နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၅ )

 နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၅ )

ရေးသားသူ - နောင်ရဲ

ကိုယ့်မျက်ရည်စနဲ့ ဖြစ်စေသော သူ့အပြုံး

ကျမ အပျိုဖြစ်ပေမယ့် အပျိုဘော် မဝင်သေး။ ရှုပ်သွားလား မသိဘူး။ အသက်က ၁၈ နှစ် ကျော်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ရာသီသွေး မပေါ်သေးဘူး။ ကျမ နေတာကလည်း ရန်ကုန် မန္တလေး အဝေးပြေးလမ်းမှာ ရှိတဲ့ ရွာလေး တစ်ရွာမှာပေါ့။ ကျမတို့ ရွာကနေ ပုဆိုးတွေ ထွက်ပါတယ်။ ထားပါတော့ ရွာအကြောင်းကို။ ကျမ က အလယ်တန်းအထိပဲ ကျောင်းနေတယ်။ ကျောင်းစာလည်း စိတ်မဝင်စားဘူးလေ။ စာမေးပွဲလည်း ခဏခဏ ကျတာနဲ့ ကျောင်းထွက်ပြီး မိဘ လုပ်ငန်းဖြစ်တဲ့ ပုဆိုးတွေ ချုပ်၊ ဆေးဆိုးတဲ့ အလုပ်ပဲ လုပ်တယ်။ အမေဖြစ်သူကလည်း ကျမ ရာသီသွေး မပေါ်သေးတာကို စိုးရိမ်လာတယ်။ တစ်နေ့တော့

" သမီးရေ...ညဉ်းလည်း ဟိုဟာက မလာသေးဘူး...အမေတော့ စိုးရိမ်တယ်ကွယ်...အဲ့ဒါ ညဉ်းအဖေနဲ့ တိုင်ပင်ကြည့်တော့...ယောကျ်ားပေးစားရင် သွေးသားပြောင်းပြီးများ လာမလားလို့လေ...အဲ့ဒါ ညဉ်း ဘယ်လို သဘောရလဲ..."

" သမီးလည်း မပြောတတ်ဘူးလေ...အမေတို့ ကောင်းမယ် ထင်ရင် သမီး လက်ခံပါတယ်..."

" အေးအေး...ညဉ်းကို ပေးစားဘို့ ယောကျ်ား စပ်လိုက်ဦးမယ်အေ..."

" ဟုတ်ကဲ့...အမေ..."

ကျမ ရင်တွေ ခုန်နေသည်။ ဟုတ်သည်။ အရွယ်ရောက်လာပေမယ့် လူကောင်ကြီးလာပေမယ့် ကျမရဲ့ ရင်သားတွေ မကြီးလာဘူး။ ရှိသယောင်လေးပဲ ခပ်မို့မို့လေးပေါ့။ အောက်က အမွှေးတွေလည်း မထွက်လာဘူး။ ကျမ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လိင်ကိစ္စအကြောင်းတွေ ပြောရင် စူးစမ်းလိုစိတ်၊ စပ်စုလိုစိတ် ပဲ ရှိတယ်။ အဲ့ဒီ ကိစ္စတွေကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ ရှင်းရှင်း ပြောရရင် မခံချင်ဘူးပေါ့။ ဒါကို အမေတို့က စိုးရိမ်နေကျတယ်။ သူတို့ စီမံသလိုပဲ နာခံလိုက်မယ်လေ။ ကျမ အတွက်က ဘာမှ ရွေးခြယ်စရာ မရှိတာ။ ငယ်ငယ်ထဲက အမေတို့ ပြောတာပဲ လုပ်လာခဲ့တာ။

၂ ပတ်လောက် အကြာတော့ အမေက ပြောတယ်။ ဟိုဘက် ရွာက ကိုရဲမွန် ဆိုတဲ့ သူက ကျမကို သဘောကျလို့ လာတောင်းမတဲ့လေ။ သူ့ဓါတ်ပုံကိုလည်း ပြပါတယ်။ ဓါတ်ပုံထဲမှာတောင် နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့၊ ရုပ်ကလည်း သန့်ပါတယ်လေ။ ကျမတော့ သဘောကျသွားတယ်။ ရင်တော့ ခုန်တာပေါ့နော်။ ကျမကို တင်တောင်းဘို့ အမေတို့ကို သိန်း ၁၀၀ ပေးမယ်တဲ့။ အမေတို့ကလည်း ပျော်ပေါ့လေ။ ဒါနဲ့ပဲ လူကြီးစုံရာ၊ ကန်တော့ပွဲနဲ့ ကျမကို လာတောင်းပြီး မင်္ဂလာဆောင် အခမ်းအနား လုပ်ဘို့ တိုင်ပင်ကျတာပေါ့။ ကျမနဲ့ ကိုရဲမွန်ကလည်း အချင်းချင်း ကြည့်ပြီး ရင်တွေခုန်၊ ပီတိတွေ ဖြစ်ပေါ့လေ။ ရွာထုံးစံအတိုင်း ထမင်းရည် ချောင်းစီး အလှူ လုပ်ပြီး တရွာလုံးကို ထမင်း ကျွေးတာပါ။ 

ညနေကျတော့ ကျမက ကိုရဲမွန်တို့ ရွာကို လိုက်သွားရပါတယ်။ ကျမနဲ့ ကိုရဲမွန် သီးသန့်နေဘို့အတွက် ကိုရဲမွန် မိဘတွေက အိမ်လေး တစ်လုံး ပေးတယ်လေ။ အထင်တော့ မကြီးနဲ့နော်။ ပိုက်ဆံ အနည်းငယ် ရှိတာနဲ့ ရွာမှာ အိမ်ဝယ်နိုင်တာပေါ့။ ကိုရဲမွန်တို့က အချမ်းသာကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ကျမတို့အနေနဲ့ တွက်ရင် သူဌေးပေါ့။

ညဘက် အိပ်တော့ ရွာထုံးစံအတိုင်း စောစော အိပ်တာပေါ့။ ညဘက် ၇ နာရီ လာတဲ့ ကိုရီးယားကားလေးတွေ ကြည့်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဇာတ်လမ်း ပြီးတော့ ကိုရဲမွန်က အိပ်ကျရအောင်ဆိုပြီး လက်ကို ဆွဲကာ ခေါ်ယူတာကြောင့် ရှက်ရှက်နှင့်ပင် သူ ခေါ်ရာ လိုက်သွားရပါတယ်။ အိပ်ရာပေါ် ရောက်တော့ ကျမ ကို နမ်းတယ်လေ။ နှုတ်ခမ်းတွေ လျှာတွေကိုပေါ့။ ကျမလည်း မနမ်းတတ် နမ်းတတ်နဲ့ ပြန်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုရဲမွန်က ကျမရဲ့ အင်္ကျ ီ ကို ချွတ်ပြီး နို့တွေကို ကိုင်တယ်။ နို့တွေက သေးနေတော့ သူ သိပ်အားမရဘူး ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှတော့ မပြောဘူး။ နို့သီးခေါင်းတွေကိုလည်း သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး ကလေးလေးတွေ နို့စို့သလို စို့ပါတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းမွှေးကလည်း စူးတယ်၊ တခါတခါလည်း စုပ်အားကြောင့် နို့သီးခေါင်း တစ်ခုလုံး ကျင်ပြီး နာသွားတယ်။ 

ပြီးတော့ ကျမရဲ့ ထမိန်ကို ချွတ်ပါတော့တယ်။ အမွှေးတွေ လုံးဝ ရှိမနေတာကြောင့် သူ့ခမျာ အံ့သြဝမ်းသာပြီး သူ့ကွမ်းယာစားထားတဲ့ လျှာနီနီကြမ်းကြမ်းကြီးနဲ့ ကျမ ရဲ့ ညီမလေးကို ယက်ပါတယ်။ သူ ယက်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ယားပြီး ခပ်အေးအေးလေး ဖြစ်သွားလို့ နေရတာတော့ တစ်မျိုး ဖြစ်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးထဲက အရသာဖူးကို ရှာပါတယ်။ အရသာဖူးက တကယ့်ကို သေးသေးလေးလို့ ပြောပါတယ်။ ကျမတော့ တစ်ခါမှ ကိုယ့်ဘာသာ မကြည့်ဖူးဘူး။ သူ့တံတွေးတွေနဲ့ ပြောင်လက်နေတဲ့ ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဘေးဘက်တွန်းဖယ်ပြီး သူ့ညီလေးနဲ့ ထိုးထည့်ပါတော့တယ်။ မဝင်ပါဘူး။ သူ ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ကျမ နာပါတယ်။ နာကျင်လွန်းလို့ မျက်ရည်တောင် ကျပါတယ်။ သူလည်း အကြိမ်ကြိမ် ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားပေမယ့် မအောင်မြင်တော့ နောက်ဆုံးမှာ ကျမ လက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ညီလေးကို ကိုင်ခိုင်းပါတယ်။ 

ပြီးတော့ ကျမလက်ကို သူ့လက်က အုပ်မိုးပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လုပ်ခိုင်းပါတယ်။ အရှိန်ရလာတော့၊ ကျမလည်း နည်းနည်း လုပ်တတ်လာတော့ သူ့လက်ကို ဖယ်ပြီး ကျမကိုပဲ လုပ်ခိုင်းပါတယ်။ လုပ်နေရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း မြန်မြန် လုပ်ခိုင်းပါတော့တယ်။ လုပ်နေရင်းမှ သူ့ညီလေးထိပ်ကနေ ဖြူဖြူပျစ်ပျစ် အရည်တွေ ထွက်လာပြီး သူလည်း တုန်တက်သွားပါတယ်။ နောက်တော့ ကျမတို့ အတူတူ ၂ ယောက် ဘေးချင်း ယှဉ်အိပ်ပြီး ထည့်လို့ မရတဲ့အကြောင်းကို ပြောဖြစ်တာပေါ့။ ကျမလည်း ဘယ်လို အဖြေပေးရမလဲ မသိဘူး။ နောက် ၂ ရက်လောက်လည်း အားတာနဲ့ ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားပါတော့တယ်။ 

နောက်ဆုံးမှာလည်း အရင်လိုပဲ လက်နဲ့ လုပ်ခိုင်းပါတော့တယ်။ ကြာလာတော့ သူလည်း စိတ်ညစ် စိတ်ပျက် လာတယ်နဲ့ တူပါတယ်။ ကျမလည်း ကျမ အမေကို သွားပြီး တိုင်ပင်လိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး ထွက်လာပါတယ်။ အမေကတော့ အမှန်အတိုင်းပြောဘို့၊ သူကိုယ်တိုင် ပြောမှာမို့ နောက်တစ်ခေါက်လာရင် ကိုရဲမွန်ကိုပါ ခေါ်ခဲ့ရန် မှာပါတယ်။

ကိုရဲမွန်နဲ့ အမေနဲ့ စကားတွေ ပြောနေပါတယ်။ ဘေးနားမှာ ကျမက မျက်နှာမဖော်ရဲလောက်အောင် ရှက်လို့ ငုံ့ထားပါတယ်။ ကိုရဲမွန်က ကျမအကြောင်းကို သိသွားတော့ ဒေါသတွေ တအားထွက်နေပါတယ်။ ကျမတို့ကိုလည်း စိတ်ဆိုးပြီး ဆူပူပါတော့တယ်။ သူပြောတဲ့ စကားတစ်ခွန်းက ကျမအတွက်တော့ တကယ့်ကို ခံရခက်ပါတယ်။ အဒေါ်တို့က နွားမ ရွှံ့ပိတ်ရောင်းတာ မဟုတ်တော့ဘူး... နွားအရုပ်ကို နွားမကြီးပါဆိုပြီး အဝတ်တွေနဲ့ သေချာအုပ်ပြီး ရောင်းတာပဲ...တဲ့။ 

ကျမ တကယ်ကို စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဒါနဲ့ ကွဲဘို့အတွက် ပြောပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကိုရဲမွန်က သူ ပေးထားတဲ့ သိန်း ၁၀၀ ပြန်ပေးပါလို့ ပြောတယ်။ မင်္ဂလာစရိတ်တွေလည်း ပြန်တောင်းတာပေါ့။ အဲ့ဒါက ပြသနာပေါ့။ သိန်း ၁၀၀ ကို မေမေတို့က ငွေတွေ ချေးစားလိုက်ပြီလေ။ ချက်ချင်း ပြန်ယူလို့မှ မရတာ။ မင်္ဂလာစရိတ်ဆိုတာကလည်း တော်တော် ကုန်ထားတော့ ပြန်ပေးလို့လည်း မရ ဖြစ်နေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကိုရဲမွန်က တဆင့်လျှော့ပြီး ဒါဆို လင်မယား ဆက်ဆံလို့ ရအောင် လုပ်ပေးဆိုပြီး ပြောပါတော့တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျမတို့တွေ ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို တက်လာပါတော့တယ်။

ရန်ကုန်မြို့ကြီးရဲ့ အစိုးရဆေးရုံကြီး တစ်ခုကို သွားပြီး ဆရာဝန်ကြီးနဲ့ တိုင်ပင်တော့ ဆရာဝန်ကြီးက အမျိုးမျိုးသော ဆေးစစ်မှုတွေ လုပ်ပြီး ကျမတို့ကို ရှင်းပြပါတယ်။ ကျမလည်း ဆရာဝန်ကြီး ပြောတဲ့ စကားတွေ တစ်လုံးမှ နားမလည်ပါ။ ကိုရဲမွန်ကို ကြည့်တော့လည်း သူလည်း နားမလည်တဲ့ ပုံစံ။ အကျဉ်းချုံး ပြောပြတာကတော့ ကျမက မွေးရာပါရောဂါ ဖြစ်နေတာတဲ့။ အပေါ်ယံက မိန်းမ ဆိုပေမယ့် မိန်းမအနေနဲ့ မဖွံ့ဖြိုးဘူးတဲ့။ မိန်းမအင်္ဂါကလည်း မဖွံ့ဖြိုးပဲနဲ့ အပေါက်က လုံးဝ ကျဉ်းနေမှာပါတဲ့။ 

ဒါနဲ့ ကိုရဲမွန်က ဘယ်လိုလုပ်ရင် အဆင်ပြေမလဲလို့ ဆရာဝန်ကြီးကို မေးတော့၊ ကုသလို့တော့ မရဘူးတဲ့။ လင်မယား ဆက်ဆံချင်တယ်ဆိုရင်တော့ အပေါက်ကို ခွဲပြီး ချဲ့ပေးလို့တော့ ရတယ်..ဆက်ဆံရင် ချောဆီ သုံးပေါ့လို့ အကြံပေးသွားတယ်။ ကိုရဲမွန်က အဲ့လိုပဲ လုပ်ပေးပါလို့ သူ့ဘာသာ ဆုံးဖြတ်ချက် ချပြီး ဆရာဝန်ကြီးကို ကုခိုင်းတယ်။ ဒါနဲ့ ခွဲဘို့ အချိန် မရောက်သေးခင် ဆေးကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေ ဆရာဝန် အငယ်လေးတွေက လာပြီး စစ်မေးကျ၊ စမ်းသမ်ကျနဲ့ ကျမ ရှက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း သူတို့တွေအတွက် အကျိုး ရှိတာပဲ၊ ဆေးပညာတိုးတာ ငါ့အတွက် ကုသိုလ် ရပါတယ်လေ ဆိုပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ငြိမ်ခံနေရတာပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ ခွဲစိပ်ပြီး အပေါက်ကို ချဲ့လိုက်ပါတယ်။ အနာကျက်အောင်လည်း ၂ လ လောက် စောင့်လိုက်ရပါတယ်။ ဆရာဝန်ကြီးက အနာကျက်ပြီ ဆိုတော့မှ ကိုရဲမွန်က ချောဆီ အမြန်ပြေးဝယ်ပြီး အိမ်ကို အတူ ပြန်လာပါတော့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့လည်း ကုတင်ပေါ်ကို အတင်းတက်ပြီး နူးနှပ် မနေတော့ပဲ ညီမလေးထဲကို ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားပါတော့တယ်။ 

ဒီတစ်ခေါက်ကတော့ အပေါက်ကျယ်သွားလို့ အဆင်ပြေသွားဟန် တူတယ်။ ချောဆီတွေလည်း အများကြီး သူ့ညီလေးကို သုတ်နေတာ တွေ့တယ်။ ကျမရဲ့ ညီမလေးထဲကို ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ညီလေးကို ကြည့်ပြီး ကျေနပ်အားရ ပြုံးပြုံးကြီး ဖြစ်နေလေရဲ့။ ကျမ မှာတော့ တချက် တချက် သူ့ရဲ့ အားပါပါ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် နာကျင်လွန်းပြီး မျက်ရည်ကျမိပါတယ်။ သူ ကျေနပ်ရင် ပြီးတာပါပဲလေ။ ဆုတောင်းမိပါတယ်။ ဝဋ် ရှိရင် ဒီဘဝ ဒီမျှနဲ့တင် ကျေပါစေတော့။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (သြဂုတ်၊ ၂၀၁၈)

..................................................................

အချစ် မဟုတ်တဲ့ အချစ်

နွယ်သည် ပုဂ္ဂလိကပိုင် မူကြို ကလေးထိန်းကျောင်းမှ ဆရာမ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲ နှင့် စတင် ရင်းနှီးခဲ့သည်က လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်ခန့်က ဖြစ်သည်။ စာသင်နှစ် တစ်နှစ် ရဲ့ ကျောင်းစဖွင့်ချိန်မှာ ၄ နှစ် အရွယ် ကောင်လေးကို ရင်ခွင်မှာ ပိုက်ချီပြီး မိန်းမ ဖြစ်သူကို လက်တစ်ဘက်က တွဲကာ ကျောင်းခန်း ဝင်လာသော နောင်ရဲကို စတင် သတိထားမိသူမှာ နွယ် ဖြစ်သည်။ ကလေးငယ်ကို ချီထားဟန်က ဖခင်စိတ်၊ ဖခင် မေတ္တာတွေကို အတိုင်းသား မြင်ရပြီး၊ ဇနီးသည်ကို လက်ဆွဲလာသည်က ခင်ပွန်းဖြစ်သူရဲ့ ကြင်နာယုယမှုကို မြင်နေရသည်။ စိတ်ဝင်တစား ဖြစ်သည်က အားကျသည့် စိတ်ဖြစ်ခြင်းပင်။ 

နွယ်က အသက် ၂၆ နှစ်တိုင် ရှိပေမယ့် အပျိုကြီး ဖြစ်သည်။ နယ်မှာ ကျန်ခဲ့သည့် မိဘ ၂ ပါးကို ငွေကြေးထောက်ပံ့ကာ ရန်ကုန်ဆိုသော မြို့ကြီးတွင် ကျင်လည်နေရသည်။ မိမိမှာ အခုလို အားကိုးဖော် ရရင်ဖြင့် အလွန်ပင် ဝမ်းသာကျေနပ်မိမှာပဲဟု တွေးမိခြင်း ဖြစ်သည်။ မနက်ခင်းတိုင်း ကျောင်းကို လာပို့ကာ၊ ညနေခင်းဆို ကျောင်းလာကြိုတတ်သော နောင်ရဲကို နေ့တိုင်းလိုလို မြင်နေရတော့ အထင်ကြီး လေးစားသည့် စိတ်မှ တိတ်တခိုး စိတ်ဝင်စားမိသည် ဆိုလျှင် မလွဲပေ။ 

ကျောင်းရဲ့ ထုံးစံအရ ကျောင်းတက်ပြီး ၅ လ လောက် ရောက်ရင် ဆရာ၊ မိဘ တွေ့ဆုံပြီး ကလေးတွေရဲ့ လိုအပ်ချက်၊ လုပ်ကိုင်နိုင်မှု စသည်စသည်ကို ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ရသည်။ အဲ့ရက်ကတော့ ကိုနောင်ရဲ တစ်ယောက်ထဲ လာသည်။ ကလေးရဲ့ ကိစ္စမှန်သမျှကို နွယ် နှင့် အတူ အတန်းပိုင်ဖြစ်သော ဆရာမ နောက်တစ်ယောက်နှင့် စကားပြောကြသည်။ မျက်နှာတော့ မကြည်ဘူး။ စကားဝိုင်း ပြီးတော့ နွယ်က လွှတ်ကနဲ မေးလိုက်မိသည်။

" အစ်မ က ဒီနေ့ မလိုက်လာဘူးနော်...နေမကောင်းလို့လား...."

" ဟုတ်တယ်...ဆရာမ...အခု ဆေးရုံတင်ထားရတယ်...အူမကြီးကင်ဆာတဲ့ဗျာ....ကျနော်လည်း မယုံနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်...၄၀ တောင် မပြည့်သေးတဲ့ ကျနော့် အမျိုးသမီးမှာ ကင်ဆာ ဖြစ်နေတယ်တဲ့ဗျာ....အခု ဒါပြီးရင် ကျနော် ဆေးရုံသွားမလို့..."

" အို...စိတ်မကောင်းပါဘူး...ကိုနောင်ရဲ...တကယ်လို့ မင်းခန့်နောင်ကို ထိန်းမယ့်သူ မရှိရင် ကျောင်းက ၃ နာရီ ဆင်းပေမယ့် ညနေ ၆နာရီ ၇ နာရီလောက်အထိ ကျမ ထိန်းပေးလို့ ရပါတယ်..." (စိတ်ထဲ မရည်ရွယ်ပဲနဲ့ လွှတ်ကနဲ ပြောမိသွားသည်)

" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်.. ဆရာမ... သားကို သူ့အဖွားတွေက ထိန်းပေးမယ်လို့ ပြောတယ်...ကျောင်းက အနားယူခိုင်းနေတာ...သား သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ပါစေ ဆိုပြီး ကျနော်က ကျောင်း လာပို့ထားတာပါ...ကျောင်းအဆငိးကိုတော့ သူ့အဖွားတွေဆီ ပို့ထားမှာပါ..."

" ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..."

ကိုနောင်ရဲရဲ့ မိန်းမကို အကြီးစား ခွဲစိပ်မှုတွေ လုပ်သည်ဟု ပြောသည်။ သို့သော်လည်း ကင်ဆာဆဲလ်တွေက တကိုယ်လုံး ပျံ့နေသောကြောင့် ၂ လ လောက် အကြာတွင် လောကကြီးကနေ အပြီးတိုင် ထွက်ခွာသွားတော့သည်။ ဇနီးသည် ကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရသော်လည်း ပူပင်သောက ရောက်နေသော်လည်း သားကိုတော့ အမြဲ ကျောင်းလာပို့သည်။ ကျောင်းပို့ ကျောင်းကြို လုပ်ရင်း နွယ်နှင့် ပိုရင်းနှီးလာခဲ့သည်။ ပြီးခဲ့သော ၂ လ လောက်မှာ နွယ့်ကို ချစ်ခွင့်ပန်သည်။ နွယ်လည်း စဉ်းစားချိန်ကလေး အနည်းငယ် ယူကာ အဖြေပေးဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ကိုယ်က မခူးခင်ကတည်းက ညွန့်ချင်နေသူ မဟုတ်လား။

" ကိုနောင်ရဲ... ရောက်တာ ကြာပြီလား...."

" မကြာသေးပါဘူး ဆရာမ... အဲ...နွယ်...နွယ် ကြိုက်တတ်တဲ့ ကာပူချီနို နဲ့ ဆန်းဒဝှစ် မှာထားတယ်နော်..."

နွယ် တစ်ယောက်၊ နောင်ရဲ ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ခုံလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး၊ အိတ်ကို ဘေးထိုင်ခုံမှာ ချထားလိုက်သည်။ လူအများနှင့် တွေ့ချိန်ဆိုလျှင် ဆရာမဟု ခေါ်တတ်ပြီး ၂ ယောက်ထဲ ရှိချိန်မှာတော့ နွယ် ဟု ခေါ်တတ်သည်။

" ဟုတ်... အဆင်ပြေပါတယ်..."

" နွယ်ကရော ကျနော့်ကို ကိုနောင်ရဲ ဆိုတာ မဟုတ်ပဲ တစ်ခုခု ပြောင်းခေါ်ဘို့ မစဉ်းစားတော့ဘူးလားဟင်..."

" စဉ်းစားထားလို့ပဲ အခုလို ကိုနောင်ရဲကို ချိန်းလိုက်တာပေါ့..."

" ဗျာ...ကျနော့်ကို အခု အဖြေပေးတော့မှာပေါ့နော်..."

" အခုတော့ မဟုတ်ဘူးလေ....နွယ်က အခုဆို ၂၈ ရှိပြီ... ကိုနောင်ရဲကလည်း ၃၆ နှစ် ရှိပြီ..ငယ်တော့တဲ့ အရွယ်တွေလည်း မဟုတ်ဘူးဆိုတော့ လူငယ်တွေလို ပန်းခြံသွားပြီး အဖြေလည်း မပေးချင်ဘူးလေ.... ညကျရင် နွယ် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်နော်...မျက်နှာချင်းဆိုင် ပေးရမှာလည်း ရှက်တယ်....အဲ့လောက်ဆို သဘောပေါက်ပေါ့..."

" ဟာ....တကယ်ကြီးလား...နွယ်....အဖြေ မဟုတ်တဲ့ အဖြေ ပေးသွားတာ ကို အရမ်း ဝမ်းသာတယ်... (အခေါ်အဝေါ် ချက်ချင်း ပြောင်းလိုက်သည်) ဒါဆို ကို့ကို ည ရောက်ရင် ဖုန်းဆက်နော်.... အဖြေကို ခန့်မှန်းမိပေမယ့် နွယ်ပြောတဲ့ နှုတ်ထွက်စကားလေး ကြားချင်လို့ပါ...."

" ဟုတ်..."

ဒီလိုနှင့် နောင်ရဲနှင့် နွယ်တို့ ချစ်သူ ဖြစ်သွားကြသည်။ တစ်ရက်မှာတော့ နွယ့်ကို နောင်ရဲက ကွယ်လွန်သွားပြီဖြစ်သော မိန်းမဖြစ်သူ၏ မိဘတွေဆီ ခေါ်သွားသည်။ ပထမဆုံးအနေနဲ့ သူတို့ဆီမှာ ခွင့်ပြုချက်ယူခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ပိုင် လုပ်ဆောင်ခွင့်ရှိပေမယ့် သူတို့ကိုလည်း အလေးထားကြောင်း ပြစေချင်လို့ အခုလို သွားတွေ့ခြင်း ဖြစ်သည်လို့ နွယ့်ကို ရှင်းပြသည်။ သူတို့တွေကလည်း ခွင့်ပြုပါသည်။ မြေးလေးဖြစ်သူ မင်းခန့်နောင်ကိုလည်း သားလေးအရင်းလို ဂရုစိုက်ဘို့ မှာကြားသည်။ 

ပြီးတော့မှ နောင်ရဲရဲ့ မိဘတွေနှင့် တွေ့ဆုံကာ ခွင့်ပြုချက်ယူသည်။ ခွင့်ရက်ရှည် ရတဲ့ နေ့မှာတော့ သားဖြစ်သူ မင်းခန့်နောင်နှင့် အတူ နွယ့်ရဲ့ မွေးရပ်မြေ ရွာလေးကို လိုက်လာကာ နွယ့်မိဘတွေဆီမှာ ခွင့်တောင်းသည်။ နွယ့်မိဘတွေကလည်း နောင်ရဲဖြစ်သူမှာ ကလေးတစ်ယောက်အဖေ မုဆိုးဖို ဖြစ်သော်လည်း ပိုက်ဆံ ရှိကာ လူရည်သန့် ဖြစ်သောကြောင့် သဘောတူကြသည်။ ဒီနွေကျောင်းပိတ်ရက်မှာ မင်္ဂလာပွဲ လုပ်ချင်သည်ဟု အကြမ်းဖျင်း တိုင်ပင်ဆွေးနွေးကြသည်။ 

သို့နှင့် နွယ့်ရဲ့ ရွာလေးကနေ ရန်ကုန်ကို ပြန်လာတော့ ကျောင်းဖွင့်ဘို့ကလည်း လိုသေးသည်မို့ ချောင်းသာကို အပန်းဖြေခရီးထွက်ရန် နွယ့်ကို နောင်ရဲက ခွင့်တောင်းသည်။ သားလေး မင်းခန့်နောင်နှင့် အတူ ထွက်ချင်သည်ဟု ပြောသည်။ ဒီယုန်မြင်လို့ ဒီခြုံထွင်တာကို သိပေမယ့် လူကြီးတွေနှင့်လည်း အားလုံး တိုင်ပင်ပြီးပြီမို့ မကြာမီ လက်ထပ်တော့မှာမို့၊ ခရီးအတူ ထွက်ရန် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ သောကြာနေ့ညဘက် သွားပြီး တနင်္ဂနွေမနက် ပြန်လာရန် စီစဉ်ခြင်းဖြစ်သည်။

ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့် သွားတာမို့ ခရီးလမ်း တလျှောက် နားနားနေနေ နှင့် သွားတာမို့ သက်တောင့်သက်သာ ရှိသည်။ ခရီးချိန် နည်းနည်းကြာသွားသောကြောင့် နေ့မွန်းမတည့်ခင် ချောင်းသာကို ရောက်သွားသည်။ ဟိုတယ်ကို ဖုန်းကြိုဆက်ပြီး (နောင်ရဲက အသိုင်းအဝန်းလည်း တောင့်သောကြောင့် ဟိုတယ် ချက်ချင်း ရသည်) အခန်း ယူထားသောကြောင့် အခန်းထဲတွင် အထုပ်များ ထားကာ နေ့လည်စာ ထွက်စားကြသည်။ ဟိုတယ်ရဲ့ စားသောက်ခန်းမှာပင် စားလိုက်သည်။ 

ညကျမှ ရွာက လူတွေကို ချက်ခိုင်းပြီး စားရအောင်ဟု စီစဉ်သည်။ နေ့လည်စာ စားပြီးတော့ တရေးတမော အိပ်ကာ နားပြီးမှ ညနေ ရေဆင်းကူးရန် ပြောသည်။ မင်းခန့်နောင်ကလည်း နွယ့်ကို သူ့ဆရာမမို့ တွယ်တာသည်။ စကားနားထောင်သည်။ ကုတင်က ၂ ယောက်အိပ် ကုတင် ၁ လုံးနှင့် ၁ ယောက်အိပ် ကုတင် ၁ လုံး ဖြစ်သည်။ ၂ ယောက်အိပ်ကုတင်မှာ နောင်ရဲနှင့် မင်းခန့်နောင်က အိပ်သည်။ ၁ ယောက်အိပ်ကုတင်ကတော့ နွယ့်အတွက်ပေါ့။ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ဖြစ်နေတာက တကြောင်း၊ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် အတူ အခန်းထဲ ရှိနေတာ မနေတတ်တာက တကြောင်းကြောင့် အပြင်က ထိုင်ခုံလေးမှာ ထိုင်ကာ မုန့်စားရင်း နေကြာစေ့လေး ကိုက်ရင်း အုန်းစမ်းရည် မှာသောက်နေလိုက်သည်။ 

ခဏကြာတော့ နောင်ရဲက အခန်းပြင် ထွက်လာကာ သားလေး အိပ်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်းပြောပြီး နွယ်နှင့်အတူ စကားတွေ ထိုင်ပြောကြသည်။ ပြီးတော့ ခဏလေးဟု ဆိုကာ အပြင်ကို ထွက်သွားသည်။ မိနစ် ၂၀ လောက် ကြာတော့ ဂစ်တာ တစ်လုံးနှင့် အတူ ပြန်ရောက်လာသည်။ ညစာအတွက် ရွာက လူကို ချက်ခိုင်းပြီး လာပို့ခိုင်းထားကြောင်း ပြောသည်။ ဂစ်တာလေးကို ကိုင်လာတာက ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း ရုပ်နှင့်။ နွယ့်ကို သီချင်းဆိုပြချင်လို့တဲ့။ ပရော်ဖက်ရှင်နယ်အဆင့် မဟုတ်ပေမယ့်၊ ဂစ်တာကို ကျွမ်းကျင်စွာ တီးခတ်ပြီး သီချင်းဆိုပြသည်။ လေပြေသွေးနေတဲ့ ချစ်သူ ဆံနွယ်ကို ကြည့်ပြီး ရှက်ပြုံးပြုံးနေတဲ့ နွယ့်မျက်နှာကို ကြည့်ကာ သီချင်းအေးအေးလေးတွေ ဆိုပြသည်။ တခါတရံမှာတော့ နောင်ရဲ မျက်နှာမကောင်း ဖြစ်ဖြစ် သွားတာကို နွယ် မြင်လိုက်သည်။ ကွယ်လွန်သွားတဲ့ ဇနီးကို သတိရသွားတာ နေမှာပဲ။

ညနေစောင်းတော့ သားနှင့် အတူ ရေထဲ ဆင်းကူးကြသည်။ အမှန်တော့ ရေ ဆင်းစိမ်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ သားလေးကတော့ အလွန်ပျော်နေသည်။ ရေထဲက ပြန်တက်လာလျှင် ငါးကင်၊ ပုဇွန်ကင်၊ စားလိုက်၊ အုန်းရည်သောက်လိုက်နှင့် သူ့စိတ်ကြိုက်မို့ သဘော အကျကြီး ကျနေသည်။ နေရဲ့ အလင်းရောင် လုံးလုံး ပျောက်တော့မှ အခန်းပြန်ကာ ရေချိုးကြသည်။ သူတို့ သားအဖ ၂ ယောက်က အပြင်က ရေပန်းနှင့် ရေချိုးပြီး နွယ့်ကိုတော့ အခန်းထဲမှာ ရေချိုးစေသည်။ နွယ်ရေချိုးပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ သူတို့ ၂ ယောက်လုံးက အကျီတောင် လဲပြီးနေပြီ။ နွယ်လည်း အဝတ် အမြန်ဝတ်ကာ သနပ်ခါး လိမ်းလိုက်သည်။ နွယ့်ကို ပြုံးကြည့်နေသော နောင်ရဲကို မြင်လိုက်ရသည်။ 

နွယ်တစ်ယောက် ရှက်စိတ်ရော ပီတီစိတ်ရော လွှမ်းလို့ပေါ့။ ခဏအကြာမှာတော့ ရွာကနေ မှာထားတဲ့ စားစရာတွေ လာပို့သည်။ ခရုကမာ အစပ်ချက်၊ ဂဏန်း မဆလာချက်၊ ပုဇွန်ပြုတ်၊ ကန်စွန်းရွက်ကြော်၊ ပြောင်းဖူးကြော် နှင့် ငပိထောင်း တို့နှင့် အတူ ထမင်းစားရသည်မှာ မြိန်လှသည်။ အထူးသဖြင့် ဟင်းတွေက များသောကြောင့် ထမင်းကို နည်းနည်းပဲ စားကာ ဟင်းတွေချည်း ထိုင်စားဖြစ်ကြသည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ သူတို့ ၃ ယောက်သား ကမ်းခြေတလျှောက် လမ်းလျှောက်ကြသည်။ မင်းခန့်နောင်ကို တစ်ယောက် တစ်ဘက် လက်တွဲ လျှောက်ကြသော်လည်း အတန်ငယ် လျှောက်မိသည်နှင့် မင်းခန့်နောင်မှာ ကလေး သဘာဝ တစ်ယောက်ထဲ ပြေးနေသောကြောင့် နွယ့်ရဲ့ လက်ကို နောင်ရဲက ကိုင်ကာ လမ်းလျှောက်ကြသည်။ အပျော်ကြီး ပျော်နေမိသည်လေ။

လမ်းလျှောက်ပြီး အပြန်တော့ သွားတိုက်၊ ခြေဆေး လက်ဆေးကာ အိပ်ရာဝင်ကြတော့သည်။ ပထမတော့ နွယ်က အခန်းပြင်မှာ ထွက်ထိုင်နေပေမယ့် အပြင်မှာ ခြင်ကိုက်သောကြောင့် ပြန်ဝင်ကာ မိမိအတွက် တစ်ယောက်အိပ် ကုတင်မှာပင် ဝင်လှဲနေလိုက်သည်။ စောင်လေး ခြုံပြီးတော့ပေါ့။ 

ခဏနေတော့ နောင်ရဲက အသံတိုးတိုးလေးနှင့် လှမ်းခေါ်သည်။ သူ လာလို့ ရလားလို့ မေးသည်။ နွယ်လည်း ခေါင်းငြိမ့်မိလိုက်သည်။ ဘာပြီးရင် ဘာလာမယ် ဆိုတာ ကြိုသိနေသည်လေ။ နွယ့်အနားကို နောင်ရဲ ရောက်လာတော့ စောင်အတူ ခြုံကာ သူမ ကို ဖက်သည်။ ၂ ယောက်သား အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းလာသည်။ နွယ့်ရဲ့ ခန္ဓာဗေဒကို နောင်ရဲတစ်ယောက် လေ့လာခွင့်၊ စမ်းသပ်ခွင့်၊ အသုံးပြုခွင့် ရသွားသည်။ ဆန္ဒတွေ အကြိမ်ကြိမ် ပြီးမြောက်ပြီးမှ ၂ ယောက်သား ဖက်ကာ နားနေကြသည်။ ဒီတော့မှ စကားဝိုင်းလေးက အသက်ဝင်လာသည် ဆိုပါတော့။ အဲ့ဒီအချိန် ပြောတဲ့ စကားတွေက ရင်တွင်းဖြစ် တကယ့် အစစ်အမှန်တွေ များသည်လေ။

" ကို... နွယ့်ကို တကယ်ချစ်လားဟင်..."

" ချစ်တာပေါ့...နွယ်..."

" ဘယ်အချိန်ထဲက စချစ်တာလဲ..."

" အမှန်အတိုင်း ပြောရမလား..."

" အင်း...အမှန်ပဲ ကြားချင်တယ်..."

" နွယ့်ကို စတွေ့ထဲက ဆိုပါတော့..."

" ဟင်..ကို က မိန်းမနဲ့လေ..."

" မိန်းမနဲ့လည်း တခြားမိန်းကလေးကို စိတ်မဝင်စားရတော့ဘူးလား...မချစ်ရတော့ဘူးလား..."

" ဒါတော့ မသိဘူးလေ..."

" နွယ့်ကို စိတ်ဝင်စားပြီး ချစ်လို့ ကို့ မိန်းမကို မချစ်တော့တာလည်း မဟုတ်ဘူး... ၂ ယောက်လုံးကို ချစ်တယ်...ဒါပေမယ့် ကို့မှာ အိမ်ထောင်နဲ့ဆိုတော့ စောင့်ထိန်းသင့်တာကို စောင့်ထိန်းတာပေါ့..."

" ကိုကလည်း... အဲ့လိုသာဆိုရင် အစထဲက ပြောပေါ့...အမှန်တရား ဖြစ်တယ်ဆိုရင်..."

" အမှန်တရား ဖြစ်တိုင်း ပြောလို့မှ မရတာကိုး...."

" ဘာလို့လဲ..."

" နွယ့်ကို ဥပမာ ပြောမယ်ကွာ... နွယ့် သူငယ်ချင်းလင်မယားစုံတွဲမှာ မိန်းမဖြစ်သူက မီးဖွားခါနီးမှာ ယောကျ်ားလေးက နောက် ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ တွဲပြီး ဖောက်ပြန်တယ် ဆိုပါတော့... ဒါကို နွယ်က သိသွားတယ်... မြင်သွားတယ်... ဒါဆို နွယ် ဘာလုပ်မလဲ..."

" မိန်းမ ဖြစ်သူကို သွားပြောမှာပေါ့...."

" ကိုတော့ အဲ့လို မလုပ်ဘူး... ကောင်မလေးကို သွားပြောရင် နောက်ဆက်တွဲ ဘာဖြစ်မလဲ....သည်းမခံနိုင်ရင် လင်မယားကွဲမယ်လေ... မီးဖွားခါနီး အချိန်ဆိုတော့ အခန့်မသင့်ရင် အသက်အန္တရာယ် စိုးရိမ်ရတယ်လေ.... ကိုတော့ သွားမပြောဘူး... ဒီအတိုင်း ထားထားမယ်... ကောင်လေးကို ပြောလို့ ရမယ်ဆိုရင်တော့ ပြောပြီး ရပ်သင့်ကြောင်း ပြောမယ်...ဒီလောက်ပဲ.... ကို ပြောလိုက်တဲ့ စကားတစ်ခွန်းက နောက်ဆက်တွဲ ဘာဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာ စဉ်းစားပြီးမှ ပြောရမှာပေါ့...မဟုတ်ဘူးလား... အခု ဒီဖြစ်စဉ်က အမှန်တရားပဲ...ဒါပေမယ့် မှန်တိုင်းလည်း ပြောလို့ မရဘူး..."

" ဟွန့်...ကိုကလေ....ကျောင်းဆရာ လုပ်သင့်တာ သိလား..."

" ဟားဟား...နွယ်ကတော့လေ....ကျောင်းဆရာ မဟုတ်လည်း မသိသေးသူကို မတတ်သေးသူကို နားမလည်သေးသူကို လမ်းပြနိုင်တာပဲဟာ...မဟုတ်ဘူးလား..."

" ဟုတ်ပါပြီရှင်..."

" အခုလည်း အဲ့လိုပဲ နွယ့်ကို စိတ်ဝင်စားတယ်...ချစ်တယ်....ဒါပေမယ့် ကို့မှာ မိန်းမ ရှိတဲ့အတွက် နွယ့်ကို စိတ်ဝင်စားဟန်တောင် မပြခဲ့ဘူး... ကို့မိန်းမ ဆုံးသွားတော့လည်း ပတ်ဝန်းကျင်က တမျိုးတမည် ထင်မှာစိုးလို့ အချျိန်တောင် ယူလိုက်သေးတယ်..."

" အကြံချည်းပဲနော်... နွယ်လည်း ကို့ကို ပြောစရာ ရှိတယ်... ဆုံးသွားတဲ့ မိန်းမကို သတိရသည် ဖြစ်စေ၊ လွမ်းသည် ဖြစ်စေ နွယ့်ကို အားနာစရာ မလိုဘူး...တကယ်တော့ မမ က အရမ်း သနားဘို့ ကောင်းတယ်...နွယ်နဲ့လည်း သိခွင့်ရတဲ့ အချိန်တိုလေးအတွင်းမှာ မမကို ခင်မင်မိတယ်... အတိတ်ကို အတိတ်မှာ အတင်း မထားခိုင်းစေချင်ဘူး.... အတိတ်က ဖြစ်ရပ်ကို ခေါ်လာလို့ ရတယ်... ကို့ကို အတိတ်မှာ မကျန်ခဲ့စေချင်ဘူး.... မမကို လွမ်းလို့ ရတယ်... သတိရလို့ ရတယ်...ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီစိတ်ကြောင့်တော့ နွယ်တို့ အခု တည်ဆောက်မယ့် ဘဝကို မထိခိုက်စေချင်ဘူး.... အဲ့ဒါ တစ်ခုပဲ..."

" အင်း...နွယ့်သဘောအတိုင်းပါ...ကို့ကို အခုလို နားလည်ပေးတာလည်း ကျေးဇူးပါ..."

" အဲ...သားနဲ့ ပတ်သက်ပြီးလည်း ပြောစရာ ရှိတယ်..."

" ဟင်...သားက ဘာဖြစ်လို့လဲ..."

" သားက ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး....နွယ်တို့ အနေနဲ့ ကလေး တစ်ယောက် ယူဖြစ်မယ် ထင်တယ်... ကလေး ရသည် ဖြစ်ဖြစ်၊ မရသည် ဖြစ်ဖြစ်၊ သားကို သားအရင်းလို ပြုစုစောင့်ရှောက်မှာပါ....ဒါပေမယ့် အရွယ်ရောက်လာရင် မိထွေးဖြစ်သူ နွယ်နဲ့ စိတ်ကစားပြီး မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင် သားကို ၈ နှစ်အရွယ်လောက်က စပြီး အခန်းခွဲပေးထားရမယ်... ပြီးတော့ နွယ်လည်း အလုပ် ဆက်လုပ်မယ်.... ဒါကိုတော့ နားလည်ပေးနော်..."

" သြော်...နွယ်ရယ်...အစစ အရာရာ အကုန် စဉ်းစားပေးတာပဲ...ဒါလည်း ကောင်းတာပဲလေ..."

" ကို...နွယ့်ကို တကယ်ချစ်တာပါနော်..."

" ချစ်တာပေါ့ နွယ်ရယ်... ဘယ်လို ပြောရမလဲ အချစ် မဟုတ်တဲ့ အချစ်နဲ့ပေါ့..."

" ဟင်... ဘယ်လို မျိုးလဲ...."

" တစ်ဦး တစ်ယောက်ထဲကိုသာ ချစ်ရမယ်လို့ အချစ်ကို သတ်မှတ်ထားရင် ကို နွယ့်အပေါ်ကို ချစ်တဲ့ အချစ်က အချစ်မဟုတ်တော့ဘူးလေ..."

" အင်း... အချစ် မဟုတ်တဲ့ အချစ် တဲ့လား ကို.... နွယ် ကျေနပ်ပါတယ်.... နွယ်လည်း ကို့ကို ချစ်ပါတယ်..."

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (အောက်တိုဘာ၊ ၂၀၁၈)

............................................................

တိတ်တိတ်လေးပဲ နေပါ့မယ်

နောင်ရဲသည် အသက် ၁၀ နှစ်ခန့် ရှိပြီ ဖြစ်သော ၅ တန်း ကျောင်းသားလေးပါ။ တစ်ဦးတည်းသော သား ဖြစ်သောကြောင့်လည်း ဖေဖေနဲ့ မေမေက သူတို့ နှင့် အတူတူ သိပ်ပါသည်။ ညဆိုရင် ၉ နာရီ ထိုးတာနဲ့ အိပ်ရာဝင်ကြပါသည်။ မနက်ဆို ၆ နာရီလောက် ထပြီး မနက်စာ စား၊ ကျောင်းသွားတက်ရန် ပြင်ဆင်ကြပါသည်။ ဒါက နိစ္စဓူဝ အလုပ်ပါ။ ကျောင်းပိတ်ရက် ဆိုရင်တော့ ညအိပ်ချိန်က ၉ နာရီ ဆိုပေမယ့် နောက်ကျမှ ထတတ်သည်။ ၇ နာရီလောက်ပေါ့။ 

၅ တန်း ဆိုတော့လည်း ကျား၊ မ လိင်ကိစ္စတွေကို မသိပေမယ့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို စိတ်ဝင်စားစ ပြုလာပါပြီ။ အဖေက ကားပွဲစား အလုပ် လုပ်ပြီး၊ အမေကတော့ အိမ်ထောင်ထိန်းသိမ်းပေါ့လေ။ ပိတ်ရက်တွေ ဆိုလျှင်လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ညနေစောင်း နေရိပ်တော့မှ ဆော့တတ်ကြတော့ နေ့လည် ထမင်းစားပြီး တစ်နာရီလောက် ကြာသည်နှင့် အိပ်ခိုင်းတော့သည်။ မအိပ်ချင်လည်း အိပ်ပဲ။ အဖေက နေ့လည်ဆို ထမင်း ပြန်လာစားတတ်သည်လေ။ နေ့ခင်း တရေးအိပ်ပြီး နိုးလာလျှင် အဖေနှင့် ဆုံတတ်သည်။

တစ်ရက်ပေါ့။ အဲ့ဒီ ရက်မှာ ကျောင်း၊ ကျူရှင်၊ ကရာတေးသင်တန်း စုံသွားတော့ ည ၈ နာရီ လောက်မှာပင် တီဗီက ဇာတ်လမ်းကြည့်နေရင်းနဲ့ အရမ်း အိပ်ချင်ကာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ တရေးနိုးတဲ့ အချိန်မှာပေါ့။ ဆီးလည်း သွားချင်ကာ၊ ရေလည်း ငတ်လာသည်။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့၊ အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်နေပြီ။ ဘေးမှာ အဖေနဲ့ အမေကတော့ မရှိဘူး။ အိပ်ခန်းက ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာ တွဲမပါဘူးဆိုတော့ နောင်ရဲ အတွက် သေးအိုး ထားပေးထားသည်။ အိပ်မှုံစုန်ဝါးနှင့် သေးအိုးထဲမှာ သေးပေါက်ပြီး၊ ကုတင်ဘေးက စားပွဲခုံမှာ ထားထားသော ရေခွက်ထဲက ရေ ယူသောက်လိုက်သည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ည ၁၁ နာရီ ဝန်းကျင်ပဲ ရှိသေးသည်။ ဒါနဲ့ အဖေနဲ့ အမေ တီဗီ ဆက်ကြည့်နေသေးသည်ဟု ထင်ကာ ဧည့်ခန်းထဲသို့ ထွက်လာလိုက်သည်။

ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ တီဗီက အလင်းရောင်နဲ့ အခန်းက လင်းနေသည်။ ၂ ယောက်ထိုင် ဆိုဖာခုံကို အနောက်ကနေ မြင်ရသောကြောင့် အဖေနဲ့ အမေ ထိုင်နေတာကိုတော့ မတွေ့ရဘူး။ နားထဲကို အသံသဲ့သဲ့လေး ကြားရသည်။ 

" အ... အ... အင့်... ရှီး..." 

ဆိုသော အသံနှင့် အတူ 

" ဖုတ်... ဖုတ်... ဘုတ်..." 

ဆိုသော ပျော့သော အရာဝတ္ထု ၂ ခု ရိုတ်ခတ်သံပါ ကြားလိုက်ရသည်။ ထိုအသံ ကြားလိုက်သည်နှင့် လူမှာ ကြက်သီးထလာကာ တကိုယ်လုံး တဖြန်းဖြန်း တရှိန်းရှိန်း ဖြစ်သွားသည်။ 

ညီငယ်လေးကလည်း ထောင်မတ်လာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အံ့သြသွားသည်။ တခါမှ အဲ့လို မဖြစ်ဖူးဘူး။ တီဗီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့မှ နိုင်ငံခြား ကား ဖြစ်နေသည်။ သေချာကြည့်တော့ မင်းသမီးနဲ့ မင်းသားက အဝတ်အစားတွေ မပါဘူး။ မင်းသားရဲ့ မဲမဲတုတ်တုတ် ညီတော်မောင်က မင်းသမီးရဲ့ ပန်းနုရောင် ထနေတဲ့ ညီမလေးထဲကို သွင်းလိုက်၊ ထုတ်လိုက်နှင့်။ ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရတော့ နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်လည်း တအား ထောင်မတ်သွားသည်။ တီဗီထဲက လှုပ်ရှားမှုနှင့် နောင်ရဲ ကြားနေရတဲ့ အသံက မကိုက်ဘူး။ သေချာ နားထောင်ကြည့်တော့ အပြင်မှာ မိမိ အနားတဝိုက်က ထွက်လာတဲ့ အသံတွေ ဖြစ်သည်။ 

ဒါဆို အဖေနဲ့ အမေ တခုခုလုပ်နေတာ သေချာပြီ။ ဆိုတော့ ဧည့်ခန်းကို မျက်လုံး ကစားလိုက်သည်။ လုံးဝ မတွေ့။ ဒါဆို သေချာပြီ။ ဆိုဖာခုံပေါ်မှာပဲ ရှိရမည်လေ။ မသိစိတ်က အရမ်းသိချင်စိတ် ဖြစ်နေသောကြောင့် ဆိုဖာခုံရဲ့ အရှေ့ကို မြင်နိုင်လောက်တဲ့ အကွာအဝေးကို ခြေဖွဖွ နင်းကာ ချည်းကပ်လိုက်သည်။ 

တွေ့ပါပြီ။ အမေက ဆိုဖာခုံမှာ ပက်လက်အိပ်နေကာ ပေါင်ကြီး ကားထားပြီး၊ အဖေက အပေါ်ကနေ တက်ခွကာ ခုဏက ဇာတ်ကားထဲက လူတွေ အတိုင်း လုပ်နေကြသည်။ သူတို့ရဲ့ ခြေရင်းမှာ ရှိနေသောကြောင့် နောင်ရဲကို သူတို့က မမြင်ရပေ။ ကြည့်နေရင်းနှင့် လက်က အလိုလို ဘောင်းဘီကြားထဲ နှိုက်ကာ ထောင်မတ်နေသော ညီငယ်လေးကို ကိုင်နေမိသည်။ မသိစိတ်က သူ့အလိုလို ဖြစ်သွားတာ။ အဖေတို့၊ ဇာတ်ကားထဲက လူကြီးတွေရဲ့ ညီတော်မောင်နှင့် ယှဉ်လျှင် နောင်ရဲရဲ့ ညီငယ်လေးက သေးနေသည်။ ညီငယ်လေးကို ကိုင်နေရာမှ၊ လက်မနှင့် လက်ညှိုး ၂ ချောင်းထဲနှင့် ညီငယ်လေး တလျှောက်ကို နှိပ်သလိုလုပ်ကာ ဆွနေမိသည်။ ဆွနေရင်းမှ လက်ချောင်းတွေ အားလုံးနှင့် ဆုတ်ကိုင်ရင်း ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် ကစားနေမိသည်။ 

ခဏလေး အတွင်းမှာပင် မိမိ ကိုယ်လုံး တခုလုံး တဆက်ဆက် တုန်လာကာ၊ အမျိုးအမည် မသိတဲ့ ခံစားချက်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ ညီငယ်လေးဆီမှလည်း တခုခု ထွက်သွားသလို ခံစားရသောကြောင့် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဘာမှတော့ မထွက်လာဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ၊ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ ထိတ်ထိတ်လန့်လန့် ဖြစ်ကာ ခြေဖွပြီး အိပ်ခန်းဆီ ပြေးရသည်။ ကုတင်ပေါ် ရောက်တော့ လူက မောနေသည်။ ညီငယ်လေးဆီကနေလည်း တမျိုးတမည် ခံစားရတာလေးက ကြိုက်စရာ ကောင်းသည်။

နောက်ညတွေလည်း ကြုံရင် ကြုံသလို ချောင်းကြည့်မိသည်။ သို့သော်လည်း တခါတလေ မိမိကို မြင်နိုင်သောကြောင့် တခြားနည်း စဉ်းစားရသည်။ နေ့တိုင်းတော့ ရေချိုးခန်းထဲ ညီငယ်လေးနှင့် ကစားတဲ့ အလုပ် ပိုလာသည်။ ညဘက်ဆို မိမိလည်း အိပ်ရေးပျက်သောကြောင့် နေ့ခင်းဘက်ကို ရွေးလိုက်သည်။ ပိတ်ရက်ဆို နေ့လည်စာ စားပြီးတော့ ၁ နာရီ ဝန်းကျင်လောက် အိပ်ခိုင်းတတ်သည်လေ။ 

နောင်ရဲလည်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ကာ အခြေအနေကြည့်နေသည်။ တအောင့်နေတော့ အဖေက ထမင်း ပြန်လာစားသည်လေ။ ထမင်း မစားမီ၊ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာကြသည်။ နောင်ရဲ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ ကုတင်ပေါ်ကို တက်လာကြသည်ကို ခံစားသိဖြင့် သိလိုက်ရသည်။ ခက်သည်က တိုက်ရိုက်ကြည့်လို့ မရဘူး။ မြင်တွေ့ခွင့် မရှိဘူးဆိုတော့၊ နောက်တခေါက်တွေ မှန် သုံးပြီး ကြည့်မည်ဟု စဉ်းစားမိသည်။ အခုတော့ မိမိရဲ့ အနီးကပ်ဆုံး နေရာမှာ ဖြစ်တော့မှာပါလားဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ စိတ်တွေ တအားခုန်နေသည် (ခွက်ဒစ်တူ အဝင်း)။ ဒါပေမယ့် တိတ်တိတ်လေးပဲ နေပါ့မယ်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (၂၀၁၈၊ အောက်တိုဘာ)

.................................................................

အချစ်ကြောင့် ပူဆွေးနေရတယ်

London Heathrow Airport လေဆိပ်မှာ ဆံပင်စုတ်ဖွားဖွား၊ ရှပ်အကျီအမဲရောင်၊ ဂျင်းဘောင်းဘီ ပြာညစ်ညစ် နှင့် ကောင်လေးတစ်ယောက် ဟိုကြည့်၊ ဒီကြည့်၊ နာရီကြည့်လိုက်နှင့် လူရှာနေဟန် တူသည်။ အင်္ဂလိပ်စကား မတောက်တခေါက်နှင့် လေဆိပ်ဝန်ထမ်းကို ဘန်ကောက်မှ လေယာဉ် ဘယ်အချိန် ဆိုက်မလဲ မေးရသည်။ 

ညနေ ၇ နာရီ ခွဲ ကျော်ပြီ ဖြစ်တာမို့ လေယာဉ်ဆိုက်တဲ့ အကြောင်း ကြေငြာထားတဲ့ ဘုတ်ကို ကြည့်ပြီး လေယာဉ်ကတော့ ဆိုက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း အခု လူဝင်မှု ကြီးကြပ်ရေးတွေ ရှိနေနိုင်ကြောင်း ပြောသည်။ စောင့်နေရင်း ခံတွင်း ချဉ်လာသောကြောင့် smoking room ထဲ ဝင်ကာ ဆေးလိပ် ၁ လိပ် ဖွာရှိုက်လိုက်သည်။ ဆေးလိပ်ကုန်တော့မှ ခုဏက စောင့်သည့်နေရာတွင် ပြန်သွား စောင့်နေလိုက်သည်။ ထိုသူမှာ မိန်းမဖြစ်သူ ကို စောင့်နေသည့် နောင်ရဲ ပင် ဖြစ်သည်။

" ကို... ဒီမှာ..."

" ချစ်ငယ်..."

" ကို... ဝလာတယ်နော်..."

" ချစ်ငယ်လည်း ဝလာတာပဲဟာ..."

" ကိုနော်... အဲ့ဒါကြောင့် ကို့ကြောင့်... ကို့ရင်သွေးကို ဗိုက်ထဲ ထည့်ထားလို့လေ..."

" ဟားဟားဟား..."

" လေယာဉ်စီးရတာ အဆင်ပြေလား..."

" ညောင်းကိုက်နေတာပဲ... ကိုရာ... လေယာဉ်ကလည်း အကြာကြီး စီးရတယ်... ဟိုဘက် ဒီဘက်လည်း လှည့်လို့ မရ... တော်သေးတယ်... လေယာဉ်ရဲ့ အရှေ့နားမှာ ထိုင်ခုံ ရလို့... ဗိုက်ကြီးနေလို့ ဆိုပြီး ဦးစားပေးထိုင်ခုံလေ... အရှေ့မှာ ထိုင်ခုံ မရှိပဲ နေရာ နည်းနည်းလွတ်တော့ ခြေလက် ဆန့်လို့ ရတာ..."

" တော်သေးတာပေါ့... ဗိုက်ဆာပြီလား..."

" အင်း... လေယာဉ်ပေါ်မှာ စားလာသေးတယ်... ဒါတောင် ဆာနေတုန်း..."

" ဟားဟား... မဗိုက် ဖြစ်နေတာကိုး... ၂ ယောက်စာ ဆိုတော့ ဆာမှာပေါ့... လာ... ဒီက အစားအစာ မြည်းကြည့်လိုက်ဦး..."

" ဟုတ်..."

" ဗိုက်ထဲက သားသားလေးရော နေကောင်းလား..."

" ကောင်းပါ့တော်... သူ့အဖေလိုပဲ ဘောကန်သလို အမေကို ဗိုက်ထဲကနေ ကန်တာ..."

" ဟား ဟား ဟား..."

လေဆိပ်ထဲက စားသောက်ဆိုင်မှာပဲ ဝင်စားဖြစ်သည်။ အဓိက အစားအစာတွေကတော့ အာလူး၊ ဝက်အူချောင်း၊ ကြက်ဥကြော်၊ ခရမ်းချဉ်သီးဆော့စ် နဲ့ ပေါင်မုန့်တွေသာ အများဆုံး ဖြစ်သည်။ ချစ်ငယ်ကတော့ ခံတွင်း မတွေ့ဘူး ဆိုကာ တစ်ဝက်လောက်ပဲ စားသည်။ ထို့နောက် ရထားစီးပြီး နာရီဝက်လောက် အကွာအဝေး ဖြစ်သည့် မိမိနေထိုင်ရာ အခန်းငယ်လေးဆီသို့ ပြန်လာကြသည်။ ချစ်ငယ်သည် မြင်မြင်သမျှ ငေးကြည့်ကာ အံ့အားသင့်နေသည်။ 

နောင်ရဲလည်း စရောက်ချင်းတုန်းက ချစ်ငယ်လိုပင်။ ဟိုငေး ဒီငေးပေါ့။ ကြာတော့လည်း ဒါတွေပဲ အမြဲတွေ့နေရတော့ ရိုးသွားသည်လေ။ နောင်ရဲ ဒီနိုင်ငံကို ရောက်တာ ၂ နှစ်ပြည့်တော့မည်။ ဟိုတခေါက် ပြန်တုန်းကတော့ ချစ်ငယ်နှင့် တိုင်ပင်ကာ ကလေးယူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒီနိုင်ငံကို ခေါ်လာပြီး မွေးမည်။ ကလေး ၁ နှစ်လောက် အရွယ်ရောက်ရင် nursery ပို့ပြီး ချစ်ငယ်က အချိန်ပိုင်း အလုပ် ထွက်လုပ်မည်။ ဒီလိုပဲ ရုန်းကန်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

နေထိုင်ရာ အခန်းငယ်လေး ရောက်တော့ ည ၉ နာရီကျော်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ချစ်ငယ်က လန်းသွားအောင် ရေချိုးချင်သည် ပြောသဖြင့် ရေချိုးခန်းကို လမ်းညွှန်ကာ နောင်ရဲက ချစ်ငယ်ရဲ့ အထုပ်တွေကို ရှင်းပေးနေသည်။ ချစ်ငယ် ရေချိုးပြီးတော့ ပြန်ထွက်လာတော့၊ ဗိုက်ကြီးကို တဘက်ပတ်ထားသည်က ပူစီဖောင်းကြီးကို ပတ်ထားသည်နှင့် တူနေသည်။ ကိုယ်ဝန်က ၈ လ လောက် ရှိပြီလေ။ နောက် ၁ - ၂ လ လောက်ဆိုရင် သားလေးက အပြင်ထွက်တော့မည်။ ချစ်ငယ် ရေချိုးပြီးတော့ နောင်ရဲလည်း ရေချိုးခန်း ဝင်ကာ သွားတိုက်ပြီး ရေချိုးလိုက်သည်။ နောင်ရဲ ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ ချစ်ငယ်က ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေရာက ပြုံးပြီး ကြည့်နေသည်။ ရေမြန်မြန်သုတ်ပြီး၊ ညဝတ်အကျီဝတ်ကာ ချစ်ငယ် ရှိရာ ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက်သည်။

" ကို... ချစ်ငယ် အနားကို လာလေ..."

" အင်း..."

" ကိုနဲ့ ခွဲနေရတာ ၇ လ ကျော်လောက်ရှိတော့မယ်... ဆာနေလား... ကို..."

" အင်း... ဆာတာပေါ့..."

" လုပ်ချင်လား... ကို..."

" ချစ်ငယ်က ခွင့်ပြုမှာလား..."

" ကို လုပ်ချင်တယ်ဆို လုပ်လေ... ဖြည်းဖြည်းတော့ လုပ်နော်..."

" အင်း..."

" နေဦး... ကို... ထ ထိုင်လိုက်... ကိုရဲ့ ညီလေးကို ကြည့်ရအောင်... မမြင်ရတာ ကြာပြီ..."

နောင်ရဲလည်း ထ ထိုင်လိုက်ကာ၊ ချစ်ငယ်ရဲ့ မျက်နှာနားကို ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ချစ်ငယ်က ညီလေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ကာ၊ လက်ဖဝါးနုနုလေးနှင့် စုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နှင့် ကွင်းတိုက်ပေးရာမှ၊ ညီလေးကို သူ့ပါးစပ်နားထိ အတင်း ဆွဲလိုက်သည်။ သူကမှ မထနိုင်တာ။ ဗိုက်ကြီးက တစ်နေပြီလေ။ နောင်ရဲလည်း သူ ဆွဲခေါ်ရာ အရှေ့ နည်းနည်း တိုးပေးလိုက်သည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေက ညီလေးရဲ့ ထိပ်ကို စုပ်နေသည်။ လျှာလေးနဲ့ တို့လိုက်၊ ထိပ်တစ်ခုလုံးကို ငုံစုပ်လိုက်နှင့်၊ ညီလေးက တဖြည်းဖြည်း မတ်မတ်ထောင်လာသည်။

" ကို... ချစ်ငယ်ကိုလည်း လုပ်ပေးကွာ..."

" အင်း... လုပ်ပေးရမှာပေါ့..."

ချစ်ငယ် ပါးစပ်ထဲမှ ညီလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သောအခါ ပြွတ်ကနဲ မြည်သွားသည်။ ချစ်ငယ်ရဲ့ နို့ကြီးတွေက တင်းနေသည်။ ကြီးပြီး လုံးဝန်းနေသည်။ နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ကိုင်ပြီး စို့လိုက်သည်။ ဗိုက်ထဲက သားသား ထွက်လာရင် သူစို့ဘို့ အချိန် ရမှာ မဟုတ်။ ခုထဲက အားရပါးရ စို့ထားရမည်။ နို့ကြီးတွေကို စို့လိုက်၊ နယ်လိုက်နှင့်မို့ ချစ်ငယ်ဆီကနေ တအင်းအင်း အသံ တိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။ နို့စို့နေရာမှ ဗိုက်ကြီး ချွန်ချွန်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို နမ်းကာ ညီမလေး ဆီသို့ ရန်ရှာရန် အားပြုလိုက်သည်။ ညီမလေးက အရည်တွေ စိုရွှဲနေသည်။ ကြားဖူး၊ ဖတ်ဖူးသမျှတော့ ကိုယ်ဝန်ဆောင် မိန်းမတွေရဲ့ ညီမလေးသည် လမ်းကြောင်း တဖြည်းဖြည်း တိုလာကာ၊ သွေးကြောတွေ များလာပြီး နီရဲရဲနှင့် အရည်တွေလည်း ရွှဲတတ်သည်ဟု မှတ်သားဖူးသည်။ ညီမလေးဆီက အရည်တွေကို လျှာနှင့် အကုန် ယက်လိုက်ကာ မြိုချလိုက်သည်။ 

ထို့နောက် ရသာဖူးကို လျှာနှင့် တို့ကာ ဖိချလိုက်၊ ယက်လိုက် လုပ်လိုက်သည်။ ရသာဖူးကိုပဲ လက်မ၊ လက်ညှိုးနှင့် ညှစ်ကာ ပိုထွက်လာအောင် လုပ်ပြီး လျှာနှင့် ယက်လိုက်သည်။ ချစ်ငယ်ဆီမှ အသံတွေ ဗြောင်းဆန်အောင် ထွက်လာသည်။

" ကို... ကောင်းလိုက်တာ... အား... ကို... ချစ်ငယ်ကို လုပ်ပေးတော့နော်... ကို့ညီလေးကို ချစ်ငယ်ထဲ ထည့်ပေးတော့..."

နောင်ရဲလည်း ညီလေးကို အရင်းကနေ ကိုင်ကာ ချစ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲ ထည့်လိုက်သည်။ မလုပ်တာ ကြာလို့လား၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင်သည် ဖြစ်နေလို့လား မပြောတတ်။ လုပ်လို့ အရမ်းကောင်းသည်။ ပူပူနွေးနွေး ညီမလေးဖောင်းဖောင်းထဲကို ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် လုပ်နေသည်က အရမ်းကောင်းနေသည်။ ပြီးတော့ အရင်လို အဆုံးထိ ထိုးထည့်လို့ မရဘူး။ တခုခုက ခံထားသလိုဖြစ်ကာ တဝက်လောက်ပဲ ထည့်လို့ရသည်။ ပူနွေးတဲ့ ညီမလေး ဖောင်းဖောင်းက တခါတခါ ညှစ်လိုက်တဲ့ အတွက် ညီလေးရဲ့ ထိပ်တွေ ကျင်တက်သွားသည်။ ချစ်ငယ်ဆီက ကောင်းလို့ အော်သံရော၊ မောဟိုက်သံရော စုံနေသည်။ အချက် ၃၀ လောက် ဆောင့် အပြီးမှာ ညီလေးဆီက အချစ်ရည်တွေ ချစ်ငယ် ကိုယ်ထဲကို ပန်းထွက်သွားသည်။

" ကို... ကျေနပ်ပြီလား..."

" အင်း... ချစ်ငယ်ရော မောနေပြီလား..."

" နည်းနည်းမောတယ်... ပြီးတော့ လေယာဉ် စီးထားရတော့ ခြေလက်တွေ ညောင်းနေတယ်..."

" ဒါဆို ကို နှိပ်ပေးမယ်လေ..."

" ခိခိ... အဲ့ဒါတွေကြောင့် ကို့ကို ချစ်နေရတာ... အလိုက် အရမ်းသိတယ်..."

စောင်ပါးပါးလေးကို ချစ်ငယ် ကိုယ်ပေါ် ခြုံပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် နောင်ရဲလည်း ရေချိုးခန်း သွားရမှာ ပျင်းသောကြောင့် wet tissue ဖြင့်ပင် ညီလေးကို သုတ်သင်ဆေးကြောလိုက်သည်။ ညဝတ်အကျီကို ပြန်ဝတ်ကာ ချစ်ငယ်ရဲ့ ခြေဖဝါးကနေ စပြီး နှိပ်ပေးနေသည်။

" ကို... ကန်တော့နော်... ချစ်တယ်... ကို..."

နောင်ရဲလည်း ချစ်ငယ်ကို ပြုံးပြကာ ဆက်နှိပ်ပေးနေသည်။ ခဏနေတော့ ချစ်ငယ်ဆီမှ ဟောက်သံ ကြားလာသည်။ ခဏလေး ဆက်နှိပ်ပြီးမှ နောင်ရဲ အိပ်မည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ ခြေသလုံးကို နှိပ်ပေးလိုက်သည်။ ခြေသလုံးကို ကိုင်ပြီး နှိပ်လိုက်တော့ သွေးကြောတွေက မာတောင့်တောင့်လေးတွေ ဖြစ်နေသည်။ ဒါနဲ့ပဲ၊ အားနှင့် သုံးကာ ဖိပြီး နှိပ်လိုက်သည်။ အဲ့ဒီတော့မှ သွေးကြောတွေ ပြေလျော့သွားဟန် ရှိသည်။ အကြောတင်းနေလို့ မာနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ခဏကြာတော့ နောင်ရဲလည်း ချစ်ငယ် ဘေးမှာ ဝင်ပြီး အိပ်နေလိုက်သည်။

မနက်မိုးလင်းတော့ ပုံမှန် ထ နေကျအချိန်တိုင်း ၆ နာရီကို နိုးလာသည်။ ချစ်ငယ်ကို ကြည့်လိုက်တော့၊ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်။ နဖူးကို နမ်းလိုက်သည်။ အေးစက်စက်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ စိုးရိမ်စိတ်တွေ ဝင်လာသည်။

" ချစ်ငယ်... ချစ်ငယ်... ထတော့..." (တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်)

" ချစ်ငယ်... ကို့ကို စနေတာလား... ထတော့..."

" ထတော့... ကို့ကို စနေတယ်ဆိုလည်း တော်တော့နော်... ထတော့... ချစ်ငယ်..." (အသံက ငိုသံပါလာသည်)

ဆေးရုံဆီ အမြန် ဖုန်းဆက်ပြီး ဆေးရုံကား ခေါ်ရသည်။ အရေးပေါ်ခန်းထဲကို အရင် ခေါ်သွားကာ စစ်ဆေးနေကြသည်။ ထို့နောက် ဆရာဝန် တစ်ယောက် ထွက်လာကာ စကားလာပြောသည်။

" စိတ်မကောင်းပါဘူး... ကလေးမိခင်ရော ကလေးရော အသက်မရှိတော့ပါဘူး... ဖြစ်နိုင်ခြေ ရှိတာက နှလုံးနဲ့ ဦးနှောက်တွေမှာ သွေးခဲတွေ သွားပိတ်ဟန် ရှိတယ်... ကျနော်တို့ကို ရင်ခွဲစစ်ဆေးခွင့်ပေးပါ..."

နောင်ရဲမှာ ပြောစရာ စကား မရှိတော့။ သူတို့ စီမံသလိုပင် လုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ၂ နာရီလောက်ကြာတော့ ခုဏက ဆရာဝန်နှင့် ပြန်တွေ့ရသည်။

" ရင်ခွဲစစ်ဆေးမှု အဖြေက ကျနော်တို့ ခုဏက ခန့်မှန်းထားတဲ့ အတိုင်းပဲဗျ... ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေရဲ့ သွေးကြောတွေ အထူးသဖြင့် ခြေထောက်က သွေးကြောတွေမှာ သွေးတွေက ပြစ်ပြီး ခဲပြီး သွေးကြောနံရံတွေမှာ တွယ်ကပ်တတ်တယ်... အဲ့ဒါကို ဆေးသုံးပြီမှ အရည်ပျော်အောင် လုပ်လို့ ရမှာ... မဟုတ်ရင် အခြေအနေ တစ်ခုခုကြောင့် သွေးခဲတွေက နံရံက ပြုတ်ထွက်ပြီး... နှလုံး... အဆုတ်... ဦးနှောက်တွေမှာ သွားပိတ်ရင် သေတတ်တယ်... ဒါ့ကြောင့် ကိုယ်ဝန်ဆောင်သည် ကို နှိပ်ပေးလို့ မရဘူး... အခုက အဲ့လို အခြေအနေပါ... ပြီးတော့ ကလေးအမေက မနေ့ကမှ လေယာဉ်စီးပြီး ဒီကို ရောက်တယ်လို့ ပြောထားတယ်... လေယာဉ်အကြာကြီး စီးရင်လည်း သွေးကြောထဲမှာ လေတွေ (gas) စုပြီး သွေးကြောလေးတွေကို ပိတ်တတ်ပါတယ်... သေဆုံးချိန်ကို ခန့်မှန်းချက်အရ ၆ နာရီကျော် ကြာပြီ လို့ ခန့်မှန်းပါတယ်... မိခင် သေဆုံးသွားတော့ ဗိုက်ထဲက ကလေးဆီလည်း သွေးမရောက်တော့ပဲ ကလေးပါ အသက်ဆုံးရှုံးသွားတာပါ..."

နောင်ရဲ ငိုကြွေးနေပြီလေ။ လုံးဝ မျှော်လင့်မထားပါ။ ချစ်ရသော ချစ်ငယ် နှင့် မိမိတို့၏ သားလေးကို ကိုယ်တိုင် သတ်မိသလို ဖြစ်သွားသလား။ ချစ်ငယ် နောက်ဆုံး ပြောသွားတဲ့ ချစ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလေးပဲ ပြန်ကြားယောင်နေမိတယ်။

" ချစ်ငယ်... သားလေး... အဖေ့ကို ခွင့်မလွှတ်လိုက်ပါနဲ့..."

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (၂၀၁၈၊ နိုဝင်ဘာ)

.............................................................

ရင်ခုန်သံတွေ ဆူညံနေတယ် အချစ်ရေ

နောင်ရဲတို့ မောင်နံှအကြောင်းကို အရင် အစပျိုးမယ်ဗျာ။ နောင်ရဲနဲ့ ချစ်ချစ် အိမ်ထောင်ကျပြီး ၄ နှစ်လောက် အထိ ကလေး မယူသေးပဲ၊ အလုပ်မှာ နေရာ တစ်နေရာ ရအောင် ကြိုးစားခဲ့သည်။ ချစ်ချစ်ကလည်း သူ့အလုပ်မှာ သူကြိုးစားပေါ့လေ။ နောက်တစ်ခု အကြောင်းပြချက်ကတော့ ၂ ယောက်ထဲရှိနေချိန် များများယူပြီး ချစ်ပျော်ပါးကျတာပေါ့လေ။ အခုတော့ မိန်းမလည်း ကိုယ်ဝန်က ၇ လ ကျော်နေပြီ။ နောင်ရဲက မိန်းမ ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်လို့ သိတဲ့ အချိန်က စပြီး လိင်ဆက်ဆံမှုကို မပြုတော့ပေ။ 

လေ့လာစုံစမ်းကြည့်သမျှ၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ချိန် ပထမ ၃ လ မှာ လိင်ဆက်ဆံမှု ကြမ်းတမ်းရင် ကိုယ်ဝန်ပျက်နိုင်ခြေ များတယ်လို့ ဆိုတာကြောင့်၊ မိမိ ရင်သွေး မထိခိုက်အောင် ဆိုပြီး မိန်းမနဲ့ လိင်ဆက်ဆံမှု မလုပ်ပါဘူး။ တခြား မိန်းမတွေနဲ့ကလည်း လူလွတ်ဘဝတုန်းကသာ ဆက်ဆံခဲ့ဖူးပေမယ့် အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက် မလုပ်တော့ဘူးပေါ့။ 

ဒါဆို ဖြေရှင်းနည်းက တစ်နည်းပဲ ရှိတယ်။ သက်သတ်လွတ် စားတာပေါ့ဗျာ။ တနည်း လက်နဲ့ ငါးဦးကော်မတီဖွဲ့တယ်ဆိုလားပဲ။ ဆီမပါ၊ အရည်မပါနဲ့ ခြောက်ကပ်ကပ်ကြီးဆိုတော့ သိပ်မကြိုက်ချင်လှဘူးပေါ့။ ဒါနဲ့ gel ဘူးတွေ ဝယ်၊ မိန်းမအင်္ဂါအတုတွေ ဝယ်ပြီး ဖြေရှင်းပေမယ့် မိန်းမနဲ့ လုပ်နေကျလောက် အထွဋ်အထိပ် မရောက်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ အဲ့တော့ အောင်းထားတာလည်း လ နဲ့ ချီနေပြီပေါ့လေ။

ဒီညနေမှာ မိန်းမကလည်း ဗိုက်ခွင့် ရပြီ။ လ ကလည်း တော်တော်ရင့်နေပြီကိုး။ နောက် လ ကျော်လောက်ဆိုရင် မွေးပြီလေ။ သူ ခွင့်ယူတဲ့ အထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့ အပြင်က စားသောက်ဆိုင်လေးမှာ ညစာ ထွက်စားကျတာပေါ့။ အဲ့ အစားနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြောရဦးမယ်။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေက ဗိုက်ထဲမှာ ကလေး ထည့်ထားတယ်ဆိုပြီး ၂ ယောက်စာ စားကျသဗျ။ အဲ့ဒီတော့ ပြသနာ တက်ပါလေရောဗျာ။ လ ရင့်တဲ့ အချိန် အိုဂျီနဲ့ ပြတော့ သွေးထဲက သကြားဓါတ် စစ်ကြည့်တာပေါ့။ သကြားဓါတ် များနေလေရော။ ပြသနာက ဗိုက်ထဲက ကလေးကိုလည်း သွေးချို ဖြစ်စေပြီး နောက်ဆက်တွဲ ရောဂါတွေလည်း ဖြစ်စေတယ်တဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ မိန်းမဖြစ်သူကို အစားအသောက်ပေါ် လုံးဝ ဂရုစိုက် စားစေရတယ်။ 

ဒီညတော့ သူ ကြိုက်တဲ့ ကိုရီးယားစာလေး စားချင်တယ်ဆိုလို့ ဒီမြို့ရဲ့ နာမည်ကြီး ကိုရီးယားဆိုင်လေးမှာ လိုက်ကျွေးတယ်ပေါ့ဗျာ။ ဆိုင်က တော်တော်ကြီးတယ်ဗျ။ အဲ့ အိမ်သာကလည်း ဆိုင်နဲ့ တော်တော်လှမ်းတယ်။ နာမည်ကြီး ဆိုင် ဆိုတဲ့ အတိုင်း လူကလည်း စည်ကားချက်ဗျာ။ ဝိုင်းတိုင်း လူအပြည့်ပေါ့။ နောင်ရဲတို့ ရောက်တော့ စားမယ့် ဟင်းတွေ မှာပြီး နောင်ရဲအတွက်က ဘီယာ မှာလိုက်တယ်။ ချစ်ချစ်ကတော့ ကဖင်းဓါတ် မပါတဲ့ ရေနွေးအေးပေါ့။

ချစ်ချစ်နဲ့ စကားတွေပြောလိုက်၊ ဘီယာသောက်လိုက်နဲ့ ဟန်ကျနေတာဗျ။ ဟင်းပွဲတွေ ရောက်လာတော့လည်း ပူပူစပ်စပ်လေးကို စားလိုက် ဘီယာသောက်လိုက် စဉ်းစားသာကြည့်တော့ဗျာ။ စားသောက်လို့ ကောင်းမယ့် ဖြစ်ခြင်း။ စားသောက်နေတာနဲ့ပဲ စကားပြောတာလည်း နည်းသွားတယ်လေ။ နောင်ရဲက စားလိုက် သောက်လိုက် ဆိုတော့ ဗိုက်က ခဏလေးနဲ့ တင်းသွားတယ်။ 

အထူးသဖြင့် ဆီးအိမ်တင်းတာပေါ့လေ။ ဒါနဲ့ အိမ်သာကို သွားရတာပေါ့။ အိမ်သာက မိန်းမ အိမ်သာ၊ ယောကျ်ားအိမ်သာအပြင်၊ မသန်စွမ်းသူတွေ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေ ကလေးငယ်လေးတွေနဲ့ အဖေတွေ အမေတွေ သွားဘို့အတွက် သပ်သပ် ခွဲပေးထားသဗျ။ အိမ်သာထဲ ဝင်ပြီး ကိစ္စရှင်းပြီး ထွက်လာတော့ ကိုယ့်စားပွဲဝိုင်းမှာ ကိုယ်ပြန်ထိုင်၊ သောက်လက်စ ဘီယာလက်ကျန်ကို မော့ပြီး နောက်တစ်ခွက်မှာလိုက်တယ်။ ချစ်ချစ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူက စားကောင်းနေတုန်းလေ။ 

သူက ဖြည်းဖြည်းစားတတ်တဲ့ လူ ဆိုတော့ အမြဲတမ်း ထမင်းစားရင် သူ့ကို စောင့်နေကျပေါ့။ ဒါနဲ့ ဘေးဘီကို ဝဲကြည့်လိုက်တော့၊ ကိုယ့်ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံကို တွေ့လိုက်တယ်။ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ပေါ့။ ပြည့်စုံအောင် ပြောရရင် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မျက်နှာဟန်ပန်လေးနဲ့ ကောင်မလေးပါ။ ပိုပြီး ပြည့်စုံအောင် ပြောရရင် မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းနက်နက်လေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူး ကောင်မလေး တစ်ယောက်က နောင်ရဲ ကို စိုက်ကြည့်နေပါသတဲ့။ အဲ့ဒီဝိုင်းမှာတော့ သူမနှင့် အတူ ရွယ်တူ ကောင်မလေးတွေ ကောင်လေးတွေ ဝိုင်းဖွဲ့စားသောက်နေတာကို တွေ့ရသည်။ သူမ၏ ဘေးမှာတော့ သူမရည်းစားဟု ခန့်မှန်းရသူ ကောင်လေးက စကားတပြောပြောနှင့် ဟင်းတွေ ခပ်ပြီး သူမ ပန်းကန်ထဲ ထည့်နေတာ တွေ့ရသည်။

ကိုယ့်ကို အဲ့ဒီလို စူးစိုက်ကြည့်နေတာ ခံရတော့ ပထမတော့ ရှက်သယောင် ခံစားရသည်။ ဒါပေမယ့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် အထူးသဖြင့် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်က စူးရှတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်တော့ ရင်ဖိုလာသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ အောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း ခပ်တင်းတင်းလေး ဖြစ်လာသည်။ ကိုယ်ကလည်း အရှုံးမှ မရှိတာ။ သူတောင် စိုက်ကြည့်တာ ကိုယ်ကလည်း ပြန်ကြည့်တာပေါ့လေ။ 

နောက်တော့ ကောင်မလေး မျက်ဝန်းတွေက အဓိပ္ပါယ် ပါလာသည်။ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ ဆိုတာတော့ အဖြေမသိ။ စဉ်းစားကြည့်မိသလား ဆိုတော့လည်း မစဉ်းစားမိ။ အဖြေမသိပေမယ့် သဘောပေါက်လား ဆိုတော့လည်း နည်းနည်း ပေါက်သည်။ ပြီးတော့ သူမသည် နှုတ်ခမ်းကို ဖြတ်ခနဲ တွန့်ကာ ရှက်ပြုံးလား၊ မသိသော အပြုံးမျိုးနှင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်ပြီး ဘေးနားက ကောင်လေးကို တစ်ခုခု ပြောနေတာ တွေ့လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူတို့ စားပွဲဝိုင်းက ထွက်လာတာကို မြင်လိုက်သည်။

မတ်တတ်ရပ်တော့မှ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကို မြင်လိုက်ရတော့မှ နောင်ရဲ ငုတ်တုတ်မေ့သွားသည်။ လှသည်လို့ ဆိုရမည်။ ရှိသင့် ရှိအပ်သည့် အဖုအထစ်တွေက ရှိသင့်ရှိအပ်သည့် နေရာမှာ ရှိနေသည်။ နောင်ရဲတို့ စားပွဲဝိုင်းကနေ အဖြတ်မှာတော့ မျက်စောင်းလေး ထိုးသွားသယောင် မြင်လိုက်မိသည်။ အတွေ့အကြုံ ရှိလားဆိုတော့လည်း မရှိ၊ လူတုံးကြီးလား ဆိုတော့လည်း မဟုတ်တဲ့ နောင်ရဲသည် ဘာဆက်လုပ်ရမည်နည်း။ မိန်းမနှင့် လိင်မဆက်ဆံရတာ ကြာတော့ ညီတော်မောင်လည်း အောင့်နေသည်။ သူမနောက် လိုက်သွားပြီးမှ တစုံတခု အော်လျှင် ပြသနာ ကြီးသွားနိုင်သည်။ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။

မိန်းမကို လှမ်းကြည့်ပြီး အိမ်သာခဏ သွားမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒီတခေါက်တော့ နည်းနည်းကြာမည်၊ အိမ်သာတက်ဦးမည်ဟု ပြောထားခဲ့သည်။ ခပ်သွက်သွက် ခြေလှမ်းတွေနှင့် အိမ်သာဆီကို အပြေးတပိုင်း သွားလိုက်မိသည်။ အိမ်သာနားရောက်တော့ သူမကို လှမ်းတွေ့လိုက်သည်။ သူမကို နောင်ရဲကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးသယောင်လေး လုပ်ကာ အိမ်သာထဲ ဝင်သွားသည်။ အနားရောက်တော့မှ ကြည့်လိုက်တော့ မိန်းမအိမ်သာ မဟုတ်သော ဦးစားပေးအိမ်သာ ဖြစ်နေသည်။ 

နောင်ရဲ ဦးနှောက်ကို အလုပ်ပေးရတော့သည်။ ထိုအိမ်သာထဲ ဝင်ဖြစ်မလား၊ မဝင်ပဲ နေမလားပေါ့။ ဦးနှောက်က တားနေသော်လည်း မမြင်ရတဲ့ စိတ်စွမ်းအားက (တနည်း တဏှာစွမ်းအားပေါ့ဗျာ) ဝင်ဘို့ တိုက်တွန်းနေသည်။ ဒါနဲ့ တံခါးကို ဆွဲကြည့်လိုက်တော့ သော့မခတ်ထားသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ နောင်ရဲလည်း ဘေးဘီကို ကြည့်ပြီး အိမ်သာထဲ အမြန်ဝင်လိုက်တော့သည်။

အိမ်သာထဲ ဝင်သည်နှင့်၊ သူမက အပြုံးနဲ့ စောင့်ကြိုနေသည်။ ၂ ယောက်သား တိုင်ပင်ထားသည့်အလား၊ မက်မက်စက်စက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် နမ်းကျသည်။ နူးနှပ်မနေတော့ပဲ၊ သူမရဲ့ စကပ်တိုလေးကို လှန်ကာ အိမ်သာဘေစင်မှာ လက်ထောက်ခိုင်းပြီး၊ ဖင်ကို ကုန်းခိုင်းကာ အနောက်ကနေ ညီလေးကို ထည့်တော့သည်။ ညီတော်မောင်က တင်းတာမှ တောင်လို့။ သူမရဲ့ ညီမလေးလည်း အရည်ရွှဲလို့ပေါ့။ ထိုးထည့်သည်၊ တစ်ချက်၊ နှစ်ချက်၊ ၁၀ ချက် လောက်ပဲ ရှိသေးသည်။ တဖျစ်ဖျစ် မြည်သလိုပင် ညီတော်မောင်က အရည်တွေ ထွက်ကုန်သည်။ သူမကတော့ ခိုးခိုးခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်တာပေါ့။

" ဦးလေး... မစားရတာ တော်တော်ကြာပြီ ထင်တယ်... အဲ့ဒါကြောင့် မီးက အခြေအနေကြည့်ပြီး ဦးလေးတော့ ငတ်နေတာ ကြာပြီ ဆိုပြီး ကျွေးတာ... ခိခိ..."

" အေးကွယ်... အိမ်သာထဲမှာဆိုတော့ စိတ်လှုပ်ရှားတာရယ်... မလုပ်ရတာ ကြာတော့ မထိန်းနိုင်တာရယ် ဖြစ်သွားတယ်... မီးနဲ့ တွေ့လို့ ရဦးမလား..."

" ခိခိ... ကန်တော့ဆွမ်းပါ ဦးလေးရယ်... မီးက နောက်တစ်ခေါက် တွေ့ဘို့ထိ စိတ်မကူးထားပါဘူး..."

" ဒါဆိုလည်း... ဦးလေး ကံပဲပေါ့ကွယ်..."

" အခုလို ဦးလေးကို လက်ခံတာလည်း ဘာကြောင့်လဲလို့ မမေးနဲ့တော့နော်... မီး ကိုယ်ဝန်ရမှာကိုလည်း မပူနဲ့... ဘာမှ ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး... ခိခိ... ကဲ... ဦးလေး ထွက်တော့... ပြီးမှ မီးထွက်တော့မယ်..."

" အေး... အေး... အေး..."

နောင်ရဲလည်း တံခါး အသာ ဟ ကာ ဘေးဘီကို ကြည့်ပြီး အပြင်ထွက်လာပါတော့သည်။ အပြင်ရောက်တော့ ချစ်ချစ်ကို မြန်မြန် စားခိုင်းပြီး ပိုက်ဆံ မြန်မြန်ရှင်းခိုင်းကာ ထွက်လာတော့သည်။ ဆိုင်ကနေ အထွက်မှာတော့ ခုဏက ကောင်မလေးနဲ့ ဒဲ့ဆုံပါလေရော။

" ဦးလေး... ပိုက်ဆံအိတ် ကောက်ရလို့... ဦးလေးဟာလား..."

" သြော်... အေးအေး... ကျေးဇူးကွယ်..."

" လမ်းမှာ ကျလို့ တွေ့ပြီး ပြန်ပေးတာ ဖြစ်မယ် မိန်းမရေ..."

လို့ မေးရန် ပြင်နေသော ချစ်ချစ်ကို ဖြေကာ ဆိုင်ထဲက ထွက်လာတော့သည်။ အနောက်ကနေ ကောင်မလေးရဲ့ ခစ် ကနဲ ရယ်သံကလည်း ကြားလိုက်ရသည်။ မြန်မြန် ထွက်ပြေးမှ ဖြစ်မယ်လေနော်။ အသက် ၄၀ လောက် ရှိနေသော နောင်ရဲက အသက် ၂၀ လောက် ကောင်မလေးကို လုပ်တာ ၁၀ ချက် လောက်နဲ့ ပြီးသွားတယ်ဆိုတော့ ရှက်စရာပေါ့လေ။ ကားပေါ်တက်ပြီးတော့ အိမ်ပြန်လာတာပေါ့။ လမ်းမှာ ဆေးလိပ်သောက်ချင်လာတာနဲ့ စတိုးဆိုင်လေးထဲ ဝင်ပြီး ဆေးလိပ်ဝင်ဝယ်ရသည်။ 

ချစ်ချစ်ကတော့ ဗိုက်တင်းပြီး ကားပေါ်မှာပဲ ကျန်ခဲ့သည်လေ။ နောင်ရဲ ကြိုက်တဲ့ မာပိုလို (မန်သော် ပါတာ) ကို ဝယ်ပြီး ပိုက်ဆံ ရှင်းတော့မှ အိတ်ထဲက ကဒ်လေး ထွက်ကျလာသည်။ ဆေးလိပ်သောက်ရန် ဆိုတဲ့ နေရာလေးမှာ ရပ်ပြီး ဆေးလိပ်ကို ရှိုက်နေတဲ့ နောင်ရဲ ဘာတွေးနေမလဲ ဆိုတာတော့။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (၂၀၁၈၊ ဒီဇင်ဘာ)