သုံးဖက်မြင် အပိုင်း ( ၃ )
မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။
“ မေမေ... မေမေ”
ပေါင်ပေါ်ထိုင်ရင်း တီဗီကြည့်နေတဲ့ သမီးက သူ့အမေ ရေချိုးပြီး ထွက်လာတာမြင်တော့ မေမေ မေမေနဲ့ လှမ်းခေါ်တယ်၊ မိဗျိုင်းက ကျနော့်အနား ကပ်ထိုင်လိုက်တယ်၊ အရင်ကဆို ခုလို ပူးပူးကပ်ကပ် တစ်ခါမှ မိဗျိုင်းမနေ၊ ခုတော့ သေချာပြီပေါ့၊ မိဗျိုင်းဆီက မွှေးကြိုင်တဲ့ အနံ့တစ်ခုခု ရလိုက်သလိုပဲ၊ ဟား... မွှေးလိုက်တာ။
“ မေမေ မေမေ သမီးတို့ ဒီမှာဘဲနေတော့မယ် ဟုတ်လား”
“ သမီး ဦးဦးက မေမေရော သမီးရော ဒီမှာပဲ နေရတော့မှာတဲ့”
“ ကောင်းတာပေါ့ မေမေရ၊ ဒီမှာဆို ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ၊ တီဗီနဲ့ မွေ့ယာနဲ့၊ တိုက်နဲ့၊ ဇိမ်ပဲဟာကို”
“ အမယ် သမီးက ဦးဦးကို ချစ်လို့ မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ ဇိမ်နဲ့ နေချင်လို့ ဒီမှာနေတာပေါ့ ဟုတ်လား”
“ ချစ်တာပေါ့ မေမေကလဲ၊ ဦးဦးကို ချစ်တာလဲ ပါတာပေါ့၊ မချစ်ရင် ဘယ်လောက် ဇိမ်နဲ့နေရနေရ၊ ဦးဦးအိမ်မှာ မနေပါဘူး”
“ လူလည်မလေး”
“ ခစ်... ခစ်... ခစ်... ခစ်... မေမေကရော ဦးဦးကို မချစ်ဘူးလား”
“ သမီး ဦးဦးက မေမေ့ကို ချစ်ရဲ့လားလို့ အရင်မေးပါအုံး”
“ ချစ်တယ် ချစ်တယ်၊ ဦးဦးက သမီးကို ပြောပြီးပြီ၊ မေမေ့ကိုလဲ ချစ်တယ်တဲ့၊ နော်... ဦးဦး၊ ပြောလိုက်လေ မေမေ့ကို ချစ်တယ်လို့”
“ အကိုနော် ကလေးကို ဘယ်တုန်းက လျှောက်ပြောထားတာလဲ”
“ မနေ့ပြောတာ မေမေ၊ ပြောလိုက်လေ ဦးဦးကလဲ မေမေ့ကို ချစ်တယ်လို့၊ မနေ့က သမီးကို ပြောသလိုလေ”
ကျနော်က ဘာမှမပြောဘဲ ပြုံးပဲပြုံးနေတော့၊ သမီးက ပြောလိုက်လေ ပြောလိုက်လေနဲ့ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောခိုင်းနေတော့...
“ အင်းပါ သမီးကလဲ သမီးမေမေ့ကို ဒီလို နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်မယ်”
ပြောပြောဆိုဆို မိဗျိုင်းပုခုံးကို လှမ်းဖက်လို့ နားနားကပ်ပြီး ညီမကို အကိုချစ်တယ်လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်၊ မိဗျိုင်းက ရယ်ရင်း...
“ အကိုကလဲ တစ်ခါတည်း ခုထိရှက်တုန်း”
လို့ ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း ကျနော့်နားနား ပြန်ကပ်လို့ တိုးတိုးလေး ပြန်ပြောတယ်။
“ မိဗျိုင်းလဲ အကို့ကို တကယ်ချစ်ပါတယ် အကိုရယ်”
“ သမီးလဲ မကြားဘူး၊ မသိဘူး... မသိဘူး... သမီးကြားအောင်ပြော”
“ သမီးကလဲ လူကြီးဆိုတာချစ်တဲ့အကြောင်း တိုးတိုးလေးဘဲပြောရတယ် သမီးရဲ့၊ နော် အကို”
“ အင်း...”
ကဲ... ကြည့် မိဗျိုင်း တတ်ပုံများ။
“ ဒါဆို သမီးလူကြီးဖြစ်မှ ဦးဦးကို ဒီလို ဒီလို တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်မယ်”
သမီးက သူ့အမေ လုပ်သလို နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောသလို လုပ်ပြတယ်၊အိုး... ရယ်သံတွေများ တစ်ခန်းလုံး ညံလို့။ ပျော်စရာ ကောင်းလိုက်တာ။
ရုတ်ကနဲ နိုးလာတော့ ထုံးစံအတိုင်း ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေတာက သမီး၊ မျက်စိက သေသေချာချာ မမြင်ပေမဲ့ အထိအတွေ့က သမီးမှန်း သေသေချာချာ သိလိုက်တယ်၊ သမီးလက်က ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲက ဟာကို ဆုတ်ထားတာကိုး။
မိဗျိုင်းဆို ဒီလို မကိုင်ထားတတ်၊ သူက ဖက်ပဲဖက်ထားတတ်တာ၊ သမီးကတော့ အိပ်ရင်လူကို ကိုင်ထားတတ်တာ ငယ်ငယ်လေးထဲက သူ့အကျင့်၊ သူ့အမေနဲ့ အိပ်ရင်လဲ သူ့အမေကို ကိုင်ပြီး အိပ်နေကျ၊ ဘယ်နေရာဖြစ်ဖြစ် တစ်နေရာရာကို ကိုင်ထားရမှ အိပ်တတ်တာ။သူအိပ်ပျော်နေတယ် ဆိုပြီး သူ့လက်ကလွတ်အောင် ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်တောင် လွတ်လှ ခဏပေါ့၊ အိပ်ပျော်နေရင်း တန်းလန်း သူ့အလိုလို လက်က ဟိုစမ်း ဒီစမ်းနဲ့ လျှောက်စမ်းရင်း လှမ်းကိုင်မိမှ ပြန်ငြိမ်သွားတတ်တာ။
သမီးငယ်ငယ်တုန်းက ကျနော်နဲ့ မိဗျိုင်း သမီးအိပ်ပျော်ရင် သူ့လက်က လွတ်အောင်လုပ်လိုက်၊ သူက အိပ်ပျော်နေရင်း တန်းလန်း ဟိုစမ်းဒီစမ်း လိုက်စမ်းရင် အမိခံလိုက်နဲ့ ကစားနေကျ။အတူတူကလဲ မအိပ်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ မိဗျိုင်းနဲ့ လက်ထပ်တော့ သမီးက တစ်ယောက်တည်း မအိပ်၊ အခန်းလွတ်မှာ သူ့ကို တစ်ယောက်တည်း အိပ်ဖို့ပြောတော့ ..
အတင်းခေါင်းခါရင်း မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ သူ့ကို တစ်ယောက်တည်း ပစ်ထားတော့မလားဆိုပြီး ကြောက်လန့် နေတဲ့ သမီးကို ကျနော်ကပဲ အားလုံးအတူတူ အိပ်ကြတာပေါ့လို့ ခပ်လွယ်လွယ် ပြောပြီး သုံးယောက်သား တစ်ကုတင်ထဲ အတူတူ အိပ်လာခဲ့တာ ခုထိ နှစ်ပေါင်းမနည်း။
မပြောလို့လဲ မဖြစ်ဘူးလေ၊ သူတို့သားအမိက ပြေးကြည့် ဒီ ၂ ယောက်တည်းရှိတာ၊ မွေးကတည်းက အတူတူ အိပ်ခဲ့တဲ့ သားအမိ၊ ကျနော့်ကြောင့် သူ့အမေနဲ့ ခွဲရတယ်လို့ သမီးစိတ်ထဲ မြင်သွားမှာလဲ စိုးတာကိုး၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ခပ်လွယ်လွယ်ပဲ ဆုံးဖြတ်ချက် ချခဲ့တာ။
မိဗျိုင်းရော သမီးပါ ၃ ယောက် အတူတူ အိပ်မယ်ဆိုတော့ ဝမ်းသာလိုက်ကြတာ၊ အင်းလေ သူလဲ သိမှာပေါ့၊ ဘယ်ယောက်ျားက သူ့မိန်းမနဲ့ အတူအိပ်တာ အနားမှာ တခြားသူ ဘယ်ရှိချင်မှာလဲ ဆိုတာကို၊ သူကိုယ်ချင်းစာမိမှာပေါ့။ခွင့်ပြုတဲ့ ကျနော့်ကိုတောင် သူကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံး။ သူ့သမီး အနားမှာ လာအိပ်လို့ သူ့အချစ် မပေါ့ပါဘူး ဆိုပြီး သက်သေပြနေတာများ ခုအချိန်ထိ။
အဲဒီတုန်းက မိဗျိုင်းကို လက်ထပ်တာ မိဗျိုင်းကို မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်လို့၊ မိဗျိုင်းအနားမှာ ရှိနေတာကိုဘဲ စိတ်ချမ်းသာလို့၊ မိဗျိုင်းတင်မက သမီးကိုပါ အနားမှာပဲ ရှိစေချင်တာ၊ အဲဒါကိုပဲ ကျနော့်စိတ်ထဲ ပြီး ပြည့်စုံပြီ ထင်ခဲ့တာ။
မိဗျိုင်း ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးကို တအားရှိုက်မွှေးရတာကိုဘဲ ကြည်နူးခဲ့တာ၊ အဲဒီနောက်ကွယ်က ဒီထက် နက်နဲတဲ့ ပြီးပြည့်စုံတဲ့ အရသာ ဘယ်သိမလဲ၊ မိန်းမဆိုတာ ကျနော့် အတွက် ဒါပထမကိုး။တကယ်တမ်း လက်တွေ့ မိဗျိုင်းအနားမှာ လာအိပ်မှ မိဗျိုင်းမှာ ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးထက် ကောင်းတာ အများကြီးရှိမှန်း သိရတာ။ မိဗျိုင်းကြောင့် ကျနော့်မှာ အဆုံးမရှိတဲ့ ချောက်ထဲ ပြုတ်ကျရတာ ခဏခဏ။
မှတ်မိသေးတယ်၊ မိဗျိုင်းနဲ့ စအိပ်တဲ့နေ့က၊ ၃ ယောက် အတူတူ အိပ်မယ်ဆိုတော့ သမီးက အလယ်က အိပ်မယ် လုပ်ပါရော၊ ဒါကို မိဗျိုင်းက ဟင်အင်း... မရဘူး မေမေက အလယ်က အိပ်မယ်ဆိုပြီး သမီးနဲ့ နေရာလုတမ်း ကစားပါရော။
သူတို့ သားအမိ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကျော်ခွလို့ လုံးလားထွေးလား တခစ်ခစ်နဲ့ အနိုင်မခံ အရှုံးမပေး အလယ်နေရာ ဦးတမ်း ကစားတာကို ကြည့်ပြီး ကျနော့်မှာ ပျော်လို့မဆုံး၊ နောက်ဆုံး မိဗျိုင်းက ကျနော့်ကိုယ်လုံးကြီးကို ဆွဲပြီး သူ့အပေါ်က ကျော်ခိုင်းပြီး အလယ်ကို လှိမ့်ချလို့ ။
ကဲ... သမီးဦးဦးက အလယ်ကအိပ်ဆိုပြီး အဆုံးအဖြတ်ပေးမှ သမီးကလဲ အင်း... အင်း ဦးဦးအလယ်ကအိပ်၊ သမီးက ဒီလို ဦးဦး လက်ကို ကိုင်ပြီးအိပ်မယ် ပြောတော့၊ မိဗျိုင်းကလဲ အားကျမခံ၊ မေမေလဲ သမီးဦးဦးကို ဒီလိုကြီး ဖက်အိပ်မယ်ဆိုပြီး သမီးဖက်လှည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ကျောကနေ လာဖက်တော့တာပါဘဲ။နောက်တော့မှ အော်... ဒီလိုပါလားဆိုပြီးသိတာ၊ မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုတွေလဲ လုပ်လို့ရမှန်း၊ အစကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ တခါမှမှ မကြုံဘူးတာ၊ အဲဒီနေ့က သမီးကလဲ တော်ရုံမအိပ်၊ စကားတွေ ပေါနေလိုက်တာ။
အတူ နေရပြီဆိုတော့ ပျော်နေတာပေါ့၊ အားလုံးကလဲ ပျော်နေတာကိုး၊ မိဗျိုင်းက အနောက်ကနေ ကျနော့်ဖက်ပြီး ဟိုပွတ်ဒီပွတ်လာပွတ်နေတာ၊ စိတ်ထဲက ယားလိုက်တာ၊ တစ်ခါမှ ဒီလို မဖြစ်ဖူးဘူး၊ ပြီးတော့ သမီး မကိုင်ထားလို့ အားနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို အတင်းဆွဲပြီး နောက်ပြန် သူ့ကို လာဖက်ခိုင်းတာ။နောက်ပြန်ဆိုတော့ လက်က ကျောကို ဘယ်ဖက်မိမလဲ၊ မိဗျိုင်း ဖင်တုန်းကြီးကိုပေါ့၊ ခုမှ မိန်းမတင်ပါး ဘယ်လိုဆိုတာ သိတော့တယ်။
အမယ်... မိဗျိုင်း အလိုက်သိတတ်ပုံ၊ ပြောဖို့ကို မလိုဘူး၊ သူ့ထမီကို ဖြေပြီးအောက်လျှော့ချပေးတော့ လက်က အသားကို တိုက်ရိုက်ကြီး ထိတာပေါ့၊ ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ၊ မိန်းမအသားများ တယ်ပြီး ထိရကိုင်ရ တယ်အရသာရှိတာပဲ၊ ရင်ထဲကလဲ တစ်မျိုးဘဲ၊ ပူသလိုလို၊ ရေငတ်သလိုလို အေးကနဲ နွေးကနဲ။၊
နောက်တော့ မိဗျိုင်း လက်က ကျနော့်အကျႌထဲ တိုးဝင်လာပြီး ဗိုက်သားတွေ ရင်ဘတ်တွေကို လာပွတ်ကစားနေတာ၊ ခံလို့ ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းလွန်းလို့ စိတ်ထဲက အားမရဘဲ သူ့တင်ပါးကြီးကို ဆွဲဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်တယ်။
မိဗျိုင်းလား ဘာမှမပြောဘူး၊ အိ... အိ... နဲ့ တိုးတိုးလေး ပါးစပ်ကတော့ အသံထွက်သား၊ နာလို့နေမှာပေါ့၊ နာစေချင်တဲ့စိတ်နဲ့တော့ လုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်က ဘယ်လိုမှ,မှ မနေနိုင်တော့တဲ့ဟာ၊ ညှစ်ချင်လာတာကိုး၊ ခဏကြာတော့ သမီးဆီကလဲ ဘာသံမှ မထွက်လာတော့ဘူး၊ အိပ်ပျော်ပြီ ထင်တာဘဲ၊ အိပ်ပျော်မှာပေါ့။
ဘယ်သူကမှ သမီးကို စကားပြန်မပြောတော့ဘဲ လက်က ကိုယ်စီ အလုပ်ရှုပ်နေတာကိုး၊ စကားပြောတဲ့ဆီကို မရောက်တော့ဘူး၊ မိဗျိုင်းစိတ်ထဲမှာလဲ ငါ့လိုပဲလား မသိဘူး၊ ပြီးတော့ မိဗျိုင်းလက်က လုံချည်အောက်ထဲ ရောက်လာပြီး ပေါင်ကြားထဲက ဟာကို လာကိုင်တာ။အမလေး တစ်ခါတည်း တွန့်တွန့်လူးသွားတာ၊ မိဗျိုင်းကိုင်တာက ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲ မသိဘူး၊ လက်ချောင်းလေးနဲ့ပဲ ကိုင်တာလား လက်တစ်ခုလုံးနဲ့ဘဲ ဆုတ်ကိုင်တာလား ခွဲတောင် မခွဲတတ်တော့ဘူး။
လူက တဆတ်ဆတ် တုန်နေသလိုလို၊ ပြီးတော့ သူ့ကို နောက်ပြန် ဖက်ထားတဲ့ လက်ကို လာဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲ ထိုးထည့်လို့ လာညှပ်ထားတာ၊ နွေးနေ တာဘဲ၊ ပေါင် ၂ လုံး ကြားထဲ လာညှပ်တာမှ မဟုတ်တာ၊ အရင်းမှာညှပ်ထားတာဆိုတော့ သူ့ဟာနဲ့ ထိပြီး နွေးနေတာ။မကြာပါဘူး၊ မိဗျိုင်း ကိုင်ကစားရင်း လူက ချောက်ထဲကျတော့တာပါပဲ၊ တကယ်ချောက်ထဲ ကျတာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ တခါတည်း အသည်းထဲက အေးပြီး မောသွားတာ၊ တစ်ခါမှ ဒီလို မဖြစ်ဖူးဘူး၊ မိဗျိုင်းနဲ့ ကျမှပဲ အဲလိုဖြစ်တော့တယ်။
“ အကို ထတော့လေ၊ အလုပ်မသွားရဘူးဆိုပြီး နေမြင့်ထိ အိပ်မနေနဲ့၊ သမီးလဲ ဒီတိုင်းဘဲ အကို မထရင် သူလဲ မထဘူး ပေအိပ်နေတာ၊ ထ... ထ... သမီး ထတော့”
မိဗျိုင်းဝင်လာပြီး နှိုးတော့မှ တွေးလက်စ အတွေးက အဆက်ပြတ်သွားတယ်၊ သူ့အမေ နှိုးတော့မှ သမီး အင်း... အင်း... အဲ... အဲ... နဲ့ ကိုင်ထားတာ လွှတ်လို့ ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးပြီး ကျနော့်ကို လာခွထားတယ်။
“ အမယ် အမယ်၊ နှိုးမှ လာပြီး ကဲပြနေတယ်၊ ကဲ... ကဲ...”
ခွထားလို့ ညအိပ်ဝတ်တဲ့ ဂါဝန်က ခါးထိလန်ပြီး ဖင်ပြောင်နေတဲ့ သမီးတင်ပါးကို မိဗျိုင်းက မနာအောင် ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်ရင်း...
“ သွား ထတော့ ဇိမ်ယူမနေနဲ့” ဆိုတော့မှ...
“ အင်း မေမေကလဲ၊ ဦးဦးတောင် မထသေးတဲ့ဟာကို၊ ဦးဦး အိပ်ဦးမယ်နော် အိပ်လို့မဝသေးဘူး”
“ ကဲ... ထတော့မယ်၊ သမီးလဲ ထတော့၊ ပြီးတော့ အပြင်သွားမယ်၊ ညီမ မနက်စာ ဘာလုပ်ထားတာတုန်း”
“ ပြောပါဘူး၊ သိချင်ရင် မြန်မြန်ထကြ၊ ဒီနေ့ စပယ်ရှယ် လုပ်ထားတာနော်”
အင်း၊ သမီးတောင် အပျိုဖြစ်ပြီပဲ၊ မနေ့က ဓမ္မတာ လာတော့ သမီးက လန့်နေတာ၊ ဒီအကြောင်း ပြောပြရသေးတယ်၊ တော်သေးတယ်၊ သမီးက ငါရှိလို့၊ ငါ့တုန်းကများ၊ ဘယ်သူ့မှ မမေးရပါဘူး၊ အလိုလိုသိတာ၊ သိမှာပေါ့။
ငါကအပေါင်းအသင်းစုံတာကိုး၊ ငါ့သူငယ်ချင်း အမေတွေဖြစ်နေတာ အချင်းချင်းလက်တို့ပြောနေကျ၊ ယောက်ကျား အကြောင်းဆိုလဲ စပ်စုကြတာ၊ ဒါတွေကတိုးတိုးပြောနေကျ။ တချို့တောင် ရီးစားနဲ့ ထရွနေ ပြီ၊ ငါကတော့ရီးစားမထားပါဘူး၊ ထားစရာလဲ မလိုဘူးလေ၊ ကိုစိုးရှိတာကိုး၊ ငါမသိတာဆို ကိုစိုးကိုမေးလိုက်တာဘဲ၊ ကိုစိုးက အကုန် သိတာ။
ကိုစိုးဆိုလို့ ကိုစိုးတစ်ယောက် ခုဘယ်များ ရောက်နေလဲမသိဘူး၊ ငါ့မြင်ရင် ဘယ်မှတ်မိ တော့မှာလဲ၊ ငါလဲ သူ့ကို မှတ်မိချင်မှ မှတ်မိတော့မှာပေါ့၊ အဲဒီတုန်းက ကိုစိုးက ၃၀ ဝန်းကျင်လောက်နေမှာ။ခုဆို သူ ၅၀ ကျော်ရောပေါ့၊ လူ့လောကကြီးမှာ ရှိမှ ရှိသေးရဲ့လားတောင် မသိဘူး၊ သူ့မိန်းမ မမညွန့်လဲ ခုဆို အဖွားကြီး ဖြစ်ရောပေါ့။
အဲဒီတုန်းက ငါက မြီးကောင်ပေါက်၊ အတတ်ဆန်းချင်တာ၊ ကိုစိုးတို့ လင်မယားက ဘေးခန်းမှာနေတာလေ၊ ငါနေတဲ့ အိမ်က ၂ ခန်းတွဲ၊ အလယ်ကနေ ကာပြီး ဟိုဘက် ဒီဘက်၊ ဟိုဘက်က ကိုစိုးတို့ လင်မယား ငှားနေတာ၊ ငါတို့က ဒီဘက်က နေတာ။ သူတို့လင်မယားကတော့ ကလေးလဲ မရှိပါဘူး၊ ကိုစိုးက ကလေးချစ်တတ်တာ၊ ကလေးလဲ အရမ်းလိုချင်တာ၊ သူ့မိန်းမကတော့ မလိုချင်ဘူး၊ ဘယ်လိုချင်မလဲ သူက သူ့ငယ်ရည်းစားနဲ့ ကိုစိုး ကွယ်ရာ ပလူးနေတာကိုး၊ ငါအဲဒီတုန်းက ကိုစိုးကို မပြောချင်လို့၊ မမြင်ချင်မှအဆုံး၊ တစ်ခါတည်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး၊ မြင်တာပေါ့။သူ့တို့အိပ်ခန်းနဲ့ ငါ့အိပ်ခန်းက နံရံတစ်ချပ်ဘဲ ခြားတာ၊ ပြီးတော့ အပေါက်နဲ့၊ တကူးတက ချောင်းစရာတောင် မလိုဘူး၊ အိပ်ရင်း နံရံကို မျက်နှာမူလိုက်တာနဲ့ အပေါက်က ငါ့မျက်စိနဲ့ တန်းလို့။
ဒီတော့ မကြည့်ဘဲ နေလို့ရမလား၊ တကယ်နံရံသာ မခြားလို့ကတော့ သူတို့နဲ့ ငါ ကွာလှ ၃ ပေပေါ့၊ တစ်ခါတစ်ခါ ကိုစိုး နံရံနားကပ်အိပ်ရင် တစ်ပေတောင် မကွာဘူး။ကိုစိုးကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ ကိုစိုးအလုပ်က တစ်ခါတလေ ညဘက်ဆင်းရတာ၊ ပုံမှန်မရှိဘူး၊ ညဆင်းရင် နေ့နား၊ နေ့ဆင်းရင် ညနား၊ မမညွန့်ကတော့ စာရေးမ၊ ပုံမှန်၊ နေ့ပဲဆင်းတာ။
အဲဒါ ကိုစိုး မရှိတဲ့နေ့ဆို သူ့ရည်းစားကို အိမ်ခေါ်တွေ့တာ၊ သူရုံးက အစောကြီး ပြန်လာပြီးတွေ့တာ၊ ငါလဲကျောင်းက ပြန်ရောက်တာနဲ့ဆို အချိန်ကိုက်၊ တစ်ခါတည်း အခန်းထဲမှာ လုပ်နေလိုက်ကြတာ၊ ဝကို မဝနိုင်ဘူး၊ မရွံ့မရှာ သူတို့မို့။
ကိုစိုးနဲ့ကျတော့ သူက ဒီလိုမဟုတ်ဘူး၊ ပြုပြုစုစုကို မရှိဘူး၊ သေချာမသိပေမဲ့ မြင်နေရတာ ကွာမှန်းတော့ သိပါတယ်၊ ကိုစိုးက ဟိုလိုလုပ်ချင်ရင် သူ့အဝတ်ကိုတောင် အကုန်မချွတ် ချင်ဘူး၊ ပြီးတာ့လဲ မြန်မြန်လုပ် မြန်မြန်လုပ်၊ ဟိုဟာလုပ်လဲ မခံချင်၊ ဒီဟာလုပ်လဲ မခံချင်၊၊ မလွဲသာမရှောင်သာလို့ ခံနေရတဲ့ ပုံစံ။
အမလေး သူ့ရည်းစားနဲ့ကျ ပြုစုလိုက်ရတာ၊ သူ့ရည်းစားက လုပ်ချင် ၂ ခါ မပြောရဘူး၊ အသင့်ဖြစ်နေပြီ၊ ဟိုကတော်ပါပြီ ဆိုတာတောင် မဟုတ်ဘူး၊ ဒီလိုလေး လုပ်ပါဦး ဟိုလိုလေး လုပ်ပါဦးနဲ့၊ လုပ်ပါဦး လုပ်ပါဦး၊ ကောင်းလိုက်တာ ဆိုတာ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်၊ ဘာတွေများ ဒီလောက် ကောင်းနေတာလဲ မသိဘူး၊ အတူတူပဲဟာကို၊ ကိုစိုးဟာလဲ သူ့ရည်းစားလိုပဲဥစ္စာ။
အဲဒါကြောင့် ကိုစိုးကို ငါသနားတာ၊ ငါဘယ်လိုပြောမလဲ ငါနဲ့မှ မဆိုင်တာ၊ ကိုစိုးကလဲ ငါ့ဆို ချစ်တယ်၊ သူအပြင်က ပြန်လာရင် ခဏခဏ ငါ့ဖို့ မုန့် ဝယ်ဝယ်လာတတ်တာ၊ ငါကလဲ ကိုစိုးနားဆို ကပ်နေတာဘဲ၊ သူ့မိန်းမ မရှိတဲ့ အချိန်ပြောပါတယ်။
သူ့မိန်းမရှိရင် သွားကိုမသွားဘူး၊ သူတို့ဟာ သူတို့ဘာဖြစ်ဖြစ်၊ မသွားတာသာ မသွားတာ မနေနိုင်ဘူးဟ၊ ဒီတော့ ချောင်းကြည့်ရတာပေါ့၊ ကြည့်တော့ မြင်တယ်၊ မြင်တော့ သူ့မိန်းမကို မုန်းတယ်၊ ငါသာ သူ့မိန်းမနေရာမှာဆို ကိုစိုးကို သူ့မိန်းမ မမညွန့် သူ့ရည်းစားကို လုပ်ပေးတာထက် သာအောင် လုပ်ပေးလိုက်မှာ။
ပြောသာပြောတာပါ၊ အဲဒီတုန်းက ငါသေချာဘာသိမှာတုန်း၊ ကိုစိုးကလဲ ငါ့ဆို ကလေးဘဲ ထင်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ငါက မြင်နေကျဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ သိပါတယ်၊ ဘာမှန်းသာ သေချာမသိသေးတာ၊ ကိုစိုးကိုလဲ သနားတယ်။
သူတစ်ခုခု လိုနေတာ သိနေသလိုဘဲ၊ ငါလဲ အဲဒါကို သိချင်နေတာ၊ မြင်နေပါများတော့ ထိချင်တဲ့သဘော၊ ထိချင်တော့ ကိုစိုး အနားကပ်ရင် မသိမသာလေး ကိုစိုးကို ထိရတာပေါ့၊ ထိတယ်ဆိုတာက ကိုစိုး ပေါင်ကြားကဟာကို ထိတာပြောတာ။
တခြား နေရာတွေကတော့ ထိနေကျဆိုတော့ သိပ်မထူးဘူး၊ လက်နဲ့ထိတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ လက်နဲ့ဆို ကိုင်သလို ဖြစ်သွားမှာပေါ့၊ ငါ့ကိုယ်က တစ်နေရာရာနဲ့ အလျင်းသင့်သလို မသိမသာ ထိလိုက်တာပေါ့၊ ဒါတောင် မတော်တဆ တစ်ခါထိပြီးမှ သိတာ။
အနေအထားပေါ် မူတည်ပြီး သူ့နားအတင်းကပ် လိုက်ပြီး ထိလိုက်တာပေါ့၊ ပထမတော့ ကိုစိုးက ဘယ်အထိခံမလဲ၊ ထိလိုက်တိုင်း ခွာခွာလိုက်တာ၊ သူက မတော်တဆ ထိတယ် ထင်လို့နေမှာ၊ ငါကလဲ မသိချင်ယောင် ဆောင်ရတာပေါ့၊ သူခွာလိုက်တော့ အတင်းလိုက်ထိလို့ ရမလား၊ ငါက အဲဒီလောက်ထိတော့ မလုပ်ပါဘူး။ကြာတော့လဲ နည်းနည်း အထိခံလာတာပေါ့၊ သူလဲ မသိသလိုနဲ့ အထိခံလာတာ၊ ငါ့ကိုလဲ အရင်ကထက် ပိုချစ်လာသလိုပဲ၊ ပိုပြီး ပွေ့လား ဖက်လားနဲ့၊ ငါက သဘောကျတာပေါ့။
ကိုစိုး ဖက်ထားလို့ကတော့ ငြိမ်ငြိမ်လေးကို နေပေးလိုက်တာ၊ အတင်းတောင် တိုးကပ် လိုက်သေး၊ အဲဒိတော့ ပိုထိတာပေါ့၊ အဲ... အဲဒီမှာ ငါသိလာတာ၊ ထိပြီး ခဏကြာရင် သူ့ဟာ မာလာတယ် ဆိုတာ၊ သူ့ဟာ မာတတ်တယ် ဆိုတာတော့ သိတာပေါ့။
ခုငါထိလို့ မာတာဆိုတာ့ ငါ့ကို စိတ်ဝင်စားလို့ပေါ့၊ ဒါတော့ ငါသေသေချာချာ သိနေပြီ၊ သူတို့စိတ်ပါလာရင် အဲဒါကြီး မာထောင်လာတယ်ဆိုတာ၊ မြင်နေကျ၊ သူမပြောပါဘူး၊ ဘယ်ပြောမလဲ ငါကိုဘာမှမသိဘူးလို့ ထင်လို့နေမှာပေါ့၊၊
ငါကလဲ မပြောပါဘူး၊ မသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေတာပေါ့၊ မာလေ၊ မာပေါ့၊ မာလေ ပိုထိကောင်းလေဘဲ၊ တင်းတင်းလေး၊ ငါ့စိတ်ထဲ ပိုတောင်ကြိုက်သေး။ ဒါပေမဲ့ ကိုစိုးက အရမ်းကြီး မာလာပြီဆို ငါ့ကို ခွာခွာလိုက်တာ၊ သူရှက်လို့လား မသိဘူး။
ဘယ်ရမှာလဲ ငါက သူခွာလို့ မရအောင် လုပ်ရတာပေါ့၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာ လူကြီးလိုတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ မမညွန့်ဆို ဒါမျိုး အင်မတန် လုပ်တတ်တယ်၊ သူ့ရည်းစားကို အခန်းထဲရောက်ရင် စိတ်ထလာအောင် အမျိုးမျိုးလုပ်တာ။
ငါကသူ့လို သွားလုပ်လို့မှ မရတာဆိုတော့ ငါ့စိတ်ကူးနဲ့ငါ ထင်ရာလုပ်တာပေါ့၊ အဲဒီတုန်းက ကိုစိုးနဲ့က နည်းနည်း ပိုရဲနေပြီလေ၊ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မပြောတာပဲရှိတာ၊ ထိတာပြုတာက ပုံမှန်လိုဖြစ်နေပြီ၊ အဲဒီနေ့က ကိုစိုးပေါင်ပေါ် ငါတက်ထိုင်ပြီး သူနဲ့ ဂျာနယ်အတူ ဖတ်တာ။သူက အပြင်က ပြန်လာရင် ဂျာနယ်အဟောင်းတွေ ယူယူလာတတ်တယ်၊ အရင်ကတော့ သူဖတ်ပြီးမှ ငါက ယူပြီး ဟိုကြည့် ဒီကြည့် ကြည့်တာ။
အဲဒီနေ့ကတော့ ငါက ငါ့စိတ်ကူးနဲ့ငါ၊ ငါသူ့အပေါ် တက်ထိုင်ရင်တော့ သူခွာလို့ မရဘူး၊ အတင်းကြီး မာလာလဲ သူအဲဒီအတိုင်းဘဲ ထားရမယ်ပေါ့၊ ငါ့ကို သူဘယ်လို တွန်းချမလဲ၊ သူလဲ ထပြေးလို့မရ၊ ငါက သူ့အပေါ် ထိုင်နေတကိုး။ ဒီစိတ်ကူးနဲ့ သူ့ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်တာပေါ့။ အရင်ကလဲ ထိုင်ဖူးပါတယ်၊ ဒီလို စိတ်ကူးနဲ့တော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။
ထိုင်ထိုင်ချင်းတော့ ဘယ်ထိမလဲ ပေါင်ပေါ်ထိုင်တာကိုး၊ ကိုစိုးနဲ့ ဂျာနယ်ထဲက မင်းသမီး တွေ အကြောင်း ဟိုပြောဒီပြောပြောရင်း ဟိုရွေ့ဒီရွေ့နဲ့ အရင်းနားထိ ရောက် အောင်တိုးရ တယ်၊ မသိမသာပေါ့၊ လူက သူ့ရင်ခွင်မှာ မှီမိတာတောင် မထိသေးဘူး။
သူက ပေါင်ကို စေ့ထားတာကိုး၊ ငါက ဖင်ကို ဟိုလှုပ် ဒီလှုပ်နဲ့ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းတိုးတော့မှ သူ့ပေါင်က ကားသွားပြီး ထိတော့တာပေါ့ ထိအောင် သူတမင် ကားပေးတာလား မသိဘူး၊ ခဏတော့ ကိုစိုးက ငြိမ်နေသေးတယ်။ နောက် ဂျာနယ်ကို ငါ့ရှေ့အသာချပြီး ငါ့ကို လာဖက်တယ်၊ ပြီးတော့ ငုံ့ပြီး ငါ့ဆံပင်ကို လာနမ်းတာ၊ အဲဒီမှာ သူ့ဟာက စမာလာတာ၊ သူစိတ်ထလာတယ် နေမှာပေါ့၊ မာလာတာမှ တဖြေးဖြေးနဲ့ အရမ်းကြီးကို မာလာတာ၊ ငါ့အောက်ကို အတင်းထိုးနေတာမှ ဒုတ်ချောင်း တုံးတုံးကြီးနဲ့ ထိုးနေသလို စူးနေတာ၊၊
အဲလို အရမ်းစူးနေတော့လဲ ခံလို့ မကောင်းတော့ပြန်ဘူး၊ မာတာတာလေးကို ဖိထားမှ အရသာရှိတာ၊ ကိုစိုးကို မော့ကြည့်တော့ ကိုစိုးက မျက်စိမှိတ်ထားတာ၊ သူ့စိတ်ကို သူထိန်းနေတာလား မသိဘူး။
ဒါနဲ့ ငါလဲ ဘာရမလဲ အောက်က ထောက်ပြီး စူးနေတာကို လွတ်အောင် ငါ့ဖင်ကို အောက် နည်းနည်း လျှောချလိုက်တော့ လုံချည်အောက်က ထောင်တက်နေတာ သိသိသာသာကြီး၊ ငါလဲ အဲဒီထောင်နေတာကြီးကို လက်နဲ့ ဆုတ်ကိုင်လိုက်တာပေါ့။ကိုင်လဲ ကိုင်ကြည့်ချင်တာကိုး၊ စိတ်ထဲကတော့ ကိုစိုး ငါ့ကို အော်ရင်တော့ ဒုက္ခပဲဆိုပြီး ခပ်လန့်လန့်၊ ကိုစိုးက ဟဲ့... ဟဲ့ မိဗျိုင်း ဆိုပြီး ပြောတော့ပြောတယ်၊ အရမ်းတော့ မအော်ဘူး။
ငါကိုင်လိုက်တဲ့ လက်ကို သူလာကိုင်တာ၊ ပြီးတော့ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချပြီး ငါ့လက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို လွှတ်လိုက်တယ်၊ စိတ်လျှော့လိုက်တယ် ထင်ပါရဲ့၊ မျက်စိမှိတ်ပြီး ငါ့ကို မကြည့်တော့ဘူး။ငါလဲကိုင်ပြီးပြီးချင်း ဘာမှမလုပ်တတ်ဘူး၊ ဒီတိုင်းကြီး ဆုပ်ထားတာ လုံချည်ပေါ်က၊ အဲဒီ အရမ်းမာနေတာကြီးက အောက်ကထိုးနေတာ ခံလို့မကောင်းပေမဲ့ ဒီလိုဆုပ်ထားတာ ကြတော့ ကိုင်လို့ကောင်းသား၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ကိုစိုးကို ကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှလဲမပြောဘူး။
မျက်စိကြီးမှိတ်ပြီး ဒီအတိုင်းနေတာဆိုတော့ ငါလဲ အတင့်ရဲလာတာ ပေါ့၊ တစ်ခါတစ်ခါ ကိုစိုး အခန်းထဲမှာ သူတစ်ယောက်ထဲရှိတုန်း သူဖာသာသူလုပ်သလို ငါလုပ်ပေးရင် ကောင်းမယ်လို့ စဉ်းစားမိပြီး ငါ့လက်ကို သူ့လုံချည်ထဲ ခါးဝတ်ချည်ထားတဲ့ နေရာကနေ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ အတင်းဆုတ်ပြီး သူလုပ်သလို အပေါ်အောက် ပွတ်ပေးလိုက်တာပေါ့။ ဟဲ့.. ဟဲ့ ဆိုပြီး ကိုစိုး ငါ့လက်ကို လာကိုင်တယ်၊ သူ့လုံချည်ပေါ်ကနေ ကိုင်တာ၊ ငါ့လက်က သူ့လုံချည်ထဲမှာ၊ အတင်းတော့ ဆွဲမဖယ်ဘူး၊ သူလာကိုင်တော့ ငါဆက်မလုပ်ဘဲ ရပ်လိုက်တာပေါ့။
သိပ်မကြာဘူး ပြန်လွှတ်ပြီး စောစောကလိုဘဲ ပြန်နေနေတယ်၊ ဒီတော့ ငါလဲ ဆက်လုပ်တာပေါ့၊ ခဏနေတော့ ကိုစိုးဆီက တဟင်းဟင်းနဲ့ အသံထွက်လာတယ်။ လက်ကလှုပ်နေတော့ သူ့လုံချည်လဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ ပြေပြီး အောက်ကို လျှောကျတာ သူ့ဟာကြီး အကုန်ပေါ်ရော။
အဲဒီတော့မှာ မြင်ရတာ အသဲယားစရာ၊ ချောင်းကြည့်တုန်းကတော့ မြင်ဘူးတာပေါ့၊ ဒီလောက် အသဲမယားပါဘူး၊ ခု ငါ့လက်ထဲ ကိုင်ထားမှ ကြည့်ရတာ အသဲယားတာ၊ မနေနိုင်ဘူး၊ အတင်းဆုပ်ပြီး အထက်အောက် သွက်သွက်လေး ရွှတ်ကနဲ ရွှတ်ကနဲ နေအောင် လုပ်ပေးလိုက်တယ်။
ငါ့လက်က သေးတော့ အတင်းဆုပ်လဲ သူ့ဟာကြီးကို အပြည့်မဆုပ်မိဘူး ဒါတောင် မိသလောက်ဆုပ်ထားတဲ့ ငါ့လက်ကို အတင်းတိုးပြီး သူ့ဟာကြီး ဗျစ်ကနဲ ဗျစ်ကနဲ အထက်အောက် ပြေးနေတာ ငါ့စိတ်ထဲ နေလို့ အရမ်းကောင်းတာဘဲ၊ ဘာဖြစ်လို့မှန်းကို မသိဘူး၊ အဲဒါ ထုတာတဲ့။
အဲဒါက နောက်မှ ကိုစိုးပြောလို့ သိတာ၊ ထုနေသလိုလိုဖြစ်နေမို့ ထုတာလို့ ခေါ်တာဖြစ်မှာ၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ထုတယ်လို့ခေါ်မှန်း မသိသေးပါဘူး၊ သူ့ဖာသာ တစ်ခါတလေ သူလုပ်သလို ပြန်လုပ်ပေးတာ၊ ငါသိတာပေါ့ အဲလိုလုပ်တာကောင်းလို့ သူလုပ်ကစားတယ်ဆိုတာ။
ကိုစိုးကတော့ သူလုံချည် ပြေပြီး သူ့ဟာကြီး ပေါ်နေတာ သူ့ဟာသူတောင် သိရဲ့လား မသိဘူး၊ မျက်စိကို မှိတ်ပြီး ခုံမှာ ကြောမှီလို့ ဟင်း... ဟင်း... နဲ့၊ ငါကတော့ ဘယ်ရမလဲ မျက်တောင်မခတ်တမ်းကို ကြည့်နေတာ၊ ကြည့်လို့ကလဲ ကောင်းလိုက်တာ။
ချောင်းကြည့် တုန်းကဒီလို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မမြင်ဖူး၊ အကြောကြီးတွေများ ထောင်နေ တာ တင်းကားနေတာဘဲ၊ ထိပ်ကခေါင်းကြီးနဲ့ အရစ်ကြီးကလဲ ကြီးလိုက်တာ ကြောက်စရာ တောင် ကောင်းတယ်၊ ကြောက်စရာ ကောင်းပေမဲ့ မကြောက်ပါဘူး။မကြောက်တဲ့အပြင် ကိုင်ထားတာကိုတောင် မလွှတ်ချင်ဘူး၊ ထုနေလို့ အထက်အောက် ပြေးနေတဲ့ အရှိန်ကို တောင် မလျှော့ချင်တာ၊ ဒီထက်မြန်အောင်ပဲ လုပ်ပေးချင်တာ၊ နဲနဲလေးကြာတော့မှ..အင်း... အင်း... အင်း...နဲ့ ကမန်းကတန်း ငါ့လက်ကို လာကိုင်တယ်၊ ပြီးတော့ အရည်တွေ ပန်းထွက်တာဘဲ၊ အမြင့်ကြီးကို ပန်းတာ၊ ငါ့အင်္ကျီ တောင် နည်းနည်းပေသွားသေးတယ်။အရည်တွေက ဖြူဖြူပြစ်ပြစ်တွေ၊ ချောင်းကြည့်တုန်းကတော့ အဲဒါ သေချာမမြင်ဖူး၊ ခုမှ သေချာသိတာ၊ ငါ့လက်လဲ ရွဲလို့။ ငါလဲ အဲဒီတော့မှာ လန့်ပြီး အိမ်ကို တန်းပြေးတာဘဲ။ အိမ်ရောက်တော့ ငါ့မှာမောလို့၊ ဟိုဖက်ခန်းနဲ့ ဒီဖက်ခန်းလေး ပြေးတာကိုတောင်။
နောက်တစ်ရက် နှစ်ရက်လောက်နေ အခွင့်အရေးရမှ ကိုစိုးဆီ မရဲတရဲလာတွေ့တော့ ကိုစိုးက ဒီအကြောင်း ဘာမှမပြောဘူး၊ အရင်လိုပုံမှန်ပဲ စကားပြောတယ်၊ သူနဲ့ငါ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ၊ ငါလဲ ဘယ်လိုပြောမလဲ၊ သူလဲမပြောတော့ ငါလဲ အရင်လိုပဲ ကပ်ပြီး မသိမသာ ထိစမ်းကြည့်တာပေါ့။
ဒီတော့ သူ လိုလိုလားလား အထိခံတာ ငါသဘောပေါက် သွားတယ်၊ ဘယ်လိုသိလဲဆိုတော့ အဲလို ထိတော့ သူက နဲနဲ ပိုတိုးပေးတယ်၊ သူကိုထိနေ တာ သိတဲ့အကြောင်းပြတာ၊ အရင်ကဆို သူသိကြောင်းမပြဘူး၊ မသိသလိုပဲနေတာ။
အဲဒီမှာ ငါက သဘောပေါက်သွားတာပေါ့၊ ဒါနဲ့ ငါက ကိုစိုးကို အခန်းထဲ ဆွဲခေါ်ပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ ဟိုနေ့ကလို လုပ်ပေးတာပေါ့၊ စိမ်ပြေနပြေ ကိုလုပ်ပေးလိုက်တာ၊ သေသေချာချာ စိတ်ပါလက်ပါ၊ တစ်ခါတည်း သူ့လုံချည်ကို ဂွင်းလုံးဆွဲချွတ်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲ ထိုင်လို့ သေသေချာချာကို ကိုင်လုပ်ပေးတာ။
သူ့ခြေထောက် တစ်ဖက်က ငါ့ပေါင်ပေါ်တင်လို့၊ တဖက်ကငါ့အနောက်ကနေ ကားလို့၊ လက်ကို ၂ ဖက်စလုံး ညောင်းအောင်ကို လုပ်ပေးလိုက်တာ၊ အောက်က ဥပျော့ပျော့ကြီးကိုတောင် ငါမချန် တော့ဘူး။တစ်တွဲလုံး ငါ့လက်ထဲမှာ၊ အဲဒါ မမညွန့်ဆီက အတုခိုးထားတာ၊ ကိုစိုးက ဒီတခါတော့ တကယ့်ကို လိုလိုလားလားပဲ ခံတာ၊ ဘယ်လောက်တောင် သဘောကျလဲဆို တစ်ခါတစ်ခါ ကော့ကော့သွားတာ၊ သူ့ပါးစပ်က အသံပါထွက်တယ်။
ပြီးတော့ သူ့အရည် တွေ တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ ပန်းထွက်တာဘဲ၊ ထူးတော့ ထူးဆန်းသား၊ အဲလိုအရည်တွေ ပန်းထွက် သွားပြီဆို ငါလဲ အလိုလိုမောပြီး လုပ်ချင်စိတ်က ရပ်သွားတာ၊ စိတ်ချင်းဆက်နေလို့လား မသိဘူး၊ ဒီတခါတော့ ငါထွက်မပြေးတော့ပါဘူး။ကိုစိုး ငါ့ကိုစိတ်မဆိုးမှန်း သိသွားပြီပဲဟာ၊ ပေပွနေတာတွေ ကိုစိုးလုံချည်နဲ့ လိုက်သုတ်နေလိုက်တယ်၊ မျက်စိရှေ့မှာ ကိုစိုးဟာကြီးက တဖြေးဖြေး ပျော့ပြီးသေးသွားတာ၊ ခဏနေတော့ ကိုစိုးက ငါ့ကို ဒီအကြောင်း မေးတယ်။
မိဗျိုင်း နင်ဒါတွေ ဘယ်လိုသိတာလဲတဲ့၊ ငါ အမှန်အတိုင်းဘဲ ပြောလိုက်တာပေါ့၊ ကိုစိုးကို ချောင်းကြည့်ပြီး သိတာလို့၊ အဲဒီတော့ ကိုစိုးက အံ့သြသွားတယ်၊ ငါနဲ့ မညွန့်တို့ လုပ်တာရော နင်တွေ့မှာပေါ့တဲ့၊ အင်း... လို့ ဖြေလိုက်တော့ ကိုစိုးက အာ... ဒုက္ခပါဘဲတဲ့။
အမလေး မပြောချင်လို့ မမညွန့်နဲ့ သူ့ရီးစား လုပ်တာပါ တွေ့ဖူးတာ၊ ဘာညာ၊ ဘာညာတွေ၊ အို... သူမသိတာပဲ ကောင်းပါတယ်လေ၊ ငါ ကိုစိုးကို ပြုစုမှာပေါ့လို့ စဉ်းစားမိပြီး မပြောတော့တာ၊ အဲဒါနဲ့ပဲ ကိုစိုးနဲ့ ငါအရမ်းရင်းနှီးပြီး ငါမသိတာဆို ကိုစိုးကို မေးတာဘဲ၊ အကုန်မေးတာ၊ ကိုစိုးကလဲ အကုန်ရှင်းပြတယ်။
တစ်ခါတလေ ကိုစိုးက ငါ့ကို တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ခိုင်းပြီး သူကြည့်တယ်၊ သူအဲလိုကြည့်တာ ငါကြိုက်တယ်၊ ကိုင်လဲကိုင်တယ်၊ တအားကြီး အရမ်းကြီး မကိုင်ပါဘူး၊ ဖွဖွလေး ပွတ်ကြည့်တာ။ ငါ့ဆို အသဲယားလိုက်တာ၊ ယားကျိကျိနဲ့ ကြက်သီးတောင်ထတယ်၊ ပေါင်ကားခိုင်းပြီး ကြားကို အသာလေး လာပွတ်ကြည့်လို့ကတော့ မနေနိုင်ဘူး၊ တစ်ခါတည်း ကော့ကော့သွားတာ။
ကိုစိုးက မရိုင်းဘူး၊ မမညွန့်ရည်းစား မမညွန့်ဟာကို ဖြဲသလို အတင်း လက်ကြီးနဲ့ ဖြဲပြီးအထဲကို သူ့လက်ချောင်းကြီးတွေလဲ ထိုးထည့်၊ သူ့ဟာကြီးလဲ ထိုးထည့်၊ အဲလို ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေ မလုပ်ဘူး၊ မသကာ သူကြည့်ချင်ရင် ငါ့ကို ပေါင်ကားခိုင်းတာ လောက်ပဲ လုပ်တာ။အဲ... အဲ တစ်ခါတော့ သူနမ်းဘူးတယ်၊ ငါ့ဟာလေးပေါ်ကို ဖွဖွလေး တစ်ခါနမ်းတာ၊ ပထမတော့ မမညွန့်ရီးစား မမညွန့်ဟာကို နမ်းသလို အကြမ်းကြီး လုပ်ပြီလားမသိ ဆိုပြီး လန့်သွားတာ၊ မဟုတ်ဘူး၊ အသာလေးဘဲ နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းတာ၊ ငါ့ဟာ နံလား မနံလား နမ်းကြည့်တာလား မသိဘူး၊ ဖြစ်တော့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။
ပါးကိုလဲ ခဏခဏ နမ်းတာဘဲဟာ၊ ငါ့ပါးကိုနမ်းတာလဲ နံလား မွှေးလားဆိုပြီး နမ်းတာမှ မဟုတ်တာ၊ ပါးကိုနမ်းတာနဲ့ အောက်ကိုနမ်းတာ ခံရတဲ့ အရသာက တကယ့်ကို မတူတာ၊ အောက်ကိုနမ်းတာ အသည်းထဲကို အေးသွားတာဘဲ။
နောက် အဲဒီနေရာကိုတော့ မနမ်းတော့ဘူး၊ ငါလဲအဲလို အနမ်းထပ်ခံချင်ပေမဲ့ သူကိုမပြောပါဘူး၊ သူ့ဟာ ကိုင်မိရင် အဲဒါတွေ ငါမှမသိတော့တဲ့ဟာ၊ စိတ်ကလက်ထဲက ဟာဘဲ၊ အဲလိုလက်နဲ့ လုပ်ပေးတာ ငါကြိုက်တယ်၊ လုပ်ပေးရင်း တစ်ခါတလေ စိတ်ထဲ မမညွန့် သူ့ရီးစားဟာ စုတ်ပေးသလို စုတ်ပေးချင်သလို ဖြစ်တတ်တယ်။
အဲလိုစုတ်ဘို့ တစ်ခါတော့ ကြိုးစားဖူးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပါးစပ်ထဲတောင် မရောက်လိုက်ပါဘူး၊ ငါလဲ ငုံ့ပြီး တန်းမစုတ်ရဲဘူးဟ၊ စိတ်ထဲက ချီတုံချတုံနဲ့ ဖြစ်နေတုန်း ကိုစိုးက အတင်း ငါ့ခေါင်းကို ဆွဲဖယ်တာ၊ သူ ငါစုတ်တော့မယ်ဆိုတာ သိသွားလို့လား မသိဘူး။
နောက်တာ့ ငါလဲ ဒါမျိုး မကြိုးစား တော့ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ငါလက်နဲ့ လုပ်ပေးတာကျတော့ သူကြိုက်တယ်။ ငါသိတာပေါ့၊ အခွင့်အရေးရလို့ သူ့အခန်းထဲ ငါဝင်လာပြီး သူ့အိပ်ယာပေါ် ငါထိုင်လိုက်တာနဲ့ သူ့ပေါင်ကို ကားပေးတာ၊ ငါလဲ သူ့လုံချည်စလေးဖြေပြီး လက်နဲ့ဆုပ်လိုက်တာဘဲ၊ ငါ့ထက်ထဲ တဖြေးဖြေး ကြီးလာကိုက အရသာ။
ငါလဲ တခါတလေတော့ မမညွန့် ခံသလို ပက်လက်လှန်ပြီး ခံကြည့်ချင်တာ၊ ကိုစိုးကို ပြောတော့ အာ... မဖြစ်ပါဘူးတဲ့၊ မလုပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့တဲ့။
အမြဲငြင်းတယ်၊ ငါလဲ စိတ်ထဲဖြစ်တာ ပြောသာပြောရတာ တကယ်တော့ ကြောက်တယ်ဟ၊ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ ဟာကြီး အထဲကို ထိုးထည့်တာ မကြောက်ပဲ နေမလား၊ ငါ့ဟာက သေးသေးစေ့စေ့လေး၊ မမညွန့်ဟာဆို ပြဲလန်နေတာ၊ ထိုးထည့်လိုက် ရွှတ်ကနဲဝင်တယ်၊ ဘယ်ကြောက်မလဲ။
နောက်တော့ ကိုစိုးတို့ ပြောင်းသွားရော၊ အဲဒီကတည်းက ကိုစိုးနဲ့ ငါ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားတာ၊ ခုထိကို တစ်ခါမှ ပြန်မတွေ့ဘူး၊ ကိုစိုးလဲ တစ်ခါမှ ငါ့ဆီလာပြီးမတွေ့ဘူး။ငါကတော့ သူတို့ ပြောင်းသွားပြီး တော်တော်ကြာကြာ မျှော်နေမိတာ၊ စိတ်ထဲမှာလဲ လွမ်းသလိုလို ဆွေးသလိုလိုနဲ့၊ ကိုစိုးကို သတိရနေတာ တော်တော်ကို ကြာတယ်၊ နောက်မှ ဘမောင်နဲ့ တွေ့တာ။
သမီးလဲ ခု ငါ့လိုပဲ နေမှာ၊ အကို့ကို စပ်စပ်စုစု ကိုင်ကြည့်တာ ဖြစ်မှာပေါ့၊ အင်းလေ အကို့ကို ကိုင်ကြည့်တော့ ဘာဖြစ်မှာလဲ၊ ကိုင်ကြည့်ပစေပေါ့၊ အကိုက ကိုစိုးလောက် တောင် ဆိုးမှာမှ မဟုတ်တာ၊ သမီးလဲ ဘာသိမှာလဲ၊ ဒီအကြောင်းတွေ ငါ့တုန်းကလောက် တောင် သိမှာမဟုတ်။
သူ့မှာ အပေါင်းအသင်းလဲ မရှိ၊ ဒီကိစ္စ ဘာနားလည်မှာလဲ၊ ကျောင်း တောင် မသွားလို့ စာကို အကိုက အိမ်မှာ သင်ပေးတာ၊ သူများကို စာမသင်တတ်ဘူးဆိုတဲ့ အကို၊ သမီးကို သင်ပေးလိုက်တာမှ ဖြောင့်လို့၊ အကိုနဲ့ သမီးကတော့ လိုက်လဲ လိုက်ပါ တယ်။ အကိုကလဲ သမီးဆို အလိုလိုက်၊ သမီးကလဲ အကို့ဆို အလိုလိုက်။တစ်ခါတလေ ငါတောင် သူတို့ ၂ ယောက်ကို ကြည့်ပြီး သဝန်တိုတယ်၊ သဝန်တို တယ်ဆိုတာကလဲ စကားအဖြစ်သာ ပြောတာပါ၊ တကယ်ဆို ငါက သူတို့ အဲလို ချစ်တာ ဝမ်းတောင်သာသေး၊ မချစ်မှာကိုဘဲ စိုးတာ။
မချစ်ဘဲ ရန်ဖြစ်နေရင် ငါ့မှာ သမီးကတစ်ဖက် အကိုတစ်ဖက် ဗျာများအုံးမယ်၊ ခုတော့ အကိုက ငါ့ကိုလဲချစ်၊ သမီးကိုလဲချစ်၊ အဆင်ကိုပြေလို့၊ ခု ငါဝတ်ထားတဲ့ လက်ဝတ်လက်စားတွေ အားလုံး အကိုဆင်ထား တာပေါ့၊ ဒီတန်ဖိုးကဘဲ မနည်းဘူး၊ ပြီးတော့ ခု ငါက ကားကို ကိုယ်တိုင်မောင်းပြီ။အကိုဝယ်ပေးထားတဲ့ ကားသစ် လေး လှလိုက်တာမှ ပျံနေတာဘဲ၊ ခုနေ အပြင်မှာ ငါ့ကို တွေ့ရင် သေချာသိတဲ့သူတောင် ခေါ်ရဲမှာမဟုတ်ဘူး၊ တူတယ်လို့ပဲ ထင်မှာ၊ အဲဒါ ငါ့ကို ချစ်လို့ ဆင်ထားတာပေါ့။
ခုမှ ငါ့ဘဝ ရွှေနဲ့ ငွေနဲ့ ဖေါဖေါသီသီ နေဖူးတာ၊ ဒီဘဝ ငါအပျက်ခံမလား၊ အကို စိတ်ညစ်အောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူး၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် အကို့ကို ပျော်အောင်ထားမယ်။ အကိုကြေနပ်သလို လုပ်ပစေ၊ ဒီကိစ္စ ဆိုတာ ငါ့အတွက် အသေးအမွှား၊ ငါ့ဘဝမှာ ရိုးနေပြီ။
ဟိုနေ့က ညကြီးမိုးချုပ် ကုတင်ကြီး အရမ်းလှုပ်နေလို့ ဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ဦးဦးက မေမေ့အပေါ်ကနေ တက်ပြီး တအားဖိဖိချနေတာ၊ မေမေက အောက်က အီးအီးအားအားနဲ့၊ ဦးဦးက မေမေ့ကို နှိပ်စက်နေတာလားမသိ၊ သမီးက ကြောက်ပြီးအသံတောင် မထွက်ရဲဘူး။
နောက်မှ မေမေ့ကို တိုးတိုးလေး ဦးဦးမသိအောင် မေးကြည့်တော့ မေမေက ဘာပြောလဲသိလား၊ ဦးဦးက မေမေ့ကို ချစ်လို့ အဲလိုလုပ်တာ ပေါ့တဲ့၊ မေမေကလဲ အဲဒီ ချစ်တာကြီးက ကြောက်စရာကြီး၊ အတင်းတက်ဖိနေတဲ့ ဟာ ဆိုတော့ မေမေက ရီပြီး မဟုတ်ပါဘူး သမီးကလဲ၊ ကြောက်စရာ မကောင်းပါဘူး။
မကြောက်ရဘူး သမီးရဲ့တဲ့၊ ဒါဆို သမီးကိုကျတော့ ဘာလို့ ဦးဦးက မလုပ်တာလဲ သမီးကို ဦးဦးက မချစ်လို့လား ဆိုတော့ သမီးက ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာ၊ တစ်ခါတည်း တက်ဖိလိုက်ရင် သမီး အောက်ကပြားသွားမှာပေါ့တဲ့၊ ဒါဆို သမီးကြီးလာရင် ဦးဦးက မေမေ့ကို ချစ်သလို ချစ်မှာပေါ့ ဟုတ်လားမေမေ ဆိုတော့ မေမေက အင်းပေါ့တဲ့။
တော်သေးတာပေါ့ ဦးဦးက နှိပ်စက်တာ မဟုတ်ဘဲ ချစ်တာမို့၊ ထင်တော့ထင်သား ဦးဦးက ဘယ်တော့မှ သမီးတို့ကို နှိပ်စက်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ၊ ဦးဦးက အရမ်းချစ်ဖို့ ကောင်းတာ၊ သမီးဆို ဘာလုပ်လုပ် ဘယ်တော့မှ စိတ်မဆိုးဘူး။
ဦးဦးနဲ့ပဲ နေချင်တာ၊ ခုဆို ဦးဦးနဲ့ပဲ ရေအတူချိုးတာ၊ ဦးဦးက ရီရတယ်၊ ဟိုးအစကတော့ ဦးဦးက သူ့ရှက်ရှက်ကို သမီးကို အထိမခံဘူး၊ သမီးကတော့ ဦးဦးများ ရိုးနေပြီ၊ အတူအိပ်တာဆိုတော့ ဦးဦး တစ်ကိုယ်လုံး မြင်ဖူးပြီးသား၊ သမီးမနက်အစောကြီးနိုးတဲ့နေ့ဆို ဦးဦးက မနိုးသေးဘူး။အိပ်နေလိုက်တာ မေမေရော၊ ဦးဦးရော ဖင်ကြီးတွေကို လန်လို့၊ မေမေကတော့ ဟိုးအရင်ကတည်းက ခဏခဏ မြင်ဖူးတော့ ရိုးနေပါပြီ၊ သမီးလိုဘဲ မေမေ့ရှက်ရှက်က ပြားပြားလေး၊ လူကြီးဆိုတော့ အမွေးမဲမဲတွေ ဖုံးနေတာပဲရှိတာ။
ဦးဦးကျတော့ မတူဘူး၊ အမွေးတွေတော့ ရှိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သမီးတို့လို ပြားပြားလေး မဟုတ်ဘူး၊ အတွဲလိုက် ကလေး၊ ခစ်... ခစ်... ခစ်... ခစ်...၊ အဲဒါ မေမေ့ကို မေးကြည့်တော့ မေမေက ဟဲ့ သမီးဦးဦးက ယောက်ျားလေ၊ ယောက်ျားဆို ရှက်ရှက်က အဲလိုပဲတဲ့၊ အဲဒီတော့မှ သိတာ။
နောက်တော့ သမီးစောစောနိုးတိုင်း ဦးဦးရှက်ရှက်ကို ကြည့်တာပေါ့၊ မမြင်ရရင် လုံချည်ကို ဖယ်ပြီးကြည့်တာ၊ တစ်ခါတစ်ခါကျ လုံချည်က ဖုံးနေတော့ မမြင်ဘူး၊ မေမေကလဲ ဦးဦးကို အတင်းဖက်ထားတာ၊ တစ်ခါတစ်ခါကျ မေမေကိုလဲ တွန်းဖယ်ရသေးတယ်၊ ဘယ်နေ့ကလဲ မသိဘူး။
သမီးနိုးတော့ ဦးဦးရှက်ရှက်ကို ကိုင်ရက်သားကြီး၊ ဘယ်လို ကိုင်မိသွားလဲ မသိဘူး၊ သမီးကလဲ မလွှတ်မိဘူး၊ ဘယ်လိုကိုင်မိသွားလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေတာ၊ နောက် ဦးဦးနိုးလာတော့ သမီးကိုင်ထားမှန်းလဲ သိရော ဦးဦးက အတင်းရုန်းပြီး ဟဲ့... ဟဲ့ သမီး ဒီနေရာ မကိုင်ရဘူးလေ ဆိုပြီး အသံမာမာနဲ့ပြောတာ။သမီး အရမ်းဝမ်းနည်းတာဘဲ၊ လန့်လဲလန့်သွားတာ၊ ဦးဦးက တစ်ခါမှ ဒီလိုမပြောဖူးတော့ မှောက်အိပ်ပြီး ငိုမိတာပေါ့၊ အကျယ်ကြီး အော်မငိုပါဘူး၊ ဝမ်းနည်းလို့ တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ပဲ ငိုတာ၊ ဦးဦးက အဲဒီတော့မှ သမီးကို ချော့တာ၊ မေမေက မီးဖိုခန်းထဲမှာ နေမှာပေါ့၊ အနားမှာ မရှိဘူး။
သွားပါ အော်တုန်းကတော့ အော်ပြီး၊ ခုမှ သမီးကို လာဖက်ပြီး ချော့တာ၊ ဒီတော့ သမီးက ပြောတာပေါ့၊ ရှိုက်ရှိုက်ပြီးပြောတာ၊ ဦးဦးရှက်ရှက်ကို ကိုင်တာ ဘာဖြစ်လဲပေါ့၊ သမီးက တမင်ကိုင်တာမှ မဟုတ်တာ။
ညအိပ်ရင်း သူ့အလိုလို ကိုင်မိသွားတဲ့ဟာကိုပေါ့၊ ဦးဦးက အေးပါ အေးပါ နောက်မအော်တော့ဘူး ဆိုပြီး ခဏခဏ ပြောတော့မှ သမီးက စိတ်ပြေသွားတာ။ တကယ်တော့ သမီးက ဦးဦးကို စိတ်မှမဆိုးတာ အော်လို့ ဝမ်းနည်းတာပဲ ရှိတာ။အဲဒါ နောက် တစ်ခါတစ်ခါ မတော်တဆ ကိုင်မိရင် ဦးဦးက ဘာမှမပြောတော့ဘူး၊ သူ့ရှက်ရှက်ကို အသာလေး ဆွဲထုတ်ပြီး သမီးကို သူ့လက်ပဲ လာပေးကိုင်တယ်၊ ဘာထူးလဲ သူက သမီးကို ဖက်ပြီးအိပ်ရင်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ သမီးက သူ့ကို ခွအိပ်ရင်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ရှက်ရှက်ကတော့ ထိတာဘဲ။
ဦးဦးလဲ သမီးရှက်ရှက်ကို ထိတာပဲဟာ၊ ဦးဦးက မေမေ့ ရှက်ရှက်ကို ကိုင်တာလဲ သမီးတွေ့ဘူးတာပဲ။ မေမေလဲ ဦးဦးရှက်ရှက်ကို ကိုင်တာ သိတာပေါ့၊ မြင်သာ မမြင်တာ၊ စောင်ခြုံထားရင် ဦးဦးရှက်ရှက်နေရာ လှုပ်တုတ်လှုပ်တုတ် နဲ့၊ မေမေ ကိုင်နေတာ နေမှာပေါ့၊ တစ်ခါတည်း သူတို့ကျတော့ ကိုင်ချင်သလို ကိုင်ပြီး။
ဘာရမလဲ သမီးလဲ ဦးဦးက မအော်တော့မှန်း သိတော့ ခဏခဏ ကိုင်တာပေါ့၊ ဦးဦး မပေးလုပ်တာ သမီးက လုပ်ချင်တာ၊ ဘာဖြစ်လဲ သမီးလဲ ဦးဦးကို ကိုင်မယ်၊ ဦးဦးလဲ သမီးကိုကိုင်ပေါ့ ဆိုပြီး ညအိပ်ရင် ဦးဦးလက်ကို ဆွဲပြီး သမီးရှက်ရှက်ပေါ် တင်ပေးတာ။
အဲဒါမှ ဦးဦးသိတယ်၊ ဒါလေးကိုင်တာ ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုတာ၊ ပြီးတော့ ဦးဦးရေချိုးရင် အတူတူ ဝင်ချိုးတာ၊ အရင်ကတော့ ဦးဦးက သမီးကိုပဲ အရင်ချိုးပေးတာ နောက်မှ သူ့ဖာသူ ချိုးတာ၊ အဲဒါ သူရေချိုးနေတုန်း သမီးလဲ ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်ပြီး အတူချိုးလိုက်တာပေါ့။
ရေချိုးခန်းက အိပ်ခန်းထဲကဆို အတွင်းက သော့ပိတ်လို့ မရဘူးလေ၊ မီးဖိုချောင်ဘက်က ဝင်တဲ့အပေါက်ကမှ အတွင်းက သော့ပိတ်လို့ရတာ၊ အိပ်ခန်းထဲက အပေါက်ဆို အပြင်ကဘဲ သော့ပိတ်လို့ရတာ။ ဒီတော့ အိပ်ခန်းထဲကဆို ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ချင်သလို ဝင်လို့ရတာပေါ့။
ခုဆို ရေချိုးရင် သမီးက ဦးဦး တစ်ကိုယ်လုံး ဆပ်ပြာတိုက်ပေး၊ ဦးဦးကလဲ သမီးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေး၊ ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ၊ မေမေနဲ့ ဦးဦးလဲ တစ်ခါတလေ အဲလို ချိုးတာဘဲ၊ သမီးနဲ့ မေမေလဲ အဲလို ချိုးတာဘဲ။၃ ယောက် အတူတူတော့ မချိုးဘူး၊ ရေချိုးကန်က ၃ ယောက်မှ မဆံ့တာ၊ ၂ ယောက်တောင် နဲနဲကြပ်နေပြီ၊ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ပူးပြီး ချိုးရတာ၊ သမီးကတော့ ဒီလို ပူးချိုးရတာ ကြိုက်တယ်။
ခုမှ သမီးတို့က အားလုံး အေးဆေး နွေးထွေးတာ၊ ခုလာတဲ့ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ ဒီလိုပြောတာ ခဏခဏ ပါတယ်၊ တခုခု အဆင်ပြေသွားရင် အေးဆေး နွေးထွေးဆိုပြီးပြောတာ၊ သမီးတို့ကမှ တကယ်ကို အေးဆေး နွေးထွေးတာ၊ အဲဒါ ဦးဦးကြောင့်ပေါ့၊ ဦးဦးကို အရမ်းချစ်တာပဲ။
သမီးကလဲ စပ်စုလိုက်တာလွန်ရော၊ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ငါ့ဟာကို မရ,ရအောင်ကိုင် တာ၊ သူကတော့ ရိုးရိုးပေါ့၊ ငါလဲ ရိုးရိုးပါ၊ မိဗျိုင်းနဲ့က ရိုးရိုးဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ ငါ့မိန်းမကိုး။ပြီးတော့ မိဗျိုင်းကိုင်ရင် ငါက အသဲတယားယား၊ သမီးကိုင်တာတော့ မယားပါဘူး၊ မသိလို့ ကိုင်တဲ့ဟာ။ ပြောလို့လဲ နားမထောင်ဘူး၊ အင်းလေ မပြောတော့ပါဘူး၊ သူလုပ်ချင်တာ လုပ်ပစေ၊ ငြိမ်နေလိုက်တာပဲ ကောင်းတယ်၊ တော်ကြာ စိတ်ကောက်အုံးမယ်၊ တစ်ခါ စိတ်ကောက်ဖူးတာ ငါလန့်သွားတာဘဲ။
တော်ကြာ ငါ့ကို မုန်းပြီး သူတို့ သားအမိ ထွက်ပြေးသွားရင် ဒုက္ခ၊ ငါတော့ ရူးပြီ၊ မိဗျိုင်းလဲ သိမှာပေါ့၊ သမီး ငါ့ကို ကိုင်တာ၊ မသိပဲ နေမလား။မနက်မိုးလင်းရင် သမီးလက်က ဆုပ်ထားတဲ့ဟာ သူမတွေ့ပဲ နေမလား၊ မိဗျိုင်းကလဲ ဘာမှမပြောတဲ့ဟာ၊ မပြောတာပဲ ကောင်းတယ်၊ ပြောရင်လဲ ငါက မိဗျိုင်းကို တိုးတိုးတိတ်တိတ် ပြောရမယ်၊ မပြောနဲ့လို့ သူလုပ်ချင်တာ လုပ်ပစေဆိုပြီး၊ သမီးတစ်သက် လုံး သူ့ကို အလိုလိုက်ရမယ်၊ သူက မွေးကတည်းက ကံဆိုးခဲ့တာ။
မိဗျိုင်းလဲ ငါ့အပေါ် တကယ်ချစ်ပါတယ်၊ အရင်ကထက်တောင် တိုးချစ်နေသလိုဘဲ၊ ငါ့ကိုလဲ ပြုစုလိုက်တာမှ ငါဘာလုပ်လုပ် တစ်ချက် မငြိုငြင်ဘူး၊ ငါကလဲ မရဘူး စိတ်ကထလာရင် အပေါ်တက်ပြီး အတင်းဆောင့်ရမှ၊ သူ့ခမျာ အောက်က တအင့်အင့်နဲ့ ခံရှာတယ်။မတတ်နိုင်ဘူး၊ အဲဒါမှ ငါ့စိတ်က ကြေနပ်သွားတာ၊ ငါကြေနပ်သွားတော့မှ မိဗျိုင်းက ငါ့ကြောကို ပွတ်ပြီး အမောဖြေပေးတာ။ တကယ့်နိဗ္ဗာန်ပဲ၊ ငါမိန်းမရ ကံကောင်းတယ်။
ငါ့စိတ်ကလဲ မထဘဲနေမလား၊ မိဗျိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး အနှစ်ချည်းပဲ စုနေတဲ့ဟာ၊ ဘယ်နေရာ ထိထိ စိတ်ထစရာချည်း၊ ဒီကြားထဲ သူက လူကို မထိတထိ လာလာလုပ်တာက စိတ်ကို တစ်ခါတည်း အရိုင်းဇာတ်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သလိုပဲ၊ အတင်းဖက်ပြီး လုပ်ချင်တာ လုပ်ပစ်လိုက်တာ။
မိဗျိုင်း နို့သီးခေါင်းဆို ငါ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပြတ်ထွက်လုမတတ်၊ ငါစုတ်ထားတဲ့ အမှတ်တွေ ငါဆွဲညှစ်ထားတဲ့ ဒဏ်ရာတွေ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အပြည့်၊ လက်မောင်းမှာရော၊ ရင်သားမှာရော၊ ရင်ညွန့်မှာရော ဗိုက်မှာရော အို တစ်ကိုယ်လုံး။ဒါတောင် သူက အပြုံးကို မပျက်ဘူး၊ နာလား မေးကြည့်ဖူးတယ်၊ မနာပါဘူး အကိုကလဲတဲ့၊ မိဗျိုင်းကြိုက်တယ်တဲ့၊ မနာပဲနေမလား၊ ဒီလောက်အညိုအမဲ စွဲနေတာ၊ သူငါ့ကိုချစ်လို့ ဒီလိုပြောတာ နေမှာပေါ့။
ပုံမှန်ဆို ငါဒီလို မလုပ်ပါဘူး၊ စိတ်ကထလာပြီဆိုမှ လူက ဘာမှမသိတော့တာ၊၊ ငါ့ကိုယ်ငါလဲ သိပါတယ်၊ ထိန်းလို့ကို မရတာ၊ တကယ့်ကို အကြမ်း၊ မိန်းမဆိုတာ ခုမှ တွေ့ဘူးလို့လား မသိဘူး။တစ်သက်လုံး ဒီလိုစိတ် တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးပါဘူး၊ ငါကြောက်တာ အဲဒါ၊ ဒီလိုစိတ်ရိုင်းတွေ မထချင်ဘူး၊ ထိမ်းလို့လဲ မရဘူး၊ ဘယ်ရမလဲ အဲလို ဖြစ်ရင် ငါ့ကိုငါ ဘာမှကို မသိတော့တာ၊ ဘာတွေလုပ်လို့ လုပ်နေမှန်းကို မသိဘူး။
နောက်ဆုံး တစ်ခါတည်း မောပြီး ချောက်ထဲ ပြုတ်ကျသွားမှ အသိက ပြန်ဝင်လာတာ။ တော်ကြာ သမီးကို မှားပြီး အဲလိုလုပ်မိမှာ စိုးရတယ်၊ ငါကလဲ မျက်မှန်ချွတ်ထားရင် လူလုံးက ကွဲတာ မဟုတ်ဘူး၊ ဖြစ်တော့ မဖြစ်ပါဘူးလေ၊ အထိအတွေ့က ကွာပါတယ်။ကွာတယ်သာ ပြောတာ ခု နောက်ပိုင်း ငါသိပ်မသိတော့သလိုပဲ၊ သမီးလဲ အပျိုဖြစ်ပြီတဲ့၊ ခုထိ ငါတို့နဲ့ အိပ်တုန်း၊ ဟိုနေ့က သူတို့ သားအမိ ရှော့ပင်ထွက်တော့ သမီးအတွက် အတွင်းခံတွေ ဝယ်လာတာ။
အပျိုဖြစ်ပြီဆိုတော့ ဒါဝတ်ရမယ် ဆိုပြီး၊ ဟုတ်တော့ ဟုတ်သား မိဗျိုင်းနဲ့ သမီး အရပ်တောင် တူတော့မယ်။ကြာရင် သမီးကတောင် မြင့်သွားမဲ့ပုံ၊၊ ကိုယ်လုံးကတော့ မိဗျိုင်းလောက်တော့ မထွားသေးပါဘူး၊ အခုမှ အပျိုဖြစ်တာဆိုတော့၊ အဲဒါ ငါ့ရှေ့မှာ လာစမ်းဝတ်ကြည့်နေတယ်၊ ပြီးတော့ ငါ့ကို ကြည့်ခိုင်းသေးတယ်၊ အတော်ပဲလားတဲ့၊ ငါဘယ်သိမှာလဲ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သိရမှာပေါ့။
မိဗျိုင်းကတော့ အတော်ပဲ ပြောတာပဲ၊ သမီးက ရင်သားလဲ တော်တော်ထွက်လာတာပဲ၊ ငါအခုမှ သတိထားမိတာ၊ ရေချိုးတာတို့ ညအိပ်တာတို့က မျက်မှန်မပါတော့ သေချာမှ မမြင်ရတာ၊ သမီးကို ဒီလိုဖြစ်နေမယ် ထင်တောင် မထင်မိဘူး။
စိတ်ထဲ ငယ်ငယ်က သူ့ကို ရေချိုးပေးတဲ့ ပုံအတိုင်းပဲ ထင်နေတာ၊ ဘယ်ဟုတ်မလဲ သမီးက တော်တော်ထွားလာတာ၊ သူ့အမေနဲ့ နင်လားငါလား၊ မျက်နှာက အမှတ်ကြီးကပဲ ဆိုးနေတာ၊ အမှတ်ကလဲ တော်တော်ဆိုးတယ်၊ တော်ရုံတန်ရုံ နဲနဲပါးပါးဆို တော်သေး၊ အခုဟာက အသားကို ထူပြီး မဲကွက်နေတာ၊ မျက်နှာတစ်ခြမ်းလုံး။
သမီးကလဲ ဘယ်နှစ်ထည်တောင် ဝယ်လာလဲ မသိဘူး၊ ငါ့ရှေ့မှာပဲ ချွတ်၊ ငါ့ရှေ့မှာပဲ နောက်တစ်ထည်ဝတ်နဲ့၊ မကြည့်ချင်ပေမဲ့ မျက်စိကို လွှဲလို့မရဘူး၊ သမီးကလှတာကိုး၊ မျက်နှာက အမှတ်ကြီးသာမပါရင် သမီးကတောင် ပိုလှဦးမယ်၊ ဟော လုပ်ပြီ။
အောက်နဲ့ အပေါ် ဆင်တူတဲ့၊ အောက်က ဝတ်ထားတာ ချွတ်ချပြီး အဲဒါကောက်ဝတ်တာ၊ ကြည့်စမ်း ဖွေးနေတာဘဲ၊ ငယ်ငယ်က ညိုညိုလေးပါ၊ ဘယ်လို ဖြူဖွေးသွားမှန်း မသိဘူး၊ ခုမှ သေချာသတိထားမိတယ်၊ သူ့ကိုယ်သူ ကလေးဘဲ ထင်နေသလားမသိ၊ သူ့အမေကလဲ ဘာမှမပြောဘူး၊ ငါမြင်နေကျလို့များ ထင်နေလား မသိဘူး။တကယ်တော့ ငါက ခုမှ သမီးကို ဒီလိုဖြစ်နေမှန်း သေချာသိတာ၊ လူကသာ ထွားနေတာ သမီးကတော့ တကယ့်ကလေးပါပဲ၊ အပေါ်အောက် အပြတ်လေး ဝတ်ပြီး ခုန်ပေါက်နေသေးတယ်။
သူ့အမေက တခစ်ခစ်နဲ့ သူ့သမီးအရူးထနေတာ သဘောကို ကျလို့၊ ပြီးတော့ ငါ့တို့ ဆီပြေးလာပြီး ငါတို့ ၂ ယောက်ကြား လာထိုင်တယ်၊ ပြီးတော့ ဦးဦးကလဲ သမီးကို လှတယ်လဲ မပြောဘူးတဲ့။လှပါတယ် သမီးရယ်လို့ ပြောပြီး အသဲယားလာတာနဲ့ အတင်းဖက်ပြီး နမ်းပစ်လိုက်တယ်၊ သမီးက ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ တခစ်ခစ် ရယ်ပြီး သူ့အမေကိုယ်ပေါ် လဲတာပေါ့။
အတင်းဖက်တဲ့ အရှိန်နဲ့၊ မိဗျိုင်းကလဲ ဟဲ့... ဟဲ့... ဟဲ့... ဟဲ့... နဲ့ အသံထွက်လာတော့ ၂ ယောက်လုံးပေါ် တက်ဖိပြီး သမီးကိုကျော်လို့ မိဗျိုင်းကိုပါ နမ်းပလို်က်တယ်။ မိဗျိုင်းကတော့ အကိုနော် အကိုတဲ့၊ သမီးကတော့ ခစ်... ခစ်... ခစ်... ခစ်...။ ငါလား ငါ့ကိုငါ မနည်း ချွန်းအုပ်လိုက်ရတယ်။ဘမောင်နဲ့ ညားတော့ ဘမောင်က တကယ့်ကို မိန်းမကျမ်းကြေတဲ့သူ၊ ချက်ကောင်းကို ကောင်းကောင်း သိတယ်၊ ကိုစိုး အလှကြည့်ခဲ့တာတွေ သူနဲ့ကျမှ ဖွတ်ဖွတ်ကို ကြေတာဘဲ။
လူကို နှူးနှပ်ပြီးမှ သေသေချာချာ စားတာ၊ ငါကလဲ မယူခင်ကတည်းက ဘမောင်ကို နည်းနည်းကျနေတာ ဆိုတော့ ယူပြီးညမှာ ဘမောင်ပြုသမျှ သဘောအကျကြီး ကျတာပေါ့။ဘမောင်လား ငါ့စိတ်ထဲ ခံချင်တာတွေကို ပြောစရာတောင် မလိုဘူး၊ တစ်ခုပြီး တစ်ခု လုပ်သွားတာ၊ မမညွန့်ရီးစား မမညွန့်ကို လုပ်ပေးတယ်ဆိုတာ ဘမောင် ငါ့ကိုလုပ်ပေးတဲ့ ခြေဖျားတောင် မှီမယ်မထင်ဘူး။
ဘမောင် ငါ့ကို ချစ်မှာပေါ့၊ အပျိုစင် နုနုထွဋ်ထွဋ်လေး သူရထားတာ၊ ဘယ်ချစ်ဝမလဲ၊ ငါကလဲ သူများနဲ့မှ မတူတာ၊ အသားကို ဖြူဝင်းပြီး နုနေတာ။သူ့တွေ့ဖူးတဲ့ ကောင်မတွေလို ညိုညိုမဲမဲ ကြမ်းကြမ်းကြီးမှ မဟုတ်တာ၊ သူထင်သလို ချစ်တော့မှာပေါ့၊ သူအချစ်ကြမ်းတာ ငါ့မှာ တစ်ပတ်လောက် လမ်းတောင်ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်ဘူး။
မင်္ဂလာဦးညက ဘမောင်ပေါ့၊ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ အရက်သောက်ဖို့ အတင်းခေါ်တာ လိုက်မသွားဘဲ အကုန်မောင်းထုတ်ပြီး အိမ်တံခါး အစောကြီး ပိတ်တာ၊ သူ့သူငယ်ချင်း တွေက သူ့အဖြစ်ကို တဟားဟားနဲ့ ရယ်ပြီး သူ့ကို အမျိုးမျိုး လှောင်တာတောင် ဂရုမစိုက်ဘူး။
ငါ့ကို သူလုပ်ချင်နေတာ၊ ငါသိတာပေါ့၊ မင်္ဂလာမဆောင်မချင်း ငါသူ့ကိုမှ မပေးတာ၊ ခုတော့ သူ့လက်ထဲ ငါရောက်ပြီကိုး၊ တစ်မိနစ်လေးမှ မစောင့်နိုင်တော့တဲ့ပုံ၊ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ အပြန်မှာတောင် သူက ကြိမ်းဝါးလိုက်သေးတယ်၊ လာချောင်းတယ် ဆိုတာ ငါသိလို့ကတော့ သူငယ်ချင်း အရင်းဖြစ်ပစေ ဆေးရုံရောက်ပြီသာမှတ်တဲ့။
ဒီတော့ ဘယ်သူက ဘမောင်အိမ်နား ကပ်ရဲမှာလဲ၊ အားလုံးရှင်းမှ တစ်ခါတည်း ငါ့ကို ပွေ့ချီပြီး အခန်းထဲ ခေါ်သွားတာ၊ ကြောက်တော့ကြောက်သား၊ တခါမှ,မှ မကြုံဘူးတာ၊ ဒီလို ဆုံးခန်းတိုင်ထိ၊ ပြီးတော့ တကယ်ခံရတော့မယ်ဆိုတာ စိတ်ထဲက သိနေပြီလေ။သူငါ့ကို အိပ်ယာပေါ်ချတော့ ငါသူ့ကို မကြည့်ရဲတော့ဘူး၊ ငါ့လဲ မျက်လုံးကို စုံလုံးပိတ်ပြီး စိတ်ကို ဒုန်းဒုန်းချလိုက်တော့တယ်၊ ကဲ... လုပ်ချင်သလို လုပ်ပေတော့ ဆိုပြီး။
တော်တော်ကြာမယ် ငါ့အသားကို သူမထိဘူး၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာတော့ သိနေတယ်၊ သူအနားမှာပဲ ဆိုတာ၊ ဒါပေမဲ့ ငါမျက်စိ မဖွင့်ကြည့်ရဲဘူး၊ ငါ့ကို ကြည့်နေတယ်လို့ ငါထင် တာကိုး၊ တော်တော်လေးကြာတော့မှ ဟုတ်မှ ဟုတ်ရဲ့လား။
တမိနစ်တောင် မစောင့်နိုင်တဲ့ သူက ဘာဖြစ်နေလဲ မသိ ဆိုပြီး မျက်လုံးအသာလေး ဖွင့်ကြည့်တော့ သူက ငါ့ကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေတာ၊ ငါလဲ လန့်ပြီး ကမန်းကတမ်း မျက်စိကို ပြန်မှိတ်လိုက်တာပေါ့။ဒါကို သူက သဘောကျပြီး တဟားဟား ရယ်တော့ ငါ့လဲ မျက်စိမှိတ်ထားရက် တန်းလန်း ပြုံးမိတာပေါ့၊ အဲဒီမှာမှ ဇာတ်လမ်းက တကယ်စတာ။
အဲဒီမှာ ငါ့ကို စနမ်းတော့တာဘဲ၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့ နမ်းတာ၊ မျက်နှာကို အနှံ့ဘဲ၊ ပြီးတော့မှ ငါ့နှုတ်ခမ်းမှာ သူ့နှုတ်ခမ်းက စတည်းချတာ၊ အကြာကြီးပဲ၊ ငါ့လျှာလဲ သူ့ပါးစပ်ထဲ ဘယ်လိုပါသွားမှန်းကို မသိဘူး၊ သူ့လျှာကြီး လာဆွဲခေါ်သွားတာ နေမှာပေါ့။
တစ်ကိုယ်လုံးကိုလဲ သူ့လက်နဲ့ လျှောက်ပွတ်လို့၊ ပြီးတော့မှ ငါ့အဝတ်တွေကို တစစီ ဆွဲခွာတော့တာ၊ ငါမျက်စိကို မဖွင့်တော့ဘူး၊ တစ်ကိုယ်လုံး ကျွတ်သွားတာ ငါသိတယ်၊ ခဏလေး သူ့အလုပ်တွေရပ်ပြီး ငါ့တစ်ကိုယ်လုံး သေချာ ကြည့်နေတာလဲ ငါ့စိတ်ထဲ သိနေတယ်။ ပြီးတော့မှ ဝုန်းကနဲ ငါ့တကိုယ်လုံး သူနမ်းတာ နယ်တာ၊ ပိတ်ထားတဲ့ ငါ့မျက်စိ အမှောင်ထဲမှာ လင်းကနဲ လက်ကနဲပဲ၊ ကြယ်တွေ လတွေမြင်တယ်ဆိုတာ အဲဒါကို ပြောတာနေမှာ။
သူလုပ်တာ ငါငြိမ်ငြိမ်ကို နေလို့မရဘူး၊ ဟိုနားက ရွကနဲ ဒီနားက ရွကနဲ၊ ရွပိုးထိုးတယ်ဆိုတာ ဒါပဲဖြစ်မယ်။တစ်ကိုယ်လုံး စစ်စစ် စစ်စစ်နဲ့၊ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ ကုန်ပြီ၊ သူမကိုင်တဲ့ နေရာ မရှိသလောက်၊ သူမနမ်းတဲ့ နေရာ မရှိသလောက်၊ နမ်းလို့ကိုင်လို့ မဝသေးဘူးလား မသိဘူး၊ ခုထိ ငါ့ကိုဟိုဟာ မလုပ်သေးဘူး။
င့ါစိတ်ထဲ မြောက်မြောက်သွားတာလဲ ခဏခဏ ဖြစ်နေပြီ၊ အောက်ကလဲ ပူကနဲ ပူကနဲ ဆင်းဆင်းသွားတာ ခဏခဏ၊ မနေနိုင်တော့ဘူး ဒီထက်မြင့်တဲ့ အဆုံးစွန်းကို လိုချင်နေ တာ၊ အဲဒီမှာမှ သူဟာနဲ့ ငါ့ဟာကို လာထောက်တာ။ဒီအချိန်မှာ မထောက်လို့ကတော့ ငါအော်တော့မယ် လုပ်ပါတော့လို့၊ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ မကြောက်တော့ဘူး၊ အရမ်းကို လိုချင်နေပြီ၊ စိတ်ထဲက ထိုးလိုက်ပါတော့ ထိုးလိုက်ပါတော့နဲ့ အော်နေတာ။
အစ်... တကယ်ထိုးလိုက်တော့ အစလေးဝင်သွားတာ သိလိုက်တယ်၊ တိုးဝင်လာတဲ့ အရသာကိုက တစ်မျိုး၊ အရမ်းမနာဘူး၊ သူ့ခေါင်းလေးဘဲ ဝင်သွားတာ ဖြစ်မယ်၊ ဆက်မထိုးဘူး၊ ပလွတ်ကနဲ ကျွတ်သွားတယ်၊ ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီ ထင်တယ်။
အာ... ဘာလို့ဆက်မထိုးလဲ မသိဘူး၊ စိတ်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားသလိုပဲ၊ အဲ... အဲ ပြန်ထိုးပြီ၊ ထိုးလေ ထိုးထိုး၊ ရတယ် ထိုး၊ အာ... ဆက်မထိုးဘူး၊ ဒီခေါင်းလေးဘဲ အဝနားမှာ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်လုပ်နေတယ်။အစ်ကနဲ ဖြစ်လိုက် ဟာကနဲ ဖြစ်လိုက်နဲ့ ၄ - ၅ - ၁၀ ခါလောက်ရှိပြီ၊ ဘာလို့မထိုးလဲ မသိဘူး၊ ထိုးလို့မရတာလား၊ ထိုးပါဆို အီး... ထိုးပြီ၊ အား... နာလိုက်တာ၊ စူးကနဲ အောင့်ပြီးတော့ကို နာသွားတာ။
အီစလံကို ဝေသွားတာဘဲ၊ ပိတ်ထားလို့ မှောင်နေတဲ့ ငါ့မျက်စိထဲ အပြာရောင်တွေတောင် လက်သွားတယ်၊ တကယ်ထိုးတော့ နာလိုက်တာ၊ ငါ့ပါးစပ်က နာနာကျင်ကျင် အော်မိသွားတယ် ထင်တယ်။နာချက်က စောစောက ခံချင်နေတဲ့ စိတ်တောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်း မသိဘူး၊ အသက်ကိုဘဲ ပြင်းပြင်းရှူနေရတယ်။
အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment