မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၇ )
တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသည်။
ကိုတင်ထွတ် လည်း အိမ်ပြန်ရောက်လာ တော့ ပထမ ယောက္ခမ ကြီး နဲ့ မျက်နှာ ပူသလို ရှိုးတိုးရှန်းတန်း တွေ ဖြစ် နေသေးသည်၊ နောက်တော့ မယားချော ဝင်းပပ နဲ့ မချစ်ရတာကြာတော့ အတိုးချပြီး နေ့စဉ်ရက်ဆက် မှန်မှန် အောင်း ပေးနေ ရတော့ ယောက္ခမ ကြီး ကို သိပ် သတိမထားမိတော့ ၊ သူတို့ နှစ်ယောက်ဆက်ဆံရေး က ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွား ခဲကြသည်။
သို့သော်လည်း ရက်နည်းနည်း ကြာလာတော့ ဝင်းပပ ကို လုပ်ရတာ ရက်နည်းနည်း ခြားလာခဲ့ရသည်၊ ရိုးသွားတာ လည်း ပါမလား၊ ဒါမှ မဟုတ် အဖုတ် အသစ် စားဘူးနေတော့ နောက် အဖုတ်သစ် တခု လောက် စမ်းကြည့် ချင်စိတ် ပေါ်လာလို့လား၊ ဝင်းပပ ကိုယ်တိုင်ကလည်း သူနဲ့ လုပ်ရတာ ကို စိတ်မပါသလိုလို ပဲ လို့ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ နည်းနည်းလေး သံသယ ဖြစ်နေခဲ့သည်။
သို့သော်လည်း ဝင်းပပ ကို ဖေါက်ပြန်နေတယ် လို့ သူ လုံး၀ မထင်ပါ၊ ဝင်းပပ တယောက် အလုပ်မှာ အရမ်း နှစ်မြုပ်ထားတာ သူသိသည်၊ အဲ ဒါကြောင့်လည်း ယောက္ခထီး ကြီးက သူ့ သမီးအငယ်ပေါ်မှာ စီးပွားရေး တခုလုံးကို ယုံကြည် စိတ်ချ ကာ လွဲ ထားခဲ့ ခြင်း မဟုတ်လား၊ အလုပ်က သူ့စိတ်ကို စိုးမိုးနေလို့ ဖြစ်မည် လို့ ကိုတင်ထွတ် က ထင်မိသည်။
သူကတော့ မိန်းမ လုပ်သည့် ပေါ်တွင် မသိမသာ ရေသာခိုကာ လိုက်နေသူဖြစ်သည်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း သူသိသည်၊ ဆိုတော့ မိန်းမ ခိုင်းသမျှ မညီးမညူ လုပ်သည်၊ သူ့ ခေါင်းထဲ ဘာမှ ထည့်ထားစရာ မလို၊ စိတ်လက်ပေါ့ပါးသည်၊ သူ့ အ လုပ်လိုက်သွားရင်လည်း ဝင်းပပ လစ်ရင်၊ အလုပ်ထဲက ကောင်မလေး တွေကို မျက်စေ့ အရသာခံ ၊ ဟိုထိဒီထိ လုပ်တတ်သည်၊ ကောင်မလေး တွေကလည်း ဘော့စ် ယောက်ကျား ဆိုတော့ မျက်နှာသာ ရအောင် ပရောပရီ လုပ်ကြသည်။
ဒီနေ့ အလုပ်ပိတ်တော့ အိမ်မှာ နှပ်နေရ သည်၊ ဝင်းပပ ကလည်း သူငယ်ချင်း အိမ် သူတို့ မဆုံရတာ ကြာလို့ ဆိုပြီး သွားသည်၊ မျိုုးမမ ကလည်း အလုပ်ကိစ္စ တဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှ နဲ့ ဒေါ်ဒေါ်မြ၊ မေသူဇာ ဖိုးသက် တို့ က အလှုသွားကြသည်၊ ဦးဘတုတ်က ဦးလေးတင့်ကို ခေါ်ပြီး ဂေါက်ကလပ်သွားသည်။
သူတယောက်ထဲ ပျင်းလာ၏၊ မနော်ပြင်ပေးသည့် နေ့လည်စာစားပြီးတော့ သူ့ စိတ်တွေ စပြီး ဖောက်လာ၏၊ မီးဖိုထဲ မှာ လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ် လုပ်နေသော မနော် ဖင်ကြီးတွေ ကြည့်ပြီး လီးတောင်လာ၏၊ အိမ်ကြီး တလုံးလုံး မှာလည်း သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ ဖြစ်နှိင်ခြေ ရှိတယ် ဟု သူထင်လာ၏၊ ပုဆိုးပါးပါး လေး အောက်ခံ ဘောင်းဘီ မပါပဲ ဝတ်ပြီး မနော်နား ယောင်လည်လည် လုပ် ရင်း တိုလီမှုတ်စ အကူညီ ဝိုင်းလုပ်ရင်း အာရိုက်နေ၏။
မနော်က လည်း ကိုတင်ထွတ် အကြည့်တွေကို သိနေပြီး ရင် ဖိုလာ၏၊ သူလည်း အခုတလော ကိုတင့်ဆီက မရတာ လည်း နည်းနည်း ကြာနေသလို၊ ဦးဘတုတ်နဲ့ လည်း အခွင့်အရေးက သိပ် မရ တော့ ကိုယ်ခန္ဓာက တောင်းတ နေသည်၊ ကိုတင်ထွတ် ကို လည်း မသိမသာ ညှလာ၏၊
“ ကိုတင်ထွတ်..မရိုမသေ ဟိုဟာလေး တချက်လောက် ယူပေးပါအုန်း..”
ကိုတင်ထွတ် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ စင် အမြင့်လေး တခု ပေါ်တင်ထားသည့် ဒန်အိုးလေး တလုံးကို မနော် မမှီတမှီ လှမ်း ဆွဲ နေရင်းက ပြောလိုက်တာကိုတွေ့ရသည်၊ ခြေဖျားထောက်ထားသဖြင့် တုတ်ခိုင် လှသော မနော်၏ ခြေသလုံး များနှင့် ပေါင်လုံး တင်လုံးကြီးများကို အလှ ပြထားသလိုဖြစ်နေသည်။
ကိုတင်ထွတ် အနောက်နား ချက်ချင်းရောက်သွားသည်၊ သူ့ ပုဆိုးအောက်က မာတောင်နေသော လီးကြီးဖြင့် မနော် ဖင်နှစ်လုံးကြားကို သွားထောက်ကာ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ လိုဖြင့်
“ ဒီအိုးလား မနော်..”
“ ဟင့်အင်း ဟို အတွင်းထဲက …”
ကိုတင်ထွတ် ပိုထောက်လို့ကောင်းသွားသည်၊ မနော်ဖင်ကြားကြီးကို သူ့ လီးကြီး ဖြင့် အမြောင်းလိုက်ပွတ်ရင်း သူ့ခြေဖျားကို ထောက်လျှက်၊ တွေ့ကရာ အိုးတွေကို ဆွဲချနေသည်၊
“ ခစ်ခစ်..ကိုတင်ထွတ် ဟာကြီးကလည်း.”
“ ဆောရီး မနော် ဘော်ဒီက အရမ်းလှတော့ စိတ်မထိန်းနိူင်လို့ပါ..”
“ အော် မိန်းခလေး တွေ ဘော်ဒီလှရင် အဲ လိုဖြစ်တတ်သလား..”
“ တော်ရုံလောက်လှရုံနဲ့တော့ မဖြစ်တတ်ပါဘူး..မနော် ဘော်ဒီက တော်တော့်ကို လှလို့ပါ..”
“ ဟင်းဟင်း...အပြောကတော့ တော်တော်ကောင်း... ”
“ တကယ်ပါ မနော်ရယ်..”
အဲဒီအချိန်မှာတော့ ကိုတင်ထွတ်လက်တွေက မနော် နိူ့ကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်နေပြီ၊ မနော်ကလည်း ကိုတင်ထွတ်ရင်ဘတ်ကို ကျောမှီ ပြီး မျက်လုံးလေး မှေးထားသည်၊ နောက်တော့ ကိုတင်ထွတ်က မနော် ကိုယ်လုံးလေး ကို တပတ်လှည့်လိုက်စေပြီး နူတ်ခမ်းတွေ ကို စနမ်းတော့လေသည်။
နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း အိမ်ထောင်သည်၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားတွေ မို့ သိပ် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် မလုပ်ကြတော့ တခါတည်း၊ လိုရင်း ကို တန်းသွားကြသည်၊ ကိုတင်ထွတ် မနော် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထမိန်ပေါ်က အုပ်ကိုင်ပြီး စပွတ်နေတော့ မနော် က
“ ကိုတင်ထွတ် မီးဖိုချောင်ကြီးမှာ မကောင်းပါဘူး....”
“ အင်း..ဒါဆိုလည်း လာ မနော် ဟိုအခန်းထဲ သွားရအောင်..”
ကိုတင်ထွတ်က ဧည်သည် အတွက်ထားသည့် အိပ်ခန်း အပိုလေး ကို မနော်လက်ဆွဲ ပြီး ခေါ်သွားတော့သည်၊အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် မနော် အင်းကျီ ထမိန်တွေ ကို အငမ်းမရ ချွတ်ပစ် ပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း ပုဆိုး ကွင်းလုံးပုံ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်၊ မနော်၏ ကိုယ်လုံးမှာ ကရင်မ ပီပီ ဝင်းဝါ နေ၏၊ နှစ်ယောက်စလုံးက အတွေ့အကြုံ ရှိနေသူများမို့ ၊ ခနအတွင်းမှာပင် တဖတ်ဖတ် ဆောင့်သံ တအင်းအင်း ညီးသံ များဖြင့် အခန်းလေး တွင်းမှာ ဆူညံသွားလေတော့သည်။
..............................................................................................................................................
မာလာဖြိုးမှာ သန်းဇော်ဦး နှင့် ရက် အနည်းငယ် လုပ်လိုက် ရလို့ အာသီသ တွေ ပြေသွားသော်လည်း သန်းဇော်ဦး သူ့မိဘ တွေ ဆီ ပြန်သွားတော့ သူ့ သွေးသားတွေ က တဖြေးဖြေး ပြန်လည်၊ တောင်းဆိုလာပြန် လေသည်၊ သူယောက်ကျားက လည်း ဒီတခေါက်သွားတာ ကြာလိုက်တာ ဟု တွေးနေမိသည်။
နောက် ဝါဝါ့ ဆီမှ မောင်ဟန် နှင့် ဒေါ်မျိုးမမ တို့ ဘယ်လို လိုးကြသည် ဆိုတာကို တစ်တစ်ခွခွ ပြန်ကြား လိုက်ရတော့ စိတ်တွေက ပိုထန်လာသည်၊ ထို့ကြောင့် မောင်ဟန့် ကို စနေနေ့ သူ့ အိမ်မှာ အကူညီ လိုလို့ လာနိုင်မလား လို့ မေးလိုက်သည်။
မောင်ဟန် ကလည်း ဟိုတခေါက်ထဲက လုပ်ချင်နေတာ သဘောၤသား ကောင် ဝင်ရှုတ်သွားလို့ လွတ်သွားခဲ့ရသည့် သူ့ အစာ ကို ပြန် ရ တော့မည် ဆိုတာ သိတော့ မငြင်း ချက်ချင်း လာခဲ့မည် ဟု ပြောလိုက်သည်။
မောင်ဟန် ရောက်လာတော့ မာလာဖြိုး မှာ ရေမိုးချိုး သနပ်ခါး ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းထားပြီး ယိုးဒယား ဘရာဇီယာ ပျော့ပျော့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ပျော့ပျော့ ပြောင်းပြောင်း အသား တွေ အပေါ်က ပုခုံးကနေ ခြေမျက်စိထိ နီးပါး ရောက်သော ချည်သား ဂါဝန် ပွပွ ကို ဝတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။
ဂါဝန်မှာ ပွသော်လည်း ချည်သား ပါးပါးလေး ဖြစ်သဖြင့် တော်ရုံ အလင်းရောင် အောက်မှာဖြတ်သွားရင်တောင် ပေါင်လုံးတွေ ကို အထင်းသား မြင်နေရ၏၊ မာလာဖြိုးမှာ မောင်ဟန် ကို သိပ် အပြင်းအထန် ဖျားယောင်းရန် မလိုမှန်း သိပြီး ရိပ်မိပြီး ဖြစ်သည်၊ သူ ဖင်လှန်ပေးလိုက် တာနဲ့ တက်ချမည့် ကောင်မှန်း သိနေ၏၊ သို့သော်လည်း သူ့ ကိုယ်သူ အပေါ စား မဖြစ် စေလို၊ မောင်ဟန် စ မှ မသိမသာ လိုက်လျှောရသလိုနှင့် ပေးမည် ဟု ကြံထား၏။
ထို့ကြောင့် မောင်ဟန် ရောက်လာတော့ ဘာမှ မဟုတ်သည့် အလုပ်ကလေး တခုနှစ်ခု ခိုင်းပြီး ပြီးသွားတော့၏၊ မောင်ဟန် မှာလည်း မာလာဖြိုး ဂါဝန်အောက်မှ ရှိုးထားသော ကိုယ်လုံး ကို အရသာခံ ကြည့်ရင်း လီးက တောင်နေပြီ ဖြစ်သည်၊ သို့သော်လည်း ဘယ်က စရမည်မှန်း မသိဖြစ်နေ၏၊ မာလာဖြိုး သုပ်ပေးထားသော လဘက်နှင့် ရေနွေးကြမ်း သောက်နေရင်းမှ စကားစလိုက်၏။
“ မမာလာ လေ့ကျင့်ခန်း မှန်မှန်လုပ်သလား....”
...ဟင့်အင်း သိပ်မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး ဘာလို့လည်း ငါ သိပ်၀ နေလို့လား..ခစ်ခစ်..”
“ ဘယ်ကလာ၊ မမာလာ ဘော်ဒီက အရမ်းမိုက်နေလို့ မေးကြည့်တာ....အဟီး..”
“ အန်မယ် ..လဘက်ကျွေးထားတာတောင် အားမရသေးဘူးလား ဘာစားချင်လို့ မြှောက်နေရတာလဲ..”
“ အာ မဟုတ်ပါဘူး မမာလာက လည်း မိုက်လို့ မိုက်တယ်ပြောတာပါ....”
“ နင့်..မမမျိုး လောက်တော့ မလှပါဘူးကွာ ခစ်ခစ်..”
“ အာ မမာလာကလည်း ..ဘာ နင့် မမမျိုးလဲ ဗျ....”
“ အောင်မယ် ငါမသိရင် ခက်မယ် မောင်ဟန်...ငါတို့ ဟိုနယ် သွားတုန်းက ငါက မမမျိုး ခြင်ထောင်နဲ့ ကပ်ရက် အိပ်တာ မေ့သွားပလား ”
“ ဟင်..မမာလာ က သိတယ် ဟုတ်လား အဲ တုန်းက …”
“ ခစ်ခစ်..ငါတောင် နှခေါင်းမွန်ပြီး ထချေလိုက်သေးတယ်လေ၊ ခွေးကောင်လေး ”
“ အဲဒိတုန်းက ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး အပရိက ပါပဲ …”
“ ဟီး နောက်တခေါက်ကျ မှ အပီအပြင် ပေါ့ ဟုတ်လား၊ ငါ့ကို ဝါဝါ အကုန်ပြောပြပြီးပြီ..”
“ ဟင် ဟုတ်လား ဝါဝါ က ဘယ်လိုသိတာတဲ့လည်း..”
ဟဲ့ သူက နင်တို့ နဲ့ အခန်းချင်း ကပ်ရက် လေ မေ့နေပလား၊ သူက အိပ်ရေးတောင် မ၀ ဘူးတဲ့ နင်တို့ကို ချောင်းရတာနဲ့ ခစ်ခစ်..အံပါ့နော် ဟိုကလည်း အပျိုကြီး ဆိုပြီးတော့ ခစ်ခစ်...”
“ ဟင်းဟင်း..မမာလာ ကျေးဇူးပြု ပြီး ဒီကိစ္စ ကို နူတ်လုံပေးပါနော်၊ ဒီကောင်မလေး ဝါဝါ့ ကိုလည်း ပိတ်ရအုန်းမယ်..”
“ အမလေး ဝါဝါ ကလည်း ငါ့မို့ ပြောတာပါဟယ်..ငါ့ပါးစပ်ကတော့ စိတ်ချပါ..ဒါပေမဲ့ နင်င့ါကို ဒိတေး တော့ ပြောပြရမယ် ဟင့်..”
“ ပြောမပြတော့ ဘူးဗျာ..လက်တွေ့ပဲ လုပ်ပြတော့မယ်...”
မောင်ဟန်က သူနေရာမှ ထ၍ မာထာထွေး ဘေးမှာ သွားကပ်ထိုင်လိုက်သည်၊ မာလာထွေးက မချိုမချင် မျက်နှာပေးလေး ဖြင့်
“ အောင်မယ် ဘယ်သူက လုပ်ပြတာ ခံမယ် ပြောလို့လည်း....”
မောင်ဟန့် လက်တွေက မာလာထွေးကိုယ်လုံးလေး ကို သိုင်းဖက်ပြီးနေပြီ။
“ မမာလာ ကို ကျနော်က ချစ်ချင်နေတာ ကြာလှပါပြီ ဗျာ...”
“ အယ် ခု မှ လာပြီ အို့....”
မာလာထွေး စကားမဆုံးလိုက်ပါ၊ မောင်ဟန့် နူတ်ခမ်းတွေက သူ့ လည်တိုင် နှဖူးတွေကို တောက်လျှောက် နမ်းရှုံ့ လာခဲ့တော့ စကားမဆက်နိုင်တော့၊ သူ့သွေး တွေလည်း ဆူလာပြီ၊ လူပျို ပေမဲ့ အရိုင်း မဟုတ်တော့တဲ့ မောင်ဟန် ရဲ့ ကျွမ်းကျင်တဲ့ လက်တွေကလည်း သူ့ ဘရာဇီယာတွေ ပင်တီတွေကို ဂါဝန်နဲ့ အတူ ကြမ်းပေါ် ပုံကျ သွားစေခဲ့သည်။
“ မောင်ဟန်ရယ် အိမ်ရှေ့ကြီးမှာကွယ်....”
မောင်ဟန်က စကား ပြန်မပြောတော့ပါ၊ မာလာထွေးကို စွပ်ကနဲ ကောက်ချီပြီး မာလာထွေးတို့ လင်မယားအိပ်တဲ့ အခန်းထဲက ကုတင်ကြီး ဆီ မ လာခဲ့ပါတော့သည်၊
“ အရမ်းမကြမ်းနဲ့ နော် မောင်ဟန်၊ ဖြေးဖြေးနော်..”
တဲ့ မာလာထွေးရဲ့ နောက်ဆုံး စကား၊ နောက်တော့ ၊ တအင်းအင်း၊ အဟင်းဟင်း၊ တဖတ်ဖတ် အသံတွေ နဲ့ အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းတွေကသာ မာလာထွေးရဲ့ အခန်းထဲ မှာ လှိုက်ခတ်လို့ နေပါတော့သည်။
ဦးတင့်မှာ ဦးဘတုတ်ကို ဂေါက်ကွင်းလိုက်ပို့ပြီးသည်နှင့် အိမ်တအိမ်သို့ အမြန်သုတ်ခြေတင်လာတော့သည်၊ အိမ် ဆိုပေမဲ့ ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက် တခု မှ တိုက်ခန်းတခန်းပါ၊ သူက ဒီနေ့ ကြုံရမည့် အဖြစ်က သူ့ ကို အထူးစိတ်လှုပ်ရှား စေပြီး၊ သူ့ ဖွားဘက်တော်ကို လည်း ပူနွေးနေစေလေသည်၊၊
ဇာတ်လမ်းက ဒီလို၊ မကြာသေးခင်က တခုနေ့ နံနက်ပိုင်းလေး မှာ ဦးတင့်တယောက် ကိစ္စတခုနဲ့ သူ့ မိတ်ဆွေ တယောက်ဆီလာရင်း အမှတ်မထင် ဝင်းပပ နှင့် မိုးအောင်သူ တို့ ဝင်းပပ ကားလေး နဲ့ အိမ်တအိမ်ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရသည်၊ ခြံအကျယ်ကြီးနဲ့ မို့ ကားဝင်သွားတာနဲ့ ပျောက်သွားသော်လည်း သူ့မိတ်ဆွေ အပြော အရ ထို အိမ်ကြီးမှာ သမီးရီးစား တို့ ၊ ဇယား တို့ အတွက် အခန်းငှားစား နေသော အိမ်ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။
ထို့ အတွက်ကြောင့် တော်တော် ထူးဆန်းသလို ဖြစ်နေပြီး စပ်စုချင် လာသဖြင့် ခြံစည်းရုံး ချုံဘုတ်တွေ ကြားထဲက ချောင်းကြည့်မိတော့ မိုးအောင်သူ တယောက် ဝင်းပပ ခါးလေးကို ဖက်ကာ ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတော့ ဝင်းပပ တယောက် နောက်မီးလင်းနေ ပါလားဟု တအံ့ တသြ ဖြစ်သွားရ၏။
သူ ဘယ်လိုမှ မထင်တဲ့ ကောင်မလေး၊ အလုပ် အလွန် လုပ်လွန်းလို့ အဖေ ကတောင် ယုံယုံကြည်ကြည် စီးပွားတခုလုံး ပုံပြီး တာဝန်ပေးလုပ်ခိုင်းထားရသည့်သူ၊ ငယ်ရွယ်စဉ် က ဦးတင့်တို့ လက်ပေါ်မှာ ကြီးလာ ခဲ့သူ၊ ဘယ်လိုမှ ယုံစရာ မရှိ၊ သူများ လာပြောလို့ကတော့ ယုံ မှာပင် မဟုတ်၊ ခုတော့ ကိုယ့်မျက်စေ့နဲ့ တတ်အပ်၊ ဆိုတော့ နောက်တခါ မိုးအောင်သူ ဖက်ထားသော ခါးကျင်ကျင်လေး အောက်မှ ဝိုင်းစက် လုံးတင်းနေသော တင်ပါး အစုံက ဦးတင့် ဖွားဘက်တော် ကို ပူနွေး တင်းမာ လာစေသည်။အရင်တုန်းက တော့ အဲ လို အတွေးမျိုးတွေ မတွေးဖူးခဲ့၊ အခု သူများ လုပ်တော့မည် ဆိုတာ သိရတော့၊ မနာလိုသလိုလို၊ စိတ်ထဲ မှာ တမျိုးကြီး၊ အင်းလေ သူလည်း အရွယ်ရောက်နေပါပြီ ဆိုပြီး ထွက်လာခဲ့သည်၊
ဒါပေမဲ့ တနေ့လုံး အဲဒီအကြောင်းအရာက ခေါင်းထဲက မထွက်၊ ညနေစောင်း ဦးဘတုတ်ဝယ်ခိုင်းတဲ့ ပစ္စည်းလေး စတိုးဆိုင်မှာ ဝင်ဝယ်ရင်း၊ ကိုဒတ် တခါသုံးကင်မရာ တွေ ဈေးပေါပေါ နဲ့ ရောင်းနေတာ တွေ့ တော့ ခေါင်းထဲ မှာ စိတ်ကူး တခုပေါက်သွားပြီး တလုံးဝယ်လိုက်သည်။
နောက်တော့ ဝင်းပပ တို့ ဝင်သွားသော အိမ်မလှမ်းမကမ်း မှာ ကားရပ် ပြီး မယောင်မလယ်နှင့် မနက်က သူချောင်းခဲ့သော နေရာ မှာ သွားချောင်းလိုက်တော့ ဝင်းပပ ကားရှိနေသေးသည်၊ ဦးတင့် နာရီကြည့်လိုက်သည်၊ သူ့ အတွက် နာရီဝက်လောက် အချိန်ရသေးသည်။
ဒါပေမဲ့ ၁၅ မိနစ်လောက်ပဲ စောင့်မည် ဟု သူတွေး လိုက်သည်၊ ကံကောင်းရင် တွေ့ မှာပေါ့ လို့၊စိတ်လျှော့ထားသည်၊ ၁၅ မိနစ် ကြာလို့ ထွက်မလာ တော့မှ ကင်မရာကို အိပ်ထဲ ထည့်ပြီး ထိုနေရာမှ လှည့်ထွက်မလို့ကြံ တုန်းလူရိပ်တွေ့လိုက်သည်၊ ဦးတင့် ချက်ချင်း ပြန်လှည့်ပြီး ကင်မရာလေးနှင် ချိန်လိုက်သည်၊ ဝင်းပပ နဲ့ မိုးအောင်သူ ပါပဲ ၊ ဦးတင့် ကင်မရာလေး တဖျတ်ဖျတ် လှုပ်ရှားသွားတော့သည်။
ဝင်းပပ သူနာမည်နဲ့ စာအိပ်ရောက်လာတော့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တာမူးမေ့ချင်သလို ဖြစ်သွားရသည်၊ အထဲ က ဓါတ်ပုံ က တော့ လေးပုံလောက်ပဲ၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ ဘ၀ ပျက်သွားစေနိူင်သည့် ပုံတွေ၊ သူနဲ့ မိုးအောင်သူ တယောက်ကို တယောက် ခါးချင်း ဖက်ပြီး အိမ်ထဲက ထွက်လာပုံ၊ သူ့ကားနားမှာ ကားထဲ မဝင်ခင် မိုးအောင်သူ နှင့် ပါးစပ်ချင်း စုပ်နမ်းနေပုံ၊ ပထမ ပုံက မိုးအောင်သူက သူ့ ခါးကလေးကို ဖက်ထားသည်။
နောက်တပုံက သူ့တင်ပါးကြီး တွေကို အုပ်ကိုင် ထားပြီး သူ့ တို့ ခါးအောက်ပိုင်း ချင်းက ဖိကပ်နေကြသည်၊ နောက်တပုံက သူကားထဲ ငုံဝင်ခါနီး မိုးအောင်သူက အနောက်က သူ့ လည်ဂုတ်ကလေးကို အနောက်မှ ငုံနမ်းနေပုံ၊ ဓါတ်ပုံတွေ အကုန်လုံးက သူ့ ဘယ်လိုမှ ငြင်းလို့ မရ နိုင် တော့တဲ့ အခြေ အနေ။
နောက် စာလေးတစောင်၊ အဲဒီ ပုံတွေ ရဲ့ နက်ဂတစ် ကို လိုချင်ရင်၊ ထိုအိမ်ကို ဘယ်နေ့ ဘယ် အချိန်မှာ ပိုက်ဆံ တသောင်း နဲ့၊ တယောက်ထည်းလာဖို့၊ နောက်က လူတွေ ပါလာတာ၊ ရဲတိုင် တာလို့ လုပ်တာနဲ့ အဲဒီဓါတ်ပုံတွေ ကို သူ့ယောက်ကျား ဆီ ပို့ပေးမယ် ဖြစ်ကြောင်း၊ ထိုအိမ်က အခန်းနံပါတ် ၃ မှာ သော့ဖွင့်ထားမှာ ဖြစ်ပြီး အထဲကို ဝင်၍ အတွင်းထဲမှ တံခါးပိတ် ပြီးပါက စားပွဲ ပေါ်မှာ ညွှန်ကြားချက်ရေးထား သည့် စာအိပ်ရှိမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ အခု ရေးထားသမျှကိုမလိုက်နာပါက ထိုနေ့ ညနေမှာပင် ထိုဓါတ်ပုံများ ကော်ပီများကို သူ့ ယောက်ကျားနှင့်၊ သူ့ အလုပ်သမားများ ကို ဖြန်ေ၀ လိုက်မည် ဖြစ်ကြောင်း ရေးသားထားလေသည်။
ဝင်ပပ မှာ စိတ်လည်း ပူ၊ သို့သော်လည်း နည်းနည်း လည်း စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်၊ ငွေတသောင်း ဆိုသည်မှာ သူ့ အတွက် ဘာမှ ဖြစ်လောက်သည့် ငွေကြေး မဟုတ် တော့ ငွေပေးပြီး နက်ဂတစ်များကို ရယူဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်၊ သူက ထိုနေရာသို့ မသွားပဲ ငွေကိုသာ စာတိုက်က ပို့ပေးပြီး အလှဲအလှယ်လုပ်ချင်သောလည်း ဘယ်လိုဆက်သွယ်ရမည်မှန်း မသိ၊ ခြေရာ ပျောက်လုပ်ထားတာမို့ ထိုနေ့ ကြမှ ကိုယ်တိုင် သွားရတော့မည်ဟု စဉ်းစားထား မိလေတော့သည်။
ဦးလေး တင့်၊ က လည်း အကြံက ဝင်းပပ ကို လုပ်ချင်သာတာ ရှိသည်၊ ပိုက်ဆံက အဓိက မဟုတ်၊ ပိုက်ဆံက အခန်းခ နဲ့ သူ ထိုကိစ္စ တွေ ကုန်ကျတာ ကာမိဖို့လောက်သာ၊ သူ က ဝင်းပပ ကို တခါ လုပ်ရလျှင် တော်ပြီ၊ ထပ်ညှစ်ဖို့လည်း မစဉ်းစား ပါ၊ နဂ္ဂတစ် တွေ တခါတည်း ပြန်ပေးလိုက် ဖို့သာ စဉ်းစားထားသည်။သူမှန်းလည်း ဝင်းပပ မသိစေ ဘဲ လုပ်ဖို့ကိုလည်း ဦးနှောက်ထဲက ရှိသလောက် ညဏ်ကလေး ဖျစ်ညှစ် သုံးထားရသည်၊ ထို့ကြောင့် ဦးဘတုတ်ကို ပို့ပြီး သူ ထွက်လာတော့ ရင်တွေ အရမ်းခုံနေရခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ဦးလေးတင့် ထိုအိမ်ကို ရောက်တော့ ကြိုတင် ဘုတ်လုပ်ထားတာမို့ အခန်းနံပါတ်သုံး သော့ကို ယူလိုက်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်သည်၊ အခန်းတံခါးကို စေ့ရုံ စေ့လိုက်ပြီး သူယူလာသော ပစ္စည်း တချို့ကို အဝတ်ထည့် သည့်ဘီရို တွင် ခန ပစ်ထည့်ထားလိုက်သည်။
အသင့်ရေးထားသော စာ ကိုကုတင် ဘေးက စားပွဲ ပေါ် တင်ထားလိုက်သည်၊ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ်က အိစက်နေသော မွေ့ယာကြီးကို သူ့ လက်ဖြင့် ဖိကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံးလိုက်မိသည်၊ အားပါး အိနေတာပဲ၊ ဒီပေါ်မှာ အဲဒီကောင်မလေးကို အားရပါးရ ဆော်ရ တော့မှာပါလား ဟု တွေးရင်း လီးက ချက်ချင်း မာတောင်တက်လာ၏။
အခန်းနံရံ ပေါ်က နာရီကြည့်လိုက်တော့၊ ချိန်းထားတဲ့ အချိန် နီးနေပြီ ကုတင်ခြေရင်းက အဝတ်ဘီရို အခန်းသို့ ဝင်ပြီး တံခါးကို ပိတ်ထားလိုက်၏၊ အတွင်းက တံခါးရွက်များက သေခြာ မစေ့လို့ အခန်းထဲကို သူက ကောင်းစွာမြင်နေရ၏၊ အခန်းထဲက တော့ သူ့ကို မြင်ရမည် မဟုတ်မှန်း သူသိ၏။
ခနအကြာမှာ တံခါးကို ဖြေးဖြေးလေး ခေါက်သံကြား၏၊ နောက်တော့ တံခါး ပွင့်လာသံကြားရ၏၊ နောက် တံခါးဂလန့် ချလိုက်ပြီး အခန်းထဲ လျှောက်ဝင်လာသံကြားလိုက်ရ၏၊ ဦးတင့် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုံနေခြေပြီ။ဝင်းပပ အခန်းထဲ ဝင်လာ ပြီး ကုတင်ဘေးက စားပွဲ ခုံပေါ်က စာအိပ်ကို တွေ့တာနဲ့ ကမန်းကတန်း ကောက်ယူပြီး အတွင်းက စာရွက်ကို ထုတ်ဖတ်လိုက်သည်။
စာရွက်ထဲ မှာ ရေးထားတာ ကတော့ ၊ အောက်က အချက်အလက်များကို သေခြာ ဖတ်ပါ၊ မလိုက်နာပါက ဖလင်နဂ္ဂတစ် များ ပြန်ရမည် မဟုတ်ပါ။
၁ - ပါလာသော ငွေကို ကုတင်ပေါ် တွင် ထုတ်တင်လိုက်ပါ။
၂ - အောက်က အံဆွဲ ထဲ မှာ ရှိသော ပုဝါ အနက် ဖြင့် မျက်လုံး ကို အုပ်စည်း လိုက်ပါ၊ မပြေစေရင် ခိုင်ခိုင် တင်းတင်းလေး ချည်ပါ၊ ပြေကျ သွားခြင်းကို လက်ခံလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။
၃ - နံရံ ကို မျက်နှာမူ ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ရပ်နေပါ၊ မျက်နှာဖုံးကို ဆွဲချွတ် မရ နိူင်အောင် လက်နှစ်ဖက်ကို ပုဝါစ ဖြင့် လာချည်ပါမည်၊ မလန့်ပါနှင့်။
၄ - ငွေများကို ပြည့်မပြည့် ရေ ပါမည်၊ ငွေ အရေအတွက်ပြည့်ပါက နဂ္ဂတစ် များ ထားသည့်နေရာ ကို ပြောပြ ပြီး လက်က ပုဝါကို ဖြေ ပေးပါမည်။
ဝင်းပပ မှာ စိတ်ထဲ က နည်းနည်း လှန့် သွားသော်လည်း အင်း ခနပဲ လေ ဟု တွေးပြီး ပိုက်ဆံထုတ်ကို ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်ပြီး အံဆွဲ ထဲ မှ ပိတ်သား အနက်ထူထူ တစ ကို ယူလိုက်ပြီး မျက်လုံးပေါ် အုပ်စီးကာ ခေါင်းနောက်ဘက်မှာ ချည်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ နံရံကို မျက်နှာ မူကာ ရပ်နေလိုက်၏ ၊ စာထဲက အတိုင်း လက်နှစ်ဘက်ကို နောက်ဘက် ပစ်ပေးထားလိုက်၏။
ဦးတင့် တယောက် ခြေဖျားထောက်ထွက်လာပြီး ဝင်းပပ လက်ကောက်ဝတ် နှစ်ဘက်ကို ပုဝါစ တခုဖြင့် သေခြာစွာ ဝက်တုတ်တုတ် လိုက်သည်၊ ဝင်းပပ ကလည်း အခန်းတည်း မှာ လူရှိနေတယ် ဆိုတာ သိလိုက်ရ လို့ လန့်သွားခဲ့၏၊ သို့သော်လည်း ဟန်ကိုယ့်ဘို့ ဖြင့်၊
“ ရှင် လိုချင်တဲ့ ပိုက်ဆံ မြန်မြန်ယူပြီး ကျမ ကို နဂ္ဂတစ် တွေ ပြန်ပေးပါတော့...”
ဦးတင့်မှာ သူ့ အသံ မမှတ်မိစေရန် ကွမ်းသီး ခြမ်း ပါးစပ်မှာ ငုံပြိး လေသံ မာမာ ဖြင့် ပြောလိုက်၏၊
“ အောင်မယ် ဒီလိုလွယ်လွယ်နဲ့ ဘယ်ရ မလည်း ၊ငါ အခု စိတ်ပြောင်း သွားပြီ၊ ဒီငွေလောက်နဲ့ မရ ဘူး ငါ့ အလို ဆန္ဒကို လိုက်ရော ပေးရမယ်၊ သဘောတူလား သဘော မတူရင်၊ အခု ထွက်သွားနိူင်တယ်၊ တူရင် တော့ ခနလေး ပဲ ငါ စိတ်ကျေနပ်တာနဲ့ အဲ နဂ္ဂတစ်တွေ ငါ ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားမယ်၊ နောက်လည်း ဘယ်တော့မှ အနှောက်အယှက် မပေးတော့ဘူး...”
“ ရှင် ယုတ်မာလှချည်လား....”
“ နင့်သဘောပဲလေ..ငါက အကြမ်းမကိုင်ပါဘူး... ”
ဝင်းပပ စဉ်းစား နေ၏၊ အင်း အခု ဘယ်သူမှ မသိပဲ ဒီအခန်းထဲ မှာ ဖြစ်သွားတာက လူတကာရဲ့ တံတွေးပင်လယ်ကြောမှာ မျော ရတာထက် တော့ တော်အုန်းမယ် ထင်တာပဲ လို့ တွေးရင်း
“ ကဲ ရှင် ပြီးရင် ဂတိမပျက်ရဘူး၊ ဓါတ်ပုံတွေရော နဂ္ဂတစ်တွေရော ထားခဲ့ ရမယ်...”
“ အေး ငါလိုချင်တာ နင်ပေးရင် နင်လိုချင်တာ ရမှာပေါ့....”
ဦးတင့်က ဝင်းပပက အနောက်မှ လက်ဆွဲ ခေါ်လာပြီး ကုတင်ပေါ် ကိုယ်တပိုင်း ကန့်လန့်ဖြတ် မှောက်ချလိုက်၏၊ ဝင်းပပ မှာ မွေ့ယာပေါ် မျက်နှာအပ်လျှက်ကျ သွားပြီး လက်က လည်း နောက်ပြန်ချည်ထားတာမို့ ကုန်းထလို့ မရ၊ ကုတင် ပေါ်မှာ ကိုယ်တပိုင်း မှောက်ရက် ဖြစ်သွားရတော့၏။
ဦးတင့်က အချိန်ဆွဲ မနေပါ၊ ဝင်းပပ ခါးကျင်ကျင်လေး မှ ထမိန်ကို ဖြေကာ အရင်းမှ ဆောင့်ဆွဲ ချွတ်ချလိုက်သည်၊ ဝင်းပပ ပေါင်တန်ကြီးတွေ ဖွေးကနဲ့ ပေါ်လာ၏၊ လုံးဝန်း အိတုန်နေသော ဝင်းပပ တင်သား လေးတွေကို သူ့ အသားပျော့ပျော့ ပင်တီလေးက အတင်း ဆွဲ စိထားသလိုပင်၊ ဦးတင့် လက်တွေက ဝင်းပပ တင်လုံးကြီး တွေကို အားမလိုအားမရ ညှစ်လိုက်ရင်းက ပင်တီလေး ကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
အား ဦးတင့် လီးကြီး ပေါက်ကွဲ လု မတတ် ဖြစ်သွားရသည်၊ ဝင်းပပ အဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးအမြှင် မရှိ ပြောင်နေပြီး သူ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှ အနောက်ဘက်ကို ပြူထွက်နေသည်၊ ဖောင်းမို့မို့ကြီး ဖြစ်ပြီး နူတ်ခမ်း သား ညိုညိုလေး တွေက တွန့်တွန့်လေး တွေ နှင့်၊ အတွင်းသား နီနီလေး ကို မသိမသာ မြင်နေရသည်။
ဦးတင့် က ဝင်းပပ ခါးကျင်ကျင်လေး ကို ကိုင်ပြီး ကုတင်စောင်းရောက်အောင် ဆွဲ ယူလိုက်သည်၊ နောက်တော့ ဝင်းပပ ပေါင်နှစ်လုံးကို လည်း သူ့ဒူးခေါင်း ဖြင့် ထိုးကားထားလိုက်သည်၊ ဦးတင့် ကုတင်ဘေး ဝင်းပပ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင် လိုက်တော့ ဦးတင့် မျက်နှာ နှင့် ဝင်းပပ အဖုတ် တတန်းထဲ ဖြစ်သွား၏။
ဦးတင့် ကသူမျက်နှာ ပိုဝင်လို့ လွယ်အောင် ဝင်းပပ ပေါင်နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် တွန်းကားထားပြီး ဝင်းပပ အဖုတ် ကြီး ကို ရှလွတ်ကနဲ လျှာဖြင့် ရက်လိုက်သည်၊
“ အမေ့...”
ဝင်းပပ ရုတ်တရက် စိုစွတ်စွတ် လျှာကြီး က သူ့ အဖုတ်ပေါ် လာရက်လိုက်တော့ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ထဖို့ ကြိုးစားလိုက်မိသည်၊ သို့သော်လည်း လက်နောက်ပြန်ချည်ထားတာမို့ ကိုယ်က ထလို့ မရပဲ ဖင်ကြီးပဲ ကြွလာ၏။
ဦးတင့် အကြိုက် ဖြစ်သွားပြီး ဦးတင့်က ဝင်းပပ တင်ပါးနှစ်လုံးကို လက်တဘက်တချက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ရင်း ဝင်းပပ အဖုတ်ကို အားရ ပါးရ ခွေးရေသောက်သလို ရက်တော့၏၊ ဝင်းပပ ၏ နူးညံ့သော အဖုတ် အတွင်းသား တွေကလည်း နူးညံ့စိုစွတ်ပူနွေးနွေး လျှာကြီး ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ကျလာပြီး အသည်း လည်း ယား၊ အရသာလည်း ရှိ ဆိုတော့ ဖင်တရမ်းရမ်း နှင့် ဖြစ်နေရရှာလေသည်။
ဦးတင့်က နောက် လျှာကို မာမာ လေးတောင့်ထားပြီး ဝင်းပပ စောက်ခေါင်းအတွင်း ဝင် နိူင်သလောက် ထိုးထိုးထည့်ရင်းက လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့်လည်း ဝင်းပပ စောက်စေ့လေးကို လှိမ့်ပွတ်ပေးနေရာ ဝင်းပပခမျာ မကြာခင်ပဲ ကိုယ်လေး တောင့်တင်း ပြီး တချီ ပြီးသွားရ ရှာလေသည်။
ဦးတင့်က တချီပြီးသွားသဖြင့် ပျော့ခွေကျ သွားသော ဝင်းပပ ကို တချက်ကြည့်လိုက်ရင်း ပြုံးလိုက်ကာ၊ ဒူးထောက်နေရာက ထ ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်လေသည်၊ ကုတင် စောင်းမှာ မှောက်လျှက် ဖင်လေးကုန်းပြီး ပေါင်နှစ်လုံး ကားလျှက် ဖြစ်နေသော ဝင်းပပ အနောက်မှာ ရပ်ရင်းက သူ အခုလေးတင် ရက်ထားသဖြင့် တံတွေးများ စောက်ရည်များဖြင့် ရွဲစို ပြီး ဟတတ လေးဖြစ်နေသော၊ ဝင်းပပ စောက်ပတ် အ၀ တွင် သူ့လီးကြီးကို တေ့လိုက်သည်။
နောက်တော့ သူ့လီးတန်ကြီး တဖြေးဖြေးချင်း ဝင်သွားသည်ကို အမြင် အရသာ အထိအရသာ တို့ ကို တလက်မ ချင်း ကောင်းကောင်း အရသာ ခံ နေတော့သည်၊ ဝင်းပပ ခင်မျာမှာလည်း အခု လေးတင် ပြီးထား ၍ အရည်များ ရွဲစို နေသော သူ့ စောက်ဖုတ် အတွင်း၊ ပူပူ နွေးနွေး လီးထိပ်ကြီးက တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် တိုးဝင်လာခဲ့ရာ၊ အသက်ရှု ပင် မှားသွားခဲ့ရသည်။သူ့ စောက်ဖုတ်တွင်းက အထိအတွေ့ အရသာက သူ့ ဦးနှောက်က ကြောက်ရွံ့၊ ရွံ့ရှာ၊ ရှက် စိတ်တို့ ကို ဖုံးလွှမ်း သွားစေခဲ့ရာ၊ လီးကြီး အဝင်ရ လမ်းကြောင်းဖြောင့်စေရန်၊ သူ့ဖင်ကြီး ကို ကော့မြှောက် ပေးနေမိ လေသည်။
ဦးတင့်မှာ လည်း ဝင်းဝါဖြူဖွေးနေသော ဝင်းပပ ဖင်ကြီး နှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နှိပ်ရင်းက သူ့ဒစ်ကြီးက ပွတ်ဆွဲ ပေးနေသည့် နူးညံ့ အိစက်နေသည့် ဝင်းပပ စောက်ခေါင်း အတွင်းသား နုနု လေး တွေရဲ့ အရသာကို မှိန်းခံရင်း မှန်မှန် စ ဆောင့်ပေးနေလေတော့သည်။
ဝင်းပပ အဖို့မှာလည်း လက်နောက်ပြန် ချည်ထားခြင်း ခံနေရသဖြင့် သူ့ ရင်သား အစုံမှာ မွေ့ယာပေါ် ဖိထားသလို ဖြစ်နေရသည်၊ အနောက်မှ မှန်မှန် ဆောင့်ပေးနေသော လီးကြီး အ သူ့ စောက်ခေါင်းတွင်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ကြီး ခံစားနေရသလို၊ သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို အနောက်မှ အမည်မသိသူ၏ ပေါင်ခြံက လာဖိတိုင်း သူ့ ရင်သားတွေနှင့် မွေ့ယာတို့ ဖိပွတ်နေမှုကလည်း သူ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို မာတင်းကာ တကိုယ်လုံး သွေးတွေ တဖြန်းဖြန်းထ ၊အရသာ တမျိုးခံစားနေရတော့သည်။
ဦးတင့် မှာ ဆောင့်လိုးလို့ အရှိန်ရလာသည်နှင့် အမျှ ဝင်းပပ အဖုတ်ထဲ မှ ပွစိပွစိ ညှစ်ပေးနေတာကို လည်း ခံစားနေရ၍ ကောင်မလေး လည်း စိတ်ထ နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းသိသည်။အခု အခြေအနေမှ တော့ မထူးတော့ ပြီ ဟု တွေးကာ ဝင်းပပ လက်နောက်မှာ ချည်ထားသည့် ပုဝါကို ဖြေပေးလိုက်လေသည်၊ နောက်တော့ ဝင်းပပ ခါးလေးကို ကိုင်ကာ အားရ ပါးရ တဖန်းဖန်း ဆောင့်လေတော့သည်၊ ပါးစပ်ကလည်း လေသံခပ်မာမာ ဖြင့်၊
“ စောက်ကောင်မ မျက်နှာဖုံးကို ဆွဲချွတ်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့နော် ၊ ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားတာနဲ့ နင် ဒုက္ခ ရောက်ပီမှတ်တော့...”
ဝင်းပပ မှာလည်း ဘာမှ ပြန်မပြောနိူင်တော့ပါ၊ အခုမှ မွေယာပေါ် လက်ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကို ပြန်ပြန် ကော့ပေးနေရှာတော့သည်။ ဦးတင့် မှာလည်း ဝင်းပပ ပေါင်အရှေ့ပိုင်း ကို လက်ဖြင့် ဆွဲကာ ဆောင့်ဆောင့်ပေးနေ ရင်း ပြီးချင်လာ ခဲ့လေသည်။
သို့သော်လည်း ပြီးလိုက်ရမှာကို နှမြောသလို ဖြစ်နေသဖြင့် စိတ် ကို တခြားဟာတွေ တွေးပြီး ထိန်းထားလေသည် ထို အချိန်မှာပင် ဝင်းပပ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်ကနဲ ဖြစ်ကာ ငြိမ်သွားသဖြင့် ဝင်းပပ ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားကြောင်းသိလိုက်ရလေသည်၊ ထို့ကြောင့်သူလည်း ရပ်လိုက်ပြီး မာတောင်နေသေးသော သူ့ လီးကြီးကို ဝင်းပပ စောက်ခေါင်းထဲ မှာ စိမ်ထားရင်း ဇိမ်ခံ နေလိုက်တော့သည်။
ခန အမောပြေ နားပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို ဝင်းပပ အဖုတ်ထဲ မှ ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ ဝင်းပပ ကို လက်ဆွဲ ပြီး ကုတင်ဘေး ကြမ်းပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်၊ နောက်တော့ သူ့ လီးကြီးကို ဝင်းပပ နှတ်ခမ်း၀ ကို တေ့လျှက်
“ ရော့ ငါ့လီး ကို စုပ်စမ်း..ကောင်းကောင်းစုပ်နော် သွားနဲ့ မခြစ်မိစေနဲ့..”
ဝင်းပပ တခုခုပြောမလို့ ကြံရင်း ပါးစပ်ဟလိုက်ချိန် ဦးတင့် လီးကြီးက သူ့ အာခံတွင်းထဲ ဝင်လာခဲ့ပြီ ဖြစ်လေသည်၊ ဦးတင့်က ဝင်းပပ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဝင်းပပ ပါးစပ်လေးထဲ သူ့ လီးကြီးကို ထိုးသွင်း နေတာမို့ ဝင်းပပ တယောက် ကမန်းကတန်း သူ့လက်ကလေးဖြင့် ဦးတင့် ပေါက်ခြံကို တွန်းထားမိလေသည်။
ထိုကြားထဲ မှပင်တချက် အာဂေါင် နားကို ထိုးမိသွားသဖြင့် အော့ကနဲ့ ဖြစ်သွားရလေသည်၊ ပုလွေမုတ် အတွေ့ အကြုံ ရှိသောသူ မို့ ဝင်းပပ က ဦးတင့်လီးကြီး သူ့ အာဂေါင် မထိုးမိစေရန်၊ သူ့ လက်ကလေး နှင့် ဦးတင့် လီးအရင်းကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ ပါးစပ်ထဲ အဝင်ခံနိူင်သလောက်သာ ပေးဝင်စေလျှက် သူ့ နှတ်ခမ်းတွေကို စိ၊ သူ့လျှာလေးဖြင့် ဦးတင့် ဒစ်ကြီးကို ထိုးဆွ ကစားပေးရင်း က စုပ်စုပ်ပေးလေသည်။
ဦးတင့် မှာ ဝင်းပပ ၏ တချက်တချက် စုပ်ပေးလိုက်သည့် စုပ်အားကြောင့်၊ ဆီးပြွန်ထဲ မှ ပင် စစ်ကနဲစစ်ကနဲ နေအောင် ကောင်းလှသဖြင့် ကြာကြာ မထိန်းနိူင်တော့ခြေ၊ ဝင်းပပ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်းက နောက်ဆုံတချီ ဆောင့်သွင်းလိုက်ပြီး သူ့ သုတ်ရည်များကို လွတ်ပေးလိုက်လေတော့သည်၊ ဝင်းပပ မှာ ဘယ်လိုမ ရုန်းထွက် လို့မရ သဖြင့် သူ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်လာသော သုပ်ရည်ပူပူ များကို အသက်ရူ လို့ရအောင် အမြန် မြိုချပစ် နေရလေတော့သည်။
ဦးတင့် မှာ တချီ ပြီးသွားသော်လည်း လွတ်ပေးရမှာ နှမြောနေသေးသဖြင့် ဝင်းပပ ကို ရေချိုးခန်းခေါ်သွားပြီး အပေါ့အပါး သွားကိုယ်လက် သန့်စင်ခိုင်းပြီး ကုတင်ပေါ် ပြန်ခေါ်လာခဲ့လေသည်၊ ထိုအခါမှ ဝင်းပပ ၏ အပေါ်ပိုင်း အင်းကျီကို ချွတ် ပြီး နိူ့ကြီး များကို အားရ ပါးရ စို့ခြင်း ဆုပ်နှယ်ခြင်းများ လုပ်ရလေတော့သည်။
ထို့ အတွက်ကြောင့်လည်း သူ့ လီးကြီး မှာ မကြာခင် ပြန်မာလာလေတော့သည်၊ဝင်းပပ မှာလည်း မထူးတော့ဘူး ဟုတွေးနေလို့လား၊ ဦးတင့်၏ အကိုင် အတွယ်များကြောင့်လား မသိ၊ ဘာမှ ကို မပြောတော့ပဲ ရေငုံနူတ်ပိတ်နေကာ ဦးတင့်ကို ပြန်လည် ဖက်တွယ်လာခဲ့တော့သည်။
သူတို့ နှစ်ယောက် နောက်ထပ် နှစ်ချီကို တက်ညီလက်ညီ လိုးဖြစ်ခဲ့ကြလေသည်၊ ဦးတင့် မှာ ဝင်းပပ အပေးကောင်းမှုကြောင့် စွဲသွားခဲ့ပြီး သူဘယ်သူ ဆိုတာကို အသိပေးခြင် ခဲ့သော်လည်း နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာ များကို ကြောက်သဖြင့် နောက်ဆုံးအချီ အပြီး ဝင်းပပ နားနေတုန်း ၊
“ ကဲ ကောင်မလေး ငါသွားပြီ နင့်နဂ္ဂတစ်ကိစ္စ စိတ်မပူနဲ့ နောက် ၁၅မိနစ်နေမှ နင့် မျက်နာဖုံးကို ဖွင့်ကြားလား..”
ဟု ပြောကာ လစ်ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။ဦးတင့် တံခါးပိတ်သွားသံကြားပြီး ခန အကြာမှာ ဝင်းပပ သူ့မျက်နှာဖုံးကို ချွတ်ကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ဘေး စားပွဲ ပေါ်မှာ စာအိပ်လေးနဲ့ ထည့်ထားသော ဖလင်နဂ္ဂတစ် ထုပ်ကို တွေ့လိုက်ရလေတော့သည်။
မျိုးမမ မှာ မောင်ဟန် နဲ့ ဖြစ်ပြီး တော့၊ နဂိုလ်ထဲက ပြင်းပြ သော ဆန္ဒ ရှိသူ ပီပီ၊ ခံစားမှု အရသာကို လည်း ကြိုက်သွား၊ မောင်ဟန် နဲ့လည်း သိပ်အခွင့် အရေး မရ တော့ ၊ ရမက်ဆန္ဒ တွေက တနေ့ တနေ့ အဲဒီ အကြောင်းပဲ တွေးနေမိသလို ဖြစ်နေရသည်။
ဦးတင့် ကြီး မနော်ကို လုပ်တာ ကို ချောင်းကြည့်ဘူးတော့ လည်း ဦးတင့် လီးကြီး ကို မြင်ဖူး နေပြန်တော့ ၊ ဦးတင့် ကို တွေ့လိုက်ရင် အောက်ပိုင်းကို လှမ်းကြည့်ကြည့် မိနေလေသည်၊ ကာမ ဆန္ဒ တွေ လိုချင်ရက် နှင့် မဖြည့်စည်း နိုင်လို့ လား မသိ၊ လူလည်း အကြောတက် သလို၊ အညှောင်းထ သလို ဖြစ် နေခဲ့ရသည်။
ဒေါ်ကြီး မြ တို့ သူ့မေမေ တို့ ဖိုးသက် ကို ခေါ်ခေါ် ပြီး နှိပ်ခိုင်း နင်းခိုင်း နေတာ တွေ့ မိတော့ သူလည်း အနင်းခံ ချင်စိတ် ပေါ်လာခဲ့၏၊ တနေ့ ညဘက် မျိုးမမ အစောကြီး အိပ်ယာပေါ် တက်နေပေမဲ့လည်း အိပ်မပျော် တလူးလူး လိမ့်လိမ့် နှင့် ဖြစ်နေတော့ ပရုပ်ဆီ ဗူးလေး အောက်ထပ်မှာ ထားခဲ့တာ သတိရည ပြီး အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းထဲ ဆင်းယူ မလို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထို အချိန် မှာပင် ဒေါ်ကြီး မြ အခန်းက ထွက်လာသော ဖိုးသက် ကို တွေ့လိုက် ရသည်။
“ ဟဲ့ ဖိုးသက်..ဘယ်က လာတာလဲ ဒေါ်ကြီးမြ ကို သွားနှိပ်ပေးတာလား..”
ဒေါ်မျိုးမမ ကို တွေ့ လိုက်ရသော ဖိုးသက် ရုတ်တရက် လန့် သွားသော်လည်း ဒေါ်မျိုး မမ ၏ မေးခွန်းကို ချော်လဲ ရောထိုင်ချလိုက်ရသည်။
“ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ မမမျိုး..ဒေါ်ကြီးမြ က အရမ်းညှောင်း နေတယ် ဆိုလို့....”
“ အေး ငါလည်း အဲဒါ ပြော မလို့ နင် အိပ်ချင်ပြီ လား..ငါလည်း ညှောင်းနေလို့ ခိခိ၊ ဒါပေမဲ့ နင် အခု တယောက် နှိပ်ပြီးရင် ပင်ပန်းနေပြီ ပေါ့ သွားသွား နောက်နေ့ ကျမှ...”
ဒါမျိုး အခွင့် အရေး မျိုး ဖိုးသက် ဘယ်လို လက်လွတ်ခံနိူင် မှာလဲ ဟင်းဟင်း၊ အခွင့်အရေး ဆိုတာ နောက်တခါ ရမရ ဘယ်လိုမှ မသိနိုင်ဘူးလေ။
“ အော် ရ ပါတယ် မမမျိုး ရဲ့ မပင်ပန်း ပါဘူး၊ ဒေါ်ကြီး မြ က တက်နင်းပေးရုံ ပါပဲ...”
ဖိုးသက် စိတ်ထဲ မတော့ ငါ့ ကံ တယ်ကောင်းနေပါလား၊ အခု တင်ပဲ ဒေါ်ကြီးမြ ကို ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေ အောင် လိုးလာခဲ့ရ ပြီး အခု မမမျိုးက လည်း အနှိပ်ခံချင်တယ် ဆိုပါလား၊ အဟီး၊ သိပ်မလော နဲ့ ဖြေးဖြေး ချင်း သိမ်းသွင်းမှ အဟီး၊ ဒီအပျိုကြီး မမ ကို ပါကင်ဖွင့်ခွင့်ရ ရင်တော့ သေပျော်ပါပြီ ၊ အဟီး ဆိုပြီး ဖြစ်နေလေသည်။
“ အေးလေ အဲ ဒါဆိုလည်း တလက်စ ထဲနဲ့ ငါ ဧည့်ခန်းထဲ က စားပွဲ ပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ပရုတ်ဆီ ဗူးလေး ပါ သွားယူပြီး လာခဲ့ဟာ ငါ့ အခန်းထဲကို...”
“ ဟုတ်ကဲ့ မမ မျိုး ကျနော် အခုပဲ သွားယူလိုက်မယ်...”
မျိုးမမ မျက်စေ့ထဲ အမှတ်မထင် သတိထားလိုက်မိတာ၊ ဖိုးသက် ပုဆိုး အောက်က တခုခု လှုပ်သွားသလိုပဲ ၊ ဒီကောင်လေးများ ? အင်း ...?. ၊ မျိုးမမ မျက်နှာပေါ် အပြုံးရိပ် တခု ဖြတ်သန်းသွားလေသည်။
ဖိုးသက် အောက်ထပ်ဆင်း ပရုပ်ဆီ သွားယူနေတုန်း မျိုးမမ တယောက် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ကို ချွတ်ပစ်လိုက် သည်၊ ထမိန် အသား ပျော့ပျော့ ကို လဲ လိုက်သည်၊ အပေါ်ပိုင်းကတော့ အိမ်နေရင်း တီရှပ် ပွပွ ကို အောက်က ဘရာဇီယာ နဲ့ ဆိုတော့ ဘာမှ လဲ စရာ မလိုတော့၊ မျိုးမမ စိတ်ထဲ မှာတော့ ဖိုးသက် နဲ့ တကယ် လိုးဖြစ်လိမ့်မယ် လို့ မထင်။
ဖိုးသက် ဆိုတာ ခု မှ လူပျို ဖြစ်ကာ စ ဆိုတော့ ဟိုမုန်းထ ကြွ ပြီး မိန်းမ မြင်တိုင်း မုန်ယိုနေပြီး ဘာမှ လုပ်တတ် ကိုင်တတ်တာ မဟုတ်ဟု ၊ စာအုပ်တွေ ထဲ ဟိုနား ဒီနား မှာ ဖတ်ဘူး ထားသည်၊ ဆိုတော့ သူလည်း အယားပြေ၊ ဖိုးသက်ကို လည်း သူ့ အပျင်း ပြေ ဆော့ကစား လို့ ရမည့် ကောင်ကလေး လို့ ပင် စိတ်ထဲ ယူဆ ထားသည်။
ဒါကြောင့်လည်း ရဲရဲ တင်းတင်းပင် ဘယ်လို ကစားရ မလဲ လို့ စဉ်းစား နေလိုက်၏၊ သို့သော်လည်း နဂိုလ် အတွင်း စိတ်ဓါတ် အခံက ဆာနေသော မျိုးမမ တယောက်၊တွေးနေရင်းက ပင် သူ့ အဖုတ်ထဲ မှာ အရည်များ စို စွတ်လာခဲ့ရပေသည်။
ဖိုးသက် အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ မျိုးမမ သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ မှောက်ရက် လဲ နေ၏၊ မျိုးမမ ၏ဖေါင်းမို့ စွံ့ကား နေသော ဖင်ကြီး ကို ကြည့်ရင်း ဖိုးသက် လီး မှာ ဖြောင်းကနဲ မာလာ ရ၏၊ မျိုးမမ အခန်းတံခါးကို အသံ မမြည်အောင် ဂလန့် ထိုးပြီး ပြန်ပိတ် လျှက် ဖိုးသက်တယောက် မျိုးမမ ကုတင်ဘေး တို့ လျှောက်လာ ခဲ့လိုက်သည်။
“ မမမျိုး နင်း ပေးရမှာလား ၊ နှိပ်ပေးရမလား...”
“ အင်း ငါနင့် ကိုယ်ကြီး မခံနိူင်လောက်ဘူးထင်တယ်၊ ခြေသလုံး ပေါင်လေး လောက်ပဲ နင်လက်သန်သလောက် နှိပ်ပေးပါဟယ်၊ နောက် ဇက်ကြောလည်း နည်းနည်း လေး ဆွဲပေး၊ အဲ လောက်ပါပဲ....”
“ ဟုတ်ကဲ့ မမမျိုး....”
ပြောရင်း ဆိုရင်း ဖိုးသက် တယောက် ကုတင်ပေါ်ရောက်နေလေပြီ၊ ပထမ တော့ ထမိန်ပေါ်မှ ပင် အုပ်ကိုင် ပြီး ခြေသလုံးသား တွေကို စနှိပ်ပေး၏၊နောက်တော့ နှိပ်ရတာ အားမရ သလို နှင့် ထမိန်ကို အသာ ဒူးခေါက်ကွေး နားလောက်ထိ တင်ကာ မျိုးမမ ၏ ခြေသလုံးသား များကို အားရ ပါးရ ဆုပ်နှယ်တော့သည်၊ ခြေသလုံးတွေက ချောမွတ် ပြီး ဝင်းနေလိုက်တာ၊ ပေါင်တွင်းသား တွေ ဆို ဘယ်လို နေမလဲ ၊ ဖိုးသက် နည်းနည်း လောဘ ကြီးလာ၏။
သို့သော် ပေါင် ကို တော့ ထမိန် မလှန်ရဲ ၊ တော်ကြာ အပျိုကြီး ထ အော်ပြီး သူ့ အဖေ ကို တိုင်ပြောပါက စောက်ပြဿနာ တက်အုန်းမည်၊ မျိုးမမ ခြေသလုံးကို အရသာ ခံပွတ်ရင်း မှ ပေါင် လုံး နားကို တက်တက် လာပြီး ထမိန် ကို ပါ သူ့ လက်ဖြင့် မသိမသာတွန်းတင် လာသည်။
ဒေါ်မျိုးမမ ပေါင်လုံး ကတော့ မေသူဇာထက် ကြီးသော်လည်း ဒေါ်ဒေါ်လှ လောက်တော့ မတုတ် အနေတော်ပင်၊ ဖိုးသက် က ဒါတောင် ဒူးအထက် တထွာလောက်ထိပဲ ရောက်သေးသည်။သရည် တမြှားမြှားကျ နေပြီ၊ ဒူးခေါက်ကွေး အထက် ပေါင်ဟဲ့..တွင်းနား ဖိုးသက်လက်ဖဝါး တွေ ရွေ့လာတော့ မျိုးမမ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ ဒါသူ့ ရဲ့ အားနည်း ချက်ပဲ အဲဒီနေရာ ထိလိုက်ရင် သူမခံနိူင် အရမ်းယားတတ်သည်၊ မျိုးမမ တွန့် ကနဲ ဖြစ်သွားတော့ ဖိုးသက်က မေးလိုက်သေးသည်၊ အမှုအမှတ်မဲ့ လိုဖြင့်..
“ မမမျိုး နာသွားလို့လား...”
“ ဟဲ့ယား လို့ဟဲ့...အဲနေရာကို မထိခလုပ်ထိခလုပ်ဆိုယားတယ်ဟ...”
မျိုးမမ ဘာအဓိပ္ပါယ်နဲ့ ပြောမှန်း သိပေမဲ့ ဖိုးသက်က ကိုယ်လိုရာ ကိုယ်ဆွဲတွေးပီး သဘောကျနေ၏။
“ အဲဒါဆိုလည်း ထိအောင် နှိပ်ပေးမယ်လေ..”
ဖိုးသက် လက်ဖဝါး တွေက ထမိန်အောက်မှ ပေါင်အရင်းသို့ ထိုးတက်ကာ လက်မ တွေက ပေါင် အတွင်းသားကို ပွတ်ပေးနေ၏၊ ဖိုးသက်လက်ဖဝါးက မျိုးမမ တင်သား အောက်ခြေ နား ရောက်လာတော့ သူ့လက်မ က စောက်မွှေး တွေကို စမ်းမိနေခြေပီ၊ ဟိုက် အပျိုကြီး အတွင်းခံတောင် မဝတ်ထားဘူး။
ဟာမထူးပါဘူးကွာ လို့တွေးရင်း ဖိုးသက် လက်မ က တောဝင်တိုးတော့သည်၊ ဟိုက် တောက မိုးရွာထားပြီ ထင်တယ် စိုလို့ပါလား၊ ဖိုးသက် လက်မ ထိပ်ဖျားက ခြုံဘုတ်အရင်းက တောင်ကုန်းမို့မို့ ကို ရောက်သွား၏၊ ဖိုးသက် ရှေ့ဆက် မသွားခင် ဒေါ်မျိုးမမ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
အပျိုကြီး မျက်လုံး အစုံပိတ်လို့ အိပ်ပျော်ချင်ယောင် ဆောင်နေသည်၊ ဖိုးသက် အတွက်ကတော့ မီးစိမ်း ပြသည့်သဘောပဲပေါ့၊ ဒီအိမ်ကြီး ပေါ်မှာ ဖိုးသက်စားလာ တဲ့ မိန်းမ ပဲ မနည်းတော့ပြီ၊ ဟဲဟဲ၊ ဖိုးသက် လောဘကြီးလာပြီ၊ တောင်ကုန်းပေါ်က ရေစိမ့်ထွက်နေတဲ့ ပတ်ကြားအက်ကို ရှာသည်၊ တွေ့ပြီ၊ ဖိုးသက် မမှီ မကန်းမို့ မျိုးမမ ခြေထောက်တဘက်ကို ခွ၊ ဒူးနှစ်ဘက်ထောက်ကာ ကုန်းနိုက်သည်။
နုတ်ခမ်းထူထူ ဖေါင်းမို့မို့ ကို စမ်းမိသည်၊ သူ့လက်က ထမိန်အောက်မှာ ဆိုတော့ လက်ချောင်းထိပ်ကလေး တွေနဲ့ သာ စမ်းနေရသည်၊ နောက်ပတ်ကြားအက်ထဲ လက်ချောင်းထိပ်ကို ထိုးထည့်ကာ ခပ်မာမာ အဖုလေးကို သွားပွတ်လိုက်မိသည်၊
“ အ...”
“ ဖုတ်....”
“ အား....”
“ ဒုံး...........”
“ ဟဲ့ဟဲ့....ဖိုးသက်....ဖိုးသက်...ဘာဖြစ်သွားတာလဲ...ဒုက္ခ ပါပဲ.......”
အပေါ်က အသံတွေ နဲ့ အဖြစ်အပျက် တွေကို သေသေခြာခြာ ရှင်းပြရရင်တော့၊ မှောက်ရက်အိပ်နေတဲ့ အပျိုကြီး ရဲ့ အဖုတ်နူတ်ခမ်းကို ဖိုးသက် လက်ဖျားလေးနဲ့ ပွတ်သတ်နေတုန်း အပျိုကြီးလည်း ဇိမ်ကျပြီး ငြိမ့် နေတာပေါ့။
အဲဒီအချိန် ဖိုးတက်က ဒူးထောက်ပြီး လက်ချောင်းကို ထိုးထည့်လိုက်တော့ အပျိုကြီး စောက်စေ့ ကို လက်ချောင်းနဲ့ ထိုးမိလိုက်တာ လက်သည်းပဲ ရှိနေလို့လားမသိ၊ အပျိုကြီး မျိုးမမ ဆတ်ကနဲ ရုပ်တရက် ခြေထောက်မတင်လိုက်တာ၊ သူ့ခြေထောက်ပေါ်ခွထားတဲ့ ဖိုးသက် ပေါင်ကြား တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ဘော ကိုသွားရိုက်မိလိုက်တော့ ဖိုးသက်ခမျာ အားကနဲ အော်ပြီး ကုတင်အောက် လိမ်ကျသွားတာပါ။
ဖိုးသက်တယောက် သူ့ပေါင်ခွဆုံကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ အုပ်ပြီး တအီးအီး အော်နေတော့ မျိုးမမ ခမျာလည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့၊ ခနနေမှ ဖိုးသက်တယောက် တဖြေးဖြေးနဲ့ ငြိမ်ကျသွားတော့ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း ရှက်ရှက်နဲ့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့တော့ သလို၊အရှိန်လည်း ပြန်ကျသွားရ ပါတော့သည်။
“ အေးအေး ဆောရီး ဖိုးသက် တော်ပါပြီ ကွယ် ဒီညတော့..”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ မမမျိုး....”
“ နင် လမ်းလျှောက်လို့ရရဲ့လားဟဲ့...”
“ အီး..ရ..ရ ပါတယ် မမမျိုး ရဲ့...”
သူ့ အခန်းထဲက ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ထွက်သွားတဲ့ ဖိုးသက်ကို ကြည့်ပြီး မျိုးမမ ခမျာ သူ့ကိုယ်သူ ဒေါပွ မဆုံးဖြစ်နေ ရပါတော့သည်။
အပိုင်း ( ၈ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment