ကြွက်သိုးတို့အိမ် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမရာမောင်
သူငယ်ချင်းနာမည်က ကြွက်သိုး။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆော့ဖော်ဆော့ဖက် ။ ဒီကောင်က ၇ တန်းလောက်မှာ ကျောင်းထွက်သွားတယ်။ အပြင်လောကအကြောင်း နောကြေတယ်။ ဒီကောင့်ကြောင့်ပဲ ဂွင်းထုတတ်လာတာ။ နှာကိစ္စကတော့ စကားပြောတိုင်းပါတယ်။
သူ့အမလင်မယား လိုးတာပါ ခြောင်းပြီး ထုတဲ့ကောင်။ သူ့အမအကြီးဆုံးက လင်နှစ်ယောက် ယူထားတယ်။ခြံဝိုင်းထဲမှာပဲ အိမ်ဆောက်နေတယ်။ ပထမယောင်္ကျားသေပြီးတော့ ဒုတိယအိမ်ထောင် ထူတယ်ပေါ့။ ဖင်အငြိမ်ဆုံးပေါ့ ။ ကျနော်တို့က မကြီးမခိုင်လို့ ခေါ်ကြတယ်။
သူ့အောက်ကတော့ တင်မာဝင်း။ သူကတော့ ၂ လင်ကွာ ။ ခလေးတစ်ယောက် အမေ ။ ကြားထဲမှာ အပျော်ကုံးတဲ့ လင်တွေကလည်း မနည်းလှ။ ကြွက်သိုး အထက်က အစ်ကိုက အရက်သမား။ စိတ်ကောင်းရှိတယ်။ အငယ်ဆုံး ကောင်မလေးကလည်း အပျိုဖြန်း။ ဆတ်စလူး ထနေပြီ။
ကြွက်သိုးက ကျနော့် အပေါ် သဘောအတော်ကောင်းတဲ့ ကောင်။ သူမိန်းမယူပြီးတော့တောင် သူ့မိန်းမကိုလေးဘက်ထောက်ခိုင်းထားပြီး ကျနော့်ကို တံခါးအကွယ်ကနေ ခေါ်ထုတ်ပြီး သူ့မိန်းမစောက်ပတ်ကို ပြတယ် ။ သူ့မိန်းမက မသိရှာ ။ ကျနော်လည်း လက်နဲ့ ထိကိုင်ကြည့်မိတယ်။ မိန်းမယူထားပေမယ့် ကျနော်နဲ့ အတွဲမပြတ်။ သူတို့တစ်အိမ်လုံးက ကျနော်နဲ့ ကြွက်သိုးကို လင်မယားလို့ ခေါ်ကြတယ် ။ ကြွက်သိုးက ကျနော့်ကို ပြောဖူးတယ်။
ငဇော် မင်းကို စိတ်ချတာတစ်ခုရှိတယ်။ မင်းမှာ ကြာကူလီစိတ် မရှိတာပဲ။ ငါကတော့ ရလို့ကတော့ အကုန်လိုးမှာ ဒါ့ကြောင့်လဲ ကြွက်သိုးက ကျနော့်ကို စိတ်ချတာ။ ကြွက်သိုးက သူ့အမေမုဆိုးမ ဒေါ်မြင့်နဲ့ စီးပွားမခွဲ။ကုန်ကူးတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်ရတယ်။ အိမ်ထောင် ဦးစီးပေါ့။ ရထားနဲ့ ကုန်ကူးတယ် ။ စျေးမှာ သူ့အမေ ဒေါ်မြင့်က ရောင်းတယ်။ အပျိုပေါက်မ စန္ဒာရယ် ကြွက်သိုးရယ် အရက်သမားရယ်က ကူလုပ်ရတယ်။
ကြွက်သိုး အမေက လူကြားထဲတောင် အတော်နောက်တာ ။ လူပျိုကြီး ဂွေးကြည့်ခြင်လို့ဆိုပြီး ပုဆိုးဆွဲချွတ်တာ။ အဲ့လို နောက်တာကို မိသားစုစုံတိုင်း လုပ်လေ့ရှိတယ် ။ ကျနော်ကရှက်ပြီး ပြေးရင် ဝိုင်းရီကြတာ။ဓလေ့လို ဖြစ်နေပြီ။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ အမြဲစိတ်ပါ ဖီးလာတာက တင်မာဝင်း။ သူတို့ ခြံဝင်းထဲ လူရှင်းတဲ့ရက်ဆို ကျနော် တင်မာဝင်းကို ကြံဖို့ချောင်းတယ်။
ဒါပေမယ့် မရဲပါဘူး။ တင်မာဝင်းကလည်း တစ်လတစ်ခေါက်တော့ ကုန်ကူးတယ်။ သူ့စီးပွားနဲ့ သူ။ တစ်ရက် နေ့လည်ပိုင်း လူရှင်းတော့ တင်မာဝင်း ကို တွေ့လိုတွေ့ညား သွားချောင်းတယ်။ ကြွက်သိုးအိမ်အောက်ကနေ ကြည့်နေတုန်း ဒေါ်မြင့်က သူ့အိမ်မကြီးကနေ ...
“ ဟဲ့ ငဇော် ကြွက်သိုး ညက ခရီးထွက်သွားတယ် လေ..နင်မသိဘူးလား.. ”
လို့ ရုတ်တရက်လှမ်းအော်တော့ လန့်တောင်သွားသေး။
ဒေါ်မြင့်က စျေးရောင်းလို့လား မသိ ။ အသံကတော့ အော်ကျယ် အော်ကျယ်။
“ ဟဲ့ကောင်လေး လာစမ်း ငါ့ကို လာကူစမ်း ”
ဆိုတော့ ကျနော်လည်း အိမ်မကြီးပေါ် တက်သွားတယ်။ ဒေါ်မြင့်မျက်နှာက မကြည်မသာ။
“ အဒေါ် နေမကောင်းလို့လား ”
ဆိုတော့
“ အေးဟယ် ဟိုဟာတွေ စိတ်မချပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူးလာပြန်နားရတာပဲ..တံခါးမကြီးပိတ်ထားလိုက်ငဇော်..ကြက်တွေခွေးတွေတက်လို့ ” တဲ့။
ခန်းစည်းချထားတဲ့အခန်းထဲကို ရှေ့ကဝင်သွားပြီး လိုက်ခဲ့ တဲ့။ ကုတင်ပေါ်ခြေဆင်းထိုင်ချလိုက်တယ်။
“ အဒေါ် ကျနော်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ” ဆိုတော့
“ ငါ့ကိုဇက်ကြောဆွဲနှိပ်ပေးစမ်းဘာ ဟယ်...အကြောတွေတက်နေတယ်...ဆေးသောက်တာလည်း မရဘူးဟယ်.. ”
ကျနော်လည်း ဇက်ကြောဆွဲဂုတ်ပိုးသားတွေ နှိပ်ပေးတယ်။ ဆွဲကြိုးအတုတ်ကြီးက ဆွဲထားသေး ဆွဲကြိုးက ခံနေတော့ ဆွဲကြိုးခြွတ်ခိုင်းတယ်။ ဒေါ်မြင့်နှိပ်ခိုင်းသမျှ နှိပ်ပေးရတယ်။ ပေါင်တွင်းကြောတွေကို နှိပ်ခိုင်းပြန်တယ်။ ပေါင်တွင်းကြောတွေကို ထမိန်အောက်ထဲ လက်ဝင်ခိုင်းပြီး နှိပ်ခိုင်းတော့ ဒေါ်မြင့်ရဲ့ အဖုတ်မည်းကြီးက ပေါ်နေတယ် ။ ကျနော်လည်း အဲ့ကျမှမရိုးမသားစိတ်တွေ ဖြစ်လာတာပဲ။
ဒေါ်မြင့်က ပေါင်ခြံလေးကို နှိပ်စမ်းပါခလေးရယ်.. ဆိုပြန်တော့ စောက်ဖုတ်က ပေါ်တင်ကြီး မြင်နေရတယ်။ အသက် ၅၀ ကျော်ပြီး လူက ပိန်တယ်ဆိုပေမဲ့ ဒေါ်မြင့်က အတွင်းပိုင်းအသားအရည် ပျော့တွဲမနေဘဲ ကျစ်လျစ်နေတယ်။
ကျနော့်ကို ဆီးခုံအပေါ်ကိုလည်း နှိပ်ခိုင်းတယ်။ ထမိန်ကို မပေါ်ပေါ်အောင် နှိပ်ခိုင်းနေမှန်း သတိထားမိလာတယ်။ ကျနော့် ပေါင်ကိုလည်း ပြန်ပွတ်ပေးနေတော့ စိတ်ကထလာပြီး ငပဲက ထလာတယ်။ ထမိန်ပေါ်ရက်နဲ့ကို ထထိုင်ပြီးကျနော့ကို ခြေဆင်းထိုင်ခိုင်းပြီး သူကလည်း ကျနော့်ခြေထောက်ပေါ် သူ့ခြေဆင်းထိုင်လို့ မျက်နှာခြင်းဆိုင် ဇက်ကြောကို နှိပ်ခိုင်းတယ်။
နှိပ်နေရင်းက ကျနော့် ပေါင်ပေါ် လက်ရောက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ငပဲကို ပုဆိုးပေါ်ကကိုင်လိုက်တယ်။ ပါးစပ်ကလည်း ဒီတခါတော့ မိပြီ လို့ ပြောတယ်။ ပုဆိုးလှန်ပြီး လီးကို ကိုင်ဆွတော့ ကျနော်မနေနိုင်တော့ဘူး။ အဒေါ် ကျနော်မရတော့ဘူး။ လွှတ်ပါတော့ဆိုလည်း မရဘူး။
အဒေါ် လရည်တွေ ထွက်ကုန်လိမ့်မယ် ဆိုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပေါင်ကားပေးတယ်။ ကျနော်လည်း အံ့အားသင့်နေတယ်။ ဘာလုပ်နေလဲ ဒီထဲပန်းထည့်တဲ့။ တကယ့်တကယ်လုပ်တော့ အပေါက်က မတည့်။ အတွေ့အကြုံမရှိတော့ ဒေါ်မြင့်ကကိုင်ပြီး တေ့ပေးရတယ်။
တခါတည်း ဒေါ်မြင့်စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သွားတာနဲ့ အားရှိသမျှ လိုးပစ်တယ်။ လရည်က မကြာဘူး ထွက် သွားတယ်...။ ဒါပေမယ့် ဆက်လိုးခြင်နေတာနဲ့ လိုးနေလိုက်တယ်။ ဒေါ်မြင့်က အပေးကောင်းတော့ ကြာလည်းကြာ ကောင်း လည်းကောင်း ဒေါ်မြင့်လည်း ပြီးသွားတယ်။ ကျနော်လီးကို သုတ်ပေးပြီး ပါးစပ် လုံပစေနော်။ ထပ်လုပ်ခြင်ရင်..တဲ့.....။
ဒေါ်မြင့်နှင့် မထင်မှတ်ဘဲ စားလိုက်ရတာဟာ ကျနော်ရဲ့ ပွဲဦးထွက် ကံကောင်းမှုဆိုတာ နောက်ပိုင်းနှစ်ကာလတွေ အတော်ကြာမှ သုံးသပ်သိရှိရပါတယ်။ စိတ်လက်ကြည်လင်ပေါ့ပါးပြီး ကြွက်သားတွေလည်းပျော့ပျောင်းလို့နေတယ်။ လူဟာ ငါစားဖူးပြီဆိုတဲ့ ဘဝင်လေးလည်း ဖြစ်နေတယ်။ ကြွက်သိုးကလည်း ပြန်မရောက်သေးတော့ တိုင်ပင်ဖော် မရှိ။ ဒေါ်မြင့်နဲ့ နေ့လည်ဖက် ဆုံရမလား။ စျေးဆိုင်ဖက်လမ်းကြုံသလိုနဲ့ ဝင်ပေမယ့် ဒေါ်မြင့်ကတော့ စကားလမ်းကြောင်းလည်း ဘာမှမဖြစ်သလိုနဲ့။
နောက်တစ်ခုက ခပ်တည်တည်ခပ်တန်းတန်းဖြစ်နေသလိုပဲ။ အရူးအမဲသားကြွေးတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးဖြစ်မှာ ။ ဒေါ်မြင့်ကို အရင်က ဂွင်းမှန်းထုတဲ့ အထဲတောင်မထည့်။ တင်မာဝင်းကသာ ထိပ်ဆုံး။ အခုတော့ ဂွင်းထုရတဲ့ အရသာတောင်မကြိုက်တော့။ တင်မာဝင်းကိုတောင် သွားခြောင်းဖို့ စိတ်မလာတော့။ ဒေါ်မြင့်စျေးဆိုင်မလာဘူးဆိုတဲ့နေ့က နောက်ဆုံးအကြိမ် ကြိုးစားခြင်းပါပဲ။ အခြေအနေအချိန်အခါ ပေးပါလျက် ဒေါ်မြင့်ရယ် သူရယ် ခြံဝင်းထဲမှာ ၂ ယောက်တည်း ။ ဒီထက်အခြေအနေ အချိန်အခါပေးတာ မရှိ ။
“ ကြွက်သိုးပြန်မရောက်သေးဘူး ငဇော်ရေ ... ” တဲ့။
လှေကားအတိုင်း အိမ်ပေါ်တက်တော့တံခါး ပိတ်ထားတယ်။ တံခါးခေါက်ပေမယ့် တံခါး ထမဖွင့်ပေး။ ဒါတောင် ဆယ်မိနစ်လောက် စောင့်သေးတယ် ။ စိတ်ထဲမှာ ရှက်တာရယ် မခံခြင်စိတ်ဖြစ်သွားတာရယ်က ကျနော့်ကို လမ်းကြောင်းပြောင်းသွားစေတယ်။ အားကစားရုံမှာ ဝိတ်သွားမတယ် ။ အပြေးလေ့ကျင့်တယ်။ ကြိုးခုန်တယ်။ ဒေါ်မြင့်အာရုံထဲက ထွက်ဖို့ အားကစားနဲ့ အာရုံပြောင်းလိုက်တယ်။ သိပ်တော့ မလွယ်ကူလှ။ကြွက်သိုး ကျနော့် အိမ်လာသေးတယ်လို့ ပြောတယ်။ မဆုံဖြစ်တာ မသွားဖြစ်တာ ၃ လနီးပါးရှိသွားတယ်။
ဂွင်းမတိုက် ဖာမချတော့ အသားအရည်ကျစ်လျစ်ပြီး လူဟာ လန်းဆန်းလို့နေတယ် ။ အားအင်က အပြည့်။ ၆ လတခေါက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အဖေတောင် ကျနော့်ကို အတော်အံ့သြချီးကျူးနေတယ်။ သုံးဖို့စွဲဖို့လည်း အတော်များများအမေတို့ မသိအောင် ပေးသွားသေးတယ်။
ကျနော် အရင်က ဖြစ်သလို ဝတ်စားတာတွေ နေထိုင်မှုတွေက အစပြင်ပလိုက်တယ်။ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းသပ်ခက်ခက်။ လူကြီးဆန်တဲ့ အဝတ်အစားကိုပဲ ဝတ်ဖြစ်တော့တယ် ။ တောက်ပစျေးကြီးတာမျိုးတော့မဝတ်။ နောက်ပိုင်းမှ သိလာတာက ဂွင်းမထု ဖာမချဘဲ အားကစားပုံမှန်လုပ်တဲ့ အကျိုးဟာ ကျနော့်ကို အတော်အကျိုးရှိတာပါပဲ။
ယုံမလားမသိ ။ မိန်းမတွေ ပျိုပျိုအိုအို လိင်တိမ်းညွှတ်မှုရှိလာတာပဲ။
“ ကြွက်သိုး အိမ်ကို ခဏခဏလာတာအားနာစရာကောင်းတယ် ..သူ့အိမ်သွားလိုက်ပါအုံး .. ”
အမေကပြောတာနဲ့ ညဘက် ထွက်သွားလိုက်တယ်။ ဒေါ်မြင့် ကြွက်သိုးတိုမိသားစု အစုံအလင် ထမင်းစားနေတာနဲ့ကြုံတယ် ။ ကျနော့်ကို တံအံ့တသြ ကြည့်နေကြတယ်။
ထမင်းစားပြီးတော့ ကြွက်သိုးတို့ အိမ်ဘက်သွားကြ သူငယ်ချင်း ၂ ယောက်စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ကြပေါ့။ နှာအကြောင်း မမေးတော့လို့ ကြွက်သိုးအံ့သြနေတယ်။ အိမ်ပြန်တော့ အပြင်သွားမလို့ လုပ်နေတဲ့ တင်မာဝင်းက အဖော်လိုက်ပေးပါအုံးဆိုပြီး လက်ကို အတင်းဆွဲတယ်။ လမ်းထဲမှာ မှောင်နေတော့ တင်မာဝင်းက ကိုယ်ချင်းထိပြီး လျှောက်နေတယ်။
“ အမေတို့ ကြွက်သိုးတို့ အိမ်ပဲ နင်ကလာတာ ငါ့အိမ်ကို လာလည်ပါအုံးဟယ် ..ငါကအိမ်မှာ အမြဲတမ်းရှိတယ်။ လာခဲ့နော် ... ” တဲ့။
စုပ်ရောလာဒ်ရော ပွင့်တယ်ဆိုတာ မကြာခင်ရက်ပိုင်းအတွင်း သိရတော့တာပါပဲ ။
အရင်က အဖတ်တောင်မလုပ်ခဲ့တဲ့ ၂ လင်ကွာ ခလေးတစ်ယောက် အမေ တင်မာဝင်းကိုယ်လုံးခြင်း လာထိပြီး ဖိတ်ခေါ်နေပြီ။ ကျနော့် အနေနဲ့ တိုးတက်မှုကိုမြှင့်သထက်မြင့်စေချင်တာက တစ်ဖက်၊ တင်မာဝင်းရဲ့အရပ်ပုပု ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်လှလှနဲ့ ကြာမျက်လုံးကြာနုတ်ခမ်းတွေဆီက ခေါ်သံကို ပြန်ထူးခြင်တဲ့စိတ်ကလေးကလည်းရှိနေပြန်တယ်။
မနက် စျေးခေါင်းကွဲတဲ့ အချိန်မှာကြွက်သိုး ကျနော့်ကို လိုက်ရှာနေတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းက ကျနော်ထိုင်နေကြ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဒီသတင်းနဲ့ အတူ မကြာတဲ့ အချိန်မှာ ကြွက်သိုးလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲ ရောက်လာပြီး
“ သယ်ရင်း မင်းကို အမေက အရေးကြီးတိုင်ပင်စရာရှိလို့ ငါ့ကိုလာရှာခိုင်းတယ်..သွားရအောင် ... ” တဲ့။
ဒေါ်မြင့်က အိမ်အပေါ်ထက်က ဆက်တီစားပွဲခုံမှာ ဆေးပေါ့လိပ်ဖွါရင်းစောင့်နေတယ်။ ကြွက်သိုးကတော့ ကျနော့်ကို ထားပြီး သူ့အိမ်ဘက် ထွက်သွားတယ်။
“ အရေးကြီးတယ်ဆိုလို့ အဒေါ်.... ”
ကျနော် စကားစပြီးထိုင်တော့
“ သိပ်တော့လည်းအရေးကြီးတယ်ရယ် မဟုတ်ပါဘူး ”
ဆိုပြီး ကိစ္စကိုရှင်းတယ်။
“ ဒီလိုပါ..ဒေါ်မြင့်က ၂ လုံးထီစာအုပ်တွေကို ဆွဲစားခြင်တယ် ..သူတစ်ယောက်တည်း မနိုင်ဘူး..ကျနော်ကပိုက်ဆံတတ်နိုင်မှန်းသိလို့ ရှယ်ယာတစ်ဝက်ပါနိုင်သလား..နာမည်ခံပေးမှာက ဒေါ်မြင့်..စာအုပ်တွေကို မိသားစုထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို သိမ်းခိုင်းမယ..ခြံဝင်းတံခါးပိတ် အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး စာအုပ်တွေကိုစစ်..အလျော်အစားလုပ်ရုံ..အန္တရယ် ဖမ်းရယ်ဆီးရယ်ဆိုရင် စာအုပ်တွေမီးရှို့အလွယ်တကူလက်စဖျောက်ဖို့လည်း လွယ်တယ်..ပြေးပေါက်လည်းရှိတယ်.. ”
ကျနော်လည်း အလုပ်မရှိတာနဲ့စာရင် မဆိုးပါဘူးပေါ့။ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။ အိမ်ကလည်း ဘာမှမပြောပါဘူး။ ကျနော့် သဘော။ အလုပ်စလုပ်ခါစက မကျွမ်းသေးတော့ စာရင်းတွေ စာအုပ်တွေ အလျော်အစား ငွေကအစ စိစစ်ရတော့ ညနေစောင်းမှောခါနီးမှသက်ပြင်းချနိုင်တယ်။ ဒေါ်မြင့်ကတော့ ကျနော်နဲ့ ကံစပ်တယ်ချည်းပြောနေတော့တာပဲ....။ အလုပ်သဘောလည်း ကျွမ်းသွားပြီ။ အကျိုးအမြတ်ကလည်း အတော်ရတယ်ဆိုရမယ်။
ဒေါ်မြင့်က ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဝယ်ပြီး စာအုပ်သိမ်းဖို့ လုပ်တယ်။ အဲဒိမှာ တင်မာဝင်းက သူစာအုပ်သိမ်းပေးမယ်။ အားအားနေ ခလေးမုန့်ဖိုးရတယ် လုပ်မယ်ဆိုပြီး ဇာတ်လမ်းထဲ ဝင်လာတယ်။ ဒေါ်မြင့်လည်းစျေးဆိုင်ခင်း စျေးရောင်းအလုပ်တွေ မလုပ်ရတော့ဘဲ အိမ်မှာ အဆီအစိမ့်စားနေရလို့လား မသိ။ ပိန်ခြောက်ကပ်ကနေ အသားရည်ပြည့်ပြီး ဆူဖြိုးလာ အသားဖြူလာတယ်။
၂ ထပ်သစ်သားအိမ်ကို မြှင့်ပြီးအိမ်အောက်ထပ်ကို အုတ်ပတ်ကားလုပ်တယ် ။ အခန်းဖွဲ့ပြီး အိမ်ကို လုံခြုံလှပအောင် ပြင်နိုင်တဲ့အထိ ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော်ကတော့ ကျနော့်အကျိုးအမြတ် ဝေစုကို အမေ့နာမည်နဲ့ဘဏ်ထဲကို ထည့်ခိုင်းထားတယ် ။ သူငယ်ချင်းကြွက်သိုးကို အရင်းတောင့်အောင် ပိုက်ဆံထောက်ပံ့ပေးတယ်။ ကျနော် သတိထားမိနေတာ ကြာပြီ။ အရင်ကတော့ အလုပ်ဇောနဲ့ သတိမပြုမိ။ ဒေါ်မြင့်က စာရင်းလုပ်ရင်လည်းကျနော်နဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်တယ်။
လက်ကိုင်လိုက် ပေါင်ပွတ်လိုက်နဲ့ အပြင်က လူရိပ်လူသံကြားမှ ထပြီး လူလာရင်တံခါးဖွင့် မျက်နှာခြင်းဆိုင်မှာ ထိုင်တယ်။ ကျနော်လည်း သွေးနဲ့ ကိုယ်သားနဲ့ကိုယ်ပဲ ။ တင်သားရင်သားငှါးစွင့် ရေဆင်းငါးကြီးလိုဖြစ်လာတဲ့ ဒေါ်မြင့်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို သာယာမိတာအမှန်ပဲ။
ဒါပေမယ့် ဟန်ဆောင်ထားရတယ်။ စကားနဲ့လည်း မြူဆွယ်တာပဲ။ ယောက်ျားမရှိတာကြာတော့ ယောက်ျားရဲ့ အပြုအစု အယုအယလေးတော့ လိုခြင်သား ။ တခါတလေဆို သားအိမ်ကတောင် ယားကျိကျိဖြစ်တယ်ဆိုပြီး အခြားအကြောင်းပြောရင်းက လမ်းကြောင်းပြောင်းလာတယ်။ ဖုန်းနဲ့ အလုပ်ရလာတော့ တင်မာဝင်းကဖုန်းနဲ့ စာရင်းအနှစ်ချုပ်လှမ်းတင်တယ်။ အဲဒိရက်က ၂ လုံးထီထွက်မယ့် ရက်ကို မထွက်ဘူး။
ဒီတော့ တံခါးတွေ ပိတ်ထားတဲ့ အိမ်ထဲမှာ ပူလောင်အိုက်စက်နေတယ်။ တံခါးကလည်း အမြဲပိတ်နေကြ ထဖွင့်လို့မရ။ ဒေါ်မြင့်ကတော့ ရှင်းတယ်။ သူ့အတွက် အခွင့်ကောင်းဆိုတော့ အိုက်လိုက်တာဟယ် ဆိုပြီး ဗလာစီယာနဲ့ ယက်ခပ်နေတယ်။
ထမိန်ကိုလည်း ပေါင်သားတွေ ပေါ်အောင် လုပ်နေတယ်။ အိမ်ခေါင်မိုးသွပ်ပြားပေါ် မိုးသီးမိုးပေါက်တွေရွာချလာတော့
“ ငဇော်ရေ အိမ်အပေါ်ထပ် တံခါးတွေ မပိတ်ထားဖူးလားမသိဘူး ..မိုးပက်ထည့်ကုန်မယ်..လာကူအုံး ”
ဆိုပြီး လှေကားပေါ် ဦးဆောင်တက်သွားတယ်။ အောက်ကနေ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း တက်နေရတော့ စိတ်က မရိုးမရွ။ အရင်က ဒေါ်မြင့်နေတဲ့ အခန်းထဲ ဝင်သွားတယ် ။
“ ဒီတံခါးက အားနဲ့ ဆွဲမှရမယ်လာပါအုံး ..နင့်အားသန်သန်နဲ့. ” လို့ ခေါ်တယ်။
တံခါးက ကြပ်တာတော့ မှန်တယ်။ မိုးလည်းလုံပါတယ် ။ တံခါးကို အားနဲ့ဆွဲနေတဲ့ ကျနော့်ခါးကို နောက်ကနေ ဒေါ်မြင့်ကိုင်ထားတယ်။
“ ရလားကွယ့် ရလားကွယ့် ”
ပြောပြီး ကျနော့်ခါးကို ဖက်ပြီးကျနော်နဲ့ အတူ ကူဆွဲတယ်ပေါ့။ တကယ်တော့ အဲဒိတံခါး အဲ့လိုဖြစ်နေတာ ကျနော် လည်းသိ။ ဒေါ်မြင့်လည်းအသိ။ နို့နဲ့ နောက်ကနေပွတ်နေတာက အားပိုပါနေသလိုပဲ။
ဆင်နဲ့ဆွဲတာတောင် မရ။
“ အခန်းက မှောင်နေတယ်.. မရဘူး အဒေါ် ”
ကျနော် နောက်ပြန်လှည့်တဲ့အထိ မခွါ။ ဒေါ်မြင့်ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး ကျနော်လည်း စဉ်းစားနေမိတယ် ။ လုပ်သင့်မလုပ်သင့်။ အဖွားကြီးလက်က ကျောတွေကို ပွတ်နေပြီ။ မျက်နှာကို မော့ပြီး ထိုးပေးနေတယ်။
ကျနော် မလုပ်ခြင်ဘူးလို့ စိတ်ထဲ ကပြောနေမိတယ်။ ပုခုံးပေါ်ကလက်ကို ဖယ်ပြီးငြင်းမလို့။ လက်နှစ်ဖက်က ဒေါ်မြင့်ဖင်သားဆိုင်ပေါ် ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ လျှပ်စစ်အမဓါတ်က စီးဝင်လာနေတော့တယ် ။ဖင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ စောစောက မော့ပေးနေတုန်းကတော့ ဖီးမလာ။
အခုတော့ ဒေါ်မြင့်မျက်နှာကို ဆွဲယူပြီး နုတ်ခမ်းစုပ်နေမိတယ်။ ဒေါ်မြင့်ကလည်း ခေသူမဟုတ်။ ပြန်စုပ်တယ် သူစုပ်ရင် ကိုယ်ကနား သူနားရင်ကိုယ်ကစုပ်နဲ့ အပေးအယူမျှနေတယ် ။ လျှာခြင်းထိရင်း စုပ်နမ်းတဲ့အခါ ကျနော့်ထိန်းချုပ်သမျှဟာ ပွင့်ထွက်သွားတော့တယ်။ ကုတင်ပေါ်ဒေါ်မြင့်ကို ပစ်တင်ပြီး ရမက်ကြမ်းတွေနဲ့ နမ်းမိတယ်။ နို့တွေကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်ခြေရင်း စောက်ဖုတ်ကိုလည်း လက်နဲ့ပွတ်နေမိတယ်။ ဘဝမှာ ရွှဲစိုနေသော စောက်ဖုတ်ကို ပထမဆုံးကိုင်ဖူးတာပဲ။ ဘယ်တုန်းက ထမိန်ချွတ်ထားလည်းမသိ။ ကျနော်ပုဆိုးလှန်ပြီး စောက်ဖုတ်နဲ့လီးကို ပွတ်တော့ တဟင်းဟင်း ငြီးရှာတယ်။
“ ငဇော် မောင်လေး လိုးတော့ကွယ်...ထည့်ပါတော့... ” တဲ့။
လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုးသွင်းတော့ ..အား အမလေး လို့ အော်တယ် ။ ခုတင်စောင်းတင်ပြီး ခပ်ကြောင်းညှောင့်ပေးတော့ လက်တွေက ကျနော့် လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို လိုးပစ်ခြင်စိတ်က ကျနော့်ကို ကစားခဲ့တဲ့ ဒေါ်မြင့်ဒီတခါတော့ နင့်အလှည့်ပဲ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ဆိုတဲ့ ကြိမ်းဝါးခဲ့မှုကိုသတိရမိတယ်။
မိုးသံလေသံကြားမှာ ကုတင်တိုင်တွေက ပျဉ်နံရံတွေကို သွားဆောင့်နေတာ တဒိုင်းဒိုင်း။ ဒေါ်မြင့် အားအားအား အမလေး အော်သံကလည်း ညံလို့။ ဖင်သားတွေ အိကျသွားအောင် ဖိလိုးလိုက် ပုခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ခြေနှစ်ဖက်ကိုအမျိုးမျိုးဖြဲလိုက်စုလိုက်နဲ့ လိုးပစ်နေလိုက်တယ်။
ကျနော် နှစ်ချီလောက်ပြီးနေပြီ။ ဒါပေမယ့် မရပ်ဘူး။ လီးနဲ့စောက်ဖုတ် တပ်လျက်။ ကျနော့ကို ခွဖက်ခိုင်းပြီး အောက်ထပ်ကို မချီလာ။ အောက်ထပ်က ကြမ်းခင်းမှာလည်း ထပ်လိုးလိုက်တယ်။ အဖွားကြီးကို အငြိုးနဲ့ကြောက်သွားအောင် လိုးပစ်နေပေမယ့် ပြန်ရတဲ့ရလာဒ်က ပြောင်းပြန်။ ဒေါ်မြင့်ကျ နော့်ကို သိသိသာသာဖက်လာတယ် ။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်နေတယ်။
ကျနော့်ခါးကို ခြေကျင်းလိမ်ပြီး အတင်းဖိကပ်ထားနေတော့တယ်။ ငိုသံလိုလို ရီသံလိုလို အော်ညဉ်းပြီး တုန်တက်ပြီး ငြိမ်သွားတော့တယ်။ အတော်ကြာမှ ကိုဇော် ဆိုပြီး ကျနော့်ကို နမ်းတယ်။ ကျနော့်လီးက အတောင်မကျ။ ဒေါ်မြင့်ကို ထထိုင်ခိုင်းပြီး ကျနော်လည်း ခေါင်းကို ဆံပင်ကနေဆွဲကိုင် မတ်တပ်ရပ်လို့ လီးစုပ်ခိုင်းတာ။ အဖွားကြီး သေသေချာချာကို စုပ်ပေးသဗျာ ။ သူလည်း လင် ၂ ဆက်နဲ့သူပဲ။ ပညာဘယ်သေးမလဲ ။ ကျနော်စွဲအောင်ကို ပညာပြစုပ်တာ။
လီးကို စုပ်လျက်က ကျနော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။ ကျနော်လည်း အပြာကားထဲကလို ဖီးတက်ပြီး အော်ရတော့တာပဲ။ အကြောပေါင်းစုံ ဆိမ့်တက်လာပြီး လီးရည်တွေကို ပန်းထည့်ခြင်လာတာနဲ့ ဒေါ်မြင့်ခေါင်းကို ချုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိ ထိုးသွင်း လိုက်တာ ။အာဂလောင်နဲ့ဖိကပ်ပြီး ပန်းထည့်နေလိုက်တာ။
ဒေါ်မြင့်လည်း အသက်ရှူကြပ်မှာပေါ့။ ရုန်းတယ် အားခြင်းကမမျှ။ ဒါကိုယ်က တကယ့်ဖီလင် ခေါင်းကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့မှ အဟွတ် အဟွတ် ဆိုပြီး လီးရည်တွေပါးစပ်ထဲ သီးပြီးချောင်းဆိုးနေရှာတယ်။ သိပ်ဆိုးတာပဲ တဲ့။ ပုဆိုးမဝတ်သေးဘဲ အိမ်ရှေ့လှမ်းကြည့်မိတော့ တင်မာဝင်း တံခါးဖွင့်ဝင်လာတယ်။ အိမ်ထဲမီးတွေ ကပြာကယာထွန်းပြီး အဖွားကြီးကို အသိပေးရတယ်။
ခြေရာလက်ရာ သိမ်းပြီး အဖွားကြီးအိမ်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေကြောင်း ခြေဟန်လက်ဟန်နဲ့ ပြတယ်။ အိမ်အောက်ကြမ်းပြင်က အရည်တွေကိုတော့ အငယ်ဆုံးမ ထမီယူ သုတ်ပလိုက်တယ်။ အိမ်တံခါးဖွင့်ထားလိုက်တယ်။ တင်မာဝင်းလည်း ရေစိုနဲ့ ဆိုင်ကယ်လာထားပုံရတယ် ။အမေရော တဲ့။ အဒေါ်အိပ်နေတယ်အပေါ်ထပ်မှာ လို့ ။ဟင်ဒါဆိုပြင်းနေမှာပေါ့။ အိမ်လိုက်ခဲ့ပါလား တဲ့။
ရေစိုအလှကလည်း ဆွဲဆောင်နေပြန်တယ်။ ငါလုပ်နိုင်ပါ့အုံးမလား လို့လည်း သံသယဝင်ပြန်တယ်။ တံခါးဝမှာ တင်သားတွေ တင်းကားနေတာကို အသားပေးပြီး ရပ်စောင့်နေတဲ့ တင်မာဝင်းအကြည့်ဟာ ကျနော့်ကို အသနားခံနေတာလား။ ခြင်္သေ့ကိုပြန်စားမယ့် ကဝေမသမင်ရဲ့ အကြည့်လေလား။
ထီးအတူဆောင်းပြီး လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ကြွက်သိုး အိမ်ထဲဝင်ပြီး အာမီရမ်တစ်လုံး။ တောကြက်ဥတွေဝင်ယူခဲ့တယ် ။အဝတ်အစားလဲပြီး ဆံပင်တွေ တံဘက်နဲ့ သုတ်ရင်းအမြှီးလုပ်ပေးတယ်။ တောကြက်ဥ ၂ လုံးဗိုက်ထဲ အရင် ပစ်ထည့်ပြီး တင်မာဝင်းလုပ်ပေးတဲ့ အမြည်းကို စောင့်တယ်။ စီးကရက်တစ်ဗူး လာချပေးတာကို ဖွင့်ပြီးဟန်ပါပါသောက်နေမိတယ်။ ဆေးလိပ် သိပ်မသောက်တတ်။ အရက်လညးသိပ်သောက်လေ့မရှိတဲ့ငါ။
အခုတော့....
ရမ်ရဲ့အရသာက အူထဲပူဆင်းသွားတယ်။ အမြည်းအနည်းငယ်စားရင်း အရက်ငှဲ့ပေးနေတဲ့ တင်မာဝင်းဟာတစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက် ပိုလှလာတယ်။ အားအင်တွေပြန်လည်ပြည့်ဖြိုးလာသလို ခံစားရတဲ့ လစ်မစ်အရောက်မှာ
“ တော်ပြီ မတင်မာဝင်း ကျနော်အတော်မူးနေပြီ မရတော့ဘူး..ပြန်တော့မယ် ”
ဆိုပြီးထလိုက်တာ ယိမ်းထိုးယိုင်လဲသွားတယ် ။ အမှန်တော့ ဒေါ်မြင့်လက်ချက်ကြောင့် ဒူးခြောင်သလို ဖြစ်နေတာ။
“ ပြန်မနေပါနဲ့လား..မိုးစဲထိနားနားနေနေစောင့်ပါအုံး ”
တဲ့။ကျနော့်ကို တွဲပြီး သူ့အိပ်ယာထဲလှဲခိုင်းတယ်။ ကြမ်းပြင်မှာ မွေ့ယာခင်းထားတဲ့ အိပ်ယာပေါ့။ မိုးသက်လေကလည်း အအေးဓါတ်ကိုသယ်လာဆောင်လာတယ်။
ခြင်ထောင်ချပေးပြီး စောင်နဲ့ ဘေးပတ်လည်ကာပေးတယ်။ ကျနော့်အပေါ်ကနေ ကျော်ပြီး လက်ထောက် ခြင်ထောင်ကို ဖိပေးနေတဲ့ တင်မာဝင်းဆီက ရေမွှေးနံ့ရတယ်။ ခြင်ထောင်ကလည်း လျှောဖွပ်ပြီး သိမ်းထားတာကိုး။ အခုမှ ထောင်တဲ့သဘော ပရုပ်လုံးအနံ့က သန့်ရှင်းမှုကို ခံစားရစေတယ်။ တံခါးပိတ်သံ ပန်းကန်ခွက်ရောက်သိမ်းဆည်းသံတွေ ငြိမ်သွားတော့မှ တင်မာဝင်းခြင်ထောင်ထဲ ရောက်လာတယ် ။
လီးထိပ်မှာ သားရည်နှင့် ညှစ်ယူခံရသော အရသာမျိုးခံစားနေရပြီး အိပ်မက်လိုလို ဖြစ်နေတယ်။ အိပ်ယာခြင်ထောင်အခင်းအာလုံး သူစိမ်းပြင်ပြင် မှိန်ဖျော့ဖျော့မီးရောင်ကလည်း မှောရုံတောထဲ ရောက်နေသလိုလို။ငါဘယ်ရောက်နေလဲ အတော်စဉ်းစားယူလိုက်မှ ကျနော့်ကို ကျောပေး ကျနော့်လီးဆီက ထူးကဲသောအရသာပေးစွမ်းနေသူမှာ တင်မာဝင်းပဲ။ အိပ်မက်ထဲမှာ အခါခါ မယားအဖြစ်မှန်းခဲ့ရသော တင်မာဝင်းအိပ်မက်သခင်မ။ အခုတော့ ကျနော့်ကို ပြုစုပေးနေရှာတယ်။
“ အား ”
လို့ ကျနော့်မှာ အော်ညည်းမိလာရတယ်။ လီးဒစ်ကနေ အာခေါင်အဆုံးအထိ စုပ်သွင်းနေတာကိုး။ ကျနော်မခံစားနိုင်တော့။ တင်မာဝင်းထမိန်ကိုလှန်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာပေါ် ခွခိုင်းလိုက်တယ်။ အမွှေးတွေပြောင်ရှင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့သိမ်းကြုံး လှန်ယက်ပလိုက်တာ။တင်မာဝင်းဆီက ညည်းသံထွက်လာတဲ့အထိပဲ။
“ ကိုဇော် လိုးပါတော့ ”
မီးရောင်ဖျော့ဖျော့မှာ ရမက်မျက်ဝန်းလေးတွေကို ပြန်ကြည့်ရင်း စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့တယ်။
“ အင့် အမေ့ အား အ အ ”
ကျနော့လက်မောင်းကို အတင်းဖျစ်ညစ်ကိုင်လာတယ်။ အားယူပြီး တစ တစ ဖြည်းရာကနေ မြန်မြန်လေးလိုးပေးလိုက်တယ်။ တင်မာဝင်း ဘာ့ကြောင့် လင်နဲ့ခနခန ကွဲရတာလဲဆိုတာ လက်တွေ့သိလာရတယ်။ကြွက်သိုးပြောတဲ့ မျှော့ ဆိုတာ သူ့အမ တင်မာဝင်းမှာ ရှိနေတာပါပဲ။
အောက်ကနေ သူမက ပြန်ညှောင့်ပေးရင်း ကျနော့်လီးတံ တစ်ခုလုံးကို စုပ်ဆွဲယူနေတယ် ။ ကောင်းလိုက်တာ ။ ကျနော်လည်း ..
“ ကောင်းလိုက်တာမိန်းမရယ်..အချစ်ရယ် ”
တင်မာဝင်း ဆံပင်စလေး သပ်တင်ပေးရင်း နုတ်ခမ်းလေးစုပ်ရင်း ချစ်တယ်..မိန်းမရယ်..လို့ ပြောပြီးလိုးနေမိတယ်။ ဒေါ်မြင့်ကို လိုးထားတာရယ် အရက်အရှိန်ရယ်ကြောင့်သာ ခနလေးနဲ့ မပြီးသွားတာ။ တင်မာဝင်းက အတော်နှာထန်တာပဲ။
ဒါ့ကြောင့် အရင်ယောက်ျားတွေ မနိုင်တော့ပဲ ကွဲကြ ကွာကြရတာ။ တင်မာဝင်းက အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးပြန်တယ်။ ဖင်ကို ရှေ့နောက်ပစ်ညှောင့်တယ်။ စကောဝိုင်းပုံစံလှည့်ပြီး လီးထဲလရည်ကို ညှစ်ယူတယ်။ မထွက်သေး။ အပေါ်အောက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်တယ်။
“ အား အီး အား ဟင်းဟင်း အအား ”
ဆောင့်ရင်း ကျနော့် လည်ပင်းကို လက်နဲ့သိုင်းဖက်ပြီးခေါင်းက နောက်ပြန်လန်ကျမတက် ယိမ်းထိုးနေတယ်။ အော်ချက်ကတော့ မိုးသံလေသံကြောင့်သာ ကျနော်လည်း ပြီးခြင်လာပြီ။ အပေါ်က ခပ်မြန်မြန်ဆင်းခိုင်း။ လေးဘက်ထောက် အနေအထားနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပစ်တယ်။ ကျနော့်ဟာက ရှည်တယ် ။ခါးတိုတဲ့တင်မာဝင်း သားအိမ်ကို ထိုးနေမိတယ်။
“ အား ကိုရယ် နာလိုက်တာ အား အားဆောင့် အောင့်တယ် ပြီးတော့မယ်။ဆောင့် ဆောင့် .. ” တဲ့။
ဆံပင်တွေပါ နောက်ပြန်လှန်သိမ်းပြီး ဆောင့်လိုးချတာ လေထဲတောင် မြောက်တက်သွားသလားမသိ ။ကာယ်လေ့ကျင့်ခန်းက ဒီနေရာမှာအသုံးဝင်လှတယ်။
အိပ်ယာထဲ အသံစုံမြည်ပြီး ၂ ယောက်သား အော်ညည်းသံနဲ့ ကျနော်လည်း တင်မာဝင်း ဖင်အပေါ်ကနေဆောင့်ပြီး သားအိမ်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထည့်လိုက်မိတော့တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်က မှီဖက်ရင်းမှိန်းနေတာ။ ကျနော့် ကိုယ်အလေးချိန်ကို ခံနိုင်သဗျာ။ မနက် ၄ နာရီလောက်မှာ ကွေးကွေးလေးအိပ်နေတယ်။တင်မာဝင်း ထမိန်လှန်ပြီး ကပ်တွန်းလေး လိုးပေးလိုက်တယ်။
“ ကိုရယ် ဖြည်းဖြည်းနော် မိန်းမသားအိမ်တွေအောင့်နေလို့ ”
“ အာ့ဆို မလုပ်ရတော့ဘူးလား ”
လိုးနေတာကိုရပ်လိုက်တော့
“ လုပ်ပါ ခံနိုင်ပါတယ်..သူများကို စွဲအောင်လုပ်ပြီးတော့ မထားသွားနဲ့နော်..ကိုဇော်ကဆရာကြီးပဲ လူပျိုမဟုတ်တော့ဘူးမလားပြော ”
“ တင်မာ့ရှေ့မှာ ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ ”
ကျနော် သူ့မျက်နှာလေးဆွဲယူပြီး နုတ်ခမ်းစုပ်ယူပစ်ပေမယ့် ပြောကွာ သိခြင်တယ် တဲ့။
“ တစ်ယောက်တည်းပါ ” ဆိုတော့
“ ဘယ်သူလဲ .. ” တဲ့။ ပြောပြပါအတင်းလုပ်နေတယ်။
“ တကယ်လို့ပြောပြရင် စိတ်ထဲဘာမှမဖြစ်ပါဘူးလို့ ကတိပေးမလား ” လို့ ပြန်ချုပ်တယ်။
“ အင်း ”
“ တကယ်နော် ”
“ တကယ် ”
“ ကိုယ့်ရဲ့ပထမဆုံး လူပျိုဘဝကို ယူသွားသူက ယောက္ခမကြီး ဒေါ်မြင့်ပဲ ”
“ ဟယ် မေမေ နဲ့ ”
“ ကိုယ့်ကို စိတ်ဆိုးလား မိန်းမ ”
“ မဆိုးပါဘူး ” တဲ့။
နောက်ကနေလိုးပေးနေရင်းကို သူ့အမေနဲ့ ဘယ်လိုဘယ်ပုံ လိုးကြတယ် ဆိုတာက ခရေစေ့တွင်းကျ မေးနေသဗျာ။ ဘယ်နှစ်ခါ ဘယ်နေရာ ကအစ အဲ့လိုပြောပေးနေရင်းကို အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာပြီး တင်မာဝင်းကောင်းနေတယ်။ ပက်လက် ဆွဲလှန်ပြီးလီးကို အဆုံးထိ သွင်း ပြန်နုတ်။ အစိကို ချော်ထိုးလိုက်။ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးတော့ ကျနော့်ကို အတင်းဆွဲဖက်လာတယ်။
တင်မာဝင်းပြီး ခြင်နေပြီ။ ခပ်သွက်သွက်လိုးပေးလိုက်တော့ မကြာဘူး ။ အတင်းဖက်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ မရဘူးလေ။ သူပြီးပေမယ့် ကျနော်က ဒါမျိုးကို ခြောင်းနေတာ။ ပေါင်နှစ်ခြောင်းကို မ ပုခုံးပေါ်ခြေနှစ်ခြောင်းပစ်တင်ပြီး လိုးပလိုက်တယ်။ တကယ်ကို အော်တာဗျာ။ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ထပ်ဆွဲတာ။ တင်မာဝင်း ငိုသံပါထွက်လာတယ်။
“ ကို့နာတယ်.. အား အား ဟင့် ဟင့်တော်ပါတော့ ကိုယ်ရယ် ယောက်ျားရယ် ” တဲ့။
ဒါမျိုးဇွဲချွတ်ခြင်နေတာ တင်မာဝင်းလို့ စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။ အော်လေ လိုးလို့ကောင်းလေပဲ။ လှေကြီးထိုး ရိုးရိုး ပြန်ဆွဲလှန်ပြီး လိုးတော့မှ ပြီးခြင်လာတယ်။ စောက်စိကို လက်နဲ့ဆွပေးပြီး သုတ်ရည်ကို ပန်းထည့်တော့မှ တင်မာဝင်းလည်း နောက်တချီထပ်ပြီးသွားပြန်ရှာတယ်။ နာကျင်မှုနဲ့ရတဲ့အရသာကို တင်မာဝင်းစွဲသွားတယ်ဆိုတာ ကျနော်သိလိုက်တယ်။
“ လူရိပ်လူခြေ ကြည့်အုံးကို ” တဲ့။
မနက် အလင်းရောင်ဝိုးတဝါးမှာ တံခါးအသာလှပ်လို့ ဖိနပ်သံ မကြားအောင် လျှောက်လာခဲ့တယ် ။ ဒေါ်မြင့်တံခါးဖွင့်သံ ကြားရတယ်။ တင်မာဝင်းလှမ်းကြည့်နေတာ သိနေတော့ ခြံတံခါးအသာဖွင့်။ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်တာကောင်းပါတယ်လေပေါ့။
တင်မာဝင်းတော့ အီစိမ့်ပြီး ကျန်နေခဲ့မှာ သေချာတယ်။ လမ်းလျှောက်ရင် ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ခြေထောက်နာနေသလိုလိုနဲ့ လှမ်းနေတာကို ညနေဘက်မှာ တွေ့ရတာပဲ။ ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းတွေ ထိုးလို့ပေါ့။ ကိုယ့်ထက်အသက်ခုနှစ်နှစ်လောက်ကြီးပေမယ့် ကိုယ့်ထက်ငယ်သွားသလိုပဲ။
လူရှင်းလို့ ညလာခဲ့ ရမလား ဆိုတော့ နှစ်ရက်လောက် နားပါရစေအုံး တဲ့။ ကျနော်လည်း ဒေါ်မြင့်တလှည့် တင်မာဝင်း တလှည့် လိုးပေးနေတာ ၂ နှစ်လောက်ကြာတော့ အငယ်ဆုံးမလေး စန္ဒာနဲ့ ကျနော့်ကို သဘောတူ ပေးစားကြတယ်။ ကျနော်ကလည်း ငြင်းမနေဘူး ။ ခေါင်းညိမ့်လိုက်တယ် ဟီး ...........။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment