သူတို့အကြောင်း အပိုင်း ( ၁ )
ရေးသားသူ - ချစ်ဦးမောင်မောင်
“ အေးမောင်ရေ.. လာအုံး… ”
အိမ်ရှေ့မှ ခေါ်နေသော အမေ့ အသံကြောင့် အိမ်နောက်ဖေးတွင် နွားစာစင်းနေရာမှ ကမန်းကတန်း လက်ဆေးကာ အိမ်နောက်ပေါက်မှ တက်သွားသည်။ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းမှာ အမေနှင့် အတူ ထိုင်နေသော အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ထိုအမျိုးသမီး မျက်နှာကို အေးမောင် စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်မိသည်။ ဘယ်နေရာမှာ မြင်ဖူးလို့ပါလိမ့်။ တစ်နေရာ ရာမှာ ရင်းရင်းနှီးနှီး မြင်ဖူးနေသလိုပဲ။ ဘယ်နေရာမှာမှန်းတော့ မသိ။
“ သား…. သူ့ကို မှတ်မိလား…. ”
အေးမောင် သေသေချာချာ မျက်မှောင်ကြုပ် စဉ်းစားသည်။ သိတော့ သိနေသလိုပဲ။ ဘယ်မှာလဲသာ မသိတာ။
“ ဟဲ့…. ဖြေပါအုံး… မေးနေတာကို…. ”
အမေ့ အသံကြောင့် လန့်ဖြပ်သွားသည်။
“ အင်း…. သိတော့ သိသလိုပဲ အမေ။ သေသေချာချာ မသိဘူး…. ”
အေးမောင်၏ အူလည်လည်စကားကြောင့် သားဖွားဆရာမလေးဟု အမေပြောသော ထိုခပ်ချောချော အမျိုးသမီးက ပြုံးသည်။
“ အေး…. မမှတ်မိရင်လည်း…. နင့်အန်တီလေးဝယ်လာတဲ့…. မုန့်လည်း… မစားနဲ့တော့…. ” (တိန်….. ငတ်ပြီဟ)
အေးမောင် ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ စပ်ဖြီးဖြီးသာ နေလိုက်ရသည်။
“ နင်… ငယ်ငယ်က… တစ်နှစ်သားလေးပဲ ရှိအုံးမှာပေါ့…. နင့်အန်တီလေးက ရွာမှာတာဝန်ကျတော့ အမေတို့အိမ်မှာ အတူတူလာနေတာလေ… အခုတော့ သူ့သမီးလေးတောင် နင့်ထက်ငယ်လှ တစ်နှစ် နှစ်နှစ် လောက်ပဲ ရှိမှာ… နင့်ကို ရေမိုးချိုး သနပ်ခါးလိမ်းပေတာ သူပေါ့…. ”
အမေ ပြောပြလိုက်တော့လည်း အေးမောင် အားတုံ့အားနာ ဖြစ်သွားမိသေးသည်။ အမေတို့နှင့် စကားစမြည် ခဏလောက် သွားပြောပြီးတော့ အေးမောင် အိမ်အောက်သို့ ဆင်းကာ နွားစာ ဆက်စဉ်းနေလိုက်သည်။ ဧည့် ခန်းထဲမှာ နေရတာ အနေအထိုင် ကျဉ်းကြပ်သလို ဖြစ်လာလို့ပါ။
ခြံထဲမှာ လုပ်စရာရှိတဲ့ အလုပ်များ ဆက်တိုက်လုပ်ပြီးတော့ ဘေးက ကောက်ရိုးပုံပေါ်မှာ အမြိုင့်သား နှပ်နေလိုက်သည်မှာ ညနေ သုံးနာရီခွဲလောက် သူ့အမေ နှိုးမှ နိုးတော့သည်။ ဟိုအန်တီက ပြန်သွားလေပြီ။
ထိုအန်တီလေးနာမည်က အိအိမွန်။ အေးမောင်တို့ ငယ်ငယ်လောက်တုန်းက အမေတို့နှင့်အတူ အိမ်မှာ လိုက်နေဖူးသည်။ ခြောက်လလောက် နေပြီးတော့ အိမ်ထောင်ကျသွားသဖြင့် သူမ၏ ဇာတိမြို့သို့ ပြန်သွားကာ မြို့အနီး ရွာတစ်ရွာမှာ သားဖွားဆရာမ လုပ်နေသည်။ ယခုတော့ အလုပ်ထွက်လိုက်ပြီး အိမ်ဆိုင်လေးဖွင့်ထား သည်။
သူမ၏ အမျိုးသားဖြစ်သူ ကိုမိုးဇော်က ထိုင်းနိုင်ငံဘက်သို့ ကူးကာ အလုပ်သွားလုပ်ရင်း ထိုအလုပ်တွင် တွေ့သည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် ညိစွန်းကာ မြန်မာဘက်သို့ ပြန်မလာတော့ဘဲ ထိုနိုင်ငံမှာပင် အခြေ ချလိုက်သည်မှာ ယနေ့ထက်တိုင်ပင်။
အန်တီလေးကတော့ သူမ၏ သမီးလေးနှင့်အတူ နောက်အိမ်ထောင် ထပ်မပြုတော့ဘဲ နေလိုက်သည်။ အမေတို့နှင့် လာနေစဉ်က အေးမောင်က သုံးနှစ်သားအရွယ်၊ အမေ့အသက် နှစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်လောက်မှာ အေးမောင်ကို မွေးသည်။ ထိုအချိန်တွင် ထိုအန်တီလေးက ၁၈ နှစ် လောက်သာ ရှိအုံးမည်။
ယခုတော့ အေးမောင် အသက် ၁၆ နှစ်ထဲ ရောက်နေပြီ။ အေးမောင် ငယ်ငယ်က စာ တအားညံ့သည်။ သူငယ်တန်းနေ သုံးတန်းလောက်အထိ ပုံမှန်လေး အောင်သော်လည်း လေးတန်းမှာ နှစ်နှစ် ၊ ရှစ်တန်းမှာ နှစ်နှစ် နေလိုက်ရသည်။ ကျောင်းစတက်တာတောင် ခြောက်နှစ်သားအရွယ်မှ စတက်သည် ဖြစ်ရာ အသက် ၁၆ နှစ်မှာမှ ရှစ်တန်းသာ ရှိသေးသည်။
သူ့အရပ် သူ့ဒေသမှာတော့ ဒီအရွယ်က လယ်ထဲ အလုပ်လုပ်နိုင်နေပြီ ဆိုတော့ ကျောင်းထုတ်ကာ လယ်ထဲဝိုင်းကူလုပ်ရသည်သာ များသည်။ အေးမောင် အမေက အေးမောင်ကို ကျောင်းဆက်နေစေလိုသည်။ သူများတွေ ဆယ့်ခြောက်နှစ်မှာ ဆယ်တန်း အောင်သော်လည်း အေးမောင် ဆယ့်ခြောက်နှစ်ကျော်မှ ကိုးတန်း တက်ရအုံးတော့မည်။ အခုလည်း ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ အမေ့ကို ဝိုင်းကူနေခြင်းသာ။
ထိုအန်တီလေးလာလည်တော့ အမေလည်း အေးမောင်ကို ကိုးတန်း ဘယ်မှာထားရမလဲ တိုင်ပင်မိ သည်။ ထိုအန်တီလေးက သူ့အိမ်မှာ လာနေပြီး ကျောင်းတက်ခိုင်းလျှင် အိမ်လခရော စားစရိတ်ပါ မပေးပါနဲ့။ သူ့ကျောင်းမုန့်ဖိုးနဲ့ အဝတ်အစားဖိုးလောက်ပဲ ပေးပါ ဆိုပြီး ပြောသွားသည်ဟု အမေက ပြောပြသည်။ အေးမောင် သူ့အမေ ပြောနေသည့် စကားများကို နားထောင်ရင်း အတွေးပင်လယ်ထဲ မျောပါသွားလေတော့ သည်။
“ ဟဲ့… ကောင်လေး… ငါပြောတာကြားလား…. စိတ်က ဘယ်ရောက်နေမှန်း မသိဘူး…. နင့်ကိုတော့ အိအိမွန်လက်ထဲ မြန်မြန်အပ်မှ ဖြစ်တော့မယ်။ ရွာမှာထားလို့တော့…. စောစော မိန်းမရမလားပဲ…. ”
“ ဟာ…. အမေကလည်း…. သားက အဲဒါတွေ.. စိတ်မဝင်စားပါဘူး…. ”
“ အောင်မယ်…. စိတ်ဝင်စားလို့ရော… ရမလား… ”
“ အင်းပါ…. အမေရာ….. ”
အမေက သူပြောချင်တာများ ပြောပြီး အိမ်ပေါ်သို့ ပြန်တက်သွားတော့သည်။ အေးမောင်လည်း တစ်ကိုယ်လုံး ပေလူးနေသည်များကို ရေချိုးသန့်စင်ကာ ထမင်းစားရန် အိမ်ပေါ်သို့ လိုက်တက်သွားရတော့ သည်။ အဖေက ပိုးထိပြီး ပြီးခဲ့သည့် ငါးနှစ်လောက်က ဆုံးပါးသွားခဲ့ရာ အမေလည်း အမေ၊ အဖေလည်း အမေ မဟုတ်ပါလား။ အမေ့ကို အေးမောင် ကြောက်ပါသည်။
မိုးဦးကျစ၊ မေလ၏ အကုန်ပိုင်းလောက်ဖြစ်သည်။ အေးမောင်နှင့် သူ့အမေ ရွာမှ မြို့ကို ပြေးဆွဲသော ပဲ့ထောင်သင်္ဘောလေးနှင့် အန်တီလေးဆီ သွားကြသည်။ အေးမောင်ကို ကျောင်းအပ်ရတော့မည်လေ။
အန်တီလေးအိမ်ကို ရောက်တော့ အထုပ်အပိုးတွေ နေရာချရသည်။ အန်တီလေးက အေးမောင်ကို အပေါ်ထပ်က အခန်းမှာ နေရာချပေးသည်။ ထင်းရှူးသေတ္တာတစ်လုံးနှင့် ခေါက်စားပွဲလေးတစ်လုံးသာပါသော အေးမောင်အဖို့ နေရာကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း ရှိလှသည်။
နေရာချပေးပြီးတော့ အောက်ထပ်ကို ပြန်ဆင်းလာသည်။ အမေက အေးမောင်ကို မလိမ္မာတာရှိ ဆုံးမပါ ဘာညာသာရကာ ပြောကာ အန်တီလေးထံ အပ်သည်။ အန်တီလေးကလည်း ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်ပင် အေးမောင်က လိမ္မာမှာပါ။ ကျမတာဝန်သာ ထားဟု ပြော သည်။
အေးမောင် အမေ သင်္ဘောနှင့် ရွာပြန်သွားတော့ အေးမောင်ရင်ထဲ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်နေမိသည်။ မိဘနှင့်ခွဲကာ တစ်ခါမှ မနေစဖူးလေ။ ညနေပိုင်းလောက်ကျတော့ အေးမောင် ကျူရှင်တက်ဖို့ အန်တီလေး လိုက်အပ်ပေးသည်။ ကျူရှင်စရိတ်တွေလည်း တစ်နှစ်စာ တစ်ခါတည်း ကြိုရှင်းပေးထားသည်။
အိမ်မှာ နေတုန်းကထက်တော့ အလုပ်သက်သာသည်။ အန်တီလေးတို့အိမ်က ရေတွင်းရှိသဖြင့် အိမ် နောက်ရေတွင်းမှ ရေကို ပုံးလေးများနှင့် ထမ်းကာ ဆေးဖို့ကြောဖို့ စည်ပိုင်းထဲ ထည့်ပေးရသည်။ သောက်ရေ ကိုတော့ ရပ်ကွက်ထိပ်က ရေကန်မှာ သွားယူရသည်။ ကျန်တာကတော့ ကိုယ့် တစ်ကိုယ်ရည်တစ်ကာယ တာဝန်အပြင် လုပ်စရာမရှိလှပါ။
ကျူရှင်ကြိုတက်ထားသဖြင့် ကျောင်းဖွင့်တော့ သိပ်တော့ အခက်အခဲမရှိလှ။ စာတော်တော်များများက ဖတ်ဖူးပြီးသားတွေတော့ ဖြစ်နေသဖြင့် အဆင်ပြေပါသည်။ သို့သော် အေးမောင်သည် အသက် ၁၇ နှစ်ရှိနေပြီ ဖြစ်သည့်အပြင် လူကောင်လည်း ထွားသဖြင့် အတန်းဖော်အားလုံးတွင် အကြီးဆုံးဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် နည်းနည်းတော့ အနေရခက်သည်။ သူထက် ခြောက်လလောက်သာ ငယ်သည့် ကျောင်းသား လေးငါးယောက် ရှိသည်ဖြစ်ရာ သိပ်တော့ အခက်အခဲမရှိလှချေ။
အေးမောင် ကျောင်းဆင်းလျှင် အိမ်ပြန် ရေမိုးချိုးထမင်းစား၊ ပြီးလျှင် ကျူရှင်ပြန်သွား၊ ကျူရှင်ကပြန်လျှင် စာနည်းနည်းကျက်ပြီး အိပ်ရုံသာ။ တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ အသားကျသွားသည်။ သိပ် မကြာမီ ရန်ကုန်က ဆွေမျိုးများနှင့် ဘုရားဖူး ထွက်သွားသော အန်တီလေး၏သမီးဖြစ်သူ အိဖြူ ပြန်ရောက်လာ သည်။
သူမက အိဖြူဆိုသည့် နာမည်နှင့် လိုက်အောင်ပင် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က အိအိပုံ့ပုံ့လေးနှင့် ဖြူဝင်း သော အသားအရည်ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ အန်တီလေးက အိဖြူကို အေးမောင်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ အိဖြူက အေးမောင်ထက် တစ်နှစ်သာ ငယ်သည်။ ဆယ့်ခြောက်နှစ်လောက် ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း ကလေးဆန်ဆန် သူ့ ရုပ်ဟန်လေးက ချစ်စရာ အလွန်ကောင်းနေသလိုပင်။ အေးမောင်ကို သူက ကိုကို ဟုခေါ်ပြီး အေးမောင်က သူမ ကို ညီမလေးလို့ခေါ်သည်။ အိအိလို့လည်း တစ်ခါတလေ ခေါ်သည်။
အေးမောင် မြို့ကျောင်းမှာ တက်ရတော့ အပေါင်းအသင်းတွေလည်း စုံလာသည်။ အပေါင်းအသင်း စုံ သော်လည်း ကွမ်းတွေ ဆေးလိပ်တွေ အရက်တွေ သူမလုပ်ရဲ။ အန်တီလေးက အမေကို ပြန်တိုင်လိုက်လျှင် နွား ရိုက်သည့် ကြိမ်နှင့် အဆော်ခံရမည်ကို ကြောက်လှသည်။ တစ်ရက်တွင် သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က စာအုပ် ကလေး တစ်အုပ် လာပေးသည်။ ပန်းရောင်စာအုပ်ကလေးဖြစ်ကာ ပါးပါးလေးဖြစ်သဖြင့် သီချင်းစာအုပ်ဟု ထင်လိုက်ကာ ငါမှ သီချင်းမဆိုတတ်တာဟ ဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။
သူငယ်ချင်းက သီချင်းစာအုပ်မဟုတ်ဘူး၊ မင်းသေချာဖတ်ကြည့် ပြီးရင်ကောင်းမှန်းသိလာလိမ့်မည် ဟု ပြောသည်။ အေးမောင်လည်း ယူပြီး လွယ်အိတ်ထဲထည့်ထားလိုက်သည်။ ထုတ်မဖတ်ရဲချေ။ အရှေ့တွင် စာသင်နေသည့် ဆရာကြီးက သင်္ချာတော်သလောက် အရိုက်ကြမ်းသည်ဟု နာမည်ကြီးသော ဆရာကြီး ဦးမြဝင်း ဖြစ်နေသောကြောင့်…..။
ညနေ ရေချိုး ထမင်းစား ကျူရှင်သွားနှင့် အလုပ်များလိုက်သဖြင့် ထိုစာအုပ် ကိုလည်း မေ့မေ့လျော့လျော့ ဖြစ်သွားသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပင်ပန်းသဖြင့် အတော်လေး နွမ်းနယ် နေပြီ။ အိဖြူကတော့ ဆယ်တန်းဖြေထားပြီးပြီမို့ အောင်စာရင်းထွက်ဖို့ စောင့်နေသည်။ အိဖြူက တစ်နှစ်ကျလို့ ပြန်ဖြေထားခြင်းဖြစ်သည်။ သိပ်တော့ မဖြေနိုင်ဟု ပြောသည်။ သူက လောလေဆယ် စာမကျက်သေး။ ကျလျှင် တော့ ကျက်မည်ဟု ပြောသည်။ သြော် သိပ်ပြောတတ်တဲ့ ကောင်မလေး။ ကျမှတော့ နောက်တစ်နှစ်တက်ရင် ကျက်ရတော့မည်ပေါ့။
အေးမောင် သူ့အခန်းသို့ တက်သွားသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ စာအုပ်များကို လွယ်အိတ်ထဲက ထုတ်ကာ စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ချိန်တွင် နေ့လည်က သူငယ်ချင်းပေးသွားသည့် စာအုပ်ကလေးက ထွက်ကျ လာသည်။ ကျန်သည့်စာအုပ်များကို မဖတ်ရသေးခင်မှာပင် ထိုစာအုပ်ကလေးကို လက်က လှန်မိသည်။
စာအုပ်က စဖတ်လိုက်သည်နှင့် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ စိတ်ဝင်တစားနှင့် ဖတ်လိုက် သည်မှာ စာအုပ်အလယ်ပိုင်းလောက် ရောက်တော့ အစက ဆီးသွားချင်၍ တောင်လာသည်ဟု သိထားသော ငယ်ပါညီတော်မောင်မှာ ဆီးမသွားချင်ဘဲ တင်းမာလာချေပြီ။ တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးသော (သတိမထားမိသော) ကာမ ဆန္ဒများသည် နိုးကြွလာချေပြီ။ စာအုပ်ဖတ်ပြီး ဇာတ်လမ်းဆုံးသွားသော်လည်း ထပ်ကာထပ်ကာ ဖတ်မိ သည်။ ကျောင်းက သင်လိုက်သော စာများကို ဖတ်ဖို့ပင် စိတ်မပါတော့။
သို့သော်လည်း မဖတ်လျှင် ကြိမ်လုံးစာ မိမည်ကို ကြောက်ရသေးသည်ဖြစ်ရာ ကြိတ်မှိတ်ဖတ်လိုက်ရသည်။ အိပ်ကာနီး ပန်းရောင် စာအုပ် လေး တစ်ခေါက်ဖတ်ပြီး တော့ အိပ်လိုက်သည်။ အိပ်မက်ထဲတွင် ဘယ်ကမှန်းမသိသော ကောင်မလေးတစ် ယောက်နှင့် ကြည်နူးနေလိုက်သည်။ မနက် အိပ်ရာထလိုက်တော့ ပုဆိုးတွင် စိုနေသည်။ ဘာဖြစ်မှန်းမသိချေ။ ကျောင်းပြန်ရောက်တော့ သူငယ်ချင်းကို သူ့စာအုပ်လေး ပြန်ပေးလိုက်သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းက နောက် တစ်အုပ် ထပ်ပေးသည်။
“ ဟျောင့် ဂျင်းကောင်…. မနေ့ညက ဘယ်နှချီပြီးသွားလဲ…. ”
“ ဘာ… ဘယ်နှချီလဲဟ…. ”
“ အာ…… မင်း… ဂွင်းမထုတတ်ဘူးလား…. ”
“ ဟေ့အေး….. ဘာလဲ ဂွင်းထုတာ…. ”
သူငယ်ချင်းက ဘေးဘယ်ညာကို မျက်စိဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့က အနောက်က ထောင့်ဆုံးခုံဖြစ်နေ သဖြင့် ဘေးတစ်ဖက်က နံရံဖြစ်နေသည်။ ကျန်တဲ့ ဘေးတစ်ဖက်ကလည်း ခုံအလွတ်တွေချည်း။ ခုံတန်းပိုနေ သဖြင့် ခပ်အေးအေးနေတတ်သည့် သူတို့နှစ်ယောက်ကို နောက်ဆုံးတန်းမှာ ထားပေးခြင်းဖြစ်သည်။
“ ဟျောင့်…. ငါပြမယ် ဒီမှာကြည့်…. ”
သူငယ်ချင်းက သူ့ကျောင်းစိမ်းပုဆိုးအောက်က ငယ်ပါကို လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပြ သည်။ အေးမောင် တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးပါ။ သူလုပ်သလို လိုက်လုပ်မလို့ ကြံတုန်း အရှေ့က အင်္ဂလိပ်စာ ဆရာကြီး အနောက်ကို လျှောက်လာသဖြင့် ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ရသည်။ အတန်းပြီးလို့ ဆရာထွက်သွားတော့ ကျောင်းလဲ လွှတ်ပြီမို့ သူငယ်ချင်းက….
“ အေးမောင်… ညကျ ခုနပြောသလိုလုပ်ကြည့်…. မင်း ကြိုက်သွားလိမ့်မယ်…. ”
အေးမောင် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူစကားကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် စိတ်ကူးယဉ်လာသည်မှာ အိမ်ကို ဘယ်လို ရောက်သွားသည်ပင်မသိ။ အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း စမ်းသပ်မလို့ ကြံစည်သေးသည်။ အချိန်မရသဖြင့် ကျူရှင် ကို အမြန်ပြေးရသည်။ ကျူရှင်မှာ ဆရာမ စာသင်သည်ကိုလည်း လိုက်သာမှတ်နေရသည်။ စိတ်တော့ သိပ်မဝင် စားတော့။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အန်တီလေးကို နှုတ်ဆက်ပြီး အခန်းထဲတက်သွားသည်။ အခန်းထဲရောက် တော့ အခန်းတံခါးကို သေချာပိတ်ကာ ဂျက်ချသည်။ ထို့နောက် စာအုပ်များကို စားပွဲပေါ်တင်ကာ အသစ်ထပ်ရ လာသည့် စာအုပ်ကလေးကို စားပွဲခုံပေါ် တင်လိုက်ပြန်သည်။ စာအုပ်ကို တစ်ခေါက်ဖတ်ကြည့်သည်။
မနေ့က ဇာတ်လမ်းထက် ပိုကောင်းသလို ထင်ရသည်။ ထို့နောက် ပက်လက်လှန်ချလိုက်ကာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ပြောသလို ငယ်ပါကို လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စာအုပ်ဖတ်ထားပြီး မတ်မတ်ထောင်နေသည်ဖြစ်ရာ လက် နှင့်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ကြည့်(ဂွင်းတိုက်ကြည့်)ရာ စိတ်ထဲတွင် တမျိုးခံစားနေရသည်။ တစ်ခု ခု ဆီသို့ ရောက်အောင်သွားနေရသကဲ့သို့။ ရင်ထဲမှာလည်း လှိုက်မောလာသည်။ ရင်ခုန်သံတွေ တဒိန်းဒိန်း မြန်လာကာ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး ပူရှိန်းရှိန်းဖြစ်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် အရှိန်တက်လာပြီးနောက် ထိပ်ဖျားမှ သည့် အရင်းတိုင်အောင်၊ ထိုမှသည် ဟိုးအတွင်းပိုင်းအထိ ကျင်တက်လာသည်။
အေးမောင် လန့်သွားသည်။ ဘာဖြစ်လာသည်မသိသောကြောင့်ပင်။ သို့သော် ရပ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်ကို ရှေ့ဆက်ချင်စိတ်က ဖုံးလွှမ်းသွား သည်။ ထိုစိတ်နှစ်မျိုး ဒွန်တွဲကာ လွန်ဆွဲနေစဉ်မှာပင် ငယ်ပါတစ်ခုလုံး ကျင်တက်လာပြီး ပူနွေးသော သုက်ရည် များ ဝတ်ထားသည့် ပုဆိုးထဲသို့ ထွက်သွားလေတော့သည်။ ဒီလောက် ကောင်းသည့် အရသာ အေးမောင် တစ်ခါမှ မခံစားဖူးချေ။ နုန်းခွေသွားသလိုလည်း ခံစားရသည်။
အိပ်ရာပေါ်တွင် ပိုးလိုးပက်လက် လှဲချလိုက်ရ သည်။ ဝတ်ထားသော ပုဆိုးကို ကြည့်လိုက်တော့ စိမ်းရွှေရွှေအနံ့ရှိသော အရည်ဖြူဖြူများကို တွေ့ရသည်။ အေးမောင် ပထမဆုံး အကြိမ်မို့ လန့်နေသည်။ ဟိုကောင်တွေလုပ်တာ ဒီလိုရော ဖြစ်ကြရဲ့လား။ ငါ့ကျမှ အရည်တွေထွက်ပြီး လူကနုန်းသွားတာဆိုတော့ အထဲမှာ ဒဏ်ရာတွေ ဘာတွေများ ရှိလို့လား လန့်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။
နောက်တစ်နေ့ ကျောင်းရောက်တော့ သူငယ်ချင်းလဲဖြစ် ဒီနေရာမှာဆရာလည်း ဖြစ်သူကို စာအုပ် ပြန် အပ်ရင်း အတွေ့အကြုံရှင်းလင်းပွဲ လုပ်ရသည်။
“ သယ်ယင်းကလည်း….. အဲဒါ… ပုံမှန်ပဲကွ… အဲဒီအရည်မထွက်တော့မှသာ… ပုံမှန်မဟုတ်တော့မှာ…. ”
“ သိပုလေကွာ…. ငါက တခါမှ မကြုံဖူးတော့…. လန့်သွားတာ…. ဟဲဟဲ….. ”
“ ရော့….. ဒီမှာ နောက်တစ်အုပ်….. ”
အေးမောင် အရင်နေ့တွေလိုပဲ စာအုပ်ကို လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်သယ်ကာ အိမ်ပြန်သွားသည်။ ကျူရှင်သွား အိမ်ပြန်ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း မနေ့က လုပ်ငန်း ဆက်လုပ်သည်။ အေးမောင် ဒီအရသာကို သဘောကျ နှစ်ချိုက်စွာ စွဲလန်းသွားသည်။ စာအုပ်ထဲကလို အပြင်မှာလည်း လုပ်ကြည့်ချင်တဲ့ စိတ်တွေလည်း ပေါက်လာရ သည်။ အပြင်မှာ လုပ်ကြည့်ဖို့က မလွယ်လှ။ ရည်းစားထားတာ မိသွားရင်လည်း ကျောင်းထုတ်ခံရမည်။ ကျောင်းအုပ်ကြီးက ထုတ်မည်ထက် အမေလာထုတ်မည်ကို စိုးရိမ်ရသည်။ ကျောင်းအုပ်ကြီးထုတ်လိုက်တာ တစ်ခြားကျောင်း သွားတက်လို့ရသေးသည်။ အမေလာထုတ်သွားရင်တော့ ဘယ်ကျောင်းမှာမှ တက်လို့ ရတော့မည်မဟုတ်ပေ။
ကျောင်းက မိန်းကလေးတွေကို စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်သည်။ ယခင်က သတိမထားမိသည့် အလှတွေက မျက်စိထဲမှာ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ပေါ်လာကြသည်။ စိတ် ဆိုတော့လည်း ခက်သားကလား။ ထိန်းလို့ သိမ်းသို့ လွယ်သည့်အရာ မဟုတ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် အိဖြူဆီလည်း ရောက်သွားသည်။ တီလေးဆီလည်း ရောက်သွားသည်။ အိမ်မှာ အနီးဆုံး ရှိနေပြီး အများဆုံး တွေ့နေရသည့် မိန်းမသားနှစ်ဦး မဟုတ်ပါလား။ တီလေးကိုတော့ ကြောက်သည့် အားနာသည့်စိတ်နှင့် အတွေးထဲက အမြန်ပြန်ထုတ်ပစ်ရသည်။ ညီမလေး အိအိကိုလည်း မပြစ်မှားလို။
သို့သော် ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်ရောက်နေသည့် အိဖြူ၏ ဖွံ့ထွားသည့် ရင်နှစ် မွှာ၊ စွင့်ကားသည့် တင်နှစ်မွှာ၊ အဆီကင်းသည့် ခါးသိမ်သိမ်ကလေးများနှင့် စကတ်တိုတိုလေးများ ဝတ်ချိန်တွင် မြင်ရတတ်သည့် ဖြူဝင်းမွတ်စင်းနေသည့် ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးများကြောင့် အာရုံထဲမှ ထုတ်ပစ်လို့ မရနိုင် ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် အတန်းထဲမှ ကောင်မလေးများအား မှန်းဆကာ ဂွင်းတိုက်နေချိန်တွင် ပြီးကာနီးတွင် အိဖြူ၏ ပုံရိပ်လွှာက အလိုလို ဝင်လာပြီး ပြီးသွားသည်သာ များသည်။ ကြာတော့ အိဖြူကိုပင် အားမနာတမ်း မှန်းတတ်လာသည်။ တစ်ခါတရံ ဘယ်သူ့ကိုမှ မမှန်းဘဲ အိဖြူတစ်ယောက်တည်းကိုသာ မှန်းပြီး ထုလိုက်မိတတ်သည်။
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူနှင့် အတွေ့အကြုံဖလှယ်တိုင်း နည်းစနစ် အသစ်တစ်မျိုး အမြဲရသည်။ နောက်ဆုံး တော့ ကျောင်းကအိမ်သာ၊ အိမ်က အိမ်သာ၊ ရေစင် (အပေါ့သွားရန်လုပ်ထားသည့်နေရာ)များတွင် မကျန် ထု တတ်လာသည်။ ဆေးဆိုင်မှာလည်း မုန်ညင်းဆီ သွားဝယ်ကာ ဆောင်ထားတတ်လာသည်။ ပညာရေးတွင် မညံ့ရအောင်လည်း ထိန်းတတ်လာသည်။ ဒါက ဘယ်အချိန်လုပ်လုပ် ရသည်ဆိုတာ သိသွားတော့ စာသင်ချိန်မှာ စိတ်ထဲက ထုတ်ပစ်လိုက်နိုင်ပြီ၊ စာကျက်ချိန် ဖြောင့်ဖြောင့် ကျက်နိုင်ပြီဖြစ်သည်။ စာကျက်ပြီးရင် တော့ အားလုံးသိမ်းဆည်းပြီးချိန်မှ အိပ်ရာထဲဝင် တစ်ချီတစ်မောင်း ဆွဲတတ်လာသည်။ စာသင်ချိန်မှာ စိတ်ပေါ် လာလျှင်ပင် ခွင့်တောင်းကာ အိမ်သာထဲဝင်ပြီး စိတ်ဖြေတတ်နေပြီကိုး။
မိုးလေး တဖွဲဖွဲ ရွာသွန်းနေသော ညတစ်ည။ အေးမောင် ထုံးစံအတိုင်း စာများကျက်ပြီးသဖြင့် လုပ်ငန်း စဖို့ ဟန်ပြင်နေတုန်းရှိသေး အောက်က အော်ခေါ်သံကြားလိုက်ရသည်။
“ အိမွန်….. အိမွန်ရေ…. တံခါးဖွင့်အုံးဟေ့ ဧည့်စာရင်းစစ်ချင်လို့…. ” (ထိုစဉ်က ဧည့်စာရင်းဥပဒေမဖျက် သေးပါ)
ဘယ်သူမှ ကြားဟန်မတူ။ မိုးဖွဲဖွဲနှင့် အန်တီလေးရော အိအိပါ အိပ်မောကျနေပြီ ထင်သည်။ အေးမောင် အောက်ကခေါ်သံကြောင့် ခုနက တင်းမာနေသော စိတ်များ လျော့ပါးသွားသည်။ ပုဆိုးပြင်ဝတ်ကာ အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး အန်တီလေး အခန်းရှေ့အရောက် တံခါးခေါက်လိုက်သည်။ ထူးသံမကြား။ ဝင်နှိုးမှ ရတော့မည်။ အခန်းတံခါးဘုသီးကို လှည့်ဖွင့်လိုက်တော့ အန်တီလေး အိပ်ရာမှ နိုးလာဟန်တူသည်။
“ အေးမောင်…. ဘာလဲ ဖိုးသား ” (အေးမောင်ကို ဖိုးသားဟု အန်တီလေးက ချစ်စနိုးခေါ်တတ်သည်)
“ ဧည့်စာရင်းစစ်မလို့တဲ့…အန်တီလေး…. လူကြီးတွေ ရောက်နေတယ်…. ”
“ အေး… ခဏစောင့် ဖိုးသား…. လာမယ်…. ”
အန်တီလေး အိပ်ရာထဲမှာ အိပ်နေရာမှာ ခြင်ထောင်ကို မ ကာ ခြေနှစ်ချောင်းကို အပြင်သို့ တွဲလောင်းချလိုက်သည်။ အေးမောင် မျက်လုံးထဲ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ကြက်သေသေသွားမိသည်။ လျှပ်စီးလက် လိုက်သလို စိတ်ထဲခံစားမိကာ ဗလောင်ဆူသွားသည်။ တီလေး၏ ထဘီက ခါးအထိ လန်တက်နေကာ ပေါင် နှစ်ချောင်းကြားက အဖုတ်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်လိုက်ရသည်။ တီလေးက ညအိပ်လျှင် မီးလင်းမှ အိပ်တတ် သည်။ တီလေးက မျက်လုံးမဖွင့်သေး။ အေးမောင် သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေမိကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ် နေသည်။ ထိုအချိန်တွင် တီလေး မျက်လုံးပွင့်သွားရာ အေးမောင် သူမ အောက်ပိုင်းကို စိုက်ကြည့်နေသည်ကို မြင်ရပြီး သူမကိုယ်သူမ ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ အဖြေမှန်ကို သွားတွေ့သည်။
“ ဟဲ့…. ကောင်လေး….. ဘာကို လာပြီး အပြူးအပြဲကြည့်နေတာတုန်း…. သေချင်လို့လား….. သွား….. ”
တီလေး ရှက်ကိုးရှက်ကန်း မောင်းထုတ်သဖြင့် အေးမောင် ကမန်းကတန်း အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ တက်ပြေးရလေ တော့သည်။ ရင်ထဲတွင်လည်း တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေမိသည်။ သူ မိန်းမတစ်ယောက်၏ လျှို့ဝှက် အစိတ်အပိုင်းတွေ ကို သေသေချာချာ မမြင်ဖူးချေ။ ရုပ်ပြစာအုပ်များတွင် ဆွဲထားသည်ကလည်း မဆန့်မပြဲ ဟဲဗီးကြီးတွေ ဖြစ်ရာ သိပ်မပီပြင်လှ။
ယခုတော့ တီလေး၏ အဖုတ်ကိုမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုည စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်လမ်းထဲမှာတော့ တစ်ခြားအကြောင်းစဉ်းစားလို့မရတော့။ တီလေး၏ ရွှေတြိဂံနယ်မြေမှ ရုန်းထွက်လို့ မရ နိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ အိပ်မက်ထဲအထိပါ လိုက်စိုးမိုးနေတော့သည်။
ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းတွေထွက်တော့ အိဖြူ မအောင်ပါ။ မအောင်သော်လည်း အိဖြူ သိပ်ဝမ်းမနည်း လှ။ ငိုလည်း မငိုမိ။ ဖြေစဉ်ကတည်းက မအောင်နိုင်ဘူးဆိုတာ သိထားပြီးပြီဆိုတော့ သိပ်မခံစားရခြင်းဖြစ်သည်။ အမေဖြစ်သူက ကျောင်းလိုက်အပ်ပေးကာ စာအုပ်များ ကျောင်းဝတ်စုံများ ဝယ်ပေးရသည်။ အိဖြူ ကျောင်းတက် တော့ ကိုကို အေးမောင် ဆိုင်ကယ်နှင့် အတူတူ လိုက်ရသည်။
အေးမောင်ကလည်း ပျော်ပါသည်။ သူ့ထက် တစ်တန်းကြီးသော်လည်း တစ်နှစ်ငယ်သော ညီမလေး အိဖြူကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်ကာ ကျောင်းသွားရသည်လေ။ ကျူရှင်တက်ရတော့လည်း အတူတူဖြစ်သည်။ အေး မောင်က ကျူရှင်ပြီးသွားလို့ အိဖြူ စာသင်နေတုန်းဆိုလည်း စောင့်နေရသည်။ အိဖြူက အရင်ပြီးသွားရင်လည်း အေးမောင် အခန်းရှေ့က စောင့်နေသည်။ အေးမောင်ရင်ထဲတွင် ကြည်နူးနေသည်။ သူ ညစဉ်ညတိုင်း ပြစ်မှား နေကျ ညီမလေး အိဖြူက သူ့ဆိုင်ကယ်နောက်တွင် တက်ထိုင်ကာ အင်္ကျ ီစကို ကိုင်ပြီး လိုက်သည်။
ခါးတော့ မဖက်ပါ။ အေးမောင် အိဖြူ၏ အလှကို သေသေချာချာကို ကြည့်ဖြစ်သည်။ အိဖြူ ဘာအဝတ်အစား ဝတ်ဝတ် အေးမောင်က မျက်လုံးဖြင့် ဓာတ်ပုံရိုက်ထားသည်။ အစက ကျောင်းက သူငယ်ချင်းမလေးများနှင့် ရှုပ်ရှတ်ခက် နေသော စိတ်ကူးယဉ်နယ်မြေတွင် လူရှင်းသွားပေပြီ။ တီလေးနှင့် အိဖြူသာ တစ်လှည့်စီ ကြီးစိုးနေသည်။
တီလေး၏ အဖုတ်ကို မြင်ရပြီးတော့ သူ့မင်းသမီးလေး အိဖြူ၏ အဖုတ်ကို မြင်ချင်လှသည်။ သို့သော် မြင်ခွင့်မသာသေး။ အိဖြူက အခန်းတံခါးကို ဂျက်ထိုးပြီး အိပ်တတ်သည်။ အေးမောင် အကြံပေါင်းစုံ ထုတ်တော့ လည်း အခွင့်မသာလှ။ တစ်ရက်တွင် ဆင်ကြံကြံနေရင်း အကြံတစ်ခု ဖျပ်ကနဲ ရလိုက်သည်။ ဟိုတခါ တီလေးကို မြင်ရတုန်းက တီလေး ညဘက်အိပ်လျှင် ပိုးစိုးပက်စက် အိပ်တတ်သည်ကို သိသွားသည်။ ထိုအကြံ ရလိုက်သည်မှာလည်း အခြားမဟုတ်။ သူ့အခန်း ဘေးနံရံမှာ ပိုးပေါက်သဖြင့် အပေါက်ဖြစ်နေသည်ကို ကြည့် နေရင် အကြံပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
တီလေးရော အိဖြူရော သူ့အခန်းအောက်မှာ နေတာဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်မှာ တီလေးနှင့် အိဖြူက အခန်းနှစ်ခန်းကို အကျယ်ယူထားသည်။ အပေါ်ထပ်တွင် အခန်းသုံးခန်း ဖွဲ့ထားကာ ထိပ်ဆုံးခန်းကို အလွတ်ထားသည်။ လှေကားနားက အခန်းကိုတော့ ပစ္စည်းအပိုတွေ သိမ်းထားသည်။ အေးမောင်အခန်းက တီလေးအခန်းနှင့် အိဖြူအခန်း၏ အပေါ်တွင် ခွကာ ဆောက်ထားသဖြင့် ခေါင်းရင်းပိုင်းက တီလေးအခန်းဘက်တွင် ရှိပြီး ခြေရင်းပိုင်းက အိဖြူအခန်းဘက်တွင် ရှိသည်။
ကျောင်းပိတ် ရက်တစ်ရက်တွင် အေးမောင် ခဲတံချွန်ဓားနှင့် တီလေး အခန်းဘက်ခြမ်းဖြစ်သည့် ခေါင်းရင်းဘက် ခေါင်းအုံးဘေးနားတွင် အပေါက်တစ်ပေါက် ဖောက်သည်။ ကျွန်းပြားတွေ ခင်းထားသည်ဖြစ်ရာ တော်တော် ဖောက်ယူရသည်။ ကြိုးစားပမ်းစားဖောက်လိုက် တော့ အပေါက်တစ်ပေါက် ကောင်းကောင်းဖြစ်သွားသည်။ အစမ်း ချောင်းကြည့်သည်။ အဆင်ပြေသည်။ တီလေးက မီးဖိုချောင်ထဲတွင် ရှိမည်ထင်သည်။ အခန်းထဲတွင် မရှိ။ အပေါ်စီးကနေ အန်တီလေး တစ်ခန်းလုံးကို သေသေချာချာ မြင်ရသည်။
အေးမောင် ဖောက်လိုက်သည့် နားက အဝတ်ဘီရို အရှေ့ဘက်ကို ကျသည်။ ဟိုဘက်က တီလေး အိပ်ရာ တစ်ခုလုံးကိုလည်း ရှင်းရှင်းလင်း လင်း မြင်ရသည်။ သို့သော် ယနေ့တော့ လက်တွေ နာလွန်းသဖြင့် ရေကြည်ဘု ထလာကာ နားလိုက်ရသည်။ နောက်တစ်နေ့ရောက်တော့ အေးမောင် အိဖြူအခန်းဘက်ကို ဖောက်ဖို့ကြံပြန်သည်။ ဖျာချပ်၏ ခြေရင်းအဖျား ပိုင်းလောက်တွင် လှပ်ကာ အပေါက်ဖောက်သည်။ ဒီတစ်ခါ ဖောက်တော့ အေးမောင်၏ အချိန်အဆ မှန်သွားသည်။ အိဖြူ၏ ခုတင်အပေါ်တည့်တည့်ကို ဖောက်မိသွားသည်။ တစ်ခန်းလုံးကိုတော့ ခြုံငုံ မိသွားသည်။
ညနေ အိဖြူနှင့် ကျူရှင်အတူတူ သွားသည်။ ဒီည အိဖြူက ကျူရှင်အတန်းပြီးတာ နောက်ကျသည်။ အေးမောင် ပြန်စောင့်နေရသည်။ ထို့နောက် အိဖြူအတန်းပြီးသွားသဖြင့် သူမကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်ကာ အိမ် သို့မောင်းလာခဲ့သည်။ တစ်နေရာအရောက်တွင် လမ်းဘေးမှ ဝှစ်ကနဲ ပြေးဝင်လာသော ခွေးတစ်ကောင် ကြောင့် ဘရိတ်ကို ဆောင့်နင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ အနောက်မှ အိဖြူ၏ ကိုယ်ကလေးသည် အေးမောင်ကျော သို့ စွေ့ကနဲ ပြေးကပ်လာပြီး ရွှေရင်နှစ်မွှာနှင့် အမှတ်တံဆိပ် ခတ်နှိပ်လိုက်လေတော့သည်။
ဆက်လက် မောင်း နှင်လာရာ အိဖြူ အေးမောင်၏ ခါးကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ကာ လိုက်ပါလာတော့သည်။ ခုနက ဘရိတ် ဆောင့် အုပ်လိုက်သဖြင့် ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြစ်သွားပုံရသည်။ အိမ်ကိုရောက်တော့ ကိုကို ဂွတ်နိုက်ဟု ဆိုကာ လက်ကလေးပြကာ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားသော အိဖြူကိုကြည့်ကာ အေးမောင် အသည်းယားသွားသည်။
အေးမောင် အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့ပြီး ဖောက်ထားသော အပေါက်ကလေးများကို အသုံးချရန် ပြင် ဆင်လိုက်သည်။ ပထမဦးစွာ ခေါင်းရင်းဘက်မှ ခေါင်းအုံးကိုဖယ်ကာ ဖျာကို လှန်ပြီး အန်တီလေးဘက်ခြမ်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ အန်တီလေးကို မတွေ့ရသေး။ အိမ်ရှေ့ခန်းထဲတွင် ရှိနေပုံရသည်။ ထို့ကြောင့် အိဖြူအခန်း ဘက် ခြေရင်းဘက်က အပေါက်ကို ဖျာလှန်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ မြင်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် အေးမောင် မျက်စိမခွာနိုင်ဖြစ်သွားသည်။ အေးမောင် ကြည့်လိုက်ချိန်ဝယ် အိဖြူသည် သူမ ကျူရှင်သွားစဉ်ဝတ်ခဲ့သော ထဘီနှင့် တီရှပ်ကလေးကို ချွတ်ပြီးနေပြီ။ ပန်းနုရောင် ဝမ်းဆက် ဘရာကလေးနှင့် ပင်တီလေးသာ ရှိသည်။
သူမနှင့် အန်တီလေးအခန်းသည် အလုံပိတ်ဖြစ်သည်။ တံခါးပိတ်ထားလျှင် ကြွက်ပင် ဝင်နိုင်သည်မဟုတ်။ ပြတင်း ပေါက်များကိုလည်း မှန်အနက်များ တပ်ထားသဖြင့် ပိတ်ထားလျှင် အပြင်ဘက်ကို မြင်နိုင်သော်လည်း အပြင်ဘက်က သူမတို့ကို မြင်ရန် ခက်ခဲသည်ဖြစ်ရာ ကိုယ့်အခန်းထဲအရောက် စိတ်လွတ်လက်လွတ် နေပုံရသည်။ အိဖြူ ဘာဆက်လုပ်မည်ကို အေးမောင် စိတ်ဝင်တစား ကြည့်လိုက်မိသည်။ အိဖြူ ဝတ်ထားသည့် ဘရာကလေးကိုလည်း ချွတ်လိုက်ရာ ဖွံ့ထွားသည့် ရင်သားနှစ်မွှာသည် လွတ်လပ်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့ နောက် သူမ၏ ပင်တီလေးကိုလည်း ချွတ်ချလိုက်ပြန်သည်။
အိဖြူ၏ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးလေးအား အထင်းသား မြင်နေရသည်။ ဘီရိုကို ဖွင့်ကာ အိဖြူ ဂါဝန်တစ်ထည် ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဘာအခုအခံမှ မဝတ်တော့ဘဲ ထိုဂါဝန်ကိုသာ ခေါင်းမှ စွပ်ချလိုက်သည်။ ဂါဝန်ကလည်း ဒူးအထက်နားလောက်အထိသာ ရှည် မည် ထင်သည်။ ထို့နောက် အိဖြူ အိပ်ရာထက်သို့ တက်ကာ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်သည်။ ခြေကားယား လက်ကားယား လှဲချလိုက်သောကြောင့် ပျော့ပြောင်းပါးလွှာသည့် ဂါဝန်လေးက အိဖြူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ပေါ် လွင်စေသည်။ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးနှစ်ချောင်း၊ ထိုပေါင်တန်နှစ်ချောင်း ပေါင်းဆုံရာနေရာမှ အဖုတ်ကလေး နေရာကို မမြင်ရသော်လည်း မြင်ရသကဲ့သို့ပင်၊ ရင်နှစ်မွှာကိုလည်း တစ်လုံးစီပင် မြင်နေရသည်သာ။
အေးမောင် ထိုမြင်ကွင်းကို ကြည့်နေရင်းပင် ငါးဦးကော်မတီဖွဲ့လိုက်ရာ တစ်ချီတစ်မောင်း ပြီးသွားရသည်။ ထိုအချိန်တွင် အိဖြူ ပက်လက်လှန်နေရာမှ မှောက်လိုက်ကာ စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုယူကာ စာကျက်နေသည်။ မှောက်လိုက်တော့လည်း အိဖြူ၏ တင်နှစ်မွှာကြားထဲတွင် ဂါဝန်စ ညပ်နေသည်ဖြစ်သဖြင့် တင်အလှဖွံ့ဖွံထွား ထွား လုံးလုံးကျစ်ကျစ်ကလေးကို အားရပါးရရှုစားရသည်။
အေးမောင် စိတ်ကျေနပ်သွားသဖြင့် စာကျက်ဖို့ အသိဝင်ကာ စာအုပ်ထုတ်ကျက်လိုက်သည်။ ကျက်စရာ စာများ ကုန်သွားတော့ စာအုပ်များ သိမ်းလိုက်ပြီး တီလေးဘက် အခန်းကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မြင်ကွင်းတစ်မျိုးကို ထပ်မြင်ရပြန်သည်။ တီလေးက ပက်လက်လှန်အိပ်နေသည်။ ခြင်ထောင်အမိုးက လည်း ပါးပါးလွှာလွှာလေးဖြစ်ရာ ထင်ထင်ရှားရှား မမြင်ရသော်လည်း အနေအထားဘယ်လိုရှိနေသည်ကို ကွက် ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်ရသည်။
ခြေနှစ်ချောင်းကို ဆန့်ကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ရင်ဘတ်ပေါ်ယှက်တင်ပြီး တီလေး အိပ်မောကျနေပြီ။ ဝတ်ထားသော ထဘီက ဆီးခုံလောက်အထိ လန်တက်နေရာ တီလေး၏ ရွှေတြိဂံ နယ်မြေကို မည်းမည်းလေး မြင်နေရသည်။ သူဖောက်ထားသည့် အပေါက်က အဝတ်လဲသည့် နေရာ ရောက် နေသဖြင့် အိပ်သည့်နေရာကို သေသေချာချာ မမြင်ရ။ တီလေး အိပ်သည့်နေရာလောက်ကို မှန်းဆကာ အမှတ် အသားလုပ်ထားလိုက်ရသည်။ ဒီညတော့ အပေါက်ဖောက်လို့ မဖြစ်။ မတော်တဆ အမှုန်တွေဘာတွေ ကျသွား လျှင် ရိပ်မိသွားနိုင်သည်။
အေးမောင် ညမအိပ်ခင်မှာပင် တီလေးကို ကြည့်ကာ ငါးဦးကော်မတီ ဒုတိယမ္ပိ ထပ်ဖွဲ့လိုက်ရသည်။ မှန်းနေစရာမလိုတော့ချေ။ လက်တွေ့မြင်ကွင်းကိုပင် ကြည့်ရသည်က ပိုကောင်းနေသည်။
ကျောင်းတစ်ပတ်ပိတ်တော့ အပေါက်ဖောက်ရေးစီမံကိန်းကို အကောင်အထည်ဖော်ရသည်။ နည်းနည်း လေး ထွင်းလိုက် အမှုန်ဖယ်လိုက် အိပ်ရာတည့်တည့်တွင် အပေါက် ဖောက်ရသည်။ အိပ်ရာတည့်တည့်ကျတော့ အေးမောင်၏ ခေါင်းရင်း စာအုပ်စင်နားတွင် ဖြစ်သည်။ စာအုပ်စင်နှင့် နီးနေသဖြင့် ကြည့်ရသည်မှာတော့ သိပ် သက်တောင့်သက်သာ မရှိလှ။ အေးမောင် စောင်တစ်ထည်ကို ထိုနားတွင် ခင်းထားသည်။ စာကြည့်စားပွဲကို လည်း ထိုနားသို့ ရွှေ့ပစ်လိုက်သည်။ အိပ်ရာပေါ်တွင် စာမကျက်တော့ဘဲ စာကျက်သည့်နေရာကို ပြောင်းလိုက် ခြင်း ဖြစ်သည်။ ညစဉ် ညတိုင်း အိဖြူကို ချောင်းလိုက်၊ အန်တီလေးကို ချောင်းလိုက်နှင့် အဆင်ပြေလွန်းလှသည်။
အေးမောင် တဖြည်းဖြည်း လောဘ တက်လာသည်။ အိပ်ခန်းထဲကို ချောင်းရသည်ကို အားမရတော့။ အန်တီလေးနှင့် အိဖြူတို့ ရေချိုးသည်ကိုလည်း ကြည့်ချင်သည်။ ရေချိုးခန်းနှင့် ရေစင်(အပေါ့သွားသည့်နေရာ) မှာ ဆက်နေသဖြင့် အေးမောင် ရေချိုးရင်း၊ အပေါ့သွားရင်း သူ့အခန်းရှိရာဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထို နေရာကို စိတ်နှင့် မှတ်ထားလိုက်သည်။ ထိုနေရာအတွက်လည်း အပေါက် ဖောက်လိုက်သည်။ သို့သော် ရေချိုး ချိန်နှင့် ရေအိမ်ဝင်ချိန်ကို ချောင်းရသည်မှာ မလွယ်ကူလှ။ သူ့အိပ်ခန်းလည်း မဟုတ်ဘဲ လှေကားပေါက် လက် ရန်းနားတွင် ဖြစ်နေသဖြင့် တစ်ယောက်ကို ချောင်းနေချိန် တစ်ယောက်တက်လာလျှင် ကွိကနဲ မိသွားနိုင် သည်။ သေချာမှသာ ချောင်းရဲသည်။
အန်တီလေး ရေချိုးချိန်နှင့် အရင်တိုးသည်။ အန်တီလေးကလည်း ရေချိုးခန်း အလုံဖြစ်သဖြင့် ကိုယ်လုံး တီး ချွတ်ကာ ချိုးသည်ပဲ။ အန်တီလေးသည် ကလေးတစ်ယောက် အမေဖြစ်သော်လည်း ခန္ဓာကိုယ် အချိုး အစား မပျက်စီးသေးချေ။ အေးမောင်ထက် ဆယ့်ငါးနှစ်လောက် အသက်ကြီးသော်လည်း အသက် သုံးဆယ် ဝန်းကျင်လောက်သာ ဖြစ်သဖြင့် နုပျိုလှပနေဆဲဖြစ်သည်။ ကလေးအမေ ရင်သားများကို တစ်ခါတရံ တွေ့ဖူး သည်။ ဘယ်လိုမှ စိတ်ကူးယဉ်လို့ မရ။ (အိမ်ထောင်သည်ဆိုသည့်အတွေးကြောင့်လည်း ပါသည်)။
သို့သော် အန်တီလေး၏ ရင်သားမှာ ဘတ်လပ်ကြီး တွဲကျနေသည်မဟုတ်ဘဲ အနည်းငယ်လေး တွဲကျသယောင်လောက် သာ ရှိပြီး အပျိုနီးပါးပင် တင်းရင်း လှပနေခြင်းဖြစ်သည်။ တင်သားမှာလည်း စွင့်ကားကာ တင်းနေသည်။ အိဖြူ လို လုံးလုံးကျစ်ကျစ်ကလေး မဟုတ်စေကာမူ အခြား မိန်းမကြီးများကဲ့သို့ ပရမ်းပတာကြီး အယ်ထွက်မနေချေ။
ဗိုက်သားလေးတစ်ခုသာ အနည်းငယ် အဆီများကာ အစ်နေသော်လည်း ဗိုက်ပူသည်ဟု ပြောရမည့်အဆင့် အထိ မရှိချေ။ အန်တီလေး ရေချိုးကာ ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး သူ့ပေါင်ခြံခွကြားမှ အဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ဆေးကြော နေ သည့်အချိန်တွင် အေးမောင် ချက်ချင်း ထုပစ်လိုက်မလို့ စဉ်းစားသည်။ သို့သော် ဒီနေရာမှာ လုပ်လို့မဖြစ်။ ပေ ကျံသွားလျှင် ရှင်းရခက်လိမ့်မည်။
အန်တီလေး အပြင်ထွက်သွားသည့် တစ်နေ့ အိဖြူ ရေချိုးချိန်ကို စောင့်နေသည်။ အိဖြူ ထဘီလေး ရင် ရှားပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်နှင့် အပေါ်ထပ်သို့ အသည်းအသန် တက်ကာ ချောင်းတော့သည်။ အိဖြူလည်း အန်တီလေးလိုပင် ဝတ်လစ်စားလစ်သာ ချိုးသည်။ အိဖြူကတော့ အပျိုပေါက်ကလေးမို့ ရင်သား နှစ်မွှာသည် ပန်းကန်လုံးနှစ်လုံး မှောက်ထားသည့်နှယ် တင်းရင်းနေသည်။ ခါးကလည်း အဆီပို လုံးဝမရှိ ချပ်ယပ်နေသည်။ ညစဉ် သေသေချာချာမမြင်ရသည့် အဖုတ်ကလေးကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်လိုက်ရသည်။ အန်တီလေးကဲ့သို့ အမွှေးသိပ်မများလှပါ။ အပေါ် ဆီးခုံနားလေးတွင်သာ စုစုလေး ပေါက်နေသည်။ ထိုမြင်ကွင်း ကြောင့် အသက်ပင် ရှူမိရဲ့လား မသိတော့ပေ။
ကျောင်းဖွင့်ရက် တစ်ရက်တွင် အေးမောင်ရော အိဖြူပါ ကျောင်းသွားနေချိန် အန်တီလေး သူတို့၏ ခြင်ထောင် များ လျှော်ဖွပ်ပေးချင်သဖြင့် အိဖြူအခန်းက ခြင်ထောင်တွေ စောင်တွေယူပြီး ရေစိမ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အပေါ် ထပ် တက်ကာ အေးမောင်အခန်းသို့ ဝင်ယူသည်။ အေးမောင်အခန်းက သော့မခတ်ပါ။ ဒီအတိုင်းသာ ထားသည်။ ယောကျ်ားလေးဖြစ်သဖြင့် သော့ခတ်စရာမလိုပေ။
အေးမောင် အခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်နှင့် သူမ သိသော အနံ့တစ်ခု ထောင်းကနဲထွက်လာသည်။ အေးမောင် ခြင်ထောင်အနားစများတွင်လည်း မာ နေသည်။ သူ့ပုဆိုးများကို ယူကြည့်တော့လည်း အကွက်လိုက် အကွက်လိုက် ခြောက်သွေ့လို့ပင် နေသည်။ သြော် ဒီကောင်လေး ဒါတွေ လုပ်တတ်နေမှကိုး….. သြော် သူလည်း ကိုးတန်းကျောင်းသားသာ ပြောတာ အသက်က ဆယ့်ခုနစ်နှစ်ထဲ ဝင်နေပြီဆိုတော့ လုပ်တတ်နေပြီပေါ့….။ အန်တီလေး စိတ်ထဲတွင် အတွေးများ ယောက်ယက်ခတ်သွားသည်။
ဟိုး ပြီးခဲ့တဲ့ လ လောက်တုန်းက ဧည့်စာရင်းစစ်ချိန် အေးမောင်လာနှိုးတော့ သူမထဘီလန်တက်နေသည်ကို အေးမောင် မျက်လုံးအပြူးသားလေး နှင့် ကြောင်ကြည့်နေသည်ကို အမှတ်ရမိသည်။ ဒီကောင်လေး သူမကိုများ ပြစ်မှားနေရော့သလား။ ဟုတ်ချင် မှလည်း ဟုတ်မှာပါ။ သူ့ထက် အသက်ကြီးကြီး အဒေါ်လေးအရွယ်ကိုတော့ မပြစ်မှားလောက်ပါဘူး ဟုသာ စိတ်ဖြေသိမ့်လိုက်ရသည်။
သူ့အတန်းမှာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်လေးတွေ အများကြီးရှိတာ ပြစ်မှားချင်လည်း အဲဒါ လေးတွေ ပြစ်မှားမှာပေါ့ဟု စိတ်ထဲ တွေးလိုက်မိသည်။ ထိုအတွေးများနှင့်အတူ ရခဲ့သည့် လူပျိုအနံ့ကြောင့် ကင်းကွာခဲ့သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည့် ကာမအရသာကို တောင့်တသည့် ကာမစိတ်များ နိုးကြားသွားမိသည်။ အေးမောင်၏ လူလုံးလူဖန် တောင့်တင်းသည့်အသွင်ကိုလည်း မြင်ယောင်လာခဲ့သည်။ သြော် ကိုယ့်တူ ကိုယ့် မောင်လေး အရွယ်ပါလေ ဟု စိတ်ပြောင်းသွားလိုက်၊ ကိုယ်နှင့်ဘာမှသွေးသားမတော်ပါလားဟု စိတ်ရိုင်းဝင် လိုက်နှင့် စိတ်တွေ ထွေပြားသွားမိသည်။
အေးမောင် ကျူရှင်က ပြန်လာတော့ ထုံးစံအတိုင်း လုပ်ငန်းစသည်။ အိဖြူကို ချောင်းပြီးသွားတော့ အန်တီလေး အခန်းဘက်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ အန်တီလေးက အိပ်ရာပေါ် ရောက်နေသည်။ အိပ်ရာဘက် ကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ သာမန်နှင့် မတူသော မြင်ကွင်းတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသည်။ အန်တီလေး ထိုညက ခြင်ထောင် မထောင်ထားချေ။ အန်တီလေး လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ပေါင်ကြားကို ပွတ်သပ်နေသည်။ အေးမောင် သေချာကြည့်နေသည်။ ထဘီပေါ်မှ ပွတ်သပ်ခြင်းဖြစ်သဖြင့် အဖုတ်ကိုတော့ မမြင်ရပေ။ သို့သော် ခဏ အကြာတွင် အန်တီလေး သူမ၏ ထဘီကို ထချွတ်ပစ်လိုက်ကာ ခြေရင်းသို့ ကန်ထုတ်လိုက်သည်။ထို့နောက် ပက်လက် ပြန်လှန်လိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ဒူးနှစ်ချောင်းကို ထောင် လိုက်ကာ ပေါင်ကို ကားလိုက်သဖြင့် အဖုတ်ကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရသည်။
အန်တီလေး မျက်လုံး မှိတ်သွားသည်။ ထို့နောက် သူမ၏ လက်တစ်ဖက်က အဖုတ်ကို ပွတ်သပ်နေသည်။ ဖြည်းဖြည်း ပွတ်သပ်ရာမှ မြန်ဆန်လာသည်။ လွတ်နေသည့်လက်တစ်ဖက်က သူမရင်သားကို ပွတ်နယ်နေသည်။ အင်္ကျ ီ ကို မချွတ် သဖြင့် ရင်သားကိုတော့ မမြင်ရချေ။ တဖြည်းဖြည်း အတော်လေး မြန်ဆန်လာပြီး ရင်သားကို ပွတ်နေသည့် လက်တစ်ဖက်က အောက်က အိပ်ရာခင်းစကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ မျက်နှာလည်း ရှံ့မဲ့နေကာ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားသည်။ ထို့နောက် အိပ်ရာခင်းစကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်က ပိုတင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ တုန်ခါသွားပြီး တင်ပါးက မွှေ့ယာပေါ်မှ မြောက်တက်သွား ကာ ဘုန်းကနဲ ပြန်ပြုတ်ကျသွားသည်။
ထိုအတိုင်း ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ဖြစ်နေပြီး အခုအကြာတွင် အရုပ်ကြိုး ပြတ် ခြေကားယားလက်ကားယား ဖြစ်သွားသည်။ အေးမောင် တစ်ခါမှမမြင်ဖူးပေ။ အန်တီလေးလဲ သူ့လိုပင် လက်နှင့် အာသာပြေ လုပ်ခြင်းဖြစ်မည်ဟုသာ တွေးလိုက်သည်။ အေးမောင် ချောင်းနေရာမှ မျက်နှာကို အပေါက်မှ ပြန်ခွာလိုက်သည်။ အန်တီလေး ဒီလို လုပ်သည်ဆိုတော့ အိဖြူရော ဒီလိုလုပ်တတ်လား မသိ။ အိဖြူ လုပ်တာတော့ မမြင်ဖူးသေး။ ဘယ်အချိန်လုပ်သလဲမသိ။ လုပ်ရော လုပ်တတ်ရဲ့လားမသိ။ အတွေးတွေ များ နေသည်။
အန်တီလေး နေ့လည်ကတည်းက နိုးကြွနေသည့် စိတ်များက ရေမိုးချိုးလိုက်ပြီး လန်းဆန်းသွားတော့ တစ်ဖန်နိုးကြားလာပြန်ချေပြီ။ နေ့ခင်းဘက် ကလေးများ ကျောင်းသွားချိန် ကိုယ့်ဘာသာ လက်ဖြင့် အာသာ ဖြေမိသည်။ အပျိုဘဝကတည်းကလည်း ဒီလိုမျိုး လုပ်ခဲ့ဖူးသည်။ သင်တန်းတက်ချိန် စီနီယာမမကြီးများက သင်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးမှ ဒီလို မလုပ်ဖြစ်တော့ပေ။ သို့သော် သူမ အမျိုးသားနှင့် ကွာရှင်း ပြတ်စဲပြီးသည့် နောက်ပိုင်းတွင် ကာမစိတ်များ အလိုလို ကုန်ခမ်းနေသည်။ သူမသမီးလေးကို ပြုစုပျိုးထောင် ရ သည့်အလုပ်နှင့် လုံးလည်ချာလည် လိုက်နေရာ ဒီစိတ် တစ်ခါတရံ ဝင်လာသော်လည်း သိပ်ပြင်းပြင်းထန်ထန် မဟုတ်။ လက်နှင့်ပင် မဖြေမိချေ။
ယခုကျမှ အတော်လေးကို သည်းသည်းထန်ထန် စိတ်များ နိုးထနေပြီး အဖုတ်ဝတွင် အရည်ကြည်များ ရွှဲနစ်နေသည်။ မခံမရပ်နိုင်တော့သဖြင့် လုပ်မိခြင်းဖြစ်သည်။ အနီးဆုံး ယောက်ျားလေးမှာ အေးမောင်သာ ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကိုသာ စိတ်ထဲ မြင်ယောင်ပြီး လုပ်မိသည်။ ကိုယ်လည်း ကလေးတစ်ယောက် အမေဆိုပေမဲ့ လင်မှ မရှိတော့တာ။ အပြစ်မရှိဟု စိတ်ထဲ ဖြေသိမ့်လိုက်သောအခါ အားရ ပါးရပင် ပွတ်သပ်ကာ အာသာဖြေမိသည်။ အခု ညအိပ်ကာနီးတော့လည်း နေ့လည်က အရသာကို ပြန်လိုချင် မိပြန်သဖြင့် ထပ်လုပ်မိသည်။ အားလုံး အိပ်မောကျနေချိန် ဖြစ်သဖြင့် ထဘီပေါ်က ပွတ်ရတာကို အားမရဖြစ်ကာ ထဘီကွင်းလုံးချွတ်ကာ အားရပါးရ အရသာခံမိသည်။
တစ်ချီ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပြီးသွားပြီး နုန်း ချိသွားသည်။ စိတ်လည်း ကျေနပ်သွားသည်။ သြော် နှစ်ရှည်လများ ငတ်ပြတ်နေလို့လားမသိ၊ ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာလေ။ မျက်စိ မှိတ်ထားရာမှ မျက်စိဖွင့်လိုက်စဉ် အပေါ်မျက်နှာကျက်မှ အလင်းရောင်တစ်ခု တွေ့လိုက် ရသည်။ အပေါ်မှာက အေးမောင်၏ အိပ်ခန်းသာ ရှိသည်။ ထိုအလင်းရောင်က ပျောက်သွားလိုက်၊ ပေါ်လာ လိုက်၊ အစက ပျောက်သွားသည်က ကြာသည်၊ ပေါ်လာတာက ခဏလောက်သာ၊ ပျောက်သွားပြန်သည်။ နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် ပြန်ပေါ်လာပြီးနောက် ပျောက်သွားလိုက်သည်မှာ ပေါ်မလာတော့ပေ။
စိတ်ထဲ သိပ်မသေ ချာသေးသဖြင့် အပေါ်ဘက်မျက်နှာကျက်ကို ဓာတ်မီးနှင့်ထိုးကြည့်လိုက်တော့ အပေါက်လိုလို ဘာလိုလို တစ်ခု တွေ့ရသည်။ အင်း…. ဟိုကောင်လေး… ငါ လုပ်နေတာတွေများ ချောင်းကြည့်နေသေးလား… မနက်ကျရင်တော့ အပေါက်ရှိမရှိ သွားကြည့်အုံးမယ်ဟု တေးထားလိုက်သည်။ မနက်မိုးလင်း ကလေးတွေ ကျူ ရှင်သွားချိန် ဝင်ကြည့်တော့ ဟုတ်ပေသပ။ ဒီကျွန်းပြားတွေ အပေါက်မရှိဘူးဆိုတာ ခဏခဏ ကြမ်းတိုက်ခဲ့ဖူး သည့် သူမ ကောင်းကောင်း သိသည်ပေါ့။ ဒီကောင်လေး ဖောက်ထားတာ သေချာပြီဟု သိလိုက်ရသည်။
ညဘက် အိပ်တော့ သူမ သတိထားကြည့်မိလာသည်။ မနေ့ညကလိုပင် ချောင်းနေပြန်ပြီ။ သူမကို ချောင်းကြည့်နေမှန်းသိကာမှ စိတ်က ပိုထလာသည်။ ချောင်းကြည့်နေသည်ကိုပင် ကြည်နူးသလို ဖြစ်မိသည်။ ဒီညတော့ သူမ ခြင်ထောင်လည်း မထောင်တော့။ ရှိသမျှအဝတ်တွေ ချွတ်ချလိုက်ကာ တန်းပေါ်မှာတင်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ လုပ်ငန်းစလိုက်သည်။ မနေ့ညကထက်ပင် ပိုးစိုးပက်စက် အာသာဖြေ ပစ်လိုက်သည်။
အေးမောင် ချောင်းနေသည်ကို သိနေသောကြောင့်လားမသိ တော်တော် အရသာရှိလှသည်။ အဖုတ် အတွင်းပိုင်းနှင့် သားအိမ်ဝကပင် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာကာ ကျင်စိမ့်နေအောင် ကောင်းလွန်းလှသည်။ ပွတ် သပ်ရုံမျှနှင့် မတင်းတိမ်နိုင်တော့။ အစေ့ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ကာ လက်ခလယ်ကိုပါ နှိုက်သွင်းလိုက်မိသည်။ လင် နှင့် ဝေးရသည်မှာ ကြာလှပြီဖြစ်သဖြင့် အပျိုလေးနှင့် မခြား ကျပ်နေသည်။ မနည်းပင် ဝင်အောင် နှိုက်လိုက်ရ သည်။ နှစ်ချီသုံးချီ ဆက်တိုက် ပြီးအောင် ပွတ်လိုက် နှိုက်လိုက်နှင့် အတော်လေး နုန်းချိသွားမှပင် အိပ်ပျော်သွား ရတော့သည်။ ပြန်လည်း မဝတ်ဖြစ်တော့ပေ။ ဒီအတိုင်းပင် ပိုးလိုး ပက်လက် အိပ်လိုက်ရသည်။
အေးမောင်လည်း မနေ့ကထက်ပင် ပိုကောင်းသွားသည်။ အန်တီလေးက မနေ့ကထက်ပင် ပိုကြမ်း လာသည်။ မနေ့က ခဏလောက်သာ။ ဒီနေ့တော့ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးသွားလိုက်၊ ငြိမ်ကျသွားလိုက်၊ ထပ် ပွတ်လိုက်နှင့် အတော်ကြာသည်။ ဒေါ်လေး အိပ်သွားတော့ အိဖြူအခန်းဘက်ကို ကြည့်သေးသည်။ အိဖြူ အိပ် မောကျနေပြီ။ ဘေးတစ်စောင်း အိပ်သဖြင့် ဘာမှ သိပ်မမြင်ရသောကြောင့် လက်လျှော့ကာ အေးမောင် အိပ် လိုက်ရသည်။ ဒီညကတော့ အန်တီလေးနှင့်ပင် တော်တော် လုံလောက်နေပေပြီ။
အေးမောင် စာအုပ်အသစ်တစ်အုပ် ထပ်ရလာသည်။ စာကျက်ပြီး စာအုပ်ဖတ်လိုက်သည်။ စာအုပ်ဖတ် တော့ စိတ်က ထလာပြန်သည်။ ထို့ကြောင့် အပေါက်ကလေးများကို ဖွင့်ကာ မျက်စိအစာ ရှာလိုက်သည်။ မတွေ့။ အိဖြူက စာထိုင်ကျက်နေသည်။ အန်တီလေးက အခန်းထဲမှာ မရှိ။ အိမ်ရှေ့မှာ တီဗီ ကြည့်နေသည် ထင်သည်။ ဒါနဲ့ စာအုပ်ကို နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ဖတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မျက်စိထဲတွင်သာ မြင်ယောင် ပြီး ငါးဦးကော်မတီ ဖွဲ့လိုက်ရသည်။ ပါးစပ်မှလည်း အား …. အိအိ…. အိဖြူ…. ညီမလေး…. ကိုကို ကောင်း လိုက်တာ ဟု အသံထွက်မိသည်။
တစ်ခါတလေလည်း ဒီလိုလေး အသံထွက်လိုက်ရတာ ပို ဖီးလ် ရှိသည်ဟု ထင်မိသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူ့အခန်းတံခါးမှာ စေ့ရုံစေ့ထားရာ ဟနေပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က ချောင်းကြည့် နေသည်ကို မသိလိုက်ချေ။ ပြီးသွားတော့ သတိပြန်ဝင်လာသည်။ အနောက်နားမှ ဖြတ်လျှောက်သွားသည့် ခြေ သံ ကြားလိုက်ရသလို။ စိတ်ထဲ စနောင့်စနင်းဖြစ်သဖြင့် အန်တီလေးများလားဟု သူ့အခန်းဘက်ကို ကြည့် လိုက်သည်။ မဟုတ်နိုင်။ ဒါနဲ့ ကမန်းကတန်း အိဖြူအခန်းဘက် ကြည့်လိုက်သည်။ ဟား.. အိဖြူ မရှိတော့။ ဒါဆို သေချာပြီ။ အိဖြူပဲ။ မြင်များ မြင်သွားသလားမသိ ဆိုသည့် စိုးရိမ်စိတ် မွှန်တက်လာသည်။ အိဖြူအခန်းကို လည်း ရဲရဲ မချောင်းရဲတော့။ တော်ကြာ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်တက်လာလျှင် ခက်တော့မည်။
အိဖြူ စာကျက်နေရင်း ယခင်နှစ်က စာအုပ်တစ်အုပ် ရှာချင်တော့ အပေါ်ထပ် တက်သွားလိုက်သည်။ ကိုကို့အခန်းရှေ့အရောက် ကိုကို့ကို နှုတ်ဆက်မလို့ တံခါးခေါက်မည်အလုပ် တံခါးက ဟနေသဖြင့် မခေါက် တော့ဘဲ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုကို့ရှေ့မှာ စာအုပ်တစ်အုပ်တော့ ဖွင့်ထားသည်။ ကိုကို လက်က ဘာလုပ်နေသည်မသိ။ တလှုပ်လှုပ်နှင့် ပေါင်ကြားထဲထည့်ကာ လှုပ်နေသည်။ ကိုကို့နှုတ်မှ ထွက်လာသည့် စကားက သူမနာမည်ပါလာတော့ အံ့သြသွားရသည်။
ဟင်… ကိုကို အိဖြူကို မှန်းပြီး အာသာဖြေနေတာပဲ…
အိဖြူ လိုချင်သည့်စာအုပ်ပင် မယူဖြစ်တော့။ ကမန်းကတန်းပြန်ဆင်းကာ အပေါ့သွားပြီး ရင်တဖိုဖိုနှင့် အခန်းထဲသာ ပြန်ဝင်လိုက်ရသည်။ သူမလည်း အတွေ့အကြုံရှိပါသည်။ ယောကျ်ားနှင့် အတွေ့အကြုံတော့ မဟုတ်။ အမ်ပီဖိုးထဲတွင် အပြာကားထည့်ကာ သူမသူငယ်ချင်းတွေပြသဖြင့် ကြည့်ဖူးသည်။ လက်နှင့်အာသာ ဖြေရသည်ကိုလည်း သိသည်။ တစ်ခါတရံတော့ လက်နှင့် အာသာဖြေမိသည်။ အမြဲတမ်း မလုပ်ဖြစ်။ ဒီတစ်ည တော့ ကိုကိုက သူမအပေါ် မရိုးသည့်စိတ်တွေ ဝင်နေသည်ဆိုတာ သိသွားကာ ကာမစိတ်တွေ နိုးကြားလာမိ သည်။ အင်း မွေးရာပါလယ်ကွက်ကလေးတော့ ထွန်လိုက်အုံးမှပါ (ကျွန်တော်၏အာဘော်) ဟု စဉ်းစားမိသည်။
ဒီ တစ်ညတော့ ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြစ်နေသည်။ ဘေးတစောင်းလေး စောင်းလိုက်ကာ လက်ကို ပေါင်ကြားထဲ ထည့် အာသာဖြေမိသည်။ လူမိသွားမှာ ကြောက်သည့်စိတ်ကြောင့် ပက်လက်တော့ မလုပ်ရဲ။ ကောင်းလာတော့ လည်း သိပ်မထိန်းသိမ်းနိုင်တော့။ ခြေမတွေ ကုပ်ကွေးလာကာ အသံထွက်ညည်းမိပြီး ဆန့်ကနဲဖြစ်ကာ ပြီးသွား ရတော့သည်။ တစ်ခါတလေတော့လဲ ခြေပစ်လက်ပစ် အရသာအပြည့် ခံစားကြည့်ချင်သည်။ သို့သော် တစ် ယောက်ယောက် မမြင်နိုင်သည်မှန်း သိပါလျှက် ကြောက်နေမိသောကြောင့် သိုသိုသိပ်သိပ်သာ လုပ်မိသည်။
တစ်ယောက်ယောက် မမြင်နိုင်ဘူးဟု ထင်ရသော်လည်း သူမကို မြင်နိုင်သည့် အေးမောင်ရှိနေသည် ဆိုတာကိုတော့ မသိသေးချေ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောတတ်သည့် အိဖြူသည် အေးမောင် သူမ နာမည်ခေါ်ကာ အာသာဖြေနေသည်ကို သိရှိကြောင်း အေးမောင်ကို ပြောပြလိုသည်။ သို့သော် ရှက်လည်း ရှက်သည်။ တစ်ရက်တွင်တော့ ကျူရှင်သွားရင်း ပြောမိလိုက်သည်….။
“ ကိုကို… ညီမလေးကို ဘယ်လိုမြင်လဲဟင်…. ”
“ ဘယ်လိုမြင်ရမှလဲ ညီမလေးရဲ့…. ကိုကို့ညီမလေးလို မြင်တာပေ့ါ… ”
“ ဟုတ်ပါဘူး…ကိုကိုရာ… မညာပါနဲ့…. အဲလို ဟုတ်လို့လား…. ”
“ ဟုတ်ပါတယ်….ညီမလေးရဲ့…. ဘာလို့…. ”
“ အဲဒါဆို….. ဟိုတနေ့ညက…. ဘာလို့…. ညီမလေးနာမည်ခေါ်ပြီး…. ဟိုဟာ..လုပ်နေတာလဲ ” (လေသံတိုးတိုး ဖြင့်)
“ အဲ….. ဟို….. အဲဒါက….. ”
“ ဟင်းနော်…. ကိုကို….. ညီမလေးကို.. လာပြစ်မှားနေတယ်…. ”
“ ကဲ…. အဲဒါဆို…. ညီမလေးကရော…. ကိုကို့ကို မှန်းပြီး….. ဘာလို့…. ဟွာ လုပ်တာလဲ…. ”
“ အဲဒါက…. ဟာ… ကိုကိုကွာ…. မကောင်းဘူး…. ”
“ ဟုတ်တယ်မို့လား….ညီမလေးရဲ့…. ”
“ ကိုကို…. ဘယ်လိုသိလဲ….. ”
ည ကျူရှင်ပြန်ရောက်တော့ အိဖြူကို အေးမောင် သူ့အခန်းထဲခေါ်ကာ အိဖြူကို ချောင်းနေကျ အပေါက်ကို ပြလိုက်သည်။ မထူးတော့ပြီ။ သိသွားမှတော့ လိမ်နေစရာ မလိုတော့။ အိဖြူကလည်း စိတ်ဆိုးပုံ မပေါ်တာ ပါသည်။
ထိုညမှ စကာ အိဖြူက ညတိုင်း အာသာဖြေဖြစ်တော့သည်။ အရင်လို ကွေးကွေးလေး ဘေးတစောင်း မလုပ်ဖြစ်တော့။ ကိုကို ကြည့်ကာ အာသာဖြေနေမှန်း သိသဖြင့် ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပစ်ကာ စိမ်ပြေနပြေ အာသာ ဖြေသည်။ ကြည့်ခံနေရသည်ကို သိတော့ ပိုပြီး ဖီးလ်လာသည်။ သူမကတော့ သူမကို ချောင်းနေသည် ဆိုတာ ကိုကိုအေးမောင် ဝန်ခံထားသဖြင့် စိတ်မပူတော့။ တစ်ခါတစ်ခါ ပြောင်ပြသေးသည်။ လက်နှစ်ချောင်းထောင် ပြ လိုက်၊ သူမ ဖုတ်ဖုတ်ကလေးကို ပွတ်ကာ ဖီးလ်လာသည်ပုံ လုပ်ပြလိုက် လုပ်နေသေးသည်။ ဆယ်တန်း တစ်နှစ် ကျထားသော်လည်း ကလေးစိတ်မကုန်သေးသည့် ဟန်လေးက ချစ်ဖို့ ကောင်းသလို ရမ္မက်ကြွဖွယ် လည်း ကောင်းလှသည်။
အေးမောင်က သူမကိုသာမက သူမအမေကိုလည်း ချောင်းနေသည်ကိုတော့ မသိရှာ ပေ။ အေးမောင်က ကိုးတန်းဖြစ်သဖြင့် အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်သော်လည်း အိဖြူက ဆယ်တန်း ဖြစ်ရာ ပထမအစမ်း စာမေးပွဲနီးတော့ အချိန်ပို ဆက်တိုက် တက်ရသည်။ အေးမောင် ကျောင်းပိတ်လည်း သူမကတော့ မပိတ်ချေ။ အေးမောင်က သူမကို ကျောင်းပို့ပြီးသည်နှင့် အိမ်ပြန်လာရသည်။ ညနေမှ တစ်ခေါက် သွားကြို ရသည်။ ညကျူရှင်ကျတော့လည်း အေးမောင်က ခုနစ်နာရီဆို ပြီးပြီ။ အိဖြူက ဆယ့်တစ်နာရီအထိ ကျူရှင်မှာ စာကျက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် အေးမောင် ဆယ့်တစ်နာရီထိုးမှ တစ်ခေါက်သွားကြိုရသည်။
အေးမောင် ကံကောင်းသည်။ ညစဉ်ပင် အန်တီလေးကို တစ်ခေါက်၊ အိဖြူကို တစ်ခေါက် ကြည့်နိုင် သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း အေးမောင်ကြည့်နေသည်ကို သိနေကြသည်သာ။ အိဖြူက တရားဝင်ပင် ဝန်ခံထားသောကြောင့် သိသည်။ အန်တီလေးက မသိချင်ယောင်ဆောင်သော်လည်း သိသည်။ သိကြသဖြင့် လည်း ကိုယ်စီအာသာဖြေနေခြင်းဖြစ်သည်။ အန်တီလေးက အေးမောင် အခန်းပေါ်တက်သွားသည်နှင့် လုပ် ငန်းစသည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် စောစောအိပ်လိုက်သည်။
အေးမောင် စာကျက်ပြီးချိန်တွင် အိဖြူအခန်းသို့ ကြည့် လိုက်သည်။ အိဖြူကလည်း ထိုအချိန်လောက်ကို မှန်းပြီး လုပ်ငန်းစသည်။ အေးမောင်နှင့် အိဖြူ အချိန်းအချက် မလုပ်ထားသော်လည်း အိဖြူက အချိန်ဇယားနှင့် စာကျက်သူဖြစ်ရာ ဆယ်နာရီဆို ပြီးပြီဆိုတာ အေးမောင် သိသည်။ တခါတရံ သူမ စာမရသေးလျှင်လည်း လက်ခါပြလိုက်သည်။ ဒါဆိုရင်တော့ အေးမောင် စောင့်နိုင်ရင် စောင့်၊ မစောင့်နိုင်ရင် အိပ်ပေတော့ပေ့ါ။ အေးမောင် သတိတော့ ထားလိုက်ရသည်။ တံခါးကို သေသေချာချာ ဂျက်ထိုးရသည်။ အိဖြူနှင့် မိသွားတာ အရေးမကြီး၊ အန်တီလေးနှင့် မိသွားလျှင် ဘာဖြစ်လာမည် မပြောနိုင်။
အိဖြူ စာတွေနှင့် လုံးလည်ချာလည်လိုက်နေတော့ ဟိုစိတ်ဒီစိတ်တွေလည်း နည်းနေပြီထင်သည်။ အရင်လို အာသာဖြေတာတွေ ဇောင်းတိုက်တာတွေ မတွေ့ရတော့။ အိဖြူကိုယ်တိုင်ကလည်း စာတွေ များသည် ဟု ညည်းသည်။ အိဖြူ အိမ်သိပ်မကပ်ဖြစ်တော့ဘဲ အေးမောင်က အိမ်မြဲနေတော့ အန်တီလေး လျှို့ဝှက် အကြံ အစည်တစ်ခု ကြံစည်ရသည်။ အေးမောင် သူမကို ကြိတ်ပြီး ပြစ်မှားနေသည်ကိုလည်း သိသည်။ သို့သော် လာ ငါ့ကိုတက်လုပ်စမ်းကွာဟု ခိုင်းရအောင်ကလည်း မဟုတ်သေး။ သို့သော် အန်တီလေး တော်တော် ခံချင်စိတ် တွေ ပြင်းပြနေသည်။ သို့နှင့် အိဖြူ အချိန်ပိုတက်နေသော ဒီဇင်ဘာ ကျောင်းပိတ်ရက်တွင် …..
“ ဖိုးသားလေးရေ…. ခဏ…. ”
“ ဟုတ်….အန်တီလေး…. လာပြီ….. ”
“ အန်တီလေး. အကြောတွေ တက်နေလို့ နင်းပေးပါလား….. ”
“ ဟုတ်ကဲ့… အန်တီလေး…. ”
“ လာ…. အန်တီလေးအခန်းထဲမှာ…. ဝင်နင်းပေး…. အပြင်မှာဆို…. လူမြင်မကောင်းဘူး….. ”
“ ဟုတ်…. ”
အေးမောင် အန်တီလေး အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သွားသည်။ အန်တီလေးက အိမ်နေရင်း လက်ပြတ် ဂါဝန်ပွပွကို ဝတ် ထားသည်။ ပထမတော့ ခုတင်ပေါ်က တန်းကို ကိုင်ပြီး ခြေသလုံး၊ ထိုမှ ပေါင်အထိ နင်းပေးသည်။ ပေါင် လယ်လောက် ရောက်တွင် အန်တီလေးက ခဏဆင်းခိုင်းကာ မှောက်ပေးသည်။ ခြေသလုံးမှ ပေါင်ရင်းအထိ နင်းပေးရပြန်သည်။ တင်ပါးဆုံအရင်းနားအထိ ရောက်သွားတော့ အိစက်နေသည့် တင်ပါး အောက်ပိုင်း၏ အထိ အတွေ့ကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ ငယ်ပါက တင်းမာလာသောလည်း အောက်ခံဘောင်းဘီ ပါသော ကြောင့်သာ ထောင်ထမလာခြင်းဖြစ်သည်။
ထို့နောက် ပက်လက်ပြန်လှန်ပြီး အပူထုတ်ပေးအုံး ဆိုသဖြင့် ပေါင်ရင်း သွေးလွှတ်ကြောကို ခြေဖျားလေးနှင့် ဖွဖွလေး ဖိပေးထားရသည်။ တီလေး၏ အဖုတ်နှင့် အနီးဆုံးနေရာကို ထိတွေ့နေရရာ အဖုတ် ၏ ဘေးနှုတ်ခမ်းသားများကိုပင် ထိနေသဖြင့် စိတ်အလွန် လှုပ်ရှားလာကာ အာခေါင်တွေပင် ခြောက်လာသည်။ ထိုညကတော့ နင်းပေးပြီးတော့ အေးမောင် အိမ်ပေါ်ပြန်တက်သွားခဲ့ရသည်။ ညနေ အိဖြူကို ကျောင်းမှသွား ကြိုကာ ကျူရှင်ပို့ပေးရသည်။ အေးမောင် အိဖြူကို စာကြိုးစားရန်၊ ကျန်တဲ့စိတ်တွေ ဘာမှမထားရန် စေတနာ အရင်းဖြင့် အားပေးမိသည်။ အိဖြူကလည်း ခေါင်းလေး ငြိမ့်ပြသည်။
အိဖြူ ကျူရှင်ပြန်သွားပို့ပြီး ပြန်လာတော့ အေးမောင် ရေချိုးကာ အန်တီလေးနှင့်အတူ ထမင်းစား သည်။ ကျောင်းပိတ်ထားသဖြင့် အေးမောင် စာလဲ မကျက်ဖြစ်တော့ပါ။ ထမင်းစားပြီး ခဏကြာတော့ အန်တီ လေးက နှိပ်ပေးဖို့ပြောသဖြင့် အေးမောင် အိပ်ခန်းထဲ လိုက်သွားသည်။
“ ဖိုးသား…. မနက်က နင်းတာ…. အကြောတွေ တော်တော်ပြေတယ် သိလား…. ဒါပေမဲ့…. အသားတွေ…. နာတယ်… ”
“ ဟုတ်ကဲ့… အန်တီလေး…. နှိပ်ပေးမယ်လေ…. ”
“ အင်း…. ”
အန်တီလေးက ပက်လက်လှန်ပေးကာ အေးမောင်က ခြေသလုံးကနေ စနှိပ်သည်။ ခြေသလုံးမှ ဒူးဆစ်၊ ဒူးဆစ်မှ.. ပေါင်လယ်…. ထိုမှ ပေါင်ရင်းရောက်ကာနီးတွင် အေးမောင် စိတ်တွေ ကရောက်ကယက် ဖြစ်လာ သည်။ အန်တီလေးက မှောက်ပေးလိုက်မှ နည်းနည်း ရင်အေးသွားသည်။ သို့သော်လည်း တင်ပါးနား ရောက်ကာ နီးတော့ မျက်လုံးက တင်ပါးကနေ မခွာနိုင်တော။ အန်တီလေးက အေးမောင်ကို တစ်ချက် လှမ်း ကြည့်လိုက်သည်။
အပိုင်း (၂) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment