မယားပါသမီး အပိုင်း ( ၁ )

မယားပါသမီး အပိုင်း ( ၁ )

ရတနာဝင်းထိန် ရေးသည် ။

၃၂အဲယားကွန်းကားကြီးပေါ်သို့ တိုးခွေ့တက်လာသော စိုးထူးသည် တင်မေခက်ကို လှမ်းတွေ့လိုက် သောအခါ စိတ်ကူးအကြံကောင်းတခု ခေါင်းထဲ လက်ကနဲ ပေါ်လာသည်။ 

“ ဟော… ခက်ခက်… ဘယ်က ပြန်လာတာလဲ...” 

အနားသို့ရောက်လာပြီး ကိုစိုးထူး အသံပြုတော့မှပင် ကောင်မလေး သိသွား၏။ 

“ ဟို… ကျူရှင်က... အို...” 

တင်မေခက် ပြန်အဖြေတွင် ကိုစိုးထူးက မယားပါသမီး၏ဘယ်ဘက်ဖင်သားခြမ်းကြီးကို ညာလက်ဖြင့် ခပ်ရဲရဲကိုင်ကာဖျစ်ညှစ်လိုက်သောကြောင့်ကောင်မလေးပူထူဖိန်းရှိန်းလျှက်ယောင်ယမ်းရေရွတ်သံလေး ထွက်လာသည်။ တင်မေခက်တယောက် ပထွေးဖင်ကိုင်နေသည်ကို ငြိမ်ပြီးခံနေမိသည်။ မျက်နှာလေး ရဲကာ ခေါင်းလေးကိုတော့ မသိမသာငံ့ုထားသည်။ 

ကိုစိုးထူး ဆိုတာက ဖျံ။ မိန်းမတွေ စားလာတာ မနည်းတော့ဘူး။ “မ” ကျမ်းကျေသူဟုပင် ဆိုနိုင်သည်။ မိန်းမတို့၏အထာကို နောကျေနေသည်။ တင်မေခက်၏အမူအရာကို ကြည့်ရုံနှင့် ကောင်မလေးစိတ်ထဲ ဘယ်လို ဖီလင်တွေရှိ ဘယ်နည်းဘယ်ပုံ စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်ကို အကဲခတ်နေမိသည်။ ပိုင်ပြီ ဟု သိရသည်အတွက် ငနဲသား ပိုကဲလာသည်။ 

ချာတိတ်မ၏ဖင်သားကြီးကို ပွတ်သည်။ ဘယ်ဘက် ဖင်သားခြမ်း အတွင်းပိုင်းအသားတို့ကို ညာလက်ညှိုး လက်သူကြွယ် လက်ခလယ် လက်သုံးချောင်း၏ ထိပ်ပိုင်း အဆစ်များဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲပေးသည်။ ဖင်ကို ဖြဲပေးသလိုမျိုးဖြစ်သည်။ တင်မေခက် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုံလာသည်။ ကိုစိုးထူးက မယားပါသမီး၏ဖင်အကွဲနေရာကို လက်ခလယ်ဖြင့် အသာအယာ ထိုးပွတ်သည်။ စအိုနှင့် စောက်ဖုတ်တို့ကို မထိတထိ ထိတချက် မထိတချက် ဖြစ်သည်။ 

ကောင်မလေး တွန့်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်ကို ကိုစိုးထူး ကောင်းကောင်း သတိပြုမိသည်။ ထို့နောက် ဒီထက်ထိရောက်တာကို ဆက်လုပ်သည်။ ညာလက်ဖြင့် တင်မေခက်၏ ဘယ်ဘက်ဖင်တုံးအပြင်ဖက်ပိုင်းကို အသာအုပ်ကိုင်ကာ သူ့ဆီးစပ်ကို ရှေ့သို့ ကော့ထိုးလိုက်သည်။ တင်မေခက်ကို နောက်မှနေပြီး လီးနှင့်ထောက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ 

ဒီလိုမျိုး လုပ်နေကျမို့လို့ ကိုစိုးထူး၏လီးက တင်မေခက်ပေါင်ကြားမှ တိုးဝင်ကာ စောက်ပတ်ကို ကျကျနန ထောက်မိသည်။ ကိုစိုးထူးသည်အောက်ခံဘောင်းဘီတွေဘာတွေဝတ်လေ့ရှိသူမဟုတ်။အမြဲတမ်းပုဆိုးတထပ်တည်းသာ ဝတ်သည်။ သည်တော့ ပုဆိုးအောက်ရှိသူ့လီးကြီးသည် လွတ်လပ်စွာ တောင်မတ်လို့နေသည်။

ပုဆိုး စကပ်ထမိန် အတွင်းခံပင်တီတို့ ကြားခံရှိနေလျှက်နှင့်ပင် အပျိုရိုင်းမလေး တင်မေခက်ခမြာ တောင်နေသော လီးချောင်းကြီး၏အထိအတွေ့နှင့် ကြက်သီးဖျန်းဖျန်းထအောင် ခံစားလိုက်ရရှာသည်။ တကိုယ်လုံးရှိ သွေးတွေ ဆူဝေကုန်သည်။ လှိုက်ဖိုရင်တုန်ဖွယ်ရာဖီလင်သည် တကိုယ်လုံး ပြန့်န့ှံသည်။

စောက်ပတ်ကို လက်ခလယ်နှင့် လှမ်းအနှိုက်ခံရစဉ်တွင် အလိုအလျှောက် ရုန်းဖယ်ထုတ်မှုမျိုးပင် မလုပ်နိုင်တော့။ ထိုစဉ်က အလိုလို တင်ပါးကြီးတွေနောက်ပစ်ပေးမိသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ကွပေးလိုက်သည်။ ကိုစိုးထူးက ရှေ့ကို ပိုတိုးသည်။ 

မယားပါသမီး၏ဖင်ကြီးကိုလည်း ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ကိုင်ဆွဲသည်။ လီးသည် ကြားခံနေသောအဝတ်အစားများကိုထိုးဖေါက်ကာ စောက်ပတ်ထဲ တခါတည်း တိုးဝင်သွားလေတော့မလားဟု ထင်မှတ်မှားရလေအောင်ကို ထိထိမိမိ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ထိုးမိထောက်မိ နေသည်။

တင်မေခက်မှာ ဖြိုးကနဲဖြန်းကနဲဖြစ်သည်။ ရင်ဖိုမောဟိုက်သည်။ ကြက်သီးတွေ ထသည်။ အဆိုးဆုံးကတော့ စောက်ပတ်ထဲတွင်ပွစိပွစိလှုပ်ရှားနေကာအရည်ကြည်တွေအပြတ်စိုရွှဲနေမှုဖြစ်သည် သည်လို လီးနှင့်ထောက်ခံရမှု နောက်ထပ်တမိနစ်နှစ်မိနစ်ခန့်ဆက်ဖြစ်နေလျှင် တင်မေခက်တယောက် ပြီးပင် ပြီးသွားလေမလား မပြောတတ်။ 

“ မှတ်တိုင်ပါတယ်...” 

ကိုစိုးထူးလီးနှင့်အထောက်ခံရမှုကြောင့် တင်မေခက်တယောက် အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှား အပြတ် ဖီလင် တက်လျှက် အရာရာကိုမေ့နေခိုက်မှာပင် ၃၂အဲယားကွန်းဘတ်စ်ကားကြီးက သူမဆင်းရမည့်နေရာနား ရောက်လာသည်။ တင်မေခက်မှာ ဆင်းရမည့်မှတ်တိုင်နား ရောက်လို့ရောက်မှန်းမသိ။ ကိုစိုးထူးကသာ ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်ပြောလိုက်ရသည်။ ခဏအကြာ ကားက မှတ်တိုင်တွင် ရပ်သည်။ 

“ မှတ်တိုင်ရောက်ပြီ… ဆင်းတော့လေ… ခက်ခက်...” 

ထိုအခါမှ တင်မေခက်မှာ ယောင်တောင်တောင်နှင့် ကားအပေါက်ရှိရာသို့ တိုးသွားသည်။ ကိုစိုးထူးက ကောင်မလေး၏ဖင်ကြီးကို ကိုင်ညှစ်ကာ ခပ်နာနာတချက် ဆွဲဆိတ်လိုက်သေးသည်။ အဆိတ်ခံလိုက်ရသော ဖင်သား နာနာကျိန်းကျိန်းနှင့်ပင် တင်မေခက် ကားပေါ်မှ ဆင်းသည်။ 

ထိုသို့ ဆင်းမိပြီးမှ သည်လိုအချိန်မျိုးတွင် မိမိတို့မိသားစုနေထိုင်ရာတိုက်ခန်းတွင် မည်သူမျှ မရှိကြောင်းကို တင်မေခက် တွေးမိသည်။ အခု ပထွေးသာ မိမိနှင့်အတူလိုက်လာလျှင် ရှစ်ထပ်ကန်ထရိုက်တိုက်ကြီး၏ ခြောက်လွှာတိုက်ခန်းထဲတွင် မိမိနှင့် ကိုစိုးထူးတို့နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိနေကြလျှက် မရှောင်သာသည့် လမ်းမြှောင်ကြားမှာ ပထွေးနဲ့မယားပါသမီးတို့ “ညား”ကုန်သည့်ကိန်း ဆိုက်နိုင်ကြောင်း တင်မေခက် စိုးရိမ်စွာ စဉ်းစားမိသည်။ 

အိမ်မပြန်သေးဟုဆုံးဖြတ်သည်။ တိုက်ခန်းအနီးရှိစားနေကျရခိုင်မုန့်တီဆိုင်တွင်ဝင်ထိုင်အချိန်ဖြုန်းကာ ညီမတင်မေထက် ကျောင်းပြန်လာချိန်အထိ စောင့်လိုက်မည်ဟု စိတ်ကူးသည်။ဘတ်စ်ကားကြီးကဆက်မောင်းထွက်သွားသည်။ ပထွေးကိုစိုးထူးမဆင်းပဲ ကားပေါ်ဆက်ပါသွားသည်။ 

ကိုစိုးထူးဆင်းလိုက်လာမည်ကို တွေးပူမိသောတင်မေခက်မှာ ကိုစိုးထူးကားပေါ်ဆက်ပါသွားသည့်အခါ တွင်တော့ ရင်ထဲဟာကနဲဖြစ်သလို ခံစားရသည်။ ကိုစိုးထူးလိုက်လာမှာကို စိုးရိမ်စရာ မလိုတော့သည့် အတွက်တင်မေခက်သည်မူလစိတ်ကူးကိုဖျက်ပြီးတိုက်ခန်းသို့သာပြန်သည်။ 

တိုက်ခန်းထဲမှာဘယ်သူမှ မရှိသည့်အပြင် ကိုယ့်အဝတ်လဲခန်းမှာ တယောက်ထဲဖြစ်နေသည်မို့ တင်မေခက်သည် ထမိန် လျှောကျကာ ဖင်ကြီးပေါ်နေသည်ကို ပြန်ပြီး ဖုံးဖုံးဖိဖိမလုပ်။ အဝတ်လဲခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ဆိုသလို လှဲအိပ်ချသည်။ ထိုအခါ ဖင်သာမဟုတ်တော့ပဲ စောက်ပတ်လည်းအပြူးသား ပေါ်လာသည်။ အထိန်းအချုပ်မရှိ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ဆိုသလို လွှတ်ထားသည့်အချိန်အခါမို့ တင်မေခက်ရဲ့ရမ္မက်ဇောတွေကတိုးလို့ပြင်းထန်လာကြသည်။

ကောင်မလေးသည်ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတွင် ဝတ်ထားသော ရှပ်ဆန်ဆန်ဘလောက်စ်လေး၏ရင်ဘတ်ကြယ်သီးများကိုလည်း ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘာရယ်တော့မဟုတ်။ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ နေလိုတာကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဘလောက်စ်ကြယ်သီးများ ပြုတ်ပြီး ရင်ဘတ်ပွင့်သွားသောအခါ ဘရာစီယာစည်းနှောင်ထားသောနို့အုံတို့ မို့ဝန်းစွာပေါ်လာသည်။ တင်မေခက်က ရင်သားထွားသည်။ အပျိုမလေးမို့ နို့အုံများသည် မို့ဝန်းတင်းရင်းနေကြသည်။

တင်မေခက်သည် ယင်ဖိုမှမသန်းဘူးသေးသည့်သူတယောက်တော့ မဟုတ်ပါ။ ရည်းစား ရှိသည်။ ရည်းစားကတယောက်ပင်မဟုတ်။ နှစ်ယောက်။ ရည်းစားနှင့်ချိန်းတွေ့ရာတွင်ပါးနမ်းပါးစပ်ငုံခံဘူးသည် နို့ဆွဲ ဖင်ပွတ်တာလည်း ကြုံတွေ့ဖူးသည်။ ကိုစိုးထူးကလူပါး။ မိမိ ကိုင်လိုက်နှိုက်လိုက်မှုကြောင့် တင်မေခက်တယောက် စိတ်လှုပ်ရှားသွားတာကို အကဲခတ်မိသည်။ 

ထို့နည်းတူ တင်မေခက်က သူ့ကိုခပ်ရှောင်ရှောင် လုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေမှုတွေကိုလည်း မမေ့။ ကောင်မလေး စိတ်ထသွားသည်မှာ မှန်သော်လည်း မိမိကို သိပ်လိုလားပုံ မရသေးကြောင်း အကဲခတ်မိသည်။ ကားမှတ်တိုင်တွင် အတူဆင်းကာ အိမ်သို့သွားကြလျှင် တင်မေခက် တနည်းမဟုတ် တနည်း အခြားအကြောင်းတခုခုပြကာ တခြားတနေရာသို့ ရှောင်ထွက်သွားစရာ အကြောင်းရှိသည်ကို သိသည်။ 

ထို့ကြောင့် တမှတ်တိုင်ကျော်ကျော်တွင် ဆင်းကာဆိုက်ကားငှားစီးပြီး မိမိတို့တိုက်ခန်းရှိရာသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ တိုက်ခန်းအောက်ကိုရောက်လာပြီး လှေခါးအတိုင်း မိမိတို့တိုက်ခန်းရှိရာသို့ ခပ်မြန်မြန် တက်လာခဲ့သည်။ မယားပါသမီး နုနုထွတ်ထွတ်လေးကို အပိုင်လိုးတော့မည့်လီးကတော့ တငေါ့ငေါ့ကို လှုပ်နေသည်။ ငနဲသား၏ခြေလှမ်းတို့ကလည်း သွက်နေမြန်နေသည်။ 

ခြောက်လွှာတိုက်ခန်းသို့ ရောက်သောအခါ မိမိ၏သော့ဖြင့်ဖွင့်ကာ ဝင်သည်။ တင်မေခက်စီးသော ခွာထူဖိနပ်ကြီးကို တံခါးဘေး ဖိနပ်စင်တွင် တွေ့ရလေရာ မယားပါသမီးအကြီးမ အိမ်ပြန်ရောက်နေတာသေချာသည်မို့ ငနဲသား ကျေနပ်စွာ ပြုံးသည်။

တိုက်ခန်းတံခါးကိုလည်း သေသေချာချာပြန်ပိတ်ကာ သော့ကျကျနနခတ်သည်။ တိုက်ခန်း အလုံပိတ်သွားပြီ။ တံခါးပိတ်ထားသောတိုက်ခန်းထဲတွင် မိမိနှင့်မယားပါသမီးအကြီးမတို့ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဒါမှမပိုင်လျှင် ဘာကိုပိုင်သည်ဟု ဆိုရမည်နည်းဟု ကိုစိုးထူး တွေးသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင်ကောင်မလေးမရှိ။မီးဖိုခန်းထဲတွင်လားဒါမှမဟုတ်အိမ်သာခန်းထဲရောက်နေတာလားဟု တွေးသည်။ မီးဖိုခန်းဆီသို့ အသာခြေဖေါ့နင်းကာ လျှောက်သွားမည်အပြု… 

“ ကလစ်… ဒေါက်...” 

တိုက်ခန်းအဝင်အထွက်တံခါး၏အပြင်ဘက် သံပန်းဖွင့်သံကြားရပြီး ကျွန်းတံခါးပွင့်သွားသည်။ ပွင့်သွားသောတံခါးပေါက်မှ တိုက်ခန်းထဲသို့လှမ်းဝင်လာသူကကိုစိုးထူး၏ဇနီးချောကြီးဒေါ်တင်တင်မေ။ မယားပါသမီးကို အပိုင်ကြံဖို့လုပ်နေခိုက် မယားချောကြီး ရုတ်တရက်အိမ်ပြန်ရောက်လာလို့ ကိုစိုးထူး အိုးတိုးအမ်းတန်းတော့ ဖြစ်သွားလေရဲ့။ ဒါပေမယ့် သူ့ခေါင်းထဲမှာ အကြံကောင်းတခုက လက်ကနဲ ပေါ်လာသည်။

“ ဟော… မမမေ ပြန်ရောက်လာတာကိုး... အတော်ဘဲ… ဟဲဟဲဟဲ…”

“ ပွဲပြတ်သွားလို့ အိမ်ပြန်စောတာ… ဘာ အတော်ဘဲလဲ...”

“ ဟဲဟဲ… မမမေပြန်ရောက်လာတယ် ဆိုတော့ လိုးကြရအောင်… အတော်ဘဲလို့ ပြောတာပါ...” 

ပြောရင်း ကိုစိုးထူးက မယားချောကြီးရဲ့ ဖင်ဆုံ၀၀တစ်တစ်ကြီးကို လက်ဝါးနှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရိုက်လိုက်သည်။ ဖင်ရိုက်သံ ဖျန်းကနဲ မြည်သည်။ 

“ ကျွတ်… ကွာ… လူကို မြင်တာနဲ့ လိုးဖို့ စိတ်ကူးနေတာဘဲ… ထန်ကို ထန်တယ်…” 

“ မမမေ ကလဲဗျာ… ကောင်မလေးနှစ်ယောက်မရှိတုံး အားရပါးရလိုးကြတာပေါ့… အဝတ်တွေချွတ်…”

ပြောလဲပြော လက်ကလဲပါ မယားချောကြီးကိုဆွဲဖက်ကာ စကပ်ထမိန်ခါးစည်းချိတ်ကို ဆွဲဖြုတ်သည်။ အောက်ရှိ ဇစ်ကိုလည်း ဆွဲဖွင့်နေသည်။

“ အို… ဟင့်… ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ… ဧည့်ခန်းကြီးထဲမှာကွာ... မချွတ်နဲ့… ကြည့်ပါလား... ပြောလို့ကို မရဘူး...” 

ဒေါ်တင်တင်မေခရာတာတာနဲ့ငြင်းနေသည့်ကြားကပင်စကပ်ထမိန်ပြေလျော့ကျသည်။ဒေါ်တင်တင်မေ အမူပိုပိုနှင့်ပြောနေခိုက် ကိုစိုးထူးက မယားချောကြီး၏အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကိုဆွဲချွတ်လိုက်လေပြီ အမျိုးသမီးကြီးအောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားခဲ့လေပြီ။ အဝတ်လဲခန်းထဲတွင် တုံးလုံးပက်လက် လူးလူးလှိမ့်လှိမ့်ဖြစ်နေသောတင်မေခက်မှာ ပထွေး၏ အသံ ကျယ်ကျယ်ပြောနေသံကို ကြားရသောအခါ လန့်ပြီးလူးလဲထသည်။ 

ပြေလျော့နေသောစကပ်ထမိန်ကို ကမန်းကတမ်း ပြန်ဆွဲမတင်သည်။ မိမိ၏မိခင်ကြီးပါရောက်နေကြောင်းသိရသည့်အတွက် အနည်းငယ် စိတ်အေးသလို ဖြစ်သည်။ 

သို့သော် ဆက်ပြီးကြားရသောအသံများကြောင့် ကောင်မလေး ထူပူရှိန်းဖိန်း လာသည်။ ပထွေးနဲ့ မိမိ၏အမေတို့ လိုးကြဆော်ကြရန် အစပျိုးပြောဆိုနေကြသည့်စကားများမို့ ရှေ့ ဘာဆက်ဖြစ်မည်ကို တင်မေခက် နားလည်နေသည်။ ထို့ပြင် အခုလိုနေ့ခင်းကြီးကြောင်တောင် မိမိ၏ မိခင်ကိုလိုးဖို့လုပ်ခြင်းသည် တကယ်စင်စစ် သူတို့လိုးကြတာကိုမိမိချောင်းကြည့်ပြီးစိတ်ထရွနေအောင် ပထွေးက ခွင်ဖန်ခြင်း ဖြစ်သည်ကိုလည်း တင်မေခက် တွေးမိသည်။ 

သူတို့ လုပ်ကြတာကို ငါသွားမချောင်းဘူး… ဒီအခန်းထဲမှာပဲ နေမယ်… အပြင်ကို လုံး၀ မထွက်ဘူး… တောက်… ခွေးကောင်ကြီး… ငါ့ကို တမင် စိတ်ထအောင် မေမေ့ကို လိုးပြမှာ… ငါစိတ်ထတော့ သူ့အပိုင်ပေါ့… တောက်... ရပါလိမ့်မယ်… အားကြီးကြီး...။ တင်မေခက် ထိုသို့ဆုံးဖြတ်ကာ အဝတ်လဲခန်းတံခါးကို ချက်ချင်းချက်ချကာ ပိတ်လိုက်သည်။ 

ထို့ပြင် နားနှစ်ဖက်ကိုလည်း ဂွမ်းများထည့်ဆို့ပိတ်သည်။ အဝတ်လဲခန်းလေးက အိပ်ခန်း၏အနောက်မှာ… ဧည့်ခန်းကအိပ်ခန်း၏ရှေ့မှာ။ နားကို ဂွမ်းဆို့ပိတ်ထားသည့်အတွက် ဧည့်ခန်းထဲရှိ ပထွေးနှင့်မိခင်တို့၏ အသံများကို သဲသဲကွဲကွဲ ပီပီသသ မကြားရတော့။

တင်မေထက်သည် ကျောင်းဖွံ့ဖြိုးရေးအချိန်တွင်ဟန်ပြလောက် ပန်းပင်ရေလောင်းတာမျိုး လုပ်ပေးပြီး လစ်ထွက်လာသည်။ ငှားထားသည့် ဝတ္ထုစာအုပ် လက်စမသတ်သေးလို့ အိမ်ပြန်ကာ အမြန်ဖတ်ဖို့ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ဖြစ်သည်။ ဒါမှ ညနေစောင်း စာအုပ်ဆိုင်ပြန်အပ်ချိန် မှီမည်။ 

တိုက်ခန်းသို့ ရောက်သောအခါ မိမိတွင်ရှိသောသော့နှင့် သံပန်းတံခါးကိုဖွင့်သည်။ ထို့နောက် ကျွန်းတံခါးသော့ကို ထပ်ဖွင့်ကာ တွန်းလိုက်တော့မည်အပြု တိုက်ခန်းထဲမှ အသံဘလံများကို ကောင်မလေး ကြားရသည်။ 

“ ဟာကွာ… ဧည့်ခန်းကြီးထဲမှာ... ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ… အတော်ကို နှာထနေနော်… မချွတ်နဲ့… ကြည့်ပါလား… ပြောနေတာ မရဘူး… မချွတ်နဲ့ဆို… ဟာ… ကျွတ်သွားပြီကွာ… ဧည့်ခန်းကြီးထဲမှာ ဒီလို ဖင်အပြောင်သားနဲ့ မနေရဲပါဘူး...” 

တင်မေထက် ရင်တဒိန်းဒိန်း ခုံလာသည်။ အပျိုပေါက်မလေးပီပီ အလွန် စပ်စပ်စုစု သိလိုသည့်စိတ် ကလည်း ထက်သန်လေရာ ကျွန်းတံခါးကို အသာလေးဟသွားအောင် တွန်းဖွင့်ပြီး ချောင်းကြည့်သည်။ အိပ်ခန်းရှိရာသို့သွားနေကြသော မိခင်နှင့်ပထွေးတို့ကို တင်မေထက်တွေ့ရသည်။ နှစ်ယောက်လုံး အောက်ပိုင်းတွင် အဝတ်အစားမရှိ။ ဗလာကျင်းကာ ဖင်ကြီးတွေ အပြောင်သား။ 

ဒေါ်တင်တင်မေ၏ ဖင်ဆုံကြီးကဖွေးအိပြီး ကိုစိုးထူး၏ဖင်ကြီးကတော့ မဲခြောက်ပြောင်လို့နေသည်။ ပထွေးနဲ့ မိခင်တို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားကြသည်မှာ လိုးကြဖိ့ုသာဖြစ်သည်ကို ကောင်းကောင်းကြီး သိနေသော အပျိုပေါက်မလေးသည် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက်နေသည်။

ခင်မေထက်သည် ပထွေးနှင့်အမေတို့နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားကြသည်နှင့် ဟတတ ဖြစ်နေသော ကျွန်းတံခါးကို အသာတွန်းဖွင့်ကာ တိုက်ခန်းထဲ ဝင်သည်။ 

“ အင်္ကျ ီနဲ့ဘရာစီယာ ချွတ်လိုက်လေ… ကိုယ်တုံးလုံး လိုးကြတာပေါ့...” 

တိုက်ခန်းထဲ လှမ်းအဝင် အိပ်ခန်းဆီမှ ပေါ်ထွက်လာသော ပထွေး၏စကားသံသည် တင်မေထက်ကို ရင်ဖိုမောသွားစေသည်။ 

“ ကျနော့်လီးကြီး အပြတ်တောင်ပြီး ကော့ကော့ကြီးတောင်ဖြစ်နေပြီ… အကြောကြီးတွေလည်း ဖုထစ်နေပြီဗျာ...” 

ကိုစိုးထူးက ပြောသည်။ ထိုစကားတို့သည် မယားချောကြီးအတွက် မဟုတ်ပါ။ မယားပါသမီး အကြီးမ ကြားပြီး မိမိ၏လီးအနေအထားကို မျက်စိထဲမြင်ယောင်လျှက် လာချောင်းကြည့်ချင်စိတ်ပေါ်လာအောင် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ 

“ အမလေး… လုပ်မနေနဲ့… သူ့လီးက လိုးရမယ်ဆိုရင် ဒီလိုပဲ တောင်နေတာပဲ... ကဲ… လာချလေ… ဒီမှာ ပေါင်ကား ပေးထားပြီ… ” 

ကိုစိုးထူးသည်မယားချောကြီး၏ကားထွက်နေသောပေါင်တန်ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးနှစ်ချောင်းကြား ဝမ်းလျားမှောက်ကာ တိုးဝင်သည်။ ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်သည်။ ပေါင်ကြားပေါ် တခါတည်း အပ်ချခြင်း မဟုတ်။ စောက်ပတ်နှင့်ပါးစပ်တို့ မထိတထိ မကွာတကွာအနေအထားရှိအောင် ချိန်ဆပြီး လုပ်သည်။ ထို့နောက် လျှာကိုဆန့်ကားပြီး ဒေါ်တင်တင်မေ၏စောက်စိကို လျှာဖျားနှင့် ထိတို့ ယက်ပေးသည်။ ချောင်းကြည့်နေလောက်ပြီဖြစ်သော မယားပါသမီးတင်မေခက် အသေအချာ မြင်တွေ့ရလေအောင် လုပ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်း ချောင်းကြည့်နေသူမှာ တင်မေထက်

ဖြစ်သည်ကိုတော့ ငနဲသား မသိသေးပါ။ သည်အချိန် တင်မေထက် အိမ်ပြန်လာသူမှ မဟုတ်တာ။ 

“ အားပါးပါး… အီး… ဟင့်...” 

ဒေါ်တင်တင်မေတယောက် တီကိုဆားတို့ခံရသလို လွန့်လွန့်လူးလူးဖြစ်သည်။ ချောင်းကြည့်နေသော တင်မေခက်လည်း ဆာသည်။ ဘာထူးမည်နည်း။ တကိုယ်လုံး လှုပ်လှုပ်ခါခါ ဖြစ်လာသည်။ 

“ အမေလေး နော်… ယက်လဲ ယက်စမ်းပါ... စောက်စိထိပ်ကိုပဲ လျှာဖျားနဲ့ တို့မနေနဲ့… ရှီး... စောက်ပတ် အတွင်းသားကို လျှာနဲ့ အပြားလိုက် ယက်ပေးစမ်းပါ ကိုစိုးရဲ့...” 

ဒေါ်တင်တင်မေက အငမ်းမရ ပြောလိုက်သည်။ ကိုစိုးထူး၏ခေါင်းကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲကိုင်ကာ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းဆွဲချသည်။ ဒေါ်တင်တင်မေသည် စောက်ပတ် ယက်ပေးတာကို ကောင်းကောင်း အရသာခံယူတတ်သည့်မိန်းမဖြစ်ပေရာ အယက်ခံရန် အပီဖြဲပေးထားသော စောက်ပတ်ကို မယက်ဘဲ စောက်စေ့ကိုသာ လျှာဖျားနှင့် တို့ယက်ပေးနေမှုကို ဘယ်လိုမှ အားမရနိုင်။ ထို့ကြောင့် အဖုတ်ဖြဲပေးထားသည့်လက်များကို ဖယ်ပြီး ကိုစိုးထူး၏ခေါင်းကို အတင်းကိုင်ဆွဲချယူခြင်း ဖြစ်သည်။ 

“ အို... ဟင့်... ဖင်ပေါက်ပါ အီစိမ့်သွားတာဘဲ… အဖုတ်လဲယက်… ဖင်ထဲလဲ လက်ချောင်းထည့်ထိုး… ကောင်းလိုက်တာ... စောက်ပတ်လဲ အရသာရှိ… ဖင်လည်း အီဆိမ့်… အားပါးပါး... အား… ဟီးဟီး…”

အရသာကောင်းမွန်ပြီး ဖီလင်တွေတက်ကာ “ပြီး”သွားမည်ကို မလိုချင်သောကိုစိုးထူးသည် မယားချောကြီးကို စောက်ပတ်ယက် ဖင်ပေါက်လိုး အပီလုပ်နေမှုများ ရပ်တန့်ကာ ပေါင်ကြားထဲမှ မျက်နှာခွာသည်။ စအိုပေါက်ထဲထိုးထားသော လက်ခလယ်ကို ဆွဲထုတ်သည်။ ဒေါ်တင်တင်မေမှာ ဖင်ပေါက်ရော စောက်ပတ်ပါ ဟာတာတာ ဖြစ်လျှက် ဆန့်တငန့်ငန့်ကြီး ကျန်ရစ်သည်။ 

“ အဖုတ်ယက် ဖင်လိုးတာ ခံလို့ကောင်းနေတုံး ဘာကြောင့် ရပ်လိုက်တာတုံး… ဆက် ယက်ပေးလေ… ဖင်ကိုလည်း ထပ် ကလိပေးပါအုံးကွာ... လိုးကြရအောင်...” 

“ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပြီး ကုန်းပေး...” 

လိုးမည့်အနေအထားကိုလည်း သေသေချာချာ ပြောသည်။ 

“ ဖင်ချချင်လို့ ကုန်းခိုင်းတာ မဟုတ်လား… ”

ဒေါ်တင်တင်မေ၏ထိုစကားသည် အဝတ်လဲခန်းမှနေပြီး စကားသံများကိုကြားနေသူ တင်မေခက်ရော ချောင်းကြည့်ပြီး ကြားလဲကြား မြင်လဲမြင်ဖြစ်နေသော တင်မေထက်ကိုပါ ရင်လှိုက်ဖို သွားစေသည်။ ညီအမနှစ်ယောက်သည် စောက်ပတ်ထဲလီးထိုးသွင်းသည့် ကာမစပ်ယှက်မှုကိုသာသိထားကြသည်။ ဖင်လိုးတာတွေ ဘာတွေကိုမူ မသိကြ။ 

“ ဟဲဟဲဟဲ… စစချင်းတော့ စောက်ပတ်ကိုဘဲ လိုးမှာပါ...” 

“ ဘာ စစချင်းလဲ... နောက်ပိုင်းကျ ဖင်လိုးမယ့် သဘောလား...”

“ ဟဲဟဲဟဲ… ကုန်းမှာသာ ကုန်းစမ်းပါ… မမမေရာ...” 

ဒီစကားအရ မိမိတို့ရဲ့မိခင်ကြီးမှာ ပထွေးကိုစိုးထူး ဖင်လိုးတာခံနေကျဖြစ်ကြောင်းကို သမီးနှစ်ယောက် နားလည်လိုက်ကြသည်။ ဖင်လိုးတာဟာ ဘယ်လိုနေသလဲဟု သိချင်စိတ် ညီအမနှစ်ယောက်လုံးတွင် ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ ကိုစိုးထူးသည် ဒူးတုတ်ဖင်ပူးတောင်းထောင် ကုန်းပေးထားလို့ ကားအိ ဖွေးလက် နေသော ဒေါ်တင်တင်မေ၏ဖင်ဆုံကြီးနောက်တွင် ဒူးတဖက်ထောက်ကာ နေရာယူသည်။ 

ကျန် ဒူးကို ကွေးလျှက်ဖြေဖဝါးကိုသာမွေ့ရာပေါ်ချကာထားသည်။ ဒူးတခုထောက် တခုကွေးတခုထောင်ထားသည့် အနေအထား။ မတ်တောင်သောလီးကြီးကိုညာလက်ဖြင့်ကိုင်ကာပေါင်လုံးကြီးနှစ်ခုအကြားမှနောက်သို့ ပြူးထွက်နေသောစောက်ပတ်ကြီးတွင် တေ့ထောက်သည်။ 

ဒေါ်တင်တင်မေသည်ကာမစပ်ယှက်မှုတွင် ဝါရင့်ကာ လိုးနည်းပုံစံမျိုးစုံတို့လည်း အထာကျွမ်းနေသည်မို့ ဒူးနှစ်လုံးကို ခပ်ကားကားနှင့် ခပ်ကွကွ လုပ်ကာ မကော့တကော့ ဖင်ကြီးထောင်တင်ပေးထားရာ စောက်ပတ်သည် လီးတေ့ထောက်ရန် အလိုက်သင့် အနေတော် ဖြစ်နေသည်။ လီးတေ့ပြီးနောက် ကိုစိုးထူးက ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ 

“ ဗျစ်… ဖွတ်… ဖွတ်…” 

“ အား... ကျွတ်ကျွတ်... နာတယ်… နာတယ်… ဖြည်းဖြည်းသွင်းပါ ကိုစိုးရဲ့... အရမ်းကြီး ဖိမထိုးနဲ့… ” 

“ အရမ်း နာနေလား… မမမေ...” 

“ နာတာပေါ့လို့… သူ့ဟာကြီးက အကြီးကြီးဥစ္စာ....” 

“ မမ ကလဲ... နာတာပဲပြောနေ... ကောင်းတာကိုတော့ ထည့်မပြောဘူး… ကဲ... ဆောင့်လိုးမယ်နော်” 

“ အင်း... ဆောင့်...” 

ကိုစိုးထူးကလည်း န့ိုကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲကာ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆောင့်လိုးနေတော့သည်။ ချောင်းကြည့်နေသည့် မယားပါသမီးရှေ့မှောက်တွင် အစွမ်းပြကာ လိုးနေသလိုမို့ ကိုစိုးထူး ဆောင့်နည်းမျိုးစုံကို ပြောင်းလဲကာ လိုးဆောင့်သည်။ ကြမ်းပြင်ညီဆောင့်လိုးနည်းကို အစပျိုးလျက် လီးက စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ ဟိုထိုးသည်ထိုးဖြစ်အောင်လိုးသော ငါးမွှေထိုးဆောင့်နည်း… လီးတချောင်းလုံးကို တင်လိုးသော အောက်ပင့်ဆောင့်နည်း… လီးကို အောက်သို့ တန်းတန်းမတ်မတ် လိုးထည့်သော မြေစိုက်ဆောင့်နည်း… လီးကို စောက်ပတ်မှဆွဲထုတ်ကာ အဖုတ်ထဲ လေဝင်အောင် ဖြဲပြီးမှ တအားကုန်းလိုးရသော အမြှောက်ကြီးပင့်ဆောင့်နည်း… တို့ကို အလဲလဲ အဖယ်ဖယ် သုံးကာ အပြတ်ကို လိုးပစ်သည်။ ဆောင့်နည်းအစုံကျွမ်းသည့်အပြင် ဆောင့်အားကလည်း သန်လှသည်။ 

ဒေါ်တင်တင်မေတယောက် ကော့ပျံလန်ကာ အပြတ်ခိုက်နေသလို သမီးနှစ်ယောက်လည်း အရမ်းထန်ကုန်သည်။ တင်မေခက် သုံးခါလောက်ပြီးသည်။ တင်မေထက်မှာမူ ပြီးလု ပြီးလု အခြေအနေမျိုး မကြာခဏဖြစ်သည်။ အဖုတ်ကို အကိုင်အပွတ်မလုပ်မိသေးသည့်အပြင် ရဲရဲတင်းတင်း ထိုးပွတ်မှုမျိုးလည်း မလုပ်ဝံ့သေးဘဲ သာမန်သာပွတ်နေသည့်အတွက် အပြည့်အ၀ ပြီးသည်အထိတော့ မရောက်သေးပါ။ 

“ ဖွတ်ဖတ်… ဖုတ်ဖုတ်...”

“ ဖွတ်ဖတ်… ဖုတ်ဖုတ်...” 

ကိုစိုးထူးက ကြမ်းပြင်ညီဆောင့်နည်းဖြင့် ငါးချက်ဆက်တိုက်ဆောင့်သည်။ မယားချောကြီး လွန့်လူးလာသည်။ 

“ ဆောင့်စမ်းပါ… လီးကို ပင့်ပြီး ဆောင့်လေ... ဟင့်...” 

ဒေါ်တင်တင်မေ အားမလိုအားမရ ပြောသည်။ ကြမ်းပြင်နှင့် မျဉ်းပြိုင်တညီတည်းထား မှန်မှန်ဆောင့်ရာ လီးထိပ်ကသားအိမ်ကိုထိုးထောက်ခြင်းမရှိ။ သားအိမ်အပေါ်မှကပ်ကျော်သွားပြီးလီးအဝင်အထွက်တွင် စောက်စေ့ကို မထိတချက်ထိတချက်မျှသာရှိလေရာ တဏှာထန်ပြီး အရှိန်တက်နေသော မိန်းမများက အားသိပ်မရချေ။ စိတ်ပိုထအောင် ဆွပေးသလို ဖြစ်ရာ ဒေါ်တင်တင်မေ မှာ အဖုတ်အပြတ်ယားလို့ နေသည်။ မယားချောကြီး က လီးကိုပင့်ဆောင့်ရသော အိပ်ပင့်ဆောင့်နည်းကို တမ်းတနေသော်လည်း ကိုစိုးထူးက မြေစိုက်ဆောင့်နည်းကိုသုံးကာ နှစ်ချက် အပြတ်တွယ်လိုက်သည်။ 

“ ဘွတ်ဘု… ဘွတ်ဘု....” 

“ အောင်မယ်လေး… ကိုစိုးရဲ့...” 

လီးချောင်းကြီးက အောက်သို့ တန်းတည့်တည့် စိုက်ဝင်ပြီး လီးအထက်ပိုင်းတလျှောက်သည် သားအိမ်ကို ထိကပ်ပွတ်မိရာ ထိမိလှသောကြောင့် ဒေါ်တင်တင်မေ တဏှာတွန်သံနှင့် အော်မိသည်။ ထို့နောက် ကိုစိုးထူးက အောက်ပင့်ဆောင့်ချက် သုံးချက် အားကုန်ထည့်ကာ ထိုးသည်။ 

“ ဘွတ်… ဘွတ်… ဘွတ်...” 

“ အား… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ… ဒီလို ပင့်ဆောင့်တော့ အဖုတ်ထဲ ပူဆင်းသွားတာပဲ... ကောင်းတယ်... ဟင့်... ကောင်းတယ်… ဒီလိုမျိုး ဆောင့်ပါအုံး… ကိုကိုစိုးရဲ့…” 

လီးက သားအိမ်ကို ရက်ရက်ရောရော ထိုးစိုက်မိရာ စောက်ပတ်အတွင်းဘက်ပိုင်းတွင် တုန်သွားသည့် အောက်ပင့်ဆောင့်ချက်မို့ ဒေါ်တင်တင်မေ ဖင်ကြီး ကြွတက်သွားသည်။ ကိုစိုးထူးက ကြွတက်လာသော ဖင်ကြီးအောက် လက်နှစ်ဖက် လျှိုသွင်းကာ ဆွဲမ ပင့်တင်ယူလျှက် ခါးကိုပိုက်ကာ ဖင်ပြောင်ကြီး လှုပ်ရှားလို့ ငါးမွှေထိုးဆောင့်နည်းဖြင့် စောက်ပတ်ထဲ ထိုးမွှေပေးသည်။ 

“ အားပါးပါး... ထိတယ်... အမလေး… ဆောင့်တာ… ဟင့် ဟင့် ဟင့်… အို... အို...”

( ဤနေရာမစ၍ စာမျက်နှာများ ပျောက်ဆုံးနေဟန် ရှိပါသည်။ )

အပိုင်း (၂ ) ဆက်ရန်>>>>>