ခင်မောင်ဇော်နှင့်ချစ်မမများ အပိုင်း ( ၁ )

ခင်မောင်ဇော်နှင့်ချစ်မမများ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

အခန်း ( ၁ )

နာမည်က ခင်မောင်ဇော် ၊ အာလုံးကတော့ ကိုဇော်လို့ ခေါ်တယ်။ အဖေက သင်္ဘောကပ်ပတိန်တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အမေကတော့ အိမ်မှာ ဖက်ရှင်အဝတ်တွေ ရောင်းတဲ့ စတိုးဆိုင်လေး ဖွင့်ထားပါတယ်။ အစ်မတစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ သူ့ထက် (၃) နှစ်လောက်ကြီးပါတယ်။  

ကိုဇော် (၁၀) တန်း စားမေးပွဲဖြေပြီးပြီးချင်းပဲ အဖေ သင်္ဘောထွက်သွားတယ်၊ အိမ်မှာ ကိုဇော်ရယ်၊ အစ်မဖြစ်သူ မမနီလာရယ် အမေရယ်ပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ (၁၀) တန်းစာမေးပွဲကဖြေပြီး၊ အောင်စာရင်းကလည်း မထွက်သေးဆိုတော့ စပီကင် ယောင်ယောင်၊ ကွန်ပျူတာသင်တန်း ယောင်ယောင်နဲ့ ကိုဇော် တစ်ယော်လပ်ယားလပ်ယားပေါ့။ အမဖြစ်တဲ့ မမနီလာကတော့ ဒဂုံတက္ကသိုလ်မှာ ဒုတိယနှစ်တက်နေပြီ။

စာမေးပွဲပြီးလို့ တစ်လကျော်ကျော်လောက် အကြာမှာ ရှမ်းပြည်ဘက်မှာနေတဲ့ အဒေါ်တစ်ယောက် နေမကောင်းလို့ တောင်ကြီးမှာ ဆေးရုံတင်ရတယ်။ ဆေးရုံက ရက်ရှည်တက်ရမှာ စောင့်ဖို့လူကလည်း တောင်ကြီးမှာ မရှိနဲ့ အမေဖြစ်သူ လိုက်သွားတယ်။ 

မောင်နှမနှစ်ယောက် ချစ်ချစ်ခင်ခင်နေကြဖို့၊ ရန်မဖြစ်ဖို့ အတန်တန်မှာပြီး၊ အိမ်အောက်ထပ်က ဖက်ရှင်ဆိုင်လေးကို ခဏပိတ်ပြီး တောင်ကြီးကို လိုက်သွားတယ်။ အမေ တောင်ကြီးသွားတဲ့ နေ့ကစလို့ ကိုဇော်တို့မောင်နှမ လွတ်လပ်ရေး အမှန်အကန်ကို ရတော့တာပါပဲ။ ကိုဇော်က အမေ့ကို တောင်ကြီးသွားဖို့ ကားဂိတ်လိုက်ပို့ပြီးပြီးချင်း အပြန် အိမ်ရောက်ခင် ပန်းဆိုးတန်းအရင်ဝင် အောကားတွေ အချပ် ၂၀ လောက်စိတ်ကြိုက်ဝယ်လိုက်တယ်။ 

အရင်တုန်းကဆို တနေကုန် အမေရှိနေတော့ အိမ်မှာ အောကား လုံးဝကြည့်လို့မရပဲ အခုတော့ တဝကြီးကြည့်ဖို့ စိတ်ကြိုက်ကိုဝယ်လိုက်တယ်။ မမနီလာကျောင်းက ပြန်မလာခင် တနေကုန် ထိုင်ကြည့်လိုက် ဂွင်းထုလိုက်နဲ့ သူ့အစ်မကျောင်းက ပြန်လာချိန်လည်းရောက်ရော ဒူးတွေတောင် မခိုင်ချင်တော့ဘူး။ မမနီလာကလည်း အမေသွားတဲ့နေ့ညပဲ သူ့သူယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကို အိမ်မှာလာအိပ်ဖို့ ကျောင်းက အပြန်တပါတည်း ခေါ်ပြီးချီတက်လာတယ်။ 

ဒေါက်...ဒေါက်....ဒေါက် .....

“ ကိုဇော်ရေ တခါးဖွင့်ပါဦးဟ”

မမနီလာပြန်လာလို့ တံခါးခေါက်သံနဲ့ ခေါ်သံကြားကြားချင်း ကိုဇော် အောက်စက်နဲ့ တီဗွီကို လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးကို ကမန်းကတန်း ပြင်ဝတ်ပြီး တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။

“ နင်ကလည်း ပြတင်းပေါက်တွေကော တခါးတွေကော အကုန်ပိတ်ပြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ”

မမနီလာနဲ့ တခြားကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို တံခါးရှေ့မှာ ရပ်လျှက်သား တွေ့လိုက်ရတယ်။ မမနီလာက 

“ ဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ.. ဒါ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေ သူက ဝေဝေခိုင်၊ သူက ဖြူဖြူမောင် အမေ တောင်ကြီးသွားတုန်း လိုက်အိပ်ဖို့ ခေါ်ထားတာ”

ဝေဝေခိုင် ဆိုတဲ့တစ်ယောက်က 

“ နီလာ့ မောင်လေးက အလန်းလေးပါလား” 

ဆိုပြီး ကိုဇော့်ကို စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ကြည့်ပြီး အိမ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ ကိုဇော် တစ်ယောက် ပါးစပ် အဟောင်းသားနဲ့ သူတို့ သုံးယောက်ကို ကြည့်ပြီး တံခါးဝမှာကျန်ခဲ့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်က အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် အရပ် (၅) ပေ (၄)လက်မလောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။ မျက်နှာလေးက ချစ်စရာ၊ ပြုံးလိုက်ရင် သွားတက်လေးတွေနဲ့။

ဖင်တွေ ရင်တွေကတော့ ခပ်သေးသေးပဲ၊ ဒါပေမဲ့ မို့သင့်တဲ့ နေရာမှာမို့ မောက်သင့်တဲ့ နေရာမှာ မောက်နဲ့ ငါးရန့်ကိုယ်လုံးလေးလို့ ပြောရမလားပဲ။ သူ့မှာ အထူးခြားဆုံးက ခါးသေးသေးလေးနဲ့ အတူ လုံးကျစ်လှပတဲ့ ဖင်လေးတွေရယ် ရှည်လျှားဖြောင့်တန်းတဲ့ ခြေတံတွေရယ်ပဲ။

ဝေဝေခိုင်ကတော့ အသားနည်းနည်း ညိုတယ်။ မည်းတဲ့ အထဲတော့ မပါဘူး၊ ခါးနည်းနည်း တုတ်ပေမဲ့ ဖင်ကြီးတွေက သူဝတ်ထားတဲ့ ထဘီကို လျှံထွက်မတက် တစ်ရစ်ထွားကြိုင်းလှပါတယ်။ 

အဲဒီဖင်ကြီးနဲ့ အပြိုင် အင်္ကျီထဲက ကန်ထွက်မတပ် ကြီးထွားလှတဲ့ နို့ကြီးတွေကလည်း ရင်ခုံလှိုက်မောဖွယ်ရာပါပဲ။ ဖင်တွေ ရင်တွေ ကြီးပေမဲ့ အရပ်က (၅) ပေ (၆) လက်မကျော်ကျော်လောက်ရှိတော့ အရမ်းအကြည့်ရ မရိုင်းဘူးပေါ။ ဂျနီဖာလိုပဇနဲ့တောင် ခပ်ဆင်ဆင်ပါပဲ။ 

အပေါ်နှုပ်ခမ်းလေး နည်းနည်းတိုလို့ ပါးစပ်ကလေးက ဟသယောင်ယောင် ဖြစ်နေပေမဲ့ ရွန်းလက် တောက်ပတဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ပေါင်းစပ်လိုက်တော့ အလွန် ညှို့ယူအားကောင်းတဲ့ မျက်နှာပါလားလို့ မြင်သူတိုင်း မှတ်ချက်ချရလောက်ပါတယ်။

နီလာကတော့ အသားဖြူဖြူ ခပ်သွယ်သွယ်၊ ဝေဝေခိုင်လောက် ဖင်တွေရင်တွေ မရှိပေမဲ့ ဖြူဖြူမောင်ထက်တော့သာတယ်။ ဖြူဖြူမောင့်လိုပဲ ခါးသိမ်သိမ်လေးနဲ့ ဖင်လေးက လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး။ အိမ်နေရင်း ပါတိပ်ထဘီ ပါးပါးလေးတွေများ ဝတ်ထားရင် မောင်နှမချင်းဖြစ်ပေမဲ့ မောင်ဇော်တစ်ယောက် ခဏခဏ ခိုးခိုးကြည့်ပြီး ဂလုရတာအမောပဲ...။

..........................................................................................

အခန်း ( ၂ )

ညဘက် နီလာတို့ သူငယ်ချင်း (၃) ယောက်သား နီလာ့အခန်းထဲမှာ.....

“ ဟဲ့ နီလာ နင့်မောင်လေးက မိုက်တယ်နော်”

ဖြူဖြူမောင်ကပြောတယ်။

နီလာက....

“ ဘာမိုက်တာလဲ”

“ ရုပ်ကလေးကလည်းသန့် အရပ်ကလည်းရှည်၊ ဘော်ဒီကလည်းတောင့်၊ ပြီးတော့ .......” 

ဆိုပြီးဖြူဖြူမောင်က စကားကို ဖြတ်လိုက်တယ်။ ဝေဝေခိုင်က ဝင်ပြီး...

“ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ ပြောဦးလေ..”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဟိုဟာကြီးကလည်း နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး”

“ ဘကြီးလဲ”

“ ဒုတ်ကြီးကို ပြောတာလေ..”

နီလာက  

“ ဟဲ့ကောင်မ ... နင်က ကလေးတောင် အလွတ် မပေးတော့ဘူး”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဘာ ကလေးကမှာလဲ ညီးမောင်.. နေ့လည်က အိမ်မှာ လူလစ်တုန်း အောကာတွေ ခိုးကြည့်နေတာ.. ငါတို့ရောက်လာတော့ ကမန်းကတန်း တံခါးထဖွင့်တာ သူ့ဟာကြီး ထောင်နေတာတောင် မကျသေးဘူး... ပုဆိုးထဲမှာ တရမ်းရမ်းနဲ့၊ ဟီး... ဟီး.... နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး ..ရင်ခုန်လိုက်တာ”

ပြောရရင် သူတို့ (၃) ယောက်မှာ ဖြူဖြူမောင်က အတွေ့အကြုံအများဆုံး ။ ရည်းစား (၂) ယောက်ထားဖူးတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံနဲ့လဲ လိုးဖိုးတယ်။

နောက်ဆုံးရည်းစားနဲ့ ပြတ်သွားတာ (၁) နှစ်လောက်ကြာပြီဆိုတော့ လီးငတ်နေတုန်း မောင်ဇော် ရဲ့ ပုဆိုးထဲက အတွင်းခံ ဘောင်းဘီမပါတဲ့ လီးကြီးကို တွေးလိုက်ရတော့ အခုထက်ထိကို မျက်စေ့ထဲက မထွက်နိုင်သေးအောင်ဖြစ်နေတာပေါ့။

နီလာက 

“ ကောင်မ... တော်တော် .. ရွနေတယ်ပေါ့ .. မဟုတ်တာတွေ လျှောက်မပြောနဲ့ ...ငါမောင်က ကလေးပဲရှိသေးတာ အဲဒီကားတွေ ဘယ်လိုလို့ ကြည့်တတ်မှာလဲ.. နင်တို့ဘဲတွေလိုများ ..အောက်မေ့နေလား..”

ဝေဝေခိုင်က 

“ လောင်းရဲတယ် မနီလာရေ ..ညီးမရှိတုန်း ညီးမောင်တစ်ယောက် အောကာတွေ ..ကောင်းကောင်းထိုင်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာ..”

နီလာက သူ့မောင်အပေါ်ကို ယုံကြည်ချက် အပြည့်နဲ့ ..

“ ကဲဒါဆို..ဘာကြေးလောင်းမလဲ ညီးတို့နှစ်ယောက် ငါတစ်ယောက်..”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ အမွှေးရိတ်ပေးကြး..”

“ ဘာမွှေး ရိတ်ပေးရမှာလဲ ..”

ဝေဝေခိုင်က 

“ နင်ရှုံးရင် ငါတို့နှစ်ယောက်ကို အဖုတ်အမွှေးရိတ်ပေးရမယ်... ငါတို့ရှုံးရင်လည်း..နင့်ကို ငါတို့ နှစ်ယောက်အဖုတ် အမွှေးရိတ်ပေးမယ်။ ဘယ်လိုလဲ..”

နီလာက

“ စောက်ကောင်မတွေ နင်တို့ အတွေးအကြံတွေက ဒီ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေထဲကကို မထွက်ဘူး... ကဲလောင်းတယ်ဟာ ဘာဖြစ်လဲ..”

ဖြူဖြူမောင်က

“ လောင်းတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ၊ သူ့မောင် အောကားကြည့်မကြည့်ဆိုတာ ငါတို့ ဘယ်လိုသိရမှာလဲ လူကိုတိုက်ရိုက်သွားမေးလို့ကတော့ မကြည့်ဘူးပဲ ဖြေမှာပေါ့....”

နီလာက 

“ ငါ့မှာအကြံရှိပါတယ်။ ကိုဇော်နဲ့ငါနဲ့မှာ အိမ်သော့ တစ်ယောက်တစ်ချောင်းဆီ ရှိတယ်။ မနက် (၇) နာရီလောက် ငါတို့အိမ်ကနေထွက်မယ်။ (၉) နာရီလောက်ဆို ကိုဇော် မြို့ထဲ အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်း သွားတယ်။ (၁၂) နာရီခွဲလောက်ဆို သူပြန်လာတယ်။  ငါတို့သူ သင်တန်းသွားတုန်း ငါ့မှာရှိတဲ့ သော့နဲ့ အိမ်ထဲဝင်ကြမယ်။ ပြီးရင် အိမ်ရှေ့တံခါးကို အပြင်နေ သော့ပြန်ခတ်ပြီး နောက်ဖွေတံခါးကနေ ပြန်ဝင်ပြီး အိမ်ထဲမှာပုန်းနေကြမယ် ။ ငါ့အခန်းထဲမှာ တံခါးကို lock ချပြီးနေလို့ရတယ်။ ကိုဇော်ပြန်လာတဲ့အခါကျရင် အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်ထဲပဲရှိနေတယ်ပဲ သူထင်မှာ အဲဒီအခါကျမှ နင်တို့ပြောသလို အောကားပဲကြည့်လား၊ တခြားဘာလုပ်လဲဆိုတာ တွေ့မှာပဲ။ နင်တို့အသံထွက်လို့တော့မရဘူးနော်”

..................................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

နောက်တနေ့ မနက် ...

မနေ့က စီစဉ်ထားတဲ့ အတိုင်း နီလာတို့(၃) ယောက် အိမ်က ထွက်လာတယ်။ (၁၀) နာရီလောက် အိမ်ကိုရောက်တော့ အိမ်တံခါးသော့ခတ်ပြီး ကိုဇော် ထွက်သွားပြီ။ သုံးယောက်သား အိမ်တံခါးကို ဖွင့်ဝင် ပြီးတော့အပြင်က သော့ပြန်ခတ်၊ နောက်ဖေးပေါက်က လှည့်ဝင်ပြီး နီလာ့အခန်းထဲဝင် နေလိုက်တယ်။

၁၂ နာရီခွဲ ကျော်ကျော်လောက် ကိုဇော် တစ်ယောက် သင်တန်းက အိမ်ပြန်ရောက်လာတယ်။ လက်ထဲမှာလည်း အောကားတွေ တစ်ထပ်ကြီးနဲ့။ နီလာတို့ ( ၃) ယောက်သား နီလာ့အခန်းထဲဝင် လော့ချပြီး အခန်းထဲ သုံးထပ်သား နံရံကို ကြိုတင်ဖေါက်ထားတဲ့ အပေါက်ကနေ စောင့်ကြည့်နေကြတယ်။ 

အဲဒီအပေါက်ကို ကိုဇော်ပြန်မလာခင် နီလာတို့ ဖောက်ထားတာ။ တီဗွီက နီလားအခန်းနဲ့ အပြိုင်နံရံမှာ ကပ်ထားထာဆိုတော့ နီလာတို့ အခန်းက ကြည့်လိုက်ရင် တီဗွီကိုတော ထိုင်ကြည့်နေတဲ့သူကိုကော သေချာမြင်ရတယ်လေ။

ကိုဇော်က ရောက်ရောက်ချင်းပဲ အိမ်တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ဂျက်ချလိုက်တယ်။ နောက်သူ့အခန်းထဲဝင်ပြီး အပြင်အဝတ်တွေကို လဲလို့ ပုဆိုတစ်ထည်နဲ့ စွပ်ကြပ်တစ်ထည်ဝတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတယ်။ နောက် တီဗွီစင်နားလာပြီး အောကားတစ်ကားကို DVD စက်ထဲ ထည့်ဖွင့်လိုက်တယ်။ နောက် တီဗွီရှေ့တည့်တည့်မှာ Dream Bed တစ်ခုကိုကောက်ဆွဲပြီး ပက်လက်မကျတကျ အနေအထားနဲ့ ထိုင်ကြည့်နေတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က လေသံလေးနဲ့ 

“ ကဲ နီလာရေ ငါ့တို့ အဖုတ်ကို အမွေးရိတ်ပေးဖို့သာ ပြင်ပေတော့... ညီးမောင်တော့ အောကားကြည့်နေပြီ”

နီလာက 

“ ဘယ်မှာလဲ..”

ဆိုပြီး နံရံအပေါက်ကနေ လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ တီဗွီထဲမှာ ဘိုမ ဖြူဖြူလေး နှစ်ယောက်နဲ့ ဘဲကြီးတစ်ယောက် လိုးဖို့ ပြင်နေတာတွေ့တယ်။ နောက် .... အားလုံးအဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တယ်။ ဘဲကြီးလီးကို ကောင်မလေးနှစ်ယောက် အလုအယက် စုပ်ပေးနေတယ်။ စုတ်နေရင်းကနေ ဘဲကြီးလီးက ကြီးသထက်ကြီးလာလိုက်တာ။ ရှစ်လက်မ ကိုးလက်မလောက်တောင် ရှိမလားပဲ အကြီးကြီး ဖြစ်လာတယ်။

နီလာ အောကား တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးဘူး။ ကြည့်နေရင်း ရင်တွေတောင် တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာတယ်။ စောက်ဖုတ်ထဲကလည်း ယားသလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့ ..။

ဝေဝေခိုင်က

“ ဟဲ့...နီလာ ညီးကလည်း အတွေ့အကြုံ မရှိပေလို့ပဲ... နံရံနဲ့ မျက်စေ့တောင် မခွာတော့ဘူး၊ ဖယ်ပေးဦး ...ငါလည်းကြည့်ဦးမယ်။” 

ဆိုပြီး နီလာ့ ဘေးဝင်လာပြီး အပေါက်ကနေ သူပါ နီလာနဲ့ အတူတူ လိုက်ချောင်းကြည့်တယ်။

နောက် ... ဝေဝေခိုင်ကပဲ 

“ ကဲ.. နီလာရေ အဲဒါ..အောကားမဟုတ်လို့..ဘာလဲ.. ငါတို့နှစ်ယောက်ကို အမွေးရိတ်ပေးပေတော့”

လို့ပြောတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဒီကောင်မကို နောက်မှ အမွေးရိတ်ခိုင်းရမယ် သူ့မောင် ဘာလုပ်တယ် ဆိုတာ ငါတို့ စောင့်ကြည့်ကြမယ်” 

ဆိုပြီး နောက်တစ်ပေါက် ထပ်ဖေါက်တယ်။ ခဲချွန်ဒါးလေးနဲ့ သုံးထပ်သား နံရံကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လှည့်ဖောက်တာ ဆိုတော့ ကိုဇော် တစ်ယောက် ဘာသံမှ မကြားရပဲ အပေါက် နောကက်တစ်ပေါက် နံရံမှာ ဖြစ်သွားတယ်။ နီလာတို့ သုံးယောက်သား အပေါက်ကနေ ချောင်းပြီး အောကားကို ကြည့်နေတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ ကိုဇော်ကလည်း အောကားကို ကြည့်နေရင်း သူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်နေတယ်။ 

နောက် ခဏနေတော့် ပုဆုံးခါးပုံစကို ဖြေပြီး လီးကြီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ နီလာတို့ သုံးယောက်သား ကိုဇော့် လီးကို မြင်တော့ တော်တော် အံ့သြသွားကြတယ်။ ဒီကောင်လေးမှာ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ လီးကြီး ရှိပါလားပေါ့ ။ သူတို့ အံ့သြမယ်ဆိုလည်း အံ့သြလောက်ပါပေတယ် ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကိုဇော့်လီးက အရှည် (၇) လက်မ သာသာလောက်ရှိပြီး လုံးပတ်က ရွှေနီငှက်ပျောသီး ခပ်လတ်လတ်လောက်ရှိတယ်။

ကိုဇော် တစ်ယောက်ကတော့ သူ့ကို သူ့အစ်မနဲ့ တခြား ကောင်မလေးနှစ်ယောက်က ချောင်းကြည့်နေတယ်ဆိုတာ မသိရှာပဲ ကြီးမားရှည်လျှားတဲ့ လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး အောကားကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က... 

“ ကောင်လေးလီးကြီးက ကြီးလိုက်တာနော် .. ငါ့အရင် ဘဲတွေနဲ့ တခြားစီပဲ”

ဝေဝေခိုင်က 

“ ညည်းခံချင်နေပြီလား..”

ဖြူဖြူမောင်က

“ ခံချင်တာပေါ့ဟယ် ..ငါလီးနဲ့ ဝေးနေတာ..ကြာပြီ၊ ငါဟာလေးလည်း သူ့မောင်ဟာကို တွေ့လို့လား မသိပါဘူး... အရည်တွေကို ရွှဲလို့”

ဝေဝေခိုင်က 

“ ဟဲ့.. နီလာ ..နင်ကလည်း အပေါက်နဲ့ မျက်လုံးနဲ့ကို မခွာတော့ဘူး..”

“ မောင်နှမအချင်းချင်းနော် .. နင့် မောင်လီးကို နင်ကော စိတ်ဝင်စားနေပြီ မဟုတ်လား..”

နီလာက 

“ မဟုတ်ပါဘူးဟာ... ဒီကောင်လေး တော်တော် အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတာပဲ၊ ပြီးတော့ .. သူ့ဟာကြီးကလဲ ကြီးလိုက်တာနော်...ငါငယ်ငယ်က တွေ့ဖူးတုန်းက ဆိုသေးသေးလေးပါ..”

မောင်ဇော် တစ်ယောက် မျက်စေ့ကို တိဗွီက မခွာပဲ သူ့လီးကြီးကို တစ်ချက်ချင်း မှန်မှန် ဂွင်းထုနေတာကိုကြည့်ရင်း ကောင်မလေးသုံးယောက်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်နဲ့၊ အဖုတ်ကလေးတွေမှာလဲ အရည်လေးတွေ စိမ့်လာတယ်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။ (၁၅) မိနစ်ကျော်ကျော်လောက်ကြာတဲ့ အခါ မောင်ဇော် ဂွင်းထုတာလက်က ပိုသွက်လာတယ်။ တဖြည်းဖြည်း မြန်လာတယ်။ တီဗွီကို မကြည့်တော့ဘူး။ မျက်စေ့ကိုမှိတ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်က လည်း.....

“ မမ... မမ ... အား .... မမရယ် .....မမ... ”

လို့ ငြီးရင်း လီးထပ်ကလရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။

ခင်မောင်ဇော် လရည်ထွက်ပြီး ဂွင်းထုလို့ပြီးသွားမှပဲ ကောင်မလေး(၃) ယောက်လည်း သက်ပြင်း ကိုယ်စီချပြီး နံရံကနေ မျက်နှ ာခွာလိုက်ကြတော့တယ်။

နီလာက သူ့ပါးစပ်က 

“ မမ တဲ့... ဒီကောင်လေး စော်တွေဘာတွေ ရနေပြီလား..မသိပါဘူး ..ဘယ်ကစော်ကြီးတွေနဲ့ ဖြစ်နေလဲ မသိပါဘူး..တော်ကြာ မတော်တရော်တွေနဲ့ တွေ့နေမှ ”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ညည်းအထင်မမှားနဲ့ မဟုတ်မလွဲရော မမ ဆိုတာ ..နင့်ကို ပြောတာပဲနေမှာ.. ကောင်းလိုက်တာကွာ မောင်က အစ်မကို မှန်းပြီးထုတယ် .. အစ်မက မောင်ကိုချောင်းတယ်၊ ဘာပဲပြောပြော ငါကတော့ သူ့ဟာကြီးကို မျက်စေ့ထဲကကို မထွက်တော့ဘူး ..”

နီလာက

“ နင်မဟုတ်တာ လျှောက်မပြောနဲ့ ငါတို့တွေက မော်နှမတွေ၊ ငါ့မောင် အဲလိုစိတ် ရှိမှာမဟုတ်ဘူး..”

ဝေဝေခိုင်က 

“ အောင်မ ... ညည်းကများ ... ညည်းတောင် သူ့ကို ချောင်းကြည့်ပြီး အဖုတ်မှာ အရည်တွေရွှဲနေတာ  ထဘီ ဖင်မှာ ကွက်နေတာတောင် အခုထိ လှည့်မဝတ်ရသေးဘူး ... သူလည် းညည်းကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုမှာပေါ့... ဒါဖြစ်နိုင်တာပဲ”

ဝေဝေခိုင်က ဆက်ပြီး ......

“ ကဲ ဘာမှ စကားရှေမနေနဲ့ မနီလာ .. နင်ရှုံးပြီ ငါတို့ကို အမွေးရိတ်ပေးဖိုသာ ပြင်ပေတော့“

ဖြူဖြူမောင်က

“ ဟုတ်တယ် ... ဟုတ်တယ် ... ရိတ်ပေးပေတော့ .. ဒါပေမဲ့အခုတော့ သူ့မောင်လေးရဲ့ လီးကြီးကို မြင်ထားလို့ အဖုတ်မှာ အရည်တွေရွှဲနေတယ် ..သုပ်လိုက်ဦးမယ်”

ခဏနေတော့ မောင်ဇော် တီဗွီပိတ်ပြီး သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ နောက် အဝတ်အစားလဲပြီး အပြင်ပြန်ထွက်သွားတယ်။ အဲတော့မှ နီလာတို့ ( ၃) ယောက် အခန်းပြင်ထွက်လာ နောက်ဖေးကနေ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို ပတ်ဖွင့်ပြီး နဂိုအတိုင်း ဟန်မပျက်နေနေလိုက်တယ်။

.................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

အချိန်ကား ည (၀၈း၀၀) နာရီ၊ နေရာကား နီလာ၏ အခန်းတွင်း .......

ကောင်မလေး(၃)ယောက်၊ ဖြူဖြူမောင်၊ နီလာနှင့်၊ ဝေဝေခိုင်တို့ အတူရှိနေကြသည် ။ ခင်မောင်ဇော်တစ်ယောက်ကတော့ အိမ်မှာမရှိ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင် ထွက်သွားသည်။ ဖြူဖြူမောင်က နေ့လည်က ဝယ်လာတဲ့ ကတ်ကျေးတစ်ချောင်းနှင့် ဂျုတ်တစ်ခုကို ထုတ်ပြီး

“ ကဲ နီလာရေ လုပ်ငန်း စလိုက်ရအောင်” 

လို့ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူဝတ်ထားတဲ့ ထဘီလေးကို ဖြေချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လှဲနေ လိုက်တယ်။ ပန်းရောင်အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးက ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ ဖင်လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေကို အလိုက်သင့် ထုပ်ထားတယ်။ ဘောက်ဘီက အရမ်းကျပ်မနေသလို ခပ်ချောင်ချောင်လဲ မဟုတ်ဘူး။ အဖုတ်ကလေးရှိတဲ့နေရာမှာတော့ ဘောင်းဘီလေးက သေသေချာချာကို မို့မို့လေး။

ဝေဝေခိုင်က

“ ကဲ ... နီလာရေ သွားရိတ်ပေတော့ .. သူပြီးရင် ငါ့အလှည့်လည်းရှိသေးတယ်နော်”

နီလာကလည်း 

“ ကောင်မတွေ .... စောက်ရှက်ကို တော်တော်မဲ့တယ် ” 

ဆိုပြီး အိပ်ယာပေါ် တက်သွားလိုက်တယ်။ အိပ်ယာပေါ် နီလာ ရောက်လာတော့ ဖြူဖြူမောင်က ကတ်ကြေးလေးနဲ့ ဂျုတ် လေးကို နီလာ့လက်ထဲထည့် 

“ လုပ်ငန်းစပေတော့..”

လို့ ပြောပြီး သူ့ပင်တီ ဘောင်းဘီပန်းရောင်လေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလိပ်ပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။

ပေါ်လာပါပြီ ။ ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ အဖုတ်ကလေး။  ဖြူဝင်း ဖြောင်းစင်းနေတဲ့ ပေါင်တံတွေ အလယ်မှာ နီကျန်ကျန်အမွေးလေးတွေ ခပ်ပါးပါးနဲ့။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးက စေ့နေပြီး အပေါ်ကို နည်းနည်း မို့နေသယောင်ယောင်ရှိတဲ့ ဆီးခုံလေး ။ သူ့ အဖုတ်လေးရဲ့ စွဲဆောင်မှုက မိန်းမချင်းဖြစ်နေတဲ့ နီလာတောင် တော်တော် မှင်သက်သွားမိတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က 

“ သူငယ်ချင်း စတော့လို့ ပြောလိုက်မှ သတိ ဝင်လာတယ်..”

အိပ်ယာပေါ်မှာ အမွေးတွေ ကပ်ကျန်နေမှာစိုးလို့ စားပွဲပေါ်က သတင်းစာ တစ်ဆာင်ကို ဖြန့်ပြီး ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ဖြူဖြူမောင့် ဖင်အောက်မှာ ခုလိုက်တယ်။ 

နောက်နီလာက ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ ကားထားတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲဝင် ဖူဗူးတောင်းထောင်ပြီး ကတ်ကြေးလေးနဲ့ အမွေးလေးတွေကို အရင်ဖြတ်တယ်။ ကတ်ကြေးနဲ့ ဖြတ်လို့တော်တော် ပါးသွားပြီဆိုမှ ဂျုတ်ကလေးသုံးပြီးရိတ်ပါတော့တယ်။ အဖုတ်ကို ဂျုပ်နဲ့ရိတ်တော့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ အဖုတ် နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေကို ဖိပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ရိတ်ရတယ်။ 

နီလာ့လက်က ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံးကို ဟိုထိလိုက် ဒီပွတ်လိုက် ဖြစ်နေတော့ ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ကလေး အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စိမ့်ထွက်လာတယ်။ ဖြူဖြူမောင် တော်တော် ကောင်းလာနေပြီး အနားမှာ ရှိနေတဲ့ ဝေဝေခိုင်ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်တယ်။

ဝေဝေခိုင် တစ်ယောက် လက်မနှေးပါဘူး။ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပြီး ဖြူဖြူမောင့်ကို အမွေးရိတ်ပေးနေတဲ့ နီလာရဲ့ နောက်ကိုသွားပြီး နီလာဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်အဖြူလေးကို ဆတ်ခနဲလှန်လိုက်တယ်။ နီလာ ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး

“ ဟဲ့ ....” 

လို့ပဲ ပြောရသေးတယ် ။ ဝေဝေခိုင့်လက်က နီလာပေါင်နှစ်လုံးကြား နောက်ကနေ လျှိုဝင်လာပြီး ပင်တီ အဖြူလေး ဝတ်ထားတဲ့ နီလာ့ အဖုတ်လေးကို ဘောင်းဘီလေးပေါ် ကအုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ နောက် လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ထားပြီးတော့ အဖုတ်ကလေးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ဖွဖွလေး ပွတ်ချေပေးနေတယ်။ ခဏနေတော့ အဖုတ်က အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာပါလေရော။

နီလာ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုံနေတယ် ။ အဲဒါမျိုး တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး။ ကိုယ့် အဖုတ်ကို ကိုယ် ရေချိုးရင် ဆပ်ပြာတော့ တိုက်ဆေးတာပဲ။  ဒါပေမဲ့ အခုလိုမျိုး တခြားလူတစ်ယောက် ကိုင်တာမျိုးနဲ့ မတူဘူး။ အဖုတ်ကလေးကို အကိုင်ခံရတဲ့ အရသာက ချိုအီပြီးတော့ တကိုယ်လုံး အကြောပေါင်းတစ်ထောင် စိမ့်နေတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က လေသံလေးနဲ့ လှမ်းမေးတယ်။ 

“ နီလာ ... ကောင်းလား..”

တဲ့။ နီလာက 

“ မသိဘူး ..”

လို့ ပြန်ဖြေရင်း အံကျိတ်ထားလိုက်တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က နီလာ့ လက်တစ်ဖက်ကို သူ့လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ် အကွဲကြောင်းလေးကို အပေါ်အောက်ပွတ်ဆွဲနေတယ်။ အရည်လေးတွေ ထွက်နေပြီဆိုတော့ ချောချောရှူရှူအဆင်ပြေတယ်။

ဝေဝေခိုင်က နီလာ့အဖုတ်ကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ပွတ်ရင်းကနေ ဘောင်းဘီ ဆွဲချွတ်ပြီး အစေ့လေးကို လက်ခလည် ထိပ်လေးနဲ့ ဖိပြီး ပွတ်ပါတော့တယ်။ နီလာတစ်ယောက် ဓာတ်လိုက်သလို ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲနဲ့ ပါးစပ်က အင်း... ကနဲ ညီးသံလေး တိုးတိုးလျှလျှလေးတောင် ထွက်သွားတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဝေဝေခိုင်.. နင်လည်း ချွတ်လိုက်တော့..”

ဝေဝေခိုင်လည်း နီလာ့ကို ပွတ်ပေးနေရာက ခဏရပ်ပြီး သူဝတ်ထားတဲ့ ထဘီလေးကို ဂွင်းလုံးပုံ ချွတ်၊ တဆက်ထဲ အင်္ကျီကော၊ ဘရာစီယာကော၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကော ချွတ်လိုက်တယ်။ ကြီးမားစွင့်ကားနေတဲ့ တင်ကြီးတွေ၊ ဖွံ့ထွားလုံးဝန်းတဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့ ဝေဝေခိုင် ...ဖြူဖြူမောင် လှဲနေတဲ့ ဘေးဘက် အိပ်ယာပေါ် ဖြူဖြူမောင့်ဘေး ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ဖြူဖြူမောင် ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ 

နောက် ဘရာစီယာ ပန်းရောင်လေးကိုပါ ချွတ်လိုက်တယ်။ ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ အကြမ်း ပန်းကန်လုံးသာသာ ဖြူဖွေးလုံးကျစ်တဲ့ နို့လေးနှစ်လုံးပေါ်မှာ ပန်းရောင် နို့သီးခေါင်းလေးတွေဟာ အစွမ်းကုန် ထောင်မတ်လျှက်ပါ....။နောက်..... ကြောင်တောင်တော် ဖြစ်နေတဲ့ နီလာ့ကို ဖြူဖြူမောင်က အိပ်ယာပေါ် ဆွဲလှဲလိုက်တယ် ။ နီလာဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်တွေလည်း မကြာခင်မှာပဲ ဖြူဖြူမောင်နဲ့ ဝေဝေခိုင်တို့ရဲ့ ကောင်းမှုနဲ့ အကုန်ပြောင်တလင်း ခါသွားတော့တယ်။

နီလာ့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ဝစ်လှစ်စလှနဲ့ ကောင်မလေး သုံယောက် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပြန်အလှန် ပွတ်သပ်နေပါတယ်။

သူတို့ထဲမှာ ဖြူဖြူမောင်က ဆရာမကြီး။ ရီးစား ၂ ယောက်ထားဖူးတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့လည်း လိုးဖူးတယ်။ ဝေဝေခိုင်နဲ့ နီလာက ရည်းစားတစ်ခါမှ မထားဘူးသေးဘူး။ ယောကျာ်းလေး အတွေ့အကြုံဆိုလို့ လုံးဝမရှိ။ ဝေဝေခိုင်နဲ့ဖြူဖြူမောင်က တခါတလေ တစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက်နှိုက်လိုက် ကိုင်လိုက်နဲ့ ဆန္ဒဖြေတတ်တယ်။ နီလာကတော့ အစိမ်းသက်သက်။ ဒါ သူ့ရဲ့ပထမဦးဆုံး အတွေ့အကြုံ။

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ငါတော့ နင့်မောင်ကို အရမ်းစွဲသွားပြီ.. နီလာရယ် ..သူ့ဟာကြီးက..အကြီးကြီးပဲ ၊ ငါ့အစေ့လေးကို နာနာလေးပွတ်ပေးပါကွ...ာ”

ဖြူဖြူမောင်က အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လေး အိပ်နေတယ်။ နီလာက ဒူးလေးထောက် ဖင်လေးကုန်းပြီး ဖြူဖြူမာင့်အဖုတ်ကို ခပ်ရွရွလေး ပွတ်နေတယ်။ နီလာ့ အဖုတ်ကို နောက်က ဝေဝေခိုင်က လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ် နောက်လက်တစ်ဖက်က သူ့အဖုတ်ကို သူပွတ်နေတယ်။

နီလာ တစ်ယောက် ဘာဖြစ်နေမှန်းကို မသိဘူး။ လောကကြီးတစ်ခုလုံးကို မေ့သလိုလို၊ တခါတခါ နတ်ပြည်ပဲ ရောက်သွားသလိုလို၊ အမျိုးအမည်မသိ ဝေဒနာလိုလို အရသာလိုလို နဲ့ စည်းစိမ်တမျိုး ခံစားနေရတယ်။ ဝေဝေခိုင်ကလည်း တဖြည်းဖြည်းချင်းအကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ညှိုးလေးကို စုန်ချည်ဆန်ချည်သွားနေရာကနေ အစေ့လေးကို ထိထိမိမိပဲ လက်ခလယ်လေးနဲ့ ပွတ်ချေပေးတော့ နီလာတစ်ယောက် ဖြူဖြူမောင့်အဖုတ်ကိုတောင် ဆက်မပွတ်နိုင်တော့ပါ။

“ အား... ဝေဝေခိုင်ရယ် ......အား ဟား........ရှီး .......”

ဖြူဖြူမောင်က လှဲနေရာကနေ ထလာပြီး နီလာ့ကို အိပ်ယာပေါ် ပက်လက် ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲလှဲလိုက်တယ်။ နောက် .. နီလာ့ နို့လေး တစ်လုံးကိုစို့၊ နောက်တစ်လုံးကို လက်ကလေးနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။ ဝေဝေခိုင်ကတော့ နီလာ့ အဖုတ်ကလေးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပွတ်ပေးနေရာကနေ လက်ညိုးလေးကို နီလာ့ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

နီလာ လန့်သွားပြီး

“ မလုပ်နဲ့” 

လို့ အောက်လိုက်ပေမဲ့ လက်ညှိုး တစ်ဆစ်ကျော်ကျော်လောက် စောက်ခေါင်းလေးထဲ ဝင်သွားပါပြီ။ ဖြူဖြူမောင်က 

“ နီလာ.. နင်စိတ်နှစ်ထား ... နင့်မောင်ကို နင်စိတ်နှစ်ထား မောင်ဇော့်ကို... စိတ်နှစ်ထား ”

“ အား .... အား .... အီး .....ရှီး”

“ မောင်ဇော် ..... မောင့်ဇော့် ...လီးအကြီးကြီး ..... နီလာ...နီလာ ...မောင်ဇော်... နင့်ကို လိုးနေပြီ .... မောင်ဇော့ဟာကြီး ..... ဂွင်းထုနေတယ် .... အကြီးကြီး .....”

နီလာ တစ်ယောက် တဟင်း ..ဟင်း ညီးရင်း မောင်ဇော် တီဗွီကြည့်ရင်း နေ့လည်က ဂွင်းထုတာတွေကို  မြင်ယောင်လာပါတော့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်ကလည်း ....

“ စိတ်နှစ်ထား ... နီလာ .... မောင်ဇော်..နင့်ကိုလိုးနေပြီ... မောင်ဇော့်..လီးကြီး ..... မောင်ဇော့် လီးကြီး ...... လီးကြီးနဲ့ နင့်ကိုလိုးနေပြီး .... လိုက်ရွတ် နီလာ ....မောင်ဇော့်လီးကြီး ..မောင်ဇော်လီးကြီး ..လို့ ..”

နီလာ ဖြည်းဖြည်း လိုက်ရွတ်တယ် ။ ပိုပြီး အရသာ ရှိလာတယ်။ နီလာ မရှက်တော့ပါ ....။

“ အား ...ဟင်း... ရှီး ...မောင်လေး မောင်ဇော် ... မောင်ဇော် လီးကြီး ......လီးကြီး .... အား ....အား ....ဟင်း ......”

နီလာ တကိုယ်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်ယင်ပြီး ပြီးသွားပါတော့တယ်။ ဝေဝေခိုင်က နီလာ ပြီးသွားတာကို သိပေမဲ့ အဖုတ်ထဲ ထည့်မွေနေတဲ့ လက်ကို ချက်ချင်း မထုတ်သေးဘူး ။ အဖုတ်ထဲ အဝင်အထွက်ကို မြန်ရာကနေ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်လျှော့ပြီးတော့်မှ ထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ငါတော့ ဒီလိုမျိုး မပီးချင်ဘူး အစစ်နဲ့ပဲ ပြီးချင်တယ်..”

ဝေဝေခိုင်က 

“ ဟုတ်တယ် ..ကြံစမ်းပါဦး.. ဖြူဖြူမောင်ရယ် ငါတော့ ..ဟိုကောင်လေးကို စားချင်တယ်..”

နီလာက 

“ ဘယ် ကောင်လေးလဲ..”

ဝေဝေခိုင်က 

“ ဘယ်ကောင်လေး..ရှိရမလဲ နင့်မောင့်...မောင်ဇော့်ကိုပေါ့..”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ငါ ကြံပါဦးမယ် .. ကောင်လေးက အငုံးလေးကွ .... အရမ်း သွားလုပ်လို့ မရဘူး...မကြာပါဘူး... အဆင်ပြေမှာပါ တစ်ရက် နှစ်ရက်လောက်တော့ ...စောင့်လိုက်..”

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>