ကိန်းသေမရှိသော ညီမျှခြင်းများ အပိုင်း ( ၃ )

ကိန်းသေမရှိသော ညီမျှခြင်းများ အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - Jin kaleat

(၂၂)

သန်းအောင်မြင့် နှင့် ခင်မျိုးဆွေကို ရဲလင်း ရုံးသို့ တေဇာက လိုက်ပို့ပေးသည်။ မီးမီးကတော့ အလုပ်ဆင်းရမှာမို့ ဒီနေ့ လိုက်မ လာပါ။ လမ်းမှာ တေဇာက လိပ်စာကဒ်လေး တခု ပြသည်။

“ ကျွန်တော် ဟိုကောင့် အခန်းထဲမှာ ဘာသဲလွန်စ ရမလဲလို့ ရှာရင်းနဲ့ တွေ့တာ။ နဲနဲ ထူးခြားတယ်ထင်လို့ ယူလာတာ အမ”

“ ရွှေဝါးပင် ဖောင်ဒေးရှင်း” ဆိုသည့် နာမည်နှင့် ဝက်ဆိုက်လိပ်စာတခု၊ အီးမေးလ် တခု တွေ့ရတာကလွဲရင် တခြားအချက် အလက် ဘာမှ မပါသည့် ကဒ်ပြားကို သန်းအောင်မြင့်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားသည်။

“ ငါ့ကို ပေးထား”

ဖုန်းနှင့် ထိုဝက်ဆိုက်ကို ဝင်ကြည့်တော့ ထူးထူးခြား မတွေ့ရပါ။ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း အစားထိုးရန် လိုအပ်နေသူ တွေ ကို ကူညီပေးနေကြောင်း လောက်သာ ရေးထားသည်ကို တွေ့ရ၏။ သူတို့ အကျိုးဆောင်ပေးခဲ့သည့် လူနာများ၊ အလှူရှင် များစာရင်း နှင့် ဓာတ်ပုံတချို့လည်းတင်ထားသည်။ သန်းအောင်မြင့် သိသည့်သူ တယောက်မှ မတွေ့ရပါ။ ဖောင်ဒေးရှင်းကို ကူညီနေသည် ဆိုသည့် သူတွေ၏ ဓါတ်ပုံများလည်းပါသည်။ အဲဒီထဲမှာတော့ ခပ်ဟော့ဟော့ မိန်းကလေးတယောက်ပုံ ပါသည်။ စိတ်ဝင်စားလို့ တေဇာ့ကို ပြကြည့်တော့ တက်သစ်စ မော်ဒယ် မိန်းကလေး တယောက် လို့ပြောသည်။

“ တကိုယ်လုံး အင်တွေ ချည်းပါပဲ အမရာ။ စပွန်ဆာ ကောင်းလို့ ဒီလောက် ဖြစ်လာတာ။”

တေဇာက သန်းအောင်မြင့် တကိုယ်လုံး နီးပါး ခွဲစိတ်ပြုပြင်ထားသည်ကို မသိ၍ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ တော့ အီလည်လည် ခံစားလိုက်ရသည်။

“ အမေ့ အတွက် ရဲလင်း လိုက်ရှာရင်း ချိတ်မိတာ ထင်တယ်။”

“ ဟုတ်တယ် အမ၊ မီးမီးကို မေးကြည့်တော့ အန်တီ့ အတွက် နှလုံးရမလိုလို လာပြောတာတဲ့၊ ဒါပေမယ့် တောင်းတဲ့ ပိုက် ဆံ များလို့ ရဲလင်းက မယုံလို့ ဆက်မလုပ်တာလို့ ပြောတယ်။”

“ အင်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကူညီမယ်ပြောပြီး ပိုက်ဆံတောင်းတာ ပုံမှန်မှ မဟုတ်တာ။”

ရဲလင်း ရုံးကို ရောက်တော့ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် လူငယ်လေးတွေ နှင့် တွေ့သည်။ သူတို့က လည်း ကေသီဆိုသည့် မိန်းက လေးနှင့် ရဲလင်းတို့ ပတ်သက်မှုကို မသိကြောင်းပြောကြ၏။

“ တိုက်ဆိုင်တာ ဖြစ်ဖို့ ၉၉ ရာခိုင်နှုန်း ရှိတယ်။ သူ့မှာ ရည်းစားမရှိလို့ ကျွန်တော်တို့ ဝိုင်းစတာ အမြဲခံနေရတဲ့ ကောင်က ရည်းစားသာ ရလို့က ကျွန်တော်တို့ကို မကြွားဘဲ မနေဘူး။ သိကိုသိရမှာပဲ။”

ဂျိုးဆက် ဆိုသည့် ချာတိတ်တယောက်က အခိုင်အမာ ပြောသည်။ လက်လျှော့၍ ပြန်မလို့ ပြင်နေတုန်း သူဌေးက တွေ့ချင် လို့ပါ ဆိုပြီး ကောင်မလေး တယောက်က လာပြောတာကြောင့် သန်းအောင်မြင့် နှင့် ခင်မျိုးဆွေ သွားတွေ့ကြသည်။ တေဇာ ကတော့ ကားထဲက ပြန်စောင့်နေ၏။

နှုတ်ခမ်းမွှေးစစ နှင့် ဦးနန္ဒထွန်းက အသက် ၄၀ ကျော်လောက်တော့ရှိမည်။ ခင်မျိုးဆွေနှင့် သန်းအောင်မြင့်ကို ဖော်ဖော် ရွေရွေ နှုတ်ဆက်၍ လိုအပ်တာရှိရင် သူ့ဖက်က အချိန်မရွေး ကူညီပေးဖို့ ကတိပြုသည်။ ထူးခြားတာက ခင်မျိုးဆွေကို မိတ် ဆက်မပေးပါဘဲ နှင့် ရဲလင်း အမမှန်း ဦးနန္ဒထွန်းက သိနေပြီး သန်းအောင်မြင့်ကိုတော့ စူးစမ်းသည့် အကြည့်ဖြင့် ခနခန ကြည့်တတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ ကျွန်မ မောင်နဲ့ တချိန်တည်းမှာ မိန်းကလေး တယောက်လဲ ပျောက်သွားတော့ ရဲကလည်း လူငယ်ချင်း ခိုးရာလိုက်ပြေး သလိုလို ထင်နေတယ်။ ကျွန်မ တို့ တတ်နိုင်သလောက် လိုက်စုံစမ်းတော့လည်း အဲဒီ ကောင်မလေးနဲ့ ရဲလင်းက ဘယ်လို မှ ပတ်သက်မှု မရှိကြပါဘူး။”

“ သူတို့ တူတူ ပျောက်သွားတယ်လို့ ရဲက ဘာကြောင့် ပြောနိုင်တာလဲ။”

ကေသီဆိုသည့် မိန်းကလေး ပျောက်ဆုံးနေ၍ တိုင်ချက်ဖွင့်ထားခြင်း နှင့် ဖုန်းကုမ္ပဏီ က ရသည့် အဖြေကို သန်းအောင် မြင့်က ဝင်ရှင်းပြပေးမိသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက သန်းအောင်မြင့်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်း နားထောင်သည်။ ပြီးတော့မှ ခေါင်း တဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီး

“ မပတ်သက်ပေမယ့် တိုက်ဆိုင်တာတော့ အသေချာပဲဗျ။ သူတို့ ၂ ယောက် မပတ်သက်မှန်း ရဲက သိရင် တတ်နိုင်သမျှ တော့ လုပ်ကြမှာပါ။ ကျွန်တော်နဲ့ ခင်တဲ့ ကြီးကြီးပိုင်း ရဲအရာရှိတွေလဲ ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော် သူတို့ကို သွားတွေ့ပြီး မြန်မြန် ရှာပေးကြဖို့ အကူအညီတောင်းပေးပါမယ်။”

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်၊ ကျွန်မတို့ကို ခွင့်ပြုပါဦး”

ခင်မျိုးဆွေက နှုတ်ဆက်လိုက်၍ သန်းအောင်မြင့်လည်း ထရပ်လိုက်သည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက လက်ကာပြလိုက်ပြီး

“ ခနလေး၊ ကျွန်တော့် ကဒ်ယူသွား၊ အကူအညီလိုရင် အချိန်မရွေးဖုန်းဆက်ပါ။ ကျွန်တော် အတတ်နိုင်ဆုံး ကူညီပါမယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်းက စားပွဲပေါ်ရှိ ခွက်တလုံးထဲမှ ကဒ်ပြား ၂ ခုထုတ်လိုက်ပြီး ခင်မျိုးဆွေကို တကဒ်ပေးလိုက်သည်။

“ ဒီညီမ က ရဲလင်းနဲ့ ဘာတော်သလဲ မသိဘူး။”

သန်းအောင်မြင့် ရုတ်တရက်ကြောင်သွားစဉ် ခင်မျိုးဆွေက ဝင်ဖြေသည်။

“ အကို …အဲလေ ..မောင်နှစ်မ ဝမ်းကွဲတွေပါ။”

ဦးနန္ဒထွန်း ပြုံးလိုက်၍ အံဆွဲကို ဖွင့်ပြီး နောက်ထပ် ကဒ်တခုကို ဆွဲထုတ်၍ သန်းအောင်မြင့်ကို ကဒ် ၂ ကဒ်ပေးသည်။ ကဒ် ၂ ခုက အရောင်မတူ တာ သတိထားလိုက်မိသည်။

“ အပေါ်က ကျွန်တော့် လိပ်စာ ကဒ်ပါ။ နောက်တခုက ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့ကဒ် ဒီက ညီမ နာမည် ဘယ်လို ခေါ်တုန်း”

“ သန်း … ဟိုလေ…လုလုအောင်ပါ”

“ မလုလုအောင် ..အင်း ..ခနလေး”

အံဆွဲထဲက နောက်ထပ် လက်ကမ်းကြော်ငြာ စာရွက်ပိုင်းလေးတခု ယူလိုက်ပြီး ပေးပြန်သည်။

“ အဲဒါကတော့ ကလပ်လို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ ကော်ဖီတို့ အအေးတို့ ရတယ်။ မလုလုအောင်တို့လို လူတွေ အများဆုံးလာကြ တဲ့နေရာပေါ့။ မရောက်ဖူးဘူး မဟုတ်လား။”

“ ဗျာ”

ဦးနန္ဒထွန်း မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးက ပိုပီပြင်လာသည်။

“ မဗျာနဲ့၊ ခင်ဗျားက ပြောင်းထားခါစ ထရန်စ် တယောက်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ်။ ကျွန်တော်တို့က အဲဒီလို လူတွေ အ တွက် ကူညီပေးနေတာပါ။”

..................................................................

(၂၃)

“ We are who you are.”

ဦးနန္ဒထွန်း ပေးလိုက်သည့် ကဒ်ပြားလေး နောက်ကျောက စာသားလေးကို သန်းမြင့်အောင် ကတော့ “ကျနော်တို့က ခင်ဗျားတို့နဲ့ တူတူပါပဲ” လို့ ကိုယ့်ဖာသာ ဘာသာပြန် ပစ်လိုက်၏။ အောက်မှာတော့ “တိုးတက်မှုတိုင်းတွင် ပြောင်းလဲခြင်း ကို အခြေခံသည်။” ဟု မြန်မာလို ရေးထားသည်။ ရှေ့ခြမ်းမှာတော့ “Rights for Everyone” ဆိုသည့် အဖွဲ့ နာမည်၊ ဝက် ဆိုက်၊ ဖုန်းနံပါတ် နှင့် လိပ်စာကို တွေ့ရသည်။

မှတ်ပုံတင် ရုံးက မိန်းမ ပြောလိုက်သည့် အဖွဲ့တွေဆိုတာ ဒါမျိုးတွေ ဖြစ်နိုင်သည်။ လက်ကမ်းကြော်ငြာ စာရွက်မှာ တော့ ထွေထွေထူးထူး မပါပါ။ New Life (ဘဝသစ်) လို့ ခေါင်းစဉ် တပ်ထားပြီး ဘားလိုလို တခုနှင့် စားပွဲလေးတွေ ခင်းကျင်း ထားသည့် ပုံတွေ နှင့် ကော်ဖီသောက်ရင်း၊ အအေး သောက်ရင်း ခင်မင်သူများနှင့် အေးချမ်းစွာဝိုင်းဖွဲ့ နိုင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ထား သည့် စာမျိုးတွေပဲ ရေးထားသည်။ ခင်မျိုးဆွေက ကဒ်ပြားလေးကို ယူဖတ် ကြည့်ရင်း

“ နင် သွားဆက်သွယ်လိုက်ပါလား။ နင့်မှာ အခု အလုပ်လဲ မရှိတော့ဘူးလေ။ သူတို့က အလုပ်တခုခု ရှာပေးနိုင်မယ် ဆို ရင်တောင် မနည်းဘူးပဲ။”

လစာမဲ့ခွင့် ၃ လပါ ကုန်သွားချိန်မှာတော့ သန်းအောင်မြင့် မောင်မြတ်ကြီးကို အကူအညီလှမ်း တောင်းပြီး မဖြစ်မနေ အလုပ်ထွက် စာတင်ခဲ့ရသည်။ လိုလိုမယ်မယ် အစောကြီးကထဲက ထွက်စာရေးပြီး မောင်မြတ်ကြီးကို ပေးထားမိခဲ့၍ တော်သေး၏။

“ ငါ့မှာ ဒီလိုအဖွဲ့ ၁၀ ဖွဲ့နဲ့ ညီတဲ့ မီးမီး ရှိတယ်လေ။”

“ ဟဲ့ မီးမီးက အလုပ်တဖက်နဲ့၊ သူ့ကိုယ်ရေး ကိုယ်တာကိစ္စတွေလည်း ရှိသေးတယ်။ အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ကလည်း သိပ်မလို တော့ဘူးထင်တယ်။ တေဇာ နင်ဘာကြားသေးလဲ”

ခင်မျိုးဆွေက ရှေ့မှာ ကားမောင်းနေသည့် တေဇာ့ကို လှမ်းမေးသည်။

“ ရှေ့လာမယ့် သီတင်းကျွတ်လို့တော့ ပြောတာပဲ မမဆွေ”

“ တွေ့လား။ မီးမီးက နင့်ကို အလွန်ဆုံး ကူညီနိုင်ရင် အဝတ်အစားလိုက်ဝယ်ပေးတာ၊ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ပို့ပေးတာ၊ ဟိုနား ဒီ နား အဖော်လိုက်လုပ်ပေးတာ တွေလောက်ပဲပေါ့။ နောက်ပြီး တစ်က ပြန်စရမယ့် အချိန်မှာ ဒီလမ်းကြောင်း သွားနေကျ လူ တွေရဲ့ အကူအညီလိုတယ်။”

သန်းအောင်မြင့် သိသလောက် ခင်မျိုးဆွေက စကားသိပ်များများ ပြောတတ်သူမဟုတ်ပါ။ သန်းအောင်မြင့် အတွက် တ ကယ် စိတ်ပူလို့သာ ခုလောက်လေရှည် နေမှန်း ရိပ်မိပါသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ကလေးတဖက် အမေ လူမမာ တဖက် နှင့် ရှုပ်နေရတဲ့ကြားထဲ ရဲလင်း ကိစ္စပါထပ်ပေါ်တော့ သန်းအောင်မြင့်ကို ဘယ်လောက် စေတနာရှိရှိ ဟုတ်တိပတ်တိ အကူ အညီပေးနိုင်မှာ မဟုတ်သည့် အနေထား ဖြစ်နေသည်။ နောက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်က အိမ်ထဲမှာ အနေကြာခဲ့သည့် အိမ်ရှင်မ တယောက်ဆိုတော့ အပြင်အကြောင်းတွေက အလှမ်းကွာနေပါလိမ့်မည်။

“ ငါ စိတ်ကူးထားပါတယ်ဟာ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ နင့်မောင် ကိစ္စပြေလည်တဲ့ အထိ ငါတတ်နိုင်သလောက် လိုက်လုပ်ပေးမယ်။ ပြီးမှပဲ ကျန်တာ ဆက်လုပ်တော့မယ်။ အလုပ်မရှိပေမယ့် ငါ မငတ်သေးပါဘူး။ တကိုယ်ရေ တကာယ နေလာတော့ ငါ စုမိဆောင်းမိ ရှိပါတယ်။ နောက်ထပ် ၂ နှစ် လောက် ထိုင်စားလို့ ရပါသေးတယ်။”

အမှန်တော့ အခုနေသည့် အခန်းလေးကို သက်တမ်းထပ်တိုးပြီးလျှင် လက်ထဲမှာ လောက်လောက် လားလား ကျန်ဖို့ သိပ် မရှိပါ။ လုလုက အလှဆုံးမြင်တွေ့စေချင်သည့် ဆန္ဒကြောင့် မီမီး အားကိုးနှင့် အဝတ် အစားတွေ သရဲမရဲ ဝယ်မိခဲ့ တာက တိုက်ခန်းခ တ နှစ်စာလောက် ရှိနိုင်ပါသည်။ အဲဒီလို မသောင်းကျန်းခဲ့လျှင် ခုချိန်မှာ သန်းအောင်မြင့် စိတ်အေး နေလို့ရ သေးသည်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီတုန်းကတော့ လုလုနားမှာ အလှပဆုံး၊ အတောက်ပဆုံး ရှိနေနိုင်ဖို့ပဲ တွေးမိခဲ့၏။ ဒါတောင်မှ မီးမီး ကဘေးကနေ သတိပေးနေ၊ ထိန်းပေးနေခဲ့သောကြောင့် ဒီလောက်နှင့် ပြီးခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။

“ ရဲလင်း ကိစ္စက အခုဆိုရင် ရဲတွေပေါ်ပဲ တည်တော့တယ် သန်းအောင်မြင့်ရယ်။ အစကတော့ နင့်ကို ခေါ်ပြီး တဖက် တလမ်း လိုက်ကြမယ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် အစမှ ရှာလို့မရတော့ ဘယ်လို လုပ်မလဲ။”

ခင်မျိုးဆွေ ပြောရင်း အသံတိမ်သွားသည်။ သန်းအောင်မြင့် ကိုယ်တိုင်လည်း မနေ့ကထဲက အဆိုးဆုံး ဖြစ်နိုင်ချေများကို တွေးကြည့်ခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ ရဲလင်းနှင့် ဟိုကောင်မလေးက ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်ဟု ဆိုလျှင် တနေရာထဲတွင် တိုက်ဆိုင် စွာ အဖြစ်ဆိုးတခုခု ကြုံခဲ့ရတာမျိုး ဖြစ်နိုင်သည်။ ဥပမာ ကားတိုက်ခံလိုက်ရပြီးနောက် တိုက်သည့် သူက အလောင်းတွေကို ဖျောက်ဖျက် ပြစ်လိုက်ခြင်းမျိုး။ ဒီလို အတွေးကို တော့ သန်းအောင်မြင့် ရင်ထဲမှာပဲ ထားပါသည်။ ပြိုတော့မလို မျက်နှာ ထားမျိုးနှင့် ငေးရီ လက်မှိုင်ချနေသော သူငယ်ချင်းကို ထုတ်မပြောရက်ပါ။ ခင်မျိုးဆွေ ကိုယ်တိုင်လည်း တွေးမိကောင်း တွေး မိနိုင်ပါသည်။ နိမိတ် မကောင်းသော စကားကို မပြောရက်လို့၊ ပြောမထွက်လို့ မြုံနေတာသာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

“ ငါတို့ကို ကူညီတာလဲ ကူညီပေါ့ဟာ၊ နင့်ရှေ့ရေးအတွက် လုပ်သင့်တာ လေးတွေလဲ လုပ်ပါ။”

“ အင်းပါ သူငယ်ချင်းရာ၊ ငါ့အတွက် မပူပါနဲ့၊ အန်တီမေ့ကိုပဲ ဂရုစိုက်ကြားလား။”

ခင်မျိုးဆွေ ငြိမ်သက်စွာ နှင့် ခေါင်းညိတ်သည်။ အဲဒီနေ့က ညနေခင်း အထိ သန်းအောင်မြင့်က အန်တီမေ နှင့် သွားနေ ပေး လိုက်ပါသည်။ ခင်မျိုးဆွေကတော့ ယောက်ခမ အိမ်မှာ ထားခဲ့ရသည့် ယောက်ျားနှင့် သားကို ခနပြန်ကြည့်သည်။  အဖွား ကြီး နားနေရတာ နည်းနည်းတော့ ခက်သည်။ သန်းအောင်မြင့်က အရင်လို ပြောမိဆိုမိ၊ နေမိထိုင်မိ တိုင်း “ဟဲ့ နင်က မိန်းမ ဖြစ်နေပြီ၊ အိန္ဒြေနဲ့ နေစမ်း” ဆိုပြီး ငေါက်တတ်၍ အောင့်သက်သက် နှင့် ကျိတ်ခံရ၏။ “ကိုယ့်ဖာ သာကိုယ် ဒီလိုဖြစ်အောင် လုပ်ပြီးမှတော့ မိန်းမနဲ့ တူအောင်နေရမှာပေါ့” အစချီပြီး တဖျစ်တောက်တောက် တွေလဲ ပြော တတ်သည်။ အန်တီမေက ရှေး အဖွားကြီးဆိုတော့ သန်းအောင်မြင့် ပြောင်းလိုက်တာကို သိပ် အမြင်ကြည်ဟန် မတူပါ။ ဒါပေမယ့် သူ့ဆီ အာရုံကျ နေလို့ ရဲလင်း အကြောင်း စိတ်မရောက် တာကိုပဲ ကြံဖန်ကျေနပ်နေရသည်။

ညနေ စောင်းတော့မှ ခင်မျိုးဆွေ ရော သူ့မောင် အငယ်ဆုံးလေးပါ ပြန်ရောက်လာကြလို့ သန်းအောင်မြင့် လည်းအိမ်ပြန် လာခဲ့သည်။ ရန်ကုန် ညနေခင်းက ထုံးစံအတိုင်း ဆူညံရှုပ်ထွေးနေသည်။ လူစီးကြောင်းထဲမှာ သန်းအောင်မြင့် အလိုက် သင့် စီးမျောသွားနေမိသော်လည်း ခေါင်းထဲမှာတော့ အတွေးတွေဖြင့် လည်နေသည်။ ဒီကြားထဲ ယောက်ျားတချို့၏ အ ကြည့်ကြောင့် အနေခက်ရသည်။ မထိတထိပြောသူ အချို့ကြောင့် ဒေါသဖြစ်ရသည်။ လူချင်းတိုးရင်း ပွတ်ခါသီခါ အသား ယူသွားတတ်သူ တချို့ကြောင့် စိတ်ညစ်ရသည်။

သန်းအောင်မြင့်က မီးမီးနှင့် အတူ အမြန်ကြေးပေး၍ ပြင်ခိုင်းထားသည့် မြန်မာ ဝတ်စုံ တွေထဲက တစုံကို ဝတ်ထားသည်။ ရဲလင်း ကုမ္ပဏီကို သွားမည်ဆို၍ အိန္ဒြေရရ ဖြစ်အောင် ဝတ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ လုံလုံခြုံခြုံ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိပါရက် နှင့် ဒီလို အကြည့်တွေကို ခံရသည့် အခါ ရင်ထဲမှာ မခံစားနိုင်သလို ဖြစ်ရသည်။ နောက်ပြီး သန်းအောင်မြင့် အခုလို လှလှပပ ပုံ စံပေါက်အောင် ပြောင်းလဲခဲ့တာ၊ ပို၍ ကြည့်ကောင်း စေမည့် အဝတ်အစားတွေ ဝယ်ခဲ့တာ အားလုံးက လုလု အတွက်ဖြစ် သည်။

ဒါပေမယ့် ခုနောက်ဆုံးမှာ သန်းအောင်မြင့် ရလိုက်တာက လုလု၏ ဥပေက္ခာနှင့် ယောက်ျားတွေ၏ ရိုင်းစိုင်းသော အ ကြည့် ဖြစ်ပါသည်။ သန်းအောင်မြင့် ကိုယ်တိုင်လည်း အရင်က ကြည့်ကောင်းသည့် မိန်းမတွေ့ရင် ဒီလိုပဲ ကြည့််ဖြစ်ခဲ့ မိတာ ကို ပြန်တွေးမိလို့သာ တော်သေး၏။ အကြည့်ခံရလို့ အနေခက်ရပေမယ့် စိတ်မဆိုးပါ။ လုလု ဆီက ဒီလိုမျိုးတွေ မရ ခဲ့သည့် အတွက်ကိုသာ ဝမ်းနည်း၏။ ငိုချင်၏။ မျက်လုံးထဲမှာ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာသည့် အခါ အပြင်ကို ထွက်မကျ အောင် ကြိုး စားထိန်းချုပ်ရင်း လူကြားထဲမှာ အသံကုန် အော်ပစ်လိုက်ချင်စိတ် နှင့် အရှိန်ပြင်းပြင်း မောင်းလာသည့် ကား တစီးစီး အောက်ကို ပြေးဝင်သွားချင်စိတ်ကိုလည်း မနည်းထိန်းရသည်။

ဘဝကို ဒီလိုနည်းနှင့်တော့ အရှုံးမပေးလိုက်ချင်ပါ။ လုလုအတွက် ပေးဆပ်ခဲ့ခြင်း သည် အရှုံးပေးဖို့မဟုတ်၊ လုလုကို မရ သည့်တိုင်အောင် လုလုကို ချစ်သည့် အချစ်ကို ဒီလိုနည်းနှင့် အဆုံးသတ်လိုက်ရအောင်၊ ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေသည့် လုလု ၏ ကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကို သူနှင့် အတူ သေရွာကို အချိန်မတန်မီ ယူသွားရလောက်အောင် သန်းအောင်မြင့်က မိုက်မဲမည့် သူ မဟုတ်ပါ။ လုလု၏ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းအချို့ကို မိမိကိုယ်ပေါ်မှာ စောင့်ရှောက် သယ်ပိုးပြီး ဘဝခရီးကို အောင် အောင် မြင်မြင် ရှေ့ဆက်ခြင်းကလည်း လုလုကို ချစ်ခြင်းမည်ပါလိမ့်မည်။

ဒီလို စိတ်ဝင်လာတော့ လမ်းဘေး တနေရာမှာ ရပ်လိုက်ပြီး ဦးနန္ဒထွန်း၏ ကဒ်ပြားက ဖုန်းကို ခေါ်လိုက်သည်။ ချက်ချင်းပင် တဖက်က ထူးလာ၏။

“ ဟုတ်ကဲ့ အမိန့်ရှိပါ။”

“ ဦးနန္ဒထွန်းလား”

“ ဟုတ်ပါတယ် ခင်ဗျ။ ”

“ ကျွန်တော် …အဲ … မနက်က လာတဲ့ ရဲလင်းရဲ့ ဟို … လု..လုလုအောင်ပါ”

“ အော် … ဟုတ်ပြီ။ ပြောပါ မလုလုအောင် ကျွန်တော် ဘာကူညီရမလဲ။”

“ ဟိုလေ … ဦးနန္ဒထွန်း ဒီနေ့ ပေးလိုက်တဲ့ ကဒ်က … အဲဒီ အဖွဲ့ကလေ …ဟို … အလုပ် … ရှာဖို့ … ကူညီပေးနိုင်သလား ဆိုတာ သိချင်လို့ပါ။”

“ အာ ..ရတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့က အဲဒီလို လိုတာလေးတွေ လုပ်ပေးနိုင်ဖို့ ဖွဲ့ထားတာပါ။ အလုပ်ရှာတဲ့ အခါမှာလည်း ခွဲခြား မခံရအောင်၊ အများတန်းတူ လစာ ရအောင် မလုလုဖက်က ရပ်တည်ပေးသွားမှာပါ။ ရှေ့နေတွေ ပညာရှင်တွေ အများကြီး ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့မှာ ရှိပါတယ်၊ ကျွန်တော်တို့နဲ့ လာဆက်သွယ်ပါ။ အလုပ်တခု ထဲမဟုတ်ပါဘူး။ တခြား ဥပမာဗျာ လူမှု ရေး၊ နေထိုင်ရေး ကိစ္စတွေလည်း တတ်နိုင်သလောက် ကူညီနေပါတယ်။”

တက်ကြွစွာ ရှင်းပြနေသည့် ဦးနန္ဒထွန်း လေသံက အားတက်ဖွယ် ဖြစ်ပါသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့ ..ကျွန်….ကျ..မ၊ မနက်ဖြန် သွားလိုက်ပါမယ်။”

“ မနက်ဖြန် စနေနေ့ ရုံးပိတ်တယ်လေ။ ဒီလို လုပ်ပါလား။ ကျွန်တော် လည်းမနက်ဖြန် အားတယ်။ ကလပ်ကတော့ နေ့ တိုင်း ဖွင့်ထားတယ် ဆိုတော့ အဲဒီကို မနက် ၁၀ နာရီလောက် လာခဲ့လိုက်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့ လူတွေလဲ လာ နေကျ၊ ကျွန်တော် မိတ်ဆက်ပေးလိုက်မယ်။ မလုလုအောင် ဖက်က ဘာတွေ လိုသလဲ၊ စာရွက်စာတမ်း ဘာညာပေါ့ဗျာ။ သူတို့ ရှင်းပြလိမ့်မယ်။ စာရွက်စာတမ်း အထောက်အထား လိုတာတွေ ရှိရင်လည်း ရဖို့ ကူညီပေးမယ့် သူတွေ ရှိတယ်။ မလုလုအောင် ဆီမှာ ပန်းဖလက် ရှိတယ် မဟုတ်လား။ အဲဒီလိပ်စာကို လာခဲ့လေ”

“ ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့၊ ဆက်ဆက် လာခဲ့ပါမယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်း၏ တက်ကြွမှုကြောင့် သန်းအောင်မြင့်လည်း နည်းနည်း အားရှိသွားသည်။ သူပြောသလိုမျိုး အရာရာတိုင်းကို လုပ် မပေးနိုင်သည့်တိုင် အလုပ်တခု ရအောင် ကူညီပေးနိုင်လိမ့်မည် ဆိုလျှင်ပင် သန်းအောင်မြင့် အတွက် အတော် အ ဆင်ပြေပြီဟု ပြောနိုင်သည် မဟုတ်ပါလား။

..........................................................

(၂၄)

ဦးနန္ဒထွန်း ပြောသည့် ကလပ်ထဲမှာ လူရှင်းနေသည်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရက်တွေမှာဆိုရင် လမ်းကြုံလို့ ဝင်လာတတ်သူ တွေ ပဲ ရှိသည် ဟုဆို၏။ သန်းအောင်မြင့် ရောက်သွားတော့ လမ်းမ ဖက်ကို လှမ်းမြင်နိုင်သည့် မှန်တံခါး တခုဘေးက စားပွဲတွင် တယောက်ထဲ ထိုင်နေသော ဦးနန္ဒထွန်းက လှမ်းခေါ်သည်။

“ ကဲ ကော်ဖီသောက်မလား၊ အအေးတခုခု သောက်မလား။ ဒီမှာတော့ ဒီ ၂ မျိုးပဲရတယ်။”

“ ကော်ဖီပဲ သောက်တော့မယ်။”

အခန်းလေး နှင့် စားပွဲကုလားထိုင်တွေက အရောင်လွင့်နေပေမယ့် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက ကော်ဖီစက် ဆီသို့ သွား၍ ပိုက်ဆံထည့်ပြီး တခွက်ယူလာသည်။ သူ သောက်လက်စကလည်းကော်ဖီပင် ဖြစ်သည်။

“ အဓိက ကတော့ ဆုံဖြစ်ကြ စကားလေးဘာလေး ပြောဖြစ်ကြအောင် တတ်နိုင်တဲ့ သူတွေက ဝိုင်းပြီး ဒီနေရာလေးကို တည် ထောင်ထားတာပါ ပဲ။ ကော်ဖီတွေ အအေးတွေကလည်း စီးပွားဖြစ် မဟုတ်ပါဘူး။”

သန်းအောင်မြင့်ကို ကော်ဖီခွက် လှမ်းပေးရင်း ရှင်းပြသည်။ တဖက်နံရံနားက ဝိုင်းမှာ လူ ၂ယောက်ရှိသည်။ အအေးနှင့် ကော်ဖီစက်ဘေးက ဘားလိုလိုနေရာမှာတော့ မိန်းကလေး ၃ ယောက် ထိုင်နေကြ၏။ သူတို့က အစစ်တွေလား ထရန်စ် တွေလားတော့ သန်းအောင်မြင့် မခွဲခြားတတ်ပါ။

စစချင်း ဘယ်ကနေပြောရမှန်း မသိတာနှင့် သန်းအောင်မြင့်က ရဲလင်း အကြောင်းကို ပြန်ဖော်ရင်း မနေ့က ရခဲ့သည့် ဖောင် ဒေးရှင်း နာမည်ပါ ကတ်ကလေးကို ပြမိသည်။

“ ဦးနန္ဒထွန်း များ ကြားဖူးသလား မသိဘူး။”

“ မသိဘူးဗျ။ ကျွန်တော့်ကို အဲဒါလေး ပေးထားပါလား။ စုံစမ်းကြည့်ချင်လို့ပါ။”

ကိုယ့်ထက်စာရင် အသိအမြင်များနိုင်သည့် လုပ်ငန်းရှင် တယောက်ဆိုတော့ သန်းအောင်မြင့်လည်း ပေးလိုက်သည်။ မနေ့ က ခင်မျိုးဆွေကို ဖွင့်မပြောဖြစ်ခဲ့သော အဆိုးဆုံး ဖြစ်နိုင်သည့်အခြေအနေမျိုးကို တွေးနေမိကြောင်းလည်း ပြောပြမိသည်။

“ ကျွန်တော်လဲ တွေးကြည့်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့် မိတ်ဆွေ ရဲအရာရှိ တယောက်နဲ့ မနေ့က သွားတွေ့ရင်း အကူ အညီတောင်းခဲ့တယ်။ ခနကပဲ သူဖုန်းဆက်တယ်။ ဖုန်းကနေ သိရတဲ့ နောက်ဆုံးလိုကေးရှင်းမှာ ရဲတွေသွားပြီး သဲလွန်စ ရှာတော့ သံသယ ဖြစ်ရာ မတွေ့ဘူးတဲ့၊ ဥပမာ သွေးစ သွေးန လိုမျိုးပေါ့ဗျာ။ သူတို့ ဒီအန်အေ ရနိုင်မယ့် အထောက် အထားလဲမရှိ ဘူးတဲ့”

“ ဒီတော့ အသက်ရှင်လျက်ရှိနိုင်သေးတယ် ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့နော်”

“ ဟုတ်တယ်။ စိတ်မလျှော့ပါနဲ့ ဦးဗျာ။ ရဲလင်း အမ ကိုလည်း အားပေးပါ။”

“ ဟုတ်ကဲ့၊ သူက ကာကယံ ရှင်ဆိုတော့ မျှော်လင့်ချက် ပိုကြီးကြီးထားမှာပါ။”

“ ကဲ ..မလုလုအောင် အတွက်ကရော ဘယ်လိုကူညီပေးရမလဲ။”

“ အဓိက ကတော့ အလုပ်ပေါ့နော်။ အရင်အလုပ် ကိုတော့ ပြန်မသွားချင်တော့ဘူး။ ဆေးရုံ အကြာကြီးတက်လို့ ထွက်လိုက် ရ ပြီလေ။”

“ ဒါနဲ့ လုလုအောင် လို့ ဘာဖြစ်လို့ နာမည်ယူတာလဲ”

သန်းအောင်မြင့် ရင်ထဲမှာ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါပေမယ့် မပြောမဖြစ်တော့လည်း ခပ်ပေါ့ပေါ့ပင် ဖြေလိုက်ရသည်။

“ ကျွန်တော်နဲ့ အလဲအထပ်လုပ်တဲ့ ကောင်မလေး နာမည်က လုလုအောင်လေ၊ အဲဒီတော့ ကျနော်က ခေါင်းမစားတော့ ဘူး၊ လုလုအောင်နာမည်ယူလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် နာမည်ရင်း သန်းအောင်မြင့် ဆိုတာ သူ့ပေးလိုက်တယ်။”

“ ဟား ဟား … စိတ်ကူး ကောင်းသားပဲဗျ။ တခါထဲ ပြီးသွားတာပေါ့။ နာမည်ပြောင်း လုပ်ပြီးပြီလား”

“ လုပ်ထားပါတယ်။ မကျသေးလို့ စောင့်နေရတုန်းပါ။ လာမယ့် အပတ်ထဲတော့ ရမယ် ပြောတာပဲ။”

“ အင်း… ဒါပေမယ့် ပညာရေးပိုင်းက အောင်လက်မှတ်တွေကျတော့ သတ်သတ်စီ ပြန်လျှောက်ရတယ်ဗျ။ ထောက်ခံစာတွေ လည်းလိုတယ်။ အဲဒါ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့ထဲမှာ လိုက်လုပ်ပေးနေကျ လူတွေ ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော် အပ်ပေး မယ်။”

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်း နှင့် တွေ့လိုက်ရခြင်းက သန်းအောင်မြင့်အတွက် အတော်အကျိုး ရှိပါသည်။ တယောက်ထဲ ယောင်လည်လည် စမ်းတဝါးဝါး ဖြစ်နေတာနှင့်စာရင် ဘာတွေ လုပ်ရမည်ဆိုတာကို လမ်းညွှန်ပေးနိုင်သူ တယောက်ရှိခြင်းက ပိုအဆင်ပြေစေ ပါလိမ့်မည်။

“ အခု မလုလုအောင် စိတ်ထဲမှာ ငါ့ကို ပတ်ဝန်းကျင်က လက်ခံကြပါမလား ဆိုပြီး မဝံ့မရဲ စိတ်ဖြစ်သလား။”

သန်းအောင်မြင့်မှာ လုလုက လက်ခံပါမလားဆိုသည့် စိုးရိမ်စိတ်ပဲ ရှိခဲ့ပါသည်။ ထို့ကြောင့် အကောင်းဆုံး ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် လုလုက သူ့လမ်းကို သူလျှောက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။

“ အရင်က သိခဲ့တဲ့ သူတွေ ဘယ်လိုပြောကြမလဲလို့ စိုးရိမ်တာတော့ ရှိပါတယ်။ ခုမှတွေ့တဲ့ သူတွေ သဘောထားကတော့ မပြောတတ်သေးဘူး။”

“ အဲဒါတော့ မပူနဲ့ ။ ကျွန်တော်တောင် လျှင်လွန်းလို့သိတာ။ ဘယ်သူကမှ မလုလုအောင်ကို အရင်က ယောက်ျား ပါလို့ ထင်မှာ မဟုတ်ဘူး။”

“ ဦးနန္ဒထွန်းက ဘယ်လို ရိပ်မိတာလဲ”

“ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်တာပေါ့။ ကျွန်တော်လဲ ထရန်စ် တယောက်ပါ။”

ဦးနန္ဒထွန်းကို ကြည့်ပြီး သန်းအောင်မြင့် မယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

“ ကျွန်တော့် အရင် နာမည်က နန္ဒာထွန်းပါ၊ မိန်းမပေါ့”

“ တကယ်ပြောတာလား။”

“ တကယ်ပါဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ယောက်ျားပဲ အမြဲတမ်း ဖြစ်ချင်နေခဲ့တယ်။ မိဘ အသိုင်း အဝိုင်းက အဲဒါကို လုံးဝသဘော မကျ ဘူး။ကျွန်တော် အများကြီးရင်ဆိုင်ခဲ့ရတယ်။ မလုလုအောင်လဲ ဒါမျိုးတွေ ကြုံခဲ့ရမှာပါ။ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား”

သန်းအောင်မြင့် ယောင်တောင်တောင်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိသည်။

“ လူ့ အဖွဲ့အစည်းက လက်မခံတာတွေ ရှိတယ်။ နှိမ်တာတွေ ရှိတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ အခု ထောင်ထားတဲ့ အဖွဲ့မျိုးတွေ ပေါ်လာရတာပဲ။”

“ ဦးနန္ဒထွန်းကို ဘယ်လိုမှ မိန်းမ အဲ …မိန်းမ ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်လို့ ထင်ကြမှာ မဟုတ်ပါဘူး။”

“ အဲဒါက အမြင်အရပဲလေ။ မလုလုအောင် ဆိုရင်လည်း မသိတဲ့ သူတွေက မိန်းမအဖြစ်မွေးလာတဲ့ သူတယောက်လို့ပဲ မြင် ကြမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ သိသွားပြီ ဆိုရင်တော့ တမျိုးဖြစ်သွားကြတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရုပ်ကို ပါပြောင်းပစ်ခဲ့တော့ အရင်က ကျွန်တော့်ကို သိဖူးတဲ့ သူတွေတောင် မသိနိုင်ကြတော့ဘူးလေ။”

မျက်နှာပုံ ပြောင်းချင်ရင် ချောချောလှလှ မျက်နှာ မပြောင်းဘဲ ဘာကြောင့် ဒီလို ရုပ်ကြီး ဖြစ်အောင် ပြောင်းခဲ့ရ တာကို သန်းအောင်မြင့် စဉ်းစားလို့မရပါ။ ဒါကို ဦးနန္ဒထွန်း လည်း ရိပ်မိပုံရသည်။

“ မလုလုအောင်ကို မြင်မြင်ချင်း ကျွန်တော်ခင်တယ်။ နောက်ပြီး အခုလို ဘဝပြောင်းပြီး နောက်မှာ စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုတွေ၊ အ ခက်အခဲ တွေနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတယ် ဆိုတာ နားလည်တယ်။”

“ ခက်ခဲနေတာတော့ အမှန်ပါပဲ။ ဦးနန္ဒထွန်း လူကဲခတ်ကောင်းတယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်းက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်လိုက်သည်။

“ အဲလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘဝတူချင်း စာနာမှုပေါ့ဗျာ။ နောက်ပြီး မဝံ့ရဲတဲ့ စိတ်၊ အဲဒါကို ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် ကြုံခဲ့ဖူး တယ်။ ဥပမာဗျာ မလုလုအောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျွန်မ လို့ ပြောဖို့ တွန့်နေတယ်။ မရဲဘူး။ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား။”

“ ဟုတ် … ဟုတ်ပါတယ်။”

နှုတ်မရဲ ရုံတင်မကပါ အခြေအနေအရ မိန်းမလို မပြောမဖြစ် ပြောလိုက်ရသည်နှင့် ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိ တမျိုး ကြီး ဖြစ်ဖြစ်သွားရ သည်။

“ တချို့ မိန်းကလေးတွေလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျွန်တော်လို့ ပြောတတ်ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြောရိုးပြောစဉ် အလွယ် တကူ ထွက်လာတာနဲ့ မလုလုအောင် အခု ဖြစ်သလိုမျိုး ကျွန်တော်လို့ ပြောထွက်သွားပြီးမှ ပြန်ထိန်းရတာမျိုးက ကွာပါ တယ်။  တခါတလေ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နာမ်စား ဖျောက်ပြီး ပြောမိတာတွေ ရှိတယ် မဟုတ်လား။”

အဲဒါလည်း ဟုတ်ပါသည်။ အခု နောက်ပိုင်းမှာ သန်းအောင်မြင့် အထူး သတိထားနေရသည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။

“ဘာဖြစ်လဲဗျာ၊ မလုလုအောင်က အရင်က ယောက်ျားတယောက်ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် အခု ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရရော၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင် ရာ အရပါ နောက်ဆုံးဗျာ ဆေးပညာအရ လဲ မိန်းမဖြစ်နေပြီ။ အစားထိုးတဲ့ ပရောဆက် အောင်မြင်တယ် မဟုတ်လား။”

“ အောင် … အောင်မြင်ပါတယ်။”

“ အတွင်း အင်္ဂါတွေကလည်း ပုံမှန် အလုပ်လုပ်တယ် မဟုတ်လား။”

“ လုပ် …လုပ်တယ်လို့ ပြောပါတယ်။”

“ ဒါဆိုရင် ကလေးတောင် မွေးလို့ရပြီ။ အဲဒါ မိန်းမပေါ့ဗျ။ ဘာမှ စိတ်ရွံ့နေစရာ မလိုဘူး။ မိန်းမတယောက် အဖြစ်နဲ့ စိတ် ရှင်းရှင်းသာ နေပစ်လိုက်။ ကျွန်တော် ပြောတာ အဝတ်အစားတင် မဟုတ်ဘူးနော်၊ နေတာထိုင်တာ အားလုံး ဘာမှ စိတ် မသန့်စရာ မလိုဘူး၊ မလုလုအောင်သည် မိန်းမ ဖြစ်တဲ့ အတွက် မိန်းမလို နေရမယ်။ နေသင့်တယ်။ ဒါအမှန်တရားပဲ။ ဟုတ် တယ်နော်။”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ ကျွန်တော့် အတွက်ကတော့ လောကကြီးမှာ ကျား နဲ့ မ လိင် ၂ မျိုးပဲ ရှိတယ်။ အဲဒီနှစ်မျိုးမှာ ဘယ်သူကပိုသာတယ်၊ ပို ကြီး မြတ်တယ် ဆိုတာလည်း မရှိဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ကျား သို့မဟုတ် မ ဆိုတဲ့ သတ်မှတ်ချက်ကလည်း ကာယကံ ရှင် ရဲ့ သဘောအတိုင်းပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ဘယ်သူကမှ၊ ကုန်ကုန်ပြောမယ်ဗျာ အစိုးရ ကတောင် ဘယ်ဟာ အထီး၊ ဘယ်ဟာ အမ ပါလို့ ဥပဒေထုတ် သတ်မှတ်ပေးခွင့် မရှိဘူးလို့ပဲ ကျွန်တော် ခံယူထားတယ်။”

လည်ပင်းကျောကြီးများပင် ထောင်ထလာအောင် စိတ်အားထက်သန်စွာ နှင့် ဦးနန္ဒထွန်း ကပြောနေသည်။ သူပြောတာ နား ထောင်ပြီး သန်းအောင်မြင့်မှာ ပျော်ပဲပျော်ရတော့ မလိုလို၊ ဖြစ်ရာဘဝမှာ စိတ်လျှော့ပြီး ရေစုန်မျှောဖို့ပဲ ရှိတော့သလိုလို ဘယ်လို နှလုံးသွင်းရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။

“ စိတ်ရှင်းရှင်းနဲ့ နေ၊ အကြောင်းသိတဲ့ သူတွေ ဘယ်လိုပြောပြော ဂရုမစိုက်နဲ့ ပျော်ပျော်နေ၊ ကိုယ့်ကိုယ် မေတ္တာထားတဲ့သူ မျိုးနဲ့ ကြုံလို့ ကိုယ်ကလည်း သူ့ကို မေတ္တာရှိတယ်ဆိုရင် အိမ်ထောင်ပြုပစ်လိုက်၊ ကလေး မွေးပစ်လိုက်ဗျာ။ အဲဒီ အပေါက် တွေ ပိတ်သွားလိမ့်မယ်။”

ဒေါနှင့် မောနှင့် ပြောနေသော ဦးနန္ဒထွန်းကို သန်းအောင်မြင့် ကြောင်ကြည့်နေမိပါသည်။ ကာယကံရှင်ထက်ပင် စိတ်အား ထက်သန် နေတာလည်း သတိထားမိသည်။ ဒါကြောင့်ပင် ခုနက သူပြောသလို လိင်ပြောင်းသူများ အခွင့် အရေးတက် ကြွ လှုပ်ရှားသူ ဖြစ်လာရသည် ထင်သည်။ အခုလည်း သန်းအောင်မြင့်ကို စိတ်အင်အားပေးဖို့ကို သူ၏ သမိုင်းပေးတာဝန်တခု လို တက်ကြွစွာ ဟောပြောနေ၏။

“ မလုလုအောင်ကို လူလက်တဆုပ်စာ လောက်ပဲ သိတဲ့ ကျွန်တော့် အကြောင်း ပြောပြမယ်။ အဲဒါဆို မလုလုအောင် အခု တွေ့နေတာ အလကားပဲ ဆိုတာ သိသွားမယ်။ နားထောင်မလား”

“ ဟုတ်ကဲ့”

လူ လက်တဆုပ်စာ လောက်ပဲ သိသည်ဆိုတော့ သန်းအောင်မြင့် စိတ်ဝင်စားသွားပါသည်။ ဒေါနှင့် မောနှင့် ပြောနေသော ဦး နန္ဒထွန်းက လေသံလျှော့လိုက်ပြီး

“ ဒီလိုဗျာ ခုန ကျွန်တော် ယောက်ျား အရမ်း ဖြစ်ချင်ခဲ့တာ ပြောတယ် မဟုတ်လား။”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော် ယောက်ျားလိုနေတယ်။ ယောက်ျားလေးတွေနဲ့ပဲ ပေါင်းတယ်။ အဲဒီမှာ လူယုတ်မာ တယောက် က ကျွန်တော့်ကို အချိုသတ်ပေါင်းပြီး စော်ကားသွားတာ ခံလိုက်ရတယ်။”

“ ဗျာ … အဲ ရှင်”

“ တကြိမ်ထဲ မဟုတ်ဘူး မလုလုအောင်၊ သူဆေးတွေတိုက်ထားလို့ လူမှန်းမသိဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို အိမ်တလုံးထဲမှာ ပိတ်လှောင်ပြီး တပတ်လောက် သူစိတ်ထင်တိုင်း လုပ်ခဲ့တာ။ ဆေးတွေပြေတဲ့ တရက် ကံကောင်းထောက်မပြီး သူလည်း မရှိတာနဲ့ ကြုံလို့ ကျွန် တော် ပြတင်းပေါက်ကနေ ခုန်ချပြီး ထွက်ပြေးခဲ့ရတာ။ အဝတ်တောင် မပါဘူး။ သူက အကုန် ဖွက်ထားတယ်လေ။”

လုလုလို အချောအလှတယောက် ဒီလို အဖြစ်မျိုးနှင့် မကြုံတွေ့ရတာ ဘုရားမ တာပဲ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး လုလုက သန်း အောင်မြင့်လို လူရိုးလူကောင်းလေး နှင့် တွေ့ခဲ့တာကြောင့်လည်း ပါပါလိမ့်မည်။

“ အနားက အိမ် နောက်မှာ လှမ်းထားတဲ့ တွေ့ရာ အဝတ်အစားယူဝတ်ပြီး ထွက်ပြေးရတယ်။”

“ ရဲမတိုင်ဘူးလား”

“ မတိုင်ဘူး။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့် လက်နဲ့ သူ့ကို သတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး လိုက်ရှာတယ်။ အဲဒီလူက လျှင်တယ်။ လုံးဝကိုခြေရာ ပျောက်သွားတယ်။ ကျွန်တော် ထင်တယ်လေ ကျွန်တော့်ကို သူ အားရအောင် စော်ကားပြီး သွားရင် သတ် ပစ်ချင် သတ်ပစ်မှာ။ အဲဒီတော့ ဒီလိုလူမျိုးက ထောင်နဲ့ မတန်ဘူး။”

“ ဦးနန္ဒထွန်း အိမ်ကရော”

“ ကျွန်တော်က အိမ်က ဆင်းလာတာလေ၊ ဒီတော့ ကျွန်တော် ဘာဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာ မသိကြဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် နောက် ဆုံးတော့ အိမ်ပြန်ရတာပါပဲ။ ကျွန်တော့်မှာ ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီလေ။”

“ ဟာ”

“ ဖျက်ချဖို့ စဉ်းစားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဟိုလူက ယုတ်မာပေမယ့် ကျွန်တော်က မယုတ်မာနိုင်ဘူး။ သူ့ဖာသာ လူ့လောက ထဲ ရောက်မယ့် အသက်တချောင်းကို မသတ်ချင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် အိမ်ကရော ပတ်ဝန်းကျင်ကရော မေးငေါ့တာ ခါးစည်းခံပြီး ကလေးကို မွေးတယ်။ သားလေးက သူနဲ့ မတူပါဘူး။ ကျွန်တော့် အရင်ပုံစံမျိုးပဲ။ ကျွန်တော် သိပ်ချစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကလေး နို့ပြတ်တဲ့ အချိန်မှာ အားလုံးနဲ့ အတိုက်အခံလုပ် ရအောင်ပြောပြီး ကျွန်တော် ယောက်ျား အဖြစ်ပြောင်းလိုက် တယ်။”

“ ဒီတခါ တော့ အိမ်က သဘောတူလိုက်တယ်ပေါ့။”

ဦးနန္ဒထွန်းက နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် ပြုံးလိုက်သည်။

“ မိန်းမ ဘဝနဲ့ ဆက်နေရင် နောက်တဗိုက် ပါလာမှာ သူတို့ကြောက်သွားတယ်လေ။ ဟား …ဟား။ အဲဒီတုန်းက ဒါမျိုး တွေလည်း ကျွန်တော်တို့ ဆီမှာ ခုလောက် ခေတ်မစားသေးဘူး။ ဈေးလဲ မတရားကြီးတယ်။ အဝယ်နဲ့ ပြောင်းတာဆိုတော့ အမေ၊ အဖေ ရှိတာလေး ပြောင်တော့တာပဲ။ ဟဲ ..ဟဲ။ ”

ဒီလို အဖြစ်မျိုးကို ရယ်ရယ်မောမော ပြန်ပြောနိုင်သည့် ဦးနန္ဒထွန်းကို သန်းအောင်မြင့် သဘောကျသွားသည်။

“ သားလေးရော အခု ဘယ်အရွယ်ရောက်ပြီလဲ”

“ ဘွဲ့တောင် ရတော့မယ်ဗျ။ သနားစရာ ကောင်းတာက ကျွန်တော့်ကို အမေလို့ မသိဘဲ အခုကျွန်တော် ယူထားတဲ့ မိန်းမ ကို  အမေ လို့ထင်နေတာပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ အဖေပေါ့ဗျာ။”

“ ခုအိမ်ထောင်ကျတော့ရော ကလေးရသေးလား။”

“ မရဘူးဗျ။ မိန်းမကလည်း သားအရင်းလို ချစ်ရှာပါတယ်။ အဲဒီတော့ ကလေးထပ်မရတာ ခပ်ကောင်းကောင်း ပေါ့ဗျာ။”

“ ခုန ပြောတဲ့ မျက်နှာ ပြင်တယ် ဆိုတာကရော”

“ ဒီလိုဗျ။ ကျွန်တော် ယောက်ျားဖြစ်ဖို့ မိဘတွေလည်း ရှိတာ ပေးလိုက်ရတယ်။ အားနာနာနဲ့ပဲ ကလေးကို သူတို့လက် အပ် ပြီး ရန်ကုန်တက်လာတယ်။ ကြိုးစားတယ်ပေါ့ဗျာ။ အဆင်ပြေလာတော့ …အင်း … ကျွန်တော့် အရင်ရုပ်ကို သဘောမကျ ဘူးဗျာ။ ယောက်ျား မဆန်ဘူးလို့ ထင်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ပြင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်လို ပြင်လိုက်တယ်လို့ ထင်သလဲ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင်”

“ ကျွန်တော့်ကို စော်ကားသွားတဲ့ လူယုတ်မာနဲ့ တထပ်တည်း တူအောင်ပြင်လိုက်တာ။”

သန်းအောင်မြင့် တကယ်နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်သွားသည်။

“ မှန်ကြည့်ရင်း ဒီကောင့်ကို သတ်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ရတာကို ကျွန်တော် သဘောကျတယ်။ နောက်ပြီး ကျွန်တော့်သား အတွက်လည်း သူ့ အဖေ မျက်နှာပဲလေ။ အဲဒီတုန်းက တခြားစိတ်ကူးတွေလဲ ရှိတာပေါ့ဗျာ။ မလုလုအောင်ကို ပြောရ မှာ အားနာလို့ မပြောတော့ပါဘူး။”

မပြောတော့ပါဘူး ဆိုမှ သန်းအောင်မြင့်က ပိုစိတ်ဝင်စားသွားရသည်။

“ ရပါတယ်။ အားမနာပါနဲ့ ပြောပါ။ ကျွန်….မ …က ကိစ္စ မရှိပါဘူး။”

“ ဟီးဟီး …တခုက ဗျာ ကျွန်တော့် အရင်မျက်နှာဆိုရင် ယောက်ျားဖြစ်နေလည်း ဒီကောင် ရိပ်မိနိုင်တယ်။ လှစ်နေအောင် ပါးတဲ့သူ။ အနားတောင် ကပ်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ပြေးမှာ။ ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်း သူက ဦးအောင် မကောင်းကြံမှာ။ ခုလို သူနဲ့ ချွတ်စွပ်တူတဲ့ လူဆိုတော့ သူလဲ စိတ်ဝင်စားမယ်။ အနားကပ်ဖို့ အဆင်ပြေမယ်လေ။”

“ အဲဒါက တခြားမျက်နှာဆိုလည်း သူရိပ်မိမှာ မှမဟုတ်တာ”

“ ကျွန်တော်က သူ ကျွန်တော့်ကို လုပ်သလို တပတ်လောက် ချုပ်ထားချင်တာ။ ပြီးရင် …. ဟီး ဟီး၊ ဟိုနင်းဗျာ၊ အဲဒီ ကောင် ကို အဲဒီကောင်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိဗျာ၊ ဟို မလုလုအောင် ကန်တော့ဗျာ …ဟိုလေ ဖျင် အကြိမ်ကြိမ်ချပြီးမှ သတ်ဖို့စိတ်ကူး တာ။ သူ့မျက်နှာနဲ့ လူက သူ့ကို …ဒီလိုလုပ်တော့ ..အဲဒီကောင့်ကို ဝဋ်ဆိုတာ ပြချင်တယ်။”

စောစောက အမူအရာဟန်ပန် နှင့် လုံးဝခြားနားသွားသည့် ဦးနန္ဒထွန်းကို သန်းအောင်မြင့်ပါးစပ် အဟောင်းသားနှင့် ကြည့်မိ ၏။ ရင်ထဲက အညိုးအတေး ပမာဏ ကိုလည်း ခန့်မှန်းလိုက်မိသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းလည်း သူစိတ်လွတ်သွားတာကို သတိပြု လိုက်မိပုံရသည်။

“ မလုလုအောင် လန့်သွားပြီထင်တယ်။ ငယ်တုန်းက စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်ခဲ့တာ ပြောတာပါ။ ခုချိန်မှာတော့ ကျွန်တော် မနည်း ပျိုး ထောင်ခဲ့ရတဲ့ လုပ်ငန်းလေး ရှိတယ်။ တပည့်လက်သားတွေ ရှိတယ်။ အိမ်မှာ မိသားစု ရှိတယ်။ အဲဒါတွေ အကုန်လုံးနဲ့ ရင်းပြီး ကျွန်တော် ထောင်ထဲ မဝင်ချင်ပါဘူး။”

“ ဦးနန္ဒထွန်း သူ့ကို ခွင့်လွှတ်လိုက်ပြီလား။”

“ အဲ .. ခွင့်တော့ မလွှတ်ဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် ခုနေတွေ့ရင် ဘာလုပ်ဖြစ်မလဲ ဆိုတာတော့ မသိသေးဘူး။ ခုနပြောသလို ဆိုး ဆိုးရွားရွားတွေ မလုပ်မိတော့မှာ ကတော့ သေချာပါတယ်။”

“ ခုထိ သူ့ကို ရှာနေတုန်းပဲ ပေါ့”

“ အရင်လိုတော့ သဲကြီးမဲကြီး မဟုတ်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ရောက်လေရာမှာတော့ ကြည့်မိနေတုန်းပဲ။”

သန်းအောင်မြင့် ဆိုရင်လည်း ဒီလိုပဲ ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်ပါသည်။

............................................................

(၂၅)

“ ကဲ ..ကဲ … အသားမနာချင်ရင် လုပ်ငန်းစမယ်။ အူကြောင်ကြောင် လုပ်နေရင်တော့ ဘာဖြစ်မလဲ၊ သိတယ်နော်၊ မင်းသား ရော မင်းသမီးရောပဲ၊ သိပ်မပြောချင်ဘူး။”

စပီကာထဲက ထွက်လာသော အသံကြီးကြောင့် ရဲလင်း မှေးနေရာမှ ဆတ်ကနဲ ထထိုင်လိုက်မိသည်။ ကေသီကတော့ အိပ် နေသည့် ပုံမရပါ။ နံရံကို မှီထိုင်ရင်း ရဲလင်းကို တွေတွေလေး လှမ်းကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ အဲဒီနားကို လာခဲ့မယ်နော်”

ဘေးမှာ ထားသည့် ပန့်ကို ကောက်ဆွဲပြီး ရဲလင်း ကေသီ့နားရောက်သွားသည်။ ကေသီကလည်း ဘာမှမပြောဘဲ တဖက် ကို အသာကပ်ပေးလိုက်သည်။ ဒီအလုပ်က သူတို့အတွက် မထူးဆန်းသည့် ကိစ္စတခုလို ဖြစ်လာနေသည်။ အမှန်ပြောရ ရင် အရင်ကထက် များစွာပိုထွားလာသော ရဲလင်း ပစ္စည်းက အပေါက်နှင့် ချောင်မနေတော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ဘာကြောင့်မှန်း မသိ၊ ကေသီ မှုတ်မပေးရင် လုပ်ရတာ အဆင်မပြေပါ။ ဒါကြောင့် ကေသီ့ အကူအညီကို မဖြစ်မနေယူနေရသည်။ ကေသီ့ ဆံပင် လေးတွေကို သပ်ရင်း၊ ပုခုံးသားလေးတွေကို ကိုင်ရင်း၊ တခါတလေ နို့လေးတွေကို လှမ်းညှစ်ရင်း ပန့်ထဲမှာ တောင့်ခံထား နိုင်ဖို့ မာန်သွင်းရ၏။

ကေသီကတော့ ဒါတွေ သိပုံမပေါ်ပါ။ ရဲလင်း ပန့်မဆွဲမီ သူမှုတ်ပေးရမည်လို့ပဲ နားလည်ထားသည့် အတွက် အမြဲလိုလုပ် ပေးရှာသည်။ ရဲလင်း စိတ်ထပြီး ဟိုကိုင်ဒီပွတ်လုပ်ရင်လည်း အသာတကြည် ခွင့်ပြုပေးလိုက်သည်သာ ဖြစ်သည်။ ဟိုလူ တွေလည်း ရဲလင်းကို ကေသီ မှုတ်ပေးဖို့ မလိုလောက်တော့တာ သိပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှ မပြောကြ။ နောက်တော့မှ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို CCTV ကနေ မျောက်ပွဲ ကြည့်သလို ကြည့်ဖို့ လွှတ်ထားမှန်း ရဲလင်းနားလည်သွား သည်။ ကေသီ့ကို တော့ စိတ်အနှောက် အယှက်ဖြစ်မှာ စိုးလို့ ဒီလို ထင်တာကို ပြောမပြတော့ပါ။

ကေသီ ကတော့ သူတို့ကို အထူးတလည် ခေါင်းထဲမှာ မထားတော့ ပုံရသည်။ ဒါမှမဟုတ် အဲဒီလူတွေကို လူလို့ မမှတ် တော့တာလည်း ဖြစ်ပုံရသည်။ ရဲလင်းလည်း သူတို့ကို ထိုနည်းတူပင် သဘောထားပါသည်။ သူတို့ ခိုင်းတာ မလုပ်ရင် ရက် ရက်စက်စက် နှိပ်စက် ခံရမှာကိုလည်း သိနေသည် မဟုတ်ပါလား။ သူတို့က ကေသီ့ကို တန်းစီ မုဒိန်းကျင့်မည်၊ အုပ်စုလိုက် ဝိုင်းလုပ်မည် စသဖြင့် ကြိမ်းတတ်မောင်းတတ်ပေမယ့် တကယ်တန်းမှာ ကျတော့ ရိုက်ရုံ နှက်ရုံ၊ ကျဉ်စက် တို့ရုံ လောက် ပဲ လုပ်တာ က တော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်။

တခါတလေ ကေသီ ရော၊ ရဲလင်းပါ သူတို့ နှိပ်စက်တာကို ခေါင်းမာမာ နှင့် ရင်စည်းခံပြီး ဆန့်ကျင်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ဒီလူတွေက ပါးနပ်သည်။ ရဲလင်းက သူတို့ကို ကလန်ကဆန်လုပ်လျှင် ကေသီ့ကို ရက်ရက်စက်စက် နှိပ် စက်ပြသည်။ ကေသီက သူတို့ပြောသလို မလုပ်ရင်လည်း ရဲလင်း ကော့နေအောင် ခံစားရသည်။ ကိုယ့်အတွက်ကြောင့် တပါးသူ နာကျင်တာကို မမြင်ချင် စိတ်ကြောင့် ထိုအခါ ကျလျှင် ရဲလင်းတို့ အရှုံးပေးလိုက်ရ၏။ ဟို လူတွေကတော့ အဲ လို နှိပ်စက်ပြတာက သူတို့ ဆရာကြီး ပေးသောနည်း ဟု ပြောတတ်သည်။

“ ထိုင်ရက်ပဲ လုပ်တော့မယ်။”

“ အပျင်းကြီးလိုက်တာ”

နှုတ်ခမ်းလေး မဲ့ကာ ပြောလိုက်ပေမယ့် ခါးလေးကိုင်းလာသော ကြောင့် ရဲလင်းက အင်္ကျ ီဆွဲလှန်ပေးလိုက်သည်။ ပျော့ခွေ နေသော ရဲလင်း ပစ္စည်းက ကေသီ့ လက်ထဲရောက်သွားသော အခါ ယောင်ယောင်လေးမာလာသည်။ စိုစိုနွေးနွေး ပါးစပ် ကလေးထဲ ရောက်သွားချိန် မှာတော့ ခပ်မြန်မြန်ပင် ရုန်းကန်တက်လာ၏။ ကေသီက ပါးစပ်လေးနှင့် စုပ်ပေးလိုက် လက် ကလေး နှင့် ထုပေးလိုက် လုပ်ပေးသည့်အခါ ဒုံးပျံကြီး တခုလို ထောင်တက်လာသည်။

တကယ်တော့ ကေသီက ဘယ်အချိန်မှာ ရပ်ရမည်ကို နားမလည်ပါ။ ရဲလင်းက ရပြီဆိုမှ ရပ်ရမည်ဟု သာ သိထားသူ ဖြစ် သည်။ ထို့ကြောင့် ရဲလင်းက (ခုနောက်ပိုင်းတွင် လုပ်နေကျ အတိုင်း) အသာလေးမှိန်းနေမိသည်။ သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် ကိုင်း နေသော ကျောလေးကို အသာပွတ်ပေးရင်း စိတ်ကူး ပေါက်လာတာနှင့် ကေသီတင်ပါးကို နံရံဖက်သို့ ဆွဲယူလိုက် သည်။ ထိုအချိန်မှာ ရဲလင်း လက်တဖက်က ကင်မရာမြင်ကွင်းမှာ ကေသီ့ကိုယ်လုံး နှင့် ကွယ်သွားမှာကို တွေးမိလိုက်ပြီး နောက် မှာတော့ ကေသီ့ ပေါင်တံ နုနုချောချောလေးတွေကို နောက်ကနေရွရွလေး ပွတ်နေမိ၏။

“ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ”

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။”

ကေသီက လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ရပ်ပြီး ခပ်တိုးတိုး လှည့်မေးပေမယ့် ရဲလင်း ဆက်လုပ်နေသည်ကို မတားမြစ်ရှာပါ။ ခု နောက်ပိုင်းမှာ ဟိုလူတွေ မကြားအောင် စကားကို ဘယ်လို ညင်ညင်သာသာ ပြောရမည်ဆိုသည်ကို ၂ ယောက်လုံး သိ နေပြီ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး သူတို့က အခုလို အချိန်ကလွဲရင် ရဲလင်းနှင့် ကေသီကို လူချင်း အပူး မခံပါ။ အကြောင်း ကိစ္စ ရှိလို့ လူချင်းနီးနီး ကပ်ကပ် ခပ်ကြာကြာနေမိသည် နှင့် လှမ်းအော်ပြီး လူခွဲခိုင်းတတ်သည်။ အနေနီးသည့် အပြင် အရှက်မဲ့ စွာ လုပ်ပေးနေရသည့် ကိစ္စတွေကလည်း ရှိတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ အလွန် အကျွံတွေ ဖြစ်သွားမှာကို စိုးရိမ်ကြပုံရ၏။

ဒါကြောင့် ခုချိန်မှာ လက်သရမ်းချင်စိတ် ဖြစ်နေသော ရဲလင်းက ကင်မရာ မျက်ကွယ်ကို ယူမိခြင်း ဖြစ်၏။ ရဲလင်းလက်က ပေါင်တွင်းသားတွေ တလျှောက် အပေါ်ကို တက်သွားတော့မှ ကေသီနည်းနည်း တွန့်သွားသည်။ လက် ကို ပက်လက် လှန် လိုက်ချိန်မှာ ဖျတ်ကနဲ အုပ်လိုက်မိသည့် ကေသီ့ညီမလေးက စိုစိစိ ဖြစ်နေသည်။

“ စိုနေတယ်”

“ ခုန ရေဆေးထားလို့ပါ။”

ရေဆိုရင် ချွဲကျိကျိနေမှာ မဟုတ်မှန်း ရဲလင်း သိပါသည်။ ဒါကြောင့် အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက်ကို မှန်း၍ လက်ခလယ် နှင့် အသာကုပ်လိုက်သည်။ လက်ထိပ် တခုလုံး ချွဲကျိကျိ အရည်များဖြင့် ဖုံးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ ဟို လူတွေကြားအောင် အော်လိုက်မယ်နော်။”

“ အော်ပေါ့။ အရိုက်မခံရတာ ကြာတော့ အကြောတွေတင်းနေတယ်။ အကြောလျှော့ရတာပေါ့။”

ရဲလင်း၏ မခန့်လေးစား အပြောကြောင့် ကေသီက နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး ခက်တည်တည် လှမ်းကြည့်၏။

“ ကောင်မလေး ဘာလို့ ရပ်နေတာလဲ ဆက်လုပ်လေ၊ နာချင်လို့လား။”

သို့သော်လည်း ငှက်ဆိုးထိုးသံကြီး ထွက်လာပြန်သောကြောင့် ရဲလင်းကို ပြန်မပြောနိုင်တော့ဘဲ ကေသီ သူ့ အလုပ်သူ ဆက်လုပ်ရတော့ သည်။ ထိုအချိန်တွင် ရဲလင်း လက်ကလည်း အကွဲကြောင်း ထိပ်မှ အဖုလေးတခုကို စမ်းမိသွားသည်။ ချော်ကျိကျိ နှင့် ဖမ်းရခက်သည့် အဖုလေးကို လက်ထိပ်နှင့် ဖိကာဖိကာ ပွတ်ပေးနေသော အခါ ကေသီ့ကိုယ်လေး တုန်ရီလာသည်။

“ မလုပ်ပါနဲ့”

အသံတုန်လေးနှင့် တောင်းပန်စကားက မာန်တက်နေပြီ ဖြစ်သော ရဲလင်းကို မရပ်တန့်စေနိုင်တော့ပါ။ ခနအတွင်းမှာပင် ရဲလင်း၏ လက်ခလယ်က သူသွားရမည့် တွင်းပေါက်ထဲကို လျှောကနဲ ရောက်သွားသည်။ သုံးလေးချက်လောက် အထုတ် အသွင်းလုပ်လိုက်ပြီးနောက် ခနထက် များစွာ ပို၍ စိုရွှဲတက်လာသည့် အခါ ရဲလင်းက လုံးဝမရပ်တော့ပါ။ ရဲလင်း ပစ္စည်း ကို မိမိရရ ငုံခဲထားသည့် ကြားက ကေသီနှုတ်ကနေ တအိအိ အသံလေးတွေ ထွက်လာသည်။ လက်ခလည်သာမက ကျန် သည့်လက်တွေပါ စိုရွှဲလာပြီ ဖြစ်သည်။

နောက်တော့ ကေသီလည်း စိတ်လွတ်သွားပုံရသည်။ ရဲလင်း ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ပြင်းပြင်း စုပ်ပေးလာသော အခါ ရဲလင်း ဘယ်လို မှ အောင့်မထားနိုင်တော့ပါ။ ဒီကို ရောက်ကထဲက ပန့်ဆွဲတိုင်း မထွက်အောင် အတင်းထိန်းထားခဲ့ရသည့် အရည် တွေက ကေသီ့ ပါးစပ်ထဲကို တရှိန်ထိုး ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။

ရုတ်တရက် အသက်ရှုရပ်သလို ဖြစ်သွားပေမယ့် ကေသီက လွှတ်မပေးဘဲ ဆက်ငုံထားသည်။ ပါးစောင်က လျှံထွက်ကျ လာသည့် အရည် ဖြူဖြူ တချို့ကို လက်နှင့် ခိုးသုတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့မှ ဆတ်ကနဲ ထပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်သွား သည်။ ရဲလင်းလည်း ပြန်ကျတော့မယ့် သူ့ဟာကြီးကို ဟိုလူတွေသတိမထားမိအောင် ပန့်ထဲ ခပ်မြန်မြန် ထိုးထည့်လိုက် ရသည်။

ကေသီပြန်ထွက်လာသည့် အချိန်မှာ ရဲလင်းက ဘောလုံးကို ခပ်တည်တည် ညှစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ဟာကြီးလည်း လေ စုပ်အားကြောင့် ပြန်ထောင်တက်လာနေသည်။ ကေသီက အနားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း

“ ပါးလုပ်ကျင်းတာနဲ့ ရောပြီး ထွေးထုတ်လိုက်ရတယ်။ ရှင်ထွက်သွားတာသိရင် ဟိုလူတွေက ပြဿနာရှာမှာ။”

ပန့်ဆွဲတိုင်း မထွက်စေနဲ့၊ မပြီးစေနဲ့ လို့ သူတို့တွေ အော်တတ်ကြတာကို ကေသီ မှတ်မိနေသည်။ ဒါကြောင့် ရဲလင်း ပြီးသွား တာ မရိပ် မိ အောင် မရအရ အတင်းငုံပြီး ယူသွားတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။

“ အထဲမှာ အပြည့်ပဲနော်၊ ခုန နဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူး။”

ရဲလင်း လုပ်နေတာကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ကေသီ ပြောသည်။

“ မှန်က ခုံးနေလို့ပါ။ မှန်ဘီလူး သဘောပေါ့။ အဲဒါကြောင့် အကြီးကြီးမြင်ရတာ။ ဖောင်းနေတာက ပြီးရင် ပြန်ကျသွားမှာပါ။”

“ ညှစ်ကြည့်ချင်တယ်။”

ရဲလင်းလိုချင်သည့် အတိုင်းအတာကို ရောက်နေပြီ ဖြစ်ပေမယ့် စိတ်ချမ်းသာအောင် ဘောလုံးလေးကို ကေသီ့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်ရာ တရှူးရှူးနှင့် နှိပ်တော့သည်။ အရမ်းတင်းလာပြီး ရဲလင်းလည်း မခံနိုင်တော့

“ အား … ရပြီ၊ ရပြီ၊ ညှစ်ချင်ရင် နောက်တကျော လုပ်မှ ညှစ်ပေးတော့။”

“ ဘယ်လောက်ကြာအောင် ထားရမှာလဲဟင်”

“ ငါးမိနစ်”

“ နာရီမှ မရှိတာ။ ”

“ ငါးမိနစ် ဆိုတော့ စက္ကန့် ၃၀၀ လေ။ ၁ ကနေ ၃၀၀ အထိ စိတ်ထဲက နေခပ်ဖြေးဖြေး ရေတာပေါ့။”

“ ကေသီ ရေ ပေးမယ်။ တစ် …. နှစ် …. သုံး …လေး …..”

.......................................................

(၂၆)

မျက်နှာချင်းဆိုင်က လမ်းကူးလာသူကို မြင်လိုက်တော့ သန်းအောင်မြင့် ခြေလှမ်းတုန့်သွားသည်။ နှုတ်ဆက်ဖို့လည်းပြင် လိုက်၏။ သို့သော်လည်း အပြာရောင်တောက်တောက် စပို့ရှပ်နှင့် ကာကီရောင် ဘောင်းတီတို ဝတ်ထားသော ဦးနန္ဒထွန်း က ရမ္မက်ခိုးတွေ ထနေသော မျက်လုံးကြီးဖြင့်ကြည့်လိုက်ရုံက လွဲ၍ မသိသလို ဆက်လျှောက် သွားသည်။ ဟို ရက်တွေက မြင်တွေ့ခဲ့ရသည့် အလွန်သဘောကောင်း၍ ဖော်ရွေသော လူကြီးလူကောင်း တယောက် အမူ အရာနှင့် လုံးဝကို ကွဲပြား နေခြင်းက အံ့သြစရာကောင်းသည်။

မကျေနပ်စိတ်ဖြင့် သန်းအောင်မြင့် နောက်ပြန်လှည့်ပြီး သူ့နောက်ကို လိုက်မိသည်။ သူ့ဘဝ နာခဲ့ရသည့် အကြောင်း တွေ ကို ပင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဇာတ်စုံခင်းပြခဲ့သော ဦးနန္ဒထွန်းက လိုတမျိုး မလိုတမျိုး လုပ်မည့်သူလို့ မထင်မိပါ။ အကြောင်း ရှိလို့ တမင်မသိဟန်ပြုသွားတာလည်း ဖြစ်နိုင် သည်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လူပေါ်ကို တက်ခွတော့မလိုလို အကြည့် မျိုးဖြင့်တော့ မကြည့်သင့်ဟု ထင်ပါသည်။ ရှေ့က လူက ကော်ဖီဆိုင် တခုအတွင်းသို့ ဝင်သွားလို့ သန်း အောင်မြင့်လည်း လိုက်သွားပြီး သူ့ကို လှမ်းမြင် နိုင်လောက်သည့် စားပွဲတလုံးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

ကြည့်ရသည်မှာ တစုံတယောက် နှင့် အချိန်းအချက် ရှိပုံရ၏။ အပြင်ဖက်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတာမြင်ရသည်။  ဒါကြောင့် သန်းအောင်မြင့်ကို နှုတ်မဆက်တာ လည်းဖြစ်နိုင်သည်။ စိတ်ထဲစနိုးစနှောင့် ဖြစ်နေသည့် သန်းအောင်မြင့်က ဦး နန္ဒထွန်း ဖုန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ချက်ချင်းလိုလိုပင် တဖက်က ပြန်ထူးတော့ အံ့သြသွားရ၏။

“ ဦးနန္ဒထွန်း၊ ကျွန်တော်.  အဲ ကျွန် ..”

“ မလုလုအောင်လား။ ပြောလေ ဘာအကြောင်းထူး လို့လဲ။”

ဟိုလူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မီနူးကဒ်ပြားကိုင်ပြီး စားပွဲထိုး မိန်းကလေး တယောက်နှင့် စကားပြောနေ၏။ ဖုန်း ကိုင်ပြီး စကားပြောနေသည့် ဟန်မျိုး မရှိပါ။

“ ဦးနန္ဒထွန်း အခုဘယ်မှာလဲ”

“ ကျွန်တော် လေဆိပ်မှာ နိုင်ငံခြား ဧည့်သည်တယောက် လာကြိုနေတာ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ကော်ဖီဆိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလား။”

“ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာဗျာ။ လေယာဉ်နောက်ကျမယ် ဆိုလို့ ဒီမှာ တိုင်ပတ်နေတာ။ ”

“ ဦးနန္ဒထွန်းနဲ့ အရမ်းတူတဲ့ လူတယောက် ကော်ဖီဆိုင်မှာ ထိုင်နေတယ်။ ခနလေး၊ ဓာတ်ပုံ ပို့လိုက်မယ်။”

ဟိုလူ့ကို ဓာတ်ပုံလှမ်းရိုက်ပြီး ဦးနန္ဒထွန်းဆီလှမ်းပို့လိုက်သည်။ ခပ်စောင်းစောင်း အနေအထားပဲ ရလိုက်ပေမယ့် တော်တော် လေးပင် သဲကွဲပါသည်။ ဦးနန္ဒထွန်း ချက်ချင်း ဖုန်းပြန်ခေါ်၏။

“ အဲဒါ သူပဲ မလုလု”

“ ဦးနန္ဒထွန်း ပြောတဲ့ တယောက်လား”

“ ဟုတ်တယ်။”

“ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ၊ ဒီလူကို ဦးနန္ဒထွန်း လက်စားချေချင်တယ် မဟုတ်လား။”

“ အပန်းမကြီးရင် သူဘာလုပ်သလဲ ဆိုတာ လိုက်ကြည့်ပေးပါလားဗျာ။ ကျွန်တော် ဒီဖက်က ကိစ္စပြီးတာနဲ့ မလုလု ရှိတဲ့ နေရာလိုက်လာခဲ့ပါတယ်။”

“ သိပ်ရတာပေါ့။ ဘာမှ မပူနဲ့ သေသေချာချာ ကြည့်ပေးထားမယ်။”

“ သူက လူလည် မလုလု၊ သိပ်အနားမကပ်နဲ့၊ မလှမ်းမကမ်းမှာပဲ နေပါ။”

“ ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့”

ပျင်းရိနေသော၊ စိတ်ပျက်နေသော သန်းအောင်မြင့် အတွက် အာရုံပြောင်းလဲစရာ အကြောင်းတခုမို့ ချက်ချင်းပင် လက်ခံ လိုက်သည်။ ဦးနန္ဒထွန်းကို စော်ကားခဲ့သည့် လူယုတ်မာကို ဖော်ထုတ်ရာတွင် တဖက်တလမ်း ကူညီချင်တာကြောင့်လည်း ဖြစ်ပါသည်။

လွယ်လွယ်မှာနိုင်သည့် အအေးတခွက်နှင့် မုန့်တခုမှာ စားရင်း ဖုန်းကလိနေသလိုလိုနှင် ဟိုလူကို အကဲခတ်နေမိသည်။ ခန နေတော့ ဥရောပသား ဖြစ်ပုံရသည့် အမျိုးသားတယောက်နှင့် မဲမဲပိန်ပိန် လူတယောက် ရောက်လာပြီး စကားပြောကြ သည်။ လိုလိုမယ်မယ် သူတို့ကိုပါ ဓာတ်ပုံ ရိုက်၍ ဦးနန္ဒထွန်းဆီ လှမ်းပို့ပေးလိုက်သည်။ “အဲဒီလူတွေတော့ ကျွန်တော် မသိဘူး။” ဟု မက်ဆေ့ချ် ပြန်လာ၏။

နာရီဝက်လောက်ကြာပြီး နောက် သူတို့ ပြန်ဖို့ ထကြမည့် အရိပ်အယောင် မြင်လို့ သန်းအောင်မြင့်လည်း ငွေရှင်းပြီး အ သင့်ပြင်ထားလိုက်ရသည်။ သူတို့ ဆိုင်တံခါးဝ ကနေပျောက်သွားမှ လိုက်ထွက်ခဲ့သည်။

ပလက်ဖောင်းစပ်မှာ ဟိုလူက တက္ကဆီငှားသည် ပြီးတော့ သူတို့ ၃ ယောက် တက်ပြီး ထွက်သွားကြသည်။ သန်းအောင် မြင့်လည်း တွေ့သည့် တက္ကဆီကို ကမန်းကတမ်း တားပြီး နောက်ခန်းမှာ တက်ထိုင် လိုက်၏။

“ ဟိုကားနောက်ကို မှီအောင်လိုက်ပေးပါ။”

ကားသမားလေးက သန်းအောင်မြင့်ကို ကြောင်တောင်တောင်နှင့် ကြည့်သည်။ ထို့ကြောင့် ခေါင်းထဲ လှစ်ကနဲ ပေါ်လာ သည့် စကားကို ပြောချလိုက်ရသည်။

“ အမ ယောက်ျား နောက်ကို လိုက်ချောင်းချင်လို့ပါ။ ကူညီပါ။”

မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် တောင်းပန်သည့် သန်းအောင်မြင့်ကို သနားသွားပုံရသည့် ကောင်လေးက ကပျာကယာပင် ပင် မောင်းထွက်လိုက်ပါသည်။

“ အမ၊ ပြဿနာတော့ မရှာပါဘူးနော်။ ”

“ မရှာပါဘူး။ မရှာပါဘူး။သူ ဘယ်သွားတာလဲ ဆိုတာ သိချင်ရုံလေးပါ။ ကားထဲကနေပဲ ကြည့်မှာပါ။”

ကြားထဲမှ အမှုပတ်မှာ ကြောက်နေသည့် ကားသမားကို နှစ်သိမ့်လိုက်ပြီး ရှေ့က ပေ၁၀၀ လောက်အကွာမှာ သွားနေ သည့် ကားကိုပဲ သန်းအောင်မြင့် အာရုံစိုက်ထားလိုက်မိသည်။ မီးပွိုင့် တခုအဖြတ်မှာ ကျန်ခဲ့မလိုလို ဖြစ်လိုက်သေး ပေ မယ့် ကားသမားလေးက အရှိန်တင်ပြီး အမှီလိုက်ပေး၏။

“ ဘယ်သွားမလဲ ကျွန်တော်သိပြီ”

ရန်ကုန်နှင့် အနေဝေးနေခဲ့သော သန်းအောင်မြင့်က သိပ်နားမလည်ပါ။

“ ဘယ်ကိုလဲဟင်”

“ ကျွန်တော် ထင်တာ မမှားဘူးဆိုရင် နောက်တပွိုင့် အကျော်မှာ သူတို့ ဘယ်ဖက်ချိုးလိမ့်မယ်။”

သူပြောသည့် အတိုင်းပင် ရှေ့ကားက ချိုးသွားသည်။

“ ဘယ်လိုသိတာလဲ”

“ အဲဒီနားက မာဆတ်တွေက နာမည်ကြီးလေ အမရဲ့။ အမ အမျိုးသားက ကဲချင်တယ်ဆို အဲဒီဖက်သွားဖို့ များတာပေါ့။”

ရှေ့ကားရပ်သွားသည့် အချိန်တွင် သန်းအောင်မြင့်က လည်းရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။

“ ဒီက ပဲ စောင့်ကြည့်တာပေါ့။”

“ အမ အမျိုးသားက အပြာနဲ့ တယောက်လား”

အနှိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားကြသူ ၃ ယောက်ကို ကြည့်ပြီး ကားသမားလေးက မေးသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ဖော်ရိန်နာလဲ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဟို ပိန်ခြောက်ခြောက် တယောက်ကလဲ အမနဲ့ မလိုက်ဘူးလေ။”

“ အင်း …ဟုတ်တယ်။”

စကားနည်း ရန်စဲ သဘောဖြင့် ဖြေလိုက်ပြီး သူတို့ ဝင်သွားသည့် အနှိပ်ခန်းဖက်ကိုပဲ ကြည့်နေလိုက်သည်။

“ အနည်းဆုံး ၁ နာရီ ကြာမယ် ထင်တယ် အမ။ တချို့ဆို ၃ နာရီလောက် ကြာတတ်တယ်။”

“ ကျသလောက်ပေးပါမယ်။ စိတ်ချပါ။”

ကားခ အတွက် စိတ်ချသွားပုံရသော ကားသမားလေးက သူ့ဖာသာ ရှေ့ခန်းမှာ သီချင်းဖွင့် ပြီး မှိန်းနေ၏။ ကောင်လေးက လုလုတို့ နှင့် ရွယ်တူလောက် ရှိမည် ထင်ပါသည်။ ဘာပဲပြောပြော သူ့ ဖာ သာ နေတတ်ပြီး သိပ်မစပ်စုသည့် ကားသမား နှင့် တိုးရတာ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ နောက်တခုက အခုနောက်ပိုင်း လမ်းထွက်ရင် ယောက်ျားတွေ၏ အာသာ ငမ်း ငမ်း ကြည့်တတ်သည့် အကြည့်ကြောင့် ဒေါသတွေထွက်ရ၊ မနေတတ်မထိုင်တတ် ဖြစ်ရပေမယ့် ဒီကောင်လေး သန်း အောင် မြင့်ကို ကြည့်ပုံက ရိုးသားသည်။ လင်ပူမိနေသော အမျိုးသမီး တယောက်လို့ ထင်သောကြောင့်လည်း ဖြစ်မည် ထင်သည်။

ထပ်ပြီး ကံကောင်းသည်မှာ ဦးနန္ဒထွန်း နှင့်တူသော လူက နောက် နာရီဝက် လောက်အကြာမှာ တယောက်ထဲ ပြန်ထွက် လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဟိုလူတွေကို ထားခဲ့ပုံရသည်။ ကားတစီး လှမ်းတားပြီး တက်စီးသွားသော ကြောင့် သန်းအောင်မြင့် တို့ လည်း လိုက်ရပြန်သည်။ ဒီတခါ နောက်ကလိုက်ရင်း မြို့ပြင်ဖက်သို့ ရောက်သွားသည်။ တကယ်လို့ ခရီးဝေးသွားမည် ဆို ရင်တော့ လမ်းမှာတွေ့သည့်ကားကို တားမစီးလောက်ဟု ထင်သည့် အတွက် ဆက်လိုက်သွားသည်။

ရှေ့ကားက လူနေရပ်ကွက် အချို့ နှင့် စက်ရုံဝင်းများကို ကျော်ခဲ့ပြီးနောက် ခြံကျယ်ကြီးတခုထဲသို့ ချိုးဝင်သွား၏။

“ ဒီနားကပဲ စောင့်ရင် ကောင်းမယ် ထင်တယ်။”

“ အဲဒါ ဆေးရုံလေ အမရဲ့၊ ကားတွေဒီလိုပဲ ဝင်နေကြတာပဲ။ လိုက်သွားလို့ရပါတယ်။”

ကားသမားလေးက ရှေ့ဝင်ပေါက်ကို လှမ်းမြင်နိုင်လောက်သည့် နေရာအထိ မောင်းသွားပြီးမှ လမ်းဘေးတွင် ထိုးရပ် လိုက် သည်။ သူပြောသည့် အတိုင်း တခြား တက္ကဆီကားများလည်း ရပ်ထားတာကို မြင်ရသည်။ဟိုလူကတော့ ဆေးရုံထဲကို ခပ် အေးအေးပင် ဝင်သွားသည်။ သူ့ပုံစံက ဆေးလာကုသည့် ဟန်တော့မရှိပါ။ အသိအကျွမ်း တယောက်ယောက် ဆီကိုလာ သည့် ပုံမျိုး ဖြစ်လို့ လူနာသတင်းမေး ပြီး ပြန်ထွက်လာလိမ့်မည် သိပ်ကြာမှာ မဟုတ်ဟု ထင်ခဲ့ပေမယ့် တော်တော်နှင့် ပေါ် မလာပါ။ နောက်က လိုက်နေတာ သတိထားမိသွားလို့များလား ဟု သန်းအောင်မြင့် စိုးရိမ်လာသည်။

“ ဒီဆေးရုံလိင် ပြောင်းတာကို အဓိက လုပ်တာ ဆရာဝန်တွေကလည်း အကုန်လုံး နိုင်ငံခြားက ချည်း ပဲ။ ဈေးလဲ အရမ်းကြီး တယ်တဲ့။ အမ အမျိုးသားက ဘာလာလုပ်တာလဲ မသိဘူး။”

“ မိန်းမ ဖြစ်အောင် ခွဲစိတ်မလို့နဲ့ တူပါတယ်။ အဲဒါဆိုလည်း ကောင်းတာပဲ”

သန်းအောင်မြင့် စကားကြောင့် ကားသမားလေး စပ်ဖြဲဖြဲ ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ဖာသာ ဘယ်လို အဓိပ္ပါယ်ပေါက်လိုက် သည် မသိပါ။

“ ဒီတခါ ကြာလှချည်လား။”

“ မင်း အသိ ကားတစီးစီးလောက် ဒီကို ခေါ်လို့ရမလား။”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ အမ”

“ လိုက်နေတာ ရိပ်မိပြီး ထွက်မလာတာများလားလို့ပါ။ ကားတစီး ခေါ်ပေးကွာ။ နေရာပြောင်းပြီး စောင့်ကြည့်နေမယ်။ အခု တောက်လျှောက်လိုက်နေတာဆိုတော့ ကားနံပါတ်များ သတိထားမိသွားသလား မသိဘူး။ သူက သိပ်ပါးတာ။ မင်းကိုလဲ ကျသလောက်ပေးပါမယ်။”

“ ကျွန်တော် ကြည့်လိုက်ဦးမယ် အမ”

ကားသမားလေးက ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး နောက် သူ့သူငယ်ချင်းတယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“ ကျွန်တော့် ဘော်ဒါ တကောင် ဒီနားမှာ ရှိတယ်။ လာနေပြီ”

လာနေပြီ ဆိုပေမယ့် နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်လောက် စောင့်လိုက်ရသည်။ ကားချင်း မလဲမီ ပထမ ကားသမားလေးက နောက်လူကို တိုးတိုး တိုးတိုး နှင့် ဘာတွေ ပြောနေသည် မသိပါ။ သန်းအောင်မြင့် ခင်းထားသည့် လုပ်ဇာတ်ကို ရှင်းပြ နေ တာလဲ ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ပထမ ကားသမားလေးကို ကျသင့်ငွေ ရှင်းပေး၍ ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး နောက်ကား ပေါ် ပြောင်းထိုင်၍ စောင့်သည်။ ကားချင်းက အမိုးအရောင်မတူလို့ ဟိုလူလည်း သံသယ ဖြစ်ချင်စရာ နည်းသွားနိုင်ပါသည်။

နောက်ကားသမားက ကွမ်းပဲ ဝါးနေသည်။ တခွန်းစ နှစ်ခွန်းစ ပြောသည့် အချိန်မှာ စကား အနည်းငယ်ဝဲသည့် အ တွက် တိုင်းရင်းသား တခုခု ဖြစ်မည်ထင်သည်။ ခုန ကားသမားထက် အသက်လည်းကြီး ပုံရသည်။

သန်းအောင်မြင့် ဒီတခါ တော်တော် စောင့်လိုက်ရသည်။ ဆေးရုံများ တခါထဲ တက်နေပြီလားဟု စိတ်လျှော့ ခါနီးကျမှ ဟို လူ ပြန်ထွက်လာသည်။ ဆေးရုံရှေ့နားမှာ ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက်နှင့် ကားရှာနေပုံရ၏။ သူကားရပြီးဆေးရုံ ဝင်ပေါက်နား ရောက်သည် နှင့်

“ လိုက်လိုက်… ခပ်ခွာခွာလေး လိုက်နော်၊ မျက်ခြည် မပြတ်စေနဲ့”

“ ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါ အမ”

ဒီကားသမားကလည်း စိတ်ရှည် သဘောကောင်းပုံရသည်။ ကူညီချင်စိတ်လည်း ရှိပုံရ၏။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီနေ့ တွေ့သည့် ကားသမား ၂ ယောက်လုံးကို လမ်း မှာ ကားရပ်ခိုင်းပြီး လဘက်ရည်တိုက်လိုက် ချင်ပါသည်။

“ အမ က ထရန်စ် မဟုတ်လား”

ကောက်ကာ ငင်ကာ မေးလိုက်သည့် ကားသမား စကားကြောင့် သန်းအောင်မြင့် လန့်သွားသည်။ ဦးနန္ဒထွန်း ပြီးလျှင် သူ့ ကို ဒုတိယမြောက် ရိပ်မိသူ ဖြစ်သည်။

“ ဘယ်လို သိတာလဲ။”

“ ကျွန်တော်လဲ ထရန်စ် ပဲလေ၊ နောက်ပြီး လူပေါင်းစုံနဲ့ ဆက်ဆံနေရတော့ နည်းနည်းထူးခြားရင် ရိပ်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် အမက ဘယ်လိုမှ မထင်ရပါဘူး။ ပြောင်းတာ မကြာသေးဘူး မဟုတ်လား။ နောက်ပိုင်းကျင့်သားရသွားရင် ကျွန်တော်လဲ သိ မှာ မဟုတ်ပါဘူး။”

“ ဟုတ်တယ်၊ မကြာသေးဘူး။”

“ ဒီလိုပဲ အမရေ၊ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လို ဆိုတာသိသွားရင် အစစ်တွေက သိပ် အလေးထားချင်ကြတော့တာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်လဲ ယောက်ျား ဖြစ်ချင်လွန်းလို့ ရှိတာ အကုန်သုံးပြီးပြောင်းလိုက်တယ်။ အခု ကားမောင်းစားရတယ်။ ကျွန်တော့် ကောင်မလေးက ကျွန်တော် ထရန်စ်မှန်းလဲ သိသွားရော .. တမျိုးဖြစ်သွားတယ်…. အဆင်မပြေတော့ပါဘူးဗျာ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်က ချစ်တယ် လေ။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ အမ ကို ကိုယ်ချင်းစာပါတယ်။”

ဖောက်ပြန်သည့် ယောက်ျားနောက်ကို လိုက်ချောင်းခြင်းလို့ ထင်ပြီး ပြောသည့်အပြောက သန်းအောင်မြင့် ရင်ကို ထိသည်။ သူက လိင်ပြောင်းထားလို့ လုလုက အလေးမထားတာလားလို့ တွေးပြန်တော့လည်း လုလုကိုယ်တိုင်က သန်း အောင်မြင့် ပေးထားသည့် ပစ္စည်းနှင့် ယောက်ျားလုပ်ရသူ ဆိုတော့ ဒီလိုမျိုး မဖြစ်နိုင်ပြန်ပါ။

ဟိုအရင်ကထဲက လုလု ရင်ထဲမှာ သန်း အောင်မြင့် ဆိုတာ မရှိခဲ့လို့သာ ဖြစ်ရမည်။ ဒီလို အတွေးဝင်လာတော့ ရင်ထဲက နာကျင်လာသည်။ မျက်လုံး မှာ မျက်ရည် တွေ အလိုလိုဝိုင်းလာလို့ မျက်တောင် တဖျတ်ဖျတ် ခတ်လိုက်မိ၏။ နောက်ကြည့်မှန်ထဲကနေ သန်းအောင်မြင့် အမူအရာကို မြင်လိုက်ပုံရသော ကားသမား လေး လည်း အားနာသွားပုံရ၏။

“ ဆောရီး အမ၊ ကျွန်တော်လဲ တိုက်ဆိုင်သွားလို့ ပြောမိတာပါ။ အမ စိတ်မဆိုးပါနဲ့”

“ ရပါတယ်။”

အသံတိမ်လေး နှင့် ပြန်ပြောရင်း ရှေ့က ကားကိုပဲ အာရုံစိုက်နေလိုက်သည်။ လက်ရှိ သူလုပ်ရမည့် အ လုပ်က ဦးနန္ဒထွန်း ကို ကူညီဖို့ပဲ ဖြစ်သည်ဟု စိတ်ကို အားပေးရ၏။

မြို့ထဲကို ပြန်ရောက်လာကြပြီးနောက် ရှေ့ကားက ဟို တယ် ကြီး တခု ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။ စပို့ရှပ် အပြာနှင့် လူက ကားပေါ်က ဆင်း၍ ဟိုတယ်တွင်း သို့ဝင်သွားသည်။ တံခါး ဝ နား အရောက်တွင် အထဲက ထွက်လာသည့် ဟိုတယ် ဝန် ထမ်းမိန်းကလေး တဦးက သူ့ကို ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်တာကို မြင်လိုက်ရသည်။ ထိုမိန်းကလေးက မီးမီး ဖြစ်နေသည့် အတွက် သန်းအောင်မြင့် ကားပေါ်က ဝမ်းသာ အားရ ဆင်းလိုက်မိသည်။ မီးမီး က ဟိုတယ်တခုမှာ လုပ်မှန်း အရင်ကထဲက သိခဲ့ ပေမယ့် ဘယ်ဟိုတယ်မှန်း မသိခဲ့ပါ။ သေသေချာချာလည်း မေးမကြည့် မိခဲ့။

“ ခန လေးနော်၊ မေးစရာလေး ရှိလို့”

ဟိုတယ်တွင်းက ထွက်လာပြီး တခြားဖက်ကို သွားနေသည့် မီးမီး နောက်ကို သန်းအောင်မြင့် အပြေးတပိုင်း နှင့်လိုက်သွား မိ၏။ လုလုဆီက အမွေဆက်ခံခဲ့ရသည့် ဖြိုးဖြိုးရွှေရင် နှစ်မွှာက အင်္ကျ ီအပြင်ကို ခုန်ပေါက်ထွက်တော့ မတတ်လှုပ်ခါနေ သည်ကိုပင်လျှင် ဂရုမပြုအားတော့ပါ။ နောက်မှာ ခွာနည်းနည်းမြင့်သည့် ဖိနပ်က အသားကျနေပြီ ထင်ထားပေမယ့် ပြေး ကြည့်တော့ တကိုယ်လုံး ယိမ်းထိုးနေသည်။ မီးမီး ဝယ်ပေးတုန်းက အကွဲရှည်လွန်းသည်ဟု ထင်ရသော စကပ်ကတော့ အခု လိုပြေး သည့် အချိန်မှာ တော်တော် အသုံးဝင်သည်။

“ မီးမီး”

“ ဟာ …အမ”

“ အရေးတကြီးမေးစရာရှိလို့၊ မောလိုက်တာ”

“ အမ ရေသောက်မလား”

မီးမီးက သူ့ကျောပိုးအိတ်လေးထဲက ရေဗူးထုတ်ပေးသည်ကို လက်ကာ ညင်းလိုက်ရင်း

“ မီးမီး ခုနက လူတယောက်ကို အဝမှာ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ အဲဒီလူကို သိသလား။”

“ နာမည်တော့ မသိဘူး အမ၊ သူက ဟိုတယ်မှာ တည်းနေတဲ့ နိုင်ငံခြားသားလေ၊ အဲဒါကြောင့် ပြုံးပြလိုက်တာပါ။”

“ တကယ် နိုင်ငံခြားသားလား။”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ အမ”

“ သူ့နာမည် သိချင်လို့ပါ။ လုပ်စရာရှိလို့”

“ အဲဒါဆို အမ ဒီနားမှာ ခနစောင့် သမီး အထဲပြန်ဝင် ကြည့်လိုက်မယ်။”

သူတပါးကို ကူညီဖို့ အမြဲတက်ကြွသည့် မီးမီးက သွက်သွက်လက်လက်ပင် ပြန်ဝင်သွားသည့်အတွက် သန်းအောင်မြင့် လည်း ကားသမားကို ဆက်စောင့်ဖို့ လက်လှမ်းပြပြီး ရပ်နေလိုက်ရသည်။ ခနနေတော့ မီးမီး ပြန်ထွက်လာ သည်။

“ သူ့ နာမည်က ဗင်းဆင့်ပိုင် တဲ့ အမ။ နိုင်ငံခြားသား အစစ်ပါ။ ဟိုတယ်မှာ ပေးထားတဲ့ သူ့ ပတ်စ်ပို့တောင် သမီးကြည့် ခဲ့ တယ်။”

“ အော် …အေးအေး၊ သူ ကဘယ်လောက်ကြာကြာ နေဦးမှာလဲ”

“ အဲဒါတော့ မသိဘူး အမ၊ ဒါပေမယ့် ပုံစံကြည့်ရတာ ကြာဦးမယ့် ပုံပါ။ တနေ့က မှရောက်တာ။”

တည်းသည့်နေရာကို သိသည်ဆိုလျှင် ဦးနန္ဒထွန်း ဆက်ပြီး လှုပ်ရှားလို့ ရမည် ထင်ပါသည်။ သန်းအောင်မြင့်လည်း တနေ ကုန်နီးပါး ဆိုတော့ တော်တော် ညောင်းနေလို့ ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“ မီးမီး ပြန်မှာ မဟုတ်လား။ လာကြိုမယ့်သူ ရှိလား။”

“ ဒီနေ့ မလာဘူး အမ၊ တယောက်ထဲပြန်မှာ”

“ ဒါဆို လိုက်ခဲ့ တူတူပြန်ရင်း တခုခု စားရအောင်၊”

စိတ်လျှော့လိုက်မှ ဗိုက်က ဆာလာသည်။ အပေါ့သွားချင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ကားသမားလေးကို အနီးဆုံး စားသောက် ဆိုင် တခုခုကို မောင်းပို့ ခိုင်းလိုက်ရသည်။ ဖုန်းဆက်မည် ပြောပြီး ခုထိဆက်သွယ်မ လာသည့် ဦးနန္ဒထွန်းကိုတော့ အိမ် ရောက်မှပဲ အေးအေးဆေးဆေး ဖုန်းဆက်ရှင်း ပြတော့မည်။

.....................................................

(၂၇)

ဝန်ထမ်းတယောက် ပျောက်နေသည့် ကိစ္စက ဦးနန္ဒထွန်းနှင့် မသက်ဆိုင်ဟုတော့ ဆို၍မရပါ။ လူကြီးသူမ တယောက် အနေဖြင့် နည်းနည်းတော့ ဆိုင်ပါ သည်။ သို့သော် ပျောက်သောသူကို ရှာဖို့က ရဲ အဖွဲ့၏ အလုပ်သာ ဖြစ်သည်။ ဦးနန္ဒထွန်း က လိုအပ်သည့် အကူအညီရှိရင် ပေးရုံသာ။  ဒါပေမယ့် ရဲလင်း ကိစ္စမှာတော့ သူက ခေါင်းထဲထားပြီး အထူးတလည် ကူညီပေးချင်စိတ် ပေါ်နေ၏။ ဒီကြားထဲမှာ လနှင့် ချီပြီး ကြာလာတော့ ရင်ထဲမှာ စနိုးနှောင့် ပို ဖြစ်လာရသည်။

ရဲလင်း အမေ နေမကောင်းတာ ရုံးကလူတွေ ပြောသံကြားလို့ ဦးနန္ဒထွန်း သိပါသည်။ ရဲလင်းက သူ့ ဖွားဖက်တော် ဖြုတ် ရောင်းရလောက် အောင် ဖြစ်ခဲ့သည့် အခြေအနေမှန်းတော့ မသိခဲ့ပါ။ အမေအတွက် ဘဝဆုံးခံဖို့ ဆုံးဖြတ်သည့် ကောင် လေးကို သနားသွားမိသည်။ နောက်ပြီး ရဲလင်း ပျောက်သွားသည့် အချိန်မှာ အမေတဖက် ပျောက်ဆုံးနေသည့် မောင် ကိစ္စက တဖက်နှင့် ရဲလင်း အမ ဗျာများနေရတာကိုလည်း စိတ်မကောင်းပါ။ လိုက်ကူညီပေးနေသည့် ရဲလင်း အမ ဝမ်းကွဲ ခပ်ချောချော ထရန်စ် အသစ်စက်စက် လုလုအောင် ဆိုတာကလည်း သူ၏ အသွင်ကူးပြောင်းမှုကို အာရုံစိုက်ရမည့် အချိန်၊ ဘဝ သစ် တခု စဖို့ လုပ်နေရမည့် အချိန်မှာ သူများ အပူထဲ၌ ဝင်ပါပေးနေရ တာကို ဦးနန္ဒထွန်း ကိုယ်ချင်းစာသည်။

ထရန်စ် လို့ ထင်ရက်စရာ မရှိသည့် ရုပ်ရည်နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ရှိပေမယ့် စကား အပြောအဆိုက အစ အထာမကျ သေးသည့် လုလုအောင်ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံယုံကြည်ကြည် ရပ်တည် နိုင်သည့် အခြေ အနေသို့ တွန်းပို့ပေးရင်း တဖက် က ရဲလင်း ကိစ္စဖြေရှင်းဖို့ ကူညီရန် ဦးနန္ဒထွန်း တွေးထားသည်။

ရဲလင်းက ပစ္စည်းရောင်းဖို့ လုပ်ဖူးသည် ဆိုသည့် အတွက် ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း မှောင်ခိုဂိုဏ်းတွေကို ဦးနန္ဒထွန်း သတိ ရလိုက်သည်။ လိင်အင်္ဂါကလည်း ဈေးကောင်းရနိုင်သည့် ပစ္စည်းမဟုတ်ပါလား။ နောက်ပြီး ရဲလင်း အခန်းထဲက ရခဲ့သည့် ကဒ်ထဲက ဖောင်ဒေးရှင်း ကို သံသယ ဝင်မိသည်။

ထိုအကြောင်းတွေတွေး၍ ကားမောင်းလာရင်း လမ်းဘေးမှာ ခေါင်း ငိုက်စိုက်ကလေး လမ်းလျှောက်နေသော ကျော်လေး ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ကျော်လေးက ထရန်စ်တွေကို ချိုးဖဲ့ ပြောတတ်ပေမယ့် အလုပ်မှာတော့ တော်သည်။ စိတ်ဆိုးဆိုး နှင့် ဖြုတ်မိပြီးမှ အလုပ်မှာ အသုံးတည့်တာကို တွေးပြီး နှမျောမိ၏။ အခုတော့ သူ့ ပုံစံကြည့်ရတာ သိပ်အဆင်ပြေပုံမရပါ။ ခန ရပ်၍ မေးကြည့်ပြီး ဒင်းက အချိုးပြေရင် ပြန်ခေါ်လိုက်မည်ဟု အတွေးဖြင့် ဦးနန္ဒထွန်း ကားရပ်ပြီး ဆင်းလိုက်သည်။

“ ဟေ့ကောင် ကျော်လေး”

“ ဟာ ဆရာ”

“ ဘာလုပ်နေသလဲကွ”

“ ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိပါဘူး ဆရာရယ်။”

ကျော်လေးကိုကြည့်ရသည်မှာ အလုပ်သစ်ရှာရင်း အဆင်မပြေ ဖြစ်နေပုံရသည်။ တချိန်တည်းမှာပင် ခေါင်းထဲကို အတွေး တခု လက်ကနဲ ဝင်လာသည်။

“ ဟေ့ကောင် …ငါ့ဆီမှာ ပြန်လုပ်မလား”

“ လုပ် …လုပ်ချင်တာ ပေါ့ဆရာရယ်။”

“ ဒါဆို မင်း ငါ့ကို တခု လုပ်ပေးရမယ်။”

“ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဆရာ”

ကျော်လေးကို မွေးရာပါ ပစ္စည်းရောင်းဖို့ အယောင်ဆောင် ခိုင်းလိုက်သည်။ သူ့ပုံစံကလည်း တကယ်ပင် အဆင်မပြေ ဖြစ် နေသည့် ပုံပေါက်နေသည့် အတွက် အသုံးတည့် နိုင်မည် ထင်ပါသည်။ အလုပ်ပြန်ခန့်မည့် အပြင် အလုပ်ပြုတ်နေသည့် လတွေ အတွက်ပါ လစာတွေပြန် ပေး မည်၊ တကယ်ရောင်းစရာ မလို ဟု ကတိပေးသည့်အတွက် ကျော်လေးက သဘော တူသည်။ ဆေးစစ်ရမည် ဆိုရင်လည်း ပိုက်ဆံလာယူ ဟု မှာလိုက်သည်။

“ မင်းက အွန်လိုင်းကနေ အရင် လိုက် တီးခေါက်ကြည့်။ အလုပ်ပြုတ်လာတယ်။ အိမ်လခပေးရမယ်။ အကြွေးတွေ ဆပ်စရာ ရှိတယ်။ ငွေ အရမ်းလိုချင်ပါတယ်ပေါ့ကွာ၊ လာမေးတဲ့သူ ရှိရင် စိတ်ကြိုက်သာ ငိုပြလိုက်။”

ထို့နောက် ကျော်လေးက ဦးနန္ဒထွန်း ညွှန်ကြားသည့် အတိုင်း အွန်လိုင်းက ဆိုက်တွေမှာ နာမည်စာရင်း ဝင်ပေးသည်။ ဆေးရုံတွေမှာ သွားစုံစမ်း၏။ တပတ် လောက်နေတော့ ဆေးရုံတခုက ဆေးစစ်ဖို့ ခေါ်၍ ဦးနန္ဒထွန်း ဆီက ပိုက်ဆံ တောင်း ၍ ကျော်လေး ဆေးသွားစစ်သည်။ အဲ ဒီက အပြန်မှာ ကျော်လေး ကို လူတယောက်က ကဒ်ပြားလေး တခုနှင့် အတူ လာမိတ်ဆက်ပြီး အမြန်ရောင်းထွက်အောင် ကူညီနိုင်ကြောင်း ပြောလာသည် ဆို၏။

ကျော်လေးက ဦးနန္ဒထွန်းကို ကဒ်လာပြတော့ ရဲလင်း ဆီက ကဒ်နှင့် တူတူပင် ဖြစ် နေသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက နောက်တခါ အဲဒီလူကို တွေ့ရင် ငွေအရေးတကြီး လိုနေသည့် ပုံစံ လုပ်ပြဖို့ ကျော်လေးကို သင် ပေးလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဘယ် ကို ခေါ်ခေါ် သူ့ဆီ အရင်ဖုန်းဆက်ဖို့ မှာလိုက်၏။

နောက်လေးငါးရက် လောက် ကြာတော့ ဆေးရုံတခုကို လိုက်လာဖို့ အဲဒီလူက ခေါ်ကြောင်း ကျော်လေး လှမ်း အ ကြောင်း ကြားသည့် အတွက် ရုံးက ချာတိတ် ၂ ယောက်ကို စစ်ကူ နောက်ကနေလိုက်ခိုင်းလိုက်သည်။ အ ခြေအနေ မ ကောင်းရင် ကျော်လေးကို ဆွဲပြီး အတင်း ထွက်ပြေးလာခဲ့ဖို့လည်း သေသေချာချာ မှာလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ထင် သ လို မဟုတ် ပါ။ ကျော်လေးက အခြား သူ တဦး နာမည်ခံပြီး မွေးရာပါ ပစ္စည်းရောင်းဖို့ သဘောတူညီကြောင်း လက်မှတ်ထိုးပေးရုံ နှင့် ငွေ ၁၀ သိန်း ပေးပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ ကျော်လေး ပစ္စည်းကိုလည်း အမြန်ဆုံးရောင်း ထွက်အောင် စပ်ပေးမည်ဟု ကတိပေးလိုက် သေးသည်။

“ မင်းက ဘယ်လို လက်မှတ် ထိုးရတာလဲ။”

“ လူတွေ အများကြီးပဲဆရာ၊ နိုင်ငံခြားသားတွေ များတယ်။ ကျွန်တော်က ကျော်လေး အနေနဲ့ မဟုတ်ဘူး။ တခြားလူ တယောက် ယောင်ဆောင်ပြီး ထိုးပေးရတာ။ ကျွန်တော် ငွေအရမ်းလိုနေတယ်ဆိုလို့ ပစ္စည်းရောင်း မထွက်ခင် ဂွင်ဖန်ပေး တာလို့ ပြောတာ ပဲ။”

သစ္စာရှိသောကျော်လေးက ထိုငွေကို စားပွဲပေါ်တင်ပေးပေမယ့် ဦးနန္ဒထွန်းက သူ့ကို ပြန်ပေးလိုက်သည်။

“ မင်းယူလိုက်ပါကွာ၊ မင်းက လူနဲ့ ရင်းထားရတာ။ နောက်ပြီး အဲဒီ လူတွေနဲ့လည်း ထပ်မဆက်သွယ် နဲ့တော့၊ ဝက်ဆိုက် မှာ စာရင်းသွင်းထားတာတွေလဲ ကန်ဆယ် ပြန်လုပ်လိုက်တော့။ ရပြီ။ မင်း ဆန္ဒရှိရင် မနက်ဖြန် အလုပ်ပြန်လာဆင်းတော့။”

ကျော်လေး ဝမ်းသာ အားရ ပြန်သွားသည်။ သူပြောသည့် အထဲမှာ တခြားလူတယောက်ကိုယ်စား လက်မှတ်ထိုးပေးရသည် ဆိုသည်ကို ဦးနန္ဒထွန်း သံသယရှိသည်။ ထိုသူက ဘာကြောင့် လက်မှတ်ကိုယ်တိုင် မထိုးရပါသနည်း။ ဥပဒေ စည်းကမ်း တခုခုကို လက်တလုံးခြား လုပ်ခြင်း၏ နောက်ကွယ်တွင် မရိုးသားသည့် အကြောင်းတခု ကျိန်းသေ ရှိနေနိုင်ပါသည်။ ကျော် လေးကို ပိုက်ဆံပေးတော့လည်း ဘဏ်ငွေစာရင်း လွှဲပေးတာ မဟုတ်ဘဲ ငွေသားနှင့် ပေးတာကလည်း ထူးဆန်းနေသည်။

နောက်ပြီး ပို၍ စိတ်ဝင်စားစရာ ဖြစ်လာသည်မှာ ကျော်လေးကို ခေါ်သွားသည့် ကြားပွဲစားလိုလို ဖောင်ဒေးရှင်းက ဆိုသူ ကို ဂျိုးဆက်က ဓာတ်ပုံခိုးရိုက်လာခဲ့သည်။ မဲမဲပိန်ပိန် ခြောက်ခြောက် လူကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ဟိုတရက်တုံးက ကော်ဖီဆိုင်မှာ လုလု အောင် ရိုက်ပို့လိုက်သည့် ပုံထဲမှာ ဗင်းဆင့်ပိုင် နှင့် အတူ ထိုင်နေသည့် လူမှန်း သိလိုက်ရသောကြောင့်ပင်။ နောက်ပြီး ကျော်လေးသွားသည့် ဆေးရုံက ဟိုနေ့က ဗင်းဆင့်ပိုင် သွားသည်ဆိုသော ဆေးရုံ ဖြစ်နေပြန်၏။

“ တွေ့ကြပြီပေါ့ ဗင်းဆင့်ပိုင်ရယ်။”

.......................................................

(၂၈)

မှောင်ရီရီ ညနေစောင်းတွင် ခြုံပုတ်များ ပေါ်က မီးလုံးရောင်စုံတွေ ပိုပြီး လင်းလက်လာသယောင်ထင်ရ၏။ စန္ဒယားသံ တခု လွင့်မျောနေသော ခြံဝင်းထဲတွင် ခပ်ကျဲကျဲခင်းထားသည့် စားပွဲဝိုင်းတွေ ၌ လူကလည်း ခပ်ကျဲကျဲသာ ရှိနေသည်။ အစွန် နား ကျကျ စားပွဲတလုံးတွင် ဦးနန္ဒထွန်း နှင့် သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသား ၂ ယောက်ထိုင်နေ၏။ အသက် အနည်းငယ် ပို ကြီး ပုံရသည့် အမျိုးသားက ဦးနန္ဒထွန်း နှင့် စိတ်ဝင်တစား စကားပြောနေသည့် အသွင်ရှိပြီး ကျန်တယောက်ကတော့ စားပွဲပေါ် က စားစရာတွေကို အနည်းငယ် ယူစားလိုက် ရှေ့က ခွက်ထဲက ဝီစကီကို တကျိုက် မော့လိုက်နှင့် လုပ်ငန်း ခြံဝန်းထဲမှာ ပျံ့ လွင့်နေသည့် စန္ဒယားသံကို သာ အရသာခံ နားထောင်နေပုံ ပေါ်သည်။

“ အဲဒီ ဆေးရုံက အရင်က ဆရာဝန်ကြီး တယောက်ပိုင်တာဗျ။ တကယ်တော်တဲ့ ပါမောက္ခဆရာဝန်ကြီး”

ဦးနန္ဒထွန်းကို ယောက်ျားဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲပေးခဲ့သူမှာ ထိုဆရာဝန်ကြီးပင်ဖြစ်၍ ထိုဆေးရုံ မှာပဲ ဖြစ်သည်။ အဲဒါ ကို တော့ ထုတ်ပြောမနေတော့ဘဲ အလိုက်သင့် ခေါင်းညိတ်နေလိုက်သည်။

“ ဆေးပညာတော်ပေမယ့် စီးပွားရေး မလုပ်တတ်တော့ ရှုံးတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဦးရွှေဘ ဆီရောင်းလိုက်ရတာပဲ။ ဦးရွှေဘက စီးပွားရေး နားလည်တော့ သူဝယ်လိုက်ပြီးတဲ့ နောက် တော်တော် အောင်မြင်လာတယ်။ ဆရာဝန်တွေကိုလဲ နိုင်ငံခြားသားတွေပဲ ခေါ်သုံးတော့ လူအထင်ကြီးတာပေါ့ဗျာ။”

“ အဲဒီ ဦးရွှေဘ အကြောင်း ကိုနေမင်း သိသလား။”

“ နောက်ကြောင်း မရှင်းတာတော့ သေချာတယ်ဗျ။ အရင်က အထက်ဖက်မှာ လူမိုက် ခေါင်းဆောင်လိုလို ပြောကြတာပဲ။ ဒါ ပေမယ့် သူ့ကို အရေးယူရလောက်တဲ့ နောက်ကြောင်း မရှိဘူးဗျ။”

“ ကျွန်တော် ခုန ပြတဲ့ ရွှေဝါးပင် ဖောင်ဒေးရှင်းဆိုတာ အဲဒီမှာ ပုံပါတဲ့ မော်ဒယ်လေးက ဦးရွှေဘ မယားငယ်လို့ ရုံးက ချာ တိတ်တွေက ပြောတယ်။”

“ အဲလို ဆိုတိုင်းလဲ ဒီဖောင်ဒေးရှင်းက ဦးရွှေဘနဲ့ ပတ်သက်တယ်လို့ ပြောလို့ မရပြန်ဘူး။”

ဦးနန္ဒထွန်းက ကျော်လေးကို ကိုယ်စားလက်မှတ်ထိုးခိုင်းခဲ့သည့် ကိစ္စကို ပြန်ပြောပြလိုက်သည်။

“ အဲဒါကတော့ ဥပဒေနဲ့ မညီတာ မှန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုနန္ဒလဲ သိပါတယ်။ လူသေဆီကတောင် ယူထည့်တာမျိုးတွေ လုပ်နေကြတာတွေကို။ အဲဒီလောက်ကဗျာ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ပုဒ်မ သိပ်ကြီးတာ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ပြီး ခင်ဗျား ပြောတဲ့ ဗင်းဆင့်ပိုင် ဆိုတာကလည်း ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ အရှုပ်အထွေး ရီကော့ မရှိတဲ့ နိုင်ငံခြားသား၊ ဒီကို ခုမှ ပထမဆုံး လာ တာဗျ။”

“ ဒီကောင်က မြန်မာပြည်မှာ မဟုတ်တာလုပ်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ကောင်ပါဗျာ။ ကျွန်တော် ကောင်းကောင်း သိတာပေါ့။ သူ့နာမည်ရင်းက စိုးပိုင်သူတဲ့ အဲဒီကနေ ဘယ်လို နိုင်ငံခြားသား ဗင်းဆင့်ပိုင် ဖြစ်လာသလဲတော့ ကျွန်တော်လဲ မသိဘူး။”

“ ခင်ဗျားနဲ့ ရုပ်ချင်း အရမ်းတူတာတော့ သိတယ်။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို ကွဲသွားကြတဲ့ အမွှာတွေများလားဗျာ။”

ကြည့်ရတာ ဒီအရာရှိ နှစ်ယောက် သူ့နောက်ကြောင်းတွေ လှန်ကြည့်ဖူးကြပုံမရဟု ဦးနန္ဒထွန်း ရင်အေးသွားရသည်။ နာမည်ပျက်မရှိသော အလယ်အလတ်တန်း စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင် လူကြီးလူကောင်းတယောက် ဖြစ်သည့် အတွက်  နောက်ကြောင်း လိုက်ဖို့လည်း မလိုအပ်လို့ ထင်ပါသည်။

“ ကျွန်တော်တို့ အလုပ်က ထင်ကြေးနဲ့ လုပ်လို့ မရဘူး ကိုနန္ဒရဲ့။ ခုဟာက လူတယောက် အပေါ် ခင်ဗျား သင်္ကာ မကင်းဖြစ် မိတာပဲ ရှိသေးတယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်းက လက်ခံလိုပုံမရပါ။ လက်ထဲက ခွက်ကို သောက်မလို့ မ လိုက် ပြန်ချကာ တင်းတင်း ဆုပ်ထားလိုက် နှင့် စိတ် လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။

“ ကျွန်တော့်ကို ကူညီတဲ့ အနေနဲ့ ရော လုပ်ပေးပါလားဗျာ။ တကယ်ပြောတာပါ။ ကိုနေမင်းတို့ မရှုံးစေရပါဘူး။ မဟုတ်တာ တွေ ရှိတယ်ဆိုတာ တကယ်ကို တွေ့စေရမှာပါ။ ကျွန်တော့်ကို ယုံပါ။”

“ မဖြစ်လို့ပါ ကိုနန္ဒရယ်။ ခင်ဗျား အခုလို ပြောတာလောက်နဲ့ ဝင်ရှာဖို့ ဝရမ်း ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်က ကူညီတယ်ဆို ဦးဗျာ။ ကျွန်တော် ဖာသာ ရာထူးဘယ်လောက်ကြီးကြီး ဝရမ်းက ကျွန်တော် ထုတ်မရဘူး။ ခိုင်လုံတဲ့ အထောက်အထား ကြီးကြီးမားမား တခု ရအောင်ပြဗျာ။ ခင်ဗျား စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်စေရမယ်။ ခင်ဗျားပြောတဲ့ အဲဒီလူ လည်း နိုင်ငံခြားသား မက လို့ ဘာဖြစ် ဖြစ် ကျွန်တော့် လက်က မလွတ်စေရဘူး။”

ဦးနန္ဒထွန်း သက်ပြင်းချသည်။ ထို့နောက် လက်ထဲက ခွက်ကို တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်ပြီး

“ တနည်းတော့ ရှိတယ်။ အဲဒါလည်း ခင်ဗျား အကူအညီနည်းနည်းလိုတယ်။ လုပ်ပေးမလား။”

“ ဘာလဲ ဆိုတာ ပြောလေဗျာ။”

“ ကျွန်တော် ဗင်းဆင့်ပိုင် ယောင်ဆောင်ပြီး အဲဒီထဲကိုဝင်မယ်။ အထောက်အထားယူမယ်။ ကိုနေမင်းတို့ ဆီမှာ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဝှက်ပြီး သယ်သွားလို့ရတဲ့ ကင်မရာလေးတွေ ရှိတယ် မဟုတ်လား။ ကျွန်တော့ကို တပ်ပေးလိုက်။ ကျွန်တော် အထဲမှာ ဟို ယောင် ဒီယောင်လုပ်ပြီး ရိုက်လာခဲ့မယ်။ လွန်ရော ကျွံရော တနာရီဗျာ။ အဲဒါလေး တခု ကျွန်တော့်ကို ငှားနိုင်မလား။”

ကိုနေမင်း ဆိုသူ တွေသွားသည်။ သူတို့ နှင့် အတူ ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်သောက်နေသူ ဖက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး

“ အဲဒါ ဒီလူ့ အပိုင်းဗျ။ ကိုစံတင် ခင်ဗျား လုပ်ပေးလိုက်လို့ရမလား။”

“ ကိုနန္ဒ ဘယ်တော့သွားမှာလဲ”

နှုတ်နည်းပုံရသည့် ကိုစံတင် ဆိုသူက ဦးနန္ဒထွန်း ကို တန်းပြီးမေးလိုက်သည်။ ကူညီမည် ဆိုသည့် သဘောဖြစ်သည်။

“ ဖြစ်နိုင်ရင် အမြန်ဆုံး သွားချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဦးရွှေဘ မရှိတဲ့ အချိန်၊ ဗင်းဆင့်ပိုင်က ဟိုတယ်ထဲမှာပဲ ရှိတဲ့ အချိန် ဖြစ် ဖို့လိုတယ်။”

“ ဦးရွှေဘ မန္တလေး ရောက်နေတယ်။”

“ ကိုစံတင် ဘယ်လိုသိသလဲ”

“ ဒီလူကြီး ကို ကျနော့် ကောင်လေးတယောက် နဲ့ ကြည့်ခိုင်းထားတာ ကြာပြီ။ ခုနထဲက ကျွန်တော် စဉ်းစားနေတာဗျ။ ဦးရွှေဘ နဲ့ ပတ်သက်မှု တခုခု ရှိနိုင်ရင် စမ်းကြည့်သင့်တယ်လို့။ ဒီလူကြီးက တခုခု တော့ တခုခုပဲဗျ။ လိုလိုမယ်မယ် စောင့်ကြည့် စာ ရင်းထဲ ထည့်ထားတာ။”

“ ဒါဆို ဗင်းဆင့်ပိုင် ဟိုတယ်မှာ နှပ်နေတဲ့ အချိန်ကို လှုပ်ရှားရင် ရပြီပေါ့။ အဲဒါတော့ စိတ်ချ ဗင်းဆင့်ပိုင်ကို ကျွန်တော့် လူ  တွေ စောင့်ကြည့်နေတယ်။”

အားတက်သွားပုံ ရသည့် ဦးနန္ဒထွန်းက ကုန်နေသည့် ခွက်လွတ်တွေထဲ အရက်လိုက်ထည့်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။ လုလုအောင် နှင့် ဟိုတယ်က ကလေးမက ဒီကိစ္စကို ကူညီနိုင်မည်ဟု ယုံကြည်ထားသည်။

“ ကိုနန္ဒ မနက်ဖြန် ကျွန်တော့် ရုံးကို လာခဲ့။ ကင်မရာပေးလိုက်မယ်။ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ သင်ပေးမယ်။”

“ အိုကေ …ချီးယားဗျာ”

“ ကိုနန္ဒရဲ့ စွန့်စားခန်း အတွက်ပေါ့၊ ချီးယား”

.....................................................

(၂၉)

ဦးနန္ဒထွန်းက ဗင်းဆင့် ပိုင်ကို စောင့်ကြည့်ရမည် လို့ဖုန်းဆက် ပြောတော့ သန်းအောင်မြင့် နားမလည် ဖြစ်ရသည်။ ရှင်းပြမည် ဟိုတယ်က ကလေးမ အားရင်လည်း ခေါ်လာခဲ့ပါဆိုလို့ သူ့ရုံးကို လိုက်သွားတော့ ဦးနန္ဒထွန်းကို မြင်ပြီး မီးမီး အံ့သြ သွားရှာသည်။

“ အမ၊ ဒါ ..ဒါ”

“ ဒါက ဦးနန္ဒထွန်းတဲ့၊ ဗင်းဆင့်ပိုင် မဟုတ်ဘူး။”

“ အရမ်းတူတာပဲ”

မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် ပြောနေသည့် မီးမီးကို ပြုံးပြပြီး ဦးနန္ဒထွန်းက သူသွားမည့် ကိစ္စကို ပြောပြသည်။

“ ဟိုတနေ့က မလုလုအောင် နောက်ယောင်ခံလိုက်တော့ သူအကြာဆုံး နေခဲ့တာ အဲဒီဆေးရုံပဲ။ ကျွန်တော့် တပည့် လေး တယောက်ကို ဟိုဒင်းဖြုတ်ရောင်းချင်နေတဲ့ လူယောင်ဆောင်ပြီး လိုက်ခိုင်းတော့ ရွှေဝါးပင် က ဆိုတဲ့လူက သူ့ကို အဲဒီကို ချိန်းတယ်။ အတိုချုပ်ရရင် ဗျာ။ မရိုးသားတာတွေ တွေ့လာရတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်က ဗင်းဆင့်ပိုင် ယောင်ဆောင် ပြီး ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်ချင်တယ်။ အဲဒီလို ဝင်ဖို့ကလည်း ဗင်းဆင့်ပိုင် ဘယ်မှ မသွားဘဲ ဟိုတယ်မှာ ရှိနေတဲ့ အချိန် မျိုးမှ ဖြစ်မှာ။”

နိုင်ငံခြားသား တ ယောက် ယောင်ဆောင်ပြီး ဆေးရုံ တခုထဲမှာ ဟိုဒီလျှောက်သွားတာ အန္တရယ် မရှိနိုင်သဖြင့် ကူညီ မည်ဟု သန်းအောင်မြင့် ကတိပေး လိုက် သည်။

မီးမီးကသိပ်နားမလည် ပေမယ့် သန်းအောင်မြင့် လည်းပါနေသည့် အတွက် ကူညီဖို့ တာဝန်ယူပါသည်။ ပြီးတော့ အလွန်အဖိုး တန်သည့် အကြံတခုကိုလည်းပေးသည်။ ဦးနန္ဒထွန်း နှင့် သန်းအောင်မြင့် လုံးဝ မစဉ်းစားမိသည့် ကိစ္စ ဖြစ်ပါသည်။

“ ဦးက ဟိုလူကြီးထက် အရပ် နည်းနည်းပု တယ်။ ဖိနပ်ထူထူ စီးသွားပါ။”

နောက်တနေ့ နေ့လည်ခင်းလောက်မှာ မီးမီး ဆီက ဖုန်းဝင်လာ၏။

“ ဟိုလူကြီး မိန်းမ တယောက်နဲ့ အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။ အဲဒါဆိုရင် ညနေကျမှ ပြန်ထွက်လာမယ့် သဘောရှိတယ် အမ။”

“ အေးအေး ကြည့်ထားလိုက်၊ တို့လဲ လာခဲ့မယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်း ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်တော့ သန်းအောင်မြင့်ကို ဟိုတယ်သို့ လိုက်သွားခိုင်းသည်။

“ ကျွန်တော့် ဆီက အကြောင်းမကြားခင် သူ အပြင်ထွက် မလို့လုပ်ရင် တနည်းနည်းနဲ့ ကြံဖန်ပြီး တားထားပေးပါဗျာ။”

ဘယ်လို တားရမလဲတော့ မသိ။ မရလျှင် ဖက်လုံးမည် ဆွဲထိုး ပစ်မည် ဟု ဆုံးဖြတ်၍ သန်းအောင်မြင့် ဟိုတယ်သို့ ပြေး ရသည်။ မီးမီးက သန်းအောင်မြင့်ကို ဟိုတယ် ဧည့်ခန်း၏ အစွန်း နားက ခုံတခုံမှာ နေရာချပေးသည်။ အအေး တခွက် နှင့် စာအုပ်များလည်း လာပို့သွားသည်။

“ မနက်က သူ အပြင်မှာ မနက်စာထွက်စားတယ် ထင်တယ်။ သိပ်မကြာဘူး၊ ပြန်ရောက်လာတယ်။ လော်ဘီထဲမှာ ဖုန်း ဆက်ပြီး ထိုင်နေတယ်။ ခန နေတော့ ကောင်မလေး တယောက် ရောက်လာပြီး သူ့ အခန်းထဲဝင်သွားကြတာပဲ။ ဓာတ် လှေခါးက ထွက်ထွက်၊ ရိုးရိုးလှေခါးကပဲ လာလာ ဒီနားက ဖြတ်ရမယ် အမ၊ တခုခု လိုတာရှိလဲ ပြော”

“ ရတယ် မီးမီး လုပ်စရာ ရှိတာသွားလုပ်”

တယောက်ယောက် နှင့် ချိန်းဆိုထား၍ စောင့်ဆိုင်းနေသည့် ဟန်မျိုးနှင့် သန်းအောင်မြင့် ခပ်တည်တည် ထိုင်နေလိုက် သည်။ စက္ကူ မာမာချောချော စာအုပ် အုပ်ကို အနားမှာ အသင့်ချထားသည်။ ရုတ်တရက် ထွက်လာရင် စာအုပ်အနှောင့် နှင့် ခေါင်းကို အလစ် ဝင်ရိုက်လိုက်မည်။ အဲဒီမှာ အချေအတင် ဖြစ်နေရင် အတိုင်းအတာ တခုအထိတော့ အချိန်ဆွဲထားနိုင် မည် မဟုတ်ပါလား။

စာဖတ်လိုက် ဓာတ်လှေခါး ဖက်ကို ကြည့်လိုက်နှင့် အအေးတခွက် ကုန်သွားသည်။ သွားရင်းလာရင်း သန်းအောင်မြင့် အ ရိပ် အခြည်ကို ကြည့်နေသည့် မီးမီးက နောက်တခွက်လာချပေးသည်။ ၂ ခွက်ကုန်တော့ အပေါ့သွားချင်လာ၍ မီးမီး အနား ကို လာခိုက် ခန စောင့်ကြည့် ခိုင်းထားပြီး အိမ်သာပြေးလိုက်ရသေးသည်။

“ ထွက်လာသေးလား မီးမီး”

“ မလာဘူး အမ”

“ အေးအေး မီးမီးသွားတော့ရပြီ။”

သန်းအောင်မြင့် ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး ဆယ့်ငါးမိနစ် လောက်အကြာတွင် ဟိုတယ်ထဲသို့ ရဲ လေးငါးယောက် ဝင်လာသည်။ အ မျိုးသမီး ရဲအရာရှိတယောက် လည်းပါ၏။ သူတို့က ဟိုကြည့် ဒီကြည့် လုပ်နေပြီးတော့မှ သန်းအောင်မြင့် ဆီ တန်း တန်း မတ်မတ် လျှောက်လာကြသည်။ ထိုအချိန်မှာ ဖုန်းမြည်လာ၏။ ဦးနန္ဒထွန်း ဆက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ အဆင်ပြေတယ်ဗျို့၊ ဗင်းဆင့်ပိုင်ကို ဖမ်းဖို့ ရဲတွေ လာလိမ့်မယ်။ ပြပေးလိုက်ပါ။ ကျွန်တော် ကိစ္စ ရှိသေးလို့ ဒါပဲနော်။”

ဦးနန္ဒထွန်း အလောတကြီး ဖုန်းချသွားအပြီးတွင် ရဲတွေလည်း သန်းအောင်မြင့် အနားသို့ ရောက်လာသည်။

“ မလုလုအောင်လား။”

“ ဟုတ်ပါတယ်။”

“ ဘယ် အခန်းမှာလဲ”

“ အခန်း နံပါတ် ၃၇၆ ပါ”

“ ကျွန်မ က ဒီညီမ နဲ့ နေခဲ့မယ်။ ဆရာတို့ ဆက်လုပ်လိုက်ကြပါ။”

အမျိုးသမီး ရဲအရာ ရှိက သန်းအောင်မြင့် နှင့် အတူ နေခဲ့ပြီး ကျန်သည့်သူတွေက လှေခါးအတိုင်း ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးတက် သွားကြသည်။ အရာရှိ အမျိုးသမီးက ပြုံး၍

“ ခုနေ ဓာတ်လှေခါးက ဆင်းလာရင်တော့ အမတို့တာဝန် ဖြစ်ပြီ။ ညီမ ဝိုင်းကူမယ် မဟုတ်လား။”

“ ရပါတယ်။”

ခုန ကြည့်ထားသည့် စာအုပ်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး သန်းအောင်မြင့် အဆင်သင့် ပြင်ထားလိုက်သည်။

“ ဟိုဖက်မှာ ဘာထူးလဲဟင်”

“ အမတို့လဲ သွားဖမ်းဆိုလို့ ပြေးလာတာ။ ဟိုတယ်လော်ဘီထဲမှာ ဖြူဖြူ ချောချော အရပ်မြင့်မြင့် အမျိုးသမီး တ ယောက် စောင့်နေတယ်။ လုလုအောင်လို့ ခေါ်တယ်။ သူ့ကို အခန်းနံပါတ် မေးလိုက်ပါဆိုလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ညီမ တယောက်ပဲ အဲဒီပုံစံ ရှိတယ်လေ။”

ဦးနန္ဒထွန်း ညွှန်းလိုက်ပုံရသည်။ အပေါ်ကို တက်သွားသည့် အဖွဲ့တွေလည်း အဆင်ပြေပုံရ၏။ ဘောင်းဘီတို တထည် သာကိုယ်ပေါ်ရှိ၍ တီရှပ်ကို ပုခုံးပေါ်တင်ထားသော ဗင်းဆင့်ပိုင်ကို လက်ထိပ်ခတ်ပြီး ဆွဲချလာကြသည်။ နောက်နားမှာ လည်း အဝတ် အစား ကပိုကယိုနှင့် မိန်းကလေး တယောက် ပါလာသည်။

“ မင်းတို့ ဘာလဲကွ၊ ငါက နိုင်ငံခြားသား၊ မင်းတို့ဆီကို လာတဲ့ ဧည့်သည်၊ ဒီလိုလုပ်လို့မရဘူး။ ငါ့ သံရုံးကို ဖုန်းခေါ်ရမယ်။ ငါ့ကို ဘာကောင်မှတ်နေလဲ”

ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်နေသော ဗင်းဆင့်ပိုင် ကို ရဲတွေက ဟိုတယ်ပြင် ဆွဲထုတ်သွားကြသည်။ သန်းအောင်မြင့် က အပြင်လိုက်မသွားသေးဘဲ သူ့ဆီကို သုတ်သုတ်လာနေသည့် မီးမီးကို ရပ်စောင့်နေစဉ် အမျိုးသမီး ရဲအရာရှိက စကား ပြောစက် ကလေးကိုင်ရင်း ပြန်လှည့် ဝင်လာသည်။

“ မလုလုအောင်ရဲ့ မောင်လေး .. ရဲလင်း ဆိုတာကိုလည်း ပြန်တွေ့ပြီတဲ့။”

................................................

(၃၀)

ကင်မရာသွားယူတုန်းက ဦးစံတင်က သုံးတော့မည်ဆိုလျှင် ပြောပါ။  အလုပ်အားလျှင် သူကိုယ်တိုင် ဒီဘက်ကနေ မော်နီ တာ ကြည့်ပေးနေမည်။ မအားရင်လည်း တပည့်တယောက်ကို ကြည့်ခိုင်းပေးမည်ဟု ပြောထားသည်။ ထို့ကြောင့် သူပေး လိုက်သည့် ဘောလ်ပင်လေးကို ခလုပ်ဖိချ၍ အိတ်မှာ ထိုးလိုက်ပြီးနောက် ဦးစံတင် ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်၏။

“ ကိုစံတင် ကျွန်တော် ဝင်ပြီ”

“ အိုကေ ကိုနန္ဒ ကျွန်တော် ကြည့်နေလိုက်မယ်။ တခုခု ဖြစ်ရင် ဖုန်းဆက်စရာမလိုဘူး ပါးစပ်နဲ့သာ ပြောလိုက် ဒီဖက်က ကျွန်တော်တို့ ကြားရတယ်။ လိုက်လာခဲ့မယ်။”

ဦးစံတင် အားပေးစကားကြောင့် အားတက်သွားပြီး ဦးနန္ဒထွန်း ကားပေါ်က ဆင်း၍ တက္ကဆီ တစီး ဖမ်းတားလိုက်သည်။ ဗင်းဆင့်ပိုင်က တက္ကဆီသာ သုံးတတ်သည် မဟုတ်ပါလား။ တက္ကဆီကိုလည်း ဆေးရုံ ဆင်ဝင် အောက်အထိ မောင်းခိုင်း လိုက်သည်။

ဒီဆေးရုံက ဦးနန္ဒထွန်း တက်တုန်းကနှင့် စာလျှင် ရှေ့ပိုင်းမှာ အများကြီး ပြောင်းလဲနေသည်။ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် လုပ်၍ အ တွင်းဖက်သို့ မယောင်မလည် ဝင်ခဲ့ရင်း စမ်းသပ်ခန်း နှင့် လူနာခန်းတွေ မရှိသည့် စင်္ကြန်တခု ပေါ်သို့ရောက်သွား၏။  အဲဒီ ဘေးက အခန်းတွေကလည်း အသုံးမပြုဘဲ ပစ်ထားတာ ကြာနေသည့် ပုံစံမျိုး ဖြစ်၏။ ကြမ်းတိုက်နေ သည့် အလုပ်သမား တယောက်က လှမ်းကြည့်ပေမယ့် ဘာမှ မပြောပါ။ စင်္ကြန် ထိပ်မှာတော့ ရုံးခန်းလိုလို တခန်း ၂ ခန်း ရှိသည်။ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် နှင့် လျှောက်သွားရင်း လမ်းအဆုံး ထောင့်ကွေးလေးတွင် စားပွဲတလုံး ချထားပြီး လူ ၂ ယောက် ထိုင်နေသည်ကို မြင်ရ၏။

ဦးနန္ဒထွန်းကို မြင်တော့ သူတို့ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“ ဆရာ ..ဆရာ ”

ဆရာခေါ်သူကို တယောက်က တံတောင်နှင့် တွက်လိုက်သည်။

“ နင့်ဘကြီးက နိုင်ငံခြားသားကွ”

“ ဆာ ..ဆာ .. ယူဝန့်တူဂိုး အင်ဆိုက် ။”

အထဲကို သွားချင်လားလို့ မေးမှန်း သိလိုက်၍ ဦးနန္ဒထွန်းက လက်မ ထောင်ပြလိုက်သည်။

“ ရက်စ်၊ ရက်စ်”

“ ဒုက္ခပဲ၊ ဆရာကြီး ဦးရွှေဘက ဒီဖက်ကနေ ဘယ်သူ့မှ မသွင်းပါနဲ့ ပြောထားတာ၊ သူ့ကို ဘယ်လို ပြောရမလဲ၊ မင်း ပြော တတ်သလား။”

“ ငါလဲ မပြောတတ်ဘူး။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”

သူတို့ပြောနေတာတွေကို နားမလည်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဦးနန္ဒထွန်းက ခါးထောက်၍ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် လုပ်နေလိုက်၏။

“ ဆရာကြီးရဲ့ နိုင်ငံခြားက ပါတနာကွ၊ မနေ့ကလဲ လာတယ်။ ဟိုဖက်ကပဲ ဝင်ခိုင်း ရမယ်ထင်တယ်။”

သူ့ကိုတော်တော် ရှိန်ကြတာ သတိထားမိတာ နှင့် ခပ်ထန်ထန် စိုက်ကြည့်လိုက်လို့ ဟိုလူ နှစ်ယောက် ပျာသွားကြသည်။

“ ဆာ ..ဆာ… သစ်ဝေး နိုးယုစ်၊ ဘက်ဒိုး ကန်ဂိုး ဆာ။”

ဘက်ဒိုး ဆိုတာ နောက်က အပေါက်ကို ပြောချင်ပုံရသည်။ လက်ကို ကွေ့ဝိုက်ပြီး တခြားကနေပတ်သွားဖို့ ဟန်ပြသည်။ နောက်ပေါက် ဘယ်မှာ ဆိုတာ မသိသည့် အတွက် ဦးနန္ဒထွန်း ထီထိုးလိုက်သည်။ သူ့ကို ပြောနေသူ၏ အင်္ကျ ီ ကော်လာ စကို ဖမ်းဆွဲလိုက်၍

“ ဘက်ဒိုး ဗဲရီး ဖား နိုးဂွတ်၊ ယူ အန်ဒါ စတန်း၊ နိုးဂွတ် ”

ဒေါသတကြီး ဟန်ဖြင့် လည်ချောင်းသံပေး၍ အော်လိုက်ရာ ဟိုလူ ၂ယောက် ပြူးပြူးပြာပြာ ဖြစ်သွားကြသည်။

“ ရက်ဆာ၊ ရက်ဆာ ပလိစ်”

တယောက်က ပျာပျာသလဲ တောင်းပန်ပြီး လိုက်ခဲ့ဖို့ လက်ဟန်ပြသည်။

“ သူ့ကို ပို့ပေးတာ ဆရာဦးရွှေဘ ဘာမှ မပြောလောက်ပါဘူး။”

စားပွဲကို နံရံမှာ ပတ္တာ နှင့် ကပ်ထားသည့် အတွက် တံခါးလိုတွန်းဖွင့်၍ ရသည်။ စားပွဲနောက်မှာက သံတံခါး တချပ်ရှိသည်။ ထိုသံတံခါးနောက်ကို ဝင်လိုက်တော့မှ ဓာတ်လှေခါးလေး တခု ဖြစ်နေသည်။ ဓာတ်လှေခါး က အောက်ကို ငြိမ့်ကနဲ ဆင်း သွားသည်။ မြေအောက်သို့ ရောက်သွားသည် ထင်မိသည်။ အောက်ရောက်တော့ မီးရောင် ခပ်မှိန်မှိန်ထွန်းထားသော စင်္ကြန်လမ်း နောက်တခု တွေ့သည်။ စင်္ကြန် အလယ်လောက်တွင် သံတံခါးကြီး တခုရှိပြီး ဦးနန္ဒထွန်း ကို လိုက်ပို့သူက တံခါးကို ထု လိုက်ရာ ချက်ချင်းပွင့်သွားသည်။

ဦးနန္ဒထွန်း ကိုမြင်တော့ အထဲက လူက ဝင်သာအောင် တံခါးကို ပို ကျယ်ကျယ် ဟပေးသည်။ လိုက်ပို့သူကတော့ ပြန် ထွက်သွားသည်။ အထဲက ဖွင့်ပေးသူကလည်း တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ဘာမှမထူးခြားသလိုဟန်ဖြင့် ဘေးက ခုံလေးမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်၏။ ထူးဆန်း တာက သူထိုင်သော ခုံမှာ ချိတ်ထားသည့် သေနတ်ရှည်ရှည် တလက် ဖြစ်ပါသည်။ ကင်မရာ ထဲမှာ သေနတ်ပုံ မြင် ရ အောင် ဦးနန္ဒထွန်းက အဲဒီနားမှာ ခါးထောက်ရပ်ရင်း ဟိုမော့ ဒီမော့ လုပ်လိုက်သေး၏။

အခုရောက်နေသည့် နေရာက ခန်းမကျယ်တခု ဖြစ်သည်။ အလင်းရောင်လည်း စင်္ကြန်လမ်းထက် ပိုလင်းသည်။ နံရံ တဖက်မှာတော့ တံခါးပေါက်တွေ အများကြီး တန်းစီနေတာ မြင်ရသည်။ တချို့အခန်းတွေက မှောင်မဲနေပြီး တချို့ အခန်း တွေကတော့ မှန်တံခါးတွေကနေ အလင်းရောင်တွေ ထွက်နေ၏။ တံခါးတွေ ဖက်ကို ခပ်တည်တည် လျှောက်လာရင်း ဘယ်အပေါက်ကို ဝင်ရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားသည်။ အဲဒီ အချိန်မှာ မှန် မပါသည့် သံတံခါး ကြီးတချပ် ပွင့်သွား၍ အဲဒီ ဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်သည်။

အထဲမှ ထွက်လာသူက အပြာရောင် ဘွိုင်လာဆု ဝတ်ထား၏။ သူကလည်း ဦးနန္ဒထွန်း ကိုမြင်တော့ ပျာပျာသလဲ ဘေး ကို လမ်းဖယ်ပေးပါသည်။ ဗင်းဆင့်ပိုင် ဒီလောက် အရှိန် အဝါ ကြီးမှန်း ခုမှ သိတော့သည်။ အထဲကို ရောက်တော့ နောက် ထပ် လမ်းတခု တိုးပြန်သည်။ ဒါပေမယ့် သိပ်မရှည်ပါ။ တံခါးပေါက် ၂ ခု ရှိသည့်ထဲက နည်းနည်းသားနားသည့် ညာ ဖက် စွန်က တံခါးလက်ကိုင်ဖုကို ဆွဲလှည့် လိုက်ရာ ကျွီကနဲ ပွင့်ထွက်သွားသည်။ အခန်းက သိပ်အကျယ်ကြီး မဟုတ်ပါ။ အ လယ် မှာ ကျွန်ပျူတာ ခုံတခု ရှိပြီး သူ့ရှေ့က နံရံမှာတော့ TV မျက်နှာပြင်များကို တွေ့ရသည်။ CCTV မော်နီတာ ခန်း ဖြစ်လိမ့်မည်။

ကျွန်ပျူတာ ရှေ့မှာ ထိုင်နေသူက တော့ လမ်းမှာတွေ့ခဲ့သူတွေထက် ရာထူးမြင့်သည်ထင်သည် ဦးနန္ဒထွန်း ကိုမြင်တော့  သိပ် ပျာယာ ခတ်မသွားဘဲ လက်တဖက် မြှောက် ပြပြီး

“ ဟိုင်း ဗင့်ဆင့်”

ဦးနန္ဒထွန်းကလည်း ခပ်တည် တည် နှင့် လက်ပြန်ပြ၍ မော်နီတာတွေ ဖက်ကို ဦးတည်လိုက်သည်။

“ လမ်းလျှောက်တာက ကွတတ နဲ့ ဒူးမခိုင်သလိုပဲ ကြည့်ရာ မသာကြီး စော်ဖိပြီးတော့ ဒူးချောင်လာတာ ဖြစ်မယ်။”

ဗင်းဆင့်ပိုင်၏ အရပ်နှင့် သိပ်မကွာစေရန် ဖိနပ် အထူကြီး စီးလာမိသည့် အကျိုးဖြစ်ပါသည်။ ကွန်ပျူတာရှေ့က လူက သူ့နားကို ဘယ်တုန်းက ရောက်နေမှန်း မသိသည့် ဘွိုင်လာ ဆုနှင့် လူတယောက်ကိုပြောနေ ခြင်း ဖြစ်သည်။ မကြားသလို မသိသလို နှင့် မော်နီတာတွေ ပေါ်က အရုပ်တွေဆီ အာရုံ ပို့လိုက်သည်။

“ ရဲလင်း”

အခန်းထောင့်ကွေးလေး တခုမှာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်နေသည့် ရဲလင်းကို မော်နီတာ ပေါ်မှာ မြင်လိုက်ရသည်။ သူနှင့် မလှမ်းမကမ်းမှာလည်း ကောင်မလေး တယောက် ရှိနေသည်။၂ ယောက်လုံး ရေချိုးခန်း ဝတ်ရုံ လိုဟာမျိုးတွေ ဝတ်ထား ကြသည်။ ဦးနန္ဒထွန်း ယုန်ထောင်ရာမှ ကြောင်မိ လေပြီ။

တခြားမော်နီတာ တွေ လိုက်ကြည့်တော့ ရဲလင်းလို အခန်းမျိုးထဲမှာ ရှိနေသည့် မိန်းကလေးတွေ၊ ယောက်ျားလေးတွေ ကို မြင်ရ၏။ ကံကောင်းချင်တော့ ရဲလင်း ရှိနေသည့် မော်နီတာက ဦးနန္ဒထွန်း ရင်ဘတ်နှင့် တတန်းထဲလောက်မှာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကင်မရာနှင့် သေချာချိန်၍ ရပ်နေလိုက်၏။ ထိုအချိန်မှာပင် ရဲလင်းပုံက ပိုကြီးလာသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက် တော့ ကွန်ပျူတာ ရှေ့က လူက ပြုံးပြ၏။ Zoom ဆွဲပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခေါင်းတညိတ်ညိတ် နှင့် လက်မ ထောင် ပြ လိုက်ပြီး ရဲလင်း အခန်းထဲက ကောင်မလေး ကို ထောက်ပြလိုက်ရာ ကောင်မလေး ပုံကိုလည်း ချဲ့ပြ၏။ နောက်တော့ ကင် မရာ ခွင်ထဲမှာ ဝင်လောက်မည့် မော်နီတာတွေ ပေါ်က ကောင်မလေးတွေကို တယောက်ပြီး တယောက် လက်နှင့် ထောက် ပြ ရာ ဦးနန္ဒထွန်း ခိုင်းသလို လိုက်လုပ်ပေးရင်း ကွန်ပျူတာ ရှေ့က လူ နှင့် သူ့ဘေးကလူတို့ တခွိခွိရယ်နေကြသည်။

“ ပြခိုင်းတာ မိန်းကလေးတွေ ချည်းပဲ။ ငါပြောသားပဲ ဒီဘဲကြီးက နှာဘူးကြီးပါလို့”

သူတို့ ထင်ချင်သလို ထင်ပါစေ ဦးနန္ဒထွန်း အတွက်လိုချင်သော အထောက်အထား ရခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ရဲလင်းကို သွားကြည့် ချင်ပေမယ့် စကားပြောပါများရင် အမှားဖြစ်မှာ စိုးတာကြောင့် ပြန်ထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဟို ၂ ယောက်ကို ပြုံး၍ လက်မ ထောင်ပြခဲ့ပြီး အခန်းထဲက ခပ်တည်တည် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ဘယ်မှ မသွားတော့ဘဲ လာလမ်းအ တိုင်းလှည့်ပြန်ခဲ့သည်။

ဓာတ်လှေခါးထဲကနေ ဦးနန္ဒထွန်း ထွက်လာတော့ ခုန ၂ ယောက် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“ ဘက်ဒိုး နိုးဂွတ်၊ သစ်ဒိုး ဗဲရီး ဂွတ်။”

“ ရက်ဆာ၊ ရက်ဆာ”

ဆေးရုံ အရှေ့ဖက်သို့ ပြန်ထွက်လာသည့် လမ်းမှာ အပြေးသွားချင်နေသည့် စိတ်ကို မနည်း ထိန်းထားရသည်။ မသင်္ကာ စရာ ဖြစ်နိုင်သလို ဖိနပ် အထူကြီးကလည်း ဒုက္ခပေးနေသည် မဟုတ်ပါလား။ ဆေးရုံရှေ့လမ်းပေါ် ရောက်သည်နှင့် ဦး စံတင် ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။

“ ကိုစံတင် ပုံတွေ ကောင်းကောင်း မြင်ရလား။”

“ မြင်ရလို့ လူစုပြီး ထွက်လာနေပြီ။ ခင်ဗျား ရိုက်လာတာ ပျောက်နေတဲ့ ကလေးတွေဗျ။”

“ ဟုတ်တယ် ကျွန်တော့် တပည့်လေးတယောက်လဲ ပါတယ်။ နောက်ပြီး ကိုစံတင် … နောက်ပေါက်လဲ ရှိတယ်တဲ့။”

“ ကြားတယ်လေ။ ဒါကြောင့် ရှေ့နဲ့နောက် ညှပ်ပြီး ဝိုင်းမှာ စိတ်ချ၊ ဗင်းဆင့်ပိုင်ကို ဆွဲဖို့ ဟိုတယ်ကို တဖွဲ့လွှတ်မယ်။ အဲဒီမှာ ခင်ဗျားလူ ရှိတယ်ဆို။”

“ မလုလုအောင်တဲ့၊ အရပ်မြင့်မြင့် ဖြူဖြူချောချောနဲ့၊ မြင်လိုက်တာနဲ့ သိသာတယ်။ လော်ဘီထဲမှာ သူရှိလိမ့်မယ်။ သူ့ကို ပြ ခိုင်းလိုက်။”

“ အိုကေ။ စွန့်စွန့်စားစား ကူညီတာ ကျေးဇူးဗျာ။”

ဖုန်းချပြီးသည် နှင့် လမ်းမှာတွေ့သည့် တက္ကဆီ တစီးကို လှမ်းတား၍ ကားရပ်ထားခဲ့သော နေရာကို ပြန်လာသည်။ ကားထဲ မှာ စီးနေကျ ဖိနပ်ကို ပြောင်းစီး ပြီးသည် နှင့် ဆေးရုံဖက်သို့ ပြန်မောင်းလာခဲ့သည်။ လမ်းတွင် ရဲကား တွေက တစီးပြီး တစီး ကျော်တက်သွားကြသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းလည်း နောက်ဆုံးကားနောက်က ကပ်၍ တရှိန်ထိုးမောင်းပြီး လိုက်လာခဲ့၏ ။ ဦးစံ တင် နှင့် ဦးနေမင်းတို့ ကို ရအောင်ပြော၍ သူပါ အထဲသို့ လိုက်ဝင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ဒီလို အခွင့် အရေးမျိုးကို လက် လွတ် ခံ၍ မဖြစ်ပါ။

........................................................

(၃၁)

အပြင်ဘက်က ဝုန်းကနဲ အသံတခု ကြားမိသလိုလို ထင်၍ ရဲလင်း ထထိုင်လိုက်သည်။ ကေသီ ကတော့ ခွေခွေလေး အိပ် ပျော်နေပုံရသည်။ နောက်ထပ်လည်း ခြေသံ တချို့ကြားရပြန်သည်။ ခပ်မြန်မြန် ခပ်သွက်သွက် လှမ်းနေသည့် ခြေသံများ ဖြစ်၏။ ခါတိုင်းလို တိတ်ဆိတ်လွန်းသည့် အခြေအနေနှင့် ကွာခြားတာကြောင့် ကေသီ့ကို လှမ်းခေါ် လိုက်သည်။

“ ကေသီ … ကေသီ … ထထ”

နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေတာ ဟုတ်ပုံမရသော ကေသီက ချက်ချင်း ထလာသည်။

“ ဘာလဲဟင်”

“ အပြင်ဖက်က အသံတွေကြားတယ်။ လူတွေ သွားနေသလိုပဲ။”

ကေသီ မျက်လုံးလေးကို မှိတ်လိုက်ပြီး နားစွင့်ကြည့်၏။

“ ဟုတ်တယ်။ စကားပြောသံတွေလည်း ကြားသလိုပဲ။ ကေသီတို့ကိုများ နေရာရွှေ့မလို့လားမသိဘူး။”

ရဲလင်းက သံတံခါးနားကို နားကပ်၍ အပြင်က အသံနားစွင့် ဖို့ပြင်သည်။ ခါတိုင်းလဲ စမ်းကြည့်ဖူးသည်။ CCTV ကနေ ဟိုလူတွေ တွေ့ပြီး လှမ်းငေါက်တာ ခံရတာလွဲ၍ ဘာသံမှ မကြားခဲ့ရပါ။ ခုတကြိမ် နားထောင်သည့် အခါမှာတော့ လူ သံ လိုလိုတွေ ခြေသံလိုလိုတွေ သေသေချာချာကို ကြားလိုက်ရသည်။ ကေသီပြောသလို သူတို့ကို နေရာပြောင်းပြီလား၊ သူတို့ ရောင်းစား ခံရပြီလားလို့ တွေးရင်း ပြန် အဆုတ်တွင် တံခါးက ဝုန်းကနဲ ပွင့်သွားလို့ ရဲလင်း လန်ကျသွားသည်။ ကေသီက လှမ်းဆွဲထားလိုက်လို့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တော့ ရောက်မသွားပါ။

တံခါးပွင့် သွားသည် နှင့် မောင်းပြန်သေနတ်ကို အသင့်အနေအထားဖြင်ကိုင် ထားသူ ၁ ယောက် အခန်းထဲသို့ ဖျပ်ကနဲ ရောက်လာသည်။ သေနတ်ကိုင်ထားသူ တယောက် ကိုမြင်လိုက်ရ၍ ရုတ်တရက် လန့်သွားသော်လည်း ထိုသူ၏ လက် မောင်းတွင် တံဆိပ်တခုကို မြင်ရသော အခါ ရဲလင်း ပျော်သွား၏။ သူ့နောက်တွင် ပုခုံးမှာ ကြယ်ပွင့်တွေ အများကြီးတပ် ထား  သူ တယောက် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ သူ့ဘေးက အရပ်ဝတ် နှင့် လူကို မြင်လိုက်ရသော အခါ ရဲလင်း အ လွန် အံ့သြ သွားရ၏။

“ ဟေ့ကောင် ရဲလင်း မင်းကို ကြည့်ရတာ အဆင်ပြေနေပုံပဲကွ”

ဦးနန္ဒထွန်း စကားကြောင့် ရဲလင်းနှင့် ကေသီ တယောက်လက်ကို တယောက် အမှတ်တမဲ့ ဆုပ်ကိုင် ထားကြရာမှ လွှတ်လိုက်ကြသည်။

“ ဆရာ …ဆရာ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ။”

“ ဒီလိုပဲ ပေါ့ကွာ၊ မင်း အမ တွေကလည်း အမေကို ပြုစုနေရလို့ မအားတော့ ငါပဲ လိုက်ရှာရတော့တာပေါ့”

“ မေမေ နေကောင်းလား ဆရာ”

“ ကောင်းတယ် ဆေးရုံက ဆင်းလို့ အိမ်တောင် ပြန်ရောက်နေပြီကွ၊ မင်း ရန်ဖြစ်ပြီး အချုပ်ထဲရောက်နေတယ် လို့ လိမ် ထားတယ်။ အဲဒါလဲ မှန်သားကွ၊ မင်းတို့ ဒီမှာ အချုပ်ခံနေရတာပဲဟာ”

“ ကဲ ကိုနန္ဒ ခင်ဗျားတို့ ဆရာတပည့်တွေ အပြင်မှာ ဆက်ပြောကြ။ ကျွန်တော်တို့လဲ တခြားနေရာတွေ ဆက်ရှင်းရ ဦးမယ်။”

ရဲအရာရှိကြီးက ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

“ ဒါဆို ကျွန်တော်ပဲ ဒီခလေးတွေကို ရှေ့ကိုသွားပို့ ပေးလိုက်မယ်။ ကိုစံတင်တို့ ဆက်လုပ်ကြပေ့ါ။ ဟေ့ကောင်ရဲလင်း လာ၊ ဟို သမီးလဲလာ”

ကေသီ၏ ရာသီခွင်အရဆိုရင် တလကျော် (တလကို ဘယ်လောက် ကျော်မလဲတော့ မသိပါ) သူတို့နေခဲ့ရသော အခန်း လေးကို ရဲလင်း လည်ပြန်ဝေ့ ကြည့်လိုက်သည်။ ကေသီလည်း ကြည့်နေ၏။ ထို့နောက် တယောက်ကို တယောက် ကြည့်လိုက်ကြပြီး ် ဦးနန္ဒထွန်း ဦးဆောင်ရာကို လိုက်ခဲ့ကြသည်။ လမ်းမှာ သူတို့လို ဝတ်စုံတွေနှင့် ကောင်လေး ကောင်မ လေး အချို့ကို ရဲတွေ ခေါ်လာတာ တွေ့ရ၏။

ဒီအခန်းလေးထဲကနေ ရဲလင်း အလွန် လွတ်မြောက်ချင်ခဲ့သည်။ လွတ်လာတော့ ပျော်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခန်းထဲမှာ တခုခု ကျန်နေခဲ့သလို ခံစားရသည်။ ကေသီလည်း ပြုံးနေပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူပြုံးတာကလည်း တမျိုးလေး ဖြစ်နေ သည်။

“ တလလောက် အခန်းကျဉ်းလေးထဲ နေလာတော့ လမ်းတောင် သိပ်မလျှောက်တတ်တော့ဘူး။”

ဘေးချင်း ယှဉ်လိုက်လာသည့် ကေသီကို တိုးတိုးပြောမိတော့ ကေသီပြုံးသည်။

“ တလ ဘယ်ကမလဲ၊ ၂ လ နီးပါး ရှိပြီ”

“ ကေသီက ဘယ်လို လုပ်သိသလဲ။”

“ နောက်တခါ လာချင်ချင် ဖြစ်နေပြီ၊ သဘောပေါက်တယ် မဟုတ်လား။”

“ အင်း ..အင်း”

ဦးနန္ဒထွန်း ခေါ်ရာနောက်ကို လိုက်သွားရင်း အခန်းကျယ် တခုကြီးထဲသို့ ရောက်သွားသည်။ ရဲတွေ အများကြီးနှင့် အတူ ရဲလင်း တို့လို လူတွေ၊ အစိုးရ အမှုထမ်းများ ဖြစ်ပုံရသည့် အရပ်ဝတ်နှင့် လူတွေလည်း ရှိသည်။ အဲဒီ ဟိုဖက်မှာတော့ ရဲလင်း မမြင်ရတာကြာပြီ ဖြစ်သော ကောင်းကင်ကြီး နှင့် အပြင်လောက ကိုမြင်ရသည်။

ရဲမေ တယောက်က ကေသီ့ကို လာခေါ်တော့ ရဲလင်းကို တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး လိုက်သွားပါသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက ရဲလင်း ကို ယောက်ျားလေးတွေ စုထားသည့် နားသို့ လိုက်ပို့ပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။

“ မင်းတို့ကို မေးစရာတွေ ရှိဦးမှာပဲ။ ပြီးရင် သူတို့ အိမ်ပြန်ပို့ပေးမှာပါ။ အလုပ်ကိစ္စ ခေါင်းထဲမထားနဲ့၊ အိမ်မှာ အေးအေးဆေး ဆေး နားလိုက်ဦး။ လုံးဝ fit ဖြစ်မှ အလုပ်လာဆင်း ကြားလား။ ပြီးရင် မင်း ကိုတွေ့ပြီဆိုတာ မင်းအမ ကို ငါလှမ်းပြောလိုက် မယ်။”

.........................................

(၃၂)

အိမ်ကို ပြန်ရောက်ကထဲက ရဲလင်း အပြင်မထွက်ဖြစ်။ ရန်ဖြစ်ထားသည် ဆို၍ မေမေ က စိတ်ပူတော့ အိမ်မှာပဲ နေဖို့ ပြော သည်။ အလုပ်ကလည်း ပြန်ဝင်စရာ မလိုသေးသည့် အတွက် အေးအေးဆေးဆေး အနားယူ နေလိုက်သည်။ အပြင်ကို ပြန် ရောက်လာချိန်မှာ မေမေ့ကို ကျန်းကျန်းမာမာ တွေ့ရတာ ကြောင့် ဝမ်းသာရတာက လွဲရင် စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေ သည်။ ညဖက်ဆိုရင် အိပ်မပျော်ပါ။ နေ့ခင်းဘက်မှာ ခန္ဓာကိုယ်က တောင်းဆို၍ တမှေး နှစ်မှေး အိပ်ပျော်သွားတတ်ပေမယ့် ညရောက်ရင်တော့ မျက်စိက အလိုလို ကြောင်နေသည်။ ဟို အခန်းထဲမှာ နေမသိ ညမသိ အနေကြာခဲ့တာ ကြောင့်လည်း ဖြစ်ချင် ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ အဲဒီတုန်းက ရဲလင်း အတွက် အိပ်ပျော် နေချိန်ကို ညလို့သဘောထားပြီး နိုးနေသည့် အချိန်တွေကို နေ့လို့ မှတ်ယူ နေထိုင်ခဲ့ရသည်။

ကေသီရော သူ့လိုပဲဖြစ်နေမလားဟု လည်းတွေးနေမိသည်။ ရဲတွေ ဆီမှာ စစ်ချက်ယူတုန်းက ခိုင်းသလို မလုပ်ရင် ရိုက်နှက် တတ်ကြကြောင်း ပြောခဲ့ပေမယ့် ပန့်ဆွဲသည့် ကိစ္စကိုတော့ ထည့်မပြောမိပါ။ ကေသီ ကလည်း သူ့ကို မှုတ်ပေးရတဲ့ အ ကြောင်း ပြောလိမ့်မယ်လို့ မထင်ပါ။ အဲလို ဟာတွေ မပြောဖို့ ကေသီကို အဲဒီတုန်းက ကေသီ့ကို သတိပေးဖို့ စဉ်းစားမိသေး ပေမယ့် လူချင်းကွဲသွားပြီးနောက် ကေသီ့ကို ပြန်မတွေ့ရတော့။

အိမ်မှာ တပတ်လောက် ယောင်ချာချာနှင့် နေခဲ့ပြီးနောက်တွင် အဖမ်းခံရတုန်းက ဟိုလူတွေ ဆီမှာ ကျန်ခဲ့သည့် ဖုန်း နှင့် တခြား ပစ္စည်းတွေ ပြန်လာထုတ်ဖို့ ရဲစခန်း က အကြောင်းကြားလာတာကြောင့် ပထမဆုံး အကြိမ် အိမ်ပြင်ထွက် ဖြစ်သွား ပါသည်။ ရဲတွေ သိမ်းလာသော ပစ္စည်းတွေထဲက ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ်ပြန် ရွေးထုတ်ရသည်။

အဝတ်အစားတွေ နှင့် ဖုန်း ပြန်ယူပြီးနောက် ပုံစံဖြည့် လက်မှတ်ထိုးရင်း ကေသီ ဆိုသည့် မိန်းကလေး လာသွားပြီလား လို့ မေးကြည့်မိသည်။

“ မလာသေးဘူး။ မင်းအရင် ချာတိတ်တယောက်ပဲ ရောက်လာသေးတယ်။ အမျိုးသမီးတွေ မလာကြသေးဘူး။”

တာဝန်ကျ ရဲ အရာရှိ စကားကြောင့် ရဲလင်း နည်းနည်း အားတက်သွားပြီး ရဲစခန်းရှေ့မှာ ယောင်လည်လည် လုပ်နေ မိသည်။ နည်းနည်း ညောင်းလာတော့ ဒီဖက်ကို လှမ်းမြင်နိုင်လောက်သည့် လဘက်ရည်ဆိုင်တခု ထဲမှာ ဝင်ထိုင်နေ လိုက် ၏။ ကေသီက နေ့ခင်း ၁ နာရီ ကျော်လောက်မှ ရောက်လာသည်။ အလုပ်ယူနီဖောင်းမျိုး ဝတ်ထားသည့် အတွက် ကေသီ အလုပ်ပြန်ဆင်းနေပြီဟု ခန့်မှန်းမိလိုက်၏။ သူနှင့် ပုံစံတူ ယူနီဖောင်း မျိုး ဝတ်ထားသည့် အမျိုးသမီး တယောက်လည်း အဖော်ပါ လာတာတွေ့ရသည်။ စိတ်ထင်လို့လား မသိ၊ ကေသီ့ မျက်နှာ နည်းနည်း နွမ်းနေသလို ခံစားရသည်။

ကေသီ ဝင်သွားပြီးသည် နှင့် ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ရှေ့နားက သွားစောင့် နေလိုက်သည်။ နာရီဝက် လောက်ကြာတော့ ကေသီ ပြန်ထွက်လာသည်။

“ ဟယ် …ရဲလင်း”

ရဲလင်းကို မြင်တော့ နွမ်းနယ်နေပုံရသော ကေသီ့ မျက်နှာပေါ်သို့ အပြုံးလေး တခုရောက်လာသည်။

“ ပစ္စည်းတွေ လာထုတ်တာလား။”

“ ထုတ်ပြီးသွားပြီ၊ ဟိုရှေ့မှာ လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်နေတုန်း ကေသီ ဝင်သွားတာမြင်လို့ လာနှုတ်ဆက်တာ။ အလုပ် ပြန် ဆင်းနေပြီလား။ ကျွန်တော် ကတော့ နောက်အပတ်မှ ပြန်ဆင်းတော့မယ်”

“ ကေသီ့ အလုပ်က ရဲလင်း လို မချောင်ဘူး။ မမနီ… ဒါက ကေသီနဲ့ တူတူ အဖမ်းခံရတဲ့ ရဲလင်းလေ”

“ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် အမ၊ ဟိုထဲမှာတုန်းက ကေသီ အမအကြောင်း ပြောဖူးပါတယ်။”

“ ဟယ် ဒီကောင်မလေး ဘာတွေလျှောက်ပြောလဲ ဟင်”

“ အမက သဘောကောင်းတယ်၊ သူ့ အတွက် အမ တယောက်လိုပဲတဲ့”

“ အမယ်လေး … တော်သေးတာပေါ့”

မနီနီက ရင်ဘတ်ကို ဖိလိုက်ရင်း စပ်ဖြဲဖြဲ ဖြင့် ပြောသည်။ ကေသီကတော့ ပြုံးပြုံးလေး လုပ်ရင်း ခေါင်းငုံ့ထားသည်။

“ ကဲ မောင်လေးရေ၊ နောက်မှ တွေ့တာပေါ့ အမတို့က အလုပ်ထဲ ပြန်ဝင်ရဦးမှာ”

“ ကေသီ့ ဖုန်းနံပါတ်လေး ပေးခဲ့ပါလား။”

ရဲလင်းကို ခပ်စူးစူး တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး နောက်ကေသီက သူ့ဖုန်းလေးကို မြှောက်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဘက်ထရီ ကုန်နေပြီ၊ ရဲလင်း ဖုန်းရော ဘက်ထရီ ရှိသေးလား။”

“ ဟင့်အင်း ကျွန်တော့် ဖုန်းလည်း မရတော့ဘူး။”

မနီနီက သူ့ အိတ်ထဲကို လက်နှိုက်လိုက်ရင်း

“ ကဲပါတော် ကျုပ်ကူညီပါ့မယ်။”

မှတ်စု စာအုပ်လေးထဲက စာရွက်တရွက် ဖြဲ၍  ထိုစာရွက်ကို တဝက်စီ ဆုတ်ပြီးမှ ရဲလင်း နှင့် ကေသီ့ကို ပေးသည်။

“ ဒီမှာ ဘောလ်ပင်”

သူရသည့် စာရွက်ပိုင်းလေးထဲမှာ ရဲလင်းက ဖုန်းနံပါတ်ရေးပေးလိုက်သည်။ ကေသီကလည်း သူ့ဖုန်းနံပါတ် ပြန်ရေး ပေး သည်။

“ ကဲ ဒါဆိုရင် ဘက်ထရီ ပြန်ပြည့်တာနဲ့ စကားပြောလို့ ရပြီ ပေါ့။ ကဲကဲ သွားမယ်နော်”

မနီနီက ရှေ့ဆောင်ထွက်သွားတော့ ရဲလင်းကို ပြုံးသလို မဲ့သလို မျက်နှာမျိုးလေးဖြင့် တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ကေသီ နောက်က ပါသွား၏။ ရဲလင်းလည်း အိမ်ပြန်ဖို့ မှတ်တိုင်ဆီ လျှောက်လာခဲ့သည်။

.......................................

(၃၃)

အလုပ်က နားခွင့် ၃ ရက်ပဲ ပေးသည့် အတွက် ၃ ရက်နားပြီး ကေသီ အလုပ်ပြန်ဝင်ရသည်။ ရုံးက လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် တွေ က ကေသီ နားချိန် သိပ်မရခဲ့တာကို မကျေနပ်ကြပေမယ့် ကေသီက တော့ အလုပ်ပြန်သွားရတာကို သဘောကျသည်။ အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ တယောက်ထဲ နေရတာက ပျင်းစရာကောင်းလွန်းသည်။ ညဖက်လည်း အိပ်မပျော်တော့ နေခင်း ဖက်မှာ ငေါင်ကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေသည်။ တီဗီကြည့်လိုက် စာဖတ်လိုက် နှင့် ဇိမ်ကျသလိုလို ရှိပေမယ့် ကေသီစိတ် မ ပျော်ပါ။ တခါတလေလည်း ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ငိုချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ အလုပ်လုပ်နေတော့ ဘာပဲပြောပြော စိတ် သက် သာသည်။ အာရုံတွေ ပျံ့ဖို့ နည်းသွား၏။

ခါတိုင်း ကေသီ့ကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုတွေ ပေးတတ်သည့် စက်ဘီးကိုလည်း လှည့်တောင် မကြည့်ချင်လို့ လိုက်ကာ ဟောင်းတခု နှင့် အုပ် ထားရသည်။ ညဖက် အိပ်မပျော်လို့ စိတ်ညစ် ဒုက္ခရောက်နေချိန်မှာ အဲဒီ စက်ဘီးကြီးကို မြင်ရင် ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ဒေါသတွေ အလိုလို ထွက်လာသည်။ အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ဝရန်တာ ကနေ ပစ်ချလိုက်ချင် စိတ်ပင် ဖြစ်မိ၏။ ဒီအတွက် ပိုက်ဆံတွေ အများကြီး ပေးခဲ့ရတာကို ပြန်ပြန် သတိရလို့သာ ခုထိ မလုပ်ဖြစ်သေးခြင်း ဖြစ်သည်။

ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ ရုံးက ပြန်လာပြီး အိပ်ယာပေါ် ခန နားရင်း အဲဒါကြီးကို တခုခု လုပ်ပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည်။ ထို့ ကြောင့် အိပ်နေရာကနေ လှမ်းပြီး ခြေထောက်နှင့် လေးငါးချက်လောက် ပိတ်ကန်ပစ်လိုက်မိ၏။ ခြေထောက်တွေ နာကျင် သွားသည် အထိ စိတ်ရှိလက်ရှိ ကန်လိုက်မိလို့ စက်ဘီးလည်း နံရံဘက်ကို လဲပြိုကျသွားသည်။ ထို့နောက် ကေသီက လှဲ နေရာမှ ငေါက်ကနဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး ဒါကို ထုရိုက်ဖျက်ဆီးစရာ ဘာများရှိမလဲ ဟု စဉ်းစားကြည့်နေမိ၏။  ဒါကို ဖျက်နိုင် လောက်သည့် လက်နက် ကေသီ့ဆီမှာ မရှိပါ။ ထို့ကြောင့် အခန်းတံခါး ပိတ်၍ အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့ သည်။

အနီးဆုံးတွေ့ရသည့် ကုန်မာဆိုင် တခုမှာ ဝင်၍ တူတလက် နှင့် ဝက်အူ လှည့် တချောင်း ဝယ်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲ ပြန် ရောက်သည် နှင့် စက်ဘီးကို စိတ်ရှိလက်ရှိ တူနှင့် လိုက်ထု ပစ်လိုက်သည်။ ဝက်အူတွေ ဖြုတ်လို့ ရတာမှန်သမျှ ကို အကုန် လိုက်ဖြုတ်သည်။ ထို့နောက် တဖန် တူနှင့် လိုက်ထု မိပြန်သည်။

ကေသီ ချွေးတွေ တကိုယ်လုံး ရွှဲပြီး အသက်မရှူနိုင်လောက် အောင်ဖြစ်လာရသည့် အချိန်တွင်တော့ အခန်းထဲမှာလည်း ပစ္စည်း အပိုင်းအစတွေ ပြန့်ကျဲနေပေပြီ။ အားလုံးကို ကျုံးပြီး ပလပ်စတစ် အိတ်ကြီး ၂ လုံးထဲ ခွဲထည့်လိုက်သည်။ ဟိုအတံ တွေ၊ ဂျယ်ဘူးတွေပါ ထည့်သည်။ ပြီးတော့ အောက်ကိုသယ်ပြီး အမှိုက်ပုံးထဲ သွားထည့်ပစ်လိုက်သည်။

အခန်းထဲ ပြန်ရောက်လာတော့ ကွက်လပ်ဖြစ်သွားသည့် ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ချ အမောဖြေရင်း စိတ်အလိုလိုက်ပြီး ဝယ်ထား သည့် ပစ္စည်းတခုကို စိတ်အလိုလိုက်ပြီး ဖျက်ဆီးပစ်လိုက် မိကြောင်း တွေးနေမိ၏။ ဒါပေမယ့် ဒါကြီးကို မမြင်ရရင် ည ဖက် အိပ်ပျော် လိမ့်မည်ဟုလည်း ထင်နေမိပြန်သည်။

အမောပြေတော့ ကေသီ ရေထချိုးသည်။ ရေချိုးခန်းထဲက မှန်မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း ဒီ အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း တွေ သာ တခြားလူတယောက်ဆီကို ရောက်သွားမည့် ဘေးက လွတ်ခဲ့သည့် အကြောင်း စဉ်းစားမိသည်။ ကေသီတို့ကို ဖမ်း သွားသည်မှာ လူမှောင်ခိုဂိုဏ်း မဟုတ်ဘဲ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းတွေ မှောင်ခို အရောင်း အဝယ်လုပ်သည့် ဂိုဏ်း ဆို တာကို နောက်မှ သိခဲ့ရပါသည်။ သူတို့၏ အဓိက ဈေးကွက်က လိင်အင်္ဂါ များဖြစ်ကြသည်။ ကေသီတို့က ကံကောင်း ထောက်မစွာဖြင့် ကိုယ်နှင့် လိုအပ်ချက်တွေ ကိုက်ညီသော ဝယ်လက်ပေါ်မလာသေးသောကြောင့် အသက်ရှင်လွတ် မြောက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ရေချိုးပြီးတော့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတာနှင့် ခေါက်ဆွဲ ပြုတ်စားလိုက်သည်။ သိပ်ပြီး ဆာလွန်းလို့ မဟုတ်ပါ။ တာဝန် တရပ် အနေနှင့် လုပ်လိုက် မိခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ ညစာလည်း စားပြီးသွားချိန်တွင် ကေသီ့မှာ လုပ်စရာ မရှိတော့။  အင်တာနက် ထဲလဲ မသွားချင်တာကြောင့် မျက်စိ ညောင်းစေရန် အတွက် TV ကို စိတ်မပါလက်မပါ ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။

အိပ်ငိုက် လာ စေရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ပျင်းစရာ အကောင်းဆုံးလို့ ထင်သည့် ဇာတ်လမ်းတွဲကို ရွေးကြည့်သည်။ မျက်လုံးကတော့ ညောင်းလာပါသည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်ချင်စိတ်က ဘယ်လိုမှ ပေါ်မလာပါ။ စိတ်မရှည်တော့လို့ TV ပိတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ လူးကာ လှိမ့်ကာနှင့် ဇွတ်အိပ်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း အဆင်မပြေပါ။ ခေါင်းတွေ လည်း မူးဝေလာ၏။

ထိုအချိန်တွင် နေ့ခင်းကမှ ရုံးမှာ အားသွင်းခဲ့ရသည့် ဖုန်းက ထမြည်သည်။ သန်းခေါင်ကျော်မှာ ဝင်လာသည့် ဖုန်းကို ပြန် ဖြေသင့် မဖြေသင့် စဉ်းစားရင်း ကြည့်လိုက်တော့ ဒီနေ့မှ လောလော လတ်လတ် အသစ်မှတ်ထားသည့် ရဲလင်း ဖုန်းနံ ပါတ် ဖြစ်နေသည်။

“ ဟယ်လို”

“ ကေသီ ကျွန်တော် ရဲလင်းပါ။”

“ ဟုတ်ကဲ့ သိပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကိုင်လိုက်တာ၊ နို့မဟုတ်ရင် သန်းခေါင်ကျော် လာတဲ့ ဖုန်းကို ကိုင်တာမဟုတ်ဘူး။”

“ ဆောရီးနော်၊ ကေသီ အိပ်ပျော်နေတာလား။ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက် လို့ အိပ်ရေးပျက်သွားပြီ ထင်တယ်။”

“ ကေသီ မအိပ်သေးပါဘူး”

“ အလုပ်များနေတာလား။”

“ ဟင့်အင်း အိပ်မပျော်တာ၊ အိပ်လို့ မရဘူး။”

“ ကျွန်တော်လဲ အိပ်မပျော်လို့ ဆက်လိုက်မိတာ၊ ဒီနေ့မှ မဟုတ်ပါဘူး ပြန်ရောက်လာကထဲက ကျွန်တော် ကောင်းကောင်း အိပ် မပျော်ဘူး။”

“ ကေသီလည်း အိပ်လို့ မရဘူး၊ အတူတူပဲ”

ရဲလင်း ဘက်က အသံ ခနတိတ်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ

“ ကေသီ..”

“ ရှင်”

“ ကေသီ့ လိပ်စာပေးပါလား။ ကျွန်တော် လာခဲ့ချင်တယ်။”

“ အော် လာလည်ပါ၊ ရပါတယ်။ ရုံးချိန် မဟုတ်ရင် ကေသီ အိမ်မှာပဲ ရှိတာ များပါတယ်။”

“ အခုလာချင်တာ”

“ ဘယ်လို”

“ အခု ကေသီ့ဆီကို လာချင်တာ။”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ မသိဘူး။ အခုချက်ချင်း တွေ့ချင်တာပဲ သိတယ်။”

“ အဲဒါဆိုလည်း လာခဲ့လေ။”

ဘာကြောင့် လွယ်လွယ်ကူကူ သဘောတူလိုက်မိမှန်း ကေသီ ကိုယ်တိုင် မသိပါ။ လိပ်စာကိုလည်း သေချာချာ ပြောပြ ပေး လိုက်မိသည်။

“ လှေခါးက တက်ပြီး ညာဖက်ကို ချိုးလိုက်ရင် ၃ ခန်းမြောက်ပဲ။”

“ ကျွန်တော် အခုပဲ ထွက်လာခဲ့တော့မယ်။ စောင့်နေနော်”

“ အင်း …စောင့်နေမယ်။”

ရဲလင်း ဖုန်းချသွားချိန်မှာ ကေသီ့ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေသည်။ ချွေးပြန် စေးကပ်နေသော လက်တွေကို သွားဆေးရင်း မျက်နှာပါ ထပ်သစ်လိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ ဖရိုဖရဲ နှင့် ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်တွေကို ရှင်းရပြန်သည်။ ကိုယ်ပေါ်က တီရှပ် နှင့် ဘောင်းဘီ ရှည်ကို ဆွဲချွတ်၍ ဂါဝန် ရှည် အပြာနုရောင်လေး လဲဝတ်လိုက်သည်။ အခန်းထဲက တခြားပစ္စည်းတွေ ကို လည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင်လုပ်လိုက်ပြီး နောက် စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီး ဖြစ်လာတာကြောင့် အခန်းပြင်ကိုထွက်၍ လူသွား စင်္ကြန်မှာ ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေမိသည်။

ရဲလင်း ဘယ်လိုလာမှာလဲ တော့ မသိပါ။ လမ်းလျှောက်လာရင်တော့ ကြာမည် ထင်သည်။ ဒါပေမယ့် ကေသီ အပြင်ကို ရောက်လို့ ၅ မိနစ်လောက် အကြာမှာ လှေခါးထိပ်မှာ ရဲလင်း ပေါ်လာ၏။

.......................................

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>>>