ဆရာကောင်း တပည့် အပိုင်း ( ၃ )
ရေးသားသူ - နတ်သား (natthar)
“ မှုန်က ဂျူလိုင်နဲ့ အကြောင်းကို အစဖော်ပြီး ပြောတော့ ကောင်းက အဲဒါကိုပဲ ဆက်ပြောရလိမ့်မယ် .. ဂျူလိုင်နဲ့ ဘာဖြစ်လို့ နှစ်ယောက်ထဲတွေ့ခဲ့တယ်ဆိုတာ သိလား .. မှုန်ယုံချင်မှယုံပါ .. ကောင်းရဲ ့ခံစားချက်ကို ဆန်းစစ်ချင်လို့ .. ဂျူလိုင့်ဆီက ကောင်းလိုချင်တာ ရခဲ့ပေမယ့် ကောင်းရင်ထဲမှာ ဘာမှ မခံစားရဘူး … ပြောရရင် အဲဒီလိုဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စအတွက် ကောင်း နောင်တတောင် ရမိနေတယ် .. ”
“ အဲဒါ ဘာကြောင့်လဲ သိလား .. မှုန် .. ”
“ အို … မှုန် ဘယ်သိမှာလဲ .. ”
ပြန်ဖြေသည့် မှုန်နံ့သာ အသံကတိုးညင်းလှသလို သူမခေါင်းကလေးကလဲ အလိုလို ငုံ့ကျသွားရှာသည်။ စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ ရုတ်ချည်းတိတ်ဆိတ်သွားသည့် ကားထဲတွင် မှုန်နံ့သာ၏ ရင်ခုန်သံက အကျယ်လောင်ဆုံးအသံဖြစ်နေမလား ထင်နေရသည်။
“ မှုန့်ကို ကောင်းချစ်သွားလို့ … ”
“ ………………..”
“ မှုန် .. ကောင်းကို မော့ကြည့်ပါဦး .. ဘာဖြစ်လို့ ခေါင်းငုံ့ထားရတာလဲ .. ”
“ သိဘူးကွာ .. ကြည့်ချင်ဘူး … သွားတော့ ကားမောင်းထွက်တော့ .. သူများတွေ မြင်ကုန်မယ် .. ”
“ ဟား .. ဟား .. ခုနကတော့ သူပဲ ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူးဆို .. အခုကျမှ .. ဘာလဲ ရှက်နေတာလား .. ”
မိုးကောင်းကင်က အရှက်သည်းနေသည့် သူမကိုကြည့်ပြီး သဘောကျစွာရယ်သဖြင့် မှုန်နံ့သာ မျက်စောင်းထိုးလိုက်ယုံမက သူ့လက်မောင်းကိုလဲ လက်နှင့်လှမ်းရိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာ၏ လက်ဖဝါးလေးကို အသာဖမ်းယူလိုက်သည်။
“ ကဲပါ .. မပြောချင်လည်းနေပါ .. ရိုက်တော့ ရိုက်မနေပါနဲ့တော့ .. ကိုင်စရာရှိတာသာကိုင်ထား .. ဟီး .. ”
ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ပြောပြီးနောက် မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကို အောက်သို့နေရာရွှေ ့ပေးလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ မျက်စောင်းတစ်ချက်ထပ်ထိုးလိုက်ပေမယ့် လက်ကိုတော့ မရွှေ ့တော့ပါ။ မိုးကောင်းကင် ကားမောင်းထွက်လာသည့်တိုင် သူမကိုယ်ကို ရှေ့ပြန်မတည့်တော့ပဲ တစောင်းလေးထိုင်လျက်သား သူ့ကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ကောင်းက .. သူမကို ချစ်သည်တဲ့လား။ မှုန်နံ့သာအတွက်တော့ သောကြာနေ့ညနေခင်းသည် အလှပဆုံးသော ညနေခင်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။ လေအတိုးတွင် ေ၀့၀ဲသွားရှာသည့် ဆံနွယ်များလို မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ချစ်ခြင်း၏ နောက်ဆက်တွဲပီတိတွေထဲမှာ လွင့်မျောနေမိသည်။ စိတ်ထဲမှာလည်း ချိန်မြိန်ပြီးဆိမ့်နေသည်။ ကောင်းက ညနေစာ ဘာစားမလဲဆိုပြီး မေးတော့ သူမ ဘာဖြေလို့ဖြေရမှန်းမသိ။ လမ်းတလျှောက် မလွှတ်တမ်းကိုင်လာသည့် ငရန်မကန်းကိုသာ ယောင်ယမ်း၍ ဆုပ်ပွတ်မိသည်။ ကောင်းက ရယ်ပြီး သူမ၏ နှာတံလေးကို လက်ညိုးလေးနှင့် သာသာလေးဆွဲပွတ်သည်။ အဲဒီလက်ညိုးက သူမနှုတ်ခမ်းနားရောက်လာချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ နှုတ်ခမ်းတွေကိုဟပေးလိုက်မိသည်။ ဟုတ်သည်။ အခုအချိန်တွင် သူမအတွက် အလိုအပ်ဆုံးအရာက ကောင်း၏ အချစ်တွေသာ ဖြစ်ပါသည်။
မှုန်နံ့သာအကြိုက် မိုးကောင်းကင်က လိုက်လျောပါသည်။ လမ်းတွင်တခြား ဘယ်နေရာမှ မ၀င်တော့ပဲ သူ့ရေကူးကန်ဘေးက အိမ်ကလေးရှိရာသို့ တောက်လျှောက်မောင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်ကလေးနှင့် နီးလာသည်နှင့်အမျှ သူတို့နှစ်ဦး ရင်ထဲတွင်ဆန္ဒတစ်ရပ်က တလူလူနှင့် ဖြစ်တည်လာရသည်။ မှုန်နံ့သာတကိုယ်လုံး ဟိုနေရာက ယားသလို၊ ဒီနေရာကပဲ ယားသလို နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်မိသလို၊ မိုးကောင်းကင်ဆိုလဲ ဂျင်းဘောင်းဘီထဲမှ ငရန်မကန်းက ဖောင်းကြွနေသည်မှာ ကားပေါ်ကအဆင်း၌ ခြေထောက်ကိုတောင် ကားကားကြီးလုပ်ထားရသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မှုန်နံ့သာ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ကောင်းရှေ့ကနေ ဦးအောင် အိမ်ကလေးထဲသို့ ပြေး၀င်သွားသည်။ တံခါးကို သော့ခတ်မထားပေမယ့် အိမ်ကလေးထဲတွင် ဘယ်သူမှ ရှိမနေပါ။
နှစ်ဦးသား လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ကြသည်မို့ ဘာကိုမှ အားနားမနေတော့ပါ။ သူတို့နှစ်ယောက် ၀တ်ထားသည့် အ၀တ်အစားတွေက ထိုင်နေကျဆိုဖာခုံဘေးတွင် ပြန်ကျဲသွားချိန်တွင် လူတွေကလည်း ဆိုဖာပေါ်တွင် 69 အနေအထားနှင့် ဖြစ်နေလေပြီ။ မိုးကောင်းကင်၏ လျှာက သူမအကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် ပြေးလွှားနေချိန်တွင်၊ မှုန်နံ့သာ၏ ပါးစပ်ကလည်း နိမ့်ချည်မြည့်ချည်နှင့် ရှိကာနေသည်။ တစ်လမ်းလုံး တရိပ်ရိပ်တက်လာခဲ့ရသည့် ဆန္ဒအရင်းခံကြောင့် မှုန်နံ့သာ အထွတ်အထိပ်သို့ သိပ်မကြာခင်ပင် ရောက်သွားရှာသည်။ မပြီးနိုင်သေးသည့် သူက မိုးကောင်းကင် ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ မကျေမချမ်းနှင့် အင်တိုက်အားတိုက် ထပ်ကြိုးစားသည်။ သူမလည်ချောင်းသားတွေကို ဖြေလျော့ကာ တတ်နိုင်သမျှ ငရန်မကန်းကို အထဲရောက်အောင် သွင်းသည်။ လျှာလေးနှင့်လည်း ငရန်မကန်း၏ အောက်ခြေတလျှောက်ကို ပတ်ရစ်ကာ ထိုးပေးသည်။
အပြင်ဘက်တွင် ကျန်နေသည့် ဥနှလုံးကို ဖွဖွလေး လက်သည်းနှင့်ကုတ်ပေးသလို၊ အသာလေးလဲ ရွရွလေး ပွတ်နယ်သည်။ ထိုသို့ ပါးစပ်ထဲသို့ လိင်တန်တစ်ခုလုံး ၀င်မတတ် ငုံ့၍စုပ်စုပ်ပေးသည်မှာ ဆယ်ကြိမ်ခန့်အရောက်၌ ငရန်မကန်း၏ ကိုယ်ထည်က အမြင့်မားဆုံးအခြေအနေနှင့် မာကြောတက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ အသင့်ပြင်ထားလိုက်သည့်အချိန်မှာပင် ကောင်း၏ အချစ်ရည်တွေက သူမပါးစပ်ထဲ ရောက်လာသည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည့် အတန်ကြီးထဲမှ ရှိရှိသမျှအကုန်လုံးကုန်မှ သူမ ပါးစပ်ထဲမှ ငရန်မကန်းကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမအောက်မှ ထွက်လိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တွင် ခြေပစ်လက်ပစ်နှင့် ထိုင်သည်။
“ ၀ိုး … မှုန်ရယ် ... ”
မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်လေးကို နေရာရွှေ ့လိုက်ပြီး မိုးကောင်းကင်၏ ပေါင်ပေါ်ကို တက်ခွကာ ထိုင်သည်။ သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည့် မိုးကောင်းကင်ကို မှုန်နံ့သာ အပေါ်စီးမှငုံ့ကြည့်သည်။ အခုလိုအနေထားတွင် မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်ထက် ခေါင်းတစ်လုံးပိုမြင့်နေသလို ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် အောင်မြင်လှသည့် သူမ၏ ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးနှစ်မွှာက မိုးကောင်ကင် မျက်နှာနှင့်တည့်တည့် ဖြစ်နေရှာသည်။ အကာအကွယ်မဲ့နေသည့် သူမ၏ အကွဲကြောင်းလေးကလဲ ငရန်မကန်းနှင့် မထိတထိအနေအထားနှင့် ရှိနေသည်။
“ မှုန်ရဲ့ သောကြာနေ့လေးကို ကောင်းက လှပအောင်လုပ်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့် .. ”
“ ကောင်းကလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မှုန် .. မှုန်နဲ့ အတူရှိနေတိုင်းမှာ ကောင်းအတွက် အရာရာက ပြည့်စုံပြီးသားပါ .. ”
“ တကယ် .. ကောင်းတကယ်ပြောတာလား .. ”
“ တကယ်ပါ မှုန် .. ကောင်း ဒီစကားကို ရင်ထဲကကို ပြောတာပါ .. ကောင်းမျက်နှာပေါ်မှာ လိမ်ညာနေတဲ့အသွင် တွေ့နေရလို့လား .. ”
“ အင်း .. ဟုတ်ပါပြီ … မှုန်က ကောင်းများ တစ်ခုခုကိုလိုချင်နေမလားလို့လေ .. ”
“ ဘာကိုလဲ မှုန် .. ”
“ ဟိုဟာလေ .. ကောင်းရဲ ့ငရန်မကန်းက မှုန့်ဒီဟာလေးထဲမှာ ပျော်ချင်တာလေ .. ”
ထိုစကားပြောအပြီး၌ မှုန်နံ့သာသည် သူမကိုယ်လေးကို ရှေ ့ကိုတိုးလိုက်ယုံမက၊ ဘယ်ညာသို့လဲ ယိမ်းလိုက်သည်။ ငရန်မကန်း၏ ထိပ်က သူမအကွဲကြောင်းကို မိမိရရထောက်မိသွားသည်။ နှစ်ဦးစလုံး၏ ကိုယ်အတွင်းသို့ လျှပ်စစ်လှိုင်းတစ်ခု ပျံ ့နှံ့စီး၀င်သွားသလို အရိုးအသားထဲထိရောက်အောင် အချစ်စိတ်က ပြန်ဖြစ်လာသည်။ တစိမ့်စိမ့်တက်လာသည့် ဆန္ဒပြင်းပြင်းကြောင့် မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လှမ်း၍ နမ်းသည်။ မှုန်နံ့သာလည်း မိုးကောင်းကင်၏ ခေါင်းကိုလက်နှစ်ဖက်နှင့် ညှပ်ကိုင်ကာ အပေါ်ကနေငုံ့နမ်းသည်။ အနမ်းတွေ၏ ဆွဲဆောင်မှုအပြင်၊ အဓိကပစ္စည်းအချင်းချင်း ထိတွေ့မှုကြောင့် နှစ်ဦးသား စိတ်တွေဆူတက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်သူမ အံ့သြရပြန်သည်။ တစ်ချီကောင်းကောင်းကြီး ပြီးခဲ့တာဖြစ်သည့်တိုင် မိုးကောင်းကင်၏ အထိအတွေ့တွင် သူမ ဘယ်လိုမှ စိတ်ကိုအစိုးမရ။ She cannot help it လို့သာ ဆိုရပေမည်။
“ ကောင်း .. မှုန် .. ဘာလုပ်ပေးရမလဲ .. ကောင်းကို မှုန်အားလည်းအားနာတယ် .. ”
“ အင်း ... ရပါတယ် မှုန် .. မှုန့်ဘက်က အသင့်မဖြစ်သေးပဲ မှုန့်ရဲ ့အပျိုဘ၀ကို ကောင်းမတောင်းဆိုပါဘူး .. ကောင်းတို့ တခြားတမျိုးလုပ်ကြည့်ကြတာပေါ့ .. ”
ပြောပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်၏ လက်က သူမ၏ ဆူဖြိုးလှသည့် နို့အုံကြီးဆီရောက်လာသည်။ ဆန္ဒတက်ကြွနေစဉ်မို့ မှုန်နံ့သာ နို့သီးလေးတွေ အရမ်းကို စူပါစန်းစတစ်ဖြစ်နေသည်။ ကောင်းက နှစ်ဖက်စလုံးရှိ ထိပ်သီးပန်းရောင်လေးတွေကို ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်တွင် ပါးစပ်လေးမဟတဟနှင့် တအင်းအင်းညည်းညူရသည်။ ထို့နောက် သူက ခေါင်းကိုရှေ့တိုး၊ ပါးစပ်ကို ဟနိုင်သမျှဟပြီး နို့ကြီးတစ်ဖက်ကို ငုံစုပ်သည်။ စုပ်ယုံတင်မက မနာ့တနာကိုက်ထားလျက်နှင့် နို့အုံတစ်ဖက်ကို သူ့ဆီသို့ ဆွဲယူသည်။ မှုန်နံ့သာ ရင်ကကြွ၍ပါလာသည်။ အဲဒီလိုတစ်ဖက်ကိုလုပ်ပြီးနောက် နောက်တစ်ဖက်သို့ပြောင်းသည်။ မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာ၏ ဒီရင်နှစ်မွှာကို အရမ်းသဘောကျလှသည်။ ဒီအတိုင်းတောင် ထိုင်၍ကစားနေရမည်ဆိုလျှင် အချိန်ဘယ်လောက်ကုန်ကုန် ကစားနေမိမည် သေချာသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့မှာအချိန်က သိပ်မကျန်တော့သည့်အပြင် မှုန်နံ့သာကို တွေ့စဉ်ကတည်းက လုပ်ချင်နေသည့်အရာကလည်း ရှိနေသေးသည်။
“ ကောင်း .. ဘာလုပ်မလို့လဲ .. ”
မှုန်နံ့သာကိုယ်ကို အသာလေးထိမ်းကိုင်ပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာ လှဲ၍နေစေသည်တွင် မိုးကောင်းကင်ကို မှုန်န့ံသာ စူးစမ်းသည့်အကြည့်နှင့်မေးသည်။ ကောင်းပုံစံက မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနှင့်ဖြစ်ကာ ကစားစရာအသစ်ကို ဆော့ကစားရမည့်ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို တက်ကြွမှုက ပေါ်လွင်နေသည်။
“ မှုန့်ရဲ့ ဒါကြီးတွေကို လုပ်မလို့ .. ”
“ အယ် !!! ..တကယ် .. အဲဒီလိုလုပ်လို့ရလို့လား .. ”
“ ရတာပေါ့ .. ဒါပေမယ့် မိန်းကလေးတိုင်းတော့ မရဘူး .. မှုန့်လိုမျိုးတစ်ချို့က အထက်ပါအရည်အချင်းမရှိဘူးလေ .. ဟီး .. ”
“ အိုကေ .. ”
မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာရင်နှစ်မွှာပေါ်တွင် ကိုယ်ကိုခွ၍ ဆိုဖာပေါ်တွင် ဒူးထောက်ကာ နေရာယူသည်။ ထောင်မတ်နေသည့် ငရန်မကန်းကို လက်နှင့်ဖိချပြီး ရင်နှစ်မွှာ၏ မြောင်းကြားနေရာလေးတွင် ထားသည်။ မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင် သင်ပေးသည့်အတိုင်း သူမနို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဘေးနှစ်ဘက်မှ လက်နှင့်တွန်း၍ ကပ်ပေးလိုက်သည်တွင် ငရန်မကန်းကို အုပ်မိသွားသည်။ အဆင်ပြေချင်တော့ သူမနို့သီးလေးနှစ်ခုက ငရန်မကန်းကိုယ်ထည်ကို တစ်ဖက်တစ်ချက်မှထိနေသည်။ ရင်ထဲ ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်နှင့်အမျှ မိုးကောင်းကင်၏အကြံကိုလည်း မှုန်နံ့သာ နှစ်သက်သွားသည်။
မိုးကောင်းကင်က လိင်တန်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်နှင့် စလှုပ်ရှားသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ခေါင်းက ဆိုဖာလက်တန်းပေါ်တွင် ရှိနေသည့်အတွက် အခုလိုအနေထားတွင် ငရန်မကန်းထိပ်က သူမရင်နှစ်မွှာကြားမှ ပြူပြူထွက်လာသည်ကို မှုန်နံ့သာ မျက်စိနှင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကို မြင်နေရသည်။ သူမစိတ်ထဲ အရည်တွေတစိမ့်စိမ့်ထွက်စပြုနေပြီဖြစ်သည့် ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲ ဒါကြီးကိုထည့်လျှင် ဒီလိုများ ၀င်လာမှာပဲဟု တွေးကာ ကာမဖီလင်က တက်သထက်တက်လာသည်။ မျက်တောင်တောင် မခတ်ပဲ မိုးကောင်းကင်လုပ်သမျှကို အာခနဲ အင်ခနဲ ညည်းညူပြီး လိုက်လျောနေမိသည်။ ထို့နောက်တွင် သူမစိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်မို့ ငရန်မကန်းထိပ်က တောင်ပူစာနှစ်ခုကြားမှ ပေါ်လာသည်တွင် ခေါင်းကိုရှေ့တိုးကြည့်သည်။ လျှာကလေးကို ဆန့်ထုတ်သည်။ ပထမနှင့် ဒုတိယအကြိမ်တွင်မအောင်မြင်၊ တတိယအကြိမ်ရောက်မှ သူမလျှာလေးက ငရန်မကန်းထိပ်ကို ရက်မိသည်။ မိုးကောင်းကင်ဆီမှာ အီးကနဲ ရေရွတ်သံထွက်လာသလို လှုပ်ရှားမှုကလဲ ပို၍ အားပါလာသည်။
“ ကောင်းအရည်တွေ ထွက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ .. ဟင့် .. အင့် .. ”
“ ဒီကြားထဲမှာပဲ ပြီးလိုက်မယ်လေ .. မှုန့်နို့ကြီးတွေပေါ်မှာ ကောင်းပြီးချင်နေတာကြာပြီ .. ”
“ အင်း .. ကောင်းပြီးခါနီးကျရင် မှုန့်ပါးစပ်ဟထားပေးမယ်လေ .. ပါးစပ်ထဲကို ထိပ်ရောက်အောင် သွင်းလိုက်ပါလား .. ”
“ အိုကေ .. ကောင်းပြီ.. မှုန်ပြောတာ ပိုအဆင်ပြေမယ် .. ကောင်းတို့ရှင်းလင်းရတာ သက်သာသွားတာပေါ့ .. ”
မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာအဆိုကို လက်ခံပြီးနောက် သူလုပ်နေသည်ကို အရှိန်တင်၍ ဆက်လုပ်သည်။ သိပ်ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရပါ။ ကောင်း၏အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းလာပြီးနောက် တစ်ချီတွင် ငရမကန်း ၏ ထိပ်က ဖောင်းကားတက်လာသည်။ “မှုန် လာပြီ“ဆိုပြီး မိုးကောင်းကင်က သတိပေးပြီးနောက် သူမပြောခဲ့သလို လိင်တံကို ရှေ့သို့ရောက်အောင် တွန်းပို့လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာက အဆင်သင့်ပါးစပ်ဟထားပေးသည်မို့ ငရန်မကန်းထိပ်ရော၊ အရည်တွေကပါ သူမပါးစပ်ထဲ တန်းတန်းမတ်မတ်ရောက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်နှင့်ဖိတွန်းပေးထားစရာမလိုတော့သည်မို့ မှုန်နံ့သာလက်က သူမပေါင်ကြားကို အလိုလိုရောက်သည်။ စိတ်ကအရမ်းထနေပြီဖြစ်ရာ လက်နှင့် အဖုတ်၀ကို သုံးလေးခါ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သည်။ ထိုရောအခါ သူမကိုယ်တိုင်လည်း အရည်တွေထပ်ထွက်ကျပြီး နောက်ထပ်တစ်ချီထပ်ပြီးရပြန်လေတော့သည်။
မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်လို့မှ မကြာသေး၊ တင်ဇာလင်းဆီမှ ဖုန်း၀င်လာသည်။ ဒါက မှုန်နံ့သာအတွက် အံကိုက်ဖြစ်သွားစေသည်။ အကယ်၍ တင်ဇာလင်းသာ ဖုန်းမဆက်လျှင် သူမက စဆက်ဖို့ ကြံထားသည်မို့လု့ိပင်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမ နှလုံးသားချင်း နားလည်သွားသည့်အကြောင်းကို ပြောချင်နေသည်လေ။ ဒေါ်ကေသီကလဲ မီးဖိုခန်းထဲတွင် အလုပ်ရှုပ်၊ ဦးစိုးသာကလဲ ပြန်မရောက်သေးဆိုတော့ မှုန်နံ့သာ ဖုန်းကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရဲရဲကြီးပင် ပြောလို့ရနေသည်။
“ အယ် .. တကယ်ပြောတာလား မှုန် .. ”
သူမသတင်းကိုကြားတော့ တင်ဇာလင်းက သူငယ်ချင်းကောင်းပီပီ ၀မ်းသာသည့်အသံနှင့် ပြောရှာသည်။
“ တကယ်ပြောတာပေါ့ … ကောင်းမလိမ်ဘူးဆိုတာ ငါယုံပါတယ် .. ”
“ မိန်းမ .. ၀မ်းသာလိုက်တယ်ဟယ် .. နေဦး .. ငါပြောဦးမယ် .. နင်နဲ့ငါနဲ့က တပြိုင်တည်းများ ရည်းစားတွေရမလား မသိဘူး .. ငါ့ကိုလဲ နက်ဖြန်ကျရင် ဇော်ဦးက မြို ့ထဲရှောက်လည်ရအောင်ဆိုပြီး ခေါ်နေတယ် .. ”
“ ဟယ် .. တကယ် .. နင်က ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ .. ”
“ ငါက .. ဘာပြန်ပြောရမှလဲ .. ”
တင်ဇာလင်း ဒီလိုဖြေကတည်းက မှုန်နံ့သာ သဘောပေါက်ပါသည်။ သူမ သူငယ်ချင်း ဇော်ဦး၏ ဖိတ်ခေါ်ချက်ကို လက်ခံလိုက်သည်ဆိုတာကို။
“ နင်တို့တွေ ဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ .. ”
“ မပြောတတ်ဘူး .. မှုန် .. ငါ .. ငါ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတယ် … သူ့ပုံစံက ငါ့ကို တခုခုပြောချင်နေတဲ့ပုံပဲ .. ”
“ ပြောချင်တာက မခက်ပါဘူး .. လုပ်ချင်နေတာဆိုရင်ကော .. ”
“ အယ် .. မှုန် .. ငါဘာလုပ်ရမလဲ .. ငါ .. ငါလေ .. သူ့ကိုသဘောကျနေတယ် .. ”
“ တင်ဇာ .. မိန်းမ .. နင့်ဟာကလဲ ဟိုက ခိုးရာလိုက်ခဲ့ဆိုရင်တောင် တခါထဲလိုက်သွားမယ်နဲ့တူတယ် .. ”
“ အ ဟိ .. လိုက်ချင်လဲ လိုက်ရမှာပဲ .. ကဲပါ .. ပြောစမ်းပါ မှုန်ရယ် .. ငါ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ .. သူက တစ်ခုခုလုပ်လာရင် ငါ ဘယ်လောက်အထိ လိုက်လျောရမလဲ ဟင် .. ”
“ အင် .. ဒီကိစ္စက နင့်အပေါ်မှာပဲ မူတည်မှာ …. သူကတော့ ယောကျ်ားလေးဆိုတော့ နင်လိုက်လျောနိုင်တဲ့အထိ အကဲစမ်းကြည့်မှာပဲလေ .. နင်သာချက်ချင်းကြီးအဖြေပေးလိုက်ရင် နမ်းတာလဲ ဖြစ်နိုင်သလို၊ နှိုက်တာတွေ ဆွတာတွေလဲ ရှိချင်ရှိလာမှာပေါ့.. ”
“ ဟင်း … ခက်တယ် မှုန်ရယ် … အဲဒီလိုမျိုး အလုပ်ခံရရင် ငါစိတ်ထိန်းနိုင်ပါ့မလား … သူလည်းပဲ စိတ်ပါပြီး ဟိုဟာက ထောင်ထောင်ကြီးဖြစ်နေမှာပဲမှတ်လား … ”
“ တော်ပြီ .. တင်ဇာ .. ဒီအကြောင်းတွေ ဖုန်းထဲကနေ ပြောလို့မကောင်းဘူး … ငါ နင့်ကို တစ်ခုကူညီမယ် .. နက်ဖြန်မနက် ကောင်းနဲ့ exercise လုပ်ပြီးသွားရင် နင့်ဆီ၀င်လာခဲ့မယ် … နင်နဲ့ ဇော်ဦးချိန်းထားတာ ဘယ်အချိန်လဲ .. ”
“ နေ့လည်ကြမှပါ … လာ .. လာခဲ့ မှုန် .. ငါ့ကို နဲနဲ ပြောပြစမ်းပါဦးဟယ် … အားကိုးပါရစေ .. ”
“ အေး .. အေး .. လာခဲ့မယ် .. ဒါဆို ဒါပဲနော် … ငါ တခြားလုပ်စရာတွေ ရှိသေးတယ် .. ”
မှုန်နံ့သာ ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက် သူမအိပ်ခန်းရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲတွင် အ၀တ်အစားလဲနေခိုက် တင်ဇာလင်းကို ပြောခဲ့သည့် ကူညီမယ်ဆိုသည့် ကိစ္စကို သတိရသည်။ ဗီဒိုအောက်ခြေတွင် ခေါက်ထည့်ထားသည့် အ၀တ်အစား၀ယ်ရမှရသည့် ပလတ်စတစ်အိတ်အရှည် တစ်လုံးကို ဆွဲ၍ မီးဖိုခန်းဘက်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဟင်းချိုအိုးကို လျှပ်စစ်မီးဖိုနှင့် ပြန်နွှေးနေသည့် ဒေါ်ကေသီက မှုန်နံ့သာ ၀င်လာသည်ကို မြင်သည်နှင့် .
“ သမီး .. ဒီမှာ အိုးလေး ခနကြည့်ထားပေးစမ်း .. အမေ နောက်ဖေး၀င်ချင်လို့ .. ”
“ ဟုတ် .. အမေ .. ”
မှုန်နံ့သာအတွက် အကွက်ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ်ကေသီပျောက်သွားသည်နှင့် ရေခဲသေတ္တာတံခါးကို ဖွင့်သည်။ ရေခဲသေတ္တာ၏ အောက်ဆုံးထပ်တွင် သူမအမေက ဟင်းသီဟင်းရွက်များကို နှစ်ရက်စာ၊ သုံးရက်စာ ၀ယ်ထားလေ့ရှိသည်။ အဆင်ပြေချင်တော့ သူမလိုချင်တာကို အရန်သင့်တွေ့သည်။ လက်နှင့်နှိုက်ကာ ယူလိုက်ပြီးနောက် အိတ်ထဲအမြန်ထည့်သည်။ မျက်စိက ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့် လိုက်ကြည့်သည်တွင် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ကြောင်အိမ်အပေါ်တွင် တင်ထားသောအရာတစ်ခုကိုမြင်သည်။ ဒါလဲမဆိုးဟု မှုန်နံ့သာ စဉ်းစားပြီး လှမ်းယူကာ အိတ်ထဲထည့်သည်။ ထိုကိစ္စ၀ိစ္စတွေ ပြီးပြီး တအောင့်အကြာ၌ ဒေါ်ကေသီ မီးဖိုထဲ ပြန်ရောက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာလည်း မယောင်မလည်နှင့် ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကိုဆွဲပြီး သူမအခန်းထဲ ပြန်လျှောက်လာခဲ့လေသည် ..။
စနေနေ့မနက်သည် တောက်ပသည့် နံနက်ခင်းနှင့်အတူ မှုန်နံ့သာကို ကြိုဆိုနေပါသည်။ ချစ်သူကို ဘေးမှာထားပြီး ယှဉ်တွဲကာ ပြေးလွှားနေရခြင်းဖြစ်သည့်အတွက် မှုန်နံ့သာ အရင်ရက်တွေကထက် ပို၍ ပြေးနိုင်ပါသည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် နောက်ဆုံးကွင်းတစ်ပတ်ကို မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမ အတူမလိုက်နိုင်ပါ။ ဒီနေ့တော့ သူမ ထိုအပတ်ကို ဆုံးအောင်ပင် အတူယှဉ်ကာ ပြေးနိုင်ခဲ့သည်။ စိုင်းထီးဆိုင်၏ သီချင်းထဲကလိုပင်။ မောတော့မောတာပေါ့ .. ဒါပေမယ့် မမောဘူးဟု သူမ ခံစားနေရသည်။
“ မှုန်က အများကြီး တိုးတက်လာတယ် .. ဒီအတိုင်းသာ မှန်မှန်လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်သွားမယ်ဆိုရင် ကောင်းစိတ်ထင် နောက်တစ်ပတ် နှစ်ပတ်လောက်ဆို မှုန်ကိုယ်ရည်စစ်ပြီး အများကြီး မိုက်သွားမယ် … ”
“ ဟုတ်ပါပြီ ရှင့် ... မိုးကောင်းကင်က ဒါကို သဘောကျတယ်ပေါ့ .. ဟုတ်လား .. ”
မှုန်နံ့သာ ပြုံးစစနှင့် မေးလိုက်သည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်က ထုံးစံအတိုင်း အားကစားကွင်း၏ အစွန်ရှိ မြက်ခင်းပေါ်တွင် လှဲကာ အပန်းဖြေနေကြတာဖြစ်သည်။ ဒီဘက်ပိုင်းက လမ်းမနှင့် သိပ်မနီးသဖြင့် လူသွားလူလာသိပ်မရှိ။ မိုးကောင်းကင်က ဘေးပတ်၀န်းကျင်ကိုကြည့်ပြီး သူ့လက်မောင်းကို ဆန့်ထုတ်ပေးလိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ အသာနေရာရွှေ ့ကာ မှီလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာက ဘယ်ဘက်ကိုစောင်း၊ မိုးကောင်းကင်က ညာဘက်ကိုစောင်းလိုက်သည်တွင် နှစ်ဦးသား၏မျက်နှာတွေက တစ်တန်းတည်း ဖြစ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ အကြည့်က ရွှမ်းရွှမ်းေ၀နေသလို မှုန်နံ့သာကလည်း ကောင်ချောလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနှင့် တုံ့ပြန်ကြည့်သည်။ သူတို့နှစ်ဦးကြားရှိ လေပြည်သည် အချစ်ရနံ့တွေက သင်းပျံ့ ကာရှိနေသယောင်ပင်။
“ ကောင်းက မှုန့်ကို ဘယ်လိုအနေအထားနဲ့ ဖြစ်ဖြစ် သဘောကျပါတယ် .. မှုန့်ကို ချစ်မိနေပြီကိုး … ပြောရရင် တခြားသူတွေ သဘောတကျဖြစ်မှာတောင် မနာလိုဖြစ်နေပြီ … ဟင်း .. ဟင်း .. ”
“ အလဲ့ .. ဆရာကြီးကလဲ … ပြောတုန်းကတော့ မှုန့်ကို ဆက်ဆီကျအောင် လုပ်ပေးမယ် .. အများစိတ်၀င်စားအောင် လုပ်ပေးမယ်ဆို .. ”
“ ဒါကတော့ အဲဒီတုန်းက ဒီလိုမျိုး ချစ်သွားမယ်လို့မှ မထင်တာကိုးကွ .. ချစ်မိတော့လဲ ကိုယ့်ချစ်သူကို ကိုယ်ပဲ အလှကြည့်ချင်တာပေါ့ .. ဒါပေမယ့် ကောင်းက အမြင်ကျယ်ပါတယ် .. မှုန့်ကိုလဲ ကျောင်းမှာ ပေါ်ပြူလာဖြစ်စေချင်သေးတယ် … ဒါကလဲ ကောင်းကသာ ပြောနေတာပါ .. မှုန့်နာမည်က ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ပတ်အတွင်းမှာကို ယောကျ်ားလေးတွေကြားမှာ ရေပန်းစားနေပြီ .. ”
“ အယ် .. ဟုတ်လို့လား .. ”
“ ဟုတ်တာပေါ့ .. ဘာလဲ .. မှုန်က ကောင်းပြောတာ မယုံလို့လား .. မယုံရင်စောင့်ကြည့် ရှေ့လထဲရွေးမယ့် ကင်းနဲ့ကွင်း ရွေးချယ်ပွဲမှာ မှုန့်နာမည်ပါလာလိမ့်မယ် .. ”
မိုးကောင်းကင်ပြောနေသည့် အကြောင်းတွေကို မှုန်နံ့သာသိပါသည်။ သူမတို့ တက်နေသည့် တက္ကသိုလ်၏ မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲက ရှေ ့လထဲတွင် ရှိသည်။ မေဂျာစုံ ပါ၀င်ဆင်နွှဲကြမှာ ဖြစ်သည်။ ပျော်ပွဲရွွှင်ပွဲနှင့် ဈေးရောင်းပွဲ ရှိသလို တစ်ကျောင်းလုံး၏ ကင်းနှင့်ကွင်းရွေးပွဲလည်း ပါ၀င်ပါသည်။ သက်ဆိုင်ရာ မေဂျာတစ်ခုချင်းဆီက ကင်းနှင့်ကွင်းနာမည်ကို ကျောင်းသား၊ကျောင်းသူတွေက ရွေးပေးရမှာဖြစ်ပြီး ထိုထဲမှ တစ်ကျောင်းလုံး၏ ကင်းနှင့်ကွင်းကို ပြန်ရွေးမှာဖြစ်သည်။ ခါတိုင်းသာဆိုလျှင် ဒီလိုပွဲက မှုန်နံ့သာနှင့် လားလားမှ သက်ဆိုင်မည့် ကိစ္စမဟုတ်ပေမယ့် အခုတော့ မိုးကောင်းကင်အပြောနှင့် သူမစိတ်ထဲမှာ ရင်ခုန်သလိုဖြစ်လာရသည်။
“ မှုန် .. ဘယ်လိုလဲ ငြိမ်သွာပါလား .. ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ .. ”
“ ကောင်းပြောတာကို အတွေးရောက်သွားလို့ပါ .. မှုန် ဘယ်လိုပြောရမလဲ မသိဘူး .. မှုန့်ကိုယ်ကိုကိုယ်တော့ သိပါတယ် .. ပိုပြီးတော့ ကြည့်ကောင်းလာတယ်ဆိုတာ .. တင်ဇာကလဲ ပြောတယ် .. ဒါပေမယ့် ကွင်းအရွေးခံရဖို့လောက်အထိတော့ မထင်ထားဘူး .. မှုန်တို့မေဂျာမှာ တခြားသူတွေ ရှိနေသေးတာပဲ .. ”
“ အင်းပါ .. အဲဒီကိစ္စထားလိုက်ပါတော့ … ကောင်းက မှုန့်ရဲ့တိုးတက်ပြောင်းလဲလာမှုကို ပြောပြချင်ယုံ သပ်သပ်ပါ .. ကွင်းရွေးခံရတယ် မခံရတယ်ဆိုတာကတော့ စောင့်ကြည့်ပေါ့ … သိပ်လည်း လိုတော့တာမှ မဟုတ်တာ … ကဲ .. ပြေးပြီးပြီဆိုတော မှုန် ဘာလုပ်ကြမလဲ … ”
မိုးကောင်းကင်က ထိုသို့မေးမှ မှုန်နံ့သာ တင်ဇာလင်းနှင့် ချိန်းထားသည့်အဖြစ်ကို ပြန်သတိရသည်။ ကောင်းလက်မောင်းတွင် မှီ၍ အိပ်နေရာမှ ထလိုကသည်။
“ မှုန့်ကို တင်ဇာလင်း အိမ် လိုက်ပို့ပေး ကောင်း … သူနဲ့ချိန်းထားတာ ရှိလို့ .. တကယ်လို့ ကောင်းအားရင် ညနေတွေ့မယ်လေ .. မှုန့်ကို သင်ခန်းစာသင်ပေးဖို့ ရှိသေးတယ် မှတ်လား … ”
“ သင်ခန်းစာလား .. အ ဟီး .. ဘာမှတော့ သိပ်မရှိတော့ပါဘူး .. ဒါပေမယ့် အမှန်အတိုင်းပြောရရင် မှုန်နဲ့တော့ တွေ့ချင်သေးတယ် .. ခွဲမသွားချင်ဘူး .. ”
“ အပိုတွေ .. လာချွဲမနေနဲ့ .. လာ .. ထတော့ မှုန့်ကိုလိုက်ပို့ပေးတော့ … ”
မှုန်နံ့သာရှိရာသို့ မိုးကောင်းကင် လက်ဆန့်ပေးသည်။ ဆွဲထူဆိုသည့်သဘော။ မှုန်နံ့သာ ချစ်မျက်စောင်းလေး တစ်ချက်ထိုးပြီး ဘသားချောကို ဆွဲထူပေးရသည်။ ထထိုင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကြသည့်တိုင် မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကို မလွှတ်ပါ။ လက်ချင်းတွဲလျက်သားနှင့်ပင် သူတို့နှစ်ယောက် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
တင်ဇာလင်းတို့ အိမ်ရှေ ့ကားထိုးရပ်ပေးလိုက်သည်တွင် သူငယ်ချင်းမက သူမကို တမျှော်မျှော်ဖြစ်နေသည်လားမသိ။ အိမ်ပေါက်၀မှ ချက်ချင်းပေါ်လာသည်။ မိုးကောင်းကင်ကို အိမ်ပေါ်တက်ပါဦးလားဟု လှမ်းခေါ်သည်။ မိုးကောင်းကင်က မတက်တော့ဘူး၊ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဟု ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ကားထဲမှ လှမ်းနောက်ရင်း သူ့ကားကို ပြန်မောင်းထွက်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာ ညတုန်းက ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည် အထုပ်ကိုဆွဲရင်း အိမ်ပေါ်တက်လာခဲ့သည်။ တင်ဇာလင်းအိမ်က သူမလာနေကြမို့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာတောင် မထိုင်တော့ပဲ သူငယ်ချင်းမ၏ အိပ်ခန်းထဲထိ တန်းကာ လျှောက်လာသည်။ အခန်းထဲရောက်လို့ ကုတင်ပေါ် အတူထိုင်မိသည်တွင် လက်ထဲဆွဲလာသည့်အိတ်ထဲမှ အရာတွေကို မို့ယာပေါ်သွန်ချလိုက်သည်။ ထွက်ကျလာသည့်အရာတွေကို မြင်တော့ တင်ဇာလင်း မျက်လုံးပြူးသွားရှာတော့သည်။
“ မှုန် .. ဒါတွေက ဘာလုပ်ဖို့လဲ .. နင် … ငါတွေးတဲ့အတိုင်း တွေးထားတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော် .. ”
မို့ယာပေါ် ပြန့်ကျဲသွားသည့် သီးမွေးငှက်ပျောသီးသုံးလုံးနှင့် မုန်လာဥနီတောင့် လေးခုကို ကြည့်ပြီး တင်ဇာလင်းက မေးသည်။ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ”အ”ရန်ကောဆိုသည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။ ပြီးမှ ..
“ နင်တွေးထားတဲ့အတိုင်း အတိအကျပဲ မိန်းမ .. ”
“ ဟင် .. ငါက ဒါတွေကို ဘာလုပ်ရမှာလဲ မှုန်ရဲ ့.. ရည်းစားဖြစ်ဖြစ်ချင်း ငါ အဲဒီလောက်အထိ လိုက်လျောပါ့မလား၊ အဲဒီလောက်အထိတော့ ငါ အညှာမလွယ်သေးပါဘူး .. မှုန်ရယ် .. ”
“ နင့်ကိုလည်း ငါက အညှာလွယ်ဖို့ မပြောပါဘူး တင်ဇာရယ် .. နင်ကလဲ အပြစ်တင်ဖို့က အရင် .. အခု ဒါတွေယူလာတာက နင်နဲ့ငါနဲ့ လေ့ကျင့်ဖို့ .. ငါပြောပြမယ်၊ ကိုယ့်ရည်းစားဖြစ်တဲ့သူလည်း စိတ်ကျေနပ်အောင်၊ ငါတို့လည်း အပျိုစင်ဘ၀ကို ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေလို့ရအောင် လုပ်လို့ရတဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုပဲ ရှိတယ် .. ”
“ ဘာလဲ .. မှုန် … ”
မှုန်နံ့သာ ပါးစပ်နှင့်မဖြေ။ လက်မနှင့် လက်ညိုးကို အ၀ိုင်းဖြစ်အောင် ဆက်ပြပြီး ပါးစပ်နားတွင်တေ့ကာ ရှေ့နောက်လှုပ်ရှားပြသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ တင်ဇာလင်းက သဘောကျပြီး တခစ်ခစ်နှင့်ရယ်သည်။ မှုန်နံ့သာ ပြောသည်ကိုလည်း သဘောပေါက်သွားသည်။
“ ဟုတ်ပါပြီ ဆရာမရယ် … ကြိုလေ့ကျင့်ထားရမယ်ပေါ့ .. ကဲ .. ပြော .. ဘယ်လိုစရမှာလဲ .. ”
“ ငါ စဉ်းစားထားတာကတော့ ငှက်ပျောသီးနဲ့ အရင်စမ်းကြည့်မယ်လို့ .. ရော့ ..ဒီမှာတစ်လုံးယူ ..အခွံခွာလိုက် .. ပြီးတော့ နင့်ပါးစပ်ထဲကို ၀င်သလောက်ထည့် .. နောက်ဘက်ကို တတ်နိုင်သမျှရောက်ပစေ .. လုံး၀ကို မရတော့ဘူးဆိုတဲ့အထိ .. ”
မှုန်နံ့သာ ကမ်းပေးလိုက်သည့် ငှက်ပျောသီးကို လှမ်းယူလိုက်ပေမယ့် အခွံနွှာဖို့တော့ တင်ဇာလင်း စိတ်မရဲသေးပါ။ သူမ ငှက်ပျောသီး မစားဘူးသည်မဟုတ်။ သို့ပေမယ့် အခုကျတော့ လက်ထဲရှိ အဝါရောင် ငှက်ပျောသီးကို မြင်သည့်အမြင်က စားစရာအဖြစ် မြင်သည်မဟုတ်။ ခြောက်လက်မကျော်ကျော်လောက်ရှိမည့် ငှက်ပျောသီးသည် ထူးဆန်းစွာဖြင့် သူမကို ရင်ခုန်မှုတစ်ခု ဖြစ်နေစေသည်။ ငှက်ပျောသီး အခွံကို နွှာလိုက်လျှင်ပဲ အထဲကနေ တစ်ခုခုထွက်လာမှာကို စိုးရိမ်နေသလို သူမ မဝံ့မရဲဖြစ်နေသည်။ တင်ဇာလင်းတစ်ယောက် ဒီလိုဖြစ်နေပေမယ့် မှုန်နံ့သာကတော့ သွက်သွက်လက်လက်နှင့် သူမလက်ထဲရှိ ငှက်ပျောသီးကို အခွံခွာလိုက်ပြီဖြစ်သည်။
“ ဟဲ့ .. တင်ဇာ .. ဘာဖြစ်နေတာလဲ .. ငှက်ပျောသီးပဲ ရှိသေးတယ် .. လက်တွေတုန်နေပြီ .. နင် အဲဒီလိုမျိုးသာဆိုလို့ကတော့ သူများက တစစီနင့်ကို ဖွင့်သွားတာနဲ့ နင်တခါတည်း ကိစ္စပြတ်သွားမယ် .. မှတ်ထား .. ယောကျ်ားလေးတွေကို ကိုယ်က ကွန်ထရိုးလုပ်ရာမှာ .. သူတို့ ကွန်ထရိုးလုပ်တာကို နင် ခံရမှာ မဟုတ်ဘူး .. ”
မှုန်နံ့သာ၏ ထိုစကားက တင်ဇာလင်း၏ တွေေ၀နေမှုကို ရပ်တန့်သွားစေသည်။ သူမ သူငယ်ချင်းပြောတာ ဟုတ်သည်ဟု တင်ဇာလင်း ထင်မြင်မိသည်။ ယောကျ်ားလေးဖြစ်သူ၏ ကြိုးဆွဲရာကို ကရမည့် မိန်းကလေးမျိုးတော့ သူမ မဖြစ်ချင်။ တစ်နည်းနည်းနှင့် ထိန်းချုပ်ထားနိုင်ရင် သူမ၏ တန်ဖိုးက ပိုမြင့်လာနိုင်သည်ဆိုတာကိုတော့ တင်ဇာလင်းတွေးတတ်ပါသေးသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေ့ခေတ်တွင် ဒါမျိုးကိစ္စဆိုတာ အဆန်းတကြယ်မဟုတ်တော့သည်ကို တင်ဇာလင်းလည်း ခေတ်၏ သမီးပျိုမို့ သိထားပါသည်။ ထိုသို့ဆုံးဖြတ်ပြီးသည့် နောက်တွင်မူ ငှက်ပျောသီးကို ခပ်သွက်သွက် အခွံနွှာလိုက်သည်။ သီးမွေးငှက်ပျောသီးမို့ အနံ့က သင်းပျံ ့ပျံ ့နှင့် ပေါ်ထွက်လာသည်။ တင်ဇာလင်း လည်ချောင်းထဲ တက်လာသည့် တံတွေးကိုတောင် မျိုချလိုက်ရသည်။
“ ငါ ပြောပြမယ် တင်ဇာ .. ပါးစပ်ကို တတ်နိုင်သမျှဟပြီး သာသာဖြေးဖြေး ထိုးထည့် .. လည်ချောင်း၀ကို ရောက်တဲ့အခါကျရင် ထမင်းလုပ်ကို မဝါးဘဲ မျိုချသလို လည်ချောင်းကြွက်သားတွေကို လျှော့ပြီး မျိုချကြည့် .. မရတော့မှ ပြန်ထုတ် .. ငါလည်းပဲ တကယ်ဆို မအောင်မြင်သေးဘူး .. ကောင်းက တကယ်ကြီးပြီး ထွားတယ်ဟ .. အကုန်လုံးဘယ်လိုမှ ပါးစပ်ထဲ မရောက်နိုင်ဘူး … အဲဒီငှက်ပျောသီးထက်တောင် ကြီးသေးတယ် .. ”
“ ၀ိုး .. တကယ်လား .. ယောကျ်ားလေးတွေ အဲဒီလောက်တောင် ကြီးကြလား .. ”
“ မပြောတတ်ဘူး တင်ဇာ .. သူ့လူကောင်လည်း နင် ကြည့်ကြည့်ပါလား .. နည်းတာကြီးမှ မဟုတ်တာ .. ငါ့လိုမျိုး အရပ်မြင့်တဲ့သူတောင် သူ့ပုခုံးကျော်ကျော်လေးလောက် ရှိတာ မဟုတ်လား .. ”
တင်ဇာလင်းက မှုန်နံ့သာအပြောကို ကြက်သီးထဟန်နှင့် ပုခုံးတွန့်ပြသည်။ စိတ်ထဲမှလည်း ဇော်ဦးဟာက ဘယ်လောက်များ ရှိမလဲဟု တွက်နေမိသည်။ သူလည်းပဲ အားကစားသမားမို့ ခေမိသူတော့ မဟုတ်နိုင်။ သူမကို ဘော်လီဘောကွင်းမှာ လာစကားပြောတုန်းက ဇော်ဦးက အားကစားဘောင်းဘီတိုလေးနှင့် ဖြစ်သည်။ တင်ဇာလင်း ထိုစဉ်တုန်းက မြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်ယောင်မိသည်တွင် ပါးစပ်နားရောက်နေသည့် ငှက်ပျောသီးကို ကိုက်မိမလိုသတောင် ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာက သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး တားထားရသည်။
“ တင်ဇာ .. အာရုံမပြန့်စေနဲ့ .. ဒါက စားဖို့မဟုတ်ဘူး.. ဟွန်း … လေ့ကျင့်ဖို့ .. ငါ အရင်လုပ်ပြမယ် .. သေချာကြည့် .. ”
ပြောပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ သူမပါးစပ်ထဲ အခွံနွှာထားသည့် ငှက်ပျောသီးကို ထိုးထည့်သည်။ နွှာထားသည့်အပိုင်းက ငါးလက်မလောက် ရှိပေမယ့် မှုန်နံ့သာအခက်အခဲမရှိ ငုံလိုက်နိုင်သည်။ ငှက်ပျောသီး၏ ထိပ်က လည်ချောင်း၀ကို ထိတော့မလိုတော့ဖြစ်နေသည်။ ဆက်ထိုးထည့်လို့တော့ မရ။ သူမလက်နှင့်ကိုင်ထားသည့် အပိုင်းက အခွံမနွှာရသေးလို့ဖြစ်သည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် ငှက်ပျောသီးကို ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး၊ အခွံအကုန်ခွာချလိုက်သည်။ သူမ ဒီလိုလုပ်တာ မြင်တော့ တင်ဇာလင်းက အံ့သြသည့်အကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။ မှုန်နံ့သာ ဘာလဲဟဆိုသည့် အမူအယာနှင့် မျက်လုံးလေးစွေကာ ကြည့်ပြီးနောက် တခြားဘာမှ ပြောမနေပဲ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားသည့် ငှက်ပျောသီးကို ပါးစပ်ထဲပြန်ထည့်သည်။ ငါးလက်မကျော်ကျော်တွင် လည်ချောင်း၀ထဲသို့ ငှက်ပျောသီးထိပ်က ရောက်သည်။ ကျန်နေသည့် အပိုင်းကို လည်ချောင်းသားတွေ ဖြေလျော့ပြီးထိုးထည့်သည်။ စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ထားသည့်တိုင် လည်ချောင်းထဲယားယံလာသလို ဖြစ်ပြီး ကြွက်သားတွေက အလိုလိုကျုံ ့သွားမိသည်။ မှုန်နံ့သာ ကမန်းကတန်းနှင့် ငှက်ပျောသီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ အပြင်ထွက်လာသည့်ငှက်ပျောသီးထိပ်ပိုင်းက အနည်းငယ်ပျော့နေပြီး၊ အလုံးထိပ်က ပုံစံပျက်ကာနေသည်။ မှုန်နံ့သာ ”အဟီး” ဆိုပြီး စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာပေးနှင့် တင်ဇာလင်းကိုကြည့်သည်။
“ သနားစရာကောင်းတဲ့ ငှက်ပျောသီးလေး ဖြစ်သွားပြီ .. ခိ .. ခိ .. ဒီအတိုင်းဆို မုန်လာဥနဲ့စမ်းမှ ရတော့မယ် .. ”
မှုန်နံ့သာက ပြောပြီးသည်နှင့် သွက်သွက်လက်လက်ပင် မို့ယာပေါ်တင်နေသည့် မုန်လာဥနီတစ်ခုကို လှမ်းယူသည်။ သူမ စိတ်ထဲ ဒိသရုပ်လို့ပြောသည့် လိင်တန်တစ်ခုလုံးမျိုချနိုင်သည့် နည်းကို ရအောင် လေ့ကျင့်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ဒီနည်းကို ကောင်းပြောပြလို့ သူမ သိနေတာကြာပြီ။ ငရန်မကန်းနှင့် ကြုံတိုင်းစမ်းကြည့်ပေမယ့် သူမ တခါမှ မအောင်မြင်သေး။ နောက်ဆုံးနှစ်လက်မလောက်အလိုတွင် အမြဲတမ်း လက်လျှော့အရှုံးပေးခဲ့ရသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူမကို တင်ဇာလင်းက အကြံတောင်းသည့်အခါတွင် တစ်ချက်ခုတ်၊ နှစ်ချက်ပြတ်ဆိုသည့်အနေနှင့် အတူတူလေ့ကျင့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာစိတ်ထဲတွင် မိုးကောင်းကင်၏ အချစ်ကိုရသည့်အတွက် တစ်ခုခုနှင့် တုံ့ပြန်ချင်နေမိသည်။ အပျိုစင်ဘ၀လေးကို ပေးအပ်လိုက်ဖို့က မဝံ့ရဲသေးသည်မို့၊ ဒီလို ဒိသရုပ်လုပ်ပေးနိုင်ဖို့သာ သူမ ရည်ရွယ်ထားသည်။
“ နေဦး .. မှုန်ရာ .. ငါ ငှက်ပျောသီးနဲ့ပဲ စမ်းကြည့်မယ် .. မုန်လာဥက မာမာကြီး .. ”
တင်ဇာလင်းက မုန်လာဥနီကို မယူသေးပဲ သူမလက်ထဲရှိ ငှက်ပျောသီးကို ထောင်ပြရင်းပြောသည်။ ထို့နောက် မှုန်နံ့သာလုပ်သည့်အတိုင်း သူမလိုက်လုပ်ကြည့်သည်။ အကျင့်မရှိသူမို့ လေးလက်မကျော်ကျော်လေးနှင့်ပင် အာခေါင်ကိုထောက်မိပြီး လည်ချောင်းက ယားလာသလိုဖြစ်သည်။ အမြန်ပြန်ထုတ်လိုက်ရသည်။ ထိုအချိန်၌ မှုန်နံ့သာက မုန်လာဥနှင့် စမ်းသပ်ကြည့်နေပြီဖြစ်သည်။ မုန်လာဥနီက ငှက်ပျောသီးထက်စာလျှင် ပိုရှည်သည်။ အလုံးအထည်ကတော့ မှုန်နံ့သာကပဲ ရွေးယူလာလို့လား မသိ။ ငှက်ပျောသီးအရွယ်လောက်ကို တုတ်သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ပါးစပ်ထဲ မုန်လာဥနီ၀င်နေသည်ကိုမြင်တော့ တင်ဇာလင်းစိတ်တွေ တစ်မျိုးဖြစ်လာရသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားလာမိသလို၊ သူမအတိုင်းလိုက်လုပ်ချင်သည်။ နောက်တစ်ကြိမ် ငှက်ပျောသီးကို ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်ကြည့်သည်။
မုန်လာဥနှင့် စမ်းကြည့်သည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ ပထမအကြိမ်မှာ မအောင်မြင်ပါ။ တစ်ခုတော့ မုန်လာဥက ငှက်ပျောသီးထက် ပိုကောင်းသည်။ ထိပ်ပိုင်းက သေးသည့်အပြင်၊ အာခေါင်နှင့်ထိတွေ့လို့ ပျော့အိသွားတာမျိုးမဖြစ်။ သည်တော့ လည်ချောင်းယားတာ မဖြစ်သည့်အပြင်၊ ထိပ်ပိုင်းကိုလည်း ပို၍ အထဲရောက်အောင် သွင်းနိုင်သည်။ တစ်လက်မကျော်ကျော်လောက် ထပ်၍ သွင်းလို့ရသည်။ ထိုအချိန်တွင် မုန်လာဥ၏ ထိပ်က လည်ချောင်း၀ထဲရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာထပ်၍ ထိုးသွင်းသည်တွင် ဆို့တက်လာသည်ကို မထိန်းနိုင်၊ ပြန်ဆွဲထုတ်ရသည်။
လေးငါးခါလောက် စမ်းသပ်ပြီးသည်တွင် မှုန်နံ့သာ ဒိသရုပ်လုပ်ခြင်း၏ သဘောတရားကို နားလည်သွားသည်။ အဓိက လျှို့၀ှက်ချက်က ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် မုန်လာဥနှင့် သူမလည်မျိုတို့၏ အလိုင်းမန့်မှန်အောင် ထားတတ်ဖို့ပင်။ ဆပ်ကပ်ထဲတွင် ဓါးတစ်ချောင်းကို မျိုချပြသည့် စတန့်သမားလိုမျိုး ပြုမူလျှင် ရနိုင်သည်။ လွယ်တော့မလွယ်။ အလေ့အကျင့်ရှိမှ ဖြစ်နိုင်မည့် ကိစ္စ။ အခုတောင် အသွင်းအထုတ် လုပ်ပါများ၍ သူမလည်ချောင်းက နာလာပြီဖြစ်သည်။ ဒီလောက်လေ့ကျင့်ရလျှင် တော်လောက်ပြီဟု နှစ်ယောက်သား ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြပြီး၊ တင်ဇာလင်းက အမောပြေ သောက်ရအောင်ဆိုပြီး Max Cola နှစ်ပုလင်း သွားယူလာသည်။ စူးရှရှကိုလာ အေးအေးကို ပုံပျက်နေပြီဖြစ်သည့် ငှက်ပျောသီးနှင့်တွဲ၍ သုံးဆောင်ကြသည်။
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ငှက်ပျောသီးတစ်လုံးချင်းစီကို တစ်ကိုက်ချင်းစားရင်း တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်၍ တခစ်ခစ်နှင့်တောင် ရယ်နေကြသေးသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ တင်ဇာလင်းက ဇော်ဦးနှင့် ချိန်းထားသည့်အတွက် ရေမိုးချိုးရန် ပြင်သဖြင့်၊ မှုန်နံ့သာလည်း သူမအိမ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ ညရောက်လျှင်တော့ တင်ဇာလင်းက သူမ၏ တစ်နေ့တာ အတွေ့အကြုံကို ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောပြမည်ဟု ကတိပေးခဲ့သည်။ မှုန်နံ့သာလည်း သူမနှင့် မိုးကောင်းကင်၏ အတွေ ့အကြုံကို ပြန်ပြောပြမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ ထိုအတွေးကြောင့်ပဲလား မသိ။ လမ်းတလျှောက် မှုန်နံ့သာ အတွေးထဲတွင် မိုးကောင်းကင်အကြောင်းက ကြီးစိုးထားသည်။ အချစ်စိတ်က သူမနှလုံးအိမ်ကို ပေါ့ပါးအောင် ဖန်တီးထားလို့လားမသိ၊ လမ်းလျှောက်ရတာတောင် ခြေထောက်တွေ မြေကြီးနှင့်ထိသည် မထင်ရ။ ဘယ်ထိပါ့မလဲ .. သူမက ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်စီးထားတာကို ဟု မှုန်နံ့သာ ရွှတ်ရွှတ်နောက်နောက်တွေးရင်း “ခိ“ ကနဲတောင် ရယ်မိသည်။ တော်သေးသည်။ ဘယ်သူကမှ သူမကို စိုက်ကြည့်မနေလို့ …။
ညနေငါးနာရီမထိုးခင် မိုးကောင်းကင်ဆီက ဖုန်းလာသည်။ သူအိမ်ကထွက်လာပြီဆိုသည့် အကြောင်းကို လှမ်းပြောတာဖြစ်ပါသည်။ အဖေဖြစ်သူ ဦးစိုးသာ ဆိုင်ကနေ ပြန်မရောက်သေးပေမယ့်၊ မှုန်နံ့သာ ဆင်ခြင်သည့်အနေနှင့် မိုးကောင်းကင်ကို လမ်းထိပ်မှာသာ စောင့်ခိုင်းထားသည်။ သူမနှင့် မိုးကောင်းကင် မေတ္တာချင်းဖလှယ်ကာ ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကြသည့်မို့ အိမ်ရှေ့ထိ ကားရပ်ထိုးပြီး လာကြိုလည်း၊ ဒေါ်ကေသီက ကန့်ကွက်မည်တော့ မထင်ပါ။ သူမဖာသာသူမ အရှက်သည်းနေလို့သာ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် မိုးကောင်းကင်ကို အိမ်သားတွေနှင့် မိတ်မဆက်ပေးရဲတာဖြစ်ပါသည်။ ဒါတောင်မှ ညီမဖြစ်သူ သံစဉ်သာက ”မမ အမေ့ကို မပြောရဲရင် ညီမလေး ပြောပေးမယ်လေ” ဆိုပြီး အိမ်ကထွက်ခါနီးတွင် တီးတိုးတီးတိုးနှင့် လှမ်းစနေသေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ညီမဖြစ်သူကို လက်သီးစုပ်ကိုထောင်ကာပြရင်း အိမ်ပေါ်ကနေ မသိမသာ ဆင်းလာခဲ့ရသည်။
အချိန်တွက်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်မို့ သူမလမ်းထိပ်ရောက်သည့် အချိန်မှာပင် မိုးကောင်းကင်၏ ကားနီလေး လမ်းထဲသို့ ချိုးကွေ ့၀င်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။ မှုန်နံ့သာ့ရှေ့တွင် အသာလေးကပ်ရပ်ပြီး သူမကို တံခါးဖွင့်ပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ အထဲ ၀င်ထိုင်လိုက်သည်နှင့် မိုးကောင်းကင်က ချက်ချင်းပင် မောင်းထွက်လာခဲ့သည်။
“ ကောင်း … ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ .. ”
လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်လို့ မိုးကောင်းကင်က သူတို့အိမ်ဘက်သွားသည့် ညာဘက်လမ်းကို မယူပဲ၊ ဘယ်ဘက်ကို ချိုးကွေ ့လိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ မေးမိသည်။
“ ကောင်းတို့ ညနေစာ အရင်စားမယ် .. ကောင်းထွက်လာတုန်းက အိမ်မှာ မေမေရေကူးနေတယ် ... တခါတည်း သွားရင် သူနဲ့တိုးနေမှာစိုးလို့ .. ”
မိုးကောင်းကင်က ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ ပြောလိုက်သည့်စကားဆိုပေမယ့်၊ ထိုစကားအကြားတွင် မှုန်နံ့သာ ငိုင်တွေသွားသည်။ ကောင်းက သူမကို သူ့အမေနှင့် မတွေ့စေချင်ဘူးတဲ့လား။ ဒါ .. ဒါဆို …။
တိတ်ဆိတ်ကာ ငြိမ်ကျသွားသည့် မှုန်နံ့သာအဖြစ်ကို မိုးကောင်းကင် သုံးမိနစ်ကျော်ကျော်လောက် ကြာမှ ရိပ်မိသည်။ ခါတိုင်းသူကားမောင်းနေတိုင်း နွဲ ့နွဲ ့လေးမှီ၍ ငရန်မကန်းကို မထိတထိနှင့် လာလာစသူက ဒီနေ့ကြတော့ သူ့ဘက်တောင် လှည့်ကြည့်မနေ။ ဘာများ ဖြစ်နေတာလဲဟု အသည်းအသန် စဉ်းစားရသည်။ သူ .. ဘာများ အမှားလုပ်မိလို့လဲ …။
“ မှုန် .. ဘာဖြစ်သွားတာလဲ .. ကောင်းပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့်လား .. ”
“ ဟုတ်တယ် .. ”
မှုန်နံ့သာ အသံက စိတ်ကောက်သံလိုလို၊ စိတ်ဆိုးသံလိုလို အသံပြတ်နှင့်ဖြစ်နေသည်။ မိုးကောင်းကင် နောက်ကားရှင်းမရှင်းကို ကြည့်ပြီး ချက်ချင်း ကားကို လမ်းဘေးထိုးချရပ်သည်။ ကားလေးက တု့ံခနဲရပ်သည်။
“ မှုန် .. အဲဒီအတွက်ဆိုရင်တော့ စိတ်ဆိုးမနေနဲ့ .. လာ အခု ကောင်းကားပြန်ကွေ ့မယ် .. ဒါ ကောင်းရဲ့ချစ်သူကောင်မလေးပဲ ဆိုပြီး မေမေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ် .. မှုန် ဘာမှစိတ်ပူစရာမလိုဘူး .. ကောင်းတို့မိသားစုက အင်မတန်မှ လွတ်လပ်တယ် .. ကောင်းအဖေနဲ့အမေကလည်း ကောင်းတို့ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်စလုံးပေါ် ဘာမှ ချုပ်ချယ်တာ မရှိဘူး .. ဘယ်လိုလဲ .. ”
သည်လိုဆိုတော့လည်း မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို ပြန်အားနာရပြန်သည်။ သူမကို တည်တည်စူးစူး စိုက်ကြည့်နေသည့် မိုးကောင်းကင်ကို ကနွဲ့ကလျအပြုံးလေးတစ်ခု ပြုံးပြသည်။ ကိုယ်ကိုလည်း နွဲ့နွဲ့လေးစောင်းလိုက်သည်တွင် သူမနားကို တိုးကပ်လာသူ မိုးကောင်းကင်၏ ပုခုံးတစ်ဖက်၌ မှီပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ယောကျ်ားလေးရနံ့ဖြစ်သည့် ရီေ၀၀အနံ့ကို မှုန်နံ့သာ ရှူရှိုက်မိသလို၊ နေ့လည်က ခေါင်းလျှော်ထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ ဆံနွယ်ရှည်တွေ ရနံ့ကလည်း သင်းသင်းလေးနှင့် မွှေးနေသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို မိုးကောင်းကင် လက်နှစ်ဖက်နှင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ပွေ့ဖက်သည်။ တင်းတင်းအိအိ ကိုယ်လေးက ဖက်ရတာကောင်းလှသလို၊ ရင်ထဲရှိ ဆန္ဒတစ်ရပ်ကိုလည်း အရှိန်ရအောင် နှိုးဆွပေးနေသည်။ ထွက်လာတုန်းကတော့ ညနေစာ စားဖို့ဖြစ်သော်လည်း၊ အခုလက်ရှိ အချိန်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်၏အစာကို ပို၍ ဖြည့်ဆည်းချင်နေကြသည်။ မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းမလို့ ပတ်၀န်းကျင်ကို တစ်ချက်လေ့လာအကဲခတ်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုတော့မှ သူကားရပ်ထားသည့်နေရာက နာမည်ကျော် ပန်းခြံကြီးတစ်ခုနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို သတိထားမိသည်။
“ မှုန် !!! .. ”
“ ရှန် .. ”
“ ကောင်းတို့ ပန်းခြံထဲသွားကြမလား … ကောင်းတို့တွေ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီးမှ သူများအတွဲတွေလို ပန်းခြံထဲ မထိုင်ရသေးဘူး .. ”
မိုးကောင်းကင် မေးငေါ့ပြရာကို မှုန်နံ့သာ လိုက်ကြည့်သည်။ ဟုတ်သည်။ သူမတို့ရှေ ့က ပေတစ်ရာလောက်အကွာတွင် ပန်းခြံ၏ ၀င်ပေါက်ရှိပြီး၊ လူတွေ လမ်းလျှောက်သွားနေကြတာ တွေ့သည်။ မှုန်နံ့သာ ဒီပန်းခြံအကြောင်းကို သိသည်။ အတွဲတွေ ချိန်းတွေ့နေကြလို့ ဒီအပိုင်းတွင် နာမည်ကြီးသည်လေ။
“ ကောင်းသားပဲ .. ထိုင်ကြမယ်လေ .. ကောင်းပြောသလို မှုန်တို့တွေ ပန်းခြံထဲမှ မရောက်ဘူးသေးတာ .. ”
မှုန်နံ့သာ သဘောတူလိုက်သည့်နောက်၊ မိုးကောင်းကင်က အချိန်ဆိုင်းမနေပဲ သူ့ကားကို ပန်းခြံ၏ ၀င်ပေါက်ဆီသို့ မောင်းသွားသည်။ ကားပါ၀င်လို့ရအောင် ၀င်ကြေးကို ပေးပြီး ပန်းခြံတစ်လျှောက် ဖောက်ထားသည့် လမ်းအတိုင်း မောင်း၀င်လာခဲ့သည်။ ပန်းခြံ၏ အစပိုင်းတွင်တော့ လာရောက်အပန်းဖြေသူ လူတော်တော်များများကို တွေ့ရပြီး၊ လမ်းနည်းနည်း ရှည်လာလေလေ၊ တခြားသူများကို မတွေ့ရတော့ပဲ အတွဲလေးတွေကိုသာ ဟိုတစ်စု၊ ဒီတစ်စုတွေ့လာရသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာ သူများအတွဲတွေကို လိုက်ငေးရင်း နေရာချောင်းနေရာမှ၊ ကန်ရေပြင်ကို မျက်နှာပြု၍ ဆောက်ထားသည့် ခုံတန်းလေးတစ်ခုက လွတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ လက်ညိုးထိုးအပြတွင် မိုးကောင်းကင် ထိုခုံတန်းလေး၏ နောက်၌ ကားကို ကပ်၍ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရလိုက်သည့်နေရာကမဆိုး။ မုဒ်ဦးပေါက်၀ကနေဆို တော်တော်လှမ်းနေပြီဖြစ်သည့်အပြင်၊ ဘေးနားတွင် သစ်ပင်ကြီးနှစ်ပင်နှင့် အလှဆိုက်ထားသည့် ပန်းပင်များက အကာအကွယ်လိုဖြစ်နေသည်။ အလုပ်ဖြစ်မည်ဆိုလျှင် ကောင်းကောင်း အလုပ်ဖြစ်လို့ရသည့် နေရာဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့်ပဲလားတော့မသိ။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာ အတူထိုင်ပြီးလို့မှ ငါးမိနစ်တောင်မကြာလိုက်၊ နှစ်ဦးသား တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ပွေ ့ပိုက်ထားသည့်အဖြစ်ကိုရောက်ပြီး အနမ်းမိုးတွေ ရွာနေကြသည်။ ညခင်း၏ လေကလည်း ညင်းသွဲ့သွဲ့နှင့် ကန်ရေပြင်ကို ဖြတ်ကာ တိုက်ခိုက်နေပြီး၊ အနှောင့်အယှက်ကလည်း မရှိဆိုတော့ နှစ်ဦးသား အချစ်ကမ္ဘာလေး တည်ဆောက်နေသည်မှာ တမေ့တမော။ မှုန်နံ့သာ၏ နို့သီးလေးတွေဆိုလျှင် မိုးကောင်းကင် လက်၏ သောင်းကျန်းမှုနှင့် စူစူလေးတွေ ဖြစ်လာပြီး၊ မှုန်နံ့သာ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ငရန်မကန်းကလည်း ဘောင်းဘီထဲတွင် ဘယ်လိုမှမနေချင်တော့သည့်အလား ရုန်းကန်ထကြွနေရှာသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေကြရင်းမှ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်၏ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို လှမ်းဖြုတ်သည်။
“ မှုန် !!! .. တစ်ယောက်ယောက်ရောက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ .. ”
“ အယ် .. သူကပဲ မေးရသေးတယ် .. သူများအတွဲတွေလည်း ဒီလိုပဲ မဟုတ်ဘူးလား .. မလာဘူးတာကျနေတာပဲ .. ”
“ ဟီး .. မှုန်ယုံမလား မသိဘူး .. တခြားဘယ်ကောင်မလေးနဲ့မှ ကောင်း ပန်းခြံထဲ မလာဖူးဘူး .. ”
“ အမလေးလေး .. အားကိုးရမလား အောက်မေ့ပါတယ် .. ဟုတ်ပါပြီတော် … ကျမကပဲ တခြားသူနဲ့ လာဖူးနေဦးမယ် .. ဟွန်း .. စကားများမနေနဲ့ .. လူကြည့် .. ”
ပြောပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ ငရန်မကန်းကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်အောင် အပြင်ကိုထုတ်လိုက်သည်။ ဒါတွင်မက၊ ၀တ်ထားသည့် သရီးကွာတားဘောင်းဘီရော၊ အောက်ခံဘောက်ဆာကိုပါ ဆွဲချွတ်ချသဖြင့် မိုးကောင်းကင် ဖင်တောင်ကြွပေးလိုက်ရသည်။ တောက်လျှောက် ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ ့ကာ အရှိန်တက်ခဲ့ရမှုကြောင့်၊ အပြင်ရောက်လာသော ငရန်မကန်းသည် ခပ်ကွေးကွေးလေးဖြစ်နေသည့် လခြမ်းလေးကိုတောင် လှမ်းချိန်ထားသလို ဖြစ်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ ပတ်၀န်းကျင်ကိုတစ်ချက် ကြည့်ပြီးနောက် သူမဆံပင်ရှည်တွေကို လက်တစ်ဖက်နှင့် သိမ်းလိုက်ရင်း ခေါင်းကိုငုံ့ချသည်။ ပါးစပ်ကို ဟပေးလိုက်သည်တွင် ငရန်မကန်း၏ ခေါင်းက သူမနှုတ်ခမ်းကို ဖြတ်တိုးကာ အထဲသို့ ရောက်သွားသည်။
ပုံမှန်အတိုင်းသာဆိုလျှင် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ဒါမျိုးလုပ်ပေးဖို့ စိတ်ရဲမည်မဟုတ်ပါ။ အခုတော့ လူသွားလူလာမရှိသည်က တစ်ကြောင်း၊ နေ့လည်ကမှ စမ်းသပ်လေ့ကျင့်ထားခဲ့သည့် အခံက ရှိနေမှုကြောင့် တစ်ကြောင်း သူမ ဒိသရုပ်လုပ်လို့ရမရ စမ်းသပ်ချင်နေသည်။ တကယ်လို့ လူသံဘာညာကြားလျှင်လည်း မိုးကောင်းကင်က ဒူးခေါင်းလောက်ထိသာ တွန်းချထားသည့် ဘောင်းဘီကို ဆွဲတင်လိုက်လို့ရသည်။ ထိုအချက်များကြောင့် မှုန်နံ့သာ ဘာကိုမှ ဂရုစိုက်မနေတော့ပဲ၊ လည်ချောင်း၀ထိ ရောက်လာပြီဖြစ်သည့် ငရန်မကန်း၏ ထိပ်ကို ဆက်မျိုချသည်။ မုန်လာဥနီနှင့် လည်ချောင်းအနာခံကာ ကျင့်ခဲ့ရသည့် အကျိုးက ဒီမှာလာခံစားရသည်။ အသက်ရှူကြပ်မှုကို ထိန်းချုပ်နိုင်သည့်အပြင်၊ ဆို့ကြပ်မှုကိုလည်း တားဆီးနိုင်ခဲ့သည်။ ငရန်မကန်း၏ ထိပ်က သူမလည်မျိုထဲ တစတစ ချည်းနှင်း၀င်ရောက်လာလေသည်။
မှုန်နံ့သာ လည်ချောင်းသား အိအိလေးများ၏ အဆက်မပြတ်မျိုချနေသည့် အထိအတွေ့ကို မိုးကောင်းကင် ဘယ်လိုမှ တောင့်ခံမထားနိုင်ပါ။ လက်တစ်ဖက်နှင့် သူ့ပေါင်ကြားတွင် မျက်နှာအပ်နေသည့် သူမခေါင်းကို ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ ဆံပင်တွေကို ဆွဲမိမလိုဖြစ်သွားပြီးမှ ချက်ချင်းပြန်သတိရကာ သစ်သားခုံတန်း၏ လက်တန်းကို လှမ်း၍ ဖမ်းကိုင်သည်။ မိုးကောင်းကင်တစ်ယောက် သစ်သားတန်းကို ဆွဲထားသည်မှာ၊ သံရိုက်ထားတာ မခိုင်လျှင် ထိုသစ်သားချောင်းက ပြုတ်ထွက်လာမှာတောင် စိတ်ပူရသည်။ မှုန်နံ့သာက ပတ်၀န်းကျင်ကို ကြည့်ဖို့ သတိပေးထားခဲ့ပေမယ့်၊ ခါတိုင်းနှင့် ဘယ်လိုမှ မတူသည့် အရသာတွင် မိုးကောင်းကင် ဘာဆိုဘာမှ သတိမရတော့ပါ။ ဗြုန်းစားဒိုင်းစားကြီး သုတ်ရည်တွေ ပန်းမထွက်အောင်သာ စိတ်ကိုတောင့်ခံ၍ အတင်းထိန်းချုပ်ထားနေရသည်။ တော်သေးသည်။ ဘယ်သူမှ ရောက်မလာလို့ ..။
“ အီး .. မှုန်ရယ် ... အီး ..”
လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသည့် မိုးကောင်းကင်၏ အခြေအနေနှင့်၊ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် လိင်တံ၏ ပြောင်းလဲလာမှုကြောင့် သူပြီးခါနီးပြီဆိုတာ မှုန်နံ့သာသိသည်။ လက်ရှိအချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ၏ နှာတံသည် မိုးကောင်းကင်၏ ဆီးစပ်အပေါ်ပိုင်းနှင့်ထိကပ်တော့မည့် အနေအထားမှာ ရှိသည်။ မိုးကောင်းကင်ကသာ သူ့လိင်တံအရင်းပိုင်းကို ရှင်းလင်းမထားလျှင် သူမ အသက်ရှူဖို့ အခက်အခဲတွေ့မှာ သေချာပါသည်။ အခုတော့ မိုးကောင်းကင်က သူမလိုပဲ အပြောင်ရှင်းထားသဖြင့် မှုန်နံ့သာအတွက် အဆင်ပြေလှသည်။ ခေါင်းကို အနည်းငယ်ပြန်ကြွပြီး ပါးစပ်လေးဟ၍ အသက်ကို မသိမသာရှူလိုက်ပြီးနောက်၊ မှုန်နံ့သာ မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ခေါင်းကို တရှိန်ထိုးငုံ့ချလိုက်သည်။
“ အိုး .. ရှစ် .. မှုန် !!! ”
မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာကို သတိပေးဖို့ ကြိုးစားပါသေးသည်။ သို့ပေမယ့် သူ့လက်တွေ၊ ခြေတွေကို ဘာဆိုဘာမှ အမိန့်ပေးလို့မရ။ ပြောရလျှင် သူ၏ ဦးနှောက်သည် စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ဘာဆိုဘာမှ အလုပ်မလုပ်တော့ပေ။ သူ့ခေါင်းထဲတွင် မီးရှူးမီးပန်းများ ပေါက်ကွဲထွက်သလို ပြိုးကနဲ ပြက်ကနဲ ဖြစ်၍သွားပြီး၊ လည်ချောင်းသားအိအိလေးတွေထဲ ရောက်နေသည့် ထိပ်၀ကနေ အရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ မှုန်နံ့သာ သူမလည်ချောင်းထဲ ပူကနဲ နေအောင် ခံစားလိုက်ရပြီး၊ ထိုခဏအတွင်း၌ အရည်တွေက ချက်ချင်း ပျောက်ကွယ်သည်။ သို့ပေမယ့် မိုးကောင်းကင်ဆိုတာ ဒီလိုမျိုး တခါတည်းနှင့် ပြီးသူမဟုတ်မှန်း သိသည်။ နောက်ထပ် ထပ်ကြုံလာမည့် အကြိမ်အတွက် အသင့်စောင့်ဖို့ ပြင်လိုက်စဉ်မှာပင်၊ ဒုတိယတစ်ကြိမ် ထပ်ထွက်သည်။
ဒီတစ်ကြိမ်က ပထမအကြိမ်ထက် များသည့်အပြင်၊ ထိပ်လုံးကြီး လည်ချောင်းထဲရောက်နေသည့် အချိန်က ကြာသွားပြီမို့ မှုန်နံ့သာ နင်မလို ဖြစ်သည်။ မရတော့။ ဆို့တက်မလာအောင် ကွက်ကနဲ မျိုချလိုက်ရသည့်အပြင် ငရန်မကန်းကိုလည်း နှစ်လက်မလောက် အပြင်အမြန်ထုတ်ပေးလိုက်ရသည်။ တော်သေးသည်။ ထိုရောအခါမှ ကျန်နေသည့်အပိုင်းနှင့် သူမပါးစပ်က အနေတော်ဖြစ်သွားပြီး နောက်ထပ်လက်ကျန်ထွက်လာသည့် အရည်တွေကို အခက်အခဲမရှိ မျိုချနိုင်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာ အောင်မြင်သွားချေပြီ။ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်နေရာမှ ငြိမ်ကျသွားသည့် ငရန်မကန်းကို ပါးစပ်ထဲမှ တစ်၀က်လောက် ထုတ်ယူပြီးနောက်၊ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို မျက်လွှာလေးပင့်ကြည့်သည်။ ကိုယ်တော်ချောက မျက်လုံးမှိတ်၊ ခေါင်းနောက်လှန်ကာ မေ့မေ့မူးမူး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့သည်။
မှုန်နံ့သာ ငရန်မကန်းကို ပါးစပ်ထဲမှ ချွတ်ပစ်လိုက်ရင်း မတ်မတ်ပြန်ထိုင်သည်။ လက်သီးဆုပ်ကလေးနှင့် မိုးကောင်းကင် ရင်ဘတ်ကို ခပ်ဖွဖွလေး ထုလိုက်မှ ကိုယ်တော်ချောက သူမကို မျက်စိဖွင့်ကြည့်နိုင်ရှာသည်။
“ လူကြည့်ထားဆိုတာ ကြည့်လည်း မကြည့်ထားဘူး .. ”
“ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ မှုန်ရယ် … ဒီလောက်ကောင်းကောင်းကြီး အစုပ်ခံရမှတော့ ကိုယ်က ဘာကို သတိရတော့မှာလဲ .. မှုန် အရမ်းတော်တယ် .. ဒီတစ်ခါအစုပ်ခံရတာလောက်ကောင်းတာ ရှိကိုမရှိသေးဘူး .. ”
“ ဟုတ်လို့လား .. ”
“ ရော . .ခက်ပါပြီကော .. ကျားကိုက်ပါတယ်ဆိုမှ အပေါက်လေးနဲ့လားလို့ မေးနေရသေးတယ် .. ဟုတ်တာမှ ဟုတ်ဟုတ်နဲ့တောင် မြည်နေသေးတယ် .. မှုန့်ကို ပုလွေပညာရှင်မလေး ဆုပေးလိုက်ပြီ …ဆာတီဖီကိတ်ရော လိုသေးလား … ”
“ အ ဟိ .. ဂယ်လား … ဒါဆို မှုန်က သင်တန်းဆင်းပြီပေါ့ … ”
“ ဟုတ်တယ် .. ယနေ့မှစ၍ မိုးကောင်းကင်သည် မှုန်နံ့သာအား တပည့်မအဖြစ်မှ စွန့်လွှတ်လိုက်သည် .. ”
ထိုစကားပြောပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်က ဆက်မပြောသေးပါ။ ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ကာ မှုန်နံ့သာကို ကြည့်နေသဖြင့် မှုန်နံ့သာမှာ ကိုရီးယားကားကောင်းနေစဉ် ကြော်ငြာလာထိုးသလို ဖြစ်သွားသည်။ လက်သီးကလေးကို ပြန်ဆုပ်ပြီး နဖူးကိုထုလိုက်မည်ပြုတော့မှ မိုးကောင်းကင်က ဆက်၍ပြောသည်။ လေထဲမှာ ရွယ်ထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကလေးကိုလည်း သူ့လက်နှင့်အသာလှမ်းဖမ်းလိုက်သည်။
“ တပည့်မအဖြစ်မှ စွန့်လွှတ်ပြီး သကာလ .. ချစ်သူအဖြစ် အဆင့်တိုးအပ်ခန့်ထားလိုက်သည် လို့ ပြောမလို့လေ .. မှုန်ကလဲ .. ပြောတာဖြင့် ဆုံးအောင် နားမထောင်ဘူး .. ”
“ တော်ပါ .. ဟွန်း .. ”
မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာ၏ ကိုယ်လေးကို လှမ်း၍ ပွေ့ဖက်သည်။ ရင်ခွဲထဲပါလာသည့် မှုန်နံ့သာကို ဖက်ထားရင်းမှ ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူမ၀တ်လာသည့် ထမိန်စကတ်၏ အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ ထိုးထည့်သည်။ ပေါင်တွင်းသား အိအိလေးတွေကို ကိုင်မိပြီးနောက်၊ အပေါ်သို့ တက်လာမည်ပြုသည်။
“ ကောင်း !!! … နေဦး .. ဒီမှာတော့ မလုပ်နဲ့တော့ .. မှုန့်ဟာက ကောင်းလိုချွတ်ရပြုရတာမလွယ်ဘူး .. ထမိန်စကတ်ကြီး .. ကောင်းလုပ်ပေးချင်ရင် တခြားနေရာပဲ သွားရအောင် .. ”
“ အိုကေလေ .. ကောင်းအိမ်ပြန်သွားကြမယ် … ဖြစ်တယ်မှတ်လား .. ”
မှုန်နံ့သာ မငြင်းဆန်ပါ။ ချစ်သူနှင့်သာဆိုလျှင် ဘယ်နေရာမဆို သူမ သွားရဲသည် မဟုတ်လား။ မိုးကောင်းကင် ဘောင်းဘီပြန်၀တ်ပြီးတာကို စောင့်ပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက် ပန်းခြံထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်တော့မှ နှစ်ယောက်စလုံး ဆာသလိုဖြစ်လို့၊ ကိုရီးယားအစားအစာကို အကင်လုပ်ရောင်းသော လမ်းဘေးဆိုင်လေးအတွေ့တွင် ကားထိုးရပ်ပြီး ဆင်း၀ယ်ကြသည်။ အချိန်နောက်ကျနေမည်စိုးသဖြင့် ဆိုင်တွင်တော့ ၀င်ထိုင်၍ စားမနေတော့ပါ။ ပါဆယ်သာ ဆွဲပြီး ဆက်မောင်းလာခဲ့ကြသည်။ ကားပေါ်ပြန်အရောက်၌ မိုးကောင်းကင်က ”ဗိုက်ဆာပြီကွာ”ဆိုပြီး ပြောသဖြင့် မှုန်နံ့သာ ကြွတ်ကြွတ်အိတ်နှင့် ထုတ်လာသည့် အထုပ်ကို ဖွင့်သည်။ အရင်ဆုံး ”ကောင်းဆာရင် ဂေါ်ဖီစား”ဆိုပြီး ဂေါ်ဖီတစ်ဖတ်ကို ကြွေးသည်။
မိုးကောင်းကင် ကားမောင်းနေရသဖြင့် လက်ကမအား။ သူ့ပါးစပ်ထဲ ခွံကျွေးသည့်ဟာကိုသာ စားလိုက်ရသည်။ ဂေါ်ဖီဖတ်ကို ဝါးနေရင်း မှုန်နံ့သာကို မိန်းကလေးများလို မျက်စောင်းထိုးသလို မကြည်ကြည့်ကြည့်တော့ မှုန်နံ့သာကရယ်သည်။ သူမအတွက်ဆိုပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ကြက်အူချောင်းကင်ပါလာသည်။
“ ဒါကြီး မကြိုက်ပါဘူး .. ခုနတုန်းက ပိုကောင်းတဲ့ လူအုချောင်းကြီး စားပြီးသွားပြီ ”
ဟု သူမဖာသာသူမ မကြားတကြားပြောပြီး၊ မိုးကောင်းကင်ကို ကျွေးသည်။ မိုးကောင်းကင် မနေနိုင်၊ ကြက်အူချောင်းကင်ကို ဝါးရင်းနှင့်မှ ဟီးကနဲ ရယ်မိမလိုတောင် ဖြစ်သည်။ သီးမလို ဖြစ်သွားလို့ စတီရာတိုင်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ထားရင်း၊ ကျန်တစ်ဖက်နှင့် ရင်ဘတ်ကို ထုရသည်။ မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်အဖြစ်ကို မြင်ပြီး တခစ်ခစ်နှင့်ရယ်နေသေးသည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ မှုန်နံ့သာ တစ်ကိုက်၊ မိုးကောင်ကင် တစ်ကိုက်နှင့် ကိုရီးယားကင်ထုပ်က မိုးကောင်းကင်၏အိမ် မရောက်ခင်မှာပင် ကိစ္စချောသွားသည်။ ဆိုးတော့မဆိုး ။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးလည်း အတော်လေး နေသာထိုင်သာ ရှိသွားသည်။ မှုန်နံ့သာကတော့ နဂိုကတည်းက ၀ိတ်လျှော့ဖို့ စဉ်းစားထားသူမို့ သူမအတွက် ညစာက ဒါနှင့်တင် လုံလောက်ပါသည်။ ထို့အပြင် သူမအတွက် နောက်ထပ် ဂျုစ်တစ်ခု သောက်ရဖို့က သေချာသလောက် ရှိနေသည် မဟုတ်လား ..။
အိမ်ကလေးထဲရောက်သည့်နောက်တွင်တော့ မိုးကောင်းကင်က သူ့အလှည့်ဟု ပြောပြီး၊ မှုန်နံ့သာကို ထိုင်နေကြ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ခိုင်းပြီး သူက ကြမ်းပြင်ထက်တွင် ဆင်းကာ ထိုင်သည်။ ဘယ်လောက်တောင်များ မိုးကောင်းကင် တစ်ယောက် အာသီသ ပြင်းနေသည်မသိ။ သူဖောက်ပေးခဲ့သော အအေးဗူးကို မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သောက်နေတုန်း ရှိသေးသည်။ မိုးကောင်းကင်လက်ထဲတွင် သူမ၏ ထမိန်စကတ်နှင့် အတွင်းခံပင်တီလေးက ပါသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ “အအေး မသောက်ဘူးလား“ ဟု လှမ်းမေးတော့၊ မိုးကောင်းကင်က
“ အအေးထက်ကောင်းတာ သောက်မလို့ ”
ဟု ပြောပြီး သူမပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ မဆိုင်းမတွ သူ့လျှာက အကွဲကြောင်းထဲ ၀င်လာသဖြင့် မှုန်နံ့သာ “အမေ့“ ဆိုပြီးတောင် ယောင်အော်မိသည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ဖန်ခွက်ထဲမှ အအေးကို မြန်မြန်သောက်လိုက်ပြီး၊ ခွက်ကို လွတ်ရာကျွတ်ရာ တင်ထားလိုက်ရသည်။ မှုန်နံ့သာလက်ထဲတွင် အအေးခွက်ကို ကိုင်စရာမရှိတော့လို့ အားနေသည်ဟူ၍တော့ မထင်ပါနှင့်။ အစေ့ဖုလေးကို ရန်ရှာသလို ထိုးဆွနေသည့် မိုးကောင်းကင်၏ လျှာကြောင့် သူ့ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ထားရသည်။
ပန်းခြံထဲမှာတုန်းက မိုးကောင်းကင်တစ်ယောက် မှုန်နံ့သာ့လျှာနှင့်ပါးစပ်တို့၏ နှိပ်စက်မှုကို ခံခဲ့ရပါသည်။ ထိုနည်းတူစွာ အခုလည်း မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် မိုးကောင်းကင်၏ လျှာနှင့် လက်ခလယ်၊ လက်ညိုးတို့၏ ပူးပေါင်းနှိပ်စက်မှုကို ရက်ရက်စက်စက်ခံစားနေရသည်။ သူမ ဘယ်လိုမှ တောင့်ခံမထားနိုင်။ အဆုံးစွန်အခြေအနေကို ရောက်သွားသည်တွင်၊ မိုးကောင်းကင်၏ ခေါင်းကို တင်းတင်းဖိတွန်းကာ ထားလိုက်ပြီး၊ ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ယှက်၍ ဖမ်းချုပ်ထားရင်း မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ကော့တက်သွားရှာသည်။ မှုန်နံ့သာဆီမှ အရည်တွေကုန်သွားသည့်အထိတော့ မိုးကောင်းကင် အသက်ရှူအောင့်၍ နေနေပါသေးသည်။ သို့သော် တော်တော်လေးကြာသည့်တိုင် သူ့ခေါင်းကို ဖမ်းညှပ်ထားသည့် ပေါင်တန်တွေက ဖယ်မသွားသောအခါ သူလည်း မတတ်နိုင်တော့။ လက်နှစ်ဖက်နှင့် မှုန်နံ့သာ ပေါင်တန်ဖြိုးဖြိုးတွေကို ဆွဲဖယ်လိုက်ရင်း မျက်နှာကိုမော့၍ အသက်ကို ၀အောင် ဟူးကနဲ ရှူရသည်။ ထိုအသက်ပြင်းပြင်း ရှူသံကြားမှ မှုန်နံ့သာ သူမပေါင်ကြားကို ပြန်ငုံ့ကြည့်မိသည်။ နဂိုဖြူ၀င်းနေသည့် သူမဆီးစပ်တစ်၀ိုက်က မိုးကောင်းကင် မျက်နှာနှင့် ဖိကပ်ထားမှုကြောင့် အနည်းငယ် နီရဲနေလေသည်။
“ ကောင်း .. ဆိုးတယ်ကွာ ..”
“ ဘာဆိုးတာလဲ .. ကောင်းကို အသက်ရှူရပ်သွားအောင် လုပ်တာကြတော့ မပြောဘူး ..”
“ ဆောရီး .. ဆော .. ရီး .. နော် .. မှုန် အရမ်းကောင်းသွားလို့ပါကွာ .. လာ ပါဦး .. မှုန့်ကောင်လေးကို Kiss ပေးချင်လို့ ..”
မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်ကို ပုခုံးမှ ဆွဲထူပြီး နမ်းသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ နှုတ်ခမ်းတွေမှတဆင့် မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်ကိုသူမ ပြန်နမ်းမိသလိုတောင် ထင်မြင်မိသေးသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွင် သူမအရည်ကြည်တွေက ခိုတွဲနေသည် မဟုတ်လား။ မိုးကောင်းကင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမကို နမ်းနေရင်းမှ မှုန်နံ့သာ၏ ထွားမို့နေသည့် ရင်တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက ထမိန်စကတ်ကိုသာ ချွတ်ပေးလိုက်သဖြင့် အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီအပါးစားလေးက ရှိနေသေးသည်။ ခဏအကြာတွင် မိုးကောင်းကင်က ဒီအတိုင်းအပြင်ကကိုင်နေရတာ အားမရတော့သည့်မို့ ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီအောက်နားစကို လှမ်းဆွဲပြီး မတင်သည်။ အင်္ကျ ီကိုချွတ်ရဖို့အတွက် နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း နမ်းနေရာမှ ခွာလိုက်သည်။ သူမအင်္ဂါစပ်ကို တစ်ခုခုက ထောက်ထားသလိုဖြစ်လို့ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်သည်တွင် ငရန်မကန်းက ဘောင်းဘီထဲမှ အမြောင်းလိုက်ခုံးထပြီး လာထိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။
“ ဒီကောင်လေးက အထဲကို လာလည်ချင်နေပြီနဲ့တူတယ် .. ဟင်း ..ဟင်း ..”
“ လည်ချင်တာပေါ့ မှုန်ရယ် .. စမ်းကြည့်မလား .. ဟီး ”
“ အယ် .. လုပ်နဲ့ .. မှုန် အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး ..”
“ ကောင်းပြောတာ အဲဒီလို မဟုတ်ဘူး .. အထဲကို မထည့်ဘူးလေ .. အပေါ်မှာကပ်ပြီး ပြေးခိုင်းမလို့လေ ..”
“ ဟင် .. ဟုတ်လို့လား .. ကောင်းစိတ်ကိုရော နိုင်လို့လား .. မှုန်ကတော့ စိတ်မရဲဘူး ..”
“ အင်းပါ .. စမ်းကြည့်တာပေါ့ ..”
မိုးကောင်းကင်က ပြောရင်းနှင့်ထပြီး သူ့အ၀တ်အစားတွေကို အကုန်ချွတ်သည်။ ငရန်မကန်းက အောင်ပွဲရစစ်သူကြီးနှယ် ထောင်ထောင်ထောင်ထောင်နှင့် ထွက်လာသည်။ ထို့နောက် မိုးကောင်းကင်က ဆိုဖာပေါ်ပြန်တက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ကားသွားအောင် တွန်းထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ငရန်မကန်းနှင့် သူမအကွဲကြောင်းလေးကို ထိကပ်သည်။ ကပ်တာမှ ရိုးရိုးထိထားယုံမဟုတ်၊ တင်းတင်းကို ဖိကာ ပွတ်သလိုမျိုး ဖြစ်သဖြင့် မှုန်နံ့သာ ဖီးလ်တောင် အတော်ဖြစ်သွားရသည်။ ထိုသို့အကွဲကြောင်း တလျှောက် ငရန်မကန်းနှင့်ဆွဲပွတ်မှုကို မိုးကောင်းကင်က ဖြေးဖြေးခြင်း လုပ်ပေးသည်။ ထို့အပြင် မှုန်နံ့သာ၏ ထွားမို့သည့် ရင်အစုံကိုလည်း ဘရာပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ကာ နယ်ဆော့သည်။ အဓိက ခလုတ်များကို မိမိရ ဖွင့်နှိပ်ခြင်းခံရသဖြင့် မှုန်နံ့သာကိုယ်လေး တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ဖြစ်လာရှာသည်။
“ ကောင်း .. အင့် .. အင်း .. အဲဒီအတိုင်း ဆက်လုပ်ရင် မှုန် ပြီးသွားနိုင်တယ် .. ဒါပေမယ့် ကောင်းပြီးမှာလား .. အင့် .. ဟင့် .. ”
“ မပြောတတ်ဘူး .. မှုန် .. တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး … ဒါပေမယ့် ဆက်တိုက်လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ ပြီးသွားမယ် ထင်တာပဲ .. အီး .. ”
မိုးကောင်းကင်က သူ့ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး၊ ဆုပ်နယ်ခံရလို့ ဘရာထဲမှ လွတ်ထွက်လာသော နို့သီးနီနီလေးကို ငုံ့စုပ်ဖို့ကြိုးစားသည်။ အဆင်တော့ မပြေ။ သူက အရပ်မြင့်သည့်အပြင် ထိုသို့အားစိုက်လိုက်လျှင် အကွဲကြောင်းတလျှောက် ဆွဲပွတ်နေသည်ကို သေချာလုပ်ပေးလို့မရ။ အရသာက သူ့လိင်တန်နှင့် ထိတွေ့နေသည့်အပိုင်းက ပိုကောင်းနေသည်မို့၊ နို့သီးလေးတွေကို စုပ်ပေးမနေတော့ပဲ လက်မ၊ လက်ညိုးသုံး၍သာ အသာလေး ဆွဲဆွဲပေးနေသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မှုန်နံ့သာအတွက်တော့၊ မိုးကောင်းကင် ဘာလုပ်ပေးပေး သူမကို အမြင့်ဆုံးအခြေအနေသို့ရောက်အောင် ဆွဲခေါ်နေသလို ဖြစ်စေသည်။ သူမအ၀လေးထဲမှ အရည်တွေ ပြန်စိမ့်ထွက်နေသည်မှာ အပေါ်အောက် ဆွဲဆွဲပွတ်နေသော လိင်တံသည်ပင်လျှင် ချွဲကျွိကျွိဖြစ်လာသည်။ သေချာသာ အာရုံစိုက်၍ နားထောင်မည်ဆိုလျှင်၊ အင်္ဂါနှစ်ခု ထိပွတ်ခြင်းကြောင့် ပြစ် ပြစ် ဆိုသည့် အသံလေးများကိုပင် ကြားနေရမည်ဖြစ်သည်။
မိုးကောင်းကင်၏ လှုပ်ရှားမှုက တစတစမြန်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ ကိုယ်တိုင်လည်း မိုးကောင်းကင်လုပ်ရ လွယ်စေရန် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို တတ်နိုင်သမျှ ကားထားပေးသည်။ အစတုန်းကတော့ မိုးကောင်းကင်က လူလည်ကျပြီး သူမအ၀လေးထဲသို့ ထိုးသွင်းမှာကို စိတ်ပူခဲ့သေးသည်။ သို့သော် အခုအချိန်တွင် မှုန်နံ့သာစိတ်ထဲ၌ ထိုအတွေးက ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိ။ အရသာအသစ်မဟုတ်သည့်တိုင်၊ ဆန်းပြားသည့် အထိအတွေ့တွင် မေ့မေ့မူးမူးဖြစ်ကာ ငရန်မကန်းခေါင်းက အကယ်၍သာ အထဲသို့ ကျွံ၀င်လာလျှင်တောင် သူမ သိလိုက်မှာ မဟုတ်ပေ။ မိုးကောင်းကင်နှင့်အတူ ပန်းတိုင်ကို ပြိုင်တူပြေးလွှားနေသည့် ရင်ခုန်မှုတွင် သူမ မေ့မျောပျော်၀င်၍ နေသည်။
“ အင်း .. အင်း .. ကောင်း … ”
မှုန်နံ့သာ တကိုယ်လုံး တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ဖြစ်ကာ ရုတ်ချည်း မိုးကောင်းကင်၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲမိသည်။ အားနှင့်တင်းတင်း ဆွဲထားလိုက်သည်ဖြစ်၍ မိုးကောင်းကင်၏ လှုပ်ရှားမှုက ရပ်တန့်သွားပြီး၊ သူ့ဆီးစပ်နှင့် သူမအင်္ဂါစပ်က ဖိကပ်သွားသည်။ ဖောင်းကားနေသည့် ငရန်မကန်းကတော့ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ကြားညှပ်ကာ ပိတ်မိနေသည်။ မှုန်နံ့သာ အတွင်းသားတွေ အပြတ်လှုပ်ရှားကာ အရည်တွေ ထွက်ကျသည်။ တပြိုင်တည်းလိုလို ငရန်မကန်းကလည်း သူ့ကိုဖိကာထားသည်ကို မကျေနပ်သည့်အလား ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကုန်းရုန်းထကာ အရည်တွေ ပန်းထွက်သည်။
“ ၀ိုး … မှုန်တော့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကို မသိဘူး .. ”
“ ကောင်းတော့ အရမ်းကောင်းတယ် … အပြင်မှာတောင် ဒီလောက်ကောင်းနေရင် .. အထဲမှာ ဆိုရင် .. ”
“ တော်တော့ .. လူဆိုး .. ထဦး .. ဒီမှာ ပေပွကုန်နေပြီ .. အလကား တမင်တကာ အလုပ်ရှုပ်အောင်လုပ်တယ် .. ”
“ ကောင်း ရှင်းပေးပါ့မယ် … အဲဒီအတိုင်းနေ .. တစ်ရှူးဗူး ယူလာခဲ့မယ် .. ”
မိုးကောင်းက ပြောရင်း ဆိုဖာပေါ်မှ ထကာ တစ်ရှူးဗူးကို သွားဆွဲလာခဲ့သည်။ ပြီးနောက် သူကိုယ်တိုင်ပဲ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးသည်။ သည်လိုဆိုတော့လည်း မှုန်နံ့သာ ကြည်နူးရပြန်သည်။ အကယ်၍သာ မိုးကောင်းကင်က လုပ်မပေးဘူးဆိုလျှင်လည်း၊ သူမဖာသာသူမတော့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းဖြစ်အောင် လုပ်ရမည်သာ။ အခုတော့ ကိုယ့်ချစ်ရတဲ့သူက ယုယုယယ လုပ်ပေးသည်တွင် သူမ စိတ်ထဲ ၀မ်းသာပီတိဖြစ်မိသလို၊ မိုးကောင်းကင်အပေါ် သူမရဲ့အချစ်တွေကလည်း ဆထက်တပိုး တိုးပွားလို့သာနေတော့လေသည်။
ပျော်ရွှင်စရာတွေ ပြည့်နှက်နေသော မှုန်နံ့သာ၏ ဘ၀လေးထဲသို့၊ စိတ်မချမ်းမြေ့စရာကို သယ်ဆောင်လာပေးသူက တနင်္ဂနွေမနက်၏ မိုးဖြစ်သည်။ မနက်လင်းပိုင်းမှ ရွာချသည့် မိုးသည် စနေမှာရွာသည့်မိုး မဟုတ်သည့်တိုင်၊ ခြောက်နာရီထိုးခါနီးထိ မစဲသေး။ မှုန်နံ့သာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ အားကစား၀တ်စုံကိုလဲလို့သာ လဲထားလိုက်ရသည်။ ကောင်းပေါ်လာဖို့ မျှော်လင့်ချက်ကတော့ အလှည့်ကျမီးပေးသည့်အချိန်တွင် နှစ်ဆယ့်လေးနာရီ မီးလာအောင် တောင့်တသလိုမျိုးနှင့်တောင် တူနေပေဦးမည်။ ခြောက်နာရီထိုးခါနီးတော့ မိုးကောင်းကင်ဆီက ဖုန်း၀င်လာပါသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် မယောင်မလည်နှင့် မှုန်နံ့သာ ရှိနေသည်မို့ သူမ သွက်သွက်လက်လက်ပင် ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
“ ကောင်း ဘယ်လိုလဲ … ”
“ အင်း .. မိုးရွာနေတယ် မှုန် .. မှုန်တို့ဘက်မှာလည်း ရွာနေတာပဲ မဟုတ်လား .. ”
“ ဟုတ်တယ် ရွာနေတယ် .. စဲမယ့်ပုံလည်း မပေါ်ဘူး .. ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ .. ”
“ မိုးကိစ္စခဏထားလိုက်ပါ .. အခု ကောင်းက မှုန့်ကို အရေးတကြီးပြောစရာရှိလို့ .. ”
“ ဟင် . .ဘာပြောစရာ ရှိလို့လဲ … ”
“ တခြားတော ့မဟုတ်ဘူး .. ကောင်း .. မှုန်နဲ့ ဒီနေ့ မတွေ ့နိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ် .. မိုးရွာတာကြောင့် မဟုတ်ဘူး .. နောက်ရက်တွေလည်း မသေချာဘူး .. ”
မိုးကောင်းက ရှင်းပြရှာပါသည်။ မိုးကောင်းကင်တို့ မျိုးရိုးသည် တရုတ်သွေးအနည်းငယ်ပါသည်။ အမေဘက်ကဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်ပဲလား မသိ။ သူ့မှာ မွေးစားအမေလို့ခေါ်ရမည့် GodMother ရှိသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ပြောပြချက်အရ သူ့မွေးစားအမေ ဒေါ်ကြိုက်လွယ်လွယ်သည် သွေးကင်ဆာ ေ၀ဒနာရှင်တစ်ဦးပင်။ ရောဂါအခြေအနေက ဒီနှစ်ပိုင်းအတွင်းမှာ အနည်းငယ်ပို၍ ဆိုးရွားလာသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ မနေ့ညတုန်းက အသည်းအသန်သဘောမျိုးဖြစ်သဖြင့် မိုးကောင်းကင်တို့ တစ်မိသားစုလုံး (ညီလုလင်တော့မပါ) ညလုံးပေါက် ဒေါ်ကြိုက်လွယ်လွယ်၏ အိမ်တွင် လူနာစောင့်နေခဲ့ကြသည်။ မိုးကောင်ကင်ထပ်ပြောသည်က သူ့မွေးစားအမေ၏ အခြေအနေက မကောင်း။ နောက်ဆုံးအချိန်လို ဖြစ်နေလေရာ သူ အနားတွင် ရှိနေပေးဖို့ လိုအပ်နေလေသည်။ မှုန်နံ့သာတို့နှစ်ယောက်အတွက် အဆင်မပြေချင်တော့ ထိုမွေးစားအမေကလည်း နီးနီးနားနားမှာ နေသည် မဟုတ်။ သည်တော့ ခဏတဖြုတ် လာတွေ့ချင်လျှင်တောင်မှ လွယ်မိပုံမပေါ်။ မှုန်နံ့သာနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရဖို့ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်းမှာ မဖြစ်နိုင်သည့်အကြောင်း ရှင်းပြရှာသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ အသံက ဆွေးမြေ့မြေ့နှင့် ဖြစ်နေလေ၏။
မှုန်နံ့သာ ရုတ်တရက်တော့ ဘာပြောရမှန်းမသိ။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့နိုင်ဆိုသည့် သတင်းအတွက် ၀မ်းနည်းမိသည်။ သို့သော် ကြင်နာတတ်သည့် စိတ်ထားအရင်းခံရှိသည်မို့ ၊ မိုးကောင်းကင်အတွက်လည်း သနားရပြန်သည်။ ချစ်ရသူကို အားပေးချင်သည်။ ရင်ကလေးမို့လာသည်အထိ၊ လေကို၀အောင် ရှူသွင်းလိုက်ပြီးမှ ..
“ ရပါတယ် ကောင်းရယ် .. မှုန် နားလည်ပါတယ် .. စိတ်မပူနဲ့ ... မှုန် ကောင်းနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့နိုင်မယ့်ရက်ကို လက်ချိုးရေပြီး စောင့်နေမယ် .. ”
“ ကျေးဇူးတင်တယ် မှုန် .. ကောင်းကို နားလည်ပေးလို့ .. တကယ်ပြောတာပါ .. ကောင်း မှုန့်ကို အရမ်းသတိရနေမှာ သေချာတယ် .. ”
“ အင်းပါ .. နေ .. နေဦး .. မှုန်မေးစရာရှိလို့ .. ကောင်းရဲ ့မွေးစားအမေ ဘယ်သူ .. ဒေါ်လွယ်လွယ်ကြိုက်ဟုတ်လား .. ”
“ အာ .. မှုန်ကလည်း .. ကြိုက်လွယ်လွယ်ပါ .. ကြိုက်ဆိုတာက သူတို့မျိုးရိုးနာမည် .. တရုတ်မမှ အစစ်ကြီး .. လွယ်လွယ်ကြိုက်တာက မှုန် .. ”
“ ကောင်းနော် .. မှုန် အကောင်းပြောမလို့ .. မစနဲ့ .. ဟွန်း .. မှုန်ကဖြင့် ကြားက စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရတာကို .. ”
“ အ ဟီး … ဆောရီး .. စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ မှုန် .. သူက ဒီလိုဖြစ်မယ်ဆိုတာ သိနေပြီးသား .. အသက်လည်းကြီးပြီလေ .. ဒါတွေ ထားလိုက်ပါ .. ကဲ ပြော .. မှုန် ဘာပြောမလို့လဲ .. ”
“ အဲဒီ ကောင်းမွေးစားအမေမှာ သမီးတွေ ဘာတွေ ရှိမနေပါဘူးနော် .. တော်ကြာနေမှ … မှုန် မကြားချင်တဲ့ သတင်းတွေ ကြားနေရဦးမယ် .. ”
ရုတ်တရက်တော့ မှုန်နံ့သာ ဘာဆိုလိုချင်သည်ကို မိုးကောင်းကင် စဉ်းစားမိဟန်မတူ။ ခဏအကြာတွင်မှ သဘောပေါက်သွားဟန်နှင့် တဟားဟား အော်ရယ်သည်။ ရယ်သံစွက်နေသည့် အသံနှင့်လည်း မှုန်နံ့သာကို လှမ်းပြောသည်။
“ ပေါက်တတ်ကရ မှုန်ရယ် .. ဒီလိုသာဆိုရင် ကောင်းလည်း မေးရဦးမယ် .. မှုန့်အမေနဲ့ အဖေမှာ နှလုံးရောဂါတို့၊ နှလုံးသွေးကြောကျဉ်းတာတို့ မရှိပါဘူးနော် .. တော်ကြာနေ ကိုယ်က မွမ်းမံခြယ်သထားတာလေး ပြန်လည်းပြန်လာရော .. သူများလက်ထဲ ပါသွားမှ ဟုတ်ပဲ့ဖြစ်နေမယ် .. ဟီး .. ”
“ အယ် .. ဖွဟဲ့လွဲပါစေ ဖယ်ပါစေ .. အဲဒီလို ကြပ်ကြပ်ပြော .. ရှင့်ကို ကျမအဖေက တွေ့တာနဲ့ သတ်နေမယ် .. ”
“ အလကား ပြောတာပါ မှုန်ရယ် .. စတာပါ .. ဒီတစ်ခါ အကောင်းပြောမယ် .. မှုန် ၀ိတ်ချတဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းတွေတော့ ဆက်လုပ်နေနော် .. တစ်ယောက်တည်းပဲဆိုပြီး မပြေးပဲနဲ့လည်း မနေနဲ့ .. မှုန့်အိမ်နဲ့ဆို အားကစားကွင်းက ဘယ်လောက်မှ ေ၀းတာ မဟုတ်ဘူး .. တကယ်လို့ ကောင်းမပါလို့ … စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်တယ်ဆိုရင်တော့ ကြိုးခုန် … အဲဒါလည်း ၀ိတ်ကျတာပဲ .. ကောင်းတစ်ခုပဲ စိတ်မကောင်းတာ မှုန် ကြိုးခုန်နေတာကို ဘေးကလာမကြည့်နိုင်တာကိုပဲ .. ဟီး .. ”
သည်တစ်ခါတော့ မိုးကောင်းကင် နောက်ဆုံးပြောသွားသည့်စကားကို မှုန်နံ့သာ ပြန်စဉ်းစားရသည်။ သိပ်တော့ ကြာကြာ မတွေးလိုက်ရပါ။ သူမက ခေတ်၏သမီးပျိုပဲ။ ဘာလဲဆိုတာ မျက်စိထဲ ချက်ချင်းပြေးမြင်သည်။
“ ကောင်းနော် .. ဟွန်း .. လူနာစောင့်ရမယ့်လူက နှာအတွေးတွေးနေတယ် .. ”
မိုးကောင်းကင်က တစ်ခုခုပြန်ပြောမည် ပြုသည်။ သို့သော် “မှုန်”လို့ ပြောသံကြားပြီးနောက် နောက်ထပ်စကားဆက်ပြောမည်ပြုစဉ်မှာ၊ တခြားသော အသံတစ်ခုကို ဖုန်းထဲကနေ ကြားရသည်။ မိုးကောင်းကင်ကို လှမ်းခေါ်တာဖြစ်ပါသည်။ မှုန်နံ့သာကို နောက်မှ ဖုန်းထပ်ဆက်လိုက်မယ်နော်ဟု ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။ ချစ်ရသည့်သူ၏ အသံကို မကြားရတော့ပဲ လိုင်းပြတ်သွားသည့် “တူ တူ” ဆိုသည့်အသံသာ ဖုန်းထဲကနေ ကြားနေရသည်။ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သူမဘေးရှိ အရာရာသည် တိတ်ဆိတ်သွားသလို ခံစားရသည်။ အိမ်ခေါင်မိုးကို လာထိသည့် မိုးစက်တွေ၏ တဖျောက်ဖျောက်အသံတွေ ကြားနေရသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ၏ ကမ္ဘာသည် ငြိမ်သက်လျက် ရှိနေပါတော့သည်။
.................................................................................................................................
အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment