင် ONE FOR ONE ဆိုတော့ လာဝယ်ကြသည်မှာ တစ်နေ့လုံးပင် မပြတ်ချေ။ ကိုအောင်နိုင်သည် ရွှေဇင်နှင့် မသီတာကိုပင် နေ့လည်ကျတော့ လာကူရန် ခေါ်ခဲ့ရသည်။

“ နေခြည်လေ…. ဒီလောက်ထိတောင် ရောင်းရမယ် မထင်ဘူး သိလား…. ကိုနိုင်… ” 

“ အော်… နေခြည်ရယ်…. ဒါကတော့ ကိုနိုင်တို့က ONE FOR ONE လို့ ကြေညာထားတာကြောင့်လဲ ပါတာပေါ့… နောက်ရက်တွေ ဆိုရင်တော့ ဒီလောက်များမယ် မထင်တော့ပါဘူး… ” 

“ အင်းနော်… ကိုနိုင်ပြောတာ.. ဟုတ်လောက်တယ်…ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် နေခြည်တော့ …ကိုနိုင်ကို ကျေးဇူးတင်တာပဲ… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ချစ်စဖွယ် အမူအရာလေးနှင့် ပြောနေသည့် နေခြည်ကို ကြည့်ကာ ရင်ထဲတွင် မနေနိုင်တော့။ အစောပိုင်းကလတုန်းက ဆိုင်အတွက် လုံးပန်းနေရသည်မို့ မျိုသိပ်ထားသမျှသည် အခုတောင် ပေါက်ကွဲချင်လာသည်။ မျိုးသီရိတို့အိမ်ကတည်းကနေ အစပျိုးခဲ့သော သူ့ရင်ထဲက အပင်ငယ်ကလေးသည် အချိန်ကြာလာသည်နှင်အမျှ အကိုင်းအခက်တွေဖြာဝေကာ သူ့နှလုံသားတွင် ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲ အမြစ်တွယ်နေသည် မဟုတ်လား။

“ နေခြည်… အချိန်နည်းနည်း ရသေးလား…  ” 

“ ရပါသေးတယ်… ကိုနိုင်ရဲ့…ဘာလဲ… တခုခု ဝင်စားချင်လို့လား….နေခြည်ကျွေးမယ်လေ….. ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ကောင်မလေး၏ အလိုက်သိမှုတွင်တော့ အတော်သဘောကျသွားသည်။ ဒါပေမယ့် သူလောလောဆယ် စိတ်ဝင်စားနေတာက မုန့်စားဖို့ မဟုတ်ချေ။ မုန့်ထက်ကောင်းတဲ့ဟာပင်…။

“ အေးအေးဆေးဆေး တစ်နေရာမှာ စကားခနပြောရအောင်လား …. နေခြည်… ” 

“ အင်း…ပြောလေ.. ကိုနိုင်…. ရပါတယ်.. ဘယ်နားသွားမလို့လဲ… ” 

“ ခနလေး… နေခြည်…ရောက်ရင် သိလိမ့်မယ်… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ကားကို ဦးထောင်ဘိုလမ်းကနေ မောင်းလာရင်း အဝိုင်းကို ကျော်ပြီးနောက်တွင်တော့ ဗဟန်းလမ်းမကြီးအတိုင်းမောင်းလိုက်သည်။ ကန်တော်ကြီးရှေ့ အရောက်တွင်တော့ ကားကို ဂိတ်တံခါးဝနားတွင် ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ညပိုင်းရောက်နေပြီမို့ ပန်းခြံတံခါးက ပိတ်ကာထားသည်ကို တွေ့သည်။

“ ကိုနိုင်… ဒီဟာက ပိတ်နေပြီ မဟုတ်လား…. ” 

“ ဒါကလွယ်ပါတယ်…. နေခြည်…. ခနေလေး…. ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်၏ စူးစမ်းသံလေးနှင့် အမေးကို ရှင်းမပြနေတော့ဘဲ ကားထဲကနေ အလျင်အမြန်ထွက်လိုက်သည်။ ကားမီးကို ပန်းခြံဂိတ်တံခါးဘက်ကို ထိုးထားလို့ထင်သည်။ အပေါက်စောင့်လို့ ထင်ရသည့် လူတစ်ယောက်က သူတို့ကားဆီ ကြည့်နေတာကို မီးရောင်နှင့် တွေ့နေရသည်။

နေခြည်သည် ကိုအောင်နိုင်ကားပေါ်က ဆင်းသွားသည်ကို လိုက်ကြည့်နေသည်။ သူမသည် ကိုအောင်နိုင်၏ အကြောင်းကို သိသူမို့ ဒီလူသည် အကြံအဖန်ကောင်းသည်မှန်းသိသည်။ ကြည့်ရတာ သူက ပိုင်သည်မို့ ဒီကိုခေါ်လာခြင်းဖြစ်မည် ထင်သည်။ သူမအတွေးက မမှားချေ။

ကိုအောင်နိုင်သည် နှစ်မိနစ် သုံးမိနှစ်လောက် ဂိတ်စောင့်အမျိုးသားနှင့် စကားပြောပြီးတွင်တော့ ကားဘက်သို့ ပြန်လျှောက်လာသည်။

“ ဘာတဲ့လဲ… ကိုနိုင်… ” 

နေခြည်သည် သူ့ကိုငါးခူပြုံးလေးပြုံးကာ ကြည့်နေသည် ကိုနိုင်ကို ကြည့်ကာ အသည်းယားသွားသည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် တခါတရံတွင် တော်တော်ပင် သွေးအေးသည်။ အခုလဲ သူမ၏ အမေးကို ပြန်မဖြေ။ ကားမှန်ရှေ့ကိုသာ လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။ အယ်… တံခါးက ပွင့်သွားပါလား။

ဟုတ်သည်။ ဂိတ်စောင့်အမျိုးသားသည် ကိုအောင်နိုင်က ဘယ်လိုပြောလိုက်သည်တော့ မသိ။ သူတို့ကားဝင်လို့ရအောင် တံခါးတစ်ချပ်ကို ဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်သည် ကိုအောင်နိုင်သည် တံခါးပွင့်သွားသည်နှင့် အသာ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည်။ ဂိတ်စောင့်အမျိုးသားကိုလဲ လှမ်းကာ ကားထဲက လက်ပြလိုက်သေးသည်။ နေခြည်သည် ကျိတ်၍သာ သက်ပြင်းချလိုက်ရသည်။ တတ်လဲတတ်နိုင်သည့် ကိုနိုင်ရယ်လေ…..

ဂိတ်ကိုကျော်လာသည်နှင့် ကိုအောင်နိုင်သည် ညာဘက်က ကန်ဘက်ကိုသွားသည့် လမ်းကလေးအတိုင်း သူ၏ ပရာဒိုကားကို ခပ်ဖြေးဖြေးလေးမောင်းလာခဲ့သည်။ ကန်ရေပြင်ကို မြင်ရသည့် နေရာအရောက်တွင်တော့ အသာမေးတင်ထိုးကာ ရပ်လိုက်သည်။ လူသူကင်းမဲ့နေပြီ ဖြစ်သော ပန်းခြံထဲတွင်တော့ လူသားနှစ်ဦးသည် ရင်ခုန်သံကိုယ်စီနှင့် ခနတော့ငြိမ်သက်နေကြသည်။

“ ကိုနိုင် ပြောစရာရှိတယ် … နေခြည်…  ” 

“ အခွင့်အရေး ယူတယ်တော့ … မထင်စေချင်ဘူး… .နေခြည်ကို ကိုနိုင် ချစ်တယ်… ” 

“ အယ်….. ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ပြောမိပြီးမှ သူ့ကိုသူ အံသြသွားသည်။ မိန်းကလေးပေါင်းများစွာကို အဖန်တရာပြောမိသော စကားဖြစ်သော်လဲ အခုတခါလောက် သူစကာလုံးတွေသည် အားပါတာ မရှိချေ။ သူ့နှလုံးသားသည် ဆယ်ကျော်သက် လူပျိုလေးသဖွယ် တဖျတ်ဖျတ်နှင့်တောင် ခုန်နေလိုက်သေးသည်။

သူကတော်သေးသည်ဟု ပြောရမလိုပင်။ နေခြည်ဆိုရင် သူထက် ပိုလို့တောင်ဆိုးသေးသည်။ ခေတ်ရှေ့ပြေးနေသည့် မိန်းမလှလေးမို့ ဒါမျိုးစကားပြော ခံရတာက မဆန်းသော်လဲ အခုလို ဖြုန်းစားချည်း ကိုအောင်နိုင်က ပြောလိုက်သည်တွေင်တော့ သူမသည် ရှက်သွေးဖြာကာ ခေါင်းကလေးငုံ့သွားသည်။ မျှော်လင့်နေမိသော စကားဖြစ်သော်လဲ အခုတော့ ဘာကိုလုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘဲ ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည့် လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်ကာချေနေမိသည်။

“ ဝေါ….ဝေါ… ” 

“ အယ်… မိုးတွေရွာလာပြီ…ကိုနိုင်…. ” 

ဖြစ်ချင်တော့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ရွာချင်နေလဲ မသိသည့် မိုးက ရုတ်တရက် ရွာချလာသည်။  ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်ဆိုသည့် ပန်းလှလှလေး၏ မျက်နှာလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးကြည့်နေရာမှ….

“ ခဏနော်…. နေခြည်.. ကိုနိုင်.. မှန်ပိတ်လိုက်မယ်…. ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် သူ့ဘက်ခြမ်းက မှန်ပိတ်သည့် ခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။ အစောပိုင်းက မှန်ချထား၍ ပိတ်ထားသည့် အဲယားကွန်းခလုတ်ကို နှိပ်ကာ ဖွင့်သည်။ နေခြည်သည် ကိုအောင်နိုင်လုပ်သမျှကို အသာငေးကြည့်နေသည်။ တဖျောက်ဖျောက်နှင့် ကားကို လာစင်သည့် မိုးစက်တွေကိုပင် ကျေးဇူးတင်ရမည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် သူမ၏ ရင်ခုန်သံကို ကိုနိုင် ကြားသွားနိုင်သည်။

ဒီနေရာတွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်၏ ဇာတိကပြလာသည်။ သူသည် နဂိုတုန်းကတော့ ကောင်မလေးကို တန်ဖိုးထားနေလို့ ပြောရမှ နှုတ်တွန့်နေချင်းသာ။ အခုလို အတိအလင်းပြောပြီးသွားသည့်နောက်တော့ သူက နောက်ဆုတ်ဖို့ လမ်းမရှိတော။ သူ့ထုံးစံတွင် လက်ထဲက ငါးလွတ်သွားသည် ဆိုတာ မရှိမဟုတ်လား။

“ အို… ” 

နေခြည်သည် ရုတ်တရက် ကိုအောင်နိုင်က သူမ၏ ပေါင်ပေါ်က လက်ကလေးကို အုပ်ကာ ကိုင်လိုက်သည်တွင်တော့ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်သွားသည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ အကိုင်အတွယ်က ပညာပါသည်။ လက်ကလေးတွေကို စုကာအုပ်လိုက်ယုံမက သွယ်လျသည့် ပေါင်တန်လေးများကိုပါ ပွတ်ပေးသွားသည်။

ကောင်မလေးသည် အပေါ်အောက်တဆက်တည်း Dress လေးကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ အရောင်လေးက ခဲရောင်လွင်လွင်လေးဖြစ်ကာ အရှေ့ဘက် ရင်ပတ်နေရာက V shape ပုံ ဟိုက်နေသည့် အပျံစား ဝတ်စုံလေးပင်။ အသားက ပိုးသားလိုပျော့ပျောင်းသည့် အတွက် စွဲမက်ဖွယ် သူမ၏ ကိုယ်ကလေးတွင် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ကပ်နေသည်သာ။

ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်က ဘာမှမပြောပဲ သူ့ကို ရီဝေေ၀လေး ကြည့်နေသည်တွင်တော့ သူ၏ ကိုယ်ကို အသာသူမထိုင်ခုံဘက် တိုးလိုက်သည်။ ဘေးတစောင်းလေး ဖြစ်နေသော နေခြည်ကို ဆွဲကာဖက်သည်။

“ ချစ်တယ်ကွယ်… နေခြည်ရယ်… ” 

“ ဟင့်… ကိုနိုင်ရယ်… ” 

နေခြည်၏ ကိုယ်လုံးအိအိလေးသည် ကိုအောင်နိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲ ပါကျလာသည်။ ကားထဲတွင် အဲယားကွန်းဓါတ်က ကြီးစိုးနေသည့်တိုင် သူမ၏ ကိုယ်ကလေးသည် နွေးနွေးလေးဖြစ်နေသည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် ရင်ခွင်ထဲရောက်လာသည့် ကောင်မလေး၏ ဖြူစင်မွတ်လျသည့် ပါးပြင်လေးကို ငုံ့နမ်းပြစ်လိုက်သည်။

“ အို ..ကွယ်… ” 

နေခြည်သည် ရှက်ရှာလွန်းလို့ ထင်သည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးတွင် ခေါင်းကလေးကို ပို၍ပင် တိုးဝှေ့သည်။ တခါမှ အနမ်းမခံရဘူးသေးသော ပါးပြင်လေးကို ဒီလူကြီး၏ နှာခေါင်းက ကျူးကျော်လာသည်တွင်တော့ သူမ၏ ကိုယ်သည် ဖိုမှထုတ်ခါစ ပေါင်မုန့်လေးပင် ပူနွေးတက်လာသည်။ ဟော… ကြည့်… သူ့အနမ်းတွေက ဒီမှာတင် ရပ်မနေ။

ကိုအောင်နိုင်၏ နှုတ်ခမ်းသည် နေခြည်၏ နှုတ်ခမ်းသားသားနုနုလေးတွေပေါ်ကို ရောက်သွားသည်။ အစပထမတော့ ထိယုံသာထိထားပြီး ခနအကြာတွင်တော့ သူ့လျှာက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဖယ်ကာ အထဲကိုရောက်လာသည်။ နေခြည် ခမျာ ကိုအောင်နိုင်က သူမ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ လျှာဖျားလေး ထိုးထည့်ပြီး ကလိလိုက်သည်တွင်တော့ စိတ်တွေ ဆူဝေတက်လာသည်။ အောက်က အဖုတ်လေးပင် ယားကျိကျိဖြစ်လာသည်။

နေခြည်၏ မျက်တောင်ကော့ကလေးများ စင်းကျသွားသည်နှင့် ကိုအောင်နိုင်သည် သူမ၏ လက်ပေါ်ကို အုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကိုရုတ်ကာ နေခြည်၏ နို့အုံလေးဆီသို့ ပို့လိုက်သည်။ မို့ဝန်းဖွံ့ထားနေသည့် ရင်သားတွေကို အင်္ကျ ီပေါ်ကနေ အသာဖိပွတ်သည်။

“ အင့်.. အု…. အု… အိ.. အိ…  ” 

ဒီလိုမျိုး အကိုင်တွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်၏ လျှာကြီးသောင်းကျန်းမှုကို ခံနေရသော နေခြည်၏ ပါးစပ်ထဲမှ အသံ “အိအိအုအု“ လေးများ ထွက်လာသည်။ သူ၏ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်မှုကို ခံနေရသော ရင်နှစ်မွှာကလဲ လှိုင်းထသလို ဖြစ်ကာ တုန်နေသည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ အနမ်းတွေ အယုအယတွေကြောင့် သူမလဲ သွေးသားတွက ဆူပွက်စပြုသည်။ အားကျမခံ ကိုအောင်နိုင်၏ နှုတ်ခမ်းကို သူမကပါ ပြန်၍ စုပ်ယူပေးနေမိသည်။

အတော်လေးကြာအောင် နမ်းပြီနောက် ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်နှုတ်ခမ်းလေးကနေ ခွာလိုက်သည်။

“ နေခြည်… ချစ်ကြမယ်နော်…. ” 

“ ကိုနိုင်ရယ်… ကားထဲမှာကို… ” 

“ ရပါတယ်ကွယ်.. မိုးတွေရွာနေတာပဲ…  ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ကောင်မလေးက ဘာမှမပြောသည်တွင်တော့ နေခြည်၏ ပုခုံးစွန်းလေးကို လှမ်းလိုက်သည်။ အင်္ကျ ီစလေးကို ပုခုံးထက်မှာ အသာဖြေကာ အောက်ကို လျှောချလိုက်သည်။ ပျော့ပြောင်းသည့် အစမို့ အောက်ကို အသာလျှောကျသွားသည်။

“ အို.. မဖွင့်နဲ့လေ.. ” 

နေခြည်သည် ကိုအောင်နိုင်က ကားရှေ့ခန်းမီးကို ဖွင့်လိုက်သည်တွင်တော့ ကိုယ်ကလေးကို ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်သည်။ Dress လေးက ခါးလယ်တွင် ပြေကာကျနေသည်မို့ သူမ၏ အပေါ်ပိုင်းအလှက မီးရောင်အောက်တွင် ထင်းခနဲ ပေါ်ထွက်လာသည်။

“ ဘယ်သူမှ မမြင်ပါဘူး… နေခြည်ရဲ့… ” 

“ မိုးတွေလဲ ရွာနေတာပဲ ဟုတ်စာ… ဒါလေးပါ ချွတ်လိုက်မယ်နော်… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် နက်ပြာရောင် ဘရာလှလှလေးအတွင်းမှ လျှံကျနေသည့် အသားဆိုင်လေးတွေကို ကြည့်ကာ နေခြည်ကို ချော့လိုက်သည်။ လူချင်းအနည်းငယ် ကွာသွားသည့် ကောင်မလေးကိုလဲ အသာလှမ်းပြန်ဖက်သည်။

“ ခက်လိုက်တာ.. ကိုနိုင်ရယ်… ” 

ကောင်မလေးသည် တိုးတိုးလေး မပွင့်တပွင့် ညည်းကာ ကိုအောင်နိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲပါကျသည်။ သိုင်းဖက်လာသည့် ကိုအောင်နိုင်၏ လက်တွေသည် သူမ၏ နောက်ကျောက ချိတ်ကို လွယ်လင့်တကူပင် ရောက်သွားသည်။ ချိတ်ကလေးကို ခွာကာ ဖြုတ်ပြီးသည်နှင့် ကိုအောင်နိုင်သည် ကောင်မလေး၏ ဖြူမွတ်နေသော ပုခုံးသားမွတ်မွတ်လေး နှစ်ဖက်ကို အသာကိုင်ကာ ပြန်တွန်းထုတ်သည်။

မီးရောင်အောက်တွင်တော့ နေခြည်သည် ကြွေရုပ်ကလေးလားပင် လှပစွာရှိနေသည်။

“ လှတယ်… နေခြည်ရယ်… ချစ်စရာလေး… ” 

“ တကယ်လား.. ကိုနိုင်…. ” 

“ တကယ်ပေါ့….. ဝိုင်းဝိုင်း မို့မို့လေးကွာ… ” 

ကိုအောင်နိုင် ပြောလဲပြောချင်စရာပင်။ နေခြည်၏ ရွှေရင်အစုံသည် တစ်ဖက်နှင့် တစ်ဖက် မို့မောက်ပြည့်ဖြိုးစွာ ရှိနေသည်။ အပျိုနို့လေးမို့ အိတွဲခြင်း မရှိ။ တင်းတင်းရင်းရင်း ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေးပင်။

“ ကိုင်မယ်နော်… ” 

ကိုအောင်နိုင်၏ လက်သည် အသာမြှောက်ကာ နေခြည်၏ ဘယ်ဘက်နို့လေးပေါ်ကို ရောက်သွားသည်။ သူက တမင်တကာပင် ဆတ်ခနဲ မကိုင်။ ဖြေးဖြေးလေးရွှေ့ကာ ကိုင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ နေခြည်ခမျာ ကိုအောင်နိုင်၏ လက်ကိုကြည့်နေရင်း သူမ၏ နို့အုံလေးပေါ် ထိလိုက်သည်နှင့် တကိုယ်လုံး ကြက်သီမွေးညင်းလေးများပင် ထသွားသည်။

“ အင့်… အင့်… ” 

နေခြည်၏ နို့လေးက ကိုအောင်နိုင်၏ လက်ထဲတွင် နူနူးညံ့ညံ့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှသည်။ အသားထဲ ငုံ့လျှိုးဝင်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ ကော်ပြီး ဖိကျိတ်လိုက်ချိန်တွင်တော့ နေခြည်ခမျာ ကိုယ်ကလေးပင် တုန်ခါတတ်သွားသည်။

“ အို.. အင့်…. အ ..ဟင့်… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ကောင်မလေး၏ ကိုယ်ကလေးကို ထိန်းကာ ကားကူရှင်နောက်တွင် မှီပေးလိုက်သည်။ နေရာကျသွားသည်နှင့် သူ၏ နှုတ်ခမ်းက နေခြည်၏ နို့အုံလေးပေါ်သို့ ရောက်သွားသည်။ ပါးစပ်ကို ကျယ်နိုင်သမျှဟကာ ငုံလိုက်လို့ထင်သည်။ ကောင်မလေး၏ နို့အုံလေးတစ်ဝက်လောက်ပင် သူ့ပါးစပ်ထဲရောက်သည်။ သူ့လျှာကြီးကမူ နေခြည်၏ နို့သီးလေးတွေကို ထိုးကာကလိနေသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ပလပ်…ပလပ်…. ” 

“ အင့်…..အင်း……အင့်… ” 

နေခြည်သည် သူမ၏ ကိုယ်ထဲက အင်အားတွေကို နို့သီးဖျားလေးတွေမှ တဆင့် ကိုအောင်နိုင်က ဆွဲယူသွားသလို ခံစားရသည်။ ကားကူရှင်နောက်ကို မှီထား၍သာ တော်သေးသည်။ သူမတကိုယ်လုံး မလှုပ်ချင်တော့ဘဲ ကိုအောင်နိုင်၏ ပါးစပ်ကြီး လှုပ်ရှားသမျှတွင် မေ့မျောနေရှာသည်။

ကိုအောင်နိုင်သည် ခနအကြာတွင်တော့ သူ၏လက်ကို ကောင်မလေး၏ သွယ်လျသည့် ပေါင်တန်လေးပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။ ပေါင်ရင်းခွဆုံထိ လျှောတိုက်ပွတ်သွားပြီးနောက် နေခြည်၏ Dress အောက်ခြေလေးကနေ လျှိုကာ သူမ၏ ရတနာလေးကို လှမ်းကာဖိကိုင်သည်။

“ ဟွန်း…. ဟင်း…..ဟင်း… ” 

ပထမတွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်သည် ပင်တီပေါ်ကပင် ရွရွလေးပွတ်ပေးနေသေးသည်။ လက်ညိုးကလေးနှင့် အသာအပေါ်အောက်ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ဒီလိုမျိုးအလုပ်တွင်တော့ နေခြည်၏ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်က သော့ဖွင့်လိုက်သည့် တံခါးနှယ် အလိုလိုပင် ကွာသွားသည်။ သူမသည် နဂိုကတည်းက စောက်ပတ်လေးက စိုစိစိုစိ ဖြစ်နေရာ အခုတော့ စောက်ရည်ကြည်တွေက ထိန်းမရတော့ချ။ ပင်တီလေး၏ အောက်ခွတွင် အတော်ပင် စိုစွတ်လာသည်။

နေခြည်၏ တကိုယ်လုံးသည် တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာယုံတင်မက စောက်ခေါင်းထဲကလဲ မရိုးမရွဖြစ်လာပြီး ကာမစိတ်တွေက အလိုလိုပင်အရှိန်တက်လာသည်။ အခုအခြေအနေရောက်မှတော့ မထူးတော့ပြီမို့ ကိုနိုင်ရှေ့ဆက်လာမည့် အချိန်ကိုသာ ရင်တဒိတ်ဒိတ်နှင့် စောင့်မျှော်နေမိတော့သည်။

နေခြည်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်။ ကိုအောင်နိုင်သည်လဲ မနေနိုင်တော့ချေ။ သူ၏ဖွားဖက်တော်ကြီး ဆိုရင်တော့ ပြောမနေတော့ချေ။ ဝတ်ထားသည့် Levi’s 501 ဘောင်းဘီခွကြားကနေ ဖောင်းဖောင်းကြီးဖြစ်နေသည်။

“ ခုံကို နောက်နဲနဲ ဆုတ်လိုက်မယ်နော်… နေခြည်… ” 

“ ဟင်….ဘာလဲ ကိုနိုင်…… ” 

ကောင်မလေးသည် ကိုအောင်နိုင်၏ အပွတ်အဆွဲတွင် မျောနေသဖြင့် ရုတ်တရက်မကြားချေ။ အပြင်ဘက်တွင်လဲ မိုးကသည်းကောင်းတုန်း ရှိနေသေးသည်။ ကိုအောင်နိုင်ကို မျက်လုံးကလေး ဖွင့်ကာတော့ မရဲတရဲလေးကြည့်သည်။

“ ခုံကို … adjust လုပ်မလို့လေ..  ကိုနိုင် ရှေ့လာလို့ ရအောင်….. ” 

“ အင်း… လုပ်လေ…. ” 

နေခြည်သည် အခုကျတော့မှ ကိုအောင်နိုင် ဘာလုပ်ချင်တာဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားသည်။ ကူရှင်အောက်ခြေက မောင်းတံလေးကို လှမ်းဆွဲသည်။ ကိုအောင်နိုင်က နောက်ကို တွန်းလိုက်သည်မို့ နေခြည်ဘက်ခြမ်းသည် နောက်ကို ရောက်သွားသည်။ ရှေ့ဘက်တွင် နေရာတော်တော်ကျယ်ကျယ်လေး ဖြစ်လာသည်။

ကိုအောင်နိုင်သည် သူ၏ ခါးပတ်ခေါင်းကို ချွတ်သည်။ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး အောက်ကို တွန်းချလိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီပါ တခါတည်းပါအောင် ဆွဲချွတ်လိုက်သည်မို့ သူ့လီးတန်ကြီးက ဖြောင်းခနဲ ထွက်ပေါ်လာသည်။

“ အယ်… အကြီးကြီးပဲ…. ” 

ဟုတ်လဲဟုတ်သည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ ပွဲတိုင်းကျော်လက်နက်ကြီးသည် အကြောတွေပင် ထောင်ကာနေသည်။ စောက်ပတ်နံ့ကို ရနေလို့လားတော့မသိ။ ခေါင်းကြီးကပင် တဆတ်ဆတ် ဖြစ်ကာနေသည်။

“ ပင်တီလေး ချွတ်လိုက်မယ်နော်… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် သူ၏ ခုံကနေ ထကာ နေခြည်၏ အရှေ့ဘက်ကို ကူးသည်။ ကောင်မလေး၏ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ အပေါ်ကိုမြှောက်လိုက်သည်။ ဇာပင်တီလေးကို နေခြည်၏ တင်ပါးအောက်ကနေ နှိုက်ကာချွတ်သည်။ ဒါမျိုးတွင် လုပ်နေကျမို့ မျက်စိတမှိတ်အတွင်း နေခြည်၏ ပင်တီလေးက ခြေထောက်ကနေ လွတ်သွားသည်။

အဖုံးအကွယ်မဲ့သွားသည်နှင့် ကိုအောင်နိုင်သည် သူ၏ လက်ကို နေခြည်၏ မုန့်ပေါင်းဖိုလေးဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ ကောင်မလေးသည် ရိတ်ထားလို့ပဲလား မသိ ၊ စောက်ပတ်လေးက အမွေးအမှင်ကင်းနေသည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် ချောမွေ့နေသည့် စောက်ပတ်လေးကို အသာပွတ်ပေးသည်။ လေးငါးချက်လောက် ပွတ်ပြီးတွင်တော့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဖြဲလိုက်ပြီး ထိပ်ဘက်က နီတာရဲနေတဲ့ စောက်စေ့လေးကို လက်ညိုးနဲ့ မထိတထိ ကလိပေးလိုက်သေးသည်။ နေခြည်ခမျာတော့ ငြိမ်ငြိမ်နေလို့  မရတော့ဘဲ တင်ပါးကြီးကိုပင် ကူရှင်ပေါ်ကနေ ကြွကာကော့ပေးနေမိသည်။

“ အို…အို….. အင့်…အင်…. ကို နိုင်…. ” 

ကိုအောင်နိုင်၏ လက်ညိုးသည် စောက်စေ့လေးကို အားရအောင် ထိုးကလိပေးပြီးနောက်တွင်တော့ အောက်ဖက်က စောက်ပတ်ဝလေးထဲသို့ နှိုက်သွင်းလိုက်သည်။ နေခြည်၏ စောက်ပတ်ကလေးက အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေလို့ သူ့လက်ညိုးက ချောချောချူချူပင် ဝင်သွားသည်။ တင်းတင်းရင်းရင်း ဖြစ်ညှစ်နေမှုကိုတော့ အတွေ့နှင့် သိလိုက်ရသည်။

“ ဇွတ်…အင့်…ကိုနိုင်… ” 

ဘာဆိုဘာမှ တခါမှ မဝင်ဖူးသေးတဲ့ အပေါက်ကလေးမို့ ကိုအောင်နိုင်၏ လက်ညိုးကို နေခြည်အတွင်းသားတွေ စူးစမ်းသလိုမျိုးလေး ဖျစ်ညှစ်ကြသည်။ ဒါကလဲ သူမ၏ အဖုတ်ထဲမှာ မနေနိုင်လောက်အောင် ယားယံနေမှုကြောင့်ပင်။ သူမခမျာ အသဲတလှပ်လှပ်၊ ရင်တဖိုဖိုနဲ့ပဲ ကိုအောင်နိုင်၏ လက်ညိုး၏ အနိုးအဆွတွင် တင်ပါးကြီးတွေကို ကော့ကာပေးမိသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲက ယားယံမှုကတော့ ပျောက်မသွားဘဲ ပိုလို့တောင်တိုးကာ တက်လာသည်။

“ အင်း….အင်း…. ကိုနိုင်…ပြွတ်… ပြွတ်…. ” 

အသွင်းအထုတ် အတော်လေးကြာလာတော့ နေခြည်တစ်ယောက် မနေနိုင်တော့ချေ။ အရည်လေးတွေ စိုလာသည်နှင့် အမျှ သူမ၏ ခံစားမှုတွေသည်လဲ မြင့်သထက်မြင့်တက်လာသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်၏ လက်ချောင်းကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနှင့် ညှပ်ကာဆွဲရင်း သူမကော့တက်သွားသည်။ တချိန်တည်းလိုလို အထဲကိုရောက်နေတဲ့ ကိုအောင်နိုင်၏ လက်ကလေးသည် နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်။

“ အမလေး…..အီး…ကိုနိုင်ရယ်…..အင့်….အင့်… ” 

နေခြည်ခမျာ တကိုယ်လုံးအကျောအခြင်တွေ ပျော့ကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် အဲဒီတော့မှ စောက်ရည်တွေ ပေကျံနေတဲ့ သူ့လက်ချောင်းကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကားကူရှင်ရှေ့တွင် ဆောင့်ကြမကျတကျ ထိုင်လိုက်သည်။ မာတောင်ပြီး ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသော သူ့လီးတန်ကြီးက နေခြည်၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ ရောက်သွားသည်။

ကိုအောင်နိုင်သည် သူ့လီးတန်ကြီးကို အလယ်ကနေဖမ်းကိုင်ပြီး ကောင်မလေး၏ စောက်ပတ်ဝကို ထောက်လိုက်သည်။ နီရဲနေသည့် ကွမ်းသီးခေါင်းနှင့်လဲ နေခြည်၏ စောက်ပတ်တလျှောက် အပေါ်အောက် ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ကောင်မလေးခမျာတော့ စောက်ပတ်ဝလေးက ယားယံလာယုံမက ဖင်လေးပင် ရှုံပွရှုံပွ ဖြစ်လာသည်။

“ အင်း…. အင်း…. ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ ကိုနိုင်ရယ်…..အင်း…အင်း.. ” 

“ သွင်းချင်လဲ သွင်းတော့ကွယ်…. ” 

ကာမဆိပ်တွေ တအင်းအင်းနဲ့ တက်လာပြီမို့ နေခြည်သည် မနေနိုင်တော့ဘဲ ဖွင့်ကာပင် ပြောမိသည်။ ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်၏ အပြောတွင်တော့ အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဘက်ကို လက်နှင့်အသာ ဖြဲလိုက်ပြီး သူ့ဒစ်ကြီးကို ဖိသွင်းချသည်။

“ အ…. ကိုနိုင်… ” 

နေခြည်၏ စောက်ပတ်ထဲ တွင် ချက်ချင်းပင် ပြည့်တင်းကျပ်သွားသည်။

“ ခနလေးနော်. နေခြည်.. ကိုနိုင် မနာအောင် လုပ်ပေးမယ်… ” 

“ အင့်…. အင့်… ဖြေးဖြေးနော်.. ကိုနိုင်… ” 

ကောင်မလေးသည် အံကို တင်းတင်းကျိတ်ကာ ထားသည်။ စောက်ပတ်ဝလေးကနေ တင်းကာ နာနေသော်လဲ ရရှိလာသည့် လီးတန်ကြီး၏ အရသာကြောင့် နေခြည်သည် တွန်းဖယ်ပစ်ဖို့တော့ စိတ်မကူးချေ။ ကားထဲတွင် အဲယားကွန်းအအေးဓါတ်က ရှိနေသော်လဲ သူမ၏ ကိုယ်ကလေးတွင် ချွေးကလေးများပင် ပြန်လာသည်။

ကိုအောင်နိုင်ကလဲ လည်သည်။ သူသိသည်။ နေခြည်၏ စောက်ပတ်လေးသည် တခါမှ လီးမဝင်ဘူးသေးသည့် အသစ်ချပ်ကျွပ်လေးဆိုတာကို။ ဒီတော့ သူသည် အရမ်းကာရော မလုပ်။ ပါးစပ်ကနေ ချော့မော့ပြောသည့်အပြင် သူမ၏ နို့အုံကလေးတွေကို ပွတ်ပေးလိုက် နို့သီးခေါင်းများကို ချေမွပေးလိုက်နှင့် ကာမစိတ်ကို နှိုးဆွပေးနေသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ….

“ ပြွတ်… အိ…နာတယ်… ” 

“ ခနလေး… နော်… ” 

ဒီတစ်ခေါက်ဖိချတွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်၏ လီးက နေခြည်၏ အပျိုးမြေးကို သွားထောက်သည်။ သူ၏ လီးတန်က တင်းခနဲဖြစ်သွားသလို နေခြည်ခမျာလဲ ကျောကလေးကော့တက်လာသည် အထိ ထူပူတက်သွားသည်။ ကောင်မလေးသည် မြားဆိပ်သင့်သော သမင်မလေးပမာ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည်။

ကိုအောင်နိုင်သည် အချိန်ဆွဲမနေချင်တော့၍ ကောင်မလေး၏ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ဆုပ်ကာကိုင်သည်။ ပြီးရင်တော့ ခြင်္သေ့ထိုင်ထိုင်ထားသည့် သူ့ခြေထောက်ကို အားယူရင် လီးတန်ကြီးကို ဖိချလိုက်သည်။

“ ဗြစ်.. .ဖောက်…. အီး…. ” 

“ အား…. နာတယ်.. ကိုနိုင်……အင့်….. ” 

နေခြည်၏ ကိုယ်ကလေးသည် မြောက်ကနဲဖြစ်သွားကာ ကော့တက်သည်။ ခေါင်းကလေးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ပင် ခါမိသည်။ လှုပ်ခါမှုကြောင့် ဆံနွယ်လေးတွေတောင် မျက်နှာကို ဖုံးသွားသည်။

ကိုအောင်နိုင်သည် အရမ်းနာကျင်သွားသည့် ကောင်မလေးကို ကြည့်ကာ ရင်ထဲမှာ သနားစိတ်ဖြစ်သွားသည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် သူသည် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ယောက်၏ အပျိုပန်းကို ဆွတ်ခူးပြီးနောက် အချိန်မဆိုင်းဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆောင့်လိုးနေကြဖြစ်သော်လဲ အခုတော့ တအင့်အင့် ဖြစ်နေသည့် နေခြည်အတွက် ကြင်နာစိတ်တွေသာဖြစ်နေသည်။

မျက်နှာလှလှလေးကို ဖုံးအုပ်သွားသည် ဆံနွယ်လေးတွေကို အသာဖယ်မိသည်။ တော်တော်နာသွားသည် ထင်သည်။ ကောင်မလေး၏ မျက်ဝန်းထောင့်တွင် မျက်ရည်စလေးများပင် တွဲကာ ခိုနေသည်။

“ အရမ်းနာသွားလား…. နေခြည်… ” 

စိုးရိမ်စိတ်အပြည့်နှင့် မေးလိုက်သော ကိုအောင်နိုင်၏ စကားသံတွင်တော့ နေခြည်သည် မျက်ဝန်းလေးကို လက်ဖမိုးလေးနှင့် အသာပွတ်သည်။ မပွင့်တပွင့်လေး ကိုအောင်နိုင်ကို ပြံုံးပြသည်။

“ အစောကတော့…အတော်နာတယ်… ကိုနိုင်…. ” 

“ အခုတော့…. ဒီလောာက် မနာတော့ဘူး…. တမျိုးတော့ တမျိုးကြီးပဲ….ပြည့်ကျပ်နေတာပဲ…“

“ အကုန် ဝင်သွားတာလား…ဟင်… ” 

“ ဟုတ်တယ်လေ.. အကုန် ဝင်သွားတာလေ… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ကိုယ်ကို နောက်သို့အနည်းငယ် ယို့ကာ ပြလိုက်သည်။ လီးတန်ကြီး အရင်းက အနည်းငယ် ကျွတ်သွားသည်မို့ အောက်ခြေတွင် သွေးစလေးများကပ်ပါလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ နေခြည်သိသည်။ ဒါသည်။ သူမ၏ အပျိုပန်းလေးပျက်သွားမှုကြောင့် ထွက်လာသည်ဆိုတာကို။

“ ဒါပဲနော်… ကိုနိုင်….နေခြည်ကတော့ …ချစ်လို့ နော်… ” 

“ သူများတွေနဲ့တော့…. တန်းတူ မထားနဲ့… ” 

“ အဲဒီလို မပြောပါနဲ့… နေခြည်.. ကိုနိုင်လဲ …. နေခြည်ကို တကယ်ချစ်တာပါ…. ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် ဒီစကားကိုတော့ ရင်ထဲမှ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောမိခြင်းသာ။ နေခြည်သည် ကိုအောင်နိုင်ကို မျက်စောင်းလှလှလေး ထိုးသည်။

“ သွားပါ.. အပိုတွေ… ” 

“ လုပ်မှာဖြင့်လဲ လုပ်ဦး….တော်ကြာနေ…အိမ်ပြန် နောက်ကျနေမယ်.. ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်၏ အလောတွင် သူ၏အတွေးစကို ဖြတ်ကာ လီးတန်ကြီးကို အနည်းငယ်ဆွဲထုတ်သည်။ အမှန်ဆိုသူက နေခြည်ထက်တောင် ဆန္ဒကပိုပြင်းပြတဲ့သူ မဟုတ်လား။ နေခြည်သည် ခုနက အပြည့်အသိပ် ဖြစ်နေသော သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲကနေ လီးတန်ကြီးနောက်ဆုတ်သွားသည်နှင့် အထဲကနေ ယားယံသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ အမျိုးအမည် မသိသည့် ခံစားမှုကြောင့် အတော်ပင် နေရထိုင်ရခက်သည်။

သူမ၏ ရင်တွင်းက ခံစားချက်ကို သိလို့ထင်သည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ အတန်ကြီးသည် အပေါက်ဝရောက်သွားသည်နှင့် တရှိန်ထိုး ပြန်ဝင်လာသည်။ ဒစ်ထိပ်က သားအိမ်ဝကိုပင် ပြေးဆောင့်သည်။

“ ဗြစ်….. ဒုတ်…. အီး…. ” 

“ အင့်…. အင့်…. ကိုနိုင်ရယ်…. ” 

နေခြည်သည် အခုလို အသွင်းတွင် အနည်းငယ်တော့ နာကျင်နေသေးသော်လဲ နှုတ်ကတော့ နာတယ်ဟု ဖွင့်ဟ ညည်းညူ မနေတော့ချေ။ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲက ယားယံနေမှုကို ပြေပျောက်အောင် ဖန်တီးပေးသည့် လီးတန်ကြီးကိုသာ ပွေ့ဖက်ကြိုဆိုမိသည်။

ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်က ဘာမှမပြောဘဲ တအင့်အင့် ညည်းကာ ကျိတ်ခံနေသည်တွင်တော့ စိတ်ကိုလွှတ်လိုက်တော့သည်။ ဒစ်ကြီးနား ရောက်သည်အထိ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်နှင့် သူမကို စိတ်တိုင်းကျ အားရပါးရ ဆောင့်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေက မြန်သလို သန်လဲသန်လှသည်။

“ အီး…အင့်…. အင့်… ဆောင့်… ကိုနိုင်…. ” 

“ မညှာနဲ့ …. တမျိုးကြီးပဲကွယ်….ဆောင့်…. ” 

ကိုအောင်နိုင်ကလဲ ကိုအောင်နိုင်ပင်။ တခါတခါ သူ၏ ဆောင့်ချက်တွေက ဘယ်လောက်တောင်ပြင်းလဲ စဉ်းစားကြည့် ။ ကောင်မလေး၏ ဆီးစပ်အထက်က ဗိုက်သားလေးတွေပင် လှုပ်ခါတက်သွားသည်။ မိုဝန်းနေသည့် နို့အုံလေးနှစ်လုံးဆိုရင်တော့ မုန်တိုင်းမိသည့်နှယ် အထက်အောက် လှုပ်ခါနေသည်။

“ နေခြည်… မနာတော့ဘူး …နော်…. အီး….. ” 

“ အင်း… မ….မနာ ဘူ…. ကိုနိုင်….ဆောင့်…ဆောင့်… နေခြည် .ခံနိုင်တယ်… ” 

ဟုတ်သည်။ နေခြည်အဖို့တော့ တခါမှ မခံစားဖူးတဲ့ ကာမအရသာကို အခုတော့ အပြည့်အဝပင် ခံစားနေရသည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ လီးတန်ကြီးကလဲ ရှားမှရှား စံချိန်မီ အချောင်းကြီးမဟုတ်လား။ နာကျင်မှုကို ကာမအရသာက ဖုံးလွှမ်းကာ သွားသည်။ စောက်ပတ်တခုလုံးလဲ အီစိမ့်တက်လာကာ အလိုအလျောက်ပင် အတွင်းသားများနှင့် သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲဆွဲပြီး ညှစ်ပေးနေသည်။

ကိုအောင်နိုင်သည် နေခြည်၏ စောက်ပတ်လေးကို အတော်ပင် သဘောကျနေသည်။ ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ်လေး ဖြစ်သည့်အပြင် သူ၏ အတန်ကြီးကို ပတ်ဆွဲပေးနေမှုကလဲ အင်မတန်မှ နူးညံကာနေသည်။ အရသာရှိလှသည်မို့ သူသည် ဒီစောက်ပတ်လေးကို မနေမနားပင် လုပ်ချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။

“ ဖွတ်… ဗြွတ်…. အင့်…. ကျွိ… ကျွိ… ” 

ကိုအောင်နိုင်၏ ဆောင့်ချက်တွေက အားပါလာလို့လားတော့မသိ။ နေခြည်အောက်က ကားကူရှင်ပင်လျှင် တကျွိကျွိနှင့် မြည်လာသည်။ ရာသီဥတုကလဲ ပြောရရင်တော့ အားကစားသမားများ အကြိုက်လို့ ဆိုရမလို။ အခုထက်ထိ မိုးကမစဲတမ်း ရွာနေသည်။ ဒီအတွက်ကြောင့်.. သူ၏ ပရဒိုကားကြီးထဲတွင် စောက်ပတ်နှင့် လီးတန်ကြီးထိတွေ့သံ။ ကားကူရှင်က မြည်သံ။ နေခြည်၏ တအင့်အင့် ညည်သံလေးများက မိုးသံကို ကျော်ကာ လှိုင်လှိုင်ပင် ထွက်ပေါ်နေသည်။

ခဏအကြာတွင်တော့ ကိုအောင်နိုင်သည် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ချေ။ လီးတန်တလျှောက် အကြောတွေ စိမ့်ကာ တက်လာသည်မို့ နေခြည်၏ နို့ကလေးနှစ်လုံးကို တင်းတင်းပင် ဖမ်းဆွဲကာ အားကုန်ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ ဆယ်ချက်မပြည့်ခင်ပင် လီးတန်ကြီးက တင်းခနဲဖြစ်ကာ သုတ်ရည်တွေကို ဖျင်းခနဲ ဖျင်းခနဲ ပန်းထုတ်လိုက်မိသည်။

“ အီး…. အီး… နေခြည်…ရယ်….အချစ်…. ” 

“ အင့်….အမလေး….အင့်… နေခြည်လဲ …ပြီးပြီ….ကိုနိုင်… ” 

တချိန်တည်းလိုလိုပင် နေခြည်ခမျာ ကော့တက်သွားကာ စောက်ပတ်လေးက စူပွစူပွ ဖြစ်သွားသည်။ စောက်ခေါင်းထဲ နွေးခနဲဖြစ်သွားမှုနှင့် အတူ သူမလဲ ကိုအောင်နိုင်နှင့် လက်တွဲကာ ကာမပန်းတိုင်ကို အပြိုင်ရောက်ရှိသွားသည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို လှမ်းဖက်ကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။

“ ကိုနိုင်… ကောင်းတယ်ကွယ်….. ” 

“ ဒါဆို..နောင်လဲ လုပ်ကြမယ်နော်… ” 

“ ကိုနိုင် သဘောလေ… နေခြည်ကတော… ကိုနိုင်နဲ့ မခွဲနိုင်တော့ဘူး… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် သူ၏ ရင်ခွင်တွင် ခေါင်းကလေးမှီထားသည့် နေခြည်ဆိုသည် ပန်းလှလှလေး၏ မျက်နှာကို ငုံ့ကာကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမထားမိလို့ထင်သည်။ မိုးတွေကစဲကာ အစောပိုင်းက တိမ်တွေနှင့် ကွယ်နေသည့် လကလေးကိုပင် ကားပြတင်းပေါက်မှန်ကြားမှ မြင်နေရသည်။

“ ဟိုမှာကြည့်… နေခြည်… ” 

“ ဘာလဲဟင်.. ကိုနိုင်…. ” 

“ လမင်းကြီးက ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်နေတယ်လို့ ပြောမလို့… ” 

“ အယ်.. ရှက်စရာကြီး ကိုနိုင်ကလဲ.. ဖယ်တော့… ” 

ကိုအောင်နိုင်သည် သမင်မလိုလေး ဝိုင်းစက်ကြည်လဲ့နေသည့် နေခြည်၏ မျက်ဝန်းတွေကို စိုက်ကြည့်သည်။

“ မရှက်ပါနဲ့.. နေခြည်ရယ်… ကိုနိုင်က လမင်းကြီးကို သက်သေထားပြီး ပြောမလို့ပါ… ” 

“ ဘာကိုလဲ ..ဟင်.. ” 

နေခြည်သည် ကိုအောင်နိုင်၏ စကားအထူးအဆန်းတွင်တော့ သူ့ကို ရီဝေေ၀လေးပင် ငေးကြည့်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးသည် တစုံတခုကို တောင့်တနေသလိုပင် တလှုပ်လှုပ်ပင် ဖြစ်နေသည်။

“ အော်.. တခြား မဟုတ်ပါဘူး.. ကိုနိုင်ရယ့် မေတ္တာဟာ နေခြည်အပေါ်မှာ ထာဝရ မပြောင်းလဲပဲ တသက်လုံး ရှိနေမယ် ဆိုတာကိုပါ… ” 

“ လမင်းကြီးက ကိုနိုင့် စကားအတွက် သက်သေပေါ့.. ” 

“ အယ်…..  ” 

ရင်ထဲက ခံစားချက်ပါသည့် စကားမို့ထင်သည်။ နေခြည်သည် ကိုအောင်နိုင်၏ ပြတ်သားတည်ကြည်လှသည့် မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေရာက အလိုလိုပြုံးသွားသည်။ ခေါင်းကလေးကို စောင်းကာ ကိုအောင်နိုင်၏ ပုခုံးပေါ်တွင် မှီလိုက်သည်။ သူမအတွက်တော့ ဒီအချိန်လေးကို ရပ်တန့်လို့ရရင် ရပ်တန့်တောင် ထားလိုက်ချင်တော့သည်…..။

ဤတွင် အချစ်စစ် အချစ်မှန်ကို ရှာတွေ့သွားပြီမို့ “တစ်မိုးအောက် တစ်ယောက်ဖွား“ ဖြစ်သည့် ကိုအောင်နိုင်၏ အတွေ့အကြုံများကို ရပ်နားလိုက်ပါသည်……..  ။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

 ပြီးပါပြီ။