အဝါရောင်စိုက်ခင်းများ အပိုင်း ( ၁ )

အဝါရောင်စိုက်ခင်းများ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - Chann Ko (ချမ်းကို)

အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ စိမ်းစိုရောင်တောအုပ်တွေ ပတ်လည်ဝိုင်းထားတဲ့ မှုန်ကုတ်ကုတ် တောမြို့လေးတစ်မြို့ကို အလည်အပတ်သွားရင်း ကျနော့်ကို ကရာတေးကစ်နဲ့ ဖင်ပိတ်ကန်တတ်တဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဘူတာရုံအိုလေးတစ်ခုမှာ စတွေ့တဲ့ဇာတ်ဝင်ခန်းကနေ အိပ်ယာထဲရောက်သွားတဲ့ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ် ရင်သိမ့်တုန် ကိုယ်တွေ့လေးပါ။

ကျနော့်မှာ ထူးဆန်းတဲ့ ကံတရားတစ်ခု ရှိတယ်ဗျ။ ကျနော့်ဘဝမှာ ကြိုက်ခဲ့သမျှ မိန်းမတွေအကုန်လုံး စာဖတ်တဲ့ဝါသနာ ရှိသူတွေချည်းပဲ။ ပြောရရင် စရွေးကိုက်တယ်ပေါ့ဗျာ။ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲ စာသမားတွေက စာမဖတ်တဲ့လူဆို အထင်ကိုမကြီးတတ်ကြဘူး။ စာအုပ်သမားတွေရဲ့ ဝါသနာက စာအုပ်တွေတင်မကဘူး ရုပ်ရှင်၊ ဂီတ ဘာညာအစရှိသဖြင့် နောက်ဆက်တွဲလေးတွေ ပါလာတတ်ကြသေးတယ် မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီလို ဝါသနာတူ ဘာသာရပ်တူခြင်း တွေ့လိုက်ရင် သိတဲ့အတိုင်းပဲလေ။ အင်မတန် ခင်မင်ရင်းနှီးတတ်ကြတာ ထုံးစံပဲ။

အဲ့ဒီ ဝါသနာတူ လူနှစ်ယောက်က ဖိုနှင့်မ ဖြစ်နေကြတယ် ဆိုပါတော့.. သူတို့နှစ်ယောက် ဆုံကြတဲ့နေရာက လူမျိုးတူတွေမရှိတဲ့ အဝေးကြီးမှာဆိုပါတော့..။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်မယ် ထင်သလဲဗျာ။ ဟုတ်ကဲ့ အဲ့ဒီမေးခွန်းရဲ့အဖြေက ကျနော်အခုပြောပြမယ့် ဇာတ်လမ်းပါပဲ။

သူ့ကိုဘယ်မှာ စပြီးသိခဲ့သလဲဆိုတော့ ဗမာတွေများတဲ့ နေရာဒေသတစ်ခုမှာ သိခဲ့တယ်လို့ပဲ လွယ်လွယ်ပြောလိုက်ရအောင်။ အခမ်းအနားတစ်ခုမှာ သိခဲ့တယ်ပေါ့။ ဖုန်းနံပါတ်လေးဘာလေး လဲလှယ်မိခဲ့တယ်။ ဒီလောက်ပါပဲ။

ကိစ္စပြီးတော့ ကျနော်လည်း ကိုယ့်တောမြို့လေးဆီ ကိုယ်ပြန်ခဲ့ပြီး မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပေါ့။ နောက်တော့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး အဆက်အသွယ်လုပ်မိကြရော။ တက်စ်မက်ဆေ့ချ်လေးဘာလေးပို့၊ တစ်ခါတစ်လေ ဖုန်းပြော၊ စာအကြောင်းပေအကြောင်းလေးတွေ ဟိုအာဒီအာလုပ်တယ် ဆိုပါတော့။ ဟိုလိုမျိုး အီစီကလီထုတာ ဘာညာ မဟုတ်ဘူးနော်။ ဘော်ဒါကဏ္ဍသက်သက်ပဲ။ ဖွန်ကြောင်ရအောင်လည်း သူ့ကိုတစ်ခါပဲမြင်ဖူးခဲ့တော့ ဘယ်လိုရုပ်ဆိုတာတောင် ကောင်းကောင်းမမှတ်မိဘူးရယ်။

တဖြေးဖြေးနဲ့ ခင်မင်လာရတဲ့ အကြောင်းကလည်း ဒီလိုဗျ။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးက ကိုယ့်မြို့မှာ ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ ဗမာဆိုတာရှိတဲ့ အနေအထားမျိုး။ ဘာအသိုင်းအဝိုင်းမှကိုမရှိတဲ့ ဘဝတွေကိုး။ ဒီတော့ ဗမာလို သောက်တင်းလေးဘာလေးတုပ်၊ ဟိုပြောဒီပြောလေး လုပ်ချင်ရင်တောင် ဒီလိုပဲ ဖုန်းခေါ်ပြီး အာလူးဖုတ်နေရတယ်လေ။ ဒီလိုနဲ့ ရာသီဥတုဆိုးဝါးတဲ့ ဆောင်းရာသီကာလတစ်ခု ရောက်လာတယ်။ ကျနော်လည်း အထီးကျန်တာ အကြောင်းပြပြီး အရက်ချည်း လှိမ့်သောက်နေတာပေါ့။

အဲ့လိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ မူးမူးနဲ့ သူ့ကိုဖုန်းထဲကနေ ကလော်ဆဲလိုက်ကော ဟီး။ (သောက်ကျင့်တန်ချက်က အဲ့လိုရယ်) ဒါနဲ့ စိတ်ကောက်ပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။ ၃-၄ ရက်လောက် ဒီအတိုင်းပစ်ထားလိုက်ပြီး တစ်ရက်တော့ မနေနိုင်ပဲ ဖုန်းခေါ်ပြီး ချော့ရတာပေါ့လေ။ ငါကိုက မိုက်ရိုင်းတာပါ ညီမလေးရာ ချောဒီးချောဒီး ဘာညာပေါ့။

အဲ့ဒီမှာ ဘာပြောလာသလဲဆိုတော့ ရဘူးတဲ့..။ ဒီအတိုင်း ဖုန်းနဲ့လာမချော့နဲ့ .. လူကိုယ်တိုင် လာချော့ချေတဲ့။ အဲ့ဒါကလေ ဟိုဒင်းလေ ဆိုပြီး ဟိုပြောဒီပြောတွေ လျှောက်ပြောနေတာကို မရဘူးရယ်။ ဒီနေ့ သောကြာနေ့ကြီး အခုချက်ချင်း ကျမဆီလာခဲ့ လာချော့လာတဲ့ အဟီး။ အာ… ငါမလာနိုင်ဘူးထင်တယ်ဆိုပြီး လျှောက်လျှက်ပြောတော့ စကားမရှည်နဲ့ အခုချက်ချင်း ဘူတာရုံသွား လက်မှတ်ဝယ်ပြီး လိုက်လာပါတဲ့။

ကျနော်က အင်းမလုပ် အဲမလုပ်ဖြစ်နေတော့ .. ဘာလဲ ရထားလက်မှတ်ဈေးကြီးလို့မလား.. ကျမရှင့်ကို တစ်ဝက်ပြန်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလားတဲ့။ အဲ့ဒီတော့မှ တစ်ဝက်ပေးမှာ တကယ်ဆို လာမယ်လေလို့ ဟီဟိ။

ဘယ့်နှယ် သူနဲ့ကျနော်က အဝေးကြီးဗျ။ ရထားလက်မှတ်ခက လေယာဉ်လက်မှတ်ခနီးနီး ဈေးကြီးတာကိုး။ ဒါကြောင့် မူနေတာ။ ဒါနဲ့ပဲ ညနေဖက် မှုန်မှိုင်းမှိုင်း ရာသီဥတုမှာ ဂျာကင်အနက်ရောင်လေးတစ်ထည် ကောက်စွပ်၊ ဂျင်းပန်တစ်ထည်နဲ့ ကင်းဘတ်ဖိနပ် ကောက်ဝတ်၊ အဝတ်ပိုတစ်စုံ ကျောပိုင်းအိတ်ထဲထည့်ပြီး ခင်ဗျားတို့ညီလေး မောင်ချမ်းရဲ့ ခရီးရှည်ကြီး စတင်ခဲ့တယ်ဆိုပါတော့။

လမ်းမှာ ရထားတွေ ဟိုပြောင်းဒီပြောင်း စီးရသေးတာဆိုတော့ သူ့မြို့လေးကို ရောက်သွားတဲ့ အချိန် ညကိုးနာရီထိုးနေပြီ။ တခါမှလည်း မရောက်ဖူးတဲ့ နေရာကို သွားနေရတော့ လူကလည်း ရင်တထိတ်ထိတ်ရယ်။ သောက်တလွှဲ တစ်ခုခုဖြစ်ပြီး ရထားနဲ့ဆက်လိုက်သွားမိရင် ဒုက္ခဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ပူပန်နေရတော့ ကိုယ့်ဘေးခုံက ကုလားဖြူမလေး စကားလာပြောတာတောင် သိပ်အာရုံမထားနိုင်ဘူး.. အင်း.. အဲနဲ့ ဖြစ်နေတာ။ နောက်ဆုံး တိုတိုပြောရရင် ရောက်သွားရောဆိုပါတော့။

ရထားက ခဏလေးပဲရပ်ပြီး ထွက်သွားတယ်။ အဲ့ဒီ တောမြို့လေးက ဘူတာရုံအိုလေးထဲမှာ ကျနော် အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ဆင်းနေရစ်ခဲ့တယ်။ ကျနော့်ကို လာကြိုမယ်ဆိုတဲ့ ညီမလေးက ဘယ်နားမှာမှန်း မသိဘူး။ ရာသီဥတုက အင်မတန် ကြမ်းလွန်းတော့ ဘူတာရုံအိုလေးက မြူနှင်းတွေကြားထဲမှာ ဝိုးတဝါးရယ်၊ လူကလည်းရှင်းလို့၊ တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတဲ့ နေရာဆိုတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းလည်း မသိဘူး။

အဲ့ဒီမှာ ဖုန်းဝင်လာတယ်။ ကောက်ကိုင်လိုက်တော့ ရှင်ဘယ်မှာတုန်း.. ရှင်ပြောတဲ့ရထားက ထွက်သွားတာ ကြာပြီတဲ့။ နောက်တောက်တောက်စိတ်က ပေါ်လာတော့.. ငါမလာဖြစ်တော့ ညီမလေး ဆောရီးပါဟာ ဆိုပြီး လျှောက်စနေမိသေးတယ်။

အဲ့လိုပြောရင်း မြူတွေပိတ်နေတဲ့ ဘူတာပလက်ဖောင်းပေါ် မလှမ်းမကမ်းမှာ ဆံပင်တိုတိုနဲ့ ဖုန်းကိုင်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဝိုးတဝါး လှမ်းမြင်လိုက်ရတော့ အသာလေး ပြေးကပ်သွားပြီး ဝါးးကနဲ လှန့်လိုက်တော့ အူတူတူနဲ့ ကြည့်နေတယ်ဗျ။ စုစုပေါင်း တစ်ခါတိတိပဲ မြင်ဖူးခဲ့ပြီး ဖုန်းပေါ်မှာပဲ ရင်းနှီးခဲ့ရတော့ နှစ်ယောက်လုံးက သေချာမှတ်မိတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ရုပ်ကလည်း မှတ်မိချင်စရာမှမကောင်းတာလေ။ ဆံပင်ဘုတ်သိုက်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေး၊ မှုတ်ဆိတ်မွှေးတွေနဲ့ တရုတ်လူမိုက်ရုပ် ဖြစ်နေတာ ဟီး။

ကိုဖိုးသက် လားတဲ့။ အဲ့လိုလှမ်းမေးပြီး မျက်လွှာလေးချလို့ ရှက်နေရှာတယ်။ အီဖေကိုယ်ကလည်း သူ့ကိုချော့သလိုလိုနဲ့ အတင်းဆွဲဖက်ပစ်လိုက်တယ် အဟိ။ ဖက်ရုံတင်ဘယ်ကမလဲ နမ်းပါနမ်းပစ်တာ။ နားကိုအေးကရောပဲ။ နဖူးကိုပါဗျာ။ ကိုယ့်ကိုစိတ်ကောက်နေတဲ့ ညီမလေးကို အူမြူးနေတဲ့စိတ်နဲ့ ချော့တဲ့ သဘောပေါ့ ဟဲဟဲ။

ကျနော် ကောင်းကောင်းမှတ်မိနေတာက သူ့ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲဖက်ပြီး နဖူးကိုနမ်းတော့ ကြောက်ကန်ကန်တဲ့ သဘောနဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး တံထောင်ဆစ်တွေနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ထောက်ထားတယ်။ (သူ့ချိုဗူးတွေနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ် ထိသွားမှာစိုးလို့ ဟီး) တွေ့တွေ့ချင်း အဲ့လို သောင်းကျန်းလိုက်မိလို့လား မသိဘူး ကျနော့်မျက်နှာကို သေချာမကြည့်ရဲတော့ဘူး။ ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီညက မြူတွေ ဘယ်လောက်ပိတ်သလဲဆိုရင် ဘူတာရုံလေးထဲကနေ လမ်းမပေါ်ကိုထွက်တာ လမ်းပျောက်နေခဲ့တယ်။ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လိုက်တာ တောအုပ်ကလေးဖက်ကို ရောက်သွားကြသေးတယ်။ မနည်းကို မြို့ထဲဖက်ကို လမ်းကြောင်းရှာပြီး ထွက်ခဲ့ရတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားက အိပ်မက်ထဲမှာလိုလို ဘာလိုလိုကြီးရယ်။

မြို့ထဲကိုဖြတ်ပြီး လမ်းလျှောက်လာတဲ့အခါ ဘေးကနေ ခုန်ဆွဆွနဲ့ သူ့ကိုနောက်ပြောင်ရင်း ကျနော်က အူမြူးလာပေမယ့် သူကတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ခိုးကြည့်တာကလွှဲပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ မျက်လွှာလေးချလို့ဗျ။ နှစ်ယောက်သား မြို့လယ်ခေါင်ကို ဖြတ်လျှောက်ပြီး တစ်ဖက်ခြမ်းမှာရှိတဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတွေ အနေများတဲ့ ရပ်ကွက်ကလေးထဲက သူ့အိမ်လေးဆီ ရောက်သွားကြရော ဆိုပါတော့။

သူ့အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ကျောပိုးအိတ်ကလေးချ ရေချိုးချင်တယ်ဆိုတော့ ရေချိုးခန်း လိုက်ပြပေးတယ်။ ကျနော် ရေမိုးချိုးနေတဲ့အချိန်မှာ သူက ထမင်းဟင်းတွေ နွေးနေတယ်။ ထမင်းစားတော့ ဟင်းတွေက ပဲနီလေးဟင်းချို၊ ချဉ်ပေါင်ကြော်၊ ငါးပိကောင်၊ အဲ့လိုဟင်းတွေဗျာ။ ဗမာစာငတ်ငတ်နဲ့ လှိမ့်တွယ်တော့ ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ဗမာလက်ဖက်ခြောက် ခပ်ထားတဲ့ ရေနွေးကြမ်းလေးပါ ပါသေးတယ်။ (ပြန်ပြောရင်း သွားရည်ယိုတာ ဟီး)

သူနဲ့ အိမ်တူတူငှားနေတဲ့ ကုလားဖြူမနှစ်ယောက်နဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေး ဘာညာပေါ့။ စားသောက်ပြီးစီးတော့ သူက သိမ်းဆည်းဆေးကြောနေတယ်။ ကျနော့်ကို ရေနွေးကြမ်း မတ်ခွက်တစ်ခွက် ထည့်ပေးပြီး အပေါ်တက်နှင့်တဲ့။ ဒါနဲ့ သူ့အိပ်ခန်းထဲ ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ ၃ ထပ်အိမ် အပေါ်ဆုံးထပ်မှာဗျ။ သူ့စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာ စာအုပ်တွေ တွေ့တာနဲ့ ဟိုမွှေဒီမွှေ လုပ်လိုက်တော့ ကျနော် အရမ်းသဘောကျတဲ့ ဂျက်(ကွမ်းခြံကုန်း) ရဲ့ သရော်စာပေါင်းချုပ် နှစ်အုပ်တွေ့တာနဲ့ ကောက်ဖတ်လိုက်၊ ရေနွေးကြမ်းမွှေးမွှေးလေး မော့လိုက်နဲ့ ဇိမ်တွေ့နေတာပေါ့။ ခဏနေတော့ ရထားစီးလာတာမို့ လူက ညောင်းလာတာနဲ့ သူ့အိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး လှဲရင်း စာကြည့်မီးအုပ်ဆောင်းလေး ဖွင့်ပြီး ဆက်ဖတ်နေမိတယ်။

အိပ်ယာက နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးဗျ။ တော်တော်လေး သန့်ရှင်းတယ်။ စောင်တွေကော၊ အိပ်ယာခင်းတွေကော ဖြူဆွတ်မွှေးပျံ့နေတာပဲ။ နွေးကလည်းနွေးတော့ အိပ်ရတာ ဇိမ်ရှိလိုက်တာ။ သိပ်မကြာပါဘူး တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူဝင်လာတယ်။

“မနက်ဖြန်မနက် နန်းကြီးသုပ် စားမလား၊ မုန့်ဟင်းခါး စားမလား” တဲ့။

“အို.. ဘာရရ အကုန်အုပ်မယ်” လို့ ဟီး။

အခန်းထဲဝင်လာပြီး ဟိုလုပ်ဒီလုပ် အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ ခြေလက်ဆေး၊ မျက်နာသစ်၊ သွားတိုက်ပြီးတော့ ကုတင်ဟိုဖက်အခြမ်းကို တက်လာပြီး သူ့ဖာသာ စာအုပ်တစ်အုပ်နဲ့နှပ်ရင်း ကျနော့်ကို စကားလှမ်းလှမ်းပြောတယ်။ ကျနော်ကလည်း စာဖတ်လိုက် သူနဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက်ပေါ့။ အဲ့လို လေပစ်လိုက်ကြတာ လူက ငိုက်သလိုလို ဖြစ်လာလို့ နာရီလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သောက်တလွှဲ မနက် (၂) နာရီ။

“ကဲ! အိပ်ချင်လာပြီ။ မနက်မှ ဆက်ပြောမယ်။ ငါဘယ်မှာ အိပ်ရမှာလဲ ညီမလေး။ ဧည့်ခန်းက ဒုတိယထပ်မှာမလား။ စောင်ထူထူတော့ပေးဟာ တအားအေးတယ်”

ဆိုပြီး မေးလိုက်တော့.. ကျနော့်ကို ခပ်တည်တည်နဲ့ တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဖက်အခြမ်းမှာ သူခွထားတဲ့ ဖက်လုံးကို အိပ်ယာအလယ်တည့်တည့် သူနဲ့ ကျနော်ကြားမှာ ချထားလိုက်ရင်း..

“ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့ ..” တဲ့။

ကျနော်ကလည်း လူတစ်မျိုးရယ်။ တခြားသူတွေဆို အူမြူးချင်မြူး.. ဒါမှမဟုတ် အာ! ကောင်းပါ့မလား ဆိုပြီး မူချင်မူလိမ့်မယ်။ ကျနော်ကတော့ ဘာမှ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးကို ပြန်ပြောမနေတာ။ အေး ပြီးကော ဆိုပြီး ခြေရင်းက စောင်ကိုဆွဲခြုံပြီး စာကြည့်မီးအုပ်ဆောင်းလေး ထောက်ကနဲ ဆွဲပိတ်ပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တာ တုံးကနဲပဲ။

—————————————-

အပေါ်မှာ ပြောခဲ့သလို စောင်ခြုံပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တာ ခရီးပန်းလာလို့လားမသိဘူး တုံးကနဲပဲဗျ။ ကိုဇော်ဦးတို့ပြောသလို ဘာတွေညာတွေ ဘာမှမဖြစ်ပေါင်။ ရိုးရိုးသားသားပဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ စိတ်ထဲ သရိုးသရီတောင် မဖြစ်ဘူးရယ်။

တရေးနိုး ရှူးပေါက်ချင်လာလို့ ထပေါက်တော့ ညီမလေး ကျနော့်ကိုခွပြီး အိပ်ပျော်နေတာ သတိထားမိတယ်။ အဲ့ဒါလည်း ကျနော့်ကို ခွထားတာလား ဖက်လုံးကို ခွထားတာလား မသိပါဘူး။ အသာလေးထသွား အိမ်သာထဲဝင် ရှူးပေါက်ပြီး ကိုယ့်နေရာကိုယ် ပြန်ဝင်အိပ်လိုက်တာပဲ။ သူ့ခြေထောက်က ကိုယ့်ခါးကို ချိတ်ပြီး ထပ်ခွလာလို့တောင် မကောင်းတတ်မှန်းသိတော့ အိပ်ယာအစွန်းကို ရွေ့ပြီး ခွေခွေလေး အိပ်လိုက်သေးတယ်။

မင်းဟာက ဟုတ်ကောဟုတ်လို့လားလို့ ခင်ဗျားတို့ မေးချင်နေကြမယ်ထင်တယ်။ မယုံလည်း မတတ်နိုင်ဘူး ဆရာတို့ရာ။ ကျနော်က လူပျိုပေါက် အလိုလိုနေရင်း လောင်တီးနေတဲ့ ချာတိတ်မှ မဟုတ်တော့တဲ့ အရွယ်ကိုး။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ညီမလေး အရွယ်လေးက ကိုယ့်ကိုယုံလို့ တူတူအိပ်နေရှာတာ အဲ့လိုလုပ်ပေးစရာလားဗျာ။ တကယ်ပြောတာ တွေးတောင်မတွေးမိဘူး မဟုတ်တရုတ်လုပ်ဖို့။ ဒါနဲ့ပဲ ပြန်အိပ်ပျော်သွားတာ မိုးလင်းသွားကရော။

မနက်မိုးလင်းတော့ အလန့်တကြားနဲ့ နိုးလာတယ်။ ဟေ့လူ! ထထ အိပ်ပုတ် နေဖင်ထိုးနေပြီး ဆိုပြီး အတင်းလှုပ်နိုးတာ ခံလိုက်ရတာကိုး။ အတင်းလှုပ်နိုးယုံတင် မကဘူး ရေကိုင်ထားတဲ့ လက်အေးအေးနဲ့ လည်ပင်းတွေ၊ ဂုတ်တွေကို လာကိုင်ပြီး နိုးတာ။ အာကွာ! ဆိုပြီး ဆူဆောင့်ဆောင့်နဲ့ ထထိုင်လိုက်ရတယ်။ ချီးလေး! သောက်ကျင့်ယုတ်တယ်လို့ ကလော်ဆဲလိုက်တော့.. အေး! နန်းကြီးသုပ်နော် ဘဲဥ၊ ငါးဖယ်နှိုင်းချင်းနဲ့ ဟင်းခါးလေးပါ ပါသေး မစားချင်လည်း နေဟာတဲ့။

သောက်စားဆို အင်မတန်မက်တဲ့ ကျနော်.. အဲ့ဒီအသံလည်းကြားကော ဟီး.. စားမယ်လေ ရယ်ဒီပဲလား ဆိုပြီး ချက်ချင်း စောင်ခြုံထဲကထွက်၊ ရေချိုးခန်းထဲဝင် မျက်နှာသစ်သွားတိုက်၊ ရေမိုးချိုးတာတွေ ခပ်သုတ်သုတ်လေး လုပ်လိုက်တယ်။ အားလုံးပြီးတာနဲ့ ပါလာတဲ့အဝတ်ပိုတစ်စုံ ကောက်ဝတ်ပြီး အောက်ထပ်မီးဖိုခန်းကို ဆင်းသွားတော့ ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာ လှတပတ မနက်စာလေးက အသင့်ပဲ။ နန်းကြီးသုပ် နှစ်ပွဲလောက် ရှောက်သီးလေးညှစ်၊ နံနံပင်လေးနိုင်နိုင်ထည့်ပြီး ကစ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ဟင်းခါးလေးကလည်း ချိုကချို မွှေးကမွှေးနဲ့။ (ပြောရင်း ဗိုက်ဆာလာတယ် ခွီး)

ကျနော် စားနေသောက်နေတုန်း ညီမလေးက သူ့အခန်းထဲ ပြန်တက်သွားတယ်။ စားသောက်ဆေးကြောပြီးလို့ နောက်ဖေးတံခါးလေးဖွင့် အပြင်ထွက်ပြီး စီးကရက်လေးဖွာ၊ ရေနွေးကြမ်းလေး ရှလူးရှလူး မှုတ်သောက်နေတုန်း ညီမလေး အပေါ်ထပ်က ပြန်ဆင်းလာတယ်။ ဟေ့လူ ဈေးသွားရအောင် တဲ့။ သူတို့မြို့လေးကို သေချာမမြင်ဖူးသေးတဲ့ ကျနော်ကလည်း အေးကွာ ဆိုပြီး ဂျာကင်လေးကောက်စွပ်၊ ဖိနပ်စီးပြီး နှစ်ယောက်တူတူ အပြင်ထွက်လာမိတယ်။

သူ့အိမ်တဝိုက်က တောပန်းအရိုင်း နီနီဝါဝါလေးတွေ အလေ့ကျပေါက်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ တော်တော်လှတာဗျ။ မြို့ထဲသွားတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်လည်း လီလီပန်းလေးတွေ၊ ဘယ်ရီသီးတွေသီးနေတဲ့ ခြုံကလေးတွေနဲ့ အင်မတန် ကျေးလက်ဆန်တာ။ နှစ်ယောက်သား ပုခုံးချင်းတိုက်ပြီး အူမြူးနေကြတယ်။ ကလေးမ ပေါက်စလေးလိုပဲ လမ်းလျှောက်ရင်း ပေါင်လည်လောက်ရှိတဲ့ အုတ်ရိုးဘောင်ကလေးပေါ် တက်ပြီး လျှောက်ဆော့၊ ကျနော့်ကို ဘေးကနေ သူ့လက်တွေကို ကိုင်ပြီး ထိန်းခိုင်း၊ တဟိဟိနဲ့ ဖြစ်နေတာ။ မြို့ထဲရောက်တော့လည်း ဒါကဘာ၊ ဟိုဟာက ဘာ ဆိုပြီး ကျနော့်ကို ဆရာလုပ်ပြီး ရှင်းပြနေတာကို ပြုံးစိစိနဲ့ နားထောင်နေရတယ်။

ဘာကြောင့် ချက်ချင်းလက်ငင်းကြီး အခုမှ လူချင်းတွေ့ပြီး အခုလိုအဆင့်တွေ ရောက်ကုန်တာလဲဆိုတော့ကာ ခင်ဗျားတို့ နားလည်ချင်မှ နားလည်လိမ့်မယ်။ အရင်ကတည်းက ဖုန်းထဲမှာ ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်တာရယ်၊ စာသမားအချင်းချင်း ဖြစ်တာရယ်၊ တစ်လောကလုံးမှာ ဗမာစကားပြောတဲ့လူဆိုလို့ သူရယ် ကျနော်ရယ် နှစ်ယောက်ထဲရှိနေသလို ဖြစ်နေတာရယ်ကြောင့်ဗျ။ အခုလို ရင်းရင်းနှီးနှီး ပေါင်းကြည့်လေလေ သူနဲ့ကျနော်က စရွေးကိုက်လေလေဆိုတာ ပိုပိုသိလာတာလည်း ပါမှာပေါ့ဗျာ။ တိုတိုပြောရရင် မြို့ထဲက ဈေးကလေးမှာ နှစ်ယောက်သား လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး ဟိုဝယ်ဒီဝယ်ပေါ့။ သူတို့မြို့က ရှော့ပင်းမောတွေဘာတွေ ရှိပေမယ့် အဲ့ဒီလို အသားဆို လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်၊ အသီးအရွက်၊ သစ်သီး၊ လက်လုပ်လူသုံးကုန်၊ အဝတ်အထည်လေးတွေ မြို့အလည်ကွက်လပ်မှာ ချရောင်းတဲ့ဈေးက နေ့တိုင်းမရှိဘူးတဲ့။ (ရှမ်းပြည်က ငါးရက်တစ်ဈေးလိုပေါ့)

နေ့လည်ပိုင်းရောက်တော့ အိမ်ပြန်လာကြတယ်။ လမ်းမှာ အထုပ်ကြီးတွေကို တရွတ်တိုက်ဆွဲပြီး သယ်လာရတာ ကျနော်ပေါ့ဗျာ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဝယ်ခြမ်းလာတာတွေ မီးဖိုခန်းထဲ နေရာချ၊ နေ့လည်စာ တူတူစားပေါ့။ ဟင်းတွေကတော့ သိတဲ့အတိုင်း ငါးခူကြော်ချက်၊ ငါးပိရည်၊ အတို့အမြုပ်စုံ၊ ချဉ်ရည်ဟင်း၊ ယိုးဒယားဆန်မွှေးမွှေးလေးနဲ့ ချက်ထားတဲ့ ထမင်း…။ မောင်ချမ်းတို့ နတ်ပြည်ရောက်နေသလိုပဲ ဆရာရေ့ ဟီး။ ရေရေလည်လည် ငတ်ထားတာကြာပြီ မဟုတ်လားဗျာ။ အသေကို အုပ်တာ။ စားပြီးတာနဲ့ လှုပ်တောင်မလှုပ်ချင်တော့ဘူး။ သူ့ဆီက ဦးချိန်တီ အစာကြေဆေးတွေတောင်းပြီး ဝါးရသေးတယ်။ ဗိုက်ကြီးကယ်နေလို့ ဟီး။ နေ့လည်စာ အုပ်ပြီးတာတောင် ညစာက ဘာစားရဦးမှာလဲ မသိဘူးဆိုပြီး စိတ်ကူးနဲ့ အူမြူးနေတာ။ (ငတ်ကြီးကျချက် ဟီး)

စားသောက်ပြီးတော့ အပေါ်ထပ်အခန်းကို တက်လာပြီး ထုံးစံအတိုင်း စာအုပ်တစ်အုပ် ကောက်ကိုင်ပြီး နှပ်နေလိုက်တာ ညနေစောင်းသွားတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်မှာ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ညီမလေး အပေါ်ထပ်တက်လာပြီး

“ဟေ့လူ! ဒီည ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင်လေ” တဲ့။

“အင်း သွားတာပေါ့” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

(နောက်ပိုင်း သတိထားမိလာတာက ညီမလေးနဲ့ ကျနော်က တစ်ယောက်ယောက်က ဒါလုပ်ရအောင်လို့ စလိုက်တာနဲ့ နောက်တစ်ယောက်က မငြင်းဘူးရယ် ..။ နှစ်ခါညှိစရာ မလိုဘူး..။ လုပ်လိုက်လေ ဆိုတာချည်းပဲဗျ)

“ဒါဆို ညစာစားပြီးမှ လစ်တာပေါ့။ ညစာစားဖို့ ပြင်လိုက်တော့မယ်။ ခဏနေဆင်းလာခဲ့”

ဆိုပြီး ပြန်ဆင်းသွားတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ရေမိုးချိုးဖို့ပြင်တယ်။ ဒီလောက်အေးနေတဲ့ ရာသီဥတုမှာကို ရေသရဲ ကျနော်က တစ်ရက် နှစ်ခါလောက် ရေမချိုးရ မနေနိုင်ဘူး။ ဒါနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေနွေးနွေးလေးနဲ့ ရေပန်းအောက်မယ် ဇိမ်ခံပြီး အကြာကြီး ချိုးနေမိတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ပေါက်ကရ ထဖြစ်သေးတယ်။ ဟို ညီမလေးပေါ့.. ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာတာ။ အိမ်သာက ရေချိုးခန်းထဲမှာဆိုတော့ ရှူးဝင်ပေါက်တာတဲ့။ ခက်တာက သူတို့အိမ်က အိပ်ခန်း၊ ရေချိုးခန်း တံခါးတွေမှန်သမျှ ကလန့်မတပ်ထားဘူး။ ဒီတော့ တံခါးလေးစေ့ပြီး ရေချိုးတဲ့ မှန်ခန်းလေးထဲဝင် မှန်တံခါးပိတ်ပြီး ချိုးနေမိတာပေါ့။ ကိုယ့်အရှိန်နဲ့ကိုယ်ဆိုတော့ မသိဘူးရယ်။

ဝင်ပေါက်ဝကို ကျောပေးထားရင်း လူရိပ်လိုလို ဖျတ်ကနဲ တွေ့မိတာနဲ့ သမင်လည်ပြန် ကြည့်လိုက်တော့ သောက်ကျိုးနဲ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ အပေါက်ဝကနေ လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ညီမလေး ဖြစ်နေတယ်။ ရေချိုးခန်းမှန်တံခါးက မှန်အကြည် တပ်ထားတာဆိုတော့ ဖင်တုံးလုံး မောင်ချမ်းကိုခင်ဗျာ သူ့မျက်စိရှေ့တည့်တည့် ဖန်ချိုုင့်ထဲက ရွှေငါးလေးလို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းပေါ့ ဟီး။ တော်သေးတာက ကျနော်က ကျောပေးထားတဲ့ အနေအထားမို့၊ ကျောပြင်ရယ်၊ ဖင်ပြောင်ကြီးရယ်ပဲ မြင်သွားတာလေ။ အရှေ့ဖက်သာ လှည့်ချိုးနေမိလို့ကတော့ ဂေါက်တံကြီး တရမ်းရမ်းပါ မြင်လိုက်ရမှာ အဟိ။ ကိုယ့်ဖာသာ ရေသံတွေနဲ့ဆိုတော့ သူဘယ်အချိန်က ကြည့်နေမှန်း မသိလိုက်ဘူးရယ်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့မှ ပါးစပ်ကလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ပြီး ရယ်ချင်နေတဲ့ ဟန်လေးနဲ့ ထွက်ပြေးသွားတယ်။

ညစာတူတူစားကြတော့ ကျနော်က မျက်နှာပူလို့ပေါ့။ သူကတော့ တခစ်ခစ်နဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်ကြည့်ပြီး ရယ်နေတာ။

“ဘာလဲဟ” ဆိုတော့..

“အစ်ကိုက အနွေးထည်အင်္ကျီဝတ်ထားရင် မသိသာဘူးနော်” တဲ့။

“ဟမ်! ဘာကိုပြောတာလဲ” ဆိုတော့

“ကိုယ်လုံးလေ ကိုယ်လုံး” တဲ့။

“ဟရောင်! တော်တော့” ဆိုတာကို ဆက်ပြောနေသေးတယ်။

“တောင့်တော့အတောင့်သား ကိုယ်လုံးရှိ၊ တင်ပါးရှိပဲ” တဲ့။

ကျနော့်မှာ ရှက်လွန်းလို့ ထမင်းကို ခေါင်းငုံ့ပြီး စားနေရတာပေါ့ဗျာ။ နောက်တော့

“အေးဘာ! မင်းသတ္တိရှိရင် ရေချိုးကြည့်လေ။ ငါလာချောင်းဦးမယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့

“ဟီး! အစ်ကိုမပြန်မချင်း ရေမချိုးတော့ဘူး မီးမီကြောက်ကြောက်” တဲ့။

အဲ့ဒီညက မျက်နှာပူနေပေမယ့် မျက်နှာပြောင်တဲ့ ညီမလေးကြောင့် ခဏနေတော့လည်း မရှက်တော့ပါဘူး။ မြို့ထဲသွား၊ ရုပ်ရှင်တူတူ ကြည့်ဖြစ်တယ်။ ပြန်လာတော့ ရာသီဥတုက ကြောက်စရာကောင်းအောင် အေးစက်နေပြီ။ လေကလည်း တဝီးဝီးတိုက်လို့။ လက်အိတ်မပါတဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေ ကျဉ်ထုံလာတော့ ညီမလေးက သူ့သားမွှေးကုတ်အင်္ကျီ လက်ထဲ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေကို အတင်းထိုးထည့်ထားပေးတယ်။ ပြီးတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။ ကျနော့်လက်ဖဝါးတွေကို သူ့လက်ချောင်း ပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ ကုတ်ပြီး ဆော့နေသေးတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့မှ နွေးကနဲဖြစ်ပြီး သက်သာသွားတယ်။

“ရာသီဥတုက အားကစားသမားများ အကြိုက်ပါခင်ည…”

လို့ ပြောင်ချော်ချော် နောက်တောက်တောက်ပြောရင်း ကျနော့်ညီမလေးက နေ့လည်က ဝယ်လာတဲ့ ဝိုင်ပုလင်းတွေ ထုတ်လာတယ်။ သစ်သီးနည်းနည်း အခွံနွှာတယ်။ ပြီးတော့မှ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာခုံရှည်ပေါ် နှစ်ယောက်သား စောင်အပါးလေးတွေခြုံ ဝိုင်လေးမော့၊ အမြည်းအဖြစ် သစ်သီးလေးကိုက်၊ စာအကြောင်းပေအကြောင်း အာလူးလေးတွေဖုတ်၊ ရီဝေဝေနဲ့ပေါ့။ (ပြောရင်း လွမ်းထှာအေ)

ညဉ့်နက်တော့ ထုံးစံအတိုင်းပါပဲ သူ့အိပ်ခန်းထဲဝင် အိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး တူတူအိပ်လိုက်ကြတယ်။ ပထမညကလိုတော့ သူ့ပုံစံက သိပ်ရှိုးတိုးရှန့်တန့် မဖြစ်တော့တာ သတိထားမိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ တနင်္ဂနွေနေ့ ရောက်သွားတယ်။ ညနေဖက် ရထားနဲ့ ကျနော်လည်း ပြန်ရတော့မယ်ဗျ။

“မနက်စာ မုန့်ဟင်းခါးလေးစားသွား” ဆိုပြီး ချက်ကျွေးရှာပါတယ်။ (ဧည့်ဝတ်တော့ အတော်ကြေရှာတာ) နေ့လည်စာကိုလည်း သေသေချာချာလေး ချက်ကျွေးတဲ့အပြင်၊ ချဉ်ပေါင်ကျော်၊ ငါးပိကောင်၊ ငါးရံ့ခြောက်၊ အစရှိသဖြင့် အကုန်လုံး ဗူးတွေပလုံးတွေနဲ့ သေသေချာချာ ပါဆယ်ထည့်ပေးသေးတာ (ဒီလို ညီမလေးမျိုး ဘယ်နားသွားရှာမလဲဗျာ)

နေ့လည်စာ စားပြီးတော့ ခဏ အိပ်ယာထဲ ဝင်ခွေနေလိုက်သေးတယ်။ ပြန်ရမယ့်ခရီးက နည်းတာမှမဟုတ်တာဆိုတော့ စိတ်လေလေနဲ့ပေါ့ဗျာ။ နေ့လည် ၃ နာရီလောက်ရှိတော့ ညီမလေး အခန်းထဲဝင်လာတယ်။ အထုပ်တွေဘာတွေ သေချာထုပ်ထားပေးတယ်။ ဘယ်အထုပ်က ဘာနော် ဘာညာတွေ မှာနေတာ။ ပြီးတော့ ကျနော့်ဘေးမှာ လာဝင်ခွေအိပ်တယ်။

“ငါနင့်ဆီလာလည်ရတာ ပျော်တယ်ဟ ညီမလေးရ။ ပြန်တောင်မပြန်ချင်ဘူး”

လို့ ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ဝမ်းနည်းသွားတယ်။ ဒါက ထုံးစံပဲလေ။ ခဏနေရင် သူလည်း တစ်ယောက်ထဲ ဒီအခန်းလေးထဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့မှာ။ ကျနော်လည်း အရင်လိုပဲ မပျော်လည်းပျော်လည်း တစ်ယောက်ထဲ အေးတိအေးစက် အခန်းထဲကို ပြန်ရောက်သွားတော့မှာ မဟုတ်လား။ အမြဲ မှုန်ပြာရီမှိုင်းနေတဲ့ အေးစက်စက် ရာသီဥတုကြီးမှာ အပေါင်းအဖော်မရှိ တစ်ယောက်ထဲ ရှင်သန်ရတာ မလွယ်ပါဘူး ဆရာတို့ရာ။ အခုလည်း အင်္ဂါဂြိုလ်မှာ ဆုံရတဲ့ ရှားရှားပါးပါး လူသားနှစ်ယောက်လို ဖြစ်နေတဲ့ ညီမလေးနဲ့ ကျနော်က ခွဲရတော့မယ်ဆိုတော့ကာ တစ်မျိုးကြီးရယ်လေ။ အဲ့ဒါနဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲပြီးနမ်းလိုက်မိတယ်။ (မောင်ချမ်းကို ဂွင်ဖန်ပြီလို့ တွေးနေကြပြီလား။ မထင်ပါနဲ့ ဆက်ဖတ်ကြပါခင်ညာ)

အဲ့ဒီမှာ ငိုချင်ရက်လက်တို့ဖြစ်သွားတဲ့ ညီမလေးက “အစ်ကိုရာ! ဒီနေ့ မပြန်ပါနဲ့ဦးဟာ။ မနက်ဖြန်မနက်စောစော ရထားနဲ့ပြန်လည်း ရတာပဲဟာ” တဲ့။

ကျနော်ကလည်း တအားပြန်ချင်နေတာဆိုတော့ တစ်လုံးပဲ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ “အေး!” လို့ အဟီး။

ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ လက်လွန်သလိုလိုဖြစ်သွားတယ်ဗျ။ သူ့ကိုဖက်နမ်းတာက နဖူးလေးပါးလေးပါ။ ကျနော်နမ်းနေတာကို ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတော့ကာ စိတ်ယားလာပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်မိတယ်။ သူက အသာလေး ရုန်းထွက်ပြီး

“ဟေ့လူကြီး! ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ” တဲ့ ဟီး။

“ဘာလုပ်လို့လဲဟ” ဆိုပြီး ရူးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တော့..

“ဟွန်းနော်! ကျုပ်က ရှင့်ရည်းစားမဟုတ်ဘူးနော်” တဲ့ အဟိ။ အဲ့လိုသာ ဟောက်ဟမ်းနေတာ လူကတော့ ကျနော့်ကို အသေဖက်ထားပြီဗျ။ ခင်များတို့စိတ်ထဲမယ် ငချမ်းကိုတို့ လက်သွက်ခြေသွက် လှုပ်ရှားတော့မယ်လို့ ထင်ကောင်းထင်နေကြလိမ့်မယ်။ အမှန်က မဟုတ်ဘူးဗျ။

သူ့နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွလေးနမ်းတာ ခံလိုက်ရတော့ ညောင်နာနာအသံလေးနဲ့ အပေါ်မှာပြောသလို ပွစိပွစိ အပြောခံလိုက်ရတော့ ကျနော်လည်း လန့်သွားတာပေါ့။ ဘယ့်နှယ် သူများအိမ်လည်း လာလည်သေးတယ်၊ ချက်ကျွေးသမျှလည်း တစ်ဖြဲနှစ်ဖြဲစားသေး၊ ဒီလိုလုပ်တယ်ဆိုတော့ ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲနော်။ သားရေပေါ်အိပ် သားရေနားစား ဖြစ်မနေဘူးလား။ ဟဲ့! သောက်ပလုတ်တုပ် ငါတော့ လက်လွန်တော့မယ်ဟ ဆိုပြီး လန့်သွားတာပေါ့။ ချက်ချင်း ကိုယ်ရှိန်သတ်ပြီး မျက်နှာချိုသွေးလိုက်ရတယ်။ ပြောင်ချော်ချော် နောက်တောက်တောက်နဲ့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောပစ်လိုက်တာပေါ့။ ဘယ်ရမလဲ မောင်ချမ်းပဲဟာ ဟီဟိ။

ဒကာမလေး တစ်မျိုးမထင်ပါနဲ့ ဒါတွေက ပညတ်ချက်တွေပါကွယ်..။ တကယ်ဆို ဦးဇင်းတို့က အရိယာအဆင့် ရောက်နေပါပြီ..။ ဒကာမလေး သမာဓိအား ဘယ်လောက်ကောင်းမကောင်း စမ်းကြည့်လိုက်တာပါ..။ ဘာညာတွေ မဟုတ်တရုတ်တွေ လျှောက်အာလူးဖုတ်ပစ်လိုက်တော့ အူတူတူလေး ငေးနေရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ လှမ်းထုလာတယ်။

“ဟွန်းနော် လူကြီးကိုက ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး” တဲ့။

အဲ့လိုပြောရင်း ရှက်ဝဲဝဲဟန်လေးနဲ့ မျက်လွှာချထားတယ်ဗျ အဟီး။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အမလေး တော်ပါသေးရဲ့ဆိုပြီး သက်ပြင်းလေးခိုးချ အသာလေး ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပီး ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေမိုးချိုးရင်း မနက်ခင်း ဈေးကဝယ်လာတဲ့ မုတ်ဆိတ်ရိပ်ဂျုတ်လေးနဲ့ မျက်နှာတစ်ဝိုက် အမွှေးအမျှင်တွေကို ဇိမ်နဲ့ ပြောင်စင်နေအောင် သုတ်သင်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော် ရေချိုးတက်လာပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့ ညီမလေးက ကျနော့်ကို အံ့သြနေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ရင်း

“ဟမ်! ဒါဘယ်က တရုတ်ကလေးလဲ” တဲ့။

(ဟီး မူးမူးနဲ့ ကိုယ်ရည်သွေးရရင် ကျနော်ကလည်း တပ်ကြပ်ကြီးလို ဆစ်ပက်တွေဘာတွေသာ မရှိသာ နှုတ်ခမ်းမွှေး မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေမရှိရင် သင့်တင့်လျှောက်ပတ်တဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ ချာတိတ်ကလေးရုပ်ကိုးဗျ ဟီဟိ။ အဲ့ဒါတွေ ရိပ်ထားရင် စီးကရက်ဘီယာ အစရှိတာတွေတောင် မှတ်ပုံတင်မပါရင် ဆိုင်တွေက မရောင်းဘူးရယ် “ဆောရီ ဖလားဝါး! ယူအာအန်ဒါအေ့ဂျ်” ဆိုပြီး မောင်းမောင်းထုတ်တာခံရတယ် မမိုက်ပူးဗျ။ မူးနေလို့ သောက်ရှက်မရှိ ကိုယ်ရည်လျှောက်သွေးနေတာ ခွင့်လွှတ်ကြပါ ညီအစ်ကိုတို့ရာ နော်လို့ )

အဲ့မှာ ကျနော်က အပေါ်ပိုင်းဗလာ အောက်ပိုင်းက မွှေးပွတဘက်လေး ပတ်ထားတာဆိုတော့ ပြုံးစိစိနဲ့

“အို! တရုတ်ကြီးပါဗျာ” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တော့ ..

“ဘာမှမကြီးဘူး လူကဖြင့် ကလေးရုပ်ကလေး မကြီးဘူး” တဲ့..။

“ကြီးပါတယ်ဆိုနေမှ ငါပြလိုက်ရ” ဆိုပြီး ခါးကပတ်ထားတဲ့ တဘက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တော့

“ဟေ့လူ! မယုတ်ပတ်နဲ့” ဆိုပြီး ကျနော့်ကို ကျောပေးပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ ခွေအိပ်နေတယ် အဟိ။ ကျနော်လည်း အဝတ်အစား ကောက်ဝတ်ပြီး မပြန်ဖြစ်မယ့်တူတူ

“အပြင်ထွက်ရအောင်ကွာ” ဆိုပြီး အဖော်ငြှိလိုက်တော့ ညီမလေးက

“ကျောင်းထဲသွားမယ်လေ” ဆိုပြီး လူးလှဲထ အဝတ်အစား ကောက်လဲလာတယ်။ သူအဝတ်အစား လဲနေတဲ့အချိန် ကျနော်က အခန်းပြင် ထွက်ထားပေးရတာပေါ့။

နှစ်ယောက်သား အပြင်ထွက်လာကြတော့ နည်းနည်းတောင် မှောင်စပျိုးနေပြီ။ အိမ်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း သူတို့ ကျောင်း ကမ်းပတ်စ်ထဲမယ် ဟိုလိုက်ကြည့်၊ ဒီလိုက်ကြည့် လမ်းတူတူလျှောက်ရင်း စကားလေးဘာလေးပြောပေါ့။ (ခပ်တည်တည်နဲ့ ပုခုံးကို သိုင်းဖက်ထားတာကိုတော့ မလွှတ်ပေးဘူး ဟိ) ကျောင်းထဲလည်း အတော်နှံ့ကော ကျောင်းသားသမ္မဂဘားထဲဝင်ပြီး ဘီယာဝင်နှက်ကြသေးတယ်။ တနင်္ဂနွေညဆိုတော့ ဘားထဲမယ် လူကိုရှင်းနေတာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတယ်ဗျ။ ထွေထွေထူးထူးတော့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ တက္ကသိုလ်ပရဝုဏ်တဝိုက်ကို မြင်ရတဲ့ ဗျူးကောင်းကောင်းမှာထိုင်၊ မှန်ချပ်ကြီးရှေ့နားမယ် ဘီယာတစ်ခွက်စီမော့ရင်း ရောက်တတ်ရာရာ အာလူးဖုတ်ရင်း ပျော်နေကြတာတာပါပဲ။ ညဉ့်နက်တော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ရယ်မောနောက်ပြောင် တွန်းထိုးရင်း အိမ်ပြန်ရောက်လာကြတယ်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ညစာတူတူစား၊ ရင်ချောင်အောင် ဝိုင်အနီနည်းနည်းစီ ထပ်ကစ်လိုက်ကြရင်း စောစောစီးစီး အိပ်ယာဝင်ကြတယ်။ မနက်ကြရင် သူလည်း ကျောင်းတက်ရမယ်၊ ကျနော်လည်း အစောဆုံး ရထားနဲ့ ပြန်ရတော့မယ်လေ။ တော်တော်လေး ရင်းနှီးလာကြပြီဆိုတော့ကာ အိပ်ယာထဲရောက်တော့ ဇက်ရဲလက်ရဲလေးတွေ ဖြစ်လာကြတယ် ဆိုပါတော့။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်တာတွေ၊ ခွတာတွေ လုပ်လာကြတယ်။ ကလိထိုးပြီး ဆော့တာတွေလည်း လုပ်လာကြတယ်။ တို့သလိုလို ဆိတ်သလိုလိုနဲ့ အတို့အမြုပ်စားတာလေးတွေပါ ပါလာပြီ ဟီး။

အဲ့ဒီမယ် ရီဝေဝေ ဖြစ်ကြတာဆိုတော့ကာ သင့်၏ မသင့်၏ မစဉ်းစားမိကြတော့ဘူးဗျ။ လက်အရင်လွန်တာက ကျနော်ပါ။ မျက်နှာတဝိုက်ကို လျှောက်ပြီး တရွှတ်ရွှတ် မွှေးမွှေးပေးသလို လုပ်နေရင်း လည်တိုင်တဝိုက်ကိုပါ လျှောက်နမ်းပစ်လိုက်မိတာလေ။ ပထမကတော့ တခစ်ခစ်နဲ့ သူက တွန့်လိမ်ပြီး ဟိုရှောင်ဒီရှောင် လုပ်နေပေမယ့် လည်တိုင်နဲ့ ရင်ညွှန့်နေရာတွေ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပွတ်ဆွဲခံရတဲ့ အချိန်ကြတော့ ရယ်သံပျောက်သွားတယ်။ “အာ့” ဆိုတဲ့ ဖီးလ်တက်သံလေး ထွက်လာပြီး ငြိမ်ကျသွားတာဗျ။ ကျနော်လည်း ထိန်းရမှာကို မထိန်းနိုင်ပဲ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါတွေ ဖြစ်ကုန်ရော။

ဟာသမြှောက်တာ တစ်ခုက “အစ်ကို မလုပ်ပါနဲ့ဟာ လွန်ကုန်တော့မယ်” ဆိုပြီး တုန်တုန်ရီရီလေးနဲ့ ညီမလေး တောင်းပန်နေတဲ့ကြားက အတင်း သူ့ဘရာစီယာ ရေညှိစိမ်းကို မချွတ်ပဲ ချိုဗူးတွေ ပေါ်အောင်ဆိုပြီး တွန်းတင်ဖို့ ကြိုးစားတာ မရဘူးရယ်။

“ဟေ့လူ! နာတယ်ဗျ” ဆိုပြီး အော်လာမှ သတိထားမိတယ်။ သူ့ဘရာက ချိုဗူးအောက်ခြေနားမယ် သံကိုင်းလိုလို သတ္တုကိုင်းလိုလို အဝိုက်ပါတာကိုးဗျ။ အဲ့ဒါကို သောက်ရမ်းကြီး တွန်းတင်နေတော့ ချိုဗူးနဲ့ ထစ်နေတာ ဟီး။

“ခဏလေးပါ ညီမလေးရာ ချိုပဲစို့မှာနော်” လို့ (ယောကျာ်းတို့ ထုံးစံအတိုင်း ပလီပလာပြောတာပေါ့ ခွိ)

“ဟွန်း!” ဆိုပြီး မျက်စောင်းတစ်ချက်ပစ်လိုက်ရင်း ကျောဖက်ကချိတ်ကို ဖြုတ်ပေးလာတယ်။ လိမ္မာလိုက်တဲ့ ကလေး။ အဲ့ဒီမှာ သံကိုင်းတပ်ထားရခြင်း လျှို့ဝှက်ချက်ကို တွေ့တော့တာပေါ့လေ။ လူကသာ ကျားပိန်လေး ချိုဗူးက အတုတ်ကြီးလေ။ လူက မူကြို၊ ချိုဗူးက တက္ကသိုလ် ဆိုတာ ဒါမျိုးနေမယ် ဟီး။ လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင်တာ မဆံ့ဘူးရယ်။ နွေးနွေးအိအိ တထွေးကြီး။ ဘယ်ကောညာပါ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆော့လိုက် စို့လိုက်နဲ့ သောင်းကျန်းပစ်လိုက်မိတယ်။ သူလည်း လူးလှိမ့်နေတာပဲ။ အခန်းထဲမှာ ကျနော့် လိင်စိတ်ကြွလို့ နှာမှုတ်သံ တရှူးရှူးရယ် ညီမလေးရဲ့ “အဟင်း.. အိုကွာ.. အာ.. အာ” ဆိုတဲ့ ငြီးသံတွေ ဆူညံနေတာပဲ။

ချိုစို့တာ ၊ လက်သရမ်းတာ ဝသွားတော့မှ အောက်က ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်လေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အဟီး.. အောက်ခံဘောင်းဘီ မဝတ်ထားဘူးဗျ။ မီးရောင်အောက်မှာ အဖုတ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်စို့နေတယ်။ ဒါပေမယ့် လုံးဝမထိသေးဘူး။ ဘာလုပ်သလဲဆိုတော့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို အသာလေးမပြီး မှောက်ခုံ အိပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျနော်ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ခါးသိမ်သိမ်လေးအောက်က ဖင်တုံးကြီးက လှမှလှဗျို့။ သာမန်ကောင်မလေးတွေနဲ့ မတူတာက တအားကြီးတင်းပြီး ကျစ်လစ်လွန်းနေတာ။ (သူက ကစ်ဘောင်ဆင် အမြဲကစား၊ ယောဂတွေဘာတွေအပြင်၊ အားကစားရုံကလည်း မှန်မှန်သွားနေတာမို့လား မသိဘူး)

ကျနော်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဖင်တုံးကြီးပေါ် မျက်နှာမှောက်ပြီး တဆတ်ဆတ်နဲ့ လျှောက်ကိုက်တော့တာပေါ့။ နာအောင်ကိုက်တာ မဟုတ်ဘူးဗျာ။ ခပ်ဆဆလေးတွေ လိုက်ကိုက်တာ။ (မယုံရင် စမ်းကြည့်ကြ ညီအစ်ကိုတို့ .. ကောင်မလေးတွေ တော်တော်များများ အင်မတန် စိတ်ထလာတာဗျ) ထွန့်ထွန့်ကို လူးနေတာပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီအနေအထားမှာမှ ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အသာလေးဖြဲပြီး မပြူ့တပြူဖြစ်နေတဲ့ ဟိုးအတွင်းထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်း အရည်စို့စို့လေးကို လျှာအရှည်ကြီးထုတ်ပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းလှမ်းပြီး လျှာဖျားလေးနဲ့ တို့တို့ပေးလိုက်တာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်တက်သွားရှာတယ်။

အဲ့လိုဆွရတာ အားရတော့မှ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ဝုန်းကနဲ ပက်လက်ပြန်ဆွဲလှန်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ အဖုတ်ကိုအပ်ပြီး အသေကုန်း လျက်တော့တာဗျို့။ အိပ်ယာထဲမှာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ကို ဖြစ်ကုန်တာ။ သတိလက်လွှတ်နဲ့ ထထိုင်တော့မလိုတွေလုပ်၊ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ “အစ်ကို! အမလေး သေပြီ သေပြီ” ဆိုပြီး အကျယ်ကြီးတွေ အော်လိုအော်၊ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို တအားဆွဲထားရင်း အဖုတ်နဲ့ မျက်နှာကို သတိလက်လွှတ် ပွတ်လိုပွတ် ရှုပ်ရှက်ကိုခတ်ကုန်တာဗျာ။ တစ်ကိုယ်လုံး ခါခါတက်လာတော့မှ အဖုတ်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ဆော့ပေးလိုက်မိတယ်။

၃-၄ ချက်လောက်ပဲ နှိုက်ရသေးတယ်။ ရှုံ့ပွရှုံပွနဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းကို ညှစ်ပြီး တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ နှိုက်နေတာကို မရပ်ပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆက်နှိုက်ပေးနေရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုပါ ဘယ်ညာ ဟိုဖက်ဒီဖက်ပြောင်းပြီး ချေပေး၊ ကစားပေးနေလိုက်တာ သိပ်မကြာဘူး “အားးး” လို့ သံရှည်တစ်ချက်ဆွဲအော်ရင်း နောက်ထပ်တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားပြန်ရော။

အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လုပ်နေတာတွေ အကုန်ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကုတင်ဘေးက ခုံကလေးပေါ် တင်ထားတဲ့ တစ်ရှူးဗူးကို လှမ်းယူပြီး လက်တွေဘာတွေ သုတ်၊ အဖုတ်ရည်တွေပေနေတဲ့ မျက်နှာတွေပါ သုတ်ပေါ့လေ အဟီး။ ညီမလေးကတော့ မီးကင်ခံလိုက်ရတဲ့ ငှက်ပျောညွှန့်ကလေးလိုပဲ ခွေခွေလေး ပျော့ခွေပြီး မှိန်းနေရှာတယ်။ ကျနော်လည်း ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင် ဘေစင်မှာ မျက်နှာသစ်၊ ပလုတ်ကျင်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမှ အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။

ခွေနေတဲ့ ညီမလေး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး ဖက်အိပ်လာတယ်။ ကျနော့် ဘောင်းဘီအောက်က ဒုံးပျံကို အသာလေး အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးလာမှန်း အထိအတွေ့အရ သိလိုက်ရတော့ ထောင်းကနဲ ထစပြုလာတယ်။ ဘောင်းဘီကို လျှောချလိုက်ပြီး တင်းနေတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို သေသေချာချာ ဆုပ်ကိုင်လာတော့မှ သတိတစ်ခု ဝင်လာတယ်။ စိတ်က လွန်ဆွဲနေပြီဗျ။ အရေးကောင်းတုန်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်တယ်ပဲ ဆိုဆို ပြောစရာတစ်ခု ရှိလာပြန်ပြီ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။

ကျနော် အဲ့လို ခြေလွန်လက်လွန်တွေ လျှောက်လုပ်လိုက်ခဲ့မိတာ ရီတီတီ အရှိန်လေးနဲ့မို့ပါဗျာ။ အခု အရှိန်ကုန်သလောက် ရှိသွားပြီဆိုတော့ကာ မူလအသိစိတ်က ပြန်ဝင်လာပြီလေ။ ဟာ! ငါမှားတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကြီး။ ဘာမှားတော့မှာလဲဆိုတော့ကာ ညီမလေးမှာ ချစ်သူရှိတယ်ဗျ။ ကောင်းကြသေးရဲ့လား အရပ်ကတို့ရယ်။ မောင်ချမ်းကိုတစ်ယောက် ကြာကူရီ ဇာတ်လမ်းရိုက်တော့မယ်ပေါ့။ ကျနော် အဲ့လိုတွေးမိသွားပြီဗျ။ ဒါဆိုလည်း အစထဲက ဒီလိုအခြေအနေ မရောက်အောင်နေပေါ့ ဆိုပြီး ခင်ဗျားတို့ အပြစ်တင်လည်း ခံရမှာပဲဗျာ။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော် မဆင်ခြင်မိတာတွေပါ။ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း သောက်ရူးဗျ။ ဒီအခြေနေထိရောက်တော့မှ တော်လောက်ပီဆိုတဲ့ စိတ်၊ ငါမလုပ်သင့်ဘူးဆိုတဲ့စိတ်က ဝင်လာတော့တာလေ။ အဲ့မှာ ကျနော့်ဒုံးပျံကို လာပွတ်နေတဲ့ သူ့လက်ကို ဖယ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ထပ်ပီး လာကိုင်တယ်။ ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်တယ်။ အဲ့မှာ ပြဿနာစပြီပေါ့။

“အစ်ကို! ရှင် ဘာလုပ်တာလဲ”

“ညီမလေး တော်ပြီဟ .. လွန်ကုန်တော့မယ်”

“ဘာလွန်ကုန်တော့မှာလဲ လွန်နေပြီလေ”

“တော်ပြီဆိုကွာ”

“ပါးစပ်ကသာ တော်ပြီဆို တော်ပြီဆို။ ဒါကြီးက ဘာဖြစ်နေတာလဲ”

ကျနော့်ဒုံးပျံကြီးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း မေးနေတာ ဟိုကောင်ကလည်း တင်းပြီး မာတောင့်နေတာလေ ဟီး။

“မှားကုန်မှာစိုးလို့ ညီမလေးရာ.. ဟာ.. ဟေ့ကောင်”

ကိုင်း.. ညီအစ်ကိုတို့ ယုံချင်ယုံ မယုံချင်နေဗျာ။ ကျနော့်ကို ပက်လက်လှန်တွန်းလှဲပြီး ညီမလေးက တက်ခွထားပြီဗျို့။ အံလေးတင်းတင်းကြိတ်ပြီး ကျနော် တားချိန်တောင် မရလိုက်ဘူး။ ကျနော့်ဒုံးပျံကို သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း သူ့အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးအဝမှာ တေ့ပြီး ထိုင်ချပစ်လိုက်တာဗျာ။ ပူကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားတယ်။ ညီမလေးပါးစပ်ဖျားကနေလည်း

“အမလေးနော်.. ကျွတ်ကျွတ်”

ဆိုပြီး ငြီးသံလေး ထွက်ကျလာတယ်။ ဒုံးပျံထိပ်ဖူးလေးပဲ မြုပ်ရုံဝင်သွားပြီး ကြပ်လွန်းတော့ ဆက်မဝင်နိုင်တော့ဘူးဗျ။ သူအတင်းဖိချနေတာကို မဝင်ဘူး။ တင်းခံနေတာ။ ညီမလေးခင်မျာ ပြန်လည်း မချွတ်နိုင်၊ ဆက်ထိုင်ချရအောင်လည်း မချိမဆံ့နဲ့ လေထဲမှာ ကွတတလေး ဖြစ်နေရှာတာပေါ့လေ။

“အမလေးနော်.. ကျွတ်ကျွတ်.. မရဘူးကွာ .. နာလိုက်တာ.. ရှီးးးး”

အဲ့လိုလေး စုတ်သပ်ငြီးငြူနေရင်း ကုန်းကွကွလေးဖြစ်နေတဲ့ ညီမလေးကို ခင်ဗျားတို့ မျက်စိထဲ မြင်ယောင်သာ ကြည့်ကြပေတော့ဗျို့။ မူလက မကောင်းဘူးထင်တယ် ဘာညာနဲ့ မူလကီလုပ်နေတဲ့ ကျနော်တစ်ယောက် ပက်လက်အိပ်နေရာက လက်ထောက်ပြီး ထထိုင်လိုက်ရင်း လိင်စိတ်က ထောင်းကနဲအထ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ ဖြစ်ကုန်ရော။ လက်တစ်ဖက်က နောက်ပြန်ထောက်ထားရင်း ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ထားရင်း သာသာလေးဖိပြီး ထိုင်ချခိုင်းနေမိပြီလေ။

“ညီမလေး.. အားနည်းနည်းစိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်..”

“မရဘူး အစ်ကိုရ .. တအားနာတယ်ဆို .. ကြပ်သိပ်နေတာ..”

“လိမ္မာပါတယ် ညီမလေးရာ.. ဝင်နေပြီဟာနော်.. ဖိဖိ.. ရှီးးး အင်းး”

“အီးး ရဘူး နာတယ် အစ်ကို နာတယ် တအားနာတယ်…”

အဲ့ဒီမှာ ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေလဲ ဆိုတော့ ကျနော်က အတင်းဖိခိုင်းလေလေ သူက ကျနော့်ဗိုက်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ကြွတော့မလိုလို လုပ်လေလေ ဖြစ်လာတော့ ကျနော်လည်း ခါးကော့ပြီး အတင်းလိုက်သွင်းဖို့ ကြိုးစားရင်း ကော့ထိုးနေမိတယ်။ ထိပ်ဖူးမြုပ်နေတဲ့ အနေအထားအတိုင်း သူကလည်း ကုန်းကွကွလုပ်နေရာက တဖြေးဖြေးကြွရင်း လေထဲမှာ အတော်ကြီး မြှောက်တက်နေတော့တာ။ အခုချိန် ပြန်တွေးကြည့်ရင် ရယ်စရာကြီးရယ်။ နောက်ဆုံး အတင်းကြွလိုက်တော့ ကျင်စိမ့်စိမ့်အရသာနဲ့ ထိပ်ဖူးလေးမြုပ်နေတဲ့ အရသာက ပလွတ်ကနဲ အဖုတ်နဲ့ဒုံးပျံ စွပ်မိထားရာကနေ ကျွတ်သွားတော့ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။

ဟာကွာ! ဆိုပြီး မချင့်မရဲ အရသာနဲ့အတူ စိတ်က မရတော့ဘူးဗျ။ သူ့ကိုဖက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ဝုန်းကနဲ ဆွဲလှဲပစ်လိုက်တယ်။ ပေါင်ကို ဆွဲကားပစ်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝမှာ ဒုံးပျံကို တေ့လိုက်တယ်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် အသေအုပ်ပြီဆိုတဲ့ စိတ်က ကြီးစိုးထားပြီကိုးဗျ။ ညီမလေးကလည်း မလုပ်ပါနဲ့လို့တော့ မပြောဘူးရယ်။ ပက်လက်လှန်အိပ်ထားရာကနေ အသင့်ပြင်ထားတဲ့ အနေအထားနဲ့ ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ထားတယ်။ ကျနော် ကြမ်းသမျှ အံကြိတ်ခံပစ်မယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပေါ့။ ပွဲကတော့ လှနေပြီ။ အမေရိကန် ဗီယက်နမ် စစ်ဇာတ်ကြမ်း စပါပြီပေါ့။

ဇာတ်လမ်းက အဲ့ဒီမှာ စတာဗျ။ ညီအစ်ကိုတို့ စိတ်မဆိုးကြနဲ့နော်။ တမင်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး။ (လုပ်ကြံပြီး ဇာတ်ရှိန်လျှော့တာ မဟုတ်ဘူး) ကျနော် သူ့မျက်နှာလေး တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ စိတ်ထဲ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ အများကြီး တွေးမိသွားတယ်။ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲမလေး ကျနော့်ကို အံကြိတ်ပြီး ကြည့်နေရှာတာ။ ငါနဲ့ သမီးရည်းစားလည်း မဟုတ်ပဲ ငါအုပ်တာ ခံရရှာတော့မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ဗျ။ ပိုဆိုးတာက ကျနော့်တစ်ဘဝလုံး ဘယ်သူ့ရည်းစားကိုမှ အဲ့လို မလုပ်ခဲ့ဖူးဘူးရယ်။ ဆိုလိုတာက ကျနော့်မှာ အင်မတန်ချစ်ရတဲ့ ချစ်သူတစ်ယောက် ရှိမယ်ဗျာ။ ကျနော် သူ့အနားမရှိတဲ့အချိန် ကျနော့်ချစ်သူက အနေနီးစပ်သွားလို့ တခြားလူတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ အခုလို အုပ်နေကြတယ်ဆိုပါတော့။ ဘယ်လိုခံစားရမလဲဗျာ။

ဟာ! ချမ်းကို မင်းဟာက သောက်တလွှဲကွာ လို့ အပြစ်တင်လည်း ခံရမှာပဲ။ ကျနော် လူကောင်းမဟုတ်မှန်း ခင်ဗျားတို့ သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုကြီး မလုပ်ချင်ဘူးဗျ။ ကျနော့်ဘဝမှာ ရည်းစားတွေ နှစ်ယောက်ပြူးထားခဲ့ဖူးသလို၊ ကြိုက်တဲ့ရည်းစားတိုင်း အိပ်ဖူးခဲ့တာပဲလေ။ ဒီလိုတော့ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။ လုပ်လည်းမလုပ်ချင်ဘူး။ ဟုတ်ပါတယ် ဒီအခြေအနေရောက်မှ ဘာထကြောင်တာလဲ ဆိုပြီး အမေးခံရရင် ကျနော်လည်း မပြောတတ်ဘူး။ ကျနော် နောင်တရသွားတယ်။ ငါမှားတယ်။ ဒါပဲ။ သူတပါး သားမယားတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့ကောင်လေးက သူ့ကို (ကျနော် ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ချစ်သလို၊ ပီယာနိုတီးတဲ့ မမဝင်နီ့ကို ချစ်သလိုမျိုး ချစ်နေခဲ့ရင်) ဘယ်လောက်ရင်ကွဲရှာမလဲဗျာ။

ဒီကောင်မလေးကိုယ်တိုင်က အလိုတူ အလိုပါ ပဲဟာလို့ ပြောရရင်လည်း မဟုတ်သေးဘူး။ မိန်းကလေးတွေက ခင်တတ်မင်တတ်တယ်။ သဒ္ဓါလွန်တတ်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်လို သောက်ကျင့်မကောင်းတဲ့ ဟိုတို့ဒီတို့ ညာတာပါတေး ကောင်မျိုးနဲ့ အတွေ့မှာ ကိုယ်နောက်စိတ်ပါ (ကိုယ်ခန္ဓာ အထိအတွေ့ကြောင့် စိတ်ပါလာတာ) ဖြစ်တတ်တာမို့ သူ့ကို အပြစ်မတင်သင့်ပါဘူးဗျာ။ (ခင်ဗျားတို့ထဲမှာ ချစ်သူကောင်မလေးရှိတဲ့ ဆရာသမားတွေ သတိထားကြပါ။ ချမ်းကိုလို လူယုတ်မာတွေ နေရာတိုင်းမှာ ရှိတတ်ပါတယ်)

အဲ့ဒီမှာ ငူငိုင်ငိုင်ဖြစ်ပြီး မောင်ချမ်းကိုရဲ့ မာတင်းနေတဲ့ ဒုံးပျံကြီးဟာ ဒုံးပျော့ကြီး ဖြစ်သွားပါလေသတည်းပေါ့ ဆရာတို့ရယ်။ ဟာ မအေဘေးးး ဆိုပြီး ဆဲနေကြပြီ မဟုတ်လား ဟီးဟီး။ တတ်နိုင်ဘူး ငါ့လူတို့ရာ။ ကျနော့်သောက်ကျင့်ကို အရင်းအတိုင်း ဖောက်သယ်ချနေတာမို့ သည်းခံကြလော့။ တိုတိုနဲ့ လိုရင်းဆက်ပြောရရင် ဘာမှဆက်မလုပ်ဖြစ်တော့ဘူး။ မျက်နှာပျက်ပျက်နဲ့ ရပ်လိုက်တယ်။ အောက်မှာ ပက်လှန်လေးခံဖို့ ပြင်နေတဲ့ ညီမလေးကလည်း

“ဘာဖြစ်တာတုန်း အစ်ကိုရာ..”

ဆိုပြီး မျက်နှာပျက်ပျက်လေးနဲ့ အတင်းထပြီး ကျနော့်ကို ဆွဲဖက်လာတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဒုံးပျော့လဖတ်ကြီးကို ဆွဲပြီး ဆွပေးသေးတယ်။ မရတော့ဘူးဗျ။ တန်ပါရရီ ပန်းသေသွားပြီ ဟီဟိ။ ကြိုက်သလိုသာ လာဆွချေ။ မရတော့ပါ။ သူ့ကို အသာလေး တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး ခွေအိပ်လိုက်မိတယ်။ နားမလည်နိုင်တဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ငေးရင်း သူလည်း အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး ဟိုဖက်လှည့် ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်သွားရှာတယ်။

ခင်ဗျားတို့ အခုပြောတဲ့ဟာကို ထိုးဇာတ်ကြီးလို့ ထင်ရင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူးရယ်။ ဆက်ပြောမယ်။
မိုးလင်းသွားတယ်။ ဘာမှထပ်မဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ဝေလီဝေလင်းမှာ တူတူထ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ရေမိုးချိုး၊ မနက်စာစား၊ အထုပ်အပိုးတွေပြင်၊ သူလည်း ကျောင်းလွယ်အိတ်ကလေး ယူတယ်။ စကား သိပ်မပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး။ သူလည်း ခပ်တည်တည် ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး ခံစားနေရတာလေ။ ဘူတာရုံအိုလေးဖက် လမ်းလျှောက်လာကြရင်း

“အစ်ကို! ညီမလေးကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပါ” တဲ့။

(သူတက်ရတဲ့ ကျောင်း ကမ်းပတ်စ်က မနေ့ညက သွားတဲ့ အိမ်နားက (မိန်း)ပင်မ ကမ်းပတ်စ်မှာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ မြို့အပြင်ဖက် နာရီဝက် လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ဘတ်စ်ကားစီးပြီးသွားရတဲ့ နောက်ထပ် ကမ်းပတ်စ်တစ်ခုမှာ) ဒါနဲ့လိုက်ပို့တယ်။ နှင်းတွေပိတ်နေတဲ့ မနက်ခင်းမှာ နှစ်ထပ် ဘတ်စ်ကားကြီးပေါ် ခရီးသည်မပါဘူး။ သူရယ် ကျနော်ရယ် အပေါ်ထပ်မှာ နှစ်ယောက်ထဲရယ်။

မြို့အပြင်ဖက်ရောက်လာတော့ ကျနော် အံ့သြပြီး မှင်တက်နေမိတယ်ဗျ။ ငယ်ငယ်က ဂန္တဝင်ဝတ္ထုတချို့ထဲက ဒဏ္ဍာရီဆန်တဲ့ ရှုခင်းတွေကို ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရတာကိုး။ စိမ်းမြမြ မြက်ခင်းကြီးတွေ အလယ်က သိုးအုပ်တွေ၊ အဝါရောင်စိုက်ခင်းက ပင်လယ်ပြင်ကြီးကြလို့၊ ခပ်ပြေပြေလေးကနေ ဟိုးအမြင့်ကြီးထိ ထိုးတက်သွားတဲ့ အစိမ်းရောင်ကုန်းမြင့်မြင့်တွေ၊ အဲ့ဒီကုန်းအမြင့်ပေါ်က ဆိုက်ပရက်စ်ပင် ဖားလျားလျားကြီးတွေ၊ အိပ်ရေးမဝသလိုဖြစ်နေတဲ့ ကျနော် ခေါင်းတွေကို ကြည်တောက်သွားတယ်ဗျ။ နီညိုရောင် ကျောက်တုံးအိမ်လေးတွေ ဟိုနားဒီနား ပြန့်ကျဲလို့၊ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လှပလွန်းတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် သဘာဝတရားက ကျနော့်ကို ဖမ်းစားထားပြီလေ။ ပမာပြောရရင် ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က ခရစ်ယာန်သာသနာပြုတွေ အိမ်ပေါက်ဝထိ လာလာပြီးဝေတဲ့ ကင်းမျှော်စင်ဆိုတဲ့ စာစောင်တွေထဲက ကောင်းကင်ဘုံဆိုပြီး ပြထားတဲ့ ပန်းချီရုပ်ပုံတွေထဲက ရှုခင်းတွေကို အပြင်မှာ မြင်နေရတဲ့အတိုင်းပဲ ဆရာတို့ရေ။ နဂိုထဲက စိတ်ကူးခပ်ယဉ်ယဉ် စာသမားပေသမား၊ အသည်းနုနုကျနော် ရေလည်ကြွေသွားတယ်။

“လှလိုက်တာ.. ကားရပ်ခိုင်းပြီး.. စိုက်ခင်းတွေ တောင်ကုန်းတွေပေါ် လျှောက်သွားချင်လိုက်တာ”

လို့ ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ပြောလိုက်မိတော့

“မပူနဲ့ သွားရမယ်…။ ညီမလေးဆို ကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်း ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဒုံပတ်လာရိုက်နေကြ”

လို့ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ညီမလေးက လှမ်းပြောလာတယ်။ ငါနောက်ထပ် နင့်ဆီထပ်လာဖြစ်ဖို့ မသေချာတော့ပါဘူးဟာ.. လို့ စိတ်ထဲကနေ ရေရွတ်ရင်း ပြုံးပြလိုက်မိတယ်။ မလာသင့်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားမိပြီလေ။ ဒါနဲ့ ကျောင်းရောက်သွားကော ဆိုပါတော့။ အထဲထိလိုက်ပို့ဆိုလို့ လိုက်ပို့လိုက်တယ်။ ကော်ရစ်ဒါထောင့်တစ်ခုမယ် ကျနော့်ကို မမှီ့တမှီလေး လှမ်းပြီး ဂုတ်ကိုခိုစီးလာလို့ ကိုင်းပေးလိုက်တော့ ပြွတ်ကနဲ နမ်းလာတယ်။

“တာ့တာနော်.. အရမ်းပျော်တယ်..။ အစ်ကိုက ပျော်တတ်ပြီး ချစ်စရာ အင်မတန်ကောင်းတဲ့ လူကြီး”

တဲ့။ အဲ့လိုနှုတ်ဆက်ပြီး ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ဘူတာရုံအိုလေးဆီ ဘတ်စ်ကားပြန်စီးလာပြီး မှီရာရထားနဲ့ ပြန်လိုက်လာခဲ့လိုက်တာ နေ့လည်ပိုင်းမှ ကိုယ့်မြို့ကို ပြန်ရောက်လာတယ် ဆိုပါတော့။ ပရောဂျက်မီတင်ကလည်း နေ့လည်တစ်နာရီ ရှိနေတော့ ခပ်သုတ်သုတ် ပြေးရတော့တာပေါ့။ ခရီးပမ်းလာတော့ မီတင်မှာ ဘာတွေပြောနေကြမှန်းကို မသိလိုက်ပါဘူးဗျာ။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ထောင့်မှာထိုင်ပြီး ငိုက်နေလိုက်တယ် အေးရောလေ ဟီး။ တစ်ခုခု လှမ်းမေးတာခံရမှ မျက်လုံး ဆတ်ကနဲဖွင့်ပြီး အဲ့ဒါကို ထောက်ခံပါတယ် ထောက်ခံပါတယ်.. ထောက်ခံချင်လွန်းလို့ မနက်အစောကြီး ရထားစီးပြီး ပြေးလာတာပါ ခင်ညပေါ့ ဟိဟိ။

အားလုံးပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်ရောက်တော့ ဟန်ကိုမဆောင်နိုင်တော့ဘူး။ တရေးထိုးအိပ်လိုက်ရတယ်။ မိုးချုပ်မှ တရေးနိုးလာတယ်။ တက်စ်မက်ဆေ့ချ်တစ်စောင် ရောက်နေတာတွေ့လို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ “လွမ်းတယ်” တဲ့။ ညီမလေးဆီကဗျ။

ဒီလိုပဲ အရင်အတိုင်း ဗိုလ်နေမြဲ ကျားနေမြဲ နေလာရာက တစ်ရက်ကြတော့ ဖုန်းဆက်ရင်း အားမရလို့ ကွန်ပြူတာနဲ့ ဝဘ်ကမ်ပြောရအောင်တဲ့ ညီမလေးက ပြောလာလို့ ဝဘ်ကမ်ပြောဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီကနေစလိုက်တာ ညနေစောင်း သူရောကိုယ်ပါ အိမ်မှာရှိနေတဲ့ အချိန်တိုင်း ဝဘ်ကမ်က တချိန်လုံး ဖွင့်ထားတော့တာပဲဗျို့။ တကယ်ပြောတာ။ ညနေစောင်းကနေ အိပ်တဲ့အထိ ဒီအတိုင်း ဖွင့်ထားကြတော့တာ။ ကိုယ့်ဖာကိုယ် ဘာလုပ်နေလုပ်နေ မြင်နေရတယ် ဟီးဟီး။ အနည်းဆုံးတော့ အထီးကျန်ရာကနေ စိတ်သက်သာရာ အတော်ရတာ‌ပေါ့။

တခါတလေ ကျနော်က အခန်းထဲ ဒိုက်ထိုးနေတာ သူလှမ်းမြင်နေရတယ်။ သူစာဖတ်နေတာ၊ စာရေးနေတာ၊ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေတာ စားနေသောက်နေတာ အကုန်မြင်နေရတယ်။ သမီးရည်းစားမဟုတ်ပဲနဲ့ ဒီလိုပဲ ဖြစ်ကုန်တာဗျ။ ခင်ဗျားတို့ အဲ့ဒီအခြေအနေမျိုး မကြုံဖူးသေးလို့ပါဗျာ။ ကြုံလာရင် အဲ့လိုပဲဖြစ်မှာ သေချာတယ်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုး စကြုံကြုံရချင်းတုန်းကဆို ကျနော် အထီးကျန်တာ မခံနိုင်လွန်းလို့ ဘာလုပ်တယ်မှတ်လဲ။ အင်တာနက်က ဗမာကားတွေ ဒေါင်းလုတ်ဆွဲပြီး စပီကာနဲ့ ဖွင့်ထားတာဗျ အဟီး။ မကြည့်ပါဘူး။ ဗမာကားတွေက အဓိပ္ပါယ်မှမရှိတာ။ မျက်လုံးညောင်းတယ်။ ဖွင့်ထားတာက ဗမာလို စကားပြောသံတွေ ထွက်နေတော့ အလိုလို စိတ်သက်သာရာရနေတာလေ ဟီး။ အခု ညီမလေးနဲ့ ကျနော်လည်း အဲ့ဒီသဘောပဲ။ တခါတလေ စကားလေးလှမ်းပြောလိုက်၊ တခါတလေတော့လည်း ဒီအတိုင်း တစ်ချက်တစ်ချက် သူဘာလုပ်နေတယ် ကိုယ်ဘာလုပ်နေတယ်ပေါ့။

အဲ့မှာဗျာ ညီမလေး ဝိုင်တွေဘာတွေ မော့ပြီး ရီဝေဝေ ဖြစ်နေပြီဆို ကျနော်မြင်နေရမှန်း သိသိကြီးနဲ့ အဝတ်တွေဘာတွေ (ညဝတ်အိပ်အဝတ်) လဲပြီဆို ပေါ်တင်ကြီး လဲပြလာတယ်ဗျ။ ကျောပေးထားတော့ အတွင်းခံပင်တီလေးကလည်း ဂျီစထရွင်းလေး ဖင်ပြောင်ပြောင်လေးပေါ်လိုပေါ်၊ တခါတလေ ဘရာစီယာအနီရဲရဲလေးပဲ ဝတ်ပြီး ဝဘ်ကမ်နားကပ် စကားတွေ လာပြောချင်ပြောနေတာ။ ဒီဖက်ကနေ လူကလည်း သက်ပြင်းတွေချ လောင်တွေတီးလို့။ ဒါပေမယ့် ပိုင်ရှင်ရှိနေတာဆိုတော့ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။

တစ်ညတော့ အဲ့လိုဝဘ်ကမ်ဖွင့်ထားရင်း ၂ယောက်သား ပုလင်းထောင်နေကြတယ်ဗျာ။ ဟိုဖက်ဒီဖက် ပုလင်းကိုယ်စီနဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက်၊ စာကြည့်စားပွဲထိုင်ပီး ကိုယ့်စာ ကိုယ်ဖတ်လိုက်လုပ်နေကြရင်း ညီမလေးက မေးလာတယ်။

“အစ်ကို!”

“ဟေ!”

“ကျမ မူးနေတယ် အစ်ကိုရာ .. ဒီတော့ မထူးပါဘူး မေးစရာရှိတယ်”

“ဘာတုန်းဟ”

“အစ်ကို ဟိုနေ့က ဘာဖြစ်တာလဲဟာ .. ရုတ်တရက်ကြီးလေ”

“ငါတောင်းပန်ပါတယ် ညီမလေးရာ.. ငါစိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ.. ငါရှက်လည်းရှက်ပါတယ် နောက်မဖြစ်စေရဘူးလို့ ကတိပေးပါတယ်ဟာ”

“မဟုတ်ဘူး.. အဲ့ဒါ ကျမလည်း အလိုတူ အလိုပါပဲဟာ ..။ အစ်ကို့ကို မေးနေတာက ရုတ်တရက်ကြီး နောက်ဆုတ်သွားတာ.. ထိပေးကိုင်ပေးနေတာတောင် ဘာမှမဘာတော့တာ..။ အဲ့ဒါဘာဖြစ်တာလဲ.. နားမလည်ဘူး”

“…. …. …..”

“အစ်ကို! ဖြေလေကွာ ဖြေလေ..။ ရှင်ကျမကို လုပ်ချင်တိုင်းလုပ် လက်သရမ်းချင်တိုင်း သရမ်းပြီး နောက်ဆုတ်သွားတာ မကျေနပ်ဘူး သိလားးး”

“သင့်မှမသင့်တော်တာ ညီမလေးရာ ..။ နင့်မှာ ချစ်သူရှိတယ်လေ ..။ ဒါကြောင့် ထိန်းလိုက်ရတာ..”

“ဟားဟား .. အရူး.. ဉာဏ်ကိုမရှိဘူး …။ ကျမ ရည်းစားရှိတယ်လို့ ပြောဖူးတာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၉ လ လောက်က..။ အဆင်မပြေလို့ ဖြတ်လိုက်တာ ကြာပေါ့..။ ရည်းစားငုတ်တုတ်နဲ့ ရှင့်ကို အိမ်အလည်ခေါ်ပြီး တစ်အိပ်ယာထဲ အိပ်နေပါဦးမယ် ဉာဏ်ကြီးရှင်ကြီးရယ်…”

“အမ်!”

အဲ့လိုပြောပြီး ခွက်ထိုးခွက်လှန် ရယ်နေတဲ့ ညီမလေးကို ဝဘ်ကမ်ပေါ်က ငေးရင်း ကျနော်လည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိဘူးရယ်။

“တောက်ခ်! နစ်နာလိုက်တာဗျာ”

လို့ပြောရင်း မူးမူးနဲ့ ကွန်ပြူတာကြီးကို ကယောင်ကတမ်း ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်မိသေးတယ်။ (တကယ်ပြောတာ ဟီဟိ) အုပ်မယ်အုပ်မယ် အခု အုပ်မယ်လေလို့ ငမူးချမ်းကိုက လျှောက်ပြောတော့တာ။ သိတယ်မလား ခင်ဗျားတို့ညီလေး မောင်ချမ်းအကြောင်း ဟီး။ ဟိုဖက်က ညီမလေးကလည်း အံလေးကြိတ်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြရင်း ကျနော် သွေးရူးသွေးတမ်း လျှောက်ပြောသမျှကို ဖီးလ်တက်နေရှာတယ်။ ကျနော်ကလည်း တားထားတဲ့စည်း မရှိတော့ဘူးဆိုတာ သိလိုက်တာနဲ့ ဇောင်းကလွှတ်လိုက်တဲ့ မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်လိုပဲလေ။ သောင်းကျန်းပြီပေါ့။

“ချိုဗူးစို့ချင်လိုက်တာ၊ ချိုဗူးအိအိထွေးထွေးကြီး”

“ဆိုပြီး ပြောတော့ ဟိုဖက်ကနေ

ဟေ့လူကြီး! နားရှက်စရာတွေ မပြောနဲ့” တဲ့။

သူက အဲ့လိုတားလေလေ ဆိုးလေလေပေါ့။ ဟိုနေ့က ဖြစ်တဲ့ဟာတွေအကုန် စားမြုံ့ပြန်တော့တာ ဆရာတို့ရေ။ သူလည်း အသက်ရှူသံတွေပြင်း၊ ကျနော်လည်း ဖီးလ်တွေတက်ပေါ့။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမရတော့ဘူး။

“ဒီနေ့ သောကြာနေ့ညဆိုတော့ နက်ဖြန်စနေ မနက်ထွက်တဲ့ ရထားနဲ့ ညီမလေး လိုက်လာမယ်” တဲ့။

“အခုတော့ တအားမူးလာလို့ အိပ်ပြီ။ ရှင်လည်း အိပ်ရေးဝဝအိပ်ထား။ နက်ဖြန် ကိစ္စတွေရှိတယ်နော့်”

ဆိုပြီး မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးလေးနဲ့ပြောရင်း ကွန်ပြူတာပိတ်ပြီး အိပ်သွားလေသတည်းပေါ့။ ကျနော့်မှာသာ ကတုန်ကယင်ကြီးဖြစ်ပြီး ကွန်ပြူတာကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။

ညီမလေးလိုက်လာမယ်ဆိုတာ ဘာလုပ်မယ်ထင်သလဲ ညီအစ်ကိုတို့။ ဟုတ်ကဲ့ သိသာထင်ရှားနေပါပြီ။ အလံခိုးမလို့ပေါ့ဗျာ (ကန်တော့ကန်တော့.. ဒါပေမယ့် ပြောရတာ အားရထှာ ဟီးး )

စနေနေ့ မနက်ကတည်းက လူက တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ နာရီတကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေပြီ ဟီဟိ။ ဖုန်းခဏခဏ ခေါ်နေမိတယ်။ ဘယ်ဘူတာ ရောက်နေပြီလဲ။ ဗိုက်ဆာနေပြီလား။ ဘာပြုတယ် ညာပြုတယ်ပေါ့။ မှတ်မှတ်ရရ အဲ့ဒီနေ့က ဆောင်းကာလ (ဒီဇင်ဘာ ကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်ခါနီး) မှုန်မှိုင်းမှိုင်းရာသီဥတုမှာကို မိုးတွေက တဖျောက်ဖျောက်နဲ့ဗျ။ ကျနော့်မြို့ကလေးက ပင်လယ်ဘေးမှာ ရှိတာဆိုတော့ လေကလည်း တဝှီးဝှီးနဲ့ဆိုတော့ ရာသီဥတု အတော်ဆိုးနေတဲ့ ကာလပေါ့။

နေ့ခင်း မွန်းလွဲပိုင်းရောက်တော့ မိုးကာအင်္ကျီ နက်ပြာတစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး မိုးရေတွေကြားထဲမှာပဲ မြို့အလယ်ခေါင် ဘူတာရုံဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် ရောက်သွားတော့ ရထားက ဆိုက်သွားပြီ။ မြေအောက်ဘူတာကနေ အပေါ်တက်ပြီး စူတူတူ ရုပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကို စောင့်နေရှာတယ်။ ကျနော့်ကိုတွေ့တော့မှ မျက်နှာက နည်းနည်းပျော့ပျောင်းသွားတယ်။ တွေ့တွေ့ချင်း အတင်းဖက်ထားတာ ခံလိုက်ရတော့ လူလည်း ရင်တွေဘာတွေတုန်လို့ ဟီး။

သူ့ကျောပိုးအိတ်ကလေး ဆွဲယူပြီး ကျောမှာလွယ်လိုက်ရင်း ကျနော့်အခန်းရှိရာကို ပုခုံးလေးဖက်ရင်း တူတူလျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဒီနေရာမှာ ပြောစရာရှိလာပြန်ပြီ။ အဲ့ဒီကာလက ကျနော် တခါက ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ “မောင်ပူစီနှင့် ဇာဘော်လီမမစန်း” ဇာတ်လမ်းထဲကအတိုင်း တက္ကသိုလ်အဆောင်မှာ ကျနော်နေ နေဆဲ ကာလဗျ။ လုံခြုံရေးဂိတ်တွေ ဘာတွေနဲ့ ဝင်းကြီးထဲမှာ လေးထပ်အဆောင်တွေ အများကြီးနဲ့ တစ်ဘလောက်ခ်ကို ကျောင်းသား ၁၆ ယောက် တစ်ယောက်တစ်ခန်းစီ အဲ့လိုမျိုးနေရတဲ့ နေရာဗျ။ ကျောင်းသားဆိုလို့ ယောကျ်ားတွေချည်းပဲ မဟုတ်ဘူး။ ကျောင်းသူတွေကော အကုန်လုံး ရောနေရတာ။ မေဂျာတွေ အတန်းတွေ ဘာတွေကအစ မတူဘူး။ ထုံးစံအတိုင်း ကိုယ့်အခန်းမှာ ဧည့်သည်ခေါ်အိပ်ချင်ရင် ရီပို့လုပ်ရတာကို ရှုပ်တယ်ဆိုပြီး မလုပ်ထားဘူး။ ပြီးတော့ ကျနော့်အခန်းက မြေညီထပ်မှာ သပ်သပ်ကြီးလေ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ဧည့်ခန်းနဲ့ မီးဖိုချောင် တွဲလျှက် အခန်းဆိုတော့ အပေါ်ထပ်က ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ ဆင်းလိုက်တက်လိုက်နဲ့ သိပ်အခြေနေမဟန်ဘူး ဟီး။ ကဲ တော်ပါပြီ လိုရင်းဆက်ပြောရအောင်။

အဆောင်ရောက်တော့ အသာလေး သော့ဖွင့်ပြီး ကိုယ့်အခန်းလေးထဲ ညီမလေးကို ခေါ်သွင်းလိုက်တယ်။ ညီမလေးတစ်ယောက် အနွေးထည်အထူကြီးတွေ ချွတ်ပြုပြီးတော့ ကျနော့်ကုတင်သေးသေးလေးပေါ် တက်လှဲလိုက်ရင်း ဗိုက်ဆာပြီလို့ ပူဆာလာတော့ ရယ်ဒီပဲ ခဏလေးစောင့်ဆိုပြီး မီးဖိုခန်းထဲဝင် ကြက်ဥမွှေကြော်ကို ဓါးနဲ့ပါးပါးလှီးပြီး အသီးအရွက် စိမ်းစိမ်းစိုစိုလေးတွေနဲ့ တရှဲရှဲ အိုးပူတိုက်ထားတဲ့ အစိမ်းကြော်၊ ကြက်သားကြော်၊ မက်လင်သီးချဉ်ရည်နဲ့ ထမင်းတစ်ပန်းပြား အခန်းထဲ ယူသွားလိုက်ပြီး ကျနော့် စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာပဲ ပြင်ပေးလိုက်တယ်။ ခရီးပန်းလာလို့လားမသိဘူး တရှူးရှူးနဲ့ အားရပါးရ အုပ်သွားတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့ ချမ်းတယ်ဆိုပြီး ကျနော့်အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်သွားပြီး ဂွမ်းကပ်ကြီးခြုံပြီး ကျနော့် စာအုပ်စဉ်ပေါ်က ဗမာမဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်နဲ့ နှပ်နေတယ်ဗျ။

ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေ ဆေးကြော သိမ်းပြုပြီး ရေနွေးကြမ်းခွက်ကလေး သူ့အတွက် ယူလာပေးပြီး ကုတင်ဘေးက ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ် တင်ထားပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်တော့ ကျနော် ဟိုနားထိုင်လိုက် ဒီနားရပ်လိုက် ဖြစ်နေပြီ။ ဘယ်ကနေဘယ်လို ဇာတ်လမ်းစရမှန်း မသိဘူးရယ်လေ ဟီး။ တကယ်ပြောတာ လူက စိတ်လှုပ်ရှားနေတာဗျ။

ဟာ! သောက်ရူး နင့်ကိုခံချင်လို့ ဒီအထိလိုက်လာတာ တက်အုပ်ပစ်လိုက် လို့ ခင်ဗျားတို့ ပြောချင်နေကြလိမ့်မယ်။ ဟုတ်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ပြောခဲ့သလို သမီးရည်းစားမဟုတ် ဘာမဟုတ်ကြီးဆိုတော့ လူနုံလူအလေး မောင်ချမ်း ဘယ်ကစရမှန်းကို မသိတာ ဟီဟိ။

ကုလားထိုင်လေးတစ်လုံး ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူအိပ်နေတဲ့ ကုတင်ဘေးမှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ ထိုင်ပြီး သူ့ကို နွားပြာကြီး အောက်သွားမရှိ ဆိုသလို ဟီးဟီးဆိုပြီး ရယ်ပြနေမိတယ်။ (မျက်စိထဲ မြင်ကြည့်ကြစမ်းပါ။ ဘယ်လောက် ပေါတောတော နိုင်လိုက်သလဲလို့ ခွိ) ဒင်းကတော့ ခပ်တည်တည်ရယ်။ အဲ့လို သောင်တင်ရေမကျ အခြေအနေကြီးကနေ ခဏနေတော့ အလင်းရောင် ပျောက်သွားတယ်။ (ဆောင်းတွင်းဖက်ဆိုတော့ နေ့လည် ၃ နာရီကျော်ရင်ကို မှောင်ပြီ)

“ညောင်းလာတယ် ရေချိုးချင်တယ် အစ်ကိုရာ” တဲ့။

အဲ့လိုမျိုး လှမ်းပြောလာတော့ ကျနော် နည်းနည်းရင်ထိတ်သွားတယ်။ ကျနော့်အောက်ဆုံးထပ်က ရေချိုးခန်း အိမ်သာ မရှိဘူး။ ဒုတိယထပ်က ကျောင်းသူနှစ်ယောက် (တရုတ်မနဲ့ ကုလားဖြူမ) နဲ့ သူတို့အထပ်မှာရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာကို တူတူရှဲသုံးရတာဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲပေါ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော့်ရေချိုးခန်းဝတ်စုံကို သူ့ကိုဝတ်ခိုင်းလိုက်ပြီး လူအလစ်မှာ အပေါ်ထပ်ကို အသာလေး ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ မီးဖွင့်၊ ရေနွေးပူပူလေးနဲ့ ရေပန်းလေးဖွင့်ပေးပြီး

“ကဲ! ဟော့ဒီစင်ပေါ်က ခေါင်းလျှော်ရည် ဆပ်ပြာရည်တွေက အစ်ကို့ဟာ ယူသုံးလိုက်”

ဆိုပြီး ပြန်ထွက်မလို့လုပ်တော့

“ဟင့်အင်း! ကြောက်တယ် တစ်ယောက်ထဲ မချိုးရဲဘူးတဲ့”

မောင်ချမ်းကိုကလည်း အဖော်သိပ်မလုပ်ပေးချင်ဘူး ဆိုတော့ကာ

“အင်း.. ပြီးကော”

ဆိုပြီး တံခါးကို အတွင်းကနေ လော့ခ်ချပြီး ကျောပေးသလိုလို ဘာလိုလိုလုပ်ရင်း စောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ဖင်တုံးလုံးလေးကို မသိမသာတစ်မျိုး၊ သိသိသာသာတစ်မျိုး လှမ်းရှိုးရင်း တဏှာစိတ်က ငယ်ထိပ်တက်နေပြီ ဆရာတို့ရေ ဖူးးးး။ အားလုံးပြီးစီးပြီ ဆိုတော့မှ အသာလေး လက်ဆွဲခေါ်ပြီး အောက်ထပ်က ကျနော့်အခန်းထဲ ခပ်သုတ်သုတ်လေး ပြန်ဝင်လာခဲ့ကြတယ်။

မင်းဟာက ဘာလို့ အဲ့လို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်တွေ လုပ်နေရတာလဲလို့ မေးချင်နေပြီမလား။ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ရှက်လို့ပါဗျာ။ ကျောင်းသားဖြစ်ဖြစ် ကျောင်းသူဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်အဖော်ကိုယ်ခေါ်ပြီး အုပ်တာ ဘာဆန်းတာလိုက်လို့ ဟီး။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က ပြုံးစိစိ အကြည့်ခံရမှာ ရှက်လို့ဗျ။ ကျနော် ပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲ အောဝတ္ထုတွေ လျှောက်ရေးနေပေမယ့် တကယ့်လောကက မောင်ချမ်းကိုက အရှက်အကြောက် အင်မတန်ကြီးတာ။ သူများအမြင်မှာ ဗျိုင်းကောင်းကျောက်ဖိကလေးကိုး ဟိ။

တချို့ ကောင်တွေ ကောင်မတွေဆို ကိုယ့်အခန်းမှာကိုယ် ဘဲတွေ၊ ဆော်တွေ ခေါ်အုပ်ကြတာ အိုးရက်စ် အား ဟား ဒါး ဘာညာကွိကွတွေ ဆူညံနေတာ အတိုင်းသား ကြားနေရတယ်။ သောက်ရှက်ကို မရှိကြဘူးဗျ။ ဒီလူတွေကြားထဲ သိက္ခာတော်ရ ဆရာတော်ကြီးလိုလို ဘာလိုလို လုပ်ထားတာဆိုတော့ ဟီး ရှက်သလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်နေလို့ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုး ဖြစ်နေတာဗျ။

အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ မရတော့ဘူးရယ်။ ရေချိုးတက်လာစ မွှေးတေးတေးကိုယ်လုံးလေး အဝတ်အစားတွေလဲပြီးခါစ ကုတင်ပေါ်အတက်မှာ အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကျနော်သာ လူမဟုတ်ဘူး နွားသိုးကြီးသာဆို ဝပ်ထရိန်း ဆိုပြီး မြည်သံထွက်လာမလားပဲ ဟီး။ အဲ့မှာ နှစ်ယောက်သား လုံးထွေးပြီး ကုတင်ပေါ် လဲကျသွားရော။ လုံးနေရင်း သူကအောက်က ကျနော်က အပေါ်က ဖိထားရင်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို အတင်းစုပ်နမ်းပစ်လိုက်မိတယ်။ သူကလည်း မရုန်းတဲ့အပြင် အားပါးတရ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးတွေကို သိုင်းဖက်ပြီး ပြန်နမ်းတယ်။ ရေလည်ကြမ်းကုန်တာ ဆရာတို့ရေ။

သူဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကလေးကို အသာလှန်တင်လိုက်တော့ အောက်က ဘာမှကို မဝတ်ထားတာ။ ချိုဗူးအိထွားထွားကြီးက မီးရောင်အောင်မှာ ဘွားကနဲပဲ။ အားရပါးရကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ချေမွှပစ်လိုက်တယ်။

“အစ်ကိုရာ”

ဆိုပြီး ရင်လေးကော့တက်လာတယ်။ အောင့်ထားတာတွေက များနေပြီဆိုတော့ အချိန်မဆွဲတော့ဘူး။ ညီမလေးရဲ့အောက်က ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည် အနီရဲရဲလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ (သူလည်း အလိုက်သတိနဲ့ ဖင်ကြွပေးရှာပါတယ်) ဘောင်းဘီရှည်ကော အတွင်းခံပင်တီလေးပါ လိပ်ပြီးပါလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်၊ ချိုဗူးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ချေကစားနေရာကနေ၊ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေစို့နေပြီ။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော် သေသေချာချာတောင် မပျိုးဖြစ်တော့ပဲ ဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဒုံးပျံက သောက်ရမ်း တင်းမာနီရဲထားပြီ။ ညီမလေးက ရင်ဖိုနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ထားရင်း မော့ကြည့်နေတယ်။

ကဲ! ကြာပါတယ် လာထားဆိုပြီး အဖုတ်ဝမှာ တေ့ထားလိုက်တယ်။ အထည့်ခံရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့ ညီမလေးက မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီ မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားတယ်။ အားနဲ့ဖိထည့်ပစ်လိုက်တော့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲ ဝင်သွားတယ်။ ရေလည်ကြပ်ပြီး စီးနေတာဗျာ။ အသွင်းအထုတ်တွေ ဘာတွေ လုပ်မနေဘူး။ တစ်ခါထဲ တဆုံးထည့်ပစ်လိုက်တာ။ လူကို အံမနည်းကြိတ်ထားရတယ်။ ဆီးခုံချင်း ထိသွားတော့မှ ချိုဗူးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ထားရင်း ပြန်ထုတ်တယ်၊ ပြန်သွင်းတယ်။ ပြန်ထုတ်တယ်၊ ပြန်သွင်းတယ်။ ထုတ်တယ်၊ သွင်းတယ်။ ၄-၅ ချက် ၁၀ ချက် ၁၁-၁၂ … ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားတယ်။ တင်ပါးတွေခွက်သွားတဲ့အထိ ညှစ်လိုက်မိတယ်။ ဘာမှန်းကို မသိလိုက်ပဲ သုတ်ရည်ပူပူတွေ ပန်းထည့်လိုက်မိတယ်။ ဟာကွာ .. သွားပါပြီဆိုပြီး အဲ့ဒီတော့မှ သတိထားလိုက်မိတယ်။ ဟားဟား ဘာမှတောင် မလုပ်ရသေးဘူး ပြီးသွားတာလေ။ ကောင်းကြသေးရဲ့လားဆရာတို့ရယ်။ ဆောင့်ဖို့နေနေသာသာ၊ ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး။ ပန်းထွက်ကုန်ပြီ ဟီးးး။

ညီမလေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက် အိပ်ချလိုက်ရင်း အောက်က ကျနော့်ညီမလေးကတော့ တောင့်တောင့်လေး ငြိမ်ခံနေရင်း စိတ်ပျက်သွားရှာတယ်။ ကိုင်း ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲဗျာ။ ဒီနေရာမှာ ကိုယ်တွေ့မဟုတ်ပဲ အောဇာတ်လမ်းဆို ရေလည်လှန်ပြန်နေအောင် ဆက်ဆံကြပါတယ်ဆိုပြီး လျှောက်ရေးပြီပေါ့။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော် လူပျိုပေါက်ကလေး မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မိန်းမနဲ့ သေချာမဆက်ဆံတာက ကြာလှပြီလေ။ ပြီးတော့ စိတ်တအား လှုပ်ရှားနေတာ။ စိတ်တအားထနေတာကို သတိမမူမိတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းလိုက်နိုင်ခင်မှာ တပ်ထွက်ကြီး (တပ်ကြပ်ကြီးရဲ့ဘော်ဒါ ဟီးဟီး) ဖြစ်သွားတယ်။ လူလည်း ဖိုးသိုးဖတ်သပ်ကြီးဗျာ။ အားမလိုအားမရ။ ညီမလေးခင်မျာလည်း အသေအကြေ အားခဲထားရှာမှာ အခုတော့ သွားရှာပါပေါ့လား ဟီး။

ပန်းထုတ်ပစ်တဲ့ဟာတွေက ဒလောဟောဗျ။ (နှစ်ချို့ဝိုင်တွေ ဟဲဟဲ) အသာလေး တစ်ရှူးစလေးခံပြီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။ သူ့ဟာလေးကိုလည်း သေသေချာချာသုတ်ပေး၊ ကိုယ့်ဖာကိုယ်လည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်.. ရှက်ရှက်နဲ့ ဘောင်းဘီတွေဘာတွေ ပြန်ဝတ် (သူကတော့ ဘာမှပြန်မဝတ်ပဲ စောင်ဆွဲခြုံပီး ခွေအိပ်နေတယ်) ကျနော်လည်း ဘာပြောရမှန်းသိတော့ နဖူးလေးမွှေး၊ ပါးလေးမွှေးရင်း သူ့ကို ခွပြီးဖက်ထားပေးရင်း နှစ်ယောက်သား ငြိမ်ငြိမ်လေး အိပ်နေရာက အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။

ည ၈ နာရီလောက်ရောက်တော့ ဆတ်ကနဲ ပြန်နိုးလာတယ်။ လူက ခဏမှိန်းလိုက်ရတော့ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်သွားပြီ။ အိပ်ယာထဲကထ အခန်းထဲက ဘေစင်မှာ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ရေအေးအေးတစ်ခွက် သောက်နေတဲ့အချိန် ညီမလေးလည်း ပြန်နိုးလာတယ်။ ရေဆာတယ်တဲ့။ ရေတစ်ခွက် တိုက်လိုက်တယ်။ ရေသောက်ပြီးတော့ ကျနော့်ပေါင်ကြားကို လှမ်းကြည့်နေတာတွေ့တော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဘောင်းဘီလျှောချပြီး သူကြည့်နေတဲ့ဟာကို ပြလိုက်တယ်။ ငေါက်တောက်ရမ်းတမ်းနဲ့ အနီရဲရဲ ဒုံးပျံလေ ဟီး။ ချာဂျင်ပြန်ပြည့်ထားပြီဆိုတော့ မတ်နေတာပဲ။

ကျနော့်ဒုံးပျံကို ငေးကြည့်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လျှာနဲ့သပ်နေတယ်။ အသာလေး အရှေ့တစ်လှမ်းတိုးပြီး ခါးကော့ပေးလိုက်တော့ အလိုလို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ လာဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ကလေးတွေ လုပ်ပေးလာတယ်။ ဘယ်ရမလဲဗျာ။ သူ့အိမ်မှာတုန်းက ကျနော် သူ့အဖုတ် လျက်ထားပေးပြီလေ။ အခု သူ့အလှည့်ပေါ့။ ခါးကို ပိုပြီးကော့ပစ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာလေးနား ဒုံးပျံကြီးကပ်လာတယ်။ တစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။ နောက်တော့ ဘာမှမပြောတော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာထဲ ထိပ်ဖူးကို ညှပ်ပြီး စုပ်တော့တာပါပဲ။ အခုမှ အရသာကို အားရပါးရ ခံစားရတော့တာဗျို့။ ကောင်းချက်။

ငုံထားရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးလာတော့ အရှိန်တက်လာပြီ။ ကုတင်ပေါ် ခြေထောက်တစ်ချောင်းတင်၊ ကြမ်းပြင်ပေါ် တစ်ချောင်းထောက်ထားရင်း သူ့ခေါင်းလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ထိန်းရင်း ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ပြီး သွင်းတော့တာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက် အရှိန်လွန်လွန်သွားတဲ့အခါ အသက်ရှူမဝရှာလို့နေမယ် နည်းနည်းရုန်းချင်တယ်။

ကျနော်ကလည်း ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ထားတာ မလွှတ်ပေးဘူး။ (လူယုတ်မာကြီးပါဗျာ ဟီး) အဲ့ဒီမှာ အရှိန်လွန်လွန်သွားတာ ဘယ်လောက်ထိ ဖြစ်သွားလဲဆို ဒုံးပျံအချောင်းရှည်ကြီး ဆုံးခါနီးအထိ ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တော့ အာခေါင်ထိရောက်ပြီး အဟွတ်အဟွတ် အော့ဝေါ့ ဆိုပြီး အန်ချင်သလို ဖြစ်သွားတော့မှ ဟယ်! လက်လွန်ကုန်ပြီဆိုပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။ ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးနဲ့ဖိပြီး ကျနော့်ပေါင်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ ထုရင်း .. အဟွတ်အဟွတ် ဖြစ်နေရှာတယ်။

“အစ်ကို! ရှင်အရမ်းဆိုးတယ် သိလား” တဲ့။

မျက်ရည်လေးဝိုင်းလို့ ကျနော့်ကို ငိုမဲ့မဲ့ပြောတော့မှ သနားသွားတယ်။ အသာလေး အိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး စောင်တွေကိုဆွဲလှပ်၊ ပေါင်ကြားထဲ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင် အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး ဒုံးပျံကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ တဇွိဇွိအရသာနဲ့အတူ ထစ်ကနဲထစ်ကနဲ ဖြစ်ရင်း ဝင်သွားတယ်။ အသက်ကို မှန်မှန်ရှူသွင်းရင်း တစ်ချက်ချင်း အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်လေး လုပ်နေတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပထမတစ်ခါလို မဟုတ်တော့ဘူး။ သွေးအေးအေးနဲ့ (ဘကြီးထောင်လို) ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားတော့တာ။ ညီမလေးခင်မျာ ပထမတော့ အံကြိတ်ခံရှာပါသေးတယ်။ နောက်ပိုင်း လူဆိုးကြီး ဝေသာလီချမ်းကိုရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါလေပြီဆိုတော့ကာ

“အမေ့.. အစ်ကိုရယ်.. ဖြေးဖြေး.. ဟာ.. ဟာ.. မရတော့ဘူး.. မရတော့ဘူး”

ဆိုပြီး အော်ဟစ် သောင်းကျန်းလာတော့တာပေါ့။ (အဲ့ဒီ မရတော့ဘူး မရတော့ဘူးလို့ အော်သံကြားရင် အသေသာ ပိတ်ဆောင့်ပစ်လိုက် အဖုတ်ကလေး အတွင်းသားတွေက ရှုံ့ပွရှုံ့ပွဖြစ်လာပြီး အတင်းဆွဲညှစ်လာလိမ့်မယ်။ ဆိုလိုတာက သူပြီးချင်တာကို မခံနိုင်တော့ပဲ ကယောင်ကတမ်း မရတော့ဘူး မရတော့ဘူးလို့ လျှောက်အော်တာမှန်း ကျနော် ရိပ်မိလိုက်တယ်) ပထမ လေးလေးမှန်မှန် ၅ မိနစ်လောက်ပဲ ဆောင့်နေရာက အရှိန်ရလာတော့ ဆက်တိုက် အသားကုန်ဗျင်းတော့တာ မိနစ် ၂၀ လောက် ကြာမယ်ထင်တယ်။ ကျနော်လည်း မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးးသွားရော။ ဇီးရိုးဒီဂရီလောက်ပဲရှိတော့တဲ့ အပူချိန်မှာ လူကိုအိုက်လွန်းလို့ အဝတ်မကပ်တော့ဘူး ဟီဟိ။ ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပြီး နှစ်ယောက်သား ဖက်လို့ ငြိမ်ကျသွားကြတယ်။

အဲ့ဒီမှာ အိပ်နေတဲ့ မြွေနဂါး နိုးလာတော့တာပဲ။ ခဏမှိန်းလိုက်၊ ပြန်ထလိုက်၊ ထပ်ဗျင်းလိုက်၊ ရေထသောက်လိုက်၊ ပြန်အိပ်လိုက်၊ ထပ်အုပ်လိုက်၊ မိုးကိုလင်းတဲ့အထိပဲ ဟီး။ နောက်ဆုံးတစ်ခါဆို သနားစရာလေးဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို ကုတင်ဇောင်းမှာ ပေါင်နှစ်ချောင်းဖြဲခိုင်းထားပြီး အသေအုပ်နေတဲ့အချိန်

“အစ်ကို! ခဏလေးရပ်ပေးပါ ခဏလေးရပ်ပေးပါ”

ဆိုပြီး အတင်းတောင်းပန်လို့ ရပ်ပေးလိုက်တော့

“ညီမလေး သေတော့မယ် ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး” တဲ့။

နှလုံးခုန်သံတွေက တအားမြန်နေတာ။ (အမှန်က ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် ပြီးလွန်းလို့ ဖြစ်တာဗျ) အဲ့ဒီတော့မှ ဒီပိုဇေရှင်နဲ့ဆို ငါတော့ လူသတ်မှုဖြစ်တော့မယ် ဆိုပြီး အသာလေး ဘေးတိုက်ခွေအိပ်ခိုင်းပြီး ဖင်တစ်ခြမ်းဆွဲမ တစ်ချက်ချင်းဆောင့်တဲ့ အနေအထားနဲ့ မှိန်းပြီး ဆက်ဆော်ရတော့တာ။ သူလည်း မှိန်းပြီး ဇိမ်ယူလို့ရတာပေါ့လေ။

ဒါနဲ့ပဲ နောက်တစ်နေ့ ရောက်သွားရော။ သူက နောက်တစ်ည ထပ်မအိပ်နိုင်ဘူးလေ။ တနင်္လာမနက် လက်ချာရှိတယ်တဲ့။ နေ့လည်ရထားနဲ့ ပြန်လိုက်မှရမှာ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တောင်နဲ့မြောက် ဖြစ်နေတော့ မလွယ်ပါဘူးဗျာ။ စိတ်ညစ်စရာကောင်းတယ်။ ဝအောင်လင်အောင်တောင် မအုပ်လိုက်ရပဲ ပြန်တော့မယ်ဆိုတော့ ဟာတာတာကြီး။ ပိုဇေရှင်တောင် မစုံသေးဘူး အဟီး။

မနက် ၁၀ နာရီလောက်ကြတော့ မနက်စာကျွေး၊ သူ့အထုပ်အပိုးတွေ ပြင်ပေးပြီးတော့ ကျနော် ရေခဏ ပြေးချိုးလိုက်သေးတယ်။ ရေချိုးတက်လာတော့ သူ့အရှေ့မှာ ရေချိုးခန်းဝတ်စုံ ခါးကကြိုးကို ဖြေပြလိုက်တော့ တောင်မတ်နေတဲ့ ဟာကြီးက ထွက်ကျလာပြန်တယ်။ အဲ့ဒါကြီးကိုငေးပြီး ဟင်းးး ကနဲ သက်ပြင်းချ ..

“ဘာလုပ်ပေးရမလဲ စုပ်ပေးမယ် ပြီးလိုက်” တဲ့။

“ဟင့်အင်း! တစ်ကြောင်းထပ်ဆွဲမယ်” လို့ ခွိ။

ဘာမှမပြောရှာပါဘူး။ သဘောပါဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ့ ခေါင်းငုံ့နေတယ်။ အဖုတ်နဲ့ဒုံးပျံက သိပ်အကြောင်းမသိသေးတော့ သိပ်သောင်းကျန်းလို့ မဖြစ်သေးတော့ အသာလေး လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့ တစ်ကြောင်း ခပ်သုတ်သုတ်ဆွဲပြီး မြန်မြန်ပြီးလိုက်တယ်။ အားတော့ သိပ်မရလိုက်ဘူး။

ဘူတာရုံလိုက်ပို့တော့ ကျနော့်ကို မခွဲချင်တဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ ရထားပေါ် ပါသွားရှာတယ်။ စိတ်တော့ ထိခိုက်တယ်ဗျာ။ အဝေးကြီးကလာပြီး ကျနော်လုပ်သမျှ လာခံ၊ အခုတော့လည်း တစ်ယောက်ထဲ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ အဝေးကြီး ပြန်သွားရှာပြီ။

ကျနော်လည်း အဆောင်ပြန်လာပြီး ထမင်းတစ်နပ် ဝဝစားပြီး ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ တရေးနိုးလာတော့ ညနေစောင်းနေပြီ။ ညီမလေးကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့ ကြားက ဘူတာတစ်ခုမယ် (သူ့မြို့ဖက်ကို ဆက်သွားဖို့) ရထားနောက်တစ်စင်း ပြောင်းစီးဖို့ ထိုင်စောင့်နေတယ်တဲ့။ ရင်ထဲမှာ နင့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကော့လှန်နေအောင်အေးတဲ့ ရာသီဥတု မှုန်မှိုင်းမှိုင်းကြီးမှာ တစ်ညလုံး ကျနော်အုပ်ထားပေးတဲ့ ဒဏ်နဲ့ ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေရှာမယ့် ပုံစံလေးကို မြင်နေမိတာကိုးဗျ။ ဒါနဲ့ ဖုန်းကိုမချပဲ ဆက်တိုက် စကားတွေ ပြောပေးနေမိတယ်။ လမ်းတလျှောက် နောက်ဆုံး သူ့အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အထိပဲ။

နောက်ရက်တွေကြတော့ အလွမ်းသယ်ကြတာပေါ့ဗျာ။ မဝသေးဘူး ဘယ်လိုထပ်တွေ့ကြမလဲ ဘာညာပေါ့။ သူကလည်း အုပ်ခဲ့သမျှ အဖြစ်အပျက်တွေကို ဟာသလေးနှော ကျနော် စမြုံ့ပြန်တဲ့အခါတိုင်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက် အစ်ကိုကွာ! အာကွာ! ရှက်တယ် တော်ဘီ ဘာညာဆိုပြီး ဟန်အမူအရာလေး ပိုလို့ပေါ့လေ။

အဲ့ဒီမှာ သိပ်မကြာလိုက်ဘူး။ ဒီဇင်ဘာ ပိတ်ရက်ရှည် ရောက်လာတော့တာပဲ။ ပိတ်ရက်တွေ နီးလာလေလေ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံး ရင်အခုန်မြန်လေလေပေါ့ဗျာ။ ပုံမှန် ဒီဇင်ဘာလဆို သူက အိမ်ပြန်နေကြတဲ့။ ဒီနှစ်တော့ မပြန်ဘူးဆိုပဲ။ သူနဲ့တူတူ အိမ်ငှားနေတဲ့ အဖြူမနှစ်ယောက်က သူတို့ထုံးစံအရ ခရစ္စမတ်အမှီ အိမ်ပြန်ကြမယ်ဆိုတော့ ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့မှာလေ။ သူက အစီအစဉ်တွေ ဆွဲနေပြီ။ အစ်ကိုလာခဲ့ ကျမဆီတဲ့။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ အစိမ်းရောင်လွင်ပြင်တွေ၊ ဆိုက်ပရက်စ်ပင် တောအုပ်တွေရှိတဲ့ တောင်ကုန်းတွေဖက် ခြေလျင်တူတူသွားကြရအောင်တဲ့။ တစ်အိမ်လုံးမှာလည်း ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မှာဆိုတော့ ကြောက်တယ်တဲ့ ဟီဟိ။

ကျနော့်မှာလည်း သိပ်မသွားချင်ရှာဘူး။ တစ်ရက်တစ်ရက် ပိတ်ရက် မြန်မြန်ရောက်ပါစေ ဆိုပြီး ဆုတောင်းနေရတာ ဟီး။ ဘူတာရုံအိုလေးရှိတဲ့ မှုန်ကုတ်ကုတ် မြို့ကလေးထဲမှာ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲမလေး ကျနော့်ကို မျှော်နေပြီဆိုတာ သိနေရတော့ အလိုလိုကို အထုပ်အပိုးတွေပြင်ပြီး ခြေတကြွကြွပေါ့။

—————————————–

ဒီဇင်ဘာ ကျောင်းပိတ်ရက် စစချင်းနေ့ ဝေလီဝေလင်းမှာ အီဖေကိုယ်မောင်ချမ်း လက်ဆွဲအိတ် အနက်ရောင်လေးဆွဲ၊ ကျောပိုးအိတ် အစိမ်းရောင်လေးလွယ်လို့ ဘူတာရုံကို ဒိုးတော့တာပဲဗျို့။ မှတ်မှတ်ရရ ပြဿနာက တက်လိုက်သေးတယ်။ ကြိုဝယ်ထားတဲ့ ရထားလက်မှတ်က လက်မှတ်ထုတ်ပေးတဲ့စက်မှာ ထုတ်မရဘူးဗျာ ခွီးး။ ဘာလို့ထုတ်မရတာလဲဆိုတော့ အဲ့ဒီလက်မှတ်က ညီမလေး ဝယ်ထားပေးတာလေ ဟီး။ လက်မှတ်ဝယ်စဉ်က ပိုက်ဆံပေးထားတဲ့ ခရက်ဒစ်ကဒ်ကို စက်ထဲထိုးထည့်လိုက်မှ လက်မှတ်က ထွက်လာတာမျိုး၊ တခြားကဒ်နဲ့ဆို လက်မှတ်ထုတ်မပေးဘူးတဲ့။ ကိုယ်ကလည်း မသိဘူးရယ်လေ။ မနက်စောစောစီးစီး ပြဿနာက အဲ့လိုစတက်တော့တာ။

ညီမလေးက ဘာလို့ လက်မှတ်ဝယ်ပေးတာတုန်း ဆိုတော့ကာ ခင်ညားတို့ညီလေး မောင်ချမ်းက အဲ့ဒီတုန်းက ငမွဲကိုး။ (အခုလည်း ထူးမခြားနားပါပဲဗျာ) သူက ကိုယ်ငမွဲမှန်း သိနေတော့ကာ သနားလို့ ရထားလက်မှတ် ဝယ်ပေးရှာတာပါ။ ဒါနဲ့ ခွကျနေတော့ကာ မထူးပါဘူးကွာ ဆိုပြီး ချက်ချင်း နောက်ထပ် ရထားလက်မှတ်တစ်စောင် ကောက်ဝယ်လိုက်ရတယ်။ (အဲ့ဒီလက်မှတ်ဖိုး သူပြန်ပေးတယ်၊ ကိုယ်ကလည်း သောက်ရှက်မရှိတော့ ယူတာပေါ့ ဟီးဟီး) စောစောစီးစီး ဘူပိတ်ချက်ပြောပါတယ်။

လမ်းမှာလည်း ရထားတွေက ဟိုပြောင်းဒီပြောင်းနဲ့ ဆိုတော့ စိတ်က စနိုးစနှောင့်နဲ့ မကြည်ချင်ဘူးဗျာ။ (နောက်ပိုင်း အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်လာတော့မှ မျက်စိမှိတ်ပြီးစီးတောင် ရောက်ပါတယ်ဖြစ်လာတာ ဟိဟိ)

မနက်ခင်း ၁၀ နာရီလောက်မှာ ညီမလေးရှိတဲ့ တောမြို့လေးက ဘူတာရုံအိုလေးကို ရထားဆိုက်သွားတယ်။ ကျနော် မှတ်မိနေတာက အဲ့ဒီနေ့က နေရောင်ခြည်နွေးနွေးလေးတွေ ဖြာကျလို့ ရာသီဥတု အင်မတန် သာယာတယ်ပေါ့ဗျာ။ ထုံးစံအတိုင်း ရထားက ဆက်ထွက်သွားတယ်။ ကျနော် ညီမလေးကို ဘူတာရုံကလေးထဲမှာ ရှာကြည့်တာ မတွေ့ဘူး။ ဒါနဲ့ ဘူတာအပြင်ဖက် ထွက်လာပြီး အိတ်တွေကို ခဏချ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် ကောက်ဖွာနေလိုက်တယ်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ကုလားဖြူအဘိုးကြီး တစ်ယောက်က တက္ကသိုလ်ကိုသွားချင်ရင် ဒီနေရာမှာ ဆိုက်လာမယ့် ဘတ်စ်ကားကို စီးရင် ရောက်တယ်လို့ (ဒီမြို့မှာက နိုင်ငံခြားသားဆိုရင် ကျောင်းသားမှန်း အလိုလို သိတာကိုး) လာပြောလို့ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေတုန်း ဘတ်စ်ကားဆိုက်လာတယ်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်က ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးသမီးလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ ဆင်းလာတယ်ဗျို့။

ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးသမီးလေးဆိုတာ ညီမလေးကို ပြောတာပါ။ ဝတ်ထားစားထားတာလေးကို ကြည့်ဦးလေဗျာ။ ကုတ်အင်္ကျီအနက်၊ အောက်က စတိုင်ပင်န်အနက်၊ လေဒီရှူးနဲ့ ကျော့ကျော့လေးရယ်။ ကိုင်းအနက်ရောင်နဲ့ မျက်မှန်အကြည်လေးပါ တပ်ထားတော့ ရေလည်ဂိုက်ဂိုက်လေးပေါ့။ မျက်နှာက မရယ်မပြုံးနဲ့ ခပ်တည်တည်ရယ်။ (စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီကောင် ငါ့ကို အိမ်ရောက်ရင် အသေအုပ်မှာလား မသိဘူး ဟီဟိ ဆိုပြီး အူမြူးနေမှာပါဗျာ မသိတာလိုက်လို့ ခွိ)

ဘတ်စ်ကားပေါ်ရောက်တော့ ကားမောင်းတဲ့ ဒရိုင်ဘာ (အမျိုးသမီး)က နင်တို့က မောင်နှမလား ဘာညာနဲ့ မေးနေသေးတယ်။ မြို့က ခပ်သေးသေးရယ်ဆိုတော့ အချင်းချင်းလည်း ရင်းနှီးနေကြတာလား ဘာလား မသိဘူး။ ဘတ်စ်ကားစီးရတာလည်း ဘာမှမကြာလိုက်ပါဘူး။ ငါးမိနစ် ဆယ်မိနစ်ပေါ့။ မြို့ထဲကို ဖြတ်ပြီးတာနဲ့ တက္ကသိုလ်ဝန်းဖက် ရောက်လာတာပဲ။ ညီမလေးတို့ ရပ်ကွက်ဖက်ကို ဖြတ်တာနဲ့ နှစ်ယောက်သား ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ ဒရိုင်ဘာအမျိုးသမီးက ဘိုင့်ရီ! ဒါလင် ဘာညာနဲ့ နှုတ်ဆက်ပြီး ဆက်မောင်းသွားတယ်။

ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကနေ သူ့အိမ်ကိုရောက်ဖို့ တောပန်းရိုင်းလေး နီနီဝါဝါလေးတွေ ပွင့်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်၊ ရေစီးသံ တဖျောဖျောနဲ့ မြောင်းကလေး၊ အနီရောင်အုတ်ကြွပ်မိုး အိမ်ကလေးတွေကို ကွေ့ဝိုက်ဖြတ်ကျော်ပြီးသွားရင်း ကျနော် ငယ်ဘဝကို ပြန်ရောက်သွားသလို ခံစားနေရတယ်။ လက်တစ်ဖက်က ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆွဲ၊ နောက်တစ်ဖက်က ညီမလေးကို လက်တွဲထားရင်း အလိုလို အူမြူးလာတာဗျ။ ဟိုအရင်တစ်ခါက တွေ့ခဲ့တဲ့ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေဆီ သွားမယ်နော်၊ တောင်ကုန်းတွေဖက်ကိုကော သွားမှာမလား၊ မြို့အပြင်ဖက်က ဆင်ခြေလျှော လမ်းကလေးအတိုင်း ထွက်ချသွားရင် ဘွားကနဲတွေ့ရမယ့် သစ်ရွက်အနီအဝါတွေ ကြွေကျနေတဲ့ တောအုပ်လေးတွေဆီကိုကော သွားကြမယ်နော် အစရှိသဖြင့် ကျနော်က အူမြူးနေတဲ့ လေသံနဲ့ တတွတ်တွတ် မေးလာသလောက် သူကတော့ အင်း!အဲ! နဲ့ ကျနော့်ကို မချိုမချဉ်ကြည့်ရင်း မပွင့်တပွင့်ရယ်။

အိမ်ရောက်သွားတော့ တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်ဝင်ချင်းမှာကို လူက စိတ်ထဲ သရိုးသရီ ဖြစ်နေပြီ။ (အုပ်ချင်နေတာကို ပြောပါတယ် ဟီး) ဒါပေမယ့် သူ့ဘော်ဒါ နှစ်ယောက်က ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ပြန်သွားပြီလား ရှိနေသေးတာလား မသေချာလေတော့ ဘာမှမလုပ်ရဲသေးဘူး။ အပေါ်ဆုံးထပ်က သူ့အိပ်ခန်းလေးထဲရောက်ပြီး အထုတ်အပိုးတွေ ချပြီးတဲ့အထိ ဘာမှမလှုပ်ရှားဖြစ်သေးဘူး။ တစ်အိမ်လုံးကလည်း တိတ်ဆိတ်နေတော့

“ညီမလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကော ပြန်သွားကြပြီလား” လို့ စကားစလိုက်တော့

“ဘာလုပ်မလို့တုန်း ဟွန်း” တဲ့။

“ထမင်းဟင်းတွေ နွေးထားမယ်၊ ရေချိုးချင်နေတာမလား။ မြန်မြန်ချိုးချေ။ ထမင်းစားမယ် မနက်ကတည်းက ဘာမှစားမလာတာ ဗိုက်ဆာလာတယ်မလား”

လို့ ပြောရင်း ကျနော့်ကို ကျောပေးလို့ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားတွေ လဲနေတယ်။ အပေါ်က ကုတ်အင်္ကျီကိုချွတ် ဂွမ်းခံအင်္ကျီလက်ရှည်လေးနဲ့ လဲဝတ်ပြီးတော့၊ အောက်ကစတိုင်ပင်န်ကို ချွတ်ချ၊ ဗီရိုတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အိမ်နေရင်းဝတ်ဖို့ ဂွမ်းခံဘောင်းဘီ အရှည်တစ်ထည်ကို ကုန်းကွကွလေး လှမ်းယူနေတာကို ကြည့်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ သူ့ဟာက ဘောင်းဘီရှည် ချွတ်ချထားတော့ (ဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးက ဂျီစတွင်းန်ဆိုတော့) ဖင်လုံးပြောင်ပြောင်လေးနဲ့ ကုန်းပြထားသလို ဖြစ်နေတာကိုး။ လူကလေးက ခါးလေးက သိမ်သလောက် ဖင်တုံးကြီးက ထွားထွားကြီး။ ထွားရတဲ့ကြားထဲ အသားအရည်က တင်းပြောင်လွန်းတာမျိုးဆိုတော့ စဉ်းစားသာကြည့်ပေတော့ ဆရာတို့ရာ။

ကျနော်တစ်ယောက် လေရဲ့အလျင်နဲ့အတူ အဲ့ဒီဖင်တုံးကြီး အနောက်နားကို ဝှစ်ကနဲနေအောင် ရောက်သွားတော့တာပေါ့။ ကုန်းကွကွ မချောလေးရဲ့ ဖင်ပြောင်ကြီးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ပင့်ကိုင်လိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ ခါးကိုမတ်လာတယ်။

“ဟေ့လူ!” ဆိုပြီး ကျနော့်ကို တံတောင်ဆစ်နဲ့ နောက်ပြန်တွန်းထားရင်း “ရေချိုးပါဆိုနေ၊ ထမင်းလေး ဘာလေးတော့ အရင်စားကြရအောင်လေကွာ” တဲ့။

ကျနော်က သူ့ဂုတ်ပိုးလေးကို အားရပါးရ မွှေးကြူရင်း ခပ်ဖွဖွလေး မနာအောင် သွားနဲ့ဖိကိုက်ရင်း ဆော့ကစားလိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဂျိုင်းအောက်ကနေလျှိုပြီး ချိုဗူးနှစ်ခုကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ အဲ့လိုအနေအထားကနေ အောက်ကလည်း သူ့ဖင်ပြောင်ကြီးကို ဖုထစ်ထစ်ဖြစ်စပြုလာတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံ (မတင်းမပျော့) နဲ့ ၃-၄ ချက်လောက် ကပ်ညှောင့်ကလေး ညှောင့်လိုက်ရင်း

“ဟေ့အေး! ထမင်းဆာဘူး ဒီဟာပဲဆာတယ်”

လို့ ချွဲပျစ်ပျစ်လေး ညုတုတုသံနဲ့ ပြောလိုက်မိတယ်။ ညစ်တီးညစ်ပတ် ကပ်ချွဲလေး ချွဲလိုက်တော့ ညီမလေးတစ်ယောက် ဆူဆောင့်ဆောင့်လေးနဲ့ ကျနော့်ဖက်ကိုလှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လာတယ်ဗျ။ နှုတ်ခမ်းလေး စူတူတူနဲ့ စိတ်တိုချင်ယောင်ဆောင်နေပေမယ့် မျက်လုံးတွေက အရောင်တွေလက်လို့ (ရမ္မက်ရောင်တွေတောက်တယ် ခေါ်မလားနော့်) ချက်ချင်းပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်ပစ်လိုက်တယ်။ အင့်! ကနဲ မြည်သံနဲ့ ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ခေါင်းမော့လျှက်နဲ့ အနမ်းခံရှာတယ်။

အငမ်းမရပဲ အတင်းစုပ်ထားပေးလိုက်တာ ၃-၄ မိနစ်လောက် ကြာမလားပဲ။ အနမ်းခံရတဲ့သူတော့ မသိဘူး။ နမ်းတဲ့လူ ကျနော်တောင် အသက်ရှူရတာ မဝသလို ဖြစ်လာမှ ခဏရပ်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပင်တီလေးပေါ်ကနေ အဖုတ်ကလေးကို ရွရွပွတ်ကြည့်လိုက်တော့ စိုထိုင်းထိုင်းလေးဗျ။ ဒါနဲ့ သေချာအောင်ဆိုပြီး သားရည်ကြိုးလေး အသာဆွဲ ပင်တီအောက်ကို လျှိုနှိုက်ပြီး အင်ဂျင်ဝိုင် ဖမ်းတိုင်းလိုက်တော့ ချွဲကျိကျိဖြစ်နေပြီ။ ရယ်ဒီပဲ ကိုကို! ဆိုတဲ့ အနေအထား။ ဒါကတော့ ထုံးစံပါပဲဗျာ။

ပြောရရင် အဲ့ဒီလို နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းစုပ်နေရင်း ထွေးပွေ့ထားရုံကလေးနဲ့ကို ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ရေလည် “တောင်” နေတာဗျ။ ဆိုလိုတာက တစ်ခါနှစ်ခါ တွေ့ပြီးသား အတွဲလေးဗျာ.. သေသေချာချာ အားရကျေနပ်အောင် မလုပ်ဖူးသေးပေမယ့် အရသာခံပြီး ချစ်ဖူးပြီးပြီဆိုတဲ့ အနေအထား။ အခုလိုနေ့မျိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ် (ကျနော့် အဆောင်မှာလို ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ဘယ်သူ တံခါးလာခေါက်မလဲ ကြောက်နေရတဲ့ နေရာမဟုတ်) နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ကြတော့မယ်ဆိုတာကို ၂ ပတ် ၃ ပတ် အလိုကတည်းက ကြိုစိတ်ကူးယဉ် ရင်တဖိုဖို ဖြစ်ထားခဲ့ကြတာဆိုတော့ ဘူတာရုံမှာ သူလာကြိုကတည်းက၊ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ကတည်းက၊ မှတ်တိုင်ကနေ အိမ်ကို လမ်းလျှောက်လာကတည်းက နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်လှုပ်ရှားနေကြတာကိုး။

ကျနော့်စိတ်ထင် အဲ့လိုပြန်တွေ့ရတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာ ဘယ်သူမှ သေသေချာချာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် “ဖိုးပလေး” လုပ်စရာမလို (လုပ်လည်းမလုပ်) ကြဘူးထင်တာပဲ။ အဖုတ်ကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်က ရွှဲနစ်နေတာ တွေ့တာနဲ့ ကျနော်လည်း ကမန်းကတမ်းဆိုသလို သူ့ပင်တီလေးကို လျှောချပြီး ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဂျင်းပင်န်ကိုလည်း ခပ်သုတ်သုတ်ချွတ်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ လုံးထွေးပြီး ချွတ်ချ၊ အပေါ်က စပို့ရှပ်ကို ဆွဲချွတ်နဲ့ ဗလုံးဗထွေးတွေ (အခုချိန် ပြန်တွေးကြည့်တာတောင် ရယ်ချင်တယ်) လုပ်နေတာ မသိရင် လူပျိုပေါက်ကလေး “မောင်မောင်ရဲ” “ကြီးမေ”ကို သူ့အဖွားနဲ့ အိမ်ဖော်မလေး အလစ်မှာ ဝုန်းဒိုင်းကြဲခါနီး ဇာတ်ဝင်ခန်းထဲက အတိုင်းပေါ့။ (အပေါ်မှာ မူးမူးနဲ့ ရိထားတာလေးကို အခုလို သူ့ဇာတ်လမ်းလေး ထည့်ကြော်ငြာပေးတော့ တဟီးဟီးနဲ့ ပျော်ပျော်ကြီး ခွင့်လွှတ်လောက်ကရော ဟဲဟဲ)

ကျနော်လည်း ဒုံးပျံနီနီကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်သွားရော၊ ညီမလေးကလည်း အောက်ပိုင်းဗလာ၊ အပေါ်ပိုင်း တစ်ဝက်တစ်ပျက် အနေအထား ဖြစ်နေပြီ။ တစ်ဝက်တစ်ပျက်ဆိုတာ အင်္ကျီတွေ အကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်ပေမယ့် ဘရာတော့ မချွတ်သေးဘူး။ သူ့နို့ကြီးတွေ ကျနော်မြင်မှာ ရှက်နေတာလားမသိဘူး။ လက်ကလေးပိုက် ကုတင်ဇောင်းမှာ ခြေချထိုင်ပြီး ဂရိဒဏ္ဍာရီထဲက နတ်သားတစ်ပါးကို ကျောက်ဆစ်ထုထားသလို တောင့်တင်းကျစ်လစ်တဲ့ ကိုယ်လုံး (ဗိုက်တော့ ယောင်ယောင်လေး ပူနေတယ်။ အဲ့တလောက ဘီယာ အသောက်များတာကိုး ဟီဟိ။ အခု မပူတော့ဘူး) ထွားကြိုင်းတဲ့ အနီရဲရဲ အတံကြီးက လေထဲမှာ ဒုံးပျံကြီးလိုထောင်လို့၊ ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေနဲ့ အရိုင်းဆန်နေတဲ့ သူ့ကိုကို အီဖေကိုယ် မောင်ချမ်းကို ရင်ဖိုနေတဲ့ အကြည့်လေးတွေနဲ့ မဝံ့မရဲလေး ရှက်ဝဲ၀ဲလေး ကြည့်နေရှာတယ်ဗျ။ (မူးမူးနဲ့ ကိုယ့်ဖာကိုယ် ဂုဏ်ဖော်နေတာ စိတ်ထဲမှာတော့ တထိတ်ထိတ်ပဲ။ ခင်ဗျားတို့ကတော့ ကျနော့်ကိုချစ်တော့ ငါတို့မောင်ချမ်း ဘာပေါပေါရပါတယ် ဆိုပေမယ့် တစ်ခုခုဆို နှိပ်မယ်ဆိုပြီး ချောင်းနေတဲ့လူတွေရှိတယ် ဟင်းဟင်း)

ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနဲ့ ညီမလေးက ကုတင်ဇောင်းမှာထိုင် ဘရာစီယာကိုမချွတ်သေးပဲ လက်ကလေးပိုက်လို့ သူ့ချိုဗူးတွေကို ကျနော်မြင်မှာပဲ ရှက်တာလိုလို လုပ်နေပေမယ့်လို့ အောက်ပိုင်းကဗလာ၊ အဖုတ်က ပြူးနေတာကြီး။ ဘာကိစ္စ ရှက်နေသေးတာလည်း မသိပါဘူး။ အဖုတ်ကဖြင့် သေချာကြည့်လိုက်ရင် အရည်တွေ တောက်တောက် ယိုနေတာ ဟီး။ လူနဲ့ချိုဗူးနဲ့ မလိုက်ဘူးလို့ ကျနော် ခဏခဏ စနောက်လွန်းလို့များ ချွတ်ရမှာ ရှက်နေတာလားတော့ မသိဘူးပေါ့လေ။ လိုရင်းကို ဆက်ပြောရအောင်ဗျာ။ မူးမူးနဲ့ အာလူးဖုတ်တာ ဘေးရောက်ရောက်ကုန်တယ်။

အဲ့ဒီမှာတင် ကျနော်က သောက်ရမ်းတင်းနေပြီ ဆိုတော့ကာ သူ့ဘရာစီယာ မချွတ်ရသေးတာတွေဘာတွေ စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး ဆရာတို့ရေ။ သူ့ကို ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန် အနေအထားဖြစ်သွားအောင် တွန်းလှဲပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို အုပ်မိုးလျှက် အနေအထားနဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြား ဒူးထောက်ပြီး တအားမာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို လက်နဲ့ဖိချ၊ အရည်တွေစို့နေတဲ့ သူ့အဖုတ်ကလေးအဝမှာ တေ့ပြီး ဖိသွင်းတော့တာပဲ။ အရင်းကနေ ကိုင်ထားလျှက်နဲ့ ဒစ်ကလေးမြုပ်ရုံတင် ဖိဖိသွင်းပြီး ဆော့ကစားလိုက်တာနဲ့တင် လူက အီဆိမ့်နေအောင်ဇိမ်တာ ဆရာတို့ရေ။ သူကလည်း ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းခိုစီးထားရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ရင်း ရေလည်ခံစားပြနေတာ။ နှစ်ယောက်စလုံး ရေလည်ကောင်းနေတာပေါ့။

သူနာသွားမှာစိုးလို့ ခပ်ဆဆလေး ထိပ်ဖူးမြုပ်ရုံ ဆော့နေတာကို အားမရတော့လို့လား မသိဘူး အောက်ကနေ တစ်ချက်တစ်ချက် ကော့ပေးလာတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ကဲကွာ!ဆိုပြီး အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ ရှီး! ကျွတ်ကျွတ် ဆိုတဲ့ ညည်းသံလေး ထွက်ကျလာတယ်။ ပူနွေးစိုအိတင်းကြပ်နေတဲ့ အခေါင်းထဲ ကျနော့်ဒုံးပျံက ထိုးခွဲပြီး ဝင်သွားတော့မှ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် အရသာကို နင့်နေအောင် ရတော့တာဗျို့။

ခင်ဗျားတို့ ဒီကိုယ်တွေ့ကို အပေါ်မှာ သေသေချာချာ ဖတ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် တစ်ခု သတိထားမိခဲ့မယ်။ အခုပြောပြနေတဲ့ ကျနော့်ညီမလေးရဲ့ အကျင့်က ခဏလေးနဲ့ ပြီးပြီးသွားတယ် ဆိုတာလေ။ တစ်ခေါက်ပြီးသွားရင်တောင် ထပ်ခါထပ်ခါ အဆက်မပြတ် လုပ်ရင်လုပ်သလောက် ဆောင့်ရင်ဆောင့်သလောက် ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် ထပ်ထပ်ပြီးတယ်။ အဲ့ဒါ ကျနော့်အတွက်တော့ အင်မတန် စိတ်အားရစရာကောင်းသလို အားသာချက်တစ်ခုလည်း ဖြစ်နေတာဗျ။

ဆိုလိုတာက ခင်ဗျားတို့ပါတနာက ပြီးဖို့ အင်မတန်ကြာတတ်တယ်ဆိုရင် (မိန်းမ အတော်များများက ကြာတာထက် ပြီးဖို့တောင်မလွယ်) ခင်ဗျားက စောစောဇာတ်မသိမ်းသွားဖို့ အရေးကြီးလာမယ်။ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းလေး လုပ်ရမယ်။ အစရှိသဖြင့် ဇာတ်ရှုပ်တယ်ဗျာ။ အခုဟာကြတော့ သူစိတ်ထနေတဲ့ အချိန်ဆို အသေသာပိတ်ဆောင့် ခဏလေးတင်ကို သိသိသာသာကြီး (ဒွန့်ဒွန့် ဒွန့်ဒွန့်နဲ့ အကြောတွေဆွဲပြီး) ပြီးသွားတတ်တယ်။ တခါတလေ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ သတိလက်လွှတ် အကျယ်ကြီး အော်သေးတယ်။ ပြီးပြီ ပြီးပြီ!! အဲ့လိုတွေဗျ။ အဲ့ဒီလို ဆိုတော့ကာ ကျနော်က စပြီဆိုတာနဲ့ အဝင်အထွက် ချောတာနဲ့ အသေကြုံးတော့တာပေါ့။ စိတ်ရှိလက်ရှိ အပေါ်က ဖိထားပေးပြီး အသေအုပ်တော့တာ တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆီးခုံချင်းခတ်မိသံတွေကို ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတာပဲ ဆရာတို့ရေ။

ဒီလောက်ကြီး အသေအကြေ ပဝါမကူ ရေမရှူ ဆက်တိုက်ကြမ်းမှတော့ ဘယ်ကြာကြာခံမလဲဗျာ။ ကျားကြီးရေသောက် ပိုဇေရှင် (သူက ပက်လက်အိပ်၊ ကျနော်က သူ့ကိုအုပ်မိုးပြီး ကျားရေသောက်သလို တပြတ်ပြတ် ကုန်းကုန်းပြီး နှုတ်ခမ်းကို လှမ်းစုပ်၊ လည်တိုင်လေးကို စုပ်) တစ်ခုထဲနဲ့တင် ကိစ္စပြီးတော့မလို ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော် သတိထားမိသလောက် သူအာခေါင်ခြစ်အော်သံပြုပြီး တွန့်လိမ်တက်သလို ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ ၃-၄ ခါရှိပြီဗျ။ (၃-၄ ခါလောက် ပြီးသွားတယ်ပေါ့)။

အားနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သေပြီကွာ.. သေပြီကွာ!! ဆိုတဲ့ အော်သံလေးက တဖြေးဖြေး အားပျော့စပြုလာတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘယ်လိုမှ ဆက်မအောင့်ထားနိုင်တော့သလို ဖြစ်လာတယ်။ ဒုံးပျံတစ်ချောင်းလုံးက ထူပူနေအောင်ကို အဖုတ်ကြပ်ကြပ်လေးထဲ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေတော့ ကျဉ်ဆိမ့်ပြီး အရမ်းကောင်းလာပြီ။ အရမ်းကောင်းလာပြီဆိုတဲ့ အသိက ဦးဏှောက်ဆီ သတင်းသွားသွားပို့နေပြီကိုး။ အဲ့ဒီမှာ ခဏလေး ရပ်လိုက်တယ်။

ပက်လက်အိပ်ပြီး ခံနေရှာတဲ့ ညီမလေးက ဘရာစီယာ မချွတ်ရသေးဘူးဗျ။ ကျနော်လည်း သူ့ချိုဗူးတွေကို ထိကိုမထိသေးရသေးတာ။ ခဏလေး ရပ်လိုက်တော့ ညီမလေးက ဘာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်လေးနဲ့ လှိုက်မောနေတဲ့ကြားက မော့ကြည့်လာတယ်။

“ချွတ်ပေး! ချိုဗူးကိုင်ပြီး ဆောင့်ချင်တယ်..”

အဲ့လိုပြောလိုက်တော့မှ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းကိုက် အိပ်ယာနဲ့ ကျောလွှတ်ရုံတင်လေးကြွ၊ ချိတ်ဖြုတ်ပြီး ဘရာကို ခပ်မြန်မြန်လေး ချွတ်ပေးရှာတယ်။ ကျနော်လည်း အချိန်သိပ်မဆိုင်းနေပါဘူး။ ဘွားကနဲ ထွက်ကျလာတဲ့ ချိုဗူး ဝါဝါဝင်းဝင်း ခဲခဲကြီး နှစ်လုံးကို အားရပါးရ စုံကိုင်ပြီး အသေကို ဆက်ဆောင့်တော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီတော့မှ အောက်က ဇွိကနဲ ဝင်သွားတဲ့ အရသာ၊ ဆုံးသွားတဲ့အခါ ဆီးခုံချင်းရိုက်မိရာက ဖန်းကနဲအသံနဲ့ ဖျင်းကနဲအရသာ၊ လက်နှစ်ဖက်က ဆုပ်ချေထားရတဲ့ ချိုဗူးအိအိကြီး၂း နှစ်လုံးဆီက အထိအတွေ့အရသာ.. အကုန်လုံးပေါင်းသွားတဲ့ ပြီးပြည့်စုံတဲ့ အရသာကို အားပါးတရ ရတော့တာပေါ့လေ။

အရေးကောင်းတုန်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသလို အတိအကျ ကိစ္စလေးတစ်ခု ဖြည့်စွက်ပေးရဦးမယ်။ အောဝတ္ထုမဟုတ်လေတော့ ပြောစရာလေး ရှိလာပြန်တယ်။ ညီမလေးက ကွန်ဒုံးအလာဂျီ ရှိတယ်ဗျ။ ကွန်ဒုံးစွပ်ရင် မခံနိုင်ဘူး။ ဒီတော့ ကျနော်တို့ ချစ်ကြတိုင်း အပြင်မှာပဲ ဆွဲထုတ်ပြီး ပြီးကြရတယ်။ အခုလည်း အပေါ်ကပြောသလို အသေဆောင့်နေရာက စိတ်ကိုလျှော့ပြီး ထိန်းမထားတော့ဘူးဆိုတော့ ကြာကြာကို မခံနိုင်တော့ဘူးဗျို့။ ပြီးချင်လာပြီ ပြီးချင်လာပြီ ဆိုတဲ့ စိတ်က တအားဖြစ်၊ လူက ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်အောင် အရမ်းအကောင်းမှာ သတိနဲ့ ဆတ်ကနဲ ဆွဲအထုတ်..၊ ကျနော် အဲ့လိုလုပ်တော့မှာကို ကြိုသိနေတဲ့ ညီမလေးက ပက်လက်အိပ်နေရာက အတင်းရုန်းပြီး လက်ပြန်ထောက် ထထိုင်လာပြီး ကျနော့်ဒုံးပျံကို လက်ပြန်ကိုင်ပြီး အတင်း သူ့နှုတ်ခမ်းလေးထဲ ဆွဲသွင်းပြီး စုပ်ပေးတယ်ဗျာ။ တစ်ချက်လောက် ဘာဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်သွားတော့ ပထမတစ်ချက် အပန်းမှာ ထွက်သွားသေးလား မသိဘူးရယ်။ ဒါပေမယ့် သတိဝင်လာတော့ အတင်း သူ့နဖူးလေးကို တွန်း၊ ကိုယ့်ဒုံးပျံကို ကိုယ့်လက်နဲ့ ဖမ်းကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ် (ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ မလုပ်ရက်ဘူး၊ သနားသလိုလို ဘာလိုလိုကြီး ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရတာဗျ) လက်နဲ့ ခပ်သွက်သွက်ကလေး ၄-၅-၁၀ ချက် ကစားရင်း အောင့်ထားသမျှ အားပါးတရ ညီမလေးရဲ့ ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးပေါ်ကို အားရပါးရ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

အချစ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေက ညီမလေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ပေပွလို့ပေါ့ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>