ဝင်ကစွပ် အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသားသူ - ဂျင်ကလိ
အခန်း - ၁ (ဂ)
ဒီည အဖွဲ့တွေတော်တော်စုံသည်လို့ ဆိုနိုင်သည်။ မျိုးမင်းစိုးအပြင် ဝင်းခိုင်နှင့် သူ့ရည်းစား ခင်ထွေးမြင့်တို့ စုံတွဲ၊ ထွန်းအောင်ဇော်နှင့် သူ့မိန်းမ စိုးစိုး လည်းပါသည်။ ကလေးနှစ်ယောက် အဖေ ကျော်သက်ကတော့ မိန်းမနှင့် ကလေးတွေကို ထားခဲ့ပြီးရောက်လာ၏။ ညခုနစ်နာရီလောက်ကျတော့ ထွန်းအောင်ဇော်က စိုးစိုးကို ပြန်ပို့ရင်း ခင်ထွေးမြင့် ကိုပါ ပြန်ပို့ပေးလိုက်သည်။ ယောက်ျားလေးတွေချည်းပဲ ကျန်တော့သည့် အခါ ဝိုင်းက ပိုပြီး ဆူဆူညံညံ ဖြစ်လာ၏။ စောစောက ဟန်ပြလိုလိုသောက်နေကြသည့် ပုလင်းတက်တက် ပြောင်သွားပြီးနောက် တပုလင်းထပ်ဖွင့်လိုက်ရသည်။
“ မင်းအလုပ်ကလဲ ချီးမှပဲ ခနခန ကိုပြန်လို့ရနေတာပဲ”
မင်းခန့် စကားကြောင့် မျိုးမင်းစိုး ပြုံးသည်။
“ ချောင်တာကိုးဟ၊ လစာလေးကလည်း မဆိုးတော့ တခြားတောင် မပြောင်းချင်တော့ဘူး”
“ မင်းလည်း သွားပါလားမင်းခန့်၊ မျိုးမင်းစိုး ဒီကောင့်ကို ခေါ်သွားကွာ၊ ဟိုယောင်ယောင် ဒီ ယောင်ယောင်နဲ့ ဖွန်ပဲကြောင်နေတာငါတို့ မျက်စိနောက်လာပြီ၊ အချုပ်ခန်းထဲမှာ ကျော်မ ကောင်းကြားမကောင်း ဘယ်နေ့ လိုက်ထုတ်ရမလဲ ဆိုတာ လန့်နေရတယ်”
“ ငါက ဒီကောင့်ဆီသွားပြီးဘာလုပ်ရမှာလဲဟ”
ဟုတ်တော့ ဟုတ်သည်။ မင်းခန့်က မျိုးမင်းစိုးလို အင်ဂျင်နီယာမဟုတ်။ အတတ်ပညာဘာ မှ မယ်မယ်ရရ မတတ်သည့် သာမန်ဘွဲ့ရတယောက်သာဖြစ်ပါသည်။
“ ရရာလုပ်ပေါ့ကွာ”
“ ဟင့် အင်း၊ ငါက ကိုယ့်နိုင်ငံကိုယ်ချစ်တယ်၊ မြန်မာမလေးတွေကိုပဲ ချစ်တယ်၊ တိုင်းတပါး သူတွေ ဖီလင်မလာဘူး”
“ မင်းကို ပြောလိုက်ရင် အဲဒါပဲ၊ ဒါနဲ့ပဲသေမှာ”
“ ဒါကြောင့်ငါက ဒီကောင့်ကို အိမ်ထောင်ပြုပါလို့ ပြောနေတာပေါ့ဟ”
“ ဟေ့ ကောင်မျိုးမင်း ဘိန်းစားချင်း တမူးပိုမရှူနဲ့”
မျိးမင်းစိုးက ဖန်ခွက်ထဲက ရေခဲတုံး လေးတွေကိုခါရင်း အေးအေးဆေးဆေး လေသံနှင့်
“ ငါက အိမ်ထောင်မပြုပေမယ့်၊ မိဘတွေရှိတယ်၊ မောင်နှမတွေရှိတယ်၊ နေမကောင်းရင် တောင်ပြုစုမယ့်သူ၊ ကုန်ကုန်ပြောမယ် ငါသေရင်တောင် ငိုမယ့်သူရှိတယ်၊ မင်းက တကောင်ကြွက်၊ ဒါကြောင့် ပြောနေရတာ”
မင်းခန့် တက္ကသိုလ်တင်နေစဉ်မှာပင် မိဘတွေဆုံးပါး ကုန်ခဲ့သည်။ ဆွေမျိုးညာတိလည်း မရှိ။ မိဘတွေကျန်ခဲ့သမျှလေးနှင့် ကျောင်းပြီးအောင် မနည်းတက်ခဲ့ ရတာ သူငယ်ချင်းတိုင်း သိသည်။ ကျောင်းပြီးတော့လည်း အလုပ်အကိင်အဆင်မပြေသ ဖြင့် မိဘလက်ငုတ် အိမ်ကိုရောင်းခဲ့ရသည်။ သူငယ်ချင်းတွေဆိုတာကလည်း သိပ်ပြီးပြည့် စုံလုံလောက်သူတွေ မဟုတ်ရှာကြတော့ ထိရောက်စွာ မကူညီပေးနိုင်ခဲ့ကြပါ။ ခုနောက် ပိုင်းကျမှသာ အဆင် ပြေပြီး အခြေတကျဖြစ်လာကြသူတွေဖြစ်သည်။ မင်းခန့်တယောက် သာ ယောင်လည် လည် ဖြစ်နေဆဲလို့ ဆိုရမည်။
ကျော်သက်က ဆန်ကုန်သည်။ ထွန်းအောင်ဇော်က မျိုးမင်းစိုးလို အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်ပြီး နိုင် ငံခြားကုမ္ပဏီ တခုမှာလုပ်လို့ ဒေါ်လာရပြီး ဝင်ငွေကောင်းသည်။ ဝင်းခိုင်ကတော့ စာနယ် ဇင်း သမား အယ်ဒီတာ ဂျာနယ်လစ် လုပ်နေသည်။ မင်းခန့်သာ ဘာကောင်မှမဟုတ်ဘဲ ဟိုမရောက်ဒီ မရောက်ပွဲစားဖြစ်နေသည်။
“ ငါသေရင် မင်းတို့ ငိုပေါ့ဟ”
“ ယောက်ျားကြီးတွေတန်မယ့် ငိုစရာလား၊ မင်းသေရင် မျက်စိနောက်သက်သာလို့ ပျော် တောင်ပျော်သေးတယ်”
“ ဒါဆိုရင်တော့ ကိုကျော်သူကိုပဲ အားကိုးရမယ် ထင်တယ်”
“ မင်းသားကြီးကလည်း မင်းသောက်ကျင့်သိရင် ကူညီချင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ သိပ်အလုပ်မရှုပ်ပါဘူးကွာ၊ ငါက ဘာအတွယ်အတာ အနှောင်အဖွဲ့မှလည်းရှိတာ မဟုတ် ဘူး။ သေလဲ မနှမျောဘူး၊ နာရေးကားခေါ်ပြီး တခါထဲသာတန်းသဂြိုလ် ပစ်လိုက်ရတယ်”
“ ငါတို့ကို တာဝန်ပေးတာလား”
“ အေးလေ၊ စကားစပ်မိတုန်းမှာထားတာ၊ ငါသေရင် ချက်ချင်းသာသဂြိုလ်လိုက်ကြတော့”
“ စိတ်ချ၊ စိတ်ချ၊ အလုပ်ရှုပ်တောင်သက်သာသေးတယ်”
“ ငါ့ကောင်မလေးတွေတော့ သူတို့က သဘောတူရင် မင်းတို့ တယောက်စီဝေယူ လိုက် ပေါ့ကွာ”
“ အဲဒါတော့ မဖြစ်ဘူး၊ မင်းလက်ထွက်ဆိုရင် သန့်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါနဲ့ နေပါဦး မင်း ခန့်၊ မင်းနဲ့ ညိသမျှထဲက မစားဖြစ်လိုက်တဲ့ စော်ရှိသလား”
မင်းခန့် ငြိမ်သွားပြီးနောက် လက်ချောင်းတွေချိုးကာရေတွက်ကြည့်နေသည်။ ပါးစပ်က လည်း ပွစိပွစိ နှင့် နာမည်တွေရွတ်ကြည့်နေ၏။ ခနကြာတော့မှ
“ ဟင့်အင်း မရှိဘူးထင်တာပဲ”
“ မင်းကတော့ အမျိုးကောင်းသမီးတွေကို လိုက်ပြီး ဖျက်ဆီးနေတဲ့ ကောင်ပဲ၊ သေရင် ငါတို့ တောင်သဂြိုလ်စရာမလိုဘူး ငရဲအိုးထဲ တန်းရောက်မယ့်ကောင်”
“ အလိုမတူဘဲတော့ ငါအတင်းမကြံပါဘူးကွာ၊ အလိုတူမှပါ”
“ မတူလဲ တူအောင်လုပ်တယ် မဟုတ်လား၊ မင်းအကြောင်းတို့သိပါတယ်ကွာ”
ဒီရက်အတော အတွင်းမှာပင် အလိုတူဖို့ အချီကြီးကြံခဲ့ရသည့် အဖြစ်ကရှိနေတော့ မင်းခန့် ထပ်မပြောဘဲ အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကို အရကြံနိုင်ခဲ့ ရာမှ စိတ်ညစ်နေခဲ့ရသော အခက်အခဲတခုကို ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့ပါသည်။ ခုချိန်မှာသူ ငယ်ချင်း တွေ နှင့် ပေါ့ပါးစွာ သောက်စားနေနိုင်တာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ကျေးဇူးပင် ဖြစ်ပါသည်။ ဟို ကိစ္စကို ခေါင်းထဲထားနေရချိန်တွေမှာ ဆိုရင် ဒီလို နေနိုင်မှာ မဟုတ်ပါ။
ဝိုင်းသိမ်းတော့ မင်းခန့် နှင့် ကျော်သက်ကို မျိုးမင်းစိုး က ကားနှင့် ပြန်ပို့သည်။ ထွန်းအောင် ဇော်နှင့် ဝင်းခိုင်က ကားတစီး နှင့် ပြန်ကြ၏။ ညကိုးနာရီ ကျော်ကျော် လောက်ပဲ ရှိသေးလို့ အနီးဆုံးမှတ်တိုင်နားမှာပဲ ဆင်းပြီး ပြန်ရတာဝေးသည့် ကျော်သက်ကိုပဲ ဦးစားပေးလိုက်ပို့ ခိုင်း လိုက်သည်။ကားတစီးခပ်ချောင်ချောင် လာတာနှင့် အသင့်တိုးပြီး နောက် ဆယ်မိနစ်လောက်အကြာမှာ မင်းခန့် လမ်းထိပ်ကို ရောက်နေလေပြီ။ အနားက ဖြတ်သွားသည့် ပစ်ကပ်ကားတစီးမှာ ချိတ် ထားသည့် ကြော်ငြာဆိုင်းဘုတ်ပေါ်က မင်းသမီး တယောက်ု၏ ပုံကို မြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို သွားသတိရသည်။
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ထိုမင်းသမီး နှင့် ခပ်ဆင်ဆင် တူ ၏။ ဖြူဝင်းကာ ချောမွတ်တင်းရင်းသော ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ အတွင်းပိုင်း အလှကို ပြန်မြင် ယောင်လိုက်မိသည့် အချိန်တွင် စိတ်တွေထကြွလာသည်။ ကြားခဲ့ ဖူးသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ၏ ရမ္မက်ပြင်းပြင်းညည်းညူအော်ဟစ်သံကို ပြန်လည်ကြားယောင်မိသည့် အချိန် တွင် ဖုန်း ကို ထုတ် ပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ နံပါတ်တွေကို နှိပ်လိုက်မိသည်။တရိပ်ရိပ် နှင့် တက်လာ နေသော အရက်တန်ခိုးက မင်းခန့် ကို စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်ပါစေသည်။
“ ဘာလုပ်တာလဲ မင်းခန့်၊ နင်ငါ့ဆီကို ဖုန်းဆက်စရာ အကြောင်း ဘာမှ မရှိဘူး၊ ငါကလဲနင့် လိုကောင်နဲ့ မပတ်သက်ချင်ဘူး”
မင်းခန့် ခေါ်သည့် ဖုန်းကို ပြန်ထူးပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ လေသံက အေးစက်မာကျော နေသည်။
“ သတိရလို့ပါမမရယ်”
“ အရူးစကားတွေ မပြောနဲ့ မင်းခန့်၊ နင့်ကို ရွံတယ်၊ ငါ နင့်ကို အဖက်လုပ်ပြီးစကား မပြော ချင်ဘူး”
“ မမက ရွံပေမယ့် ကျွန်တော် မရွံတတ်တာ မမသိပါတယ်၊ မမရဲ့ ညီမလေးက မွှေးနေတာ ပဲနော်၊ ကျွန်တော် မှုတ်ပေးတာ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား၊ မရှက်ပါနဲ့ မမရယ်၊ ကောင်းလို့ပဲ ဟိုနေ့က မမ အရည်တွေ အများကြီးထွက်တယ် မဟုတ်လား”
မူးမူး နှင့် စွတ်ပြောပြီးစကားဆုံးတော့မှ ဟိုဖက်က ဖုန်းချသွားပြီဆိုတာသိလိုက်သည်။ ပြန် ခေါ်ဖို့ လုပ်ရင်း လမ်းဖြတ်ကူးတော့မည့် မင်းခန့် ခြေလှမ်းတွေ အရှိန်ပြင်းပြင်း နှင့် မောင်းလာသည့် ကားတစီးကြောင့် တုန့်သွားသည်။ ကားပေါ်က အော်ဆဲသံထွက်လာသလို မင်း ခန့် ကလည်း ပြန်အော်ဆဲပစ်လိုက်၏။ ထိုကား အဝေးရောက်သွားတော့မှ မင်းခန့် လမ်းကို ဖြတ်ရင်း ဖုန်းထပ်ခေါ်သည်။ လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသည့် ဖုန်းက စက်ပိတ်သွားချေပြီ။ မင်းခန့် မကျေမနပ်နှင့် လမ်းလည်ကျွန်းပေါ်က သစ်ပင်လေးကို ပိတ်ကန် ပစ်လိုက်မိ၏။
မင်းခန့် ကိုယ်ထဲမှာ သွေးတွေဆူပွက်နေသည်။ မိန်းမ တယောက်ကို ပြင်း ထန်စွာတောင့် တနေမိ၏။ ဒီအချိန် ဆိုရင် ဒေါ်ခင်မမ ကိုလည်းရနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပါ။ ယုယု နှင့်ကလည်း မနက်ဖြန်ကျမှ ချိန်းထားတာဖြစ်သည်။ ယုယု ကို အိမ်ပြန်ပို့ ပြီး သူမတို့ အိမ်မှာပဲ ဆွဲဖို့ စိတ်ကူးထားပြီး ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မှာ လမ်းဟိုဖက် တခြမ်းမှတ်တိုင်နားတွင် မိန်းမတယောက် ရပ်နေသည်ကို မြင်ရ၏။ မျက်နှာကို မမြင်ရပေမယ့် အားပျော့သည့် အလင်း ရောင်မှိန်ကွက်ကွက် ကလေးမှာပင် ပြည့်ဖြိုးတောင့်တင်းသည့် ကိုယ်လုံးကို သွေးကြွဖွယ်ရာမြင်ရသည်။ မင်းခန့် လေ တချက်ချွန်လိုက်ပြီး ကျန်သည့် လမ်းတဝက်ကို ဖြတ်ကူးလိုက် ၏။
..............................................................................................................................
အခန်း - ၂ (ဂ)
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို မနွယ်နီထွန်းလို့ ခေါ်တာက ပိုပြီးသင့်တော်ပါမည်။ ဂုဏ်အရှိန်အဝါအရ ဒေါ်တပ်ခေါ်ရပေမယ့် သူမ အသက်က သုံးဆယ်စွန်းခါစ ရှိသေးသည်။ လွန်ရောကျွံရောသုံးဆယ့်သုံးထက် မပိုပါ။ ရှိရင်းစွဲထက်ပိုပြီး နုပျိုတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ ဒါတွေမင်းခန့် တခုမှ စိတ်မဝင်စားပါ။ စိတ်ဝင်စားတာက လတ်တလော သူမတွင်ရှိနေသည့် အလှအပ တရားတွေကို သာဖြစ်သည်။
သူမကို ပထမဆုံးအကြိမ်မြင်ဖူးကထဲက ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိသည့် သူမကို မင်းခန့် အလွန်ရင်ခုန်သွားမိသည်။ အနက်ရောင်မာစီဒီးကားကြီးကို မောင်းလာသူ မိန်းမချော တယောက်က မင်းခန့် အာရုံကို ညှို့ယူသွားသည်။ ကားထဲမှာ ထိုင်နေစဉ်ကြည့်ကောင်းသ လောက် ကားပေါ်ကဆင်းလာသည့် မြင်ကွင်းကလည်း တပ်မက်ချင်စရာ အတိဖြစ်သည်။
ထမိန် စကပ်အကွဲကြားက ထိုးထွက်လာသည့် ဝင်းဝါသောခြေသလုံး၊ ထိုအပေါ်က ရှည် လျားပြည့်တင်းသည့် ပေါင်တံတွေ၊ တင်းရင်းပြီး အချိုးကျစွာ ဖွဲ့စည်းထားသည့် တင်နှင့် သေးသွယ်သည့်ခါး။ အားလုံးကို တခုချင်းလိုက်ကြည့်ရင်း အဲဒီမိန်းမနှင့် အိပ်ယာပေါ်ကို အပြေးတက်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ပေါ်လာသည်။ ရုပ်ရည်ကလည်း မင်းခန့်သဘောကျသည့် နာမည်ကျော် မင်းသမီးတယောက်နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူပြီး ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်းက ပိုလှကာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ပို အချိုးကျ၏။
ခနသာမြင်လိုက်ရပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပုံရိပ်က မင်းခန့် အာရုံထဲမှာ ဓါတ်ပုံတပုံလိုစွဲ ထင်နေ၏။ ဘယ်ကလဲ ဘယ်သူလဲဟု စဉ်းစားကြည့်ရင်း ကားနံပါတ် မှတ်ထားဖို့တောင် မေ့ လျော့သွားသည်။ ကားနံပါတ်ကိုသိလျှင် တခုခုတော့ စုံစမ်းလို့ ရနိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မိန်းမ ကိစ္စ နှင့် ပါတ်သက်ရင်ကံကောင်းတတ်သည့် မင်းခန့်၏ အစဉ်အလာအ တိုင်း ဒေါ် နွယ်နီ ထွန်း နှင့် တွေ့ဆုံရင်း နှီးခွင့်ရဖို့ အကြောင်းဖန်လာသည်။
လုပ်ငန်းတခု၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် (အမှန်ကတော့ ပွဲစားသဘောပင်) နှင့် ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း ဦးစီးသည့် ကုမ္ပဏီ ရုံးခန်းသို့ ရောက်ခွင့်ကြုံရင်း ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာ သိခွင့်ရခဲ့သည်။ စကားပြော မိတ်ဆက်ခွင့်ရခဲ့သည်။ အလုပ်သဘောဆိုတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက လည်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန်စကားပြောပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်ဖေါ်ရွေရင်းနှီးမှု ကမင်းခန့်လိုချင်သည့် အတိုင်းအတာ မဟုတ်ပါ။ ဒါကြောင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှင့် ပါတ်သက်ရ မည့် ကိစ္စ မျိုးကြုံတိုင်း ဝင်ပါပြီး သူမဆီကို အဝင် အထွက် များအောင်ကြိုးစားရ သည်။
ထိုသို့ ခနခန ကြုံလေ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အပေါ်မှာ စွဲလမ်းစိတ်က ပိုတိုးလာလေဖြစ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ချစ်ဗျူဟာခင်းရသည့် အိပ်မက်တွေလည်း မကြာ မကြာ မက်တတ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက အိမ်ထောင်သည် တယောက်ဖြစ်ကြောင်းသိ လာရသည့် တိုင်အောင်စွဲလမ်းမှုကို ဖျောက်ဖျက်လို့ မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ ဒီလိုဖြစ် ရခြင်းမှာအသွေးအသား ဆန္ဒတခုထဲ ကြောင့်လို့ မဆိုနိုင်ပါ။ မင်းခန့် လိုသလိုသုံးလို့ ရ နေသည့် ဒေါ်ခင်မမ နှင့် ယုယုတို့ သားအမိနှစ်ယောက်လုံးရှိနေသည်။ ဒီနှစ်ယောက်နှင့် ပင် မင်းခန့် လက်မလည်အောင်ရှိနေသည်ဟု ပြောနိုင်ပါသည်။
ဒေါ်ခင်မမ လစ်သည့်အချိန်တွေမှာ ယုယုနှင့် နှစ်ပါးသွားသည်။ ယုယု ကျောင်းသွားချိန် တွေဆိုရင် ဒေါ်ခင်မမ နှင့် တွေ့၏။ အနည်းဆုံး တပတ်မှာ တယောက်ကို တကြိမ်စီလောက် တော့ဆွဲဖြစ်သည်။ အပျို နုနုလေး ဖြစ်သည့် ယုယု၏ အထိအတွေ့က အမေ ဖြစ်သူထက် သာသော်လည်း ဒေါ်ခင်မမ လို အတွေ့ အကြုံရှိသည့် မိန်းမကိုလည်း မင်းခန့် လက်မလွှတ် နိုင်ပါ။အပျိုမလေး ကိုလုပ်ရတာက စေးစေးပိုင်ပိုင်တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ရှိသော်လည်း သူ တို့ တွေက အတင်းဖက်ပြီး ကုန်းအော်နေဖို့ လောက်ပဲ နားလည်သည်။ ယောက်ျားလေး ဖက်က ကောင်းအောင် နေပေးဖို့ နားမလည်ကြပေ။ နောက်ပြီး ယုယုက ဆေးမစားချင် ဆေးမထိုးချင်ဟု ဆိုသည့် အတွက် ပြီးခါနီးမှာ အပြင်ထုတ်ပစ်နေရတာ အရသာပျက်သလိုခံစားရသည်။
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကတော့ ပျိုရွယ်ခြင်းနှင့် ရင့်ကျက်ခြင်း နှစ်ခုကြားထဲက အရွယ်ဖြစ်သည်။ မင်း ခန့်အတွက် အရသာတမျိုးဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို့ အပြင်ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို မင်းခန့်ပိုပြီး အသည်းယားတာ တခုရှိသည်။ ထုံးစံအရ ဒီလောက်အထိအချိန်ပေးပြီးပါက မိန်းမတိုင်း မင်းခန့် နှင့် ဖက်လှဲတကင်း တရင်းတနှီး သွားကြပြီ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ ချွင်းချက် ဖြစ်၏။ ဘယ်လောက်ရောရော ဆက်ဆံမှုက စတင်ရင်းနှီးစက အတိုင်းဖြစ်သည်။ ခက်သည့် အရာဆိုရင် ပိုလိုချင်ကြသည့် ဓမ္မတာ အတိုင်း ရှေ့ မတိုးသာလေ မင်းခန့်ပိုပြီး အခံရခက်လေ ဖြစ်လာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စွံသည်။ မိန်းမကျမ်းကျေသည်ဟု ယူဆထား သူလည်းဖြစ်တော့ ဒီလို အခြေအနေကို သည်းခံရန် ခက်နေ၏။
တနေ့တော့ မမျှော်လင့်ဘဲ ဒေါ်ခင်မမ နှင့် အတူ ဒေါ်နွယ်နီဝင်း နှင့် စကားပြောဖို့ အခွင့်ရ သည်။ ဒေါ်ခင်မမ လို လူကိုယ်တိုင်က မင်းခန့် နှင့် တရင်းတနှီး အရောတဝင်နေတာကို မြင်ရသည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မင်းခန့် အပေါ် ဆက်ဆံပုံ အနည်းငယ်ပြောင်းသွားသည်။ ထို့ နောက်ပိုင်းမှာတော့ သိပ်ပြီးတရင်းတနှီး မဟုတ်တာတောင်မှ အရင်ထက်ပိုပြီး လိုက်လိုက်လျောလျော ပြောဆိုတာတွေ ရှိလာသည်။ မင်းခန့်ကလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို မရ ရအောင်စားမည် ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသူပီပီ ရသလောက် အခွင့်အရေး ကနေရှေ့ကို တက် ဖို့ လမ်းစကို ချောင်းနေသည်။
တကယ်တန်းကျတော့ မင်းခန့် နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဆိုတာ အဆင့်အတန်းခြင်းကတူသည် မဟုတ်။ အမြဲလို ထိတွေ့ဆက်ဆံဖို့က မလွယ်ပါ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ရှည်ခြင်း အကျိုးရလဒ်ကို မင်းခန့် တနေ့မှာ ရလိုက်သည်။ ကုမ္ပဏီ ကြီးတခုမှ လုပ်သည့် ဧည့်ခံပွဲကို မင်းခန့်ရောက် ခဲ့သည်။ ဖိတ်စာရစက မသွားတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် အနားနီးတော့မှ စီးပွားရေးသ မားတွေကြားကို သွားရင် ရပေါက်ရလမ်းလေး တွေကြုံ နိုင်သည်ဟု တွက်ပြီး အသပ်ရပ်အ သားနားဆုံးဝတ်စားပြီး ရောက်သွား၏။
ဟိုရောက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ တို့ သားအမိကိုပါတွေ့ရသည်။ အနက်ရောင် ရင်ဟိုက်ဂါဝန် လေး နှင့် ယုယုက လှနေသလို အဖြူရောင်ဇာဝမ်းဆက်နှင့် ဒေါ်ခင်မမ ကလည်း မက်မောဖွယ်ရာ အတိဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် အာရုံကို ပိုပြီးဆွဲဆောင်လိုက်တာက သူတို့ နောက် ဖက်နားမှာ မြင်ရသည့် ဆင်စွယ်ရောင် ဝတ်စုံနှင့် နတ်သမီးတပါးလို တင့်တယ် နေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဖြစ်သည်။
ကံကောင်းထောက်မစွာ မင်းသမီးသုံးလက်လုံး နှင့် စကားလက်ဆုံပြောဖြစ်သည်။ ဒေါ်ခင် မမက မနက်ပိုင်း စောစောမှာ အချိန်းအချက်တခုရှိလို့ မင်းခန့် ရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာ ပြန်သည်။ သားအမိနှစ်ယောက် တယောက်တမျိုးစီ အဓိပ္ပါယ်ရှိသည့် မျက်လုံးတွေ အပြုံး တွေ နှင့် မင်းခန့် ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခွာသွားကြသည့်နောက်တွင် မင်းခန့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားကို သိသိသာသာပို တိုးကပ်လိုက်၏။
“ မမ မပြန်သေးဘူးလား”
“ အသိတယောက်တွေ့ ဖို့ ရှိသေးတယ်ကွ၊ အဲဒါစောင့် စကားပြောပြီးမှ ပြန်မှာ”
“ အမျိုးသားရော”
“ စင်္ကာပူ ခနသွားတယ်”
“ အော်”
ခနကြာတော့ သူမပြောသည့် အသိရောက်လာသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက လက်ထဲက ဝိုင် ခွက်ကလေးကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး တဖက်ကို လှည့်ကာခပ်တိုးတိုးစကားပြောနေ၏။ဝိုင်းဝိုင်းအိအိ တင်ပါးတဖက်က စားပွဲစောင်းတွင်တင်ပြီးမှေးထားသည်။ ကြည်လင်သော ဖန်သားထဲမှ ဝိုင်နီနီရည်တွေက ဆင်စွယ်ရောင်တင်ပါး နောက်ခံတွင် မြင်နေရသည်ကို ဝိုင်ထုတ်လုပ်သူတွေ မြင်ပါက ဓါတ်ပုံ အမိအရ ရိုတ်ယူပြီး ကြော်ငြာ အဖြစ်သုံးကြမှာမလွဲဟု တွေးမိသည်။
ထိုမြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း မင်းခန့် ရင်တွေ ခုန်လာသည်။ လက်က ဝတ်ထားသည့် ကုတ် အင်္ကျီအိတ်ထဲကို ရောက်သွား၏။ ပြန်ထွက်လာတော့ ပလပ်စတစ် အိတ်သေးသေးလေး တလုံးပါလာသည်။ ဘေးဘီကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်ရာ ဘယ်သူမှ မင်းခန့်ကို ဂရုစိုက်မ နေကြ။ စားပွဲ တဖက်မှာကနံရံ ရှိပြီး ဒီဖက် မြင်ကွင်းကိုတော့ မင်းခန့် ကိုယ်လုံးနှင့် ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း၏ တင်ပါးက ကွယ်နေ၏။ အိတ်ကလေးထိပ်ကို လုံးလုံးပွင့် ထွက်သွားအောင် ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် ဝိုင်ခွက်ထဲကို ခပ်မြန်မြန်သွန်ချ လိုက်၏။ ပြီးသည်နှင့် အိတ်ကလေးကို လုံးပြီး ကုတ်အင်္ကျီထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။
ခွက်ထဲမှာ ပလုံစီလေးတွေ ထသွားသော်လည်း ခနကြာတော့ ငြိမ်သက်ပြီး နဂို အတိုင်းဖြစ် သွားသည်။ ကံကောင်း ထောက်မစွာဖြင့် ထိုအချိန်မှာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နောက်ကို လုံးလှည့် မ လာပါ။ သူမနှင့် စကားပြောနေသူကလည်း မင်းခန့် ဆီမှာ အာရုံမရှိ။ ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း နှင့် ခေါင်းချင်းရိုတ်မတတ် တိုးကပ်ပြီး တစုံတရာ တီးတိုေးပြာနေ၏။ မင်းခန့်ဆီမှာ ဒီ လိုဆေး ထုပ်လေးတွေ ရှိသည်။ လိုလိုမယ်မယ် ဆောင်ထားတာဖြစ်ပြီး တခါမှ မသုံးဖူးပါ။ သုံးစရာ မလိုဘဲ နှင့် အဆင်ပြေခဲ့တာပဲများသည်။ ဒီတယောက်ကျမှ မသုံးမဖြစ်တော့လို့ ဆေး ကူ ရခြင်းဖြစ်သည်။ ဆေးအာနိသင်က သူများတွေပြောကြသလို စွမ်းပါမလားဟုလည်း ဇဝေ ဇဝါဖြစ်နေရသည်။ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မလုံသောကြောင့် အရက် ခွက်ကလေးတခွက် ကိုင်ကာခန်းမထဲမှာ ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက် လုပ်နေမိသည်။
မင်းခန့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားကို ပြေန်ရောက်တော့ သူမက ခွက်ထဲက နောက်ဆုံးလက်ကျန် တကျိုက်ကိုတောင် မော့ချနေပြီဖြစ်သည်။ သူမ ပုံစံကအေးအေး ဆေးဆေး ပင်ဖြစ်သည်။ဘယ်လိုမှ မနေသောကြောင့် မင်းခန့် စိတ်ညစ်သွား၏။
“ မမ ယူဦးမလား”
“ အင်း ...မပြန်ခင် တခွက်လောက်ယူရင် ကောင်းမလား ..”
“ ကျွန်တော် သွားယူပေးမယ်”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း စကားမဆုံးခင် မင်းခန့် ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာပြီး နောက် ဝိုင်တခွက် သွားယူလိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက်တခုနားတွင်မယောင်မလည်ရပ်ကာ ခန်းဆီးလိုက်ကာ ကြီး နှင့် ကွယ်ပြီး နောက်ထပ်ဆေးတထုပ် ဖေါက်ထည့်ပစ်လိုက်၏။ ပြီးတော့မှ သူ့ အတွက် လည်း အရက် တခွက်ယူကာ ပြန်လာတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းနားမှာ လူသုံးလေးယောက် လာ ပြီး စ ကားပြောနေသည်ကို တွေ့ရသည်။
“ သိုင်းကျူး ကိုခန့်”
မင်းခန့် လှမ်းပေးသည့် ဝိုင်ခွက်က်ု လှမ်းယူပြီးပြောလိုက်သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ မျက်လုံး တွေက ရီဝေနေသလိုလို ထင်ရသည်။ ဝိုင်တံခိုးလား။ ဆေးတန်ခိုး လားဆိုတာတော့ မသေချာပေ။ အနားမှာ လူများလို့ မင်းခန့် ခွက်ပေးပြီးသည်နှင့် မလှမ်းမကမ်းကနေလှမ်းကြည့် အကဲခပ်နေလိုက်သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် ဒီလိုပွဲမျိုးရောက်ပါက ပွဲလာသူမိန်းကလေးတွေ ကိုလိုက်ငမ်းနေတတ်သည့် အကျင့်ရှိပေမယ့် ဒီနေ့တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိစ္စ နှင့် နပန်းလုံး နေရ လို့ တခြားမိန်းကလေးတွေ ဘယ်လိုလှကြသည်။ ဘာတွေဘယ်လိုလှအောင် ဝတ်လာ ကြသည်ဆိုတာကိုတောင် ဂရုမပြု နိုင်အားအောင် ဖြစ်နေသည်။ ဒုတိယခွက်ကိုလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက စကားပြောရင်း အကုန်သောက် လိုက်တာကို မြင်လိုက်ရသည်။ နောက်ထပ် တခွက်တောင်သူမ ဖာသာထပ်ယူလိုက်သေး ၏။ သူမ၏ တည်ငြိမ်မှုကြောင့် မင်းခန့် စိတ်ပျက်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ပြန်တော့မယ်ဟု နှုတ်ဆက်နေ သံကြားလိုက် ရတော့ မှ နောက်ကနေ လေးငါးလှမ်းလောက်ခွာပြီး ထွက်ခဲ့၏။
ခွာမြင့်ဖိနပ်က တောက်ကနဲကြမ်းပြင်ကို ထိရိုတ်လိုက်တိုင်း တင်ပါးက လှပစွာလှုပ်ရှား သွား ၏။ ကြည့်ကောင်းကောင်း နှင့် လိုက်ကြည့်ရင်း နှင့် အပြင်ဖက်ကို ရောက်လာသည် နှင့် အမျှ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ခြေလှမ်းတွေ ယိုင်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတာကို မြင်လိုက်ရ သည်။ ကားတွေ ရပ်ထားသည့်နေရာကို ရောက်တော့ ယိုင်ပြီး ကားတစီးကို လက်ထောက် ထိန်းလိုက်ရသည်။ ပိုနီးအောင် တိုးလိုက်သော်လည်း အနားအထိတော့ မင်းခန့် တိုးမသွား သေးပါ။ ခပ်ယိုင်ယိုင်ခြေလှမ်းတွေ နှင့် ဆက်လျှောက်သွားပြီးနောက် အဖြူရောင်ကားတ စီး နားအရောက်တွင် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ရပ်သွားသည်။
အိတ်ထဲက ကားသော့ကို တော်တော်ကြာစမ်းလိုက်ပြီးနောက် ရလာတော့ ဖွင့်ဖို့ ကြိုးစား ရင်း အဆင်ပြေပုံမရပါ။ ကားခေါင်မိုးပေါ်မှာ ခေါင်းတင်ပြီး ကုန်းကုန်းကြီးလုပ်နေသည်။ သွားဖို့အချိန်တန်ပြီ ဟုယူဆပြီး မင်းခန့် အနားကို တိုးကပ်သွားသည်။
“ မမ …ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ နဲနဲ မူးလို့ပါ၊ လက်ကလဲ သော့ပေါက်တောင် မတည့်ချင်တော့ဘူး”
“ ကျွန်တော် ဖွင့်ပေးမယ်လေ”
“ ရော့”
သော့လှမ်း အယူမှာ လက်ချင်းတိုက်မိတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အသားတွေ ပူနွေးနေတာကို သိလိုက်ရသည်။ သော့ဖွင့် ပြီးနောက် တံခါးပါဖွင့် ပေးလိုက်ရာ အထဲဝင်ရင်း ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်းယိုင်လဲကျလာသည်။ ကြားထဲမှာ တံခါးခြားနေပေမယ့် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို တော့ မင်းခန့် မိမိရ ဖမ်းပွေ့လိုက်နိုင်သည်။ နူးညံ့သော အထိအတွေ့၏ ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် မင်း ခန့် ရှေ့ကိုဆက်ဖို့သာ စဉ်းစားမိတော့၏။
“ ကားမောင်းလို့ ဖြစ်ပါ့မလားမမ”
“ မသိတော့ပါဘူး”
“ ကျွန်တော်လိုက်မောင်း ပို့ပေးမယ်လေ”
“ မင်း ..ပြန်တဲ့ ..အခါ”
“ တက္ကဆီ တွေပေါပါတယ် မမရဲ့၊ မမကြည့်ရတာ အခြေအနေ မကောင်းဘူး၊ နေမ ကောင်း ဘဲနဲ့ လာတာကိုး”
“ ဒါဆိုလဲ ကျေးဇူးနော်”
မင်းခန့်က နောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးတော့ ခေါင်းခါသည်။
“ ရတယ် ရှေ့မှာပဲ ထိုင်မယ်၊ ဒါမှ ကိုခန့်ကို လမ်းပြောပြလို့ ရမှာ”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ၏ အိမ်ဘယ်မှာ ရှိတာ မင်းခန့် ကောင်းကောင်းသိပါသည်။ ဒါပေမယ့် မသိ ယောင်ဆောင်ပြီး ရှေ့ခန်းမှာပဲ ထိုင်နိုင်အောင်တွဲ ပို့ပေးလိုက်၏။ ထိသမျှ တိုက်သမျှ အား လုံးက မင်းခန့်၏ ရမ္မက်မီးကို တဟုန်းဟုန်းကြွစေသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပုံစံကလည်း တခု ခုမှာ ယစ်မူးမိန်းမော နေသလိုရှိသည်။ သာမန် မူးဝေနေသည့် ပုံနှင့် မတူ။ အလိုရှိရာကို မ ရောက်ခင် ဒေါင်းသွားမှာစိုးလို့ စထွက်လာကထဲက မင်းခန့် စကားပြောဖို့ ကြိုးစားသည်။
“ မမ အရင်က ဒီကားမဟုတ်ဘူးနော်၊ ”
“ အွန်း… အနက်က မှောင်ထဲမှာပျောက်သွားမှာစိုးလို့ ထားခဲ့တယ်..ဟင်း..ဟင်း၊”
မာစီဒီး ကြီး ယူမလာတာပဲ မင်းခန့် ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ ထိုကားကြီးက ထင်ထင်ရှားရှား ဖြစ်လွန်း၏။ အခုစီးလာသည့် မတ်တူး ကားမျိုးကတော့ နေရာတိုင်းမှာ တွေ့ တတ်လို့ လူတိုင်း အမှတ်တမဲ့သာ ရှိလိမ့်မည်။
“ မမ ဝိုင်သောက်တာ များသွားလို့လား”
“ သိတော့ပါဘူး၊ မူးတာပဲ သိတယ်”
အိမ်ကိုလမ်းညွှန်မည်ဟု ပြောထားသော ဒေါ်နွယ်နီထွန်း တယောက် လမ်းညွှန်ဖို့မေ့ပြီး ကားပေါ်မှာ ယိမ်းထိုးပါလာသည်။ မင်းခန့် စောစောထဲက ကြိုတင်စိတ်ကူးထားသည့် မြို့ စွန်က ဟိုတယ် ဆီရောက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မင်းခန့် ပုခုံးပေါ်မှာ အရုပ်ကြိုးပြတ် မှီ လျက် ဘာမှရေရေရာရာ မသိသည့် အခြေအနေ ကိုရောက်နေလေပြီ။
ဒီလို မြင်ကွင်းတွေ ကို အသားကျနေပြီ ဖြစ်သည့် ဟိုတယ် ဝန်ထမ်းတွေ အတွက်က အထူး အဆန်းရယ် လို့သဘောထားမနေကြပါ။ မင်းခန့် တောင်းဆိုသည့် အတိုင်းမြေညီထပ်မှာရှိ သည့် အခန်းကို စီစဉ်ပေး၏။ အခန်းရတော့မှ ကားထဲကျန်ခဲ့သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုသွား ခေါ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း က ဘာမှသိပ်မသိတော့ပါ။ မင်းခန့် ကိုမှီပြီး ခေါ်သည့်နောက်ကို ပါလာသည်။
“ အိမ်ရောက်ပြီလား”
အခန်းထဲ ရောက်လို့ အိပ်ယာကြီးကို မြင်တော့မေးသည်။
“ ရောက်ပြီ မမ၊ အိပ်ချင်တယ် မဟုတ်လား၊ အိပ်ရမယ်”
“ အင်း ....”
အိပ်ယာပေါ်မှာ ပိုးလိုးပက်လက် လဲနေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုကြည့်ရင်း မင်းခန့် စိတ် တွေ ပြင်းထန်စွာလှုပ်ရှားလာသည်။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို သွက်လက်စွာ ချွတ်လိုက် မိ၏။ ဘေးမှာ ရပ်ပြီး မင်းခန့် အဝတ်တွေချွတ်နေတာကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လုံးဝသတိ မထား မိပါ။ သူမ ဖာသာ အိပ်ယာပေါ်တွင် လူးလှိမ့်နေ၏။
“ မူးတယ်...အရမ်းမူးတာပဲ ..ဘယ်လို ကြီးလဲ မသိဘူး”
လေးတွဲ့ သောအသံ နှင့်ပြောရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လူးလွန့်လိုက်သည်။ ဒူးတဖက်ကို ထောင် လိုက်ရာ ဝတ်ထားသည့် စကပ်က လန်တက်သွား ပြီး ဝါဝင်းလှပသည့် ခြေတံ တွေပေါ်ထွက်လာ၏။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို အမြန်ဆုံးချွတ်ချလိုက်ရာ မင်းခန့်၏ ဖွားဖက် တော်ကြီးကလည်း သွေးတဆာဆာ နှင့် ခေါင်းခါပြီးရမ်းနေ၏။ အားလုံး ဗလာကျင်း သွားသည် နှင့် မင်းခန့် ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်သွားသည်။
ပုခုံးသားဖေါ်ထားသည့် အကျ ႌကြောင့် ဝင်းမွတ်ပြီး အချိုးအစားပြေပျစ်သည့် ပုခုံး သား လည်တိုင် အလှက ရင်မောစရာကောင်းလှသည်။ အသက်ကို ပြင်းစွာ ရှူနေသည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ပြည့်ဖြိုးသည့် ရင်အုံက အပြင်ကို ထွက်ကျလာတော့ မတတ် ခုန် ပေါက်နေသည်။
ချွေးစေးတွေပြန်နေသည့် မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်နေရာမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ နှုတ်ခမ်းတွေ ကို ကုန်းနမ်းလိုက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း တုန်သွားသည်။ ပူပြင်းကြမ်းရှသည့် မင်းခန့်အ နမ်းတွေ နှင့် အတူ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လက်ကလေးတွေက ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လာသည်။ ရီဝေနေ သည့် မျက်ဝန်းတွေက ပိုပြီးမှေးစင်းကျသွား၏။ သူမ၏ မျက်နှာကလည်းနီရောင် သန်းနေကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက အနမ်းရပ်တန့်လိုက်သည့်တိုင်အောင် တစုံတရာကို ငံ့ လင့် နေသလို တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလို့ နေ၏။
“ မင်းဘာဖြစ်လို့ နမ်းတာလဲ မင်းခန့် ”
“ ကျွန်တော် မမကို အရမ်းချစ်တယ်ဗျာ။ မမကို အရမ်းချစ်ချင်တယ်၊ မမကို ချစ်နေရင်းနဲ့ လဲ သေသွားတဲ့ အထိတောင် ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်”
နားနားကို ကပ်၍ တိုးတိုးဖွဖွလေး ပြောရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကို စောင်းလိုက်သည်။ သူမ၏ အကျ ႌ ဇစ်က နောက်ကျောဖက်မှာ ဆိုတာ ဧည့်ခံပွဲမှာကထဲ ကမင်းခန့် တွေ့ခဲ့သည်။ ဇစ် ကို အောက်ခြေအထိဆွဲချလိုက်တော့ ကျောပြင်ဝင်းဝင်း မွတ်မွတ် ကလေးကိုရှင်းလင်းစွာ မြင်ရ သည်။ အောက်ခံ ဘရာစီယာ မပါပါ။ အောက်က စကပ်နှင့်လည်း တဆက်ထည်း ဖြစ်လို့ အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်ပြီးသည် နှင့် အောက်ကို တပြုံလုံးဆွဲချလိုက်သည်။
“ အို”
ကိုယ်နှင့် အရေပြားတခုလို တိတိရိရိ ကပ်နေသည့် မရမ်းရောင် ဘောင်းဘီလေးမှ အပ ဒေါ် နွယ်နီထွန်းကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာမှ မရှိတော့ပါ။ ကျိတ်ပြီးပစ်မှားနေတာ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သောအလှအ ပ များက မင်းခန့်ကို ရင်ခုန်သံတွေမြန်စေသည်။ ပေါင်ကြားက အတံကြီးကလည်း ပစ်စင်ပေါ် က ဒုံးကျည် တခုလို တန်းပြီးထောင်တက်လာ၏။ အောင်သေ အောင်သားစားဖို့ မင်းခန့် ကြာ ကြာ မစောင့်နိုင်တော့ပါ။ အံကိုတင်းတင်းကျိတ်လိုက်ပြီး မရမ်းရောင် ဘောင်း ဘီလေးကို အားနှင့် ဆောင့်ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ခါးလေးကော့တက်လာ သည်။
“ ဝိုး”
ဖေါင်းတင်းနေသည့် ဒေါ် နွယ်နီထွန်း၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော နေရာတွင် အမွှေးတပင်မှ မရှိ ပြောင် ရှင်းနေသည်။ လုံးဝ မပေါက်တာတော့ မဖြစ်နိုင် လက်နှင့် ပွတ်ကြည့်လိုက်တော့အနည်းငယ်လေးကြမ်းနေသည်။ ရိတ်ထားတာပဲ ဖြစ်မည်။ အကွဲကြောင်းတလျှောက် နှင့် အောက်ခြေက အပေါက်ဝကလေးမှာတော့ အရည်တွေ နှင့်စိုပြီးအရောင်တလက်လက်တောက်နေ၏။ တခါမှ မသုံးဖူးသည့် ဆေးက စွမ်းသားပဲဟု မင်းခန့် ကျေနပ်စွာတွေးလိုက် မိသည်။
ဖြောင့်စင်းရှည်လျားသည့် ပေါင်တံကြီးနှစ်ဖက်ကို စိတ်ကြိုက်ဖြဲလိုက်ပြီး နောက် သူ့ဟာကြီး ကို အဝမှာတေ့ကာ အားရပါးရထိုးသွင်းထည့်လိုက်၏။ အိမ်ထောင်သည်ပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း ပစ္စည်းက စေးပိုင်တင်းကြပ်နေသည်။ ပစ္စည်းကောင်းရထားပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ယောက်ျား က မှန်မှန်ဆွဲနိုင်ဟန်မတူပေ။ အခုတောင်မှ နိုင်ငံခြားကို ရောက်နေသည် မ ဟုတ်ပါလား။
“ မင်းခန့် ...မင်းခန့် ....အား ...မင်းဘာလုပ်တာလဲ”
ချက်ချင်း မဖြေသေးဘဲ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ် တုန်သွားအောင် ခပ် ပြင်း ပြင်းလေး ဆယ့်လေးငါးချက်လောက် ဆောင့်ပေးလိုက်ပြီးမှ
“ မမ ကို ချစ်တာလေ၊ အရမ်း ချစ်တာပဲ”
“ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲအား ...အင့် ...အင်း ......အား”
“ မမ ..ဟာလေးက အရမ်းလုပ်လို့ ကောင်းတာပဲ၊ အထဲမှာ စေးပြီး အိနေတာပဲ၊ ဆောင့်လို့ ကောင်းတယ်..သိလား”
“ မင်း ..ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ ဟင်...အား ...အမယ်လေး”
“ ကောင်းတယ် မဟုတ်လားမမ၊ စိတ်ကိုလျှော့ပြီး မျက်စိမှိတ်ထား မမ အရမ်းကောင်း အောင် ကျွန်တော် လုပ်ပေးမယ်”
မင်းခန့် စကားကိုနားထောင်တာလား၊ သူမ ဖာသာပဲ မနေနိုင်တော့တာလားတော့ မသိပါ။ ဒေါ် နွယ်နီထွန်း မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ခါးကိုဖက်ပြီး ညည်းညူ နေသည့် အသံတွေတော့ စဲမသွား။ အရှိန်ရလာသည် နှင့် အမျှတိုး၍ တိုး၍ ညည်းလာ သည်။ ထိုအသံမှာ သူမ၏ ရမ္မက်တွေ ဘယ်လောက်တောင်ပြင်းပြနေသည်ဆိုတာကိုမ ကွယ်မဝှက် တန်း ထုတ်ပြ နေသလို ရှိသည်။
မင်းခန့်လည်းကျေနပ်နေပါသည်။ သူအလွန်စားချင်သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို စိတ်ရှိတိုင်း လုပ် ခွင့် ရနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ မင်းခန့် လည်တိုင်ကို လက်ဖြင့်ခိုရင်း၊ မင်းခန့် ကျောပြင်ကိုကုပ်ခြစ် ရင်း ရမ္မက်တွေ ထန်နေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း သည် အရင်တုန်းက မြင်ဖူးနေ ကျ ပုံစံနှင့် ကွဲပြား ခြားနားလွန်းစွာ ရှိသည်။ မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုပဲဖြစ်ပါသည်။ အဝတ်အစား အ ပြည့် အစုံနှင့် ဆိုရင် ဟန်ထည် မာန်ထည်ရှိသလောက် အိပ်ယာပေါ်ကို ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ရောက်ပြီဆိုရင်တော့ ယောက်ျားတွေ ပြုသမျှ မရှက်မကြောက်ခံကြသည်သာ။
အခုလည်း မင်းခန့် တိုက်ခဲ့သည့် ဆေးစွမ်းကြောင့်ပင်ဖြစ်စေဦးတော့ ရမ္မက်၏ ဦးဆောင် ရာကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း စုန်းစုန်းမြုပ်လိုက်ပါနေပြီဖြစ်သည်။ သူမ၏ အိစက်တောင့်တင်းသောကိုယ်လုံးပါ်ကနေစီးမိုးပြီး မင်းခန့် လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်လို့ရနေသည်။ တက်ကြွသော အငမ်းမ ရ တုန့် ပြန်အော်ဟစ်သံတွေက မင်းခန့်ကို စိတ်ထင်တိုင်းကျဲဖို့ လမ်းဖွင့်ပေးနေသည်။ သူ နှင့်အပေးအယူ အလွန်မျှပြီး တက်ကြွသည့် ဒေါ်ခင်မမ နှင့်ပင်လျှင် မင်းခန့် ဒီလောက် မ ကြမ်းခဲ့ မရမ်းခဲ့ဖူးပါ။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ပစ္စည်းကလည်း မင်းခန့် အတွက်ဟု တိုင်းပြီးလုပ် ထားသလားထင်ရအောင် အဆင်ပြေလွန်းသည်။
လေအေးစက်တပ်ထားသော်လည်း မင်းခန့် နဖူးပြင်မှာ ချွေးစက်တွေသီးနေသည်။ ပုံစံ ပြောင်းသည့် အချိန်လေးတွေ အတွင်းမှာသာ နားမိပြီး ကျန်သည့် အချိန်မှာတော့ မရပ် မနားဆောင့်နေမိတာကြောင့် ဒီကိစ္စ မျိုးမှာ သက်လုံအလွန်ကောင်းတတ်သည့် မင်းခန့် တောင် မှ ရင်ထဲဟိုက်ပြီးမောလာသည်။ ကြာရင်မလွယ်ဟု သိလာပြီးနောက် ဒီတချီကို အမြန်ဆုံး အဆုံးသတ်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားရတော့သည်။
“ မမ ...လေးဖက်ထောက်လိုက်နော်၊ ကျွန်တော် နောက်ကနေ မမဖင်ကြီးတွေကို ကြည့် ပြီးလုပ်ချင်လို့”
ယောင်တောင်တောင်လေး ဖြစ်နေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို ခါးကနေဆွဲမလိုက်ပြီး ကုန်း ခိုင်းလိုက်ရသည်။ အမွှေးအမျှင် မရှိပြောင်ချောနေသည့် ပစ္စည်းဖေါင်းဖေါင်းကြီးက ပြူးနေ သည်။ အရည်တွေ နှင့် ရွှဲပြောင်နေသလို မင်းခန့်၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ချက်တွေကြောင့် နှုတ်ခမ်းသားနှင့် အောက်ခြေဖက်မှာ နီနေ၏။
“ အရမ်းလှတာပဲ မမရယ်၊ ကျွန်တော်က ဒါမျိူးမှ ကြိုက်တာ”
“ အား ...ဟ...အီး”
ပြောလည်းပြောပါးစပ်နှင့်လည်းကုန်းစုပ်လိုက်ရာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှုတ်က မချင့်မရဲအော် သံတွေ ထွက်လာပြီး တင်ပါးကြီးသွက်သွက်ရမ်းသွား၏။ အားမာန်အပြည့် ဖြင့် အဆုံးသတ်တိုက်ပွဲ ဝင်နိုင်ဖို့ ခေတ္တ အမောဖြေရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကောင်းသထက်ကောင်း အောင် နောက်ကနေ လျှာဖြင့် ထိထိမိမိ ကလိပေးနေလိုက်သည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မရပ်မနား အော်နေရရှာသည်။အမောပြေတော့မှ အခုထိအလံ မလှဲသေးသည့် အချောင်းကြီးကို ရှုံ့လိုက်ပွလိုက်နှင့် မခံ မရပ်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရသည့် အပေါက်ကလေးထဲသို့ ခပ်ဖြေးဖြေးထိုးသွင်းလိုက်၏။
“ အ”
နေရာအကျအနယူပြီးလိုက် ပြီးသည့်နောက်မှာတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ခါးကို မိမိရရ ဆုပ် ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် ခပ်မှန်မှန်လေး စလုပ်လိုက်သည်။ အရှိန်ရလာသည်နှင့် အမျှ အားပါ ပြီး ပိုမြန်လာသည်။ အမောလည်းပြေထားလို့ မင်းခန့် စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ တ ဖတ်ဖတ် နှင့် အသားချင်းရိုတ်ခတ်သံတွေက အခန်းထဲမှာဆူညံနေပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လည်း မင်းခန့်၏ ဆောင့်အားကြောင့် ခေါင်းရင်းဖက်ဆီသို့ ရွေ့ရွေ့သွားသည်။ သူမခမျာ အိပ်ရာခင်းကို လက်ကလေးတွေနှင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆွဲထားသော်လည်း တောင့်မခံ နိုင်ဘဲ ကုတင်ခေါင်းရင်းက ဘောင်ကို တွန်းကန်ထားရသည့် အခြေအနေ အထိရောက် သွားသည်။
မင်းခန့်ကတော့ဒါတွေမသိပါ။ လတ်တလောသူ့အာရုံထဲမှာ ရှိတာက ခံစားချက်၏ အမြင့် ဆုံးဆီသို့ ရောက်အောင်သွားနိုင်ဖို့ ပဲဖြစ်သည်။ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုးဆိုတာ နောက်တ ကြိမ်မရှိနိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ အဖြစ်ကို အကြောင်းပြုပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက သူ့ကို သ ဘောကျ လက်ခံသွားပြီဆိုရင်တော့ အလွန်စားလို့ ကောင်းသည့် အသီးကို နောက်ထပ် အခါခါ
စားခွင့် ကြုံရပေဦးမည်။
“ အရမ်းကောင်းတယ် ..မမရယ်...အား ...ကျွန်တော် ...ပြီးပြီ၊ ပြီးပြီ”
အရည်တွေ အားပါးတရ ပန်းထည့်လိုက်ပြီးနောက် ပြန်မထုတ်ဘဲ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ် ပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်သည်လည်း ပင်ပင်ပန်းပန်း မလှုပ်ရှားရပါဘဲ နှင့် စိတ်ဇောအဟုန်ကြောင့် ချွေးတွေနှင့် ရွှဲကာ အသက်ကို မှန်မှန်မရှူနိုင်ဘဲ မောပန်းနေ သည်။ တချက်တချက် တွင်လည်း လှိုက်လှိုက်မောမော ညည်းလိုက်သေး၏။အထဲ မှာ အချောင်းကြီး ပျော့ကျသွားတာကို ခံစားသိလိုက်မှ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဘေးကို လှိမ့်ချရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကိုပါ မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ပေါင်တဖက်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ခွ ထားရင်းတကိုယ်လုံးလက်လှမ်းမှီ သလောက်ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း မင်းခန့် နှုတ်ကလည်း တတွတ်တွတ် နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို ချော့မော့နှစ်သိမ့် နေမိ၏။
“ ကျွန်တော် တို့ တညလုံး လုပ်ကြမယ်နော်မမ၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ မမရယ်၊ ကျွန်တော်တ ခါမှ ဒီလောက် အရည်တွေ မထွက်ဖူးဘူး၊ အားရလိုက်တာ”
တုန့်ပြန်သံ မကြားရသောလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းဖိကပ်တိုးဝင် နေသည်။ တိုးတိုးဖျော့ဖျော့လေး ညည်းနေတာကိုလည်း မရပ်သေး။ သူမ၏ ရမ္မက်မီးတွေက တောက်လောင်နေဆဲ ရှိသေးပုံရသည်။ မင်းခန့် တောင်နဲနဲ လန့်ချင်သွားသည်။ လိုလို မယ်မယ် ဆေးကို နှစ်ထုပ်တိုက်လိုက်တာ လက်လွန်သွားပြီလားဟု ပင်စိုးရိမ်သွားမိသည်။
ဒါပေမယ့် ဖြစ်အောင်တော့ လုပ်ရပေမည်။ ဒီလို အချိန်ရောက်မှ လက်လျှော့လိုက်ရသည် ဟု ဆိုလျှင် မင်းခန့် ရာဇဝင်ရိုင်းပေတော့မည်။
မင်းခန့် အမောပြေလို့ ထထိုင်လိုက်ချိန်မှာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားလည်ရခက်သည့် မျက်လုံး ကြီးတွေ နှင့်မော့ကြည့်နေ၏။ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး မင်းခန့် ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေတပုလင်းသွားယူ သောက်သည်။ မင်းခန့် ထားခဲ့သည့် အတိုင်းကုတင်ပေါ်မှာပင်လက်ကလေး လဲလျောင်းရင်း မင်းခန့် လုပ်သမျှကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လိုက်ကြည့်နေသည်။
“ ရေသောက်မလား မမ”
“ မူးတယ်”
“ မမ ဝိုင်သောက်တာ များသွားလို့ နေမယ်၊ ရေလေးသောက်လိုက်နော်”
ခေါင်းကို ချီမ ပြီးပုလင်းကို ပါးစပ်ဝမှာတေ့ ပေးလိုက်တော့ နည်းနည်းသောက်သည်။ ပြီး တာ နှင့် ချက်ချင်းပြန်ပြီး မှိန်းသလိုလုပ်နေသည်။
“ မူးသေးလား မမ”
“ ရင်ထဲကလဲ ပူတယ်”
“ ဒါဆို ရေထပ်သောက်လိုက်နော်”
ရမ္မက် အပူနှင့် အရက်အပူကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားလည်ပုံမရပါ။ နားမလည်တာပဲ မင်း ခန့် အတွက်ကောင်းပါသည်။ ခန နားပြီး အမောဖြေရေသောက်လိုက်တော့ မင်းခန့်ကတော့ ပြန် ပြီး လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်လာသည်။ မျက်လုံးတွေကို မှေးစင်းပြီး အိပ်ယာပေါ်တွင် ပိုးစိုးပက်စက်လဲ လျောင်းနေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုကြည့်ပြီး စိတ်ဓါတ်တွေပြန်လည် တက်ကြွလာသည်။
ကုတင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လိုက်ပြီးနောက် နောက်တကြိမ်အတွက် အစပျိုးဖို့ လုပ်သည်။ သင်းပျံ့ပျံ့ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး ရနံ့လေးရနေသည် နှုတ်ခမ်းလွှာတွေက နုအိနေသလို ချော မွတ်နုထွေးသည့် ရွှေရင်အစုံကလည်း တင်းရင်းနေသည်မှာ အပျိုစင် တမျှပင်ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် တရွရွကလေး ပွတ်ပေးသည့်သည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ်လေးတုန်လာ သည်။
အားကုန်ညှစ်မိသည့် အခါမှာတော့ မချိမဆန့် ညည်း၏။ ကလေးမမွေးဖူးသေးသည့် နို့သီးခေါင်းနီနီလေး တွေက မကြီးလွန်း မသေးလွန်း အနေတော်ပင် ဖြစ်သည်။ ဟိုဖက် ဒီဖက်လွန်းထိုးသလို ကူးရင်း အပြန်ပြန် အလှန်လှန်စို့ပေးလိုက်တော့ မင်းခန့် ကုပ်ပိုးကို လက်သည်း ချွန်ချွန်လေး တွေ နှင့် လာကုပ်ခြစ်သည်။
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက အသက်သုံးဆယ်ကျော်ပေမယ့် အဆီနည်းသေး၏။ လေ့ကျင့်ခန်းတွေ ဘာတွေလုပ်ပုံရသည်။ ဗိုက်ခေါက်နှင့် ဆီးခုံ က သူ့သဘာဝအတိုင်း နီးပါးရှိနေသေးသည်။
“ မမက တကိုယ်လုံးလှတာပဲ၊ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်က အရမ်းချစ်တာ”
အဓိက နေရာကို ငုံခဲလိုက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း တွန့်လိမ်သွားသည်။
ဘာဂျာကိစ္စကို တချို့ ယောက်ျားတွေက ရွံတတ်သည်။ တချို့ကတော့ ကိုယ့်ဖာသာ လုပ် ချင် လုပ်မည် လုပ်သည်ဟု ဝန်မခံကြ။ မင်းခန့်ကတော့ ဒါကို မရွံပါ။ သူနှင့် ပတ်သက်သည့်မိန်းမ တွေကို အခွင့်အရေးရသည် နှင့်လုပ်ပေးသည်။ ဒီလို လုပ်ပေးလို့ မင်းခန့် အတွက်မ ရှုံးပါ။ ဘာ ကြောင့်ဆိုသော် ပုလွေပြန်မှုတ် ခိုင်းလို့ရသည်။ ဘယ်လောက်ပင်ချေးထူသည့်မိန်းမ ဖြစ်စေ တကြိမ် နှစ်ကြိမ်လောက် အရသာကို သဘောကျသွား အောင်လုပ်ပေး လိုက် ရင် ကိုယ့်ကိုပြန် ပြီး ပေးဆပ်သွားကြသည်။ ဒါကြောင့် ဘာဂျာက မင်းခန့် လက်သုံး လို့တောင်ဆိုနိုင်၏။ ဒေါ် ခင်မမ ဆိုရင် မင်းခန့် ခေါင်းရွယ်လိုက်သည်နှင့် ပေါင်ကား ပေး ပြီးသား ဖြစ်နေသည်။
အခုလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ရမ္မက်တွေ ကြွသထက်ပိုကြွစေရန် မင်းခန့် သူ၏ လျှာစွမ်းကို အကောင်းဆုံးထုတ်ပြသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ခန္ဒာကိုယ်ကလည်း သန့်ရှင်းပြီး မွှေးမြနေသည့် အတွက် မင်းခန့် ရွံဖို့ သတိတောင်မရပါ။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက တကိုယ်ရေသန့် ရှင်း မှုကို ဂရုစိုက်ပုံရသည်။ အကွဲကြောင်းနှစ်ခုကြားထဲမှာတောင်မှ သင်းပျံ့လတ်ဆတ်သော ရနံ့လေး တမျိုးရနေသည်။ ဒါတောင်မှ မင်းခန့် အခုနက တချီဆွဲပြီးသား ဖြစ်သည်။ ဒါ လောက်သန့်ပြန့် သည့် ပစ္စည်းမျိုး မင်းခန့် မကြုံဖူးပါ။ ဒါကြောင့် ဒေါ်နွယ်နွယ်ထွန်း တ ကိုယ်လုံးကော့ပျံလန်ပြီး အရည်တွေ တတောက်တောက်ယိုကျသည်အထိ အားရပါးရမှုတ် ပေးလိုက်သည်။
“ ကောင်းတယ်နော်၊ မမ၊ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား”
စိတ်တိုင်းကျ အားရပါးရ လုပ်ပေးပြီးမှ ပြန်ထပြီးမေးလိုက်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အဖြေမ ပေး ပါ။ မင်းခန့်ကို ရီဝေသည့် မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် မော့ကြည့်နေသည်။
“ ကျွန်တော့် ကို ပြန်လုပ်ပေးမလား”
ကြောင်တောင်တောင်နှင့် ကြည့်နေပြန်သောကြောင့် မင်းခန့်က အပေါ်ကို တိုးလိုက်ပြီး ဒေါ် နွယ်နီထွန်းကိုယ် အပေါ်ပိုင်းကို ကားယားခွလိုက်သည်။ ခေါင်းကို မလိုက်သည့် အခါအ လိုက် သင့်လေးပါလာသည့် အတွက် နှင်းဆီငုံလို နှုတ်ခမ်းလွှာတွေကြားကို ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း အား နှိုးဆွပေးရင်း ပြန်ပြီးတင်းမာနေပြီဖြစ်သည့် သူ့ အတံကြီးကို တေ့ပေးလိုက်ပါ၏။
“ ငုံလိုက်လေ မမ၊ ငုံပြီး တော့ အဖျားကိုစုပ်”
နည်းနည်းလေး အားစိုက်ပြီးဖိလိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းလွှာတွေ ပွင့်ဟ သွားသည်။ မင်းခန့်က လည်း အချိန်မဆိုင်းဘဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ တဝက်လောက်ဝင်သွားသည်။
“ အု ..အု”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဒါမျိုးလုပ်ပေးဖူးပုံမရပါ။ ဒီတိုင်း ငုံထား၏။ မင်းခန့် မနေသာတော့ဘဲ ကိုယ့် ဖာသာပဲ အသာအယာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးလိုက်ရာ တအုအု နှင့် ဖြစ်နေသည်။ နောက် ဆုံး မတတ်နိုင်တော့ဘဲ အထစ်ရောက်သည် အထိပြန်ဆွဲ ထုတ်လိုက်ပြီး
“ ထိပ်ကို စုပ်ပေးပါလားမမရယ်”
ဒီတခါတော့ စုပ်ပေးသည်။ ဖြေးဖြေးလေး စုပ်ပေးနေရာကနေ နောက်တော့ အတင်းစုပ်လာ သည်။ ပါးလေးနှစ်ဖက် ချိုင့်ခွက်ပြီးဝင်သွားအောင်စုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် တချောင်းလုံးကျဉ်တက်သွားရသည်။
“ ရပြီ၊ အား ..ရပြီ၊”
ခေါင်းကို နောက်ကို ပြန်တွန်းပြီးဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။
“ အရမ်းကောင်းတယ်သိလားမမ၊ မမ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးသွားမလားတောင်ထင်ရတယ် ...ဟဲ ..ဟဲ၊ ပြီးလို့ မဖြစ်ဘူးလေ၊ မမနဲ့ တဝကြီးချစ်ရဦးမှာ”
ဒုတိယ တချီက ပထမအချီထက် ပိုကြမ်းသလို ပိုလည်းကြာ၏။ ကုတင်ပေါ်မှာ ခေါင်းရင်း ရောက်လိုက် ခြေရင်းရောက်လိုက် နှင့် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေသည်။ တခါတလေကျရင်ဒေါ် နွယ် နီထွန်း ကုတင်အောက်ကို လူတခြမ်းလောက် ပြုတ်ကျသွားတာကိုတောင်မှ လုပ် ကောင်း ကောင်း နှင့် ဆက်လုပ်နေမိသည်။ လမ်းခရီးမှာ အနားယူရတာတွေတော့ရှိသည်။
လူမောပေ မယ့် မင်းခန့် ဟာကြီးကတော့ ယောင်လို့တောင် ခေါင်းမငိုက် ထောင်မတ် ကာ ပန်းပန်နေဆဲ ပင်။ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ ဒီတကြိမ်မှာ သူမ၏ ရမ္မက်ဆန္ဒ တွေပြည့်စုံသွားပုံရသည်။ မရပ် မနား ဆူညံစွာအော်ဟစ် နေသည်မှာ ငိုသံတောင်ပါလာ၏။ တကိုယ်လုံးလည်း မြွေတ ကောင်လို တွန့်လိမ်နေသည်။ ပြီးတော့ အရုပ်တရုပ်လို ပင် ငြိမ်သက်သွား၏။ မင်းခန့် မပြီး ခင်ကပင် ပျော့ခွေပြီးမလှုပ်တော့။ မင်းခန့် ပြီးသွားပြီးနောက် မှာတော့ မျက်လုံးတောင် မပွင့်တော့ချေ။
တကယ်တန်းတော့ မင်းခန့်လည်း ပင်ပန်းနေသည်။ ထို့ ကြောင့် စိတ် လျှော့လိုက်သည့် အခါ ချက်ချင်းလိုလို အိပ်မောကျသွား၏။ အိပ်မက်တောင် မမက် မိပါ။
မနက်လင်းလာတော့ အိပ်ရေးကောင်းကောင်း ရလိုက်သည့် မင်းခန့် လန်းဆန်း အားပြည့် စွာ နိုး လာသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော်နေဆဲ။ စွဲမက်စရာ ကိုယ်အလှကို နောက်ကနေကြည့်ရင်း မပြန်ခင် လင်းဆွဲလေး တချီလောက်တော့ဆွဲ ချင် စိတ်ပေါ်လာသည်။ ထို့ ကြောင့် ကျောပေးလဲလျောင်းနေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ပုခုံးသားပြည့်ပြည့်လေးကို ကိုင်ဆွဲ ပြီး လှည့်လိုက်သည်။
“ မိုးလင်းပြီ မမရဲ့၊ ထတော့လေ”
မင်းခန့် ဖက်ကို လည်လာရင်းနှင့် လမ်းတဝက်မှာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မျက်လုံးတွေ ဖျက်ကနဲ ပွင့် လာသည်။ မင်းခန့် ကိုမြင်လိုက်ရတော့ မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားပြီး အလန့် တကြားနှင့် ကုန်းထလိုက်၏။
“ အား ...ကျွတ်...ကျွတ်”
ခေါင်းကို နှိပ်ရင်း ညည်းလိုက်လို့ မင်းခန့်က
“ ခေါင်းကိုက်လို့ လားမမ၊ ကော်ဖီ ခါးခါး လေးမှာလိုက်မယ်လေ”
“ ဟင် ...မင်း ...မင်း”
“ ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော်လေ၊ မင်းခန့် လေ မမရဲ့”
“ ငါ ...ငါ ..ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ...အို”
မယုံနိုင်စွာပြောရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်မြင်ပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အကြီးအကျယ်ထိတ်လန့် သွား သည်။ ခြေရင်းဖက်က စောင်ခေါက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး ကိုယ်ပေါ်အုပ်တင်လိုက်၏။
“ ဒါ ..ဒါ ...ဘယ်မှာလဲ၊ မင်း ခန့် ... နင့် အဝတ် နင်ဝတ်စမ်း”
“ မဝတ်ချင်ပါဘူး၊ အစောကြီး ရှိသေးတာ၊ ချစ်ကြဦးမယ်လေ ..မမရဲ့”
“ နင် ...မိုက်ရိုင်းလှချည်လား”
သူမ ကိုယ်ပေါ်က စောင်ကို လှမ်းဆွဲသည့် မင်းခန့်လက်ကို ရိုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး ဒေါသ တကြီး ပြောသည်။
“ မမ ကလည်း စိတ်လျှော့ပါဦး၊ အလှတွေ ပျက်ကုန်ဦးမယ်”
“ ငါ ..ညက ...နင် ..ဘယ်ကိုခေါ်လာတာလဲ”
“ မမ အရမ်း မူးနေလို့ ကျွန်တော် ကားမောင်းလာရတယ်လေ မမရဲ့၊ မမအိမ်ကို မသိလို့ ဒီ ဟိုတယ် ကိုပဲ ခေါ်လာလိုက်ပြီးတော့ ...ကျွန်တော် အရမ်းပျော်တာပဲ မမရာ”
“ ငါ ...အိပ်မက် မက်နေတာလို့ထင်တာ၊ ခေါင်းတွေ အရမ်းကိုက်တယ်၊ ငါသောက်တာ နည်း နည်းလေးပါ၊ မင်းခန့် ငါသောက်မယ့် ဝိုင်ထဲကို နင်ဘာယုတ်မာထားလဲ”
အမှတ်တမဲ့ နှင့် ခံလိုက်ရပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ခပ်ညံ့ညံ့ မိန်းမမဟုတ်ပါ။ မူမ မှန် သည့် အချက်ကို ချက်ချင်းတွေးမိသည်။ ရူးချင်ယောင်ဆောင်မှ ဖြစ်တော့မည် ဟု မင်းခန့် တွေးလိုက် သည်။
“ မယုတ်မာပါဘူး မမရယ်၊ မမ အရမ်းမူးနေလို့ ဒီမှာ ခနအိပ်ခိုင်းဖို့ ခေါ်လာရင်း...ကျွန် ... ကျွန် တော် ...စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော် မမ ကို ကျိတ်ပြီးချစ်နေတာ ကြာပါပြီ၊ ဒါ ကြောင့် ကျွန် ..တော်..မလုပ်သင့်တာလုပ်မိသလို ဖြစ်သွားတယ်၊ ခွင့်လွှတ်ပါ ဗျာ”
အကယ်ဒမီ ရလောက်သည့် အမူအရာမျိုးနှင့် မင်းခန့်က အသနားခံပြသော်လည်း ဒေါ်နွယ် နီ ထွန်း မျက်လုံးထဲက ဒေါသတွေက လျော့ပါးမသွားပါ။
“ နင်ချစ်စရာမလိုဘူး၊ ငါ့မှာလင်ရှိတယ်၊ နင့်လိုကောင် အဆင့်အတန်းမျိုးကများရာရာစစ၊ နင့် ကိုငါ ရဲတိုင်မယ်၊ တရားစွဲပြီး ထောင်ထဲထည့်ပစ်မယ်”
“ မမ စိတ်တိုင်းကျလုပ်ပါ၊ သတ်ချင်လည်းသတ်ပါ၊ တရားစွဲမယ် ဆိုလည်း ကျွန်တော့် အပြစ် ကို အမှန်အတိုင်းဝန်ခံ ပြီး ထောင်ထဲကို ရင်ကော့ဝင်သွားပါ့မယ် မမ”
“ နင် ...နင်”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းလို မိန်းမက သိက္ခာအပျက်ခံပြီး ဘယ်မှာတရားစွဲဝံ့မည်နည်း။ ထို့ကြောင့် မင်း ခန့် ရဲရဲကြီးကို တာဝန်ယူပစ်လိုက်သည်။
“ နင့် ဘောင်းဘီကို ယူပြီး ဟိုရေချိုးခန်းထဲကို သွားစမ်း၊ ငါက လာဆိုမှလာ”
“ မမရယ်..ကျွန်တော်က”
“ စကားမရှည်နဲ့၊ ငါပြောသလိုလုပ်”
မီးထွက်မတတ် မျက်လုံးနှင့် ဒေါသတကြီးအသံကြောင့် မင်းခန့် ထပ်မတွန့်တော့ဘဲ ခုံ ပေါ် တင် ထားသည့် အဝတ်အစားတွေကို ကောက်ယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ အထဲမှာအ ပေါ့ အရင်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်နှာသစ်ပြီး အဝတ်အစား ပြန်ဝတ် လိုက်သည်။
“ ကျွန်တော် လာလို့ရပြီလားမမ”
တော်တော်နှင့် အသံမကြားလို့ အထဲကနေ အော်မေးမိသည်။
“ ထွက်ခဲ့”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း က အဝတ်အစားအပြည့်အစုံပြန်ဝတ် ထားပြီးပေပြီ။ မင်းခန့် နှင့် ညတုန်းက ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ထားတာတောင်မှ လှပကြည့်ကောင်းနေသည့် သူမကိုကြည့်ပြီး အလွန်နှ မျော တသ ဖြစ်ရသည်။ အခုဖြစ်ပျက်နေပုံအရဆိုရင် နောက်ပိုင်းမှာ ဇာတ်လမ်းဆက်ဖို့ ဆို တာလွယ် မည့်ပုံမရှိပေ။ ဒါပေမယ့် မိန်းမ ဆိုတာကလည်းပြောလို့တော့မရသေးပါ။ ကိုယ့်အ ကိုင်အတွယ် နှင့် ကြံရည်ဖန်ရည်ပေါ်မှာလည်း မူတည်သေးသည်ဟု စိတ်ကိုဖြေရ၏။
“ ငါ့ အိတ်ဘယ်မှာလဲ”
“ မမ အိတ်က ကားနောက်ခန်းမှာမမ၊ ပုဝါလဲ အဲဒီမှာပဲ ထားခဲ့တယ်”
“ ကားသော့ရော”
“ စားပွဲပေါ်က တယ်လီဖုန်း ဘေးမှာလေ”
ကားသော့ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီးနောက် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ်တောင့်တောင့်လေး ဖြစ် သွား သည်။ မင်းခန့် ဖက်ကို လှည့်လာပြီး
“ နင့်ဖုန်း ပေးစမ်း”
ဖုန်းဆက်ချင်လို့ တောင်းသည်ဟု ထင်ပြီး ချက်ချင်းထုတ်ပေးလိုက်၏။
“ အော် ..ဟုတ်တယ်၊ မမဖုန်းက လက်ကိုင်အိတ်ထဲမှာ ထင်တယ်ဒါဆိုရင် ကားပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့ပြီ ပေါ့”
ဒါပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ဖုန်းဆက်ချင်လို့ မဟုတ်ပါ။
“ မင်းခန့် ...ဒီထဲ က ဓါတ်ပုံတွေ ဘယ်လိုကြည့်လဲ”
“ ဟာ ..မမ...ကျွန်တော် ...မဟုတ်တာ မလုပ်ပါဘူးဗျာ”
“ ပြဆိုရင် ပြစမ်း၊ နင်က ဘာကောင်မို့လို့ မဟုတ်တာ မလုပ်ရမှာလဲ”
စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ဓါတ်ပုံဂယ်လာရီရော တခြားမန်မိုရီ ရှိသည့်နေရာတွေပါ အကုန်ဖွင့် ပြ လိုက်သည်။
“ တွေ့လားမမ၊ ကျွန်တော် ယုတ်မာတဲ့ ကောင်မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ”
“ မင်းခန့် ... နင့် အဆင့်အတန်းကို ငါသိတယ်၊ ပလီပလာတာတွေ လာမပြောနဲ့၊ နင် အခုပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်လိုချင်လဲ တခါထဲပြော၊ နောက်ထပ်မတောင်းနဲ့၊ ပိုက်ဆံယူပြီးရင်ငါနဲ့ ပါတ်သက်တဲ့ ကိစ္စ တွေမှန်သမျှ နင်ဘာမှဝင်ပါစရာ မလိုဘူး၊ အခုကိစ္စ ကိုလည်း နောင် ဘယ်တော့မှ အစပြန် မထုတ်နဲ့တော့၊ နင်လိုသလောက် ပိုက်ဆံ ငါပေးမယ်”
“ ကျွန်တော် က မမ ကိုပဲ လိုချင်တာ”
“ တောက် ...နင့် လိုကောင်ကို အရောဝင်မိတာကိုက ငါမှားတာ၊ နင့်ဆီက အဲဒီကျက်သရေ မရှိ တဲ့ ဟာတွေ ငါထပ်မကြားချင်ဘူး၊ ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ ဆိုတာကိုပဲပြော”
“ ငါးသိန်းပေးဗျာ”
“ ပို့ ခိုင်းလိုက်မယ်၊ နင်ယောက်ျားစစ်စစ် ဆိုရင် ငါပြောထားတာတွေ မမေ့နဲ့”
စကားဆုံးသည်နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အခန်းထဲကနေ ဝုန်းကနဲ ထွက်သွားသည်။ မင်းခန့် ကြက် သေ သေပြီး ကျန်ခဲ့၏။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ထွက်သွားလို့ မဟုတ်ပါ။ သူ့ပါးစပ်က ငါးသိန်းပေးလို့ ထွက်သွားသည့် အတွက်ဖြစ်ပါသည်။
လက်ရှိ အချိန်မှာမင်းခန့် ငွေငါးသိန်း အရေးတကြီးလိုနေတာ အမှန်ဖြစ်သည်။ သူငယ်ချင်း တွေ ဆီမှာ အကူအညီတောင်းဖို့ လည်းဝန်လေး နေမိ၏။ သူတို့ ဟာသူတို့ အထိုက်အ လျောက် အဆင်ပြေနေကြချိန်ဆိုတော့ တယောက်ဆီက နည်းနည်းစီလိုက်ချေးရင်လည်း ငါးသိန်းတော့ ရသည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ပြောဖို့ ဝန်လေးနေသည်။ ပြောမိရင် ပိုက်ဆံ တော့ ချေးကြမည်။ ပြီး ရင်သာအလုပ်အကိုင် အတည်တကျလုပ်ဖို့ ဒီလို မရေမရာ အလုပ် တွေ မလုပ်ဖို့ တရားဟော ကြမှာ မလွဲပေ။ မင်းခန့် ကလည်း ဒီလိုပဲ ဝေလေလေ ပေါ့ပေါ့ ပါးပါး နေချင်သည်။ ထို့ ကြောင့် ဘယ်သူ့ ကိုမှ မပြောဘဲ တခြားတနေရာရာက များရလာ မလားဟု ကျိတ်ရှာသော်လည်း အခု ထက်ထိ အဆင်မပြေပါ။ ငါးသိန်းက ဒီအပတ်ထဲမှာပဲ ပေးရတော့မည်။
လူက တဏှာကိစ္စမှာပဲ အာရုံကျတာများနေပေမယ့် မသိစိတ်ထဲမှာ ဒီအကျပ်အတည်းက ရှိ နေ လို့ လွှတ်ကနဲတောင်းလိုက်မိတာ များလားဟု တွေးရင်း မင်းခန့် ဟိုတယ်ထဲကထွက် လာ ခဲ့ သည်။ တကယ်လို့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ငွေပို့ ခိုင်းလာရင်တော့ မယူပဲ နေလိုက်ဖို့ စိတ် ကူးမိ သည်။ ဝါသနာအရ မိန်းမတွေကို စိတ်ဝင်စားသော်လည်း တပ်မက်သော် လည်း ငွေရေးကြေး ရေး နှင့်တော့ မနွယ်ချင်ပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပိုင်းလုံး မဟုတ်ဟု မင်းခန့် ခံယူ သည်။ သူလိုချင် တာ မိန်းမတွေ၏ ကိုယ်ခန္ဒာ ဖြစ်သည်။ သူတို့ လက်ထဲက ငွေကြေး မဟုတ်ပါ။
ဒါပေမယ့် ဒေါ် နွယ်နီထွန်း တကယ်ပေးလာသည့် အခါမှာတော့ မင်းခန့် မတတ်သာပဲ လက် ခံ ယူလိုက်ရသည်။ တိုက်ရိုတ် မဟုတ် တဆင့် ပေးလာခြင်း ဖြစ်သည်။နောက်တနေ့ကျတော့ ဒေါ်ခင်မမ ဖုန်းဆက်လာ၏။
“ မောင်လေး ရေ၊ မင်း အတွက်ပွဲခတဲ့ ပိုက်ဆံ ငါးသိန်း နွယ်နီလာပေးသွားတယ်၊ သူခရီး သွား စရာ ရှိလို့ မမပေးပေးပါတဲ့၊ မင်းအားရင် မမရုံးဖက် လှည့်ဝင်လာပြီးယူလိုက်နော်”
မင်းခန့် မတတ်သာဘဲ သွားယူလိုက်ရတော့သည်။ ပွဲခ စားရသည့်ပွဲစားက ထိုပွဲခကို မယူပါ ဆိုရင် ဒေါ်ခင်မမ ဖက်က တမျိုးတွေးစရာ ဖြစ်တော့မည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပေးတာကိုမယူ ရင် ဗူးကျပြီး မယူတာဟု ဒေါ်ခင်မမ ထင်သွားပါက စားပေါက် တွေ ပိတ်သွားနိုင်သည်။ ယူ ပြီး ပြန်တော့လည်း မထူး ပါ ဘူး ဆိုပြီး လျော်စရာ ရှိတာတခါထဲ သွားလျော်လိုက်၏။ လက်ထဲမှာတောင် ပူအောင်ကိုင် မထား တော့ပါ။
အမှန်ဝန်ခံရရင် ထိုကိစ္စ ပြီးသွားသည့် အတွက် မင်းခန့် အတွက်ပေါ့ပါးသွားတာ အမှန်ဖြစ် သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပိုက်ဆံ ဖြစ်နေသည့် အတွက်စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲဖြစ်ရတာတော့ ရှိ သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ပြန်ပေးချင်သည်။ အဆင်ပြေတဲ့ တရက်မှာ ပိုက်ဆံပြန်ပေးရင်း နှင့် ဇာတ် လမ်းပြန်စပြီး တချီ တမောင်းလောက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှင့် ချစ်လိုက်ချင်သေး သည်။
သူမ၏ ယောက်ျား သည် တော်တော် အသုံးမကျသည့် ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်သည်။ ငွေကြေး ဥစ္စာလည်း ပြည့်စုံနေလျှက် နှင့် ဟိုသွားဒီသွား စီးပွားရှာနေသေးသည်။ မင်းခန့်သာဆိုရင် ရှိတာထိုင်စားပြီး ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း နှင့် အိပ်ယာထဲမှာပဲ အချိန်ပြည့်နေနေလိုက်တော့မည်။
အပိုင်း (၃) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment