မယားတောသူ အပိုင်း (၁၄)
ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)
အခန်း (၇၃) ကိုကြီးသူရ နှင့် မိုးမ
မိုးမ က ဆက်ပြောသည်။
“ ချစ်လေး မှာ နေ့ခင်းတုန်းက စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်ခဲ့ရတာ တွေ၊ ညဖက်ကျတော့ ပိုဆိုးတယ်။ ကိုကို က အဲဒီနေ့ က ည ၁၁ လောက်မှ ပြန်ရောက်မယ် ဆိုပြီးဖုံးခေါ် ပြောတယ်လေ။ ညနေကျတော့ ကိုကြီး သူရ အပြင် က ပြန်ရောက်လာတယ်။ ချစ်လေး သူ့ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်ဘူး၊ ဒါပေမဲ ညနေစာ စားကြတော့ ထမင်းစားပွဲမှာ က ရှောင်လို့ မရဘူးလေ၊ သူများတွေ ရှေ့ ဆိုတော့ ဟန်ဆောင် ပြီး ပြောဆိုနေရတာပေါ့၊ ချစ်လေး က အားလုံး အတွက် ထမင်းဟင်း ပြင်ဆင်ပေးနေတုန်း လူလစ်တာနဲ့ သူ လက်သောင်းကျန်း လာတယ်။
သူ က တခုခု လိုလို့ သူ့အနား ဟင်း ပုဂံ ယူပေးမလို့သွားတော့ ချစ်လေး ဖင်ကို သူ့လက်ဝါးကြီး နဲ့ လှမ်းဆုပ်ကိုင်တယ်၊ ထမင်းဝိုင်းက လူတွေ အားလုံး မျက်လုံးတွေက စားပွဲေပေါ် မှာပဲ ကြည့်နေကြတော့ ဘယ်သူမှ မမြင်လိုက်ဘူး၊ စားပြီးကြတော့ ချစ်လေး ပုဂံဆေးနေတဲ့ နားလာပြီး လက်ဆေးသလိုလို ဘာလိုလို နဲ့ သူ့ဟာကြီး နဲ့ ချစ်လေး ဖင် ကို လာပွတ်သွားတယ်။ တကယ်က လဲ့ လည်း အနားမှာ ရှိနေတယ်။ ဘယ်လောက်ဆိုးလဲ ဆို၊ အဲဒီ အချိန်မှာ ဖေဖေ နဲ့ ကိုလေး ဇာနည်တို့က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ တီဗီ ကြည့်နေကြတယ်။ ကိုကြီးသူရ က လဲ့ကို၊
“ ဟဲ့ နင်ကြိုက်တဲ့ တီဗီ စီးရီး လာနေပြီ မကြည့်တော့ဘူးလား”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူ က ချစ်လေး နဲ့ မီးဖိုခန်းထဲ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ချင်လို့ ပြောတာမှန်း ချစ်လေး သိတယ်၊ အာ့တာကြောင့် လဲ့ကို ဒီမှာ ပုဂံတွေ သိမ်းစာ ရှိသေးတယ်လေ လို့ ချစ်လေးက ပြောလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ လဲ့က ဘာမှ မသိဘူး မလား၊ သူက ကိုကြီးသူရ ကို “ကိုကြီး သမီး အလုပ်ကို ကူပေးမလား သမီး ကြည့်ချင်လို့ “ ဆိုတော့ ကိုကြီးသူရ က ခေါင်းငြိမ့်ပြတာနဲ့ အတင်း ပြေးထွက်သွားတော့တာပဲ”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ မျက်နှာလေးကို ပြုံးကြည့်ရင်းက ပြောလိုက်သည်။
“ အဲတော့ ချစ်လေး မှာ ကိုကို့ အစား နေရာယူမဲ့ လူ တယောက် မီးဖိုထဲ ရောက်နေတာပေါ့လေ၊ ကိုကို ရှိနေရင် ချစ်လေး နဲ့ မီးဖို ထဲမှာ အတူရှိနေမှာ အခုတော့ ကိုကို့ အစား ချစ်လေးနားကို သူ ရောက်နေတာပေါ့၊ ကဲ ပြောပါအုံး ဘာဆက်ဖြစ်သေးသလဲ ဆိုတာ ၊ ဒီမှာ ကြည့်စမ်း ကိုကို့ လီးကြီးတောင်နေပြီ၊ ချစ်လေး ပြောပြတာကို နားထောင်ရင်းနဲ့ကို တောင်လာတာ”
“ ဘာ.. ကိုကို က အာ့တာကို ရီစရာများ မှတ်နေသလား၊ ချစ်လေးက အရမ်း ဒေါသဖြစ်နေတာ အဲဒီအချိန်က သူ့ကိုလည်း အရမ်းမုန်းနေတာ၊ လက်ထဲ ရှိတဲ့ ယောင်းမ နဲ့တောင် ကောက်ရိုက်ပြစ်ချင်နေတာ”
“ အဲဒါ က အစပိုင်းမို့ ချစ်လေး အဲလို ဖြစ်နေတာပါ၊ ချစ်လေး သူ့ကို ဘယ်လို နောက်ဆုံးကျတော့ ခွင့်ပေးလိုက်သလဲ ဆိုတာ ကိုကို က အရမ်းသိချင်နေတာ၊ ဒါပေမဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အသေးစိတ်သာ ပြောပြ၊ မလောနဲ့၊ တဆင့်ချင်းတဆင့်ချင်း၊ အဲဒီမီးဖိုထဲက အကြောင်း၊ နောက်တော့ ဘာဖြစ်သလဲ၊ အိမ်သားတွေ အားလုံး က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ တီဗီကြည့်နေကြတုန်း ချစ်လေး နဲ့ ကိုကြီးနဲ့ က မီးဖိုထဲမှာ ကဲ ပြီးတော့…”
“ ဘာလဲ ကိုကို ကချစ်လေးကို ဘယ်လိုထင်လို့လဲ၊ ကိုကြီး ကို ချစ်လေး အနားကို အကပ်ခံမယ်ထင်လို့လား”
“ မသိဘူးလေ အဲဒါတော့၊ အခြေအနေအရပေါ့၊ သူ က ချစ်လေးကို တခုခု နဲ့ ချိန်းခြောက်နိုင်တာပဲ၊ ဥပမာ လဲ့ ကို သူက ချစ်လေး နဲ့ ဖြစ်သမျှ အကုန်ဖွင့်ပြောမယ် ဘာညာဆိုပြီး၊ ထားပါတော့ ၊ ကိုကို က ည ၁၁ နာရီမှ ပြန်လာမယ်၊ ကိုကြီး ကချစ်လေး နဲ့ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ၊ ကဲ ဘာဆက်ဖြစ်ကြသလဲ ဆက်ပါအုံး”ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အရမ်းကို စိတ်ဝင်စားနေတာကို မိုးမ သိလိုက်သည်။ မိုးမ ဆက်ပြောသည်။
“ ချစ်လေးက သူ့ကို ပြောလိုက်တယ်။ ကျမ ဘာအကူအညီမှ မလိုဘူးလို့ အိမ်ရှေ့ခန်းကို သွားပါလို့၊ အဲဒါ သူက လဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်း ကထိုင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်တဲ့ အချိန်ထိ စောင့်နေတယ် ပြီးမှ ချစ်လေးအနားကပ်လာပြီးတော့၊ “ရင်ဦးမောင် ဒီည နောက်ကျမှာလား” တဲ့မေးတယ်။ ချစ်လေး လည်း ဆောင့်အောင့်ပြီး ဖြေလိုက်တယ်၊ “အဲဒါ ရှင်နဲ့ မဆိုင်ပါဘူး”လို့ပေါ့၊ သူက ရီပြီးတော့ အဲဒါက မင်းနဲ့တော့ ဆိုင်မှာပေါ့တဲ့၊ သူပြန်လာတဲ့ အချိန် အထိ ငါမင်းနဲ့ နေပေးမယ်လေ ဘယ်လိုလဲ ချစ်ခယ်မ လေးရေ တဲ့၊ ချစ်လေးလဲ ချက်ချင်းပဲ၊ ဘာချစ်ခယ်မ လဲ အဲလို မခေါ်ပါနဲ့၊ ကျမ က လဲ့ မဟုတ်ဘူးလို့ ရန်တွေ့လိုက်တယ်။
သူက ပိုတောင် ရီလိုက်ပြီး၊ အေးလေ နင် က ဘဲ့ထက် တောင် ပိုကောင်းတယ် မဟုတ်ဘူးလား၊ မင်းက အတွေ့အကြုံ ပိုများတယ် ဆိုတော့ ငါနဲ့ ဆိုရင် ပိုပြီးတောင် အစွမ်းပြနိုင်အုံးမှာတဲ့။ ချစ်လေး မျက်နှာတခုလုံး ရေနွေးပက်ခံလိုက်ရသလိုပဲ၊ အရမ်းလည်း စိတ်ဆိုးတယ်။ အသံတောင် တုန်တယ် သူ့ကို ပြန်အော်လိုက်တာ၊ ရှင် အခုထွက်သွား လိုက် အဲလို စကားတွေ လာမပြောနဲ့ လို့ပေါ့။
သူလည်း ချစ်လေး အဲလို ပြန်အော်လိုက်လို့ နည်းနည်းရှက်သွားပုံရတယ် ချစ်လေးအနားကို ကပ်လာပြီး ဖက်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေးက ရှောင်ထွက်လိုက်ပြီး၊ ရှင် ကျမ အသားလာထိရင် အခု ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေ အကုန်လုံး ပြစ်ထားခဲ့ပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်သွားမှာ၊ ဘာလို့ ပန်းကန်တွေ မဆေးပဲ ထားခဲ့တာလဲ ဆိုတာ အကုန်လုံး က သိချင်နေကြတော့မှာ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက လက်နှစ်ဖက် ကို မြှောက်ပြရင်းက အိုးးး ကလေးမရယ် ငါမင်းကို မထိပါဘူးကွာ အရမ်း လည်း မကြောက်နေပါနဲ့ ၊ငါစကားပဲ ပြောမှာပါ မင်းသာ ပုဂံ ဆက်ဆေးနေပါတဲ့၊ ပြောပြီး ချစ်လေးနဲ့ တပေလောက်အကွာ မှာ ရပ်နေတယ်။ ချစ်လေး လည်း သူတော့ လန့်သွားပြီဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေနပ်သွားတယ်။
သူက ဆက်ပြောတယ်။ “ပြောစမ်းပါအုံး မင်း လဲ့ နဲ့ ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်သလဲတဲ့၊ အားလုံး အဆင်ပြေကြရဲ့လားတဲ့၊ မင်း လဲ့ ကိုရော သွားမေးသေးလားတဲ့၊” ချစ်လေး ဘာမှ မဖြေဘူး၊ အဲတော့သူက မင်းမဖြေရင် ငါ ကလဲ့ ကို မေးရမှာပဲ တဲ့ ချစ်လေးက ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး၊ အဲဒီအချိန်မှာ သူက ချစ်လေး ညာဘက်မှာ ရပ်နေတာ၊ သူ့ မျက်လုံးတွေက ချစ်လေး တကိုယ်လုံးကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်နေတယ် ဆိုတာသိနေတယ်။ ချစ်လေးက အိမ်နေရင်း အင်္ကျီလက်ပြတ် ခါးတို နဲ့ထမိန်ပါးပါးလေး ဝတ်ထားတာ ဆိုတော့ ချစ်လေး ဘိုက်သားတွေ လည်း နည်းနည်းပေါ်နေတယ်လေ။
သူလည်းအာ့တာကို ငမ်းနေမှန်းသိလို့ ချစ်လေး လက်က ရေတွေကို ခါလိုက်ပြီး အင်္ကျီစ ကို ခါးပေါ် ဆွဲချလိုက်တယ်။ အဲဒါကို လည်း သူက ချက်ခြင်း၊ မင်းကလည်း ကွာ ဘာလို့ ဖုံးနေရတာလဲ မင်းရဲ့ အသားအရည်က ဒီလောက်လှတာကို တဲ့ ဆက်ဆီလည်း အရမ်းကျတာ၊ လဲ့ထက်တောင် ဆက်ဆီ ဖြစ်သေးတယ်တဲ့။ ငါ မင်းအသားကို မထိပါဘူးတဲ့ အနည်းဆုံးတော့ ကြည့်ခွင့်ပေးပါကွာတဲ့၊ ချစ်လေး ဘာမှ ကို ပြန်မပြောဘူး၊ သူ ချစ်လေး အနားကို တိုးလာတာ သိလိုက်တယ်။ အာ့တာနဲ့ ချစ်လေး သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ ချစ်လေး ရဲ့ မျက်လုံး ပြူးကြည့်တာကို တွေ့တော့ သူ ရှေ့ဆက်မတိုးလာပဲ ရပ်သွားတယ်၊ “
ကိုရင်ဦးမောင်က၊ “ ဟားဟား ချစ်လေး က သူ့ကို လန့်သွားအောင် ပြူးပြလိုက်တာလား၊ အကိုကြီး အဲဒီအချိန် မှာ ဘယ်လို ဖီးဖြစ်နေသလဲသိချင်လိုက်တာ ခိခိ။ သူ ချစ်လေး အသားကို လာကိုင်သေးလား၊ သူ့လီးတောင်နေသလား၊ ချစ်လေး သူ့လီးကြီးတောင်နေတာကို သတိပြုမိလား”
“ဲ ဒီ အချိန်က ချစ်လေး အရမ်းဒေါသထွက်နေတော့ ဘာကိုမှ သတိမထားမိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မီးဖို ထဲက ထွက်တော့ သတိထားမိတယ်၊ သူ့လီးကြီးက ပုဆိုးအောက်က ထောင်ထနေတယ်”
“ ကိုကို ထင်သားပဲ၊ ဒါဆို သူ မီးဖိုထဲမှာ ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ဘူးပေါ့”
“ ဟင့်အင်း ချစ်လေးလည်း ဘာမှ ကို ပြန်မပြောတော့ဘူးလေ၊ သူက အဲဒီနေရာမှာပဲ ရပ်ပြီး ကြည့်နေတယ်။ ချစ်လေး မီးဖိုထဲက ထွက်သွားတော့မှ နောက်ဆုံးသူပြောတာက၊ “ငါ မင်း ကို ကြည့်ပြီး ချီးမွန်းလို့ မဆုံးဘူး၊ ဘယ်လိုမှ ကို တင်းမခံနိုင်အောင်ကို ဆက်ဆီ ဖြစ်လွန်းတယ်ကွာ၊ မိုးမ ရယ် ငါ မင်းကို ငါ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖွဖွလေး ဖက်ထားလိုက်ချင်တယ်” တဲ့၊ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေး အဲဒီနေရာက နေ အမြန်ဆုံးထွက်ပြီး ချစ်လေးတို့ အခန်းဆီကို လျှောက်လာလိုက်တယ်၊ ချစ်လေးတို့ အခန်းသွားတော့ ဧည့်ခန်းက အဖြတ်မှာ လဲ့က မမ ကိုကြီးက ပုဂံသိမ်းတာ ကူရဲ့လားလို့ လှမ်းမေးတယ်၊ ချစ်လေးလဲ ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်တယ်”
“ အဲဒီည က အဲလောက်ပဲလား”
“ ဟင့်အင်း ဘယ်ဟုတ်မလဲ ကိုကို ရဲ့ သူနောက် တော့ဘာလုပ်လဲ ဆိုတာ နားထောင်အုံး၊ အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးလဲ ရေမိုးချိုး ပြီး ညဝတ်အင်္ကျီလဲလိုက်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်းလေ ကိုကို က ညဝတ်အောက်မှာ ဘာအတွင်းခံမှ မဝတ်နဲ့ ဆိုတော့ ချစ်လေး က ဘရာလည်း မဝတ်တော့ဘူးလေ၊ ချစ်လေး အိမ်မှာတုန်းက ညဝတ်အောက်မှာ အမြဲတမ်းအတွင်းခံဝတ်တယ်၊ ကိုကို နဲ့ ရပြီးမှ ကိုကို အတင်းပြောလို့ အဲလို မဝတ်တဲ့ အကျင့်ရသွားတာ၊ နောက် ခါတိုင်း အိမ်ရှေ့သွားပြီး တီဗီကြည့်နေကြ ကို အဲဒီညကျတော့ စိတ်ထဲမှာ တွန့်ဆုတ်ဆုတ် ဖြစ်နေရတယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးသူရ က ဘယ်တော့မှ ညဘက်ဆို တီဗီကြည့်တာ မဟုတ်တော့ သူမရှိလောက်ပါဘူးလေ ဆိုပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်လာမိခဲ့တယ်။
သူက လဲ့ နား မှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်လို့၊ ချစ်လေး လည်း အိမ်ရှေ့ခန်းရောက်ရော လဲ့က လာ မမ လာ ရုပ်ရှင် ကတအားကောင်းနေတယ် မမကြိုက်မှာ ဆိုပြီး အတင်းခေါ်၊ ကိုကြီးသူရကလည်း လဲ့နဲ့ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ကြားကို ချဲပေးလိုက်တယ်၊ ချစ်လေးက သွားမထိုင်ချင်ဘူး၊ တော်ကြာ လဲ့ ကရော၊ ဖေဖေ နဲ့ ကိုလေး ဇာနည် ကရော မေးကြလိမ့်မယ်လေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ လို့၊ ချစ်လေး ရွေးစရာလမ်းမရှိလို့ သွားထိုင်လိုက်ရတယ်။ လဲ့က အရမ်း ဆွေးဖို့ကောင်းတာပဲ မမ ကြည့်ကြည့်လို့ ပြောတယ်၊ မကြာပါဘူး သူ့လက်ဖဝါးကြိးက ချစ်လေး ပေါင်ပေါ်ရောက်လာတော့တာပဲ”
.......................................................................................................................
အခန်း (၇၄) မိုးမ ဇာတ်ကြောင်း ဆက်ပြန်ခြင်း
“ သူ့လက်ကြီး ချစ်လေး ပေါင်ပေါ် ရောက်လာတာနဲ့ ချစ်လေး ပထမဆုံး ကြည့်လိုက်မိတာက လဲ့ မျက်နှာကို ပဲ၊ သူသတိထားမိသလားပေါ့၊ ချစ်လေး ရင်ဘတ်ထဲကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ခုန်နေတယ်။ ချစ်လေး က သူ့လက်က လွတ်အောင် ဆိုပြီး ပေါင်ခြင်းထပ်ထိုင်လိုက်တယ်။ သူက ချစ်လေးရဲ့ ဘယ်ဘက်မှာ ဆိုတော့ သူ့ညာဘက်လက် က ချစ်လေးရဲ့ ဘယ်ဘက်ပေါင်ပေါ်လာတင်တာလေ။
ချစ်လေးက အဲဒီ ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို ညာဘက်ပေါင်ပေါ်ကို ထပ်တင်လိုက်တော့ သူနဲ့ နည်းနည်းကွာသွားတယ်။ အဲဒါကို သူက လိုက်ကပ်တိုးပြီးထိုင်တယ်။ သူ့ပေါင်ကြီး နဲ့ ချစ်လေးပေါင်ကို လာကပ်နေအောင်ကို တိုးလာတယ်။ သူ့လက်ကြီးကလည်း ချစ်လေး ထပ်ထားတဲ့ ပေါင်နှစ်ခုကြားထဲ အတင်း တိုးဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်၊ အာ့နဲ့ ဒီတခါလဲ ချစ်လေး လဲ့ကို လည်းလှမ်းကြည့်တယ်။
ဖေဖေ နဲ့ ကိုလေး ဇာနည် ကိုလည်း လှမ်းကြည့်တယ်။ သူတို့ အားလုံး တီဗီ ကနေ မျက်လုံး ကို မခွာနိုင်ဘူး။ အဲဒါ ချစ်လေး စောက်မြင်ကပ်ကပ်နဲ့ သူ့လက်ဖမိုးကို ဆိတ်ဆွဲ ပြစ်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်မို့ သူအား ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒါတော့ လဲ့က ကြားတယ် ကိုကြီး ဘာဖြစ်လို့လဲ လို့ လှမ်းမေးတယ်။ ကိုကြီး သူရက ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ကိုယ့်ဘာသာ တီဗီ အေးဆေးကြည့်လို့ လဲ့ကို ပြန် ပြောလိုက်တယ်။”
ကိုရင်ဦးမောင် ကစိတ်ဝင်တစား နားထောင်ရင်းက မိုးမ ၏ အမူအယာကိုလည်း သေခြာကြည့်နေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ တယောက် သူ့ကို ဇာတ်ကြောင်းပြန်နေရင်း ဘာတွေကို တွေးနေသလဲ ဘယ်လို ခံစားမှုတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို အကဲခတ်လေ့လာနေလေသည်။
“ သူ အဲလို ချစ်လေး ကို စ ပြီး အနှောက်အယှက်ပေးနေကထည်းက ချစ်လေး စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေတာ၊ ချစ်လေး ကိုယ့်အခန်းကို ကိုယ်ပြန်သွားလိုက်ချင်တာ၊ ဒါပေမဲ့ သူက အဲလို ချစ်လေး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်သွား အောင် တမင်များ ညဏ်ဆင်လုပ်နေသလား၊ အဲဒါမှ ချစ်လေး အနောက်က နေချစ်လေးအခန်းထဲ လိုက်လာဖို့ များ အကြံနဲ့ လုပ်နေတာလားပေါ့။
အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးလည်း ဧည့်ခန်းမှာ ပဲ တွယ်ကပ်နေဖို့ စဉ်းစားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက ခပ်တည်တည်နဲ့ လက်ပိုက်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ့ရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်က သူ့ညာဘက်လက်မောင်းအောက်ကနေ ထွက်ပြီး ချစ်လေးရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကို လာကိုင်တာ သိလိုက်ရတယ်။ ချစ်လေး ရုပ်တရက် ထခုန်မိတော့မလို ဖြစ်သွားတယ်။ လဲ့ က ချစ်ကလေး ရုတ်တရက် လှုပ်သွားတာ တွေ့ လိုက်လို့၊
“ မမ ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ပိုးဟတ် တက်လာလို့လား”လို့လှမ်းမေးတယ်။ ချစ်လေး က ပြုံးပြီး၊ “အင်း အမ ဂုတ်ပေါ် တကောင် ဖြတ်လျှောက်သွားသလား လို့”
လို့ ပြောပြီး ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်နဲ့ လည်ကုတ်ပေါ်ကို လက်နဲ့ ပွတ်ရင်းက ကိုကြီးသူရ ကို မျက်စောင်းထိုးကြည့်လိုက်တယ်။ သူက တော့ မရီမိအောင် ပါးစပ်ကို အတင်းစိထားသလို ပြုံးစေ့စေ့နဲ့။ ချစ်လေး စိတ်လည်းတိုလာတယ်။ လူက လည်း အာရုံတော်တော်နောက်လာတယ်။
သူက တော့ ခုန လိုပဲ သူ့လက်မောင်းအောက်ကနေ ခိုးပြီး နောက်လက်ချောင်းတွေနဲ့ ချစ်လေး ဂျိုင်းနားတို့ ချစ်လေး နို့ဘေးနားတို့ကို လိုက်ကလိနေတယ်။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်တွေနဲ့ စမ်းမိတော့ ချစ်လေး ဘရာ မဝတ်ထားဘူး ဆိုတာလည်း သူသိနေလောက်ပြီလေ။ သူက လက်ပိုက်သလို ကာထားတဲ့ လက်မောင်း အောက်ကနေ လက်ကမြင်းကြော ထနေတာ ဆိုတော့ ဘယ်သူမှ လည်း မမြင်နိုင်ဘူးလေ။
ချစ်လေး အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းလာတာ ကို လဲ့ ကကြားသွားတယ်။ အဲဒါနဲ့ မမ ဘာဖြစ်လို့ လဲ အိုက်နေလို့လား၊ အဲယားကွန်းလည်း ဖွင့်ထားတာပဲဟာ၊ အသက်ရှုသံတွေ မြန်နေတယ်။ ညီမ တောင်ကြားနေရတယ်တဲ့။ ချစ်လေး သူ့ကို ပြုံးပဲ ပြလိုက်တယ်။ လဲ့ က သတိရှိနေတယ် ဆိုတော့ ချစ်လေး လှုပ်ရှားမှုတွေကို ဂရုစိုက်ရတော့မယ်လို့ တွေးနေတုန်း ပဲ ကိုကြီး လက်ချောင်းက ချစ်လေး ဂျိုင်းကြားကို တိုးဝင် လာတယ်။
အဲဒါနဲ့ ချစ်လေး လက်မောင်းနဲ့ သူ့လက်ကြီးကို ညှပ်ထားပြစ်လိုက်တယ်။ သူဆွဲထုတ်ဖို့ လုပ်ပေးမဲ့ချစ်လေး အတင်းညှပ်ထားတော့ ဆွဲမရဘူးဖြစ်နေတယ်။ ချစ်လေး တောင် ရီချင်သွားတယ်။ အဲတော့သူကလည်း သူ့လက်ဖဝါးကြီး ဆွဲလို့ လွတ်နောင် လက်ချောင်းထိပ်ကလေးနဲ့ ချစ်ကလေးကို ကလိထိုးတော့တယ်။ ချစ်လေး က ယားတတ်တာ ကိုကို သိတယ်မလား လွတ်ပေးလိုက်ရတော့တာပေါ့။
သူက ခနတော့ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ လဲ့ မမြင်ရတဲ့အကွယ်ကနေ ချစ်လေးပေါင် ကို လာကိုင်ပြန်ရော။ ချစ်လေး သူ့လက်ဖမိုး ကို အတင်းဆွဲဆိတ်တယ်။ သူကတော်တော်ကို အောင့်ခံပြီးတော့ ချစ်လေး ပေါင်တွေကို ရအောင်ပွတ်နေတယ်။ ချစ်လေး ပျင်းလာတာနဲ့ ထရပ်လိုက်ပြီး လဲ့ကို ပြောလိုက်တယ်၊ မမ ပင်ပန်းလို့ သွား အိပ်တော့မယ်လို့”
ကိုရင်ဦးမောင် က ပြုံးပြီးတော့ မိုးမကို၊
“ ချစ်လေးက ညီမလေး ရှိရဲ့ နဲ့တောင် ကိုကြီးကို အဲလို လုပ်ဖို့ အခွင့်အရေးတွေ ဖွင့်ပေးတာလား”
ဟု ပြောလိုက်ရာ မိုးမ မှာ အရမ်း ဒေါပွသွားပြီး၊
“ ဘာပြောတယ် ကိုကို၊ ချစ်လေးက သူ့ကို လုပ်ချင်တာပေးလုပ်ရမှာလား၊ နားထောင်အုံး၊ သူက အဲဒီမှာ ထိုင်မကျန်ခဲ့ဘူး၊ ချစ်လေး တို့ အခန်းကို လိုက်လာတာ”
“ ဟင် ဟုတ်တယ်။ အဲလို သူကိုကိုတို့ အခန်းကို လိုက်ဝင်လာတာကို ဘယ်သူမှ မမြင်ကြဘူးလား”
“ အဲဒါကိုပဲ ချစ်လေး ပြောတာပေါ့ သူ့ကို ပြန်ထွက်သွားဖို့၊ ချစ်လေးက ကုတင်ပေါ်မှာ ညဝတ်လေးနဲ့ပဲ ပက်လက်လှဲရင်းက သူနဲ့ လဲ့ နဲ့ အကြောင်းကို တွေးနေတုန်း ဗြုံးဆိုပြီး သူက တံခါးဖွင့်ဝင်လာတာ၊ ချစ်လေး လည်း တကယ်က ကလန့်ထိုးလာခဲ့ဖို့ မေ့သွားတယ်၊ တံခါးဂလန့်ချထားပြီး ချစ်လေး အိပ်ပျော်သွား မှ ကိုကို ပြန်လာရင် ဘာလို့ တံခါးဂလန့်ချထားသလဲလို့ မေးနေမှာစိုးလို့လေ၊ ချစ်လေး က တခါမှ တံခါး ဂလန့် မချဘူးတာကို၊ ချစ်လေး ပက်လက်ကနေ မထနိုင်ခင်မှာ သူက အမြန်ပြေးဝင်လာပြီး ချစ်လေးကို ဖိထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချစ်လေး လည်ပင်းကို ရက်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။
ချစ်လေး ဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်ဂါဝန်ကလေးက လည်းပါးလည်းပါး ပုခုံးကြိုးကလည်း မျှင်မျှင်ကလေး ဆိုတော့ သူက အကုန်မြင်နေရတာပေါ့။ ချစ်လေးလည်းသိတယ်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ဖွင့်ပြောတယ်၊ ချစ်လေး ပထမဆုံး ပြောမိတာက၊ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုကြီး ပြန်ထွက်သွားပါ။ တယောက်ယောက်က မြင်သွားပြီး ကိုကို မရှိတဲ့အချိန်မှာ ဘာလို့ ကိုကြီးဝင်လာရတာလဲလို့ မေးရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ ပေါ့။
သူက စိတ်မပူပါနဲ့ကွာ သူတို့ အခု က တီဗီထဲမှာ ပဲ အာရုံ ဝင်စာားနေကြတာပါ။ ငါအခုဝင်လာတာ တယောက်မှ မတွေ့ပါဘူးတဲ့။ ချစ်လေး လည်းသူချူပ်ထားတာကနေ လွတ်အောင် အတင်းရုန်းပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ မရဘူး၊ သူက သန်လည်းသန်တယ် ချစ်လေးကလည်း ပက်လက်ဖြစ်နေတာကိုး၊ သူက ချစ်လေး လည်ပင်းတေါကို သူ့လျှာကြီးနဲ့ လိုက်ရက်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ ပါးစပ်က လည်းတဖွဖွနဲ့၊ ချစ်လေးရယ် မင်းရဲ့ နို့လေးတွေက အရမ်းကို လှတာပဲကွာ၊ ညီမလေး လဲ့ထက်တောင် ပိုလှသေးတယ်။
ကိုကြီး အရမ်းစို့ချင်တာပဲကွာတဲ့ဆိုပြီးပြောတယ်။ ချစ်လေး တအားရုန်းတယ် အပြင်က တယောက်ယောက်ကြားသွားမှာလည်း စိုးတယ်၊ အာ့ကြောင့် သူ့ကို အော်လည်းမအော်ပြောရဲဘူး၊ တယောက်ယောက်ကြားသွားရင်လည်း ချစ်လေး အခန်းထဲမှာ မဟုတ်လား ရှက်စရာကြီးလေ၊ တယောက်ယောက်က တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်လို့ ကုတင်ပေါ်မှာ သူက အပေါ်က ချစ်လေး က ပက်လက်နဲ့ မိသွားမှာကို အရမ်းကြောက်နေမိတာ၊ ချစ်လေး စိတ်ထဲမှာ သူလုပ်ချင်တာကို မြန်မြန်ပေးလုပ်လိုက်ရင် သူစိတ်ကျေနပ်ပြီးထွက်သွားမလား၊ အဲလို တွေးနေပေမဲ့ ချစ်လေးသူ့လက်က လွတ်အောင် တအားရုန်းရင်း သူ့ကို ချစ်လေး ဒူးတွေနဲ့လည်း တိုက်ကန်ကြည့်တယ်။
သူက ချစ်လေး ဒူးတွေကိုလည်း လက်နဲ့ တွန်းဖယ်လိုက်တော့ ချစ်လေး ညဝတ်ဂါဝန်က လန်ပြန်ကုန်ရော၊ ချစ်လေး ပေါင်လုံးကြီးတွေက သူ့မျက်စေ့ရှေ့မှာ ဝင်းကနဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ သူက ချစ်လေး ပေါင်လုံးသားကြီးတွေကို မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကြည့်ရင်း သူ့လျှာကြိးနဲ့ နူတ်ခမ်းတွေကို သပ်လိုက်တယ်။ ခြသေ့်ကြီး အစာစားခါနီးလိုပဲ၊ နောက်တော့ သူ့ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ချစ်လေး ပေါင်တွေကို ရက်ပါလေရော၊ ချစ်လေး လက်နှစ်ဖက်ကို သူ့လက်တွေနဲ့ဖိချူပ်ထားလို့ ချစ်လေး ကိုယ်လုံးပဲ တွန့်လိမ်ပြိး ရုန်းလို့ရတယ်။
သူက ချစ်လေး ပေါင်ရင်းကနေ ရက်လိုက်တာ ပေါင်ခွဆုံ ပင်တီနားကို ရောက်လာတယ်။ ချစ်လေး သူ့ကို တော်ပါတော့လို့ အော်ဟစ်ပြီး ပြောလိုက်တော့မလို့ထိပဲ၊ ကံအားလျှော်စွာပဲ သူက ရပ်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို မော့လာပြီး ချစ်လေးကို ကြည့်တယ်။ နောက်တော့ ချစ်လေး ပါးစပ်နားကပ်လာပြီးချစ်လေး နူတ်ခမ်းတွေကို လာရက်တယ်။ ချစ်လေး က ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ထားလိုက်တယ်။
သူက သူ့လျှာကြီး ချစ်လေး နူတ်ခမ်းထဲကို ထိုးထည့်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ ချစ်လေးခေါင်းကို တအားရမ်းလိုက်တော့ ချစ်လေးနဖူး နဲ့ သူ့နူတ်ခမ်းရိုက်မိပြီး သူ့သွားနဲ့ နုတ်ခမ်းဖိမိလို့ နူတ်ခမ်းနည်းနည်းကွဲသွားပြီးသွေးထွက်သွားတယ်။ ချစ်လေးပါးမှာတောင် သွေးနည်းနည်းပေသွားတယ်။ ချစ်လေးလည်း လန့်သွားသလို သူလည်း အရမ်းဒေါပွသွားတယ်။
သူ့နူတ်ခမ်းက သွေးတွေစိးကျလာတာတွေ့တော့ ချစ်လေး လန့်သွားတာကို သူ မြင်တာနဲ့ အခွင့်ကောင်းယူပြီးတော့ ချစ်လေးမျက်နှာကို ကိုင်ပြီး ချစ်လေးကို အတင်းဖိနမ်းတယ်။ချစ်လေး နူတ်ခမ်းမှာ သွေး အရသာ တောင်ခံစားရတယ်။ သူ့လျှာကြီး ချစ်လေး ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတော့ ချစ်လေးမှာ အဲဒီသွေး အရသာ ကိုချစ်လေးလျှာမှာ လာခံစားရတယ်။
သူ့နူတ်ခမ်းအကွဲကလည်း တကယ်တော့ သေးသေးလေးပါ။ အာ့ကြောင့်လည်း သွေးက ချက်ချင်းတိတ်သွားတာ၊ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေး အဲလို လန့်နေတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ချစ်လေးကို ကောင်းကောင်းကြီး ကစ်စ်ပေးနေတယ်။ တချိန်ထဲမှာပဲ ကိုယ်ကြီးက ချစ်လေး နို့တွေကို ဖိထားပြီး သူ့လက်တွေက ချစ်လေး တကိုယ်လုံးကို နေရာ အနှံ့ လိုက်ပွတ်ကိုင်နေတယ်”
ကိုရင်ဦးမောင် မှာ သူ့လီးကြီး မာတောင်နေသည်ကို မနည်းဖိထိန်းနေရင်းမှ ၊
“ ချစ်လေး က ကိုကို့ ကို ပြောနေတာ အမှန်တွေမှ ဟုတ်ရဲ့လားကွာ၊ ချစ်လေးကို သူနမ်းနေတော့ သူက ဘယ်လို အနေအထားလဲ ဆိုတာကို မပြောသေးဘူး၊ သူက ချစ်လေး အပေါ်ကထပ်ရက်လား၊ ချစ်လေးဘေးနားမှာ လှဲနေရင်းလား၊ ချစ်လေး သူ့လီးကြီးကိုတော့ ထိနေရလား၊ ချစ်လေးကို နမ်းနေရင်းက သူက ချစ်လေး ကိုယ်လုံးပေါ်ကို ညှောင့်မနေဘူးလား၊ သေခြာပြောစမ်းပါကွာ”
.................................................................................................................................
အခန်း (၇၅) မိုးမ ဇာတ်လမ်း အဆက်
( မိတ်ဆွေတို့ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ပြောပြနေတဲ့ စကားပြော ခန်းဖြစ်ပေမဲ့ စာရေးသူ အနေနဲ့ အပြင်က ကြည့်နေရတဲ့ လူတယောက် နေရာကနေ ရေးပြရတာက ပိုပြီး အသက်ဝင်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ မိုးမ တယောက် သူ့ယောက္ခမ အိမ်မှာ နေနေတုံး အဖြစ်အပျက်တွေကို အဲလို မျိုးပဲ ရေးပြရတာ ပိုကောင်းမယ် ထင်လို့ပါ။)
ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ကို ကိုသူရ က ဘယ်လို အနေအထားရှိလဲ လီးတောင်နေသလား၊ သူမအပေါ်မှာ ထပ်ရက်သားလားလို့ ညှောင့်နေသလားလို့ မေးပါတယ်။ တကယ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်။ စာရေးသူ ရှင်းပြပါမယ်။
မိုးမ ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အနေအထားနဲ့ ကိုသူရမောင် ဖမ်းချူပ်မိတဲ့အချိန်မှာ ကိုပဲ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှာ ထပ်ရက်သား ဖြစ်နေပါပြီ။ မိုးမ ပေါင်လုံးတွေ ရုန်းကန်မှုကြောင့် သူမ ဂါဝန်လေးလှန်တက်နေတာရယ်၊ ဘောင်းဘီအောက်မှာ မာတောင်နေတဲ့ ကိုသူရ လီးကြီးရယ်က ကွက်တိ ကို ဖြစ်နေပါတယ်။ ကိုသူရ ဘောင်းဘီနဲ့ မိုးမ အတွင်းခံပင်တီတို့ ခြားနေတာတောင်မှ ကိုသူရ လီးကြီးက မိုးမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသားကို ပွတ်ထိနေသလို ခံစားနေရပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကိုသူရ နူတ်ခမ်းကွဲပြီး သွေးတွေ ထွက်လာတော့ ထိတ်လန့်သွားတဲ့ မိုးမ တယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေရပါတယ်။ အဲဒါက ကိုသူရမောင် ကို လုပ်ချင်ရာ လုပ်ခွင့်ပေးလိုက်သလိုပါပဲ၊ မိုးမ တယောက် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်နေတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ကိုသူရမောင် တယောက် မိုးမ နူတ်ခမ်းတွေကို စုပ် မိုးမ ပါးစပ်ထဲ သူ့လျှာကြီးထိုးထည့်၊ မိုးမ လျှာကလေးကို စုပ် လုပ်နေတယ်လို့ ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြောပြနေပါတယ်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ အော် ဟုတ်ပါပြီ၊ သူကတော့ အဲလို လုပ်လိမ့်မယ်လို့ ကိုကို ထင်ပါတယ်၊ အဲတော့ သူက ဘာဆက်လုပ်သလဲ၊ အဲဒီအခန်းက ဘယ်လို အဆုံးသတ်သွားသလဲ၊ သူက ချစ်လေးကို အဲဒီမှာပဲ လိုးပြစ်လိုက်တာလား”
မိုးမ က သူမ ပင်ပန်းနေပြီ မို့ နောက်မှ ပဲ ဆက်ပြောတော့မည်ဟု ပြောသည်။ သို့သော် ကိုရင်ဦးမောင်က သူလည်း အချိန်ရသေးသည်။ နို့မို့ ဆို သူအလုပ်သွားချိန် သူ့ခေါင်းထဲ အဲဒီ ဇာတ်လမ်းတို့လို့တန်းလန်း က ဝင်နေလို့ အလုပ်လုပ်လို့လည်းဖြောင့်မှာ မဟုတ်ကြောင်း၊ နားပူနားဆာ လုပ်သဖြင့် မိုးမ မှာ ရွေးစရာလမ်းမရှိ ဆက်ပြောရတော့သည်။
အဲဒီညက ကိုသူရမောင် တယောက် မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်ရက် နှင့် ဖက်ရမ်းနမ်းစုပ် ကစ်စ်ပေးရတာ အရမ်းကို ပျော်သွားရသည်။ မိုးမ ကလည်း သူ့အနမ်းတွေကို ပြန်တုံ့ပြန်သည်ဟု ထင်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုသူရမောင် တယောက် နောက်တဆင့်တက်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သူ့လက်တဖက်က ဖြည်းဖြည်းချင်း အောက်ရွေ့ကာ သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဆွဲချသည်။
ဇာစ်ဆွဲချသံ ကြားရတော့ မိုးမ သတိပြန်လည်လာရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ ပေါင်လုံးတွေကို မကာ ဒူးကို ကွေးရင်း ကိုသူရမောင် လီးကြီး သူမ ကိုယ်နှင့် မထိအောင် ကာကွယ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် က မိုးမ တယောက် ခုလို ပြန်ရုန်းကန်လိမ့်မည်ဟု မထင်ထား၊ သူထင်သည်က မိုးမ တယောက် လည်း သူ့အထိအတွေ့အောက်မှာ ယစ်မူး ပြီး သာယာစ ပြုနေပြီဟုသာ။
ထို့ကြောင့်လည်း စိတ်ပျက်သွားသော ကိုသူရမောင်လီးကြီးမှာ မာတောင်နေရာမှ အနည်းငယ်ပျော့ကျသွားရသည်။ မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးများ နားမှာ ဒူးထောက်ရင်း သူ၏ အနည်းငယ်ပျော့သွားသော လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး မိုးမ ကို ပြလိုက်သည်။ မိုးမ က သူမ ဂါဝန်ကို ပေါင်ပေါ် ဆွဲဆန့်ဖုံးရင်း ကုတင်ခေါင်းရင်းဖက်ကို ကျောမှီကာ ထိုင်လိုက်ရင်း ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့်လျှက်၊
“ ကဲ သွားပါတော့ တော်လောက်ပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ခု ရှင် သူတို့ မမြင်အောင် ဒီကနေ ဘယ်လိုထွက်မလဲ၊ သူတို့က ဒီအခန်းတံခါးဝ ကို ကြည့်မနေဘူးလို့ ဘယ်လို ရှင်သိမလဲ၊ ဒုက္ခပါပဲ ရှင်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ကိုသူရမောင်က တော့ အဲဒါတွေမပူ သူ့အကြံက တမျိုး၊ သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက်ကပင်၊ မိုးမ ကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“ ငါက ထွက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ နင်က တံခါးကိုသွားဖွင့်ပြီး နင့်ယောက်ျား လာပြီလားလို့ ကြည့်သလို ဟန်ဆောင်၊ နောက်ပြီးတော့ အခန်းတံခါးဖွင့်ရက်နဲ့ အိမ်အဝင်တံခါးဆီကို လေဆာက်သွား အဲဒီအချိန်မှာ သူတို့ က ဒီအခန်းဝကို ကြည့်နေလား ကြည့်မနေဘူးလား ဆိုတာ ငါ့ကို ပြော၊ အဲတော့မှ ငါထွက်မယ်”
မိုးမ ကုတင်ပေါ်မှ ထကာ သူမ အပေါ်ခြုံလွှာကို ညဝတ်ဂါဝန်ပေါ်မှ ခြုံရန်လှမ်းယူလိုက်သည်။ ကိုသူရမောင်က သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲတားလိုက်ရင်း၊
“ ခနလေး ချစ်လေး၊ အဲလို မလုပ်ခင် ငါပြောတာကို နားထောင်အုံး”
မိုးမ ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့နူတ်ခမ်း မှာ ဒဏ်ရာကြောင့် အနည်းငယ်တော့ ဖူးယောင်နေသည်။
“ ဘာတုန်း “
ကိုသူရမောင် က သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ ဒူးဖြင့် ကုတင်စောင်းနားကို ထောက်လာပြီး၊
“ နည်းနည်းတော့ စုပ်ပေးဟာ၊ ခနလေးပဲ သုံးမိနစ်လောက် အာ့ပြီးရင် ငါသွားမယ်”
မိုးမ က သူမ တတောင်ဆစ် နှစ်ခု ဖြင့် ပါးစပ်ကို ကာရင်း ခေါင်းကို ရမ်းပြလေသည်။ ကိုသူရမောင်မှာ မိုးမ နှင် အလွန်ပင် နီးကပ်နေပြီး မိုးမ ငြင်းဆိုမှုကို လည်းမြင်သဖြင့် ၊
“ အိုကေလေ၊ ဒါဆိုရင်လည်း ခုနတုန်းကလိုပဲ ငါ နင့်ကို အကြမ်းဖက်ရတော့မှာ ပေါ့”
ဟု ဆိုရင်းက မိုးမ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ မိုးမ ကိုယ်နောက်ဖက်တွင် တွန်းချူပ်ကိုင်ရင်း မိုးမ ပါးပြင် နှတ်ခမ်းတို့ကို ရက်လေသည်။မိုးမ မှာ သူ့လီးကြီးကို သုံးမိနစ်လောက် စုပ်လိုက်တာက ခုလို အကြမ်းဖက်ခံ ရတာထက် ပိုသက်သာမည်ဟု တွေးမိကာ၊
“ အိုကေ အိုကေ၊ သုံးမိနစ်ပဲ ဟုတ်လား”
ဟု မေးလိုက်ရာ ကိုသူရမောင်တယောက် ပြုံးဖြီးဖြီး ဖြင့် ခေါင်း ကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြရင်း သူ့ဘောင်းဘီကို အောက်သို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲချလိုက်လေသည်။ မိုးမ တယောက် လဲ့လဲ့နွယ် ဒီလီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးနေပုံကို ပြန်သွားသတိရမိလေသည်။ ထို အတွေးက မိုးမ ကို ရုတ်တရက် စိတ်ထလာစေသည်။
သူမ ကိုယ်ပင် သူမ နားမလည်နိုင်အောင် ရမက်ဆန္ဒတွေ ထကြွလာရသည်။ ဘာကြောင့် သူမ ခဲအို သူမရှေ့မှာ လီးစုပ်ခံနေတာကို သူမ ဘာလို့ ရွံ့ရှာမှု မဖြစ်တာလဲ၊ ဘာကြောင့်သူမ သူ့ကို မမုန်းတီးတာလဲ၊ ဘာလို့ သုံးမိနစ်တောင် ကိုင်ပြီး စုပ်ဖို့ သဘောတူမိတာလဲ၊ သူမကိုယ်သူမ နားမလည်တော့၊ သူမ ကိုယ်သူမ လည်းမသေခြာတော့၊ သူမကိုယ် သူမ ဘာလုပ်မိမှန်းကို မသိတော့ဟု အဲဒီအကြောင်းကို ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ပြောပြမိလေသည်။
သူမ ၏ နူးညံ့သော လက်ကလေးဖြင့် ကိုသူရမောင် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာ မှာ ဝမ်းသာ ကြည်နူးမှုတို့ဖြင့် အရောင်တောက်နေသည်ဟု ထင်မိသည်။ သူမ လက်ကလေး ထိတာနှင့်ပင် သူ့လီးကြီးမှာလည်း ချက်ချင်းထောင်တက်လာခဲ့သည်။ ခုနတုန်းက အပြစ်ကင်းစင်သည့် မှိုပွင့်ကလေးမှ ကြောက်စရာ မြွေနင်္ဂါးကြီးလို အမေါက်ထောင်လာခဲ့သည်။
မိုးမ ကိုယ်တိုင်ပင် ချက်ခြင်းပြောင်းလဲသွားသော ကိုသူရမောင် လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း နူတ်ခမ်းထောင့်လေးမှ အပြုံးစစလေး ဖြစ်သွားရသည်။ မိုးမ မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့ ကြည့်နေသော ကိုသူရမောင် ကလည်း သူ့မှာ သေခြာနေသည့် အတွေးတွေ ရှိနေသည်။
သူ့လို့ အိမ်ထောင်ကျစ မိန်းမငယ်လေး တယောက်က သူမ ရှေ့တွင် သူမ ခယ်အိုကို သူမ ယောင်မကလေးက လီးစုပ်ပေးနေတာ တွေ့လိုက်ရခြင်းဖြင့် ဖြစ်သွားနိုင်သည့် စိတ်ခံစားမှုများကို သူတွက်ဆခဲ့မိသည်။ ပထမတော့ ရွံရှာစက်ယုတ်မှု ဖြစ်မည်၊ နောက်တာ့ ကာမ ရမက်ဆန္ဒတွေ ထလာရမည်၊ အဲလို တွက်ကိန်းကြောင့်လည်း ကိုသူရမောင် တယောက် မိုးမ နောက်သို့ လိုက်လာကာ ကြိုးစားခဲ့ခြင်းပင်။
မိုးမ က သူမ လက်ချောင်းကလေးတွေဖြင့် ကိုသူရမောင်လီးကြီးကို ပွတ်သတ်ပေးနေရင်း က တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြီးထွားမာတောင်လာသည်ကို ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်သည်ကို ကိုသူရမောင်တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ ပြုံးလိုက်လျှင်ပေါ်လာသော ပုလဲသွယ်ပမာ ညီညာဖြူဖွေးသော သွားလေးတွေကို ကိုသူရမောင်က အရမ်းသဘောကျလေသည်။ ကိုသူရမောင်က လေသံတိုးတိုးဖြင့်၊
“ အင်း ညီး ရဲ့ လျှာကလေးနဲ့ လီးထိပ်ကလေးကို အသာလေးတို့ ရက်ပြီးတော့မှ ပါးစပ်ထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်းငုံလိုက်၊ နည်းနည်းချင်း”
မိုးမ က ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ လီးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ သူမ နူတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရင်းက ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ပြန်မော့ကြည့်လိုက်ရင်း ပုံမှန် လေသံဖြင့်၊
“ ဒီကောင်ကြီးက ကိုကို့ ထက်ကြီးနေတာ ဘာလို့လဲ ရှင်က အကြီးမို့လား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် က သဘောကျသွားပြီး၊
“ ရင်ဦးမောင် က ဒီလောက် မကြီးဘူးလား၊ မင်းက ကြီးတာကို သဘောကျလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ မိုးမ က ပြုံးရင်း ပုခုံးလေးကို တွန့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ခေါင်းလေးကို ငုံကာ လျှာကလေးကို ထုတ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် ပြောသလို လီးထိပ်ကို သူမ လျှာကလေးဖြင့် တို့ရက် မည့်ဟန်ပြင်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က၊
“ ပြောပါအုံးကွ၊ ပိုကြီးတဲ့ လီးက မင်းကို ပိုကောင်းအောင် လိုးနိုင်မယ်လို့ ထင်လား၊ ရင်ဦးမောင် မင်းကို လိုးတိုင်း မင်းကောင်းရဲ့လား၊ ငါဆိုလိုတာက မင်း ပြီးရဲ့လား၊ ဒါမှ မဟုတ် မင်းက မပြီးပဲ သူကပဲ ပြီးပြီးသွားတာလား”
မိုးမ တယောက် သူမရဲ့ ဒေါသတွေ မုန်းတီးတာတွေ အကုန်လုံးမေ့နေခဲ့ပါပြီ။ သူမ စိတ်ထဲ မှာ သူမလုပ်နေတာ ပုံမှန်ကိစ္စတခု၊ မှန်ကန်တဲ့အလုပ်တခုလို့ ပဲ ဖြစ်နေမိပါသည်။ သို့သော်လည်း ကိုသူရမောင် ရဲ့ မေးခွန်းတွေကို ဖြေဆိုဖို့ကိုတော့ သူမ ရှက်သလို ဖြစ်နေပါသေးသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း၊
“ အဲဒီမေးခွန်း ကို ကျမ တနေ့နေ့တော့ အဖြေပေးမှာပေါ့”
ဟု ပြောလိုက်မိသည်။ သူမလျှာထိပ်ကလေးကို ကိုသူရမောင် ဒစ်ဖူးက အပေါက်လေးကို တို့လိုက်တော့ ကိုသူရမောင် ဆီက ရှီးးးကနဲ ငြီးတွားသံလေး ထွက်ပေါ်လာပါသည်။ မိုးမ က ကိုသူရမောင် မျက်နာကိုမော့ကြည့်ရင်းက သူမ ပါးစပ်လေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကာ ဒစ်ဖူးကြီးကို အထဲအနည်းငယ်သွင်းလိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို စေ့လိုက်ပါသည်။ ကိုသူရမောင်က သူ့လီးကြီးကို အထဲ ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားသေးသည်။
သို့သော်လည်း မိုးမ က သူမ လျှာ ပါးတို့ဖြင့် ညှပ်ကာ စုပ်လုပ်သဖြင့် ထိုးးသွင်း၍ မရပါ။ မိုးမ က သူမ ပါးစပ်ကို အနည်းငယ်ဟ ပြီး လီးတန် နောက်ထပ် နည်းနည်းကို ထိုးသွင်းစေလိုက်သည်။ မိုးမ ကလည်း လီးကြီး သူမပါးစပ်တွင်း အတင်းတိုးမဝင်လာအောင် ုထပ်ပြီး စုပ်ညှစ်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ တချိန်ထဲမှာ ပင် သူမ အခန်းတံခါးရှိရာဖက် မျက်လုံးရောက်သွားပြီး အော်မိမတတ် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
“ အမလေး တော့ တံခါးကလည်း ဂလန့် မချထာပါလား၊ လဲ့တယောက် မတော်တဆ တွန်းဖွင့် ဖွင်လာခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ၊ ငါလည်း အဲလို အနေအထားမျိုးနဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို မိခဲ့တာမဟုတ်လား၊ ရှင်သာ တံခါးကို လော့ချခဲ့ရင် ကျမ ဘယ်လိုမှ သိခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး၊ သွားသွား အမြန် ဂလန့် သွားချလိုက်ပါအခု”
...................................................................................................................................
အခန်း (၇၆) မိုးမ၊ ကိုသူရမောင် ၊ လဲ့လဲ့နွယ်
ကိုသူရမောင် က ရီမောလိုက်ပြီး မိုးမကို၊
“ အမလေး အဲဒီတုန်းက ငါတို့ တံခါးကို လော့မချမိလို့ နင် ညီမလေး ငါ့ကို ပုလွေမှုတ်ပေးနေတာ နင်တွေ့သွားပြီးတော့ အခု ငါ့ကို ပုလွေမှုတ်ပေးဖို့ အခွင့်အရေးရသွားတာ မဟုတ်လား၊ ဟားဟား”
ပြောလိုက်သော်လည်း တံခါးဝ ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်ကာ တံခါးကို ပိတ်ဂလန့်ချလိုက်သည်။ ထိုသို့ တံခါးဆီ လျှောက်သွားချိန်တွင် ကိုသူရမောင်မှာ လီးတောင်ကြီး တရမ်းရမ်း နှင့် လက်တဖက်က ကျွတ်လက်စ တန်းလန်း ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကို အခန်းထောင့်တနေရာသို့ လှမ်းပြစ်လိုက်သည်။ မိုးမ က ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လျှက် လီးတောင်လျှက် တန်းလန်းကြီး က လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း လှုပ်ရမ်းနေသော ကိုသူရမောင်ကို ကြည့်ပြီး ရီမိလေသည်။
အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး မိုးမ ဆီ ပြန်လျှောက်လာသော ကိုသူရမောင်က ရီနေသော မိုးမကို လက်တဖက်ဖြင့် သူ့လီးကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြ ပြီး နောက်လက်တဖက်ဖြင့် ဂွင်းတိုက် သလို တချက် နှစ်ချက် ဆောင့်လိုက်သည်။ လီးထိပ် အကွဲကြောင်း အဝ မှာ စိမ့်ထွက်နေသော အရည်ကြည်လေးကို ကြည့်ရင်း မိုးမ မျက်နှာက ပြောင်စပ်စပ် ဖြစ်လာလေသည်။
ကိုသူရမောင်က ကုတင်နား အရောက်တွင် ဒူးတဖက်ကို ကုတင်ပေါ်တင်လျှက် မိုးမကို သူ့လီးကြီးကို ကော့ပြပြီး ဆက်စုပ်ပေးရန် အမူအယာဖြင့် ပြလေသည်။ မိုးမက ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့်ကို ခေါင်းကို ရမ်းပြလေသည်။ ကိုသူရမောင်က သူ့လီးကို လက်တဖက်က ဆုပ်ကိုင်ပြီး. နောက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ ခေါင်းကို ဆွဲယူကာ မိုးမ ပါးစပ်ရှိရာကို လီးဖြင့် ထိုးလေသည်။
မိုးမ က နူတ်ခမ်းကို စေ့တားသဖြင့် နူတ်ခမ်း ပါးပြင်တို့ကို လီးထိပ်မှ ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တို့ က ပေကျံကုန်လေသည်။ မိုးမ က စိတ်ဆိုးသည့် အမူအရာဖြင့် ကိုသူရမောင်ကို ဘုကြည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် လီးကြီး မှာ အနည်းငယ်ပျော့သွားပြန်သဖြင့် သူက၊
“ အာကွာ ကြည့်ကိုယ့်ညီလေး စပြီး ပျော့ချင်နေပြီ ပြန်မာအောင် လုပ်ပေးတော့”
မိုးမ မှာ အခု မှ ပိုပြီး အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်ပေါက်လာသဖြင့် လီးကို ထိတောင် မထိတော့၊ ကိုသူရမောင် လည်းစိတ် အနှောက်အယှက်ဖြစ်လာလေသည်။
“ ဟေး အချိန်မရှိတော့ဘူးကွာ ခနနေရင် ရင်ဦးမောင် ပြန်လာတော့မှာ လာပါချစ်လေးရာ”
မိုးမ မှာ မတုံမလှုပ်နှင့် မျက်နှာကို တဖက်လှည့်ပြီး ထိုင်နေလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် အပြင်ဘက် ဧည့်ခန်းမှ လှုပ်ရှားသံများနှင့် တီဗီပိတ်သံကြားလိုက်ရသည်။ ခုံများ လှုပ်သံ၊ လူများ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်ကြတော့မည့် အသံများကြားရလေသည်။ မိုးမက၊
“ ဟော ဒုက္ခပဲ လဲ့တော့ ဒီကို လာတော့မယ်။ သူက အိပ်ယာမဝင်ခင် ကျမဆီ လာစကားပြောတတ်တယ်။ ရှင် အဝတ်အစား အမြန်ပြန်ဝတ်ပြီး တနေရာရာမှာ ဝင်ပုန်းနေတာ့၊ မြန်မြန်လုပ်”
“ အို နင့်အခန်းက တံခါးကလန့် ချထားတာပဲဟာ သူဝင်လာလို့ မရပါဘူး၊ တံခါးတွန်းကြည့်လို့ မပွင့်ရင် နင်အိပ်ပျော်နေပြီလို့ သူထင်သွားမှာပေါ့၊ ပူမနေနဲ့”
မိုးမ က ကုတင်ပေါ်မှ ထကာ သူမ ညဝတ်အင်္ကျီအပေါ်မှ ခြုံလွှာတထည်ကို လွှမ်းခြုံလိုက်ပြီး၊
“ ဟင့်အင်း ကျမ တံခါးဂလန့် သွားဖြုတ်လိုက်တော့မယ်။ ကိုကို ပြန်မရောက်သေးပဲ နဲ့ ကျမ က ဘာလို့ တံခါးကို ဂလန့်ချ အိပ်နေရတာလဲ ဆိုတာ လဲ့က မေးနေလိမ့်မယ်။ တကယ်လို့ ကျမက တံခါးကို ဂလန့်ချ ပြီး အိပ်ပျော်နေခဲ့ရင် ကိုကို ပြန်လာတော့ အခန်းထဲကို ဘယ်လို ဝင်မလဲ၊ အခု ကျမ တံခါးဂလန့် ဖြုတ်လိုက်ပြီး ရင် ရှင်ဘာလုပ်မလဲ ကိုယ့်ဘာသာစဉ်းစားတော့”
ဟု ပြောပြောဆိုဆို နျင့် တံခါးဆီ သို့သွားကာ ဂလန့်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ အပြင်ဘက်မှာ ဇာနည်မောင် က သူ့အခန်းဆီသို့ သွားနေရင်း နှင့် လဲ့လဲ့နွယ်ကို တခုခု လှမ်းပြောနေသံကြားရသည်။ ဘာပြောမှန်း သဲသဲကွဲကွဲ တော့ မကြားရ၊ သို့သော် ယောက်ခထီးကြီး ဦးဖိုးမောင် အသံကို တော့ သေခြာကြားလိုက်ရသည်။
“ ရင်ဦးမောင် ပြန်မရောက်သေးဘူး၊ အိမ်ရှေ့တံခါးကို မင်းတုန်း မချထားနဲ့အုံး၊ မီးဖိုချောင်က မီးလည်း မပိတ်လိုက်နဲ့အုံး၊ ရင်ဦးမောင် ပြန်လာရင် မိုးမ က ထမင်းပြင်ကျွေးရအုံးမှာ”
ကိုသူရမောင် ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့၊ သူအတွင်းခံဘောင်းဘီ နှင့် ဘောင်းဘီကို ကမန်းကတန်းကောက် ဝတ်ကာ ပုန်းစရာနေရာရှာတော့သည်။ ဘောင်းဘီဇစ်တတ်ပြီးတော့ မိုးမ ကို လှမ်းကြည့်ကာ လေသံတိုးတိုး ဖြင့်၊
“ ဟဲ့ ငါဘယ်နားမှာ ပုန်းရမလဲ”
မိုးမ ကလည်း၊
“ ဘယ်သိမတုန်း”
ဟု ပြန်ပြောလိုက်ပြီး တံခါး မှာ နားကပ်လျှက် အပြင်မှ အသံများကို နားထောင်နေလေသည်။ ပြီးမှ ကိုသူရမောင်ကို ၊
“ လဲ့ အခု အိမ်သာ ဘက်သွားတော့မယ်။ ကျမ တံခါးဖွင့်ပေးမယ် ရှင် အပြင်ဘက်ကိုချောင်းကြည့် လို့ ဘယ်သူမှ မတွေ့ရင် အမြန်လစ်တော့”
မိုးမ က တံခါးကို အသာဟကာ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဇာနည်မောင်က သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က အိမ်သာ ဘက်သို့ လျှောက်သွားနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ယောက်ခထီးကြီး အခန်းတံခါးကတော့ ပိတ်နေပြီး မီးလည်းမှောင်နေပြီ၊ ဧည့်ခန်းမီးလည်း ပိတ်နေပြီး မီးဖိုခန်းမှ အလင်းရောင်ကိုသာ မြင်နေရသည်။ မိုးမ က အခန်းထောင့်မှာ ရပ်နေသော ကိုသူရမောင်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး၊
“ ကဲ့ အချိန်ကောင်းပဲ၊ အမြန်သွားတော့”
ကိုသူရမောင်က မသွားချင်သွားချင်ဖြင့် ထွက်သွားဖို့ အခန်းတံခါးဆီသို့ လျှောက်လာလေသည်။ အခန်းတံခါးမှာ မိုးမ ကတံခါးလက်ကိုင်ကို ကိုင်ကာ တဝက်လောက်ဖွင့်ထားလေသည်။ ကိုသူရမောင် က မိုးမ အနားတွင် ရပ်ကာ မိုးမနူတ်ခမ်းကို လှမ်းနမ်းလိုက်ပြီး၊
“ အင်း ပါ ရပါတယ် ထားလိုက်ပါတော့ကွာ နောက်တခါတော့ နင့်ကို ငါရအောင် လုပ်မယ်၊ နင်က အရမ်းဆက်ဆီ ဖြစ်တာပဲ”
ဟု ပြောရင်း မိုမ ပါးကို သူ့လျှာကြီးဖြင့် ရက်လိုက်ကာ အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားတော့သည်။ မိုးမ မှာ သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်ပြီး သူမ ပါးပေါ်မှ ကိုသူရမောင် သွားရည်များကို လက်ဖဝါးဖြင့် သုပ်လိုက်ရသ်။
မိုးမ သူမ ကုတင်ပေါ်သို့ ပြန်သွားကာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း အခုနက အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်တွေးမိနေလေသည်။ ရင်ထဲလည်း တထိတ်ထိတ် ဖြစ်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူမ ခုနက လုပ်ခဲ့တာတွေကို ပုံဖေါ်တွေးလိုက်ရင်းက ပြုးလိုက်မိလေသည်။ ကိုသူရမောင်လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ခဲ့မိသည်ကို ပင် မယုံကြည်နိုင် အောင် ဖြစ်မိသည်။ ကိုသူရမောင် လီးကြီး နှင့် ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီး တို့ကို နိုင်းယှဉ်နေမိလေသည်။
ကိုသူရမောင် လီးကြီးကို သူမလက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို ပြန်စဉ်းစားနေရင်းက ကိုသူရမောင်က သူမကို သူမယောက်ျား လီးနှင့် သူ့လီး ဘယ်သူ ပိုကြီးလဲ မေးသည်ကို လည်း ပြန်တွေးလိုက်မိသည်။ သူမ အနေဖြင့် ဘာဖြစ်လို့ သူမ ယောက်ျား လီး အကြောင်း သူ့ကို ပြောပြရမှာလဲ၊ ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ပြန်ပြောမိသည်။ တကယ်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် လီးက ကိုသူရမောင်လီးလောက် မကြီးတာတော့ မှန်သည်။ အဲလို လီးတုတ်တုတ်ကြီး နဲ့ ဆိုရင် ဘယ်လို နေမလဲ ဟု တွေးနေမိပြန်သည်။
သူမ အနေနှင့်လည်း အတွေ့အကြုံ မရှိခြေ။ ဘာဖြစ်လို့ ကိုသူရမောင် မေးတာလည်း၊ ငါက လီးကြီးတာ ကောင်းမကောင်းတောင် မသိဘူး၊ လဲ့ကတော့ အဲဒီ လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံဖူးတယ် ဆိုတော့ လဲ့ က အရသာများကောင်းကောင်း ငါ ကိုကို့ကို အလိုးခံတာထက်ပိုကောင်းကောင်းခံစားမယ်ထင်လား၊ ဘယ်လို သိနိုင်မလဲ၊ လဲ့ကို မေးရင်ကောင်းမလား၊ ဒါပေမဲ့ လဲ့ကရော ဘယ်လို သိမှာလဲ၊ လဲ့က ကိုရင်ဦးမောင် လီးနဲ့ မှ အလိုးမခံဘူးသေးတာ၊ ဒါပေမဲ့ လဲ့ကရော ကိုရင်ဦးမောင် နဲ့ မအိပ်ဖူးဘူး လို့ ဘယ်သူသိနိုင်မလဲ ၊ ငါနဲ့ မရခင် များ ကိုရင်ဦးမောင် က လဲ့ကို လိုးခဲ့ဘူးသလား၊ အခုထိရော သူတို့ ညီအကို နှစ်ယောက်စလုံးကို အလိုးခံနေတုန်းပဲလား၊ ဖြစ်နိုင်မလား၊ အို တကယ်လို့ လဲ့ လာလို့ရှိရင် မသိမသာ မေးကြည့်လိုက်ရင် ကောင်းမလား၊ လဲ့ကို နည်းနည်း စမ်းမေးကြည့်ရမယ်။
ခနနေတော့ လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် သူမ အခန်းတံခါးကို လာခေါက်ပါတယ်။ မိုးမ က ထပြီး မဖွင့်ပေးရသေးခင်ပဲ သူမ ဘာသာ သူမ ဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က မျက်နှာပြောင်စပ်စပ် ဖြင့် မိုးမနား လျှောက်လာပြီး ကုတင်ပေါ် မိုးမ ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ ဟွန်း သိသားပဲ မမ အိပ်မပျော်သေးဘူး ဆိုတာ၊ အဲဒါနဲ့များ ဘာလို့ ရုပ်ရှင်ကို အဆုံးထိ မကြည့်ရတာလဲ၊ ဘာလဲ ကိုလတ် အကြောင်းတွေးနေလို့လား၊ ကိုလတ်ကို လွမ်းနေပြီလား “
မိုးမ က ပြန်ပြုံးပြရင်း လဲ့လဲ့နွယ်ကို မေးလိုက်သည်။
“ လဲ့ ညီမလေး ချစ်ရမဲ့သူ ရှိနေပလား”
လဲ့လဲ့နွယ်မှာ မျက်နှာလေး ရှက်သွေးဖြန်းသွားသည်။ မိုးမ မျက်နှာကို လည်း ပြန်ကြည့်ရင်း၊
“ ဟင် ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး အဲဒီမေးခွန်းမေးရတာလဲ၊ တကယ်လို့ ညီမလေး မှာ ချစ်သူ ရှိနေတယ်ဆိုရင် မမ မသိပဲ နေမယ်ထင်လို့လား ခစ်ခစ်”
ဟု ပြောရင်းက မျက်လုံးများကတော့ မိုးမ မျက်နှာမ မလွှဲသွားခြေ။ မိုးမ ကလည်း လဲ့လဲ့နွယ်မျက်နှာလေးကို စူးစိုက် ကြည့်လိုက်ရင်းက၊
“ ကောင်းပြီ၊ ညီမလေးက ချစ်ရမဲ့သူ မရှိသေးဘူး ပြောတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီညတော့ မမ ညီမလေးကို မေးစရာတွေ ရှိတယ်။ နည်းနည်းတော့ တမျိုးဖြစ်ချင် ဖြစ်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ တို့က ညီအမလည်းဖြစ် သူငယ်ချင်းတွေလို့လဲ ဆိုလို့ ရတယ် ဆိုတော့ မမ ကို ယုံပါ၊ ဒီစကားတွေက တို့ညီအမ ကြားထဲက နေ ဘယ်မှ မပေါက်ကြားစေရပါဘူး ဆိုတာ”
လဲ့လဲ့နွယ်မှာ အံအားသင့်သွားပုံ ပေါက်သော်လည်း တိုးတိုး ညင်သာ စွာဖြင့်၊
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မမ၊ လဲ့ အမှန်အတိုင်း ဖြေပါ့မယ်၊ ဘာမေးမလို့လဲ”
မိုးမ က လဲ့လဲ့နွယ် ကို မျက်လုံးချင်းသေခြာ ဆုံတောင် စေ့စေ့ကြည့်ရင်းက၊
“ ညီမလေး ယောက်ျား နဲ့ အိပ်ဘူးလား၊ ဒါမှ မဟုတ် အပျို စစ်စစ်ပဲ ပဲ ရှိသေးလား”
..................................................................................................................................................
အခန်း (၇၇) ကိုသူရမောင်၊ မိုးမ အဆက်
လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် မိုးမ မေးခွန်းကို ကြားလိုက်ရတော့ မျက်နှာတခုလုံး နီမြန်းသွားပြီး ခေါင်းကလေး ငုံ့သွားတယ်။ သူမ ယောင်းမ ကို တချက်မော့ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးကို ဘေးဘက်လွှဲလိုက်သည်။ နောက်တော့ သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်ပြီး ဘာဖြေရမလဲ အမြန်စဉ်းစားလိုက်သည်။ သူမ နှင့် ညီအမ လို သူငယ်ချင်းလို ခင်သဖြင့် ဖြေရမှာကို စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ခလေးလိုလို ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ဖြင့်၊
“ အို မမ ကလည်း ဘယ်လို ဖြစ်လို့ ဒီနေ့ ကျမှ ဒီမေးခွန်းမျိုး မမစိတ်ထဲ ပေါက်လာရတာလဲ၊ လဲ့ ဘော်ဒီက အဲလို အပျို မစစ်တော့တဲ့ သူပုံ ပေါက်နေလို့လား”ဟု ပြန်မေးလိုက်သည်။ မိုးမ က ပြုံးလိုက်ရင်းက၊
“ ဝှေ့လည်ကြောင့်ပတ် လုပ်မနေပါနဲ့ ညီမလေးရယ်၊ မမမေးတာကိုသာ အတည့်ဖြေစမ်းပါ”ဟုပြောလိုက်သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်မှာ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည့် အမူအယာဖြင့်၊
“ အင်းပါ အင်းပါ၊ လဲ့ ပြောပါ့မှာ ၊ နားထောင်၊ ဒါပေမဲ့ မမ အဲဒါကို တော့ နူတ်လုံ ရမယ်နော် လဲ့ကို ပထမဆုံး ဂတိပေး၊ အာ့ဆိုရင် အမှန်တိုင်း ပြောပြမယ်”
မိုးမ က သူမ ဘယ်သူ့ကို မှ မပြောပါဘူး ဟု ဂတိပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ လဲ့လဲ့နွယ်က၇ စပြောတော့သည်။
“ အင်း၊ လဲ့ က အပျို စစ် မဟုတ်တော့ပါဘူး မမရယ်”
မိုးမ မှာ သိပြီးသား ပေမဲ့ အံအားသင့်ဟန်ပြလိုက်ပြီး ဆက်မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ ဟောတော့၊ တကယ်၊ အင်း အာ့ဆိုရင် ပြောပါအုန်း ညီအမချင်းချင်း ကို ၊ ဘယ် ဘဲ နှင့် ဖြစ်နေတာလဲ၊ မမ တောင် မသိလိုက်ရပါလား”
အခုတော့ လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် လိမ်မှ ရတော့မည် မဟုတ်ပါလား၊ ကိုသူရမောင် နှင့် ဖြစ်သည်ဆိုတာကို သူဘယ်လို ပြောပြရဲမှာလည်း၊ ထို့ကြောင့်၊
“ အင်း လဲ့ မှာ ရီးစား ရှိပါတယ်။ လဲ့ ဟို စက်ချူပ်သင်တန်း သွားတုန်းက တွေ့တာ ပါ၊ နောက်ပိုင်း လဲ့တို့ တိတ်တိတ်ပုန်း ခိုးတွေ့ကြမိတယ်”
“ အင်း ပါ ညီမလေး လို ချောမောလှပတဲ့ မိန်းခလေး အဖို့ ရီးစား ရှိတာကတော့ မဆန်းပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို အိမ်ခေါ်မလာတာလဲ၊ လဲ့ တချိန်ကျရင် သူနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုရမှာပဲလေ”
“ ဟင့်အင်း မမ၊ ရှော့ရှိတယ်။ သူက အိမ်ထောင်သည် မိန်းမ ရှိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ လဲ့က သူ့ကို ချစ်နေမိတယ်၊ ဒါကြောင့်မို့ ညီမလေးတို့ အချစ်ရေးကို လျို့ဝှက်ထားရတာပါ”
လဲ့လဲ့နွယ်က လိမ်ပြောလိုက်ပြန်သည်။ မိုးမ က လဲ့လဲ့နွယ်တယောက် သူမ ၏ ပထွေးဖက်မှ ပါလာသည့် အကို ဖြစ်သူ နှင့် ဖြစ်နေတာကို ဖုံးကွယ်ချင်သဖြင့် လိမ်ပြောနေရသည်ကို အံ့သြနေမိသည်။ နောက်တချက်က လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် တကယ်ပင် စက်ချူပ်သင်တန်း သွားတုန်းက တယောက်ယောက်နဲ့ များ တကယ်တွေ့ခဲံ သလား ဆိုတာကိုလည်း တွေးနေမိသည်။
မိုးမ တယောက် လဲ့လဲ့နွယ်ကို ဆက်ပြီး မမေးတော့ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။ သူမ ဖာသာ သူမ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပွင့်လင်းလာလိမ့်မည်ဟု သာ မျှော်လင့်မိတော့သည်။ ထိုအကြောင်းကို ဆက်မပြောဖြစ်ကြတော့ပဲ၊ လဲ့လဲ့နွယ်ကလည်း အိပ်ချင်ပြီ ဟု ဆိုကာ မိုးမ ကို ဖက်နမ်း နူတ်ဆက်ပြီး အခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။
ထိုသို့ဖြင့် ရက်ကို တွေ ကြာလာတော့ လဲ့လဲ့နွယ်တယောက် ကိုသူရမောင် နှင့် ပိုပြီး ပူးပူးကပ်ကပ် နေနေတာကို မိုးမ ပိုသတိထားမိလာလေသည်။ ကိုသူရမောင် ကလည်း မိုးမ ကို လုပ်လို့ ရမလားဟု မျှော်လင့်ချက် ဖြင့် အခွင့် သင့်သလို ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ က တတ်နိုင်သလောက် သူမ လည်ပတ်သလို ပညာမျိုးစုံသုံးကာ ရှောင်ရှားလေသည်။ ကိုသူရမောင် က တော့ အခွင့်အရေးရတာနှင့် မိုးမ ကို ကိုင်လိုက် ပွတ်လိုက် ဖြင့် အမျိုးမျိုး ဆွဲဆောင်ဖို့ ကြိုးစားသည်။
တည၊ ကိုရင်ဦးမောင် အလုပ်က အရမ်းနောက်ကျမှ ပြန်လာရမည့်ည၊ ၁၁နာရီခွဲလောက်တွင် ကိုသူရမောင် မိုးမ တို့ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာလေသည်။ မိုးမ က ထုံးစံအတိုင်း သူမ ညဝတ်အင်္ကျီအပါးလေးကို အောက်က ဘရာ မပါပဲ ဝတ်ထား ပြီး လှဲလျှောင်းနေရာမှ ကိုသူရမောင် လက်ကြီးက သူမ ကိုယ်ပေါ်လာပွတ်သည်ကို ခံစားလိုက်ရတော့ လန့်ပြီး ထထိုင်လိုက်မိလေသည်။နောက် ကုတင်ပေါ်က ဆင်းကာ ကြမ်းပေါ် မတ်တပ်ရပ်လျှက် ကိုသူရမောင်ကို အခန်းထဲက ခုထွက်သွားဖို့ ပြောလိုက်သော်လည်း ကိုသူရမောင် က သွားဖြီးကာ ပြုံးပြရင်း၊
“ ငါက နင့်ကို ပြစရာ တခု ရှိလို့ပါဟာ၊ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ အသံမထွက်စေနဲ့”
“ ဟင့် အင်း ကျမ ဘယ်မှ မလိုက်နိုင်ပါဘူး၊ အခန်းထဲက ပဲ ထွက်သွားပါတော့”
ကိုသူရမောင်က သူမ အနားတို့ တိုးကပ်လာသည်။ မိုးမ က နောက်ဆုပ်လိုက်ရာ သူမ အလှပြင်သည့် မှန်တင်ခုံကို ဖင်နှင့် တိုက်မိလေသည်။ကိုသူရမောင်က၊
“ ဒီမှာ ငါပြောပြမယ်၊ နင်က လဲ့ ကို ရိုးရိုးသားသား ကောင်မလေး လို့ ထင်လို့လား၊ သူက ငါနဲ့ ပဲ အိပ်ဖူးတာလို့ ထင်လို့လား ၊ ငါနဲ့ ခု လိုက်ခဲ့ သူ တခြား ဘယ်သူ နဲ့ ဖြစ်နေသေးလေး ဆိုတာ ကို နင် မျက်စေ့နဲ့ တပ်အပ် မြင်ရအောင် ပြမလို့”
မိုးမ က ကိုသူရမောင် ပြောသည်ကို ကြားလိုက်ရတော့ သူမနားကို ပင် သူမ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အရဲစွန့်ကာ ကိုသူရမောင် နောက်မှ အသာ ကပ်လိုက်သွားမိတော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အိမ်ထဲ က အမှောင်ထဲ လျှောက်လာရင်း ကိုသူရမောင်က နောက်လှည့်ကာ တိုးတိုးလေး၊
“ အသံလုံးဝ မထွက်နဲ့နော်၊ တခုခု ပြောချင်လို့ ရှိရင်လည်း လေသံနဲ့ပဲ ပြော”
မိုးမ မှာ သူမှ ရင်ဘတ်မှ နှလုံးခုန်သံ ပင် ပြန်ကြားနေသည်ဟု ထင်ရအောင် အထူးပင် စိတ်လှုပ်ရှားနေရ သည်။ သူမ က သူတို့ လဲ့လဲ့နွယ် အိပ်ခန်းနားသို့ သွားမည် ဟု ထင်နေသော်လည်း ကိုသူရမောင်က ယောက်ခထီးကြီး ဦးဖိုးမောင် အခန်းနား မှာ ရပ်လိုက်လေသည်။
မိုးမ က မီးဖို မှ လာသော အလင်းရောင် သဲ့သဲ့ ဖြင့် ကိုသူရမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် က သူ့လက်ညိုးကို နူတ်ခမ်းပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်ထောင်တင်ပြ လိုက်သည်။ သူ့အဖေ အခန်းထဲကို ချောင်းလို့ ရမည့် အပေါက်နေရာမှာ ကိုသူရမောင် က ရပ်ကာ ကုန်းချောင်းလိုက်ပြီးမှ မိုးမကို လာဖို့ လက်ယပ်ပြလိုက်သည်။ မိုးမ ကို သူချောင်းနေသော အပေါက်ကို လက်ညိုးထိုးပြကာ ချောင်းဖို့ အမူအယာဖြင့် ပြလိုက်သည်။ မိုးမက လေသံလေးဖြင့်၊
“ ဘာလဲ ဘာကို ကြည့်ရမှာလဲ သေခြာပြောလေ”
“ ဟာ ကြည့်ပါဆို နင့်ရဲ့ ယောင်းမ အလိမ္မာလေး လှုပ်ရှားနေတာကိုလေ”
မိုးမ မှာ ထိပ်လန့် တကြားဖြစ်သွားရသည်။
“ ဘာ ကိုကြီး လာနောက်နေတာလား၊ ရှင့်အနားကို ကျမ လာအောင် တဖန်ထွင်နေတာ မဟုတ်လား”
“ အမလေးကွာ ကဲ ကြည့် ငါ နင်နဲ့ နှစ်လှမ်းအကွာ မှာ ဆုပ်ပေးမယ် ကဲ့ ချောင်းကြည့်လိုက်”
မိုးမ က ထိုအခါကျမှ ရှေ့တိုးပြီး ကိုသူရမောင် ပြသည့် အပေါက်မှ ချောင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ရင်ထဲ မှာ အလုံးကြီး စို့သွားသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ ယောက်ခထီးကြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ယောက်ခထီးကြီး ဦးဖိုးမောင်က သူ့မယားပါသမီးလေး လဲ့လဲ့နွယ်ကို လိုးနေလေသည်။
နှစ်ယောက်စလုံး မှာ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစား တမျှင်မျှ မရှိကြ၊ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့်၊ လဲ့လဲ့နွယ်မှာ အောက်မှ ပက်လက်ကလေး ဖြင့် အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ငြီးတွားရင်းက သူမ ပထွေး ကျောပြင်ပြီးကို ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။ သူမ ပေါင်လုံးတွေကို ကားထားပြီး ဦးဖိုးမောင် လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်ထွက် လို့ ပုံမှန် ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။
မိုးမ တယောက် အသက်ရှုအရမ်းမြန်လာပြီး ခေါင်းပင် ခြာခြာလည်သလို မူးနှောက်လာသဖြင့် နံရံကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်ထိန်းထားလိုက်ရသည်။ ကိုသူရမောင်ကို လှည့်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း မရတော့ သူမ ကိုယ်လုံးလေး ရုပ်သေးကြိုးပြတ်သလို ခွေခေါက်ကျသွားရသည်။ ကိုသူရမောင်က အနောက်မှ အမြန်ပွေ့ချီလိုက်သဖြင့်သာ ကြမ်းပေါ်သို့ လဲကျမသွားခြင်း ဖြစ်သည်။
“ ကျမ အသက်ရှု မဝတော့ဘူး ခေါင်းလည်း တအားမူးလာတယ်၊ ကျမ အခန်းကို ပြန်ခေါ်သွားပေးပါ”
ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို ပွေ့ချီကာ သူမ တို့ အခန်းရှိရာသို့ အမြန်လျှောက်ပြန်လာခဲ့လေသည်။ မိုးမ က သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုသူရမောင် လည်ကုတ်ပေါ်တွင် တွဲလဲခို ချိတ်ထားလေရာ မိုးမ ဆီမှ သင်းပျံသော ကိုယ်နံ့ ရေမွှေးနံ့လေး များကို ရှုရှိုက်မိလေသည်။
..............................................................................................................................................
အခန်း (၇၈) ကိုသူရမောင် နှင့် မိုးမ အဆက်
ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို သူမ အိပ်ယာပေါ်မှာ အသာလေး ပက်လက်လှဲ စေပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ခေါင်းလေး ဖြည်းညှင်းစွာ ချပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က အသက်ကို မနည်း မှန်အောင် ရှုရင်းက၊
“ မယုံနိုင်စရာကြီးနော်၊ ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ အဲလို တွေ ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာနေခဲ့ပြီလဲ”
ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်မျာ နေရာတကျ ဖြစ်အောင် သေသေခြာခြာလုပ်ပေး ပြီးမှ၊
“ အရမ်းကြီး စိတ်ထဲ မှာ မထားပါနဲ့ ကွာ၊ ဒါတွေက ဖြစ်ရိုး ဖြစ်စဉ်တွေ ပါ၊ သဘာဝ တရားတွေလေ၊ ဖြစ်တယ် ဆိုတာကို ဖြစ်တယ်လို့ သဘောထားလိုက်ပြီး၊ ကိုယ့်ဘဝ ကိုယ်ဆက်လျှောက်ကြတာပေါ့”
“ ဘာ၊ သာ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ၊ ဘာသဘာဝလဲ၊ အဖေက သမီးကို လိုးနေတယ် ဆိုတာကို ဘယ်လို သဘာဝလို့ ခေါ်မှာလည်း မုန်းစရာကောင်းလိုက်တာ အံတောင်အံချင်လာတယ်”
“ အိုကွာ တကယ့်အဖေ နဲ့ သမီး အရင်းမှ မဟုတ်တာ ၊ ပထွေး နဲ့ မယားပါသမီး ပဲဟာကို၊ ယောက်ျား နဲ့ မိန်းမ ဆိုတာ သွေးမတော် သားမစပ်ပဲ နီးနီးကပ်ကပ် နေလိုက်ရင် သဘာဝတရားက တယောက်ကို တယောက် ဆွဲဆောင် စေတာပဲလေ။ ဘယ်လို ပဲ အတင်းကြီး အမျိုးတော်ခိုင်းခိုင်းပါ။ အဲဒီ သဘာဝ တရားကို သဘောပေါက်သွားရင် ချစ်လေး စိတ်ထဲ ဘယ်လို မှ မနေတော့ပါဘူးကွာ”
“ တော်စမ်း ပါ ကျမ ကို လာပြီး မဟုတ်တဲံ တရားသဘောတွေ လာပြောမနေပါနဲ့၊ ရှင်ဘာလိုချင်လို့ အဲလို ပြောနေသလဲ ဆိုတာ ရှင့်ကို ရှင် သိပါတယ်။ ရှင့်အတွင်းစိတ်ထဲက အဲဒါတွေ မမှန်မှန်းကို သိနေတာပါ”
ကိုသူရမောင်က နင်ပြောချင်တာ ပြောတော့ ဆိုသည့် အပြုံး မျိုး ဖြင့် ပြုံးပြရင်းက သူ့လက်တွေကို မိုးမ ပေါင်တန်တွေပေါ် ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ မိုးမ က သူ့လက်ကို လှမ်းချူပ် ကိုင်ပြီး ရှေ့ဆက်မတိုးနိုင်အောင် ဖိထားလိုက်သည်။ ကိုသူရမောင်က စိတ်ထဲ မှာတော့ နည်းနည်း မအီမသာ ဖြစ်မိသည်။
သူထင်သည်က မိုးမ တယောက် ဦးဖိုးမောင် နှင့် လဲ့လဲ့နွယ် လိုးနေကြသည်ကို မြင်လိုက်ရလျှင် စိတ်တွေ ထလာပြီး သူ့ကို လည်း အလိုးခံလိမ့်မည်ဟု တွက်ထားမိခဲ့သည်။ အခုတော့ မိုးမ က လဲ့လဲ့နွယ် နှင့် ဦးဖိုးမောင် တို့ ပျော်ပါးနေသည်ကို ကြည့်ပြီး အရမ်းစိတ်ထိခိုက်ကာ အာရုံ ပျက်ပြား နေရသည်။ ထိုအခြေအနေကို ပြန်ထိန်းဖို့ ကိုသူရမောင်က စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းလိုက်သည်။
“ ရင်ဦးမောင် တယောက် နောက်ကျလှခြေလား ဒီည။ ခါတိုင်း ဒီအချိန်ဆို သူရောက်နေလောက်ပြီ မဟုတ်လား”
“ သူက ဒီည သူ့သူငယ်ချင်း တယောက်ရဲ့ နှစ်ပတ်လည်ပါတီ တခုကို သွားတာ၊ မနက် ၂ နာရီလောက်မှ ရောက်မယ်တဲ့ ဖုံးခေါ်ပြောထားတယ်”
မိုးမ မှာ ပြောပြောပြီးခြင်း သူမ အမှားကို သူမ သတိရလိုက်မိသည်။ သူမ စိတ်တွေ ကရောက်ကရက် ကြောင့် ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်ရောက်မည့် အချိန်ကို ပြောလိုက် မိလေပြီ။ ယခု တော့ နောက်ကျသွားလေပြီ၊ ကိုသူရမောင် မျက်နှာမှာ ချက်ခြင်း ဝင်းလက်သွားသည်။ မျက်လုံးတွေက လည်း သူမ အသက်ရှု မမှန်မှုကြောင့် နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေသည့် ရင်သား အစုံကို ငေးကြည့်နေသည်။ မိုးမ ကလည်း ချက်ခြင်း သတိပြုမိသောကြာင့် မျက်နှာလေး နီမြန်းသွားသည်။
အပိုင်း ( ၁၅ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment