ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၃ )

ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၃ ) 

ရေးသားသူ - ဗညားပိကျိ

သာဂိသည် ဦးညိုကြီး ပြောတာကို လက်ခံသင့်၊ မခံသင့် တစ်ညလုံး စဉ်းစားနေမိသည်။ မနက်မိုးလင်းသည်အထိ သူသည် အဖြေ မရချေ။ ရောင်နီ၏ ပျို့အန်သံနဲ့အတူ တရစ်ရစ်ထလာသော ကျေးငှက်တို့၏ လှောင်ပြောင်သံအောက်တွင် သာဂိသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် ဆက်လက် လှဲလျောင်းခြင်းငှာ မတတ်သာတော့ပဲ ကားဂိတ်ဘက်သို့ ထွက်ခဲ့၏။

သူသည် မိဖြူက ထိုသို့ ပြုမူသည် ဆိုခြင်းကို လုံးဝ မယုံနိုင်ဖြစ်နေလေသည်။ ထို့ကြောင့် ပဲခူး..ပဲခူး..ဟု အော်နေသော ဟိုင်းလပ်တစ်စီးပေါ်တက်ထိုင်လိုက်မိသည်။ကားလေးသည် အမြန်ယဉ်ဖြစ်၍ အမောင်းမြန်သော်လည်း အထတော့နှေးရှာပေသည်။ တစ်ခါရပ်ပြီးလျှင် မြန်မြန်တော့ ပြန်မထွက်နိုင်ရှာပေ။ သို့ရာတွင် သာဂိက ဒေါမထပါ။ သူသည် အရာအားလုံးကို အဆုံးစွန်ထိ ရင်ဆိုင်ဖို့ ပြင်ဆင်ပြီးဖြစ်သည်။ 

သူ့နှလုံးသားသည် သူ၏ မိုက်မဲမူ ပြစ်ဒဏ်ကို ခံယူဖို့ အသင့်ရှိနေသည်။ အဆုံးစွန်ပြောရလျှင် မိဖြူသည် ထိုကိစ္စကြောင့် အပျိုစင် မဖြစ်တော့သည် ထားဦး..သူကြည်ဖြူနိုင်ပါသည်။ တစ်ကြိမ် တစ်ခါ မှားခြင်း အတွက်အပြစ်တင်ရန် သူ့တွင် စကားလုံးမရှိပါ။ သူ ကြောက်သည်မှာ တစ်ခုသာ ရှိသည်..မိဖြူက သူ့ကို စွန့်ပစ်လိုက်မှာ စိုးသည်။

သူ ကျင်လည်ခဲ့ဘူးသော နေရာဟောင်းလေးသို့ အရောက်တွင် သူကားပေါ်က ဆင်းလိုက်သည်။ ရန်ကုန်နေသည် မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းအောက်တွင်ပင် ရှိနေသေးသည်။ သို့ရာတွင် သူလာတော့မည် ဖြစ်ကြောင်း ရောင်ခြည်လှိုင်းလေးများ လွှတ်၍ အသံပေးနေသည်။ သာဂိ ကားဂိတ်ထဲတွင် ငုပ်တုပ်ထိုင်နေမိသည်။ 

မနီးမဝေးက ဈေးတန်းလေးသည် အလင်းဖျဖျအောက်တွင် ခပ်ဝပ်ဝပ်ကလေး ကွေးနေသည်။ ဟိုးသစ်ပင်အောက်က အကြော်တဲလေးသာ မီးခိုးတလူလူဖြင့် သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေသည်။ မိဖြူသည်ရော..ဒီအချိန် ဘာလုပ်နေမည်နည်း..ငယ်ငယ်တုန်းကလို စကပ်လေးခြုံ၍ ကွေးနေမည်လား..

သာဂိသည် ရုတ်တရက် ရယ်ချင်သွားသည်။ တစ်ယောက်ထဲ တိုးတိုးလေး ရယ်မိသည်။ နောက် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် မိဖြူနဲ့ သူသည် နောက်ဆို သူစိမ်းတွေများ ဖြစ်တော့မှာလားဟု တွေးမိကာ ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ်က အောင့်တက်လာသည်။

သာဂိ လက်ဝါးဖြင့် ဖိပြီး သက်သာလို သက်သာငြား ပွတ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် ဟိုး တိုက်တန်းဘက်ဆီက ကားမီးရောင်တန်း တစ်ခုဖျပ်ကနဲ ထိုးထွက်လာသည်။ထို့နောက်ချက်ချင်း ပြန်ပိတ်သွားသည်။ ကားသမားသည် ညဘက် မောင်းလာစဉ် မီးကြီးများကို ဖွင့်ထားခဲ့ပါလိမ့်မည်။ 

ခုမနက် ကားစက်နှိုးတော့ ညက မပိတ်ခဲ့သော မီးက လင်းလာ၍ ပိတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်မည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သာဂိ လှည့်ကြည့်မိသည်။ သူ နေခဲ့စဉ်တုန်းက ဤတိုက်တန်းတစ်ဝိုက်တွင် ကားစီးနိုင်သူ မရှိခဲ့ပါ။ ယခု မောင်းလာသူသည် ဘယ်သူများနည်း။ ခပ်ဝေးဝေးက လာနေသော ကားသည် တော်တော်ကောင်းသော ကားဖြစ်သည်။

သိန်းအေးပြောဖူးသည့် သိန်း ၅၀ ကျော်ပေးရသည် ဆိုသော ဆပ်ဖ်(SURF) အမျိုးအစားကားမြင့် တစ်စီးဖြစ်၍ သာဂိ ပိုအံ့သြသွားသည်။ (ထိုခေတ်ကားဈေး) မောင်းလာသူကို သာဂိ မသိ။ သာဂိ မမြင်ဖူးသော လူဖြစ်သည်။ မောင်းလာသူ၏ ဘေးတွင်ထိုင်နေသူကိုကား သာဂိသိသည်။ သာဂိ မြင်ဖူးသော လူဖြစ်သည့် မိဖြူဖြစ်သည်။ မိဖြူသည် ကားမောင်းသူဘက်လှည့်၍ စကားတွေပြောနေသည်။

သူမ၏ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်စဖွယ် လက်ကလေးတွေကို ရှုပ်ယှက်ခတ်နေအောင် လှုပ်ရှားရင်း စကားတွေ အမျှင်မပြတ်ပြောနေသည်။ ဟိုလူက ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း ကားကိုမောင်းနေသည်။ကားဂိတ် မှတ်တိုင်နား အရောက်တွင်မူ ကွေ့ဖို့ ဘေး ဘယ်ဘက်ကို အကြည့် ကားဂိတ်ထဲမှ သာဂိမျက်ဝန်းတွေနဲ့ဆုံသည်။ ထိုလူ မျက်ခုံးနည်းနည်းတော့ တွန့်သွားသည်။

သို့သော် ဘာမှ မထူးဆန်းသလို မျက်နှာလွှဲလိုက်ပြီး ကားကို ထောက်ကြံ့ ဘက်သို့ မောင်းနှင် သွားတော့သည်။ သာဂိသည် ခဏချင်းအတွင်း အဝေးသို့ရောက်ရှိ ပျောက်ကွယ်သွားသော မမြင်ရတော့သည့် ကားနောက်ပိုင်းကို ငေးရင်း ရင်ဘတ်တွေ အောင့်လာပြန်သည်။

ဒီတစ်ခါတော့ လက်ဝါးနဲ့ ပွတ်လည်း သက်သာမလာတော့ချေ။ အထဲတွင် စို့နဲ့ တစ်ချက်ချင်း ရိုက်နေသကဲ့သို့ တစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့ ထိုး၍ အောင့်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ ရပ်တည်ခြင်းငှာ မစွမ်းသာတော့ပေ။ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်၏ ကြမ်းပြင်ပေါ် ခွေခွေလေး လှဲချရင်း အနာသက်သာသလို နေကြည့်သည်။ ထိုစဉ် ဟင်းရွက်တောင်းကြီး ရွက်လာသော အဒေါ်ကြီးတစ်ဦးက 

“ ဟဲ့..ဟိုကောင်လေး..နေမကောင်းဘူးလား၊ သြော်..ဆရာမကြီး တူလေးပဲ..ဆေးခန်းသွားမလား၊ အန်တီ လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ” 

ဟုဆိုသည်။ သာဂိသည် ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း ရတယ်ဆိုသော သဘောဖြင့် လက်ဝါးလေး ကာပြသည်။ဈေးတန်းလေးတွင် ဈေးသည်တစ်ချို့ ဆိုင်ခင်းနေကြပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ရင်ဘတ်ကို ဖိရင်း ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပုဆိုးကို ခါးတောင်းကြိုက်၍ ဖိနပ်ကို ခါးကြားထိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကတ္တရာ လမ်းအတိုင်း မင်္ဂလာဒုံ ဘက်သို့ တစ်ဟုန်ထိုး ပြေးတော့သည်။ 

သာဂိ ၏ ခြေဖဝါးတို့သည် ကတ္တရာနဲ့ ထိဖန်များသော အခါ ပဲ့ရွဲ့၍ သွေးစို့လာကြသည်။ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လူတွေနဲ့ ကားစီးခရီးသည် အချို့က သာဂိကို အထူးဆန်းသဖွယ်ကြည့်သွားကြသည်။သူတို့သည် ပုဆိုးခါးတောင်းကြိုက်ကာ ခြေဗလာနဲ့ ပြေးနေသောလူကို မြင်ဖူးဟန်မတူချေ။

ထိုလူတွေကဲ့သို့ပင် မြင်ဖူးဟန်မရှိသော ခွေးတစ်အုပ်က သာဂိကို ဝိုင်းဟောင်ကြသည်။ တစ်ချို့ အတင့်ရဲသော ခွေးများက ဝင်ဆွဲမည့်ဟန်၊ ကိုက်မည့်ဟန် ပြုသည်။ သာဂိကတော့ အပြေးမရပ်၊ သူ့မျက်လုံးများသည် ခွေးကိုမမြင်ချေ။

အမှန်အတိုင်းဆိုလျှင် ကားလမ်းကို သော်မှ အမှတ်မဲ့စိတ်ဖြင့်မြင်နေပုံရပြီး သူ၏ အာရုံ အလုံးစုံသည် ကားပေါ်က မိဖြူ၏ လက်ကလေးများကြားတွင် ပါသွားပြီး ဖြစ်၏။ တုန့်ပြန်မူ မရှိသော သာဂိကို အကြောက်တရားမရှိသည့် ခွေးတစ်ကောင်က နောက်မှနေ၍ ခြေသလုံးကို ဝင်ဟပ်သည်။ သာဂိ တုံ့ကနဲဖြစ်ပြီး ယိုင်လဲသွားသည်။ ခွေးသည် သာဂိ ခြေသလုံးကို မိမိရရ ခဲရင်း ဆွဲခါနေသည်။

သာဂိ ထိုခွေး၏ ပါးစပ်ကို အထက်အောက် တစ်ဘက်စီ ကိုင်၍ ဆွဲဖြဲလိုက်သည်။ ခွေးကလည်း ရုန်းသည်။ သူ့ ခြေသည်း လက်သည်းများသည် သာဂိ ရင်ဘတ်နဲ့ ပေါင်တွေကို သွေးစီးကြောင်းရာ ထင်သွားစေသည်။

သာဂိ ခွေးနှုတ်သီးကို စုံကိုင်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် နောက်တစ်ကောင်က သာဂိ ခြေထောက်ကို ဝင် ဆွဲမည့် ဟန် ပြပြန်သည်။ သာဂိ ထိုခွေးဘက်သို့ လှည့်၍ လက်ထဲက မိထားသော ခွေးကို စုံကိုင် မြှောက်ကာ ကတ္တရာ နဲ့ ဖွတ်ချလိုက်သည်။ ခွေးထံက တစ်ဂိန်ဂိန် မြည်သံထွက်လာသည်။

ကျန်သောခွေးတွေ နောက်တွန့်သွားကြသည်။ သာဂိ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်၍ ဖွတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ ခွေး သည် ဂိန် နဲ့ အိုင်ကို ပေါင်း အော်သည်။ကျန်ခွေးတွေ နောက်ဆုတ်သွားကြသည်။ ပြီးတော့ သာဂိကို ကြည့်၍ အူကြတော့သည်။ သာဂိ လက်ထဲက ခွေးကို လေပေါ် မြှောက်လိုက်သည်။

ခွေးသည် လေထဲတွင် အဆန့်သား ဝဲတက်သွားသည်။ ထို့နောက် ကားယားကြီး ပြန် အကျ သာဂိ ၏ အသားတွေ ပဲ့နေသော ဘယ်ခြေထောက် ခြေစောင်းက ခွေးရင်ဝကိုတည့် ထိသည်။ ခွေး မြေကြီးပေါ် ဖုန်းကနဲ နေအောင် လွင့်စင်ကျသွားသည်။ ထို့နောက် တစ်ဂိန်ဂိန်အော်ရင်း ဖင်သီကာ ပြေးတော့သည်။

သာဂိသည် လမ်း မလျှောက်နိုင်တော့ချေ။ ခွေးခဲသွားသော ဒဏ်ရာက အသားတွေပဲ့သွားကာ သွေးတွေ ထွက်နေသည်။ ထို့ပြင် ခြေဖဝါးတွေကလည်း ခုမှကျိန်းစပ်လာကာ အထိမခံနိုင် ဖြစ်လာသည်။သာဂိ ၏ ရင်ဘတ်ထဲက အနာသည် ထိုခဏတော့ ပျောက်နေချေသည်။ သာဂိသည် လာနေသော ဘတ်စ်ကားတစ်စီးကို တားကာ တက်လိုက်သွားသည်။ 

ဝါယာလက် အရောက်တွင် ကားပေါ်ကဆင်း၍ အဒေါ့်ဆီ စိတ်မပူဖို့ ဖုန်းဆက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာ့ အိမ်ဘက်သို့ ထော့နင်း ထော့နင်း ဖြင့် ထွက်လာခဲ့သည်။ သာဂိ ရွာပြန်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်မိ၍ ဆရာ့ကို နှုတ်ဆက် ကန်တော့ဖို့ ဖြစ်သည်။

ဆရာသည် သာဂိကို ငြိမ်းချမ်းစွာ ဆီးကြိုသည်။ ကျောင်းဆက်တက်ဖို့ ပြောသည်။ သာဂိက လက်မခံ။ ကျောင်းဆိုသော အရာကို သူနည်းနည်းမှ စိတ်မဝင်စားတော့။ ရွာပြန်ပြီး လယ်လုပ်မယ်ချည်း ပြောနေသည်။ ဆရာသည် သာဂိကို စဉ်းစားပါဦးဟုဆိုကာ စဉ်းစားခိုင်းရင်း သူ့အိမ်မှာနေစေသည်။

နောက် မနက်ဖြန်ဆိုလျှင် သူ့ညီ လာမည်ဟု ပြောသည်။ သူရောက်လာလျှင် မင်းပျော်မှာပါဟုလည်း ဆိုသည်။ သာဂိသည် မိန်းမမရှိသော ဆရာ၏ မီးဖိုချောင်တွင် ဝင်ရောက်ချက်ပြုတ်ပေးရင်း အချိန်ဖြုန်းနေမိသည်။ခွေးခဲထားသော ဒဏ်ရာအတွက်လည်း ကာကွယ်ဆေးထိုးရသည်။ နည်းနည်းတော့ နာသည်။ သို့ရာတွင် ရင်ဘတ်ထဲကလောက်တော့ မဆိုးချေ။

နောက်တစ်နေ့တွင် ဆရာ့ညီ ကိုသန့်ဆိုသူ ရောက်လာသည်။ ထိုလူကြီးတွင် သဘောကောင်းပုံရသော မျက်နှာပေါက်နဲ့ ဆင်ကြည့်ကြည့်တတ်သော မျက်ဝန်းတစ်စုံရှိသည်။ သူသည် ဘယ်ကိစ္စမဆို စကားတစ်ခွန်းပြောဖို့အရေး မျက်ဝန်းကြုံ့ကာ စဉ်းစားပြီးမှ ပြောတတ်သည်။ စီးပွားရေးသမား ပီသစွာအကျိုး၊ အမြတ် တွက်သလား မဆိုနိုင်။ 

ရယ်စရာ မောစရာ ကိစ္စများမှ လွဲလျှင် သူ့အစ်ကို ဆရာ့ကိုတောင် ထိုသို့ ဆက်ဆံတတ်သည်။ သူ့ အပြောအရတော့ရင်ဝကို ထိုးမည့် ဓားကို ကာကွယ်ခြင်းဟု ဆိုသည်။

မည်သို့ပင်ဆိုစေ ကိုသန့်သည် သာဂိအတွက် ခင်ဖို့ကောင်းသောလူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ကိုသန့် က သာဂိအကြောင်းကြားပြီးသောအခါ ရွာပြန်မယ့် အစား သူနဲ့ အလုပ်လိုက်လုပ်မလား ဟုမေးသည်။ သာဂိက လိုက်မည်ဟု ဆိုသော အခါ ကိုသန့်က..

“ မင်း..ငါ နဲ့ ပေါင်းမယ် ဆိုရင် စကားကို အဲလို အလွယ်ပြောတဲ့ အကျင့်ဖျောက်ရမယ်။ ငါ ကဘာလုပ်သလဲ မင်းမမေးဘူး၊ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ရမှာလဲ မစုံစမ်းဘူး၊ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ ..ဒါတွေ မလာဘူး။ အဲလိုသာ လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ မင်းသာ မိန်းမ ဆိုရင် ဟိုအတန်းရောက်တယ်။ ယောက်ကျားဆိုတော့ ဂျေးထဲ ညောင်းဖို့ များတယ် သာဂိရေ ……. အရင်ဆုံး မင်းလုပ်ရမှာက စကားတစ်ခွန်းကြားရရင် စဉ်းစားဖို့နဲ့ စကားတစ်ခွန်းပြောခါနီး စဉ်းစားဖို့ပဲ”

သာဂိသည် ထိုလေ့ကျင့်ခန်းကို တော်တော်ကျင့်ယူရလေသည်။ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ လွှတ်ကနဲ ပြောချင်တိုင်း ပြောခဲ့သော သူသည် စဥ်းစားဖို့ကို မေ့မေ့နေတတ်သည်။ 

ခြေထောက်က ဒဏ်ရာ အနာဖေး တက်လုလုအချိန်တွင် သာဂိသည် ထိုလေ့ကျင့်ခန်းကို အောင်မြင်နိုင်ခဲ့သည်။ ကိုသန့်သည် သာဂိကို စော်ဘွားကြီးကုန်း အဝေးပြေးကားဂိတ်သို့ ခေါ်သွားသည်။ ထို့နောက် သံလွင် ဆိုသည့် ဘတ်စ်ကားငယ်လေးပေါ်တင်ပေးလိုက်ရင်း …

“ ငါ ပေးတဲ့ လိပ်စာအတိုင်းသွား၊ ထွန်းနိုင်ဆိုတဲ့လူကို ငါ့စာပေးလိုက်၊ ငါ ပိုက်ဆံလွှဲပြီးမှ လိုက်လာခဲ့မယ်၊”

ဟု ဆိုကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။

သာဂိသည် သံလွင်ဆိုသည့် စာတမ်းပါ အင်မတန် စိတ်မြန်သော ကားဆရာ၏ မောင်းနှင်ခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ ဟိုကြည့်၊ဒီကြည့်ဖြင့် လိုက်ပါသွားသည်။

လေးနာရီခန့် ဟိုငေး၊ ဒီငေး ငေးပြီးချိန်တွင် လှပစိမ်းပြာနေသည့် ဧရာဝတီသည် သာဂိ မျက်ဝန်းရှေ့တွင် ကနွဲ့ကလျလေးပေါ်လာလေသည်။ တိုးတက်ခြင်း၏ လက္ခဏာတစ်ရပ်အဖြစ် မြစ်ကူးတံတားကြီး တစ်စင်းကိုလည်း ကန့်လန့်ကြီး တွေ့ရသည်။ 

သာဂိ ဟိုငေး၊ဒီမော လုပ်နေစဉ် စပါယ်ယာလေး၏ လမ်းမတော်မှာဆင်းမယ့်လူတွေ ၊ဘူတာ မှာဆင်းမယ့်လူတွေ၊ ကျောက်ရုပ်ရောက်ပြီ..ဆင်းလို့ရပြီ ဆိုသော အသံကိုကြားရသည်။ သာဂိ လွယ်အိပ်ကလေးလွယ်၍ ဆင်းလိုက်သည်။

ကားပေါ်က ဆင်းဆင်းချင်း တွေ့ရသည်မှာ ရှေ့ခြေတစ်ဘက်ကြွထားသော မြင်းပေါ်က ဗိုလ်ချူပ်အောင်ဆန်းဖြစ်သည်။ ကိုသန့်က မှာထားသည်။ လမ်းမတော်မှာဆင်း၊ ဆိုက်ကားငှားပြီးသွား ဟု။ တရုတ်ဆိုင်ကြီးများကြီးစိုးသော လမ်းမကြီးတစ်လျှောက် သာဂိ ငေးမောနေစဉ် ဆိုက်ကားဆရာက ရောက်ပြီဟုဆိုသည်။

ပွဲရုံလား၊ ဘာလား မပြောတတ်သည့် ကုန်လှောင်ရုံလိုလို ၊ဆိုင်ခန်းလိုလို တိုက်ခန်းတစ်ခုရှေ့တွင် စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်နဲ့လူတစ်ယောက် ရပ်နေသည်။ သာဂိ ထိုလူ့ထံ သွားပြီး ကျွန်တော် ကိုထွန်းနိုင်နဲ့ တွေ့ချင်လိုပါ ဟုဆိုတော့ ထိုလူက ဘာကိစ္စလဲ ဟုပြန်မေးသည်။

သာဂိက ကိုသန့်ပေးလိုက်သော စာလေး ထုတ်ပေးသောအခါ ထိုလူက ယူဖတ်၏။ ထွန်းနိုင်ဆိုသောလူသည် ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့်နဲ့ ဝသလိုရှိသည်။ သို့ရာတွင် ဗိုက်မရွှဲချေ။ လည်ပင်းတွင် စက်ဘီးချိန်းကြိုးလောက်ရှိသော ရွှေဆွဲကြိုးကြီးကို ဆွဲထားသည်။

စာကိုဖတ်နေသော သူ့မျက်နှာသည် ခပ်တည်တည်၊ ခပ်တင်းတင်းရှိသည်။ သဘောကောင်းပုံ မရချေ။ သာဂိက ထွန်းနိုင်ကို ကြည့်ရင်း ထွန်းနိုင်နောက်က မြင်ကွင်းကို စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ထွန်းနိုင်၏ ပွဲရုံဘေးတွင် အမျိုးသမီး သီးသန့်ဟု ရေးထားသော အလှပြင်ဆိုင် ရှိနေလေသည်။

ထိုဆိုင်ရှေ့တွင် ကောင်မလေးတစ်ယောက်သည် ဒါန်းစီးရင်း စာအုပ်တစ်အုပ် ဖတ်နေသည်။ ထိုကောင်မလေးသည် ဖိုဘီကိတ်နဲ့ ဆင်သလိုလို ရှိသည်။ သူမလေးသည် နေကြာစေ့ကိုက်ရင်း မော့အကြည့် သူ့ကိုငေးနေသော သာဂိမျက်ဝန်းကို တွေ့သောအခါ နှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြီး မျက်နှာလေးကို စာအုပ်နဲ့ ကွယ်လိုက်သည်။ သာဂိ ရင်ခုန်လာသည်။

သူသည် သူ့နှလုံးသားကို သေသွားပြီဟု ထင်တာ မှားပြီဖြစ်ကြောင်း ခုမှသိသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးသည် အနှစ် မရှိသော ပင်ပေါင်ဘောလုံးကဲ့သို့ အခွံကြီးသာ ဖြစ်သည်ဟုထင်တာ လွဲပြန်ပြီဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ကိုထွန်းနိုင်၏ ပွဲရုံမျက်နှာကျက်ပေါ်တွင် နေရာရသည်။ မျက်နှာကျက်ဟုဆိုသော်လည်း ကိုထွန်းနိုင်သည် အတော်လေးတော့ ပြင်ဆင်ထားသည်။

ထိုအပေါ်တွင် ရေခဲသေတ္တာ၊ အပေါ်စက်၊အောက်စက်၊ ပန်ကာ၊ ကက်စက် စသည့် လူသုံးကုန် ဇိမ်ခံပစ္စည်းများ အဆင်သင့်ရှိနေသည်။ ထိုနေ့ညက သာဂိသည် နေရာစိမ်းကို ရင်ခုန်ရင်း ညနေက မျက်နှာနုနုလေးကို တစ်ချက် တစ်ချက် မြင်ယောင်နေမိသည်။

နောက်တစ်နေ့မှ စ၍ သာဂိသည် ဆိုင်ကယ်စီးသင်ရသည်။ ဆိုင်ကယ်လေးသည် တရုတ်ဆိုင်ကယ် လော်ဂျား 110 အမျိုးအစားဖြစ်ပြီး သာဂိနဲ့ ခဏချင်းပင် ရင်းနှီးသွားခဲ့သည်။ 

သာဂိသည် အလုပ်လုပ်ဖို့ လာခြင်း ဖြစ်သော်လည်း ဆိုင်ကယ်ချည်း စီးနေရသည်။ သူမြို့ထဲ လမ်းများပေါ်တွင်သာမက မင်းကြီးတောင်လမ်း၊ တစ်ဘက်ကမ်း ပန်းတောင်းဘက်ရှိ လမ်းများ ကိုပါ အစီးကျင့်ရသည်။ နောက်ဆုံး ခေါက်ကဆိုလျှင် ပေါင်းတလည်၊ ပေါက်ခေါင်းမှ တဆင့် ပဲခူးရိုးမလမ်းတွေပေါ်အထိ တက်စီးခဲ့ရသည်။

နောက် မကြာခင်တင် သာဂိသည် ပုသိမ်၊ မုံရွာ လမ်းမကြီးပေါ်တွင် စတင် အလုပ်လုပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ပုသိမ်ဘက်က အော်ဒါမှာလာသော ဆိုင်ကယ်များကို ကိုထွန်းနိုင်က ဖုန်းလက်ခံပြီးသည့်နောက် အင်ချပ်တစ်ဦးပါသည့် အဖွဲ့ဖြင့် ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီ ရိုက်ပေးရခြင်းဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် ပြည်မှ ပုသိမ်ထိ ဆိုင်ကယ်စီးပေးခ ငါးထောင်ရသည်။ ပြည်မှ ဆိုင်ကယ်စီးသွားလျှင် လူညီမူပေါ်မူတည်၍ အချိန် နာရီ ခြောက်နာရီမှ ရှစ်နာရီ အတွင်း ပုသိမ်သို့ ရောက်သည်။ ပုသိမ်သို့ရောက်လျှင် လက်ခံမည့်သူက အထိခိုက်အနာအဆာ စစ်ဆေး၍ ကျေနပ်ပြီ ဆိုသည်နဲ့ ဘတ်စ်ကားစီးပြီး ပြန်လာကြသည်။ သာဂိတို့က ကားပေါ်တွင် အိပ်ပြီး လိုက်ကြသည်။ 

ပြည်ရောက်လို့ ကိုထွန်းနိုင်ရှေ့ရောက်လျှင် ပုသိမ်က လက်ခံသူ၏ အထိခိုက် အပွန်းပဲ့ သတင်းစကားများ မရှိပါက စရိတ်ငြိမ်း ငါးထောင်ခိုင်ပြီး ဖြစ်လေသည်။ ရံဖန်ရံခါ လမ်းတွင် ဘီယာ အသောက်လွန်ပြီး ဆိုင်ကယ် လဲ၍ ပွန်းရာ ခြစ်ရာ ထင်လာလျှင်မူ အထိခိုက်ပေါ်မူတည်ပြီး တစ်ထောင်မျိုး နှစ်ထောင်မျိုး အလျှော့ခံကြရသည်။

မည်သို့ပင် ဆိုစေကာမူ သာဂိသည် ပိုက်ဆံရှာတတ်ပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုသန့်လည်း ရံဖန်ရံခါ ရောက်လာတတ်သည်။ ကိုသန့်က ဆိုင်ကယ် လုပ်ငန်းတွင် ရှယ်ယာသာဝင်ပြီး ကိုယ်တိုင်မပါချေ။ ကိုယ်တိုင်လုပ်သူက ကိုထွန်းနိုင်ဖြစ်သည်။

ကိုသန့်က ဇီးစေ့ကောက်ခြင်း၊ ဘုမ္မာရာဇာ ကောက်ခြင်းနဲ့ ပို့ခြင်းကို အဓိက ထားသည်။ ရံဖန်ရံခါ သူ့ထံတွင် လိပ်နဲ့ သင်းခွေချပ်တွေပါ တွေ့ရတတ်သည်။ သာဂိသည် ကိုသန့်လူ ဖြစ်သော်လည်း ကိုသန့်လုပ်ငန်းကို စိတ်မဝင်စားချေ။ သူသည် လမ်းပေါ်က ဆိုင်ကယ် အလုပ်ကိုသာ အာရုံလာနေသည်။ 

ယခုဆိုလျှင် သာဂိ၏ ခေါက်ရေသည် ဆယ်ကြောင်းကျော်မှာ ရှိပြီးဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သာဂိ ပိုက်ဆံမစုနိုင်။ သားမယား မရှိပါပဲ ကုန်စရာ ရှိနေသည်မှာ နွေးနွေးတို့ ညီအမကြောင့်က တစ်ကြောင်း၊ သာဂိ၏ အင်ချပ် ကိုနိုင်းနိုင်း ကြောင့် လည်းကောင်း ဖြစ်ရပါသည်။

နွေးနွေးဆိုသော ကောင်မလေးသည် သာဂိ နေထိုင်ရာ ကိုထွန်းနိုင်ပွဲရုံဘေးတွင် ဖွင့်ထားသည့် အမျိုးသမီး အလှပြင်ဆိုင်မှ ဖြစ်သည်။ သူမလေးသည် ပြည်ကောလိပ်တွင် အဝေးသင်တက်ရင်း အစ်မဝမ်းကွဲဖြစ်သူ၏ အလှပြင်ဆိုင်တွင် နေထိုင်သူဖြစ်သည်။ 

ကိုထွန်းနိုင်တို့နဲ့လည်း ရပ်ဆွေရပ်မျိုး ဖြစ်သည်။ သူမ၏ အစ်မဝမ်းကွဲ ပြည့်ပြည့်သည်လည်း သူမနဲ့ အစ်မရင်းတော်သည် ထင်ရလောက်အောင်ရုပ်ဆင်သူဖြစ်သည်။ သာဂိအပေါ်တွင်လည်း ခင်မင်စွာ ဆက်ဆံတတ်သည်။ သာဂိ တတိယနှစ်နဲ့ ကျောင်းထွက်လာသည်ကို သိသောအခါက သူမသည် သာဂိ အတွက် ကျောင်းစရိတ်ခံပေးမည်။ 

ကျောင်းဆက်တက်ပါ ဟုဆိုခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် (ထိုစဉ်က) ပြည်ကောလိပ်မှာ သာဂိတက်ခဲ့သော စိတ်ပညာ မေဂျာ မရှိသေးချေ။ အမှန်တော့ သာဂိကလည်း ကျောင်းဆက်တက် ချင်တော့သည် မဟုတ်။ သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်ပြည့် ကျေနပ်စေရန် စိတ်ပါသည့် မေဂျာ မရှိ၍ ဆိုကာ အကြောင်းပြခဲ့ရသည်။

သာဂိ၏ အားလပ်ချိန်များသည် ထိုဆိုင်လေးအတွက်သာ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေး နှစ်ဦးတည်းရှိသောဆိုင်လေးသည် သိပ်တော့ နာမည်ကျော်လှသည်တော့မဟုတ်ချေ။ 

သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်ပြည့်၏ စေတနာပါသော ဝန်ဆောင်မူများက လာရောက်သူများကို နောက်တစ်ခါ လာဖို့ ဆွဲဆောင်နိုင်လေသည်။ ထို့ပြင် အခြားဆိုင်တော်တော်များများကဲ့သို့ ယောက်ကျားလေး အဝင်အထွက် ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက် မရှိသည်ကလည်း သူတို့ ဆိုင်လေး၏ နာမည်ဂုဏ်သတင်း တစ်ခုဖြစ်သည်။

ယခုတစ်လော ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက် ဝင်ထွက်နေသူမှာ သွေးမတော် သားမစပ်သည့် သာဂိသာ ဖြစ်သည်။ ကိုနိုင်းနိုင်းကတော့ သူ့ကို ဘာကြောင့် နိုင်းနိုင်းဟုခေါ်မှန်း သာဂိလုံးဝမစဉ်းစားတတ်ချေ။ ဘယ်နေရာကနေ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် မျက်နှာ၊ဟန်ပန်၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် စကားပြောပုံ ရုပ်ရှင် မင်းသား နိုင်းနိုင်းနဲ့ တစ်နေမျှ မတူချေ။

သို့ရာတွင် ကိုနိုင်းနိုင်းမှာ ထာဝစဉ်ရွှန်းစို တောက်စားနေကာ ရီဝေဝေဖြစ်နေသော အရည်လဲ့နေသည့် မျက်ဝန်း တစ်စုံရှိသည်။ စတွေ့ခါစကဆိုလျှင် သူ့ကို ဖီးလ်သမားကြီးဟု သာဂိထင်ခဲ့သည်။ မဟုတ်ချေ။ အမှန်ကမူ သူသည် သူကြိုက်သည့် နိုင်းတီးနိုင်း ဝီစကီအား အမြဲ လစ်မစ်ဖြည့်နေ၍ အမြဲကောင်းနေသော လူကောင်းကြီးသာ ဖြစ်သည်။ 

သာဂိတို့ ကယ်ရီရိုက်စ လမ်းကြောင်း မကျွှမ်းသေးခင် ကိုနိုင်းနိုင်းက သင်ပြပေးခဲ့ရသည်။ လမ်းကြောင်း ကျွှမ်းသည့် နေရာတွင်တော့ ကိုနိုင်းနိုင်းက ဆရာ တစ်ဆူဖြစ်သည်။ သူ့တွင် ဆရာ ခေါ်ထိုက်သော နောက်တစ်ချက်လည်း ရှိသေးသည်။ သူသည် ခရီးသည်ရှာရာတွင်လည်း ကျွမ်းကျင်လှသူ ဖြစ်သည်။

ကိုထွန်းနိုင်၏ ကိုသန့်လူကွ .. ကြည့်ရှုသင်ပေးလိုက်ကွာ ဆိုသော စကားအောက်တွင် ကိုနိုင်းနိုင်းသည် သာဂိအပေါ် အနည်းငယ်တော့ အရေးထားပါသည်။ တစ်နေ့ ဥသျှစ်ပင်စားသောက်ဆိုင်မှ အထွက် ကိုနိုင်းနိုင်းက လူတစ်ယောက် လမ်းကြုံတင်ခေါ်သွားပါ ဆိုကာ သူ့ဆိုင်ကယ်ပေါ် တစ်ယောက်တင်ပေးသည်။

ကြည်တော်ထိဆိုတော့ သိပ်လည်းမဝေး လမ်းကလည်း ကောင်းသည့်ပြင် လူပုံကြည့်ရတာလည်း ပျော့နွဲ့နွဲ့ဆိုတော့ အန္တရာယ်ပြုနိုင်မည် မဟုတ်ဟု ယူဆကာ လက်ခံလိုက်သည်။ 

ဒါက ကိုနိုင်းနိုင်း၏ ဖန်တီးပေးချက်ဖြစ်သည်။ တစ်ချို့ ဘတ်စ်ကားစောင့်ရန် စိတ်မရှည်ကြသော ခရီးသည်များနဲ့ အလျင်လိုသော ခရီးသည်များကို လမ်းကြုံတင်ခြင်းအားဖြင့် မြိုးမြိုးမျက်မျက်လေး ရတတ်သည်။ အင်္ဂပူထိလောက်ဆိုလျှင် ငါးထောင်ခန့် ရတတ်သည်။ 

ယခု ကြည်တော် ဆိုတော့ ထောင့်ငါးရာ၊ နှစ်ထောင်တော့ အေးဆေး၊ ဘီယာဖိုးအတွက် သာဂိ ပူစရာမရှိပြီ။ သို့ရာတွင် ဒီလို တင်ခေါ်ရတာ အန္တရာယ်တော့များသည်။ တစ်လောက သာဂိတို့လို ကယ်ရီတစ်ယောက် ဤကဲ့သို့ ခရီးသည် တင်လာရာ လူပြတ်သောနေရာ အရောက် နောက်ကနေ ဓားနဲ့ထောက်ပြီး ဆိုင်ကယ်လုသွား၍ ဆိုင်ကယ် ဖိုးလျော်လိုက်ရဖူးသည်။

ယခု လူကိုကြည့်ရတာတော့ လူဆိုး၊လူမိုက် လူကြမ်းပုံ မဟုတ်ချေ။ သို့ရာတွင် သာဂိ သတိတော့ ထားရသည်။ လွယ်နေကျ လွယ်အိပ်ကို ခပ်တိုတိုတင်းတင်းလွယ်လိုက်ပြီး စတား စကူ ဒရိုင်ဘာ(ဝက်အူလှည့်) တစ်ချောင်းကို အပြင်အိပ်ဘက်တွင် ဇစ်ဟ၍ ထည့်ထားလိုက်သည်။

ငါးစာ၏ နောက်တွင် ငါးမျှားချိပ် ရှိ၊ မရှိ ကိုယ်က မြင်ရသည် မဟုတ်ချေ။ သို့ရာတွင် သာဂိ အထင်လွဲချေပြီ။ သာဂိ၏ ဆိုင်ကယ်နောက်မှ ထိုလူသည် သာဂိကို လိုသည်ထက် တိုးဖက်ထားသည် ထင်မိသည်။ သူ့လက်တွေက သာဂိခါးကို ဖက်ရမည့်အစား ပေါင်ပေါ်ရောက်နေသည်။ သာဂိနည်းနည်းတော့ အနေရခက်သည်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှတော့မပြောမိချေ။ တစ်ချို့က ကြောက်တတ်သည်။ 

သာဂိတို့က စီးနေကျဖြစ်၍ ကီလို ၈၀၊ ၁၀၀ ခန့်ကို ဘယ်လိုမျှ မနေသော်လည်း မစီးဘူးသူ အဖို့တော့ လေတိုးဒဏ်ကြောင့် လည်းကောင်း၊ ကြောက်စိတ်ကြောင့် လည်းကောင်း မျက်ရည်တွေကျကာ အတင်းဖက်ထားတတ်သည်ကို သာဂိ ကြုံခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။

သို့ရာတွင် ဒီလူကြောက်ပုံက နည်းနည်းတော့ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်ဟု ထင်မိသည်။ ထိုလူ၏ လက်တွေသည် သာဂိ ဝတ်ထားသော ဂျင်းဘောင်းဘီပေါ်တွင် တစ်ရွရွ လှုပ်နေသည်။ နောက် ဂွဆုံ အရင်းသို့ ရောက်လာသည်။ သာဂိ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွား၍ ဆိုင်ကယ်တောင် ယိုင်သွားသည်။ ထိုလူ ရယ်လိုက်သလား.. သာဂိ သိပ်တော့ မသဲကွဲချေ။ 

သဲကွဲသည်က အောက်ကကောင် ထောင်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ ဆိုင်ကယ် ဆက်စီး၍ မရတော့ လမ်းဘေး ထိုးဆင်းလိုက်ပြီး ရပ်လိုက်သည်။ နောက်က လူက မဆင်း၊ သာဂိ ၏ ဂွကြားက ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဖြဲရင်း လက်ထိုးနှိုက်နေသည်။

သာဂိ မရတော့။ စိတ်က အရမ်းပါလာပြီ ဖြစ်သည်။ မတ်တပ်ရပ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုလူက သာဂိကို မလှမ်း မကမ်းက ခြုံပုတ်ထဲ ဆွဲခေါ်သွား၏။ သာဂိ ဆိုင်ကယ် သော့ကို ကမန်းကတမ်း ခတ်လိုက်ရရင်း ပါသွားသည်။ ခြုံအကွယ်ရောက်တော့ ထိုလူသည် သာဂိ၏ ဘောင်းဘီကို အောက်လျှောချလိုက်သည်။ 

ပြီးတော့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လက်ချောင်းတွေနဲ့ အမြှောင်းလိုက် ပွတ်ဆွဲရင်း သူ့ခေါင်းကြီးက ပေါင်ကြားအောက် ဝင်ကာ ဂွေးဥတွေကို ခပ်ဖွဖွသွားနဲ့ ခြစ်လိုက် လျှာနဲ့ထိုးလိုက် နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်လိုက် လုပ်နေသည်။ သာဂိ တစ်ကိုယ်လုံး ကျင်တက်သွားသည်။ ဂွေးဥကြီးတွေ အထဲကို ကြုံ့ ဝင်ကာဗိုက်ထဲ ပြန်ဝင်တော့မည်တောင် ထင်ရအောင် အောင့်တက်လာသည်။ 

လိင်တံထိပ်ဖျားသည် သွေးတို့စုစည်းလာပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မတတ် တင်းလာသည်။ သာဂိ သည် ဒါမျိုး တစ်ခါမျှ မကြုံဖူးသေး။ ဒိလူ့ကို ရွှံသလိုလို ရှိနေပေမယ့် စိတ်ကလည်း ထန်နေချေပြီ။

နောက်တော့ သာဂိသည် အတွင်းခံကို ဆွဲလှန်ကာ ဒစ် ကို ဆွဲထုတ်၍ ထိုလူ့ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထိုလူသည် ကျွှမ်းကျင်စွာဖြင့် သာဂိ၏ လိင်တံထိပ်ဖျားကို စုပ်ယူလိုက်သည်။ 

သာဂိ ကျင့်နေကျ ဆီစွပ်လေ့ကျင့်ခန်းပင် မကယ်နိုင်။ ထိုလူ၏ လျှာနဲ့ အာခံတွင်းသည် ပရက်ရှာကောင်းလှသော စုပ်ခွက်ကြီးကဲ့သို့ သာဂိ၏ ဒစ်ခေါင်းတစ်ခုလုံးအား ငုံ၍ စုပ်ယူလိုက်သည် ဆိုလျှင်ပဲ သာဂိ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဖျင်းကနဲ ပန်းထွက်သွားတော့သည်။ 

ထိုလူသည် သာဂိ၏ လရေတွေကို မြိုချရင်း လျှာက ထိပ်ဖျားကို လာလာထိုးနေရာ သာဂိမှာ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ ထိုလူ့ ခေါင်းကိုသာ စွတ်ကိုင်ထားရတော့သည်။

ထိုလူသည် သာဂိ အရေထွက်နေချိန်သာ ခဏစောင့်ပြီး သူ့ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်လုပ်၍ စုပ်ပြန်သည်။ သူ့ လျှာနဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေသည် သာဂိ၏ လိင်တံကို လုံးဝ အလွတ်မပေးချေ။ တော်နေကြာ စုပ်ပေးပြီးသော အခါ ထိုလူသည် တစ်ဘက်လှည့် ဖင်ကုန်း၍ သာဂိလိင်တံကို သူ့ထဲ ဆွဲထည့်မည် ပြုသည်။

ဒါတော့ သာဂိ စိတ်မပါချေ. ငြင်းဆန်ရင်း ခေါင်းခါတော့ ထိုလူက တစ်ခါ ပြန်ထိုင်ကာ စုပ်ပြန်သည်။ ထိုနေ့က ထိုလူသည် သာဂိကို သုံးချီခန့် ဆက်တိုက် ပြီးအောင် စုပ်ရ၍ လရေတွေ သောက်သွားလေသည်။

သာဂိ ထိုနေ့က ဖီးတွေတက်ပြီး အရသာကောင်းသည့်ပြင် ငွေနှစ်ထောင်ကျော်လည်း ရခဲ့သည်။ ဆိုးတော့ မဆိုးဟု တွေးမိသော်လည်း ဆိုးသည့်ကိစ္စက နောက် ငါးရက်ခန့် အကြာတွင် ဖြစ်လာသည်။ 

သာဂိ လိင်တံထဲမှ ပြည်လို ဖြူဝါဝါ အရည်များ ထွက်လာခြင်းပင်။ သာဂိ အနည်းငယ် လန့် မိသော်လည်းနာခြင်း၊ ကျင်ခြင်း မရှိ၍ ဘယ်သူ့မှ မပြော ဘာမှ မလုပ်ပဲ နေမိရာ နောက်သုံးရက်ခန့် အကြာတွင် သာဂိ ဆီးသွားရမှာပင် ကြောက်နေမိအောင် တစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့ နာနေတော့သည်။ လိင်တံထဲမှ ထွက်နေသော ပြည်စတွေမှာလည်း တစိမ့်စိမ့်နဲ့ မတိတ်တော့ချေ။

သာဂိ လန့်နေမိသည်။ လူကလည်း နေလို့ထိုင်လို့ မကောင်းချေ။ ကိုယ်တွေ ပူလာသည်။ မောသည်။ လိင်တံကို အထိမခံနိုင်။ နာနေသည်။ ပုဆိုးနဲ့ ထိတာတောင် နာသည်။ဆီးသွားလျှင် ပိုဆိုးသည်။ ဆီး တစ်စက် ထွက်ဖို့ မျက်ရည်ကျမတတ် ညှစ်ရသည်။ ဆီးဆိုသည်မှာ မသွားပဲ နေလို့ ရသော အရာ မဟုတ်ချေ။ ထို့ကြောင့် ဆီးသွားတိုင်း သာဂိ ဒုက္ခနျင့် လှလှတွေ့ရင်း ထိုင်သာ ငိုနေချင်မိတော့သည်။ 

သို့ရာတွင် ကံကောင်းသည် ဆိုရမည်။ သာဂိကို အကဲခတ်မိသော ကိုနိုင်းနိုင်းက မင်း ..ထိသွားပြီမလား ၊ မင်းတို့က ရှောင်မှ မရှောင်တာ၊ ကျိုးမှာပေါ့..ဘာညာနဲ့ နည်းနည်းပါးပါး ဆူပူပြီး ဆေးဆိုင်မှာ ဆေးသွားဝယ်ပေး၏ ပြန်လာတော့ ရဖာဒင်း နှစ်လုံးနဲ့ အန်ပယ်နယ်စီလင် လေးလုံးပါလာသည်။ ပြီးတော့ အဲဒီဆေးတွေကို နှစ်ခါခွဲသောက်၊ ပျောက်ဟုဆိုကာ သာဂိကို ပေး၏။ ဆိုးတော့ မဆိုး သူ့ဆေးသောက်ပြီး သာဂိ အနာပျောက်သွားသည်။သာဂိသည် ခုမှ လန်းဆန်းစွာ ဝမ်းသာ နေမိသည်။

သို့ရာတွင် ဟားပိစ် နတ်ဆိုးသည် ခဏပုန်းနေတာသာ ဖြစ်ပြီး သာဂိကိုယ်တွင်းကို ထိုးနှက်ရန် အလစ်ချောင်းနေတာ ဖြစ်ကြောင်း သာဂိ မရိပ်မိခဲ့ချေ။

သာဂိ သည် ထိုအရာမျိုးကို ကြောက်သွားမိသည်။ ကိုနိုင်းနိုင်းက ပြောသည်။ မပျောက်လျှင် ဖြတ်ပစ်ရမည် ဆိုသည်။ သူတစ်ကယ်ပြောတာလား နောက်ပြောတာလား၊ ခြောက်ပြောတာလား သာဂိမသိ။ 

မသိလဲ နောက်ထပ်တော့ မစမ်းဝံ့။ သူပြောတာ မှန်နေက ဖြတ်ရမည်ဆိုလျှင်.. သာဂိ အသဲတွေ ယားသွားသည်။ ရုပ်မြင်သံကြားက လာနေသော ကုန်းကုန်းးတွေကို မြင်ယောင်သည်။ ဈေးထဲ အလှပြင်ဆိုင်က အလှဖန်တီးရှင်များကို မြင်ယောင်သည်။ သာဂိ ဒီတစ်ချီတော့ မှတ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုနေ့မှ စ၍ သာဂိသည် “အဖော်” ဆောင်သည်။

ကယ်ရီ မရှိသည့်နေ့များဆိုလျှင် သာဂိသည် နွေးနွေး၏ ဒရိုင်ဘာဖြစ်သည်။ အစ်မပြည့်၏ အိမ်ဖော်ဖြစ်သည်။ ထိုအတွက် လခ့ တစ်ပြားမှ မရသည့်ပြင် သာဂိသည် ကိုယ့်အိပ်ထဲက ဝယ်ထားသော ဓာတ်ဆီဖြင့် သွားလိုသမျှ လိုက်ပို့ခဲ့သည်ချည်း၊ ခိုင်းသမျှ သွားဝယ်ပေးသည် ချည်းဖြစ်သည်။

သို့ရာတွင် သာဂိ ပျော်သည်။ နွေးနွေး၏ ဂျစ်ကန်ကန် အကြည့်လေးအောက်တွင် လည်းကောင်း၊ အစ်မပြည့်၏ ကြင်နာသော အပြုံးအောက်တွင် လည်းကောင်းသာဂိသည် ပျော်ဝင်နေပြီ ဖြစ်သည်။

ကို နိုင်းနိုင်းကတောင် မေးဖူး၏။ မင်းက ညီမ လား.. အစ်မ လား ..ဟူ၍.. သာဂိလည်း မဖြေတတ်။သူ ဘယ်သူ့ကို ချစ်နေမှန်းလဲ မသိချေ။ ဦးကြီးညို စကားအရ ဆိုလျှင်တော့ နှစ်ယောက်လုံးကို ကြိုက်သည် ဟု ဖြေရပေမည်။ မှန်သည်။ 

သာဂိ နှစ်ယောက်လုံးကို ကြိုက်သည်။ တစ်ယောက် ကို ပြောလိုက်လို့ ကျန်တစ်ယောက်နဲ့ စိမ်းသွားမည်ကို စိုးသည်။ မပြောပြန်လျှင်လည်း အရင်တစ်ခါလို သူများနောက် ပါမှာ ကြောက်သည်။ ပြောရအောင်ကလည်း သူတို့က ရိုးရိုးသားသား ခင်နေတာဆိုလျှင် အားနာစရာ ဖြစ်မည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် တွေဝေနေမိပြန်သည်။

တစ်နေ့…ထိုနေ့က မီးပျက်သည်။ အဲ..မဟုတ်။ မလာသေးတာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိ ပျင်းပျင်းနဲ့ မျက်နှာကျက် ပြူတင်းပေါက်လေးမှ အပြင်ကို ငေးနေမိသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လကလဲ သာနေသည်။ 

သာဂိသည် သာချင်တိုင်းသာနေသော ဖိုးရွှေလကို ငေးရင်း မိဖြူကို ဖျပ်ကနဲ သတိရမိပြန်သည်။ မိဖြူ ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို သတိရမိသည်နဲ့ သူ့ရင်သည် ခုချိန်ထိ လှိုက်ကနဲ ခုန်ချင်တုန်း ရှိသည်။  သို့ရာတွင် သိန်း ၅၀ ကျော်တန် ကားကြီးပေါ်က မိဖြူကို မြင်ယောင်မိသော အခါတွင်မူ သူ့ ရင်ဘတ်က အောင့်လာပြန်သည်။

ထိုဝေဒနာကို သက်သာလို သက်သာငြား ရေခဲသေတ္တာထဲက ကိုထွန်းနိုင်၏ ဘီယာဗူးတွေ ယူပြီး ဖောက်သောက်ပစ်လိုက်သည်။ ဝေဒနာသည် လျှော့မသွားသည့်ပြင် မီးလောင်ရာ လေပင့်သကဲ့သို့ ရှိသည်။

သာဂိ ဘာလုပ်ရမည် မသိတော့။ ထို့ကြောင့် ဘီယာ နောက်တစ်ဗူး ထပ်ဖောက်စဉ် ဟိုဘက် တိုက်ခန်းဘက်က ..ဝူး..ဝူး ..ဝါး..ဝါး..အော်သံကြားရသည်။ 

သာဂိ ခဏသေချာအောင် နားစွင့်နေပြီးနောက်… အစ်မပြည့်..နွေးနွေး..ဘာဖြစ်တာလဲ…ဟုလှမ်းအော်မေးလိုက်သည်။ နွေးနွေး၏ အသံ ချက်ချင်းထွက်လာသည်။

“ ကိုသာဂိ.. လာပါဦး.. အမြန်လာပါ.. “

အဲဒီ အသံနဲ့ အတူ အစ်မပြည့်၏ 

“ မောင်သာဂိရေ.. လာပါဦးကွယ်… ” 

ဆိုသော အသံတုန်တုန်လေးကိုလည်း ကြားရသည်။ သာဂိ ရုတ်တရက် စိုးရိမ်သွားသည်။ ဘာဖြစ်သနည်း။ မှောင်မှောင် မဲမဲ နဲ့ လူ ကပ်သလား..ထင်ကာ နံရံတွင် ထောင်ထားသောလှံတံကို ကိုင်၍ ပြေးသွားမိသည်။

တံခါးပေါက်သို့ ရောက်သော်လည်း ညီအစ်မ နှစ်ယောက်လုံးက တံခါး ဖွင့်မပေးသေးချေ။ ထို့ကြောင့် သာဂိ က တံခါးကို ထုရင်း

“ နွေးနွေး.. အစ်မပြည့်… ကျွန်တော် သာဂိပါ..” 

ဆိုတော့.. အပေါ် မျက်နှာကျက် အခန်းက ပြူတင်းပေါက်လေး ပွင့်လာပြီး နွေးနွေး မျက်နှာလေး ပေါ်လာကာ ….

“ ကိုသာဂိ.. ရော့.. သော့.. ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဖွင့် ဝင်လိုက်နော်.. အပေါက်ဝမှာလေ.. တောက်တဲ့ကြီး.. အကြီးကြီးပဲ… အဲဒါ နွေးနွေးတို့ ကြောက်လို့ ဖယ်ပေးပါနော် … ”

ဟုဆိုသည်။

ထိုအခါမှ သာဂိလည်း ကိုယ့်လက်ထဲက လှံကြီး ဘယ်နေရာထားရမှန်း မသိဖြစ်ကာ ပြုံးစိစိဖြစ်ရပြန်သည်။ ကြာကြာပြုံးနေလို့တော့ မရချေ။ အထဲက အစ်မပြည့်၏..မောင်သာဂိ ဆိုသည့် အသံတုန်တုန်လေးက သူ့ကို ခေါ်နေပြန်၍ သော့ဖွင့်ပြီး အထဲ ဝင်လိုက်ရသည်။

မှန်သည်။သူတို့ ကြောက်မည်ဆိုလျှင်လည်း ကြောက်စရာ၊ တောက်တဲ့က တော်တော်ကြီးသည့် အကောင် ဖြစ်သည်။ သာဂိ လက်နဲ့ မှန်းကြည့်တာတောင်တစ်ထွာခွဲခန့် ရှိသည့် ကောင်ကြီးဖြစ်သည်။ 

အစ်မပြည့်သည် အုန်းတံမြက်စည်း တစ်ချောင်းကို ကိုင်ရင်း တောက်တဲ့နဲ့ ပေ နှစ်ဆယ်လောက် အကွာမှာ သတ္တိပြနေသည်။ 

သူက အစ်မကြီးမို့ ဦးဆောင်ပြရသည် ထင်သည်။ မဟာသတ္တိရှင် နွေးနွေးကတော့ တောက်တဲ့ ရှိသည့် အလှပြင်ခန်းထဲတောင် မနေ။ အပေါ် မျက်နှာကျက်ပေါ် တက်သော လှေကားပေါ်တွင် ဓာတ်မီးကိုင်ရင်း အသင့်အနေအထားနဲ့ ရှိနေသည်။

သာဂိ ရင်ခုန်သွားမိသည်။ တောက်တဲ့ကြောင့် မဟုတ်။ အစ်မပြည့်သည် ညအိပ်ခါနီးမို့ထင်သည်။ စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်လေးကို ဘောင်းဘီရှည်ခပ်ပွပွနဲ့ တွဲဝတ်ထားသည်။

သူမ၏ ဖြူဝင်းသော လက်မောင်းသားလေးများသည် ဖယောင်းတိုင် မီးအောက်တွင် ဝင်းဝင်းဝါ လျက်ရှိသည်။ စွပ်ကျယ်က ဖုံးမပေးနိုင်သော အသားစိုင်မှန်သမျှတို့သည် လည်း အလားတူ ရွှေရောင်ထလျက် ရှိကြကုန်၏။

ကြောက်စိတ်ကြောင့်လား မဆိုနိုင်သည့် ခံစားချက်ဖြင့် ခုန်နေသော အစ်မပြည့်၏ ရင်နှစ်မွှာသည်လည်း စွပ်ကျယ်ဖြူလေး၏ ခပ်ပါးပါး လွမ်းခြုံမူအောက်တွင် ခပ်ရိပ်ရိပ်လေး လှိုင်းထနေကြသည်။

လှံကြီးကိုင်၍ ငေးနေမိသော သာဂိကို အစ်မပြည့်က ..

“ ဟဲ့..” 

ဟု တစ်ချက်အော်လိုက်မှ သာဂိ သတိပြန်ဝင်လာသည်။ ရှက်ရှက်နဲ့ နွေးနွေးကို ကြည့်မိတော့ နွေးနွေးက မေးလေး ငေါ့၍ မျက်စောင်းထိုးရင်း တစ်ဘက် လှည့်သွားသည်။ 

သာဂိထိုနေ့က တောက်တဲ့ကို အပြင်ဘက် ခြောက်ထုတ်ပြီး ပြန်လာသည့်တိုင် အစ်မပြည့်ကို မြင်ယောင်နေမိသည်။ ခုနလေးက လွမ်းနေမိသော မိဖြူ.. ဘယ်ချောင်ကို ရောက်သွားပြီနည်း။ သာဂိလည်း မသိတော့ချေ။နောက်နေ့ ကို နိုင်းနိုင်းက လမ်းကြောင်းရှိသည် ဆိုကာ လာခေါ်၍ သာဂိ လိုက်သွားရာ နောက်တစ်ရက်မှ ပြန်ရောက်သည်။ 

အပြန်လမ်း လက်ပံတန်းတွင်ဘီယာအသောက်များသွားသော ကိုနိုင်းနိုင်းက သာဂိကို လက်ဆောင် တစ်ခုပေးသည်။ သူပြောတော့ မိန်းမ ချစ်ဆေးဟု ဆိုသည်။ ဒီဆေးကို ကိုယ်ချစ်ချင်သော မိန်းမ စားသောက်မည့် အရာတစ်ခုခုထဲ ထည့်ပေးလိုက်လျှင် နာရီဝက် ခန့်အကြာမှာ ကိုယ်လိုရာ ဆန္ဒသို့ သူလိုက်လျောလိမ့်မည်ဟု ဆိုသည်။

သာဂိ နည်းနည်းတော့ သဘောကျသွားသည်။ တစ်နေ့ညက အိမ်မက်ခဲ့ရသော အစ်မပြည့်ကို ဒီဆေးတိုက်လိုက်လျှင် ဘယ်လိုနေမည်နည်း…. သာဂိ သိချင်သွားသည်။

ထို့ကြောင့် တိုက်ခန်းပြန်ရောက်ပြီး ညဘက် ၇ နာရီ ထိုးခန့်ချိန်တွင် တစ်ဘက်ခန်းသို့ ထွက်ခဲ့သည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း ကြည်လင် ရွှင်ပျသော မျက်နှာလေးဖြင့် သာဂိကို နှုတ်ဆက်သည်။ သာဂိက

“ အစ်မပြည့် ကျွန်တော် ဗိုက်ဆာတယ်” ဆိုတော့..

“ ထူးထူးခြားခြား ကိုယ်တော်က စောစော စီးစီး ထမင်းစားမလို့လား၊ နောက်ဖေးမှာ အစ်မဖို့ ကြော်ထားတဲ့ မုန်ညင်းတွေရှိတယ်၊ စားလိုက်လေ၊ နွေးနွေးကတော့ ကြက်သားကြော်ထားတယ် ထင်တယ် ငပိရည်က ကြောင်အိမ်ထဲမှာ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သာ ထည့်စားတော့ကွယ်၊ အစ်မ မအားဘူး” ဟုဆိုသည်။

သာဂိက 

“ ရတယ်.. အစ်မပြည့်… ရတယ်.. ” 

ရင်း နောက်ဖေးထဲ ဝင်သွားသည်။ အစ်မပြည့်က သတ်သတ်လွတ်ရယ်လို့ မဟုတ်သော်လည်း အသီးရွက်ကို အစားများသည်။ ဟိုကောင်မလေး နွေးနွေးကတော့ ကြုံတာ အကုန်စားသည်။ 

သာဂိသည် ပန်းကန်လွတ်တစ်ခုထဲသို့ မုန်ညင်းရွက်ကြော်ကို နည်းနည်းခပ်ထည့်လိုက်ပြီးမှ အိပ်ထဲထည့်လာသော ကိုနိုင်းနိုင်းပေးသည့် ဆေးမှုန့်ကို ဖြူးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရောသွားအောင် အနည်းငယ် မွှေပြီး ပြန်ထွက်လာကာ

“ အစ်မပြည့်ရေ..ဟင်းယူသွားပြီ..ဟိုမှာပဲ စားတော့မယ်”

“ မောင်သာဂိ..ငါ ချက်ထားတာ ဟင်းနော်..အမြည်း မဟုတ်ဘူး”

သာဂိ တစ်ဟဲဟဲနဲ့ သွားဖြဲရယ်ပြကာ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ရင်တွေကတော့ ခုန်နေသည်မှာ တစ်ဒိန်းဒိန်းနဲ့တောင် နေသည်။ ခါတိုင်း ကိုယ်ဝင်ထွက်နေကျ နေရာသည် ယခုတော့ တရားရုံး စင်မြင့် ဝက်ခြံထဲ ရောက်နေသကဲ့သို့။ မကြာမှီ အစ်မပြည့်၏ ဆိုင်ပိတ်သံ၊ နွေးနွေး၏ စာကျက်သံ များကို ကြားရသည်။ သာဂိသည် အောက်စက်ထဲ အောကားတစ်ခွေ ထည့်၍ ကြည့်ရင်း ဘီယာသောက်ကာ အချိန်ဖြုန်းနေသည်။ ၁၂ နာရီထိုးပြီ။ သာဂိ အသာလေး အောက် ဆင်း လာခဲ့သည်။ 

ထို့နောက် တစ်ဘက်ခန်း အစ်မပြည့်တို့ ဆိုင်ခန်း တံခါးကို ဖွင့်သည်။ သူ့တွင် တောက်တဲ့ ကပ်သည့်နေ့ကတည်းက နွေးနွေး ပေးထားသောသော့ သည် ရှိနေသည်။သော့လှည့်လိုက်၍ တံခါးပွင့်သွားသော ချက်ကနဲ အသံသည် ညမှောင်မှောင်တွင် ကျယ်လွန်းသည် ထင်ရသည်။

သာဂိ တံခါးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ပိတ်သည်။ ပြီးနောက် လော့ခ်ချရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်တော့ .. အစ်မပြည့်သည် အပေါ်ထပ် မျက်နှာကျက်တွင်မအိပ်ပဲ.. ခေါင်းလျှော်သော စင်ပေါ်တွင် အိပ်နေသည်။ 

သူမသည် ဟိုနေ့ကကဲ့သို့ စွပ်ကျယ်ကိုပင် ဝတ်ထားပြီး အောက်တွင် ဝါဝန်လိုလို စကပ်လိုလိုဟာကို ဝတ်ထားသည်။ သာဂိ တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း အနားတိုးသွားရာ အစ်မပြည့်၏ ဘေးသို့တိုင် ရောက်လာသည်။  အစ်မပြည့်သည် ဒူးခေါင်းလေးတစ်ဘက်ကို ထောင်၍ ပေါင်လေးကို နည်းနည်းလေး ကားထားရာ လွတ်နေသော အောက်စကြောင့် မဲမှောင်နေသော အမွှေးများ ဖုံးလွှမ်းရာ ပေါင်ရင်းလေးကို မြင်နေရသည်။

သာဂိအာခေါင်တွေ ခြောက်လာသည်။ ရေ ငတ် သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ တံတွေးမြိုချချင်သည့်တိုင် သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် တံတွေး မရှိသလို ဖြစ်နေသည်။

အစ်မပြည့်၏ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးသည် အသက်ရှုလိုက်တိုင်း နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ နို့အုံလေးများပေါ်တွင် လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို ယှက်၍ ပိုက်ထားသောကြောင့် နို့အုံလေးတွေကိုတော့ ကောင်းကောင်း မမြင်ရ။ 

ကျော့ရှင်း သော လည်တိုင်ထက်မှ မျက်နှာလေးသည် ပန်းဆီရောင်တို့ဖြင့် ဖူးဖူးထလျက်ရှိသည်။ နှင်းဆီသွေးနှုတ်ခမ်းငုံတို့က တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းဆိုနေသလို ခပ်ဟဟလေး ပွင့်အာနေကြသည်။ ကော့စင်း သေးမျှင်သော မျက်ခုံးမွှေး ကွေးကွေးလေးအောက်က မျကိတောင်ကော့ကြီးတွေ တစ်ချက်လှုပ်သွား သလား… သာဂိသေချာတော့ မမြင်လိုက်။

သို့ရာတွင် အစ်မပြည့် အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းနှင့် မျှင်းပြီးရှုနေကြောင်း သာဂိ ရိပ်မိသည်။ အစ်မပြည့်၏ ဝမ်းဗိုက်ပြားပြားလေးသည် ဖြေးဖြေးချင်း မို့တက်လာပြီး ဖြည်းဇြည်းချင်း နိမ့်ဆင်းနေသည်။

သေချာပြီ။ အစ်မပြည့်သည် နိုးနေပြီ ဖြစ်သည်။ မျက်စိမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတာသာ ဖြစ်မည်။ သာဂိ နည်းနည်းရဲလာသည်။ အစ်မပြည့်၏ ထောင်ထားသော ပေါင်လုံးလေးကို ဖွဖွလေးကိုင်ကြည့်သည်။ နှုးညံ့အိစက်သော အထိအတွေ့သည် သာဂိလက်ဖဝါးကို နွေးကနဲ ဖြစ်သွားစေသည်။ 

သာဂိ လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့် ပေါင်လုံးလေးတစ်လျှောက် ဖွဖွလေး ပွတ်ဆွဲကြည့်သည်။ အစ်မပြည့်က 

“ အင်း” 

ကနဲ အသံလေးပြုကာ ပိုက်ထားသော လက်တွေကို ဖြုတ်၍ ကိုယ်လုံးလေးဘေးတွင်ချသည်။ 

သူမ ဘာများပြောမလဲ ဆိုပြီး လန့်သွားသော သာဂိ နည်းနည်းရင်အေးသွားရုံမက ပိုမို ရဲတင်းလာ ကာ ခြေသလုံးသားလေးကနေ စပြီး ဟိုးပေါင်ရင်းထိ လက်ချောင်းထိပ်များဖြင့် မထိတထိလေး ထိကာ

ပွတ်ကြည့်လိုက်သည် ထောင်ထားသော အစ်မပြည့်၏ ပေါင်တံကြီးတင်မက အောက်မှာလှဲထားသော ပေါင်တံပါ ဘေးကိုအနည်းငယ် ကားကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

သာဂိ အစ်မပြည့်၏ နှုတ်ခမ်းငုံလေးကို ထိကာ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို သွားနှင့် ခပ်ဖွဖွ ခြစ်ရင်း ငုံနမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်ကတော့ ယတ်ထားသော ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိသည် ခေါင်းလျှော်စင်ပေါ်တက်ကာ အစ်မပြည့်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ဝင်နေရာယူလိုက်သည်။

အစ်မပြည့်သည် မသိမသာလေး ပေါင်တံလေးတွေကို ကားပေးသည်။ သာဂိ သည် နမ်းနေရာမှခွာကာ အစ်မပြည့်၏ မျက်နှာလေးကို သေချာကြည့်ရင်း သူ့လိင်တံ ထိပ်ဖျားကို အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ် အပေါက်ဝနှင့် တေ့လိုက်သည်။

အစ်မပြည့်၏ မျက်ဆံလေးတွေသည် မှိတ်ထားသော မျက်ခွံပါးပါးလေး၏ အကြောမျှင်များအောက်တွင် လှုပ်နေကြသည်။ သာဂိ လိင်တံကို ဖိချလိုက်သည်။ မဝင်ချေ။

အတွေ့ကြုံမရှိသေးသော သာဂိသည် မိန်းမကိုယ်ကို ဝင်အောင် ထည့်ရာတွင် အပေါ်ကနေ တည့်ထဲ့ရမည်ဟုထင်နေသည်။ 

အပေါက်ဝမှာ အောက်ဖက်ခပ်စောင်းစောင်းတွင် ရှိနေသောကြောင့် အပေါ်ကတည့်တည့် ဖိထိုးလိုက်သော သာဂိလိင်တံသည် အမွှေးများနှင့် မိန်းမကိုယ် နှုတ်ခမ်းကြီးကို ပွတ်ဆွဲသွားရင်း အောက်က ခေါင်းလျှော်စင် သားရေဖုံးကို သွားထိုးမိသည်။ သာဂိ မကျေမနပ်ဖြစ်သွားသည်။ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ အမွှေးမဲမဲများဖုံးအုပ်ထားသော အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်လေးသည် သူ့ကို လှောင်ပြောင်နေသယောင် ရှိသည်။ 

သာဂိ ဖင်ကြီးကို နည်းနည်းကြွ၍ ထပ်ဖိချပြန်သည်။ မဝင်ပြန်ချေ။ အောက်ကို ချော်ထွက်သွားပြန်သည်။ အစ်မပြည့်၏ လက်လေးနှစ်ဘက်သည် သာဂိခါးကို လာဖက်သည်။

သာဂိ နည်းနည်းတင်းလာသလို စိုးရိမ်စိတ်လည်း ဝင်လာသည်။ ဆေးရှိန်ပျယ်သွားပြီး ထအော်ပါက ဒုက္ခရောက်တော့မည်ဖြစ်သလို… အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေသော နွေးနွေးသိသွားမှာလည်း ကြောက်သည်။ 

စိတ်လှုပ်ရှားမူကြောင့် ထင်သည်။ သာဂိ ဝတ်ထားသော အင်္ကျီလေးမှာ ချွေးတို့ဖြင့် ရွှဲရွှဲစိုလာသည်။ သာဂိ နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားပြန်သည်။

ဒိတစ်ခါ ဖိအထည့်တွင် သာဂိခါးကို ကိုင်ထားသော အစ်မပြည့် လက်ကလေးတွေသည် အောက်ဘက်ကို တွန်းချပေးသည်။ သို့ရာတွင် ဖိချသော သာဂိ ခါးအားကို မလွန်နိုင်သဖြင့် သူတွန်းတာ အရာမရောက်လှပေ။

သာဂိ သတိထားမိသွားသည်။ အောက်နေနေ ပင့်ထည့်ရမှာလား…. သာဂိ အစ်မပြည့်၏ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ နဖူးက ချွေးစက်သည် တောက်ကနဲအစ်မပြည့် ပါးပြင်လေးပေါ်ကျသည်။ အစ်မပြည့် မျက်လုံးလေး ပွင့်လာသည်။ သာဂိ ရင်တုန်သွား၏။ ဆေးရှိန် ပျယ်ပြီလား….မဟုတ်ချေ။ 

အစ်မပြည့်သည် ချွေးစက်တို့ စိုနေသော သာဂိ နဖူးကို သူ့လက်ဝါးလေးဖြင့် သုတ်ပေးသည်။ သူမ မျက်ဝန်းတွေသည် အရက်မူးနေသောလူတစ်ယောက်၏ မျက်လုံးများကဲ့သို့ ရီဝေနေကာ ငိုတော့မည်ကဲ့သို့ ရှိသည်။

သို့ရာတွင် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကတော့ ပြုံးနေပေသည်။ သာဂိ နည်းနည်းအားတက်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ခါးကို အောက်ဘက် နည်းနည်း လျှောဆင်းပြီး အပေါက်ဝဘက်မှန်းကာ ပင့်ထည့်လိုက်ပြန်သည်။ 

မဝင်ချေ။ နှုတ်ခမ်းသားကြီး နှစ်ခုကြားမှ ချော်ထွက်ကာ အစေ့လေးကို ပွတ်ထိုးပြီး ဂွေးဥတွေနှင့် မိန်းမကိုယ် ရိုက်မိသွားသည်။ အစ်မပြည့်သည် မျက်မှောင်လေးကျူံ့ ၍ မျက်စိလေးပြန်မှိတ်သွားသည်။ သာဂိနည်းနည်းတော့ မောချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ စိတ်လည်းတိုလာသည်။ ခုထက်ထိ မဝင်နိုင်သေးချ။ အစ်မပြည့်၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် မှောက်ချလိုက်ရင်း ခဏငြိမ်နေမိသည်။ 

အစ်မပြည့်သည် လေးလံလှသော သာဂိကိုယ်လုံးကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်ပဲ အသက်ကို ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်းနှင့် ခက်ခဲစွာရှူနေရသည်။ သို့ရာတွင် ဖယ်ပါဟုတော့ မပြောချေ။ 

သာဂိ ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်မှ ချွေးစက်တို့သည် အစ်မပြည့်၏ ဖြူဝင်းသော အသားဆိုင်ပေါ် ရောက်ရှိ ပေရည်ကာ ဝင်းဝင်းပြောင်ပြောင် ဖြစ်လာကြသည်။ ခဏနေပြီးနောက် သာဂိ နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားပြန်သည်။ ဒိတစ်ခါတော့ ခါးကို အောက်နည်းနည်းလျှောဆင်းပြီး ခုနလို ကော့မထိုးဘဲ တည့်ထိုးကြည့်သည်။

“ ဝိုး…” 

သာဂိ စိတ်ထဲတွင် အရမ်းပျော်သွားမိသည်။ ဝင်သွားလေပြီ။ သာဂိ လိင်တံထိပ်ဖျားကွမ်းသီးခေါင်းသည် အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်ထဲသို့ နစ်ဝင်သွားချေပြီ။

နွေးထွေး နှုးညံ့သော အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်လေးသည် သာဂိ၏ လိင်တံ့ကို အသာတစ်ကြည်ပင် ဧည့်ခံကြိုဆိုကြသည်။ အရည်လေးတွေ မစို၊ တစိုသာထွက်သေး၍ သိပ်တော့ ချောင်လည်ခြင်း မရှိပေ။

သာဂိ ခါးအားကို သုံးကာ ထပ်သွင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ သာဂိ၏ လိင်တံသည် တစ်ထစ်ထစ်နှင့် အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်ထဲသို့ အဆုံးထိဝင်သွားတော့သည်။ 

သာဂိ၏ လိင်တံကို ရစ်ပတ် လွှမ်းခြုံထားသော နှုးညံ့နွေးထွေးခြင်းသည် သာဂိ နှလုံးသား ကိုသာမက တစ်ကိုယ်လုံးကိုပါ ကျေနပ်နှစ်သက်စေသည်။ သာဂိ ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်၍ အထုတ်အသွင်း မှန်မှန် လေးပြုကာ ဖြေးဖြေးချင်း ညှောင့်နေမိသည်။

အစ်မပြည့်သည် သူ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ထောင်ကာ ကားထားပြီး ခြေဖျားလေး နှစ်ခုက သာဂိ ဒကောက်ခွက်ထဲ ထည့်ထားကြသည်။ လက်ကလေးနှစ်ဘက်သည် သာဂိ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း တစ်ချက်ချက် ညှစ်ပစ်သေးသည်။

တော်လေးကြာတော့ သာဂိ ဒူးခေါင်းတွေ ပူလာသည်။ အောက်က သားရေဖုံးသည် ပွတ်တိုက်ဖန်များသော သာဂိ ဒူးခေါင်းကို ကော်ပတ်စားသလို စားနေကြသည်။ အရေခွံတွေ လန်လာသည်။

လန်သွားသော အရေခွံထဲသို့ ချွေးစက်များ စိးဝင်သော အခါ အနည်းငယ် စပ်သည်။ သာဂိ လိင်တံကို ချွတ်ပြီး ခြေဆင်းထိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အစ်မပြည့်ကို ဆွဲထူကာ သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေပေါ် တင်လိုက်သည်။အစ်မပြည့်သည် အလိုက်သင့်လေးပါလာရင်း သာဂိပေါင်ပေါ်တွင် ထိုင်သည်။ သာဂိက ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို သူ့လက်ကြီးတွေနှင့် ဆုပ်ကိုင်ဖက်ရင်း အနည်းငယ် မြှောက်ကာ အောက်က လိင်တံနှင့် တေ့သည်။ 

ပြီးတော့ ဖြေးဖြေးချင်း ခါးလေးကို ဖိချလိုက်သည်။

“ စွီ” 

ကနဲ အသံထွက်အောင်ကို မြည်ရင်း လိင်တံသည် အစ်မပြည့် ကိုယ်ထဲဝင်သွားပြန်သည်။ အစ်မပြည့်သည် မျက်နှာပေါ် ဝဲကျလာသောသရီးစတပ်ဖ်ပုံ ဆံပင်လေး၏ ဆံနွယ်ဖျားများကို လက်နှင့် သိမ်းဖယ်ရင်း သာဂိ ဘယ်ဘက် ပခုံးပေါ် မျက်နှာလေးတင်ရင်း လည်တိုင်ကြီးကို ဖက်ထားသည်။

သာဂိကတော့ ခါးလေးကို စုံကိုင်ကာ အတင်းချနေမိသည်။ အစ်မပြည့်၏ ရင်နှစ်မွှာသည် သာဂိ ရင်ဘတ်ကြီးနှင့် ထိကာပြားကပ်နေပြီး ပြည့်တင်းသော အသားစိုင်တို့သည် ဘေးကို ကားထွက်လာကြသည်။ အစပိုင်းသာလျှင် သာဂိက သူမ ခါးကိုကိုင်ကာ မြှောက်ချီ၊ ချချီ ပြုရသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင်မူ အစ်မပြည့်သည် သူ့ဖာသာသူ ခါးလေးကို ကစားရင်း ကြွလိုက် ထိုင်လိုက်လုပ်နေတော့သည်။ 

သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်သည် သိပ်ကြာကြာတော့ မလုပ်နိုင်ချေ။ ခဏကြာလျှင်ပင် သူမသည် သူမခါးကို အောက်ကနေ အပေါ်သို့ ပွတ်ဆွဲသလို လှုပ်ရှားရင်း တစ်အင်းအင်း အသံထွက်ကာ သာဂိလည်ပင်းကို တစ်အားဖက်ရင်း ငြိမ်ကျသွားသည်။ 

သာဂိသည် ငြိမ်သွားသော အစ်မပြည့်ကို ခဏစောင့်ကြည့်သည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ပခုံးပေါ်တွင် အသက်ပြင်းပြင်းရှုရင်း ငြိမ်နေသည်။ သာဂိက သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို အသာလေး ခွာထုတ်လိုက်တော့ သူမသည် သာဂိကို အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံးမျိုးဖြင့် ကြည့်သည်။ သာဂိ သဘောပေါက်သလို ရှိသည်။ သူမ မောသွားပြီဟု။

သာဂိ သူမကိုယ်လေးကို ထွေးဖက်ရင်း စင်ပေါ် လှဲပေးလိုက်သော အခါ သူမသည် တစ်ဘက်သို့ လှည့်၍ တစ်စောင်းလေး ကွေးကာမှိန်းသွားသည်။ သာဂိ ခေါင်းကုပ်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ သူက မပြီးသေးချေ။ လုပ်ချင်သေးသည်။ အစ်မပြည့်က တစ်ဘက်လှည့်၍ အိပ်တာလားမသိ။ မိန်းမတစ်ယောက် ရှေ့ထားပြီး ဂွင်းတိုက်ရအောင်ကလည်း အလုပ်တော့ မဟုတ်ချေ။ 

ထို့ကြောင့် သာဂိသည် ကွေးကွေးလေး ဖြစ်နေသော အစ်မပြည့်၏ နောက်ကျောဘက်တွင် ဝင်ကွေးလိုက်ကာ သူမ ဒူးခေါင်းတွေကို ထပ်ကွေးစေလိုက်သည်။

ထိုအခါ အောက်ဖက်ပိုင်းက မိန်းမကိုယ်လေးသည် ပြူးပြူးကြီး ပေါ်လာတော့သည်။ သာဂိက ထိုအခါကျမှ လိင်တံကို ကိုင်ကာ အထဲထည့်ရသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ အခက်ခဲ သိပ်မရှိလှချေ။ အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်သည် အရည်တွေနှင့် စိုနေပြီး ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ဘေးတစ်စောင်းလေးလှဲနေသော အစ်မပြည့်ဧ။် ခါးလေးကို စုံကိုင်၍ အားရပါးရ လုပ်နေမိသည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ခြေထောက်လေးတွေကို သာဂိခြေထာက်တွေကြားထဲ ထည့်လိုက်သည်။ 

သာဂိသည် ထိုအခါမှ ကုပ်တွယ်စရာ ရသွားသည့် အလား သူ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ အစ်မပြည့် ခြေထောက်လေးတွေကို ချိတ်ဆွဲရင်း အားကုန်ဆောင့်တော့ရာ အစ်မပြည့်ကိုယ်လုံးလေးသည် အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်ပြီး ခါးလေးကော့ကော့ သွားသည်။ 

သာဂိသည်လည်း သိပ်ကြာကြာတော့ ဆောင့်နိုင်သည် မဟုတ်။ လေး၊ငါးမိနစ်ခန့် ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ အရည်တွေ ထွက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ သာဂိသည် သူ့လိင်တံကြီးကို ဆွဲမထုတ်ပဲ အဲဒီအတိုင်းကြီး တပ်ရက် အမောဖြေနေမိသည်။ အစ်မပြည့်ကတော့မူ နေတတ်ဟန်မတူချေ။

သူမသည် ခါးလေးကိုကော့ ဖင်လေးကြွကာ ရှေ့နည်းနည်းတိုးရင်း စိမ်ထားသော လိင်တံကြီးကို ချွတ်သည်။ ပြီးတော့ လက်နောက်ပြန်စမ်း၍ သာဂိ ဘယ်လက်ကို ရှာဖွေဆွဲယူကာ ခေါင်းလေးအုံးပြီး မှိန်းနေသည်။ သာဂိသည် ရင်ခွင်ထဲက အစ်မပြည့်ဧ။် ခါးလေးကို ညာလက်နဲ့ ဖက်ထားရင်း နွေးထွေးနူးညံ့မူနှင့် ကျေနပ်ခြင်းကို မောဟိုက်စွာ ခံစားနေမိသည်။

သာဂိသည် သောက်ထားသည့် ဘီယာရှိန်နှင့် မောပန်းမှု ပေါင်းကာ တစ်ချက် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားရာ သူ့ ဘယ်လက်မောင်းပေါ်က ငြင်သာသော လူးလွန့်မူကို ခံစားလိုက်ရမှ ဖျပ်ကနဲ အသိဝင်လာပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိသည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။

သူမ၏ မျက်ဝန်းတွေသည် ခါတိုင်းကဲ့သို့ နှုးညံ့ငြင်သာနေရုံမျှမက အရည်လေးတွေပါ လည်နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။ သူမသည် ဆေးပျယ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူ့ကို တစ်စုံတစ်ရာ မကျေမနပ် ဖြစ်သည့် ပုံမျိုးတော့ မရှိ။ သာဂိ သူ့ကို ငေးကြည့်နေမိစဉ် အစ်မပြည့်က…

“ သာဂိ..မင်း တော်တော် ဆိုးတာပဲ..ငါ့ကို ချစ်စကားလဲ မပြောပဲနဲ့… မင်း..ငါ့ကို မတောင်းပန်တော့ဘူးလား”

သာဂိသည် ချက်ချင်း ပြန်မဖြေနိုင်။ အကောင်းဆုံးဖြစ်မည့် စကားလုံးများကို ရွေးရင်း ခဏစဉ်းစားနေမိသည်။ ပြီးမှ…

“ ကျွန်တော် အစ်မပြည့်ကို စတွေ့ကထဲက ချစ်နေတာပါ..အဲဒါ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိလို့ …နောက်ပြီး ခုနကလေ ..ကျွန်တော်က အစ်မကို ဒီလောက်ကြီးထိချစ်ခွင့်ရဖို့ အိမ်မက်တောင် မက်ဖူးတာ မဟုတ်ပါဘူး..ခုဟာက..ခုဟာက ..ကျွန်တော် အစ်မမျက်နှာလေး ကြည့်ရရင် တော်ပြီဆိုပြီး ခိုးဝင်လာတာ..အစ်မနဲ့တွေ့တော့ ..ဟိုဒင်း…စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်ပြီး…”

“ စိတ်မထိန်းနိုင်တာနဲ့ တက်လုပ်ရော ဆိုပါတော့ ..ဟုတ်လား”

ပြောပြောဆိုဆို အစ်မပြည့်သည် သာဂိခေါင်းကို ဒေါက်ကနဲ နေအောင် ခေါက်လေသည်။ သာဂိသည် ခေါင်းပူသွားလို့လား မသိ။ ပြူးကျယ် ပြောတုန်းက ပုံစံနှင့် မတူသည်ကို သတိရမိလိုက်သည်။

“ အစ်မပြည့်..အစ်မ ရည်းစား ထားဖူးလား ဟင်”

အစ်မပြည့်ပြည့်သည် မျက်နှာတော့ တစ်ချက်ပျက်သွားသည်။ ပြီးမှ ခေါင်းငြိမ့်ရင်း…

“ ဟုတ်တယ်..ထားဖူးတယ်။ အစ်မဝန်ခံပါတယ်။ အစ်မ အလှပြင်သင်တန်းတက်တော့ ရန်ကုန်မှာလေ.. အပျော်ထားခဲ့တာပါ။ ပြတ်သွားတာလဲ ကြာမှပဲကွယ်၊ သူဆို ခု ကလေးတွေ ဘာတွေတောင် ရလောက်ရောပေါ့၊ စိတ်ထဲလဲ ဘာမှ မရှိတော့ပါဘူး။ ဘာလို့မေးတာလဲ မောင်သာဂိရဲ့”

“ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ အစ်မ.. ဒီအရွယ်ဆိုတော့ ရည်းစားထားဖူးမှာပဲ ဆိုပြီး မေးကြည့်လိုက်တာ၊ ဘာမှမဟုတ်ဘူး”

ပြောပြောဆိုဆို သာဂိသည် အစ်မပြည့်ဧ။် နှုတ်ခမ်းတစ်ခုလုံးကို ငုံခဲရင်း နမ်းလိုက်ရာ အစ်မပြည့်သည် မေးလေးမော့၍ မျက်လုံးလေး စင်းသွားသည်။ သာဂိ လက်တွေသည် ခုနတုန်းက မကိုင်လိုက်ရသော နို့အုံလေးတွေကို လျှောက်ကိုင်နေမိသည်။ သာဂိ စိတ်တွေ ထလာပြန်သည်။

အောက်က လိင်တံသည် တင်းမာ ထောင်တက်လာကာ အစ်မပြည့်၏ဗိုက်သားလေးကို သွားထောက်သည်။ အစ်မပြည့်က မျက်လုံးလေး ဖွင့်ကြည့်ပြီး မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း သာဂိ လိင်တံကို ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဂွင်းတိုက်ပေးသလို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်းရင်း ….

“ အစ်မ..နာနေပြီကွယ်…လက်နဲ့လုပ်ပေးမယ်နော်၊”

ပြောပြောဆိုဆို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေး လုပ်ပေးသည်။ သာဂိ ဟတ်မထိချေ။ သူက ကိုင်ထားသည်မှာလည်း ဖွဖွလေးဖြစ်သည့်ပြင် လက်ကလေးကလည်း သေးနေပြန်တော့ သာဂိ အားမရ။ 

ထို့ကြောင့် သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ဖက်ပါအောင် ဆွဲယူလိုက်ရင်း တက်ခွလိုက်သည်။ အစ်မပြည့်သည် အောက်မှနေ မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း “လူဆိုး” ဟုသာ တစ်ခွန်းထဲ ပြောရှာသည်။ သာဂိ ထိုနေ့ညက နောက်ထပ် နှစ်ချီ ဆွဲခဲ့သေးသည်။ ဒါတောင် အစ်မပြည့်က မိုးလင်းတော့မယ် ပြန်တော့ ပြန်တော့ ဟု ဇွတ်နှင်၍သာ နို့မို့ထပ်ဆွဲချင်သေးသည်။ 

သာဂိသည် အိပ်ထဲတွင် သိမ်းထားသော ဆေးမှုန့်ထည့်သည့် အိပ်ခွံကို ကိုင်၍ မြို့ အနှံ့ ဆေးဆိုင်မှန်သမျှ မွှေသည်။ ဘယ်ဆေးဆိုင်မှာမှ မရှိ။ တစ်ချို့ဆိုင်တွေကတော့ ပြောသည်။ ဒါက တရုပ်ထုတ်၊ ဈေးပေါသည်။အာမခံချက် မရှိ။ သန့်ချင်မှလဲ သန့်မည်။ အာနီသင်ပြချင်မှလဲ ပြမည်။ ပိုချင်လဲ ပိုသွားနိုင်သည်။ သူတို့ဆိုင်တွင် ဂျာမနီထုတ် ဆေးတွေရှိသည်။ ဆရာဝန် ထောက်ခံချက်ပါလျှင် ရောင်းပေးနိုင်မည်ဟု ဆိုသည်။

သာဂိက ကပ်ညှိကြည့်သေးသည်။ ဈေးပိုပေးပါ့မယ်။ ရောင်းပေးပါ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါ၊ ဆရာဝန် လက်မှတ်မရှိပါဟု.. ဆေးရောင်းသူက ခေါင်းခါသည်။ သူ့ထမင်းအိုး တုတ်နဲ့ မထိုးပါနှင့်ဟု ဆိုသည်။ ဆက်ပြီးပြောလိုက်သေးသည်။

“ ကိုယ့် ဆရာ..အဲဒါတွေကို နေ့တိုင်း သွားမတိုက်နဲ့နော်၊ နောက်ဆို အဲဒါမရှိရင် ဆရာ့ ကောင်မလေး အနား ဆရာ ကပ်နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး” ဟုဆိုသည်။

သာဂိ နားမလည်ချေ။ ထိုလူက ရှင်းပြသည်။ လူ၏ ခန္ဒာကိုယ်တွင် လူက အားစိုက်မထုတ်ရပါပဲ သဘာဝအလျှောက် ဖြစ်ပေါ်နေသော ဇီဝ တုန့်ပြန်မူတွေရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ ဥပမာ..ဝမ်းသွားခြင်း၊ လူက ပြုပြင်လို့ မရချေ။ ကျင့်ယူလို့တော့ ရနိုင်သည်။ 

ဒီလို ကိစ္စမျိုးတွင် ဘာရောဂါမှ မဖြစ်ပါပဲ အပူထုတ်သည် ဆိုကာ တစ်ပတ်တစ်ခါ ဝမ်းနှုတ်ဆေး စားသူတွေ ရှိသည်။ စားခါစ ဘာမှ မဖြစ်။ နှစ်တွေ ကြာလာသောအခါ ဇာတ်လမ်းစသည်။ ဝမ်းနှုတ်ဆေး မစားလျှင် ဝမ်းမသွားတတ်တော့ချေ။ ထိုကဲ့သို့ပင် လိင်ကိစ္စသည်လည်း အပါအဝင်ဖြစ်သည်။

သူ့ဘာသာသူ စိတ်လာမှ ထကြွရမည့် ကိစ္စကို ဆေးတန်ခိုးနဲ့ အတင်းထခိုင်းသောအခါ တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ်တော့ ဘာမျှ မဖြစ်၊ ကြာလာလျှင်၊ များလာလျှင်ကား ဝမ်းနှုတ်ဆေးမှ မစားရလျှင် ဝမ်းမသွားနိုင်တော့သကဲ့သို့ အလားတူဖြစ်ပေတော့မည်ဟု ဆိုသည်။

သာဂိ စိတ်တော့ နည်းနည်း ညစ်သွားသည်။ ဒီလို ဆေးဆိုင်တွေက မရောင်းလျှင် ဘယ်နေရာက ရောင်းနေသနည်း။ သာဂိ စဉ်းစားရင်း အာရုံတွေ နောက်လာကာ မနီးမဝေးက ကွမ်းယာဆိုင်လေးမှာ ကွမ်းသွားဝယ်သည်။ ထိုအခါမှ သာဂိ မျက်လုံးပြူးရသည်။ 

သူရှာနေသော ဆေးတွေသည် ကွမ်းယာဆိုင်ထဲတွင် အထုပ်လိုက်၊ အစည်းလိုက် ရှိနေသည်။ ရှိသမှ အရည်၊ အမှုန့်၊ ဆေးတောင့်၊ ပီကေ၊ စသည်ဖြင့် အမျိုးစားလဲ စုံလှ၏ဈေးကလဲ အမျိုးမျိုး။ သာဂိ ရေဆူဆေးပြား ၅ပြားလောက် အားပေးလိုက်သည်။ ကွမ်းယာယာသည့် ဆေးရောင်းသူက ပြောသည်။

“ စိတ်ချ လက်ချသာ သုံး၊ အရောင်၊ အနံ့၊ အရသာ လုံးဝမပါ ” တဲ့။

သာဂိသည် သူ့ ရေဆူဆေးပြားများ အသုံးပြုခွင့်ရမည့် အချိန်ကို ချောင်းနေသည်။ အစ်မပြည့် အတွက်မဟုတ်။ အစ်မပြည့်ကို ဆေးတိုက်စရာ မလိုတော့ချေ။ ညစဉ်လိုလို ဆိုရအောင်ပင် သူသည် အစ်မပြည့်နဲ့ အိပ်ဖြစ်နေသည်။ 

ယခုဆို အစ်မပြည့်သည် သူ့အိပ်ခန်းကို အောက်ထပ်တွင် ဖွဲ့ထားပြီး ဖြစ်သည်။ ဆေးတွေက နွေးနွေး အတွက်ဖြစ်သည်။ 

နွေးနွေးသည် သူနဲ့ အစ်မပြည့်ကို ရိပ်မိပုံရ၏ တစ်စုံတစ်ရာ ပြောခြင်းတော့ မရှိ။ သို့ရာတွင် အပြောအဆို အနေအထိုင်ခပ် တန်းတန်း ဖြစ်သွားသည်။ သိပ်ကျေနပ်ပုံတော့ မရချေ။ ကိစ္စမရှိ။ သာဂိတွင် နည်းရှိပြီ ဖြစ်သည်။

သာဂိ ချောင်းနေသော ရက်သည် သိပ်မကြာခင်တင် ရောက်လာသည်။ အစ်မ ပြည့်သည် ခုတစ်လော သိပ်နေမကောင်းဟု ဆိုသည်။ ဘာဖြစ်တယ်တော့ သာဂိ မသိ။ သူတို့ မိန်းမ သဘာဝသာ ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်မိသည်။ သာဂိ ကြောက်သည်မှာ ကိုယ်ဝန် ရှိသွားမှာ တစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အစ်မပြည့်ကို မသိမသာ မေးကြည့်တော့ အစ်မပြည့်က ..

“ သာဂိရယ်.. နင်ကလဲ ငါအဲလောက် တုံးပါ့မလား၊ လက်မထပ်ရသေးပဲ ဗိုက်ကြီးရဲလောက်အောင် ငါ သတ္တိမရှိပါဘူးကွယ်” ဆိုသည်။

ဒီလောက်ဆို သာဂိ စိတ်ချပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်ရောဂါက ဘာရောဂါမှန်းတော့ မသိ။ နေပုံထိုင်ပုံ သိပ်မလန်းသည့်ပြင် ညဘက်တွေလည်း သာဂိကို အတွေ့မခံတော့ချေ။ နေမကောင်းဟုသာ ဆိုသည်။

သာဂိကတော့ ကောင်းမှန်းသိ သာအိ တစ်စိုစို ဆိုသလို အစ်မပြည့်နေမကောင်းတော့ ညီမနွေးနွေး ရှိတာပဲဟု အောင့်မေ့ရင်း သူ့အလစ်သာ ချောင်းနေမိသည်။ 

ချောင်းသာချောင်းရ ဒီကောင်မလေးက ဆေးခပ်ဖို့ သိပ်လွယ်တဲ့အထဲတော့ ပါတာမဟုတ်ချေ။ သူ့ဟာသူ ကြက်သားတွေ ကြော်ပြီးမှ လက်ဖက်သုတ်နဲ့ စားချင် စားတတ်သည်။ 

ပဲဟင်းချက်ပြီးမှ ဗူးသီးကြော်နဲ့ ထမင်းစားချင်စားနေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို ဆေးတိုက်ဖို့ ကိစ္စသည် လွယ်မလိုလိုနဲ့ ခက်နေသည်။ သို့ရာတွင် အကြာကြီး ခက်နေသည်တော့ မဟုတ်။ လွယ်မည့်တစ်နေ့သည် သိပ်မကြာခင် ရောက်လာလေသည်။

ထိုနေ့က နွေးနွေးသည် ကျူတိုရီရယ်ဖြေဖို့ ရှိသည်ဆိုကာ စာတွေကူးနေတာ တွေ့သည်။ည ၁၀ နာရီလောက်ကျတော့ သာဂိကို တစ်ဘက်ခန်း ပြူတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းခေါ်ပြီး လက်ဘက်ရည် သွားဝယ်ခိုင်းသည်။ 

သာဂိတို့ဘေးနားမှာ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ရှိသော်လည်း ဒင်းလေးက တော့ပ်စတားဆိုင်ကမှ သောက်ချင်သည်။ သာဂိလဲ ဆိုင်ကယ်လေးထုတ်ပြီး သွားဝယ်ပေးသည်။ ဝယ်ပြီး ပြန်အလာတွင်တော့ လက်ဘက်ရည်ထုပ်လေးထဲ ရေဆူဆေးပြား နှစ်ပြား ထည့်ပေးလိုက်လေသည်။ ဆေးပြားနှစ်ပြားသည် အမြုပ်တစ်စီစီ ထလျက် ခဏချင်းပင် လက်ဘက်ရည်ထုပ်လေး အတွင်း ပျော်ဝင်သွားသည်။

ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ သာဂိ အောက်ကနေ အော်ခေါ်ကာ မျက်နှာကျက်မှ တွဲလောင်းချထားသော နိုင်လွန်ကြိုးတွင် တွဲချည်ပေးလိုက်ရာ နွေးနွေးက အပေါ်ကနေ ဆွဲယူသွားပြီး ကျေးဇူးဟု ဆိုကာ ပျောက်သွားသည်။ 

သာဂိကတော့ နေသေးသပ ညကျမှတွေ့မယ်ဟု တွေးရင်း ကျိတ်ပျော်နေမိသည်။ ည ၁၂ နာရီ ထိုးတော့ သာဂိ လုပ်ငန်းစဖို့ တစ်ဖက်ခန်းကို ကူးသည်။ ဝင်နေကျလို ဖြစ်နေ၍ သိပ်မကြောက်တော့ပေ။ အစ်မပြည့်၏ အခန်းလေးသည် စေ့စေ့ ပိတ်ထားသည်။ ဟိုတစ်လောက ဆိုလျှင် ထိုအခန်းသည် နေ့ဘက်သာပိတ်၍ ညချိန်ဆို ပွင့်နေသော အခန်း ဖြစ်သည်။ ခုတော့ အစ်မပြည့် တစ်ယောက်ဆေးသောက်ပြီး အိပ်မောကျနေလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ချွတ်နင်းရင်း မျက်နှာကျက်ပေါ်တက်သည့် လှေကားငယ်အတိုင်း တက်သည်။ အပေါ်တွင် တံခါး ဘာညာ တပ်မထားချေ။ 

နွေးနွေးသည် တစ်ဘက် နံရံဘက် ကုတင်လေးပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး အိပ်နေသည်။ ဘေးက စာကြည့် စားပွဲတွင် စာအုပ်တွေလည်း ပြန့်ကြဲလျက်။ မီးလုံးတွေရော၊ မီးချောင်းတွေရော တစ်ခုမှ ပိတ်မထားချေ။ စာကြည့်နေရင်း ဖီးလ်တက်လာကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ကယောင်ချောက်ချား နဲ့ လူးလှိမ့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားပုံရသည်။ 

သာဂိ၏ အထင်မှန်ကြောင်းကို ခါးပေါ်ထိလိပ်တက်နေသော ညဝတ်ဂါဝန်ကြီးက ထောက်ခံနေသည်။ နွေးနွေးသည် အမွှေးတောင် သိပ်မစုံသေးချေ။ ရေးရေးထက် နည်းနည်းပိုသော ရိပ်ရိပ်မျှရှိရုံ အမွှေးနုလေးတို့နှင့် မိန်းမကိုယ်သည် ဖြူဝင်းနုနယ်သော ပေါင်လုံးလေးကြားတွင် တင့်တယ်စွာ ရှိနေသည်။

သာဂိ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ နွေးနွေးကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ရန် အနားသို့ တိုးကပ်အသွား နောက်မှ ..

“ မောင်သာဂိ” 

ဆိုသော အသံကို ကြားလိုက်ရရာ သာဂိ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားအောင် လန့်သွားမိသည်။ နောက် သာဂိ မရဲ တရဲ လှည့်ကြည့်မိတော့ဟုတ်သည်။ 

အစ်မပြည့် … အစ်မပြည့်သည် ဖြူလျော်သော နှုတ်ခမ်း၊ အရောင်မဲ့နေသော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် သာဂိကို ကြည့်နေသည်။ စကားတော့ တစ်ခွန်းမျှမပြောချေ။ 

သို့ရာတွင် ပြောသည်ထက်ပိုသော စကားလုံးပေါင်းများစွာသည် အစ်မပြည့်၏ မျက်ဝန်းမှ လျှံကျနေသည်။ သာဂိ အစ်မပြည့်၏ အင်အား မရှိသော မျက်ဝန်းများကို ရင်မဆိုင်ရဲချေ။ 

သာဂိ ခေါင်းကို ငုံ့ရင်း အစ်မပြည့်ဘေးမှ ခက်ခက်ခဲခဲ ဖြတ်သန်းကာ ကိုယ့်အခန်းလေးသို့ ပြန်ခဲ့ရသည်။ထိုညက သာဂိ တစ်ရေးမျှ အိပ်လို့ မရလိုက်ချေ။ သာဂိ နိုးလာသော အချိန်သည် အောက်ထပ်ပွဲရုံတွင် အလုပ်သမားများ ကုန်တင်နေသော အချိန်ဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် ကျိန်းစပ်နေသော မျက်ဝန်းများနှင့်ကိုယ်လက် သုတ်သင်ပြီးနောက် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ အထွက်တွင် အစ်မပြည့်ကို သူ့ဆိုင်ရှေ့ ဒါန်းလေးပေါ် ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

သာဂိ တစ်ချက်မျှသာ ဝေ့ကနဲ တစ်ချက်ကြည့်ရဲပြီး ခါတိုင်းလို နှုတ်ဆက်တာမျိုး မလုပ်ဝံ့ပဲ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ဆက်သွားရန် ပြင်စဉ် အစ်မပြည့်က ..

“ မောင်သာဂိ..လာပါဦး” 

ဟုဆိုသည်။ သာဂိသည် တောင်းပန်ချော့မော့ရန် စကားလုံးများကို ရွေးချယ်စဉ်းစားရင်း အစ်မပြည့် ရှေ့သို့ အရောက် အစ်မပြည့်သည် မပ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး သာဂိ ပါးကို 

“ ဖြန်း” 

ကနဲနေအောင် ရိုက်ချလိုက်သည်။ သာဂိသည် ထိုမျှလောက်ထိ မျှော်လင့်ထားသည်တော့ မဟုတ်ချေ။ အစ်မပြည့်က ရိုက်ချလိုက်ပြီးနောက် သူ့ဘေးတွင် ချထားသော စာရွက်နှစ်ရွက် သုံးရွက်ခန့်နဲ့ သာဂိ မျက်နှာကို ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့

“ မင်းမျက်နှာကို ဒီတစ်သက် ဘယ်တော့မှ မတွေ့ရပါစေနဲ့” 

ဟု ဆိုရင်း ချာကနဲ လှည့်ကာ ဆိုင်ခန်းထဲ ဝင်သွားတော့သည်။

သာဂိသည် လမ်းပေါ်တွင် မတ်တပ်ကြီး မေ့နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။ လူတွေကလည်း သူ့ကို ဝိုင်းကြည့်နေသည်။ ပွဲရုံ အလုပ်သမားတွေကဆိုလျှင် တီးတီးတိုးတိုးပြောဆိုရင်း အတင်းတုပ်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် မြေကြီးပေါ် ကျနေသော စာရွက်လေးတွေကို ကောက်ယူကာ ထွက်လာခဲ့မိ့သည်။ သာဂိ ယူခဲ့သော စာရွက်များအနက် တစ်ရွက်မှာ ဆေးစာရွက် သွေးစစ်ချက် မှတ်တမ်း တစ်ခုဖြစ်ပြီး လူနာနေရာတွင် အစ်မပြည့်၏ နာမည်ရေးထားသည်။ 

ပြည့်ပြည့်သည် ညက သာဂိကိစ္စကို စဉ်းစားရင်း ဒီလို စည်းမစောင့်သည့် လူသည် ဘာကိုမျှ ထိန်းမည့်လူမဟုတ်ဟု ယူဆမိကာ ကြေးစားများနှင့်လည်း သူသည် ပတ်သက်လိမ့်မည်ဟု ထင်မိသည်။ ဒါဆို ယခင်က ဘာရောဂါမျှ မရှိသော သူမသည် ယခု သာဂိနဲ့ ဆက်ဆံပြီးမှ အဖြူတွေဆင်းသည်။ မအီ မသာ နဲ့ ထိုင်းမှိုင်းလေးလံနေသည်။ 

ဒီတော့ ဒီရောဂါသည် သာဂိပေးသော လက်ဆောင် ဖြစ်မည်ဟု ထင်ကာ မနက်စောစောထ၍ သွေးသွားစစ်ရာ ထင်သည့် အတိုင်း ဂနိုရီးယား ခေါ် ဆီးပူညောင်းကျ ရောဂါ ဖြစ်နေကြောင်း စစ်ချက်ထွက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိကို ထိုသို့ ဆက်ဆံလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ဆေးစာရွက်ကို ဖတ်သော်လည်း ဆေးဖက်ဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများကို နားမလည်ချေ။ ထို့ကြောင့် ဆေးဆိုင်တစ်ခုသို့ သွားပြတော့မှ အစ်မပြည့် ဘာရောဂါ ဖြစ်ရသည်ကို သိတော့သည်။ သူစိတ်မကောင်းချေ။

သို့ရာတွင် မတတ်နိုင်တော့။ ဖြစ်ခဲ့ပြီးချေပြီ။ ထို့အတူ အစ်မပြည့်နှင့် သူ၏ ဇာတ်လမ်းသည်လည်း တစ်ခန်း ရပ်သွားချေပြီ။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ဆိုင်ကို လုံးဝ ပိတ်ပစ်လိုက်ကာ ရွှေတောင်ဘက်သို့ ပြောင်းသွားလေသည်။

သာဂိသည် မိန်းမတွေကို ဘယ်လိုချစ်ရမှာမှန်း ခုထိ နားမလည်နိုင်သေးချေ။ အတွေ့နှင့် ဆက်ဆံကာ ပြေလည်သွားမည်ဟု ထင်သမျှသည် ရေစုန်မျောသွားပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိ သည် ဆေးတိုက်တစ်ခုတွင် သွေးစစ်ပြီး ဆေးကုတာ တစ်ပတ်ကျော်တော့ကြာသည်။ ဆရာဝန်သည် သာဂိကို အကောင်းဆုံး ရှင်းပြသည်။ 

မိမိအိမ်ထောင်ဖက် မဟုတ်သူနှင့် လိင်ဆက်ဆံတိုင်း ကွန်ဒုံးသုံးဖို့၊ ရောဂါဖြစ်ခဲ့လျှင်လည်း ဆေးခန်းလာပြရန် မရှက်ဖို့၊ ဆေးဆိုင်က ဆေးမြီးတိုများသည် အရှင်းပျောက်နိုင်ချေမရှိပဲ ထိန်းချူပ်ရုံသာ ခေတ္တ ထိန်းချူပ်ထားကာ သွေးထဲတွင် ပိုးရှိနေနိုင်၍ သွေးစစ်ကြည့်မှ အရှင်းပျောက် မပျောက် သိနိုင်သည့် အတွက် သွေးစစ်ကြည့်ဖို့ စသည် စသည်တို့ ဖြစ်လေသည်။

သာဂိသည် ခေါင်းကြီး ငိုက်စိုက်ချရင်း နားထောင်နေမိသည်။ ကိုထွန်းနိုင်သည် သူ့အမျိုးတွေနှင့် သာဂိ ဖြစ်ပျက်ပုံကို သိပုံတော့ရသည်။ လူမူရေး ကိစ္စမို့လို့ လားတော့ မသိ။ ဘာမျှ မပြောချေ။ 

သို့သော် ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာဗူးတွေတော့ ပြန်ယူသွားသည်။ နောက်ပြီး ကံကောင်းတာ တစ်ခုရှိသေး၏။ သာဂိ ရေဆူဆေးပြားဝယ်ခဲ့သော ကွမ်းယာဆိုင်ကို ရဲတွေ ဝင်ဖမ်းရာ ဆေးဝယ်နေသူတွေပါ ပါသွားသည်ဟု ကြားသည်။ 

ထိုလူတွေကို တရားရုံးက စွဲဆိုသော ပုဒ်မသည် တော်တော်ရှက်ဖို့ကောင်းသော ပုဒ်မဖြစ်သည်။ တရားခံတွေဘက်က လိုက်ပေးမည့် ရှေ့နေမရှိဟု ကြားရသည်။ သာဂိ ခုမှ ရင်ဘတ်ဖိကာ တော်ပါသေးရဲ့ ဟု ရေရွတ်မိသည်။ သူသိသည်။ သူသာ ထိုသို့ ဖြစ်ပါက ကိုသန့်ရော၊ ကိုထွန်းနိုင်ကပါ လှည့်ကြည့်မည် မဟုတ်တော့ပေ။

စိတ်ညစ်နေမိသော သာဂိသည် ဘီယာတွေသာ တိုးသောက်မိသည်။ တစ်နေ့ ကမ်းနားဘက်က ဆိုင်တွေဘက် လှည့်ရင်း ဘန်းဘူးဟောက်စ် ကို ဝင်ထိုင်မိသည်။ ဘန်းဘူးဟောက်သည် ခပ်လတ်လတ်ဆိုင်လေး တစ်ခုသာ ဖြစ်၏။ စင်တင်တွေ၊ ကေတီဗွီတွေ မရှိပါ။ စည်းကမ်းချက်နှင့် အညီ အမျိုးသမီးစားပွဲထိုးလည်းမထားပါ။ 

သို့သော် အမြည်းတစ်ပွဲ မှာလိုက်လျှင် ဘေးမှာ လာထိုင်ပေးမည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အလိုလို ရောက်လာသည်။ စကားစမြည် ပြောနိုင်သည်။ လက်လေး ဘာလေးကိုင်နိုင်သည်။ ထို့ထက်ပိုချင်လျှင်တော့ နေရာမှာ ညှိ၊ ပြေလည်လျှင် ဂိုးနိုင်၍၊ မပြေလည်လျှင် အေးဆေးပြန်။ 

စားပွဲထိုးများသည် လူများရုံသာမက လက်သွက်ခြေသွက်လည်း ရှိတတ်သည်။ သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို ထိုဆိုင်မှာ ထိုနေ့က စတွေ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အသားခပ်ညိုညို၊ နှင့် လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကလေးဖြစ်ပြီး ချစ်စဖွယ်မျက်နှာလေးနှင့် ကလေးမလေး တစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်။

ထိုနေ့က သာဂိသည် မြန်မာ ဘီယာ နှစ်လုံးနှင့် ငါးကြော်တစ်ကောင် မှာကာ ထိုင်စောင့်နေစဉ် သူဝင်ထိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ မြင်သော်လည်း အရေးမလုပ်မိချေ။

ထိုကောင်မလေးသည် လည်ဂုတ်သာသာ ဆံပင်တိုလေးတွေ မျက်နှာဖုံးအောင် ခေါင်းငုံ့ပြီး ဝင်ထိုင်နေခြင်းဖြစ်ရာ သိပ်ဆွဲဆောင်မူ မရှိလှသလို သာဂိကလဲ ဒါမျိုး စိတ်မဝင်စားချင်တော့ သဖြင့် မမြင်ချင်ယောင်သာ ဆောင်နေလိုက်သည်။ 

နှင်တော့ မထုတ်ဖြစ်။ နှင်ထုတ်လိုက်ပါက သူနဲ့ စကားပြော အဆင်မပြေဖြစ်၍ ဟု ယူဆကာ ဆိုင်ရှင်က သူမ ကော်မရှင်ခလေးတွေ ဖြတ်ချပစ်မည် ဖြစ်သည်။ သာဂိ ဘီယာ တစ်လုံးကုန်သည် အထိ သူမသည် စကားမပြောချေ။ ဒီအတိုင်း ခေါင်းငုံ့ပြီးသာ ထိုင်နေသည်။ တစ်ခြားကောင်မလေးတွေ ဆိုလျှင် ပေါက်ကရ စကားစမြည် ပြောပြီးနောက် အအေး သောက်မယ်နော် ။

တို့ ထမင်းမစားရသေးလို့ ခေါက်ဆွဲကြော် ထုပ်သွားမယ်နော်တို့ နှင့် ရသမျှ ကပ်လှီးတတ်သည်။ ဒီကောင်မလေးကတော့ ရောက်ကတည်းက ခေါင်းငုံ့ ထိုင်နေကာ စကားလဲ တစ်ခွန်းမှ မပြောသလို၊ အမြည်း နှိုက်စားတာလဲ မရှိ။

သာဂိ ငါးကြော် ပန်းကန်ကို သူမဘက်တွန်းပေးလိုက်ပြီး .

“ ဟေ့..စားလေ” 

ဟုပြောမိသည်။ သူမသည် မျက်ဝန်းလေး လှန်၍ သူ့ကို မော့ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းလေး ယမ်းပြပြီးအောက်ပြန်ငုံ့ သွားပြန်သည်။ သာဂိ နည်းနည်း စိတ်ပျက်သွားသည်။

စိတ်ရှုပ်လို့ မြစ်ကမ်းဘေး သွားအထိုင် သပွတ်အူ မျောလာတာနဲ့ တိုးဆိုသလို ကိုယ့်ဟာကိုယ် ညစ်နေရတဲ့ အထဲ ဘာလေးမှန်း မသိတာနဲ့ လာဆုံနေသည်။

ကဲ..သူ့ကို ဘာမှ အရေးမလုပ်တော့ပဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သောက်စရာ ရှိတာသောက်နေတာပဲ ကောင်းပါတယ် လို့တွေးကာ အေးအေးဆေးဆေး သောက်နေမိသည်။ ခဏကြာတော့ သာဂိ ဘီယာနှစ်လုံး ကုန်သွားသည်။ ဒီတော့မှ တေမိမလေးဆီက အသံထွက်သည်။ 

“ ဦး..သောက်ဦးမလား” 

တဲ့..။ အသံကလဲ တိုးတိုးလေး ဖြစ်သလို၊ဦးလို့ အခေါ်ခံလိုက်ရသည့် သာဂိ စိတ်ထဲမှာလဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွားသည်။ သူ့ဘဝတွင် ပထမဆုံး အကြိမ် ဦးလို့ အခေါ်ခံရခြင်းလဲ ဖြစ်သည်။ 

နေရ ထိုင်ရတာ ရှက်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ မနေတတ်မထိုင်တတ် ဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် သူမမျက်နှာလေးနှင့် သူ့အသက်ကို ယှဉ်ကြည့်မိသောအခါ အင်းလေ..ခေါ်လို့ ရတာပါပဲ ဟုတွေးရင်း လက်နှစ်ချောင်း ထောင်ပြရင်း ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။

သူမသည် ကောင်တာဘက်သို့ ထွက်သွားကာ ဘီယာမှာပြီး ဘောင်ချာ တစ်စောင်ကိုင်လာကာ သူ့ကို ပေးသည်။ သာဂိယူပြီး စားပွဲပေါ်တင်လိုက်စဉ်မှာပင် လမ်းမဘက်မှ “အစ်မ..ငြိမ်းငြိမ်း..အစ်မ ” ဆိုသော ခေါ်သံကြားရသည်။

သာဂိသည် စပ်စပ်စုစု လိုက်ငေးနေမိသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းက ခေါင်းလေးကုပ်၍ သူ့ကို ခွင့်တောင်းသလို တစ် ချက်ကြည့်ပြီး ထသွားသည်။ 

အပြင်က လှမ်းခေါ် နေသော ညစ်စုတ်စုတ် ချာတိတ်လေးမှာ မူလတန်း အရွယ်သာသာပဲ ရှိပါလိမ့်မည်။ ထိုကောင်လေးက သူ့အစ်မဖြစ်ဟန်တူသော ကောင်မလေးကို မော့ကြည့်ရင်း စကားပြောနေသည်။ စကားပြောရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ပခုံးပေါ်က လျှောကျလာသော စွပ်ကျယ် သိုင်းကြိူးကိုလည်း ဆွဲတင်ရသေးသည်။

ဘာတွေပြောတယ်တော့ မကြားရပေ။ ခဏကြာတော့ ကောင်မလေးက နားမှာပန်ထားသည့် နားကပ်ကို ချွတ်ပေးလိုက်တာ တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ သူမ ပြန်လာထိုင်သည်။ 

ဘာတွေ အခက်ခဲ ဖြစ်နေသည်တော့ မသိ။ မျက်နှာလေးတော့ မကောင်းပေ။ သာဂိ လျှာရှည်မိပြန်သည်။ 

“ ဘာအခက်ခဲရှိလို့လဲ၊ ငါ လုပ်ပေးနိုင်တာရှိလား”

လို့ မေးမိသည်။သူမလေးသည် သာဂိကို မော့ကြည့်သည်။ သူမမျက်ဝန်းလေးသည် နုပျိုခြင်းနှင့် ထုံမွှမ်းသော ကြည်စင် ရွှန်းလဲ့ခြင်းရှိသော်ငြားလည်း မိဖြူငယ်ငယ်တုန်းကလို တောက်ပခြင်းတော့ မရှိ။ 

အင်း..သာဂိသည် ဘယ် သူ့ကို မြင်မြင် မိဖြူနှင့် နှိုင်းယှဉ် နေမိခြင်း အတွက် သူ့ကိုယ်သူလည်း စိတ်ပျက်သွားသည်။

“ အမေ..နေမကောင်းလို့ပါ” 

ကောင်မလေးက ခေါင်းလေး ငုံ့လိုက်ရင်း ဖြေသည်။ သာဂိ ကူညီလိုက်ရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားမိသည်။ ကူညီလိုက်လျှင် ဒီ ကောင်မလေးက ပြန်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်ချင် ဆပ်လိမ့် မည်။

အင်း.. ရုပ်လေးကလည်း ဆိုးတော့ မဆိုး။ အသားညို၍ ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင် မလှဟု ထင်ရသော်လည်း သေချာကြည့်ပြန်တော့ ညိုညက်ညက်လေးနှင့် သူ့မျက်နှာလေးသည် တစ်စိမ့်စိမ့် ထိုင်ကြည့်ချင် စရာလေးဖြစ်သည်။ သာဂိ ..ဘီယာရှိန် တက် လာတာလဲ ဖြစ်နိုင်သည်။

ဒါပေမယ့် ဒီကောင်မလေး ရုပ်ရှင်ရိုက်နေသလား ဆိုတာတော့ သိအောင် အရင်လုပ်ရပေမည်။ ထို့ကြောင့် မေးကြည့်မိသည်။

“ မင်းက ဆေးခန်းလိုက် မပို့ဘူးလား”

“ ပိုက်ဆံ မထုတ်ရသေးလို့”

“ သြော်..ပိုက်ဆံက ဘယ်တော့ ထုတ်..”

“ ခု ဆိုင်ပိတ်ရင်”

“ သြော်..သြော်..ဒါနှင့် မင်းတစ်နေ့ ဘယ်လောက်လောက် ရလဲ”

“ မသိဘူး၊ သမီးက ဒီနေ့မှ စဝင်တာ၊ အစ်မသော်တာကတော့ ပြောတယ်၊ ၁၀%တဲ့”

“ ၁၀% ဆိုတာက ..”

“ ခု..ဦးနောက်ထပ် သောက်တဲ့ ဘီယာ နှစ်လုံးရယ်၊ ငါးကြော် ရယ်က ၂၁၀၀ ကျတယ်။ အဲတော့ သမီး ၂၁၀ ရမှာပေါ့”

“ သြော်..ဒီလိုလား..ဒါနှင့် မင်း ဒီနေ့ ဘယ်နှဝိုင်းရပြီလဲ”

“ တစ်ဝိုင်း”

“ ဟေ..ဒါဆို မင်းက အဲဒီ ၂၁၀နှင့် ဆေးခန်းသွားမှာပေါ့ ..ဟုတ်လား..ဟားဟား”

သာဂိက ရယ်မိတော့ ကောင်မလေးသည် သာဂိကို မျက်လုံးပြူးလေးနှင့် ကြည့်သည်။ ပြီးတော့

“ မဟုတ်ပါဘူး၊ဦးရယ်..ဆေးခန်း မသွားပါဘူး၊ ဆေးဆိုင်မှာ ဆေးဝယ်ရုံပါပဲ”

လေသံလေးနှင့် မျက်နှာ အမူအယာကို ကြည့်၍ သာဂိ အားနာသွားမိသည်။

“ ဆောရီးကွာ..ဒါနှင့် မင်းနာမည်က ငြိမ်းငြိမ်းလား”

သူမ ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

“ မင်းကို ငါ ကူညီချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် အလကား မဟုတ်ဘူးနော်၊ ပြန်ဆပ်ရမယ်၊ ကဲ..မင်းအကြောင်းတွေ ပြောစမ်းပါဦး”

သူမသည် သာဂိကို မော့ကြည့်သည်။ သာဂိက ပြောင်သလို နောက်သလိုနှင့် အတည်ပြောလိုက်ခြင်းအပေါ် သူ့အတွေ့အကြုံလေးနှင့် စူးစမ်းနေပုံရသည်။ သူက ဘာပြန်ဆပ်ရမှာလဲ ဆိုတာကိုပါ တွေးနေပုံရသည်။ နောက် သူ့ကို ပြုံးပြုံးကြီး ငုံ့ကြည့်နေသော သာဂိ၏ ရီဝေဝေ မျက်လုံးကို ရင်မဆိုင်ရဲစွာ ခေါင်းလေး ငုံ့သွားရင်း သူ့အကြောင်းလေးတွေ ပြောပြနေတော့သည်။

သူမ၏ နာမည်မှာ ငြိမ်းငြိမ်းဖြစ်သည်။ နာမည်နှင့် ဆန့်ကျင်စွာ မငြိမ်းချမ်းသော သူမ ဘဝသည် သူမ ၆ တန်းနှစ် အရောက်တွင် စတင်ခဲ့သည်။  ကုန်တင်ကားမောင်းသမား တစ်ဦးဖြစ်သည့် ဖခင်သည် ရှမ်းပြည်ဘက်တွင် ကားမှောက်ပြီး ဆုံးပါးခဲ့သည်။ မိခင်က အကြော်ရောင်း၍ သူမနှင့် မောင်လေးကို ရှာဖွေကျွေးခဲ့သည်။ 

မိခင်၏ ရှာဖွေရသမျှသည် စားရုံလောက်သာရှိပြီး ကျောင်းဆက်တက်ဖို့တော့ မလုံလောက်ပေ။ ထို့ကြောင့် ငြိမ်းငြိမ်းသည် မိခင်ကို တစ်ဖက် တစ်လမ်းက ကူသည့် အနေဖြင့် ဆေးလိပ်ဝင်လိပ်ခဲ့ရသည်။

မောင်လေးကလည်း ကမ်းနားတစ်လျှောက်၊ တောတန်းတစ်ရိုး ဖားရှာ၊ ငှက်ပစ် ဖြင့် သူမတို့ကို ကူညီရှာ သည်။ သူတို့ မချမ်းသာသော်လည်း နေ့စဉ် ထမင်းစားရသည်။ နေ့စဉ် ရပ်ကွက်ထဲက ဗွီဒီယို ရုံမှာ ကြည့် နိုင်သည်။

ပြီးခဲ့တဲ့ လကတော့ အမေ နေမကောင်းဖြစ်ကာ အိပ်ယာထဲလဲသည်။ ချောင်းတွေဆိုးပြီး မောသည် ဟု ဆိုသည်။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား လုပ်ပြီးတိုင်း အမေသည် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုရင်း ဟောဟဲ ဆိုက်နေတတ်သည်။

ငြိမ်းငြိမ်းဘာလုပ်ရမှန်း မသိချေ။ ဆေးလိပ်ခုံက ရသော ဝင်ငွေသည် တစ်ထောင် ဝန်းကျင်ခန့်သာ ရှိသည်။ စားဖို့ ၊ ရေဖိုး၊ မီးဖိုး နှုတ်လိုက်သောအခါ လက်ထဲတွင် ဘာမျှ မကျန်တော့။

ထို့ ကြောင့် အပိုဝင်ငွေ ရစေရန် အလုပ်ထပ်ရှာတော့ မသော်တာ နှင့် တွေ့သည်။ ညစဉ် ညနေ ၆ နာရီမှ ၁၀ နာရီထိ စားပွဲဝိုင်းတွင် ထိုင်ပေးရုံသာလုပ်ရမည် ဆိုသောကြောင့် ဒီမှာ လာအလုပ်ဝင်သည် ဟုဆိုသည်။သာဂိ ရင်ထဲတွင် မောသွားသည်။ သူ သော်တာကို သိပါသည်။ သော်တာသည် ဘန်းဘူးဟောက်စ်၏ ညမင်းသမီး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ရွှေဟင်္သာ နောက်ပေါက်နားတွင် နေသည်။

ရွှေဟင်္သာရပ်ကွက် ဆို၍ အထင်တစ်ကြီးဖြစ်ကြဦးမည်။ သော်တာနေသည်မှာ ရွှေဟင်္သာနောက်ပေါက်၏ နောက်ဘက်သချိုၤင်းကုန်းအကျော် ကျူးကျော်ရပ်ကွက်များ ရှိရာနေရာ ဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် ပွဲလန့်တုန်း ဖျာဝင်ခင်းချင်သည့် စိတ်ကို ခဏအောင့်ထားလိုက်သည်။ သော်တာ့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီးမေးမိသည်။

“ ငြိမ်းငြိမ်းတို့ အိမ်က နင်တို့ နားမှာလား”

“ ဟုတ်တယ်လေ..ဘာလဲ လိုက်ပို့မလို့လား၊ ဒီလိုတော့ မရဘူးနော်..ကျွန်မတို့ ငြိမ်ငြိမ်းက အသန့်လေး..လိုင်းမဝင်ရသေးဘူး၊”

“ ကျွတ်..သော်တာကလဲ..ငါက သူ့ကို ကူညီချင်လို့ပါ”

“ အံမယ်လေး..ဆိုင်ကယ်ပွဲစားရယ်..ဒီလိုဆို သော်တာလဲ အကူညီတောင်းမယ်နော်..”

“ ဒါက….ဟို..”

“ ဟင်း..ဟင်း…ရှင်ကူညီချင်တာ ကျွန်မ သိပါတယ်ကွယ်…ဟားဟား..နောက်တာပါ..ကိုသာဂိရယ်၊ ကဲ..ပြော..ဘာပြောချင်လို့လဲ”

“ သြော်..ငါ မနက်ဖြန်ကျရင် သူ့အမေကို ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးမလို့၊ အဲဒါ အိမ်မသိလို့၊ နင့်ဆီ အရင်ဝင်မယ်လို့ ပြောမလို့”

သော်တာသည် တစ်ချက်တွေသွားရင်း ငြိမ်းငြိမ်းမျက်နှာလေးကို လှမ်းကြည့်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိ မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရင်း

“ ကိုသာဂိ..ငြိမ်းငြိမ်းက သော်တာတို့လို မဟုတ်ဘူးနော်၊ နောက်ပြီး သော်တာတို့လိုလဲ မဖြစ်သေးဘူး၊ ကိုသာဂိ သိမှာပါ။ သော်တာ မလုပ်ပေးနိုင်တဲ့ ကိစ္စကို ကိုသာဂိက လုပ်ပေးမယ်ဆိုတော့ ကျေးဇူးတော့တင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါအတွက်နဲ့တော့ အချူပ်မခံဘူးနော်”

နောက်တစ်နေ့ သာဂိ ငြိမ်းငြိမ်းအမေကို ဆေးခန်းလိုက်ပို့သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းအမေသည် အသက် ၄၀ခန့်ရှိပြီး အသားခပ်ညိုညိုနှင့် ပိန်ပိန်ပါးပါး အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ 

သို့ရာတွင် သူမကို ကြည့်ရသည်မှာ အသက် ၅၀၊၆၀ ခန့်ရှိပြီ ထင်ရသည်။ ရိုးသားပုံရသော်လည်း ငယ်ရာက ကြီးလာသူပီပီ ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် သူ့အနေအထားကို နားလည်ပုံတော့ရသည်။ သို့ရာတွင် ဘာမျှတော့ မပြောချေ။ ထိုနေ့က ငြိမ်းငြိမ်းအမေ ဒေါ်အေးနှင့် ငြိမ်းငြိမ်းကို ဆိုက်ကားတစ်စီး ငှားပြီး မျိုးသုခ ဆေးရုံသို့ သွားပြစေခဲ့သည်။ ဒေါ်အေးသည် အဆုတ်တီဘီ ရောဂါ ဖြစ်နေသည်။

ဆေးတော်တော်များများ ဝယ်ရသည်။ ဝယ်ရသည်မှ ၆ လစာတောင် ဖြစ်သည်။ သာဂိလဲ သောင်းဂဏန်းလောက် ထိသွားသည်။(ထိုစဉ်က စရိတ်မျှပေး မရှိသေးသလို၊ တီဘီရောဂါ တိုက်ဖျက်ရေးဌာနလည်း မရောက်သေး)

ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိကို အားနာနေပုံရသည်။ သူ့မျက်နှာလေးသည် သာဂိမျက်နှာကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ပြီး တစ်ခုခုပြောချင်နေပုံရသည်။ ဆေးရုံကလည်း ပုဂ္ဂလိက ဆေးရုံဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ ဂရုတစိုက်နှင့် ဆေးရုံတင်ဖို့ ပြင်သည်။ သို့သော် တစ်ရက် ၅၀၀ ဆိုသော ဂဏန်းသည် ဒေါ်အေးကို တစ္ဆေတစ်ကောင်လို ခြောက်လိုက်ပုံရသည်။ 

ဒေါ်အေးသည် သူ့ဟာသူ တုန်တုန်ချိချိနှင့် အခန်းထဲက ထွက်သွားပြီး ဆိုက်ကားပေါ် သွားထိုင်နေသည်။ သာဂိ ကအတင်းပြန်ခေါ်သော်လည်း မလိုက်တော့ချေ။ ငြိမ်းငြိမ်းကမူ တက်ပါဟု မတိုက်တွန်းသလို၊ မတက်ပါနှင့် ဟုလည်း မပြောချေ။ သူမသည် မအေ ဖြစ်သူကိုသာ မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲပြီး ငေးကြည့်နေသည်။

နောက်ဆုံးတော့ ဘယ်လိုမှ ခေါ်မရသော ဒေါ်အေးကို သာဂိ လက်လျှော့လိုက်ရကာ တစ်ပတ်တစ်ခါ လာပြပါမည်ဆိုပြီး ညှိနှိုင်းရသည်။ သို့နှင့် သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းတို့အိမ်လေး၏ အခွင့်ထူးခံ ဧည့်သည်ကြီး ဖြစ်လာတော့သည်။ သူတို့ အိမ်လေးမှာ အိမ်ဟုသာ ပြောလိုက်ရသည်။

အမှန်တော့ ခြေတံရှည် တဲပုံမျိုးသာဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်ဟုခေါ်ရမည့် မြေကြီးထပ်တွင် ကွပ်ပျစ်ကျယ်ကြီး တစ်ခုခင်းထားပြီး အငယ်ကောင် ဒိုးလုံး၏ အိပ်ယာလည်း ဖြစ်သည်။ မီးဖိုခန်းလို့ ဆိုရမည့် ထမင်း၊ဟင်းချက်ရာ သွပ်ပြားဟောင်းများကာထားသည့် နေရာနှင့်လည်း တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်သည်။ အကာတော့ မရှိချေ။ အပေါ်ထပ်တွင်တော့ သားအမိ နှစ်ယောက် နေသည်။

ဘုရားစင်လေးနှင့် ဆက်နေသော အခန်းသည် ဧည့်ခန်းဟု ဆိုရမည်။ လိုက်ကာနှင့် ကာထားသော အခန်းကတော့ အိပ်ခန်းသာဖြစ်ပေမည်။ ခေါင်တွေကို သွပ်မိုးထားသော်လည်း မျက်နှာကျက် မရှိ၍ နည်းနည်းတော့ ပူသည်။ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိကို တစ်ကယ့် ကယ်တင်ရှင်ကြီးလို သဘောထားနေ၍ သာဂိမှာ မနေတတ် မထိုင်တတ်တောင် ဖြစ်ရသည်။ 

ဒေါ်အေးကလည်း သူတော်ကောင်းလေး သာဓုပါကွယ် ဟုဆိုသော အခါ သာဂိ အိမ်လေးပေါ်ကနေ သွားစရာရှိသည် ဆိုကာ ဆင်ေးပြးတော့သည်။ တစ်ကယ်တော့ သာဂိဧ။် အကူအညီသည် ဖြူစင်ခြင်း မရှိလှတာ သာဂိဘာသာ သာဂိ သိနေမိသည် မဟုတ်ပါလား။

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းထံ မကြာခဏ ဆိုသလို ရောက်ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ညနေစောင်း တစ်ပက်၊ နှစ်ပက် သောက်ပြီးချိန် သွေးပူလာလျှင် ဆိုင်ကယ်ဦးကထိုရပ်ကွက်ဘက်သို့ အလိုလို လှည့်သွားတတ်သည်။ငြိမ်းငြိမ်းကို သာဂိက ဘန်းဘူးဟောက်စ်တွင် အလုပ်မဆင်းခိုင်းတော့။ ထို့ကြောင့် သာဂိသွေးပူချိန်ဆိုလျှင် ငြိမ်းငြိမ်း အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို ခုချိန်ထိတော့ ဘာမျှ ကြိုးစားခြင်း မရှိသေးချေ။ မလုပ်ချင်လို့ မဟုတ်။ သူက စိတ်တွေပါပြီး စမည် ကြံကာ ငြိမ်းငြိမ်းထံရောက်လျှင် သူတို့သားအမိက တစ်ကယ့် လူကြီးလူကောင်းလို ဧည့်ဝတ်ပြု ဆက်ဆံနေ၍ အနေခက်ကာ ပြောမထွက်ဝံ့ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် ဆက်ဆံရေးတွေ တိုးတက်လာသလို စီးပွားရေးလည်း အဆင်ပြေလာသည်။ ခုဆို သူသည် ကိုထွန်းနိုင်အရင်းထောင်ပေးသော တရုတ်ဆိုင်ကယ်လေး တစ်စီးကို ရင်းကာ ဝယ်လိုက် ရောင်းလိုက် ပြုရင်း ကိုထွန်းနိုင် အကြွေးကို ဆပ်ပြီးရုံသာမက ယိုးဒယား viva တစ်စီး၊ လော်ဂျား 125 တစ်စီးနှင့် ကမ်ဘို 110 သုံးစီး လက်ဝယ်တွင် အပိုင်ရှိနေသည်။

သာဂိသည် အိမ်ပိုင်ဝယ်မည် ဆိုလျှင်တောင် ရနေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သာဂိ မဝယ်ချေ။ အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် သူ့အိမ်မက်ထဲသို့ ရံဖန်ရံခါ ဝင်လာတတ်မြဲ ဖြစ်သော မိဖြူသည် စင်္ကာပူရောက်ကာ ယောက်ကျားရနေပြီ ဆိုသော သတင်း ကြားရ၍ ဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် အိမ်ဝယ်မည်ဆိုလျှင် ရှစ်မိုင်က အိမ်ကိုသာဝယ်လိုသည်။ သူသည် မိဖြူကို ခုထိ သတိရနေမိ၊ နာနေမိသည်မှာ ဘာကြောင့် မှန်း စဉ်းစား၍တော့ မရချေ။သို့ရာတွင် သတိရမိသည်ကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ သတိရခြင်းသည် စိတ်နှင့် ပစ်မှားခြင်း ဆိုပါက သာဂိသည် ကာမေသုမိစ္ဆာကို ထိုသတင်းကြားရချိန်လောက်က နေ့တိုင်း ကျူးလွန်နေမိသည်။ သို့ရာတွင် အကြာကြီးတော့ မဟုတ်။

ငြိမ်းငြိမ်း သူ့အခန်း မျက်နှာကျက်လေးပေါ်သို့ တက်မလာခင်ထိသာ ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းထံ မရောက်ဖြစ်သည်မှာ တစ်ပတ်ကျော်၊ နှစ်ပတ်ခန့် ရှိပြီ။ မိဖြူ သတင်းကြားရပြီးကတည်းက တည်ငြိမ်နေသော သူ့စိတ်နှလုံးသည် ဟေတီ မြေလွှာလို သွက်သွက်ခါနေခဲ့သည်။

ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသော စိတ်အလျင်ကို ပြန်လည် စုစည်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တိုင်း လက်တွေက ဝီစကီ ပုလင်းကိုသာလှမ်းမိသည်။ ထို့ကြောင့် ငြိမ်းငြိမ်းလာသော ထိုနေ့က သာဂိသည် မူးနေသည်။ငြိမ်းငြိမ်းရောက်လာချိန်သည် သာဂိ အမြည်းကုန်သွား၍ ဘယာကြော် ဆင်းဝယ်ပြီးစ အချိန်ဖြစ်သည်။ 

သာဂိ တီဗွီရှေ့တွင်ထိုင်ရင်း သီချင်းစာသားနှင့် ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်သော ဇာတ်ဆောင်များ၏ လှုပ်ရှားမူကို အဓိပ်ပါယ်မဲ့ကြည့်ရင်း လက်ထဲက ခွက်ကို မော့လိုက် ၊ ဘယာကြော်ဝါးလိုက် လုပ်နေစဉ် တံခါးခေါက်သံကြားရသည်။ 

အလုပ်သမား တစ်ယောက်ယောက် ပစ္စည်း ကျန်ခဲ့၍ လာယူတာ ဖြစ်မည်ဟု ထင်ကာ ဆင်းဖွင့်ပေးလိုက်တော့မှ တံခါးရှေ့တွင် ငြိမ်းငြိမ်းကိုတွေ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် စတီးချိုင့် သုံးဆင့်ချိုင့်လေး တစ်လုံးကို ကိုင်ထားကာ သူ့ကို ပြုံးပြပြီး…

“ ဦး ..နေမကောင်းဘူး ထင်လို့ လာကြည့်တာ” ဟုဆိုသည်။ သာဂိက..

“ ငါ နေကောင်းတယ်၊ စိတ်က သိပ်မကောင်းဘူး၊ ဘာလို့ လာတာလဲ၊ အန်တီအေး တစ်ခုခုဖြစ်သလား”

ငြိမ်းငြိမ်းက မျက်နှာလေးကို မဲ့လိုက်ပြီး..

“ ဦးကလည်း … လူကို ဒုက္ခသည်ကျနေတာပဲ၊ ဦးစားဖို့ ငါးရှဉ့်ကြော် လာပို့တာပါ၊”

“ အေး..အတော်ပဲ၊ မစားရတာကြာပြီ” ဆိုကာ ချိုင့်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။

ချိုင့်ယူပြီးသော်လည်း ငြိမ်းငြိမ်းက မပြန်သေးချေ။ သာဂိက

“ ပြန်တော့လေ” 

ဆိုတော့ 

“ ဟိုဒင်း..ချိုင့်က ငှားလာတာ၊ ပြန်ပေးရမှာ” ဟုဆိုသည်။

“ တော်တော် ရှုပ်တာပဲ” 

ဟု ရေရွတ်ရင်း သာဂိ အခန်းထဲ ဝင်တော့ သူမကပါ လိုက်ဝင်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိ လက်ထဲက ချိုင့်ကို ဆွဲယူရင်း 

“ သမီး လုပ်လိုက်ပါ့မယ်” ဟုဆိုသည်။ 

သာဂိ ဘာမှ မပြောတော့။ လွှတ်ပေးထားလိုက်ရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆက်သောက်နေမိသည်။ ခဏနေတော့ သာဂိရှေ့တွင် ငရှဉ့်ကြော် တစ်ပန်းကန် ရောက်လာသည်။ 

ဆိုင်ကြီးကြော်နှင့် မတူသော်လည်း စေတနာ ပါ၍လားမသိစား၍ ပိုကောင်းသည်။ သူမကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သာဂိ၏ ထွေးလုံးပစ်တင်ထားသော အဝတ်များကို သိမ်းကြုံးစုနေတာ တွေ့ရသည်။ပြီးတော့ ကုတင်ခြေရင်းတန်းပေါ်တွင် လှန်းထားသော အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေပါ ဆက်ယူနေပြန်၍ 

“ ဟေ့..ဟေ့..အဲဒါ ဘာလုပ်မလို့လဲ” ဆိုတော့

“ လျှော်မလို့” 

ဟု တစ်ခွန်းထဲ ပြောရင်း အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာက အောက်မှာပဲ ရှိလေသည်။သာဂိ နည်းနည်းတော့ အနေရ အထိုင်ရ ခက်သည်။ ဘာလေးမှန်းလဲ မသိ။ ကိုယ့်ဟာကို အသဲ ကွဲတာတောင် ကောင်းကောင်း မကွဲရ။ ဒင်းလေးက လာနှောင့်ယှက်နေသည် ဟု ထင်ကာ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေမိသည်။ ဒါကို အသက်ပင် ငယ်သော်လည်း ဘဝက သင်ပေးပြီး ဖြစ်သော ငြိမ်းငြိမ်းက သိပုံရသည်။

သူ့မျက်စိရှေ့တွင် မနေချေ။ အဝတ်လျှော်ပြီး၍ လှန်းတာတောင် သာဂိရှေ့က မလျှောက်။ သာဂိ မျက်ဝန်းများနှင့် မဆုံနိုင်သော နေရာများတွင်သာ လျှောက်လှန်းနေသည်။ သာဂိ သူ့ကို ဂရုမစိုက်တော့။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကာရာအိုကေ ဆိုမည်ဟု တွေးကာ ဖြူဖြူကျော်သိန်းနှင့် ကော်နီ၏ အတွင်းကြေကို ဖွင့်သည်။ ပြီးတော့ ယောက်ကျားသံကြီးနှင့် လိုက်အော်သည်။

ဘယ်လိုမှ နားထောင်မကောင်း။ ငြိမ်းငြိမ်းထံက “ခိ” ကနဲ ရယ်သံကြားရသည်။ သာဂိ လည်ချောင်းရှင်းဖို့ ဝီတစ်ခွက် ထပ်ထည့်သည်။ ပြီးတော့ ဆတ်ကနဲ မော့အချ..ရင်ထဲက “အေ့” ကနဲ ပျို့ တက်သည်။သာဂိ များနေပြီ ဖြစ်သည်။ များဆို အိပ်ယာနိုးကထဲက သောက်နေသည်မှာ ဂရင်းရွိုင်ရယ် တစ်တောင့်ကုန်၍ နောက်တစ်တောင့် တစ်ဝက်ကျလုပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိ မခံနိုင်တော့။ 

စားထားသမျှ ဘယာကြော်တွေ အကုန် ပြန်ထွက်ကုန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အပြေးလေးရောက်လာပြီး သာဂိ၏ ကျောကုန်းတွေကို ထုပေးသည်။ ဇက်ကြောတွေကို နှိပ်သည်။ 

သာဂိသည် အန်လို့ မပြီးနိုင်သေးချေ။ နှာခေါင်းထဲဝင်လာသော ချဉ်စုပ်စုပ် အန်ဖတ်အချို့သည် သူ့ကိုပို၍ မူးအောင်ပြုနေသည်။ အန်ပြီးသည်နှင့် သာဂိသည် ကြမ်းပြင်တွင် ပက်လက်ကြီး ဖြစ်သွားသည်။ မနေတတ်ရှာသော ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိ၏ ပေပွနေသော မျက်နှာကိုသန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးသည်။

ထို့နောက် အင်္ကျီကို လဲပေးဖို့ ကြိုးစားသည်။ သာဂိ၏ ခန္ဒာကိုယ်ကြီးကို မနိုင့်တနိုင် မ၍် တွဲထူပြီး လက်တစ်ချောင်းချင်းစီ ထုတ်ကာ အင်္ကျီကို ရအောင် ချွတ်သည်။ ဒိလို အဝတ်လဲတဲ့ နေရာတွင် သူမသည် မအေကြီးကို လဲပေးနေကျ အကျင့်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် မအေကြီးနဲ့ မတူသည်မှာ အမေက ငြိမ်နေပြိး သာဂိက လှုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ 

သာဂိ ခေါင်းသည် ထူမပြိး သူမ ပခုံးစွန်းလေးပေါ် မှီတွဲပေးထားသော်လည်း အငြိမ်နေသည် မဟုတ်။ ဟိုဘက်စောင်းလိုက်၊ ဒီဘက် လည်ကျလာလိုက်နှင့် တစ်ခါတစ်ရံ သူမ နို့အုံလေးကိုပင် ထိလု မတတ်ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ အင်္ကျီ အကုန် ချွတ်ပြီး အဝတ်ခြောက်တစ်ထည် ပြန်ဝတ်ပေးသာ အခါတွင်မှ သာဂိ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်၍ ငြိမ်းငြိမ်း တော်သေးရဲ့ ဟု ရေရွတ်မိသည်။

သို့သော် ငြိမ်းငြိမ်း၏ တော်သေးရဲ့ သည် ဘုရားတသံ အဖြစ်ချက်ချင်းပြောင်းသွားသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သာဂိက သူမတစ်ခါမှ မကြားဖူးသောမိဖြူဆိုသော နာမည်ကို သူ့အားကြည့်၍ ခေါ်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ 

သာဂိ၏ မျက်ဝန်းတွေသည် အရမ်းကို ရီဝေလွန်းသည် ဟု ငြိမ်းငြိမ်းထင်နေမိသည်။ထိုမျက်ဝန်းများ၏ ညှို့ငင်မှုနောက်သို့ ငြိမ်းငြိမ်း ခေတ္တ မျောပါသွားစဉ် သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်လေးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲချခံလိုက်ရပြီ ဖြစ်သည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်း၏ ဆက်လက် မိန်းမောမလို ဖြစ်နေသာ ခံစားမူလေးသည် သာဂိ၏ နောက်တစ်ခါ ထပ်ခေါ်လိုက်သော “မိဖြူ” ဆိုသည့် စကားသံ အောက်တွင် လုံးဝ ပြိုကွဲပြိုကျသွားလေသည်။ 

သို့သော် ငြိမ်းငြိမ်းသည် မရုန်းမိပေ။ သာဂိ စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေမည့် အပြူအမူ မှန်သမျှကို လုံးဝ မလုပ်ဖို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိပေးရင်း ငြိမ်းငြိမ်း ငြိမ်နေမိစဉ် သာဂိ၏ နှုတ်ခမ်းထူကြီးတွေ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံလာကြသည်။

ငြိမ်းငြိမ်း စိတ်တွေ မျောလွင့်သွားပြန်သည်။ ပူနွေးစွတ်စိုသော ထိုနှုတ်ခမ်းကြီးများ၏ အောက်တွင် ညို့ငင် စွဲဆောင်နိုင်သော မည်သည့်အရာတွေများ ထည့်ထားလေသနည်း၊ ငြိမ်းငြိမ်း ဆက်လက်တွေးတောရန် အချိန် မရပါ။ 

သူ့လက်တွေသည် ငြိမ်းငြိမ်း ရင်အုံလေးတွေကို ထိကိုင်လာပြန်သည်။ တစ်သက်လုံးယုယုယယ နေမထိလေမခ ထိန်းသိမ်းလာခဲ့သော အရာလေးတွေကို သာဂိလက်ကြီးတွေက အုပ်ကိုင်နေပြီ ဖြစ်ရာ ငြိမ်းငြိမ်း တော်တော်ကို မနေတတ် မထိုင်တတ်ဖြစ်သွားသည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်းသည် ကိုယ့်နို့အုံလေးတွေကိုယ် ကိုင်ကြည့်ဖူးပါသည်။ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့စဖူး။ယခု သာဂိလက်ဖဝါးကြီးတွေနှင့် ထိတွေ့မူသည်ငြိမ်းငြိမ်း တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီး ဖျင်းဖျင်း ထသွားစေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အရမ်းကြောက်လာသလို ပြောမပြတတ်သော ခံစားမူတစ်မျိုးလည်း ဖြစ်လာသည်။

ဘာရယ်ဆိုတာတော့ ငြိမ်းငြိမ်း မပြောတတ်။ ပြောတတ်သည်က အောက်ပိုင်းတွင် စိုစိစိလေး ဖြစ်လာခြင်းပင်တည်း။ သာဂိသည် ထပ်၍ တိုးလာပြန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ၏ အပေါ်က ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးနှင့်အောက်ခံ ရှင်မီး အင်္ကျီလေးကိုပါ ဗိုက်သားနေရာလောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်တင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ရင်တစ်ခုလုံး အေးကနဲ ဖြစ်သွားသလို ထင်ရသည်။ 

မကြာပါ။ သာဂိ နှုတ်ခမ်းကြီးတွေ သူမ နို့သီးခေါင်းလေးပေါ် ရောက်လာသော အခါတွင်မူ အသဲတွေပါ ပူနွေးသွားသလား ထင်ရအောင် နွေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ သူ့အာခံတွင်းမူ စီးဆင်းလာသော စွတ်စိုမူသည် ငြိမ်းငြိမ်း ကိုပါ ကူးစက်လာစေသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ချေ။ သူမသည် ကြောက်လဲ ကြောက်သည်။ သာဂိ ယခု လုပ်နေတာတွေကို ရပ်ပစ်လိုက်စေချင်သည်။ သူမ နှလုံးသားတွေ ခုန်ရလွန်း၍ မောလာပြီ ဖြစ်သည်။ထို့အတူ ရပ်လဲ မရပ်စေချင်ပေ။ သူမသည် ထိုသို့ ရင်ခုန်နေရတာကိုပင် ကြည်နှုးနေမိသည်။ သို့ရာတွင် နှုတ်ကတော့ ဘာမျှ ထုတ်မပြောမိချေ။ 

ငြိမ်းငြိမ်းသည် မောဟိုက်စွာ အသက်ရှုရင်း သာဂိကို မျက်လုံးလေး ဖွင့်ကြည့်မိသည်။ အို..သာဂိ မျက်ဝန်းတွေသည် ရီဝေ စူးရှလွန်းလှချေသည် တကား။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိ မျက်ဝန်းတွေကို ရင်မဆိုင်ဝံ့ချေ။ ဆက်ကြည့်မိလျှင် သူမ အသဲနှလုံးတွေ ပြုတ်ကျသွားတော့မည်ဟုတောင်ထင်မိသည်။

သာဂိ၏ လက်တွေသည် ပိုမို နယ်ချဲ့လာသည်။ ခါးမှာ ဝတ်ထားသော ထမီလေးကို ပေါင်လည်လောက်ကနေ လိပ်ပြီး ဆွဲတင်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အသဲတွေပါယားလာသည်။

ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိချေ။ သူ့လက်ကြီးတွေနှင့် ပေါင်ကို လာထိခြင်းသည် လျှပ်စစ်တစ်ခု စီးဆင်းသလို ဖြစ်နေသည်။ ဟော..ထမီ တစ်ထည်လုံး ခါးပေါ်လိပ်တင်ပြီး ရောက်လာသည်။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးသည် ရှက်စိတ်တို့ဖြင့် အေးစက်ရမည့် အစား သွေးတိုးနှုန်းသာ မြင့်လာပြီး ကြက်သီးတွေသာ တစ်ဖျင်းဖျင်းထလာမိသည်။ 

ပြီးတော့ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လုံးလေးပေါ် လုံးလုံးလျားလျားကြီး တက်ဖိလိုက်သည် ထင်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း “အင့်”ကနဲ အသံထွက်အောင် အဆုပ်ထဲကလေတွေ ထွက်သွားသည်။  သူ့ကိုယ်လုံးကြီးသည် လေးလံ လွန်းသော်လည်း ငြိမ်းငြိမ်း မရုန်းမိချေ။ငြိမ်းငြိမ်း ခံစားမိနေသည်မှာ သူ့ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြားတွင် ရောက်ရှိနေသော ပူနွေးသော အရာ ကို ဖြစ်သည်။

 

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>