အောင်သွယ်တော် မမညို (စ/ဆုံး)

အောင်သွယ်တော် မမညို (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

တောသားလေး ဖိုးထူးသည် မိန်းမ လိုချင်နေ ၏။ အသက် က ၁၈ နှစ်။ ကြုံရာ ကျဖမ်းအလုပ်လေး နဲ့ တရက် ၃၀၀၀ လောက် ရှာနိုင်ပြီကိုး။ သို့သော် သူက မစွမ်း။ အပျိုမ ချောလေးတွေ ကို မစရဲ။ သည်တော့ ရွာအ နောက်ပိုင်းကရွက် ပုန်းသီးအပျိုပေါက် မ လေး မိသူကို ကြိုက်ဘို့ ရွေးသည်။ 

ဒါပေမဲ့ ပြိုင် ဘက် မရှိတာတောင် စာမ ပေးဝံ့။ မိသူ အမဝမ်းကွဲ မမညိုကိုဘဲ အားကိုး အောင် သွယ်ခိုင်းရ ချေသည်။ မမညို နှင့် သူ့ယောက်ျားကလည်း ဖိုးထူးကို သ ဘောကျသည်။ ရိုးသည် ။အလုပ်ဇွဲ ကောင်းသည်။ 

ထို့ကြောင့် မိသူ ကို ပြန်ကြိုက်ဘို့နားချ၏။ ဖိုးထူး ကသူခံစားချက် အချစ်တွေကို ရှက်ပေမဲ့ မမညို ကိုဘဲ ပြောပြရသည်။ ရင် ဖွင့်ရ သည်။ မမညိုက အဲဒါကို မိသူ ည အိမ်လာအိပ်တော့ ပြန် ပြောရသည်။ တခါ မိသူ ပြန်ပြောတာကို ဖိုးထူး လာတော့ ပြန် ပြောပြရပြန်၏။ 

သို့ဖြစ် ရကား ဖိုးထူးသည် မမညိုနှင့် အကြိမ်ကြိမ် တွေ့ရ စကားပြောရ အသုပ်လေးဘာလေးလည်း အလိုက်တသိ ဝယ်ကျွေးရသည်။ 

......................................................................................

၃ လ လောက်ကြာတော့ မမညိုက 

ငါ့ညီမက ရှက်တတ်တော့ ငါ့တောင် မပွင့်လင်း ဘူး။ နင့်ကို ကြိုက်ချင် ပုံတော့ ရတယ်။ ဒီလိုလုပ် တည သူ့ကို နင် ကိုယ်တိုင် ဝင်ပြော ။ ငါ ရှောင် ပေးမယ် တဲ့။ 

အဲဒါမှ ဂွ။ ဖိုးထူးကလည်း ဒီဘက်မှာ မစွမ်း။ ဒါနဲ့ ဘဲ ကိုယ့်ထက် ကြီးတဲ့ စော်ကြည်ဘဲတွေ လက်သွက်တဲ့ ကိုကြီးတွေထံ နည်းတောင်းရ ဆရာတင် ရပြန်သည်။ သူတို့ပြောတာက ရှင်း သည်။ 

ဟ ၂ ယောက်ထဲ တွေ့ရမှတော့ လုံးပေါ့ကွတဲ့။ 

လွယ်ပါ့မလား။ ဒါပေမဲ့ ဘာပဲပြောပြော ကိုယ်က ကြိုက်ချင် မှ တော့ ကြိုးစားရ တော့မည်။ သတ္တိ ရှိရ ပေ တော့ မည်။ 

အို ဘာကြောက် ရမှာလဲ။ ယောကျ်ားဘဲ။ 

..........................................

မမညိုက သူ့ကို ရွာဘုရားပွဲ ညမှာ ချိန်းသည်။ သူတို့ညီအမ ၂ ယောက်ကရုပ် ရှင်ကြည့်မည်။ တကားပြီးရင် ပြန်လာမည်။ သူ့ယောက်ျားက မြို့သွားသည်မို့ ညီမ ၂ ယောက် အိမ်မ ထဲက အခန်းမှာ အတူအိပ်ပြီး၊ မိသူ အိပ်ပျော်လျှင် မမညိုက အခန်းထဲက ထွက်ကာ အပြင် ဝဲတဲ မှာ ပြောင်းအိပ်မည်။ ဖိုးထူး က မိသူ အခန်းထဲဝင်။ ကြိုက် သ လောက် ပြောပေ တော့။ ရသမျှ အခွင့်အ ရေး ယူချင် သ လောက် ယူပေ တော့ ဟု မမညို မှာ၏။ 

ဖိုးထူး အဲသည်ည ချိန်းတဲ့အချိန်စောင့်ရတာ မော လှသည်။ အရက်သောက်၍ ရဲဆေးတင် သည်။ စောသေး၍ ဗွီဒီယိုရုံ ဝင် ကာ အပြာကား ကြည့် သည်။ ကောင်းလိုက်တဲ့ ဂျပန်ကား။ ကောင်မ က တကယ့်ချောချော တောင့်တောင့် ကြီး။ နို့ကြီးတွေ တင်ကြီးတွေက အယ်နေသည်။ ကြည့်ရင်း ဖိုးထူးဟာ ထ နေသည် မှာ ညောင်း တောင် ညောင်း၏။ ဇာတ်ကားပြီးအောင် ကြည့်နေ၍ နာရီဝက် လောက်နောက်ကျမှ ဖိုးထူး လာခဲ့သည်။ 

......................................................

မမညို အိမ်လေးက မှောင် မဲ တိတ်ဆိတ်နေ၏။ ဖိုးထူးက ဆူးတံခါးကို အသာမ ဝင် သည်။ မိသူ အိပ်နေတဲ့ အိမ်မကြီးက ခန့်ညားနေသလို ထင် ရပြီး ဖိုးထူး စွတ်မဝင် ရဲ။ သတ္တိက မွေးပါလျက် နဲ ပြန်သည်။ ဒါကြောင့် ဘယ်လိုက စရမလဲ မေးဘို့မမညို ရှိရာ သွားမိသည်။ 

တွေ့လိုက် ရ တော့ ဖိုးထူး ရင် ဖိုသွားသည်။ မမညို တကယ် အိပ်ပျော်နေပြီ။ မောပန်း၍ ခြေပစ် လက်ပစ် အိပ်နေသဖြင့် လုံချည်ကျွတ်ကာ ခြေဖျား ရောက်နေသည်။ လ ရောင် ဖွေးဖွေးအောက်မှာ ဝင်းလဲ့သော နို့အုံ ကြီးတွေ ဖင် ကားကြီးတွေက ပုရိသ တွေ ကို ချဲ လင့် ခေါ်နေသလိုပါဘဲ။ ဖိုးထူး မ နှိုးဝံ့တော့ဘဲ ပြန်လစ်ကာ မိသူ အခန်း ဝင် သည်။ 

ကုတင်ပေါ်က မိသူကို လက်နှိပ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်၏။ ငါးဖောင် ရိုး ပြားချပ်ချပ် ဘော်ဒီကို ၅ မိနစ်လော က် ကြည့်ပြီး တပ်ခေါက် ခဲ့၏။ မမညို ကုတင် ခြေရင်းရပ်ကာ မမညိုတကိုယ် လုံးကို ငေးကြည့်မိပြန်သည်။ ကြည့်မဝ။ မျက်တောင် ခတ် ဘို့မေ့နေ၏။ 

ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ် ခြေဖွတက်ကာ မမညိုရဲ့ ကားနေတဲ့ ပေါင်ကြား နေရာယူသည်။ သူ့ဟာ ကို ကိုင် ကာ မို့ဖောင်း ဝင်းဝါနေတဲ့ ခုံလေး အောက်ခြေကို အသာတေ့၏။ နည်းနည်းဖိ နှစ် လိုက်တော့ မမညို အဟ လေး ထဲ အဖျားမြုပ် သွားသည်။ အား ကောင်းလိုက်တာ ။ မို့မောက်နေ သော နို့အုံကြီးတွေ ကို ဆုပ်ချေ ချင်ပေမဲ့ မကိုင် ဝံ့သေး။ သူ့ဟာကို တဖြည်းဖြည်း အရင်းထိ မြုပ်ဝင် အောင် သွင်းသည်။ နောက် မျှင်းမျှင်း ပြန်ထုတ်။ ပြန်သွင်း။ အ အ ကောင်းလိုက်တာ မမညိုရယ်။ ၄ ခါလောက် သွင်းထုတ် လုပ်တော့ ဖြတ်ကနဲ မမညို နိုးကာ သူ့ကို လက်မောင်းဆွဲ ချုပ်ကာ 

ဟင် ။ ဖိုးထူး နင် ဒါဘာလုပ်တာလဲ။ 

ဖိုးထူး မမညိုကို ပြန်မကြည့်ဝ့ံ။ ခေါင်းငုံ့။မမညိုရင် ခွင်ကြား ခေါင်းထိုးဝင် ခါးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ပြီး ငိုသံစွက်လျက် ။ 

ဘယ်လိုမှ မထိမ်းနိုင် လို့ပါ မမညိုရယ်။ ပေးချင် တဲ့အပြစ် ပေးပါ။ ခံပါ့မယ်ဗျာ ။ 

မမညိုက 

အိမ်ထဲမှာ မိသူရှိတယ်လေ ။ သွား လုပ်ပါလားဟဲ့ ခွေးရဲ့။ 

ဖိုးထူးက ခေါင်းရမ်း၏။ 

ကြည့်ပြီးပြီ။ မလုပ်ချင် ဘူး။ ငါးခြောက်ပြားကျနေတာဘဲ ပိန်ကပ်လို့။ 

မမညိုတွေးလျက် ငြိမ်သွားသည်။ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းတချက် ချကာ ပက်လက်လှန် လှဲလိုက် သည်။ ဖိုးထူး ဖြတ်ကနဲ အ တွေးပေါက်သည်။ မမညိုတွေဝေ နေတုန်း ဆက်လုပ်မှ ။ 

ပြီးတော့ သူ့ဟာက လောလောဆယ် မမညိုဟာထဲ ဝင် နေတုန်းမို့လား။ ဖိုးထူး ခပ်သွက်သွက် စွတ်လုပ်သည်။ ပေါင် တံ အိအိကြီးတွေကို ဘေးဖြဲ မ တင်၏။ ငွားငွားစွင့်စွင့် ပေါ်လာတဲ့ မမညို မုန့်ပေါင်းထဲ ကို အပီ ထိုးထည့်သည်။ ပိုပြီး ကြပ်စေ့ ပိုင် နိုင် သွားသည်။ အားထည့်ပြီး ဆောင့်သွင်း ပြန်ထုတ် နွှာသည်။ ပထမ တော့ မမညိုကိုယ်ကြီးက သစ်ဆုတ်းကြီး လိုပါဘဲ။ မလှုပ် မယှက်။ 

၁၀ မိနစ်လောက်ကြာတော့ ခါးက ပင့်ပေးသည်။ ဘယ် ညာ ရွေ့ လှုပ်ပေးလာသည်။ ဖိုးထူး အားတက်လာပြီး ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လုပ်သည်။ နို့ကြီးတွေ အသားကုန် ဆွဲ စို့သည်။ ခေါင်းကိုကိုင် ကာ ပါးစပ် ချင်း တေ့စုပ်သည်။ တော်တော်နဲ့ လွှတ်မ ပေး။ 

ချစ်တယ်မမရယ်။ မမကိုဘဲ ချစ်တယ်။ အ အ ကောင်းလိုက်တာ ။ခုနလိုလေး ပြန်ကော့ ပေးပါဦး။ 

အသံနည်းနည်းကျယ်လာတော့ မမညိုက သူ့ ဗိုက်ကြောကို မနာအောင် ဆွဲလိမ်ပါသည်။ 

...........................................................................

ဖိုးထူး တချီပြီးလို့ပြန်တော့ မမညိုက ဝင်းတံခါးပေါက်အထိ လိုက်ပို့၏။ ပြီးတော့ ရှေ့ရေးအတွက် သင်ပြသည်။ 

မနက်ဖန် မမ ယောင်္ကျား ပြန်လာတော့မှာ။ တွေ့ချင် တဲ့ရက် ည နေမှာ အရက်တပုလင်း ဝယ်လာပြီး ယောက်ျားကို လာပေးလိုက်။ မမက ဖိုးထူးဟာ ဒီည မိသူနဲ့ ချိန်းတွေ့မှာမို့ယောကျ်ား ကို ရှောင်ပေးဘို့လာဘ်ထိုးတာ။ ည ၁၀ နာရီ ထိ လျှောက်လည်ချေ။ ၁၀ ကျော်မှ အိမ်ပြန်ခဲ့လို့ ပြောထားမယ်နော် တဲ့။ 

ဒီတော့ ဖိုးထူးက 

အာ မမညိုကလည်း ကျုပ်က မိသူကိုမှ မချစ်တာဘဲ 

လို့ပြန်ပြောတယ်။ မမညိုက ဖိုးထူးဗိုက်ကြောကို တခါလိမ် ပြီး 

ဟယ်! အ လိုက်တာ က လေးရယ်။ ပြောတော့ မိသူနဲ့လို့ပြောပေမဲ့ တွေ့တော့ မမနဲ့တွေ့မှာပေါ့ဟဲ့ 

ဆိုပါ၏။ ဖိုးထူး ပျော်သွားပြီး မမညိုကို ဖက်နမ်းသည်။ နို့ကြီးကို ကျီစယ် စို့သည်။ နောက် စိတ်တခါ ထ လာတာနဲ့ မတ်တတ် ရပ် တပွဲ ဆော်ထည့်ပါသည်။

ပြီးပါပြီ။