အိမ်နီးချင်းကောင်း အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသူ - အမည်မသိ
အဲဒါ ဘယ်လောက်ကြာပြီး ဘယ်နှစ်ခါ လုပ်မှန်းကို မမှတ်မိတော့ဘူးဟာ၊ ငါသိတာကတော့ င့ါစိတ်ထဲ အေးကနဲ အေးကနဲ ဖြစ်ပြီး မြောက်သွားတာကတော့ ခန ခန ဘဲ၊ နောက်ဆုံး မောပြီး ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းကို မသိဘူး၊ ဘာစကားမှကို မပြောဖြစ်တော့တာ၊ ငါ ဖြတ်ကနဲ နိုးလာတော့ ဖေဖေလေးက ငါ့ဘေးကနေ ငါ့ကို ကြည့်နေတာ၊ အခန်းထဲမှာ လဲလင်းနေတော့ မိုးလင်းနေပြီ ဆိုတာ ငါသိတယ်၊ ငါ့တကိုယ်လုံ ဘာအဝတ်အစားမှ ကိုမရှိတာ၊ ပက်လက်ကားယားကြီး အိပ်နေတာ၊ အဲဒါ ဖေဖေလေးက တစောင်းလေး မေးထောက်ပြီး ငါ့ကို ကြည့်နေတာဟ၊ ငါ့တကိုယ်လုံးကို အရသာခံ ကြည့်နေတာ၊ လင်းနေပေမဲ့ အစောကြီးဘဲ ရှိသေးတယ်ဆိုတာ ငါသတိထားမိလိုက်တယ်၊ ရုတ်တရက် ခနလေး ငါ့စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသေးတယ်။
ဘယ်လို ငါ ဖေဖေလေး ကုတင်ပေါ်ရောက်နေလဲပေါ့၊ နောက်မှ ညတုန်းက အဖြစ်တွေ ချက်ခြင်းငါ့ခေါင်းထဲ ပြန်ဝင်လာတာ၊ အဲဒါ ဖေဖေလေးက ငါ့ကို ကြည့်နေတော့ ငါလဲ ရှက်ရှက်နဲ့ သူ့ကိုလှမ်းဖက်လိုက်တာပေါ့၊ သူကလဲ ငါ့ကို ပြန်ဖက်ထားတယ်၊ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ငါ့လက်က သူ့လီးကို သွားကိုင်တော့ သူ့ဟာက မာနေပြီဟ၊ အဲဒါ ဖွဖွလေး ဆုတ်ပြီး ကစားနေရင်း စိတ်ထဲက မနေနိုင်တာနဲ့ သူ့ကို ငါ့ကိုယ်ပေါ် သူ့ကို ဆွဲတင်တာဘဲ၊ ငါ့ကိုယ်ပေါ် သူတက်ဖိလိုက်တော့ ငါ့စိတ်ထဲ အညောင်းတွေ ပြေသွားသလိုလို၊ သူ့ကိုယ်လေးလေးကြီး ငါ့ကိုယ်ပေါ်ပိနေတာ နေလို့ကောင်းတယ်ဟ၊ သူလဲ လက်ကို ငါ့ကြောအောက် အတင်းထိုးထည့်ပြီး ပြန်ဖက်ထားတာ၊ တော်တော်ကြာမှ နှုတ်ခမ်းတေ့ပြီး နမ်းမလို့လုပ်ပြီးမှ ပြန်ခွာပြီး
“ဖေ့ပါးစပ်က နံလား သမီး”
“အင်း၊ အရမ်းကြီးတော့ မနံပါဘူး၊ သမီးပါးစပ်ရော”
“ဟင်အင်း မနံပါဘူး”
“ဖေ လိမ်ပြီ၊ မနံဘဲနေမလား၊ သွားမှမတိုက်ရသေးတာ”
“မနံပါဘူး သမီးရဲ့”
“ဒါဆို နမ်း”
“ဖေ့ပါးစပ်က နံတယ်ဆို”
“ဟင်အင်း မနံတော့ဘူး”
ဆိုပြီး ငါဘဲ စပြီး သူ့နှုတ်ခန်းနဲ့ တေ့လိုက်တာ၊ အဲဒီမှာ ဖေက ပြန်နမ်းတာ၊ ညကလို အကြမ်းကြီးမဟုတ်ပါဘူး၊ တကယ့်ကို ဖြေးဖြေးလေး၊ ဖွဖွလေး နမ်းကြတာ၊ အဲဒီမှာ ငါ့ပေါင်ကြားကို သူ့ဟာကြီး လာထိုးတာ သိလိုက်တယ်၊ မာနေပြီဟာ၊ အဲဒါနဲ့ ငါလဲ ပေါင်ကို ကားမြှောက်လို့ သူ့ခါးကို ခွလိုက်ပြီး “အင့်” ဆိုပြီး လေသံလေးနဲ့ ပြောလို့ ကော့ပေးလိုက်တာပေါ့၊ ငါ့ သူ့လီးကြီး ငါ့ထဲ တထစ်ထစ်နဲ့ ဝင်သွားတာ သေသေချာချာ ခံစားကြည့်ချင်တာ၊ အဲဒါ ဖေဖေလေးက မလုပ်ဘူးဟ၊ ငါ့ကိုဘဲ နမ်းနေတာ၊ ငါလဲ “အင့် ဆို . . .” ပြီး ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ပြောလို့ ထပ်ကော့ပြီး သူ့ဖင်ကို လက်နဲ့ ဖိချမှ သူ့လီးကို အဝမှာ လာထောက်တာ၊ သူတို့ကျတော့ လွယ်လိုက်တာဟာ၊ လက်နဲ့တောင် ကိုင်စရာမလိုဘူး၊ ဖင်လေးလှုတ်ပြီး နေရာနဲနဲရွှေ့လိုက်ရုံနဲ့ ထောက်နေပြီ၊ ပြီးမှ တဖြေးဖြေးဖိချတာ၊ တင်းကနဲတော့ ဖြစ်တော့ ဖြစ်တုန်းဘဲဟ၊ ဝင်သွားတာများ အရသာရှိလိုက်တာဟာ၊ အရမ်းလဲ မနာဘူး၊ အဲဒီ နာသလိုလို အောက်တောင့်တောင့်လေးကဘဲ ခံလို့ကောင်းနေတာ၊ ဖေဖေလးက သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်နဲ့ ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးကို သွင်းတာ၊ ငါကမနေနိုင်ဘဲ အတင်းကော့ကော့ခံတာ၊ အတင်းဖက်ပြီးတော့ကို ကော့ပေးတာ၊ အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့ ကျင်ကနဲ ထိလိုက်တာ ငါသိတယ်၊ ဘယ်လို ခံလို့ကောင်းမှန်းကို မသိဘူးဟာ၊ သူပြန်ဆွဲထုတ်မှာကြောက်လို့ သူ့ဖင်ကို အတင်းဖိထားတာ၊ အဲလို ထိနေတာလေးကို ခံစားနေရတဲ့ အရသာလေး ပြောက်သွားမှာကိုကြောက်တာ။
ဖေဖေလေးက သိတယ်ဟ၊ ငါ့စိတ်တိုင်းကျဘဲ အတင်းထိုးပြီးတော့ကို ဖိထားတာ၊ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ကို ဘယ်လို ကျုံ့လိုက်မှန်းကို မသိဘူး၊ သူ့ခေါင်းက ငါ့ နို့ပေါ်ရောက်လာပြီး နို့အုံကို စုတ်တာ၊ အရာတွေတောင် ထင်တယ်ဟာ၊ ကြည့်မလား၊ အများကြီးဘဲ၊ ပြီးမှ အထုတ်အသွင်း စည်းချက်ကျကျ လုပ်တာ၊ ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ ငါလဲ အရည်တွေမှ ရွှဲနစ်နေတော့ အသံတွေ ထွက်တာ မှ ဗြွတ်ဗြွတ်ဗြတ်ဗြတ် နဲ့၊ ငါလဲ လေးငါး ခါလောက် အမြင့်ဆုံး ပြန်ရောက်သွားပြီး ဖေလေးလဲပြီး၊ ငါလဲ နုံးချိပြီး ပြန်အိပ်ပျော်သွားရော။
အဲဒါ တခါပြန်နိုးတော့ နေတော်တော်မြင့်ပြီဟ၊ ခုထိ ၂ ယောက်စလုံး အိပ်ယာကမထနိုင်သေးတာ၊ ဘိုက်ကို မဆာတာ၊ အံ့သြတယ်၊ ဒီတခါကတော့ ငါအရင်နိုးတာဟ၊ ငါနိုးတော့ ဖေဖေလေး အိပ်တုန်း၊ ဘာရမလဲ အတင်းခွပြီးဖက်လိုက်တော့ ဖေဖေလေးက အင်း အဲ ဆိုပြီး ငါ့ကို ပြန်ဖက်တယ်၊ ငါတို့ အဲလို ဖက်ပြီး နှပ်နေတာ တော်တော်ကြာတယ်။
ထပ်တော့ မလုပ်ဖြစ်တော့ပါဘူး၊ အဲဒါ အကြာကြီး နှပ်ပြီးမှ ထတာ၊ ထတော့ လူက ယိုင်တောင် ယိုင်နေတယ်ဟာ၊ အားမရှိတော့တာလား မသိဘူး၊ အဲဒါ ၂ ယောက်သား ရေချိုးခန်းထဲဝင် မျက်နှာသစ် ရေချိုးပြီး မနက်စာ စားကြတာ။ အဲဒါ တနင်္ဂနွေ တနေ့လုံးဘဲဟာ ဖေဖေလေး နဲ့ငါ စားလိုက် အိပ်လိုက် ပေါ့၊ ငါလဲ မရတော့ဘူးဟာ၊ အကုန်ဘဲ သူ့ကို လုပ်ပေးတာ၊ ဘလိုးဂျော့ လဲကောင်းကောင်းလုပ်ပေးလိုက်တယ်ဟာ၊ ဒီလိုဟ အဲဒါ မနက်စာ စားပြီးတော့ လူက အားပြန်ပြည့်လာတာဟ၊ ဖေဖေလေးနဲ့ အိမ်ရှေ့မှာ ထိုင်နေတုန်း ငါက ထုံးစံအတိုင်း ဖေဖေလေးကို ပူဆာတာပေါ့၊ အရင်ကလဲ ဒါမျိုးပူဆာနေကျပါ။
“ဖေ့”
“အင်”
“ဟိုတပတ်က လာပြတဲ့ တတန်းသွား စိန်လက်စွပ်လေးလေ၊ အဲဒါ သမီးကြိုက်လို့”
“ဘယ်သူလာပြတာလဲ”
“ဟိုလေ ဟိုပွဲစား အပျိုကြီး ဒေါ်အိုင်းရစ်လေ၊ ခပ်ချောချော၊ ဒေါင်ကောင်းကောင်း၊ ရွှေကိုင်းမျက်မှန်နဲ့လေ၊ ဖေတို့ခေတ်တုန်းက ခင်သန်းနု စတိုင်မျိုးလေ၊ ဖေကလဲ မသိဘူးလား”
“အော် အော် သိပြီ၊ ဖေတောင် မသိဘူး၊ လာပြသွားတာ”
“ဖေမှ အိမ်မှာမရှိတာ၊ မေမေ့ကို ပြသွားတာ၊ တတန်းသွားလေး လှလိုက်တာ၊ သမီးနဲ့လဲ လိုက်တယ်၊ စိန်ကလဲ အနာကင်းတယ်တဲ့၊ ၇ သိန်းထဲ ခေါ်တာ ဖေရဲ့၊ တန်တယ်”
“အမလေး ၇ သိန်းတောင်၊ ဟို တလောကဘဲ ကျောက်နီ လော်ကက်လေး သမီးဘဲ လိုချင်လို့ ဆိုပြီး ၅ သိန်းနဲ့ ဝယ်လိုက်ပြီးတော့”
“လေးသိန်းခွဲ ပါဖေရဲ့”
“ဖေ့ဆီက ၅ သိန်းယူပြီး ၅ သောင်းက သမီးသုံးလိုက်တာဆို၊ အဲဒါ ၅ သိန်းပေါ့”
“ဟင်အင်း သိဘူး သိဘူး၊ အဲဒီ လက်စွပ်လဲ လိုချင်တယ်၊ ၇ သိန်းထဲဟာ လုပ်ပါ ဖေရယ် နော် နော်”
ငါလဲ ချွဲရင် ချွဲရင်း သူ့ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးပြီး လှဲချလိုက်တာပေါ့၊ ပြီးတော့ သူ့အကျႌကို အပေါ်ပင့်ပြီး လက်က အလိုလို ဘိုက်ကို ပွတ်ကစားမိတာ၊ အရင်ကတော့ ပူဆာရင် အဲဒါမျိုးတွေ ဘယ်လုပ်မလဲ၊ ဖေဖေလေး ဘိုက်က အမွေးတွေတွေနဲ့ဟ၊ ပွတ်လို့တောင်ကောင်းသေး၊ ငါလဲ ပွတ်ကစားရင်း အတင်းပူဆာတာပေါ့။ အဲဒါ ဖေဖေလေးက
“ကဲ ဒါဆိုလဲ ၆ သိန်းဆစ်လိုက်”
“ဟာ ဖေကလဲ ၆ သိန်းဆို အပျိုကြီးက ပေးမှာမဟုတ်ဘူး၊ သူက ပိုက်ဆံရှိတော့ သူများဘိုက်နာနေတဲ့သူတွေ ဆီက ယူရောင်းတာ မဟုတ်ဘူးဖေရ၊ သူက ဘိုက်နာနေတဲ့သူတွေဆီက ဈေးနှိမ်ဝယ်ပြီးမှ ပြန်ရောင်းတာ၊ ပြီးတော့ အပျိုကြိးဆိုတော့ ကပ်စီးကလဲ နဲ၊ အဲလောက်လျှော့မှာ မဟုတ်ဘူး ဖေရ၊ ၆ သိန်းခွဲ ဆစ်လိုက်မယ်နော် ဖေ”
အဲဒါ ဖေဖေလေးက ငါ့ခေါင်းကို ပွတ်ရင်း
“အင်း အင်း သမီးသဘော၊ ဒါဘဲနော် ဒီတခါဝယ်ပြီး နောက်နှစ်ထိ ဘာမှမပူဆာရတော့ဘူး”
“အင်းပါ ဖေရ၊ ဒါပေမဲ့ ဝယ်ဖြစ်ရင် သမီးကို ၇ သိန်းပေးရမှာနော်၊ ကျန် ၅ သောင်းက သမီး မုံ့ဖိုး”
အဲဒါ ဖေဖေလေးက ငါ့အကြောင်းသိလို့ တယ်၊ တဟဲဟဲနဲ့ ရယ်ပြီး ငါ့ခေါင်းကို ခပ်တင်းတင်းပွတ်တယ်၊ ငါလဲ ဘာရမလဲ ငါလဲ ဝယ်ပေးမယ်ဆိုတော့ ဝမ်းသာပြီး ဘိုက်ကိုပွတ်နေရာက လက်က လုံချည်ထဲ ထိုးပြီး သူ့လီးကို ကိုင်တာပေါ့၊ အဲဒါဟာ ကိုင်ကစားရင်း ဟာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး၊ သူ့လီးက မျက်စေ့ရှေ့လေးတင်ဆိုတော့ စုတ်ချင်လာတာနဲ့ စုတ်ထည့်ပလိုက်တယ်၊ စုတ်လို့လဲ ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ ငါတို့ ကြည့်ဖူးတဲ့ ဗီဒီယို ကားထဲကလိုကို အမျိုးမျိုး စုတ်ထည့်ပလိုက်တာ ဖေလေးဆို ကော့လန်နေတာဘဲ။
...................................................................................................................
“ရပြီ၊ ရပြီ သင်ဇာ ဒီလောက်ဆိုသဘောပေါက်ပြီ၊ နင်ကလဲဟာ”
“နင်တို့ ငါ့ကို အထင်သေးသွားပြီ မဟုတ်လား၊ ငါ . . ငါ . . သေသာသေလိုက်ချင်တော့တာပါဘဲဟာ၊ ဒီအကြောင်း ဘယ်သူသိသိ ငါ့ကိုဘဲ အပြစ်ပြောမှာ၊ ငါလဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒါတွေ မပြောချင်ဘူး၊ နင်တို့က ငါ့ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းမို့ ပြောပြတာ”
“ငါကတော့ နင့်ကို နားလည်ပါတယ်၊ ဒါမျိုးက ဖြစ်တတ်ပါတယ် သူငယ်ချင်းရာ၊ နင်က အစွဲအလန်းကြီးတာကိုး၊ ဘာဖြစ်ဖြစ် နင်က ငါတို့ သူငယ်ချင်းကတော့ သူငယ်ချင်းပါဘဲဟာ၊ နော် မို့မို့၊ ဒီကိစ္စကိုတော့ နင့်ကို ငါတို့ အားမပေးချင်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ဟာ နင်က သူငယ်ချင်း ဆိုတော့ ငါတို့လဲ နင့်ဘက်က ပါရမှာပေါ့၊ နင့်ကိုနင်လဲ သိတဲ့ဟာ၊ မဖြစ်နိုင်မှန်း၊ နင့် အမေသိရင် နင်ဘယ်လို လုပ်မလဲ”
“ငါလဲ မသိဘူးဟာ၊ ဒီနေ့ မေမေပြန်လာမှာမို့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲလို့ နင်တို့ဆီ ငါထွက်လာတာ၊ ငါဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲဟင်”
“ခုမှတော့ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲဟ၊ နင်က အစွမ်းကုန် ဖြစ်ပြီးသွားပြီဟာကို၊ ခုမှ နင်ဖြတ်ရင်ရော ရမတဲ့လား”
“မရဘူးဟာ၊ ခု ဖေဖေလေးကို ငါအရမ်းစွဲနေပြီ၊ ငါမထိမ်းနိုင်ဘူး”
“ဒါဆိုလဲဟာ နင့်အမေ မသိအောင်တော့ နေပေါ့၊ နင့်အမေသိရင်တော့ နင်လဲမကောင်းဘူး၊ နင့်အမေနဲ့ နင့် ဖေဖေလေးလဲ ပြသနာတွေ တသီကြီးတက်သွားနိုင်တယ်ဟ”
“အဲလိုဘဲ နေရမှာပေါ့၊ ငါ ဖေဖေလေးကို ပြောမယ်၊ င့ါကို ဟိုတယ်မှာဘဲ ခေါ်တွေ့ဘို့၊ အိမ်မှာဆို အမေမရိပ်မိအောင် အရင်ကလိုဘဲ နေမယ်ဟာ”
“ကောင်မ နင့်မှာ အစီအစဉ် ရှိပြီးသားကို ငါ့တို့ကို လာမေးနေသေးတယ်”
“မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ နင်တို့က ငါ့သူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်ဆိုတော့ ငါ့အကြောင်းလဲ ပြောချင်လို့၊ နင်တို့လဲ အကြောင်းစုံ သိထားတော့ ဘာမဆို တိုင်ပင်လို့ ရတာပေါ့၊ နင်တို့လဲ နင်တို့ အကြောင်း ငါ့ကို အကုန်ပြောတဲ့ဟာ”
“အကုန်မပြောပါဘူး ခိ ခိ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“နင်တို့က ဘာတွေ လျှိုထားသေးလို့လဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နင့်လိုမျိုးလေဟာ အသေးစိတ်၊ ငါတို့ကောင်နဲ့ ဘာလုပ််တယ်ဆိုတာ နင့်လို အသေးစိတ်မပြောပါဘူး”
“ပြောပါတယ်၊ နင်တို့ပြောတာမှ ငါ့ထက်တောင် ဆိုးသေး”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဒါနဲ့ နင်တင်ထွန်းအောင်ကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“မသိဘူးဟာ၊ ငါသူနဲ့ မတွေ့ ချင်သေးဘူး”
“ဒါဆိုလဲ သူ့ကို ပြောလိုက်ဟာ၊ တခုခု အကြောင်းပြပြီး တွေ့လို့ မဖြစ်သေးဘူးလို့၊ ပေါ်တင်ကြီး မဖြတ်လိုက်နဲ့နော်၊ သူငယ်ချင်းပေါင်း ပေါင်းထားအုံး”
“အင်း”
“ဒါဆိုလဲ ခု သွားဆက်လိုက်ဟာ”
သင်ဇာက ဖုံးဆက်ဘို့ ထသွားတော့ ဖြူဖြူနဲ့ မို့မို့ တယောက်ကို တယောက် မျက်လုံးပြူးပြီး ကြည့်မိကြသည်။ ပြီးမှ ဖြူဖြူက တိုးတိုးလေး
“ကောင်းတယ်၊ ဒါဆို ငါတို့ တင်ထွန်းအောင် နဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူ့ကို အားနာစရာ မလိုတော့ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ သိလို့တော့ မဖြစ်သေးဘူး”
“တင်ထွန်းအောင် သနားပါတယ်ဟာ၊ ငါတို့ မနက်ဖြန် သူ့ကို ခေါ်တွေ့ရင်ကောင်းမလား”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မို့မို့၊ နင်သနားတာ ငါသိတယ်နော် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“နင်ကလဲ ဟိုက တွေ့ရမယ်ထင်ပြီး အားဆေးတွေ ဘာတွေတောင် ကြိုသောက်ထားချင် သောက်ထားမှာ အဲဒါ အလဟသ မဖြစ်အောင်ပါ ခိ ခိ ခိ၊ ဟော ဟော သင်ဇာလာပြီ၊ နောက်မှပြောမယ်”
“ဘာလဲ နင်တို့ ငါ့အကြောင်း အတင်းပြောပြီး ရီနေတာမိုလား”
“မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ တင်ထွန်းအောင်က နင့်နဲ့ တွေ့ဘို့ အားဆေးတွေ ဘာတွေများ သောက်ထားလား မသိဘူး ဆိုပြီး ရီနေတာပါဟ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ကောင်လေး သနားပါတယ်”
“မတတ်နိုင်ဘူးဟာ၊ငါက သူ့ကို ဒီလောက် စိတ်မပါဘူးဟာ”
“အေးပါ အေးပါ၊ ဒါနဲ့ အောင်စာရင်းတောင် ထွက်တော့မယ်နော်၊ နောက်အပတ်တဲ့ ပြောနေကြတယ်”
“အေးဟ ငါတို့ကတော့ အောင်မှာ သေချာပါတယ်၊ ငါနဲ့ မို့မို့ကတော့ ရန်ုကုန်မှာ မတက်ဘူး၊ နယ်သွားမယ်၊ ပြီးတော့ ရည်ရည်လည်လည် ကဲမယ်ဟာ၊ နင်ရော အရင်ကပြောထားသလို တိရိစ္ဆာန်ဘဲ ယူမှာလား၊ တိရိစ္ဆာန် ယူရင်တော့ ရန်ကုန်ဘဲ တက်ရမှာ”
“အင်း ရရင်တော့ ဒါဘဲယူမယ်၊ ငါက တိရိစ္ဆာန် ချစ်လို့လား မသိဘူး၊ လူကလဲ တိရိစ္ဆာန်စိတ် ပေါက်နေပြီ”
“အာ . . . နင်ကလဲ ဘာမှမဆိုင်ဘူး၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် မောင်ဘချစ်၊ ဘာမှမပူနဲ့ နင့်ဘက်မှာ ငါတို့ရှိတယ်”
“ဟော ဟော ဖုံးလာတယ်၊ ဘယ်သူလဲ မသိဘူး ခန”
ဖြူဖြူက ကမန်းကတမ်း ပြေးလို့ ဖုံးကိုင်လိုက်ပြီး
“ဟုတ် ဟုတ် ရှိတယ် ရှိတယ်၊ ခန၊ သင်ဇာ နင့်အဖေတဲ့”
“ဟုတ်”
“ဟင် မေမေ ပြန်မလာဖြစ်သေးဘူး၊ ဟုတ်လား”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဒါဆို ဖေ ခုပြန်လာ၊ သမီးကို ဒီမှာလာကြို”
“မရဘူး မရဘူး၊ မန်နေဂျာ နဲ့ လွဲလိုက်၊ ခု လာကြိုဆို လာကြိုနော် ဒါဘဲ”
“ဘာတဲ့လဲ”
“မေမေ ပြန်မလာဖြစ်ဘူးတဲ့၊ မေမေ့ကိစ္စက မြို့နယ်မှုးလက်မှတ်ထိုးရမှာတဲ့ အဲဒါ မြို့နယ်မှုးက အစည်းအဝေးရှိလို့ ရန်ကုန်တက်သွားတာ ၂ ရက်လောက်ကြာမယ်တဲ့၊ အဲဒါ စောင့်ရမယ်တဲ့ အဲဒါပြောတာ”
“စောက်ကောင်မ အဲဒါနဲ့ဘဲ နင့်အဖေကို အလုပ်က ခု ပြန်လာခိုင်းပြီး နင့်ကို ဒီမှာ လာကြိုခိုင်းတာ မှုတ်လား”
“အင်း၊ ၂ ရက် အတူတူ နေရ နဲလား၊ ငါ မလွန်ပါဘူးနော်”
“မလွန်ဘူး မလွန်ဘူး၊ အခွင့်အရေး ရတုန်း အပီအပြင်ကို ဆွဲထား ခိ ခိ ခိ ခိ၊ ငါတို့လဲ ဆွဲမယ်”
“ခိ ခိ ခိ ခိ ဒါမှ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေ၊ ငါလဲ နင့်တို့နဲ့ တွေ့မှ ပျော်တော့တယ်၊ ကျေးဇူးပါဘဲဟာ”
“ခိ ခိ ခိ ခိ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
.............................................................................
အောင်စာရင်းတွေထွက်တော့ ထင်ထားသလို သူတို့အားလုံးအောင်ကြသည်၊ ဒီကြားထဲ တင်ထွန်းအောင်က သင်ဇာ့ကို ထပ်ချိန်းဘို့ ကြိုးစားသော်လည်း သင်ဇာက ဟိုအကြောင်းပြ ဒီအကြောင်းပြဖြင့် လက်မခံ၊ ဖြူဖြူတို့ကို မေးကြည့်သော်လည်း သူတို့က မသိဘူးဟ၊ နင့်ကောင်မက ပဲခပ်များများ ငါတို့လို မဟုတ်ဘူး၊ လိုတမျိုး မလိုတမျိုး၊ အားမလျော့နဲ့၊ ဆက်ကြိုးစား ဟုအားပေးရင်း ပြုံးစိစိဖြင့် ဟေ့ တင်တွန်းအောင် ငါတို့ရှိတယ်နော် ငါတို့ဆီ အချိန်မရွေးလာစမ်းပါဟာ ဟုဆိုကာ တင်ထွန်းအောင်ကို ခန ခန လှမ်းခေါ်ကာ တွေ့လေသည်။
အမှတ်စာရင်းထွက်လာတော့ သူတို့ အသီးသီး မျှော်လင့်ထားသလို ကိုယ်လိုချင်သော ဘာသာတက်ခွင့်ရလေသည်၊ တင်ထွန်းအောင်လဲ သူမျှော်မှန်းသည့် စီးပွားရေး တက္ကသိုလ်သို့ တက်ခွင့်ရသလို သင်ဇာလည်း သူလိုချင်သော တိကုမွေး တက္ကသိုလ် တက်ခွင့်ရပြီး ဖြူဖြူ နှင့့် မို့မို့ မှာတော့ ရန်ကုန်မှာ မတက်ဟု ဆိုတာ နယ်တွင် သွားတက်လေသည်၊ စီးပွားရေး တက္ကသိုလ် တက်ခွင့်ရတော့ မမလတ်က ရှားရှားပါးပါး အပြင်ပေါက်ဈေးအလွန်ကြီးပြီး လူတိုင်းမကိုင်နိုင်သည့် ဂျီအက်စ်အမ် ဖုံးကို သူ့ယောက်ကျား အဆက်အသွယ်ဖြင့်ရသဖြင့် တင်ထွန်းအောင်ကို လက်ဆောင်ပေးသည်၊
ကျောင်းတက်ပြီး မကြာမှီ သူငယ်ချင်းမဲ့နေသော တင်ထွန်းအောင် သူငယ်ချင်း ၄ ယောက်ရလေသည်၊ ထူးထူးခြားခြားတော့မဟုတ်၊ တနေ့ ကျောင်းကင်တင်းတွင် တင်ထွန်းအောင် ဘိုက်ဆာဆာနှင့် ထမင်းပေါင်းတပွဲနှင့် သံဗူးဖျော်ရည် တခွက်မှာပြီး ခေါင်းမဖေါ်တမ်း ငုံ့စားနေရာက အနားမှ “ဒီမှာ ဒီမှာ၊ ဒီမှာထိုင်လို့ ရမလား” ဆိုတဲ့ စကားသံကြောင့် မော့ကြည့်မိတော့ အမျိုးသမီး ၄ ယောက်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်စိကစားလိုက်တော့ စားပွဲတိုင်းလိုလို လူပြည့်နေသည်၊ ဒီနေ့ တင်ထွန်းအောင် အတန်းက စောစောဆင်းသည်မို့ ကင်တင်းရောက်တော့ လူသိပ်မရှိသေး၊ ခါတိုင်းဆို ကင်တင်းတွင် လူများနေသည့်အခါ တင်ထွန်းအောင်က လူရှင်းသည့် ဆိုင်တွင် ကြုံရာစားလိုက်သည်၊ ဘယ်ဆိုင်ကောင်းသည် မကောင်းသည် မသိ၊ ခုစားနေသည့်ဆိုင်လဲ ရောက်ခါစကတော့ လူသိပ်မရှိသေး၊ တဖြေးဖြေးလူများလာတာ သတိတော့ ထားမိလိုက်သည်၊ အစားအသောက်ရောက်လာတော့ ဘိုက်ဆာဆာနဲ့ ငုံ့စားနေတာမို့ အသံကြားမှ မော့ကြည့်ဖြစ်သည်။
သူတို့ အထဲကတယောက်က တင်ထွန်းအောင်လှမ်းမေးသည်၊ ပြီးတော့ သူတို့ အချင်းချင်း၊ “မိ နင့်ကိုငါပြောသားဘဲ မြန်မြန်လာပါဆို ဒီအချိန် ဒီဆိုင်က အမြဲလူပြည့်တာ၊ ငါကတခြားဆိုင်က အစားအသောက် မကြိုက်ဘူးဟ၊ ဒီဆိုင်ဘဲ စားချင်တာ” ဆိုတော့ ဟိုတယောက်က “လာတာဘဲဟ၊ အောင့်မှ မအောင့်နိုင်တာ၊ နင်တို့ကို ငါပြောသားဘဲ နေရာသွားဦးထား ငါလိုက်ခဲ့မယ်ဆို၊ နင်တို့ဖာသာ နင်တို့ မသွားဘဲနဲ့” နောက်ကျလို့ နေရာမရတာကို သူတို့ အချင်းချင်း တယောက်ကို တယောက်အပြစ်ဖို့နေတာကို နားထောင်ရင်း “ရပါတယ်၊ ထိုင်လို့ရပါတယ်” လို့ပြန်ပြောကာ ဘေးခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ သူ့အိပ်ကို လှမ်းယူလို့ ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်သည်၊ ထိုင်ခုံ အလွတ်က သုံးခုံထဲ ရှိတာမို့ သူတို့ထဲကတယောက်က သွက်သွက်လက်လက် ဘေးခုံက မထိုင်ဘဲ လွတ်နေသော ထိုင်ခုံတလုံးကို သွားဆွဲလာသည်။ နေရာပြေလည်သွားပြီဆိုတော့ သူတို့ အချင်းချင်း တယောက် ဟိုဟာစားမယ် ဒီဟာစားမယ် နဲ့ အချင်းချင်း ပြောနေသည်မို့ တင်ထွန်းအောင်လဲ သူ့စားလက်စ ထမင်းပေါင်းကို ဆက်စားနေလိုက်သည်၊ ခနနေတော့ စားပွဲထိုးကို လှမ်းခေါ်ကာ သူတို့ စားချင်တာ မှာနေသံ ကြားလိုက်သည်၊ စားနေရင်း တင်ထွန်းအောင် မျက်လွာတချက်လှန်ကြည့်ရုံ ကြည့်ပြီး သူနှင့်ဘာမှ မဆိုင်သည်မို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဆက်စားနေသည်။
တင်ထွန်းအောင်က စားကောင်းကောင်းဖြင့် တစက်မှမကျန်အောင် နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ ထမင်း ၄ - ၅ စေ့လောက်ကို ခက်ရင်းဖြင့် ဇွန်းထဲဝင်အောင် စိတ်ရှည်လက်ရှည် လိုက်စုထည့်ကာ စားလိုက်ပြီး ဇွန်းနဲ့ ခက်ရင်းကို ပြောင်စင်အောင်စားထာတဲ့ ပန်းကန်ပေါ်ချလို့ စားပေါ် တင်ထားတဲ့ စက္ကူလိပ်က လက်သုတ်စက္ကူစကို လှမ်းယူ ဆွဲဆုတ်ပြီး ပါးစပ်လှမ်းသုတ်ရင်း သူ့အရှေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူစားနေတာ ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံး ၈ လုံးကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ သူကြည့်လိုက်တော့ သူ့တို့ထဲက တယောက်က နှုတ်သွက်လျှာသွက်ဖြင့်
“ဝပြီလား၊ မှာအုံးမလား၊ ဟိုမှာ စားပွဲထိုးလေး လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်”
“တော်ပြီ တော်ပြီ ဝပြီ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
သူ့အပြောကို ဝိုင်းရယ်ကြသည်မို့ နားမလည်သလို ကြည့်လိုက်တော့
“ပြောင်နေအောင် စားထားတာဆိုတော့ မဝသေးဘူး မှတ်လို့”
“အော် . . ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး စားလို့ကာင်းတယ်ဗျ၊ ဒီဆိုင် အခုမှ စားဘူးတာ”
အရှက်ပြေ ရီကာပြောရင်း ဖန်ခွက်ထဲက အအေးကို ပိုက်ဖြင့် စုတ်သောက်လိုက်သည်၊
“ဟုတ်တယ် ဒီဆိုင်က စားကောင်းတယ်၊ ဒါကြောင့် တို့က ဒီဆိုင်ဘဲ အမြဲစားတာ၊ ဒါနဲ့ ယူက ဖရက်ရှာလား”
“အင်း”
“တို့က ဒုတိယနှစ်က”
“အော် ဟုတ်ကဲ့
ပြောရင်း သူတို့ မှာထားတဲ့ အစားအသောက်များ လာချသည်မို့ ခန စကားစပြတ်သွားသည်၊ သူတို့မှာထားတာ အကုန်လာချပြီးမှာတော့
“ထပ်စားပါအုံးလား”
သူတို့ လောကွတ်လာလုပ်သည်ကို လက်ကာပြရင်း အအေးကို ကမန်းကတမ်း လက်စသတ်လို့ စားပွဲထိုးလေးကို ခေါ်ကာ ပိုက်ဆံရှင်းလို့ သူတို့ ၄ ယောက်ကို နှုတ်ဆက်ကာထွက်လာခဲ့သည်။
ဖြစ်ချင်တော့ နောက်နေ့ ထို ၄ ယောက်နှင့် ဒီဆိုင်မှာပင် ပြန်တွေ့သည်၊ ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်သည်နှင့် သူတို့ ၄ ယောက်ကို မြင်လိုက်ရသည်၊ သူတို့ကလဲ တွေ့သည်နှင့် သူ့ကို လက်ပြကာ လက်ယတ်ခေါ်သည်၊ စားပွဲလွတ် ရှိနေသော်လည်း သူတို့လှမ်းခေါ်သည်မို့ သူတို့ စားပွဲတွင် ဝင်ထိုင်ဖြစ်လိုက်သည်။ သို့နှင့် တယောက်ကို တယောက် မိတ်ဆက်ကာ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သွားကြသည်။
................................................
တွေ့စက သူတို့ ၄ ယောက်ကို တင်ထွန်းအောင်ကသာ မသိ၊ သူတို့ ၄ ယောက်ကိုတော့ ကျောင်းကလူတော်တော်များများသိကြသည်၊ သူတို့ ၄ ယောက်က ကျောင်းမှာ နာမည်ကြီးသည်၊ မိ မော် မေ မ ဟုဆိုလျှင် အီကို တခွင်တင်သာမက ရန်ကုန်တွင် ဖွင့်ထားသော တက္ကသိုလ်မှ ကျောင်းသားများပင် သိကြသည်အထိ နာမည်ကြီးသည်၊ နာမည်ကြီးရသည့် အကြောင်းရင်းကလဲ သူတို့ ၄ ယောက်က ကာတွန်းဝင်းမောင် ဆွဲသည့် ကာတွန်းဇတ်ကောင်ထဲက အမျိုးသမီး ၄ ယောက်လိုပင် အရွယ်တူ ဆိုက်တူ နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အချိုးကျကာ ရုပ်ရည်ကလဲ တမျိုးစီ ချောသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်၊ သူတို့ ၄ ယောက်က ရန်ကုန်သူတွေ မဟုတ်၊ နယ်မှ ကျောင်းလာတက်ကြ သူများဖြစ်သည်၊ ဒါတင်မက သူတို့ ၄ ယောက်က သူတို့ မြို့တွင် အချမ်းသာဆုံး လုပ်ငန်းရှင်များ၏ တဦးတည်းသော သမီးများ ဖြစ်နေကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
သူတို့ ၄ ယောက်ထဲက မိ ဟုနာမည်တွင်သည့်သူက မိမိကြီး၊ မော်လမြိုင်သူ ဖြစ်ပြီး မိဘများက ရော်ဘာနှင့် ပတ်သက်သည့် စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများကို နိုင်ငံခြားနှင့် ဖက်စက်လုပ်ကိုင်ကာ ဘိုးဘွားလက်ထက်ကတည်းက ရော်ဘာခြံ ဧကပေါင်းမြောက်များစွာ ပိုင်ဆိုင်လာသည့်မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာသူလေးဖြစ်သည်၊ မော် ဆိုသည့် အမျိုးသမီးကတော့ မော်လီ၊ သူကတော့ မိုးကုတ်သူ၊ မိုးကုတ်သူ ဆိုသည့်အတိုင်း ဘိုးဘွားအစဉ်အဆက် ပတ္တမြားတွင်းပိုင်များ ဖြစ်ခဲ့ပြီး သူတို့ လက်ထဲတွင် တလုံးလျှင် သိန်းသန်းမက တန်ဘိုးရှိသော ပတ္တမြား အလုံးရေ မည်မျှ ရှိသည်ကို မည်သူကမျှ အတိအကျ မပြောနိုင်ပေ၊
မေ ဆိုတဲ့ မေထူးကတော့ ပုသိမ်သူဖြစ်ပြီး မြစ်ဝကျွန်းပေါ်တခွင် ရေနှင့် ပတ်သက်သည့် လုပ်ငန်းမှန်သမျှ လုပ်ကိုင်နေသည့် မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာသူလေးဖြစ်သည်၊ မ ဆိုတဲ့ ခင်မမကတော့ မန္တလေးက ဖြစ်ပြီး စီးပွားရေး လုပ်ငန်းမျိုးစုံ လုပ်ကိုင်နေသည့် သူဌေးကြီးတဦး၏ သမီးဖြစ်သည်။ ထိုကဲ့သို့ ချမ်းသာသော မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာရုံမျှမက မိဘကလည်း အလိုလိုက်ထားသည့်အတွက် စည်းနှင့်ကမ်းနှင့် မနေတတ်ချေ၊ ကိုယ်ထင်ရာလုပ်တတ်သည်၊ မိဘက ရန်ကုန်တွင် ကျောင်းလာတက်သော သူတို့ သမီးများအား သူတို့ ဝယ်ထားသော ရန်ကုန်ကအိမ်တွင် ထားချင်သော်လည်း အဆောင်တွင် လွတ်လွတ် လပ်လပ် နေချင်သည်ဟု ဆိုသောကြောင့် အပျိုကြီးတယောက်အုပ်ချုပ်သည့် စည်းကမ်းအလွန်ကြီးသည့် နာမည်ကြီး အပြင်ဆောင် တခုတွင် အပ်နှံခဲ့သည်။
ရုပ်ရှင်ဇတ်လမ်းဆန်ဆန်ပင် ထိုဘော်ဒါဆောင်သို့ ၄ ယောက်သား တနယ်စီမှ ရောက်လာပြီး သူတော်ချင်းချင်း သတင်းလွေ့လွေ့ ဆိုသလို ပေါင်းမိကြသည်။ ၄ ယောက်သား အဖေါ်ငတ်နေသူများပီပီ စိတ်သဘောထားချင်းလဲ တိုက်ဆိုင်သဖြင့် မကြာခင် သူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်လိုဖြစ်သွားကာ လုပ်ချင်သည်ကို စိတ်တူကိုယ်တူ လုပ်ရင်း အဆောင်ရှင် အပျိုကြီးချမှတ်ထားသော စည်းကမ်းများကို နည်းမျိုးစုံဖြင့် ချိုးဖေါက်မိကြတော့သည်။ သူတို့ဆိုးသည်က တခြား အထက်တန်းလွှာ သားသမီးများလို အိပ်ချင်သူနှင့် အိပ်ကာ ပါတီသွား အရက်သောက် မြူထူးပေါ်ပါး ဆိုးခြင်းမျိုးတော့ မဟုတ်၊ အပျိုကြီး ပီပီ ဇီဇာကြောင်ကာ ချမှတ်ထားသော ဘာမဟုတ်သည့် စည်းကမ်းများဖြစ်သည့် သီချင်းကျယ်ကျယ်မဖွင့်ရ၊ အဆောင်တွင်း သူငယ်ချင်းအခန်း၌ ညအိပ် ညနေ မနေရ၊ အဆောင်သို့ အချိန်မှန် ပြန်လာရခြင်း စသည့် အရေးမပါသည့် စည်းကမ်းများကို မကြာခန ဖေါက်ဖျက်မိသဖြင့် ခနခန ခေါ်ယူ သတိပေးခံရသောကြောင့် သူဌေးသမီးများပီပီ အဆောင်တွင် မနေတော့ဘဲ ၄ ယောက်သား ကိုယ်ပိုင်ပိုက်ဆံဖြင့် လှည်းတန်းတွင် အသစ်ဆောက်လုပ် ပြီးစီးသွားတော့ ကွန်တို တိုက်ခန်း တခုအား အပြတ်ဝယ်ကာ အတူတူ စုနေကြလေသည်။
အတူတူ စုနေသည်နှင့် သူတို့ ၄ ဦး တညီတညွတ်တည်း သဘောတူညီထားသည်က ၄ ယောက်တွင် ၃ ယောက်က သဘောတူညီပါက ကျန်တယောက်သည် ထို ၃ ယောက်ဆန္ဒအတိုင်း လိုက်ရမည်ဖြစ်ပြီး ၂ ဦးဆီ သရေကျနေပါက အန်စာတုန်း ခေါက်ကာ နိုင်သည့်ဘက်က ဆန္ဒ အတိုင်း လိုက်ရမည် ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ အတူနေဖြစ်သည်နှင့် နဂိုကတည်းက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖြင့် စိတ်တူကိုယ်တူ ဖြစ်ပြီးသား သူတို့လေးယောက်က ပိုပွင့်လင်းလာသည်။
မ။ ။ ဟေ့ နင်တို့ရီးစားတွေနဲ့ အဆင်ပြေကြလား၊ ငါကတော့ဟာ ငါ့ ရီးစားကို စိတ်ကုန်လွန်းလို့”
မော်။ ။ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မရာ၊ ပြောပါအုံး
မ။ ။ဘယ်လိုရမလဲ၊ ငါက ငါ့ရီးစားနဲ့ စိတ်တိုင်းမှ မကျတာ၊ အဲဒါ နင်တို့ကို မေးကြည့်တာ နင်တို့ရော နင်တို့ ရီးစားနဲ့ အဆင်ပြေ မပြေ
မိ။ ။ဘာကို အဆင်ပြေတာလဲ မရ၊ နင့်ဟာကလဲ သေချာပြောပါ
မေ။ ။အင်းလေ ဘယ်မှန်းမသိ၊ ညာမှန်းမသိ
မ။ ။ငါပြောပြမယ်၊ အရင်က နင်တို့ကို ငါရီးစားရှိတယ်ဘဲ ပြောထားတာ သူ့အကြောင်းမှ သေချာမပြောရသေးတာ၊ ငါ့ရီးစား နာမည်က ခင်မောင်ကျော်တဲ့၊ သူက အရင်က စစ်တပ်ထဲမှာ တပ်ကြပ်ကြီးဟ၊ တပ်ထဲမှာ သူ့ အထက်က ဗိုလ်နဲ့ ပြသနာတတ်ပြီး ထွက်လာတာ၊ စစ်တပ်ကထွက်လာပေမဲ့ သူ့ မိတ်ဆွေတွေက ခုထိ သူ့ကို တပ်ကြပ်ကြီးဘဲ ခေါ်တုံးဟ၊ ငါကတော့ ကိုကျော်လို့ ခေါ်တာပေါ့၊ သူ့ မိဘ နဲ့ ငါ့ မိဘကလဲ ရင်းနှီးတော့ ငါ့အဖေက က သူ့ကို လုပ်ငန်းတခုကို ကြီးကြပ်ခိုင်းတယ်ပေါ့ဟာ၊ သူက စစ်တပ်လူထွက်ဆိုတော့ စေ့စေ့စပ်စပ် သေသေချာချာ အလုပ်လုပ်တာ မဆိုးပါဘူး တော်တော့ အဖေက သဘောကျတာပေါ့၊ ငါ့ထက်လဲ ၁၀ နှစ်လောက်တော့ ကြီးတယ်၊ အဲဒါ ငါ ၁၀ တန်းဖြေပြီး အားနေတော့ သူဘဲ ငါ့ကို ဟို လိုက်ပို့ ဒီလိုက်ပို့ နဲ့ အလိုလိုက်တော့ ငါနဲ့လဲ ရင်းနှီးသွားတာ၊ သူက ငါ့ကို ကြိတ်ပြီး ကြိုက်နေတာ၊ ပထမတော့ မပြောရဲဘူး၊ ငါက သူ့ အမူအရာကို ကြည့်ပြီး သဘောပေါက်သွားတာ၊ ပြီးတော့ ဗလတောင့်တောင့်၊ ရုပ်ကလဲ ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် ဆိုတော့ ငါ့ကို လိုက်နေတဲ့ ကောင်တွေနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် အများကြီးသာတာပေါ့၊ တိုတိုပြောရရင်ဟာ ငါတို့ ရီးစားဖြစ်သွားရော၊ အဲဒီမှာ စတာ၊ နင်တို့ စဉ်းစားကြည့်ဟာ လူက ချောချော ဗလက တောင့်တောင့်၊ ဆိုတော့ အသုံးကျမလားမှတ်တယ်၊ ဆက်စ် လုပ်ရင် အသုံးကို မကျဘူး၊ သွင်းလိုက်ပြီး ဆောင့်နိုင်ရင် အလွန်ဆုံး ၁၀ ချက်ဘဲ၊ ထွက်ပြီ၊ သူ့ဗလကိုမှ အားမနာ၊ ထွက်ပြီးရင် သူ့လီးက တော်ရုံကို ပြန်မတောင်တော့ဘူးဟ၊ အဲဒါ ငါစိတ်ကုန်တာ၊ တခါမှ ငါ့အလိုမပြည့်ဘူး၊ အဲဒါကို ပြောတာ၊
မိ။ ။ဟုတ်လား မ၊ ဒါဆို ငါလဲ ငါ့ရီးစားအကြောင်းပြောအုံးမယ်၊ ငါ့ရီးစား နာမည်က ချစ်ကိုကိုတဲ့၊ နာမည်ကတော့ အပျံစားဟ၊ လူကြားထဲ သူ့နာမည် ခေါ်တောင်မခေါ်ရဲဘူး၊ သူက ငါ့ ငယ်သူငယ်ချင်းပေါ့ဟာ၊ အဲဒါ ချစ်ကိုကို လို့ မခေါ်ရဲတော့ ငါတို့ မွန်လို ချစ် တာကို ချမ်း လို့ ခေါ်တယ်လေဟာ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲ သူ့ကို ချမ်းကို လို့ ခေါ်လိုက်တာ၊ သူကလဲ အဲလို ခေါ်တာ သဘောကျတယ်ဟ၊ သူက အပြောကတော့ တကယ်ကောင်းတယ်ဟ၊ ငါလဲ သူ့အပြောကို သဘောကျပြီးကြွေသွားတာ၊ အပြောသာကောင်းတယ်ဟာ လက်တွေ့ကျတော့ အသုံးမကျပါဘူး၊ ဆက်စ် ဆိုရင် ပိုတောင်ဆိုးသေး၊ ရောဂါများ ရနေလား မသိပါဘူး၊ သူက လက်ဘဲ ကြိုက်တယ်ဟ၊ အဖုတ်မကြိုက်ဘူး၊ သူ့ကို လက်နဲ့ ထုပေးမယ်ဆို အဟုတ်ကြီး၊ ထောင်နေတာများ မတ်နေတာဘဲ၊ လုပ်တော့ ဆိုပြီး လုပ်ခိုင်းလိုက်ရင် သွင်းလိုက်ပြီး မကြာဘူး ပျော့ဖတ်ဆင်းသွားတာ၊ ပြီးသွားတာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ဘာမှန်းကို မသိဘူး၊ သူပြောတာကတော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက အဲလို ထုထုပြီး သေးချူလွန်းအားကြီးပြီး အဲလို ဖြစ်သွားတာတဲ့၊ ဟုတ်လား မဟုတ်လား မသိပါဘူး၊ အသုံးကို တစက်မှမကျဘူး။
မော်။ ။ဟယ် ဟုတ်လား၊ တကယ်လား နင်တို့ က အဲလိုကြီးလား၊ ဒါဆို ငါလဲ ငါ့ရီးစား အကြောင်းပြောအုံးမယ်၊ သူ့ နာမည်က သန်းထိုက်တဲ့၊ သူက စာရေးဆရာ ဖြစ်ချင်တာ၊ ကလောင်နာမည် ပေးထားတာက ပန်းရိုင်း တဲ့၊ စုံထောက်ဝထ္ထုတွေ ရဲ မှု့ခင်း တွေ ရေးတာ အင်မတန် ဝါသနာပါတယ်၊
မေ။ ။ပန်းရိုင်းတဲ့လား တခါမှလဲ မဖတ်ဘူးပါဘူး
မော်။ ။ဘယ်ဖတ်ဘူးမလဲ၊ စာအုပ်က တအုပ်မှ မထွက်သေးတာ၊ ရေးတာကဖြင့် အုပ်ရေ တရာလောက် ရှိနေပြီ၊ ဘယ်ထုတ်ဝေသူကမှ သူ့စာအုပ် မထုတ်ဘူး၊
မေ။ ။နင်ကလဲ ဘယ်သူမှ မထုတ်လဲ နင်ထုတ်လိုက်ပေါ့၊ နင့်မှာ ပိုက်ဆံတွေ ဒီလောက်ပေါတာ
မော်။ ။ငါပြောတာပေါ့၊ စာအုပ် ထုတ်တာ ဘယ်လောက်ကုန်တာမှတ်လို့၊ ငါထုတ်မယ်ပေါ့၊ အဲဒါ သူက လက်မခံဘူးဟ၊ အဲဒါ လက်စွမ်းလက်စ ရှိတဲ့ စာရေးဆရာ အသစ်တွေကို မြေတောင်မြှောက်ပေးနေတဲ့ ပင်လယ်ပြာ စာအုပ်တိုက်က ထုတ်တာနဲ့ သူအောင်မြင်ပြီတဲ့၊ အဲဒါ အဲဒီစာအုပ်တိုက်က အယ်ဒီတာ ဆီဘဲ သူရေးထားတဲ့ စာမူတွေ သွားသွားပို့နေတာ၊ အဲဒီ အယ်ဒီတာ ကြီးကလဲ တနေ့ တနေ့ ဘာမှ မလုပ်ဘဲ စာချည်းဘဲ ထိုင်ထိုင်ဖတ်နေလို့ထင်တယ်၊ ပုံစံကိုက တရုတ်နတ် ဦးတိပွား ကြီးလိုဘဲ ဝဝတုတ်တုတ် နဲ့ အိုဗာရှိတ် ကြီး၊ ဒီလူကြီးက သဘောတော့ ကောင်းတယ်ဟ၊ သူ စာမူသွားပို့တိုင်း သေချာဖတ်တယ်၊ ကြိုးစား မောင်ပန်းရိုင်း ကြိုးစား၊ မင်းလက်ရာတွေ တိုးတက်လာပြီ၊ နဲ့ အမြဲ မြှောက်ပြောတာ၊ အဲဒါ သူကလဲ အဟုတ်ကြီးမှတ်ပြီး တချိန်လုံးတွေး တချိန်လုံး ရေးနေတော့တာဘဲ၊ အဲဒီစာရေးတာဘဲ တချိန်လုံး စိတ်ဝင်စားနေတော့ ငါ့ကို ဘယ်အချိန်ပေးနိုင်မလဲ၊ ငါက ဆက်စ် လုပ်ချင်လို့ သူ့ဆီ သွားပြီး တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြတာတောင် ဆက်စ် မလုပ်ဘဲ သူ့ကိုယ်သူ အက်ဖ်ဘီအိုင်က လိုလို စီအိုင်ဒီက လိုလို ပုံစံနဲ့ စုံထောက် မျက်စိ နဲ့ လာကြည့်နေတယ်၊ ငါ့လို ပုံစံကို တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြတာတောင် စိတ်မပါတဲ့နောက် ဒီလူ အသုံးကျမလား နင်တို့ဘဲ စဉ်းစားကြည့်၊ တခါတလေတော့လဲ လုပ်ပါတယ်၊ လုပ်ပြီးရင်လဲ ဟောဟဲ ဟောဟဲ နဲ့ မောပန်းပြီး ပက်လက်လန်နေတာ ပန်းနာရှိတဲ့ သူတွေ အတိုင်းဘဲ ပြီးတော့ ငါ့ကိုဘဲ အပြစ်ပြောသေးတယ်၊ ငါ့နဲ့လိုးလို့ သူ မောပြီး စာမရေးမရေးနိုင်တော့ဘူးတဲ့၊ သေရောဟာ။
မေ။ ။င့ါရီးစားကျတော့ တမျိုးဟ၊ သူ့နာမည်က ဇော်ဦးတဲ့၊ ဆေးသမားဟ၊ လူက ပိန်ပိန် ကလန်ကလားနဲ့ တချိန်လုံး ဆေးမူးနေတာ၊ ငါကလဲ ဘယ်ရေစက်ကြောင့်လဲ မသိပါဘူး၊ သူ့ကို ပြန်ကြိုက်မိသွားတာ၊ သူက ဆေးသာမူးတယ် ဆိုးတော့ မဆိုးပါဘူး သူ့ဝင်ငွေ နဲ့ သူ၊ သူများလို မိဘ ပိုက်ဆံ ထိုင်ဖြုန်းပြီး ဆေးမူးနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ခု ဗေဒင်က ဘာဖြစ်တယ် ဟောလိုက်လို့လဲ မသိဘူး နာမည်တွေ ဘာတွေ ပြောင်းပြီး မှူးဇော်အောင် တဲ့၊ ငါတောင် ဟိုတလောကမှ သိတာ၊ နင်တို့ ရီးစားတွေ အသုံးမကျတာ တော်သေးတာပေါ့ဟာ၊ လီးတောင်သေးတယ်၊ ငါ့ရီးစားကမှ ပိုဆိုးတာ၊ ဆေးသမား ဆိုတော့ဟာ ဘယ်က လီးက လာတောင်တော့မလဲ၊ တွေ့လိုက်ရင် ဘိန်းမှိန်းဘဲ မှိန်းနေတာ၊ အဲဒါ ငါက သူနဲ့ လုပ်ချင်ရင် သူ့ကို ငါ့အဖိုးဆီက အမွေရထားတဲ့ ခြံကို ခေါ်သွားရတယ်၊ သူ အမူးပြေအောင် စောင့်ပြီး လုပ်ရတာ၊ စိတ်ကုန်တယ်။
မ။ ။အယ် နင်တို့ ပြောတာ တကယ်လား၊ ဒါဆို ယောက်ကျားတွေ အားလုံး ဘာထူးလဲ၊ ဘာမှ အသုံးမကျဘူးပေါ့
မိ။ ။အေးဟ ငါက ငါဘဲ ကံမကောင်းလို့ အသုံးမကျတဲ့ ရီးစား ရတယ် ထင်ထားတာ၊ တကယ်တော့ ဘယ်ယောက်ကျားမှ အသုံးမကျဘူးဘဲ
မော်။ ။ဟုတ်တယ်ဟ ငါတို့ ၄ ယောက်လုံး ရထားတဲ့ ရီးစားတွေက တယောက်မှ အသုံးမကျဘူး ဆိုတော့ ဒါ တိုက်ဆိုင်မှု့တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး ယောက်ကျားတွေ တယောက်မှ မကောင်းတာဖြစ်မယ်
မေ။ ။ငါတော့ မယုံနိုင်အောင်ပါဘဲဟာ၊ ငါကြည့်ဖူးတဲ့ ဆက်စ် ကားတွေကတော့ လုပ်နိုင်လိုက်တာ၊ အပြင်လက်တွေ့မှာကတော့ တကယ်မှ မဟုတ်ဘဲ၊
မ။ ။ငါကြားဖူးတယ်ဟ၊ အဲ့ဒီကားတွေက ၁၀ ချက်လောက်လုပ်တာကို အခါ ၁၀၀ လောက် ထပ်ခါ ထပ်ခါ ပြနေတာတဲ့၊ ဒါဆို ငါကြားတာ မှန်နေပြီပေါ့၊ မိန်းမ အချင်းချင်း ကျတော့ အမှန်အကန်တဲ့ဟ၊ ငါတို့ အချင်းချင်း အချစ်တော် လုပ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်
မော်။ ။ ဟဲ့ မ၊ ဘာလဲဟ အချစ်တော်
မေ။ ။ “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မော် လဲ သူပြောတာ လက်စ်ဘီအမ် ကိုပြောတာနေမှာပေါ့၊ ဟုတ်မယ်မို့လား၊ မိ ကိုကြည့်ပါလား ဘယ်လောက် ဆက်စ်ဆီကျလဲ ဝတ်ထားတာက အပြတ်ကလေး အသားလေးကို ဝင်းနေတာ၊ ငါတောင် သူ့ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ယားလာပြီ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မိ။ ။ဘာလဲ၊ နင်ကမှ ပိုတောင်ဆိုးသေး ဘရာတောင် မဝတ်ထားဘူး၊ အသီးလေးဆို ထောင်နေတာဘဲ၊ ငါ ဒီကတောင် မြင်နေရတယ်၊ ခိ ခိ ခိ ခိ
မ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါဆို နင်တို့ ၂ ယောက် နမ်းကြဟာ၊ နမ်းရဲလား
မေ။ ။နင်တို့ အရင်နမ်း နင် နဲ့ မော် နဲ့ အရင်နမ်း ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ နင်တို့ နမ်းပြီး ငါတို့ နမ်းမယ် နော် မိ။
မိ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အင်း ဟုတ်တယ်၊ နင်တို့ အရင်နမ်း
မော်။ ။ဟေ့ ငါမပါဘူးနော်၊ နင်တို့ ၃ ယောက်ဘဲ အချင်းချင်းနမ်း၊ ငါမပါဘူး
မ။ ။မရဘူး မရဘူး ပါရမယ်၊ အန်စာ ခေါက်မယ်ဟာ၊ နင်တို့ ၂ ယောက်ပေါင်း နဲ့ ငါတို့ ၂ ယောက်ပေါင်း၊ ရှုံးတဲ့သူက အရင်နမ်းကြေး၊ ဘယ်လိုလဲ
မိ။ ။အင်း ခေါက်မယ်၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ နေအုံး နေအုံး မော့်ကို သေချာမေးအုံး
မော်။ ။နင်တို့ကလဲ ငါတို့အချင်းချင်း ရှက်စရာကြီး
မ။ ။မော် ဘာရှက်စရာကြီးလဲ၊ ဟိုနေ့က နင် ငါ့ရှေ့မှာ တကိုယ်လုံ ချွတ်ပြီးဘောင်းဘီ ဝတ်တာလေ၊ ဒါကျတော့ မရှက်ဘူး၊ ငါအကုန်မြင်တယ်၊ အမွေးတောင် ရိပ်ထားတာပြောင်နေတာဘဲ
မော်။ ။မ နော်၊ နင့်ကျ မရိပ်တာ ကျနေတာဘဲ၊ ငါမသိဘူးများ မှတ်နေလား မပြောလိုက်ချင်လို့
မေ။ ။ဟော ဟော ပေါ်ပြီ ပေါ်ပြီ သူတို့ ၂ ယောက် အချင်းချင်းပြနေကြတာ၊ ခိ ခိ ခိ ခိ
မ။ ။အန်စာ ခေါက်ဟာ၊ ငါ စခေါက်မယ်၊ ငါနဲ့ မော်က တဖက် နင်တို့ ၂ ယောက်က တဖက်နော်
မိ။ ။အင်း၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ တကယ် အပီအပြင် နမ်းကြေးနော်၊ ရွှတ်ကနဲ အဖြစ်လေး မဟုတ်ဘူး၊ သေသေချာချာ အပြာကားထဲကလို လျှာတွေ ဘာတွေ သုံးပြီး နမ်းကြေး ခိ ခိ ခိ ခိ
မ။ ။အေးပါ အေးပါ၊ ကဲ ကဲ စမယ် လာလေရော့၊ ငါး၊ လေး၊ ကိုး၊ မော် နင်ခေါက်၊
မော်က အန်စာတုန်းကို လှမ်းယူပြီး လာထား ဆိုကာ ကလောက် ကလောက် နဲ့ ခေါက်ကာ စားပွဲပေါ် ပြစ်ချလိုက်သည်။
မော်။ ။ သုံး၊ သုံး၊ ခြောက်၊ ကိုး နဲ့ ခြောက် ငါတို့ ဆယ့်ငါး၊ နင်တို့ အလှည့်
မ။ ။ပေး ငါခေါက်မယ်၊ ကဲ ဆယ့်နှစ် ဆယ့်နှစ်
မက အန်စာတုံး ခွက်လေးကို ကိုင်ကာ အမြင့်ဆုံးနံပါတ် ၁၂ ကို ဆုပန်သလို လုပ်ရင်း ကလောက် ကလောက်နှင့် ခေါက်ကာ စားပွဲပေါ် ပြစ်ချလိုက်သည်။
မ။ ။ခြောက်၊ လေး၊ တဆယ်၊ နင်တို့ က ၁၅ နော် ၅ ဘဲ ကျန်တော့မယ်၊ မိ လုပ်ထားစမ်း ကောင်းကောင်းလေး၊ ငါတို့ သူတို့ နမ်းတာ သေချာကြည့်မယ် ခိ ခိ ခိ။
မိ။ ။ပေး၊ ၆ ရရင် ငါတို့ နိုင်ပြီ၊ ကဲ လာထား၊ ခြောက် . . .
မိက အန်စာတုံး ခွက်ကို ကလောက် ကလောက် နဲ့ ခပ်ကြာကြာလေး ခေါက်ကာ စားပွဲပေါ် ပြစ်ချလိုက်သည်။ တလုံးက သုံး ချက်ခြင်းပေါ်ပြီး တလုံးက ခုန်ပေါက်နေရာက လည်နေသည်၊ လည်နေရာက ရပ်သွားတော့ နီရဲရဲ တစ် က ထင်းထင်းကြီးပေါ်လာသည်၊
မော်။ ။သုံး၊ တစ်၊ လေး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ငါတို့ နိုင်ပြီ နမ်း နမ်း နင်တို့ ၂ ယောက် နမ်း၊
မေ။ ။မိကလဲဟာ ခြောက်ရအောင် ခေါက်တာမဟုတ်ဘူး၊ ကဲလာ ငါတို့က ကတိတည်တယ်၊ သေချာ နမ်းပြမယ်၊ ကြည့်ထား
မေက ပြောပြောဆိုဆို ထိုင်ရာက ထလို့ မိ ဘေးနား ပြောင်းထိုင်ကာ မိ ပါးနှစ်ဘက်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ညှပ်ကိုင်လိုက်သည်၊ မိကလဲ မေကို သေချာပြန်ကြည့်ရင်း ကပ်လာတဲ့ မေ့ နှုတ်ခမ်း အစုံကို သူ့ နှုတ်ခမ်းကို အသာဟပြီး ကြိုဆိုလိုက်သည်၊ ပထမ မထိ တထိဖြင့် တယောက်ကို တယောက် အကဲစမ်းသလို တဖြေးဖြေး ကပ်လိုက် ခွာလိုက် လုပ်နေရာက ဖြတ်ကနဲ မေ့ အောက်နှုတ်ခမ်း အစုံကို မိ ကဆွဲစုတ်လိုက်သည်၊ အင်း ကနဲ ညီးသံလိုလို ခပ်တိုးတိုး ထွက်လာပြီး ပါး နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားသော မေ့လက်က အားရပါးရ မိ ကိုလှမ်းဖက်လိုက်သည်၊ ပြီးမှ အရှိန်ရသလို သူတပြန် ကိုယ်တပြန် အပြန်အလှန် တယောက်ကို တယောက်နမ်းနေကြသည်၊ ဘေးမှ မ နှင့် မော်က သူတို့ ၂ ယောက် တဖြေးဖြေးနှင့် စိတ်ပါ လက်ပါ နမ်းနေကြသည်ကို မျက်လုံး အပြူးသားဖြင့် ကြည့်နေသည်။
အတန်ကြာ တယောက်ကို တယောက် အားရပါးရ နမ်းနေရာက ခွာလိုက်ပြီး တယောက်ကို တယောက် ဖက်ထားလျှက် ကဲ နင်တို့ အလှည့်
မော်။ ။ခိ ခိ ခိ ခိ၊ ဟင်အင်း ဟင်အင်း နင်တို့လို ငါမရဲဘူး ဟင်အင်း ဟင်အင်း
မေ။ ။မော် နော် မညစ်နဲ့ ကတိက ကတိ၊ နင်တို့ အလှည့်၊ မ နမ်းလေဟာ မော့်ကို အတင်းနမ်း
မော်။ ။ဟင်အင်း ဟင်အင်း ခိ ခိ ခိ ခိ
မ။ ။ကဲဟာဒီလောက် ဖြစ်တာ ငါတို့ ၃ ယောက်လုံး မော့်ကို ဝိုင်းနမ်းမယ်ဟာ၊ သူ့ကို အပြတ် သမပြစ်မယ်၊ ဘယ်လိုလဲ
မိ။ ။အင်း ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်၊ မေ နင်က နှုတ်ခမ်းကိုနမ်း ငါက နို့ကိုနမ်းမယ်၊ မ နင်ကလွတ်တဲ့ နေရာ အကုန်နမ်းဟာ
မော်။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နင်တို့နော် နင်တို့
အော်ရင်း ထပြေးမယ့်ဟန်ပြင်လိုက်တဲ့ မော့်ကို မေက လှမ်းဆွဲဲလို့ ဆိုဖာပေါ် သူ့ ကိုယ်ဖြင့် တက်ဖိလိုက်သည်။ ကျန် ၂ ယောက်ကလဲ လဲကျသွားသော မော် အပေါ် ဒိုင်ဗင်ပြစ်ကာ ဝင်လုံးလိုက်သည်။
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နင်တို့ နော် နင်တို့ ခိ ခိ ခိ ခိ၊ အိ အိ ယားတယ် ယားတယ်”
ထိုနေ့မှ စလို့ သူတို့ ၄ ယောက်သည် တယောက်ကို တယောက် အလွန်ချစ်သော အချစ်တော်များ ဖြစ်သွားကြလေတော့သည်။
......................................................................................
ထိုကဲ့သို့ ယောက်ကျားတွေ တယောက်မှအသုံးမကျဘူးဟု ထင်ကာ သူတို့ ၄ ယောက် အချင်းချင်း တယောက်ဆန္ဒ တယောက် ဖြည့်ပေးရင်း အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း ဖြစ်သွားသော်လည်း ယောက်ကျားများ ကသူတို့ အပေါ် စိတ်ဝင်စားသည်ကို မိန်းခလေးများပီပီ သဘောကျကြသည်။ သူတို့ ၄ ယောက်ကလည်း ကျောင်းထဲတွင် မြင်နေကျ မိန်းခလေး သူငယ်ချင်းအုပ်စုများလို တယောက်က လှလှ၊ တယောက်က ဝဝ၊ တယောက်က ပုပု၊ တယောက်က ပိန်ပိန်၊ တယောက်မျိုး ဖြင့် အနောက်ကလိုက်လျှင် ဘယ်သူ့ကို လိုက်သည်ဟု တန်းသိနိုင်သည့် အဖွဲ့များလိုမဟုတ်ဘဲ အရွယ်တူ၊ ဆိုက်တူ၊ ဖြစ်ရုံမက တယောက်တမျိုးစီ လှသည်မို့ သူတို့ သွားရာ နေရာတွင် ယောက်ကျားထုကြီးမှာ မည်သူက မည်သူ့ကို ကြိုက်နေမှန်း မသိလောက်အောင်ပင် လိုက်သူများနှင့် စည်ကားများပြားလှပေသည်၊ သို့သော် သူတို့က ဘယ်ယောက်ကျားမှ ဂရုမစိုက်သည့်အပြင် ကျောင်းတွင် သူတို့အား လာကြိုက်သည့် ယောက်ကျားများကိုလည်း သူတို့ဖာသာ အချင်းချင်း ဝေဖန်ကာ ဒီကောင့်ပုံစံကဖြင့် ဘယ်ပုံ၊ ဘယ်ညာ ဖြင့် သူတို့ ရထားသော အသုံးမကျသည့် ရီးစားများဖြင့် ခိုင်းနှိုင်းကာ တဟိဟိ တခွိခွိ ဖြင့် အချင်းချင်း ရီစရာ လုပ်ပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ ဂရုမစိုက်ဘဲ ပျော်ပျော်ပါးပါးပင် နေခဲ့ကြသည်။
တင်ထွန်းအောင်နှင့်မတော်တဆ ဆုံမိတော့ တခြားယောက်ကျား ဆိုလျှင် ရသည့် အခွင့်အရေး လက်လွတ်မခံ ဘဲ စကားမရှိ စကားရှာပြော အစားအသောက်ဖိုး အတင်းလုရှင်း ရင်းနှီးအောင် လုပ်တတ်သည့် သဘာဝကို သိထားသည်မို့ တင်ထွန်းအောင်က စကားကို သူတို့ မေးမှ ပြောကာ အရေးမစိုက်သလို သမန်ကာလျှံကာ ဆက်ဆံသွားသည်ကို သူတို့စိတ်ထဲ တနုံ့နုံ့နှင့် မကြေမနပ် ဖြစ်ကာ တင်ထွန်းအောင် ထသွားသည်နှင့် အတင်းတုတ်တော့သည်။
မ။ ။အခြောက်ကြီးလား မသိဘူး၊ ငါတို့ကိုများ အရေးမစိုက်သလိုလို ဘာလိုလို
မော်။ ။အေးဟ၊ ပုံစံကတော့ မဆိုးဘူးနော်၊ အခြောက်မဟုတ်တောင် သူ့မှာ ရီးစားရှိနေလို့ ဖြစ်မှာပေါ့
မေ။ ။ဘယ်ကလာ၊ ရီးစားရှိတဲ့သူက မှ ပိုဆိုးတာ၊ အခြောက်ဘဲ သေချာတယ်၊ နင်ကြည့်ပါလား ငါတို့ အတန်းထဲက မေချစ် လေ၊ အဲ့လိုမျိုး၊ ပုံစံကြည့် ဘယ်လိုမှ အခြောက်လို့ မထင်ရဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အခြောက်ကြီး
မိ။ ။ဘယ်က မေချစ်လဲ၊ ငါတို့ အတန်းထဲမှာ မေချစ် ဆိုတာမရှိပါဘူး
မေ။ ။နင်ကလဲ ဟို မင်းသားလိုလို ဘာလိုလိုကောင်လေဟာ၊ အကျႌကို အပြာ၊ အစိမ်း၊ အနီ၊ ခရမ်း အဲလို အရောင်တောက်တောက်တွေချည်း ဝတ်တဲ့ကောင်လေဟာ
မိ။ ။သူ့နာမည် မေချစ် မဟုတ်ပါဘူး
မေ။ ။ဟဲ့ သူတို့လောကမှာ သူ့ကို မေချစ်လို့ဘဲ ခေါ်တာ၊ နင်ဘာသိလို့လဲ
မိ။ ။ခိ ခိ နင်က ဘယ်လိုသိလဲ
မေ။ ။ဟိုတနေ့က ကျောင်းမှာ ငါအိမ်သာတက်နေတုန်း၊ ဘယ်ကကောင်မတွေလဲ မသိဘူး အိမ်သာထဲ အတင်းတုတ်သွားတာ ငါကြားလိုက်တာ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မော်။ ။မေကလဲ ဒီမှာစားနေတုန်း အိမ်သာအကြောင်းလာမပြောနဲ့ဟာ၊ နောက်မှ ပြော
ထိုအကြောင်းကို ည မိုးချုပ်တော့ ၄ ယောက်သား ပူးကပ်ကာ တယောက်ကို တယောက် ပွတ်သပ် ကိုင်ကစားရင်း ပြန်ပြောမိကြသည်။
မေ။ ။ဟေ့ ငါတခုစဉ်းစားမိတယ်
မိ။ ။နင်ကလဲ တချိန်လုံး စဉ်းစားနေတာဘဲ၊ ဒီမှာကောင်းနေတုန်း
မ။ ။နောက်မှပြောဟာ
မေ။ ။နေအုံးဟာ၊ ငါတို့ ဟိုကောင့်ကို သူငယ်ချင်း ဖွဲ့လိုက်ရင် ကောင်းမလား လို့စဉ်းစားနေတာ
မော်။ ။ဘယ်ကောင်လဲ
မေ။ ။ဘယ်ကောင်ရမလဲ၊ ဒီနေ့ ကင်တင်းမှာ တွေ့တဲ့ ကောင်လေ
မိ။ ။အခြောက်ကြီးများ
မေ။ ။အခြောက်ဆိုလဲ ကောင်းတာဘဲ၊ ငါတို့အတွက် စိတ်ချရတာပေါ့၊ နင်တို့ဘဲစဉ်းစားကြည့်ဟာ ငါတို့နောက်လိုက်နေတဲ့ ကောင်တွေတရုံးရုံးနဲ့ ဟိုမလွတ်လပ် ဒီမလွတ်လပ်၊ အကောင် တကောင်ကောင် အနားမှာရှိတော့ နဲနဲအဆင်ပြေတာပေါ့
မ။ ။ဘာလဲ ဟို မေခလာတို့ အဖွဲ့လို ဟိုကောင် ဘယ်သူ ညီဟွဝှီ ဆိုလား ညီထွေးငယ် ဆိုလား ဆိုတဲ့ကောင်ကို ဘော်ဒါလိုလို ဘာလိုလိုပေါင်းပြီး ဟိုခိုင်းဒီခိုင်း ခိုင်းနေတာမျိုးလား
မေ။ ။ငါတို့အခြောက်က နင်ပြောတဲ့ ညီဝှေးထွီ ထက်တော့ သာပါတယ်ဟာ၊ ဗလကလဲတောင့် ရုပ်ကလဲ ဖြောင့်၊ နင်ပြောတဲ့ မေခလာတို့ အဖွဲ့က ကောင် ပုံစံက လေတိုက်ရင်လဲတော့မလိုလိုပုံစံနဲ့ မျက်နှာရူး ခိ ခိ ခိ
မိ။ ။ဟုတ်တယ်၊ မဆိုးဘူး မေ့ အကြံကောင်းတယ်၊ အဲဒီကောင်နဲ့ ငါတို့ ဘော်ဒါဖြစ်သွားရင် မေခလာတို့ အဖွဲ့ထက်သာသွားမယ်
မော်။ ။ဘော်ဒါဖြစ်ပြီး အခြောက်ဖြစ်နေရင် အရေးမကြီးဘူး၊ အခြောက်မဖြစ်ဘဲ အစိုဖြစ်ပြီး ငါတို့ ထဲက တယောက်ယောက်ကို လာကွိုင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မေ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လာကွိုင်ရင်ပြောလိုက်ပေါ့၊ တယောက်တည်းတော့ ကွက်မကွိုင်နဲ့၊ ကွိုင်နိုင်ရင် လာ ငါတို့ ၄ ယောက်လုံးတပြိုင်တည်း လာကွိုင် ဆိုပြီး ပညာပေးလိုက်ပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မိ။ ။ခိ ခိ ခိ ခိ အဲဒါမှ ဆန့်ငင် ဆန်ငင်နဲ့ အသက်ပါ ပါသွားပြီး လူသတ်မှု့ ဖြစ်အုံးမယ် ခိ ခိ ခိ ခိ
မိ မော် မေ မ။ ။ခစ် ခစ် ခိ ခိ ဟစ် ဟစ် ဟိ ဟိ
.......................................................................................
ဒီလိုနှင့် တဖြေးဖြေး သူတို့ ၄ ယောက်နှင့် တင်ထွန်းအောင် ရင်းနှီးလာသည်။ မိတ်ဆွေဖြစ်သည့် အချိန်မှစ၍ ခုချိန်ထိ တင်ထွန်းအောင် သူတို့ ၄ ယောက်အပေါ်အခွင့်အရေးယူဘို့ နေနေသာသာ မရိုးသားသည့် အကြည့်ဖြင့်တောင် တခါမှ မကြည့်ဖူးချေ၊ သူတို့ ၄ ယောက် လှသည်ကို တင်ထွန်းအောင် သိသော်လည်း သူ့တွင် မမလတ် ရော မမခိုင် ပါ အနားမှာ ရှိနေသည့် အတွက် ထိုကိစ္စက တင်ထွန်းအောင် အတွက် အဓိက ကျသည့်အရာမဟုတ်ပေ၊ ဒါတောင် ဖြူဖြူနှင့် မို့မို့က အဝေးတွင် ကျောင်းသွားတက်နေသဖြင့် တင်ထွန်းအောင် သက်သာနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့ကလဲ အဝေးတွင်သွားတက်သော်လည်း တချက်တချက် ကျောင်းအပိတ်နှင့် ဝိအန်း (weekend) နှင့်ဆုံလျှင် လွမ်းလို့ ဟုဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိအောင် ရန်ကုန်သို့ တိတ်တိတ်လေး ရောက်ချလာတတ်ပြီး ဟိုတယ်တွင်တည်းကာ သူ့ကိုအတင်းခေါ်၍ ညအိပ်တတ်သည်၊ သူတို့အိမ်ကပင် သူတို့ ပြန်လာမှန်း မသိချေ၊ သင်ဇာနှင့်တော့ တင်ထွန်းအောင် အဆက်အသွယ် ပြတ်လုနီးပါးဖြစ်နေသည်၊ ကျောင်းဖွင့်ပြီး တပတ်လောက် ကြာတော့ သင့်ဇာ ဆီ တခေါက်မျှ အလည်ရောက် သော်လည်း သူ့စိတ်ထဲ သင်ဇာက သူ့အပေါ် ဆက်ဆံရေး ကျဲလာသည်ထင်သဖြင့် နောက်ပိုင်း မရောက်ဖြစ်တော့၊
မမခိုင်ကလည်း တပတ်တခါလောက် သူ့ ကျောင်းလွှတ်သည့် အချိန် လာလာကြိုကာ သူ အသစ်ဝယ်ထားသော တိုက်ခန်းသို့ ခေါ်ခေါ်သွားတတ်သည်။ မမလတ်ယောက်ကျားကလည် အခုတလော နယ်မှာ အနေများပြီး တလ တခေါက်လောက်သာ ပြန်လာသဖြင့် တင်ထွန်းအောင် နှင့် မမလတ် ပိုအဆင်ပြေနေသည်၊ တင်ထွန်းအောင် မမလတ် ဆီ နေ့တိုင်း ရောက်သည့်မှာ အကြောင်း ၂ ချက်ရှိသည်၊ တချက်မှာ ရာရာ လေးကြောင့်ဖြစ်ပြီး နောက်တချက်က မမလတ် ကြောင့် ဖြစ်သည်၊ မွေးကတည်းက သူ့လက်ပေါ်မှာ ကြီးပြင်းလာသည်ဟု ပြောလို့ ရသည့် ရာရာလေးသည် သူ့ကို တော်တော်ချစ်သည်၊ သူလာသည်နှင့် ဦးဦး ဦးဦး နှင့် သူ့နားဘဲ ကပ်ကာ သူနဲ့အတူ ကစားခိုင်းသည်၊ အိပ်တာတောင် တင်ထွန်းအောင်ရှိလျှင် သူ့အိပ်ယာပေါ်တွင် တင်ထွန်းအောင်နှင့် အတူအိပ်ကာပုံတို ပတ်စ စာအုပ်များကို ဖတ်ခိုင်းပြီး စကားတပြောပြောနှင့် အိပ်တတ်သည်။
မမလတ်ကလဲ ရာရာလေးကို အကျင့်ဖြစ်အောင် ဆိုကာ သူတို့ အိပ်ခန်းထဲတွင် သူနှင့် အတူ မသိပ်တော့ဘဲ ဧည့်ခန်းဘေးက အခန်းပို၊ ယခင်က တင်ထွန်းအောင် အိပ်ရန်ဟု ဆိုကာ ခင်းပေးဘူးသော အခန်း ထဲတွင်တယောက်တည်း သိပ်သည်။ ရာရာလေး အိပ်ပျော်သွားသည်နှင့် တင်ထွန်းအောင်က မမလတ် အခန်းကို ကူးတော့သည်၊ မမလတ်က ညဝတ်အကျႌ အပါးလေးနှင့် တင်ထွန်းအောင် အလာကို အိပ်ယာပေါ်က ပြုံးပြီး စောင့်နေတတ်သည်။ တင်ထွန်းအောင်နှင့် မမလတ်က အပေးအယူ ညီသည်၊ မမခိုင်က အပေးကောင်းသော်လည်း မမလတ်လောက် တင်ထွန်းအောင် မစွဲချေ၊ ဖြူဖြူ နဲ့ မို့မို့ကား အလပ်လွန်နေသည်၊ သူတို့တွင် လုပ်ချင်စိတ်ရှိသော်လည်း တင်ထွန်းအောင်ဒါဏ် ထင်သလောက် မခံနိုင်ချေ၊ မျက်ဖြူခန လေးနှင့် ဆိုက်တတ်သည်မို့ တင်ထွန်းအောင် အဖို့ ၂ ယောက်ပေါင်းသော်လည်း အာသာသိပ်မပြေ။
ထိုသို့ အရာရာ ပြည့်စုံနေသော တင်ထွန်းအောင်က ထို ၄ ယောက်ကို မရိုးသားသည့် မျက်လုံးဖြင့်တောင် မကြည့်ဖြစ်သည်မှာ လွန်သည်ဟုလည်း မဆိုနိုင်ပေ၊ ထိုသို့ တင်ထွန်းအောင် ဘက်က ရိုးသားလေလေ ထို ၄ ယောက်က ရဲတင်းလာလေလေ ဖြစ်တော့သည်၊ ရဲတင်းလာသည့် အကြောင်းမှာ သူတို့ သည် တင်ထွန်းအောင် အကြောင်းကို မသိဘဲ တင်ထွန်းအောင် ရိုးပုံကို ကြည့်ပြီး သူတို့စိတ်ထဲတွင် တင်ထွန်းအောင်ကို အခြောက်ဖြစ်သည်ဟု ပိုယုံကြည်လာသည်၊ အခြောက်မို့ မိန်းမတွေကို စိတ်မဝင်စားတာ ဟု ထင်လာသည်၊ ထိုကဲ့သို ဖြစ်လာလေလေ တင်ထွန်းအောင်ကို မိန်းမ တယောက်ဟို သဘောထားကာ မိန်းမသဘာဝ ဖြစ်တတ်သည်များကို တင်ထွန်းအောင်ရှေ့တွင်ပင် ပေါ်ပေါ်တင်တင်ပြောတော့သည်။
တင်ထွန်းအောင်ကလည်း အတွေ့အကြုံရင့်နေသူမို့ မိန်းမသဘာဝ ဖြစ်တတ်သည်များကို နားလည်သည်၊ နားလည်သည် သာမက သူတို့ကို အကြံဉာဏ်များပင် ပေးနိုင်လေသည်၊ ရာသီထိမ်လျှင် ဘာလုပ်ရသည်၊ မအီမသာ ဖြစ်လျှင်ဘာဆေးသောက်ရသည် ဆိုသည်ကို မိန်းမတယောက်လိုပင် ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် အကြံပေးနိုင်သဖြင့် သူတို့စိတ်ထဲ တင်ထွန်းအောင်ကိုအခြောက်ဟု သေချာထင်မြင်ယူဆသွားပြီး မိန်းမတယောက်လို သဘောထားကာ နာမည်ရင်းပင် မခေါ်တော့ဘဲ အထွန်း လို့ ခေါ်ကာ သူငယ်ချင်းမတယောက်လိုပင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောဆိုဆက်ဆံ ပေါင်းသင်းတော့သည်။
တင်ထွန်းအောင်ကလည်း တဖြေးဖြေးနှင့် သူ့ကို အခြောက်တယောက်လို သဘောထားကာ မိန်းမတယောက်ကဲ့သို ဆက်ဆံနေသည် ကို သဘောပေါက်လာသည်၊ သို့သော် အဖြစ်မှန်ကို မဖြေရှင်းတော့ချေ၊ ထင်လက်စနှင့် ထင်ပစေ ဟုသာ လွှတ်ထားလိုက်သည်။ ဒါမှ သူ့အတွက် နေရထိုင်ရလွတ်လပ်သည် ဟုထင်သည်၊ တော်ကြာ ဖြူဖြူ တို့လို ဖြစ်သွားမှာ သူစိုးရိမ်သည်၊ ဖြစ်သွားလျှင် ရှုတ်ကုန်မည်ကို သူသိနေသည်။ တခုကောင်းသည်က သူတို့ကလည်း ယောက်ကျားလေးများကို အကောင်းမထင် ခြင်းပင် ဖြစ်သည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း တင်ထွန်းအောင် အတွက် အသက်ရှုပေါက် ချောင်နေသည်။
တဖြေးဖြေး သူတို့ ၄ ယောက်နှင့် တင်ထွန်းအောင် ပိုတွဲဖြစ်လာသည်။ ပို၍လည်း ရင်းနှီးလာသည်၊ ကြာလာသည်နှင့် အမျှ ပေါက်တတ်ကရ စကားမျိုးစုံ ကိုလည်း စည်းမရှိ ကမ်းမရှိ ပြောသည့် အဖြစ်သို့ ရောက်လာသည်၊ သူတို့ ၄ ယောက်လုံးတွင် နယ်ကားမောင်းလိုင်စင် ကိုယ်စီ ရှိသော်လည်း ရန်ကုန်တွင် ကားမမောင်းရဲဟု ဆိုကာ ဟိုနား ဒီနား အငှားကားနဲ့သာ ဒိုးနေရာက တင်ထွန်းအောင် ကားမောင်းတတ်သည်ဟု သိသည့် နောက်ပိုင်း ပိုက်ဆံပေါသော သူဌေးသမီး များပီပီ ကားအကောင်းစား တစီးဝယ်ကာ တင်ထွန်းအောင် အားမောင်းခိုင်းကာ ကျောင်းအားရက်များတွင် ဟိုဟိုဒီဒီ လျောက်လည်ကြသည်။ သို့နှင့် တင်ထွန်းအောင်လည်း တဦးတည်းသော ဧည့်သည် အဖြစ် သူတို့ နေသည့် ကွန်ဒို တိုက်ခန်းသို့ ခန ခနရောက်ဖူးတော့သည်။ တနေ့ သူတို့ တိုက်ခန်းတွင် အအေးသောက်ကာ ပေါက်တတ်ကရ ထိုင်စကားပြောကြရင်း
မ။ ။ဟေ့ အထွန်း နင် ငါတို့ ၄ ယောက်အကြောင်းသိလား
ထွန်း။ ။ဘာအကြောင်းလဲ ဟို ဆုန်သင်းပါရ် ဆိုထားတဲ့ အကြောင်းလား
မ။ ။ဆုန်သင်းပါရ်က ဘာဆိုထားလို့လဲ
ထွန်း။ ။ဟီး ဟီး ကိုယ့်အကြောင်းနဲ့ ကို်ယ်တဲ့၊ နင်တို့ မိန်းမတွေမှာရှိတဲ့ အကြောင်း ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး
မ။ ။စောက်ကောင်မ အထွန်း၊ နင့်မှာအဲဒီအကြောင်းမရှိလို့ ငါတို့ကို မနာလို ဖြစ်နေတာမို့လား ခစ် ခစ် ခစ်
မေ။ ။ခိ ခိ ခိ ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် နင်မလိမ်နဲ့၊ နင် ငါတို့ကို အားကျနေတာမဟုတ်လား
မိ။ ။ဟုတ်တယ်ဟ၊ နင်တို့ ဘာသိလို့လဲ အထွန်းက ငါတို့လို ဒါလေးတွေ ဒါလေးတွေ (သူ့ရင်ကို ကော့ကာ လှုတ်ပြရင်း) သူ့မှာရှိချင်နေတာ ခစ် ခစ် ခစ်
မော်။ ။အထွန်း ငါတို့ ဘရာ ဝတ်ကြည့်မလား၊ နင့်နဲ့ လိုက်မလိုက် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
ထွန်း။ ။မဝတ်ပါဘူး၊ ငါဝတ်လိုက်လို့ နင်တို့ လူတကာ ကိုလျောက်ပြောရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဟီး ဟီး
မေ။ ။အထွန်းကလဲ ငါတို့က ပြောမလားဟ၊ ငါတို့က မိန်းမတွေ ဆိုပေမဲ့ အချင်းချင်း တယောက် မကောင်းကြောင်း တယောက်လိုက်မပြောပါဘူး
မ။ ။အေးဟ မေပြောမှ ငါပြောအုံးမယ်၊ ငါတို့ တကယ် တယောက်ကို တယောက် တသက်လုံး သစ္စာရှိရှိ သူငယ်ချင်းပေါင်း ပေါင်းသွားကြမယ်ဟာ မကောင်းဘူးလား၊ အတည် နော် အတည် နောက်တာမဟုတ်ဘူး
မိ။ ။ဟုတ်တယ်၊ တကယ်တော့ သူငယ်ချင်းကောင်းကသာ ရည်ရှည် မြဲတာဟ၊ ငါတို့ ၄ ယောက်ကတော့ အချင်းချင်း တယောက်ကို တယောက် ချစ်ပြီးသားပါ၊ ဟိုကောင်မ အထွန်းဘဲ ငါတို့ထဲ ဝင်ချစ်လို့ မရတာ ခိ ခိ ခိ ခိ
မော်။ ။ရမှာပေါ့ဟ၊ ဒီနှစ်ကျောင်းပိတ်ရင် အထွန်းကို ဘန်ကောက်ပို့လိုက်မယ်လေ၊ ဒါဆို နောက်နှစ် ငါတို့နဲ့ ဝင်ချစ်လို့ ရပြီပေါ့ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
ထွန်း။ ။စောက်ကောင်မတွေ ဘာလို့ မရ ရမလဲ၊ ခုချစ်ကြည့် တခါတည်း နင်တို့ ပိုပြည့်စုံ သွားမယ်
မိ။ ။အမယ် အမယ် လာသေးတယ် အထွန်းရယ် ခါချဉ်ကောင်ကြီး ကျနေတာဘဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မ။ ။နေအုံးဟာ နောက်မနေနဲ့၊ ငါ အတည်ပြောမလို့၊ ငါတို့ အချင်းချင်း တကယ်ကို မှတ်မှတ်ရရ သူငယ်ချင်း အဖြစ် သစ္စာဆိုကြမယ်ဟာ ဘယ်လိုလဲ
မေ။ ။အင်း ကောင်းတယ်၊ ငါကတော့ ရယ်ဒီဘဲ၊
မော်။ ။အင်း ငါလဲ ရယ်ဒီ၊ အထွန်းရော
ထွန်း။ ။လုပ်လိုက်လေ၊ သူငယ်ချင်းဘဲနော်၊ ငါနဲ့ ဘယ်သူမှ မင်္ဂလာမဆောင်ကြေး
မိ။ ။စောက်ကောင်မ သူငယ်ချင်းပါဆိုမှ နင့်ကိုလဲ ဘယ်သူမှ မယူဘူး
ထွန်း။ ။ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ငါက သေချာအောင် မေးတာပါ
မော်။ ။ဒီလို ဆိုမယ်ဟာ
ပြောပြောဆိုဆို မော်က သူ့ အအေးခွက်ကို လှမ်းယူပြီး တဝက်လောက်ရောက်အောင် အအေးထပ်ဖြည့်ကာ သူ့ နှုတ်ခမ်းဝ တေ့လို့ တံတွေးတွေကို အအေးခွက်ထဲ အားလုံးမြင်အောင် ထွေးချလိုက်သည်။ ပြီးတော့
“ငါတို့ အားလုံး ဒီခွက်ထဲ တံတွေး ထွေးထည့်ကြမယ်၊ ပြီးတော့ အားလုံး ညီတူညီမျှ သောက်ပြီး ဆိုမယ်ဟာ၊ ဘယ်လိုလဲ၊ သူငယ်ချင်း ဆို တယောက်နဲံ့ တယောက် ရွံ့စရာ မလိုဘူးနော်၊ ဒါမှ သူငယ်ချင်း အစစ်”
မ။ ။သဘောတူတယ်၊ ပေးခွက်၊ ဒီမှာကြည့် ငါ့တံတွေးမွှေးမွှေးလေး ခိ ခိ
မိ။ ။လုပ်လိုက်လေ၊ ဒီမှာ ဒီမှာ ငါ့တံတွေး တွေ့လား အများကြီးထွေးပေးလိုက်တယ်၊ စေတနာတွေ စေတနာတွေ ခစ် ခစ် ခစ်
မေ။ ။ခိ ခိ ခိ ပေး၊ နင်တို့အတွက် ပြစ်ပြစ်ကလေး ထွေးပေးလိုက်မယ်၊ ဟဲ့ အထွန်း နင်ရော မပါဘူးလား
ထွန်း။ ။ပါမှာပေါ့ဟ၊ ပေးခွက်၊ အတော်ဘဲ မနက်ကတည်းက သွားမတိုက်ရသေးတာနဲ့ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး
မော်က အားလုံး တံတွေးထွေးထည့်ထားတဲ့ ခွက်ကို လှမ်းယူကာ သူလက်ညိုးဖြင့် နှစ်ကာမွှေနေရင်း
“နင်တို့ ခွက်ထဲက အအေးတွေ ကုန်အောင် သောက်လိုက်လေ၊ ပြီးရင် ငါ့ခွက်ထဲက တံတွေးရည် ခိ ခိ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး သစ္စာရည် သစ္စာရည် မွှားလို၊့ နင်တို့ ခွက်ထဲ ခွဲထည့်ပေးမယ်၊ ပြီးတော့ ကျွနု်ပ် တို့သည် သူငယ်ချင်းအဖြစ် တသက်လုံး သစ္စာရှိရှိ နေထိုင်သွားပါမည် လို့ ပြိုင်တူပြောပြီး မော့ချမယ်ဟာ၊ မနောက်ကြေး၊ ဘယ်လိုလဲ”
အသီးသီး ကိုယ့်ခွက်ကိုယ် ကုန်အောင် မော့ချရင်း မော့်အနား ဝိုင်းလာကြသည်၊ မော်က သူ့လက်ထဲက သစ္စာရည်ကို တယောက်နဲနဲစီ ငှဲ့ထည့်ပေးပြီး
ကဲ စမယ်၊ တစ် . . နှစ် . . သုံး
ကျွနုပ်တို့သည် သူငယ်ချင်း အဖြစ်် တသက်လုံး သစ္စာရှိရှိ နေသွားပါမည် ဟု တယောက်တပေါက် သံပြိုင်ပြောကာ အားလုံး တပြိုင်နက်တည်း သောက်ချလိုက်လေတော့သည်။
မ။ ။ခိ ခိ ငံကျိကျိနဲ့၊ အထွန်း အဲဒါ နင်သွားမတိုက်ထားလို့ ခိ ခိ
မေ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အေးဟ
ထွန်း။ ။တိုက်ထားပါတယ်ဟ၊ ငါနောက်တာ
မော်။ ။တကယ်ဟာ ငါတော့ ဝမ်းသာတယ်၊ ငါတို့ အားလုံး တကယ့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်သွားကြပြီ
မိ။ ။အေးဟာ
ပြောပြောဆိုဆို မတိုင်ပင်ထားဘဲ အားလုံး တယောက်ကို တယောက် ဖက်ကာ ခလေးတွေလို ဝမ်းသာအားရ ပါးစပ်က “ဟေး” ကနဲ အော်လိုက်ကြသည်။
...........................................................................................................
သူငယ်ချင်း စစ်စစ်ကြီးတွေ ဖြစ်သွားကြပြီ ဆိုတော့ သူတို့ အချင်းချင်း ပိုပွင့်လင်းလာသည်၊ ဆွဲလားရမ်းလားတွေ လဲပါလာသည်၊ တင်ထွန်းအောင်ကိုလဲ အားမနာ ပါးမနာ ပေါ်ပေါ်တင်တင် အခြောက်တယောက်လို သဘောထားလာသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က လဲ သူတို့ ပြောတာကို ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ပြန်ချေပမဲ့ ဟို ၄ ယောက်က ရီစရာလို့ဘဲ သဘောထားသည်။ တခါတခါ သူတို့ အိမ်တွင် တင်ထွန်းအောင်ကို မိတ်ကပ်တွေ နှုတ်ခမ်းနီတွေ အတင်း ဝိုင်းဆိုးပေးကာ တခစ်ခစ် ရယ်ရင်းသဘောကျနေတတ်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်က ငြင်းပေမဲ့ လေးယောက်နဲ့ တယောက် အတင်းဝိုင်းချုပ်ကာလုပ်တော့ ဘယ်လို ငြင်းငြင်း ငြင်းလို့ ငြင်းလို့ မရတဲ့အဆုံး သူတို့ ပြုသမျှ ငြိမ်ခံရသည်၊ ပြီးတော့ နင်က မိတ်ကပ်နဲ့ ဘယ်လိုမှ ကြည့်လို့ မလှဘူးဟာ၊ ဘာဖြစ်လို့ အခြောက်ဖြစ်ချင်တာလဲ ဘာလဲ ညာလဲ တယောက်တပေါက် ဝိုင်းပြောကြသည်။
တင်ထွန်းအောင်လဲ တဟဲဟဲ ဖြင့် နင်တို့ကို ဘယ်သူပြောလဲ ငါအခြောက်မဟုတ်ဘူးဟ၊ နင်တို့ နော် နင်တို့ ငါလုပ်လိုက်ရင် နာတော့မယ် ချိမ်းခြောက်သော်လည်း သူ့ စကားကို ရီစရာ လို့ သဘောထားကာ “မင်းလဲ မိန်းမ ငါလဲ မိန်းမ စွမ်းမယ်ထင် လုပ်ကြည့်လိုက်လေ” ဘာညာ ဘာညာဖြင့် ကိုင်ဇာသီချင်းကို ဖျက်ဆိုပြီး ပြန်ပြောကာ သူ့ကို တယောက်တပေါက် ဝိုင်းစကြသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က လဲပါးစပ်ကသာပြောပြီး တကယ် လက်တွေ့ သူတို့ ကို မထိသဖြင့် တင်ထွန်းအောင်ဘာပြောပြော သူတို့ အဖို့ ရီစရာ ကြီးလို ဖြစ်နေသည်၊ သို့နှင့် တဖြေးဖြေး အခြေအနေက ပိုဆိုးလာသည်။ တခါတရံ တင်ထွန်းအောင် ရှေ့တွင်ပင် အိမ်နေရင်း အတို အပြတ်များ ဝတ်ကာ နင် ငါတို့လှနေတာ မနာလို ဖြစ်နေတယ်မို့လား ဘာလားဖြင့် ကြွားဝါတတ်လာသည်၊ သို့တိုင်အောင် တင်ထွန်းအောင် တယောက် သူယောက်ကျား စစ်စစ်ဖြစ်ကြောင်း သက်သေမပြပေ။ သို့သော် အခြေအနေက တသမတ်တည်း မနေ။
ဖြစ်ချင်တော့ ဘာမှမဟုတ်၊ တရက် ကျောင်းဆင်းတော့ သူတို့က လာဟာ လှည်းတန်းဈေး ခန ပတ်ရအောင်ဟိုဆိုကာ တင်ထွန်းအောင်ကို ကားမောင်းခိုင်းသည်၊ အဲဒီမှာ လတ်လတ်ဆပ်ဆပ် ရောင်းနေသော စတော်ဘယ်ရီသီး များကိုတွေ့သဖြင့် ဟာ စတော်ဘယ်ရီတွေ ကောင်းလိုက်တာ နို့ဆီနဲ့ တို့စားမယ် ဆိုပြီး ဝယ်လာကြသည်၊ အိမ်ရောက်တော့ စတော်ဘယ်ရီသီးများကို ရေဆေးပြီး ဇလုံထဲထည့်ကာ နို့ဆီ တဗူး ဖေါက်လို့ စကားတပြောပြောဖြင့် ဝိုင်းထိုင်ကာ တို့စားကြသည်။ စတော်ဘယ်ရီသီးများမှာ လတ်လဲလတ် ချိုလဲချိုလဲသည်သာမက နို့ဆီပါ ကူသဖြင့် ၅ ယောက်သား ဝိုင်းစားကြရာ ဝယ်လာသော စတော်ဘယ်ရီသီးများမှာ ခနလေးနှင့် ကုန်လေသည်၊ စတော်ဘယ်ရီကုန်သွားသော်လည်း ထို ၄ ယောက်ကအရှိန်မရပ်ဘဲ ကျန်နေသော နို့ဆီကို လက်ဖြင့် တို့ကာ စုတ်စားနေသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က နို့ဆီချည်း မို့ မိန်းခလေးများလို မစားချင်သဖြင့် မစားသည်ကို
မေ။ ။ရော့ အထွန်း နင် နို့ဆီ မစားဘူးလား၊ စားကောင်းတယ်ဟ၊ လာ ငါခွံပေးမယ်
ဘယ်စိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ မေ က နို့ဆီတို့ထားသော လက်ညိုးကို ပါးစပ်နား လာထိုးသဖြင့် တင်ထွန်းအောင်က အလိုက်သင့် စုတ်စားလိုက်သည်။ ဒါကို သဘောကျသလို ခိ ခိ ခိ ခိ ဖြင့် အသံထွက်အောင် ရယ်ရင်း
မေ။ ။ဟဲ့ နင်တို့လဲ အထွန်းကို ခွံကြွေးလိုက်လေဟာ
အင်း အင်း ဟုတ်သားဘဲ ဆိုပြီး တင်ထွန်းအောင်နား ပူးကပ်လို့ လက်ညိုးလေးတွေ ပါးစပ်နား ရောက်လာသဖြင့် တင်ထွန်းအောင်က တဟီးဟီး ဖြင့် သူတို့ အပြုအမူ ကိုသဘောကျပြီး တချောင်းပြီး တချောင်း စုတ်ပေးလိုက်သည်။
မေ။ ။တွေ့လား အထွန်း စုတ်တာ ခိ ခိ ခိ ခိ၊ ဘယ်ထဲက လေ့ကျင့်ထားလဲ မသိဘူး ခိ ခိ ခိ၊ ငါတို့ ခုမှ သိတယ်
မော်။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် အသဲထဲတောင် အေးသွားတာဘဲ၊
မ။ ။အင်း ဟ၊ ငါကျေွးလို့တောင် မဝဘူး ရော့ ရော အထွန်း ငါ့ဟာ စားအုံး
တင်ထွန်းအောင်က ကဲ ဒီလောက်ဖြစ်တာ ဟုသဘောထားကာ မိ လက်ကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ခပ်ကြာကြာလေးစုတ်ရင်း လျှာနဲ့ပါ တို့ထိ ကလိပေးလိုက်သည်။
မ။ ။အိ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ယားတယ် ယားတယ် စိတ်ထိန်း စိတ်ထိန်း အထွန်းနော် အထွန်း
မော်။ ။ဟဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ
မ။ ။ဘာဖြစ်လဲ သိချင်ရင် နင်လက် သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်လေ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မော်။ ။ရော့ ရော့ အထွန်း ခိ ခိ ခိ
တင်ထွန်းအောင်က မ လက်ကို လွှတ်ပြီး မော့် လက်ကို ဆွဲစုတ်လိုက်သည်။
မော်။ ။အီး ဟီး ဟီး ဟီး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
တဟီးဟီး တခစ်ခစ် နဲ့ သဘောကျသလို ဖြစ်နေတာမို့ နောက် ၂ ယောက်လဲ သူတို့ လက်ကို တင်ထွန်းအောင် ပါးစပ်ထဲ ထိုးကာ စမ်းကြည့်ကြသည်၊ စမ်းကြည့် ပြီး တခီးခီး တခစ်ခစ် ဘဲ လေးယောက်သား သဘောကျကာ တယောက်တလှည့် နို့ဆီခွက် နိုက်လို့ တင်ထွန်းအောင် ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုတ်ခိုင်းလိုက်၊ သူတို့ အချင်းချင်း လဲ တယောက်ကို တယောက် ခွံ့ကြွေးရင်း စုတ်လိုက် လုပ်နေရာက
မ။ ။နင့်လက်လဲ ငါတို့ စုတ်ပေးမယ်လေဟာ ခံလို့ကောင်းတယ်ဟ၊ လာ
ဆိုပြီး တင်ထွန်းအောင် လက်ကိုဆွဲလို့ နို့ဆီနှင့် တို့ကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုတ်လိုက်သည်၊ သူ့လက်ချောင်းက မ ပါးစပ်ထဲ နွေးနွေးလေးနဲ့ ခံလို့ကောင်းသည်မို့ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ဆိုပြီး ရယ်သံထွက်လာကာ ယားသလိုလို ကြက်သီးထချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ဒီကြားထဲ အပျော်လုပ်ကာ တယောက်ကို တယောက်အစွမ်းပြသလိုလို ဖြင့် လက်ကို ပုလွေမှုတ်သလို စုတ်နေရင်း ဆွဲထုတ်လိုက် အပြင်ရောက်ခါနီး ပြန်ဆွဲစုတ်လိုက်၊ မစုတ်ဘဲ လက်မှာပေနေတဲ့ နို့ဆီကို လျှာဖြင့် လျှောက်ယက်လိုက်ဖြင့် တယောက်ကို တယောက် မျက်စပြစ်ပြီး တွေ့လား တွေ့လား သူ့ထက်ငါ ပိုတတ်ကြောင်း တခိခိဖြင့် အစွမ်းပြကာ အကြွားပြိုင်နေသည်။ အတွေ့အထိကတဖြေးဖြေး စိတ်ပါလာသည်မို့ တင်ထွန်းအောင်က
“တော်ပြီ တော်ပြီ”
ဟုပြောတော့
မ။ ။ဘာလဲ နင်က ကြာရင် စိတ်ပြောင်းသွားပြီး အခြောက် မဖြစ်ချင်တော့မှာ စိုးလို့လား
ထွန်း။ ။အေး၊ ဟုတ်တယ် နင်တို့ လုပ်ပုံနဲ့ ငါ နင်တို့နဲ့ ညားတော့မယ်၊ မပြောလိုက်ချင်ဘူး”
မေ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟေ့ ငါတို့ သူငယ်ကောင်းပီသစွာ အထွန်းကို အခြောက်ဘဝ က လွတ်အောင် လုပ်ရမယ်၊ ဘယ်လိုလဲ”
မိ။ ။ဟုတ်တယ်ဟ၊ ငါတို့က သူငယ်ချင်းကောင်းအနေနဲ့ သူ့ကို ဒီဘဝက လွတ်အောင် ချွတ်ရမယ် ခိ ခိ ခိ
မ။ ။ဒါဆို ဒီလိုလုပ် ငါတို့ ဂိမ်း ကစားမယ်ဟာ”
မော်။ ။ဘာဂိမ်းလဲ
မ။ ။ဘာဂိမ်းလဲ ဆိုတော့ အင်း . . matching ဂိမ်း ကစားမယ်ဟာ ခစ် ခစ် ခစ် နင်တို့ိသိလား ခိ ခိ ခိ ခိ
မေ။ ။ဘာလဲဟ ဘယ်လို match မှာလဲ
မ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နင်တို့တကယ်ကစားမလား
မော်။ ။ပြောလေဟာ နင့်ဂိမ်းကို ဘယ်လိုကစားလဲဆိုတာ
မ။ ။ဒီလိုလေဟာ၊ ငါတို့ အထွန်းကို ဘာမှမမြင်ရအောင် မျက်စိပိတ်၊ ပြီးတော့ ငါတို့ ခု ဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံ အဝတ်တွေကို ချွတ်ပြီး အထွန်းကိုပေး၊ ပြီးတော့ သူ့ကို မှန်အောင် ပြန်ဝတ်ခိုင်းမယ် ဘယ်လိုလဲ
မိ။ ။အာ့ အယ် မျက်စိပိတ်ထားတော့ သူက ဘယ်လို မှန်အောင်ရှာမလဲ
မ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နင်ကလဲ ဘာပူလဲ ဒါက သူ့အလုပ်၊ သူ့ဖာသာ သူ ဘယ်လို ရှာရှာပေါ့၊ ငါတို့က သူရှာတာ ငြိမ်ခံနေလိုက်ရုံဘဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မော်။ ။ဟိ ဟိ ဟိ ဟိ ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ဘယ်လိုရှာရှာ ဒါ သူ့အလုပ်၊
မေ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နှာခေါင်းနဲ့ ရှာ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မ။ ။ဟေ့ ဟေ့ မေ မပြောနဲ့၊ ဘယ်လိုလဲ အထွန်း နင် ရှာနိုင်ပါ့မလား
ထွန်း။ ။ဘာလို့ မရှာနိုင်ရမှာလဲ နင်တို့နော် ငါ ဘယ်လိုရှာရှာ မကန့်ကွက်ကြေး
မေ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မကန့်ကွက်ဘူး စိတ်ချ စိတ်ချ၊ နင့်ဖာသာနင် ငါတို့ကို ဘယ်လိုလုပ်လုပ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား
မ။ ။အင်း ဟုတ်တယ် ဘာလုပ်လုပ်၊ အဓိက ကနင်မှန်အောင် ပြန်စွပ်ပေးနိုင်ဘို့ဘဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
ထွန်း။ ။ဒီလိုဘယ်ရမလဲ နင်တို့ ခု ဘာဝတ်ထားတယ် ဆိုတာ ငါက သိမှမသိတာ၊ နင်တို့ ခု ဘာဝတ်ထားတယ်ဆိုတာ ငါ့ကို အရင်ပြ
မော်။ ။အင်း ဟုတ်တယ်၊ ပြရမှာပေါ့၊ ဒါမှ တရားမှာ၊ ငါတို့က အားလုံး ဆိုက်တူနေတော့ အဝတ်အစားဝယ်တိုင်း တံဆိပ်မှာ နာမည်ထိုးထားတာ၊ ဒီမှာကြည့် ငါ့ပြမယ်
ပြောရင်း မော် က သူဝတ်ထားတဲ့ အပြင်အင်္ကျီကို ဖြတ်ကနဲ ချွတ်လို့ နောက်လှည့်ကာ ဘရာက တံဆိပ်ကို ပြသည်။
မော်။ ။ကြည့် တံဆိပ်ကို၊
တင်ထွန်းအောင်က ဘရာ နောက်ဘက်တွင် ကပ်ထားတော့ တံဆိပ်ကို ဆွဲကြည့်တော့ မော် ဆိုပြီး ဘောပင်နှင့် ရေးထားသည်ကို ခပ်မှိန်မှန်တွေ့လိုက်သည်။
မော်။ ။တွေ့လား၊ ဘောင်ဘီကြည့်အုံးမလား၊ ဟိတ် ကောင်မတွေ နင်တို့ဟာ ပြလိုက်လေဟာ
မ။ ။ဘယ်ဟာလဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မိ။ ။နင့် အတွင့်ပစ္စည်း
မေ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
ပြောရင်း ဆိုရင် တကယ်ပင် သူတို့ အပြင်က အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်ကြသည်။
.......................................................................
အပြင်က အဝတ်အစားများ ကျွတ်သွားသည်နှင့် တင်ထွန်းအောင်က သူတို့ အတွင်းခံများတွင် ကိုင်ကြည့်လျှင် သိနိုင်သည့် ပုံစံ မတူသော အမှတ်အသား တခုခု ရှိမလားဟု သေချာလိုက်ကြည့်သည်၊ ပြူးတူးပြဲတဲဖြင့် တင်ထွန်းအောင်က သူတို့ အတွင်းခံတွေ လိုက်ကြည့်နေသည်ကို ရိပ်မိပြီး တခိခိ တခစ်ခစ် ဖြင့်
မေ။ ။ဘာလဲ ဘာလဲ ပုံစံမတူတာလိုက်ကြည့်နေတာလား၊ လိုက်မရှာနဲ့ မောမယ်၊ ငါတို့ ခု ဝတ်ထားတာ အားလုံး တမျိုးတစားတည်း ပုံစံ အတူတူဘဲ ခိ ခိ
ထွန်း။ ။ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ဒါဆိုလဲ အကုန်ချွတ်လေဟာ ချွတ်ပြီး ငါ့ကိုပေး၊ ဂိမ်းစမယ်၊ ကြာတယ်
မ။ ။မရဘူး မရဘူး၊ နင့် မျက်စိ ပိတ်ပြီးမှ ငါတို့ ချွတ်ပေးမယ်၊ ခု မချွတ်ဘူး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
မေ။ ။လာ လာ ကြည့် တွေ့လား တံဆိပ်မှာ နာမည်ထိုးတားတာ
အားလုံက နောက်လှည့်ပြတော့ တင်ထွန်းအောင်က တယောက်ဆီ အတွင်းက တံဆပ်ကိုလှန်ကြည့်ပြီး
ထွန်း ။ဘယ်မှာလဲ ဘောင်းဘီကတံဆိပ်
ဟုဆိုရင်း လက်ဖြင့် အနားက မော့် ဘောင်းဘီစကို ဆွဲဟ ပြီး အတွင်းကို ငုံ့ကြည့်သည်၊
မော်။ ။ဟဲ့ ပလုပ်တုတ် အထွန်း ဘယ့်နှယ် အရှေ့က လာကြည့်တာလဲ၊ နင့်ဘိုးအေ တံဆပ်က အရှေ့ကကပ်မလား ဘေးမှာဟ၊ ဘေးချုပ်ရိုးကြောင်းမှာ ကပ်ချုပ်ထားတာ
ထွန်း။ ။သိဘူးလေဟာ၊ ဟီး ဟီး ဟီး
မ။ ။ဘာတွေ့လဲ အထွန်း ခစ် ခစ် ခစ်
ထွန်း။ ။ဘာမှမတွေ့ဘူး ပြောင်နေတာဘဲ ဟီး ဟီး ဟီး။ ပြ နင်ရော
မ။ ။ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာလာဆွဲတာလဲ တော်ပြီ တော်ပြီ မပြတော့ဘူး၊ တံဆိပ် အားလုံမှာ နာမည်ထိုးထားတယ် အာမခံတယ်၊ မျက်စိပိတ်တော့ ဒီကောင် မျက်စိပွင့်နေရင် အန္တရယ် ကြီးတယ် ခိ ခိ ခိ ခိ
ထွန်း။ ။နင်တို့ကလဲ စောစောကပြောတော့ ငါ ဘာလုပ်လုပ်ဆို
မေ။ ။ဒါက နင်မျက်စိပိတ်ပြီးမှ ခွင့်ပြုမှာ၊ ခု မရသေးဘူး
ထွန်း။ ။ဘာထူးလဲ အတူတူဘဲဟာ
မေ။ ။ထူးတယ် မတူဘူး၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်
ထွန်း။ ။ဒါဆို ပိတ်ဟာ၊ ပြီးရင် နင်တို့ အကုန်ချွတ်ပြီး ငါ့ကိုပေး၊ တွေ့မယ် နင်တို့လား သေဖို့သာပြင်
မ။ ။ဟဲ့ ဟဲ့ ဟဲ့ အမလေးဟဲ့ နင့်ကြိမ်းဝါးသံကြီးကလဲ ကြောက်စရာကြီး၊ ငါတို့ အကုန်ကျွတ်သွားရင် ဘာလုပ်မလို့လဲ
ထွန်း။ ။မပြောဘူး၊ ငါ့ဖာသာ ဘာလုပ်လုပ် ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး
မေ။ ။ဟိုဟာ လုပ်တာ မပါဘူးနော် ခိ ခိ ခိ ခိ
မော်။ ။မပူပါနဲ့ မေရာ၊ ဟိုဟာ လုပ်ဘို့ နေနေသာသာ သူ့ဟိုဒင်းတာင် ဟိုလို ဖြစ်ရင် ကံကောင်း၊ ခိ ခိ ခိ ခိ
မိ။ ။ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟိုလို ဖြစ်လာရင် ငါတော့ ကြည့်ချင်သား ဘာလေးနဲ့ တူလဲ လို့ ခစ် ခစ် ခစ်
မေ။ ။မျက်စိပိတ်ဟာ၊ ဘယ်မှာလဲ eye mask ကြာတယ်၊
မ။ ။ဒီမှာ ဒီမှာ လာလာ ငါစွပ်ပေးမယ်
တင်ထွန်းအောင် ရုတ်ကနဲ အမှောင် အတိကျသွားသည်။
ထွန်း။ ။ကဲ ပေး နင်တို့ အဝတ်တွေ
ခိုးခိုး ခစ်ခစ် ရယ်သံတွေ ထွက်လာပြီး အဝတ်တွေ သူ့လက်ထဲ ရောက်လာသည်။
မ။ ။နေအုံး နေအုံး အထွန်း နင်လဲ ချွတ်၊ ငါတို့လို အန်ဒါဝဲလ် နဲ့နေ
မေ။ ။ဟုတ်တယ် ချွတ်၊ အထွန်း နင်လဲ ချွတ်ဟာ၊
ထွန်း။ ။ချွတ်မယ်ဟာ၊ နင်တို့နော် နင်တို့ ငါစိတ်ပါလာပြီနော် မရတော့ဘူး
“ခိ ခိ ခိ ခိ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် “
တင်ထွန်းအောင်က ခပ်သွက်သွက် သူ့ အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်တော့ သူတို့လို အောက်တွင် အဖြူရောင် အန်ဒါဝဲလ် တခုတည်းသာ ကျန်တော့သည်၊ ဂိမ်းကစားသည် ဆိုပေမဲ့ လုံးလားထွေးလားဖြင့် အခြေအနေတခု ကို ဦးတည်နေသည်မို့ နဂိုကတည်းက စံချိန်ပြည့်နေသော တင်ထွန်းအောင် လီးက တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့် မတောင်သေးသော်လည်း ခပ်တင်းတင်းအနေအထားဖြင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အောက်တွင် ဘေးသို့ ကန့်လန့်ဖြတ် အချောင်းအတိုင်း ရှိနေသည်ကို ထင်ထင်းရှားရှား မြင်နေရသည်။ တင်ထွန်းအောင်ကိုကြည့်ပြီး သူတို့ လေးယောက် ဆီက တခိုးခိုး တခစ်ခစ် ရယ်သံများ တိတ်သွားသည်။ တယောက်နှင့် တယောက် တယောက်နှင့် တယောက် တင်ထွန်းအောင် လီးကို မျက်စပြစ်ရင်း အံ့သြသင့် ကာ တင်ထွန်းအောင် မကြားအောင် ပါးစပ်လှုတ်ရုံ လှုတ်ကာ လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ပြောနေကြသည်။
တင်ထွန်းအောင်က သူတို့ဘာဖြစ်နေသည် မသိ၊ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချကာ သူ့လက်ထဲက အတွင်းခံများကို တခုစီ ကျကျနန နမ်းကြည့်နေသည်။ တနေ့လုံး ကျောင်းတက်ရင်း ဝတ်ထားသည်မို့ အပေါ်ဝတ် ဘရာများက ချေွးနံ့နှင့် သူတို့သုံးသော ရေမွှေးနံ့ရော ရောထွေးကာ တယောက်စီ၏ ကိုယ်ပိုင် အနံ့လို ဖြစ်နေသည်၊ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကတော့ အနံ့ နဲနဲပြင်းသည်၊ ၂ ထည်က နဲနဲပိုပြင်းပြီး ၂ ထည်က သိပ်မပြင်းပေ၊ ပြင်းသော်လည်း မခံနိုင်လောက်အောင် နံသည်တော့ မဟုတ်၊ ဘာနံ့ဟု တိတိကျကျ ပြောလို့မရသော်လည်း ထိုအနံ့က စောက်ဖုတ်ဆီက ထွက်တတ်သော စောက်ဖုတ်နံ့မှန်း တင်ထွန်းအောင် ကောင်းကောင်းသိသည်။ တင်ထွန်းအောင် ယက်ဖူးသော စောက်ဖုတ်တိုင်းတွင် ထိုကဲ့သို့ အနံ့မျိုးရှိကြသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က ထိုအနံ့ကို သဘောကျသည်၊ ခပ်ပြင်းပြင်းအနံ့က ပိုရှု၍ ကောင်းသည်ဟု ထင်မိသည်၊ ဘောင်းဘီကို နမ်းးရင်း တင်ထွန်းအောင် စိတ်ကြွလာသည်၊ ဘောင်းဘီတိုင်းလိုလို တူသည်က တနေ့လုံး ဝတ်ထားခြင်းကြောင့် သေးနံ့ခပ်သဲ့သဲ့ ရနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ သေးန့့ံကို ဖယ်ပြီး ကျန်အနံ့က တထည်နှင့် တထည် အနည်းငယ် ကွာသည်ကို တင်ထွန်းအောင် ပြောနိုင်သည်၊ အရေးကြီးသည်က သူတို့ ကိုယ်က ထွက်သော အနံ့နှင့် အဝတ်က အနံ့ တူအောင် တိုက်နိုင်ဘို့ အရေးကြီးသည်၊
“ကဲ ဂိမ်းစမယ်၊ ဘရာစီယာကို အရင်မက်ချ်မယ်၊ ဘယ်မှာလဲ နင်တို့”
“ဒီမှာ ဒီမှာ”
ဘရာ ၄ ထည်ကို ကောက်ကိုင်လို့ အသံကြားရာဖက် လက်က ဟိုစမ်းဒီစမ်းဖြင့် သွားကာ တယောက်ဆီ ခေါင်းကို လိုက်စမ်းပြီး ၄ ယောက်လုံး အတူတူထိုင်နေသည်ကို စမ်းမိတော့ အစွန်ဆုံးကတယောက်ကို ခွလိုက်သည်၊ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်၍ သူ့ကိုယ်ကို အုပ်မိုးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်၊ ကျန် ၃ ယောက်က တင်ထွန်းအောင် ဘာလုပ်မည်ကို မျက်တောင်မခတ်တန်း ကြည့်နေကြသည်၊ အခွခံရတဲ့ သူကလည်း ရင်ထိတ်ထိတ်ဖြင့် ဖြစ်နေသည်။
ခွပြီး လက်က ခေါင်းနှင့် မျက်နှာ ဟိုစမ်း ဒီစမ်း စမ်းနေရင်းက ငုံ့ပြီး နှာခေါင်းက လည်တိုင်ပေါ်တိုးဝင်သွားကာ ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည်၊
“အိ ယားတယ်”
အနမ်းခံရသူဆီက အသံထွက်လာသည်၊ တင်ထွန်းအောင် ဂရုမစိုက်၊ မိန်းခလေးများသည် ရေမွှေးကို လည်တိုင်တို့ ရင်ဘတ်တို့တွင် ဆွတ်တတ်မှန်း သူသိသည်၊ နမ်းမိသည်နှင့် အနံက တန်းကနဲရလိုက်သည်၊ သို့သော် သေချာအောင် လည်တိုင်တပတ်လုံးကို ဖွဖွလေး လျှောက်နမ်းသည်၊ အနမ်းခံရသူ က တအိအိ တအအ ဖြင့် ယားသလိုလို ညုသံပေးသည်၊ လက်ကလည်း အလိုလို တင်ထွန်းအောင် ဂျိုင်းအောက်ကလျိုလို့ ပုခုံးကို အသာလှမ်းဖက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်က သူ့ကို လှမ်းဖက်သော လက်ကို ကိုင်၍ မြှောက်လိုက်သည်၊ ပြီး နှာခေါင်းက လည်တိုင်မှ အောက်သို့ တဖြေးဖြေးဆင်းလာပြီး ရင်ညွန့် အထွက်နားတွင် လမ်းကြောင်းပြောင်းကာ စောစောက မြှောက်ထားသော ဂျိုင်းကြားထဲ တိုးဝင်သွားသည်၊
“အီး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ရယ်သံနှင့် အတူ တင်ထွန်းအောင် နှာခေါင်းထဲ ဂျိုင်းချေွးနံ့ ပျောက်စေသော အမွှေးနံ့နှင့် အတူရောနေသည့် ချေွးနံ့က တိုးဝင်လာသည်။ ကမန်းကတမ်း တင်ထွန်းအောင် ခေါင်းကို ခွာလို့ လက်ထဲက ဘရာ များကို တခုချင်း ပြန်ရှုကြည့်သည်၊ ထိုနောက် ရင်ဘတ်ထဲ ခေါင်းထိုးကာ ရင်သားအစုံအား သူ့ နှာခေါင်းဖြင့် လျှောက်နမ်းလေသည်၊ လက်ကလည်း လွတ်နေသည့် ရင်သားကို သေသေချာချာ ကိုင်တွယ်ညှစ်ကြည့်သည်၊
“အီး . . . အထွန်း . . အဲ့လောက်တောင် ကိုင်ဘို့ လိုလို့လား၊ တခါတည်း နင်ကိုင်နေတာ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး”
“အင်း လိုတယ်၊ နင်တို့ကလဲ ငါ ဘယ်လိုစမ်းစမ်းဆို”
“အင်းပါ အင်းပါ”
လေသံပျော့သွားကာ ရင်သားက ကော့တက်လာသည်။
တင်ထွန်းအောင် အပြုအမူကြောင့် ကျန် ၃ ယောက်က တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ပြီး လျှာတစ်လစ်ထုတ်ကာ ကြက်သီးထသလို ပခုံးတွန့်လို့ တုန်ပြသည်။
“ကဲ နောက်တယောက်”
အနမ်းခံနေရသူက ကော့လန်ပြီး ဖီးလ်တက်နေတုန်း ထင်ထွန်းအောင်က နောက်တယောက်လို့ ပြောက ထရပ်လိုက်သည်၊ ထရပ်လိုက်မှ စောစောကထက် သိသိသာသာကြီး ဖေါင်းကားလာသော လီးကို ဘောင်းဘီအရာဖြင့် သူတို့ ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုနောက် နောက်တယောက်ဆီ တက်ခွကာ စောစောကလို အနမ်းဖြင့် စလိုက်သည်။ ဒီတယောက်လည်း တအီးအီး တအဲအဲဖြင့် တင်ထွန်းအောင် ပြုသမျှ ခံနေသည်၊ တင်ထွန်းအောင်ကလည်း တယောက်ပြီး တယောက် တထပ်တည်း နီးပါးလောက် နမ်းကာ နောက်ဆုံး တယောက် နမ်းပြီးသည်နှင့် သူ့ လက်တွင် သူ့ဖာသာ သူ့ အမှတ်အသားဖြင့် ကိုင်ထားသော ဘရာ တထည်ကို နောက်ဆုံး တယောက်တွင် ဝတ်ပေးလိုက်သည်၊ ဝတ်ပေးပြီးသည်နှင့် သေချာအောင် ဘရာပေါ်မှ နို့အုံကို ထပ်နမ်းကာ လက်က နို့နှင့် ဘရာ အံဝင် မဝင် သေသေချာချာ ပယ်ပယ်နယ်နယ် စမ်းသပ်နေသည်။
ပြီးမှ တဆင့်ချင်း တယောက်ပြီး တယောက် ဝတ်ပေးကာ သေချာစစ်ဆေးသည်။ အားလုံး ဝတ်ပေးပြီးနောက်
“ကဲ အန်ဒါဝဲလ် အလှည့်” ဟို ဆိုကာ လက်ဖြင့် ကုန်းကုန်းကွကွ ဟိုစမ်းဒီစမ်းဖြင့် စောစောက ခုံပေါ်တွင် တင်ထားသော အန်ဒါဝဲလ် များကို သွားယူလာသည်၊ ထိုနောက် သူတို့ဆီ ပြန်လာကာ ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လို့ ပေါင် ၂ ချောင်းကို ကိုင်လို့ သူ့ရှေ့ကို ဆွဲကာ ဖြဲလိုက်သည်
“ဟဲ့ ပလုပ်တုတ်၊ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဟဲ့၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ပြီးတော့ သူ့လက်ဖြင့် တချက်စမ်းကာ ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲ ငုံ့လို့ တရှုတ်ရှုတ်ဖြင့် အနံ့ ခံသည်၊ ပြီးတာနှင့် ချက်ခြင်းပင် နောက်တယောက်ကို ပြောင်းကာ ပေါင်ကို ဆွဲဖြဲလို့ အနံ့ခံပြန်သည်။ ထိုနောက် လက်ထဲကိုင်ထားသော ဘောင်းဘီကို သေချာကိုင်ကာ လက်ဖြင့် ဂွကြားနေရာ သေချာစမ်းပြီး နမ်းကြည့်သည်၊ ၂ ကြိမ်မှ ဘောင်းဘီကို နမ်းလိုက် သူတို့ ၂ ယောက်ကို တလှည့်စီ နမ်းလိုက် လုပ်နေပြီး နောက် တတိယလူဆီ ကူးသွားသည်၊ စောစောကလို တတိယ လူကို နမ်းလိုက်၊ ဘောင်းဘီကို နမ်းလိုက် တချက်မျှ လုပ်ပြီး နောက်ဆုံးလူဆီ ကူးသွားသည်၊ စောစောကလို ၂ ကြိမ်မျှ ဟိုဘက် ဒီဘက် ကူးနမ်းလိုက် ဘောင်းဘီကို နမ်းလိုက် လုပ်ပြီးသည်နှင့် တင်ထွန်းအောင်က ထရပ်လိုက်သည်။
“ရပြီလား”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး မရသေးဘူး ဒါအကြမ်းဘဲ ရှိသေးတာ၊ သေချာအောင် နင်တို့ကို တယောက်ချင်း ထပ်နမ်းအုံးမယ်”
“အထွန်းနော် နင်မညစ်နဲ့၊ နင်ရပြီ၊ ငါသိတယ် နင်လက်ထဲမှာ သေချာကိုင်ပြီး မှတ်ထားတာ”
“အိုး မသေချာသေးပါဘူးဆို”
“ဒါဆိုလဲ နမ်းဟာ၊ နမ်းရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ အရသာပါမြည်း၊ ပြီးတော့ လုပ်ချင်သလိုလုပ်၊ လိုးချင်လဲလိုးတော့၊ နင့်သဘောဟာ၊ ငါ မရတော့ဘူး နင် ဒီည ငါနဲ့ဘဲ အိပ်တော့၊ မပြန်နဲ့တော့”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါကဘာသဘောလဲ၊ ဘာ နင့်နဲ့ဘဲလဲ ငါလဲပါတယ်၊ ငါ့နဲ့လဲ အိပ်”
“ဘာနင်တို့ချည်းလဲ ငါလဲပါတယ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ငါလဲပါတယ်ဟာ၊ အိပ်ဟာ ငါတို့အားလုံးနဲ့ အိပ်”
“တကယ်နော် နင်တို့ တကယ်ပြောတာနော်”
“တကယ်ဟာ တကယ်”
“ဒါဆို ရော့ ဒီမှာ နင်တို့ ဘောင်ဘီ၊ ဒါက နင့်ဟာ၊ ဒါက နင်ဟာ၊ ရော့ ဒါက နင့်ဟာ၊ ဒါက နင့်ဟာ၊ မှန်လား၊ ဘရာရော ငါဝတ်ပေးတာ မှန်လား”
“ဟယ် . . အထွန်းရာ နင်က ခွေး ကျနေတာဘဲ ဒီလောက် အနံ့ခံကောင်းသလား၊ ကြည့်စမ်း အကုန်မှန်တယ်”
“စောက်ကောင်မတွေ နင်တို့က ငါ့ကိုများ ခွေး တဲ့ သေဘို့သာပြင်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ပြောပြောဆိိုဆို တင်ထွန်းအောင်က သူ့ မျက်စိတွင်း အုပ်ထားသော eye mask ကို ဖြုတ်ကာ ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ ၄ ယောက်က ဆိုဖာပေါ်တွင် စောစောက သူလှမ်းပေးသော ဘောင်းဘီလေးတွေ ကိုယ်စီကိုင်လို့ ပေါင်ကားကာ တခစ်ခစ်ရယ်နေကြသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က သူတို့ကို လှမ်းကြည့်ပြီး သူပါ ရောယောင်တဟီးဟီးဖြင့် ရယ်လို့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ စောစောက ဘောင်းဘီကြားထဲ ရုန်းထနေသည့် ကြီးမားထွားကြိုင်းသော အချောင်းကြီးက ဟိုရမ်း ဒီရမ်းဖြင့် ထင်ထင်ရှားရှားကြီးပေါ်လာတော့ ထိုလေးယောက် ဆီက ရယ်သံပျောက်လို့ တပြိုင်တည်း ထအော်သည်။
“အမလေး”
...................................................................................................................
“တိုး ဟိုဘက်”
ပြောရင်း ပူးထိုင်နေသော လေးယောက်ကြား အလယ်တဲ့တဲ့သို့ တင်ထွန်းအောင် ခန္တာကိုယ်ကြီး ကျလာသည်၊ တခစ်ခစ် တဟိဟိ ဖြင့် ဟိုလေးယောက်က မရွှေ့သောကြောင့် တင်ထွန်းအောင်က သူ့ကိုယ်ကို ကြားထဲ အတင်းတိုးကာ ကြပ်ကြပ်သတ်သတ် ထိုင်ချသည်။ ထို့နော်က သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ကာ လေးယောက်လုံးကို အတင်းဆွဲဖက် လိုက်သဖြင့် လေးယောက်သား တင်ထွန်းအောင် ကိုယ်ပေါ် ဖိကပ်လာသည်။
“အထွန်း နင့်ဟာကြီးကလဲ ဟာ၊ ငါတို့ ထင်တောင် မထင်ထားဘူး”
“အေးဟ မော်ရ ငါတို့ရဲ အချစ်တုံးကြီးနဲ့ ဘယ်သူပိုကြီးမယ်ထင်လဲ”
“ခိ ခိ ခိ ခိ အချစ်တုံးကြီး ပိုကြီးမယ်”
“အယ် မ ကလဲ ခု နဲနဲပျော့သွားလို့၊ စောစောကဆို အထွန်းက ပိုကြီးတယ်”
“ဘယ်က အချစ်တုံးကြီးလဲဟ”
“သွား သွား မေ သွားယူချေ၊ ညက နင့် အခန်းထဲမှာ ထားခဲ့တာ”
လျစ်ကနဲ မေ က ရုန်းထွက်ကာ အခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည်၊ ပြန်ထွက်လာတော့ နီညိုရောင် ရော်ဘာဖြင့် လုပ်ထားသော ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်း ဒစ်ကားကားနှင့် လီးတုကြီး ကိုင်ပြီး ပြန်လာသည်။ ပြီးတော့ ရယ်ကျဲကျဲဖြင့်
“တွေ့လား ငါတို့ အချစ်တုံးကြီး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဘယ်သူပိုကြီးလဲ”
ပြောပြောဆိုဆို တင်ထွန်းအောင်ရှေ့ ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်ကာ အချစ်တုံးကြီးကို တင်ထွန်းအောင် လီးနှင့်ယှဉ် လိုက်သည်၊
“ခိ ခိ ခိ ခိ အချစ်တုံးကြီး ပိုကြီးတယ်”
“အယ် မဟုတ်ဘူး၊ ခု နဲနဲပျော့နေလို့၊ နေအုံး ငါပြမယ်”
ပြောပြောဆိုဆို မေ က နဲနဲ ပျော့နေတဲ့ တင်ထွန်းအောင် လီးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ ပွတ်ကစားကာ တချက်နှစ်ချက်ထုရင်း
“အထွန်း စောစောကလို တောင်နေအောင် လုပ်ဟာ”
“စောက်ကောင်မတွေ တောင်မလား နင်တို့ အချစ်တုံးကြီး ငါ့ဘိုက်ပေါ်လာတင်ထားတာ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် နင့်မှာ အဲလို ၂ ချောင်းလောက် ရှိရင် ကောင်းမယ်”
“လေးချောင်းရှိရင် ပိုမကောင်းဘူးလား”
“ကောင်းတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ပြောပြောဆိုဆို တင်ထွန်းအောင်က သူတို့ အချစ်တုံးကြီးကို ကောက်ကိုင်ကာ တဖက်ဆိုဖာပေါ် လှမ်းပြစ်တင်လိုက်သည်။
“နင်ကလဲ ငါတို့က ဘယ်သူကြီးလဲ သိချင်တာ”
“ဘယ်သူကြီးကြီး၊ ကြာတယ်၊ ကဲ . . .”
“အယ် နေပါအုံး နင်ကလဲ . . .”
ဆိုဖာပေါ်မှ အားယူထဟန် ပြင်လိုက်သည့် တင်ထွန်းအောင်ကို မေ ကတားရင်း လီးကို ကိုင်ထားရာမှ ပါးစပ်ဖြင့် ဆွဲစုတ်လိုက်သည်။ အဲဒီကနေ စလို့ တယောက်တပေါက် တင်ထွန်းအောင် ကိုပြောရင်း လီးက သူတို့ ၄ ယောက် ပါးစပ် တလှည့်စီပြေးနေသည်၊ သူတို့ ၄ ယောက် တင်ထွန်းလီးပတ်ပတ်လည်တွင် ပါးစပ်ဟကာ တယောက်ပါးစပ်က အလွတ်ကို တယောက်စောင့်ရင်း လွတ်သည့် နေရာကို လျှာဖြင့် တို့ထိ တို့ထိကစားကာ
“ဒါနဲ့များ အထွန်းရယ် ဘာလို့ အခြောက်ယောင်ဆောင်နေတာလဲ”
“ဟ ဘယ်သူက ဆောင်လို့လဲ နင့်တို့ဖာသာ ငါ့ကို အခြောက်ထင်နေတာ”
“ထင်မှာပေါ့ နင်ပုံက မိန်းမတွေ စိတ်မဝင်စားတဲ့ပုံ”
“စိတ်ဝင်စားမလား ငါကမှ မချစ်တာ”
“ယောက်ကျားဆို မချစ်လဲ နဲနဲတော့ စိတ်ဝင်စားပါတယ်ဟ”
“စိတ်ဝင်စားပြီး ဘာလုပ်မလဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ဒီလိုပေါ့”
“ဟေ့ အထွန်း နင် အကြာကြီး လုပ်နိုင်လား”
“ဘာကိုလဲ”
“အာ လိုးတာကိုပြောတာ”
“ဘယ်သိမလဲဟ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ငါတို့က ၄ ယောက်တောင်ဟာ နင်လိုးနိုင်ပါ့မလား”
“စမ်းကြည့်မယ်လေ၊ ငါလဲ သိချင်တာ၊ ဘယ်သူ အရင်ခံမလဲ”
“ငါ အရင် ခံမယ်၊ နေအုံး နေအုံး ဒီအောက်မှာ တခုခု ခင်းမှ သွားသွား နင်တို့ အခန်းထဲက စောင်တွေ ခေါင်းအုံးတွေ အကုန်သွားယူခဲ့”
“နင်ကရော”
“ခိ ခိ ခိ ခိ ငါက ဒီမှာ မုဒ် သွင်းနေတာ ခိ ခိ ခိ”
“အင်း မုတ်ပါသွင်းလိုက်”
ပြောပြောဆိုဆို ကျန် ၃ ယောက်က အခန်းထဲဝင်သွားပြီး ရှိသမျှ စောင်တွေ ခေါင်းအုံးတွေ ပွေ့ပိုက် ပြန်ထွက်လာကာ ဧည့်ခန်း ကြမ်းပြင်တွင် ခင်းလိုက်သည်။ ခင်းပြီးသည်နှင့်
“လာ အထွန်း”
ဟိုဆိုကာ လက်ဆွဲလို့ အောက်က ခင်းထားသော အခင်းပေါ် ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်သည်၊ တင်ထွန်းအောင်က အလိုက်သင့် ပက်လက်လှဲပေးသော မော့် အနောက် ဒူးထောက် ဝင်ထိုင်ရင်း သူ့ဟာ နှင့် တေ့လိုက်သည်။
“ကြမ်းကြမ်းသာ လုပ် သိလား အထွန်း၊ ငါက ကြမ်းမှ ကြိုက်တာ”
“အင်း”
တဆက်တည်း ပက်လက်လဲနေတဲ့ မော့် ကိုယ်ပေါ် မေ ကတက်ခွလို့ တွန့်ဆုတ် တွန့်ဆုတ်နဲ့ နောက်ပြန်တိုးလာကာ ဖင်ကော့ပေးသည်။ တင်ထွန်းအောင်က ကော့ပေးလာသည့် မေ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်တဖက်က လှမ်းကိုင်ရင်း တေ့ထားသော သူ့လီးကို မော့် စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးချလိုက်သည်။ မိ နှင့် မလည်း ဘေးနားတွင် တယောက်နှင့် တယောက် ပွတ်သတ်နမ်းရှုတ်နေကြသည်။ ထို့ နောက်တွင်တော့ အခန်းထဲတွင် စကားသံများ တိတ်ဆိပ်သွားကာ ညီးညူသံများ ဖုံးလွှမ်းလာလေတော့သည်။
မ။ ။စောက်ကောင် အထွန်း၊ နင်တော်တော်လိုးနိုင်တဲ့ကောင်
မိ။ ။ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ အီဆိမ့်သွားတာဘဲ၊ အေးနော် မ၊ အစစ်မှ တကယ် ကောင်းတာ
မေ။ ။မဝဘူးဟာ၊ ခံချင်သေးတယ် ခိ ခိ ခိ ခိ
မော်။ ။စောက်ကောင်မ ခံတုန်းက တော့ ဝက်လို အော်နေပြီး ဘာမဝသေးဘူးလဲ
မေ။ ။ခိ ခိ ခိ ခိ ဘာ ဝက်လိုလဲ၊ ဝက်လို အော်တာ နင်
မော်။ ။အော်မှာပေါ့၊ ဟိုကောင် ဒီလောက်ကြမ်းတာ
ထွန်း။ ။တော်စမ်းပါဟာ နင်တို့က ပြောလိုက်ရင် မိုးလားကဲလား၊ အကုန်လုံး အတူတူဘဲ၊ ပြောတော့ ကြမ်းမှလေး ဘာလေး၊ တယောက်မှ ခံနိုင်တာ မဟုတ်ဘူး
မိ။ ။ခံနိုင်မလား နင့်လီးက မြင်းလီးလောက်ကြီး
မ။ ။ခိ ခိ ခိ နင်မြင်ဘူးလား မြင်းလီး
မိ။ ။ဘာလို့ မမြင်ဘူးရမလဲ၊ ငါတို့ဆီ မြင်းလှည်းတွေများ ပုံလို့၊ နင်တို့ မမြင်ဘူးရင် ကြည့်ထား မြင်းလီး နဲ့ အထွန်းလီး အတူတူဘဲ ခိ ခိ ခိ
မော်။ ။ဟဲ့ အထွန်း နင်ဒီလောက် အကြာကြီး ဘယ်လို အောင့်ထားလဲဟ
မ။ ။အေးဟာ တောင်လိုက်တာကလဲ ကျကို မကျဘူး
ထွန်း။ ။ဟာ နင်တို့ကလဲ ဘာတွေ ပေါက်ပေါက် ရှာရှာ လာမေးနေတာလဲ
မေ။ ။သိချင်လို့ပေါ့၊ ငါတို့ ရီးစားများ ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး
မိ။ ။ငါတို့က ယောက်ကျားတွေ အလကား ထင်တာ နင့်နဲ့ ကျ မှားတာဘဲ
ထွန်း။ ။ပြီးမလားဟ နင်တို့ တယောက်ပြီး တယောက် လာ လုခံနေတာ၊ ဖီးဘယ်လိုတက်မလဲ၊ နင်တို့ကို ဆောင့်ရတာ ဒူးတောင် ချောင်တယ်
မ။ ။ခိ ခိ ခိ ခိ၊ ဒါလေးတောင် နင် မနိုင်ဘူးလား
ထွန်း။ ။နောက်ခါဆို လာ လုမခံနဲ့ နင်တို့ အားလုံးရဲ့ အဖုတ်တွေ ထပ်ပြီး တဖုတ်ပြီး တဖုတ် တန်းစီ ဆော်မယ်၊ စောက်စကား လာမများနဲ့
မေ။ ။အမလေး အထွန်းရယ် နင်က ဘယ်လို ထပ်ပြီး ဆော်မလဲ
ထွန်း။ ။အဟီး၊ အောက်က တယောက် ပက်လက်လှန်နေ၊ သူ့ အပေါ်က နောက်တယောက်က ခွပီး ကုန်းထား၊ ပြီး နောက်တယောက်က သူ့ ဖင်ပေါ်ကနေ ပက်လက်လှန်၊ နောက်ဆုံး တယောက်က အားလုံး အပေါ်က ခွရပ်ပြီး ကုန်းဟာ၊ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီ၊ အဲဒါဆို တဖုတ်ပြီး တဖုတ် ဆက်တိုက် ဆော်ရုံဘဲ။
မိ။ ။သေရောပေါဟ အောက်ဆုံးကလူ၊ သုံးယောက်တောင် တက်ဖိထားတာ
ထွန်း။ ။မသေအောင် ဒုတိယ လူက အောက်လူကို မဖိနဲ့ပေါ့၊ ဒူးထောက် လက်ထောက်ပြီး ကုန်းဟာ၊ ဒါဆို သူ့ အပေါ်က တယောက်ဘဲ ရှိမယ်၊ အပေါ်ဆုံးက လူက ကို့ ခြေထောက်ပေါ် ကို ရပ်ပြီးကုန်းထား
မော်။ ။လာ လာ သူပြောသလို ငါတို့ နေကြည့်မယ်၊ အောက်ဆုံးက ဘယ်သူနေမလဲ၊ ငါက အပေါ်ဆုံးက နေမယ်
မ။ ။ငါ နေမယ်၊ တယောက်တလှည့်ဟာ၊ ခိ ခိ ခိ၊ ဒီလို လား၊
သူတို့ ၄ ယောက် တင်ထွန်းအောင် ပြောသလို တခစ်ခစ် ဖြင့် တယောက်ကို တယောက်ခွကာ ပုံစံလုပ်ပြသည်၊ တင်ထွန်းအောင်က သူ့ သူငယ်ချင်းများ ရွ နေ ထနေသည်ကို တဟီးဟီးဖြင့် ပြုံးကြည့်ပြီး အားလုံး တထပ်တည်း ဖြစ်သွားသည်နှင့် လာ ဆော်မယ် ဆိုပြီး နေက်ကနေ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်၊ နဂိုကတည်းက လဲ မလိုလို ဖြစ်နေတာမို့ တင်ထွန်းအောင် အရှိန်ဖြင့် အနောက်က ဆောင့်လိုက်သည်နှင့် အိုး အား ဆို တယောက်ပေါ် တယောက် ထပ်ထားရာက ဘေးကိုလဲတော့သည်။ တင်ထွန်းအောင်လဲ တယောက်ကို တယောက် ခွလျှက် လဲကျနေတဲ့ သူတို့ ၄ ယောက်ပေါ် သူ့ကိုယ်ကို လှဲချ လိုက်လေသည်။
“အိ ခိ ခိ ခစ် ခစ် ဟီး ဟီး”
.............................................................................
ဒီလိုနဲ့ တဖြေးဖြေး ပထမနှစ် စာမေးပွဲ ဖြေဆိုပြီးစီးသွားသည်၊ သူတို့ ၄ ယောက်လဲ အသီးသီး သူတို့ နေသည့် မြို့ကို ပြန်သွားသလို၊ ဖြူဖြူ နှင့် မို့မို့လဲ ပြန်ရောက်လာသည်၊ တင်ထွန်းအောင်လဲ ဟို ၄ ယောက် မရှိသော်လည်း ဖြူဖြူ နဲ့ မို့မို့ လှမ်းခေါ်လျှင် သွားလိုက်၊ မမခိုင်က သူ့ကို လှမ်းခေါ်လျှင် သွားလိုက်၊ အားသည့် အချိန်များတွင် မမလတ် အိမ်မှာ ရာရာလေးနှင့် ကစားလိုက်၊ မမလတ်နှင့် ချစ်လိုက်ဖြင့် ကျောင်းပိတ်ရက်ကို ကုန်ဆုံးနေရင်း တနေ့
“မောင်တင်”
“မမလတ်”
“မလတ် မောင်တင့်ကို ပြောစရာရှိလို့”
မမလတ်က မောင်တင့် ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လို့ ရင်ဘတ်ကိုလက်ဖဝါးနှင့် ပွတ်ရင်းပြောသည်။
“ပြောလေ”
“မောင်တင့်ကို ပြောဘို့ အချိန်တန်ပြီ ထင်လို့”
“ဘာကိုလဲ မမလတ်ကလဲ”
“မောင်တင့်ကို တာဝန်တခု ပေးမလို့”
“ဘာတာဝန်လဲ မမလတ်”
“အဲဒါ ကိုမပြောခင် မမလတ် အကြောင်း မောင်တင့်ကို အရင်ပြောမယ်၊ မမလတ် အကြောင်း မောင်တင် ဘာသိလဲ”
“သိတာပေါ့”
“မဟုတ်ဘူးလေ မမလတ် အရင်က အကြောင်း၊ အိမ်ထောင်မကျခင်က”
“ဘယ်သိမလဲ၊ မမလတ်က အရင်က နယ်မှာဆို”
“အင်း၊ မလတ်ပြောပြမယ် နားထောင်၊ မမလတ်တို့ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲ နောက်ဆုံးနေ့က . . . .”
အချိန်ပြည့် ခေါင်းလောင်းသံ ထွက်လာသည်နှင့် မကြာ တိတ်ဆိတ်နေသော ကျောင်းက အသက်ဝင် လှုတ်ရှားလာသည်၊ ဆူညံ ဆူညံ နှင့် ကျောင်းသူကျောင်းသားများ အုပ်စုလိုက် ကျောင်းထဲမှ ထွက်လာကြသည်၊ အများစုကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အချင်းချင်း မေးခွန်း နဲ့ အဖြေကိုက်လို့ အဲ့ဒီ အထဲမှာမှ
“မလတ်၊ နင် တကယ် သူ ချိန်းထားတာ သွားမလို့လား”
“အင်း သွားမယ်ဟာ၊ ငါ သူ့ကို ချစ်တယ်၊ ငါ့ အိမ်ကို စာမေးပွဲ ဖြေပြီး နင်တို့ နဲ့ လျှောက်လည်တယ် ပြောထားတာနော်၊ ယောင်ပြီး ငါ့အိမ်မသွားနဲ့အုံး”
“နင်က ပြန်ရောလာမှာလား”
“လာမှပေါ့ဟ”
“ခိ ခိ သိဘူးလေ တခါတည်း လင်နောက်များ လိုက်တော့မလားလို့”
“သူက ခိုးသွားရင်တော့ လိုက်မှာပေါ့၊ သူမခိုးပါဘူးဟာ၊ ခုမှ သူက ဗိုလ်သင်တန်း နောက်ဆုံးနှစ် သူ မိန်းမ ယူလို့ မရသေးဘူး”
“ခု ဘယ်သွားမှာလဲ”
“အရာရှိ ဧည့်ရိပ်သာလေဟာ”
“အင်း သူ့ အဖေက မြို့နယ်မှုး ဆိုတော့ ပိုင်တာပေါ့၊ ငါ့သူငယ်ချင်း ပြန်လာရင်တော့ အပျိုစစ်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“သွား ဘယ်ကလာ ငါတို့က ရိုးရိုးသားသား”
“ဘာ ရိုးရိုးသားသားလဲ၊ ရိုးရိုးသားသားဆို မြို့လယ်ခေါင်က ဘုရားသွားဖူးပါလား”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဟော ဟိုမှာ အကို ငါ့ကို လာကြိုနေတယ်၊ သွားမယ်ဟာ”
မလတ်က သူ့ သူငယ်ချင်းကို နှုတ်ဆက်လို့ စစ်ရောင် မဇဒါ ဆလွန်းကား လေးရပ်ထားရာသို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ပြေးသွားသည်။
အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment