သံသာစက်၌ အပိုင်း (၁၃)
ဂျင်ကလိ ရေးသည်။
ကျွန်မ ထင်တာထက်တောင်ငယ်နေသေး၏။ ဘဝဒါဏ် ဆိုးဆိုးကြောင့် ရှိရင်းစွဲထက်ပို ပြီးအ သက်ကြီးသလို ထင်နေရခြင်းဖြစ်မည်။ အလင်းရောင်မှာ အနီးကပ်သေသေချာချာ ကြည့်မှ သူမ၏ အင်္ကျ ီကလည်းအသစ်မဟုတ်၊ တချို့နေရာတွေမှာ ပြဲနေ၍ ပြန်ချုပ်ထားသည့် ချုပ်ရိုး လေး များကိုမြင်ရသည်။ ကျွန်မ ဂရုဏာ သက်သွားမိ၏။ ကျွန်မ၏ ညီမလေးသာ ဒီလို အဖြစ် သို့ရောက်လျှင် ကျွန်မ ရင်ကျိုးရပေမည်။ကျွန်မ အတွက်ကတော့ရောဂါတက်နေသည့် အချိန်တွင် ဘယ်လိုယောက်ျားဖြစ်ဖြစ် မထူး ဆန်းလှပါ။ သူမကို သနားသွားသောကြောင့်
“ဟိုက သဘောတူရင်တော့ ရပါတယ်”
“ဒါဆို ကိုဖိုးထောင်ကို သမီးပြောကြည့်မယ်”
ကျွန်မတို့ ပြန်ရောက်ချိန်တွင်သူတို့က အသင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ နောက်ထပ်ကား ငှားပြီးတည်းခို ခန်းတခု ကိုသွားကြ၏။ ဒီတခါတော့ ကျွန်မက ကောင်မလေးကို မောင်ရဲနားပို့လိုက်ပြီး ကျွန်မ က အစွန်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ မောင်ရဲ ကျေနပ်ပုံမရသော်လည်း ဘာမှတော့ မပြောပါ။ သို့ သော် အနားရောက်လာသောကောင်မလေးကို ဝတ္တရားမပျက်လက်သရမ်းတာကို မြင်ရ၏။ကားပေါ်က ဆင်းပြီးတည်းခိုခန်းထဲအဝင်တွင် ကောင်မလေးက ကိုဖိုးထောင်နားကပ်ပြီး
“ကိုဖိုးထောင်၊ ဒီ အမက ကိုဖိုးထောင်နဲ့ သွားချင်လို့တဲ့”
ကောင်မလေးကို ကိုဖိုးထောင်က မျက်နှာတည်တည်ဖြင့် ကြည့်ပြီး
“နင့်အကြံ ငါမသိဘူးထင်နေလား၊ ငါကခေါ်ရင်တောင် မောင်ရဲ က ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး”
ဟုတ်ပါသည်။ ကျွန်မ ကိုဘယ်လို ဓါတ်ကျနေသည် မသိသော မောင်ရဲက ကားပေါ်က ဆင်း ကထဲက ကျွန်မပုခုံးကို ဖက်ထား၏။ လူရှေ့သူရှေ့ ရုပ်မပျက်လို၍ ကျွန်မ ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။အခန်း နှစ်ခန်း ယူပြီးသောအခါ မောင်ရဲ က ကျွန်မကို အရင်တွေ့သည့် အခန်းထဲသို့ ဆွဲသွင်း လိုက်ပြီး ဟိုကောင်မလေး ကတော့ ကိုဖိုးထောင်နောက်ကို မျက်နှာငယ်လေး နှင့်ပါသွားသည်။သနားမိသော်လည်း ကျွန်မလည်း ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ပါ။
အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် မောင်ရဲက ပုဆိုးကို တခါထဲ ချွတ်ချလိုက်သည်။
“ကြည့်ပါဦး၊ တို့တော့ အရမ်းကိုတင်းနေပြီ”
သူပြောတာကို မကြားယောင်ပြုပြီးကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျ ီနှင့် အတွင်းခံ တွေကို ချွတ်ချ လိုက် ပြီး ထမိန် ရင်လျားထားလိုက်သည်။
“ထမိန်ပါ ချွတ်လိုက်ပါလားကွာ၊ ကြည့်ချင်လို့”
အရင်ကဆို ဝေဒနာချိန်မရောက်သေး၍ အသိစိတ်ရှိနေသေးလျှင် ဒီလိုမျိုးကျွန်မ အလွန်ရှက် ပါသည်။ ခုတော့ ဒါတွေမဆန်းတော့ပါ။ ကျွန်မ၏ ခန္ဒာကိုယ် မဟုတ်သလို စိတ်မှာထားလို့ ရ နေပါပြီ။ မောင်ရဲပြောသည့် အတိုင်း ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ကုတင်ပေါ်တက် လိုက်ပါသည်။
“မှုတ်ပေးဦးလေ”
ဒါကလည်း မဆန်းတော့ပါ။ ရွံရှာစိတ်ကို ဘေးဖယ်လိုက်ပြီးသူ့စိတ်တိုင်း ကျလုပ်ပေးရပါတော့ သည်။ မောင်ရဲကတော့ ကျွန်မ အပြုအစုအောက်တွင် တဟင်းဟင်း နှင့် ဇိမ်ယူနေ၏။ ဒီလိုနှင့် ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန် နီးလာသောအခါ မောင်ရဲ ပိုပြီးစိတ်ပါလာအောင် ကျွန်မက ခပ်သွက် သွက်လေး လုပ်ပေးလိုက်သောအခါ
“အား … ဟင်း …ဟင်း ….တော်ပြီ၊ တော်ပြီ”
မောင်ရဲ အလွန်စိတ်အားထက်သန်နေသော ကြောင့် အစွပ် စွပ်ဖို့ အထုပ်ကိုပင်ဖြောင့် အောင် မဖေါက်နိုင် လက်ထဲကလွတ် လွတ်ကျနေသဖြင့် ကျွန်မယူပြီးဖေါက်ပေးလိုက်ရသည့် အပြင် သေချာအောင် ကိုယ်တိုင်စွပ်ပေးလိုက်၏။လုပ်ငန်းစကြသည့် အခါသူသည် တော်တော် အတွေ့အကြုံ နုနယ်မှန်းသိလိုက်ရသည်။ စိတ် လှုပ်ရှားမှုကြောင့် အလွဲလွဲ အချော်ချော် တွေဖြစ်နေသည်။မကြာခင်ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေ ရောက်လာတော့မည်မှန်းကျွန်မ သိနေသည်။ စိတ်မရှည် တော့၍ လက်နှင့် ကိုင် ပြီး အဝကို တေ့ ပေးလိုက်တော့မှ အဆင်ပြေသွားသည်။သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ ဒီလိုကိစ္စ တွေဖက်မှာ အတွေ့အကြုံနည်းပုံရ၏။ ခါတိုင်း ဒီလိုလူတွေ နှင့် ကျွန်မဖက်ကစပြီး စကားပြော လေ့ မရှိသော်လည်း မနေနိုင်၍ မေးကြည့်မိသည်။
“အရင်က မလုပ်ဖူးဘူးလား”
မောင်ရဲ မျက်နှာနည်းနည်း နီယောင်သန်းသွားသည်။
“နှစ်ခါသုံးခါ လောက်တော့လုပ်ဖူးပါတယ်”
တခုခုကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားနေတာဖြစ်မည် ထင်ပါသည်။ အရှိန်နည်းနည်း ရလာသည့်အခါ မောင်ရဲ အဆင်ပြေသွားသည်။ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေကလည်း စတင်လာပြီဖြစ်ရာ သူဘယ် လိုလူမျိုးဆိုတာ ဝေဖန်သရုပ်ခွဲဖို့ ကျွန်မ သတိမရတော့ပါ။ သို့သော် ဘာအဆင်မပြေသည်မသိကျွန်မ ကတက်ကြွလာလေလေ သူကကျဆင်းသွားလေဖြစ်လာသည်။
ဘာမှတောင်မကြာ လိုက် သူပြီးဆုံးသွားသည်။
ငန်းဖမ်းသလို တဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေရင်း ကျွန်မပြင်းပြသော ဝေဒနာကို မချိမဆန့်ခံစားနေ ရသည်။ သူက ကျွန်မဝေဒနာချိန် မရောက်ခင်မှာ စတင်ခဲ့ ပြီးကျွန်မ မခံမရပ်နိုင်လောက် အောင် ဖြစ်တော့မှ ပြီးသွားခြင်း ဖြစ်ရာ သွေးရူးသွေးတန်းဖြင့် စိတ်ထင်ရာလျှောက်လုပ် နေမိ သည်။ ငြိမ်သက်နေသောမောင်ရဲ ပစ္စည်းကို ပြန်ပြီးနိုးကြားတက်ကြွလာစေဖို့ ကျွန်မ အသည်း အသန်ကြိုးစားနေမိပါသည်။ ကျွန်မ ဘယ်လောက်ကြိုးစားကြိုးစား မအောင်မြင်ပါ။
“မင်းကလဲ စိတ်ကြီးပဲ”
“ရှင်ယောက်ျားမှ ဟုတ်ရဲ့လား”
“ဘာပြောတယ်”
“ရှင် မိန်းမရှာလား”
ဂမူးရှူးထိုးဖြင့် ကျွန်မ ဘာတွေပြောလို့ပြောလိုက်မိမှန်း မသိပါ။ ရင်ထဲမှာလည်း မခံ မရပ်နိုင် အောင်ပူလောင်နေ၏။ ကျွန်မ လက်ကနေအတင်းရုန်းထွက်ပြီး မောင်ရဲ အခန်းအပြင်သို့ ထွက် သွားသည်။ ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ အဝတ်မပါတာကိုယ်တောင် သတိမူမိပုံမရ။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့် အပူ နှင့်ကိုယ် ကုတင်ပေါ်မှာလူးလိမ့်နေရ၏။ ကိုဖိုးထောင် အခန်းထဲကို ဝင်လာသည်ကိုပင် ကျွန်မမသိပါ။ ကျွန်မကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး ပါးကို ရိုတ်ထည့်လိုက်မှ ကျွန်မအာရုံတွေနဲနဲ ပြန် ကြည်လင်သွားသလို ရှိသည်။ ဒါကလည်း ခနလေးသာ။ အနားကို ရောက်လာသည့် ကိုဖိုး ထောင်ကိုအတင်းဖက်ထားမိ၏။
“သောက်ကောင်မ လူပါးဝလို့၊ နင် မောင်ရဲကို ဘာပြောလိုက်တာလဲ”
“ကျွန်မ မသိဘူး”
“ခုကျတော့ ရွပြနေလိုက်တာ၊ နင်နဲ့ ငါနဲ့ တွေ့မယ်၊ မောင်ရဲ မင်းဟိုကောင်မလေး ဆီသွား လိုက်”
မောင်ရဲ သူ့ပုဆိုးပြန်ယူဝတ်ပြီး အခန်းထဲကထွက်သွားသည်။ ကိုဖိုးထောင် ကျွန်မနားသို့ ကပ် လာသည်။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်ဝတ်ထားပြီး၊ အောက်ပိုင်းတွင် ပုဆိုးခပ်တို တို ဝတ်ထားသော ကိုဖိုးထောင်၏ ကြံ့ခိုင်သော ကိုယ်လုံးကို မြင်မိချိန်မှာ ကျွန်မသူ့ကို အငမ်း မရ ဖက်မိ၏။ သူက ကျွန်မကို ပြန်တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးချွတ်လိုက်ကာ သူ့ပစ္စည်းကြီး ကို ညွှန်ပြ၍
“စုပ်စမ်း”
ကြီးမားသော အရာကြီး၏ ပတ်လည်တွင် မာမာအဖုအဖုတွေ အများကြီး ရှိသည်။ ဘာတွေမှန်း ကျွန်မရုတ်တရက်မသိသော်လည်း စဉ်းစားနေချိန် မရဘဲ ပါးစပ်ထဲသို့ အပြည့်အသိပ်ထိုးထည့် လိုက်ရ၏။ ကျွန်မစိတ်ထဲတွင် အနည်းငယ်ပျော့သလိုဖြစ်နေသည့် ကိုဖိုးထောင်၏ တန်ဆာကြီး ကို အမြန်ဆုံး ပြန်လည်တင်းမာလာစေလိုခြင်းသာရှိ၏။
ကိုဖိုးထောင် ကိုလုပ်ပေးနေရင်း တရှိန်ရှိန်ထိုးတက်လာသည့် ဝေဒနာတွေကြောင့် မခံမရပ်နိုင် တော့ဘဲ ကျွန်မ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို လက်နှင့်အတင်းထိုးထည့်ပြီးမွှေနေမိ၏။ သို့သော် ခံစား ရတာတွေက လျော့ကျမသွား ပိုလို့တောင်ဆိုးလာသည်။
“မရသေး ဘူးလား မြန်မြန်လုပ်ပါတော့”
မချုပ်တည်း နိုင်သည့် အဆုံးတွင် ကိုဖိုးထောင်ကို ဖွင့်ဟပြောမိတော့သည်။
“ဘာပြောတယ်၊ မကြားဘူး၊ ကျယ်ကျယ် ပြောစမ်း”
“ကျွန်မ ကိုလုပ်ပါတော့”
ကိုဖိုးထောင်၏ ရယ်သံကြီးက အခန်းထဲမှာပဲ့တင်ဟိန်းသွားသည်။
“ဟိုကောင်မောင်ရဲ ပြောတာတကယ်မှန်တာပဲ၊ နင့်လောက်ထန်တာ ငါမမြင်ဖူးဘူး၊ နေပါဦးငါ့ ဂေါ်လီ တွေအကြောင်း ဟိုကောင်မလေး ပြောပြလို့ မောင်ရဲကို နင်ကန်လိုက်တာလား”
သူဘာတွေ ပြောနေသလဲ ကျွန်မ မသိပါ။ ကျွန်မသိသည်က အမြန်ဆုံးသူနှင့် ဆက်ဆံရဖို့ပဲ ဖြစ်သည်။
“ဟိုကောင်မလေးကတော့ အမေကယ်ပါ၊ အဖေကယ်ပါနဲ့ လုပ်နေတာပဲ၊ နင်ကတော့ဖြုံမယ့် ပုံမရှိပါဘူး၊ လေးဖက်ကုန်းလိုက်စမ်း”
ကျွန်မ မဆိုင်းမတွပင်လေးဖက်ထောက်ပေးလိုက်သည်။ ကျွန်မ၏ထက်သန်မှုကြောင့် တက် ကြွနေသော ကိုဖိုးထောင်ကလည်း မနှောင့်နှေးပါ။ အစွပ် စွပ်ပြီးသည် နှင့်ချက်ချင်းထိုးထည့် လိုက်၏။
“အား”
ဘယ်လောက်ပင်စိတ်ကပြင်းပြ နေသော်လည်း နာကျဉ်မှုကို ဂရုမပြုပဲ နေလို့တောင်မရပါ။ကျွန် မ မချိမဆန့်အော်လိုက်မိသည်။ သူ့ပစ္စည်းဘေးပတ်လည်က ဂေါ်လီခေါ်သည့် အလုံးတွေ က လည်း အတွင်းသားနံရံတွေ တလျှောက် တလိပ်လိပ်နှင့် ကြမ်းတမ်းစွာတိုးခွဲဝင်ရောက် သွား ကြသည်။ ကိုဖိုးထောင်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ရမ်းရမ်း လူတယောက်ဖြစ်သည်။ ကျွန်မနာနာ ကျဉ်ကျဉ် အော်လေလေ သူကပိုပြီးအားပြင်းပြင်း ဆောင့်လေလေဖြစ်သည်။ ကျွန်မ မျက်လုံး တွေထဲမှာ မီးတွေ တဝင်းဝင်းလက် ပြီး ခေါင်းလည်းချာချာလည်ကာမူးလာ၏။
လေးဖက်ထောက် အနေအထားဖြင့် သူအားရအောင်လုပ်ပြီးသောအခါ ကိုဖိုးထောင်က ကျွန်မ ကို ပက်လက်ပြန်လှန်ခိုင်းသည်။ ကျွန်မခြေနှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်ထောင်လိုက်ပြီး နောက်မှ သူ့ ပုခုံးပေါ်တွင်တင်မှေးပြီး အပေါ်ကနေစီး၍ လုပ်သည်။ ကျွန်မ၏ ကျောပြင်သာ အိပ်ယာနှင့်ထိ နေပြီး တင်ပါးက အိပ်ယာနှင့် လွတ်နေကာ အစွန်းဖက်လေးသာ ကိုဖိုးထောင်၏ ပေါင်နှင့် မထိ တထိ ဖြစ်နေ၏။
သူ၏ ကြမ်းတမ်းမှု၊ အတွင်းနံရံတွေကို ဂေါ်လီလုံးများဖြင့် ပွတ်တိုက်မှုတို့ကို ခံရသည်မှာ မချိ မဆန့် ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေကို ခပ်မြန်မြန် လျော့ပါးစေသည် ကတော့ အမှန် ပင်။ ကိုဖိုးထောင်ကလည်း အကြာကြီးလုပ်နိုင်သူဖြစ်သည်။ ဒီလောက်ဝုန်းဒိုင်းကျဲနေသည့် တိုင် သူ့ခွန်အားက လျော့ကျမသွားပါ။ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေ လျော့ကျသွားသည်နှင့် အမျှ စိတ်နှင့် လူကလည်းပြန်တွဲမလာသည်။ ကျွန်မ၏ အင်္ဂ ါ အတွင်းနှင့် အဝမှ နာကျဉ်မှုကိုသာ မက တင်ပါးဆုံရိုးနှင့် ခါးရိုးတို့ဆီမှ ကိုက်ခဲနာကျဉ်မှု ကိုပါ ခံစားလာရသည်။
ဝေဒနာတွေ ကျွန်မဆီက လုံးလုံးကွယ်လွင့်သွားသည့် အချိန်တွင်တော့ ကျွန်မဘယ်လိုမှ ဆက်၍ တောင့်ခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါ။
“ကျွန်မ မခံနိုင်တော့ဘူး။ တော်ပါတော့”
ကိုဖိုးထောင်က လုံး၀ မညှာပါ။ ကျွန်မ နေသာအောင်အနေအထားအနည်းငယ်ပြင်ပေး သော် လည်း မရပ်ဘဲ ဆက်လုပ်နေသည်။ ကျွန်မ လူးလွန့်ရုန်းဖို့ ကြိုးစားပါသည်။
မအောင်မြင်ပါ။ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ခွန်အားချင်းက မမျှရသည့် အပြင်ကျွန်မမှာလည်း အင်အားဟူသမျှ ဆုတ် ယုတ်လျော့ပါးနေသောကြောင့် ကြိုးစားမှုက လုံး၀ အရာမထင်။ နာကျဉ်မှုကြောင့် မျက်ရည် တွေ စီးကျလာသည်ကိုပင် မသုတ်နိုင်အားပဲ ကျွန်မတောင်းပန်မိသည်။
“တောင်းပန်ပါတယ် ရှင်၊ ကျွန်မ မခံနိုင်တော့လို့ပါ၊”
“မျက်ရည်လာကျပြ မနေနဲ့ မသနားဘူး၊ လုပ်ပါလုပ်ပါ ဆိုတုန်းကနင်ပဲ၊ တော်ပါဆိုတော့လဲ နင် ပဲ၊ ငါ့ကို စောက်တုံးထင်နေလား”
ကျွန်မ အတွက်အိပ်မက်ဆိုးကြီးတခုလိုပင်။ သူပြီးဆုံးသည် အထိစောင့်ရသည့် အချိန်တွေက ရှည်ကြာလွန်းလှသည်။ ဆိုးရွားသည့် ဝဋ်ကြွေး နှင့်ကြမ္မာ ကို စိတ်နာရင်းမျက်ရည်တွေ မဆုံး နိုင်အောင်ကျမိသည်။ တပါးသူတယောက်ကို ကျွန်မ အခုလိုခံစားနေရခြင်း မျိုး ကြုံတွေ့ရ အောင်ကျွန်မ မပြုခဲ့မိဖူး ဟုထင်ပါသည်။ သူ့ဟာသူ လည်ပတ်နေသည်ဟု ဆိုကြသည့် သံသ ရာ နှင့် ကံကြမ္မာသည် မျှတခြင်းမရှိသည့် အရာဟု ကျွန်မခါးသီးစွာ တွေးနေမိ၏။
ကိုဖိုးထောင်ပြီးသွားသည့် အချိန်တွင် ကျွန်မ အရုပ်ကြိုးပြတ်ဖြစ်နေသည်။ လှဲနေရာမှ ထဖို့ပင် အားအင်မရှိ။ သူကတော့ ကျွန်မပေါ်ကဆင်းပြီး ပုဆိုးပြန်ကောက်ဝတ်လိုက်ရင်း
“ငါ မောင်ရဲ သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
သူထွက်သွားချိန်တွင် ကျွန်မကြိုးစားပြီးထထိုင်လိုက်သည်။ သို့သော် ကုတင်အောက်သို့ ခြေချ ချိန်တောင် မရလိုက်ပါ။ ကိုဖိုးထောင် မချိုမချဉ် မျက်နှာ နှင့် ပြန်ဝင်လာ၏။
“မောင်ရဲ ကတော့ ကောင်မလေးနဲ့ အဆင်ပြေနေတယ်၊ ဟိုဖက်မှာပဲ နေတော့မယ်တဲ့၊ ငါလဲ ဒီ ဖက်မှာပဲ နေရတော့မှာပေါ့”
အဆီပြန်နေသော မျက်နှာကြီးနှင့် အရောင်တလက်လက် မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ရင်း ကျွန်မအ တွက် ငရဲခန်းတခု ထပ်လာလိမ့်ဦးမည် ဟု ကြောက်ရွံ့စွာ တွေးလိုက်မိသည်။
..........................................................................
အပိုင်း ( ဂ )
ကျွန်မနှင့် ဝဏ္ဏရှိန် တို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြပြီဟု မမမြတ်ကိုပြောသောအခါ မျက်ခုံးတဖက် ပင့်ကြည့်သည်မှအပ ထူးခြားဟန် မပြပါ။
“ငါထင်သားပဲ၊ ဟိုတမနက် နင်မျက်စိမျက်နှာ ပျက်နဲ့ ပြန်လာတဲ့ နေ့ကထဲက နင်တခုခု လုပ် တော့မယ်လို့ တွေးနေတာ”
ကျွန်မ၏ စိတ်နေစိတ်ထားကို မမမြတ် အလုံးစုံနီးပါးရိပ်မိနေတတ်ပါသည်။
“နင်တော်တော် ဆိုးတဲ့ လူတွေနဲ့ တွေ့ခဲ့ပြန်ပြီလား”
“ထုံးစံ အတိုင်းပေါ့ မမမြတ်ရယ်”
ဟိုတုန်းက ဆိုလျှင်တော့ ကျွန်မ မခံစားနိုင်စရာ အဖြစ်မျိုးကြုံရလေတိုင်း မမမြတ်ကိုရင်ဖွင့် ပြောပြတတ်သည်။ ကြာလာတော့လည်း အရေထူလာသည်ဟု ပြောရမည်လား မသိပါ၊ နောက် ပိုင်းတွေမှာတော့ မမမြတ်ကို မပြောပြဖြစ်တော့။ ပြောပြလျှင်လည်း နောက်ထပ် တ ယောက်က အတူဝင်ပြီးစိတ်ဆင်းရဲပေးနေရဦးမည်။ ကျွန်မ၏ ကံကြမ္မာ ကျွန်မ၏ ဝဋ်ကြွေး ကျွန်မ၏ ကိစ္စတွေအတွက် မမမြတ် ကို အပူမျှမပေးချင်တော့ပါ။ ကျွန်မ ဖာသာပင်တယောက် ထဲ ကျိတ်မှိတ်ခံလိုက်သည်။
“နင်ပြောပုံအရဆိုရင် ကောင်လေးက မဆိုးပါဘူး၊ ငါတခါလောက်တော့ တွေ့ကြည့်ချင်တယ် ဟယ်၊ နင်တို့ သိပ်ပြီးအရှိန်မရခင်ပေါ့”
လတ်တလောတွင် မမမြတ်ကို ကျွန်မ၏ အုပ်ထိန်းသူအဖြစ် ကျွန်မသတ်မှတ်ထားပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကိုလည်း ဒီအတိုင်းပြောပြထား၏။ ထို့ကြောင့် မမမြတ်ကို ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ဆုံတွေ့ပေး နိုင်ဖို့ လုပ်ခဲ့၏။ ကျွန်မသိသလောက် မမမြတ်သည် လူတို့၏ စိတ်နေစိတ်ထား အတွင်းစရိုတ် ကို အကဲခပ်ရာမှာ အလွန်တော်၏။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ပတ်သက်သည့် မမမြတ်၏ အမြင်ကိုလည်း သိချင်ပါသည်။
ကျွန်မတို့ ရုံးဆင်းချိန်တွင် မမမြတ်က အမှတ်မထင်တိုက်ဆိုင်သည့် အနေဖြင့် ကားမှတ်တိုင် သို့ လိုက်လာသည်။ ရည်းစားဖြစ်တာမှ မကြာသေးခင် အမတယောက်အနေနှင့် လာအကဲ ခပ်တာ မျိုးဆိုလျှင် မိန်းကလေးဖက်က အောက်သည်ဟု မမမြတ်က ပြောပြီးအခုလို အမှတ် မထင် ပုံမျိုးစီစဉ်ခြင်း လည်း ဖြစ်ပါသည်။
မမမြတ်ကို ကျွန်မ၏ အမအဖြစ် မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သောအခါ ဝဏ္ဏရှိန် အနည်းငယ် ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း ဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် အရေးတယူ လေးလေးစားစား ဆက်ဆံပါသည်။ အိမ်ပြန် မှ ထမင်းချက်ရမည် ဆိုသောကျွန်မတို့ ညီအမ အတွက်ညစာတခုခု လိုက်ကျွေးပါရစေ ဟု လည်းလောကွတ်ပြု၏။ ကိုယ့်ဒုက္ခနှင့် ကိုယ်ဖြစ်သော ကျွန်မတို့က ကြာရှည်မနေနိုင်ပါ။ အလ္လာပ သလ္လာပ အနည်းငယ်ပြောပြီး လမ်းခွဲခဲ့ကြသည်။ သူ့ကို စူးစမ်းသလို ကြည့်နေသည့် မမမြတ်၏ မျက်လုံးတွေ အောက်တွင် ဝဏ္ဏရှိန် မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်နေသည်ကိုကျွန်မ က ပြုံးမိသည့် အတွက်နောက်ပိုင်းတွင် ဝဏ္ဏရှိန်က မကျေမနပ်ပြန်ပြောတတ်၏။
“နင့်ကောင်လေး မဆိုးပါဘူး”
အပြန်လမ်းတွင် မမမြတ် က မှတ်ချက်ပြု၏။
“ဒါပေမယ့် စိတ်နုမယ့် သဘောရှိတယ်”
“ရှင်”
“ငါပြောတာ မကောင်းတဲ့ သဘော မဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်ပျော့တယ်ခေါ်မှာပေါ့၊ စိတ်ညစ်စရာ အနှောက်အယှက်တွေ၊ စိတ်ဖိအားတွေ ခံနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“သူက တခါတလေ ကလေးဆန်တယ် မမမြတ်”
“နင်ပြောသလို အမေက အလိုလိုက်ထားလို့ ဖြစ်မှာပေါ့၊ ဒါက ငယ်သေးလို့ပါ၊ ကြီးလာရင် ရင့် ကျက်လာ နိုင်ပါတယ်၊ အရေးကြီးတာက စိတ်ပျော့တဲ့ ကိစ္စပဲ”
“စိတ်ညစ်ရင် ထိုင်ငိုမှာ စိုးတာလား”
ကားပေါ်မှာ လေတိုး၍ မျက်နှာကိုအုပ်လာသော ဆံပင်တွေကိုဖယ်ရင်း မမမြတ်ပြုံးသည်။ ထို အပြုံးသည် လျှို့ဝှက်သိပ်သည်းမှုတွေ အပြည့်ပါသည်ဟု ကျွန်မခံစားရသည်။
“ကောင်လေးက စိတ်ရင်းကောင်းမှာပါ၊ နင့်ကိုလည်းတော်တော်ချစ်တဲ့ သဘောရှိတယ်၊ ဒါပေ မယ့် ဥပမာဟယ်၊ နင့်အကြောင်းတွေ တိုက်ဆိုင်လို့ သူသိသွားတာမျိုးဆိုရင်
ခံနိုင်ရည် ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ပေါ်သွားနိုင်တယ်လို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော် ဥပမာအနေ နဲ့ ပေးတာ”
“ဟုတ်ကဲ့”
ကျွန်မ ကဖြစ်ဖြစ်၊ ဒါမှမဟုတ် မမမြတ်က ဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မအကြောင်းတွေကို ပြောပြမှသာ သူ သိ နိုင်စရာရှိသည်ဟု ကျွန်မထင်ပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် အတွက်တော့ ကျွန်မသည် သာမန်လူသား မိန်းကလေးတယောက်သာဖြစ်ပါ၏။ သူသိသွား နိုင်စရာ အကြောင်းမရှိဟု ကျွန်မထင်ပါသည်။
“ရေရှည်လက်တွဲရ မှာက နင်ပဲလေ၊ နင်စိတ်နိုင်ရင်တော့ ငါဒီကောင်လေး နဲ့ မကန့်ကွက်ပါဘူး၊
နင့်ကိုချစ်တယ်၊ ရိုးသား ဖြူစင်မယ့် ပုံလဲရှိတယ်”
ဝဏ္ဏရှိန် စိတ်ပျော့တာတခုကို သဘောမကျသော်လည်း နဂိုကမှ ကျွန်မကို အိမ်ထောင်ပြုစေ ချင်နေသော မမမြတ် အတွက် ဝဏ္ဏရှိန်သည် ကျွန်မ၏ အိမ်ထောင်ဖက်တယောက် အဖြစ် မြင်ကြည့်လို့ ရသူဖြစ်သွားပုံရသည်။
“ရည်းစား ဖြစ်တာမှ ဘာမှမကြာသေးဘူး၊ ကျွန်မလဲ လေ့လာဦးမှာပါ မမမြတ်ရယ်”
မမမြတ် ကိုကျွန်မ ကျေးဇူးတင်မိတာ တခုရှိသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကိုချစ်သလား ဟု မမေးခြင်းကို ပင်။ မေးလာလျှင် ကျွန်မ အဖြေခက်မှာသေချာ၏။ ပွင့်လင်းစွာ ဆိုရလျှင် ဝဏ္ဏရှိန် ကိုကျွန်မသံယောဇဉ်ရှိပါသည်။ သွေးရင်းမောင်ဖွားတ ယောက် လို စိတ်ထဲကဖြစ်မိ၏။ ကျွန်မ အပေါ်နားလည်ကူညီတတ်သည့် မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းကောင်း တယောက်ပမာလည်း ခင်မင်အားကိုးမိသည်။ မမမြတ်မှ အပ ကျွန်မမှာ ခင်တွယ်စရာ မရှိ သည့် အချိန်တွင်ရောက်လာသည့် ၊ရက်စက်တတ်သော ကံကြမ္မာကစိတ်ကောင်းဝင် ပြီးပို့ ပေး လိုက်သည့် အဖေါ်မွန်ကောင်း တယောက်လို့လည်း ယုံကြည်ပါသည်။
ချစ်သူတွေ တရားဝင်ဖြစ်ကြပြီးနောက် ဝဏ္ဏရှိန်က မောင်လို့ ခေါ်ပါဟု ပြောလာချိန်တွင် ကျွန်မ ကလည်း သူ့သဘောအတိုင်းခေါ်ပေးခဲ့ပါသည်။ အရင်က ချစ်သူ မထားဖူးသည့် ကျွန်မအ တွက် ချစ်သူရှိလာခြင်းသည် အနည်းငယ်တော့ အဆန်းတကျယ်ခံစားရသည်။
မနက်ခင်း ညနေခင်း အချိန်များတွင် မိတ်ဆွေဘဝထဲက အတူတူရှိနေတတ်သည့် အတွက် မ ထူးဆန်းလှဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း အနေအထိုင်အပြောအဆိုတွေက မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်း အ ဆင့် မဟုတ်တော့သော အခါ စိတ်ထဲမှာတမျိုးပင်။ ဒါပေမယ့် ရန်ကုန်မြို့ထဲမှာ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် အတူ လက်တွဲပြီးသွားဖို့ ကျွန်မ နောက်မတွန့်ခဲ့ပါ။ ရုံးပိတ်ရက်တွေမှာတော့ ကျွန်မတို့ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်သွားတတ်ကြသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံဖြစ်ဖြစ်၊ ပန်းခြံဖြစ်ဖြစ်၊ တခါတရံတော့လည်း ဆိုင်တဆိုင်မှာ စတည်းချတာမျိုးလုပ်တတ်ကြသည်။
သို့ သော် ညနေခြောက်နာရီထက် နောက်မကျအောင် ကျွန်မမဖြစ်မနေပြန်ပါသည်။ ကျွန်မ ကို တန် ဖိုးထားသော ဝဏ္ဏရှိန်ကလည်း လိုက်လျောပါ၏။
လူသူရှင်းသည့် ပန်းခြံထဲမှာ၊ အမှောင်ထုလွှမ်းသည့် ရုပ်ရှင်ရုံတွေထဲမှာ ဆိုရင်တော့ ဝဏ္ဏရှိန်က နည်းနည်း အခွင့်အရေးယူချင်သည်။ ဒီလိုအချိန်တွေမှာ ချစ်သူသဘာဝထက် မကျော်လွန် သည့် အခွင့်အရေးတွေ ကိုတော့ကျွန်မ ပေးမိသည်။ ယောက်ျားတယောက်၏ အပွေ့အဖက် အကိုင်အတွယ်က ကျွန်မအတွက် မဆန်းပါ။ ဒါပေမယ့် ဝဏ္ဏရှိန် ကလည်း စည်းရှိပါသည်။အ ဆုံးတိုင်အောင် နယ်ကျော်ခြင်းဘယ်တော့မှ မပြု။ ကျွန်မကို နမ်းခွင့်ရလျှင်၊ ထိုထက် အနည်း ငယ်ပို၍ ကျွန်မရင်သားတွေ နှင့်ပေါင်တံတွေလောက်ကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ခွင့်ရလျှင်ပင် ကျေ နပ်နေတတ်၏။
သို့သော်လည်း အရာရာတိုင်းသည် ကာယကံရှင်၏ အလိုအတိုင်း အစီအစဉ် တကျဖြစ်ပျက်၍ နေသည် မဟုတ်ပါ။ လူဆိုသည်မှာလည်း အသွေးအသားနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသည် မဟုတ်ပါလား။ တနေ့ မှာတော့ ဝဏ္ဏရှိန် စိတ်လွတ်ထွက်သွားပုံရပါသည်။
...............................
အဲဒီတုန်းက ရုံးပိတ်ရက်တခုမှာ ကျွန်မတို့လျှောက်လည်ကြသည်။ ဝဏ္ဏရှိန်၏ ဇီဇာကြောင်မှု တခုကို ကျွန်မသိခဲ့ရပါသည်။
“ဟိုက် …ဒုက္ခပဲ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲမောင်”
“ဗိုက်နာလာလို့ အိမ်သာတက်ချင်လာပြီ”
မအီမသာနှင့် ရှုံ့မဲ့နေသော ဝဏ္ဏရှိန်ပုံစံကရယ်စရာကောင်းနေပါသည်။
“တဆိုင်ဆိုင် ဝင်လိုက်တာပေါ့ မောင်ရယ်၊ ပန်းခြံထဲ ရောက်ရင်လည်း အိမ်သာတွေရှိတာပဲ၊ ခန အောင့်ထား”
“အိမ်ပြန်ချင်တယ်ကွာ၊ မောင်က တခြားအိမ်သာတွေဆို သွားလို့မရဘူး”
“ဒါဆိုလဲ ပြန်လေ”
“ဆွေဇင်လဲ ပြန်တော့မှာလား”
“အင်းပေါ့ မောင်ရဲ့”
“ဟာကွာ အစောကြီးရှိသေးတယ်၊ ဆွေဇင် အိမ်လိုက်ခဲ့၊ တက္ကဆီ နဲ့ပြေးလိုက်ရင် ခနလေး”
“မလိုက်ချင်ပါဘူး၊”
“ဒီလိုလုပ် အိမ်မလိုက်ချင်ရင်လဲ စောင့်ဖို့နေရာမောင်ပြပေးမယ်”
ကျွန်မလက်ကို ကိုင်ထားသည့် ဝဏ္ဏရှိန် လက်က ချွေးတွေပြန်နေသည်။ သူ့ဝေဒနာ ကိုထိန်း ချုပ်ရင်း ကျွန်မကို အတင်းခေါ်နေသည့် ဝဏ္ဏရှိန် ကိုလည်းသနားမိလို့
“ဒါဆိုလဲ သွားလေ”
ကာတစီးကိုဈေးမဆစ်ဘဲ ငှားပြီး ကျွန်မတို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ပြောသလိုပင် သိပ်မသွားရပါ။ ကားပေါ်မှာ ရောက်ခါနီးမှ ဝဏ္ဏရှိန် ဖောက်လာပါသည်။
“အိမ်လိုက်ခဲ့ကွာ၊ အိမ်မှာ မေမေ ရှိတယ်”
“ဒါဆိုရင် ပိုတောင်မလိုက်ချင်သေးတယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကြောက်တာပေါ့”
“ကြောက်စရာ မလိုဘူး၊ မောင့်မေမေ က သဘောကောင်းတယ်၊ ဆွေဇင့်ကိုလည်း သဘောကျ မှာပဲ”
“ရည်းစား ဖြစ်တာမှ မကြာသေးတာမောင်ရယ်၊ ရှက်စရာကြီး”
“ဘယ်တုန်းက ဖြစ်တယ် ဆိုတာမေမေ သိတာမှမဟုတ်တာ၊ မထူးပါဘူး၊ ဒါနတ်သိကြားတွေ က ဆွေဇင့် ကိုမေမေ နဲ့ တွေ့စေချင်လို့ မောင့်ကို ဗိုက်နာအောင်လုပ်လိုက်တာဖြစ်မယ်၊လိုက်ခဲ့ ကွာ”
ဝဏ္ဏရှိန် ၏မေမေ နှင့် တွေ့ဖို့ စိတ်မရဲတာတခုကလွဲလျှင် ကျွန်မ တခြားစိုးရိမ်စိတ်မရှိပါ။ သူတို့ လမ်းထဲက အအေးဆိုင်၊ အသုပ်ဆိုင် တခုခုကနေ စောင့်ပါမည် ဟု ကျွန်မပြောသော်လည်း မ ရဘဲ အတင်းလက်ကို ဆွဲခေါ်လို့ ကျွန်မ ပါသွားပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် မေမေ ကို ကြိုးစားရင်ဆိုင် တော့ မည်ဟု စိတ်သွင်းပြီးရောက်သွားခါမှ သော့ခလောက် နှင့် သာတိုး၏။
“ဟာ …မေမေ ကလဲ ဘယ်ထွက်သွားတယ် မသိဘူး”
ညီးညီးညူညူ ပြောပြီး အဝင်ဝပန်းအိုးထဲက သော့ကိုနှိုက်ပြီး တံခါးဖွင့်ပါသည်။ တံခါးပွင့်သည် နှင့် အထဲကို ကမန်းကတန်းဝင်ပြီး
“ဆွေဇင် ပဲပြန်ပိတ်လိုက်တော့၊ ဒီမှာ မရတော့ဘူး”
ကျွန်မ အပြင်ပြန်ထွက်သွားသင့်သည်ဟု နောက်မှတွေးမိပါသည်။ အဲဒီ တုန်းကတော့ တံခါး ပြန် ပိတ်ပေးပြီး ဧည့်ခန်းက ခုံတလုံးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး သတင်းစာဖတ်ရင်း ဝဏ္ဏရှိန်ကို စောင့်နေ မိ၏။ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ ဝဏ္ဏရှိန်ပြုံးဖြီးဖြီး နှင့် ပြန်ထွက်လာပါသည်။ လက်ထဲမှာ စာရွက် တရွက်ကိုင်ထားသည်။
“ခုမှပဲ ပေါ့သွားတော့တယ်”
“ဘာစာရွက်လဲ”
“မေမေ ရေးသွားတာ၊ လူနာသတင်းမေးသွားတယ်၊ ညနေမှပြန်ရောက်မယ်၊ ထမင်းချက်ထား တဲ့”
“ဒါဆိုလဲ ထမင်းချက်ဖို့ နေခဲ့တော့ ဆွေဇင်သွားပြီ”
“ဟာ မောင်လဲ လိုက်မှာပေါ့ အစောကြီးရှိသေးတာ”
ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်ရင်း ကျွန်မက နှာခေါင်းကိုလက် နှင့် ယပ်ရင်း ဝဏ္ဏရှိန် ကိုနောက်မိပါ သည်။
“နံတယ် မောင်ရဲ့၊ အဝတ်အစားလဲ လိုက်ပါလား”
“အောင်မယ် မနံပါဘူး၊ ဒီမှာနမ်းကြည့်”
အနားကိုတိုးကပ်လာသည့် ဝဏ္ဏရှိန် ကိုရှောင်ရင်း
“မနမ်းပါဘူး၊ ဘာလို့နမ်းရမှာလဲ”
“ဒါဆို မောင်နမ်းမယ်”
ဝဏ္ဏရှိန် ကျွန်မကိုဖက်ပြီးနမ်းလိုက်သည်။ ရုတ်တရက်မို့ ကျွန်မလည်း မရှောင်လိုက်နိုင်။ ထိုအ နမ်းက မမျှော်လင့်သည့် ဖြစ်စဉ်တခု၏ အစဖြစ်သွားပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် မှာကြိုတင်ရည်ရွယ်ချက် မရှိကြောင်း ကျွန်မယုံကြည်ပါသည်။ ကျွန်မ အလွတ်ရုန်းလျှင်လည်း ဝဏ္ဏရှိန် အလျှော့ပေးမည် မှန်းလဲသိသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ မရှောင်ခဲ့ပါ။ ကိုယ့်လိပ်ပြာကိုယ် မလုံသည့်ကြားမှပင် ဝဏ္ဏ ရှိန် ကိုရှေ့ဆက်ခွင့်ပြုခဲ့သည်။
ပြင်းပြသည့် အနမ်းတွေနောက်က ဝဏ္ဏရှိန်၏ စိတ်ဒီရေမြင့်တက်မှုကို ကျွန်မကောင်းစွာသိနေ ခဲ့သည်။ ကျွန်မကိုယ်ပေါ်မှာ ကျူးကျော်လာသည့် သူ့လက်တွေကိုလည်း ဟန်ဆောင်၍ပင် မငြင်းဆန်ခဲ့မိပါ။ ဝဏ္ဏရှိန် ကို ကြိုးတချောင်းနှင့် ချည်မိအောင် ကျွန်မ ရူးမိုက်စွာ ဆုံးဖြတ်ချက် ချခဲ့ပြီးနောက် ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ လည်းခါးခါးသီးသီး ရွံရှာမိခဲ့ပါသည်။ ထို့ အပြင်ဒီအဖြစ်အ တွက် နောက်လအနည်းငယ် အကြာတွင် ကျွန်မ ရူးမတတ်ကြေကွဲရမည် ကိုလည်းကြိုတင်၍မသိခဲ့ပါ။
အိပ်ခန်းဆီသို့ အတင်းဆွဲခေါ်သည့် ဝဏ္ဏရှိန်နောက်သို့ ဒရီးဒယိုင်ပါသွားရင်း ကျွန်မအတွက် ယောက်ျားဆိုတာ မဆန်းဟုတွေးနေမိပါသည်။ တဆက်ထဲမှာပင် အပျိုစင်လေးပမာ ဟန် ဆောင်ရမည့် အရေးကို တွေးပြီးရင်ခုန်နေမိ၏။
“ဆွေဇင့် ကို မောင်တကယ်လက်ထပ်မှာလား”
အရေးအပါဆုံးသော အခြေအနေတခုအရောက်တွင် ကျွန်မချည်သောကြိုးကို ပို၍မြဲစေရန် မေး မိသည်။ ပုတ်သင်ညို တကောင်လို တဆတ်ဆတ်ခေါင်းညိတ်ရင်း ဝဏ္ဏရှိန် ကျွန်မကို ကတိ တွေပေး၏။ သူကျွန်မအပေါ်ထားသည့် အချစ်ကို ကျွန်မအရင်ထဲက သိနားလည် ထားပြီး ဖြစ်ရာ သူလိုရာကို ကျွန်မခွင့်ပြု လိုက်၏။အပျိုစင်လေးတယောက်လို ဟန်ဆောင်မည်ဟု ကြိုတင်စိတ်ကူးထားသော်လည်း တကယ် လက်တွေ့မှာတော့ ဟန်ဆောင်စရာမလိုပါ။ ဝေဒနာချိန် မဟုတ်သည့် အခါကျွန်မ အတွက် နာကျဉ်ခက်ခဲလွန်းလှပါသည်။ ကျွန်မ မချိမဆန့် နှင့် အော်ညည်းမိတိုင်း ဝဏ္ဏရှိန် ကျွန်မကို ချော့သည်။ နှစ်သိမ့်သည်။ ကျွန်မမှာ ရွေးစရာလမ်းလည်း မရှိတော့သည့် တူတူ ကျိတ်မှိတ် သည်းခံပြီး သူ့ဆန္ဒပြည့်မြောက်သည် အထိသူ၏ ချော့မော့ နှစ်သိမ့်မှုမှာ နစ်မျောသယောင် နှင့် အလိုလိုက်ပေးလိုက်မိပါတော့သည်။
“ဆွေဇင် အရမ်းနာလို့လားဟင်၊ ဆွေဇင် နာတယ်ဆိုရင်မောင် မလုပ်တော့ဘူး”
“မောင့် ကိုချစ်တယ်”
အမေးတခြား အဖြေတခြားဖြစ်နေသော်လည်း ကျွန်မ အဖြေစကားကြောင့် ပျော်ရွှင်တက်ကြွ သွားသော ဝဏ္ဏရှိန် ကို အားနာစိတ် နှင့် ကျွန်မ မျက်နှာလွှဲထားလိုက်မိပါသည်။
ဝဏ္ဏရှိန် က ငယ်ရွယ်သန်စွမ်းပြီးခွန်အားရှိသော်လည်းမိန်းမနှင့် ပတ်သက်လာလျှင် အတွေ့အ ကြုံ မရှိသလောက်နည်းသည် ဟုထင်မိပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဟိုတခါတွေ့ခဲ့သည့် မောင်ရဲဆိုသူ ထက်တော့ အများကြီးသာ၏။ကျွန်မ၏ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို မြင်လိုက်ရသည့် အခါ ဝဏ္ဏရှိန်၏ မျက်လုံးတွေထဲမှာ ကလေးငယ်တယောက်၏ ပျော်ရွှင်တက်ကြွမှု နှင့် အံ့သြမှု မျိုးကို ကျွန်မမြင်ရသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို သနားကြင်နာစိတ်ပေါ်လာမိသည်။
နောက်ပြီး မောင်ရဲက ကျွန်မ ကိုမိန်းမပျက်တယောက် အနေ နှင့် ဆက်ဆံခဲ့ပြီး ဝဏ္ဏရှိန် က ချစ်သူတယောက်လို ယုယုယယ ဆက်ဆံခြင်းဖြစ်ရာ ကျွန်မ အတွက် နာကျဉ်ရ သည့်တိုင်အောင် ခံသာပါသေးသည်။အကယ်၍ ကျွန်မတို့ တကယ်လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့လျှင် ကျွန်မ၏ ေ၀ ဒနာဆိုးတွေကို ဝဏ္ဏရှိန် ကြင်ကြင်နာနာဖြင့် ဖြေဖျောက်ပေး နိုင်လိမ့်မည် ဟုလည်းတွေးနေမိပါသည်။
ကိစ္စပြီးသွားသည့် အခါ ကျွန်မစိတ်ဆိုးမှာ စိုးပြီးအတင်းချော့နေသည့် ဝဏ္ဏရှိန် ကြောင့် ကျွန်မ မျက်နှာ မထားတတ်အောင်ဖြစ်ရသည်။ ဝဏ္ဏရှိန်ကတော့ ရှက်ရွံ့ဖွယ်ကိစ္စ ကြောင့် ကျွန်မရှက် နေသည်ဟုထင်ပြီး ကျွန်မ စိတ်ပြေဖို့ အမျိုးမျိုးကြိုးစားရှာပါသည်။
“ဆွေဇင့် ကို တသက်လုံးလက်တွဲ သွားမယ်လို့ မောင်ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားပါ၊ နောင်လည်း လင်မယား တွေဖြစ်လာမှာဆိုတော့ မရှက်ပါနဲ့တော့ ဆွေဇင်ရယ်နော်”
“ဆွေဇင်က ဘာဖြစ်နေလို့လဲ”
“မျက်နှာကရဲတွတ်နေတာပဲ”
“ဒါကတော့ ဆွေဇင်က မိန်းကလေးကိုး၊ အပြင်ခနထွက်မောင်ရယ်၊ ဆွေဇင် အဝတ်ပြန်ဝတ် ချင်လို့၊”
ဝတ်ထားတာကိုချွတ်ပြီးမှ တော့ ချွတ်ထားတာ ကိုပြန်ဝတ်ခြင်းက မထူးဆန်းပါ။ ဒါပေမယ့် ဝဏ္ဏရှိန် ကျွန်မ စကားနားထောင်ပြီး အပြင် ကိုကုပ်ကုပ်လေး ထွက်သွားပါသည်။ ပြီးတော့ သူကလည်း အောက်ပိုင်းမှာ ဗလာကျင်းနေပါသည်။ ကျွန်မ အဝတ်အစားသေသေသပ်သပ်ဖြစ် အောင်ပြန်လုပ်ပြီးထွက်လာချိန်မှာတော့ ဝဏ္ဏရှိန် ကို အဝတ်အစားအပြည့် အစုံနှင့် မြင်ရသည်။ သူ့အိမ်ဆိုတော့လည်း တခြားကယူဝတ်လိုက်ပုံရပါ၏။
အပြင်ပြန်ထွက်ကြဖို့ တံခါး၀ အရောက်မှာတော့ ကျွန်မ သူ့ကိုမေးဖို့ ကျန်နေသေးသည့် စကား တခွန်းမေးလိုက် မိပါသည်။
“မောင် ဆွေဇင့် ကို အထင်သေးသွားပြီလားဟင်”
“မသေးပါဘူး ဆွေဇင်ရယ် ဘာဖြစ်လို့ အထင်သေးရမှာလဲ”
“ရည်းစားဖြစ်တာမှ မကြာသေးဘူး၊ အိမ်အထိလိုက်လာပြီးတော့ …”
တကယ်တမ်းကျတော့ မရှောင်ခဲ့သည့် ကျွန်မအပြစ်သာဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ ဆက်မပြောသည့် အခါ ဝဏ္ဏရှိန်ပြုံးလိုက်ပြီး
“အထင်မသေးတဲ့ အပြင် ပိုတောင်ချစ်သွားသေးတယ်၊ ဖြစ်နိုင်ရင် ချက်ချင်းတောင်လက်ထပ် ချင်တယ်၊ ပြန်မလွှတ်ချင်တော့ဘူး”
“အပိုတွေ”
“တကယ်ပြောတာ၊ ဆွေဇင်အရမ်းလှတာကွာ၊ မောင်အရမ်းကံကောင်းတာပဲသိလား”
ကျွန်မ သာလက်ခံရင် သူက တကယ်ခေါ်ထားတော့မည့် ပုံရှိပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်မြန် မြန်ဆန်ဆန်ကြီးကိုတော့ မဖြစ်ချင်ပါ။ မသင့်တော်ဟု ထင်ပါသည်။
“ဒီနေ့ တရားရုံးတွေ ပိတ်တယ်လေ၊ ဘယ်ရမလဲ”
“နောက်နေ့မှ လက်မှတ်ထိုးလဲ ရပါတယ်ဆွေဇင်ရဲ့”
“တော်ပြီ၊ တော်ပြီသွားမယ်၊ ဖေါက်မလာနဲ့တော့၊ နေချင်လဲ နေခဲ့ ဆွေဇင့်ဖာသာပြန်တော့ မယ်”
ဒါပေမယ့် သူလိုက်လာပါသည်။ ကျွန်မနှင့် မြို့ထဲမှာ မုန့်သွားစားကြပြီးမှ ကျွန်မကို ကားမှတ် တိုင် အထိလိုက်ပို့ပေးပြီး ဝဏ္ဏရှိန် ပြန်သွားသည်။မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်လာသည့် အဖြစ်အပျက် တရပ်ကို ကျွန်မ အသုံးချမိသည်မှာ မှားသလားမှန်သလား ရက်တွေတော်တော်ကြာသည့် တိုင် ကျွန်မ ဝေခွဲမရခဲ့ပါ။
ဝဏ္ဏရှိန် အပေါ်တွင်ကျွန်မ ဖက်ကမရိုးသားမိခဲ့ ဟု ခံစားရသောကြောင့် နောက်တကြိမ်လွန် ကျူးမိသည့် အခြေအနေမျိုး မဖြစ်ရအောင်ကျွန်မ ကြိုးစားပြီး ရှောင်ကျဉ်ပါသည်။ သူကလည်း ဒါမျိုးမတောင်းဆိုသည့် အပြင် ဖန်တီးယူခြင်းမျိုးလည်း လုပ်မလာလို့ ကျွန်မ ပိုပြီး မလုံမလဲ ဖြစ်မိပါသည်။ ဒါကြောင့် ဒီကိစ္စ နှင့် ပတ်သက်ပြီး စကားမပြောမိအောင်နေ၏။ ဝဏ္ဏရှိန် ဖက် က တိုက်ဆိုင်လို့ပြောလာလျှင်လည်း အပြောမခံပါ။ သူကတော့ ကျွန်မရှက်နေသည်ဟု ထင် နေပုံရ၏။
ကျွန်မ၏ အရိပ်အခြည်ကို အကဲခတ်နေတတ်သည့် မမမြတ်ကတော့ တခါတလေမေးတတ်ပါ သည်။
“နင့် ကောင်လေးနဲ့ တော်တော် အဆင်ပြေနေပြီလား”
“ဒီလိုပါပဲ မမမြတ်ရယ်”
“ငါကတော့ ခရီးတော်တော်ပေါက်နေပြီ ထင်ထားတာ”
ကျွန်မတို့ နယ်ကျော်ခဲ့ပြီးသည်ကို မမမြတ်သိနေသလားဟု မလုံမလဲဖြစ်မိသည်။
“သူကိုယ်တိုင်က ပါနေတာပဲ၊ သူ့ဖာသာ တိုးဝင်လာတာ၊ နင်ထောင်ဖမ်းတာမှ မဟုတ်ဘဲ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကောင်လေးကို အသုံးချဖို့ အတွက်လက်ခံမိတယ်လို့ နင်တွေးနေမှာ စိုးလို့ပြောတာ၊ သူက နင့် ကိုချစ်တာပဲ၊ နင်ကပြန်ချစ်တယ် ဆိုရင် သူလဲပျော်ပြီး ကျေနပ်နေမှာပဲ၊ တခြားတွေ လျှောက်တွေးမနေနဲ့”
မမမြတ်က အားပေးသည့် တိုင်ကျွန်မ ရှေ့ဆက်သွားဖို့ မဝံ့မရဲဖြစ်နေဆဲပင်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကတော့ မြန်မြန် လက်ထပ်ချင်ကြောင်း ခနခန ပြောတတ်သည်။ သူ၏မေမေ နှင့် လိုက်တွေ့ဖို့လည်း အခွင့် သင့်တိုင်းခေါ်၏။
“တော်ပါပြီ၊ မောင့်အိမ်တော့ မလိုက်ချင်ပါဘူး”
“ဒီတခါ မေမေ နဲ့ သေသေချာချာ ချိန်းပြီးမှ ခေါ်မှာပါဆွေဇင်ရဲ့”
“အချိန်တွေ ရှိပါသေးတယ် မောင်ရယ်”
ဒီလို မရေမရာတာတွေနှင့် ရှောင်တိမ်းနေမိရင်း ဝဏ္ဏရှိန် က သူ၏ အကိုတယောက်နှင့် မိတ် ဆက်ပေးချင်သည် ဟုဆိုလာပြန်သည်။
“မောင်ဉာဏ်များပြန်ပြီလား”
“မဟုတ်ပါဘူး ဆွေဇင်ရာ၊ သူက မောင့် အကိုအရင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ အကိုလိုခင်တာပေါ့၊ မေမေ နဲ့ လည်းတအားရင်း နှီးတော့ မိသားစုလိုပဲ၊ သဘောလဲ အရမ်းကောင်းတယ်”
“ဘယ်တော့ မိတ်ဆက်ပေးမှာလဲ”
“မောင်တို့ အားတဲ့ တရက်ပေါ့၊ ဆိုင်တဆိုင်ဆိုင်မှာ ချိန်းပြီး စားရင်းသောက်ရင်းပေါ့”
ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ မဆိုးဟု ကျွန်မလက်ခံလိုက်ပါသည်။
“ကိုလင်းကို ဆွေဇင် နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ် လို့ပြောထားတာကြာလှပြီ၊ ဆွေဇင် နဲ့ ဘာမှ မဖြစ် ခင် ကထဲက”
“သူ့ ဖက်က အပိုင်ကြီးပေါ့လေ၊ ဟုတ်လား”
“အဲသလို မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော်ကောင်မလေး တယောက်ကို ချစ်နေတယ်၊ အရမ်းလှတာ ပဲ လိုက်ကြည့်ပါလို့ပြောတာပါ”
“လိုက်မကြည့် ဘူးမဟုတ်လား”
“တော်ကြာမင်းကောင်မလေးက ငါ့ကို ကြိုက်သွားရင် မင်းဒုက္ခ ရောက်လိမ့်မယ်တဲ့”
ဝဏ္ဏရှိန် ပြောသည့် ကိုလင်းသည် ပျော်တတ် နောက်တတ်သည့် သူတယောက်ဖြစ်လိမ့်မည် ဟု ကျွန်မတွေးနေမိခဲ့သည်။ ရုံးပိတ်ရက် တရက်မှာတော့ မြို့ထဲက ဆိုင်တဆိုင်မှာ ချိန်းကြပြီးဝဏ္ဏရှိန် က ကျွန်မကို မှတ်တိုင်မှာလာစောင့်ကြိုသည်။ ကိုလင်းက ဆိုင်က စောင့်နေမည်ဟုသိရ၏။
“ဟော ဟိုမှာ ကိုလင်းရောက်နေပြီ”
ထောင့်နားက စားပွဲတလုံးမှာထိုင်ပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ ဆေးလိပ်မီးညှိနေသူတယောက်ကို ပြရင်း ပြောလိုက်သည်။ ကျွန်မ နားသို့ကပ်ပြီး
“ကြိုက်မသွား နဲ့ ဦးနော်၊ ကိုလင်း ကချောတယ်”
“ဆွေဇင့် မှာ မောင်ရှိပြီးသားပဲ”
ကျွန်မတို့ အနားသို့ ရောက်သွားကြပြီးနောက်
“ကို လင်း ဒါကျွန်တော့် ဆွေဇင်လေ”
စီးကရက် မီးခိုးငွေ့တွေနောက်က မျက်နှာတခုကြောင့် ကျွန်မ ကမ ္ဘာကြီးတခုလုံး ဦးစိုက် ပြောင်းပြန် လန်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ တွေ့ချင်လွန်းလို့ ရှာခဲ့ရသူကို မရှာတော့သည့် အချိန်ကျမှ မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့နေရပါသည်။ သူ့လက်တွေ နှင့် မီးခိုးတွေကို ရမ်းဖယ်လိုက် သည့် နောက်တွင်ကြည်လင်သည့် အပြုံးက ရှင်းလင်းပြတ်သားစွာပေါ်လာ၏။ ဒူးတွေ ခွေညွှတ်ကျ မသွားအောင် ဝဏ္ဏရှိန် လက်ကိုတင်းကျပ်စွာဆုပ်ထားလိုက်မိသည်။
“ထိုင်ကြလေ၊ ထိုင်ပြီးမှ မိတ်ဆက်ကြတာပေါ့”
ကတုန်ကရင် ဖြစ်နေသည့်ရင်ကိုထိန်းရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် ခုံမှာ ကျွန်မထိုင်လိုက်မိသည်။ ကျွန်မ လက်ဖဝါးတွေအေးစက်သွားမလား ဟု မသင်္ကာစိတ်ကြောင့် ဝဏ္ဏရှိန် လက်ကို လွှတ် လိုက်ပါသည်။
“ဆွေဇင် ဒါ မောင်ပြောတဲ့ ကိုလင်းပေါ့၊ ဒေါ်လာစား၊ ရေလျှံတယ် သဘောကောင်းတယ်၊ ကြိုက်တာစား ဒီနေ့ကိုလင်းရှင်းမှာ”
“မဟုတ်တာ”
ကျွန်မ မပွင့်တပွင့်ညင်းမိသည်။ ကိုလင်းကျေးဇူး ကျွန်မမှာ ရှိသည် မဟုတ်လား။ ကျွန်မရုပ် ရည် မတူသည့် အတွက် ကိုလင်းက တော့ သူကူညီဖူးသည့် ကောင်မလေး မှန်းမသိရှာပါ။
ရုပ်တူရင်တောင်မှ ကိုလင်းမှတ်မိချင်မှ မှတ်မိပါလိမ့်မည်။
“ဆွေဇင် ရှင်းမယ်လေ၊ရှင်း ခွင့်ပြုပါနော်”
“ဟာ …ဆွေဇင်၊ မောင်ကြိုပြောထားတယ်လေ၊ အခု ကိုလင်းကိုတွေ့တော့ ဆွေဇင် စိတ် ပြောင်း သွားပြီ မဟုတ်လား”
နားမလည်သည့် ကိုလင်းက မေးလို့ ဝဏ္ဏရှိန် က လမ်းမှာသူပြောခဲ့သည် ကိုပြောပြရင်း တ လက်စထဲ ဟိုအရင်က ကိုလင်းနောက်ဖူးသည့် ကိစ္စ ကိုပါပြန်ဖေါ်ရာ ကိုလင်းကျွန်မကို အရမ်း အားနာနေပါသည်။ ရှက်နေပုံလည်းရပါသည်။ ကိုလင်းအနေခက်နေသည်ကို ကျွန်မ မကြည့် ရက်လို့
“အဲဒါ မောင်ကံကောင်းတာပေါ့၊ကိုလင်း နဲ့သာအရင် တွေ့ရင် မောင့် ကို လှည့်ကြည့် မှာ တောင် မဟုတ်ဘူး”
ဒီစကားကို တကယ်စိတ်ထဲ ရှိသည့်အတိုင်းပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ကိုလင်း မသိကြပါ။ သိနေသော ကျွန်မရင်မှာတော့ နာကျင်နေရပါသည်။
အညို နှင့် အပြာရောင်ကွက်ကလေးတွေပါသည့် ရှပ်အင်္ကျ ီလက်တို နှင့် အရောင်ရင့်ရင့် ဂျင်း ဘောင်းဘီဝတ်ထားသော ကိုလင်းသည် ဝဏ္ဏရှိန် ထက်တောင်နုပျိုသည်ဟု ထင်မိသည်။ခြေထောက်မှာတော့ ဟိုတခါလို အညိုရောင်အောကတ္တီပါ ဖိနပ် မဟုတ်တော့ဘဲ ရိုးရိုး သားရေ ဖိနပ် အနက်ရောင်စီးထားသည်။ သူ့ဘေးက ခုံမှာ ကျောပိုးအိတ် အပြာရောင်လေးနှင့် ဖိုင်တွဲတခုတင်ထားသည်။ ကျွန်မ တို့ရောက်လာစဉ်က စီးကရက်သောက်နေသော်လည်း ကျွန်မ ရောက်လာသည့် အခါ ခုမှမီးညှိခါစ စီးကရက်ကို ပြာခွက်ထဲသို့ ထိုးချေထည့်လိုက်ပါသည်။
ဟန်မပျက်စကားပြောရင်း ရင်ထဲမှာတည်ငြိမ်မှုရအောင် ကြိုးစားလုပ်နေရသည်။ ကိုလင်းကျွန် မ ကို အကဲခပ်နေကြောင်း သူ့ကို မကြာမကြာခိုးကြည့်မိသည့် ကျွန်မသိပါသည်။
ဒါ့အပြင် သူ ကြည့်ပုံက ညီတယောက်လိုခင်ရသော ဝဏ္ဏရှိန် နှင့်လက်ထပ်မည့် မိန်းကလေးကို ဝေခွဲကြည့် နေခြင်းမျိုးသာ ဖြစ်ကြောင်းလည်း သိနေရသည်။ ကိုလင်းကျွန်မ၏ အပြင်ပန်းရုပ်ရည် ကို အ ကဲဖြတ်နေခြင်း မဟုတ်။ ကျွန်မ၏ စိတ်ကိုသူနားလည် နိုင်အောင်ကြိုးစားနေခြင်းသာဖြစ် ကြောင်းနောက်ပိုင်း ကျွန်မတို့ အလွန်ရင်း နှီးသွားကြတော့မှ ရိပ်စားမိပါသည်။
စားကြသောက်ကြသည့်အခါ မိန်းကလေး ပီပီ လိုအပ်တာလေးတွေလိုက်လုပ်ပေးမိပါသည်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဟုပြောရင်း ကိုလင်းကြည့်သည့် အကြည့်မှာ နှစ်လိုခင်မင်ခြင်းတွေတွေ့ ရသည်။ အကိုတယောက်က နှမငယ်ကိုကြည့်သည့် အကြည့်မျိုး။ ရည်းစားလက်ရှိ မိန်းကလေး တယောက်ဖြစ်လျှက် နှင့် ရည်းစားမဟုတ်တဲ့ယောက်ျားဆီ က ဒီလိုအကြည့်ကို မနှစ်မျို့လက် မခံ နိုင်ဖြစ်ရသည့် အတွက် ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မရှက်မိပါသည်။
ပိုက်ဆံရှင်းတော့ ကျွန်မ အတင်းတောင်းဆိုသည့်ကြားထဲမှ ကိုလင်းက ဇွတ်ပေးသွားပါသည်။ သူက အကြီးဖြစ်သည် ဆိုသည့် စကားနှင့် ကိုင်ပေါက်ပြီး ကျသင့်ငွေကို ပေးသွား၏။ ပြီးတော့မှ ဝဏ္ဏရှိန် ဘက်လှည့်ပြီး
“ကဲ ဝဏ္ဏ မနှောက်ယှက်တော့ဘူး၊ ငါလစ်ပြီ၊ သွားမယ် နော်ဆွေဇင်”
စီးကရက်ဖွာရင်း ထွက်သွားသည့် ကိုလင်းနောက်ကျောကို ကျွန်မငေးနေမိ၏။
“မောင်ပြောတယ် မဟုတ်လား၊ ကိုလင်းက သဘောကောင်းတယ်လို့”
“ပိုက်ဆံ ရှင်းသွားလို့လား”
“ဒါလောက်က အေးဆေးပါ၊ သူ့ပိုက်ဆံ သူတယောက်ထဲသုံးတာ၊ ရည်းစားလဲ မရှိတော့ကုန်စ ရာလဲ နည်းတယ်၊ မောင်တို့လို အပေါင်းအသင်းတွေက ဝိုင်းသုံးပေးသင့်တာပေါ့”
“သူက ရည်းစားမရှိဘူးလား”
“ဘာလဲ ဆွေဇင်က အိမ်က အမနဲ့ ချိတ်ပေးမလို့လား”
“ကိုလင်း အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
“မောင်တို့ထက် လေးငါးနှစ်တော့ကြီးမှာပေါ့”
“ဒါဆို သူက မမမြတ်ထက် ငယ်သေးတယ်၊ မဖြစ်ဘူး”
ကျွန်မ သိသလောက် မမမြတ်၏ အသက်ကို ဝဏ္ဏရှိန် အားပြောပြလိုက်လျှင် သူလန့်သွားနိုင်ပါသည်။
“ကဲ မောင်တို့ ဘယ်သွားကြမလဲ၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်မလား”
“ညည်းစီစီ ဖြစ်နေတယ်မောင်ရယ်၊ လေကောင်းလေသန့်ရတဲ့နေရာ သွားကြတာပေါ့”
ခုချိန်မှာ ကျွန်မ ရုပ်ရှင်ရုံလို အမှောင်ထုရှိသည့်နေရာ မျိုးကို ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် မသွားချင်ပါ။ သူ၏ အပွေ့အဖက် အကိုင်အတွယ်တွေကို လက်ခံဖို့စိတ်မရဲဘူးဖြစ်နေသည်။ ဝဏ္ဏရှိန်၏ ရင်ခွင်တွင်းမှ နေပြီး ကိုလင်းနှင့် အခုမှပြန်တွေ့ရသည်ကို နှမျောတသခံစားရခြင်းမျိုး မဖြစ်ချင်ပါ။ ဖြစ် နိုင်သမျှ လူမြင်ကွင်းမှာ နေချင်သည်။ ထိုနေ့ကျွန်မတို့ ကန်တော်ကြီးဖက်ကိုပဲ သွားဖြစ်ကြပါသည်။ ကျွန်မကို မဆိုးပါဘူးဟု ကိုလင်းကပြောကြောင်း နောက်နေ့ကျတော့ ဝဏ္ဏရှိန်ပြောပြ၏။
“ကိုလင်း နဲ့တွေ့သေးတယ်လား”
“တွေ့တာပေါ့၊ တရပ်ကွက်ထဲနေနေတာပဲ၊ ညတိုင်းလဘက်ရည် ဆိုင်တူတူထိုင်နေကျ”
“မဆိုးဘူးတဲ့လား”
“အန်တီနန်း သဘောကျမှာသေချာတယ်၊ ကောင်မလေးက ကျောင်းဆရာမတွေကြိုက်တဲ့ ရုပ်တဲ့”
“ဘယ်လို”
“ဆွေဇင်က ကျောင်းဆရာမကြိုက်ရုပ်တဲ့၊ မောင်လဲ မသိဘူး၊ ကိုလင်း နဲ့ တွေ့မှမေးကြည့် ပေါ့”
ရင်းနှီးသွားကြပြီးနောက် ကျွန်မ တကယ်မေးကြည့်ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ ကိုလင်းကရယ်ရင်း
“ငါ့ အမေလဲ ကျောင်းဆရာမပဲလေ၊ အမေ က ဆွေဇင့်လို ပုံစံမျိုး မိန်းကလေးဆို သိပ်သဘော ကျတာ၊ မြင်တာနဲ့ ချစ်စရာလေး၊ ကောင်မလေး မဆိုးဘူး ဒါမျိုးပြောတတ်လို့ မှတ်ထားတာ”
“ကိုလင်း အမေ ကဘယ်မှာနေတာလဲ”
ဝဏ္ဏရှိန် အမေ နှင့် မတွေ့ခင် ကိုလင်း အမေကိုအရင်တွေ့ချင်စိတ်ပေါ်လာပါသည်။
“ငါ တက္ကသိုလ် တက်နေတုန်း ဆုံးသွားတယ်”
ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ကိုလင်းနှင့် ကျွန်မ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ရင်း နှီးသွားကြပါသည်။ ကံကြမ္မာ ကလည်း လှလှပပ ကြည်စယ်တာကြောင့်လည်း ပါလိမ့်မည်။ အရင်က ကျွန်မဘယ်လို ရှာရှာ မတွေ့ခဲ့သည့် ကိုလင်းကို တိုက်ဆိုင်လှစွာဖြင့် ဟိုနားတွေ့ ဒီနားတွေ့ နှင့် မကြာခန တွေ့ခွင့်ရအောင်လုပ်ပေးသည်။ တခါတလေ ဝဏ္ဏရှိန်ပါသည်။ တခါတလေ တော့လည်း ကျွန်မ တယောက်ထဲ။ ဘယ်မှာတွေ့တွေ့ ကြည်စင်သော အပြုံးဖြင့် ကျွန်မကို နွေးထွေးစွာ ဆက် ဆံတတ်သော ကိုလင်းသည် ကျွန်မဘဝထဲသို့ ရောက်မှန်းမသိရောက်လာပါတော့သည်။
ဟိုအရင် က အတွေးထဲမှာသာ ရှိနေရာမှ တကယ့်ဘဝထဲ သို့ ကိုလင်းရောက်လာသည့် အခါသူ့အကြောင်းကို ပိုပို ပြီးသိလာရသည်။ သဘောကောင်းသည်ဟု ဝဏ္ဏရှိန် ပြောခြင်းသည် သူ ခင်လို့ ပြောတာမဟုတ် တကယ်သဘောပြည့်လွန်းသူမို့ ပြောတာဆိုတာ ကျွန်မ သိလာရပါ သည်။
ကိုလင်းက တဖက်သားကို လည်းအလွန်အားနာတတ်သည်။ ကျွန်မတို့ စတွေ့သည့် နေ့က အကူအညီ လိုသလားလို့ မေးဖို့တောင် ကျွန်မကို အားနာနေသည့် ကိုလင်း ဖြစ်သည်။ သူ တဖက်သားကို စိတ်လိုလက်ရလည်း ကူညီတတ်သည်။ နောက်ပြီး ကိုလင်းစိတ်ဆိုး ဒေါသထွက် တာကို ကျွန်မ တခါမှမမြင်ဖူးပါ။ သူဘယ်လောက်စိတ်ညစ် စိတ်ရှုပ်နေပါစေ စကားကို မာမာထန်ထန် ဘယ်တော့မှ မပြော။ တဖက်သား၏ အမြင်နှင့် ခံစားချက်ဟူသမျှကို စိတ်လိုလက်ရနားထောင်ပေးတတ်သည်မှာ ကိုလင်းသဘာဝဖြစ်သည်။
“ဆွေဇင် အခုတော့ ကိုလင်းကို ခင်သွားပြီ မဟုတ်လား”
ဟု ဝဏ္ဏရှိန် မေးလာသောအခါ
“ကိုလင်း က သဘောကောင်းတယ် မောင်ရဲ့”
လို့သာ ကျွန်မဖြေမိ၏။ သူနှင့် မဆုံခင်ကပင် ကျွန်မ ကိုလင်းနှင့် တွေ့ခဲ့ကြောင်း ကိုလင်းဘယ်လောက်စိတ်ထားကောင်းသည်ကို ကျွန်မ သိ ပြီးဖြစ်ကြောင်း ပြောလို့ မဖြစ်သည့် ဘ၀ ကို ကျွန်မကျိတ်ပြီးစိတ်နာနေမိကြောင်းကိုတော့ ကျွန် မ တယောက်သာ သိပါသည်။ ကျွန်မရင်ဖွင့် နေကျ ပုဏ္ဏားတိုင်ကြီး မမမြတ်ကိုတောင် မပြောပြဖြစ်ခဲ့ပါ။
........................
ဒါပေမယ့် မမမြတ် ဒီအတိုင်းနေမှာ မဟုတ်ကျွန်မကို အကဲခတ်နေဦးမည်ဆိုတာလည်း ကျွန်မသိပါသည်။
ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် တရားဝင်ချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီးကြချိန်ကျမှ ကိုလင်းပေါ်လာသည် ဆိုသည့်အကြောင်းကို သာ မမမြတ် သိရင် ကျွန်မ နှင့် ထပ်တူစိတ်ညစ်ရမည် ဆိုတာကတော့သေချာပါသည်။ ထို့ကြောင့် မမမြတ်ကို ဒီအကြောင်း တွေ မပြောပြတော့ပါ။ဝဏ္ဏရှိန် က အိမ်ကိုနောက်တခေါက်လိုက်ခဲ့ပါဦးဟု ဆိုလာသည့်အခါမှာတော့ ကျွန်မ အကျောက်အကန်ငြင်းမိသည်။
“ဒီတခါ မေမေ တကယ်ရှိမှာပါ။ ကိုလင်း လည်းလာလိမ့်မယ်၊ မယုံဘူးလား”
“နောက်မှပေါ့ မောင်ရယ်”
ဝဏ္ဏရှိန် ထိုင်ရာမှထသွားပြီး လမ်းဘေးဖုံးရုံလေးတခုကနေ ဖုန်းသွားဆက်သည်။ ပြန်လာသည့် အခါ ပြုံးရွှင်နေ သော မျက်နှာဖြင့်
“ကိုလင်း လာလိမ့်မယ်”
“ဘယ်ကိုလဲ”
“ဒီကိုပေါ့”
“အားနာစရာမောင်ရယ်၊ ရုံးပိတ်ရက်ကလေး ကိုလင်းသူ့ဖာသာ အေးအေး ဆေးဆေးနေပါစေ”
“ကိုလင်းကလဲ ပျင်းနေတာပါ၊ အားနာစရာ မရှိပါဘူး”
ကျွန်မတို့ ထိုင်နေသည့် လဘက်ရည်ဆိုင်လေးသို့ ကိုလင်းတကယ်ပင်ရောက်ချလာပါသည်။ သူရောက်လာသည့် ရည်ရွယ်ချက်ကို သိရသည့်အခါ ကျွန်မ ရင်နာရ၏။
“လိုက်ခဲ့ပါ ဆွေဇင်ရာ၊ ငါလဲ အန်တီနန်း ကို နင်လိုက်လာမယ်လို့ပြောထားပြီးသွားပြီ”
“အားလုံး စည်းဝါးရိုတ်ထားပြီးသားပေါ့လေ”
“ဝဏ္ဏရှိန် က နင်ဒီနေ့ အိမ်လာမယ်ပြောတာကိုး၊ ငါက အိမ်ကနေစောင့်ဖို့ပဲ၊ နင်က ငါလာခေါ်မှလာမယ်ဆို”
ဝဏ္ဏရှိန် ဉာဏ်များမှန်း ကျွန်မသလိုက်သည်။ ခုတော့သူမဟုတ်သလို ပြုံးဖြီးဖြီး နှင့် ဝဏ္ဏရှိန်ကိုကြည့်ပြီး ကိုယ့် စိတ်နှင့် ကိုယ်သာဆိုရင် ထပြန်ချင်ပြန်သွားမိပါလိမ့်မည်။
“ငါက နင့်ကို အရောက်ပို့ပေးထားတော့ အန်တီနန်း ကလည်းနင့်ကို အရမ်းတွေ့ချင်နေတာ”
ကျွန်မ အရှုံးပေးပြီး သူတို့နှင့် လိုက်သွားမိပါသည်။ ကိုလင်းပြောဖူးသလိုပင် အန်တီနန်းက ကျွန်မကိုမြင်မြင် ချင်း သဘောကျသွား၏။
“ဒီလို သမီးလေး လိုချင်နေတာ၊ ငါ့သားက ဒီတခါတော့တော်သားပဲ”
အန်တီနန်း ရှေ့မှာ ဟန်မပျက်ပြုံးရင်း ကိုလင်းကို မသိမသာ ခိုးကြည့်မိတော့ သူက မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကလည်း ရယ်နေ၏။ လမ်းဆုံးတခု သို့ ကျွန်မရောက်သွားသလို ရင်ထဲမှာခံစားနေရသော် လည်း ကျွန်မ ထိန်းချုပ် နိုင်ခဲ့ပါသည်။ အန်တီနန်း ကို ခင်မင်ရိုသေစွာဆက်ဆံ နိုင်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်မ၏ ယောက္ခမ ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်လာနိုင်သည့် အန်တီနန်းသည် စိတ်နေစိတ်ထားကောင်းမွန်သူဖြစ်ကြောင်း သူတို့ အိမ်ကနေ မပြန်သေးခင် အချိန်အတွင်းမှာ ကျွန်မ လေ့လာမိခဲ့ပါသည်။ မမမြတ်သိရင် တော့အားတက်ဝမ်းသာပေလိမ့်မည်။ သို့သော် လည်း ကျွန်မ အတွက်ကတော့ ရှေ့ကိုတွေးကြည့်တိုင်း သက်ပြင်း အခါခါ ချရသည်သာဖြစ်ပါသည်။
မပြန်ခင် အန်တီနန်းကလည်း နောက်ကိုမကြာမကြာ လာလည်ဖို့ မှာသည်။
“သူကနောက် ဆိုရင် ဒီမှာနေမှာပါ အန်တီ ရဲ့”
ကိုလင်း ၏ စကားကို ကျွန်မ မကြားချင်ယောင်ဆောင်နေမိပါသည်။
“အန်တီက တခါထဲ ခေါ်ထားလိုက်ချင်တာ၊ သမီးက သိပ်ချစ်စရာကောင်းတာပဲ”
ဟန်မပျက်ပြုံးနေလိုက်ရသော်လည်း ကျွန်မ၏ အကြောင်းတွေကို သာအမှန်အတိုင်းသိရင် အန်တီနန်း ဒီလိုပြော မှာ မဟုတ်ဟု စိတ်ထဲကတွေးနေမိသည်။ကျွန်မ ကို ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ကိုလင်း က ကားမှတ်တိုင်ကိုပြန်လိုက်ပို့ပေး၏။ဝဏ္ဏရှိန် က လမ်းတဝက်အထိလိုက်လာခဲ့ ဦးမည်လုပ်သေးသော်လည်း ကျွန်မက အတင်းနေခဲ့ ခိုင်းလိုက်သည်။ကျွန်မ တယောက်ထဲပြန်ချင်ပါသည်။ သူပါလာလျှင် စကားတွေပြောနေရဦးမည်။ လောလောဆယ်မှာ ကျွန်မ ကိုယ့်အတွေး နှင့်ကိုယ်ပဲနေချင်ပါသည်။မမမြတ်ကတော့ ဒီအကြောင်းသိသည့်အခါ သဘောကျ၏။
“ကောင်လေး အမေကလည်း ကြည်ဖြူတယ်ဆိုတော့ နင်ကံကောင်းတာပေါ့”
“မမမြတ် က ကျွန်မကို နှင်ချင်နေပြီနဲ့ တူတယ်”
“မဟုတ်ရပါဘူးဟယ်၊ နင်သွားရင် ငါတယောက်ထဲဖြစ်တော့မှာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် နင် ညဖက်အပြင်ထွက်သွားတဲ့ အခါမျိုးကျရင် ငါစိတ်မကောင်းဘူး၊ အပြင်သွားခါနီး နင်ဘယ်လောက် စိတ်ဆင်းရဲ ရတယ်ဆိုတာလည်း ငါအသိ ဆုံးပဲဟာ”
“ဝဋ်ကြွေးကို ဒီလိုရှောင်လို့ရသလား မမမြတ်”
ကျွန်မ မေးခွန်းကြောင့် မမမြတ်တွေဝေသွားပါသည်။ ဒီရက်ပိုင်း ကျွန်မ စဉ်းစားနေမိသည်ကလည်း ဒီကိစ္စပင်ဖြစ် သည်။ ကိုယ့်ဝဋ် ကြွေးကို ဒီလိုလက်တလုံးခြား ရှောင်လို့ ရနိုင် မရနိုင် သိချင်နေမိသည်။ ခုတော့ ကျွန်မထက် များစွာဝါရင့်သည့် မမမြတ်ပင် လျှင်ဒီအဖြေကို မသိဖြစ်နေသည်။တကယ်တော့ ဝဋ်ကြွေးဆိုတာရှောင်မရပါ။ လက်တလုံးခြားနှင့် သက်သာရာကိုလည်း ဖန်တီး၍ မရပါ။ ဒါကိုကျွန် မ နောက်ပိုင်းကျမှသိခဲ့ရပါသည်။ ဒါပေမယ့် မမမြတ် တွေးတွေးဆဆနှင့် ပြောလာသည့်စကားတခွန်းက ကျွန်မ ကို တွေဝေစေခဲ့၏။
“ဝဋ် ဆိုတာတခုထဲကိုပဲ ပုံချပြီး ငြိမ်နေလို့ကော ရမလား။ ဒါဆိုရင်ဘယ်သူမှ နိဗ္ဗာန်ရောက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။တတ်နိုင်သလောက်တော့ ဒီဝဋ်ကနေ လွတ်အောင်ရုန်းရမှာပဲ၊ မရုန်းနိုင်ရင်တောင်မှ သက်သာတဲ့နည်း ကိုရှာ တာ သဘာဝကျပါတယ်”
မမမြတ်၏ အယူအဆကိုလည်း မဖြစ်နိုင်ဟုငြင်းဖို့ ကျွန်မမှာ အကြောင်းမရှိပါ။ တကယ်တန်းတော့ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ရှေ့ကိုဆက်ဖို့ အခက်အခဲမရှိဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဒါမူလကထည်းက ကျွန်မရွေးမိခဲ့သည့် လမ်းဖြစ်သည်။ ကိုလင်း နှင့် သာပြန်မတွေ့ခဲ့ပါလျှင် ဒီရေစီးမှာ အလိုက်သင့်စီးမျောသွားဖို့ ကျွန်မဝန်မလေးပါ။ အခုတော့ ကျွန်မတွေဝေနေမိပါသည်။
အိမ် ကို လိုက်လည်မိပြီးသည့် နောက်ပိုင်း ဝဏ္ဏရှိန်က ခနခန လိုက်လည်ဖို့ခေါ်သည်။ အန်တီနန်းက ကျွန်မကို ခင်တွယ်ပုံလည်းရသည့် အတွက် တလကိုတခေါက်လောက်တော့ ကျွန်မ အားနာပြီးလိုက်သွားမိသည်။ အန်တီ နန်းရှိသည် ဆိုတာသေချာမှလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အန်တီနန်း က စိတ်ထားသဘောထားပြည့်ဝရှာပါသည်။ ကျွန် မလာမည် ဆိုတာ ကိုကြိုသိလျှင် ဟင်းကောင်းကောင်း ချက်ထားပြီး ကျွေးသည်။ တခါတလေတော့လည်း ကျွန်မ က အားနာ၍ တတ်သလောက်မှတ်သလောက် ပြန်ချက်ကျွေးမိတာတွေလည်း ရှိသည်။ ထိုအချိန် မျိုးဆိုလျှင် ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် အန်တီနန်းက ကျေနပ်ပျော်ရွှင် နေကြသလောက် ကျွန်မကတော့ သူတို့ မမြင်အောင်သက်ပြင်းချနေရပါသည်။
ကိုလင်းကိုတော့ တခါတလေမှ သူတို့ အိမ်မှာဆုံသည်။ အပြင်မှာတော့ ခနခန တွေ့ရ၏။ ဒါကလည်း ကံကြမ္မာက ကျွန်မကို သက်သက်ရိနေခြင်း သာဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ အရင်က ဆိုလျှင် ကိုလင်းနှင့် ဆုံသည့် အခါတွေတွင် ဝဏ္ဏရှိန် ပါတတ်သော်လည်း နောက်ပိုင်းမှာတော့ ကျွန်မ တ ယောက်ထဲဖြစ်သည့် အချိန်တွေမှာ ဆုံကြတာများနေသည်။
တွေ့တိုင်း ကိုလင်းက ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ နှုတ်ဆက်သည့် အပြင် ထမင်းစားပြီးပြီလား၊ မုန့်စားမလား အအေးသောက် မလား စသည်ဖြင့် ဧည့်ဝတ်ပြုတတ်သည်။ ကိုလင်း နှင့် ဆိုလျှင် စိတ်မခိုင်ချင်သော ကျွန်မကလည်း လိုက်စားဖြစ်သည်က များသည်။ နောက်တော့ ကျွန်မတို့ တွေ့တိုင်း ကိုလင်းက တခုခု ကျွေးရသည့် အစဉ်အလာတခုလို ဖြစ် သွားသည်။ ဒီအကြောင်း ကို ဝဏ္ဏရှိန် သိသောအခါ သူကလည်း “ဒီလူပျိုကြီးမှာ ပိုက်ဆံတွေ ပိုနေတာ အားမနာ နဲ့ စားသာစား” ဟုမြှောက်ပေးတတ်ပါသည်။ ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်း နှစ်ယောက်ထဲ သွားသည်ကို သူသဝန်တိုပုံမရပါ။ မတိုလောက်အောင်လည်း ကိုလင်း က စိတ်ဓါတ်ဖြူစင်သည်။
......................
ကျွန်မ ကို ဆက်ဆံသည်မှာ တကယ့်နှမရင်းတယောက်ကို ပြောဆိုဆက်ဆံသလိုမျိုးပင်။ အနေအထိုင်မျက်လုံး အကြည့်က အစ စည်းရှိသည်။ ရိုးသားသည်ဟု ဆိုနိုင်သည့် ဝဏ္ဏရှိန်ပင်လျှင် မက်မက်မောမောကြည့်တတ်သည့် ကျွန်မ ၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အလှအပတွေကို ကိုလင်းမျက်လုံးထဲမှာမြင်ပုံမရပေ။ ထိုထက်ပို ၍ ဆိုရလျှင် ကျွန်မနှင့် ပတ်သက်၍ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းလို မောင်နှမလို ခင်မင်မှုမှအပသူ့စိတ်ထဲမှာ ဘာမှ မရှိသည်ကို ကျွန်မ တစ ထက်တစ ပိုသိလာရသည်။ ပိုပြီးလည်း ရင်နာလာရ၏။ တခါတရံကျပြန်တော့လည်း ကျွန်မသာ ဝဏ္ဏရှိန် ၏ရည်းစား မဟုတ်ခဲ့လျှင် ကိုလင်း ဘယ်လိုဆက်ဆံမည်နည်း ဟုသိချင်မိသည်။
“ကိုလင်း”
“ဟင်”
“ကိုလင်း က ဆွေဇင့် ကိုခင်တာ ဝဏ္ဏရှိန် ရည်းစားမို့လို့ သူ့ မျက်နှာနဲ့ ခင်တာလားဟင်”
“ဟာ ဘာဖြစ်လို့မေးတာလဲ”
“သိချင်လို့ပေါ့ ကိုလင်းရဲ့”
“ဝဏ္ဏရှိန် ရည်းစား မဟုတ်လည်း နင် နဲ့ အကြောင်းတခုခု ကြောင့် မိတ်ဆွေဖြစ်ရမယ် ဆိုလဲခင်မှာပါ၊ ဘာဖြစ်လို့ လဲ ဆိုတော့ နင်က ခင်ဖို့ကောင်းတာကိုး၊ နင့်ကို စတွေ့ထဲက စိတ်ကောင်းရှိတယ် ဆိုတာငါသိတယ်၊ စိတ်ထား ကောင်းတဲ့ သူကို လူတိုင်းခင်ချင်မှာပဲ၊ နေပါဦး ဘာဖြစ်လို့မေးတာလဲ”
“အော် … ဆွေဇင် စဉ်းစားကြည့်တာပါ၊ ဆွေဇင် ကတော့ကိုလင်း ကိုခင်တယ် ဆိုတာသူနဲ့ မဆိုင်ဘူးလေ၊ သူ့ဖာ သာ ကိုလင်းကို ဘယ်လောက်ချစ်ချစ်၊ ဘယ်လောက် ခင်ခင် ဆွေဇင်ကြည့်မရရင် ခင်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် မေး ကြည့်တာ”
အဲဒီအချိန် မှာ ဝဏ္ဏရှိန် လည်း အနားမှာရှိပါသည်။ ကျွန်မ မမြင်ဘူးထင်ပြီး သူက ခေါင်းကို လက်ညိုးထိုးပြီးလက် ခါပြတာ ကို ကျွန်မ မြင်သော်လည်း မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ပါသည်။
“အကို့ ညီမ က တခါတလေကျရင် အူကြောင်ကြောင်တွေ တွေးတယ်၊ လိုက်မမှီဘူး”
“ကိုယ့် ဦးနှောက် နဲ့ ကိုယ်တွေးတာ ဘာဖြစ်လဲ၊ သူများဦးနှောက်သုံးတာမှ မဟုတ်တာ”
“ဒါနဲ့ နေပါဦး၊ နင်တို့ကဘယ်တော့လဲ၊ အန်တီ နန်းကလည်း နင်တို့တော့ မမေးဘူး၊ ငါ့ချည်းပဲ မေးနေတယ်”
“အေးဆေး ပေါ့ ကိုလင်းရာ”
အမှုမထားသလို ဖြေလိုက်သော ကျွန်မကို ဝဏ္ဏရှိန် မျက်လုံးပြူးပြပါသည်။ ဒီကိစ္စ အတွက် သူနားပူနေတာကြာ ပါပြီ။ကျွန်မ လှည့်ပတ်ရှောင်နေခဲ့ရသည်။ ဒီတိုင်းဆိုလျှင် အန်တီနန်း ကလည်း ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် သဘောထားတိုက် ဆိုင်ပုံရ၏။
“ကိုလင်း ကရောဘယ်လိုသဘောရလဲ”
“အန်၊ ဘယ်လိုမှ သဘောမရဘူး၊ အဆင်ပြေရင်ကောင်းရဲ့၊ အဆင်မပြေတော့မှ ကိုလင်းမြှောက်ပေးတာလေ ဆိုပြီး အမှုတွဲထဲ ဆွဲထည့်တာခံနေရဦးမယ်”
နှုတ်ကသာ ဒီလိုပြောသော်လည်း ကိုလင်းစိတ်ထဲမှာတော့ သူ၏ ညီ၊ ညီမတွေ သဖွယ်ဖြစ်နေသည့် ကျွန်မနှင့် ဝဏ္ဏရှိန် ကိုလက်ထပ်စေချင်ပုံရပါသည်။ ခုနောက်ပိုင်း ကျွန်မလည်း အချိန်ရှိတိုင်း ဒါကိုပဲစဉ်းစားနေမိပါသည်။အိမ်မှာ မမမြတ်ကလည်း အမြဲမေးနေတတ်တာကြောင့်လည်းပါပါသည်။ တနေ့မှာတော့ မမျှော်လင့်ဘဲ ဆုံးဖြတ်ရဖို့ ဖြစ်လာသည်။
ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်သည့် အဲဒီနေ့ကမိုးတွေရွာနေသည်။ ကျွန်မ နှင့် ဝဏ္ဏရှိန် ထီးလေးတလက်ကို နှစ်ယောက်ဆောင်းပြီးမြို့ထဲမှာ ရှိနေခိုက် ဝဏ္ဏရှိန် က အိမ်လိုက်ဖို့ခေါ်ပါသည်။ ကျွန်မ ကလည်း မရောက်တာနည်းနည်းကြာနေ၍ သ ဘောတူလိုက်ပါသည်။
“ဆွေဇင် လဲ ရွှဲနေပြီ၊ အိမ်ရောက်မှ မေမေ့ အဝတ်တွေ ခနလဲထားလိုက်ပေါ့”
“အားနာစရာ မောင်ရယ်၊ ဆွေဇင်ပြန်သွားတော့ ဆွေဇင်ဝတ်သွားတာတွေ အန်တီလျှော်နေရမှာပေါ့”
“ဒါဆိုလဲ မလျှော်ပဲ သိမ်းခိုင်းထားလိုက်မယ်လေ၊ ဆွေဇင်ပြောင်းလာမှပဲ လျှော်ပေးတော့ပေါ့”
“မောင်နော်၊ ဒါပဲ စဉ်းစားနေတာ”
“ဒါဆို လည်းမောင်လျှော်ပေးလိုက်မှာပေါ့၊ မောင့် အမေ အဝတ်တွေပဲ မောင်ကုသိုလ်ရပါတယ်”
“ဟိုရောက်မှ ကြည့်လုပ်တာပေါ့ မောင်ရယ်”
ကျွန်မတို့တက်စီးသည့် ဘတ်စ်ကားမှာ နေရာရသော်လည်း ကံဆိုးစွာဖြင့် ဘေးမှန်က ကွဲနေသလို၊ အမိုးကလည်း မိုးယိုနေ၏။ ကျွန်မ ရော ဝဏ္ဏရှိန်ပါ စိုသည်ထက်စိုသွားတော့သည်။
“အဲဒါမောင့်ကြောင့်”
“ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“မောင်ဘာလို့ထီးယူမလာတာလဲ၊ ဆွေဇင့် ထီးကိုကပ်ဆောင်းတော့ နှစ်ယောက်လုံးစိုကုန်တာပေါ့၊ တယောက် ကို ထီးတလက်ဆိုရင်ဘယ်စိုမှာလဲ”
“ဆွေဇင် ထီးယူလာမယ် ဆိုတာသိနေတာကိုး၊ ဘာလို့ယူမှာလဲ”
ဝဏ္ဏရှိန် တို့ အိမ်ကိုရောက်တော့ ဘယ်သူမှမရှိပါ။
“မောင်ဉာဏ်များတာ”
“မဟုတ်ရပါဘူးဆွေဇင်ရယ်၊ မောင် ထွက်လာတုန်းက မေမေရှိပါတယ်၊ ဆွေဇင်က ပြန်ချင်ပြီလား”
“ရောက်လာမှတော့ မထူးပါဘူး”
ကျွန်မ အထဲကိုလိုက်ဝင်လိုက်ပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် တမင်ညာခေါ်လာတာ မဟုတ်ဟု ယုံကြည်တာကြောင့်လည်း ဖြစ်ပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ပျာပျာသလဲ နောက်ကို ဝင်သွားပြီး ပြန်ထွက်လာသည်။
“ဟောဗျာ”
“ဘာဖြစ်တာလဲ”
“မေမေ ကလဲ သူ့အခန်းကို သော့ပိတ်သွားတယ်၊ ဆွေဇင် ဘယ်လိုအဝတ်လဲမလဲ”
“ဒါဆိုလဲ နေပါစေတော့၊ ခနနေရင်ပြန်မယ်”
“ဆွေဇင်က ကားအကြာကြီးစီးရဦးမှာ ၊ ရေစိုကြီး နဲ့ နေမကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်”
ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်လည်း အဝတ်ရေစိုတွေ နှင့် တော်တော်စိတ်ညစ်နေပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် အိမ်နောက်ဖက်သို့ ပြန် ဝင်သွားပြီး ကျောင်းစိမ်းထမိန် ခပ်နွမ်းနွမ်း တထည်ကိုင်ပြီးပြန်ထွက်လာပါသည်။
“ဒါခန ဝတ်ထားလိုက်၊ အဟောင်းပေမယ့် မေမေ လျှော်ထားတာပါ”
အားနာသော် လည်းကျွန်မ လှမ်းယူလိုက်မိသည်။
“အင်္ကျ ီကနေဦး ခန”
ဝဏ္ဏရှိန် ဒီတခါတော့ သူ့အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားပြီး တီရှပ်အဖြူတထည် ကိုင်ပြီးပြန်ထွက်လာသည်။
“အသစ်စက်စက်နော်၊ သူငယ်ချင်း ကုမ္ပဏီက လက်ဆောင်ပေးထားတာ မောင်နဲ့ က သေးနေလို့ ဆွေဇင်နဲ့ဆို တော်လိမ့်မယ်”
“အရေးထဲကြွားနေရသေးတယ်၊ ဆွေဇင်က ဒီဧည့်ခန်းထဲပဲ လဲရမှာလား”
“မောင့် အခန်းထဲသွားလေ၊ ပြီးရင် ချိတ်တခုယူပြီး နောက်မှာချိတ်ထားလိုက်၊ နဲနဲ ခြောက်သွားရင် မီးပူပြန်ထိုး လိုက်ပေါ့”
ကျွန်မ ဝဏ္ဏရှိန်ကိုကြည့်လိုက်မိသည်။ ကျွန်မ၏ အကြည့်ကိုသူသဘောပေါက်ပါသည်။
“မောင်ဒီမှာပဲ နေခဲ့မှာပါ”
ဝဏ္ဏရှိန် ၏ အခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး ချက်ထိုးမည်လုပ်လိုက်သေးသော်လည်း ဂျက်မထိုးတော့ပါ။ ဝဏ္ဏရှိန် ဒီလောက် တော့ စိတ်ချရမည်ထင်ပါသည်။ တံခါးကို စေ့ရုံလေးစေ့ပြီး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေမြန်မြန်ချွတ်၍ လဲလိုက်သည်။ဟိုတခါ အလွန်အကျွံတွေဖြစ်ပြီးကထဲက ကျွန်မနောက်တခါ မရောက်တော့သည့် ဒီအခန်းထဲမှာ ကြာကြာမနေ ချင်ပါ။တီရှပ် က ကျွန်မနှင့် နည်းနည်းလေးပဲ ပွပါသည်။ တန်းပေါ်က ချိတ်တချောင်း ယူပြီး နောက်ဖေးခန်း မှာ ကျွန်မ အ ဝတ်တွေ လှမ်းဖို့ ထွက်အလာတွင် တံခါးဝမှာ ရပ်နေသော ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် တည့်တည့်တိုး၏။
“မောင် နော်”
“ဆွေဇင် လဲပြီးရင် လဲဖို့စောင့်နေတာပါ၊ မောင်အထဲ မဝင်ပါဘူး။ကြည့်လဲ မကြည့်ပါဘူး”
“ဒါဆို ပြီးရော”
ရေချိုးခန်း နားက အန်တီနန်း အဝတ်လှမ်းသည့် နေရာမှာ ကျွန်မ အင်္ကျ ီ နှင့်ထမိန်ကိုလှမ်းရင်း ကိုလင်းဆိုလျှင် အနားတောင် သီမှာမဟုတ်ဟု မဆီမဆိုင်တွေးရင်း သက်ပြင်းချမိသည်။ ကျွန်မ ပြန်ထွက်လာတော့ ဝဏ္ဏရှိန် က အဝတ်လဲပြီး ဧည့်ခန်းထဲပြန်ရောက်နေပါသည်။
“ဆွေဇင် ဆာသလား၊ ဘာစားမလဲ”
“နန်းကြီးသုတ် စားလာတယ်လေ၊ မောင်မေ့နေပြီလား၊ ဘယ်လိုလုပ်ဆာမှာလဲ”
ဝဏ္ဏရှိန် ဘေးက ခုံမှာ ကျွန်မဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စကားပြောရင်း အန်တီနန်းကို စောင့်ကြပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကတော့ ထုံးစံ အတိုင်း လက်ထပ်ကြဖို့ နားပူပါသည်။ ကျွန်မ ကလည်း ထုံးစံ အတိုင်းဝေ့လည်ကြောင်ပတ်တွေ လုပ်နေမိပါ သည်။ သူနှင့် ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မ အခုတိုင်ရေရေရာရာ မဆုံးဖြတ်ရသေးပါ။
“ဆွေဇင် မိုးမိလာတယ် ဆိုတော့ ကော်ဖီပူပူ လေးသောက်မလား၊ မောင်ဖျော်တိုက်မယ်”.
လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စ တငြင်းထဲငြင်းနေရလို့ အားနာနေသည့် ကျွန်မ က ခပ်သွက်သွက်ထရပ်လိုက်ရင်း
“ဆွေဇင် ဖျော်ပေးမယ်လေ၊ ပစ္စည်း တွေဘယ်မှာထားတယ် ဆိုတာ ဆွေဇင်သိပါတယ်၊ မောင်ဒီမှာပဲ နေခဲ့”
ကော်ဖီဖျော်ဖို့ ထလာသည့် ကျွန်မ ကို ဝဏ္ဏရှိန် နောက်ကလှမ်းခေါ်သည်။
“ဆွေဇင်”
“သိပါတယ်ဆို၊ မရောက်ဖူးတာမှ မဟုတ်တာ”
“အဲဒါမဟုတ်ဘူး၊ ထမိန်ရေတွေ စိုနေတာပြောမလို့”
“အဲတော့”
အတွင်းခံအထိ ရေတွေက စိမ့်ဝင်စိုရွှဲသွားတာကို ကျွန်မသတိမမူလိုက်မိပါ။ အန်တီနန်း ထမိန်ကို အပေါ်ကနေ ထပ်ဝတ်လိုက်တော့ ထိုင်နေချိန်မှာ ရေတွေက အပြင်ပြန်စိမ့်ထွက်လာခြင်း ဖြစ်မည်။ ဘရာစီယာ ကပါ စိုစိစိ ဖြစ် နေတာကိုလည်း အခုမှသတိထားမိသည်။ တီရှပ်လည်း စိုနေလောက်ပြီ အဖြူမို့ မသိသာခြင်းဖြစ်ပါသည်။
“ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ တောင်မသိတော့ဘူး”
“အဲဒါက … နေပါစေတော့၊ ပြောရင်လည်း ဆွေဇင်က ရန်လုပ်နေဦးမယ်”
ဝဏ္ဏရှိန် ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး ကျွန်မ သူ့အခန်းထဲပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ရေစိုနေသည့် ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်လိုက် ပြီး နောက် ဘရာစီယာကိုပါ ချွတ်ဖို့ တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်ပင့်တင်ချွတ်ဖို့ လုပ်နေစဉ် ချက်ထိုးမထားမိသည့် အခန်း တံ ခါးပွင့်သွားပြီး ဝဏ္ဏရှိန် အထဲဝင်လာသည်။
“သွား၊ သွား၊ မောင် ညစ်ပတ်တယ်”
ဝဏ္ဏရှိန် ကျွန်မကို တင်းကျပ်စွာဖက်လိုက်သည်။
“မောင် မနေ နိုင်တော့ဘူး ဆွေဇင်ရာ”
သူ့၏ ဂမူးရှုးထိုးအနမ်းတွေ အောက်မှာကျွန်မ နစ်မြုပ်သွားသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကျွန်မကို နမ်းသည်။ ကျွန်မကိုယ်ပေါ် မှာလည်း သူ့လက်တွေက ယက္ကန်းစင်က လွန်းပမာ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် အစုန်အဆန်ပြေးနေသည်။ ရမ္မက် ကြောင့် သန်မာနေသည့် ဝဏ္ဏရှိန် လက်တွင်းကနေ ကျွန်မရုန်းထွက်လို့လည်းမရပါ။ သူက ကျွန်မ ကိုမြဲမြဲမြံမြံ ဆုပ် ကိုင်ထားလိုက်နိုင်သည်။
“တော်ပါတော့ မောင်ရယ် အန်တီ ပြန်လာလိမ့်မယ်”
ကုတင်ပေါ်ကို လဲကျသွားချိန်တွင် ကျွန်မပြောမိသည်။
“ဟင့်အင်း တော်တော် နဲ့လာမှာ မဟုတ်ဘူး၊ မေမေ က သူအားတဲ့ရက် အိမ်လည်ရင် မိုးချုပ်မှပြန်ရောက်တာ ကိုယ့်အမေ အကြောင်း ကိုယ်သိတာပေါ့”
“ပြောလို့ မရတော့ဘူးလား မောင်ရယ်”
“မရတော့ဘူး၊ ဟိုတခေါက်ထဲက မောင်ရူးချင်နေတာ၊ ဆွေဇင့်ကို သိပ်ချစ်တယ် ဆွေဇင်ရယ်”
“မောင်ချစ်တာကလဲ”
“မငြင်းပါနဲ့တော့ ဆွေဇင်ရယ်၊ မောင် … မောင်ဒီတိုင်း မနေချင်တော့ဘူး”
ချွတ်လက်စ တီရှပ်လည်း ကျွတ်ထွက်သွားပြီး ရေစိုနေသည့် ဘရာစီယာလေးလည်း ဝဏ္ဏရှိန် လက်ထဲပါ သွား သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် က ကျွန်မ ရင်သားတွေကိုဖွဖွလေးညှစ်၏။ ပြီးတော့ အသာအယာပွတ်ပေးပြန်သည်။ ဘယ်လို မှ တားလို့ မနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည့် ဝဏ္ဏရှိန်ကို ကျွန်မဘာမှ မကန့်ကွက်ချင်တော့ပါ။ ယောက်ျားတကာ နှင့် ပတ် သက်ခဲ့ပြီးသည့် နောက်မှာတော့ ကျွန်မကို တကယ်ချစ်သည့် ယောက်ျားတယောက်ကို တွန့်တိုနေစရာမရှိဟု လည်း စိတ်ကို လျှော့ချထားလိုက်ပါ၏။
ကျွန်မရင်သား ကို ယောက်ျားပေါင်းများစွာ ကိုင်ခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဝဏ္ဏရှိန် လိုဘယ်သူမှ မငြင်သာကြ။ ဖွဖွရွရွ ပွတ်ပေး ရင်းထိပ်ဖျားလေးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံပြီးစုပ်ပေးသည်။ ပထမ ငြင်ငြင်သာသာ၊ နောက်တော့ သူ့ပါးစပ်ထဲ ကျွံဝင်သွား လုအောင် အားပြင်းပြင်းစုပ်ယူလိုက်ရာ ကျင်ကနဲနေအောင် ကျွန်မခံစားလိုက်ရသည်။
“မောင်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ”
ဝဏ္ဏရှိန် ကျွန်ရင်သားတွေက နေတဆင့်ဗိုက်သားတွေကို နမ်းသည်။ ရင်သားအောက်နားကနေ တဆင့်အောက် ကို တရွေ့ရွေ့ဆင်းသွားပြီးနောက် လျော့ရဲရဲဖြစ်နေသည့် ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဆီးခုံအောက်နားက အ မွှေး တွေကို လက်မနှင့် ဖိတွန်းလိုက်သော အခါ နာကျင်မှုကို ခံစားရပါသည်။ တချက်ထဲမဟုတ် သုံးလေးချက် ဆက်၍ ပွတ်လိုက်သောအခါ ကျွန်မတွန့်လိမ်ပြီးအော်မိသည်။
“နာတယ် မောင်ရဲ့”
“ဟုတ်လား၊ အုံဖွ၊ အုံဖွ”
ဝဏ္ဏရှိန်၏ အပြုအမူကြောင့် ကျွန်မအံ့သြသွားရပါသည်။
“မောင်ဘုန်း နိမ့်လိမ့်မယ်၊ ရွံစရာကြီးကွာ”
ကျွန်မ တွန်းထုတ်သော်လည်းမရပါ။ ကိုယ်ကိုကြွပြီး အတင်းထထိုင်ဖို့ လည်းမရ။ ဝဏ္ဏရှိန်က ကျွန်မ ပေါင်တွေကို ဖြဲပြီး အားနှင့်ဖိထားသည်။ လူးလှိမ်းခါရမ်း ထုတ်သော်လည်း ကျွန်မပေါင်ကြားမှာ တောက်တဲ့ လိုသူ့မျက်နှာကို အမိ အရတွယ်ထားသည်။
“မောင်ရယ် … ဘာလို့ဒီလို လုပ်တာလဲ”
ဝဏ္ဏရှိန် မဖြေပါ။ ဖြေဖို့ သူ့ပါးစပ်နှင့် လျှာ ကလည်း မအားပါ။ နူးညံပျော့ ပြောင်းသည့် အတွေ့အထိတခုကို ကျွန်မ သိနေသည်။ ထိုနူးညံပျော့ပြောင်းသည့် အရာ နှင့် ဝဏ္ဏရှိန်၏ နှုတ်ခမ်းလွှာ တွေက ကျွန်မ၏ အသားနုနုလေးတွေ ကို တို့ထိဆော့ကစားသည်။ စုပ်ယူသည်။ ယောက်ျားတွေ နှင့် ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသော်လည်း ဒါမျိုးက ကျွန်မအတွက် ပထမဆုံးသော အတွေ့အကြုံ ဖြစ်ပါသည်။ အရင်က သူတို့ကို ကျွန်မကသာ မရွံမရှာလုပ်ပေးခဲ့ရသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် လို မျိုးဘယ်သူမှ မရှိခဲ့ပါ။ ဝဏ္ဏရှိန် အတွက်ကတော့ ကျွန်မသည် သူ့ချစ်သူဖြစ်၏။ ကြေးစားမ တယောက်မဟုတ် ပါ။ ဝဏ္ဏရှိန် ကို ကျွန်မ အရမ်းအားနာမိပါသည်။
ဒီလို အယုအယ မျိုးက မိန်းမတွေ အတွက် အလွန်ကောင်းသည့် ခံစားချက်ကို ပေးစွမ်းနိုင်သည်ဟု ကြားဖူးနား ၀ ရှိသော်လည်း ကျွန်မအတွက် မမှန်ပါ။ ဝေဒနာ အချိန်မဟုတ်လျှင် ကျွန်မ၏ ကိုယ်ခန္ဓာက လိင်နှင့် ပတ်သက်သမျှ ဘယ်လိုမှ ခံစားလို့မရနိုင်အောင်ရှိသည်။ ဝဏ္ဏရှိန်ကြောင့် ကျွန်မ မှာ ရွစိရွစိ နှင့် ယားကျိကျိ ခံစားရသည်မှအပ ဘယ်လိုမှ မနေပါ။
ယားလို့ ကျွန်မ တွန့်သွားလျှင် ဝဏ္ဏရှိန် ပိုသဘောကျပြီးတိုး၍ လုပ်သည်။ ကြာလာတော့ ကျွန်မ၏ အတွင်းဖက်မှာ သူ့တံတွေးတွေဖြင့် စိုရွှဲပြီးနေရခက်လာရခြင်းသာ အဖတ်တင်သည်။
သူ၏ အယူအယ တွေအောက်မှာ နစ်မျောနေသလိုဖြင့် မျက်စိမှိတ်ကာ ငြိမ်ခံနေရခြင်းကို သည်းမခံနိုင်တော့ပါ။ ဝဏ္ဏရှိန် ၏အလို ကို ဒီတကြိမ်ထပ်၍ လိုက်လျှင်လည်း ကျွန်မအတွက် ဘာမှမထူးဟု တွေးမိလာပြီးနောက်
“တော်ပါတော့ မောင်ရယ်၊ ဆွေဇင့်ကို မောင့်သဘောပဲ၊ လုပ်ချင်သလိုလုပ်၊ ဒီလိုကြီးတော့ မလုပ်ပါနဲ့တော့”
အားနာစိတ် ညစ်ညူးစိတ်ဖြင့် ကျွန်မ ညီးညီးညူညူ ပြောလိုက်မိရာ ဝဏ္ဏရှိန် ခေါင်းထောင်လာသည်။
“မောင့် သဘောဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲ”
“အားလုံး၊ အားလုံးပဲ”
“ဒါဆို မောင်တို့ လက်ထပ်ကြမယ်လေ၊ နော်”
ကျွန်မ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိသည် ဟု ထင်ပါသည်။
.............................
ဝဏ္ဏရှိန် နှင့်လက်ထပ်ဖို့ ကျွန်မ ကို သွယ်ဝိုက်ပြီးမကြာခန တိုက်တွန်းလေ့ရှိသော မမမြတ်သည် တကယ်တန်း လက်ထပ်တော့ မည်ဆိုသောအခါ ကျွန်မထက်ပို ပြီး စိုးရိမ်ပူပန်နေပုံရသည်။
“အဆင်ပြေမယ် ထင်ပါတယ် နော် မမမြတ်”
“ငါလဲ ဘယ်လို ပြောရမှန်း မသိအောင်ဖြစ်နေပြီ၊ ညည်း အဆင်ပြေမှဖြစ်မှာ မပြေဘူးဆိုရင် တဖက်သားကို့လို့ ကန့်လန့် နဲ့ ဖြစ်မှာက ရှိသေးတယ်”
“ဘာပြောတာလဲ မမမြတ်”
“ယူပြီးတော့မှ မပြေလည်လို့ ပြန်ဆုတ်ရမယ် ဆိုရင် မကောင်းတော့ဘူးလေ”
ကျွန်မ အတွက်တော့ နစ်နာစရာ မရှိဟုထင်ပါသည်။ ဘ၀ တခုစာအတွက် ရည်ရွယ်ပြီး ကျွန်မ ကိုလက်ထပ်မည့် ဝဏ္ဏရှိန် အတွက် မမမြတ်စိတ်ပူတာ လွန်တော့ မလွန်ပါ။ ပါးစပ်က ဖွင့်ဟမပြောကြသော်လည်း ကျွန်မ အတွက် က ဘာမှထူးပြီးထိခိုက် နစ်နာစရာ အကြောင်းမရှိပါ။ ညစဉ်ညတိုင်း ယောက်ျားတကာ နှင့် ဖြစ်နေခဲ့သော ကျွန်မ အတွက်ကတော့ အဆင်မပြေ၍ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် လမ်းခွဲရလျှင်လည်း နစ်နာစရာ အကြောင်း မရှိပါ။
“ညည်း ဘယ်လိုသဘောရလဲ”
“ကျွန်မ အတွက်က ဘာထူးလို့လဲ မမမြတ်၊ ခုလောလောဆယ် ကျွန်မစဉ်းစားနေတာက မမမြတ်ကို ခွဲသွားရမှာ တခု ကိုပဲ ဝန်လေးနေတာ”
“ငါ့ ကို မစဉ်းစားနဲ့၊ ညည်းနဲ့ မတွေ့ခင် တလျှောက်လုံး ငါတယောက်ထဲပဲနေလာတာ၊ ဘာမှမထူး ဆန်းတော့ဘူး၊ညည်း အတွက်ညည်း စဉ်းစား”
ဝဏ္ဏရှိန် ကိုလက်ထပ်ဖို့ ကျွန်မ ကတိပေးခဲ့ပြီးပါပြီ။ နောက်ဆုတ်လျှင်သာရမည် ရှောင်ဖယ်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့။ ကျွန် မ အတွက်ဘာမှ မထိရောက်သော်လည်း သူ့ဖက်က အတတ်နိုင်ဆုံး ကျွန်မကို ချစ်ပြခဲ့သည့် ဝဏ္ဏရှိန် ကိုလည်း သနားသည်။ ဟိုတရက်က သူ မရွံမရှာ ကြင်နာခဲ့သော နေရာဖြင့် ယောက်ျားတကာ ကို ကျွန်မ အသုံးတော်ခံခဲ့ တာကို ပြန်တွေးမိတိုင်း ကျွန်မ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။ ထို့ကြောင့် တခြားယောက်ျားတွေ နှင့်မပတ်သက်တော့ ဘဲ သူ့ကိုသာ အပိုင်ပေးလျှင်ကောင်း မလား ကျွန်မတွေးနေမိခြင်းဖြစ်၏။
ဝဏ္ဏရှိန် ဆီက အကျိုးအကြောင်း ကြားရသည့်အတွက် ကိုလင်းကတော့ ဝမ်းသာစကားဆိုရှာသည်။ ဘာမှမသိ ရှာသူက စိတ်ရင်း အတိုင်း ဂုဏ်ယူစကားပြောလာသည့် အချိန်မှာ ကိုလင်း မျက်နှာကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့် ရင်း ရင်ထဲမှာ ငိုမိသည်။
“နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“ဘာလို့လဲ ကိုလင်း”
“နင့်ကိုကြည့်ရတာ မအီမလည်နဲ့”
“မသိပါဘူး ကိုလင်းရယ်၊ တကယ်တန်း လင်ယူရမယ် ဆိုတော့လည်း စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲ”
ကျွန်မ မျက်လုံးတွေကို ကိုလင်း မမြင်အောင်ရှောင်ဖယ်ပြီး ဝေ့လည်ကြောင်ပတ် စကားဆိုမိသည်။ ကျွန်မရင် ထဲ မှာ ဘာတွေရှိသည်ကို ကိုလင်း မသိတာဘဲ ကောင်းပါသည်။ ဒီလို မဟုတ်လျှင် ကိုယ်တော်ချောက သူ့ကို ချစ် နေပါလျှက် နှင့် တခြားယောက်ျား တယောက်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ဝင်ရမည့် မိန်းကလေး ကို ကြံဖန်အားနာပြီး နေရ ခက်နေလိမ့်ဦးမည်။
“ဒါကတော့ ဖြစ်တတ်ပါတယ်၊ ဘ၀ တဆစ်ချိုးကိုး၊ ယောက်ျားလေး တွေထက်စာရင် မိန်းကလေးတွေ အတွက် က ပိုအရေးကြီး တော့ စိုးရိမ်စိတ်ဝင်တတ်ပါတယ်”
“အင်း ပေါ့လေ၊ ကိုလင်း က အိမ်ထောင် ခနခန ပြုဖူးတယ် ဆိုတော့နားလည်မှာပေါ့”
မသိစိတ်၏ လှုံ့ဆော်မှုဖြင့် တမင်ဂျစ်တိုက်ပြောမိသည် ကို သူကနောက်သည်ဟု ထင်ပြီးရယ်နေသည်။
“ဒါကတော့ ဟာ၊ ငါ မယူဖူးပေမယ့် ယူဖူးတဲ့ သူတွေ မြင်နေရတာကိုး၊ အပေါင်း အသင်းတွေ ဆွေမျိုးတွေ၊ ဒီလို ပဲ လက်ဖွဲ့နေရတာ အိမ်တလုံးစာလောက်ရှိနေပြီ၊ ဟဲ ဟဲ”
“ကိုယ့် အတွက်ကိုယ် မစဉ်းစားတော့ဘူးလား”
“ဒါကတော့ ဘုရားပေးတဲ့ အချိန်ပေါ့ဟာ၊ မိန်းမယူ ဖို့ ကုသိုလ်ကံက ဖန်လာရင်ယူလိုက်တာပေါ့”
“ခုထိ မဖန်သေးဘူးလား”
“အင်းလေ၊ဘယ်ကောင်မလေး ကမှလဲ ငါ့ကို ကြိုက်တယ်လို့မှ လာမပြောကြတာ”
“မိန်းကလေး ကတော့ ပြောမလားကိုလင်းရဲ့”
“နောက်တာပါ၊ ငါ့ကို ဘယ်သူကမှ မကြိုက်ကြတော့လည်း ဒီလိုပဲ လူကြားကောင်း အောင်ပြောရတာပေါ့”
သူ့ကို အရမ်းချစ်သည့် မိန်းကလေး တယောက်သူ့ရှေ့မှာရှိနေသည် ကို ကိုလင်းမသိရှာပါ။
“ကိုလင်း စိတ်ထင်လို့ပါ၊ ကိုလင်းလို စိတ်ထားကောင်းတဲ့ သူကို ချစ်မိတဲ့ မိန်းကလေး ဆိုတာရှိကို ရှိမှာပဲ၊ ကို လင်းမှ မရှာတာ”
“ကြည့်ရတာ နင်က ငါ့ကို ဒီတိုင်းနေတာ မကြည့်ချင်တော့ဘူးထင်တယ်၊ ဒီလိုလုပ်လေ နင်တို့ အရင်ယူလိုက်ကြ၊အိမ်ထောင်ပြုတာ ကောင်းမကောင်း ငါနင်တို့ စုံတွဲ ကိုကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်မယ်၊ နင်တို့ နမူနာကြည့်ပြီး ယူသင့်တယ် ထင်ရင်တော့ ယူမှာပေါ့”
ဘယ်လိုမှ အောင့်အီး မနေနိုင်တော့ဘဲ ကျွန်မ မေးကြည့်လိုက်မိသည်။
“အခု ဆွေဇင်က ဝဏ္ဏရှိန် နဲ့ ယူသင့်တယ်လို့ ကိုလင်းထင်လား”
ကိုလင်း ပြုံးဖြီးဖြီး နှင့် ခေါင်းကုပ်သည်။
“မြတ်စွာဘုရား၊ ငါ့ ကိုတရားခံရှာနေပါလား၊ ဒါမျိုးဆိုတာ မပြောကောင်းဘူးဟဲ့၊ တော်ကြာ ငါမြှောက်ပေးလို့ က လေး ထိန်းနေရပါပြီ ဆိုပြီးနင်ငါ့ ကို ပြဿနာရှာနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ဟာ … ဒီမှာ စိတ်ရှုပ်နေလို့ အကြံဉာဏ်တောင်း တာကို”
ကိုလင်း မျက်နှာတည်သွားသည်။
“ကဲပါလေ၊ ဝဏ္ဏရှိန် ကို လက်ထပ်ပါမယ် လို့ ပြောဖို့ နင့် ကိုတယောက်ယောက်က တိုက်တွန်းလား၊”
“ဟင့် အင်း”
ဝဏ္ဏရှိန် ကိုလက်ထပ်မည်ဟု ကျွန်မသဘောနှင့် ကျွန်မပြောခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ တိကျစွာပြောရလျှင် ကျွန်မ အ မှတ်တမဲ့ ရွေးချယ်ခဲ့မိသည့် လမ်းလည်းဖြစ်ပါသည်။ ကိုလင်း နှင့်လည်းမဆိုင်၊ မမမြတ် နှင့်လည်း မသက်ဆိုင်၊ ဘယ်သူ နှင့်မှလည်း မသက်ဆိုင်သည့် ကျွန်မ၏ ကိုယ်ပိုင်ကိစ္စသာ ဖြစ်ပါသည်။ ကိုလင်း မမြင်အောင်ကျွန်မ သက်ပြင်း တခုခိုးချလိုက်မိသည်။
ကျွန်မကို အမြဲတမ်း အနိုင်ယူနေတတ်သည့် ကံကြမ္မာကို အခုတကြိမ်လည်း ကျွန်မ အရှုံးပေးရတော့ မလိုဖြစ်နေပါသည်။
“နင် ကသာ အူကြောင်ကြားဖြစ်နေတာ၊ ဟိုကောင်ကတော့ အူမြူးနေလိုက်တာ၊ သူငယ်ချင်းတွေ လဲ တော်တော် အမြင်ကပ်နေကြပြီ”
“သူကတော့ ယောက်ျားလေး ကိုး … နောက်ပြီးတော့ …..”
“နောက် ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ”
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး”
ဖွင့်မပြောသော်လည်း ကိုလင်း ကိုယ်တိုင်က ကျွန်မတို့ကိုလက်ထပ်စေချင်နေပုံရသည်။ နောက်ဆုံးကျွန်မ စိတ်ကိုလုံးဝလျှော့ချထားလိုက်ပါသည်။ ကျွန်မ က ကံကိုစီရင်ခွင့်ရှိသူမဟုတ်။ ကံကြမ္မာ နှင့် ဝဋ်ကြွေး၏ ကြိုးဆွဲရုပ်ဖြစ် သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့်လက်ထပ်လိုက်ပါလျှင် လမ်းတကာလျှောက်ပြီး ယောက်ျားလိုက်ရှာရသည့် အဖြစ်ကလွတ်နိုင် မည် ဆိုသည့် စိတ်တခုထဲနှင့် အားလုံးကို အရှုံးပေးလိုက်ပါသည်။
ဝဏ္ဏရှိန် က အမြန်ဆုံးလက်ထပ်ချင်သည်။ မကြာခင် ဝါတွင်းကာလရောက်တော့မည် ဖြစ်၍ သီတင်းကျွတ်သည် အထိ မစောင့်လို၊ အန်တီ နန်းကလည်း ကျွန်မကို ချစ်သည်ဖြစ်ရာ အိမ်ကို မြန်မြန်ရောက်စေချင်သည်။ ကျွန်မ က လည်း ပကာသန မရှုပ်ထွေးသည့် လက်ထပ်ပွဲကိုသာတောင်း ဆိုသည့် အခါ လွယ်လွယ်ကူကူပင် ကျွန်မတို့လက် ထပ်ဖြစ်သည့် ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးမည်။ ပြီးတော့ ဝဏ္ဏရှိန် တို့အိမ်မှာပင် ရုံးပိတ်ရက်၌ မင်္ဂလာဦး ဆွမ်းကျွေးလုပ်မည်။ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်များ နှင့် ဆွေမျိုးသားချင်း အိမ်နီးချင်း များလောက်ကိုသာ ဖိတ် ကြားပြီး အကျဉ်းရုံးမည် ဟု သဘောတူညီမှု ရကြသည်။
ကျွန်မ ဝဏ္ဏရှိန် ကိုလက်ထပ်မည်ဟု ကတိပေးခဲ့သည့်နေ့က မိုးတွေရွာသော်လည်း တရားရုံးမှာလက်ထပ်သည့် နေ့ မှာတော့ မိုးမရွာပါ။ နေရောင်လင်းလက်တောက်ပသည့် နေ့တနေ့ ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ နှင့် ဝဏ္ဏရှိန်၊ အန်တီနန်း၊ ဝဏ္ဏရှိန်၏ ဘကြီးလင်မယား နှင့် အန်တီနန်း၏ မိတ်ဆွေရှေ့နေကြီး တဦးတို့ တရားရုံးသို့သွားကြသည်။ ကျွန်မ၏ တဦးတည်းသော အုပ်ထိန်းသူ မမမြတ် ကတော့မလိုက်ပါ။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ကိုလင်းတို့ အိမ်ကိုလာကြိုကြ သော အခါ မျက်နှာ မသာမယာဖြင့် အခန်းထဲဝင်နေ၏။
“နေမကောင်း ဘူးလို့သာပြောလိုက်ပါအေ”
သူတို့ အံ့သြနေကြသော်လည်း ကျွန်မ က “ကိုလင်းပါတာပဲ” ဟု ပြောပြီးလိုက်လာခဲ့ပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကိုဘာမှ မပြောဖြစ်သော်လည်း ကိုလင်းကိုတော့ အနားကပ်ပြီး ရှင်းပြမိသည်။
“မမမြတ် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတယ်”
“အင်းပေါ့၊ ဆွေဇင့်ကို ခွဲရတော့မှာကိုး”
တယောက်ထဲ နေလို့ ဘာမှမဖြစ်ဟု ပြောခဲ့သောမမမြတ် အခုစိတ်မကောင်းဖြစ်နေပုံရလို့ ကျွန်မလည်း စိတ်မ ကောင်းပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ကိစ္စ ဖြစ်လာဖို့ မမမြတ်ကိုယ်တိုင်လည်းဆန္ဒရှိခဲ့ပါသည်။ နောက်ဆိုရင်တော့ မမမြတ် ပြန်ပြီး အကျင့်ရသွားလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်ရပါ၏။
အပိုင်း (၁၄) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment