တစ်ခါတုန်းက ကျွန်းရွှေဝါ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။
“ အူး အူးးးးး ဟူးးးးးးးးးး ”
“ ဝူးးးး ဝူးးး တူးးး
“ ဝု ဝု အူ အူ ဝူးးးးးးးးးးးးး ”
ညဉ့်သန်းခေါင်ယံ ( – ) မြို့ပြင် တိုးချဲ့ရပ်ကွက်တွင် ရပ်ကွက်အနောက်ဖျားမှ ခွေးအူသံကြီးမှာ အလယ်ပိုင်းထိ ဆူညံစွာ အော်ညီးလို့နေသည်။ ထိုနောက် ၄င်းခွေးအူသံကြီးမှာ ရပ်ကွက်မြောက်ဖျားပိုင်းသို့ ရွေ့လျားလာရာ
“ အူးးးး ဝူအူ ဝူးးးး ဝူးးးးး အူးးးး ဝုအူ ”
“ ဝု ဝု ဝု ဝူးးးးး အူ ဝူးးးး ဝု ”
ခွေးအူသံများ အော်ငြီးနေရာမှ ရုတ်တရက် ရပ်သွားခဲ့သည်။ မြောက်ဖျားပိုင်း အိမ်တစ်အိမ်တွင်
“ ဘွတ်ဘွတ် ပြွတ် အားးး ရှီးးးးး ဗျစ်ဗျစ် ဘွတ် ဘတ်ဘတ် အားးး အအ ဟူးးးးး အင်းအင်းးးးအင့် ဘွတ် ပြွတ် အမလေးးး အားးးး ရှီးးးး ဟူးးးး အားးး အ ဟူးးးးး မြန် မြန်လေးးးး အားးး ဟုတ်တယ် ဘွတ်ဘွတ် ”
“ နာနာလေး ဆောင့်လုပ်စမ်းပါ အားးး အီးးရှီးးး အားးးး အင်း ရှီးးး ကောင်းလိုက်တာ ကိုမိုးရယ် အားးး ဘွတ်ဘွတ် ဗျစ် စွပ်စွပ် ဘွတ် အားး ရှီးးးး”
မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးနေသော အသံများ ထွက်ပေါ်နေလျက်ရှိသည်။ မိန်းမဖြစ်သူမှာ လေးဖက်ကုန်းပေးထားသဖြင့် ယောင်္ကျားလုပ်သူမှာ ခါးလေးအားကိုင်ပြီး စွံ့ကားကောက်ချိတ်နေသော ဖင်ကြီးအား နောက်ကနေ တဖန်းဖန်း လိုးနေတော့သည်။
လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်ခန့်လောက်မှ ကျူးကျော်ရပ်ကွက်များတွင် လှည့်လည်နေထိုင်ရင်း မိုးလွင်မှာ ညီမဖြစ်သူ၏ ဖင်ကြီးအား မှန်းမှန်းဂွင်းထုနေရသည်။ အေးနွယ်ကလည်း အစ်ကိုဖြစ်သူ မိုးလွင်အား မိန်းမ မလိုက်စားရန် ခဏခဏ ပြောလေ့ရှိသည်။
တနေ့တွင် မိုးလွင် အလုပ်ကအပြန် အေးနွယ်မှာ ထမင်းအိုးငှဲ့နေရင်း အောက်စလွတ်ကာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အတိုင်းသား ပေါ်နေတော့သည်။ မိုးလွင်မှာ ကြုံရာကျဘမ်းလုပ်ရင်း မျိုးမျိုးမြတ်မြတ် ငွေဝင်သောနေ့တွင် အရက်ကလေး တထွေထွေ ဖြစ်နေတတ်သည်။ ယနေ့တွင် ငွေစလေး ရွှင်နေသဖြင့် အရက်သောက်ပြန်လာရာ မထင်မှတ်ပဲ ညီမဖြစ်သူ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးအား တွေ့လိုက်ရ၍ လီးတောင်နေလျက် ရှိသည်။ ညပိုင်းတွင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ အတင်းတက်လိုးလိုက်လေသည်။
“ ကိုမိုး မောင်နှမချင်းပါ အစ်ကိုရယ် မလုပ်ပါနဲ ”
မိုးလွင်မှာ မူးလဲမူး မှန်းနေတာလည်း ကြာပြီ ဖြစ်သဖြင့် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ၅ ချီလောက် လိုးပစ်လိုက်သည်။ အေးနွယ်မှာလည်း အစပိုင်း မောင်နှမချင်းမို့ ရှက်မိသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် သူကိုယ်တိုင် မိုးလွင်လီးကြီးအား စုပ်ပေးပြီး ညတိုင်း အလိုးခံတော့သည်။
ဧရာဝတီမြစ် အနောက်ဖက်ကမ်းမှ မိုးလွင်နှင့် အေးနွယ်တို့ မောင်နှမ တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ လုပ်ကိုင်စားသောက်ရင်း ကျူးကျော်ရပ်ကွက်များတွင် နေထိုင်ကြရာ နိုင်ငံတော်အစိုးရရဲ့ ဖျက်သိမ်းခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ ထို့နောက်တွင် တိုးချဲမြို့သစ် ထပ်ချဲ့သည့်အတွက် မြေကွက်များရိုက်ပေးပြီး မဲနိုက်ရာ မိုးလွင်နှင့် အေးနွယ်တို့ မြို့စွန်ကပ်၍ ဖောက်ထားသော လမ်းတွင် မြေကွက် တစ်နေရာ ရရှိလိုက်သည်။
ထိုရပ်ကွက်ထဲတွင် ထမင်းဆိုင်လေး ဖွင့်လိုက်ရာ တဖြည်းဖြည်း ရောင်းကောင်းလာသည်။ ဆိုင်ထပ်မချဲ့နိုင်သေးသဖြင့် အိမ်ကို နှစ်ထပ်မြှင့်ဆောက်ကာ အောက်ထပ်တွင် ထမင်းဆိုင် အပြည့် ဖွင့်လိုက်သည်။ အချက်အပြုတ် အခန်းနှင့်ကပ်လျက် အခန်းလေးကိုခွဲ၍ အေးနွယ်တို့ ဦးလေးလင်မယားအား ရွာမှ လှမ်းခေါ်ကာ ဆိုင်အကူသဘောမျိုး ခေါ်ထားလိုက်လေသည်။
သူတို့၏ မျက်နှာစာမှာ မြို့ရှိပြီး ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် တချို့ခြေတန်ရှည် အိမ်လေးများ တစ်ချို့ မဆောက်ရသေးသော အိမ်များလည်း ရှိသည်။ လမ်းမတန်းဘေး မဲပေါက်သူများက ပျော်နေကြပြီး အတွင်းဘက် မဲပေါက်သူများက တောက်တခေါက်ခေါက်နဲ့ပေါ့။
ထမင်းဆိုင်လေးမှာ ည ၉ နာရီဆို ပုံမှန် ဆိုင်သိမ်းလေ့ရှိသည်။ ဆိုင်နာမည်က “ကျွန်းရွှေဝါ” ဖြစ်သည်။ အေးနွယ်မှာ ရောင်းရငွေများ သေချာစစ်ကာ သိမ်းဆည်းရင်း..
“ ဦးလေးမြိုင် တံမြက်စီးလှည်း ရေဖြန်း၊ ပြီးရင် ဆိုင်တံခါး ပိတ်လိုက်တော့”
ဟု တစ်ဆက်ထဲ ပြောလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ရေချိုးရန် ဆိုင်အနောက်ဖက်က ရေချိုးကန်လေးဆီသို့သွားကာ ရေချိုးနေတော့သည်။
အေးနွယ်မှာ ရေချိူးနေစဉ် ဆပ်ပြာတစ်ကိုယ်လုံးတိုက်ရင်း ပေါင်ကြားမှ အဖုတ်ကြီးဆီသို့ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်တိုက်လိုက်ပြီး ရေအဝချိုးလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားရာ ရေချိုးနေသည်ကို ချောင်းကြည့်နေသူတစ်ယောက် ရှိနေတာကိုတော့ သူမ မသိနိုင်ပေ။ ထိုသူမှာ ဦးမြိုင်ဖြစ်ပြီး အေးနွယ်တို့ မောင်နှမချင်း လိုးနေကြသည်ကို သိရှိနေသည်။
အေးနွယ် အိမ်ပေါ်သို့တက်ကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်အိပ်နေသော အစ်ကိုဖြစ်သူ မိုးလွင်အား တစ်ချက်ကြည့်၍ ညဝတ်အင်္ကျီအရှည်အား ခေါင်းမှစွပ်ချလိုက်ပြီး ရေလဲထမိန်အား ချွတ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်တက်ကာ မိုးလွင် ပုဆိုးအား ခါးထိဆွဲတင်ပြီး လီးကြီးအား ကုန်းစုပ်လိုက်တော့သည်။ လီးကြီးမှာလည်း တဖြည်းဖြည်း ထောင်မတ်လို့လာသည်။
“ ကိုမိုး ညီမလေး စောက်ဖုတ်လည်း ယက်ပေးလေ”
“ ညီမလေး ပက်လက်လှန်လိုက်လေ လာဒီဘက်”
အေးနွယ်လည်း ပက်လက်လှန်အိပ်ကာ ညဝတ်အင်္ကျီကို ဗိုက်ပေါ်ထိ လှန်တင်လိုက်သည်။ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကားရင်း စောက်ဖုတ်ကြီးအား ဖြဲထားပေးရာ မိုးလွင်လည်း တပြတ်ပြတ်နှင် ယက်နေတော့သည်။ စောက်စိလေးအား ထိုးကလှော်ရင်း စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ လျှာနှင့် မွှေပေးလိုက်သည်။
“ အားးး အီးးး အင်း အိုးးးးးး ရှီးးးး အားးးး”
“ အားးးး ကောင်းးးလိုက်တာ အိုးးးး ရှီးးး အင့်အင့်”
အေးနွယ်တစ်ယောက် တဟင်းးဟင်းးး ညီးရင်း တွန့်လိမ် ကော့ပျံနေတော့သည်။
“ ကိုမိုးးး ညီမလေး မနေနိုင်တော့ဘူးးးး လိုးပေးပါတော့”
“ အားးးး အိ အူးးး ရှီးးးး ”
မိုးလွင်လည်း လီးကို သေချာတေ့၍ တဘွတ်ဘွတ်နဲ့ လိုးတော့သည်။
“ ပြွတ် ဘလွတ် ဗျစ်ဗျစ် ဘွတ်ဘွတ် အားးး အားး အင့် အင့် အီး ဟီးးး ဗျစ်ဗျစ် ”
လိုးနေရင်း နိုးလေးနှစ်ဖက်အား စို့ပေးလိုက်ရာ
“ အားးး ရှီးးး ဟုတ်တယ် ကိုမိုးးး စို့စို့ အားးး အီးးး ”
အေးနွယ် မျက်စိလေးမှာ စင်းနေပြီး မိုးလွင်လီးကြီးအား စောက်ပတ်အတွင်းသားများနှင့် ညှစ်ပေးနေသည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် ပလွတ် ဘွတ်ဘွတ် ”
မိုးလွင်မှာ နို့လေးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာပြောင်းစို့ရင်း ဖိဖိလိုးနေသည်။ အချက် ၈၀ လောက်တွင် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများ၏ ညှစ်နေသောဒဏ်ကို မခံနိုင်ပဲ လရည်များ တဖျောဖျောနှင့် ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ အေးနွယ်လည်း စောက်ခေါင်းအတွင်း ပူနွေးလာကာ ခါးကော့တက်သွားပြီး စောက်ရည်များပန်းရင်း လီးအရင်းထိ အဖုတ်ကြီးအား ထိုးကပ်ထားလိုက်သည်။
“ အားးး ဟူးးးး အီး ဟီးး အ အ ဟူးးးးးး”
မောင်နှမနှစ်ယောက် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လိုးပြီး အိပ်ပျော်သွားကြလေတော့သည်။
—————————————
ထမင်းဆိုင်လေးမှာ ပိုပိုနာမည်ရလာ၍ အကူ စားပွဲထိုး ကလေး ၃ ယောက်ကို ခေါ်ထားရလေသည်။ ဝင်ငွေတိုးပွားလာသလို အေးနွယ်မှာလည်း ရွှေတွဲလဲ ငွေတွဲလဲနဲ့ နေနိုင်လာသည်။
သို့သော် တစ်ခုဆိုးသည်က အစ်ကိုဖြစ်သူ မိုးလွင်မှာ မနက်လင်းပြီဟေ့ဆိုလျင် အရက်တန်းသောက်တော့သည်။ တနေကုန် အပြင်မှာပဲနေသဖြင့် ထမင်းဆိုင်ကိုလည်း ဂရုမစိုက်တော့ပေ။ ထို့ကြောင့် အေးနွယ်မှာလည်း ဦးလေးမြိုင်ကိုသာ အားကိုးလာရတော့သည်။ အသားငါး၊ ဟင်းသီးဟင်းရွတ် ဝယ်လျင်လည်း ဦးလေးမြိုင်ကိုသာ အဖော်ခေါ်သွားရတော့သည်။
မိုးလွင်မှာ ညပိုင်းပြန်လာလျင်လည်း တန်းအိပ်တော့သည်။ အေးနွယ်မှာလည်း လီးနှင့်ဝေးလာသဖြင့် ရာဂစိတ်လေးများ ထကြွနေတော့သည်။
တနေ့ မိုးလွင်တစ်ယောက် မူးရူးကာ ည ၁၀ နာရီထိ ပြန်မလာတော့ပေ။ အေးနွယ်လည်း အိမ်အောက်ထပ်ဆင်းကာ ဦးမြိုင်နဲ့အတူ ဆိုင်အတွင်းရှိ ခုံတန်းလျားပေါ်တွင် စကားပြောရင်း မိုးလွင်းပြန်အလာကို ထိုင်စောင့်နေသည်။
“ ဦးမြိုင် အရီးလေး အိပ်ပြီလား ”
“ အင်းး ငါ့တူမ နင့်အရီးလေးက ကျန်းမာရေး မကောင်းရှာဘူး ကြာပါပြီ ”
တဖြည်းဖြည်း ညနက်လာရာ အေးနွယ်မှာ ခုံတန်းလျားပေါ်တွင် လှဲနေရင်း အိပ်ပျော်သွားပြီး အိပ်မက်မက်နေသည်။ အိပ်မက်ထဲတွင် မိုးလွင်မှာ အိမ်ပြန်လာပြီး သူမကို အပေါ်မှ လိုးပေးနေသည်။ ခါတိုင်းလို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မလိုးပဲ ဖြေးဖြေးချင်း လိုးနေသဖြင့်
“ ကိုမိုးရယ် ဆောင့်ဆောင့် လိုးစမ်းပါ ”
“ အားရှီ ဘွတ်ဗျစ် ဘွတ်ဘွတ် အင့်အင့် ”
အောက်က ဖင်ကြီးအား ကော့ပေးရင်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ
“ ဟင်… ဦးမြိုင် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ဖယ်ပါ ဆင်းပါရှင် ”
ဦးမြိုင်မှာ ခြေတစ်ဖက်က အောက်ထောက်ထားပြီး တန်းလျားခုံလေးအား ခွလျက် အေးနွယ် အပေါ်မှ လိုးနေသည်။
“ ငါ့ကို ခွင့်လွတ်ပါ တူမကြီးရာ။ ဟိုတနေ့ညက နင်နဲ့ မိုးလွင်တို့ လိုးကတည်းက ငါလည်း နင့်ကို လိုးချင်နေတာပါ။ ငါ့မိန်းမကလည်း ရောဂါသည်မို့ မလိုးရတာ နှစ်ချီနေပါပြီ ”
ဦးမြိုင်မှာ စကားလည်းပြော အောက်ကလည်း အလိုးမပျက်ပေ။ အေးနွယ်မှာလည်း ဟန်ဆောင်ပြီး ငြင်းနေပေမယ့် စောက်ဖုတ်ကြီးအား မသိမသာ ကော့ပေးနေသည်။
“ အားးး အင့် ဟင့် အိ အားးး ဘွတ် ဗျစ်ဗျစ်”
“ ဒီကိစ္စ နှုတ်လုံပါစေနော် ဦးမြိုင် ”
“ အင်းပါဟ”
“ ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ် ဗျစ် ဗျစ် ”
နှစ်ယောက်သား စကားတပြောပြောနှင့် အလိုးရပ်မသွားပဲ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေကြသည်။ ဦးမြိုင်လည်း အေးနွယ်က ခွင့်ပြုသည်နှင့် သူလီးကြီးကို ပြန်ကြွပြီး လီးအဆုံးထိ ဖိဖိလိုးတော့သည်။
“ အားးးး အ ကောင်းးး ကောင်းးတယ် ဦးမြိုင်ရယ်။ ဟုတ်တယ် အားးးး ဆောင့်ဆောင့် နာနာလေးဆောင့် အင့်အင့် အားးး ရှီးးး ဗျစ်ဗျစ် ဘွတ် ဘွတ် အူးးး အီးးးး ဟင်းးးး ”
ဦးမြိုင်မှာလည်း အပေါ်ကဖိအချ အေးနွယ်ကလည်း အောက်ကကော့ပေးချိန် ဆုံတဲ့အခါ နှစ်ယောက်စလုံး တအီးအီး တဟင်းဟင်းနှင့် အော်ညီးလို့နေသည်။ ဦးမြိုင်မှာ ရုတ်တရက် စောက်စိလေးအား ချေပေးပြီး အချက် ၄၀ ခန့် မနားတမ်း လိုးပစ်လိုက်ရာ
“ အားးး အ အ အီးးးး အမလေးးး အားးးး ရှီးးးးးး ”
အေးနွယ်မှာ ဖင်ကြီးအား ကော့ထိုးပေးရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ ဦးမြိုင်မှာလည်း လီးတလျှောက် နွေးကနဲ့ဖြစ်ကာ လရည်များ ဒလဟော စောက်ခေါင်းထဲကို ပန်းထည့်ပေးလိုက်တော့သည်။
“ အားးးး ရှီးးးး အိ အီးးးးး ”
ထိုနောက် လီးကို အဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရာ စောက်ရည်များ လရည်များ ကပ်ပေနေသော လီးကြီးကို အေးနွယ်က အငမ်းမရ ထစုပ်နေတော့သည်။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား အနားယူလိုက်ကြပြီး အေးနွယ်က နာရီကြည့်လိုက်ရာ မနက် ၅ နာရီခွဲကျော်၍ လင်းစပြုနေပြီ ဖြစ်သည်။
ဦးမြိုင်အား တန်းလျားပေါ် လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး လီးကြီးပြန်မာလာအောင် အေးနွယ်က အောက်ကထိုင်ပြီး စုပ်ပေးနေသည်။ လက်တစ်ဖက်က လီးအရင်းကို ကိုင်ထားပြီး စုပ်ရင်း၊ ကျန်တစ်ဖက်က ပေါင်ကြားအတွင်းရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပွတ်သပ်နေသည်။
၁၀ မိနစ်ခန့် စုပ်ပေးပြီးတော့ အေးနွယ်မှာ ဦးမြိုင် အပေါ်မှ တက်ခွပြီး တဘွတ်ဘွတ်နှင့် ဆောင့်လိုးနေတော့သည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများနှင့် လီးကြီးကိုညှစ်ကာ ဖင်ကြီးအား စကောဝိုင်းပေးနေချိန်
“ မအေးနွယ်…. အစ်မအေးနွယ် နိုးပြီလားဗျိူ့ ခဏထပါဦးးး”
“ ဟင်… ဦးမြိုင်… ကျွန်မ အိမ်ပေါ်တက်တော့မယ်။ ပြီးမှ တံခါးဖွင့်နော် ”
“ အေးအေး.. နင်အရင်တက်သွားးး ”
“ ဟုတ်ဟုတ် ”
အေးနွယ် အိမ်ပေါ်ရောက်မှ ဦးမြိုင် တံခါးသွားဖွင့်ရာ
“ ဟာ… မောင်ထွန်းတို့ပါလား ဘာဖြစ်ကြတာလဲ”
မိုးလွင်အား ပွေ့ချီခေါ်လာကာ
“ ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး ဦးမြိုင်ရေ။ ညက ဖဲဝိုင်းမှာ အတူရှိရင်း မိုးလွင် အိမ်ပြန်မယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတာ။ ကျနော်တို့ ပြန်လာတော့ အနောက်ဖက်ပိုင်းက မြှောင်းဘေးမှာ လဲနေတာတွေ့လို့ လာပို့တာပါ။ ကျနော်တို့ ပြန်ဦးမယ်ဗျာ ညက တစ်ညလုံး မအိပ်ရသေးဘူး မိုးလင်းထားတာ ”
“ အေးအေး ကျေးဇူးပါ ငါ့တူတို့ရာ ”
“ အေးနွယ်… ဟေးးး အေးနွယ်… ဒီမှာ မိုးလွင် လဲနေလို့… မောင်ထွန်းတို့အုပ်စု လာပို့သွားတယ် ”
“ ဟုတ် ဦးမြိုင် လာပြီ ”
မိုးလွင်အား ဦးမြိုင်နှင့် အေးနွယ်တို့ နှစ်ယောက်တွဲပြီး အိမ်ပေါ်သို့ တင်ပေးကာ
“ ဦးမြိုင် ဆိုင်ဖွင့်လိုက်တော့။ ကျွန်မ စျေးကို တစ်ယောက်ထဲ သွားမယ်။ အပြန်ကြမှ မနိုင်ရင် တစ်ယောက်လောက် လူခေါ်ပြီး သယ်ခိုင်းတော့မယ်”
မိုးလွင်အား ခြင်ထောင်ချပေးရင်း အေးနွယ်မှာ ဦးမြိုင်ကို လှမ်းပြောလိုက်လေသည်။
ထိုနေ့မှစ၍ မိုးလွင်သည် အိပ်ယာထဲ လဲနေတော့သည်။ မနက်နှင့် နေ့လည်ဆို အကောင်း၊ ညနေစောင်း ရောက်လျင်
“ ဟီးးးးးး ဟီးးးးးးး ချမ်းတယ် ချမ်းတယ် ချမ်းတယ်။ ဟ… လုပ်ကြပါဦးးး… အမလေးးးးး ပူလိုက်တာ အားးးး အီးးး ပူတယ် ပူတယ်”
အိမ်အပေါ်ထပ်မှ အော်ဟစ်နေတော့သည်။ ၃ ရက်လောက်ထိ ယပ်ခပ်ပေးလိုက်၊ စောင်ခြုံပေးလိုက်၊ ဆေးမှီးတိုလေးတွေ တိုက်လိုက်နှင့် မသက်သာပေ။ ၅ ရက်မြှောက်နေ့တွင် ဆေးရုံတင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြပြီး
“ ကဲ — အေးနွယ် ဆေးရုံယူသွားမယ့်ဟာတွေ ခြင်းထဲထည့် – ငါ ကားသွားခေါ်ပေးမယ်”
“ ဟုတ် ဦးမြိုင် — ကျွန်မ စီစဉ်ပြီး ထည့်ထားလိုက်မယ်။ ကားသာ သွားခေါ်လိုက်တော့ ”
“ ဟီးးးးးး ဟီးးးးးးး အားးးးး အမလေးးးးး သေပါပြီဗျ။ ဟီးးးး ဟီးးးးး ချမ်းးးးတယ် ချမ်းးးးတယ်။ အူးဟူးးးးးး အီးးးးးး ပူလာပြန်ပြီ အမလေးဗျ ”
မိုးလွင်တစ်ယောက် ဝေဒနာကို အလူးအလဲ ခံစားရင်း စကားပြောလိုက် သတိလစ်လိုက် ဖြစ်နေတော့သည်။
“ မင်းတို့ထွက်သွားးး သွားကြ ငါ့နားမလာကြနဲ့”
“ ဟီးးး ဟီးး အီးးးးးး ”
အနီးအနားက အိမ်များမှ လူတွေလည်း ဝင်လာကြပြီး မိုးလွင်အား အိမ်ပေါ်မှ အောက်သို့ချကာ ဦးမြိုင်ငှားလာသော ကားပေါ် တင်ပေးလိုက်ကြသည်။ ထို့နောက် ဆေးရုံသို့ လိုက်ပို့ပေးကြသည်။
—————————————–
အေးနွယ်မှာ အစ်ကိုဖြစ်သူ မိုးလွင်အား ဆေးရုံတင်ပြီး အခန်းငှား လိုအပ်သည်များကို ဝယ်ခြမ်းနေရသည်။ လူနာ အသုံးဆောင်ပစ္စည်းမျာ ဝယ်ပြီးသည်နှင့်
“ ဦးမြိုင် အိမ်ပြန်လိုက်တော့ ဆိုင်ဖွင့်ထားလိုက်။ ကျွန်မ ရွာကအမျိုးတွေကို အကြောင်းကြားထားတယ်။ သူတို့လာမှ ပြန်ခဲ့တော့မယ် ”
“ အေးးး ဒါဆို ငါပြန်မယ်။ ဆိုင်အတွက် စိတ်မပူပါနဲ့။ အကုန်ကြည့် စီစဉ်မယ်။ သွားပြီဟေ့”
“ ဟုတ်ဟုတ် ဦးမြိုင်”
ဆိုင်ကတော့ ပိတ်မရပေ။ အောက်ခြေလူတန်းစားများအဖို့ အေးနွယ်တို့ ဆိုင်လေးမှာ မနက်ထမင်းထုပ်သွားကြပြီး ညနေ အလုပ်ပြန်မှ ပိုက်ဆံရှင်းကြလေသည်။ သူတို့ မြို့တက်ခါစကလည်း ဒီလိုပဲ ဖြတ်သန်းလာရသည်မို့ စာနာစိတ်နဲ့ ရောင်းပေးသောကြောင့် ဆိုင်လေးမှာ နာမည်ရလာလေသည်။
အချိန်များ ကုန်ဆုံး၍ တာဝန်ကျ ဆရာဝန် ရောက်လာပြီး စမ်းသပ်ပေးသည်။ ရောဂါမှာ မည်သို့ပြောရမှန်း မသိ၍
“ ကျွန်မ မသိဘူး ဆရာ။ ပါးစပ်က လျှောက်အော်တာပဲ သိတာ”
ဆရာဝန်မှ စမ်းသပ်ပေးပြီး
“ မနက်ဖြန်ကျမှ သွေးစစ်ပြီ ရောဂါရှာကြည့်ကြတာပေါ့။ လိုအပ်တာတွေ လုပ်ဖို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်ပါမယ်။ အခု အိပ်ဆေး ထိုးထားပေးမယ် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ ”
ဆရာဝန် ပြန်ထွက်သွားမှ အေးနွယ် ဗိုက်ဆာလာတော့သည်။ မနက်ကတည်းက ဘာမှမစားရသေး အပူလုံးဆို့နေခဲ့သည်။ အစ်ကိုတစ်ယောက်လိုရော လင်သားတစ်ယေက်လိုရော ချစ်ခင်ရတဲ့သူမို့ ထိတ်စရာ လန့်စရာ စိတ်ပူစရာတွေ အမျိုးအမျိူး ခံစားလို့နေသည်။ တစ်ညလုံး အိပ်ပျော်နေသော အစ်ကိုဖြစ်သူကို အနီးကမခွာပဲ ကြည့်လိုက် မျက်ရည်ကျလိုက်နဲ့ အချိန်တွေ ကုန်သွားတော့သည်။
မနက်လင်းတော့ ရွာမှ အမျိုးတွေ ရောက်လာကြသည်။ မေးကြ မြန်းကြနဲ့ မိုးလွင်ကတော့ အိပ်ပျော်နေတုန်း။ မောင်တစ်ဝမ်းကွဲဖြစ်သူ စမ်းကိုက
“ မအေး အပြန်ကျ ငါနင်တို့နဲ့ နေခဲ့မှာ ”
“ အေးပါဟယ် ငါလည်းလူလိုနေတာ အဆင်ပြေတာပေါ့။ ငါအခု ဆိုင်ခဏ ပြန်ဦးမယ်။ ညကြ ပြန်လာမှာပါ။ ငါ ဘာမှ မစားရသေးဘူး။ ဆိုင်ရောက်မှ စားတော့မယ်။ ရော့ ဒါ နင်သုံးဖို့ ယူထား။ ကျန်တဲ့သူတွေရော မုန့်လေးဘာလေး လိုက်ကျွေးလိုက်”
ဟု ပြောပြီး မောင်တစ်ဝမ်းကွဲဖြစ်သူကို ပိုက်ဆံအနည်းငယ် ပေးထားခဲ့သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထမင်းနည်းနည်းစားပြီး အိပ်ချင်လာသဖြင့်
“ ဦးမြိုင် ကျွန်မ မအိပ်ရသေးဘူး။ အိမ်ပေါ်တက်အိပ်ဦးမယ်။ နေ့လည် လူပါးတဲ့အချိန် တက်ခဲ့ဦး”
ဦးမြိုင်မှာ ကျေနပ်နေသည်။ အောက်က လီးကြီးမှာလည်း တင်းကနဲ ဖြစ်သွာသည်။
“ နားလိုက်လေ တူမကြီးး။ အားရှိအောင် အိပ် ”
ဟု ပြောရင်း အေးနွယ်အား စိုက်ကြည့်ပြီး မျက်လုံးများ အရောင်တလက်လက် ထနေသည်။ အေးနွယ်လည်း အိမ်အပေါ်ထပ်သို့တက်၍ ကုတင်ပေါ်လှဲရင်း အောက်ထပ်မှ စကားပြောသံများ၊ ပန်းကန်ခွက်ရောက် ထိသံများ နားထဲကြားယောင်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
နေကလည်း ပြင်းလာသည်။ လာရောက်စားသောက်တဲ့ လူများလည်း ရှင်းစပြုသည်မို့ ဦးမြိုင်တစ်ယောက် ရောင်းရငွေများအား သိမ်းရင်း၊ ငွေသိမ်းစားပွဲအား သော့ခတ်ကာ အငှားခေါ်ထားတဲ့ ကလေး ၃ ယောက်အား ဆိုင်သေချာကြည့်ရန် မှာလိုက်ပြီး မိမိအိပ်ခန်းသို့ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ မိန်းမဖြစ်သူ ရောဂါသည်မှာလည်း အိပ်နေသည်မို့ တံခါးအသာလေးပြန်စိကာ အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့တော့သည်။
အိမ်အပေါ်ထပ် အခန်းထဲတွင် အေးနွယ်မှာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်မောကျနေသဖြင့် ဦးမြိုင်မှာ အသာလေး ကုတင်ပေါ်တက်ရင်း အေးနွယ်ထမိန်လေးအား ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပေါင်ကြားမှပေါ်လာသော စောက်ဖုတ်ကြီးအား ကုန်းယက်လိုက်တော့သည်။
“ ပြွတ် ပလပ် ပလပ် ပြွတ် ပြွတ် ပလပ် ပလပ် ”
တူမအရင်းဖြစ်သူ၏ အဖုတ်ကြီးအား အားရပါးရ ယက်ပေးနေသည်။ အေးနွယ်မှာ အိပ်ပျော်နေရင်း ပေါင်ကြားဆီမှ တဆစ်ဆစ် ယားလာသဖြင့် အိပ်ပျော်နေရာမှ နိုးလာတော့သည်။
“ အို.. ဦးမြိုင်ရယ် ငရဲကြီးနေပါ့မယ်။ အားးး အ အ ရှီးးးးး ”
အေးနွယ်မှာ ပြောသာပြောနေရသည် ဦးမြိုင်က စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးများအား ထိုးယက်ပြီး အစိလေးအား ဆွဲစုပ်ပေးနေသဖြင့် စောက်ရည်ကြည်များ ရွှဲနှစ်နေတော့သည်။ အတွင်းသားများမှာလည်း ယားယံလာသဖြင့်
“ အားးး ရှီးးးး ဦးမြိုင် လိုးးးပါတော့ မနှိပ်စက်ပါနဲ့ အ အ အားးးးး ရှီးးးးးး အမလေးး လိုးးးပေးပါတော့ ”
ဦးမြိုင်လည်း လိုးချင်စိတ်များက စောက်ဖုတ်မယက်ခင်ကတည်းက ထကြွသောင်းကျန်းနေသဖြင့် အေးနွယ်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းအား ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး တရပ်စပ် ဆောင့်လိုးတော့သည်။
“ အားးးးး အ အီးးဟီးးး အ ဟားးးရှီးးးး အူးးးး”
“ ဘွတ် ဘွတ် ဗျစ် စွပ် ဘွတ် ဘွတ်”
“ အားးးးရှီးးးး ဟူးးး အအ ကောင်းလိုက်တာ ဦးမြိုင် နာနာလေးလိုး အင်းးးး ဟုတ်တယ် အင့်အင့် အားးးရှီးးးး”
“ ဘွတ်ဘွတ် ဗျစ်ဗျစ်”
လိုးသံ ငြီးသံများနှင့် ကုတင်လေးမှာလည်း ရမ်းထိုးနေသည်။
“ အောက်ကလူတွေ ကြားသွားမယ်နော် ဦးမြိုင်”
“ အားးးး ရှီးးးး အင့်အင့် ဟူးးးးးးးး ဗျစ်ဗျစ် ”
ဦးမြိုင်မှာ အံကြိတ်လျက် တဖုန်းဖုန်း ဆောင့်လိုးနေပြီး အချက် ၇၀ လောက်တွင် နှစ်ဦးစလုံး အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားကြတော့သည်။ ထို့နောက် ခဏနားကာ အေးနွယ်အား ကုန်းခိုင်းပြီး တစ်ချီ ထပ်လိုးလိုက်သေးသည်။ အေးနွယ်မှာ ဦးမြိုင်၏ အလိုးသန်မှုကို သဘောကျနေတော့သည်။ နောက်ဆုံးဘိတ် ဦးမြိုင်လီးကြီးအား စိတ်တိုင်းကျ စုပ်ပေးပြီး ဂွင်းထုပေးရာ ဦးမြိုင်တစ်ယောက် လရည်းများ ထပ်မံထွက်လာပြီး မျက်လုံးများစင်းကာ ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။
အချိန်တို့ တဖြည်းဖြည်းကုန်လာရာ ဒီနေ့ ၅ ရက်မြှောက် မိုးလွင် ဆေးရုံမှ ဆင်းရသည်။ သွေးစစ် ဓာတ်မှန်ရိုက်ရှာရာ ဘာရောဂါမှ မတွေ့ပေ။ မိုလွင်းကို အိမ်သို့ ပြန်ခေါ်လာရာ မောင်ဝမ်းကွဲတော်သူ စမ်းကိုပါ ပါလာခဲ့သည်။
စမ်းကိုအား အိမ်အပေါ်ထပ် အခန်းလွတ်တွင် နေရာချပေးပြီး အစ်ကိုဖြစ်သူ မိုးလွင်အား အေးနွယ်က သူ့အိပ်ခန်းမှာပင် သိပ်ထားလိုက်သည်။ ညနေပိုင်းတွင် ထုံးစံအတိုင်း မိုးလွင်းမှာ
“ ဟီးးးးးးးး ဟီးးးးးးးးး ချမ်းတယ် ချမ်းတယ် ဟားးးးး ဟားးးးးးး ချမ်းတယ် ဟီးးးး ဟီးးးးးးး ဟီးးးး ”
ဂယောင်ဂတန်းတွေ ပြန်အော်လေသည်။ အေးနွယ်မှာ မိုးလွင်ကို အိပ်ခန်းထဲ ရှိသမျှစောင်တွေ အကုန်ခြုံပြီး ဖိပေးနေပြီး စမ်းကိုကလည်း ဘေးကနေ ကူညီပေးနေသည်။
“ မအေးးး… ရော့ ရေနွေးပူလေးတိုက်လိုက် ဆေးနီမှုန့်လေးရော ”
“ ဟီးးးးး ဟီးးးးး ချမ်းတယ် ကယ်ပါဦးးးး ဟီးးးးး ဟီးးးးးးးးးးးး ဟားးးး ဟီးးးးးး ဟီးးးးးးးးး ချမ်းတယ်”
မိုးလွင်မှာ လူးလိမ့်နေသည်။ အေးနွယ် နှင့် စမ်းကိုမှာ သူလိမ့်တဲ့ဘက်လိုက်၍ လျှောကျထွက်သော စောင်များကို လိုက်လံဆွဲယူ ခြုံပေးနေသည်။ ထိုသို့ စောင်များဆွဲခြုံလိုက် ဖိပေးလိုက်နဲ့ စမ်းကို၏ လီးကြီးမှာ အေးနွယ်၏ ကိုယ်လုံးနှင့် ပွတ်တိုက်မိရာ လီးကြီးမှာ ထောင်မတ်နေလျက်ရှိသည်။
“ အီးး ဟီးးးးးးးးး ဟီးးးးးးး ချမ်းးးးတယ် ဟားးးး ဟီးးးး ချမ်းးးး တယ်”
မိုးလွင်မှာ ဂယောင်ဂတန်း အော်နေရင်း လူးလိမ့်နေတာမို့ လိမ့်တဲ့ဘက် စောင်တွေ ဆွဲဆွဲခြုံပေးနေရင်း အေးနွယ်မှာ စမ်းကိုရဲ့ လီးကြီးအား ဆွဲမိလေတော့သည်။
“ အ အ အီးးး အု အ ”
စမ်းကိုမှာ မျက်နာကြီးမဲ့လျက်
“ အို… ဟယ်… မတော်လို့နော် စမ်းကို မောင်လေး ”
“ အင်းးး ရပါတယ် မအေးရယ်”
စမ်းကိုမှာ လီးကြီးတင်းမာနေတဲ့အချိန် အစ်မဝမ်းကွဲဖြစ်သူမှ ဆွဲကိုင်မိသဖြင့် လရည်ထွက်မတတ် ခံစားလိုက်ရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မိုးလွင်မှာ ဂယောင်ဂတန်းတွေ အော်ဟစ် လူးလိမ့်နေရင်း ငြိမ်ကျသွားသည်။
“ ဟူးးး ဟူးးးးးးးးးး – ငါ့လည်း မလွယ်ဘူး စမ်းကိုရေ – ဒါသာကြည့်တော့ – နင့်အစ်ကိုလည်း ဘာဖြစ်တာ မှန်းကို မသိ”
“ ရပါတယ် အစ်မရ – ကျနော်လည်း ရွာမပြန်သေးပါဘူးးးး – ဒီမှာနေပြီး စောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ်”
“ အေးပါဟာ – ဦးမြိုင် တစ်ယောက်ထဲလဲ မနိုင်ဘူး။ ဆိုင်က နင်ရှိတော့ ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့ ”
“ ဒါဆို အစ်မ ကျနော်ခဏ အိပ်ဦးမယ်။ ဆေးရုံစောင့်တဲ့ရက်တွေက အိပ်ရေးမဝလို့”
“ အင်းး အင်း ငါ့မောင် အိပ်လေ။ နင်လည်း ပင်ပန်းရောပေါ့ ”
မိုးက တစ်နေ့လုံး ရွာလိုက်၊ ရပ်သွားလိုက်၊ ပြန်ရွာလိုက်နဲ့ မိုးတိတ်သွားသောအခါ နေလုံးကြီး ပူပြင်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ သို့သော် အေးနွယ်တို့ ထမင်းဆိုင်လေးမှာ လူမပြတ်ပေ။ ည ၉ နာရီထိ ရောင်းကောင်းလျက် ရှိသည်။ အချိန်များ တရွေ့ရွေ့ ကုန်လာရာ မနက် ၄ နာရီလောက်တွင်
“ ဟီးးးးးး ဟီးးးးးးးးးးးး ဟီးးးး အမလေးးးးးးးးး ဟီးးးးး ချမ်းတယ် ချမ်းတယ်“
မိုးလွင်အခန်းမှ ညည်းသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ အေးနွယ်လည်း ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာကာ မိုးလွင် အသံကြားသည်နှင့်
“ စမ်းကိုရေ ဟေ့ စမ်းကို… ဒီမှာ နင့်အစ်ကို ညည်းပြန်ပြီ ခဏထဦး ဟေ့ ”
နှစ်ကြိမ်လောက် အော်နိုးရာ မနိုးသဖြင့် စမ်းကိုအိပ်သော အခန်းသို့ တံခါးဖွင့်ဝင်လိုက်ရာ ပုဆိုးထဲမှ ထောင်ထွက်နေသော လီးကြီးအား တွေ့လိုက်ရသည်။
“ ဟင် ”
ဒီကောင်လေးတော့ မလွယ်ဘူး။ လီးက အမြဲထောင်နေပါလား။ အေးနွယ်မှာ လီးစုပ်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွား ဖြစ်ပေါ်လာရသည်။ ဦးမြိုင်နဲ့ မလိုးရတာလည်း ၅ ရက်လောက်ရှိနေပြီ။ စိတ်ကိုထိန်းကာ
“ စမ်းကို စမ်းကို ဟိတ်… ထထ… နင့်အစ်ကို ညည်းနေလို့ ဆေးတိုက်ဖို့ လုပ်ဦး… ထ”
စမ်းကိုလည်း ဖြတ်ကနဲ့ နိုးလာကာ မိမိလီးကြီးအား စိုက်ကြည့်နေသော အစ်မဖြစ်သူကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ ဟုတ် မအေး။ အစ်မ အစ်ကို့အခန်းထဲကစောင့်။ အောက်ထပ်မှာ ကျနော် ရေနွေးယူပြီး လာခဲ့ပါ့မယ်”
အိပ်ခန်းထဲမှ မိုးလွင် ညည်းသံများက အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်နေသည်။ မကြာမှီ အငွေ့တစ်ထောင်းထောင်း ထနေသော ရေနွေးခွက်လေးအား ကိုင်ပြီး စမ်းကို အခန်းထဲဝင်လာသည်။
“ ကဲ — အစ်မ – ရေနွေးရပြီ ဆေးတိုက်ရအောင် ”
အေးနွယ်လည်း မိုးလွင်အား ဆေးတိုက်ပြီး ရေနွေးပူပူလေး သောက်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် စောင်တွေ တစ်ထပ်ပြီးတစ်ထပ် ခြုံပေးကာ အခန်းပြင်သို့ စမ်းကိုနဲ့အတူ ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ မနက်မိုးလင်းခါနီးမို့ စမ်းကိုလည်း ခဏတော့ ပြန်အိပ်မည်ဟု တွေးရင်း မှေးနေရာ ခဏအကြာတွင်
“ ဟီးးးးးးးးးး ဟီးးးးးးးးးး ကိုမိုးရယ် ညီမလေးကို စိတ်ချလက်ချ ထားခဲ့ပြီလား ဟီးး ဟီးးးး။ ညီမလေးကို ဘယ်တော့မှ မခွဲဘူးဆို။ ဟီးးးး အခုတော့ ရက်ရက်စက်စက် ပစ်သွားပြီးလားးး ဟီးးးးးးးးး ဟီးးးးး အီးး ဟီးးးးးးးးးးး ဟီးးး ”
အေးနွယ်၏ အော်ငိုသံကြောင့် စမ်းကိုလည်း မိုးလွင် အခန်းထဲဝင်လာရာ အစ်ကိုဖြစ်သူ မိုးလွင်မှာ စန့်စန့်ကြီး ဖြစ်နေတော့သည်။ အပေါ်ထပ်မှ အော်သံများကြောင့် ဦးမြိုင်တို့ လင်မယားလည်း တက်လာပြီး မိုးလွင်၏လက်ကို မပြီး သွေးတိုးမတိုး စမ်းကြည့်ကြသည်။ နှစ်ယောက်လုံး ခေါင်းခါနေကြတော့သည်။
“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲကွာ – မနေ့က အကောင်းကြီး ဒီနေ့မနက် သေလူ ဖြစ်ပါပေါ့လားးးး”
“ အီးး ဟီးးးးး ဟီးးးးးး”
“ အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား ငါ့တူရာ ဟီးးးးးးးးးးးးး ”
အေးနွယ်မှာလည်း ရှိုက်ကာရှိုက်ကာ ငိုနေသည်။
“ အီးးးးးးးး အဟင့်ဟင့် ဟီးးးးး ”
“ ကဲကဲ — ငိုတာလည်း ငိုပေါ့ အစ်ကိုမိုးလွင်ရဲ့ အလောင်းကို အောက်ထပ် ချရအောင် ”
စမ်းကိုမှာ မျက်ရည်လည်လျက် သတိပေးလိုက်သည်။ အိမ်နီးနားချင်းများလည်း ရောက်ရှိလာပြီး အောက်ထပ်တွင် တံခါးပေါက်နားအနီး အလောင်းပြင်ကြလေသည်။
ဦးမြိုင်နှင့် စမ်းကိုမှာ အကွက်စေ့အောင် စီစဉ်နိုင်ကြသည်။ အေးနွယ်မှာတော့ ငိုရလွန်း၍ ပင်ပန်းနွမ်းလျ နေတော့သည်။ မိုးလွင်၏ နာရေးသတင်းကို ရွာမှ ဆွေမျိုးများဆီသို့ အကြောင်းကြားလိုက်သည်။
အချိန်များကုန်သွားကာ ရေနွေးအိုးတည်၊ လက်ဖက်၊ ဆေးလိပ်၊ ကွမ်း အစရှိသည်များ စီစဉ်နေကြသည်။ အိမ်ထဲမှာလည်း လူတွေ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် အိမ်ရှေ့တွင်လည်း ကနားဖျင်း ထိုးထားလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း ညဉ့်နက်လာသည်။
“ ဝေါ —– ဝေါ —– ဝေါဝေါ”
“ ဝုန်းးးးးးး ဒိန်းးး ဒလိန်းးးး ဂျိန်းးးး”
“ ဝေါ — ဒလိန်းးးးးးးး ဝုန်းးး ဂျိန်းးးးးးး”
“ ဝေါ ဝေါဝေါ ဒိန်းးးးး ဒလိန်းးးး ”
မိုးကလည်း တအားရွာချနေသည်။ အိမ်အောက်ထပ် ဖဲဝိုင်းကလည်း ဆူညံနေလျက်။
“ ဆွဲကွာ ဆက်ဆွဲဒိုင် – ဖိုက်ကတ် တက်ပြီဟေ့ သေတဲ့အိမ် လှန်ထားး ”
မိုးလွင်၏ သောက်ဖော်သောက်ဖက်၊ ဖဲရိုက်ဖော် ဖဲရိုက်ဖက်တွေ ဝိုင်းက အဆိုးဆုံး ဆူညံနေသည်။ စမ်းကိုတစ်ယောက် ကွမ်း၊ လက်ဖက်၊ ရေနွေးကြမ်း၊ ဆေးပေါ့လိပ် ဧည့်ခံပေးနေသည်။ ဖဲဝိုင်းဘေးမှ ထိုင်ကာ ဘေးကနေ ကွက်ကျားလိုက်ထိုးနေသည်။ မီးခြစ် ခဏခဏ လာတောင်းနေကြသောကြောင့် အိမ်ပေါ်တက်၍ သူ့အခန်းထဲမှ မီးခြစ်ယူရန် အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ တက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်အပေါ်သို့အရောက် အစ်မအေးနွယ်အခန်းမှ
“ ဘွတ်ဘွတ် အားးးးးးးးး အင့် အင့် ဟင်းးးးးးး”
“ ပြွတ်ပြွတ် ဘွတ် စွပ်”
“ အီးးး အီးးးးးးးးး အားးးးး အ အ ရှီးးးးးးးးးးး အားးးးးးးးးးး”
ငြီးသံများကြောင့် စမ်းကိုတစ်ယောက် အသာချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
“ အားမငယ်ပါနဲ့ အေးနွယ်ရာ ငါလည်းရှိသားပဲ။ ပြီးတော့ စမ်းကိုကိုလည်း ရွာပြန်မလွတ်နဲ့တော့။ ဒီမှာခေါ်ထားရတာပဲ”
“ အင့် အင့် ဘွတ် ဘွတ် ဗျစ်ဗျစ် အားးးး ရှီးးးးးး ဘွတ်ဘွတ် ”
ဦးမြိုင်မှာ တူမဖြစ်သူ အေးနွယ်အား အားပေးစကားပြောနေရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် တေ့လိုးနေသည်။ ဦးမြိုင်ပုဆိုးနှင့် အေးနွယ်ထမိန်မှာ အောက်တွင် ကွင်းလုံးပုံလျက်
“ အားးး ရှီးးးးးး ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ်”
“ အ အ ရှီးးးးး ပလပ် ပလပ် ရှီးးးး အားးးးး”
“ အ အီးးးး ရှီးးးးး ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ် ”
အေးနွယ် ခါးလေးအားကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲလိုးနေသည်။
“ ဟုတ်ကဲ့ ဦးမြိုင်… ဒီအတိုင်းဆို စမ်းကိုကို ရွာပြန်မလွတ်ပဲ ခေါ်ထားလိုက်မယ်”
ဟု စကားပြန်ပြောရင်း အေးနွယ်မှာ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ရှေ့သို့ကော့ကာ အလိုက်သင့် ပြန်လိုးပေးနေသည်။
“ ဘွတ် ဘွတ်ဘွတ် ပြွတ် စွပ် အ အ ရှီးးးး”
“ ဟူးးးးး အင်း ဟင်းးးး ဘွတ် ဘွတ် အားးး”
ဦးမြိုင်နှင့် အေးနွယ်မှာ စကားပြောရင်း အလိုးမပြတ်ကြပေ။ စမ်းကိုမှာ ကြေကွဲမှုအပေါင်း သရဖူဆောင်းပြီး တဖန်းဖန်း တဘွတ်ဘွတ် လိုးနေကြသော ဦးလေးဖြစ်သူနှင့် အစ်မဖြစ်သူတို့ လိုးပွဲကြီးကို ချောင်းနေရင်း ပုဆိုးအသာမပြီး ဂွင်းထုလျက်ရှိသည်။
“ ဝေါ ဝေါ ဝေါးးးးးးးး ဝုန်းးးး ဂျိန်း ဂျိန်းးးး”
“ ဒိန်းးး ဝုန်းးးးး ဝုန်းးးးးးးး ဂျိန်းးးးး”
မိုးခြိမ်းသံများနှင့် မိုးက ကောင်းနေတုန်းပင် ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ် အိမ်အောက်ထပ်တွင်
“ ရေ — ရေ — ရေပေးပါ”
“ ရေ — ရေ — ရေပေးပါ”
“ ရေ ......... ရေ ”
ဖဲဝိုင်းမှ လူတစ်ချို့ကလည်း အသံထွက်ပေါ်လာရာသို့ လှမ်းကြည့်ကြသည်။ မိုးလွင်အလောင်းကြီးမှာ လက်မနှစ်ဖက်ကို ဆံပင်ချည်ဖြင့် ချည်နှောင်ထားရာ လက်နှစ်ဖက်လုံးမှာ အပေါ်သို့ မြှောက်တက်လာရင်း အသံများထွက်ပေါ်နေသည်။
“ ရေ ရေ — ရေပေး ရေပေး ရေပေးပါ ”
“ အမလေးးး မင်းမေကလွား သရဲ သရဲ”
“ ဝုန်းးးး ဝုန်းးးး ဒုန်းးးး ”
ဖဲဝိုင်းမှ လူများလည်း အိမ်ရှေ့ ကနားဖျင်အောက်ထိ ထွက်ပြေးကြသည်။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှ စမ်းကိုနှင့် ဦးမြိုင်၊ အေးနွယ်တို့ ဆူဆူညံညံအသံများကို ကြားလိုက်ရသည်။ စမ်းကိုမှ အရင်ပြေးဆင်းလာသည်။ ထို့နောက် ဦးမြိုင်နှင့် အေးနွယ်တို့ လိုးပွဲ ခဏရပ်ကာ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာကြသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ မိုးလွင်အလောင်းအားမြင်ပြီး
“ ဟင် ”
“ အမလေးးးးးးး ”
“ ဘယ်လိုဖြစ်”
အေးနွယ်မှာ အလောင်းကောင်အားကြည့်ရင်း သတိလစ်သွားလေသည်။ စမ်းကိုလည်း အလောင်းပြင်တဲ့ ကုတင်ကို လှမ်းအကြည့်
“ အမလေးးးးးးးး သရဲဗျ သရဲ ထထိုင်နေပြီ ”
ဦးမြိုင်မှာ
“ ဟာ စမ်းကို မင်းဟာကလည်း နေစမ်းပါဦးကွာ။ အေးနွယ်ကို ကြည့်ထား ငါသွားကြည့်မယ်”
ကနားဖျင်အောက်က လူတစ်ချို့လဲ ဦးမြိုင် အပြုအမူကြောင့် တချို့အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာကြသည်။
“ မိုးလွင် – ငါ့တူ – မင်းး – မင်းး မသေဘူးမလား”
“ ရေ — ရေ — ပေးပါ – ရေ — ရေ ”
“ ဟာ – ဟေ့လူတွေ မကြောက်နဲ့ ဒီနားလာ ရေတစ်ခွက်လောက် ယူခဲ့ပါဗျာ။ မိုးလွင် မသေဘူးဗျ ”
ထိုနောက်တွင် ဦးမြိုင်မှ ခြေမ၊ လက်မ ချည်ထားသော ဆံပင်ချည်များကို ဖြတ်ပစ်လိုက်သည်။ စမ်းကိုလည်း အေးနွယ် သတိပြန်ရလာသဖြင့် ရေခပ်ပြီး အနီးသို့ ရောက်လာသည်။ ဦးမြိုင်မှ
“ မိုးလွင် ရေကို နည်းနည်းချင်း ဖြည်းဖြည်းစီသောက်”
ဟု ပြောပြီး ကုတင်ပေါ်မှ ပွေ့ချလိုက်သည်။ ကုတင်လည်း ဖျက်ပစ်လိုက်သည်။ ကနားဖျင်လည်း ဖျက်ပစ်လိုက်သည်။ ဆူညံ့နေသဖြင့် အနီးနားမှ အိမ်များလည်း နိုးလာပြီး လာကြည့်ကြသည်။
“ ကဲ — လူတွေ သိပ်မအုံနဲ့ — မိုးလွင် အခုမှ ပြန်သတိရလာတာ – သက်သာခါစရှိသေးတယ်။ အသက်ရှူမဝပဲ ဖြစ်နေမယ်။ နောက်နား တိုးကြည့်ကြည့်ကြ ”
ဦးမြိုင် အော်လိုက်သဖြင့် ဝိုင်းအုံနေသော လူအုပ်မှာ ခမ်းလှမ်းလှမ်း ဆုတ်သွားကြသည်။ အေးနွယ်မှာလည်း ဆုံးရှုံးပြီထင်နေရာမှ အစ်ကိုဖြစ်သူမှာ သေရာမှ ပြန်ရှင်လာသဖြင့် သတိရရခြင်း ဝမ်းသာလျက်ရှိသည်။
“ ဟော ဟော – မျက်လုံးဖွင့်လာပြီ။ အေးနွယ် – စမ်းကို – ဒီနားလာဟေ့ မိုးလွင် မျက်စိပွင့်နေပြီ ”
“ ဟင် အစ်ကို — မသေဘူးနော်”
“ အစ်ကို သတိပြန်ရလာတာ ဝမ်းသာလိုက်တာ အစ်ကိုရယ် ”
“ အစ်ကို – အစ်ကို”
အေးနွယ်မှာ ကတုန်ကရင် ဖြစ်နေရှာသည်။
“ ငါ မသေပါဘူး အေးနွယ်ရ သတိလစ်သွားတာပါ”
ထိုသို့ပြောပြီး ရေထပ်တောင်းကာ ရေသောက်ပြီး ပြန်အိပ်သွားသည်။ အခြေအနေကို ဦးမြိုင် အကဲခတ်လိုက်သည်။
“ ကဲ ဒီညတော့ မိုးလွင်ကို အောက်မှာပဲ သိပ်လိုက်တော့။ ခုံရှည်နှစ်လုံး ကပ်လိုက်။ စမ်းကို မင်းက အောက်ဆင်းအိပ်လိုက် ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ဦးမြိုင်”
“ အေးနွယ်လည်း ပင်ပန်းနေပြီ အိမ်ပေါ်တက် နားလိုက်ဦး ”
ဦးမြိုင်မှာ အစီအစဉ်ချပြီး လူစုကွဲချိန် အိမ်ပေါ်သို့ အသာလေး တက်သွားတော့သည်။ စမ်းကိုမှာ မိုးလွင်ဘေးတွင် အခြေနေကြည့်ရင်း စောင့်ပေးနေသည်။ အိမ်အပေါ်ထပ်တွင်တော့
“ အားးး ရှီးးးး ဦးမြိုင် ဟုတ်တယ် လိုးလိုး ဆောင့်ပြီးလိုးပါရှင်”
အေးနွယ်အခန်းထဲ၌ မပြီးသေးတဲ့ လိုးပွဲလေး ဆက်လက်ဆင်နွှဲနေသည်။
“ ဘွတ် ဘွတ် အင့် အ အားးးး ဗျစ်ဗျစ် ဘွတ်ဘွတ် အင့် ရှီးးးးး အားးးးး ရှီးးးးး ဗျစ် ဘွတ်ဘွတ် ”
အေးနွယ်မှာ လေးဘက်ထောက်လျက် ကုန်းပေးနေသည်။ ဦးမြိုင်မှာ ဖင်ကြီးအား ငုံ့ကြည်ကာ တဘွတ်ဘွတ်နှင့် လိုးနေသည်။ လိုးနေရင်း ဦးမြိုင် ဆောင့်ချက်တွေ လျော့လာသည်။
“ ကဲ ဦးမြိုင် ပက်လက်လှန်လိုက် ကျွန်မ အပေါ်က တက်လိုးပေးမယ်”
ဦးမြိုင် ပက်လက်လှန်လိုက်ရာ အေးနွယ်မှာ လီးကြီးအား ကုန်းစုပ်တော့သည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် ပလပ် ပြွတ် ပြွတ် ပလပ်ပလပ် အားးးးး အအ ရှီးးးးးးး ”
လီးကြီးပြန်မာလာမှ ဦးမြိုင်ပေါ်ခွကာ အပေါ်မှ တက်လိုးပေးလိုက်သည်။ ဖင်ကြီးမှာ မြှောက်တက်လာပြီး အောက်သို့ ဖိဖိချပေးနေသည်။
“ ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ်ဘွတ် ဗျစ် အ အားးးး ရှီးးးး ဗျစ်ဗျစ် ဘွတ်ဘွတ် ဗျစ် ရှီးးးးးးးးး ဘွတ်ဘွတ် ပြွတ်ပြွတ် အားးး အ အ အ ဟူးးးးးး ရှီးးးးး ဘွတ်ဘွတ် ”
အေးနွယ်ဖင်ကြီး ရမ်းခါနေကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်နေတော့သည်။ မကြာမှီ
“ အားးးးးး ရှီးးးးး ကောင်းလိုက်တာ အားးးး ဟူးးးးးး အီးးးးးး ”
ငြီးငြူရင်း ဦးမြိုင်လီးကြီး နွေးကနဲ့ ဖြစ်သွားရာ ဦးမြိုင်လည်း အောက်မှ အချက် ၂၀ လောက် ပင့်လိုးကာ လရည်များ အေးနွယ်အဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။
ဦးမြိုင် အောက်ဆင်းလာသည်နှင့် ခဏနေတော့ စမ်းကို အိမ်ပေါ်တက်သွားသည်။ မိုးလွင်ကတော့ အိပ်ပျော်နေလျက်။ အေးနွယ်မှာလည်း အစ်ကိုဖြစ်သူမိုးလွင် ပြန်ရှင်လာသဖြင့် လန်းလန်းဆန်းဆန်းလေး ဖြစ်လာသည်။ ဦးမြိုင် တစ်ချီ လိုးပေးထားတာတောင် စိတ်က မကျသေးပေ။ ထိုစဉ် စမ်းကိုမှာ အခန်းထဲဝင်လာပြီး
“ အစ်မအေးနွယ် သက်သာပြီလား လာကြည့်တာ အစ်မ ”
တကယ်တော့ စမ်းကိုမှာ အေးနွယ်ပေါင်ကြားသို့ မျက်စိက ရောက်နေသည်။
“ အို… ဘယ်နဲ့ဟာလဲ စမ်းကို။ နင်က ကိုယ့်အစ်မကို ဘာများလုပ်ချင်နေလို့ ပေါင်ကြားပဲ ကြည့်နေတာလဲ – ခစ်ခစ် ”
စမ်းကို ဝမ်းသာသွားသည် အခြေအနေက ကောင်းပြီ။
“ ဟာ အစ်မကလည်းဗျာ ဟီးးး ”
ကုတင်ပေါ်မှ ပုဆိုးကို လှမ်းဆွဲချွှတ်လိုက်ရာ စမ်းကို လီးကြီးမှာ အပေါ်ကော့တက်လျက် ဦးမြိုင်နှင့် မိုးလွင်ထက် တုတ်ပြီး ရှည်နေသည်။ အေးနွယ် မှင်သက်မိသွားသည်။ အလိုအလျောက်ပဲ လီးကြီးအား စုပ်ပစ်လိုက်သည်။
“ ပြွတ် ပလပ်ပလပ် ပြွတ်ပြွတ်”
“ အားးးး အအ ရှီးးးးးးးး ”
ထို့နောက် စမ်းကိုက ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ဦးမြိုင်လိုးထားသော အေးနွယ်စောက်ဖုတ်ကြီးအား ကုန်းယက်ပေးသည်။
“ အားးးး အ အားးးးး အင့် အငှ်းးးးး ဟားးးးး အမလေးးးးး လုပ်တတ်လိုက်တာ စမ်းကိုရာ ဟူးးးးးး ရှီးးးး အ ရှီးးးးးးး အားးးးး ပလပ်ပလပ် ”
စမ်းကိုမှာ ယက်နေရင်း စောက်ခေါင်းထဲမှ ဦးမြိုင် လရည်နှင့် စောက်ရည်များ လျှံထွက်လာမှ ပါးစပ်ကို အပေါ်တိုး၍ စောက်စိလေးအား ဆွဲစုပ်တော့သည်။
“ အားးးးး ရှီးးးးးးး အမလေးးးး အိုးးးးးးး အီးးးးးးး အားးးးး ”
“ လိုးးး လိုးးး လိုးပေးပါတော့ဟာ ငါမနေနိုင်တော့ဘူးးးး စမ်းကို အားးးး ရှီးးးးး ဟူးးးးးး ”
စမ်းကိုလည်း စောက်စိလေး စုပ်နေလျက် ခါးဆန့်ပြီး လီးကြီးကိုင်ကာ အေးနွယ်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“ ဗျစ် အင့်အင့် အားးးးး အ ”
“ ဖြည်းဖြည်း စမ်းကို နင့်လီးကြီးက တုတ်တာဟာ ငါ့စောက်ဖုတ်ထဲ တင်းကြပ်နေတာ”
“ အားးးး ရှီးး ”
ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေရာ လီးကြီးမှာ အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့သည်။
“ အားးး ကျွတ် – အ အ – ရပြီ ဆောင့်တော့ ငါခံနိုင်ပြီ ဆောင့်ဆောင့် ”
အေးနွယ်မှာ အခုမှ ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် လီးအရသာကို ခံစားမိနေသည်။
“ ဘွတ် ဘွတ် ဒုတ် စွပ် — အားးး ရှီး ဘွတ်ဘွတ် ပြွတ်ပြွတ် အ အီးးးး ရှီးးးးးး ”
“ ဟုတ်တယ် ဆောင့် ”
စမ်းကိုမှာ အရှိန်ဖြင့် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရာ စောက်ခေါင်းထဲထိ လီးကြီးမှာ အဆုံးထိ ဝင်သွားတိုင်း အေးနွယ်မှာ ကော့ပျံနေလေသည်။ စမ်းကိုလီးကြီး ဝင်လာတိုင်း သားအိမ်ကို ဆောင့်မိသဖြင့် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ကျင်တက်နေသည်။
“ အားးးးးး ရှီးးးးးးး ဟူးးးးး ဒုတ် ဗျစ်ဗျစ် အားးးး ရှီးးးးးး အ အ အအ ရှီးးးးးး ဟူးးးးး ”
အေးနွယ်မှာ ရင်ဘတ်ကြီး ကော့တက်လာပြီး ခေါင်းတရမ်းရမ်းဖြင့်
“ အားးးးး ရှီးးးးး အားးးး”
တုန့်ကနဲ့ ဖြစ်သွားကာ စမ်းကိုခါးအားဆွဲပြီး လီးတဆုံးထိ စောက်ဖုတ်ကြီး ကော့ထိုးကာ ညစ်ချလိုက်သည်။
“ အားးးးး အ အ ရှီးးးးးးအီးးးးး ဟူးးးးးး ”
“ ကောင်းလိုက်တာ စမ်းကိုရာ နင့်လီးကြီးက တကယ်ကို အရသာရှိတယ်”
စမ်းကိုလည်း အေးနွယ် ပြီးသွားသည်ကို ကြည့်ကာ လီးထိပ်မှ ကျင်တက်လာသဖြင့်
“ အားးးးး ရှီးးးး အစ်မအေးနွယ် ကျနော် ပြီးပြီ အားးး အအ ဟူးးး ”
အစ်မဖြစ်သူ စောက်ဖုတ်ထဲ လရည်များ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်သည်။
—————————————–
အခြေအနေတွေ အေးဆေးဖြစ်သွားသည်နှင့် ထမင်းဆိုင်လေး ပြန်ဖွင့်လေပြီ။ မိုးလွင်မှာ နလံမထူနိုင်သေး။ စျေးကို စမ်းကိုပဲ လိုက်ပို့ရသည်။ CZI ဆိုင်ကယ်တစ်စီး ဝယ်ထားလိုက်၍ ဆိုင်ကယ် taxi ခလည်း မကုန်တော့ပေ။ စျေးဝယ်အပြန် မိုးက ဝေါကနဲ့ ရွာချလိုက်ပြန်သည်။
“ အို — ဒီမိုးနယ် ခက်တော့တာပါပဲ”
“ အစ်မအေးနွယ် ဟိုရှေ့က အပင်အောက် ရပ်လိုက်မယ်။ မိုးခိုရအောင် တော်ကြာနေ ဖျားနေလိမ့်မယ်”
“ ရပါတယ် ငါ့မောင်ရ ဒီမိုးလောက်က ခဏဆိုတိတ်မှာ — မောင်းသာမောင်း ”
သို့သော် ရုတ်တရက် မိုးသားများ လေနှင့်အတူ ပါလာပြီး ဝေါကနဲ့ ရွာချလေရာ ဒီတစ်ခါတော့ နှစ်ယောက်လုံး တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲသွားသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ဖို့က ၄၅ မိနစ်လောက် မောင်းရဦးမည်။
“ ကဲ အစ်မအေးနွယ် ရှေ့ကအပင်အောက်မှာ တဲလေးရှိတယ် ခုံလေးရော ထိုင်လို့ရတယ်”
အကြော်တဲ ဖြစ်ဖို့များသည်။ စမ်းကိုမှာ ပြောရင်း မောင်းချသွားကာ တဲနားအနီးသို့ ဆိုင်ကယ် ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စျေးခြင်းတောင်းများချကာ
“ အစ်မအေးနွယ် ခုံပေါ်ထိုင်လိုက်”
အေးနွယ်လည်း ခုံလေးပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရာ မျက်နှာချင်းဆိုင် စမ်းကိုပေါင်ကြားမှ အရာကြီးအား ကြည်မိတော့သည်။ ပုဆိုးရေစိုနေ၍ လီးကြီးမှာ အမြှောင်းလိုက် ထနေသည်။ ရင်ထဲ ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာသည်။ ခန္တာကိုယ်က သွေးသားတို့ ဆူပွက်လာတော့ ချက်ချင်း နွေးသွားပြန်သည်။ စမ်းကို ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးကို ရေစိုနေတဲ့ ပုဆိုးအပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
“ ဝေါ ဝေါ —— ဝေါ ဂျိန်း ဒလိန်းးးးး ဝေါ ဝုန်းးးးးး ဝုန်းးးးးးး ဂျိန်းးးးး ”
မိုးတွေ တအားကောင်းနေသည်။ တဲလေးအတွင်းမှ အေးနွယ်မှာလည်း စမ်းကိုလီးကြီးအား ပုဆိုးလှန်ကာ စုပ်ပေးနေသည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် — ပလပ် ပလပ် ပလပ် ”
“ အားးးးး ရှီးးးး ကောင်းလိုက်တာ အစ်မရာ ”
စမ်းကိုယ်မှာ မိုးရေများ ရွှဲနေသော်လည်း လီးကြီးက အေးနွယ်ပါးစပ်ထဲ နွေးနေရာ အရသာထူးကဲလျက် ရှိသည်။ တဲအပြင်ဘက် လမ်းပေါ်မှာ ဆိုင်ကယ် တစ်စီးစ နှစ်စီးစ ဖြတ်သွားသော်လည်း သူတို့ကို ရုတ်တရက် မမြင်နိုင်ပေ။ တဲရှေ့ ဆိုင်ကယ်လေးဖြင့် ကွယ်နေတော့သည်။ လီးဒစ်ဖျားလေးအား လျှာဖြင့် ဝှိုက်ပြီး အရင်းထိ စုပ်ပေးနေရာ စမ်းကိုတစ်ယောက်
“ အ အအ ရှီးးးးးးး အားးးးးးးးး အအ ဟူးးးးး ”
အေးနွယ်ခေါင်းအား ထိန်းကိုင်ရင်း ပါးစပ်ကို လိုးနေတော့သည်။
“ အု အိ ဖလွပ် အွတ် အားးးးးး ပြွတ်ပြွတ် ရှီးးးးးး အု အု ဖလွပ် ”
အေးနွယ်မှာ လီးကြီးအား ပါးစပ်မှထုတ်ရင်း
“ စမ်းကို မောင်လေးးးး ပါးစပ်ကို အဲ့လို တအား မလိုးရဘူးဟ – ငါဖြင့် ခဏတိုင်း သီးသီးနေတာ ”
“ ဟုတ်ဟုတ် အစ်မအေးးး ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါဗျာ ”
လီးကြီးအား ဂွင်းရိုက်နေရင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။ ထို့နောက် အေးနွယ်က ဖင်ကြီးအား ရှေ့တိုးကာ ခုံအစွန်းလေးတွင် ပေါင်နှစ်ခြမ်းအား ဖြဲထားပေးလိုက်သည်။ စမ်းကိုလည်း ခါးလေးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး လိုးနေတော့သည်။
“ ဘွတ် ဘွတ် — စွပ်စွပ် ဒုတ် စွပ် — ဘွတ်ဘွတ် – အားးးး အို့ အို့ ရှီးးးးးးးး အားးးးးး အင်းးးဟင်းး အင့်အင့် အားးးးး ရှီးးးး ဟူးးးးးးးး ”
အေးနွယ်သည် စမ်းကိုပခုံးလေးအား ကိုင်ရင်း လီးကြီးဝင်လာတိုင်း ညည်းနေလေသည်။ မိုးကလည်းကောင်း လိုးလို့လည်း ကောင်းနေကြသဖြင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် နှစ်ချီတိတိ လိုးလိုက်ကြသည်။ မိုး စဲသွားမှ အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
အိမ်သို့ရောင်လျင် အေးနွယ်မှာ အနားမရပေ။ ဦးမြိုင်က ဇွတ်အတင်းပူဆာ၍ သူမအခန်းထဲတွင် တစ်ချီ ထပ်ကုန်းပေးရပြန်သည်။ လူလည်း နွမ်းလျနေကာ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ စမ်းကိုလရည်များနှင့် ဦးမြိုင်လရည်မျာက စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ စီးကျနေတော့သည်။
နောက်ပိုင်းတွင် အစ်ကိုဖြစ်သူမိုးလွင်မှာ အိပ်ရာထဲ လဲနေတော့ရာ မောင်ဖြစ်သူ စမ်းကိုနဲ့ လိုးလိုက်၊ ဦးလေးဖြစ်သူ ဦးမြိုင်နဲ့ လိုးလိုက်၊ တခါတလေ အေးနွယ်အား ဦးမြိုင်နှင့် စမ်းကိုတို့က ပေါင်းလိုးကြသည်။ ထိုနေ့မျိုးတွင် အေးနွယ်တစ်ယောက် စောက်ရည် တဗြန်းဗြန်းပန်းရင်း မျော့မျော့နေတော့သည်။
ရက်ကို လစား – လကို နှစ်စား – ရာသီတွေ အလီလီ ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ ကျွန်းရွှေဝါ ထမင်းဆိုင်လေးမှာ ဆိုင်အကြီးကြီး ဖြစ်နေသည်။ ရောင်းရငွေများအား စု၍ ဘေးဝိုင်းမှ မြေနှစ်ကွက် ထပ်ဝယ်လိုက်သည်။ တစ်ကွက်ကို ခြံခတ်ကာ တိုက်တစ်လုံး ဆောက်လိုက်သည်။ ထိုတိုက်ဆောက်လုပ်စဉ် ဖောင်ဒေးရှင်းတူးရာ မြေအောက်မှ ရတနာများ တူးဖော်ရရှိခဲ့သည်။ နေ့ချင်း ညချင်း သူဋ္ဌေးဘဝ ရောက်သွားလေသည်။
သူဋ္ဌေးအမည်မှာ ဦးစမ်းကို၊ သူဋ္ဌေးကတော်ကြီးမှာ ဒေါ်အေးနွယ် ဖြစ်လေသည်။ သားတစ်ယောက် သမီးတစ်ယောက် မွေးထားလေသည်။ ယခု ကလေးတွေပင် တက္ကသိုလ် တက်နေကြပြီဖြစ်သည်။
သားဖြစ်သူမှာ ထွန်းစိန် ဖြစ်ပြီး သမီးလေးက နွယ်နွယ်စိုးဟု မှည့်ပေးထားသည်။ ကလေးတွေ၏ ဖခင်မှာ ဘယ်သူဆိုတာတော့ ဒေါ်အေးနွယ်တစ်ယောက် မသိတော့ပေ။
တိုက်ကြီးကို စောင့်ရှောက်ရန် လူငှားထားပြီး တိုက်အနောက်ဖက် ထောင့်တွင် သပ်ရပ်သော တိုက်အသေးလေးတစ်လုံး ဆောက်ကာ သည်းခြေပျက်နေသော လူမမာကြီးတစ်ဦး နေထိုင်သည်။ ထိုတိုက်လေးသို့ ဒေါ်အေးနွယ်မှာ တစ်ပတ်တစ်ခါလောက် မနက်ပိုင်းမှသွား၍ ညပိုင်းမှ တိုက်ကြီးဆီသို့ ပြန်လာလေ့ရှိသည်။
သက်ကြီးရွယ်အို ဘိုးဘွားရိတ်သာ တစ်ခုသို့ ကားလေးတစ်စီး မောင်းဝင်လာသည်။ ကားပေါ်မှ အသက် ၂၀ ဝန်းကျင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက် ဆင်းလာသည်။ ပြီးမှ သက်လတ်ပိုင်း စုံတွဲတစ်တွဲ နောက်ကပါလာပြီး ရိပ်သာအတွင်းမှ အခန်းတစ်ခန်းသို့ဝင်ကာ သစ်သီးများ၊ ကော်ဖီထုပ်များ၊ အခြားစားစရာ၊ သောက်စရာများ ကန်တော့ကြသည်။ ထွေရာလေးပါ ခဏစကားပြောပြီး အဖိုးနှင့်အဖွားအား
“ သားတို့ ပြန်တော့မယ်နော် နောက်လမှ လာတော့မယ်”
“ အေးအေး မြေးတို့ စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ်ချမ်းသာ ပြည့်စုံစွာ နေနိုင်ကြပါစေကွယ် ”
ဘိုးဘွားရိပ်သာအတွင်းမှ ကားလေး ပြန်ထွက်သွားလေသည်။ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လျင် ဒေါ်အေးနွယ်မှာ အနောက်ဖက် တိုက်လေးသို့ ဝင်သွားလေသည်။ ဒေါ်အေးနွယ် ဝင်လာတာမြင်သည်နှင့် စိတ်မနှံ့သော လူမမာကြီးမှာ ပုဆိုးချွတ်ချ၍ ကုတင်ပုလေးပေါ်သို့ ပက်လက်လှန် အိပ်လိုက်လေသည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် အု အီးးးးးး ပလပ်ပလပ် အ ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ရှီးးးး အားးးးး ဟူးးးးးး အားးးးး းးးးး – ဘွတ် ဘွတ် ပြွတ်”
တိုက်ကလေးထဲမှ အသံမျိုးစုံ ထွက်နေတော့သည်။
ညပိုင်း ၈ နာရီလောက် ဒေါ်အေးနွယ်တစ်ယောက် တိုက်ကြီးဆီသို့ ပြန်လာကာ ရေချိုးပြီး မိသားစုလိုက် ထမင်းစားကြလေသည်။ စားပွဲပေါ်က အချိုပွဲများ၊ သစ်သီးများစားရင်းး ၁၀ နာရီလောက်တွင် သားနှင့် သမီးဖြစ်သူမှာ အိပ်တော့မယ်ဆိုပြီး အိမ်ပေါ်သို့ တက်သွားကြလေသည်။
၁၁ နာရီလောက်တွင် အိမ်အောက်ထပ်အား မီးပိတ်ကာ ဦးစမ်းကိုနှင့် ဒေါ်အေးနွယ်တို့ အိမ်ပေါ်တက်လာခဲ့သည်။ သမီးဖြစ်သူ အခန်းရှေ့ အရောက်တွင်
“ အားးးးးး အ အ ကိုကို အဲ့တာ ဖင်ပေါက်ကြီးးးး အားးးးး အမလေးးး သေပါပြီ ပြန်ထုတ် ပြန်ထုတ် အီးးး ဟီးးးးးး ”
ဦးစမ်းကို နှင့် ဒေါ်အေးနွယ်တို့မှာ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ပြုံးမိကြရင်း မိမိတို့ အိပ်ခန်းလေးဆီသို့ ဝင်ခဲ့တော့သည်။ ခဏအကြာတွင်
“ အားးးး ရှီးးးးး အားးးး ဘွတ်ဘွတ် အ ရှီးးးးးးး ဗျစ်ဗျစ် – အို့ အိုးးးးးးးး အအ ရှီးးးးးးး ဘွတ် ဘွတ် ဖွပ်ဖွပ် ဗျစ် – ကောင်းလိုက်တာ အားးးး အ ရှီးးးး ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ် ”
အိပ်ခန်းလေးများဆီမှ ညည်းသံများ အပြိုင်အဆိုင် ထွက်ပေါ်နေတော့သည်။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment