အချစ်စစ်ရဲ့ လမ်း အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသားသူ - မောင်ပူစီ (မိုးအေးတိမ်)
အခန်း ( ၃ ) ပင်တီမ၀တ်သော ဆရာမလေး
မြို့လေးကနေ ထွက်လိုက်တယ်ဆိုတာနဲ့ပဲ လေကသန့်စင်ပြီး အေးနေသည် ။ ကားခေါင်းခန်းမှာ ကျွန်မရယ်၊ ဦးသာ (ကျွန်မက ဦးမောင်သာကို ဦးသာဟုပဲခေါ်လိုက်သည်) ရယ်၊ ကားမောင်းသည့် ကိုမြင့်ကြိုင်ဆိုသူရယ် သုံးယောက် ။ ကျွန်မကအလယ်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်က ကျွန်မရဲ့ဘေးနှစ်ဘက်မှာ တစ်ဘက်တစ်ယောက် ။ နောက်ခန်းမှာတော့ ယောက်ျား ၅ ယောက် ပါလာသည် ။ နောက်ခန်းမှ တစ်ချက်တစ်ချက် လွင့်ထွက်လာသော စကားပြောသံများကို ကြားနေရသည် ။ ဟိုနေ့က လိုးသည့်အထဲတွင် ပါသည့်သူတွေလည်း ပါသလို မမြင်ဖူးသည့်သူတွေလည်း ပါသည် ။ သို့သော် ကျွန်မကို လာကြိုသည့်ထဲတွင် မိန်းမတစ်ယောက်မှမပါ ယောကျာ်းတွေချည်းသာ ဖြစ်သည် ။
ဦးသာက ပင်တီမ၀တ်ခိုင်းခဲ့၍ ကျွန်မမှာ စကတ်ထမီတစ်ထပ်တည်းဖြင့်သာ ဖြစ်နေသည် ။ ဒီစကတ်ထမီက နည်းနည်းကြပ်တော့ နောက်မှာ ဖင်ကပြောင်တင်းပြီး အတစ်လိုက်ဖြစ်နေမှာ သေချာသည် ။ ဦးသာက တမင်သက်သက် ဒီဟာကို ကျွန်မအနေခက်အောင် ၀တ်ခိုင်းခြင်းဖြစ်သည် ။ အခုတော့ ရွာကလူကြီးတွေနှင့် တွေ့ရမည့်နေ့မှာ ကြပ်ထုပ်နေသော စကတ်ထမီနှင့် ပင်တီမပါ ဖင်သားအထစ်လိုက်နှင့်ပင် ရွာထဲ ပထမဆုံး လမ်းလျှောက်ရတော့မည် ။
ကိုမြင့်ကြိုင်ဆိုသူက ကျွန်မကို ကားမောင်းနေရင်းနှင့် လှမ်းလှမ်းကြည့်သည် ။ ဟိုနေ့က ကျွန်မကို တက်လိုးကြသည့်ထဲ သူမပါသော်လည်း ကျွန်မအကြောင်း သူသိပုံရသည် ။ ကားက မြို့လေးထဲမှ ခွာလာခဲ့ပြီး လမ်းမကြီးမှဖဲ့ဆင်းကာ လမ်းချိုးတစ်ခုထဲ ကွေ့သွားသည် ။ လမ်းကလည်း တဖြည်းဖြည်းကြမ်းလာသည် ။ ကတ္တရာလမ်းမှ မြေလမ်းသို့ပြောင်းသွားပြီး ကားတစ်စီးသာ ကောင်းကောင်းသွားလို့ရတော့သည့် လမ်းကလေး ဖြစ်သွားသည် ။ ဘေးနှစ်ဖက်တွင် သစ်ပင်တွေချည်းသာ ။
“ ဆရာမလေး လုပ်ပါဦး”
ဦးသာအသံကြား၍ ကြည့်လိုက်တော့ ပုဆိုးကိုပေါင်ရင်းထိ လှန်ထားပြီး လီးကတောင်မတ်နေသည် ။ သူ့လီးကို ပြပြီး ကျွန်မကို ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။
“ ရှင် အပြင်ကြီးမှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ”
ဘေးမှာ ကိုမြင့်ကြိုင်ရှိနေသဖြင့် ကျွန်မ ရှက်လည်း ရှက်သည် ။
“ ဒီလမ်းမှာ ဘယ်သူမှမလာပါဘူး ဆရာမရယ်။ ရွာရောက်ဖို့က တစ်နာရီလောက် ကြာဦးမှာ။ လာပါ ထုစမ်းပါ”
ကျွန်မက ကိုမြင့်ကြိုင်ရှိနေကြောင်း မျက်နှာဖြင့် ပြလိုက်သည်။
“ အော် မြင့်ကြိုင်က သူစိမ်းမဟုတ်ပါဘူး ဆရာမရဲ့။ ကျုပ်တို့အုပ်စုထဲကပါပဲ။ ဟိုနေ့က ဆရာမအကြောင်း ကြားပြီးတည်းက သူလည်း ဆရာမလေးလက်ရာ မြည်းချင်နေတာ။ မြင့်ကြိုင်ကိုပါ ထုပေးလိုက် သွား သွား”
ကိုမြင့်ကြိုင်က ကားမောင်းနေရင်းနှင့် ကျွန်မလက်တစ်ဘက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့လီးပေါ်တင်ပေးသည်။ ကျွန်မ ကိုမြင့်ကြိုင်လီးကို ပုဆိုးပေါ်က ကိုင်ကြည့်တော့ သူလည်း မာတောင်နေပြီ။
“ လုပ်ပါ တဖက်တစ်ချောင်းပေါ့ ဆရာမလေးရယ်။ ကျုပ်တို့စကားပြောရင်း အေးဆေးသွားကြတာပေါ့”
ကျွန်မအနေနဲ့လည်း ဘာများငြင်းဆန်နေနိုင်ဦးမလဲ။ သူတို့ဖုန်းတွေထဲက ကျွန်မဗီဒီယိုတွေက ကျွန်မကို အချိန်မရွေး အရှက်ကွဲသွားစေနိုင်သည်။ ဒီရွာမှာ အရှက်ကွဲရတာ ဘာမှမဖြစ် ရန်ကုန်မှာ အရှက်မကွဲဖို့သာ အရေးကြီးသည်။ ကျွန်မကို တက်လိုးသည့် ဘယ်သူ့ကိုမဆို ကျွန်မပေးရမည်ဆိုတာ သိပြီးသားမို့ ကျွန်မလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်ပုဆိုးကို ကိုယ်တိုင်ပဲလှန်ပြီး သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ အခုတော့ ကျွန်မတစ်ယောက် ကားခေါင်းခန်းထဲမှာ လက်ထဲမှာ လီး ဘယ်တစ်ချောင်း ညာတစ်ချောင်း ဆုပ်ကိုင်ဂွင်းထု၍ စကားစမြည် ပြောနေရတော့သည်။
“ ပြွတ်… ကျစ်… ပြွတ်.. ပလွတ်”
ကျွန်မနှင့် ဦးသာတို့ ကစ်ဆင်ဆွဲသည့် အသံများဖြစ်သည် ။ ဦးသာကို ကစ်ဆင်ဆွဲရင်း ဂွင်းထုပေးရသည် ။ တဘက်ကလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်လီးကို ငြုပ်ဆုံထောင်းပေးနေရသည် ။ ကိုမြင့်ကြိုင်လည်း ဖီးလ်ခံပြီး ကားကို ဖြေးဖြေးမောင်းနေသည် ။
“ ဒါနဲ့ ရွာရောက်ရင် ကျုပ်အိမ်မှာပဲနေဖို့ အားလုံးစီစဉ်ထားတယ်”
ဦးမောင်သာက ပြောသည်။
“ ရှင် ကျွန်မက သပ်သပ်နေရမှာ မဟုတ်ဘူးလား”
ကျွန်မက လီးစုပ်ရင်းမို့ လီးကို ပါးစပ်ကချွတ်၍ မေးလိုက်သည်။
“ ဘယ်ကလာ ဆရာမလေးကလည်း အဆင်ပြေတဲ့အိမ် တူတူနေကြရတာပဲလေဗျာ”
ကိုမြင့်ကြိုင်က ၀င်ပြောသည်။
ရွာမှာတော့ ကျုပ်အိမ်နဲ့ သူကြီးအိမ် ကြိုက်တဲ့အိမ်နေပေါ့ဗျာ။ သူကြီးအိမ်ဆိုရင်တော့ သူကြီးနဲ့ ညတိုင်း တွေ့ရမှာပေါ့ ဟားဟားဟား။ ကျုပ်အိမ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်က ရွာမှာအမြဲနေတဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ အပေါ်ထပ်တစ်ထပ်လုံး နင့်အတွက်ချည်းပဲ။ ဘယ်လိုလဲ”
“ ရှင့်အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေရမှာလား”
ကျွန်မက ခပ်မြန်မြန်ထုပေးရင်း မေးလိုက်ပြန်သည် ။ ဦးမောင်သာက ဖီးလ်ကောင်းလာသလိုနှင့် ပေါင်ကို ကားလိုက်စုလိုက် လုပ်နေသည် ။ တဖက်ကလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်လီးကို တံတွေးရွှဲနေအောင် ဆွတ်ပေးပြီး ထုနေရသေးသည် ။
“ ဟိုဘက်ဝိုင်းမှာ ဒေါ်သန်းဆိုတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်နေတယ် ။ ကျုပ်ဝိုင်းနဲ့ ကပ်လျက်ပဲ။ ကျုပ်လာရင် သူပဲ ထမင်းဟင်းချက်ပေးတာပဲ။ ကျုပ်သူ့ကို မှာခဲ့ပါ့မယ်။ ဆရာမကို ဂရုစိုက်ဖို့။ ညတော့ သူကသူ့အိမ်သူ ပြန်အိပ်လိမ့်မယ်။ အားးး ကောင်းလာပြီ စုပ်တော့ မြင့်ကြိုင်လီး ခဏလွှတ်ထားလိုက်”
ဦးမောင်သာက ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်မခေါင်းကို သူ့ပေါင်ပေါ် ဖိချလိုက်သည်။ လီးက ကျွန်မပါးစပ်ထဲအရောက် လရည်ကလည်း အထွက်နှင့်ကြုံသွား၍ ပါးစပ်ထဲ ဦးသာ၏ လရည်များ ပျစ်ခနဲ ၀င်လာသည် ။ ကျွန်မလည်း ဒစ်ကို လျှာလေးနှင့် ယက်ပေးပြီး သူထွက်၍ ပြီးသည့်တိုင်အောင် ငုံပေးထားလိုက်သည်။
“ အားးးး ကောင်းလိုက်တာကွာ”
“ အစ်ကိုကြီးပြီး ကျွန်တော့်အလှည့်လည်း လုပ်ပေးပါဦး ဆရာမလေး”
ကျွန်မလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်ကို ပြန်မပြောနိုင်သေးဘဲ ဦးသာ၏ လရည်များကို ဖြည်းဖြည်းချင်း မျိုချနေရသည်။
“ ဂလု..ဂု”
မျိုချသည့်အသံက နည်းနည်းကျယ်သွား၍ ကိုမြင့်ကြိုင်ကို ကျွန်မ နည်းနည်းရှက်သွားမိသည် ။ ကျွန်မက တခြားမိန်းမအဖော်တွေနဲ့ နေချင်တာမျိုးမရှိ၍ ဦးသာအိမ်၌ တစ်ယောက်တည်း နေရမှာဆိုတော့ မဆိုးလှဟု တွေးမိသည်။ ဦးသာလာလျှင် ကုန်းရမည်ကို သိသော်လည်း ဦးသာကို မနေ့ကတစ်ညလုံး ကုန်းပြီးပြီမို့ ထပ်ကုန်းရလည်း မထူးတော့။ ပြီးတော့ သူက အလိုးကောင်း၍ သိပ်လည်းပြဿနာမရှိ။ သူကြီးအိမ်မှာက သူကြီးဆီ ကုန်းရမှာဆိုတော့ လူသစ်နှင့် ထပ်ခံရဦးမည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မလည်း ဦးသာအိမ်မှာ နေမည်ဟုသာ သဘောတူလိုက်သည်။
ကိုမြင့်ကြိုင်က ကားမောင်းနေ၍ ကျွန်မက သူ့အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ပြီး သူ့နို့များကို လျှာနှင့်ယက်၍ ကလိပေးနေလိုက်သည် ။ သူ့လီးကိုလည်း ကားစတီယာရင်နှင့် မလွတ်၍ စုပ်၍မရ။ ထို့ကြောင့် သူမြန်မြန်ထွက်အောင် နို့စို့ပေးပြီး သွက်သွက်လေး ထုပေးလိုက်သည် ။
ကျွန်မအောက်မှာလည်း ရွှဲနေပြီ။ ဦးမောင်သာက ကျွန်မနောက်ကနေ ထမီပေါ်မှပင် စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သည်။ ထမီမှာ ကျွန်မအရည်တွေအားလုံး စိုကုန်ပြီး ထမီပေါ်မှာ ချွဲကျိကျိ ဖြစ်လာသည်။ ဦးမောင်သာက စကတ်ထမီအလွှာကြား လက်ထည့်၍ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ကစားသည် ။ စကတ်ထမီက ထုပ်နေ၍ ကျွန်မမှာ ပေါင်ကားလို့မရ။ ခဏကြာတော့ ကိုမြင့်ကြိုင်လီး တုန်တက်လာပြီး လရည်များပန်းထွက်သည်။ လရည်များက ကျွန်မလက်ဖမိုးပေါ်နှင့် ကားကူရှင်ပေါ် စင်ကုန်သည်။
“ အားးး ကောင်းတယ် အားးးးး”
ကိုမြင့်ကြိုင်က စတီယာရင်ကို ထိန်းကိုင်ရင်း ပေါင်များတွန့်ကာ ဆတ်ကာနှင့် ညည်းနေသည်။ ကျွန်မက လက်ဖမိုးပေါ်မှ သူ့လရည်များကို သူ့ပုဆိုးနှင့် သုတ်ဖို့ပြင်သည် ။
“ ဆရာမ ကျုပ်လရည်တွေ စားပြပါလားဗျာ။ ခုန အစ်ကိုကြီးလရည်တွေကြ မျိုချပေးပြီးတော့”
ကျွန်မလည်း သူပြောနေတာကို သနား၍ သူ့လရည်များကိုပါ လျှာနှင့်သိမ်းယက်၍ သူ့ရှေ့မှာပဲ စားပြလိုက်တော့ သူကျေနပ်သွားသည်။ ယောကျာ်းနှစ်ယောက်လုံးကို ဂွင်းထုပေးပြီးမှ ကျွန်မလည်း နားရတော့သည် ။ လရည်နံ့တွေကတော့ မွှန်နေသည် ။ ကားကလည်း တရွေ့ရွေ့နှင့် သွားနေသည် ။ ရွာရောက်ခါနီးပြီဟုလည်း ပြောသည် ။
“ ကဲ ပြောရင်းဆိုရင်း ရောက်လာပြီ။ ဟေး ကိုဘရေ ဆရာမလေးအထုပ်တွေ ကျုပ်အိမ်မှာချဗျာ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့”
နောက်ခန်းကလူတွေအပေါ် ဦးသာက ဩဇာညောင်းပုံရသည် ။ ကျွန်မနေရမည့် ဦးသာ၏ အိမ်ကိုကြည့်လိုက်တော့ မဆိုးလှပါ ။ ဤရွာ၏ အနေအထားနှင့် တော်တော်ကောင်းသည့် အိမ်ထဲမှာပါသည် ။
“ ကဲ ဆရာမလေး ကားပေါ်ကဆင်းတော့။ ဒီကနေ သူကြီးအိမ်ကို လမ်းလျှောက်သွားကြမယ်။ သူကြီးအိမ်မှာ လူကြီးတွေ စောင့်နေတယ်”
“ ဘယ်လူကြီးတွေလည်း ကျွန်မကို အတင်းတက်လိုးတဲ့ လူကြီးတွေလား”
ကျွန်မက ရွဲ့၍ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။ ဦးသာက သဘောကျစွာ တဟားဟားရယ်၍
“ ဟားဟား ပါတယ် ပါတယ် အဲ့လူတွေပါတယ် ဟားဟား”
“ ကျွန်မ ထမီလဲချင်လို့ ခဏစောင့်ပါလား”
“ မရဘူး မလဲရဘူး”
“ နောက်မှာ ရှင်လုပ်ထားလို့ အကွက်လိုက်ဖြစ်နေပြီရှင့်။ စောက်ရှက်ကွဲမှာပေါ့”
“ စောက်ရှက်ကွဲတာလေး ကြည့်ချင်လို့ တမင်လုပ်တာပဲကို။ အခုဆို ဆရာမဖင်က လုံးပြီးပြောင်နေရတဲ့အထဲ နောက်မှာ အကွက်လိုက်ကြီးဆိုတော့ ဆရာမ ဇ မသေးဘူးဆိုတာ လူတိုင်းသိသွားတာပေါ့။ ဖင်လုံးလေးဆို ဘာမှ၀တ်မထားတဲ့အတိုင်းပဲ ကြည့်လို့သိပ်လှတာ”
“ ရှင် အရမ်းမိုက်ရိုင်းတယ် ဒီလောက်အကွက်ကြီး စိုနေတာကို။ ကျွန်မ ဒီအတိုင်းတော့ မသွားနိုင်ဘူး”
“ ဒါဆို ကျုပ်ကလည်း ဆရာမလေး ပါမလာတဲ့အကြောင်း၊ ဒရိုင်ဘာနဲ့အိပ်လို့ နှင်လွှတ်လိုက်တဲ့ အကြောင်း၊ ဟိုနေ့က ဗွီဒီယိုလေးပြပြီး လူကြီးတွေကို ရှင်းပြရတော့မှာပေါ့”
“ တောက် စိတ်ညစ်တော့တာပဲ”
“ ကဲ စိတ်ညစ်မနေနဲ့ ဆရာမလေး။ လူကြီးတွေ စောင့်နေကြရတာ အားနာစရာ။ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ဖင်ရှိုးလေးပြလိုက်ပါဦးဗျာ ဟားဟား”
ကျွန်မလည်း အခုအခြေအနေမှာတော့ ဘာမှမတတ်နိုင် သူလုပ်သမျှခံရတော့မှာပဲ မဟုတ်လား။ ကားမှန်မှာ လရည်တွေ မျက်နှာမှာ ပေနေမနေ ကြည့်လိုက်ပြီး ဆံပင်ကို နည်းနည်းသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်သည် ။ ဖင်ကြွပြီး ထမီပေါ်က အကွက်ကိုစမ်းကြည့်တော့ နည်းနည်းတော့ ခြောက်နေပါပြီ ။ မခြောက်လည်း မတတ်နိုင် ။ ကြည့်ချင်တဲ့သူ ကြည့်ကြလို့သာ ပြောရတော့မည် ။
ကျွန်မရှေ့ကိုပဲ အာရုံစိုက်ထားလိုက်သည်။ နောက်မှာ ကြည့်ချင်တဲ့သူကြည့် ဖင်ကိုပဲကြည့်ကြည့် အကွက်ကိုပဲကြည့်ကြည့် ကျွန်မဂရုမစိုက်ဘဲ ပစ်ထားလိုက်တော့သည် ။ သူကြီးခြံ၀င်းထဲမှာ လူတွေရောက်နေပြီး ကျွန်မကို လာကြည့်ကြသည်။ သူကြီးအိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်တော့ ကျွန်မကို နောက်ဆုံးမှ တက်ခိုင်းသည် ။ စကတ်ထမီက တုပ်နေ၍ ဖင်ကိုစောင်းပြီး တက်ရသည့်ကြားထဲ နဂိုတည်းကမှ ကြပ်ရသည့်ဖင်က အခုတော့ ပိုတင်းပြီး ပြောင်နေတော့မည် ။ ဖင်မြှောင်းကြားအချိုင့်ကိုပင် မြင်နေရမှန်း ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ သိနေသည် ။ အောက်မှာ ဘယ်သူတွေ ကျွန်မဖင်ကိုကြည့်နေကြမလဲ ကျွန်မ မသိပါ။ တစ်ရွာလုံးလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
“ ကဲ လာကြဗျာ လာကြ”
“ ဒါကတော့ မြို့က အခုမှရောက်လာတဲ့ ဆရာမလေးပါဗျာ။ နာမည်က ရှင်းသန့်ကြည်တဲ့ဗျာ”
ဦးမောင်သာက မိတ်ဆက်ပေးနေသည်။
“ ဆရာမ ဒါကသူကြီး (သူကြီးနှင့် ဟိုနေ့ကလိုးပြီး၍ ကျွန်မ မျက်နှာငုံ့ထားလိုက်ရသည်)။ ဒါက ကျုပ်တို့ရွာကျောင်းက ကျောင်းအကျိုးတော်ဆောင်ကြီးများ။ ဒါက လက်ရှိ ရွာကျောင်းက ဆရာလေး ကိုသက်ခိုင် နဲ့ ဆရာမဒေါ်မြင့်တို့။ ဒါကတော့ ရွာက သက်ကြီးဝါကြီး ဘိုးဘွားတွေပဲ”
“ ဟုတ်ကဲ့ရှင် တွေ့ရတာ ၀မ်းသာပါတယ်”
ကျွန်မ သူကြီးကိုလည်းမကြည့်သလို ကျောင်းအကျိုးတော်ဆောင်များကိုလည်း မကြည့်ရဲပါ။ ဆရာလေး ကိုသက်ခိုင်ဆိုသူကို ကြည့်တော့ ကျွန်မနှင့် ရွယ်တူလောက်ပဲ ရှိဦးမည် ။ ကျွန်မကို လေးစားသော မျက်လုံးများနှင့် ကြည့်နေသည် ။ ဒေါ်မြင့်ကတော့ အသက် ၅၀ ခန့် ဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ထူးထူးခြားခြား ပြောစရာမရှိလှ ။
ကျွန်မ မှန်းကြည့်ရသလောက် ကျွန်မကိစ္စကို ဟိုနေ့က တက်လိုးသော အုပ်စုကလွဲ၍ ကျန်သည့်သူတွေ သိပုံမပေါ်၍ အနည်းငယ် စိတ်အေးသွားရသည် ။ လိုးကြသည့်လူတွေမှာလည်း ဦးသာ၏ ဩဇာအောက်က လူတွေသာဖြစ်၍ ဦးသာသည်သာ အဓိကဟု ပြောနိုင်သည် ။ ဆရာလေးကိုသက်ခိုင်ဆိုသူ သိမသိတော့ ကျွန်မလည်း မမှန်းတတ်သေး ။ သို့သော် သူကတော့ ကျွန်မကို တလေးတစား စိုက်ကြည့်နေတော့သည် ။
သူကြီးအိမ်၌ ဧည့်ခံစကားများပြောကြပြီး နေ့လည်စာစားရသည် ။ ကျွန်မလည်း တုပ်နေသော ထမီစကတ်ကြောင့် အနေခက်သည့်ကြားမှ စကားအလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောနေရသည် ။ နေ့လယ် ၂ နာရီလောက်မှ သူကြီးအိမ်မှ ထွက်ခွင့်ရသည်။ ကျွန်မလည်း ဦးသာနှင့်အတူ သူ့အိမ်ရှိရာသို့ လမ်းလျှောက်ပြန်လာခဲ့သည် ။
“ ဆရာမ သောကြာနေ့ညကနေ တနင်္ဂနွေညထိ အပတ်တိုင်း မြို့ကကျုပ်အိမ် လာအိပ်ရမယ်။ ကျုပ် ကားလွှတ်ပေးမယ်”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ရှင်လိုးချင် ဒီလာလိုးပေါ့”
“ ဒီမှာ အဲကွန်းမရှိဘူးဗျ။ ကျုပ်က အဲကွန်းမရှိရင် မနေတတ်ဘူး”
“ ရွာကလူတွေကို ဘယ်လိုပြောမှာလဲ။ ကျွန်မက အပတ်တိုင်း ပျောက်ပျောက်ပြီး ရှင့်အိမ်သွားအိပ်နေတော့ ရှင်နဲ့ညားနေတယ် ပြောကြမှာပေါ့”
“ အခုလည်း ညားနေတာပဲဟာ”
“ ရှင် အပြောအဆို ဆင်ခြင်နော်”
“ အဲ့တာက အရေးမကြီးဘူး။ ကျုပ်သမီးကို စာလာသင်ပေးတယ်လို့ သတင်းလွှင့်ထားပေးမယ်”
“ ရှင့်မှာ သမီးရှိတာလား သမီးချင်းမှ ကိုယ်ချင်းမစာ”
“ ဒါတွေထားစမ်းဗျာ။ ကျုပ်သမီးကို စာလာသင်ဖို့ဆိုပြီး လာခဲ့ရမယ် ဒါပဲ”
“ ပြီးတာပဲ”
“ ဒီနေ့တော့ နင်လည်းနားလိုက်တော့။ သူကြီးနဲ့ ဟိုလူကြီးတွေ လာရင်တော့ ဧည့်ခံလိုက်ပေါ့။ သူကြီးက သူ့မိန်းမသေပြီးကတည်းက ငတ်နေတာ။ နင့်ကို အတိုးချ လုပ်လိမ့်မယ်”
ဪ ဒါကြောင့် သူကြီးကတော် မတွေ့တာကိုး။ ကျွန်မစိတ်ထဲမှာ ပြောလိုက်မိတယ်။ သူကြီးနဲ့ လူကြီးတွေလာလည်း ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ခံလိုက်ရုံပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် စိတ်ထဲမှာ အဲ့လိုပဲ ပြောလိုက်မိပါတော့တယ်။
......................................................................................................................................
အခန်း (၄) လူကြီးများနှင့် ဆက်ဆံခြင်း အနုပညာ
ညနေပိုင်းမှာ ဦးသာပြန်သွားသည် ။ တစ်ညတောင် မအိပ်သွား ။ အပေါ်ထပ်ကို တက်ကြည့်တော့ အခန်းက တော်တော်သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိသည် ။အိမ်ထောင်ပရိဘောဂ အကုန်ရှိသည် ။ ကုတင်ကလည်း နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင် ဆိုတော့ ကျယ်သည် ။ ဒီညက သုံးရက်အတွင်း ပထမဆုံး အလိုးမခံရမည့်ညဟု ကျွန်မထင်ထားသည် ။ ထင်သည့်အတိုင်း ဖြစ်အောင်လုပ်ရမည်ဟုလည်း ကျွန်မစိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်ထားသည် ။ သို့သော် ဒါက ညနေဖက် ဘယ်သူလာမလဲ ဆိုတာပေါ် မူတည်သည် ။
ညနေဖက်ကြ ပထမဆုံးရောက်လာသူက ထင်သည့်အတိုင်း သူကြီးဖြစ်သည် ။ ကျွန်မက သူကြီးကိုအောက်ထပ်ဆင်း၍ ဧည့်ခံသည် ။ ဒေါ်သန်းကို သူကြီးက ပြန်လွှတ်နေသည် ။ ကျွန်မကလည်း ဒေါ်သန်းကို ပြန်ခိုင်းလိုက်သည် ။ သူကြီး ဘာလိုချင်သည်ကို ကျွန်မသိသည် ။
“ ဟဲ ဟဲ ဆရာမလေး အဆင်ပြေရဲ့လား”
“ ပြေပါတယ်ရှင့်”
“ ဒါနဲ့… ဟို”
“ ရှင်ဘာလုပ်ချင်လို့လာလဲ ကျွန်မသိပါတယ်”
“ ဒါဆိုလည်း..”
“ နေပါဦး စကားလေး နည်းနည်းပြောရအောင်”
“ ဒီလိုရှင့် ကျွန်မက ရှင်လိုချင်တာကို မပေးဘူးဆိုရင်ရော”
“ ဘာ.. မပေးလို့ဘယ်ရမလဲ။ ကျုပ်ဆီမှာ ဆရာမလေးဇာတ်ကား ရှိနေတယ် ဟဲ ဟဲ”
“ ရှင်တို့က တစ်ခါလာလည်း ဒါပဲ။ ကျွန်မက ရှင်တို့ အဲ့လိုပြောတာနဲ့ပဲ ယုံရမှာလား။ အဲ့ဒီဟာကို ကျွန်မမျက်လုံးနဲ့မြင်မှ ယုံနိုင်မယ် ကဲ”
“ ဖုန်းထဲမှာ ရှိပဗျာ”
“ ပြပါဦး ဒါဆို”
“ အဲ့တာတော့ ကျုပ် သိပ်မလုပ်တတ်ဘူးဗျ”
“ မလုပ်တတ်ရင် ရှင့်ဖုန်းပေး”
“ ဆရာမလေး ဖျက်ပစ်လိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ ရှင်ရှေ့မှာပဲ ကြည့်မယ် မဖျက်ဖူး ဟုတ်ပြီလား။ ကဲ ပြ”
သူကြီးက ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း အဲ့ဒီဗွီဒီယိုဆိုတာကို တွေ့ချင်တာနဲ့ လက်တောင် နည်းနည်းတုန်နေတယ်။ သူကြီးဖုန်းက သိပ်မကောင်းပါဘူး ကင်မရာလည်း သိပ်ကောင်းမယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။ ဒီကင်မရာကွာလတီနဲ့ ကျွန်မရုပ်ကို သေချာမြင်ရဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူးဆိုတော့ အခြေအနေမဆိုးဘူး ပြောနိုင်တယ် ။ အလိုးခံရပြီးတာက ပြီးပေမယ့် ကျွန်မကို အကျပ်ကိုင်တာကိုတော့ ရှင်းမှရမယ်လေ ။
သူကြီးဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး ဂယ်လရီထဲကြည့်လိုက်တော့ ဗွီဒီယိုက တကယ်ရှိနေတယ်။ ကျွန်မလည်း တုန်နေတဲ့ လက်ကိုထိန်းပြီး ပလေးနှိပ်လိုက်တယ် ။ ကျွန်မနဲ့ ဟိုကောင်နဲ့ အခန်းထဲမှာ လိုးနေတာကို ရိုက်ထားတာ ။ ကြည့်ရသလောက် လက်လည်းမငြိမ်သလို တော်တော်လည်း ဝါးတယ် ။ အလင်းအမှောင်ကြောင့်လည်း ကွာလတီက မကောင်းဘူး ပြောရမယ် ။ ဒီ ရက်ဆလူးရှင်းလောက်နဲ့ဆို ကျွန်မ ပူစရာမရှိဘူးဆိုတာ သိလိုက်တယ် ။
“ ရှင်တို့ အရမ်းရက်စက်တယ်”
“ ဆရာမ ဖုန်းလေးပြန်ပေးပါဦး”
“ ရော့ အင့်။ နှမချင်း မစာမနာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အပေါ်မှာ လုပ်ရက်တယ်”
သူကြီးက ဘာမှမပြော ခေါင်းကြီးငုံ့နေသည်။
“ ရှင်ဆို ဒီရွာမှာသူကြီး။ ဒီရွာကို ရောက်လာတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အပေါ် ရှင်ကာကွယ်ပေးရမယ့် တာ၀န်ရှိတယ်။ အခုတော့ ရှင်က ကာကွယ်မပေးတဲ့အပြင် ခြိမ်းခြောက်တယ်။ ပြီးတော့ ရှင်ကပါ အလိုတူအလိုပါ ဆက်ဆံတယ်”
“ အော် ဒါကတော့ ဆရာမလေးရယ်။ ကျွန်တော့်မှာ အရမ်းလိုအပ်နေလို့ပါ။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတွေ့တော့ မနေနိုင်လို့ လုပ်မိတာပါ ဆရာမရယ်”
“ အော် ဒါဆို အခု ဟိုနေ့က သူကြီးတို့ တည်းခိုခန်းမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မုဒိန်းကျင့်သလို ရှင်တို့ ဝိုင်းလိုးကြတာကို ၀န်ခံတယ်ပေါ့။ သူကြီးပါတယ်ပေါ့”
“ ပါတယ်လေ ကျုပ်တောင်…”
“ ရပြီ သူကြီး ရပြီ”
ကျွန်မက အသံဖမ်းထားသော ကျွန်မဖုန်းကို ကောက်ကိုင်၍ အသံဖမ်းတာကို ရပ်လိုက်သည် ။ သူကြီးကတော့ ဘာမှမရိပ်မိသေး။
“ ကဲ သူကြီး ကျွန်မကို မလိုးခင် ဒါလေးအရင် နားထောင်ကြည့်လိုက်ပါဦး”
“ ဘာများလဲ”
ကျွန်မဖမ်းထားသော အသံဖိုင်ကို ဖွင့်ပြလိုက်သည် ။ သူကြီး သူ့အသံသူ ပြန်နားထောင်ရင်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာသည် ။
“ မင်း မင်း တော်တော်လည်တာပဲ”
“ ကဲ သူကြီး အခုကြားတဲ့အတိုင်းပဲ။ ဒီထဲမှာ ဟိုနေ့က မုဒိန်းကျင့်တာကို သူကြီးကိုယ်တိုင် ၀န်ခံထားတဲ့ အသံဖိုင်ရှိတယ်”
“ အဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူး ငါ့ကိုဒုက္ခပေးရင် မင်းလည်း ဒုက္ခရောက်မှာပဲ”
“ ဟုတ်လား ဘယ်လိုရောက်မှာလဲ”
“ မင်းလည်း သိက္ခာကျမှာပဲ”
“ ကျပလေ့စေလေ။ ကျွန်မ ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုရင်ရော။ ကျွန်မက နစ်နာသူ၊ ရှင်က ကျူးလွန်သူ။ ပြီးတော့ ရှင်က ဒီရွာမှာသူကြီး။ ဘယ်သူပိုပြီး အထိခိုက်ခံနိုင်မလဲ ရတယ်နော်”
သူကြီးဘာမှပြန်မပြော ။ သူ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်နေတာကို ကျွန်မ အရသာခံကြည့်နေလိုက်သည်။
“ ဒီမှာ ကျွန်မကိုကြည့် ကျွန်မကိုကြည့် စိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထား။ ကျွန်မမေးတာတွေ ဖြေ။ အဲ့နေ့က ဗွီဒီယိုရိုက်တာ ဘယ်သူတွေလဲ”
သူကြီးက သိပ်မပြောချင်သေးတဲ့ပုံ။
“ ကျွန်မ အခုပဲ ဒေါ်သန်းကို ခေါ်ပြောပြလိုက်မယ် ရှင့်အကြောင်းတွေ”
“ ဟာ မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ ဆရာမလေး ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ရှိကြီးခိုးပါတယ်၊ ကျုပ်မှားသွားပါတယ်၊ ကျုပ်သမီးလေး ရှိသေးတယ်ဗျာ”
“ ကဲ ဒါဆို ကျွန်မမေးတာဖြေ။ အဲ့နေ့က ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ ဗွီဒီယိုရိုက်တာ”
“ ကျွန်တော်အပါအ၀င် သုံးယောက်ပါ”
“ နောက်နှစ်ယောက်က ဘယ်သူတွေလဲ”
“ တစ်ယောက်က ဦးမောင်သာ၊ နောက်တစ်ယောက်က ဦးမြင့်ပါ”
“ ဦးမြင့်ဆိုတာက…”
“ ဟို ကျောင်းကပါပဲ ကျေးရွာလူကြီးပါပဲ။ ဘာရာထူးမှတော့ မဟုတ်ဘူး”
“ ကျွန်မ နေ့လည်က တွေ့တဲ့ထဲမှာ ပါလား”
“ ပါပါတယ် တိုက်ပုံနဲ့တစ်ယောက်ပါ”
“ ဟုတ်ပြီ ကျန်တဲ့သူတွေက ဘာလို့မရိုက်ကြတာလဲ”
“ သူတို့က ကြည့်တာကိုပဲ အားသန်ကြလို့ပါ”
“ ရှင်တို့ကကြတော့ ကြည့်ရုံနဲ့ အားမရဘူးပေါ့”
“ မဟုတ်ပါဘူး အဲ့လိုလဲ။ ဟို သူတို့ဖုန်းတွေကလည်း ခလုတ်ဖုန်းတွေမို့ ရိုက်လို့မရဘူး”
“ အော် ဟုတ်ပြီ ကီးပက်ဖုန်းကို ပြောတာပဲ။ ဟုတ်ပြီ ရှင့်ဖုန်းပေးစမ်း”
“ ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“ ပေးဆို ပေး”
“ ဒီဗွီဒီယိုကို ကျွန်မ သက်သေအနေနဲ့ ယူထားမယ်။ ကျန်တာ ရှင့်ဟာရှင် ဆက်ထားထား ဖျက်ဖျက် ကျွန်မစိတ်မ၀င်စားဘူး”
ဖုန်းထဲရှာကြည့်တော့ zapya ရှိလို့ အဲ့တာနဲ့ ကူးယူထားလိုက်တယ်။
“ ရှင် အခု ဒီအကြောင်း ဦးမောင်သာကိုပဲဖြစ်ဖြစ် တခြားလူတွေကိုပဲဖြစ်ဖြစ် လုံး၀မပြောနဲ့။ ကျွန်မတို့ကြားထဲမှာပဲ ပြီးပလေ့စေ။ ကျွန်မ ရှင်ပြောတဲ့အသံ တစ်ခုတစ်လေကြားတာနဲ့ ဒီအသံဖိုင်နဲ့ ဗွီဒီယိုဖိုင်ကို ရှင့်သမီးနဲ့အတူ အကုန်လုံး သိသွားလိမ့်မယ် ကြားလား။ ကျွန်မ စောက်ရှက်ကွဲမှာကို စောက်ဂရုမစိုက်ဘူးနော် မှတ်ထား ကြားလား”
“ ဟုတ် ဟုတ်”
“ ကဲ ရှင်ပြန်လို့ရပြီ။ ရော့ ရှင့်ဖုန်း။ ပါးစပ်လုံပလေ့စေ”
သူကြီးလည်း ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ ပြန်သွားတယ် ။ လိုးရမလားလို့လာတာ အသံဖိုင်လေးနားထောင်ပြီး ပြန်သွားရတယ် ။ ကျွန်မ စောက်ရှက်ကွဲမှာကို ကျွန်မ စိတ်ပူတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူကြီးရိုက်ထားတဲ့ ဗွီဒီယိုက ကျွန်မလို့ လိုက်ပြောတာတောင် ယုံမယ့်သူမရှိမယ့် ကွာလတီနဲ့ဆိုတော့ ကျွန်မ ပြောလိုက်တာကို သူကြီး အဟုတ်ထင်ပြီး ပြန်သွားလေရဲ့။ ဒီလိုနှင့် သူကြီးကို ဖယ်ထုတ်လိုက်နိုင်တယ် ။ ဒါပေမယ့် ကျန်တဲ့သူတွေနဲ့တော့ အလိုက်အထိုက် လိုးခံရဦးမှာ ။
ဦးသာဆီက ဗွီဒီယိုက သူကြီးထက် ကွာလတီ ပိုကောင်းနိုင်သလို ပိုပြီးလည်း ပြည့်ပြည့်စုံစုံပါလိမ့်မှာ သေချာသည် ။ အဓိကက ဦးသာဆီမှ ဗွီဒီယိုသာ ဖြစ်သည် ။ ထိုဗွီဒီယို ကျွန်မလက်ထဲ မရောက်သရွေ့ ဘယ်သူ့ကိုမဆို အလိုက်အထိုက်တော့ လိုးခံရဦးမည် ဖြစ်သည် ။
နောက်နေ့များတွင် ကျွန်မ ပုံမှန်ကျောင်းသွားသည် ။ ကျောင်းက ကလေးတော်တော်များများက စာသင်ရခက်သည် ။ ကျွန်မက စိတ်မရှည် ။ စာသင်ရတာလည်း စိတ်မပါ ။ အားရင်အားသလို လာလိုးသော ဘဲကြီးတွေနှင့် ချုံထဲ ကောက်ရိုးပုံထဲ လိုက်ရတာတောင် အပျင်းပြေသေးသည် ။ ကျောင်းအုပ်လိုလို ကျောင်းလူကြီးလိုလို ဦးအေးသောင်က အားလုံးထဲမှာ အလိုးဆုံးဖြစ်သည် ။ သူနှင့်က ကျောင်းမှာ အတွေ့ဆုံးဆိုတော့ သူ့အခန်းထဲလည်း ကြုံရင်ကြုံသလို သွားသွားကုန်းရသည် ။ နေ့ခင်းဘက်စာသင်နေရင်း သူ့အခန်းထဲခေါ်ပြီး တစ်ချီလောက် ထွက်အောင်လည်း စုပ်ခိုင်းတတ်သည် ။
တခြားသူများကတော့ ရိုးရိုးသားသား ထင်ကြပေမယ့် ကျွန်မတို့က ဆန်းဆန်းပြားပြား ဖြစ်နေကြတာကို ကိုသက်ခိုင်တို့ ဒေါ်မြင့်တို့ မသိ ။ ကျွန်မရုပ်နှင့် မထင်တာလည်း ပါမည် ။ ညနေဘက်ဆို ကျွန်မရေချိုးပြီးချိန်လောက် နောက်ဖေးပေါက်မှ ရောက်လာတတ်ပြီး ၉ နာရီလောက်မှ ပြန်ကြသူလည်း ရှိသည် ။ အဘိုးကြီးတွေက သိပ်မတောင်တော့ ကျွန်မ ဖီးလ်မလာတွေလည်း ရှိပါသည် ။ အခုချိန်က အလိုးခံရင်း အခြေအနေကို အကဲခတ်နေဖို့သာ ဖြစ်တော့သည် ။
“ ဆရာမ”
“ ရှင့်”
“ ဆရာမက ရန်ကုန်ကလား”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ အော် ကျွန်တော်ကတော့ ဒီရွာကပဲ”
“ အော်”
ကျွန်မနှင့် ကိုသက်ခိုင်တို့စကားဝိုင်းက ဒီလောက်ပဲ ဖြစ်သည် ။ သူက ကျွန်မကို စကားပြောချင်ပုံရသည် ။ ကျွန်မသိသလောက် အတွေ့အကြုံအရ ကျွန်မကို စိတ်၀င်စားနေပုံလည်းရသည် ။ သို့သော် ကျွန်မအတွက်တော့ ဒီရွာက ယောကျာ်းများနှင့် တော်လောက်ပြီဟု သတ်မှတ်ထားသည် ။ ကျွန်မအကြောင်းကို သူသိသွားလျှင် တစ်ညကြ ကျွန်မကိုလိုးဖို့ သူရောက်လာလိမ့်မည် ။ သူမရောက်လာသေးသရွေ့ သူမသိလို့ဖြစ်သည် ။ ရွာကမိန်းမတွေနှင့် ပက်သက်၍တော့ ပုံမှန်ပဲတွေ့ရသည် ။
ကျွန်မကို ဦးသာတို့လူစုကသာ ကျိတ်လိုးနေကြပုံရပြီး တခြားသူများကို ဒီကိစ္စ လျှောက်မဖြန့်တာနှင့်ပင် ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေသည် ။ လျှောက်ဖြန့်လိုက်လျှင် ကျွန်မလည်း ထွက်ပြေး သူတို့လည်းငတ် ဗွီဒီယို၏ အသုံး၀င်မှုကလည်း လျော့ကျသွားလိမ့်မည် ။ လောလောဆယ် ကျွန်မကို သူတို့လူစုကသာ အပိုင်စီးထားကြတာက အားလုံးအတွက် ကောင်းနေသည် ။ သို့သော် သိပ်နောက်မကျခင် တစ်ခုခုလုပ်နိုင်ဖို့လည်း လိုသည် ။ သောကြာနေ့ ဦးသာအိမ်ရောက်လျှင် တစ်ခုခုတော့ အကျိုးရှိအောင် လုပ်မည်ဟု မှန်းထားလိုက်သည် ။
...............................................................................................................................
အခန်း (၅) ဇွန်ပန်း
“ သမီးနာမည် ဇွန်ပန်းပါ”
ဦးသာရဲ့သမီးက အပျိုကြီးဖားဖား ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် အသက်ကတော့ သေချာမမှန်းတတ် ။ ကလေးမလေးတစ်ယောက်နှင့် မတူတော့တာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်သည် ။ နို့တွေ ဖင်တွေက အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်လို ထွားနေပေမယ့် မျက်နှာလေးကတော့ နည်းနည်းငယ်သေးသည် ။
ကျွန်မနှင့် ဇွန်ပန်းတို့ သူတို့အိမ်ပေါ်ထပ် ဇွန်ပန်း၏ အခန်းထဲမှာ ရောက်နေကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ အချိန်က ညနေ ၆ နာရီလောက်သာရှိသေး၍ ကျွန်မလည်း ဦးသာအိပ်ခန်းထဲ မရောက်သေး ။ ဦးသာကိုလည်း မတွေ့ရ ။ ကျွန်မကို ကားနှင့်လာခေါ်ပြီး သမီးကိုစာသင်ဖို့လာတယ်ဟုသာ သိထားသော သူ့အစေခံက ကျွန်မကို ဇွန်ပန်းနှင့်တွေ့ပေးပြီး ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။
“ နာမည်က ဇွန်ပန်း နှစ်လုံးတည်းလား”
“ ဇွန်ပန်းပွင့် ပါ”
“ လှလိုက်တာ နာမည်ရော လူရော”
ဇွန်ပန်းက နာမည်နှင့်လိုက်အောင် တကယ်လှသည်။ ငယ်ဂုဏ်လေးလည်းရှိသည်မို့ နုနယ်ပျိုမျစ်နေသည်။
“ မမက ဘာလာလုပ်တာလဲ”
“ ဇွန်ပန်းကို စာလာသင်တာ”
“ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး”
“ ဘာဖြစ်လို့ မဖြစ်နိုင်ရတာလဲ သမီးရဲ့”
“ သမီးဆယ်တန်းကျတာ သုံးခါ။ နားတာတစ်နှစ်။ စာမသင်တော့တာ ကြာပြီ။ တကယ်တော့ မမကို ဒီည သူခေါ်လုပ်တာမလား”
ကျွန်မလည်း ဇွန်ပန်းပြောသော စကားကြောင့် အံ့ဩသွားရသည်။
“ မ မဟုတ်ပါဘူး သမီးရဲ့ ဘာလုပ်တာလဲ”
“ ခေါ်လိုးတာလေ”
“ သမီး ငယ်ငယ်လေးနဲ့ အဲ့လိုတွေပြောရလား”
“ သမီး မငယ်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒါမျိုး အရင်ကလည်း သူလုပ်နေကြပဲ။ အဲ့ ခေါ်လာတဲ့ ဟာတွေက မမလောက်တော့ မလှဘူးပေါ့”
“ သူဆိုတာ..”
“ အဖေလေ..”
စကားစ ခဏပြတ်သွား၍ ခေတ္တငြိမ်သွားကြသည်။
“ မမ လာတော့ ကောင်းသားပဲ။ သမီး သက်သာတာပေါ့”
ဇွန်ပန်းက အဆက်အစပ်မရှိ ထိုစကားများကို ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
“ ဟင်!! ဘယ်လို !!”
ဒီတခါတော့ ကျွန်မလုံး၀ အံ့ဩလွန်း၍ အသံတော်တော် ကျယ်သွားသည်။
“ သမီးကို သူက လိုးနေတာလား”
ကျွန်မက အသံကို နည်းနည်းနှိမ့်၍ မေးလိုက်သည်။
“ ဟုတ်တယ် ညတိုင်း သူကလာလာအိပ်တာ”
“ ဒါဆို အင်းစက်တွေပေါ့”
“ အင်းစက်ဆိုတာ ဘာလဲ။ ပိုးကောင်ကို ပြောတာလား”
“ အာ အင်းစက်ဆိုတာ သွေးရင်းသားရင်းတွေကြား ဖြစ်ကြတာကို ပြောတာကွာ”
“ အော် အဲ့တာမျိုးမှာ ခေါ်တဲ့နာမည်ရှိတယ်”
“ အင်း”
“ အဲ့လိုတော့ မဟုတ်ဘူး။ အဖေနဲ့ သမီးက ဘယ်လိုမှမတော်ဘူး”
“ ရှင်းပြဦး”
“ သမီးအမေက အဖေ့ရဲ့ မယားငယ်တွေထဲက တစ်ယောက်။ သမီးက မယားပါသမီး။ အမေက နောက်တစ်ယောက်နဲ့ လိုက်ပြေးသွားတော့ သမီးကို ထားခဲ့တာ”
“ အော် ကံဆိုးလိုက်တာ”
“ ဆိုးတယ်လို့တော့ ပြောလို့မရဘူး။ အမေနဲ့ပါသွားရင် ဆင်းရဲမှာ။ ဒီမှာက အေးဆေးနေရတယ်လေ”
“ အေးဟယ် ဟုတ်ပါပြီ။ အသက်သာငယ်တယ် တော်တော်သိတာပဲ။ ဒါနဲ့ တစ်ခုလောက်မေးမယ်။ သမီးက သမီးအရင်း မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အားလုံးသိကြတာလား”
“ ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး။ ဦးဖိုးထူးတို့လောက်ပဲ သိမယ်ထင်တယ်။ ဘာကြောင့်ဆို အဲ့တုန်းက သမီးဒီအိမ်ရောက်ပြီး မကြာဘူး အိမ်က အစေခံတွေကို အကုန်ပြန်ခိုင်းလိုက်ပြီး အသစ်တွေနဲ့ လဲလိုက်တာ”
“ ဒါဆို မယားပါသမီးမှန်းမသိ မယားငယ်နဲ့ရတဲ့ သမီးလို့ပဲ သိကြတာပေါ့”
“ အင်း”
ဇွန်ပန်းကို စားချင်၍ ဦးသာ အကွက်ချခဲ့တာကို ကျွန်မ သဘောပေါက်သွားသည် ။ ဇွန်ပန်းက သူ့သမီးလို့ ပြောထားတော့ သူနဲ့အတူ အိမ်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်တည်း နေလို့ရသည် ။ ဘယ်သူကမှလည်း ဘာမှပြောတော့မှာ မဟုတ်။ သံသယလည်း ၀င်ကြမှာ မဟုတ် ။
“ ဒါဆို အခု အစ်မကို ဘာလို့ပြောပြရတာလဲ”
“ သမီးကို အိမ်အောက်ဆင်းခွင့် မပေးဘူးလေ။ အပေါ်မှာပဲ ထားတာ။ ဘယ်သူနဲ့မှ သိပ်စကားမပြောရဘူး။ ပြီးတော့ မမက ခဏပဲလာတာလေ။ ဒီတော့ ပြောချင်ရာ ပြောလို့ရတာပဲ။ မမနဲ့လည်း ပြန်တွေ့မှာမှ မဟုတ်တာ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရရင် သမီးရူးသွားလိမ့်မယ်”
“ အရင်ကရော ဒီအကြောင်းတွေ သမီး ပြောပြဖူးလား။ သူခေါ်အိပ်တဲ့ မိန်းမတွေကို”
“ မပြောဖူးဘူး သမီးနဲ့လည်း မတွေ့ရပါဘူး”
“ မမက သူခေါ်အိပ်တဲ့ မိန်းမတော့မဟုတ်ဘူး။ တကယ့် ဆရာမပါ။ … ရွာမှာ စာသင်တယ်”
“ အော် ဒါကြောင့် သမီးအခန်းထဲ လွှတ်လိုက်တာဖြစ်မယ်”
“ ဟုတ်တယ် သူက မမကို လိုးလို့ရအောင် သမီးကို စာလာသင်တာဆိုပြီး ပြောထားတာ”
“ အော် သူက သမီးကို ဘယ်သူနဲ့မှ သိပ်ပေးမတွေ့ဘူး။ အိမ်ပေါ်က အိမ်အောက် မဆင်းရဘူး။ သူ့သမီးကို သိပ်ချစ်တာဆိုပြီး ခဏခဏ သူများတွေရှေ့မှာ ပြောတာ။ တကယ်က ထောင်ချထားတာ…”
“ အင်း”
“ ဒါနဲ့ မမက ဘာလို့ သူ့အလိုးခံရတာလဲ။ ဒီလောက်ချောချောလေးကို။ အသက်လည်း ဒီလောက်ကွာတာ”
“ မမမှာလည်း အကြောင်းရှိလို့ပေါ့”
“ ဘာအကြောင်းလဲ”
ကျွန်မက ဇွန်ပန်းကို အကြောင်းစုံ ရှင်းပြလိုက်သည်။ ဇွန်ပန်းက ကျွန်မကို သူ့အကြောင်း အကုန်ပြောပြမှတော့ ကျွန်မဘက်ကလည်း ဇွန်ပန်းကို ယုံကြည်ထားလိုက်သည် ။ တဘက်ကလည်း ဇွန်ပန်းကို ဒီအိမ်က လွတ်အောင် ကူညီချင်သည် ။ ဇွန်ပန်းက ကျွန်မ ဒရိုင်ဘာအောင်ထွန်းကို ခေါ်လိုးတာကိုကြားတော့ ပြုံးစိစိလုပ်နေသည် ။
“ မမက ဆရာမပေမယ့် မလွယ်ဘူးပဲ”
“ ဆရာမ ဆိုတာနဲ့ပဲ ဘာမှမလုပ်ရတော့ဘူးလား။ ကိုယ့်စောက်ပတ်နဲ့ ကိုယ်ခံတာပဲလေ နော့”
“ ဒါလည်း ဟုတ်တာပဲ ဆရာမလည်း နံ့မှာပေါ့နော်”
“ အေး ဟုတ်တယ် ဇွန်ပန်းက ပေါက်တာမြန်သားပဲ”
ကျွန်မနှင့် ဇွန်ပန်းလည်း တခဏအတွင်းမှာပင် ရင်းနှီးသွားသည် ။ ထိုစဉ် ဦးသာပြန်လာ၍ သူ့အစေခံကို ကြိမ်းမောင်းနေသံ ကြားရသည် ။ ကျွန်မကို ဇွန်ပန်းနှင့်ပေးတွေ့၍ ဆူနေဟန်ရှိသည် ။ သူပူလည်း ပူလောက်ပါသည် ။ ကျွန်မနဲ့ ဇွန်ပန်း ခဏတွေ့လိုက်ရခြင်းက ကျွန်မအတွက် အကျိုးအများကြီး ရှိသွားစေသည် ။
အဲ့ဒီအပတ်က ကျွန်မနှင့် ဇွန်ပန်း ထပ်မတွေ့ဖြစ်တော့ပါ ။ ဒီအိမ်ထဲမှာ ပိတ်မိနေသော နုနယ်လှပသည့် ပန်းကလေးဇွန်ပန်းကို ကျွန်မ သနားကရုဏာသက်နေမိသည် ။ ဒီသုံးရက်လုံး ဦးသာက ကျွန်မကိုပဲ လိုးသည် ။ နေ့ခင်းဘက်ဆို အပြင်ထွက်နေတတ်ပြီး ညမှသာ အိပ်ယာထဲ ခေါ်လိုးခြင်းဖြစ်သည် ။ ဘာပဲပြောပြော ကျွန်မကြောင့် ဇွန်ပန်း သုံးရက် သက်သာသွားသည် ။ ဒီကောင်မလေးအတွက် ကျွန်မလုပ်ပေးနိုင်တာ တစ်ခုခုရှိသေး၍ ၀မ်းသာရသေးသည် ။
...................................................................................................................................
အခန်း (၆) ကိုသက်ခိုင် နှင့် လူကြီးများ
ဒီတခေါက် ကျွန်မ ရွာပြန်ရောက်တော့ မထင်မှတ်တာတွေ ဖြစ်သွားသည် ။ ပထမတစ်ခုက ကိုသက်ခိုင်က ကျွန်မကို ရည်းစားစကားပြောခြင်း ဖြစ်သည် ။ ကျွန်မက မဖြစ်နိုင်ဟုသာ ငြင်းလိုက်သည် ။
“ ဘာဖြစ်လို့ပါလဲ ဆရာမလေး။ ကျွန်တော်က ဆရာမလောက် ပညာမတတ် အညတြ တောသားဖြစ်လို့လား”
“ မဟုတ်ပါဘူး အဲ့တာတွေနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး”
“ ဒါဆို ဘာလို့လဲ ဆရာမလေး။ ကျွန်တော် ဆရာမလေးကို တကယ်မေတ္တာရှိတာပါ။ အခုလို မြို့ကနေပြီး ကျွန်တော်တို့ရွာအတွက် အပင်ပန်းခံ အနစ်နာခံပြီး လာကြိုးစားပေးနေတဲ့ ဆရာမလေးကို ကျွန်တော် လေးစားလို့လည်း မဆုံးဘူး”
“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မတို့က မဖြစ်နိုင်ပါဘူး စိတ်လျှော့လိုက်ပါ”
ကျွန်မလည်း ပြောပြီးသည်နှင့် နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ ပြေးထွက်လာခဲ့သည် ။ နောက်ထူးခြားသည့် ကိစ္စတစ်ခုကတော့ ကျွန်မကို အုပ်စုဖွဲ့ လိုးလာကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ ကျွန်မသိသလောက် ဦးသာ ခွင့်ပြုချက်မရဘဲ ကျွန်မကို အုပ်စုဖွဲ့လိုးလို့မရဟု မှန်းမိသည် ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်မရွာသို့ရောက်ခါစ နေ့ရက်များက ကျွန်မကို ဟိုမနက်ကကဲ့သို့ အုပ်စုလိုက် တက်လိုးကြမှာလို့ထင်ပြီး ကျွန်မစိတ်ကို ကျွန်မ ပြင်ဆင်ထားခဲ့ဖူးသည် ။ သို့သော် သူတို့က တစ်ယောက်စီသာ လာလိုးခဲ့ကြသည် ။
ဦးသာက အလိုးဒဏ်ခံထားရသော ကျွန်မပုံကြောင့် တခြားသူတွေ တစ်စုံတစ်ခု သိသွားမှာကို လိုချင်ပုံမရဟု ကျွန်မထင်သည် ။ သို့သော် အခု သူတို့က ကျွန်မကို ခြောက်ယောက် ဝိုင်းလိုးတာမျိုး လုပ်လာသည် ။ ဦးသာအိမ်အပေါ်ထပ်က ကျွန်မအခန်းမှာ တစ်ည လာလိုးကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ အသံတော့ သိပ်မထွက်ရဲကြပေမယ့် သေချာနားထောင်သူရှိလျှင် ကြားရမှာတော့ ကျိန်းသေသည် ။ ဦးသာကုတင်မို့လားမသိ ကုတင်ပေါ်မှာတော့ ကျွန်မပေါ် သေးမပန်းခဲ့ကြ ။ လိုးရုံနဲ့သာ ထိုညက ပြီးသွားသည် ။
နောက်တစ်နေ့ ကျွန်မ ကျောင်းမသွားနိုင်ပါ ။ တစ်ညလုံးလိုးပြီး မနက် ၄ နာရီကျော်လောက်မှ ပြန်သွားကြလို့ ကျွန်မဖင်တုံးလုံးနှင့် အိပ်ပျော်သွားပြီး နောက်နေ့မနက် ၁၀ နာရီကျော်မှ ဒေါ်သန်း အော်နှိုး၍ ပြန်နိုးလာခဲ့သည် ။ ညက မအိပ်ခင် အခန်းတံခါး ဂျက်ထိုးခဲ့တာကပဲ ကံကောင်းသွားခဲ့သည် ။ နို့မို့ရင် လရည်များပေကျံပြီး ဖင်ပြောင်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေသော ကျွန်မကို မြင်လျှင် ဒေါ်သန်း မူးလဲသွားလိမ့်မည် ။
ကျွန်မက အင်္ကျီကဗျာကယာ ပြန်၀တ်ပြီး ဒေါ်သန်းကို ကျွန်မနေမကောင်း၍ ကျောင်းမသွားတော့ဘူး ဟု ပြောလိုက်သည် ။ ထို့နောက် အိပ်ယာထဲ ပြန်ခွေနေလိုက်ပြီး ညနေ ၄ နာရီလောက်ကြမှ ရေထချိုးနိုင်တော့သည် ။ ကျွန်မ ညစာစားပြီး အပေါ်ထပ်တက်ပြီး ဖုန်းသုံးနေလိုက်သည် ။ မီးမရှိ၍ ဘက်ထရီမီးနှင့် အားသွင်းပြီး ဖုန်းသုံးရတာရယ် အင်တာနက်လိုင်းမကောင်းတာရယ်ကြောင့် ကျွန်မ ဖုန်းတောင် သိပ်မသုံးဖြစ် ။ မနေ့က တစ်ညလုံး အိပ်ရေးပျက်ထား၍ ကျွန်မ အိပ်ငိုက်နေသည် ။ ထိုစဉ် နောက်ဖေးပေါက်မှ ဦးမြင့် ၀င်လာသည် ။
“ ဆရာမလေး”
“ ရှင်တို့ ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ မနေ့ညကလည်း တစ်ညလုံး”
“ ဘာမှမလုပ်ပါဘူးဗျာ။ ဆရာမလေးကို ကျောင်းကို ခဏလိုက်ခဲ့ဖို့ လာခေါ်တာပါ”
“ ဒီအချိန်ကြီး ကျောင်းကို ဘာလုပ်ဖို့လဲ”
“ လိုးမလို့”
“ ဘာ”
ကျွန်မအသံက နည်းနည်းကျယ်သွားသည်။
“ ဒီမှာက လူနေအိမ်တွေနဲ့နီးတော့ အသံထွက်မှာစိုးလို့ ။ ကျောင်းမှာကြ အေးဆေးမလို့ပါ ဆရာမ”
ဦးမြင့် ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတာကို ကျွန်မတွေ့လိုက်သည် ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မ ထမီချွတ်ချလိုက်ပြီး ဦးမြင့်အနား ကပ်သွားလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ကျွန်မထမီကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ထမီဖြင့် အုပ်ထားလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ဦးမြင့်နားကပ်၍ သူ၏ ကွမ်းနံ့နံသော နှုတ်ခမ်းကြီးကို ကစ်ဆစ်ဆွဲပြီး လျှာချင်းကလိလိုက်သည် ။ အောက်မှာ ဦးမြင့်လီးက ဖျောင်းခနဲ ထလာသည် ။ ဦးမြင့်က ကျွန်မဖင်ပြောင်နှစ်လုံးကို လာဖျစ်ညှစ်နေသည် ။
ကျွန်မက ဦးမြင့်ကို နမ်းနေရင်းနှင့် တံခါးပေါက်နားတွန်းသွားလိုက်ပြီး ဦးမြင့်ဖင်များကို ကျွန်မလက်များဖြင့် ပွတ်သပ်၍ ဖင်ပေါက်ကို နှိုက်ပေးလိုက်သည် ။ ဦးမြင့်ဆီမှ ညည်းသံများ ပေါ်ထွက်လာပြီး ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ပွတ်နေသည် ။ ထို့နောက် ကျွန်မက လူချင်းခွာလိုက်ပြီး
“ သွား လိုက်ခဲ့မယ်။ ပြင်လိုက်ဆင်လိုက်ဦးမယ် ရှင်တို့အတွက်”
ကျွန်မက ချစ်စရာ မျက်နှာပေးမျိုးဖြစ်အောင် ပြောလိုက်သဖြင့် ဦးမြင့်လည်း သဘောအကျကြီးကြပြီး ထွက်သွားတော့သည် ။ ကျွန်မလည်း ဦးမြင့်ဖုန်းကို ထမီအောက်မှ အမြန်ယူ၍ လော့ဖြည်လိုက်သည် ။ ဦးမြင့်ဖုန်း ပက်တန်ကို ကျွန်မအရင်တည်းက ခိုးကြည့်ပြီးသား ဖြစ်သည် ။ ဦးမြင့်ဖုန်းထဲမှာ အောကားတွေ အပြည့်ဖြစ်နေ၍ ကျွန်မ ဗွီဒီယိုကို တော်တော်ရှာလိုက်ရသည် ။
နောက်ဆုံး တွေ့၍ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ running time က သူကြီးဗွီဒီယိုလောက်တောင် မရှည် ။ ကွာလတီကလည်း သူကြီးနှင့် သိပ်မကွာ ။ ကျွန်မ တခြားတစ်ခုများ ရှိသေးလား အတတ်နိုင်ဆုံး အမြန်ရှာကြည့်သည် ။ မတွေ့ ။ သို့သော် ဒီဖုန်းနှင့် ရိုက်လျှင် ကွာလတီက ဒီလောက်ပဲ ထွက်လိမ့်မည် ဆိုတော့ ပူစရာတော့ သိပ်မရှိ။
ကျွန်မဖုန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီး ပြန်အချမှာပင် ဦးမြင့်၀င်လာပြီး ဖုန်းကိုလာရှာသည် ။ ကျွန်မလည်း ထမီပြန်၀တ်ပြီး ဖြစ်နေတာမို့ ဟန်မပျက် အလှပြင်သလို ဟိုဘက်လှည့်နေလိုက်သည် ။ ဦးမြင့်က ဘာမှမရိပ်မိ ဖုန်းကိုကောက်ယူ၍ ပြန်ထွက်သွားတော့သည် ။ ဦးမြင့် ဗွီဒီယို၏ အနေအထားကိုတော့ ကျွန်မသိရပြီ ။ သူ့ဗွီဒိယိုက ကွာလတီကောင်းဦးတော့ ပူစရာမရှိ ။ ဦးမြင့်ရိုက်သည့် အန်ဂယ်က ကျွန်မမျက်နှာမပေါ်၊ အောင်ထွန်းမျက်နှာသာ အများဆုံးပေါ်သည်။ ကျွန်မမျက်နှာက ဆံပင်နှင့် ဖုံးနေတာများသည် ။ ကျွန်မ စိတ်အေးသွားရသည် ။
အဲ့ဒိညက ဦးမြင့်ဖုန်းထဲမှ ဗွီဒီယိုကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရရွေ့ ကျွန်မအတွက် အကျိုးရှိသော်လည်း ကျွန်မအတွက် တော်တော်ကြမ်းတမ်းသော ည၊ တော်တော်ကောင်းခဲ့သော ညတစ်ညလည်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ အဲ့ဒီညက ကျွန်မ ကျောင်းကို ပါသွားခဲ့သည် ။ ကျောင်းက ရွာစွန် လယ်ကွင်းထဲမှာဆိုတော့ ရွာနှင့်ဝေးသည် ။ ကျောင်းမှာ သူကြီးမှလွဲ၍ လူစုံ သည် ။ ဒီတခေါက် ကိုမြင့်ကြိုင်ကိုပါ တွေ့ရသည် ။ ကျွန်မကို အဲ့နေ့ညက သူတို့အမျိုးမျိုး ကစားကြသည် ။
ပထမဆုံး တန်းစီပြီး လီးစုပ်ခိုင်းသည် ။ သူတို့က ခုံတန်းမှာ ဖြဲကားပြီး ထိုင်နေကြပြီး ကျွန်မက ဖင်အပြောင်သားဖြင့် အောက်မှာ ဒူးထောက်ပြီး လီးလိုက်စုပ်ရသည် ။ ဘောယက်ရသည် ။ နောက် ပြောင်းပြန်လှည့်ပေးတော့ ဖင်ပေါက်ပါ ယက်ပေးရသည် ။ ဖင်ပေါက်တိုင်း ချီးနံ့လိုလို ဖင်ဆီနံ့လိုလို အနံ့ရသည် ။ ထို့နောက် ကျွန်မပါးစပ်ထဲလည်း တံတွေးများ ထွေးထည့်ကြသည် ။ ပြီးတော့ ကျွန်မကို စာသင်ခန်းထဲ ဖင်ပြောင်ဖြင့် လှည့်ပတ်လမ်းလျှောက်ခိုင်းသည် ။ ထို့နောက် စာသင်ခိုင်းသည် ။ သူတို့က ကျွန်မ နိကတ်ဖြင့် စာသင်နေတာကို အရသာခံကြည့်ကြသည် ။ ကြောင်တောင်တောင်နိုင်ပြီး စောက်ရှက်ခွဲခံရသော အရသာမျိုးဖြစ်သောကြောင့် ကျွန်မအရည်က အရမ်းရွှဲလာပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ်ထဲမှ ဗွိ.. ဗွိ နှင့် မြည်လာသည် ။ သူတို့က ကျွန်မတစ်ခါမြည်တိုင်း ဝိုင်းရယ်ကြသည် ။ ကျွန်မကလည်း စောက်ရှက်ခွဲခံရသည့် အရသာကို ကြိုက်လာသောကြောင့် စာသင်သည့်အမူအယာ လုပ်ပြရတာကို ဖီးလ်လာပြီး ပိုလုပ်ပြသည်။
“ မောင်မြင့်”
“ ခင်မျာ… ဟားးး ဟားးး ဟားးး ဟားးး”
“ သားသား ပြီးပြီလား”
“ မပြီးသေးဘူး ချရာမ”
“ မပြီးသေးရင် ဆရာမ ထုပေးမယ်”
“ ဟားး ဟားး ဟီးးး ဟီးးး”
“ ဝေး ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ဒါမှ ဒို့ဆရာမကွ”
“ မောင်ထွန်းအေး”
“ ဗျာ”
“ သားလီးက သေးလိုက်တာ”
“ ဟားး ဟားး ဟားးး ဟီးးး ဟီးးးး ဟီးးးးး”
အဲ့တုန်းက ကျွန်မလည်း လွတ်ပြီး ပျော်နေတယ်။ မကြိုက်လည်းခံ ကြိုက်လည်းခံရမယ့် အတူတူ ကျွန်မကတော့ သူတို့နဲ့အတူ ပျော်၀င်စီးမျောပစ်လိုက်တယ် ။ နောက်ကိစ္စက နောက်ပေါ့နော။
“ ဟေ့ စာမေးလို့မရရင် ဘာလုပ်ရမလဲ ပြောစမ်း”
“ ဆရာမ ကြိုက်တာလုပ်ပါ ဆရာမ”
“ ဆရာမကြိုက်တာ ဒါပဲ”
ပြောပြီး လီးကို အရင်းမှကိုင်ပြီး အားရပါးရ စုပ်ပစ်လိုက်သည် ။
“ အားးး ဆရာမ ပြီးပြီ ပြီးပြီ”
ထို့နောက် ကျွန်မကို ကျောင်း၀င်းထဲ ပတ်လျှောက်ခိုင်းသည် ။ ညမှောင်မှောင်မှာ ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့် ကျောင်း၀င်းထဲ လမ်းလျှောက်နေသော ဆရာမလေးကိုသာ ရွာထဲကလူတွေ မြင်ပါက ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်မည် မပြောတတ် ။ အိန္ဒြေရှင်ဆရာမလေးကတော့ နေ့ခင်းဘက်က သူစာသင်သော အတန်းထဲမှာ အခု ဘာမှမ၀တ်ထားဘဲ ပေါကြောင်ကြောင်ကိစ္စများ လုပ်၍ ပျော်ပါးနေလေတာ့သည် ။
ကျွန်မကို အလံတိုင်မှာ ကြိုးနဲ့ချည်ထားသည် ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် လာလိုးသွားကြသည် ။ တစ်ခါတရံ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြား တော်တော်ကြာသည် ။ ဘယ်လောက်ကြာလဲတော့ အတိအကျမသိ ။ ကျွန်မက အလံတိုင်မှာပဲ ကြိုးချည်ခံရပြီး စောင့်နေရ၍ ပိုကြာသည်ဟု ထင်နေရတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည် ။
ကြာတော့ ကျွန်မ အပြင်ဘက်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်နေတာများတော့ အေးလာသည် ။ ခြင်တွေကလည်း ကိုက်တော့ ကျွန်မတကိုယ်လုံး ယားပြီး ထူပူနေသည် ။ စောက်ပတ်မှာပါ ခြင်ကိုက်ခံရသည် ။ ခြင်များကြောင့် တစက်မှ ငြိမ်နေလို့မရ ။
သူတို့လိုးပြီးတော့ သေးပေါက်ချကြသေးသည် ။ ဒီတခါ သေးသောက်ရတာ ကျွန်မအတွက် တကယ်အရသာရှိလှသည် ။ ကျွန်မတစ်ညလုံး ရေတောင်မသောက်ရသေး ။ ပါးစပ်များက လရည်နှင့် စေးနေသည် ။ အခုမှ ပါးစပ်ထဲ နေလို့ကောင်းသွားသည် ။ အနံ့ကတော့ နှာခေါင်းယဉ်သွားလို့လား မသိ ။ နံလှသည်ဟု မထင်တော့။
အဲ့နေ့ပြီးတော့ ကျွန်မ နောက်သုံးရက်ဆက်တိုက် ကျောင်းမတက်နိုင် ။ ဒေါ်မြတောင် လာကြည့်သည် ။ နေမကောင်းဟု အကြောင်းပြ၍ အိမ်မှာပဲ နားနေလိုက်သည် ။ ခြင်ကိုက်ဖုများကြောင့် လက်ရှည်လေး ၀တ်ထားရသည် ။ အသားအရည်လည်း အတော်ပျက်စီးသွားသည် ။ တော်တော်ပြန်လုပ်ယူရဦးမည် ။ ကျွန်မနေမကောင်းဆို၍ ကိုသက်ခိုင်လည်း လာကြည့်သည် ။ သူ့အမူအယာက သိပ်မတည်ငြိမ်လှ။
“ ဆရာမ သက်သာရဲ့လား ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ပင်ပန်းသွားလို့ပါ”
“ ဟို ဆရာမ..”
“ ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါ ကိုသက်ခိုင်”
“ ကျွန်တော် ဟို ဘယ်လိုပြောရမလဲ”
“ ပြောသာပြောပါ ကိုသက်ခိုင် အားမနာပါနဲ့”
“ ဟို ဒီလိုပါ ဟိုနေ့ညက ကျွန်တော်မြင်လိုက်တယ်”
ကျွန်မမျှော်လင့်ထားသော စကားဖြစ်၍ သိပ်တော့ မအံ့ဩလှပါ ။
“ အင်း ရှင်မြင်တော့လည်း မြင်တဲ့အတိုင်းပေါ့။ ကျွန်မ ဘာမှပြောစရာမရှိဘူး”
“ ဘယ်လိုဖြစ်လို့များးး…”
“ ကျွန်မမှာလည်း ကျွန်မအကြောင်းနဲ့ ကျွန်မပေါ့”
ခဏတော့ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။
“ ကဲ ရှင်လည်း သိသွားပြီဆိုတော့ ရှင်ဘာလုပ်မလဲ ရွာထဲလျှောက်ပြောမလား ကျွန်မကို အခုလိုးမလို့လား”
“ အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ဗျာ ဆရာမလေး။ ဆရာမလေး ကျွန်တော့်သိက္ခာကို ချနင်းစော်ကားလိုက်တာဗျာ။ ကျွန်တော်က ပိုက်ဆံမရှိ ဆွေမျိုးမရှိ ဒီရွာမှာမွေး ဒီရွာမှာပဲ နေဖူးတဲ့ သူပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အဲ့လိုအလုပ်မျိုးတော့ မလုပ်ဘူး”
“ ဘယ်လိုအလုပ်မျိုးလဲ ကိုသက်ခိုင်။ လူတကာနဲ့ အပြင်မှာလိုးတဲ့ အလုပ်ကို ပြောတာလား”
“ မဟုတ်ပါဘူး မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော် ဒီလို မဆိုလိုပါဘူး။ ဆရာမလေးကို အပြစ်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဟိုလူတွေလုပ်တဲ့ အလုပ်မျိုးကို ပြောတာပါ။ ကိုယ့်ရွာကိုလာတဲ့ ဆရာမလေးကို အဲ့လိုမလုပ်သင့်ဘူးဗျာ”
“ ဒါတော့ ရှင်က အားလုံးမသိသေးလို့ ပြောတာနေမှာပါရှင်။ ကျွန်မအကြောင်း သိရရင် အဲ့လိုပြောချင်မှ ပြောမှာပေါ့”
“ ဆရာမမှာ ဘာအကြောင်းများ ရှိလို့လဲ”
“ အကုန်လုံးတော့ ရှင့်ကို မပြောနိုင်ဖူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရှင်သိရမှာက ကျွန်မလည်း အဲ့ဒီထဲက လွတ်မြောက်ဖို့ ကြိုးစားနေသူတစ်ယောက်ပါ”
“ ဟုတ်ပါပြီ ကျွန်တော် ဘာများကူညီရမလဲ”
“ အခုလို မေးဖော်ရတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုသက်ခိုင်။ ရှင်က အခုတလောတွေ့ရတဲ့ ယောကျာ်းတွေထဲမှာ ကျွန်မကို အကျပ်မကိုင်တဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သူပဲ။ ဒါနဲ့ ရှင်ကျွန်မကို ချစ်သေးလား”
ကျွန်မက တဆက်တည်း မေးလိုက်သည်။
“ ဗျာ.. ဟာ.. ဒါကတော့”
“ မသတီတော့ဘူးမလား။ ညက ရှင်ဘယ်လောက်မြင်ခဲ့လဲ ကျွန်မမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ရှင်မြင်တာထက် ဆိုးတာတွေ ရှိတယ်ဆိုတာတော့ ကျွန်မ အာမခံတယ်။ ကဲ ရှင်ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျွန်မက အဲ့လိုမိန်းမမျိုးပဲ။ ဒီတော့ ကျွန်မကို မချစ်တာ အကောင်းဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် တနယ်တကျေးမှာ ဒုက္ခရောက် အကျပ်ကိုင်ခံနေရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတော့ ရှင်ကူညီနိုင်မယ် ထင်ပါတယ်”
“ ဟာ ကူညီဖို့ဆိုရင်တော့ ပြောပါ။ ကျွန်တော် ကူညီနိုင်သလောက် ကူညီပါ့မယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဒါမျိုး မခံနိုင်ဘူး”
“ ဟုတ်ပါပြီ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုသက်ခိုင်”
...............................................................................................................
အခန်း ( ၇ ) ထောင်ချောက်
ဒီတစ်ပတ် ကျွန်မ ဦးသာအိမ် ရောက်သွားတော့ ဇွန်ပန်းနှင့် မတော်တဆ အိမ်ထဲက တစ်နေရာမှာ တွေ့ကြသည် ။ နေ့ခင်းဖက် ဦးသာလည်း မရှိတုန်း အစေခံများမမြင်အောင် ကျွန်မ ဇွန်ပန်းအခန်းထဲ လိုက်၀င်ခဲ့လိုက်သည် ။
“ မမ ရောက်နေတာလား”
“ ဟုတ်တယ် ပန်းလေး”
“ အယ် ပန်းလေးဆိုပါလား”
“ အင်း ဒီလိုပဲ ပါးစပ်ကထွက်သွားတာ”
“ ဟယ် လက်မှာလည်း ခြင်ကိုက်ဖုတွေနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“ မပြောချင်တော့ပါဘူး”
“ ဝိုင်းလိုးကြတာလား”
“ အင်း”
“ ဘယ်မှာလိုးလို့ ခြင်ကိုက်ဖုတွေ ဖြစ်နေရတာလဲ”
“ ကျောင်းက အလံတိုင်ရှေ့မှာ”
“ ဘုရားရေ..”
“ ဒါတော့ ဒီလူကြီးတွေ သိပ်လွန်သွားပြီ”
“ ဇွန့်ကို မမ တစ်ခုပြောစရာရှိတယ်။ မမတို့ အများကြီးလည်း မတွေ့ရဘူး။ ဒီတော့ ပြောစရာရှိတာ မြန်မြန် ပြောမှဖြစ်မယ်”
“ အင်း ပြော”
“ မမကို သူတို့လိုးထားတာလည်း မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ မမကတော့ သူတို့လိုးတာကို ဒီအတိုင်း တသက်လုံး ခံမနေနိုင်ဘူး။ ဒီတော့ မမကတော့ တနည်းနည်းနဲ့ သူတို့ကို ပြန်လုပ်မှာ။ အဲ့ဒါ ဇွန် ကူညီမလား။ ဇွန်လည်း ဒီလိုဘ၀နဲ့ တသက်လုံး နေလို့မှမရတာ”
ဇွန်က ခဏငြိမ်သွားပြီး
“ အင်း.. တကယ်တော့ ဇွန်လည်း ယုံရတဲ့သူမရှိလို့ ဘာမှမလုပ်ရဲတာ။ ဇွန်လည်း အဲ့တာကို တွေးတော့ တွေးထားတယ်”
“ ဟုတ်ပြီ ဒီတော့ မမ နဲ့ ဇွန်နဲ့ ဒီအရှုပ်ထဲက လွတ်အောင် လုပ်ကြမယ် ဟုတ်ပြီလား။ ဇွန် သဘောတူလား”
“ တူတယ် ဒါပေမယ့် မမ အစီအစဉ်ကို ပြောပါဦး”
“ မမ စဉ်းစားထားတာက ဒီလို”
———————————–
အဝေးပြေးဂိတ်။ ကားအ၀င်အထွက်များ ရှုပ်ထွေးနေသလို လူခေါ်သံ ဈေးသည်သံများနှင့် ဆူညံနေသည် ။ ဦးထုပ်ကို ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားသော ပုဆိုးတိုတိုနှင့် လူတစ်ယောက်သည် ခရီးသည်များ ရှုပ်ထွေးနေသော ကားဂိတ်တစ်ခုထဲသို့ ဦးတည်၀င်ရောက်သွားသည် ။
“ ပါဆယ်လာရွေးတာ”
“ ဘယ်ကားနဲ့ ပါလာတာလဲ”
“ ၈ နာရီ ရန်ကုန်ကားနဲ့”
“ နာမည်”
“ သက်ခိုင်”
အထုပ်က စားပွဲပေါ် ရောက်လာသည် ။ ထိုလူက အထုပ်ကိုယူ၍ ကားဂိတ်ထဲမှ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားတော့သည် ။
————————————
အခန်းထဲတွင် မီးရောင်က လင်းထိန်နေသည် ။ ကျွန်မက ဦးသာ၏ကုတင်ပေါ်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး ဘာအ၀တ်မှ မပါဘဲ ထိုင်နေသည် ။ ဦးသာက ကျွန်မကို ရွံ့မုန်းသလို ကြည့်နေသည် ။
“ နင့်ကိုနင်လည်း ပြန်ကြည့်ဦး။ ဖင်မှာ ခြင်ကိုက်ဖုတွေချည်းပဲ”
ကျွန်မလည်း အပြစ်ရှိသလို ပုံစံမျိုးနှင့် ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်သည် ။
“ ငါက ချွတ်ထားရင်တောင် ရုပ်ဆိုးတဲ့ မိန်းမတွေကို မုန်းတယ်။ ငါ့ခံယူချက်က ဘယ်မိန်းမမဆို ချွတ်လိုက်ရင် လှတာပဲ။ တော်တော်တန်တန် ပုံမလာတဲ့ မိန်းမတောင် တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြရင် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်တော့ ဖြစ်သေးတာပဲ။ အေး တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြလို့မှ လီးမတောင်တဲ့ မိန်းမမျိုးဆိုရင်တော့ ငါ့ကို စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေတာပဲ ရှိတယ်”
ကျွန်မလည်း ဘာမှမပြောဘဲ ခေါင်းကိုပဲ ငုံ့ထားလိုက်သည်။
“ နင့်ကို ဒီကောင်တွေ အဲ့လိုလုပ်တာ နင်ကလည်း ခံတာပဲလား”
“ ကျွန်မက မိန်းမ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်တည်း။ သူတို့က ရှစ်ယောက်လောက်ရှိတယ်။ ဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ”
ဦးသာက ကျွန်မကို ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကုတင်ပေါ်တွင် တစ်ခုခုကို တွေးနေပြန်သည် ။ ခဏကြာမှ
“ သွား နင် နင့်အခန်း နင်ပြန်တော့”
ကျွန်မလည်း ချွတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီတွေကို တစ်ခုချင်းကောက်ပြီး ၀တ်နေတုန်း ဦးသာ အော်လွှတ်လို့ ဖင်အပြောင်သားနဲ့ပဲ အခန်းထဲက ပြေးထွက်ခဲ့ရသည်။ ကျွန်မကိုပေးထားတဲ့ အခန်းရယ် ဦးသာအခန်းရယ်က ဘေးချင်းယှဉ်လျက် လျှောက်လမ်းခြားတာမျိုးဖြစ်ပြီး ဇွန်ပန်းရဲ့အခန်းက အိမ်နောက်ဘက်ပိုင်းက အခန်းကျယ်ကြီး ဖြစ်သည် ။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်အခန်းထဲ၀င်လိုက်ပြီး အင်္ကျီတောင် ပြန်မ၀တ်နိုင်ဘဲ တံခါးကြားကနေ လျှောက်လမ်းကို ပြန်ချောင်းကြည့်နေတော့သည် ။ ခဏကြာတော့မှ ဦးသာရဲ့ အခန်းတံခါး ပွင့်လာပြီး ဦးသာက လျှောက်လမ်းကနေ ဇွန်ပန်းရဲ့အခန်းဘက်ကို ထွက်သွားတာတွေ့လိုက်ရသည် ။ ပြီးတော့ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဇွန်ပန်းရဲ့အခန်းထဲ ၀င်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည် ။
ကျွန်မလည်း အိပ်ယာပေါ်လှဲနေပေမယ့် အိပ်မပျော်ဘဲ ဟိုလှိမ့် ဒီလှိမ့်နဲ့ ဖြစ်နေသည် ။ မနက် ၃ နာရီကျော်လောက်မှ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့သည် ။ ကျွန်မနိုးတော့ မနက် ၆ နာရီ ။ ဦးသာအခန်းတံခါး သော့မခတ်ထားလို့ အထဲမှာ သူရှိနေသေးတယ် ထင်သည် ။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်အခန်းထဲကိုယ်ပြန်၀င်ပြီး သွားတိုက် မျက်နှာသစ် လုပ်လိုက်သည် ။
ဒီနေ့က အရေးကြီးတဲ့နေ့ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ် မဖြစ်ချင်လည်း မဖြစ်ဘူး ကြိုမသိနိုင်လို့ ကျွန်မဘက်က ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားရမည် ။ တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်လိုက်ပြီး ရေပန်းအောက်မှာ ရေနွေးနဲ့ ရေချိုးလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ စီစဉ်ထားတဲ့ အစီအစဉ်ကို တစ်ခုချင်း ပြန်စဉ်းစားသည် ။
မနေ့က ကျွန်မနဲ့ ဇွန်နဲ့ တိုင်ပင်တာတွေကို အရင်ပြန်ပြောရရင်
“ ပထမဆုံးက မမရဲ့ဗွီဒီယိုကို ဖျက်ပစ်ဖို့။ နောက်တော့ သမီးအိမ်က ထွက်ပြေးနိုင်ဖို့။ ဟုတ်တယ် အဲ့ဒီနှစ်ခုလုံးကို ဖြစ်အောင်လုပ်ရမှာ”
“ မမ ဘယ်လိုလုပ်မယ် စိတ်ကူးလဲ”
“ ပထမဆုံးက ဗွီဒီယိုကို ဖျက်ဖို့ကိစ္စ”
“ အဖေက သတိအရမ်းကြီးတယ်နော်။ မမသိဖို့ ပြောတာ”
“ ဗွီဒီယိုဖျက်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူး။ သူ့ဖုန်းက သူနဲ့မကွာရှိနေတာ။ ပြီးတော့ သူ့အခန်းထဲ သူ့တပည့် ဖိုးထူးကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ အ၀င်မခံဘူး”
“ ဒါနဲ့ မေးပါဦးမယ် ဦးသာက ဘာတွေလုပ်တာလဲ”
“ သမီးသိသလောက် အဖေက ပိုက်ဆံရရင် အကုန်လုပ်တယ်။ အဓိကက ကုန်ကူးတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဘာမှသေချာမသိရဘူး။ အမေတောင် ဘာမှသိရတာ မဟုတ်ဘူး”
“ ပိုက်ဆံရရင် အကုန်လုပ်တယ်ဆိုတော့ လူမိုက်တွေဘာတွေမျိုးလား”
“ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဦးဖိုးထူးတို့နဲ့ တူတူလုပ်လာတာ ပြောတာပဲ။ ဥပဒေနဲ့ လွတ်လွတ်ကင်းကင်း မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်။ အခု ကြီးလာတော့မှ လူကောင်းယောင်ဆောင်ပြီး ရွာမှာ လူကြီးလုပ်နေတာ။ လှူလိုက်တာလည်း မပြောနဲ့။ သူ့တပည့်တွေကလည်း ရွာမှာအခြေချပြီး သူ့လိုပဲ လူကောင်းယောင်ဆောင်နေကြတယ်”
“ သူ့မိန်းမကြီးရော ရှိလား ဘယ်ရောက်သွားလဲ”
“ ရှိသေးတယ်။ သူအခုလို ချမ်းသာလာတာ သူ့မိန်းမကြီးကြောင့်လည်း ပါတယ်။ သူ့မိန်းမနဲ့ သားသမီးတွေက ရှမ်းပြည်ဘက်မှာ တက်နေတယ်”
“ ဒီအိမ်မှာ ဇွန်နေနေတာ သူတို့သိလား”
“ သိတယ်။ တစ်ခါ သူ့သမီးအကြီးဆုံးလာတော့ ဇွန့်ကို တွေ့သွားတယ်”
“ အဲ့ဒီသမီးတွေနဲ့ရော ဘယ်လိုလဲ”
ဇွန်က အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးနဲ့ ကျွန်မကိုလှမ်းကြည့်လို့
“ မဟုတ်ဘူးလေ ပြောချင်တာက သူက ချစ်လား ဂရုစိုက်လား”
“ အော် စိုက်တယ် စိုက်တယ်”
“ လိပ်စာသိလား”
“ နေဦး မှတ်ထားတာတော့ရှိတယ်။ အဲ့ဘက်က လိပ်စာနဲ့ ပါဆယ်တွေဘာတွေ ရောက်တတ်တယ်”
ဇွန်က သူ့စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖွင့်၍ လိပ်စာကို ပြသည်။ ကျွန်မလည်း လိပ်စာကို ဓာတ်ပုံရိုက် စိတ်ထဲမှလည်း အလွတ်ကျက်ထားလိုက်သည်။
“ နာမည်တွေရော ဇွန်သိလား”
“ သိတယ်”
“ အဲ့တော့ ပထမအစီအစဉ်ကတော့ သူ့ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုကို ဖျက်ပစ်ဖို့ပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒုတိယအစီအစဉ် တစ်ခုကိုလည်း ပြင်ထားမှဖြစ်မယ်”
“ အင်း ဘယ်လိုလဲ”
“ ဇွန့်ကို ပြောရမှာတော့ အားနာတယ်”
“ ပြော ပြော”
“ သူနဲ့ ဇွန်နဲ့ လိုးတာကို ဗွီဒီယိုရိုက်ထားချင်တယ်”
ဇွန်က ခဏငြိမ်သွားတယ်။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ ဒီလိုလေ ဇွန့်ကို သူ့သမီးလို့ ဒီမှာ အားလုံးကို ပြောထားတာမလား။ ဒီတော့ ဇွန်နဲ့ သူလိုးတဲ့ ဗွီဒီယိုကို မမကလည်း ပြန်ကိုင်ထားပြီး သူ့ကို ပြန်ထိန်းချင်တာ။ အဲ့ဒါ ဒုတိယအစီအစဉ်ပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါက ဇွန့်ကို အသုံးချသလို ဖြစ်နေလို့”
ဇွန်ရဲ့ ချစ်စရာမျက်နှာ နုနုလေးက စဉ်းစားခန်း၀င်နေတယ်။
“ အင်း အဲ့တော့ ဇွန်က သူ့သမီးမဟုတ်တာ။ ဘယ်သူမှမသိတော့ အဲ့တာ မမပြောတဲ့ ဟိုအင်းစက် ဖြစ်ရောပေါ့”
“ အင်း ဟုတ်တယ်”
ဇွန်က တစ်ချက်စဉ်းစားပြီး
“ အဲ့တာက ထုတ်သုံးဖို့ လိုချင်မှလိုမှာမလား”
“ ဟုတ်တယ် သူ့ဘက်က ထုတ်တော့မှ မ ဘက်က ထုတ်ရုံပဲ။ ဆောင်ထားတဲ့သဘော”
“ ဒါပေမယ့် သူ့ဘက်က မမဆီက အကြမ်းဖက်ပြီး ပြန်ယူနိုင်တယ်”
“ ဒါကြောင့် မမတို့ အဲ့ဒီဗွီဒီယို လက်ထဲရတာနဲ့ ထွက်ပြေးကြမယ်လေ။ အဝေးကနေပဲ စကားပြောမယ်”
“ ဇွန်နဲ့ တူတူပြေးမှာလား”
“ ဒါပေါ့”
ဇွန်က ကျွန်မကို ၀မ်းသာအားရ လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။ ဇွန်ရဲ့ နို့အိအိလေးတွေနဲ့ ကျွန်မရဲ့ နို့ဖောင်းဖောင်းလေးတွေက တစ်ခုနဲ့တစ်ခုကြား အံ၀င်ခွင်ကျ ထိကပ်သွားကြတယ်။
“ ရတယ်လေ ဒီမှာ တစ်သက်လုံးနေရမှာနဲ့စာရင် ဗွီဒီယိုထဲမှာ ပါတာက ပိုတန်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဗွီဒီယိုကလည်း ထုတ်သုံးချင်မှ သုံးရမှာပဲဟာ။ ပြီးတော့ ဇွန်က အသက်ကြီးလာဦးမှာ။ အခုလို ဆံပင်အရှည်ကြီးမထားဘဲ ဆံပင်တိုညှပ်လိုက်ရင် ရုပ်ပြောင်းသွားမှာပဲ။ ကိစ္စသိပ်မရှိပါဘူး”
ဇွန်က ကျွန်မကို ဖက်ထားရင်း သူ့ဟာသူပြောသလို ပြောနေတယ်။
“ ဒါနဲ့ မမက ဘာနဲ့ ရိုက်မှာလဲ”
“ ပါလာပြီးသား။ မမ စပိုင်ကင်မရာ ခြောက်လုံး၀ယ်ထားတယ်။ အားလည်း အပြည့်ပဲ။ ဇွန့်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ပဲ လိုတာ။ ဒါပေမယ့် ဇွန့်ကို ဘယ်အခန်းမှာ လိုးမလဲ မသိတာရယ်၊ အဲ့ဒီအချိန် မမ မရှိတာရယ်ကိုပဲ စိတ်ပူတယ်”
“ ဇွန့်ကို သူက ဒီအခန်းမှာပဲ အမြဲလိုးတယ်။ ကုတင်ကိုတောင် ကြည့်ပါလား အကြီးကြီး။ သူ့အခန်းထဲ ဘယ်သူမှ အ၀င်မခံဘူး”
“ ဟုတ်ပြီ ဒါဆို ဒီတပတ်အတွင်း မမပြန်တဲ့အချိန် ဇွန် ရိုက်ထားလိုက်”
“ မဟုတ်ဘူး ဒီညကို ဇွန့်ကို လိုးလောက်တယ်”
“ မမရှိတယ်လေ ပုံမှန်ဆို”
“ ပုံမှန်ဆို ဟုတ်တယ်။ အခုက မမမှာ ခြင်ကိုက်ဖုတွေနဲ့လေ”
“ အဲ့တော့”
“ သူက အဲ့လိုမျိုးဆို မကြိုက်ဘူး။ မျက်နှာမှာ ၀က်ခြံရှိတာတောင် သူမကြိုက်ဘူးတဲ့။ သူက ဖြူဖွေး၀င်းမွတ်နေမှ ကြိုက်တာ”
“ အော် အဲ့လိုလား”
“ အင်း”
“ ဒါဆို ဒီည အကောင်အထည်ဖော်လို့ရရင် မနက်ဖြန်ပြေးမလား”
“ ရတယ်လေ”
“ ဒါနဲ့ ဇွန့်ကို အိမ်ထဲက ဘယ်လိုထုတ်ရမလဲ အဲ့တာရှိသေးတယ်”
“ အဲ့တာတော့ မပူနဲ့ ဇွန် ဒီအိမ်ကို မီးရှို့မှာ”
“ ဟင် ဘယ်လို”
“ ဟုတ်တယ်။ ဇွန် ထွက်ပြေးတဲ့နေ့ကြရင် ဒီအိမ်ကို မီးရှို့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား။ ဇွန် ဘယ်လိုရှို့ရမလဲဆိုတာ သိပြီးသား”
“ တော်လိုက်တဲ့ ဇွန်လေး။ ဒီည မီးစိမ်းပြရင် ကားအသင့်ပြင်ခိုင်းထားလိုက်မယ်။ ဇွန်သာ ဗွီဒီယိုကို ရအောင်ယူခဲ့။ တခြားအ၀တ်အစားနဲ့ အရေးကြီးတာတွေ တစ်ခါတည်းပြင်ထား”
“ မမ ဇွန် တစ်ခုပြောမယ်”
“ အင်း”
“ ဒီညမှာ ဘာဖြစ်ဖြစ် ဇွန့်အခန်းထဲ ၀င်မလာပါနဲ့။ ပြီးတော့ သူ့အခန်းထဲလည်း ခိုး၀င်ပြီး သူ့ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုကို မရှာပါနဲ့”
ကျွန်မ ဇွန့်ကို အဖြေပေးဖို့ ခဏအချိန်ယူပြီး စဉ်းစားနေတုန်းပဲ။ အမှန်က ဇွန့်ကို ဗွီဒီယိုမရိုက်ချင်လို့ ကျွန်မ ပထမအစီအစဉ်ကို လုပ်ဖို့။
“ ကတိပေးပါ။ ဇွန့်ကို ချစ်ရင် ကတိပေးပါ”
“ အင်းပါ ချစ်တယ် ချစ်တယ် ကတိပေးတယ်”
ဇွန်ရော ကျွန်မရော မျက်ရည်စတွေနဲ့ ကြောက်ပေမယ့် ဒါ ကျွန်မတို့ လျှောက်ရမယ့် လမ်းပဲ။
——————————-
ကျွန်မ ရေချိုးပြီး ထမီ၀တ်နေတုန်း လမ်းကြားက ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ နင်းသွားသံကြားရပြီး ဦးသာ ဆင်းသွားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ တစ်ခုခုကိုတော့ စိတ်တိုသွားပုံပဲ။ ကျွန်မတို့ကိုများ ရိပ်မိသွားလားလို့ စိတ်ပူမိသေးတယ် ။
ဦးသာမရှိတော့ ကျွန်မလည်း ထမီကို ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ ပြန်လဲပြီး ကိုသက်ခိုင်ကို ကားအသင့်ပြင်ခိုင်းထားဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကိုသက်ခိုင်က ရွာက ကျွန်မကျန်ခဲ့တဲ့ အင်္ကျီအ၀တ်အစားတွေကို ကားနဲ့တင်လာပြီး တခြားလမ်းက လာမှာဖြစ်တယ်။
ကျွန်မလည်း ဦးသာထွက်သွားပြီး နာရီ၀က်လောက်ကြာအောင် စောင့်ပြီးမှ အခန်းထဲက ထွက်လိုက်ပြီး ဇွန့်အခန်းထဲ ၀င်သွားလိုက်တယ် ။ အခန်းထဲမှာ ဇွန်က သူလည်း ထွက်ပြေးဖို့အသင့်ဆိုတဲ့ အ၀တ်အစားနဲ့ ထိုင်စောင့်နေတယ်။ ကျွန်မက ကင်မရာတွေအကြောင်း လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ မေးလိုက်တော့ လက်မထောင်ပြတယ်။
သူရော ကျွန်မရော တစ်ယောက်ကျောပိုးအိတ် တစ်လုံးစီပဲ ပါတယ် ။ ဇွန့်ကို ဘယ်လိုမီးရှို့မှာလဲဆိုတာမေးတော့ သူက ကျွန်မကို နာရီ၀တ်တဲ့နေရာကို ထောက်ပြပြီး အချိန်ကိုစောင့်ဆိုပြီး ပြောတယ် ။ ကျွန်မနဲ့ ဇွန်လည်း တစ်ယောက်လက် တစ်ယောက်ကိုင်ရင်း ချွေးစေးတွေပြန်ပြီး အချိန်က တတိတိနဲ့ ကုန်နေတာကို စိတ်မရှည်စွာ ထိုင်စောင့်နေရတယ် ။
—————————
ရွာအလွန် တောအုပ်တစ်နေရာ။ လူတစ်စု အေးအေးဆေးဆေး လမ်းလျှောက်လာကြသည် ။ ရှေ့ဆုံးမှ အရပ်ရှည်ရှည် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းလူနှင့် သူ့ဘေးတွင် ကတုံးဆံပင်ပေါက်နှင့်လူ ။ နောက်မှ လူများကလည်း စကားတပြောပြောနှင့် လမ်းလျှောက်နေကြသည် ။ ထို့နောက် သူတို့အားလုံး ရေကန်ဘေး မြေကွက်လပ်တစ်ခုသို့ ရောက်သွားကြသည် ။
“ ဟေ့ မောင်မြင့်”
“ ဗျာ အစ်ကိုကြီး”
“ ရှင်းစရာရှိတာတွေ ရှင်းကြရအောင်”
“ မင်းငါ့နောက်မှာ လုပ်နေတာတွေ ငါမသိဘူးများ ထင်နေလား”
“ ကျွန်တော် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး အစ်ကိုကြီး”
“ ခွေးသား…”
မောင်သာက မောင်မြင့်ကို မျက်လုံးကိုစိုက်ကြည့်၍ ပြောသည်။
“ ငါနဲ့စကားပြောရင် မညာနဲ့။ ငါက အကုန်သိမှ ပြောတဲ့ကောင်မျိုး။ စောက်ချိုးမပြေလို့ ငါကြည့်နေတာ ကြာခဲ့ပြီ။ မင်းစောက်ကြောင်း ဟိုဘက်ကမ်းကနေ ငါ့ကိုသတင်းပေးတဲ့သူ အများကြီး”
မောင်မြင့် ဘာမှမပြောဘဲ ရပ်နေသည်။
“ ငါက မရှင်းချင်သေးလို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားတာ။ မင်းက အခုတော့ ငါ့များ ဘယ်လောက်စောက်ရေးမစိုက်လဲဆို ဟိုကောင်မကို အပြင်မှာ အုပ်ဖွဲ့လိုးလိုက်တယ် ဟလား”
“ အစ်ကိုကြီး မိန်းမတစ်ယောက်အတွက်နဲ့တော့..”
“ ဟေ့ကောင် မှတ်ထား။ ဒီကောင်မကိုထိလို့ ငါဖြစ်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီကောင်မကို မင်းတို့ ဘာလုပ်လုပ် ငါစိတ်မ၀င်စားဘူး။ ငါစိတ်၀င်စားတာ ငါ့စကားမတည်တဲ့ကိစ္စ ရှင်းလား”
မောင်မြင့် ဘာမှပြန်မပြော။
“ အေး ငါက မင်းတို့ကို ဒီနေရာမှာ ချီးပါခိုင်းရင် မင်းတို့ ဟိုနေရာမှာ ပါလို့မရဘူးကွ နားလည်လား။ ဟာ ကြာတယ်ကွာ”
မောင်သာက ပြောရင်းက ဒေါသထွက်လာပြီး မောင်မြင့်ကို ဓားနှင့် ရုတ်တရက် ခုတ်ချသည် ။ မောင်သာ့လက်ထဲ ဓားတစ်ချောင်းက ဘယ်ကနေ ရောက်လာမှန်းမသိ ။ မောင်မြင့်ကလည်း အသင့်ပြင်ပြီးမို့ နောက်သို့ တစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ရှောင်သည် ။ ဖိုးထူးက ညာဘက်ကနေ မောင်မြင့်ကို ဓားနဲ့ ၀င်ထိုးသည် ။ ဖိုးထူး၀င်လာတာ မြန်လွန်းသောကြောင့် မောင်မြင့် မမှီလိုက် မောင်မြင့် နံကြားသို့ ဖိုးထူးရဲ့ဓား မြုပ်သွားသည် ။
“ အားးး”
မောင်မြင့်အော်၍ လဲကျသွားသည်။ မောင်သာ့ကို အေးသောင်နှင့် ငဘက ၀င်ထိုးသည်။ မောင်သာလည်း မထင်မှတ်ထား၍ အေးသောင်ဓားကို ခတ်ထုတ်လိုက်ရာ အေးသောင် လဲကျသွားသည် ။ ငဘဓားကိုမူ မတားလိုက်နိုင်။ ငဘဓားက ဘေးမှ၀င်လာသောကြောင့် မောင်သာ့လည်ပင်းထဲ ဘယ်မှညာသို့ ဓားဖောက်၀င်သွားသည် ။ ငဘက လည်ပွင့်အောင် ဘေးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တော့ မောင်သာ့လည်ပင်း ပွင့်ထွက်ပြီး သွေးများစိမ့်ကျလာသည် ။
ငဘကို ဖိုးထူးပြေးထိုးသည် ။ ငဘလည်း ဖိုးထူးဓားချက် ဗိုက်ထဲစိုက်သွားသောကြောင့် ရှုံ့မဲ့သွားသည် ။ သို့သော် ငဘက ဖိုးထူးဓားကို မလွှတ်ပေးဘဲ ကိုင်ထားပြီး ဖိုးထူးကို သူ့ဓားနှင့်ထိုးသည် ။ ဖိုးထူးက လက်နှင့်ကာ၍ ဖိုးထူးလက်၌ အလွှာလိုက် ပြတ်ရှကုန်သည် ။
ထိုစဉ် လဲကျသွားသော အေးသောင်က ဖိုးထူးကို နောက်က၀င်ထိုးသည် ။ ဖိုးထူး၏ ဂျိုင်းအောက်မှ တစောင်းသွင်း၍ တစွပ်စွပ်နှင့် အချက်များစွာ ထိုးသည် ။ ရှေ့မှ ငဘက ဖိုးထူး၏ဗိုက်ထဲ တစွပ်စွပ်နှင့် ဆက်တိုက်သွင်းပြန်သည် ။ ဖိုးထူးမခံနိုင်တော့ဘဲ သွေးအိုင်ထဲ လဲကျသည် ။
ဖိုးထူးလဲကျတော့ ငဘလည်း သူနဲ့အတူပါသွားပြီး အပေါ်ဆုံးမှ အေးသောင်ကလည်း ယိုင်ထိုးပြီး မှောက်ခုံကြီးပါသွားသည် ။ အေးသောင် အားယူ၍ ပြန်အထမှာ နောက်ကနေ အေးသောင်လည်ပင်းကိုလှီးလိုက်သူက မြင့်ကြိုင်ဖြစ်သည် ။ ပွဲစကတည်းက ကြောင်ကြည့်နေခဲ့သော မြင့်ကြိုင်က အခုမှ သတိ၀င်လာပြီး အေးသောင်ကို လှီးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။
အခုတော့ ရေကန်ဘေးမှ တိုက်ပွဲတွင် နောက်ဆုံးမတ်တတ်ရပ်ကျန်ခဲ့သူက မြင့်ကြိုင် ဖြစ်တော့သည် ။ မြင့်ကြိုင်က မောင်သာ၏ ဒရိုင်ဘာမျှသာ ဘာမှသိသူမဟုတ်။ မောင်သာ ပေးတာယူ ကျွေးတာစားအကောင်သာဖြစ်သည် ။ မောင်မြင့်တို့ သစ္စာဖောက်ဖို့ ပြင်နေတာကိုလည်း မသိသလို ဒီနေ့ ဘာအကြောင်းကြောင့် ရေစပ်မှာတွေ့ကြဖို့ ချိန်းသည်ကိုလည်း မသိ ။ မောင်သာက မောင်မြင့်ကို ရှင်းပစ်ရန် ခေါ်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း မောင်သာ ထင်မထားသည်က ငဘနှင့် အေးသောင်တို့က မောင်မြင့်ဘက်ပါနေခြင်း ဖြစ်သည် ။
အခုတော့ မြင့်ကြိုင်သည် ဓားကိုပစ်ချ၍ အသိစိတ် မရှိတရှိဖြင့် သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြင့် ရွာဘက်သို့ ထွက်သွားတော့သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်လိုချင်ခဲ့သော သူမဗွီဒီယိုများပါသည့် ဖုန်းများကတော့ သွေးအိုင်ထဲတွင် ကျိုးကြေပြီး တစ်စစီဖြစ်ကာ သွေးများဖြင့် ရောယှက်ပြီး ဇာတ်သိမ်းသွားခဲ့လေပြီ ။
—————————-
မြင့်ကြိုင်တစ်ယောက် ရွာအစွန်တောအုပ်ထဲမှ ခြေဦးတည့်ရာ ထွက်သွားသည့်အချိန်၀ယ် ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် ဇွန်ပန်းတို့မှာ ဇွန်ပန်း၏ အခန်းထဲ၌ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်ကာ တစ်စုံတစ်ရာကို စောင့်စားလျက်ရှိကြသည် ။ ထိုခဏ၌ အိမ်နောက်ဖက်ဆီမှ ကျယ်လောင်သော ပေါက်ကွဲသံနှင့်အတူ အိမ်တစ်ခုလုံးနီးပါး တုန်ခါသွားသည် ။ တစ်အိမ်လုံး ဆူညံသံများ ပွက်လောရိုက်သွားသည် ။
“ ပြေး”
ဇွန်ပန်း၏ အသံစူးစူးက ဆူညံသံများကြားထဲမှ ရှင်းသန့်ကြည်၏ နားထဲသို့ ၀င်ရောက်လာသည် ။ ပေါက်ကွဲမှုကြောင့် ခဏတာ ကြောင်နေခဲ့သော ရှင်းသန့်ကြည်တစ်ယောက် ဇွန်ပန်းအသံကြောင့် ပြန်သတိ၀င်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ဇွန်ပန်း၏လက်ကို အားကုန်ဆွဲ၍ အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်ခဲ့သည် ။ အပြင်တွင် မီးက အိမ်နောက်ဖက်မှ ဟုန်းဟုန်းတောက်နေတာ တွေ့ရသည် ။ မီးခိုးမည်းများ အူထွက်နေသည် ။ တဖျောက်ဖျောက်နှင့် ကျိုးကျေသံများလည်း ကြားရသည် ။ အစေခံများက ထွက်ပြေးသူပြေး မီးငြှိမ်းသူငြှိမ်းဖြင့် ရှုပ်ရှက်ခတ်နေသည် ။
ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် ဇွန်ပန်း ခြံ၀င်းထဲမှ အပြေးထွက်ခဲ့ကြသည် ။ ခြံ၀သို့ ကားတစ်စီး ထိုးစိုက်သည် ။ ကားတံခါးက အသင့်ဖွင့်ပြီးသား ။ ကားပေါ်တွင် မောင်မောင်နှင့် ကိုသက်ခိုင် ။ မောင်မောင်ဆိုသည်က ရန်ကုန်မှ သူ့တပည့်ဟောင်းတစ်ဦးဖြစ်သည် ။ မနေ့ညကမှ အကူအညီတောင်း၍ ရန်ကုန်မှ ညတွင်းချင်း မောင်းလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် ။
“ လာ တက်”
ရှင်းသန့်ကြည် နှင့် ဇွန်ပန်းတို့ ကားပေါ်ရောက်သည်နှင့် ကားက သိမ့်ခနဲထွက်သည် ။ မြို့အထွက်လမ်းတစ်လျှောက် မောင်မောင်က ကားကို တောက်လျှောက် အပြင်းမောင်းသည် ။ မြို့မှထွက်ပြီး ဆက်တိုက် မောင်းလာသည့် လမ်းတစ်လျှောက် ဘယ်သူမှ စကားမပြောဖြစ်ကြ ။ မောင်မောင်က ကားကိုသာ အာရုံစိုက်မောင်းပြီး သက်ခိုင်က အချို့နေရာများ၌ လမ်းညွှန်သည် ။
ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် ဇွန်ပန်းတို့က နောက်သို့သာ လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နှင့် ထိတ်လန့်စွာ ပါလာကြသည်။ သို့သော် အမှန်တကယ်တော့ သူတို့ ထိတ်လန့်စရာ မလိုတော့ပါ ။ နောက်ကလိုက်လာမည့်အန္တရာယ်သည် အခုချိန်၌ ရေစပ်မှာ ဓားအချက်ပေါင်းများစွာနှင့် သေဆုံးနေကြပြီ ဖြစ်လေသည် ။
............................................................................................................
အခန်း (၇) ဇာတ်သိမ်း
ညနေ နေလုံးက တောစပ်ကိုကျတော့မည် ။ ၀န်းကျင်တစ်ခုလုံး ရွှေရောင်သန်းနေသည် ။ အမြန်လမ်းဘေးတစ်နေရာ၌ Rav 4 အမည်းရောင်တစ်စီး လမ်းဘေးချရပ်ထားသည် ။ ကားက ဖုန်အလိမ်းလိမ်းဖြင့် အမည်းမှ အဖြူဖြစ်ကာ နီးနေသည် ။ ကားနားမှာ မောင်မောင် လမ်းလျှောက်နေသည် ။ ခပ်လှမ်းလှမ်း တစ်နေရာ၀ယ် ရှင်းသန့်ကြည် ဇွန်ပန်းနှင့် သက်ခိုင်တို့ စကားပြောနေကြသည်
“ ကိုသက်ခိုင်”
“ ဗျာ”
“ အခုလို ကျွန်မတို့ကိုကူညီတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
“ ရပါတယ်ဗျာ”
“ ရန်ကုန်ကိုလာရင်လည်း အချိန်မရွေး လိုတာပြောပါနော်။ ကျွန်မတို့ ပြန်ကူညီပါရစေ”
“ မလာတော့ပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော် ရွာမှာပဲ စာသင်ပြီးနေတော့မှာပါ”
“ ဒါနဲ့ ပြန်ဖို့က အဆင်ပြေရဲ့လား”
“ ပြေပါတယ် ကျွန်တော်ဒီကနေ ကားတားစီးသွားပြီး ပြန်လို့ရတယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ အခြေအနေ အကြောင်းထူးရင် ပြန်ပြောပေးပါနော်”
“ ဟုတ်ကဲ့ … ဒါနဲ့ ဆရာမလေး”
“ ရှင့်”
“ ကျွန်တော် ဆရာမလေးကို တကယ်ချစ်တာပါဗျာ။ အဲ့ဒီတစ်ခုတော့ သိစေချင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အဲ့နေ့က ကိုယ့်ကိုယ်ကို မဝေခွဲနိုင်ခဲ့လို့ ဆရာမလေးမေးတာကို ချက်ချင်းပြန်မဖြေနိုင်ခဲ့တာပါ”
ရှင်းသန့်ကြည်က ပြုံးပြလိုက်ရင်း
“ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မယုံပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အခု ကျွန်မမှာ တကယ်ချစ်ရတဲ့သူ ရှိနေပြီရှင့် ကိုသက်ခိုင်”
“ ဟုတ်လား ဘယ်သူများလဲဗျာ”
“ ဒီမှာလေ”
ကျွန်မလည်း ဘေးနားမှာ ကျောပိုးအိတ်လေးလွယ်ပြီး တစ်ချိန်လုံး ငြိမ်နားထောင်နေသော ပန်းလေးကို ပြပြီး ကိုသက်ခိုင်ကို ပြောလိုက်တယ် ။ ကိုသက်ခိုင်က နားမလည်ခြင်းများစွာဖြင့် ကြည့်နေတယ် ။
ဇွန်ပန်းက ကျွန်မပခုံးလုံးလုံးလေးပေါ် ခေါင်းတင်၍ ဦးထုပ်က မျက်နှာတ၀က်ကို ဖုံးနေသည် ။ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်၏ လက်ဖ၀ါးနုနုများကတော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ကြလေတော့သည် ။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
ဖတ်ရှုအားပေးသူ ညီအစ်ကို မောင်နှမအပေါင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါသည် ။
ကျွန်တော်၏အမည် မိုးအေးတိမ်မှာ ကဗျာရေးသော penname တစ်ခုဖြစ်ပါသည် ။ ပင်လယ်ပြာထဲ ဝင်တော့ username ကို မိုးအေးတိမ်ထားမိ၍ မိုးအေးတိမ်ဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်၏ ကဗျာမဟုတ်သော စာများအတွက် “မောင်ပူစီ” ဟူသော ကလောင်အမည်ဖြင့် နားလည်ဖတ်ရှုပေးကြပါရန် ပန်ကြားအပ်ပါသည် ။ စာရှုသူအပေါင်း ကျန်းမာကြပါစေ ။
မောင်ပူစီ (မိုးအေးတိမ်)
No comments:
Post a Comment