အမေပေးတဲ့ လယ်တစ်ကွက် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ။
ဟေမာန် တစ်ယောက် ဈေးဆိုင်လေးကို တိုးချဲ့ရင်း တစ်စုံတစ်ဦးကို သတိရ လိုက်တယ်။ သတိရမိသူက တချိန်က ပတ်သက်ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ။ ဆရာ့နာမည်က ဦးနေလ။ ဆရာ့ကို ရန်ကုန်မှာတွေ့ပြီး ဟေမာန့်ဘဝကို ခုလို ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးခဲ့သူ။ တွေးမိပြီး အရင်ကအကြောင်းတွေကို ပြန်သတိရလာမိသည်။
တကယ်တော့ ဒီလိုဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ အကြောင်းကတော့ ဟေမာန် တစ်ယောက်ဆရာ့ဆီက အလုပ်ထွက်ပြီးမှအထည်ချုပ်တစ်ခု မှ ာအလုပ်ဝင်လုပ်လုပ်ခဲ့ပြီးမှ အမေ့ကျန်းမာရေးကချို့ယွင်း လာခဲ့တယ်။ အမေ့ကို ပြုစုနေရ လို့ အလုပ်ပျက်ရက်များလာတဲ့အခါ အလုပ်က ထွက်လိုက်ရတယ်။
အလုပ်ကလဲမရှိသလို အမေ့ဆေးဘိုး၊ အိမ်ငှားခ၊ စားစရိတ်တွေကြောင့် လက်ထဲငွေမရှိတဲ့ အခါမှာတော့ ချေး ငှားသုံးစွဲရတယ်။ ပေါင်စရာမရှိတော့ အလွတ်ချေးရတဲ့အခါ အတိုး ကများလွန်းတဲ့ အတွက် ဟေမာန် တစ် ယောက်ကြံရာမရ ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ရှိတဲ့ မာနကို ခဝါချ ပြီး အရင်အလုပ်ရှင်ဖြစ်သူ ဆရာနေလ ဆီကိုပဲ အကူအညီတောင်းရတော့တယ်။
“ ဆရာ သမီးကို ကူညီပါဦး”
“ ဘာလဲ ဟေမာန် ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ သမီးငွေ နည်းနည်း လိုနေလို့”
“ ဟမ် ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ”
“ သမီး အမေ နေမကောင်းလို့ပါဆရာ”
“ အင်းပါ ဟေမာန် နင်ငါ့ဆီက အလုပ် ထွက်ပြီးအထည်ချုပ်မှာ လုပ်နေတယ် မဟုတ်လား”
“ ဟုတ်ပါတယ် ဆရာ”
“ အဲဒီက ပိုက်ဆံပိုရလို့ ပြောင်းသွား ပြီး အခုဘာလို့ ပိုက်ဆံလိုတာလဲ”
“ သမီးအမေ..နေမကောင်းတော့..သမီး အလုပ်က နားလိုက်ရတယ်..ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံလဲ ကုန်ပြီ ဆရာ..အကူအညီ တောင်းစရာဆိုလို့ ဆရာပဲရှိတာမို့ သမီးအကူအညီတောင်းရတာပါ”
“ အေးလေ ဘယ်လောက်လိုလဲ”
“ တစ်သိန်းလောက်ပါ ဆရာ”
“ အေး ယူသွားလိုက်..ဒါနှင့် ဘယ် တော့ ပြန်ဆပ်မလဲ”
“ သမီး..အလုပ်ပြန်လုပ်လို့ရတဲ့ နေ့ပြန် ဆပ်ပါ့မယ်”
“ အေးပါ ယူသွား ယူသွား၊ရော့”
မိုးဟေမာန် တစ်ယောက်ဆရာ့ကိုမျက် နှာပူစွာနှင့်အကူအညီတောင်းလိုက် ရတယ်။ ဆရာက သဘောကောင်းပါတယ်။ အပြောကတော့ ဆိုးတယ်။ ယောက်ျားလေးတွေကို ပေါက်က ရပြောပေမယ့် မိန်းကလေးတွေကျ ရင်တော့ မပြောဘူး၊ အလုပ်မှာစကားများနေရင်တော့ အဆဲခံရပြီ၊ ပေးတာကမ်းတာကျွေးမွေးတာ တော့အမြဲလုပ်တယ်။ပင်ပန်းတဲ့နေ့တွေဆိုရင် အမြဲကျွေးမွေးတတ် တယ်။
မိုးဟေမာန် ဧရာဝတီတိုင်းကနေ ရန်ကုန်ကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ မိုးဟေမာန် မှာ အမေပဲရှိပြီး စက်နည်း နည်းပါးချုပ်တတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် နယ်မှာစီးပွားရှာရတာက မလွယ်တာ မို့ရန်ကုန်ကိုလာခဲ့တာပါ။ မိုးဟေမာန် တို့ရဲ့ဆွေမျိုးတော်စပ်တဲ့ဦးလေးက ရန်ကုန်မှာ ဆရာ့အလုပ်မှာလုပ်နေ ပြီး ဆရာကနေစရာပေးထားတဲ့အတွက် ဆရာ့ကိုအကျိုးအကြောင်း ပြောပြပြီးခေါ်တော့ ရန်ကုန်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။ အလုပ်ရှာရင်းဆရာ့ အလုပ်မှာအလုပ်ကြမ်းသမားအဖြစ် လုပ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာနှစ်လလောက် ကြာတော့ဆရာ့နဲ့ ရင်းနီးလာခဲ့တယ်။
ဆရာ ဆိုပေမယ့်အသက်အရမ်းကြီး တဲ့ လူမဟုတ်ဘူး။ အသက်သုံးဆယ့် ငါးလောက်ရှိနေပြီ၊ မိုးဟေမာန် က တော့ အသက်နှစ်ဆယ့်နှစ်ထဲရောက်နေပြီ။ အသား ဖြူတယ်။ ရုပ်ရည် လေးကလဲ မဆိုးပါဘူး။ခန္ဓာကိုယ်အ ချိုးအစားကတော့ သူ့နေရာနှင့်သူရှိ တာပဲ။ ဆရာ့အလုပ်မှ ာလုပ်တုန်းကတော့ အဝတ်အစားအဟောင်းတွေ နှင့် ဖိုသီဖတ်သီပေါ့။ ဒါပေမယ့်မိုးဟေမာန် ရဲ့အလှကိုတော့ မဖုံးလွှမ်းခဲ့ပါဘူး။ ဦးလေးရှိလို့သာမိုးဟေမာန် ကိုမစနောက်ရဲကြပါဘူး။
အမေနေမကောင်းတော့ မိုးဟေမာန် ဦးလေးဆီက ပိုက်ဆံချေးမလို့လာခဲ့ပေမယ့် ဦးလေးကနယ်ကို ရောက်နေတယ်။ ဦးလေးမိန်းမဆီကတော့ မချေးရဲဘူး။ ဆရာ့ကိုတွေ့တော့ ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထားပြီး မိမိအခက်အခဲပြေ လည်အောင်ချးရတော့တယ်။ မတတ်သာတဲ့အဆုံး ချေးရတော့တယ်။ မတတ်နိူင်ဘူးလေ။
အခြေခံလူ တန်းစားတို့ဘဝမှာလက်လုပ်မှပါး စပ်လှုပ်ရတာ မဟုတ်လား။ ဆရာ့ဆီကရတဲ့ ပိုက်ဆံကို အမေ့ကိုဆေးခန်း ပြ၊စားသောက်တာနှင့်တပတ်ကြာတော့ ကုန်ပြန်တယ်။ အရေးထဲအရာပေါ်ဆိုတာ တကယ်ပါပဲ၊ပိုက်ဆံကမရှိ၊ အမေက နေမကောင်းရတဲ့အထဲ အိမ်လခတောင်းတော့ မိုးဟေမာန် စိတ်ညစ်ပြန်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့လဲ ဆရာ့ဆီအကူအညီတောင်းရပြန်တယ်။
“ ဆရာရယ် ..သမီးကို ကူညီပါဦး ဆရာ”
“ နင့်..အမေ နေမကောင်းသေးဘူးလား”
“ မကောင်းသေးပါဘူး ဆရာရယ်”
“ အော် အေးပါ ဘယ်လောက်ယူမလဲ”
“ သုံးသိန်းလောက်ပါ ဆရာ”
“ များလှချည်လား”
“ အိမ်လခပါ ပေးစရာရှိလို့ ဆရာ”
“ အေးပါ...ဒါနဲ့ဆိုလေးသိန်းရှိပြီ၊ မှတ်ထားဦး”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
အိမ်လခပေး၊ အမေ့ဆေးခန်းပြ၊ အမေ့ရောဂါက တရှောင်ရှောင်နဲ့၊ အားရှိမယ့် ဓါတ်စာလေးတွေဝယ်တာနှင့် နှစ်သိန်းနီးနီးပြုတ်ပြန်တယ်။ ကျန် တဲ့တစ်သိန်းကျော်ကိုချွေတာစားပေမယ့် သုံးပတ်ကျော်သာခံတယ်။ အမေ့ရောဂါက မပျောက်ဘူး။ ဒီတော့လဲဆရာ့ဆီ လာရပြန်တယ်။
“ ဘာလဲဟေ့ ဟေမာန် ၊ငွေလိုပြန်ပြီလား”
“ ဟုတ်တယ် ဆရာ”
“ နင့်အမေက မပျောက်သေးဘူးလား”
“ မပျောက်သေးဘူး ဆရာ”
“ ဆေးသေသေချာချာစစ်ပြီးကုလေ ဟ၊ကြာလေလူနာက အားနည်းပြီး ရောဂါကုရခက်လေဖြစ်မှာ”
“ ဆရာရယ်...ဆေးစစ်ဖို့ဆိုတာအထူးကု ဆေးခန်းမှာပြမှဖြစ်မှာ..လော လောဆယ်ငွေမရှိတော့ သမီးမပြနိူင်ဘူးလေ”
“ နင့်ဟာက..အချိန်ကုန်၊ငွေကုန်လူ ပမ်းဖြစ်နေပြီ၊အထူးကုမှာသာပြ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
“ ခု ဘယ်လောက်ယူမလဲ”
“ ဖြစ်နိုင်ရင်လေးသိန်းလောက် ထပ်ပေးပါဆရာ”
“ အေး..နင့်ကို..အရင်ပေးတဲ့ပိုက်ဆံ လေးသိန်းရှိပြီးပြီ ဘယ်တော့ပြန်ရမလဲ”
“ ဆရာရယ်ခနလောက်စောင့်ပေးပါ”
“ ငါလဲ အဆင်သိပ်ပြေတာမဟုတ်ဘူး ..ငါ့အလုပ်တွေက အရစ်ခံနေရာနဲ့ ငွေကထွက်မလာလို့ဟ”
“ ကြားပါတယ် ဆရာ..အားလဲနာပါတယ်..သမီးလဲမတတ်သာလို့..ဆရာ့ဆီကို..အကူအညီတောင်းရတာပါ ဆရာ”
“ အေးငါပြောမယ်ဒီတစ်ခါထပ်ကူညီမယ်။နောက်လကုန်ရင်ပြန်ပေး ရ မယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လောလောဆယ်မှာ ပိုက်ဆံရဖို့က အရေးကြီးတယ်။ အမေကအရေးကြီးတော့ ဂတိတစ်ခု မြန်မြန်ပေးလိုက်တယ်။ ဆရာကငွေ လေးသိန်းထပ်ပေးတယ်၊ ငွေယူပြီး အမေ့ကို ဆေးခန်းပြရပြန်တယ်။ အမေ့ကိုဆေး စစ်၊ဆေးကု၊ ဆေးဝယ်၊ အိမ်လခပေးနှင့်သုံးပတ်ပဲ နေရတယ် ကုန်ပြန်ပြီ၊ လကုန်တော့ ဆရာ့ဆီက ဖုန်းလာတယ်။ ဘာမှအထွေအထူး မပြောပေမယ့် ဟေမာန့်မှာငွေလိုချိန် ဖြစ်နေတော့ အရမ်းဝမ်းသာသွား ကာ ဆရာ့ဆီသွားလိုက်တယ်။
“ ဟေမာန် ဘယ်လိုလဲ လကုန်လို့ အကြွေးပြန်ဆပ်မလို့လား”
“ ပြန်ပေးဖို့နေနေသာသာ ဆရာရယ် ခုတောင်ငွေထပ်လိုလို့ ဆရာဆီ ထပ်လာခဲ့တာ”
“ အဲဒါကြောင့် ပြောတာဖြစ်မယ်၊ ဆင်းရဲရင်ကတိမတည်ဘူးဆိုတာ”
“ အဲလိုမဟုတ်ရပါဘူး ဆရာ၊မရှိလို့ မပေးနိုင်တာပါ ဆရာ”
“ အေးလေ ငါကလဲ မရှိလို့မပေးနိုင်တဲ့ အခါ ကတိမတည်နိုင်တာကို ပြောတာပါ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ဆရာ..သမီးဘယ်လို နည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ပြန်ဆပ်ပါရစေ”
“ အင်း အဲလိုပြောရင်တော့..ငါပဲမကောင်း ဖြစ်ဦးမယ်”
“ ရှင် ဆရာဘာကို ပြောတာလဲ”
“ အင်း ငါပြောလိုက်ရ’
“ အာ ဆရာကလဲ”
ဟေမာန် ရှက်သွားမိသည်။ ဆရာပြော တာကို ဟေမာန် နားလည်သည်။ အရင်က ဆရာ ရွှတ် နောက်နောက် ပြောသံ ကြားဖူးသည်သည်။
“ ဟုတ်တယ်..မဟုတ်လား..သိမ်းထားတဲ့..အမေပေးတဲ့..လယ်တကွက်ကို ထုတ်ရောင်းတာနဲ့ ရပြီ”
“ ဆရာကလဲ..ဗိုက်နာဈေးကမရဘူး ဆရာ..အဲဒါလုပ်လို့လဲ တနေ့ဘယ် လောက်ရမလဲ..ဆရာ့ငွေကိုအဲဒီ လောက်နဲ့ခနအတွင်းပြန်မရနိုင်ဘူး”
“ ငါကတော့ အဲဒီပိုက်ဆံကိုဘယ်လို ပြန်ရမလဲ စဉ်းစားနေတာ”
“ ဆရာရယ် အခုအချိန်ကတော့ သမီး အသားပဲလှီးယူမှ ရတော့မယ် ခစ် ခစ်”
“ နင့်အသားကို ငါဘာလုပ်လို့ရမလဲဟ၊ လုပ်လို့ရတာဆိုရင်တော့ တမျိုးပေါ့”
“ ဆရာသာကျမအကြွေး တွေကို လျှော်ပစ်မယ်ဆိုရင် ဆရာ့စိတ်တိုင်း ကျသာ ခိုင်းပါဆရာ”
“ ကဲ နင် တကယ် လုပ်ပေးမှာလား”
“ ခုသမီးမှာ ရွေးချယ်စရာသိပ်မရှိဘူး ဆရာ”
“ ဒါဖြင့်လဲပြီးရော၊ခုသွားမယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့..ဆရာ”
ဟေမာန့်မှာရွေးချယ်စရာမရှိပါဘူး၊ ဒီအတွက်လဲဆရာ့ကို စိတ်မဆိုးမိဘူး။ အကြွေးနဲ့လူကို ပေးဆပ်ရတယ်လို့လဲ မတွေးမိဘူး။ ကိုယ့်ဝမ်းနာကိုယ် သာသိတယ်။ ပေးဆပ်ရပေမယ့်ကျေ နပ်တယ်။ လောလောဆယ်အမေ့ဆေးဘိုးရယ် စားဝတ်နေရေးအဆင်ပြေဖို့ရယ်ပဲ တွေးမိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လော လောဆယ်အဆင်ပြေဖို့လိုအပ် တယ်မဟုတ် လား။ ဆရာ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့တယ်။
ဆရာလဲ လောကီသား ပဲ၊ သူလိုအပ်တာကိုဖြည့်ပေးနိုင်ရင် ဟေမာန် ဒုက္ခတချို့တဝက်ပြေလည် ပြီ။ အပျိုစင်ဘဝကိုနှမြော ပေမယ့် အမေ့အတွက် ပိုအရေးကြီးတာမို့ ဟေမာန် အပျိုစင်ပန်းဦးကိုစွန့်လွှတ်လိုက်တော့မယ်။ မိမိဒုက္ခရောက်စဉ်မှာ မိမိရဲ့အခက်အခဲကို ကူညီပေးသော ဆရာ့အတွက် မိမိတတ်နိုင်တဲ့ အရာကို ပြန်လည်ပေးဆပ်ဖို့အတွက်ပဲ စဉ်းစားပြီး ဆရာခေါ်ရာနောက် ကိုလိုက်ခဲ့ရပြီ။ ဆရာကဆေးဆိုင်တဆိုင်ကိုဝင်ပြီးမှ ဟိုတယ်ကိုသွားခဲ့ တယ်။
ဆရာက ဟေမာန့်ကိုကားပေါ် ထားခဲ့ပြီးအခန်းငှားပြီးမှ ဟေမာန် ကိုလာခေါ်တယ်။
“ ဟေမာန် ရပြီလိုက်ခဲ့”
ဟေမာန် ကားပေါ်ကဆင်းပြီးလိုက် သွားရတယ်။ ရင်ထဲမှာတော့တမျိုး ကြီးခံစားနေရပြီး ရင်ထိတ်သလိုလိုစိုးရိမ်သလိုလို ဖြစ်နေတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး
“ ဟေမာန် ရေချိုးလိုက်လေ”
“ ဟုတ်ကဲ့..ဆရာ”
လိုင်းကားစီးလာရသူဖြစ်တဲ့အတွက် ချွေးထွက်ခဲ့တယ်။ ဆရာ့ကားစီး တော့မှချွေးကတိတ်တယ်။ ဒါပေမယ့်ချွေးနံကတော့ ရှိနေပြန်တယ်။ ရေချိုးဖို့ရေချိူးခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းရောက်တော့ သက်ပြင်း လေးချလိုက်ကာအဝတ်တွေချွတ် ပြီးနောက်ရေပန်းဖွင့်ပြီးရေချိုး လိုက်တယ်။ တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာ တိုက်ပြီးအဖုတ်ကိုပါရေဆေးချ လိုက်တယ်။ ရေချိုးပြီးသဘက်ပတ်ကာ အပြင်ကိုထွက်လာတော့ ဆရာက
“ ငါလဲ ရေဝင်ချိုးလိုက်ဦးမယ်”
ဟေမာန် ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီးရေဆာသလို လိုသေးပေါက်ချင်သလိုလိုဖြစ်နေ တယ်။ ဆရာရေချိုးခန်းက ထွက်လာ တော့ဟေမာန် ရေချိုးခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး ဘိုထိုင်ပေါ်ထိုင်ကာသေးပေါက်ချင် သလိုဖြစ်နေတာကို ညှစ်ပေါက်ပေမယ့် ထွက်မလာတော့ အဖုတ်ကိုရေ ပြန်ဆေးပြီးထွက်ခဲ့တယ်။
ဆရာက ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီး စောင့်နေတယ်။ ဆရာ့တကိုယ်လုံး အဝတ်တွေမရှိတော့ဘူး၊ ဆရာ့ပေါင် ကြားကိုသာမျက်လုံးဝေ့ပြီးကြည့် လိုက်တေ ာ့လီးကြီးကထောင်နေတယ်။ ရင်ဘတ်ကိုအသာဖိပြီးတံ တွေးကိုမြိုချလိုက်မိတယ်။ တကယ်တမ်း အရွယ်ရောက်ကတည်းက ဒီကိစ္စမျိုးကို သိပေမယ့် လက်တွေ့မ ကြုံဖူးသေးပါဘူး။ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ မြင်ရတဲ့အခါ ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြစ် ရတော့တယ်။
“ ဟေမာန် ကြောက်နေတာလား”
“ ဟုတ်တယ် ဆရာ”
“ ဘာကို ကြောက်တာလဲ”
“ မသိတော့ပါဘူး ဆရာရယ်”
“ မကြုံဖူးလို့လား”
“ ဟင့်အင်း ဆရာ”
“ ဆရာက ကြုံဖူးလို့လား”
“ လူပျိုဝင်ကတည်းက စမ်းဖူးတယ်”
“ ကြုံဖူးတယ်ဆိုတော့..ဆရာကလူပျို မစစ်ဖူးပေါ့”
“ ဘယ်ကစစ်မှာလဲ..ခုခေတ်က မိန်းကလေးယောက်ျား လေးလူပျို၊အပျို စစ်တယ်ဆိုတာတော်တော်ရှားသွား ပြီ”
“ ဆရာကလဲ ရှိပါသေးတယ်”
“ ဒါဆိုဟေမာန် အပျိုစစ်စစ်လေးပဲရှိသေးတာပေါ့”
“ ဟုတ်တယ် ဆရာ”
ဆရာကဟေမာန့်ပတ်ထားတဲ့ သဘက်ကို လှမ်းဆွဲယူပြီးချွတ်ချလိုက်တော့ဟေမာန် လက်နှစ်ဘက်ကိုရင်ဘတ် ပေါ်ကိုယှက်ပြီးအုပ်လိုက်မိတယ်။ ရင်သားကိုကာလိုက်ပေမယ့်မလုံပေ။ သိပ်မကြီးပေမယ့်ဝိုင်းစက်လှပတဲ့နို့တွေကလက်ကြားကမြင်နေနိူင်တယ်။ သဘက်မရှိပေမယ့်ဟေမာန့်အဖုတ်ကိုတော့ ဆရာမမြင်နိုင် ပေ။ ဒူးကိုပူးစေ့ပြီးဒူးထောက်ထိုင်ထားတဲ့ အတွက်မမြင်ရတာပါ။ ဆရာကသူ့လက်ကိုဆွဲယူပြီး သူ့လီးပေါ်ကိုတင် ပေးတယ်။ ဟေမာန် လဲ ဘူမသိကိုးမသိ ယောင်နနနှင့်ကိုင်ပေးထားလိုက်တယ်။ အစကတော့ ရှက်တယ်လေ။
“ ဟေမာန် ကွင်းတိုက်ပေးလေဟာ”
“ ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ ဆရာ”
“ ဒီလိုလုပ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
ဆရာပြတဲ့အတိုင်း လုပ်ပေးတော့ ဆရာ့လီးထိပ်ကအရည်ကြည် ကြည် လေးတွေထွက်လာသလို၊ လီးကြီးက လည်းအကြောတပျိုင်းပျိုင်းထကာ အရမ်းကိုကြီးပြီးမာလာတယ်။ ဆရာ့လီးထိပ်ကပဲအရည်ထွက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ဆရာ့လီးကိုကိုင်ရင်းဟေမာန် အဖုတ်ကလည်းစိုစိစိဖြစ်လာ တယ်။
“ အိပ်လိုက်လေ ဟေမာန် ”
“ ဟုတ်ကဲ့..ဆရာ”
ဟေမာန် အိပ်ရာပေါ်လှဲချလိုက်တယ်။ ဟေမာန် စိတ်ထဲမှာတော့ ဆရာကလုပ်တော့မယ်ထင်ခဲ့တာ။မျက်လုံးမှိတ် ပြီးပေါင်ကားပေးလိုက်တယ်။ ဒီ လောက်တော့ ဟေမာန် ကြားဖူးနားဝရှိတယ်။ တကယ်တမ်းကျတော့ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး၊ ဆရာကမလုပ်ပဲ ဟေမာန့်နို့ကိုလာစို့တယ်။ ဟေမာန် ရှက်သွားရတယ်။
ဆရာက ဟေမာန့်နို့ကို လျှာဖျားလေးနှင့်ထိတွေ့ လိုက်တော့ ဟေမာန် နို့သီးခေါင်းလေးကချွန် လာသလိုနို့တအုံလုံးကြက်သီးဖု တွေထသွားရပြန်တယ်။ ကျင်တက် တက်ခံစားမှု့နှင့်အတူ အထိအတွေ့ ရဲ့ ခံစားမှု့ရသတမျိုးကို ခံစားလိုက်ရ ပြန်တယ်။အလိုလိုညည်းမိတယ်။
“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
“ အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းးး”
“ အာ့ ဆရာ သမီးမနေတတ်ဘူး”
ဆရာကနို့သီးခေါင်းဖျားလေးကို လျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီးယက်လိုက် နို့အုံ တစ်ခုလုံးကိုစို့လိုက်နဲ့ လုပ်လိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ဟေမာန် တစ်ယောက် အော်ညည်းသံများထွက်၍ပင်လာသည်။ ဆရာရဲ့ လက်ကဟေမာန် ရဲ့ အဖုတ်အပေါ်ကနေ အုပ်ကာပွတ် ပေးလေတော့ ဟေမာန် တွန့်ကနဲ့ဖြစ် သွားပြီး အဖုတ်တအုံလုံးစိုသွားသလိုခံစားလိုက်ရပြီးရင်ထဲ သိမ့်သိမ့်တုန် သွားရသည်။
အပေါ်မှပွတ်ရုံမက အကွဲကြောင်းတ လျောက်တဖြေးဖြေးပွတ်ပေးရာအ ဖုတ်တအုံလုံးကြွတက်လာလေသလား ဟု ပင်ထင်မှတ်ရအောင်ဖောင်း ကြွလာခဲ့ သည်။ အကွဲကြောင်းတ လျောက်စုံဆန်လှုပ်ရှားပြီးနောက်မှာအကွဲကြောင်းအပေါ်နားအစေ့နေရာနားကို လက်ခလယ်ဖြင့်ဖြေးဖြေး ချင်းပွတ်ပေးပြန်ရာစိတ် တို့ထကြွ ပြီးညည်းလိုက်သည်။
“ အာ့! အင်း ဟင်းး”
မိမိလုပ်ဖူးသော်လည်း ယခုအထိအတွေ့နှင့်မတူပေ၊ စိတ် တို့ချက်ချင်းထကြွလာသည်။ မျက်လုံးစုံ မှိတ်၍ ဟေမာန် အော်ညည်းမိသည်။ ထိုစဉ်မှာပင်ဆရာက ဟေမာန့်နှုတ်ခမ်းအားစုပ်နမ်းလေရာ ဟေမာန်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ပြန်လည်စုပ်နမ်း လိုက်တော့သည်။ ဟေမာန် ရှက်သွားရတယ်။
သူကဟေမာန့်နို့ကိုလျှာဖျားလေးနှင့်ထိတွေ့လိုက်တော့ ဟေမာန့်နို့သီးခေါင်းလေးကချွန်လာသလို နို့တအုံလုံးကြက် သီးဖုတွေ ထသွားရပြန်တယ်။ကျင်တက်တက်ခံစားမှု့နှင့်အတူ အထိအတွေ့ရဲ့ ခံစားမှု့ရသတမျိုးကိုခံစားလိုက်ရပြန်တယ်။ အလိုလိုညည်းမိတယ်။
“ ပြွတ်..”
“ အာ့ အင်းးဟင်း”
“ ပြွတ်..”
“ အာ့!အင်း..ဟင်းးး”
ညည်းသံတွေ ထွက်ပြီးအဖုတ်တစ်ခုလုံး စိုရွှဲသွားမှန်းဟေမာန် သိလိုက် တယ်။
“ ဟေမာန် ”
“ ရှင်”
“ ငါ့ စုပ်ပေးပါလား”
“ ဟုတ်ကဲ့”
အပိုမဆိုတော့ပေ။ လုပ်ပေးရမည် မှန်းသိပြီးနေတော့ အိပ်ရာကထပြီး ဆရာ့လီးကို တတ်သမျှ မှတ်သမျှ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေး လိုက်သည်။ ဒစ်ကြီးကိုငုံ၍စုပ်ရသည်ကိုလည်း အားရသည်။ လျှာ ဖျားနှင့်ထိုးမွှေပေးလိုက်သည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
“ အားးရှီးးးရှီးးးကောင်းလိုက်တာ ဟေမာန် ရယ်”
တရှီးရှီးတအားအား ညည်းနေသ ဖြင့်ဆရာအရမ်းကြိုက်သည်ဟု ထင်လိုက်သည်။ ပိုအားရပြီးစုပ်ပေး လိုက်သည်။ လဥကလေးကိုဆုပ် ကိုင်ညှစ်ရသည်ကိုလည်းအရသာ တွေ့သလိုခံစားရသည်။
“ ဟေမာန် ရေကောင်းလိုက်တာ ဟာ၊ နတ်စည်းစိမ်ခံစားနေရသလိုပဲ”
“ ဆရာ ကလဲ...သမီးအဲလောက်မလုပ် တတ်သေးပါဘူး”
“ တော်ပြီ ဆက်လုပ်နေရင်ပြီးသွား လိမ့်မယ်။ လိုးရအောင်ဟေမာန် ”
လိုးရအောင် ဟုပြောသောအခါဟေမာန် စိတ်ကိုတမျိုးတဖုံဖြစ်ရစေ သည်။ ဟေမာန် ကပေါင်ကို ကားပေး လိုက်ရာဆရာကဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ဟေမာန့်အဖုတ်အဝကိုတေ့ပြီး အသာဖိထည့်တော့
“ ဗျစ် ဗျစ်ဗြိ”
“ အာ့! နာတယ်ဆရာ”
အလိုးခံရပြီဆိုတဲ့အသိက ရင်ထဲ လှိုက်ကနဲ ဝင်လာပြီး အပျိုရည်ပျက် ပြီဆိုပြီးစိတ်ထဲခံစားရပြီး ဗိုက်ကြီး မှာလဲစိုးရိမ်သွား ရသည်။ သို့သော် ဆရာက ဟေမာန့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်း ပြန်တယ်။ စိတ်ထဲဘယ်လိုဖြစ်ရ သည်ကိုနားမလည်နိုင်ပေ။ စိုးရိမ်စိတ်တို့လျော့ပါးလာပြီး ကမစိတ်တို့ပြန်သက်ရောက်လာကာ ပြန်ပြီးစုပ်နမ်းမိတော့တယ်။
နာကျင်ခြင်းဝေဒနာကအဖုတ်ထဲ မသက်ရောက်တော့ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားမှု့နဲ့အတူ အဖုတ်အတွင်းသား စုပ်ယူသလို လှုပ်ရှားလာတော့ ဟေမာန် လဲအံ့ဩမိတယ်။ ဆရာကတော့ ဟေမာန် နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပြီးနောက်မှာ ဆတ်ကနဲ့လှုပ်ရှားပြီးဖိသွင်းလိုက်တယ် ။
“ ဗျစ် ဗျစ် ဖောက် ဗျိ”
“ အာ့! အိုး အင်းကျွတ် ကျွတ်”
တိုးဝင်လာတဲ့လီးကြောင့်အပျိုမှေး ဖောက်သွားတာကိုသိလိုက်ပြီးဟေမာန် မှာစပ်ဖျင်းဖျင်းဝေဒနာကို ခံစားလိုက်ရသလို ထူးဆန်းတဲ့ အရသာတမျိုးကိုပါပူးတွဲသိလိုက်ရတယ်။ ဆက်ပြီးလိုးးမှာကိုလဲ ကြောက်နေတယ်။ ဆရာကတော့ ဆက်ပြီးမလှုပ်ရှားပဲလီးကို အဆုံးထိ သွင်းထားပြီး ဟေမာန့်နှုတ်ခမ်းကိုစုပ် နမ်းနေပြန်တယ်။
တင်းကျပ်ကျပ် တစ်ဆို့ဆို့အရသာ နှင့်အတူ အထုတ်အတွင်းသားလှုပ် ရှားလာပြီး အရည်တွေပို ထွက်သလိုခံစားရလာတယ်။ တဖြေးဖြေးနှင့် စိတ်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်တာမှန်းမသိ တော့ပါဘူး ။ ဆက်ပြီးလိုးတဲ့ အရသာကိုလိုချင်လာပြန်တယ်။ လီးကအဆုံးထိဝင်သွားတော့ဟေမာန် လဲခံနိုင်ပါပြီ။
သို့သော်ဆရာကဆက်မလှုပ်ရှားပဲ ဟေမာန် ရဲ့နို့တွေကိုပါပွတ် သပ်ပေးတဲ့အခါ အလိုလိုညည်း သံပေးမိတယ်။ ညည်းသံထွက်မှ ဆရာကလီးကို တဖြေးဖြေးနှင့်နှုတ် ယူပြီးဖြေးဖြေးချင်းအသွင်းအထုတ် လုပ်တော့တယ်။ အစေ့ကိုလဲထိသလိုအတွင်းနှုတ်ခမ်းသားများကို ပွတ် ဆွဲသွားတဲ့ ဆရာ့လီးကြောင့်အဖုတ်ကအရသာတမျိုးကိုပါခံစားလိုက်ရ သည်။
“ ဖွတ်!ဖတ်..”
ဆီးခုံချင်းတဖတ်ဖတ်ရိုက်မိနေသလို လီးကတဇွိ ဇွိ တဗျိဗျိ ဝင်နေတယ်။ ဆရာ့ရဲ့ ဂွေးဥကလည်း ဟေမာန့်ဖင်ကြီးကို တဖတ်ဖတ်ရိုက် ခတ်နေပြန်တော့မျက်လုံးကိုစုံမှိတ် ပြီးညည်းမိရပြန်တော့တယ်။ နည်းနည်းမြန်လေအရသာ တွေ့လေပိုပြီးညည်းမိပြန်တယ်။
“ ဗျစ်! ဘွတ် !ဖတ်! ဖန်းး”
“ အင့်! အိုးးအင်းးဟင်းးဟင်းး”
ဘယ်လိုသဘောကြောင့်ရယ်မသိတော့ ။ ဆရာ့ခါးကို သာအတင်း ဖက်ထားပြီး နေချင်တော့တယ်။ ခါးကိုလှမ်းဖက်တော့ လိုးတဲ့အရှိန် နှေးချိန်မှာတော့အားမရသလိုခံစား လာရပြန်တယ်။ ခါးကိုလွှတ်လိုက် ပြီးမြန်မြန်ဆောင့်စေဖို့သာခါးကို လှမ်းဆွဲပြန်တွန်းတဲ့ အမှု့ကို မသိ စိတ်ထဲကလုပ်ပေးနေမိပြီး ဆရာ ကမြန်လာသည်နှင့်အမျှအရမ်းကို ကောင်းတဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားမိရတော့တယ်။
“ ဖွတ် ဖတ် ဗျိ ..ဗျစ်ဖန်းးးဖန်းဖန်း”
“ အာ့!ရှီးးရှီးးး အိုးးအားအင်းဟင်းး”
ကြားဖူးနေသောပြီးတယ်ဆိုတာ ဒီလိုမျိုး ပြောတာဖြစ်မယ်ဟုတွေးမိလိုက် ပြီးဟေမာန် ပြီး ခါနီးသို့ ရောက်နေပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတော့တယ်။
“ ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖန်း ဖန်းးဖန်း”
“ အားရှီးးအိုးးး”
အဖုတ်အတွင်းလှုပ်ရှားမှု့များနှင့်အတူ ဟေမာန် မှာ အရည်တွေ စီးဆင်း သွားသလို ခံစားလိုက်တယ်။ ဆက်ပြီးမညည်းနိုင်တော့လောက် အောင်အားအင်ကုန်ခမ်းသလို ဖြစ်သွားပြီးငြိမ်သွားရတယ်။ ဆရာကတော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ဆက်လုပ်ရာဟေမာန် မှာငြိမ်ပြီးနေပေးလိုက်ရတော့တယ်။ တခါမှ အလိုးမခံဖူးသေးပဲတစ်ခါဆို တစ်ခါအလျောက် ဆရာ့အလိုးကိုခံရ တဲ့ အခါ ဟေမာန် မှာကမအရသာကောင်းကောင်းကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ငါးမိနစ်ခန့်ကြာသောအခါမှာတော့ ဆရာ့ဆီက
“ အင်း....းအားးး ရှီးးးရှီး ဟားးး”
တနှာသံထွက်လာပြီးအတင်းလိုး တော့တယ်။ မကြာပါဘူး၊အဖုတ်ထဲ ပူနွေးနွေးသုတ်တွေဝင်လာပြီး ဆရာ့ကလီးကို အဆုံးထိသွင်းပြီးဆီးခုံထိကပ်ထားကာ ကော့ပြီးပန်းထည့်လိုက်တော့ အဖုတ်ထဲသုတ်ရည်တို့ ပြည့်လျှံသွားတော့တယ်။ဟေမာန် ထိုအခါမှ စိုးရိမ်စိတ်ဝင်သွားပြီးဆေး ဘယ်လိုဝယ်ရမလဲတွေးနေစဉ် မှာ ဆရာကဟေမာန် နံဘေးဝင်အိပ်ကာ
“ ဟေမာန် နာလား”
“ အရမ်းတော့ မနာပါဘူး ဆရာ”
“ ကောင်းရော ကောင်းရဲ့လား”
“ သမီး ဒီတံခါပဲ အလုပ်ခံဖူးတယ် ဆရာ”
“ အေးပါ”
“ ဆရာ သမီးဗိုက်ကြီးလို့မဖြစ်ဘူး ဆရာ”
“ အေးပါ ငါနင့်အတွက် ဆေးဝယ်လာတယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
ဟေမာန် ထိုအခါမှစိတ်အေးရတော့ သည်။ အဖုတ်ထဲသုတ်ရည်များစေး ကပ်နေသဖြင့်ဟေမာန် မနေတတ်ပေ။ထို့ကြောင့်ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီးရေ သွားဆေးပြီးပြန်ထွက်လာတော့
“ ဟေမာန် နင့်အမေ ဆေးခန်းပြတာ အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ”
“ သက်သာလာပါတယ် ဆရာ”
“ အေးလေ၊ငါကိုယ်ချင်းစာပါတယ်။ နောက်ငွေလိုရင်ပြောပေါ့”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
ဟေမာန် မှာ ယနေ့ဆရာကြောင့်အပျို စင်ဘဝကို စွန့်လွှတ်လိုက်ရပြီဆိုပေမယ့် ဆရာ့ကို ဗွေမယူခဲ့ပါဘူး။ ငွေရေးကြေးရေးနဲ့ ယခုလို အလုပ်မျိုး ဟေမာန် မလုပ်ချင်ပါ။ ပြည့်တန်ဆာလုံးလုံး ဖြစ်သွားလိမ့်မည်..ဟု တွေးမိသည်။ အမေနေကောင်းလျှင် မိမိလုပ်နေသော အထည်ချုပ် အလုပ်ကို အလုပ်သစ်ရှာမည်..ဟု တွေး ထားလိုက်သည်။ ဒီနေ့တော့ မတတ် သာသည့်အဆုံး ဆရာစိတ်တိုင်းကျ စေရန်သာရည်မှန်းထားလိုက်သည်။
ဆရာကအမောပြေသွားပြီးဖြစ်၍ ဟေမာန် နို့ကို ကိုင်၍ ကလိပြန်သည်။ ဟေမာန် မှာယားသလိုလို စိတ်လာသ လိုလိုဖြစ်ရပြန်သည်။ ထို့နောက်ဆ ရာကနို့ကိုတပြွတ်ပြွတ်စို့ပြန်ရာ ဟေမာန် မှာ စိတ်ပြန်ထလာပြီး ဆရာနဲ့ထပ်နေချင်သောဆန္ဒဖြစ်လာရပြန်သည်။ ဆရာ့လီးကလည်းပြန်လည်မာလာသလို ဖြစ်သဖြင့် ဆရာ့ကိုမေး လိုက်သည်။
“ ဆရာ ထပ်လုပ်ဦးမလို့လား”
“ အင်း လုပ်ဦးမှာ ဟေမာန် ”
“ ဒါဆို သမီးစုပ်ပေးမယ်”
“ အင်း”
ဟေမာန် ဒီတစ်ခါတော့ ကိုယ်ကိုတိုင်က လိုလိုချင်ချင် စုပ်ပေးလိုက်သည်။ လီးကသုတ်နံ့များ ရသေးရာဟေမာန် ကတစ်ရှူးစယူကာသုပ်ပစ်ပြီးဆရာ့ လီးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်လိုက်တော့သည်။ ဆရာလီးကဟေမာန် အာခံတွင်း အတွင်းပြန်တောင်ကမာကျောလာ ပြန်သည်၊စုပ်ရသည်ကိုလည်းတ မျိူးခံစားရပြီး ကြိုက်ချင်သလိုဖြစ် လာသည်။ လီးထိပ်အပေါက်ဝလေး ကိုလျှာနှင့်ထိုး မွှေပြီးစုပ်ပေးလိုက် သည်။
“ ပြွတ် ..ပြွတ် ပြွတ်”
“ အိုးးရှီးးရှီးးးကောင်းလိုက်တာ ဟေမာန် ရေ”
လီးကချက်ချင်းပင်အကြောတပျိုင်း ပျိုင်းထ၍ကြီးလာ ပြန်သည်။
“ ကုန်းပေးပါလား ဟေမာန် ”
“ ဟုတ်ဆရာ”
ကုန်း၍ခံသည်ဟေမာန် ကိုကြားဖူး သည်။ ကြောက်တော့ ကြောက်သည် အောင့်သည်ဟုလည်းကြားဖူးသည်၊ ထိုအချိန် တွင်အောင့်ရင်လည်း အောင့်စေတော့ဟုသဘောထား လိုက်သည်၊ ဆရာခိုင်းသောပုံစံ မျိုးကိုမှန်း၍ကုန်းလိုက်သည်။ ဆရာကဟေမာန် ခါးကိုဖိ၍ခွက် ခိုင်းသည်၊ ထိုသို့ခါးခွက်လျှင်ပိပိနှုတ် ခမ်းသားတို့ နောက်ပစ်ထွက်မည်ကို သိသည်၊ လီးကပိပိနှုတ်ခမ်းကြားတရစ်ရစ်နဲ့တိုးဝင်လာသည်။
အဆုံးထိမရောက်ခင်ပင် နည်းနည်းအောင့် သည်။ အဆုံးထိဝင်သွားမှန်းဆရာ့ ဆီးခုံကဟေမာန် ဖင်ကိုကပ်နေတော့ သိလိုက်ရသည်။ ဆရာကသူ့လီး ကိုပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းထုတ်လုပ်သည်။ တဖြေးဖြေး နှင့်ဟေမာန် အရသာတွေ့လာသည်။
“ ဘွတ် ဖွတ် ဖတ်”
“ အာ့ အင်းးဟင်းးး”
ခါးကိုကိုင်ဆွဲပြီးတချက်ချင်း ဆောင့် လာသည်။ တင်သားများကို ပွတ်ပေး ပြီးဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်လိုးလာသည်။ ပုံစံမတူသောအရသာကိုရရှိုပြန် သည်။ လီးကပိုဝင်သလိုခံစားရသည် တဖတ်ဖတ်တဖွတ်ဖွတ်နှင့်အသံ ထွက်သလိုဟေမာန် ညည်းမိရပြန် သည်။
“ ဖွတ်ဘွတ် ဖန်း ဖန်းးဖန်းး”
“ ဟင်းးးအာ့..ရှီးးအား”
ဆရာဒီတခါအလွန်ကြာသည်။ ဆောင့်ချက်တို့ပိုမြန်လာပြီးနောက် ဟေမာန် မှာကောင်းလွန်း သဖြင့် တအာ့အာ့တရှီးးရှီး အော်ပြီး ဒုတိယအကြိမ်ပြီးသွားရ တော့သည်။ ဟေမာန် ကမအရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝဝခံစားဖူးလိုက်သည်။ ထို့နေ့ကတော့ ဆရာနှင့် နှစ်ကြိမ်လုပ်ဖြစ်ခဲ့ပြီး ဆရာက ဟေမာန့်ကို ဆေးတိုက်ပြီး အိမ်အပြန်လိုက်ပို့ခဲ့သည်။ ပိုက်ဆံသုံးသိန်း လဲပေးခဲ့သည်။ အခက်အခဲများ ကိုဖြေရှင်းရပြန်တယ်။ ဒီလိုနှင့်အမေ သက်သာလာတော့ ဟေမာန် အလုပ်ရှာ ရတယ်။ အလုပ်ရလာတော့ပထမ ဆုံးအမေ့ကိုပြောခဲ့ပြီးဆရာ့ကိုဖုန်း ဆက်လိုက်တယ်။
“ ဆရာ သမီး အလုပ်ရပြီ သိလား”
“ ဟုတ်လား”
“ သမီး အခုအလုပ်ကလခလဲကောင်း တယ်ဆရာ”
“ အင်း...လခကောင်းတော့ ပိုအဆင် ပြေတာပေါ့”
“ ဆရာ့ကို အရမ်းကျေးဇူးတင်တယ်၊ ဆရာ”
“ ငါကလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဟာ”
“ ဆရာ အခုဘယ်မှာလဲ”
“ အလုပ်ထဲသွားနေတာ”
“ သမီးတို့ လမ်းဘက်ခနလာခဲ့လိုက် လေ၊သမီးလဲဆရာနှင့်တွေ့ချင်နေ တာ”
“ အေး လာခဲ့မယ်လေ”
ဆရာ့အလာကို ဟေမာန် မျှော်နေမိတယ်။ ဆရာနှင့်တွေ့ပြီး လုပ်ဖူးကတည်းက ဟေမာန် ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး ။ ဆရာ့ကို သတိရနေတယ်။ ဆရာ့နှင့် လုပ်ခဲ့စဉ်ကအရာတွေကို လဲ သတိရတယ်။ သတိရတိုင်းလဲ အဖုတ်ထဲက စိုလာတယ်။ ဟေမာန် အဝတ်အစားတွေလဲပြီးဆရာ့ကို မျှော်နေစဉ် ဆရာ့ဆီကဖုန်းလာလို့ လမ်းထိပ် ကိုထွက်ခဲ့တယ်။ဆရာ့ကားကိုမြင် တော့ကားပေါ်တက်ရင်း
“ ဆရာ ဘယ်သွားချင်လဲ၊သမီးလိုက် မယ်”
“ တနေ့က ဟိုတယ်ကိုသွားရင် ကောင်းမလားလို့”
“ ဆရာကြိုက်တဲ့နေရာကို သွားပါ”
ဒီတစ်ခါတော့ ဟေမာန် ပျော်နေပြီ။ ဟေမာန် ဆရာ့ဆီယူပြီးလိုက်ကုန်းနေ သည်မဟုတ်။ မိမိဆန္ဒအလျောက်သာ ဆရာ့ကိုပေးဆပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီလိုနှင့်ခြောက်လလောက်အထိ ပိတ်ရက်တိုင်း ဆရာနှင့်တွေ့သည်။ သံယောဇဉ်ဖြစ်လာသည်။ ဆရာ့ စိတ်အလိုကျနေပေးရင်းတခါတခါလည်း ဒီလိုလုပ်နေသည်က မှားမှန်းသိ သော်လည်း ရုန်းထွက်မရချေ။ ဆရာခေါ်လျှင်ဟေမာန် သွားလိုက်သည်။ ယခုတလောဆရာစိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံပေါက်သဖြင့်မေးမြန်းလိုက်သည်။
“ ဆရာ မရွှင်မလန်းနဲ့ ဟေမာန့်ကိုများ စိတ်ကုန်နေတာလား”
“ မဟုတ်ရပါဘူးဟေမာန် ရယ်၊အလုပ် ကြောင့်လေ၊လုပ်ထားတဲ့ အလုပ်တွေက ငွေပြန်မရသေးဘူး”
“ အရစ်ခံနေရတာလား ဆရာ”
“ အေးလေ”
“ ပိုက်ဆံပေးလို့မရဘူးလား”
“ သူကပိုက်ဆံရှိတယ်၊သူနဲ့အဆင် ပြေဖို့ကသူ့အကြိုက်လိုက်မှရမှာ”
“ သူကဘာ ကြိုက်လို့လဲ”
“ မိန်းမလေ”
“ ဟင် “
“ အဲလူက မိန်းမ မရှိဘူးလား”
“ ခု မိန်းမနဲ့ကွဲနေတာ၊လွတ်ချင်တိုင်းလွတ်နေတော့ ပိုဆိုးနေတာ”
“ ဟင် မိန်းမရှိလျက်သားနဲ့”
“ ဟုတ်တယ် ဟေမာန် လူဆိုတာက အကြိုက်တမျိုးစီလေ”
“ အဲဒါဆိုလဲရှာပေးလိုက်တော့”
“ လွယ်တာကျနေတာပဲ”
“ ဆရာ့ အလုပ်အဆင်ပြေဖို့အရေး ကြီးတာပဲ”
“ သူကြိုက်မှ လုပ်မယ်ဆိုတဲ့ လူမျိုး”
“ သောက်ဂျီးကပွလိုက်သေး”
“ ဟုတ်တယ်၊အဲဒါကြောင့်ပြောတာ”
“ ဟေမာန့်အဲလူကြီးကိုမြင်ဖူးချင်တယ်ဆရာ”
“ တော်ကြာအဲလူကကြိုက်သွားမှ ကိုယ်ကမဖန်တီးပေးနိုင်တဲ့အခါ သောက်ပြသနာရှာမယ့်လူ”
“ ဟေမာန့်ကိုပြကြည့်ဆရာ”
“ အေးဒီလိုလုပ်၊ညနေငါတို့အပြင် မှာတစ်ခုခုစားမယ်။သူထိုင်တဲ့ဆိုင် မှာပေါ့”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
ဆရာနှင့်တနေ့ခင်းလုံးနေပြီးတော့ ညနေစောင်းတဲ့အခါဘီယာဆိုငိတစ် ခုသွားလိုက်တယ်။ ဆရာက
“ ဟေမာန် ဒီမှာခနထိုင်ဦး၊အဲလူကိုနှုတ် ဆက်လိုက်ဦးမယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
ဆရာက ထွက်သွားပြီး တဖက်စားပွဲ ဝိုင်းကိုသွားပြီးရယ်ရယ်မောမော နဲ့ စကားပြောနေတယ်။ ဟိုလူကြီးက ဟေမာန် ဘက်ကိုခနခနလှမ်းကြည့်ပြီး ပြောတယ်။ ဆရာက ဟေမာန် ကိုလှမ်း ကြည့်ပြီး ငြင်းနေသလိုပါပဲ။ ပြီးတော့ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ဟေမာန့်ဆီပြန် လာတယ်။
“ ဟေမာန် ရေ ပြဿနာ ပဲ:”
“ ဘာလို့လဲ ဆရာ”
“ နွားမြင်တိုင်းလက်ညှိုးထိုးတတ်သူ ကြီးလေ”
“ ခစ် ခစ် ဘာပြောလို့လဲ ဆရာ”
“ ဟေမာန် ကိုသဘောကျလို့တဲ့၊ကျနော့် တပည့်မလေးပါဆရာလို့ ခပ်တည် တည်နဲ့ငြင်းခဲ့တယ်”
“ မလွယ်ဘူးနှော် ဆရာ”
“ အေးလေ..အဲဒါကြောင့်ပြောတာ..သူကအလုပ်တွေပေးနိုင်တာလေ...အဲဒါကြောင့် ငါတို့မှာမချစ်သော်လည်း အောင့်ကာနမ်းနေရတာပေါ့”
“ ဆရာအရမ်းခက်ခဲနေရင်၊ဆရာ့အလုပ်တွေ အဆင်ပြေအောင် သမီးကူညီပေးပါ့မယ်”
“ နင်အရမ်း နစ်နာမှာပေါ့ဟ”
“ မထူးပါဘူးဆရာ၊စို့စို့ပို့ပို့လေးရ အောင်သာလုပ်ဆရာ...ဆရာသာ ဟေမာန် ကိုပစ်မ ထားနဲ့”
“ ပစ်မထားပါဘူးဟာ..တကယ်လို့..နင်လုပ်ပေးမယ်ဆိုရင် ငါနှစ်ဆယ် ပေးမယ်...ကျန်တာ..သူ့ဆီက ညှစ်”
“ လုပ်လိုက်လေ ဆရာ”
ဒီအလုပ်ကို စိတ်က မလုပ်သင့်ဘူးလို့တွေးပေမယ့် ဆရာ့ကြောင့်တော့လုပ် ဖြစ်တော့ မည်ဟု ထင်သည်။သိန်းနှစ်ဆယ်ဆိုတာလဲ ဟေမာန် တို့လို လက်လုပ်လက်စားဘဝမှာ လွယ်တကူရဖို့ မလွယ်လောက်ဘူးလေ။ ဒီဘဝကို မကြိုက်သော်လည်းဆရာ့ ကြောင့်ဖြစ်ရတယ်လို့ မထင်မိပေ။ ဆရာကအတင်းအကြပ်တိုက်တွန်း ခြင်းမရှိ၊မိမိသာလျှင်သိန်းနှစ်ဆယ် ကို လိုချင်၍ဖြစ်ရသည် မဟုတ်လား။
ဒီလိုနဲ့ဆရာဆီက ဟေမာန့်ကို သိန်းနှစ် ဆယ်ထုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့အ ဝတ်အစားနှင့်မိတ်ကပ်တွေ ရေမွှေး တွေဝယ်ပေး သေးတယ်။ ဝယ်ပေးတဲ့ ပစ္စည်းတွေကဟေမာန် မြင်တောင် မမြင်ဖူးတဲ့ အကောင်းစားတွေ တပတ်လောက်ကြာတော့ ဆရာ့ဆီက ဖုန်းလာတယ်။
“ ဟေမာန် ရေ နင်ငါအလုပ်ထဲကစောင့် ရုံးခန်းထဲမှ ာထိုင်နေ၊ငါဟိုလူကိုခေါ် ပြီးလာခဲ့မယ်၊ နင်ကငါ့ဆီက ဝန်ထမ်း လို့ပြောထားတယ်နှော်”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
ဟေမာန် လဲ ဆရာ့ရုံး ကိုသွားပြီးရုံးခန်း ထဲထိုင်နေတယ်။ ဆရာနှင့်ဟိုလူ ရောက်လာပြီးရုံးခန်းထဲ ဝင်လာ တယ်။
“ ဟေမာန် ဒီဆရာ့အတွက်အအေးလုပ် ပါဦး”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
ဟေမာန် အအေးဘူးတွေနှင့်အသီးတွေ တည်ခင်းဧည့်ခံပေးလိုက်တယ်။
“ ဘောစိ တပည့်ကတော် လှချည် လား”
“ ဆရာကလဲဗျာ၊ဘောစိမဟုတ်ရပါဘူးဗျာ”
“ ခင်များကလည်းကျနော်ပြောထားလျက်နဲ့ဗျာ၊ဆရာမခေါ်ပါနဲ့ဆို၊အခု ခင်များအလုပ်တွေကို စစ် ပြီးပြီ၊ ကျနော်အားတဲ့ တနေ့လက်မှတ်ထိုး ပေးပါ့မယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..အကို”
“ ကျနော်ပြောထားတဲ့ကိစ္စရောအ ဆင်ပြေမလား”
“ ကျနော်ကြိုးစားနေပါတယ် အကို”
“ ခင်များဘက်ကအိုကေရင်ကျနော့် ဘက်ကလည်းအိုကေပါတယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့နားလည်ပါတယ်အကို”
“ ဒါနှင့်သူက ဘယ်သူ”
“ ဟေမာန် ပါဆရာသမား”
“ အင်း ၊ဟေမာန် ငါ့နာမည်လဲမှတ်ထား ရန်နိုင်ထွန်းတဲ့”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..ဆရာ”
“ ငါ့ကို ဆရာလို့မခေါ်နှင့်ဟ၊ဆရာလို့ ခေါ်ရင်ဆရာဂုဏ်နဲ့ညီအောင်နေရတယ်၊ ငါ အခေါ်မခံနိုင်သေးဘူး”
“ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ကိုကြီး”
“ ခင်များ တပည့်ကောင်းရထားတယ်ဗျာ။ဟေမာန် ကအရမ်းတော်တယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးပါရှင့်”
ထို့နောက် ဆရာနှင်ရန်နိုင်ထွန်း ဆိုသောလူကြီးထွက်သွားကြသည်။ညရောက်တော့
“ ဟေမာန် ရေ ဟိုဘဲကမရမကဖြစ်နေပြီ”
“ ဟုတ်လားဆရာ”
“ ဆရာကိုသူကဘာတွေပြောနေလဲ”
“ ရအောင်လုပ်ပေးပါတဲ့၊သူကဟေမာန့်ဘဝ အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးနိုင်တယ်တဲ့”
“ ခစ် ခစ် သမီးကိုသူကစပွန်ဆာများ ပေးချင်နေလားမသိဘူး”
“ အင်းငါကပြောထားတယ်၊ နင့်ကို ငါ့အလုပ်အဆင်ပြေ အောင်သာ အားနာနာနဲ့စည်းရုံးကြည့်ရတာလို့၊ နင်ကဒါမျိုးမလုပ်ဘူးလို့၊ အခုနင့်မှာ အမေနေမကောင်းလို့ စားဝတ်နေ ရေးခက်ခဲလို့လုပ်ရတာလို့၊လိုင်းပေါ်ဟာ မဟုတ်ဘူးလို့”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
“ ဟေမာန် အဆင်ပြေရင်တပတ် လောက်ခွာချိန်းလိုက်မယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
ဒီလိုနဲ့ နောက်တပတ်ရောက်လာ တော့ဟေမာန့်ကို ဆရာလာခေါ်သည်။
“ ဟေမာန် ဒီဘဲကိုစွဲလန်းနေအောင်လုပ်ပေးတော့”
“ ဆရာ သမီးဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ”
“ အဓိက တော်ကီပဲ”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
တပတ်လောက်ကြာတော့ ဆရာ ရောက်လာပြီး ဟိုတယ်မှာ ဟေမာန့်ကိုထား ခဲ့တယ်။ နောက်ထပ် နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ ကိုရန်နိုင်ထွန်းဆိုတဲ့လူ ကြီးရောက်လာတယ်။
“ ဟေမာန် ရောက်တာ ကြာပြီလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ ကြာပြီအကို”
“ နင်နင့်ဆရာဆီကဘယ်လောက်ရ လိုက်လဲ”
“ အဲဒါပြောဖို့လိုလို့လား၊ဟေမာန် က ခုအရမ်းခက်ခဲနေလို့လုပ်ရတာ”
“ ငါသိပါတယ်ဟာ”
“ ဟေမာန် က ခုအလုပ်လုပ်ပြီးရင် ဆရာ့ အလုပ်က ထွက်မှရတော့မှာ”
“ ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ ဆရာရှေ့ဘယ်လိုမျက်နှာနဲ့ ဟေမာန် နေရဲမလဲ”
“ အဲဒါဆို ဟေမာန် အလုပ်ထွက်ရတော့ မှာပေါ့”
“ မတတ်နိုင်ဘူး..အကိုရယ်၊ ဟေမာန့် အမေနေမကောင်းလို့သာ လောလောဆယ် အဆင်ပြေအောင် လုပ်ရတာ၊ ဆေးကုပြီးရင်ရွာပြန်မယ်”
“ မပြန်ပါနဲ့ဟေမာန် ၊ငါနင်အဆင်ပြေ အောင်စီစဉ်ပေးပါ့မယ်”
“ အကိုကဟေမာန် အဆင်ပြေအောင် ဘယ်လိုစီစဉ်ပေးမှာလဲ”
“ ငါတလကို ငါးသိန်းပေးမယ်ဟာ”
“ တလငါးသိန်းနဲ့ နေ့တိုင်းအကိုနဲ့ နေရမယ်ဆို မတန်ပါဘူး”
“ မဟုတ်ဘူးလေ၊တပတ်ကိုတရက် လောက်ပေါ့”
“ အင်း အဲဒါဆို မဆိုးဘူးပေါ့”
“ အကိုဟေမာန် ဝမ်းသာအောင်လုပ်ပြီး ခုကိစ္စပြီးတာနဲ့ဟေမာန့်မေ့သွားမယ့် အရာတွေပါ”
“ ငါ တကယ်ပြောတာပါ”
“ ကတိနှော် အကို”
“ ကတိ”
ထိုစဉ်မှာပင်ရန်နိုင်ထွန်းက အဝတ်အ စားတွေချွတ်နေပါပြီ။
“ အကိုဟေမာန် ကူချွတ်ပေးမယ်လေ”
ဟေမာန် သူ့အဝတ်အစားတွေကိုကူ ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ သွားကြီး တဖြီးဖြီးနဲ့ကျေနပ်နေသည်။
“ ဟေမာန် လဲအဝတ်တွေတလွှာချင်း ဖြေးဖြေးချင်းချွတ်ကွာ”
“ ဟင်ဘယ်လိုကြီးလဲ အကို”
“ ဟေမာန့်အလှကိုတဖြေးဖြေးခံစား မလို့ပါဟေမာန် ”
“ ကဗျာ ဆန်တာလားအကို ဟေမာန် ရှက်တယ်”
“ ရှက်ပါနဲ့ဟေမာန် ရယ်”
ဟေမာန် တလွှာချင်းချွတ်ပေးလိုက် တယ်။
“ ဟာ အရမ်းလှလိုက်တာ ဟေမာန် ရယ်”
ဟေမာန် နို့ကို ကြည့်ပြီးကိုရန်နိုင်ထွန်းကဆိုတယ်၊ဟေမာန် ရှက်ပြုံးလေးပြုံး ရင်း
“ ဟာ အကိုကလဲ ဟေမာန် ရှက်ပါတယ် ဆိုမှကြာ”
ဟေမာန် အနားကိုကပ်ပြီးဟေမာန် အား ဖက်ထားလေသည်။ ဟေမာန် ကရှက် သလိုလုပ်ရင်းပြန်ဖက်သည်။
“ လာကွာ ဟေမာန် ၊အကို့လီးကိုစုပ်ပေး”
“ ဟင့်ဟေမာန် မလုပ်ရဲဘူး..အကိုရယ်၊ ဟေမာန့်ကိုသနားရင်မလုပ်ပါရစေနှင့်”
“ ဟေမာန် ကလည်းကွာဒါလုပ်တာဘာ ခက်တာမှတ်လို့”
“ ဟေမာန် က ဟိုဟွာပဲလုပ်ရမယ်ထင် လို့လက်ခံမိတာအကို”
“ ဟေမာန် ကလဲကွာ၊ဟေမာန် ကောင်း အောင်လဲအကိုပြန်လုပ်ပေးပါ့မယ်”
ဟေမာန် သိလိုက်ပြီ ဒီလူဒါကိုအရူးအ မူးဖြစ်မှန်းကိုပါ။
“ ဟေမာန် မလုပ်ရဲလို့နှော် အကို”
“ အကိုအရင်လုပ်ပေးရင် ဟေမာန် ပြန် လုပ်ပေးမလား”
“ အဲလိုသာဆို ဟေမာန် ပြန်လုပ်ပေး ပါ့မယ်”
ကိုရန်နိုင်ထွန်းကတဏှာကြီးမှန်းသိ တော့ဟေမာန် ကတမင်ပင်ပြောလိုက် သည်။
“ လာအဲဒါဆိုဟေမာန် ပက်လက်လေး အိပ်လိုက်၊အကိုအရင်ပြုစုပေးမယ်”
ဟေမာန် အိပ်ရာပေါ်ပက်လက်လှန်၍ လှဲချလိုက်သည်။ ကိုရန်နိုင်ထွန်းက ကုတင်ပေါ်ဝ မ်းလျှားမှောက်ပြီးဟေမာန့် ပေါင်ကြားထဲဝင်ကာ ဟေမာန့် အဖုတ်အား လျှာအပြားလိုက်ယက်လေသည်။ အကွဲကြောင်းတလျှေက်စုံဆန်ယက်ပြီးဟေမာန် ပေါင်ကို မ တင်ကာဟေမာန့်အဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲအား လျှာကိုစုချွန်ပြီးထိုးမွှေသည်။
“ ပလပ် ပလပ်”
“ အားးး! အားးး ”
ဟေမာန် မှာ လူက တုန်ယင်သွားသည်၊ ပူနွေး စိုစွတ်သောလျှာက အကွဲ ကြောင်းတလျောက် ထိထိမိမိယက်သွားချေသည်။ ထိုနောက်လျှာဖျားကပူးကပ်နေသောနှတ်ခမ်းနှစ်လွှာအကွဲကြောင်းတလျောက် တိုးဝင် လာပြီးနှုတ်ခမ်းသားများအားပွတ်ဆွဲသွားပြန်သည်။စောက်စေ့ကိုစုပ်ဆွဲပြန်သည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
“ အားးးအီးးဟီးးဟီးးး”
ခါးကလေပေါ်ကြွသွားသည်။ အဖုတ်က မော့ဖောင်းလာသည်။ လက်က အိပ်ရာခင်းကိုသာ တင်းတင်းဆုပ် ကိုင်မိတော့သည်။ ပေါင်ကိုမြှောက်တင်ပြီးအဖုတ်သာမကဖင်ကိုပါ ယက်ပြန်သည်။
“ ပလပ် ပလပ် “
“ အာ့! အင်းးဟင်းးးဟင်းးးရှီးးရှီးး”
တရှီးရှီးနဲ့အရမ်းကောင်း နေသည်။ အစေ့ကိုလျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီးတပြွတ် ပြွတ်စုပ်ပြန်သည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
“ အာ့အိုးးရှီးးရှီးးးအိုးးအားး”
“ အား အားးရှီးးရှီးးးအားအကို အိုးအကို အားရှီးးရှီးးး အားး”
တကယ်ပါဒီလိုပြီးသောအရာသာ မျိုးမတွေ့ဖူးသေးသောဟေမာန့်အဖို့ စိတ်ထဲကသဘောကျမိတော့သည်၊
“ ဟေမာန် နင့်အလှည့်ရောက် ပြီ”
ဟေမာန် အိပ်ရာကထပြီး သူ့လီးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း လျှာဖျားနှင့်ရစ်ပတ်မွှေပေးလိုက် သည်။ ဂွင်းတိုက်ပေးပြီးစုပ်ပေး လိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်လာ သော အရည်များကိုလီးထိပ်ပေါ် ထွေးချပြီးကွင်းတိုက်ရင်းစုပ်ပေးလိုက်ရာ ကိုရန်နိုင်ထွန်းလီးကလဲ တော်တော်တောင်လာသည်။ သူ့လီး က ဆရာလီးလောက်မကြီးပေ။ တော်တော်လေးမာလာသောအခါ ..
“ အကိုဟေမာန် အာညောင်းပြီ”
“ အေးရပြီ ဟေမာန် ”
“ အကိုလုပ်ရင်ကွန်ဒုံးလေးသုံးပေး လား”
“ ငါကကွန်ဒုံးသုံးရင်အားမရဘူး..ဟေမာန် ”
“ သမီးကြောက်လို့”
“ ကြောက်မနေနဲ့၊ငါကလုပ်မှတော့ အားရအောင်လုပ်မယ်”
မဟေမာန် ပြောသော်လည်းမရပေ၊ မည်သည့် အကွာအကွယ်မှမလုပ် မယ့်ပုံမျိုးမပေါ်ပေ။
“ ပက်လက်လှန်လိုက်လေဟေမာန် ”
“ ဟုတ်..အကို..ဖြေးဖြေးလုပ်နှော်”
“ အင်းပါ ဟေမာန် ”
ကိုရန်နိုင်ထွန်းကဟေမာန့်ပေါင်ကြား ဝင်ပြီးပိပိ အဝကို လီးတည့်ကာ တဖြေးဖြေးနှင့်ဖိသွင်းလိုက် သည် ။
“ ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ်”
“ အာ့ ဖြေးဖြေး၊နာတယ်အကိုဟာကအ ကြီးကြီး၊သူများဟာကွဲသွားပြီလားမသိဘူး”
နာတယ်ပြောပြီး ဟေမာန် ကညှစ်ထားသည်။ ကိုရန်နိုင်ထွန်းကလည်းဟေမာန် နို့ကိုစို့ပြီး အဆုံးထိ အထဲကို ဖိထည့် လိုက်ရာလီးကတင်းကြပ်ကြပ်ဆို့ဆို့ ကြီးဝင် သွားရသည်။
“ အားသေပါပြီ..အကိုရယ်”
မနာသော်လည်းဟန်လုပ်၍ ရန်နိူင်ထွန်းသဘောကျရန် ပြောလိုက်သည် ။
“ ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ”
“ အာ့! နာတယ် အကို စူးပြီးအောင့်နေ တာ ပဲ.ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ”
လီးကိုတဆုံးအထိသွင်းပြီးဟေမာန့် ခါးကိုမဆွဲ၍အားထည့်ပြီးဆောင့် သည်။
“ ဗျစ်..ဗျစ်..ဗြိ ဗျစ်”
“ အာ့!အီးး အားးး”
ဟေမာန် အသည်းအသန်အော်ညည်းလိုက်ရတော့သည်။ အဖုတ်တခုလုံးမီးစနှင့်ထိုးသလိုပင် ခံစားလိုက်ရ သည်။ သို့သော် အတွေ့အကြုံတစ်ခုအနေနဲ့ကြမ်းကြမ်းတမ်း တမ်းဆက် ဆံခြင်းကလည်းတမျိုးတဖုံကောင်းနေသည်။ ယခုကိစ္စမှာငွေကြောင့်ဖြစ် သော်ငြားလည်း ကာမစိတ်များဖြစ် ပေါ်နေသည်ကို ဟေမာန် ထူးဆန်းစွာ သိလိုက်သည်။ ခနတာမျှသာနာပြီး ကောင်းလာသည်။ စိတ်တို့ မတရားထန်လာသည်။
ကိုရန်နိုင်ထွန်းက တဖတ်ဖတ်နှင့်လိုးပြီးမှ ဟေမာန့်ခါးကို လွှတ်ချလိုက် သည်။ ပုခုံးသားကို လှမ်းဆွဲပြီးအသားကုန်လိုးသည်။ ဟေမာန် ရဲ့စိတ်တို့ ထန်ပြီးအဖုတ်ထဲမှ ပိပိနံရံတို့လှုပ်ရှားကာ ညှစ်သကဲ့သို့ ဖြစ်လာသည်။ လီးဝင်သံကတဇွိ တဗြိဗြိမြည်လာသည်။ ပေါင်ချင်းထိကပ်သံ တဖန်းဖန်းကြားလာရသည်။ သို့သော်မကြာမှီပင်ကိုရန်နိုင်ထွန်း လီးမှသုတ်များပန်းထွက်သွားသည်ကိုသိလိုက်သည်။ ဟေမာန် မှာ ပြီးမြောက်ခြင်းမရှိပေ။
“ အကို ပြီးသွားပြီလားဟင်”
“ ဟုတ်တယ် ဟေမာန် ၊မလုပ်ရတာကြာ ပြီမို့လားမသိဘူး၊အရမ်းမြန်နေသလိုပဲ”
“ဟင် အကိုကလဲအကြာကြီးပဲကို၊ဟေမာန် ဖြင့် သေပီမှတ်နေတာ”
“ ဟားးဟားးး၊ကိုယ်လိုးတာ ကောင်းလား”
“ သွားမသိဘူး ဘာတွေလာမေးမှန်း ဒီမှာတော့ သေလုမျောပါးပဲ”
“ ဟားးဟားး”
ရန်နိုင်ထွန်း သဘောကျစွာဖြင့်ရယ် မောနေတော့သည်။ ကိုရန်နိုင်ထွန်း ခနနားသော်လည်း လီးကပြန်၍ မာ လာခြင်းမရှိပေ။သို့သော်ဇိမ်ယူချင်သဖြင့်
“ ဟေမာန် အကို့လီးကို ပြန်စုပ်ပေး ပါဦးကွာ”
ဟေမာန် ရန်နိုင်ထွန်း သဘောကျစေရန် စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုရန်နိုင် ထွန်းလက်ကလည်း အငြိမ်မနေပေ။ ဟေမာန့် စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ နှိုက် ရင်းကလိနေသည်။ ထိုသို့လုပ်နေစဉ်ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် ဟေမာန့်ကို လက်ကာပြပြီးရပ်ရန် ပြောသည်။ ဖုန်းပြောပြီး ဟေမာန် ကထပ်မံစုပ်ပေးသော်လည်း လီး က တောင်လာခြင်းမရှိသဖြင့်ကိုရန်နိုင်ထွန်းလက်လျှော့ပြီး
“ ဟေမာန် ၊နင့်ဆရာကိုခေါ်လိုက်တော့ ငါသွားမှ ရတော့မယ်”
“ ဟွန်း..အပိုပြောတုန်းကတော့ မိုးကြီးလေကြီးနဲ့ တလကို ငါးသိန်းပေးမယ် ဘာမယ်နဲ့ ဆရာကသာ သိန်းနှစ်ဆယ် ပေးပြီးဟေမာန့်ကို အားနာနာနဲ့လုပ် ခိုင်းရတာ၊ အခုတော့ အကိုက ပြေးပြီ”
“ မဟုတ်ရ ဘူးဟေမာန် ရယ်တကယ် ကိစ္စရှိလို့သာပါ”
“ အဲဒါဆို နောက်မတွေ့တော့ဘူးမ ဟုတ်လား”
“ တွေ့မှာပေါ့ဟေမာန် ”
“ တွေ့မယ်ဆိုဟေမာန် ကဟေမာန့်ဆရာ့ဆီဘယ်လို တောင်းရမှာလဲ”
“ အကို ပေးခဲ့ပါ့မယ်”
“ တကယ်ပေးမှာလား အကို”
“ တကယ်ပေါ့ ဟေမာန် ”
“ အကို..ပေးမှအကိုနဲ့တွေ့တဲ့အခါဟေမာန် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဝတ်စား ပြီးလာလို့ ရမှာ”
“ အေးပါ ရော့”
ငါး ထောင်တန်တစ်အုပ်ကိုပေးသ ဖြင့်ဟေမာန် လှမ်းယူလိုက်ပြီး
“ ဟေမာန် ရော အခုအကိုနဲ့ပြန်လိုက်ခဲ့ရ မလား”
“ မလိုက်နဲ့ဟေမာန် နင့်ဆရာကိုနေလကို ခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ အကို”
ကိုရန်နိုင်ထွန်းဆရာ့ဆီကို ဖုန်းဆက် ၍ခေါ်သည်။ ပြီးလျှင်အဝတ်အစား များဝတ်ပြီးအခန်းထဲမှ ထွက်သွား သည်။ ဟေမာန် မှာ အခန်းထဲကျန်နေ ခဲ့ရတော့သည်။မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့် ကြာသောအခါ ဆရာရောက်လာပြီး
“ ဟေမာန် အဆင်ပြေလား”
“ ပြေပါတယ် ဆရာ”
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဟေမာန် ၊ငါ့အခက်အခဲတွေကိုကူညီပေးလို့”
ဟေမာန် ကငါးထောင်တန်အုပ်ကို လက်ကပြရင်း
“ ဆရာ့ကို ပိုကျေးဇူးတင်တယ်၊ ဟေမာန် ပိုက်ဆံတွေစုမိရင်ရွာပြန် မယ် ဈေးဆိုင်လေးနဲ့ စက်ဆိုင်တွဲလုပ်မယ် အခုအမေလဲနေကောင်းပြီဆိုတော့ ငွေစုလို့ရပြီ”
“ အော် အေးကောင်းတာပေါ့...ဟေမာန် ငါဝမ်းသာတယ်၊နင်ပြန်တော့မယ် ဆိုရင်ပြောပေါ့၊ငါလည်းနင့်အတွက် တခုခုစီစဉ်ပေးပါ့မယ်”
“ အာ ရပါတယ်ဆရာ”
“ နင်ပြန်တော့မလား”
“ သမီးကအချိန်ရပါတယ်၊ဆရာသာ မအားရင်ပြန်၊နေချင်သေးတယ်ဆို ရင်တော့နေလေဆရာ”
“ ခန နေကြသေးတာပေါ့”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
ဟေမာန် နားလည်သဘောပေါက်ပါသည်။ ဆရာ့အဝတ်အစားတွေကို ကူ ချွတ်ပေးပြီးနောက်
“ ဆရာ သမီး...ရေဆေး လိုက်ဦးမယ်”
“ အေးပါ ဟေမာန် ”
ဟေမာန် နှင့်ဆရာအတူ နေလိုက်ပြီး ဟေမာန့်ရဲ့မပြီးဆုံးခဲ့သော ကာမဆန္ဒကို ဆရာကပြီးဆုံးသည့်တိုင်အောင် လုပ်ပေးလိုက် သည်။ ဟေမာန် ထို့ ကြောင့်ပင်ဆရာနဲ့ နေချင်သည်။ ဆရာက သူ့ဆန္ဒထက် ဟေမာန့်ဆန္ဒကို အရင်ဖြည့်ပေးပြီးမှ သူလိုရာကို အရောက်သွားသည်။
ထို့ကြောင့် ဆရာ့ ခေါ်လျှင် ဟေမာန် သွားလိုက်သည် မဟုတ်လား။ ဒီလိုနဲ့ ကိုရန်နိုင်ထွန်းနှင့်ခြောက်လ ခန့်တပတ်လျှင်တန့တာမျှ နေပေးခဲ့ ပြီး တစ်လ ငါးသိန်းသာမက မုန့်ဘိုး လည်းရသဖြင့်ဟေမာန်မှာ ငွေသိန်း ခြောက်ဆယ်ခန့် ရခဲ့သည်။ ဟေမာန် ပြန်ခါနီးငါးသိန်းထပ်ပေးသည်။ ဆရာဆီသွားပြီး
“ ဆရာ သမီး...ပြန်တော့မယ်”
“ အော်အေး ပြန်မယ်ဆိုတော့လဲ ရော့..မုန့်ဖိုး”
ငွေငါးသိန်းထပ်ပေးသည်။
“ ဆရာ့ကို ကန်တော့ခဲ့မယ် ဆရာ”
“ မကန်တော့နဲ့ဟေမာန် ၊ငါက နင်နဲ့ပတ်သက်ပြီးကန်တော့ခံနိုင်တဲ့ လူမျိုးမှ မဟုတ်တာ”
“ ဟာဆရာကလည်းဆရာ့ကျေးဇူး ဟေမာန့်မှာအများကြီးရှိပါတယ်”
“ နင့်ခန္ဓာကိုယ်၊ နင့်သွေးသားနဲ့ရင်းနီး ခဲ့ရတာတွေ အများကြီးပါ ဟေမာန် ၊ ငါကိုယ်တိုင်လည်း တာဝန်မကင်း ဘူးလေ”
“ ဆရာ့ အတွက်သမီးကြည်ဖြူပြီး သားဆရာ”
“ အေးပါ မကန်တော့နဲ့အစစအရာရာ အဆင်ပြေပါစေဟာ”
“ ဆရာ ဒီနေ့မအားဘူးလား”
“ အားပါတယ်”
“ သမီးဒီနေ့ နောက်ဆုံးအနေနဲ့တွ့ချင်ပါတယ် ဆရာ”
“ ကောင်းပြီလေ သွားကြတာပေါ့”
ဆရာနှင့် နောက်ဆုံး တွေ့ဆုံခြင်းဖြစ် လေတော့ ဟေမာန် ကပဲ အစစအရာရာ ကို ဦးဆောင်လိုက်တယ်။ စုပ်ပေးတာရော လိုးတာရော ဦးဆောင်ပြီးနှစ် ကြိမ်ပြီးတဲ့အထိ နေလိုက်ပြီးညနေ စောင်းမှဟေမာန် အိမ်ပြန်တယ်။
နောက်တနေ့နံနက် ရွာကိုခရီးထွက်ခဲ့ ပါတယ်။ ရွာမှာဆိုင်လေးတည်ရင်း ဈေးရောင်းစက်ချုပ်နေခဲ့တာ ခြောက်လလောက်မှာ ရွာက ကိုသက်နောင်က လက်ထပ်ခွင့် တောင်းတော့တယ်။ အမေကလည်းသူ အသက်ကြီးပြီဖြစ်တဲ့အတွက် အိမ် ထောင်ပြုစေချင်နေပြီလေ။
“ သမီးကညာ အခါမလင့်စေနဲ့တဲ့၊ မောင်သက်နောင်က ရိုးသားကြိုး စားတဲ့သူ တယောက်မို့ အမေက သ ဘောတူတယ်၊မြန်မြန်သာ လက်ထပ်လိုက်ပါ၊ အမေလည်းသမီးကို စိတ်ချချင်နေပြီ”
“ ဟုတ်ကဲ့ အမေ”
ကိုသက်နောင်ကို အမေက သဘောတူကြောင်း ပြောတော့ လက်ထပ်ဖို့ ရာကြိုးစားကြတော့တယ်။ မင်္ဂလာ ဆောင်ခါနီး ဆရာဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး အကြောင်းကြားလိုက်တယ်။ မင်္ဂလာဆောင်ကို လက်ဖွဲ့တွေ အ များကြီးနဲ့ရောက်လာပေးတယ်။ ဟေမာန် ကဆရာ့ကိုဒီ အကြိမ်မှာတော့ ကန်တော့ခွင့် ရလိုက်တယ်။
“ ကဲ ... ဒီလင်ဒီမယား အိုအောင်မင်း အောင် ပေါင်းနိုင်ကြပါစေဗျာ”
“ ပေးတဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ပါစေ ဆရာ”
ဆရာ ပေးတဲ့ ဆုတောင်းရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ဟေမာန် သိလိုက်တယ်။ ဟေမာန် ပြုံး နေလိုက်တယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ဟေမာန် တို့က လက်မထပ်ခင် ကတည်းက အတူနေပြီးပြီလေ၊ ဘာပြဿနာမှ မရှိပါဘူး၊ ကိုသက်နောင်က ရိုးသားပါတယ်။ ကိုသက်နောင်ကို ပြောပြပြီးသား ရန်ကုန်မှာ ရည်းစား ရှိခဲ့ဖူးတယ်လို့ပေါ့။ ကိုသက်နောင်က ခွင့်လွှတ်ပါတယ်။ ဒီတော့လည်းဘာ ပြဿနာမှပေါ်လာစရာ အကြောင်းမရှိပါဘူးလေ။
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment