နှလုံးသား ရဲ့ စကားသံ အပိုင်း ( ၅ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ရေးသားသူ - ငွေလမင်း @ အချစ်တက္ကသိုလ်
(၂၀)
ဒုန်းးးး.. ဂလုံး.. ဂွမ်းး..
“ ဟင်.. အောက်ထပ်က အသံ..”
“ အွမ်း.. မင်းမင်းများလား..”
“ ကိုကြီး..”
“ နောက်က လိုက်ခဲ့..”
“ အရမ်းလည်း မဆူပါနဲ့ဦးနော်..”
“ ………”
ရင်ခွင်ထဲမှ ကမြာသီကာ ထ ရင်း ကျေတွန့်နေသော အင်္ကျီကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ဆွဲဆန့်လိုက်၏။ မှန်တင်ခုံရှေ့ ခေတ္တ ရပ်ပြီး ခေါင်းကို သွက်သွက် ပြန်ဖြီး။ ပါးပြင်ထက်မှ သနပ်ခါး အကြွင်းအကျန်များကို တို့ဖတ်ကလေး တစ်ခုနှင့် ညှိလိုက်သည်။ “ဟူးးးး..” သက်ပြင်းတစ်ချက် ရှုထုတ်ပြီး မီးဖိုချောင်ခန်းဆီ ဆင်းခဲ့လိုက်၏။ ထမင်းစားပွဲ ဘေးတွင် ဖင်ထိုင်လျက်လေး လဲနေသည့် မင်းမင်း။ မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့ တွန့်လိမ်နေသည်။ ခါးထောက် ကြည့်နေသည့် ဦးမျိုးမင်းတစ်ယောက် အံတကျိတ်ကျိတ်။
“ ဟယ်.. မင်းမင်း..”
“ ချော်လဲပြန်သတဲ့လေ.. ဟွန်းးး..”
“ …………”
“ အိမ်ထဲရောက်မှများ မင်းမင်းရယ်..”
“ ဧည့်ခန်းထဲ လိုက်ခဲ့..”
“ …………”
လှည့် ထွက်သွားသော ဦးမျိုးမင်း ထမင်းစားခန်းရှေ့မှ ပျောက်ကွယ်သွားသည်နှင့်
“ မင်းမင်း..”
“ ဟီဟိ..”
“ ကြည့်စမ်း.. ဒီကောင်မလေး..”
“ ရှုးးးး.. တိုးတိုး.. ရော့ လေးဘို့.. ဟဲဟဲ..”
“ ဘာကြီးတုန်း ဒါက..”
“ သဘောၤသီးထောင်းလေ.. အကောင်းပါ လေး ရဲ့.. အက်တင် နဲနဲ လွန် သွားလို့ ဖင်အောက် ရောက်သွားတာ.. အဟီး..”
“ ကောင်မစုတ်လေး.. နင့် ဖင်အောက်ရောက်တာကြီး ငါက စားရမလား.. ဟိုမှာလဲ ကြည့်ဦး တိုက်ချထားတဲ့ အိုးတွေ.. ငါ တယ်.. ခေါက်ထလိုက်ရ..”
“ အသံ မြည်မယ့်ဟာ ရှာရတာကိုးလို့.. ဟိုတခါ ဖန်ခွက်တုန်းကကျ ရှမယ်လေးဘာလေးနဲ့ လေးပဲ ဆူတာလေ..”
“ ကဲပါ ထ စမ်းပါ..”
“ နဲနဲပါးပါး တွဲ လေ.. လေးချစ် ကလည်း.. သဏ္ဍန်လုပ် သရုပ် တူအောင်..”
“ လုပ် မနေနဲ့.. ဟိုက နင့်ကို မွေးထားတဲ့ ဖအေ.. ထ စမ်း မင်းမင်းရယ်.. ဒေါကန်နေတယ်နော်..”
“ သိတယ်.. ချိန်မတော်ရီး အိမ်ရှေ့မှာ ကား တွေ့ကတည်းက အမှု ကြီးပြီမှန်း..”
“ အာ့နဲ့ပဲ ချော်လဲ ပစ်ရောမှတ်လား.. တတ်တယ် ဒါမျိုးကျ..”
“ အဟီး..”
“ ………”
“ လေးလည်း လိုက်ခဲ့လေ..”
“ ဟင်းနွှေးဦးမယ်.. ထမင်းစားမှာလား ဘာလားမသိဘူး..”
“ အာ.. ဒီချိန်ရီး.. မနက်စာတော့ ပြီးလောက်ရောပေါ့ လေးကလည်း.. ညနေစာက ဝေးရီးလိုသေးတယ်.. လာစမ်းပါ.. အမ်.. နေပါဦး.. ပါပါ ပြန်ရောက်တာ လေး မသိလို့လား..”
“ အင်.. ဟင်.. ရေချိုးနေတာလေ.. ကားဝင်လာတာ မသိလိုက်ဘူး..”
“ အော.. အာ့ဆို စကားပြောရသေးဘူးပေါ့..”
“ အင်း..”
“ အားကို မကိုးရဘူး.. ဘာမှန်းလည်း သိဘူး.. နည်းနည်းပါးပါး မေးမြန်းထားသင့်တာပေါ့လို့..”
“ ရေချိုးနေလို့ပါဆိုဟယ်.. သွားစမ်းပါ ဟုတ်တာလည်း မဟုတ်ဘဲ ကြောက်ချင်ယောင် ဆောင်ပြမနေနဲ့..”
“ အဟီး.. လိုက်ခဲ့နော် လေးချစ်..”
“ အွမ်း..”
ထော့နင်းထော့နင်း ဟန်ဆောင်ပြီး ထွက်သွားသည့် ငွေလမင်းတစ်ယောက်၊ အဖေဖြစ်သူကို ကြောက်တယ်သာဆိုသေး မျက်နှာပိုးက မသေ။ ထမင်းစားပွဲရှိထိုင်ခုံတွင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ရင်ဘတ်လေး ဖိထားမိသည်။ ခုမှပဲ အသက်ရဲရဲ ရှုမိတော့၏။ ကြည့်ရတာ မင်းမင်းတစ်ယောက် ဆင်ဝင်အောက်မှ ကားကို မြင်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးပေါက်မှ ပတ် ဝင်လာခြင်းဖြစ်မည်။ မီးဖိုခန်းထဲရောက်တော့ ချော်လဲဟန်ဆောင်ပြ။ သည်အိမ်တွင် သူမ ထိခိုက်ဒဏ်ရာ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားလျှင် တစ်အိမ်လုံး ပြာယာခတ်သွားတတ်သည်။ အပြစ် ပြောဘို့ မေ့ကြသည်။ သည်ထုံးစံကို နောကျေ နေသည့် ကလေးမက မဟုတ်တာ တစ်ခုခု လုပ်ပြီးတိုင်း ချော်လဲတတ်လာ၏။ သည်နေ့အဘို့ကတော့ သူမ ချော်လဲ နေတာကမှ တော်သေးတော့သည်။ အဖေ ပြန်ရောက်နေမှန်း သိပြီး မိမိ အခန်းဆီသာ တိုးတိုးတိတ်တိတ် တက်လာလျှင်………။ ဖြစ်သွားနိုင်သည့် အခြေအနေများကို ခင်လေး ဆက်မတွေးဝံ့တော့ပါ။
.....................................................
“ ဘော်ဒါဆောင် သွားဘို့ ပြင်..”
“ အာ.. ပါ့ပါ..”
“ ………”
“ မင်း နောက် မလုပ်တော့ပါဘူး ပါ့ပါ..”
“ ပြောတာပဲလေ ဒီစကားက အမြဲတမ်း..”
“ ဒီခါ တကယ်ပါ ပါ့ပါ.. မင်း စာ ကျက်ပါ့မယ်.. ကတိ ချိတ်ပါ့မယ်.. နော် ပါ့ပါ နော်..”
လက်သီးဆုပ်လေးတွင် လက်သန်းလေး တစ်ချောင်းတည်း ထောင်ပြီး ကတိပေးနေသည့် မကြီးမငယ် သမီးပေါက်စကို ကြည့်ပြီး စိတ်ဆိုးရခက်နေသည့် ဦးမျိုးမင်း။ မိမိ သွေးသား မဟုတ်သော်လည်း ကိုယ့်မျက်စိရှေ့တွင် လူလားမြောက်လာသည့် ကလေးမို့ သမီးရင်းပမာပင် သံယောဇဉ် ဖြစ်ရပါသည်။ ခင်မမ ရှိတုန်းကလည်း သမီးက လေး နှင့် မိမိ လက်ပေါ်တွင်သာ နေသည်။ မိခင် ဆုံးပြီးနောက် စိတ္တဇဝေဒနာသည်လေး ဆန်ဆန် ဖြစ်သွားရှာသည်မို့ မိမိ အပြင် အဘွားရော အဒေါ်ဖြစ်သူကပါ မပြောရက် မဆူရက် အလိုလိုက်ထားမိသည်။
“ ဆယ်တန်းအောင်ဘို့ ကိစ္စလေးက ဒီလောက် ခက်သလား မင်းမင်း ဟမ်..”
“ မခက်ပါဘူး ပါ့ပါ..”
“ အောင်ချင်စိတ်ရော ရှိရဲ့လား..”
“ ဟုတ်..”
“ ပါပါ အတည်မေးနေတာနော် ငွေလမင်း.. မဖြေတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ရင် ခုကတည်းက ပြော.. ဖြေဦးမှာ ဆိုရင်တော့ နောက်တစ်နှစ် အချိန် ထပ် မပေးနိုင်တော့ဘူး..”
“ အတည်ပါ ပါ့ပါ.. မင်းလည်း အောင်ချင်လှပါပြီ.. အခုက သူများတွေလို တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ ဖြစ်ပြီး မြကျွန်းညိုညိုရဲ့ အဓိပတိ လမ်းမမှာ..”
“ တော်ပြီ.. အဲ့လောက်ပြောစရာ မလိုဘူး..”
“ ဟုတ်..”
“ ရှေ့အပတ်ထဲ ဆရာမ အသစ်ထပ်ခေါ်ပေးမယ်.. သိထားရမှာက ဒါ ငွေလမင်း ဆယ်တန်းအောင်ဘို့ နောက်ဆုံး ခေါ်ပေးတဲ့သူ.. တစ်ခုခု ထပ်ဖြစ်ရင် ဘော်ဒါ ပို့မယ်.. ဆယ်တန်း မအောင်လို့တော့ မရဘူး.. မအောင်မချင်း ဘော်ဒါမှာသွားနေ.. ဒါပဲ..”
“ ဟုတ်..”
“ ……..”
“ ပါ့ပါ..”
“ ဘာတုန်း..”
“ ဟိုလေ.. ခုန ချော်လဲတာ.. မင်း ခြေချင်းဝတ် လည် သွားလား သိဘူး.. ဆစ်ဆစ် နဲ့ နာ လို့..”
“ အဲ့တော့..”
“ ဆေးလိမ်းပြီး ပတ်တီးလေး စည်းထားမှနဲ့တူတယ် ပါ့ပါရဲ့..”
“ သွား..”
“ ဟုတ်..”
........................................................................
“ လိုက်လာပါဆို.. အိုက် လေးချစ်.. ကျင့်ကို မကောင်းဘူး..”
“ ညည်း ဖွခဲ့တာတွေ သိမ်းနေတာလေ.. ဘာတဲ့လဲ အခု..”
“ ဆရာမသစ် တဲ့..”
“ အော..”
“ ဒါ နောက်ဆုံး တဲ့.. မဟုတ်ရင် ဘော်ဒါ တဲ့.. မအောင်မချင်း ပြန်မလာရ တဲ့..”
“ ကောင်းတာပေါ့..”
“ လေးချစ်နော်.. ဒီ သမီးလေး တစ်ယောက်တည်းရှိတာ.. အတော် နှင်ချချင်နေကြတယ်.. ဘာဖြစ်တုန်း ဆယ်တန်းမအောင်တော့.. ဆယ်တန်းအောင်သွားလည်း ချီးပါရင် ဖင်လှန်ရမှာပဲ..”
“ အေး.. ငါ သွားပြောမယ်..”
“ အန်းးး.. နောက်တာဟာကို.. ဟွန်း..”
“ ……….”
“ တစ်ခုတော့ တွားပြောပေး လေးချစ်ရာ နော်..”
“ ဘာတုန်း..”
“ ဆရာမ အသစ်ရဲ့ လိုအပ်ချက်လေးတွေပေါ့.. စာသင်ကောင်းရုံတင် မဟုတ်ဘူး.. စိတ်ရှည်ရမယ်.. ကြင်နာရမယ်.. မင်းကို ဆူဘို့ငေါက်ဘို့ထက် ချော့ပြောဘို့ အရင် စဉ်းစားတဲ့သူ ဖြစ်ရမယ်.. ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင်..”
“ ဘော်ဒါပဲ သွားမယ် လား..”
“ အာ.. လေးချစ်နော်.. ကိုယ့်တူမလေး စိတ်မဖိစီးအောင် လေးချစ် စီစဉ်ရမယ်လေ ဘာလဲ.. အချစ်ပေါ့တာလား ဟုတ်လား..”
“ ကဲပါ.. ငါ သွားမေးကြည့်ပါဦးမယ်.. သိပ်တော့လည်း အထွန့်မတက်နဲ့ မင်းမင်းရယ်.. ကလေးလည်း မဟုတ်တော့ဘူး..”
“ ၁၈ နှစ်လည်း ပြည့်တော့မယ်.. ဒါပဲ မှတ်လား.. ဟွန်းးး..”
“ ……..”
.................................................................................................
“ ဘာလုပ်နေတုန်း ဟိုကလေးမ.. တကယ် နာသွားတာမဟုတ်ဘူး မှတ်လား ခြေထောက်က..”
“ ခစ်ခစ်.. ကိုယ့်သမီးအကြောင်း ကိုယ် မသိတာကျ..”
“ တတ်တယ်.. အာ့မျိုးကျတော့..”
“ ကိုကြီး..”
“ အွန်း..”
“ ဆရာမ အသစ် ဆိုတာက..”
“ ဈေးဆစ်ဘို့ စစ်ကူတောင်းလိုက်ပြီ မှတ်လား..”
“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီးရယ်.. သိချင်လို့လေ.. ဘယ်လို စီစဉ်ထားလဲ ဘာညာပေါ့..”
“ မင်းမင်း ငယ်ငယ်က ကြည့်ပေးတဲ့ ဆရာဝန်ကြီး မှတ်မိလား..”
“ ဟုတ်..”
“ သူ အခု ပင်စင်သွားပြီး ဆယ်တန်းဘော်ဒါ ဖွင့်ထားတယ်..”
“ အော.. သူ့ အမျိုးသမီးလည်း ကထိက ထင်တယ်နော်.. သားတစ်ယောက် ရှိတယ် မှတ်လား ကိုကြီး.. ဆရာဝန်ပဲလားလို့..”
“ ဟုတ်တယ်.. စစ်ဆေး တက်နေတာလေ အဲ့တုန်းက.. အခုတော့ ဖြစ်ရောပေါ့ ဆရာဝန်..”
“ …….”
“ တလောက မင်္ဂလာဆောင်တစ်ခုမှာ တွေ့လို့ သွားနှုတ်ဆက်ရင်း သိလာတာ.. ဖုန်းနံပါတ် ရှိတယ်.. ပြန်ရှာပြီး အကူညီတောင်းကြည့်မယ်..”
“ ဘော်ဒါ ပို့မလို့လား ကိုကြီး..”
“ ဘော်ဒါက ဂိုက်တွေထဲမှာ လိုက်ပေးနိုင်မယ့်သူ ရှိမလား အရင်ပြောရမှာပေါ့..”
“ မရ ရင်ကော ကိုကြီး.. ခုက ဒီဇင်ဘာဖြစ်နေပြီ ဆိုတော့..”
“ မရ ရသလို လုပ်ရမှာပေါ့ လေးရယ်.. ဆယ်တန်းအောင်ရုံနဲ့ သူ့ အနေအထားတွေ ဘာမှ ပြောင်းလဲ မသွားဘူး.. မှန်တယ်.. ဒါပေမယ့်.. သူ တစ်သက်လုံး ဒီလို နေသွားမှာ မဟုတ်ဘူးလေ.. မိဘက သူရှေ့ ရပ်တည်ပေးနိုင်တယ်ဆိုတာ မိဘ မသေခင်ပဲ ရမယ်လေကွာ..”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..”
“ ဘာမှ ကြိုပြောထားမနေနဲ့..”
“ ဟုတ်.. အပြင် ပြန်သွားဦးမှာလား..”
“ ဟင့်အင်း.. တရေးလောက် အိပ်မယ်..”
“ ညနေ စောင်းတော့မယ့်ဟာ..”
“ အားမွေးမယ်လေ.. ….. ည ကျ..”
“ ……..”
“ နော်.. လေး..”
“ ဟုတ်..”
..................................................................................
(၂၁)
ရန်ကုန်ဒီဇင်ဘာ၏ ညနေခင်းလေးက အေးမြမြနှင့် သာယာလှသည်။ အထူးသဖြင့် သည် ကွန်ကရစ်ခင်းလမ်းကလေးကို မင်းမင်း သဘောကျသည်။ လမ်းသွားလမ်းလာ သိပ်မရှိ။ လူရှင်းပြီး တိတ်ဆိတ်သည်။ လမ်းလေး၏ တစ်ဘက်တွင် ဆောက်လက်စ အပြီးမသတ်သည့် အိမ်ယာစီမံကိန်းတစ်ခု ရှိသည်။ သူဌေးဟုဆိုကြသော လူတန်းစားများ အနေများသည့် ရပ်ကွက်၏ ညနေခင်းလမ်းလျှောက်သူပင် သိပ်မရှိတတ်သည့် လမ်းကလေး။ သည်လမ်းလေးသို့ ညနေတိုင်းနီးပါး ရောက်ဖြစ်၏။ ဒီညနေ ပါပါ ခေါ်ပေးထားသည့် ဆရာ အသစ် ဆိုသူ လာမည်။ ဖြစ်ချင်တော့ ပါပါက ခရီးရက်တို ထွက်နေရသဖြင့် အိမ်တွင်မရှိ။ ဒီတော့ ဆရာ အသစ်နှင့် တစ်ရက်လောက် နောက်ကျပြီးမှ တွေ့လည်း မဆိုးလှဟု သဘောပိုက်ကာ အကင်သွားစားမည် ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် အိမ်မှ လစ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆရာသစ် ဆိုသူရောက်လာလျင် လေး ရှင်းပေးလိမ့်မည်။
ပြိုင်ဘီးလေး စီးပြီး သီချင်းညည်းရင်း လေညင်းခံထွက်လာသည့် ငွေလမင်းတစ်ယောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ မြင်ကွင်းကြောင့် မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်မိသည်။ ကောင်မလေး တစ်ယောက်၊ လက်ထဲတွင်လည်း ကာတွန်းစာအုပ်များနှင့်။ ဘေးမှ အူကြောင်ကြောင် ငနဲ နှစ်ယောက်က ဘာ လိုက်လုပ်နေသည်မသိ။ ကောင်မလေး၏ ခြေလှမ်းများက စိတ်ရှုပ်နေသူတစ်ဦးဖြစ်မှန်း သိသာလွန်းနေသည်။ စက်ဘီးကို ခပ်သွက်သွက် နင်းသွားလိုက်ပြီး အနားရောက်တော့..
“ နံမည်လေး မေးတာပဲကွာ.. မင်းကလည်း..”
“ အင်းလေ.. ကပ်စီးနည်းထာ ကွာ..”
“ ခင်ချင်လို့ပါ ညလေးရဲ့..”
“ ကွီးတို့က ခင်တတ်လို့ပါ..”
ကောင်မလေးက ဘာမှ ပြန်မပြော။ အခြေအနေကို ကြည့်ပြီး မိမိ အကူညီလိုပြီမှန်း အတွေ့အကြုံအရ သဘောပေါက်လိုက်သည်။ စက်ဘီးကို သူတို့ သုံးယောက် ဘေးမှ ယှဉ် ပြီးနင်းလိုက်၏။ လူရှုပ် နှစ်ယောက်က မိမိကို ရန်ဆောင်ကြည့်ဖြင့် လည်လိမ်ပြီး ကြည့်သည်။ ကောင်မလေး၏ မျက်ဝန်းများကတော့ ကယ်တင်ရှင်ကို မြင်လိုက်ရသူတစ်ဦးပီပီ အားကိုးယောင် အကြည့်များဖြင့်။ “ဟဲဟဲ..” ခပ်တည်တည်နှင့် ရယ်ပြလိုက်၏။ ပြသနာ သိပ် မဖြစ်ချင်။ ဒင်းတို့က နှစ်ယောက်မို့ ကြောက်ခြင်းတော့ မဟုတ်။ တစ်ယောက်က သည်ရပ်ကွက်က မဟုတ်သူတစ်ဦးဖြစ်မည်ဟု ထင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ မျက်နှာစိမ်းတစ်ဦးနှင့် ရန်ဖြစ်ရခြင်းက ကောင်းသော အလားအလာမဟုတ်။ မြင်နေကျ မျက်နှာနှင့်ကောင်ကတော့ မိမိကို မြင်သည်နှင့် ရှုးရှုးရှားရှား ဖြစ်သွားသည်။
“ ဘာတုန်း ဟရောင်..”
သူစိမ်းကောင်က မင်းမင်း မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး စိတ်ရှုပ်သလို ပြောသည်။ ကုတ်သား ဝင်းဝင်းလေးများ ပေါ်အောင် တိုတိတိလေး ညှပ်ထားသည့် ဆံပင်ပုံစံနှင့် နားတစ်ဘက်တည်းတွင် နားကွင်း ပိစိလေးများ သုံးခုပန်ထားပြီး ကျန် နားရွက်တစ်ဘက်က အပေါက်ပင် မရှိ။ ဂျာကင်ဖားဖားကြီးနှင့် ဂျင်းပင်န် အရှည် ဝတ်ထားပြီး ဘဲဥပုံဆန်ဆန် မျက်နှာတွင် သနပ်ခါး မိတ်ကပ်စသည်ဖြင့် အထွေအထူး လိမ်းခြယ်မထား။ ထီမထင် မျက်နှာပေးနှင့် သူရဲကောင်းဆန်ဆန် ဂိုက်ဖမ်းလားသည့်တိုင် နုဖတ်နေသည့် မျက်နှာလေးအရတော့ ဒါ ယောင်္ကျားလေး မဟုတ်မှန်း သိလိုက်၏။ မိမိက သူငယ်ချင်းရှိရာ ရပ်ကွက်သို့ အလည်လာရင်း စာအုပ်အငှားဆိုင်မှ ပြန်လာသည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို အပျင်းပြေ လိုက် ကြောင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ကံကောင်းချင်တော့ ချစ်စရာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်အပြင် စိတ်ဝင်စားစရာ ဘောပြားတစ်ယောက်နှင့်ပါ ရေစက်ဆုံရတော့မည်။ သာယာလှပေစွ။
“ ကောင်မလေး မဖြေချင်တာကို မင်းတို့ကောင်တွေ ဇွတ်မေးနေသလားလို့ပါ..”
စက်ဘီးကို မိမိတို့ရှေ့တွင် ကန့်လန့်ပိတ်ရပ်လိုက်ပြီး စတိုင်အပြည့်ဖြင့် သူရဲကောင်းလာလုပ်နေသည့် ဘောပြား လှလှလေး။ သူငယ်ချင်းနှစ်ဦး မျက်စပစ်လိုက်သည်။
“ မျိုးကြီး ဟရောင်.. ပွဲက ခုမှ လှသွားပြီကွ..”
လှမ်းပြောတော့ ဘောပြား မျက်နှာ တင်း သွား၏။ အနားမှ ကောင်မလေးက ဘောပြားနားသို့ ဖျတ်ကနဲ ရောက်သွားသည်။ ရပ်ကွက်လူခံ သူငယ်ချင်းက
“ ပြန်ရအောင် ဖိုးဇော်.. ရန်များပါတယ်ကွာ.. လာ..”
ဟုပြောရင်း လှည့်ထွက်ရန် ပြင်သည်။ ဒါမျိုးတော့ မိမိ လက်မခံချင်။ မိန်းမလိုလို ယောင်္ကျားလိုလို လူတစ်ယောက်က ဆရာကြီးလာလုပ်နေတာကို ကိုယ်က လှည့်ပြန်ရမယ်တဲ့လား။
“ အသာနေစမ်းပါကွ.. ဒီ သယ်ရင်းကြည့်ရတာ ငါတို့ကို ကူညီချင်ပုံပဲ.. ဟဲဟဲ.. ဟုတ်တယ် ဘော်ဘော်ရာ.. ဒီညလေးက နံမည်လေး မေးတာတောင် ဈေးကိုင်နေတယ်.. ကိုယ်တို့အစား မင်းပဲ မေးပေးစမ်းပါ.. သူ့ ကြည့်ရတာ မင်းကို အားကိုးပုံပဲကွ..”
ငကြောက် မျိုးနိုင်ကို ပြန်ပြောရင်း ဘောပြား ရှေ့တည့်တည့် ခါးထောက်ပြီး ခပ်ကော့ကော့ ရပ်နေလိုက်၏။
“ မင်းလမ်း မင်းသွား ဟရောင်.. ငါတို့လည်း ငါတို့လမ်း ငါတို့သွားမယ်.. အိုကေ..”
မျိုးကြီးက ဝင်ပြောသည်။ ဘောပြားက ဒေါသ ထွက်နေဟန်ဖြင့်..
“ အဲ့ဒါဆို မင်း ဘော်ဒါ မင်းခေါ်သွားလေ.. ငါ သူ့ကို ခေါ်သွားမယ်.. မင်း ငါ့ အကြောင်းသိတယ်နော် ဟရောင်.. မလိုတာတွေ ပါမလာစေချင်ရင် ဒိုးလိုက်တော့..”
“ ဟ.. ရင့်လှချည့်လားကွ.. မှန်းစမ်း.. နည်းနည်းလောက် ကိုင်ကြည့်ရအောင်..”
“ ခွေးသဒေါင်းဇား.. လူပါးဝလို့.. လာစမ်း..”
ဒုန်းး..
“ အားး.. တောက်.. ဘောပြားမ.. သေဘို့ပြင်..”
စပ်ဖြီးဖြီးမျက်နှာနှင့် မိမိ ဂျာကင် ကော်လာကြားဆီ လက်ရွယ်လာသော လူစိမ်းကောင်။ မိုက်တိမိုက်ရိုင်း အပြုအမူကြောင့် မင်းမင်း ဒေါသ ထန်သွားသည်။ ခြေတစ်ဘက်ထောက်လျက် ခွထားသည့် စက်ဘီးပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး ချက်ချင်းပင် ထိုကောင့် အား စက်ဘီးနှင့် ဆောင့်တွန်း ပစ်လိုက်၏။ မိမိစက်ဘီး လဲ သွားသလို ဒင်းလည်း ဖင်ထိုင်လျက် ကျ သွားသည်။ ရုတ်တရက် ခံလိုက်ရခြင်းမို့ ဝင်းဇော် အငိုက်မိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဘောပြားတစ်ယောက်၏ လက်ချက်ကြောင့် လဲကျသွားရခြင်းကို အရှက်ကြီး ရှက်သွားမိ၏။ အရေးထဲ မျိုးကြီး ငကြောင်က မိမိကို လာတွဲနေသေးသည်။ ကောင်မလေးကတော့ လှစ်ကနဲ ပြေးလေးပြီ။ ဝင်းဇော်တစ်ယောက် လာဆွဲသည့် မျိုးကြီးကိုပါ ဆောင့်တွန်းလိုက်ပြီး ဘောပြားနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။ မခိုးမခန့် မျက်နှာထားနှင့် ဘောပြားက တစ်ကွက် သာထားသူမို့ ဆရာကြီးဟန် အပြည့်။
ငွေလမင်း တစ်ယောက် မိမိ ထံ ဝှီးကနဲရောက်လာသော လက်သီးချက်များကို အသာပဲ ရှောင်လိုက်နိုင်သည်။
“ ဟာဟ..”
အသံထွက်၍ပင် ရယ်မိ၏။ အဲ့ဒါမျိုးပေါ့ အရူးချေးပန်းလက်သီး ဆိုတာ။ ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး ထိုးလိုက်သည့် လက်သီးများက မင်းမင်း မျက်နှာနားမှ ဖြတ်ကာ လေထဲသို့ တစ်ချက်ပြီး တစ်ချက်။
“ လက်သီး ဘယ်လိုထိုးရလဲ.. ငါ သင်ပေးမယ် လာခဲ့..”
ပြောရင်း ညာလက်နှင့် ဆ ရန် ပြင်လိုက်၏။ မင်းမင်းက ညာလက်သီးကို တစ်ချက် အဝိုက်၊ ဝင်းဇော်က ဘယ်သို့တိမ်းရင်း ရှောင်သည်။
“ ခွပ်..”
“ အ..”
“ ဟဟ..”
မင်းမင်း၏ ဘယ်လက် တံတောင်ဆစ်က ထင်မထားသည့် အဟုန်ဖြင့် ဝင်းဇော် နှာနုတည့်တည့်။ “ငါလိုးမ ဘောပြား..” လူသတ်ချင်စိတ်ပေါက်သွားပြီဖြစ်သည့် ဝင်းဇော်။ မင်းမင်း မျက်နှာတည့်တည့်ဆီ လွှားကနဲ ခုန်ကန်လိုက်၏။ လက်ဖျံနှစ်ခုကို ပူးကပ်ပြီး ကန်ချက်ကို ကာလိုက်နိုင်သော်လည်း အားချင်းက မမျှ။ မင်းမင်း နောက်သို့ ယိုင်သွားသည်။ လဲမသွားအောင်တော့ ကောင်းကောင်း ထိန်းလိုက်နိုင်၏။ ကိုယ်ကို တစ်ပါတ်လှည့်ပြီး ဝင်းဇော် ရင်ဘတ်ကို ကျောခိုင်းလိုက်သည်။ ဗိုက်တည့်တည့်သို့ တံတောင်နှင့် အားစိုက် တိုက်လိုက်၏။
“ အွတ်..”
ချက်ကောင်း ထိပြီး ကွေးသွားသော်လည်း ဝင်းဇော် လက်တစ်ဘက်က မင်းမင်း ကိုယ်ကို သိုင်းဖက်ပြီး ချုပ်မိလျက်သား ဖြစ်သွား၏။ လူချင်း အပူးခံလိုက်မိသည့် တစ်ချက်က မင်းမင်း၏ အမှား ဖြစ်သွားသည်။ တကယ်တမ်း ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်တော့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏ အားကို ယှဉ်ပြိုင်ရုန်းဘို့က မလွယ်။ မိမိ ကိုယ်ခံပညာက သဘောကျ၍ သင်ထားရုံမျှသာ။ သင်တန်းခန်းတွင် ပြိုင်ဘက်ကို အကြိမ်ကြိမ် အနိုင်ရဖူးသော်လည်း လမ်းဘေးမှ ဖိုက်တင်ပွဲကတော့ မင်းမင်းအတွက် ဒါ ပထဆုံး။
“ အီးးယားး.. အွန့်..”
နောက်မှ လက်ပြန်ချုပ်ထားသည့် ဝင်းဇော် ညိုသကြီးကို ခြေဖနောင့်နှင့် ဆောင့်ကန် လိုက်သည်။ သူ့ ဟန်ချက် ပျက် သွားသည်နှင့် ကိုယ်ကို လှည့်ကာ ကုတ်ကို ဆောင့်ဆွဲပြီး ရင်ဝတည့်တည့်သို့ ဒူးဖြင့် ဆောင့်တိုက်လိုက်၏။ အားချင်း မမျှသည်မှန်သော်ငြား စနစ်တကျသင်ထားသည့် ပညာမို့ သည်လူ့လောက်တော့ မင်းမင်း မကြောက်။ သို့သော် ထင်မှတ်မထားသည့် ရန်သူနောက်တစ်ယောက်က မိမိ နောက်တည့်တည့်မှာ။
“ အာ့..”
မျိုးကြီး ဆိုသူက လုံးထွေးနေသည့် မိမိတို့နှစ်ယောက်ကြားကို အတင်းတိုးဝင်လာပြီး မိမိကို ခါးမှနေ၍ ဆောင့်ဆွဲကာ တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ မင်းမင်းတစ်ယောက် လမ်းဘေးသို့ ဖင်ထိုင်ကျသွားရ၏။ ပြာသွားသည့် မျက်စိအာရုံတို့ကို အမြန် စုစည်းပြီး ကုန်းထရန်ပြင်သည်။ မိမိရှေ့မှာ လက်သီးတပြပြ စောင့်နေသူ လူရှုပ် နှစ်ဦး။ နှစ်ယောက်လုံး ရုပ်တွေက ပြီတီတီနှင့်။ လူက ဒေါသနှင့် ထူပူလာသည်။ ထိုစဉ်..
“ ဟေ့ကောင်တွေ..”
ဘယ်ကဘယ်လို ရောက်လာမှန်း မသိသည့် ကားတစ်စီး။ ခန့်ငြားရည်မွန်သော ရုပ်ရည်နှင့် လူတစ်ဦး ဆင်းလာသည်။ လူရှုပ်နှစ်ကောင် ချက်ချင်း လှည့်ပြေးတော့၏။
“ အကို.. ဘယ်နား နာသွားလဲဟင်..”
စောစောက ကောင်မလေး မင်းမင်းနား ရောက်လာပြီး ထူပေးသည်။
“ ရလား ညီလေး.. ကိုယ် တွဲပေးမယ် ထ.. အင်..”
ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့်လူက လက်မောင်းကို လှမ်းကိုင်ပြီးမှ လက်ပြန်ရုတ်သွား၏။ မိမိကို ယောင်္ကျားလေး မဟုတ်မှန်း သိသည့် သဘော။ ထိုလူက ဘေးက ကောင်မလေးကို နားမလည်သလို လှည့်ကြည့်လိုက်၏။ ကောင်မလေးက ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ မင်းမင်းကိုသာ ဆွဲထူရန် ကြိုးစားနေသည်။
“ ရပါတယ်.. ဘာမှ မဖြစ်ဘူး..”
“ မင်းတို့က ဒီရပ်ကွက်ကလား..”
“ ဟုတ်ပါတယ် ဦး.. ဒါမယ့် ပုံ့က ပြောင်းလာတာ မကြာသေးဘူး.. ဒီအကိုက ပုံ့ကို ကူညီတာ..”
“ ဟဟ.. ဟုတ်လား.. ကဲ ကူညီတဲ့ အကိုလေး.. ဘယ်နားထိသွားသေးလဲ..”
ထိုလူကြီး၏ ပြုံးစစ မျက်နှာပေးက ပုံမှန်ချိန်ဆို နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းမည်ဖြစ်သော်လည်း ခုချိန်မှာတော့ မင်းမင်း ဒေါသကို ဆွပေးသလို ဖြစ်သွား၏။
“ ခင်ဗျားအပူ မပါပါဘူး.. ပွဲ အစ အဆုံး မမြင်ဘဲ မပြောစမ်းပါနဲ့..”
“ ဟေ.. ဟား ဟား ဟား.. အေးပါ ကွာ..”
“ …….”
“ ကဲကဲ.. ကားပေါ်တက်ကြ.. ဘယ်လမ်းကိုပို့ပေးရမလဲ ပြော..”
“ မလိုဘူး.. ကျနော့်မှာ စက်ဘီးပါတယ်..”
“ စီးနိုင်သေးလို့လား..”
“ ဘာလို့ မစီးနိုင်ရမှာတုန်း..”
“ စက်ဘီးက လဲနေလို့ပြောတာပါကွာ..”
“ ဟိုမသာကို ဘီးနဲ့ ဆောင့်တွန်းထားလို့.. မေးလည်း ကြည့်ဦး..”
“ ဟုတ်တယ် ဦးရဲ့.. စစချင်း ဒီအကို ဆောင့်ကန်တာ စက်ဘီးရောလူရော..”
“ အေးပါ.. ဟုတ်ပါပြီ.. ဒီတော့ မင်းက ကိုယ့်စက်ဘီးနဲ့ ကိုယ်ပဲ ပြန်မယ်လား..”
“ အင်း..”
“ ညည်းကရော..”
“ ဟို.. သမီး လိုက်ခဲ့ရင် လမ်းရော ကြုံပါ့မလားဦးရဲ့.. အားနာပါတယ်..”
“ တက်ပါ.. မကြုံလည်း ပတ် ပို့ပေးမယ်..”
“ ဟုတ်.. ဒါဆိုလည်း အားမနာတော့ဘူးနော်..”
စောက်ကောင်မလေး.. လူလေး လက်တောက်လောက်နဲ့ ညုကိုညုတယ်.. အာ့လိုမှန်းသိ ဒင်းကိုငါ မကူပါဘူး..။ စိတ်ထဲက ပြောရင်း စက်ဘီးရှိရာသို့ ထွက်လာလိုက်သည်။
“ အကို.. ကျေးဇူးနော်..”
လှမ်းပြောလိုက်သည့် စကားကို လှည့်ကြည့်မနေဘဲ လက်ကာပြရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ ဒါတွေ မလိုဘူး အေးဆေး ဆိုသည့် သဘော။
“ ဟိုက်.. ကိုယ်ကျိုး နည်းပါပေါ့..”
ခြံ၀ ရောက်ရောက်ခြင်း မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် မင်းမင်း ထူ ပူ သွားသည်။ ဆင်ဝင်အောက်တွင် ကားနှစ်စီးရပ်ထား၏။ ရှေ့မှ တစ်စီးက ပါပါ့ ကား။ နောက်တွင် ကပ်လျက် ရပ်ထားသည့်ကားကတော့ ဆရာအသစ်၏ စီးတော်ယာဉ် ဖြစ်မည်မလွဲချေ။ ပြီးခဲ့သည့် တစ်ပတ်က ဆယ်တန်းဘော်ဒါ ဖွင့်ထားသည့် ပါပါ့မိတ်ဆွေ ဆရာဝန်ကြီးတစ်ဦးထံသို့ ပါပါ ကိုယ်တိုင် ဆက်သွယ် အကူညီတောင်းသည်။ ဘော်ဒါဆောင်တွင် သင်လက်စ ဆရာမ ဖြစ်စေ၊ ဂိုက်မမ တစ်ယောက်ယောက်ဖြစ်စေ ကူညီပေးဘို့။ ဖြစ်ချင်တော့ ဆရာဝန်ကြီး ဖွင့်ထားသည့် ဘော်ဒါဆောင်က ပြင်ဦးလွင်တွင် ဖြစ်နေ၏။ စာသင်နှစ်ကလည်း ကုန်လုလု မို့ မင်းမင်း အတွက် ကူညီပေးလိုပါသော်လည်း မဖြစ်နိုင်ဟု ဆိုလာသည်။ နောက်ဆုံး ပါပါ့ မျက်နှာကြောင့်တစ်ကြောင်း၊ မင်းမင်းအား ငယ်စဉ်က ဆေးကုသပေးရင်း ရှိဖူးသည့် စေတနာအခံအရ တစ်ကြောင်း ကူညီနိုင်သည့် နောက်ဆုံးနည်းကို ပြောလာ၏။ ငွေလမင်း ဆယ်တန်းအောင်ရေး ပါရမီဖြည့်ပေးမည့်သူက ကလေး အထူးကု ဆရာဝန်ကြီး၏ သားဖြစ်သူ ခွဲစိတ်အထူးကု ဆရာဝန် ဒေါက်တာ စစ်အောင်။ ပါပါ့ ပြောစကားအရ လေး နှင့် အသက်ချင်း သိပ်မကွာဟု သိရသည်။ သဘောကောင်းကောင်း ဆရာမလေး ရရန် မျှော်နေသည့် ငွေလမင်းအဘို့ အသက်လေးဆယ်နားနီး ဆရာအဘိုးကြီးနှင့် စာသင်ရမည့်အရေးက တစ်စက်ကလေးမှ သာယာနာပျော်ဘွယ် မကောင်း။
ဒီဆရာကိုမှ တည့်အောင် မပေါင်းလျင် ဘော်ဒါသို့ ယွန်းရမည်မို့ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရသော်လည်း စိတ်ကတော့ အီလည်လည်။ ပြိုင်ဘီးလေးကို ဂိုဒေါင်ထဲ အသာ ထိုးထည့်ပြီး သူခိုးခြေလှမ်းလေးများနှင့် အိမ်ကြီးနား ကပ်လာခဲ့သည်။ ဆရာသစ်လာမည် သိသိနှင့် ရှောင်နေမိသော အမှုက သေးသေးမဟုတ်။ ရပ်ထားသည့် ကားနှစ်စီးကို မဆီမဆိုင် ဒေါကန်ကာ လက်သီးဆုပ်ဖြင့် ရွယ်လိုက်သေး၏။ မကြာမီ ရင်ဆိုင်ရမည့် အနီရောင် အခြေအနေကို မည်သို့မည်ပုံ ကာကွယ်ရမည် တွေးရင်း အိမ်မကြီး တံခါးကို အသံမထွက်အောင် ဖွင့်လိုက်သည်။ ဖိနပ်ချွတ် နေရာမှ သံဇကာ တံခါးချောင်လေးတွင် ကုပ်ကုပ်လေး ထိုင်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှ အသံများကို နားစွင့်ရန် လိုက်၏။
“ မင်္ဂလာဒုံ စစ်ဆေးရုံကြီးမှာဗျ..”
“ ဆရာကြီးနဲ့ ကျနော် ပြန်တွေ့တော့ ဒေါက်တာ ဒီမရောက်သေးဘူးထင်တယ်..”
“ ဟုတ်တယ်.. တစ်လလောက်ပဲ ရှိသေးတယ်..”
“ မကြာသေးဘူးပဲ.. လိုအပ်တာရှိရင် ပြောပါ ဒေါက်တာ.. ကျနော်က သူစိမ်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး.. ဆရာမကြီးနဲ့လည်း ရင်းနှီးပါတယ်..”
“ ဟုတ်ကဲ့.. မေမေလည်း ပြောတယ်ခင်ဗျ.. ကျနော် လိုတာရှိရင် ပြောပါ့မယ်..”
“ စားရေးသောက်ရေးကရော..”
“ လောလောဆယ်တော့ ပြည့်စုံပါတယ် အကို.. ဒါနဲ့ ဟိုဘက် ဘေးတိုက်က ကျနော် သိတဲ့သူများလားပဲ.. တစ်ခါ ရောက်ဖူးနေသလိုလို စိတ်ထဲ သိပ်မမှတ်မိဘူး ဖြစ်နေတယ်..”
“ ဟုတ်မလားပဲ.. ဘယ်ဆေးရုံကလဲ သိပ်တော့ သေချာ မသိဘူး.. ဆရာဝန် လို့တော့ သိတယ်..”
“ မင်းမင်း ပြန်လာပြီ ထင်တယ် ကိုကြီး.. ဂိုဒေါင်ထဲမှာ စက်ဘီး ရောက်နေပြီ..”
သေ ရော။ ဘယ်ကဘယ်လို မြင်သွားလဲ မသိ။ အချိုရည် ဘန်းလေးကိုင်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာရင်း ပြောလိုက်သည့် ချစ်လှစွာသော လေး ၏ စကားသံ။ ချောင်းနားထောင်နေရင်း မင်းမင်း စိတ်ထဲတွင် မထူးတော့ပြီ ဟူသည့် အတွေး ဝင်လာ၏။ မရပ်ချင်ရပ်ချင်နှင့် မတ်တပ် ထ ရပ်လိုက်သည်။ လက်ဝါးလေးနှစ်ဘက်ကို ခပ်သွက်သွက် ပွတ်ပြီး လေပူ တစ်ချက် ဟူးး ကနဲ မှုတ်ထုတ်လိုက်၏။ လာမည့်ဘေး ပြေးတွေ့မည် ဟူသော သတ္တိဖြင့် ဧည့်ခန်းထဲ အရောက်..
“ ငင်..”
“ အော..”
မိမိထံ လည်ပြန် လှည့်ကြည့်ကြသည့် ခေါင်းသုံးလုံး၏ ပုံစံက ဥသြသံပေးရင်း ဖြတ်မောင်းသွားသည့် မီးသတ်ကားအား လှမ်းကြည့်နေသူများလို။ ထိုအထဲမှ အစူးရဲဆုံး မျက်လုံး တစ်စုံက ခုဏက ဦးလေးကြီး (သို့မဟုတ်) ငွေလမင်း၏ အသစ်စက်စက် အာစရိ။ တိုရည်ရှားရည် ဆန်လွန်းသော အပြုံးနှင့် မိမိကို ကြည့်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းများက ပြုံးသည် ဆိုရုံသာ ဖြစ်သော်လည်း မျက်ဝန်းမှတဆင့် ပြောနေသည့် စကားများက နက်နဲ လွန်းနေသည်။ ကိုယ်ကျိုးတော့ ပိုးစိုးပက်စက် နည်း ပြီ..။ ဆရာသစ်နှင့် တပည့်သစ် စတင်ဆုံဆည်းပုံက သာယာနာပျော်ဘွယ် မကောင်းလှပါတကား..။
“ ဟိုလေ.. အဟဲ.. ပါ့ပါ.. ပါ့ပါ ပြန်ရောက်မယ်မှန်း မင်း မသိလို့..”
ဘယ်လိုအခြေအနေမှာ ဖြစ်ဖြစ် ဖိန့်ကောင်းဘို့ လိုသည်မဟုတ်ပါလား။ ငွေလမင်း ဟူသော မိမိသည် အပြစ်လုပ်မိသူ ဖြစ်ရုံမျှနှင့် စကား မစရဲလောက်အောင် သတ္တိ မနည်းကြောင်း ဆရာသစ် သိအောင် ပြရမည်။
“ မင်းမင်း အတွက် ဆရာ အသစ်လာမယ့်နေ့.. ပါပါ့ အလုပ်တွေ ရသလောက် ရပ်ပြီး ပြန်လာတယ်.. အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မင်းမင်း မရှိဘူး.. ဆရာ ရောက်လာတဲ့အထိလည်း မင်းမင်း ရောက်မလာဘူး..”
“ ……..”
“ ဘာစကားမှ ပြောစရာ မရှိဘူးလား ငွေလမင်း..”
“ မင်း.. မှားသွားပါတယ် ပါ့ပါ.. တကယ်က ခဏ ဆိုပြီး..”
“ ……….”
“ ………..”
“ ဆက် ပြောလေ..”
“ ဟို.. ဟိုလေ..”
“ ………..”
“ ……….”
“ ………..”
“ အဟမ်း ဟမ်း..”
စက္ကန့် အနည်းငယ်စာမျှ တိတ်ဆိတ်သွားသော အခန်းကို စတင် သက်သွင်းလိုက်သည့် ချောင်းဟန့်သံ တိုးတိုး တစ်ချက်။ “သင်ခန်းစာတွေ တစ်ချက် ကြည့်ချင်တယ်.. ဘယ်လောက်က စ ရမလဲ ချိန်ရအောင်..” ဆရာ ဆိုသည့် ဦးလေးကြီးက ပြုံးခြင်းလည်း မဟုတ်၊ တည်ခြင်းလည်း မဟုတ်သည့် မျက်နှာထားနှင့် ဆက် ပြောသည်။ မျက်ဝန်းများကတော့ မိမိကို ငချွတ်လေး တစ်ဦးအား သနားသဖြင့် ဆိုသည့် ပုံစံ။ ခပ်စောင်းစောင်း ခေါင်းငုံ့လျက်ကပင် မျက်လုံး ထောင့်ကပ် ကြည့်လိုက်၏။ နေနှင့်ဦးပေါ့ ဆိုသည့် စကားကို မျက်လုံးမှပဲ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ ဟူးးး.. ကြည့်သာ လုပ်ပါတော့ ဒေါက်တာ.. ကျနော် ဘာမှကို မပြောချင်တော့တာ..”
“ အဆင် ပြေမှာပါ အကို.. သူလည်း ကလေးသေးသေးလေးမှ မဟုတ်ဘဲ..”
“ ဒေါက်တာ စ သင် တော့မယ် ဆိုရင်..” စိတ်အိုက်ခြင်းတစ်ဝက်နှင့် ပါ့ပါ့ စကားနောက်တွင်..
“ စာကြည့်ခန်း ပြင်ထားပါတယ် ဆရာ.. ဟိုဘက် အခန်းမှာပါ..” လေး က ဝင်ပြောသည်။
“ စာအုပ်တွေ အရင် ယူလာပေးလိုက်လေ..”
ပါပါ့ စကား မဆုံးသေးခင် လွတ်ပြီကွ ဟူသော အတွေးနှင့် ဧည့်ခန်းမှ လှည့်ထွက်မည် အပြု။
“ ရတယ် အကို.. ကျနော် စာသင်ခန်းဘက် ကူးလိုက်မယ်..”
မလွန်လွန်း ဘူးလား ဟူသော စကားကတော့ လည်ချောင်းမှသည် ဝမ်းဗိုက်ဆီသို့ ဘက်ဂီယာ ပြန်ထိုးသွား၏။ လူကတော့
“ ကိုင်းးး.. ချာတိတ်..”
ဟု ပြောပြီး စသင်ခန်းဆီ ချီတက်ရန် အချက်ပြလိုက်သည့် ဆရာဦးလေးကြီး နောက်မှ ခပ်ကုပ်ကုပ်လေး။ ကြောင်ကြောင်လေး ငေးနေသည့် လေး ကိုတော့ နှာခေါင်း ရှုံ့၊ မျက်နှာ မဲ့ ပြီး အသံတိတ် ရန်လို လိုက်သေးသည်။
ဘွတော့ ခါး ဘီ.. ဟွန်းး.. အဲ့ဒါ လေးချစ် ကြောင့်..
“ စာတွေကတော့ ပြီးသလောက် ရှိနေပြီပဲ..”
“ …….”
“ ကြားထားတဲ့ သတင်းအရတော့.. အိမ်စာ မလုပ်ချင်တဲ့နေရာမှာ နှစ်ယောက် ရှိပုံ မပေါ်ဘူး..”
“ ……..”
“ ဆယ်တန်း တတိယနှစ်.. ဟုတ် တယ် နော်..”
“ ……..”
လေ့ကျင့်ခန်း စာအုပ်များကို တစ်အုပ်ချင်း လှန်ရင်း ပြောနေသည့် ဆရာ ဆိုသူအား စိုက်ကြည့်နေမိသည်။
“ ညှပ်ထားတဲ့ ဆံပင်ကလည်း တိုလွန်းလိုက်တာ.. ရှေ့တစ်လက်မ နောက်ပြောင်ကေ ဆိုတာ ဒါမျိုး နေမယ်.. နှဖူးကြောကြီးက ဘာလို့များ နေရင်းထိုင်ရင်း ရှုံ့ ထားပါလိမ့်.. ဒီလူကြီး နားရွက်တော့ အတော် ကား တာပဲ.. ရေနွေးကရားအိုး လက်ကိုင်ကြီး ကျ နေတာပဲ.. ဟီဟိ.. နားရွက် ကားတဲ့သူတွေက စာတော်ကြတယ် ဆိုပဲ.. နားစမ်းပါ.. စာတော်ရုံ တစ်ခုတည်းနဲ့ လူ့ဘ၀ ပြီးတာမှ မဟုတ်ဘဲ.. တင်းနေလိုက်တဲ့ မျက်နှာကြောကလည်း ပါးပေါ် သနပ်ခါး တင်သွေးလို့ ရလောက်တယ်.. ပါးပေါ် ဆိုမှ ကြည့်မိတယ်.. ကျန်းးး.. ဒီလူကြီး ပါးသိုင်းမွေးတွေက စိမ်းဖန့်ဖန့်နဲ့.. တမင်များ ဆေးဆိုးထားသလား.. မှန်းးး.. ပါးပေါ်မှာ မှဲ့နဲ့ပါလား.. ယောင်္ကျားကြီး ဖြစ်ပြီး ပါးပေါ်မှာ မှဲ့နဲ့.. ရှက်လည်း ရှက်ဘူး.. ခွိ.. မျက်ခုံးမွေး နှစ်ဘက်ကလည်း ဗွီ မှောက်ခုံပုံစံ.. အစအဆုံး ထူထူထဲထဲ ဆိုရင်တော့ ကြည့်ကောင်းမှာပါ.. အခုက လမ်းတစ်ဝက်နဲ့တင် ပလီမွေးပလီတောင်.. ဟီဟိ.. လက်ချောင်းလေးတွေတော့ အလှသား.. လက်သည်းလေးတွေကလည်း သန့် ပြီးတောက်ပြောင် နေရော.. ခွဲစိတ်ဆရာဝန် လက် ဆိုတော့ လည်း ညစ်ပတ်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲလေ.. အင်းးး ခွဲစိတ်ဆရာဝန်.. လိုက်ပါတယ်.. သူ မျက်နှာကြီးနဲ့က သတိလစ်နေတဲ့ လူနာနဲ့ပဲ အဆင်ပြေမှာ.. ဒီလူကြီး နှလုံး အထူးကုသာ ဆိုရင် သွားလေရာ ရှော့ရိုက်စက် ဆောင်ထားရမှာ.. လူနာတွေခမျာ သူ့ မြင်တာနဲ့.. ဟီဟိ..”
ဘုန်းးးး…
“ အောင်းမလေး.. မြတ်စွာဖျား ညစာမစား..”
“ ငါ မေးတာ ကြားလား..”
“ ဗျာ.. ဟို.. ဟဲ.. အဟီး.. မကြား.. မကြား လိုက်ဘူး ချယ့်..”
“ ဘာ ဘာ..”
“ ခင်ညာ..”
“ မင်း ငါ့ကို ဘယ်လို ခေါ်လိုက်တယ်..”
“ ဟိုလေ.. ချယ်.. ဟဲဟဲ.. ချယ် လို့..”
“ ကျစ်.. ဟွမ်းးးး…”
နီရဲသွားသော ဆရာ့ မျက်နှာ တင်းတင်းကြီးကို ကြည့်ပြီး မင်းမင်း စိတ်ထဲ အူလှိုက် အသည်းလှိုက် ရယ်ချင် သွားသည်။ မြန်မာဝေါဟာရ ဆရာကိုရော ဆရာမ ကိုပါ အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် Teacher ဟု ခေါ်သည်ပဲလေ။ တီချယ်ကို ချယ် ဟု ခေါ်တာ သည်လောက်ပဲ ရင်ခုန်စရာ ဖြစ်သွား လေရော့သလား။ မိမိအား ဆယ်တန်းမအောင် အောင်ရန် သုံးလေးလအတွင်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပုံစံပေးမည့် စီမံကိန်းကြီး၏ အဓိက အခရာ၊ အာစရိယ ဆရာ။ လတ်တလော အခြေအနေအရဖြင့် ဘယ်ပုံ ဘယ်ထောင့်မှပင် ကြောက်စရာ မကောင်းပါပေ။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မရမက မြိုချရင်း .. အော်.. သူလည်း အရင်လူတွေလိုပါပဲလား ဟုသာ သံဝေဂ တွေး တွေးနေ မိပါတော့သည်။
“ မင်း ဒါ တတိယမြောက် ဖြေမှာ မဟုတ်လား.. ငါ မေးနေတာ အဲ့ဒါ..”
“ ဟုတ်ပါတယ် ချယ်.. ရတနာ သုံးပါး ဦးထိပ်ထားပြီး သုံးကြိမ်မြောက် ဖြေမှာပါ.. အဟဲ..”
မခိုးမခန့် အဖြေစကားကြောင့် ဒေါက်တာ စစ်အောင် ထွက်လက်စ ဒေါသ တမ်ပို မြင့်လာပြီး အံပင် ကျိတ်ထားမိသည်။ အတော် မလွယ်တဲ့ ဟာလေးပဲ။ ပုံစံက အထီးလိုလို အမလိုလို။ လေ့ကျင့်ခန်း စာအုပ်များမှ လက်ရေးလက်သား အခြေအနေအနေ အရ စာမလိုက်နိုင်တဲ့ သူမျိုးနဲ့တော့ မတူ။ စိတ်ပါလက်ပါ စာလုပ်တတ်သော ကလေးတစ်ယောက် မဟုတ်တာလည်း သေချာ၏။ သူဌေးမိဘက အလိုလိုက်ထားလို့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေသည့် ကလေး။ လူကြီးသူမ ရယ်လို့လည်း လေးစားရကောင်းမှန်း သိပုံ မပေါ်။ အကြောက်တရားလည်း ရေးရေးလေးမှ မရှိ။ ဒီကလေးမ အကြောက် မရှိမှတော့ အရှက်လည်း ရှိမယ် မထင်။ ဆယ်တန်း နှစ်ခါ ကျထား တာကိုပင် ဂုဏ်ယူစရာ တစ်ရပ်လို ပြေလည်နေသည့် သူမ မျက်နှာကို စူးစိုက် ကြည့်လိုက်၏။ ကကြီး ခခွေး အရွယ်မှ အထူးကု ဆရာဝန် တစ်ဦးဘ၀ ရောက်သည် အထိ မိမိတွင် ဆရာသမားများစွာ ရှိသလို တပည့်တပန်းလည်း မနည်းလှ။ သို့သော် သူမလို ပုံစံမျိုး မကြုံဘူးခဲ့။ အထူးသဖြင့် ယောင်္ကျားလေးမကျ၊ မိန်းကလေး မက ပုံစံ။ ယောင်္ကျားလျှာ အစစ်မို့ ယောင်္ကျားလေးလို ဆက်ဆံရတာက လွယ်ဦးမည်။ အခုတော့ သူမ ပုံစံက ယောင်္ကျားလေးလည်း မဟုတ်၊ မိန်းကလေးလည်း မဟုတ်၊ နောက်ဆုံး ယောင်္ကျားလျှာ လုံးလုံးလည်း မဟုတ်.....။
“ ဒေါင့် မကျိုးတာ.. ဟုတ်တယ် ဒေါင့် မကျိုးတာ..”
“ ဗျာ.. ချယ် ဘာပြောလိုက်တာလဲ..”
ဒါကျတော့ ကြားတယ်.. တကယ့် ဗြဟ္မဦးခေါင်းပဲ..။ မိမိစိတ်မှ ပြောရင်း ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားသည့် စကားကို သူမ ကြားသွားသည်။ အစောက ပြောင်စပ်စပ် မျက်နှာ ပျောက်သွားပြီး ဘုတောသံနှင့် ပြန်မေး၏။ ဖခင်ဖြစ်သူနှင့် ဒေါ်လေးကို အားနာသော်လည်း ဒီကလေးကို ပုံစံ ကြမ်းကြမ်း ပေးမှ ဖြစ်မည်လို့တော့ တွေးလိုက်မိသည်။
“ အရင်ဆုံး မင်း အခေါ်အဝေါ်ကို ပြင်.. ငါ့ကို ဆရာ လို့ပဲ ရိုးရိုးတန်းတန်း ခေါ်..”
“ …….”
“ ……..”
“ yes, sir.. ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ..”
ခပ်တည်တည် မျက်နှာနှင့် ပြန်ပြောသည်။ ရုပ်ကလေးက ရိုက်ချင် စရာ။
“ မနက်ဖြန်က စ ပြီး မင်းနဲ့ငါ နေ့တိုင်း တွေ့မယ်.. ငါ့ မှာ ဂျူတီ ချိန်တွေနဲ့ ညှိရခက်တယ်.. မင်းကို ပုံမှန် အချိန် မသတ်မှတ် ပေးနိုင်ဘူး.. ဒီတော့ ငါ လာမယ့် အချိန် ၄၅ မိနစ် ကြို ဖုန်းဆက်မယ်.. မင်း အတွက် ပြင်ဆင်ချိန် ၄၅ မိနစ် ရမယ်..”
“ ……..”
“ နောက်တစ်ချက်က ငါ မင်းကို လုံး၀ အိမ်စာ မပေးဘူး..”
“ ဗဲရီးဂွတ် ဆာ..”
“ ဘာ..”
“ ………”
“ ပြောင်စပ်စပ် လာ မလုပ်နဲ့ ငွေလမင်း.. ငါ မင်းနဲ့ ရွယ်တူ သူငယ်ချင်း မဟုတ်ဘူး..”
“ ……..”
“ မင်းကို အိမ်စာ မပေးတာ တခြားကြောင့် မဟုတ်ဘူး.. ငါ ကိုယ်တိုင်က ငါ့ မျက်စိရှေ့ အလုပ်လုပ်တာပဲ ကြိုက်လို့..”
“ ……..”
“ မင်းနဲ့ငါ မနက်ဖြန်က စ ပြီး.. တွေ့မယ်.. ငါ မရောက်ခင် ၄၅ မိနစ် ဖုန်းကြိုဆက်မယ်.. ဒါဘဲ..”
“ ကျနော်..”
“ ငါ ပြောသွားတာ မြန်မာလိုတွေချည့်ပဲ.. မင်း မရှင်းစရာလည်း မရှိဘူး.. နားမလည်စရာလည်း မရှိဘူး.. ငါ သွားမယ်.. See U ငွေလမင်း.. မနက်ဖြန်အတွက် အသင့် ပြင်ထားပေတော့..”
ပြောပြီး ထ ထွက်သွားသည့် ဆရာ့ ကျောပြင်ကို လှည့်မကြည့်မိ။ စိတ်ထဲတွင် ဒေါသလိုလို မခံချင်စိတ်လိုလို ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။ လက်သီးကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ရင်း ခေါင်းကို ခါရမ်း ပစ်လိုက်၏။ မနက်ဖြန် တဲ့လား။ ပြင်ဆင်ချိန် ၄၅ မိနစ် တဲ့လား။ မင်းမင်း စိတ်ထဲတွင် အသိလိုဆုံး အရာက သူ ဖုန်းဆက်မည့် အချိန်။ ဒီ အဘိုးကြီး ငါ့ဆီ ဘယ်အချိန် ဖုန်းဆက်မှာပါလိမ့် ဟု.. ထပ်တလဲလဲ တွေးနေမိတော့သည်။
..........................
“ မင်းမင်း.. မင်းမင်း.. အယ် ဒီကလေး.. ဖုန်းကြီး မြည်နေတာတောင် မနိုးဘူးလားဟယ်.. ငါ့နှယ်နော်.. ထ စမ်း..”
တကယ်က မင်းမင်း မနိုးတာ မဟုတ်။ မထချင်သေးသောကြောင့် ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးကြား ခေါင်းညှပ်ပြီး ဆက်အိပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ လေးက ခြုံထားသည့်စောင်ကို အတင်းဆွဲလှပ်ပြီး ပုစွန်ထုပ်ကွေး ကွေးနေသည့် မင်းမင်းခြေထောက်ကို ဆောင့်ဆွဲသည်။ လက်ကလည်း တဖြန်းဖြန်း ရိုက်သေး၏။
“ အောင်းမလေးးး.. သေတော့မယ်.. သေတော့မှာပဲ လေးရဲ့.. ကိုယ့်တူမလေး ဒီတစ်ယောက်ရှိတာ အသေ သတ်နေတာလား..”
“ ဆရာ ဖုန်းခေါ်နေတာ ထင်တယ်.. ဖုန်း မြည်နေတာ ကြာလှပြီဟဲ့.. နင် ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ မင်းမင်း.. ထ စမ်း အခု..”
“ ဘယ်က ဆရာတုန်း.. လေးချစ် ရည်းစားလား.. ဟဲဟဲ..”
“ ခွေးမလေး.. ထ အခု..”
“ အာ.. အေးဆေးပါ လေးချစ်ရာ.. ပြန်စဉ်းစားပါရစေဦး.. မနေ့က အဖြစ်ပျက်တွေက အိပ်မက်လား.. တကယ်ပဲလား..”
“ ငွေ လ မင်းးးး..”
ခေါင်းစုတ်ဖွားကို တဗျင်းဗျင်း ကုတ်ရင်း တွေးဆဟန်ပြုနေစဉ် အောက်မှ ကားဟွန်းသံ ကြားလိုက်ရသည်။ ဆရာဆိုသော လူကြီး ရောက်လာပြီ။ လေးက အလန့်တကြားနှင့် ..
“ မျက်နှာ မြန်မြန် သွားသစ်စမ်း.. တခါတည်း အဝတ်ပါလဲနော်.. လုပ်လုပ်.. ငါ ကော်ဖီနဲ့ မုန့် သွားပြင်ဆင်လိုက်မယ်..”
ဟုပြောကာ ကမြာကယာ ပြေးထွက်သွား၏။ မင်းမင်းလည်း မခိုးမခန့် ပြုံးရင်း ကုတင်ပေါ် ပြန်လှဲချ.. ကိုယ်ကို တပါတ်လှိမ့်လိုက်ပြီးမှ ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ကာ ဆက် နှပ်နေလိုက်သည်။ စိတ်ထဲကလည်း ပြောမိသည်။ အေးဆေးပါ.. အာ့လောက်လည်း ကြောက်စရာ မကောင်းလှပါဘူး.. ကိုယ် မဆင်းမချင်း သူ ဘာလုပ်နိုင်တာ လိုက်လို့..
.............................................
“ ဒေါက်တာ.. ခဏလေး စောင့်ပေးပါနော်.. နိုးတော့နေပြီ.. မျက်နှာလေး သစ်နေလို့ပါ.. လေး ကော်ဖီ သွားယူလိုက်ဦးမယ်နော်..”
“ ခဏ.. မခင်လေး..”
“ ဟုတ်.. ပြောပါ ဒေါက်တာ..”
“ ကျနော့်ကို သူ့အခန်း လိုက်ပို့ပေးပါ..”
“ ရှင်..”
“ ကျနော် မနေ့က အပြီးပြောခဲ့တယ်ဗျ.. ၄၅ မိနစ် ဖုန်းကြိုဆက်မယ်.. ရောက်တာနဲ့ စာကြည့်စားပွဲမှာ အသင့် မြင်ချင်တယ်.. အခု ကျနော် ဖုန်းခေါ်ပြီး ၅၅ မိနစ်မှ ရောက်လာတယ်..”
“ ဟို.. ဟိုလေ.. ဒေါက်တာ.. အဲ့ အဲ့ဒါက..”
“ သူ့ အခန်း လိုက်ပို့ပေးပါ မခင်လေး..”
ဒေါက်တာ စစ်အောင်၏ မျက်လုံးများက စူးလက် တောက်ပနေသော်လည်း ဒေါသရိပ်တော့ ရှိမနေ။ ပြောသည့် စကားကလည်း တိကျ ပြတ်သားသလောက် အမိန့်သံ ဆန်နေသည်။ ခင်လေး တစ်ယောက် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိ။ မျက်စိထဲတွင် ပွစလောင်း လန်နေသော မင်းမင်း အခန်းနှင့် ခေါင်းစုတ်ဖွား မျက်ချေး လက်လေးသစ် ရုပ်ကိုသာ မြင်ယောင်နေမိတော့သည်။ မျက်နှာတော့ သစ်နေလောက်ပြီ ထင်ပါရဲ့။ ယောကျ်ားမဟုတ် မိန်းမ မဟုတ် ပုံစံနှင့် ကိုယ့်တူမ အပျိုလေး အခန်းဆီ အမျိုးသား တစ်ယောက်ကို ခေါ်သွားရမှာလည်း အခက်။ လေး တွေဝေနေတုန်း..
“ အပေါ်ထပ်မှာထင်တယ်.. ကျနော် တက်ပြီနော်..”
“ ရှင်.. ဟုတ်ဟုတ်.. လာ တက်ပါ ဒေါက်တာ..”
တစ်ခန်းဝင်တစ်ခန်းထွက် ရှာတော့မည့် ပုံစံကြီးမို့ ခင်လေး မငြင်းနိုင်တော့။ ကိုကြီး ပြန်လာရင်တော့ ပြောသင့်တာ ပြောထားရမည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုင်ပါဟု အပ်နှံထားသော်လည်း သည်ဆရာ ကြမ်းပုံကြီးက တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ တစ်ဝက်တစ်ပျက် ဟ နေသည့် အခန်းတံခါးအား ဖွင့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းက.. “ဟော တော်..” ။ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပြီး ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးကြား ခေါင်းထိုး နှပ်နေသည့် ငွေလမင်း။ ခင်လေး မျက်နှာတွေ ရှိန်းကနဲ ထူပူသွားသည်။ ဒေါက်တာ့ မျက်နှာကိုပင် မကြည့်ရဲတော့။ ရှက်လည်းရှက်၊ လန့့်လည်း လန့်မို့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိခင် ဒေါက်တာစစ်အောင်က ကုတင်နား ရောက်သွားပြီ။
“ ဖြောင်းးးး..”
“ အားးး..”
“ ဟယ်..”
စက္ကန့်ဝက်လောက်သာ ကြာမည့် အချိန်လေးအတွင်း အဖြစ်အပျက်က ဗြောင်းဆန်သွားတော့၏။ ဒေါက်တာ ရိုက်ထည့်လိုက်တာ ထောင်နေသည့် ဖင်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းလေး၏ ဘယ်ဘက်ခြမ်း။ မင်းမင်းတစ်ယောက် အား ကနဲအော်ရင်း အလန့်တကြား ကုန်းရုန်းထသည်။ လက်တစ်ဘက် မြှောက်ထားဆဲ ဒေါက်တာ့ မျက်နှာက နောက်တစ်ချက် ထပ် ရိုက်ရန် အသင့် အနေအထား။ မင်းမင်း မျက်လုံးထဲ မျက်ရည်များ ပြည့်အိုင်လာပြီး ရင်ထဲလည်း မော ကြပ်လာတော့၏။ ဒေါသ ထွက်တာလား ဝမ်းနည်းတာလားတော့ မသိ။ သေချာတာတော့ အရမ်း လန့် ပြီး အရမ်းရှက်သွားသည်။
“ ငါ ထပ်ရိုက်ရမလား ခု ချက်ချင်း စာကြည့်ခန်းထဲ ဆင်းမလား..”
စကားသံဟိန်းဟိန်းကြီးက မင်းမင်း နှလုံးသားကို ဆွဲညှစ်လိုက်သလို တုန် သွားစေ၏။ ဆရာဆိုသော လူကြီးကို ကြောက်လည်း ကြောက်သလို ငွေလမင်းပီပီ အရွဲ့လည်း တိုက်ပစ်ချင်လာသည်။ အခန်းထဲထိ လိုက်လာတာတော့ မလွန်ဘူးလား.. ခုချက်ချင်း ဘယ်လို ဆင်းမလဲ.. မျက်နှာလည်း မသစ်ရသေးဘူး.. သူများ သားသမီးကို အဲ့လောက်တောင် ရိုက်ချင်နေလဲ ရိုက်စမ်းဟာ.. တွေးရင်း တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်၏။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ဆတ်ကနဲမော့ကာ..
“ ထပ် ရိုက်ပါ ဆာ..”
ပြန်ပြောသည့် စကားနှင့် မျက်နှာပေးကို ကြည့်ပြီး ဒေါက်တာစစ်အောင် စိတ်ထဲ အမည်မသိ ခံစားချက်တစ်ခု ဝင်လာသည်။ မပြုံးမိအောင် စိတ်ထိန်းရင်း အတော်လာတဲ့ ကလေးမပါလားဟု တွေးမိ၏။ ခင်လေး ကတော့ တံခါးထောင့်လေးတွင် ခြေစုံ ရပ်ပြီး ဆတ်ဆတ်တုန် နေတော့သည်။ ကိုယ့်တူမ အကြောတင်းတာ သိသော်လည်း ဒီလောက် ဆိုးမယ်တော့ ထင်မထားမိ။ မျက်လုံးချင်း စစ်ခင်းနေသော ဆရာတပည့်နှစ်ဦးကို ကြည့်ပြီး မင်းမင်းကို စိတ်ပူဘို့ထက် ဒေါက်တာစစ်အောင် ဘာဆက်လုပ်မလဲ ဆိုတာကိုပဲ စိတ်ဝင်စား မိတော့သည်။ ဆင်းပါ့မယ် ဆရာ ဆိုရင် ကိစ္စက ပြီးနေပြီ။ ခုတော့ တူမတော် ထောင့်မကျိုးလေးက ထပ်ရိုက်ပါ တဲ့လေ..။
“ အိုခေ.. ခုဏလို ပြန်ကုန်း..”
“ ဗျာ..”
“ ထပ်ရိုက်ပါဆို.. ခုဏလို ပြန်ကုန်းပြီး ဖင်ထောင်ထား..”
“ ဆ.. ဆာ..”
“ အချိန်မရှိဘူး ငွေလမင်း.. လုပ်စမ်း..”
“ မတ်တပ် ရပ်ပေးမယ်..”
“ မလိုချင်ဘူး.. မင်းကိုငါ ရွေးခိုင်းတာ နှစ်ခုပဲ.. ထပ်အရိုက်ခံမလား.. ချက်ချင်းဆင်းမလား.. ဒါပဲရွေး.. ဘယ်ပုံစံ ရိုက်ပါ လာပြောရအောင် မင်းက ဆရာလား ငါက ဆရာလား..”
“ ……”
အရင်လိုသာဆို ဆာက ဆာပါ ဆာ ဆိုတာလောက်တော့ ရွတ်ပေပေ ပြန်ပြောမိဦးမည်။ ခုတော့ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ။ သူ့မျက်လုံးများကို ကြည့်ပြီး မင်းမင်း နှုတ်ဆွွံံ့သွားရပြီ။
“ ငါ လာဆွဲကုန်းရမှာလား..”
“ ဟင့်အင်း.. ကျနော်.. ကျနော် မျက်နှာ မသစ်ရသေးဘူး..”
“ မင်းကိုငါ ဖင်ထောင်ကုန်း ခိုင်းတာ.. အရိုက်ခံဘို့ မျက်နှာသစ်စရာ မလိုဘူး.. ကြာတယ်ကွာ လာစမ်း..”
“ ဟင့်အင်း.. ဦး.. ဟို.. ဆရာ.. ဆာ.. ဆာ.. ကျနော် ဆင်းမယ်.. စာကြည့်ခန်း ဆင်းမယ်လို့..”
“ အိုခေ.. ဆင်းတော့..”
“ မျက်နှာ.. မသစ်..”
“ ဆင်းတော့ ငွေလမင်း..”
“ ……..”
မင်းမင်းတစ်ယောက် အခန်းထောင့်မှ အဒေါ်ဖြစ်သူကိုပင် လှည့်မကြည့်နိုင်ဘဲ စာကြည့်ခန်းထဲ ရောက်သွား ရပါတော့သည်။
.....................................................
နောက်တစ်နေ့ မနက်..
“ ဟဲလို.. ဒေါက်တာ..”
“ ဟိုကလေး စာကြည့်ခန်းထဲ ရောက်ပြီလား မခင်လေး..”
“ နိုးတော့ နိုးပြီ ဒေါက်တာ..”
“ ကျနော် ခြံရှေ့ရောက်နေပြီ မခင်လေး.. ထပ် မကြမ်းချင်ဘူး.. စာကြည့်ခန်းထဲ ဝင်ခိုင်းနှင့်ပါ..”
“ ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ ဒေါက်တာ..”
ခင်လေးတစ်ယောက် ဖုန်း ကမြာကယာ ချပြီး အပေါ်ထပ်ကို ပြေးတက်ရသည်။ ခုလေးတင် နှိုးခဲ့တာတောင် အီလေးတွဲနေဦးမည့် တူမတော်ဆီ။ မတော်လို့များ မနေ့ကလို ထပ်ဖြစ်ရင် ဒုက္ခ။ ကိုကြီးကို ပြောပြတော့ တဟားဟား အော်ရယ်ကာ လုပ်ပစေဟု ပြောသည်။ သူ့သမီးရင်း မဟုတ်လို့ ပစ်ပစ်ခါခါပြောခြင်းတော့ မဟုတ်။ ငွေလမင်းဆိုသည့် ကလေးမကလည်း ရွတ်ပေပေနိုင်သည့်နေရာတွင် နှစ်ယောက်မရှိသူလေ။ သူ့ကို ဦးကျိုးအောင် ချိုးနိုင်ဘို့ ထင်သလောက်မလွယ်မှန်း ခင်လေး အသိဆုံး။
ဒေါက်တာ စစ်အောင်လည်း ဖုန်းချပြီး စက်သပ်ထားသည့်ကားကို ပြန်နှိုးလိုက်၏။ ခြံရှေ့ရောက်နေပြီဟု ပြောလိုက် သော်လည်း တကယ်တမ်းက လမ်းထိပ်သာ ရောက်သေးသည်။ ချာတိတ်မကို အချိန် ပို ပေးချင်သောကြောင့် တမင် ပြောလိုက်ခြင်းပင်။ ကားဘီးကို လှိမ့်ရုံသာမောင်းရင်း မနေ့က အဖြစ်ကို ပြန်တွေးမိသည်။ အာရုံထဲတွင် ကော့ နေအောင် ထောင်ထားသည့် ကျစ်ကျစ်သေးသေး ဖင်လုံးလုံးလေး ပေါ်လာ၏။ ညဝတ်စုံ ဘောင်းဘီလေးက ချည်သားပါးပါး အဖြူရောင်။ ကျေးဇူးရှင်လေးက မိမိကို ထီမထင် သဘောနှင့် ဖင်ထောင် နှပ်နေသည်လေ။ ဖင်ဘူးတောင်း ကော့ကော့လေးအောက်မှ မမြင်အပ်သည့် ရတနာလေးက အဖြူရောင် ချည်သားဘောင်းဘီ ဂွကြားတွင် အမြောင်းလိုက် ဖောင်းထနေသည်။ မိမိ အသက်အရွယ်နှင့် အတွေ့အကြုံအရ သည်မြင်ကွင်းက အဆန်း မဟုတ်လှသော်လည်း စိတ်ထဲတွင် မည်သို့ ဖြစ်သွားသည်မသိ။ ဖင်ကျစ်ကျစ်လေးကို ဖြောင်းကနဲ ရိုက်ချလိုက်ချိန် ကိုယ်တွင်းရှိ အကြောအချဉ်များ တောင့်တင်းသွားရသည်။ နောက်ထပ် ရင်ထဲဝင်သွားသည့် အရာက ဝိုင်းစက်ပြူးကျယ်နေသော မျက်လုံးလေးထဲမှ အကြောက်တရားနှင့် ထပ်ရိုက်ပါဆရာ ဟူသော ဂျစ်ကန်ကန် မျက်နှာပေး။ တနေကုန် တာဝန်များ ကုန်ဆုံးပြီး ည အိပ်ရာဝင်ချိန်အထိ မိမိအာရုံတွင် ယောကျ်ားလိုလို မိန်းမလိုလို ကောင်မလေး၏ ပုံရိပ်များသာ။
.....................................................
“ ငါ့ကို အကဲစမ်းနေတာလား ငွေလမင်း.. အိမ်မရောက်ခင် ထပ် သတိပေးတာတောင် မင်း ပုံစံက စာသင်ဘို့ အဆင်သင့် မဖြစ်ဘူးဆိုတော့..”
“ ညက ညဉ့်နက်သွားလို့ပါ ဆာ..”
“ ဘာလုပ်နေလို့ ညဉ့်နက်လဲ..”
“ ဆာ ပဲ ဒီမနက် မြန်မာစာ ဖြေခိုင်းမယ်ဆို..”
“ စာကျက်တယ် ဆိုပါတော့..”
“ ဟုတ်..”
“ သင်္ချာ စာအုပ်ထုတ်..”
“ ဗျာ..”
“ နားလေးနေလား.. မြန်မာလို နားမလည်တာလား..”
“ မြန်မာစာ ဖြေမယ်ဆို ဆာ့..”
“ မပူနဲ့ သင်္ချာတွက်ပြီးရင် ဖြေခိုင်းမှာ..”
“ အရင်ဖြေလို့ မရဘူးလား.. သင်္ချာ တွက်လိုက်ရင် ကျနော် ကျက်ထားတာလေး မေ့သွားမှာစိုးလို့ပါ ဆာ..”
ခေါင်းစုတ်ဖွားနှင့် ညဝတ်စုံ မလဲရသေး၊ မျက်နှာတောင် သစ်ပြီးရဲ့လား မသေချာသော ချာတိတ်မ၏ ဈေးဆစ် စကားကြောင့် မိမိ ရယ်ချင်သွားသည်။ မဟုတ်တာ လုပ်ထားပြီးတာတောင် အပြစ်ပေးရမည့်သူ ဒေါသ ပျောက်အောင် ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ပြောတတ်နိုင်သည့် ကောင်မလေး။ ဒီမိသားစုထဲတွင် သူ့ကို နိုင်သူ မရှိတာ အဆန်းတော့လည်း မဟုတ်ပေ။
“ မလိုချင်ဘူး.. မေ့သွားရင် ပြန်သတိရလာအောင် လုပ်ပေးမယ်.. ထုတ် သင်္ချာစာအုပ်..”
မိမိစကား ဆုံးတော့ ငိုတော့မလို မဲ့မျက်နှာလေးနှင့် သင်္ချာစာအုပ် ထုတ်သည်။ အသင့် ယူလာသော မေးခွန်းဟောင်းများနှင့် မေးလေ့ရှိသော အခန်းများလောက်သာ ရွေးထုတ်ပြီး စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရှင်းပြ ဖြစ်သည်။ မြန်မာစာ ဖြေဆိုချိန်လည်း ချန်ရဦးမည်မို့ သည်နေ့အဘို့တော့ သတ်မှတ် စာသင်ချိန် သုံးနာရီတွင် တစ်မိနစ်မျှပင် နားရန် မရှိ။
“ ဆာ..”
“ ဘာတုန်း..”
“ May I go toilet?..”
“ No..”
“ ငင့်..”
“ မြန်မာစာ ဖြေမယ်.. စာအုပ်ထုတ်..”
“ ဆာ.. ကျနော် ရှုးထွက်ကျတော့မယ်..”
“ ကျ ကျ..”
“ မနက်ကတည်းက မပေါက်ရသေးလို့ပါ ဆာ.. ကျနော် မအောင့်နိုင်တော့ဘူး.. တကယ်ပါ..”
“ မအောင့်နိုင် ပေါက်ချလိုက်.. စာသင်ချိန်မှာ လုံး၀ ပြန်မထရဘူး ပြောထားပြီးသား..”
“ ဆာ့..”
“ စာအုပ်ထုတ်မယ် ငွေလမင်း.. ဒီမေးခွန်းတွေ ရသလောက် ဖြေ..”
မေးကြောလေးများ သိသိသာသာ တင်းသွားတာ သတိ ထားမိလိုက်သည်။ ဝေ့တက်လာသော မျက်ရည်များကို ခပ်သွက်သွက် ပုတ်ထုတ်ရှာ၏။ မိမိချပေးလိုက်သည့် မေးခွန်းစာရွက်ကို လှမ်းယူသည့် လက်ကလေးများ ဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ ခေါင်းငုံ့ ပြီး စာရေးနေသည့်တိုင် နှာသီးဖျားလေး နီရဲနေတာကို သိသာစွာ မြင်နေရသည်။
“ စာစီစာကုံး ထည့်မဖြေနဲ့ ကျန်တာအကုန် ၁ နာရီခွဲနဲ့ အပြီးဖြေ..”
ပြောပြီး ထိုင်ခုံနောက်မှီတွင် သက်တောင့်သက်သာ ထိုင်နေလိုက်သည်။ တစ်ပုဒ်ပြီးတစ်ပုဒ် ဖြေချသွားသည့် လက်များက သွက်လိုက်သည့် ဖြစ်ချင်း။ လက်ရေးလက်သားလည်း မဆိုးလှသလို အမှား ကြီးကြီးမားမားလည်း မရှိ။ တကယ်ပဲ ညကမှ ပြန်ကျက် ထားတာလား ဒီနှစ်က သာ့ဒ်ရီးယား မို့ပဲ စာကျေ နေတာလားတော့ မသိ။ သေချာတာတော့ ဒီကလေးမ မြန်မာစာ ကျလောက်အောင် မညံ့။ ထိုင်ကြည့်နေရင်း မိမိနှာခေါင်းထဲသို့ အနံံ့တစ်ခု ဝင်လာသည်။ ခြေထောက်ဆီ ထိတွေ့လာသည်က ပူနွေးသော ရေစီးကြောင်း တစ်ခု။
“ အင့်.. ဟင့်..”
ပခုံးလေး သိမ့်သွားသည်ဆိုရုံ လှုပ်သွားပြီး ရှိုက်သံ တစ်ချက် ကြားလိုက်ရသည်။ မျက်ရည်ပေါက်လေး နှစ်စက် စာရွက်ပေါ်ကျလာသည်။ လက်ကတော့ စာ ဆက်ဖြေနေဆဲ။ ဒေါက်တာစစ်အောင် ရယ်ချင်တာထက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားသည်။ စာ မဖြေခင် ခဏ လွှတ်လိုက်ရ ကောင်းသားဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း သနားသော အမူရာ လုံး၀ မပြမိအောင် ထိန်းလိုက်၏။ ရှက်သွားမည်လည်း စိုးသဖြင့် မသိချင်ယောင်သာ ဆောင်နေလိုက်တော့သည်။ နောက်ဆုံးအပုဒ် ဖြေပြီးတော့ အချိန် ငါးမိနစ်ပို၏။ “နားတော့ ရပြီ..” ။ မနေ့က သည်လို ပြောပြောချင်း ဝုန်းကနဲ ထ ထွက်သွားသည့် ချာတိတ်မလေး။ ခုတော့ ထိုင်နေရာက တုပ်တုပ်မလှုပ်။ မိမိကပဲ အလိုက်သိစွာနှင့် အရင် ထ ရပ်လိုက်သည်။ ဖွင့်ထားသည့် တံခါးဆီ ခြေလှမ်းပြင်ပြီးမှ သူ့ဘက် ပြန်လှည့်မိသည်။ ကုပ်ကုပ်ကလေး ထိုင်နေသည့် ကောင်မလေး၏ ခေါင်းစုတ်ဖွားကို ဖွဖွ ပုတ်လိုက်ရင်း
“ နောက်နေ့ ကျ တစ်နာရီ ကြိုဆက်မယ်.. ပြင်ဆင်ချိန် ပိုရအောင်.. အိုခေ..”
ဟု ပြောလိုက်၏ ။ ဒေါက်တာစစ်အောင် တစ်ယောက် လူက အလုပ်ဆီ ချီတက်လာခဲ့သော်လည်း စိတ်ကတော့ ငွေလမင်းထံ ကျန်ခဲ့လေပြီ။
......................................................................
နေ့ လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ မိမိ၏ စီနီယာ ဖြစ်သူ ဒေါက်တာကောင်းဇော်နှင့် စကားပြောဖြစ်သည်။
“ ကိုဇော်.. ဟိုတခါပြောတဲ့ အကို့ အိမ် အိမ်ငှားတင်မယ် ဆိုတာ ရပြီလား..”
“ ရသေးပါဘူး ညီရာ.. ကားရှိတဲ့သူမှ နေနိုင်မယ့် နေရာဆိုတော့လည်း..”
“ ဟုတ်..”
“ ကိုယ်ကလည်း ဒီတိုင်း ပိတ်ထားတာထက်စာရင် လူလေးရှိတော့ အိမ်မပျက်စီးဘူးပေါ့ကွာ.. အဲ့သဘောပါ..”
“ ဟုတ်.. အကိုက ဟိုမှာ သုံးနှစ်တော့ အနည်းဆုံးထင်တယ်နော်..”
“ အွမ်း.. ကြာရင်သာ ပိုကြာမယ်လေ..”
“ ကျနော် နေမယ်လေ အကို..”
“ ဟေ..”
“ အတည်ပြောတာ..”
“ ဆေးရုံနဲ့ ပို မဝေးဘူးလား ဟ ကောင်ရ.. စားရေးသောက်ရေးလည်း ကိုယ်တိုင်မှ မချက်ရင် လွယ်ဘူးနော်..”
“ ရတယ် အကို..”
ကိုယ်တိုင် မချက်လည်း ကျွေးမည့်သူ ရှိကြောင်းနှင့် ဆေးရုံနဲ့ ဝေးသော်လည်း ချစ်စရာ ချာတိတ်မလေး တစ်ယောက်နှင့် အိမ်ချင်းကပ်လျက် ဖြစ်ကြောင်းကိုတော့ ထည့်မပြောဖြစ်။ ဆေးရုံအုပ်ကြီး ရာထူးနှင့် နယ်တွင် ပြောင်းရွှေ့ တာဝန်ထမ်းဆောင်တော့မည့် ဒေါက်တာကောင်းဇော် တစ်ယောက် မိမိ အိမ်အသစ်စက်စက်လေးကို စောင့်ရှောက်မည့်သူ ရသွားပြီမို့ ပျော်ရွှင်သွားသည်။ မိမိလူရင်း ဖြစ်နေတော့ ရန်ကုန်ပြန်လာချိန် တည်းခိုစရာလည်း အခြား စီစဉ်နေဘို့ မလို။ အဆင် ပြေလွန်းလှသည်မို့
“ ခု ညသာ ပြောင်းလာတော့ကွာ..”
ဟု ပြောလိုက် လေတော့သည်။
..............................................................................
“ လုပ်ပါ ဆာရယ်.. ပြောတုန်းကတော့ ဂုဏ်ထူးပါရင် ကြိုက်တာ တောင်း ဆို..”
ဆူဆောင့်ဆောင့် မျက်နှာလေးနှင့် ဆု ပူဆာနေသော တပည့်ကျော်အား ပီတိဖြစ်စွာ ကြည့်နေမိသည်။ သုံးလတာ ကာလပတ်လုံး ချော့တခါ ချောက်တလှည့်နှင့် နပန်းလုံးခဲ့ရသော ချာတိတ်မလေး။ အိမ်ပြောင်း နေလိုက်တော့ စာသင်ချိန်က သတ်မှတ် ထားတာထက် များစွာ ပိုရလာသည်။ အလုပ်ချိန်နှင့် ညအိပ်ချိန်မှ လွဲ၍ မိမိ အချိန်အားလုံးက သူ့ အနားတွင်။ ညအိပ်ချိန်များတွင်လည်း သူ့အခန်းလေးရှိရာ ငေးရသည်မှာ အမော။ အိပ်ခန်း အပြင်ဘက် ဝရန်တာတွင် စာထွက်ကျက်လေ့ရှိသည့် သူ့ကို သည်ဘက်အိမ်မှနေ၍ ထိုင်စောင့်ပေးဖြစ်သည်။ သူ့ အခန်းလေး မီး မပိတ်မချင်း မိမိလည်း အိပ်မပျော်ခဲ့။ တကယ်ဆို သည်ကလေးက ပေကပ်ကပ် အကျင့်ဆိုး တစ်ခုမှလွဲပြီး စာမေးပွဲ တဘုန်းဘုန်း ကျလောက်အောင် ညံ့သောသူလည်း မဟုတ်။ ယခုနှစ်အဘို့က သေချာပေါက် အောင်မည်ဟူသော ယုံကြည်ချက် ရှိနေပြီမို့ ဂုဏ်ထူးပါလျင် ကြိုက်တာတောင်းဟု ပြောဖြစ်ခဲ့သည်။ ယခု သူ တောင်းသော ဆုက နိုက်ကလပ် တက်ခွင့်။
“ နော်လို့ ဆာ့.. ပါပါ့ကို ပြောပေးပါလို့ နော်.. ကျနော် ရောက်ဖူးချင်လို့ပါ.. တစ်ခါပဲလေ.. ဆာက ဆာဖြစ်ပြီး ကတိမတည်ရင် ဘယ်ကောင်းမလဲ.. လုပ်ပါ နော်..”
“ ဟဟ.. ကတိက တည်ချင်စရာ.. ပါတာဖြင့် တစ်ဘာသာတည်း..”
“ တစ်ဘာသာလည်း ဂုဏ်ထူးပဲလေ.. ဆာ အာ့လိုတော့ မနှိမ်ပါနဲ့ ဗျ..”
“ ဟမ်.. သုံးခါ ဖြေမှ တစ်ဘာသာပါတာလေ.. တန်လား ပြောကြည့်..”
“ တန်တာပေါ့.. ဆာ သင်တဲ့နှစ်ကျမှ ကျနော် ဂုဏ်ထူးနဲ့ အောင်ပေးလိုက်တာလေ..”
“ ဟဟ.. အောင်ပေးတယ်ပဲ ဖြစ်ရသေး..”
“ မဟုတ်လို့လား ဆာရဲ့.. ဆယ်တန်းနှစ်ခါကျ ငွေလမင်း.. ဒေါက်တာစစ်အောင် သင်မှပဲ ဂုဏ်ထူးတောင် ပါလိုက်သေးတယ်.. ရှေ့လျှောက် ကျနော့်ကြောင့် ဆာ မျက်နှာပွင့်ပြီ.. တကယ်ဆို ဒီထက်မက ဂုဏ်ပြုသင့်တာ..”
“ ဆပ်လို့မကုန်တဲ့ ကျေးဇူးပဲ.. ညနေ လာခေါ်မယ်.. ငါးနာရီလောက် အသင့်လုပ်ထားလိုက်..”
“ ဟမ်.. ဆာပါ လိုက်မလို့ လား..”
“ မလိုက်လို့ ဘယ်သူနဲ့ သွားမယ် ကြံနေတာတုန်း..”
“ မျိုးကြီးတို့ ဝင်းဇော်တို့ နဲ့ လေ.. ပုံ့ လည်း ပါမှာပါ..”
“ နေစမ်းပါဦး.. အဲ့ဒီ ပုံ့ ဆိုတာ ဟိုးတလောက..”
“ ဟုတ်.. မျိုးကြီးနဲ့ ဝင်းဇော် ဆိုတာလည်း အဲ့တုန်းက ကျနော် ဆော်လွှတ်လိုက်တဲ့ကောင်တွေပဲ.. ဟဲဟဲ..”
“ ဘာ ဘာ.. ဘယ်လို..”
“ ဟဲဟဲ.. လူငယ်ဆိုတာ ဒီလိုပဲလေ ဆာ ရဲ့.. ဆော်စရာရှိတာ ဆော်လိုက်ကြ.. ပြီးရင် ဘော်ဒါ ဖြစ်.. လူကြီးတွေလို အာဃာတ မထားဘူး..”
“ မှတ်တောင် ထားရဦးမယ်..”
“ ရန်ဖြစ်ကြပြီး နောက်သုံးလေးရက်လောက် ကတည်းက သူတို့ဘက်က အရင်လာတောင်းပန်လို့ ဘော်ဒါ ဖြစ်သွားတာ.. ဒီကောင်တွေ ကျနော့် ရှိန်ပြီးသားပါ ဆာရဲ့.. အေးဆေး..”
“ ဟဟ အွမ်းပါ.. ညနေ အဆင်သင့် လုပ်ထား.. ညစာ ဘာစားချင်လဲပါ စဉ်းစားထား.. စားပြီးမှ ကလပ်ပို့ မယ်..”
“ အမ်.. အာ့ဆို ဟိုကောင်တွေက..”
“ နားလေးနေတာလား.. မြန်မာလို နားမလည်တာလား ငွေလမင်း..”
“ ဟုတ် ဟုတ်.. အိုခေး.. အိုခေး.. သွားရဘို့ အရေးကြီးတယ်.. ဟဲဟဲ..”
တကယ်ကလည်း ဆာ နဲ့ ပဲ သွားချင်တာပါ ဆိုတာကိုတော့ မပြောမိ။ စာသင်ကောင်းသော ဆရာ။ မျက်နှာထား တည်တည်ကြီးနှင့် အသံကျယ်ကြီး ပိတ်ဟောက်တတ်သော ဆရာ။ စည်းကမ်းနှင့် ပတ်သက်လျှင် တစ်ချက် ကလေးမှ အလျှော့မပေးတတ်သော ဆရာ။ မိမိ မျက်နှာလေး ငယ်သွားလျှင်တော့ အကြင်နာကြည့်နှင့် ကြည့်တတ်သော ဆရာ။ စာမေးပွဲတွင်း တစ်ခုလုံးလည်း သောက်ရမည့် အားဆေးကအစ ကိုယ်လက် လေ့ကျင့်ခန်း အထိပါ အချိန်ဇယား ဆွဲပေးသော ဆရာ။ တသက်နှင့် တကိုယ် ဘယ်လိုမှ အောင်ချင်စိတ် မရှိသော ဆယ်တန်းစာမေးပွဲကို ဆရာ့ကြောင့် အောင်ချင်လာမိသည်။ ဖြစ်သင့်တာ မသင့်တာ မသိသော်လည်း ဆရာ့ကို တိတ်တခိုးလေး တွယ်တာမိသည်။ ဆရာ့ အမိန့်တွေကို အထွန့်တက်ရတာ ပျော်သည်။ ဆရာ အပြစ်ပေးလျင် နှလုံးသားက တထိတ်ထိတ် လှုပ်ရှားကာ ရင်ဖိုရသော အရသာကို နှစ်သက်သည်။ ဆရာ့ အကြင်နာ မျက်ဝန်းများကို မော်ကြည့်ခွင့်ရလျှင် အရည်ပျော်ကျမတတ် ကြည်နူးသည်။ ဤခံစားချက်သည် လူအများ ပြောကြသော အချစ် ဆိုတာများ ဖြစ်နေလေမလား။
ဆရာ ထွက်သွားတော့မှ ဟိုကောင်တွေဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ကြွားချင်စိတ်လည်း ပါ၏။ သင်္ချာ ဂုဏ်ထူးနှင့် ဆယ်တန်း အောင်ခြင်းကို မဟုတ်။ မိမိသွားချင်သည့် နေရာကို ဆရာ ကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့သည် ဆိုခြင်းက မိမိ ဘဝအတွက် အကြီးမြတ်ဆုံးသော ဆုလာဘ်ပင်မဟုတ်ပါလား။
“ ငါတို့လည်း လိုက်မယ် ဟျောင့်.. ဘယ်ကလပ်ဆိုတာလေး လိုကေးရှင်း ပြလိုက် သိလား..”
“ အိုးခေး.. ညနေ ဆီးယူမယ် ဟျောင့်..”
ဖုန်းချပြီး အိပ်ရာပေါ် ပစ်လှဲချလိုက်သည်။ စိတ်ကူးထဲတွင် ဆရာနှင့် တွဲသွားရမည့် ညနေခင်းက ရင်ခုန်ကြည်နူးမှုများနှင့် သာယာ လှိုက်မောဖွယ် အတိ။ တဘက်မှ ဖုန်းကိုင်သူ မျိုးကြီးလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေသည့် ဝင်းဇော်ကို ပခုံး တွန့် ပြလိုက်သည်။ လက်ထဲမှ ဖုန်းကို ဘောင်းဘီအိပ်ထဲ ထိုးထည့်ရင်း..
“ အမူးတိုက်ပြီး မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ဗျင်းပါမယ်ဆိုမှ စားပေါက်က ပိတ်ပြီ.. ဘိုးတော် ကိုယ်တိုင် ပါမှာတဲ့.. လခွမ်းတည်းမှပဲ..”
“ ဟားးး.. စိတ်လျှော့ ဟျောင့်.. ဒီ ဘောပြား ငါတို့လက်က ပြေးမလွတ်ပါဘူး.. ရေခပ်မကြုံ ထင်းခွေ ကြုံပေါ့ကွာ..”
...................................................................................
ရောင်စုံ ဆလိုက်မီးများနှင့် ဒစ္စကိုညက ညှို့အား ပြင်းလွန်းနေသည်။ ဘာပုံစံဟု အမည်တပ်ရမည် မသိသော ဝတ်စားဆင်ယင်မှုများနှင့် ခုန်ပေါက်က နေကြသော လူငယ်တစ်စုကို ကြည့်ပြီး ဒေါက်တာစစ်အောင် မသောက်ဘဲ မူးလာ၏။ ငွေလမင်း တစ်ယောက်ကတော့ နောက်တစ်ကြိမ်မရနိုင်တာ သေချာသည့် အခွင့်အရေးမို့ ဘာတစ်ခုကိုမျှ အလွတ်မခံဘဲ အသားကုန် လေ့လာနေသည်။ ပါးစပ်ဟောင်းလောင်း မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနှင့် တောသားမြို့ရောက် ဖြစ်နေသော ချာတိတ်မကို ကြည့်ရင်း မိမိလည်း ပျော်သလိုလို ဖြစ်လာ၏။
“ သွား က ရအောင် ဆာ..”
“ အာ.. ကလေးကလား..”
“ ဟွမ့်.. အာ့ဆို ကျနော့်ဘာသာ သွားမယ်.. ဆာ နေခဲ့လေ နော်..”
“ အာာ..”
မသွားရဘူးဟု မပြောမိသေးခင် မိမိတို့ ထိုင်နေသည့် ဝိုင်းနားသို့ ချာတိတ်နှစ်ယောက်နှင့် ကောင်မလေး တစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ လွန်ခဲ့သော သုံးလကျော်က တစ်ခါသာ မြင်ဖူးသည်မို့ မျက်နှာများကို သေသေချာချာ မမှတ်မိသော်လည်း မျိုးကြီး၊ ဝင်းဇော်နှင့် ပုံ့ပုံ့ တို့ ဖြစ်မည်ဟု သိလိုက်သည်။ ပုံစံလေးတွေက ထောင့် မကျိုး
“ ဟျောင့် မင်းမင်း.. ရှာလိုက်ရတာကွာ..”
“ အားးး.. အိုခေး.. ဆာ ကျနော် ဒီကောင်တွေနဲ့ သွားကမယ်နော်..”
“ ဟေ့ ဟေ့.. နေဦးလေ.. အာ..”
လျှပ်စီး လက်တာကမှ နှေးလိမ့်ဦးမည်။ ငွေလမင်းတစ်ယောက် စက္ကန့်ပိုင်းမျှပင် မကြာလိုက်သော အချိန်လေး အတွင်း ခုန်ပေါက်ကနေသော လူအုပ်ထဲ ရောက်သွားပြီ။ ထ လိုက်သွားရမှာလဲ အခက်၊ ဆက်ထိုင် နေဘို့လည်း မလွယ်မို့ ဖင်တကြွကြွ လုပ်လိုက်၊ နာရီ ငုံ့ကြည့်လိုက်နှင့် ဘယ်အချိန် သွားဆွဲထုတ်ရ ကောင်းမလဲ တွေးနေလိုက်၏။ လူကောင်သေးသေးနှင့် မျောက်က က နေသည့် မိန်းမလိုလို ယောကျ်ားလိုလိုဟာလေး။ သူ့ခြေထောက်နှင့်သူ ပြန်ခလုတ်တိုက် နေတာကလည်း အခါခါ။ အနားရှိ ယောကျ်ားလေးများက သူ မိန်းကလေး ဆိုတာကို သိကြသည်။ ဖမ်းထိန်းသူ ထိန်း၊ ခါးဖက်သူ ဖက်နှင့် မြင်ရတွေ့ရတာ စိတ်သက်သာစရာ မကောင်း။ ဆွဲခေါ်ထုတ်ရန် အနားသို့ သွားစဉ်မှာပဲ လူငယ်တစ်ယောက်က သူ့နောက်မှ နေ၍ တင်စိုင်ကြားဆီ ခါး ကော့သွင်းရင်း သိသိသာသာကြီး အသားယူနေတာ မြင်လိုက်သည်။ ရှေ့မှလည်း ရင်ချင်းအပ်မတတ် ကပ် ပွတ်နေသူက တစ်ယောက်။
မင်းမင်းလည်း သူတို့ အပြုမူကို သိပြီး လန့် လာ၏။ လူအုပ်ကို ကျော်ပြီး ဆရာ ရှိရာဆီ မျက်နှာငယ်လေးနှင့် လှမ်းကြည့်ရှာသည်။ သို့သော် မိမိ ရောက်နေသည့် နေရာက စိမ်းသက်လွန်းပြီး လူအုပ်ကြီး ကလည်း မူးလဲ ချင်လောက်အောင် ရုန်းရုန်းထနေသည်မို့ ဆရာ့ကို မတွေ့။ နောက်က ကော့ထိုးနေသည့် ကောင်၏ ပစ္စည်းက မိမိ တင်နှစ်ခုကြားတွင်။ Jeans ဝတ်ထားသည့်တိုင် သူ့ဟာကြီးထံမှ ပူနွေးနွေး အတွေ့ထိက သိသာနေသည်။ ရှေ့က ကောင်ကလည်း ရင်ဘတ်ချင်း ထိလုနီးရောက်အောင် အတင်း တိုးကပ်လျက်။ စိတ်အိုက်လာပြီး အော်ငိုချင်စိတ် ပေါက်လာတုန်းမှာပဲ တစ်စုံတစ်ယောက်က မင်းမင်းလက်ကို ဆွဲကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်၊ တင်းနေအောင် ဖက်လိုက်၏။ နွေးကနဲ အသိနှင့်အတူ လုံခြုံမှု အရသာကို ခံစားလိုက်ရသည်။ မော့ မကြည့်ဘဲ သုံးလတာ ရင်းနှီးခဲ့သော ကိုယ်နံ့ နဲ့ တင် သိလိုက်သည်။ ဆရာ.. ချစ်မြတ်နိုးရပါသော ဆရာ့ ရင်ခွင်။ မင်းမင်း အာရုံထဲတွင် ဆူညံနေသော ပတ်ဝန်းကျင်လည်း မရှိ၊ ခုန်ပေါက်နေသော လူများလည်း မရှိ။ နွေးထွေးသော ရင်ခွင် တစ်ခုသာ သိတော့၏။ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီး၏ လက်ထဲဘက်တည့်တည့်သို့ ပါးလေးကပ်ပြီး နားထောင်မိသည်။ နှလုံးသား၏ စကားသံ အချို့ မင်းမင်းပါးပြင်ပေါ် တို့ ထိ ကျည်စယ်လာ၏။ တကိုယ်လုံး နစ်ဝင်သွားမတတ် တိုးဝင်ရင်း လုံခြုံမှုအပေါ် သာယာမိန်းမော မိသည်။ သို့ သော် ထိုရင်ခွင် ပိုင်ရှင်က ကြာကြာ ခွင့်မပေး။
“ ပြန်သင့်ပြီ.. အလကား ဟုတ်တာလဲ မဟုတ်..”
“ ဟွမ့်..”
“ မသောက်ဘဲ မူးနေပြီ ဟုတ်.. ညဉ့်နက်လာရင် ဒီထက်ဆိုးမယ်.. လေညှင်းခံရအောင် အင်းယားဘက် သွားမယ်လေ နော..”
“ ဟုတ်..”
“ ပြန်တော့မလို့ လား ဟျောင့်.. ခုမှ အစ ရှိသေးတာ..” မျိုးကြီး ရောက်လာပြီး မေးသည်။
“ အင်းယားဘက် ဒိုးမလို့ ကွ.. မူးလာပြီ ငါ မနေတတ်တော့ဘူး..”
“ အိုခေ အိုခေ.. အာ့ဆိုလည်း နောက်မှ တွေ့တာပေါ့..”
သူငယ်ချင်းများကို နှုတ်ဆက်ပြီး ရင်ခုန်နှုန်း၏ အမြင့်ဆုံး ဒီဂရီတွေနှင့် အင်းယားကန်ဘောင်ဆီ ရောက်ဖြစ် ပြန်သည်။ ညချမ်း၏ အေးမြမှုက ရင်ထဲထိ လွှမ်းခြုံလာ၏။ ကန်ဘောင်ပေါ် လမ်းလျှောက်ရင်း ချမ်းသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ခုနေများ အစောကလို ဖက်ထားပေးရင် အရမ်းကောင်းမှာ။
“ ချမ်းနေတာလား.. ”
တိုးသက်သော မေးသံတွင် တစ်ခုခု ပျော်ဝင်နေသည်ဟု ကိုယ့်စိတ်နှင့်ကိုယ် ခံစားယူလိုက်သည်။
“ ပြန်ရအောင်.. ခြင်လည်း ကိုက်တယ်..”
စကားဆုံးတော့ အလိုက်တသိပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
ကျေနပ်ပါတယ် ဆရာ.. မရောက်ဖူးတဲ့ နိုက်ကလပ် ရောက်ရတာထက် အပိုဆု ရလိုက်သေးတာပဲ.. အပိုဆု ဆိုတာ အင်းယားမှာ လမ်းလျှောက်ရတာကို ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး..
........................................
“ ဘယ်.. ဘယ်လို ဘွားချစ်.. လေး နဲ့ ဆရာ့ကို လက်ထပ်ပေးမယ် ဟုတ်လား..”
“ အင်းလေ.. ခင်လေးလည်း အသက် မငယ်တော့ဘူး.. သင့်တော်တဲ့သူ တွေ့လာရင် စီစဉ်ပေးချင်ခဲ့တာ..”
“ လေးနဲ့ ဆရာက ကြိုက်နေလို့ လား..”
“ ဒေါက်တာစစ်အောင် မိဘတွေက ကမ်းလှမ်းတာ မြေးရဲ့.. သမီးကညာ အခါမလင့်စေနဲ့ ဆိုစကားရှိတယ်လေ.. တဘက် အသိုင်းဝိုင်းက တင့်တောင့်တင့်တယ် တောင်းရမ်းတယ် ဆိုတာ သူတို့ချင်းကြိုက်လို့ ပေးစားရတာထက် အများကြီး ဂုဏ်ရှိတာပေါ့..”
“ လေးက လက်ခံလို့ လား ဘွားချစ်ရာ..”
“ လက်မခံစရာ ဘာရှိလဲ.. ဒီလောက် အဘက်ဘက်က ပြည့်စုံနေတဲ့ ယောကျ်ား..”
“ ပြီးရော.. အကင်သွားဝယ်စားမို့ မုန့်ဘိုးပေး..”
အဘွား လှမ်းပေးသော ပိုက်ဆံလေးကိုင်ပြီး အောက်ထပ် ဆင်းခဲ့သည်။ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် ချက်ပြုတ် ဆေးကြောနေသည့် လေး ကို တစ်ချက် ငေးကြည့်မိ၏။ လေးကို ဆရာနဲ့ ပေးစားမလို့တဲ့.. ။ မင်းမင်းစိတ်ထဲက ပြောရင်း မျက်ရည်များ ကျလာသည်။ ဟင့်အင်း မဖြစ်ရဘူးလေ.. ဆရာ့ကို ဘယ်သူ့ လက်ထဲမှ မပေးနိုင်ဘူး..။ အာရုံထဲတွင် ဆရာ့ကို ရိုသေ အလိုက်သိတတ်သည့် လေး အမူအရာတို့ကို မြင်ယောင်လာသည်။ ဆရာလာပြီ ဆိုတာနဲ့ ပြာယာ ခတ်နေတတ်တာ။ စားစရာတွေ တစ်မျိုးပြီး တစ်မျိုး မရိုးအောင် စီစဉ်တတ်တာ။ တကိုယ်ရည်သမားမို့ ဆိုသော အကြောင်းပြချက်ဖြစ့် ဆရာ့ စားရေးသောက်ရေးက အစ အဝတ်လျှော်မီးပူတိုက် အထိ လေး တာဝန်ယူပေးခဲ့တာ။ ဒါတွေ ပြန်တွေးကြည့်တော့ ပြီးခဲ့သည့် သုံးလတာ ကာလပတ်လုံး လေးက ဆရာ့ အိမ်ရှင်မလို ပါပဲလား။ ဆရာကလည်း လေး လက်ရာစားပြီးမျှ ဝိတ်တက်လာတယ် လို့ ပင် ပြောဖူးသေးသည်။ တကယ်ဆို ဆရာ့လို ယောကျ်ားမျိုး ဘယ်မိန်းမမှ ငြင်းမှာ မဟုတ်သလို လေး လို အိမ်ရှင်မလောင်းမျိုးကိုလည်း ဘယ်ယောကျ်ားမှ ငြင်းမည် မထင်။ မငြင်းတာထက် သဘောတောင် ကျ နေနိုင်လောက်သည်။ မင်းမင်း အတွေးထဲတွင် လေး နှင့် ဆရာ့ကို ဇနီးမောင်နှံ အဖြစ် မြင်ကြည့်မိ၏။ တကယ့်ကိုပဲ နေနဲ့လ၊ ရွှေနဲ့ မြ ပါလားနော်။
ကျေမွ ကွဲအက်နေသည့် နှလုံးသားကို ပိုက်ရင်း ခေါင်းငိုက်စိုက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ နေကလည်း ပူလိုက်သည့် ဖြစ်ချင်း။
“ ဟျောင့်.. မင်းမင်း..”
နောက်မှ လှမ်းခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်တော့ မျိုးကြီး။ ပြေးလိုက်လာနေလို့ ခဏ ရပ်စောင့်နေလိုက်သည်။ အနားရောက်လာသော မျိုးကြီးက ပုပ်သိုးနေသော မင်းမင်း မျက်နှာကို စူးစမ်းသလို ုံ့ကြည့်ရင်း..
“ သာယာခြင်းတွေ ဆိတ်သုဉ်းနေပါလား ဟျောင့်.. ဘာဖြစ်လာတာလဲ..”
“ ဒီလိုပါပဲကွာ.. ဆင် သိပ်မပြေဘူး..”
“ ပူတယ် ဟျောင့်.. လမ်းထိပ် အအေးဆိုင်မှာ ဟိုနှစ်ကောင်ရှိတယ်.. မင်းဖြတ်သွားတာတွေ့လို့ ငါ လိုက်ခေါ်တာ.. လာ လိုက်ခဲ့..”
“ အွန်း..”
ထိုင်နေကျ အအေးဆိုင်ဆီရောက်တော့ ဝင်းဇော်ရော ပုံ့ ပါ ရောက်နေတာတွေ့၏။ ဝင်းဇော်က စကားစသည်။
“ ဘာဖြစ်လာတာလားဟ.. ရုပ်က မှုန်တေတေနဲ့..”
“ညစ်လာတာကွာ.. မင်းကလည်း တမျိုး..”
ဘုတောသလို ပြန်ပြောရင်း ပုံ့ ရှေ့ ချထားသည့် သောက်လက်စ အအေးပုလင်းကို မော့ချလိုက်၏။ နာကျင်နေသော နှလုံးသားနှင့် ကျွတ်ဆတ်ဆတ် ဟန်ပန်ကို ကြည့်ရင်း ဝင်းဇော်နှင့် မျိုးကြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မျက်စ ပစ်ပြလိုက်သည်။
“ ညစ်လာရင် ပွင့်ထွက်သွားအောင် ကစ်ပလိုက် သယ်ရင်း.. ဒီ အအေးလောက်က အညစ်မပြေဘူး..”
မျိုးကြီးစကားဆုံးတော့ စောင်ပေပေ ပြန်ကြည့်မိသည်။ ဝင်းဇော်က မျိုးကြီးကို အသာ လက်ကုပ်ရင်း
“ ငါတို့ ကာရာအိုကေဆိုင် သွားမလို့.. မင်း လိုက်မလား.. ဘီယာသောက်မယ်.. သီချင်း ဟဲမယ်.. ဘိုလဲ..”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ မျက်လုံး အပြူးသားလေးနှင့် ပုံ့ က..
“ အယ်.. ပုံ့ လိုက်လို့ ရတဲ့ နေ့ ကျမှ သွားကြလေဟာ.. ဒီနေ့က ပုံ့ မအားပါဘူး ဆို..”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ မင်းမင်း ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ငိုင်နေ၏။ မျိုးကြီးနှင့် ဝင်းဇော်က အချင်းချင်း အချက်ပြသည်။ ပုံ့ ပါ ပါရင်တော့ ပွဲက ပိုကောင်းတာ အမှန်။ သို့သော် သူက မင်းမင်းထက်စာလျှင် လမ်းသလားနိုင်သူမို့ ဘယ်အချိန် ဖန်စားစား အဆင်ပြေနိုင်သည့် အနေအထား။ နောက်တစ်ချက်က မိမိတို့ အဓိက ပညာပေးချင်တာ စောင့်ကြွားကြွားနှင့် အထီးလိုလို အမလိုလို ထောင့်မကျိုးသည့် ငွေလမင်း ကို။
“ နင် အားတော့ကျ နောက်တစ်ခေါက်ပေါ့ မိပုံ့ရ.. ငါတို့ နှစ်ယောက်တည်း သွားမလို့ မနက်ကတည်းက တိုင်ပင်ထားတာ.. မင်းမင်း မလိုက်လည်း နေလေ.. ပုံ့ အားတဲ့နေ့ကျမှ လေးယောက် သွားတာပေါ့..”
“ နိုးး.. လိုက်မယ်.. ဒီနေ့ အဘို့ ကိုပဲ စိတ်ရှိလက်ရှိ ပေါက်ကွဲ ပစ်ချင်နေတာ..”
“ အိုခေ.. ဒါဆို ဒိုးကြမယ်.. ပုံ့က နောက်တစ်ခေါက်ပေါ့ နော..”
ပြောပြီး သုံးဦးသား ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
...............................................................................
ဒေါက်တာ စစ်အောင် တစ်ယောက် ကားမောင်းလာရင်း lover’s seat တွင် တင်ထားသည့် အမွေးပွ ရုပ်ကြီးနှင့် လက်ဆောင်ထုပ်ကို ငါးမိနစ် တစ်ကြိမ်လောက် လှည့်ကြည့်ကာ ကြည့်ကာနှင့်။ မျက်နှာကြီးကလည်း ပီတိ အပြုံးတွေ ဝေလျက်။ မင်းမင်းကို မိန်းကလေး ဝတ်စုံဖြင့် မြင်ကြည့်ချင်တာ ကြာလှပြီ။ ဘယ်လို ခေါင်းစဉ်တပ်ပြီး ပြောရမယ် မသိသဖြင့် မပြောဖြစ်ခဲ့။ ခုတော့ သင်္ချာ ဂုဏ်ထူးအတွက် လက်ဆောင် ဟူသော ခေါင်းစဉ်ဖြင့် ဂျင်းဂါဝန်လှလှလေး တစ်ထည် ဝယ်ခဲ့သည်။ ၅ ပေ မပြည့်တပြည့် အရပ်ကလေးနှင့် လူကောင်သေးသေး ကလေးမျက်နှာ၊ အထီးလိုလို အမလိုလို ဆံပင်ပုံစံအောက်က မျက်ဝန်းနက်နက်ပိုင်ရှင် ကောင်မလေး၊ သည် ဂါဝန်လေး ဝတ်လိုက်လျှင် အရုပ်မလေးနှင့်ပင် တူသွားနိုင်လောက်၏။ အတွေးနှင့် ပီတိဖြာရင်း မောင်းလာစဉ် ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လှမ်းလျှောက်နေသည့် ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်သည်။ ဒါ ပုံ့ ဆိုတဲ့ ချာတိတ်မပဲ။ နေပူကြီးထဲ လျှောက်နေလိုက်တာ လ သာသလိုပါလား။ အနားရောက်တော့ အကြုံလိုက်ရန် ကားရပ် ပေးလိုက်သည်။
“ ဟေ့.. ညည်း မင်းမင်း သူငယ်ချင်း ပုံ့ မဟုတ်လား..”
“ အော်.. ဦး.. ဟုတ်..”
“ လိုက်မလား.. လာလေ တက်.. နေ ပူကပူနဲ့..”
“ ဟုတ်..”
ဆိုပြီး တက်လိုက်လာသည်။ မျက်နှာက စူပုပ်ပုပ် ဖြစ်နေတာ သတိထားမိ၏။
“ နေမကောင်းဘူးလား ချာတိတ်..”
“ ဒေါကန် နေတာ ဦးရ..”
“ ဟဟ.. ဘယ်သူ့ကိုတုန်း..”
“ ဟို သုံးယောက်ပေါ့.. ဘီယာသွားသောက်တာ ပုံ့ ကို ထားသွားတယ်လေ.. ငါအားတဲ့နေ့မှ သွားပါ ပြောတာ မရဘူး..”
“ ဘာ ဘာ..”
ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရသော စကားကြောင့် ခေါင်းထဲ ထူ ပူသွားသည်။ ကားကို လမ်းဘေးဆွဲချပြီး ချက်ချင်း ရပ်လိုက်၏။ ကောင်မလေးလည်း အတော်လန့်သွားပုံရသည်။
“ အမလေး.. ဦး.. မြောင်းထဲ.. မြောင်းထဲ..”
“ အွမ်း.. sorry.. ခုဏစကား ဆက်ပါဦး.. ဟိုသုံးယောက် ဆိုတာ.. မင်းမင်းရောလား..”
“ ဟုတ်.. သူ အဆိုးဆုံးလေ.. အိမ်နဲ့ ကောက်လာတာလား မသိဘူး.. ညစ်နေတာ တဲ့.. အာ့ ဟိုနှစ်ယောက်က ဘီယာဆိုင်သွားမယ် လိုက်မလားပြောတာ ချက်ချင်း လိုက်ချသွားတယ်..”
“ ဟာ.. မင်း မတားဘူးလား..”
“ ရှန်..”
“ ယောကျ်ားလေး နှစ်ယောက်နဲ့ ဘီယာသွားသောက်တာ.. ဘယ်လောက် အန္တရာယ်များလဲ.. မူးပြီး မှောက်နေတုန်း ဟိုကောင်တွေ ယုတ်မာလိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ.. သူ ဘာဆိုတာ မင်း မသိတာလား ပုံ့ ပုံ့..”
“ ဟို.. သမီး.. မစဉ်းစားမိဘူး.. တကယ် မစဉ်းစားမိတာပါဦး.. ဖြစ်တော့ မဖြစ်လောက်ပါဘူး.. သူငယ်ချင်း တွေပဲဟာ..”
“ ကျစ်.. ဘယ်ဆိုင်လဲ သိလား..”
“ ဟင့်အင်း.. တကယ်က သူတို့ သွားမယ် ဆိုတာ ကြိုတိုင်ပင်ထားတာတော့ မဟုတ်ဘူး.. ကိုမင်းရောက်လာမှ ညစ်နေတယ် ပြောလို့ သွားသောက်မယ် ဆိုပြီး.. သမီးက ဒီနေ့ မအားလို့ သမီးအားတဲ့နေ့မှ လေးယောက် အတူသွားဘို့ ပြောပါသေးတယ်.. အဲ့တာကို ကိုမင်း ကိုယ်တိုင်က ခုဆိုခု ဖြစ်နေတာ..”
“ တောက်..”
“ ဦး..”
“ .…”
“ သမီး စိတ်ပူလာပြီ.. ဒီနဲ့ အနီးဆုံးဆိုင်တွေ ရှာကြည့်ကြမလားဟင်..”
“ ဖုန်း ဆက်လိုက်.. လိုက်လာမလို့ ဆိုင်လိပ်စာ ပေး ဆိုပြီး မေးလိုက်..”
“ ဟုတ် ဟုတ်..”
................................................................
“ ဟဲလို.. ဟဲ့.. ငါ့ ကျူရှင်က ဆရာမ မအားလို့ တဲ့ နက်ဖြန်ရွှေ့တယ် သိလား.. အဲ့ဒါ ငါ အိမ်မပြန်တော့ဘူး.. နင်တို့ ဆီ လိုက်လာမလို့… …. … အေး သိတယ်.. ….. …. သိတယ် သိတယ်.. ငါ လာပြီနော် အဲ့လိုဆို.. ငါရောက်မှ သောက်ကြနော်.. … ….. စောင့်အုန်းနော်.. ”
“ ဦး.. (…) က ဆိုင်တဲ့.. နံမည်က (….)..”
“ အွမ်း.. ဆင်းတော့..”
“ ရှန်..”
“ ကျူရှင် ရှိတယ်မှတ်လား.. သွားတော့ ကိုယ့်ဘာကိုယ်.. ညည်းလည်း ကြပ်ကြပ်သတိထား..”
“ ဟုတ်.. ဦး.. သမီး ကိုမင်းကို တမင် အကောက်ကြံတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး ဦးရယ်.. တကယ် မတွေးမိတာပါ..”
“ အဲ့ဒါ နောက်မှပြော.. ခု ဆင်းတော့..”
“ ဟုတ် ဟုတ်..”
“ ဟိုတစ်ယောက်ကို မင်း ထွက်စောင့်လိုက်ကွာ.. ငါ နောက်တခန်း ထပ်ယူပေးထားမယ်.. တန်း ခေါ်သွားလိုက်.. ပြီးရင် မင်းနဲ့ငါ အခန်းချင်းလဲမယ်.. ဒီလောက် ရွ နေတဲ့ဟာတွေ အကုန် ဆွဲစားပစ်.. အေးတာပဲ..”
“ ကောင်းတယ်.. စားရကံကြုံလို့ လိုက်လာတာပဲ.. စားပေးမှ တန်တော့မပေါ့.. ဘောပြားတော့ ကောင်းနေပုံ ရတယ်.. မင်း ကျုံးတော့ ဟျောင့်..”
“ မကောင်းလို့ မရဘူးလေ.. ခဏနေ ဆေးစွမ်းပြရင် ဒူးထောက် တောင်းပန်တော့မှာ..”
“ ငါ့ကို လိုးပေးပါ ဆိုပြီးတော့လား.. ဟားဟားဟား..”
“ ဒါပေါ့.. ဟား ဟား..”
“ လစ်မယ် ဟျောင့်..”
မျိုးကြီး တစ်ယောက် နှုတ်ဆက်ပြီး ဆင်းလာခဲ့သည်။ ကောင်တာ ရောက်တော့ မိမိနှင့်ပုံ့ အတွက် နောက်တစ်ခန်း ထပ်ယူလိုက်၏။ သည်ဆိုင်လေးက အောက်ထပ်ကို ကာရာအိုကေဆိုင် အဖြစ် ဖွင့်ထားပြီး အပေါ်ထပ်တွင် အချိန်ပိုင်းနှင့် အနားယူနိုင်သော သီးသန့်ခန်းတွေ ရှိသည်။ အခန်းတစ်ခန်း ထပ်ယူပြီး အပြင်ထွက်မည် အပြု၊ ဆိုင်ပြတင်းမှ တဆင့် မြင်လိုက်ရသည်က ဒေါက်တာစစ်အောင်၏ ကား။ သူ့အကြောင်းနဲ့ သူ လာတာများလား ကြောင်ငေး ကြည့်နေမိတုန်းမှာပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဘရိတ်အုပ်သံနှင့်အတူ ဒေါသတကြီး ဆင်းချလာသည့် ဒေါက်တာ စစ်အောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သေချာပြီ.. ဒါ တိုက်ဆိုင်မှု မဟုတ်။ ပြသနာ ကြီးတော့မည်ကို သိလိုက်သော မျိုးကြီးတစ်ယောက် ဆိုင်နောက်ဘက်ဆီ ပြေးဝင်ကာ ထွက်ပြေးစရာ လမ်းရှာတော့သည်။ သန့်စင်ခန်းထဲ တစ်ချက်ဝင်ပြီး ဝင်းဇော်ကို လှမ်းပြောရန် ဖုန်းကို ခပ်သွက်သွက် နှိပ်လိုက်၏။ တဘက်က “လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသော ဖုန်းမှာ စက်ပိတ်ထားပါသည်..” ဖြစ်နေပြီ။ မတတ်နိုင်ပြီမို့ ဆိုင်နောက်ပေါက်မှ အမြန်ထွက်ကာ ကိုယ်လွတ်ရုန်း ပြေးလေတော့သည်။
“ မင်္ဂလာပါ အကို.. ဘာ ကူညီရမလဲ ခင်ဗျာ..”
“ လွန်ခဲ့တဲ့ ၄၅ မိနစ်လောက်က ယောကျ်ားလေး နှစ်ယောက်နဲ့ ယောကျ်ားလျာ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဒီကိုလာတယ် ပြောတယ်.. တွေ့ချင်တယ်..”
“ ဟို.. ကျနော်တို့က လာတဲ့ ဧည့်သည်တွေကို..”
“ ရဲစခန်းက တဆင့် မေးရမှာလား ငါ့ညီ..”
“ ဗျာ.. ဟို..”
“ အချိန် သိပ်မရဘူး ညီလေး.. မင်း ထုတ်မပေးရင် ငါ ရဲခေါ်မှာ..”
“ ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ပါ အကို.. ကျနော် လိုက်ပို့ ပါ့မယ်.. ဆူညံပူညံတော့ မလုပ်ပါနဲ့ အကိုရာ.. ကျနော်တို့ ထမင်းအိုးကွဲမှာမို့ပါ.. တောင်းပန်ပါတယ် အကိုရာ နော်..”
“ အခြေနေ ကြည့်မယ်လေ.. ငါ့လူ အန္တရာယ် မဖြစ်ဘဲပြန်ရရင် မင်းတို့ စီးပွား ငါ့အလုပ် မဟုတ်ဘူး..”
.................................................
“ မင်း.. မင်း မယုတ်မာနဲ့ ဟျောင့်.. သေသွားချင်လား.. လွှတ်စမ်း.. ခွေး.. ခွေးသူတောင်းစား..”
ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လေး ဖြစ်နေရှာသည့် မင်းမင်း။ ဝင်းဇော်က လက်နှစ်ဘက်ကို ပူးကိုင်ထားပြီး အားနှင့်ဖိကာ မင်းမင်း ကိုယ်ပေါ် ခွထားသည်။ လက်တစ်ဘက်က မင်းမင်း ဝတ်ထားသည့် ရှပ်အကျီ ကျယ်သီးများကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ဖြုတ်နေ၏။ မင်းမင်းလည်း ရှိသမျှ အားသုံးကာ အတင်း ကုန်းရုန်းထသည်။ သို့သော် လက်နှစ်ဘက်က ခေါင်းရင်းဘက် မြှောက်ပြီး ပူးကိုင်ဖိထားခြင်း ခံနေရသဖြင့် ဘယ်လိုမှ ထ မရ။ အရေးထဲ မိမိ အားအင်တွေက ရုန်းလေ နုံးလေ ဖြစ်နေသည်။ တကိုယ်လုံး လေးလံနေပြီး ရင်ထဲက တလှပ်လှပ်နှင့်။ အဆိုးဆုံးက ဟိုနေရာဆီမှ ယားလွန်းသော ဝေဒနာ။ ရင်သားတွေမှာလည်း တဖျဉ်းဖျဉ်း သွေးတိုးပြီး အထိအတွေ့ တစ်စုံတစ်ရာကို တောင့်တနေသည်။ ချက်ချင်းမှ မရလျှင် သေရတော့မလိုပင် အာသီသ ပြင်းပြနေ၏။ သို့သော် မင်းမင်း သတိ မလွတ်။
ရှပ်အင်္ကျီရင်ဘတ် ပွင့်သွားတော့ အနက်ရောင် ဘရာလေးနှင့် ရင်သား ကျစ်ကျစ်သေးသေးလေးများ ပေါ်လာ၏။ ဖွံ့ထွားသော အလှမျိုး မဟုတ်သည့်တိုင် ငယ်ရွယ် ပျိုမြစ်သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ လတ်ဆတ်သော အလှလေးက ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းနေသည်။ အငမ်းမရ ဖြစ်နေသာ ဝင်းဇော်တစ်ယောက် ဘရာလေးကို ချိတ်ပင် ဖြုတ်မနေဘဲ အတင်း ဆွဲချသည်။ ပန်းရောင်သမ်းနေသည့် နို့သီးခေါင်း သေးသေးလေးတစ်ဘက် ပေါ်လာတော့ မရမက ရုန်းနေသည့် ကြားမှပင် အတင်း ကုန်းနမ်း၏။ နို့အုံလေးတစ်ဘက်ကို ငုံခဲထားပြီး ကိုယ်ကို ဘေး လှိမ့်ချလိုက်သည်။ လက်တစ်ဘက်က ဘောင်းဘီ ချိတ်ဖြုတ်ပြီး ဇစ်ကို အတင်း ဆွဲချ၏။ လိမ်ကျစ်ထားသည့် ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ခြေတဘက်နှင့် ကလန့် ထိုးပြီး ပင်တီထဲ လက်နှိုက်ထဲ့သည်။ မင်းမင်း တစ်ယောက် ငိုယိုပြီး အားကုန် ရုန်းပါသော်လည်း မည့်သို့ မျှ မလွတ်။
“ ဟားးး.. ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ.. ခဏနေ ကောင်းမှန်း သိလာတော့မှာ.. မှန်းစမ်း.. လူကသာ ရုန်းကန်နေတာ စောက်ဖုတ်က စိုနေပြီ.. ဟားဟား..”
“ မိုက်ရိုင်းတဲ့ကောင်.. ခွေး.. ခွေးယုတ်မာ.. ထွီ..”
“ ကျန်းးးး.. ငါ့မျက်နှာကို တံတွေးနဲ့ ထွေးတယ် ဟုတ်လား.. လာစမ်း အဲ့ပါးစပ်.. သွေးပွက်ပွက် အန်ထွက်အောင် လိုးပစ်မယ်..”
ဒေါက်.. ဒေါက်.. ဒေါက်..
“ အာ.. ဘာလဲကွာ.. အရေးထဲ.. ဟိုကောင် မျိုးကြီးပဲ နေမယ်..”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် မင်းမင်းကို ဆောင့်တွန်း ချလိုက်ပြီး တံခါး ထ အဖွင့်..
“ ခွေး မ သား..”
ခွပ်.. ခွပ်.. ခွပ်..
“ အားး..”
တံခါး ဟ ရုံနှင့် ဆောင့်တွန်း ဝင်လာသည့် ဒေါက်တာ စစ်အောင်။ နောက်မှ ပါလာသော ဆိုင်တာဝန်ခံပင် ရှင်းပြရန် အချိန် မရလိုက်။ ဝင်းဇော် အကျီကော်လံကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး မျက်နှာတည့်တည့်ကို သုံးချက် ဆက်တိုက် ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ ထိုးတော့သည်။ ထင်မထားသော အခြေအနေမို့ ဝင်းဇော် တစ်ယောက် အသံ ကျယ်ကျယ်ပင် အော်ချိန် မရလိုက်။ နှာနုရိုးနှင့် ပါးစပ်များမှလည်း သွေးချင်းချင်းနီနေပြီ။ ဒေါက်တာစစ်အောင် လက်သီးများက မရပ်သေး။
“ အကို.. လွန်မယ် အကို.. စိတ်ထိန်းပါ.. ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ် အကို..”
ဆိုင်တာဝန်ခံ လူငယ်က အတင်း ဝင်ဆွဲသည်။ “ဆ.. ဆရာ..” မင်းမင်း ထံမှ ရင်နင့်ဖွယ် တုန်ရီနေသော ငိုသံလေး။ ဝင်းဇော်ကို ဆောင့်တွန်းကာ မင်းမင်းရှိရာဆီ လာခဲ့လိုက်၏။ အကင်းပါးသော ဆိုင်တာဝန်ခံက ဝင်းဇော်ကို ဆွဲထူကာ အခန်းတွင်းမှ ထွက်သွားသည်။ ဒေါက်တာ စစ်အောင်လည်း သူတို့ အား လှည့်မကြည့်ဖြစ်တော့။ အင်္ကျီရင်ဘတ်လေးကို စုကိုင်ရင်း ဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည့် မင်းမင်း ပခုံးလေးကို အသာ ကိုင်လိုက်သည်။ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများ တလိမ့်လိမ့်ကျရင်း မိမိအား မော့ကြည့်နေရှာသည့် မျက်နှာလေး။ ပါးပြင်ပေါ်မှ မျက်ရည်များကို သုတ်ပေးရင်း
“ ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူးနော်.. အိုခေ.. စိတ်လျှော့.. ဘာမှ မဖြစ်ဘူး..” ။
ထွက်ပြေးသွားသော ဝင်းဇော်ကို လှည့်မကြည့်ဖြစ်တော့။ ခိုက်ခိုက်တုန်နေသည့် မင်းမင်းကို ကြည့်ပြီး စိတ်က ပူလာသည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲပြီး မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများ ကျ နေ၏။ ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ အလိမ့်လိုက် စီးကျ ပြီး လည်ချောင်းကို ညှစ်ကာ ကျိတ်ငိုနေသည်။
“ အော်ငိုချလိုက် မင်းမင်း.. ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူးလေ.. အိမ်ပြန်မယ်.. နော် ကလေး.. ငိုလိုက်.. အဲ့လိုကြီး ကျိတ်မထားနဲ့..”
“ အင့်.. ဟင့်အင်း..”
“ ဘာ ဖြစ်လဲ.. ဘာတွေ သောက်ထားသေးလဲ မင်းမင်း..”
“ အင့်.. ဆ.. ဆာ.. ကျနော်.. ဘာမှ မသိဘူး..”
“ အချိုရည်တွေ ဘာတွေ သောက်သေးလား.. သူတို့ ဘာတိုက်လဲ.. ဟင် ကလေး..”
“ မသိဘူး.. အိမ်ပြန်ချင်တယ်..”
ဆေးတစ်ခုခု တိုက်ထားသလား သံသယ ဝင်မိသောကြောင့် မေးလိုက်သည်။ ရေရာသည့် အဖြေမရသော်လည်း အတွေ့အကြုံအရ ကောင်မလေး ဆေးခတ်ခံထားရတယ်ဆိုတာ သိလိုက်၏။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေရာကနေ အမြန်ဆုံး ပြန်ထွက်နိုင်ဘို့ အရေးကြီးသည်။ ပါးနှစ်ဘက်ကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်ကိုင်ရင်း မျက်ရည်များကို လက်မနှင့် သုတ်ပေးလိုက်၏။ မိမိကို မော့ကြည့်နေရှာသည့် မျက်လုံးရွဲကြီးများတွင် အားကိုးရိပ်များ သန်းလျှက်။ ယောကျ်ားလေး နှစ်ယောက် နောက်သို့ လက်လွတ်စပ္ပယ် လိုက်လာရလား ဟု အပြစ်တင်မိသော ဒေါသများ ဘယ်ဆီ ရောက်ကုန်မှန်း မသိတော့။ ပွလန်ကျဲနေသည့် ဆံပင်များကို လက်နှင့် သပ်ပေးလိုက်သည်။ ရင်ဘတ်ရှေ့တွင် ကြက်ခြေ သိုင်းယှက်ထားသည့် လက်များကို အသာဖယ်လိုက်၏။ အင့်ကနဲ ရှိုက်သံလေးနှင့် အတူ ကြယ်သီးများ ပြန်တပ်ပေးနေသည့် မိမိ လက်ပေါ် မျက်ရည်ပေါက်လေး နှစ်စက် ကျလာသည်။
အင်္ကျီကြယ်သီးများ စုံသွားတော့ ဘောင်းဘီဇစ် ပြန်တပ်ပေးရန် လက်လှမ်းလိုက်၏။ အသားရောင် ပင်တီလေး အောက်က ရတနာလေး မည်သို့ ဖြစ်နေရှာမည်နည်း။ စိတ်ကြွဆေး၏ လှုံ့ဆော်မှုဒဏ်ကို အံတုနိုင်ဘို့ ဆိုတာ သာမာန် မိန်းကလေး မပြောနှင့် အထူး လေ့ကျင့်ထားသည့် စုံစမ်းရေး အေးဂျင့်များ အတွက်ပင်လျင် လွယ်သည့် အလုပ်မဟုတ်။ မိမိ အနေနှင့်လည်း အရွယ်ရောက်ပြီးသော မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦး၊ တနည်းအားဖြင့် တိတ်တခိုး မြတ်နိုးရသူ မိန်းကလေးနှင့် သည်လို အခြေနေကို တည်ငြိမ်အောင် ရင်ဆိုင်နိုင်ဘို့ ခက်လှသည်။ ဘောင်းဘီဇစ်လေး ဆွဲတင်ပေးလိုက်ပြီး ချိတ်ပြန်ချိတ်ပေးလိုက်သည့် အချိန်၊ နဘေးမှာ ချထားသည့် သူ့ လက်ကလေးများက အိပ်ရာခင်းကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာ မျက်ဝန်းထောင့်မှ မြင်လိုက်ရသည်။
“ လမ်းလျှောက်နိုင်လား ကလေး.. အိမ်ပြန်မယ် နော်.. ထ..”
အသာ တွဲထူရင်း ပြောတော့ ခေါင်းငြိမ့်ရှာသော်လည်း လူက ခြေမြဲမြဲ မရပ်နိုင်လောက်အောင် တုန်နေသည်။ ပန်းဆီရောင် သန်းနေသည့် မျက်နှာလေးနှင့် ချွေးစို့နေသော နထင်စပ်ကလေးများ၊ ခပ်ပြင်းပြင်း အသက်ရှုသံ..။ ဒေါက်တာ စစ်အောင် တစ်ယောက် မင်းမင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွေ့ ကနဲ ပွေ့ချီပြီး
“ မျက်နှာ ဒီဘက်လှည့်ထား..”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ မင်းမင်းလည်း ဆရာ့ အင်္ကျီရင်ဘတ်ကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်ကာ မျက်နှာ လုံနိုင်သမျှ လုံအောင် ပုန်းလိုက်တော့သည်။ ထို့ နောက် ဘေးဘီဝဲယာဆီ တစ်ချက်မှ ငဲ့ကြည့် မနေတော့ဘဲ ကားရှိရာဆီ ဆင်းလာခဲ့လိုက်တော့သည်။ ကံကောင်းချင်တော့ ကားလမ်းများ သိပ် မကြပ်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် မောင်းရုံဖြင့် အိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ ဒီ အခြေနေနှင့် သူ့အိမ်သို့ တန်းမပို့ ချင်။ ကပ်လျက်ရှိ မိမိ နေထိုင်ရာ ခြံကလေးထဲပဲ မောင်းဝင်လာလိုက်၏။
................................
ကားကို ဂိုဒေါင်ထဲထိ မောင်းသွင်းလိုက်ပြီး ပခုံးလေးကို ထွေးဖက်ကာ အိမ်ထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ သက်တောင့် သက်သာ ဖြစ်စေရန် အိပ်ခန်းဆီ တန်းခေါ်သွားလိုက်၏။ စိတ်ငြိမ်ဆေး တစ်ခုခု တိုက်လိုက်ပြီး အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်စေပြီးမှ အိမ်ပြန်ပို့လိုက်မည်ဟု စိတ်ကူးမိသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်စေပြီး
“ မင်းမင်း.. ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူး အိုကေ..”
ခေါင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပြောလိုက်၏။ “ဆ.. ဆာ..” တစ်စုံတစ်ခုကို အံကျိတ် ထိန်းသိမ်းနေရသည့် အသံလေးက ပင်ပန်းကြီးစွာ ထွက်ပေါ်လာ၏။ ဆတ်ဆတ် တုန်နေသည့် လက်ကလေး တစ်ဘက်က သူ့ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်ထားသည့် မိမိ လက်ကို အားကိုးတကြီး လာကိုင်သည်။ ခပ်ဟဟ ပွင့်နေပြီး တုန်ရီနေသည့် နှုတ်ခမ်းလေး။ မျက်ဝန်းမှတဆင့် ပြောနေသည့် စကားတို့က မိမိ နှလုံးသားဆီ ပဲ့တင် မြည်ဟီးလာသည်။ ဒေါက်တာ စစ်အောင် တစ်ယောက် ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဆီ အနမ်းတစ်ပွင့် ချွေချလိုက်မိပြီ။ အခွင့်အရေး ယူသလိုများ ဖြစ်သွားမလား ဆိုသော ဦးနှောက်အသိကို ချိုမြိန်သော တုန့်ပြန် အနမ်းတို့က အနိုင်ယူသွားခဲ့ပြီ။
ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကို မွေ့ရာပေါ် အသာ လှဲချလိုက်သည်။ ဆံယဉ်နုလေးများကပိုကယို ကျနေသည့် နှဖူးနှင့် သွေးကြောလေးများ ယှက်ဖြာနေသော ပါးပြင်၊ ဖူးကြွအိစိုနေသော နှုတ်ခမ်းလေးများ၊ ထိပ်ဖျားလုံးလုံးလေးနှင့် ချစ်စရာ နှာတံသွယ်လေး။ လှလွန်းသော မျက်နှာလေးက နမ်းလို့ မဝနိုင်။ ခေါင်းအောက်သို့ လက်တစ်ဘက် လျှိုသွင်းလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးအစုံကို အားပါးတရ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ အလိုက်သင့် တုန့်ပြန်နေသော အနမ်းများက ပင့်သက်ပြင်းတို့နှင့်အတူ ရှတချိုမြိန်လျက်။ ရှပ်အင်္ကျီကျယ်သီးလေးဆီ လက်လှမ်းလိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းလျက်မှပင် မျက်လုံးလေး လှန်ကြည့်လာသည်။ ရင်သားကျစ်ကျစ်လေးများကို အင်္ကျီပေါ်မှပင် ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်၏။ မျက်လုံးလေး ပြန်လည် မှေးစင်းသွားပြီး မိမိ နှုတ်ခမ်းများကို တရှိုက်မက်မက် နမ်းစုပ်လာသည်။ လွန်ခဲ့သည့် မိနစ် ၂၀ကျော်ခန့်က မိမိကိုယ်တိုင် တပ်ပေးခဲ့သည့် ကြယ်သီးလေးများ၊ ခုတော့ မိမိလက်နှင့်ပဲ တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်ချနေမိပြီ။
အင်္ကျီရင်ဘတ် တစ်ဘက်တစ်ချက်ကို ဖယ်ချလိုက်စဉ် မိမိ သွေးသားကို ရေချိန်မြှင့်လိုက်သော အလှကလေး။ ဘရာ အနက်လေးနှင့် လိုက်ဘက် ညီလှသည့် ရင်သား ဝင်းဝင်းလေးက လက်သီးတစ်ဆုပ်စာပင် မပြည့်။ ကျောအောက် လက်လျှိုပြီး ချိတ်ဖြုတ်ရန် ပြင်လိုက်တော့ ခါးလေး အသာကော့ပေးသည်။ ချိတ်ကလေး ပြုတ်သွားသော့ ဘရာလေးကို အပေါ်တွန်းတင်လိုက်၏။ ဟင်းလင်း ပွင့်သွားသော ရင်စိုင်လေးများက ချွေးစေး လေးများဖြင့် အေးစက်စက် ဖြစ်နေသည်။ ကြက်သီးမွေးညှင်းများ ဖြာနေသည့် ရင်သားလေးနှစ်ခုကို နွေးသွားစေရန် အနမ်းများ ပေးမိပြန်သည်။ နို့သီး ထိပ်လေးများကို တလှည့်စီ စို့ ရင်း လက်များက ဗိုက်သား ရှပ်ရှပ်လေးဆီ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ မင်းမင်းတစ်ယောက် ဆရာ့ အနမ်းများ၏ ပြင်းအားကို ခံစားစီးမြောရင်း ရမ္မက် ရေယာဉ်ကျောတွင် တလွန့်လွန့် ကူးခတ်လာတော့၏။
ကိုယ်ချင်း ခဏ ခွာလိုက် ပြီး ခါးမှ ဘောင်းဘီကို ပင်တီနှင့် ရောကာ တပါတည်း ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ အမွေးရေးရေးနှင့် အဖုတ်လေးက ဖွေးဥဖောင်းကားနေပြီး ချစ်ရည်တို့ လူးစိုနေ၏။ ချစ်မြတ်နိုးလွန်းသည့် စိတ်ကို ထိန်းမနိုင်တော့။ ဖောင်းအိစိုနေသည့် အဖုတ်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်မိတော့သည်။ “ဆာ.. ဟင့်အင်း..” ငြင်းဆန်လိုဟန် အသံ သဲ့သဲ့လေးက ရမ္မက်၏ဇောကို မတိုးနိုင်။ ဆီးခုံမို့မို့လေးကို ဖွဖွ ငုံခဲပြီး အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက် လက်ချောင်းဖြင့် ထက်အောင် စုံဆန် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။ အပြင်နှုတ်ခမ်းသားထူထူ နှစ်ဘက်ကို လက်ညိုးလက်မနှင့် ဆွဲဟပြီး မာဆတ်ဆတ် အစိလေးကို ခပ်ဖွဖွ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ စိုရွှဲ ချွဲကျိနေသည့် အတွင်း ပွင့်လွှာနှစ်ချပ်ကြား လက်ချောင်းလေး ထိုးမွှေပေးလိုက်၏။ အိပ်ရာပေါ် ဖနောင့်လေး ထောက်ထားပြီး ပေါင်လေး နှစ်ဘက် ဟ ပေးလာသည်။ လက်ချောင်းဖြင့် အဆတ်မပြတ် ထိုးမွှေ့ပေးရင်း အစိလေးကိုလည်း လျှာထိပ်ဖြင့် ခပ်သွက်သွက် ကစားပေးလိုက်သည်။ မင်းမင်း တစ်ယောက် အံတင်းတင်း ကျိတ်ရင်း ခေါင်းလေးမော့၊ အဖုတ်လေး ကော့ကာ လက်ကလေးတွေက အိပ်ရာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသည်။ ဆယ့်ငါး စက္ကန့် မျှ ကြာလာတော့ ထောင်ကားထားသော ပေါင်လေးနှစ်ဘက် ဆတ်ဆတ်လှုပ်ခါသွားပြီး ထိုးမွှေနေသော လက်ချောင်းကို အတွင်းမှ အတင်း ဆွဲညှစ်လာသည်။ အဖုတ်လေး ကော့ကာ ကော့ကာနှင့် တွန့် တက်လာပြီး အတွင်းမှ အရည်နွေးနွေးများ လက်ချောင်းတလျှောက် စီးကျလာ၏။
“ ပြီးသွားလား ကလေး..”
“ အင့်.. ဟင့်.. အင်း…”
မောလျနေသည့် အသံလေးက မိမိ အမေးစကားကို ပြန်ဖြေသလိုလို မဖြေသလိုလို။ ကိုယ်ပေါ် ပြန်အုပ်မိုးလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်နမ်းလိုက်၏။ တုန့်ပြန် အနမ်းများအရ လက်နှင့် တစ်ချီ ပြီးသွားသည့်တိုင် မင်းမင်း ရမ္မက်ဒီရေ မကျသေးကြောင်း သိလိုက်သည်။ ခဏ ပြန်ထပြီး အဝတ်အစားများ ခပ်သွက်သွက် ချွတ်လိုက်သည်။ ထောင်ထားလက်စ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို လိုသလိုဆွဲကားလိုက်ပြီး နေရာ ယူလိုက်သည်။ အင်အားအပြည့်ဆုံး အနေထားရောက်နေသည့် မိမိ ပစ္စည်းက စိုရွဲနေသည့် တွင်းဝလေး တည့်တည့်။ အထက်အောက် တစ်ချက် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ စိုရွှဲနေသည့်တိုင် တင်းကျပ်လွန်းသည့် အဖုတ်လေးက မိမိ ပစ္စည်းကို နွေးထွေးစွာ ပွေ့ဖက်ရင်း ကြိုဆိုရှာ၏။ အသည်းခိုက်မတတ် ခံစားရသော အရသာကောင်းက တအိအိ ထိုးသွင်းလိုက်သော မိမိ အတံကြီးကို တစ်ချက်ချင်း စုပ်ယူ မြိုချနေခြင်းပင်။ သုံးပုံတစ်ပုံလောက် ဝင်သွားပြီးတော့ ရှေ့ဆက်မရသော အဆီးအတား တစ်ခုကို ထိပ်ဖြားမှ သိလိုက်သည်။ ကညှာ မှေး..။ သူလေး နာများသွားရှာမလား တွေးမိသော်လည်း ရမ္မက်ဇောက ရပ်တန့်မရ။
ခွင့်လွှတ်တော့ ကလေးရယ်.. မင်းလေး ထိန်းသိမ်းထားတဲ့ ပန်းကလေးကို ကိုယ် ချစ်မြတ်နိုးစွာ ဆွတ်ချူ ပါရစေတော့..
“ အားး ဟာ့.. အင့်..”
“ အင်းး.. ရှီးးး..”
ဖောက်ကနဲ ဖြစ်သွားသည့် ခံစားချက်တစ်ခုအပြီး မိမိ အတံကြီးတွင်လည်း ကျဉ်ပြီး စိမ့် တက်လာသည်။ သူ့ကိုယ်လေးပေါ် ဖိချလျက် လက်ဝါးချင်းထပ်၊ လက်ချောင်းချင်း ယှက်ထားလိုက်သည်။ လည်တိုင်၊ နားထင်နှင့် နားရွက်ဖျားလေးများဆီ အဆက်မပြတ် အနမ်းပေးမိသည်။ အောက်မှလည်း အသွင်း အထုတ်ကို စီးချက် မှန်မှန်လေး တငြိမ့်ငြိမ့် လှုပ်ရှားရင်းမှ တဖြည်းဖြည်းချင်း သွက်လာသည်။ မင်းမင်း ကိုယ်လေး တွန့်လိမ် လူးလာသည်။ ညည်းသံလေးများ ယဉ်ပါးလာပြီး ခံစားချက်က ပေါ့ပါးသွက်လက်လာ၏။ ခါးလေးကော့ပြီး အပေါ်မှ ဆောင့်သွင်းသမျှ နှစ်သက်စွာ တုန့်ပြန် ခံစားလာသည်။ နှစ်ဦးသား အရှိန်ရလာပြီးနောက် အိပ်ခန်းလေးထဲတွင် တဖတ်ဖတ် ဆောင့်သံများ မြည်လာသည်။ ရမ္မက်ခရီး၏ အမြင့်ဆုံးရပ်ဝန်းသို့ နှစ်ဦးသား အတူ ဖမ်းကိုင်ဆုပ်မိချိန်..
“ ဆ.. ဆ ရာ.. ကျ ကျနော်..”
“ အွမ်းး.. တူတူ.. နော်..”
“ အင်းး.. အ.. အ..”
“ ဟင်းးး.. ဟူးး..”
........................................................
(ဇာတ်သိမ်း)
အိပ်ရာမှနိုးနိုးချင်း တွေ့လိုက်ရတာ နဘေးတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသော ဧရာမ ဝက်ဝံရုပ်ကြီး။ လက်ထဲတွင် ပန်းတစ်စည်းနှင့် စာလေးတစ်စောင်။ လှမ်းယူပြီး ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့..
ခွဲခန်း ဝင်ဘို့ ရှိလို့ အစောကြီး ထသွားရတယ်.. ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်လာမယ်.. ဖြစ်ပြီးသမျှအကုန် ကိုယ် တာဝန် ယူတယ်နော် ငယ်.. ဘယ်မှမသွားဘဲ စောင့်နေ.. ထမင်းစားခန်းထဲမှာ စားစရာတွေ ပြင်ဆင်ပေးခဲ့တယ်.. ထွက်စား.. စားပြီး ပြန်အိပ်.. အိပ်ရာနိုးရင် ထပ်စား.. အပြင် လုံး၀ မထွက်နဲ့ နော်.. အိုခေ..
ဖြစ်ပြီးသမျှအကုန် ကိုယ် တာဝန် ယူတယ်နော် ငယ်..
ဖြစ်ပြီးသမျှအကုန် ကိုယ် တာဝန် ယူတယ်နော် ငယ်..
ဖြစ်ပြီးသမျှအကုန် ကိုယ် တာဝန် ယူတယ်နော် ငယ်..
ဒီတစ်နေရာလေးကိုပဲ အကြိမ်ကြိမ်ပြန်ဖတ်မိသည်။ ကိုယ် တဲ့လား.. ငယ် တဲ့လား.. ဖြစ်ပြီးသမျှ အကုန် တဲ့လား.. တာဝန်ယူမယ် တဲ့လား.. အိုးး.. ဝမ်းနည်းတာလား ကြည်နူးတာလား မသိသော ခံစားချက်ဖြင့် မျက်ရည်လေးများ စို့ လာရပြန်သည်။ ဖြစ်ခဲ့သမျှ အကုန် ပြန်မြင်ယောင်ကြည့်တော့ အာရုံထဲတွင် တရေးရေး ပေါ်လာသည်က လူယုတ်မာများ လက်မှ သီသီလေးလွတ်ခဲ့ရသော မိမိအဖြစ်နှင့် တိတ်တိခိုး မြတ်နိုးရသူ၏ ရင်ခွင်..။ ကြက်သီးနွေးများ တဖန်ပြန်ဖြာလာရပြန်သည်။ မိမိကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်တော့ ဆရာကိုယ်တိုင် လဲဝတ် ပေးထားသော သူ့အဝတ်အစားတွေ။ မတော်တရော် အင်္ကျီကြီးနှင့် အောက်မှ ဘောင်းဘီရှည် ကလည်း ခါးသားရေကြိုး ချောင်နေပုံက မတ်တပ်ရပ်လျှင် ကျွတ်ကျမည် အသေအချာပင်။ ရှက်ပြုံးလေး ကျိတ်ပြုံးမိရင်း ကြည်နူးရင်ဖို ရပြန်သည်။
မနေ့က ညနေ ဟိုကောင်တွေ လက်က လွတ်လာပြီး တက်လာသော ရမ္မက်ရှိန်ကို ဆရာနှင့် ပေါက်ကွဲ ဖြေဖျောက်ခွင့် ရခဲ့သည်။ သည့်နောက် မိမိ အိပ်ပျော်သွားသည်။ ညဉ့်လည်လောက် တစ်ကြိမ်ပြန်နိုးတော့ ဆရာကိုယ်တိုင် တိုက်သည့် နို့အေးတစ်ခွက်နှင့် ပူတင်းကိတ်မုန့် တစ်ခု စားသည်။ ပြီးတော့ စကား တစ်ခွန်းမျှ မဆိုဖြစ်ကြပဲ ဖလှယ်မိသည့် အနမ်းများ။ ဒုတိယအကြိမ် ချီတက်ခဲ့သည့် ရင်ခုန်လှိုက်မောဖွယ် ရမ္မက်ခရီး။ အသိပျောက်နေသည့် အချိန်တုန်းကနှင့် မတူသော ချစ်ရမ္မက်ချိုများက မိမိအတွက် ကမ္ဘာကြီး တစ်ခုလုံးကို ပိုင်စိုးလိုက်ရသလို သာယာလှသည်။ တစ်ညလုံး ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ချစ်ခဲ့ကြတာ ဘယ်နှကြိမ်မှန်း မသိ။ နောက်ဆုံး မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်မပျော်ခင်
“ မနက်ကျ နာ နေမယ်.. ဒီဆေးလေး သောက်လိုက်..”
ဆိုသော စကား တစ်ခွန်း ပြောသည်။ ထို့နောက်မှာ မိမိအား သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် အိပ်စက်စေခဲ့သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး ပြုံးမိရင်း ထားခဲ့သော စာလေးကို တစ်ခေါက်ပြန်ဖတ်၊ ရင်ထဲ ဖိကပ်ထားမိသည်။
ဖြစ်ပြီးသမျှအကုန် ကိုယ် တာဝန် ယူတယ်နော် ငယ်.. တဲ့.. ငယ် တဲ့လား.. ကြည်နူးလိုက်တာ.. မိမိက မတောင်းဆိုပါပဲ ရလိုက်သည့် သီးခြား အခေါ်ဝေါ်လေး။ သည် အခေါ်ဝေါ်လေး တစ်ခုနှင့်တင် မိမိ ဘဝတစ်ခုလုံး လုံခြုံပြီး နွေးထွေး သွားသလိုခံစားရသည်။ ကိုကိုရယ်.. ငယ် ကိုကို့ ကို အဲ့လောက်ထိ ရူးတာပါ..။ အတွေးနှင့်အတူ ဝေ့သီလာသည့် မျက်ရည်စများက ပါးပြင်ပေါ် တလိမ့်လိမ့်။ နဘေးရှိ အရုပ်ကြီးကို လှမ်းပွေ့လိုက်ရင်း ချစ်ရသော ကိုကို့ အတွက် ဝယ်ထားသည့် လက်ဆောင်နာရီလေးကို သတိရမိသည်။ အောင်စာရင်း ထွက်သည့်နေ့က လေး စီစဉ်ပေးထားသော ကန်တော့လက်ဆောင်များ အပြင် မိမိ မုန့်ဘိုးနှင့် ဝယ်ထားသော နာရီလေး။ သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြတော့ ချစ်ရသူကို နာရီလက်ဆောင် မပေးကောင်းဘူးဟု ဆိုကြသဖြင့် ယနေ့ တိုင် မပေးမိသေး။ ခုတော့ မိမိတွင် သူငယ်ချင်းဆိုသော စည်းလည်း ပျက်ပြယ်ခဲ့ပြီမို့ သူတို့ပြောခဲ့သောစကားကို နားယောင်နေရန် မလိုတော့။ ဆုံးဖြတ်ချက် မြန်မြန်ချပြီး ထရပ်လိုက်သည်။
ဘယ်မှ မသွားနဲ့ ဆိုပေမယ့် အိမ်ဘက် ခိုးပြန်ပြီး ကိုကို့ အတွက် ရည်ရွယ်ကာ ဝယ်ထားသော နာရီလေး သွားယူချင်လာသည်။ ထလိုက်ကာမှ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီကြီးက ခြေဖျားထက် တပေခန့် ပိုရှည်နေ၏။ အဝတ်အစား တစ်စုံလောက်လည်း လဲချင်မိသည်။ လောလောဆယ် အိမ်ဘက် ကူးဘို့ လမ်းတွင် ကျွတ်မကျနိုင်သည့် ဝတ်စရာ အရင်ရှာရမည့် သဘော။ မရသည့်အဆုံးတော့ မနေ့က ဝတ်သည့် ဘောင်းဘီကိုပဲ စိတ်နာနာနှင့် ပြန်စွပ်ရပေမည်ပေါ့။ ကံကောင်းချင်တော့ ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ်တွင် ဖက်ရှင်ဆိုင် တစ်ခု၏ တံဆိပ်နှင့် စက္ကူအိတ်ကလေးကို တွေ့လိုက်သည်။ ယူကြည့်လိုက်တော့ အထဲတွင် ဂျင်းဂါဝန်လှလှလေး တစ်ထည်။ အိုးးး.. ဒါလည်း ကိုကို့ လက်ဆောင်ပဲ ထင်ပါရဲ့။ ထုတ်ကြည့်လိုက်တော့ စာရွက်ခေါက်လေးတစ်ခု ကျလာ၏။ စာရွက်လေးတွင် ကိုကို့ လက်ရေးနှင့် ရေးထားတာက “ဒီဂါဝန် ဝတ်ပြရင် မုန့်ဘိုး တစ်သိန်း ပေးမယ်..” တဲ့။ ဝတ်ထားသည့် ကို့ယို့ကားယား အဝတ်စားများ သွက်သွက်ချွတ်ချ၊ ကုတင်ခြေရင်းတွင် အလိပ်လိုက် ကျနေသည့် ဘရာလေးကို ကောက်စွပ်၊ ပင်တီကတော့ မလျှော်ရသေးတာကြီး ပြန်မဝတ်ချင်သဖြင့် အိမ်ကျမှ ဝတ်မယ် စိတ်ကူးလိုက်သည်။ နောက်ဆုံး ဂျင်းဂါဝန်လေး ဝတ်ပြီးချိန် ဘီဒိုမှ မှန်ကြီးကို ကြည့်လိုက်တော့..
အိုးး.. ရှက်လိုက်တာ..
အိမ်ဘက်ဆီ တိတ်တိတ်လေး ကူးလာပြီး နောက်ဖေးပေါက်မှ ဝင်ကာ အပေါ်ထပ်ဆီ တက်လာခဲ့သည်။ အဘွား အိပ်ခန်းရှေ့မှ အဖြတ် ပါပါ့ စကားသံလိုလို ကြားလိုက်ရ၏။ “ခင်မမနဲ့ လက်မထပ်ခင်ကတည်းကပါ မေမေ..” တဲ့။ ပါပါ အလုပ် မသွားသေးဘူးလား.. ဘာတွေ ပြောနေကြပါလိမ့်.. ဟု တွေးကာ တိတ်တိတ်ကလေး ချောင်းနားထောင်မိသည်။
“ ခင်မမနဲ့ လက်မထပ်ခင်ကတည်းက.. ဟုတ်လား..”
“ ဟုတ်ပါတယ်.. လေး ဒီအိမ်ကို ရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်ကတည်းက ကျနော်တို့ ချစ်သူဖြစ်ခဲ့တာ..”
“ အို.. ဒါ ဒါဆို..”
“ မေမေ ကျနော့်ကို ခင်မမနဲ့ လက်ထပ်ပေးမယ် ပြောလာတော့ ကျနော် ဒီအကြောင်း ဖွင့်ပြောပြီး ငြင်းဘို့ စိတ်ကူးပါသေးတယ်.. ဒါပေမဲ့ လေး ကိုယ်တိုင်က ခင်မမကို လက်ထပ်စေချင်ခဲ့တယ်.. ဗိုက်ထဲက ကလေးကြောင့်ပါ.. မိသားစုရဲ့ အရှက်နဲ့ သိက္ခာရယ်.. မင်းမင်းလေးကို အဖေနေရာကနေ စောင့်ရှောက်ဘို့ ရယ်.. လေး အနစ်နာ ခံခဲ့တာ မင်းမင်း တစ်သက်ရှိနေပါပြီ မေမေ.. အဲ့ဒါကြောင့် ဒေါက်တာစစ်အောင်နဲ့ စီစဉ်တာကို ရပ်ပေးပါ.. ခင်လေးက ကျနော် ချစ်သူပါ..”
“ လူကြီးချင်း စကားလွန်ထားပြီ ကိုမျိုး..”
ဟားးးးး.. ဗိုက်ထဲက ကလေးကြောင့်ပါတဲ့.. မိသားစုရဲ့ အရှက်နဲ့ သိက္ခာရယ်.. မင်းမင်းလေးကို အဖေနေရာကနေ စောင့်ရှောက်ဘို့ ရယ်တဲ့.. ဒါဆို.. ဒါဆို ငါက.. ဆက်မတွေးဝံ့တော့အောင်ပင် ရင်ထဲ ဆို့ နင့်လာခဲ့သည်။ ဘွားချစ် နောက်ဆုံး ပြောလိုက်သည့် စကားကလည်း လူကြီးချင်း စကားလွန်ထားပြီ ကိုမျိုးတဲ့..။ ဟင့်အင်း မသိချင်တော့ဘူး.. ဘာတွေမှန်းကို မသိချင်တော့ဘူး..။ လူနှင့်စိတ်လည်း မကပ်တော့။ အိမ်ပေါ်မှ ပြေးဆင်းကာ လမ်းမပေါ် သတိလက်လွတ် ပြေးထွက်ခဲ့မိတော့သည်။
...............................................................
“ သတိရပြီလား..”
နှဖူးထက်မှ ဆံစလေးများကို တယုတယ သပ်တင်ပေးရင်း မေးလိုက်သော ဆရာ့ စကား။ ငါ ဘာဖြစ်သွားပါလိမ့်ဟု ပြန်တွေးမိတော့ ခေါင်းက တဆစ်ဆစ် ကိုက်လာ၏။ အာရုံထဲ ပြန်ပေါ်လာသည်က အဘွားနှင့် ပါပါ ပြောနေသော စကားများ။ အိမ်ထဲမှ ပြေးထွက်လာခဲ့သော ဦးတည်ရာမဲ့ ခြေလှမ်းများ။ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် မောင်းလာသည့် ကားတစ်စီး။ ကျွီ ကနဲ ဘရိတ်အုပ်သံ..
“ ကျ ကျနော် ကားတိုက်ခံရတာလား..”
“ မတိုက်မိဘူး.. လန့် ပြီး လဲကျသွားတာ..”
“ ခု ဘယ်ရောက်နေတာလဲဟင်.. ဆေးရုံပေါ့.. ဟုတ်လား..”
“ အွမ်း.. ညနေ ပြန်ရမယ်လေ.. စစ်ထားတဲ့ အဖြေတွေ တချက်ကြည့်မလို့ စောင့်နေတာ..”
“ ဘယ်.. ဘယ်ကို ပြန်ရမှာလဲ ဆာ.. ကျနော်.. ကျနော် က..”
တိမ်ဝင်သွားသော အသံနှင့်အတူ မျက်ရည်များ စီးကျလာသည်။ ဆရာက တယုတယ သုတ်ပေးလိုက်ပြီး..
“ အွမ်း.. မတွေးနဲ့တော့လေကွာ.. ပြန်ပြင်လို့ ရတဲ့ကိစ္စတွေလည်း မဟုတ်ဘူး.. ပြောင်းလဲသွားမှာလည်း မဟုတ်ဘူးလေ..”
“ ဆာလည်း သိနယ်လား..”
“ နေ့ လည်ကမှ သိတာပါ.. အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း မတွေ့တော့ လူက ထူပူသွားတယ်လေ.. မခင်လေးဆီ ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ အကြောင်းစုံ သိရတာ.. မင်းမင်း တစ်ညလုံး ပျောက်နေတယ်.. သူတို့လည်း စိတ်ပူပြီး ရဲစခန်းတိုင် ဘာတိုင်ပေါ့.. အဘွားနဲ့ ပါပါ စကားပြောနေတုန်း လှေခါးက ပြေးဆင်းသံကြားတော့မှ မင်းမင်း ပြန်ရောက်နေတာ သိတယ်.. နောက်က လိုက်ကြတော့ လမ်းပေါ်လဲကျနေပြီ.. ကားက မမိလိုက်ဘူး မောင်းပြေး သွားတယ်.. အနားက လူတွေ ပြောစကားအရ မတိုက်မိဘူး ပြောတာပဲ.. အရမ်းလန့် ပြီး သတိလစ်သွားတာ.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စိတ်ပူလို့ လိုအပ်တဲ့ စစ်ဆေးမှုတွေ အကုန်လုပ်ထားတယ်.. အဖြေ ကြည့်ပြီး ဘာမှ မဖြစ်ရင် အိမ်ပြန်မယ်လေ နော်..”
“ ဟို.. ညက ကိစ္စ..”
“ ပြောပြလိုက်ပြီ အားလုံးကို..”
“ အာ့ဆို လေးနဲ့ လက်ထပ်မယ် ဆိုတာကရော..”
“ ဘယ်သူကတုန်း..”
“ ဆာ လေ.. ပါပါက ဖျက်ပေးပါဆိုတာ ဘွားချစ်က မရတော့ဘူး အကုန်စီစဉ်ပြီးနေပြီ တဲ့..”
“ ဖြစ်ရမယ်.. သူတို့ စီစဉ်ချင်တိုင်း စီစဉ်ရအောင် ကျုပ်က ဆယ့်ခြောက်နှစ်သားလေးလား..”
“ မင်း ကြားခဲ့တာ ပြောတာ..”
“ ဟဟ.. ဝင်ပြောလိုက်ပါလား.. လေးနဲ့ ပေးစားရအောင် ကျနော့် ဆာက လူပျိုလေး မဟုတ်တော့ဘူးလို့..”
“ ဟမ်..”
“ ဟုတ်တယ်လေ.. ကျုပ် ညက မိန်းမ ရသွားတာ မသိလိုက်ဘူးလား..”
“ …..”
ကြည်နူးခြင်းတို့ဖြင့် ဆွံ့အ သွားသော နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ထားမိသည်။
“ ငယ်..”
တိုးသက် ညင်သာသော ခေါ်သံလေးက နှလုံးသားထဲ စိမ့်ဝင်လာ၏။
“ မိန်းမသာ ရတာ ပါ.. ချစ်တယ်လို့ ဖြင့် တစ်ခွန်းမှ မပြောဘူး..”
“ အမ်.. နှလုံးသားက ပြောလိုက်တယ်လေ.. မကြားဘူးလား..”
“ ဘာမှ ဆိုင်ဘူး..”
“ သိလား ငယ်.. လူတစ်ယောက်ချင်းစီမှာ နှလုံးခုန်သံချင်း တမျိုးစီ.. ချစ်တဲ့သူ နှစ်ယောက် ဆိုရင်တော့ အဲ့ဒီ နှလုံးခုန်သံချင်း ကအစ တူကြတယ်တဲ့.. ကိုယ့်ချစ်သူ အတွက်ပဲ ပြောတဲ့ နှလုံးသားရဲ့ စကားသံပေါံ့.. နားထောင်ကြည့်မလား.. ကိုယ့်နှလုံးသားက ပြောတဲ့စကားသံ..”
“ ဟုတ်..”
တိုးတိုးလေး ပြောပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၏။ စားပွဲပေါ် တင်ထားသည့် နားကျပ်လေးကို မင်းမင်းနားတွင် တပ်ပေး လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ မိမိ နှလုံးသားရှိရာဆီ ထောက်ပေးလိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး ပြုံးနေသည့် မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး အနမ်းပေးချင်စိတ်များ ပေါ်လာသည်။
“ ဘာတဲ့လဲ..ကိုယ့် နှလုံးသားက..”
“ ဒုတ်ဒုတ် ဒုတ်ဒုတ်တဲ့..ဟီးး.. အကျယ်ကြီးပဲ..”
“ အာ.. ကဗျာ မဆန်လိုက်တာကွာ..”
“ ကြားတဲ့တိုင်း ပြောတာ ဟာပဲကိုဲ..”
“ လာခဲ့ နှလုံးသားရဲ့ စကားသံ နှလုံးသားနဲ့ နားထောင်.. ခေါင်းမူးလား.. မမူးဘူး ဟုတ်..”
“ မူး ပါ ပူး..”
“ အာ့ဆို ထ..”
ပခုံးလေးနှစ်ဘက်မှ အသာဆွဲထူပြီး ထ ထိုင်စေလိုက်သည်။ ရင်ချင်းအပ်ကာ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်၏။ ခန္ဓာကိုယ် နှစ်ခု၏ တစ်ဘက်တစ်ချက်စီမှ နှလုံးသားများ စကားသံချင်း ဖလှယ်နေကြသည်။ သံစဉ်တို့ ညီသည် ဖြစ်စေ မညီသည်ဖြစ်စေ.. ပြီးပြည့်စုံသော ချစ်ခြင်း၏ ဖြစ်တည်ရာ အရပ်သို့ ချီတက်ကြမည့် ချစ်ခရီးကတော့ ခြေလှမ်းတို့ ညီလျက်.. တွဲလက်တို့ မြဲလျက်.. အနမ်းမိုးတို့ သည်းလျက်.. ပီတိပြုံးတို့ ဝေလျက်..။
ပြီးပါပြီ။
ချစ်တတ်ကြသူတိုင်း ကိုယ့်ချစ်သူရဲ့ နှလုံးသားက ပြောတဲ့ စကားသံကို ကြားခွင့် ရနိုင်ကြပါစေ :D :D :D
ငွေလမင်း (အချစ်တက္ကသိုလ်)
No comments:
Post a Comment