စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၂ )
ေရးသားသူ - ခင်လင်း
အခန်း ( ၃ ) ချစ်လေ… ချစ်လေ
“ရေဒီယိုတောင် မပိတ်သေးပါလား… သမီး အိပ်နေပြီလား…”
“ဟုတ်တယ် မေမေ… ခေါင်းနဲနဲမူးတာနဲ့ အခန်းထဲ တုံးလုံးလှဲ မိတာ အိပ်ပျော်သွားတယ်… ” ဟူသော အသံများနှင့် တံခါးပိတ်သော တသံတွေ ဆက်တိုက်ထွက်ပေါ်လာပါသည်။
မူမူ၏ ဖခင်ကြီးက…
“အခုနေအခါမှာ အချိန်မကောင်းတော့ ခပ်စောစော တံခါးပိတ်ထားတာ ကောင်းတယ် နောက်ကို အိပ်ချင်ယင် တံခါးပိတ် ပြီးမှ အိပ် သမီး… ”
“ကဲ… သမီး အိပ်ချင် အိပ်တော့လေ… ”
ထိုအသံနှင့် အတူ မူမူနှင့်အတူ သူမ၏ မိခင်ကြီးသည် သမီးဖြစ်သူ အခန်းထဲကို ဝင်လိုက်လာ သည်ကိုတော့ ကျွန်တော် သိလိုက်ရလေသည်။ ကျွန်တော့မှာ… ကုတင်အောက်တွင် တုတ်တုတ်မျှ မလှပ်ရဲပါ…
ယော ယခုမှ ကျွန်တော် အခက် ကြုံရလေသည်။ ထိုအရာသည် အခြားမဟုတ်ပါ ကျွန်တော်ံ၏ ရှူးဖိနပ် တစ်ရံပင် ဖြစ်လေသည်။ ရှူးဖိနပ်မှာ အိမ်တွင်းဝင်ကာစက ချွတ်ထားခဲပါသည်။ သို့သော်… အပေါက်ဝ တည့်တည့် တွင် မဟုတ်ပဲ ပန်းအိုးတစ်လုံးချထားသည့် ထောင့်စွံးတွင် ချွတ်ထားခဲ့သောကြောင့် မူမူ၏ ဖခင်မှာ မမြင်မိဟန်တူပါသည်။
မူမူ၏မိခင်ကြီးသည် သမီးဖြစ်သူ အခန်းအတွင်း ဝင်လာကာ အခြေအနေကို စကားပြောယင်းက အကဲခတ် ကြည့်ဟန် တူပါသည်။ ခက်တာက မူမှာ အိမ်အောက်ထက်တွင် အိပ်၍ သူမ၏မိဘတွေက အပေါ်ထပ်တွင် အိပ်စက်ကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ မူမူ၏မိခင်ကြီးသည် ကျွန်တော်ရောက်နေပြီး ပုန်းအောင်းဝပ်လျှိုးနေသော မူမူ၏ ကုတင်ပေါ်တွင် တစ်တောင်နီးပါးခန့်ရှီသော တင်ပါးဖြင့် ထိုင်ချလိုက် သောကြောင့် ကျွိကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မူမူ့ မိခင်ကြီးမှာ အတော်ဝပါသည်။ ဝသလောက် အသားဖြူ၍ သူမ၏ ဝင်းလဲ့ဖြူဖွေးသော ခြေသလုံး တုတ်တုတ်ကြီး တွေကို ကျွန်တော်က မြင်နေရသောကြောင့် တုန်လှုပ်နေရပါသည်။
“အမယ်… သမီးလဲ ပန်းအိုး အသစ်တွေနဲ့ပါလား… တယ်လှပါလားဟေ့… ဘယ်က လက်ဆောင် ရလာတာလဲ… ”
“လက်ဆောင် ရတာ မဟုတ်ပါဘူး မေမေ… ဒါ ချက်ကိုစလိုဗေးကီးယားက ဖြစ်တဲ့ ဖန်အိုးလေးပေါ့… သိပ်လှတာနဲ့ ဝယ်လာတာ… ”
“အေးကွဲ့… သိပ်လှတာပဲ… ဒါထက် သမိးကိုတောင် နွဲ့နွဲ့တို့အဖွဲ့က ဘာဖြစ်လို့ ခေါ်မလာတာလဲတဲ့… မေမေက ခေါင်းကိုက်လို့ ကျန်ခဲ့တာပါကွယ်လို့ လိမ်လိုက်ရသေးတယ် ဟောအခု သမီး တကယ် ခေါင်းကိုက်နေတာပဲ… ဟဲ ဟဲ ဟဲ… ”
“အို… မေမေကလဲ… သမီးခေါင်းကိုက်တာ မဟုတ်ပါဘူး ခေါင်းမူးတာပဲဟာ… ”
“အေးအေး မေမေက ခေါင်းကိုက်တယ်ထင်လို့… ကဲ ကဲ… အိပ်ချန်တန်ပြီ… အိပ်တော့ သမီး… ”
မူမူ၏ မေမေကြီးက ယခုမှ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကိုကြွလျှက် ထွက်ခွါသွားပါတော့သည်။ ထိုအခါမှပင် မူမူတစ်ယောက်မှာ ကမန်းကတန်း သူမ၏ အခန်းတံခါးကိုပိတ်ကာ ကျွန်တော် ပုန်းအောင်းနေသော သူမ၏ ကုတင်ပေါ်မှ ဖြန့်ခင်းထားသော ဇာခင်းကိုမလျှက် ကျွန်တော်၏ နှာခေါင်းကြီးကိုလိမ်ဆွဲလိုက်၍…
“အဟုအဟု” ချောင်းဆိုးတော့ မူမူက
“အမလေး… သူချောင်းသံကြောင့် ဒုက္ခဖြစ်တော့မှာပဲ… ” ဟုထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ပြောလိုက်ကာ…
“ကဲ… ထွက်တော်မူပါ ဘုရား… တကတဲမှပဲ… ကုတင်အောက်ရောက်တာတောင် ဇိမ်ယူနေလိုက်တာ… ”
“ဇိမ်ယူတာ မဟုတ်ပါဘူး မူရာ တကယ့်ကို ကုတင်အောက်က ဗြုန်းကနဲ ထွက်မရလို့ပါကွာ… ”
ကျွန်တော်က ပြောယင်း ကုတင်အောက်မှ လေးဘက်ထောက်ကာ ထွက်ရင်း ကုတင်ပေါပေါ်သို့ပြုံး ဖြဲဖြဲကြီးထိုင်ချလိုက်ကာ…
“ကဲ… ကိုယ့် အချစ်လေးရယ်… ကိုယ် ဘယ်လောက် ဒုက္ခရောက် သွားတယ်ဆိုတာ ကြည့်စမ်းပါ အုံးကွယ်… ” ဟု
ပြောလိုက်ကာ စဉ်းစားသလိုနဲ့ တွေတွေကလေးရပ်နေသည့် မူမူ၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ဆွဲယူလိုက်သောကြောင့် သူမ၏ပြည့်ဖြိုး စွင့်ကားသည့် တင်ပါးဆုံကြီးမှာ ကျွန်တော့်အပေါ်သို့ အိကနဲ ထိုးဆင်းကျလာပါတော့သည်။
ကျွန်တော့်မှာ သူကလေး၏ ရွှေရင်အုံတွေကိုပါ ပွေ့ဖက်ဖြစ်ညှစ်လိုကပြီး ဘေးစောင်းကျနေသော သူမ၏ ညာဘက်က မို့မို့ကလးနှင့် နီတျာနေသော ပါးအို့ကလေးကို ကျွန်တော်၏ နှာခေါင်းဖြင့် ထိုးမြှုပ်လိုက်ကာ… နှုတ်ခမ်းတွေကိုပါ ပြွတ်ကနဲ စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။
“ကိုကိုတင် သိပ်ကဲတာပဲကွာ… ကိုယ်ဖြင့် သိပ်အနေရ ကျပ်တာပဲ… ကဲပြန်ဘို့လုပ်ပါတော့… ”
မူမူကထိုကဲ့သို့ နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ ကျွန်တော့်ကိုတွန်း၍ ဗြုန်ကနဲထရင်း ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လန်ကာ လဲကျသွားပြီး ခပ် ပြုံး ပြုံးကြီးလုပ်နေလိုက်ကာ…
“မူရယ်… ကိုယ် အပင်ပန်းခံပြီး ကြိုးစားခဲ့ရတာကို… ရင်ဝဖနောင့်နဲ့ ကန်ချသလို လုပ်မလို့လား မူရယ်… ဟောဒီ ကုတင်အောက်ကို ဝင်ပုန်းနေရတဲ့ ဒုက္ခကိုလည်း သနားပါဦး မူရယ်… ကိုယ်တော့ ဒီည ဒီမှာဘဲ အိပ်တော့မယ်နော်… ”
ထိုသို့ ကျွန်တော့်က ပြောလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် ခပ်စန့်စန့်ကြီး တုံးလုံးလှဲကာ နေလိုက်သောကြောင့် မူမူမှာ မျက်စောင်းကလေး ထိုးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် တင်ပါးလွှဲ ထိုင်လိုင်ကာ…
“ဘယ်ဖြစ်မလဲ… ကိုကိုတင်ရာ တော်တော်ကြာ မေမေတို့ သိသွားရင် ဘယ်ကောင်းမလဲ… နောက်မှ တွေ့ကြပေါ့ကွာ… နော်…”
ထိုသို့ ကျွန်တော့်ကို ပြောလိုက်စဉ် သူလေး၏ ခါးကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ရစ်ပတ်ဆွဲယူလိုက်သောကြောင့် မူမူမှာ ကျွန်တော့် ညာဘက်ဘေးတွင် တုံးလုံးကလေး လဲကျလာပါတော့သည်။ လျှင်မြန်စွာပင် ကျွန်တော့်ဆိုသည့် ငနဲက လူသားစားဖူးသည့် ကျားတစိကောင်ပမာ မူမူ့၏ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်လိုက်ကာ နှာခေါင်းရော ပါးစပ်ပါ အလုပ်ရှုပ်သွား ပါတော့သည်။ ကျွန်တော့်၏ ဘယ်ဘက် ပေါင်ကြီး တစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ ပေါင် ပြည့်ပြည့် ဖြိုးဖြိုးကြီးတွေအပေါ် တင်ပစ်လိုက်ကာ ဘယ်လက်က သူမ၏ ရွှေရင်အုံတွေအပေါ် ကင်းလျှောက်သလို သွာလိုက်ပါသည်။ ထိုအခါကျပြန်တော့လည်း… မူမူတစ်ယောက် ကာမဂုဏ်သား တစ်ဦးပေမို့ မျက်လုံးကလေး မှေးကျသွားကာ ကျွန်တော့် ကိုယ်လုံးကြီးကိုပါ ပြန်လည်ဖက်တွယ်လျှက် အငန်းမရ နှုတ်ခမ်းခြင်း ပြိုင်၍ စုပ်ယူ နေပြန်တော့သည်။
နှစ်ဦးစလုံး၏ ခြေထောက်တွေရော လက်တွေရောပါ တစ်ခဏခြင်း တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး ရစ်ပတ်ချည်နှောင် သည့် အလား နှစ်ကိုယ့် တစ်ကိုယ် ဖြစ်သွားရပြီးတော့ ငှက်ဖျားတက်သည့်နှယ် အချစ် ဒီဂရီတွေကလည်း တလျှမ်းလျှမ်းတောက်ကာ တသိမ့်သိမ့် တအိမ့်အိမ့် လိမ့်ကာလိမ့်ကာ တက်လာပါတော့သည်။
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရုတ်တရက် တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး တူပြိုင်ပြိုင် အချစ် အဏဝါ ရေယဉ်ကြောတွင် ကူးပြောင်းရန်အတွက် အရှိန်အားယူနေခိုက်မှာပင် လှေခါးမှဆင်းလာသော ခြေသံတစ်သံကြောင့် ကျွန်တော်ရော သူမပါ လန့်ဖြန့်ကာ… ထလိုက်ကြပြီး… မူမူက ကမန်းကတန်း ဆင်း၍ မီးခလုပ်ကို ချောကကနဲ ပိတ်လိုက်ပြီး ဇာခြင်ထောင်လေးချကာ မူမူ၏ ရွှေငါးစောင်လေးကို နှစ်ဦးသား ခြုံလိုက်ကြပါသည်။ လှေခါးမှ ဆင်းလာသော အသံကြောင့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးမှာ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ရဲဘဲ ရှိနေရပြီး… မကြာမီ ခြေသံမှာ အလယ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သွာလိုက်… အိမ်တံခါးမကြီးကို စစ်ဆေးကြည့်နေဟန်ဖြင့် တခဏ အကြာတွင် ပြန်တက်သွားပါတော့သည်။
ယခုတစ်ခါတော့ အမှောင်ထဲက မူမူ၏ ကိုယ်လုံး တုတ်တုတ်ခဲခဲ ကလေးမှာ ကျွန်တော့်ရင်ခွင် အတွင်းသို့ သက်ဆင်းခဲ့ရပြီး သူကလေး၏ ပါးပါးလျလျ နီနီထွေးထွေး နှုတ်ခမ်းအစုံကို အမှောင်ထဲတွင် စမ်းသပ်ရှာဖွေ လိုက်ကာ စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။ သည့်နောက်တွင်တော့ ကျွန်တော်၏ လက်တစ်ဖက်က သူကလေး၏ ထမိန်ကို အသာကလေး ဆွဲဖြုတ်ချလိုက်သောကြောင့်… မူက ကျွန်တော်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ဟိုဆိတ် ဒီဆိတ် ဆိတ်လိုက် ပါတော့သည်။ ထိုကဲ့သို့ မူမူက တို့ဆိတ်နေခြင်းသည်ပင်လျှင် သူမ၏ အချစ်တံခါးကို မြန်မြန် ဖွင့်လှစ်ပါတော့ဟု ပြောလိုက်သည့်အလား ရှိနေသောကြောင့် ကျွန်တော်၏ လုံချည်ကိုလည်း အမှောင်ထဲတွင် ဆွဲချွတ်ကာ ကုတင်ခြေရင်းတွင် စုပုံထားလိုက်ပါတော့သည်။
ထို့နောက်တွင် မက်မကုန်နိုင်သော ချစ်သံသရာ ရေကြောတွင် တူပြိုင်ပြိုင် ကူးခတ်ရန်အတွက် သူကလေး ၏ ပေါင်ပြည့်ပြည့် ဖြိုးဖြိုးကြီးတွေကို ကျွန်တော့်ပေါင်တွေပေါ် ခွလိုက်ကာ ပခုံးကလေးကို ကုန်း၍ ဆွဲယူလိုက် ခြင်းဖြင့် အချစ်အပြေးပြိုင်ပွဲ စတင်ပါတော့သည်။ အဘယ့်ကြောင့်မှန်းမသိ ကျွန်တော့်မှာ မူမူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ရမ္မက်ဇောကြွကြွ အလျှင်ပြင်းထန်စွာ တငြိမ့်ငြိမ့် ခံစားနေလေရာ သူကလေးကလည်း အောက်မှနေ၍ ကော့ကာ လန်ကာ အားပေးအားမြှောက် ပြုလျက်ရှိပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်းတွေကလည်း တော်တော်နှင့် မခွါနိုင်တော့ပဲ အချစ်ရေ ပြင်၌ တွင်တွင်ကြီး ကူးခတ်လျက် ရှိကြပါတော့သည်။
ကျွန်တော့်မှာ မိနစ် ၂ဝ ခန့်လောက်အတွင်း ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းကြီးကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး မူမူ့ကိုယ် ကြီး ပေါ်မှ ကွာကျသွားကာ အတော်ကလေး မောပန်းနေရ ပါတော့သည်။ မူမူက ကျွန်တော့်၏ ကိုယ်ကြီးကို ရစ် တွယ် လိုက်ကာ…
“နောက်တော့မှသာ မူမူကို ပစ်မသွားနဲ့နော်… ကိုကိုတင်… မူမူကတော့ ကိုကိုတင့် ကို ယုံလို့ ပုံအပ်ခဲ့ ပြီးပြီ နော်… ဒါပဲ… ” ဟုပြောကာ… ကျွန်တော့်၏ ပါးကို ရွှတ်ကနဲ မွှေးရင်း… ကျွန်တော့်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ပွတ်သပ်လျှက် ရှိပါသည်။
ကျွန်တော့်မှာ မောသွားရသော်လည်း… လူပျိုသိုးပေမို့ မူကလေး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပြန်လည်တွယ်ဖက် လျှက် သူမ၏ ကစားစရာ အရုပ်ကလေးပမာ ချစ်စရာ ကောင်းလှသော ဖေါင်းဖေါင်းပြည့်ပြည့် ရွှေရင်အုံမှ ပတ္တမြားခဲ ကလေးတွေကို ငုံ၍ စုပ်ယူထားမိပါသည်။
ယခုတော့ မူမူရော ကျွန်တော်ပါ အရှက်ဆိုသော အရာဝတ္ထုသည် ကင်းလွတ်လျှက်ရှိပြီးဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်၏ ကိစ္စပြီးသွားသော်လည်း… မူမူ့မှာတော့ သူမ၏အလိုဆန္ဒ မပြည်ဝသေးသည့်အတိုင်း လိမ်မာပါးနပ် စွာနှင့် ကျွန်တော့်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ဆိတ်ကာဆိတ်ကာ လုပ်နေပြီး ကျွန်တော့်၏ ပေါင်တွေပေါ်ကို သူမ၏ လက်တွေက တန်ပြန်ပွတ်သပ်လျှက် ရှိနေပြန်ပါသည်။
“မူ… ချစ်တယ်နော်… ”
“ချစ်တာပေါ့… ကိုရယ်… ”
“တကယ်… ချစ်တာနော်… ”
“တကယ်မချစ်လို့ ဒီခန္ဒာကိုယ်ကြီးကို ပုံအပ်ပါ့မလား… ဟင်…”
“အလကား ကိုယ်က ကျီစယ်တာပါကွာ… မင်းကလေးဟာ ကိုယ့်ရဲ့ အချစ်ဦးပါမူရယ်… ကိုယ်ရဲ့ အသဲနှလုံးဟာ မူ့အတွက် ဖြစ်သွားပြီ… အချစ်ကလေးရယ်… နော်… ”
ကျွန်တော်က သူကလေးရဲ့ ပါးကို မွှေးမွှေးလေး ပေးလိုက်ပါသည်။ မူကလည်း သူ၏လက်ချောင်းများဖြင့် ကျွန်တော့်၏ ပေါင်တံတွေကို လျှောသပ်နေရာမှ ကျွန်တော့်၏ အင်္ဂါကို သူမ၏ လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်မိပြီး ခိ ကနဲ ရယ်လိုက်ပါသည်။ လူပျိုသိုးဆိုပေမဲ့ သတိကလေး လက်ကိုင်မထားပဲ ပထမတစ်ချီ၌ ကျွန်တော်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း စခန်းသွားလိုက်ရာ ကျွန်တော်သာလျှင် ပထမဆုံးပြီးစီး၍ သူကလေးမှာ မပြီးစီးပဲ ရှိနေခြင်းကြောင့် မူမူက ကျွန်တော်၏ စိတ်အာရုံ ပြန်လာစေရန် ကလိနေခြင်း ဖြစ်တော့သည်။ ထို့နောက်တွင် ကျွန်တော့်၏ ယောင်္ကျား အင်္ဂါကို သူမ၏ လက်ချောင်း နူးနူး ညံ့ညံ့ ကလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ် နေလေတော့ရာ ကျွန်တော့်၏ ရမ္မက် ဇောတွေမှာ တဟုန်းဟုန်း ပြန်လည် ထကြွလာရ ပါတော့ သည်။
ထို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော်က မူမူ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံလေးကို ရမ္မက်ဇောတွေ ပြင်းထန်သော စုပ်ယူခြင်းမျိုးဖြင့် စုပ်ယူလိုက်ကာ ဒုတိယ အကြိမ်မြောက် သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချကာ စခန်းသွားလိုက်ရ ပြန်ပါတော့သည်။ ယခုတစ်ချီတော့ အချိန်ကြာကြာပင် နှစ်ဦးစလုံးတွင် ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် အရသာ ခံစားလိုက်ရပါသည်။ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်လည်း သျှတ္တရဒီပနီ အချစ်ကျမ်း၊ ကာမအရသာကျမ်း တွေကို ကျောင်းနေရင်း ဆည်းပူးခဲ့လေသဖြင့် အင်မတန်မှ အချက်ကျနေပါတော့သည်။
ယခုတစ်ခါတော့ မူမူ ကိုယ်တိုင်ကပင် အောက်မှနေ၍ ကျွန်တော်၏ ခါးကြီးကို တွယ်ဖက် မထားတော့ပဲ လွတ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားနိုင်မှုအတွက် လွှတ်ပေးထားပါသည်။ တဖန် ကျွန်တော်က အပေါ်သို့ကြွသွားလေတိုင်း သူကလေး၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ကော့မြှောက်ပေးလိုက်သောကြောင့် ဘယ်လိုမှ ခွါမရပဲ တစ်ချက်တစ်ချက် အောက်မှ တွန့်ကာလိမ်ကာ လှုပ်၍ပေးလိုက်သဖြင့် အတွေ့ထူးလှသော အရသာတွေမှ ခွါမရအောင် ရှိနေ ပါ သည်။
ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်ကလည်း မောလာသည့်အခါတိုင်း သူကလေး၏ ကိုယ်ပေါ်မှာပင် မှိန်းနေလိုက်ကာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်း အစုံကို ငုံ၍ တအားကုန်ပင် ဖိကာဖိကာ စုပ်ယူမိပါသည်။
“သိပ်ချစ်တာပဲ… ကိုရယ်… နော်”
“သိပ်ချစ်တာပေါ့… မူရယ်… ချစ်တာမှ အသဲတွေ ကွဲသွားအောင် ချစ်တယ် မူ… ”
ထိုသို့ နှစ်ဦးပြိုင် မမောနိုင် မပန်းနိုင် စကားတွေပြောလိုက်ကြပါသေးသည်။ သူကလေး၏ နိုင်လွန် လက်ပြတ် အင်္ကျ ီ ကလေးမှ ကြယ်သီးတွေကို ယခုတစ်ခါမတော့ ကျွန်တော်က ရဲရဲတင်းတင်းကြီးပင် ဖြုတ်လိုက်၍ သူမ၏ အပေါ်က နိုင်လွန်အင်္ကျ ီ ကလေးမှာပြုတ်သွားပြီး… နောက်ထပ်လည်း အတွင်းခံ ဘွန်တွန် ဘော်ဒီကို ဖြုတ်လိုက် သောကြောင့် သူမ၏ရွှေရင်အုံတွေမှာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပေါ်ထွက်လာပါတော့သည်။
ခပ်စောစောက အင်မတန် ဒုက္ခခံ၍ ဘွန်တွန် ဘော်ဒီအောက်မှ လက်လျှိုကာ နှိုက်ခဲ့ရသော ကျွန်တော့်မှာ အခုတော့ အမှောင်ထဲမှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မတွေ့ခဲ့ရလင့်ကစား သဘောရှိ ချေမှုန်းခွင့် ရနေပါတော့သည်။ ကျွန်တော့်မှာ လက်နှင့်ကစား၍ အားမရနိုင်တော့ပဲ မူမူ့ ပတ္တမြားခဲ နီနီရဲရဲလေးကိုပါ ငုံ၍ ခဲလိုက်ပါသည်။ ပါးစပ် ဖြင့် ငုံကာစုပ်ယူလိုက်သောကြောင့် မူမူ့မှာ တွန့်တွန့်ကလေး ဖြစ်သွားရပြီး အသံကလေး မပီတပီ ထွက်ပေါ် လာပါသည်…
“ယားတယ် အစ်ကိုရယ်… ဟာ… သိပ်ယားတာပဲ… အို… ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး… ”
ကျွန်တော့်မှာ သူကလေး၏ ပြောစကားကို နားမလည်နိုင်ပါ နောက်ဆုံး… တစိမ့်စိမ့် သိမ့်ကာ… သိမ့်ကာ… မြွေဆိပ်ပမာ တက်လာသော အရသာက တကိုယ်လုံးရှိ အကြော အချဉ်တွေအားလုံး ပျံ့နှံ့သွားတော့ကာ ကျွန်တော့်မှာလည်း မူမူ၏ ကိုယ်ပေါ်၌ ခြေပန်းလက်ပန်း ဖြစ်သွားရပါတော့သည်။
ယခုတစ်ခါတော့ မူမူကလေး ကိုယ်တိုင်ကပင် ဒင်ပြည့် ကျပ်ပြည့် အရသာတွေ ပြည့်စုံသွားခဲ့ ပြီမို့လားမသိ ကျွန်တော့်ဘေးတွင် တုံးလုံးပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေရာမှ ကျွန်တော့်ဘက်ဆီသို့လှည့်ကာ…
“ချစ်တယ် ကိုရယ်… သိပ်ချစ်တာပဲ… ” ဟုပြောလိုက်ကာ… ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံကာ စုပ်ယူလိုက်ပါတော့သည်။
ကျွန်တော့်ကလည်း မူမူ၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ဖက်တွယ်လိုက်ကာ…
“ကိုယ်ဖြင့် မူမူနဲ့ တသက်လုံး ဒီလိုပဲနေလိုက်ချင်တယ် အချစ်ရယ်… ” ဟုပြောဆိုလိုက်သည်။
ယခုတော့ ကျွန်တော်၏ အသက်သည် မူမူက ပေးထားသည်ဟု နိဂုံးကို ကမ္ဗည်း တပ်လိုက်မိပါသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦး၏ ခပ်ဖြည်းဖြည်း မှုတ်ထုတ်လိုက်သည့် အသက်ရှူခြင်းများက တစ်ဦးမျက်နှာပေါ်တစ်ဦး ပျံ့နှံ့ ကျရောက်နေကာ နွေးထွေးသော အတွေ့တွင် အချစ်အငွေ့ အသက်တွေ အဖြစ်သာ ရစ်ပတ်ဖုံးလွှမ်း နေတော့သည်ဟု ထင်မိပါတော့သည်။
မူမူ၏ ကိုယ်ကလေးကို ဖက်တွယ်ကာ အိပ်ပျော်နေရာမှ ကျွန်တော့်မှာ ရုတ်တရက် နိုးလာသောအခါ ညဉ့်သန်းခေါင်လောက် ရှိဦးမည်ဟု ခန့်မှန်းရပါသည်။ ကျွန်တော့်၏ ဘေးတွင် မူမူတစ်ယောက်မှာ ငြိမ်သက်စွာ အိပ်မောကျလျှက် ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်သည် သူကလေး၏ ပါးလေးကို အမြတ်တနိုး ရွှတ်ကနဲမွှေးလိုက်ကာ ကုတင်ပေါ်မှဆင်းရင်း မီးခလုပ်ကို ဖွင့်ကာ သောက်ရေကို ရှာဖွေမိပါသည်။ သူကလေး၏ အခန်းအတွင်းဝယ် အပျိုမလေးပီပီ အဘယ်မှာ သောက်ရေ ထားပါမည်နည်း။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ရေငတ်လာသော ဝေဒနာတစ်ခုက အတော်ကြီး အခံရခက်ကာ အပြင်သို့ထွက်ရမှာလည်း အတော်ပင် အခက်ကြုံ နေရပါသည်။
ကျွန်တော်က တဖန် သတိရ၍ မီးခလုပ်ကို လျှင်မြန်စွာ ပြန်ပိတ်လိုက်ရပါသည်။ အမှန်ကတော့ မူမူတို့ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် မီးတစ်ပွင့် ထွန်းထားသဖြင့် ထိန်လင်းနေသည်ကို ကျွန်တော် တံခါးပေါက် အကြားမှ တွေ့ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
အကယ်၍ ကျွန်တော် အပြင်ထွက်ပါက အပေါ်ထပ်တွင် အိမ်၏ခါးလည်မှ ပိုင်းကာ လူနေရန်နှင့် ပစ္စည်း ထားရန် တဝက်သာလျှင် အဆင့်လုပ်ကာ ဆောက်ထားသောကြောင့် အပေါ်ထပ်မှ စီးကြည့်လျှင် အိမ်ခန်းမကြီး အလယ်နှင့် ရှေ့တပိုင်းလုံးကို မြင်ရသဖြင့် ကျွန်တော် ဘယ်လိုနည်းနှင့်မျှ မထွက်ရဲပါ။ ထို့နောက်တွင် မူမူ့ကိုနှိုး၍ အကူအညီ တောင်းရန် ကြံမိပါသည်။ ထိုသို့ ရေသောက်ချင်စိတ် ဖြစ်လာရသည်မှာလည်း နေ့လည်ပိုင်းက သောက်ထားသည့် အရက်တန်ခိုးကြောင့် ဟုပင် ဆိုချင်ပါသည်။
ထိုသို့ ကျွန်တော့်မှာ မတည်မငြိမ် လှုပ်ရှားနေမိစဉ် မူမူ၏ အလှပြင်ရာ မှန်တင်ခုံကလေးကို သတိရ မိပါသည်။ ထိုသို့သတိရမိသောကြောင့်လည်း ကဗျာကယာ မှန်တင်ခုံကလေးဆီသို့ လှမ်းကာ ရှာဖွေမိရာ အခန့် သင့်ပင် အမွှေးရည်နှင့် ရောရန် အသင့်ပြုလုပ်ထားသည့် ရေခွက်ကလးကို တွေ့ရသောကြောင့် ဘာပဲရေရော ဟူသောသဘောဖြင့် သဘောဖြင့် သောက်ချလိုက်ပါသည်။ ရေများ ပါးစပ်ထဲမှ လည်ချောင်းထဲသို့ သက်ဆင်း သွားသောအခါ တွင်ကား သင်းကနဲ ရေမွှေးနံ့ကလေးမှာ ဝေ့ပျံတက်လာသောကြောင့် ရေမွှေးတွေများ ရောထား လေရော့သလားဟု ကျွန်တော်က တွေးမိပါသည်။
အမှန်တော့ ကျွန်တော့်မှာ ရေမွှေးတွေ ရောဖျန်းထားသည့် ရေခွက်ကို သောက်မိလျှက်သား ဖြစ်နေလေရာ အရက်မူးသလို တစိမ့်စိမ့် မူးလာပြန်ရာ ခပ်စောစောက နွမ်းလျသည့် အားတွေပင် ဆန်းသစ်ကာ လာရပြန် သောကြောင့် မူမူကလေး၏ တစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကလေးဆီသို့ ပြန်ကာ အတူယှဉ်တွဲ အိပ်ချလိုက်ရင်းက သူကလေး၏ ပါးမွှေးမွှေးကလေးကို ရွှတ်ကနဲ မွှေးမိပါသည်။
ကျွန်တော့်မှာ ယခုတစ်ချိန် သူကလေး၏ လွတ်လပ်နေပြီဖြစ်သော တကိုယ်လုံးအား ကျွန်တော့် ရင်ခွင် ကျယ် ကြီးဆီသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြန်ကာ သူကလေး၏ ရွှေရင်အုံတွေကို တရွရွ ပွတ်ချေမိပါသည်။ အတက် အညှာ တံ အသီးကလေးကိုလည်း တအားငုံ၍ ထားမိပါသည်။ အဘယ်မျှ အရသာရှိသည်ကိုတော့ စာရှုသူတွေက လက်တွေ့စမ်းသပ်ကြည့်ရန်သာ ရှိပါတော့သည်။ အမှန်ပင် နှစ်ဦးစလုံးတွင် အပြု အမူကလေးသည် ထူးကဲသည့် အရသာတစ်မျိုး ဖြစ်ကြောင်း ကို ကျွန်တော်က ကောင်းကောင်းကြီး သင်ခန်းစာ ရလိုက်ပါတော့သည်။
သည်ဟာတင် မကသေးပါ သူကလေး၏ ဝမ်းဗိုက်ပြင်ကျယ် ကလေးမှသည် ဆီးခုံအောက်ပိုင်းအထိ တရွရွ ပွတ်ကာ စမ်းသပ်လျှက် ဖြူဖွေးသည့် ပြည့်ပြည့် ဖြိုးဖြိုး ပေါင်တံကြီးတွေ တလျှောက်ကို ဖျစ်ကာညှစ်ကာ သဘော ရှိ စမ်းသပ်နေမိပြန်ရာ ကျွန်တော့်၏ အာသာရမ္မက် စိတ်တွေက တလျှံလျှံ ပေါ်ထွက်လာခဲ့ရ ပြန်ပါတော့သည်။ ထိုသို့ သဘောရှိပွတ်ချေ စမ်းသပ်နေသော အခါမတော့ မူမူမှာ အင့်ကနဲ တချက်မျှ လွန့်ကာ တွန့်ရင်း ကျွန်တော် ၏ လည်ပင်းကို သူမ၏ ပျောင်းနွဲ့သည့် လက်ချောင်း ကလေးများဖြင့် ရစ်ပတ်ကာ ကျွန်တော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို လျှာဖြင့် စုပ်ယူနေပြန်ပါတော့သည်။
ကျွန်တော့်က ကျွန်တော်ဆီ လှည့်နေသော မူမူ၏ ကိုယ်လုံး တစောင်းကလေးကို… ပက်လက်ကလေး ပြုပြင်လိုက်ကာ သူကလေး၏ ရင်အုံတွေအပေါ် ကျွန်တော်၏ ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးဖြင့် ဖိကပ်လိုက်ပြီး တတိယ အကြိမ်မြောက် စခန်းသွားရန် ပြင်ဆင်လိုက်ပါသည်။ မူမူကိုယ်တိုင်ကလည်း ယခုတစ်ခါတော့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး ပင် ကျွန်တော်၏ ပေါင်တံနှင့် ယောင်္ကျားကိုယ်ကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင် လိုက်သဖြင့် ကျွန်တော်၏ ရမ္မက်စိတ်တွေက ရှေးကထက်ပင် တိုးကြွလာရပြီး အစွမ်းကုန် မာကျောလာခဲ့ ပြန်ပါတော့သည်။ ထို့ကြောင့် တတိယ အကြိမ် မြောက် သူကလေး၏ ကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ကျွန်တော်၏ ကိုယ်ကြီးဖြင့် ဖိတွယ် ကပ်လိုက်ရာ သူကလေး၏ တင်ပါး ကြီးတွေကပါ အလိုလို မြှောက်ကြွ ပေးလိုက်ပြီး ပေါင်ကလေးနှစ်ချောင်း ထောင်လျှက်သား ခွဲချလိုက်ရာကပင် သူမ၏ လက်တွေက ကျွန်တော်၏ ပုခုံးတွေကို ဆွဲယူလိုက်သလို ကျွန်တော် ကလည်း သူကလေး၏ ပခုံးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲယူကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် စခန်းသွားချလိုက်တော့သည်။
တကယ်တော့ မူမူမှာ ကာယဗလ လိုက်စားသူကလေး ဖြစ်ခြင်းကြောင့် အသားအရည်မှာ ပျောင်းနွဲ့သလို ပြည့်ဖြိုး တုတ်ခိုင်ကာ အတော့်ကို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှပ အချိုးအဆစ် ပြေပြစ်ကျန လှသူလေး ဖြစ်ပါသည်။ ဖွံ့ဖြိုး စွံ့ကားသော ဝိုင်းဝန်းသည့် တင်ပါးကြီးတွေမှာ မြင်ရသူ ငနဲသားအပေါင်းတို့ သွားရည်ယိုစရာ အာသာ တငန်းငန်း ဖြစ်စေသလို ယခုတော့လည်း သူမကိုယ်တိုင်ပင် အာသာရမ္မက်တွေကို ခံယူလို့ မဆုံးချင်အာင်ပင် ကဲနေပါတော့သည်။ သူက အားမရသောအခါ တွင်ကား ကျွန်တော်၏ ရင်ဘတ် ကျယ်ကြီးကို အောက်မှကလိ၍ ပေါင်တံကြီးတွေကို တို့ဆိတ်၍၎င်း တလှုပ်လှုပ် ကစားနေသလို သူမ၏ တင်ပါးတွေကိုလည်း ကော့ကာ ပြန်ကာ ပေးနေပါတော့သည်။
အမှန်တော့လည်း မူမူက ကျွန်တော့်ထက်ပင် ကိုယ်စွမ်း ကိုယ်ဘက် ပြည့်ဖြိုးကာ တောင့်တင်းလှပသလို ကျွန်တော့် ထက်လည်း ရမ္မက်တွေက ပြင်းထန် နေသောကြောင့်ပင် သူကလေး၏ အလိုဆန္ဒကို လိုက်၍ တဖြည်း ဖြည်း အဆက်မပြတ် ခပ်မှန်မှန် စခန်းသွားနေပါတော့သည်။
မူမူ၏ ပါးစပ်ကလေးမှလည်း “ချစ်လိုက်တာ… ကိုယ်ရယ်… သိပ်ချစ်တာပဲနော်… ဟု ပြောလိုက်သလို… ကျွန်တော်ကလည်း… “ချစ်တယ်မူ… ချစ်တာပေါ့ သိပ်ချစ်တာပဲ ဟောဒီလို ချစ်ချင်တယ်… ” ဟု ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စခန်းသွားလိုက်သော အခါမတော့ မူမူက ကျွန်တော့် အောက်မှနေ၍ လက်မောင်းတွေကို ဇတ်ကနဲ ဆိတ်လိုက်ပါသည်။
ယခုတစ်ခါလည်း အချိန်တော်တော် ကြာပင် နှစ်ဦးစလုံး စခန်းသွားနေကြသော တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အပြိုင် ချစ်၍ အားမရအောင် ရှိနေပါတော့သည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မောသွားသောအခါတွင် နားလိုက်ကြ အမောပြေ သွားသောအခါတွင် တစ်ချီ စခန်းသွားလိုက်ကြနှင့် နံနက် ၃ နာရီထိုးသည်အထိပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။
သူကလေး၏ ရွှေရင်တွေကိုပင် တခါတခါ အမောဖြေရင်း ခေါင်းအုံး အိပ်လိုက်ပါသေးသည်။ သူကလေးက ကျွန်တော် အတော်မော သွားသောအခါတွင် ကျွန်တော့်လက်မေင်းတွေကို နှိပ်ပေးနေပြန်ကာ… ထိုကမှတဆင့် ကျွန်တော့်၏ ယောင်္ကျားကိုယ်ကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် လိုက်ကာ မမာကျော မခြင်း တရွရွပွတ်သပ်ကာ ရမ္မက်ဆန္ဒ တွေကို တောင်းခံနေပြန်ပါသည်။ အဘယ်ငနဲသား သည်းခံနိုင်ပါဦမည်နည်း။ ထိုသို့ ပြုမူလိုက်တိုင်းပင် ကျွန်တော့် မှာ အားသစ်စိတ်သစ်တွေက ဝင်ရောက်လာပြန်ရာ တချီထ၍ သူကလေးအကြိုက် စခန်းသွား လိုက်ရပြန် ပါ တော့သည်။
ဤသို့နှင့် နံနက် ၄ နာရီ ခွဲခဲ့ပြီး ဖြစ်ပါသည်။ မူမူက လမ်းထိပ် မီးသတ်ရုံကြီးဆီမှ… ဒေါင်ဒေါင်… ဒေါင်ဒေါင်… ဟူသော ၅ နာရီ သံချောင်တီးသံ ကြားရသော အခါမတော့ ခေါင်းကလေးမော့၍...
“ကဲ... ကိုကိုတင်... ၅ နာရီတောင် ထိုးပြီကွယ်… ဖေဖေ အိပ်ယာကထတော့မယ် ပြန်တော့နော်… ”
မူမူက ကျွန်တော့်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တွယ်ဖက်ကာ ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်က မူမူ၏ နှုတ်ခမ်း ပါးလျလျလေးကို… ကုန်းကာ မွှေးလိုက်ရင်းက ပြွတ်ကနဲ စုပ်ယူလိုက်ကာ…
“ပြန်စေချင်ပြီလား မူ… ကိုယ်ကတော့လေ… မူ့ အနားက မခွါတော့ဘူး မူ ရယ်… ”
ကျွန်တော်က ပြောပြောဆိုဆို မူမူ၏ ထမီကင်းလွတ်နေသည့် တအိအိ နူးညံ့ စွဲမက်ဖွယ်ရာ ကောင်းလှပြီး စွင့်စွင့်ကားကား ပြည့်ဖြိုးလှသော တင်ပါးကြီးကို ကျွန်တော့်ထံ ဆွဲကပ်ကာ သူမ၏ပေါင်တံတွေကို ဖျစ်နယ် ကစားနေမိရာက ဟိုဟို ဒီဒီ ကင်းလျှောက်သလိုလျှောက်ကာ စမ်းနေမိပြန်ပါသည်။
“ကြည့်စမ်း… ကြည့်စမ်း… သူ… သိပ်ကဲတယ်… ဟင်း ဟင်း… ”
မူမူက သူ၏ ရွှေရင်အုံတွေနှင့် ကျွန်တော့်၏ ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးကို တိုး၍ ဖိကပ်ကာ ပြောပါသည်။ ယခုလို ရွှရင်အုံတွေက ဖိကပ်လာပြန်သော အခါမတော့ သူမ၏ ရွှေလိုဝင်းမှည့်နေသော တောင်ကုန်းကလေး နှစ်လုံးမှာ ပြားပြားချပ်ချပ်ကလေး ဖြစ်နေပြီး ကျွန်တော်က အားမရ စိတ်မကျေနပ်လေတိုင်း… ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ရာက ပြွတ်ကနဲ ပတ္တမြား နို့တံ ထိပ်ကလေးတွေကို စုပ်ယူလိုက်မိပါတော့သည်။
“ပြန်ဖို့ အချိန်တော်ပြီ… ကိုရယ်… မူကလဲလေ ကိုကိုတင်ကို မခွဲချင်ပါဘူး… ဒါပေမဲ့ ကိုကိုတင်… ”
“ဘာလဲဟင်… မူ… ”
“လူကြီးတွေ သိသွားရင်… မကောင်းဘူး ကိုယ်ရယ်… နောက်နေ့တွေကျတော့ သဘောရှိနော်… ”
“လူကြီးတွေ သိသွားတော့ တခါတည်း နားဖေါက်ပြီးသားရရော မဟုတ်လား မူ… မဟုတ်ဘူးလားဟင်… ”
“အို… ဒီလိုလဲ ဇွတ်လုပ်လို့ ဘယ်ဖြစ်ဦးမလဲ ကိုရယ်… ဖေဖေတို့က မူ့ကို ကောလိပ် ပို့မယ်မှန်းတာ သိလား… ဒီကြားထဲမှာ ချစ်သူတွေဘာတွေ မထားနဲ့ဦး တဲ့… ဖေဖေကတော့ ဗြောင်ပဲ… မူမူ့ကို ဆုံးမခဲ့တယ်… ပြီးတော့ ဖေဖေက တဇွတ်ထိုး သမားကြီးကို သူမကြိုက်ယင် မကြိုက်သလို ဘယ်သူမှ ညှာတာမှာ မဟုတ်ပါဘူး…”
“ကိုယ်ကလဲ ဇွတ်ကြီးတော့ မလုပ်ပါဘူး အချစ်ရယ်… ဒါပေမဲ့ မူနဲ့ကိုယ် ချစ်ကြတာ သဘောမတူကြဘူး ဆိုရင်တော့ ကိုယ် စီမံတာ လိုက်နာရမယ်နော်… ”
ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သောကြောင့် မူက ခေါင်းညိမ့်ကာ အဖြေပေးလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော့် မှာ သူကလေးနှင့် အတူယှဉ်တွဲ အိပ်နေရာက နှစ်ဦးစလုံး ပြိုင်တူ ထလိုက်ကြယင်း ချွတ်ချထားသော လုံချည်များ ကို ဘေးပြူတင်းတံခါးဖွင့်လျက် ဝတ်ဆင်လိုက်ပါသည်။ ပြူတင်းသစ်သားတံခါး ဖွင့်လိုက်သော အခါ တွင် အပြင်မှ လရောင်ကလေးမှာ အခန်းအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့ပါသည်။
ကျွန်တော် လုံချည်ဝတ်ပြီးသည့် တိုင်အောင်ပင် မူမူ့မှာ ထမီမဝတ်ရသေးပဲ ရွှေငါးစောင်ကြီးဖြင့် ရစ်ပတ်ထား တုန်းပင် ရှိရာ ငွေလရောင်သည် မူမူ၏ ကိုယ်တပိုင်းအပေါ် လှပစွာ ကျရောက်နေသဖြင့် ဝင်းဝါ ပြည့်ဖြိုးသော ရွှေရင်အုံတွေကို လှပစွာ မြင်နေရပါသည်။ ယခုလို မြင်ရပြန်တော့… ဂရိ(စ) ပန်းပုဆရာတို့၏ အလှအပထုထားသော ယမင်းပျို နတ်သမီး ရုပ်ထုကလေးသဖွယ် ထင်နေရပါသည်။
ကျွန်တော်က မူ၏ ကျွတ်ကျနေသော ပိုးတွန့်ထမီကလေးကို ကောက်ကာပေးလိုက် သောကြောင့် မူမူက ကုတင်အောက်ဆင်း၍ မတ်တပ်ရပ်ကာ ထမီကိုလဲရန်အတွက် ရစ်ပတ်ထားသည့် ရွှေငါးစောင်ကို အနည်းငယ် လှစ်၍ ထမီကွင်းအတွင်း ခြေဆင်းကလေးစွပ်နေရာ… အလစ်စောင့်နေသည့် ကျွန်တော်က ရုတ်တရက် သူမ၏ ရွှေငါးစောင်ကလေးကို ဖယ်ရှားလိုက်သောကြောင့် သူကလေးမှာ “အမေ့” ဟု အသံကလေး ထွက်သွားပြီး ရွှေငါး စောင်ရော ထမီကလေးပါ ကြမ်းပြင်သို့ ပုံဆင်းကျသွားပြီး အချိုးအစား လှပပြေပြစ် ချစ်ချင်စရာ ကောင်းလှသော ကိုယ်တုံးလုံး အလှမယ်ကလေး တစ်ပါးကို ကျွန်တော် ထင်းထင်းကြီး တွေ့လိုက်ရပြန် သော ကြောင့် ရုတ်တရက် သူကလေး၏ ကိုယ်လုံးကလေးအား စွေ့ကနဲ မြှောက်ကာ ပွေ့ယူလိုက်ပြီး ကျွန်တော်၏ နှာခေါင်း ချွန်ချွန်ကြီးက တရစပ် စက်သေနတ် ပစ်သည့်အတိုင်း မူ၏ ပါးမို့မို့ကလေးရော နှုတ်ခမ်းပါးလျလျ တွေကိုပါ နမ်းစုပ်ယူနေ ပြန် သဖြင့် မူမူက ကျွန်တော့်အား လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် တဖွဖွ ထုနှက်လျှက် ရှိပြန်ပါသည်။
“ကိုဟာ… သိပ်ကဲတယ်… ဟင်း… ကဲပါ… လွှတ်ပါဦး… ”
“လွှတ်ဖူး… လွှတ်ဖူး… သိပ်ချစ်တာပဲ မူရယ်… ကိုကိုတင်တော့ မလွှတ်ချင်တော့ဘူးကွယ်… ”
ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုသောကြောင့် မူမူမှာ ကျွန်တော်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ဆွဲဆိတ်လိုက်ပြန်ကာ
“ဟင်း… သူချစ်တာ ကဲကို ကဲတယ်… ” ဟုပြောယင်း ကျွန်တော့်၏ နားသို့ကပ်၍… “ကို့ သဘော… ”ဟု ပြောလိုက်သဖြင့် ကျွန်တော် မနောတွေ့သွားရ ပြန်ပါသည်။
နံနက် အာရုဏ် လင်းလုလု အချိန်တွင် ကျွန်တော့်၏ ရမ္မက်သွေးတွေမှာ ကျသွားသည်မရှိပဲ ပြင်းထန်၍သာ လာရပြီး မူမူ့ကို ကုတင်ပေါ် တင်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ကျွန်တော်၏ လိုအင်ဆန္ဒတွေကို ဖြည့်စွက် နေမိပါသည်။ ထိုသို့ ကျွန်တော်က မူမူ၏ တင်ပါးဆုံ ကြီးတွေကို မြှောက်တချီ ချတလှည့် သွက်သွက်ကလေး တမျိုး ခပ်နှေးနှးတဖုံ စခန်းသွားနေပြန်သော အခါမတော့ မူမူကိုယ်တိုင်ကလည်း အောက်မှနေ၍ မြှောက်ထိုး… ကော်ပင့်… ပြုလုပ်နေတော့ အာရုဏ်ချစ်ကလေးမှာ အင်မတန်မှ နှစ်ဦးစလုံး အရသာတွေ့ကာ မေ့သွားမတတ် ရှိနေကြရ ပါတော့သည်။
အခန်း ( ၃ ) ပြီးပါပြီ။
.........................................................................
အခန်း ( ၄ ) ချစ်လို့ရယ်တဲ့မကုန်
ကျွန်တော် မူမူတို့အိမ်မှ လစ်လာခဲ့ရသော အခါတွင် မူက ပြူတင်းတံခါးမှ လက်ထောက်ကာ ကျွန်တော်၏ နှာခေါင်းကြီးကို ချစ်စနိုးလိမ်ဆွဲ လိုက်သလို ကျွန်တော်ကလည်း မူမူ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ပြွတ်ကနဲစုပ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါသေးသည်။ ကျွန်တော်၏ အခန်းပြန်ရောက်သောအခါတွင်တော့ ကျွန်တော် တစ်ညလုံး ပြုမူထား ခဲ့သော အချစ်ရမ္မက်တွေက ကောင်းကောင်းကြီး ဒုက္ခရောက်လျှက် ရှိပါတော့သည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် တစ်ညလုံးလိုလို မအိပ်ခဲ့ရသော ဒုက္ခနှင့် မူမူဒ အပေါ်တွင် မီးကုန် ယမ်းကုန် ချစ်လိုက်ရသော အဖြစ်တွေက ကျွန်တော်၏ ဦးဏှောက်တွေကိုရော တစ်ကိုယ်လုံးကိုပါ နွမ်းချေလျှက် ရှိပါတော့သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော့် မှာ မိမိ၏ အိပ်ယာပေါ်ဝယ် ခေတ္တမျှ မူမူကလေး၏ ချစ်စရာကောင်းလှသော အလှရမ္မက် ကိုယ်လုံးကလေးနှင့် တစ်ညလုံး ကျူးကျူးလွန်လွန် မှားခဲ့ကြသောအဖြစ်ကို တစိမ့်စိမ့် စမြုံ့ပြန်တွေးယင်း အိပ်မောကျ သွားပါတော့ သည်။
ဘယ်အချိန် အထိ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်တော့ မသိပါ ကျွန်တော်၏အခန်း တံခါးကို တဒုံးဒုံး လာရောက် ထုနှက် နေသောကြောင့် ရုတ်တရက် ညဝတ်အင်္ကျ ီ ကြီးကိုမျှ မချွတ်နိုင်ပဲ ကမန်းကတန်း ပြေးလွှား၍ တံခါး ဖွင့်ပေးလိုက်ရာ ပေါင်ဒါတွေအဖွေးသားနှင့် ဒေါ်လေးမေကို တွေ့လိုက်ရာ ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော်၏ ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်ကာ
“မင်းဘာဖြစ်နေသလဲ… အခု ၇ နာရီတောင် ရှိသွားပြီ သိလား မင်းအန်ကယ်ကတောင် လဘက်ရည်ဝိုင်းမှာ မတွေလို့ မေးနေတယ် မောင်စိန်တင်… ” ဟု ပြောလိုက်ကာ ကျွန်တော်၏မျက်နှာအနီး ပေါင်ဒါနံ့ တသင်းတသင်းနှင့် တိုးကပ်ကာ
“မင်းဘာဖြစ်နေသလဲ… မောင်စိန်တင်… မျက်နှာတွေလဲ မကောင်းပါလား နေမကောင်းလို့လားကွဲ့… ”
ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော်၏ ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ကာ မေးလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်က သူ၏စကားကို သံယောင် လိုက်ပြီး …
“ဟုတ်တယ် မမရယ်… ကျွန်တော် ခေါင်းနဲနဲ ကိုက်နေတာနဲ့ အိပ်နေတာပဲ… ညကလည်း သူငယ်ချင်း လှစိန် တို့နှင့် အပြင်းပြေ ပိုကာဆွဲ ခဲ့ရသေးတယ်… ဒါကြောင့် အိပ်ရေးလည်း ပျက်သွားတယ် အန်ကယ့်ကို ကြည့်ပြောလိုက်ပါနော် ကျွန်တော် အိပ်ဦးမယ်… ”
ကျွန်တော်ကထိုကဲ့သို့ မုသားလေး သုံး၍ ပြောလိုက်သောကြောင့် ဒေါ်လေးမေ တစ်ဦးမှာ အေးအေး ဟု ပြောကာ ကျွန်တော့်၏ မျက် လုံးများ အတွင်းသို့ စူးစိုက် ကြည့်ယင်း ထွက်ခွါ သွားပါတော့သည်။
ခက်သည်… အတော်ပင်ခက်လှပါသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်တော့်အပေါ် ဒေါ်လေးမေ၏ ကြည့် ရှုခြင်းတွေမှာ မရိုးသားသော ချစ်နိမိတ်တွေ ယှက်နွယ်လျှက် ပါလာစမြဲ ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော့်၏ ရင်တွေမှာ ဒေါ်လေးမေ၏ မျက်လူံးဝိုင်းကြီးတွေဖြင့် ရွှန်းရွှန်းစားစား ကြည့်လိုက်လေတိုင်းပင် ကျွန်တော့်ရင်တွေမှာ ဖိုလှိုက်သွားရပါသည်။
ကျွန်တော့် အန်ကယ်မှာ ဒေါ်လေးမေ၏ လိုအင်ဆန္ဒကို အစွမ်းကုန် ဖြည့်စွမ်းနိုင်ပုံက မရပါ။ ဒေါ်လေး မေမှာ ကျွန်တော့်ထက် အသက် အနည်းငယ်သာ ကြီးသည်ဟု ခန့်မှန်းမိကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်မှာ လည်း အအိုဟုသာ ဆိုရပေမယ့် အပျိုကလေးတစ်ဦးနှင့်မခြား စိုပြည် အချိုးကျကာ တစ်နေ့တစ်ခြား ဝဖြိုးလျှက် ကျွန်တော်ချစ်သော မူမူထက်ပင် တင်ပါးဆုံကြီးတွေရော ရင်အုံကြီးတွေပါ ဖွံ့ဖြိုး စွင့်ကားလျှက် ရှိပေသည်။ အမှန်အတိုင်း ရေးခဲ့သော ကျွန်တော့်အဖြစ်များသည် စာရှုသူ အဆွေတို့ ကိုယ်တိုင် မှာလည်း တနေ့တွေ့မိပါမည် ဆုံကောင်းဆုံမိကြပါမည်။ ကျွန်တော့် အဖို့မှာတော့ ဒေါ်လေးမေ၏ မရိုးနိုင်သည့် အချစ်ခိုးတွေ ယှက်သန်း တောက်ပနေသော မျက်လုံးကြီးတွေ မြင်ရလေတိုင်း ရင်ဖိုမိရသလို ချစ်နှမဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ်၏ အချိုးအစား ပြေပြစ်ကာ လှပသည့် ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက် ကလေးကလည်း သတိတလည်လည် အမှတ်ရမိနေကာ လူသားစား ဖူးသော ကျားသည် လူမြင်လျှင် စားချင်သောက်ချင်သော အာသာဆန္ဒတွေက တဖွါးဖွါး ပေါ်လာခဲ့ရသည်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ နှိပ်ကွပ်လို့ ရမည်မဟုတ်ပါ။
သို့သော်… ကိုယ့်၏အတွေးမှာ မသင့်တော်သော ရိုင်းစိုင်းယုတ်မာသည့် အတွေးသာဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကု် သတိဟူသော ပညာချွန်းဖြင့် အစွံးမထွက်အောင် စောင့်ထိန်းပါမည်ဟု အဓိဋ္ဌာန် ပြုမိပါသည်။ ကျွန်တော် မူမူနှင့် ချစ်ခဲ့ရသည်မှာ မူမူ့ကိုသာလျှင် စွဲလန်းခြင်းကသာ ပြင်းထန်နေသဖြင့် မထိတထိ ကလိတိတိ အပြုအမူတွေနှင့် စလာသော ဒေါ်လေးမေကိုတော့ ကျွန်တော်က ဂရုမစိုက်နိုင်စေဖို့ရန် စောင့်ထိန်းခဲ့ရသည်ဟုသာ ဆိုချင်ပါသည်။
မူမူတို့အိမ်မှ ပြန်လာသော တနင်္လာနေ့တွင် မူမူမှာ ကျွန်တော့်ကဲ့သို့ပင် ကျောင်းမသွားနိုင်ပဲ အိမ်မှာတွင်ပဲ အပန်းဖြေလျှက် အိပ်ခန်းထဲတွင် ကုပ်၍ တစ်နေ့လုံး အိပ်ရေးမဝအောင် ရှိနေတော့သည့် အဖြစ်ကို မူမူနှင့် တွေ့ဆုံသော အခါတွင် သိခဲ့ရပါသည်။
“ကိုကိုတင်ရာ… မူဖြင့် အဲ့ဒီနေ့မှာ တစ်နေ့လုံးလိုလို မထနိုင်တော့ဘူး… ” ဟုမူမူနှင့် လမ်းထိပ်တွင် တွေ့ဆုံခိုက် ပြုံးစစနဲ့ ပြောပါသည်။ မှန်ပါသည် မူမူမှာ တခါတခါ ကျောင်း ကပွဲတွေကို လိုက်ခဲ့ဖူးသညိဟု ဆိုသော်လည်း ယောင်္ကျားများနှင့် တွေဆုံဖူးခြင်း ရှိသေးဟန်မတူပဲ လမ်းလျှောက်သောအခါတွင် မသက်မသာ ဖြစ်နေသည်က သက်သေခံလျှက်ရှိပါသည်။
မူမူက ကျွန်တော်နှင့် တွေ့ဆုံဘို့ရန်ကို ရက်ချိန်းကလေးတွေပေးကာ ရွှေ့နေသောကြောင့်…
“ကိုယ်တို့ ကန်တော်ကြီးမှာ တွေ့ကြရအောင်လားမူ… ” ဟု သူတစ်ယောက်တည်း အိမ်ရှေ့ခြံထဲတွင် ပန်းခူးနေခိုက် ကျွန်တော်က လှမ်း၍ ပြောလိုက်သောကြောင့် သူကလေးက ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပါသည်။
ထို့နောက်တွင် ကျွန်တော်တို့ကြားမှ အကောင်းဆုံး အောင်သွယ်တော်အဖြစ် ကျွန်တော်၏နှမ ကြွယ်ကြွယ့်ကို မထားတော့ပဲ နုနုကလေးကို ထားလိုက်ပါသည်။ နုနုကလေးမှာ အချိန် ညနေ ၆ နာရီထိုးတိုင်း ကျွန်တော့်ထံ ရောက်လာတတ်ပြီး ၈နာရီအထိ ဂဏန်းနှင့် အင်္ဂလိပ်ကို ပြပေးရသည်။ သင်ပြပြီးသော အချိန်တိုင်း နုနုကလေးအား မူမူထံ သွားပေးရန်အတွက် စာတစ်စောင်ကို ပေးလိုက်ပါသည်။ နုနုကလေးသည် မူမူတို့အိမ်ကို ညတွင်းခြင်းပင် ရောက်သွားတတ်ကာ ကျွန်တော်၏စာကို မူမူအား ပေးခဲပါသည်။ မူမူ့ထံမှလည်း နုနုကလေးက တဆင့် စာပြန်ကြားခဲပါသည်။ တခါတခါ ကြွယ်ကြွယ့်ထံမှလည်း မူမူပေးသောစာတွေကို ရခဲ့ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ အင်မတန်မှ နည်းပါသည်။
နောက်တနင်္ဂနွေနေ့တွင် ကျွန်တော်တို့ ကန်တော်ကြီးကို သွားလည်ရန်အတွက် ရက်ချိန်းထားခဲ့ရာ ကြွယ်ကြွယ့်ကိုပါ မူမူက ခေါ်ခဲ့ပါသည်။ အမှန်ကတော့ မူမူ၏ မိဘများမှာ ကြွယ်ကြွယ်ပါမှသာ ခရီးသွားခြင်းကို ခွင့်ပြုသောကြောင့် ကျွန်တော်၏ နှမတဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ့်ကို ခေါ်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
သူတို့နှစ်ဦးမှာ အိုဗာကားလုံချည် အပြာနု အဖြူပွင့်နှင့် ပန်းနုရောင် နိုင်လွန်လက်တိုကို ဆင်တူဝတ်ပြီး ရွှေလက်ပတ် ကြိုးတွေကလည်း ဆင်တူဖြစ်ပါသည်။ ဒါတင်မကပါ ခေါင်းတွင် ပြုပြင်ထားသည့် ဆံပင်ကို ကျစ်ဆံမြီးထုံး၍ တခြမ်းသဏ္ဍာန် နောက်မှဝိုက်၍ ထားသည်မှာလည်း အတူတူပင်ဖြစ်ကာ… လည်ပင်းတွင် ရွှေကြိုး လေး ဆွဲကာ ထိပ်များတွင် နီလာကို အသည်းပုံပြု၍ ရွှေကွပ်၍ ဆွဲထားခြင်းမှာလည်း အတူတူဖြစ်သောကြောင့်... မသိသောသူများ အတွက်ဆိုပါက မူ နှင်ညီအစ်မအရင်းသာ ထင်မြင်သွားကြမည်မှာ သေချာလှပါဘိသည်။
ကျွန်တော်က စောင့်ရှောက်ရန် လိုက်မည်ဆိုသောကြောင့်လည်း ကြွယ်နှင့်အစ်ကို တဝမ်းကွဲ တော်စပ်သူ ဖြစ်၍ မူမူ၏ မိဘတွေက ကြွယ်ကြွယ်တင် မဟုတ်ပဲ ကြွယ်ရဲ့အစ်ကို တစ်ယောက်လုံးပါတာပဲ ဟူသော အနေဖြင့် ထည့်လိုက်ကြောင်း မူမူက ပြောပြသောကြောင့် သိရပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ထွက်ခဲ့တုန်းက တိရိစ္ဆာန်ရုံဟု အကြောင်းပြခဲ့သော်လည်း တိရိစ္ဆာန်ရုံ မဟုတ်ပဲ အင်းယားကန်ဆီသို့ ဆင်တံဆိပ်ကားစီး၍ လာခဲ့ပါသည်။ အမှန် တော့ ကျွန်တော်တို့ လာကတည်းက အင်းယားကန် ရေကူးရန်အတွက် ပစ္စည်းအစုံအလင်ကို ယူဆောင်လာ ခဲ့ ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
အင်းယားရောက်သောအခါတွင် မူမူက “အိမ်က ကားယူလာယင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ… ” ဟုပြောလိုက် သောကြောင့် ကျွန်တော်ကလည်း “အန်ကယ်တို့လည်း… မြို့ထဲသွားစရာရှိလို့ပေါ့ မူရယ် မြို့ထဲကိုမသွားရင် ကိုယ်ကားဆွဲလာနိုင်တာပေါ့… မဟုတ်ဘူးလား ညီမလေး… ” ဟုပြောလိုက်ရာ ကြွယ်ကြွယ်က ခေါင်းညိမ့်လိုက် ပါသည်။
ကျွန်တော်က အင်းယားရေလယ်ကျွန်းကလေးဆီသို့ သွားရန်အတွက် လှေငှားသော်လည်း မရခဲ့ပါ။ ကျွန်တော်တို့ ကဲ့သို့ပင် အကြံတူသမားတွေက လှေငှားကာ အပျော်စီးနေသောကြောင့် အတော်ကြီးပင် အခက် ကြုံနေရပါသည်။ ကျွန်တော်နှင့် မူမူမှာ ပူးတချီ ခွါတလှည့် လမ်းလျှောက်လာရင်း ကမ်းရေစပ်မှ လျှောက်ကာ သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်အောက်တွင် ထိုင်ရန်အတွက် ရှာဖွေနေမိပါသည်။
ထို့နောက်တွင် ပလပ်စတစ် လက်ဆွဲခြင်းကြီးတွင် ထည့်လာသည့် အပါးစား တာလပတ် ကလေးကို ခင်းလိုက်ကြရင်း…
“ကဲ … မူ… ရေချိုးချင် ချိုးကြလေ… ဒီနေရာမှာတော့ အိုကေပဲ လူလဲအရှင်းသားပဲ… ”
ဟု ပြောလိုက်သောကြောင့် မူမူနှင့် ကြွယ်ကြွယ်တို့မှာ သူတို့၏ အပေါ်နိုင်လွန်အင်္ကျ ီတွေကိုရော ထမီတွေကိုပါ ချုံတစ်ချုံကွယ်လျှက် ချွတ်လဲလိုက်ပြီး ချုံတွင်းမှ ထွက်လာသောအခါတွင်မူ စွတ်ကျယ်လက်ပြတ် အဖြူနှင့် ဘောင်းဘီ အဖြူကလေးတွေ ဝတ်ဆင်ပြီးသားတွေ့ရသောကြောင့် ကျွန်တော်ပင် အတော်အံ့သြသွားလျှက် သူတို့ နှစ်ဦး၏ အလှကို ငေးမောကြည့်ရှုနေမိပါသည်။
ထိုအထဲတွင် ကျွန်တော့် ချစ်သူ မူမူမှာ ဆင်ဆွယ်ရောင်ပမာ ဖြူဖွေးဝင်းလဲ့ပြီး သွယ်လျသည့် ပေါင်တံကြီး တွေရော ထိုပေါင်တံနှင့် တပြေးတည်း စွင့်စွင့်ကားကား ဝိုင်းဝိုင်းနှင့် ပိုမို၍ ချစ်စရာကောင်းလှသော တအိအိ လှုပ်ရှားနေသည့် တင်ပါးနှင့် သိမ်သောခါးအောက်မှ ခုံးခုံးမို့မို့ စူထွက်နေသည့် ဆီးပုံဝမ်းပြင်တို့မှာ ထင်ရှားစွာ မက်မောချစ်စဖွယ် ပေါ်လွင်လျက်ရှိပါသည်။ ပါးလျသည့် စွတ်ကျယ်လက်ပြတ် ကလေးကို မှန်သားပြင်ပမာ ထိုးဖေါက် လုလု ဖြစ်နေသည့် မို့မို့ချွန်းချွန်းနှင့် ပြည့်ဖြိုးသော ရွှရင်အုံလေးကို တွေ့မြင်နေရပါသည်။
ကျွန်တော်၏ နှမတဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ်မှာမူ ချစ်သောမူမူလောက် အရပ်အမောင်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ဟန် မတောင့်တင်းလှသော်လည်း အင်မတန်မှ ကြည့်လို့ရှုလို့ ကောင်းနေပါသည်။ ကျွန်တော်က ရုတ်တရက် ငေးကြောင်ကာ ကြည့်နေသောကြောင့် မူမူက သူမ၏ နဂါးမျက်စောင်းကလေး အကြောင်းပြုကာ…
“အမလေး ကိုယ်တော် ဒီလောက်တောင် မငေးနေနဲ့ဦး… မျက်လုံးတွေ ကျွတ်ထွက်ကုန်ဦးမယ် ဆရာ… သတိလဲထားပါဦး… ”
ထိုသို့ မူမူက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်နှမတဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ်က “အကိုလေး ဘာကြည့်တာ လဲ… ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် မယ်ရွေးယင် ဟန်ကျမလား… ” ဟုမေးလိုက်သောကြောင့်…
“ဟုတ်တယ်… အင်းယားမယ်တော့ ရှူးဝါး(sure) ပဲကွ ကဲ… ရေစပ်ဆင်းပြီး ဓါတ်ပုံရိုက်ရအောင်… ”
ထိုသို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောကြောင့် မူမူနှင့်ကြွယ်ကြွယ်မှာ ရေစပ်ကို ပြေးဆင်းသွားပါသည်။ ရေစပ်ကို ရောက်သောအခါတွင် ကျွန်တော်က အိမ်မှယူလာသည့် ရိုးလက်ကင်မရာ(Rolex camera) ကလေးနှင့် သူတို့နှစ်ဦးကို တစ်ဦးစီခွဲ၍ ဟန်အမျိုးမျိုး ပြုပြင်စေကာ ရိုက်ကူးလိုက်သည့်အပြင်… သူတို့နှစ်ဦးကို ကိုယ်လုံးခြင်း ပူးတွဲစေကာ ရိုက်ကူးလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ရိုက်ကူးပြီးစီး၍…
“ကဲ… ထသဘောရှိ ရေချိုးနိုင် ပါပြီဗျာ… ”
ဟုပြောလိုက်သောအခါမတော့ မူမူနှင့်ကြွယ်ကြွယ်မှာ ရေတိမ် တွင်ဆင်းကာ လက်ပစ်ကူးနေပါတော့သည်။ ကျွန်တော်က ကမ်းစပ်မှ ရပ်ကြည့်ယင်း စီးကရက် တစ်လိပ်ထုတ်ကာ မီးညှိဖွါရှိုက်ကာ… အဝတ်အစားတွေ လဲထားသည့် နေရာကို ပြန်လှည့်ခဲ့ရာ ဘယ်အချိန်က ဓါတ်ပုံခိုးရိုက် သွားသည် မသိသော ဖလင်ဂျပိုးတစ်စုံမှာ သူတို့ကင်မရာတွေ လွယ်ကာ ချုံကွယ်မှ ထွက်သွားသောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ လက်သီးဆုပ်ပြရုံ မှတပါး ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ပါ။
ကျွန်တော်မှာ ကိုယ့်နေရာ ပြန်ရောက်လျှင် စိတ်ကူးတစ်မျိုးပေါက်ကာ အကြံတစ်ခုကို ရလာခဲ့ပါသည်။ ထိုအကြံမှာ ကြက်ကျွန်းထိပ်တွင်ရှိသော ဘားကိုသွား၍ ဘိလပ်ရေနှင့် ရမ်စပ်ကာ ယူလာရန် ဖြစ်ပါသည်။ အခန့် သင့်ပင် ဆိုက်ကားတစ်စီး ရလာသောကြောင့် ခပ်သွက်သွက် အနင်းခိုင်းကာ ရမ်နှင့် ဘိလပ်ရေ ပုလင်းများကို ရောကာ ဟန်မပျက် ပြန်လည်အဖုံး ဖုံးလျှက် ခေါက်ဆွဲနှင့် စားစရာတွေ ဝယ်ကာ ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ ထို့နောက် တွင် အခန့်သင့်ပင်… လှေတစ်စင်းကို ငှားလို့ရသဖြင့် အဆင်ပြေသွားကာ… ကျွန်တော်က ရေသူမလေးတွေကို ခေါ်လိုက်ပါသည်။
မူမူနှင့်ကြွယ်ကြွယ်မှာ ကျွန်တော်လှေငှား၍ ရလာသဖြင့် အတော်ဝမ်းသာနေကြပါသည်။ သူတို့နှစ်ဦး ကုန်းပေါ်သို့ တက်လာလျှင် ကား ရွှဲရွှဲစိုနေသော ရေကြောင် ပခုံးချိတ်ရုံမျှ ပါးလျလျ ဝတ်ဆင်ထားသည့် အပေါ် စွပ်ကျယ်နှင့် တင်ပါးဖုံးရုံမျှ ဝတ်ဆင်ထားသည့် ဘောင်းဘီတိုလေးတို့မှာ သူတို့ကိုယ်လုံးလေးတွေအား အချိုး ကျကျ အဖုအထစ်ဟူသမျှ အထင်းသား ပေါ်လွင်နေစေ ပါတော့သည်။ ယောင်္ကျားဖြစ်သော ကျွန်တော်ကား အဘယ်မျှ တည်ငြိမ်သော သမာဓိရှင်ကြီး ဖြစ်နိုင်ပါမည်နည်း။ ကိုယ့်တံတွေးကိုကိုယ် ဂလု ဟုမြည်အောင် မျိုချ လိုက်ရင်း သူမတို့တတွေ၏ ပစ္စည်းတွေရော ကျွန်တော့်ပစ္စည်းလေးတွေပါ လှေပေါ်တင်ကာ ရေလယ်ကျွန်း ကလေးဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ လှော်ခတ်လာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်က လှေပေါ်တွင်ပင် မူမူတို့အား ရမ်နှင့်ရောစပ်ထား သည့် ပင်မှည့်နှင့် ဂျင်ဂျာဘီယာပုလင်း နှစ်လုံးကို ဖေါက်လျှက် တစ်ယောက်တစ်လုံး ပေးလိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်က နဂိုအစီအစဉ် ပြုထားသည့်အတိုင်းပင် ကျွန်တော် ဖေါက်ပေးလိုက်သော ပုလင်းနှစ်လုံးတွင် တစ်လုံးမှာ ရမ်အနည်းငယ်သာ ရောစပ်ထားပြီး ထိုပုလင်းကို ကြွယ်ကြွယ့်အား ပေးလျက် လက်တစ်ဆစ် ကျော် ကျော် ရောစပ်ထားသော ဂျင်ဂျာပုလင်းကိုတော့ မူမူအား ဖေါက်ပေးလိုက်ဖြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သူတို့နှစ်ဦးစလုံးကပင်
“ဟင်… ဂျင်ဂျာပုလင်းတွေကလည်း သိပ်ပြင်းတာပဲ… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။
“အဲဒီလိုပြင်းမှ ကောင်းတာမူ… ”
ဟု ကျွန်တော့်ရှေ့ တည့်တည့်တွင် ဒူးခေါင်းလေး နှစ်လုံးထောင်ကာ ရှမ်းခမောက်ကလေး ဆောင်းထားသည့် မူမူ့ကို ပြောလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ပြောကာ လှေကိုလည်း လှော်လျှက်ရှိပါသည်။ သည်ဟာတင်မက မှန်သည့်အတိုင်း ဖွင့်ဟဝန်ခံရပါမူကား မူမူမှာ ဒူးကလေးနှစ်လုံးထောင်၍ ဘယ်လက်က လှေနံရံကို ကိုင်ထားပြီး ညာလက်ကမူ ဂျင်ဂျာဘီယာပုလင်းကို မော့သောက်လျှက် ပြုံးလိုက်… ကျွန်တော့်ကို မျက်စောင်းကလေး ထိုးလိုက်နှင့်… ချစ်မြူရိပ်တို့ဖြင့် ဖိတ်ခေါ်လျှက်ရှိပါသည်။
ကျွန်တော်က သူမ၏ ဒူးကလေးနှစ်လုံးကြားမှ လှေဝမ်းပြင်ကို ကျားကန်ထားသည့် ပျဉ်ပြားကလေးနှင့် ထိကာ ထိုင်ထားသည့် တင်ပါးသားတွေကို ငေးစိုက်ကြည့်နေမိပါသည်။ မြင်ရခြင်းမှာ မူမူ၏ ဒူးကလေးနှစ်လုံးက ထောင်ထားလင့်ကစား သူမ၏ အောက်ပိုင်း ခြေသလုံး သားတွေက စုမထားသဖြင့် ရေစိုနေသည့် ဘောင်းဘီ အတွင်းမှ တောင်ပူစာ ခုံးခုံးကလေးမှာ ချစ်စရာကောင်းလှအောင် ကုန်းထွက်နေသောကြောင့် ဖေါင်းဖေါင်း အိအိ လေး တွေ့မြင်နေရပါသည်။
ထို့ကဲ့သို့ မြင်နေရေလေ ကျွန်တော်၏ ရမ္မက်စိတ်တွေမှာ ထိုးကြွလာလေ ဖြစ်ပါတော့သည်။ အဘယ်မှာ ကျွန်တော်၏ ချစ်ရမ္မက်တွေ မဆူပွက်ပဲ ခံနိုင်ပါမည်နည်း။ ဤမျှလှပဤ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးကျသော ချစ်သူကလေး တစ်ဦး ရထားသော ကျွန်တော့်အဖို့တွင် ယခုလို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကိုယ့်စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်နေရသည် ဆိုပြန် တော့ အဘယ်မှာ ချစ်ရမ္မက်တွေ မကြွပဲ ခံနိုင်ပါမည်နည်း။
ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ရမ်နှင့်ရောစပ်ထားသည့် ဂျင်ဂျာဘီယာ တစ်ပုလင်းကို ဆွဲသောက်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်စိတ်မှာ ပိုမိုလန်းဆန်းလာကာ ချစ်ရမ္မက်တွေကလည်း တဖွါးဖွါးပေါ်လာရလေတော့သည်။ ကျွန်တော်၏ လက်တွေမှာ ရှေးကထက် အားအင်ပြည့်ဖြိုးလာရသလို မူမူတစ်ယောက်မှာလည်း ရီဝေ လာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် သီချင်းကလေးပင် အော်ဟစ်ဆိုလျှက် ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်က လှေလှော်ရင်းပင် မူမူ၏ ခြေသလုံးနှစ်ခုကြားသို့ ကျွန်တော့်ခြေထောက် ခြေဖျားကို ထိုးသွင်းကာ သူမ၏မို့ဖေါင်းသည့် ဆီးခုံသားကလေး ပေါ်ထွက် ပြူလှစ်နေ သည်ကို ကလိလိုက်သောကြောင့် မူမူက ခစ်ကနဲ ရီမောကာ ကျွန်တော်၏ ခြေခုံကို လက်သည်းကလေးနှင့် ဖမ်းဆိတ်လိုက်ပါသည်။
မူမူမှာ လက်တစ်ဖက်က ရေတွေကို ဗြန်းကနဲ ကစားလိုက်ပါသေးသည်။ ထိုသို့ကစားလိုက်သောကြောင့် ပင် မူမူ၏ အပေါ်ပိုင်း ရွှေရင်အုံတွေက တတုန်တုန် လှုပ်ရှားသွားရကာ သူ့နောက်မှ ကြွယ်ကြွယ်က…
“မူကလည်းကွာ လှေမှောက်နေပါအုံးမယ်… ”
ဟု သတိပေးလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ကဲ့သို့ပင် အခြား သော အပျော်စီးလှေများကိုလည်း တွေရပါသည်။ အချို့လှပသော အရောင်မျိုးစုံပါဝင်သည့် ထီးကလေးဆောင်း ကာ လူးလာခတ်နေကြေသော လူမျိုးခြား တူမောင်မယ်တွေနှင့်… ယမင်းသူဇာ လှကညာတွေချည်းသာ ပါသော လှေတို့ကိုတွေ့ရပါသည်။
ရေလယ်ကျွန်းဆီသို့ ဆိုက်ရောက်သွားလျှင် ကျွန်တော်တို့ထက် အရင်ရောက်နှင့်နေကြသော မောင်မယ် တွေကို တွေ့ရပါသည်။ မောင်မယ်တွေကို တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်တော်က သူတို့နှစ်ဦးအား အဝတ်အစားတွေ အလဲ ခိုင်းလိုက်ပါည်။ ပြီးနောက် ကျွန်တော်တို့သုံးဦးမှာ ချုံကောင်းသော သစ်ရိပ်ညိုညိုအောက်တွင် ဒီအတိုင်း ထိုင် လိုက်ကာ ကျွန်တော်ူလာသည့် အစားအသောက်တွေကို တပျော်တပါး စားသောက်ကြပါတော့သည်။ ရေလယ် တွင်သောက်လာသော ရမ်၏တန်ခိုးမှာ ကျွန်တော်တိုတွေအား ဖမ်းစားစပြုနေပြီဖြစ်ရာ ကျွန်တော်က စားသောက် နေရင်းကပင် မူမူ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ အစားအသောက်တွေကို ခွံ့ကျွေးလိုက်သလို မူမူကလည်း ကျွန်တော်၏ ပါးစပ်ထဲ သို့ အားကျမခံ ခေါက်ဆွဲကြော်တွေကို တုံ့ပြန် ခွံ့လိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ့်ကို ကြည့်လိုက်သော အခါမတော့ ကြွယ်ကြွယ်က ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးအား ပွဲကြည့်သူပမာ တဟားဟား ရီမောလျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ တဟားဟား ရီမောလျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရ ပါသည်။
မူမူသောက်လိုက်သော ဂျင်ဂျာဘီယာထဲတွင် အနည်းအငယ် များသွားသောကြောင့်လားမသိ အတော် ကလေးပင်ထွေကာ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည့် ခေါက်ဆွဲတွေက ဘေးချော်ထွက် သွားသောကြောင့် သူမ၏ ကိုယ်ကလေးကို အတော်ကြီးထိန်း၍ ကျွန်တော်ဘက်သို့ ဆွဲယူလိုက်ယင်း ချစ်စနိုးခွံ့ ပေးနေမိပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ်မှာလည်း အနည်းနှင့် အများ မူနေဟန်တူကာ သူ၏နွဲ့နှောင်းသော ကိုယ်ကလေးကို ယိမ်းထိုး၍ ရီမော ကာ “ကြည့်ကောင်းတယ်ကွ… သိပ်ကြည့်ကောင်းတယ်… ” ဟုအားပေးအားမြှောက် ပြုနေပါသည်။
စားသောက်ပြီးလျှင်ကား ကြွယ်ကြွယ့်ကို ကျွန်တော်က “ညီမလေးနေဦးနော်… ” ဟုပြောဆိုထားကားကာ မူမူနှင့်တွဲ၍ လူရှင်းသည့် ခြုံကြီး တစ်ခြုံဆီသို့ ထွက်သွားပါသည်။ မူမူမှာ အတော်လေးမူးနေဟန်နှင့် ကျွန်တော့်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို မှီကပ်၍ လိုက်ပါလာပါသည်။ ညီမတဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ်က…
“ဟောဒီမှာပဲ ယူတို့ချစ်သူတွေ ပျော်ကြစမ်းကွာ… ထိုင်ကြည့်စမ်းမယ်… ” ဟုပြောဆိုလိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်သွားရောက်လိုသော ခြုံဆီသို့မရာက်မီပင် မူမူမှာ မြေပြင်တွင်လဲသွားသဖြင့် ကျွန်တော်က သူမ၏ ကိုယ်ကလေးကို ပွေ့ချီကာ ကိုယ်သွာလိုသော ခြုံဆီသို့ မသွားနိုင်တော့… ပထမ ကြွယ်ကြွယ် တစ်ယောက်တည်း ရှိနေသော နေရာသို့ ပြန်လှည့်လာရပါသည်။ ထို့နောက်တွင် မူမူက…
“သိပ်မူးတာပဲ ကိုကိုတင်ရာ… မူတယ် အားကြီးမူတယ်သကွယ်… ”
ကြွယ်ကြွယ်မှာလည်း ပထမနေရာတွင်ပင် ပက်လက်ကလေး လှန်ကာ ဘယ်ညာ လူးလိမ့်ရင်း ချစ်စနိုး ပြုံးကာ လက်ကလေးမြှောက်၍ ဝဲလ်ကမ်း လုပ်နေပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးမှာ ကြွယ်ကြွယ်၏ ဘေးတွင် ထိုင်ရင်း ကိုယ့်နှမ တဝမ်းကွဲရှေ့တွင်ပင် မူမူ့ကို မွှေးမွှေးပေးနေပါသည်။ မူမူကိုယ်တိုင်လည်း ကျွန်တော့်အား တန်ပြန်မွှေးနေရာက နောက်ဆုံးတွင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ စုပ်ယူနေကြပါတော့သည်။
ထိုအခိုက် ကြွယ်ကြွယ်က အနီးတွင်ရှိသော ချုံကြီးဆီသို့ ကျွန်တော်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျော်ပါး နိုင်ရန် ထသွားပါတော့သည်။ ထိုသို့ ကြွယ်ကြွယ် တစ်ယောက် ရှောင်သွားသည် ဆိုပြန်တော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦး မှာ ကာမတွေထွေ နေပြီဖြစ်ရာ မူမူ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို အားပါးတရ စုပ်ယူနေရာမှ မူမူ၏ကိုယ်လေးကို တာလပတ် ခင်းထားသည့် အိပ်ယာပြင်ဝယ် လှဲချလိုက်ပါတော့သည်။ ကျွန်တော်က မူမူ၏ခေါင်းကို ကျွန်တော့် ဘယ်ဘက် လက် အောက်တွင် ထားကာ ကျွန်တော့်ပေါင်တစ်လုံးကို ကျော်လွှားကာ သူမ၏ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ် ချိတ်တွယ် လိုက်ပါသည်။ ညာဘက် လက်တစ်ဖက်ကလည်း အငြိမ်မနေပါ မူမူ၏ကိုယ်ကလေး အထက်ပိုင်းအထိ အရုပ် ကလေးပမာ ကိုင်တွယ်ကစား နေမိရာ နှစ်ဦးစလုံး၏ ချစ်ရမ္မက်တွေမှာ ပြင်းထန်လာပြီး သူမ၏ထမီ ကလေးမှာ ကျွန်တော်က မချွတ်ရပဲ အလိုအလျှောက် ကျွတ်ထွက်သွားကာ နှစ်ဦးစလုံး ဘက်ညီညီနှင့် စခန်းသွားနေမိ ပါတော့သည်။
ကျွန်တော်က မူမူ၏ လိုအင်ဆန္ဒတွေကို သိရှိပြီးဖြစ်လေရာ အချိန်အတော်ကြာကြာ စခန်းသွားနေ သလောက် မူမူကိုယ်တိုင်လည်း အောက်မှနေ၍ ကျွန်တော်၏ကိုယ်ကြီးကို ဆိတ်ကာဆွဲကာနှင့် အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ ကိစ္စပြီးသွားလျှင်ကား မူမူတစ်ယောက်မှာ မျက်လုံးကလေးမှေး၍ သူမ၏ လှပမက်မောစဖွယ် အတိပြီးသော ရွှေရင်အုံမှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်လျှက်ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်မှာ မူမူ၏ ရင်အုံကလေးကို လက်နှစ် ဘက်ဖြင့် ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်ယင်း နှုတ်ခမ်းအစုံကို ငုံ၍ စုပ်ယူမိပါသည်။ ထိုသို့ ကျွန်တော်က မူ၏နှုတ်ခမ်းအစုံကို ငုံ၍ စုပ်ယူမိသော အခါမတော့ မူမူ၏မှေးကျနေသော မျက်လုံးတွေမှာ ရုန်းကန်ကာ ပြန်ပွင့်လာလျှက် ကျွန်တော်၏ ကျောပြင်ကို သိမ်းကြုံးဖက်ထားကာ…
“မူလေ… ကိုကိုတင့်ကို မခွဲနိုင်တော့ဘူး ဒါလင်ရယ်… မူ့ကို ယူရမယ်နော်… ”ဟုပြောလိုက်သောကြောင့်…
“အို… ကိုကိုတင်က ယူမှာပေါ့ မူရယ်… မူပဲနေမလား… ဒီလိုဆိုရင် တစ်ခါတည်း ခိုးရာလိုက်ခဲ့ပါလား မူ… ”
ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြန်ပြောလိုက်သော အခါမတော့ မူတစ်ယောက်မှာ မျက်လုံးကလေးများ အရောင် တက်လာလျှက်…
“အို… ကိုကိုတင်ကလည်း သိပ်လောတာပဲ မူတို့ ဒီနှစ် ၁ဝ တန်းဖြေမယ်လေ ဒီနှစ် အောင်လို့ ရှိရင် အတူတူ နေကြတာပေ့ါကွယ်… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။
ထို့နောက်တွင် မူမူက သူမ၏ ထမီကလေးကို ဝတ်လိုက်ရာ ဒယီးဒယိုင် ဖြစ်သွားသောကြောင့် ကျွန်တော်ကမူ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ထိန်းလိုက်ရပါသည်။
“မူ သိပ်ပြီး ခေါင်းထဲမှာ မူးနေတယ်ကွယ်… ကိုကိုတင် ဘာတွေများ လုပ်ထားတယ် မသိပ်ဘူး… ”
“အော်… အော်… မေ့နေလို့မူရေ မူတို့ ရေကစားတာ အအေးမိသွားမှာ စိုးလို့ကွယ် ကိုယ် ရမ်အနည်းငယ် ရောထားတယ် အချစ်ရယ်…”
ထိုသို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောကြောင့် မူက ကျွန်တော်၏ ကျောပြင်ကြီးကို လက်သီးဆုပ် ကလေးဖြင့် ထုလိုက်ပါသည်။
“တော်တော်ပဲ… သူတတ်လဲတတ်နိုင်တယ်… ကဲ… မူတစ်မှေးလောက် အိပ်ချင်တယ် ကို… မူ့ အနားမှာ အိပ်စောင့် ရမယ်နော်… ”
“စောင့်ပါ့မယ် အချစ်ရယ်… စိတ်ချပါ… ”
ကျွန်တော်ကပြောရင်း မူ၏ကိုလုံးကလေးကို အသာအယာ လှဲသိပ်လိုက်ပါသည်။ မူမှာ တာလပတ်လေး ပေါ်ဝယ် သနားစဖွယ်… တကယ်ပင် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာ ကြွယ်တစ်ယောက် ပျောက်ချက် သား ကောင်းနေသောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ကြွယ်တစ်ယောက် ထွက်သွားသော ချုံဆီသို့ လိုက်လာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်က ကြွယ့်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါမတော့ အတော်လေးပင် အံ့အားသင့် နေမိပါသည်။ ကြွယ်တစ် ယောက်မှာ ချုံအကွယ်တွင် ပက်လက်ကလေးအိပ်ကာ သူမ၏ဗိုက်ကို နှိပ်လျှက်ရှိပြီး မသက်မသာ ခပ်တိုးတိုး ညည်းနေခြင်းဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်ကပြာကယာ ပြေးသွားသောအခါတွင် ကြွယ်မှာ မျက်လုံးကလေးမှိတ်ထားကာ ကျွတ်ကျွတ်… ကျွတ်ကျွတ် ဟုညည်းနေပါသည်။
ကျွန်တော်က ကြွယ်ကိုပွေ့ယူကာ…
“ကြွယ်ဘာဖြစ်တာလဲ ပြောစမ်း ကိုလေးကို ပြောလေကွယ်… ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ… ”
ဟု သူမ၏ကိုယ်လေးကို ကျွန်တော့် ရင်ခွင်တွင်းထားကာ မေးလိုက်သည့်တိုင်အောင် ရုတ်တရက် စကားမပြောနိုင်ပဲ ကျွန်တော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ရစ်ပတ်လျှက် မျက်လုံးကလေးကို ခပ်မှေးမှေးဖွင့်ရင်း…
“ဗိုက်ထဲက လေထိုးသလား မသိပ်ဘူး ကိုလေးရယ် တော်တော်နာတယ်… အခုမှ တော်တော်ကလေး သက်သာ သွားတယ်… နဲနဲ… နှိပ်ပေးစမးပါ ကိုလေးရယ်… ”
ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ်၏ ဝမ်းပျဉ်းသားကလေးကို မထိရက် ထိရက်အသာကလေး နှိပ်ပေးနေမိ ပါ သည်။ ထိုသို့နှိပ်ပေးနေရင်းကပင် ကြွယ်ကြွယ်၏ ရွှရင်အုံလေးမှာ မြင့်တုံနိမ့်တုံ ဖြစ်လျှက်ရှိပါသည်။ ကျွန်တော့် မျက်စိတွေထဲမှာ တခါက ကြွယ်၏ တကိုယ်လုံးကို တွေ့မြင်ခဲ့ရာမှ ကျွန်တော့်ဂျိုစောင်းကို သနပ်ခါးတုံးဖြင့် အဘေ ခံခဲ့ရခြင်းကိုပါ ပြန်မြင်ယောင်နေမိပါသည်။ တဖန် ကြွယ်၏လှပသော ကိုယ်လုံးမှာ ကျွန်တော်၏ ရင်ခွင်တွင်း သက်ဆင်းကာ ကျွန်တော် အပြုအစု ယုယုယယ နှိပ်နယ်ပေးခဲ့သည်ကို စိတ်သဘောကျစွာ လက်ခံနေ ခြင်း ကြောင့် ကျွန်တော်၏ စိတ်တွေမှာ အတော်ကလေးပင် လန်းဆန်းလာပါတော့သည်။
“ဟယ်… ကိုယ့်နှမ တဝမ်းကွဲမို့ မတော်ပါကလား… ”
ဟူသောအတွေးက ရစ်ပတ်ကာ ကိုယ့်စိတ်တွေကို အင်မတန်မှ အပြင်းအထန် ချုပ်ထိန်းရသော်ငြားလည်း ကာယကံဖြစ်မြောက်အောင် ဖန်တည်းနေသူမှာ ကြွယ်သာ လျှင် ဖြစ်ပါသည်။ ကြွယ့်ကို ကျွန်တော်က ဝမ်းပျဉ်းသားကလေးမှ မသိမသာ ပြုပြင်နှိပ်ပေးရာမှ အောက်သို့လျှော ကာ ဆီးခုံမို့မို့ကလေးကို ရောက်သည့်အထိ ပွတ်သပ်မိရာ မတုန်မလှုပ်ပင် ငြိမ်သက်ကာ ရှိနေပြီး ကြွယ်၏ မျက်နှာကလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါမတော့ ပြုံးတုံးတုံးကလေး ဖြစ်နေသောကြောင့် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် အတော်ကလေး သင်္ကာမကင်းဖြစ်ကာ ကြွယ်နဖူးပြင်ကို မွှေးမိလိုက်ပါသည်။ ကြွယ်၏နဖူးပြင်ကလေးမှတဆင့် ပါးမို့မို့ ကလေးကို မွှေးလိုက်သည့်တိုင်အောင် ကြွယ့်မှာ တုန်လှုပ်ခြင်း ကင်းဝေးကာ ကျွန်တော့် ကိုယ်လုံးကို သူမ ၏ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် သိမ်းကြုံးဖက်ထားလိုက်ကာ ကျွန်တော်၏ ကာယကံမြောက် ပြုမူနေသည်ကိုပင် အားပေးအားမြှောက်ပြုမူနေကာ မျက်နှာကလေးပင် မော့ပေးလျှက် ရှိနေရှာပါသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ကျွန်တော်၏ စိတ်တွေမှာ တရှိန်းရှိန်းပူလောင်ကာ ရမ္မက်သွေးတွေကလည်း ဆူကြွလာခဲ့ ရပါသည်။ သို့သော်… ရုတ်တရက် မမျှော်လင့်သော လင်းရောင်ခြည်ကလေးက ဝင်းလဲ့ခဲ့ရပါသည်။ ထိုသို့ အချိန်မှီသာ တစ်ဦးတစ်ယောက်ကသာ မတားဆီးလိုက်ပါက ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးစလုံး၏ အမှားတွေဟာ အတော်ကလေး အဖတ်ဆည်မရအောင် ဖြစ်ရတော့မည်မှာ မလွဲသာတော့ပေ။ အချိန်မှီ သတိပေးသကဲ့သို့ ဖြစ်ပေါ်လာရခြင်းမှာ ရုတ်တရက် ကျွန်တော်တို့နှင့် မနီးမဝေး ချုံတစ်ချုံဆီမှ ငိုရှိုက်သံ နှင့်အတူ ဒေါကြီးမောကြီး ထုရိုက်နေသော အသံများပင် ဖြစ်လေတော့သည်။
ထိုအသံများ ကြားရခြင်းဖြင့် ငနဲသားမှာ သူနှင့်လာသည့် အဖေါ်မ၏ သဘောမတူပဲ ကြမ်းလိုက်ခြင်း ကြောင့် ဖြစ်ဟန်တူပါသည်။ ထိုအသံကြောင့်ပင် ကျွန်တော်က ကြွယ်၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ပွေ့ထူလိုက်ကာ…
“ကြွယ်ရေ ပြန်ကြပါစို့ ကွယ်… ”
ဟုပြောကာ အံကြိတ်လိုက်ရပါသည်။ ကြွယ်ကိုယ်တိုင်မှာလည်း… ကြားလိုက်ရသော ထိုအသံကြောင့် မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာရဟန်တူပါသည်။
“အတော် သက်သာသွားပြီလား ညီမလေး… ”
“သက်သာပါပြီ ကိုလေးရယ်… ”
ကြွယ်ကြွယ်က မျက်နှာကို မဖေါ်ပဲပြောရင်း အိပ်ပျော်နေသော မူ့ဆီသို့ ထသွားခဲ့သဖြင့်… သူ့နောက်မှ ကျွန်တော် လိုက်ပါလာခဲ့ရ ပါတော့သည်။ အကယ်၍ ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦး လွန်မှားမိပါက ဘယ်မျှ စိတ်သောက ရောက်ကြရမည်ဟု မသိနိုင်အောင် ဖြစ်နေရပါတော့သည်။
အခန်း ( ၄ ) ပြီးပါပြီ။
...........................................................
အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment