ရပ်ကွက်ထဲမှာ အပိုင်း ( ၂ )

ရပ်ကွက်ထဲမှာ အပိုင်း ( ၂ )

တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသားသည်။

{ဘယ်နှစ်ကြိမ် ပြန်ဖတ်ဖတ် မရိုးနိုင်တဲ့ ဇာတ်လမ်းကောင်း တစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။ }

အဲဒါက မြတ်ကျော် အိမ်အတွင်းမှာ ဖြစ်နေတာ နောက်တခုကကျတော့ လမ်းထိပ်က ရီရီ၊ သူကတော့ မြတ်ကျော်တို့နဲ့ အတန်းတူ ကျောင်းတူပေမဲ့ အခန်းမတူဘူး၊ နေမင်းနဲ့ဘာလိုလို ဖြစ်နေတာ၊ သမီးရီးစား ပွင့်ပွင့် လင်းလင်းတော့ မဖြစ်သေး၊ ရီရီက အကိုလေးယောက် ရှိတယ်၊ ညီမ တယောက်တည်း ဆိုတော့ နေမင်းက ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်း မလုပ်ရဲ၊ အကိုတွေကို ကြောက်ရသည်၊ ဒါပေမဲ့ ရီရီ နဲ့က စာတိုပေစလေးတွေနဲ့ အပြန်အလှန် ကူးလူးနေသည်။ မြတ်ကျော် ကျတော့ သူ့အကိုတွေက အဆင်ပြေသည်၊ တောသား ရိုးသည်၊ စာတော်သည်ဆိုတော့ ရီရီကျောင်းစာ အကူညီလိုရင် မြတ်ကျော် ဆီလာမေးလေ့ရှိသည်။ 

နေမင်းက ရီရီလာလျှင် မယောင်မလည်နဲ့ လာသည်၊ သိပ်တော့ ခနခန မလာရဲ၊ ရီရီတို့အိမ်က လမ်းထိပ်ဆိုသော်လည်း သူတို့ ခခွေးလမ်းက လမ်းတိုဆိုတော့  ၃ အိမ် ၄ အိမ်သာခြားသည်၊ ရီရီတို့ အိမ်မှ လှမ်းကြည့်လျှင် မြတ်ကျော်တို့ ဆီကို လှမ်းမြင်ရသည်၊ တော်တော်ကြာ ရီရီ၊ မြတ်ကျော်ဆီလာဖို့ ပါမစ်ပိတ်သွားလျှင် သူ့ ဆက်သွယ်ရေးလမ်းကြောင်း ပြတ်သွားမှာလည်း စိုး၏၊ ကျောင်းမှာတော့ သူတို့တွဲ နေကြသည်၊ နေမင်း အဆိုအရတော့ ရီရီကအဖြေ မပေးသေးဟု ဆိုသည်၊ သူတို့အခြေအနေမှာ သူငယ်ချင်းမကျ၊ ရီးစားမကျ ဖြစ်နေသည်ဟု ဆိုသည်။

မြတ်ကျော်ကတော့ သူတို့အတန်းထဲက မှဲ့လေး ဆိုသည့် ကောင်မလေးကို ကြိုက်နေသည်။ သူ့နံမည်က ခင်လေး ဖြစ်သည်၊ ဒါပေမဲ့ သူမအပေါ်နှုတ်ခမ်း ပါးပါးလေးပေါ်မှာ မှဲ့ သေးသေးလေး တလုံးရှိသည်၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း နှာတံစင်းစင်းနှင့် ရုပ်ချောချောလေးမို့ မြတ်ကျော်က ကြိုက်နေသည်၊ မှဲ့လေးက သူတို့ ရပ်ကွက်ထဲက မဟုတ်၊ သူတို့ ရပ်ကွက်ထက်တောင် ပိုနိမ့်သည့်  ပိုဆင်းရဲသည့်ရပ်ကွက်က ဖြစ်လေသည်၊ ကျူးကျော် ဟု ခေါ်သော ဂရမ်မရှိ မြေကွက်များတွင် ဖြစ်သလို တဲထိုးဆောက်နေကြရင်းနှင့် တဖြေးဖြေး ကြီးထွားလာသော ရပ်ကွက်ဖြစ်သည်။

မှဲ့လေးကို ကြိုက်သူမှာ မြတ်ကျော် တယောက်ထဲ မဟုတ်၊ အပြိုင်အဆိုင်လိုက်နေသူတွေ သုံးလေးယောက်ရှိသည်။ မြတ်ကျော်က အတန်းထဲမှာ စာတော်သူမို့ ကောင်မလေးတွေ စာလာလာမေးကြတဲ့ ထဲ၊ မှဲ့လေးလည်း ပါသည်၊ ဆိုတော့ သူများထက်စာလျှင် နီးစပ်တယ်လို့ ပြောလို့ ရမှာဖြစ်သည်၊ သို့သော် သတ္တိရှင် မြတ်ကျော်က မှဲ့လေး စာလာမေးလျှင် ရင်တလျှပ်လျှပ်တုန်ပြီး အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်ရတတ်သည်။

.................................................................................................................................

ရီရီ့ အကြောင်းနဲ့ စရ ရင်တော့ ဒီကောင်မလေးက မကြီးတို့ ညီအမတွေနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင်တော့ ပိန်တယ်လို့ ပြောရမည်၊ သို့သော်လည်း သူ့နေရာနှင့်သူ အမို့ အဖောင်းတွေတော့ ရှိနေပါပြီ။

နေမင်းနဲ့ ဘာလိုလို ဆိုတာလည်း သိထားပြီး မြတ်ကျော်ကလည်း နေမင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းအရင်းဆိုတော့ ရီရီက မြတ်ကျော်နှင့် တအားလက်ပွန်းတတီးနေသည်။ တကယ်တော့ ရီရီကလည်း ခပ်ရွရွလေးပါ၊ မြတ်ကျော်ကို လည်း စိတ်ဝင်စားသည်၊ သို့ပေမဲ့ နေမင်းက သူ့ကိုလိုက်နေတာ ဖြစ်ပြီး မြတ်ကျော်ကလည်း သူ့ သူငယ်ချင်း မှဲ့လေးကို ကြိုက်နေတာ ဆိုတော့  မြတ်ကျော်နဲ့က ဘာမှဖြစ်စရာမရှိ၊ မြတ်ကျော်လည်း သူ့ကို ဘာမှမလုပ်ရဲ ဆိုတာ သိတော့ ပွတ်သီး ပွတ်သပ်နေသည်။

မြတ်ကျော်စာပြပေးတဲ့ အချိန် ပေါင်ခြင်းထိမိရင်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသည်၊ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အဖုတ်လေးထဲမှာ အရည်တစို့စို့၊ မြတ်ကျော်တယောက် ဘောအောင့်သွားရတာကိုတော့ သူမသိ၊ ရီရီ သူနဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်နေလို့ မြတ်ကျော် ရဲ့ ညီလေးက အမြဲတက်ကြွနေသည်၊ ညဘက်ရောက်တာနဲ့ မမူကို ချောင်းပြီး ထုလိုက်မှ သက်သာသွားရသည်။

ရီရီကလည်း ရီရီ၊ မြတ်ကျော် မသိမသာ သူ့ကို ထိနေပြုနေလည်း မသိဟန်ဆောင်ပြီး အတင်းတိုးသည်၊ မြတ်ကျော်နဲ့ ဖြစ်သွားရင်လည်း ပြီးတာပဲဟု သဘောထားသည်၊ နေမင်းကို ခြင်းထဲကကြက်လို့ သဘောထားသည်၊ ကြိုက်တဲ့ အချိန် ရိုက်သတ်စားလို့ ရသည်ပေါ့။

( လိုရင်းမရောက်နိုင်လို့ အချိန်မရတဲ့ စာဖတ်သူများက စာရေးသူကို ဆဲမှာ ကြောက်သဖြင့်၊ ကျန်ဇာတ်ကောင်များကို နောက်ကြုံမှ အလျှင်းသင့်သလို မိတ်ဆက် ပေးသွားမည်ဖြစ် ပါကြောင်း။       ။ ဤကား စကားချပ်။)

.....................................................................................

ထိုကဲ့သို့ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားနှင့် လူပျိုပေါက် ဟိုမုန်းကြွနေတဲ့ မြတ်ကျော်အဖို့ မြင်မြင်သမျှ အမျိုး သမီး ကြီးငယ် ယုတ်မြတ် ပိန်ကျူံ ဘုတ်ပွ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ လုပ်ချင်စရာတွေကြီးပဲ ဖြစ်နေ၏။ သို့သော်လက်တွေ့ မှာ အဖြစ်မရှိ၊ အခြေအနေကလည်း မပေးဆိုတော့ လူပျိုပေါက် ယောက်ျားလေးများ ထုံးစံ လက်သမား အလုပ်သာ တွင်တွင်လုပ်ရရှာသည်၊ သူ့ စိတ်ကူးထဲမှာ သူကိုယ်တိုင် မင်းသားအဖြစ် သရုပ်ဆောင်ပြီး မင်းသမီးများ တယောက်ပြီး တယောက်ပြောင်းလဲ သရုပ်ဆောင်ခိုင်းလေသည်။

နံပါတ်တစ် မင်းသမီးကတော့ အထူးပြော စရာမလို၊ သူ့ မရီး မမူ ဖြစ်သည်၊ ညတိုင်းလည်း ချောင်းနေတော့ မမူရဲ့ ကိုယ်လုံးကို အလွတ်ရတော့မည်၊ မမူကို မှန်းလို့ဝရင် ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတွေက နောက်လမ်းထဲက၊ ကျောင်းက ၊ဈေးထဲက မျက်စေ့ထဲမှာ မှတ်မှတ်ရရ သတိရ ကျန်နေတတ်သည့် အမျိုးသမီးတွေကို တလှည့်စီမှန်းထုသည်၊ လက်တွေ့တွင် တကယ်တန်းစီပေးပါက လူကုန်အောင် သူလုပ်နိုင်မည် မထင်သော်လည်း၊ စိတ်ကူးမှာက မှန်းစရာ တခါတရံ ကုန်သွားတတ်သည်။

တခါတလေ အပြောင်းအလဲ သဘောမျိုးဖြင့် တခါမှမမှန်းဘူးသေးသော အမျိုးသမီး အသစ်တွေ ရှောက် စဉ်းစားပြီး မှန်းထုသည်။ အဲဒီမှာ အမဝိုင်း ပါလာသည်။ သူနဲ့ အပေါ်ထပ်အောက်ထပ်လည်းနေ၊ နေမင်းရဲ့ အမလည်း ဖြစ်ပြန်တော့ အမ အရင်းလိုပင် ဖြစ်နေတော့ ခေါင်းထဲ မဝင်ခဲ့ အခုတော့ ဟင်း..ငါ က မမူတောင် မှန်းထုသေးတာ၊ အမဝိုင်းက ငါ့ နဲ့ဆို ဘာမှမတော်တာ၊ ငါမပြောနဲ့ တကယ်ဆို နေမင်းနဲ့တောင် ဘာမှမတော်တာ၊ အမဝိုင်းက မမူလိုတော့ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း တောင့်တောင့်တင်းတင်း မဟုတ်၊ အရပ်ပုပု သေးသေးကျစ်ကျစ်လေး ဖြစ်သည်။ 

ဖင်ကတော့ လုံးပြီးကောက်နေသည်၊ အမဝိုင်းကို မှန်းပြီး အားရပါးရ ထုနေတဲ့အချိန်မှာ မြတ်ကျော် ခေါင်းထဲ အတွေးတခု ဝင်လာသည်။ တကယ်တော့ အမဝိုင်းအိပ်ခန်းမှာ သူအိပ်နေသော ထပ်ခိုးလေး၏ အပေါ်တည့်တည့်မှာရှိသည်၊ နေမင်းနှင့်သူ့အဖေတို့ က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာအိပ်ပြီး မဝိုင်းက အတွင်းခန်းမှာ အိပ်သည်။ 

သူတောင်မှ သူ့မရီးကိုချောင်းသေးတာ၊ အပေါ်က အပျိုကြီး မဝိုင်းရော သူ့ကို မချောင်းဘူးလို့ ပြောလို့ရမလား။ အမဝိုင်း အခန်းနဲ့သူ့နေရာက ကြမ်းတခုသာခြားသည်၊ အဲဒီကြမ်းကလည်း သူ ငုတ်တုတ်ထိုင်လေလျှင် သူ့ ခေါင်း အထက်မှာ ခြောက်လက်မလောက်ပဲ ကွာတော့သည်။ မြတ်ကျော် ကြမ်းပြင်တခုလုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ် ရှာသော်လည်း ချောင်းလို့ရနိုင်မည့် မယ်မယ်ရရ အပေါက် ရှာမတွေ့။

နောက်ပိုင်း နေမင်းဆီသွားလျှင် မဝိုင်း အခန်းကို မသိမသာလေ့လာသည်။ ကြမ်းပြင် အနေအထားကို ကြည့်သည်၊ အခန်းတွေက ထုံးစံအတိုင်း အခန်းစီးသာရှိသည်၊ တံခါးမရှိကြ၊ အမဝိုင်း တယောက်သာ ကုတင်ရှိသည်၊ နေမင်းတို့သားအဖက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ညဘက်ဆို ကုလားထိုင်တွေ နည်းနည်း ရွေ့၊ ခြင်ထောင် တလုံးစီထောင် ကြမ်းမှာ ဖျာခင်းအိပ်ကြသည်။ 

မဝိုင်း၏ကုတင် ခေါင်းရင်းဘက် အတွင်းနံရံမှာတော့ ကျောက်ပြင်တချပ်နှင့် မှန်တချပ်နံရံ မှီထောင်ရက် ရှိသည်။ အဲဒီနားဆိုရင် မြတ်ကျော် အိပ်ယာနဲ့ ကွက်တိလောက်ပဲ၊ တနေ့ ထုံးစံအတိုင်း နေမင်းက သူ့အဖေကိုလိုက်ပို့၊ မဝိုင်းက အလုပ်သွားနေချိန် ခန အိမ်စောင့်ပေးနေသော မြတ်ကျော်တယောက် မဝိုင်းရဲ့ အိပ်ခန်းကြမ်းပြင်ကို ပိုက်စိပ်တိုက် လေ့လာလေသည်။

ကံအားလျှော်စွာ မဝိုင်း သနပ်ခါးသွေးသည့်နားက ကြမ်းပြင်မှာ သစ်မြစ်သစ်ဆစ် အရာလေးတခု တွေ့ရသည်၊ ခဲတံ တချောင်းစာခန့် သစ်မြစ် အဝိုင်းလေးမှာ နဂို ကြမ်းခင်းသစ်သားမှာ ခိုင်ခိုင်ခန့်ခန့်လေးဖြစ်သည်၊ တော်တော်ကြာမှသာ ချောင်ပြီး ကျွတ် ထွက်လာမည့်သဘော ရှိသည်၊ ဒါပေမဲ့ မြတ်ကျော်၏ ဒါးချွန်၊ဝက်အူလှည့်၊သံချောင်းတို့၏ ပယောဂကြောင့် ချောင်သွား၏၊ တခါနှစ်ခါလောက် တံမြက်စီးလှဲ၊ ကြမ်းတိုက်လိုက်ရင် ကျွတ်ထွက်သွားမည့် သဘောမှာ ရှိနေပြီ၊၊

နောက်ရက် အနည်းငယ်ကြာတော့ မြတ်ကျော် သတိတရသွားကြည့်သည်။ သူဆွသွားသည့် သစ်ဆစ် ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့် ဟု မျက်စေ့လည်သွား၏၊ နောက်မှ သနပ်ခါးတုန်း ထည့်သည့်ခြင်း ဖယ်ကြည့်လိုက်တော့မှ အောက်မှာ သွားတွေ့သည်၊ မဝိုင်း တံမြက်စီးလှဲရင်း ကြမ်းတိုက်ရင်း တွေ့သွားတာ ဖြစ်မည်၊ အောက်ကို ဖုန်မကျစေရန် သနပ်ခါး ခြင်းလေးနဲ့ ဖုန်းထားတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု တွေးမိသည်၊ မြတ်ကျော် ခေါင်းထဲ အကြံဥာဏ် အတင်းဖျစ်ညှစ်ထုတ်နေမိသည်၊ မဝိုင်း အဲဒီအပေါက်ကနေ သူ့ကို ချောင်းဖြစ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဆိုတာ ဖြစ်သည်၊ အခုတလော အဲဒါကိုပဲ စဉ်းစားနေသည်၊ သွားလည်းဒါ၊ စားလည်းဒါပဲ စဉ်းစားနေသည်။

တကယ်တမ်းကျတော့ မဝိုင်းက တွေ့ပြီးနေပြီ၊ ထုံးစံအတိုင်း တံမြက်စည်း လှဲရာမှ၊ သနပ်ခါးစက်ကလေးများ စင်ကျနေတဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ရေစို အဝတ်လေးနဲ့ သုတ်ရင်း လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ သစ်မြစ်ဆုံလေးကို ဖိမိပြီး အောက်ကို ပြုတ်ကျသွားသဖြင့် အပေါက် ဖြစ်ကျန်ခဲ့လေသည်၊ ပထမတော့ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ၊ ဒါပေမဲ့ ဖုံတွေ တကယ်လို့ အောက်ကျသွားရင် ဘယ်ပေါ်တွေကျကုန် မလဲလို့ စူးစမ်းတဲ့ သဘောနဲ့ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ယာခင်းနဲ့ ခေါင်းအုန်း တလုံးတွေ့သည်၊ ခြင်တောင်ကလည်း လိပ်ပြီး အမိုးပေါ်တင်ထားသေးသည်၊ မြတ်ကျော် အိပ်ယာပဲ ဖြစ်မှာလို့ ချက်ခြင်း သိလိုက်တယ်၊ ကိုမြင့်မောင်တို့ လင်မယားက အောက်က အိပ်ခန်းမှာ အိပ်မယ်ဆိုတာ သူသိနေသည်။

ဘာရယ်မဟုတ် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ပဲ သနပ်ခါး ခြင်းလေးနဲ့ ဖုံးထားလိုက်သည်။ တနေ့မှာ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး အပျိုကြီးပီပီ စပ်စုခြင်တဲ့ သဘောနဲ့ သနပ်ခါးခြင်းလေး ဖယ်ပြီး အပေါက်က ခြောင်းကြည့်လိုက်မိသည်၊ အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီးစာဖတ်နေတဲ့ မြတ်ကျော်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ရုပ်တရက် သူ့ကို မြင်သွားမလားဆိုပြီး လန့်သွားသေးသော်လည်း ဒီလောက် အပေါက်သေးသေးလေးက အလင်းရောင်မဝင်ရင် သူဘယ်လိုမှ မသိနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ ရဲစိတ်သွင်းပြီး ဆက်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ မြတ်ကျော် ရဲ့ ထပ်ခိုးက နေ့ခင်းဘက်မှာတောင် အလင်းရောင်နည်းလို့ မီးဖွင့်ပြီး စာဖတ်နေရသည်၊ မြတ်ကျော်က ရေချိုးကာနီးမို့ အင်္ကျီချွတ်ထားပြီး နောက်ဆုံး လေးငါးမျက်နှာကျန်နေသော ဝတ္တုကို ဆက်ဖတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

အရွယ်ရောက်စ လူပျိုတယောက်၏ ကိုယ်အထက်ပိုင်း လက်မောင်းကြွက်သားနှင့် ရင်အုပ်ကို အားရပါးရ ချောင်းရင်းနှင့် အပျိုကြီးမဝိုင်း တယောက် ရင်တွေဖိုလာသည်၊ ဘာမှန်းမသိသော ခံစားမှုတွေကလည်း တဖိန်းဖိန်း ရှိန်းလာသလို ဖြစ်လာသဖြင့် ဘယ်သူမှ မတွေ့နိုင်သော်လည်း ကိုယ့်ဖာသာ ရှက်သွားပြီး သနပ်ခါးခြင်းကို ပြန်ဖုံးထားလိုက်တော့သည်။

မြတ်ကျော် တို့ညီအကိုနှင့်မမူ တို့မှာ စာဖတ်ဝါသနာ ပါကြသည်၊ သူတို့သည် စာအုပ်တအုပ်ငှားပြီး သုံးယောက်စလုံး လှည့်ဖတ်ပြီးမှ ပြန်အပ်ရလေ့ရှိသည်။ မမူက နေ့လည်နေ့ခင်း ဈေးမှာလူရှင်းပြီး၊ဈေးသည်များ တရေးတမောအိပ်ကြသည့် အချိန်တွင်၊ စာဖတ်လေ့ရှိသည်၊ တခါတရံတော့ အကူခေါ်ထားသည့် ကောင်မလေး ထားခဲ့ပြီး ဈေးဝယ် ထွက်တတ်သည်၊ တခါတလေ မြတ်ကျော်အားရင်လည်း ပစ္စည်း သွားယူပေးရလေ့ရှိသည်။ 

ဒါပေမဲ့ တခါတလေ မမူ ညဘက် စာဖတ်တာတွေ့ရတော့ မြတ်ကျော် အံ့သြမိ၏၊ ခလေးတွေအိပ်ပျော်ပြီး ခြင်ထောင်ထဲမှာ ကိုမြင့်မောင် တခေါခေါ ဟောက်နေချိန်မှာ မမူတခါတလေ စာဖတ်နေတတ်တော့ မြတ်ကျော် အံသြမိ၏၊ စာဖတ်ရင်း မမူ သူ့ထမိန်ကို ဖြေလျှော့ပြီး သူ့ပေါင်ကြားသူ လက်ထည့်ပြီးလှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်နှင့် လုပ်နေတာ၊ တခါတလေလည်း ဖက်ခေါင်းအုန်းလုံးသေးလေးကို ခွပြီး ပွတ်နေတာတွေ တွေ့ရတော့ မြတ်ကျော် အထာတော့ ပေါက်သည်၊ အပြာစာအုပ်တွေ ဖတ်နေတယ် ဆိုတာ။ 

အဲဒါမျိုး တွေ့ရင် နောက်နေ့ မမူတို့ ဈေးသွား၊ သူလည်း ကျောင်းက ပြန်အလာ၊ အိမ်မှာ သူနှင့်ကလေးတွေပဲ ရှိလျှင် မမူတို့ အခန်းထဲ သူဝင်ရှာတော့သည်၊ သိပ်ခက်ခက်ခဲခဲ မရှာရပါ၊ သူတို့ခလေးတွေမှာ ငယ်သေးတော့ စာအုပ်လေးတွေကို ခေါင်းအုံးအောက်၊ မွေ့ယာအောက်ကိုသာ ထိုးထည့်ထားခဲ့ကြသည်၊ မြတ်ကျော်က ပြီးအောင် အမြန်ဖတ်ပြီး ထပ်ခိုးပေါ်တက်ကာ ထုလိုက်သည်။

အပါ်ထပ်က အပျိုကြီး မဝိုင်း ချောင်းနေ မချောင်းနေ သိအောင်လည်း ပင့်ကူအိမ် အဟောင်းလေးကို လုံးထွေးပြီး နဲနဲ ကျပ်ကျပ်လေး ထိုးထည့်ထားလိုက်သည်၊ အပေါ်က တခုခုနှင့် ထိုး မချမခြင်း ပြုတ်မကျအောင်လုပ်ထား၏၊ ရက်ပေါင်းများစွာ ကြာသော်လည်း ဘာမှမထူးလာ၍ စိတ်ပျက်ပြီး အပေါက်ကိစ္စကို သတိတောင် မေ့သွားတော့သည်။

.....................................................................................................

မြတ်ကျော်က  သူ့အကိုလင်မယား ဖတ်နေသော စာအုပ်များမှာ တခါတလေ တလလောက်မှ အသစ်တွေ့ရပြီး၊ ဒီထက် ပိုဖတ်ချင်လာသဖြင့် နေမင်းကို တီးခေါက်ကြည့်ရသည်၊ နေမင်းကတော့ စုံသည်၊ သူအပေါင်းအသင်းတွေကတဆင့် အဆက်အသွယ်ရသွားသည်၊ ထိုစာအုပ်ဆိုင်လေးမှာ ငှား၍လည်းရသည်၊ ကြိုက်လွန်းပါက ဝယ်၍လည်း ရသည်။

အဲလို ငှားဖတ်ရင်းနှင့် တနေ့  "ဓါတ်လိုက်တတ်သည် သတိထား " ဆိုတဲ့ စာအုပ်လေးကို သွားဖတ်မိသည်၊ ထိုထဲက ဇာတ်ကောင်က အပေါင်းအသင်းများ မြှောက်ပေးသဖြင့် ဘာမှန်းမသိညာမှန်းမသိ သူ့ပစ္စည်းကို ဆေးလိမ်းကြည့်ရာမှတဆင့် သူ၏မာကျောနေသော လိင်ချောင်းကြီးကို သူ့မရီးက အမှတ်မထင် ထိမိသွားကာ မရီးနှင့် ဖြစ်သွားသည့် အကြောင်း ဖြစ်သည်။ ကြိုက်လွန်းလို့ နေမင်းမသိအောင် ဝယ်ထားလိုက်မိသည်။

နေမင်းကလည်း ထိုနည်းတူပဲ၊ မန္တလာမောင်မောင်တုတ် ရေးတဲ့ မမရဲ့ မောင်လေး ဆိုတာကို ကြိုက်လွန်းလို့ ဝယ်ထားလိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူကတော့ မြတ်ကျော်လို ဖွက်မထား မြတ်ကျော်ကို ပေးဖတ်သည်။

အဲဒီစာအုပ်ကလည်း အလွန်ဖတ်လို့ကောင်း၊ ဖတ်ပြီးထုလို့လည်းကောင်းသည်။ အတူနေ မောင်နှမဝမ်းကွဲ မောင်မောင်စိုးနှင့်သူ့အမ အေးအေးမော်တို့ ဖြစ်ကြပြီးတော့ မောင်မောင်စိုးနဲ့ သူ့ ဦးလေးမိန်းမ ဒေါ်ထွေးထွေးတို့ ဖြစ်ကြသည့် အကြောင်း ဖြစ်သည်။ မြတ်ကျော်က စာအုပ်ဖတ်ကြည့်ပြီး နေမင်းများ မဝိုင်းကို ချချင်နေသလားလို့ အတွေးနယ်ချဲ့မိသည်၊ သူ့ကိုလည်း နေမင်းက အဲလိုတွေးမှာစိုးလို့ သူ့စာအုပ်ကိုတော့ နေမင်းကို မပြ နေတော့ ဖွက်ထားလိုက်မိသည်။

မြတ်ကျော် တွေးတာလည်း သိပ်တော့မဆိုးလှခြေ၊ နေမင်းတယောက် မဝိုင်းအပေါ်  စိတ်တမျိုး ဖြစ်နေသည်မှာ များမကြာလှသေးပေ၊ လူပျိုပေါက်သဘာ၀ စိတ်စကစားလာတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေပေါ်စိတ်ဝင်စားလာသည်။ 

အဲဒီတော့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ဟိုချောင်းဒီချောင်းနှင့်မိန်းခလေး ကိုယ်ခန္ဓာအတွင်းပိုင်းတွေကို စိတ်ဝင်တစားကြည့် ချင်လာသည်။ ဟိုချောင်းဒီချောင်းဆိုတာလည်း တကယ်တန်းကျတော့ အခွင့်အရေးက တိုက်ဆိုင်မှ၊ ထိုသို့ မဝတ၀ စားနေရသည့်အထဲ ကိုယ်နှင့်တအိမ်ထဲနေသော မဝိုင်းက မောင်နှမပဲ ဟူသောစိတ်ဖြင့် နေမင်းနဲ့ကျလျှင် သိုသိုသိပ်သိပ် သိပ်မနေ၊ နည်းနည်း အရွယ်ရောက်လာတော့ မဝိုင်းကသူ့ကို မောင်အရင်းလို စိတ်ထားပေမဲ့ နေမင်းက သွေးသားမတော်ဘူး ဆိုတာ သိထားသောကြောင့် စိတ်ကို မထိန်းထား လွှတ်ပေးထားသည်၊ ကြုံရင်ကြုံသလို ခိုးကြည့်သည်။

လက်ကတော့ မပါရဲ၊ ငယ်ငယ်ထဲက အမကြီးလိုနေခဲ့ရတော့ ကြောက်ရသည်။ မဝိုင်း ရေချိုးပြီး ထမိန်ရင်လျှားနှင့် သနပ်ခါးလိမ်းတာတို့ တခါတလေ အောက်စလွှတ်တာတို့ကို အမြဲတမ်း မသိမသာ အလစ်ချောင်းရင်း တွေ့ တွေ့နေရသောကြောင့် နေမင်း၏ ထုရာမှန်း စာရင်းထဲတွင် မဝိုင်းက ထိပ်ဆုံးက ပါနေရသည်။

နေမင်းမှာ သူ့အိမ်နီးချင်းတွေ ဒေါ်စပယ်ကအစ မထွေးအဆုံး၊ ဟိုဘက်အိမ်က စီစီနဲ့ ရူကြည် တို့ညီအမ၊ စတာတွေ ချောင်းရင်းနဲ့ ချောင်းသက်ရင့်လာတော့ အိမ်တွင်းမှာပါ နယ်ချဲ့လာသည်၊ ရေချိုးခန်းကတော့ လုံသည်၊ ချောင်းဖို့မလွယ်ချေ၊ အဲဒီတော့ သူ့အဖေလစ်တဲ့အချိန် သို့မဟုတ် မရှိတဲ့အချိန်တွေမှာ မဝိုင်းရေချိုးတာနဲ ကြုံလျှင် အိမ်ရှေ့ခန်းက ချောင်းဖို့ အသင့်နေရာယူထားလိုက်၏။

မဝိုင်းကလည်း အိပ်ခန်းထဲမှာ သနပ်လိမ်းတဲ့ အချိန်တွေ သူမအခန်းက တံခါးမရှိ အခန်းစီးသာရှိသာမို့ အရမ်းကြီးတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မလုပ်၊ ထမိန်ရင်လျှားနှင့် သနပ်ခါးလိမ်းသည်၊ နောက် အခန်းဝကို ကြောပေးပြီး ခြေသလုံးပေါင်တို့ကို လိမ်းသည်၊ ထိုမျှနှင့်ပင် နေမင်းအဖို့ ရင်ခုန်နေရပေပြီ၊ ရေမစိုတစို အသားမှာ ကပ်နေသော ထမိန်ပါးပါးကလည်း မဝိုင်း၏ အမို့အဖေါင်း အဖုအထစ်တို့ ကိုတင်းရင်း ကြွရွ နေစေသည် မဟုတ်ပါလား။

မဝိုင်းအခန်းနှင့် အိမ်ရှေ့ခန်းကာထားသော နံရံမှာ သစ်သားနံရံ ဖြစ်ပြီး အပေါက်တွေရှိသည်၊ နေမင်းက မြင်ကွင်း အကောင်းဆုံးနေရာကို ရွေးထားပြီး ချောင်းသည်၊ ပထမရက်တွေမှာ ချောင်းပြီး မဝိုင်းမျက်နှာကြည့်ရမှာ ရှက်နေသည်၊ နောက်ပိုင်းတော့ အရေထူလာပြီး မဆန်းတော့သလို ဖြစ်သွားသည်။ နေမင်းမှာ ထိုကဲ့သို့ အမြင်သာရှိပြီး လက်တွေ့မှာဘာမှ အတွေ့အကြုံမရှိသဖြင့် ရီရီ့ကို အတင်းရအောင် ကပ်တော့သည်၊ နောက်တော့ ရီရီနှင့်တကယ် သမီးရီးစားဘ၀ ရောက်သွားရတော့သည်။

သို့ပေမဲ့ သူတို့သမီးရီးစား ဘဝမှာ ခက်ခဲလှသည်၊ ရီရီ၏ အကိုလေးယောက်ကြောင့် နေမင်းမှာ ဘယ်လိုမှ လှုပ်မရ၊ နေရာနှင့်အချိန်မှာ အတော့်ကို ခဲရာခဲဆစ်လုပ်ယူမှ နှုတ်ခမ်းကလေးနမ်း လက်ကလေးကိုင် လုပ်ခွင့်ရသည်။

နောက်တော့  မြတ်ကျော်ကို ပူဆာလွန်းသဖြင့် မြတ်ကျော်က  စီစဉ်ပေးသဖြင့် နည်းနည်း အဆင့်မြင့်သွားရသည်၊ အဖြစ်က ဒီလို၊ နေမင်းက ကျောင်းပိတ်ရက်နေ့ခင်း စောစောစီးစီးထဲက မြတ်ကျော် အိမ်ထဲလာပြီး မြတ်ကျော်ရဲ့ ထပ်ခိုးမှာ တက်နေသည်၊ မြတ်ကျော်က သူ့ဆီကို စာလာမေးသည့် ရီရီကို ထပ်ခိုးပေါ် လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အောက်ထပ် အိမ်ရှေ့ကိုကြည့်ရင်း ကင်းစောင့် ပေးရသည်၊ ရီရီ့ အကို တယောက်ယောက် လာနေသည် ကို တွေ့ပါက အချက်ပေးရန်ဖြစ်လေသည်။

ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့တုန်းက နေမင်းက အရမ်းတက်ကြွနေပေမဲ့ ရီရီက နည်းနည်း ရှက်နေသည်။ မြတ်ကျော် ထပ်ခိုးကလည်း ထိုင်ရုံနဲ့ အိပ်ရုံပဲ ရသည်၊ နေမင်းက တွေ့တာနဲ့ ရီရီ့ မျက်နှာလေးကို အနှံ့နမ်းရှုတ်ပြီး နှုတ်ခမ်း လေးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ရီရီကလည်း ခနလေးနှင့် အနမ်းများကို ပြန်တုန့်ပြန်လာသည်။ နေမင်းလက်ဖဝါးတွေက ရီရီရဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ရင်သားလေးတွေကို အင်္ကျီပေါ်က လှမ်းအုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“ အို့..ဟေး မလုပ်နဲ့ကွာ.. ”

“ ချစ်လို့ပါ ရီကလဲ ကွာ.. ”

ရီရီက သူ့လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်နေသည့် ကြားမှာ နေမင်းက ရအောင် အုပ်ကိုင် ပြီးဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

အဲဒီနောက်တော့ ကြောင်မလေး ညီးသံမျိုး ဖြင့် ညီးညူလာသော ရီရီ၏ ကိုယ်လုံးလေး မှာလည်း တွန့်လိမ်လာခဲ့သည်။ နေမင်း ကမသိမသာ တွန်းထိုးဖိပေးလိုက်သဖြင့် ရီရီမှာ မြတ်ကျော် အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လေး လှန်ကျသွားတော့၏။

“ ဟေ့..ကိုရယ်.မလုပ်ပါနဲ့ ဆို..အွန့် အူး.. ”

နေမင်း ရဲ့လက်တွေက ရီရီ့ရင်သားတွေ ပေါ်ကနေအောက် ဖက်ရွေ့သွားပြီး ပေါင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးလာတော့ ရိပ်မိတဲ့ ရီရီက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို စိထားဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ နေမင်းရဲ့  ဒူးခေါင်းက အရင်ရောက်နှင့်နေပြီမို့ ရီရီ ဘယ်လိုမှ မကာကွယ်နိုင်ခဲ့ပါ၊ နေမင်းရဲ့ လက်ဖဝါးက သူမပေါင်ခွစုံကြားကို အုပ်ကိုင်ပွတ်သတ်လိုက်တော့ ရီရီက ကန့်ကွက်ပေမဲ့လည်း နေမင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံက သူ့နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်ပြန်တော့ တီးတိုးငြင်းဆိုသံတွေတောင် မထွက်နိုင်ရှာတော့ပါဘူး။

နောက်ဆုံးမှာ ပြေကျသွားတဲ့ ထမိန်ကိုဖြတ်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီ သားရည်မျှော့ကြိုးအောက်က တိုးဝင်လာတဲ့ နေမင်းရဲ့လက်ဖဝါးတွေက ရီရီရဲ့ အရည်ရွဲနေပြီဖြစ်တဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို မညှာမတာ ပွတ်ချေ နေလေပြီကော၊ ရီရီ့ ခမျာ အသက်ကိုမနည်းဝအောင် ရူနေရင်းက နေမင်းရဲ့ လည်ဂုတ်ကို ဆွဲဖက်ထားလို့ မျက်စေ့ကို တင်းတင်းမှိတ်ထားမိတယ်၊ ရီရီ့ ဘက်က ခုခံမှု လုံးဝမရှိတော့ရုံမက မိမိကိုပါ တင်းတင်း ဖက်တွယ်လာတာ ခံစားမိတော့ နေမင်းတယောက် ရဲရဲတင်းတင်း ဖြစ်လာပြီပေါ့။

နေမင်းရဲ့ လက်ခလယ် ထိပ်ဖျားလေးက စိုစိုရွဲနေပြီဖြစ်တဲ့ ရီရီ့ အဖုတ်နူတ်ခမ်းလွှာလေးကို ထိုးခွဲပြီး စောက်ခေါင်း အတွင်းထဲထိ တိုးဝင်သွားခဲ့တော့ လက်ချောင်းလေးတချောင်းလုံးမှာ နွေးထွေးအိစက်လှတဲ့ အရသာကို ထိတွေ့ ခံစားနေရတယ်၊ ဖြေးဖြေးခြင်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လှုပ်ရှားနေတဲ့ လက်ချောင်းနဲ့အတူ ရီရီ့ ဖင်လေးကလည်း ကော့ကော့ တက်လာခဲ့ပါတယ်။

နှစ်ယောက်စလုံးက အောက်ကမြတ်ကျော်မကြားအောင် အသံကိုတတ်နိုင်သမျှ ထိန်းထားကြပေမဲ့ တချက်မှာ ရီရီ့ တကိုယ်လုံး တောင့်ကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး အင့် ကနဲ အသံထွက်သွားပါတယ်၊ လှုပ်ရှားမှု ရုတ်တရက် ရပ်သွားတဲ့ နေမင်း လက်ကောက်ဝတ်ကို တင်းတင်းကြီးဆုပ်ကိုင်လို့၊ ပေါင်ခွဆုံကြားက အကြောပေါင်း တထောင် စိမ့်သွားတာကို ရီရီတယောက် ခံစားနေရတယ်၊ ရီရီ တချီပြီးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတဲ့ နေမင်းက ရီရီ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့ဘယ်လက်ကို ဒီအတိုင်းပဲထားကာ ညာဖက်လက်နှင့်သူ့ လုံခြည်ကို ဆွဲဖြေလိုက်ပါသည်။

.........................................................................................................

ပိတ်သတ်ကြီးကို မိတ်ဆက်မပေးရသေးတဲ့ ဇာတ်ကောင် တကောင်ရှိပါသေးတယ်၊ တကောင် ပြောလို့ မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်၊ တပါး ပြောရမလား မသိ၊ လူ့ဘဝ တုန်းက နံမည်က ဖိုးသက်တဲ့။

ဖိုးသက်က မဝိုင်း အပျိုပေါက် ဘဝတုန်းက သူတို့အိမ်ရှေ့မှာ နေသွားခဲ့တာ။ ဖိုးသက်က မဝိုင်းနဲ့ ရွယ်တူ၊ သူ့အဖေ ဦးအောင်ကြီးက သင်္ဘောသား ငယ်ငယ်ရွယ်နဲ့ သူ့အမေ ဆုံးသွားလို့၊ သူ့ အဖေ ဦးအောင်ကြီးက နောက်မိန်းမယူ၊ အဲဒီ သူ့မိထွေး မသီတာက သူ့အဖေတူ အမေကွဲ ညီမလေး မော်မော် ကိုမွေးပြီး နောက်ပိုင်း သူ့ကိုလည်း အရမ်းနှိမ်၊ အရမ်းကို ခိုင်းလွန်းလို့ တကျက်ကျက် မတည့်နိုင်၊ သူက အဖေကိုလည်းကြောက်ရ ညီမလေးကိုလည်းချစ်တော့ တတ်နိုင်သမျှ သည်းညဉ်းခံ သည်။ 

ဒါပေမဲ့ အဖေ သင်္ဘောလိုက်နေသည့် အချိန်ဆိုလျှင် မိထွေးနဲ့က တကျက်ကျက်၊ သူက လူပျိုပေါက် စဖြစ်တာ ဆိုတော့ ကောင်မလေးတွေကို စိတ်ဝင်စားလာသည်။ မဝိုင်း ကိုလည်း ( ထိုခေတ် အသုံးအနူန်း အရ ဆိုလျှင် ) ရှိတ်နေသည်။

ဒါပေမဲ့ သက်ဆိုးမရှည်ချင်တော့ တနေ့ ကိစ္စတခုဖြင့် တဖက်ကမ်းမြို့လေးကို သမ္ဗန်ဖြင့်အသွား၊ အက်စီးဒန့် ကြုံကာ လှေမှောက်ပြီး ဆုံးသွားရှာသည်။ ပထမ သူ့ကိုယ်သူသေသည် ဆိုတာ မသိ၊ အကြမ်းဖျဉ်း ဆိုရသော် အဲဒီနေ့က အဲဒီသမ္ဗန်ပေါ်မှာ သူနှင့် အတူ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်သာပါသည်။ သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်နေကြတာ၊ သူက အနောက်မှ ထိုင်လိုက်ပြီး သမ္ဗန်သမားနှင့်အတူ ထိုနှစ်ယောက်၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ရှုစားလာကြသည်။

ထိုနှစ်ယောက်မှာ သူတို့ရပ်ကွက်ထိပ် ကျန်းမာရေးဆေးပေးခန်းက ဆရာဝန်မလေးနှင့် သူနာပြုဆရာမလေး ဖြစ်ကြပေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ နောက်ပိုင်း အလှကို ရှုစားရင်း သူအခွင့်အရေး ရခဲ့ရင်၊ ဆရာဝန်မလေးကို အရင်ဖြုတ်ရင်ကောင်း မလား၊ နာပ်စ်မလေးကို အရင်ဖြုတ်ရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားနေမိလေသည်။

ထိုစဉ်မှာပင် ရုတ်တရက် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပဲ ရေစုန်နှင့်ဆင်းချလာသော မော်တော်ဘုတ်တစီးက ဝင်အောင်းတာခံရပြီး လှေမှောက်သွားခဲ့ရသည်။ သူလည်း သတိမေ့သွားပြီး ကမ်းစပ်သို့ အလိုလို ရောက်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ အတိုချုံးရရင်တော့ သူ့ကိုယ်သူ နတ်စိမ်း ဖြစ်နေမှန်း တော်တော်ကြာမှပင် လက်ခံလို့ရသွားသည်။

နတ် ဖြစ်ပြီးတော့ သူအရင်တုန်းက ထင်ခဲ့သလို သွားချင်တာသွား၊ စောက်မြင်ကပ်တဲ့ သူတွေကို ခြောက်၊ အဲဒါမျိုးတွေလုပ်လို့ရမယ် ထင်တာ မလွယ်လှချေ၊ သေသေပြီးချင်းမှာ အဲဒီမြစ် အနားကတော်တော်နဲ့ ခွာလို့မရ၊ သူ့အိမ်တော့ ရက်မလည်ခင် အတွင်းပြန်လို့ရပြီး ရက်လည်သွားတော့ သူ့အိမ်တွင်းသို့တောင် သူဝင်လို့မရတော့၊ အဲဒါနဲ့ သူသေတဲ့မြစ်မှာပဲ တောက်ရှောက်နေရပြီး၊ သူ့နေရာ အစားထိုးမယ့်သူ ရောက်လာမှ နေရာပြောင်းလို့ ရမယ်ဆိုတော့ တနေ့တနေ့ သူ့လိုများ ဘယ်သူ ဖြစ်အုန်းမလဲ ဆိုပြီးစောင့်နေရတယ်၊ သိပ်မကြာပါဘူး၊ စည်းကမ်းလည်းမရှိ ၊ သူများအသက်တွေ ကိုယ့်လက်ထဲ အပ်ထားရသည် ဆိုတာလည်း နားမလည်တဲ့ ကူးတို့ သင်္ဘော မာလိန်မူးရဲ့ ပေါ့ဆမှုကြောင့် သင်္ဘောတစီးလုံးမှောက်ပြီး လူတွေရာနဲ့ချီပြီး သေကုန်တော့ သူ့လို နတ်တွေရော သရဲတွေရော ဖြစ်လာကြပါသည်။

အဲဒီတော့ ပိုလျှံလာတဲ့ နတ်တွေကို နတ်နေရာ ချထားရေးက နေရာတွေ ခွဲဝေပေးပါသည်၊ သူက သူတို့ လမ်းထဲ ကိုပြန်သွားချင်လို့ လျှောက်ထားခဲ့သော်လည်း အကပ်မရှိ၊ နံ့သာရေ မဖြန်းတော့ နယ်စပ်ဒေသဘက် လွှင့်သွား ခဲ့ရပါသေးသည်၊ နောက်ပိုင်းကျမှ အထက်ကို ဘယ်လိုဝင်ရမယ် ဘယ်လိုရေဖြန်းရမယ် ဆိုတာသိသွားတော့ သူလူဘဝတုန်းက နေခဲ့တဲ့ အိမ်ရှေ့ကဗာဒန်ပင်မှာ နေရာ ရခဲ့ပါတော့သည်။၊

အဲဒီ အချိန်မှာ သူ့ညီမလေးမော်မော်လည်း အပျိုဖေါ်ဝင်စ ၁၆-၁၇ ဖြစ်နေပြီး သူကြိုက်ခဲ့တဲ့ မဝိုင်းတောင် အသက် ၂၇-၂၈ အရွယ် အပျိုကြီးဖြစ်နေပါပြီ။ သူလည်း နတ်ကလေးဘဝနဲ့ နေရာပေါင်းစုံ ကျင်လည်ခဲ့တယ် ဆိုတော့ အတွေ့ အကြုံဗဟုသုတနဲ့ တော်တော်လေးကို ရင့်ကျက်နေပါပြီ။ ဆောင်ရန် ရှောင်ရန်နဲ့ ဘယ် အချိန်မှာ ပါဝါကို ဘယ်လိုသုံးရမယ်ဆိုတာလည်းသိနေပါပြီ။ 

သူ့ ရဲ့ အပေါင်းအသင်းဆန့်မှု ဗဟုသုတများမှုတို့ကြောင့် သူတို့လမ်းထဲက အိမ်တော်တော်များများမှာ စောင့်နေကြတဲ့ နတ်တွေနဲ့လည်း ဘော်ဘော်ဖြစ်နေပြီး အိမ်ထဲတွေတောင် သူကဝင်လို့ ထွက်လို့ရနေပါပြီ။ တခါတလေ သူတို့ သွားစရာရှိရင် တောင် နားလည်မှုသဘောနဲ့ အထက်က မသိအောင် သူ့ကိုအိမ်စောင့်ပေးဖို့ အကူအညီတောင်းခဲ့တာလည်း ရှိပါသေးသည်။

အခုဇာတ်လမ်းစတဲ့ အချိန်မှာ မဝိုင်းတို့ အိမ်စောင့်တဲ့ နတ်က ဖိုးသက်ကို အကူအညီတောင်းလို့ အဲဒီ အိမ်ကို စောင့်ကြပ်ပေးနေရတဲ့ ရက်ပိုင်း ဖြစ်နေပါသည်။ အဲဒီတော့လည်း အဲဒီအိမ်ထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်နေလဲ ဆိုတာ ဖိုးသက် တယောက်သာ အသိဆုံးလို့ ဆိုရင်တော့ ဘယ်လိုမှ မှားနိုင်မည် မဟုတ်ပါခြေ။ ဖိုးသက်က လူဘဝတုန်းက မမြင် မတွေ့လိုက်ရတဲ့ မိန်းခလေးတွေ ရဲ့ ပစ္စည်း တွေကို၊ အခုတော့ ကောင်းကောင်း မြင်ဖူး နေပြီမို့ သူ့ အတွက် မဆန်းတော့။ 

ဒါပေမဲ့ သူက လူပျိုဘဝနဲ့ ဘဝပြောင်း သွားခဲ့တာဆိုတော့ ဟိုဟာတော့ မလုပ်လိုက်ရ အခုဘ၀မှာ ကြတော့လည်း မြင်သာမြင်ရ မကြင်ရ ဆိုတာလို၊ ထိလို့ ကိုင်လို့ မရ၊ ဒါပေမဲ့ သူ နယ်ခြားဘက်ရောက်တုန်း ဟိုတောင်တန်းဒေသမှာ ရင်းနှီးခဲ့တဲ့ နတ်ဘော်ဒါတွေသင်ပေးလို့ လူတွေရဲ့ ဘုန်းနည်းနည်းလေး မှိန်သွားတဲ့ အချိန်၊ မိနစ်ပိုင်းလောက် အဲဒီလူရဲ့ ကိုယ်ကို ဝင်ရောက်ပြီး ကိုယ့် ကိုယ်လို ယူသုံးလို့ရတယ် ဆိုတာ သိသွားပြီး ဘယ်လိုလုပ်ရမယ် ဘယ်လိုအချိန်ကို စောင့်ရမယ်ဆိုတာ လုပ်တတ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ကို သင်ပေးလိုက်သူတွေက သိပ် အကြာကြီး သူများကိုယ်ထဲ မနေရလို့ မှာထားသည်။ ပြဿနာ တက်နိုင်သည်ဟုလည်း ပြောတာ ကြားဘူးသည်။

........................................................................................................................

အခုလည်း နေမင်းနဲ့ ရီရီ တို့ မြတ်ကျော်ထပ်ခိုးမှာ ဇာတ်လမ်းစကတဲက သူရောက်နေသည်။ ဘေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း ကြည့်နေမိသည်။ ရီရီ တချီပြီးသွားတော့ နေမင်းကသူ့ လိင်တန်ကို သွင်းဖို့ စကြိုးစားတော့ ရီရီက ပေါင်ကို စိထားလိုက်သည်။ တချီပြီးသွားပြီဆိုတော့ ရှက်စိတ်နဲ့ ကြောက်စိတ် နည်းနည်း ဝင်လာသည်။

ထို့ကြောင့် နေမင်းပစ္စည်းကြီးတရမ်းရမ်းနှင့် သူမအဖုတ်လေးထဲကို သွင်းဖို့ ကြိုးစားနေတာကို လုပ်လို့ မရအောင် ရုန်းနေမိသည်။ အနားမှာ ထိုင်နေတဲ့ ဖိုးသက် စိတ်မရှည်တော့၊ ရီရီ့ပါဝါကိုကြည့်လိုက်တော့လည်း နည်းနည်း မှိန်နေသည်၊ ဒါနဲ့ ပဲ ဖြုတ် ဆို ရီရီ ကိုယ်ထဲ ဝင်ပူးလိုက်သည်၊ ရီရီ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ချက်ခြင်း ပြန်ထွက်လိုက်သည်။

ရီရီက ဖျတ်ကနဲ သတိလစ်သလို ဖြစ်သွားပြီး နောက်သတိရတဲ့ အချိန်၊ နေမင်းက သူ့ပေါင်ကြားထဲရောက်နေလေပြီ။ ရီရီ ဘယ်လိုမှရုန်းလို့မရတော့၊  သို့သော်လည်း နေမင်းကလည်း လူပျိုအစိမ်း၊ ခိုးချင်လိုက်တာကလဲ ပြာလို့၊ လက်နှေး လိုက်တာကလည်း ချာလို့၊ ဆိုသလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့ ညီတော်မောင်ကလိုတဲ့ နေရာကို မရောက်၊ ဟိုထိုးဒီထိုးနှင့် ရှေ့ပြေး အရည် တွေက သရည်ကျသလိုစိမ့်ကျလာလို့၊ ရီရီ ပေါင်အတွင်းသားတွေ စိုကုန်သည်၊ စိတ်မရှည်တော့သော ဖိုးသက် နေမင်းကိုယ်တဲ ဝင်လိုက်ကာ နေမင်း ညီတော်မောင်ကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရီရီ အဖုတ်ဝ လေးကိုတေ့ကာသွင်းလိုက်၏၊

“  စွိ..ဖြစ်.. ”

“ အို့..အမေ့... ”

ရီရီ့ အဖုတ် စေးကျပ်ကျပ် နွေးအိအိလေးက အရသာရှိလှသဖြင့် ဖိုးသက် သူ့ကိုယ်သူ နေမင်း ကိုယ်ထဲမှာပါလား ဆိုတာ မေ့သွားသည်၊ ဝင်သွားသည့် လိင်ချောင်း တဝက်လောက်ကို သာ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေး နေရင်း သတိရပြီး ဗြုန်းကနဲ့ အပြင်ပြန်ထွက်လိုက်ရ၏။

နေမင်းကတော့ အရှိန်ရနေလေပြီ၊ ခနလေးနှင့် အပျိုမလေး အဖုတ်ထဲ သူ့လူပျို လိင်ချောင်းကြီး တချောင်းလုံးဆုံးအောင်သွင်းနိုင်ခဲ့တော့သည်။ နေမင်းနှင့်ရီရီ တို့ ပြိုင်တူပြီးသွားကြသဖြင့်  တယောက်နှင့်တယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ဖက်ကာ အနားယူနေကြတာကို ဖိုးသက်တယောက် ပီတိဖြင့် ကြည့်နေမိတော့သည်။

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>