စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၆ )
ရေးသားသူ - ခင်လင်း
အခန်း (၁ဝ) ချစ်သောမူ
ကျွန်တော်တို့ကျောင်းမှ ကျောင်းဆရာရော ကျောင်းသူ ကျောင်းသားတွေပါ ပဲခူးသို့ ဘုရားဖူး သွားသောနေ့ ဖြစ်ပါသည်။ ထိုနေ့တွင် ကျောင်သားတွေက ကားနှစ်စီး၊ ကျောင်းသူတွေက တစ်စီး နှင့် ဆရာတွေနှင့် ကျောင်းသားကြီးတွေက ကားတစ်စီးဖြင် သွားခဲ့ပါသည်။
ကျွန်တော်က ကြွယ့်ကို လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သော်လည်း ကြွယ်က ကျောင်းခြင်းမှ မတူပဲ မလိုက်ချင်ပါဘူး ဟုပြောပါသည်။ ပဲခူးကို နံနက်စောစော မှထွက်သွားရာ နံနက်စောစောမှ ထွက်သွားရာ နံနက် ၁ဝ နာရီလောက်တွင် ရောက်သွားခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ဆရာကြီးက ညနေ ၃ နာရီ ပြန်မည်ဟု ပြောပါသည်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ပဲခူးတွင်ရှိသော မူမူတို့ အိမ်ကိုသာ သွားရန် စိတ်ထဲက စောလျှက် ရှိပါသည်။
ပဲခူး ဘုရားကြီးကို ဖူးမျှော်ပြီးသော အခါတွင်ကား ကျွန်တော်သည် လိပ်ပြာကန် အနီးတွင်ရှိသော မူမူတို့တိုက်ကို လစ်လာခဲ့ပါသည်။ မူမူတို့တိုက်ကို တာရှည်စွာပင် ရှာဖွေမနေရပဲ အလွယ်တကူပင် ကျွန်တော် ရှာတွေ့ခဲ့ပါသည်။ မူမူတို့တိုက်မှာ ကျယ်ဝန်းသော ခြံတွင်းဝယ် နှစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံး တည်ရှိနေပါသည်။
အော်… မူတစ်ယောက် ကောင်းစားနေပါလား ဟု ကျွန်တော်တွေးရင်း ခြံတံခါးဝမှ တွေဝေကာ ငေးမောကြည့်ရှု နေမိပါသည်။ အကယ်၍ ကျွန်တော်သွားခဲ့လျှင် မူနှင့် ကျွန်တော်မှာ တဖန်ပြန်လည် ဆက်သွယ်မိကာ အမှားတွေကို ဆက်လက် ကျူးလွန်နေမိတော့မည်ဟု ကျွန်တော်က တွေးမိရာ ရင်တွင်းဝယ် လေးလာခဲ့ပါသည်။
ထိုသို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော်သည် တိုက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရန် ခြေလှမ်းတွေ ရွှေ့နေပြီးမှ နောက်သို့ ပြန်လည်လှည့်ကာ ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့ပါသည်။ ထွက်လာခဲ့သော အချိန်မှာပင် အင်မတန် အံ့သြစရာ ကောင်းသော အဖြစ်ကို ရင်ဆိုင်လိုက်ရပါသည်။
ကားတစ်စင်းသည် ခြံတွင်းမှ ပြေးထွက်လာခဲ့ကာ ကျွန်တော့်ဘေးမှ ပွတ်ထွက်သွားရာမှ နောက်မှန်ရိပ်တွင် ချောမောသော မျက်နှာလေးက ရိပ်ကနဲ လှည့်ကြည့်သွားသည်ကို တွေ့ရပြီး ပေ ၅ဝ လောက်အကွာတွင်မှ ခုန်၍ရပ်သွားသည်ကို တွေ့ရလေသည်။
ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသူမှာ မူမူဖြစ်နေကာ သူမ၏ မျက်နှာတွင် အင်မတန်မှ ဝမ်းသာခြင်း အရိပ် အရောင်တွေက လွှမ်းမိုးလျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရလေသည်။
“ဟော… ကိုကိုတင်တစ်ယောက် မူတို့ တိုက်ထဲမဝင်ပဲ ဘာပြုလို့ ပြန်လှည့် သွားချင် ရတာလဲ ဟင်… မူက မြင်ပေလို့ပဲ ဒါတောင် မူဈေးသွားမလို့ ထွက်လာတုန်း တွေ့လိုက်ရတာ ကိုကိုတင်… ”
မူမူသည် ကားဘေးမှရပ်ကာ အသံမြှင့်၍ ပြောလိုက်သလို ကျွန်တော်က သူမအနီးကို တိုးကပ်လိုက်ပြီး
“ကိုကိုတင် မလာတာပဲ ကောင်းပါတယ် မူရယ်… ” ဟု ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောကြောင့် မူမှာ မျက်နှာကလေး အိုသွားကာ…
“အိုး… သံသရာ ရှည်တော့ရော ဘာဖြစ်သလဲ ကိုကိုတင်… မူဟာလေ ကိုကိုတင့် ကို မမေ့ဘူး သိလား… မူ့ရဲ့အသည်း နှလုံးဟာ ကို့ရဲ့ဆီမှာပဲ ကျန်ခဲ့တာပဲ ကို… မူက ကိုသက်ဝင်းနဲ့ နေရပေမဲ့ ပျော်မယ် ထင်သလား… တည်ငြိမ်ပြီး အေးဆေးမယ် ထင်သလား ကို… မူဟာ မိဘတွေ စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်မှာစိုးတာနဲ့ ကိုသက်ဝင်းကို လက်ထပ်လိုက်ရတာပဲ… ”
“အော်… ကိုယ်တော့ ခက်တာပါပဲ မူရယ်… ကိုယ်လဲ တကယ်တော့ မူ့ကို မပြတ်နိုင်သေးလို့ ဒီနေရာကို ရောက်လာပေမယ့် မတော်ပါကလား ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ပြန်လှည့်လာခဲ့တာပါမူရယ်… အမှန်ကတော့ ကိုယ့်အဖို့ မူနဲ့ ဘယ်လိုမှ မဆိုင်မပိုင်တော့တဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲ မဟုတ်လားမူ… ”
“မှန်ပါတယ်ကိုရယ်… ဒါပေမဲ့ မူနဲ့ ကို တို့ဟာ ပထမဆုံး အသဲနှလုံးထဲက ကြိုးမျှင်တွေဟာ တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး ဆက်သွယ် နေလျှက်ပါပဲ ကိုရယ်… ”
မူက ကျွန်တော့်ကို မျက်ရည်တွေ ဝေ့လည်ရင်း ပြောဆိုလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော့် ရင်ထဲတွင် အသစ်တဖန် ဖြစ်လာရလို နင့်သွားရပါသည်။ ယခု မူဝတ်ထားသည်မှာ တိုဘရက်ကို အစိမ်းပန်းပွင့်ကလေးဖေါ် ထားသည့် ထမီနှင့် နိုင်လွန်လက်ရှည်အဖြူ ရင်ဖုံးကို ရိုးရိုးဆင်ထးခြင်းဖြစ်ပြီး ဆံပင်မှာလည်း ရှေ့နဖူး ဖြူဖြူပေါ်ဝဲကာ လိပ်တင်ထား၍ နောက်တွဲထုံးထားသောကြောင့် တစ်မျိုးယဉ်ကာ ကြည့်လှနေပါသည်။
ရင်သားတွေမှာ လျော့သွားသည် မရှိပဲ ပို၍ပင် မို့မောက်လာသည်ကို တွေ့ရပြီး စွင့်စွင့်ကားကား တင်ပါးတွေက မက်မောချင်စဖွယ် တည်ရှိနေပါသေးသည်။
“ကိုသက်ဝင်းတစ်ယောက် ဘယ်သွားသလဲ မူ… ”
“လာပါ ကိုရယ်… ကားပေါ်ကျမှပဲ စကားပြောကြတာပေါ့… ”
............................................................................................
ကျွန်တော်သည် မူမူပြောသည့် အတိုင်းပင် ကားနောက်ခန်းကို တက်ရောက်ပြီး အတူယှဉ်တွဲကာ လိုက်ပါလာခဲ့ပါသည်။ ထို့နောက် ဒရိုင်ဘာကို ဆက်လက်မောင်းရန် မူက အမိန့်ပေးလိုက်ပါသည်။
“ကိုသက်ဝင်း တစ်ယောက်ဟာ အင်မတန် စိတ်ပျက်စရာကောင်းတာပဲ ကိုကိုတင်… ”
မူက ကျွန်တော့်၏ ဘယ်လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပြောလိုက်ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဒရိုင်ဘာကို ထပ်မံ အမိန့်ပေးလိုက်သောကြောင့် ကားမှာ ရန်ကုန်လမ်းမကြီး တလျှောက် မောင်းလာကာ ကြိုးတံတားကို ကျော်၍ လာခဲ့ပါသည်။ မူက မျက်ခုံးလေးချီ၍...
“အဆင်သင့်လိုက်တာ ကိုရယ် အိမ်မှာဆို ကိုသက်ဝင်းရဲ့ အဒေါ်တစ်ောက်က ရှိနေတော့ မလွတ်လပ်ဘူး... ဒါကြောင့် ကိုယ်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောနိုင်အောင် ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို သွားမလို့ပဲ... ” ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်က ယခုလို မူက ရှေ့ဆောင်ကာ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို ခေါ်သွားသည်ဟု ဆိုလိုက်ခြင်းမှာ အတော်လေး အံ့အားသင့်သွားရသလို ပခုံးများကိုလည်း တွန့်လိုက်မိပါသည်။
“ဒါထက် မူ ဈေးသွားမလို့ဆို… ”
“ဈေးသွားတာက မူလိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းအဆန်းကလေးတွေ သွားကြည့်မလို့ပါ… အခုဆိုင်ဆိုတာက အမျိုုးသမီး ဓါတ်ပုံဆိုင်ပေါ့… အဲ့ဒီမှာ မူတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောကြရအောင် ဟုတ်လား… ”
ကျွန်တော်က မူ့ရဲ့အလိုကိုလိုက်၍ ခေါင်းညိမ့်လိုက်မိပါသည်။ မူကတော့ သဘောကျ ကျေနပ်သွား၍ ပြုံးလိုက်ကာ ကျွန်တော့်၏ လက်တွေကို ခပ်နာနာ ဆုပ်လိုက်ပါသည်။
“ဒါထက် ကိုသက်ဝင်းတစ်ယောက် ဘယ်သွားတယ် ဆိုတာကို မသိရဘူးလား မူ… ”
“အော်… ဟုတ်သားပဲ အခု ကိုသက်ဝင်း အရေးကြီးလို့ မန္တလေးကို ထွက်သွားရတယ်… ”
ကျွန်တော်သည် ကိုသက်ဝင်းတစ်ယောက် မန ္တလေးကို သွားရသည်ဆိုသော မူမူ၏စကားကို သိပ်ပြီး သဘောမကျလှပါ၊ မူမူတစ်ယောက်ကတော့ ကျွန်တော့်ကိုများ လိမ်၍နေလေသလော…။
ဓါတ်ပုံဆိုင်မှာ သိပ်ပြီးတော့ ခမ်းနားလှသည်လည်း မဟုတ်ပါ။ ချိတ်ထားသော ဓါတ်ပုံတွေမှာ မိန်းမလှ ဓါတ်ပုံ တော်တော်များများ တွေ့ရလေရာ ထိုအထဲတွင် ၁၂ လက်မခန့် ပုံကြီးချဲ့ထားသည့် မူမူ၏ ကိုယ်တဝက်ပုံမှာ အင်မတန်ကြည့်၍ ကောင်းလှပါသည်။
မူမူ့ကို ကျွန်တော် အတော်ကလေးပင် အံ့အားသင့်မိပါသည်။ ဒရိုင်ဘာကို ဘာမှ ပြောဆိုခြင်း မပြုပဲ ဓါတ်ပုံဆိုင်တွင်းကို ဝင်ခဲ့ရာ မူမူ၏ အသက်လောက်ပင် ရှိမည်ထင်ရသည့် ခပ်လှလှ မိန်းမတစ်ဦးက ကဗျာကယာ ဆီး၍ကြိုကာ… မျက်ခုံးများကို ပင့်လိုက်ရင်းက…
“လာ မူမူ… အဖေါ်တွေ ဘာတွေတောင် ပါလာသေး ပါလား ဓါတ်ပုံရိုက်မလို့ မဟုတ်လား… ”
“အို… မြင့်ကလေးကလဲ ဓါတ်ပုံရိုက်တာထက် အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စပါ။ ဒါထက် ယူ့ရဲ့ အဒေါ်ရော ရှိသလား… ”
“မရှိပါဘူးကွာ ရန်ကုန်ကို ဒီကနေ့ မနက်ကမှ ထွက်သွးတယ်မူ ကဲ…ဘာများ အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စ ပေါ်လာတာလဲမူ… ”
ထိုကဲ့သို့ မြင့်ဆိုသူ ဓါတ်ပုံဆိုင်ရှင်က ပြောလိုက်သော အခါမှာတော့ မူက သူမ၏ နားနားသို့ တိုးကပ်၍ တစုံတခု ပြောလိုက်သောကြောင့် မြင့်က ကျွန်တော့်ဆီသို့ မျက်လုံးလေး စွေကာ ကြည့်ရင်း မူ့ကို ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်ပါသည်။
ထို့နောက် “ကိုကိုတင် လာလေ… ” ဟု မူကခေါ်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ အူကြောင်ကြောင်နှင့် မူမူ၏ နောက်နားကပ်၍ လိုက်သွားရပါသည်။ မြင့်က အိပ်ခန်း တစ်ခန်းထဲကို လိုက်ပို့ရင်း တံခါးပိတ်လျှက် ထွက်သွားပါသည်။
မူမူက ကျွန်တော်ထိုင်နေသော ကုတင်ပေါ်သို့ ပြေးလားကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကျွန်တော့် ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးကာ မျက်ရည်များကို သွန်ချလိုက်ပါတော့သည်။
..................................................................
ကျွန်တော်က မူ၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ရစ်သိုင်းလျှက်…
“မူရယ် ကိုယ်နဲ့တွေ့နေပြီပဲကွာ ဘာဖြစ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒုက္ခပေးချင်ရတာလဲ မူ… ” ဟု ကျွန်တော်က မေးလိုက်ရာ… မူက ရုတ်တရက် ကျွန်တော်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ရင်း…
“မူဟာ ကိုသက်ဝင်းနဲ့ နေရပေမဲ့ မပျော်ဘူးကိုကိုတင်… မူ့ရဲ့ အသည်းနှလုံးတွေဟာ ကိုကိုတင့် ဆီမှာပဲ ကျန်နေ တာလို့ ပြောခဲ့တယ် မဟုတ်လား… မိဘတွေ စိတ်ချမ်းသာအောင် လုပ်လိုက်ရပေမဲ့ မူ့ရဲ့အသည်း နှလုံးတွေမှာတော့ ကွဲအက်နေရပြီ ကိုရယ်… ဒါကြောင့်လဲ ကိုကိုတင် ရှိတဲ့နေရာကို လိုက်ပို့လို့ ပြောခဲ့ရတာပဲ… ကိုကိုတင့်ကို မမြင်ရပေမဲ့ ကိုကိုတင်ရှိတဲ့ အိမ်ကို မြင်ရတယ် ဆိုရင်ဘဲ မူဖြင့် ဝမ်းသာနေရတာပဲ… ကိုကိုတင်”
မူက ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သောအခါ သူမသည် ကျွန်တော့်အပေါ်တွင် တကယ် ချစ်မြတ်နိုးသော ချစ်သူ တစ်ယောက်ပါလားဟူသော အသိဖြင့် သူမ၏ ကိုယ်လုံးကို သိမ်း၍ဖက်တွယ်မိကာ…
“မူမူ… ကိုယ်က မင်းကို ချစ်ပါတယ် အချစ်ရယ်… ဒါပေမဲ့ ကိုယ်နဲ့ မင်းနဲ့ဟာ အခြေအနေခြင်း မတူတော့ဘူး မဟုတ်လား အချစ်ရယ်… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်က ပြောယင်းပင် သူမ၏ပါးလေးကို မွှေးလိုက်ကာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ၍ စုပ်ယူမိပါသည်။
“အို… ဘဝတူတာတွေ ဘာတွေကို ပြောမနေပါနဲ့ ကိုကိုတင်ရယ်… မူ့ကို ချစ်သေးတယ်ဆိုတာ ကြားရတာပဲ မူဝမ်းသာလိုက်တာ ချစ်လိုက်စမ်းပါ ကိုရယ်… မူနဲ့ကိုဟာ ခဏလေးတွေ့ကြရတာကို… ပြီးတော့ မူဟာ မလွတ်လပ်မှန်း သိပါတယ်… ဒါပေမဲ့ မူ့ရဲ့ အချစ်ဟာ ကိုသက်ဝင်း မဟုတ်ဘူး ကို…”
မူမှာ တဒင်္ဂအချိန်အတွင်း သူမ၏ ကိုယ်ကလေးကို ကျွန်တော့်သဘောရှိ ပုံအပ်နေပါပြီ ကွဲကွာနေရသော ချစ်သူ နှစ်ဦးအဖို့ အဘယ်မှာ ထိန်းသိမ်းခြင်းဆိုသော နှောင်ကြိုး ရှိပါမည်နည်း။ ကျွန်တော်သည် မူ့ရဲ့ ခပ်မော့မော့ မျက်နှာလေးကို မွှေးလိုက်ရင်း မူ၏ ကြယ်သီးတွေကို ဘောက်ကနဲ ဘောက်ကနဲ ဖြုတ်ချွေနေမိပါသည်။
ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်သွာလျှင်ကား သူမ၏ ဝင်းဝါသော ရွှေရင်အုံကလေး ပေါ်ထွက်လာကာ အချိန်အတာ်ကြာ ကွဲခဲ့ရသော ကိုယ့်ရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှုအောက်မှ လွတ်ထွက်သွားခဲ့ရသည့် ပတ္တမြားလုံးကလေးတွေကို ငုံကာ ကိုက်မိသည်အထိ ဖြစ်ရပါတော့သည်။
“ဟောဒီ ခန္ဒာကိုယ်ဟာ ကိုကိုတင် ကို ပထမဆုံး ချယ်လှယ်ခွင့် ပေးခဲ့တယ်လေ… အခုလဲ ကိုကိုတင် သဘောပါပဲ ကိုရယ်… မူဟာ ကိုကိုတင် ကို သဘောရှိ လိုက်လျော ခွင့်ပေးခဲ့တယ် မဟုတ်လား… ဟင်…”
“ဟုတ်ပါတယ်မူ ဒါကြောင့် ကိုယ်ကလဲ မူ့ကို မပြတ်နိုင်တာပေါ့ အချစ်ရယ်… ဟင်… တကယ်တန်းကျတော့ ကိုကိုတင်ဟာ မူ့ရဲ့ထံပါးကို ရောက်ခဲ့ရတာပဲ မဟုတ်လား…”
................................................................
ကျွန်တော့် လက်တွေရော ခြေထောက်တွေပါ အလုပ်များလျှက်ရှိသလို မူ၏လက်တွေကလည်း အတင်းပင် ရစ်ပတ်လျှက် ရှိပါသည်။
“အို… ကိုကိုကလည်း ဖြည်းဖြည်းကွယ် ကြည့်စမ်း သိပ်ရမ်းတာပဲ အို… အိုးးး”
ကျွန်တော်က သူမ၏ ကိုယ်လေးပေါ် ဖိချလိုက်ပြီး အကြောင်းမထူးတော့ပြီ ဖြစ်သောကြောင့် မူ၏ ထမီလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆွဲယူပြစ်လိုက်သဖြင့် မူက မာန်မဲနေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ရောက်နေသော အခန်းမှာ သိပ်ပြီး လင်းသည်ဟု မဆိုနိုင်သလို မှောင်သည်ဟုလည်း မပြောနိုင်ပါ။
ကျွန်တော့် တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ငှက်ဖျားတက်သလို ပူပြင်းလာပြီး မူမူ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံကာ ငုံကာ အချိန်အတော်ကြာကြာ စုပ်ယူနေရာမှ ကျွန်တော့် ကိုယ်ကြီးမှာ မူမူ့အပေါ်ကို သိုင်းအုပ် မိုးလိုက်ရာက
“အို ကိုကလည်း ဖြည်းဖြည်းကွယ်… သိပ်ကြမ်းတာကိုး… ချစ် ချစ် အားရအောင်ချစ်… ” ဟူသောအသံက လွှမ်းမိုးသွားပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးမှာ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး အမှောက်မှောက် အမှားမှား ဖြစ်နေသည်သိုတော့ ဘာမှ သတိမရနိုင်ပဲ အမှောင်ထုကြီးကသာ ကျွန်တော်တို့အပေါ် ဖုံးလွှမ်းနေပြီး ဖါးဖိုထိုးသော လေသံကဲ့သို့ အသက်ရှူသံတွေက ပြိုင်ဆိုင်လျှက်ရှိပါသည်။
မူမူ၏ ချစ်စရာကေင်းလှသော ကိုယ်လုံးလေးမှာ ကျွန်တော့် အောက်တွင် ပြားပြားဝပ် နေရသလို ဖြူဖွေးသော ကိုယ်လုံးကြီးကလည်း ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပဲ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ပေါ်လွင်နေကာ အရင်က ထက်ပင် မူမူက ကျွန်တော့်ကို အပေးအယူ ကောင်းနေသည်ကို တွေ့ရပါတော့သည်။
တချက်တချက် မူမူ၏ ကော့တင် ပေးလိုက်သော အချက်တွေက ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောမျှင် တွေ သွက်သွက်ကြီး ခါသွားရပြီး သူမ၏ ပခုံးကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲယူကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို အားရပါးရ ငုံကာ စုပ်ယူနေမိပါတော့သည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေရင်း မှတဆင့် မို့မို့ကလေး ကော့ပေးနေသည့် ပါးကလေးကို၎င်း… လည်တိုင် ကျော့ကျော့ကို၎င်း… ရွှေရင်အုံ ထိပ်မှ ပတ္တမြားလုံးလေးတွေကို၎င်း… ကျွန်တော့်မှာ မမောနိုင် မပန်းနိုင် ချစ်ရမ္မက်တွေ ဖြာကာ ပွတ်သပ်နေမိ ပါတော့သည်။
ထိုအချိန်မှာပင် တံခါးကို တဒုံးဒုံး လာရောက် ခေါက်လိုက်သည့် အသံက ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးစလုံးအား သွေးကြောတွေကို ဖြတ်တောက်လိုက်သည့်အလား ရပ်ဆိုင်းသွားလျှက်…
“ဟော… အကြောင်း ထူးနေပြီ ထင်တယ်…”
ဟူ၍ မူမူ၏အသံက အမှောင်အဏ္ဏဝါ ပြင်ကျယ်တွင် လွင့်မြောနေရာမှ ပေါ်ထွက်လာခဲ့ရပါသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိထားရမည့်မို့ ချက်ချင်းပင် လုံချည်တွေကို ကောက်ဝတ်လိုက်ရပြီး မူမူ၏ ကြယ်သီးတွေကို ကူညီတပ်ပေး နေခဲ့ရပါသည်။
မူမူက သူမ၏မျက်နှာကို မှန်တင်ခုံတွင် ပြေးကာကြည့်ရင်း ကမန်းကတန်း တို့ဖတ်ပုဝါဖြင့် ပြုပြင်လိုက်ပြီး “ကို ခဏနော်…” ဟု ပြောဆိုကာ တံခါးကို ဖွင့်ထွက်လိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ အဝတ်အစား ဘီဒိုကြီးနောက်တွင် ဝင်ရောက်ပုန်းကွယ် နေလိုက်ကာ အခန်းတံခါးခေါက်သူကို ကြည့်နေလိုက်ပါသည်။
“ဘာလဲ မြင့်… အရေးတကြီးကွာ… လန့်သွားတာပဲ… ဘာများဖြစ်တာလဲ…”
.............................................................................
“မူ့ရဲ့ဒါလင် လိုက်လာတယ်ကွာ သူက ကားမြင်လို့ ဆင်းလာတာတဲ့… အိမ်ရှေ့မှာ ထိုင်နေတယ် ကိုယ်က မူဓါတ်ပုံရိုက်ရအောင် လာတာလို့ ပြောလိုက်တယ်… သူကလည်း ရောဂါသည်နဲ့ တူပါတယ် မူ… ရာ…”
“ဟုတ်တယ်မြင့် သူကတီဘီရှိတယ် အခုတစ်ခါဆိုရင် ဆေးရုံတက်ရတော့မှာ သေချာတယ်…”
မူကပြောရင်း ကျွန်တော်ဆီကို ပြန်ဝင်လာကာ…
“မူ ပြန်တော့မယ်… သူရောက်နေတယ်ကို…” ဟုပြောကာ သူ့အိတ်ထဲမှ ငွေစက္ကူ တထပ်ကို ဆွဲထုတ်၍ ကျွန်တော့်လက်ထဲ အတင်းထိုးထည့်ကာ…
“ယူပါကိုရယ်… နော် တပါတ်လောက်ဆိုရင် မူလာခဲ့မယ်နော်…”
မူက ထိုကဲ့သို့ပြောရင်း ကျွန်တော့်နဖူးပြင်ကို မွှေးကာ ပြေးထွက်သွားပါတော့သည်။ ကျွန်တော်မှာ မူ၏ ငွေစက္ကူများကို လက်ထဲမှာ တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ရင်း… ဟင်းးး ကနဲ သက်ပြင်းတချက်ချကာ အခန်းတွင်းမှပင် အပြင်မှ အသံတွေကို နားထောင်နေမိပါသည်။
မူက သူ၏ လင်တော်မောင်အား အသံတွေဘာတွေ ညက်ညက်ညောညော ခေါ်ကာပင် ပြောဆို နေသည်ကို ကြားရပါသည်။
“ဟင်… ကိုကို မန္တလေးက ပြန်လာတာ စောလှချည်လား…”
“ဟုတ်တယ်မူ ကိုကို မန္တလေးကို ရောက်တော့ ကိုယ်စားလှယ် လုပ်တဲ့လူက ရန်ကုန်ကို ထွက်သွားတယ် ဆိုတာနဲ့ လေယာဉ်ပျံနဲ့ ချက်ချင်း ပြန်လိုက်ခဲ့ရတာပဲ ဒီကောင် ပဲခူးကို လာမှာ သေချာတယ်လေ ကိုကိုလဲ ပရိုက်ဗိတ် ကားတစ်စီး ငှားစီးပြီး ပြန်လာခဲ့တာပဲ လမ်းမှာလဲ ချောင်းဆိုးတယ် သွေးလဲ အနည်းအကျဉ်း ပါတယ် မူရယ်… မနက်ဖြန်ကာတော့ ဆေးရုံကြီးကို သွားပြရင် ကောင်မယ် ထင်တာပဲ…”
“ကောင်းတာပေါ့ ကိုကိုရယ် အလုပ်တွေလဲ လက်လွှတ်ထားရင် ရတာပဲ မဟုတ်လား…”
ထိုသို့ မူက ပြောလိုက်သော အသံနှင်အတူ သူ၏လင်တော်မောင် တဟွတ်ဟွတ် ချောင်းဆိုးသည့်အသံက ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော် အခန်းတံခါးဆီသို့ ခြေလှမ်းလာသောအခါတွင် မူမူ၏ ကားစက်နှိုးသံ နှင့်အတူ အပြေးထွက်ခွါသွးသည့် ကားလေးကို တွေ့ရပါသည်။
ကျွန်တော်က ဓါတ်ပုံဆိုင်ရှင် မြင့် ဆိုသူအား ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောဆိုကာ ထွက်လာသောအခါတွင် မြင့်က ကျွန်တော့်အား ခပ်ပြုံးပြုံး စိုက်ကြည့်ကာ…
“နေပါအုံးရှင်… ဒါထက် မူနဲ့ရှင်က ဘယ်လိုစသိတာလဲ ပြောစမ်းပါဦး… ကျွန်မတို့ကလည်း ခင်တတ်ပါတယ်… လဘက်ရည် သောက်ပြီး အေးအေး ပြန်တာပေါ့…”
ဟု ညှို့မြှူရိပ်ပါသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သောကြောင့် မြင့်ဆိုသူမှာ ကျွန်တော့်အား သဘောကျနေပြီဖြစ်ကြောင်းကို သိလိုက်ရပါသည်။
“ကျွန်တော်နဲ့ မူဟာ ပထမဆုံး ရည်းစား ချစ်သူတွေပါ မြင့်ရယ် မူကိုယ်တိုင်ကလည်း ကိုသက်ဝင်းကို ယူခဲ့ရတာ ဟာလဲ တကယ်တော့ မူက မိဘတွေရဲ့ စကားကို နားထောင်ခဲ့ရတာပါပဲ မြင့်ရယ်…”
.................................................
ကျွန်တော်က သူမထိုးပေးသည့် ရွှေရောင် စီးကရက် ဘူးပြားလေး အတွင်းမှ စီးကရက် တစ်လိပ်ထုတ်၍ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် တေ့လိုက်ကာ မီးညှိလိုက် ပါသည်။
“ရှင့် ကြည့်ရတာ ကျောင်းသားနဲ့ တူပါတယ်…”
“ဟုတ်ပါတယ် မြင့်… ကျွန်တော်တို့ ဒီနေ့ ဘုရားလာဖူးကြတာလေ… ကျောင်းသား ကျာင်းသူတွေ တော်တော် များများပဲ မြင့်…”
ကျွန်တော်တို့ စကားပြောနေခိုက်မှာပင် ကော်ဖီပန်းကန်ကို သူမအိမ်စေလေးက ယူလာပြီး စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ပါသည်။
“သောက်ပါရှင်… ဒါထက် နာမည်ကော ဘယ်လိုခေါ်ပါလဲ… နောက်ကို မြင့်တို့ လာလည်နိုင်အောင် လိပ်စာလေးလဲ ပေးခဲ့ပါဦး…”
ကျွန်တော်က ကိုယ့်၏ နာမည်ကို ထုတ်ဖေါ်ပြောလိုက်ပါသည်။ မြင့်က ကျွန်တော့်၏ မျက်လုံးတွေကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ ခပ်ကြူကြူ ကြည့်ရင်း…
“မြင့်တို့ ဆိုင်ကို အခမ်းအနား ပြင်ဆင်ထားတာနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး ဘယ်လိုထင်သလဲ ကိုစိန်တင်…”
“သိပ်မဆိုးပါဘူး မြင့်ရယ် ကောင်းပါတယ် ဒါပေမဲ့ အခမ်းအနားကို အင်မတန် ငွေကုန်ကြေးကျ ကုန်အောင် မွမ်းမံနိုင်တဲ့ ငွေရှင်တွေနဲ့တော့ ဘယ်နှိုင်းစာလို့ ရမလဲ မြင့်ရယ်…” ဟု ကျွန်တော်က ပြောလိုက်ပါသည်။
“မြင့်တ့ို အပေါ်ထပ်မှာ ကင်မရာ လှည့်စားထားတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ရှိသေးတယ် လိုက်ကြည့်ပါလား…”
မြင့်က ထိုကဲ့သို့ ခေါ်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ မရှောင်သာနိုင်ပဲ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရကာ သူမ ခေါ်သည့် ဓါတ်ပုံတွေ ထားသည် ဆိုသော အပေါ်ထပ်ကို လိုက်ခဲ့ရ ပါသည်။ ရှေ့ပိုင်းတွင် ကြည့်လျှင် ဓါတ်ပုံဆိုင်မှာ တထပ်တည်း ဟုသာ ထင်ရသော်လည်း နောက်ဘက်လှည့် ဆွဲထားသော အဆောင်မှာ နှစ်ထပ် ဆောက်လုပ်ထားသည်ကို တွေ့ရပါသည်။
အပေါ်ထပ်တွင် အနည်းငယ် မှောင်နေသော်လည်း ပြူတင်းတံခါး နှစ်ခုကို ဖွင့်လိုက်သောအခါမှာတော့ အလင်းရောင်က အရာဝတ္ထုများကို ကောင်းစွာ မြင်နိုင်အောင် ဖန်တီးပေးခဲ့ပေ၏။ ထိုအခါမှပင် မြင့်တို့၏ ဓါတ်ပုံပညာကို ကျွန်တော် တွေ့မြင်လာခဲ့ရပါသည်။
မြင်ရသော ဓါတ်ပုံတွေမှာ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာ ကိုယ်ဟန် အမျိုးမျိုးပြ၍ ရိုက်ထားသော အမျိုးသမီး ပုံတွေ ဖြစ်လေရာ ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေမှာ မီဝင်းဝင်း တောက်လာရသလို ရင်ထဲတွင်လည်း တဒိန်းဒိန်း လှုပ်ရှားလာပါသည်။
“ဒီပုံတွေဟာ ဘယ်သူနဲ့တူသလဲ သေသေ ချာချာ ကြည့်စမ်းပါဦး ကိုစိန်တင်…”
မြင့်က ကျွန်တော့်နာမည်ကိုပါ ခေါ်၍ ခပ်ပြုံးခပ်ပြုံး ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ အတော်ကလေး အံ့သြသွားရကာ မြင့်၏ မျက်နှာကို ဂရုစိုက် ကြည့်မိပါသည်။ မြင့်မှာ ဓါတ်ပုံရှင်လေးပင် ဖြစ်ပါသည်။ သူမ၏ ကြော့ရှင်းသော ကိုယ်ကာယမှာ ဓါတ်ပုံထဲတွင် မြင်ရသလို ကျွန်တော်ကလည်း သူမ အဝတ်အစားတွေကို ထိုးဖေါက် မြင်နေရပါသည်။
ဤမျှ ရဲတင်းလှသော အမျိုးသမီးကို ကျွန်တော် မတွေ့ဘူးသေးပါ။ မြင့်က ကျွန်တော့်အား ရဲရဲ တင်းတင်းပင် စူးရှသော မျက်လုံးများနှင့် ပြိုင်ကာကြည့်လျှက်… မြ၏ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်မှာ ပိုမို အချိုးကျနေသည်ဟု ထင်မိပါသည်။
မြင့်သည် ကျွန်တော့်အား ကော့ကော် ကန်ကား နေသောသူမ၏ ပုံကို လက်ညှိုးညွှန်ပြရင်း…
“မိန်းမ တစ်ယောက်ရဲ့ အလှဟာ အနုပညာ မျက်စိနဲ့ကြည့်မှ ဝေဖန်နိုင်မယ် မဟုတ်လား ကိုစိန်တင် ဟောဒီ ဓါတ်ပုံတွေဟာ မကြာမီ ပဲရစ်မှာ ကျင်းပမဲ့ ကမ္ဘာ့မိန်းမလှ တင်ပို့ဘို့ စီမံထားတာပေါ့ ကိုစိန်တင်… ဟိုဘက်က ပုံကတော့ မယ်တစ်ဦးရဲ့ ပုံလေ…” ဟု မြင့် က ရှင်းလင်း ပြောပြနေပါသည်။
“ဒီလို မယ်ရဲ့ ပုံကိုလည်း အလှရိုက်ထားတာ တော်တော်အံ့သြဘို့ ကောင်းတာပဲ…”
“အို… မယ်လဲ ကမ္ဘာ့အလှမယ်ထဲမှာ တစ်ယောက် အပါအဝင် ဖြစ်သွားရင် နာမည်ကြီးသွားမယ် မဟုတ်လား ကိုစိန်တင်…”
ကျွန်တော်က သူတို့၏ စင်းလုံးချော လှပဖြူဖွေး ရေဆေးငါးပမာ ရှုမငြီးသော ရုပ်ပုံတွေကို ကြည့်ကာ ကျွန်တော့် စိတ်တွေ တဒိန်းဒိန်း လှုပ်ရှားနေပါသည်။
ထိုအချိန်တွင် မြင့်မှာ ကျွန်တော့် အနီးမှ ခွါသွားကာ ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွားပြီး မကြာမီ ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ယူလာပြန်ပါသည်။
“ဟောဒီမှာ ကိုစိန်တင် ကြည့်စမ်းပါဦး ဒီဓါတ်ပုံ…”
ကျွန်တော့်ကို ဓါတ်ပုံထိုးပေးလိုက်သဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာ ကျွန်တော့်မှာ မျက်လုံးတွေ ပြူးသွားရပါသည်။
“တော်တော် သဘောကျရဲ့လား ဟင်…”
“မြင့် ဘာဖြစ်လို့ ရိုက်ထားရတာလဲဟင် ကျုပ်တို့ကို ဒီဓါတ်ပုံနဲ့ ခြိမ်းချောက်ပြီး ငွေတောင်းချင်လို့လား…”
ထိုသို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်သောကြောင့် မြင့်က ပြုံးလိုက်ရင်း…
“ကြည့်ကောင်းလို့ ရိုက်ထားတာပေါ့ ကိုစိန်တင်… ကျွန်မ ဓါတ်ပုံဆိုင်မှာ ကိုစိန်တင်တို့ လာပြီး… အချစ်ပလူးသွားတဲ့ အကြောင်း ဒီဓါတ်ပုံနဲ့ ဖွင့်ချလိုက်ရင်… မြင့် ငွေတော်တော် များများ ရမယ်ဆိုတာ အစဉ်းစားမိသားပဲ… ဒါပေမဲ့ ငွေမလိုချင်ပါဘူး…” ဟု သူမက မျက်လုံးကလေး စွေ၍ ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ အတော်လေး ထိတ်လန့် တုန်လှုပ် သွာမိပါသည်။
မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ပြသောပုံသည်… ကျွန်တော်နှင့် မူတို့ အချစ်လောက ရေယာဉ်ကြောတွင် လက်ပစ် ကူးနေသောအခါက လျှို့ဝှက်စွာ ရိုက်ထားသော ဓါတ်ပုံပေတည်း…။
....................................................
ကျွန်တော့်ကို မြင့်က ငွေမဟုတ်ပဲ အခြားသော တောင်းခံချက်ဖြင့် ကျွန်တော့်ဆီမှ ပြန်ပေးဆွဲသလို တစ်ခုခု တောင်းခံနေသည်ကတော့ အမှန်ပါ။
မြင့်သည် မခို့တရို့လေးနှင့် မပွင့်တပွင့် မျက်လုံးများ ဖြင့် ပြုံးတုံးတုံး ကြည့်နေပါသည်။ မြင့်က ကျွန်တော့်ဆီမှ ဘာကိုလိုချင်၍ ဘာကိုတောင်းခံနေသည်မှာ အင်မတန် အဓိပ္ပါယ် ပေါ်လွင် နေပါတေည့သည်။
သူမ၏ မျက်လုံးတွေမှာ အရောင်လက်လာရသလို ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေလည်း အရောင်လက်လာပြီ ဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော့်အဖို့တွင် သူမအလိုဆန္ဒတွေကို လိုက်လျောရမည်သာ ဖြစ်လေသည်။
ကဲ… မိတ်ဆွေတို့ သူကလေး၏ အကြောင်းကို သိချင်လျင် ထင်ရှားအောင် ပြောပြလိုက်ပါမည် ခင်ဗျား…။
မြင့် ဟာ… ကုလား ကပြားမလေး ဖြစ်ဟန်တူပြီး သူမ၏ မျက်ခုံးတွေမှာ နက်မှောင်နေသလို နှာခေါင်းက ချွန်ပြီး ခပ်ပွပွရှိကာ သူမ၏ မျက်လုံးအိမ်အောက်မှ မျက်ရစ်ညိုတွေကို တွေ့မြင်ရပါသည်။ ပါးလွှာသည့် နိုင်လွန် အင်္ကျီကို ထိုးကာ ကုန်းထွက်နေသည့် သူမ၏ ရွှေရင်အုံ မို့မို့တွေကိုလည်း ကျွန်တော် တွေ့မြင်နေရပါသည်။
မြင့်၏ အလှမှာ မဂိုဆန်ဆန် ချောသည်ဟု ကျွန်တော်ထင်ပါသည်။ ခါးမှာ သိပ်ပြီး သိမ်လှသည်မဟုတ်ပဲ စွင့်စွင့်ကားကား တင်ပါးကြီးတွေက ဆူဖြိုးကြွယ်ဝ၍ အမြဲတမ်း ကာမဆန္ဒကို တောင်းတနေပုံလည်း ရပါသည်။ ဒါကြောင့်မို့ပင် သူမက ကျွန်တော့်ထံမှ ကာမကို မုဒိန်းဆန်ဆန် ဒါးပြတိုက်ယူရန် သို့မဟုတ် ညင်ညင်သာသာ ပြန်ပေးဆွဲရန် ကြံစည်နေသည်မှာ ထင်ရှားလှပါသည်။ သို့သော် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်က အော့(ဘ်)ဂျက် အခံပုဒ် ဘဝ သက်ဆင်းနေရလင့်ကစား အတွေ့ကိုတော့ ရှောင်နိုင်ပါဦးမည်လော…။
...................................................
မြင့်သည် ကျွန်တော့်ခါးကို သူမ၏လက်တွေဖြင့် ရစ်ပတ်လိုက်ကာ မမှီတမှီ ဖြစ်နေသော ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို ခြေဖျားထောက်ကာ တအားကုန် ငုံ၍ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလျှက် ရှိပါသည်။
သူမက ယခုလို ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို လာ၍ စုပ်ယူနေပြန်တော့ ကျွန်တော့်မှာ ရုတ်တရက်တော့ ဘယ်လိုမှ ပြန်လည်ကာကွယ်ခြင်း အလျှင်းမပြုနိုင်ပဲ… အတန်ကလေး ကြာမှ ကျွန်တော်သည် သူမခါးကို ရစ်သိုင်းလိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲရမ်းပွေ့ဖက်ကာ နီတွတ်တွတ် နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူ နေမိပါသည်။
ကျွန်တော်သည် မြင့်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို တန်ပြန် စုပ်ယူလျက် ရှိရာမှ သူမက ပြွတ်ကနဲ မည်သွားသည်အထိ နှုတ်ခမ်းချင်းခွါလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ခပ်တိုးတိုး ပြောကာ ပြေးထွက်သွားပါသည်။
“ဘယ်ပြေးမလဲ ဒါးပြ မလေးရယ်…” ဟု ကျွန်တော်ကပြော ရင်းသူမနောက်ကို ပြေးလိုက်သွားမိပါသည်။
အဆင်သင့်ပင် တိတ်ဆိတ်သည့် အခန်းလေးအတွင်း ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးစလုံး ရောက်လာကာ ထိုအခန်းထဲတွင် နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်တစ်လုံး အသင့်ရှိနေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။
မြင့်သည် ကျွန်တော့်ရှေ့မှာပင် သူမ၏ ပြည့်တင်း လှပသည့် ကိုယ်ပေါ်မှ ထမီကို ချွတ်ချလိုက်ပါသည်။ ထမီအောက်သို့ လျောကနဲ ကျသွားသောအခါမှာတော့ စင်းလျော ဖြူဖွေးသည့် ပေါင်တံကြီးတွေမှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာလေသည်။
တင်ပါးလုံရုံလေး တပိုင်းမျှသာရှိသော ပေါင်ခြံကပ် ဘောင်းဘီတိုလေး တစ်ထည်သာ ကျန်ရှိပါတော့သည်။ ဘောင်းဘီတိုကလေးကား ရေကူးဘောင်းဘီကလေးဖြစ်လေရာ ရှေ့ပိုင်းခုံးမို့မို့ မြင်းခွါသဏ္ဍာန်က ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်ကာ ခုံးမောက် ထွက်ပေါ် နေသည်မှာတော့ အင်မတန်မှ စိတ်ကြွစရာကြီးပင် ဖြစ်ပါသည်။
မြင့်က နောက်ဆုံးအလွှာ အသားကပ် ဘောင်းဘီတိုလေးကို မချွတ်သေးပဲ ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲလိုက်လေရာ ကျွန်တော့်မှာ ရှေးကထက် သွေးတိုးမြန်လာပြီး လုံချည်ကိုချွတ်ချကာ နောက်ဆုံး ကျန်နေသော ဘောင်းဘီတိုလေးကိုပါ ခပ်ရှင်းရှင်း ချွတ်ချ လိုက်ပါသည်။
သည့်နောက်မှာတော့ ကျွန်တော်သည် ကုတင်ပေါ်တွင် တစောင်းလေး လှဲနေသော မြင့်၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ်ပေါ်သို့ ဝုန်းကနဲ လှဲချလိုက်ပါသည်။ မြင့်က ကျွန်တော် လှဲချလိုက်သည့် တခဏဝယ် ကျွန်တော့်၏ ကိုယ်အင်္ဂါကို ဇတ်ကနဲဖမ်းကာ ဆွဲ၍ ပွတ်သပ်လိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို တအားဖိငုံကာ နောက်ဆုံးကျန်သော ဘောင်းဘီတိုလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပါသည်။ ဘောင်းဘီတိုကလေး၏ သားရေကြိုးမှာ တင်ပါး ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေးကြီး၏ တဝက်လောက် အရောက်တွင် တစ်နေပါသေးသည်။ သူမ၏ လက်များဖြင့် တစ်နေသော ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ခွါချလိုက်ရာ ဝါဝင်းသော အသားဆိုင် အချိုင့် အဖုတို့ ပေါ်ထွက်လာပါတော့သည်။
...........................................................
ကျွန်တော်၏ ကိုယ်အင်္ဂါမှာ သူမ၏နူးနူးညံ့ညံ့ လက်ဝါးလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားကာ ပွတ်သပ်နေသဖြင့် ရမ္မက်စိတ်တွေ ပိုမို၍ ပြင်းထန်လာရသလို ကျွန်တော့် ယောကျ်ားအင်္ဂါမှာ ပိုမို ထွားကြိုင်းလာရသည်ဟု ထင်မှတ်မိပါသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို တလုံးချင်းစီ ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး ဝင်းကနဲပေါ်လာသည့် ပတ္တမြားနှစ်ပွင့်ကို ဆုပ်နယ်လိုက်ပါသည်။
တကယ်တော့ မြင့်မှာအတွေ့အကြုံရှိပြီးသား မိန်းမပျိုတစ်ဦး ဖြစ်သည်ကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းကြီး သိလာရပါတော့သည်။ ကျွန်တော် အလောတကြီး မဖြစ်စေရန် အတွက်ပင် သူမ၏လက်ကလေးတွေနှင့် ကိုင်တွယ်ကာ ပါးပျဉ်းထောင်နေသော မြွေကို တွင်းဝင်ဖြောင့်အောင် ပြုပြင်ပေးလျှက်ရှိပြီး သူမ၏ပေါင် ဖြူဖြူကြီး များ၏ ကြားတွင် ကျွန်တော့်ကိုယ် ကိုဖိချလိုက်ပါတော့သည်။
“ဖြေးဖြေးလေ… အို သိပ်မြန်တာကို… ဟင့်… မြန်ယင် သုံးလေးခါ ချစ်တဲ့ ကိုကိုရယ် ကွယ်… ပြီးတော့… တချက်ချင်း… နော်… ဟော… သိပ်မြန်ပြန်ပြီ… ချ်ချင်း ကိုကို့ သဘောကျ… ပြီးသွားမှာပေါ့… မြင့်မှာတော့ ရေငတ်သလို ကျန်ခဲ့ဦးမယ်… အဲအဲ… ဟုတ်ပြီ… ချစ်တဲ့ကိုကို…”
မြင့်သည် ကာမသျှတ္တရ ဆရာမလေးပီပီ ကျွန်တော့်ကိုပင် သွန်သင် နေပြန်ပါသည်။ သူမ၏ ပြည့်ဖြိုး စွင့်ကားသည့် တင်ပါးကြီးတွေမှာ စွဲမက်စရာကောင်းလောက်အောင် ပင့်မြှောက်ကာ ပေးနေပါတော့သည်။
ယခုအခါတော့ ဘိုဆန်သော ဒေါ်ခင်မိမိလေးကို ကျွန်တော် တွေးမိနေပါသည်။ ခင်မိမိလေးမှာ မြင့်လောက် အရပ် မနိမ့်ပဲ ဘိုမတစ်ယောက်လို အရပ်ရည်ပြီး ပေါင်တံတွေမှာ ရှည်ပါသည်။ သူမ၏ ဆီးခုံမှာ တောင်ပူစာကလေးပမာ ခုံးနေသည်ကို မြင်ခဲ့ရပါသည်။
ယခုလည်း မြင့်မှာ မဂိုဆန်ဆန်ချော၍ သူမ၏ ဆီးခုံအောက်ရှိ မိန်းမအင်္ဂါမှာ အင်မတန် ခုံးမောက်ကာ ဝါဝင်းနေသော မြေဝါတောင်ပို့လေးပမာ ရှိနေပါသည်။
ကျွန်တော်က သူမသဘောကျ စခန်းသွားလိုက်သောအခါမှာတော့ သူမကိုယ်တိုင်က အတော်ပင် ကျေနပ်သွားပြီး မျက်လုံးလေးမှေးကာ မျက်တောင်ကြီးတွေ စင်းကျလာပါတော့သည်။
...............................................................
ထိုသို့ မြင့်မှာ မျက်လုံးတွေ စင်းကျလာရသည်အထိ ခပ်မြန်မြန်လေး ချစ်ပေးလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်ကလည်း အတော်မောနေပြီဖြစ်ရာ… ရုတ်တရက် သူမသည် ကျွန်တော့်ကိုယ်ကြီးကို ဆတ်ကနဲ တွန်းလိုက်သောကြောင့်… ကြည့်ကောင်းနေသော ရုပ်ရှင်မှာ ရုတ်တရက် ကားပြတ်သွးသကဲ့သို့ ပြတ်တောက်သွားရသလို…
“အို… ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ မြင့်ရယ်…” ဟု ကျွန်တော်က သူမကို အံ့သြစွာ မေးမိပါသည်။
ခပ်စောစောက သာယာနေသော စိတ်တွေသည်ပင် ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက်ဖြစ်သွားရပါသည်။ မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ရတ်တရက်…
“ကိုကို ရေတစ်ခွက်သောက်လိုက်ဦး…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။
အင်မတန် သာယာပျော်ရွှင်ဖွယ် ကောင်းလုလု အချိန်ကလေးကို မြင့်သည် အံ့သြလောက်အောင် ဖျက်စီးနိုင်စွမ်းရှိသော မိန်းမတစ်ဦးပင်ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးစလုံးမှာ အရှက်ကုန်သလောက်ပင် ဖြစ်နေပြီး နှစ်ဦးစလုံးမှာ ဝတ်လစ်စလစ်တွေချည်း ဖြစ်နေရပါသည်။
သူမသည် အခန်းထဲတွင်ရှိသော ဖန်ခွက်ထဲသို့ ရေဟုဆိုထားသော်ငြားလည်း မန္တလေးရမ်ကို လက်တစ်ဆစ်ခန့် ငှဲ့ထည့်လိုက်ကာ ဘာမှအရောအနှောမရှိပဲ သောက်ချလိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် ကျွန်တော့်ကိုလည်း တစ်ခွက်ပေးလိုက်ကာ သူမအလိုဆန္ဒလိုက်လျောကာ ဇွတ်မှိတ်၍ သောက်ချလိုက်ရပါသည်။
လည်ချောင်းတစ်ခုလုံးမှာ ပူထူ ရှိန်းဖိန်း သွားရပါသည်။ အမှန်ကတော့ မြင့်သည် အတွေ့အကြုံဟူရာ၌ ဓါတ်ပုံဆိုင်ထောင်ပြီး သူလိုချင်သော ရမ္မက်ဆန္ဒကို အမျိုးမျိုး ယူခဲ့ဘူးပြီးဖြစ်ကြောင်း သူမ၏ အပြုအမူကပင် သက်သေခံလျှက်ပင် ရှိနေပါတော့သည်။
ယခုတစ်ခါတော့ ကျွန်တော်၏ မပြီးသေးသော စိတ်တွေမှာ အသစ်တဖန် အားအင်ပြည့်ဖြိုး လာရပြန်ကာ အင်မတန်မှ မူးယစ်လာပြီဖြစ်သောကြောင့် မြင့်အားခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် စခန်းသွားရန် ပြင်ဆင်လိုက်ပါသည်။
.......................................................
ထိုအခါမှာတော့ မြင့်သည် ကျွန့်တော့်အား ဓါတ်ပုံကြီးတစ်ပုံ လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ပါသည်။ ထိုဓါတ်ပုံ ကြီးမှာကား ယောကျ်ားတစ်ဦးနှင့် မိန်းမတစ်ဦးတို့ ကုတင်စောင်းတွင် စခန်းသွားနေသော ပုံသာဖြစ်ပါသည်။ ထိုမိန်းမက ကုတင်စောင်းတွင် ပက်လက်ကလေးလှန်ကာ ခါးအောက်က ခေါင်းအုံးခုကာထား၍ ယောကျ်ားက အပေါ်မှ စခန်းသွားရန် ဖြစ်ပါသည်။
ထိုအခါမှပင် ဘေးပါတ်လည်ရှိ ဓါတ်ပုံတွေကို ကျွန်တော် မြင်လာပါတော့သည်။ ထိုပုံတွေသည် အင်မတန် စိတ်ဓါတ်တက်ကြွစရာကောင်းသော ပုံအမျိုးမျိုးဖြစ်ပါသည်။ မြင်သည် ကျွန်တော့်အား ရစ်ပတ်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို ထိုးပေးရင်း ကုတင်စောင်းပေါ်တွင် သူမ၏ကိုယ်လေးကို လှဲချလိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော့်မှာ အရက်တန်ခိုး ကြောင့် သွေးတွေဆူလှိုက်ကာ တပွက်ပွက်လှုပ်ရှား နေရပြီဖြစ်သောကြောင့် သူမ၏ ဖြူဖွေးသောကိုယ်လေးပေါ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဖိချလိုက်ခြင်းဖြင့် ဒုတိယအမှောင်အောက်တွင် နှစ်ဦးစလုံး မျောသွားရပြန်ပါသည်။
အကယ်၍ လူတဖက်စာ သစ်တုံးကြီး တစ်တုံးကို အားကုန်လွှဲ၍ ပုဆိန်ဖြင့်ခွဲပါက ထိုသစ်တုံးကြီးသည် အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ကွဲပြီး ထင်းချောင်းတွေ ထွက်လာကာ နောက်ဆုံး မီးစာဘဝ ရောက်သွားရမည် ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော်နှင့်မြင့်မှာ အင်မတန်ဇွဲကောင်း၍ ဘက်ညီသော စုံတွဲဖြစ်ကာ မြင့်၏ဖြူဖွေးသော တင်ပါးကြီးတွေကာသာ ပိုမို၍ ကြီးမားဖွံ့ ဖြိုးလာသည်ဟု ကျွန်တော်က ထင်မြင်မိပါသည်။
ကျွန်တော်နှင့် မြင့်သည် အချိန်အတော်ကြာကြာ စခန်းသွားလိုက်ပြီးသည့် နောက်တွင်ကား နှစ်ချက်တိတိ တီးလိုက်သော နာရီသံက ပေါ်ထွက်လာခဲ့ပါတော့သည်။ ကျွန်တော် မြင့်ဆီမှ ပြန်လာသောအခါတွင် မြင့်က ကျွန်တော့်အား မွှေးမွှေးကြူလိုက်ရင်း စွံတဲ့ကိုကိုရယ်ဟု အမည်တပ်လိုက်ပါတော့သည်။
အခန်း (၁ဝ) ပြီးပါပြီ။
...........................................................
အခန်း (၁၁) ချစ်တဲ့ကိုကို
ကျွန်တော်သည် ကျောင်းကားတွေကို လမ်းဆုံမှပင် စောင့်ရပါတော့သည်။ ကျွန်တော် ကျောင်းကားတွေကို စောင့်နေရသော အချိန်မှာပင် ထူးဆန်းသော အဖြစ်နှင့် ကြုံတွေ့လိုက်ရပါသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်တော်ရပ်နေသော ကြိုးတံတားအနီးသို့ မေမေလှ တစ်ယောက်လည်း ဆိုက်ကားဖြင့် ရောက်လာကာ ရုတ်တရက် နှစ်ဦးစလုံး တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ကာ အံ့အားသင့်နေမိကြပါသည်။ ပြီးမှ ကျွန်တော်က စတင်ကာ…
“ညီမလည်း ကျွန်တော့်လိုပဲ ကျောင်းကားတွေ လာစောင့်တယ် မဟုတ်လား…”
“ဟုတ်တယ်ကိုစိန်တင်… ကျွန်မလည်း ဒေါ်ဒေါ်တိုဆီကို ခဏဝင်လာတာပဲ… အခုဆို သုံးနာရီခွဲသွားပြီ ပြန်များ သွားကြပြီလား မသိဘူး…”
“ဟာ… ဒါကို… ကျွန်တော်လည်း မေးမလို့ဘဲ အသိအိမ်တစ်အိမ် ဝင်တာမှာ နောက်ကျသွားတယ်ဗျာ… ကဲ… ဒီလိုဆိုယင် ကျုပ်တို့ ကြုံရာကားတစ်စီးနဲ့ လိုက်ကြရအောင်လား… ”
ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သောသောကြောင့် မေမေလှမှာ ဝမ်းသာသည့် မျက်လုံးကြီးများဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လိုက်ပါသည်။
မေမေလှသည် ကျောင်းကားတွေ မမှီပဲ နောက်ကျနေသောကြောင့် အတော်ပင် ဝမ်းနည်းနေရဟန် တူပါသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးအိမ်တွင်လည်း မျက်ရည်စတွေ ဝိုင်းလည်နေတာကို တွေ့ရပါသည်။
“ကျောင်းကားတွေနဲ့ လိုက်မသွားရတာ ဆရာကြီးရော အိမ်ကပါ တမျိုးတမည် ထင်တော့မှာပဲ… ”
“အို… ကျုပ်ကိုယ်တိုင် မေမေလှကို လိုက်ပို့ပါမယ်ဗျာ…”
မေမေလှက အသာအယာ ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပါသည်။ ကျောင်းစကားရည်လုပွဲမှာတုန်းက တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး မုန်းခဲ့ရသည်အထိ စကားများခဲ့သော မေမေလှနှင့် ကျွန်တော်မှာ အခုအခါ အမှတ်မထင်သော ကိစ္စကလေးနှင့် ခင်မင်သွားကြရပြန်ပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ ကုသိုလ်ကောင်းချင်လာတော့ ကုန်ကားတစ်စီးနှင့်ကြုံကာ လိုက်ပါခဲ့ပါသည်။ ထိုကုန်ကားမှာ မန ္တလေး ရန်ကုန် ကူးသန်းနေသော စတူဒီဘေကာကားသစ်ကြီး ဖြစ်သောကြောင့် အင်မတန်မှ အားရစရာကောင်းလောက်အောင် မြန်ဆန်လှပါသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ပြင်းထန်သော သေနတ်သံတစ်သံကို ကျွန်တော် ကြားလိုက်ရပြန်ပါသည်။ ထိုသေနတ်သံကြားရသော နေရာမှာလည်း တာဝလမ်းခွဲကျော်မှဖြစ်ကာ တောင်တက်ကြီးဖြစ်နေရာ ထိုနေရာရောက်လျှင် အင်မတန် သတိထားစရာ နေရာဖြစ်ပါသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုနေရာတွင် ဓါးပြ အင်မတန်တိုက်သည့်နေရာလည်း ဖြစ်ပါသည်။
ကားဒရိုင်ဘာသည် သေနတ်သံကြားသော်လည်း ရပ်မပေးပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် တအားကုန်မောင်းရာ တောင်တက်ကိုကျော်ကာ မြေပြန့်ကိုရောက်လာပြီး ကားမှာလည်း သို့သော် မမျှော်လင့်သော အဖြစ်ကို ကျွန်တော် တို့ ကားရှေ့မှာ တွေ့လိုက်ရပါသည်။ ကားအရှေ့ ကိုက် ၁ဝဝ ခန့်အကွာတွင် သစ်တုံးကြီးများပိတ်ထား၍ လက်နက်ကိုင်တစ်စုကစောင့်နေပြီး သေနတ်များဖြင့် ချိန်ရွယ်ထားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်တို့မှာ ကားနောက်ခန်းတွင် စီးသူများဖြစ်လေရာ ကားအရှိန်ကို သိသိသာသာကြီးပင် ဘရိတ်ဖမ်းကာ နှေးလိုက်ရင်း…
“ဗျို့ ကိုယ့်ဆရာတို့ ကျုပ်ကားကို တောတန်းထဲ ကပ်လိုက်မယ် ခင်ဗျားတို့ လင်မယား ထွက်ပြေးကြ ရှေ့ကကောင်တွေဟာ ကရင်တွေဗျို့… ကဲမြန်မြန် လစ်ကြတော့…”
ဟုပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်မှာ ကားဒရိုင်ဘာ ပြောစကားကို မေမေလှ အတွက် အင်မတန် အားနာမိသော်လည်း မေမေလှက အမူအယာမပျက်ပဲ ဖြစ်နေသောကြောင့် တော်သေးသည်။ ကားဒရိုင်ဘာက ရှေ့မှ ဓါးပြများနှင့် ကိုက် ၇ဝ ခန့် အကွာတွင် ရုတ်တရက် တောတန်းအနီး တိုးကပ်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်မှာ မေမေလှကိုဆွဲ၍ ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ တောတွင်းသို့ ဝင်ပြေးခဲ့ရပါသည်။
ကုသိုလ်ကောင်းချင်တော့ ကျွန်တော်တို့ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းပြေးခြင်းကို ကရင်ဓါးပြများ မသိလိုက် ကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။ မေမေလှကလည်း ကျွန်တော်၏ လက်ကိုဆွဲကာ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့် နှင့်ပင် ကျွန်တော့်၏နေက်ကို လိုက်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ပြေးလွှားလာခဲ့သော နေရာမှာ အင်မတန် ကြောက်စရာ ကောင်းသော အနောက်ဘက် တောနက်ကြီးဖြစ်၍ ခပ်စောစောကလို မြေပြင်မဟုတ်တော့ပဲ တွေ့ကရာ လှည်းလမ်းအိုလေး တစ်လမ်းမှ ဝင်လာရာ တဖြည်းဖြည်း ချောက်နက်ကြီးထဲသို့ရောက်ကာ မေမေလှမှာ အင်မတန် အားငယ်လျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ တခါတခါ နှစ်ဦးစလုံး လဲကျသွား သောကြောင့် ငိုအားထက် ရယ်အားသန် ဆိုသလို မေမေလှကို ထူပေးရပြန်ပါသည်။
“ကျွန်မတို့ တောက်လျှောက်ကြီး ဒီတောထဲမှာ လျှောက်သွားနေလို့ ဖြစ်ပါ့မလား ကိုစိန်တင် လမ်းမကြီး ဆီပြန်ထွက်ရင် ကောင်းမှာပဲ…”
မေမေလှမှာ စိုးရိမ်သံကလေးနှင့် ပြောလိုက်သဖြင့် ကျွန်တော်မှာ အတော်စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားပါသည်။ ကျွန်တော်က မေမေလှ စိတ်သက်သာရာ ရသွားစေရန်အတွက်…
“မေ… ကိုယ်တို့သွားနေတာ အင်းတကော်ဆီကို မှန်းသွားနေတာပဲ မေ… ကြည့်စမ်း ဝါးရုံကြီးအောက်မှာ လမ်းတစ်လမ်း တွေ့လား… ဒီလမ်းဟာ အင်းတကော် ဘက်ကို သွားတဲ့ လှည်းလမ်းလို့ ထင်တာပဲ… ကဲ အချိန်ရှိပါသေးတယ် မေရယ်… ကြိုးစားလိုက်ကြသေးတာပေါ့…”
ထိုသို့ကျွန်တော်ကပြောရင်း… မေ၏လက်ကလေးကို ဆွဲ၍ ပိန်းပိတ်မဲမှောင်နေသော ဝါးရုံရိပ်များ အောက်မှနေ၍ လှည်းလမ်းအိုကြီးအတိုင်း လိုက်လာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ဓါးပြများနှင့်တွေ့ပြီး အရမ်းကာရော ထွက်ပြေးခဲ့ခြင်းမှာလည်း အမှားတရပ် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအမှားမှာ အကြောက်လွန်လျှက် စဉ်းစားဆင်ချင်တုံတရာ ကင်းမဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။
အကယ်၍သာ ကျွန်တော်တို့ တစ်နေရာကနေ ဓါးပြတွေကို တိုက်ခိုက်ပြီးသည်အထိ စောင့်၍ နေမည်ဆိုပါက ယခုလောက် ဒုက္ခများကြမည် မဟုတ်ပါ။ ယခုတော့ မှောင်တချီ လင်းတလှည့်နဲ့ တောကြိုအုံကြား မြွေ ကျား မကြောက်ပဲနဲ့ ပြေးလွှားခဲ့ခြင်းမှာ ကရင် ဓါးပြထက်ပင် ကြောက်စရာကောင်းနေတော့သည် ဟု ကျွန်တော် ထင်မြင်မိပါသည်။ ရှေ့ကိုဆက်တိုးသွးနေလျှင် ပိုမိုဒုက္ခ ရောက်မည်လားဟုလည်း ထင်မြင်လာခဲ့မိပါသည်။ မေမေလှမှာလည်း အတော်လေး အားနွဲ့လာဟန်တူပါသည်။
........................................
နေညိုချိန်ရောက်လာ၍ မှောင်ရိပ်များပင် တိုးဝင်လာပြီဖြစ်ရာ ကျွန်တော်က…
“ကဲ… မှောင်ရိပ်တွေတောင် သမ်းကုန်ပြီ မေရေ… ကိုယ်တို့ ေ့ရှဆက်သွားနေတာထက် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကားလမ်းဆီကို မှန်းပြီး သွားကြရအောင်…” ဟုပြောလိုက်သောကြောင့် မေမေလှကလည်း သဘောတူ သွားပါသည်။
မေမေလှနှင့် ကျွန်တော်သည် အရင်ကထက် ပိုရင်းနှီးလာပြီ ဖြစ်ပါသည်။ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦးသည် ဘဝတူဖြစ်လာရသလို တစ်ဦးပေါ်တစ်ဦး ကြင်နာမှုလေးတွေကလည်း ပြလာကြပါသည်။ ထိုအခိုက်…
“အမေ့…” ဟု မေမေလှက အော်လိုက်ရင်း ကုန်းစောင်းလေး အတက်တွင် ခြေချော်ကျသွားလေရာ… သူမ၏ အချိုးကျလှပသည့် ကိုယ်လုံးလေးကို ကျွန်တော်ကသာ အချိန်မီ မဆွဲထားလိုက်ပါက ဒလိမ့် ခေါက်ကွေး ကျသွားမည် ဖြစ်ပါသည်။
ဝါးရုံကြီးများနှင့် အမည်မဖေါ်နိုင်သော သစ်ပင်ကြီးငယ်များမှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးအား ကောင်းကောင်းကြီး လွှမ်းမိုးထားသလို ချုံကြီးများကို တိုးဝှေ့သွားရသည့် ဒုက္ခမှာ မသေးလှပါ။ သို့နှင့်ပင် ကောင်းကင်ပြင်ကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မှောင်မည်းလာပြီဖြစ်ရာ မေမေလှမှာ ငိုမဲ့မဲ့ကလေး ဖြစ်နေပါတော့သည်။
“ကဲ မေရေ… ကိုယ် သစ်ပင်ပေါ် တက်ကြည့်ဦးမယ်နော်… လမ်းစလေးကို ဒါမှပဲ ကောင်းကောင်းတွေ့ရမှာ…” ဟုကျွန်တော်ကပြောလိုက်ရင်း…
ပျဉ်းမပင်ကြီး တစ်ပင်ပေါ် နွယ်ကြိုးများဆွဲ၍ တက်လိုက်ပြီး ပျဉ်းမပင်၏ဂွဆုံမှနေ၍ သွားရမည့်ခရီးကို မျှော်မှန်းကြည့်မိပါသည်။ ထိုကဲ့သို့ ကျွန်တော်က သစ်ပင်ပေါ်တက်၍ ကြည့်လိုက်ခြင်းအတွက် လည်း ကျွန်တော်တို့အတွက် အတော်လေး ကုသိုလ်ကံကောင်းသွားပါသည်။ မြင်ရသော မြင်ကွင်းသည် အသည်းထိတ်စရာ ကောင်းလှပါသည်။ ခပ်ဝေးဝေးတွင် မီးခိုးလုံးများတွေ့နေရပြီး ကျွန်တော်တို့စီးလာသော ကားကို ကရင်ဓါးပြတွေက မီးရှို့သွားဟန်တူပါသည်။ တဖန် ကျွန်တော်တို့၏ လက်ဝဲဘက် အတွင်း ချောက်နက်ထဲတွင် ထူးဆန်းသည့် အဖြစ်အပျက်ကို တွေ့လိုက်ရပါသည်။
.......................................................
မြင်ရသည့် အရာမှာ မီးခိုး တလူလူ ထွက်နေသည့် တဲ တစ်တဲပင်ဖြစ်ပါသည်။ ထိုတဲအတွင်းကို မမြင်ရသော်လည်း တဲအပြင်သစ်ပင်အောက်တွင် လက်နက်ကိုင် လူတစ်ယောက်ကို တွေ့ရသောကြောင့် ဓါးပြများသာ ဖြစ်ရမည်ဟု သိလိုက်ရကား သူတို့နှင့် အတော်ကလေး နီးကပ်နေသည့်အပြင် အချိန်မှာလည်း မှောင်လာပြီဖြစ်သောကြောင့် ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်ဆင်းခဲ့ပါသည်။
ထို့နောက်တွင် ကျွန်တော်သည် မေမေလှကိုခေါ်၍ လမ်းမကြီးရှိရာသို့ ဆက်လက်ထွက်ခွါ လာခဲ့ပါသည်။ လမ်းတွင် စမ်းချောင်းကလေး တွေ့သဖြင့် နှစ်ဦးသား ရေကိုဝအောင် သောက်လိုက်ရသောကြောင့် အတော်လေးလန်းဆန်းကာ အားအင်ပြည့်ဖြိုးလာပါသည်။
စမ်းချောင်းကလေးမှ ကျော်လာသောအခါတွင်ကား မေမေလှသည် ရုတ်တရက် ခလုပ်တိုက်ကာ လဲသွားသောကြောင့် မျက်ရည်တွေ ယိုဆင်းကျလာကာ သူမ၏ဖြူဖွေးနုနယ်သော ခြေမကလေးမှ သွေးများစီးထွက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး ခြေသလုံး ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးကို နှိပ်နေသဖြင့် ကျွန်တော့် ရှပ်အင်္ကျီ အဖြူအောက်ပိုင်းကို ဆုတ်ကာ သူမ၏ခြေမကလေးကို ပတ်တီးစီးပေးလိုက်ကာ…
“တော်တော် သက်သာသွားပြီလား မေ…” ဟု ကျွန်တော်က ကရုဏာသက်စွာ မေးမိပါသည်။
“ကျွန်မတော့… လမ်းမရှောက်နိုင်တော့ဘူး… ကိုစိန်တင်… ခြေဖဝါးတွေကလည်း သိပ်နာနေပြီ ရှင်…”
မေက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို မဲ့ကာ ပြောလိုက်ပါသည်။ မေ၏နှစ်သွယ်သော မျက်လုံးအိမ်တွေမှာ မျက်ရည်တို့ဖြင့် စိုစွတ်လျှက် ဝေရီကာ ရှိနေသည်ကို သနားစဖွယ် တွေ့လိုက်ရပါသည်။
“ကျွန်တော့် ကိုယ်ပေါ်မှာ မှီပြီးလိုက်ခဲ့ပေါ့မေ… အားမနာနဲ့နော်… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လုံးဝမမှောင်ခင်တော့ ကားလမ်းကို ရောက်သွားရင် ကိုယ်တို့အဖို့ ကောင်းတာပေါ့ မေရယ်…”
ထိုသို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်ပြီး သူမအားနောက်ဆုံး ကျွန်တော့်၏ ပခုံးထက်တွင်ထမ်း၍ ခေါ်ခဲ့ပါတော့သည်။ မေ၏ ပြည့်ဖြိုး စွင့်ကားသော တင်ပါးကြီးပေါ်တွင် ကျွန်တော့်၏ လက်များဖြင့် ရစ်သိုင်းကာ မမောနိုင် မပန်းနိုင် ထမ်းကာ လာခဲ့ပါသည်။
အမှောင်ရိပ်များကလည်း တရွေ့ရွေ့ မြေပြင်တွင် နေရာယူလာသလို ကျေးငှက်တို့၏ အိပ်တန်းတက်သံ တွေကလည်း ဆူညံ၍လာပါတော့သည်။ မေသည် ကျွန်တော့် ပခုံးထက်မှ တစ်ဖါလုံခန့်သာ လိုက်ခဲ့ပြီးနောက် ခြေကျင်လျှောက်မည်ဟုပြောပါသည်။
သို့အတွက် မေ၏သဘောကျပင် ကျွန်တော်က ခြေကျင်လျှောက်ရန် ခွင့်ပေးလိုက်ပါသည်။ သွားနေရသော ခရီးမှလြည်း တောင်ကုန်းတက် ဖြစ်သောကြောင့် အားစိုက်ကာ တက်နေရသည်ဖြစ်ရာ မေသည် သုံးလေးလှမ်းမျှ လှမ်းပြီးသော အခါမှာတော့ ယိမ်းထိုးလဲကျသွားပါသည်။
............................................................
ကျွန်တော်ကသာ မေ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ပြေး၍ပွေ့မထားမိပါက ကျောက်တုံးတစ်တုံးနှင့် ဆောင့်မိမည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ရုတ်တရက် သူမကိုယ်ကလေးကို ပွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကျွန်တော်ပါ မဟန်နိုင်ပဲ လဲကျသွားရာ မမျှော်လင့်ပဲ မေ၏ပါးကလေးကို မွှေးမိရက်သား ဖြစ်သွားခဲ့ရပါသည်။
ဝမ်းတွင်းတွင် ဘာအစာမှ မရှိပဲ… ဆေးလိပ်သောက်ချင်သည့် ဆန္ဒပါရောစွက်လျှက် ဝမ်းထဲတွင် တကြုတ်ကြုတ် ဖြစ်နေရပါသည်။
မေက သူမ၏ ပါးဖြူဖြူမို့မို့ကလေး အပေါ်ကို ကျွန်တော့်၏ နှာခေါင်းဖြင့် မတော်တဆ ဂဟေဆက်ကာ မွှေးမိရက်သား ဖြစ်သွားသည့်အတွက် “အို…” ဟုသာ ဆိုနိုင်ပြီး မျက်နှာလေးမှာ နှင်းဆီရောင် ပြေးသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရပါသည်။
“နဲနဲ ကြိုးစားလိုက်ရင် ကားလမ်းကို ရောက်တော့မှာပါ မေရယ်…” ဟူပြောရင်း…
ကျွန်တော်က မေ၏ ကိုယ်ကလေးကို ထမ်း၍ ကားလမ်းကို မျှော်မှန်းကာ လာခဲ့ပါသည်။ ယခုတစ်ခါတော့ တကယ်ပင် မှောင်ရီလာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် သွားရမည့်ခရီးကို အတော်ကြိုးပမ်း၍ သွားရကာ နောက်ဆုံးမတော့ ကျွန်တော်မှာ သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်အောက် အရောက်တွင် မဟန်နိုင်ပဲ ဒူးထောက် လဲကျသွားရ ပါတော့သည်။
ထိုအခါမှာတော့ မေမေလှသည် ကျွန်တော့်၏ ဂရုဏာရှင်မလေးအဖြစ် ရောက်သွားရတော့ကာ မေ၏ပေါင်ပေါ်တွင် ကျွန်တော်ခေါင်း ရောက်နေပါတော့သည်။ မေမေလှက ကျွန်တော့်နှဖူးပြင်ကို သူမ၏ နူးညံ့သွယ်လျသည့် လက်ချောင်းကလေးများဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ကာ…
“ကိုစိန်တင်… တော်တော် မောသွားလား ဟင်…” ဟုမေးလိုက်ပါသည်။
မေမေလှက ထိုသို့ မေးရင်းကပင်… ကျွန်တော်၏ မျက်လုံးတွေအတွင်း စိုက်ကြည့်ကာ တစုံတရာသော ကရုဏာစောင်းကြိုးကို တီးခတ်လျှက်ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်က ထလိုက်ကာ မေမေလှ၏ ကိုယ်လုံးကလေးနှင့် ထိကပ်စွာထိုင်ရင်း…
“ဒီညတော့ ကိုယ်တို့ ဒီမှာပဲ အိပ်ရတော့မယ် မေ… ဘာမှလဲ မမြင်ရတော့ဘူး ကွယ်…” ဟု လှိုက်လဲသော အသံကြီးနဲ့ ပြောမိရင်း သူကလေး၏ လက်တွေကို ဆုပ်နယ်နေမိပါသည်။
ကျွန်တော်က ယခုလိုကိုင်ထားသည့်တိုင် မေမေလှမှာငြင်းဆန်ခြင်းမရှိပဲ မျက်ရည်တွေသာ ပါးပြင်ပေါ်သို့ လိမ့်စီးလျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်တော့်မှာ ကြာရှည်စွာပင် ကိုယ့်စိတ်ကို ထိန်းထားနိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါပေ။ မေ ၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ရစ်သိုင်းလိုက်ရာက ကျွန်တော့်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းကာ ထားလိုက်ပါသည်။
“မေတို့ ရန်ကုန်ရောက်ရင်လဲ… ကိုစိန်တင်နဲ့ ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားကြပြီလို့ ပြောကြတော့မှာ ပဲ ကိုကိုတင်… ရှင်းပြလို့လဲ ယုံကြမှာ မဟုတ်ဘူး…”
မေပြောသည်မှာ မှန်သည်… မေသည် သူမ၏ စကားတွေကို ပေါ့လျှော့စွာ ပြောလိုက်ခြင်းကတော့ မဟုတ်ပါ။ လေးနက်စွာ ပြောလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ ကိုကိုတင် ဟူသော ကျွန်တော့်နာမည်ကို အသည်းနှလုံးကြားက ထုတ်ဖေါ်ကာ ချစ်ဗိမ္မာန်၏ ပေါင်းကူးတံတားကို တည်ဆောက်ကာ လမ်းညွှန်လိုက်ပါသည်။
.........................................................
ကျွန်တော်၏ မောပန်းသမျှတွေသည် မေ၏မို့ထွေးသော ပါးကလေးကို မွှေးကာ အေးမြသွားစေပါသည်။ အမှောင်သည် တောကြီးတစ်တောလုံးအား ဖုံးလွှမ်းလာသလို မေနှင့် ကျွန်တော်သည်ပင် တစ်ဦးမျက်နှာတစ်ဦး မှုံမှုံလေးသာ မြင်နေရပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးသည် တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်ကြပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်း ထိတွေ့ကာ စကားပြောလိုက်ကြပါသည်။ မေနှင့် ကျွန်တော် ချစ်ရသော အချစ်မှာ ဒုက္ခနှင့် ရင်ဆိုင်ကာ ပွင့်ဖူးလာပါတော့သည်။
အသည်းနှလုံးတွေ ကွဲအက်သွားသည်အထိ တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားမိပြီး နှုတ်ခမ်းတွေမှာ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး ပတ်ဝန်းကျင် အန ္တရာယ်ကို မေ့ကာ ထိကပ်နေကြပါသည်။
ကျွန်တော့်၏ လက်တစ်ဖက်သည် မေ့ရဲ့ ချောမွတ် စွင့်ကားလှသော တင်ပါးများ အပေါ်ဝယ် အကြိမ်ကြိမ် ဖြတ်လျှောက်နေရာက… မေ့၏ ကိုယ်လုံးလေးကို မြေပြင်ပေါ်ဝယ် လှဲသိပ်ကာ မေ၏ ရွှေရင်အုံတွေကို ညက်ညောစွာ ပွတ်သပ်နေမိပါသည်။
ဤ… အမှောင်သည်… တောအုပ်ထဲ လရောင်ကင်းမဲ့သော ညဉ့်လယ် အမှောင်ထက်ပင် မှောင်အတိကျ သွားရပါတော့သည်။
ယခုတော့… မေ့ တစ်ကိုယ်လုံးသည် ကျွန်တော်သာ ပိုင်ဆိုင်ရာ မေ့အသည်းနှလုံးသည် ကျွန်တော့်အတွက် ဖြစ်ခဲ့ပေပြီ…။
ထိုအချိန်တွင် ကုသိုလ်ကံကောင်း ထောက်မစွာ လရောင်ကလေး လင်းလာသောကြောင့် မှောင်မဲနေသော တောတစ်ခုလုံးမှာ အရင်ကလို ကြောက်စရာ မကောင်းပဲ သာသာယာယာ ရှိလာပြီဖြစ်ပါသည်။
မေမေလှသည် ကျွန်တော့်၏ ရင်ခွင်တွင်း ပြန်လည်ဝင်ရောက်ကာ မျက်ရည်တွေ စီးကျနေပြန်ပါသည်။
“မေ… ငိုနေသလား ဟင်… မိုးလင်းရင် ကိုယ်တို့ ကားလမ်းကို ရောက်ကြတော့မှာပဲ အချစ်ရယ်… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီညမှာတော့ ကိုယ်တို့အတွက်ဟာ ဒီသစ်ပင် အမှီပြုပြီး ဒုက္ခတွေကို မေ့ထားတာ အကောင်းဆုံး မဟုတ်လား အချစ်ရယ်…”
ကျွန်တော်က မေ့ပါးကလေးကို မွှေးရင်း… “ကဲ မေ… အိပ်လေ ကိုယ်တစ်ယောက်လုံး စောင့်ပြီး အိပ်မယ်လေ… အိပ်ပါ အချစ်ရယ်…” ဟု တင်ပါးကလေးကို ပွတ်သပ်ကာ ပြောလိုက်ပါသည်။
တစ်နေ့လုံး မောပန်းထားရသော ဒဏ်မှာ မေ့အတွက်တော့ ကျွန်တော့်၏ ရင်ခွင်တွင်းမှာပင် အိပ်ပျော် သွားရခြင်းသာလျှင် လန်းဆန်းလာရမည် မဟုတ်လား…။
ယခုတော့မေသည် အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါပြီ…။ လ ရောင်မှာ ပိုမိုလင်းထိန်၍ သာလာခဲ့ပါပြီ…။
ကဲ… ကျွန်တော့်အဖို့ မေ၏ သနားစရာကောင်းသော မျက်နှာကလေးကို ကြည့်ကာ ခလေး တစ်ယောက် ပမာ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်တွင်းဝယ် ကွေးကွေးလေး မှေး၍ အိပ်ပျော်နေသော မေ့ကိုကြည့်ရင်း… ရန်ကုန်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့၏ မျက်နှာကို ကွက်ကနဲ မြင်ယောင်ပြီး ရင်ထဲတွင် နင့်ကနဲ ဖြစ်သွားရပါတော့သည်။
................................................................
ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦး ကားလမ်းသို့ ရောက်လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် ပထမဆုံးတွေ့ရသူမှာ ဗမာ့တပ်မတော်မှ ရဲဘော်များပင် ဖြစ်ပါသည်။
ပထမဆုံးတော့ ကျွန်တော်တို့မှာ အတော်လန့်သွားရသလို ရဲဘော်များ ထံကလည်း… “ဟေ့… ရပ်လိုက်” ဟူသော အော်သံကြီးက ထွက်ပေါ်လာပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး လက်တွဲလျှက် တုန်ရီစွာ ရပ်နေမိကြပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးမှာ လက်များမြှောက်ရင်းက… “ကျွန်တော်တို့ မနေ့က ကရင်ဓါးပြတွေက ကျွန်တော်တို့ ကားကိုတိုက်လို့ တောထဲထွက်ပြေးခဲ့ရတဲ့ လူတွေပါ ရဲဘော်…” ဟုပြောလိုက်မှ တပ်မတော် ရဲဘော်များက ဝမ်းသာအားရစွာ သူတို့၏ စခန်းသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပါတော့သည်။
ကျွန်တော်တို့က ဓါးပြများ ပုန်းလျှိုးနေသော နေရာကို ပြေးရင်းလွှားရင်း တွေ့ခဲ့ကြောင်းပါ ပြောလိုက်သောကြောင့် တပ်မတော် ရဲဘော်များ လိုက်သွားရာ ကရင်ဓါးပြများကို လက်ရဖမ်းစီးလာပြီး ဆုငွေ ငါးထောင် ထုတ်ထားသည့် ဓါးပြတစ်ဦး မိလာသဖြင့် ထိုဆုငွေမှာ ကျွန်တော်တို့ ရမည်ဟု ဗိုလ်ကြီးလုပ်သူက ပြောလိုက်ပါသည်။
........................................................
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦး ရန်ကုန်ပြန်မရောက်မီပင် သတင်းထောက်များက ဓါတ်ပုံများရိုက်ကာ သတင်းယူ သွားကြပါပြီ။ စစ်ဗိုလ်တွေကိုယ်တိုင်က ကျွန်တော်တို့ကို ကားဖြင့် ရန်ကုန်အထိ လိုက်ပို့လေရာ… ကျွန်တော်က မေတို့မိဘအိမ်ကို မသွားသေးပဲ ကျွန်တော်တို့အိမ်ကို အရင်လာခဲ့လေရာ ဒေါ်လေးမေနှင့် ကြွယ်ကြွယ်တို့က အင်မတန် အံ့အားသင့်နေကြပါသည်။
စစ်ဗိုလ်များ နှုတ်ဆက်၍ ပြန်သွားသောအခါတွင် ကျွန်တော်က ဖြစ်သမျှ အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြလေရာ ကြွယ်ကြွယ်မှာ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးတွေ လိမ့်စီးကျလာပြီး အခန်းထဲကို ဝင်ပြေးသွားပါတော့သည်။
ထိုအချိန်မှာပင် မေ၏မိဘများပါ လိုက်လာပြီး “မင်းတို့ချစ်ခြင်းကို မခွဲပါဘူး ဒါပေမဲ့ သမီးကိုတော့ ပြန်ထည့်လိုက်ပါ” ဟု ပြောပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ ဖြစ်ခဲ့ရသော ကိစ္စမှာ မမျှော်လင့်ပဲ ဖြစ်ခဲ့ရသော်လည်း ကျွန်တော်တို့အား နှစ်ဦးသဘောတူ ထွက်ပြေးကြသည်ဟုသာ ထင်နေကြပါသည်။ ကျွန်တော့်မှာ မေ့ကို ပြန်မထည့်လိုသော်လည်း မေကိုယ်တိုင်က ပြန်လိုက်သွားမည်ဟု ပြောသောကြောင့် ထည့်လိုက်ရပါသည်။
ထိုညတွင် ကြွယ်သည် ကျွန်တော့်ကို ဒေါသတကြီး ရန်တွေ့ကာ တကိုယ်လုံးကို ထုထောင်းသလို… ဒေါ်လေးမေကတော့ ခပ်အေးအေးပင်ရှိကာ…
“ခုမှတော့ မေမေလှနဲ့ ယူရလိမ့်မယ် မောင်စိန်တင် တစ်တိုင်းပြည်လုံး သိကုန်ပြီ…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်လည်း နှမ တဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ့်ကို မြင်သောအခါ စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိပါသည်။
သို့သော် ကုသိုလ်ကံမှာ ဆန်းကြယ်လှပါဘိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မေမေလှကို သူ့မိဘများက မော်လမြိုင်ကို ကျွန်တော်နှင့် ခွဲပို့လိုက်လေရာ ကြွယ်ကြွယ်သာလျှင် နောက်ဆုံး လက်ထပ် ဇနီးဘဝ ရောက်လာရခြင်း ဖြစ်လေသတည်း…။
အခန်း (၁၁) ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ပြီးပါပြီ။
........................................♡♡♡........................................
အလုံးစုံ ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment