ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော် ခက်လိမ့်မယ် အပိုင်း ( ၁ )

ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော် ခက်လိမ့်မယ် အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - နတ်သား

ကျနော် အတွေးပင်လယ်ပြာမှာ ရေးနေတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးပါ။ အစတုန်းကတော့ စာမရေးဖြစ်တာကြာတဲ့အပြင်၊ အလုပ်များနေလို့ တကယ်ရေးနိုင်ပါ့မလားဆိုတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မသေချာတဲ့အတွက် ဒီမှာ မဖော်ပြဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ အခုမှ နဲနဲဇာတ်လမ်းလေးက အရှိန်ရလာသလို ကျနော်လဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဆက်ရေးဖြစ်မယ် ထင်တဲ့အတွက် မဖတ်ရသေးသူ၊ ဒီက စိတ်ဝင်စားသူများအတွက် ထပ်ဆင့်ဖော်ပြလိုက်ပါတယ်။ အားလုံးပဲ အဆင်ပြေကြမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။

ခင်မင်စွာဖြင့်

နတ်သား

.............................................................................................

အခန်း ( ၁ )

“ သီဟ !!! တဲနောက်ဘက်ကို တာဝန်ယူ .. မျက်စိကို ရှင်ရှင်ထား .. ”

တပ်စိတ်မှုးစိုင်းဗလ၏ အမိန့်ပေးသံအဆုံးတွင် သီဟနှင့်တကွ တပ်သားလေးယောက်သည် ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ရှိနေသော တဲငယ်ဆီသို့ တိတ်တဆိတ် ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။ အထက်ကပေးသည့် တာဝန်ကြောင့် သီဟတို့၏ အထူးတပ်စိတ်သည် လိုင်ဇာ၏ တောင်ကုန်းအမှတ် ၁၁၀၂ တွင် ရှိသော ရန်သူ့စခန်းကို ရှင်းလင်းရန် လျှို့ဝှက်စွာ ရောက်ရှိလာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သတင်းအရဆိုလျှင် သီဟတို့ရှေ့တွင် ရှိနေသော တဲငယ်သည် အကြမ်းဖက်သမားများ၏ လျှို့ဝှက်လက်နက်များကို သိမ်းဆည်းထားရာ နေရာဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ဒီနေ့ ဒီအချိန်တွင် ရန်သူ့ဘက်က ခေါင်းဆောင်ပိုင်းအချို့ တွေဆုံဖို့ ချိန်ထားသည်ဟုလည်း သိထားသည်။ သို့ရာတွင် သီဟတို့ တဲငယ်၏ အစွန်ရှိ တောတန်းသို့ ရောက်နေသည်မှာ နေ့တစ်ပိုင်းကုန်တော့မည်။ သူတို့ ပုန်းနေရာမှ မျက်စိရှင်ရှင်ထားကာ ကြည့်နေပေမယ့် လူသူ အရိပ်အယောင်ဆို၍ ဘာဆိုဘာမှ မတွေ့။ ထို့ကြောင့်ပင် အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ စိတ်မရှည်တော့သည့် တပ်စိတ်မှုးဆီမှ တဲငယ်ကို ရှင်းလင်းဖို့ အမိန့်သံ ထွက်လာတာ ဖြစ်သည်။

သီဟ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို သေချာစစ်ဆေးပြီးနောက် လဲလျောင်းနေရာမှ ထကာ ဒူးထောက်၍ နေရာယူသည်။ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားလိုက်မှုကြောင့် နောက်ကျောတွင် လွယ်ပိုးထားသည့် စစ်ပစ္စည်းအိတ်က ပို၍ လေးလံလာသည်ဟု ထင်ရသည်။ ကိစ္စမရှိ။ သူ ဒီလောက်တော့ ခံနိုင်ရည် ရှိသည်။ ကွန်မန်ဒိုသင်တန်းတွင် လေ့ကျင့်ခန်းဆင်းရတုန်းကဆိုလျှင် ဒီထက်မက လေးလံသည့် ပစ္စည်းများကို သယ်ပိုး၍ နာရီပေါင်းများစွာ လမ်းလျှောက်ခဲ့ရသည်။ ကုန်းကမူပေါင်းများစွာကိုလဲ ပြေးတက်၊ ပြေးဆင်း လုပ်ခဲ့ရသည်။ သီဟ အမောခံနိုင်သလို အကြမ်းလဲ ခံနိုင်ပါသည်။

အမှန်တကယ်ဆို Black Eagles ဟု လျှို့ဝှက်နာမည် ပေးထားသော သီဟတို့ အဖွဲ့တွင် သူသည် အသက်အငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ အသက် နှစ်ဆယ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်မို့ တပ်ဖွဲ့မှုးခေါင်းဆောင်ဖြစ်သော စိုင်းဗလနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် သီဟသည် ချာတိတ်သာသာပင်။ သို့ရာတွင် သီဟတို့ တစ်ဖွဲ့လုံး ဘယ်သူမှ သူ့ကို မလေးမစား မဆက်ဆံကြ။ အင်မတန်မှ လက်ဖြောင့်သည့်အပြင်၊ မာရေကြောရေ နိုင်ကာ ဒူပေဒါပေ ခံလှသည့် သီဟကို အားလုံးက လက်မြှောက်ထားကြရသည်။ ထို့ကြောင့် တပ်ဖွဲ့မှုးက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့် ခရီးထွက်ဖို့ မှာခဲ့ပေမယ့်၊ သီဟက စစ်မြေပြင်သုံး လက်နက်ကိရိယာတွေကို သိမ်းကျုံးထည့်ကာ လွယ်လာသည်ကို ဘယ်သူမှ ဘာမှ ဝင်မပြောခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

သစ်လုံးတဲ၏ နောက်ဖေးဘက်ရှိ တံခါး၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ သီဟတို့ လေးယောက်ပြေးကပ်ကာ နေရာယူသည်။ ရိုင်ဖယ်ကို အသေအချာ ကိုင်ထားလျှက် သီဟလက်မှ အချက်ပြ တိုင်မင်ပေးသည်။ အချက်စေ့၍ သစ်သားတံခါးကို ကန်ဖွင့်တော့မည့် ဆဲဆဲတွင် တဲထဲမှ အသံတိုးတိုးတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည်။

“ သီဟ .. ဘာသံလဲ .. တယ်လီဖုန်းသံလိုလိုပဲ .. ”

သီဟနောက်နားတွင် ကပ်ကာ ရှိနေသူ ဝင်းထင်ထံမှ ဝေခွဲမရစွာမေးသံ ပေါ်လာသည်။ သီဟ ရုတ်တရက် ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိ။ မျက်မှောင်ကို ကြုံ့ကာ စဉ်းစားရင်း တိုးတိုးမှန်မှန် ပေါ်ထွက်နေသည့် အသံကို နားစိုက်ကြည့်သည်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို သီဟ မျက်လုံးအစုံ ပြူးကျယ်သွားသည်။

“ အား !!… အားလုံး .. ”

“ ဝုန်း ”

သီဟ စကားသံ မဆုံးလိုက်ပေ။ အင်မတန်မှ ပူလောင်ပြင်းထန်သည့် အားလှိုင်းတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့ကိုယ်သည် လေထဲသို့ မြှောက်တက်သွားသည်။ ဗုန်းခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ သူ့ကိုယ်က မြေပြင်ပေါ် ပြန်အကျတွင် သီဟ ကိုယ်အနှံ့အပြားမှ နာကျင်မှုကို ခံစားရသည်။ အသည်းခိုက်လောက်အောင် စူးရှလှသည့် ထိုးဆွမှုတွေကြောင့် သီဟ ချက်ချင်း သတိလစ်တော့မတတ်ဖြစ်သည်။ အတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်ကို တင်းထားလိုက်ပြီး သီဟ ကျရာနေရာမှ လှိမ့်ထွက်သည်။ နားထဲတွင်မူ တဖြစ်ဖြစ် တောက်လောင်နေသည့် မီးစွဲသံတွေနှင့်၊ ကမ္ဘာပျက်မတတ်အော်ညည်းနေကြသည့် သူ့တပ်ဖွဲ့သားတွေ၏ အော်သံများက မကြားချင်မှ အဆုံးပင်။ ပေါက်ကွဲရာ နေရာမှ ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ အရောက်တွင် ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို မြေပြင်ပေါ် စိုက်ကာ သူအားတင်း၍ ထသည်။ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်က ကောင်းကောင်းထောက်မရတော့သလို သူအမြင်အာရုံကလဲ ပီပီပြင်ပြင် ရှိမနေချေ။ သီဟ နာကျင်မှုကို လျစ်လျူရှုပြီး တစ်လှမ်းချင်း စလျှောက်သည်။ ဘယ်ကို လျှောက်မိမှန်း သူမသိသလို၊ ဘယ်လောက်အထိ လျှောက်မိမှန်းလဲ သူမသိ။ သူ့နားထဲတွင် မီးလောင်သံ၊ အော်ညည်းသံများသည် တစစ အဝေးမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။

................................................................................................................

တောင်စွယ်တွင် နေကွယ်ချေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး အမှောင်ထုက ကြီးစိုးလာသည်နှင့်အမျှ သီဟအဖို့ လမ်းလျှောက်ရတာ ပို၍ ခက်ခဲလာသည်။ သူရောက်ရှိနေသည့် နေရာက ထူထပ်သိပ်သည်းသည့် တောတန်းတစ်ခုမို့ နေမင်း ကွယ်ပျောက်သွားချိန်တွင် အလင်းရောင်ဆို၍ ဘာဆိုဘာမှ မရှိ။ ဘယ်နေရာ ကြည့်ကြည့် အမှောင်ကသာ နေရာယူထားသည်။ ဒီအတိုင်းဆိုလျှင် သူဘယ်လိုမှ ခရီးဆက်သွားလို့ မဖြစ်။ သီဟ အသက်ကို ကြိုးစားရှူရင်း လှုပ်ရှားမှုကို ရပ်ကာ အနားကို မျက်စိကစား ကြည့်သည်။ ဆယ်ပေကျော်ကျော်အကွာအဝေးတွင် သစ်ပင်ကြီးတစ်ခုကို တွေ့သည်။ ဒီညတော့ သစ်ပင်ခြေရင်းတွင်ပင် စခန်းချရပေတော့မည်။ သီဟ စိတ်တင်းကာ သစ်ပင် ခြေရင်းသို့ တစ်လှမ်းချင်းတိုးသွားသည်။

ဘာမှ မဟုတ်သည့် အကွာအဝေးပေမယ့် ရောက်ဖို့တော့ သီဟ တော်တော်အားထုတ်လိုက်ရသည်။ သစ်ရွက်ခြောက်များ ပြန့်ကျဲနေသည့် သစ်ပင်ခြေရင်းသို့ အရောက်တွင် သီဟ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ ပစ်လဲကျသည်။ မရဏသေမင်းသည် သူ့ကို အန်တုက ဖက်ပြိုင်နေသည့် သီဟကို စိတ်ဆိုးနေဟန်တူသည်။ ပ့ုံခနဲ လဲကျသွားသည့် သီဟကို ပြန်ထမလာနိုင်အောင် ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားကို နာကျင်စေမှုနှင့် ရက်ရက်စက်စက် တုံ့ပြန်သည်။

“ ဟား … ဟား .. ဟား …  ”

သီဟ၏ နှုတ်မှ ခြောက်ကပ်ကပ် ရယ်သံက တိတ်ဆိတ်နေသည့် တောထဲတွင် ပြန့်နှံ့သွားသည်။ သူ သေရမည်ကို မကြောက်။ အဖေ၊ အမေမရှိ၊ ညီအစ်ကို မောင်နှမ မရှိ။ ချစ်သူ ရည်းစား မရှိသည့် သူ့အဖို့ လူ့လောကသည် အစကတည်းက နေချစ်စရာ ကောင်းလှသည် မဟုတ်။ သေခြင်းတရားသည် သူ့အတွက်တော့ နွံအိုင်တွေထဲမှ ခြေထောက်ကို ဖမ်းတွယ်တတ်သည့် မြော့ကြီးများလောက်တောင် ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည်မဟုတ်ပေ။ မထီတရီ နိုင်လှသည့် အပြုံးတစ်ခုက သူ့မျက်နှာတွင် မိမိရ ရှိကာနေသည်။

သို့ရာတွင် လောကသည် တခါတရံတွင် ဆန်းကျယ်လှသည်။ ရတာမလို၊ လိုတာမရ ဖြစ်တတ်သည်က လောက၏ လှည့်စားမှု တစ်ခုပင်။ အခုလဲကြည့်။ သေလောက်အောင် ဒဏ်ရာအနှံ့အပြား ရနေသည့်တိုင် သီဟ မသေသေးပေ။ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ပဲ လဲလျောင်းနေရသည့် အချိန်ပိုင်းအတွင်း သူ့အသိစိတ်က တစတစ ပြန်ကြည်လင်လာသည်။ အချိန်အနည်းငယ် ကြာသွားပြီးနောက် သီဟ ကြိုးစား၍ သူ့ကိုယ်ပေါ်က မခွာရသေးသည့် ကျောပိုးအိတ်ကို ဖြုတ်ချကြည့်သည်။ ဗုတ်ခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ လေးလံသည့် အရာတစ်ခုက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ကွာသွားသည်။ ပေါ့ပါးသွားသည်မို့ သီဟ “ဟူး“ခနဲ မြည်အောင် အသက်ကို ရှူလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ကြိုးစားမတ်ကြည့်သည်။ သစ်ပင်ကြီး၏ ပင်စည်ကို မှီလျက် တဆစ်ချိုး ထိုင်လို့ရသွားသည်။ အနည်းငယ် သက်တောင့်သက်သွား ရှိသွားသဖြင့် သီဟ တော်တော်ပျော်သွားလေသည်။

သို့သော် သူ့အပျော်သည် တာရှည်မခံ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှနေ၍ ဂူးခနဲ မာန်ဖီသည့် အသံများကို သီဟ ကြားလိုက်ရသည်။ အန္တရာယ်အချက်ပေး ခေါင်းလောင်းသံများက သီဟ၏ ခေါင်းထဲတွင် ဆူညံသွားသည်။ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို ချက်ချင်း ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး PEQ box နှင့်တွဲထားသည့် စပေါ့လိုက်မီးကို အသံကြားရာသို့ ချိန်ဖွင့်သည်။

“ မင်း မေ …ခွေးမသား … ”

သီဟနှုတ်မှ ဆဲသံက တစ်ပိုင်းတစနှင့်ရပ်သည်။ ခွေးမသားလို့ ဆဲလို့ စပေါ့လိုက်မီးရောင်အောက်မှ သတ္တဝါက အရေးစိုက်မည် မထင်။ ခွေးကို ခွေးသားလို့ ဆဲခြင်းသည် သူတို့အဖို့တော့ ဘာမှ ထူးခြားမှု ဖြစ်မည်မထင်။ သီဟ ကံကြမ္မာကိုသာ ကျိတ်ပြီး အပြစ်တင်ရင်း နီရဲနေသည့် မျက်လုံးများနှင့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည့် အကောင်တွေကို ရေတွက်သည်။

“ တစ်ကောင် .. နှစ်ကောင် .. သုံးကောင် .. အားပါးပါး .. မနည်းပါလား .. ”

ငါ .. ဒီညတော့ တကယ်သေပြီ ထင်ပါရဲ့။ ဟုတ်ပေသည်။ သီဟကို ဝိုင်းထားသည်က ဝံပုလွေအုပ်စု။ ရိုးရိုးဝံပုလွေတောင်မှ ဟုတ်ရဲ့လားမသိ။ အကောင်ကြီးတွေက နည်းတာမဟုတ်။ သွားစွယ်အဖွေးသား ပေါ်အောင် တဂူးဂူး တဂဲဂဲ မာန်ဖီလျက် သီဟကို ရန်လိုသည့် အကြည့်နှင့် ကြည့်နေကြသည်။ သီဟ အချိန်ဆိုင်းမနေတော့။ သူ့အသက် ကိုယ့်အသက် လုရတော့မည်မို့ ရိုင်ဖယ်၏ ခလုတ်ကို ဆွဲချဖို့ ပြင်သည်။

“ ဂါး … ဒတ် .. ဒတ် … ဂူး … ဒတ် .. ဒတ် … ”

ရိုင်ဖယ်သေနတ်သံနှင့် ဝံပုလွေတို့၏ မာန်ဖီသံများက ဆူညံသွားသည်။ သီဟဘက်မှ လက်ဦးမှု ယူပေမယ့် ဒီတိုက်ပွဲတွင် သူမနိုင်ပါ။ ဝံပုလွေ လေးကောင် သူ့အနားတွင် ပုံကာ လဲကျသွားပြီးနောက် သူ့လက်ထဲမှ ရိုင်ဖက်ကို ဝံပုလွေတစ်ကောင်က ကိုက်ယူသွားခြင်းခံလိုက်ရသည်။ တချိန်ထဲမှာပင် သူ့ဘယ်ဘက်ခြေထောက်မှ အသားဆိုင်တွေ ဖွာခနဲ လွင့်ထွက်သွားသလို ခံစားရသည်။

“ အား !!! … ”

နာနာကျဉ်းကျဉ်း အော်ညည်းလိုက်ပြီးနောက် သီဟ တစ်ယောက် မျက်စိကို စုံလုံးမှိတ် ထားလိုက်သည်။ ဘာကိုမှ သူဂရုမစိုက်တော့။ သေမင်းသည် ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ကို မရဏနိုင်ငံသို့ မပါပါအောင် ခေါ်တော့မည်။ သူ့လည်မျိုကို ကိုက်ခဲလာမည့် ဝံပုလွေ၏ သွားစွယ်တွေကိုသာ သီဟ စောင့်မျှော်နေတော့သည်။

“ ရှီ …. ရှီ …. ”

ကံဇာတ်ဆရာသည် တခါထပ်၍ မျက်လှည့်ပြချေပြန်ပြီ။ အချက်ပေးသံလိုလို အသံတစ်ခုကို နားမခံနိုင်အောင် ကြားလိုက်ရသည်။ ထိုအသံ၏ အဆုံးတွင် သီဟကိုယ်ပေါ်ကို ခုန်အုပ်ဖိထားသော ဝံပုလွေသည် စူးရှစွာ အော်မြည်လျက် နောက်သို့ ဆုတ်သွားသည်။ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ ဟ။ ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွားသော အဖြစ်အပျက်ကြောင့် သီဟ အံ့အားသင့်မိသည်။ မြေပြင်ပေါ် ပြုတ်ကျနေသည့် ရိုင်ဖယ်ကို  ကြိုးစားပြီး ကောက်ဖို့ပြင်သည်။ သို့ပေမယ့် သူ့လက်က ရိုင်ဖယ်ကို ထိခါနီးဆဲဆဲ အချိန်တွင် သီဟ၏ လှုပ်ရှားမှုသည် ရပ်တန့်သည်။ သူ့ခေါင်းထဲတွင် မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီးနောက် တလောကလုံး မှောင်အတိ ဖုံးလွှမ်းသွားလေတော့သည်။

.................................................................................................

သီဟ သတိပြန်ရလာချိန်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်သည် အမှောင်ထုအောက်၌ ရှိမနေတော့ပါ။ နံနက်ခင်း၏ နေရောင်သည် သူလဲလျောင်းနေရာရှိ သစ်ပင်ကြီး၏ အရွက်ဖားဖားများကြားမှ ထိုးဖောက်ကာ သူ့မျက်နှာပေါ်သို့ ကျရောက်နေလေသည်။ သီဟ မျက်တောင်ကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်ပြုရင်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသော မျက်ဝန်းတွေကို ကြိုးစားကာ ဖွင့်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ကြာအောင် သူဘာမှ မလှုပ်ရှားမိသေးပဲ ကောင်းကင်ကြီးကို မော့ပြီး ကြည့်နေမိသည်။ သူ နောက်ထပ်တစ်ဖန် သေမင်းလက်မှ လွတ်မြောက်ခဲ့ပြန်ပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သီဟ စိတ်ထဲ၌ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပျော်ရွှင်သည် မဖြစ်။ အမှန်အတိုင်းဆိုရလျှင် အနည်းငယ်တောင် စိတ်ပျက်နေသေးသည်ဟု ပြောရပေမည်။

“ မင်း .. ငါ့ကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ ပေးမသေတော့ဘူးလား?? … ”

စိတ်ပျက်လက်ပျက် ညည်းညူအော်ဟစ်မိသည့် သီဟ၏ စကားသံအဆုံးတွင် သူ့ညာဘက်ဘေးမှ လှုပ်ရှားသံတစ်ခုကို ကြားရသည်။

“ ရှင် ဒီလိုသေချင်မှန်းသိရင် ကျမ မကယ်ခဲ့ပါဘူး … ”

သီဟ စကားပြောသံလာရာသို့ ခေါင်းစောင်းကာ လှည့်ကြည့်မိသည်တွင် မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ရုတ်တရက် နှလုံးခုန်ဖို့တောင် မေ့လျော့သွားသည်။ ကွန်မန်ဒို စစ်သားတစ်ဦးဖြစ်ပေမယ့် လူငယ်၊ လူရွယ်တစ်ယောက်မို့ သီဟ အချစ်နှင့် မကင်းခဲ့ပေ။ အချစ်နှင့် မကင်းသည့်အလျောက် မိန်းကလေးများနှင့် သူရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ဖူးသည်။ သို့သော် သူ့ညာဘက်က ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ သစ်မြစ်ဆုံတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်ကာနေသည့် မိန်းမငယ်လေးလောက် လှပသည့် မိန်းမကို မတွေ့ဖူးသေးပေ။ စာတွေထဲတွင် ပြောလေ့ရှိသည့် အသက်ရှူမှားလောက်အောင် လှသည့်အလှဆိုတာ ဒါကို ပြောတာ ဖြစ်ရမည်ဟု သူ ရူးကြောင်ကြောင် တွေးမိသည်။ သီဟ ရုတ်တရက် ဘာလုပ်လို့၊ ဘာပြောရမှန်းမသိ။ မျက်လုံးအပြူးသားနှင့်သာ မိန်းကလေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး စိုက်ကြည့်နေမိသည်။

မိန်းကလေးသည် ထူးထူးဆန်းဆန်း တောတွင်းသူများကဲ့သို့ ဝတ်စားထားသည်။ လှပချောမွေ့သည့် မျက်နှာအနေအထားကြောင့် မိန်းကလေး၏ အသက်ကို သီဟ မမှန်းဆနိုင်ပေ။ မျက်နှာကလေးက နုနယ်ပေမယ့်၊ ကျန်သည့် ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းများကမူ ထွားကျိုင်းလှသည်။ တာဇံမလေးသဖွယ် ဝတ်စားထားသည့် အဝတ်အစားများကြောင့် မိန်းမငယ်လေး၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော နေရာမှအပ ကျန်သည့် အသားဆိုင်များကို ပကတိအတိုင်း မြင်နေရသည်။ သီဟ တစ်ယောက် ကြည့်နေရင်းနှင့် အသက်ရှူမြန်လာသည်မို့ သူ့အကြည့်ကို မိန်းမငယ်လေး၏ကိုယ်ပေါ်မှ အမြန်ဖြတ်ကာ မျက်နှာလေးသို့သာ ပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုရောအခါမှ မိန်းမငယ်လေး၏ မျက်နှာတွင် ထူးခြားမှုတစ်ခုကို သီဟ သွားတွေ့သည်။ ဟင် .. သူ့မျက်လုံးတွေက အဝါရောင်ပါလား။ သူ့အကြည့်များ မှားသွားတာလားဆိုပြီး မျက်တောင်ကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်ကာ ပြန်ကြည့်သည်။ သီဟ အကြည့်မမှား။ သူမ၏ မျက်လုံးတွေသည် တကယ်ပင် ကြောင်တစ်ကောင်၏ မျက်လုံးအလား အဝါရောင်တောက်ကာ လက်နေသည်။ ထို့အပြင် သီဟ နောက်ထပ်တစ်ခါ ထူးခြားမှုတစ်ခုကို မိန်းမငယ်လေး၏ ခေါင်းပေါ်တွင် ထပ်တွေ့သည်။ သူမ၏ နားရွက်တွေသည် သားရဲတိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်၏ နားရွက်များနှယ် ရှည်ကာထွက်နေသည်။ ဒါ … ဒါ ..

“ မင်း … ဘယ်သူလဲ … ”

စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ကြိုးစားထိမ်းကာ မေးလိုက်သည့်တိုင် သီဟ အသံသည် အနည်းငယ်တုန်ခါနေသည်။ မိန်းကလေးသည် သီဟ၏ အမေးကို မဖြေ။ ထိုင်နေရာမှ ထကာ သူ့ဆီသို့ လျှောက်လှမ်းလာသည်။ သီဟ ရင်ထဲ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ထိတ်လန့်မှု လွှမ်းမိုးလာသည်။ သူလဲနေရာမှထဖို့ ကြိုးစားသည်။ သို့သော် သူထလို့မရ။ သီဟ အခုမှ သတိထားမိသည်။ သူ၏ လက်နှစ်ဖက်သည် ရှေ့တွင် ရှိမနေပဲ နောက်ကျောဘက်သို့ ရောက်ကာ ချည်နှောင်ထားခြင်း ခံရသည်ကို။ သီဟ သူ့ကိုယ်သူ ကျိတ်ကာဆဲမိသည်။ သတိပြန်ရလာတာ အချိန်အနည်းငယ်ကြာသွားပေမယ့် သူအခုမှ လက်ပြန်ကြိုးတုတ်နှောင်ခံထားရသည်ကို သိရတယ်လို့။

“ တောက် !! … ဟေ့ …. မင်း .. ငါ့ကို ဘာလို့ကြိုးတုတ်ထားတာလဲ … အခုဖြေပေစမ်း .. ”

“ မဖြေပေးနိုင်ဘူး … ရှင့်ကို ကျမ အဖေရှိရာကို ခေါ်သွားပြီး ကျမတို့ အမျိုးအနွယ်တွေကို သတ်ဖြတ်မှုရယ်၊ နယ်မြေ ကျူးကျော်မှုရယ်အတွက် စစ်ဆေးရဦးမယ် .. ”

မိန်းကလေး ဘာဆိုလိုသည်ကို သီဟ နားမလည်။ သူမတို့ အမျိုးအနွယ်။ အဲဒါ ဘာလဲ။ သူ သတ်ပစ်လိုက်တဲ့ ဝံပုလွေတွေကို ဆိုလိုတာလား။ ဒါဆို သူမက .. ။

“ ဟေ့ .. မင်း ငါ့ကို နောက်နေတာလား … ငါက နယ်မြေ ကျူးကျော်ရအောင် မင်းတို့က ဘာတွေမို့လို့လဲ .. ငါ .. အာ .. ”

သီဟ၏ စကားက တစ်ပိုင်းတစ်စနှင့် ရပ်သွားရသည်။ တောတွင်းသူ မိန်းမလှလေး၏ လက်က သူမ၏ နောက်ကျောဘက်ရှိ လွယ်ထားသော အရာတစ်ခုကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူ့လည်ပင်းပေါ်သို့ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ရောက်လာသည်က အရောင်တလက်လက်ထနေသာ ဓါးရှည်တစ်ချောင်း။

“ ကျမအဖေကသာ ရှင့်ကို အသက်ရှင်လျှက် ခေါ်လာခဲ့ဖို့ မမှာထားဘူးဆိုရင် ရှင့်ခေါင်းက အခုအချိန် ရှင့်ကိုယ်ပေါ်မှာ  ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး .. အဲဒီတော့ ဘာစကားမှ မရှည်ပဲ ကျမ ခေါ်တဲ့နောက်သာ လိုက်ခဲ့ပေတော့ .. ”

“ ဟုတ်လား .. ဒါဆိုရင်တော့ မင်းအဖေကို ငါက ကျေးဇူးတင်ရဦးမှာပေါ့ .. ”

သီဟ မခံချင်သည့်စိတ်ကြောင့် ခေါင်းကို မလှုပ်ရဲသည့်တိုင် နှုတ်တွန့်တော့ ပြန်မိသည်။ မိန်းကလေးသည် သီဟကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ပြီး အေးစက်သည့်လေသံနှင့် စကားတစ်ခွန်းကို ဆိုသည်။

“ ရှင် ဘယ်လောက်အထိ ကျေးဇူးတင်တယ်ဆိုတာ ကျမအဖေနဲ့တွေ့မှ ပြော .. အခုတော့ ရှင့်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထား.. နောက်ထပ် ရှင့်ပါးစပ်က စကားတစ်ခွန်း ထပ်ထွက်တာနဲ့ ကျမကို အဆိုးမဆိုနဲ့ ”

...................................................................................................

သီဟတို့ နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လာသည်မှာ အချိန်နှစ်နာရီခန့် ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ နှစ်နာရီဆိုသည်မှာ တကယ်ဆိုလျှင် ဘယ်လောက်မှ မဟုတ်သည့် ကာလ အပိုင်းအခြားတစ်ခု ဖြစ်သော်လဲ၊ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောပဲ တရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်မှုကို ခံလာရသည့် သီဟအတွက်တော့ အင်မတန်မှ ပျင်းရိစရာကောင်းလှပေသည်။ သီဟ ချည်နှောင်ထားခြင်း ခံရသည့် သူ့လက်ကို ကြိုးစားကာဖြေကြည့်သေးသည်။ တာဇံမသည် သူ့ကို ဘယ်လိုနည်းနှင့် ချည်နှောင်ထားသည် မသိ။ ဖြေလို့မရ။ သူ လက်ကောက်ဝတ်တွေ ပွန်းပံ့ကုန်တာပင် အဖတ်တင်သည်။

“ ဟေ့ … မင်း နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ … ”

ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်မှန်းမသိ၊ ခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ ပျင်းရိညည်းငွေ့စွာ လိုက်လာရမှုကြောင့် သီဟ ပါးစပ်ပိတ်ကာ မနေနိုင်။ ရှေ့မှသွားနေသော မိန်းကလေးသည် သီဟ စကားကို မကြားသည့်အလား၊ လှည့်တောင်မကြည့်ပဲ ဆက်၍ သွားသည်။ ခြေလှမ်းကို ပို၍ မြန်စွာ လျှောက်သွားမှုကြောင့် သူ့လည်ပင်းတွင် ချည်နှောင်ထားခြင်း ခံရသော ကြိုးကွင်းက တင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သီဟ လည်ပင်းအစ်မလို ဖြစ်သည်။ ကမန်းကတမ်း ခြေလှမ်းကို မြှင့်တင်လိုက်ရသည်။ ဒေါသ ထောင်းခနဲ ထွက်သွားသည့်အလျောက် ..

“ငါက စကားကောင်းကောင်း မေးနေတာ .. မင်းက မပြောချင်ဘူး .. အေးရတယ် .. မင်းမပြောရင် ငါမင်းကို ကြိုက်တဲ့နာမည်နဲ့ ခေါ်မယ် … “ခွေးမ ”ဆိုရင် ကောင်းမလား .. ”

သီဟ နှုတ်မှ “ခွေးမ  ”ဆိုသည့် စကားထွက်ထွက်လာချင်း ရှေ့မှသွားနေသူ မိန်းကလေး၏ ခြေလှမ်းတွေရပ်သည်။ သီဟ ကိုယ်တိုင် လမ်းလျှောက်နေမှုကို ရပ်လိုက်ပြီး တာဇံမ ရန်ပြုလာပါက ခုခံဖို့ ခြေထောက်ကိုခြဲကာ နေရာယူထားလိုက်သည်။ သို့သော် မိန်းကလေးက ရန်ပြုလာခြင်း မရှိပါ။ သူ့ကို စိမ်းခနဲ တစ်ချက်သာ စိုက်ကြည့်သည်။ ပြီးမှ ..

“ ကျမ နာမည် .. လင်းသဒ္ဒါ .. ”

သီဟ အံ့အားသင့်သွားသည်။ လင်းသဒ္ဒါဆိုသည့် နာမည်ကို သူပြန်ရွတ်ကြည့်မိသည်။ လှလိုက်သည့် နာမည်။ သူမနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ ဒီ လင်းသဒ္ဒါဆိုသည့် ကောင်မလေးကို ခေတ်ပေါ်မိန်းကလေး အဝတ်အစားနှင့် မြို့ပေါ်မှာသာ တွေ့လိုက်လျှင် ယခုခေတ် နာမည်ကြီးနေသော မော်ဒယ်လ်များထက်ပင် သာသွားပေမည်။ သီဟ တစ်ယောက် အတွေးနယ်ချဲ့နေမိစဉ်တွင် လင်းသဒ္ဒါသည် ရှေ့ကို မျက်နှာပြန်လှည့်သွားပြီး သူမရှေ့ရှိ ချုံတစ်ခုကို ဓါးဖြင့်ဖယ်ကာ တိုးသွားသည်။ တစ်ခါသေဖူး ပျဉ်ဖိုးနားလည်သည့် သီဟ နောက်ထပ်တစ်ခါ လည်ပင်း အစ်မခံရအောင် အမြန်လိုက်သည်။

“ ဟေ့ … ”

နောက်ထပ်စကားရှည်ဖို့ ပြင်နေသော သီဟ၊ ချုံဖုတ်အကွယ်မှ လှမ်းမြင်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် စကားပြောဖို့ မေ့သွားသည်။ သူမျက်စိတွင် မြင်လိုက်ရသည်က တောင်ကြားတစ်ခု။ ရိုးရိုး တောင်ကြားမဟုတ်။ လူနေအိမ်ခြေ အလုံးလေးငါးဆယ်ထက် မနည်းစုဝေးကာရှိနေသော တောင်ကြားတစ်ခု။ ဒါ လင်းသဒ္ဒါပြောသည့် သူမ အဖေ၏ နေရာများလား။ သူ့အနားတွင် အတူယှဉ်ကာ ရှိနေသော လင်းသဒ္ဒါဘက် လှည့်ကြည့်ကာ …

“ လင်းသဒ္ဒါ .. ဒါ မင်းတို့ နေရာလား … ”

“ ဟုတ်တယ် … အခု အချိန်ကစပြီး ရှင် ပါးစပ်ပိတ်ပြီး ပြန်နေရင် ကောင်းမယ် ထင်တယ် .. ”

လင်းသဒ္ဒါ မြင်သည်မမြင်သည် မသိ။ သီဟ ပုခုန်းနှစ်ဖက်ကို တွန့်ပြပြီး နောက်ကနေ ဆင်းလိုက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှတော့ ပေါက်တတ်ကရတွေ သူလျှောက်တွေးနေမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ .. ဒီလောက်လှတဲ့ကောင်မလေး။ ငါနောက်ကနေ လိုက်လာတုန်း ကျိတ်ပြီး ပြစ်မှားနေတာတွေ မသိဘူး။ အခွင့်အရေးရလို့ရှိလျှင်တော့ ဒီဟာမလေးကို ကောင်းကောင်းလုပ်ပစ်ရမယ်။ လင်းသဒ္ဒါနဲ့ ငါနဲ့သာ ညိလို့ရှိလျှင် လင်းသဒ္ဒါအဖေဆိုတာ ငါ့ယောက္ခမ ဖြစ်သွားမှာပဲ။ ဒါဆိုလျှင်တော့ ငါ့အသက်ကို ချမ်းသာပေးကောင်းပါရဲ့… ဟင်း .. ဟင်း။

.........................................................................................

သီဟတို့နှစ်ယောက် အိမ်ကလေးများရှိရာ တောင်ကြားထဲသို့ ဆင်းသွားချိန်တွင် သူတို့နှစ်ယောက် ခေတ္တရပ်ကြည့်ခဲ့ရာ ချုံပုတ်၏ နောက်ကွယ်၌ သတ္တဝါတစ်ကောင် ပေါ်လာသည်။ ထိုသတ္တဝါသည် ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင် မျောက်တစ်ကောင်အလား ထင်ရသည်။ သို့ပေမယ့် ထိုအကောင်သည် မျောက်မဟုတ်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ထိုသတ္တဝါ၏ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှ တောင်ပံများ ပေါ်ထွက်လာပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို လေထဲသို့ ပြန်တက်သွားသည်။ ထို့အပြင် တကိုယ်လုံး ချင်းချင်းနီနေသော ထိုအကောင်၏ နှုတ်မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း စကားသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။

“ ဟိုအကောင် ရွာထဲရောက်သွားပြီဆိုတဲ့အကြောင်း… ငါ့ သခင်ဆီ မြန်မြန်သတင်းပို့မှပဲ … ”

...................................................

သီဟနှင့် လင်းသဒ္ဒါသည် တောင်ကြားရှိ ရွာထဲသို့ စတင်ဝင်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ရွာထဲရှိ အိမ်တွေ၏ တည်ဆောက်ပုံသည် သီဟ အဖို့တော့ အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည်ဟု ခံစားရသည်။ သူရောက်ဖူးသည့် ကျေးရွာများတွင် တွေ့ရလေ့ရှိသောအိမ်မျိုးနှင့် ပုံစံ သိပ်မတူခြေ။ သစ်လုံးများအများစုနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသော အိမ်များသည် အိမ်ဟုခေါ်ရမည်ဆိုတာထက် ဂူဟုခေါ်လျှင် ပို၍ မှန်ကန်ပေလိမ့်မည်။ စိတ်ကူးယဉ်ကမ္ဘာထဲရှိ ထူးဆန်ရာ နယ်မြေတစ်ခုသို့ ရောက်ရှိသွားသည့်အလား ထင်မှတ်နေရသည်။

သီဟ၏ အံ့သြမှုက ထိုဂူပုံသဏ္ဍန်အိမ်များ၌ အဆုံးမသတ်ပါ။ သူတို့နှစ်ယောက် ရွာထဲဝင်လာသည်နှင့် အိမ်များထဲမှ အလျှိုလျှိုထွက်လာကြသော လူသားများကြောင့် ပို၍ အံ့အားသင့်ရပြန်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ထူးခြားဆန်းကြယ်သော ပုံစံကို တွေ့မြင်ဖူးပြီမို့ သူမနှင့် အလားသဏ္ဍန်တူသော ရွာသူ၊ ရွာသားများ ထွက်လာခြင်းကို သီဟ မအံ့သြပါ။ သူ အံ့အားသင့်မိသည်က ထိုလူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း သတ္တဝါများမှလွဲ၍ ကျန်သည့် အကောင်များသည် တကယ့်ဝံပုလွေများနှင့် မခြား တူညီနေသည့် ဖြစ်ရပ်ပင်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ထောက်ကာ မတ်တပ်ရပ်နေမှု တစ်ခုကြောင့်သာ သီဟ အဖို့ ၎င်းတို့အား ဝံပုလွေအဖြစ် ယူဆဖို့ ခက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်လျှင် သီဟတစ်ယောက် ဝံပုလွေကမ္ဘာထဲသို့ ရောက်နေသည်ဟု ယူဆမိမည်မှာ သေချာလှပါသည်။

ရွာလမ်းမဟု ထင်ရသော လမ်းတလျှောက် လင်းသဒ္ဒါခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါလာခဲ့ရာ၊ အတော်ကြာလျှောက်မိသည့်နှင့် ကျယ်ပြန့်သည့် ကွင်းပြင်တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိလာလေသည်။ ထိုကွင်းပြင်၏ ရှေ့တည့်တည့်တွင်မူ ရွာထဲတွင် အကြီးဆုံးအိမ်ဟု ခေါ်ဆိုရမည့် အိမ်ကြီးတစ်လုံးသည် ထည်ထည်ဝါဝါတည်ရှိနေသည်။ နှစ်ထပ်အိမ်ပုံစံ အဆောက်အဦးမို့ ကြည့်ရသည်မှာ အကြီးအကဲတစ်ဦး၏ အိမ်ဖြစ်ရမည်ဟု သီဟ တွက်ဆသည်။ သူထင်သည်မှာ မမှားပါ။ လင်းသဒ္ဒါသည် ထိုအိမ်ရှေ့ရှိ မြေကွက်လပ်သို့ ရောက်သည်နှင့် ရှေ့ဆက်မသွားတော့ချေ။ ခရီးစဉ်တောက်လျှောက် သယ်ဆောင်လာခဲ့သည့် သီဟ၏ အထုတ်အပိုးများနှင့် သူမ၏ ဓါးရှည်ကို အသင့်ရှိနေသာ သစ်လုံးခုံတစ်ခုပေါ်တင်လိုက်ပြီး အိမ်ကြီးဘက်သို့ မော့ကြည့်ကာ ရပ်နေလေသည်။ ရွာထဲ ဝင်လာစဉ် ကတည်းက သီဟတို့နောက် မလှမ်းမကမ်းမှ ကပ်ကာပါလာကြသည့် ဝံပုလွေလူစုသည်လဲ သူတို့နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်ကာ ရှိနေကြသည်။

“ လင်းသဒ္ဒါ .. မင်းခေါ်ရမယ့် လူပါလာပြီလား … ”

“ ပါလာပြီ .. အဖေ … ”

အိမ်ကြီးဘက်မှ ထည်ဝါလှသော ယောကျ်ားကြီးတစ်ဦး၏အသံကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် လင်းသဒ္ဒါသည် သူမ ဦးခေါင်းကို အနည်းငယ်နိမ့်ချပြီး ပြန်ဖြေလိုက်သည်ကို သီဟ သတိထားမိသည်။ စကားသံဆုံးသည်နှင့် အိမ်ပေါက်ဝမှနေ၍ ဝံပုလွေကြီးနှစ်ကောင် လမ်းလျှောက်၍ ထွက်လာကြသည်။ သီဟ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရသည်။ လူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်းဟု ယူဆရမည့် လင်းသဒ္ဒါ စကားပြောသည်ကို သူ မအံ့သြမိသော်လဲ၊ အခု ဝံပုလွေနှင့် ချွတ်စွတ်တူသော သတ္တဝါက လူစကားပြောလိုက်ခြင်းကို သူဘယ်လိုမှ မအံ့သြပဲ မနေနိုင်။ ထို့အပြင် လင်းသဒ္ဒါ၏ နှုတ်မှ အဖေဟု ခေါ်သံက သူ့အံ့သြမှုကို ပို၍ တိုးပွားစေသည်။ 

သီဟ အနားရောက်လာသည့် ဝံပုလွေကြီးနှစ်ကောင်ကို သေချာစိုက်ကြည့်မိသည်။ သူ့ရှေ့တည့်တည့်ရှိ ဝံပုလွေသည် အသက်ကြီးရင့်သော ပုံစံရှိပြီး တကိုယ်လုံး ငွေရောင်အမွေးများနှင့် ဖုံလွှမ်းထားသည်။ ထိုဝံပုလွေ၏ နဘေးရှိ အခြားသော ဝံပုလွေမှာမူ သူနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက် တကိုယ်လုံး မည်းနက်သော အမွေးများရှိသည်။ ထိုဝံပုလွေအမည်းကြီးသည် သီဟကို ဝင်းလက်စူးရှနေသာ မျက်လုံးများနှင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဝံပုလွေများ၏ သဘောသဘာဝကို နားမလည်သည့်တိုင် ထိုဝံပုလွေ၏ အကြည့်က ရန်လိုသည့် အသွင်ဆောင်နေသည်ဟု သီဟခံစားရသည်။ သီဟဆိုသည်က နဂိုကတည်းက ထီမထင်လူသားမို့ မကြောက်မရွံ့ပင် ထိုဝံပုလွေ၏အကြည့်ကို ခပ်စိမ်းစိမ်း တန်ပြန်ကြည့်ကာ တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ ဝံပုလွေအမည်းသည် သီဟ၏ သဘောကို ရိပ်မိဟန်တူသည်။ သူ၏ပါးစပ်မှ မာန်ဖီသလို အသံထွက်လာပြီး ရှေ့တိုးမည်ပြုသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို ဝံပုလွေအဖြူကြီးထံမှ လက်တစ်ဖက်က ဝံပုလွေအမည်း၏ ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး …

“ ဗျဂ္ဂ … ငါ သူ့ကို စစ်မေးစရာ ရှိသေးတယ် … ”

ကြည့်ရတာ ဝံပုလွေအဖြူကြီးသည် အားလုံးထဲတွင် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသည်။ ဗျဂ္ဂဆိုသည့် ဝံပုလွေအမည်းကြီးသည် ထိုစကားသံအကြား၌ မကြေမချမ်းအသံကို ပြုနေပေမယ့် သီဟရှိရာသို့ ရှေ့တိုးလာသည်ကိုတော့ မတွေ့ရပေ။

“ ကျုပ်ကပဲ စမိတ်ဆက်ပါ့မယ် .. ကျုပ်နာမည်က သိဒ္ဓိ ပါ .. ကျုပ်တို့ ရွာကတော့ မောင်ရင်မြင်သလိုပဲ ဝံပုလွေရွာလို့ ဆိုကြပါစို့ .. ရိုးရိုးဝံပုလွေတော့ မဟုတ်ဘူး … ကျုပ်တို့က သမန်းဝံပုလွေတွေ …ကဲ .. မောင်ရင့်အကြောင်း ပြောပါဦး .. ”

“ ကျနော့် နာမည်က သီဟ .. မြန်မာ့တပ်မတော် ကွန်မန်ဒိုတပ်ရင်းက .. ”

“ မြန်မာ့တပ်မတော်က ?? … ဒါဆို မောင်ရင်က ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီနယ်မြေထဲ ရောက်လာတာလဲ .. ”

“ ကျနော်လဲ အဲဒါကိုသိချင်တာပဲ .. ဦးသိဒ္ဓိ.. ကျနော် မှတ်မိတာ ဒဏ်ရာတွေရပြီး ခြေဦးတည့်ရာ ထွက်ပြေးလာရင်း ဝံပုလွေတွေ ဝိုင်းတာ ခံရတယ် .. အာ .. ဝံပုလွေဆိုတာ ဦးသိဒ္ဓိတို့လို မဟုတ်ဘူး .. တကယ့် ဝံပုလွေတွေ … အဲဒီနောက် ကျနော် သတိမေ့သွားတယ် .. သတိပြန်ရတော့ .. ဟောဒီက မချောက ကျနော့်ကို တရွတ်ဆွဲခေါ်လာတာပဲ .. ”

သီဟ၏ ရှင်းပြမှုအဆုံးတွင် ဦးသိဒ္ဓိဆိုသည့် ဝံပုလွေဖြူကြီးသည် အနည်းငယ်တွေဝေသွားသည့်ဟန် ရှိသည်။ ၎င်း၏ ဝံပုလွေမျက်လုံးတွေသည် သီဟကို စိုက်ကြည့်နေပေမယ့် မြင်ဟန်မတူ။ တစ်စုံတစ်ခုကို စဉ်းစားနေသည်နှင့် တူသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ဦးသိဒ္ဓိ၏ ခေါင်းထဲတွင် သီဟနှင့် ပတ်သက်သည့် အကြောင်းအရာတွေက တကယ်ကို ရှုပ်ထွေးစွာ လည်ပတ်နေလေသည်။ သီဟ … သူ ဘယ်လိုလူလဲ။ ဒီလူသား၏ ဝတ်စားဆင်ယုံပုံနှင့် ပြောပုံဆိုပုံက သူတို့တွေ့ဖူးသော လူသားများနှင့် မတူ၊ ထူးခြားလှသည်။ ဒါဆိုလျှင် သူသည် ကြိုတင်နမိတ်ထဲမှ ပြောသည့် သူရဲကောင်းဆိုတာများလား။ သို့ပေမယ့် လောလောဆယ် ဦးသိဒ္ဓိမြင်ရသည့် သီဟ ပုံစံက ဘယ်လိုမှ အထင်ကြီးစရာ မရှိ။ ဦးသိဒ္ဓိလောလောဆယ်တော့ ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်ရမယ်မှန်း မသိ။ သီဟကို တောင်တော်ရှင်မဆီလွှတ်ကာ အဆုံးအဖြတ်ခံခိုင်းလျှင် ကောင်းမလား မသိ။

“ ဒါဆို မောင်ရင်က .. ဒီနားပတ်ဝန်းကျင်က မဟုတ်ဘူးပေါ့ .. ”

သီဟ ပုခုံးနှစ်ဖက်သာ တွန့်ပြမိသည်။ ဦးသိဒ္ဓိ၏ စကားအဆုံး၌ လင်းသဒ္ဒါသည် ရှေ့တိုးထွက်လာပြီး ..

“ အဖေ ... ကျမ သတင်းပို့စရာ ရှိတယ် .. ဒီလူဟာ ကျမတို့ အမျိုးအနွယ်တွေကို သတ်ပစ်ခဲ့တာ မနည်းဘူး .. အဲဒီအတွက် အပြစ်ပေးဖို့လိုတယ် .. ”

လင်းသဒ္ဒါ၏ စကားအဆုံး၌ ဦးဗျဂ္ဂဟု ခေါ်ရမည့် ဝံပုလွေအမည်းသည် မာန်ဖီသလို အသံပြုကာ ရှေ့တိုးလာသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဦးဗျဂ္ဂ၏ လှုပ်ရှားမှုကို ဦးသိဒ္ဓိက မတားမြစ်တော့ပါ။ ချက်ချင်းဆိုသလို ဦးဗျဂ္ဂ သီဟရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။

“ လင်းသဒ္ဒါ .. ဒီကောင့်ကို ကြိုးဖြေပေးလိုက် .. ”

ဦးဗျဂ္ဂဆီမှ စကားဆုံးသည်နှင့် လင်းသဒါ္ဒ သီဟနောက်နားသို့ တိုးကပ်လာပြီး လက်ပြန်ကြိုးကို ဖြေပေးသည်။ ခေါင်းကိုငဲ့ကာ လင်းသဒ္ဒါကို ကြည့်ချင်ပေမယ့် သူ့ရှေ့မှာ ရန်လိုသည့် အသွင်နှင့် ရှိနေသည့် ဦးဗျဂ္ဂကြောင့် သီဟ လှည့်ကြည့်ခွင့်မရ။ သတိကို မလွတ်တမ်းထားပြီး လက်ပြန်ကြိုးပြေသွားသည့် လက်နှစ်ဖက်ကို ပွတ်သပ်နေမိသည်။

“ မင်းက .. ကျုပ်တို့ အမျိုးအနွယ်တွေကိုတောင် သတ်နိုင်တယ်ဆိုတော့ ဘယ်လောက် အရည်အချင်းရှိလဲ စမ်းလိုက်ရအောင် … ”

“ ဗျဂ္ဂ !!! … ”

ဦးသိဒ္ဓိဆီမှ တားမြစ်သံလိုလို အသံထွက်လာသည်။ ဦးဗျဂ္ဂသည် ခေါင်းဆောင်၏ အသံကို ကြားပေမယ့် ဂရုမစိုက်သည့်အလား မာန်ဖီသံပြုသည်။ ဝံပုလွေတစ်ကောင်နှင့် လက်နက်မဲ့ သတ်ပုတ်ဖို့ဆိုတာ တော်တော်စွန့်စားရမည့် ဖြစ်ရပ်မို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှ အကူအညီရလိုရညား သီဟ ဘေးကို ကြည့်မိသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူ ထူးခြားမှုတစ်ခုကို သတိပြုမိသည်။ ဦးသိဒ္ဓိတို့ ထွက်လာရာ အိမ်ကြီး၏ ခေါင်းမိုးထက်တွင် ထူးထူးဆန်းဆန်း ငှက်တစ်အုပ် တိတ်တဆိတ် လာနားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အားလုံးသော ဝံပုလွေများသည် သီဟနှင့် ဦးဗျဂ္ဂ၏ ရန်ပွဲကို စောင့်ကြည့်နေမှုကြောင့် ထိုအချက်ကို သတိပြုမှုဟန် မတူ။ ထိုအခိုက် ဂီးခနဲ အော်သံနှင့်အတူ ငှက်တစ်ကောင်သည် အိမ်ခေါင်းမိုးထက်မှ လျှင်မြန်လှသည့် အဟုန်နှင့် ဝဲပျံကာ ဆင်းလားသည်။

“ ဦးသိဒ္ဓိ .. သတိထား !!! … ”

အဖြစ်အပျက်က မြန်ဆန်လွန်းလှသည်။ သီဟဆီမှ ဝမ်းခေါင်းသံနှင့် အော်ဟစ်သံ ထွက်လာပြီးနောက် သူ့ကိုယ်သည် မြေကြီးပေါ် လှိမ့်ထွက်ကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လင်းသဒ္ဒါထောင်ထားခဲ့သည့် ရိုင်ဖယ်ဆီသို့ ရောက်သွားလေသည်။ သီဟ လက်ထဲ ရိုင်ဖယ်ရောက်သွားပြီနောက် စက္ကန့်ပိုင်းမခြား မောင်းတင်လိုက်ပြီး သူ့သေနတ်ပြောင်းက ဦးသိဒ္ဓိ၏ ခေါင်းတည့်တည့်သို့ ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။ ကျယ်လောင်သည့်အသံနှင့်အတူ သူ့သေနတ်ပြောင်းဝမှ ကျည်ဆံတစ်တောင့် ပြေးထွက်သည်။ ဖန်းခနဲ အသံနှင့်အတူ ဦးသိဒ္ဓိ၏ ခေါင်းပေါ်တွင် သွေးနီတွေ ပေကျံသွားသည်။ သို့သော် ဝံပုလွေကြီး ဦးသိဒ္ဓိမြေပြင်ပေါ်သို့ လဲပြိုမသွားပါ။ သူ့ဘေးနားသို့ ဖုန်းခနဲ မြည်ကာ ပြုတ်ကျလာသည့် ချွန်ထွက်နေသော အစွယ်များနှင့် ငှက်သဏ္ဍန် သတ္တဝါကို အလန့်တကြား ငုံ့ကြည့်နေသည်။

“ မှင်စာတွေဟေ့ .… အားလုံး အသင့်ပြင် !! … ”

ဦးဗျဂ္ဂ၏ အော်ဟစ် သတိပေးသံကြောင့် အံ့အားသင့်ကာ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေကြသော ဝံပုလွေတွေ အားလုံးသတိဝင်လာကြသည်။ သို့ပေမယ့် သူတို့၏ ပြင်ဆင်မှုက နောက်ကျနေလေပြီ။ ဦးဗျဂ္ဂ၏ အသံမှ မဆုံးသေး ဒါဇင်ပေါင်းများစွာသော မှင်စာဆိုသည့် အကောင်တွေသည် ပျံဝဲကာ ဝံပုလွေတွေဆီကို ရောက်လာကြပြီ ဖြစ်သည်။

“ ဂီး …ဂီး … ဂါး .. ဂါး .. အူ .. ဝူး …  ”

ကွင်းပြင်တစ်ခုလုံး အမျိုးအသွင်မတူသော သတ္တဝါအုပ်စု နှစ်စု၏ တိုက်ခိုက်မှုအသံများနှင့် ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ သမန်းဝံပုလွေတွေ၏ ခုခံမှုက အားမာန်အပြည့်နှင့် ဖြစ်သော်လည်း မျောက်ပျံလိုလို၊ ငှက်ပျံလိုလို သတ္တဝါများ၏ တိုက်ခိုက်မှုက ပို၍လျှင်မြန်လှသည်။ ချွံထက်လှသည် သူတို့၏ လက်သည်း၊ သွားစွယ်များနှင့် ဝံပုလွေတို့၏ ဦးခေါင်းကိုအရအမိကိုက်မိသွားလျှင် ဝံပုလွေတွေသည် ခုခံနိုင်စွမ်းမရှိဖြစ်ရသည်ကို တိုက်ပွဲတွင် ဝင်မပါသေးသည့် သီဟ သတိထားမိသည်။ ထို့အပြင် မှင်စာဆိုသည့် အကောင်တွေသည် တောင်ပံစွမ်းအားနှင့် တစ်နေရာမှတစ်နေရာသို့ အလျှင်အမြန် ကူးသန်းသွားလာနိုင်ရာ ၎င်းတို့၏ လှုပ်ရှားမှုကို မှန်းဆဖို့ ခဲယဉ်းလေသည်။ ဦးသိဒ္ဓိတို့ဘက်မှ အရေအတွက်များသော်လဲ လှစ်ခနဲဝင်၊ လှစ်ခနဲ ပျံတက်သွားသည့် မှင်စာတွေကို မိမိရရ မတုံ့ပြန်နိုင်သေးပေ။

လင်းသဒ္ဒါ၏ လက်မှ ဓါးရောင်သည် နေရောင်အောက်တွင် တလက်လက်နှင့် တောက်ပနေသည်။ သူမ၏ လှုပ်ရှားဟန်သည် ဝံပုလွေတစ်ကောင်နှင့် မတူပဲ ကျွမ်းကျင်သော ဓါးသမားတစ်ယောက်၏ လှုပ်ရှားမှုနှင့်တူသည်။ Azumi ဆိုသည့် ဆာမူရိုင်းမအလား ထင်ရသည်။ သူမဓါးရှေ့သို့ ရောက်လာသော မှင်စာများသည် လင်းသဒ္ဒါ၏ တုံ့ပြန်မှုကြောင့် အောင်မြင်မှုမရသေးပါ။ အချို့အကောင်များသည် ဓါးချက်မိကာ အသက်နှင့်ကိုယ် ကင်းကွာသွားကြရသည်က များသည်။ သီဟ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် လင်းသဒ္ဒါသည် ခုန်၍ သူမ အဖေ၏ နောက်ကျောကို အလစ်ဝင်တိုက်သည့် မှင်စာတစ်ကောင်ကို လေထဲမှာပင် ခုတ်ချလိုက်သည်။

“ လင်းသဒ္ဒါ .. နောက်မှာ !!! ..  ”

“ ဖန်း … ”

သီဟ လက်ထဲရှိ ရိုင်ဖယ်မှ ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် သေနတ်သံထွက်သွားစဉ်တွင် လင်းသဒ္ဒါ၏ နောက်ဖက်သို့ ပျံဆင်းလာသည့် မှင်စာ၏ ခေါင်းသည် တစစီဖြစ်ကာ မြေကြီးပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သီဟကိုကျေးဇူးတင်သည့် အကြည့်နှင့် လှမ်းကြည့်သည်။ သီဟ သူမ၏အကြည့်ကို နားလည်သည့်ဟန်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူ့ရိုင်ဖယ်ဆီမှ သေနတ်သံများက ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်လာသလို၊ လူကိုယ်တိုင်လဲ မှင်စာတွေဝဲပျံနေရာတလျှောက် တိုးဝင်ကာသွားသည်။ ကွန်မိုဒိုတပ်သား မောင်သီဟ တိုက်ပွဲခေါ်သံနောက်သို့ လိုက်ပါသွားချေပြီ။

သီဟ၏ လက်က သူ့စိတ်ကြိုက်အနေအထားအတိုင်း ရှိနေသော်လဲ၊ ဘယ်ခြေထောက်ကမူ စိတ်ဆောင်သလောက် လိုက်ပါနိုင်ခြင်းမရှိပါ။ ဝံပုလွေ အကိုက်ခံထားရသည့်အပြင်၊ ခရီးမိုင်တော်တော်များ လင်းသဒ္ဒါဆွဲခေါ်ရာနောက်သို့ မနေမနား လိုက်လာခဲ့ခြင်း အကျိုးဆက်ကြောင့် အခုလိုလို လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ပြုမူရသည့်အချိန်တွင် သွေးများစီးကျပြီး မခံမရပ်နိုင်အောင် ပြန်နာကျင်လာသည်။ သီဟ အံတင်းတင်းကျိတ်ထားရင်း သူ့ရင်ပတ်ကို ဝဲကာထိုးသုတ်သည့် မှင်စာတစ်ကောင်ကို ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ မှင်စာသည် သီဟရှေ့တည့်တည့် ခြောက်လက်မလောက်အလိုတွင် မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသည်။ ချက်ချင်း မသေသေးပဲ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်နေသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ပြောင်းဝမှ နောက်ထပ် ကျည်ဆန်တစ်တောင့် ထွက်သွားသည်။

“ အား … အမေရေ .. လုပ်ပါဦး … ”

ရုတ်တရက်ဆိုသလို တဲငယ်တစ်ခု၏ နောက်ဘက်နားမှ စူးရှသည့် အော်သံတစ်ခု ထွက်လာသည်။ သူနှင့် အနီးကပ်ဆုံးဖြစ်နေသဖြင့် သီဟ ထော့နဲ့ထော့နဲ့နှင့် ဖြစ်နေသည့်တိုင် အသံကြားရာသို့ ရောက်အောင် သွားသည်။ တွေ့ရသည့် မြင်ကွင်းက ကြည့်လို့မကောင်း။ မှင်စာတစ်ကောင်သည် ကလေးမလေးတစ်ဦး ကျောကုန်းပေါ်နားကာ ဦးခေါင်းကို ထိုးဖောက်ဟန်ပြင်နေသည်။ ကလေးမလေးသည် ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် သူမကိုယ်ပေါ်တွင်ရှိနေသော မှင်စာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အတင်းတွန်းကန်ဖယ်ရှားနေမှုကြောင့်သာ ထိုမှင်စာစုတ် အခုထက်ထိ မအောင်မြင်ခြင်းဖြစ်သည်။ သီဟ လက်နှေးမနေချေ။ သူ့သေနတ်မှ ကျည်ဆံထွက်သွားသည်နှင့် မှင်စာခမျာ ဘာဖြစ်မှန်းမသိပဲ အသက်ပျောက်သွားသည်။

“ ကလေး မကြောက်နဲ့တော့.. ဒဏ်ရာတွေရော ရသေးလား .. ”

သီဟ၏ အမေးကို ကြောက်ရွံ့မှု မပြေသေးသည့် ကလေးမလေးသည် ခေါင်းကိုခါယမ်း၍သာ ဖြေပြနိုင်ရှာသည်။ သီဟ ကလေးမလေး၏ လက်ကိုဆွဲ၍ အနီးရှိ တဲတံခါးကို ပြေးဖွင့်သည်။ တံခါးပွင့်သွားသည်နှင့် ကလေးမလေးကို တဲထဲသို့ တွန်းသွင်းလိုက်ပြီး ..

“ ကလေး .. မင်း ဒီမှာပဲနေ .. တံခါးကို လုံအောင် ပိတ်ထား .. မင်းသိတဲ့လူ လာခေါ်မှ ဖွင့်ပေး .. ကြားလား .. ”

သီဟ မှာသင့်သည်ကို မှာပြီးနောက် တိုက်ခိုက်သံများ ကြားနေရဆဲ ဖြစ်သည့် ရွာလမ်းမဆီသို့ ဦးတည်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ သီဟ ရွာလမ်းမဆီသို့ ပြန်ရောက်လာချိန်တွင်မူ တိုက်ပွဲက တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ပြောင်းလဲသွားပြီ ဖြစ်သည်။ သီဟ ဝင်ပါလိုက်မှု၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ဝံပုလွေတွေသည် အပေါ်စီးမှရနေတာ တွေ့ရသည်။ သီဟ မြေပြင်ပေါ် မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ရိုင်ဖယ်ကို အကျအနချိန်ကာ ပျံဝဲနေသည့် မှင်စာတစ်ကောင်ကို ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ရိုင်ဖယ်သေနတ်သံက ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်သည်။

“ မှင်စာတွေ .. ပြေးပြီဟေ့ … ဝေး .. ဟေး …. ဟေး … ”

သီဟ၏ သေနတ်သံက တိုက်ပွဲကို ရပ်စဲလိုက်သည်နှင့်တူသည်။ ကျန်နေသေးသည့် မှင်စာတွေသည် အခြေအနေမဟန်တော့သည်ကို ရိပ်မိသည့်အလား ဆက်လက်မတိုက်ခိုက်တော့ပဲ ဝံပုလွေတောင်ကြားထဲမှ ပျံသန်းထွက်ခွာသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဝံပုလွေတွေ၏ အားရဝမ်းသာစွာ အော်ဟစ်သံများက နေရာအနှံ့မှ ပေါ်ထွက်လာသည်။ မှင်စာတွေ ဆုတ်ပြေးသွားပြီဆိုတာကို သိလိုက်သည်မို့ သီဟတစ်ယောက် အားမာန်တင်းထားသမျှ လျှော့ချလိုက်သည်။ သီဟ၏ ရိုင်ဖယ်သည် မြေကြီးကို ထောက်လျက်သား စိုက်ကျသည်။ ရိုင်ဖယ်နည်းတူ သူ့ဦးခေါင်းသည်လဲ ငိုက်စိုက်ကျ၍သွားသည်။ သူ့နားထဲတွင် နောက်ဆုံးကြားရသည့် အသံက လင်းသဒ္ဒါ၏ စိုးရိမ်တကြီး အော်ဟစ်သံပင်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သီဟတစ်ယောက် ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပေ။

................................................

နှာခေါင်းထဲတွင် စူးရှသည့် စိမ်းရွှေရွှေအနံ့ကို ရသည်။ သီဟ မျက်လုံးကို ကြိုးစားပြီး ဖွင့်သည်။ ပထမဆုံး သတိထားမိသည်က သူရောက်နေသည့်နေရာ၏ ထူးခြားမှု။ သီဟ သစ်လုံးအိမ်တစ်ခုအတွင်းသို့ ရောက်နေတာဖြစ်သည်။ သို့သော် သူရောက်နေသည့် အိမ်သည် သာမန်အိမ်ဖြစ်ဟန်မတူ။ သူလဲလျောင်းနေရာ၏ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် အရောင်အမျိုးမျိုးရှိသော အရည်များတပွက်ပွက်ဆူနေသော အိုးငယ်အချို့ကို တွေ့ရသည်။ စိမ်းရွှေရွှေ အနံ့သည် ထိုအိုးတွေဆီမှ ထွက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သီဟ သူ့ကိုတင်ထားသည့် ကုတင်ပေါ်မှ ထဖို့ပြင်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကို တစောင်းထောက်ပြီး ထမည့်ဟန်ပြုခိုက်တွင်ပင် တဲတံခါးဝမှ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပေါ်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ မောင်သီဟ .. အရမ်းမထနဲ့နော် .. ”

သူ့နာမည်ကို တပ်အပ်ခေါ်ပြီး တဲထဲဝင်လာသည့် အမျိုးသမီးကြောင့် သီဟ မထသေးပဲ စူးစမ်းသလို လှည့်ကြည့်သည်။ အမျိုးသမီးသည် လင်းသဒ္ဒါလိုမျိုး လူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း အနွယ်ဖြစ်သည်။ ပြေပြစ်သောကိုယ်ဟန်ရှိယုံမက မျက်နှာကလဲ အတော်ပင် ချောမောလှသည်။ သို့သော် သတ်လတ်ပိုင်းအရွယ်ရှိသည့် ထိုအမျိုးသမီးသည် လင်းသဒ္ဒါနှင့်မတူပဲ တစ်ခုထူးခြားသည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အမွေးအမှင်နည်းသလောက် အခုအမျိုးသမီးချော၏ ကိုယ်ပေါ်တွင်မူ နီညိုရောင်အမွေးများသည် ပြည့်နှက်ကာ ရှိနေသည်။ ရုတ်တရက်ကြည့်လိုက်လျှင် ကိုယ်ကျပ်ဝတ်စုံကို ဝတ်ထားသည်နှင့်တောင် တူလှသည်။ သူမကိုယ်၏ အရေးပါသော အစိတ်အပိုင်းများကိုမူ အစိမ်းရောင်ဝတ်လွှာတစ်ခုနှင့် ဖုံးကာထားသဖြင့် သီဟမမြင်ရချေ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒါ .. ဝံပုလွေဟု သိနေသည့်တိုင် ရင်သပ်ရှူမောဖွယ် အမျိုးသမီး၏ ပုံစံကြောင့် သီဟ စိတ်ထဲတစ်မျိုးတစ်မည်တောင် ဖြစ်သည်။

“ ကျမနာမည် သူဇာပါ .. ဘယ်လိုလဲ ရှင့်ဒဏ်ရာတွေ သက်သာရဲ့လား … ”

အနားရောက်လာသည့် အမျိုးသမီးချောထံမှ ရင်းရင်းနှီးနှီး မေးသံကြောင့် သီဟ စိတ်ထဲ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စိတ်သက်သာရာရမိသည်။ တော်ပါသေးသည်။ သူ့ကိုလိုလားဟန် မရှိသည့် ဝံပုလွေတွေ၏ လောကတွင် အနည်းဆုံး ဒီအမျိုးသမီးကတော့ သူ့ဘက်မှာ ရှိဟန်တူသည်။ သီဟ မသူဇာ၏ အမေးကြောင့် သူ့ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ရှိ ဒဏ်ရာကိုသတိရပြီး အသာလှုပ်ကြည့်မိသည်။ ဝံပုလွေအကိုက်ခံထားရသည့်နေရာက နာကျင်မှုကိုမခံစားရ။ ခပ်ထုံထုံဖြစ်နေသလိုသာ ခံစားရသည်။ သီဟ မသူဇာကို မေးခွန်းထုတ်သည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။

“ ဟုတ်တယ် .. မောင်သီဟ .. ဒဏ်ရာတွေကို ကျမဆေးစည်းပေးထားတာ .. အခုလဲ နောက်ထပ် ဆေးလိမ်းဖို့ကိစ္စ ကျန်သေးလို့ ကျမပြန်လာခဲ့တာ … ”

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် .. မသူဇာ .. ”

“ သူဇာလို့ပဲ ရင်းရင်းနှီးနှီးခေါ်ပါလား .. မောင်သီဟ .. အဲဒါမှ မောင်သီဟစိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်တယ်ဆိုလဲ မမလို့ခေါ်လို့ရပါတယ် ဟင်း .. ဟင်း .. နောက်ပြီး တကယ်တမ်း ကျေးဇူးတင်ရမယ်ဆိုရင် .. ကျမက ကျေးဇူးတင်ရမှာပါ .. ”

မသူဇာ၏ စကားကို သီဟ နားမလည်။ မေးခွန်းထုတ်ရန်ပြင်သည်။ သို့ပေမယ့် အနားတိုးလာပြီး ရင်ပတ်ရှိ သူ့အင်္ကျ ီကျယ်သီးတစ်လုံးကို လှမ်းဖြုတ်လိုက်သည့် မသူဇာ၏ အပြုအမူကြောင့် သူ့မေးခွန်းက အပြင်ရောက်မလာပါ။ နီညိုရောင်သားမွေးများရှိကာနေသည့်တိုင် သွယ်လျသည့် မသူဇာ၏ လက်ချောင်းလေးတွေ လှုပ်ရှားနေမှုကို ကြောင်တက်တက်နှင့် စိုက်ငေးနေမိသည်။ မသူဇာသည် သီဟ၏ အဖြစ်အပျက်ကို ရိပ်မိဟန်တူသည်။ ပြုံးစစနှင့်သူ့ကိုကြည့်ရင်း သီဟ သိချင်နေသည့် အဖြေကိုပေးသည်။

“ ကျမ ကျေးဇူးတင်ရမယ်ဆိုတာကတော့ မောင်သီဟက ကျမသမီးလေးကို ကယ်ခဲ့လို့ပါ .. ကျမသမီးလေးက မောင်သီဟ ပေးတဲ့အသက်ပဲ ရှိတော့တာပါ .. ”

သီဟ သဘောပေါက်သွားသည်။ လတ်စသတ်တော့ တဲငယ်၏နောက်ကျောတွင် ကယ်ခဲ့သည့် ကလေးမလေး၏ အမေဆိုတာ မသူဇာကိုး။

“ သြော်  .. ဒီလိုကိုး .. သူဘယ်လိုနေသေးလဲ မမ .. ဒဏ်ရာတွေတော့ ရခဲ့ဟန် မတူဘူး .. ”

“ သမီးလေးရဲ့အခြေအနေကို မေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါပဲ မောင်လေး .. သမီးလေး နေကောင်းပါတယ် .. ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး မောင်လေးရဲ့အပြုအမူကို တစ်ရွာလုံးမှာ ပြောလို့မဆုံးဖြစ်နေကြတယ် … တော်တော်များများ သမန်းဝံပုလွေတွေကတော့ မောင်လေးရဲ့သတ္တိနဲ့ စွမ်းရည်ကို အံ့သြနေကြတယ် .. ”

မသူဇာသည် ပိုမိုရင်းနှီးသည့် အသံနှင့် သီဟ၏ ကူညီမှုကို ထုတ်ဖော်ချီးကျူးသည်။ သို့သော် သီဟစိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ မနေ။ အမှန်တကယ်ဆိုလျှင် ဒီပွဲတွင် သူဝင်ပါစရာအကြောင်းမရှိ။ လင်းသဒ္ဒါကို ကူညီချင်သည့် စိတ်ကြောင့်သာ သူဝင်တိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သီဟစိတ်ထဲ လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာလှလှလေးက ပေါ်လာသည်။ သူ၏ အတွေးသည် မျက်နှာတွင်ပင် ရပ်မသွား။ မျက်နှာလှလှလေး၏ နောက်ဆက်တွဲအဖြစ် ကျစ်လျစ်တောင့်တင်းစိုပြည်သည့် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပြေးမြင်ယောင်သည်။ သူ့စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဆိုသလို ထိုအချိန်မှာပင် မသူဇာ၏ လက်က သူစစ်ဘောင်းဘီ၏ ခါးပတ်ခေါင်းဆီသို့ ရောက်လာသည်။

“ မောင်လေး .. ဆေးလိမ်းဖို့အတွက် မမကို ဒါကြီး ဖြုတ်ပေးပါဦး .. မမ မလုပ်တတ်ဘူး ..  ”

ကနွဲ့ကလျနှင့် ပြောသည့် မသူဇာ၏ စကားသံကြောင့် သီဟ စိတ်က လင်းသဒ္ဒါဆီကနေ လက်ရှိအခြေအနေသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ မသူဇာ၏ တောင်းဆိုမှုအတိုင်း သူ၏ ခါးကိုကြွကာ ခါးပတ်ကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ မသူဇာ၏လက်က သူ့ဘောင်းဘီ၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်ကိုဆွဲကိုင်လာပြီး အောက်ကိုဆွဲချသည်။

“ အယ် .. မောင်လေးက ဒီလိုတောင် ဖြစ်နေတာလား .. မမ ဆေးလိမ်းပေးမယ့်ထဲမှာ ဒါမပါဘူးလေ .. ”

မသူဇာက နောက်ရွှတ်ရွှတ်ပြောသည့်တိုင် သီဟ မျက်နှာပူသလို ဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ အကြောင်းကို စိတ်ကူးယဉ်နေမှု၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် သူ့လိင်တံသည် စိတ်ထကာ မာတောင်နေသည်။ ဘောင်းဘီကို မသူဇာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်နှင့် သကောင့်သားက ခေါင်းထောင်နေချေသည်။

“ ကဲပါ မထူးတော့ပါဘူး … မမသမီးကို ကယ်ခဲ့တဲ့ ကျေးဇူးအတွက် မမပြန်ဆပ်တယ်လို့ပဲ သဘောထားလိုက် .. ”

“ အာ .. မမ .. မ . ဟုတ် .. ”

မသူဇာ၏ လိုက်လျောမှုကို ငြင်းဆန်ဖို့ ကြိုးစားသည့် သီဟတစ်ယောက် သူ့လိင်တံကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည့် သူမလက်၏ အတွေ့ကြောင့် စကားစတွေ ရပ်ဆိုင်းကုန်သည်။ သီဟထင်ထားသည်က မသူဇာတို့ သမန်းဝံပုလွေတွေ၏ လက်သည် ကြမ်းတမ်းမည်လို့။ သို့သော် အခု သူ့လိင်တံဆီမှ ခံစားရသည့် အတွေ့က သူထင်သလို မဟုတ်ကြောင်း သက်သပြနေသည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ပို၍တောင် အရသာရှိသေးသည်ဟု ဆိုရမည်။ နီညိုရောင်အမွေးလေးတွေသည် နူးညံ့လွန်းလှပေရာ သူ့လိင်တံကို ကတ္တီပါစနှင့် ထုတ်ထားသလို ခံစားရသည်။ မသူဇာ၏ လက်က လှုပ်ရှားလာသည်နှင့်အမျှ သူ့လိင်တံသည် တမဟုတ်ချင်း ထွားတက်လာသည်။

“ ဒီလောက်ဆိုရင် .. မောင်လေး အသင့်ဖြစ်ပြီ မှတ်လား … ”

သီဟ လိင်တံက စံချိန်မှီပြည့်မာလာသည်နှင့် မသူဇာသည် သူလဲလျောင်းနေရာ ကုတင်ခြေရင်းသို့ စွင့်ခနဲတက်လာပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် မိုးကြည့်ပြီးမေးသည်။ သီဟ ဘာဖြေလို့ ဖြေရမှန်းမသိ။ သူ့အဖြစ်ကိုလဲ သူမယုံနိုင်ဖြစ်နေသည်။ သူအရင်တုန်းက မိန်းကလေးတွေနှင့် ချစ်တမ်းဝင်ဖူးသည့်တိုင် ထိုသူများသည် လူသားမလေးတွေ။ အခုဟာက သမန်းဝံပုလွေမ။ သောက်ကျိုးတော့နည်းပြီ ထင်ပါရဲ့။

“ မမ .. ကျနော် … ကျ .. နော် .. ”

အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် စကားစဖို့ ကြိုးစားသည့် သီဟတစ်ယောက်၊ သူမကိုယ်ပေါ်ရှိ အစိမ်းရောင်ဝတ်ရုံလွှာကို ဖယ်ရှားလိုက်သည့် မသူဇာ၏ အပြုအမူကြောင့် ဒုတိယအကြိမ် သူပြောမည့် စကားကို မဆက်နိုင်။ အစောပိုင်းတုန်းက သူသိချင်နေသည့် မသူဇာ၏ ဝတ်ရုံလွှာအောက်မှ အစိတ်အပိုင်းတွေကို မြင်လိုက်ရချိန်တွင် ရင်ခုန်နှုန်းမြန်လာသလို၊ ကျေနပ်သလိုလဲ ခံစားရသည်။ မသူဇာတို့ သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်းတွေသည် အခြားနေရာများတွင် ဘယ်လောက်ပင် ဝံပုလွေနှင့်တူနေတူနေ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သောနေရာများတွင်တော့ လူသားမိန်းကလေးများနှင့်မခြားတူညီလှသည်။ မသူဇာ၏ ရင်အစုံသည် ဖြူစင်ဝင်းမွတ်စွာ ရှိနေသည်။ ထို့အပြင် ကလေးအမေဖြစ်လို့လားမသိ။ နို့အုံတွေက အုန်းသီးခြမ်းတစ်လုံးစာလောက် အသာလေးရှိပြီး နို့သီးခေါင်းတွေက တော်တော်လေးစူထွက်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သီဟ ပါးစပ်မှ အသံမထွက်လာသည့်တိုင် လက်ကမူ အလိုလို လှမ်းပြီးသားဖြစ်သွားလေတော့သည်။

ကိုင်ရတာ အိအိထွေးထွေးရှိလှပါသည်။ စစ်ဆင်ရေးကာလမို့ သီဟတစ်ယောက် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှင့် မထိတွေ့ရသည်မှာ လအတော်ချီ ကြာနေပြီဖြစ်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မသူဇာ၏ နို့အုံမို့မို့ကြီးတွေကို သူလက်နှင့်ဆုပ်နယ်မိသည့်နောက် သူ့ခေါင်းထဲတွင် တခြားဘာအကြောင်းအရာမှ ရှိမနေတော့ချေ။ မျက်နှာတည့်တည့်တွင် ရောက်လာသည့် နို့ကြီးတစ်လုံးကို လက်နှင့်ဆွဲယူမိပြီး ခေါင်းကိုကြွ၍ ငုံစုပ်သည်။

“ အင်း .. မောင်လေးရယ် .. ကောင်းတယ်ကွယ် .. အင်း .. စုပ်  .. စုပ်စမ်းပါ .. ”

မသူဇာထံမှ တုန်ခိုက်ခိုက်နှင့် ညည်းသံပေါ်လာသည်။ ထို့အပြင် သူမကိုယ်ရှေ့ပိုင်းကို ငိုက်ကာ သီဟ နို့စို့လို့အဆင်ပြေအောင်လဲ ပြုလုပ်ပေးသည်။ သူမ၏လက်တစ်ဖက်ကမူ နောက်ပြန်ယှက်ပြီး သီဟ၏ လိင်တံကို မလွတ်တမ်းပွတ်ပေးနေသည်။ နို့စို့သံ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် မသူဇာ၏ အရသာတွေ့၍ ညည်းသံ တအင်းအင်းက ပြိုင်တူပေါ်ထွက်လာသည်။

“ မောင်လေးရယ် … မမ မရတော့ဘူး .. အထဲထည့်လိုက်တော့မယ် .. ”

တအောင့်ကြာသောအခါ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပြီမို့ မသူဇာ သီဟကို ခွင့်တောင်းသလို ပြောဆိုရင်း သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို သူ၏ ဆီးစပ်ပေါ်သို့နေရာရွှေ့သည်။ ကိုယ်ကိုမတ်ကာ နေရာယူလိုက်သည်မို့ နို့သီးခေါင်းစူစူလေးနှစ်ခုက သီဟ ပါးစပ်မှ ကွာသွားသည်။ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုသည် သီဟ၏ တံတွေးရောင်နှင့် တောက်ပြောင်နေသည်မှာ ရေဆေးထားသော သပြေသီးညိုကြီး နှစ်ခုအလားထင်ရသည်။ သီဟ သူ့လက်ကိုဆန့်တန်းပြီး နို့သီးခေါင်းတစ်ခုချင်းကို လက်ညိုးနှင့်လက်မညှပ်ကာ ပွတ်ကစားသည်။

“ အီး … အား … မောင်လေး .. ”

မသူဇာတစ်ယောက် အရသာတွေ့သည်ဟန်နှင့် မျက်တောင်လေးများ မှေးကျကာ ညည်းညူသည်။ ထို့နောက် သူမသည် အချိန်ဆိုင်းမနေတော့ပဲ တင်ပဆုံကို ကြွလိုက်ပြီး သီဟ၏ လိင်တံကို အပေါက်ဝနှင့်တေ့သည်။ အံကိုက်ဖြစ်ပြီဆိုသည်နှင့် မသူဇာ၏ တင်ပါးကြီးက အိခနဲ ပြန်ကျလာသည်။

“ အီး … မမရယ် … ”

ဒီတစ်ခါ ညည်းညူသံထွက်လာရသူက သီဟဖြစ်သွားသည်။ သီဟ၏ လိင်တံသည် စံချိန်မှီအဆင့်ဝင်အောင် ကြီးထွားလှသည်။ သို့ပေမယ့် မသူဇာကမူ တစ်ချက်တည်းနှင့် သူ့လိင်တံကို အဆုံးဝင်အောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။ တစ်ချက်တည်းနှင့် ဒါရိုက်ဟစ်မို့ သီဟတစ်ယောက် အရသာအကြီးအကျယ်တွေ့သည်။ ထို့အပြင် မသူဇာ၏ အဖုတ်သည် ကလေးအမေသာဆိုသည်၊ အချောင်ကြီးဖြစ်မနေပဲ အနည်းငယ်ကျဉ်းကျပ်နေသေးသည်ဟု ဆိုလို့ရသည်။ အတွင်းသားနုနုလေးများကို ပွတ်တိုက်ကာ ဝင်သွားသည့် အတွေ့က ဒီအချက်ကို ဟုတ်မှန်ကြောင်း ပြနေသည်။ သီဟ၏ လက်က နို့အုံကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်နေရာမှ သူမ၏ ခါးဆီသို့ နေရာရွှေ့သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ …

“ အီး … ကောင်းတယ် … မောင်လေး … ဗြစ် … ဗြစ် … ဖတ် … ဖတ် … အင့် … အင့် .. အီး .. ”

မသူဇာက လက်နောက်ပြန်ထောက်ကာ အားတက်သရောဆောင့်နေသလို၊ သီဟကလဲ မသူဇာ၏ ခါးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲဆောင့်သည်။ သူ့လိင်တံသည် တဗြစ်ဗြစ် တစွိစွိမြည်၍ အထဲကိုဝင်သွားလိုက်၊ အပြင်ကို ပြန်ထွက်လာလိုက် ဖြစ်နေသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ လိင်အင်္ဂါနှစ်ခု၏ ပွတ်တိုက်မှုက မြန်ဆန်လာသလို၊ နှစ်ဦးသားဆုံစည်းရာ သီဟ၏ ဆီးစပ်ပေါ်တွင်လဲ အရည်တွေက အိုင်ထွန်းမတတ်စိုရွှဲလာသည်။

“ မောင်လေး  .. မြန်မြန် …. မမပြီးတော့မယ် … ”

မသူဇာဆီမှ ညည်းသံက အရိုင်းဆန်သံတွေပေါက်လာသည်။ သူမတကိုယ်လုံးသည်လဲ လေပြင်းမုန်တိုင်းတိုက်ခတ်ခံရသည့်အလား ထိမ်းမနိုင် သိမ်းမရ ယိမ်းခါသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူမ၏ကိုယ်သည် ရှေ့သို့ကိုင်းကျလာသည်။ ဒူးခေါင်းနှစ်ဖက်ကို အားပြုကာထောက်ပြီး ဖန်းခနဲ ဖန်းခနဲမြည်အောင်ပင် နောက်ပြန်ပစ်ဆောင့်သည်။ သီဟကိုယ်တိုင်လဲ သူ၏ခြေထောက်ကို ကုတင်ပေါ်ထောက်ကာ ကျားကန်ကန်ထားယုံမက မသူဇာ၏ တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး အားရပါးရဆွဲချပေးသည်။ အချိန်ကြာကြာ မစောင့်လိုက်ရ။ သူတို့နှစ်ဦး ပုံစံပြောင်းပြီး မိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပင် သီဟ၏ ပြွန်ချောင်းမှ လရည်တွေကို အသားကုန် ပန်းထုတ်လိုက်မိသည်။ သူမအဖုတ်အနှံ့တိုးဝင်သွားသည့် သီဟ လရည်တွေကပင် မသူဇာပြီးဖို့ ဖန်တီးသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အီးခနဲအော်ကာ ဖိချလိုက်ပြီးနောက် မသူဇာ သီဟကို ဖက်ကာ ငြိမ်ကျသွားလေရှာသည်။

......................................................

ကြီးမားကျယ်ပြန့်သည့် ကျောက်သားခန်းမတစ်ခု။ ရိုးရိုးတန်းတန်း ကျောက်ခန်းမတောင် မဟုတ်။ ကျောက်သားနံရံများတွင် ထွန်းညှိထားသော ဆီမီးတိုင်၏ အလင်းရောင်များ မရှိလျှင် မည်သို့မှ အထဲသို့ မြင်စရာအကြောင်းမရှိသည့် ကျောက်သားအနက်များနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသော ခန်းမ …။

တကိုယ်လုံး အနီရောင်အဆင်းရှိသည့် မှင်စာတစ်ကောင်သည် ခန်းမ၏ အလယ်ရှိ သလွန်လိုလိုပုံစံရှိသော ကျောက်ခုံတန်းတစ်ခုရှေ့တွင် ဒူးထောက်လျှက်ရှိသည်။ ၎င်း၏ သေးငယ်ကျဉ်းမြောင်းသော မျက်လုံးအစုံသည် တစ်စုံတစ်ခုကို ရှာဖွေနေဟန်နှင့် ကျီးကန်းတောင်းမှောက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကာကြည့်နေသည်။ သူ ဒီခန်းမထဲရောက်နေသည်မှာ အချိန်နာရီဝက်လောက် ရှိတော့မည်။ အခုထက်ထိ သခင်ဖြစ်သူ၏ အရိပ်အယောင်ကို မတွေ့ရသေး။ သူ့သခင်သည် သူ့ကို စိတ်ဆိုးနေပြီလား မသိ။ သူ့သခင်အကြောင်းတွေးမိသည်နှင့် မှင်စာ၏ အတွေးသည် ကြောက်လန့်မှုအတိနှင့် ပြည့်နှက်လာသည်။ သေမင်းနှင့် ရင်ဆိုင်တွေ့ရသည့်နှယ် သူ့တကိုယ်လုံး တုန်ရင်လာသည်။ 

ထိုအခိုက် ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူ့တကိုယ်လုံး ရေခဲတိုက်ထဲ ရောက်သွားသည့်နှယ် အေးစိမ့်သလို ခံစားရသည်။ ကျောက်သားခန်းမထဲ ထွန်းညှိထားသည့် ဆီမီးတိုင်များ၏ အရိပ်သည် ကြောက်စရာ အရုပ်များသဖွယ် ယိမ်းယိုင်လှုပ်ရှားသွားပြီးနောက် မှင်စာနီ ဒူးထောက်ထားရာ သလွန်ရှည်တွင် အနက်ရောင်အရိပ်တစ်ခုသည် ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။ အနက်ရောင် အရိပ်သည် လူသားသွင်ပြင်ဟန်ရှိသော်လဲ အသေအချာကြည့်လျှင် အခိုးအငွေ့များနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသည့်အလား ထင်ရသည်။ မျက်နှာကိုမူ အချွန်သဖွယ်ရှိသော ဦးဆောင်းတစ်ခုက ကာထားသဖြင့် မည်သည့်သွင်ပြင်ရှိသည်ကို မှန်းဆရခက်လှသည်။ ပုံစံကို မြင်ရယုံနှင့် ထိတ်လန့်ချင်စရာကောင်းနေသည်။ သူကား …

ယမရာဇာ …

ယမရာဇာသည် သလွန်ပေါ်တွင် အခန့်သား ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ရှေ့တွင်ရှိနေသာ မှင်စာနီကို ငုံ့ကြည့်သည်။ မှင်စာနီသည် ယမရာဇာ၏ နီရဲဝင်းပြောင်နေသော မျက်လုံးအစုံကို မခံနိုင်သည့်နှယ် ခေါင်းကို ငုံလျှိုးသွားသည်။

“ မောင်နီ .. မင်း တာဝန်ကို ကျေပွန်ရဲ့လား … ”

ယမရာဇာ၏ လူသားအသံနှင့်မတူညီသော ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည့် အသံသည် ခန်းမထဲ ဟိန်း၍ ထွက်သည်။ မောင်နီဟု အခေါ်ခံရသည့် မှင်စာနီ၏ ကိုယ်သည် ထိုအသံအကြား၌ ပို၍ တုန်လှုပ်လာသည်။

“ ကျွန် .. ကျွန်တော်မျိုး .. သခင်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း .. ဟိုလူသားနောက်ကို နောက်ယောင်ခံ လိုက်ခဲ့ပါတယ် … ”

အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် ဖြေလိုက်သည့် မောင်နီ၏ အသံနောက်ကွယ်တွင် ဖုံးကွယ်ထားသော အကြောင်းအရာတွေ ရှိမှန်း ယမရာဇာ ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။

“ မောင်နီ .. မင်း ဘာတွေ လုပ်ခဲ့တာလဲ … ”

“ ကျွန် .. ကျွန်တော် … ”

မှင်စာနီသည် သူလုပ်ခဲ့သည့် ပြစ်မှုကို ထုတ်ဖော်ပြောဆိုဖို့ရာ မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေရှာသည်။ ယမရာဇာ၏ လက်တစ်ဖက်သည် ဗြုံးခနဲဆိုသလို ရှည်ထွက်လာပြီး မောင်နီ၏ ခေါင်းကိုအုပ်ကိုင်မိသား ဖြစ်သွားသည်။ မှင်စာနီ၏ ကိုယ်သည် ဓါတ်လိုက်ခံရသည့်နှယ် ချက်ချင်းတုန်တက်လာသည်။ သူ သိသည်။ ယမရာဇာကို ဘယ်အချက်မှ ဖုံးကွယ်ထားလို့ မရဆိုတာကို။ ဝံပုလွေတောင်ကြားကို သခင့်အမိန့်မရပဲ စီးနင်းတိုက်ခိုက်ခဲ့သည့် ဖြစ်ရပ်များသည် ယမရာဇာ၏ စိတ်အာရုံဆီသို့ အလိုလို ရောက်ရှိပြီးသား ဖြစ်သွားလေပြီ။

“ မင်း … ငါ့အမိန့်မရပဲ … ဝံပုလွေတောင်ကြားကို တိုက်ခဲ့တယ်ပေါ့ … ”

ယမရာဇာဆီမှ အေးစက်စက်နိုင်လှသည့် ကြိမ်းမောင်းသံသည် နားကွဲမတတ် ကျောက်ခန်းမထဲ ပျံနှံ့သည်။ ဆီမီးတိုင်များပင် စကားသံအဟုန်နှင့် ယိမ်းခါကုန်သည်။ မှင်စာ မောင်နီခမျာ သူ့အသက်အား ချမ်းသာပေးရန် တောင်းပန်ဖို့ တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်နေသည့် ပါးစပ်ကို ကြိုးစားဟသည်။ သို့သော် သူ့ပါးစပ်က စကားသံ ထွက်မလာနိုင်ပါ။ ကြောက်လန့်တကြား အော်ညည်းသံသာ ထွက်လာပြီးနောက် အော်သံမှ မဆုံးသေး သူ့တကိုယ်လုံးသည် ပြာမှုန်များအဖြစ်လွင့်စဉ်ကာ ပပျောက်သွားလေသည်။

ယမရာဇာသည် သူ့လက်ဖဝါးထဲတွင် ကျန်နေသည့် မှင်စာနီ၏ အကျွင်းအကျန်အမှုန်အချို့ကို ခါချလိုက်သည်။ ထို့နောက် အေးစက်စက်အသံနှင့် တဟားဟားရယ်သည်။ ထိုရယ်သံများနှင့်အတူ သူ၏ ကိုယ်သည် ကျောက်ခန်းမထဲ၌ ပေါ်လာစဉ်တုန်းကနှယ် ဟူးခနဲမြည်ကာ လွင့်စဉ်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သက်ရှိသတ္တဝါတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ မရှိတော့သည့် ကျောက်ခန်းမထဲတွင် ယမရာဇာ၏ ရယ်သံများသာ ပဲ့တင်ထပ်ကာ ကျန်ခဲ့လေတော့သည်။

..................................................................

သီဟနှင့် ဝံပုလွေဖြူကြီး ဦးသိဒ္ဓိ ရွာမှ လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်မှာ ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်။ နောက်ထပ် ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လှမ်းမိလျှင် ရွာအစွန်သို့ ရောက်ပေတော့မည်။ ဦးသိဒ္ဓိသည် သူ့သွားနှုန်းအတိုင်း ထပ်ခြပ်မကွာ ကြိုးစားပြီး လိုက်လာသည့် သီဟကို လှည့်ကြည့်သည်။ ဒဏ်ရာမှ ပျောက်ကင်းကာစ လူသားတစ်ဦး၊ သမန်းဝံပုလွေတစ်ကောင်၏ ခြေလှမ်းကို အမှီလိုက်နိုင်ခြင်းသည် တော်ယုံ စွမ်းရည်တော့မဟုတ်။ သဘောကျသလို ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီးနောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ တောင်ကမူဆီသို့ ဦးတည်ကာ သွားသည်။ နောက်ကျခံ အလျော့ပေးဖို့ မစဉ်းစားထားသည့် သီဟ တစ်ယောက် ထုံးစံအတိုင်း နောက်ကနေ မပြေးယုံတမယ်ကြိုးစားပြီး လိုက်တက်သည်။

ဝံပုလွေရွာ၏ သမားတော်ဟု သိခဲ့ရသော မသူဇာ၏ ဆေးစွမ်းက ထက်လှသည်ဟု ဆိုရမည်။ သီဟ အနားယူခဲ့သည့် တစ်နေ့တာကာလအတွင်း သူမ လိမ်းဆေးကြောင့် ဒဏ်ရာတွေက ပကတိအတိုင်း ပြန်လည်ကောင်းမွန်ခဲ့သည်။ ယုတ်စွအဆုံး ဝံပုလွေအကိုက်ခံရသော သူ့ဘယ်ဘက်ခြေသလုံးသည်ပင် အနာပြန်ကျက်လာသည်အထိ သက်သာသည်။ ထို့ကြောင့်လဲ ဦးသိဒ္ဓိနောက်မှ အနည်းငယ် ပြေးလွှားကာ လိုက်လာရသည့်တိုင် သီဟ တစ်ယောက် ထူးထူးထွေထွေ နာကျင်မှုကို မခံစားရပေ။ ခြေထောက်ဒဏ်ရာကို သူ့အာရုံစိုက်စရာမလိုတော့သည့်မို့ သီဟတစ်ယောက် ဦးသိဒ္ဓိ သူ့ကို စကားပြောဖို့ ခေါ်ထုတ်လာသည့် အကြောင်းရင်းကို စဉ်းစားနေမိသည်။ ဦးသိဒ္ဓိ ငါ့ကို ဘာပြောချင်တာပါလိမ့် …။

“ ဒဏ်ရာတွေက သက်သာတယ်မဟုတ်လား .. မောင်သီဟ .. ”

တောင်ကုန်းထိပ်သို့ ရောက်လာသည်မို့ ဝံပုလွေဖြူကြီး ဦးသိဒ္ဓိ ရွာဘက်ကို လှမ်းမြင်ရသည့် ကမူစွန်းတစ်ခုတွင် ရပ်လိုက်ပြီး အနားရောက်လာသည့် သီဟကို လှမ်းမေးသည်။ သီဟ ခေါင်းတစ်ချက်သာ ညိတ်ပြပြီး ဦးသိဒ္ဓိနှင့် ယှဉ်ရပ်ကာ တောင်ကုန်းပေါ်ကနေ လှမ်းမြင်ရသည့် ဝံပုလွေရွာကို ကြည့်မိသည်။ ညနေနေစောင်းသည့်အချိန်မို့ သူရိယနေမင်းသည် ဝံပုလွေရွာ၏ အနောက်ဘက်တောင်တန်းတွင် မေးတင်နေလေသည်။ ရွှေဝါရောင်အဆင်းရှိသည့် ညနေခင်း၏ အလင်းရောင်များသည် ရွာပေါ်သို့ ဖြာကျနေသည်မှာ လှပသည့် ပန်းချီကားချပ်တစ်ခုအလားပင်။

“ အင်မတန်မှလှတဲ့ နေရာတစ်ခုကို ဦးသိဒ္ဓိ ပိုင်ဆိုင်ထားတာပဲ .. ”

သီဟ၏ ချီးမွမ်းမှုကြောင့် ဦးသိဒ္ဓိပြုံးသည်။

“ ဟုတ်တယ် .. မောင်သီဟ .. ဒီနေရာလေးက လှတယ် .. ဒါပေမယ့် ဒီလိုလှပမှုက တာရှည်ခံပါ့မလား မသိဘူး … ”

သီဟ ဦးသိဒ္ဓိ၏ စကားကို နားမလည်။ အမှန်အတိုင်းဆိုရလျှင် သူကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အဖြစ်အပျက်တွေကို ဘာဆိုဘာမှ နားမလည်။ သူရောက်နေသည့် နေရာသည် ဘယ်လိုနေရာမျိုးလဲ။ သူ့တကိုယ်လုံး နာကျင်ကိုက်ခဲမှုကိုသာ မခံစားခဲ့ရဘူးဆိုလျှင် လက်ရှိကြုံနေသည့် အဖြစ်အပျက်တွေကို သူအိမ်မက်တစ်ခုလို ထင်မြင်မိမည်မှာ သေချာပါသည်။

“ ကျနော် မေးခွင့်ရလျှင် တစ်ခုမေးချင်တယ် .. ဦးသိဒ္ဓိတို့နေရာက ဘယ်လိုနေရာမျိုးလဲ … ”

သီဟ၏ မေးခွန်းကို ဦးသိဒ္ဓိက ချက်ချင်းမဖြေ။ သက်ပြင်းချသလို အသက်ကို ပြင်းစွာရှူသွင်းသည်။ ပြီးမှ ..

“ မောင်သီဟရဲ့သိချင်နေတဲ့ မေးခွန်းကို အတိုဆုံးဖြေရမယ်ဆိုရင် ကျုပ်တို့ ရှိနေရာဟာ သီးခြားကမ္ဘာတစ်ခုလို့ ဆိုလို့ရပါတယ် .. ဒါပေမယ့် သီခြားကမ္ဘာဆိုလို့ ကျုပ်တို့ချည်းပဲ ရှိနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး .. မောင်သီဟတို့လိုမျိုး လူသားတွေလဲ ရှိပါသေးတယ် … ဒါပေမယ့် မောင်သီဟနဲ့တော့ ပုံစံမတူဘူးလို့ ပြောရမယ် .. ”

သီဟ အနည်းငယ် အားတက်သွားသည်။ ဘယ်လိုနေရာပဲဖြစ်ဖြစ် သူနှင့် အမျိုးအနွယ်တူ လူသားတွေ ရှိနေသည်ဆိုသည့် စကားကိုက အားတက်ချင်စရာ ကောင်းနေသည်။

“ ဒါဆို ဦးသိဒ္ဓိတို့လိုမျိုး သမန်းဝံပုလွေတွေရှိနေတာကို ဒီကလူတွေက သိကြတယ်ပေါ့ … ”

“ သိတယ်ဆိုပါတော့ .. မောင်သီဟ .. သိလို့လဲ ခက်နေတာပေါ့ .. ”

ဦးသိဒ္ဓိ၏ စကားသံက အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သံ စွက်နေသည်။ သီဟ သဘောပေါက်မိသည်။ သမန်းဝံပုလွေတွေနှင့် လူသားတွေဆိုသည်မှာ ဘယ်လိုမှ အတူရပ်တည်နိုင်မည့် အမျိုးအနွယ်တွေ မဟုတ်။ သူဆက်မမေးတော့။ သို့ပေမယ့် သူ့ခေါင်းထဲတွင် လိပ်ခဲတည်းလည်းဖြစ်နေသော အကြောင်းအရာတစ်ခုရှိသေးသည်။ ဦးသိဒ္ဓိတို့လိုမျိုး သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေကတော့ ထားပါတော့။ လင်းသဒ္ဒါ .. သူမကရော ဘယ်လိုလဲ။ မသူဇာဆီက သိရသည့် သတင်းအနည်းအငယ်အရဆိုလျှင် ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း၊ လူတစ်ပိုင်း သတ္တဝါတွေသည် သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေထက် အခြေအနေနိမ့်ကျသည်ဆိုတာကို သူသိထားသည်။ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဝံပုလွေရွာ၏ ခေါင်းဆောင်တွင် ထိုသို့ သမီးတစ်ယောက် ရှိနေရတာလဲ။ သူတပါး မိသားစု၏ အတွင်းရေးမို့ ထုတ်ဖော်မေးရမှာ သီဟ အားနာနေမိသည်။ သို့သော် ဦးသိဒ္ဓိသည် သီဟ၏ အတွေးကို ရိပ်မိဟန်ရှိသည်။ ဝံပုလွေရွာ၏ လွမ်းမောဖွယ်ရှူခင်းကို ငေးစိုက်ကြည့်နေရင်းမှ …

“ ကျုပ် မောင်သီဟကို ခေါ်လာတဲ့ အကြောင်းအရင်းက လင်းသဒ္ဒါအတွက် အကူအညီတစ်ခု တောင်းချင်လို့ပါ … ”

“ လင်းသဒ္ဒါ ?? .. ”

“ ဟုတ်တယ် မောင်သီဟ .. လင်းသဒ္ဒါဟာ ကျုပ်နဲ့ သူ့မိခင်ဖြစ်တဲ့ လူသားအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ချစ်ကြိုက်မှုကနေ ဖြစ်တည်လာတဲ့ ကလေးပါ .. အဲဒါကြောင့် မောင်သီဟ တွေ့တဲ့အတိုင်း ဒီကလေးဟာ လူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေတာလေ … တကယ်တော့ လင်းသဒ္ဒါရဲ့ဘဝက သနားစရာကောင်းပါတယ် .. သူမခမျာ ကျုပ်ရဲ့သမီးအရင်းဖြစ်ပေမယ့် ဒီလိုမျိုး လူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေတဲ့အတွက် သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေရဲ့ အနှိမ်ခံဘဝနဲ့ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတာပါ … ”

သီဟ လင်းသဒ္ဒါအတွက် မခံချင်ဖြစ်မိသည်။ စိတ်ထဲရှိရာကို ထိန်းချုပ်မထားတတ်သူမို့ ..

“ ဒါဆို .. ခင်ဗျားက ကိုယ့်သမီးအတွက် အကာအကွယ်မပေးနိုင်ဘူးပေါ့ … ဒါနဲ့များ .. ဘာဖြစ်လို့ လူမိန်းမတစ်ယောက်ကို ကြိုက်ခဲ့သေးတာလဲ … ဦးသိဒ္ဓိ !!  ခင်ဗျား ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်အမျိုးအနွယ်တွေနဲ့ပဲ ပတ်သက်ခဲ့ပါလား .. ခင်ဗျား ..  ”

“ အလကားလူ“ လို့အော်ဟစ်ကာ ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် ဦးသိဒ္ဓိက လူမဟုတ်သည့်အတွက် သီဟ ပြောဖို့ ခက်နေသည်။ စကားစကိုသာ တုံးတိဖြတ်ပစ်လိုက်ရပြီး စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် တုံ့ပြန်လာမည့် ဦးသိဒ္ဓိ၏ အပြုအမူကို စောင့်ကြည့်သည်။ သို့ပေမယ့် ဦးသိဒ္ဓိသည် သူ့စကားတွေကို စိတ်ဆိုးသည့်ပုံမပေါ်။ စိတ်အားငယ်သည့်အသွင်သည်သာ သူ၏ ဝံပုလွေမျက်နှာပေါ်တွင် ထူးဆန်းဖွယ် တွေ့ရသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ဦးသိဒ္ဓိ၏ မျက်ဝန်းအိမ်တွင် မျက်ရည်များ စို့တက်လာသည်။ သီဟ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။

“ ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ် ဦးသိဒ္ဓိ .. ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်သွားတယ် … ”

“ ရပါတယ် .. မောင်သီဟ … တကယ်လို့ မောင်သီနားထောင်ချင်တယ်ဆိုရင် အင်မတန်မှ စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုကို ပြောပြချင်ပါတယ် .. ”

“ ပြောပါ ဦးသိဒ္ဓိ .. ကျနော်နားထောင်ဖို့ အသင့်ပါပဲ … ”

........................................................................

မြမြလင်းတစ်ယောက် ဘကြီးပြောသည့်စကားကို မလိုက်နာမိတာ မှားပြီးမှန်း ကောင်းကောင်းကြီး သိရလေပြီ။ အနောက်ဘက်က တောနက်ထဲကို သွားပြီး မျှစ်မချိုးဖို့ရန် ဘကြီးဖြစ်သူက အတန်တန်မှာခဲ့သည်။ သို့သော် အပျိုဖျန်းမလေး မြမြလင်းက ဘကြီးဖြစ်သူ၏ စကားကို အလေးအနက်ထားရကောင်းမှန်း မသိခဲ့။ မျှစ်စို့ပေါက်ကြီးငယ်တွေကို တွေ့လိုက်သည်နှင့် တလောကလုံးကို မေ့သွားသည်။ အဲဒီအတွက်ကြောင့် သူမနားသို့ ယောကျ်ားကြီးလေးယောက် ဝိုင်းလာသည်ကို အနီးကပ်ရောက်လာမှ သတိထားမိသည်။ ရမ္မက်ခိုးဝေကာ အဆီပြန်နေသည့် မျက်နှာများကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ဒီလူတွေ ဘာလိုချင်သည်ဆိုတာကို သူမ ရိပ်မိသည်။ မျှစ်ခူးဖို့ ယူလာသည့် ဓါးပါးလေးကိုသာ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် ကိုယ်ရှေ့က ကာထားရသည်။

“ ရှင် .. ရှင်တို့တွေ … ဘာလိုချင်လို့ …. ”

“ ပေသီးရေ … ချာတိတ်လေးက ကြောက်စရာဓါးကြီးနဲ့ကိုး … မကြောက်ပါနဲ့ ကလေးရယ် … အကိုကြီးတို့က ကလေးလို မျှစ်ချိုးချင်လို့ပါ  … ဝါး … ဟား …ဟား … ”

ယောကျ်ားကြီးလေးယောက်၏ ရယ်မောသံက တောနက်ထဲ ပျံ့နှံ့သွားသည်။ မြမြလင်း နောက်လှည့်ကာ ထွက်ပြေးဖို့ပြင်သည်။ သို့သော် ထိုလူဆိုးတွေက သူမအကြံကို ကြိုတင်တွက်ဆထားဟန်ရှိသည်။ မြမြလင်း ထွက်ပြေးမည့် နောက်ဘက်သို့ လူတစ်ယောက်က ပြေး၍နေရာယူပြီးသားဖြစ်နေသည်။ လေးဘက်လေးတန်မှ ချဉ်းကပ်လာသည့် လူယုတ်မာတစ်စုကြောင့် မြမြလင်း ပြေးဖို့မြေမရှိတော့။ သူမဘ၀ ရေတိမ်နစ်ရတော့မည်။

“ အမေ့ !!! ”

ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် နောက်ဆုတ်နေရသည့် မြမြလင်း အရေးထဲ ကမူတစ်ခုကို ခလုတ်တိုက်ကာ လဲသေးသည်။ သူမအနားသို့ တစ်လှမ်းချင်းတိုးလာသည့် လူဆိုးခေါင်းဆောင်အဖို့ ဒါက အကွက်ပေါ့။ မြမြလင်းတစ်ယောက် ဟန်ချက်ပျက်ကာ လဲကျသွားသည်နှင့် ချက်ချင်းရှေ့တိုးလာပြီး ဓါးကိုင်ထားသည့်လက်ကို သူ့ဖိနပ်ကြီးနှင့် နင်းချသည်။

“ အား … ”

မြမြလင်း၏ နာနာကျင်ကျင်နှင့် အော်သံက ကျယ်လောင်စွာထွက်သည်။

“ ဟေ့ကောင်တွေ .. ဒီကောင်မလေး လက်တစ်ဖက်ဆီကို ချုပ်ထား .. ငါအရင်လုပ်မယ် .. ငါပြီးရင် မင်းတို့လုပ် … ”

“ ဘဦးတို့ကတော့ကွာ .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက အရင်မြည်းလိုက်ရမှ .. ဟား … ဟား … ”

မြမြလင်း၏ လက်တစ်ဖက်ကို ဝင်ချုပ်သည့် လူကြမ်းတစ်ယောက်က ပြောလိုက်ပေမယ့် ဘဦးဆိုသည့် သကောင့်သားက ဂရုစိုက်ဟန်မတူ။ ရုန်းကန်နေသည့် မြမြလင်း၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုသာ ဖမ်းချုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။

“ ကောင်မလေး … နင် ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ခံစမ်း .. နင် မခုခံရင် ငါအတင်းမလုပ်ဘူး … နင်ရော ငါရော ကောင်းမယ့် အဖြစ် .. ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း .. ”

“ အို .. မခံဘူး .. ဘာဖြစ်လု့ိ ခံရမှာလဲ …. ကျမကို လွှတ်  ”

“ ဗြိ … ”

“ အား … ရှင် .. လူယုတ်မာ …. ကယ်ကြပါဦး …. ကျမကို ကယ်ကြပါဦး … ဒီမှာ လူဆိုးတွေ ကျမကို အနိုင်ကျင့်နေကြတယ် … ”

“ အော် .. အော် .. ကြိုက်သလောက်သာအော် .. ဒီတောနက်ထဲများ နင့်ကို ကယ်မယ့်လူရှိနေမယ် ထင်မလား …  ”

မြမြလင်း အသံကုန်အော်နေပေမယ့် ဘဦး ဂရုမစိုက်ပေ။ စုတ်ပြဲသွားသည့် အင်္ကျ ီစကြောင့် ဝင်းပဖြူဖွေးစွာထွက်လာသည့် မြမြလင်း၏ ရင်အုံနေရာကို အသာငမ်းငမ်း စိုက်ကြည့်သည်။ တဆက်တည်း ခါးက ထမိန်ကိုပါ ဆွဲချွတ်ဖို့ လက်လှမ်းလိုက်သည်။

“ အမလေး … ကယ်ကြပါဦး … ကျမကို ကယ်ကြပါဦး !!! …. ”

တော်တော်ဝေးအထိ ရောက်အောင် ပြေးလိုက်ပြီး ဖမ်းခဲ့ရသည့် သမင်၏ လည်မျိုကို ကိုက်ခဲထားရင်းမှ သိဒ္ဓိခေါင်းထောင်ကာ ကြည့်မိသည်။ သူ့နားထဲတွင် မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ အော်သံလိုလို ကြားလိုက်ရသည့်အတွက် ဖြစ်သည်။ သူနားစွင့်ထားသည့်အခိုက်မှာပင် တိတ်ဆိတ်နေသည့် တောထဲ၌ ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် ကြောက်လန့်တကြားအော်လိုက်သည့်အသံ ထပ်၍ ပေါ်လာသည်။ သိဒ္ဓိ သမင်ကို လွှတ်ချကာ ဝံပုလွေတောင်ကြားဘက်သို့ ပြန်ပြေးဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။ သူ လူတွေနှင့် မတွေ့ချင်။ လူဆိုသည့် အကောင်တွေသည် ဝံပုလွေတွေကိုမြင်လျှင် သားရဲတိရစ္ဆာန်ဆိုးအဖြစ်ယူဆကာ ရန်ပြုချင်ကြသည်။ ကြောက်လှသည် မဟုတ်သော်လဲ အလကားသက်သက် ရန်မများချင်သဖြင့် သိဒ္ဓိရှောင်ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ခြေလှမ်းတွေသည် တတိယအကြိမ်ပေါ်ထွက်လာသည့် မိန်းကလေး၏ အသံကြောင့် ခြေလှမ်းတွေ ရပ်သွားမိသည်။

အသံ ….။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အသံ။ ကြောက်လန့်တကြား အကူအညီတောင်းခေါ်သည့် အသံထဲတွင် ဝမ်းနည်းခြင်း၊ စိုးရွံ့ခြင်း၊ အားငယ်ခြင်း တို့က ရောပြွန်းကာပါနေသည်။ သိဒ္ဓိ ထိုအသံဆီကနေ ရုန်းထွက်သွားဖို့ ခဲယဉ်းလှသည်။ ခေါင်းပြန်လှည့်ကာ အသံထွက်လာရာသို့ ကြည့်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ..

“ အူ ..ဝူ … ”

“ ဟေ့ကောင် … ဘာကောင်လဲ မသိဘူး … အော်သံကြားတယ် ….မင်း မြန်မြန်လုပ်ရင်ကောင်းမယ် … ”

“ ခွေးကောင် .. .ရွှေသွေး .. လုပ်နေတာပဲ မတွေ့ဘူလား … မင်းဟာမက ပေါင်ကို ကျစ်လိမ်ထားတာ မတွေ့ဘူးလား … အဲဒီခြေထောက်ကို ဆွဲထားစမ်းကွာ … ”

ရွှေသွေးက ဘဦးခိုင်းသည့်အတိုင်း အတင်း ခြေထောက်ကို လိမ်ကာထားသည့် မြမြလင်း၏ ပေါင်တံတစ်ဖက်ကို ဆွဲထုတ်သည်။ ယောက်ျားကြီးအားမို့ မြမြလင်းတောင့်ကာ မထားနိုင်။ အချိန်အတော်ကြာ တောက်လျှောက်ရုန်းကန်နေရသည့်အတွက် သူမ အားအင်ကုန်ခမ်းနေပြီ။ တင်းတင်းစေ့နေသည့် ပေါင်နှစ်ဖက်က ကွာသွားသည်။ အပျိုစင်အဖုတ်လေးက အကာအကွယ်မဲ့သွားချေပြီ။

“ ဟား … ဟား …. ဒီလောက်တောင် ရုန်းချင်တဲ့ကောင်မ .. တစ်ချက်တည်းနဲ့ အဆုံးဝင်အောင်ကို ထည့်ပစ်ဦးမယ် .. ”

ဘဦးတစ်ယောက် အောင်သေအောင်သား စားဖို့အတွက် သူ၏လီးတံမည်းမည်းကြီး လက်နှင့်အသေအချာဆုပ်ကိုင်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးအောက်ခြေသို့ သေချာထောက်သည်။ အပေါက်ကို စမ်းမိကာ နေရာကျသည်နှင့် ဖင်ကြီးကို ကြွကာဖိချရန် ပြင်လိုက်သည်။

“ အား …. ”

“ အား …. ”

ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သည့်အသံ ပေါ်လာသည်။ သို့သော် ထိုအသံသည် မြမြလင်း၏ အသံမဟုတ်။ ဘဦး၏ ကြောက်လန့်တကြား အော်သံဖြစ်သည်။ သူ၏ လည်ဂုတ်ကို ကိုက်ခဲထားသည့် အကောင်ကို လက်ဖြင့် အားကုန်တွန်းချသည်။ သို့ပေမယ့် ဝံပုလွေ၏ သွားစွယ်တွေထံမှ သူလွတ်မြောက်အောင် မရုန်းထွက်နိုင်။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ဘဦးတစ်ယောက် ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နှင့် အသက်ပျောက်သွားသည်။

“ ပေသီး .. ဝံပုလွေကွ … ချ  ချ .. ချဟ .. ”

မြန်ဆန်လှသည့် အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကျန်သည့် လူဆိုးသုံးယောက်သည် ကြက်သေသေနေကြပေမယ့် ဘဦး၏ အဖြစ်ဆိုးကို မြင်လိုက်သည်တွင် သတိပြန်ဝင်လာသည်။ အမဲလိုက်ဓါးကိုယ်စီကို ထုတ်ကာ သိဒ္ဓိဆီသို့ တိုးလာကြသည်။ ဝံပုလွေတစ်ကောင်နှင့် လူသားသုံးယောက်တို့၏ အသက်လုပွဲကား စချေပြီ။

အလစ်အငိုက်မဟုတ်ပဲ အသင့်ရှိနေပြီမို့ လူဆိုးသုံးယောက်ကို သိဒ္ဓိအလွယ်တကူ မရှင်းနိုင်။ တစ်ယောက်ကို ပုတ်ထုတ်လျှင် ကျန်သည့်နှစ်ယောက်က သူ့ကို ဝိုင်းခုတ်တာ ခံရသည်။ လူဆိုးနှစ်ယောက်ကို ရှင်းထုတ်နိုင်သည့်အချိန်တွင် သူ့ကိုယ်ပေါ်၌လဲ ဒဏ်ရာတွေက မနည်းတော့။ သို့ပေမယ့် သိဒ္ဓိစိတ်မလျှော့။ နောက်ဆုံး ကျန်နေသည့် ပေသီးရှိရာသို့ ပြေးကာခုန်အုပ်လိုက်သည်။ သူနှင့်ပေသီး ထပ်လျက်သား လဲကျသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ပေသီးတစ်ယောက် ခေါင်းကျိုးကာ ငြိမ်ကျသွားသလို သိဒ္ဓိကိုယ်တိုင်လဲ ပြန်မထနိုင်တော့ပေ။

မြမြလင်းတစ်ယောက် သူမ မျက်စိရှေ့မှ သွေးပျက်ဖွယ်မြင်ကွင်းကို ထိတ်လန့်တကြား ကြည့်နေမိသည်။ သူမ၏ အသိစိတ်က သူမကို ဒီနေရာမှ အမြန်ဆုံးပြေးထွက်သွားဖို့ တိုက်တွန်းနေသည်။ သို့ပေမယ့် သူမခြေထောက်တွေသည် ရွာဘက်သို့ မရွေ့လျားနိုင်ပဲ ဖြစ်နေသည်။ သူမ၏ အကြည့်က ပေသီးပေါ် ထပ်ကာလဲကျနေသည့် ဝံပုလွေပေါ်သို့ ရောက်ရှိနေသည်။ သူမ၏ အရှက်နှင့် (ထည့်တွက်မည်ဆိုလျှင်) အသက်ပါ ဒီဝံပုလွေကြောင့် နစ်မွန်းရမည့်ကိန်းမှ လွတ်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမကို ဝင်ကူညီသည့် ဝံပုလွေသည် အသက်မှတောင် ရှိပါသေးစ။ မြမြလင်း၏ နုနယ်သော နှလုံးသားတွင် ထူးထူးဆန်းဆန်း ခံစားမှုတစ်ခု ဖြစ်တည်သည်။ သူမ ခြေတစ်လှမ်းစလှမ်းသည်။ တစ်လှမ်း … နှစ်လှမ်း .. သုံးလှမ်း။ အပြေးအလွှား လှမ်းသွားသည့် မြမြလင်း ခြေထောက်တွေ၏ ဦးတည်ရာသည် ရွာဘက်သို့ မဟုတ်။ အသက်ကို မျှင်းမျှင်းရှူကာ လဲကျနေသည့် ဝံပုလွေဆီသို့သာ ဖြစ်တော့သည်။

....................................................................................

“ မြမြလင်းဟာ ကျုပ် သမန်းဝံပုလွေလို့ သိသွားခဲ့သည့်တိုင် ကျုပ်နားက မခွာခဲ့ဘူး .. သူရဲ့ ကူညီမှုနဲ့ပဲ ကျုပ်ရွာကို ပြန်ရောက်ခဲ့တယ် ... ကျုပ်တို့ရွာအဖို့တော့ မြမြလင်းဟာ ပထမဆုံး အသက်ရှင်လျှက်ရောက်လာတဲ့ လူသားဧည့်သည့်လို့ ဆိုလို့ရတယ် မောင်သီဟ… အတိုချုံးပြီး ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်နဲ့မြမြလင်းဟာ အချိန်တိုအတွင်းမှာ မေတ္တာမျှခဲ့ကြတယ် … အဲဒီနောက်တော့ ဝံပုလွေတွေရဲ့ထုံးစံကို ဖောက်ဖျက်ပြီး ကျုပ် မြမြလင်းကို လက်ထပ်ခဲ့တယ် ”

“ အော် .. ဒီလိုကိုး … ဒါဆို ဘာဆက်ဖြစ်ကြသေးလဲ ဦးသိဒ္ဓိ.. ”

“ ဖြစ်တာပေါ့ မောင်သီဟ .. ဖြစ်တာမှ အကြီးအကျယ်ဖြစ်တယ်လို့ ဆိုလို့ရတယ် .. ကျုပ်နဲ့ မြမြလင်းယူကြတာကို မကြိုက်တဲ့ သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေ ရှိတယ် .. ဒါပေမယ့် ကျုပ်က ခေါင်းဆောင်မို့ သူတို့ ပြောမသာကြဘူး .. နောက်ပြီး ကျုပ်ကစလိုက်တဲ့အတွက် ကျုပ်လိုမျိုး သမန်းဝံပုလွေတွေနဲ့ လူတွေယူကြတာ တော်တော်များများ ဖြစ်လာကြတယ် ..ကျုပ်သမီး လင်းသဒ္ဒါလိုမျိုး သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်း၊ လူတစ်ပိုင်းအနွယ်တွေ တိုးပွားလာတယ်ဆိုကြပါစို့ .. အဲဒီလိုဖြစ်လာတာနဲ့အမျှ ကျုပ်တို့ရွာအတွင်းမှာ အုပ်စုနှစ်စုကွဲလာကြတယ် .. ပဋိပက္ခလဲ ကျိတ်ဖြစ်လာကြတယ် .. နောက်ဆုံး ထိန်းမနိုင်တဲ့ တစ်နေ့မှာတော့ လူတွေ၊ သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်းတွေကို နေရာမပေးချင်တဲ့အစုကနေပြီး ကျုပ်ကို ပုန်ကန်ခဲ့တယ်လေ  ... ”

“ ဘာဆက်ဖြစ်ကြသေးလဲ ... ကျနော်တော့ တော်တော်စိတ်ဝင်စားနေပြီဗျာ.. ”

“ ကျုပ်တို့တွေ အကြီးအကျယ် တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြတယ် .. ပြောရမယ်ဆိုရင် ပုန်ကန်သူတွေ ကျုပ်ကို ခေါင်းဆောင်နေရာကနေ မဖယ်ရှားနိုင်ခဲ့ပါဘူး .. ဒါပေမယ့် မောင်သီဟ .. သူတို့ ကျုပ်ရဲ့အသည်းနှလုံးကိုတော့ ထုတ်ယူသွားနိုင်ခဲ့တယ် .. မြမြလင်းဟာ ကျုပ်ရဲ့ရှေ့မှာပဲ သေဆုံးသွားခဲ့တယ် ... ကျုပ်အသက်ကို မြမြလင်း ကယ်ခဲ့ပေမယ့် သူ့အသက်ကိုတော့ ကျုပ်အကာအကွယ်မပေးနိုင်ခဲ့ဘူး ... ”

သီဟ ဦးသိဒ္ဓိရဲ့အဖြစ်ဆိုးအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ သူ၏ မျက်စိထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို အလိုလိုမြင်ယောင်လာသည်။ သြော် .. သနားစရာကောင်းလှသည့် မိခင်မဲ့ ဝံပုလွေမလေးရယ် ...။

“ အဲဒီနောက် ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်ကြသေးလဲ ဦးသိဒ္ဓိ .. ”

“ ကျုပ်တို့တွေ သဲသဲမဲမဲ တိုက်ခိုက်ကြပေမယ့် အရှုံးအနိုင် တိတိကျကျ အဖြေမပေါ်ခဲ့ဘူး .. နောက်ဆုံးမှာတော့ ဆက်တိုက်နေရင် နှစ်ဖက်စလုံး သေကြေပျက်စီးကြတော့မယ့်ကိန်းမို့ သဘောတူညီမှုတစ်ခုနဲ့ပဲ တိုက်ပွဲကို ရပ်စဲခဲ့တယ် .. အဲဒီသဘောတူညီမှုကတော့ တခြားမဟုတ်ဘူး မောင်သီဟ .. သမန်းဝံပုလွေနဲ့လူနဲ့က ပေါက်ဖွားလာတဲ့ မျိုးဆက်တွေဟာ မူလသမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေနဲ့ တူညီတဲ့ အခွင့်အရေးမရဖို့ပဲ .. ကျုပ်သမီး လင်းသဒ္ဒါ အနှိမ်ခံဘဝနဲ့ ကြီးပြင်းလာရတဲ့ အရင်းခံဟာ အဲဒီက စတာပဲ မောင်သီဟ .. ပြောရမယ်ဆိုရင် ကျုပ်ဟာ သမီးလေးတစ်သက်တာလုံးမှာ အဖေကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး မောင်သီဟရယ် ... ”

ဦးသိဒ္ဓိ၏ အသံက ဆိုနင့်သံအပြည့်နှင့် ဖြစ်လာသည်။ သီဟ ဦးသိဒ္ဓိအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပြန်သည်။ ဝံပုလွေရွာ၏ ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်တွင် ဤကဲ့သို့သော ဆို့နင့်ဖွယ် နောက်ကြောင်းဇာတ်လမ်းတစ်ခု ရှိလိမ့်မည်ဟု သူထင်မထားခဲ့။ ဦးသိဒ္ဓိ စိတ်သက်သာရာသက်သာကြောင်း ဖြစ်စေဖို့ သူစကား လမ်းကြောင်းပြောင်းဖို့ စဉ်းစားလိုက်သည်။

“ ဒါနဲ့ ဦးသိဒ္ဓိ .. ကျနော့်ကို လင်းသဒ္ဒါအတွက် အကူအညီတောင်းမယ်ဆိုတာ ဘာများလဲ .. ”

“ အင်း .. ဒီကိစ္စက ပြောရမယ်ဆိုရင် .. ကျုပ်တို့လောကရဲ့ကံကြမ္မာနဲ့ သက်ဆိုင်နေတယ်လို့ ဆိုလို့ရမယ် ..“

သီဟ နည်းနည်းနားရှုပ်သွားသည်။ လာပြန်ပြီ နောက်ထပ် လျှို့ဝှက်သော ကိစ္စတစ်ခုဟု စိတ်ထဲမှာ တွေးမိသည်။

“ ဟောဟိုမှာ လှမ်းမြင်ရတဲ့ လူဦးခေါင်းပုံ တောင်ကို တွေ့လား မောင်သီဟ ... ”

ဦးသီဟ လက်ညိုးညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်မိသည်။ ဝံပုလွေတောင်ကြား၏ မြောက်ဘက်အရပ် ခပ်လှမ်းလှမ်း၌ ဦးသီဟ ပြောသလို တကယ်ပဲ လူ့ဦးခေါင်းပုံသဏ္ဍာန်ရှိသော တောင်တစ်လုံးကို တွေ့သည်။

“ တွေ့တယ် .. ဦးသိဒ္ဓိ .. ”

“ အဲဒီ တောင်ကုန်းမှာ .. ကျုပ်တို့လောကမှာ လေးစားရတဲ့ တောင်တော်ရှင်မဆိုတာ ရှိတယ် ... ”

“ တောင်တော်ရှင်မ?? သူက ဘယ်သူလဲ ... ”

“ တောင်တော်ရှင်မ ဘယ်သူဆိုတာ ကျုပ်လဲ အသေအချာ မသိကြဘူး မောင်သီဟ .. ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ တောင်တော်ရှင်မကို ဘယ်သူမှ တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် မမြင်ဖူးကြဘူး ... ဒါပေမယ့် တောင်တော်ရှင်မရဲ့ဟောကြားမှုတွေကိုတော့ ကျုပ်တို့ အလေးအနက်ထားကြတယ် .. ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူမပြောတဲ့အကြောင်းအရာတွေဟာ များသောအဖြင့် မှန်တာများလို့ပဲ .. ဥပမာ မောင်သီဟ ကျုပ်တို့ဆီရောက်လာမယ်ဆိုတာကို တောင်တော်ရှင်မက ကြိုပြောထားခဲ့တယ်ဆိုရင် မောင်ရင် အံ့သြမလား .. ”

“ ဗျာ .. ဘယ်လို .. ”

သီဟ တကယ်ပင် အံ့သြရသည်။ ဒါဆိုလျှင် သူနှင့် လင်းသဒ္ဒါတွေ့ဆုံမှုသည် ကြုံကြိုက်မှုတစ်ခု မဟုတ်တော့။ တောင်တော်ရှင်မ ဘယ်သူဆိုတာကို သူပိုသိချင်လာမိသည်။

“ ဦးသိဒ္ဓိ .. ဒါဆို တောင်တော်ရှင်မက အကြားအမြင်များ ရနေတာလား .. ကျနော်တော့ တော်တော်စိတ်ဝင်စားသွားပြီ .. ”

“ အဲဒါတော့ ကျုပ်မပြောတတ်ဘူး မောင်သီဟ .. မောင်သီဟ သိချင်တာတွေကို တောင်တော်ရှင်မနဲ့ ကိုယ်တိုင်တွေ့မှပဲ မေးပေတော့ ... မောင်သီဟ တောင်တော်ရှင်မကိုတွေ့ဖို့ ကျုပ် လင်းသဒ္ဒါကို အဖော်အဖြစ်ထည့်လိုက်မယ် .. လင်းသဒ္ဒါ လမ်းပြရာနောက်ကို မောင်သီဟ လိုက်သွားဖို့တစ်ခုသာ ကျုပ်ကိုကူညီပါ .. အဲဒီလိုဆိုလျှင် မောင်သီဟ လင်းသဒ္ဒါအတွက် အကူအညီပေးရာ ရောက်သလို ကျုပ်တို့အတွက်လဲ ကူညီရာကျလိမ့်မယ် မောင်သီဟ .. ဘယ်လိုလဲ .. ကူညီမယ်မဟုတ်လား ... ”

“ ကျနော်က .. တောင်တောင်ရှင်မကိုတွေ့ရမယ် ??? ဘယ်လို .. ”

“ ကျုပ် ဒီထက်ပိုပြီးတော့ ရှင်းမပြနိုင်တော့ဘူး မောင်သီဟ .. မောင်သီဟ သိချင်တာတွေကို တောင်တော်ရှင်မနဲ့ တွေ့မှသာ မေးပါတော့လို့ ကျုပ်မေတ္တာရပ်ခံပါတယ် … ”

ဦးသိဒ္ဓိက ဒီလိုဆိုလိုမှတော့ သီဟ ဆက်မမေးတော့။ သူ၏ နဂိုဗီဇကိုပင် သူတပါး၏ ကိစ္စကို စပ်စုတတ်သူမဟုတ်။ ကိုယ့်မာနနှင့်ကိုယ်မို့ မပြောချင်ဘူးဆိုမှတော့ မမေးယုံပဲ ရှိတော့သည်။ တောင်တော်ရှင်မနှင့်တွေ့မှသာ သူသိချင်တာတွေကို မေးရမည်။ အမှန်တကယ်ဆိုလျှင် ဘာမှန်းညာမှန်းမသိသည့် ဝံပုလွေရွာတွင် အစကတည်းက သူက နေချင်လှသည်မဟုတ်။ လင်းသဒ္ဒါ ဇွတ်ခေါ်လာလို့သာ သူပါလာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမနှင့်အတူ သူ ခရီးအတူ ပြန်သွားရပေဦးမည်။ ဘယ်လိုခရီးစဉ်မှန်းမသိပေမယ့် လင်းသဒ္ဒါနှင့် အတူရှိနေမည့်အဖြစ်ကို တွေးမိသည်နှင့် သီဟ ရင်ခုန်နှုန်းမြန်လာမိသည်။ ဘုရားရေ .. သူ လင်းသဒ္ဒါကိုများ ချစ်မိသွားပြီလား။

“ ကဲ .. မောင်သီဟ .. ကျုပ်တို့လဲ အချိန်တော်တော်ကြာ စကားပြောပြီးဆိုတော့ ရွာထဲ ပြန်ကြရအောင် .. ဒီညတော့ မောင်သီဟ ကောင်းကောင်းအနားယူလိုက်ပါ .. မနက်ဖြန်မနက်ကျရင် လင်းသဒ္ဒါ လာခေါ်လိမ့်မယ် .. ခရီးအတွက်လိုအပ်တာတွေလဲ သူပဲ ပြင်ဆင်ပြီး ယူလာခဲ့လိမ့်မယ် .. ”

“ ကောင်းပြီလေ ဦးသိဒ္ဓိ ... ဒါဆိုလဲ ပြန်ကြတာပေါ့ .. ”

ဦးသိဒ္ဓိနှင့် သီဟ အလာတုန်းကလမ်းအတိုင်း ရွာထဲသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ဝံပုလွေရွာ၏ ခေါင်းဆောင်နှင့်တွဲ၍ လှမ်းလျှောက်ဝင်လာသည့် သူ့ကို ရွာကလူတွေက (သမန်းဝံပုလွေတွေပါ) ကြိုကြားကြိုကြား လှမ်းကြည့်ကာနေကြသည်။ ဝံပုလွေအမျိုးမျိုး၏ အကြည့်က တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မတူကြပေမယ့် သီဟကတော့ ဒါတွေကို ဂရုစိုက်မနေတော့ပါ။ ဦးသိဒ္ဓိပြောသလို တစ်ညတာ ကောင်းကောင်းအိပ်စက် အနားယူပြီး မနက်ဖြန်ကျလျှင် လင်းသဒ္ဒါနှင့် အတူခရီးသွားဖို့ကိုသာ ကြိုတင်စဉ်းစားနေမိသည်။

မသူဇာ သူ့ကို ဆေးကုပေးခဲ့သော သစ်လုံးအိမ်သို့ သီဟ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ မသူဇာကို တွေ့ရလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားသော်လဲ အိမ်ထဲတွင် မည်သူမှ ရှိမနေ။ သူလဲလျောင်းခဲ့ရာ ကုတင်ထက်ရှိ စာတစ်စောင်ကသာ အသင့်စောင့်နေသည်။ ထူးထူးထွေထွေမဟုတ်။ သူရေမိုးချိုးဖို့ အထဲတွင်ပြင်ဆင်ထားသည့်အကြောင်းနှင့်၊ စားပွဲပေါ်တွင် ညစာအတွက် စားစရာတစ်ချို့ထားခဲ့ကြောင်းသာ။ သီဟ စာဖတ်ပြီး တစ်ချက်ပြုံးသည်။ ကြည့်ရတာ မသူဇာသည် တခါပဲ ကျေးဇူးဆပ်ချင်ပုံထောက်သည်။ နောက်တစ်ခါ ကျေးဇူးမဆပ်ရအောင် လူကိုယ်တိုင် လာမတွေ့တာဖြစ်ရမည်။ သီဟ ကိုယ့်အတွေးကိုကိုယ် သဘောကျပြီး အသင့်တွေ့သည့် စားစရာအချို့ကို ယူစားကြသည်။ စားလို့သောက်လို့ပြီးလို့ အနည်းငယ် နားပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ မသူဇာက ရေချိုးဖို့အသင့်ပြင်ထားသည် ဆိုသည့် အတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။

လင်းသဒ္ဒါ သီဟရှိနေရာ သစ်လုံးအိမ်တံခါးဝနားတွင် စိတ်လှုပ်ရှားစွာနှင့် ရပ်နေမိသည်။ သူမ ဒီနေရာတွင် ရပ်နေသည်မှာ အချိန်အတော်ကြာပြီဟု ဆိုလို့ရသည်။ သိုရာတွင် အခုချိန်ထိ အထဲသို့ ဝင်သင့်၊ မဝင်သင့် သူမစိတ်ထဲတွင် ဆုံးဖြတ်ချက်မကျသေး။ သီဟနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာကို လင်းသဒ္ဒါ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မလုံမလဲဖြစ်နေလေသည်။

လင်းသဒ္ဒါ၏ ဘဝတလျှောက်လုံးတွင် သမန်းဝံပုလွေလောကထဲ ဝင်တိုးနိုင်အောင် ရုန်းကန်ကြိုးစားရင်းနှင့် အချိန်ကုန်ခဲ့ရသည်။ ဝံပုလွေရွာခေါင်းဆောင်၏ သမီးဆိုပေမယ့်၊ သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်း လူတစ်ပိုင်းဖြစ်နေခြင်းကြောင့် သူမ၏အဆင့်က တကယ့်ခေါင်းဆောင်တစ်ဦး၏ သမီးအဖြစ် ရပ်တည်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပါ။ ထို့အတွက်ကြောင့် လင်းသဒ္ဒါသည် လူမှန်းသိတတ်စအရွယ်ကတည်းကပင် လူတွေကို မုန်းခဲ့သည်။ သီဟကို တောနက်ထဲမှာ တွေ့စဉ်တုန်းကဆိုလျှင် ထိုစိတ်ဓါတ်များအရင်းခံနှင့် ဘယ်လိုမှ ကယ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိခဲ့ပေ။ အဖေဖြစ်သူကသာ ရွာသို့ ခေါ်လာဖို့ မမှာခဲ့ပြီးဆိုလျှင် အဲဒီနေရာမှာတင် သူမ ပစ်ထားခဲ့မှာဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမခေါ်လာခဲ့သည့်လူသားက သူမအသက်ကို ပြန်ကယ်ခဲ့ယုံမက၊ သမန်းဝံပုလွေတွေနှင့် လက်တွဲ၍ပင် မှင်စာတွေကို တိုက်ထုတ်ခဲ့သေးသည်။ သီဟသည် သူမအဖေယုံကြည်သလိုများ ရာဇဝင်လာ သူရဲကောင်းဖြစ်နေမလား။ သီဟသာ သူရဲကောင်းဆိုလျှင် သူမသည် သူရဲကောင်း မြတ်နိုးချင်သည့် ဆန္ဒရှိလေသည်။ လင်းသဒ္ဒါ စဉ်းစားရင်းနှင့်ပင် သူမအတွေးကို သူမရှက်သွားမိပြီး ပါးပြင်တစ်ခုလုံး နီရဲတက်သည်။ ဒါသည်ကပင် လင်းသဒ္ဒါ၏ ဘဝတွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူမကိုယ်သူမ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အဖြစ် စတင်မြင်လာမိတာဖြစ်သည်။

မနက်ဖြန်ဆိုလျှင် လင်းသဒ္ဒါ သီဟကို ဦးသိဒ္ဓိ၏ ခိုင်းစေမှုနှင့် တောင်တော်ရှင်မဆီသို့ ခေါ်သွားရမည်။ သီဟ ဘယ်သူဆိုတာကို တောင်တော်ရှင်မက ပြောကြားနိုင်လိမ့်မည်ဟု သူမအဖေက ယုံကြည်ထားသည်။ ဖခင်ဖြစ်သူက သူမကို အဘယ်အတွက်ကြောင့် သီဟအား တောင်တော်ရှင်မဆီ လိုက်ပို့ခိုင်းဖို့ ရွေးချယ်သည်ကို လင်းသဒ္ဒါ နားမလည်ခဲ့ပါ။ သူမ ငြင်းချင်လျှင် ငြင်းခွင့်ရနိုင်သည်။ သို့ပေမယ့် ထိုတာဝန်ကို မငြင်းဆန်ခဲ့။ သူမ၏ မသိစိတ်က သီဟနှင့် နှစ်ယောက်အတူ ခရီးထွက်ရမည့် အရေးကို တွယ်တယ်နေမိခဲ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူမခေါင်းကို မသိမသာခါရင်း သီဟနှင့် ပတ်သက်သည့် အတွေးစကို ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်နေ့မှတော့ မထူးတော့ပါဘူးဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး တံခါးချပ်ကို တွန်းဖွင့်လိုက်တော့သည်။

“ ဟင် … လင်းသဒ္ဒါ … ”

“ အို … ”

မျှော်လင့်မထားသည့် အဖြစ်အပျက်ကြောင့် လင်းသဒ္ဒါရော သီဟပါ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ကျောက်ရုပ်များသဖွယ် ကြက်သေသေနေမိကြသည်။ ပထမဦးဆုံး သတိဝင်လာသူက သီဟ။ ရေစည်၏ ဘေးတွင်တင်ထားသည့် towel ကို အမြန်ကောက်ယူလိုက်ပြီး ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ပတ်လိုက်ရသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လင်းသဒ္ဒါ၏ မြင်ကွင်းထဲတွင် ဆပ်ပြာမြုပ်တဖွေးဖွေးအောက်မှ မာတောင်နေသည့် အချောင်းကြီး၏ ပုံရိပ်က ချက်ချင်းပျောက်မသွားချေ။ လင်းသဒ္ဒါ သူမနှုတ်ခမ်းထောင့်လေးကို မသိမသာကိုက်ပြီး မျက်လုံးတစ်ချက်ဝင့်ကာ သီဟကိုကြည့်သည်။ သူမအကြည့်က ရွှန်းလဲ့ကာ အဓိပ္ပါယ်ပါပါဖြစ်နေသဖြင့် သီဟ မျက်ခုံးတစ်ချက်ပင့်ပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်ကိုကွေး၍ ပြုံးသည်။

“ ဘာကိစ္စများ ရှိလို့လဲ .. လင်းသဒ္ဒါ .. ”

“ ကိ ..စ္စ .. သြော် .. ရှိ .. ရှိတယ် … ဟို .. မနက်ဖြန် ခရီးအတွက် .. ပြောချင်လို့ .. ကျမ အ.. အပြင်ကနေ စောင့်နေမယ် .. ”

လင်းသဒ္ဒါ အယောင်အမှားမှားနှင့် စကားတွေပြောပြီး ချက်ချင်းနောက်ပြန်လှည့်ကာ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ထဲမှ အိမ်ပြင် ဘယ်လောက်မှ ဝေးသည်မဟုတ်သည့်တိုင် အိမ်ပြင်ရောက်သည့်အချိန်၌ သူမ မောဟိုက်ကာနေသည်။ တံခါးဝနားရှိ သစ်လုံးနံရံကို ကျောကပ်ကာမှီထားရင်း အသက်ရှူမှု ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ကြိုးစားရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ .. သူမ ရင်ခုန်နှုန်း မြန်နေပါသည်။ ထို့အပြင် သူမ၏ တကိုယ်လုံးသည်လဲ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပူနွေးလျှက်ရှိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူမ၏ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်ချေလျှက်က စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ထိန်းချုပ်နေရသည်။ တော်သေးသည်။ သီဟက ချက်ချင်း လိုက်ထွက်မလာသည့်အတွက် သူ အဝတ်အစားလဲကာ အပြင်ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် လင်းသဒ္ဒါ အတော်တည်ငြိမ်နေပြီဖြစ်သည်။

“ ကျမ .. နောက်လိုက်ခဲ့ပါ … ”

လင်းသဒ္ဒါဆီမှ စကားတစ်ခွန်းသာ ကြားရပြီးနောက် နောက်ထပ် ဘာစကားမှ မကြားရတော့ပါ။ သူ့ကို ကျောခိုင်း၍သာ ရွာလမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်သွားသည်ကို သီဟတွေ့နေရသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းသာဆိုလျှင် သီဟ လင်းသဒ္ဒါကို စကားစကာပြောရင်း ရင်းနှီးဖို့အတွက် လမ်းစရှာမိမှာ ဖြစ်သော်လဲ၊ အိမ်ထဲတွင် ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အခြေအနေကြောင့် မျက်နှာပူသလိုဖြစ်ကာ စကားမပြောဖြစ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူ့ကောင်ကို ပွတ်တိုက်ကာ စိတ်ကူးယဉ်နေသည့်အချိန်မှ ရောက်လာရသည့်လို့။ အကယ်၍များ သူရေချိုးရင်း စိတ်ကူးယဉ်နေသည့် သူဟာ လင်းသဒ္ဒါများ ဖြစ်နေခဲ့တယ်လို့ သူမ သိသွားလျှင် သူ့အပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားမည်မသိ။ မသဲမကွဲ ည၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် မြင်နေရသည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ကာ သီဟ စိတ်လှုပ်ရှားလာမိသည်။

တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့်ပင် နှစ်ဦးသား လျှောက်လာကြရာ များမကြာမီပင် လင်းသဒ္ဒါ ဦးတည်ရာနေရာသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ ထည်ထည်ဝါဝါ ရှိလှသည့် အိမ်တစ်လုံး။ သူ့ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး လင်းသဒ္ဒါ အထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ သီဟ လိုက်ဝင်သွားသည်။ သစ်လုံးအိမ်သည် အပြင်ဘက်တွင် အခန့်သားဖြစ်သော်လဲ အထဲ၌မူ အခန်းဖွဲ့ထားခြင်းမရှိပဲ Hall ချည်းသပ်သပ်ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင် ပရိဘောဂလဲ များများစားစား မရှိချေ။ အိမ်၏အလယ်၌ ကုတင်တစ်လုံးရှိပြီး၊ ထိုကုတင်၏အနီး၌ စားပွဲတစ်လုံးရှိသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် ရှိနေသည့် ပစ္စည်းများကို မြင်လိုက်တော့မှ လင်းသဒ္ဒါ ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို ဒီခေါ်လာလဲဆိုတာကို သီဟ နားလည်လိုက်သည်။ သူ့သေနတ်နှင့် စစ်ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ပစ္စည်းတွေကို ထိုစားပွဲပေါ်၌ စုပုံကာတင်ထားသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် သူ့ကို မနက်ဖြန်ခရီးစဉ်အတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားစေချင်သည့် သဘောရှိပုံရသည်။

နှစ်ယောက်သား တစ်အိမ်ထဲတွင် အတူရှိကာနေသဖြင့် ဒီအတိုင်း စကားမပြောပဲနေလို့မကောင်းဟု သီဟတွေးမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါဘက်လှည့်ကာ စကားစပြောဖို့ ပြင်သည်။ သို့သော် လင်းသဒ္ဒါထံမှ ထင်မှတ်မထားသည့် တုံ့ပြန်မှုနှင့်ရင်ဆိုင်ရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ခြေထောက်တစ်ဖက်က မြောက်တက်လာပြီး သူ့ခါးကို ပစ်ကန်သည်။

“ ဖုန်း … ”

“ လင်း .. သဒ္ဒါ … မင်း .. မင်း .. ”

“ စကားရှည်မနေနဲ့ .. ခုခံဖို့ပြင် … ”

အောင့်ကာ နာကျင်သွားသည့် ခါးကိုလက်တစ်ဖက်နှင့် နှိပ်ကာ လင်းသဒ္ဒါကို မေးခွန်းထုတ်ဖို့ သီဟပြင်တုန်း ရှိသေးသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်ကာ တိုက်ခိုက်ဖို့ ပြင်ထားသည့် သူမဆီမှ လက်သီးတစ်လုံးက သူ့မျက်နှာဆီခွပ်ခနဲ ဝင်လာသည်။ သီဟ မျက်စိထဲတွင် ကြယ်တွေ၊ လတွေ ပလူပျံကုန်သည်။ သူတော်တော်တင်းသွားပြီ။ ကဲ ..ဒီလောက်တောင် ချချင်နေမှတော့ ချယုံပဲပေါ့။ မဟုတ်မခံ ထီမထင်သည့် သီဟ၏ ပင်ကိုယ်စိတ်က ပြန်ပေါ်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် စီးကျနေသည့် သွေးစကို လက်မနှင့်သုတ်လိုက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုခွဲ၊ လက်နှစ်ဖက်ကိုဖြန့်ကာ အသင့်နေရာယူထားသည်။ ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရပါ။ လင်းသဒ္ဒါ၏ အဝါရောင်မျက်လုံးတွေက တစ်ချက်လက်သွားပြီးနောက် သူ့ဆီကို ခြေထောက်မြောက်ကာ ခုန်ဝင်လာသည်။

အသင့်ရှိနေပြီမို့ ဒီတစ်ခါတော့မရတော့ပါ။ ကိုယ်ကိုဘေးတစောင်း အနေထားနှင့် လှည့်ထွက်လိုက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါကိုယ် လွန်သွားသည်နှင့် သီဟ လက်ပြန်တစ်ချက် ရိုက်ထည့်သည်။ ဒါပေမယ့် လင်းသဒ္ဒါကလဲ အချဉ်မဟုတ်။ သီဟ၏ လက်ဖျံကို သူမ၏ လက်နှင့်လှည့်ဖမ်းကာ ချုပ်သည်။ သီဟအကြံနှင့်မို့ တမင်တကာပင် အဖမ်းခံလိုက်သည်။ နှစ်ဦးသားကိုယ်ချင်းပူးကပ်သည်။ သီဟ သူ့ဘယ်ခြေထောက်ကို ဆန့်ထုတ်ကာ နပန်းကွက်နှင့် လင်းသဒ္ဒါ၏ အောက်ခြေကို သိမ်းကာလိမ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူမကိုယ်ဟန်ကို မထိန်းနိုင်။ လူချင်းထပ်ကာ ဝုန်းခနဲ လဲကျသည်။

“ ကဲ ..မှတ်ပြီလား … ”

အားကုန်ရုန်းကန်နေသေးသည့် လင်းသဒ္ဒါကို အပေါ်ကထပ်ကာ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ချုပ်ကိုင်ထားရင်း မခိုးမခန့်မေးသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် လွယ်လွယ်နှင့်တော့ အလျှော့ပေးသည့်ဟာမလေးမဟုတ်။ အတင်းအကျပ်ပင် သူ့အောက်မှလွတ်အောင် ကြိုးစားနေသေးသည်။ ရေချိုးလာခဲ့သည့် သီဟ နဖူး၌ အချိန်ခဏလေးအတွင်း ချွေးစေးတွေ ပြန်လာသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ သီဟ၏ မြဲမြံစွာ ချုပ်တွယ်ထားမှုကို လင်းသဒ္ဒါ အလျှော့ပေးလိုက်ဟန်ရှိသည်။ ရုန်းကန်မှုအားက သိသိသာသာ ပျော့ကျသွားပြီး သူမကိုယ်လေးလဲ ငြိမ်ကျသည်။ ဒါတောင် သီဟ သူမကို လုံးလုံးမယုံရဲသေး။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှကြာအောင် လိမ်ထားသော လက်ကိုမဖြေပေးသေးပဲ မျက်နှာချင်းအပ်မတတ်ဖြစ်နေသည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာလေးကို စူးစူးစမ်းစမ်း ကြည့်နေမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် သူ့နည်းတူပင် သူ့ကို တောက်ပရွှန်းလဲ့နေသည့် အဝါရောင်မျက်ဝန်းတစ်စုံနှင့် ပြန်ကာစိုက်ကြည့်နေသည်။ သီဟ သူ့လက်မောင်းအားကို လျှော့ကာ ဖြေပေးလိုက်သည်။ ချုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ပြေသွားသည်နှင့် လင်းသဒ္ဒါသည် သီဟ၏ ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲသည်။

“ မင်း !!! … ”

သူ့ကို ရန်ပြုတော့မည်ဟု ထင်ထားပေမယ့် သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို ရောက်လာသည့် သူမ၏ အနမ်းကြောင့် သီဟ အံ့အားသင့်ကာ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရမှန်းမသိ။ သီဟ အကြောင်သား ဖြစ်နေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ လင်းသဒ္ဒါက သူ့မျက်နှာကိုဆွဲယူပြီး အားရပါးရနမ်းသည်။ ပြင်းထန်လှသည့် အနမ်းကြောင့် သီဟ၏ နှုတ်ခမ်းတွင်ပင် ကျိမ်းစပ်စပ်ဖြစ်သည်။

“ လင်း .. သဒ္ဒါ .. ဒါ ဘာသဘောလဲ … ”

သူမနှုတ်ခမ်းမှ သူ့ဆီမှကွာသွားလျှင်ကွာသွားချင်း သီဟ အလောတကြီး မေးသည်။ သူတကယ် လင်းသဒ္ဒါကို ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်းမသိပါ။ လင်းသဒ္ဒါသည် သူ့ကို ချော့မြူသောအကြည့်နှင့် ပြုံးကာကြည့်ရင်း ..

“ အဲဒါ ဖိုးပလေး လေ … ”

“ ဖိုးပလေး ???… ”

“ ဟုတ်တယ် .. အဲဒါ ဖိုးပလေး .. ဖိုးပလေးပြီးရင် .. ဘာလာမလဲရောသိလား .. ”

“ ဘာလဲ .. ဖိုက်ပလေး လား ???.  ”

သီဟ စပ်မြင်ကပ်ကပ်နှင့် အရွဲ့တိုက်ကာ မေးသည်။ ဒီကောင်မလေး ရူးများရူးနေတာလား။

“ ဟုတ်တယ် … သဒ္ဒါက ရှင်နဲ့ ခရီးအတူ သွားရမှာမို့ ရှင့်ကိုယ်ခံပညာဘယ်လောက်ရှိလဲ သိချင်လို့ ဖိုးပလေးနဲ့ စမ်းလိုက်တာ .. ရှင်ရဲ့တိုက်ခိုက်ရေးစွမ်းရည်ကိုတော့ သိသွားပြီဆိုပါတော့ .. ရှင်ပြောတဲ့ ဖိုက်ပလေး စွမ်းရည်ဘယ်လောက်ရှိလဲဆိုတာ သိဖို့ပဲ ကျန်တော့တယ် .. ဘယ်လိုလဲ ရှင့်ဆီမှာ အဲဒီစွမ်းရည်ကော ရှိရဲ့လား ..  ”

“ သဒ္ဒါ .. မင်း ရူးနေတာလား .. ”

သီဟ တကယ်ပင် လင်းသဒ္ဒါ၏ သဘောထားကို နားမလည်နိုင်။ သို့ပေမယ့် လက်ရှိအခြေအနေက သူ့ကို တောင်တောင်အီအီ တွေးဖို့ အခြေအနေပေးမနေပါ။ သူ့ကိုယ်အောက်တွင် ရှိနေသည့် နူးညံ့လှသော လင်းသဒ္ဒါ၏ အတွေ့အပြင်၊ နီးကပ်စွာရှိနေသော တပ်မက်ဖွယ်မျက်နှာလှလှလေးက သူ့ကို ရွေးချယ်စရာလမ်းတစ်ခုသို့သာ တွန်းပို့နေသည်။ သီဟ၏ ခေါင်းက ငုံ့ကျသွားပြီး လင်းသဒ္ဒါ၏ ရွှန်းစိုနေသော နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့နမ်းသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် သီဟအနမ်း၏ အားအရှိန်နှင့် ညီမျှစွာတုံ့ပြန်ယုံမက သူ၏ ခေါင်းကိုပါ တင်းတင်းဆွဲကာထားသည်။ ပြင်းထန်လှသည့် အနမ်းမိုးများ၏ ခေါ်ဆောင်မှုနောက်တွင် သူတို့နှစ်ဦး၏ ရင်ခုန်သံများသည် အပြင်ကနေ ကြားရမတတ်အောင် ဆူညံနေလေတော့သည်။

သီဟတစ်ယောက် လင်းသဒ္ဒါ၏ ကျောပြင်အား တင်းတင်းဖက်ထားရာမှ လက်ကို အောက်သို့တဖြေးဖြေး နေရာရွှေ့သည်။ တင်ရင်းအိထွေးသည့် တင်သားတွေဆီသို့အရောက်တွင် ဖျစ်ညစ်ကာ သူ့ဘက်ဆွဲယူသည်။ အဝတ်တွေခြားနေသည့်တိုင် နှစ်ဦးသား အင်္ဂါစပ်ချင်းပူးကပ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါကိုယ်လုံးအိအိလေးကြောင့် သူ့လိင်တံက ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်ရာ အခုလိုအနားအထားတွင် သူမ၏ ဆီးစပ်ပေါ်ကို တေ့ကာ ထောက်ထားသလို ဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရအောင် စိတ်တွေလှုပ်ရှားလာတော့သည်။

အိအိဖြိုးဖြိုး တင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်နေရာမှ သီဟ သူ့လက်ကို ရှေ့ဘက်သို့ ပြန်ရွှေ့ပြီး စကတ်အောက်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ ဟိုက် .. အောက်မှာဘာမှ မခံထားပါလား။ မို့မို့တင်းတင်းဖြစ်နေသည့် မြောင်းလေးနေရာသည် အကာအကွယ်မဲ့နေသည့်အပြင် ပကတိပြောင်ရှင်းနေသည်။ သီဟ အကြီးအကျယ် သဘောကျသွားသည်။ နူးညံ့လှသည့် အဝနေရာလေးကို စမ်းကြည့်ပြီး လက်ညိုးနှင့် ထိုးဆွသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ဘယ်အချိန်ကတည်းက စိတ်ပါနေသည်မသိ။  ရွှဲရွှဲစိုနေသည်။ ဟိုဘက်အိမ်မှာ သူ့လိင်တံကို မြင်သွားတုန်းကတည်းကများလား။ တွေးရင်းတွေးရင်းနှင့် သီဟကိုယ်တိုင် စိတ်ဇောထန်လာသည်မို့ လင်းသဒ္ဒါစကတ်၏ အရှေ့ပိုင်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် သူဆွဲလှန်တင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် လက်ဖဝါးကို မှောက်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ပေးသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ထိကပ်ထားသည့် လင်းသဒ္ဒါဆီမှ ညည်းသံ ခပ်သဲ့သဲ့က အပြင်သို့ လွင့်စဉ်ကျသည်။

သီဟ လင်းသဒ္ဒါကိုယ်အောက်သို့ လက်လျှိုသွင်းပြီး ပွေ့ကာမချီသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အလျှော့မပေးပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း မခွာတမ်းနမ်းနေကြမှုသည် ထိုရောအခါမှ တစ်စခန်းရပ်သည်။ သီဟ၏ လည်ပင်းကို ဟီးလေးခိုကာ ထားရင်း လင်းသဒ္ဒါ သူပွေ့ခေါ်ရာ ကုတင်ပေါ်သို့ ရောက်ခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ်သို့ ပွေ့ကာချသည့်တိုင် လက်ကိုမဖြုတ်ပဲ မလွတ်တမ်း အတင်းတွယ်ထားမှုကြောင့် သီဟပါ သူမကိုယ်ပေါ်သို့ ထပ်လျက်သားကျသည်။ အရိုင်းဆန်လှသည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ အပြုအမူတွေကြောင့် တန်ပြန်အဖြစ် သီဟ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် သူမနှုတ်ခမ်းကို ဖိကာနမ်းသည်။ အစပထမတော့ နှုတ်ခမ်းလေးတင်။ ထို့နောက်တော့ လည်တိုင်ကျော့။ အဲဒီနောက် …

“ အင်း … ဟင်း … ဟင်း .. ”

စိတ်လှုပ်ရှားမှု၏ နောက်ဆက်တွဲအဖြစ် လင်းသဒ္ဒါဆီမှ ညည်းသံများက အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်နေသည်။ သီဟနှုတ်ခမ်းနှင့် သူမ အသားဆိုင်တစ်နေရာ ထိတွေ့လိုက်တိုင်း သူမကိုယ်ထဲတွင် မီးတောက်တစ်ခု တိုးပွားလာသလို ခံစားရသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူမ ထိုခံစားမှုကို ထိန်းချုပ်ရန် ပိုခက်ခဲလာသည်။ လင်းသဒ္ဒါ တကိုယ်လုံး တလူးလူးတလွန့်လွန့်ဖြစ်လာယုံမက ပေါင်ကြားရောက်သွားပြီဖြစ်သော သီဟခေါင်းကိုလဲ အတင်းပင်ဖိ၍ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

သီဟ သူ့လျှာကို မနေမနားအလုပ်ပေးနေရင်းမှ လင်းသဒ္ဒါ၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတုံ့ပြန်မှုကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက သဘောကျနေသည်။ ဒီကောင်မလေးသည် ဝံပုလွေမလေးဟု မဆိုရဘူး။ တကယ်ကို အရိုင်းဆန်လှသည်။ သူ့ခေါင်းနှင့် သူမအဖုတ်အား ဖိကပ်ထားသည်များ သူ အသက်ကိုတောင် မနည်းလုရှူရသည်။ တပြတ်ပြတ်မြည်အောင်ပင် အဖုတ်ကို လျက်ပေးနေရင်းမှ သူ့ဘောင်းဘီကို အမြန်ဖြေချသည်။ သူ့ညီတော်မောင်သည် သူ့ကို အလှည့်ပေးပါတော့ဟု တောင်းဆိုနေသည့်အလား ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ခါယမ်းပြီး ထွက်လာသည်။

“ လျက် .. လျက် .. မြန်မြန်လျက် … ဟုတ်တယ် အဲဒီနေရာလေးကို .. နာနာလျက် … ကျမ .. ကောင်းလာပြီး .. ကျမ !!! .. ”

လင်းသဒ္ဒါသည် သီဟ ဘယ်လိုအခြေအနေရှိနေသည်ဆိုတာကို လုံးဝထည့်မတွက်။ သူ့လျှာက ပေးသည့် အတွေ့ကိုသာ မက်မက်မောမော တောင်းဆိုနေသည်။  မျက်လုံးအစုံကိုလဲ မှိတ်ကာထားသည်မှာ သူမအဖုတ်ပေါ်ကို သီဟလျှာရောက်သွားကတည်းက ဖြစ်သည်။ သူမကောင်းကောင်းကြီး အရသာတွေ့နေမှန်း၊ အရသာခံနေမှန်း သိသာလှသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူမနှုတ်မှ အော်ညည်းသံများက သီဟခေါင်းကိုချုပ်ကိုင်ထားသည့် အားအရှိန်နှင့်အတူ တိုးပွားလာပြီး  တစ်ချက်တွင်မူ “အီး“ခနဲ သံရှည်ဆွဲအော်ကာ ရုတ်တရက် ကော့တက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ၊ သီဟတော့ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်သွားမတတ် ခံစားလိုက်ရပြီး သူမလက်ထဲသို့ ဆံပင်အချို့တောင် ကျွတ်ပါသွားသည်။ သူ့ပါးစပ်တစ်ဝိုက်နှင့် မေးစေ့တလျှောက်တွင်မူ အရည်တွေနှင့် ပေပွကုန်သည်။

“ သဒ္ဒါ .. မင်း .. မင်း!!! … ကိုယ်အခုလေးတင် မျက်နှာသစ်လာတာ မသိဘူးလား … ”

သီဟ၏ မခိုးမခန့်အမေးကို တော်တော်ကြာမှ မျက်လွှာပြန်ဖွင့်ကြည့်နိုင်သည့် လင်းသဒ္ဒါ မာဆတ်ဆတ်ပြန်ကြည့်ရင်း တုံ့ပြန်သည်။

“ ရှင် .. ဘာမှအပိုတွေပြောမနေနဲ့ … အဲဒါ ရှင့်အပြစ် …ရှင်လုပ်လို့ဖြစ်တာ …  ကဲ .. ရှင်ဒီအတိုင်း ကျမကို အလှကြည့်နေမှာလား … ”

တောက် !! ။ လင်းသဒ္ဒါ .. မင်းကတော့ကွာ။ အကြောကြီးနှင့် ပြောနေသည့် ဝံပုလွေမချောချောလေးကို ကြည့်ကာ သီဟ စိတ်ထဲ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်သည်။ ကြည့်ပါလား။ သူမအကြည့်တွေကိုက သူ့ကိုစိန်ခေါ်နေသည့်အသွင်။ သီဟ တကိုယ်လုံး adrenaline အရှိန်နှင့် ပူထူတက်ပြီး စိတ်ရိုင်းတွေဝင်သည်။ ချက်ချင်းပင် လင်းသဒ္ဒါ၏ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာ နေရာယူသည်။ တင်းမာနေပြီဖြစ်သည့် လိင်တံကို လက်နှင့်ဆုပ်ကာ ကိုင်လိုက်ပြီး စိုရွှဲနေသည့် မြောင်းတလျှောက် အသာအပေါ်အောက်ဆွဲသည်။

“ အီး … အပိုတွေ လုပ်မနေနဲ့ .. ထည့်မှာသာထည့်စမ်းပါ .. ရှင်ရယ် .. ”

လင်းသဒ္ဒါ စိတ်မရှည်စွာနှင့် လှမ်းပြောသည်။ သီဟ ဂရုစိုက်မနေတော့။ ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လှကွာဆိုပြီး လိင်တံနှင့် အပေါက်ဝတေ့မိသည်နှင့် ဖင်ကြီးကိုကြွကာ တရှိန်ထိုး ဆောင့်သွင်းသည်။ ပြွတ်ခနဲမြည်သံကို တော်တော်ကျယ်ကျယ်ပင် ကြားရပြီးနောက် လိင်တံတစ်ဝက်ကျော်ကျော် တစ်ချက်ထဲနှင့် မြုပ်ဝင်သည်။ လင်းသဒ္ဒါတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ။ သူကမူ တင်းကြပ်လွန်းလှသည့်အတွေ့ကြောင့် လိင်တံတလျှောက် စပ်ဖြင်းဖြင်းတောင်ဖြစ်သွားသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ ခေါင်းကိုမော့ကာ အီးခနဲ အော်ညည်းမိပြီး စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ပဲ ကျန်နေသေးသည့်အပိုင်းကို ခါးအားရော၊ ပေါင်အားရောသုံးကာ တရှိန်ထိုး သွင်းချသည်။ သီဟ၏ နားထဲတွင် ဖြိုးဖြိုးဖျစ်ဖျစ်အသံတွေ ကြားလိုက်သယောင်ရှိပြီး သူ့လိင်တံက ခက်ခက်ခဲခဲနှင့် အဆုံးထိဝင်သွားသည်။

“ အားးးးး … ”

“ သဒ္ဒါ !! … နာသွားလား … ”

ဆွဲဆွဲငင်ငင် အော်လိုက်သည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ အော်သံကြောင့် သီဟ စိုးရိမ်တကြီး မေးမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် သီဟကို အဖြေပြန်ပေးခြင်းမရှိပဲ သူ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကိုသာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ တင်းတင်းစေ့ကိုက်ထားသည့် သူမနှုတ်ခမ်းအစုံက မပွင့်တပွင့်နှင့် ဖြစ်လာကာ ..

“ ရှင် စကားပဲပြောတတ်တာလား … အလုပ်မလုပ်တတ်ဘူးလား .. ”

လင်းသဒ္ဒါ အသံက ယဲ့ယဲ့လေးဖြစ်နေသည့်တိုင် မာန်ကတော့ လုံးဝကိုမလျော့ပေါ။ သီဟ ပြန်ပြောမနေတော့။ အောက်ကလဲနေသေးသည်၊ လေသံကလဲမလျော့ဆိုတာ လင်းသဒ္ဒါလို သမန်းဝံပုလွေမမျိုးကို ပြောတာဖြစ်ရမည်ဟု တွေးမိသည်။ သဘောကျသလို ပြုံးယုံသာပြုံးလိုက်ပြီး ကြပ်ကြပ်သိပ်သိပ် ဝင်နေသည့် လိင်တံကို ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ အတွင်းသားတွေက ပြုတ်တူနှင့် ညှပ်ထားသည့်အလား သန်မာလှသဖြင့် လိင်တံတစ်ဝက်လောက် အပြင်ဘက်ပြန်ထွက်လာအောင်တောင် တော်တော်ကြိုးစားရသည်။ နုနယ်လှသည့် အတွင်းသားတွေ၏ ကျဉ်းမြောင်းပုံသည် ယုံကြည်နိုင်စရာတောင် မရှိ။ ဒီကောင်မလေး အပျိုလေးကို ဖြစ်ရမည်။ တခြား ဘယ်လို အဖိုသတ္တဝါနှင့် တွေ့ထားဖူးပုံမပေါ်။ မာနခဲလေးမို့သာ သူ့ကိုအလျာ့မပေးတမ်း ပြန်ပက်နေတာဖြစ်ရမည်။ တော်တော်တော့ သတ္တိကောင်းတဲ့ဟာမလေးဟု စိတ်ထဲက ကျိတ်ကာ ချီးမွမ်းမိသည်။ သူ လင်းသဒ္ဒါအပေါ် ဘယ်လိုမှ အနိုင်ယူလိုစိတ်မရှိတော့ပေ။ သူမ အကောင်းဆုံးအရသာ ခံစားစေနိုင်ဖို့အတွက်သာ ရည်ရွယ်ပြီး အချက်ကျကျနှင့် စတင်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။

“ အိုး .. ကောင်းတယ် … အီး … အင်း .. အင်း … ထိတယ်ကွာ … အဲဒီလိုမျိုး .. ”

သီဟ ဆောင့်ချက်တိုင်းနှင့်အတူ လင်းသဒ္ဒါကလဲ အောက်ကနေ တန်ပြန်ကော့ကာ လှုပ်ရှားသည်။ အားအင်အပြည့်နှင့် လုပ်နေသည့် သီဟ၏ ဆောင့်သွင်းချက်တိုင်းကို သူမ သဘောကျသည်။ သူမရင်ထဲ နင့်ခနဲ နင့်ခနဲ အချစ်တွေဝင်လာအောင် သွတ်သွင်းပေးနေသလို ခံစားရသည်။ အချက်ရေများလာသည်နှင့်အမျှ သီဟ အပေါ်တွယ်တာသည့် အချစ်တွေက ပိုပိုတိုးပွားလာသည်။ သူမတစ်သက်တာတွင် ဒီလိုအရသာမျိုးကို တစ်ခါမှ မခံစားရဖူးပေ။ အို .. သီဟရယ်။ နင့်ကို ငါချစ်တယ်။ အရမ်းချစ်တယ်။ လင်းသဒ္ဒါ တကိုယ်လုံး အချစ်စိတ်ဓါတ်နှင့် ပူနွေးကာနေပြီး တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ဖြစ်နေရှာသည်။

“ အိုး … ရှီး .. ”

သီဟ နှုတ်မှ အလောတကြီးနှင့် ညည်းသံကြားလိုက်ရပြီးနောက် သူ၏ လှုပ်ရှားမှုက ပို၍မြန်ဆန်လာသည်။ လိင်အင်္ဂါအချင်းချင်း ပွတ်တိုက်နေခြင်းသည် ချွဲကျွိရွှဲစိုနေသောအရည်တွေသာမရှိခဲ့လျှင် မီးပွင့်မတတ်အောင် ပြင်းထန်သည်။ တရကြမ်းဆောင့်နေသည့် သီဟကြောင့် သိပ်မကြာခင် သူပြီးတော့မည် ဆိုတာကို လင်းသဒ္ဒါ နားလည်သည်။ သူမ စိတ်တွေပိုလှုပ်ရှားလာရသလို၊ တကိုယ်လုံးလဲ တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ဖြစ်လာသည်။ မသိစိတ်ကြောင့်ပဲလားမသိ လုပ်မိလုပ်ရာအဖြစ် သူမအတွင်းသားတွေကို လှုပ်ရှားကာ ကစားပေးသည်။ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နှင့် လုပ်တာဖြစ်သည့်တိုင် အတွင်းသားတွေ၏ သန်မာမှုကြောင့် သီဟ ခံစားနေရသော ကာမဒီဂရီက ပိုမြင့်တတ်သည်။ ခေါင်းကိုမော့၊ ခါးကိုကော့ပြီး သီဟ တစ်ယောက် ဖတ်ခနဲ ဖတ်ခနဲ မြည်အောင် ဆောင့်ချလိုက်ပြီး လိင်တံကို လုံးလုံးပြန်မထုတ်မိတော့ပါ။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို အထဲရောက်နေသည့် လိင်တံက ဖောင်းကားတက်လာသလို ထင်လိုက်ရပြီး ထိပ်ဝကနေ အရည်တွေပန်းထွက်ကုန်သည်။ ဒါသည်ကပင် လင်းသဒ္ဒါအတွက် ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်အောင် ဆွဲခေါ်သွားသည်နှင့်တူသည်။ မရှေးမနှောင်းမှာပင် သူမကိုယ်ထဲမှ အရည်တွေစီးထွက်သွားပြီး သီဟ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကိုသာ အားကုန်ဆွဲကာ ဆုပ်ကိုင်ထားမိလေတော့သည်။

.......................................................................

တိတ်တိတ်လေး သီဟ မသိအောင် ထွက်လာရမှုအတွက် လင်းသဒ္ဒါ အနည်းငယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။ လှည့်ကြည့်လျှင် မြင်ရတာမဟုတ်သည့်တိုင် သီဟအိမ်မောကျကာ ကျန်ခဲ့သော သစ်လုံးအိမ်လေးကို လည်ပြန်၍ ကြည့်ကြည့်ဖြစ်သည်။ သူမ၏ အချစ်၊ အသည်းနှလုံးတို့သည် ထိုအိမ်ကလေးထဲရှိ သီဟဘေးနားတွင် မခွဲတမ်းကျန်နေခဲ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သီဟကို သူမ၏ လက်တွဲဖော် (mate) အဖြစ် ရွေးချယ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ နောက်လှည့်တကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေသည့် လင်းသဒ္ဒါ ၊ သူမမျက်စိထောင့်တွင် အရိပ်တစ်ခု၏ လှုပ်ရှားမှုကို မြင်သည်။ သူမတကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားပြီး ရန်သူဖြစ်က တုံ့ပြန်ရန် အသင့်ပြင်လိုက်သည်။ အမှောင်ရိပ်က ထွက်လာသူက တခြားသူမဟုတ်။ ဦးဗျဂ္ဂ။ သို့သော် ဦးဗျဂ္ဂ၏ မျက်နှာအနေအထားက မချိုမချဉ်နှင့် ဖြစ်နေသည်။

“ နင် .. ဟိုကောင်နဲ့အိပ်ခဲ့တာ ငါသိနေတယ် … ”

လင်းသဒ္ဒါ တော်တော်နှာကစ်သွားသည်။ သူမဘဝတလျှောက်တွင် ဦးဗျဂ္ဂသည် သူမကိုဘယ်သောအခါမှ အရာမသွင်းခဲ့။ သူ့ကြောင့်သာ သူမအဖေသည် သူမကို ချစ်ပေမယ့် မျက်နှာသာမပေးနိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အခုလဲ သူမ၏ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စတွင် ဝင်ပါပြန်ပြီ။

“ ဒီမှာ ဦးဗျဂ္ဂ .. ဒါ ကျမရဲ့ကိုယ်ပိုင်ကိစ္စ .. ရှင်ဝင်ပါစရာမလိုဘူး … ရှင်ကျမ အဖေကို သတင်းပို့ချင်ပို့ .. ပြောချင်ပြော .. ကျမ ဂရုစိုက်မနေဘူး .. ”

“ မပြောပါဘူး … အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ငါ ဘယ်သူမှ ပြောဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး … ”

လင်းသဒ္ဒါ ဦးဗျဂ္ဂ၏ စကားကို သင်္ကာမကင်း ဖြစ်မိသည်။ ဒီလူကြီး ဘာရည်ရွယ်ချက်နှင့် သူမကိုဒါတွေ လာပြောနေရတာလဲ။ သူမ မျက်မှောင်ကျုံ့၍ ဦးဗျဂ္ဂကို ကြည့်သည်။

“ လင်းသဒ္ဒါ .. နင်တစ်ခု သတိထားမိလားမသိဘူး .. နင့်အဖေ သိဒ္ဓိရဲ့အသက်က မနည်းတော့ဘူး … နောက်ထပ်တစ်နှစ်၊ နှစ်နှစ်လောက်နေရင် နင့်အဖေ ခေါင်းဆောင်နေရာကနေ ဆင်းပေးရတော့မှာပဲ .. အဲဒီအခါ ဘယ်သူ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်မယ်ထင်သလဲ .. နင်သိလား … ”

လင်းသဒ္ဒါ ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲဖြစ်သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ဦးဗျဂ္ဂကို စကားပြန်မပြောနိုင်။ ဦးဗျဂ္ဂကလဲ လင်းသဒ္ဒါကို စကားအဖြစ်နှင်သာ မေးခြင်းဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါဆီမှ ဘာမှအဖြေမရသည့်တိုင် သူ့စကားကို ဆက်ကာပြောသည်။

“ အစဉ်အလာအရဆိုရင်တော့ .. နင်ပဲ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်မှာပဲ လင်းသဒ္ဒါ .. သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်းဖြစ်နေသည့်တိုင် နင်ရဲ့စွမ်းဆောင်ရည်၊ နင့်အဖေရဲ့နောက်ခံ အင်အားတွေနဲ့ ပေါင်းလိုက်ရင် နင် ခေါင်းဆောင်လုပ်မှာကို ငြင်းကျမယ့်လူ သိပ်ရှိမယ် မထင်ဘူး .. သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေလဲ မကြိုက်ချင်သာ မကြိုက်မယ် .. ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းတော့ ထုတ်ပြောကြမှာမဟုတ်ဘူး .. ဒါပေမယ့်  .. လင်းသဒ္ဒါ ..“

လင်းသဒ္ဒါ ဦးဗျဂ္ဂစကားတွေ ဘယ်ကို ရည်ညွှန်းနေသည်ဆိုတာကို သူမ နားလည်လာသည်။ ပြီးခဲ့သည့် အချိန်ပိုင်းအတွင်းမှ ရရှိခဲ့သည့် အပျော်တွေသည် သူမ ရင်ထဲမှ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် အကုန်ပျောက်ကွယ်ကုန်သည်။

“ ဒါပေမယ့် .. လင်းသဒ္ဒါ .. နင်ကသာ သီဟကို နင့်ရဲ့လက်တွဲဖော်အဖြစ် ရွေးချယ်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့ အဖြေက တစ်မျိုးဖြစ်ကုန်လိမ့်မယ် … သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်မပြောနဲ့ ရိုးရိုးသမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်းတွေတောင် လက်ခံမှာမဟုတ်ဘူးလို့ ငါပြောရဲတယ် .. နင့်အမေ ဘယ်လိုအဖြစ်မျိုးနဲ့ ကြုံခဲ့ရတယ်ဆိုတာ နင်မမေ့လောက်ဘူး ထင်တယ် .. ”

“ တော်တော့ !!! ..  ရှင် ဆက်မပြောနဲ့တော့ …  ”

လင်းသဒ္ဒါ သူမ နားနှစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ပိတ်ကာထားရင်း ဦးဗျဂ္ဂကို ဒေါသတကြီးအော်ကာ တုံ့ပြန်သည်။ သို့ပေမယ့် ဦးဗျဂ္ဂသည် လင်းသဒ္ဒါ၏ တုံ့ပြန်မှုကို ဂရုစိုက်မနေပါ။ မခိုးမခန့်သာ ရယ်နေသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ဦးဗျဂ္ဂကို နာနာကျည်းကျည်း တစ်ချက်စိုက်ကြည့်သည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ ကိုယ်လေးသည် တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါသွားပီး ရုတ်ချည်းဆိုသလို မျက်နှာကိုလက်နှင့်အုပ်၍ ဦးဗျဂ္ဂရှေ့မှ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။

..................................................................

နံနက်ခင်း၏ လင်းရောင်ခြည်သည် နွေးထွေးစွာဖြင့် လောကကို နှုတ်ဆက်နေသည်။

သီဟ လင်းသဒ္ဒါနောက်မှ မျက်ချည်မပြတ် လိုက်လာရင်း သူမနှင့်ပတ်သက်သည့် အကြောင်းတွေကို စဉ်းစားနေမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူ့ကို ခရီးထွက်ဖို့လာခေါ်သည့် အချိန်ကတည်းမှ အခု ရွာအပြင်ဘက်သို့ ရောက်လာသည့် အချိန်တိုင် စကားတစ်ခွန်းမှ မဆိုသေးချေ။ သူမ၏ မျက်ရိပ်မျက်ကဲကို ကြည့်လိုက်ယုံနှင့် လင်းသဒ္ဒါ စိတ်ညစ်ညူးကာ တစ်ခုခုကို မကျေမချမ်းဖြစ်နေသည့်အသွင်ပေါက်နေမှန်း သီဟ အတတ်သိသည်။ နေရောင်ခြည်က နွေးထွေးနေပေယ့် လင်းသဒ္ဒါ၏ ပုံစံက နေရောင်ခြည်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ပင်။ သူမ ဘာကို အလိုမကျ ဖြစ်နေရတာလဲ …။

သီဟ ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်သည်။ လင်းသဒ္ဒါနှင့် သူသည် အစပိုင်းတုန်းကတော့ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အကျောမခံချင်သည့် စိတ်နှင့် အနိုင်မခံ၊ အရှုံးမပေးပဲ အချစ်ပွဲကို အပြိုင်ကြဲခဲ့ကြသော်လည်း၊ အဆုံးသတ်တွင်မူ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် နှစ်နှစ်ကာကာ တွယ်တာသွားကြမှန်း သိသာလှသည်။ သူနောက်ဆုံးမှတ်မိသည်က လင်းသဒ္ဒါ သူ့ကို အချစ်ရည်လဲ့နေသည့်မျက်ဝန်းများနှင့် ကြည့်ရင်း သူ့လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးကာ မှေးနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အဲဒီနောက် အင်တိုက်အားတိုက် အချစ်ပွဲကို ဦးဆောင်ခဲ့ရသည့်အကျိုးဆက်ကြောင့် သီဟ မောမောပန်းပန်းနှင့် အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိပ်ယာက နိုးသည့် အချိန်တွင် သူမ မရှိတော့။ သို့ပေမယ့် သီဟ တောင်တောင်အီအီ လျှောက်မတွေးနေပဲ သူမ တိတ်တိတ်လေး ပြန်သွားတာဖြစ်ရမည်ဟုသာ တွက်ထားခဲ့သည်။ အခု မနက်လင်းလို့ ခရီးသွားဖို့ ပြန်လာခေါ်သည့် အချိန်တွင်မူ လင်းသဒ္ဒါ၏ ပုံစံက တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့် အချိန်ကနှင့် တခြားစီပင်။ သီဟ လင်းသဒ္ဒါ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာကို မေးချင်သော်လဲ တောက်လျှောက် သူ့ကို လှည့်မကြည့်ပဲ ရှေ့ကနေသုတ်သုတ်သွားနေမှုကြောင့် မေးခွင့်မသာသေးပေ။

နှစ်ဦးသား သုတ်ခြေတင်ကာ သွားလာမှုကြောင့် သိပ်မကြာခင်ပင် ရွာအလွန်ရှိ တောနက်ထဲသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါ အခု ခေါ်လာခဲ့သည့် လမ်းကြောင်းသည် သီဟ လာစဉ်ကနှင့်မတူ။ တောတောင်၏ အနေအထားက ဆန်းပြားသလို၊ ပေါက်ရောက်နေသည့် သစ်ပင်ချုံနွယ်တွေ၏ သွင်ပြင်ကလဲ ထူးဆန်းလှသည်။ သီဟတစ်ယောက် နောက်ထပ်ကမ္ဘာတစ်ခုထဲ ရောက်သွားသလို ခံစားရသည်။ သူ့မျက်စိကို ရှင်ရှင်ထားကာ ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားကို လေ့လာမိနေသည်။ ကွန်မန်ဒိုအဖြစ် ကျင်လည်ခဲ့ရသည့် အတွေ့အကြုံအရ နေရာစိမ်းတစ်ခုသို့ရောက်တိုင်း သီဟ ဘယ်တော့မဆို အသင့်ဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ထားတတ်သည်။ လက်ထဲက ရိုင်ဖယ်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သတိကို အမြင့်ဆုံးဒီဂရီအထိရောက်အောင် လှုံဆော် (alert) ထားလေသည်။

စိမ်းစိုနေသည့် တောနက်ထဲတွင် လူသားနှစ်ဦးသည် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့် ခရီးထွက်နေကြသည်မှာ တောကောင်နှစ်ကောင် ရွေ့လျားနေသည်နှင့်တောင် တူနေလှပေသည်။

အပိုင်း ( ၂) ဆက်ရန် >>>>>>