ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ အပိုင်း ( ၁ )

ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ အပိုင်း ( ၁ )

{ Drama, Thriller}

ရေးသားသူ - Niko Soe

အခန်း ( ၁ )

“ ဟေး……..ဟေး…..ဟေး…….ဟေး”

ရေကူးခန်းမထဲက အားပေးသံတွေ သောသောညံနေသည်။ “ သတိုးအောင်” လည်း ပီတိဖြစ်နေရသည်။ရေကူးနည်းပြဖြစ်သော သတိုးအောင်တို့အုပ်စုထဲက ကလေးတစ်ယောက် အောင်အောင်မြင်မြင် အနိုင်ရရှိခဲ့သည်။ တဖက်အသင်းပြိုင်ဖက်က ကောင်းလွန်းနေတော့ သတိုးတို့ အသင်းက ငွေတံဆိပ်ဆုသာရရှိခဲ့သည်။

သို့သော် သတိုး ပီတိဖြစ်ရသည်။ မနှစ်ကဆို ကြေးပဲ ရခဲ့တော့ ဒီနှစ်ကျ တစ်ဆင့်တက်လာသည့်သဘော။သတိုးဘေးက တပည့်တွေပါ ပျော်ရွှင်နေကြသည်။ တကယ်တော့ အခု နေပြည်တော်မှာ တိုင်းနှင့်ပြည်နယ်အလိုက် ပြိုင်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီနှစ်တော့ ငွေတံဆိပ်ဆု ရခဲ့ပြီ။ နောက်နှစ်တွေကျ ရွှေရအောင် အားထုတ်ရမည်။

“ Congratulations နော်”

“ Congratulations နော်…..သိပ်တော်တာပဲ”

ပြိုင်ပွဲရဲ့ ထုံးစံအရ အဆုံးမှာ ချီးကျူးသံတွေ၊ ဂုဏ်ပြုသံတွေ၊ ဝေဖန်သံတွေ၊ နှစ်သိမ့်သံတွေ ရှိကြစမြဲ။ ဒီလောကထဲ ကျင်လည်နေတာကြာပြီ ဖြစ်သည့် သတိုးအဖို့ ဒီအကြောင်းအရာတွေဟာ မထူးဆန်းတော့။ အခုမျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးပန်းတွေဝေဆာနေလျက်ရှိနေသည်။ အသက် (၃၃)နှစ်အရွယ် သတိုးအောင်က ကျောင်းတုန်းက ရေကူးချန်ပီယံပင်။

ကျောင်းပြီး၊ ရည်းစားဖြစ်သူနှင့် အိမ်ထောင်စောစောကျသွားတော့ အားကစားသမားအဖြစ်မှ စွန့်လွှတ်လိုက်ကာ အခုရေကူးနည်းပြအဖြစ် လုပ်ကိုင်နေသည်။

ရေကူးခြင်းသည် သတိုးအတွက် နှစ်သက်သည့် အားကစားဖြစ်သလို စိတ်ထွက်ပေါက်တစ်ခုလည်းဖြစ်၏။ငယ်ငယ်ကတည်းက ရေကူးလာသဖြင့် အရပ်ကလည်း (၅)ပေ (၁၁)လက်မ နီးပါးရှိ၏။ အသားအရေက နဂိုမူရင်း ခပ်လတ်လတ်ဆိုပေမဲ့ ရေထဲ အမြဲနေနေရတော့ အခုကျ ခပ်ညိုညိုအသားအရေသာ ဖြစ်နေတော့သည်။

သတိုးအဘိုးအဘွားတွေဖက် ဂျူးသွေးနှင့် အိန္ဒိယသွေးတွေပါ အနည်းငယ်စပ်ကြတော့ ရုပ်ရည်က ဗမာမဆန်လှ။ နှာခေါင်းချွန်ချွန်၊ ပါးသိုင်းမွှေးစိမ်းစိမ်းမြမြ၊ အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ လူမျိုးခြားတစ်ဦးရုပ်သွင်ပေါက်လှသည်။ ချောသည်ဆိုတာထက် ယောကျ်ားပီသသည့်ရုပ်သွင်မျိုး။ ရေကူးသမားဆိုတော့ ပုခုံးကားကား၊ ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်နှင့်။

အားကစားသမားဘဝတုန်းကတော့ ရေကူးသမားတွေ၏ ကိုယ်ခန္ဓာလို အောက်ပိုင်းရှူးသော်လည်း အခုနည်းပြဘဝမှာ Gym ပါမှန်မှန်သွားတော့ အပေါ်အောက်မျှကာ တောင့်တင်းကြည့်ကောင်းသော ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားရရှိလာခဲ့သည်။ အခုတော့ ဒီနည်းပြလစာနှင့် ဝင်ငွေက အတော်အသင့်ရှိသားပဲ။

သတိုးအတွက် ပိုက်ဆံက အရူးအမူးရှာနေစရာမလို။ ဇနီးဖြစ်သူ “ကေသရီ” တို့ညီအစ်မ၏ beauty salon လုပ်ငန်းက သူ့ထက်တောင် ဝင်ငွေကောင်းနေတော့ အေးဆေးပင်။ ဝါသနာနှင့် အလုပ်တစ်ထပ်တည်းကျသော သတိုးက ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမှာပင်။ နောက်ဆံတင်းစရာ ဘာမှမရှိ။

သူနဲ့ ကေသရီနဲ့ ရသည့် သားလေး “သီဟအောင်” ကလည်း အခုဆို လူပျိုပေါက်အရွယ်လေး ဖြစ်စပြုနေပြီ။သူရော၊ ကေသရီပါ အသက် (၂၀)လောက်ကတည်းက အိမ်ထောင်ကျ၊ ကလေးမွေးထားတော့ သားဖြစ်သူ သီဟလည်း အခု တော်တော်လေး ကြီးပြင်းနေလေသည်။ ကေသရီက သူ့ကို တော်တော်ချစ်ရှာသည်နှင့် တူပါရဲ့။ မွေးလာသည့် ကလေးတောင် ကြီးလာလေ သူနှင့် ရုပ်ဆင်လာလေပင်။

ချစ်၍ ယူထားသည့် ကေသရီလည်း အခုအသက် (၃၀)ကျော်အရွယ်တွင် ငယ်ငယ်ကလို ငယ်မူငယ်သွေးနှင့် မျှစ်စို့ပေါက် ကိုယ်လုံးလေးလို မလှနိုင်ရှာတော့ပေ။ ကလေးမွေးပြီး ကေသရီ တော်တော်ဝလာသည်။သတိုးကတော့ မိန်းမဝလာသည်၊ ပိန်လာသည်အပေါ် ဘာမှမဖြစ်။ ချစ်လို့ ယူထားကြသဖြင့် သတိုးအတွက်က ပိန်ရင်လည်းချစ်မည်။ ဝရင်လည်း ချစ်မှာပင်။

ဝလာသဖြင့် ဖင်တုံးတွေ၊ ရင်သားတွေ ပိုကြီးလာတော့ သတိုးအတွက် ချစ်စခန်းဖွင့်သည့်အချိန် ပိုပြီး စီးစီးပိုင်ပိုင်တောင် ရှိသေးသည်။ ကေသရီကလည်း သူ့ကိုတော်တော်ချစ်ရှာသည်။ မယားဝတ္တရား၊ အမေဝတ္တရား ဘာမှ မလစ်ဟင်းအောင် ဂရုစိုက်ရှာသည်။ တစ်ခုရှိတာက သတိုးတို့က အိမ်ခွဲမနေ။ သတိုးက ငယ်ငယ်သိတတ်စအရွယ်ကတည်းက မိဘတွေဆုံးသွားပြီး အမေဖက်က အဘိုးအဘွားနဲ့သာ ကြီးလာရသည်။ တက္ကသိုလ် ပထမနှစ်မှာ သူ့ကို စောက်ရှောက်ပေးနေသည့် ဘိုးဘိုးရော၊ ဘွားဘွားရောက ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆုံးသွားကြသည်။

ပြီးတော့လည်း တစ်ကောင်ကြွက်ဖြစ်နေသည့် သတိုးက အိမ်ထောင်ကျတော့ ကေသရီတို့ဆီပြောင်းပြီးနေကြသည်။ ကေသရီတို့ အိမ်မှာက ကေသရီ အမေအပြင် ကေသရီထက် (၃)နှစ်လောက်ငယ်သည့် “မြစန်းရီ” ဆိုသည့် ညီမတစ်ယောက်ပါရှိသေးသည်။

ကေသရီရော၊ မြစန်းရီရောက ညီအစ်မနှစ်ယောက် ပူးပေါင်းပြီး “Omega” နာမည်နှင့် ဗြူတီစလွန်းဖွင့်ထားသည်။ ဆံပင်နှင့် ပက်သက်သည့် အကြောင်းအရာမျိုးစုံကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဝန်ဆောင်မှု ပေးနိုင်တော့ နာမည် အသင့်အတင့်ရပြီးသား ဆိုင်တစ်ခုဖြစ်လာသည်။

သတိုးက အခုလိုမျိုး ပြိုင်ပွဲတွေရှိလို့ တခြားမြို့တွေဆီ ခရီးထွက်ရလျှင် နောက်ဆံတင်းစရာမလိုဘဲ စိတ်အေးလက်အေးထွက်နိုင်သည်။ မိန်းမနှင့် ကလေးအတွက် ဘာမှ စိတ်ပူစရာမလို။ မိန်းမက သူမအိမ်မှာ အမေရှိသည်။ ကလေးအတွက်ကလည်း ထိန်းပေးမည့် အဒေါ်နှင့် အဘွားရှိတော့ အေးအေးဆေးဆေး။ လွတ်လပ်သောပေါ့ပါးပျော်ရွှင်သော အရိပ်က မျက်နှာပေါ်လာသည်။ အိမ်ထောင်သည်ယောကျ်ားဖြစ်သဖြင့် တတ်နိုင်သဖြင့် အနေအထိုင်ဆင်ခြင်သည်။ ဆရာအဖြစ်လုပ်နေတော့ ပိုဂရုတစိုက်နေရသည်။

အရပ်ခပ်မြင့်မြင့်၊ Body ခပ်မိုက်မိုက်ဆိုတော့ တချို့ အမျိုးသမီးတွေက အိမ်ထောင်ရှိမှန်းသိလျက်နှင့် လာတိုးဝင်သော်လည်း သတိုးကပါးပါးနပ်နပ်ရှောင်ထွက်နိုင်ခဲ့တာချည်းပင်။ အခုတော့ နာမည်ပျက်မရှိဘဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရပ်တည်နိုင်ခဲ့လေပြီ။

ပွဲပြီး ဂုဏ်ပြုညစာစားကြပြီးမှ သတိုး ဖုန်းဖွင့်ကြည့်မိသည်။ ဖွင့်လိုက်မှ missed call ပေါင်းမြောက်များစွာ။ ထူးထူးဆန်းဆန်း မဆက်စဖူး ခယ်မဖြစ်သူ မြစန်းရီဆက်ထားသည်။ ပြန်ခေါ်မည်အပြု မက်ဆေ့ချ်လည်း ဝင်နေသဖြင့် ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။

“ အစ်ကို……မမ..accident ဖြစ်လို့”

ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ့။ ဘာများဖြစ်နေကြပါလိမ့်။ ပူထူသွားသည့် စိတ်က နှလုံးသွေးတွေကို တဆတ်ဆတ်တုန်ခါစေသည်။ မကောင်းသည့် အငွေ့အသက်ကိုပါ ခံစားမိလိုက်သလိုနှယ်။ ဘာတွေများ ဖြစ်နေတာလဲ။တလှပ်လှပ်တုန်နေသောစိတ်နှင့် မြစန်းရီဆီ ဖုန်းပြန်ခေါ်လိုက်သည်။

......................................................................................................

အခန်း ( ၂ )

“ ဟဲလို”

“ ဟဲလို….အစ်ကိုလား”

“ အေး….ညီမ……မင်း အစ်မ ဘာဖြစ်လို့လဲ…အစ်ကို စိတ်ပူလိုက်တာ”

“ အစ်ကို…စိတ်လျော့ထားနော်…ပြောစရာရှိလို့”

“ အီး……ဟီး….ဟီး….ဟင့်……ဟင့်”

ထိုစဉ်ဖုန်းထဲမှ ကေသရီနဲ့ မြစန်းရီတို့အမေ “ဒေါ်တင်မူ” ၏ ငိုသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရပြန်သည်။

“ ဟဲလို…အစ်ကို….ကြားလား….ကြားလား”

“ အေး….အင်း”

“ မမ ဒီနေ့နေ့လည်လောက်က ဆိုင်ကယ်accident ဖြစ်ပြီး သတိမေ့နေတာ။ အခု မြတို့အကုန်လုံး ဆေးရုံမှာ”

“ ဟင်….ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကွာ”

ဇနီးသည်၏ မထင်မှတ်ထားသည့် သတင်းဆိုးက တစ်မိသားစုလုံးကို ရိုက်ခတ်လျက်ရှိသည်။ သတိုးတို့ နယ်မြို့လေးမှာက ကားထက် ဆိုင်ကယ်တွေ ပိုပေါသည်။ ဆိုင်ကယ်တွေက ယာဉ်စည်းကမ်း၊ လမ်းစည်းကမ်းနားမလည်ကြ။  မောင်းချင်သလို မောင်းကြတော့ တစ်နှစ်တစ်နှစ် accident ဖြစ်ပြီး သေတဲ့သူကသေ။ ကျိုးတဲ့သူက ကျိုး။တော်တော်ပေါ၏။

“ ဘယ်သူနဲ့တိုက်တာလဲ”

“ ဘယ်သူနဲ့မှ မတိုက်ဘူး….ခွေးနဲ့တိုက်တာ….ဘေးလူတွေပြောတာကတော့ ခွေးက ရုတ်တရက် ပြေးထွက်လာတော့ ရှောင်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်မှောက်သွားတာတဲ့။ ခွေးလည်းသေတယ်လို့ပြောကြတယ် …..အင့်….ဟင့်”

ပြောရင်းပြောရင်းနဲ့ မြ ဝမ်းနည်းလာသည်။

နေ့လည်လောက်က မမက ဆိုင်ကိစ္စနဲ့ အပြင်ကို ထွက်မည်ပြောတော့ သူမ ကပါ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ဆောင်းသွားအုံးဟု သတိလှမ်းပေးလိုက်သေးသည်။ ဒီနားလေးတင်ဆိုပြီး မမက မဆောင်းသွား။ (၃)၊ (၄)နာရီကြာ ပြန်မလာတော့ ဖုန်းဆက်ကြည့်ကြည့်ရမှ ဆေးရုံရောက်နေမှန်းသိရခြင်းဖြစ်သည်။

“ အခုတော့ မင်းအစ်မ အခြေအနေက ဘယ်လိုရှိလဲ”

“ မမကလေ ဆေးရုံရောက်ကတည်းက သတိလစ်နေတာ။ ဆရာဝန်တွေပြောတာကတော့ အခြေအနေသိပ်မကောင်းဘူးတဲ့။ ဦးနှောက်ထဲမှာ သွေးတွေထွက်နေလို့တဲ့”

“ ဟာကွာ”

တစ်ဖက်က မြရဲ့ စကားသံတွေက သတိုးရင်ကို တနှုတ်နှုတ်ဆွနေသလိုနှယ်။ နာကျင်လွန်းလှသည်။ မိန်းမရာ….ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ။

“ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆို အစ်ကို မြန်မြန်ပြန်လာပါလားဟင်။ ဒီဖက်မှာက မေမေနဲ့ မြ နှစ်ယောက်တည်း။ ဘာလုပ်လို့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး..အစ်ကိုရယ်”

“ စိတ်အေးအေးထား..ညီမ…..အစ်ကိုတို့ ပွဲကပြီးသွားပြီ…မနက်ကျရင် မှီရာကားဖြစ်ဖြစ်..ရထားဖြစ်ဖြစ်…အို…ဘာဖြစ်ဖြစ်ကွာ….မှီရာ တစ်ခုခုနဲ့ အမြန်ဆုံးပြန်လာခဲ့မယ်….တစ်ခုခုဆိုလည်း….အစ်ကိုကိုပြော..ဟုတ်ပြီလား”

သတိုး၏ စကားသံကြားမှ မြလည်း အတန်ငယ် စိတ်သက်သာရာရသွားလေတော့သည်။ မြနဲ့ စကားပြောအပြီး ဖုန်းချလိုက်သော်လည်း သတိုးရင်ထဲ ပူလောင်နာကျင်လွန်းလှသည်။ ချစ်လွန်းလို့ ကျောင်းပြီးတာနဲ့ လက်ထပ်လိုက်သည့်မိန်းမ။ မိမိနှင့် ရုပ်ဆင်သည့် သားလေး သီဟအောင်ကို မွေးခဲ့ပေးသည့် မိန်းမ။

လင်မယားတွေဆိုတော့ တစ်ခါတစ်လေ ရန်ဖြစ်ကြ၊ စိတ်ဆိုးကြသည့် အခိုက်အတန့်တွေရှိသော်လည်း တစ်ရက်မကြာ ပြန်ချစ်သွားကြသည့် စုံတွဲ။အခု နေပြည်တော်သွားမည့်အချိန်ကတောင် ခရီးဆောင်အိတ်ထဲ သူကြိုက်တတ်သည့်၊ သုံးနေကြ ပစ္စည်း၊ ပစ္စယာတွေကို သေချာထည့်ပေးလိုက်သည့် မိန်းမ။

ကေသရီက သူ့အပေါ် မယားဝတ္တရား ကျေလွန်းသည်က ဟိုဖက်ကမ်းတောင်လွန်နေသည်။ သူသာ မိန်းမနဲ့ယှဉ် လင်ဝတ္တရား မကျေခဲ့သလို ခံစားရသည်။ စိတ်ရှိတိုင်း အခုထထွက်ရအောင်လည်း သူတို့အဖွဲ့မှာ သူက အကြီးဆုံး အုပ်ထိန်းသူနေရာယူထားခြင်းဖြစ်သည်။

ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ဆိုပြီး မျက်နှာလွှဲ ခဲပစ်လုပ်လို့ကလည်း မဖြစ်ပြန်။ မနက်မိုးလင်းဖို့သာ မြန်မြန်ဆုတောင်းရတော့သည်။ ဟိုလိမ့်ဒီလိမ့်ရင် တရေးတောင်မျှ မအိပ်လိုက်ရပေ။ မနက်ကျ ကျိန်းစပ်ပူလောင်နေသည့် မျက်လုံးအစုံနှင့် နိုးထလာရသည်။ အဖွဲ့ကို မြန်မြန်လောဆော်ကာ ကားနှင့် မိမိတို့ နယ်မြို့ကလေးကို ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အိမ်ရောက်ခါနီး…

“ ဟဲလို….ညီမလား…အခု အစ်ကို မြို့အဝင်ရောက်နေပြီ….ဘယ်ဆေးရုံကို တန်းလာလိုက်ရမလဲ”

“ အစ်ကို….မြတို့ အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီး…အီး….ဟီး….ဟီး…..မမလေ…..မမ…အီး…ဟီး…..ဟီး”

သွားပြီ။ အဖြစ်ဆိုးကြီးတစ်ခုက မမျှော်လင့်ဘဲ ရှေ့မှာ ဘွားကနဲ့ ထွက်လာလေပြီ။ ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲ။

“ တူ……တူ…….တူ”

မြရဲ့ ငိုနေတာကို စောင့်ရင်း ဖုန်းလိုင်းက ပြတ်သွားပြန်သည်။ အရေးထဲ….ဒီသောက်ဖုန်းလိုင်းကလည်း။

“ ဟေ့ကောင်တွေ……အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်ကြနော်….ဆရာက ကိစ္စလို့ရှိလို့သွားပြီနော်”

တပည့်တွေကို မှာစရာရှိတာမှာပြီး ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီနှင့် အိမ်ကို ဒုန်းစိုင်းမောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ အိမ်အဝင်ဝက ရင်နှင့်စဖွယ်။ လူတွေက ဟိုတစ်စု၊ ဒီတစ်စုနဲ့။ လေးဖင့်သော ခြေလှမ်းနှင့် တသ်လှမ်းချင်းဆီ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့အဝင်ဝက Vinyl ပြားပေါ်

“ ဒေါ်ကေသရီ

အသက်(၃၃)နှစ်

၁၃.၅.၂၀၁၈ ည(၁၀)နာရီ (၂၈)မိနစ်တွင် ကွယ်လွန်သည်။”

ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဟာခနဲ့။ တန်ဖိုးထား မြတ်နိုးရသည့် ပစ္စည်းလေးတစ်ခု လက်ထဲကနေ လွတ်ကျသွားကာ အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ကွဲကြေသွားသလိုမျိုး။

မိန်းမရယ်…အဲလိုဖြစ်မယ်မှန်းသိရင် ကိုယ်နေပြည်တော်ကို လိုက်မသွားပါဘူးကွာ။ မင်းအနားမှာပဲ နေရစ်ခဲ့မှာပါ။ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထောင့်တစ်နေရာမှာ ပြင်ထားသည့်က ရေခဲခေါင်းတစ်လားတစ်ခု။

“ အစ်ကို ပြန်ရောက်ပြီလား”

“ သားရေ…….အဟီး…ဟီး…..အမယ်လေး…သမီးလေး……သမီးယောကျ်ား…ပြန်ရောက်ပြီလေ…ထကြည့်ပါအုံး…..ဟီး…ဟီး…..ဟီး”

ဤအဖြစ်အပျက်ကို အကုန်မြင်နေရသည့် သားဖြစ်သူ သီဟအောင်က ဘာအသံမှ မထွက်တော့ဘဲ မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ပေါက်ပေါက်ကျလျက်။ သိတတ်စအရွယ်ရောက်နေတော့ ဘာတွေဖြစ်ပျက်နေမှန်း ကောင်းကောင်းနားလည်နေလေပြီ။

သတိုးက ခေါင်းတလားနံဘေး ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ မည်သူ့ကိုမှ စကားပြောဆိုချင်စိတ်မရှိတော့ပါ။ အပူမီးတောက်တွေ၏ ပြယုဂ်အဖြစ် မျက်ရည်အနေဖြင့် ငွေ့ရည်ဖွဲ့၏။

လူးလိမ့်အော်ဟစ်မနေသော်လည်း ကြေကွဲထိရှနေသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် မျက်ရည်တွေက ဆုံးရှူံးမှုကို သက်သေသက္ကရပြုနေသည်။ ကံကြမ္မာဆိုးကြီးက မဖိတ်ခေါ်ပါဘဲ ဝင်ရောက်လာလေပြီ။ ကံကြမ္မာဇာတ်ဆရာက အလိုကျ ကပြရသည့် လူသားတွေက ဘယ်လိုငြင်းဆိုမှာလဲ။

စေလိုရာအတိုင်း ကကြမည်သာ မဟုတ်လား။

“ ခွမ်း”

ရေအိုးခွဲသံက တစ်မိသားစုလုံးကို နာကျင်စေရသည်။ လူတိုင်းအချိန်တန်လျှင် ဒီလမ်းကိုလျှောက်ရမည်ဆိုသော်လည်း အခုက စောလွန်းလှသည်။ မစည်းကားအပ်သော နေရာမှာ စည်ကားနေသည့်ဖြစ်ခြင်း။

“ အီး….ဟီး….ဟီး…သမီးရယ်…အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား…ငါ့သမီးရယ်….ဟီး…ဟီ”

ဒေါ်တင်မူငိုကျွေးသံက အသုဘရှုလာသူတွေကို ဝမ်းနည်းပက်လက်ဖြစ်စေသည်။ မြ ကတော့ မေမေနံဘေးမှာ မေမေမမြိုင်လဲသွားအောင် အမှီသဟဲပြုကာ စောင့်ရှောက်နေရသဘ်။ ဘေးမှာက တူလေးသီဟအောင်က မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျလျက်။

သတိုးကတော့ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်နေသည်။ ယပ်တောင်တွေဝေလိုက်၊ အသုဘကို လာသည့် အသိတချို့ကို ဧည့်ခံလိုက်နှင့် ဗျာများနေရှာသည်။ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်နေပေမဲ့ စိတ်နဲ့ကိုယ် ကပ်လှသည် မဟုတ်။ဘယ်သူနဲ့ ဆုံပြီး ဘာတွေပြောခဲ့မှန်းတောင် ရေရေရာရာမသိ။ ပရိဒေဝမီးက ပူပြင်းလှပါဘိ။

“ ကဲ……မီးသဂြိုလ်ပါတော့မယ်…..မိသားစုဝင်တွေ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကြည့်လို့ရပါပြီ”

နာရေးအသင်းဝင်တစ်ယောက်က လှမ်းပြော၏။

“ အမယ်လေး…..သမီးလေး…..သမီးလေးရေ…….အီး…ဟီး……ဟီ”

ခွဲခါနီး သမီးမျက်နှာကို ဝအောင်ကြည့်လိုက်သည်။ အိပ်နေသလိုပါလား သမီးရယ်။

“ မောင်သတိုးရေ……….ခေါ်လိုက်ပါအုံး”

“ ကျနော်ရှိပါတယ်….အမေ”

“ သားရယ်…..မင်းမိန်းမကို ခေါ်လိုက်ပါအုံး……သမီးရေ….အီး….ဟီး”

အပူလုံးက ရင်ဝထိတက်ဆောင့်ကာ သတိလစ်ဟန် ပြင်သည်။ မြထိန်းထား၍သာ မေမေ ပစ်လဲမကျသွားခြင်း ဖြစ်၏။

“ ကဲ…..ကဲ…..ဒါဆို မိသားစုဝင်တွေ ဘေးဖယ်လိုက်ပါတော့……သဂြိုလ်စက်ထဲ ထည့်ပါတော့မယ်”

ဘေးကလူတွေ ရှဲခနဲ့ ဖြစ်သွားကြသည်။ တအောင့်ကြာ မီးခိုးခေါင်းတိုင်မှ အငွေ့တလွင့်လွင့်။ သတိုး ထိုမီးခိုးတွေကိုကြည့်ပြီး ပြောပြမတတ်သော ခံစားမှုတွေနှင့်။

“ သွားပေတော့ မိန်းမရေ....။

ငါလည်း တစ်နေ့ မင်းနောက်ကို လိုက်ခဲ့မှာပါဟာ ”

..........................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

မိသားစုဝင်အကုန် ကိစ္စပြီးတော့ အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ ရက်လည်နေ့ထိ အိမ်မှာ ဧည့်သည်မပြတ်။ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးပြီးသည်နှင့် အိမ်က ရုတ်ခြည်း တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့လေသည်။ မိသားစုတစ်ယောက်မရှိတော့သည်နှင့် လစ်ဟာသွားလိုက်သည်မှာ ဟာခနဲ့။

သတိုးလည်း စကားရှည်ရှည်ဝေးဝေးမပြောမိ။ အိပ်ယာထဲကို စောစောဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ သူနဲ့ ကေသရီကတစ်ခန်း၊ လူပျိုပေါက်အရွယ် ရောက်စပြုနေသည့် သီဟက တစ်ခန်း အစကတည်းက အောက်ထပ်မှာ နေကြသည်။ မြနဲ့ ဒေါ်တင်မူကတော့ အပေါ်ထပ်မှာ တစ်ခန်းအတူတူအိပ်ကြသည်။ လစ်ဟာနေသော အိပ်ယာကို ကြည့်ပြီး သတိုး မိန်းမကို လွမ်းဆွတ်တမ်းတမိသည်။ အောက်မေ့လိုက်တာ မိန်းမရာ။ ပုံမှန် ခုချိန်ဆို မိန်းမနှင့် ချစ်စခန်းအတူတူနွှဲနေလေပြီ။

သူ ကြမ်းတိုင်းရမ်းတိုင်း မငြင်းမငြူ လိုက်ပါဆောင်ရွက်ပေးသော မိန်းမ။ သူရော၊ ကေသရီရောက အချစ်ဦး၊ ရည်းစားဦးတွေပင်။ ဒီတစ်ယောက်နဲ့ပဲကြိုက်၊ ဒီတစ်ယောက်နဲ့ညားခဲ့ကြသည်။ သက်ဆိုင်ရာ လူပျို၊ အပျိုစင်ဘဝကို ချစ်ရသူဆီထံမှာ အသီးသီးအပ်နှင်းခဲ့ကြတာပင်။

အိမ်ထောင်ကျစ ရင်စွင့်စွင့်၊ တင်ကားကားဖြစ်နေတုန်းကလည်း ချစ်သည်။ ကလေးမွေး၊ အသက် (၃၀)ကျော်စပြုလာတော့ ခါးမှာ အဆီတွေစုပြီး မျက်နှာ ဖောင်းဖောင်းကလေး ဖြစ်လာပြန်တော့လည်း ချစ်ရတာပင်။

ချစ်၍ ယူထားသည့် မိန်းမနှင့် သေတပန် သက်တဆုံး ပေါင်းဖက်ဖို့ ရည်စူးခဲ့တာပင်။ အခုကျ မျှော်လင့်သလို ဖြစ်မလာဘဲ တမလွန်ကို အရင်ထွက်သွားခဲ့လေပြီ။ စထွက်သူကတော့ မသိ။ ကျန်ရစ်ခဲ့ရသူက အလွမ်းတွေ တပွေ့တပိုက်နှင့်။ ခေါင်းအုံးမှာ မိန်းမကိုယ်နံ့လေးတွေ ကျန်ရစ်လို ကျန်ရစ်ငြား နမ်းရှိုက်ကြည့်ကြည့်သည်။ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးလည်း ပူလောင်မှုအတိ။သတိုးရဲ့ အိပ်မပျော်တဲ့ညတွေ အစပြုနေလေပြီ။

တစ်ပတ်ခန့်ကြာသော်

“ သမီး……နင့်အစ်ကိုက အခုထိ အိမ်ပြန်မရောက်သေးပါလား”

ဒေါ်တင်မူနှင့် မြ အိမ်ရှေ့မှာ သတိုးပြန်အလာကို စောင့်နေကြသည်။

“ ဘယ်ကို သွားမှာလဲ လို့ပြောသွားလဲ သမီး”

“ မသိဘူး..မေမေ…သမီးစိတ်ထင် ဒီနားလေးတင် ထင်တာပဲ…သူစီးနေကြ ဆိုင်ကယ်က အိမ်မှာကျန်ခဲ့တာပဲ…ဟိုနား..ဒီနား…သွားတာနေမှာပါ”

“ ခက်တာပဲကွယ်….ခေတ်လူငယ်တွေ….ဟင်း….ဟင်း”

ဒေါ်တင်မူ သက်ပြင်းချမိ၏။ သားမက်ဖြစ်သူကို ကြည့်ရတာ သိပ်အဆင်မပြေသေးမှန်းသိသားပင်။ မိန်းမဖြစ်သူ ဆုံးကာစဆိုတော့ သူ့ခမျာ အဆင်မပြေဖြစ်နေရှာမှာပဲ လို့တွေးကာ တချို့ဟာတွေကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ထားသည်။

အိမ်မှာက အရေးရယ်၊ အကြောင်းရယ်ဆို ဒီသားအမိပဲရှိကြသည်။ မြေးဖြစ်သူ သီဟအောင်ကလည်း အခုမှ လူပျိုပေါက်စလေးပဲ ရှိသေးသည်။

“ မေမေ…အိပ်ချင်ရင် ဝင်အိပ်လိုက်တော့လေ….အခု ည(၁၀)နာရီတောင်ထိုးတော့မှာကို”

“ အေး….ဒါဆိုလည်း မေမေဝင်အိပ်ပြီနော်…သမီးအစ်ကို ပြန်အလာစောင့်လိုက်အုံး သိလား”

ပြောပြောဆိုဆို ဒေါ်တင်မူ အပေါ်ထပ်တက်သွားလေပြီ။ မြက တီဗွီဖွင့်ရင်း အစ်ကိုပြန်အလာကိုစောင့်နေမိသည်။ စောင့်ရင်းစောင့်ရင်းနှင့် ည(၁၀)နာရီခွဲလာသည်။

“ အေ့………အေ့….မိန်းမရေ…..မောင် ပြန်လာပြီ…တံခါးဖွင့်ပေးပါအုံးဟ”

ဟင်။

အစ်ကိုအသံပင်။ မသောက်စဖူး အရက်တွေ သောက်လာသည့် တူပါရဲ့။ အသံကြားသည်နှင့် မြ ခပ်သွက်သွက် အိမ်ရှေ့တံခါးဆီပြေးသွားလိုက်သည်။ မတော်လို့ မေမေကြားသွားလျှင် စိတ်ထိခိုက်နေလိမ့်မည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးအဖွင့်

“ မိန်းမ…မောင် ပြန်လာပြီ”

သတိုးက အရက်မူးမူးဖြင့် မြစန်းရီကို ကေသရီအမှတ်ထင်ကာ ပြောလိုက်သည်။ မြနဲ့ ကေက ညီအစ်မဆိုတော့ ရုပ်ကတော့ ဆင်၏။ အရမ်းကြီးတူလှသည် မဟုတ်။ အပျိုကလေး မြက ခပ်သွယ်သွယ်ကိုယ်လုံးလေးဖြင့်သာ။ အခုလည်း အိမ်နေရင် တီရှပ်အပွနဲ့ ချည်ဘောင်းဘီရှည်အပွကို ဝတ်ထားသည်။

“ အစ်ကို မြန်မြန်ဝင်လာ…မေမေကြားသွားလိမ့်မယ်”

“ ဟင်….မိန်းမက တအားစိမ်းကားလှချည်းလား…ဘာလဲ…..မောင်မူးလာလို့ စိတ်ကောက်တာလား”

သတိုး တစ်ကိုယ်လုံး အရက်နံ့တထောင်းထောင်းထနေသည်။ အရက်ကို ပွဲတွေရှိလျှင် အာစွက်ရုံမျှသာ သောက်ပေမဲ့ အခုက မဟားတရားကို မော့ချလာခြင်းဖြစ်သည်။ လွမ်းနေသည့် စိတ်က ယစ်ရွှေရည် စိမ်လိုက်လျှင် သက်သာလို သက်သာငြားပေါ့။

“ အစ်ကို…လာ..လာ…ရစ်မနေနဲ့တော့”

ယိုင်တိယိုင်တိုင်ခြေလှမ်းများဖြင့် သတိုး အိမ်ထဲ ဝင်လာသည်။ လဲပြိုကျမတတ်ဖြစ်နေသဖြင့် မြ သတိုးကိုယ်လုံးကြီးကို လှမ်းထိန်းကာ တံခါးအလျှင်အမြန်ပိတ်လိုက်သည်။

“ အော့……အော့”

“ အစ်ကို….တိုး…တိုး…မေမေ အိပ်နေပြီ”

“ အော့….အင်း…..အင်း”

တွယ်သာ တွယ်ထားသော်လည်း မြ ကိုယ်နှိုက်က သတိုးကိုယ်ကို သိပ်မထိန်းနိုင်။ ဒီလောက်ကြီးကောင်ကြီးမားကိုယ်လုံးကို အရပ် (၅)ပေ(၃)သာသာရှိသည့် ခပ်ချပ်ချပ်ကိုယ်လုံးနဲ့မြက ဘယ်လို ထိန်းနိုင်မှာလဲ။ဟိုဖက်ယိုင်၊ ဒီဖက်ယိုင်၊ ယိုင်ကာ ထိုးကာဖြင့် အစ်ကိုတို့လင်မယားအိပ်ခန်းဆီရောက်လာခဲ့သည်။

ကဲ…ရောက်ပြီ။ သတိုးကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ ကံကောင်းသည်ပြောရမလား၊ ကံဆိုးသည်ပြောရမလား။ သတိုးလက်က မြကိုဖက်လျက်သားဆိုတော့ မြပါ ကုတင်ပေါ် ပြိုကျသွားသည်။

“ ဝုန်း”

မထင်မှတ်ထားသည့် အဖြစ်ကြောင့် မြ အံ့ဩဘသန်း။ ဒီအသက် (၃၀)အရွယ်ထိ ဘယ်ယောကျ်ားနဲ့မှ လက်ပွန်တစ်သီး မနေဘူးခဲ့ပေ။ ကျောင်းတုန်းကလည်း ရည်စားမထား။ ကျောင်းပြီးသည်နှင့် အစ်မဖြစ်သူနှင့် ဗြူတီစလွန်း လုပ်ငန်းထဲအာရုံရောက်သွားတော့ ရည်းစားသေချာမထားဖြစ်လိုက်။ အစ်မဖြစ်သူ ကေသရီကိုကြည့်ပြီး မြ အားကျရတာ တစ်ခုရှိသည်။ အစ်ကိုက အစ်မကို တော်တော်ချစ်ပြီး ဂရုစိုက်တာပင်။ အိမ်ထောင်သက် (၁၃)နှစ်မှာ ဘာရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက် အသံမကြားရ။

မိမိရှေ့က သူတို့စုံတွဲကိုကြည့်ပြီး မြ တွေးမိတာ တစ်ခုရှိသည်။ အစ်ကို့လို ယောကျ်ားမျိုးနဲ့ အိမ်ထောင်ကျချင်သည်ဟု။ ချောမောသည် မဟုတ်သော်လည်း အရပ်မြင့်မြင့်၊ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း အစ်ကိုပုံစံက သူမအတွက်တော့ အားကိုးချင်စရာကောင်းလှသည်ပင်။

အမျိုးသမီး (၃)ယောက်နေသော အိမ်မှာ အစ်ကိုရောက်လာတော့ တစ်အိမ်လုံး လုံခြုံသလို ခံစားရသည်။အိမ်မှာ ရေပိုက်ပျက်လို့ ပြင်လည်း အစ်ကို။ ကျိုးနေသည့် ပစ္စည်းတွေကို တဒုန်းဒုန်းထုကာ ပြင်ပေးဆင်ပေးတတ်သည်မှာလည်း အစ်ကို။

မီးလုံးလဲရင်လည်း အစ်ကို။ ဆိုင်က လေးလံလှသည့် ဆံပင်ပေါင်းအိုးတွေကို သာသာလေးမပြီး နေရာချပေးတတ်သူကလည်း အစ်ကိုပင်။ အစ်မယောကျ်ားကို ပြစ်မှားနေတာမျိုး မဟုတ်ပေမဲ့ ဒီလိုမျိုးယောကျ်ားဆို အိမ်ထောင်ဖက်ဖြစ်ရင် ကောင်းမှာပဲလို့ အတွေးက ရှိ၏။

အခုတော့ မရည်ရွယ်ဘဲ အစ်ကို ရင်ခွင်ပေါ် မှောက်လျက်ကျနေလေပြီ။ အရက်နံ့နဲ့ ချွေးနံ့ရောနေသည့် ရီဝေဝေအနံ့တစ်ခုက သူမနှာခေါင်းနား ရစ်သီစွာ။ ရုတ်တရက်ဆို ကြောင်စီစီဖြစ်သွားပေမဲ့ အသိစိတ်က အခုလက်ရှိသို့ပြန်ရောက်လာသည်။ မြ ပြန်ထရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ လူးလူးလိမ့်လိမ့်နဲ့ ပြန်ထရန်ပြင်သည်။ ပြန်လွတ်မြောက်မည်အပြု ဝုန်းကနဲ့ ပြန်ကျပြန်သည်။ သတိုးက ပြန်ဆွဲဖက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ ချစ်တယ်…..မိန်းမရာ”

အရက်မူးမူးဖြင့် မြတစ်ကိုယ်လုံးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်သည်။ မြ မလူးသာ မလိမ့်သာ။ ရုန်းပေမဲ့ အားချင်မမျှ။

“ အစ်ကို….လွှတ်…..လွှတ်ပါ”

“ မိန်းမရယ်…အရမ်းလွမ်းတာပဲကွာ”

သတိုးကစပြီး မြပါးပြင်ပေါ် အနမ်းတွေကို ခြွေချသည်။ မြ သတိလစ်မတတ်။ ယောကျ်ားအထိအတွေ့ စိုးစဉ်မျှ မရှိသေးသည့် အပျိုစင်လေးပါ။ ဒီဖက်ခေတ်မှာ အပျိုစစ်စစ်ရှားသွားပြီဆိုသော်လည်း မြ က ဘယ်ယောကျ်ားနဲ့မှ အခုလိုမျိုး ဖက်ဟယ်နမ်းဟယ် မဆိုထားနှင့်။ စကားတောင် ဆယ်ခွန်းပြည့်အောင် မပြောဖူးပေ။

လုပ်နေသည့် အလုပ်ကလည်း နိစ္စဝူဝ အမျိုးသမီးတွေနဲ့သာပင်။ အခုဆို သူစိမ်းယောကျ်ားရင်ခွင်ထဲမှာ အနမ်းပေးခံရလေပြီ။ မြ ရုန်းထွက်ချင်လှပြီ။ အခုတော့ အားမတန်မာန်လျော့ရတော့မှာလား။

မြ ဝေခွဲမရတော့ပါ။

.................................................................

အခန်း ( ၄ )

သတိုးက အရက်မူးမူးဖြင့် အသိစိတ်လွတ်နေ၏။ လွမ်းဆွတ်တမ်းတလွန်းသောစိတ်က ပြင်းထန်လွန်းလှသဖြင့် မြင်မိမြင်ရာ မြင်နေတာများလား။ ရင်ခွင်ထဲမှာ မိန်းမဖြစ်သူ ကေသရီကို မြင်နေရသည်။

အိမ်မက်ဖြစ်နေအုံးတော့။ အလွတ်မပေးနိုင်။ လွမ်းဆွတ်မိခြင်းများအား အနမ်းတွေအဖြစ် သက်သေထူချင်သည်။ ရင်ခွင်ပေါ်ပြိုကျနေသည့်  ချစ်ရသူ၏မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ကာ အနမ်းတွေအကြားမလပ် ရွာချသည်။

“ အူး….မွ……မွ…..မွ……ပြွတ်…..ပြွတ်”

“ မိန်းမရာ…အရမ်းလွမ်းနေပြီကွာ”

“ အစ်ကို…..မလုပ်ပါနဲ့…လွှတ်ပါ……မြကို လွှတ်ပေးပါ….အင့်…..ဟင့်……ဟင့်”

သတိုး၏ အနမ်းတွေအောက် မြတုန်ရီရစ်မူးနေရလေပြီ။ သတိုးက မိန်းမဆုံးပြီးကတည်းက ပစ္စလခတ်နေနေလေတော့ မျက်နှာပေါ်တွင် နှုတ်ခမ်းမွှေး၊ မှုတ်ဆိတ်မွှေးက အပြိုင်းအရိုင်း၊ မညီမညာပေါက်ရောက်နေသည်။

အရင်က သပ်သပ်ရပ်ရပ်နေတတ်သော သတိုးပုံရိပ်လည်း ဗျာပါသောကတွေကြောင့် ပျောက်ဆုံးသွားလေပြီ။ မြ၏ မျက်နှာပေါ် ကြမ်းရှသော အနမ်းတွေက တရစပ်ကျလာတော့ မြ ဒိန်းတလိန်းနတ်ပူးသလို တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ရီလာရသည်။

ဒီလိုမျိုး အနမ်းခံရလိမ့်မည်ဟု တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ် မထင်မှတ်ထားပေ။ ပိုဆိုးသည်က မြရုန်းလေ၊ သတိုးက ပိုတိုးဖက်လေဖြစ်လာသဖြင့် မြတစ်ကိုယ်လုံးလည်း သတိုးရင်ခွင်အောက် တစ်စထက် တစ်စ နစ်မြုပ်လာရသည်။ အနမ်းတွေ၏ ကြမ်းရှပြင်းထန်မှုကြောင့်ရယ်၊ သတိုးဆီက ရနေသည့် အရက်နံ့တွေကြောင့်ရယ်၊ မြပါ မူးလာသလို ဖြစ်လာရသည်။

“ အစ်ကို……လွှတ်ပါတော့…..မြကို….လွှတ်ပေးပါတော့ရှင့်”

မြကလည်း အခုထိ အားနဲ့ရုန်းတုန်း။ သို့သော် ယောကျ်ားအားနဲ့ မိန်းမအားက ယှဉ်မှ မယှဉ်သာ။ သတိုးအတွက်က မဖြုံရေးချ မဖြုံ။ ပန်းနဲ့ပေါက်နေသလို သာသာပဲရှိသည်။ သတိုးက ကင်းကွာနေသော ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏ အထိအတွေ့ကို ရသွားသော လက်ဖဝါးတွေက မြကို ဖက်ရုံတင်မပါ ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်လေသည်။

မြက မှောက်လျက်ကြီး သတိုးနဲ့ ရင်ချင်းအပ်သလို အနေအထားဆိုတော့ သတိုးက မြ၏ ကျောပြင်တွေ၊ ခါးတွေကို ပွတ်သပ်လာသည်။ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးဆို အညှစ်ပါခံရသည်။ ကံဆိုးချင်တော့ မြက ညဆို အိပ်နေရင်း တီရှပ်အောက် ဘရဇီယာ ဝတ်တတ်ပေမဲ့ အောက်က ပင်တီ ဝတ်လေ့မရှိ။

သတိုးလက်တွေက ခါးမှတစ်ဆင့် မြ၏ တင်ပါးတွေဆီ ဆက်ဆင်းလာသည်။

“ အင့်……ဟင့်…..ဟင့်……ဟင့်…မလုပ်….မလုပ်နဲ့”

“ မွ……မွ…ပလပ်…ပလပ်……ပလပ်……..ပြွတ်…ပြွတ်…မွ…မွ”

သတိုးက သူလက်လမ်းမှီနေသည့် မြ၏ ဖင်လုံးလေးတွေကိုပါ ဆုပ်နယ်လိုက်၏။

“ အမေ့”

မြ သတိလစ်မတတ်။ ဒီလိုမျိုးတွေက ဘဝ၏ ပထမဆုံး အကိုင်ခံရခြင်းပင်။ မရတော့ပြီ။ ဒီအတိုင်း ဆက်သွားပါက မိမိဘဝ အစော်ကားခံရလိမ့်မည်။ မြ စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်ကာ အားကြီးနဲ့ ထပ်ပြီး ရုန်းထလိုက်ပြန်သည်။ ရုန်းထကာမှ ပိုဆိုးသွားပြန်သည်။

သတိုးက သူမတင်ပါးကို အာရုံရောက်ပြီး ဆုပ်နယ်ကစားပြုနေသောကြောင့် လွတ်သွားမလိုရှိတုန်း ကိုယ်တော်ချောက မှီရာ ဆွဲဆောင့်လိုက်ပြန်သည်။ မြကတော့ လွတ်မည်အထင်နဲ့ ပျော်မယ်ကြံကာရှိနေတုန်းမှာပင် သူမအင်္ကျီကို ဆွဲဆောင့်လိုက်ခြင်း တစ်ဖန်ပြန်ခံရလေပြီ။

“ အိုး..”

ပေါ့စေလို၍ ကြောင်ရုပ်ထိုး၊ ဆေးကြောင့် ပိုလေးသွားရလေပြီ။ ဒီတခေါက်တော့ မြ ထပ်ပြီး သတိုးကိုယ်ပေါ်မှာ ပြိုကျသည့်သပြင် မြနှုတ်ခမ်းတွေက ခွန်နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် တည့်တည့်ကြီးကျသွားလေပြီ။ နူးညံ့သည့် နှုတ်ခမ်းအစုံက သာယာမိန်းမောဖွယ်ကောင်သည့် အထိအတွေ့ကြောင့် ခေတ္တခဏတော့ ကြောင်အအဖြစ်နေတုန်းမှာ သတိုးက စတင်လှုပ်ရှားလိုက်သည်။

မြ၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို ထိကပ်ရုံတင်မက စုပ်ခဲနမ်းရှိုက်လိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…..ပလပ်……ပလပ်……ပလပ်……..ပြွတ်…ပြွတ်”

“ အင့်…….ဟင့်….အင်း…….အင်း……..အင်း…….အင်း”

သတိုးစုပ်ယူလိုက်တာ မြ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ဖြစ်သော်လည်း အားတွေပါစုပ်ယူလိုက်သလို ပျော့ခွေသွားရလေပြီ။ သတိုးက အိမ်ထောင်သည် ပူပူနွေးနွေးမုဆိုးဖိုလေး။ အိမ်ထောင်ကျထားသည်မှာလည်း အသက်ငယ်ငယ်ကတည်းက။

ချစ်ခဲ့ရသည့် မိန်းမဖြစ်သူ ကေသရီနှင့်လည်း အနမ်းချင်း ဂဟေဆက်နေကြဆိုတော့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဘယ်လိုနမ်းရမလဲဆိုတာ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်သိပြီးသားပင်။ မြကျတော့ ယင်ဖိုတောင် မသန်းရသေးအပျိုစင်ကလေး။

ကိုးရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲတွေကြည့်ရင်း Kiss scene တွေပါခဲ့ရင် မြ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဖူးသည်။ ကိုယ့်အလှည့်ကျ ဘယ်လိုများကြုံရပါမလဲဆိုပြီး အတွေးများနဲ့ ရူးခဲ့ဖူးသည်။ ရည်စားဖြစ်သူနှုတ်ခမ်းက မိမိနှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်ရုံလေးနမ်းလာခဲ့လျှင် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်မလားဆိုပြီး။

အခုကျတော့…

အခုကျတော့…

စိတ်ကူးထားသလိုမဟုတ်ဘူး။ ကြမ်းတမ်းပြင်းပြလွန်းသည့် အနမ်းကြမ်းကြမ်းကြီးတွေ။ ဒီမျှတင်မက။ဘောင်းဘီဝတ်ထားသည့် သတိုးဂွကြားကြီးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဖုဖောင်းလာသည်။ ထိုပူနွေးဖုဖောင်းနေသည့်အရာကို ထိလိုက်၊ ရုန်းလိုက်လို့ ဝေးကွာသွားလိုက်၊ ပြန်ဖက်ခံထိလို့ ပြန်နီးကပ်သွားလိုဖြစ်နေသော မြ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကလည်း ထိုအရာကြီးကို ပွတ်သီပွတ်သပ်သလို ဖြစ်နေရ၏။

“ လွှတ်…..လွှတ်ပါ….ဟင့်….ဟင့်….အ….အင့်…..အင့်”

“ ပြွတ်….ပြွတ်…ပလပ်….ပလပ်…..မွ..မွ….မွ….မွ…ပြွတ်…ပြွတ်…ပလပ်….ပလပ်”

မြလည်း သတိုးရဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် ပျော့ခွေယိုင်နဲ့နေပါပြီ။ သတိုးက မြနှုတ်ခမ်းတွေပါ အားကြီးနဲ့ စုပ်ခဲသည်။ ကြာကြာနဲ့ မလွှတ်ပေး။ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေပါ ကျိန်းမတတ်။ ထိုးထိုးထောင်ထောင် နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေကလည်း မြပါးပြင်နုနုတွေဆီ ပွတ်တိုက်လျက်တော့ မြ အမည်မသိခံစားချက်မျိုး ခံစားနေရသည်။

“ အ……ဟင့်…..ဟင့်……..အင့်….အင့်”

မြ၏ ရုန်းဖယ်မှုအားတွေက တစထက်တစ လျော့ပါးလာသည်။ သတိုးက နှုတ်ခမ်းအချင်းချင်းသာမက လျှာတွေပါ ပါလာသည်။ မြလည်း ဘာကိုပြောလို့ပြောရမှန်းမသိတော့။ သတိုး၏ လျှာတွေက မိမိပါးစပ်ထိ တိုးဝင်ကာ ကလူကလူကျီစယ်လာသည်။ မြက ထူးဆန်းသည့် အထိအတွေ့အောက် ရုန်းကန်ဖို့ မေ့လျော့နေလေပြီ။

“ ပြွတ်…..ပြွတ်….ပလပ်…..ပလပ်….ပလပ်”

“ အဟင့်….ဟင့်….ဟင့်….အင့်….အင့်…..ဟင်း…ဟင်း….ဟင်း”

မြက သတိုး၏ လက်ချက်ကြောင့် မောဟိုက်လာသည်။ အဝေးကြီးကနေ ပြေးမိပြေးရာ ပြေးလာသူတစ်ယောက် မောဟိုက်နွမ်းလျစွာ။ မြရုန်းကန်မှုအားလျော့သွားတာနဲ့ သတိုး၏ တင်းကြပ်သော ပွေ့ဖက်မှုတွေလည်း လျော့သွားလေသည်။ မြကံကောင်းသည်ဟုပြောရမလား။

သတိုး၏ အနမ်းမုန်တိုင်းကြီးက စဲစပြုလာသည်။ သတိစိတ်လေး ကပ်ကျန်သေးသည့် မြက ဒီတခေါက်တော့ အားကြီးနဲ့ ရုန်းထလိုက်သည်။

ဟူး……

လွတ်သွားလေပြီ။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပါးစပ်တဝိုက်ပေပွနေသည့် တံတွေးတွေကို သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဒီမူးမေ့နေအောင် အနမ်းခံရသည့်ထိုအခန်းထဲမှ ထွက်ပြေးမည့်အပြု နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်တွင်  ခြေကားလျား၊ လက်ကားလျားကြီးဖြစ်နေသော သတိုးကို တွေ့လိုက်သည်။

မြ တွန်းဖယ်လှဲချပစ်ခဲ့သည့်အတိုင်း သူက တခူးခူးနဲ့ အိပ်ပျော်နေလေပြီ။ ထိုအချိန်တွင် သနားကြင်နာတတ်သည့် မိခင်စိတ်က မြရင်ထဲ ကိန်းအောင်းလာပြန်သည်။ မိန်းမသားတွေ၏ စိတ်ဆိုသည်မှာ နားလည်ရခက်လှပါဘိ။ အခုလေးတင် သူမကို အရက်ကြောင့် သွေးဆိုးကာ စော်ကားခဲ့သည်။ လွတ်မြောက်သွားပြန်တော့ အသနားပိုမိပြန်သည်။

မြ စိတ်ထဲ ဒီအတိုင်းထားခဲ့ပါက လေဖြတ်သွားမှဖြင့်ဆိုသည့် အတွေးက ဝင်လာတော့ ကုတင်ပေါ်ရှိစောင်ကို ယူကာ သတိုးတစ်ကိုယ်လုံး လုံအောင်ခြုံပေးလိုက်သည်။ သတိုး၏ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးထောင့်နားက မျက်ရည်စီးကြောင်းတွေ စီးကျနေသည်ကို မြင်ရပြန်တော့လည်း မြ စိတ်မကောင်းပြန်ပေ။

တော်ပြီ။ ဒီအခန်းထဲ အီလေးဆွဲနေလို့မဖြစ်။ မတော်လို့ ဘဝပျက်သွားရင် မိမိဘဝမသက်သာလှ။ မျက်နှာလွှဲ ခဲပစ်လုပ်ကာ သတိုးတို့လင်မယားအခန်းထဲမှ မြန်နိုင်သမျှ မြန်မြန်ထွင်လာလိုက်တော့သည်။ကပိုကယိုဖြစ်နေသည့် အဝတ်အစားတွေကို သန့်ရပ်အောင်ပြင်ကာ အပေါ်ထပ်ကအခန်းသို့ ဝင်လာလိုက်သည်။

ကံကောင်းသွားသည်က မေမေ အိပ်ပျော်နေလေပြီ။ မေမေနံဘေးနား မြလှဲချလိုက်ကာ စောင်ကို ရင်ဘတ်ထိ ဆွဲခြုံလိုက်သည်။ နှုတ်တ်ခမ်းတွေကို လက်နှင့် ထိကာ တို့ကာ စမ်းကြည့်မိတော့ ပူထူရောင်ကိုင်းနေလေပြီ။

ယောကျ်ားတစ်ယောက်က ထိုကဲ့သို့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အပွတ်အသပ်ခံခဲ့ရလိမ့်ဟု အိပ်မက်တောင်ယောင်ပြီး မမက်မိခဲ့။ အခုတော့ ခဲအိုဖြစ်သူဆီမှာ သူမ အနမ်းဦးကို အဓမ္မအလုခံသွားရလေပြီ။ မကျေနပ်သောစိတ်က ရင်ဝယ်ရှိနေပေမဲ့ သာယာသလိုလိုစိတ်ကလည်း တစ်စွန်းတစ်စကပ်ပါနေသည်။

ဒီ အသက်(၃၀)ဆိုသည်မှာ အပျိုကြီးဘဝထဲ စချည်းကပ်စပြုနေပေမဲ့ မိမိနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် ယောကျ်ားသားအထိအတွေ့ မကြုံကြိုက်သေး။ ကြုံမှ ကြုံလိုက်ပြန်တော့လည်း တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရစရမရှိတော့ပြီ။သွေးသားထဲကလည်း ပူထူပြီး ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းဖြစ်လျက်။ သွေးသားတွေက ဆူပွက်လျက်။

ပေါင်ကြားတဝိုက်မှာတောင် အရည်ကြည်တချို့ စိမ့်စပြုနေလေပြီ။ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မြ မိမိစိတ်ကို မိမိနားမလည်နိုင်တော့ပါ။ ညသန်းခေါင်ယံထဲမှာ မြ အတွေးများစွာနဲ့ အိပ်မပျော်ဖြစ်ခဲ့ရလေပြီ။

........................................................................................................................

အခန်း ( ၅ )

“ အား…….ကျွတ်….ကျွတ်”

ခေါင်းတစ်ခုလုံး တူနဲ့ထုထားသလို အုံခဲနေသည်။ သတိုးမနက်ရောက်ပြီး အိပ်ယာနိုးလာတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက်ပြန်ဆန်းစစ်ရပြန်သည်။

တော်ပါသေးရဲ့။ မိမိအခန်းထဲပြန်ရောက်နေလို့။ ခေါင်းတစ်ခုလုံးပေါက်ထွက်မတတ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဖြင့် (၁၀)မိနစ်လောက် ထိုင်နေမိသည်။ ပြီးမှ အခုလက်ရှိကာလကို အသိစိတ်ကကပ်လာသည်။ဘဝမှာ ဤမျှလောက် အရက်ကို မသောက်စဖူး သောက်မိလေသည်။ အရက်သောက်တတ်ပေမဲ့ မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ်အာစွတ်ရုံမျှသာ သောက်တတ်လေသည်။

ဇနီးဖြစ်သူ မဆုံးခင်ကလည်း အဖော်ကောင်းလို့၊ ပွဲရှိလို့သောက်ကြစားကြပြီး အိမ်ပြန် အရက်နံ့ရရင်တောင် သိပ်မကြည်သဖြင့် သတိုးအနေနဲ့ မိန်းမ မကြိုက်တာ အတင်းကာရော ဇွတ်မလုပ်။ အခုက သတိရသည့်စိတ်ကို အရက်နဲ့စိမ်ချလိုက်လျှင် သက်သာလို သက်သာငြားပေါ့။

ဆူမဲ့ ဇနီးလည်း မရှိပြီ။

“ ရွတ်….ရွတ်….ဟင်း”

သတိုး ကိုယ့်အဝတ်နံ့ကို ပြန်နမ်းကြည့်တော့ အရက်နံ့တထောင်းထောင်းထကာ နံစော်နေလေပြီ။ ရေချိုးမလို့ ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ ကုတင်တစ်ခုလုံးလည်း တွန့်ကြေရှုပ်ပွလျက်။ ထိုစဉ် ကုတင်ပေါ်တွင် တလက်လက်ဖြင့်နေသော အရာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဘာများပါလိမ့်။ အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့ ဆွဲကြိုးမျှင်မျှင်လေးတစ်ခုဖြစ်နေသည်။ ငွေဆွဲကြိုးမျှင်မျှင်လေးကိုမျှ မြကျောက်သေးသေးလေး သုံးလုံးစီကာဖြင့် အလည်တွင်ခတ်ထားခြင်းဖြစ်၏။ သတိုး ဘယ်သူ့ဟာလဲဟု မတွေးဖြစ်။ ဆုံးသွားသည့် ကေသရီဆွဲကြိုးလို့သာ ထင်မှတ်မိသည်။ တကယ်တော့ ထိုဆွဲကြိုး၏ မူရင်းပိုင်ရှင်က မြစန်းရီပင်။ ညက သတိုးကို အခန်းထဲ လိုက်ပို့ပေးနေတုန်း သတိုး၏ ပွေ့ဖက်နမ်းရှိုက်မှုတွေကို တွန်းဟယ် ဆွဲဟယ်လုပ်နေသည့်ကြားက ဆွဲကြိုးပြတ်ထွက်ပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သတိုး ညကအဖြစ်ကို ပြန်တွေးကြည့်ကြည့်သည်။ မိမိကို တယောက်ယောက်ကို ခေါ်ယူပို့ပေးခဲ့သလိုလို။ အိပ်မက်လိုလို၊ တကယ်လိုလိုနဲ့ မိန်းမဖြစ်သူကို အဓမ္မပွေ့ဖက် နမ်းရှိုက်ခဲ့သေးသည်။ စဉ်းစားရင်း၊ တွေးရင်း ခေါင်းက ဆစ်ခနဲ့ ပြန်ကိုက်လာသည်။ မတွေးချင်တော့။

ထိုဆွဲကြိုးကို ယူကာ မှန်တင်ခုံပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။ ရေချိုးပစ်လိုက်သဖြင့် လူက တော်တော်လန်းဆန်းသွားသည်။ အဝတ်လဲပြီး မနက်စာထွက်စားရန် အိမ်က ထွက်ရန်အပြု…

“ သား…ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ”

“ မနက်စာ ထွက်စားမလို့ပါ အမေ”

သတိုးကို ဖြတ်ခနဲ့မြင်လိုက်ရသည့် ဒေါ်တင်မူက လှမ်းမေးသည်။

“ အိမ်မှာပဲ စားလိုက်ပါလား။ မင်းညီမ ထမင်းကြော်ထားတယ်”

လူကြီးတစ်ယောက်က ပြောနေသည်ဆိုတော့ သတိုးငြင်းရန် အဆင်မပြေ။ အပေါက်ဝကနေ ထမင်းစားခန်းထဲသို့ လှည့်ပြန်ခဲ့ရသည်။ ထမင်းစားခန်းထဲ လူစုံတက်စုံ။ ဒေါ်တင်မူ၊ မြ၊ သီဟအောင် အကုန်လုံးရှိနေကြသည်။

“ လာ…ထိုင်….သမီး…နင့်အစ်ကိုကို ထည့်ပေးလိုက်အုံး”

“ ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”

“ ကျေးဇူးနော်….ညီမ”

မြ သတိုးမျက်နှာကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ အရိုးခံပကတိ။ ညက မိမိ ကို ပွေ့လိုက်၊ ဖက်လိုက်၊ နမ်းလိုက်၊ ရှုံ့လိုက်လုပ်နေသည်မှာ သူ မဟုတ်သည့်အလား။ မြက မနက်ကတည်းက သတိုးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရန်ဝန်လေးနေသည်။ ဒီမနက်တောင် သူမနှုတ်ခမ်းတွေ နာကျင်နေသလိုလို။

သတိုးကတော့ ဘာမှ မသိရှာ။ မမှတ်မိနေတာပဲ ခပ်ကောင်းကောင်းပါလေ။ မဟုတ်ရင် အကုန်လုံး အိုးတိုးအမ်းတန်းတွေ ဖြစ်နေကြအုံးမည်။

“ ဘွားဘွား….သား..ပြီးပြီ….ကျောင်းသွားတော့မယ်နော်….ဖေဖေ…သားသွားပြီ”

“ အေး…အေး….သား…ဖေဖေ့ဆီက မုန့်ဖိုးယူမလား”

“ တော်ပြီ…ဘွားဘွားပေးထားတာတောင် အခုထိ သုံးမကုန်ဘူး”

အရပ်ကလန်ကလား၊ အသံဩဩကြီးနဲ့ လူပျိုပေါက်စလေးသီဟအောင်က သူ့အဖေကို ပြန်ပြောနေရှာသည်။

“ အေးကွာ….သား…တစ်ခုခုလိုရင်လည်း…ဖေဖေကိုပြောနော်”

သတိုး အခုမှ ကိုယ့်ကိုကိုယ်နောင်တရမိသည်။ ဇနီးသည် ဆုံးပြီးကတည်းက သားဖြစ်သူကို ပစ်ထားမိသလို ဖြစ်သွားရသည်။ အခုမှ သားအဖနှစ်ယောက် စိတ်အေးလက်အေး စကားပြောဖြစ်ကြသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့..ဖေဖေ…သားသွားပြီနော်…ခဏကျရင် ဖယ်ရီလာတော့မှာ…တီလေး….သွားပြီ”

“ အေး…..အေး”

သီဟအောင်က ကျောင်းကားနောက်ကျမှာစိုးသည့်စိတ်ဖြင့် ထမင်းစားခန်းမှ ခပ်သွက်သွက်ထွက်သွားလေသည်။ ထမင်းစားခန်းထဲ လူကြီး(၃)ယောက်သာကျန်သည်။ ဇွန်းခရင်းထိမိသံမှအပ တစ်ခန်းလုံးတိတ်ဆိတ်နေသည်။

ထို တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို စတင်ဖြိုခွဲလိုက်သူက ဒေါ်တင်မူ။

“ သားကို အမေ..ပြောစရာလေးရှိလို့”

“ ဟုတ်ကဲ့ အမေ ပြောပါခင်ဗျား”

“ သား..အမေ့ကို တမျိုးမထင်နဲ့နော်”

“ အမေကလည်းဗျာ…ထင်စရာလားဗျာ”

“ အေး….ဒါဆို အမေပြောမယ်…..သားမိန်းမ၊ ငါ့သမီးကလည်း ဆုံးသွားပြီ….ဒီအိမ်မှာ မင်းရယ်၊ ငါတို့သားအမိရယ်၊ မြေးလေး သီဟလေးရယ်ပဲရှိတော့တာ”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ ဒီတော့…သား အိမ်ပြန်နောက်ကျနေတာကို ဂရုစိုက်စေချင်တယ်ကွဲ့။ မင်း သားကလည်း အခုဆို လူပျိုပေါက်ကလေး ဖြစ်လာပြီ။ သားတွေဆိုတာ အဖေဖြစ်သူကိုကြည့်ပြီး ကြီးလာရတာချည်းပဲ။ မင်းက ရှေ့ကနေ မတော်တရော်တွေ လုပ်ပြနေရင် ငါ့မြေးလေး အတုယူမှားနိုင်တယ်ကွယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ…အမေ”

ဒေါ်တင်မူ ပြောနေသည်မှာ တစ်ခုမှ မမှား။

“ ကေသရီ ဆုံးသွားပေမဲ့ အမေက သားကို သမက်ဆိုတာထက်…သားလိုတူလို သဘောလိုထားတာ သားအသိပဲ”

“ ကျနော် သိပါတယ်…အမေ”

“ သား..ခံစားနေရတာကို အမေက ကိုယ်ချင်းမစာလို့တော့ ပြောနေတာမဟုတ်ပါဘူးကွယ်။ သားမိန်းမ ဆုံးရှုံးသွားလို့ ဝမ်းနေတာကို အမေနားလည်ပါတယ်။ အမေအနေနဲ့ဆိုလည်း အမေ့သမီးပါပဲကွယ်….”

ပြောရင်းပြောရင်း ဝမ်းနည်းသံပေါက်လာသည်။ ဘေးမှာထိုင်နေသည့် မြကလည်း ဘာမှဝင်မစွက်ဖက်သာ။

“ ဒီတော့ သားကို အမေအနေနဲ့ အရင်က သားပုံစံလေးလို ပြန်ဖြစ်စေချင်တယ်ကွယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့….ကျနော်..နားလည်ပါတယ်..အမေ…နောက်မဖြစ်ရပါဘူး”

“ အေး…..အေး……သား သွားစရာရှိလည်း သွားတော့လေ”

“ ဟုတ်ကဲ့….ကျနော် သွားလိုက်ပါအုံးမယ်”

သတိုး သူ့ယောက္ခမဆုံးမစကားတွေကို အသာတကြည်နာခံယူနေမိသည်။ ပြန်တွေးကြည့်ပြန်တော့ အမေပြောဆိုနေသည်မှာ ဘာမှမမှား။ သွားလေသူက သွားလေပြီ။ ကျန်ရစ်တဲ့သူတွေက အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် အသက်ရှင်နေထိုင်ရမည်မဟုတ်လား။ တမလွန်ဘဝကနေ မိန်းမလည်း မိမိအဖြစ်တွေကို မြင်နေပါက စိတ်ချမ်းသာမှာ မဟုတ်ပေ။

အင်း။

စိတ်သစ်လူသစ်နဲ့…တဖန် အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် လုပ်ရတော့မှာပေါ့လေ။

...............................................................................................

အခန်း ( ၆ )

(၆) လခန့်ကြာသော်

“ ဗွမ်း….ဗွမ်း……..ဟုတ်ပြီ….မကြောက်နဲ့…ရဲရဲသာကူး….ဟုတ်ပြီ…..ဟုတ်ပြီ”

“ ဗွမ်း……ဗွမ်း……..ဗွမ်း……ဗွမ်း…….ဗွမ်း”

“ ဟုတ်ပြီ……ပါးစပ်ထဲရေဝင်မှာ မကြောက်နဲ့……ဘယ်လိုရေပြန်ထုတ်ရမလဲ သင်ထားပြီးသား……ဟုတ်ပြီ……ဟုတ်ပြီ”

သတိုး အလုပ်ထဲတွင် သင်တန်းပြနေခြင်းဖြစ်၏။ ရေကူးဝတ်စုံလက်ရှည်နှင့် ဘောင်းဘီရှည်အကြပ်အတိဝတ်ထားပြီး သင်ပြနေတဲ့ သတိုးအသွင်က ကြည့်ကောင်းလှသည်။

ရေကူးဝတ်စုံအောက် ရင်အုပ်ကားကားကြီးက ကြွတက်နေသည်။ အထူးသဖြင့် ဘောင်းဘီဂွကြားဖုဖောင်းနေသည့်အရာ။ မထန်ဘဲ ပုံမှန်ဖြစ်နေသည့်အချိန်မှာလည်း သတိုးပစ္စည်းက ဖုဖောင်းကြွနေ၏။

“ ရွှီ”

ဝီစီမှုတ်ပြီး သင်တန်းရပ်လိုက်သည်။ ပြီးပြီ ဒီနေ့အတွက်။

“ Good bye ပါ ဆရာ”

“ အေး…အေး…..ဂရုစိုက်ပြန်ကြအုံး”

“ ဆရာ…ပြန်ပြီရှင့်”

ဒီနေ့အချိန်မှာ ပြနေသည့်အချိန်က သင်တန်းသား (၃)ယောက်မျှသာ။ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် ရည်စားဖြစ်ဟန်တူသည့် ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေး စုံတွဲတစ်တွဲနဲ့ “ဒေါ်မူယာကြည်အေး” တစ်ယောက်သာ။ကလေးတွေက အသက်လည်းငယ်သည်၊ သင်လွယ်တတ်လွယ်သည်ဆိုတော့ ခဏလေးပြလိုက်လျှင် တော်တော်ဟုတ်နေပေမဲ့ သေချာဂရုစိုက်ထပ်မံပြရသည်က မူယာကိုသာ။

အသက် (၃၉)ကို ဒီနှစ်ကုန်လျှင် (၄)ထိပ်စည်းပြောင်းမည့် မူယာကို ကြီးမှ ဝက်သက်ပေါက်နေသည်ဟု မဆိုချင်။ မူယာမှာ လုပ်စရာအလုပ်မှ မရှိဘဲ။ ဖဲချည်းရိုက်နေရတော့ ကြာလာလေ လူက ထိုင်းမှိုင်းလာသည်။

ယောကျ်ားဖြစ်သူ “ဦးကိုကိုလွင်” ကလည်း သင်္ဘောသား။ တစ်နှစ်လုံးနေကာမှ အိမ်မှာ (၂)လ၊ (၃)လမျှသာ နေသည်။ ဒါတောင် အိမ်တွင် အစေးကပ်လှသည်မဟုတ်။ အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် မတွေ့တာကြာသည့် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် သောက်စားပျော်ပါးနေသည်။

လုပ်သက်ကြာနေပြီဖြစ်သည့် ဦးကိုကိုလွင်က ဝင်ငွေတော်တော်ကောင်းသည်။ ဆိပ်ကမ်းတစ်ခါကပ်တိုင်း  ပစ္စည်းတွေ မြင်မြင်သမျှ ဝယ်လာ။ အိမ်ရောက်လျှင် မူယာအတွက်ချည်းသာ။ မူယာက ငယ်ငယ်ကတည်းက နေပုံထိုင်ပုံခေတ်ဆန်သည်။ မူယာမာမီဖက်က အဘိုးက ဗြိတိသျှခေတ်ကတည်းက မြို့တော်ဝန်ရာထူးထိ ရခဲ့ဖူးသည်။

မူယာဒယ်ဒီဆိုလည်း နေပုံထိုင်ပုံအနောက်တိုင်းဆန်လှသည်။ ဒယ်ဒီလည်း သင်္ဘောသားပင်။ မူယာက မူယာတို့ခေတ်ခါကတည်းက သူမတို့ အသိုင်းအဝိုင်းထဲမှာဆို နေပုံထိုင်ပုံ ခေတ်ရှေ့ပြေးသည့်အထဲပါသည်။မူယာ ဆေးလိပ်လည်း သောက်တတ်သည်။ ဖဲလည်းရိုက်တတ်သည်။ ဝီစကီ၊ အရက်၊ ဝိုင် အကုန်လုံး သောက်တတ်သည်။ ဒက်ဒီက သူပုံသွင်းထားသည့်အတိုင်း မူယာဖြစ်လာတော့ အသက်ကြီးလာလေလေ မူယာကိုကြည့်ပြီး စိတ်မချဖြစ်လာသည်။

ထို့ကြောင့် မူယာကို သူ့အသိတွေထဲက သင့်တော်သည့် သင်္ဘောသားတစ်ယောက်နှင့် အိမ်ထောင်ချပေးခဲ့လေသည်။

မူယာအတွက် အိမ်ထောင်ကျလို့ ပြောင်းလဲသွားမည်ဟု မထင်ပါနှင့်။ မူယာ နေမြဲအတိုင်း နေဆဲ။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ကိုကိုလွင်ကလည်း သူမစိတ်ချမ်းသာလျှင်ပြီးရောဟု အကုန်သဘောရှိ၊ မနောရှိလုပ်ခိုင်းထားသည်။

ကိုကိုလွင်ကို ချစ်ပါရဲ့လားဟု မူယာကို မေးခဲ့ပါလျှင် မူယာ့မှာ ဖြေစရာ အဖြေမရှိ။ သံယောဇဉ်တော့ ရှိသည်ဟု ပြောရမှာပင်။ သံယောဇဉ် ရှိလို့သာ သားဖြစ်သူ “သိန်းထိုက်လွင်” ကို မွေးခဲ့ရခြင်းမဟုတ်လား။ သားကို လွယ်လွယ်ရခဲ့သည်မဟုတ်။ သူ့ကို မမွေးခင် အရှေ့မှာ (၂)ခေါက်ကိုယ်ဝန် ပျက်ကျခဲ့ဖူးသည်။ကိုယ်ဝန်ဆောင်တော့ မူယာ သမီးလေး လိုချင်ခဲ့သည်။ လင်ယောကျ်ားက အိမ်မှာ အမြဲမရှိတော့ တီးတိုးဖော်သမီးလေးရရင်ကောင်းမည်ဟု တွေးထားခဲ့လေသည်။

သို့သော် ဖြစ်စေချင်သည့်အတိုင်း မဖြစ်တာကိုက ကံကြမ္မာ၏ လှည့်ကွက်မဟုတ်လား။ သားယောကျ်ားကိုသာ မွေးခဲ့သည်။ သားကိုမွေးပြီးကတည်းက မူယာသားကြော တစ်ခါတည်းဖြတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ကိုယ်ဝန်ဆောင်ရသည့် ဒုက္ခက မသေးလှသဖြင့်။ သမီးရူးရူးနေသော မူယာက ကလေးငယ်ငယ်ကတည်းက မိန်းမဆန်သော အဝတ်အစားများကိုသာ စီစဉ်ပေးလေ့ရှိသည်။

သားကြီးလာတော့ မူယာဆန္ဒတချို့တဝက်ပြည့်လာခဲ့သလိုပင်။ သိန်းထိုက်က မိန်းမလျာလေး ဖြစ်မှန်းမသိဖြစ်လာခဲ့သည်။ မိမိက မိန်းကလေးလိုဆင်ပေးသဖြင့် ခြောက်သွားသည်ဆိုတာထက် မူရင်းနဂိုကတည်းက ဗီဇပါလာတာနေမည်။

သိန်းထိုက်လွင် သူ့ကိုသူ နာမ်စား “အထိုက်” ကလေဟု အမြဲသုံးသည်။ မူယာက ကလေးဖြစ်သူ Gay ဖြစ်နေလို့ဆိုပြီးရှက်တတ်သည့် မအေမျိုးထဲမပါ။ ကလေးဖြစ်ချင်သည်အကုန်လုံးကို မိမိကပါ တတ်နိုင်သည့်ဖက်က လိုက်လျောပေးမည့် အမေမျိုး။ ကိုကိုလွင်ကတော့ သားဖြစ်သူခြောက်နေမှန်းသိပေမဲ့ တူးတူးခါးခါးကန့်ကွက်သည်အထဲမပါ။

ဖအေဆိုတော့ ကိုယ့်ကလေးကို ကျားကျားလျားလျား သားယောကျ်ားလေးဖြစ်စေချင်သော်လည်း သူကိုယ်တိုင် ဒီလိုပုံစံနေချင်သည်ဆိုတော့လည်း လက်မခံချင်ဘဲ နောက်ဆုံးကျ လက်ခံပေးခဲ့တာပင်။ အခုတော့ မူယာဘဝက ပြည့်စုံသည်ထက်ကို ပြည့်လျှံနေလေပြီ။

လုပ်စရာမရှိပျင်းလာတော့ အပျိုတုန်းကအတိုင်း ဖဲရိုက်လေသည်။ ဖဲကံပါသည်ဟုဆိုရမလား။ လာဘ်ရှိသည်ဟု ဆိုရမလား။ မူယာ ဖဲပိုးစိုးပက်စက်သိပ်ရှုံးလေ့မရှိ။ (၁၀)ပွဲလောက်ဆော့လျှင် (၇)ပွဲလောက်က နိုင်သည်။

ပြီးတော့ ရှုံးလျှင်လည်း ရှုံးမဲ မဲကာ ငွေနောက် ငွေလိုက်လေ့မရှိ။ စည်းနဲ့ကမ်းနဲ့ ကစားသည်။ မူယာ မထိန်းချုပ်နိုင်တာတစ်ခုရှိသည်။ ဒါကတော့ ရမ္မက်ဆန္ဒပင်။

မူယာက ဖဲရိုက်လိုက်၊ ဆေးလိပ်လေး ခပ်ဖွဖွရှိုက်လိုက်လုပ်နေရင်း ကြာလာတော့ လူက အထိုင်များပြီး မောပန်းလွယ်သလိုဖြစ်လာသည်။ မဖြစ်ချေ။ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားမှု တစ်ခုခုလုပ်မှရမည်ဟုတွေးလိုက်တော့ ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲဟု အတွေးက ဝင်လာသည်။

ယောဂ ကျင့်မလား။ Gym သွားမလား။ ပြေးမလား နှင့်။ တစ်ယောက်စကား၊ တစ်ယောက်နားမှာ ဆက်ကာဆက်ကာဆင့်ကာ မိမိတို့မြို့မှာ ရေကူးနည်းပြ ခပ်မိုက်မိုက်တစ်ယောက်ရှိသည်ဟုပြောကြသည်။ အမောလည်း ခံနိုင်၊ မျက်စိလည်း အစာကျွေးလို့ရအောင် ရေကူးသင်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သင်တန်းရောက်တော့ သတိုးပုံစံကို မြင်ပြီး မူယာ စိတ်ချမ်းသာသွားရသည်။ သတိုးပုံစံက မူယာအကြိုက်နှင့်ကွက်တိ။ အရပ်မြင့်မြင့်။ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း။ အသားညိုညို။ ဗလတောင့်တောင့်။ ပါးသိုင်းမွှေးခပ်စိမ်းစိမ်းနှင့်။ ရေကူးသင်ပြီး တတ်သည်၊ မတတ်သည်အပထား။ သင်ပေးတဲ့သူကိုကြည့်ရင်း စိတ်ချမ်းသာရမည်မှာ အမှန်ပင်။ တလောကလည်း မူယာ သတင်းခပ်သဲ့သဲ့တစ်ခု ကြားထားသေးသည်။ ဆရာက မိန်းမဆုံးထားသည်မှာ မကြာသေးဟု။ မုဆိုးဖို ပူပူနွေးနွေးလေးပေါ့။ သူမ ပိုပိုပြီး တမ်းတမက်မောလာသည်။

ထို့ကြောင့် ရေကူးသင်တန်းထဲတွင် မူယာအညံ့ဆုံး။ မူယာနှင့် အတူတူသင်သည့်ကလေးတွေက တော်တော်ဟုတ်နေပြီ။ မူယာကသာ အခြေခံတောင် ဟုတ်တိပတ်တိမတတ်သေး။ မူယာ တစ်နေ့တစ်နေ့သင်တန်းလာလျှင် ရေကူးသင်ဖို့ကို အာရုံသိပ်မလာ။ ရေကူးဝတ်စုံလှလှကို ဆရာရှေ့ဘယ်လိုဝတ်ပြမလဲဆိုပြီး အမြဲတစေတွေးနေမိသည်။ နဂိုမူရင်း ရင်ထွားထွား၊ တင်ကားကားကို ပိုပေါ်စေသည့် ဝတ်စုံမျိုး။

One piece ဆိုပေမဲ့ မူယာ၏ အမို့အမောက်၊ အကွေ့အဝိုက်တွေက ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လွန်းလှသည်။တစ်ခါတစ်လေ ဆရာသတိုးက မူယာအလှကို ခိုးကြည့်နေမှန်း မူယာသိသားပင်။ မူယာဖြစ်စေချင်တာကလည်း ဒီလိုမျိုးလေ။ မူယာက လိင်စိတ်မပြည့်ဝသည်မှာအတော်ကြာပြီ။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ သူမရှိရာသို့ပြန်လာလျှင်လည်း လင်ခန်းမယားခန်းမြောက်သည်က အကြိမ်ရေ လက်ချိုးရေလို့ရသည်။

အခုတလောမှ မူယာစိတ်ထဲ အလွန်အမင်းလိုချင်နေသည်။ အိမ်မှာ Vibrator တစ်ချောင်း၊ Dildo တစ်ချောင်းရှိပေမဲ့ အစစ်လောက်မှ အာသာမပြေနိုင်ဘဲ။ အတုက အတု။ အစစ်က အစစ်ပင်။ အတုက ဘယ်လောက်အစစ်နီးပါးကောင်းသည်ဟု ဆိုဆို ဘယ်လိုလုပ်လုပ် မှီနိုင်မှာ မဟုတ်ပေ။ ဖောက်ပြန်ချင်နေသည်ဟု မူယာမသတ်မှတ်လို။

ဘာလို့လည်းဆိုတော့ တစ်လ၊ ကိုးသီတင်း မိမိအနားမရှိနေသည့် ယောကျ်ားကိုလည်း သူ့စိတ်တိုင်းကျ ကမ်းကပ်လျှင် သူအိပ်ချင်ပါက အိပ်နိုင်သည်ဟု ခွင့်ပြုပြီးသားပင်။ တစ်ခုတော့ သေချာမှာထားသည်။ရောဂါမပါလာစေနဲ့။ Condom သုံးရန်သာ ပြောပြထားသည်။ မူယာတို့အိမ်ထောင်ရေးက open marriage ဆန်လှသည်။ ယောကျ်ားလည်း သွေးသားဆန္ဒရှိသလို မိမိလည်း သွေးသားတောင်းတတတ်သားပင်။

သို့သော်လည်း တွေ့ကရာယောကျ်ားနဲ့လည်း မအိပ်ချင်။ နှုတ်စည်းစောင့်သည့်သူမျိုးနဲ့သာ တွေ့ချင်သည်။ပြီးတော့ ကိုယ့်ဆရာပုံစံကလည်း ကုတင်ပေါ်ကိစ္စအားသန်မည့်ပုံ။ ထောင့်ကျနေသည့် သတိုး၏ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေက ဒီကိစ္စတွင် အားကောင်းနိုင်သည်ဟု ခန့်မှန်းမိတာပင်။ ရေကူးဘောင်းဘီအောက်က သတိုး၏ ပစ္စည်းအရွယ်အစားကလည်း အားရစရာ။

ကျန်တဲ့သူတွေက ရေကူးတတ်ဖို့သာ ဇောကပ်နေပေမဲ့ မူယာကတော့ သတိုးကို အနုလုံပဋိလုံ အကဲခတ်ပြီးသားပင်။ သတိုးကို မရရအောင် ယူချင်သည်။ တစ်နေ့ ငါ့အပိုင် ဖြစ်ရမည်။

......................................................................................................

အခန်း ( ၇ )

သင်တန်းပြလို့ပြီးတော့ သတိုးအဝတ်လဲခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ သတိုးတို့ ရေကူးကန်ရှိ အဝတ်လဲခန်းက Male၊ Female ခွဲပေးထားတော့ ဘာမှ ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်မရှိ။ ဒီနေ့အတွက် အလုပ်ပြီးတော့ သတိုးအိမ်ပြန်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်တော့သည်။ ပျောက်သောသူ ရှာရင်တွေ့၊ သေသောသူ ကြာရင်မေ့ဆိုသလိုပဲ မိန်းမကို သတိရလွမ်းဆွတ်တတ်သော စိတ်က အရင်ကနှင့်စာရင် တော်တော်လေးလျော့ပါးသက်သာနေလေပြီ။

အချိန်က အကောင်းဆုံးဆေးဝါးပင်။ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် သတိုးအနေနဲ့လည်း အတူရှိခဲ့စဉ်ကာလအတွင်း လင်ယောကျ်ား တာဝန်အတတ်နိုင်ဆုံးကျေပွန်ခဲ့တာပင်။ ဇနီးမယားမကြိုက်မဲ့ ကိစ္စမျိုး ဘာမှ မလုပ်ခဲ့။

အထူးသဖြင့် မိန်းမကိစ္စတွေ။ အရင်ကတည်းက Facebook မှာဖြစ်ဖြစ်၊ လူချင်းပဲဖြစ်ဖြစ် ရေလာမြောင်းပေးစကားတွေ၊ မထိခလုတ်ထိခလုတ် အပြုအမူတွေ သတိုးကြုံဖူးပြီးသားပင်။ သားမျက်နှာ၊ မိန်းမမျက်နှာနှင့် ဘာကိုမှ ကာယကံ၊ ဝစီကံ မကျူးလွန်မိ။

လှသော၊ ကိတ်သော အမျိုးသမီးတချို့ကိုဆို ယောကျ်ားသားပီပီ မနောကံနှင့် ပြစ်မှားမိသော အချိန်တွေတော့ ရှိကောင်းရှိခဲ့ပါသည်။ ကိလေသာကင်းစင်ပြီး အာဿဝေါကုန်ခင်းရန်အောင် သတိုးက တရားထူး၊ တရားမြတ်နှင့် ကျင့်ကြံအားစုတ်နေသည့် အရိယာသူတော်စင်လည်းမဟုတ်။ သွေးသားဆန္ဒဆူဝေနေသည့် အရွယ်ကောင်းယောကျ်ားစစ်စစ်တယောက်ဖြစ်နေပါသေးသည်။ အခုတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အထိအတွေ့နဲ့ မထိတွေ့၊ မခံစားရသည်မှာ တော်တော်ကြာပြီ။ ချစ်တင်းနှောစရာဇနီးမယားလည်း မရှိလေတော့ လူပျိုတုန်းကလို ငါးဦးဆိုင်ကော်မတီထိုင်ကာ ကိစ္စရှင်းလိုက်တာပင်။

သို့သော် ပုရိသပီပီ တကယ့်အစစ်အမှန်ကို ကြုံဖူးပြီးသားဆိုတော့ တချို့အချိန်ဆို ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အထိအတွေ့ကို လိုအပ်တမ်းတမိသားပင်။ အခုတလောလည်း သတိုးသတိထားမိနေသည့် ကိစ္စတစ်ခုရှိသည်။ သင်တန်းက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကိုပင်။ မမူယာလို့ ခေါ်ကြသည်။ သတိုးထက် အသက်နည်းနည်းတော့ ကြီးမည့်ပုံပေါ်သည်။

သို့သော် ဘယ်လောက်ကြီးမှန်း သတိုးရေရေရာရာမခန့်မှန်းတတ်ပါ။ မျက်နှာနုနုဖတ်ဖတ်၊ body က ရှိုက်ကြီးဖိုငယ်အသွယ်သွယ်နှင့် သင်တန်းလာတက်နေသူ မမူယာကိုပင်။

သူမနှင့် တချိန်တည်းလာတက်သည့် ကလေးတွေက အရှေ့တော်တော်ရောက်နေပြီ။ သူမက အခုထိ အခြေခံတောင် ဟုတ်တိပတ်တိမရသေး။ သင်တန်းလာရမည့်ရက်ကိုတော့ တစ်ရက်မှမပျက်။ အချိန်ပါတိတိကျကျရှိသေးသည်။

ထိုအချိန်ဆို သတိုး တချို့အရာတွေကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ထားရသည်။ မမူယာ၏ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်ပင်။ သူမ ဝတ်လာသည်က ဖော်ချွတ်နေလားဆို ထိုကဲ့သို့မဟုတ်ပြန်။ လုံခြုံသော်လည်း သူမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာအလှတရားကို ရေစိုလက်စအောက် ပကတိမြင်နေသကဲ့သို့ပင်။ သင်တန်းပြရင်းနှင့် သူမ၏ ပူလောင်သည့် အလှတွေကိုကြည့်ပြီး သတိုးရင်တွေ ပူလောင်ရလာသည်။ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် ပင့်ပင့်ပြီးမေးလိုက်လျှင် သတိုး ဘာကိုဖြေလို့ဖြေရမှန်း ဆွံ့အခဲ့ရသည်။

သင်တန်းချိန်အပြီး ရေကူးဝတ်စုံနှင့် အပန်းဖြေနေသည့် မမူယာပုံစံက လူတကာ အာရုံစိုက်ချင်စရာ။ မသိချင်ယောင်ဆောင်၊ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျော်ခဲ့ရပေါင်းမနည်းလှ။ ရင်သားထွားထွားတွေကို လက်နှင့် ဖျစ်ညစ်လိုက်ရပါလျှင်၊ ဒီလောက်သင်ပြနေတာကိုတောင် မသိရစကောင်းလာပြီး တင်ပါးကို ဖြန်းခနဲ့ရိုက်ချလိုက်လျှင် တော်တော်ကောင်းမည်။

အတွေးနဲ့တင် အောက်ခံဘောင်းဘီထဲက ညီတော်မောင်ကို တင်းမာလာပြန်သည်။ အတွေးစကို ဖြတ်ချလိုက်ရင်း ရုံအပြင်ရှိဆိုင်ကယ်ထားရာနေရာသို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

“ ဟင်”

ရုံအပြင်မှာ မူယာတစ်ခုခုကိုစောင့်နေသည်နှယ်။ မူယာလည်း သတိုးထွက်အလာကို မြင်သည်။ တီရှပ်မီးခိုးရောင်နှင့် ခပ်နွမ်းနွမ်း ဂျင်းဘောင်းဘီကိုဝတ်ဆင်ထားသည့် သတိုးအသွင်က ယောကျ်ားပီပီသသ။တစ်ချက်အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်ကာ ပြန်လွှဲဖယ်ရင်း အပြင်သို့လည်တမျှော်မျှော်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ သတိုးလည်း မနေသာတော့။ ဝတ္တရား ရှိသည့်အတိုင်း မေးမြန်းတော့မည်။

“ အဟင်း…..ဟင်း”

သတိုးချောင်းဟန့်သံပေးလိုက်သည်။

“ ဪ……ဆရာ”

“ မမူယာအိမ်မပြန်သေးဘူးလား”

“ အင်း…ကျမ ဆိုင်ကယ်taxi စောင့်နေတာ ဆရာရဲ့”

မူယာအသံက နာမည်နဲ့လိုက်စွာ မူဟန်ပိုလှသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့”

သတိုးလည်း မစဉ်းစားတတ်။ ပုံမှန် မူယာက သူမဖာသာကားမောင်းပြီး သင်တန်းလာနေကြ။

“ ကားပျက်နေလို့လေ….အခုသင်တန်းလာတာကလည်း အသိတက်စီဆိုင်ကယ်ငှါးလာတာ။ မူယာပြန်မဲ့ချိန်ကို ကြိုပြောပြရဲ့သားနဲ့…အခုထိမလာနိုင်ဘူး……စိတ်ညစ်ပါတယ်”

မူယာမျက်နှာက ခပ်မဲ့မဲ့။ မူယာက ရေကူးဝတ်စုံမဟုတ်ဘဲ အခုလို ပါတိတ်အနီရဲရဲဝမ်းစက်နဲ့ မြင်ရပြန်တော့လည်း လှသားပင်။ ကျောပေါ်ဝဲကျနေသည့် ဆံပင်တွေကို အထပ်အထပ်ခပ်ဝဲဝဲပုံစံလေးညှပ်ထားတာ တစ်ခေါင်းလုံးလည်း အညိုရောင် မှိုင်းမှိုင်းလေးဆိုးထားသည်။

အသားဖြူတော့ ဆံပင်အရောင်ကြောင့် မျင်နှာက ဝင်းပနေသည်။ မသိတဲ့သူဆို မူယာ(၄၀)ပြည့်တော့မည်ကို ယုံမှာမဟုတ်။ (၃၀)ဝန်းကျင် အပျိုကြီးမမ ပုံစံပေါက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းနီ အနီရောင်နှင့် ဝတ်စုံအရောင်က အစပ်ဟပ်တည့်လှသည်။

ပါတိတ်ကို ကိုယ်တိချုပ်ထားတော့ ရင်အစုံက ကြွားဝင့်ကာ တင်အစုံက ကားမောက်တင်းကားနေလေသည်။ ခါးမှာတော့ မဆိုစလောက် အဆီပိုလေးရှိသည်။ ဒီလိုပုံစံကျ တမျိုးတဖာသာ ပူလောင်သည့်အလှပါပဲလေ။

“ ဒီလိုလုပ်ပါလား….မမူယာစောင့်နေရတာ ကြာရင် ကျနော်…မမူယာကို ပြန်ပို့ပေးမယ်လေ”

“ အင်း….ကောင်းသားပဲဆရာ……မူယာက နေ့လည် ကိစ္စလေးရှိသေးလို့ သွားရအုံးမှာ ဆရာရဲ့….ဒါဆို အတော်ပဲပေါ့”

..............................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

အမှန်စစ်စစ်က မူယာမှာ ဘာကိစ္စမှ မရှိ။ သားဖြစ်သူ အထိုက်ကလည်း ကျူရှင်ကအပြန်ဆို အိမ်ကို ည(၆)နာရီကျော်မှရောက်နေကြ။ အခုမှ နေ့လည် (၃)နာရီသာရှိသေးသည်။ ကားပျက်နေသည်က အမှန်ပေမဲ့ တက်စီဆရာကို သင်တန်းအပြန်မချိန်းထား။ အဆင်ပြေသလို ကြည့်ကျက်ပြန်မည်ဟု အစကတည်းက တွေးထားတာပင်။ အခုတော့ သတိုးရှေ့အရောက် အမှန်နဲ့ အမှားတချို့ရောကာ လီဆယ်လုပ်ကြံလိုက်သည်။

“ ပြန်ပို့လို့တော့ရတယ်…မမူယာ..ကျနော့ဆိုင်ကယ်နောက် ထိုင်လိုက်ရဲပါ့မလားပဲ”

ပြောပြောဆိုဆို သတိုးက သူ့ဆိုင်ကယ်ကို လက်ညှိုးညွှန်ပြလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်က နီညိုရောင်ကလစ်ဘီး။ ဆိုင်ကယ်ထိုင်ခုံက အရှေ့သို့ ခပ်ပြေပြေလေး လျောကျနေသည်။

“ ရမယ်ထင်တာပဲဆရာ…..မူယာကိစ္စက အရေးကြီးနေလို့ ပြန်မှဖြစ်မှာ”

“ မမူယာ အဆင်ပြေတယ်ဆို ပြီးရောလေ……လာ……တက်”

ဆိုင်ကယ်က ခွတက်မှအဆင်ပြေမှာဆိုသော်လည်း ထမိန်ဝတ်ထားသော မူယာက ခွဖို့ရာ မဖြစ်တန်။တင်ပါးလွှဲထိုင်လိုက်ရသည်။

“ ရော့….ဦးထုပ်ဆောင်းအုံး။ ဘယ်နေရာကို ပို့ပေးရမလဲ”

“ Easy mart သိတယ်မလားဆရာ။ သူ့ဘေးက လမ်းထဲဝင်ပြီး (၃)အိမ်ကျော်ကျော်လောက်မှာ…ဆရာ”

“ ဪ….အင်း…..အင်း”

သတိုးက ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ် မူယာဆီလှမ်းပေးလိုက်သည်။ ကေသရီဆုံးပြီးကတည်းက သတိုးဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်နဲ့ပက်သက်ပြီး စိတ္တဇဖြစ်ရသည်။ ဆောင်းမှ လုံခြုံသွားသလိုမျိုး။

“ ဝူး…..ဝူး”

“ အိုး…..အမေ့”

မူယာက တက်လိုက်ကတည်းက ခပ်ခွါခွါထိုင်ကာ ဆိုင်ကယ်နောက်က အတန်းကို လက်နှင့်ကိုင်ထားသည်။ သို့သော် ဆိုင်ကယ်စထွက်တော့ ဆိုင်ကယ်ခုံက လျှောကျနေတော့ သူမကိုယ်လည်း သတိုးနောက်ကျောနှင့်ထိကပ်မိသည်။ အထူးသဖြင့် မူယာညာဘက်ရင်သားက သတိုးကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်ကျီစယ်နေသလို။ သတိုးလည်း မူယာဆီက မွှေးပျံ့ပျံ့ရနံ့ကို ရနေသည့်အပြင် ရင်သားကပါ မိမိကျောပြင်ကို ထိနေပြန်သဖြင့် မိန်းမောသာယာရသည်။

“ အိုး……ပလုတ်တုတ်”

သတိုးက ဆိုင်ကယ်သာစီးနေသောလည်း နူးညံ့သည့် ဖောဌာဖအာရုံကြောင့် ခဏသတိလက်လွတ်ဖြစ်သဖြင့် အရှေ့က slop လေးကို အရှိန်မလျော့ဘဲ ဝင်တိုက်မိသည်။

ဘာမှတော့ မဖြစ်သွားပေမဲ့ မူယာက ပြုတ်ကျသွားမှာစိုးသဖြင့် ဆွဲမိဆွဲရာ သတိုးခါးကို ဖက်လိုက်ရသည်။သတိုးလည်း နူးညံ့သည့် လက်တွေက ခါးကိုဖက်လိုက်ပေမဲ့ မငြင်း။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆက်မောင်းလာလိုက်သည်။

မူယာက လန့်ပြီးဖက်မိကာမှ ရှက်သလိုဖြစ်သွားပေမဲ့ ပြန်မဖယ်ဖြစ်တော့။ သတိုးခါးကို ဖက်မြဲအတိုင်း ဆက်ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ မျက်နှာက သတိုးကျောပြင်နှင့် အရမ်းကပ်လွန်းနေသည်။ သတိုးဆီမှ ယောကျ်ားကိုယ်နံ့ကို မူယာအတိုင်းသားသိရှိနေမိသည်။

“ ဒီနေရာလား…မမူယာ”

“ ဟုတ်တယ်ဆရာ…….ဟို…..တိုက်အိမ်ဖြူဖြူလေး”

မူယာညွှန်ပြသည့် အိမ်ကိုရောက်တော့ သတိုးရပ်နားပေးလိုက်သည်။ အိမ်ကြီးက အကောင်းစားပင်။ ခြံအကျယ်မှာမှ (၂)ထပ်တိုက်အိမ်ဖြူဖြူလေးဖြစ်သည်။

“ ကျေးဇူးပဲနော်…ဆရာ”

အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ မူယာက အောက်ကိုဆင်းကာ သတိုးကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောလိုက်၏။ ခါးကို ဖက်ထားရာမှ သာယာသည့် အထိအတွေ့လေးက ရုတ်တရက် ကွယ်ပျောက်သွားလေသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့……ဒါဆို…ကျနော်ပြန်မယ်နော်…မမူယာ”

“ နေပါအုံး….ဆရာရဲ့…..တစ်လက်စတည်း…အိမ်ထဲလိုက်လည်ပါလား”

“ နေ….နေပါစေ….မမူယာရယ်”

“ ဆရာကလည်း……လာပါ……အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး…..မူယာတစ်ယောက်တည်းရယ်…..အားနာစရာမလိုဘူး…..အအေးလေးဖြစ်ဖြစ်…ကော်ဖီလေးဖြစ်ဖြစ်…ဧည့်ခံချင်လို့ပါ”

မူယာကလည်း အကြံအစည်ရှိသူပီပီ သတိုးက မရမက အိမ်ထဲဖိတ်သည်။ သတိုးအနေနဲ့လည်း မိန်းမလှလေးဖိတ်ခေါ်ချက်လည်း မငြင်းဝံ့နိုင်။

“ ဟုတ်….ဒါဆိုလည်း…လိုက်ခဲ့ပါမယ်”

“ ဆရာဆိုင်ကယ်ခြံထဲကိုထည့်လိုက်ပါလား..ဒီလမ်းကကျဉ်းတော့ ကားအဝင်အထွက် သိပ်အဆင်ပြေလို့”

“ ဪ….ဪ…ဟုတ်ကဲ့”

အိမ်က လူချမ်းသာတို့နေအိမ်ပီပီ ကြီးမားခန့်ထည်လှသည်။ သတိုးက ဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အနားရပ်လိုက်သည်။ ပျက်နေသည်ဆိုသော မူယားကားကိုပါ လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ မူယာက ခြံတံခါးသော့ခတ်ကို အိမ်ထဲဝင်လာလိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးသော့ဖွင့်ရင်း…

“ ဆရာ…..ခဏဝင်ထိုင်ပါအုံးရှင်”

အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းကြီးက သန့်ရှင်းသန့်ပြန်လျက်ရှိကာ ဆိုဖာမျာရကို စီကာရီကာချထားသည်။ မူယာညွှန်ပြသည့် နေရာတွင်သတိုးဝင်လိုက်လိုက်သည်။ ဆိုဖာနှင့် မနီးမဝေးနံရံတွင် မူယာတို့မိသားစုဓာတ်ပုံအကြီးကြီးတစ်ခုချိတ်ထားသည်။

မူယာနှင့် ခပ်ပိန်ပိန်ပါးပါးအမျိုးသားတစ်ယောက်နှင့် ယောကျ်ားကလေးတစ်ယောက် ရိုက်ထားသည့်ပုံကို ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ မူယာက သတိထားမိဟန်ရှိသဖြင့်

“ ဒါက မူယာအမျိုးသားလေ…..ဦးကိုကိုလွင်တဲ့…အခုအိမ်မှာမရှိဘူး….သင်္ဘောသားဆိုတော့ နောက်ထပ် (၄)လလောက်ကျန်သေးတယ်….အိမ်ပြန်ရောက်မှာ…ဘေးကတို့ မူယာတို့သားလေးပေါ့…မောင်သိန်းထိုက်လွင်တဲ့”

“ ဪ…..ဟုတ်ကဲ့”

သတိုးယောင်အအနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

“ ဆရာခဏထိုင်အုံးနော်….အိမ်မှာက ဒီချိန် မူယာတစ်ယောက်တည်းပဲရှိတာ….သားက ညနေလောက်မှ ကျူရှင်က ပြန်လာမှာ….မူယာ အဝတ်အစားလဲပြီး…ကော်ဖီဖျော်ပေးမယ်…သိလား”

“ နေပါစေ…မမူယာရဲ့…အားနာစရာကြီး”

“ အားနာမလိုပါဘူးဆရာရဲ့…နောက်ဆို….ဒီထက်ပိုရင်နှီးသွားကြမှာပဲကို”

သတိုးက ဧည့်ခန်းမှာနေရာချပေးရင် မူယာအခန်းထဲမှာ အဝတ်အစားအပြေးကလေးလဲလှယ်လိုက်သည်။ တစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်ရှိနေမှန်းသိသိလျက်နှင့် စပန့်ဂါဝန်ခပ်ဟိုက်ဟိုက်တစ်ထည် လဲပစ်လိုက်သည်။

ရင်က လေးထောင့်ပုံစံဖြင့် ဟိုက်နေတော့ ရင်သားဖွေးဖွေးတွေက ထင်းလင်းစွာ။ ခါးမှာရှုံ့ကြိုးလေးတွေပါတော့ ဘာမှာထပ်လုပ်နေစရာမလို။ ဒီအတိုင်းစွပ်ချပြီး မီးဖိုခန်းထဲမှာ ကော်ဖီဖျော်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

တအောင့်ကြာတော့…

“ အမယ်လေး…..ပူတယ်…..ပူတယ်”

အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်လျက် ဟိုတွေးဒီတွေးနေသော သတိုးက မူယာအော်သံကြားလိုက်သည်။ ဘာများဖြစ်နေပါလိမ့်။ ထိုင်နေရာမှ ဝုန်းကနဲ့ထကာ အသံလားရာဆီ ပြေးသွားလိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းနှင့် မနီးမဝေးဆီမှာရှိသည့် ထမင်းစားခန်းထဲမှ မူယာအသံကြားရခြင်းဖြစ်သည်။

ထမင်းစားခန်းထဲအရောက် မူယာက ရေဘုံဘိုင်ဖွင့်ထားသည့်ရေခပ်အေးအေးကို သူမရင်ဘတ်ပေါ် လှမ်းပွတ်နေသည်။

“ ဘာဖြစ်တာလဲ…မမူယာ”

“ ဆရာ”

...........................................................................................

အခန်း ( ၉ )

မူယာက အစကကော်ဖီဖျော်ပေးရန် အတည်လုပ်နေပေမဲ့ ဦးနှောက်ထဲ လင်းခနဲ့ မတော်တရော်အကြံအစည်တစ်ခု စိတ်ကူးမိလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ တမင်တကာကို ရေနွေးအပူအလောင်ခံရန်ဖြစ်သည်။လုပ်လည်းလုပ်ချင်ပေမဲ့ အသားနာမှာလည်းကြောက်သေးသည်။

ဓာတ်ဘူးထဲရှိ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသည့် ရေနွေးပူကို ရေအေးနှင့် ရောကာ ခပ်နွေးနွေးလေးစပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မိမိရင်ဘတ်ပေါ်ကို တမင်လောင်းချလိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ထိုင်စောင့်နေသည့် သတိုးကြားအောင် တမင်အော်ပြလိုက်သည်။

“ အမယ်လေး…..ပူတယ်…..ပူတယ်”

ပါးစပ်က အော်လည်းအော်နေပေမဲ့ သဏ္ဌာန်လုပ် သရုပ်တူအောင်တမင်ဟန်ဆောင်ပြရသေးသည်။ ရေဘုံဘိုင်က ရေကိုဖွင့်ချလိုက်ကာ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ရေစိုရွှဲသွားအောင် ပွတ်ချလိုက်သည်။ စပန့်သားဝတ်ထားတော့ အင်္ကျီအသားက ရေစိုသွားသည့် အသားနှင့် တစ်သားတည်း ကပ်နေလေသည်။

အတွင်းခံဘရာဇီယာအရာက ထင်ထင်ရှားရှား။ မူယာ အပြင်က ခြေသံ တလှပ်လှပ်ကြားလိုက်ရသည်။

“ ဘာဖြစ်တာလဲ…မမူယာ”

“ ဆရာ”

မူယာက မျက်ရည်တွေဝိုင်းနေသည့် မျက်လုံးရွဲကြီးနဲ့ သတိုးဆီ ကြည့်လိုက်သည်။ သတိုးရင်ထဲ လှပ်ခနဲ့။

“ ကော်ဖီဖျော်မလို့လုပ်နေရင်း….ရေနွေးပူလောင်သွားတာဆရာရဲ့”

“ ဟင်”

မူယာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးလည်း ရေတွေစိုရွှဲနေကာ လျှို့ဝှက်အပ်သည့်အလှတရားတွေက ထင်ထင်ရှားရှားဖြစ်နေသည်။ သတိုး သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားကာ စူးစိုက်ကြည့်မိသည်။

“ ဘယ်နေရာမှာလောင်သွားတာလဲ…မမူယာရဲ့”

“ ဒီမှာလေ”

မူယာက အနည်းငယ်နီရဲနေသည့် မိမိရင်ညွန့်တဝိုက်နေရာကို ပြလိုက်သည်။ မူယာပြလိုက်တော့ သတိုးလည်း ယောရောင်ပြီး ရင်ဘတ်ကို ငုံ့ကြည့်မိသည်။

ဟုတ်ပ။ ရင်ဘတ်ကလေးက အနည်းငယ်နီရဲနေလေသည်။ မျက်လုံးက မရည်ရွယ်ဘဲ အောက်ကို ဆက်ဆင်းသွားတော့ ထင်ရှားစွာပေါ်နေသည့် ရွှေရင်နှစ်မြွှာကြားက အမြောင်းလေးကိုပါ တွေ့လိုက်ရသည်။ ရေစိုနေသည့် မူယာအလှက ညှို့အားပြင်းလှသည်။

သတိုးက ငေးစိုက်ကြည့်နေကာမှ မသင့်တော်ဟု အတွေးဝင်လာသဖြင့် ဆတ်ခနဲ့ အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။

“ ဆရာ”

မူယာအသံက တုန်ရီလှိုက်မောစွာ။ တစ်စုံတစ်ခုကို နှစ်ရှည်လများစောင့်မျှော်နေသလို။ သတိုးကြည့်လိုက်တော့ မူယာမျက်လုံးရွှဲကြီးက တစ်ခုခုကို ကမ်းလင့်နေသလို။ အောက်က နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကလည်း တုန်တုန်ရီရီ။

ဒီအိမ်ကြီးထဲ သူတို့နှစ်ယောက်မှအပ တပါးသူတစ်ယောက်မှ မရှိဟု အတွေးတွေက စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ပိုပြီး မုန်ယိုလာအောင်တွန်းအားပေးနေသလို။ သတိုး မိုက်ရူးရဲဆန်စွာ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုချလိုက်သည်။ မူယာ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်……..ပြွတ်……ပလပ်…….ပလပ်…..ပြွတ်…….ပြွတ်……ပြွတ်”

မူယာက အလိုက်သင့်လေး သတိုးရဲ့ အနမ်းတွေကို ပြန်လည်တုန့်ပြန်လာသည်။ သတိုးတောင်ကြောင်သွား၏။ မူယာဆီကလည်း အလိုက်သင့်ပါလာလိမ့်မည်ဟု မထင်ထား။ ရုန်းဟယ်တွန်းဟယ်လုပ်လျှင် ချက်ချင်းရပ်ပစ်လိုက်ပစ်မည်ဟု တွေးထားသည်။

အခုကျ တဖက်ကလည်း စိတ်ပါလက်ပါ တုန့်ပြန်လာသည်။ အစကတော့ ဖိကပ်နမ်းရုံမျှသာ။ ချိုအီမွှေးထုံနေသည့် မူယာနှုတ်ခမ်းတွေက အနမ်းတွေကို တစ်စထက်တစ်စက် ပြင်းပြင်းပြပြလိုက်ပါလာ၏။

မူယာကလည်း မိမိဆင်ထားသည့်အကွက်ထဲ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာတော့ ပျော်ရွှင်သွားရသည်။လောကကြီးမှာ ဥပုါဒ်စောင့်တတ်သည့်ကျားဆိုတာမရှိ။ အခွင့်အရေးရလျှင် ယူချင်တတ်ကြသည်မှာ ယောကျ်ားဗီဇပင်။ ကျားမှန်လျှင် အသားစားတာချည်း။ မြက်စားသည့် ကျားဆိုတာ မရှိတတ်။

မူယာဆိုတာလည်း အခုမှ ဆယ်ကျော်သက် အပျိုဖြန်လေးလည်းမဟုတ်။ ဆန္ဒကို တောင့်တမက်မောနေသည့် အိမ်ထောင်သည် ကလေးတစ်ယောက်အမေ။ ဘယ်လို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်တုန့်ပြန်ရမယ်မှန်း ကောင်းကောင်းနားလည်သည်။ သတိုး၏ အနမ်းတွေက ပိုပိုပြင်းထန်လာသည်။ မူယာနှုတ်ခန်းနီတွေလည်း သတိုးစုပ်ခဲထားမှုကြောင့် အကုန်ပျက်လေပြီ။

“ ပြွတ်……ပြွတ်…….ပြွတ်……ပလပ်….ပလပ်…..ပလပ်….ပလပ်…ပြွတ်…..ပြွတ်……ပြွတ်”

“ အင့်……….ဟင့်……ဟင်း…..ဟင်း…….အင်း……..အင်း”

တစ်ယောက်ရဲ့ အလိုကို နောက်တစ်ယောက်က သေချာသိနေသလို။ သတိုးလျှာကြမ်းကြီးက မူယာအာခံတွင်းကိုပါ ကျူးကျော်နှောင့်ယှက်လာသည်။ လန့်ဖြန့်သွားမည်မထင်ပါနှင့်။ မူယာလည်း သတိုး၏လျှာကိုပါ သူမ လျှာနှင့် ထိကာ မွေ့ကာ မြူကာ ကလူကာ ဆော့ကစားလိုက်ပြန်သည်။

“ အိုး…..အမေ့”

သတိုးက မူယာကိုယ်လုံးလေးကို ဘေစင်ပေါ် ပွေ့တင်လိုက်သည်။ အခုထိ ဘုံဘိုင်ရေက တဝေါဝေါစီးကျတုန်း။ ဘယ်သူမှ ပိတ်ဖို့အာရုံမရှိ။ သာယာသည့် အတွေ့နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ဖို့သာ ဇောသန်နေကြသည်။ သတိုးက နမ်းနေရင်း မူယာလည်တိုင်ဆီကို အနမ်းတွေခြွေချပြန်သည်။

ထိုနောက် ရေနွေးအနည်းပူလောင်ထားသည့် ရင်ဘတ်ကိုပါ နမ်းပြန်သည်။ ရေနွေးပူထားသည့် ခပ်စပ်စပ်လောင်လောင်ဖြစ်နေသည့်ကြား သတိုး၏ ကြမ်းရှရှအနမ်းတွေနဲ့ ရောစပ်လိုက်တော့ မူယာအတွက် သူမတူသည့် အရသာတစ်ခု။ ထိရှပြင်းပြလွန်းလှပါဘိ။

သတိုးက မုဆိုးဖိုပူပူနွေးနွေးရှိသေးသည်ဆိုတော့ အနူးအနပ်တွေက မလျော့သေး။ ဘယ်ခလုတ်ပြီးလျှင် ဘယ်ခလုတ်ကို ဆက်နှိပ်ရမလဲဆိုတာကို ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်ပြီးသားပင်။ လက်တွေက မူယာရင်ဘတ်ဆီရောက်ပြီ။

လက်ကို မူယာ၏ ဘရာဇီယာကြားရှိုကာ ဖွံ့ထွားသည့် ရင်သားတွေကို ညှစ်လိုက်သည်။ မူယာရင်သားတွေက တစ်လုံးတစ်ခဲ အားပါးတရ။ ဖွံ့ထွားလွန်းနေသည်ဟု ဆိုရလိမ့်မည်။ ကျွမ်းကျင်သူပီပီ မူယာဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်ရန်ပြင်သည်။

“ ထောက်”

ဘရာဇီယာကို ချွတ်သည့်နေရာတွင် သတိုးက ဆရာတစ်ဆူ။ ထိန်းပင့်ထားသည့် အရံအတားတစ်ခုရှင်းထုတ်နိုင်ခဲ့သည်။ သတိုးက ဆတ်ခနဲ့ မူယာဘရာဇီယာကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ မူယာ့ဟာလေးက ထမင်းစားခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံကျစွာ။ လွတ်လပ်သွားသည့် ရင်သားတွေကို လက်ကြီးနှင့် အားပါးတရ ပွတ်ချေသည်။ ဆွဲညှစ်သည်။

“ အင့်……အင့်….ဆရာ…..ဆရာရယ်…..အ…ဟင့်….ဟင်း….အင့်…..အင့်….အင့်”

ထိုမျှတင်မက။ စူနေသည့် မူယာနို့သီးခေါင်းတွေကို လက်ညှိုးနှင့် လက်မကြားညှပ်ပြီး ချေချသည်။ မူယာအတွက် နာသလိုလို။ ကျဉ်သလိုလို။ နို့သီးခေါင်းတွေက ရဲတက်လာကာ ထိပ်လေးတွေက အပေါ်သို့ကော့တက်လာသည်။

ထို့နောက် သတိုးလက်တွေက ဂါဝန်အောက်စကြားရှိုကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ပြန်သည်။ လုပ်သွားသည်မှာ အထာကျလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ မူယာသိလိုက်သည်နှင့် ပင်တီတစ်ခုလုံး သတိုးလက်ထဲရောက်နှင့်နေလေပြီ။

“ ခွပ်….ခလောက်….ခလောက်”

သတိုးလည်း ဘောင်းဘီခါးပတ်ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ကြယ်သီးဖြုတ်လိုက်သည်နှင့် ဘောင်းဘီက အောက်သို့ပုံကျသည်။ သတိုးလီးတစ်ချောင်းလုံးလည်း အတွင်းခံကြား ကြပ်ကြပ်သိပ်သိပ်နေရတော့ နာကျင်နေလေပြီ။ အတွင်းခံကိုလည်း ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မူယာ သတိုးဘာလုပ်နေမှန်းသိသည်။

သို့သော် ဘာမှသေချာမမြင်။ ကောင်းလွန်းလှသည့် ပုရိသအထိအတွေ့ကြား တအင်းအင်း၊ တအားအား အော်မြည်းခြင်းသာ စွမ်းသာပါတော့သည်။ မိမိမှာ အတွင်းခံတစ်ခုလုံးမရှိသော်ငြား ခဏက လှဲလှယ်ခဲ့သည့် စပန့်ဂါဝန်ရှည်တစ်ခုလုံးက ခါးထိလန်ပြီး ကျန်ရစ်နေသေးသည်။ သတိုးလီးကို ခိုးကြည့်သော်လည်း သေချာမမြင်။ အလိုးခံရတော့မည်ကို သိလိုက်သည်။

ရင်ခုန်လိုက်ပါဘိ။

သတိုး၏ လီးကြီးက လွတ်လပ်သွားတော့ တငေါက်ငါက် တရမ်းရမ်းဖြင့် ဖြစ်နေလေပြီ။ တွင်းမအောင်းရသည်မှာ လပေါင်းများစွာရှိလေပြီ။ စားရကံကြုံတော့ မှုတ်ဆိတ်ပျားစွဲကာ စားခွင့်ကြုံလေပြီ။ သတိုးက သူ့လီးကို ဂွင်းတစ်ချက်၊ နှစ်ချက်လောက်တိုက်လိုက်ကာ လိုးရန်ပြင်သည်။

“ မမူယာ….ကျနော်ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်”

“ အင်း”

မူယာ မျှော်လင့်နေရသည့် အခိုက်အတန့်လေး ဆိုက်ဆိုက်မြောက်မြောက်ရောက်လာခဲ့လေပြီ။ သန်စွမ်းသည့် ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ အကြင်နာကိုခံချင်စမ်းလှပါပြီ။ ဆာသည့်အခါ အာသာဖြေနေသည့် Vibrator အချောင်းတွေက ဘယ်လိုနည်းပညာကောင်းသည်ဆိုဆို လီးစစ်စစ်ကို မှီမှာမဟုတ်။

သတိုး မိမိကို လိုးတော့မည်။ ခံမည်။ ဘယ်လောက်ကြမ်းကြမ်း ခံပစ်မည်။ ဒီယုန်ကို မြင်လို့ ဒီခြုံထွင်ခဲ့တာပါလေ။ မူယာ တွက်ကိန်းမမှား။ သတိုးလည်း မိန်းမနှင့် ကင်းကွာနေသဖြင့် ထိုအရသာကို တမ်းတလှရောမည်။

မူယာကိုယ်တိုင် လင်ယောကျ်ားမရှိတော့ ဆူပွက်နေသည့် သွေးသားကို ငြိမ်းစေနိုင်မည့် အကြောင်းကို ရှာနေသည်မှာ ကြာလှပြီ။ အခုတော့ တွေ့ကြရလေပြီ။ မီးကုန်ယမ်းကုန်ကြမ်းမည့် ကာမပွဲလေး ဖြစ်တော့မည် ထင်ပါရဲ့။

...................................................................

အခန်း (၁၀)

အလိုးခံရတော့မယ်မှန်း သိလိုက်သည့်နှင့် မူယာပေါင်တွေက သူ့အလိုလို ဖြဲပေးလျက်သားဖြစ်သွားလေသည်။ မသိစိတ်က အလိုလိုစေခိုင်းလိုက်မိသည်နှင့် တူပါရဲ့။

ထို့ကြောင့် ယောကျ်ားတွေက အပျိုစစ်စစ်ယောကျ်ားအတွေ့အကြုံမရှိသည့် အပျိုမလေးတွေထက် အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားအမျိုးသမီးတွေကို ပိုနှစ်ခြိုက်ကြသည်မှာ ဒီအကြောင်းတွေကြောင့် ဖြစ်တန်ရာ၏။ ရှက်ရွံနေပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ရီ၊ ကြောက်လန့်နေတာမျိုးလည်း မရှိ။

မိမိလိုအင်ဆန္ဒကိုပါ ဖွင့်ဟတတ်တာမျိုးက သဘောကျစရာကောင်းသည်။ ကာမခရီးဆိုသည်မှာ ဦးဆောင်သူယောကျ်ားသားတစ်ယောက်တစ်ယောက်တည်း မောင်းနှင်ရာတာမျိုးမှမဟုတ်ဘဲ။ ငါ့မြင်း ငါစိုင်း စစ်ကိုင်းရောက်ရောက် ဆိုသည့် အထာမျိုးက အတ္တကြီးသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ တဖက်မိန်းကလေးဆန္ဒလည်း ဖွင့်ဟခွင့်နိုင်ရှိမှသာ တမ်းတမက်မောဖွယ်ကောင်းသော ဤအရာကို နှစ်ဦးသား ကြည်ကြည်နူးနူးခံစားနိုင်လိမ့်မည်။

သတိုးကလည်း လီးကို စပ်ပတ်အဝတွင် မထိုးသွင်းသေးဘဲ တစ်ချက်နှစ်ချက်အရင် ဒစ်ထိပ်လေးနှင့် ပွတ်သပ်လိုက်၏။ မူယာ ရင်တွေတလှပ်လှပ်တုန်လာသည်။ ယောကျ်ားလီးဆိုသောအရာတစ်ခု မိမိကိုယ်ထဲ တိုးဝင်လာတော့မည်။ အဓမ္မထိုးသွင်းခံရခြင်း မဟုတ်ဘဲ မိမိစိတ်ကူးယဉ်နေကြ အမျိုးသားနှင့် ဖြစ်သည်။

သာယာလှပါဘိစွ။

“ ရှီး…….အီး…..အား………ဟား…..ဟား…ရှီး…ဟား…ဟား…..ဟား”

“ ဗျစ်…….ဗြတ်………..ဗျစ်….ဗျစ်…..ဗြတ်….ဗြတ်……ဗြတ်”

“ အ…..အင့်……အင့်…..အင့်….ဟင့်…..ဟင့်…..ဟင့်…..ဟင့်”

လီးကို ဘယ်လိုထိုးသွင်းလျှင် တဖက်အမျိုးသမီး၏ စပတ်ထဲ တန်းတန်းမတ်မတ်ဝင်သလဲဆိုတာ အတွေ့အကြုံက သင်ပေးခဲ့ပြီးပြီ။ အပေါက်နဲ့ တန်းတန်းမတ်မတ်မဝင်ဘဲ ချော်ထွက်နေရအောင် သတိုးကိုယ်၌က လူပျိုပေါက်စနလေးလည်း မဟုတ်။

ဂါဝန်စတွေကြောင့် မြင်ကွင်းထဲ အနည်းငယ်မရှင်းမလင်းဖြစ်နေရပေမဲ့ အမျိုးသမီးတိုင်း၏ စပ်ပတ်ဖွဲ့စည်းမှုပုံသဏ္ဌာန်က ဒီလိုပုံစံပဲရှိမှာပင်။ အပြင်နှုတ်ခမ်းသား လိပ်ပြာပုံသာ ကွာချင်ကွာသွားမည်။ အကုန်လုံး အတူတူပင်။

အခုတော့ သံပူချောင်းကြီးလို နီရဲတုတ်ခိုင်မဲပြောင်နေသော သတိုးလီးက မူယာစပ်ပတ်ထဲ ထစ်ချင်း ထစ်ချင်း စိုက်ဝင်သွားတော့သည်။ မသိရှိ၊ မခံစားရသည်မှာ အရမ်းကြာနေသည့် ထိုနူးအပ်စေးကပ်အိထွေးသော စပတ်၏ အရသာ။ ထိမိလွန်းလှပါဘိ။ ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုပေမဲ့ လင်နဲ့ မလိုးကြတာအရမ်းကြာနေသော မူယာစောက်ဖုတ်လည်း အပျိုလေးလိုနှယ် စီးထွေးကျဉ်းမြောင်းနေလေပြီ။

“ အ…..ဆရာ……….အင့်….အင့်….ဟင့်…အမယ်လေး…အမယ်လေး…ဆရာရယ်”

မူယာ မနေနိုင်တော့သဖြင့် နှုတ်မှ မြည်တမ်းလိုက်ရသည်အထိ။ သတိုးဟာ ကြီးမည်ဟု ယူဆထားခဲ့ပေမဲ့ ဒီလောက်ကြီး သန်စွမ်းထွားကြိုင်းမည်ဟု မထင်ခဲ့ရိုး အမှန်ပါ။ အခုက စပ်ပတ်တစ်ခုလုံးက လီးနဲ့ အကြားမလပ်၊ နေရာမရှိ ကွက်တိ အလိုးခံနေရသည်အပြည့်။ လိုချင်တမ်းတမိသည်မှာ ထိုအရသာပင်။ လီးအရသာကို ဆာလောင်နေသော မူယာအဖို့ အခုအဖြစ်က ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲ တည့်တည့်ကြီး လိမ့်ကျသွားသလို။ သတိုးလည်း လီးတစ်ချောင်းလုံး စိမ်ပြီး လိုးထည့်ပြီးသည့်နောက် ပြန်လည်ဆွဲထုတ်ပြန်သည်။

“ ကျွတ်….ကျွတ်…….ကျွတ်…အ…အင့်…ဟင့်…အမယ်လေး..ဆရာရယ်….ဟင့်….အင့်”

မူယာငြီးသံကြားလေ သတိုးစိတ်က ပိုပြီးအရိုင်းဆန်လာလေပင်။ လီးဝင်သွားသဖြင့် မျက်လုံးမှိတ်၊ မေးလေးမော့ကာမော့ကာဖြင့် မြည်တမ်းအော်ဟစ်နေသည့် မူယာမျက်နှာကို မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့ရတော့ လုပ်ရကျိုး ပိုနပ်လာမိသည်။

မူယာပုခုံးသားကို ဆွဲကိုင်၏။ သတိုး က မိမိခါးအားနှင့်ပေါင်အားကို သုံးကာ လီးထိုးသွင်းနေသည့်အရှိန်ကို ဇောင်းတင်လိုက်သည်။

“ ဖတ်….ဖလတ်…..ဖလတ်……….ဖတ်…ဗျစ်……ဗျဟ်…ဗြတ်…..ဗြတ်…ဖလတ်…..ဖလတ်”

“ အီး….ဟား..အား…အား…ဟား…ရှီး…ဟား….ဟား…..အား….အား……ဟား…ဟား”

“ အင့်……ဟင့်….အင့်…..အင့်…..ဟ………အ…အ……အ…..အ…..အင့်….အင့်…အင့်……အင့်”

လီရအဝင်အထွက်က တစထက် တစပိုပိုစိပ်လာသော်လည်း အဝင်အထွက်က ပိုချောမွေ့လာသည်။ ချောမွေ့ဆို မူယာစပ်ပတ်နံရံတွေက စောက်ရည်ကြည်တွေ စိမ့်စပြုနေလေတော့ လီးအဝင်အထွက်က လိုးရတာ ပိုအဆင်ပြေလာ၏။

အရည်သာ မထွက်ခဲ့ပါလျှင် ထိုကဲ့သိုမျိုး အလိုးခံနေရပုံမျိုးနှင့်ဆို မူယာစပ်ပတ် မီးပွင့်သွားနိုင်သည်။  သတိုးက လီးထိုးသွင်းလိုက်တိုင်း ပြည့်ဝပြီး ပီတီဖြစ်နေရသည့် ခံစားချက် မူယာခံစားရသည်။ နောက်သို့ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြန်လျှင်လည်း မူယာကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းတစ်ခုကို တပါးသူအား မပေးချင်ဘဲ ပေးလိုက်ရသလို ဟာခနဲ့ဖြစ်သွားရပြန်သည်။

သတိုးအသက်ရှူသံတွေက ပိုပိုပြင်းထန်လာသည်။ တရွှီရွှီဖြင့် နွားသိုးကြိုးပြတ်နေသလို။ ထမင်းစားခန်းက ဘေစင်ပေါ် မူယာက ပေါင်ဖြဲပြီး အလိုးခံနေရသည်။ ဘရာဇီယာနှင့် ပင်တီက သတိုးဆွဲချွတ်ထားသဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံကျနေသည်။

သို့သော် မူယာကိုယ်တွင် လဲထားသည့် ဂါဝန်ရှည်တစ်ထည်တော့ ကျန်ပါသေးသည်။ လုံခြုံလားဆို မလုံခြုံ။အပေါ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံး ဟာလာဟင်းလင်းဖြင့်။ အဝတ်ရှုံ့ကြိုးကြောင့်သာ ခါးပိုင်းမျှ အဝတ်ကပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အပူလောင်ထားသည့် ရင်ဘတ်နုနုလေးနှင့် သားမြတ်အစုံသည်လည်း သတိုးလိုးချက်အောက် စည်းချက်ညီညီခုန်ပေါက်နေ၏။

လိုးနေသူ သတိုးကို ကြည့်ပြန်တော့လည်း ထိုနည်းတူစွာ။ အပေါ်က တီရှပ်ကျန်နေသေးသော်လည်း အောက်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံးမှာ ဘာအဝတ်မျှ မရှိ။ တုတ်ခိုင်ကြီးမားနေသည့် သတိုးမြွေဆိုးကြီးက မူယာစပ်ပတ်ကို အားကောင်းမောင်းသန် လိုးနေလေသည်။

လိုးနေတာကြာလာတော့ အရည်တွေက တစိုစိုနှင့် စိမ့်ထွက်ကြလာသည်အဖြစ်။ သတိုးလိုးရင်း လိုးရင်း စိမ့်သက်လာသည့် အရာတစ်ခုကို သိလိုက်ပြီ။ သူ ပြီးချင်နေပြီ။ ထိန်းကာထိန်းကာ မလိုးချင်တော့။ စိတ်ဆင်ရိုင်းကို မောင်းတင်သလောက် အစွမ်းကုန်လွှတ်ပေးလိုက်တော့မည်။

“ ဖတ်…..ဖတ်….ဖတ်…….ဖတ်…ဗြတ်….ဗြတ်…ဖလတ်…ဖတ်….ဖတ်…ဗျစ်….ဗျစ်…ဖလတ်…ဖလတ်”

နောက်ဆုံးတစ်ချက် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ခါးကိုကော့ကာ လီးကို အရင်းထိ မူယာစပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှင့် ဖိကပ်မိသည်အထိ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ သတိုး၏ ပြင်းထန်သည့် ဆောင့်ချက် မူယာကိုယ်လည်း အရှေ့သို့ငိုက်ကျလာကာ သတိုးပုခုံးပေါ် မေးတင်မိသည်အထိ။

“ အား….ဟား……..ဟား……ဟား…ရှီး…ရှီး…အား…ဟား….အီး…အီး…ဟား…ဟား”

စိမ့်သက်ကောင်းမွန်သာယာသည့် အရသာတစ်ခုက ဒစ်ထိပ်ဖျားမှတစ်ဆင့် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောပေါင်းတစ်ထောင်ဆီပျံ့နှံ့သွားလေပြီ။ ဂွင်းမထုသည်မှာလည်း (၁)ပတ်လောက်ရှိနေသည့် ပူနွေးပျစ်နှစ်နေသည့် သုတ်ရည်ပူပူတွေက မူယာ၏ စောက်ခေါင်းတစ်ခုကို ပက်ဖြန်းသည်။

ဖြန်းချင်သလောက် ဖြန်း။ ပန်းချင်သလောင်သာ ပန်း။ မူယာ ဗိုက်ကြီးစရာအကြောင်းမရှိ။ အံကြိတ်အော်ဟစ်ပြီး တုန်ကာရီကာဖြင့် သုတ်လွှတ်နေသည့် သတိုး၏ အဖြစ်အပျက်ကိုကြည့်ရတာ မူယာအဖို့ အထူးအဆန်းတစ်ခုပင်။ ဘယ်လောက် ကြံခိုင်သည့်ယောကျ်ားဖြစ်ပါစေ။ သန်စွမ်းသည်ဆိုဆို။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး သုတ်လွှတ်နေသည့် မျက်နှာပေးလေးက သနားစရာ။

“ ဟား….ဟား…..ဟား…အား…အား…အား….ဟား……အား…ဟား”

သတိုးက မောပန်းလွန်းလှသဖြင့် နှာခေါင်းနှင့်အသက်ရှုမဝလို့ ပါးစပ်နှင့်ပါအသက်ရှူနေသည်။ မူယာစပ်ပတ်ထဲစိမ်ထားသည့် လီးက ဆန့်ကာဆန့်ကာဖြင့် တဖြည်းဖြည်းချင်းပျော့ကျလာသည်ကို သိလိုက်သည်။

“ ဗျစ်……ဗျစ်……ဗျစ်”

သတိုးက သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည့် မူယာစောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေ အန်ကျလာပြီး ကြမ်းပင်ထိပင် တတောက်တောက်ကျနေသည်။ မူယာလည်း ဖြဲပေးထားသည့် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပြန်စေ့လိုက်သည်။ သတိုးလည်း ချွတ်ထားသည့် အတွင်းခံနှင့် ဘောင်းလီကို ပြန်ဝတ်တင်လိုက်၏။ လီးချောင်းမှ သုတ်ရည်အကျန်တွေ တတောက်တောက်ကျနေဆဲကိုတော့ မူယာတစွန်းတစ လှမ်းမြင်လိုက်ရသေးသည်။

“ မမူယာ……ကျနော်ပြန်ပြီ….သင်တန်းမှာ ပြန်ဆုံကြတာပေါ့”

အခုကျတော့ သတိုးပုံစံက ရှက်ရှက်ရွံရွံဖြင့် ယုန်သူငယ်လေးလို။ လီးချောင်းရှည်ကြီးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲ ထည့်သွင်းသိမ်းဆည်းလိုက်သည်။ ခဏက အားကြီးနှင့် စပ်ပတ် ပူထူမတတ်လိုးနေသည်မှာ သူ မဟုတ်သည့်အလား။ အခုတော့ဖြင့် မူယာမျက်နှာကိုယ်တောင် စေ့စေ့မကြည့်တော့။

“ ဝူး…….ဝူး………ဝူး”

တခဏလေးအတွင်းမှာပင် သတိုးက အိမ်ပြန်သွားလေပြီ။ မူယာ တစ်ကိုယ်လုံးက ဖရိုဖရဲနှင့်။ မူယာကိုယ်တိုင်လည်း အိပ်မက်မက်ပြီး လမ်းလျှောက်နေသူအဖြစ်လို။ ပုခုံးအောက်လျှောကျနေသည့်ဂါဝန်ကို ပြန်ဆွဲတင်သည်။ ခါးထိလှန်တက်နေသည့် အောက်စကို ပြန်လည်ဖုံးလိုက်သည်။ ဘုံဘိုင်က ဖွင့်ထားသည့် ရေပိုက်ခေါင်းကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ ပြန့်ကြဲနေသည့် အတွင်းခံတွေကို ကောက်ယူကာ အိပ်ခန်းထဲဝင်လာလိုက်တော့သည်။

............................................................................................

အခန်း (၁၁)

လမ်းလျှောက်ရင်း အခန်းထဲဝင်လာသော်လည်း မူယာစောက်ခေါင်းတစ်ခုက သတိုးသုတ်ရည်တွေ ထည့်ချန်ခဲ့တော့ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ပေါင်ကြားမှ အရည်တွေ စီးကျနေသည်။

စပ်ပတ်ဆီက ကျိန်းစပ်စပ်။ အလိုးမခံခဲ့ရသည်မှာ လပေါင်းများစွာ။ အခုတော့ လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဝသွားရပြီဟု ဆိုရမလား။ သတိုးနှင့် ဆက်ဆံနေသည့် မိနစ်လေးအတွင်း သားဖြစ်သူကိုလည်းမေ့။ သင်္ဘောတက်နေသည့် ယောကျ်ားကိုလည်း မေ့။ မိမိ၏ စိတ်ဝိဥာဉ်အကုန်လုံးက သတိုးဆောင့်ချက်တွေဆီ ဗဟိုပြုနေခဲ့သည်။

အခုမှ တွေးမိသည်။ သတိုးက သင်တန်းကျလျှင် ပြန်တွေ့မည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ မနက်ဖြန် သင်တန်းမှ မရှိတော့ဘဲ။ နောက်တစ်ပတ်ထိ စောင့်ရမှာပင်။ ပြန်တွေ့လျှင် ဘယ်လိုထပ်ဖြစ်ကြအုံးမလဲဆိုတာ တွေးရင် မူယာ ရင်ခုန်ရတော့သည်။

သတိုးလည်း ဆိုင်ကယ်မောင်းလာရင်း ခဏက အဖြစ်အပျက်ကို တွေးပြီး စမြုံ့ပြန်မိသည်။ ဘာမှာမဟုတ်သည့် တခဏအချိန်လေးအတွင်းမှာကို မူယာနဲ့ ကျူးကျူးလွန်လွန်ဖြစ်သွားခဲ့ချေပြီ။ သူ နမ်းနေတုန်း မူယာငြင်းခဲ့ပါလျှင် ဒီထက်ပိုရှေ့ဆက်တိုးမိမှာမဟုတ်။

အခုကျတော့ သူမ ကိုယ်တိုင်ကပါ လိုလိုလားလားနှင့်။ လုံးကြီးပေါက်လှ မိုးဦးပေါက်ကျ ထွက်လာသည့် မျှစ်စို့ပေါက်ကြီးလိုနှယ်။ တစ်လုံးတစ်ခဲ။ အထိအတွေ့တွေက နူးညံ့သာယာလှပေသည်။ မိန်းမအရသာနှင့် ကင်းကွာနေသည့် သတိုးအဖို့ အခုအဖြစ်က လိုအပ်နေသည့် ဆန္ဒပြည့်ဝသွားသလိုနှယ်။

အိမ်ရှေ့တွင်ချိတ်ထားသည့် မိသားစု(၃)ယောက် ဓာတ်ပုံကြီးက ဖြတ်ခနဲ့ အတွေးထဲလွန်လူးလာပြန်သည်။အရင်ကဆို တည်တည်တံ့တံ့နေနိုင်ပါလျက်နှင့် အခုက လင်ရှိ ကလေးအမေကို တက်လိုးမိသည်အဖြစ်။ ငါ လင်ငယ်ဖြစ်သွားပြီလား။ သူများမိန်းမကို ကြာခိုမိသွားတာလား။ အခုမှ အသိစိတ်ပြန်ကပ်လာတော့ ကျူးလွန်မိသည့် ကာမအမိုက်မှောင်ကို သတိုး နောင်တရသလိုလို။ရမ္မက်နွံထဲ ပျော်ပျော်ကြီး ခုန်ဆင်းခဲ့တုန်းကတော့ အရှည်ကြီး မတွေးမိခဲ့။

တော်ပြီကွာ။ နောင်ခါလာ နောင်ခါဈေးပဲ။ နာမည်မျှသာ သိသည့် သင်တန်းသူတစ်ယောက်နဲ့ အားပါးတရ လိင်ဆက်ဆံခဲ့မိသည်မှာ မှားတာလား။ မှန်တာလား။ နောက်ထပ်ဆုံမှပဲ ကြည့်ကျက်ဖြေရှင်းလိုက်တော့မည်။

“ အစ်ကို…..ဒီနေ့…နောက်ကျတယ်နော်”

အိမ်ရှေ့ဆိုင်ကယ်ရပ်တော့ လိုးခဲ့သဖြင့် နွမ်းနေသည့် သတိုးမျက်နှာအား မြက စိတ်ပူပြီး လှမ်းမေးသည်။

“ အင်း…..အလုပ်ကိစ္စ မပြတ်လို့…ညီမ”

“ ထမင်းစားပြီးပြီလား”

“ မစားရသေးဘူး”

“ အစ်ကို့အတွက် ထမင်းစားပွဲပြင်ပေးထားတယ်။ မြရော၊ မေမေရောက စားပြီးပြီ။ အစ်ကိုပဲကျန်တာ”

“ အေး…အေး….ကျေးဇူးပါပဲကွာ”

ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်သွားသည့် သတိုးနောက်ကျောကိုကြည့်ပြီး မြ သက်ပြင်းဘေးခိုးချရသည်။ အစ်ကိုက မှင်ပဲ ကောင်းတာလား။ လုံးဝမမှတ်မိတော့လား။ မြကို အားပါးတရဖက်လိုက်၊ ဆုပ်နယ်လိုက်လုပ်ခဲ့တာကို လုံးဝစကား ပြန်မစတာပင်။ မြနဲ့ မမ ဗြူတီစလွန်း တစ်နှစ်ပြည့်မှာ အတူတူလုပ်ထားသည့် လည်ဆွဲလေးလည်း သတိုးအခန်းထဲ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။

ကျန်ခဲ့လားလို့ မေးပြီး ဝင်ယူဖို့ကလည်း မသင့်တော်ပြန်။ ထိုင်နေရင် အကောင်းသား။ ထသွားမှ ကျိုးမှန်းသိရင် ခက်ရော့မည်။

မြကတော့ အနမ်းဦးကို မည်သူမျှ မခြွေချခင် အစ်ကို ဦးဦးဖျားဖျား ဆွတ်ယူသွားခဲ့တာ မဟုတ်လား။ ပြန်တွေးကြည့်ရင် မကျေနပ်သလိုလို။ ရင်ဖိုသလိုလို။ တော်ပြီကွာ။ သူတောင် နေစိမ့်မှတော့ ငါက ပိုတောင်နေတတ်သေးတယ်။

လူဆိုးကြီး။

မသိစိတ်ရဲ့အထဲ သတိုးကို ခိုဝင်အားကိုးနေမိသည့်စိတ်က မြ သတိမထားခင်မှာပဲ မြနှလုံးသားတစ်ခုလုံး ပိုင်စိုးခဲ့လေသည်။

တစ်ပတ်ကြာသော်

“ ကဲ….ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပါပဲ….မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ်”

ထုံးစံအတိုင်း သင်တန်းချိန်တွင် ဆယ်ကျော်သက်စုံတွဲနှင့် မူယာမျှသာ။ မူယာနှင့် သတိုးက အခုကျတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ချင်သလိုလို၊ မဆိုင်ချင်သလိုလို။ အကြည့်ချင်းမထင်မှတ်ဘဲ ဆုံမိပြန်လျှင်လည်း ဦးသူ အရင်လွှဲတမ်း။ နှစ်ဦးကြားပက်သက်မှုက မရည်ရွယ်ပါဘဲ ထဲထဲဝင်ဝင်ဖြစ်ခဲ့လေသည်။

သင်တန်းဆင်တော့ သတိုးကစပြီး အဝတ်ခပ်သွက်သွက်လဲကာ ရုံရှေ့စောင့်နေလိုက်သည်။ အခန်းထဲ မထွက်ခင် မှန်ရှေ့ကိုယ်ရုပ်ကိုယ် တစ်ချက်ပြန်သလိုက်သည်။

အင်း…..မဆိုးပါဘူး။

မှန်တွင်ပေါ်နေသော မြန်မာသိပ်မဆန်သည့် ရုပ်ရည်နှင့် အသားညိုညို၊ ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်း ယောကျ်ားပျိုတစ်ဦး။ ဝတ်နေကျ စတိုင် နက်ပြာရောင် Regular fit တီရှပ်နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီအမည်း။ ဘာမှ ထွေလီကာလီ ထပ်မဝတ်ထား။ ခပ်ရှင်းရှင်းပုံစံကပင် သတိုး၏ ကြည့်ကောင်းမှုကို ပံ့ပိုးပေးနေသလို ရှိ၏။တမင်ကို သင်တန်းအပြီး ခပ်စောစောထွက်ကာ မူယာထွက်အလာကိုစောင့်နေသည်။ ပြောစရာရှိသည်မဟုတ်လား။

အပြင်ရုံအရောက် မူယာကားလေး ထိုးရပ်ထားသည်ကိုတွေ့လိုက်သည်။ အခုတော့ ပြန်ကောင်းသွားပြီသည်နှင့်တူပါတယ်။

“ ဒေါက်…..ဒေါက်…..ဒေါက်…..ဒေါက်”

သတိုး မိမိအနောက်ဖက်ကနေ ကြမ်းပြင်နှင့် ဒေါက်မြင့်ခွါသံထိရိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ မလှည့်ကြည့်မိခင် သင်းထုံသည့် ရနံ့တစ်ခုက နှာဝကို အရင်ကျီစယ်၏။

“ ဟင်….ဆရာ”

“ မမူယာ”

ဒီနေ့တော့ မူယာက Shayi ကထုတ်သည့် အပြာရောင်ချည်ဝမ်းဆက်လေးကိုဝတ်ထားသည်။ ရင်ဖုံးခင်ရိုးရိုးလေးချုပ်ဝတ်ထားပေမဲ့ ချုပ်ပုံလှသောကြောင့် ရင်ကလေးက မို့မောက်တင်းရင်းနေသည်။ Bohemian style ရောင်စုံလေးထောင့်ကွက်ကလေးများဖြင့် ထမိန်အဆုံးနားအလှဆင်ထားသည်။ ဒေါင့်က (၁)လက်မမြင့်လေးစီးထားတော့ ဖင်ကလေးက ကောက်ကောက်ပြည့်ပြည့်လေးဖြစ်နေသည်။

ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ခေတ်ဆန်သည့်အလှနှင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးပင်။ သတိုးကပင် အရင်စပြောလိုက်သည်။

“ မမူယာကို ကျတော်ပြောစရာရှိလို့ပါ”

“ ဘာကိစ္စများလဲ ဆရာ”

ဟိုနေ့က အဖြစ်က ပြောသင့်၊ မပြောသင့် သတိုးစိတ်ထဲ ဝေခွဲမရ။

“ ဟို…..အရင်တစ်ပတ်က အဖြစ်ကိုလေ……ကျနော်….တောင်းပန်ချင်လို့ပါ…မမူယာ”

“ တောင်းပန်တယ်ဆိုတာ အမှားကျူးလွန်ထားတဲ့သူတွေပြောတာ ဆရာရဲ့။ ဆရာက အဲနေ့က ကိစ္စကို အမှားလို့ ဆိုချင်တာလား”

မူယာဆိုသော အမျိုးသမီး၏ စိတ်က ခန့်မှန်းရခက်သည်။ ဘာလိုဘယ်ပုံတုန့်ပြန်လာမလဲဆိုတာ ကာယကံရှင်မှ လွဲပြီး မည်သူမျှသေချာမသိနိုင်။

“ အဲလိုမျိုး ဆိုလိုချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး…မမူယာရယ်”

သတိုးမျက်နှာက ညှိုးငယ်စွာနှင့်ပြောလာတော့ အတန်ငယ်တင်းမာနေသည့် မူယာမျက်နှာထားက အနည်းငယ်ပြေလျော့သွားလေပြီ။

“ ဆရာ…မူယာအမှန်တိုင်းပြောမယ်…မူယာကို အရှက်ကင်းတဲ့ အမျိုးသမီးလို့ ထင်ချင်လည်းထင်..ဂရုမစိုက်ဘူး”

“ အဲလို…အဲလိုမဟုတ်….”

“ ဆရာ…ခဏ…မူယာအရင်ပြီးအောင်ပြောလိုက်မယ်….အဲနေ့က ကိစ္စက နှစ်ဦးသားလိုလိုချင်ချင်ဖြစ်သွားတဲ့ ကိစ္စ။ ဆရက အရင်က စတယ်ဆိုပေမဲ့ မူယာလည်း သဘောတူခဲ့တာပဲ။ ဒီနေ့ ဆရာဘာမှ အမှားလုပ်ခဲ့တာမရှိဘူး။ ပြီးတော့ ဒါကို အမှားလို့လည်း မူယာတစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ဘူး”

“ မမူယာရယ်”

“ ပြီးတော့ ဆရာစိတ်ထဲ မူယာက လင်ကြီးငုတ်တုတ်နဲ့မိန်းမလို့ တွေးထင်နေတယ်မလား။ ယောကျ်ားကလေ တစ်လ၊ ကိုးသီတင်း သင်္ဘောပေါ်မှာချည်း။ မူယာက အိမ်မှာကျန်ခဲ့ရတာ။ ကွာရှင်းထားတယ်မဟုတ်ပေမဲ့ ကွာရှင်းထားသလိုပဲ။ တစ်နှစ်လုံးနေကာမှ လင်မယားအတူတူရှိတာ တစ်လတောင်မရှိဘူး။ ဒီတော့ သူရော၊ မူယာရောက တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ညှိထားတာရှိတယ်။ နောက်ကွယ်မှာ အေးဆေးပျော်နိုင်တယ်လို့”

မူယာ၏ တစ်ခွန်းပြီး တစ်ခွန်း ဖွင့်ဟချက်တွေအောက် သတိုးငုတ်တုတ်မေ့သွားရပြီ။ ဒီမျှလောက် ရဲတင်းပွင့်လင်းသည့် အမျိုးသမီးမျိုးနှင့် သတိုးမဆုံခဲ့ဖူးပေ။

“ နောက်ပြီး အမှန်တိုင်းပြောရရင် မူယာလည်း ဆရာ့ကို သဘောကျတယ်။ မူယာက အခုအိမ်ထောင်ကို ကွာပြီး ဟိုနေ့က ကိစ္စကြောင့် ဆရာ့ကို ကျမကို ယူခိုင်းမှာလည်း မဟုတ်ဘူးဆရာ။ ဒီလောက်ကြီးလည်း ရှေးရိုးမဆန်နေဘူး။ ပြီးတော့ ဆရာရဲ့ဘဝကို နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် ထဲထဲဝင်ဝင်လည်း မူယာ မသိချင်ဘူး။ မူယာတို့က တစ်ယောက်ဆန္ဒကို တစ်ယောက်က ဖြည့်ပေးရင် ရပြီမဟုတ်လား”

ဟိုက်….ရှားဘား။

ပွင့်လင်းလွန်းသော စကားများ။

“ မူယာတော့ ပြောစရာတွေကုန်ပြီ…ဆရာဘက်ကရော မူယာကို ဘယ်လိုသဘောရလဲ”

“ ကျနောလည်း မမူယာကို သဘောကျပါတယ်”

မူယာမျက်နှာ အခုမှ အပြုံးပန်းဆင်နိုင်တော့သည်။

“ ဒါဆို အခုပြန်ရင် မူယာအိမ်ကို ဆရာထပ်လိုက်ခဲ့မှာလား။ အခုချိန်ဆို အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူးဆရာ”

“ ဟုတ်ကဲ့….လိုက်ခဲ့ပါမယ်”

စပါးကြီးမြွေညှို့ထားသလို သတိုးအာစေးမိနေသည်။ မူယာညှို့ချက်အောက်က လူက မလွန့်သာ၊ မလူးသာ။မူယာအိမ်ရောက်ရင် ဘာတွေဆက်ဖြစ်ကြမလဲဆိုတာလည်း ကိုယ်စီသိထားပြီးသားပင်။ နှောင်တွဲ့ယစ်ဖွဲ့မှုကင်းအောင် လုပ်ထားသည့် ကာမခရီးလမ်းကို စတမ်းလျှောက်လမ်းကြတော့မည်။

ဘယ်သူက အရင်ပန်းတိုင်ရောက်မှာလဲ။ မူယာလား။ သတိုးလား။ သေချာတာတစ်ခုက တကယ့်ကို အစွမ်းကုန် ကြမ်းကြရမ်းကြမည်ဆိုတာ တပ်အပ်ပြောနိုင်ပါသည်။

...................................................................................................................

အခန်း (၁၂)

မူယာကားအရင် အိမ်ကိုရောက်သည်။ သတိုးဆိုင်ကယ်က နောက်ကနေ ထပ်ကြပ်မကွာ။ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် အတူတကွရောက်သွားကြသည်။ ပြီးလျှင် ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်ကြမလဲဆိုတာကို သိထားကြသည်။ မူယာက ကားပေါ်မှ ဆင်ရကာ လှုပ်လီလှုပ်လဲဖြင့် အိမ်ရှေ့တံခါးသော့ကို ဖွင့်နေသည်။

သတိုးက မူယာနောက်ကျောအလှကိုကြည့်ပြီး ရင်ခုန်နှုန်းတွေ တဒိတ်ဒိတ်မြန်နေသည်။ ကောင်းလိုက်သည့် အိုး။ စစ်ကိုင်းအိုးလိုနှယ်။ စွင့်ကာပြည့်တင်းနေသည့်ဖြစ်ခြင်း။ ဒီလိုအိုးကို သူ့လင်မှ မဖြိုနိုင်တာ။ ငါဖြိုပြမယ်။ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့ မမူယာရယ်။

မူယာလည်း သူမနောက်ကျောကို သတိုးစိုက်ကြည့်နေမှန်း မလှည့်ကြည့်သော်လည်း ဆဌမအာရုံအရ သိသည်။ တမင်ကို လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ ပိုပိုသာသာလေး လျှောက်ပြလိုက်သည်။

“ ဝင်ခဲ့လေ…ရော”

“ အင်း”

သတိုးလည်း မူယာအိမ်ထဲသို့ ခပ်တည်တည်ဝင်လာလိုက်သည်။

“ မွ……မွ….ပလပ်….ပလပ်…ပြွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်”

အိမ်ထဲရောက်ပြီး အပေါက်ဝကိုရောက်သည်နှင့် နှစ်ဦးသား ပွေ့ဖက်နမ်းရှိုက်ခြင်းစတင်လေတော့သည်။ အခုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်။ တောင့်တသူနှင့် ဖြည့်ဆည်းမဲ့သူ။ ဆာလောင်သူနှင့် ကျွေးမွေးမဲ့သူ။ မူယာအရပ်က သတိုးထက် တော်တော်နိမ့်နေတော့ သတိုးက မူယာချိုင်းကနေပွေ့ကာ အနမ်းမိုးသွန်းဖြိုးလေသည်။

မူယာကိုယ်လေးက သတိုးလက်ပေါ် စွေ့ကနဲ့။

“ ပလပ်……..ပလပ်….ပြွတ်………..ပြွတ်……….ပလပ်….မွ…..မွ….ပြွတ်”

အနမ်းတွေက ပြင်းပြတမ်းတစွာ။ သတိုးက မူယာနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို အားရပါးရစုပ်ခဲသည်။ သတိုးဆီက After shave နံ့ခပ်သင်းသင်းကိုပါ မူယာ ခံစားသိရှိမိသည်။

“ အ…..အင့်….အ……..အ……ဆရာ…..ခဏ…..ခဏ…..အိမ်ရှေ့ပေါက်ဝကြီးမှာ….ဆရာ”

“ ဟင်……”

မူယာက တရစပ်ကျနေသည့် အနမ်းတွေကို ခေတ္တရှောင်တိမ်းကာ အနမ်းမိုးခဏရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။အပေါ်သို့မြောက်တက်နေသည့် မူယာကိုယ်လေးကို အောက်သို့ပြန်ချသည်။

“ အိမ်တံခါးလေး ခဏစေ့လိုက်အုံးမယ်ဆရာ…မတော်လို့…တစိမ်းလူ ဝင်လာရင်…..ခစ်……ခစ်”

သတိုး မနည်းစိတ်ထိန်းထားရသည်။ မူယာတံခါးစေ့နေသည်က တမိနစ်တောင် မကြာသော်လည်း ဒီလိုလေးတောင် မစောင့်ချင်တော့။ ဒီမိန်းမကို အားပါးတရ လိုးခွဲချင်နေပြီ။

“ လာ….ဆရာ…..အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ လူမြင်မကောင်းဘူး….မူယာအခန်းကို သွားရအောင်”

မူယာက သတိုးလက်ကို ဆွဲက သူမအိပ်ခန်းဆီ ခေါ်ယူသွားခဲ့ပြီ။

“ တောက်”

အခန်းမီးဖွင့်လိုက်တော့ မူယာအိပ်ခန်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရသည်။ မူယာအခန်းဆိုပေမဲ့ တကယ်တော့ လင်မယားအိပ်ခန်းပင်။ ကိုကိုလွင် မရှိနေတော့ ကိုကိုလွင်အစား သတိုးပေါ့။ ပိုက်ဆံရှိသူတို့ပီပီ အခန်းကြီးက ကြီးမားသန့်ပြန့်လှသည်။

မလှမ်းမကန်းတွင်မြင်နေရသည့် ခိုပြာရောင် မူယာတို့ ကုတင်က နှစ်ယောက်အိပ်ဆိုသော်လည်း မိသားစုတစ်စုတောင် အိပ်လို့ရမည်။ ထိုပြင် ချိုမျှမျှ အမွှေးနံ့လေးနှင့် သန့်ပြန့်လွန်းနေသည်။

“ ကဲ….စလို့ရပါပြီရှင်”

“ ဟတ်….ဟတ်….လာခဲ့”

တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေသော အနမ်းတွေက ပြန်လည် အသက်ဝင်လာသည်။ မူယာကလည်း အားကျမခံ သတိုးအနမ်းတွေကို မက်မက်မောမောတုန့်ပြန်သည်။ သတိုးလက်တွေက မူယာဝတ်ထားသည့် ဗမာဝတ်စုံအပြင်ကနေ ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ အနမ်းတွေက နှုတ်ခမ်းမှ တစ်ဆင့် လည်တိုင်ဆီသို့။

သတိုးပါးပြင်က မူယာလည်တိုင်ကို ပွတ်သပ်သွားတိုင်း သူ၏ ကြမ်းရှရှ မှုတ်ဆိတ်မွှေးငုတ်စိလေးများ၏ အထိအတွေ့က မူယာကို ကြက်သီးမွှေးညင်းထစေသည်။ သတိုးက မူယာ၏ ဗမာဝတ်စုံကို ချွတ်ချင်ပေမဲ့ ဘယ်လိုချွတ်ရမှန်းကောင်းကောင်းမသိ။ မူယာ ကလည်း ရိပ်မိသည်။

“ နေ….နေ…မူယာလုပ်ပေးမယ်”

မူယာက တပ်ထားသည့် ထုတ်ကြယ်သီးလေးတွေကို ဖြုတ်နေသည်။ မူယာဖြုတ်နေသည့် စပ်ကြား သတိုးကလည်း သူ့အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“ အိုး……ခစ်……ခစ်”

ယောကျ်ားသားတစ်ယောက်၏ သန်မာသည့်ကိုယ်အချိုးအဆစ်ကို မြင်လိုက်ရလျှင် အကြည့်တွေလွှဲတတ်သည်ထဲ မူယာ မပါ။ အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြစ်သွားသည့် သတိုးကိုယ်ခန္ဓာကို သေချာပြန်ကြည့်သည်။ရင်ဘတ်မွှေးတွေက ရင်အုပ်အလယ်မှာ။ ဝမ်းဗိုက်နားအလည်လောက်တွင်လည်း ခပ်ရိတ်ရိတ်အမွှေးတွေက အလယ်တွင်စုကာ ပေါက်နေသည်။

မူယာက သတိုးကိုယ်ဗလာကို အခုမှ သေချာမြင်ဖူရးသည်။ သင်တန်းချိန်ဆို ရေကူးဝတ်စုံ အလည်ဖြစ်ဖြစ်၊ အတိုဖြစ်ဖြစ် တစ်ထည်သေချာဝတ်ထားတော့ မမြင်ရ။ သန်စွမ်းမယ်မှန်းသိသည်။

ဤမျှ ကြည့်ကောင်းလိမ့်မည်မှန်း မထင်ထား။

သတိုးကလည်း အရင်က ရေကူးသမားဘဝကတော့ အမွှေးအမျှင်သေချာရိတ်ရသည်။ အမွှေးတွေရှိလျှင် ရေကူးသည့် အရှိန်လျော့သည်။ ကိုယ်အားစိုက်ပြီး ကူးသော်လည်း ကိုယ်ပေါ်က အမွှေးတွေနှင့် ရေ၏ ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် မှန်းထားသလောက် မရောက်နိုင်ဖြစ်တတ်သည်။ တကယ်ပြိုင်ပွဲတွေဆို (၁)စက္ကန့်လေးကအစ အနိုင်အရှုံးဆုံးဖြတ်ပေးနိုင်သည်လေ။

ဒီလိုမျိုး အသေးစိတ်ကအစ ဂရုစိုက်ရသည်ဟု ဆရာသမားတွေက ပြောသဖြင့် တစ်ပတ်တစ်ခါ သေချာရိတ်ရသည်။ သတိုးကိုယ်၌က အိန္ဒိယသွေး အနည်းငယ်ပါသူပီပီ အမွှေးထူသည်။

ထိုကြောင့် အမြဲတစေ သေချာရိတ်သင်ရသည်။ အခုတော့ ပြိုင်ပွဲလည်း မပြိုင်တော့ သေချာမရိတ်တော့ဘဲ ပေါက်ချင်သလို ပေါက်ပါစေဟု လွှတ်ထားလိုက်သည်။ ဆုံးသွားသည့် မိန်းမ ကေသရီဆို စိတ်ကောက်ပါက သူ့ရင်ဘတ်မွှေးတွေကို ဆွဲနုတ်တတ်သည်။

မူယာလည်း သတိုးကို သေချာကြည့်နေသော်လည်း သတိုးက အားကြမခံ ဘရာဇီယာမျှသာ ကျန်သည့် မူယာကိုယ်လုံးကို ပြင်းပြစွာပြန်ကြည့်၏။ သွေးသားဆူဖြိုးတုံးအရွယ်ပင်ရှိသေးသည့် မူယာရင်သားကို အသားဖျော့ရောင် ဘရာဇီယာတစ်ထည်က သေချာစွာ ပင့်တင်ပေးထားသည်။

အရင်တပတ်က ရေနွေးပူလောင်ထားသည့် အရာဖျော့ဖျော့လေးတော့ ကျန်နေသေးသည်။ မူယာရင်သားက အပျိုဘဝတုန်းက အဲလောက်မကြီး။ အထိုက်ကလေး ကို မွေးပြီးကတည်းက ရင်သားနဲ့ တင်ပါးတွေက ပိုထွားကြိုင်းလာသည်။ အခုတော့ မူယာရင်သားနှစ်ဖက် သတိုးက ခေါတောအားတသိန်းလောက်ရှိသည့်အားနှင့် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေသည်။

“ ကိုယ်……မရတော့ဘူး”

သတိုးက သူ့ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ အဝတ်ဆိုလို့ Boxer မီးခိုးရောင်တစ်ထည်သာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ကျန်တော့သည်။ Boxer ထဲက မြွေဆိုးကြီးကလည်း အရမ်းကာရော ရုန်းထနေသောကြောင့် ထိုနေရာတစ်ခုလုံး ပူနွေးဖောင်းကြွလျက်ရှိ၏။ သတိုးက ပိုစိုးပိုင်နင်းကြီးဖြင့် မူယာတစ်ကိုယ်လုံးကို ခါးကနေ ပွေ့တင်လိုက်သည်။

“ အိုး….အမေ့…..ဆရာရေ”

လေထဲမြောက်တက်သွားသောကြောင့် မူယာရင်ထဲ လှပ်ခနဲ့။ သတိုးက မူယာကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့အသာပွေ့တင်လိုက်သည်။ မူယာက ကုတင်ပေါ် ပင်လက်ကလေးဖြင့် ကြောင်စီစီဖြစ်နေတုန်း သတိုးက သူမအပေါ်သို့တက်လာသည်။

“ ကိုယ်…..ချိတ်ဖြုတ်လိုက်မယ်နော်”

“ အင်း”

ခေါင်းအသာညိတ်ကာ သဘောတူညီကြောင်းပြ၏။ ကျွမ်းကျင်စွာ မူယာနောက်ကျောကနေ ဘရာဇီယာချိတ်ကို ဆွဲဖြုတ်နိုင်ခဲ့သည်။ မူယာက ဆက်ကာဆက်ကာဖြစ်လာတော့မည့် အဖြစ်တွေကို အရမ်းရင်ခုန်စွာစောင့်မျှော်လျက်ရှိနေပါတော့သည်။

.......................................................................................

အခန်း (၁၃)

မူယာရင်သားတွေကို အခုကျမှ သတိုးသေချာသတိထားမိသည်။ ထွားကြိုင်းဖွံ့ထွားလှပါဘိ။ အနည်းငယ်အောက်ကိုရွဲနေသော်လည်း အတွင်းသားတွေက နူးနူးညံ့ညံ့။ ကလေးအမေနို့သီးခေါင်းလေးက ခပ်ညိုညိုလေးဖြင့် အပြင်သို့ငေါက်တောက်တောက်။ သတိုးက မူယာရင်နှစ်မြွှာကြား ခေါင်းအပ်ချပစ်လိုက်သည်။

“ ရှလူး…….ရှလူး…….ပြွတ်….ပြွတ်………မွ….ပြွတ်……ပြွတ်”

နှာခေါင်းချွန်ချွန်လေးက ရင်သားနှစ်မြွှားကြားက အမြောင်းလေးကို နမ်းရှိုက်သည်။ လက်ဖဝါးတွေက နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားပါးတရဖျစ်ညှစ်လိုက်၏။ ဆုပ်နယ်လို့ကောင်းလိုက်ပါဘိ။ သတိုးလက်ဖဝါးထဲ သားမြတ်အစုံက အားပါးတရ ဆုပ်နယ်ခြင်းကို အလူးအလိမ့်ခံနေရသည်။

မူယာအတွက်လည်း သာယာလှပါဘိ။ အိမ်ထောင်သည်မိန်းမဆိုပေမဲ့ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ကိုကိုလွင်ဆီက ဒီလိုအသာငမ်းငမ်း ရူးမိုက်သည့် အထိအတွေ့မျိုး မရဖူးခဲ့ပေ။

ကိုကိုလွင်က မိန်းမထက် အပေါင်းအသင်းပိုမက်သည်။ သိန်းထိုက်ကလေးကို မွေးပြီးနောက်ပိုဆောင်ဆိုးလာသေးသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက (၄၀)ပတ်ချာလည်ပဲရှိသေးသော်လည်း လင်ခန်းမယားခန်း သိပ်မနေဖြစ်ကြ။ အခုတော့ သတိုးနှင့် မူယာဆုံတော့ သူမကို ယုယကြင်နာနေပုံများ။ ရင်ထဲကြည်နူးလာရသလို စပ်ပတ်ဆီကလည်း တဆစ်ဆစ်နှင့် အစပြုနေလေပြီ။

“ ပလပ်……ပလပ်……ပြွတ်…..ပြွတ်…..ပလပ်…….ပလပ်”

သတိုးက ညာဘက်ရင်သားကို အရင်နမ်းသည်။ လွတ်နေသည့် ဘယ်ဘက်ကို လက်နှင့်ဆုပ်နယ်နေသည်။ သားမြတ်လေးကို စုပ်၏။ ခပ်ဖွဖွငုံခဲသည်။

“ အိုး…..အ….အ…..ဟင့်….အင့်…….အင့်”

အဓိကနေရာဖြစ်သည့် နို့သီးခေါင်းစူစူကို ဟပ်လိုက်သည်။ သတိုးအာခံတွင်းထဲရောက်ရှိသွားသည့် နို့သီးခေါင်းကို လှာနှင့် စုပ်ခြင်းခံရသည်။ နို့ဆာနေသော ကလေးတစ်ယောက်တစ်ယောက်က နို့စို့နေသလိုမျိုး။

သို့သော် သန့်ရှင်းသော မေတ္တာနှင့်မဟုတ်။ ရမ္မက်ဆန်သော စုပ်ယူခြင်းဖြစ်၏။ သွားနှင့်ပါ နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖိချေကိုက်ခဲသည်။

“ အ…..အမယ်လေး……….ဟင့်…..ဟင့်……ဟင်း…..ဟင်း”

သတိုးသွားနှင့်ကိုက်ချလိုက်သည့်အခိုက် မူယာ စိမ့်တက်သွားရသည်။ နာကျင်မှုနှင့် သာယာမှုရောနေသည့် အရသာ။ လွတ်နေသည့် ဘယ်ဖက်သားမြတ်ကိုလည်း အလွတ်မပေး။ ဆုပ်နယ်ခြင်းတင်မက။ သတိုးလက်ညှိုးလေးက မူယာနို့သီးခေါင်းလေးကို ပွတ်ချေသည်။ အစကတော့ သာသာဖွဖွ။ လုပ်ရင်း လုပ်ရင်း အားပါလာသည်။

ဖိချေရုံတင်မက။ လက်ညှိုးနှင့် လက်မခြား နို့သီးခေါင်းလေးက နာကျင်စွာအချေခံရသည်။

“ အ………အ….အင့်….အ……..အ…….အ……အ…ဟင့်….အ….အ”

စူနေသည့်နို့သီးခေါင်းက လက်ယောင်လိုက်ပြီး အပြင်သို့ပိုစူနေလာသည်။ ညာဖက်ပြီးတော့ ဘယ်ဖက်။ခုနက ခြေထားသည့် ဘယ်ဖက်ရင်သားကို စုပ်ယူလိုက်သည်။

အချေခံထားရပြီး နာကျင်ကျိန်းစပ်နေသည့် နို့သီးခေါင်းကို လျှာပြားကြီးနှင့်လျက်ပြန်တော့ ကြမ်းရှပြီး နူးညံ့သောအရသာကြီးက တစ်ဖန်ပြန်ပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်သောအခါ မူယာအတွက် သွေးနထင်တက်ဆောင့်မိသည်အထိ။

စုပ်ပြီးထားသည့် ညာဖက်ရင်သားက သွားနှင့် ကိုက်ခဲထားခြင်း ခံခဲ့ရသဖြင့် သွားရာ အကွင်းလိုက်ကြီး ကျန်ခဲ့သည်။ နို့သီးခေါင်းတစ်ခုလည်း သတိုးတံတွေးတွေနှင့် စိုရွှဲပေပွနေသည်။ ရွှေရင်သားအပေါ်၊ အောက်တစ်ခုစီတွင် သတိုးစုပ်ရာများဖြင့် အမှတ်အသားကျန်ခဲ့သည်။ အသားကဖွေးဥနေတော့ စုပ်ရာညိုညိုတွေက ပိုပြီးထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လွင်နေ၏။

ရင်သားတွေကို စိတ်ရှိသလို ဆော့နယ်စုပ်ယူ၍ ဝသွားတော့ ဝမ်းပျဉ်းသားဆီတော့ အနမ်းတွေ ခြွေချပြန်သည်။

“ ပြွတ်…….ပြွတ်…….ပြွတ်…..မွ……မွ……မွ…..မွ”

“ အင့်…….ဟင့်………ဟင့်………ဟင့်……..အင့်……..အင့်……….အင့်”

မူယာဘယ်လောက်ထိ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားနေသလဲဆို သတိုးနမ်းလိုက်တိုင်း ဝမ်းဗိုက်သားလေးတွေက လှိုင်းလုံးလေးသဏ္ဌာန် တလှိုက်လှိုက် ခုန်နေသည်အထိ။ လက်တွေက ကြိုးစကို ဆွဲဖြုတ်သည်။ ပတ်ထမိန်ဆန်ဆန်ဆိုတော့ အစကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်နှင့် ကျွတ်သွားတာပင်။

ထမိန်ကွင်းလုံးကျွတ်သွားတော့ အပေါ်အောက်ဆင်တော့ အသားဖျော့ရောင်ဇာအတွင်းခံလေး ပေါ်ထွက်လာ၏။ လက်နှစ်ဖက်က ဘေးသားရေကြိုးကြားရှပ်ထည့်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြန်သည်။

“ ဆရာ……ဘာလုပ်တာလဲ……ငရဲတွေကြီးကုန်ပါမယ်”

မူယာပြောလည်း ပြောချင်စရာ။ သတိုး ဘာလုပ်လိုက်သလဲဆို ကျွတ်သွားသည့် မူယာအတွင်းခံကို အားပါးတရနမ်းရှိုက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဆွဲမချွတ်ခင်ကတည်းက မူယာအတွင်းခံတစ်ခုလုံးက အရည်ကြည်တွေစိုကွက်နေသည်။

ထိုအခြင်းအရာကို သတိုးလည်း သတိထားမိသည်။ နမ်းချင်စိတ် ပေါ်လာသဖြင့် နမ်းလိုက်ရုံမျှသာ။ ငရဲကြီးသည်၊ မကြီးသည် ခေါင်းထဲမထည့်အား။ နမ်းလိုက်တော့ မူယာကိုယ်နံ့နှင့် စပ်ပတ်နံ့ရောနေသည့် အနံ့ကို ရလိုက်တာပင်။ မွှေးသည်လည်း မဟုတ်၊ နံသည်လည်း မဟုတ်။

ထူးဆန်းပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိသည့်အနံ့။ ချွေးနံ့၊ ဆီးနံ့၊ ကိုယ်နံ့နှင့် ရေမွှေးအနံ့ ရောယှက်ထားလေတော့ အနံ့က တမူထူးစွာ။ သတိုးလက်ဖဝါးထဲမှာ မူယာအတွင်းခံလေးက ပုံလျက်သား။ အားပါးတရရှူရှိုက်အနံ့ခံပြီးနောက် ထပ်မံပြောပြန်သည်။

“ ပေါင်ကားလိုက်ပါလား……မမူယာ”

“ ဟင့်……ဟင့်”

“ စောက်ဖုတ်ကြီးက လှလိုက်တာကွာ”

သတိုး၏ ရေရွတ်သံကြားလိုက်တော့ မူယာကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထရသည်။ သတိုးဆိုရင်လည်း ဆိုချင်စရာ။အရင်တပတ်ကတော့ ရုတ်တရက်ကြီး အလိုးခံရတော့ မူယာ စောက်ဖုတ်အမွှေးတွေ မရိတ်ထားမိ။ အဲဒီအချိန်တုန်းက အမွှေးတွေ ခပ်ထူထူပေါက်နေသေးသည်။

သို့သော် ထိုနေ့က ပထမဆုံးလိုးကြတာဆိုတော့ မူယာစောက်ဖုတ် ဘယ်လိုပုံရှိသလဲဆိုတာ သတိုးမကြည့်အား။ ဒီနေ့က စိတ်အေးလက်ဆေး၊ တစ်ဆင့်ချင်း တစ်ဆင်းချင်းဆိုတော့ အကုန်လုံးကို အသေးစိတ်မြင်ရကာ ထိထိမိမိခံစားနိုင်သည်။

“ကိုယ် လျှက်အုံးမယ်နော်”

..........................................................................................................................

အခန်း (၁၄)

မူယာလည်း တမင်ကို အကြံအစည်နဲ့ပင်။ လိုရမယ်ရ သင်တန်းမရောက်ခင် တစ်နေ့ကလည်း waxing သေချာလုပ်ထားခဲ့သည်။ ဟိုနေ့ကလို အမွှေးတွေက တောအုပ်လို မထူနေတော့။ စပ်ပတ်ပုံစံကို အနုစိတ်သေချာမြင်နိုင်ပါသည်။ သတိုးက မူယာပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ကာ ဘာဂျာကိုင်ရန်ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

မူယာတော့ မသိ။ ကေသရီဆို သတိုးဘာဂျာအစွမ်းကို တော်တော်ကြောက်သည်။ ခံနေရင်း အခါခါပြီးတတ်လို့ပင်။ သတိုး အိမ်ထောင်သည်ဘဝတုန်းက ဘာဂျာမှုတ်လိုက်ရုံမျှဖြင့် ကိစ္စတော်တော်များများအတွက် ဖြေဆေးပင်။

လင်မယား ရန်ဖြစ်ကြသော်လည်း ချော့ချင်ရင် ဘာဂျာမှုတ်သည်။ ကြည်နူးနေရင်လည်း ဘာဂျာမှုတ်သည်။ ကိုယ့်ရဲ့ လျှို့ဝှက်အပ်သော စောက်ဖုတ်ကို ကိုယ့်ယောကျ်ားက မရွံမရှာ လျှက်လိုက်၊ စုပ်လိုက်လုပ်ပြီး ကိုယ့်ကိုကောင်းအောင်လုပ်ပေးနေပါလား ဆိုသည့် စိတ်က အမျိုးသမီးတွေမှာ ရှိရင်းစွဲ ကြင်နာတတ်သည့်အရင်းခံကို နှိုးဆွပြီး အဆုံးတိုင်ရောက်အောင် ပံ့ပိုးနိုင်သည်။

လောလောဆယ် သတိုးခေါင်းက မူယာပေါင်ကြားသို့ရောက်ရှိသွားလေပြီ။ ပထမဆုံးမြင်နေသည့် ခပ်ထူထူ၊ အဖတ်လေးပါရှိသည့် အပြင်နှုတ်ခမ်းသားကြီးကို နမ်းလိုက်သည်။

“ ရွတ်………ရွတ်…………မွ……….မွ………မွ”

မူယာ ရင်သိမ့်ခနဲ့တုန်သွားရပါ၏။ ကိုကိုလွင်က စပ်ပတ်မလျှက်တတ်။ နှိုက်ပြီးပဲ ဆော့ကစားလေ့ရှိသည်။တကယ်ပါ။ ကိုကိုလွင်ခေါင်းက အခုသတိုးလိုမျိုး မိမိချက်အောက်ထိ တစ်ခါမှ မဆင်းခဲ့ဖူးပေ။ ယောကျ်ားကို တစ်ခါတလေကျ လျှက်စေချင်ပေမဲ့ သူမှ မစတော့ မိမိကနေပြီး စပ်ပတ်လျှက်ပေးပါလို့ ဖွင့်ဟမတောင်းဆိုချင်။

တော်တော်ထန်သည့် မိန်းမလို့ သမုတ်ခံရရင် မူယာရှက်လို့သေနိုင်သည်။ ဧကန်စစ်စစ်က စောက်ဖုတ်အလျှက်ခံချင်ပါသည်။ အပြာကားထဲက မင်းသမီးတွေကို မင်းသားက စောက်ဖုတ်လျှက်သည့်အခန်းမြင်ပါက ငါလည်း ဒီလိုအလျှက်ခံရရင် ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူးဟုဆိုပြီး စိတ်ကူးနှင့်ရူးခဲ့ဖူးပါသည်။ အခုကျတော့လည်း ကံတွေများကောင်း၊ စန်းတွေတက်နေတော့ ကိုယ် မဖွင့်ဟရဘဲ အားပါးတရအလျှက်ခံရတော့မည်။

“ ပြွတ်………ပြွတ်…….ပြွတ်…….ပလပ်…..ပလပ်….ပျတ်……ပျတ်…………ပျတ်”

မူယာစောက်ဖုတ်ဆီကနေ သတိုးမခွါတော့။ ဘာအမွှေးအမျှင်မှမရှိနေသည့် ပုံမှန်ထက် အနည်းငယ်ညိုကာ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက ဖုဖောင်းနူးအိနေသည်။ ဘေးမှာက လိပ်ပြာလေးလို အဖတ်သေးသေးလေးနှစ်ဖတ်က တွဲကျလျက်။ သတိုးနမ်းလို့ဝတော့ ထိုအဖတ်သေးသေးလေးနှစ်ခုကို ဆွဲစုပ်သည်။

“ အ……အင့်………ဟင့်………….ဟင့်”

မူယာဆီက အသံတစ်ချို့ စထွက်လေပြီ။ သတိုးက လက်ညှိုးနှင့်လက်မကိုသုံးကာ အပေါ်နှုတ်ခမ်းသားအား ဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ ပေါ်လာသည်က အတွင်းနှုတ်ခမ်းသား နီနီရဲရဲ။ ထိုအတွင်းသားလေးကို လျှာနှင့် တို့ထိလိုက်သည်။

ပြီးနောက် လျှက်ပြန်သည်။

“ အ….အင်း….ဟင်း…ဟင်း…..အ….အင့်….အင်း…..အင်း….အင်း”

ဟိုဖက်ဒီဖက်နှုတ်ခမ်းသားနီတာရဲလေးတွေကို စုပ်လိုက်၊ လျှက်လိုက်၊ လျှာနှင့် ပွတ်ဆွဲလိုက် လုပ်နေ၏။သတိုးလက်ချက်ကြောင့် မူယာကိုယ်တွင်းထဲက တဒိတ်ဒိတ်နှင့် အဖျားသွေးတက်နေသလို တစ်စုံတစ်ရာက ပြင်းပြငတ်မွတ်တောင့်လာလေပြီ။ လက်နှင့် ထပ်ဖြဲလိုက်တော့ ပုံးကွယ်နေသည့် ပန်းရောင်စပ်ပတ်အပေါက်ဝလေးပါ မြင်လိုက်ရသည်။

ထိုအပေါက်ဝထိပ်ကလေးကို လျှာလေးနှင့် လှမ်းနှိုက်လိုက်သည်။

“ ပလပ်……ပလပ်…ပျတ်…..ပျတ်…….ပလပ်…..ပလပ်…….ပလပ်….ပလပ်”

“ ဗျစ်……….ဗြွီ……….ဗြွီ”

“ အ…….အင့်…..ဟင့်…….အင့်……အင့်……ဟ……ဟ…ဟ……အင့်…ဟင့်…..ဟင့်”

သဘာဝတရားအရ မူယာစပ်ပတ်ထဲက ကာမရှေ့ပြေးအရည်ကြည်တွေ စိမ့်စပြုလေနေပြီ။ သတိုးဝင်သက်၊ ထွက်သက်တွေက စပ်ပတ်ဆီ သိသိသာသာရိုက်ခတ်လျက်ရှိသည်။ ထို့နောက် နောက်ဆုံး အဓိကအချက်ကို သတိုးလှမ်းတက်ရန်ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

ထိုအရာက တခြားမဟုတ်။ မအင်္ဂါစေ့ (ဝါ) စောက်စေ့လေးဖြစ်သည်။ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခု၏ ဆုံချက်၊ အလည်တည့်တည့်မှာ အကြောပေါင်းတစ်ထောင်စုစည်းနေသည့် အစေ့ကလေးကို သတိုး လှမ်းလျှက်လိုက်သည်။

“ အ…အမယ်လေး……အ…ဟင့်……ဟင့်….အင့်…..အင်း……ဟင်း”

ထိထိမိမိရှိလား၊ မရှိဘူးလားဆိုတာကို မူယာအော်သံနဲ့တင် မှန်းဆနိုင်သည်။ လျှာလေးနှင့် ထိကြည့်တာတောင် အသံစထွက်လေပြီ။ သတိုး မညှာပါ။ မူယာကို တွန့်တွန့်လူးအောင် လုပ်မည့် ဆန္ဒရှိသည်။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ကောင်းကောင်မဖြိုနိုင်သဖြင့် ပြင်းပြငတ်မွတ်နေသည့် ထိုဣတ္ထိလိင်ကို နွမ်းကြေသွားအောင် ဖြိုပစ်ချင်သည်။ ငါးက ငါးမျှားချိတ်တွင် ချိတ်ထားသည့် တီကောင်ကို လှမ်းဟတ်သလို စောက်စေ့သေးသေးလေးကို လှမ်းဟပ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အား……အမေ့….အား…ဟား……အင့်…အင့်….အား…….အား”

သတိုးပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် ထိုအစေ့လေးအား လျှာနှင့် စုပ်ချေသည်။ Lollipop စုပ်သလိုမျိုး။ မူယာ အော်ဟစ်လေတော့ပြီ။ ရင်ကော့၊ ခေါင်းမော့ပြီး လက်နှစ်ဖက် မှီရာ မွေ့ဟာစကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး မြည်ကြွေးရတော့သည်။ သတိုးက လျှက်ရုံတင်မက။

နှာခေါင်းဖြင့် ထိုးကာ ထိုးကာ ရှလူး ရှလူး လုပ်ပြန်သေးသည်။ လက်တွေကလည်း စပ်ပတ်ထဲ နှိုက်မြည်းလိုက်ပြန်သေးသည်။ စပ်ပတ်အတွင်းသားတွေက စောက်ရည်တွေနှင့် အိုင်ထွန်းစိုရွှဲလျက်။ လက်နှစ်ချောင်းစလုံးက စပ်ပတ်နံရံတွေဆီ နှိုက်ယူပြီး ဝင်ချည်ထွက်ချည်ပြု၏။

“ အ…အမေ့…….အ…..အင့်…..အ….ဟင့်……ဟင့်….ဆရာရေ…လုပ်ပါအုံး….အ….အ”

မူယာ အသက်ရှုဖိူ့ မေ့နေလေပြီ။ အဝတ်ကင်းမဲ့နေသည့် တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ကာမဆိပ်တွေတက်ကာ နီရဲနေလေပြီ။ အိပ်ယာခင်းတွေကို ဆုပ်ကြဲနေသည့် လက်တွေက ပေါင်ကြားခေါင်းအပ်နေသည့် သတိုးဆံပင်ကိုပါ လှမ်းဆုပ်ပစ်သည်။

အား….။ သတိုးဆံပင်ခပ်တိုတိုက မူယာက အားကြီးနဲ့ လှမ်းဆွဲချေလိုက်၏။ သတိုး ဒေါသမထွက်ပါ။ ဒါဟာ အလုပ်ဖြစ်နေကြောင်း သက်သေပင်။ လုပ်လက်စကို ပြန်ဇာတ်ရှိန်တင်လိုက်သည်။

“ အား”

မမှီမကမ်းဖြစ်နေသည့် တစ်စုံတစ်ရာကို လှမ်းပြီးအရယူနိုင်လိုက်ပေမဲ့ လေယာဉ်ပေါ်မှ skydiving လုပ်သလိုမျိုး အမြင့်တနေရာမှ ပြုတ်ကျကာ အောက်သို့ တောက်လျှောက် ဆင်းကျလာသည့် ခံစားခက်မျိုး။

“ အ…..အင့်…..ဟင့်…….ဟင့်….အင့်……..အင့်”

အသံကုန်ခြစ်ကာ အော်ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း အသံများက လည်ချောင်းဝမှာ တစ်ဆို့ကာ တီးတိုးမျှသာ ထွက်နိုင်တော့သည်။

“ ဟား….ဟော…….ဟော……ဟဲ……ဟဲ”

“ ကိုယ်….လိုးတော့မယ်နော်”

အမယ်လေး။ ဗြုန်းစားကြီး။ အမောဖြေနေလို့ ပြေမယ်ကြံကာမှ ထပ်အလိုးခံရအုံးမည်။ မှိတ်ထားသည့် မျက်စိကိုဖွင့်ကြည့်တော့ သတိုးက တဆတ်ဆတ်ခါနေသည့် လီးချောင်းကြီးဖြင့် လိုးရန် ready ။

ဟင်။

သူ့ဟာကြီးက ကြီးလှချည်လား။

.................................................................................

အခန်း (၁၅)

မူယာတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ အော်မြည်နေသည်ကိုကြည့်ပြီး သတိုးက သူအလုပ်ဖြစ်ကြောင်း ကောင်းကောင်းနားလည်လိုက်သည်။ မူယာစပ်ပတ်ကို အနီးကပ်မြင်နေရတော့ စပ်ပတ်ထဲက စောက်ရည်တွေ ပွက်ကနဲ့ ကျဆင်းလာသည်ကိုလည်း မြင်၏။ လက်တွင်ပေကျံနေသော စောက်ရည်အရသာကို ပါးစပ်နဲ့တို့ကာ မြည်းကြည့်ကြည့်သည်။

အင်း။ မဆိုးပါဘူး။ အနည်းငယ် အငန်အရသာလေးနှင့်။ အနံ့ကလည်း သိပ်မပြင်းလှ။ မူယာအလှည့်ပြီးတော့ အခုကျရောက်လို့လာတာကတော့ သတိုးအလှည့်ပေါ့။

Boxer ထဲက ညီတော်မောင်လေးလည်း ရုန်းကြွသောင်းကျန်းနေလေပြီ။ မူယာအမောဖြေနေသည့်စပ်ကြား သတိုးသူ့boxer ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ လွတ်လပ်သွားသည့် လီးချောင်းကြီးက ဖြောင်းကနဲ့။ မည်းနက်ထောင်မတ်နေကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလျက်။

မိုးဦးစဆို ပေါက်တတ်သည့် မှိုပွင့်ကြီးတွေ ဒစ်ထိပ်ကြီးကာ ကားကားစွင့်စွင့်။ ဒစ်ထိပ်ဖူးတွင် သုတ်ရည်ကြည်တွေတောင် စိမ့်ထွက်လျက်ရှိနေပြီ။ အရင်မထည့်သေးဘဲ ဒစ်ထိပ်ဖူးနှင့် စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို အရင်ပွတ်သပ်သည်။ မူယာက အခုမှသတိရပြီးငုံကြည့်တော့ လိုးရန်ဟန်ပြင်နေသည့် သတိုးကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ ကိုယ်….လိုးတော့မယ်နော်”

ခွင့်ပြုရန် တောင်းဆိုသည်မျိုးမဟုတ်။ အသိပေးသည်သဘောမျှသာ။ ခွင့်ပြုပြု၊ မပြုပြု လိုးထည့်မှာပင်။ တံခါးနှစ်ချပ်စေ့ရုံလေးမျှသာ စေ့ထားသည့်ပုံနှင့်တူသည့် စပ်ပတ်အပေါက်ဝကြား လီးကို တည့်တည့်မတ်မတ်တေ့လိုက်သည်။ ချော်ထွက်ခြင်း၊ ပေါက်ဝထဲ ထည့်သွင်းရန် ခက်ခဲနေခြင်းများ စိုးစဉ်းမျှ မရှိ။ ဒစ်ထိပ်ကြီးအရင် စပ်ပတ်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။

“ အင့်………ဟင့်…….ဟင့်…..အင့်………အင့်……ဟင့်”

“ ရှီး……ဟား…..အား…ဟား……….ကျစ်…..ရှီး….အား….အား”

စိုစွတ်နွေးထွေးသော စပ်ပတ်အတွင်းသားများက သတိုး၏ လီးချောင်းမည်းကြီးကို နူးညံ့စွာ ကြိုဆိုသည်။ အရင်တပတ်က အလည်ရောက်ဖူးပြီးသားနေရာကို ထပ်မံအလည်လာခြင်းမည်၏။ စိမ့်ကာစိမ့်ကာထွက်နေသည့် စောက်ရည်ကြည်များက လီးချောင်း ဝင်ရောက်မှုကို အဆင်ပြေချောမွေ့စေသည်။

တစ်ထစ်ချင်း တစ်ထစ်ချင်း ဝင်လာသော လီးချောင်းအရသာကြောင့် မူယာ ပြောပြမတတ်ဖြစ်နေရသည်။လီးအရသာကို တိတိပပညွှန်းဆိုရန် စကားအသုံးအနှုန်းမရှိ။ ကိုယ်တကယ် အလိုးခံဖူးမှသာ လီးဆိုသည်မှာ ထိုကဲ့သို အရသာပါဟု တိတိပပပြောနိုင်ပါလိမ့်မည်။ သတိုးက မျှင်းကာ မျှင်းကာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် သွင်းသည်။ အဆုံးမှာတော့ လီးတချောင်းလုံးလည်း စပ်ပတ်နံရံအသားနုနုတွေကို ပွတ်ရင်းတိုက်ရင်းနှင့် စပ်ပတ်တစ်ခုလုံးအပြည့် အပြည့်အဝနေရာယူနိုင်ခဲ့လေပြီ။

“ ဖတ်…..ဖတ်…..ဖလတ်….ဖလတ်…..ဗျစ်….ဗျစ်…ဖတ်….ဖလတ်….ဖလတ်”

“ အင့်….ဟင့်…..အ…အ…..ဟ…ဟ…ဟ…..ဟ…..ဟ…ဟ…အင့်….အင့်”

“ ဟား…….အား…….ရှီး….ရှီ………ကျစ်……..ကျစ်….ရှီး…ဟား….အ…..အာ……အ….အ”

လီးတချောင်းလုံးနေရာယူပြီးသည်နှင့် သတိုးက မူယာပေါင်ကို ဖြဲချသည်။ ဒူးကောက်ကွေးကို လက်နှင့်ဖိကျထားတော့ စပ်ပြဲကြီးက ပိုဖြဲထားသလိုဖြစ်ကာ လီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးထည့်နိုင်သည်။ အမောပြေမယ်ကြံကာမှ လီးနှင့် နောက်တစ်ချီ ဆောင့်ထည့်ခံရတော့ မူယာသွေးတွေ ပြန်လည်ဆူဝေလာသည်။

ငါတော့ စံချိန်မှီ လီးကြီးနဲ့ တွေ့နေလေပြီ။ အခုကျပြန်တော့လည်း စိတ်ထဲ အတွေ့နောက်ကျလေပြီဟု ထင်မှတ်မှားလေခြင်း။ မိမိစောက်ခေါင်းထဲ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်လီးချောင်းကြီးတစ်ခုနှင့် ဆောင့်ထည့်ခံနေရသည်ကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ဖို့ ဝေးစွ။

မူယာ သာယာနေမိသည်။ အမျိုးသမီးတွေလည်း သွေးနှင့်သားနှင့်ပါပဲ။ ယောကျ်ားတွေမှသာ ကာမဆန္ဒရှိသည်မဟုတ်။ မိမိတို့လည်း ခံစားတတ်သည်။ အကြင်နာခံချင်သည်။ အယုယခံချင်သည်။ ခပ်ရိုင်းရိုင်းပြောရလျှင် အလိုးခံချင်ပါသည်။ လူမှုစံနှုန်းအရသာ ပြောခွင့်မသာတဲ့ ဘဝတွေမို့ မပြောထုတ်တာမျိုးပဲ ရှိကောင်းရှိလိမ့်မည်။ မိန်းမသားတို့သည်လည်း ခံစားတတ်ပါသည်။

“ ဗြီ…….ဗြီ……ဖတ်….ဖတ်…….ဖတ်……ဖလတ်…….ဖလတ်…….ဗျစ်….ဗျစ်….ဖတ်…..ဖတ်”

သတိုးက ဟိုနေ့ကလို စိတ်ကို မလွှတ်ပေးတော့။ ထိန်းကာ ထိန်းကာဖြင့်လိုးသည်။ မိမိ၏ အလိုးကိုခံနေရင်း အော်ဟစ်နေသော၊ တွန့်တွန့်လူးနေသော၊ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေသော ပုံစံတွေကို မြင်ရလျှင် ပျော်သည်။ ကြည်နူးသည်။ အတွေ့အကြုံအရ ဆာလောင်ငတ်မွတ်နေသူဟု ယူဆမိပါသည်။

ထို့ကြောင့် ပြည့်ဝအောင် ဖြည့်ဆည်းပေးချင်မိသည်။ မူယာကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးလိုက်ကာ မူယာလက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို သူမခေါင်းပေါ်တင်ကာ ဖိချထားသည်။ ပြီးနောက် မူယာနှုတ်ခမ်းတွေကို ထပ်စုပ်ပြန်သည်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေက နီးကပ်လွန်းလှသဖြင့် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ထိကပ်နေသည်။လီးတစ်ချောင်းလုံးကိုလည်း အရင်းထိ စပ်ပတ်နဲ့ ပိပြားနေအောင် ဖိကပ်လိုးထည့်သည်။

“ အ….အင့်……အူး…..ပြတ်……ပလပ်….ပလပ်……ပလပ်…..မွ….မွ”

မူယာကိုယ်ထဲက တစ်နေရာရာကို သတိုးဒစ်ထိပ်ကြီးက လာထိသည်။ ကျဉ်တက်သွားသဖြင့် အော်မည်ဆိုကာမှ အော်ခွင့်မပေးဘဲ သတိုးက နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေကို စုပ်ယူပြန်သည်။ မြည်တမ်းခွင့်မပြုဘဲ မူယာရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို သတိုးက တရှိုက်မက်မက် ဆွဲစုပ်ဆော့ကစားနေလေ၏။ ခံစားနေရသမျှဟာ ရူးခါမတတ်။

လိုအပ်တောင့်တမှု မှန်သမျှဟာ အခုမှ ပြည့်ဝရသလို။ ကိုယ်ခန္ဓာထဲ သွေးသားဆန္ဒတွေဟာလည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ ငြိမ်နေသည့် မီးတောင်သေကြီးတစ်ခု အခုမှ တဝုန်းဝုန်းနဲ့ ပေါက်ထွက်နေသလို ဆူဝေရပါသည်။ မူယာ၏ သားမြတ်အစုံဟာလည်း အပေါ်ကနေ သတိုးဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားသည်မျိုး။

“ နည်းနည်းလေးကွေးလိုက်ပါလား…မမူယာ”

သတိုးက နောက်အနေအထားတစ်ခုနှင့် လိုးရန်ပြင်ဆင်ပြန်သည်။ သတိုးမျက်နှာပေါ် ချွေးစိုနေသော ဆံစများ ဝဲကျနေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ချွေးတွေနှင့် ပြောင်တင်းလျက်။

မူယာလည်း ဘာထူးလဲ။ အညိုရောင် ဆံစတွေက တစ်ခေါင်းလုံး မွစကြဲကာ မျက်နှာပေါ် ချွေးတွေနှင့် စေးထန်းလျက်။ သတိုးလီးဆွဲထုတ်လိုက်သည်နှင့် မူယာက ဘေးတစ်ချမ်းစောင့် ပုဇွန်ထုပ်ကွေးလေး ကွေးလိုက်၏။ သတိုးက မူယာတင်ပါးအောက်နားနေရာယူကာ လိုးထည့်ရန်ပြင်ဆင်ပြန်သည်။

စပ်ပတ်က ကျွတ်သွားသည့် ကိုယ်လီးကို ကိုယ်ပြန်ငုံ့ကြည့်တော့ စောက်ရည်တွေကပ်ကာ အဖြူအဖတ်ဖတ်လေးတွေက လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အလှဆင်ထားသလိုနှယ်။ မူယာ စပ်ပတ်ဟာ စောက်ရည်ရွှမ်းသော စပ်ပတ်မျိုး။ ထွက်ချင်သလောက်သာ ထွက်စမ်း။ မူးမေ့မတတ် လိုးမှာပင်။ အစာမဝသေးသော လီးမည်းကြီးကို စပ်ပတ်နူးနူးအိအိထဲ ထပ်စိမ်လိုက်ပါအုံးမည်။

“ အ…….အင့်…..အင့်……အင့်…..အင့်…..ဟ….ဆရာ…ဆရာရေ……..အင့်….အင့်”

“ ဗျစ်……..ဗျစ်……ဗြတ်…………ဗြတ်………….ဖတ်….ဖတ်….ဖတ်………ဖတ်”

“ ကောင်းလိုက်တာကွာ……ရှီး….ရှီး…ဟား…ဟား…အား….အား….အား”

နောက်သို့ပင့်ကော့ထားသည့် တင်ပါးထွားထွားကြီးကို လက်နှင့်ဆုပ်နယ်သည်။ တင်ပါးနှစ်ခုကြားက စိုရွှဲဖောင်းတင်းနေသည့် စပ်ပတ်ထဲ လီးကို ထည့်လိုက်ကာ အဆက်မပြတ်လိုးတော့သည်။

ဒီတစ်ခေါက်က ပိုကြမ်းသည်။ အရှိန်ကလည်း ပိုမြင့်၏။ ဆောင့်ချက်တွေက ပိုစိပ်ပြီး ပိုမာန်ပါလာ၏။အသားနုနှစ်စိုင်၏ ပွတ်တိုက်မှုက ပိုပိုပြင်းထန်လာပြီး သက်ဆိုင်သူကိုယ်စီက ပိုမာန်ပါလာသည်။ မူယာဆို ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး လက်တွေက အခင်းစကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အော်မြည်ရုံမျှသာ တတ်နိုင်တော့သည်။

လီးက စောက်ခေါင်းထဲ ဇလွယ်ခုတ်နေသည့် အနေအထားမျိုးဝင်နေတော့ မူယာအတွက် ပိုခံစားရသည်။ ပိုထိမိသည်။ ပိုကာမအရှိန်တက်ရသည်။ လီးထည့်ပြီး ပင့်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖင်လည်း တုန်၊ ရင်လည်းတုန်။ အသားစိုင်တွေက ကာမစည်းချက်ကြား အလျဉ်းသင့်စွာ။

“ မမူယာ………..ကောင်းလိူက်တာ…မမူယာရယ်….ရှီး…အား…..ဟား…ဟား………ကိုယ်ပြီးတော့မယ်…….လရည်တွေ ထည့်လို့ရတယ်မလား”

“ အင်း…ရ…ရတယ်….ဆရာ……..ဟင့်….အင်း…အင်း…ဆရာ….ဆရာရေ”

“ ဖတ်..ဖတ်..ဗျစ်…ဗျစ်..ဖလတ်..ဖလတ်…ဖလတ်…ဗြစ်….ဗျစ်…ဖတ်…ဖတ်”

“ ရှီး…အား….ဟား…ဟား….ပြီးတော့မယ်…ပြီးပြီ….ပြီးပြီ”

“ အား”

မူယာ၏ စပ်ပတ်နံရံဆီက အရမ်းကာရော ဆွဲစုပ်နေမှုကို သတိုးတင်းမခံနိုင်တော့။ အထူးသဖြင့် အဓိက အချက်အချာနေရာဖြစ်သည့် ဒစ်ထိပ်ကြီးက ပြုတ်ထွက်မတတ် ဆွဲဆွဲညှစ်ထည့်နေမှတော့ မရတော့ပြီ။သာယာပျော်မွေ့ဖွယ်ကောင်းသောကြောင့် ခြေချောင်းလေးတွေ ကုတ်မိသည်အထိ ကျဉ်တက်သွားပြီး အောင်းထားသည့် လရည်တွေကို စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးနွေးသည်အထိ လွှတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။

“ အား……ဟား…….ဟူး……ဟား…….ဟား…ဟူး……..ရှီး….ရှီး…….ဟား……အား….…အား”

မူယာဆို ငြီးသံမှ အပ ဘာမှမဆိုနိုင်တော့။

ဝင်ရောက်လာသည့် အဆုံးသတ်တစ်ခု၏ သက်သေ သတိုးသုတ်ရည်တွေကို အသာတကြည် ခံယူပါ၏။သတိုးလီးချောင်းကြီး ဆန့်ကာတွန့်ကာဖြစ်နေသည်ကို မူယာ စောက်ခေါင်းဆီက အတွေ့အရ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သဘောပေါက်ပါသည်။

သုတ်လွှတ်ပြီးသွားသည့်နှင့် သတိုးလည်း မူယာနောက်ကျောက လွတ်နေသည့် နေရာပေါ် ဗိုင်းကနဲ့ လှဲချလိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးက ကြီးကောင်ကြီးမားရှိလွန်းလှသဖြင့် မွေ့ယာကြီးတောင် နစ်ဝင်သွားသည်အထိ။

“ ဗြီ…..ဗျစ်……ဗျစ်…ဗွစ်…..ဗွစ်”

လီးထွက်သွားသောကြောင့် လစ်ဟာသွားကြောင့် စောက်ခေါင်းအပေါက်ဝကြား သတိုးလရည်တွေ ပွက်ကာ ပွက်ကာထွက်ကျလာသည်။

“ အင့်….ဟင့်……ဟင့်….ဟင့်…အင့်”

“ ကောင်းလိုက်တာ…မမူယာရာ…….အား…ဟား…ဟူး…..ဟူး…..….ဟား”

သတိုးက ပိုးလိုးပက်လက်ကြီး လေကို ဝဝရှူပြီး အမောဖြေပြီး စမြုံပြန်နေသည်။ ဘေးကို လှဲကြည့်လိုက်တော့ မူယာက ခဏက ပုံစံအတိုင်းကွေးကွေးလေးဖြစ်နေဆဲ။

“ ဒီဖက်လှည့်ကြည့်ပါအုံး မမူယာရယ်”

................................................................

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>