ရောင်စုံ ဘောလုံး အပိုင်း ( ၃ )

ရောင်စုံ ဘောလုံး အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - မင်းခိုင်

( ၁ )

မင်းမင်း final စာမေးပွဲဖြေပီးတော့...ဘာအလုပ်မှလဲ မရှိ၊ အားအားလျားလျား ဖြစ်နေတာနဲ့ ဟိုးငယ်ငယ်တည်းက တက်ခဲ့တဲ့ ငယ်ဆရာ ဆရာဦးစိုး ၏ English Language သင်တန်းကို..ပြန်တက်နေပါသည်။ ဆရာက အသက်ကြီးပီ။ မင်းမင်း တို့ အဖေ ထက်တောင် ကြီးဦးမယ်။

မင်းမင်း အဖေက နောက်နှစ်ဆို သက်ပြည့်ပင်စင်တောင် သွားတော့မည်။ အမှန်တော့ အသက်က ခြောက်ဆယ် ပြည့်နေပီ။ မှတ်ပုံတင်မှာ ငယ်ငယ်တည်းက ခုနှစ် မှားပီး အသက်နှစ်နှစ် ငယ်နေလို့ ပင်စင် မရသေးတာ။ မင်းမင်း အကိုကြီးကတော့ မင်းမင်း ကိုကျောင်းပီးတာနဲ့ အလုပ်လုပ်ဖို့ သတိပေး ထားပီး သူကိုယ်တိုင်လဲ မင်းမင်း အတွက် အလုပ်ရှာပေးနေပီ။ ခု...စာမေးပွဲ ပီးခါစမို့သာ မင်းမင်း ကိုလွှတ်ပေးထားသလို ဖြစ်နေတာ။

မင်းမင်း တို့ မိသားစုမှာ အကိုကြီးက အဖေထက် သြဇာ ကြီးပါသည်။ မင်းမင်းကို ချစ်သော်လည်း သိပ်တော့ အလိုမလိုက်တတ်။ တော်သေးတယ်...မင်းမင်း နဲ့ အသက်ကွာတော့ မင်းမင်း ငယ်ငယ် ခြောက်နှစ် ခုနှစ်နှစ် သားလောက်တည်းက အိမ်ထောင်ကျပီး အိမ်ခွဲနေလို့။ နောက်မို့ဆို..မင်းမင်း တော်တော် အနေကျပ်မှာ။

အဖေ နဲ့ အမေလား...အေးဆေး။ အဖေက အနေအေးပီး အမေက လည်လည်ပတ်ပတ်ရှိသော်လည်း မင်းမင်း ကို အရမ်းချစ်တော့...အားလုံး မင်းမင်း ကြိုက်တာ လုပ်ပဲ။ ဒါပေမယ့်...အမေလည်း..အကိုကြီးကိုတော့ မလွန်ဆန်ရဲ။

အကိုကြီးက သူဆယ်တန်းအောင်ပီးတည်းက ကျောင်းတစ်ဖက်နဲ့ အလုပ်လုပ်ပီး မိသားစုကို ထောက်ပံ့ပေးခဲ့တာ။ အဖေ့ လစာနဲ့ အမေ အရောင်းအဝယ်လေး နဲနဲ လုပ်တတ်လို့ ရတာက လောက်ငှရုံသာ။ ချောင်ချောင် လည်လည် နေနိုင်တာက အကိုကြီးကျေးဇူး။ အကိုကြီး သိတတ်လို့ လို့ အမေ အမြဲပြောတတ်ပါသည်။ မင်းမင်း အမလဲ အကိုကြီးကို ကြောက်ရသည်။

အမ မပြောနဲ့ အမယောကျ်ား အပေါ်မှာတောင် အကိုကြီးက သြဇာညောင်းတာ။ အမ ယောကျားက အကိုကြီးနဲ့ ရွယ်တူတွေ။ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေလဲ ဖြစ်သည်။ အမ ဆယ့်ရှစ်နှစ်လောက်မှာ သူ့ယောကျ်ားနဲ့ စကြိုက်တော့...အကိုကြီးသိသွားပီး သဘောမတူ။

ဒီကောင်က ပေါ့ပေါ့နေပေါ့ပေါ့စားကောင်လို့ အကိုကြီး ကပြောသတဲ့။ သိပ်မကြာပါဘူး...အမ လင်နောက်လိုက်သွားရော..။ အကိုကြီး သဘောမတူတာသိလို့...သူ့ယောကျ်ားက အတင်းခိုးပြေးတာတဲ့။ အဲဒီတုန်းက အမယောကျ်ားကလည်း မင်းမင်း တို့နဲ့ တစ်ဝန်းထဲကပဲ။ သူ့အဖေ က မင်းမင်းတို့ အဖေ နဲ့  လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေလေ။ သူတို့လည်း...အေးဆေးသမားတွေပါပဲ။ အဖေ့ထက်တော့ နဲနဲ ငယ်တယ်...အမယောက္ခထီးကြီးက။ အမက သူ့ယောကျ်ားနဲ့ လိုက်ပီး သူ့ ယောက္ခထီး လိုင်းခန်းမှာပဲ သွားနေတယ်။

မင်းမင်း တို့ဆီမှာနေရင်..အကိုကြီး ရှိနေလို့ မလွတ်လပ်မှာစိုးလို့တဲ့။ မင်းမင်း က အဲ့ဒီတုန်းက လေးနှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးတာ..ဘာမှမသိသေး။ အကုန် အမေပြန်ပြောပြတာကြီးပဲ။

နောက်နှစ်နှစ်လောက်နေတော့..အကိုကြီးလဲ အိမ်ထောင်ကျပီး အိမ်ခွဲနေပီ။ မကြာပါဘူး မင်းမင်း အဖေလဲ နယ်ကို ပြောင်းပီးတာဝန်ကျတော့...မင်းမင်း ရယ် အမေရယ် အဖေ ရယ် သုံးယောက် မင်းမင်း နှစ်တန်းနှစ်ကစပီး နယ်ပြောင်းရတယ်။

မကွေးမှာ သုံးနှစ် ပီးတော့ မင်းမင်း ငါးတန်းနှစ်မှာ မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်းကို ထပ်ပြောင်းရတယ် နောက်သုံးနှစ်။ မင်းမင်း ရှစ်တန်းနှစ်ရောက်မှ ရန်ကုန် ပြန်ရောက်လာတာ။ အရင်နေခဲ့တဲ့ ဆီပဲ...ခုလက်ရှိ မင်းမင်း တို့ နေနေ တဲ့ နေရာလေ။

မင်းမင်း ကရန်ကုန်မှာမွေး နယ်မှာကြီး ပီး နောက် ရန်ကုန်ပြန်ပြောင်းပီး အရွယ်ရောက်လာရတာ။ မင်းမင်း အရင်က ပြောဖူးသလိုပဲ မင်းမင်း ကရောက်လေရာရာမှာ မိန်းမတွေနဲ့ပဲ အကျိုးပေးတာ။ မင်းမင်း ငယ်ငယ် ဒီမှာ နေတုန်းကလဲ မင်းမင်း နဲ့ရွယ်တူ တန်းတူ.. ဆော့ဖေါ်ဆော့ဖက် ကလေးတွေ ထဲမှာ တစ်ဝန်းလုံး ယောကျ်ားလေးဆိုလို့ မင်းမင်း တစ်ယောက်တည်း ပါတယ်။

ကျန်တာ အကုန် မိန်းခလေး တွေ...ဆယ်လေးငါးယောက်လောက်တောင်ရှိမယ်။ နယ်ပြောင်းတော့လည်း..အဲ့ဒီလိုပဲ။ အနားမှာ မိန်းခလေးဖေါ်တွေကြီးပဲ။ ဒါကြောင့်...မင်းမင်း ဘောမကန်တတ်ဘူး၊ ဂေါ်လီ မရိုက်တတ်ဘူး၊ သားရေကွင်းမပစ်တတ်၊ စွန်မလွှတ်တတ်ဘူး။

အဲ...ဖန်ခုန်မလား၊ ထုပ်စည်းတိုးမလား၊ အီစွတ်ကြိုးခုန်မလား၊ ဇယ်ခုပ်မလား၊ သြဇာစေ့တောက်မလား မင်းမင်း အားလုံးရတယ်...။ မိန်းခလေးတွေ ကစားတတ်တာမှန်သမျှ။ မင်းမင်း ကအဲ့လိုပါဆို။

ဆယ်တန်းတုန်းကလဲ...မင်းမင်း တို့တစ်ဝန်းလုံးမှာ ရှစ်ယောက်ရှိတယ်။ ယောကျ်ားလေးက မင်းမင်း တစ်ယောက်ထဲ...ကျန်တာ မိန်းခလေးတွေ။ မင်းမင်း တို့ ဝန်းထဲမှာက နှစ်ခြမ်းလိုဖြစ်နေတယ်။ ဒီဘက်...စျေကြီးနဲ့ နီးတဲ့ဘက်က မင်းမင်း အဖေတို့လို အလယ်အလတ် အဆင့်နဲ့ အောက်ခြေအဆင့် ဝန်ထမ်းတွေ နေရတာ..။

ဟို တစ်ဘက်ခြမ်းက အရာရှိတွေ နေတာ။ တစ်ဝန်းထဲပေမယ့်...ကိစ္စ မရှိဘဲ မင်းမင်း မပြောနဲ့ အဖေတို့လို ဝန်ထမ်းတွေ တောင် အဲ့ဒီဘက်မသွားဘူး။ ကိစ္စ ရှိလို့ အရာရှိတွေကခေါ်မှ...ခေါ်ခိုင်းတာပေါ့လေ...အဲ့ဒီအခါမှ သွားကြရတာ။ ဝင်ပေါက်တောင် သပ်သပ်...တစ်ပေါက်စီ...တစ်ဂိတ်စီ။

မင်းမင်း တို့ ဘက်က ကားမှတ်တိုင်က တစ်ခု ဟိုဘက်ခြမ်းဆို မင်းမင်း တို့ရှေ့နောက် တစ်မှတ်တိုင် ကျော်မှာ။ အပိုင်းနှစ်ပိုင်းကို ခြံစည်းရိုးတွေ ဘာတွေခတ်ပီး ခွဲထားတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ အဲ့ဒီနှစ်ပိုင်းကြားမှာ အလိုလို ခြားထားသလို ဖြစ်နေတဲ့ အားကစားဝင်းကြီးတစ်ခုရှိတယ်။ ဘောကွင်းရယ် ပြေလမ်းတွေရယ်ပါပါတယ်။ ကွင်းတောင်ဘက်မှာ ပွဲကြည့်စဥ်ရှိပီး...မြောက်ဘက်မှာ အားကစားရုံတွေ ခန်းမတွေရှိတယ်။ အရင်က...ခုထက်တောင်စုံပီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့။

ခုတော့...ပွဲကြည့်စင်လောက်ပဲ အကောင်းကျန်ပီး..ကျန်တဲ့ အဆောက်အဦတွေကတော့ ရွဲကုန်ပီ။ အမိုးပြိုတာပြို၊ နံရံတွေပေါက်ပီးလဲတာကလဲနဲ့။ အဲ့လိုဖြစ်တာကလဲ အကြောင်းရှိတယ်...။ ကွင်းတောင်ဘက်ပွဲကြည့်စဥ်တွေရဲ့ ဟိုဘက်ပိုင်းက အရာရှိ လိုင်းခန်းတွေ..မြောက်ဘက် အဆောက်အဦပျက်တွေရဲ့ ဒီဘက်က မင်းမင်း တို့ လိုင်းခန်းတွေလေ။

အရာရှိတွေ...သူတို့ မိသားစုတွေ က ပွဲတစ်ခုခုရှိလို့လာကြည့်ရင် အဲ့ဒီတောင်ဘက်ပွဲကြည့်စဥ် မှာပဲကြည့်ကြတယ်...။ ပြောရရင် VIP တန်းပေါ့။ VIP ပွဲကြည့်စင်ဆိုတော့..အမြဲသနေရတာပေါ့။ ဒါ့ကြောင့်..အဲ့ဒီ ပွဲကြည့်စဥ်က အကောင်းအတိုင်းဖြစ်နေရတာ။

တခြးဝန်ထမ်းမိသားစုတွေကတော့ ကွင်းထဲမှာပဲအခင်းခင်းပီးကြည့်ကြတာ။ ကာလသားတွေနဲ့ လူပျို ၀န်ထမ်းတွေ ကတော့ အရာရှိတွေနဲ့ဝေးတဲ့ အဆောက်အဦ ပျက်တွေ ... အနားမှာ မူး ပြဲ ကွဲ က ကြတာပေါ့။ ခုထိ...ဝန်းအတွင်း ပွဲမှန်သမျှ အဲ့ကွင်းမှာပဲ ကျင်းပကြတုန်းပဲ။ သကြန်၊ ကထိန် ၊ ခရစ်စမတ် ၊ နှစ်ကူး ၊လွတ်လပ်ရေး အားကစားနဲ့ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေ ပီးတော့... ဒီဌာနကြီးတစ်ခုလုံး အဖွဲ့အစည်းကြီး တစ်ခုလုံးရဲ့ မွေးနေ့ပွဲဆို အကြီးအကျယ်ပဲ လုပ်တာ။

မွေးနေ့ကို...ဘယ်လိုသတ်မှတ်ပီးလုပ်တာလဲတော့..မင်းမင်း မသိဘူး..။ နိုဝင်ဘာမှာလုပ်တာ....ဇတ်..စတိတ်ရှိုး...အငြိမ့် တွေပါ ပါတယ်..ပွဲစျေးတန်းကြီးကလဲ ကွင်းကိုဝိုင်းပီးအရှည်ကြီး...။ မင်းမင်း အပါအဝင် ဝန်းထဲက မိသားစုတွေ အကုန်လုံး ပျော်ကြရတာပေါ့။

အရာရှိ လိုင်းခန်းတွေဘက်အခြမ်းကို မင်းမင်း ဒီမှာ နေလာတာကြာပီ နှံ့အောင် မရောက်ဖူးဘူး။ အဖေခေါ်လို့ သုံးခေါက်လား လေးခေါက် လားပဲ ရောက်ဖူးတယ်။ နောက်ဆုံးရောက်တာ မင်းမင်း ဆယ်တန်းကို နှစ်ဘာသာ ဂုဏ်ထူးနဲ့အောင်လို့...အဖေ့ အထက်အရာရှိက ခေါ်ပီး ဂုဏ်ပြုလို့။ ကျန်တာတော့ ငယ်ငယ် ကပဲ...မမှတ်မိတော့ဘူး။

မင်းမင်း ကဆယ်တန်းကို အင်းလိပ်စာ ရယ် သင်ချာ ရယ် ဂုဏ်ထူးဝင်တယ်။ အဲ့ဒီ နှစ်ဘာသာမှာတော့ ထူးချွန်ပီး ကျန်တာတွေက ကပ်အောင်တာ..။ ဆယ်တန်းကို မင်းမင်းတို့ ဝန်းထဲကဖြေတဲ့ ရှစ်ယောက်မှာ ငါးယောက်ပဲ အောင်တယ်။

အရာရှိသမီး လေးယောက်ဖြေ...သုံးယောက်အောင်တယ်။ တစ်ယောက်ကတော့..စာမေးပွဲဖြေခါနီးမှ...လင် နောက် လိုက်သွားလို့ဆိုလား...ဘာလား...မသိဘူး။ မရင်းမှ မရင်းနှီးခဲ့ကြတာဆိုတော့လဲ...ဘယ်သိပါ့မလဲ။ မင်းမင်း တို့ ဝန်ထမ်း လိုင်းခန်းဘက်က လေးယောက်ဖြေတာ မင်းမင်း ရယ် နောက် ကောင်မလေး တစ်ယောက်ရယ်ပဲအောင်တယ်။ 

နှစ်ယောက်က ကျတယ်။ မင်းမင်း ဆယ်တန်းအောင်တော့..အကိုကြီးက ဒီနေရာမှာ အရာရှိဖြစ်အောင်လုပ်ဖို့တိုက်တွန်းသေးတယ်။ အဖေ ကိုယ်တိုင်က လက်မခံဘူး။ အကိုကြီးကို အဖေ ပြတ်ပြတ်သားသား ဆန့်ကျင်တာ အဲ့တစ်ခါပဲ တွေ့ဖူးသေးတယ်။

ဒါ့ကြောင့်..မင်းမင်း GTC ပဲတက်လိုက်တာ။ ဆယ်တန်းတုန်းကလား...။ ကျသွားတဲ့ထဲက ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့တော့ ဇတ်လမ်း ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ ခုတော့....သူ့အဖေနယ်ပြောင်းတာလိုက်သွားပီး နယ်မှာပဲ ယောကျ်ားတောင်ရသွားပီကြားတယ်။ သူနဲ့ ဇာတ်လမ်းက ပြောရရင် ကိုးတန်း ဆယ်တန်းနှစ်က ထက်တောင် ရှေ့ရောက်သေးတယ်။

မင်းမင်း မှတ်မိသလောက်က မင်းမင်း ငယ်ငယ် ခြောက်နှစ် ခုနှစ်နှစ် လောက်ကပဲ။ မင်းမင်း အဖေ နယ်မပြောင်းရခင်ကပဲ။ ကလေးဆိုတော့..ဇာတ်လမ်းစစ်စစ်လို့ တော့ ပြောလို့မရ ဘူးပေါ့။ လင်မယား လုပ်တိုင်း ကစားပီး အတတ်ဆန်းကြသလိုလေးပါ။

ဒါမျိုး ငယ်ငယ်က...အနည်းနဲ့အများ..ဖြစ်ဖူးတတ်ကြတာပဲကို။ ကစားရင်း ဆော့ရင်းနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စူးစမ်းရင်း အချင်းချင်း လျှောက်ကိုင်ကြ..လျှေက်လုပ်ကြည့်ကြတာ။ ပီးတော့ လင်မယားလုပ်တိုင်းကစားကြတယ်ဆိုပီး လုပ်ကြတာမျိုးပေါ့။

အဲ့..ကောင်မလေးနဲ့ ဆော့ရင်း ...သူက ဘောင်းဘီတိုလေး ဝတ်ထားတာထင်တယ်... စောင့်ကြောင့်ထိုင်တော့...သူ့ပိပိလေးက ပေါ်နေရော။ မင်းမင်း က သိတယ်မဟုတ်လား..ငယ်ငယ် ထဲက ဇ လေးနဲ့လေ။

မြင်တော့ မနေနိုင် မထိုင်နိင် ဖြစ်ပီး သဲနဲ့ ကောက်ပတ်တာ။ သဲနဲနဲ ဝင်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့..။ သူက ငိုပီး လူကြီးတွေ သွားတိုင်မယ် လုပ်တာ။ မင်းမင်း ကအမြန် မတိုင်ပါနဲ့ဟာ..ငါပြန် ခါပေးပါ့မယ်ပေါ့။ ပြန်စဥ်းစားကြည့်တော့...မင်းမင်း က ဒီ ယုံမြင်လို့ ဒီ ဂွင် ဆင်လိုက်သလိုပဲ။ တစ်ကယ် က ဆော့ရင်း စရင်းနဲ့ ဖြစ်သွားတာ။ မင်းမင်း က ဘာသိ ဦးမှာလဲ..အဲ့အရွယ်မှာ။

အဲ့ဒီလိုနဲ့..သဲခါပေးရင်း..မင်းမင်း နှိုက်ကြည့်တော့တာပေါ့။ လက်ဝါးနဲ့ ပထမတော့ သဲခါတာပေါ့..နောက်တော့ ပွတ်ကောင်းလာတာနဲ့ ဆက်ပွတ်။ ပီးတော့..လက်ညှိုလေးနဲ့ ထိုး..။ အဟီး..ပြန်စဥ်းစားရင်း..ကောင်းတောင်လာပီ။

ဘယ်...အဲ့ကောင်မလေးလား...မင်းမင်း လက်နဲ့ခါပေးတဲ့အထိ ငိုနေတာ။ နောက်မင်းမင်း ပွတ်ပေးတာကောင်းမှန်း သိသွားရော.. သူလဲ ဖီးတွေတက်လာပီး မငိုတော့ဘူး။ အင့်..အင့်..အင့်..အင့်နဲ့ ဖြစ်လာလိုက်တာ။ မင်းမင်း လက်ညှိုးနဲ့လဲ ထိုးရော မင်းမင်း လက်ကို ဖီးတက်ပီး အတင်းလာကိုင်တာ...မှတ်မိနေတယ်။

အဲ့ဒီကစပီး..နောက်နေ့တွေမှာ..သဲပုံမှာသွားဆော့ရအောင်ဟေ့ လို့ပြာရင်သိပီ။ ပွတ်လိုက်..ထိုးမွှေလိုက်နဲ့ပေါ့။ တစ်ခါတော့...မင်းမင်း က ငါ့လဲ ပြန်လုပ်ပေးလေဟာလို့ပြောတော့.. သူက ပွတ်ရမှာလားဆိုပီး ကောက်ပွတ်ပေးတော့တာပဲ။

မင်းမင်း လဲဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဘယ်သိဦးမှာလဲ။ သူ့လက်ဝါးနဲ့ဘေးတိုက်ကြီးပွတ်တာပဲ ခံနေရတာပေါ့။ မဆိုးဘူး..သူ့ဟာနဲ့သူတော့ ကောင်းသား။ မင်းမင်း က ငယ်ငယ် ထဲက ထိပ်ပွင့်လေ။ သူများတွေထက် ကိုယ်က ပိုကြီးတယ်ဆိုတာ ဘယ်သိဦးမှာလဲ။ ရွယ်တူ ဂွေးတန်းလန်းကောင်တွေမှ သိပ်မမြင်ဘူးတာကိုး။

တစ်ရက်တော့...အိမ်ကို အဖေ့ အလုပ်က သူငယ်ချင်း ဦးလေးတစ်ယောက် အိမ်လာလည်တယ်။ အဖေနဲ့ ရှက်ကီချကြရင်း မင်းမင်း က ဝိုင်းထဲဝင်ဝင် အမြည်းနှိုက်တာလေ။ အဖေက သိပ်မသောက်တတ်ဘူး။ တစ်ခါတလေ ခုလို သူ့ မိတ်ဆွေတွေလာမှ မိတ်ဆုံစားပွဲတွေ ဘာတွေ ရှိမှသောက်တာ။ မင်းမင်း တစ်ခါ အမြည်းဝင်နှိုက်တော့...

“ ဟာ ဟေ့ကောင်ကြီး ဦးဆီ လာပါဦးကွ..” ဆိုပီး ပေါင်ပေါ်တင်ခေါ်ရင်း မင်းမင်း ဂွေးကို စနောက်ပီး နှိုက်တာ။

“ ဟ....ကိုမောင်ကို....ဒီကောင့်ဟာက နဲတာမဟုတ်ဘူး...ဒီအရွယ်လေးနဲ့..ဟင်...ဖအေတူတာလား...မအေဘက်လိုက်ပီး ထွားတာလားဗျ...” ဆိုပီးရယ်နေတော့တာပဲ။ ခဏနေ..အဖေနောက်ဖေးဝင်သွားတော့လည်း...

“ ဟေ့ကောင်...မင်း ဂွင်းတိုက်တတ်နေပီလား.. ဒီလောက်ကြီးအောင် ဂွင်းပဲတိုက်နေတာ မဟုတ်လား ..” ဆိုပီး..မူးမူးနဲ့ရယ်နေပြန်ရော။ မင်းမင်း ကလဲ ဒါမျိုးပြောရင် ဘာမှသာမသိသေးတာ..ပြန်မေးတာပေါ့။

“ ဦးလေးအောင်ကြီး ဂွင်းတိုက်တယ် ဆိုတာ ဘာပြောတာ လဲဗျ..” ဆိုတော့..အဲ့ဒီ ဦးလေးအောင်ကြီးက...

“ လာ ငါပြပေးမယ်..ဒီနားလာ..” ဆိုပီး မင်းမင်း ဂျိုးကို ဂွင်းတိုက်ပေးတော့တာပဲ။

မင်းမင်း မှာကောင်းလိုက်တာလေ။ မင်းမင်း ရဲ့ ဂွင်း ပညာက အဲ့ဒီကစတာ။ ဦလေးအောင်ကြီး ပြန်ခါနီး မင်းမင်း အနားကပ်သွားပီး..

“ ဦးလေးအောင်ကြီး...နောက်..မင်းမင်း ဂွင်းတိုက်ချင်ရင်..လာတိုက်ပေးဦးနော်..” လို့ ပြောလိုက်ရော..ဦးလေးအောင်ကြီး မူးမူးနဲ့ ဆဲပစ်လိုက်တာလေ...

“ မအေပေး...အမျိုးယုတ်လေး...မင်းလက်နဲ့ မင်းတိုက်ပါလားကွ...ငါကလာလုပ်ပေးရဦးမှာလား..” ဆိုပီး။

အဲ့ဒီတုန်းက မင်းမင်း က ကိုယ့်လက်နဲ့ကိုယ် လုပ်လို့ရတယ်လို့မှ မတွေးမိတာလေ။..သွားမေးမှာပေါ့။ သူပြောမှ သိတယ်..

“ သြော်... ဒီဟာက...ကိုယ့်ဟာကိုယ်လဲ လုပ်လိုရတာမျိုးပါလား” ဆိုပီးတော့။

ဒါပေမယ့်..မင်းမင်း အဲ့ဒီလိုထင်ခဲ့တာက ဆန္ဒပြု ဆုတောင်း လိုက်သလိုများဖြစ်သွားလားမသိဘူး..။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ထက် သူများတွေတိုက်ပေးတာကိုပဲ ခံခဲ့ရတာ ဘဝမှာ များနေခဲ့တော့တာပါပဲ။ သူများတွေ ဆိုတာ မင်းမင်း နဲ့ ဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့..အမျိုးမျိုး အဖုံဖုံသော မိန်းမတွေကိုပြောတာပါ။

ဦးလေးအောင်ကြီးနည်းပေးလမ်းပြလုပ်ပေးလိုက်တာကို မင်းမင်း ချက်ချင်း နောက်တစ်နေ့မှာပဲ...ဟိုကောင်မလေးနဲ့ လက်တွေ့စမ်းသပ်ပစ်လိုက်တယ်လေ။ အောင်မြင်လိုက်တာမှ...မင်းမင်း ကပဲ သူ့ကို တိုက်တိုက်ခိုင်းပီး.. သူ့ကိုကျပြန်မပွတ်ပေးတော့လို့တဲ့ စိတ်တောင် ဆိုးသွားသေးတယ်လေ။

မင်းမင်း မှာ အဲ့ဒီကျမှ ချော့မော့ပီး ပြန်ပွတ်ပေးလိုက်ရတာ.... ခု ပြန်စဥ်းစားကြည့်တော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် နာမည်တောင် ပေးလိုက်ချင်တာ....

“ လက်ပွတ်တာ မင်းမင်း...” ဆိုပီးတော့လေ။

............................................

( ၂ )

မင်းမင်း ဆရာဦးစိုး သင်တန်းကနေ အတန်းပီးလို့ ပြန်လာနေသည်။ ဈေးကြီး အလည်ပတ်လမ်းကနေပြန်လာတာပါ။ မင်းမင်း တို့သင်တန်းက ဈေးကြီး ဟိုဖက်ခြမ်းမှာ။ အိမ်ကနေဆို ဆယ့်ငါးမိနစ်ကျော်ကျော်လောက်တော့ လမ်း လျှောက်ရမယ်ထင်တယ်။

အိမ်ကနေ လိုင်းခန်းဝန်း နောက်ပေါက်ထိထွက် ဈေးကြီး အလယ်ပတ်လမ်းကနေဖြတ် ဈေးကြီးဟိုတစ်ဖက်ခြမ်းက လမ်းမကြီးပေါ်မှာ သင်တန်းက။ မင်းမင်း အိမ်က စက်ဘီး သို့မဟုတ် ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ လာလို့ရသော်လည်း မယူလာ။ အကြောင်းက လမ်းမှာ မင်းမင်း စျေးဝင်ချင်လည်းဝင်မယ်...ဂိမ်းဆိုင်ဝင်ရင်လဲဝင်မယ်...လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ချင်လဲ ဝင်ထိုင်မှာမို့..လမ်းပဲလျှောက်ပီးလာတာ။ ပီးတော့... အဓိက အကြောင်းက မင်းမင်း အကိုကြီး ပြောသလို...ဒီကောင်က တော်တော် နမော်နမဲ့ နိုင်လွန်းလို့ပဲ ဖြစ်သည်။

မင်းမင်း လုပ်လို့ အိမ်က ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ စက်ဘီးတစ်စီး ပျောက်ပီးပီ။ ခုလိုပဲ...ကိစ္စရှိလို့ ယူစီးသွားပီး တစ်နေရာရာ ဝင်ရင် မေ့ပီး သော့မဖြုတ်မိတာ...အဆိုးဆုံးက မေ့ပီးရပ်ထားခဲ့မိတာပဲ။

အိမ်ပြန်ရောက်မှ သတိရလို့ သွားပြန်ယူရ...အဲ့လိုနဲ့ပျောက်တာနှစ်ခါရှိပီမို့ မင်းမင်း ယူမလာရဲတော့။ ကိုယ့် အားကိုယ်ကိုး...ကိုးခြောက်ကိုးသုံးပဲစီးတော့တယ်။ ဒီတစ်ခါပျောက်ရင် အကိုကြီးကပြန်ဝယ်ပေးတော့မှာမဟုတ်သလို...ကောင်းကောင်းအကျွေးခံရတော့မှာ။

အရင် ပျောက်တုန်းကလဲ တော်တော် အပြောခံလိုက်ရတယ်။ မင်းမင်း..ဒီလို...နမော်နမဲ့ နိုင်နေတာ အိမ်ထောင်တွေဘာတွေကျလို့ ..အိမ်ထောင်ဦးစီးဖြစ်လာရင်...ဘယ်လိုလုပ် ကိုယ့်အိမ်ထောင်ကိုယ် ဦးဆောင် မတုန်းတဲ့။

ဘယ်သူက.. သူ့ကို အိမ်ထောင်ပြုမယ်ပြောလို့လဲ...နော်။ မင်းမင်းလား... အိမ်ထောင်ပြု မှာ။ ခေါင်းထဲမှာ..ဘယ်တုန်းကမှ မစဥ်းစားမိ။ မင်းမင်းကနယ်မှာကြီးခဲ့ရတာဆိုတော့..မင်းမင်း ငယ်ငယ် ငါးတန်း ခြောက်တန်း လောက်ထဲက ဆိုင်ကယ်စီးတတ်နေပီ။ နယ်မှာက အားလုံး ဆိုင်ကယ်ပဲ အားကိုးနေရတာ မဟုတ်လား။ မင်းမင်း အဖေရော အမေပါဆိုင်ကယ်စီးတတ်ကြသည်။ နယ်မှာ အကြာကြီးနေခဲ့ရတဲ့ အကျိုးလေ။

“ ဟ..ဟ..မှောက်ပီဟ..မှောက်ပီ...လုပ်ကြပါဦး...”

မင်းမင်း ရှေ့နားက ဦလေးကြီးတစ်ယောက် အော်လိုက်တာပါ။ ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ် တစ်စီး လဲတာလား၊ မှောက်တာလားမသိ။ လူတွေပြေးသွားကြသလို မင်းမင်း လဲ ကူစရာရှိကူလို့ရအောင်ပြေးသွားလိုက်တယ်။ မိန်ခလေးတစ်ယောက်..လမ်းဘေးကရပ်ထားတဲ့ ဘောက်စ်ကားကို ကျော်အတက် ရှေ့ကဝင်လာတဲ့ ...ဈေးတွန်းလှည်ကိုမြင်ပီးကြားထဲကပ်ရှောင်ရင်းလဲတာတဲ့။ ဘာနဲ့မှတော့ မတိုက်မိသွား။ သူ့ဟာသူလဲပီး..ဆိုင်ကယ်အောက် ခြေထောက်ပိနေတာ။ 

မင်းမင်း ရောက်သွားတော့..လူတစ်ချို့ဆိုင်ကယ်တောင်ထူပေးနေပီး သူမကိုပါ တွဲထူနေပီ။ ကောင်မလေးတော်တော် နာသွားပုံပဲ။ ခြေထောက် ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ဖြစ်နေပီး တံတောင်ဆစ်တစ်ဖက်ပါ ပွန်းသွားလို့ထင်တယ်..လက်ကိုကွေးထားတယ်။

“ သမီး ဆိုင်ကယ် မားကတ် တစ်ဖက် ကျိုးသွားတယ်...ကျန်တာ ဘာမှတော့ မဖြစ်ဘူး...သမီးရော....ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ...ရရဲ့လား...”

“ အား...ကျွတ်...ကျွတ်...ခြေထောက်ကတော့ နာနေတယ်...လက်ကစပ်တယ်...”

“ ဆေးခန်းပြမလား...ဘယ်လိုလုပ်...ချင်လဲ...”

“ ရတယ်...ရတယ်...မပြတော့ဘူး..ကျမ ဘာသာ..ကျမ စီးပြန်ပီး အိမ်ကျမှ ဆေးထည့်တော့မယ်....”

“ သမီး..စီးနိုင်ရဲ့လား...ဘယ်မှာနေတာလဲ...တစ်ယောက်ယောက်..လိုက်ပို့ပေးရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်”

“ (...) ဝန်းထဲကပါ...ရတယ်... ပြန်လိုက်တော့မယ်”

မင်းမင်း ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ သူမ ပြောတာ မင်းမင်း တို့လိုင်းခန်းဝန်း ပဲ။ သေချာကြည့်မိတော့..မင်းမင်း ကောင်မလေးကို မြင်ဖူး သလိုလိုပဲ...။ သိလားဆိုတော့လဲ...မသိပြန်ဘူး...။

ဝင်းထဲမှာ မင်းမင်း မသိသူ မရှိပါဘူး...။ ဒီရက်ပိုင်းလဲ နယ် Transfer အသစ်တွေ ရောက်တယ်မကြား...။ Transfer ကာလလည်း မဟုတ်။

“ ကျနော်ကလဲ....(...) ကပါပဲ...ကျနော်လိုက်ပို့ပေးရမလား...”

မင်းမင်း အနားရောက်သွားပီး မေးကြည့်လိုက်တယ်။ အသားဖြူဖြူ အရပ်ရှည်ရှည်နဲ့ ကောင်မလေးလို့ မင်းမင်း ပြောပေမယ့် သေချာကြည့်တော့မှ မင်းမင်းနဲ့ ရွယ်တူ လောက်ပါပဲ။ ကောင်မလေး မင်းမင်းကိုပြန်ကြည့်တယ်။ သူလည်း မင်းမင်း ကိုသိသလိုလို  ဖြစ်နေလို့ ပြန်စဥ်းစားနေတဲ့ပုံပဲ။

“ နင်...မင်းမင်း မဟုတ်လား...” ကောင်မလေးက..မင်းမင်းကို ချက်ချင်း မှတ်မိသွားပုံပဲ။

“ ကဲ..ကဲ..အတော်ပဲပေါ့...သိနေကြတယ်ဆိုတော့...ဒီကညီလေးကပဲလိုက်ပို့ပေးလိုက်ပါကွာ...”

ကောင်မလေးကျတော့ သမီးခေါ်ပီး သူ့ကျမှ ညီလေးခေါ်တဲ့ စောစောက ကောင်မလေးကိုကူနေတဲ့ ဦးလေးကြီး ကို မင်းမင်း “ဟုတ်ကဲ့..” လို့ပဲ ပြောလိုက်တယ်။

“ ငါ..မောင်းမယ်လေ..နင်ကနောက်ကပဲစီး...နင့်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ရော...ရရဲ့လား”

“ အင်း...ရပါတယ်...”

နင် မင်းမင်းမဟုတ်လားလို့ တိတိကျကျ ပြောလာပီး နင်လို့ သူမကစသုံးတာကြောင့် မင်းမင်း လဲရွယ်တူတွေဆိုတာ သေချာသွားပီး နင်ငါ လို့ပဲရဲရဲ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ မျက်နှာလေးကလဲ သွယ်သွယ်၊ ပါးကတော့မို့မို့ရဲရဲလေးနဲ့ ချစ်စရာတော့ အကောင်းသား..ကောင်မလေးက။ မင်းမင်း မမှတ်မိတာ...ဘာလို့လဲ..မသိ။ မေးကြည့်ရတော့မှာပဲ။

“ ငါ...ဘယ်လိုင်းဘက်ကိုပို့ပေးရမလဲ..”

“ လိုင်း (...) ကို...ဒါပေမယ့် နင်တို့အိမ်ကိုပဲ အရင်သွားပေးပါလား...”

သြော်...ဒါ့ကြောင့်ကိုး..မင်းမင်း မမှတ်မိတာ။ သူမပြောတဲ့..လိုင်း (...)  ဆိုတာ..အရာရှိရိပ်သာဘက်အခြမ်းကပဲ...။ ဒါဆို အရာရှိ သမီးပေါ့ သူမက..။  ငါလဲ ဘယ်အရာရှိ သားသမီး နဲ့မှ မသိပါဘူး..သူက ငါ့ကိုဘာလို့...သိ..သိ...။

အဲ...မှတ်မိပီ...မှတ်မိပီ။ မင်းမင်း တို့ဆယ်တန်းတုန်းက အရာရှိသမီးလေးယောက် လည်းတက်ခဲ့တာပဲ။ သွားတာလာတာလဲ မတူ....သူတို့က ကိုယ်ပိုင်ကားနဲ့ မင်းမင်း တို့က လိုင်းကား ဒါမှမဟုတ် ဖယ်ရီကားနဲ့၊ ကျောင်းတွေလဲမတူကြ၊ မရင်းလဲမရင်းနှီးခဲ့ကြပါဘူး။

လိုင်းထဲက..ဝန်ထမ်းသားသမီးများရဲ့ ဆ့ယ်တန်း.ဖြေကြမယ့်...ကျောင်းသူ ကျောင်းသားများကို ဒီဝင်းကြီးတစ်ခုလုံးရဲ့ အကြီးအကဲ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးက စာမေးပွဲမဖြေခင်...စုပေါင်းတွေ့ဆုံ...အာပေးတုန်းကတစ်ကြိမ် နဲ့...အောင်တော့ ဂုဏ်ပြု ချီးမြှင်ပွဲ လုပ်ပေးတုန်းက တစ်ကြိမ် နှစ်ကြိမ်လောက်သာ အရာရှိသမီးတွေနဲ့...မျက်နှာချင်းစိုင် တွေဖူးခဲ့ကြတာ..။ စကားတောင် မပြောဖူးခဲ့ကြဘူးပဲ...။

သူက ငါ့ကိုသိလဲသိ မှတ်လဲ မှတ်မိနေတာ အဆန်းပါလား။

သူမက....သြော....သေချာသိပီ....ဆယ်တန်းစာမေးပွဲမဖြေလိုက်ရတာလား..ကျတာလား ....မဖြေခင် ယောကျ်ားနောက် လိုက်ပြေးတယ်ဆိုလား...အဲ့ဒီကောင်မလေးပဲ။    ခုမှ မင်းမင်း မှတ်မိပီ။

“ ဟဲ့...ပလုတ်တုတ်...ဟဲ့...ဖြေးဖြေးမောင်းပါဟဲ့....နင်ကလဲ...”

မင်းမင်း ရှေ့ကခွေးဖြတ်ပြေးလို့..ဘရိတ်လေးအသာနင်းလိုက်တာကိုများ..  ဖြစ်နေလိုက်တာ..မချောက။ အရာရှိသမီးလို့ မပြောရဘူး သြဇာသံနဲ့။ ဒဏ်ရာရနေလို့...မရရင် ရပ်ထားခဲ့လိုက်ပီ။ သောက်မြစ်..ကပ်လိုက်တာ...မင်းမင်း ကို အဲ့လို..သြဇာပေး ဆရာကြီးလာလုပ်ရင်။

မမနွယ် တောင် မရဘူး။ မင်းမင်း ပြန်ပီး ပုံသွင်း ပစ်ခဲ့တာကို။

“ ဘာလို့..နင့်အိမ် နင်မပြန်ဘဲ...ငါ့အိမ် မောင်းရမှာလဲ.....”

“ မေးမနေနဲ့ဟာ...နင့်..အဖေက ဦးမောင်ကို မဟုတ်လား...ငါ့ အဖေ ရုံးက...”

အင့်...နဲနဲလေးပြန်ဖြဲ မလို့ကို...ဘယ်လိုမှ လှန်လို့မရဘူး။ မင်းမင်း အဖေက သူ့မ အဖေ လက်အောက်က ဝန်ထမ်းဆိုတာ သူ့မ သိနေပီး...အလိုလို..မင်းမင်း ကိုတောင်..သူ့အောက် ဆွဲသွင်းလိုက်သလိုပဲ...။ တောက်...မင်းမင်း က အောက်ကနေလဲ...ညွတ်ခွေကျသွားအောင်လုပ်တတ်တယ်နော်... ဘာမှတ်နေလဲ။ စိတ်ထဲကပဲ ပြောတာပါ။ အဲ...စိတ်ထဲကလည်း မပြောနဲ့...။ သူ့မှာ ယောကျ်ားကြီးနဲ့လားမသိဘူး။

မချောက နောက်မှာ ဘေးတိုက်စီးနေပေမယ့်...မင်းမင်း ကို မကိုင်ထားဘူး...။ ကိုင်ဖို့မပြောနဲ့ ထိတောင်မထိဘူး ထိုင်နေတာက။ မင်းမင်း မသိမသာ..ပညာပြလိုက်တယ်..ကျောလေးလဲနဲနဲ နောက်ဆုတ်လိုက်ပီး ဘရိတ်လဲ နဲနဲ ဆွဲပေးလိုက်တယ်။

ဆိုင်ကယ်က ညိမ့်ကနဲတစ်ချက်ဖြစ်သွားပီး မချော ခန္ဓာကိုယ်ဘေးခြမ်းက မင်းမင်း ကျောကိုလာထိသွားရတဲ့အပြင် သူမ လက်နဲ့ မင်းမင်း အကျီစကိုပါဆွဲလိုက်ရတယ်။ မင်းမင်း ပဲလေ...လူကနေပေမယ့်..ပညာကမနေဘူးလေ..။

“ ဟဲ့...ဖြည်းဖြည်း မောင်းပါဆို...ဆိုင်ကယ်ရော..ကောင်းကောင်း စီးတတ်ရဲ့လားမသိဘူး...”

ဒါတော့...လွန်ပီ။ မင်းမင်း ဆိုင်ကယ်ကို ဒတ်စတော့ အုပ်ပီး ရပ်ချလိုက်တယ်။

“ ဒါဆိုလဲ..နင်ကိုယ့်ဟာကိုယ် မောင်းသွားတော့..ရော့...” မင်းမင်း ဆိုင်ကယ် ပေါ်ကဆင်းပီးပြောလိုက်တယ်။ မချော မျက်နှာတင်းသွားပီး

“ နင်ပဲ..ငါ့ကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်ပြောထားတာလေ...ဒါလေးပြောတာနဲပဲ စိတ်ကောက်ရလား....ငါ နင့်အဖေနဲ့ကို သွားတိုင်ပြောဦးမှာ....”

ဗုဒ္ဓေါ.....ဘယ်လိုမှ မရပါလား...မနိုင်စိန်မပဲ။ သူပြောတာ..မင်းမင်း အဖေဆိုပေမယ့် သူ့အဖေနဲ့ ပြန်တိုင်မှ အားလုံး ဒုက္ခရောက်ကုန်မှာ။ မင်းမင်း စိတ်လျော့လိုက်ပီးပြန်တက်လိုက်ရတယ်..ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကို။

“ နင်က နဲနဲ သည်းခံမှပေါ့...ဆိုင်ကယ်စီးတာပဲ..နဲနဲတော့...ရှိမှာပေါ့..ကားမှမဟုတ်တာ...”

“ ကဲပါ...စကားများမနေနဲ့...မောင်းတော့...ငါ့ဒဏ်ရာတွေ နာလှပီ....နင့်အိမ်ရောက်မှ ဆေးထည့်ရမှာ....”

ဒါတော့ ဟုတ်မှာပါ..သူမနာနေပီဆိုတာ။ ဒီတစ်ခါတော့ သူမရှေ့တိုးစီးကာ မင်းမင်း ကျောကိုကပ်ထားရုံမက လက်တစ်ဖက်ကပါ မင်းမင်း ပခုံးကိုလာကိုင်ထားတော့သည်။

မင်းမင်း လည်းဘာပညာမှ မပြတော့ဘဲ အိမ်ကိုပဲမောင်းလိုက်တော့သည်။

“ ဟယ်....ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ..သမီးရယ်...တော်သေးတာပေါ့...မင်းမင်း နဲ့တွေ့လာလို့...”

မင်းမင်း အမေက အကြောင်းစုံသိသွားတော့ သူမ ဒဏ်ရာတွေကိုဆေးကြော သုပ်သင်ကာ ဆေးထည့်ပေးနေရင်းက ပြောသည်။ အဖေရော အမေပါ သူမကိုကောင်းကောင်းသိနေသည်။ မင်းမင်းကသာ သိပ်မသိတာ။

သိကြမှာပေါ့...မကြာခဏ အဖေ့အထက်လူကြီးအိမ်... သူမတို့အိမ်ပေါ့လေ...သွားပီး လုပ်အားပေးတွေသွားလုပ်ရ...ဂါရ၀ပြုသွားရ ....အလှူအတန်းလုပ်တိုင်း ဝန်ထမ်းမိန်းမတွေက သွားသွား ကူလုပ်ပေးနေရလို့....သိနေတာပဲဖြစ်မှာပေါ့။

“ ဒါတောင်...လမ်းမှာ မင်းမင်း မောင်းလာတာ ထပ်မှောက်တော့ မလို့.....”

“ ဟေ......ဟေ့ကောင် မင်းမင်း မင်းဘယ်လိုမောင်းတာလဲ ဆိုင်ကယ်ကို...မင်းတော့နော်...သတိသာထား....”

မချော...ကပေါ်တင်ကြီးကို ချွန်လိုက်တာပါ။

အဖေကလဲ အရင်တုန်းက မင်းမင်း ကိုဘယ်သူလာတိုင်တိုင် အရေးမစိုက်...အမေက ပြန်ပြောပြရင်တောင် မသိသလိုနေတတ်သူကြီးက... ခုကျ ဖိဟောက်နေလိုက်တာ..ချက်ချင်း...။ တတ်လဲတတ်နိုင်ပါ့။အရာရှိမျက်နှာကလဲ တော်တော်ကြီးပါ့။ ဒါ့ကြောင့် အကိုကြီးက မင်းမင်း ကို ဆယ်တန်းအောင်တော့...အရာရှိဝင်အရွေးခံဖို့ပြောတာကိုး။

“ အဖေတို့ကလဲ....သူများပြောတာယုံပီး...မင်းမင်း ကိုလာဟောက်နေသေးတယ်...မင်းမင်း က ဆယ်နှစ်သားထဲက ဆိုင်ကယ်စီးလာတာ..မှောက်ဖို့မပြောနဲ့...ဂျွမ်းပစ်ပီးတောင် စီးတတ်သေးတယ်...”

“ အောင်မယ်...ဟေ့ကောင်...မင်းဟာမင်း ဂျွမ်းပစ်ပစ်... ဂွေးပစ်ပစ် ...ဇာခြည်လေး လေးမထိခိုက်ဖို့လိုတယ်ကွ..နားလည်လား.....”

သြော်....သူ့မနာမည်က ဇာခြည် ကိုး..မသိပါဘူး။ အဖေက..တကယ်ဒေါသမထွက်ဘဲနဲ့ ဒေါသသံကြီးနဲ့လုပ်ပြောနေတာ.. မင်းမင်း သိတာပေါ့။ မင်းမင်း လဲ အဖေ့မျက်နှာကြည့်ပီး ရယ်ချင်လာတာနဲ့....ဘာမှမပြောတော့ဘဲ အပြင်ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

“ ဆိုင်ကယ်မှောက်တာ...သိရင် အဖေက ဇာခြည့်ကို အပြင်ပေးထွက်တော့မှာမဟုတ်တော့လို့..ဦးတိုဆီ အရင် မင်းမင်းနဲ့ လိုက်လာလိုက်တာ......”

“ အေးပေါ့...သမီးရယ်...ဒီလိုလုပ်မှဖြစ်မှာပေါ့...နောက်လဲ လာလည်ချင်လာလို့ရတာပေါ့....”

အံမလေး...လောကွတ်တွေတော်တော်ချော်နေတာ..မင်းမင်း ရဲ့ အဖေ။

ဟိုကောင်မလေးကလဲ...ဉာဏ်ကောင်းချက်.....သူအပြင်ထွက်ခွင့် မပိတ်သွားအောင်လို့...မင်းမင်း တို့အိမ်အရင်လိုက်လာ..ဆေးလေးဘာလေးထည့်...ပီးမှ သူ့အိမ်ကို ဟန်မပျက်ပြန်ဝင်မယ်ပေါ့။ လမ်းမှာ မင်းမင်း မေးတုန်းကတော့ မဖြေဘူး...။

ဘယ်လိုဟာလေးမှန်းကို မသိဘူး...မင်းမင်း နဲ့တော့ ဘယ်လိုမှ အပေါက်အလမ်းတည့်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး... သေချာတယ်။ ကောင်မလေး...ဘာတွေပြောနေလဲမသိ..အဖေ အမေတို့နဲ့ ဆက်ပြောရင်း ကျန်ခဲ့လေရဲ့။ မင်းမင်း လိုင်းထိပ်က အအေးဆိုင်ကို လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဇီးကျောက်ကျောလေး တစ်ခွက်လောက် သွားသောက်မှ...ဒီညနေ မကျေနပ်ချက်တွေများပီး ရင်တွေပူနေလို့။

...........................................................

“ ဟဲ့...မင်းမင်း နင်ဘာသောက်နေတာ ဘာလဲ..”

“ သူက ဇီးကျောက်ကျော သောက်နေတာ သမီး..”

မင်းမင်း ထိုင်နေတဲ့ အအေးဆိုင်ကို ဇာခြည်ဆိုတဲ့မချောရောက်ချလာတယ်။ သူမဆိုင်ကယ် စီးပီး။ အမေတို့ပြောလိုက်တာပဲနေမှာပေါ့..မင်းမင်း ဒီမှာရှိနေနိုင်တယ်လို့။

သူမ ပြန်ရမှာ ဟိုဘက်လမ်းဖြစ်ပီး...ခု မင်းမင်းရှိနေတဲ့ ဒီဘက်နဲ့ တခြားစီကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ကြီးရောက်လာပုံထောက်ရင်။ ဇာခြည်မေးတာ သူကမဖြေရပါဘဲ ဆိုင်က အန်တီသိန်းကဝင်ဖြေသည်။ အန်တီသိန်းလဲ သူမ အရာရှိသမီးမှန်းသိနေပုံပဲ။

“ ဟုတ်လား...သမီးလဲ အဲ့ဒါ သောက်မယ်လေ...ဟဲ့ မင်းမင်း ငါလဲသောက်မယ်နော်...”

“ သောက်ပေါ့..နင်ဟာနင်..သောက်ချင်တာသောက်”

“ ဘာလဲ....နင်ပိုက်ဆံ မပါလို့လား..ငါပေးလိုက်ပါ့မယ်..နင့်အတွက်...”

“ ဘာပြောတယ်......”

“ ဟေ့ရောင်...မင်းမင်း... ဇာခြည်က မင်းအင်းဂလိပ်စာသင်တန်းအကြောင်း စုံစမ်း ချင်လို့တဲ့..ကွ”

အဖေနောက်ကရောက်လာတယ်။ အဖေတို့ ဘာတွေရှောက်ပြောထားပီလဲမသိဘူး။ မင်းမင်း သင်တန်းအကြောင်းတောင် လာစုံစမ်းဦးမယ်ဆိုပဲ။

“ ဟာ...အဖေကလဲ...သင်တန်းအကြောင်းက သင်တန်းမှာ သွားစုံစမ်းပေါ့..မင်းမင်းက ဘာသိလို့ ဘာပြောရမှာလဲ.....”

“ တယ်....ဒီကောင်ကတော့.....”

“ မဟုတ်ဘူးဟဲ့...ငါခု အဲ့ဒီ သင်တန်း စုံစမ်းဖို့ သွားရင်း...လမ်းမှာ ဆိုင်ကယ်မှောက်တာ...ခုဆို နောက်ကျနေပီ...ငါ့အဖေက အကုန်ပြန်မေးမှာဟ..ငါဘာမှပြောမပြနိုင်ရင်..ငါ့ကိုယုံမှာ မဟုတ်တော့ဘူး...သင်တန်းတောင် တက်ခိုင်းတော့မယ် မထင်ဘူး...အဲ့ဒါ ဟယ်..ငါ့ကို နဲနဲကူညီစမ်းပါ..”

ဒီလိုတော့ စကားကောင်းကောင်းပြောတတ်သား မချောက။ အဖေကလဲ ဟောက်မယ်ဆိုတာကြီးပဲ..မင်းမင်း ကို။ မင်းမင်း ဇာခြည့်ကို...ဘုတောတော့မယ်ဆိုတာ သိလို့...လိုက်လာတာပဲဖြစ်မယ်။

“ ဟုတ်တယ်..သမီးရေ..မင်းမင်းက အင်းဂလိပ်စာ အရမ်းတော်တယ်...ဒီနားက..ကလေးတွေတောင် ခု စာပြပြပေးနေတာလေ.. မင်းမင်းက..”

အန်တီသိန်းကြီး သူနဲ့လဲဘာမှမဆိုင်ပဲ နားထောင်ပီး ဝင်ပြောနေတယ်။

“ ဟုတ်လား...ကောင်းတာပေါ့...သမီးတောင် လာတက်ရင်ကောင်းမလားမသိဘူး..မင်းမင်းဆီမှာ....” သေတော့မှာပဲ..ဒီဟာမလေးကတော့..မင်းမင်း ကိုလာကလိနေပီ။

“ ဟေ့ကောင်...အိုက်တင်ခံမနေနဲ့ မြန်မြန်ပြောပြလိုက် ဗိုလ်မှူးကြီးက အရမ်း တိကျတာ..ဇာခြည်လေး ပြန်မေးလို့ ဘာမှမသိရင်...အဆူခံနေရဦးမယ်..”

အဖေကလဲတမှောင့်..။ သူ့အဖေ သူ့ကိုဆူတော့ရောဘာဖြစ်လဲ..မင်းမင်းနဲ့ အနေသာကြီး.. မချောက အဖေသူ့ကိုဟောက်နေတာကို ခိ...ခိ ဆိုပီးထရယ်နေသေးတယ်။ သောက်မြစ် ကပ်လိုက်တာလေ။ နောက်ဆုံး... မင်းမင်း သေချာပြောပြပေးလိုက်ပါတယ်။

မင်းမင်းက ဒီသင်တန်း ရဲ့ငယ်မွေးခြံပေါက်ပဲ။ ရှစ်တန်းနှစ် ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တည်းက တက်လာခဲ့တာ။ ဆရာနဲ့လည်းရင်းနှီးပီးသား။ ခုဆို မင်းမင်းက intermediate level ရောက်နေပီ။ ဆရာကတော့ မင်းမင်း ကို advance level တောင်မှီနေပီပြောပေမယ့် GTC တက်နေတဲ့တစ်လျှာက်လုံး E သိပ်မလေ့လာဖြစ်တော့လို့... intermediate ကပဲပြန်တက်နေလိုက်တာ။

ငပလီမှာ နိုင်ငံခြားသာတွေနဲ့ အပြန်အလှန် တော်ကီပစ်နေတာမြင်တော့ မမနွယ်တောင် မင်းမင်း က E ကောင်းလိုက်တာလို့ ချီးကျူးသွားရတယ်။ ဇာခြည် မင်းမင်း ပြောသမျှ information တွေကို သေချာ ရေးပါမှတ်သွားတယ်။ သူမအဖေက တစ်ကယ် စေ့စပ်သေချာမယ့် ပုံပဲ။

လျှပ်ပြာမ ဇာခြည်တောင် သိပ်လှုပ်ရဲပုံမပေါ်ဘူး။ ဒါနဲ့များ...လင်နောက်လိုက်ပြေးရသေးတယ်လို့။ မင်းမင်း လျှောက်ထင်နေတာ...သူများသားသမီးကို..သတင်းတွေက ဟုတ်ကော...ဟုတ်ရဲ့လားတောင် မသိပါဘူး။ သူမ ပုံက လင်ရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်လိုလဲ မဟုတ်ဘူး။ ပါးမို့မိုရယ်၊ လည်တိုင်ရယ်၊ ဝတ်ထားတဲ့ ဒူးလောက်စကတ်တိုလေးအောက်က ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေရယ် က ဖွေးဥ စိမ်းမြနေလိုက်တာ ....သွေကြောစိမ်းလေးတွေတောင် မြင်နေရတယ်။

မင်းမင်းရှေ့ အအေးဆိုင်ရဲ့ ထိုင်ခုံပုလေးမှာ ဝင်ထိုင်းပီး မင်းမင်းပြောတာတွေ လိုက်ရေးမှတ်နေတုန်းက စကတ်တိုကြားကနေ ဟပီးပေါ်နေတဲ့ ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေကို ဟိုး...အလည်လောက်ထိ မင်းမင်း မြင်လိုက်ရတယ်။

ရင်ထဲရော...ဘာထဲရော ဖိုသိုးဖတ်သပ်တွေဖြစ်သွားရတယ်။ တော်သေးတယ် အဖေက အန်တီသိန်းနဲ့နောက်မှာ စကားသွားပြောနေလို့။ သူအစာငမ်းနေတာ မသိလိုက်ဘူး။ မင်းမင်း လဲမစားရတာတောင် နဲနဲကြာနေပီဆိုတော့..ငတ်နေတာလေ။

ဇာခြည်က ကြည့်ရတာ ဗမာစစ်ပုံမရဘူး။ တိုင်းရင်းသား တစ်မျိုးမျိုးရဲ့ သွေးရောနေပုံရတယ်။ သူ့အဖေကိုတော့ မင်းမင်း သေချာမြင်ဖူးပါတယ်။ ဆယ်တန်းမှာ ဂုဏ်ထူးရလို့ အိမ်ခေါ်ပီးတောင် ဆုပေးသေးဖူးတာ..ဗမာ စစ်စစ်ရုပ်ကြီး။

ဒါဆို သူ့အမေ ပဲဖြစ်မယ်...ဘာလူမျိုးလဲမသိ။ ဇာခြည် ကလဲ လုံဝ သူ့အဖေနဲ့ မတူဘူးဆိုတော့...သေချာတယ်... အမေတူ သမီးပဲဖြစ်မှာပဲ။ ဇာခြည်ကအရပ်ရှည်ပေမယ့် အရမ်းမပိန်ဘူး...သူ့ဟာနဲ့သူ ပြည့်တယ်ဘော်ဒီက။ တင်က ကိတ်တာ မဟုတ်ဘဲနဲ့...ဘေးဘက်ကို ၀ိုင်း၀ိုင်းကားကားလေးထွက်နေတာ။ ခါးလေးကလဲ..သွယ် သွယ်လေး။

ငါပေးလိုက်ပါ့မယ်...ပြောသွားပီး..ဇာြခည့် အအေးဖိုး အဲ့နေ့က...မင်းမင်း ပဲ ရှင်းပေးလိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီညက မင်းမင်း အိပ်မက်တစ်ခုမက်တယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ဇာခြည်နဲ့ မင်းမင်း ချစ်ပွဲ ဝင်နေကြတာတဲ့..။ ဇာခြည့်တစ်ကိုယ်လုံးစိမ်းဖန့်နေတာပဲတဲ့...လက်နဲ့ ဖိကိုင်လိုက်ရင်ကို သွေးခြေတွေ ဥဥသွားလို့တဲ့... မင်းမင်း မှာ ဖြည်းဖြည်းလေးပဲလုပ်နေရတယ်တဲ့...မင်းမင်း ဘယ်လိုမှ...အားမရဘူး။

ရုတ်တရက် မမနွယ် ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ ဝင်လာပီး ...

“ မင်းမင်း ဒီလို ဖြည်းဖြည်းလေး လိုးတာ မမ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး......ဘာလဲ မမတုန်းကတော့ အသေအကြေ လိုးခဲ့ပီး ဒီကောင်မလေးမှ မလိုးရက် မစောင့်ရက်ဘူး ဖြစ်နေတာပေါ့လေ..ဟုတ်လား...”

ဆိုပီး မင်းမင်း ကို အတင်းတွန်းဖယ် ပစ်လိုက်သတဲ့။ မမနွယ်က အရမ်းသန်မာနေလိုက်တာတဲ့။ မင်းမင်း လဲကျသွားတယ်။ မမကထပ်ပီး......

“ မင်းမင်း  ဒီမှာလာလေ... အရင်လို မမကို လိုးရင်းနဲ့ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို အရာထင်အောင်လာလိမ်ဆွဲလေ... မမဖင်ကြီးမှာ မင်းမင်းလက်ရာထင်အောင်ာနာနာရိုက်မှ မင်းမင်းလိုးရတာအားရတယ်ဆိုပီး...လာရိုက်ပေးဦးလေ....မမအစေ့လေးကိုလဲ လာကိုက်ဦးလေ..မမကို လည်ပင်းညှစ်ရင်းနဲ့လဲ လိုးပေးဦးလေ...မမ မခံနိုင်ပါဘူးဆိုတာကို အတင်း မမဖင်ပေါက်ထဲကိုလဲ လာ လိုးပေးဦးလေ...မင်းမင်း လာမလုပ်ဘူးလား...”

“ မင်းမင်း မမကို...လာမလုပ်ဘူးဆိုရင်..မမ ဒီကောင်မလေးကို မမကို မင်းမင်း လုပ်ခဲ့သလိုတွေ လုပ်တော့မယ်.....”

ဆို ပီး မမနွယ် မှာ ဘယ်က ဘယ်လို မင်းမင်းရဲ့ကြက်ဖကြီးနဲ့ ချွတ်စွတ်တူတာကြီး တစ်ခုပေါက်နေလဲ မသိဘူး...ဇာခြည့် အဖုတ်လေးထဲ စောင့်ထိုးထည့်လိုက်တာတဲ့။ မင်းမင်း မလုပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့ လို့ အကျယ်ကြီးအော်နေလိုက်တာ...လန့်နိုးသွားရော။

အမေတောင် ထလာပီးမေးတယ်...ဘာတွေအော်နေတာလဲ...ဆိုပီး။ ဘယ်လိုအိပ်မက်ကြီးမှန်းလဲမသိ။ မင်းမင်း မှာ ဇောချွေးတွေ ပြန်လို့...အိပ်လို့မရတော့ဘူး..။ ဟိုတွေး ဒီတွေးနဲ့...မိုးစင်စင်လင်းသွားတယ်။

.............................

( ၃ )

“ ဇာခြည် ရှစ်နာရီ ထိုးခါနီးပီ...နင် ပြန်ဖို့လုပ်တော့...”

“ အေးပါဟယ်...နင်ကလဲ..ရှစ်နာရီထိုးပီဆိုတာနဲ့ ငါ့ကို အတင်းပြန်လွှတ်တော့တာပဲ...ဘာလဲ...နင်ချိန်းထားတာရှိလို့လား....” မင်းမင်း ဇာခြည့်ကို..ဘာမှပြန်မပြောဘဲ....စာအုပ်တွေကောက်ပိတ်နေလိုက်တယ်။

“ သမီးရေ... ကြီးကြီးသုပ်ပေးတဲ့ လက်ဖက်သုပ်လေး ကောင်းရဲ့လား.....”

“ ကောင်းတယ်..ကြီးကြီးရယ် သမီး ဗိုက်တောင်တင်းသွားတယ်...အိမ်ရောက်ရင် ထမင်းတောင်စားနိုင်ပါတော့မလား..မသိဘူး....”

“ အေး...အေး..ဒီမှာစားဆိုတော့လဲ...သမီးကမှမစားဘဲ..အားနာစရာ..မလိုပါဘူး...သမီးရဲ့...”

“ မဟုတ်ပါဘူး...ကြီးကြီးရဲ့...သမီးက ကြီးကြီးသုပ်ကျွေးတဲ့ လက်ဖက်သုပ်လေးကို ပိုကြိုက်လို့ပါ.....”

“ အေးပါ...အေးပါ...သင်တန်းကပြန်တဲ့နေ့တိုင်း..ဝင်လာခဲ့...သမီးကြိုက်တယ်ဆို..ကြီးကြီး သုပ်ကျွေးမယ်...ဟုတ်ပီလား...”

မင်းမင်း အမေနဲ့ ဇာခြည် လေပေးတွေဖြောင့်နေသည်။ အမေ လက်ဖက်သုပ်ပန်းကန်ကို သိမ်းနေတုန်း..

“ ဒါဆို...ကြီးကြီးရေ...သမီးပြန်တော့မယ်နော်...မနက်ဖန်သင်တန်းအပြန်ဝင်ခဲ့မယ်...”

“ အေး..အေး...သမီး မင်းမင်း ကိုလိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်....”

“ ဟုတ်ကဲ့...ကြီးကြီး....မင်းမင်း ရော့...ဆိုင်ကယ်သော့....”

အမေ့ကို နှုတ်ဆက်ရင်း ဇာခြည် မင်းမင်း ကို ဆိုင်ကယ်သော့ ပေးသည်။ မင်းမင်း ယူလိုက်ပီး ဆိုင်ကယ် ရပ်ထားတဲ့ဆီ ထွက်လာလိုက်သည်။

...........................................

“ ဟဲ့..ကိုင်ထားဦး...ပြုတ်ကျနေဦးမယ်...”

မင်းမင်း ဇာခြည့်ကိုပြန်လိုက်ပို့ရင် ဒီလမ်းလေးကမောင်းရတာ ကြိုက်ပါသည်။ ဘာလို့ဆိုတော့....။ လမ်းလေးက အလိမ်အကောက် ကမုကထစ် လေးတွေများလို့။ ဒီလမ်းရောက်ပီဆို...မင်းမင်းက ပုံမှန် သူ့ပခုံးပေါ် လက်တင်ရုံတင်ပီး နောက်က စီးနေသော ဇာခြည့်ကို

“ သေချာကိုင်ထား...ပြုတ်ကျမယ်နော်...” လို့... သတိပေးလိုက်တာနဲ့...ဇာခြည်က သူ့ပခုံးပေါ်က လက်ကို သူ့ခါးပေါ် ခပ်ဖွဖွ ပြောင်းဖက်လာတတ်လို့ပဲ ဖြစ်သည်။

နူးညံတဲ့..အထိအတွေ့ က ခါးမှာရော...ကျောမှာပါ....မထိတထိ။ ခါးမှာက...ဇာခြည့်လက်လေး...ကျောမှာကတော့...ဇာခြည့် နို့လေးတွေပေါ့။ ဆိုင်ကယ်ခုန်လိုက်တိုင်းသူ့ကျောနဲ့ ဇာခြည့်နို့လေးတွေ ထိထိသွားတာ..သူ့အတွက် ရင်ခုန် စိတ်လှုပ်ရှားစရာပါပဲ။

တစ်ကယ် တော့ ဒီလမ်းလေးကိုလဲ ဇာခြည်ပဲ ပြပေးထားတာပါ။ အရာရှိရိပ်သာထဲမှာ...မင်းမင်း လမ်းမကြီးတွေလောက်သာ သေချာသွားတတ်ပီး..ခုလို လမ်းကြိုလမ်းကြားလေးတွေကို ဘယ်သိမှာလဲ။ သိပ်မှ မရောက်ဖူးတာ။

ဇာခြည်က လမ်းမကြီးတွေက လာရင် သူမ အဖေကားနဲ့ တွေ့နိုင်လို့ ဆိုပီး ဒီလို လမ်းကြိုလမ်းကြားတွေကနေ မောင်းဖို့ ပြောထားတာပဲ ဖြစ်သည်လေ။ အမှန်တော့...ဒီလမ်းလေးတွေကနေလာရတာ..လမ်းမကြီးထက်ပိုကြာပါသည်။ ဒါပေမယ့်....မင်းမင်း ကပိုတောင်ကြိုက်သေး။

ခုဆို...ဇာခြည် သူတို့သင်တန်းလိုက်တက်တာ နှစ်ပတ်ရှိပီ။ မင်းမင်း နဲ့က အချိန်တော့မတူပါ။ မင်းမင်း က ညနေ လေးခွဲကနေခြောက်၊ ဇာခြည်က ခြောက်ကနေ ခွန်ခွဲထိ။

သိတဲ့အတိုင်း...မချောဇာခြည်ကလဲ တောင်းဆို...မင်းမင်း အဖေနဲ့အမေကလည်း...အရာရှိသမီးကို မျက်နှာသာပေးချင်တာနဲ့ မင်းမင်းမှာ သူမ သင်တန်းပီးတဲ့အထိ ပြန်စောင့်ခေါ်လာပေးရလေရဲ့။ ကိစ္စ တော့မရှိပါဘူး...အရင်ကလဲ သင်တန်း ပီးတိုင်း မင်းမင်းက အိမ်တန်းပြန်တာမဟုတ်တော့ ဈေးကြီးနားမှာပဲ ဂိမ်းဆိုင်ဝင်ဆော့ရင်ဆော့...မဆော့ရင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်နေလိုက်တာပဲ..။ ဇာခြည့် သင်တန်ပီးတော့မှ သူမ ဆိုင်ကယ် နဲ့ ပြန်လာကြတယ်။ ဇာခြည်က အိမ်တန်းမပြန်ဘဲ မင်းမင်းတို့ အိမ်လိုက်လိုက်လာတတ်တယ်။

နာရီဝက်လောက် မင်းမင်းနဲ့ စာပြန်လုပ်ချင်ပါတယ်ဆိုပီး တောင်းဆိုတော့...မင်းမင်း အဖေတို့က ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ကြတာ ပုတ်သင်ညိုတောင် အရှုံးပေးရမယ်။ မင်းမင်းကို ရလား..ဘာလားတောင် လုံးဝ မမေး။

“ နင့်အဖေက သင်တန်းပီးတာနဲ့ အိမ်ပြန်မလာဘူးဆိုပီး စိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်..” ဆိုပီး မင်းမင်း ရှောင်ပြေးဖို့ ကြိုးစားတာတောင် မချောက...

“ အဖေက ညဆိုရှစ်နာရီကျော် ကိုးနာရီလောက်မှ ပြန်လာနေကျ..ပီးတော့...သင်တန်းကိုငါက ည ရှစ်နာရီထိတက်ရတယ်လို့ ပြောပီးသား..” ဆိုပီး ထောင့်စေ့အောင်ကို စီစဥ်ထားတာလေ။

မင်းမင်းမှာ သူ့ပြန်ကြိုရ ၊ စောင့်ပေးရ၊ အိမ်အပြန်လိုက်ပို့ရ...အိမ်နားထိပါပဲ၊ စာပြန်နွှေးပေးရနဲ့ လုံးလုံး ခြေချုပ်မိသွားတာ တစ်ပတ်ကို လေးရက်...ဇာခြည်သင်တန်းရှိတဲ့ရက်တိုင်းပဲ။ တစ်ကယ်တော့...ဇာခြည်က သနားစရာကောင်းပါသည်။ သူမ အကြောင်းတွေကြားရသလောက်က။ မင်းမင်း မေးလဲမမေးဖူး...မေးလဲမမေးချင်ပါဘူး....ဇာခြည့် အကြောင်းတွေ..သူမကို။

ဇာခြည်ကို မင်းမင်း အစက အရာရှိသမီး၊ စွာတေးလန်၊ မောက်မာပီး သြဇာပေးတတ်တဲ့ ကောင်မလေးလို့ ထင်ခဲ့မိပေမယ့်...ဇာခြည်က နဲနဲစွာတာကလွဲရင် မင်းမင်း ထင်သလိုမဟုတ်ပါ။ သဘောကောင်းတယ်၊ ဖေါ်ရွေတယ်၊ စိတ်ကောင်းရှိတယ်၊ အဆင့်အတန်းမခွဲခြားတတ်ပါ။

ဇာခြည် မင်းမင်း တို့အိမ်ဝင်ထွက်နေတာ နစ်ပတ်လောက်ပဲရှိသေးတယ်.....တော်တော်များများနဲ့သိနေပီ။

တစ်ကယ် ဆိုရင် မင်းမင်းတို့လိုင်းခန်းရှစ်ခန်းထဲမှာ မင်းမင်း အဖေရယ် အအေးဆိုင်က အန်တီသိန်း ယောက်ျားရယ်ပဲ ဇာခြည့်အဖေအုပ်ချုပ်တဲ့ဋ္ဌာနအောက်မှာ လုပ်တာပါ။ ကျန်တဲ့ လိုင်းခန်းတွေကဝန်ထမ်းတွေက တခြား ဌာနတွေက။

ဒါပေမယ့်..တော်တော်များများကဇာခြည့်ကိုသိနေသလို သူမကလဲ ခုဆို သိနေပီ...။ တွေ့ရင် နှုတ်ဆက်၊ စကားပြောနဲ့။ အခုလို..အရာရှိ သမီးတစ်ယောက် သာမာန် ဝန်ထမ်း လိုင်းတွေကို ဝင်ထွက်သွားလာပီး ခုလိုနေတာ..မရှိသလောက်ပဲလေ..အရင်က။

ဇာခြည်က လိမ်မာလိုက်တာ၊ဖော်ရွေလိုက်တာ၊ သဘောကောင်းလိုက်တာ၊ လှလိုက်ချောလိုက်တာ၊ အသားလေးတွေ ဖွေးဖွေးဥနေတာပဲ ဆိုတဲ့ ချီးကျူးစကားတွေက မင်းမင်းကိုမြင်တာနဲ့ စပြောကြပီ။ မင်းမင်း နဲ့လဲဘာမှ မဆိုင်ပါဘဲနဲ့။ ကြာတော့ နားကြားပြင်းကပ်လာတယ်။

ဇာခြည်က သူထင်ထားသလိုပဲ ...ဗမာစစ်စစ်မဟုတ်...။ သူ့အမေက ရှမ်းအစစ်...ဒေါ်နန်းအိမ်ခမ်းတဲ့။ သူအဖေက ဦးစိုးမောင်..ဗမာလူမျိုး..အရာရှိကြီး။ ဇာခြည့်မှာ ညီမတစ်ယောက်ရှိတယ်..ခု..ဆယ်တန်းတက်နေတယ်... နေခြည်တဲ့။

ဇာခြည်တို့..နာမည်အရင်းတွေက...နန်းဇာခြည်မောင် နဲ့ နန်းနေခြည်မောင် တဲ့။ ဇာခြည်ကပဲ အမေနဲ့တူပီး သူ့ညီမက အဖေရုပ်တဲ့။ မင်းမင်း တစ်ခါမှတော့..မတွေ့ဖူးသေးပါ။ တွေ့စရာအကြောင်းလဲ မရှိဘူးလေ။ ဇာခြည်နဲ့တောင် မထင်မှတ်ပဲ ဆုံရတာကို။

အရာရှိသမီးတစ်ယောက် အနေနဲ့ သူတို့ဝန်းထဲမှာ..ဘယ်အချိန် ဘယ်ကိုသွားသွား...စိတ်ပူစရာမရှိ..။ ဘယ်သူမှ မထိရဲ၊ မနှောင်ယှက်ရဲ၊..နှောက်ယှက်မယ့်လူလဲ မရှိပါ။ ဒါပေမယ့်... သိတဲ့အတိုင်း မချောက...ညအမှောင်ကြီးမှာတစ်ယောက်ထဲပြန်ရမှာကြောက်လို့တဲ့လိုက်ပို့ခိုင်းတယ်...။ အဖေတို့ကလဲ “...ဟုတ်တယ်...မင်းမင်းပို့ပေးလိုက်တဲ့”.. တစ်ချက်လွတ်အမိန့်။

ပြန်လာရင် မင်းမင်း တစ်ယောက်တည်း လမ်းလျှောက်ပြန်ရတာ..မိနစ်နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်ကို။ ဇာခြည် တို့အိမ်မရောက်ခင် မလှမ်းမကမ်းမှာ မင်းမင်း ဆိုင်ကယ်ကိုရပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဇာခြည် နေ့စဥ် ဒီနေရာကပဲ ပြန်နေကျ။

“ မင်းမင်း..ပြန်ပို့ပေးတာ ကျေးဇူးနော်..မင်းမင်း နင်မဆင်းနဲ့တော့ ဆိုင်ကယ်ကို နင်ပြန်ရင်ယူသွားတော့....”

“ ဘာလို့ယူရမှာလဲ..ငါက...ပီးတော့ နင့်အဖေက ဆိုင်ကယ်ပြန်မပါလာတာမေးရင်...ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ....”

“ ဟဲ့...နင်လမ်းပြန်လျှာက်နေရမှာလေ..အဝေးကြီးကို...မနက်ဖန်မနက်မှ...ငါလာပြန်ယူမယ်....ငါ့အဖေကို ပူမနေစမ်းပါနဲ့ဟာ....ငါ့ဘာနဲ့ ပြန်လာတယ် မလာတယ်ကို...နေခြည် စာကျက်နေရဲ့လား...နေကောင်းရဲ့လား ဆိုတာလောက်တောင်..စိတ်ဝင်စားတာမဟုတ်ဘူး...ယူသာသွားစမ်းပါဟာ...ဘာမှလျှာရှည်မနေနဲ့....”

အဲ့လို..သူ့ကိုပြောတာမျိုးကို မင်းမင်း ကမကြိုက်တာ။

“ မယူဘူးဟာ...ငါ့ဟာငါ...လမ်းလျှောက်ပြန်ရတော့..ဘာဖြစ်လဲ..နင်ပူစရာမလိုပါဘူး...” ဇာခြည်မျက်နှာလေးညိုသွားပါသည်။

“ မင်းမင်းနော်... နင်ငါ့ဆို အမြဲဘုပြောတယ်...ငါ ဦးလေးနဲ့ ပြန်တိုင်မယ်....နင်မယူသွားရင်.. နင်တို့အိမ်လဲ ငါမလာတော့ဘူး..သင်တန်းလဲ မတက်တော့ဘူး...”

အံမယ်...လာလာချည်သေး...။ မလာတော့လဲကောင်းတာပေါ့...။ သူ့များ .. ပင့်ထားတာကျနေတာပဲ။ ကိုယ်ဟာကိုယ်လာတယ်၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သင်တန်းတက်နေတာကိုများ။ မင်းမင်း စိတ်ထဲကပဲ ပြောလိုက်တာပါ။ ဇာခြည် မင်းမင်း အဖေနဲ့ တိုင်မယ်ပြောနေလို့...ညိမ်နေပေးလိုက်တာ။

မင်းမင်း အဖေနဲ့ တိုင်မှာထက် သူမအဖေနဲ့တိုင်မှာ မင်းမင်း ပိုကြောက်လို့ပါ။

“ အေးဟာ..ပီးရောဟာ...အဲ့ဒါဆိုလည်း..ငါပြန်ယူသွားမယ်...ဒါပဲ...သွားပီ...” မင်းမင်း ဆိုင်ကယ်ကွေ့နေတုန်း..အော်ပြောလိုက်သေးတယ်။

“ ဒီလိုဆိုတော့လဲ...မောင်မင်းမင်းက လိမ်မာသားပဲ...” တဲ့ လေ။

ဆရာမကြီးပုံစံနဲ့...သက်သက်ကလိနေတာ...မင်းမင်းကို။ မင်းမင်း ဆိုင်ကယ်ကို မောင်းထွက်လာလိုက်တယ်။ စောစေကတင် ကျောက အိအိစက်စက် အထိအတွေ့လေးရယ်.. ဇာခြည့် အငွေ့အသက်လေးရယ်က မင်းမင်း ကို ကလိကလိဖြစ်နေစေသည်။

တစ်ကယ်ဆို ရင် မင်းမင်း ဇာခြည့်ကိုစိတ်ဝင်စားပါသည်။ မင်းမင်း စိတ်နဲ့သာဆိုရင် ပီးခဲ့တဲ့တစ်ပတ်လောက်တည်းက ဇာခြည်နဲ့ အခြေအနေတွေကို မင်းမင်း စပီးပြောင်းလဲ ပစ်နေလောက်ပီ။ ခုတော့...မင်းမင်း မစရဲတဲ့အပြင်..သိပ်အဆင်မပြေဖြစ်အောင်တောင် တမင်ဘုလိုက်ပြောနေတာ။

မင်းမင်း သာ ဇာခြည်နဲ့ ညိစွန်းသွားရင်၊ ဇာခြည့်အဖေသာသိသွားရင်..မလွယ်ပါ။ အားလုံး..ဒုက္ခရောက်ကုန်မှာ။ ဇာခြည့်အကြောင်းတွေကနေတဆင့် ကြားရတဲ့ ဇာခြည့်အဖေအကြောင်းတွေက သိပ်မကောင်းပါ။ မင်းမင်း အဖေတို့ ကိုယ်တိုင်ကလဲ သူ့အရာရှိအကြောင်း သူကိုယ်တိုင် သိတာပေါ့။ ဇာခြည်အိမ်ကို ဝင်ထွက်နေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိတော့..အဖေ မင်းမင်း ကို ဇာခြည်တို့အကြောင်းတွေ သူ သိသလောက်ခေါ်ပြောပြတယ်။ တဆက်တည်း မင်းမင်း ကိုလဲ သတိပေးသလို ပြောတယ်...။

အလိုက်သင့်နေပေးဖို့နဲ့...ဘာမှသွားမပတ်သက်မိဖို့။ ကဲ...အခက်သား...။ နေ့စဥ်...ခုလိုမျိုးကြုံနေရရင်...မင်းမင်း ရှောင်နိုင်ပါ့မလား...သံသယရှိမိတယ်။ ဇာခြည့်အဖေက လက်ဇောင်းထက်တယ်၊ စိတ်ကြီးတယ်၊ ခက်ထန်တယ်၊ လုပ်ရဲကိုင်ရဲရှိတယ်...ပီးတော့ ရာထူးအာဏာပါကြီးတော့..ပိုဆိုးနေတာပေါ့တဲ့။

သူတို့...ဆယ်တန်းတုန်းက တစ်ကယ်လဲ ဇာခြည် ယောက်ျားနောက်လိုက်ပြေးတာတဲ့။ ဆယ်တန်းမတက်ခင်ကပဲ...ဇာခြည်တို့ သူ့အမေရဲ့မြို့ ...သူ့အဘိုးအဘွားတွေဆီ သွားလည်ကြရင်း ဇာခြည် အဲ့ဒီက ကောင်လေး နဲ့ ကြိုက်လာကြတာတဲ့။ နောက်တော့...ကောင်လေးက ရန်ကုန်ကို မကြာခဏ တက်တက်လာပီး...ဇာခြည့်နဲ့လာခိုးတွေ့ကြရင်းက စာမေးပွဲမဖြေခင် တစ်လလောက်မှာ ခိုပြေးကြရောတဲ့။ ဇာခြည်အဖေသိသွားပီး ညတွင်းချင်း လိုက်ခွဲတာတဲ့။

ဇာခြည်ကိုလဲအသေရိုက်နှက်ပီး အခန်းထဲ ပိတ်လှောင်ထားလိုက်တာ တစ်လကျော်လောက်ကိုကြာတယ်တဲ့လေ။ စာမေးပွဲလဲ ပေးမဖြေတော့ဘူးတဲ့။ သူ့အမေကလဲ ဇာခြည့်အဖေကိုတုန်နေအောင်ကြောက်ရတော့..ဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်ဘူးတဲ့။

ကောင်လေးလဲ...လုံး၀ပြန်ပေါ်မလာတော့ဘူးတဲ့။ အားလုံးထင်တာကတော့....လက်စဖျောက်လိုက်တယ်လို့ပဲ။ ဒီလိုမျိုး...ဇာခြည့်အဖေက အရင်လဲ လုပ်ဖူးတာတဲ့။ ဇာခြည့် အမေကို သူ နယ်မှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတုန်း တွေ့ခဲ့ပီး အရမ်းကြိုက်သွားတော့..မရ ရအောင် အတင်းယူထားခဲ့တာဆိုပဲ။

ဇာခြည့်အမေက အဲ့ဒီ နယ်မှာပဲ အရင်ရည်းစားရှိတာ။ ဒါကို...အတင်းလုယူပီး လက်ထပ်ခဲ့တာတဲ့။ အဲ့ဒီ...ဇာခြည့်အမေ အရင် ရည်းစားလည်း... အစအနပျောက်သွားတယ်လို့ ကြားဖူးကြတယ်တဲ့လေ။ အဖေက...အဲ့ဒီနေရာမှာပဲ..မင်းမင်း ကိုသတိပေးတယ်။ မင်းမင်း ဆီမှာလည်း အဲ့လို အဖြစ်ဆိုး မျိုးတွေ သူတို့မတွေ့ကြံုကြပရစေနဲ့တဲ့လေ။ ပီးတော့..အဖေ ထပ်ပြောသေးတယ်။

သူ့တစ်သက်လုံး ဘာပြစ်ချက်မှမရှိဘဲ..သူအလုပ်လုပ်လာခဲ့တာ.. နောက်နှစ်ဆို ပင်စင်သွားရပီ။ သူရမယ့်...ဂရယ်ဂျူတီလေးရယ်..ပင်စင်လစာလေးရယ်..ကို မင်းမင်းတို့နောင်ရေးအတွက် သူအပြည့်အ၀ ခံစားချင်တယ်တဲ့။

ဇာခြည့်..အဖေမှာ အဲ့ဒီခံစားခွင့်တွေ အကုန်ပြုတ်သွားအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ အစွမ်းရော အာဏာပါရှိနေတယ်တဲ့လေ။ ကဲ...မင်းမင်း ဘာများတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ။

ရှောင်နိုင်သမျှတော့ ရှောင်ပေဦးပေါ့။ ဒါပဲရှိတော့တယ်။

..........................

( ၄ )

မင်းမင်း ကိုယ့်အတွေးတွေနဲ့ကိုယ် မွန်းကျပ်နေတယ်။ အားကစားကွင်းနားက ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကနေ ဘီယာတစ်ဗူး ဝယ်လိုက်တယ်။ ဆိုင်က အမတွေက “မင်းမင်း မလာတာတောင်ကြာပီနော်..” ဆိုပီးပြောနေသေးတယ်။

ပီးတော့ ကွင်းတစ်ဖက်ခြမ်းက VIP ပွဲကြည့်စင်တွေဘက် ဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။ ပွဲကြည်စင်တွေရှေ့ကွင်းထဲကဖြတ်ကျော်ပီး သွားရင် ကွင်းထောင့်မှာ အုတ်ကန် နစ်ကန်တွဲ တစ်ခုရှိတယ်။ အရင်က အုတ်ကန်ကအကောင်း...ရေတွေတောင်ဖြည့်ထားတတ်တယ်။

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်လောက်က နာဂစ်တိုက်တော့ အုတ်ကန်ဘေးက သစ်ပင်ကြီးလဲကျရာကနေ အုတ်ကန်ပေါ်ပိကျပီး အုတ်ကန်တစ်ခြမ်းလုံးပါသွားတာ။ ခု အဲ့ဒီ အုတ်ကန်က တစ်ခြမ်းပျက်ကြီးနဲ့ အကန့်နှစ်ကန့်ပါတဲ့ ဘောင်တစ်ဖက်ပဲ ရှိတော့တယ်။ အနားမှာ... လဲကျခဲ့တဲ့သစ်ပင်ကြီးရဲ့အမြစ် သစ်ငုတ်တိုကြီးလဲ ရှိနေသေးတယ်။

မင်းမင်း ဟိုး...အရင်ထဲက စိတ်ညစ်ရင် စိတ်တွေ မွန်းကျပ်လာပီဆိုရင် ဒီ သစ်ငုတ်တိုကြီးပေါ်မှာ ဖြစ်ဖြစ် အုတ်ကန်ပျက်ဘောင်ပေါ်မှာဖြစ်ဖြစ် လာပီး ဘီယာထိုင်သောက်နေလေ့ရှိတယ်။ အေးခြမ်းလို့...ဆိတ်ငြိမ်လို့..လူတွေနဲ့ရော...လိုင်းခန်းတွေနဲ့ရောဝေးလို့။ ခုလဲ..ဇာခြည့်ကိုလိုက်ပို့ပီး ပြန်အလာ..စိတ်တွေမွန်းကျပ်လာလို့..လာထိုင်တာ။ ညဆို ကစားကွင်းကြီးက မီးတွေမဖွင့်ဘူး..မီးချွေတာထားတာ။ ပွဲတွေဘာတွေရှိမှ ဖွင့်တာ။

ဒါပေမယ့်...ဒီည လ လေးက ကွေးကွေးလေးသာနေတယ်။ လဆန်းရက် ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ မင်းမင်း သူ့ခါးလည်သာသာလောက်ရှိတဲ့ အုတ်ကန်ဘောင်ပေါ်မှာထိုင်ပီး ဘီယာသောက်ရင်း လခြမ်းကွေးလေးကိုလှမ်းကြည့်နေမိတယ်။

ခေါင်းထဲမှာ....အတွေးတွေ...ဇာခြည့်အကြောင်းတွေ တွေးမိနေပီး..နောက်ကနေ အဖေ့သတိပေးစကားတွေက ထပ်ချပ်မကွာ ပါပါလာနေတယ်။ စိတ်တွေ မွန်းကျပ်လိုက်တာ။ မချောကလဲ....သူတို့တစ်အိမ်လုံးကိုခင်နေပီ။ သင်တန်းမရှိတောင် နေ့တိုင်းနီးပါးလာတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ဆို ည မနက် နှစ်ခါလောက်ရောက်ရောက်လာတတ်တယ်။ အမေကတောင် မျှော်တတ်နေပီ...။ ပေါ်မလာတာ နှစ်ရက်လောက်ရှိရင် မင်းမင်းကို တွေ့မိသေးလားမေးပီ။

သူတို့ပဲပြောထားတော့...မင်းမင်း ကိုတော့ရှောင်တဲ့...သတိထားတဲ့...ပီးတော့ သူတို့ပဲ သံယောဇဥ်တွယ်နေကြပီ။ ဟိုကောင်မလေးကလဲ...အမေတို့အဖေတို့နဲ့ဆိုစကားပြောလို့မပီးတော့ဘူး။ လူကြီးချစ်အောင်နေတတ်တယ်။ မင်းမင်းတောင် အဲ့လောက် မနေတတ်ဘူး။ သူတို့ကျတော့ ချစ်နေ ခင်နေကြပီး မင်းမင်း ကျမှ မပတ်သက်ရဘူးတဲ့လား။ တော်တော် မတရားတာ။

မင်းမင်းလဲ တတ်နိုင်သလောက်ရှောင်ပါတယ်။ သင်တန်းတက်တဲ့နေ့တွေကလွဲရင်..သူအိမ်လာပီဆို မင်း မင်း ကြိုပီး အပြင်ထွက်ရင်ထွက် ဒါမှမဟုတ် သူရောက်လာတာနဲ့ တစ်နေရာရာ ကောက်ထွက်သွားလိုက်တာပဲ။ သူပြန်လောက်တဲ့အချိန်မှ...မင်းမင်း ပြန်ပြန်လာတယ်။

မင်းမင်းမရှိလဲ ဇာခြည်က အမေနဲ့နေပီး အချက်အပြုပ် အချုပ်အလုပ်တွေ အမေ့ကိုကူလုပ်ရင်း သင်သင်ခိုင်းတယ်လို့...အမေကပြန်ပြောပြတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်...။ ဇာခြည် မင်းမင်းတို့ဆီလာတာ သူ့ကြောင့်တစ်ခုတည်းမဟုတ်ပါဘူး...အမေတို့ကို ခင်မင်နေတာလဲပါတယ်ဆိုတာ မင်းမင်း သိပါတယ်။

တခါတလေမှ အမေ့ဆီလာလည်တဲ့အကိုကြီးနဲ့တောင် နှစ်ခါလောက်ဆုံပီးပီ..ခင်သွားပီ။ လူကိုကြည့်ရင်...အရည်အချင်းကိုပဲ ဂရုတစိုက်လေ့လာတတ်တဲ့ အကိုကြီးကတောင်...

“ ကောင်မလေးကမဆိုးပါဘူး...” ပြောတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုကျတော့ အဖေနဲ့တစ်လေသံထဲ...

“ ဟေ့ကောင်..မင်း ဟိုလိုသွားမပတ်သက်မိစေနဲ့နော်..” တဲ့...။ ပီးတော့...မင်းမင်းအရမ်းမုန်းတဲ့စကားပါပြောလိုက်သေးတယ်..။

“ မင်းတို့ကအဆင့်အအတန်းတူတာမဟုတ်ဘူး..” တဲ့လေ။

အကိုကြီးလဲ သူမအဖေ အကြောင်းတွေ..ကောင်းကောင်းသိတယ်တဲ့...။ ဘာလို့သိလဲဆိုရင်....သူ့အဖေက အကိုကြီးတို့လုပ်တဲ့ဆောက်လုပ်ရေး ကုပ္မဏီမှာ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရှယ်ယာပါတယ်ဆိုပဲ။ မင်းမင်း အမနဲ့ကတော့ပြောမနေနဲ့တော့။ မင်းမင်းတို့ အနောက်ဘက်လိုင်းခန်းမှာ နေတဲ့ အမဆီလဲသူရောက်တာပဲ။ ဈေးတွေဘာတွေတောင် တူတူသွားတတ်တယ်ဆိုပဲ။ သြော်...အမယောက္ခထီးကြီးကလည်း ဇာခြည့် အဖေရဲ့ဋ္ဌာနကပဲလေ။

ဇာခြည်က အရာရှိသမီးဖြစ်နေလို့သာပဲ...။ ပတ်ဝန်းကျင်က...အတင်းတောင် ပြောချင်နေကြပီ။ ဒါပေမယ့်...လိုင်းထဲမှာက အားလုံးဟာဒီအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုအောက်မှာ နေနေကြတော့..ရပ်ကွက်တွေထဲကလောက်တော့ မဆိုးပါဘူး။ စပ်စုတဲ့စိတ်နဲ့ပဲ ပြောချင်ကြတာပါ။ အမေ့ကို..

“ မဌေးတို့တော့...ခုမှ သမီးတစ်ယောက်ထပ်ရနေပီဟေ့...... ကြီးမှကောင်းစားနေတာ..” ဆိုပီးဟိုလိုလိုဒီလိုလိုအဓိပါယ်ပါတဲ့စကားလောက်ပဲပြောကြတာပါ။ အန်တီသိန်းကြီးတို့ကလဲ...မင်းမင်းကိုတွေ့တာနဲ့..

“ မင်းမင်းရဲ့ဇာခြည်လေးမပါဘူးလား...” ဆိုတာကြီးပဲ။ ပါလာရင်လဲ..

“ ဒီနှစ်ယောက်...သင်တန်းကပြန်လာပီလား...နှစ်ယောက်သား..ဘယ်သွားကြမလို့...” လဲတို့ မေးတော့တာပဲ။ တစ်ခါတလေ မင်းမင်းတို့ကျော်သွားမှ...အချင်းချင်းပြောသလိုလိုနဲ့...

“ သူတို့နှစ်ယောက်ကလိုက်တယ်နော်....အသားဖြူဖြူ အရပ်ရှည်ရှည် ချောချောလေးတွေ..” ဆိုပီးပြောလိုက်ကြသေး။

မင်းမင်း ကမကြားချင်ယောင်ပဲဆောင်နေလိုက်တယ်။ ဇာခြည်ကတော့ မင်းမင်းလိုမဟုတ်ဘူး...မင်းမင်းကို တံတောင်နဲ့တို့ပီး...

“ ဟဲ့...ငါတို့ကိုပြောနေတာဟဲ့...ဟီး..ဟီး...” ဆိုပီး သဘောကျနေတဲ့ရုပ်ကြီးနဲ့။

တစ်ကယ်ဆို မင်းမင်း ဇာခြည်နဲ့ အရမ်းပတ်သက်ပစ်လိုက်ချင်နေပီ။ ဇာခြည်ကိုယ်တိုင်ကလဲ ခုဆို မင်းမင်း ကို ရေလာမြောင်းပေး အခွင့်အရေးတွေပေးနေပီ..။ သိတာပေါ့ မင်းမင်းက။ ဒီ တစ်လလောက်လေး အတွင်း...မင်းမင်းကဘယ်လောက်ဘုကျကျ...ဘာတွေဘယ်လိုပဲပြောပစ်ပြောပစ်...လုံးဝ...စိတ်မဆိုးဘူး။ လွန်ရောကျွန်ရော..သူစိတ်ဆိုးလာရင်လဲ...

“ ငါ..နင့်အဖေနဲ့ တိုင်ပြောမှာနော်..နင်ငါ့ကိုပြောနေတာတွေရပ်မလား..မရပ်ဘူးလား...” ..ဒါပြောပီးပဲ မင်းမင်းကို ချိန်းခြောက်ပစ်လိုက်တာ။

အဲ့ဒီမှာ မင်းမင်း ရပ်ရင်ရပ်...မရပ်ရင်လဲ ဆက်နားမထောင်တော့ဘဲ..နောက်နေ့ အဖေနဲ့တစ်ကယ် တိုင်ပြောလိုက်တာပဲ။

ခုဆို..ဇာခြည်က သူ့နောက်က ဆိုင်ကယ်လိုက်စီးရင်တောင် သူ့ခါးကိုအမြဲတင်းတင်းဖက်ပီးစီးနေပီ။ ညဘက်ဆို တစ်ခါတရံ သူ့ကျောကို သူမရင်လေးတွေအပ်ပီး ပါးလေးတစ်ခြမ်းတောင် အပ်ထားလိုက်သေး။

ဘယ်သူမှရှိမနေရင် မင်းမင်း ကို ဇာခြည်ပြောဆိုဆတ်ဆံပုံတွေက ရည်းစားတွေလိုမျိုးပဲ။ ကဲ...မင်းမင်း ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေမလဲ...တွေးသာကြည့်တော့။ မင်းမင်းဆိုတာ...ဘယ်တုန်းကမှ...ဒီလိုအခွင့်အရေးမျိုးကို လက်လွတ်မခံတတ်ဘူး။ ခုကျ.....တောက်...ဟာကွာ..။

မင်းမင်းက အလကားနေ ဂွင်ဖန်ပီး မိန်းမလိုက်စားနေတာ မဟုတ်ပေမယ့်.....မင်းမင်းအနားရောက်လာတဲ့ မိန်းမမှန်သမျှနဲ့တော့....မပတ်သက်လိုက်ဖူးတာမရှိ။ လုံးဝကို...ပတ်သက်ပစ်လိုက်တာကြီးပဲ။ လင်ရှိမယားကလွဲရင် မင်းမင်း အပျိုလေး၊ အပျိုကြီး၊ အပျိုပေါက်၊ တစ်ခုလပ်၊ တစ်လင်ကွာ၊ မုဆိုးမတောင် ပါလိုက်သေးတယ်။

မုဆိုးမဆိုလို့...ပူပူနွေးနွေးမုဆိုး မတစ်ယောက်နဲ့တောင် မင်းမင်း ဖြစ်ဖူးသေးတယ်။ ခု ဒီကွင်းကြီးထဲက ဟိုဖက်ခြမ်း အားကစားရုံပျက်တွေ ထဲကနေစတာ။ မင်းမင်း GTC ပထမနှစ် စတက်နေတုန်းကပဲ။ မမိုးလို့ သူတို့ခေါ်တဲ့ အမကြီး။ အသက်က သုံးဆယ်စွန်းစွန်း၊ ယောက်ျားက ဒီကဝန်ထမ်းပဲ။ ခလေးနှစ်ယောက်အမေ...။ တစ်ယောက်ကကျောင်းမနေရသေးဘူဆိုတော့..အဲဒီတုန်းက....လေးနှစ်လောက်ပေါ့...တစ်ယောက်က နှစ်တန်းတက်နေပီထင်တယ်။

သူ့ယောက်ျား ဆုံးသွားတာ။ မဆုံးခင်နှစ်နှစ်လောက်ကတည်း နာတာရှည်ဖြစ်နေတာ... ရှူနာရှိုက်ကုန်း....အိပ်ယာထဲပါလဲနေတာ။ တီဘီလား...အက်စမာလား..အစာအိမ်ကင်ဆာဆိုလားပဲ...မင်းမင်း သေချာမသိတော့ဘူး......အဲ့ဒီရောဂါနဲ့ဆုံးတာ။

ဟိုးအရင်တည်းက အဲ့ဒီမမိုးကို မင်းမင်း သိနေတာပဲ။ တစ်ခါမှ...စိတ်နဲ့တောင်မပြစ်မှားဖူးဘူး။ လင်ရှိမယားလည်း ဖြစ်နေတာကြောင့်လေ။ မမိုးကလည်း..အဲ့ဒီလိုပါပဲ။ မင်းမင်းတို့က ဒီဝင်းကြီးထဲမှာ သူတို့ မျက်စေ့အောက်တင် ကြီးပြင်းလာကြတာပဲကို။

စတာက..သူ့ယောက်ျား အသုဘမှာ။ ထုံးစံအတိုင်းပဲ...မင်းတို့လိုလူငယ်တွေ...မင်းမင်းကတော့အငယ်းဆုံးပေါ့...အသုဘအိမ်မှာဝိုင်းကူလုပ်အားပေးရင်း..ဖဲသွားရိုက်ကြရင်း...တစ်ပတ်လုံးလိုလို ညတိုင်း အဲ့ဒီအခန်းမှာကြီးပဲ။

ညဆို...ဆယ့်နှစ်နာရီကျော်လောက်မှပြန်တယ်။ တစ်ရက်..ရက်မလည်ခင်နှစ်ရက်အလိုလောက်မှာထင်တယ်...မင်းမင်း အိမ်သာဝင်တက်တုန်း မမိုးက တံခါးလာဆွဲဖွင့်တာ။ မင်းမင်းက ခဏပဲဆိုပီး...ဂျက်မထိုးမိတာလဲပါမယ်ထင်တယ်။

အဲ့ဒီမှာ...မင်းမင်း ကို မမိုး တန်းလန်းကြီးနဲ့တွေ့သွားတယ်။ မင်းမင်းက အိပ်ချင်နေပီဆိုတော့... အိမ်သာတက်ရင်းက မျက်လုံးမှိတ်ပီး ငိုက်သလိုတောင် ဖြစ်နေတာ။ တံခါးဖွင့်တာကိုမသိလိုက်ဘူး...မမိုး အသံကြားမှသိတာ။

“ ဟဲ့..ဟဲ့..မင်းမင်း ရဲ့...အိမ်သာတက်ရင်း..ငိုက်နေရလား...တံခါးတောင်သေချာမပိတ်ဘူး..” မမိုးအသံကြားမှ..မင်းမင်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိတာ။

“ ဟာ...ကန်တော့...ကန်တော့...မမိုး....မင်းမင်း မေ့သွားလို့...” ဆိုမှ မမိုးပြန်ပိတ်ပေးသွားတယ်။ မပိတ်ခင်...အောက်က တွဲလောင်းကြီးဖြစ်နေတဲ့..မင်းမင်း ကြက်ဖကြီးကို... မမိုး ကြည့်နေတာ..မင်းမင်း တွေ့လိုက်ရတယ်။

မင်းမင်းကြက်ဖကြီးကလဲ နိုးနေတာမဟုတ်ပါဘူး။ မင်းမင်းက ငိုက်နေသလို..သူကအိပ်တောင်ပျော်နေတာ။ ဒါပေမယ့်...သိတယ်မဟုတ်လား...မင်းမင်းကြက်ဖကြီးက ဘယ်အနေအထားမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ခန့်ညားထယ်ဝါလွန်းနေတာလေ။

ဒီအထိလဲ..မင်းမင်းဘာစိတ်မှမရှိ။ ရှိသွားတာက မမိုးဖြစ်မယ်။ နောက်နေ့ကစပီး...မမိုး မင်းမင်း အပေါ် ဆတ်ဆံတာတွေပြောင်းသွားပီ။ စကားပြောရင်..မင်းမင်း ပခုံးကိုပုတ်ပုတ်ပီးပြောတယ်။ သူ့အနားကိုလာအောင်...အလုပ်တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခု အကြောင်းပြပီးရှာခိုင်းတယ်။

ညပိုင်းဝိုင်းမှာမင်းမင်း ဝင်ထိုင်နေပီဆိုရင်လဲ..ဘယ်သူမှမသိအောင်...လက်ယပ်ခေါ်ပီး.. ဟိုဟာချကျွေးဒီဟာချကျွေးလုပ်လာတယ်။ အစကတော့..မင်းမင်း မရိပ်မိသေးဘူး။ ရက်မလည်ခင်တစ်ရက်..ညနေပိုင်း..မင်းမင်းအိမ်မှာ လာလိုက်ခေါ်တယ်...။ အမေ့ဆီမှာ ခွင့်တောင်းတယ်...ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ သင်ဃန်းတွေ သွားယူဖို့.. မင်းမင်းကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ပို့ပေးခိုင်းဖို့တဲ့။ အမေက..ခေါ်သွား..ခေါ်သွား ပြောတော့..မင်းမင်းလိုက်ပို့ရတယ်။

ဝင်းထဲကထွက်ပီး...လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်တာနဲ့..မမိုး မင်းမင်း ခါးကိုခပ်တင်းတင်းဖက်လိုက်ပီး...သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ မင်းမင်း ကျောကိုပါကပ်ပစ်လိုက်တယ်။

“ လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ကားတွေနဲ့ဆို..မမကြောက်လို့...” ဆိုပီး ပါးစပ်ကပြောတယ်။

အရင်က တစ်သက်လုံး..အမတို့ မမိုးတို့ပဲ သူ့ကိုယ်သူ နာမ်စား သုံးနေကြကို..ချက်ချင်း မ လိုလို...မမ လိုလို..ပြောင်းပြောတာ..မင်းမင်း သတိထားမိလိုက်တယ်။ ပီးတော့..သူ့ခါးကို လက်က စုံဖက်ထားတာနော်။ ခါးတည့်တည့်မှာ..မဟုတ်ဘူး။ သိတယ်မဟုတ်လား..ခါးအောက်ပိုင်း..ချက်လောက်မှာ။

သူ့လက်အောက်ပိုင်းတွေက...မင်းမင်း ဆီးစပ်လောက်မှာ။ တဖြည်းဖြည်း မင်းမင်း ကြက်ဖကြီးအရင်းလောက်ကို..မမိုးလက်ဝါးစောင်းကလာထိနေပီ။ ဘယ်နေမလဲ...မင်းမင်း က အဲ့ဒီလိုစိတ်လှုပ်ရှားလာတာနဲ့ ကြက်ဖကြီးက လည်ဆံမွှေးတွေထထောင်လာနေပီ။

အိမ်မှာနေရင်း...ထလိုက်လာတာ...အတွင်းခံကလဲ ဝတ်မထားဘူး။ ရှေ့မှာ...ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်နေပီ။ တော်သေးတယ်..ခဏနေတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းရောက်သွားလို့။ မင်းမင်း ဆိုင်ကယ် ပေါ်ကမဆင်းဘူး။ ကျောင်းဝမှာတင်နေခဲ့ရတယ်။ မနေလို့လဲ မဖြစ်ဘူး....ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်နေတာ လူမြင်ကောင်းမှာမဟုတ်ဘူး။

ဆိုင်ကယ် ပေါ်ထိုင်ရက်နဲ့ဆို...ပေါင်တစ်ချောင်း အပေါ်နဲနဲမြှင့်ထားပီး ကွယ်လို့ရသေးတယ်။ ပီးတော့ မင်းမင်းက ချက်ချင်း ပြန်ကျမှာမဟုတ်တာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သိတယ်။

“ ဝင်မလိုက်တော့ဘူး...မမိုး...” လို့ပြောတော့ မမိုးလဲရိပ်မိတယ်...မင်းမင်း ဖြစ်နေတာကို။

“ အေး...အေး..ဒီမှာပဲနေခဲ့လေ..” လို့ပြောရင်း မင်းမင်း ပေါင်ကြားကိုသေချာကြည့်သွားသေးတယ်။

အဟိ...လို့တောင် ရယ်ပီး အပျိုမလေး အိုက်တင်နဲ့ ဖင်ကြီးလှုပ်ပီး လမ်းလျှောက်သွားလိုက်သေးတယ်။ မမိုးက အသားခပ်လတ်လတ်ပဲ။ အိုး ကောင်းတယ်..နို့ကပုံမှန်ပဲ။ အရပ်က မပုမရှည်..သာမန်ပဲ။

မင်းမင်း တို့ ငယ်ငယ်ကပြောင်းနေခဲ့ရတဲ့...မကွေးဘက် ဇာတိ။ သူ့ယောက်ျားကလဲ အဲ့ဒီဘက်ကပဲ။ ရန်ကုန် transfer ပြောင်းလာတာ မင်းမင်း ရှစ်တန်းနှစ်..မင်းမင်းတို့ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်လာတဲ့နှစ်ကပဲ.. အတူတူ ဒီကို transfer ကျတာ။

ကိုမျိုးထွန်း မမိုးယောက်ျား ကျန်းမာရေးမကောင်းတာကိုစာတင်ထားလို့ နယ် transfer ပြန်မပြောင်းရတော့တာလေ။ သူတို့ကလဲ ဒီမှာပဲ နေချင်ကြတာ။ ကိုမျိုးထွန်း မိဘတွေပါ ခေါ်ထားတာ ဒီမှာ။ မင်းမင်း အဖေက ပင်စင်သွားတော့မှာမို့ ထပ်မပြောင်းရတော့တာတဲ့။ ပီးတော့..အဖေပြောဖူးတယ်...သူ့အရာရှိ...ဇာခြည့်အဖေ က အဖေအလုပ်လုပ်တာကို သဘောကျလို့...ဒီကထပ်မပြောင်းရအောင်လုပ်ပေးထားတာလို့လဲပြောတယ်။

မမိုး..ခဏနေတော့ သင်ဃန်း ထုပ်ဆွဲပီးပြန်ထွက်လာတယ်။ အနားရောက်တာနဲ့ မင်းမင်း ပေါင်ကြားပဲ ကြည့်နေတယ်။ မင်းမင်း ကလဲ ပြန်မကျသေးလို့..ပေါင်တစ်ဖက်မြှင့်ထားရတုန်းပဲ။ ဆိုင်ကယ်ရှေ့ခြင်းထဲ သင်ဃန်းထုပ်ကို အတင်းထည့်နေတယ်။ မင်းမင်းက သူလက် မအားအောင်လို့ ...

“ မမိုး ခြင်းနဲ့မဆန့်ဘူး..မမိုးလက်ကပဲကိုင်လာပါလား..”...လို့ပြောတော့...

“ ဟဲ့...ငါ အထုပ်ကြီးကိုင်ပီးလိုက်မစီးတတ်ဘူး တော်ကြာပြုတ်ကျနေပါ့မယ်...မင်းမင်းရယ်...မဆန့်ဘူးဆိုတာ..မရှိပါဘူး..ဒီလိုပဲ..နဲနဲအားစိုက်ထည့်လိုက်ရင်ဝင်ပါတယ်ဟဲ့..နင်ကလဲ.. ဆိုတာ...ဟီ..ဟိ..” လို့ ပြန်ပြောပီးသူ့ဟာသူသဘောကျနေသေးတယ်။

စကားကြီးက..မင်းမင်းကိုထပ်ပီးသွေးဆူအောင်ပြောလိုက်တာ။ မင်းမင်း မမိုး ဘယ်ခြေလှမ်းလှမ်းနေပီဆိုတာ..သေချာရိပ်မိသွားပီ...အဲ့ဒီမှာ။ အပြန်လမ်းမှာ မမိုး ပိုဆိုးလာတယ်။ လက်ဝါးစောင်းတင်မကတော့ဘူး..လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ပါ အရင်းကိုလာထိထိနေတယ်။ မင်းမင်းလဲပိုပီးထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်လာရတယ်။ မင်းမင်း သွေးတိုစမ်းလိုက်တယ်။ 

“ မမိုးမောင်းပါလား..မင်းမင်းအရမ်းညောင်းလာလို့...နောက်ကထိုင်ပီးခွစီးပေးမယ်လေ..မမိုးရှေ့ကမောင်း..” ဆိုပီး။ မမိုးက

“ အေး..” လို့ ပြောတယ်။ မင်းမင်း ရပ်မယ်လုပ်တော့မှ..မမိုး ချက်ချင်း ပြန်ပြောတယ်...

“ ဟဲ့..ငါလမ်းမကြီးမှာ..ဆိုင်ကယ် မစီးရဲဘူး...တော်ကြာမှောက်မှ..နင်ရောငါပါ ဒုက္ခရောက်နေဦးမယ်..” ပြောတယ်။

ဒါနဲ့..မင်းမင်းပဲ ဆက်မောင်းလာခဲ့ရတယ်။ နယ်မှာနေခဲ့တဲ့သူပဲ..မမိုးက။ ဆိုင်ကယ် မစီးရဲတာမဖြစ်နိုင်ဘူး...သူ့စိတ်သူမနိုင်လို့ပဲ ဖြစ်မှာ...မခံစားနိုင်မှာစိုးလို့ပဲနေမှာ။ ဒါပေမယ့်..ဒီလိုကိစ္စမျိုးဆိုမိန်းမတွေက ဉာဏ်ကောင်းတယ်။ မမိုး...တစ်လမ်းလုံး...အကြံထုတ်လာပုံရတယ်..မမိုးတို့လိုင်းခန်းရှေ့ပြန်ရောက်တော့ ပြောတယ်။

“ မနက်ဖန်..ညနေ မင်းမင်း အားလား...” တဲ့။ သူက 

“ အားပါတယ်..” ပေါ့...အားမှရတော့မယ်လေ..။

“ အားရင်...ငါ ယတြာသွားချေမလို့....လိုက်ခဲ့ပေးစမ်းပါ...” တဲ့။

“ ဘယ်ကိုလာခဲ့ရမလဲ...မမိုး.” လို့...မင်းမင်း မေးတော့ သူက

“ လိုင်းသစ်တွေနောက်က ပိတောက်ပင်ကြီးကို...” တဲ့။

မင်းမင်းမကြိုက်ဘူး..အဲ့ဒီနေရာကို။ လိုင်ခန်းတွေနဲ့လည်းနီးတယ်...လမ်းနဲ့လည်းနီးတယ်။ တစ်ယောက် ယောက်...လမ်းသွားရင်းသေးတွေဘာတွေပေါက်ချင်ရင်..ဝင်လာနိုင်တယ်။ မင်းမင်းတောင် အဲ့မှာ ဝင်ပေါက်ဖူးသေးတာကို။

“ မမိုးကဘာလုပ်ချင်တာလဲ....”

“ ယတြာချေမှာလေ....”

“ အင်းလေ..ဘယ်လိုယတြာလဲလို့..မေးတာ..”

“ ဟယ်...ပိတောက်ကိုင်းချိုးပီး...အိမ်ယူခဲ့ရမှာ...ဟဲ့..”

“ ဒါဆို..အဲ့ဒီမသွားနဲ့...လူတွေအဲ့ဒီမှာ သေးဝင်ပေါက်တတ်တယ်....ကစားကွင်းအစပ်က ပိတောက်ပင်းကြီးဆိုရင်ရော...” မင်းမင်း ကသူ့အကြံနဲ့သူ။

“ အေးလေ...ရတာပဲ..ညနေခြောက်နာရီလောက်..လာခဲ့မယ်လေ....”

“ ဟင်..မမိုးခုနစ်နာရီမှ...လာလို့မရဘူးလား...”

မင်းမင်း ခုနစ်နာရီချိန်းရတာက အကြောင်းရှိတယ်။ ခြောက်နာရီဆို..ကစားကွင်းကြီးမှာ..လမ်းပတ်လျှောက်သူတွေ..အားကစားလုပ်သူတွေရှိနေကြဦးမှာ။ ခုနစ်နာရီဆို ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူး။ လူရှင်းသွားပီ။

“ ဟဲ့..ခုနစ်နာရီဆို ငါက ကိုရီးယားကြည့်ရဦးမှာ...အေး..အေး....ရပါတယ်ဟယ်....ရှေ့ရက်တွေလဲ တောက်လျှောက်လွတ်လာပီပဲ..လာခဲ့မယ်..လာခဲ့မယ်...”

ကိုရီးယားတာထက် မမိုးယားတာက ပိုအရေးကြီးတာ မမိုးသိသွားပီး..ချက်ချင်း လာမယ်ပြောတော့တာပဲ။ မသိရင်ပြောနေတာက...မင်းမင်း ကပဲ စချိန်းတာကျနေတာပဲ။ သူကသာ ယတြာ အကြောင်းပြပီး ချိန်းနေတာများ။

မိန်းမတွေက အဲ့လိုပါပဲ..။ မင်းမင်းလဲ ဘာမှပြောမနေတော့ဘူး... လိုရင်းရောက်သွားဖို့က အဓိက မဟုတ်လား။

..........................

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>>