သူတို့အကြောင်း အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသားသူ - ချစ်ဦးမောင်မောင်
“ ဖိုးသားလေး…. အန်တီလေး ဖင်ကိုကြည့်ပြီး…. ပြစ်မှားနေတယ်… ဟုတ်. ”
“ အန်…. ဟုတ်ပါဘူး…. အန်တီလေးရဲ့…. ”
“ ဟွန့်…. ဟုတ်တာ မဟုတ်တယ်…. မျက်လုံးက… အဲဒီနားမှာချည်းပဲ…. ”
“ အဲ….. ”
“ အဲ… မနေနဲ့… ဟွန့်… အခန်းထဲမှာလဲ လူပျိုနံ့တွေကို မွှန်နေတာပဲ… ”
“ အာ… ဟုတ်ပါဘူး အန်တီလေးရဲ့…. ”
“ ဘာ… မဟုတ်ရမှာလည်း…. ပြီး ကြမ်းပြင်ကို အပေါက်က ဖောက်ထားသေးတယ်…. ဖိုးသား တော်တော် ဆိုးနေပြီ… ဟင်း… ”
“ ဟို…. အဲ… ဟိုဒင်း… ”
“ ကဲ…. ဆရာလေး…. ဝန်ခံလိုက်ရင် အကျိုးရှိမယ်…. ဝန်မခံရင်တော့…. ”
“ ဟုတ်…. အန်တီလေး…. သား မှားပါတယ်…. ”
“ ဖိုးသား…မှားတယ်လို့…. အန်တီလေး.. မပြောပါဘူးရှင်.. ”
“ ဗျာ… အဲဒါဆို… ”
“ ဖိုးသားက အခုမှ လူပျိုပေါက်အရွယ်လေးပဲ ရှိသေးတာ…. ဒါတွေ လုပ်တာ သဘာဝပဲလေ… ”
“ ဟုတ်…. အန်တီလေး…. ”
“ ဖိုးသားက… အန်တီလေးကို… ဘယ်အချိန်ကစပြီး ပြစ်မှားနေတာပါလိမ့်…. ”
“ ဟို…. ဟိုတခါ… အန်တီလေးကို လာနှိုးတုန်းက…. ”
“ ဟိုး… ဆရာ… ရပြီ ရပြီ… အဲဒါမြင်ပြီး နေ့တိုင်း လက်ဆော့နေတယ်ပေါ့လေ… ”
“ ဟုတ်…အန်တီလေးကို ညဘက်ချောင်းကြည့်တော့ … ”
“ ဖိုးသား…. ဘာတွေတွေ့လို့လဲ…. ”
“ ဟို… အန်တီလေး…. ညအိပ်ကာနီးရင်…. ဟိုဒင်းကို ပွတ်တာတွေ့တယ်…. ပြီးတော့…. အကုန်မြင်ရတယ်…. ”
“ ဖိုးသားလဲ စိတ်တွေ ထလာရင် အဲလို…. လုပ်တယ်… မို့လား.. ”
“ အန်တီလေးလဲ…. လုပ်တာပေါ့….. ”
“ ဖိုးသား…. အန်တီလေး ဟာကို ကိုင်ကြည့်ချင်လို့လား….. ”
“ ဟို…. အဲ…. ”
“ အင်းပါ…. မကိုင်ချင်လဲ နေပါတော့…. ”
“ ဟို…. ဟုတ်ဘူး…. ကိုင်ချင်တယ်…. အဲဒါ … ပြောမလို့…. ”
“ အင်း… ဒါဆို… ကတိတစ်ခုပေး…. ”
“ ကတိပေးရင်…. ဖိုးသားဖြစ်ချင်တာ အကုန်ဖြစ်ရမယ်…. ”
“ ဟုတ်ကဲ့အန်တီလေး… သား ကတိပေးပါ့မယ်…. ”
“ ဖိုးသားကို အခု နင်းနှိပ်ခိုင်းတာက စပြီး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်သူမှ မသိအောင် နေရမယ်၊ ပြန်မပြောရဘူး၊ ပြီးတော့ အဓိက မင်းညီမလေး အိဖြူ မသိအောင် နေရမယ်… တီလေး မခေါ်ဘဲနဲ့ မလာရဘူး…. အရင်လိုပဲ.. ခပ်တည်တည်… နေရမယ်နော်…. ”
“ ဟုတ်… ”
“ ကဲ ကတိတကယ်ပေးလား… ကတိဖျက်ရင်…. ရွာပြန်လွှတ်မှာနော်…. ဖိုးသားအမေနဲ့လည်း တိုင်ပြောမှာ…. ”
“ အင်းပါ… မဖျက်ပါဘူး….ကဲ… အဲဒါဆို ပြီးတာပဲ…. သွား… ဟိုမှာ တံခါး ဂျက်ချထားသလား မထားသလား အရင်ကြည့်…. ”
“ ဂျက်ချထားတယ်….တီလေး…. ”
“ ကဲ… ကိုယ်တော်လေး…. ဒီဘက်ကို…ကြွ.. ”
အန်တီလေး သူမ၏ လက်ယာဘက်သို့ အေးမောင်အား ရွှေ့ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။
“ ကဲ ပေါင်ကို အရင်ဖွဖွလေး နှိပ်ပေး…. အပေါ်ကို ကျော်မတက်နဲ့အုံး….ရပြီ… အပေါ်နဲနဲတက်…ရပြီ…. ထပ်တက်အုံး…. ”
အန်တီလေး၏ အမိန့်နှင့်အတူ လက်က တဖြည်းဖြည်း ပေါင်ရင်းကို ရောက်လာသည်….။
“ အင်း…. အပေါ်ကို ဆက်မတက်နဲ့… ရှေ့နားကို တိုးပြီးနှိပ်လိုက်…. ”
ရှေ့တိုးလိုက်တော့ အန်တီလေး၏ အဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား လုံးလုံးမို့မို့ပေါ်ရောက်သွားသည်။
“ အင်းဟင်း… ဟုတ်ပြီ… အဲဒီနားကိုပွတ်ပေး…. ”
ထိုနှုတ်ခမ်းသားလေးကို ရွရွလေးပွတ်ပေးရာ တစ်ချက်တစ်ချက် အလယ်မြောင်းကို သွားသွားထိသည်။ တစ်ချက်တွင်တော့ အန်တီလေးကိုယ်တိုင် အေးမောင်၏ ညာလက်ကို ကိုင်ကာ အဖုတ်ကို တည့်တည့် အုပ်ကိုင်ခိုင်းသည်။
ထို့နောက် လက်ခလယ်နှင့် အမြောင်းလေးအတိုင်း သာသာယာယာ အထက်အောက် ပွတ် ခိုင်းသည်။
“ အင်း…အင်း… ဟင့်…. ဟုတ်တယ်… ဖိုးသား…အဲဒီအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်…. အင်း… ဟုတ်ပြီ… ကောင်း တယ်…. အား… ရှီး…. မြန်မြန်လေး ပွတ်တော့…. တီလေး ပြီးတော့မယ်…. ဟာ့…. အား….. အမေ့…. ရှီး…. ပြီးပြီ….အာ့….. ”
အန်တီလေး ပါးစပ်မှ သံစုံညည်းသံတွေ ထွက်လာကာ ကော့ပျံလာပြီး သူမ၏ ဂါဝန်ပေါ်တွင် အဖုတ်မြောင်းအတိုင်း အရည်တွေ စိုလာတော့သည်။ ထို့နောက် ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။
“ ကဲ… ဖိုးသား… ဒီလောက်ဆို… ရပြီ…. နောက်နေ့မှ…. နောက်တစ်မျိုးပေါ့…. သွားကြိုတော့… ညီမလေးကို.. ”
အေးမောင် အိဖြူကို သွားကြိုခဲ့သည်။ ထို့နောက် အပေါ်ရောက်တော့ အန်တီလေး အိပ်ခန်းဘက်ဆီသို့ ချောင်းကြည့်သည်။ အန်တီလေးက ရှူးတိုးတိုး ဆိုသည့်ပုံစံလေး လုပ်ပြသည်။ ထို့နောက် သူမဘာသာ တစ်ခါ ကိုယ်တုန်းလုံးတီးဖြင့် လုပ်ပြသည်။ တီလေးပြီးသွားတော့ အေးမောင်လည်း အိပ်လိုက်ရတော့သည်။ အိဖြူကို အခုတလော အေးမောင် ချောင်းချင်စိတ်သိပ်မရှိ။ အိဖြူ စာတွေများပြီး ပင်ပန်းနေသဖြင့် အဝတ်ပင် မလဲတော့ဘဲ အိပ်သွားတာကို သနားတာလည်းပါသည်။ အန်တီလေးနှင့် အဆင်ပြေနေတာလည်း ပါသည်။
နောက်တစ်နေ့ညတွင်တော့ အေးမောင်ကို တီလေး ဘာမှ မပြောတော့။ အသာလေးသာ သူမအခန်း ထဲ ခေါ်သွင်းသွားသည်။ ဒီည နောက်တစ်မျိုးဟုတော့ ပြောထားတာ ရှိသည်။ ဘာလဲတော့မသိ။
“ ဖိုးသား…. မနေ့ကလိုပဲ…. လုပ်အုံးမလား…. ဖိုးသား ဘယ်လို လုပ်ပေးချင်လဲ ပြောကြည့်ကြည့်…. ”
“ အန်တီလေး…. သား အန်တီလေးကို…. ဟိုဟာ လုပ်ချင်တာ… ”
“ ဘာလဲ…. လိုးချင်တာလား… ”
တစ်တစ်ခွခွ အန်တီလေးစကားကြောင့် အေးမောင် ဖျင်းကနဲပင် ဖြစ်သွားရသည်။
“ ဟုတ်ကဲ့… အန်တီလေး…. ”
“ မလိုးနဲ့အုံး…. အန်တီလေး…. ဆေးမထိုးရသေးဘူး…. ဆေးထိုးပြီးမှ… စိတ်ချရမှာ…. ဗိုက်ကြီးမှာစိုးလို့နော်…. ”
“ ဟုတ်ကဲ့… အန်တီလေး…. ”
“ လက်နဲ့ပဲ လုပ်အုံး….. လက်နဲ့ ဘယ်လိုမျိုး လုပ်ချင်သေးလဲ…. ”
“ အန်တီလေးဟာကို မမြင်ရဘူးလေ…. အဲဒါကို လှန်ပြီး ပွတ်ပေးချင်တာ….. ”
“ အောင်မယ်လေး…. လူလည်လေး…. သူ့စိတ်ကူးထဲကအတိုင်းသာ အကုန်ဖြစ်ရရင်…. မတွေးဝံ့စရာ… ကဲ… ဆရာ… အဲဒါဆို… အန်တီလေးအဝတ်တွေ… ကိုယ့်ဘာသာ ချွတ်တော့…. ”
အန်တီလေးက လက်ကို မြှောက်ပေးသည်။ ထို့နောက် မတ်တပ်ရပ်ပေးသည်။
အေးမောင် အန်တီလေး၏ ဂါဝန် ကို အောက်ခြေမှ မတင်ကာ ခေါင်းမှ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ အန်တီလေး မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားသည်။ အန်တီလေး ကုတင်ပေါ် ပြန်လှဲကာ ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ပေါင်ကိုလည်း ကားပေးထားသည်။ အေးမောင် က အဖုတ်ကို ကိုင်မည်ပြုတော့.
“ ဟာ…. ဖိုးသားကလည်း…. အဲဒါကို အရင်သွားမကိုင်နဲ့လေ…. မနေ့ကလို နည်းနည်းပါးပါး ပွတ်အုံး သပ်အုံး.. မှပေါ့…. ”
“ ဟီး… ”
အေးမောင် တစ်ချက် ရယ်ပြလိုက်ကာ လက်က ပေါင်ကို ပြန်ပွတ်လိုက်ရသည်။ ပေါင်ရင်းနားရောက်ကာနီးတွင်….
“ ဖိုးသား…. နို့စို့ချင်လား…. ”
“ အင်း…. ”
“ လာ… အဲဒါကို မပွတ်နဲ့အုံး….. ဒါကို အရင်လုပ်…. ”
သူမ နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်စေကာ ပွတ်သပ်နယ်ခိုင်ပြီး ပါးစပ်ဖြင့် စို့ခိုင်းသည်။
“ အင်း…. ကောင်းတယ်…. ဖွဖွလေး စို့…. ဖိုးသားရဲ့….လက်က… ဗိုက်ကို ပွတ်ပေး…. ”
အန်တီလေး၏ လမ်းညွှန်မှုဖြင့် ဖိုးသား နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ စို့နေရင်း လက်က ဗိုက်သားပြင်ကို ပွတ်ပေး နေမိသည်။ ထို့နောက် အမိန့်ပင် မစောင့်တော့ဘဲ ဗိုက်မှ တဆင့် ဆီးခုံကိုရောက်ကာ အမွှေးများကို ဖွပေး နေသည်။ ထို့နောက် အဓိကနေရာကို သိမ်းပိုက်လိုက်တော့သည်။ အန်တီလေးလဲ ဘာမှ မပြောတော့ပေ။ မနေ့ကလိုပင် စုန်ချည်ဆန်ခြည် လှုပ်ရှားပေးရာ အရည်များ တစိုစိုနှင့် အန်တီလေး တစ်ချီပြီးသွားသည်။ သို့သော် အေးမောင် ပြန်မရုပ်မိ။ သူက အထဲကို နည်းနည်းနှိုက်ကြည့်ချင်သေးသည်။
လက်တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားတော့..
“ ဖိုးသား… အထဲကို နှိုက်ချင်လို့လား… ဒီလို့လေးလုပ်ပေး…. ”
အန်တီလေးက နည်းလမ်းပြပေးသည်။ လက်မကို အစေ့လေးပေါ်တင်ကာ လက်ခလယ်ကို အထဲသို့ နှိုက် စေသည်။ ထို့နောက် သူမကိုယ်တိုင် လက်ကို ကိုင်ကာ အထုတ်အသွင်း လုပ်ပေးသည်။ လက်ခလယ်က ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လုပ်နေချိန်တွင် လက်မက အစေ့ကို ပွတ်နေသည်။
“ အား…. ဖိုးသား…. ပြီးတော့မယ်ထင်တယ်… မရပ်နဲ့…. အန်တီလေးပြီးကာနီးပြီ…. အား…. ပြီးပြီ…. အား… ရှီး…. ကောင်းလိုက်တာ… အင်း..ဟင်း… ဟင့်.. ”
အန်တီလေး ဒီတစ်ကြိမ် ပြီးသွားတာ ပိုပြင်းသည်။ အထဲက လက်ကို ပြန်ဆွဲထုတ်လို့ မရအောင်ပင် ညှပ်ထားကာ အရည်တွေကလည်း အများကြီး ယိုစီးထွက်လာသည်။ ထို့နောက် အန်တီလေးလည်း တစ်ကိုယ် လုံး ပျော့ခွေသွားကာ ခဏ အမောဖြေနေရသည်။
“ ကောင်းတယ်…. ဖိုးသားရယ်…. တကယ်ပဲ….. ဖိုးသားကိုလည်း ကောင်းအောင် လုပ်ပေးချင်တယ်…. ဒီနား တိုး… ”
အေးမောင် သူမ ပြသည့်နေရာကို တိုးသွားလိုက်သည်။ သူမဘယ်ဘက်ဘေးမှာ ဘေးချင်းယှဉ်ထိုင် လိုက်သည်။ အန်တီလေး ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် အေးမောင် ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ပုဆိုးပြေကျသွားတော့ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဖောက်ထွက်မတတ် တင်းမာနေသော ငယ်ပါကို တွေ့လိုက်ရ သည်။
“ အာ… ဖိုးသား… ဘောင်းဘီ ချွတ်လိုက်လေ…. ”
အေးမောင် ဘောင်းဘီ ချွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခုနနားကို ပြန်သွားထိုင်သည်။ အန်တီလေးက အေးမောင် ဒုတ်ကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ကာ ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ကိုယ်တုန်းလုံး ချွတ်ကာ သူကိုယ်တိုင် ပယ်ပယ်နယ်နယ် နှိုက်ပေးပွတ်ပေးခဲ့သော အန်တီလေးက လက်ဝါးနုနုဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးရာ အေးမောင် ကြာကြာ မထိန်းနိုင်။
အန်တီလေး လက်ထဲ သုက်ရည်တွေ ထွက်သွားသည်။
“ အာ…. ဖိုးသားက…. စိတ်တွေ တအားထန်နေတာကိုး….. ပြီးသွားပြီပေါ့….. ခဏနားလိုက်…. ပြီးရင် ရေချိုး ခန်းထဲသွားပြီး ဆပ်ပြာနဲ့ ရေသွားဆေးလာခဲ့…. ”
အန်တီလေး သူ့ကို ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်ရပေမဲ့ ရွံပုံတော့ ရသည်။ အဲဒါနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲသွားပြီး ရေသွားဆေး လိုက်သည်။ အချိန်ကို ကြည့်တော့လည်း ကိုးနာရီသာ ရှိသေးသည်။ အိဖြူကို သွားကြိုရမည့် အချိန် မရောက် သေး။ အန်တီလေးအခန်းထဲ ရောက်တော့ ပုဆိုးပြန်ချွတ်ကာ သွားထိုင်သည်။
အန်တီလေးက သူ့ကို ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်အိပ်ခိုင်းသည်။ ထို့နောက် သူ့လီးကို ပြန်ထလာအောင် ဆွပေးလိုက်ရာ ချက်ချင်းလိုလိုပင် အဆင်သင့်အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ ခုနက ပြီးထားသဖြင့် နောက်တစ်ချီ တော်တော်နှင့် မပြီးပေ။ ပြီးချင်စိတ်လည်း ပေါ်မလာသေး။ အန်တီလေး လက်အရသာကိုသာ ဇိမ်ခံနေလိုက် သည်။ အန်တီလေးက မျက်လုံး မှိတ်ထားခိုင်းသဖြင့် မှိတ်လိုက်သည်။
မကြာမီပင် တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသည့် အရ သာကို ခံစားလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးကို ယောင်ကာ ပိုတင်းတင်းပင် စေ့လိုက်သည်။ အံပါကြိတ်မိသည်။ တင်ပါး ကြောတွေပါ ရှုံ့သွားလောက်အောင် ကောင်းနေသည်။ ငယ်ပါက ပူနွေးစွတ်စိုသည့် အပေါက်တစ်ခုထဲသို့ ဝင် သွားသည်။ တီလေး အဖုတ်ထဲကို ရောက်သွားတာ မဖြစ်နိုင်။ သူ့ငယ်ပါက အကြီးတန်းစားကြီး မဟုတ်စေကာ မူ ယောက်ျား တစ်ယောက် ရှိသင့်ရှိအပ်သည့် အတိုင်းအတာလောက် ပြည့်ဝသည်ပဲ။ အခုက ကြပ်ကြပ်တည်း တည်း မဟုတ်လှ။
မနေနိုင်မထိုင်နိုင် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိတော့ အန်တီလေးက သူ့ငယ်ပါကို ပါးစပ်နှင့် ငုံထားခြင်းပင်။ အားလည်း အားနာသွားသည်။
“ ဟာ…. အန်တီလေး…. ”
“ ရှူး….. တိုးတိုး…. ဖိုးသား စကားမပြောနဲ့…. ငြိမ်ငြိမ်နေ…. ”
အန်တီလေးက ငုံထားရာမှ ခေါင်းကို ငုံ့လိုက် ကြွလိုက်လုပ်ရာ ငယ်ပါတစ်ချောင်းလုံး ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ် နေသည်။ အရသာကလည်း ကောင်းလွန်းနေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကျင်တက်လာသည်။ ပြီးတော့မည်။
“ အန်တီလေး….တီလေး….. ပြီးတော့မယ်….. ”
အန်တီလေးခေါင်းကို တွန်းလိုက်သော်လည်း အန်တီလေးက လက်ကို ပြန်ဖယ်ချလိုက်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း တစ်ချက် စုပ်ယူလိုက်သည်။ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့။ စိတ်အကုန် လွတ်ထွက်သွားပြီ။ သုက်ရည်များ အန်တီလေး ပါးစပ်ထဲသို့ တထုတ်ထုတ်နှင့် ပန်းထွက်သွားသည်။ အန်တီလေးက အဲဒါတွေ အကုန် စုပ်ယူကာ ဒစ်တစ်ဝိုက်ကိုပင် ပြောင်စင်အောင် လျှာနှင့် လျက်ပေးပြီး မျိုချပစ်လိုက်သည်။ အားနာလိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း။
“ အန်တီလေးကလည်း…. ဘာလို မျိုချလိုက်တာလဲ….ထွေးလိုက်ပေါ့….. မရွံဘူးလား….. ”
“ မရွံပါဘူး….. မျိုချလိုက်တာက ဖိုးသားအရသာပျက်မှာစိုးလို့လေ…. မကြိုက်လို့လား…. ”
“ ဟုတ်ပါဘူး…. ကြိုက်တော့ ကြိုက်တာပေါ့…. အားနာလို့….. ”
“ အားမနာနဲ့….. တီလေးကိုရော ဖိုးသား ရွံလား….. ”
အေးမောင် ခေါင်းကိုသာ ခါလိုက်ရသည်။
တကယ်တော့ ဘယ်လိုအရသာရှိတယ်ဆိုတာ မသိသေးပါ။ သို့သော် သူကိုယ်တိုင်ပင် မစမ်းသပ်ကြည့်ဖူးသည့် သူ၏ သုက်ရည်များကို အန်တီလေးက မျိုချလိုက်ပြီ။ အန်တီလေး ဆီက ဘယ်လိုအရသာပဲ ရှိရှိ မရွံတော့ပါ။
အန်တီလေး အခန်းထဲမှ ထွက်သွားကာ သူမ၏ အဖုတ်ကို ရေသွားဆေးသည်။ အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ အေးမောင် ဘယ်လိုမှ သင်ပေးစရာမလိုတော့ပဲ အန်တီလေးပေါင်ကြားထဲ အလိုလို နေရာယူလိုက်မိသည်။ ထို့ နောက် အန်တီလေး၏ အဖုတ် တစ်ခုလုံးကို လျှာနှင့် အနှံ့လျက်ပစ်လိုက်သည်။ ဘာအရသာမှတော့ မရှိ။ အနံ့ ကတော့ နံသည်ဟုလည်း မဆိုသာ၊ မွှေးတာတော့ မဟုတ်တာ သေချာသည်။
ထို့နောက် အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက်ကို လျှက်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖြဲကာ အတွင်းသားများကိုလည်း လျက်ပေး လိုက် သည်။ အန်တီလေးကတော့ တစ်ဟင့်ဟင့် နှင့် ညည်းကာ ခေါင်းကိုသာ ဘယ်ညာ ယမ်းနေသည်။ အစေ့လေး ကို လျှာဖျားနှင့် ထိုးမွှေပေးလိုက်သည်။ ဘယ်သူမှ သင်ပေးလို့တော့ မဟုတ်။ သူ့ဘာသာသူ စိတ်ကူးတည့်ရာ လုပ်ချင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အန်တီလေး၏ ညည်းညူသံများ ပိုမို ကျယ်လောင်လာသည်။ ထို့နောက် ..
“ အား…. ဖိုးသား…. ပြီးတော့မယ်….. အီး….. ”
ထိုအသံကြားသည်နှင့် အေးမောင် အဖုတ်တစ်ခုလုံးကို ငုံပစ်လိုက်ကာ ပါးနှစ်ဖက် ချိုင့်သည်အထိ တ အား စုပ်ယူပစ်လိုက်ပြီး လျှာကလည်း ခပ်သွက်သွက် ကစားပေးလိုက်သည်။
အန်တီလေး ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး ကော့တက်သွားကာ လေထဲတွင် ဆန့်ငင်ဆန့်ငင် လုပ်နေပြီး ဘုန်းကနဲ ပြန်ကျသွားသည်။
“ အား….. ကောင်းလိုက်တာ…. ဖိုးသားရယ်…..တီလေး…. တစ်ခါမှ ….. အဲလောက်…. မကောင်းဖူးဘူး… ”
အန်တီလေး ကောင်းသွားသဖြင့် အေးမောင် ပျော်ပါသည်။ ကြာကြာ ပျော်ချိန်မရ။ အိဖြူကို သွားကြို ရ သေးသည်။ နောက်တစ်နေ့ညကျတော့ အန်တီလေး ဆေးတစ်လုံးနှင့် ဆေးထိုးအပ် တစ်ချောင်း ယူလာသည်။
“ အန်တီလေး….. အဲဒါ…. ဘာဆေးလဲ….. ”
“ အဲဒါ…. ဗိုက်မကြီးအောင်…. တားတဲ့ဆေးလေ….ဘယ်သူက ထိုးပေးမှာလဲ….. ”
“ ဟင်…. ဖိုးသားပဲ… ထိုးပေးပေါ့…. ထိုးပုံထိုးနည်းပြမယ်…. လွယ်လွယ်လေး….. ”
အန်တီလေးက အားလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ကာ မှောက်လိုက်ပြီး တင်ပါး၏ အထက်ပိုင်း အပြင်ဘက်ခြမ်းကို လက်ပြန် ထောက်ပြသည်။ အေးမောင် တစ်ခါမှ မထိုးဖူးသော်လည်း အန်တီလေးပြသလို ထိုးပေးလိုက်ပြီး ပွတ်ချေပေး လိုက်သည်။
“ အာ… ကျွတ်ကျွတ်…. နာနာလေးချေ ဖိုးသားရဲ့… ဆေးခဲသွားမယ်….ကဲ ကိုယ်တော်လေး…. စိတ်ရှိသလို လုပ်လို့ရပါပြီတော်….. တကယ်ဆို ဆေးထိုးပြီးပြီးချင်း စိတ်မချရဘူး…. ဒါပေမဲ့ ရက်လွတ်တယ်…. ”
“ ဘာလဲ…. တီလေးရဲ့…. ရက်လွတ်တယ်ဆိုတာ…. ” (အန်တီလေး သံယောင်လိုက်ကာ တီလေးဟု ပြောင်းခေါ် လိုက်သည်)
“ တီလေးတို့… မိန်းကလေးတွေက… တစ်လတစ်ခါ… ရာသီလာရတယ်…. ဒီအထဲကနေ … သွေးဆင်းတာလေ…တစ်လမှာ ဆယ့်လေးရက်လောက်က စိတ်ချလက်ချ လုပ်ချင်တာ…. လုပ်လို့… ရတယ်…. ကျန်တဲ့ရက်တွေ… လုပ်ရင်…. ကိုယ်ဝန်ရတတ်တယ်…. ဆေးထိုးထားတော့ ဘယ်တော့လုပ်လုပ်… ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့…. ”
“ အင်း…. ”
“ ကဲ…. ကိုယ်တော်…. ဒီအတိုင်းလုပ်မလို့လား…. ချွတ်လေ…. ”
အေးမောင် သူ့အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ကာ ခုတင်ခေါင်းရင်းတွင် ပုံလိုက်သည်။
“ လာ… ဒီနားကို…. ”
တီလေးက သူမဘေးနားတွင် ဘေးချင်းယှဉ် အိပ်ခိုင်းလိုက်ကာ အေးမောင်၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းသည်။
ထို့နောက် သူမ လျှာကို နှုတ်ခမ်းကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ အေးမောင်လည်း ပါးစပ်ဟလိုက်က သူမ လျှာ ကို စုပ်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် တီလေးက စကားမပြောဘဲ လျှာလျှာချင်း သင်ကြားပေးရာ ခဏလေးနှင့် ကစ်ဆင် နည်းပညာ တတ်ကျွမ်းသွားရသည်။ ထို့နောက် အေးမောင် လက်ကို သူမ နို့များအား အကိုင်ခိုင်း သည်။ နမ်းနေရာမှ နို့များကို စို့ခိုင်းသည်။ အေးမောင်ကလည်း အထာပေါက်သည်။
ယခင်နေ့ကအတိုင်း ပွတ် သပ် ကိုင်တွယ်ကာ လက်ကို အဖုတ်ဆီကို ရောက်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပို့ကာ နှိုက်ပေးလိုက်သည်။
“ ကဲ…. တီလေးလဲ…. အောက်က အရည်တွေရွှဲနစ်နေပြီ….. ဖိုးသား လိုးချင်နေပြီမဟုတ်လား….လာ….. ဒီနားကို….. ”
အေးမောင်ကို သူမ၏ ပေါင်ကြားထဲတွင် နေရာယူခိုင်းသည်။ ထို့နောက် အေးမောင်၏ ငယ်ပါအား လက်ဖြင့် ကိုင်ပေးကာ သူမ၏ စောက်ဖုတ် အဝသို့ တေ့ပေးလိုက်သည်။
“ အင်း…. ဖိုးသား…. ဖြည်းဖြည်း ထိုးထည့်ကြည့်လေ….. ”
အေးမောင် ဖိသွင်းကြည့်သည်…။ မဝင်ချေ… ။ ချော်ထွက်သွားကာ အပေါ်က အစေ့လေးကို ဒုတ်ကနဲ သွား တိုက်မိသည်….။
“ အာ့…. ဖိုးသား…. ချော်သွားပြီ…. ”
ပြန်တေ့ပေးကာ ထပ်သွင်းခိုင်းသည်။ ဒီတစ်ခါ ချော်မထွက်အောင် လက်ပြန်မလွှတ်ဘဲ ထိန်းပြီးကိုင်ကာ တေ့ပေးထားသည်။ ထို့နောက် အေးမောင် တင်ပါးကို သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ချိတ်ကာ ဝိုင်းဝန်း ဖိသွင်း ပေးသည်။ ဒစ်အဖျားပိုင်းက စီးစီးပိုင်ပိုင်ပင် ဝင်သွားသည်။ ခေါင်းဝင် ကိုယ်ဆန့် ဆိုသလို တအိအိနှင့် ဝင် သွားတော့သည်။ တီလေး၏ မချိမဆန့် ညည်းသံ ထွက်လာသည်။
“ အင်း….. အင်း…. ဖိုးသား နည်းနည်း ပြန်ဆွဲထုတ်ပေး….. ”
“ အင်း…. ရပြီ…. အကုန်မထုတ်နဲ့…. ပြန်ထည့်လိုက်အုံး…. အဲလို သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် ဖြည်းဖြည်း လုပ်နော်….. ”
အေးမောင် တီလေးပြောသလိုပင် သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးကြည့်သည်။ မိန်းမ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးသော အေးမောင် ကြာကြာ မထိန်းနိုင် တစ်ချောင်းလုံး ကျင်တက်လာကာ သုက်ရည်ပူပူနွေးနွေးများ တီလေး စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။
“ ဖိုးသားက…. တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတော့…. ခဏလေးပြီးသွားတာကိုး…. ခဏနားလိုက်….. ပြီးရင် ပြန်လုပ်မယ်…. ”
အေးမောင် အတော်ကြာကြာနားပြီးတော့ အန်တီလေးက ရေပြန်မဆေးခိုင်းတော့ဘဲ ပါးစပ်နှင့်စုပ်ကာ ပြန် တောင်လာအောင် ဆွပေးသည်။ ပြန်တောင်လာသောအခါ..
“ ရပြီ ဖိုးသား….. ခုနလို လုပ်ကြည့်….. တေ့မပေးတော့ဘူးနော်….. ကိုယ့်ဘာသာ လုပ်တော့….. ”
ဒီတစ်ခါတော့ အေးမောင် အဆင်ပြေသွားသည်။ တွင်းမချော်တော့ပေ။ ဖြည်းဖြည်း အထုတ်အသွင်း လုပ်ပေး နေရာမှ မြန်မြန် အထုတ်အသွင်းလုပ်ပေးနေသည်။
“ အား…. ရှီး….. အင်း…. ကောင်းတယ်…. ဖိုးသား… နာနာလေး…. ဆောင့်ပေး…..အဟင့်…. ကောင်းလိုက်တာ….မောင်လေးရယ်…. လုပ်ပါ… ဆောင့်ပေး…. နာနာလေး… မမပြီးတော့မယ်….. အား…. ပြီးပြီ…. မောင်လေး…. ပြီးလိုက်တော့…. အားးး….. ရှီးးး…. အားးးး…. ”
ခဏချင်းပင် အခေါ်အဝေါ်လေးများ ပြောင်းသွားသည်။ အေးမောင်လည်း ပြီးချင်လာသည်။
“ အား…. မမ…. မမ… မောင်လေး…. ပြီးပြီ…. ”
သုက်ရည်များကို တီလေး စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ ပန်းထုတ်လိုက်ပြန်တော့သည်။ တီလေး စောက်ဖုတ်အတွင်း သားများက အေးမောင် လီးထဲရှိ သုက်ရည် အကုန် စုပ်ယူနေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“ ကဲ…. မောင်လေး…. ကျေနပ်သွားပြီလား…. မမလဲ တအား ကောင်းတယ်…. ဒီအခန်းထဲမှာ ရောက်ရင် မမလို့ ခေါ်နော်.. မမကလည်း မောင်လေးလို့ခေါ်မယ်.. အပြင်ရောက်ရင် အရင်လိုပဲခေါ်.. မမှားစေနဲ့နော်.. ကဲ ညီမလေးကို သွားကြိုတော့.. မမလည်း အိပ်တော့မယ်.. ဒီညတော့ ချောင်းကြည့်ပြီး လက်မဆော့နဲ့တော့ နော်.. အား ကုန်လိမ့်မယ်.. သွားတော့…. ”
အေးမောင် အိဖြူကို ကြိုရန် ထွက်သွားရသည်။ မနက်ဖြန်ဆို အိဖြူတို့ စာမေးပွဲ ဖြေရတော့မည်။ အိဖြူ လည်း စာကျက်ရတာ များတော့ အအိပ်ပျက် အစားပျက်နှင့် မျက်တွင်းလေးများပင် ချိုင့်နေသည်။ အိဖြူ စာမေးပွဲကာလ တစ်လျှောက်လုံး တီလေးနှင့် အဆင်ပြေနေသည်။
တီလေးကလည်း အိဖြူ ကျောင်းသွားပြီ ဆို သည်နှင့် အေးမောင်ကို ခေါ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် အဆင်ပြေပါသည်။ တီလေးက အေးမောင်ကို နည်းစနစ် အမျိုးမျိုး သင်ကြားပေသည်။ အပြင်တွင် အိန္ဒြေကြီးသလောက် အိပ်ခန်းထဲတွင် တီလေး တစ်တစ် ခွခွတွေ အရမ်းပြောသည်။ ဒီလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြီး လုပ်ရတာ ဖီးလ်လာတယ်ဟု ပြောသည်။ သူမ လို ချင်သလို ပုံသွင်းပေးလို့ ရနေသဖြင့် အေးမောင်ကို အရမ်းစွဲနေသည်။ တစ်ခါတရံ လေးဘက်ထောက်ပြီး လုပ် ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတရံလည်း မုံညင်းဆီနှင့် မက်ဆက်ချ် လုပ်ခိုင်းသေးသည်။ အေးမောင်ကလည်း တီလေး သင် ပေးသမျှ မမှားမယွင်း လုပ်ပေးတတ်သည်။
အိဖြူ စာမေးပွဲ ပြီးသွားပြီ။ ဒီတော့ အန်တီလေး ကိုယ်ရှိန်ပြန်သပ်ရသည်။ ဒါမျိုးကိစ္စတွေက သမီး သိလို့ မဖြစ်သေး။ သမီးသိသွားလျှင် အမျိုးမျိုး ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ သူမနှင့် အေးမောင် အဖြစ်ကို သိကာ ရှက် သွားပြီး စိတ်ထင်ရာ လျှောက်လုပ်နိုင်သည်။ ဒါမှမဟုတ်လဲ အတုယူတွေ လွဲမှားသွားပြီး တဏှာစိတ်တွေ ထ လာကာ လမ်းကြောင်းလွဲ ပျက်စီးသွားနိုင်သည်။ ရည်းစားသနာ ထားလိုက်လို့ အေးမောင်နှင့် ဖြစ်သွားလျှင် ပြဿနာ မရှိလှ။ သဘောမတူနိုင်စရာလည်း မရှိ။
သို့သော် တစ်ခြား ကာလသားလူလည်များနှင့် တွေ့လျှင် ဘဝပျက်သွားနိုင်သည်။ ပြီးတော့ ဒါ ကြင်ယာရှာရမည့် အရွယ်လည်း မဟုတ်သေး။ မတော် လင်နောက်လိုက် သွားလျှင် ပညာရေးတစ်ပိုင်းတစ်စနှင့် ဒုက္ခပွေရအုံးတော့မည်။ အိဖြူ စာမေးပွဲပြီးတော့ သူ့အမေထံ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်သည် ဟု ခွင့်တောင်းသည်။ အန်တီလေးက လည်း အသာတကြည်ပင် ခွင့်ပြုသည်။ အိဖြူ ရုပ်ရှင်ကြည့်မည်ဆိုတော့ အေးမောင်အတွက်ပါ ခွင့်တောင်းပေးသည်။ အန်တီလေးက သွားကြည့်ခွင့်ပြုသည့်အပြင် နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် မုန့်ဖိုးများပင် ပေးလိုက်သေးသည်။ အိမ်က စထွက်သည့် အချိန်မှာက စောသေးသည်။ ရုပ်ရှင်က ည ခုနစ်နာရီမှ ပြမှာ။ အိမ်မှ အဝတ်အစားများ လဲပြီး ထွက်တော့ လေးနာရီခွဲသာ ရှိသေးသည်။
ထို့ကြောင့် ရုပ်ရှင်မပြမီ လေငြင်းခံရအောင် ဆိုသဖြင့် မြစ်တန်းဘက် မောင်းသွားလိုက်သည်။ နီးစပ်ရာ အအေးဆိုင်များမှ အအေးများ၊ မုန့်များ ဝယ်ပြီး မြစ်ကမ်းဘေး က ထိုင်ခုံတန်းလေးများမှာ ထိုင်ကြသည်။ ညနေခင်းဖြစ်သဖြင့် လူသွားလူလာများနှင့် စည်ကားကာ မြစ်ထဲမှ လှေငယ်လေးများ၊ သင်္ဘောကြီးများကို ကြည့်ရသည်မှာ စိတ်ကြည်နူးဖွယ် ကောင်းလှသည်။ အိဖြူကတော့ နှစ်ဝက် စာမေးပွဲ ပြီးသွားသဖြင့် ပျော်နေသည်။
“ ကိုကို…. ညီမလေး…. နှစ်ဝက်ဖြေတာ အကုန်ဖြေနိုင်တယ် သိလား…. ”
“ အင်း… ကောင်းတာပေါ့…. ညီမလေးရဲ့….. ကြိုးစားနော်…. ကိုကိုက ကိုးတန်းပဲ ရှိသေးတော့ ညီမလေး ထက်.. အတန်းငယ်ပေမဲ့… ညီမလေး ဆယ်တန်း အောင်စေချင်တာပဲ….. ”
“ အင်းပါ… ကိုကိုရဲ့…. ကြိုးစားမှာပေါ့… ဒါပေမဲ့…. ညီမလေးက သင်္ချာညံ့တယ်…. အခုပထမပိုင်းက စာတွေက… နားလည်တယ်…. နောက်ဆုံးနှစ်ဝက်ကျရင်… တြီဂိုပိုင်းတွေက…. ခက်လာတော့မှာ….. ”
“ အင်း…. ကိုကိုလည်း…. မသင်ရသေးတော့…. အဲဒါ မသိသေးဘူး…. ညီမလေးနဲ့ အတန်းတူရင်…. စာပြပေး ချင်တာ…. ကိုကိုက သင်္ချာစိတ်ဝင်စားတယ်…. ”
“ အာ…. တော်ပြီ ကိုကိုရာ…. စာတွေအကြောင်း ခဏမေ့ထားအုံးမယ်…. အခု ဒီည မုန့်တွေ တဝကြီးစားမယ်…. ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ်…… ပြီးရင် ညကျမှ…. ဟီးးး… ”
“ ညကျမှ… ဘာဖြစ်လဲ…. ညီမလေးရဲ့…. ”
“ ဟမ်….. သူပဲ…. ညတိုင်းချောင်းကြည့်နေပြီးတော့…. ကိုကိုနော်….. ဟွန့်…..အယ်….မအယ်နဲ့…. ကိုကိုလည်း ပျင်းနေမှာပဲ…. ညီမလေးလဲ စာတွေနဲ့ အလုပ်များနေတာ…ကြာပြီ…. ”
“ အင်းပေါ့…. ပျင်းတာပေါ့…. ဒါပေမဲ့…. ဒီည မပျင်းတော့ဘူး…. ”
“ အင်း…. ကိုကိုက ညီမလေးနဲ့ တစ်အိမ်ထဲနေတာဆိုတော့…. ဒီဟာတွေက…. ကိုကို့ကိုပဲ ပြောပြချင်မိတာ…. ကိုကို… ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောနဲ့နော်… မေမေ့လဲ မပြောနဲ့ကွာ…. ရှက်စရာကြီး…. ”
“ သြော်…. ညီမလေးကလည်း ကိုကိုက ဘာလို့ မေမေ့ကို ပြောရမှာလဲ.. ဘယ်သူ့မှလဲ မပြောဘူး…. စိတ်မပူ နဲ့..ကိုကိုကလေ…. တတ်နိုင်ရင်…. …. …. ”
“ ဟင်…. ကိုကိုကလည်း….. တတ်နိုင်ရင်…. ဘာဖြစ်လဲ…. ဆက်ပြောလေ…. ”
“ မပြောတော့ဘူး…. ညီမလေး စိတ်ဆိုးမှာ ကြောက်တယ်….. ”
“ ဟေ့အေး…. မဆိုးဘူးကွာ….. မပြောရင် စိတ်ဆိုးမှာ…. နောက်မခေါ်တော့ဘူး…. ”
“ ကဲ…. ပြောပါ့မယ်… ကိုကိုကလေ…. ညီမလေး… ကိုယ့်ဘာသာ… ဟိုဒင်းလုပ်နေတာ ကြည့်ပြီး…. ကိုကို… အဲလို… လာလုပ်ပေးချင်တာ…. သိလား….. ”
“ ဟာ…. ကိုကိုကလည်း…. ရှက်စရာကြီး…. ”
“ အင်းလေ… ဒါတော့ ဒါပေါ့…. ဒါပေမဲ့ အခုလည်း ညီမလေး ဘာလုပ်လုပ် မြင်နေရတာပဲကို…. ”
“ အင်း…. ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်လေ…. ဒါပေမဲ့… ကိုယ့်ဘာသာ လုပ်နေကျကို… သူများလုပ်ပေးတော့ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေမှာလားလို့….ကိုကိုက ဘာလို့…. အဲလို လုပ်ပေးချင်တာလဲ… ကိုကိုလုပ်ပေးလဲ ကောင်းတော့ ညီမလေးပဲ ကောင်းမှာလေ… ”
“ ကိုကိုလဲ ညီမလေးကို ကြည့်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာကို လုပ်တာပဲ…. ဒါပေမဲ့… စိတ်ထဲမှာ…. ကိုယ့်ဘာသာကို… လုပ်ရတာထက်…. သူများလုပ်ပေးတာ ပိုကောင်းမလားလို့ ….. ထင်နေတာ…. ညီမလေးလဲ…. ကိုယ့်ဘာသာ လုပ်ရတာထက်…. ကိုကိုလုပ်ပေးရင်…. ပိုများ ကောင်းမလားလို့လေ…. ”
အိဖြူ တွေတွေလေး စဉ်းစားလိုက်သည်။ ထို့နောက်…
“ ဒါဆို ဒီလိုလုပ်.. ကိုကို… ဘယ်သူ့မှတော့ မသိစေနဲ့နော်…. ”
“ အင်း… ပြောပါအုံး… ဘယ်လိုလုပ်ရမှာတုန်း…. ”
“ ကိုကိုက ညီမလေးကို လုပ်ပေး…. ပြီးရင် ညီမလေးက ကိုကို့ကို လုပ်ပေးမယ်… ”
“ တကယ်လား… ညီမလေး…. ”
“ တကယ်ပေါ့… ကိုကိုကလည်း… ”
“ ညီမလေးက… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်… ”
“ ဟွန့်…. လာမြှောက်မနေနဲ့…. ”
အေးမောင် ပျော်သွားသည်။ မရွယ်ဘဲ စော်ကဲမင်းဖြစ်သည့် အကွကပ်ါပဲလေ။ သူ ဘာမှတောင် စည်းရုံးရေးဆင်းစရာ မလို။ စကားပြောရင်းနဲ့ သူမ အလိုလိုပါလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ရုပ်ရှင်ရုံကို ညနေ ခြောက်နာရီခွဲလောက် ရောက်သွားသည်။ ဒီည ပြသမည့် ရုပ်ရှင်က လူအများသိပြီး ဖြစ်သည့် TITANIC ကား ဖြစ်သည်။ ယခုတော့ မြန်မာစာတမ်းထိုးကားတွေပင် ထွက်နေပါပြီ။ ထိုအချိန်ကတော့ မထွက်သေး။ ရုပ်ရှင်လက်မှတ်ဝယ်တော့ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ လူနည်းနည်း ရှင်းနေသည်။ သိပ်မရှိလှ။ မြို့ထဲမှာလည်း စတိတ်ရှိုး ရှိနေသည်။ ထို့ကြောင့် တော်တော်များများက စတိတ်ရှိုး ရောက်နေသည်။
အေးမောင်ရော အိဖြူပါ စတိတ်ရှိုးကို သိပ်စိတ်မဝင်စားသဖြင့် ရုပ်ရှင်ရုံ ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ စားစရာသောက်စရာ တစ်ပုံ တစ်ပင်နှင့် ရုံထဲဝင်သွားကာ သွားထိုင်ကြသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံဆိုသော်လည်း မြို့ငယ် လေးဖြစ်သဖြင့် သိပ်ခမ်းခမ်းနားနား မရှိလှပါ။ အနောက်ဆုံးတန်းတွင် နှစ်ယောက်တွဲ ခုံလေးတွေ လုပ်ပေး ထား သည်။ ရုပ်ရှင် မစသေးသဖြင့် ပါလာသည့် နေကြာစေ့များ မုန့်များ စားနေကြသည်။
ရုပ်ရှင်စတော့ မီးအားလုံး မှောင်သွားသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ထဲတွင်ပင် မရိုးမရွ ဖြစ်နေသည်။ ကျန်သည့် ရုပ်ရှင်ကြည့်သူများက လည်း ဟိုနားတစ်စု၊ ဒီနားတစ်စုနှင့် နေရာယူထားကြသည်။ သူတို့ ထိုင်သည့်အတန်း ဘယ်ဘက်ထိပ်နားမှာ တစ်တွဲ၊ ညာဘက်ထိပ်နားမှာ နှစ်တွဲ ထိုင်နေကြသည်။ သူတို့ဘေးနားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိ။ အေးမောင် ဘေးဘယ်ညာ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဘယ်သူမှမရှိ သဖြင့် ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် အိဖြူပါးကလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။ အိဖြူ ရုတ်တရက်မို့ အငိုက်မိ သွားဟန်ရှိသည်။
“ ဟာ… ကိုကိုကလည်း…. ဘာလို့နမ်းတာလည်း…. သူ့ရည်းစားကျနေတာပဲ…. ”
“ ကိုကို့မှာ… ရည်းစားမရှိပါဘူး…. ချစ်စရာဆိုလို့…. ညီမလေးတစ်ယောက်ပဲရှိတာကို… ချစ်လို့နမ်းတာပေါ့….ညီမလေးမှာလည်း…. ရည်းစားမရှိပါဘူး…. ကိုကိုကလဲ…. ”
“ အင်းပါ…. ”
စကားရောဖောရောနှင့် နေကြာစေ့လေးများ အခွံနွှာကာ အိဖြူလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ အိဖြူကလည်း တစ်စေ့ချင်းစားသည်မဟုတ်၊ လက်ထဲများလာသည်နှင့် အကုန် စားပစ်လိုက်သည်။
ထည့်ပေးလို့ မလောက် သဖြင့် အေးမောင် လက်ထဲထည့်မပေးတော့ဘဲ အခွံနွာကာ တစ်စေ့ချင်း ခွံ့ပေးသည်။ဇာတ်လမ်းကလည်း ကောင်းသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး ဇာတ်ရှိန်ထဲ မျောသွားသည်။ ဇာတ်လမ်း အလယ်ပိုင်း လောက် ရောက်တော့ သင်္ဘောကုန်တင်ခန်းထဲက ကားပေါ်မှာ ရိုက်ထားသည့် လပ်ဖ်ဆင်း နေရာ အရောက်တွင် နှစ်ယောက်စလုံး အာခေါင်များ ခြောက်လာကာ ကတုန်ကရင်ဖြစ်လာသည်။ အေးမောင်က အိဖြူဘက်သို့ လှည့်ကြည့်ရာ အိဖြူကလည်း အေးမောင်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင်။
“ ညီမလေး… ကိုကို့စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲ…. ”
“ အင်း…. ကိုကို…. ညီမလေးလဲ… အဲလိုမျိုးပဲ…. ”
အေးမောင် အိဖြူ၏ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သူ့ဘက်သို့ဆွဲကာ ဖက်လိုက်ပြီး အိဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းသားဖူးဖူးလေးကို စုပ်ငုံကာ နမ်းလိုက်မိသည်။ အိဖြူ ပြန်မရုန်းပါ။ သူ့ဘက်သို့ အလိုက်သင့်ပါလာသည်။ ကြာကြာလေး နမ်းလိုက် မိတော့ အိဖြူကလည်း မွတ်သိပ်စွာ အနမ်းများ တုန့်ပြန်လာသည်။
အေးမောင် သူမ၏ ပုခုံးအိအိလေးကို ဆုတ်ကိုင်ထားရာမှ လက်ကို အောက်သို့ လျှောချကာ ရင်သားပေါ် တင်လိုက်သည်။ နူးညံ့ဖွံ့ထွားသည့် ရင်သားလုံးလုံးကျစ်ကျစ်ကလေးပေါ်တွင် လက်ကို အလုပ်ပေးထားလိုက်သည်။ အိဖြူကလည်း အေးမောင်၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တရှိုက်မက်မက် စုပ်နမ်းနေသည်။ ရင်သားပေါ်မှ လက်တစ်ဖက်သည် ဝမ်းပျဉ်းသားလေးပေါ်တွင် ခဏလောက် ပွတ်သပ်ရင်း အောက်ပိုင်းသို့ စုန်ဆင်းသွားသည်။ စကတ် အတို လေး ဝတ်ထားသဖြင့် အေးမောင် လက် ဘယ်နားက ဝင်ရမလဲ လိုက်ရှာတော့ ဒူးဆစ်အထက်နားလေးမှာ အတားအဆီးက အဆုံးသတ်သွားသည်။ အေးမောင် စကတ်ကလေးကို လှန်တင်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ မရ။ အိဖြူ ဒူးနှစ်ဖက်ကို အတင်း စေ့ထားသည်။ ဘယ်လိုမှ ခွာထုတ်လို့မရ။ ပါးစပ်က ပြောဖို့ကျတော့ လည်း လျှာနှစ်ခု တိုက်စစ်ဆင်နေကြရာ မအား။
ဒါနှင့် စကတ်ကို လှန်တင်မည့် အစီအစဉ်ကို လက်လျှော့ကာ လက်ကို ဆီးခုံပေါ်သို့ ပြန်တင်ကာ ဖွဖွလေးပွတ်ပေးရင်း လက်ခလယ်တစ်ချောင်း ပေါင်ခွဆုံကြားထဲ ဝင်အောင် ကြိုးစားကြည့်ရသည်။ အိဖြူထံမှ တဏှာထန်သော ညည်းသံ သဲ့သဲ့လေး တစ်ချက်တစ်ချက် ထွက်လာပြီး တင်းတင်းစေ့ထား သော့ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်၏ အားများ လျော့လာကာ နည်းနည်း ဟ လာသည်။ အေးမောင်လည်း အခွင့်ကောင်းကို လက်လွတ်မခံဘဲ ဒူးနှစ်ဖက်ကြားကို ခြေသလုံးတစ်ဖက် ထည့်ညှပ်ကာ ဂျမ်းတုံး ခုလိုက်သည်။
သူမ ယောင်ယမ်းကာ ပြန်စေ့သော်လည်း မရနိုင်တော့ချေ။ ထိုအခါမှ အေးမောင် စကတ်အောက်နားစလေးကို တဖြည်းဖြည်း မ တင်ကာ လက်ကို အဓိက ဦးတည် ထားသည့်နေရာသို့ အရောက်ပို့လိုက်သည်။ အိဖြူ ဝင်ဆင်ထားသည့် ပင်တီလေးက ပါးလွှာလွန်းသဖြင့် နူးညံ့ ပျော့ပျောင်းလှသည့် အဖုတ်ကလေး၏ အထိအတွေ့ကို ခံစားရသည်။ အေးမောင် အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး တစ်လျှောက်ကို စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်သတ်ပေးသည်။ အေးမောင်သည် အန်တီလေးနှင့် အဆုံးစွန်အထိ စခန်း သွားပြီး ဖြစ်သဖြင့် ဘယ်နေရာကို ထိလျှင် မိန်းကလေးတွေ ကြိုက်တတ်သည်ကို သိပြီး ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် စုန်ဆန်ပွတ်သပ်နေရင်းမှ အပေါ်ပိုင်းရှိ အစေ့လေးရှိရာကို အရောက်သွားသည်။ အစေ့လေးကို ထိတွေ့မိသော အခါတွင်တော့အိဖြူ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားပြီး အေးမောင်ကို အတင်းဖက်ထားသည်။ ပါးစပ်ကလည်း..
“ အာ့…. ကိုကို…. ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ…. ”
တဏှာသံလေးနှင့် ဘာလုပ်နေမှန်း သိသိကြီး မေးသည်ဖြစ်ရာ အေးမောင် ဘာမှန်ပြန်မဖြေတော့ဘဲ ဘာလုပ် နေမှန်း ပိုမို သိသာစေရန် ပင်တီလေး၏ ဘေးသားအစွန်းကို ဆွဲဖယ်ကာ တစ်ဖက်သို့ ကပ်လိုက်သည်။ အမွှေး ပါးပါးလေးသာ ပေါက်နေသော အဖုတ် ဖောင်းဖောင်းမို့မို့လေးက မြင်ဖူးရုံသာ မြင်ဖူးရာမှ လက်ထဲသို့ ပိုင်ပိုင် နိုင်နိုင် ရောက်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် အေးမောင် တွေဝေမနေတော့ပါ။
နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို တယုတယ ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း လက်ခလယ်ဖြင့် အရည်ကြည်များ ရွှဲနေပြီဖြစ်သော အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ ခပ်နက်နက် ကလေး ဖိကာ တံမြက်စည်းလှည်းပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အစေ့သေးသေးလေးပေါ်သို့ လက်မဖြင့် ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အရည်များ စိုနေ သဖြင့် ပိုပွတ်လို့ကောင်းနေသည်။
“ အား…. ကိုကို…. တအားမလုပ်နဲ့… ကျင်တယ်… ဖြည်း ဖြည်း… အ… ”
အိဖြူ၏ အသံစုံများ ဝေဆာလာချိန်တွင် အေးမောင် လက်ခလယ်ကို ထပ်မံ နယ်ချဲ့ဖို့ ကြိုးစားရသည်။ အိဖြူ၏ အဖုတ်ကလေးက အန်တီလေးထက် ပိုမို ကျဉ်းကြပ်ကာ လက်ပင် သွင်းရခက်နေသည်။
တော်တော် လေး အားစိုက်ပေးလိုက်ရာ လက်တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားသည်။ အိဖြူ ကြောက်အားလန့်အား ညှစ်ထားတာ လည်း ပါသည်။ ထိုအချိန်ဝယ်…
“ ကိုကို…. သိပ်မနှိုက်နဲ့…. နာတယ်…. ဖြည်းဖြည်းလေး…. အဲဒီလောက်ကလေးပဲ… လုပ်ပေးနော်….ညီမလေး… ကောင်းနေပြီ…. အင့်.. ဟင့်… ”
အေးမောင် ထပ်တိုးဖို့ မကြိုးစားတော့ဘဲ လက်မနှင့် လက်ခလယ်ကို ဟန်ချက်ညီညီ အသုံးချလိုက်ရာ အိဖြူ လက်အစုံသည် အေးမောင်၏ ကျောကုန်းကို အတင်း ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားသည်။
အဖုတ်ထဲ ထည့်ထားသော လက်ကလည်း အရည်တွေ ပိုမို စိုရွှဲလာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“ အား…. ပြီးသွားပြီ… ကိုကို…. တော်တော့နော်…. တအားကောင်းတယ် သိလား…. ”
အေးမောင် နှိုက်ထားသော လက်ကို ပြန်ထုတ်လိုက်ရသည်။ အိဖြူက ပြီးသွားသော်လည်း အေးမောင်က အနေရ ခက်နေသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်က ညီတော်မောင်က ဒေါကန်နေပြီ။ ထို့နောက် အိဖြူ၏ စကတ်ကလေးအား လန်တက်နေရာမှ ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ပြင်ပေးလိုက်ရသည်။
အိဖြူ၏ ခါးလေးကိုသာ ပြန် သိုင်း ဖက်ထားလိုက်သည်။ သို့သော် အိဖြူ၏ ညာလက်တစ်ဖက်သည် အေးမောင်၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ ဝင်လာကာ တစ်စုံတစ်ခုကို ရှာဖွေနေသည်။ သူမ ဘာရှာနေသည်ကို အေးမောင် သိပါသည်။ သူမလက်ကလေးကို ကိုင်ကာ တင်းမာနေ သော ညီတော်မောင် အပေါ်ဘက်မှ အုပ်ကိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် အောက်က အတွင်းခံဘောင်းဘီစကို ဘေးဖယ်ပေးလိုက်ကာ ညီတော်မောင်ကို လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ စတိုင်ပင်န် ဇစ်ကိုလည်း ဖွင့်ပေးလိုက်ရာ အပြင်သို့ ဖြောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာသည်။
အိဖြူ အုပ်ကိုင်ထားသော လက် လန့်ဖျပ်ကာ နောက်ပြန်ရုပ်သွားသဖြင့် ကမန်းကတန်း ပြန်လိုက်ဖမ်း ကာ ညီတော်မောင်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးရသေးသည်။ ထိုတော့မှ မကိုင်ရဲ ကိုင်ရဲနှင့် လာ ဆုပ်ကိုင်သည်။
“ ဟင့်… ကိုကို…. အကြီးကြီးပဲနော်… ”
အေးမောင် အိဖြူလက်ကို ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် နမူနာလုပ်ပြသည်။ အိဖြူကလည်း မခေပါ။ သူသင်ပေးသည့်အတိုင်း လိုက်လုပ်သည်။
“ ညီမလေး… ဖြည်းဖြည်းလေး အရင်လုပ်…. ”
“ ဟုတ်… ကိုကို…. ”
သူမ တကယ်တော့ အေးမောင်၏ လီးကို ငုံ့မကြည့်ပါ။ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားကာ အေးမောင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ မှီ ထားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
“ အား…. ညီမလေး…. မြန်မြန်လေးလုပ်တော့ …. ပြီးတော့မယ်….ပြီးပြီ…. အား… ကောင်းလိုက်တာကွာ….ဟာ…. ကိုကို…. ဘာတွေလည်း…. အရည်တွေအများကြီးပဲ…. ပေကုန်ပြီ…. ”
“ အဲဒါ…. ညီမလေး လုပ်ပေးတာ ကောင်းလို့…. ထွက်တဲ့ အရည်တွေပေါ့… ”
အေးမောင် တစ်သျှူးထုပ်ထဲမှ တစ်သျှူစ ထုတ်ပေးပြီး သူမလက်ကလေးကို တယုတယ သုတ်ပေး သည်။ ထို့နောက် အရှေ့က ရုပ်ရှင်ကားကို ကြည့်ရာ ရုပ်ရှင်ကားပြီးသွားသဖြင့် စာတမ်းပင် ထိုးနေပြီ။ အောင်မလေး.. ကံကောင်းပေလို့။
တိုက်တန်းနစ်သင်္ဘောကြီး ဘယ်အချိန် ရေခဲတောင်နှင့် တိုက်ပြီး ဘယ် အချိန် နစ်သွားလိုက်သလဲပင် မသိလိုက်ကြချေ။ အချစ်ပင်လယ်ကြီးထဲ မျောနေကြသည်။ ရုပ်ရှင်ပြီးလို့ ရုံပိတ် သွားကာ ပြန်ထွက်မရရင် ဒုက္ခ။ အဲဒီဒုက္ခမတိုင်ခင် မီးတွေ ဗြုန်းကနဲ ပွင့်လာမှ အရှက်လုံးလုံးကွဲနိုင်သည်။ ဘာမှန်းမသိသော ရုပ်ရှင်ကို မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ တစ်ကားလုံးပြီးအောင်ကြည့်ကာ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှ ပြန်ထွက် လာသည်။ ရုံရှေ့တွင်ရောင်းသော အသုပ်စုံ ဝယ်စားကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အန်တီလေးက အိမ်ရှေ့တံခါး သော့ကို ပန်းအိုးအောက်တွင် ဖိထားတတ်သဖြင့် သော့ဖွင့်ဝင်ကာ အိဖြူကို သူမအိပ်ခန်းလိုက်ပို့ပြီး သူ့အခန်း ပေါ် တက်လာခဲ့သည်။
အေးမောင် သူ့အခန်းထဲတွင် ပုဆိုးဟောင်းတစ်ထည်နှင့် စွပ်ကျယ်တစ်ထည် ကောက်စွပ်ကာ ခဏ လှဲ ချလိုက်သည်။ ထိုစဉ် အခန်းတံခါးမှ တံခါးခေါက်သံ ကြားလို့ ထဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အိဖြူ။ သူမလည်း အဝတ် အစား လဲပြီးသွားပြီ။ ပေါင်လယ်လောက်ရှိသော ဂါဝန်အဖြူလေးကို ခါးစည်းကြိုးစည်းထားတော့ ခါးကျင်ကျင် လေး၏ အလှက ပေါ်လွင်နေသည်။ ကြိုးတစ်လုံးတည်းသာ ရှိသဖြင့် ပုခုံးသားနှင့် ရင်ကြားမြောင်းကို ထင်ထင် ရှားရှား ပေါ်လွင်နေစေပြန်သည်။
“ ညီမလေး…. မအိပ်သေးဘူးလား….. ”
“ မအိပ်သေးဘူး…. ကိုကို့ကို သတိရလို့ တက်လာတာ….. ”
“ ဟင်…. အန်တီလေး အိပ်သွားပြီလား…. ညီမလေးကို ဆူနေအုံးမယ်….. ”
“ အိပ်သွားပါပြီ….. ခုနက အိပ်ဆေးသောက်နေတာတွေ့တယ်…. ”
အန်တီလေးလဲ အိဖြူ အိမ်မှာရှိနေတော့ စောစောစီးစီး အိပ်ဆေးသောက်ပြီး အိပ်လိုက်ပုံရသည်။
“ အင်း…. အိပ်သွားရင်လည်း… ပြီးတာပဲ….. ”
“ ညီမလေး… အိပ်မရဘူး.. ကိုကိုရာ… ”
“ ဟင်… ဘာလို့ အိပ်မရတာလဲ….နေ့လည်က… ကိုကိုကြောင့်လေ… အဲဒါ သတိရပြီး အိပ်မရတာပေ့ါ…. ”
“ သြော်…. ”
“ ဘာ သြော်လဲ… ကိုကို နော်…. ”
“ ဟောဗျာ… ကိုကိုလဲ ဘာမှ မပြောရသေးပါလား…. ”
အိဖြူက အေးမောင်နား ကပ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ကာ နမ်းပစ်လိုက်သည်။
အိဖြူက စနမ်းတော့ လည်း အေးမောင် မနေသာတော့ပြီ။ အိဖြူကို သိုင်းဖက်လိုက်ကာ ရင်သားလေးပေါ်သို့ လက်နှင့် အုပ်ကိုင် လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းက စစ်မျက်နှာ တစ်ခုဖွင့်ထားချိန်တွင် ညာလက်ကလည်း စစ်မျက်နှာတစ်ခု ထပ်ဖွင့်လိုက် ပြန်သည်။ လက်က ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးများကို ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း ဂါဝန်သားပေါ်မှ ပေါင်ရင်းနားထိ ပွတ် သပ်ပေးလိုက်သည်။ အိဖြူကလည်း အလိုက်တသင့်ပင် ပေါင်လေး ဟပေးလိုက်သည်။ ဂါဝန်ပေါ်မှ ပွတ်သပ်ပေး နေရင်း ဂါဝန်ကို အပေါ်ထိ လှန်တင်လိုက်သည်။
ဝိုး…. လှလိုက်သည့် အဖုတ်ကလေး။ မည်းသဲ မနေပါ။ ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေးလေးဖြစ်နေပြီး အပေါ်ပိုင်း ဆီးစပ်နားတွင်သာ အမွှေးနုနုလေးများ ပေါက်နေသည်။ အကွဲကြောင်းလေး တစ်လျှောက်တွင် စိုနေပြီဖြစ်သော အရည်ကြည်လေးများက မီးရောင်အောက်တွင် အသက်ရှူမှားဖွယ် တစ်လက်လက် ထနေသည်။ အေးမောင် ထိုအကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ လက်နှင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ အထဲထိ နှိုက်ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း အထဲက အမြှေးပါးလေး ပါကင်ပေါက်သွားမည် စိုးသည်။ (စာအုပ်တွေ ဖတ်ထားတော့လည်း ဒီလိုဒီလိုရှိတယ် ဆိုတာ အေးမောင်သိနေသည်၊ ကောင်မလေး အပျို စစ်လား မစစ်လား တော့ သူမသိချေ)။
ထို့ကြောင့် အထဲထိ အတင်း မနှိုက်တော့ဘဲ လက်တစ်ဆစ် မမြုတ်တမြုတ်ကလေးသာ ဖိဖိလေး ပွတ် ဆွဲပေးနေသည်။ အစေ့လေးကိုလည်း ညင်ညင်သာသာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အရည်တွေကလည်း တစ်ဖြည်း ဖြည်း များလာကာ စီးကျနေပြီ။ အေးမောင် ကျန်သည့် လက်တစ်ဖက်က ခါးစည်းကြိုးကို ဖြည်လိုက်ကာ ဂါဝန် ကို ခေါင်းမှ ချွတ်ရန် ကြိုးစားသည်။
“ ကိုကို…. မချွတ်နဲ့ကွာ…. ညီမလေး ရှက်တယ်…. ” (ငှယ်…. ဂါဝန်ကဖြင့် ဖုံးထားသမျှ အဖုတ်ပေါ်သည် သာမက နို့ပင် ပေါ်နေပြီ။ သူက အခုမှ ထရှက်နေသေးသည်)
“ အင်းပါ…. မချွတ်တော့ပါဘူး…. ” (ချွတ်စရာလည်း မလိုတော့ပါလေ၊ အဓိက အစိတ်အပိုင်းတွေ အကုန်လုံး ပေါ်ကာ လက်ထဲပင် ရောက်နေပြီ မဟုတ်လား)
အေးမောင် လက်တစ်ဖက်က အောက်မှာ ကစားနေရင်း ပါးစပ်က နို့သီးပန်းသွေးရောင် ရဲရဲဖုဖုလေးများကို တစ် လှည့်စီ စို့ပေးလိုက်သည်။ အိဖြူ ကြာကြာမခံနိုင်ရှာ။ တော်တော်ကြာတော့ ကော့ပျံတက်လာကာ တစ်ချီ ပြီးသွားတော့သည်။ အချိန်ကလည်း ညဉ့်နက်နေပြီ။ သူမ ပြီးသွားတော့ အေးမောင်ကို ပြန်လုပ်ပေးအုံးမည် ဟု ပြောသည်။ အေးမောင်ကတော့ ရှက်မနေတော့ပြီ။
ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ကာ အောက်တွင် ပုံလိုက်သည်။ မတ် မတ်ထောင်နေသော ဒုံးပျံကြီးကို အိဖြူ ရဲရဲတင်းတင်းပင် လာကိုင်သည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာကတည်းက အတွေ့အကြုံရှိပြီး ဖြစ်ရာ အိဖြူကို သင်ပေးနေစရာ မလိုတော့ပါ။ သူ့ဘာသာပင် လုပ်စရာရှိသည်ကို ဖြောင့် ဖြောင့်တန်းတန်း လုပ်သွားသည်။
အေးမောင်ကတော့ အိဖြူကို ဖက်ထားရင်း ဇိမ်ခံနေသည်။ အေးမောင် ပြီးသွားသည့်အခါ..
“ ဟင်… ကိုကို့အရည်တွေက … အဖြူတွေနော်… ” (အရည်အစိမ်းတွေ၊ အနီတွေ မြင်ဖူးထားလို့လား မသိ)
“ အင်းပေါ့…. ညီမလေးရဲ့…. မမြင်ဖူးဘူးလား…. ”
“ အာ…. ကိုကိုနော်… ညီမလေးက…. ကိုကို့ကိုပဲ… ဒီလို လုပ်ပေးဖူးတာ… ဘယ်ယောကျ်ားလေးမှ ပတ်သက် ဖူးတာ မဟုတ်ဘူး….အာ… ”
“ အင်းပါ ညီမလေးရာ… ကိုကို စကားပြော လောသွားလို့ပါ… ”
“ ကဲ…. ကိုကို…. ညီမလေး သွားအိပ်တော့မယ်… ဂွတ်နိုက်….ညီမလေး…. မနက်ဖြန်ကျရင်…. ဗီဒီယိုတွေ ကူးလာခဲ့မယ်… ကိုကိုတို့ အတူကြည့်မယ်နော်… ”
“ ဘာခွေလဲ ကိုကို…. ”
“ ကြည့်တော့…. သိမှာပေါ့…. ”
“ ဟွန်…. ကိုကိုကလည်း… တအား လျှို့ဝှက်တယ်…. မုန်းစရာကြီး…. ”
“ ကဲပါ… သွားအိပ်တော့… ဂွတ်နိုက်.. ”
အိဖြူ လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။ အေးမောင်လည်း မောမောပန်းပန်းနှင့် အိပ်လိုက်ရသည်။ နောက်တစ်နေ့ကျတော့ အပေါင်းအသင်းတွေဆီက လူကြီးဇာတ်လမ်းတွေ အမ်ပီဖိုးလေးနှင့် ကူးလာသည်။ ညဘက်ကျတော့ အန်တီလေးအခန်းဘက်က ဖောက်ထားသော အပေါက်ကို အိဖြူကို ပြလိုက်ပြီး ညဘက်ကျ အန်တီလေး အိပ် မအိပ် ကြည့်လို့ရအောင် ဖောက်ထားတာဟု ပြောရသည်။
အန်တီလေးကို ပြန်မပြောဖို့လည်း နှုတ်ပိတ်ရသည်။ တကယ်တော့ အန်တီလေးက သိထားပြီးသားပါ။ အိဖြူကို သက်သက် ဖိန့်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အိဖြူကလည်း အေးမောင်နှင့် အဆင်ပြေနေသဖြင့် ပြန်တိုင်မည်မဟုတ်သောကြောင့်လည်း ပြလိုက် ခြင်း ဖြစ်သည်။ နို့မို့ဆို သူ့အမေ မအိပ်သေးဘူးဟုထင်ကာ တက်မလာရဲမှာ စိုးသဖြင့် ဖြစ်သည်။ လက်တွေ့ ပင် ပြလိုက်သည်။ အိဖြူ အိမ်ပေါ်တက်လာသည့်အချိန်က အန်တီလေး အိပ်ပျော်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် အိဖြူ ကျေ နပ်သွားသည်။ ဒီလောက်ဆို ဘာလုပ်လုပ် အန်တီလေး သိမည်မဟုတ်တော့ချေ။
ဒီတစ်ညတော့ အိဖြူ တစ်ကိုယ်လုံးကို မြင်ချင်သည်ဟု ပူဆာသည်။ ပထမ အိဖြူက အင်တင်တင် လုပ် နေသေးသည်။ မမြင်သင့်တာ အကုန်မြင်ရပြီးသည်ကို အကုန်ချွတ်ဖို့ကျတော့ ရှက်နေသေးသည်။ သူမက လည်း လူတစ်မျိုးပင်။ နောက်တော့ သေချာ သူမပြန်စဉ်းစားကာ သဘောတူလိုက်သည်။ ဝတ်လာသည်ကလည်း မနေ့ညက ဝတ်သည့် ဂါဝန်လေးပင်။ အေးမောင်ကိုယ်တိုင် ချွတ်ပေးလိုက်သည်။
အိဖြူ က အေးမောင်ကိုလည်း ကြေးတိုက်ကာ ချွတ်ခိုင်းသည်။ အေးမောင်ကလည်း ချွတ်သည်ပေါ့။နှစ်ယောက်သား ပွေ့ဖက် နမ်းရှုတ်ပြီးတော့ ကူးလာသော ကားများကို နားကြပ် တစ်ယောက်တစ်ဖက်စီတပ်ကာ ပါးချင်းအပ်ကာ ကြည့်ကြသည်။ အေးမောင်ကလည်း ဉာဏ်နီဉာဏ်နက် များသည်။ သူ လုပ်ချင်သော ပိုဇေရှင်များကို စုံအောင် ကူးလာသည်။ ကစ်စ်ဆင်ပေးသည့်အခန်းများ၊ ဘလိုးဂျော့အခန်းများ၊ ဘာဂျာအခန်းများ၊ လက်နဲ့လိုးပေးသည့် အခန်းများ၊ အရုပ်တု သုံးသည့်အခန်းများနှင့် လိုးသည့်အခန်းများလည်း ပါသည်။
ကဏ္ဍစုံလင် အပြာရုပ်ရှင် ဆိုပါတော့။ ဇာတ်ကားခွေများ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် အိဖြူ ရ ” င်ဘတ်(နို့)ကလေးများကို ဖိလိုက်၊ အဖုတ်ကလေးကို လက်နှင့် အုပ်လိုက်၊ မျက်လုံးပြူးသွားလိုက်နှင့် မျိုးစုံ ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်ပြီးသွားတော့…
“ ကိုကို…. အဲဒီထဲမှာ… လုပ်ကြတာလေ… ပါးစပ်တွေနဲ့လုပ်တာ…မရွံဘူးလား မသိဘူးနော်…. ”
“ သြော်…. ညီမလေးကလည်း…. ဘာရွံစရာရှိလို့လဲ…. ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ရေနဲ့ပြောင်အောင်ဆေးထားမှာပေါ့… ”
“ ဟင်… ကိုကိုကလည်း…. အရည်တွေလည်း…. ထွက်တဲ့ဟာကို…
“ ကိုကိုကတော့….. မရွံပါဘူး….. ”
“ ဟမ်…. တကယ်ကြီးလား…. ”
“ တကယ်ပေါ့…. ”
အေးမောင် တအံ့တသြ ဖြစ်နေသော အိဖြူလေးကို ကြည့်ကာ အူယားလာသဖြင့် အချိန်ကို အကျိုးရှိစွာ အမြန် အသုံးချလိုက်သည်။ အိဖြူလည်း ကော့ပျံနေသည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုလည်း အစွမ်းကုန် ကားပေး ထား သည်။ ဒီလိုဆို အိဖြူ အေးမောင်ကို သိပ်ရှက်ပုံ မရှိတော့။ သူမဖြစ်ချင်သည့် အရသာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပင် ရယူနေပေပြီ။ အိဖြူ တစ်ချီပြီးသွားတော့ တော်တော် ပင်ပန်းသွားပုံရသည်။
ခုနက အတိုင်းပင် ပေါင်ကားလျှက် ပင် အမောဖြေနေသည်။
“ ညီမလေး မျက်လုံး ခဏမှိတ်လိုက်…. ”
“ ကိုကို…. ဘာလုပ်မလို့လဲ…. ”
“ ဘာမှမလုပ်ဘူး…. မျက်လုံးခဏပဲ မှိတ်… ”
“ မှိတ်ပြီဟာ…. ”
အေးမောင် ခပ်သွက်သွက်ပင် သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ခေါင်းဝင်လိုက်ကာ အဖုတ်ကလေး တစ်ခုလုံးကို ငံုံ ပစ်လိုက်သည်။
“ ရှီး….. ကိုကို….. ဘာတွေလုပ်တာလဲ…. ညီမလေး… ငရဲကြီးမှာပေါ့…. ”
“ ငြိမ်ငြိမ်နေ… ညီမလေး… ”
“ အာ့… ကိုကို… တမျိုးကြီးပဲ…. ရှီး…. အမေ့… ”
အေးမောင်ကလည်း အဖုတ်တစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်အပြည့် ငုံထားရာမှ လျှာကို အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အနှံ့ ကစားသည်။ အဖုတ်တစ်ခုလုံးကိုလည်း လျက်ပေးသည်။ အစေ့လေးကို လျှာနှင့် လိုက်ရှာရာ တွေ့သွားတော့ လျှာဖျားနှင့် အစေ့ကိုသာ တည်ပြီး ထိုးပေးတော့သည်။ ဒီတော့လည်း အိဖြူ မခံနိုင်ရှာ။ အဖုတ်တစ်ပြင်လုံး ကျင် စိမ့် တက်လာပြီး အထဲပိုင်းက ယားကျိကျိဝေဒနာ တိုးလာသည်။ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသည့် အတွေ့အကြုံကြောင့် လေထဲတွင် လွင့်မျောနေသလို ခံစားနေရသည်။
ထို့နောက် အမည်ဖော်မရသည့် အရသာတစ်ခုက တစ်ကိုယ် လုံးကို ကြီးစိုးနေပြီး ခဏအကြာတွင် တစ်ကိုယ်လုံး ပွင့်ထွက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သတိထားမိတော့ ကိုကို့ ခေါင်းကို တအား ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို သတိရမိသဖြင့် အိဖြူ ကမန်းကတန်း လွှတ်လိုက်ကာ…
“ အယ်… ကိုကို… တအားနာသွားလား…အုံဖွ…အုံဖွ… ညီမလေး တအားကောင်းသွားလို့…. ဟီး… ”
သွားဖြီးလေးနှင့် ရီပြနေသော အိဖြူကို ကြည့်ရတာ အူယားဖို့ ကောင်းလှသည်။
“ တအားကောင်းသွားလား…. ”
“ အင်း… ကောင်းတယ် ကိုကို… ”
“ ညီမလေး ကောင်းသွားတယ်ဆို…. ပြီးတာပဲ… ”
“ ကိုကို့ကိုလည်း… ပြန်လုပ်ပေးချင်တယ်… ”
“ မရွံဘူးလား….. ညီမလေးက… ”
“ ဟင့်… အင်း… မရွံပါဘူး…. ကိုကိုတောင်… ညီမလေးဟာကို မရွံမရှာ လျက်ပေးတာပဲ…. ”
အိဖြူက ပြောပြောဆိုဆို အေးမောင် ပေါင်ကြားထဲသို့ ဝင်လိုက်ကာ အေးမောင်ကို ပက်လက် လှန် စေသည်။ ထို့နောက် မတ်မတ်ထောင်နေသော ဒုံးပျံကြီးအား လက်နှင့် နှစ်ချက် သုံးချက် ဂွင်းတိုက်လိုက်ပြီး ပါး စပ်နှင့် ငုံလိုက်သည်။ ထိုသို့ ငုံလိုက်ပြီးနောက် လျှာဖြင့် ဒစ်တစ်ဝိုက်ကို ပတ်ကာ လျက်ပေးသည်။
အပိုင်း (၃) ဆက်ရန်>>>>
No comments:
Post a Comment